Το νησί των συναισθημάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν νώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: «Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο  μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις

Διαβάστε περισσότερα

Το φαινόμενο Φρανκ Σινάτρα

Ο ιδιοσυγκρασιακός βαρύτονος, ο θρυλικός ηθοποιός, το σύμβολο της αμερικανικής κουλτούρας!

Μια από τις κορυφαίες ανδρικές φωνές του 20ού αιώνα και πρωτεργάτης αυτού που σήμερα ονομάζουμε «κοσμικός», για τον Φρανκ Σινάτρα μιλούν καλύτερα τα έργα και οι ημέρες του.

Ο τραγουδιστής που ερμήνευε τα κομμάτια ως προσωπικές δηλώσεις, αισθαντικά και στο «μιλητό», με την ευκολία των αυτοσχεδιαστικών ακροβασιών της τζαζ, θα μας χάριζε περισσότερες από 1.400 ηχογραφήσεις σε ένα από τα πλέον ογκώδη και τιμημένα μουσικά έργα.

Καινοτόμος, νεωτεριστής και αντισυμβατικός, θα έβαζε κατόπιν στο στόχαστρο τον κινηματογράφο, γινόμενος ένα από τα πρώτα λαϊκά είδωλα, ένας σουπερστάρ δηλαδή που μέσα από τη δημόσια εικόνα του καθιέρωσε μια περσόνα που το κοινό έβρισκε ακαταμάχητη!

Όσο για την έντονη και περιπετειώδη προσωπική του ζωή, τα θυελλώδη ειδύλλια και τις διαβόητες σχέσεις του με τον υπόκοσμο και το οργανωμένο έγκλημα, μόνο στον μύθο του προσέθεταν λιθαράκια, κάνοντάς τον συνώνυμο της εύθραυστης αρρενωπότητας...

Πρώτα χρόνια

Ο Φράνσις Άλμπερτ «Φρανκ» Σινάτρα γεννιέται στις 12 Δεκεμβρίου 1915 στο Χομπόκεν του νεοϋρκέζικου Νιου Τζέρσεϊ ως ο μοναχογιός μιας οικογένειας σικελών μεταναστών. «Αλιτήριος» και αεικίνητος, ο νεαρός Σινάτρα θα γίνει αρχηγός εφηβικής συμμορίας της γειτονιάς, με την ιδιαίτερη φωνή του ωστόσο να βρίσκει διέξοδο από πολύ νωρίς στο τραγούδι.

Κι όταν στην εφηβεία του ακούει τον «πολύ» Μπινγκ Κρόσμπι να ερμηνεύει ζωντανά, παίρνει την απόφαση να γίνει τραγουδιστής! Εγκαταλείπει λοιπόν το σχολείο και αρχίζει να εμφανίζεται σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, με τη βαρύτονη φωνή του να λειτουργεί ως διαβατήριο.

Και ήταν ακριβώς η έκθεση στο ραδιόφωνο που θα τον έβαζε στο στόχαστρο του ηγέτη μπάντας Harry James (Harry James Orchestra), στο πλευρό του οποίου κάνει ο Σινάτρα τις πρώτες του ηχογραφήσεις, όπως το «All or Nothing at All».


Το 1940, ο Tommy Dorsey καλεί τον Σινάτρα στη δική του μπάντα και έπειτα από δύο χρόνια επιτυχίας, ο Φρανκ αποφασίζει να ακολουθήσει τη δική του ρότα...


Σόλο καριέρα

Μεταξύ 1943-1946, η σόλο πορεία του Σινάτρα απογειώθηκε: όχι λιγότερα από 17 singles καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν στα Top 10 charts! To πλήθος των πιστών οπαδών του, που τον ακολουθούσαν κυριολεκτικά παντού, μαγνητίζονται από τη βαρύτονη χροιά του και τον αποκαλούν πλέον «The Voice» και «The Sultan of Swoon»!

«Ήταν τα χρόνια του Πολέμου και υπήρχε τραγική μοναξιά», ανακαλούσε άλλοτε ο Σινάτρα για την εποχή, ο οποίος κρίθηκε ακατάλληλος για στρατιωτική θητεία εξαιτίας προβλήματος στο τύμπανο του αυτιού του. Την ίδια εποχή κάνει και το ντεμπούτο του στο σινεμά, εξαργυρώνοντας την ασύλληπτη επιτυχία του στη μουσική: το 1943 παίρνει μέρος στο καστ του «Higher and Higher».


Το 1945, ο Σινάτρα θα αποσπάσει μια ειδική βράβευση από την Ακαδημία Κινηματογράφου για ένα 10λεπτο φιλμάκι που προωθούσε τη φυλετική και θρησκευτική ανοχή στα μέτωπα του πολέμου.


Στα μεταπολεμικά χρόνια ωστόσο, η ξέφρενη επιτυχία που είχε γνωρίσει νωρίτερα άρχισε να φθίνει, με τον ίδιο να χάνει κινηματογραφικά συμβόλαια και να μην μπορεί να ηχογραφήσει (αρχές του 1950). Παρά το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε, ο ίδιος θα κάνει θριαμβευτική επιστροφή το 1953, κερδίζοντας Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως αμερικανο-ιταλός στρατιώτης στην ταινία «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι» (From Here to Eternity).


Παρά το γεγονός ότι ο ρόλος του ήταν ο πρώτος μη-τραγουδιστικός στην κινηματογραφική του ιστορία, ο Σινάτρα σύντομα θα έβρισκε και πάλι τον δρόμο προς τη δισκογραφία, υπογράφοντας παχυλό συμβόλαιο με την Capitol Records την ίδια χρονιά. Η μουσική του Σινάτρα στη δεκαετία του 1950 γίνεται πιο ώριμη, με τον ίδιο να υιοθετεί πιο τζαζ ηχοχρώματα.

Έχοντας και πάλι ανέλθει στο σταριλίκι, ο Σινάτρα θα εγκαθιδρυόταν εκεί στα χρόνια που θα έρχονταν, τόσο στη μουσική όσο και το σινεμά. Τίποτα δεν θα μπορούσε πλέον να τον απειλήσει! Και βέβαια σύντομα θα ερχόταν και η αναγνώριση των κριτικών, τόσο με τον ρόλο του στο «The Manchurian Candidate» (1962) όσο και την εμφάνισή του στο «The Man with the Golden Arm» (1955), για το οποίο απέσπασε μάλιστα άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.


Εν τω μεταξύ, συνέχιζε να σκαρφαλώνει στις πρώτες θέσεις των Top 10 singles σε όλη τη δεκαετία του '50! Και όταν οι πωλήσεις άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα, ο Φρανκ εγκατέλειψε την Capitol και ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής, τη Reprise. Και βέβαια σε συνεργασία με το στούντιο της Warner Bros., που θα εξαγόραζε κατόπιν τη Reprise, ο Σινάτρα έστησε δική του, ανεξάρτητη, εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών, την Artanis...

Η Rat Pack

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, ο Σινάτρα ήταν και πάλι στην απόλυτη κορυφή! Αφού έλαβε τιμητικό Γκράμι για τη συνολική του προσφορά και έγινε πρωτοσέλιδο για την ερμηνεία του στο Newport Jazz Festival του 1965 με την περίφημη Count Basie's Orchestra, την ίδια εποχή ξεκίνησε και η πολυετής του σχέση με το Λας Βέγκας: ο Σινάτρα θα εμφανιζόταν για πολλά χρόνια ως το μεγάλο όνομα στο Caesars Palace...


Και βέβαια ως ιδρυτικό μέλος της φοβερής και τρομερής «Rat Pack», από κοινού με τους Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις Τζ., Peter Lawford και Joey Bishop, ο Σινάτρα θα γινόταν η επιτομή του αρσενικού: πότης, γυναικάς, τζογαδόρος! Μια εικόνα που θα τον ακολουθούσε έκτοτε και θα ανατροφοδοτούταν από τον Τύπο χτίζοντας έναν ασύλληπτο μύθο.


Με το μοντέρνο του look και τη διαχρονική του κλάση, για να μην αναφέρουμε το μνημειώδες κομμάτι του 1968 «My Way», ακόμα και τα αντισυμβατικά νιάτα της Αμερικής ήταν υποχρεωμένα να υποκλιθούν μπροστά του. Κάτι που έκανε έναν άλλο αμερικανικό μύθο, τον Τζιμ Μόρισον των Doors, να παραδεχτεί σχετικά: «Κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει!».


Έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα στις αρχές του 1970, ο Σινάτρα επιστρέφει στη μουσική σκηνή με το άλμπουμ «Ol' Blue Eyes Is Back» (1973), την ώρα που γίνεται και πολιτικά πιο δραστήριος. Έχοντας ήδη επισκεφτεί τον Λευκό Οίκο το 1944 στην εκστρατεία του υπέρ της επανεκλογής του Ρούζβελτ, ο Σινάτρα εργάστηκε παθιασμένα για την εκλογή του Τζον Κένεντι στην προεδρία των ΗΠΑ το 1960 και κατόπιν επόπτευσε το εναρκτήριο γκαλά στην Ουάσιγκτον, με τους δύο άντρες να συνδέονται με βαθιά φιλία.


Οι σχέσεις τους ωστόσο πήραν την κάτω βόλτα όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ ακύρωσε την επίσκεψή του στην οικία του Σινάτρα εξαιτίας των σχέσεων του κοσμικού τραγουδιστή με τον «νονό» και βασιλιά του υποκόσμου του Σικάγο Sam Giancana!

