Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

1 Αυγ 2014

Αλήθειες και ψέματα για τη χρεοκοπία της Αργεντινής

Αυτές τις ώρες η Αργεντινή βρίσκεται στην κορύφωση ενός δράματος που ξεκίνησε από το μονομερές κούρεμα του χρέους της το 2001. Μετά την κατάρρευση και της τελευταίας προσπάθειας συμβιβασμού με τους κερδοσκόπους η Αργεντινή αναγκάζεται για 2η φορά σε μια δεκαετία να κηρύξει στάση πληρωμών (αν και η ίδια δεν το δέχεται χαρακτηρίζοντας την «επιλεκτική, προσωρινή και ιδιότυπη»).
Η υπόθεση λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις στην Ελλάδα από ότι αλλού κυρίως επειδή ο Αλέξης Τσίπρας είχε στο παρελθόν χρησιμοποιήσει το παράδειγμα της Αργεντινής και τώρα οι επικριτές του βρίσκουν μια μοναδική ευκαιρία για να καταφερθούν εναντίον του. Τι συνέβη όμως στα αλήθεια στην λατινική χώρα;
Σύντομο ιστορικό
Η Αργεντινή το 2001 βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Η πολύχρονη «βοήθεια» του ΔΝΤ είχε οδηγήσει σε συνεχόμενη ύφεση με το Εθνικό Ακαθάριστο της Προϊόν να βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δεκαετιών ενώ και η ανεργία είχε εκτοξευτεί στο 25%. Τα Χριστούγεννα του 2001 και ενώ η κυβέρνηση της Αργεντινής αδυνατούσε να πληρώσει τα δάνεια που είχε συνάψει το ΔΝΤ αρνήθηκε να εκταμιεύσει την δόση του 1,3 δισ. επειδή η κυβέρνηση της χώρας δεν είχε εκπληρώσει όλα τα προαπαιτούμενα.
Η κυβέρνηση βρισκόμενη μπροστά σε μια μαζική φυγή κεφαλαίων επέβαλε περιορισμούς στις συναλλαγές (το γνωστό «Κοραλίτο») προκαλώντας μια πρωτοφανή κοινωνική αναστάτωση που μέτρησε στο δρόμο δεκάδες νεκρούς. Μετά από το Κοραλίτο και την κατάρρευση των συνομιλιών με το ΔΝΤ η κυβέρνηση της χώρας οδηγήθηκε στην κήρυξη στάσης πληρωμών και προχώρησε στο μονομερές κούρεμα χρέους αξίας 93 δισ. ευρώ. Το πρώτο πράγμα που έκανε φυσικά ήταν να ξεπληρώσει το ΔΝΤ του οποίου τα δάνεια καταστατικά δεν μπορούν να κουρευτούν.
Η Αργεντινή πρότεινε την ανταλλαγή των ομολόγων που είχαν εκδοθεί πριν το 2001 με νέα κουρεμένα κατά 70% με καλύτερους όρους αποπληρωμής και πέτυχε τελικά την συμφωνία με τους κατόχους σε ποσοστό πάνω από 91%. Ανάμεσα σε αυτούς που δεν δέχτηκαν το κούρεμα υπάρχουν και τα γνωστά vulture funds (κεφάλαια γύπες), κερδοσκοπικά funds δηλαδή που αγοράζουν ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές αποσκοπώντας να πιέσουν στην αποπληρωμή τους στην ονομαστική τους αξία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για να πετύχει το κούρεμα και να γίνει πιο ελκυστικό στους κατόχους ομολόγων η Αργεντινή πρότεινε τα νέα ομόλογα να διέπονται υπό αμερικανικό δίκαιο. Έτσι μια σύμπραξη κερδοσκοπικών funds (NML Capital και EM Ltd των δισεκατομμυριούχων Paul Singer και Kenneth Dart) απευθύνθηκε στα δικαστήρια των ΗΠΑ απαιτώντας την αποπληρωμή των ομολόγων της πετυχαίνοντας μια πρωτόγνωρη απόφαση του δικαστή Griesa
σύμφωνα με την οποία όχι μόνο η Αργεντινή θα πρέπει να πληρώσει στην ονομαστική αξία τα συγκεκριμένα ομόλογα αλλά αν δεν το κάνει δεν μπορεί να πληρώσει και τους ομολογιούχους που έχουν δεχτεί εθελοντικά το κούρεμα.
Αυτό ήταν το πικρό μάθημα για τις χώρες που εκδίδουν ομόλογα που ελέγχονται από ξένο δικαιακό σύστημα.
Η κυβέρνηση της Αργεντινής αναγκάστηκε σήμερα να προχωρήσει για δεύτερη φορά σε στάση πληρωμών αφού δεν κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με τους δικηγόρους των κερδοσκόπων. Ο συμβιβασμός άλλωστε ήταν σχεδόν αδύνατος γιατί αφενός αν πλήρωνε τα περίπου 1,5 δις ευρώ που έχει επιδικάσει ο Griesa αυτόματα θα ξεκινούσαν νομικές διαδικασίες από τους υπόλοιπους ομολογιούχους με ομόλογα παλαιότερα του 2001 (αξίας περίπου 15 δισ. ευρώ), ενώ ακόμα πιο σημαντικό ρόλο έπαιξε ένας όρος των νέων ομολόγων (γνωστός ως RUFO) σύμφωνα με τον οποίο η Αργεντινή σε περίπτωση που μέχρι το Δεκέμβριο του 2014 αποζημίωνε με καλύτερους όρους κάποιους ομολογιούχους θα έπρεπε να προσφέρει την ίδια συμφωνία και σε όλους όσους κατείχαν τα νέα κουρεμένα ομόλογα.
Η αλήθεια και το διαζύγιο με την ελληνική δημοσιογραφία
Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ σχετικά με τη χρεοκοπία της Αργεντινής εδώ και περίπου ένα μήνα δεν μπορείς να μην επισημάνεις την απίστευτη χαιρεκακία για όσα συμβαίνουν στο λαό της Αργεντινής.
Τα ΜΜΕ (αλλά και οι βουλευτές) που έχουν δώσει «τα ρέστα τους» για να υποστηρίξουν τον μονόδρομο του μνημονίου καλύπτουν την επίθεση κάποιων δισεκατομμυριούχων κερδοσκόπων σε ένα ολόκληρο λαό ως αφορμή για να επιτεθούν σε όσους επεσήμαναν ότι η Αργεντινή είχε αποδείξει ότι η σωτηρία μέσω της Τρόικας δεν είναι μονόδρομος.
Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ της Αργεντινής και της Ελλάδας που κάνουν δύσκολη τη σύγκριση αλλά ωστόσο αξίζει να δούμε μερικά στοιχεία.
Η πρώτη και σημαντικότερη διαφορά μεταξύ της περίπτωσης της Ελλάδας και της Αργεντινής είναι ότι η τελευταία έχει περίπου υποχρεωτικά οδηγηθεί σε όλες τις κινήσεις της από το 2001 μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα της ευρωζώνης μπορούσε να διαλέξει μεταξύ της αναδιάρθρωσης ή της προσπάθειας σωτηρίας μέσω του μηχανισμού στήριξης και είναι σχεδόν φυσικό οι πολιτικοί ηγέτες της να επιθυμούσαν την επιλογή με το μικρότερο πολιτικό κόστος.
Τα ρεπορτάζ στην Ελλάδα παραβλέπουν συχνά τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία. Η οικονομία της Αργεντινής μετά την αναδιάρθρωση του 2001 είναι σήμερα η 3η μεγαλύτερη στη Λατινική Αμερική. Το Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν της αυξήθηκε κατά 60% μέσα σε μια δεκαετία και ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι χειρότερος μόνο από αυτόν της Κίνας.
Το δημόσιο χρέος της μειώθηκε από το 169% στο 49% και συνεχίζει μειούμενο εξαιτίας του πρωτογενούς και εμπορικού της πλεονάσματος. Ακόμα πιο εντυπωσιακό (και σημαντικό για τους πολίτες) είναι η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος που διπλασιάστηκε σε λιγότερο από 8 χρόνια μετά τη χρεοκοπία.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δημιούργησε συνθήκες παραδείσου στην Αργεντινή. Ο πληθωρισμός (επίσημος και ανεπίσημος) εκτινάχθηκε μετά την αποσύνδεση του πέσος με το αμερικανικό δολάριο και τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν ακριβά, προκαλώντας προβλήματα στη μεσαία τάξη, ωστόσο η μεγαλύτερη εικόνα παρουσιάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία:
Η ανεργία έπεσε από το 25% το 2001 στο 7,2% ήδη από το 2013 ενώ το ποσοστό των πολιτών της χώρας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας έπεσε από το 36% στο 22% (αφού πρώτα όμως έφτασε στο 48% τα δύο πρώτα χρόνια μετά την χρεοκοπία), ενώ το 2010 είχε πέσει στο ιστορικό χαμηλό του 12%.
Μπορεί η Αργεντινή ως αποτέλεσμα της μονομερούς διαγραφής του χρέους να βρέθηκε εκτός αγορών αλλά αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα στοιχεία του ίδιου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι επενδύσεις στη χώρα από την στιγμή που η κυβέρνηση της Αργεντινής δέχτηκε τη βοήθεια του ΔΝΤ έπεσαν από το 21% στο 10% επί του ΑΕΠ ενώ από την στιγμή που οι εκπρόσωποί της έφυγαν από την Αργεντινή οι επενδύσεις ανέκαμψαν και ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο μέχρι και στο 27% επί του ΑΕΠ (το οποίο όπως είπαμε είχε σχεδόν διπλασιαστεί) το 2010.
Ακόμα και αν ανατρέξουμε σε στοιχεία πραγματικής οικονομίας όμως, όπως οι μισθοί, βλέπουμε ότι η συνολική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων στα πρώτα χρόνια μετά την αναδιάρθρωση ήταν της τάξης του 13,4% (και όχι του 48% όπως στην Ελλάδα).
Είναι η Αργεντινή παράδεισος; Όχι. Ο πληθωρισμός της χώρας είναι υψηλός και η κυβέρνηση δεν επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων. Επιβάλλει ισχυρούς δασμούς στις εισαγωγές προκειμένου να καταστήσει τα εγχώρια προϊόντα ανταγωνιστικά. Επιπλέον η χώρα παραμένει εκτός των αγορών και συνάπτει δανειακές συμβάσεις με διμερής συμφωνίες (πρόσφατα ανακοινώθηκε δάνειο 8 δισ. από την Ρωσία).
Ωστόσο είναι αστείο να χρησιμοποιούμε τη σημερινή στάση πληρωμών ως απόδειξη ότι η Ελλάδα ακολούθησε το σωστό δρόμο. Στο σπίτι του κρεμασμένου, λέει ο λαός μας, δεν μιλάνε για σκοινί.
Οι έλληνες δημοσιογράφοι φαίνεται να χαίρονται πάρα πολύ με την χρεοκοπία της Αργεντινής επειδή ο Αλέξης Τσίπρας είχε προτείνει παλιότερα το παράδειγμα της. Η αλήθεια είναι ότι ορθότερη θα ήταν η σύγκριση με την Ισλανδία κυρίως επειδή η Αργεντινή ξεκινούσε από χειρότερο σημείο εκκίνησης εξαιτίας της χούντας και του ΔΝΤ. Άλλωστε όπως επισημαίνει ο οικονομολόγος Ρικάρντο Χάουσμαν «η Αργεντινή όταν χρεοκοπεί δεν το κάνει ευγενικά και με συγνώμες αλλά ζητάει και τα ρέστα, για αυτό την μισούν τα funds».
Τι θα μπορούσε να κάνει η Αργεντινή
Πολλά γράφονται τις τελευταίες ημέρες για τις κινήσεις της αργεντίνικης κυβέρνησης. Κι όμως η πορεία των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Εξαιτίας του όρου RUFO όπως αναφέραμε προηγουμένως η Αργεντινή είναι υποχρεωμένη να περιμένει τουλάχιστον μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 2015 προκειμένου να συζητήσει με τους κερδοσκόπους μια πραγματική συμφωνία. Άλλωστε η αξία των ομολόγων που κρατούν οι «γύπες» (περίπου 1,5 δισ.) είναι πραγματικά μικρή για μια χώρα με ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 8% ετησίως. Θυμίζουμε μόνο ότι τα ομόλογα που πλήρωσε η Ελληνική κυβέρνηση σε κερδοσκοπικά κεφάλαια μετά το PSI υπολογίζονται σε περίπου 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Τότε μάλιστα εκτός από τους Ανεξάρτητους Έλληνες που απαιτούσαν από τον Στουρνάρα να μάθουν λεπτομέρειες για τα ομόλογα που πληρώνονται στους κερδοσκόπους και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σιωπηλά συμφωνήσει με την πληρωμή τους.
Η ουσία ωστόσο είναι αλλού. Όπως επισημαίνει ο οικονομολόγος και καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας «οι επιπτώσεις της σημερινής στάσης πληρωμών της Αργεντινής είναι εκτεταμένες. Το νομικό σύστημα των ΗΠΑ μέσω του δικαστή Griesa εξέδωσε μια πρωτοφανή απόφαση η οποία θα έκανε τους ομολογιούχους να αρνούνται οποιαδήποτε αναδιάρθρωση χρέους. Οι χώρες όμως πρέπει να μπορούν να αναδιαρθρώνουν τα χρέη τους όπως οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες. Η απόφαση της Αργεντινής να μην δεχτεί κανένα συμβιβασμό εκτός από την υποστήριξη των συμφερόντων της ταυτόχρονα είναι και μια γενναία πράξη που πρέπει να υποστηριχτεί από όλους, ιδιαίτερα από τις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης».
Πηγή: thepressproject.gr

