Η αντιφατική προέλαση της Αριστεράς. Του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Παλιά προεκλογική αφίσα του ΠΑΣΟΚ: Από τον Ελ. Βενιζέλο στον Γ.A. Παπανδρέου

Οι ε­κλο­γές του 2012 συ­μπύ­κνω­σαν στο α­πο­τέ­λε­σμά τους την ε­πί­δρα­ση των δύο κύ­ριων διαι­ρε­τι­κών το­μών που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τη ση­με­ρι­νή συ­γκρό­τη­ση του ελ­λη­νι­κού κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος: α) τη διαί­ρε­ση Αρι­στε­ρά / Δε­ξιά και β) τη διαί­ρε­ση σε «μνη­μο­νια­κές» και «α­ντι­μνη­μο­νια­κές» δυ­νά­μεις. Οι δύο (ε­πάλ­λη­λες) αυ­τές το­μές εί­χαν ως α­πο­τέ­λε­σμα τον πο­λω­μέ­νο πο­λυ­κομ­μα­τι­σμό που προέ­κυ­ψε α­πό τις ε­κλο­γές του 2012 και την άρ­ση της με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής διαί­ρε­σης σε Δε­ξιά / Δη­μο­κρα­τι­κές Δυ­νά­μεις, που εί­χε α­πορ­ρο­φή­σει την «Αρι­στε­ρά» και που εί­χε λά­βει κυ­ρίως με­τά το 1996 τη μορ­φή ε­νός σκλη­ρού δι­κομ­μα­τι­κού καρ­τέλ. Οι δύο αυ­τές διαι­ρε­τι­κές το­μές βά­θυ­ναν α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τά τις ε­κλο­γές του 2012 στο έδα­φος μιας α­κό­μη σκλη­ρό­τε­ρης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής και ε­πέ­δρα­σαν κα­τα­λυ­τι­κά στην ε­ξέ­λι­ξη της μορ­φής των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων, κα­θώς και στη ση­με­ρι­νή ε­κλο­γι­κή ε­πιρ­ροή τους. Ενά­μι­ση χρό­νο με­τά οι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες αλ­λα­γές που έχουν συ­ντε­λε­στεί στο κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα εί­ναι οι ε­ξής:

Απο­δό­μη­ση του ΠΑ­ΣΟ­Κ

Η α­πό­λυ­τη ταύ­τι­ση του ΠΑ­ΣΟΚ με την ΝΔ έ­χει α­κυ­ρώ­σει τη κα­τα­στα­τι­κή θε­με­λια­κή βά­ση της ι­στο­ρι­κής του συ­γκρό­τη­σης ως κόμ­μα­τος της α­ντι-δε­ξιάς δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης. Η ε­ξέ­λι­ξη αυ­τή έ­χει με τη σει­ρά της α­πο­δο­μή­σει το πα­λιό μα­ζι­κό κόμ­μα και έ­χει θρυμ­μα­τί­σει την πο­λι­τι­κή και ε­κλο­γι­κή του ε­πιρ­ροή. Φυ­σιο­λο­γι­κά, η πα­λαιά κοι­νω­νι­κή ε­κλο­γι­κή βά­ση του κόμ­μα­τος, δη­λα­δή η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία της μι­σθω­τής ερ­γα­σίας δη­μό­σιου και ι­διω­τι­κού το­μέα με με­γά­λα τμή­μα­τα των με­σαίων και μικροαστικών τά­ξεων, με­τα­κι­νεί­ται προς τον «κε­ντρι­κό» πλέ­ον παί­κτη του α­ρι­στε­ρού φά­σμα­τος που εί­ναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι πι­θα­νό­τη­τες το ΠΑ­ΣΟΚ να μην υ­περ­βεί αυ­τό­νο­μα το ε­κλο­γι­κό ό­ριο του 3% γί­νο­νται κά­θε μέ­ρα και πε­ρισ­σό­τε­ρες.
Η συρ­ρί­κνω­ση της ΔΗ­ΜΑ­Ρ
Ανά­λο­γη πο­ρεία συρ­ρί­κνω­σης έ­χει α­κο­λου­θή­σει και η ΔΗ­ΜΑΡ. Η συμ­με­το­χή της στην κυ­βέρ­νη­ση υ­πο­νό­μευ­σε δο­μι­κά την το­πο­θέ­τη­σή της στο κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα, α­φού α­πο­δυ­νά­μω­σε τη συ­σχέ­τι­σή της με τις δύο βα­σι­κές διαι­ρε­τι­κές το­μές του κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος και ρευ­στο­ποίη­σε την αρ­χι­κή της το­πο­θέ­τη­ση στον «κε­ντρο-α­ρι­στε­ρό» ά­ξο­να και στον «α­ντι­μνη­μο­νια­κό» ά­ξο­να. Η ρευ­στο­ποίη­ση αυ­τή ε­νι­σχύ­θη­κε κα­τό­πιν α­πό το γε­γο­νός ό­τι α­πέ­τυ­χε στην κε­ντρι­κή της στρα­τη­γι­κή να λει­τουρ­γή­σει ως veto player ε­ντός της κυ­βερ­νη­τι­κής πλειο­ψη­φίας, δη­λα­δή στον πα­ρά­γο­ντα ε­κεί­νο του ο­ποίου η συ­ναί­νε­ση εί­ναι α­να­γκαία για την πα­ρα­γω­γή πο­λι­τι­κών α­πο­φά­σεων. Η πρά­ξη διέ­ψευ­σε τις προσ­δο­κίες α­να­γκά­ζο­ντάς την να στη­ρί­ζει α­κραίες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και α­ντι­κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές και ο­δη­γώ­ντάς την τε­λι­κά στην έ­ξο­δο α­πό την κυ­βέρ­νη­ση. Ωστό­σο, η ε­πι­λο­γή αυ­τή δεν α­πο­κα­τέ­στη­σε τα πράγ­μα­τα, α­φού δεν ή­ρε την αμ­φί­ση­μη το­πο­θέ­τη­ση του κόμ­μα­τος στις βα­σι­κές διαι­ρε­τι­κές το­μές. Ο δεί­κτης «πο­λι­τι­κής χρη­σι­μό­τη­τας» της ΔΗ­ΜΑΡ έ­χει φτά­σει στο να­δί­ρ, α­φού δεν α­φαι­ρεί και δεν προ­σθέ­τει ού­τε στην «κυ­βέρ­νη­ση» ού­τε στην «α­ντι­πο­λί­τευ­ση».
Η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρί­ση του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΔΗ­ΜΑΡ έ­χει θέ­σει το ε­ρώ­τη­μα αν υ­πάρ­χει χώ­ρος για τη συ­γκρό­τη­ση ε­νός τρί­του (κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού) πό­λου στην πο­λι­τι­κή σκη­νή.
Μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει τρί­τος πό­λος;
Η α­πά­ντη­ση εί­ναι σα­φής αυ­τήν τη στιγ­μή, ό­χι. Πρώ­το­ν, για­τί ο λε­γό­με­νος τρί­τος πό­λος, έ­τσι ό­πως ε­ξαγ­γέ­λε­ται του­λά­χι­στον, δεν το­πο­θε­τεί­ται σε κα­νέ­ναν α­πό τους δύο διαι­ρε­τι­κούς ά­ξο­νες του κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος. Δεύ­τε­ρο­ν, ε­πο­μέ­νως δεν συ­γκρο­τεί κά­ποιο μπλοκ στο πε­δίο των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­μεων και των κοι­νω­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Τρί­το­ν, για­τί α­πο­τε­λεί­ται α­πό πα­λαιά πρό­σω­πα που συμ­βο­λο­ποιούν την α­πα­ξίω­ση της κοι­νής γνώ­μης προς το πα­λαιό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Οσοι πα­ραλ­λη­λί­ζουν αυ­τόν τον τρί­το πό­λο με τη συ­γκρό­τη­ση προ­δι­κτα­το­ρι­κά της Ενω­σης Κέ­ντρου ως α­να­χώ­μα­τος στην ε­κλο­γι­κή ά­νο­δο της Ε­ΔΑ, πα­ρα­γνω­ρί­ζουν το γε­γο­νός ό­τι η Ενω­ση Κέ­ντρου συ­γκρο­τή­θη­κε μεν α­πό α­στι­κό και κα­θε­στω­τι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, ω­στό­σο η α­ντι­κει­με­νι­κή της κοι­νω­νι­κή και ε­κλο­γι­κή κί­νη­ση το­πο­θε­τή­θη­κε στη βα­σι­κή διαί­ρε­ση της με­τεμ­φυ­λια­κής πε­ριό­δου και ε­πο­μέ­νως μπό­ρε­σε να λει­τουρ­γή­σει συ­σπει­ρω­τι­κά για τις λαϊκές τά­ξεις στο πε­δίο της πο­λι­τι­κής τους α­ντι­προ­σώ­πευ­σης. Το ση­με­ρι­νό εγ­χεί­ρη­μα, α­ντί­θε­τα, ο­ρί­ζε­ται ως «υ­πο­σύ­στη­μα» της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­κυ­βέρ­νη­σης.
Ανα­κα­τα­τά­ξεις στο χώ­ρο της «Δε­ξιάς»
Βε­βαίως μια κοι­νή ε­κλο­γι­κή κά­θο­δος δια­φό­ρων τέ­τοιων δυ­νά­μεων, ΠΑ­ΣΟ­Κ, ΔΗ­ΜΑ­Ρ, «58» κ.λπ., θα έ­δι­νε πι­θα­νό­τη­τες ε­κλο­γι­κής ε­πι­βίω­σης σε έ­να μέ­ρος του πο­λι­τι­κού τους προ­σω­πι­κού, ό­μως σε ε­πί­πε­δα της τά­ξης του 4-6%. Δύ­σκο­λα μά­λι­στα θα ά­θροι­ζαν τα πο­σο­στά των ε­πι­μέ­ρους συ­νι­στω­σών τους.
Στο χώ­ρο αυ­τό η κα­τά­στα­ση πε­ρι­γρά­φε­ται α­πό την κρί­ση και συρ­ρί­κνω­ση της ΝΔ, την ά­νο­δο και αν­θε­κτι­κό­τη­τα της Χρυ­σής Αυ­γής, και τη σχε­τι­κή αν­θε­κτι­κό­τη­τα των Α­ΝΕΛ. Η ε­ξέ­λι­ξη της ΝΔ ο­ρί­ζε­ται α­πό την ορ­γα­νι­κή σύμ­φυ­ση νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και κρα­τι­κού (α­κρο­δε­ξιού) αυ­ταρ­χι­σμού. Η με­τα­κί­νη­ση αυ­τή έ­χει αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά το πρό­τυ­πο του μα­ζι­κού κόμ­μα­τος της φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­δε­ξιάς, πά­νω στο ο­ποίο πο­ρεύ­τη­κε το κόμ­μα με­τά το 1974. Ταυ­τό­χρο­να, η πρω­το­φα­νής κοι­νω­νι­κή κρί­ση έ­χει απελευθε­ρώ­σει με­γά­λα κομ­μά­τια της πα­ρα­δο­σια­κής ελ­λη­νι­κής δε­ξιάς στρέ­φο­ντάς τα προς την εξ­τρε­μι­στι­κή ά­κρα δε­ξιά και την Χρυ­σή Αυ­γή. Η ΝΔ ε­πο­μέ­νως «ρευ­στο­ποιεί­ται» τρό­πον τι­νά α­πό δύο με­τα­κι­νή­σεις.
Η πρώ­τη προς την α­κρο­δε­ξιά, η δεύ­τε­ρη προς τον κε­ντρο­δε­ξιό «με­σαίο χώ­ρο». Ο δεύ­τε­ρος εί­ναι αυ­τήν τη στιγ­μή κο­νιορ­το­ποιη­μέ­νος σε μι­κρές πο­λι­τι­κές ο­μά­δες ε­ντός και ε­κτός της ΝΔ, ε­νώ α­πό αυ­τήν τη δε­ξα­με­νή κα­τα­φέρ­νει μέ­χρι στιγ­μής να συ­ντη­ρεί­ται το κόμ­μα των Α­ΝΕΛ εκ­φρά­ζο­ντας τμή­μα­τα της λαϊκής δε­ξιάς που δεν έλ­κο­νται α­πό την α­κρο­δε­ξιά και το φα­σι­σμό. Ο πρώ­τος ό­μως χώ­ρος, αυ­τός της α­κρο­δε­ξιάς, α­πο­τε­λεί έ­να υ­παρ­κτό ε­κλο­γι­κό κίν­δυ­νο για το «θε­σμι­κό» κόμ­μα της Δε­ξιάς, στο μέ­τρο που τα δύο κόμ­μα­τα τεί­νουν να κι­νη­θούν σε ό­μο­ρες σφαί­ρες ε­κλο­γι­κής ε­πιρ­ροής. Το πρό­βλη­μα της ση­με­ρι­νής ΝΔ εί­ναι το στρα­τη­γι­κό δί­λημ­μα: θα κι­νη­θεί ε­ντο­νό­τε­ρα προς την α­κρο­δε­ξιά ελ­πί­ζο­ντας να συ­γκρα­τή­σει την ά­νο­δο της Χρυ­σής Αυ­γής, αλ­λά δια­κιν­δυ­νεύο­ντας με­γα­λύ­τε­ρη φθο­ρά α­πό το «με­σαίο χώ­ρο» ή θα κι­νη­θεί προς το «με­σαίο χώ­ρο» δια­κιν­δυ­νεύο­ντας λό­γω και της οι­κο­νο­μι­κή κρί­σης την ε­κτί­να­ξη του α­κρο­δε­ξιού εξ­τρε­μι­σμού.
Η ε­κλο­γι­κή ά­νο­δος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ
Η ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία ο­ρί­ζε­ται, τέ­λος, α­πό τη δια­φαι­νό­με­νη ε­κλο­γι­κή ά­νο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την α­πορ­ρό­φη­ση ό­λων των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών α­πό την προσ­δο­κία μιας «αλ­λα­γής στην κυ­βέρ­νη­ση». Η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη α­δυ­να­μία των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων (πλην ε­ντε­λώς με­μο­νω­μέ­νων ε­ξαι­ρέ­σεων) να α­να­τρέ­ψουν εί­τε συ­νο­λι­κά εί­τε εν μέ­ρει την α­σκού­με­νη πο­λι­τι­κή, έ­χει ε­πε­νερ­γή­σει σε έ­να ψυ­χο­λο­γι­κό κλί­μα που ο­ρί­ζε­ται α­πό δύο συν­θή­κες. Την πο­λι­τι­κή α­πο­γοή­τευ­ση και την α­νά­θε­ση της ελ­πί­δας στην «τε­λευ­ταία ευ­και­ρία». Με άλ­λα λό­για, η ε­κλο­γι­κή ά­νο­δος εί­ναι α­ντι­στρό­φως α­νά­λο­γη της ση­με­ρι­νής κοι­νω­νι­κής ε­νερ­γο­ποίη­σης. Και αυ­τό α­πο­τε­λεί τη με­γα­λύ­τε­ρη α­ντί­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δια­κιν­δυ­νεύει να βρε­θεί με έ­να με­γά­λο ε­κλο­γι­κό πο­σο­στό το ο­ποίο, ό­μως, να μην συμ­βα­δί­ζει με μια ποιο­τι­κή και πο­σο­τι­κή αλ­λα­γή στο χώ­ρο των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των.
Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της «α­νά­θε­σης» λει­τουρ­γεί α­ντι­κει­με­νι­κά σε βά­ρος της ε­πιρ­ροής των άλ­λων κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σεων της α­ρι­στε­ράς. Το ΚΚΕ εμ­φα­νί­ζει στα­σι­μό­τη­τα, ε­νώ πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις ό­πως η Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ ή οι Οι­κο­λό­γοι-Πρά­σι­νοι δεν δη­μιουρ­γούν α­ξιο­ση­μείω­τα ε­κλο­γι­κά ρεύ­μα­τα, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι ει­δι­κά η πρώ­τη εμ­φα­νί­ζει α­ξιό­λο­γη κοι­νω­νι­κή διείσ­δυ­ση.