Μέχρι το 1970, ο Σινάτρα είχε εγκαταλείψει τις Δημοκρατικές του πεποιθήσεις και αγκάλιασε πλέον το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, υποστηρίζοντας τόσο τον Ρίτσαρντ Νίξον όσο και αργότερα τον στενό του φίλο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο οποίος απένειμε το 1985 στον θρύλο του πενταγράμμου το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την ύψιστη πολιτειακή τιμή που μπορεί να λάβει αμερικανός πολίτης...

Προσωπική ζωή

Ο Φρανκ Σινάτρα παντρεύτηκε τον παιδικό του πόθο Nancy Barbato το 1939, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τη Nancy (1940), τον Frank Jr. (1944) και την Tina (1948), πριν ο γάμος τους φτάσει στο τέλος του, εκεί στα τέλη του 1940.

Το 1951, ο Σινάτρα παντρεύτηκε την περίφημη ηθοποιό Άβα Γκάρντνερ...

Και μετά τον χωρισμό τους, ο Φράνκι παντρεύτηκε και για τρίτη φορά, τη Μία Φάροου (1966), με την ένωση να καταλήγει ωστόσο σε άλλο ένα διαβόητο διαζύγιο μόλις δύο χρόνια αργότερα (1968)...

Ο Σινάτρα θα έκανε το μεγάλο βήμα για άλλη μια φορά στη ζωή του: ήταν το 1976 όταν ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου με την Barbara Blakely Marx, τη χήρα του φημισμένου κωμικού των αδελφών Μαρξ, Ζέπο! Και αυτή ήταν η καθοριστική φορά, με το ζευγάρι να παραμένει μαζί για περισσότερο από 20 χρόνια, μέχρι τον θάνατο του Σινάτρα.

Πολύ πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2013, η Μία Φάροου δήλωσε δημόσια ότι ο Σινάτρα θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του 25χρονου πλέον γιου της, Ronan, που ήταν μέχρι σήμερα το μόνο επίσημο βιολογικό παιδί που έκανε με τον Γούντι Άλλεν.

Όσο για τις αποκαλύψεις της μητέρας του, η οποία έφτασε να ισχυριστεί ότι ο Σινάτρα ήταν ο έρωτας της ζωής της και «ποτέ δεν χωρίσαμε ουσιαστικά», ο Ronan τουίταρε αστειευόμενος: «Ακούστε, όλοι μας είμαστε -πιθανότατα- παιδιά του Φρανκ Σινάτρα»...

Θάνατος και κληρονομιά

Το 1987, η συγγραφέας Kitty Kelley δημοσίευσε μια μη εξουσιοδοτημένη βιογραφία του Σινάτρα, σκιαγραφώντας ένα πορτρέτο του σύμφωνα με το οποίο ο τραγουδιστής βασίστηκε στις σχέσεις του με τη Μαφία για να χτίσει τη λαμπρή του καριέρα. Τέτοιοι ισχυρισμοί απέτυχαν φυσικά να κηλιδώσουν το όνομά του και να βλάψουν τη δημοτικότητά του.

Το 1993, σε ηλικία 77 ετών, ο Σινάτρα έδωσε άλλη μια ώθηση στην καριέρα του ρίχνοντας στην κυκλοφορία το «Frank Sinatra Duets», μια συλλογή 13 ιστορικών κομματιών του που ηχογράφησε εκ νέου με τoυς Barbra Streisand, Bono, Tony Bennett και Aretha Franklin...


Ο Σινάτρα εμφανίστηκε ζωντανά για τελευταία φορά το 1995 στο Palm Desert Marriott Ballroom της Καλιφόρνια. Στις 12 Μαΐου 1998, ο μεγάλος ερμηνευτής έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από έμφραγμα: ήταν 82 χρονών.


Ήταν η τελευταία πράξη σε μια καριέρα που απλώθηκε σε περισσότερα από 50 χρόνια, με τη μαζική αποδοχή του να συνεχίζει βέβαια να συγκινεί τα πλήθη, κι αυτό γιατί όπως το έλεγε εξάλλου και ο ίδιος: «Όταν τραγουδώ, πιστεύω ότι είμαι ειλικρινής». Αυτός ήταν ο Φρανκ Σινάτρα, ένας άνθρωπος που έζησε τη ζωή με τον δικό του τρόπο...

Διαβάστε περισσότερα

Η ΕΡΤ πέθανε, ζήτω η νΕΡιΤ

Από χτες κάθε ελληνικό νοικοκυριό πληρώνει 3 ευρώ τον μήνα για λογαριασμό της ΝΕΡΙΤ. Λίγα περισσότερα πληρώναμε για την ΕΡΤ, αλλά είχαμε τηλεόραση. Ήταν μία κακή τηλεόραση, σύμφωνοι. Όργανο των εκάστοτε κυβερνήσεων, σπάταλη, ασύδοτη. Αλλά υπαρκτή. Να πληρώσουμε, λοιπόν. Και τι παίρνουμε πίσω κύριε Καψή;

Τα ελαττώματα της παλιάς ΕΡΤ τα γνωρίζουμε. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι τα ελαττώματα της νέας ΕΡΤ θα είναι περισσότερα. Αν το ζητούμενο έπειτα από τόσους μήνες είναι να φτιάξουμε κάτι που να λειτουργεί με κάποιο τρόπο, τότε η αποτυχία είναι παταγώδης. Διότι η ΕΡΤ λειτουργούσε και θα μπορούσε να αλλάξει δίχως να πέσει μαύρο στις οθόνες.

Το είπαμε από την πρώτη στιγμή. Ο μοναδικός τρόπος για να διασφαλιστεί ο δημόσιος ρόλος της ΕΡΤ (νΕΡιΤ πλέον) ήταν να αναλάβουν δράση οι κοινωνικοί φορείς. Αν δεν μπορούσαν να εποπτεύουν την Δημόσια Ραδιοτηλεόραση η Βουλή, οι Ενώσεις των Δημοσιογράφων, οι μουσικοί, οι λογοτέχνες και όλοι οι άλλοι συντελεστές πολιτισμού, τότε μας άξιζε το μαύρο. Να το κλείναμε το μαγαζί και να μην το ανοίγαμε άλλη φορά.

Ο δρόμος που έχουν πάρει τα πράγματα οδηγεί το "πείραμα" σε αποτυχία. Δεν υπάρχει πιθανότητα να δημιουργηθεί κάτι καλύτερο από εκείνο που υπήρχε. Η ΕΡΤ είχε καλό ανθρώπινο δυναμικό πάνω στο οποίο θα μπορούσε να στηριχτεί η όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Και ταυτόχρονα να μην ακυρωθεί κάτι από το πλούσιο παρελθόν της. Το δυναμικό αυτό, όμως, παραγκωνίστηκε πλήρως και τον "εκσυγχρονισμό" τον ανέλαβαν άνθρωποι που στην πράξη δείχνουν να μην πιστεύουν στο έργο που έχουν αναλάβει.

Η Ραδιοτηλεόραση είναι ο καθρέπτης του πολιτισμού μας. Το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας είχε ακόμη την οσμή του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι. Νομίζουν στα αλήθεια ότι οι σημερινοί "δημιουργοί" της ΝΕΡΙΤ έχουν κάτι από τον Χατζιδάκι; Έχουν το ανάστημα να κάνουν μία τέτοια σύγκριση; Από που ως που τόλμησαν να καταργήσουν το Τρίτο Πρόγραμμα και για να φέρουν τι στην θέση του;

Ποιοι είναι αυτοί οι μεγάλοι δημοσιογράφοι που ηγούνται σήμερα της Δημόσιας Τηλεόρασης; Ποιο είναι το έργο τους και ποιος τους επέλεξε; Δεν μιλάμε για τους εργαζόμενους, αλλά για την κορυφή. Όταν φτιάχνεις κάτι νέο, σημασία έχει ποιός το φτιάχνει. Μήπως ήταν οι ίδιοι που λειτουργούσαν και την ΕΡΤ; Προς τι τότε τόσος θόρυβος;

Η παλιά ΕΡΤ είχε σοβαρά προβλήματα. Να μην ξεχνάμε ότι εμείς οι δημοσιογράφοι απεργούσαμε για να προσληφθούν συμβασιούχοι και να κάνουν την δουλειά των μονίμως απόντων! Ότι κατά καιρούς έμπαινε κόσμος από τα παράθυρα και τις κλειδαρότρυπες. Η ΕΡΤ δεν εξυπηρετούσε τον σκοπό της λειτουργίας της. Αλλά γι αυτό δεν έφταιγε το τεχνικό προσωπικό, για παράδειγμα. Χρειαζόντουσαν αλλαγές και μάλιστα σαρωτικές. Όχι όμως στο σύνολο του προσωπικού και όχι δίχως την συμμετοχή της κοινωνίας. Αυτά τα είπαμε από την πρώτη στιγμή. Και δυστυχώς δικαιώνονται οι δυσοίωνες προβλέψεις.

Η καλή μέρα, κύριε Καψή, φαίνεται από το πρωί. Κι αυτό το πρωινό ο ήλιος επέλεξε να μην βγει. Σκοτάδι μαύρο, κύριε Καψή. Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά. Δεν κάνατε το αυτονόητο από την πρώτη στιγμή. Κάντε το έστω κι αργά κι ελάτε σε επαφή με τους κοινωνικούς φορείς. Τι στο καλό κεντροαριστεροί είστε, εσείς του ΠΑΣΟΚ, αν δεν μπορείτε να κάνετε τουλάχιστον αυτό;

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Πάνω από δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Ρετζίπ Ταγίπ Ερντογάν κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Το ισλαμικό κόμμα του οποίου ηγούνταν, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), κέρδισε πρώτη φορά τις εκλογές στις 3 Νοεμβρίου 2002 και ο Ερντογάν έγινε πρωθυπουργός στις 14 Μαρτίου 2003. Δεν είχε περάσει ούτε μία εβδομάδα από την πρωθυπουργοποίηση του, όταν τόλμησε το αδιανόητο: αρνήθηκε να επιτρέψει τη χρησιμοποίηση της Τουρκίας ως βάσης διέλευσης των στρατευμάτων στο Ιράκ στις 19 Μαρτίου 2003!

Κερδίζοντας με την πολιτική του ευρύτατη λαϊκή υποστήριξη και αποκρούοντας τις αλλεπάλληλες απόπειρες του συνεργαζόμενου με τις ΗΠΑ από θέση υποτέλειας στρατοκρατικού κεφαλικού κατεστημένου, ο Ερντογάν σημείωσε σαρωτική νίκη στις βουλευτικές εκλογές της 22ας Ιουλίου 2007. Έχοντας συντρίψει τους εσωτερικούς αντιπάλους του, ο Ερντογάν ανέπτυξε στενές σχέσεις συνεργασίας με το Ιράν που πλέον είχε πρόεδρο επί οκτώ χρόνια τον φανατικό αντιαμερικανό Μ. Αχμαντινετζάντ. Παράλληλα, ο Ερντογάν έγινε ο ήρωας των Αράβων λόγω της συνεπούς στάσης που τήρησε στο Παλαιστινιακό, μετά την άρνηση του να επιτρέψει τη συμμετοχή της Τουρκίας στην εισβολή και κατοχή του Ιράκ. Μόλις η Αραβική Άνοιξη ανέτρεψε το ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και γεμάτο από πράκτορες του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, ο Ερντογάν με τον Αχμ. Νταβούτογλου και τους άλλους πολιτικούς επιτελείς του διαμόρφωσαν ένα μεγαλεπίβολο γεωστρατηγικό σχέδιο: τη συγκρότηση ενός «ισλαμικού άξονα» Τουρκίας-Ιράν-Αιγύπτου, με πληθυσμό περίπου 250 εκατ., συνεργαζόμενου με τη Δύση με πολύ πιο ισότιμους όρους και πολιτικά κυρίαρχο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική! Με ιστορία χιλιάδων ετών η Αίγυπτος και το Ιράν. Με παρελθόν αυτοκρατορίας η Τουρκία. Με τεράστια επιρροή στον αραβικό κόσμο η Αίγυπτος, σαν κορωνίδα του αραβικού «έθνους», ιδίως μετά το σπάσιμο των δεσμών της υποτέλειας προς τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς. Στρατιωτική υπερδύναμη στη Μέση Ανατολή το Ιράν. Μοναδικός κρίκος ικανός να φέρει σε επαφή τον αραβικό με τον ιρανικό κόσμο η Τουρκία, η οποία ταυτόχρονα ήταν η πιο κατάλληλη για να συνδέσει τον άξονα αυτόν με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ουσιαστικά ο μοναδικός από τη Δύση ανεκτός συνομιλητής εκ μέρους του υπό διαμόρφωση «ισλαμικού άξονα» των τριών. Απροσμέτρητη επιπλέον η πολιτική επιρροή και η ελκτική δύναμη ενός τέτοιου «ισλαμικού άξονα» στο σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου.

Το σχέδιο του Ερντογάν ήταν όντως μεγαλοφυές για τον μουσουλμανικό κόσμο και φυσικά για τη χώρα του, πριν απ’ όλα. Σηματοδοτούσε επιπλέον την ουσιαστική ανάκτηση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της περιοχής από μια τέτοια συμμαχία, στην οποία σταδιακά θα προχωρούσαν σχεδόν όλα τα κράτη της Μέσης Ανατολής – είτε με μετεξέλιξη είτε με ανατροπή των υποτελών στις ΗΠΑ καθεστώτων τους. Τα εμιράτα του Κόλπου, η Σαουδική Αραβία, τα καθεστώτα ακόμη και του Μαρόκου ή της σημερινής Λιβύης πολύ δύσκολα θα επιβίωναν με τη γραμμή που ακολουθούν τώρα. Ευνόητο είναι όμως πως η ανάδυση ενός άξονα Τουρκίας-Αιγύπτου-Ιράν συνιστά θανάσιμο κίνδυνο για τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ευρώπης – και βεβαίως και του Ισραήλ, αλλά αυτό είναο δευτερεύον. Εν όψει των διαγραφόμενων κινδύνων, οι Αμερικανοί ανέλαβαν αμέσως δράση.

Άρχισαν χτυπώντας τον πιο αδύναμο κρίκο, την Αίγυπτο. Οργάνωσαν λοιπόν οι ΗΠΑ το πραξικόπημα των αιγυπτίων πρακτόρων τους που ανέτρεψε τον νόμιμο ισλαμιστή πρόεδρο Μ. Μόρσι των Αδελφών Μουσουλμάνων, τους οποίους έβγαλαν εκτός νόμου. Έκοψαν έτσι την πρόσβαση του Ερντογάν στον αραβικό κόσμο. Η συνέχεια ήταν εξίσου σκληρή για τα γεωστρατηγικά σχέδια του Τούρκου πρωθυπουργού. Οι προεδρικές εκλογές στο Ιράν οδήγησαν στην εντυπωσιακή επικράτηση του αμερικανόδουλου Χ. Ροχανί, πράγμα που σημαίνει ότι η ηγεσία του κλήρου και η αστική τάξη του Ιράν επιλέγουν πλέον την «προσέγγιση» με τις ΗΠΑ – δηλαδή την υποτέλεια στους Αμερικανούς. Κατέρρευσε έτσι ολοσχερώς η γεωπολιτική στρατηγική του Ερντογάν, αφού οι δύο πόλοι του «ισλαμικού άξονα» πέρασαν υπό τον έλεγχο της Ουάσιγκτον. Αυτή η γεωπολιτική στρατηγική ήττα έχει όμως και άμεσες συνέπειες στο εσωτερικό της Τουρκίας. Οι στρατοκράτορες του προηγούμενου κεφαλικού καθεστώτος σωστά εκτιμούν ότι ήρθε και η δική τους ώρα να ανατρέψουν τον Ερντογάν, εκμεταλλευόμενοι τη στρατηγική του ήττα στο εξωτερικό και την αμέριστη στήριξη των Αμερικανών σε κάθε προσπάθεια (συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών πραξικοπήματος!) ανατροπής του Ερντογάν, ο οποίος έχει αναδειχθεί πλέον σε ηγέτη επικίνδυνο για κορυφαία αμερικανικά συμφέροντα. Στρατιωτικοί και δικαστικοί, οι οποίοι αποτελούν την αιχμή του δόρατος των υπολειμμάτων του παλιού καθεστώτος, απαιτούν την εξουσία για το εαυτό τους και τα συμφέροντα που υπηρετούν. Να ρίξουν τον Ερντογάν με λαϊκές κινητοποιήσεις των οπαδών τους είναι αδύνατον ακόμη, γιατί ο τούρκος πρωθυπουργός έχει σαφώς τη λαϊκή πλειοψηφία με το μέρος του. Αν όμως ο Ερντογάν συμβιβαστεί με τους στρατηγούς, είναι οριστικά τελειωμένος! Ταχύτατα θα χάσει τη λαϊκή υποστήριξη και την εξουσία, θα πάει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.

Μόνο με πραξικόπημα μπορούν να τον ανατρέψουν. Δεν έχουν καμιά αναστολή να το επιχειρήσουν ούτε φυσικά οι τούρκοι στρατηγοί και δικαστές ούτε οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, όπως φάνηκε περίτρανα από τη στάση υπέρ του πραξικοπήματος που έκαναν οι πράκτορες τους στην Αίγυπτο. Πρέπει να περιμένουμε σοβαρές εξελίξεις στην Τουρκία.

*Δημοσιεύθηκε στον «Πριν» το Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Μέτωπο και γεωστρατηγικές αλλαγές

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι πια φανερό ότι εάν δεν είμαστε αποφασισμένοι να φύγουμε όχι μόνο από το Ευρώ, αλλά και την ΕΕ, δεν είναι δυνατή η έξοδος από την σημερινή πρωτόγνωρη καταστροφή. Παρόμοια, όμως, ριζική αλλαγή απαιτεί βαθιά συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, που μόνο μέσα από ένα παλλαϊκό Μέτωπο, (σαν αυτό που έχω περιγράψει) μπορεί να δημιουργηθεί. Συνειδητοποίηση, ότι εάν δεν θέλουν να καταδικαστούν σε μόνιμη εξαθλίωση, απαιτούνται σημαντικές οικονομικές αλλά και γεωστρατηγικές αλλαγές. Και η εξαθλίωση θα είναι μόνιμη γιατί θα οφείλεται όχι μόνο στη φτωχοποίηση σαν συνέπεια των Μνημονίων, (όπως υποστηρίζουν «αριστεροί» οικονομολόγοι της συμφοράς) αλλά, το κυριότερο, στη καταστροφή των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων: ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ουσιαστική κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού πλούτου και των υπηρεσιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες (μεταφορές, επικοινωνίες και, σύντομα, ηλεκτρικό, νερό) κ.λπ. Όλα αυτά δεν πρόκειται να επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση, ακόμη και αν βγούμε από το Ευρώ αλλά μείνουμε στην ΕΕ, όπου θα εξακολουθούμε να δεσμευόμαστε από τις συνθήκες Μάαστριχτ, Λισσαβόνας κ.ά. που επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγoρών. Το γεγονός αυτό αποσιωπάται συστηματικά από την εκφυλισμένη «Αριστερά».

Η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι βέβαια αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την απόκτηση σημαντικού βαθμού οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία, η οποία θα έκανε δυνατό τον πραγματικό αυτοκαθορισμό μας σαν λαού στο οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό και το πολιτιστικό επίπεδο. Στον αγώνα αυτό για αυτοδυναμία δεν θα είμαστε μόνοι, εφόσον ήδη υπάρχει σημαντικός αριθμός χωρών που αντιστέκονται στην πλήρη ενσωμάτωση στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία διαχειρίζεται η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε). Στο «στρατόπεδο» των λαών που αγωνιζόντουσαν για την εθνική τους κυριαρχία ανήκαν το Ιράκ και η Λιβύη, (πριν το ΝΑΤΟ καταστρέψει στρατιωτικά τα καθεστώτα αυτά) που στηριζόντουσαν σε αντίστοιχα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Σήμερα,  το ίδιο επιχειρείται στη Συρία και το Ιράν, όπου από χρόνια έχει ξεκινήσει συστηματική προσπάθεια συντριβής των εκεί εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, είτε με στρατιωτική είτε με οικονομική βία. Και, φυσικά, αντίστοιχα καθεστώτα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης υπάρχουν και αλλού: από την Κούβα και την Βενεζουέλα έως την  Βολιβία.

Όμως, το γεγονός που κάνει όχι απλώς επιθυμητή οικονομικά, αλλά και εφικτή πολιτικοστρατιωτικά, την έξοδό μας από την ΝΔΤ είναι η δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης το 2011, που σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί το 2015. Αρχικά, μεταξύ τ. μελών της ΕΣΣΔ, αλλά που τελικά αναμένεται ότι θα προσελκύσει πολλές χώρες που αντιστέκονται στη ΝΔΤ ή έχουν ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Ρωσία: από την Ουγγαρία, την Φινλανδία, και την Βουλγαρία μέχρι το Βιετνάμ, την Μογγολία, την Βενεζουέλα και την Κούβα.

Η Ρωσική ελίτ, κάτω από την ηγεσία του Πούτιν, αντιστέκεται στην απώλεια της εθνικής, αλλά και της οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας της, μέσα στη ΝΔΤ. Αυτό την έχει ήδη φέρει σε συγκρουσιακή διαδικασία με την Υ/Ε που συνεχώς εντείνεται και είναι πολύ πιθανό να καταλήξει τελικά ακόμη και σε πόλεμο, εάν συνεχιστεί η επιχειρούμενη σήμερα στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Η σύγκρουση με την Υ/Ε για την Γεωργία, πριν λίγα χρόνια (που ώθησε την Υ/Ε ακόμη και στην προσωρινή αποβολή της Ρωσίας από την «Ομάδα των 8») και η σημερινή σύγκρουση για την Ουκρανία είναι τμήματα αυτής της συγκρουσιακής διαδικασίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και την σημασία της παγκοσμιοποίησης, έχει πλήρως αντιληφθεί το ΚΚ Ρωσίας (σε αντίθεση με τους δικούς μας «Μαρξιστές» που μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ Ρωσίας και Υ/Ε!) το οποίο έχει σαφώς ταχθεί με το μέρος της υπό τον Πούτιν ελίτ στον αγώνα κατά της ΝΔΤ, σε ένα άτυπο Λαϊκό Μέτωπο που περιλαμβάνει ακόμη και την Εκκλησία, η οποία αγωνίζεται ενάντια στη πολιτιστική παγκοσμιοποίηση. Ο αγώνας μάλιστα αυτός της Ρωσικής ηγεσίας επεκτείνεται ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο όπου επιβάλλει κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές εμπορευμάτων και κεφαλαίου, ακόμη και σε παραβίαση των κανόνων του ΠΟΕ. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει πελώριο πρόγραμμα εξοπλισμών  που θα δημιουργήσει σε λίγα χρόνια μια νέα παγκόσμια ισορροπία, η οποία θα σπάσει το σημερινό μονοπώλιο της βίας της Υ/Ε που έχει οδηγήσει σε φυσική ή οικονομική καταστροφή την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού. Αντίστοιχα, η «κομουνιστική» ηγεσία της Κίνας, μολονότι πολύ περισσότερο οικονομικά ενσωματωμένη στη ΝΔΤ από την Ρωσία, επίσης αντιστέκεται στις προκλήσεις της Υ/Ε ενάντια στην εθνική κυριαρχία της και την παράλληλη στρατιωτική της περικύκλωση ―γεγονός που ντε φάκτο την οδηγεί τελικά σε συμμαχία με την Ρωσία. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η Υ/Ε προχωρά σε οικονομικές ενώσεις χωρίς την Ρωσία και την Κίνα (υπερ-Ατλαντική συμφωνία και αντίστοιχη στον Ειρηνικό)!

Η Ελλάδα, σε περίπτωση  επικράτησης ενός Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης, θα μπορούσε να ζητήσει την άμεση ένταξή της στην Ευρασιατική Ένωση και στρατιωτική συμμαχία, με τον απαραίτητο όρο του απόλυτου σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας της. Ο όρος αυτός είναι άλλωστε διακηρυγμένη Ρωσική πολιτική  (που τονίστηκε πάλι τον προηγούμενο μήνα στην κοινή συνεδρία των νομοθετικών σωμάτων, αλλά και στην σύναψη της συμφωνίας με την Ουκρανία), ότι η Ρωσία θα σεβαστεί την εθνική κυριαρχία κάθε χώρας ―πράγμα βέβαια που έχει δείξει και στην πράξη (Συρία, Ιράν κ.λπ.). Στη συνέχεια, η Κυβέρνηση του Μετώπου θα μπορούσε να διακηρύξει την άμεση και μονομερή έξοδό της από την ΕΕ, ώστε να βάλει σε εφαρμογή το πρόγραμμα για την οικονομική αυτοδυναμία, που ξεκινώντας από τη μονομερή διαγραφή του Χρέους, και την κατάργηση όλων των Μνημονίων και σχετικών Νόμων, θα έβαζε τις βάσεις για μια νέα Ελλάδα οικονομικά αυτοδύναμη και εθνικά κυρίαρχη. Τότε, και μόνο τότε, θα μπορούσε να τεθεί και το θέμα του επιθυμητού από τον λαό είδους κοινωνικό-οικονομικού συστήματος.

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_01_05.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

www.periektikidimokratia.org

Διαβάστε περισσότερα

Βλέπετε: η λογική, κύριοι, είναι.....

Βλέπετε: η λογική, κύριοι, είναι ωραίο πράγμα, δε χωράει συζήτηση, αλλά η λογική είναι μόνο λογική και ικανοποιεί τη λογική ικανότητα του ανθρώπου, ενώ η επιθυμία είναι εκδήλωση όλης της ζωής, δηλαδή, όλης της ανθρώπινης ζωής μαζί με τη λογική κι όλα της τα παρεπόμενα.

 Η ζωή μας, βέβαια, απ'αυτή την άποψη αποδεικνύεται συχνά τιποτένια, ωστόσο είναι ζωή κι όχι εξαγωγή της τετραγωνικής ρίζας. Εγώ, λόγου χάρη, θέλω να ζήσω φυσιολογικά για να ικανοποιήσω όλες μου τις ικανότητες για τη ζωή κι όχι να ικανοποιήσω μόνο τη λογική μου δυνατότητα, δηλαδή το ένα περίπου εικοστό όλης της ικανότητάς μου για ζωή. 
Τι ξέρει η λογική; 
 
Η λογική ξέρει μόνο αυτό που πρόλαβε να μάθει (ορισμένα πράγματα, ίσως ποτέ δε θα τα μάθει. Αυτό, βέβαια, δεν είναι παρήγορο, αλλά για ποιον λόγο να μην το πούμε;) ενώ η ανθρώπινη φύση λειτουργεί συνολικά με ό,τι έχει μέσα της, συνειδητά ή ασύνειδα, μπορεί να ξεγελά, αλλά ζεί.

Fyodor Dostoyevsky, Το Υπόγειο

Διαβάστε περισσότερα

Πρώτη ευχή: δικαιοσύνη

Χρήστος Γιανναράς

«Δεν θέλω εκδίκηση, θέλω δικαιοσύνη: Nα τους πάρει το κράτος τις περιουσίες που απόκτησαν όσο είχαν αξιώματα. Kαι να τους δώσει μια σύνταξη τριακόσια ευρώ, όσα δίνουν αυτοί σήμερα σε μάς, που λιώσαμε σαράντα χρόνια στη σκληρή δουλειά».

Aυτή η φράση βγήκε από τα χείλη μιας γυναίκας που δούλεψε, από τα δεκαέξι ώς τα εξήντα της, μαγείρισσα σε δημόσιο ίδρυμα: Σαράντα τέσσερα χρόνια να σηκώνει δεκάδες κιλά τα κατεψυγμένα κρέατα, τσουβάλια τις πατάτες και τα όσπρια, ατελείωτα τελάρα τις ντομάτες, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά – λαχανιασμένο καθημερινό οχτάωρο τρεχαλητό και άγχος να τα προλάβει όλα, μέσα στο πύρωμα από τους φούρνους και τη «στόφα». Mέσα εκεί έζησε τέσσερις εγκυμοσύνες και τέσσερις λοχείες, συν δύο εγχειρήσεις για κιρσούς, τίμημα του φιλότιμου και της ευσυνειδησίας της. Mε μόνη ελπίδα, όλα αυτά τα χρόνια, «να ζήσει σαν άνθρωπος κι αυτή όταν θα φτάσει επιτέλους στη σύνταξη. Aλλά να τώρα, που περιμένει δυο χρόνια να «βγει» η σύνταξη του IKA και η σύνταξη δεν βγαίνει – της δίνουν «έναντι» τριακόσια ευρώ κάθε μήνα.

H σοφή, ισοζυγιασμένη απαίτηση της βασανισμένης γυναίκας για δικαιοσύνη και όχι για εκδίκηση, θα μπορούσε να λειτουργήσει στα χείλη όλων μας σαν ευχή για τον καινούργιο χρόνο. Oταν ξέρουμε τι συγκεκριμένο ευχόμαστε και είμαστε οι πολλοί που το ευχόμαστε, τότε η ευχή μας γίνεται από μόνη της σάλπισμα και προσταγή. Nαι, τόσο συγκεκριμένα: Nα δημευθούν περιουσίες όσων κακούργησαν ασκώντας εξουσία. Nα το ευχηθούμε σαν επίτευγμα ανθρωπιάς. Eπειδή είναι δείχτης ποιότητας του ανθρώπινου βίου η απόδοση δικαιοσύνης χωρίς εκδικητική εμπάθεια. Aν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, συνετή, νηφάλια, αμερόληπτη, δεν κατορθώνεται συνοχή της κοινωνίας. Kαι δίχως κοινωνική συνοχή αποκλείεται νομοτελειακά η ανάκαμψη, αποκλείεται η ελπίδα για ιστορική επιβίωση.

Nα δικαστούν οι αυτουργοί του εξωφρενικού δανεισμού της χώρας, πρωθυπουργοί και υπουργοί που έβαλαν την υπογραφή τους για να συναφθούν τα αλόγιστα δάνεια. Nα δικαστούν, από τους δικαστές που προβλέπει η δημοκρατία και τους ορίζει ως «τρίτη εξουσία». Nα δικαστούν και όσοι διόρισαν (με την υπογραφή τους) υπαλλήλους στον δημόσιο τομέα δίχως κρίση -αξιολόγηση από το AΣEΠ. Oσοι αποφάσισαν τους μισθούς των κομματικών ευνοουμένων στις προεδρίες των δημόσιων οργανισμών και των χιλιάδων εταιρειών του Δημοσίου. Oσοι ενέκριναν (με την υπογραφή τους) να χαριστούν – διαγραφούν τα ιλιγγιώδη χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων και τηλεοπτικών καναλιών. Oσοι αποδέχθηκαν (με την υπογραφή τους) υπερβάσεις κόστους σε δημόσια έργα, σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους από κρατικές προμήθειες, αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς. Tο κοινωνικό χρήμα που κλάπηκε για να εξυπηρετηθεί η ατομική ή η κομματική ιδιοτέλεια, να επιστρέψει στον κρατικό κορβανά, να κατασχεθούν οι περιουσίες των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) της κλοπής.

Eυχή μας αυτή η απόδοση δικαιοσύνης να είναι επίτευγμα ανθρωπιάς. Mόνο έτσι θα οικοδομηθεί η κοινωνική συνοχή, η εντελώς απαραίτητη για την επανίδρυση του κράτους, μοναδικός όρος – προϋπόθεση (το βεβαιώνουν οι πάντες, κάθε λογής επαΐοντες) για την επιβίωση και την ακεραιότητα του κρατικού μας σχήματος. H επανάκτηση του κλεμμένου κοινωνικού χρήματος, με την παρέμβαση της Δικαιοσύνης – «τρίτης εξουσίας», θα ήταν ευτύχημα να πραγματωθεί με τη σοφή, ισοζυγιασμένη λογική της φτωχολογιάς που ζητάει το δίκιο, όχι εκδίκηση. Aν δεν παρέμβουν οι δικαστικοί θεσμοί, αν συνεχιστεί ο σημερινός, αδιάντροπος εμπαιγμός του κοινωνικού σώματος από τη δικομματική κυβερνητική παρωδία, το πιθανότερο λογικά ενδεχόμενο είναι οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις της τυφλής λαϊκής απόγνωσης.

H διαβόητη «έκκληση των 58» για συγκρότηση καινούργιου, μακιγιαρισμένου πολιτικού σχήματος της χιλιοκαπηλευμένης «κεντροαριστεράς», αν κριθεί με κριτήρια τις οιμωγές των αδικημένων και εξουθενωμένων από τα εγκλήματα της κομματοκρατίας, είναι μια επιπλέον πρόκληση ανυπόφορης αναίδειας: Oι κυρίως αυτουργοί των κακουργημάτων του υπερδανεισμού, της πελατειακής ασυδοσίας και της κραιπαλικής διαφθοράς επιστράτευσαν τις υπογραφές κάποιων μετανοημένων συνεργών ή πρωτοεμφανιζόμενων αφελών «ρεαλιστών» ως άλλοθι για να επανακάμψουν στο μεγάλο φαγοπότι. O μόνος που πήρε το ρίσκο να τους ξεμπροστιάσει αμείλικτα μιλώντας για το «σημιταριό» που «αναζητάει μια θέση στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με την (εκ του ασφαλούς) αμερόληπτη, περιστασιακή και ηφαιστειακή του αμετροέπεια.

Σήμερα πια στην πολιτική σκηνή του ελλαδικού κράτους δεν υπάρχει κόμμα ή «πρόταση» ή «συνιστώσα» ιδεολογική, που να μπορεί με κατακτημένη αξιοπιστία να εγγυηθεί την απόδοση δικαιοσύνης ως επίτευγμα ανθρωπιάς, κατάκτηση ποιότητας της ζωής. Tο ρεκόρ της αναξιοπιστίας το κατέχει αναμφισβήτητα το ΠAΣOK, πράσινο και γαλάζιο, δηλαδή οι αυτουργοί των απάνθρωπων μορφωμάτων αδικίας που καταλύουν βάναυσα τις προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής και αξιοπρέπειας. Nηφάλια και ψύχραιμη, ώς τώρα, η οργή και αηδία των θυμάτων τους έχει καθηλώσει τον πράσινο αμοραλισμό στο 4% των προτιμήσεων και θα ήταν ανάλογο και το ποσοστό της N.Δ., αν δεν υπήρχε ο τρόμος για τον χρυσαυγίτικο εφιάλτη που παραμονεύει.

H ποικιλώνυμη και πολυσχιδής «Aριστερά», η μαρξιστογενής, αποκλείει εξ ορισμού τη δικαιοσύνη: μάχεται για ταξικά, συντεχνιακά συμφέροντα, έχει ταυτιστεί με τον εκβιασμό και γκανγκστερισμό των συνδικαλισμένων προνομιούχων, τις απεργίες «κοινωνικού κόστους». Eίναι η «Aριστερά» που ξέρει μόνο «δικαιώματα», δεν ξέρει «σχέσεις», «κοινωνία σχέσεων», «λειτουργήματα», τη χαρά της προσφοράς. Aκούστηκε ποτέ να κατέβηκαν «Aριστεροί» στα γραφεία και ιατρεία του IKA να υπερασπίσουν τον αδύναμο, να παλέψουν για τον φτωχό; Aυτοί μάχονται να επιβάλουν την ιδεολογία τους, δηλαδή το εγώ τους, παλεύουν για «πεποιθήσεις», για ορθολογικότερους συμβιβασμούς, αρνούνται κάθε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, πώς να καταλάβουν τη δικαιοσύνη σαν κατόρθωμα ανθρωπιάς; Aκούστηκε ποτέ μηδενιστές να οργανώνουν συσσίτια για πεινασμένους;

Oύτε η νέα γενιά, ο κ. Tσίπρας λ.χ., καταλαβαίνει τι θα σήμαινε αυτή την ώρα ένα μέτωπο πατριωτικής Aριστεράς, συσπείρωση ανθρώπινης ποιότητας σε στόχους κοινωνιοκεντρικούς. Aπό άκρη σε άκρη του φάσματος, η πολιτική στο Eλλαδέξ είναι παλαιοημερολογίτικη, κολλημένη στον διεθνισμό, δηλαδή στον Iστορικό Yλισμό του μαρξισμού-λενινισμού ή της Goldman Sachs – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

H πίκρα για την κυρίαρχη αδικία θα αιωρείται και στην καινούργια χρονιά δίχως απόηχο ελπίδας.

Διαβάστε περισσότερα

ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΟΙ ΛΕΤΟΝΟΙ, ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΧΘΑΝΟΝΤΑΙ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Δεκαοχτώ είναι πλέον από την Πρωτοχρονιά τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Η Λετονία είναι το δέκατο όγδοο μέλος. Αν και για μισόν αιώνα, από το 1940 έως το 1991, υπήρξε τμήμα της Σοβιετικής Ενωσης, η Λετονία ανήκει στις περιοχές που αποκαλούνται περιφρονητικά «ανατολικές επαρχίες του Γερμανικού Ράιχ». Χώρα ανεξάρτητη δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ, μόνο κατά τον Μεσοπόλεμο και μετά το 1991.

Πάντα ήταν υποταγμένη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη Γερμανία, ενίοτε και στη Ρωσία. Γερμανόδουλη στη νοοτροπία, η Λετονία ήταν ανοιχτά φιλοναζιστική στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και οι Λετονοί όμως με το φιλοναζιστικό παρελθόν, με τίποτα δεν ήθελαν το ευρώ! Σε δημοσκόπηση που έγινε τον Οκτώβριο του 2013 στη Λετονία, μόλις ο ένας στους... πέντε (!) που ερωτήθηκαν δήλωσε ότι συμφωνεί με την υιοθέτηση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος από τη χώρα του.

Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση του Βάλντις Ντομπρόφσκις υλοποίησε το σχέδιο του Βερολίνου και έβαλε τη Λετονία στο ευρώ με το ζόρι, παρά τη σχεδόν καθολική αντίθεση του φιλογερμανικού πληθυσμού, αδιαφορώντας παντελώς για τις απόψεις του λαού. Δεν έχει κι άδικο από τη σκοπιά του, τη σκοπιά δηλαδή εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Γερμανίας αλλά και της λετονικής άρχουσας τάξης, η οποία αναδείχθηκε αρπάζοντας και λεηλατώντας τη δημόσια περιουσία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Οι Λετονοί άλλωστε δεν προχωρούν ποτέ σε μαζικές κινητοποιήσεις αντίστασης, πάντα υποτάσσονται στους αφέντες της χώρας είτε αυτοί είναι ξένοι είτε είναι ντόπιοι. Οι Γερμανοί φυσικά είναι ενθουσιασμένοι με τον δουλόφρονα πληθυσμό όλων των Βαλτικών χωρών - δηλαδή της Εσθονίας, της Λιθουανίας και της Λετονίας. Την πρώτη τριετία μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης -το 2008, το 2009 και το 2010- η Λετονία υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού επιπέδου χώρας της Ευρώπης σε καιρό ειρήνης, αν και τώρα την έχει ξεπεράσει η Ελλάδα!

Για να της δώσουν η ΕΕ και το ΔΝΤ ένα δάνειο «σωτηρίας» ασήμαντου ύψους, μόλις 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, της καταβαράθρωσαν το ΑΕΠ κατά 18%, περιέκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας κατά περίπου 20% και 10% αντιστοίχως, αποδεκάτισαν τους δημόσιους υπαλλήλους της απολύοντας πάνω από το 20%, υπερδιπλασίασαν την ανεργία εκτοξεύοντάς την πάνω από το 18% και εξώθησαν πάνω από 300.000 Λετονούς, πρωτίστως νέους, στην αναγκαστική μετανάστευση για να επιβιώσουν.

Αυτές οι 300.000 μετανάστες σε έναν πληθυσμό 2,2 εκατομμυρίων κατοίκων (δηλαδή, το 14% των Λετονών και κατά τεκμήριο των πιο παραγωγικών ηλικιών) υποδηλώνουν το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής που έλαβε χώρα στη Λετονία. Μετά από αυτόν τον όλεθρο, άρχισε η... «ανάπτυξη» της Λετονίας, ακριβώς κατά το πρότυπο που ονειρεύονται ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και οι συν αυτοίς: άνοδος του ΑΕΠ κατά 5% το 2011, άλλο τόσο το 2012, αναμενόμενη αύξηση κατά 4% το 2013. «Πρωταθλήτρια» της ΕΕ στην «ανάπτυξη» η Λετονία! Τι παράδοξο όμως το αποτέλεσμα αυτής της «ανάπτυξης»!

Η Λετονία «είναι ακόμη η φτωχότερη χώρα της Ευρωζώνης», ομολογεί ακόμη και η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η κατ' εξοχήν εφημερίδα του γερμανικού πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου. «Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πιστοποιούν ότι η πλειοψηφία των Λετονών είναι εναντίον του ευρώ. Η άνοδος των τιμών, η απώλεια αγοραστικής δύναμης προκαλούν ανησυχία σε μια χώρα όπου ο μέσος μισθός προσεγγίζει τα 500 ευρώ» γράφει η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ». «Αρνούνται το ευρώ περισσότεροι από τους μισούς των δύο εκατομμυρίων Λετονών» παραδέχεται και η γερμανική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Αυτό όμως καθόλου δεν την εμποδίζει να προβάλλει τη Λετονία ως... υπόδειγμα προς μίμηση από τις μεσογειακές χώρες της ΕΕ! Η Λετονία «είναι παράδειγμα για πολλά υπερχρεωμένα νοτιοευρωπαϊκά κράτη, τα οποία αμύνονται εναντίον της «λιτότητας». Η λιτότητα αποδίδει, όπως δείχνει η ανάπτυξη της Λετονίας» γράφει η εφημερίδα του γερμανικού κατεστημένου, η οποία δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για την υποτέλεια των Βαλτικών χωρών.

«Το 2005 υπήρξε στη Λιθουανία μεγάλη κατανόηση για το γεγονός ότι με την παρακίνηση υπεράνω όλων της Γερμανίας, η χώρα δεν έγινε δεκτή στην ευρωζώνη εξαιτίας ενός μηδαμινού ποσοστού υπέρβασης του επιτρεπόμενου πληθωρισμού κατά 0,1% (!)» τονίζει. Το ότι η ίδια η Γερμανία υπερβαίνει εδώ και πάνω από μια δεκαετία κατά δεκάδες εκατοστιαίες μονάδες το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο του 60% του ΑΕΠ στο δημόσιο χρέος είναι προφανώς ασήμαντο μπροστά στο... 0,1% του πληθωρισμού της Λιθουανίας!

*Δημοσιεύθηκε στο ¨ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Ναι στην Αλληλεγγύη μας, όχι στην «φιλανθρωπία» τους

«Το έγκλημα είναι τόσο μάταιο όσο και η φιλανθρωπία» (Ευγένιος  Ιονέσκο)

   Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου καθώς φιλοξενήθηκε σε περίοπτη θέση στα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Ο ιδρυτής του «Facebook», ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, κατέκτησε την κορυφή στη λίστα των «φιλανθρώπων» του πλανήτη μέσα στο 2013. Ο κ.Ζούκερμπεργκ μετά της συζύγου του, σύμφωνα με τους «Financial Times», έκαναν την χρονιά που έφυγε «φιλανθρωπίες» ύψους 990 εκατομμυρίων δολαρίων. Εν τω μεταξύ στον κόσμο που η «φιλανθρωπία» των Ζούκερμπεργκ διαφημίζεται τόσο αφειδώλευτα, κάθε μέρα πεθαίνουν 50.000 άνθρωποι λόγω πείνας, λόγω ασιτίας, λόγω φτώχειας. Αλλά ο θάνατος 35 ανθρώπων κάθε λεπτό της ώρας - λόγω φτώχειας - δεν θεωρείται εξίσου σημαντική είδηση με την «φιλανθρωπία» του κ. Ζούκερμπεργκ…
   Μια ακόμα είδηση που δεν είχε αντίστοιχη προβολή με την «φιλανθρωπία» του κ.Ζούκερμπεργκ είναι εκείνη που αφορά τη θηριώδη αύξηση της περιουσίας του κ.Ζούκερμπεργκ. Μέσα στο 2013, έκτη χρονιά της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, ο κ.Ζούκερμπεργκ αποκόμισε κέρδη ύψους 10 δισ. δολαρίων. Το σύνολο δε της περιουσίας του υπολογίζεται πλέον στα 19 δισ. δολάρια. Δηλαδή μέσα στο 2013 τα δισεκατομμύρια του κ.Ζούκερμπεργκ αυξήθηκαν κατά 112%. (Σημείωση: οι 100 υπερδισεκατομμυριούχοι «Ζούκερμπεργκ» του πλανήτη έφτασαν το 2013 να κατέχουν περιουσία που ξεπερνά σε μέγεθος ολόκληρο το ΑΕΠ της Γερμανίας!)…
   Ας πάμε τώρα σε έναν άλλον «φιλάνθρωπο» που έχει βγει χρόνια πριν από τον κ. Ζούκερμπεργκ στο κουρμπέτι, στον κ.Μπίλ Γκέιτς  της «Microsoft». Έλεγε σε μια συνέντευξή του στο «Βήμα» τον Ιανουάριο του 2008:  «Οι δυνητικές εφαρμογές του δημιουργικού καπιταλισμού περιορίζονται μόνο από τα όρια της φαντασίας μας. Αν μπορέσουμε να βρούμε προσεγγίσεις που απαντούν στις ανάγκες των φτωχών με τρόπο που γεννούν κέρδος και αναγνώριση στις επιχειρήσεις, θα έχουμε βρει μια αυτοσυντηρούμενη μέθοδο για τη μείωση της φτώχειας. Μια παθιασμένη προσπάθεια να ανταποκριθούμε στην πρόκληση μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον κόσμο».
   Η παραπάνω φράση του Μπιλ Γκέιτς είναι αποκαλυπτική μιας και φωτίζει περίφημα τα ευγενή κίνητρα της «φιλανθρωπίας» όχι του Γκέιτς και του Ζούκερμπεργκ ως πρόσωπα, αλλά των Γκέιτς και των Ζούκερμπεργκ ως τάξη. Ο «φιλάνθρωπος» και «δημιουργικός καπιταλισμός» τους, στον οποίο αναφέρεται ο Γκέιτς, δεν είναι παρά το παρασύνθημα του «δημιουργικού» κυνισμού με τον οποίο η πλουτοκρατία προσεγγίζει τη γενικευμένη φτώχεια - την οποία η ίδια προκαλεί στον κόσμο (μια ματιά στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, εκεί που η «Microsoft» κατασκευάζει τα «γκατζετάκια» της, πείθει). Και την προσεγγίζει ως τη μεγαλύτερη φλέβα αναπαραγωγής και αύξησης της κερδοφορίας της. Όπως βλέπουμε ο κύριος «Microsoft», που κατείχε πριν τον Ζούκερμπεργκ τα πρωτεία της «φιλανθρωπίας», περιγράφοντας γλαφυρά τη «φιλανθρωπία» της τάξης του, δεν κρύβει λόγια σχετικά με την «ικανότητα» του καπιταλισμού να γεννά τη φτώχεια. Και μέσα από αυτήν να πολλαπλασιάζει τα κέρδη των πολυεθνικών. Που αξιοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας σαν πατέντα του ιδιοτελούς χρηματιστικού τους θησαυρισμού και όχι φυσικά ως πηγή παραγωγής και διανομής του κοινωνικού οφέλους. Και τούτο στο όνομα της «καταπολέμησης», στο όνομα της «μείωσης» της φτώχειας!
   Φυσικά δεν έχουμε (ούτε θα μπορούσαμε να έχουμε) τίποτα το προσωπικό με τον κ.Γκέιτς ή τον κ. Ζούκερμπεργκ. Έχουμε, όμως, σαφέστατη πολιτική διαφωνία με την κάθε «φιλάνθρωπη» κυρία ή κύριο που αφού έχουν χορτάσει το παντεσπάνι και τα χαβιάρια τους, κατόπιν αναζητούν στη «φιλανθρωπία» το εισιτήριο - ένα εισιτήριο με πολύ φτηνό είναι η αλήθεια αντίτιμο και αξιοσημείωτες φοροαπαλλαγές- για να αυτοδιαφημιστούν σαν πρωταγωνιστές κάποιων σικέ παραστάσεων περί «ανθρωπιάς». Έχουμε τεράστιο ιδεολογικό πρόβλημα, με αυτή την τακτική που επιδιώκει να καταστήσει σαν «αξίωμα» στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, του εργαζόμενου, του αναξιοπαθούντος, ότι τα δικαιώματά του είναι μια υπόθεση που επαφίεται στην «φιλανθρωπία» κάποιων καλών - και κατά τεκμήριο πάμπλουτων ανθρώπων - οι οποίοι έρχονται να συνεγείρουν με το παράδειγμα και την εθελοντική προσφορά τους τις συνειδήσεις του «κοσμάκη». Ο «κοσμάκης», δε, καλείται να χειροκροτήσει εκείνο τον «φο» ουμανισμό των εκμεταλλευτών του και να υποστεί εντέχνως τη... βαθμολόγηση της ανθρωπιάς του (!) από αυτούς που στα εργοστάσιά τους του φέρονται σαν σκλάβο!
   Νιώθουμε απόλυτη ηθική, ιδεολογική και πολιτική αντιπάθεια προς κάθε προσπάθεια οι εκπρόσωποι του κράτους και της πολιτικής που επιφέρει λαϊκή εξαθλίωση να παρελαύνουν με καρφιτσωμένα χαμόγελα σε κέντρα συσσιτίων και σε δήθεν μαραθωνίους αγάπης, που δεν είναι παρά μαραθώνιοι με μία και μόνη επιδιωκόμενη «αγαθοεργία»: Να ρετουσάρουν το κοινωνικό προφίλ ατόμων που θα έπρεπε να απολογούνται για την αναλγησία τους, πολιτικών φορέων που θα έπρεπε να δίνουν εξηγήσεις για την κοινωνική αδιαφορία τους, στυγνών εκμεταλλευτών που θα έπρεπε να καταδικάζονται για την εκμεταλλευτική τους στυγνότητα.
   Έχουμε αβυσσαλέα πολιτική, ηθική, ιδεολογική αντίθεση με κάθε σαλονάτη και χλιδάτη προπαγάνδα, που προσπαθεί να προσπερνά το «ακάλυπτο» των υποχρεώσεων και των υποσχέσεων της πολιτείας, του κράτους, των πολιτικών δυνάμεων που κυβερνούν στο όνομα του λαού - και υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια στο λαό - με την επίδειξη μιας ...«ΜΚΟ φιλανθρωπίας». Μια προπαγάνδα, δηλαδή, να αντικατασταθεί το χρέος των ταγών μας να παρέχουν όλα εκείνα που δικαιούνται οι πολίτες (και τα οποία μέσω των φόρων και του γλίσχρου εισοδήματός τους τα έχουν πληρώσει διπλά και τρίδιπλα), με μια δήθεν «φιλανθρωπία», την οποία θα πρέπει να την καταβάλουν και πάλι εκείνοι που ήδη έχουν πληρώσει, αλλά που την καρπώνονται με τη μορφή κοινωνικού κύρους και ανθρωπιστικού λίφτινγκ εκείνοι που κρατούν τους πολλούς στην ανέχεια, τη δυστυχία και την ανημποριά.
    Απέναντι στην προπαγάνδα περί «φιλανθρωπίας», που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «ζωοφιλία», που βαφτίζει την «φιλανθρωπία» - βιτρίνα ενός σάπιου συστήματος σαν την τάχα θεραπαινίδα του εγκλήματος, υπάρχει το βαθύ το ουσιαστικό, το πανίσχυρο όπλο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

          Ναι στην Αλληλεγγύη μας, όχι στην «φιλανθρωπία» τους

Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες στοχαστές, ο συντάκτης του μανιφέστου «Τί είναι και τί θέλει το ΕΑΜ», ο μέγιστος παιδαγωγός και κομμουνιστής που η «Ουνέσκο» συγκαταλέγει μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανoουμένων, πολιτικών και δημοσιολόγων όλου του κόσμου, ο Δημήτρης Γληνός, σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του που γράφτηκε στην Ελλάδα της κρίσης του '30, περιγράφει - 80 χρόνια πριν - τί συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα. Και ταυτόχρονα φωτίζει δρόμους που αξίζει να περπατηθούν, σήμερα, στην Ελλάδα της αιθαλομίχλης, των μαγκαλιών, των συσσιτίων.  
Έγραφε:
«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (…). Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη (...).
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.
Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Οσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο (...).
Δημήτρης Γληνός, Δεκέμβρης 1932».

Διαβάστε περισσότερα

Yπό δύο Εποχές.

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Η γλώσσα του επαναστάτη. Αλλά και η γλώσσα του εξουσιαστή. Το 2014 θα συνεχίσει να μιλάει τη γλώσσα του 2013. Μια γλώσσα του εργαστηρίου. Φτιαγμένη για να αλυσοδένει. Να σκλαβώνει. Ευφημισμοί και παρενδύσεις, που σημαίνουν τα αντίθετα απ’ όσα δηλώνουν,
ένα γλωσσάρι γλωσσοδέτης του μυαλού.
Που επαναλαμβάνεται με τόση συχνότητα κι επιμονή ώστε να ακυρώνει τον αντίλογο του λόγου. Oλοι κατά βάθος γνωρίζουμε το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων
και όμως τις χρησιμοποιούμε με την κατά συνθήκη ψευδολογία τους - πρόκειται για μια τραγωδία. Ισως την πιο βαθειά και άκρως αποτελεσματική - τα τούβλα της φυλακής μας είναι φτιαγμένα από τις λέξεις της γλώσσας που μιλάμε. Για παράδειγμα:
Ανταγωνισμός: Η πεμπτουσία της κυρίαρχης ρητορικής. Ρίχνει τις τιμές, βελτιώνει τα προϊόντα, η ατμομηχανή της αγοράς. Ανοησίες. Πρόκειται για βραχυπρόθεσμο μέγεθος που λειτουργεί, ώσπου ο ισχυρότερος να καταπιεί τον ασθενέστερο. Οδηγεί εκ νέου σε μονοπώλια, τραστ και ολιγοπώλια. Που, ασύδοτα πλέον, επιβάλλουν δικτατορία τιμών, ποιότητας, διάθεσης. Ακόμα κι όσο λειτουργεί ο ανταγωνισμός, δεν αποτρέπει ούτε αποφεύγει τις εναρμονισμένες πρακτικές. Τέλος, εκεί που τα ιδιωτικά μονοπώλια υπερίσχυσαν των κρατικών, οι τιμές απογειώθηκαν.
Ελεύθερη αγορά: Μπούρδες. Διευθύνεται με τον πιο άγριο τρόπο από τα μονοπώλια και τις τράπεζες, είτε μέσω πολιτικού προσωπικού, είτε ντιρέκτ. Ελεύθερη είναι μόνον η αγορά για να σκλαβώνει όσο θέλει κι όσο μπορεί κάθε φορά την εργασία. Επίσης, η ελεύθερη αγορά, για να διευθύνεται χάριν και από τις εταιρείες, παράγει την πιο σκληρή και πιο διευρυμένη γραφειοκρατία από ποτέ.
Δημοκρατία: Δεν πρόκειται παρά για τον σταδιακό εκφυλισμό της αστικής δημοκρατίας από ολιγαρχική που ήταν σε όλο και πιο τυραννικές εκδοχές, με τον αυταρχισμό και την καταστολή στην πρώτη γραμμή. Μία οργουελιανή «δημοκρατία» που παρακολουθεί τους πάντες, παρεκβαίνει απ’ τα Συντάγματα των κρατών και έχει κάνει πολτό τη διάκριση των εξουσιών με τις Ανεξάρτητες Αρχές της, τις ΜΚΟ και την ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Κράτος: Λάφυρο στα χέρια των κρατικοδίαιτων ιδιωτών. Εχθρός του λαού. Ο οποίος δεν παραλείπεται να κατηγορηθεί για κρατισμό, όταν απλώς απαιτεί απ’ το κράτος στοιχειώδη σχέση με αυτό που λέει ότι είναι. Κράτος, βαθύ κράτος, παρακράτος, είναι η αγία τριάδα της δικτατορίας των Δυνατών κατά των αδυνάτων.
Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης: Πάει για ανέκδοτο. Κι όταν γίνει, οι πολίτες θα χάσουν και την τελευταία τους ελπίδα. Υποθέσεις όπως τα ατιμώρητα σκάνδαλα και ο διαρκής θάνατος της όποιας κάθαρσης δείχνουν πού πάει το πράγμα.
Λαϊκισμός: Κάποτε αφορούσε, ως κατηγορία, τους δημαγωγούς. Τώρα εκτοξεύεται εναντίον του ίδιου του λαού. Με αποτελεσματικότητα «ελληνικού πυρός». Οποιος δεν αποδέχεται να ’ναι μαλάκας, τρώει τη ρετσινιά του λαϊκιστή. Ο κάθε μεγαλόσχημος, αλλά και ο πιο ουτιδανός σμπίρος του, τσουτσέκια κι ο ένας κι ο άλλος, βαφτίζουν όποιον γουστάρουν «λαϊκιστή» και τον τρώνε λάχανο.
Ειρήνη: Μια pax imperialista. Ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα ειρήνης έζησε ο πλανήτης, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Η ειρήνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παραγωγική διαχείριση του πολέμου, κι έχει τόση αξία για τις χώρες που πλήττονται, όση τα Νόμπελ Ειρήνης. Ο πόλεμος και η δημοκρατία είναι για τη Δύση (εξαγωγικά) εμπορεύματα, όπως άλλωστε εμπόρευμα για τον καπιταλισμό είναι και ο άνθρωπος.
Πατριωτισμός: Εις ό,τι αφορά την Αριστερά, θα έπρεπε να είναι (και για το μεγαλύτερο μέρος της είναι) η υπεράσπιση της πατρίδας του λαού, του λαϊκού αυτεξούσιου, της εθνικής ανεξαρτησίας. Για τους πολεμοκάπηλους της δεξιάς, πατριωτισμός είναι η σύγχυσή του με τον εθνικισμό, με την υποτέλεια στους ξένους. Εθνικόφρονες, ελληνόψυχοι και δωσίλογοι είχαν κι έχουν τόση σχέση με την πατρίδα, όση οι ταγματαλήτες με τον Κολοκοτρώνη.
Πολιτική ορθότης: Η δικτατορία των ηλιθίων. Εχει φασιστική προέλευση (όπως και ο μεταμοντερνισμός, ήδη απ’ τη δεκαετία του 1920), που «νομιμοποιήθηκε» απ’ την αμερικανική αριστερά (κι όσους Ευρωπαίους αρέσκονται στις αμερικανιές), για να φθάσει σήμερα να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Ενα πρόσωπο που οδηγεί σε «εγκλήματα γνώμης» και χειραγώγηση (από τους χρήσιμους στην εξουσία ηλίθιους) του δημόσιου (δια)λόγου.
Πολυπολιτισμός, μεταμοντερνισμός, αυτοπροσδιορισμός: Στο ίδιο κύμα αποβλάκωσης. Η «αλήθεια» άνευ της αποδείξεώς της. Ο εκφυλισμός του πλουραλισμού στο «έτσι μου σκάει» του κάθε Σουαχίλι που μπορεί να δηλώνει Κινέζος και να απαιτεί σεβασμό. Ο πιο βαθύς φασισμός. Το πιο χρήσιμο (μετά την κρίση) εργαλείο των Δυνατών. Η καθαίρεση των γραμμάτων, της έρευνας και της επιστήμης, του ορθολογισμού. Η Ιερά Εξέταση της σύγχρονης εποχής.
Ανθρώπινα δικαιώματα: τα πάντα εκτός απ’ τα δικαιώματα στην εργασία, στην ασφάλιση, στη διασκέδαση, στην ψυχαγωγία, στη ζωή.
Χρέος: Δεν υπάρχει. Ολοι χρωστάνε. Οσοι χρωστάνε τα περισσότερα (ΗΠΑ, Γερμανία κ.ά.) κάνουν κουμάντο σ’ όσους χρωστάνε τα λιγώτερα. Πρόκειται για λογιστική οικονομία, για φούσκες κβαντικών διαστάσεων. Που κατανοούν την πραγματική οικονομία μόνον ως πεδίο μάχης (και κυριολεκτικώς).
Παγκοσμιοποίηση: (υποπερίπτωση, Ευρωπαϊκή Ενωση): Αυτοί που θα καταργούσαν τα εθνικά σύνορα, ύψωσαν πολλαπλάσια οικονομικά σύνορα. Με ειδεχθή χαρακτηριστικά, τείχη του Αίσχους και απαρτχάιντ. Οι κοσμοπολίτες που πήγαν να το παίξουν διεθνιστές, αποδεικνύονται εργολάβοι ειδικών οικονομικών ζωνών, ζωτικών χώρων, προτεκτοράτων και νεκρών ζωνών. Νέα (δηλαδή παλιά) νεοταξίτικα αυτοκρατορικά σχήματα παλινορθώνονται και υποβαθμίζουν τους λαούς σε πληθυσμούς και τους πολίτες σε υπηκόους (είλωτες και ραγιάδες, κολίγους και σκλάβους)
Ελεύθερη διακίνηση ιδεών: Από κανάλι σε κανάλι; Τρίχες! Τα μόνα που διακινούνται ελεύθερα δεν είναι καν τα προϊόντα, αλλά ή πρέζα, τα όπλα και η σάρκα. Αντιθέτως κυριαρχεί η ομογενοποιημένη σκέψη, αυτή που περιγράφει ως εκσυγχρονισμό την επιστροφή στον πιο πρωτόγονο καπιταλισμό, αυτή που θέλει την τέχνη υποταγμένη στις επιδοτήσεις και στην προβολή απ’ τους «νταβατζήδες» της.
Κρίση: Το εργαλείο! Ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Η παρούσα κρίση βοηθάει στη μετάβαση του συστήματος από τον χρηματοπιστωτικό κύκλο που έφαγε τα ψωμιά του, πίσω στην υπεξαίρεση της υπεραξίας στην πηγή της. Για αυτό η κρίση διαλύει πρώτα απ’ όλα τις σχέσεις εργασίας και για αυτό προλεταριοποιεί όσους πιο πολλούς μπορεί απ’ τους μικροαστούς, τους μεσοαστούς, ακόμα κι απ’ τους αστούς.

Σ’ αυτήν τη γλώσσα διαφάνεια σημαίνει διαφθορά. Ανάκαμψη σημαίνει ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση με σιδηρές διαδικασίες. Ευρωπαϊκή ταυτότητα σημαίνει διαβάθμιση σε μια ιεραρχία Στρατοπέδου Συγκέντρωσης, απ’ τον κάπο ως τον άνεργο. Φορολογικό σύστημα είναι η δικτατορία των φοροφυγάδων. Ο εξοθωμανισμός της Δύσης. Αυτοί που μιλάνε αυτή τη γλώσσα, μιλούν τη γλώσσα των offshore, της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών, της παιδικής σκλαβιάς, του υποσιτισμού, της παγωνιάς και της απελπισίας.
Μιλούν μια γλώσσα που φοράει γραβάτα μπροστά απ’ το μαχαίρι. Μια γλώσσα φερετζέ. Λένε «διαπραγματεύσεις» κι εννοούν εκτέλεση εντολών. Είναι τόσον ανάλγητοι όσοι τη μιλούν, που δεν μπαίνουν καν στον κόπο κάποιας πρωτοτυπίας, «παράπλευρες απώλειες», «θέσεις ευκαιρίας», «φως στο βάθος του τούνελ», «ανθρωπιστικές επεμβάσεις», «ανθρωπιστική κρίση», «καθεστώτα» (όταν πρόκειται για... κακούς), «άνοιξη» (όταν πρόκειται για υποκινούμενους) -  μια γλώσσα που φιμώνει τη σκέψη.
Με αυτήν τη γλώσσα θα πορευθούμε και στο μέλλον. Εχει πολλή Γεδρωσία μπροστά μας. Αλλά και ένα επίμονο ταμ-ταμ μέσα μας. Σαν βοή ακούγεται, σαν σήματα μορς από ψυχή σε ψυχή.
Εργάτης: ψωμί, ελπίδα, δροσιά, ελευθερία, ταξίδι, ευχή, προσευχή, διαδήλωση, άγιος, ιερός, ήρωας, αντάρτης, παιδί, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, αγάπη, αγάπη, αγάπη, συντροφικότητα, φαντασία, ολιγάρκεια, ιστορία, ποίηση, παιδεία, λεβεντιά, ταπεινοφροσύνη, ευρυχωρία, παρρησία, θάλασσα, θέρος, αμφιβολία, παράδοση, ιχνηλασία, ισηγορία, πρόσωπο, λαός, γεωργός, χώμα, μάνα, ουρανός, αρμονία, γαλήνη, δένδρο – λέξεις
φωτιά, λέξεις βόμβες. Αγγελοσφιγμένες. Με ωραίες νότες πλεγμένες και ζωγραφιές θεσπέσιες. Είναι οι λέξεις των ταπεινών, των αγαθών, που οι εξυπνάκηδες αποκαλούν χαζούς, είναι οι λέξεις των αθώων. Αυτών που κινούν τη Γη.
Υ.Γ. Θα τα πούμε πάλι σε μια βδομάδα. Στη δική μας γλώσσα όπως πάντα. Και πάλι, καλή χρονιά...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα