Arthur Rimbaud / Γιώργος Χριστιανάκης, Μια εποχή στην κόλαση

ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Σειρά μου. Θα ιστορήσω μια τρέλα μου.

Χρόνια κόμπαζα πως δεν υπήρχε εικόνα που να μην τη γνωρίζω και χλεύαζα τις διασημότητες της σύγχρονης ζωγραφικής και ποίησης.

Μου άρεσαν οι αφελείς ζωγραφιές, τα υπέρθυρα, τα σκηνικά, οι μπερντέδες των σαλτιμπάγκων, οι επιγραφές, οι λαϊκές εικονογραφήσεις· η παλιοκαιρίσια λογοτεχνία, λατινικά της εκκλησίας, ανορθόγραφες ερωτικές φυλλάδες, ρομάντζα των προπαππούδων μας· τα παραμύθια με νεράιδες, τα παιδικά βιβλιαράκια, οι παλιές όπερες, τα σαχλά ρεφρέν, οι απλοϊκοί σκοποί.

Ονειρευόμουν σταυροφορίες, ταξίδια εξερευνητών που χάνονται τα ίχνη τους, δημοκρατίες στο πουθενά, θρησκευτικούς πολέμους που δεν ξέσπασαν, επαναστάσεις ηθών, μετακινήσεις φυλών και ηπείρων: σ’ όλα τα μάγια πίστευα.

Επινόησα το χρώμα των φωνηέντων! – Α μαύρο, Ε λευκό, Ι κόκκινο, Ο γαλάζιο, ΟΥ πράσινο. – Καθόρισα τη μορφή και την κίνηση κάθε συμφώνου και καυχήθηκα πως με ένστικτους ρυθμούς ανακάλυψα έναν ποιητικό λόγο που κάποια μέρα θα είναι προσιτός σε όλες τις αισθήσεις. Τα δικαιώματα της μετάφρασης δικά μου.

Στην αρχή ήταν μια άσκηση: κατέγραφα σιωπές, σκοτάδια, αποτύπωνα το άφατο. Καθήλωνα ιλίγγους.

*

Μακριά από κοπάδια, πουλιά και κοπελιές

Τι έπινα γονατιστός στα ρείκια

Ανάμεσα στις λυγερές τις φουντουκιές

Στου απομεσήμερου το σύθαμπο το πράσινο και το νωθρό;

Τι να πιω απ’ τον Ουάζ το νιο ποτάμι

-Βουβές φτελιές, γυμνό χορτάρι, συννεφιάζει!-

Από φλάσκες κίτρινες να πιω σε ξένα μέρη

Χρυσάφι υγρό που κάνει το κορμί ν’ ασπαίρει.

Ύποπτο σήμα πανδοχείου εγώ.

-Η θύελλα έκρυψε τον ουρανό. Το βράδυ

Σε αμμουδιά παρθένα χανόταν του δάσους το νερό

Μια θεοποντή έριχνε στους νερόλακκους χαλάζι

Κλαίγοντας, έβλεπα το χρυσάφι – μα δεν μπόρεσα να πιω. –

*

Καλοκαίρι τέσσερις το χάραμα

Στου έρωτα τον ύπνο βυθισμένοι

Το δασάκι στην αχνοβολή τη μυρωμένη

Από το νυχτερινό ξεφάντωμα.

Πέρα εκεί, στο ξυλουργείο το αχανές

Στων Εσπερίδων την ανατολή

Πηγαινοέρχονται ανασκουμπωμένοι

Οι Μαραγκοί.

Μες στων νεφών τις Ερημιές και τη γαλήνη

Θόλους λαμπρούς θα στήσουν

Όπου οι άνθρωποι

Ψεύτικούς ουρανούς θα ζωγραφίσουν.

Α! τι Τεχνίτες λεβεντιά

Στη Βαβυλώνα υπήκοοι κάποιου βασιλιά

Λίγο, για χάρη τους, Αφροδίτη

Τους στεφανωμένους εραστές ν’ αφήσεις.

Των Εραστών Βασίλισσα εσύ

Κέρασε τους εργάτες με ρακή

Να ανασάνουν λίγο απ’ τη δουλειά

Ώσπου το μεσημέρι στη θάλασσα να βρουν δροσιά.

*

Οι απαρχαιωμένοι ποιητικοί τρόποι είχαν μεγάλο μερίδιο στην αλχημεία του λόγου μου.

Αφέθηκα στης στιγμής την παραίσθηση: έβλεπα στ’ αλήθεια ένα τζαμί εκεί όπου βρίσκεται ένα εργοστάσιο, μαθητευόμενους τυμπανιστές αγγέλους, άμαξες σε ουράνιες λεωφόρους, ένα σαλόνι στο βυθό μιας λίμνης· τέρατα, μυστήρια· ο τίτλος μιας ελαφριάς κωμωδίας ξυπνούσε μέσα μου τον τρόμο.

Ύστερα εξηγούσα τις μαγικές σοφιστείες μου με λεκτικές παραισθήσεις!

Έφτασα να θεοποιώ την πνευματική μου σύγχυση. Ζούσα στην απραξία, βυθισμένος στη νάρκη: ζήλευα τη μακαριότητα των ζώων – τις κάμπιες που συμβολίζουν την αθωότητα των νηπίων που πέθαναν αβάπτιστα, τους ασπάλακες, τον ύπνο των παρθένων!

Ο χαρακτήρας μου χειροτέρευε. Αποχαιρετούσα τον κόσμο με κάτι σαν ρομάντζες:

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΠΥΡΓΟ

Θέλω νά ’ρθει τώρα

Του έρωτα η ώρα.

Έκανα τόση υπομονή

Κι η λησμονιά παντοτινή.

Φόβοι, καημοί και θλίψη

Φεύγουν στα ουράνια ύψη.

Από μια δίψα νοσηρή

Το αίμα μου έγινε χολή.

Θέλω νά ’ρθει τώρα

Του έρωτα η ώρα.

Όπως και το λιβάδι

Παρατημένο στη λησμονιά

Φουντώνει και θάλλει

Στα νηρόχορτα και τη λιβανιά

Μέσα στο άγριο βουητό

Από βρομόμυγες σωρό.

Θέλω νά ’ρθει τώρα

Του έρωτα η ώρα.

 

Αγάπησα την ερημιά, τα φρυγμένα περιβόλια, τα εγκαταλειμμένα μαγαζιά, τα ζεστά ποτά. Σερνόμουν σε βρόμικα σοκάκια, και με κλειστά μάτια ξάπλωνα στον ήλιο, το θεό του φωτός.

«Στρατηγέ, αν απόμεινε κάνα παλιό κανόνι στους ρημαγμένους προμαχώνες σου, βομβάρδισέ μας με μπάλες ξερό χώμα. Τις βιτρίνες των ωραίων μαγαζιών! τα σαλόνια! Βάλε την πόλη να φάει τη σκόνη της. Οξείδωσε τις υδρορροές. Πλημμύρισε τα μπουντουάρ με πυρακτωμένη σκόνη ρουμπινιών…»

Α! Το μεθυσμένο μυγιαλούδι στο ουρητήριο του πανδοχείου, ερωτευμένο με τη μυοσωτίδα, που το διαλύει μια αχτίδα!

Μετάφραση από τα Γαλλικά: Χριστόφορος Λιοντάκης

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την πέμπτη δίγλωσση έκδοση του βιβλίου του Αρθούρου Ρεμπώ (1854-1891) Μια εποχή στην κόλαση, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το Δεκέμβριο του 2013 κυκλοφόρησε από την All Together Now "μια μουσική προσέγγιση του ποιητικού κειμένου στη μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη" σε σύνθεση του Γιώργου Χριστιανάκη. Η συγκεκριμένη έκδοση περιέχει ένα βιβλίο 56 σελίδων με αποσπάσματα του κειμένου, σημειώματα, φωτογραφικό υλικό και εικονογραφήσεις και 2 cd, ένα ορχηστρικό και ένα με αφήγηση ολόκληρου του ποιητικού κειμένου Μια εποχή στην κόλαση. Τα κείμενα διαβάζει ο Γιώργος Χριστιανάκης και τα έμμετρα ποιήματα ο Γιάννης Αγγελάκας. Στο σημείωμά του ο συνθέτης σημειώνει: "Το ταξίδι μου με το Μια εποχή στην κόλαση ξεκίνησε σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, όταν διάβασα αυτό το εμβληματικό κείμενο του Αρθούρου Ρεμπώ. [...] Τον Φεβρουάριο του 2011 το 'πιασα πάλι από την αρχή, έστειλα στο διάβολο το φωτοστέφανο του μάρτυρα, την ακτινοβολία της τέχνης, την έπαρση του συνθέτη και βυθίστηκα στην άβυσσο του κειμένου, αναζήτησα τις σιωπές του, τη λάμψη και το σκότος του, τις εναλλαγές των προσωπείων του, τα βέβηλα λόγια του, την τρέλα, τον ίλιγγο της φυγής, και ένιωσα να κυλάω με το αίμα του, και εισήλθα ταπεινά και ολοκλήρωσα μια διαδρομή στο βασίλειό του [...]".

http://logotexnia21.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Πουλαντζάς: Ο σπουδαίος θεωρητικός του Mαρξισμού

Κατά τον γνωστό κοινωνιολόγο και πολιτικό επιστήμονα Μπομπ Τζέσοπ, ο Νίκος Πουλαντζάς υπήρξε ο σημαντικότερος μαρξιστής θεωρητικός του κράτους της μεταπολεμικής περιόδου. Πέρα από το έργο του, το οποίο γνώρισε μεγάλη διάδοση σε πολλές χώρες και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, ο Πουλαντζάς είχε ενεργό ανάμειξη στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και της Ελλάδας (μέλος του ΚΚΕ και, μετά το 1968, του ΚΚΕ εσωτερικού).

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1936. Σπούδασε νομικά και κοινωνικές επιστήμες σε Αθήνα, Χαϊδελβέργη και Παρίσι, στο οποίο εγκαταστάθηκε από το 1961. Μέχρι την αυτοκτονία του στις 3 Οκτώβριου του 1979, ήταν Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και Διευθυντής Σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes.
Έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη θεωρητική συνεισφορά του στην ανάλυση του καπιταλιστικού κράτους, του κράτους εκτάκτου ανάγκης (φασισμός, φασιστικές δικτατορίες), των κοινωνικών τάξεων, των σχέσεων εξουσίας και της σοσιαλιστικής στρατηγικής.

«Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός» Νίκος Πουλαντζάς

Αν και η Γαλλία ήταν ο τόπος διαμόρφωσης της θεωρητικής του σκέψης, η Ελλάδα ήταν ο χώρος που η σκέψη αυτή εκφράστηκε εμπράκτως. Συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα μέσα από τη Νεολαία της ΕΔΑ, υπήρξε μέλος του παράνομου ΚΚΕ και μετά τη διάσπαση του κόμματος το 1968 τάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Μετά την πτώση της δικτατορίας επέστρεψε στην Ελλάδα και στρατεύτηκε στην Ανανεωτική Αριστερά (ΚΚΕ Εσωτερικού). Με πληθώρα άρθρων και συνεντεύξεων, που μαρτυρούν την αγωνία του για τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη Μεταπολίτευση, έδωσε σειρά διαλέξεων στην Πάντειο (1975-1976), με βασικό θέμα τις θεωρίες περί κράτους. Αποδεχόμενος την πρόσκληση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, συμμετείχε στις εργασίες για τη σύνταξη του νόμου για τα ΑΕΙ.

Επίκαιρα
Ο Φασισμός και Δικτατορία του Νίκου Πουλαντζά, είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα, αν όχι το σπουδαιότερο, που γράφτηκαν για την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία και τη Γερμανία κατά τον Μεσοπόλεμο, την εμπέδωσή τους στην εξουσία και την άσκησή της από το ναζιστικό (Γερμανία) και το φασιστικό (Ιταλία) κόμμα. Πιο συγκεκριμένα, ο Πουλαντζάς προσπάθησε να δώσει απάντηση στο ερώτημα της τεράστιας κοινωνικής-αστικής και λαϊκής- βάσης του φασισμού. Ήτοι, ανέδειξε τη διαδικασία και το αποτέλεσμα του εκφασισμού των αντίστοιχων χωρών.

Αυτός ο εκφασισμός ερμηνεύει τη συμπαράταξη φασισμού και κοινωνικού σώματος στους σκοπούς και τα μέσα. Χωρίς αυτή την ομοιογενοποίηση που επέφερε ο εκφασισμός, ούτε η Γερμανία ούτε η Ιταλία θα μπορούσαν να έχουν την τεράστια δύναμη που είχαν συγκεντρώσει στις παραμονές του πολέμου. Κι ούτε θα μπορούσαν να τον διεξαγάγουν με τον τρόπο που τον διεξήγαγαν, η μεν Ιταλία ώσπου κατέρρευσε στρατιωτικά (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1943), η δε Γερμανία ώσπου συντρίφτηκε ολοσχερώς στρατιωτικά τον Μάη του 1945 κάτω από τα συνδυασμένα πλήγματα, από Ανατολή και Δύση, των συμμαχικών στρατιών αλλά και των δυνάμεων της Αντίστασης των κατεχομένων ευρωπαϊκών χωρών.

Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα βιβλία του: Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις, Για τον Γκράμσι: Μεταξύ Σαρτρ και Αλτουσέρ, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, Φασισμός και δικτατορία, Προβλήματα του σύγχρονου κράτους και του φασιστικού φαινομένου (μαζί με τους Ρ. Μίλιμπαντ και Ζ.-Π. Φάυ), Η κρίση των δικτατοριών: Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία.

Διαβάστε περισσότερα

Ζητήματα Παιδείας

Νικήτας Χιωτίνης

Συχνά ακούμε συζητήσεις περί Παιδείας στη χώρα μας, για ανάγκη εξορθολογισμού και βελτίωσης της ποιότητάς της κ.λπ. Θα προσπαθήσουμε εδώ να δούμε κάποια ανάγλυφα προβλήματα, που από αυτά ξεκινώντας ίσως φτάσουμε ασφαλέστερα σε λύσεις, χωρίς εντυπωσιακές και δήθεν αποφασιστικές κινήσεις, απλώς ενεργοποιώντας την κοινή λογική και τη διεθνή εμπειρία.

1. Οι τελευταίες πανελλαδικές εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ της χώρας έδειξαν για ακόμα μια φορά μια ανεπίτρεπτη κατάσταση που ουδείς τολμά να θίξει. Εισήχθησαν σε ΑΕΙ απόφοιτοι Λυκείου με βαθμό 2 και 3, που σε ορισμένα μάλιστα μαθήματα παρέδωσαν λευκή κόλλα. Όλοι συζητούν για τη βάση του 10, που πρέπει ή όχι να έχουν όλοι οι εισαγόμενοι σε ΑΕΙ, ουδείς όμως συζητά για το κυρίως πρόβλημα: πώς είναι δυνατόν μαθητής να περνάει από την 2α Λυκείου στην 3η, να λαμβάνει απολυτήριο Λυκείου και ταυτόχρονα στις πανελλήνιες εξετάσεις να γράφει για 2 και 3, ενίοτε και 0; Το 10 θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο για όλους, άλλωστε έχει ήδη δοθεί εντολή οι εξετάσεις να εμπεριέχουν θέματα διαβαθμισμένης δυσκολίας, ώστε όλοι να μπορούν να βαθμολογηθούν με τη βάση, λιγότεροι με μεσαίους βαθμούς, ακόμα λιγότεροι με άριστα. Θα ήταν αποδεκτό κάποιοι ελάχιστοι να γράψουν σε κάποια μαθήματα 9, ίσως και 8, δεδομένου του άγχους της στιγμής. Αλλά 2; Στις περιπτώσεις αυτές ο καθηγητής του Λυκείου υπήρξε από ανεπαρκής έως απατεώνας, καθόσον εξαπάτησε το παιδί, προβιβάζοντάς το στην 3η Λυκείου και ωθώντας το έτσι να δώσει εξετάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Επειδή δύσκολα μπορούμε να δεχτούμε πως υπάρχουν παιδιά του Λυκείου με τέτοια εκ φύσεως αδυναμία, κατά πάσα πιθανότητα έπεσαν σε άθλιους καθηγητές που εξαπατούν τελικώς την ίδια την κοινωνία και οφείλουν να ελεγχθούν αυστηρότατα από τους λυκειάρχες τους αλλά και το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας.

2. Πάλι στις πανελλήνιες εξετάσεις, φαίνεται πως η κοινωνία «αναδρώντας» απαξίωσε πολλά Τμήματα ΑΕΙ, δηλαδή πολλά Τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Είναι σαφές πως πολλά από τα Τμήματα αυτά δεν έπρεπε να υπάρχουν ως τέτοια. Τα προγράμματα σπουδών, ιδιαιτέρως πολλών επαρχιακών Τμημάτων, έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με τους καθηγητές «που έχουμε» και τους μελλοντικούς καθηγητές - συγγενείς του νομάρχη και του βουλευτή της Περιφέρειας. Δεν αναφέρομαι μόνο στο μη παραγωγικό της σχετικής κρατικής επένδυσης, αναφέρομαι και στην εξαπάτηση των νέων και των οικογενειών τους. Πέραν της ποιοτικώς και ποσοτικώς ανεπαρκούς για ΑΕΙ στελέχωσης των Τμημάτων αυτών, το γνωσιολογικό περιεχόμενο και η εμβέλεια των σπουδών είναι χαμηλότατου επιπέδου και άχρηστο για την εξέλιξη των αποφοίτων τους.

3. Εδώ θα πρέπει η Πολιτεία να κατανοήσει τον ρόλο των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων στις Περιφέρειες της χώρας, το αυτό ισχύει και για τους κατοίκους αυτών των Περιφερειών. Αντί να συντηρεί «υβριδικά» Εκπαιδευτικά Ιδρύματα μηδενικού κύρους και μηδενικής αναπτυξιακής εμβέλειας, εξαπατώντας τους νέους και τις οικογένειές τους (γιατί περί εξαπάτησης πρόκειται, υπαγόμενης στο κοινό ποινικό δίκαιο), βλάπτοντας αντί να ωφελεί στην ανάπτυξη της χώρας, ας συμβαδίσει επί τέλους με το αίτημα της «Ευρώπης 2020» και της «Ευρώπης 2050», που είναι η ενίσχυση της ανάπτυξης των Περιφερειών ως αυτοδύναμων χωρικών οντοτήτων και η ενίσχυση ή και δημιουργία παραγωγικής και ανταγωνιστικής εξειδίκευσής τους. Η εκπαίδευση έτσι στις Περιφέρειες, αφ’ ενός πρέπει να στοχεύει κυρίως στην οργανική ένταξή της σε αυτές, αφ’ ετέρου πρέπει να ανατεθεί σε αυτές, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή επιταγή περί τρόπου θεώρησης της περιφερειακής ανάπτυξης και περί τρόπου θεώρησης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ηπείρου ως ένωσης Περιφερειών. Έτσι λοιπόν, σε πρώτη φάση, θα πρέπει τα απαξιωμένα Τμήματα των Περιφερειών που στερούνται επιστημονικής εμβέλειας και ελκυστικότητας να μετατραπούν σε διετή ή τριετή επαγγελματικά κέντρα, επικεντρωμένα στις ανάγκες και στις εξειδικεύσεις των Περιφερειών αυτών. Οι Περιφέρειες θα πρέπει να πάψουν να περιμένουν ανάπτυξη μέσω των καφετεριών τους και των ενοικιαζόμενων δωματίων. Βεβαίως και θα πρέπει να υπάρχουν και πανεπιστημιακά Τμήματα «κεντρικής» επιστημονικής εμβέλειας. Υπάρχουν τέτοια – π.χ. της Θεσσαλίας, της Κρήτης, της Πάτρας κ.λπ. – και εδώ θα πρέπει να προβληματιστούμε για τις ερευνητικές επιδόσεις τους, που είναι συχνά κατά πολύ ανώτερες από πολλά κεντρικά πανεπιστημιακά τμήματα με μεγάλη ιστορία. Μήπως γιατί αυτά έχουν εν πολλοίς καταστεί έρμαια οικογενειοκρατίας και αναξιοκρατίας;

4. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση οφείλει να λειτουργεί ως τέτοια. Δεν θα υπερβάλλουμε αν πούμε πως σήμερα η 2α και η 3η Λυκείου υπολειτουργούν σχεδόν επισήμως. Οι μαθητές στη συντριπτική τους πλειονότητα ενδιαφέρονται μόνο να εξασκηθούν να γράψουν καλά στα μαθήματα που θα τους επιτρέψουν να εισέλθουν στα ΑΕΙ της αρεσκείας τους. Τα Λύκεια για τις τάξεις αυτές δεν λειτουργούν σχεδόν καθόλου μετά τον Μάρτιο ή Απρίλιο, αφήνοντας ελεύθερους τους μαθητές να πάνε στα φροντιστήριά τους. Οι εκπαιδευτικοί συνακολούθως και αναγκαστικώς, ενδιαφέρονται περισσότερο για τη φροντιστηριακή εκγύμναση των μαθητών παρά για τη συνεισφορά τους στις γενικές γνώσεις που οφείλουν να αποκτήσουν οι νέοι της χώρας μας σπουδάζοντας στο Λύκειο.

5. Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα πρέπει να στοχεύουν στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων επιστημόνων, με κριτική σκέψη και ερευνητικές ικανότητες. Αμφιβάλλω για το κατά πόσο μπορούν πλέον να συμβάλουν σε κάτι τέτοιο – λίγες οι λαμπρές εξαιρέσεις – σε μεγάλο βαθμό, γιατί τα Λύκεια δεν έχουν δώσει στους μαθητές τους τις απαραίτητες γι’ αυτό βάσεις. Παρότι θέλω να πιστεύω πως οι καθηγητές που υπηρετούν στα ΑΕΙ της χώρας πασχίζουν γι’ αυτό (χωρίς όμως να τους απαλλάσσω κάθε ευθύνης), το όλο σύστημα διακρίνεται από μιαν ακαμψία που εμποδίζει τους φοιτητές να αποτινάξουν εγκαθιδρυμένες από το Λύκειο νοοτροπίες. Κυρίως δεν δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να αναπτύξουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και ικανότητές τους, ικανότητες που κατά κανόνα εμφανίζονται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Ο φοιτητής στην καλύτερη περίπτωση εισέρχεται στη Σχολή που έχει επιλέξει από 16 ετών, συχνά αυτή η επιλογή είναι επιλογή των γονιών του και ακόμα συχνότερα εισέρχεται σε μια Σχολή που δεν ήταν η πρώτη του επιλογή. Εν ολίγοις, πιο συνηθισμένο είναι να βαδίζει στα τυφλά. Η Ανώτατη Εκπαίδευση οφείλει να αποκτήσει ευελιξία, να δίνει δηλαδή στους φοιτητές τη δυνατότητα να μεταπηδήσουν σε Τμήμα που τους ενδιαφέρει, π.χ. μετά το τρίτο ή και δεύτερο έτος σπουδών, χρησιμοποιώντας τις Διδακτικές Μονάδες (ΔΜ) που απέκτησαν στα μαθήματα που επιτυχώς παρακολούθησαν. Αυτό γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου. Τα τελευταία μόλις χρόνια θεσμοθετήθηκαν στην Ελλάδα οι Διδακτικές Μονάδες των μαθημάτων, κάτι που ίσχυε εδώ και δεκαετίες σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, για την κινητικότητα των σπουδαστών εντός του κρατικού αλλά και παγκόσμιου εκπαιδευτικού τοπίου. Γιατί εμείς δεν τις χρησιμοποιούμε γι’ αυτό;

6. Η Πολιτεία οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο στον χώρο των ΑΕΙ. Παρά του ότι θεσμικώς τα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια βρίσκονται στην ίδια εκπαιδευτική βαθμίδα, είναι δηλαδή και τα δύο ΑΕΙ, συντηρείται στην κοινή γνώμη η άποψη πως βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες εμμένουν στη λεκτική και δήθεν ποιοτική διαφοροποίησή τους, μιλώντας για ΑΕΙ και ΤΕΙ, μάλιστα ακόμα και πρώην Υπουργός Παιδείας έκανε από Βουλής αυτήν τη διαφοροποίηση. Τα ΤΕΙ όμως είναι τετραετή Εκπαιδευτικά Ιδρύματα με προσωπικό προδιαγραφών όμοιων ή και ενίοτε απαιτητικότερων αυτών των τετραετών Πανεπιστημιακών Τμημάτων. Δεν μπορούν να μην ονομάζονται Πανεπιστήμια, αν μη τι άλλο αυτό δεν συνάδει με τα διεθνώς ισχύοντα για 4ετή Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Πόσο μάλλον τώρα που αργά ή γρήγορα θα εγκαθιδρυθούν και επισήμως – καλώς ή κακώς – Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Τα ΤΕΙ θα ατονήσουν έως εξαφανίσεως, λόγω της συστηματικής και σχεδόν προπαγανδιστικής λεκτικής απαξίωσής τους από τα ΜΜΕ – με σοβαρή επίπτωση στις χιλιάδες των αποφοίτων τους και στις χιλιάδες των ήδη φοιτούντων – παρά του ότι η Πολιτεία έχει επενδύσει σε αυτά, με αξιόλογους καθηγητές και κτηριακές εγκαταστάσεις. Τα ΤΕΙ προφανώς και έλκουν την καταγωγή τους από τα ΚΑΤΕΕ, που πράγματι υπήρξαν η ενδιάμεση βαθμίδα μεταξύ χειρωνακτών και επιστημόνων. Όμως και οι απαιτήσεις της κοινωνίας έχουν εξελιχθεί και πρώην πρακτικές που θεραπεύονταν από αυτήν την τότε ενδιάμεση βαθμίδα, μετετράπησαν σε απαιτητικές επιστήμες. Δεν επαναπαυόμαστε πλέον με τις μαίες επιπέδου Γεωργίας Βασιλειάδου στο γνωστό κινηματογραφικό έργο, ούτε ο ηλεκτρονικός του 2000 ασχολείται με τα τρανζιστοράκια που ασχολείτο ο ηλεκτρονικός του 1950, ούτε ο πολιτικός μηχανικός ασχολείται με το χτίσιμο πέτρινων οικοδομών, όπως ο κτίστης του 1900. Γι’ αυτό και το Πολυτεχνείο από πρώην σχολή πετράδων μονοετούς ή διετούς φοίτησης έγινε σχολή μηχανικών αρχικώς τριετούς, εν συνεχεία τετραετούς και σήμερα πενταετούς φοίτησης, γι’ αυτό και τα ΚΑΤΕΕ από ενδιάμεσες σχολές διετούς και τριετούς φοίτησης έγιναν ΤΕΙ τετραετούς φοίτησης και ετέθησαν αυτοδικαίως στο επίπεδο των Πανεπιστημίων. Την ενδιάμεση εκπαιδευτική βαθμίδα, βαθμίδα που πρέπει να υπάρχει, καταλαμβάνουν σήμερα τα ΙΕΚ, που εν πολλοίς επιτελούν σημαντικό έργο. Ακόμα, τα πτυχία που δίνουν Πανεπιστήμια πενταετούς φοίτησης – Πολυτεχνεία και Γεωπονικές Σχολές – πρέπει να αναγνωριστούν ως επιπέδου Master, γιατί αυτό ισχύει διεθνώς και οφείλουμε για να συνεννοούμεθα και να συνεργαζόμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο να αποκτήσουμε κοινή γλώσσα.

Τα παραπάνω είναι κατ’ εξοχήν επείγοντα και θεωρώ πως η θεραπεία τους θα ξεκαθαρίσει το εκπαιδευτικό τοπίο στη χώρα μας με βάση τα διεθνώς ισχύοντα και θα συμπαρασύρει στη γενικότερη αναβάθμιση της Παιδείας στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως βλέπω το Υπουργείο Παιδείας να ασχολείται με τα ελάσσονα. Μη θέλοντας να θίξει καμία από τις παραπάνω δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού συστήματος, κατ’ ουσία θίγει την ίδια την κοινωνία και προσφέρει κάκιστη υπηρεσία στην ανάγκη της χώρας να αναπτυχθεί σύμφωνα με διεθνή δεδομένα και τις διεθνείς απαιτήσεις, απαιτήσεις που καθίστανται ολοένα και περισσότερο επιτακτικές. Τελευταίο δείγμα η σπουδή περί διαγραφής των «αιωνίων» φοιτητών, λες και έτσι θα διορθωθούν ως διά μαγείας όλα τα κακώς κείμενα. Όμως:
1) Το μέγιστο ποσοστό αυτών των «αιωνίων» πρόκειται περί εγκλωβισμένων σε πανεπιστημιακά τμήματα που δεν τους δίνουν τη δυνατότητα να μεταπηδήσουν σε σπουδές που πραγματικά τους ενδιαφέρουν, όπως δηλαδή γίνεται σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου.
2) Αυτοί οι «αιώνιοι» δεν κοστίζουν στον κρατικό προϋπολογισμό. Ούτε μαθήματα διδάσκονται (πώς θα ήσαν «αιώνιοι» άλλωστε), ούτε βιβλία και εκπαιδευτικές σημειώσεις δικαιούνται να λαμβάνουν δωρεάν, ούτε σιτίζονται, ούτε διαμένουν σε φοιτητικές Εστίες (στις ελάχιστες δηλ. που διαθέτουμε). Αποτελούν απλώς στατιστική ενόχληση, που θα έπρεπε κατ’ αρχάς να ενοχλεί τη συνείδηση των πολιτικών υπευθύνων, υπευθύνων γι’ αυτήν την όντως δυσλειτουργία του συστήματος, που τώρα επιλέγουν τη λύση «πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι».
3) Συμφωνούμε με την εντατικοποίηση των σπουδών, η οποία όμως δεν επιτυγχάνεται με εγκυκλίους και φοβέρες, επιτυγχάνεται με «εντατικοποίηση» του ενδιαφέροντος των νέων. Για την έλλειψη ενδιαφέροντος ευθύνεται όμως πρωτίστως η Πολιτεία (και οι λειτουργοί της, συμπεριλαμβανομένων των καθηγητών των Ιδρυμάτων βεβαίως). Η πρότασή μας έτσι περί αυτού, είναι κατ’ αρχάς η δημιουργία λίστας φοιτητών σε κατάσταση αναστολής φοίτησης – διάρκειας 4 ή 5 ετών – με τη δυνατότητα στους φοιτητές να μπορούν μέσα σε αυτή τη διάρκεια να διακόψουν την αναστολή αυτή και να έχουν περιθώριο κάποιου χρόνου να περατώσουν τις σπουδές τους. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να τους δοθεί και η δυνατότητα να μεταπηδήσουν σε άλλο πανεπιστημιακό Τμήμα που τους ενδιαφέρει, χρησιμοποιώντας τις διδακτικές μονάδες των μαθημάτων που έχουν ήδη κατοχυρώσει. Εξυπακούεται πως αυτή η ευελιξία των πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων πρέπει να καταστεί βασικό συστατικό της όλης εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπως αναφέραμε και προηγουμένως.

Όσον αφορά, τέλος, στο ζήτημα των «επαγγελματικών δικαιωμάτων», παρατηρούμε μιαν ανούσια και υποκριτική συζήτηση. Τα «επαγγελματικά δικαιώματα» δεν δίδονται από το κράτος και τα «συναρμόδια υπουργεία». Το κράτος, διά του Υπουργείου Παιδείας, απλώς οφείλει να πιστοποιεί το γνωσιολογικό περιεχόμενο των σπουδών όλων των εκπαιδευτικών τμημάτων της χώρας και την ποιότητα της εκπαίδευσης σε αυτά, είτε αυτά είναι κρατικά είτε ιδιωτικά. Μέχρις εκεί (ερώτηση: το κάνει; Και πόσο αποτελεσματικά το κάνει, ιδιαιτέρως στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά Ιδρύματα που λίγο πολύ παγιώνονται σαν πανεπιστημιακού επιπέδου;). Τα όποια επαγγελματικά δικαιώματα, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, δίδονται από τα αντίστοιχα επαγγελματικά και επιστημονικά Επιμελητήρια (Επιμελητήρια των οποίων την λειτουργία οφείλει βεβαίως το κράτος να ελέγχει).

…και όπως έγραφε ο Διόδωρος Σικελιώτης: «τα μεν καλώς γραφέντα φθόνου μη μετεχέτω, τα δε αγνοηθέντα, διορθώσεως υπό των δυνατοτέρων τυγχανέτω». Φοβούμαι όμως πως από την πολιτική πρακτική λείπει ο «κοινός νους»... ιδιαιτέρως τα (πολλά) τελευταία χρόνια.


* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων

Διαβάστε περισσότερα

Απ’ τον παππού, στον εγγονό: Ποιοι μας ξαναφόρτωσαν τα διαγραμμένα προπολεμικά χρέη το 1964;

«Είναι λογικό να μην καταλαβαίνετε από λεφτά, γιατί είστε κομμουνιστές.».
Άδωνις Γεωργιάδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΝΔ.

askordoulakos

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλα τα χρέη των εμπόλεμων χωρών-συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας- διεγράφησαν. Σημειωτέον, ότι η διαγραφή των προπολεμικών χρεών των χωρών, ήταν απ’ τα κυριότερα αιτήματα των αντιφασιστικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων αντίστασης, όπως του ΕΑΜ.
Η χώρα μας όμως, ήταν… ιδιάζουσα περίπτωση. Μετά τη λήξη του εμφυλίου, οι ΗΠΑ φρόντισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε επίσημη αποικία τους, μέσω της πιο αλάνθαστης και δοκιμασμένης μεθόδου: Της -μέσω του χρέους-εξάρτησης. Ποιου χρέους όμως, αφού τα προπολεμικά χρέη είχαν διαγραφεί; Όταν έχεις να κάνεις, ίσως με το πιο εθελόδουλο, ξευτιλισμένο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, τέτοιου είδους εμπλοκές ξεπερνώνται εύκολα.
Έβαλαν την κυβέρνηση της ΕΚ του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού ΓΑΠ), με Υπ. Οικονομικών το Κων/νο Μητσοτάκη (ή «Δράκουλα», ή «μαιμούνι των αντρώς» στην κρητική διάλεκτο) να αναγνωρίσει και να επαναδιαπραγματεί  τα διαγραμμένα χρέη, ως εξής:
Πρώτο: Αναγνωρίστηκε, αφενός ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από το 1881 με ποσά διπλάσια από την αξία τους (!), αφετέρου ότι θα έπρεπε να καταβληθεί στους δανειστές, ως ασφάλιστρο κινδύνου, ποσό ίσο με το 60-70% του κεφαλαίου!
Δεύτερο: Βάσει του διακανονισμού, η περίοδος αποπληρωμής των (επ)αναγνωρισθέντων δανείων ορίστηκε για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, οπότε κι χρεοκοπήσαμε για 5η φορά στην  ιστορία μας, με ηγέτη τον εγγονό του «Γέρου της Δημοκρατίας».
Άλλωστε, το τι συμφωνήθηκε τότε, μας το περιγράφει η  προσκείμενη στον Κ. Μητσοτάκη, εφημερίδα «Ελευθερία», στο φύλλο της 16ης Ιουλίου 1964: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν, υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον». Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι μεγάλο μέρος των νέων ομολόγων, (βάσει των οποίων το διεγραμμένο χρέος αντικαταστάθηκε με το καινούργιο), πήγε τότε στα χέρια μεγάλων πολιτικών, επιχειρηματικών και άλλων οικογενειών, στο Παλάτι κλπ, με αποτέλεσμα πολλοί απόγονοί τους, να είναι σήμερα κάτοχοι ομολόγων και δανειστές της Ελλάδας…
Εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια, η οποία δεν αναφέρεται καθόλου στα…politicaly corect πάνελς, στα οποία συμμετέχει κι η Αριστερά. Τη δεκαετία 1999-2009, η Ελλάδα δανείστηκε –αποτιμώμενο σε ευρώ -το συνολικό ποσό των 490 δις €. Βάσει των επίσημων στοιχείων (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ΤτΕ κλπ), εκ των 490 δις €, το ποσό των 20 δις € πήγε στα πραγματικά ελλείμματα , διότι τα (πραγματικά) ελλείμματα της Ελλάδας είναι το πολύ 20-22 δις. Το ποσό των 450 δις € πήγε σε τοκοχρεολύσια προηγούμενων δανείων!

Περισσεύει το ποσό των 20 δις, το οποίο-βάσει των ιδίων παραπάνω στοιχείων-ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ! Όπως το διαβάζετε: Αγνοείται, δηλαδή δεν ξέρουν που πήγε, γεγονός το οποίο είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του κι ο τέως Υπ. Οικονομικών της ΝΔ, Πέτρος Δούκας.

Αυτά τα ολίγα, για τους οικονομολογούντες της υπεύθυνης κι ευρωπαίζουσας Αριστεράς, οι οποίοι μας τσαμπουνάνε ότι το απεχθές (κι όχι  επαχθές κ Στρατάκη) χρέος είναι μόνο… 5%, αποφεύγοντας να πουν τη μια και μοναδική αλήθεια στο λαό: Ότι τα δάνεια, τα μνημόνια κλπ, είναι προιόν παράνομων συναλλαγών, από πρόσωπα που πρέπει να οδηγηθούν και να λογοδοτήσουν στα (εγχώρια και διεθνή) δικαστήρια, τα σχετικά ποσά δεν αξιοποιήθηκαν για δημόσιο σκοπό κι ως εκ τούτου πρέπει να διαγραφούν ολοκληρωτικά και μονομερώς.
Γιατί δεν το λένε άραγε;
Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του μετώπου!

Διαβάστε περισσότερα

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι – Μίλαν Κούντερα

-Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο , όσο πιο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο είναι πιο αληθινή πιο πραγματική. Σ΄αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ΄τον άνεμο , να πετάει , ν΄απομακρύνεται από τη γη ,απ΄το  γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμισυ αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία.

-Δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει , γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε  ούτε να την συγκρίνουμε  με προηγούμενες ζωές, ούτε να την επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες.

-Το να μην μπορείς να ζήσεις παρά μόνο μια ζωή, είναι σαν να μην τη ζεις καθόλου.

-Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μια και μόνο γυναίκα)

-Το να αγαπάς κάποιον από συμπόνια δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά.

-Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρύ από την συμπόνια. Ούτε ο ίδιος μας ο πόνος δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο πόνος που μοιραζόμαστε μ΄έναν άλλο , για έναν άλλο , στη θέση ενός άλλου, πολλαπλασιασμένος απ΄τη φαντασία, σε εκατοντάδες αντίλαλους.

-Η βαρύτητα, η ανάγκη και η αξία είναι τρεις έννοιες στενά και βαθιά  ενωμένες: δεν είναι βαρύ παρά αυτό που είναι αναγκαίο , δεν έχει αξία παρά μόνον  ό,τι βαραίνει.

-Όταν όμως δεν φροντίζει κανείς καθόλου το σώμα του, γίνεται πιο εύκολα θύμα του.

-Το τυχαίο είναι που κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο . Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος πρέπει τα τυχαία να συναντιόνται σ΄αυτόν από την πρώτη στιγμή.

-Ο άνθρωπος ,χωρίς να το ξέρει , συνθέτει τη ζωή του με βάση τους κανόνες της ομορφιάς μέχρι και στις στιγμές της πιο μεγάλης αναταραχής.

-Ο άνθρωπος είναι τυφλός  στα τυχαία αυτά στην καθημερινή ζωή, και στερεί  έτσι τη ζωή από τη διάσταση της ομορφιάς της.

-Αυτό που διακρίνει εκείνον που έχει κάνει σπουδές  από τον αυτοδίδακτο, δεν είναι η ευρύτητα των γνώσεων , αλλά οι διαφορετικοί βαθμοί ζωτικότητας και αυτοπεποίθησης.

-Το όνειρο είναι η απόδειξη , ότι το να φαντάζεται, το να ονειρεύεται αυτό που δεν έχει υπάρξει, είναι μια από τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου.

-Όποιος θέλει διαρκώς να “εξυψωθεί” πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει  ίλιγγος . Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από  εμάς που μας τραβάει και μας καταπίνει , η επιθυμία  μας να πέσουμε που μετά την πολεμάμε με τρόμο.

-Όποιος ζει στην ξενιτιά δεν έχει κάτω από τα πόδια του αυτό το δίχτυ ασφαλείας  που απλώνει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα η χώρα που είναι η δική του χώρα, όπου υπάρχουν  η οικογένειά του, οι συνάδελφοί του, οι φίλοι του και όπου μπορεί να γίνει χωρίς κόπο κατανοητός στη γλώσσα που γνωρίζει από τα παιδικά του χρόνια.

-Αλλά ακριβώς ο αδύναμος ήταν που έπρεπε να μάθει να είναι δυνατός και να φεύγει όταν ο δυνατός  ήταν πάρα πολύ αδύναμος για να μπορεί να προσβάλει τον αδύναμο.

-Όσο οι άνθρωποι είναι λίγο πολύ νέοι και η μουσική παρτιτούρα της ζωής τους δεν είναι παρά στους πρώτους της ρυθμούς,  μπορούν να συνθέσουν μαζί και να ανταλλάξουν μοτίβα, αλλά , όταν συναντιόνται σε μια πιο ώριμη ηλικία η μουσική τους παρτιτούρα είναι λίγο πολύ συμπληρωμένη , και κάθε λέξη , κάθε αντικείμενο , σημαίνουν κάτι διαφορετικό στην παρτιτούρα του καθενός.

-Δεν ήταν όλες οι γυναίκες άξιες να αποκαλούνται γυναίκες.

-Η πρώτη προδοσία είναι ανεπιδιόρθωτη.  Προκαλεί , με αλυσιδωτή αντίδραση , άλλες προδοσίες , η καθεμιά από τις οποίες μας απομακρύνει  όλο και περισσότερο από το σημείο της αρχικής προδοσίας.