Πόσο πραγματικά αξίζει ο πλούτος;

veriotis-veria.blogspot.com
Bilal Hafeez*

Οι περίπου 300 εκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν στον πλανήτη πριν από 2000 χρόνια υπολογίζεται ότι είχαν ετησίως πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες αξίας κατά μέσο όρο 800 δολ. με σημερινές τιμές. Δεν ήταν ένα πολυτελές βιοτικό επίπεδο, αλλά εκείνη την εποχή, το να βγάλει κανείς χρήματα δεν ήταν ο πρωταρχικός στόχος.
Στην Ανατολή, ο Βουδισμός διδάσκει την αρετή της αποκήρυξης των εγκόσμιων πραγμάτων και του να κερδίζει κανείς τα προς το ζειν χωρίς να κάνει κακό (η αποκαλούμενη Οκταπλή Ευγενής Ατραπός του Βούδα). Ο ινδουισμός μας διδάσκει ότι η «άρθα» (η επιδίωξη υλικών αγαθών) πρέπει να έρχεται σε δεύτερη θέση από την «ντάρμα» (τον ηθικό τρόπο ζωής), που περιλαμβάνει τη φιλανθρωπία και τη συμπόνια. Η κομφουκιανή ηθική προωθεί τη «ρεν «(ανθρωπιά), μία μορφή αλτρουϊσμού.
Τέτοιες ιδέες βρίσκουν ακόμη εκφραστές σε αρκετά μέρη, ακόμη και στις ΗΠΑ όπου το μέσο εισόδημα αγγίζει πλέον τα 53.000 δολ. ετησίως. Σε γενικές γραμμές όμως, δεν είναι τίποτα παραπάνω από κούφια λόγια. Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν βρει μία κοινή φιλοσοφία. Φαίνεται από τον τρόπο που λειτουργούν και το βασικό της δόγμα είναι πως όσο περισσότερα τα χρήματα, τόσο το καλύτερο. Ακόμη και ο ιδρυτής της Apple, ο Steve Jobs μπορεί να  ασπάστηκε το Βουδισμό Ζεν, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε από το να συγκεντρώσει μία εγκόσμια περιουσία που εκτιμήθηκε στα 11 δισ. δολ. κατά το θάνατό του, το 2011.
Ενδεχομένως να είναι αναμενόμενος αυτός ο υλισμός σε μία εποχή που δοξάζει ότι μπορεί να ποσοτικοποιηθεί. Πιο σημαντικό ακόμη είναι πως αντικατοπτρίζει μία οικονομική ορθοδοξία κατά την οποία το χρήμα είναι το κλειδί για την ενίσχυση της «ωφέλειας» ή της ικανοποίησης.  Έτσι, στηρίζεται ιδεολογικά ότι η δημιουργία χρημάτων είναι ένας από τους βαθύτερους στόχους της ζωής.
Στις ΗΠΑ καταγράφεται αξιοσημείωτη επιτυχία στη συγκέντρωση εγκόσμιου πλούτου. Οι περισσότερες χώρες προσπαθούν να καλύψουν την απόσταση. Αναδυόμενες αγορές όπως η Κίνα και η Ινδία επιδεικνύουν εντυπωσιακό ζήλο σε αυτή την προσπάθεια. Τα οικονομικά στατιστικά όμως, αποκαλύπτουν πολλά και κρύβουν άλλα τόσα. Όσοι θέλουν να ζήσουν το αμερικανικό όνειρο θα πρέπει πρώτα να το οραματιστούν λίγο καλύτερα.
Ο μέσος Αμερικανός δουλεύει στο λιανικό εμπόριο, είτε ως ταμίας ή ως μεσαίο στέλεχος. Μόνο τρεις στους πέντε εργαζόμενους έχει άδεια μετ’ αποδοχών. Εξ αυτών, οι περισσότεροι συνήθως φεύγουν από την εργασία τους για περίπου 8 ημέρες τον χρόνο. Αυτοί είναι οι τυχεροί. Εάν συμπεριλάβει κανείς στον υπολογισμό του εργατικού δυναμικού της χώρας και τους έγκλειστους στα σωφρονιστικά ιδρύματα, τότε το ποσοστό της ανεργίας δεν μοιάζει πλέον τόσο εντυπωσιακό. Το οικονομικό κόστος είναι τεράστιο. Η συντήρηση των 2,2 εκατομμυρίων φυλακισμένων στις ΗΠΑ στοιχίζει τα διπλάσια από όσα δίνονται συνολικά για επιδόματα ανεργίας σε 2,7 εκατ. ανθρώπους.
Ο μέσος Αμερικανός κοιμάται 8 ώρες την ημέρα, δουλεύει 8 ώρες και για περίπου 3 ώρες ημερησίως κάνει αγγαρείες (καθαρίζει, ψωνίζει στο supermarket, προσέχει τα παιδιά). Οι υπόλοιπες 4 ώρες είναι ελεύθερος χρόνος. Ορισμένοι ασκούνται, κάποιοι κοινωνικοποιούνται και διαβάζουν κανένα βιβλίο. Οι περισσότεροι όμως, κάθονται ήσυχα μπροστά από μία τηλεόραση. Τα τηλεοπτικά σόου που βλέπουν οι Αμερικανοί σε αυτό το μαγευτικό ορθογώνιο κουτί, ελάχιστα φέρνουν στο νου την πρόοδο που έχει καταγράψει η ανθρωπότητα αυτή τη χιλιετία.
Η πιο δημοφιλής σειρά την προηγούμενη χρονιά, το NCIS, αφορούσε έναν γκρινιάρη άνδρα που πάντα τα καταφέρνει για τους συναδέλφους του σε μία υπηρεσία η οποία ασχολείται με εγκλήματα που έγιναν στο Ναυτικό. Ακολουθούν σε τηλεθέαση οι προκριματικοί για το αμερικανικό football, ένα άθλημα όπου άνδρες με περίτεχνα επενδεδυμένες στολές κυνηγούν μία μακρόστενη μπάλα. Και μετά είναι το «The Big Bang Theory», ένα σήριαλ για εξαιρετικούς επιστήμονες που μπορούν να καταπιαστούν με τα βαθύτερα μυστικά του σύμπαντος, αλλά σαστίζουν με τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής στη Γη. Επίσης δημοφιλές ήταν ένα λαμπρό σόου καραόκε, το American Idol και η επίδειξη ερασιτεχνικού χοροπηδητού, το Dancing with the Stars.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο Homo Sapiens Sapiens, εμφανίστηκε πριν από περίπου 200.000 χρόνια. Έκτοτε έχει δημιουργήσει μεγαλειώδη τέχνη, αρχιτεκτονική και λογοτεχνία. Άνθισαν φιλοσοφίες και θρησκείες που μας έμαθαν διαφορετικούς τρόπους ζωής. Η πρόοδος της τεχνολογίας μας επέτρεψε να δούμε μακριά στο διάστημα και να διαχωρίσουμε το άτομο. Μάθαμε να θεραπεύουμε το άρρωστο κορμί μας. Εξερευνήσαμε μέρη που οι πρόγονοί μας δεν είχαν καν ονειρευτεί ότι θα μπορούσε να δει άνθρωπος. Όλα αυτά οδήγησαν στη σύγχρονη Αμερική. Είναι ο πλουσιότερος πολιτισμός που υπήρξε ποτέ. Είναι όμως, έαν πολιτισμός όπου ο ελεύθερος χρόνος είναι σπάνιος, αλλά και δύσκολο να τον εκμεταλλευθείς Η χρηματοοικονομική κρίση έδειξε ότι και αυτός ο τρόπος ζωής είναι πιο ευάλωτος από ότι νομίζαμε. Αυτό ήταν ένα πολύτιμο μάθημα. Οι Αμερικανοί όμως, θα πρέπει να θέσουν και πιο θεμελιώδη ερωτήματα για την αξία του πλούτου τους. Και οι επίδοξοι μιμητές τους θα πρέπει να προσέξουν περισσότερο τι εύχονται.
 ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.

*γενικός διευθυντής και επικεφαλής του διεθνούς τμήματος έρευνας για την αγορά συναλλάγματος της Deutsche Bank.
: euro2day.gr

Απάντηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Ακροπόλ στον αντιδημάρχου Μεσολογγίου κύριο Καρατσόλη!


«Ο Αντιδήμαρχος με ημερομηνία λήξης κος Καρατσόλης τελεί σε τρικυμία εν κρανίω.

Πράγματι στο έγγραφό μας δεν αναφέρεται προτεινόμενη ημερομηνία μιας που σε όλα τα Φεστιβάλ τις ημερομηνίες προτείνουν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές και οι καλλιτεχνικές επιτροπές. Έπρεπε βέβαια να σκεφτώ ότι με εσάς αντιδήμαρχο, το Φεστιβάλ  Οινιάδων στερείται και των δυο. Αλλά έχει εσάς αντιδήμαρχο.

Εσάς που οδηγείτε πολιτιστικούς φορείς του Δήμου σε κλείσιμο.

Εσάς που η αισθητική σας και ο πολιτισμός της καθημερινότητάς σας φαίνεται από τα σκουπίδια στους δρόμους.

Εσάς που αρέσκεστε να καταγγέλλετε με στόμφο και να απειλείτε με μηνύσεις, αλλά μετά να απαντάτε στο τηλέφωνο (ξέρω ή?).

Κύριε Καρατσόλη, είμαι εμπαθής, δέχομαι τον χαρακτηρισμό. Τρέφω εμπάθεια για εσάς τον λίγο.

Βλέπετε χωρίς να το γνωρίζετε (αναγκάζομαι να το δηλώσω) ψήφισα την παράταξή σας με επικεφαλής τον κύριο Παναγιώτη Κατσούλη πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια και τώρα καταλαβαίνω απόλυτα γιατί οι ιδέες και το πρόγραμμα που τότε με έπεισε να τον στηρίξω με την ψήφο μου, απέτυχε.

Η αιτία είστε εσείς. Εσείς και οι όμοιοί σας. Εσείς που δεν γνωρίζετε τι σημαίνει παράγω έργο, εσείς που δεν γνωρίζετε τι σημαίνει όραμα για την πόλη μου. 

Εσείς που αδυνατείτε όχι μόνο να υλοποιήσετε αλλά και να σκεφτείτε κίνητρα για να επιστρέψουν οι νέοι Μεσολογγίτες στον τόπο τους.

Εσείς τέλος που αδυνατείτε να πείτε «έκανα λάθος» και να προτείνετε μια λύση για το καλό του Φεστιβάλ.

Το μόνο που κάνετε είναι να χρησιμοποιείτε παραστάσεις και πρωταγωνιστές για ευκαιριακή και βραχύβια προβολή σας.

Εντάξει σας γράψανε οι εφημερίδες.

Εύχομαι ο τόπος να απαλλαγεί από την πολιτική σας «προσωπικότητα» το συντομότερο δυνατό (άλλωστε όπως προείπα φρόντισαν οι Μεσολογγίτισες και οι Μεσολογγίτες γι’ αυτό). 



Με βαθιά λύπη και αίσθημα αηδίας,

Θεοφάνης Γ. Κιρκινέζος».

31 Ιουλ 2014

Ανακοίνωση Ναυτικού Μεσολογγίου Ι.Π.Μεσολογγίου


Ο Ναυτικός Όμιλος, ως έχων έννομο συμφέρον, όσον αφορά τα τεκταινόμενα στο δημόσιο λιμένα Μεσολογγίου ανέδειξε τα μεγάλα ζητήματα και κατέθεσε συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες  προτάσεις υπέρ της ανάπτυξης του λιμένος, φυσικά με λιμενικές δραστηριότητες (από εκεί θα έρθει το εισόδημα ) και του παραλιακού μετώπου (από το Θεοξένια έως το άλσος ανατολικά στην Κλείσοβας ) δύο χιλιόμετρα περίπου μέτωπο παραλιακό, όπου η πόλη αυτή μπορεί να βγει απ΄τη μιζέρια. Με καλαίσθητα αναψυκτήρια δημοτικά προς ενοικίαση, στέκια καλλιτεχνών, παρατηρητήριο πουλιών, λωρίδα ποδηλάτου-περιπάτου και ναυταθλητισμό.  
Η ανάπτυξη βρίσκεται στο Yachting (χωρίς γύφτους ) και το εμπόριο. Δεν προκύπτει ανάπτυξη απ τη μετακίνηση συγκεκριμένου ντόπιου πλήθους από καφενείο σε καφενείο κερνώντας ο ένας τον άλλο εναλλάξ, πρέπει να γίνουμε επιτέλους προορισμός! Οι μέχρι πρότινος διοικούντες, αφού δεν μπόρεσαν να κάνουν συγκεκριμένο έργο λόγω ανικανότητος το έριξαν στις παρανομίες υπέρ των καφενείων και στη σπέκουλα εναντίον του Ναυτικού Ομίλου για δήθεν καταγγελίες, ‘’συλλήψεις’’ και άλλα ευτράπελα… 
Φτάσαν στο σημείο να ταλαιπωρούν τη μεγαλύτερη και σωστότερη επένδυση, αυτή του Plaza, συμφερόντων κ. Αναστάσιου Καλογερογιάννη, ο οποίος είναι απ τους λίγους που έχει, ως πρώην πρόεδρος του λιμενικού ταμείου, άποψη για τα του λιμανιού, υπέρ των διαφόρων τυχάρπαστων ‘’επενδυτών’’.
 Εν ολίγοις επειδή θεωρούμε το νέο πρόεδρο κ Τελώνη Γεώργιο ενημερωμένο και εγγυητή της νομιμότητος συγχαίρουμε την Διοίκηση για την επιλογή του και περιμένουμε απτά αποτελέσματα. Τα περί Πατρινών και άλλα χαριτωμένα... είναι Μσουλογγίτκες μαλακίες και μόνο. Μέχρι τώρα κάνανε κουμάντο μόνο μεσολογγίτες ανίκανοι, που ζημίωσαν την περιοχή. Δεν μας φταίνε τα διάφορα ‘’κέντρα αποφάσεων’’ και πουθενά δεν απεργάζονται σχέδια εναντίων του Μεσολογγίου, μάλλον μας αγνοούν λόγω της ανικανότητάς μας...

Η «Οδύσσια» του «ακατάλυπτου» «ανθελλινισμού»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Παντελής ΜπουκάλαςΑπό πομπό σε πομπό έφτασε και στον δικό μου υπολογιστή ένα ακράδαντο τεκμήριο ότι τα γονίδιά μας είναι γνησίως ελληνικά και γραμματιζούμενα. Δεν μπορεί, έλεγα βλέποντάς το και μειδιώντας, κάποιος το κατασκεύασε για να προβοκάρει, τραβολογώντας ώς τα άκρα το αρχικό αυθεντικό υλικό. Διάβολε, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι σε ένα κείμενο που θέλει τάχα να υμνήσει τα ελληνικά (υπό τον πρωτότυπο υπότιτλο «Το θαύμα των θαυμάτων είναι ένα και μοναδικόν Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ»), έβαλε την ουρίτσα του όχι μόνο ένας δαίμονας του τυπογραφείου αλλά λεγεώνα ολόκληρη.