Διαβάστε περισσότερα

ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩΜΑΡΚΟ

Του ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ*

Το δίλημμα, παραμονή στο ευρώ ή επιστροφή στη δραχμή, τέθηκε από την πρώτη στιγμή που διαπιστώθηκε (Απρίλιος 2010) η ουσιαστική χρεοκοπία της Ελλάδος μέσα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Οι δύο Δανειακές Συμβάσεις με τα συνημμένα Μνημόνια, που ακολούθησαν, αποσκοπούσαν στην αποφυγή της τυπικής χρεοκοπίας που θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για το Ευρωσύστημα, τις μεγάλες τράπεζές του (ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα), το Γερμανικό Imperium και τις διεθνείς χρηματαγορές.

Τριάμισι χρόνια από τότε που άρχισαν να εφαρμόζονται, στο ελληνικό πειραματόζωο, οι πολιτικές των Μνημονίων η οικονομία έχει  καταρρεύσει και καθημερινά αποσαθρώνεται ό,τι έχει απομείνει από την παραγωγική βάση της χώρας. Η ανεργία έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, ένα συνεχώς αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού φτωχοποιείται, ενώ η μορφωμένη νεολαία μεταναστεύει σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αρπάζει, έναντι πινακίου φακής, τις στρατηγικές υποδομές και το φυσικό πλούτο της χώρας, στερώντας της έτσι τα εργαλεία μιας μελλοντικής αναγέννησης. Ολόκληρη η Ελλάδα και όχι κάποιες περιοχές της, μετατρέπεται σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ). Μια χώρα γίνεται χώρος (οικονομικό οικόπεδο) για να λειτουργεί ως αποικία της Γερμανικής μητρόπολης και των διεθνών χρηματαγορών.

Μετά τριάμισι χρόνια εφαρμογής των πολιτικών του Μνημονίου μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού βρίσκεται ήδη εκτός ευρώ, αφού δεν έχει ευρώ για να αγοράσει ούτε τα αγαθά για την καθημερινή επιβίωσή του.

Το δίλημμα δεν είναι πια ευρώ ή δραχμή. Το δίλημμα είναι η σωτηρία ή όχι του ελληνικού λαού και του έθνους. Το δίλημμα είναι μια ελεύθερη χώρα ή μια αποικία χρέους.

Σημαντικά ερωτήματα τίθενται πιά επί τάπητος. Γιατί απαιτείται η επιστροφή στη δραχμή; Ποιό είναι σήμερα το πραγματικό οικονομικό πρόβλημα της χώρας; Πώς θα γίνει η μετάβαση από το ένα νόμισμα στο άλλο; Απαντήσεις σ' όλα αυτά δίνονται στο βιβλίο «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ – Η απάντηση στην ευρωκατοχή» που έγραψε ο συντάκτης αυτού του άρθρου και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη. Μία μικρή επιτομή των όσων περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται στη συνέχεια.

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ

Τριάμισι χρόνια από τότε που άρχισαν να εφαρμόζονται οι πολιτικές των Μνημονίων, η οικονομία της χώρας έχει εγκλωβιστεί σ' αυτό που ο Κέϊνς έχει αποκαλέσει «παγίδα ρευστότητας».

Κάθε οικονομία, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξής της, χρειάζεται τα απαραίτητα κεφάλαια για να κινηθεί η παραγωγική μηχανή της και να μπορέσει να αναπτυχθεί. Σήμερα αυτά τα κεφάλαια δεν υπάρχουν, γιατί η ρευστότητα ελέγχεται από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) στην οποία η Ελλάδα έχει παραχωρήσει το κυρίαρχο δικαίωμά της να κόβει και να εκδίδει νόμισμα. Η ΕΚΤ ακολουθεί περιοριστική νομισματική πολιτική κάτω από την επιρροή της Γερμανίας. Η τελευταία επωφελείται από τα κεφάλαια που εισρέουν στην οικονομία της από όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα.

Παράλληλα οι εγχώριες τράπεζες, παρά τα 50 περίπου δις. ευρώ που έλαβαν (τα 40 δις έχουν χρησιμοποιηθεί προσώρας) και τα οποία προστέθηκαν στο Δημόσιο Χρέος της χώρας δεν μπορούν να προσφέρουν νέα δάνεια στην ελληνική οικονομία. Οι τράπεζες είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες από τις απώλειες του κουρέματος των ομολόγων του Δημοσίου (PSI+) και την αλματώδη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια) που είχαν χορηγήσει την προηγούμενη περίοδο, μέχρι το 2009, σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Αν στη μείωση της ρευστότητας που παρέχουν οι τράπεζες προστεθούν οι περικοπές του Προγράμματος Δημοσίων Επιχειρήσεων, η μή καταβολή των επιστροφών του κράτους, οι μειώσεις στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, οι απώλειες στα κέρδη επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, καθώς και η αφαίμαξη από τη φορολογική επιδρομή, γίνεται φανερό ότι η ελληνική οικονομία βιώνει ένα «σόκ ρευστότητας» που αν δεν αντιστραφεί άμεσα θα την οδηγήσει όχι στην εντατική αλλά κατ ευθείαν στο νεκροτομείο.

Η ΝΕΑ ΔΡΑΧΜΗ

Η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος, της Νέας Δραχμής, αποσκοπεί στην απαραίτητη αύξηση της ρευστότητας στην οικονομία και στη χρηματοδότηση, όχι με δανεικά ευρώ, των παραγωγικών, και μόνο, επενδύσεων. Αυτό θα γίνει με την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, στη οποία θα δοθεί το εκδοτικό προνόμιο, δηλαδή το δικαίωμα να κόβει και να κυκλοφορεί χαρτονόμισμα, τη Νέα Δραχμή, όπως ίσχυε πριν την εισαγωγή του ευρώ.

Σε συνθήκες ύφεσης ή ασθενούς ανάπτυξης, η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας, εφ' όσον αυτή κατευθύνεται μόνο στις επενδύσεις και όχι στην κατανάλωση, δε θα δημιουργήσει πληθωρισμό. Με τη Νέα Δραχμή θα μπορούν να χρηματοδοτούνται οι παραγωγικές επενδύσεις στον αγροτικό, βιοτεχνικό και βιομηχανικό τομέα. Με τις επενδύσεις αυτές θα αρχίσει να μειώνεται η τεράστια ανεργία και προοδευτικά θα αυξάνονται οι μισθοί των εργαζομένων.

Η ΙΣΟΤΙΜΙΑ

Η προπαγάνδα που εκπέμπουν οι διάφορες συνιστώσες του ευρύτερου κόμματος του Μνημονίου, υπό την υψηλή καθοδήγηση της Τριαρχίας (Τρόϊκας) θέλει την εισαγωγή της δραχμής να ακολουθείται από μεγάλη υποτίμηση και σημαντικές πληθωριστικές πιέσεις. Αυτό θα συμβεί μόνο αν η έξοδος από το ευρώ γίνει σε συνθήκες ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που θα έχουν δημιουργήσει οι αδιέξοδες πολιτικές του ευρωμονόδρομου. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα πρέπει να είναι εθνική επιλογή και να γίνει με βάση ένα καλά μελετημένο, σ όλες τις λεπτομέρειές του, σχέδιο, που θα εφαρμοστεί με αποφασιστικότητα από μια Ελληνική Πατριωτική Κυβέρνηση.

Η εισαγωγή της Νέας Δραχμής πρέπει να γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Η ισοτιμία αυτή θα διατηρηθεί αμετάβλητη καθ' όλη τη μεταβατική περίοδο σταθεροποίησης της οικονομίας (από 3 μέχρι 5 χρόνια) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στη συνέχεια θα υπάρξει υποτίμηση της Νέας Δραχμής.

Πολλοί από τους επαϊοντες και ανάμεσά τους αρκετοί οπαδοί της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα υποστηρίζουν ότι, ακόμη και αν η εισαγωγή της δραχμής γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα σε σχέση με το ευρώ, αυτή στη συνέχεια θα πρέπει να υποτιμηθεί κατά περίπου 50-60% προκειμένου ν' αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μέσω της μείωσης της αμοιβής της εργασίας.

Η άποψη αυτή είναι τελείως λανθασμένη και καταστροφική για τους ακόλουθους λόγους:

Πρώτον: με την εσωτερική υποτίμηση που εφαρμόζεται εδώ και περίπου τριάμισι χρόνια η αμοιβή της εργασίας έχει υποχωρήσει κατά 30 – 40% και μια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος κατά 50 – 60% θα οδηγούσε σε μια συνολική μείωση των εισοδημάτων κατά ένα ποσοστό που θα πλησίαζε το 85%. Μια τόσο μεγάλη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών θα δημιουργούσε τεράστια κοινωνική πίεση για αύξηση μισθών και συντάξεων που με τη σειρά της θα προκαλούσε ένα σπιράλ ανεξέλεγκτων πληθωριστικών πιέσεων.

Δεύτερον: Για να μπορεί μια χώρα να επωφεληθεί από τη μείωση του μισθολογικού κόστους, μέσω υποτίμησης, πρέπει να έχει μια ικανή παραγωγική βάση με επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας, κάτι τέτοιο όμως δεν υφίσταται σε αξιόλογη έκταση στην ελληνική οικονομία. Οι επιχειρήσεις αυτές, όσες επιβίωσαν, έχουν μεταναστεύσει είτε στη Βουλγαρία είτε σε χώρες της Άπω Ανατολής.

Τρίτον: Μια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος κατά 50-60% θα είχε σοβαρές επιπτώσεις στις εξαγωγές της χώρας, αφού αυτές εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από εισαγόμενη ενέργεια (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), από εισαγόμενες πρώτες ύλες και από εισαγόμενο κεφαλαιουχικό εξοπλισμό (μηχανήματα). Για το λόγο αυτό όποιες υποτιμήσεις έγιναν στο παρελθόν, πριν την εισαγωγή του ευρώ, είχαν μικρά και βραχύβια αποτελέσματα και ύστερα από ένα χρονικό διάστημα απαιτείτο μια νέα υποτίμηση.

Τέταρτον: Η αναγγελία υποτίμησης του εθνικού νομίσματος τρομοκρατεί τους πολίτες, δικαιώνει τις μνημονιακές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου και στερεί από τις λαϊκές-πατριωτικές δυνάμεις την πιθανότητα ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται υποτίμηση της Νέας Δραχμής προκειμένου οι μισθοί να φτάσουν στα επίπεδα της Βουλγαρίας ή και πιο κάτω, χρειάζεται επενδύσεις για να αναπτυχθεί ως αγροτο-βιομηχανική χώρα.

ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ

Προκειμένου να μην υπάρχει καμιά ανησυχία στους πολίτες για υποτίμηση της Νέας Δραχμής, όλες οι καταθέσεις, ιδιωτών και επιχειρήσεων θα παραμείνουν σε ευρώ και θα αποτελούν καταθέσεις σε συνάλλαγμα. Οι συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας, μετά από μια μικρή μεταβατική περίοδο, μέχρι δηλαδή να κυκλοφορήσουν τα νέα χαρτονομίσματα, θα γίνονται μόνο σε Νέες Δραχμές. Η πληρωμή μισθών και συντάξεων, η αγορά αγαθών και υπηρεσιών, η αποπληρωμή των δανείων και οι αγοραπωλησίες ακινήτων θα γίνονται μόνο σε Νέες Δραχμές στην ισοτιμία ένα προς ένα (π.χ. μισθός 1.000 € γίνεται 1.000 Νέων Δραχμών, δάνειο 100.000 € γίνεται 100.000 Νέων Δραχμών κλπ.)

Όλα τα παραπάνω αποτελούν βασικά σημεία ενός εθνικού σχεδίου για την απαλλαγή της Ελλάδας από τη μέγκενη του ευρω-μάρκου και την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας. Ενός εθνικού σχεδίου για τη σωτηρία του λαού και του έθνους.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 12/12/2013.
Ο Νίκος Ιγγλέσης εξέδωσε πρόσφατα στις εκδόσεις Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο βιβλίο με τίτλο: «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ - Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩ-ΚΑΤΟΧΗ».

Διαβάστε περισσότερα

ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ ΤΟ 2013 ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Μοιάζει πραγματικά με παράσταση «θεάτρου του παραλόγου». Η κυβέρνηση Σαμαρά υποκρίνεται ότι είναι περιχαρής επειδή τον Οκτώβριο μάζεψε φόρους κοντά στους στόχους που είχε βάλει. Υποκρίνεται επίσης ότι αδιαφορεί και αποσιωπά το γεγονός ότι τον ίδιο μήνα, τον Οκτώβριο, αυξήθηκαν κατά 101.425 τα φυσικά πρόσωπα σε σχέση με τον Σεπτέμβριο που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Αυτές οι εκατό χιλιάδες νέοι ληξιπρόθεσμοι οφειλέτες πρόσθεσαν άλλα 400 εκατομμύρια ευρώ (381 για την ακρίβεια) στο ποσό που χρωστούν οι πολίτες ως φυσικά πρόσωπα στην Εφορία. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου υποκρίνεται ότι σφυρίζει αδιάφορα για το γεγονός πως μέσα στους πρώτους δέκα μήνες του 2013, από τον Ιανουάριο έως τον Οκτώβριο, τα φυσικά και νομικά πρόσωπα (δηλαδή οι φορολογούμενοι πολίτες και οι επιχειρήσεις) που έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο αυξήθηκαν κατά... μισό εκατομμύριο ανθρώπους! Οι 487.686 νέοι ληξιπρόθεσμοι οφειλέτες πρόσθεσαν μάλιστα άλλα 6,77 δισεκατομμύρια ευρώ στα χρέη των Ελλήνων προς την Εφορία μέσα στο δεκάμηνο αυτό, ανεβάζοντας το συνολικό χρέος των ιδιωτών και των επιχειρηματιών της χώρας μας στο νέο ύψος - ρεκόρ των 62,88 δισεκατομμυρίων ευρώ. Συνολικά, στις 31 Οκτωβρίου 2013 τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που είχαν ληξιπρόθεσμες οφειλές στο Δημόσιο ανήλθαν στο πρωτοφανές ύψος των 3.183.477 από 2.696.729 που ήταν στις 31 Δεκεμβρίου του 2012. Από αυτά τα 3,2 εκατομμύρια οφειλετών (πρακτικά δηλαδή όλων σχεδόν των Ελλήνων!) τα 2.695.791 ήταν φυσικά πρόσωπα και οι 487.686 επιχειρήσεις, εταιρείες και λοιπά νομικά πρόσωπα. Το πρώτο που παρατηρεί κανείς μελετώντας τα στοιχεία αυτά είναι πως τα 2,7 εκατομμύρια ιδιωτών χρωστούν στην Εφορία τα... μισά λεφτά από όσα χρωστούν το μισό εκατομμύριο επιχειρήσεις!
Συγκεκριμένα, τα φυσικά πρόσωπα χρωστούν 22,98 δισ. ευρώ, ενώ τα νομικά πρόσωπα χρωστούν 39,89 δισεκατομμύρια. Κάθε επιχείρηση δηλαδή χρωστάει κατά μέσον όρο το δεκαπλάσιο ποσό στην Εφορία από τον κάθε απλό φορολογούμενο πολίτη - 8.525 ευρώ χρωστάει κατά μέσον όρο το κάθε φυσικό πρόσωπο και 82.000 ευρώ το κάθε νομικό πρόσωπο! Οι αριθμοί αυτοί προκαλούν σοκ. Υπάρχει άραγε κανένας σοβαρός άνθρωπος που να μπορεί να υποστηρίξει, έστω και αν μιλάμε για μέσους όρους, ότι υπάρχουν σήμερα πολλοί Ελληνες ιδιώτες από αυτά τα 2,7 εκατομμύρια άτομα που να είναι σε θέση να πληρώσουν χρέη... 8.000 ευρώ στην Εφορία; Σχεδόν κανένας, είναι φυσικά η απάντηση. Υπάρχουν πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που να μπορούν να πληρώσουν στην Εφορία σήμερα ογδόντα χιλιάρικα; Εδώ δεν έχουν να πληρώσουν πολλές από αυτές το ηλεκτρικό ρεύμα στη ΔΕΗ! Υπάρχει και μια δεύτερη παρατήρηση, πολύ πιο ανησυχητική αναφορικά με το προς τα πού βαδίζει η ελληνική οικονομία.
Μπορούμε να καταλάβουμε μια ανακούφιση της κυβέρνησης για το γεγονός ότι τα φυσικά πρόσωπα με ληξιπρόθεσμες οφειλές αυξήθηκαν από τα 2.548.071 άτομα που ήταν στις 31 Δεκεμβρίου 2012 στα 2.695.791 άτομα στις 31 Οκτωβρίου 2013. Αυξήθηκαν δηλαδή κατά 147.720 άτομα, ποσοστό 5,8%. Αυτό γεννά την ελπίδα ότι κοντεύουμε στον πάτο του πηγαδιού, αφού μειώνεται ο ρυθμός αύξησης των φυσικών προσώπων που δεν έχουν πλέον εισοδήματα για να πληρώσουν τους υπέρογκους φόρους.
Το αντίστροφο συναίσθημα όμως, κυριολεκτικά του πανικού, γεννιέται μόλις παρατηρήσει κανείς τι γίνεται στον κόσμο των νομικών προσώπων, των εταιρειών και των επιχειρήσεων. Ληξιπρόθεσμες οφειλές είχαν 148.658 επιχειρήσεις στις 31 Δεκεμβρίου του 2012. Δέκα όμως μήνες αργότερα, στις 31 Οκτωβρίου 2013, τα νομικά πρόσωπα με ληξιπρόθεσμα χρέη είχαν εκτοξευθεί στον συγκριτικά τρομακτικό αριθμό των 487.686!!! Μέσα στους πρώτους δέκα μήνες του 2013 οι 150.000 επιχειρήσεις με ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο έγιναν μισό εκατομμύριο! Αυξήθηκαν κατά 339.028 - ποσοστό... 228%!!! Το συμπέρασμα είναι εξόφθαλμο, αλλά ανατριχιαστικό, γι' αυτό και κανένας δεν τολμάει να το ομολογήσει ανοιχτά ή να το γράψει: αφού η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ εξόντωσε τα εισοδήματα εκατομμυρίων Ελλήνων μέσω του ανελέητου φορολογικού τους «γδαρσίματος», τώρα καταρρέουν και οι ελληνικές επιχειρήσεις που δεν έχουν πλέον πελάτες για να πουλήσουν τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους! Αυτό κάνει το μέλλον πολύ πιο ζοφερό από τα φληναφήματα της κυβέρνησης περί... «ανάπτυξης».
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Χρυσή Αυγή: Ναζιστική «λεβεντιά»

Ο χρυσαυγίτης βουλευτής «Καιάδας» λέει ότι το κόμμα του δεν είναι ναζιστικό και για να αποδείξει την «δημοκρατική» καταγωγή του ιδίου καθώς και της ναζιστικής συμμορίας του δήλωσε ότι προέρχεται από μια οικογένεια που ο παππούς του πήγαινε τη δεκαετία του ’60 και αγόραζε τον «Ριζοσπάστη» από το περίπτερο… Μόνο που ο «Ριζοσπάστης», τη δεκαετία του ’60 (και του ’50, και τη μισή δεκαετία του ’70) δεν κυκλοφορούσε στα περίπτερα. Ήταν παράνομος…

 Αριστερά: Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 132, Μάιος – Ιούνιος 2007) ξεχειλίζει από τη λατρεία της για το Χίτλερ και το ναζισμό. Δεξιά: Ο λατρεμένος της Χρυσής Αυγής, ο ναζί εγκληματίας Ρούντολφ Ες, «κοσμεί» το εξώφυλλό της (Ιούλιος 2006)…

Ο χρυσαυγίτης βουλευτής  Ηλιόπουλος  ισχυρίζεται πώς όταν έκανε το ναζιστικό τατουάζ στο χέρι του ήταν μικρός και «δεν ήξερε»… Αλλά τώρα που μεγάλωσε και «έμαθε» δεν φαίνεται να αγχώνεται και ιδιαίτερα.

Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 26, Μάιος 1987) αφιερώνει το εξώφυλλό της στον ηγέτη της Αδόλφο Χίτλερ. Στο άρθρο του με τίτλο «Χίτλερ για Χίλια Χρόνια», ο αρχηγός του Ηλιόπουλου, ο Μιχαλολιάκος, κάνει λόγο για τον «οραματιστή» της Νέας Ευρώπης», τον «εμψυχωτή και απόστολο της Επαναστάσεως του Αγκυλωτού Σταυρού»…

Ο χρυσαυγίτης βουλευτής Παναγιώταρος υποστήριξε ότι  οι εικόνες με τους χρυσαυγίτες σε ρόλο «Ες – Ες» και «Κου Κλουξ Κλαν» ήταν από αποκριάτικα πάρτι…

 «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 44, Απρίλιος 1989). Οι – αποκριάτικες – μάσκες πέφτουν, τα σχόλια περιττεύουν…

Τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, αυτά που χτυπάνε τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό πάνω στα αμφεταμινούχα τους μούσκουλα, πουλάνε το παραμύθι ότι η σβάστικα που καλύπτει τον ντοπαρισμένο τους εγκέφαλο είναι... αρχαιοελληνικό σύμβολο, και ουχί η σημαία των «Ες-Ες», η σημαία της Γκεστάπο, η σημαία του Χίτλερ, του φύρερ τους.

 «Χρυσή Αυγή» Ιούλιος 1991. Και οι σημαίες τους, και οι στολές τους και το «μέλλον» του σαλπιστή τους, είναι απολύτως ευδιάκριτα…

Τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής ισχυρίζονται ότι ο ναζιστικός τους χαιρετισμός είναι άλλοτε ο χαιρετισμός των αρχαίων Σπαρτιατών και άλλοτε ο χαιρετισμός που αντάλλασαν οι Έλληνες μαχητές κατά του φασισμού στα βουνά το ’40!

Ιδού ποια είναι η σχέση τους με τον αγώνα του ελληνικού λαού πάνω στα βουνά εναντίον του φασισμού:  Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 39, Οκτώβριος 1988) αφιερώνει το εξώφυλλό της στον «πατριώτη» Τσολάκογλου. Ο κατοχικός «πρωθυπουργός» των ναζί εξυμνείται από τη «Χρυσή Αυγή» σαν ο «Στρατηγός (που) προσπάθησε για μια Έντιμη Ειρήνη»...

Τόσο «περήφανοι» είναι για την ιδεολογία τους. Είναι ναζί, αλλά καμώνονται τους... Σπαρτιάτες. Είναι ναζί, αλλά προσπαθούν να καλύψουν τη μαύρη ταγματασφαλίτικη στολή τους με... χλαμύδα. Είναι ναζί. Κι αυτοί και τα ινδάλματά τους.

 Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 16, Σεπτέμβριος 1987) κυκλοφορεί και πάλι με εξώφυλλο τον υπαρχηγό του Χίτλερ, τον…  «σπαρτιάτη» (!) Ρούντολφ Ες, τον οποίο και εξυμνεί: «Αθάνατος»...

Είναι ναζί. Και γι' αυτό ψάχνουν κρυψώνα στην ίδια την αμορφωσιά τους. Τι κάνουν; Κρύβονται! Μέσα στη σαπίλα του συστήματος που τους γέννησε και τους τρέφει, έχουν τους πρόθυμους του «αντισυστημικού» τάχα «λάιφ στάιλ», που τους βάζουν να διαδίδουν την αμορφωσιά (τους) στην κοινωνία, μην και καταλάβει ο κόσμος το ποιόν τους.

Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, ο Παππάς. Και δεν είναι… σε αποκριάτικο πάρτι.

Είναι ναζί.  Και για αυτό το μόρφωμά τους είναι εγκληματικό. Επειδή είναι ναζιστικό. Είναι ναζί. Σαν αυτούς που έριξαν την ανθρωπότητα στον όλεθρο. Σαν αυτούς που προκάλεσαν 50 εκατομμύρια θύματα. Σαν αυτούς που έφτιαξαν τα Αουσβιτς και τα Νταχάου. Ιδού σε τι πιστεύουν:

 

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νοιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί (...) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!» (Από το άρθρο του Μιχαλολιάκου για τον Χίτλερ ,«Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)...

Είναι ναζί. Είναι, δηλαδή, τόσο «πατριώτες» όσο αυτοί που ορκίζονται πίστη στους δολοφόνους των Καλαβρύτων, του Διστόμου, της Κοκκινιάς, της Καλογρέζας, της Καισαριανής, της Βιάννου. Ιδού το όραμά τους:

Μόλις πριν δυο χρόνια, στο έντυπο της «Χρυσής Αυγής», στις 20/4/2011, ο Κασιδιάρης, με το ίδιο χέρι πάνω στο οποίο έχει φιλοτεχνήσει τη σβάστικα,  έγραφε για το «ανανεωτικό» και «πνευματικό» κίνημα του ναζισμού: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…).

Αλήθεια, πόση ανοησία μπορούν να κρύψουν πίσω από το δάχτυλό τους όσοι παριστάνουν ότι «δεν ξέρουν» τι είναι η Χρυσή Αυγή; Αλήθεια ποιος μπορεί να μη βλέπει πόση «λεβεντιά» υπάρχει πίσω από την τακτική των χρυσαυγιτών να αποκηρύσσουν υποκριτικά τον ίδιο τον εαυτό τους;

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΓΚΟΥΤΖΑΝΗ*

«Αν πιστεύει κανείς ότι θα μας χρηματοδοτούν για να κάνουμε σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς, δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα έξυπνο ...Τι θα λέμε; Για Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος; Να πάμε και σε Πλανητική! Εμείς μεθαύριο θα πρέπει να πάρουμε μέτρα. Τι θα κάνουμε δηλαδή; Ή θα προχωρήσουμε μπροστά σε σύγκρουση για να προκαλέσουμε ντόμινο ή θα περιμένουμε πότε θα γίνει η Διάσκεψη».

Είναι απόσπασμα από την τοποθέτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ η οποία δεν άρεσε στον κ. Παπαδημούλη ή στον κ. Μηλιό που βγήκαν στα ραδιόφωνα για να πουν ότι ο κ. Λαφαζάνης εκφράζει την άποψη της μειοψηφίας.

Μόνο που ο κ. Λαφαζάνης είπε αυτό που πλέον θα έπρεπε να αποτελεί κοινό τόπο και βάση και οποιαδήποτε συζήτηση. Ότι στην ΕΕ δεν υπάρχει περιθώριο καλοπροαίρετης διαπραγμάτευσης. Το ένιωσε ο κ. Παπανδρέου όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Σαρκοζί. Τέτοιες ψευδαισθήσεις είχε και ο νυν πρωθυπουργός και στην πορεία υποχρεώθηκε να γίνει ο πιο ακραίος εφαρμοστής του Μνημονίου το οποίο κατήγγειλε. Στην ΕΕ επιβάλλει την δική της εθνική πολιτική η Γερμανία που συμπίπτει με τις επιλογές της διεθνούς του Χρήματος και η πολιτική τους δεν θα αλλάξει επειδή μία ομάδα πολιτισμένων αριστερών με καλά αισθήματα για τον κόσμο θα πει στον κ. Σόιμπλε ότι δεν είναι και τόσο ανθρωπιστικό να επιβάλλει λιτότητα. Αν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν διαπραγμάτευση εντός του πλαισίου των εταίρων και δανειστών δεν είναι μόνο αφελείς είναι επικίνδυνοι. Ας ρωτήσουν τον κ. Σαμαρά τί έχει υποφέρει από την πρώτη συνάντηση με τους Γερμανούς που υποχρεώθηκε να πει “ουδείς αναμάρτητος” κι ας μην το πίστευε ως την τελευταία του επίσκεψη στο Βερολίνο όπου προσφέρθηκε -αφελώς- να γίνει η αιχμή του δόρατος του γερμανικού success story της λιτότητας στην Ευρώπη μήπως γλιτώσει μαζί και την χώρα του.

Ο κ. Παπαδημούλης μπορεί να νομίζει ότι θέλει, ο κ. Αλέξης Τσίπρας όμως όσο κι να κάνει ελιγμούς για να γίνει αποδεκτός από διεθνείς κύκλους ή για να διευρύνει το ακροατήριό του στην ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να έχει διαφορετική άποψη από τον κ. Λαφαζάνη. Φυσικά και θέλει και θα προσπαθήσει να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ αλλά είναι υποχρεωμένος να προετοιμαστεί και για την ρήξη. Δεν μπορεί να δεχθεί να γίνει ο διάδοχος των Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά εφαρμόζοντας την πολιτική τους. Αν πάλι νομίζει κανείς ότι εντός του πλαισίου που βάζει το μνημόνιο μπορεί να διατηρεί την αριστερή του ατζέντα ας ρωτήσει τον κ. Φώτη Κουβέλη που ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις και έφυγε τρέχοντας -και δεν είναι και η πιο σκληρή Αριστερά ο κ. Κουβέλης.

*Πηγή: «Πρώτο Θέμα» (11/12/13)

Διαβάστε περισσότερα

11 Δεκέμβρη 1964: Ο Τσε Γκεβάρα στα Ηνωμένα Έθνη (Ομιλία & Βίντεο)

Ήταν 11 Δεκέμβρη 1964 όταν ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, εκπροσωπώντας την επαναστατική κυβέρνηση της Κούβας, μίλησε στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών.

Η ομιλία αυτή του Τσε, μνημείο αντι-ιμπεριαλιστικού λόγου και υπεράσπισης των λαών που μάχονται για την ελευθερία τους, έγινε χωρίς την παρουσία του εκπροσώπου των ΗΠΑ (Αντλάϊ Στίβενσον) στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης. Άλλωστε είχαν προηγηθεί οι εχθρικές προσπάθειες της Ουάσινγκτον ενάντια στην Κούβα, η κρίση των πυραύλων, η απόβαση του Κόλπου των Χοίρων και η επιβολή του απάνθρωπου οικονομικού αποκλεισμού εκ μέρους της κυβέρνησης Κένεντι.

Ο Τσε, υπουργός βιομηχανίας τότε, ήταν ξεκάθαρος από την αρχή: “Η Κούβα προσέρχεται”, σημείωνε ο Γκεβάρα στην αρχή της ομιλίας του, “για να διευκρινήσει τη θέση της πάνω στα πιο σημαντικά απο τα επίμαχα θέματα (σημεία). Και θα το κάνει με όλη την συναίσθηση της ευθύνης που επιβάλλει η χρησιμοποίηση αυτού του βήματος. Ταυτόχρονα όμως θα ανταποκριθεί στο αναπότρεπτο καθήκον να μιλήσει με διαύγεια και ειλικρίνεια”.

Σε αυτές τις γραμμές αποτυπώνονταν οι πραγματικές προθέσεις της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας – να καταγγείλει το διεθνή και αμερικανικό ιμπεριαλισμό, να στηρίξει δημόσια τους καταπιεσμένους λαούς και να παρακινήσει τα Ηνωμένα Έθνη να πάρουν θέση, να δράσουν προς όφελος της ειρήνης και της ελευθερίας. Όσο όμως σεβασμό απέδωσε ο Τσε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, άλλο τόσο καυστικός ήταν απέναντι στην γνωστή τακτική του οργανισμού να “νίπτει τας χείρας του” μπροστά στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Σε μια αποστροφή του λόγου του κατήγγειλε την προσπάθεια του ιμπεριαλισμού να “μετατρέψει τη Γενική Συνέλευση σε άσκοπο διαγωνισμό ρητορικής”. Γι’ αυτο ο Γκεβάρα μπήκε στην ουσία της υπόθεσης.

Ντυμένος όχι με το τυπικό κοστούμι της διπλωματίας αλλά με την στρατιωτική του στολή, ο Τσε αναφέρθηκε στις προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους να δυναμιτίσουν τη διεθνή ειρήνη. Έκανε λόγο για την ανάγκη να υπάρξουν ειρηνικές σχέσεις όχι μόνο μεταξύ των ισχυρών κρατών, αλλά κυρίως μεταξύ των ισχυρών και των αδυνάτων, μεταξύ εθνών με διαφορετικό οικονομικο-πολιτικό σύστημα. Όχι όμως και μεταξύ εκμεταλλευτών και θυμάτων. Σε έναν καταιγισμό κατηγοριών κατά της επεμβατικής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ο Τσε Γκεβάρα χρησιμοποίησε πλήθος απτών παραδειγμάτων που επιβεβαίωναν στο ακέραιο τους ισχυρισμούς του: Από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη νοτιοανατολική Ασία (Καμπότζη, Λάος, Βιετνάμ) στην Κύπρο και από το αιματηρό παράδειγμα του Κονγκό στην ταλαιπωρημένη απ’ την επιθετικότητα της Ουάσινγκτον Λατινική Αμερική.

Από το βήμα του ΟΗΕ, ο Γκεβάρα έκανε σαφές το ζήτημα της αλληλεγγύης που πρέπει να διέπει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ενάντια στην απειλή του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού. Μιλώντας μέσα στο πλαίσιο της διπλωματικής ορολογίας αλλά χωρίς να αποκρύβει ούτε χιλιοστό της αλήθειας, ο Τσε παρέθεσε την ωμή παραβίαση της ειρήνης από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Κάτι που οι σοσιαλιστικές χώρες αλλά και όλοι οι λαοί που πολεμούν για την απελευθέρωση, την πολιτική και οικονομική χειραφέτηση τους δεν θα έπρεπε να δεχθούν με κανέναν τρόπο.

“Θέλουμε να οικοδομήσουμε τον σοσιαλισμό. Έχουμε κυρηχτεί αλληλέγγυοι μ’ εκείνους που αγωνίζονται για την ειρήνη, πήραμε θέση – μολονότι είμαστε μαρξιστές-λενινιστές – στο πλευρό των αδέσμευτων χωρών*, γιατί και οι αδέσμευτοι αγωνίζονται όπως και μεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θέλουμε την ειρήνη. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ζωή για το λαό μας. Και γι’ αυτό το λόγο αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να απαντήσουμε στις προκλήσεις που μας κάνουν οι γιάνκηδες”.

Μιλώντας εξ’ ονόματος του λαού και της κυβέρνησης της Κούβας, ο Τσε Γκεβάρα επισήμανε τις προσπάθειες της επαναστατικής κυβέρνησης του νησιού για ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της Καραϊβικής. Παρέθεσε ένα προς ένα πέντε σημεία που η Αβάνα είχε προτείνει στις ΗΠΑ ως μορατόριουμ για την δημιουργία κλίματος ειρήνης και ασφάλειας. Καμία πρόταση της Κούβας δεν έγινε αποδεχτή από τις ΗΠΑ, οι οποίες όχι μόνο συνέχισαν τις πολεμικές προκλήσεις ενάντια στον κουβανικό λαό αλλά και διατήρησαν (μέχρι και σήμερα) το στρατιωτικό ορμητήριο-φυλακή του Γκουαντάναμο.

Η ομιλία του Γκεβάρα όμως δεν εστιάστηκε μόνο στην ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ, την ανάγκη για πυρηνικό αφοπλισμό, ούτε αποκλειστικά στην εκμετάλλευση των λαών της Λατινικής Αμερικής από το ξένο και ντόπιο Κεφάλαιο. Στην καρδιά του καπιταλισμού, στο κέντρο της Νέας Υόρκης, από του βήματος του ΟΗΕ, ο Γκεβάρα έστρεψε τα βέλη του προς το κοινωνικό απαρτχάιντ που επικρατούσε σε πολλές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα ρατσιστικό απαρτχάιντ που κατέτασε τους αφροαμερικανούς ως πολίτες ‘β κατηγορίας, στερούμενων βασικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Δήλωσε, ο Τσε, σε μια αποστροφή του λόγου του: “Οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στην αμερικάνικη ήπειρο στο όνομα των ελευθέρων θεσμών. Θα ‘ρθει μια μέρα που τούτη η Συνέλευση θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ωριμότητα και θα απαιτήσει τότε από τη βορειοαμερικάνικη κυβέρνηση εγγυήσεις για τη ζωή για τη ζωή του νέγρικου και του λατινοαμερικάνικου πληθυσμού, που ζει σ’αυτή τη χώρα και που στην πλειονότητα του είναι βορειοαμερικάνικος είτε λόγω καταγωγής είτε γιατί έκανε τις ΗΠΑ θετή πατρίδα του. Πως είναι δυνατό να παραστάνει το φρουρό της ελευθερίας εκείνος που σκοτώνει τα ίδια του τα παιδιά και καθημερινά τα ταπεινώνει για το χρώμα που έχει το δέρμα τους; Πως μπορεί να ποζάρει για φρουρός της ελευθερίας εκείνος που αφήνει ελεύθερους τους δολοφόνους των νέγρων και μάλιστα τους προστατεύει και τιμωρεί το νέγρικο πληθυσμό επειδή απαιτεί να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα του ως ελεύθερων ανθρώπων;”.

Εκεί, στην καρδιά του διεθνούς διπλωματικού συστήματος, ο αργεντίνος επανάστατης μίλησε και εκφράστηκε όχι μόνο εξ’ ονόματος της κουβανικούς κυβέρνησης που τυπικά εκπροσωπούσε. Εξέφρασε κυρίως τους καταφρονεμένους του κόσμου, τους λαούς που καταδυναστεύονταν από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και που αλληλοσφαγιάζονταν από εμφύλιες συγκρούσεις τις οποίες το μεγάλο κεφάλαιο είχε προκαλέσει στις χώρες τους. “Η Ιστορία”, είπε ο Γκεβάρα λίγο πριν το κλείσιμο της ομιλίας του, “θα υποχρεωθεί τώρα να πάρει υπ’ όψιν της τους φτωχούς της Αμερικής, τους καταληστεμένους και καταφρονεμένους που αποφάσισαν στο εξής να γράφουν μόνοι τους την ιστορία τους”.

(* Κίνημα των Αδεσμεύτων: Διακρατική οργάνωση χωρών που δεν επιθυμούσαν να τεθούν άμεσα με το μέρος κανενός εκ των δύο κυρίαρχων “στρατοπέδων” του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Ιδρύθηκε το 1961 στο Βελιγράδι).

Δύο απόπειρες δολοφονίας.

Η παρουσία του Κομαντάντε Γκεβάρα στη Νέα Υόρκη είχε προκαλέσει την αντίδραση κουβανικών αντεπαναστατικών δυνάμεων. Δύο τρομοκρατικές ενέργειες, με προφανή σκοπό τη δολοφονία του Τσε, έλαβαν χώρα την 11η Δεκέμβρη 1964 στο Μανχάταν της αμερικανικής μεγαλούπολης. Η πρώτη ήταν η εκτόξευση ρουκέτας από μπαζούκας προς το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών την ώρα που ο Γκεβάρα ήταν στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης. Σύμφωνα με τις τοπικές αρχές, το βλήμα είχε εκτοξευθεί από την περιοχή Κουϊνς της ανατολικής όχθης και έπεσε στη θάλασσα, 200 περίπου μέτρα πριν τις ακτές του Μανχάταν. Ποτέ δεν διευκρινίστηκε ποιός εκτόξευσε τη ρουκέτα από το μπαζούκας που, σύμφωνα με τις έρευνες της αστυνομίας, ήταν ιδιοκτησίας του στρατού των ΗΠΑ.

Την ίδια ώρα που στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης ο Τσε Γκεβάρα κατηγορούσε τον αμερικάνικο και διεθνή ιμπεριαλισμό, στην είσοδο του κτιρίου του ΟΗΕ ομάδες αντεπαναστατών, κουβανών και αμερικανών, διαδήλωναν με πλακάτ και σημαίες. Η αστυνομία της Νέας Υόρκης είχε συλλάβει μάλιστα μια ισπανόφωνη γυναίκα, ονόματι Μόλι Γκονζάλες, η οποία κατευθύνονταν προς το κτίριο του ΟΗΕ κρατώντας μαχαίρι. Σκοπός της, όπως η ίδια δήλωσε αργότερα, ήταν να χτυπήσει τον Γκεβάρα όταν αυτός θα έβγαινε απ’ την είσοδο του κτιριακού συγκροτήματος.

Ολόκληρη η ομιλία του Τσε στη Γ.Σ. του ΟΗΕ και η δευτερολογία του-απάντηση στις αιτιάσεις των πρέσβεων λατινοαμερικάνικων χωρών. [PDF]

Φωτογραφικό υλικό από την παρουσία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Διαβάστε περισσότερα

Ωδή στα ΜΑΤ…

Άνδρες των ιταλικών ΜΑΤ ενώνονται με τους διαδηλωτές:

 

Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Αλλά πολλές φορές χίλιες λέξεις είναι δύσκολο να περιγράψουν μια εικόνα. Χτες μια ωραία εικόνα έκανε το γύρο του κόσμου: Ήταν η εικόνα ομάδας ανδρών των ΜΑΤ να βγάζουν τα κράνη τους, να κατεβάζουν τα κλομπ και να ενώνονται με διαδηλωτές στην Ιταλία.

Προσοχή! Το τι κρύβεται πίσω από το «Κίνημα των Δίκρανων» στην Ιταλία είναι στην καλύτερη περίπτωση συγκεχυμένο και στην χειρότερη είναι ήδη διαπιστωμένο ότι σε μεγάλο βαθμό έχει παρεισφρήσει στο εσωτερικό του ο εκεί «χρυσαυγιτισμός» της «Forza Nuova». Το λέμε για να σημειώσουμε ότι οι διαδηλώσεις είναι ένα πράγμα. Το που κατευθύνονται  αυτοί που διαδηλώνουν είναι ένα άλλο πράγμα. Και η φασιστική πορεία στη Ρώμη του Μουσολίνι, διαδήλωση ήταν…

Η απηνής λιτότητα και η απανθρωπιά της πολιτικής που βγάζει τους ανθρώπους στο δρόμο είναι δεδομένη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δεδομένη είναι η δυσαρέσκεια και η οργή των ανθρώπων. Αλλά στις συνθήκες που διανύουμε, η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται πολλαπλώς. Άλλοτε ως το τρομολαγνικό χαρτί του ίδιου του συστήματος, που αν και ευθύνεται για την κρίση, εκβιάζει τα θύματά του «καθίστε ήσυχα μην πάθετε χειρότερα ». Άλλοτε  ως αναισθητικό για να παραλύσει τα αντανακλαστικά τους. Κι άλλοτε για να επιδοτηθεί ο πολιτικός παραλογισμός στο όνομα του «ορθολογισμού». Οι εργαζόμενοι βιώνουν την κρίση και ως θύματα, αλλά και ως παθητικοί θεατές ενός θρίλερ που, ενώ το έχουν ξαναδεί, εντούτοις τους κρατά εγκλωβισμένους στα όρια που έχουν σκηνοθετήσει οι υπαίτιοι της κρίσης. Άλλωστε δεν είναι ιστορικά πρωτοφανές: Έχει αποδειχτεί ήδη από τον Μεσοπόλεμο ότι η κρίση δεν φέρνει ριζοσπαστικοποίηση. Πολλές φορές τα κοινωνικά στραπάτσα φέρνουν απογοήτευση, κατάθλιψη, μοιρολατρία και ξεστράτισμα της οργής.

Είναι πολιτικό ζήτημα, επομένως, που έχει να κάνει πια με την ικανότητα των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα της απελευθέρωσης των λαών από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της κρίσης να χειραφετηθεί αυτή η οργή. Να χειραφετηθεί δεν σημαίνει να «καπελωθεί», σημαίνει να μην αφεθεί να χειραγωγηθεί στην κατεύθυνση μιας  «λύσης» που οδηγεί ακόμα βαθύτερα στη ζούγκλα και την απανθρωπιά.

Είναι εύκολο να γίνει αυτό; Όχι. «Όταν η ιστορία κάνει μια απότομη στροφή, συμβαίνει πολύ συχνά, ακόμη και τα πρωτοπόρα κόμματα να μην μπορούν για ένα λίγο-πολύ μακρόχρονο διάστημα να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση, επαναλαμβάνουν τα συνθήματα που χτες ήταν σωστά, μα σήμερα έχουν χάσει κάθε νόημα, έχουν χάσει το νόημά τους τόσο ‘’ξαφνικά’’ όσο ‘’ξαφνική’’ ήταν η απότομη στροφή της ιστορίας» προειδοποιούσε ο Λένιν την παραμονή, μάλιστα, της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αρκετά χρόνια νωρίτερα δε (σσ: πολύ νωρίτερα από τον κύριο Σαμαρά που «νομιμοποίησε» - ευχαριστούμε - την αποκοτιά μας να μιλάμε και γράφουμε για επανάσταση αφού πλέον  άρχισε και ο ίδιος να χρησιμοποιεί στις ομιλίες τον όρο «επανάσταση»!), ο Λένιν διαπίστωνε: «Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης. Όχι η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατικών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της. Τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Με τούτα και με εκείνα επιστρέφουμε στα λόγια του Ισπανού φιλοσόφου, του Ντανιέλ Ινεράριτι στην «El Paίs», που διατυπώθηκαν κατά την έναρξη του «κινήματος των πλατειών» και δεν προσέχτηκαν όσο έπρεπε: «Η αγανάκτηση  - έλεγε - παύει να είναι ένα ανώδυνο αστείο που είναι ανίκανο να αλλάξει αφόρητες καταστάσεις, όταν συνοδεύεται από µία λογική ανάλυση του “γιατί”, όταν εντοπίζει ξεκάθαρα τα προβλήματα αντί να αρκείται να ξεφωνίζει τους ενόχους και όταν προτείνει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης».

Εν κατακλείδι: Η εικόνα των ιταλικών ΜΑΤ να ενώνονται με τους διαδηλωτές είναι μια όμορφη εικόνα. Που δείχνει τις δυνατότητες. Πόσο μάλλον που θυμίζει κι εκείνους τους στίχους του Μπρεχτ: «Στρατηγέ, το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα/ Θερίζει δάση ολόκληρα,/ κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ χρειάζεται οδηγό./ Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο./ Πετάει πιο γρήγορα απ' τον άνεμο,/ κι απ' τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ χρειάζεται πιλότο./ Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ./ Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ Ξέρει να σκέφτεται».

Η εικόνα των ιταλικών ΜΑΤ να ενώνονται με τους διαδηλωτές είναι μια όμορφη εικόνα. Αρκεί, όμως, να μην ξεχνάμε: η πραγματική ζωή δεν είναι μια στατική εικόνα. Είναι μια διαρκής κίνηση. Που η αξία και η σημασία των εικόνων της προσδιορίζονται, τελικά, από την κατεύθυνσή της.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οι φωτογραφίες μιας μέρας

Φωτογραφία πρώτη: Από την πρώτη σελίδα της Frankfurter Allgemeine. Τετράστηλη στο εξάστηλο. Δεν δείχνει τίποτα. Σαν από χαρτί πολαρόιντ που πήρε φως. Μόνον κάτι γράμματα θολά, σαν ξεφτισμένη λεζάντα, μιλούν και λένε: «Η ελληνική οικονομία σε απελπιστική κατάσταση». Ημερομηνία έκδοσης φύλλου: 6-12-2013. Πότε πρόλαβαν να θολώσουν τα γράμματα;..
Φωτογραφία δεύτερη: Τυπωμένη σε σαγρέ χαρτί, αγριεμένο απ’ το ζωντανό ρεπορτάζ. Του ανταποκριτή μας απ’ τον Ζόφο. Εικονίζει ένα μαγκάλι, στο οποίον η ΔΕΗ προσπαθεί να επανασυνδέσει το ηλεκτρικό ρεύμα.
Τω καιρώ εκείνω μπούκαρε ο δικός μας στον Ναό κι έκανε τους αργυραμοιβούς του αλατιού.
Φωτογραφία τρίτη: Δεν τραβήχτηκε ποτέ. Διότι φύλαξε ο Θεός τον κ. Τσίπρα, δεν πήγε στην κηδεία του Μαντέλα και έτσι δεν αντήλλαξε χειραψία με τον Ομπάμα, όπως ανερυθρίαστος έκαμε ο οπορτουνιστής Κάστρο.
Φωτογραφία τέταρτη: Αυτή τραβήχτηκε! Και είναι καλά φυλαγμένη στον κόρφο μας σαν φυλαχτό. Ο Μαντέλα κομμουνιστής. Ο Μαντέλα μέλος της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Νότιας Αφρικής. Ο Μαντέλα συγγραφέας του βιβλίου «Πώς Να Γίνεις Ενας Καλός Κομμουνιστής». Ο Μαντέλα, βαθύς ελληνιστής. Είναι αλήθεια ότι αυτή η φωτογραφία δεν τυπώθηκε σε πολλές εφημερίδες (αναμενόμενο στους καιρούς μας), όμως θα μείνει ανεξίτηλη στους βράχους της Αφρικής και στους ουρανούς του Κόσμου.
Φωτογραφία πέμπτη: Σε έξι επί εννιά φορμά, πανοραμίκ: Αναθεωρούν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα τους οι Σουηδοί. «Πιστέψαμε στα τυφλά πως τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία θα αποτελούσαν εγγύηση καλύτερης εκπαίδευσης» («Καθημερινή», 11-12-2013). Συνέβη το αντίθετο. Τα ιδιωτικά (το 25% των σχολείων πλέον) παραπαίουν κι επηρεάζουν προς την ίδια κατεύθυνση και τα δημόσια. Κυρίως ως προς τις επιδόσεις των μαθητών.
Σημειωτέον ότι τα εν λόγω ιδιωτικά σχολεία, πάντα στη Σουηδία, χρηματοδοτούνται από το κράτος, όπως επίσης επιδοτούνται για τα δίδακτρα οι γονείς που τα επιλέγουν.
Μήπως, αν τους στέλναμε τον Αδωνη να μάθει αρχαίες ελληνικές απολύσεις στους ταράνδους, θα εσώζετο η υπερβόρεια χώρα των ξανθών θεών και θεαινών;
Φωτογραφία έκτη: Ματέο Ρέντσι. Μπούστο και ανφάς. Ο Ιταλός Τόνυ Μπλαιρ. Φτυστός ο κ. Βούγιας! (Τι να γίνεται αυτή η ψυχή; Ελπίζω να μην τουρτουρίζει δίπλα από ένα μαγκάλι αγκαλιά με την πολιτική του μοναξιά. Σπαράζει η ψυχή μου στη σκέψη ότι ορισμένοι κεντροαριστεροί θα μπορούσαν κάποτε να απομείνουν μόνοι τους με τις αναμνήσεις τους -λόγου χάριν απ’ τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία- ξεχασμένοι απ’ τον ΔΟΛ, με τη ΔΕΗ να τους κόβει το ρεύμα...)
Ωπ! Τι φωτογραφία είναι αυτή; Ιταλικά ΜΑΤ αδελφώνονται με Ιταλούς διαδηλωτές στους δρόμους και διαδηλώνουν μαζί; Τα ύστερα του κόσμου...
Φωτογραφία έβδομη: Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απαγγέλλει ποίηση. Με πίεση. Τον παρεξηγήσαμε, αδέρφια! Διαβάσαμε τις δηλώσεις του κατά κυριολεξίαν, ενώ ο άνθρωπος μίλησε με τον οίστρο της αλληγορίας, εν παραβολαίς - ή μάλλον την ενόραση ενός δερβίση που φέρνει φούρλες γύρω απ’ το ερώτημα ώς πού φθάνει η Θράκη. Ως τη Βιέννη, όπου έφθασε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής για να ακούσει Μότσαρτ, ώς την Ακαμπα που πήγε η πολιτική Νταβούτογλου και γύρισε πολιτική Μάλτα γιοκ.
Τι είναι η Θράκη; μην είν’ οι κάμποι, τ’ άπαρτα ψηλά βουνά; μην είν’ οι μαντίλες -σου λέει ο Ερντογάν- μην είν’ η σαρία; Είν’ όλα αυτά και όλα τ’άλλα,
ώς τις στήλες του Ηρακλέους - Τούρκος κι ο Ηρακλής (όπως ο Ομηρος) που ανακάλυψε (ο Ηρακλής) την Αμερική τρεις χιλιάδες χρόνια πριν τον Κολόμβο (ο οποίος ήταν Ελληνας, ή μάλλον Ελ)...
Φωτογραφία όγδοη: τραβηγμένη από δαρμένον φωτορεπόρτερ: Ο κ. Κασιδιάρης να ρίχνει με Καλάσνικοφ τύπου ΑΚ-Γεωργαλάς που σκοτώνει μόνον μπεκάτσες. Κι αυτές, μόνον αν τα θέλει ο κώλος τους. Η φωτογραφία είναι μονταρισμένη, διότι πάνω στον έναν ώμο του Ελληνόψυχου Ελληνάρα φιγουράρει σε τατουάζ ένας αγκυλωτός σταυρός μεγέθους πιατέλας (για το ψητό του Πάγκαλου τις Κυριακές). Αυτός ο αγκυλωτός σταυρός βγάζει μάτι, για αυτό δεν τον βλέπει κανείς.
Αλλωστε, η σβάστικα δεν ήταν ναζιστικό σύμβολο, αλλά καλολογικό στοιχείο στις φουσκιές που ρίχνουν τα παχουλά αυτά μοσχαρόπαιδα, όταν δεν ρίχνουν μαχαιριές και τουφεκιές, όταν δεν αμολάνε κοτσάνες και ελληνικούρες, όταν δεν παραδίδουν μαθήματα ιστορίας στον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη και τον Λεωνίδα Διάκο της Σπάρτης. Γνωστόν Τσέτνικο κι Ουστάσι, συνεργάτη των Γερμανών και προδότη - με την καλή έννοια του καταδότη.
Φωτογραφία ένατη: Στιγμιαία. Τα περισσότερα των πραγμάτων κρατάνε κάποιες στιγμές. Λίγες μέρες μετά, το πυρακτωμένο μαγκάλι μπορεί να ξαναγίνει ψήφος για τη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να τη βολέψουμε και να αποφύγουμε το... μαγκάλι. Σκοτεινή φωτογραφία. Αρχαίο παλίμψηστο, κάτω απ’ τη μια επιφάνεια κρύβονται στην άλλη πανάρχαιοι φόβοι για
τη βροχή, τον κεραυνό, την αρκούδα, το δολερό σερπετό, πού πας χωρίς αιγίδα; πού πας χωρίς λίγο Διάβολο να του πουλήσεις την ψυχή σου για λίγη προστασία και μια-δυο συνετές επιθυμίες;
Ομως, αγαπητέ μου, εσύ ο τρίτος από δεξιά κι εγώ ο τέταρτος από αριστερά στη δεύτερη αράδα της μαθητικής μας φωτογραφίας, όταν αρκούμεθα σε λίγο φως αντί σε άπλετο, σε λίγη ζέστη κι άσε τους άλλους να κρυώνουν, μας τα παίρνουν κι αυτά...


email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

"Ποιητικός" οίστρος και φασιστικό παραλήρημα Σφακιανάκη (Βίντεο)

Τις ναζιστικές απόψεις του Νότη Σφακιανάκη τις οποίες δεν διστάζει να εκφράζει δημόσια και η οποίες τον έχουν κάνει «αγαπημένο παιδί» της Χρυσής Αυγής τις γνωρίζαμε. Εξάλου και πρόσφατα είχαμε αναρτήσει βίντεο που σχολίαζε δηλώσεις του, του τύπου «Ο Παπαδόπουλος την έβλαψε την Ελλάδα; Όχι» ή «Βεβαίως και δεν είναι φασίστες η Χρυσή Αυγή. Και έχουν κλείσει κάποιον μέσα που είναι αρχηγός πολιτικού κόμματος. Κανένα δικαίωμα δεν έχεις, ρε», και άλλες τέτοιες με παρόμοια φρασεολογία,

Αυτό που δεν γνωρίζαμε, και το μαθαίνουμε τώρα απ’ το βίντεο που παραθέτουμε –απ΄ το την εκπομπή «Ελληνοφρένεια», είναι ότι ο Σφακιανάκης είναι και «ποιητής» που απαγγέλλει όλο στόμφο τα δημιουργήματά του. Και αν αυτόν οι μετανάστες «ενοχλούν την αισθητική του», εμάς μας φέρνει εμετό ο παραληρηματικός φασιστικός λόγος του

Διαβάστε περισσότερα

Για τον Μαντέλα, η φυλακή λειτούργησε σαν καθαρτήριο. Του Ντέσμοντ Τούτου

Επί 27 χρόνια, δεν γνώριζα τον Νέλσον Μαντέλα (Nelson Mandela) παρά μόνον εξ ακοής. Τον είχα δει μια φορά μόνο, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν είχε έρθει στη σχολή δασκάλων όπου φοιτούσα, ως κριτής σε ένα διαγωνισμό αντιλογίας. Τον ξαναείδα το 1990.

  Όταν αποφυλακίστηκε, πολλοί φοβούνταν πως θα αποδεικνυόταν κατώτερος των προσδοκιών. Η σκέψη πως θα αποδεικνυόταν αντάξιος της φήμης του έμοιαζε πολύ ωραία για να είναι αληθινή. Σύμφωνα με μια φήμη που κυκλοφόρησε, πολλά στελέχη του «εθνικού αφρικανικού κογκρέσου» (ANC) διαβεβαίωναν πως ήταν πολύ χρησιμότερος μέσα στη φυλακή, από ότι έξω από αυτήν.

Αλλά όταν αφέθηκε ελεύθερος, συνέβη το πιο θαυμαστό πράγμα: την ίδια ώρα που πολλά μέλη της λευκής κοινότητας τον απαξίωναν ως τρομοκράτη, εκείνος προσπάθησε να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης τους. Οι πολιτικές του χειρονομίες αποδείχτηκαν πιο εύγλωττες από τις δηλώσεις του. Επί παραδείγματι, προσκάλεσε τιμητικά τους λευκούς δεσμοφύλακές του στην τελετή ορκωμοσίας του ως προέδρου, και ζήτησε να δειπνήσει με τον εισαγγελέα που τον είχε καταδικάσει στη δίκη της Ριβόνια.

Πόσο απίστευτης μεγαλοψυχίας ήταν οι κινήσεις αυτές! Στη δίκη του, ο συγκεκριμένος εισαγγελέας είχε επιδείξει υπερβάλλοντα ζήλο κι είχε ζητήσει να του επιβληθεί η θανατική ποινή! Ο Μαντέλα επίσης προσκάλεσε στην προεδρική κατοικία τις χήρες πολλών Αφρικάνερ πολιτικών. Η Μπέτσι Βερβόερντ (Betsie Verwoerd), που ο σύζυγός της Χέντρικ Βερβόερντ (HF Verwoerd) είχε δολοφονηθεί το 1966,δεν κατόρθωσε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση λόγω της κλονισμένης υγείας της. Ζούσε στον Οράνγιε, έναν λευκό θύλακα, όπου ζούσαν αποκλειστικά Αφρικάνερ. Ο Μαντέλα παράτησε τα πάντα και πήγε να πιει τσάι στο σπίτι της, σε εκείνο το μέρος!

Διακρινόταν από μια απίστευτη συμπάθεια για τους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στις πρώτες ελεύθερες εκλογές, φάνηκε πως ήταν έτοιμος να κάνει απίστευτες υποχωρήσεις. Ο φύλαρχος Μπουτελέζι (Buthelezi) ζητούσε όλο και περισσότερα και κάθε φορά ο Μαντίμπα (Madiba) έλεγε: ωραία, το δέχομαι. Αναστατωνόταν αν κάποιος στο ANC υπονοούσε πως το «ινκάθα» δεν ήταν αυθεντικό απελευθερωτικό κίνημα. Έφτασε στο σημείο να πει πως διατίθετο να εμπιστευθεί στον Μπουτελέζι ένα σημαντικό υπουργικό χαρτοφυλάκιο, παρόλο που δεν είχε συζητήσει καν αυτό το ενδεχόμενο με τους συνεργάτες του. Έκανε τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει πως η χώρα του θα απέφευγε ένα λουτρό αίματος.

Για τους Αφρικάνερ έλεγε: προσπαθήστε να καταλάβετε πώς νιώθουν. Επικοινώνησε μαζί τους ασπαζόμενος τις «αντιλόπες», την εθνική ομάδα ράγκμπι της Νοτίου Αφρικής, που πολλοί μαύροι ταύτιζαν με την εξουσία των Αφρικάνερ. Το ράγκμπι ήταν το άθλημα των λευκών, ιδίως των Αφρικάνερ. Το αριστοτεχνικό επικοινωνιακό χτύπημα του Μαντέλα στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου ήταν όταν εμφανίστηκε στο στίβο φορώντας τη φανέλα με την αντιλόπη. Κάθε άλλος πολιτικός ηγέτης θα ριψοκινδύνευε τη γελοιοποίηση κάνοντας κάτι παρόμοιο, αλλά εκείνος θριάμβευσε. Ολόκληρο το κατάμεστο στάδιο, που ήταν κατά 99% γεμάτο λευκούς, και μάλιστα Αφρικάνερ, ξέσπασε σε ζητωκραυγές: «Νέλσον! Νέλσον!». Ήταν απίστευτο. Αλλά και ποιος θα πίστευε πως οι παραγκουπόλεις των μαύρων θα πανηγύριζαν μια νίκη στο ράγκμπι;

Φυσικά, τον είδα κι οργισμένο. Μετά τη σφαγή του Μποϊπάτονγκ το 1992, στην οποία σκοτώθηκαν 42 άτομα, το ANC απεσύρθη από τις διαπραγματεύσεις κι ο ίδιος ήταν έξαλλος. Ισχυριζόταν πως οι μυστικές υπηρεσίες είχαν προειδοποιήσει τον (πρόεδρο) Φρέντερικ Ντε Κλερκ (FW de Klerk) πως κάτι σοβαρό θα συνέβαινε, και πως υπήρχε συμπαιγνία μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και του «ινκάθα». Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Ντε Κλερκ είχε πράγματι αγνοήσει εκείνες τις προειδοποιήσεις. Αλλά για τον Μαντίμπα ήταν σαφές πως για το καθεστώς οι ζωές των μαύρων δεν άξιζαν μια δεκάρα.

Μια άλλη φορά, μου αποκάλυψε πως όταν βρέθηκαν με τον Ντε Κλερκ στο Όσλο για την απονομή του βραβείου Νόμπελ ειρήνης, συνέβη κάτι που επίσης του προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση: την ώρα που μια χορωδία έψελνε το «νικόζι σικελέλ ι 'Αφρικα» τον ύμνο του αγώνα κατρά του απαρτχάιντ, ο Ντε Κλερκ φλυαρούσε ακατάπαυστα με τη γυναίκα του: δεν έδειξαν το παραμικρό ίχνος σεβασμού.

Αλλά η οργή του δεν ξεπέρασε ποτέ την υπομονή ή τη συγχωρητικότητά του. Ο κόσμος λέει, κοίτα πόσα πέτυχε τα χρόνια που κυβέρνηση! Tι απίστευτη σπατάλη εκείνα τα 27 χρόνια που έμεινε στη φυλακή! Εγώ θεωρώ πως η φυλάκισή του ήταν αναγκαία, διότι όταν φυλακίστηκε ήταν γεμάτος οργή.Ήταν ακόμα σχετικά νέος και μόλις είχε υποστεί μια κακοδικία. Δεν ήταν ακόμα ηγέτης, έτοιμος να συγχωρέσει: ήταν ο πολέμαρχος του ένοπλου βραχίονα του κόμματος, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να καταφύγει στη βία.

Η παραμονή του στη φυλακή ήταν κρίσιμη:  φυσικά, οι ταλαιπωρίες γεμίζουν πικρία μερικούς ανθρώπους, αλλά εξευγενίζουν τους περισσότερους. Η φυλακή έγινε καθαρτήριο, που εξάγνισε τα πάντα μέσα του. Κανείς δεν μπορούσε να του πει:  «μιλάς εκ του ασφαλούς για την ανάγκη συγχώρεσης, αλλά εσύ δεν υπέφερες. Τι ξέρεις εσύ από βάσανα;». Είκοσι επτά χρόνια στη φυλακή του είχαν δώσει τη δυνατότητα να πει: ας προσπαθήσουμε να συγχωρέσουμε.

Ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα της ζωής του ήταν όσα συνέβησαν στη σχέση του με την Ουίνι (Winnie). Τη λάτρευε πραγματικά. Λίγο μετά την αποφυλάκισή του, τους προσκάλεσα να φάμε σαν Κόσα. Κάθονταν εκειπέρα, ερωτευμένοι σαν μαθητούδια. Το τραύμα του χωρισμού ήταν πολύ βαθύ.Ήταν πραγματικά θαυμάσιο που βρήκε την Γκράτσα (Graça). Αλλά είναι λιγάκι κρίμα που χώρισε με την Ουίνι, που είχε κι εκείνη περάσει τόσα πολλά! Αν έμεναν μαζί θα ήταν σαν θαυμάσιος επίλογος παραμυθιού: «κι έζησαν αυτοί καλά...».

Η καλύτερη απόδοση τιμής στη μνήμη του Μαντέλα είναι να φέρουμε εις πέρας επιτυχώς ό,τι εκείνος ξεκίνησε. Γνώριζε πολύ καλά πως, σε τελική ανάλυση, «ουδείς αναντικατάστατος». Πάντοτε τόνιζε πως ήταν ένα ευπειθές μέλος του ANC, και πως κανείς δεν είναι σημαντικότερος από το κίνημα. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλες απόψεις.

Οποιοσδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο αναδεικνύετσι σε ηγέτη, ξέρει πως διακινδυνεύει την υστεροφημία του. Και οφείλει να αναρωτιέται: με ποιον θα συγκριθώ;
* O Desmond Tutu είναι επίτιμος επίσκοπος της αγγλικανικής εκκλησίας και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Διαβάστε περισσότερα

ΟΙ ΕΥΡΩ-ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΙΑ ΣΥΡΙΖΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Η σταδιακά εδραιούμενη πεποίθηση σε όλο και μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχθεί πιθανότατα πρώτο κόμμα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, αν αυτές λάβουν χώρα σε κλίμα ομαλότητας, δεν αναχαιτίζεται από την ανάδειξη των όντως σοβαρότατων εσωκομματικών του αντιθέσεων για το ευρώ. Η στάση μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ενιαίο νόμισμα έχει τεράστια σημασία ως προς την πολιτική που θα ακολουθήσει, αλλά το ζήτημα αυτό θα τεθεί πραγματικά επί τάπητος αφού πρώτα σχηματιστεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η οξύτητα που το θέμα αυτό θα προσλάβει και το σε ποιο βαθμό θα φουντώσουν οι σχετικές συγκρούσεις αφενός μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου στην ελληνική κοινωνία, συναρτάται αντικειμενικά σε μεγάλο βαθμό και με το αν θα υπάρξει συνασπισμός κομμάτων για να συγκροτηθεί κυβερνητική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά με το ποια κόμματα θα συναπαρτίζουν τον μελλοντικό κυβερνητικό συνασπισμό. Προσωπικά έχουμε την άποψη ότι όντως η στάση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Ευρωζώνη, σε συνάρτηση με τις επερχόμενες πανευρωπαϊκές εξελίξεις που θα κρίνουν την αποσύνθεση ή τη διατήρηση του ενιαίου νομίσματος, θα σφραγίσουν την τύχη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αν και όταν αυτή αναρριχηθεί με τη λαϊκή ψήφο στην εξουσία. Σε καμιά περίπτωση όμως η ενδοκομματική διαπάλη στον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τη στάση που πρέπει να τηρήσει μια κυβέρνηση του κόμματος αυτού απέναντι στο ευρώ και την Ευρωζώνη, δεν υπάρχει περίπτωση να εμποδίσει την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.

Το κύριο και καθοριστικό διακύβευμα για εκατομμύρια Ελλήνων ψηφοφόρων είναι η απαλλαγή από τη μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που καταστρέφει οικονομικά και κοινωνικά τις ζωές τους. Η αβεβαιότητα του τι θα κάνει τελικά ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός γίνεται για όλο και ευρύτερα τμήματα ψηφοφόρων σαφώς προτιμότερη από τη βεβαιότητα του ολέθρου για τα λαϊκά και μεσαία στρώματα που εκπροσωπεί η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Αλλωστε, οι διαρκώς συρρικνούμενες δεσμεύσεις που αναλαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας καθησυχάζουν το ελληνικό κατεστημένο ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι αριστερή πολιτική δεν πρόκειται να ακολουθήσει, αλλά και ούτε θα είναι εχθρική προς τα συμφέροντα των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Μιλώντας την Τρίτη στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, ο Αλέξης Τσίπρας δεσμεύτηκε να κάνει τρία πράγματα: να επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και εν γένει τις εργασιακές σχέσεις στο καθεστώς που ίσχυε προ μνημονίου και να σταματήσει την ελεύθερη πτώση των μισθών και των συντάξεων. Από τη μια, αν πραγματοποιήσει αυτές τις ελάχιστες υποσχέσεις του, τότε σίγουρα θα κερδίσει ευρύτατη λαϊκή υποστήριξη που θα εδραιώσει την πολιτική πρωτοκαθεδρία του. Από την άλλη, τίποτα... επαναστατικό ή αριστερό δεν υπάρχει στην υλοποίηση αυτών των εξαγγελιών του.

Ναι μεν συνιστούν θεαματική βελτίωση των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά ταυτόχρονα ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά ίσχυαν επί πρωθυπουργίας του... δεξιού Κώστα Καραμανλή, το 2009! Φυσικά και άλλαξαν δραματικά για τους εργαζόμενους οι συνθήκες μέσα σε αυτή την τετραετία του μνημονίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να βαφτίσουμε «αριστερή πολιτική» καταστάσεις που ίσχυαν πριν από τέσσερα χρόνια, επί κυβέρνησης της καθαρόαιμης Δεξιάς! Αν μάλιστα προστεθεί σε αυτό και το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας υπογράμμισε ότι επιθυμεί να έχουν κέρδη οι ελληνικές επιχειρήσεις και διακήρυξε ότι το κόμμα του θέλει επιχειρηματίες οι οποίοι να επενδύουν πρωτευόντως στην καινοτομία σεβόμενοι την εργατική, φορολογική και περιβαλλοντική νομοθεσία, μόνο αντιεπιχειρηματικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αυτές οι θέσεις.

Ποιος σοβαρός επιχειρηματίας που σέβεται τον εαυτό του διαφωνεί με αυτά; Aλλο πράγμα βεβαίως η πολιτική εκτίμηση του καθενός, αν οι συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μετά τον μνημονιακό εξανδραποδισμό της Ελλάδας από τους δανειστές της ΕΕ και του ΔΝΤ, επιτρέπουν την υλοποίηση αυτής της πολιτικής που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν η εσχάτως διακηρυχθείσα γραμμή «μέσα στο ευρώ πάση θυσία» επιτρέπει την άσκηση ουσιωδώς πιο φιλολαϊκής πολιτικής από αυτήν που ασκούν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Αυτά όμως είναι ζητήματα που η συζήτησή τους θα έχει νόημα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση ή έστω λίγο πριν από τις εκλογές που θα τον φέρουν στην εξουσία. Απέχουμε, ίσως πολύ, από το σημείο αυτό.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Τα κουρέλια δεν τραγουδάνε πια...

Μεγάλες επιτυχίες Σαμαρά: Πτώση 5,2% της βιομηχανικής παραγωγής τον Οκτώβριο. Τρελό success story στο χονδρικό εμπόριο: μείωση 11,1% στον κύκλο εργασιών κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους. «Επανάσταση» Σαμαρά στις εξαγωγές: κάμψη 12,2%! καλά πάμε! θα μπορούσε να ’ναι 15%, αλλά ύστερα απ’ τις άοκνες προσπάθειες Σαμαροστουρνάρα και Σία κρατηθήκαμε κατά 5% λιγότερο νεκροί. Εκεί που είμαστε
κατά 14,4% περισσότερο νεκροί είναι στις οικοδομικές άδειες. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: πώς γίνεται μια αγορά τελείως νεκρή (όπως των οικοδομών) να πεθαίνει 10% περισσότερο κάθε φορά που τη μετράνε!
Σε όλες τις εποχές, αλλά κυρίως στη σύγχρονη εποχή η καλύτερη άμυνα μιας χώρας είναι η οικονομία της όταν πηγαίνει καλά, ή, για να το πούμε καλύτερα, η οικονομία βρίσκεται στη βάση της άμυνας μιας χώρας. Η ελληνική οικονομία είναι σμπαράλια.
Πάει ήδη καιρός απ’ όταν (έκπληκτοι ορισμένοι από μας) γράφαμε στην εποχή της ψευδούς ευμάρειας για την ανάδυση της γενιάς των 700 ευρώ - επί Σημίτη. Τώρα βρισκόμαστε στη γενιά της κατάδυσης στα 250 ευρώ (ή όσο-γουστάρει-τ’ αφεντικό) και στη γενιά της μετανάστευσης. Κι έχει κι άλλο κακό μπροστά μας. Διότι
αυτοί που παίρνανε τις μίζες κι αιχμαλώτιζαν το μέλλον των Ελλήνων σε swaps, κυβερνούν και τώρα. Μάλιστα με τέτοιο θράσος, ώστε ακόμα κι εκείνοι εξ αυτών που ξεβράσθηκαν από τα άθλια έργα τους, να θέλουν να επιστρέψουν πάλι ως «σωτήρες», πάλι ως «εκσυγχρονισμός», ακόμα πιο ευρωλιγούρηδες, ακόμα πιο αλαζονικοί,
εκλαμβάνοντας την έως τώρα ατιμωρησία τους ως επιβράβευση των «προσόντων» τους. Δεν ξέρω όμως αν οι καιροί μας επιτρέπουν πια τον Συβαριτισμό τους - ο κυρ Ερντογάν ξέσπασε πάλι σε ένα νεοοθωμανικό παραλήρημα άνευ προηγουμένου. Εφθασε ο γαζής με τους τσέτες του ώς το αρπαλίκιον (απ’ το αρπάζω) της Θεσσαλονίκης κι από ’κει στο σαντζάκι του Βαρδάρη και το Σεράγεβο. Η πολιτική της Τουρκίας βρωμάει μπαρούτι, χθες το τουρκικό «Μπαρμπαρός» αλώνιζε στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ ο απίθανος κ. Βενιζέλος φαίνεται να έχει αποδεχθεί την τετραμερή για το μαρτυρικό Νησί - κάτι που η ελληνική εξωτερική πολιτική απέφευγε τριάντα χρόνια.
Το συμπέρασμα είναι ασφαλές: όταν η πολιτική κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία ουδέν θα έχει πλέον να δώσει, ο πόλεμος θα είναι αναπόφευκτος. Μετά τα Υμια και κυρίως μετά τις ανοησίες Σημίτη στη Λισσαβώνα, όταν άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αναθεωρήσεων στη Συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία δεν έπαψε ουδ’ επί στιγμήν να πιέζει και να επωφελείται.
Σ’ αυτήν την έντονη διπλωματική βία της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις αντέταξαν την απομόνωση της χώρας - ιδίως τώρα, που το κράτος έχει χάσει ικανά κυριαρχικά χαρακτηριστικά (σχεδόν το αυτεξούσιόν του) και έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο. «Ενδιαφέροντος» Γερμανίας.
Το «ενδιαφέρον» της Γερμανίας και της Τουρκίας για τα Βαλκάνια έχει ιστορικό παρελθόν. Κοινών συμφερόντων, και συμμαχιών. Σήμερα τα συμφέροντα αυτά, πάντα εις ό,τι αφορά τα Βαλκάνια, όχι μόνον δεν συγκρούονται αλλά και αναπτύσσονται παράλληλα. Μια ειδική οικονομική ζώνη στη Θράκη έχει το ίδιο ενδιαφέρον για τη Γερμανία, όσο και μια αυτόνομη (κατ’ αρχήν, και ενσωματωμένη στη συνέχεια) Θράκη για την Τουρκία. Οποιος δεν το βλέπει αυτό, δεν βλέπει τι έγινε στη Γιουγκοσλαβία και τι πάει να γίνει με την (Μεγάλη, τρομάρα της) Αλβανία. Μεγάλη Αλβανία σημαίνει περισσότερη Γερμανία στην περιοχή, περισσότερο ΝΑΤΟ, περισσότερο χειραγωγημένον αλβανικό εθνικισμό. Το ίδιο ισχύει και για
τα Σκόπια, όπου ο κωμικός εθνικισμός των γειτόνων μας στα χέρια των Αμερικανών, των Γερμανών (της Ευρωπαϊκής Ενωσης) και των Τούρκων μπορεί να αποδειχθεί η θρυαλλίδα για μια νέα «μακεδονική σαλάτα» που θα ξανακάνει τα βαλκανικά εθνικά κράτη πολυεθνικά νεοοθωμανικά σαντζάκια, ή (και ταυτοχρόνως) γερμανικό «ζωτικό χώρο». Οσο για την Ελλάδα,
μοιραία, άβουλη και αδρανής δείχνει να αφήνεται σ’ αυτό που δύναται η μεταπρατική αστική τάξη της να κάνει και να έχει: μια Ελλάδα της Μελούνας σε «εκσυγχρονισμένη» εκδοχή. Με κάποιες ζώνες, μέσα στις οποίες θα ζουν ασφαλείς στη χλίδα τους οι απαραίτητοι κι αναγκαίοι συνεργάτες, Γερμανών, Αμερικανών, Εταιρειών, Νεοοθωμανών και Τραπεζών με τον πολύ λαό σε καθεστώς σκλαβιάς, κατοχής, όπως θέλετε πείτε το, όταν: οι πολίτες έχουν ριχτεί σε μια εργασιακή ζούγκλα, χωρίς οκτάωρο και συλλογικές συμβάσεις, με υποτυπώδη ασφάλιση, άγριο χαράτσωμα, σε μια διαρκή πολιτική ανωμαλία, με τη δημοκρατία να εκφυλίζεται ώσπου να εκφασισθεί.
Η Ελλάδα, με την παιδεία να φυτοζωεί, την υγεία να καταρρέει, τη δημόσια διοίκηση να διώκει τους πολίτες, το Σύνταγμα να υπέχει θέση κουρελόχαρτου, έχει ήδη κοινωνικά διαμελισθεί. Πόσον απέχει ο κοινωνικός διαμελισμός απ’ τον εθνικό;
Μιλούν για πατριωτισμό αυτοί που υπήγαγαν τη χώρα στο Μνημόνιο και την έκαμαν Φόρου Υποτελή. Μιλούν για πατριωτισμό αυτοί που με κάθε ευκαιρία διαιρούν τον λαό, φέρ’ ειπείν σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα. Αυτοί που εξισώνουν διαρκώς προς τα κάτω τους πάντες, εκτός απ’ τον εαυτό τους. Μιλούν για πατριωτισμό στα πάνελ
εκείνοι που ξεπούλησαν την ενέργεια και τις υποδομές κι έχουν βάλει στο μάτι το νερό, τους φυσικούς πόρους και τη λαϊκή μικροϊδιοκτησία. Μεγάλοι πατριώτες για την COSCO, τη Ζήμενς και την Μπούντεσμπανκ.
Μεγάλοι πατριώτες αυτοί που κατηγορούν τον λαό για λαϊκιστή. Τεμπέλη και διεφθαρμένον. Μια Ιλιάδα και δύο Οδύσσειες θητεύω στα κοινά κι ακούω την ίδια κουβέντα: 0,65 τα μήλα στο χωράφι, 1,50 στο ράφι. Η ίδια κουβέντα,
αλλά όλο και μεγαλύτερη η κούραση - τη μαράζωσε την Ελλάδα, την έφερε στο 1.500.000 ανέργους, στις 5.000 αυτοκτονίες και υπό μια νέα Κομαντατούρ στην Αθήνα...
Αν δει κανείς έναν χάρτη της Ευρώπης, σε ποιες χώρες ανέρχεται η Ακροδεξιά, σε ποιες χώρες απλώνεται η γερμανική επιρροή, τι εργασιακό καθεστώς αναδύεται παντού, και δίπλα σ’ αυτόν τον χάρτη
βάλει έναν χάρτη της Ευρώπης του 1943, θα πάθει πλάκα!..
Αν μάλιστα συνυπολογίσει ότι σ’ αυτούς τους δυο χάρτες το 80% των Ευρωπαίων δεν μπορεί να δει τίποτα, θα πάθει πανικό...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα