Η Νέα Υόρκη νομιμοποιεί την μαριχουάνα για ψυχαγωγικούς σκοπούς

O κυβερνήτης της Νέας Υόρκης δήλωσε σήμερα ότι η νομιμοποίηση της μαριχουάνας για ψυχαγωγικούς σκοπούς θα αποτελέσει μια από τις κορυφαίες νομοθετικές προτεραιότητές του το επόμενο έτος.
“Ας νομιμοποιήσουμε τη μαριχουάνα για ψυχαγωγικούς σκοπούς για τους ενήλικες, μια και καλή”, είπε ο Άντριου Κουόμο, ο οποίος επανεξελέγη στο αξίωμα αυτό τον περασμένο Νοέμβριο.
Η Νέα Υόρκη θα προστεθεί έτσι στον κατάλογο των δέκα Πολιτειών που έχουν ήδη νομιμοποιήσει τη μαριχουάνα. Τα ετήσια φορολογικά έσοδα από την κίνηση αυτή μπορεί να ξεπεράσουν το 1,3 δισεκατομμύριο, σύμφωνα με μια έρευνα που διενεργήθηκε κατ’ εντολή του κυβερνήτη και δόθηκε στη δημοσιότητα το περασμένο καλοκαίρι. Τα επιπρόσθετα έσοδα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να καλυφθούν πολλές ανάγκες, όπως για να βελτιωθεί το προβληματικό σύστημα του μετρό της πόλης, το οποίο χρειάζεται κατεπειγόντως αναβαθμίσεις και επιδιορθώσεις.
Στην ομιλία του, κατά την οποία παρουσίασε το πρόγραμμά του για το 2019, ο Κουόμο είπε επίσης ότι η νομιμοποίηση της μαριχουάνας θα συμβάλει στο να γίνει δικαιότερο το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης.
Πολλοί υποστηρικτές του μέτρου, όπως η ηθοποιός Σίνθια Νίξον που ήταν ανθυποψήφια του Κουόμο στις πρόσφατες εκλογές, υποστηρίζουν ότι οι μόνοι άνθρωποι που συλλαμβάνονται στη Νέα Υόρκη επειδή καπνίζουν μαριχουάνα είναι όσοι προέρχονται από μειονότητες.
“Το γεγονός είναι ότι έχουμε δύο συστήματα απονομής δικαιοσύνης: ένα για τους πλούσιους και τους ευκατάσταστους και ένα για τους υπόλοιπους” που “εδώ και πάρα πολύ καιρό στοχοθετεί τους μαύρους και τις μειονότητες”, είπε ο κυβερνήτης.
Το Νοέμβριο άνοιξαν στη Μασαχουσέτη τα πρώτα καταστήματα που πωλούν κάνναβη σε άτομα άνω των 21 ετών. Η Πολιτεία του Νιου Τζέρσι εξετάζει επίσης το ενδεχόμενο να νομιμοποιήσει τη μαριχουάνα και επεξεργάζεται ένα σχετικό νομοσχέδιο εδώ και πολλούς μήνες.
tvxs

Διαβάστε περισσότερα

Το Νεοφιλελεύθερο Υποκείμενο μεταξύ ανταγωνισμού και κατάθλιψης

Χρήστος Μπαξεβάνης, Διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ
Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει καταστεί μια ολοένα και περισσότερο δημοφιλής λέξη με τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί αυτό που ο Louis Althusser ονόμαζε «περιγραφική θεωρία», δηλαδή να περιοριστεί σε λίγες αόριστες και ασαφείς έννοιες. Για πάρα πολλούς, ο Νεοφιλελευθερισμός ανάγεται στον τομέα της οικονομικής πολιτικής (ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση), σε ένα καθορισμένο δόγμα (Αμερικανική Σχολή του Σικάγου), και φυσικά στους ηγέτες οι οποίοι προσηλυτίστηκαν στο δόγμα του προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 (Reagan, Thatcher). Μολονότι δεν είναι καταρχήν λάθος, είναι, ωστόσο, αρκετά ανεπαρκές προκειμένου να κατανοήσουμε τι ακριβώς έχει συμβεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Οι Pierre Dardot και Christian Laval υποστηρίζουν ότι ο Νεοφιλελευθερισμός είναι κάτι περισσότερο από μια οικονομική θεωρία ή/και πολιτική ιδεολογία. Είναι μια ορθολογικότητα, μια μορφή κυβέρνησης του σύγχρονου κόσμου στη βάση της νόρμας του ανταγωνισμού και των αρχών της αποτελεσματικότητας/αποδοτικότητας. Αξιοποιώντας τις παραδόσεις του Michel Foucault για τις πρακτικές του κυβερνάν και τη κυβερνητικότητα (gouvernementalité), υποστηρίζουν ότι ο Νεοφιλελευθερισμός, ως (νέος) «Λόγος» του κόσμου, δομεί και οργανώνει όχι μόνο τις αποφάσεις και δράσεις των κυβερνώντων, αλλά και των κυβερνωμένων, δομεί και επιδιώκει να καταστήσει το υποκείμενο αποδοτικό/αποτελεσματικό σε κάθε τομέα και με κάθε τίμημα. Υπό το πρίσμα αυτό, ο Νεοφιλελευθερισμός έχει μετατραπεί σε ένα είδος κοινής λογικής. Έχει γίνει ηγεμονικός με τους όρους του  Antonio Gramsci, επιφέροντας καθοριστικές επιστημολογικές και οντολογικές επιπτώσεις.
Στο ίδιο πνεύμα, η Wendy Brown υποστηρίζει πως ο Νεοφιλελευθερισμός έχει πραγματοποιήσει έναν από τους μεγαλύτερους μετασχηματισμούς (μεγαλύτερο και από την Βιομηχανική Επανάσταση τον 19ο αιώνα) στην πολιτική, την κοινωνία, τα οικονομικά, τις διεθνείς σχέσεις και την υποκειμενικότητα των ανθρώπων. Προκειμένου να προσδιορίσει αυτή την πραγματικότητα χρησιμοποιεί τον όρο «αποδημοκρατικοποίηση», ενώ ο Alain Badiou, περισσότερο αιχμηρός, ονομάζει τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες «επινοημένους φασισμούς».
Ο Νεοφιλελευθερισμός μετατρέπει τα πάντα σε οικονομικά μεγέθη (ανθρώπινο κεφάλαιο), τα ρυθμίζει βάσει της καθολικής νόρμας του ανταγωνισμού, και τα αποτιμά με βάση τις τεχνικές αξιολόγησης και τα κριτήρια της απόδοσης και της αποτελεσματικότητας. Έτσι, σχεδόν ανεπίγνωστα και ανεπαίσθητα, κατασκευάζεται το Νεοφιλελεύθερο Υποκείμενο: ο homo entrepreneur. O άνθρωπος, για την ακρίβεια το άτομο είναι πλέον «επιχειρηματίας» του εαυτού του, ένας μεμονωμένος «επενδυτής» στο προσωπικό του μέλλον, που επιδιώκει την συσσώρευση και την επιτυχία. Κάθε μεμονωμένο και ατομικό κομμάτι του ανθρώπινου κεφαλαίου έχει ως σκοπό την αύξηση της (μετοχικής) αξίας του και την ισχυροποίηση/ενδυνάμωση της ανταγωνιστικής του θέσης. Στο σημείο αυτό, η εκλεκτική συγγένεια του Νεοφιλελευθερισμού με τον Κοινωνικό Δαρβινισμό του Herbert Spencer είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η Margaret Thatcher, γνήσιος εκφραστής του κοινωνικού δαρβινισμού και αυτοματισμού, θα το ξεκαθαρίσει άπαξ διαπαντός, δηλώνοντας πως δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα· άτομα που πρέπει συνεχώς να ανταγωνίζονται, επιστρατεύοντας τους πόρους τους και μεγιστοποιώντας τα πλεονεκτήματά τους.
Ακολούθως, το άτομο είναι εκτεθειμένο στους νόμους της αγοράς, χωρίς καμία μεσολάβηση ή προστασία. Είναι «ελεύθερο» (να ανταγωνιστεί), και για αυτό είναι υπεύθυνο, άρα και ένοχο για την όποια ενδεχόμενη αποτυχία του. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτός ο ανταγωνισμός δεν στοχεύει σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, δεν έχει κάποιον ορισμένο στόχο, ούτε κάποια γραμμή τερματισμού και ολοκλήρωσης. Αντίθετα, περικλείει μια ατέρμονη απαίτηση για επίδοση. Αυτή η γενικευμένη απαίτηση για επίδοση, η (ψευδ)αίσθηση δηλαδή ότι μπορεί κανείς διαρκώς να μεγιστοποιεί περισσότερο, σε συνδυασμό με το ιδεώδες της δουλειάς ως προσωπικής ολοκλήρωσης και επινόησης του εαυτού, οδήγησαν τον Franco Berardi να υποστηρίξει την σχέση γενικευμένου ανταγωνισμού και κατάθλιψης. Όπως σημειώνει ο ίδιος, η κατάθλιψη εμφανίζεται όχι ως  συνέπεια μιας κακής οικονομικής συγκυρίας, αλλά ως αδυναμία ακριβώς του ατόμου να υποστηρίζει επ’ αόριστον την υπερκινητικότητα, που απαιτεί ο ανταγωνισμός της αγοράς. Στα παραπάνω χρειάζεται να προσθέσουμε και την κυρίαρχη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι ψυχικές διαταραχές/ασθένειες είναι (σχεδόν) αποκλειστικά ατομικό  χημειοβιολογικό πρόβλημα, παραγνωρίζοντας, ωστόσο, κρίσιμες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές παραμέτρους.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτό, θα μπορούσαμε να (ξανα)σκεφτούμε τις «κρίσεις», όχι μόνο ως οικονομικές κρίσεις, αλλά και ως κοινωνικές διαψεύσεις και προσωπικές καταρρεύσεις. Ακολούθως, μία πολιτική εναντίωση στον Νεοφιλελευθερισμό δεν μπορεί παρά να λάβει χώρα στο επίπεδο όπου αυτός λειτουργεί, δηλαδή, στο πεδίο της παραγωγής της υποκειμενικότητας. Με άλλα λόγια, είναι αναγκαίο να αντιταχθούμε στην Νεοφιλελεύθερη Ορθολογικότητα παράγοντας μια διαφορετική υποκειμενικότητα. Έτσι, πριν αποφασίσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί, ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε να γίνουμε αγωνιστικοί.

Διαβάστε περισσότερα

Κίτρινα Γιλέκα: «Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να επανοικειοποιηθούν την ίδια τους τη ζωή»

O 26χρονος συγγραφέας Εντουάρ Λουί [Édouard Louis], βραβευμένος το 2014 με το βραβείο Goncourt για το πρώτο του μυθιστόρημα, το αυτοβιογραφικό «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ»  [1], μιλά στην Humanité, για την εξεγερσιακή στιγμή των «Κίτρινων Γιλέκων», μια στιγμή όπου τα λαϊκά στρώματα, συρρικνωμένα για καιρό στη σιωπή, διεκδικούν τη φωνή τους.
Ερ: Δημοσιεύσατε ένα κείμενο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που περιγράφει τη δυσκολία σας να γράψετε για τα «Κίτρινα Γιλέκα». Σε ποια εμπόδια αναφέρεστε;
Απ:  Μια ακραία ταξική βία εκφράστηκε άμεσα εις βάρος του συγκεκριμένου κοινωνικού κινήματος, μια βία που με παρέλυσε εντελώς, όπως πιστεύω παρέλυσε και πολύ κόσμο. Η αστική τάξη και ένα μέρος των μίντια κορόιδευε αυτούς τους ανθρώπους που τραγουδούσαν, που χόρευαν στα οδοφράγματα. Ορισμένοι δημοσιογράφοι ή «πολιτικοί» κυκλοφορούσαν μεταξύ τους τις φωτογραφίες, τις πόσταραν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αυτό τους έκανε να γελούν. Μεταχειρίζονταν τα «Κίτρινα Γιλέκα» ως χωριάτες, ως βαρβάρους, μιλούσαν γι’ αυτούς σαν να πρόκειται για αγρίους, για παιδιά, τους περιέγραφαν ως ανεύθυνους, ως βάναυσους που καταστρέφουν την οικονομία.
Για μένα, όπως και για πολύ κόσμο, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», έγινε γνωστό από τις εικόνες: σώματα εργατών, επισφαλώς εργαζομένων, φτωχών, σώματα σχεδόν αόρατα σε κανονικούς καιρούς, που έχουν καταστραφεί από τον κοινωνικό αποκλεισμό ή τη δουλειά, ήρθαν στο προσκήνιο.
Σώματα με τα οποία εγώ μεγάλωσα: όπως αυτό του πατέρα μου, της θείας μου, του αδερφού μου. Αυτή η εμφάνιση με αναστάτωσε. Και αισθάνθηκα προσωπικά ότι δέχομαι επίθεση από τη βία και την ταξική περιφρόνηση που εκδηλώθηκαν αμέσως μετά την εμφάνιση αυτών των εικόνων, αυτών των σωμάτων, αυτών των φωνών.
Ένα μεγάλο μέρος του χώρου της δημοσιότητας αποτελείται από ανθρώπους που έχουν μια βαθιά απέχθεια για τους φτωχούς. Όταν το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» αναδύθηκε, αρκούσε να ανοίξεις την τηλεόραση –δεν χρειαζόταν καν να έχεις ανοιχτό τον ήχο– για να καταλάβεις αμέσως την απέχθεια που εκφραζόταν από το σώμα της αστικής τάξης, την απέχθειά τους για το σώμα των φτωχών. Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» ανάγκασε την αστική τάξη να αποκαλύψει και το δικό της σώμα, να το δείξει.
Το άλλο φαινόμενο του οποίου γίναμε μάρτυρες, παράλληλο με αυτό της απέχθειας, ήταν μια άοκνη προσπάθεια να επιστρέψουν αυτά τα σώματα στην αφάνεια.
Πολλά ειδησεογραφικά μέσα επέμεναν πάνω στην παρουσία ανθρώπων από τη μεσαία τάξη στο συγκεκριμένο κίνημα. Είχε μια απόλαυση, μια παράξενη αγαλλίαση να επαναλαμβάνουν όλοι εν χωρώ: «Α, μα συμμετέχουν επίσης άνθρωποι από τις μεσαίες τάξεις!». Φυσικά και συμμετέχουν, και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν στη μεσαία τάξη, κι αυτό είναι ένα στοιχείο που θα έπρεπε να το αναλύσουμε πιο βαθιά. Όμως, στο βάθος έμοιαζε ότι αυτοί που το επαναλάμβαναν έψαχναν για ακόμα μια φορά έναν τρόπο για να μην μιλήσουν για τις λαϊκές τάξεις.
Ερ: Μιλάτε για σώματα, δεν πρόκειται όμως κυρίως για μια επανοικειοποίηση του λόγου των πιο ταπεινών, τον οποίο σφετεριζόταν για καιρό η εξουσία;
Απ: Ναι, βεβαίως. Γεννήθηκα τη δεκαετία του 1990, και είναι ένα από τα πρώτα πραγματικά λαϊκά κινήματα που ζω στη Γαλλία. Έχω ζήσει πολύ σημαντικές φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, όμως με τα «Κίτρινα Γιλέκα» συμβαίνει κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο, βαθύτατα δίκαιο και ριζοσπαστικό.
Είναι κρίσιμο να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, να συμμετάσχουμε, να το μετασχηματίσουμε όσο είναι δυνατόν. Υπήρξαν ρατσιστικά και ομοφοβικά πράγματα που εκφράστηκαν από τα «Κίτρινα Γιλέκα», αλλά το κοινωνικό κίνημα μπορεί να αλλάξει τις αναπαραστάσεις του. Το πολιτικό κίνημα είναι ακριβώς η στιγμή που οι άνθρωποι μετασχηματίζονται.
Αυτό υποστήριξε ο Σαρτρ και για τον Μάη του 1968: υπήρχαν χωρίς αμφιβολία ρατσιστές εργάτες στον Μάη του ’68, όπως περιγράφει η Claire Etcherelli στο «Ελίζα, ή η αληθινή ζωή», όμως το ’68 ήταν η στιγμή όπου, ακριβώς χάρη στο κοινωνικό κίνημα, οι εργάτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι φτωχοί μαύροι και Άραβες βιώνουν τις ίδιες δυσκολίες, την ίδια βία με αυτούς, σε πολλά επίπεδα. Το κοινωνικό κίνημα είναι η στιγμή της αναδιοργάνωσης των πολιτικών αντιλήψεων, μια στιγμή όπου ο χρόνος επιταχύνεται.
Όταν ήμουν παιδί, οι άνθρωποι γύρω μου ψήφιζαν συχνά στον πρώτο γύρο το Εθνικό Μέτωπο, και στον δεύτερο γύρο Αριστερά, αν το Εθνικό Μέτωπο δεν περνούσε. Σημάδι ότι οι άνθρωποι υπέφεραν από τη φτώχεια, από την αδυναμία να φροντίσουν και να ταΐσουν τον εαυτό τους, έψαχναν τρόπους για να πουν «υποφέρω».
Υπήρχε ένα είδος μόνιμης έντασης: «υποφέρω εξαιτίας των μεταναστών;», ή «μήπως υποφέρω εξαιτίας των πολιτικών, των κυβερνώντων που βρίσκονται στην εξουσία;» Δεν μειώνω τη σημασία της ρατσιστικής και ομοφοβικής βίας. Έχω γράψει δύο βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα, σε όλη μου την παιδική ηλικία με μεταχειρίζονταν ως «αδερφή», όπως και πολλούς LGBT ανθρώπους. Η παιδική μου ηλικία καταστράφηκε εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Όμως, ακριβώς επειδή αυτά υπάρχουν, η Αριστερά έχει την τεράστια ευθύνη να δημιουργήσει μια άλλη γλώσσα, άλλους τρόπους σκέψης. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, στο πλαίσιο των «Κίτρινων Γιλέκων», αυτό έχει δουλέψει: στην αρχή ακούγαμε μόνο για τα καύσιμα, βλέπαμε επιθέσεις ρατσιστικές και ομοφοβικές. Θα μπορούσε να γίνει ένα κίνημα στο οποίο η Άκρα Δεξιά θα είχε κυριαρχήσει, αλλά απέτυχαν. Η Αριστερά κέρδισε.

Ερ: Ένα αναζωογονητικό αίσθημα πάλης των τάξεων διατρέχει αυτές τις κινητοποιήσεις. Εκρήγνυται μια αγανάκτηση εναντίον των προνομίων των πλουσίων και της υποταγής των φτωχών. Γινόμαστε μάρτυρες της διαμόρφωσης μιας ταξικής συνείδησης;
Απ: Είναι μια δύσκολη ερώτηση. Η ταξική συνείδηση διαμορφώνεται και αποδομείται κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Τα τελευταία χρόνια, ο λόγος πάνω στις τάξεις ήταν όλο και πιο συχνά όπως οι λόγοι της δεκαετίας του 1950. Μιλούσαμε για λαϊκές τάξεις, χωρίς ποτέ να αναφερόμαστε στα προάστια, τους γκέι, τις γυναίκες. Σαν να μην υπήρχαν το φεμινιστικό, το αντιρατσιστικό, το LGBTQ κίνημα.
Αυτό που προσπάθησα να κάνω με τα βιβλία μου, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, είναι να μιλήσω με έναν καινούργιο και πιο ανοιχτό τρόπο για τις λαϊκές τάξεις:  τι σημαίνει να είσαι γκέι ή γυναίκα σε ένα φτωχό περιβάλλον; Ποια νέα ερωτήματα θέτει αυτό το γεγονός απέναντι στην έννοια της τάξης;
Στο κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», η λέξη «τάξη» διευρύνεται: η επιτροπή Adama [που δημιουργήθηκε μετά τον θάνατο του 24χρονου Adama Traoré, κατά τη διάρκεια της κράτησής του στο αστυνομικό τμήμα του Περζάν στο Βαλ ντ’ Ουάζ] ήταν εκεί, και ακούγαμε όλο και περισσότερες γυναίκες να παίρνουν τον λόγο.
Ένα κοινωνικό κίνημα είναι πάντοτε ένα κίνημα κοινωνικών διεκδικήσεων και ταυτόχρονα μια κίνηση πάνω στο ίδιο το κοινωνικό κίνημα. Δεν υπάρχει κίνημα που να μην θέτει ερωτήματα πάνω στον ίδιο τον ορισμό του κοινωνικού κινήματος: περί τίνος πρόκειται; Τι δεν περιλαμβάνεται σε αυτό; Ποιος μιλά; Ποιος αποκλείεται από αυτό που παραδοσιακά ονομάζουμε «κοινωνικό κίνημα»;
Με την επιτροπή Adama, που αγωνίζεται ενάντια στην αστυνομική βία, τέθηκε το ζήτημα του αποκλεισμού των προαστίων. Και ταυτόχρονα είναι ένα κοινωνικό κίνημα που λέει στην Αριστερά: «Γιατί μιλάτε τόσο λίγο για τους μαύρους και τους Άραβες;»
Είναι το ίδιο πράγμα και τα «Κίτρινα Γιλέκα». Είναι ένα κοινωνικό κίνημα ενάντια στη φτώχεια, την επισφάλεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την περιφρόνηση, την αλαζονεία του Μακρόν. Και την ίδια στιγμή είναι μια κίνηση πάνω στο κίνημα.
Σε μια στιγμή, άνθρωποι που δεν τους βλέπαμε, που δεν τους ακούγαμε στους συνήθεις κοινωνικούς αγώνες είναι εδώ. Η καινοτομία είναι η γλώσσα που εκφέρουν τα «Κίτρινα Γιλέκα».
Λένε «δεν τα καταφέρνω να τραφώ, να αγοράσω χριστουγεννιάτικα δώρα για τα παιδιά μου, να επισκεφτώ τη μάνα μου που είναι ετοιμοθάνατη στο διπλανό χωριό γιατί δεν μπορώ να πληρώσω τη βενζίνη». Αυτές οι φράσεις είναι πολιτικά πολύ πιο δυνατές από τις διακηρύξεις πάνω στη Γαλλική Δημοκρατία και την κοινή ζωή.
Είναι ένα ξέσπασμα του πραγματικού πάνω στην πολιτική, και η πολιτική επανεμφανίζεται έτσι όπως πραγματικά είναι: ως ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ερ: Στη Μπανιολέτ, στο Σέιν Σεν Ντενίς, την προηγούμενη εβδομάδα, καλέσατε τις λαικές τάξεις «να ανατρέψουν τη ντροπή» που βαραίνει τους κυριαρχούμενους. Πώς φτάνουμε σε κάτι τέτοιο;
Απ: Έχω συναντήσει στη ζωή μου πολλούς ανθρώπους που ντρέπονταν να πουν «υποφέρω». Ένα μέρος του πολιτικού και μιντιακού λόγου τούς έλεγε: «Αν υποφέρετε, είναι επειδή είστε αργόσχολοι, επειδή δεν διαβάσατε αρκετά, επειδή είστε οι τελευταίοι της σειράς». Σε αυτό το κίνημα οι άνθρωποι προσπαθούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους, πολύ απλά να επανοικειοποιηθούν την ίδια τους τη ζωή.
Όταν κάνουμε πολιτική, είναι σημαντικό να δημιουργούμε δομές, πραγματικούς ή εικονικούς τόπους όπου οι κοινωνικοί δρώντες να μπορούν να πουν «υποφέρω» και να αισθάνονται νομιμοποιημένοι να το κάνουν.
Τα τελευταία χρόνια, διαπιστώσαμε στον χώρο της πολιτικής, της λογοτεχνίας αλλά και των τεχνών, ολοένα και περισσότερους σχολιαστές που θεωρούν τον εαυτό τους Αριστερό να χρησιμοποιούν τον όρο «μιζερολογία». Λες και το πρόβλημα του κόσμου μας είναι ο πολύς λόγος πάνω στη μιζέρια, λες και υπερβολικά πολλοί άνθρωποι μιλούν για τη μιζέρια και λένε «υποφέρω». Η πολιτική διάγνωση που κάνω εγώ είναι η αντίθετη: από τη στιγμή που η μιζέρια δομεί με τρόπο καθοριστικό τις ζωές και τις υπάρξεις, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να πούμε «υποφέρω»; Αυτό που ο όρος «μιζερολογία» θέλει να πει είναι «βουλώστε το!». Θα πρέπει να ελπίζουμε ότι τα «Κίτρινα Γιλέκα» θα αντιπροσωπεύσουν έναν τρόπο να διαλύσουμε όλες αυτές τις στρατηγικές της συρρίκνωσης στη σιωπή.
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην Humanité, στις 7 Δεκεμβρίου 2018
Πηγή: pass-world.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αλτσχάιμερ: Προσοχή στα πρώιμα συμπτώματα

Ανησυχείτε για την πνευματική σας οξύτητα ή κάποιου αγαπημένου σας προσώπου; Η ήπια λήθη είναι ένα φυσιολογικό μέρος της γήρανσης. Αν έχετε πρόβλημα να θυμάστε το όνομα κάποιου ατόμου, αλλά σας έρχεται αργότερα, αυτό δεν είναι σοβαρό πρόβλημα μνήμης.
Αλλά εάν τα προβλήματα μνήμης επηρεάζουν σοβαρά την καθημερινή σας ζωή, θα μπορούσαν να είναι πρώιμα συμπτώματα της νόσου του  Αλτσχάιμερ. Ίσως μετά από αυτό αντιληφθείτε καλύτερα την «περίεργη ή και αδικαιολόγητη συμπεριφορά» κάποιου κοντινού σας προσώπου...
Αυτά είναι τα πρώιμα συμπτώματα σύμφωνα με το webmd.com.
1. Απώλεια μνήμης
Αυτό είναι το πιο κοινό σύμπτωμα του Αλτσχάιμερ. Μήπως ξεχνάτε εύκολα τις πληροφορίες που μόλις μάθατε; Χάνετε σημαντικές ημερομηνίες, ονόματα και τα γεγονότα; Ξεχνάτε ακόμα και σημαντικά πράγματα που έχουν συμβεί; Ρωτάτε διαρκώς ξανά και ξανά τις ίδιες πληροφορίες; Βασίζεστε σε μεγάλο βαθμό σε βοηθητικά όπως χαρτάκια με σημειώσεις ή υπενθυμίσεις στο smartphone σας;
2. Πρόβλημα στον σχεδιασμό και την επίλυση προβλημάτων
Έχετε πρόβλημα να κάνετε σχέδια και να τα τηρήσετε; Σας είναι δύσκολο να ακολουθήσετε μια συνταγή, ακόμα και αν την έχετε χρησιμοποιήσει πολλές φορές; Είναι δύσκολο να επικεντρωθείτε σε λεπτομερείς εργασίες, ιδίως όταν αυτές περιλαμβάνουν αριθμούς; Για παράδειγμα, μπορείτε να παρακολουθείτε τους λογαριασμούς σας και να την κίνηση του τραπεζικού σας λογαριασμού;
3. Οι καθημερινές εργασίες είναι μια “πρόκληση”
Έχετε πρόβλημα να οδηγήσετε προς έναν προορισμό στον οποίο πάτε συχνά; Μπορείτε να ολοκληρώσετε ένα συνηθισμένο έργο στον χώρο εργασίας; Μήπως ξεχνάτε τους κανόνες του αγαπημένου σας παιχνιδιού;
4. Σύγχυση χρόνου και τοποθεσίας
Μπορείς να κατανοήσετε πλήρως κάτι που δεν συμβαίνει αυτήν τη στιγμή; Αισθάνεστε αποπροσανατολισμένος; Μήπως χάνεστε εύκολα στον δρόμο; Έχετε ξεχάσει ποτέ που βρίσκεστε; Θυμάστε πάντα το πώς φτάσατε εκεί;
5. Αλλαγές στην όραση

Σας είναι ολοένα και πιο δύσκολο να διαβάσετε τις λέξεις σε μια σελίδα; Έχετε πρόβλημα κρίνετε πόσο μακριά είναι κάτι; Μπορείτε να διαχωρίσετε τα χρώματα;
6. Οι λέξεις και οι συνομιλίες σας δημιουργούν εκνευρισμό
Το λεξιλόγιο γίνεται κάτι με το οποίο δυσκολεύεστε; Μπορείτε να βρείτε τη σωστή λέξη που ψάχνετε; Μήπως λέτε τα πράγματα με το λάθος όνομα; Αποφεύγετε να συμμετέχετε σε μια μία συζήτηση; Είστε σε θέση να την παρακολουθήσετε ως τρίτο πρόσωπο; Σταματάτε ξαφνικά στην μέση μιας συζήτησης, γιατί δεν ξέρετε τι να πείτε; Επαναλαμβάνετε συχνά κάτι που μόλις είπατε ήδη;
7. Χάνετε πράγματα
Ο καθένας μπορεί να βάλει κάτι στην λάθος θέση και να το ψάχνει από καιρό σε καιρό, αλλά μπορείτε να θυμηθείτε τα βήματά σας για να βρείτε πάλι αυτό που χάσατε; Έχετε βάλει ποτέ κάποιο αντικείμενο σε ασυνήθιστο μέρος, όπως τα κλειδιά σας μέσα στο ψυγείο; Έχετε κατηγορήσει άλλο άτομο ότι σας παίρνει ή σας μετακινεί διαρκώς πάρει τα πράγματα;
8. Άστοχες αποφάσεις
Έχετε κάνει κακές αποφάσεις τα τελευταία χρόνια; Έχετε κάνει λάθη με τα χρήματα, όπως το να δώσετε αρκετά λεφτά, όταν, κανονικά, δεν θα χρειαζόταν; Μήπως κάνετε ντους πολύ συχνά; Προσέχετε τον εαυτό σας λιγότερο από όσο στο παρελθόν; Έχει τύχει να φορέσετε λάθος ρούχα για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν έξω;
9. Κοινωνική απόσυρση
Αποσύρεστε ολοένα και περισσότερο από τους άλλους στον χώρο εργασίας; Ασχολείστε ολοένα και λιγότερο με το αγαπημένο σας χόμπι; Μήπως σας λείπει το κίνητρο να κάνετε πράγματα; Πιάνετε τον εαυτό σας να βλέπει τηλεόραση ή να κοιμάται περισσότερο από το συνηθισμένο;
10. Αλλαγές στην διάθεση
Εκνευρίζεστε πιο εύκολα; Αισθάνεστε κατάθλιψη, φόβο, ή άγχος; Είστε περισσότερο καχύποπτος με τους άλλους ανθρώπους;

Διαβάστε περισσότερα