Κοκκινισμένο σαν μαθητική έκθεση το έλαβα το «τεκμήριο»· λιβάδι με παπαρούνες. Ορίστε λοιπόν λίγα άνθη: «ακαταλύπτως», «ανθελλινισμού», «εσυνεχίσθει», «εδιδάχθει», «συνοστίζουν» (και μάλιστα ύστερα από τέτοιον σάλο για το «συνωστίστηκαν»), «κουρεύτικαν», «κλαδεύτικαν», «Οδύσσια» και πιο κάτω «Οδύσεια» (αν την έγραφε και τρίτη φορά, ίσως την πετύχαινε ο ομηροκτόνος). Και βεβαίως, «βαιβαίως», με δύο αι· ίσως για να ξυπνάει αμέσως μέσα μας το αιαί, ιαί, βαβαί, παπαί, ιαταταί. Τι θέλει να πει με όλα αυτά ο κατά γλωσσοκτονικήν φαντασίαν γλωσσολόγος μας; Ακολουθούν εκλεκτά αποσπάσματα του κειμένου του, με την ορθογραφία, τη στίξη και τη σύνταξή του, με τους σολοικισμούς και τους βαρβαρισμούς του – και με τα νι του φυσικά, που κατά τους αστικούς μύθους πιστοποιούν και επικυρώνουν την ελληνικότητα. Να με συγχωρέσει ο μαιτρ, αλλά τα πνεύματα και τις περισπωμένες του δεν μπορώ να τις αναπαραγάγω εδώ, δεν μου το επιτρέπει ο άθλιος κομπιούτερ μου, «ανθελλινικός» «βαιβαίως». Εντός αγκυλών, οι παρεμβασούλες μου:

Η ελληνική λοιπόν, για να καμαρώνουμε, «είναι η γλώσσα με το πλουσιότερον λεξιλόγιον εις τον κόσμον. Αυτή ήτο η γλώσσα που ομιλούσαν ακαταλύπτως οι πρόγονοι μας και είναι γλώσσα ηλικίας 11.500 ετών» [κουκιά μετρημένα]. «Αυτήν την γλώσσαν επέλεξεν και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός» [Εβραίος ωστόσο], «διότι είναι η Δική του γλώσσα διά να είπη, όταν τον επλησίαν [sic] Ελληνες να ακούσουν τον Θεϊκόν του λόγον "Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του Ανθρώπου". Μετά το 1975» [καταραμένη μεταπολίτευση, λοχίας που σου χρειάζεται] «εις την Ελλάδα έχομεν την κυριαρχίαν μιας μικρής ομάδος "ανθρώπων" με περιορισμένας πνευματικάς ικανότητας των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών και την αντικατάστασιν της γραμματικής του Κου Τζαρτζάνου με αυτήν του τριανταφυλλίδη» [με πεζό το ταυ], «μια γραμματική προερχομένη από άτομα περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων ή και ατόμων με στοιχεία ανθελλινισμού» [εύκολα τα εντοπίζει ένας μαγνητικός τομογράφος εφοδιασμένος με ειδικό πρόγραμμα, διατιθέμενο στα καταστήματα Παναγιώταρου]· «μια γραμματική φτιαγμένη από αδυνάτους και ασημάντους, διά να κατασκευάση μαθητάς αδυνάτους και ασημάντους, ομοίους με αυτούς. Και όπως λέγει και ο Πλάτων εις την πολιτείαν του» [με πι πεζό και δίχως εισαγωγικά ή πλάγια γράμματα, σαν να λέμε η πολιτεία του Κολοράντο), "ή ουκ αεί το όμοιον ον όμοιον παρακαλεί". Σε αυτήν κουρεύτικαν και κλαδεύτικαν πολλά. Κλάδεψαν τα πνεύματα» [παρεμπιπτόντως, σε «κλαδεμένα», απνευμάτιστα ελληνικά έγραφε και ο Πλάτων], «κούρεψαν τους τόνους, δολοφόνεισαν τας κλίσεις» (και επί τη ευκαιρία «δολοφόνεισαν» και το «δολοφόνησαν»), «στραγγάλισαν τας καταλήξεις».

Μια δόση ακόμα: «Οι φερόμενοι ως "έλληνες"» [και «φερόμενοι» και μέσα σε εισαγωγικά και με μικρό το έψιλον, να μάθουν, οι ανθέλλινες), αυτοί λοιπόν οι εξώληδες και προώληδες, οι «συντάκται του εν λόγω βοθρολείματος δολοφονούν εν ψυχρώ τον Ομηρον, καταργούν τα φωνήεντα Ωω, Ηη, ΥυΜ» [ώη ώυ, μάνα μου] «και δύο σύμφωνα το Ξξ και το Ψψ και εισαγάγουν» [sic· αλλά αν έβαζα sic παντού όπου απαιτείται, αγαπητοί, μάλλον θα με σικ-τιρίζατε], «εισαγάγουν» λοιπόν «βάρβαρα σύμφωνα. Αυτόν τον οχετόν των βοθρολειμάτων τον συνοστίζουν άτομμα» [εδώ τα θέλει απανωτά τα sic, αλλά είπαμε] «διακατεχόμενα από σαδιστικόν πάθος και μίσος κατά της Ελλάδος, των Ελλήνων, της Ελληνικής Γραμματείας και φιλοσοφίας».

Φάρσα; Τόσο χοντροκομμένη; Σίγουρος ότι το πόνημα ήταν κάτι ανάμεσα σε τρολάρισμα και προβοκατσιούλα, για να γελοιοποιηθεί η αυτογελοιοποιούμενη ακροδεξιά ιντερνετική ανορθογραφία και αγραμματοσύνη, πληκτρολόγησα διάφορες ομάδες λέξεων, για να δω αν θα βγω πουθενά, σε κάποια πηγή, σε μια πρωταρχή τέλος πάντων, για να πούμε και καμιά βαριά λέξη και να το φυλλοσωφείσομεν το πράγμα. Και ω του θαύματος, του «ελλινικού» θαύματος «βαιβαίως» «βαιβαίως», ο γκουγκλάτωρ, όντως πανδαμάτωρ, με οδήγησε στο αυθεντικό κείμενο και το απέδωσε στον πνευματικό του πατέρα. Φαρδιά πλατιά η υπογραφή του: «Υπό Νικολάου Μπαραμπούτη, Ιατρού Παθολόγου». Πού τα γράφει όλα αυτά ο γιατρός μας, που καλού-κακού οι ασθενείς του θα πρέπει να τον ρωτάνε πώς γράφει τη σκωληκοειδίτιδα, τη χολοκυστογραφία ή τη συμφυσιόλυση πριν αφήσουν στα χέρια του την υγεία τους; Στην επίσημη ιστοσελίδα των «γνησίων», των «γονιδοφόρων», των «καθαρόαιμων», των «ελληνόψυχων». Στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, της οργάνωσης που τα μέλη και οι φίλοι της ξέρουν να τσακίζουν όχι μόνο κόκαλα ανθρώπων αλλά και κόκαλα λέξεων. Εχουν προηγηθεί μάλιστα αρκετά άλλα κείμενα του ελληνογραφέα-καθοδηγητή, πάντα για «εθνικά θέματα» (το Κρυφό σχολειό κ.τ.λ.), και για τα «εθνικά εδάφη» που μας στερούν οι μισούντες ημάς και είμαστε «ακρωτηριασμένοι». Παρουσιάζοντας λοιπόν πρόσφατα τα «Εφτά θαύματα» (ανάμεσά τους και το ομικρονούχο «Μαυσολείον της Αλικαρνασσού»), ο συγγραφεύς καταλήγει στο «θαύμα των θαυμάτων», την ελληνική γλώσσα, που την «ομιλούσαν ακαταλύπτως οι πρόγονοί μας» επί 11.500 χρόνια. Εμ, νά η ρίζα της καταστροφής: Αφού οι πρόγονοι μιλούσαν «ακαταλύπτως» (και ουχί αδιαλείπτως) την ίδια τους τη γλώσσα, αφού δεν καταλάβαινε ο ένας τον άλλον, τι καλό να περιμένουμε;

Και καλά, θα πείτε. Εχει σημασία η αγραμματοσύνη των ελληναράδων; Φυσικά και έχει. Επειδή τα δόγματα περί γλώσσας, αίματος και ιστορίας που διακινούν δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τα επίσημα και κυρίαρχα (σχολικά, κρατικά, εκκλησιαστικά, στρατιωτικά, μιντιακά). Και επειδή τα δόγματα αυτά χρωστούν τη δημοτικότητά τους ακριβώς στη βάναυση αγραμματοσύνη τους. Είναι «λαϊκά». Οχι «κουλτουριάρικα». Αυτό ευνοεί την άμεση αποδοχή και την αναπαραγωγή τους, καθώς και την ταύτιση των χρηστών τους με τους παραγωγούς τους. Αν σου λένε ό,τι θέλεις ν’ ακούσεις («είμαστε και οι πρώτοι, μάγκα μου»), και ολίγον «ακαταλύπτως» να σου το λένε, το ασπάζεσαι και το προσκυνάς.

Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας


ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ κοινή ομολογία, σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Τούτο άλλωστε δεν είναι κάτι το νέο. Όσο πίσω κι αν καταφέρει κανείς να κοιτάξει, αυτές ήταν πάντα στην ίδια αξιοθρήνητη κατάσταση. Το βαρύ φορτίο των συμφορών και των αθλιοτήτων που πρέπει να υποφέρουν τα ανθρώπινα όντα, είτε σαν άτομα, είτε σαν μέλη της οργανωμένης κοινωνίας, είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα του εντελώς απίθανου -και θα τολμούσα να πω βλακωδώς- τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η ζωή στις απαρχές της.
8a6498a19145c705f1028c9030d51124Από τον Δαρβίνο γνωρίζουμε ότι μοιραζόμαστε την καταγωγή μας με τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου και σε όλα τα είδη, ως γνωστόν, από το πιο μικρό σκουληκάκι μέχρι τον ελέφαντα, πρέπει να εισπράττουν την καθημερινή τους δόση από βάσανα, φόβους, απογοητεύσεις, αγωνίες και αντιξοότητες. Τα ανθρώπινα όντα, ωστόσο, έχουν το προνόμιο να πρέπει να επωμιστούν ένα επιπρόσθετο βάρος, μια επιπλέον δόση από καθημερινά βάσανα, τα οποία προέρχονται από ομάδα ατόμων που ανήκουν στο ίδιο ανθρώπινο γένος. Αυτή η ομάδα είναι πολύ πιο ισχυρή από τη Μαφία ή το βιομηχανικό-στρατιωτικό Μπλοκ ή την Κομμουνιστική Διεθνή (το βιβλίο γράφτηκε τη δεκαετία του ’70). Είναι μια ανοργάνωτη ομάδα που δεν αποτελεί τμήμα κάποιας οργάνωσης, που δεν έχει αρχηγό, ούτε πρόεδρο, ούτε καταστατικό, αλλά τα καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να λειτουργεί σε τέλειο συντονισμό, λες και καθοδηγείται από ένα αθέατο χέρι με τέτοιο τρόπο ώστε οι δραστηριότητες του κάθε μέλους να συμβάλλουν σημαντικά στην ενίσχυση και την επαύξηση της αποτελεσματικότητας της δραστηριότητας όλων των άλλων μελών. Η φύση, ο χαρακτήρας και η συμπεριφοράς αυτής της ομάδας είναι το θέμα των σελίδων που ακολουθούν.

Χρειάζεται να υπογραμμίσω σε τούτο το σημείο ότι αυτό το δοκίμιο δεν είναι καρπός κυνισμού ούτε μια άσκηση κοινωνικής ηττοπάθειας - τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' όσο ένα βιβλίο μικροβιολογίας. Οι επόμενες σελίδες είναι, στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα μιας εποικοδομητικής προσπάθειας να εξερευνηθεί, να καταστεί γνωστή και κατόπιν, αν είναι δυνατό, να εξουδετερωθεί μια από τις πιο ισχυρές και σκοτεινές δυνάμεις που εμποδίζουν την αύξηση της ανθρώπινης ευημερίας κι ευτυχίας.

Βλακεία και δύναμη
Όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, ακόμα και οι βλάκες επιδρούν πάνω στα άλλα άτομα ποικιλοτρόπως. Μερικοί ηλίθιοι προκαλούν φυσιολογικά μόνο περιορισμένες απώλειες, ενώ άλλοι καταφέρνουν να προξενήσουν τρομακτικές απώλειες όχι μόνο σε ένα ή δύο άτομα, αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες. Το δυναμικό ενός ηλίθιου προσώπου για τη δημιουργία ζημιών εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες. Πριν απ’ όλα από τον γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν αξιοσημείωτες δόσεις γόνους της βλακείας και χάρη σ’ αυτή την κληρονομικότητα συμμετέχουν, από τη γέννησή τους, στην ελίτ της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου προσώπου προέρχεται από θέση ισχύος και εξουσίας που κατέχει μέσα στην κοινωνία. Ανάμεσα στους γραφειοκράτες, τους στρατηγούς, τους πολιτικούς, τους αρχηγούς κρατών και τους ανθρώπους της Εκκλησίας βρίσκεται το χρυσό ποσοστό των κατά βάση ηλίθιων ατόμων, η ικανότητα των οποίων να ζημιώνουν τον πλησίον τους αυξήθηκε (ή αυξάνεται) επικίνδυνα από τη θέση ισχύος που κατείχαν (ή κατέχουν).
Το ερώτημα που συχνά θέτουν τα λογικά άτομα είναι με ποιο τρόπο και γιατί ηλίθια άτομα καταφέρνουν να φτάνουν σε θέσεις ισχύος και εξουσίας.
Η τάξη και η κάστα (είτε κοσμική είτε εκκλησιαστική) στάθηκαν οι κοινωνικοί θεσμοί που επέτρεψαν μια συνεχή ροή ηλίθιων προσώπων σε θέσεις ισχύος μέσα στο μεγαλύτερο τμήμα των προβιομηχανικών κοινωνιών. Στο σύγχρονο βιομηχανικό κόσμο μας η τάξη και η κάστα χάνουν όλο και περισσότερο τη σημασία τους. Αλλά στη θέση της τάξης και της κάστας υπάρχουν τα πολιτικά κόμματα, η γραφειοκρατία και η δημοκρατία. Στο εσωτερικό ενός δημοκρατικού συστήματος οι γενικές εκλογές αποτελούν ένα όργανο μεγάλης αποτελεσματικότητας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η σταθερή διατήρηση του τμήματος σ ανάμεσα στους ισχυρούς. Υπενθυμίζεται ότι, με βάση το Δεύτερο Νόμο, το τμήμα σ των προσώπων που ψηφίζουν είναι ηλίθια και οι εκλογές τούς προσφέρουν μια θαυμάσια ευκαιρία να βλάψουν όλους τους άλλους, χωρίς να αποκομίσουν κάποιο κέρδος από την ενέργειά τους. Εκπληρώνουν αυτόν το σκοπό, συνεισφέροντας στη διατήρηση του επιπέδου σ των ηλιθίων μεταξύ των προσώπων που βρίσκονται στην εξουσία.
Η δύναμη της βλακείας

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως η πολιτική, η οικονομική ή η γραφειοκρατική δύναμη αυξάνει την καταστροφική και βλαπτική ενέργεια ενός ηλίθιου προσώπου. Αλλά πρέπει ακόμα να εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τι ουσιαστικά καθιστά ένα ηλίθιο πρόσωπο επικίνδυνο. Με άλλα λόγια, σε τι συνίσταται η δύναμη της βλακείας.
fou-sot-mechant-2
Ουσιαστικά οι ηλίθιοι είναι επικίνδυνοι και ολέθριοι, επειδή τα λογικά πρόσωπα το βρίσκουν δύσκολο να φανταστούν και να κατανοήσουν μια βλακώδη συμπεριφορά. Ένα έξυπνο άτομο μπορεί να καταλάβει τη λογική ενός κακοποιού. Οι ενέργειες του κακοποιού ακολουθούν ένα μοντέλο λογικότητας: διεστραμμένη λογικότητα, αν θέλετε, αλλά οπωσδήποτε λογικότητα. Ο κακοποιός θέλει ένα «επιπλέον» στον λογαριασμό του. Έχοντας ως δεδομένο ότι δεν είναι αρκετά έξυπνος για να επινοήσει μεθόδους με τις οποίες να κερδίσει ένα «επιπλέον» για τον εαυτό του, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ένα «επιπλέον» και για τους άλλους, ο κακοποιός θα κερδίσει το δικό του «επιπλέον» προξενώντας ένα «μείον» στον πλησίον του. Όλο αυτό δεν είναι δίκαιο, αλλά είναι λογικό, κι αν είναι λογικό μπορεί κανείς να το προβλέψει. Μπορούν τέλος πάντων να προβλεφθούν οι ενέργειες ενός κακοποιού, οι ύπουλες μανούβρες του και οι αξιοθρήνητες επιδιώξεις του και συχνά μπορούν να προετοιμαστούν οι κατάλληλες άμυνες. 
Με ένα ηλίθιο άτομο όλα αυτά είναι εντελώς αδύνατα.Όπως υποδηλώνεται στον Τρίτο Θεμελιώδη Νόμο, ένα ηλίθιο πλάσμα θα σας καταδιώξει χωρίς λόγο, χωρίς ένα ακριβές σχέδιο, στους πιο απίθανους και αδιανόητους καιρούς και τόπους. Δεν υπάρχει κάποιος λογικός τρόπος να προβλέψει κανείς αν, πότε, πώς και γιατί ένα ηλίθιο πρόσωπο θα εξαπολύσει την επίθεσή του. Μπροστά σε ένα ηλίθιο πρόσωπο, είναι κανείς ολοκληρωτικά στο έλεός του.
Από τη στιγμή που οι ενέργειες ενός ηλίθιου προσώπου δεν συμφωνούν με τους κανόνες της λογικής, συνεπάγεται ότι: 
α) γενικά αιφνιδιάζεται κανείς από την επίθεση,
β) ακόμα κι όταν υπάρχει υποψία για την επικείμενη επίθεση, δεν καταφέρνει κανείς να οργανώσει μια λογική άμυνα, επειδή η επίθεση καθαυτή στερείται οποιασδήποτε λογικής δομής. 

Το γεγονός ότι η δραστηριότητα και οι κινήσεις ενός ηλίθιου πλάσματος είναι εντελώς ασταθείς και παράλογες, όχι μόνο καθιστά την άμυνα προβληματική, αλλά και οποιαδήποτε αντεπίθεση αποβαίνει εξαιρετικά δύσκολη - πώς να προσπαθήσεις να πυροβολήσεις ένα αντικείμενο ικανό για τις πιο απίθανες και αδιανόητες κινήσεις; Αυτό εννοούσαν ο Ντίκενς και ο Σίλερ, όταν ο ένας διαβεβαίωνε ότι «με τη βλακεία και την καλή πέψη μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει πολλά πράγματα» κι ο άλλος ότι «ενάντια στη βλακεία και οι ίδιοι οι θεοί πολεμάνε μάταια».

Χρειάζεται να λάβουμε υπόψη και μιαν άλλη περίπτωση. Το έξυπνο άτομο γνωρίζει ότι είναι έξυπνο. Ο κακοποιός έχει επίγνωση ότι είναι κακοποιός. Ο αμόρφωτος άνθρωπος είναι οδυνηρά διαποτισμένος από την αίσθηση της ίδιας του της έλλειψης. Σε αντίθεση με όλα αυτά τα πρόσωπα, ο βλάκας δεν ξέρει ότι είναι βλάκας.  Αυτό συμβάλλει πολύ στο να προσδώσει μεγαλύτερη δύναμη, έμπνευση και αποτελεσματικότητα στην καταστροφική του ενέργεια. Ο βλάκας δεν έχει αναστολές εξαιτίας του ότι στερείται αυτού που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «self-consciousness»*. Με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να κάνει το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, ο βλάκας θα εμφανιστεί ξαφνικά για να καταστρέψει τα σχέδιά σου, να σου χαλάσει την ησυχία σου, να σου περιπλέξει τη ζωή και τη δουλειά, να σε κάνει να χάσεις χρήμα, χρόνο, καλή διάθεση, όρεξη, παραγωγικότητα - κι όλα αυτά χωρίς κακία, χωρίς τύψη και χωρίς λόγο. Βλακωδώς.
*αυτεπίγνωση
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας" του C. M. Cipolla

Ο αμερικανισμός,θανάσιμη απειλή για την ανθρωπότητα

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Κάποιοι, σήμερα, αντιλαμβάνονται την αμερικάνικη απειλή και προσπαθούν να αποτρέψουν αυτή την εφιαλτική εξέλιξη, με γιατροσόφια, προτείνοντας την αναβάθμιση του ΟΗΕ σε ένα είδος παγκόσμιας κυβέρνησης ή κάτι άλλο αντίστοιχο[1]. Όμως ο Ηγεμόνας δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις και διευκρινίζει πως, «η μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση που μπορούμε έστω και κατά το ελάχιστο να πούμε ότι θα ήταν δυνατή σήμερα, είναι μια παγκόσμια αμερικανική δικτατορία»[2].

Και φυσικά κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει πως ο Ηγεμόνας είναι πρόσωπο, ένα οποιοδήποτε από αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που κατά καιρούς παριστάνουν τον πλανητάρχη, αλλά στην ουσία «δεν είναι παρά ασήμαντοι υπάλληλοι των πολυεθνικών εταιριών», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ. Ο σύγχρονος Ηγεμόνας είναι ο ‘αμερικανισμός‘, η σύγχρονη αμερικάνικη ολιγαρχία που λειτουργεί σαν το συλλογικό κέντρο καθοδήγησης του παγκόσμιου καπιταλισμού[3], με τη βοήθεια του σιδηρού βραχίονα των 1000 περίπου αμερικανικών βάσεων ανά τον κόσμο και τους περίπου 2 500 000 μισθοφόρους με στόχο την εδραίωση της Pax Americana[4]. Η παρακάτω, μεταξύ πολλών αντίστοιχων, περιγραφή, μας δίνει την πραγματική εικόνα της Ηγεμονίας:
«Δεν υπάρχει δραστηριότητα που να ωθεί περισσότερο στην παγκοσμιοποίηση από το εμπόριο, δεν υπάρχει ιδεολογία που να ενδιαφέρεται λιγότερο για τα έθνη από τον καπιταλισμό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμφισβήτηση για τα σύνορα από την αγορά. Από πολλές απόψεις οι εταιρείες διαδραματίζουν σήμερα σημαντικότερο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις από τα έθνη. Τις αποκαλούμε πολυεθνικές, θα ήταν όμως πιο ορθό να τις χαρακτηρίσουμε υπερεθνικές, ή μεταεθνικές, η ακόμα και αντεθνικές, γιατί εναντιώνονται στην ιδέα του έθνους και σε κάθε άλλη τοπική ιδέα που τις περιορίζει στο χώρο και στο χρόνο. Οι πελάτες δεν είναι πολίτες συγκεκριμένου έθνους, ή μέλη μιάς τοπικής φυλής. Ανήκουν στην παγκόσμια φυλή των καταναλωτών που έχουν κοινές ανάγκες και επιθυμίες, φυσικές, αλλά και κατασκευασμένες…»[5].
Μια παρόμοια διαπίστωση κάνουν και οι Financial Times, η, δεδομένων των συνθηκών, εγκυρότερη ίσως οικονομική εφημερίδα στον κόσμο: «υπάρχει μια de facto παγκόσμια κυβέρνηση, την οποία αποτελούν οι υπερεθνικές εταιρείες» και υπάρχει, συμπληρώνει ο Νόαμ Τσόμσκι «μια πραγματική παγκόσμια κεντρική εξουσία, αυτή των υπερεθνικών εταιρειών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη»[6].
Το σενάριο της απόλυτης βαρβαρότητας, ως στρατηγική για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, προβλέπει, όπως δείχνουν τα πράγματα, και σύμφωνα με το νόμο της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του πλανήτη και του σύμπαντος και τη διαχείρισή τους, από μια παγκόσμια υπερκυβέρνηση τεχνοκρατών, για λογαριασμό αυτών των ‘υπερεθνικών εταιριών’, που σήμερα δρουν με τη στρατηγική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του ‘αμερικανισμού’. Ιδιωτικοποίηση του πλανήτη, όμως, θα σήμαινε και ιδιωτικοποίηση της ανθρωπότητας, πράγμα που σημαίνει υποζυγιοποίηση-ρομποτοποίηση των ανθρώπων και μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε επιχείρηση ‘ανθρωποτροφείο’. Μήπως βρισκόμαστε στη φάση της εξοικείωσης για να μην τρομάξουμε και για να περιοριστούν οι αντιδράσεις;
Η απειλή της δυναμικής του ‘κίτρινου πυρετού’
Μετά από αυτά γίνεται φανερό πως, στα πλαίσια αυτής της μορφής της παγκοσμιοποίησης, η συμμετοχή κάθε χώρας στον καταμερισμό του παγκόσμιου πλούτου, προσδιορίζεται από τη θέση που κατέχει στην πυραμίδα του παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης, θέση που σε κάποιο βαθμό καθορίζεται και από τη σχέση κάθε χώρας με τις ‘πολυεθνικές’ και με τις ΕΠΑ[7].
Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος των εισοδηματικών ανισοτήτων, που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας, ο ΟΗΕ μας πληροφορεί με σχετικά πρόσφατα στοιχεία ότι:
∙        «Η συνολική περιουσία των τριών πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο, ξεπερνά το άθροισμα του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος των 48 λιγότερο αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη, δηλαδή του 25% περίπου όλων των κρατών…» και
∙        «η περιουσία των 85 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη υπερβαίνει το συνολικό ΑΕΠ της πολυπληθέστερης χώρας στον κόσμο, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, με ένα δισεκατομμύριο τριακόσια εκατομμύρια κατοίκους»[8].
Αυτή η εικόνα της ακραίας ανισοκατανομής του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την οποία ο καθένας από τους 85 πιο πλούσιους ανθρώπους του πλανήτη έχει εισόδημα όσο περίπου 15 300 000 Κινέζοι, παραπέμπει στο ‘Φόβο του κίτρινου πυρετού’, που απειλεί τα περιφερειακά ασιατικά, αλλά και τα παγκόσμια συμφέροντα του αμερικανισμού, αν τελικά ο ‘κινέζικος δράκος’ καταφέρει να τιθασεύσει τις φυγόκεντρες αυτονομιστικές δυνάμεις που θα αναδειχθούν από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης που επέλεξε να ακολουθήσει και αν μπορέσει να αποκρούσει την ιμπεριαλιστική υπονόμευση και να αποφύγει το διαμελισμό, ‘της μεγαλύτερης αγοράς του πλανήτη’ και να εξελιχθεί σε ‘πανασιατικό τσουνάμι’ με αξιώσεις παγκόσμιου Ηγεμόνα[9].
Χαρακτηριστικά είναι, όμως, και τα στοιχεία του ετήσιου πίνακα του περιοδικού FORTUNE, που δείχνουν το μέγεθος της ανισοκατανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό των ΕΠΑ, σύμφωνα με τα οποία: «Η περιουσία των 500 πλουσιότερων Αμερικανών επιχειρηματιών, ισοδυναμεί με το 63% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει πως στο 99,99999% του πληθυσμού των ΕΠΑ, (300 εκατομμύρια περίπου), αντιστοιχεί το υπόλοιπο 37% του ΑΕΠ, γεγονός που αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της ‘πλούσιας Αμερικής, αλλά των φτωχών Αμερικανών’, οι οποίοι ουσιαστικά ζουν μια ζωή στερημένη και ταυτόχρονα δανεισμένη, που σημαίνει υποθηκευμένη στις τράπεζες. Το 16% των Αμερικανών, δηλαδή περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι κατά κύριο λόγω εργάτες έγχρωμοι, μετανάστες και μειονοτικοί, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας»[10].
Πρόκειται αναμφίβολα για ένα, παρά την εξαθλίωσή του, ιδιαίτερα εκρηκτικό κοινωνικό δυναμικό, που προκαλεί όχι απλά Φόβο, αλλά, το μεγαλύτερο Εφιάλτη για την αμερικάνικη ολιγαρχία, όταν μάλιστα συνδυάζεται με το ενδεχόμενο της, αργά ή γρήγορα, μαζικής επιστροφής των ανά την υφήλιο εκατομμυρίων μισθοφόρων, (της χακί ανεργίας ) και της απαίτησής τους για δίκαιη κατανομή του ΑΕΠ των ΕΠΑ. Καπιταλισμός σε πλήρες αδιέξοδο! Καπιταλισμός σε καθολική κρίση. Αυτό σημαίνει επικίνδυνος καπιταλισμός. Και επειδή, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, όπου υπάρχουν ακραίες καταστάσεις πλούτου και φτώχειας, εκεί δεν μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να μιλάμε για τη ‘Μεγάλη Δημοκρατία’, πράγμα που σημαίνει πως το αμερικανικό ‘παράδειγμα’ δεν είναι παρά Φασισμός μασκαρεμένος σε ‘Δημοκρατία’ και άρα Φασισμός στη γωνία της ανθρωπότητας.
Τα παραπάνω στοιχεία που εκφράζουν τη «νομιμοποιημένη», μεν, βίαιη και άδικη, δε, ανισοκατανομή του πλούτου, μας επιτρέπουν νομίζω να υποστηρίξουμε πως η παγκοσμιοποίηση, δεν είναι καθόλου ουδέτερη και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι «χρήσιμη για όλους μας», όπως αρκετοί ‘ειδικοί’ και δοτοί πολιτικάντηδες υποστηρίζουν και συνεπώς δεν μπορεί καμιά αφέλεια, κουτοπονηριά ή προπαγάνδα να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενό της, που είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός . Ένας καπιταλισμός, όμως, που έχει πάψει προ πολλού να τον οδηγεί «η αόρατη χειρ», (η υποτιθέμενη φυσική τάξη της ελεύθερης αγοράς), του Adam Smith και αφού έχει ξεπεράσει τα όποια εθνικά χαρακτηριστικά του στα πλαίσια της Νέας Pax Americana καθοδηγείται από την ορατή και βαριά οπλισμένη χείρα του Μπάρμπα Σάμ[11].
Αυτός ο καπιταλισμός, ως νέο-ιμπεριαλισμός ή ως αμερικανισμός, περισσότερο από κάθε προηγούμενη φάση ανάπτυξής του, συμπυκνώνει ολόκληρη την αιματηρή και απάνθρωπη ιστορία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού ως περιεχόμενο και παίρνει την οικονομική μορφή του απόλυτου καπιταλισμού, ακολουθεί την πολιτική πρακτική του απόλυτου φασισμού και οδηγεί την Ανθρωπότητα στην παρακμή και στην απόλυτη βαρβαρότητα.
Αυτός ο καπιταλισμός γνωρίζει παράλληλα, ότι γίνεται όλο και περισσότερο μισητός. Αντιλαμβάνεται το τέλος του. Βλέπει την κλεψύδρα να τελειώνει και ξυπνάει ο ‘Φόβος του ρολογιού που σε λίγο χτυπάει μεσάνυχτα’. Είναι ο ‘Φόβος του δικού του χρόνου’, που αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και κάτω από την πίεση των προβλημάτων που συσσωρεύει, χωρίς να μπορεί να δώσει λύσεις, θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και θα τελειώσει. Αυτό το τέλος του ο Ηγεμόνας το βλέπει να έρχεται και φοβάται, ότι «μπορεί να δημιουργηθεί ένα πλήρες αντι-πιστεύω και να ανάψει την πνευματική σπίθα που απαιτείται για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου πολιτικού κλίματος εξαιρετικά εχθρικού απέναντι στις ΗΠΑ…που θα τροφοδοτείται από την αγανάκτηση κατά της παγκόσμιας ανισότητας και θα προσφέρει ένα πλήρες και ιδεολογικά ελκυστικό προσχέδιο για μια εναλλακτική πολιτική και οικονομική παγκόσμια τάξη»[12].
Οι απειλές πως μετά από τον αμερικανισμό ακολουθεί «η επιταχυνόμενη βύθιση στο παγκόσμιο χάος»[13], γιατί θα δημιουργηθεί τάχα ‘κενό εξουσίας’, είναι για τους αφελείς που πιστεύουν στην αιωνιότητα του καπιταλισμού, ή για όσους «πονηρούς» περιμένουν κάποιον μεσσία να τους παραδώσει μια καλύτερη κοινωνία «με το κλειδί στο χέρι», χωρίς αυτοί να κουνήσουν το μυαλό και το χεράκι τους και φυσικά είναι «επιχειρήματα» για τους συνεργάτες τους και τις τοπικές ολιγαρχίες. Οι Λαοί, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν και τη γνώση και τη δύναμη, αλλά και το όραμα για να χτίσουν σταδιακά τη δική τους Οικουμενική Συνεργασία και να εγκαθιδρύσουν την Άμεση Οικουμενική Δημοκρατία τους, ένα κόσμο της ανθρωπιάς και της ειρήνης.
Η Χίμαιρα του Αμερικανισμού και ο ‘Φόβος της κλεψύδρας’
«Η Αμερική είναι το μοναδικό έθνος στην ιστορία, που
πέρασε με θαυμαστό τρόπο από τη βαρβαρότητα στον
εκφυλισμό, χωρίς το συνηθισμένο διάλειμμα πολιτισμού»
Oscar Wild[14]
Αυτός ο καπιταλισμός αποτελεί σήμερα πιά τη μεγαλύτερη απειλή κατά του ανθρώπινου πολιτισμού. Κι’ αν ο πολιτισμός είναι κάτι παραπάνω από μια όποιαδήποτε ιδεολογία τότε, «θα ορίζαμε τον πολιτισμό σαν μια διαδικασία του  ε ξ α ν θ ρ ω π ι σ μ ο ύ,  που χαρακτηρίζεται από τη συλλογική προσπάθεια για τη διατήρηση της ανθρώπινης ζωής, την ειρήνευση του αγώνα για την ύπαρξη, τη στερέωση μιας παραγωγικής οργάνωσης της κοινωνίας, την ανάπτυξη των πνευματικών ικανοτήτων των ανθρώπων και την κατάργηση της επιθετικότητας, της βίας και της αθλιότητας … Η ανθρωπότητα σήμερα έχει φτάσει στο ιστορικό στάδιο, όπου αυτή είναι  τ ε χ ν ι κ ά  σε θέση να δημιουργήσει έναν κόσμο ειρήνης – ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, αθλιότητα και άγχος… »[15].
Όμως «η διοικητική απορρόφηση του πνευματικού από τον τεχνικό πολιτισμό, που είναι αποτέλεσμα της κατεστημένης κατεύθυνσης της επιστημονικής και της τεχνικής προόδου… αντί να δημιουργεί τις προϋποθέσεις του ανθρωπισμού, πολλαπλασιάζει τα ορθολογικά μέσα καταστροφής και κυριαρχίας, δηλαδή τα μέσα, που εμποδίζουν την πραγματοποίηση του ανθρωπισμού»[16]. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει πως, ο πανούργος καπιταλισμός προσπαθεί να γυρίσει το ποτάμι της ιστορίας προς τα πίσω, να σταματήσει το χρόνο, δηλαδή να ‘κλειδώσει’ τους νόμους της Φύσης, της Ζωής και της κίνησης της Ανθρωπότητας, για να ακυρώσει τη νομοτελειακή κατάρρευσή του.
Πρόκειται ασφαλώς για τη χίμαιρα του αμερικανισμού. Ποιός όμως, πότε και πως θα διαμορφώσει τη νομοτέλεια που θα υπερασπισθεί την Ιστορία και τον Πολιτισμό; Ποιος θα αντισταθεί τελικά στο βίαιο πισωγύρισμα της ιστορίας σε ένα όργουελικό Μεσαίωνα; Και, τέλος, ποιός θα εγγυηθεί την πορεία της Ανθρωπότητας προς την ευτυχία και την ειρήνη; Στη χίμαιρα της ελληνικής μυθολογίας που «έβγαζε από το στόμα της φλόγες και σχετίζονταν με τις τρομακτικές όψεις του θανάτου»[17], έβαλε τέλος ο Βελλερεφόντης. Επειδή όμως η εποχή των Βελλερεφόντηδων έχει παρέλθει οριστικά, τέλος στη χίμαιρα του αμερικανισμού, που ξερνάει φλόγες πολέμων και σπέρνει το θάνατο στον πλανήτη, μπορούν και πρέπει να βάλουν μόνο οι Λαοί με τους αγώνες τους.
Ο Φόβος του ‘αντιαμερικανισμού':Ο αντιαμερικανισμός
των Λαών ως άρνηση του αμερικανισμού
«Τα πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε μας δίνουν χώρο
να αφήσουμε τα ίχνη μας στην ιστορία, μια ιστορία της οποίας
είμαστε ταυτόχρονα προϊόντα και δημιουργοί»
Jan Marijnissen
Όσο το φάντασμα του Μεγάλου Αδερφού θα μετακινείται από το χώρο της φαντασίας στο χώρο της καθημερινότητας των Λαών και των Ανθρώπων, τόσο οι Λαοί και οι Άνθρωποι του κόσμου θα αντιδρούν συλλογικά και ατομικά με διάφορες μορφές άρνησης, αμυντικής αντίστασης και εχθρότητας απέναντι στο υποκείμενο της απειλής, στην πηγή του Φόβου. Απέναντι στον ‘αμερικανισμό’. Αυτή η στάση των Εθνών, των Λαών και των Ανθρώπων χαρακτηρίστηκε, γενικά και αφηρημένα, ‘αντιαμερικανισμός‘[18].
Το φαινόμενο του αντιαμερικανισμού δεν είναι καινούργιο, όμως ο όρος στερείται, μάλλον σκόπιμα, επιστημονικής σαφήνειας, ακρίβειας και εγκυρότητας. Αφού ο όρος αντιαμερικανισμός δεν υποδηλώνει βέβαια εχθρότητα απέναντι στους Αμερικανούς, τους κατοίκους της Αμερικανικής Ηπείρου, δηλαδή της Βόρειας, της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής. Σαν γεωγραφικός προσδιορισμός, αν αυτό θα ήταν σχηματικά επιτρεπτό, ο αντιαμερικανισμός απευθύνεται αποκλειστικά προς τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και μόνο σ’ αυτές. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο αντιαμερικανισμός του κόσμου απευθύνεται στα φτωχά εργαζόμενα λαϊκά στρώματα των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που στην ουσία είναι και τα πρώτα θύματα του ‘αμερικανισμού’.
Το ‘αντί ‘, λοιπόν, δεν μπαίνει στον όρο Αμερική, ή Αμερικανός, αλλά στον όρο αμερικανισμός. Και με αυτή την έννοια, βέβαια, ο αντιαμερικανισμός δεν απευθύνεται σε κανέναν Αμερικανό, ακόμα ούτε και σε εκείνους που δίνουν εντολές στη μηχανή του πολέμου που σκορπά το θάνατο, τον όλεθρο και τη φρίκη σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο αντιαμερικανισμός, όπως οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού τον αντιλαμβάνονται, είναι μια συνειδητή πολιτική στάση που αρνείται, καταγγέλλει και καταδικάζει τον «αμερικανισμό ως σύστημα σκέψης που υπαγορεύει την ιδέα της αμερικανικής ηγεμονίας, δηλαδή τη στρατοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, τη θρησκομανία και τη μισαλλοδοξία»[19]. Είναι επομένως ο αντιαμερικανισμός, «έκφραση αντίθεσης στις θέσεις της Pax Americana»[20]. Εκτός φυσικά από εκείνο τον υποκριτικό, τον κάλπικο αντιαμερικανισμό που συχνά προβάλουν συνθηματολογικά αμερικανόφιλες κυβερνήσεις και επαγγελματίες πολιτικάντηδες[21], για να αποσπάσουν μεγαλύτερη αμερικανική υποστήριξη σε επίπεδο περιφερειακών ή και κομματικών συσχετισμών, ή και για να αποπροσανατολίσουν το εκλογικό σώμα και να αποτρέψουν ‘κοινοβουλευτικά’ την άνοδο στην εξουσία γνήσιων πατριωτικών, προοδευτικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Δηλαδή, για να μην εθελοτυφλούμε και για να κατανοούμε την πραγματικότητα με ιστορικούς οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, «είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι όλες οι ‘αντιαμερικανικές επιθέσεις’ στις ΗΠΑ και η έννοια των ‘αντιαμερικανικών ‘ ενεργειών εμπεριέχουν τη βαθύτερη και σοβαρότερη κατηγορία, που ήταν (και παραμένει) απαγορευμένη στον πολιτικό στίβο των ΗΠΑ, την κατηγορία του ‘αντικαπιταλισμού’»[22].
Βέβαια «ο εκσυγχρονισμός βοήθησε να παραγκωνιστεί το αντιαμερικανικό μένος τα τελευταία χρόνια και να προωθηθούν η αμερικανική παγκοσμιοποίηση και τεχνολογία, ως πανάκεια για το κουτί της Πανδώρας του πολιτισμού. Οι Αμερικάνοι είναι διχασμένοι από καιρό ανάμεσα στις δεδηλωμένες αρχές της δημοκρατίας – που τώρα αποτελούν ένα χονδροειδή μύθο – και στο σαφή προορισμό, με όλες τις μεσσιανικές αρλούμπες του. Ο αντιαμερικανισμός, – ή τουλάχιστον κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις του – είναι προφανώς μια υγιής ένδειξη ότι η ανθρωπότητα, ή ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν, έχει ακόμα μια αμυδρή ελπίδα. Ο αντιαμερικανισμός δεν είναι απόρριψη των θετικών αξιών του αμερικανικού λαού, αλλά μιας χυδαίας παντομίμας που παίζεται σε βάρος της ανθρωπότητας από μια χούφτα καραγκιόζηδων πλουτοκρατών, που θέλουν να μας κάνουν όλους υπάκουα καταναλωτικά ζόμπι, που δεν περιμένουν τίποτα άλλο πέρα από την άμεση ικανοποίησή τους, ενώ ‘οι άντρες με τα μαύρα’ προσέχουν το μαγαζί»[23].
Είναι συνεπώς προφανές το γεγονός, ότι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και ο ίδιος ο αμερικάνικος Λαός, ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του, διαφωνεί μ’ αυτόν τον αμερικανισμό και σε τελευταία ανάλυση μ’ αυτή την Αμερική και αγωνίζεται, ή θα ήταν έτοιμος, υπό προϋποθέσεις, να  αγωνιστεί για μια ‘άλλη’, για μια καλύτερη Αμερική, «η έλξη για την οποία μπορεί να ερμηνευτεί και ως μια έκφραση αντιαμερικανισμού»[24].
Ο Νόαμ Τσόμσκι, αναλύοντας τον όρο «εθνική ασφάλεια των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής», σύμφωνα με τον οποίο, «η κλίκα του Λευκού Οίκου που κρατάει σφιχτά στα χέρια της την πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ»[25] και στην προσπάθειά του να αιτιολογήσει τη βαρβαρότητα του αμερικανισμού, παρατηρεί πως για να τον κατανοήσουμε θα πρέπει «να αντιληφθούμε τον όρο ‘ασφάλεια’, ως την ασφάλεια της κυβέρνησης Μπους από τον τοπικό της εχθρό, τους αμερικανούς πολίτες, στο όνομα των οποίων δρα ανεξέλεγκτα»[26], για να καταλήξει στη διαπίστωση πως, «η προώθηση της Δημοκρατίας, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ, ‘όπου τη χρειαζόμαστε απελπισμένα’…θα ήταν ένα χρήσιμο βήμα για να βοηθήσουμε την ίδια μας τη χώρα να γίνει ένας ‘υπεύθυνος μέτοχος’ στη διεθνή τάξη αντί να είναι αντικείμενο φόβου και απέχθειας σε όλον σχεδόν τον κόσμο»[27]. Να λοιπόν σε ποια κατεύθυνση θα έπρεπε ‘ο θεός να ευλογεί την Αμερική’, αν βέβαια ήταν θεός του αμερικανικού Λαού. Δυστυχώς όμως, όπως όλοι οι θεοί, έτσι και ο ‘αμερικανικός’ είναι με τις εξουσίες, με τον καπιταλισμό και αυτή την περίοδο ‘συνεργάζεται’ με τους ρεπουμπλικάνους.
Επειδή όμως ούτε ‘οι θεοί’, ούτε και οι μεγάλες κεφαλαιοκρατικές εταιρίες αντιλαμβάνονται πως η αμερικανική κοινωνία του ιμπεριαλισμού είναι ένα καζάνι που βράζει, ο Ρίτσαρντ Σόμποου, βοηθός Γενικός Διευθυντής της Lincoln Electric προειδοποιεί πως «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ είναι η αυξανόμενη πόλωση της χώρας και ο διχασμός της σε δυό έθνη – μια πλούσια κοινωνία του πρώτου κόσμου και μιά άλλη φτωχή τριτοκοσμική κοινωνία…πιθανώς θα δούμε μια επανάσταση…Πιστεύω ότι θα είναι μια αιματηρή επανάσταση»[28].
 Είναι, προφανώς ο μόνος δρόμος που απομένει στον αμερικανικό Λαό για να απεμπλακεί από την πολιτική του αμερικανισμού που τον καθιστά υπεύθυνο για την πλανητική δυστυχία και που αναπόφευκτα τον οδηγεί σε ένα καινούργιο εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ του κοινωνικού πρωτοκοσμικού Βορά και του κοινωνικού τριτοκοσμικού Νότου.
Ο αντιαμερικανισμός του γεωγραφικού και του κοινωνικού Νότου
Αν, όμως, ο όποιος αντιαμερικανισμός των Λαών του κόσμου προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικάνικη πλουτοκρατία και στην κυβέρνησή της, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο πως, και μόνο το ενδεχόμενο εμφάνισης ενός εγχώριου αντιαμερικανισμού (Αμερικανοί ενάντια στον αμερικανισμό) και μάλιστα δίπλα στον σοσιαλίζοντα και γοργά αναπτυσσόμενο λατινοαμερικάνικο αντιαμερικανισμό (Αμερική εναντίον Αμερικής), θα της προξενεί Φόβο, αν δεν της προκαλεί ήδη Εφιάλτες.
Για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, η άρχουσα τάξη των ΕΠΑ, στήνει και θέτει σε λειτουργία τερατώδεις μηχανισμούς προπαγάντας με στόχο την παραπληροφόρηση και τη σύγχυση γύρω από την πραγματικότητα. Στα πλαίσια αυτά ο Paul Hollander, αναφερόμενος στον ευρωπαϊκό αντιαμερικανισμό, υποστηρίζει, πως «πρόκειται για προϊόν μιας ελλιπούς πληροφόρησης για την Αμερική, αλλά και του φόβου που δημιουργεί η πανταχού παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών»[29]. Σε άλλο σημείο γίνεται αποκαλυπτικότερος και αντιμετωπίζει τον αντιαμερικανισμό σαν πνευματική αρρώστια, σαν παραληρηματική συμπεριφορά, σαν «ασθένεια των διανοουμένων». Σπεύδει δε να διαβεβαιώσει τα αφεντικά του, ότι «μόνο μια μειοψηφία είναι μολυσμένη από τον ιό του αντιαμερικανισμού»[30].
Αυτή η επιχειρηματολογία κλιμακώνεται ακόμα περισσότερο, σ’ ένα σχήμα που θεοποιεί το ‘αμερικανικό όνειρο’, δηλαδή τον αμερικανισμό και δαιμονοποιεί το ευρωπαϊκό, το ασιατικό, ή το αφρικανικό όνειρο και φυσικά πολύ περισσότερο δαιμονοποιεί ένα ‘νέο οικουμενικό ουμανιστικό όνειρο’ και τα αντιμετωπίζει σαν αντιαμερικανισμό[31]. Στον αμερικανικό Λαό ο αντιαμερικανισμός δεν παρουσιάζεται σαν διάθεση για αυτοδιάθεση των Λαών, αλλά παρουσιάζεται σαν ζήλια, φθόνος, μίσος, εχθρότητα και τρομοκρατία ενάντια στην αμερικανική πατρίδα, ενάντια στον αμερικανικό τρόπο ζωής, ενάντια στον ίδιο τον αμερικανικό Λαό. Τρομοκρατημένος έτσι από την ίδια την κυβέρνησή του ο αμερικάνικος Λαός, δεν έχει πολλά περιθώρια να κρίνει και πολύ περισσότερο δεν έχει τη γνώση και τη δύναμη να απορρίψει την πολιτική του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος για τους ‘προληπτικούς πολέμους κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας’.
«Ήρθε» και η ’11η Σεπτεμβρίου’ για να επιβεβαιώσει την ‘αλήθεια’ αυτής της επιχειρηματολογίας και να μεταλλάξει το Φόβο της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης των ΕΠΑ, σε Φόβο του αμερικανικού Λαού, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για να δεχτεί και πάλι να τροφοδοτήσει τις κρεατομηχανές των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Όλα τα εγκλήματα των ισχυρών κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού διαπράχτηκαν με τον ίδιο περίπου τρόπο, με βάση το ψέμα, το Φόβο και το θάνατο.
Ο ‘πλανητάρχης’ ισχυρίζεται πως συνομιλεί και παίρνει εντολές από το ‘θεό’ της Αμερικής. Φαίνεται όμως πως μιλάει και με το Μωάμεθ. Γιατί αν δεν είχε ‘συμβεί’ η ’11η Σεπτεμβρίου’, δεν θα μπορούσαν να ‘καταναλωθούν’ τόσα πολεμοφόδια, πράγμα που σημαίνει πως οι παραγωγοί και οι έμποροι πολέμων, μαζί και τα εκατομμύρια των εργαζόμενων στον ‘κλάδο’, θα έπρεπε να κάνουν κάτι άλλο, ή να πεινάσουν. Να γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο στον καπιταλισμό και μάλιστα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανένας οικονομολόγος για να καταλάβει, πως αν η οικονομία δούλευε για την κοινωνία κι’ όχι για την πλουτοκρατία, αυτός ο πλούτος που σπαταλιέται για τους πολέμους θα ήταν υπεραρκετός για να είναι ο πλανήτης πραγματικός παράδεισος. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει η κοινωνία να ορίζει την οικονομία και να την οργανώνει σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες της και όχι το αντίθετο.
Με αυτή την έννοια, είναι σωστή η διαπίστωση σύμφωνα με την οποία, «οι αμερικανικές κυβερνήσεις κάνουν ότι μπορούν για να διαιωνίσουν τον αντιαμερικανισμό… (και την τρομοκρατία).., αφού ασκούν μια πολιτική που αδιάλειπτα καταγράφεται ως άδικη, διότι συστηματικά επιδιώκει την ενίσχυση των ισχυρών, των κυρίαρχων και των πλουσίων, σπανίως δε (ή ουδέποτε) καταγράφεται ως πολιτική που συμβάλει στην εξάλειψη των δεινών από τα οποία υποφέρει ο πλανήτης, τη φτώχεια, την οικολογική καταστροφή, τη βία και τον αυταρχισμό»[32].
Ο αντιαμερικανισμός του ‘Τριγώνου της Μεγάλης Ανατολής’
«Όλοι ξέρουμε», δηλώνει με άρθρο του στους New York Times[33], ο Αμερικανός δημοσιογράφος Thomas Friedman «ότι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στοχεύει εναντίον της Ρωσίας», η οποία εξελίσσεται στη σημαντικότερη ενεργειακή τράπεζα του κόσμου, πράγμα που χαλάει τα σχέδια του αμερικανισμού για την αποκλειστική παγκόσμια Ηγεμονία. Γι’ αυτό οι ΕΠΑ επιχειρούν ήδη αντιπερισπασμό, με τους πολέμους στην περιοχή, με ανταγωνιστικά δίκτυα και προωθώντας πυρηνική τεχνολογία για ηλεκτρική ενέργεια, για να κρατήσουν, κύρια την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο υπό την Ηγεμονία τους, και με κάθε τρόπο μακριά από την ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία.
Όλοι ξέρουμε επίσης ότι, «χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας κανένα από τα σημαντικά προβλήματα του πλανήτη δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί»[34].
Πρόσφατα, πληροφορούμαστε και πάλι από επίσημη αμερικανική και μάλιστα ρεπουμπλικανική πηγή, τον πρώην βοηθό υπουργό οικονομικών της κυβέρνησης Ρήγκαν, Πολ Γκεργκ Ρόμπερτς, «πως με τη γεωργιανή του επιχείρηση, το καθεστώς Μπους, είναι ένοχο για ένα νέο κύκλο εγκλημάτων πολέμου. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Πολλοί θα απαντήσουν, ότι αφού δεν πλήρωσε για τους δίδυμους πύργους, για το Αφγανιστάν, για το Ιράκ και τις ετοιμασίες του κατά του Ιράν, το καθεστώς Μπους θα τη γλιτώσει και με αυτήν την επιχείρηση . Μπορεί, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια. Η Ρωσία βεβαιώθηκε πλέον ότι οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να της επιβάλουν την ηγεμονία τους και ότι είναι ο χειρότερος εχθρός της. Η Κίνα διαπιστώνει ότι οι ΗΠΑ αποτελούν απειλή για τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της και επομένως για την οικονομία της. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής…βλέπουν ότι το να είσαι σύμμαχος των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο και χωρίς όφελος…»[35]
Ξέρουμε ακόμα, ίσως όχι πολλά, αλλά αρκετά πιά, για την υποβόσκουσα κρίση στις σχέσεις Αμερικής και Κίνας, η οποία προς το παρόν βγαίνει στην επιφάνεια ως ακήρυκτος πόλεμος στη σφαίρα της οικονομίας[36], αλλά και στο χώρο του Διαστήματος[37], όπου η Κίνα μπαίνει την τελευταία δεκαετία με ιδιαίτερο δυναμισμό και αξιώσεις Μεγάλης Δύναμης, πράγμα που επίσης δημιουργεί προβλήματα στα σχέδια του αμερικανισμού για την αποκλειστική παγκόσμια Ηγεμονία. Πρόβλημα που, όπως δήλωσε σε πρόσφατη ομιλία του στην Ακαδημία Επιστημών της Κίνας ο Χένρυ Κίσινγκερ, «καθιστά τη σύρραξη μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αναπόφευκτη, εκτός αν οι κινέζοι δεχτούν να συνεργαστούν»[38].
Η Ινδία, μια χώρα με πληθυσμό πάνω από ένα δισεκατομμύριο κατοίκους, με ανοιχτές ακόμα πληγές από την αγγλική αποικιοκρατία ήταν πάντα επιφυλακτική απέναντι στη Δύση και ιδιαίτερα απέναντι στις ΕΠΑ και γι’ αυτό, όπως είναι γνωστό, ήταν πρωταγωνίστρια δύναμη στο ‘Κίνημα των Αδεσμεύτων’ και αργότερα στην ‘Πρωτοβουλία των 6′ για την παγκόσμια Ειρήνη. Ανάλογη είναι και η στάση της απέναντι στον αμερικανισμό και στην παγκοσμιοποίηση.
Αλλά και οι άλλες χώρες της Ασίας, με εξαίρεση το Πακιστάν, τη μεταπολεμική Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και το Νότιο Βιετνάμ, που για ειδικούς λόγους πόνταραν στον αμερικανισμό, χαρακτηρίζονται από μια αντιδυτική-αντιαμερικανική στάση και θα ήταν πρόθυμες να συμμετάσχουν σε πρωτοβουλίες συγκρότησης ενός Πανασιατικού Σχεδίου για τον παγκόσμιο ρόλο της Μεγάλης Ανατολής.
Η ‘Συνεργασία της Σαγκάης’[39], στην οποία συμμετέχουν η Κίνα, η Ρωσία και άλλες τέσσερες χώρες της Κεντρικής Ασίας, φαίνεται πως από χαλαρή αμυντική συνεργασία, εξελίσσεται, σταθερά, με τη συμμετοχή και της Ινδίας, σε μια ισχυρή ‘Πανασιατική Γεωστρατηγική Συμμαχία’[40], που αναβαθμίζει το ρόλο της Ασίας στο παγκόσμιο σκηνικό και προβληματίζει σοβαρά τα κοράκια της Ουάσιγκτον.
Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ σοβαρή και ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που ‘κόβει τη φόρα του αμερικανισμού’ και δίνει στην ανθρωπότητα την ευκαιρία να πάρει μια ανάσα και να ανασυνταχθεί στη βάση ενός νέου οράματος για το μέλλον της. Βέβαια, αν η υπόλοιπη ανθρωπότητα και κύρια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπει στις εξελίξεις, τότε γίνεται πιθανός ο κίνδυνος η Πανασιατική Γεωστρατηγική Συμμαχία, να εκφυλιστεί, με ή χωρίς τον αμερικανισμό, σε ‘ασιατισμό’ με την έννοια της νέας ηγεμονικής απειλής για την ανθρωπότητα.
 
Η Ευρώπη σε κρίσιμο σταυροδρόμι
«Δημιούργησαν μια φιλελεύθερη Ευρώπη
στηριγμένη μόνο στον ανταγωνισμό, όμως οι
μεγάλες επιχειρήσεις, αντί να ανταγωνίζονται
μεταξύ τους, συνασπίστηκαν σε καρτέλ
σε βάρος των καταναλωτών και των εργαζόμενων.
Έγινε αυτό που λέμε Ευρώπη των μονοπωλίων»
Πιέρ Μαντές Φρανς
Μπροστά σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό δυνάμεων για την Ηγεμονία πάνω στην ανθρωπότητα υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης των εξελίξεων και αυτή η δύναμη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να ανταποκριθεί όμως η ΕΕ σε ένα τέτοιο ρόλο, θα πρέπει:
∙        Να πάψει να είναι Ευρώπη των μονοπωλίων,
∙        Να ταυτισθεί με τον αντιαμερικανισμό των Λαών όλου του κόσμου,
∙        Να αποφιλελευθεροποιηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί από τις ΕΠΑ, αφού, όπως δηλώνει ο αμερικανός Πολ Γκεργκ Ρόμπερτς, η «Αμερική δεν προσφέρει τίποτα στην Ευρώπη εκτός από τα εκατομμύρια δολάρια που πληρώνει για να αγοράζει ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες που προδίδουν τους λαούς τους»[41],
∙        Να σφυρηλατήσει τη Νέα Ευρωπαϊκή Ταυτότητα και να επανασυνδέσει τις αγωνιστικές ανθρωπιστικές παραδόσεις της, με τις αξίες και το όραμα του Ουμανισμού για ένα καλύτερο κόσμο, και τέλος
∙        Να πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για το στήσιμο αντιιμπεριαλιστικών-αντιηγεμονικών συμμαχιών σε κάθε επίπεδο,
για να μπορέσει να συμβάλει, ώστε αυτός ο αντιιμπεριαλιστικός-αντιηγεμονικός αγώνας, να οδηγήσει τελικά και με ασφάλεια την ανθρωπότητα έξω και πέρα από τον καπιταλισμό και κάθε άλλο σύστημα που γεννάει ιδέες και συστήματα παγκόσμιας Ηγεμονίας.
Ο Αντιαμερικανισμός, ως θέση αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς ηγεμονισμούς
Αυτή η διαπίστωση παραπέμπει ευθέως στο γεγονός ότι οι ΕΠΑ στηρίζουν και στηρίζονται από τις τοπικές ολιγαρχίες, εκφραστές μιας χυδαίας, δουλικής και μισητής ‘αμερικανοφιλίας’, η οποία αναπόφευκτα γεννά στα θύματα της αμερικανοκρατίας, αντιαμερικανισμό, ακόμα και σαν αντι-αμερικανοφιλία. Έτσι ο αντιαμερικανισμός αποκτά, πέρα από το οικουμενικό και το εθνικό και ένα κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο, πράγμα που συνδέει ακόμα τον αντιαμερικανισμό με «ένα πολιτικό σχέδιο για σοσιαλιστική κοινωνία, η οποία ορίζονταν (και συνεχίζει να ορίζεται) αντιθετικά προς την (αμερικανική) καπιταλιστική»[42] κοινωνία. Ένα πολιτικό σχέδιο που θα οδηγεί την κοινωνία πέρα κι’ έξω από τον καπιταλισμό και ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Παρατηρούμε, λοιπόν, πως στα πλαίσια της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, ο Φόβος κυκλώνεται και ανακυκλώνεται σ’ ένα φαύλο κύκλο του Φόβου του Ηγεμόνα. Όμως η ιστορία διδάσκει πως, «καμιά δύναμη δεν μπορεί να αναλαμβάνει για μεγάλο διάστημα και με απόλυτο τρόπο το μέλλον του κόσμου – αν μη τι άλλο και λόγω έλλειψης ικανών αρχηγών. Το βασίλειο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. Και ευτυχώς για όλους μας»[43].
Και είναι αυτός ο κόσμος, ο σημερινός, δηλαδή οι Λαοί της Λατινικής Αμερικής[44], της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ασίας και της Αφρικής, που σταδιακά βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας για να ξεπεράσουν αγωνιστικά την αμερικανοφοβία τους, να κερδίσουν την αυτοπεποίθησή τους και να χτίσουν ένα καινούργιο κόσμο, τον κόσμο της συνεργασίας, της ειρήνης και του Ανθρωπισμού, ενάντια στον αμερικανισμό και φυσικά όχι ενάντια στον αμερικανικό Λαό.
Ένα μεγάλο τμήμα της αμερικανικής διανόησης διαπιστώνει και καταγγέλλει, πως η άρχουσα κλίκα των ΕΠΑ οδηγεί σταθερά και με σχέδιο τη χώρα τους στο φασισμό. Ο αμερικανός συγγραφέας Τζο Κόνασον, καταγράφει τα παρακάτω «δέκα στάδια της μετάβασης των ΗΠΑ στον αυταρχισμό, που συμβαίνει ήδη και δεν τον καταλαβαίνουμε:
∙        Επίκληση εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού,
∙        Δημιουργία γκουλάγκ,
∙        Οργάνωση παρακρατικών,
∙        Ανάπτυξη δικτύου παρακολουθήσεων
∙        Πολιτική εκφοβισμού και παρενόχλησης πολιτών,
∙        Αυθαίρετες συλλήψεις,
∙        Στοχοποίηση διακεκριμένων πολιτών των ΗΠΑ,
∙        Έλεγχος των ΜΜΕ,
∙        Εξίσωση της κριτικής με εθνική προδοσία και
∙        Αναστολή πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων»[45].
Αυτή η πραγματικότητα όμως δείχνει πως ο αμερικανικός Λαός πρέπει να βρει τη δύναμη να δει τα δικά του μακροπρόθεσμα συμφέροντα, να ενώσει τη φωνή και τους αγώνες του με τους υπόλοιπους Λαούς του κόσμου, για τη ματαίωση του αμερικανισμού, αποφεύγοντας το λάθος πολλών ευρωπαϊκών Λαών, μεγάλο μέρος των οποίων κάποτε πίστεψε, πως ο φασισμός ήταν κακός μόνο για τους άλλους Λαούς και να σκεφτεί:
∙        Ποιοι είναι κείνοι τους οποίους ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ καταγγέλλει από το μνήμα του, ότι επιχειρούν «να καθιερώσουν συστήματα διακυβέρνησης βασιζόμενα στην αυστηρή πειθαρχία όλων των ανθρώπων σε μια χούφτα κυβερνώντων…που την αποκαλούν ‘Νέα Τάξη’, αλλά δεν είναι ‘νέα’, ούτε ‘τάξη’», και αποτελούν απειλή όχι μόνο για την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αλλά και για τους ίδιους τους αμερικανούς.
∙        Για ποιο λόγο ο Ντουάϊτ Άϊζενχάουερ καλούσε τους Αμερικανούς, «να προφυλαχθούμε από την παράνομη επιρροή που επιδιώκει το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, γιατί ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια καταστροφική εξουσία σφετεριστών υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να αφήσουμε το βάρος αυτού του συμπλέγματος να απειλήσει τις ελευθερίες μας ή τις δημοκρατικές διαδικασίες…»[46].
∙        Να συνειδητοποιήσει, ο αμερικανικός λαός, την προτροπή του John F. Kennedy, λίγο πριν τον δολοφονήσουν τα ‘γεράκια’, πως «αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι το μέλλον του πλανήτη θα λέγεται Pax Americana, καλά θα κάνει να το ξανασκεφθεί, γιατί κάνει λάθος. Ή ο κόσμος θα ανήκει σε όλους, ή δεν θα επιβιώσει»,
∙        Να ξαναζωντανέψει το πολιτικό όραμα του Τζέφερσον για την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των Ενωμένων Πολιτειών, να ξεπεράσει, να αφοπλίσει ηθικά και να ανατρέψει πολιτικά την ολιγαρχία που τον σπρώχνει όλο και περισσότερο στην εξαθλίωση, τον κάνει μισητό στον υπόλοιπο κόσμο και ‘τριτοκοσμοποιεί’ με ραγδαίους ρυθμούς σημαντικά τμήματα της ίδιας του της πατρίδας και τέλος,
∙        Να κάνει το χρέος του απέναντι στην Ανθρωπότητα, ώστε «η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας (να) είναι μη μεταβιβάσιμα δικαιώματα» και για τους υπόλοιπους Λαούς του πλανήτη, όπως ακριβώς ήταν και γι’ αυτόν, όταν αγωνίζονταν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της 4ης Ιουλίου του 1776.
Συνοψίζοντας θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως ο χαρακτήρας του αντιαμερικανισμού δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στο αντιιμπεριαλιστικό σκέλος[47] και να γίνεται απολογητής ενός ‘καλού’, ‘ανθρώπινου’, ή ‘εθνικού’ καπιταλισμού. ή ακόμα και ενός ‘καλού αμερικανισμού’, γιατί η ζωή διδάσκει πως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες.
Ούτε φυσικά πρέπει να γίνεται συνήγορος κάποιας μορφής ψευδεπίγραφου ‘σοσιαλισμού’, ή ‘κομμουνισμού’, ο οποίος στην πραγματικότητα. δεν ήταν, όπως τον γνωρίσαμε, παρά ένας κρατικός καπιταλισμός, που αποξενώνει τους εργαζόμενους από τα μέσα παραγωγής και συνακόλουθα από το προϊόν της εργασίας τους. με τον ίδιο βίαιο τρόπο, όπως και ο καπιταλισμός της ‘ελεύθερης’ αγοράς και της ιδιωτικής επιχείρησης.
Ο αντιαμερικανισμός πρέπει, εντασσόμενος σε ένα ευρύτερο κίνημα σύγχρονου ριζοσπαστικού Διαφωτισμού, να ξεπερνάει όλες τις εξουσιαστικές ‘σκύλες και τις χάρυβδες’ και από αγώνας άρνησης του συστήματος του Φόβου, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, να εξελιχθεί:
1. Σε αγώνα αλληλεγγύης προς τους Λαούς της Λατινικής Αμερικής, αλλά και σε όσους άλλους Λαούς, που αυτή την περίοδο βρίσκονται στην πρωτοπορία του αγώνα για τη χάραξη ενός καινούργιου δρόμου, καινούργιου για τους ίδιους, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, πράγμα που σημαίνει πως αυτός ο αγώνας δεν πρέπει ούτε να μείνει στα μισά του δρόμου και, φυσικά, ούτε να εκφυλιστεί σε νέου τύπου, της γνωστής a la CIA, ‘λατινοαμερικάνικης αναπτυξιακής δικτατορίας’.
2. Σε αγώνα κριτικής στήριξης του ‘κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης’, μέχρι να μετεξελιχθεί, από χειραγωγούμενη ελιτίστικη ‘χύμα-δύναμη’ στείρας άρνησης και διαμαρτυρίας, σε οικουμενικό οργανωμένο λαϊκό, μαζικό κίνημα με στρατηγικό σχέδιο για, την ανατροπή του αμερικανισμού, την υπέρβαση του καπιταλισμού και την σταδιακή οικοδόμηση της Άμεσης Οικουμενικής Ουμανιστικής Δημοκρατίας.
3. Σε αγώνα στήριξης κάθε προσπάθειας του Λαού των ίδιων των ΕΠΑ, να ενημερωθεί για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διαπράττει για λογαριασμό των αφεντικών της, αλλά στο όνομά του, η ‘κυβέρνησή’ του, μέχρι την πλήρη ανατροπή της πολιτικής αιχμαλωσίας του και την επανάκτηση της πολιτικής αυτενέργειάς του και
4 Να ολοκληρώνεται ως οικουμενικός αγώνας, για έναν πολιτισμό χωρίς Φόβο, δυστυχία και βία, ως ένας συνειδητός, συστηματικός και πολυδιάστατος πνευματικός, πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός αγώνας της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, για τον Ουμανιστικό Πολιτισμό της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας, μακριά από σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες[48].
Για όλα αυτά είναι ανάγκη να επαναπροσεγγίσουμε την ιστορικότητα του κοινωνικού Γίγνεσθαι, τις σύγχρονες αντικειμενικές δυνατότητες[49] και τη δεοντολογία του Οικουμενικού Ουμανισμού, για να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε και που μπορούμε και πρέπει να πάμε, ως Άνθρωποι, ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι και ως Ανθρωπότητα.
[1] «Μόνη λύση εμφανίζεται να είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου αντιπροσωπευτικού οργάνου διακυβέρνησης που θα διαθέτει κανόνες λειτουργίας, μηχανισμούς καταστολής και τιμωρίας αποτελεσματικούς και θα στηρίζεται στη συναίνεση των πέντε μεγάλων δυνάμεων που είναι: ΗΠΑ, Ρωσία, Ενωμένη Ευρώπη, Κίνα και Ινδίες», υποστηρίζει ο Πάγκαλος Θεόδωρος, Το ιστορικό τέλος της Ηγεμονίας, στην Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της 30.04.2006, σελ. 30.
[2] Βrzezinski Z., H Επιλογή, ΛΙΒΑΝΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2005, σελ. 352.
[3] Πρόκειται, σε επίπεδο θεσμών, για μια Λερναία Ύδρα, ‘ένα από τα κεφάλια της οποίας είναι λ.χ. η ‘Λέσχη για την Ανάπτυξη’ που εδρεύει στο Πάλμ Μπιτς, όπου «προστρέχουν να υποκλιθούν ενώπιον των στελεχών της οι υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσμα τόσο του ρεπουμπλικανικού, όσο και του δημοκρατικού κόμματος». Κρούγκμαν Πωλ, Το κοινωνικό πρόβλημα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην ΙΝΤΕΡΝΑΤΙΟΝΑΛ ΧΕΡΑΛΝΤ ΤΡΙΜΒΙΟΥΝΕ και στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 04.04.2007, σελ. 24.
[4] Βλέπε, Πρωτόπαπας Γιώργος Ξ., Ο Χάρτης της Pax Americana, ό. π.
[5] Μπάρμπερ Μπέντζαμιν, Ο κόσμος των Mac κόντρα στους Τζιχάντ, Η παγκοσμιοποίηση και ο φονταμενταλισμός εχθροί της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1998, σελ.79.
[6] Τσόμσκι Νόαμ, Οι έχοντες και οι μη κατέχοντες, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1999, σελ.152.
[7] Βλέπε σχετικά, Lambos Kostas D., Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands: Ein Beitrag zum Studium des (griechischen ) peripheren Kapitalismus und der alternativen Entwicklungsstrategien, R. G. FISCHER VERLAG, FRANKFURT am Main 1981, και στα ελληνικά: Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας, Εκδόσεις ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1983.
[8] Τσόμσκι Νόαμ, Οι έχοντες.., ό. π., σελ. 12.
[9] Η κυβέρνηση Μπους «δανείζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια από τους Κινέζους για να πληρώσει ένα πόλεμο τον οποίο οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δεν είναι σε θέση να αντέξουν. Ο αμερικανικός αιώνας τελείωσε και ο κινεζικός αιώνας έχει αρχίσει. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη, αλλά σταδιακά χάνουν τον έλεγχο των γεγονότων. Δεν θα τον επανακτήσουν ποτέ…», Ρόρτι Ρίτσαρντ, ‘Ο αμερικανικός αιώνας τελείωσε’, Συνέντευξη στον Χρόνη Πολυχρονίου, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 14.01.2007, σελ. 34.
[10] Τσόμσκι Νόαμ Οι έχοντες.., ό. π. , σελ. 152 και 15. Από άλλη πηγή πληροφορούμαστε ότι, «Τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί υποφέρουν από χρόνια πείνα και υποσιτισμό και επτά εκατομμύρια ζουν στο δρόμο, ή χωρίς επαρκή στέγη, αφότου οι ομοσπονδιακές δαπάνες για την κοινωνική στέγαση μειώθηκαν κατά 80%…», Wacouant Loic, Οι φυλακές της μιζέριας, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα  2001, σελ. 96.
[11] «Η προσφιλής στον Adam Smith ‘αθέατη χείρα’ επανέρχεται, αλλά αυτή τη φορά περιβάλλεται με ‘ένα ‘σιδερένιο γάντι’. Η Αμερική επέλεξε ξεκάθαρα την εγκληματοποίηση της εξαθλίωσης ως συμπλήρωμα στη γενίκευση της εργασιακής και κοινωνικής ανασφάλειας», Wacouant Loic, Οι φυλακές της.., ό. π. σελ.201.
[12] Brzezinski Z., Η Επιλογή, ό. π. , σελ. 264-265.
[13] Ό. π. , σελ. 354.
[14] Αναφέρεται στο: Τριανταφύλλου Σώτη, Σημείωμα για τον αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα, στο συλλογικό τόμο ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα 2003, 2η έκδοση, σελ. 9-22.
[15] Marcuse Herbert, Παρατηρήσεις για ένα νέο ορισμό του πολιτισμού, στο: Φιλοσοφικά Δοκίμια, Εκδόσεις ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗ, Αθήνα 1970, σελ.8 και 19, (οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο).
[16] Στο ίδιο, σελ. 21 και 29.
[17] Βλέπε ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΔΟΜΗ, ό. π., τόμος 30, σελ. 589.
[18] «Οι αντιαμερικανισμοί στην παγκόσμια πολιτική», μπορεί να είναι ‘φιλελεύθεροι’, ‘εθνικιστικοί’, ‘ριζοσπαστικοί’, ακόμα και ‘ροζ’, σύμφωνα με τους  Πίτερ Κατζενσταίν και Ρόμπερτ Κιόνεν. Βλέπε σχετικό σχόλιο του Ρούσσου Βρανά, ΤΑ ΝΕΑ της 15.01.2007, σελ.52.
[19] Τριανταφύλλου Σώτη, Σημείωμα.., ό. π. σελ. 20. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ακόμα και η αλαζονική συμπεριφορά των Αμερικανών τουριστών, αν δεν αποτελεί μια από τις αιτίες του αντιαμερικανισμού, σε κάθε περίπτωση τον δικαιολογούν, αφού «μιλούν δυνατά, είναι υπερόπτες, ντύνονται κακόγουστα, είναι κακότροποι και δεν σέβονται τους πολίτες άλλων χωρών που δεν ταυτίζονται με τη δική τους κουλτούρα», ΤΑ ΝΕΑ της 13.05.2006, σελ. 29.
[20] Ullmo Sylvia, Είναι ο αντιαμερικανισμός μια διανοητική ασθένεια; στο συλλογικό τόμο ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα 2003, 2η έκδοση, σελ.40.
[21] Ο Γ Στεφανίδης, καθηγητής της Διπλωματικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια μιας έρευνάς του ‘για τις πατριωτικές ρίζες του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα’, μας δίνει μια χαρακτηριστική περίπτωση κίβδηλου ‘πολιτικάντικου αντιαμερικανισμού’. Πρόκειται για τον βουλευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ‘πρωταγωνιστή’ στις αντιαμερικανικές εκδηλώσεις του Κρητικού Λαού, το 1956, με επίκεντρο τη βάση των Αμερικανών στη Σούδα, ώσπου «οι Αμερικανοί πρόσεξαν το Μητσοτάκη και τον επόμενο χρόνο του οργάνωσαν μια επίσκεψη στις ΗΠΑ για να γνωρίσει τη χώρα», πράγμα που στάθηκε αρκετό για να γίνει ο Μητσοτάκης το μακρύ χέρι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα και να γεννηθεί ‘ο μητσοτακισμός’, η κύρια έκφραση της διαπλοκής, της πολιτικής ανωμαλίας, της αποστασίας ή της ‘εισπήδησης’ για λογαριασμό του αμερικανισμού στην Ελλάδα. Για τη σχετική παρουσίαση βλέπε, Μίχας Τάκης, Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 28.01.2007, σελ. 14. Είχε βέβαια προηγηθεί ο πατριάρχης της Δεξιάς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος «υπήρξε Υπουργός Άμυνας …κι’ ας το ξεχνάει ο ίδιος στο βιογραφικό του… Μετά απεσύρθη και έφυγε για Αμερική, όπου έμεινε περίπου εννέα (9) μήνες. Επέστρεψε, έγινε πανίσχυρος υπουργός Δημοσίων Έργων και στη συνέχεια πρωθυπουργός…», Πρόεδρος, ‘Εθνάρχης’ … και από τότε σύμφωνα με τον ‘καραμανλισμό’ «Η Ελλάς ανήκει εις την Δύσην», δηλαδή στον καπιταλισμό, η οποία Δύση ανήκει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην Αμερική, οπότε λογικά και ουσιαστικά η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες, Βλέπε, ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ της 07.07.07, σελ. 16.
[22] Βλέπε, Goshorn Keit A., «Η ‘πολιτική της βαθιάς δυσπιστίας’ της δεκαετίας του 90 και η άνοδος του ‘πατριωτικού’ και μη ‘στρατευμένου’ αντιαμερικανισμού», στο : ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ…, ό. π., σελ.293.
[23] Schnabel William, Άμεση…, ό. π., σελ. 296.
[24] Dessens Nathalie, Ο Μύθος του Νότου. Δοξάζοντας την αντι-Αμερική, στο: ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ.., ό. π. σελ.48.
[25] Νόαμ Τσόμσκι, «Να αποτρέψουμε τον πόλεμο με το Ιράν», παρουσίαση από τον Θ. Τσίτσα, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 06.05.2007, σελ. 44.
[26] Ό. π., (η υπογράμμιση Κ.Λ.).
[27] Στο ίδιο.
[28]  Αναφέρεται στο: Rifkin Jeremy, Το τέλος της εργασίας και τον μέλλον της, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1996, σελ. 536, υποσημείωση 27.
[29] Hollander Paul, Anti-Americanism: Critiques at Home and Abroad 1965-1990, N.Y. Oxford University Press 1992, αναφέρεται στο: Ullmo Sylvia, Είναι ο…, ό. π., σελ. 44.
[30] Στο ίδιο.
[31] Εκτενέστερα και αναλυτικά, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αήνα 2009.
[32] Ιωακείμογλου Ηλίας, Ο αντιαμερικανισμός, η Αριστερά και ο Εθνικισμός, στο: ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ.., ό. π. σελ. 24.
[33] Friedman Thomas, ‘Ο Πούτιν παίρνει την εκδίκησή του’, αναδημοσίευση στα ΝΕΑ της 16.02.2007, σελ. 47.
[34] Ό. π.
[35] Ρόμπερτς Πολ Γκεργκ, «Δύο Ηλίθιοι: Μπους και Σαακασβίλι», ΤΟ ΠΑΡΟΝ 24.08.2008, σελ. 22.
[36] Είναι γνωστό πως οι κινεζικές εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων και προϊόντων υψηλής τεχνολογίας αποσταθεροποιούν παραδοσιακές οικονομίες και απειλούν ολόκληρους κλάδους στους οποίους κυριαρχούσαν χώρες της Δύσης και η Ιαπωνία. Αν σ’ αυτό προστεθεί  το γεγονός πως η Κίνα έχει επενδύσει σε αμερικανικά ομόλογα  το μυθικό ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, τα οποία κάποια στιγμή μπορεί να τα αποσύρει για να τα επενδύσει καλύτερα ή για να μπει στο παιχνίδι της Ηγεμονίας , τότε θα κατανοήσουν όσοι εθελοτυφλούν το μέγεθος της απειλής της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Βλέπε σχετικό σχόλιο στο: Ρέμπελου Άννα., Ο Κίτρινος Δράκος προκαλεί φόβο στους Αμερικανούς, ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ της 17-18..03.2007, σελ. 19.
[37] «Με δεδομένη τη μεγάλη εξάρτηση των αμερικανικών δυνάμεων από τα δορυφορικά συστήματα …οι Αμερικανοί ανησυχούν γιατί ορισμένοι κινέζικοι δορυφόροι έχουν τεθεί σε τροχιά πλησίον αμερικανικών δορυφόρων που θεωρούνται κλειδιά στην διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων…πολύ περισσότερο μάλιστα γιατί γνωρίζουν, σύμφωνα με σχετική έκθεση που κατατέθηκε στη Γερουσία στις 19.01.2007, πως κινέζικα έγγραφα αναφέρονται σε προληπτικές επιθέσεις εναντίον αμερικανικών δορυφόρων, με κάθε δυνατό μέσο ..μέχρι και σε επιθέσεις ειδικών δυνάμεων εναντίον επίγειων δορυφορικών σταθμών», Βλέπε Ηλιάδης Μάνος, ‘ΗΠΑ-Κίνα. Ο πόλεμος των δορυφόρων’ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ της 16.02.2007, σελ. 42.
[38] Βλέπε σχετικό σχόλιο με τίτλο: ΅Κίσινγκερ. Άνοδος Κίνας, πολεμική σύρραξη με ΗΠΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 04.04.2007.
[39] Για μια εκτενέστερη ανάλυση για τον «Οργανισμό Συνεργασίας της ‘Σαγκάης’», βλέπε: Gente Regis, «Μπρα ντε φερ για τα πετρέλαια της Ασίας. Η Μόσχα το Πεκίνο και η ‘Ομάδα της Σαγκάης’», LE MONDE DIPLOMATIQUE και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 19.08.2007, σελ. 23-26.
[40] Βλέπε Νεγρεπόντη Αμαλία, ‘Ενώνονται εναντίον των ΗΠΑ. Ινδία, Κίνα και Ρωσία συγκλίνουν για να ανατρέψουν την αμερικανική κυριαρχία’, ΤΑ ΝΕΑ της 16.02.2007, σελ. 47.
[41] Αναφέρεται στο, Στυλιανού Μ., «Οι ΗΠΑ προσφέρουν στην Ευρώπη μόνο την εξαγορά των ηγετών της», στην Εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ της 24.08.2008, σελ. 22.
[42] Βούλγαρης Γιάννης, Ο αντιαμερικανισμός χθες και σήμερα, στην Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 29-30.04.2006, σελ. 11.Βλέπε επίσης, Καμπύλης Τάκης Η εξίσωση του αντιαμερικανισμού και Μανώλας Χρήστος, Οι ΄Έλληνες και… οι ΗΠΑ, στην Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 29-30.04.2006, σελ΄17 και 18 αντίστοιχα.
[43] Martin Jean Pierre, Αυτοτιμωρούμενος, στο
ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ.., ό. π. σελ. 339.
[44] Σχετικά με τις τρέχουσες εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, βλέπε το ομώνυμο αφιέρωμα στο: MONTHLY REVIEW, τεύχος 17/2006.
[45] Αναφέρεται στο: Φακατσέλης Αχιλλέας, «Ήταν κάποτε χώρα της ελευθερίας», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 27.05.2007, σελ. 38 και 43.
[46] Αναφέρεται, στο: Γρίβας Κλεάνθης, Η προϊστορία της 11.09.2001, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της 31.12.2006
[47] «Η μάχη ενάντια στον ‘ ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών και των ΗΠΑ’, είναι κεντρικό στοιχείο. Η κριτική του καπιταλισμού και η επανερμηνία της κατά τις επιταγές του λαϊκισμού είναι μια στρατηγική την οποία  εκμεταλλεύτηκε ο ιστορικός φασισμός», Κάιντλ Κριστίνα, Ακροδεξιός αντικαπιταλισμός, στο: ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, τεύχος Απρίλη 2007, σελ. 37.
[48] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[49] Βλέπε, Κώστας Λάμπος, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More