-Σε μια ευημερούσα κοινωνία οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να γίνουν χειρονάκτες και αφιερώνονται σε διανοητικές δραστηριότητες. Υπάρχουν όλο και περισσότερα πανεπιστήμια όλο και περισσότεροι φοιτητές.

-Αυτό που δίνει κάποιο νόημα στη συμπεριφορά μας , μας είναι πάντοτε απόλυτα άγνωστο.

- Η φιλαρέσκια είναι μια υπόσχεση συνουσίας , αλλά μια υπόσχεση χωρίς εγγυήσεις.

- Η στιγμή που γεννιέται ο έρωτας: η γυναίκα δεν αντιστέκεται στη φωνή  που καλεί την τρομαγμένη της ψυχή, ο άντρας  δεν αντιστέκεται στη γυναίκα που η ψυχή της ξέρει να προσέχει τη φωνή του.

-Σε μια κοινωνία που κυβερνά ο τρόμος οι δηλώσεις δεν σε δεσμεύουν σε τίποτα γιατί τις αποσπούν με τη βία κι ένας έντιμος άνθρωπος έχει το χρέος να μην τους δίνει σημασία , να μην τις ακούει.

-Ο έρωτας αρχίζει από μια μεταφορά. Μ’ άλλα λόγια : Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται  με μια από τις κουβέντες της, στην ποιητική μας μνήμη.

-Το κιτς αποκλείει από το σκηνικό του πεδίο όλα όσα ουσιαστικά απαράδεκτα διαθέτει η ανθρώπινη φύση.

-Όλοι έχουμε ανάγκη να μας κοιτάνε . Ανάλογα με τί είδους είναι το βλέμμα κάτω απ΄το οποίο θέλουμε να ζούμε , μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες:

α) Η πρώτη  αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια  το βλέμμα του κοινού.

β) Στην δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών .

γ)Τρίτη η κατηγορία  αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου .

δ)Τέλος η τέταρτη η πιο σπάνια αυτών που ζουν  κάτω απ΄τα  φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα.Είναι οι ονειροπόλοι.

-Κάποια μέρα , παίρνει κανείς μια απόφαση χωρίς καλά-καλά να ξέρει πως κι αυτή η απόφαση έχει τη δική της δύναμη αδράνειας. Κάθε χρόνος που περνάει κάνει ακόμα δυσκολότερο το να αλλάξει κανείς.

-Είναι μια τεράστια ανακούφιση να διαπιστώνει κανείς πως είναι ελεύθερος, πως δεν έχει αποστολή.

   ~ Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι – Μίλαν Κούντερα
      Πηγή: searchingthemeaningoflife.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Ποδηλατική ομάδα στο Αιτωλικό...!!!

                                                                                                  Η Στέγη Πολιτισμού, Παράδοσης - Λαογραφίας και Αθλητισμού ¨ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ" ανακοινώνει τη δημιουργία
Ποδηλατικής Ομάδας στο Αιτωλικό.
Το ποδήλατο ανέκαθεν ήταν συνυφασμένο με την καθημερινότητα των Αιτωλικιωτών, είτε για να πηγαίνουν στη δουλεία τους, είτε για να κάνουν τη γυμναστική τους, αλλά ακόμη και για απλές βόλτες.
Παρατηρώντας ότι τα τελευταία χρόνια το ποδήλατο κερδίζει όλο κ περισσότερο έδαφος στις ζωές μας, σκεφτήκαμε τη δημιουργία αυτής της νέας ομάδας.Σκοπός της οποίας είναι η συγκέντρωση των φίλων και όλων όσων αγαπούν το ποδήλατο από το Αιτωλικό και τις γύρω περιοχές για την οργάνωση ποδηλατικών δραστηριοτήτων και εξορμήσεων.                                                                                                                                                                                                             Θα χαρούμε να γίνετε και εσείς μέλη αυτής της ομάδας.                                                                                                                              Σύντομα θα έχετε νέα για τις ποδηλατικές μας δραστηριότητες..                                                                                                             

Για περισσότερες πληροφορίες στο 6956708919 και στο podilatiki_omada_aitolikou@hotmail.com.

Διαβάστε περισσότερα

Σύντομο ανέκδοτο: “Ψήφος εμπιστοσύνης”

    Αφού αυτά που εφαρμόζουν και όσα ετοιμάζονται να εφαρμόσουν είναι η «σωτηρία της Ελλάδας», αφού μέσω αυτών των αποφάσεων υπηρετείται το «καλό» του ελληνικού λαού, τότε:

• Γιατί η κυβέρνηση εμφανίζει αυτή την εικόνα αποσάθρωσης;
• Γιατί οι υπουργοί βγαίνουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον στα τηλεπαράθυρα;
• Γιατί αναζητούν καταφύγιο στο ένα επικοινωνιακό κόλπο μετά το άλλο;
• Γιατί η κυβέρνηση δείχνει να παραπαίει και να αναζητά πατερίτσα σε μια ψήφο εμπιστοσύνης που φυσικά δεν θα την λάβει από την κοινωνία, αλλά από τον… εαυτό της;

    Ακόμα και πλήρη άγνοια να έχει κάποιος, ακόμα κι αν υπήρχε παντελής έλλειψη πληροφόρησης για το τι θα ακολουθήσει μέσα και από τις νέες «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, κοινή λογική χρειάζεται:
    Όσα ετοιμάζουν από δω και πέρα για το λαό θα είναι πανομοιότυπα με τους «ΕΝΦΙΕΣ» και όλα όσα ζούμε εδώ και χρόνια: Λαιμητόμος και οδοστρωτήρας μαζί. Όσα (εκ νέου) θέλουν να επιβάλουν στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, στο ξεπούλημα των ιδιωτικοποιήσεων, στα δημοσιονομικά, είναι τόσο βάρβαρα, τόσο επώδυνα, τόσο καταστροφικά όσο και κείνα τα «σωτήρια» μέτρα που ήδη οδήγησαν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας.
    Γι' αυτό τρέχουν. Γι' αυτό κλυδωνίζονται. Γι' αυτό «ψάχνονται». Γι’ αυτό επιχειρούν να κερδίσουν χρόνο κλείνοντας την έννοια δημοκρατία στους τέσσερεις τοίχους μιας απονομιμοποιημένης πολιτικά και κοινωνικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που δεν την εμπιστεύονται ούτε εκείνοι που θα της παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης.
     Είναι προφανές: Αν όσα μεθοδεύονται για το μέλλον του τόπου, αν οι θεατρινισμοί τους είχαν την ελάχιστη βάση, αν η πολιτική τους σχετιζόταν κατ’ ελάχιστο με την «έξοδο της Ελλάδας από την κρίση», τότε τίποτα από όλα αυτά τα κολπάκια δεν θα χρειαζόταν. Κολπάκια που ξεκίνησαν με τις βόλτες από το Παρίσι στο Βερολίνο για να καταλήξουν σε δηλώσεις εμπιστοσύνης του Βενιζέλου προς τον Σαμαρά και τούμπαλιν…
     Αν, με δυο λόγια, τα «σκίζουμε τα Μνημόνια» δεν ήταν αντίστοιχης ποιότητας με τα προ τετραετίας δήθεν «όχι» του κ.Σαμαρά στα Μνημόνια, τότε αντί να ψάχνουν υποστυλώματα για να εμφανίζουν το μέτωπό τους «αρραγές», αντί να αναζητούν πλαστή εμπιστοσύνη σε μια πολιτική που έχει απολέσει κάθε ίχνος λαϊκής εμπιστοσύνης, θα έκαναν το εξής απλό: Θα τα… «έσκιζαν»  τα Μνημόνια και θα μας... «έσωζαν». Χωρίς να χρειάζονται να δηλώσει ο Γεωργιάδης και ο Γιακουμάτος, η Βούλτεψη και ο Βρούτσης, ο Χρυσοχοίδης και οι κάθε λογής «δεν διάβασα το Μνημόνιο» ότι τους… εμπιστεύονται.
    Αλλά τόσο οι Σαμαράς και Βενιζέλος όσο και οι εσωκομματικοί τους «αντάρτες» (εδώ γελάνε) το ξέρουν πολύ καλά: Τα μέτρα που συνοδεύουν την περιλάλητη «έξοδο από το Μνημόνιο» είναι εξίσου εγκληματικά με τα «εντός του Μνημονίου» μέτρα. Τα μέτρα για να παραμένει «πιστοποιημένα (!) βιώσιμο» το χρέος είναι εξίσου απάνθρωπα με τα μέτρα για να γίνει – τάχα – βιώσιμο το χρέος. Τα μέτρα που εφαρμόζουν από το 2010 στο πλαίσιο της τροικανής επιτήρησης δεν θα σταματήσουν ποτέ, αφού θα εφαρμόζονται στο πλαίσιο της ευρωενωσακής επιτήρησης, την οποία έχουν υπογράψει και η οποία εκτείνεται χρονικά στα επόμενα 50 χρόνια!
    Οι κκ. Σαμαράς – Βενιζέλος ξέρουν, όμως, και κάτι επιπλέον: Ότι είναι τέτοια η κουφόβραση της οργής του λαού, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εξαντλήσουν κάθε μέθοδο αποπροσανατολισμού. Θα εξαντλήσουν κάθε τερτίπι κοινοβουλευτικό. Επικοινωνιακό. Εκβιαστικό. Τρομολαγνικό. Δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε άλλο ώστε να επεκτείνουν χρονικά όσο γίνεται περισσότερο την κοινή «περπατησιά» τους για την εφαρμογή της  καταστροφικής πολιτικής τους.
    Τόσο καταστροφικής που, τελικά, ένας ασφαλής τρόπος υπάρχει για να καταδειχτεί ότι δεν διαθέτουν «καμία εμπιστοσύνη» στην κοινωνία. Και ότι η ψήφος εμπιστοσύνης που θα λάβουν στη Βουλή την επόμενη βδομάδα, δεν είναι παρά εικονική: Να ορθώσει ο λαός το ανάστημά του, να αντιπαραθέσει στη δημοκρατία των μετρημένων και σημαδεμένων «κουκιών» τη δημοκρατία των αγώνων του, να τους ανατρέψει και να τους σαρώσει!

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Εγώ ο μικροαστός…

Διονύσης Τσακνής
Την ξέρω την αμηχανία του σύγχρονου Αριστερού. Τη μυρίζομαι από απόσταση, την ακούω σε συζητήσεις ατελέσφορες, τη διαβάζω στη πλούσια έτσι κι αλλιώς αρθρογραφία του διαδικτύου. Μια αμηχανία που εξαντλείται στην προσπάθεια της αποκάλυψης των σχεδίων του ταξικού αντιπάλου, στις χιλιοειπωμένες αλήθειες για την ανάγκη ηγεμονίας της εργατικής ιδεολογίας, στις αναλύσεις για τους συσχετισμούς των παικτών στην πολιτική σκακιέρα.
Είναι η αμηχανία του γνώστη. Του γνώστη, που ενώ εκκινεί σωστά, έχοντας παραμάσχαλα το αλάνθαστο εργαλείο του επιστημονικού σοσιαλισμού και της ταξικής ανάλυσης, καταλήγει συνήθως στην «αποκάλυψη» του εχθρού, που βρίσκεται κυρίως, ανάμεσα σε … φίλιες δυνάμεις.
Εύκολα η αμηχανία του γνώστη, μετατρέπεται σε αλαζονεία του άφρονα, εξ ου και παντού γύρω μας, υπάρχουν ρήτορες χωρίς κοινό, ηγέτες δίχως οπαδούς, παράγοντες χωρίς φιλάθλους, αυθεντίες σε τελευταία ανάλυση, πλην όμως, άνευ αντικειμένου.
Φωτεινές εξαιρέσεις; Προφανώς! Λίγες και σεμνές ως συνήθως. Στις συζητήσεις και συναναστροφές μου τα τελευταία χρόνια, είτε ξανασυναντήθηκα με κάποιους που προερχόμασταν απ’ την ίδια μήτρα, είτε γνώρισα κάποιους άλλους,  εξ ίσου αξιόλογους και χρήσιμους. Καλό σημάδι.
Κατά τα άλλα, ένα τοπίο θολό και γκρίζο σαν τις μέρες που περνάμε. Και η αμηχανία το δρόμο της …
Ως πολίτης αυτού του τόπου, ανήκω σ’ αυτούς που η Τράπεζα καλοβλέπει το σπίτι τους, στους δεκάδες χιλιάδες που η εφορία έστειλε το τελευταίο ειδοποιητήριο πριν τον πλειστηριασμό, στους εκατοντάδες χιλιάδες παρέχοντες εργασία ενίοτε χωρίς αμοιβή (λόγω εργοδοτικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας) σ’ αυτούς που η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων στο τέλος του μήνα, είναι ζητούμενο, όπως και η κάλυψη των αναγκών των παιδιών τους. Για τις δικές μου, ούτε λόγος.
Ανήκω δηλαδή σε μια υποκατηγορία των 6.500.000 συνελλήνων, που με βάση τις εκθέσεις των σφουγγοκωλάριων της εξουσίας, βρίσκονται στο όριο της φτώχειας και κάτω απ’ αυτό.
Δε μιλάω εξ ονόματος του λαού. Ανήκω στα λαό και στα βάσανά του. Επομένως, μέσα στη ζωή. Η ιδεολογία μου δε θα μπορούσε να είναι ξένη απ’ αυτήν των υπόλοιπων μη ενσωματωμένων ή αλλοτριωμένων εργαζόμενων, απ’ αυτή του κόμματος της εργατικής τάξης σε τελευταία ανάλυση. Εγώ ο μικροαστός!  Έστω!
Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφάσισα να γυρίσω και να ενταχθώ, στο κόμμα που αγκάλιασα και στρατεύτηκα στις γραμμές του απ’ τα δεκαεφτάμισι χρόνια μου.
Μα έμαθα πως οι πόρτες του για μας τους … εχθρούς του είναι κλειστές. Πράχτορες βλέπεις του όποιου σύγχρονου Μανιαδάκη, οπορτουνιστές και κρυφοΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που καμία σχέση δεν έχουμε με την κομουνιστική κοσμοθεωρία, μιας και αυτή είναι αποκλειστικό προνόμιο όσων βρίσκονται στο Πολιτικό γραφείο και στην Κεντρική του Επιτροπή. Κι ούτε έχουμε το δικαίωμα να διατεινόμαστε πως είμαστε κομουνιστές, μιας και ο τίτλος είναι ήδη κατοχυρωμένος με συμβολαιογραφική πράξη και μάρτυρες φυσικά τους συγχωρεμένους Μαρξ και Λένιν αυτοπροσώπως.
Απ’ όσα γράμματα γνωρίζω, νομίζω πως μπορώ να καταλάβω τη διαλεκτική σχέση λαού και ηγέτη και τέτοιος, είτε δεν υπάρχει ακόμα ή οι συνθήκες δεν ευνοούν την εμφάνισή του. Οι ηγέτες άλλωστε, δεν είναι Μεσσίες, αναδεικνύονται απ’ τους αγώνες και είναι που αυτούς ακριβώς τους αγώνες μπορούν να καθοδηγήσουν εμπνέοντας με τη διορατικότητα και την όλη προσωπικότητά τους, ακόμα και τους μέχρι χθες αδιάφορους ή επιφυλακτικούς.
Κάποιοι τέτοιοι φωτισμένοι ηγέτες θα λάμψουν με την παρουσία τους ξανά και θα κάνουν το κόμμα μας, αυτό που του αξίζει να είναι, με βάση τη χιλιοματωμένη πορεία του στα εκατό κοντά χρόνια παρουσίας και αδιάλειπτης δράσης του.
Σε ό,τι με αφορά, θα περιμένω την κομματική μου ταυτότητα, με τη μεταφορική έστω σημασία της λέξης.
Διονύσης Τσακνής
ΥΓ. Ζητώ συγνώμη προκαταβολικώς σύντροφοι, αλλά επιτρέψτε μου να απευθυνθώ τώρα στους γνωστούς αλήτες του διαδικτύου. Οι ενστάσεις και η συντροφική κριτική δεκτές, (πώς αλλιώς, άλλωστε) αλλά…
Άκου φασιστάκο!  Επειδή το σημείωμα αυτό, θα έχει ίσως την τύχη να δημοσιευτεί και σε ιστοσελίδες που επιτρέπουν σχόλια και παρατηρήσεις και επειδή, βλέποντας και μόνο τη φωτογραφία ή το όνομά μου θα σπεύσεις να απαντήσεις χωρίς καν να μπεις στον κόπο να το διαβάσεις, σου λέω προκαταβολικώς τα εξής:
Ναι! Αλλάζω την οικονομική μου κατάσταση με τη δική σου.
Ναι! Δέχομαι να φύγω απ’ τη ΑΕΠΙ, αν αναλάβεις να με πληρώνεις δύο φορές το χρόνο μαζί με δέκα χιλιάδες άλλους συναδέλφους μου για τους πεντακόσιους  και πλέον τίτλους τραγουδιών και θεατρικών μουσικών μου.
Ναι! Δε θα συμμετέχω σε συναυλίες, μουσικές παραστάσεις ή θεατρικά σχήματα με το περιεχόμενο των οποίων δε συμφωνείς, αρκεί να μου πληρώνεις νοίκι και τα υπόλοιπα έξοδα του μήνα.
Συνεννοηθήκαμε γλίτσα;

Διαβάστε περισσότερα

“Η Ελλάδα σε διαδικασία πτώχευσης… 730 δισ. ευρώ το χρέος της χώρας!”

Ιδιαίτερα δυσοίωνα είναι τα μηνύματα για την Ελλάδα σύμφωνα με τον καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γιώργου Βάμβουκα.

Διαβάστε τη δήλωση του καθηγητή:

«Αγαπητοί μου φίλοι, από τη θέση αυτή θα ήθελα να κάνω μία δήλωση, μία πρόβλεψη δυστυχώς πολύ φοβούμαι ότι θα επαληθευτεί. Η Δραματική άνοδος των spreads των 10ετών κρατικών ομολόγων στις 560 μονάδες, που είναι αυτή τη στιγμή που σας γράφω αυτές τις γραμμές, σηματοδοτεί χρεοκοπία της πατρίδας. Είναι πασιφανές ότι παιζεται πολύ χοντρό παιχνίδι στις πλάτες της πατρίδας και του ελληνικού λαού».

Το άρθρο του καθηγητή Γ. Βάμβουκα σε εφημερίδα, είναι προφητικό:

Σε πρωτοφανή επίπεδα οι δανειακές ανάγκες της χώρας

Γιώργος Βάμβουκας, Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)

Τις τελευταίες μέρες και ιδίως μετά την δημοσιοποίηση των κυβερνητικών προθέσεων, περί σχεδιαζόμενης εξόδου της Ελλάδας στις διεθνείς χρηματαγορές τον Νοέμβριο του 2014, με εκδόσεις 18μηνων εντόκων γραμματίων και 7ετών κρατικών ομολόγων για την άντληση αρκετών δις ευρώ (€), τα spreads (περιθώρια) των 5ετών, των 10ετών και των υπόλοιπων κατηγοριών κρατικών ομολόγων, άρχισαν να διευρύνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Για παράδειγμα, τα spreads των 10ετών ελληνικών ομολόγων από τις 440 μονάδες που ήταν στις αρχές Σεπτεμβρίου, κυμαίνονται σήμερα γύρω στις 520 μονάδες βάσης, σηματοδοτώντας έτσι την μελλοντική αύξηση του κόστους δανεισμού του ελληνικού δημοσίου στις διεθνείς αγορές χρήματος. Το “περιθώριο” (spread) ορίζεται ως η διασπορά, η διαφορά, των κρατικών ομολόγων μιας χώρας (π.χ. Ελλάδα) από τα αντίστοιχα κρατικά ομόλογα μιας χώρας (π.χ. Γερμανία) που λαμβάνονται ως “σημείο αναφοράς” (benchmark point). Για παράδειγμα, το γερμανικό κρατικό ομόλογο 10ετούς διάρκειας, αποτελεί για αρκετά χρόνια σημείο αναφοράς και σύγκρισης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, για χώρες που δανείζονται με την έκδοση δεκαετών ομολόγων.

Οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης και σία, διαδίδουν ότι η Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2014, θα εγκαταλείψει τα μνημόνια και τις οποιεσδήποτε μελλοντικές της ανάγκες σε κεφάλαια, θα τις καλύπτει με απευθείας δανεισμό από τις διεθνείς αγορές, με την έκδοση διαδοχικών σειρών κρατικών ομολόγων και εντόκων γραμματίων.

Κυβερνητικοί κύκλοι διαρρέουν ότι η Ελλάδα πληροί πλέον τις προϋποθέσεις, για να βγει προς το τέλος Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου στις διεθνείς χρηματαγορές, για να δανειστεί όσα κεφάλαια επιθυμεί εκδίδοντας έντοκα γραμμάτια 18 μηνών και ομόλογα πολυετούς διάρκειας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, που αφορούν την εκτέλεση του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (ΓΚΠ) της περιόδου Ιανουαρίου-Αυγούστου 2013/2014, προκύπτει ότι ο δανεισμός (πιστωτικά έσοδα) του ελληνικού δημοσίου από 59,4 εκτοξεύτηκε σε 86,0 δις €. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος κατά τη διάρκεια της περιόδου Ιανουαρίου-Αυγούστου 2014, δανειζόταν 10,75 δις € κατά μέσο όρο κάθε μήνα (86,0:8=10,75).

Παράλληλα, την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2013/2014, οι δαπάνες για τόκους και χρεολύσια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, από 48,2 αυξήθηκαν σε 90,9 δις €, καταδεικνύοντας τις τεράστιες δανειακές ανάγκες της χώρας, για την χρηματοδότηση των τρεχουσών δημοσιονομικών της δαπανών (τόκοι, χρεολύσια, μισθοί, συντάξεις, εξοπλιστικά προγράμματα, πρόνοια, παιδεία, υγεία, κ.ά.).

Και τα ερωτήματα που ο κύριος Σαμαράς και τα λαβράκια του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, οφείλουν να μας απαντήσουν είναι:

1) Δοθέντος ότι το 2014, το συνολικό εσωτερικό και εξωτερικό χρέος της Ελλάδας εκτιμάται σε 730 δις €, βάσει ποιας τεχνοκρατικής λογικής, η πιο χρεωμένη χώρα του κόσμου, δύναται να δανείζεται κάθε μήνα σχεδόν 11 δις € από τις διεθνείς χρηματαγορές;

2) Την περίοδο Ιουνίου 2012-Δεκεμβρίου 2014, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 303,5 δις € ή 157% του ΑΕΠ, εκτιμάται ότι αυξήθηκε σε 328 δις € ή 182% του ΑΕΠ. Τον Ιούνιο του 2012, τα spreads των 10ετών ελληνικών ομολόγων ήταν γύρω στις 3.000 μονάδες. Τι έχει αλλάξει κ. Χαρδούβελη και ισχυρίζεστε ότι η Ελλάδα μπορεί πλέον να δανείζεται ελεύθερα στις διεθνείς χρηματαγορές, όταν το δημόσιο χρέος καλπάζει με γρήγορους ρυθμούς και οι δανειακές ανάγκες της χώρας σήμερα είναι κατά πολύ υψηλότερες απ’ ότι το 2012 ή το 2013;

3) Γιατί την περίοδο 2013-2014, οι δαπάνες τοκοχρεολυσίων σημείωσαν θεαματική άνοδο, πιστοποιώντας την υπερδιόγκωση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας; Τα ανωτέρω ερωτήματα απαιτούν άμεσης και πειστικής απάντησης από το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο. Η κυβέρνηση οφείλει να μας εξηγήσει τους λόγους, που οι ανάγκες της χώρας σε δανειακά κεφάλαια, αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς κατά τη διάρκεια του 2014.

Διαβάστε περισσότερα

Ελλάδα, ένα κράτος φτιαγμένο στα μέτρα των εφοπλιστών. Φτάνει…

Του Καθηγητή Γ. Ζουγανέλη
Ίσως έχω γράψει περισσότερο απο οιοδήποτε άλλο για το θέμα της φορολόγησης και των προνομίων των εφοπλιστών. Ο λόγος είναι γιατί τα φορολογικά έσοδα απο αυτούς για το κράτος είναι στο επίπεδο των 10 δις. ευρώ το χρόνο ενώ αυτοί πληρώνουν ψίχουλα χωρίς να ανταποδίδουν κάτι σημαντικό στη μικροοικονομία. Για 10 δις ευρώ η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια. Το ξεχνάτε…
‘Εχω ευαισθησία στο θέμα γιατί ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και πέθανε απο καρκίνο δουλεύοντας σε κακές συνθήκες εργασίας στα σαπικάραβά τους.
Οι κύριοι αυτοί δεν ξέρω αν πληρώνουν κάν τις οφειλές τους στο ΝΑΤ. Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι Έλληνες υφίστανται μια εκτός ορίων φορολογική επίθεση που είναι αδικαιολόγητη κατά το σύνταγμα, το οποίο δεν επιτρέπει προνόμια και φορολογική ή άλλη προστασία για κανένα πολίτη ή νομικό πρόσωπο.
Η Γερμανία τελικά άφησε τις μαγκιές που πούλαγε για τη φορολόγηση τους. Η ύπαρξη “συνδιαλλαγής” μαζί τους επιβεβαιώνεται απο την τελευταία οδηγία που εστάλη απο την Κομισιόν στην Ελλάδα για τη προστασία του εφοπλιστικού κεφαλαίου (βλέπετε εδώ).

Πρόσφατα, έγραψα για το θέμα της δημιουργίας εφοπλιστικής ΕΟΖ στην Ελλάδα (βλέπετε εδώ). Πόσα ΜΜΕ και ιστολόγια το αναπαρήγαγαν; Ελάχιστα. Γιατί;Πολλά ΜΜΕ τα έχουν εφοπλιστές ή ελέγχονται απο εφοπλιστές. Ο Ελληνικός λαός παραβλέπει το θέμα, γιατί δεν τον πληροφορεί κανείς ενώ τα κόμματα που στηρίζονται απο αυτούς (μερικά έχουν λόγους που δεν δέχονται έλεγχο στα οικονομικά τους) δεν αγγίζουν τα πολλά προνόμια τους τα οποία απέκτησαν με νομοθετήματα-δώρα απο κάθε κυβέρνηση που πέρασε μέχρι σήμερα.

Tα 10 δις ευρώ φόρους το χρόνο φόρους που δεν πληρώνουν οι εφοπλιστές τα επιβαρύνονται οι υπόλοιποι

Το τραγικό για τη Γερμανία είναι, ότι πλέον τη μη φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην ΕΕ θα την χρεώνονται και οι Γερμανοί πολίτες. Η απάντηση για τη πολιτική αυτή είναι στο Ηνωμένο Βασίλειο και ιδιαίτερα στις τράπεζές του…

Το παραμύθι της “προστασίας” των εφοπλιστών απο το Σύνταγμα Καραμανλή

Πολλοί απο τους “πατριώτες”, που έμμεσα στηρίζουν τα εφοπλιστικά συμφέροντα, αναφέρονται στο γεγονός ότι το Σύνταγμα Καραμανλή του “Εθνάρχου” τους προστατεύει με ειδική διάταξη. Παραμύθι…
Η αλήθεια είναι ότι η διάταξη αυτή είναι μεταβατική. Αναφέρεται σε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο το εφοπλιστικό κεφάλαιο θα αποκτούσε status στη μεταπολίτευση, αλλάζοντας η διακυβέρνηση απο χούντα σε “δημοκρατία”. Αυτό ολοκληρώθηκε αυτόματα τότε με τη ψήφιση του συντάγματος της μεταπολίτευσης. Αυτή η διάταξη δεν ισχύει πιά. Απο τη στιγμή που έγινε η αλλαγή του καθεστώτος τότε, οι εφοπλιστές πρέπει να αντιμετωπίζονται φορολογικά όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε.
Με το πέπλο προστασίας και τις ενισχύσεις που πρόσφεραν οι εφοπλιστές στα κόμματα με το πέρασμα του χρόνου απέκτησαν τεράστιο αριθμό προνομίων, τα οποία ακόμη δεν έχουν καταργηθεί αλλά αντίθετα αυξάνουν. Πρόσφατο παράδειγμα η τροπολογία ντροπής που ψηφίστηκε στη Βουλή χτές.
Σύμφωνα με αυτή, στους εφοπλιστές παρέχεται ετήσιο «πλαφόν» 105.000.000 ευρώ κατ’ έτος μέχρι το 2016 που θα αποτελεί το «ταβάνι» των φορολογικών τους υποχρεώσεων συμπεριλαμβανομένης της έκτακτης εισφοράς και της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης (που ισχύει για κάθε φορολογούμενο). Μάλιστα, σε περίπτωση που τα κρατικά έσοδα, στο τέλος του 2016, υπολείπονται του συγκεκριμένου ποσού τότε το «μέτρο πίεσης» που προβλέπεται είναι να παρασχεθεί στην ναυτιλιακή κοινότητα η δυνατότητα «να προτείνει τους βέλτιστους τρόπους σύμφωνα με τους οποίους θα καλυφθεί η ενδεχόμενη διαφορά»!!! Δηλαδή θα νομοθετούν οι ίδιοι.
Το συνυποσχετικό αφορά τόσο τα πλοία που φέρουν ελληνική σημαία όσο και τα πλοία που πλέουν με ξένη σημαία. Αυτό ανταποκρίνεται και επεκτείνει κατά πολύ την οδηγία της ΕΕ για εξίσωση της φορολογίας των ντόπιων εφοπλιστών με αυτούς που κατοικούν στην Ελλάδα και έχουν μερίσματα σε πλοία που δεν έχουν την Ελληνική σημαία…
Αιτιολογώντας την νομοθετική πρωτοβουλία που υπογράφεται από τον υπουργό Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, η κυβέρνηση των εφοπλιστών και των συνοδοιπόρων τους επισημαίνει πως «η διατήρηση αυτού του πλαισίου αποτελεί κρίσιμο θέμα για την διατήρηση των πλοίων αυτών εντός Ελλάδας» αλλιώς θα «διακινδυνευτεί διαρροή από το ελληνικό νηολόγιο με κατεύθυνση νηολόγια τρίτων χωρών». Πάνω από όλα το πρωτάθλημα… Τρία πουλάκια κάθονται…. και στη  Βουλή το θέατρο για τους εφοπλιστές συνεχίζται.

Συγχαρητήρια σε ΟΛΗ την αντιπολίτευση. Κάνει καλή δουλειά…

Δεν είναι όμως το μόνο σημαντικό θέμα “η μη φορολόγηση των εφοπλιστών”

ΟΙ επιλογές που γίνονται από το καθεστώς με την ένοχη σιωπή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν αναφέρει τους εφοπλιστές σαν επιλογή εσόδων κάν στο προγραμματικό οικονομικό της πρόγραμμα,  γίνονται σε βάρος της μελλοντικής ανάπτυξης της Ελλάδας.
Ο προσανατολισμός και ο σχεδιασμός της ανάπτυξης της χώρας συνεχίζει να γίνεται με βάση το εφοπλιστικό κεφάλαιο που συγκεντρώνεται στην Ελλάδα χωρίς κανένα ανταποδοτικό απολύτως όφελος για αυτή.
Αν δεν πληρώνουν φόρους οι εφοπλιστές στο ποσό που τους αναλογεί όπως όλοι οι υπόλοιποι πολίτες, τότε η Ελλάδα δεν τους χρειάζεται. Να πάνε αλλού να βρούν βόθρο να κατουράνε.

ΑΟΖ, LNG, υδρογονάνθρακες, ναυτιλιακός τουρισμός

Να μερικές επιλογές που κάνει το καθεστώς – υπο την ένοχη σιωπή όλης της αντιπολίτευσης – σε διεθνές πολιτικό και οικονομικό επίπεδο για να τους στηρίζει (βλέπετε εδώ και εδώ):

1. η μή ανακήρυξη με όρια της Ελληνικής ΑΟΖ
2. η μη ανακήρυξη της συνορεύουσας ζώνης απο την Ελλάδα (βλέπετε εδώ)
3. το ναυτιλιακό πετρέλαιο που δεν φορολογείται
4. η υστέρηση κερδών απο τους Ελληνικούς υδρογονάνθρακες, που επιθυμείται να βγούν σε νόμιμο καθεστώς αυτό της ΑΟΖ αλλά σε εκείνο των διεθνών υδάτων (βλέπετε εδώ)
5. η κυβερνητική προτίμηση στο ακριβό LNG έναντι του φτηνότερου φυσικού αερίου απο τον South Stream ή άλλους αγωγούς φυσικού αερίου. Αμφιβάλλω αν ποτέ ο ΤΑP ξεπεράσει τα όρια της Αλεξανδρούπολης.
6. η ανάπτυξη της ποτάμιας ναυτιλίας στον Αξιό και εις βάρος των εθνικών συμφερόντων (Παροχή δικαιωμάτων της Ελληνικής ΑΟΖ στη FYROM και πιθανόν σε Σερβία και Βουλγαρία. Βλέπετε εδώ.)
7. η προστασία και ανάπτυξη του ναυτιλιακού τουρισμού. Καμμία χώρα δεν μπορεί να στηρίζει την ανάπτυξη της μόνο σε τουρισμό και “πολιτισμό”. Η γεωργία και η κτηνοτροφία στην Ελλάδα παραμένουν σε “αρχαίο” επίπεδο αλλά και δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι σημαντικά στα πραγματικά μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας.
8. η τιμολογιακή πολιτική της ενέργειας (πολύ ακριβή η κιλοβατώρα απο τα ΑΠΕ αλλά και κακή προσαρμογή και λειτουργία τους στο δίκτυο διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος).

Σημειώστε, ότι το σχιστολιθικό LNG απο Αμερική αναμένεται να στοιχίζει στην ΕΕ 15$ ανά ΜΜΒΤU. Το φυσικό αέριο απο Ρωσία φτάνει στην ΕΕ στα 10$ ανά ΜΜΒΤU πλήν αυτού που φτάνει στην Ελλάδα του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Σε αυτή, το φυσικό αέριο απο Ρωσία φτάνει στα 20$ ανα MBTU και παραπάνω. Ερώτημα παραμένει αν η δικαιοσύνη έχει ενημερωθεί απο κάποια Ανεξάρτητη Αρχή.
Για το χρήμα πατρίδα δεν υπάρχει και αυτοί που τρώνε τώρα αύριο μπορεί να μή τρώνε…
Η ΕΕ μετατρέπει την Ελλάδα σε ένα κράτος-εξάμβλωμα για να ξεπλένει σε αυτό και με δικαιολογία αυτό άνομα κέρδη. Η κρίση στην ΕΕ έγινε για να δικαιολογηθούν αδικαιολόγητα που στο μέλλον θα μπορούσαν να βγούν στη φόρα ενόψει αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν είμαι κατά της ελεύθερης αγοράς. Εϊμαι κατά της ασυδοσίας και υπέρ της εφαρμογής του συντάγματος σε όλα τα επίπεδα για όλους και με καμμία εξαίρεση.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα χρειάζεται ανανέωση άμεσα. ¨Εχει κλατάρει. Μια εκλογή Τσίπρα δεν θα αλλάξει κάτι αλλά θα παρατείνει τη στιγμή του θανάτου.
Το σημερινό καθεστώς, με τις πλάτες της αντιπολίτευσης, με το περιορισμό της διακίνησης ιδεών, με τον έλεγχο των πραγματικών ειδήσεων στα ΜΜΕ, με την απουσία από τα κεντρικά ΜΜΕ ελεύθερων και δημοκρατικών φωνών που έχουν να πούν κάτι (όπως της δικής μου), με τα λαγούμια που προωθούν σε θέσεις την κάθε αγκινάρα, το ποσοστό επιβίωσης της χώρας μικραίνει συνέχεια.
Για αυτό που συμβαίνει έχουν όλοι ευθύνη. Όταν στο τέλος έλθει ο λογαριασμός θα με θυμηθείτε.
http://zcode-gr.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html

Διαβάστε περισσότερα

Ο κόσμος στην «κόψη του ξυραφιού»

Από την περασμένη εβδομάδα μια άλλη εστία διεθνούς αναταραχής ανέτειλε. Αυτή του Χονγκ – Κονγκ και της Κίνας, η οποία θέλει να ελέγξει την υπεσχημένη  διαδικασία εκδημοκρατισμού.
Το Πεκίνο ενσωματώνοντας το Χονγκ- Κονγκ είχε υποσχεθεί ελεύθερες εκλογές το 2017 και τώρα θέτει ζήτημα επιλογής των υποψηφίων, οι οποίοι ζητεί να τελούν υπό την έγκρισή του.
Μέχρι πρότινος ήταν η κρίση της Ουκρανίας και εκείνη της Μέσης Ανατολής που μονοπωλούσαν το διεθνές ενδιαφέρον εξαιτίας των ακραίων γεγονότων που παρήγαγαν.
Στην Ουκρανία ήταν η κατάρριψη του Μαλαισιανού αεροσκάφους που σόκαρε τον κόσμο.Λίγο αργότερα ήρθαν οι αποκεφαλισμοί ομήρων από την πλευρά του Ισλαμικού Κράτους να προκαλέσουν ρίγη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Και τα δυο αυτά μέτωπα παραμένουν ενεργά, δίδουν συνεχώς γεγονότα και κατά πάσα βεβαιότητα θα δώσουν κι άλλα, ικανά να επιτΗΠΑ, Κίνα, Χονγκ Κονγκείνουν το επικρατήσαν διεθνώς κλίμα ανασφάλειας.
Με την ανακοίνωση της απαίτησης του Πεκίνου οι κάτοικοι του Χονγκ- Κονγκ, κυρίως οι νέοι, αντέδρασαν δυναμικά, κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους και δεν δίστασαν να συγκρουσθούν με τις αρχές διεκδικώντας ελεύθερες ανόθευτες εκλογές.Εκατοντάδες χιλιάδες κινητοποιούνται καθημερινά από την περασμένη Παρασκευή δημιουργώντας συνθήκες μεγάλης έντασης.
Ήδη τα γεγονότα τάραξαν το ασιατικό χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ασίας και μετέφεραν κύματα ανησυχίας στην ηγεσία του Κινεζικού  Κομμουνιστικού Κόμματος.Το Πεκίνο  φοβάται μια δημοκρατική εξέγερση στο πιο ισχυρό οικονομικό κέντρο της χώρας και ανησυχεί μήπως το κίνημα εκδημοκρατισμού επεκταθεί στο συγγενές Μακάο ή ακόμη και στη Σαγκάη, τη Μέκκα της κινεζικής ανάπτυξης.
Εδώ και χρόνια πολλοί προμήνυαν ότι  η καπιταλιστικό-κομμουνιστική Κίνα θα βρεθεί αντιμέτωπη κάποια στιγμή με το φάντασμα της Τιέν Αν Μεν. Όλα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι φθάνει αυτή τη στιγμή. Και αυτό συμβαίνει σε χρόνο κατά τον οποίο επικρατούν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή. Είναι γνωστές οι αντιθέσεις με τους Ιάπωνες στην ευρύτερη ζώνη της Κινεζικής Θάλασσας, όπως επίσης είναι γνωστό ότι  το Αμερικανικό πολεμικό ναυτικό εξασφαλίζει μέχρι τώρα την ειρήνη.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μπάρακ Ομπάμα συνδύαζε  την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και το Ιράκ με την δηλωθείσα μετατόπιση του αμερικανικού ενδιαφέροντος στην ευρύτερη ζώνη του Ειρηνικού και της Νοτιοανατολικής Ασίας.Η αμερικανική πολιτική ένιωθε την Κίνα ιδιαίτερα ανταγωνιστική στη ζώνη του Ειρηνικού και σχεδίαζε διπλωματικές και άλλες κινήσεις ικανές να επιβεβαιώσουν την ηγεμονική παρουσία της.
Τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής ανέκοψαν την προαναγγελθείσα μετατόπιση της αμερικανικής πολιτικής προς την Ανατολή.Όμως φαίνεται ότι τα γεγονότα του Χονγκ- Κονγκ την ξαναφέρνουν στο προσκήνιο. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν το Πεκίνο επιχειρήσει να καταστείλει βίαια τις κινητοποιήσεις. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η επιδείνωση των σινοαμερικανικών σχέσεων.
Ίσως το Πεκίνο να προσφέρει το έναυσμα στις ΗΠΑ για την εκδήλωση των σχεδίων «ανακατάληψης» της Νοτιοανατολικής Ασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αμερικανοί σχεδιάζουν να διευρύνουν την αμερικανο- ευρωπαϊκή εμπορική ένωση, εντάσσοντας σε αυτή και χώρες όπως η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα, ακόμη και το Βιετνάμ, η ηγεσία του οποίου παρεμπιπτόντως τούτο τον καιρό διαπραγματεύεται με τους Αμερικανούς την παραχώρηση ναυτικής βάσης στο έδαφός της.
Η αλήθεια είναι οι Αμερικανοί δεν καλόβλεπαν την κινεζική οικονομική επεκτατικότητα και ουδέποτε τους ήταν αδιάφορη η ισχυροποίηση της Κίνας και η ανάδειξή της σε πρώτη οικονομική δύναμη του πλανήτη. Η διακηρυγμένη μετατόπιση του ενδιαφέροντός της στην Ασία ήταν ενδεικτική των ανησυχιών της.Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι απίθανο τα γεγονότα του Χονγκ – Κονγκ να πυροδοτήσουν νέες εντάσεις στον πλανήτη. Μόνο που αυτή τη φορά θα είναι μεταξύ γιγάντων. Και την περίπτωση αυτή η κρίση της Μέσης Ανατολής θα μοιάζει παρωνυχίδα.
Όπως και να έχει τα σύννεφα ανασφάλειας πυκνώνουν πάνω από τον πλανήτη και επιβάλλουν σε εμάς εδώ εγρήγορση, βαθιές επεξεργασίες, διπλωματική κινητοποίηση, ορθές επιλογές και προπάντων σταθερότητα. Όλα τ” άλλα μπορεί σε λίγο να μοιάζουν πολύ μικρά…
Πηγή: Σοφοκλέους 10

Διαβάστε περισσότερα