Ο «γυμνός βασιλιάς»… ξεβρακώθηκε!

«Θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας από τη μια να του αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι και από την άλλη να του πετούν κάποια ψίχουλα, για να τον εξαγοράσουν όπως φαντάζονται ότι θα κάνουν. Να εξαγοράσουν τη στήριξη στην ίδια πολιτική που του έκλεψε το ψωμί από το τραπέζι (...). Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε νομίζω ότι οι λέξεις έχουν αρχίσει να χάνουν το νόημά τους"... Κουίζ: Τίνος είναι αυτή η απάντηση στο διάγγελμα Τσίπρα;

Νίκος Μπογιόπουλος

Του Νίκου Μπογιόπουλου
Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC

Ο κ.Τσίπρας εξήγγειλε διανομή πλεονάσματος στους φτωχούς συνταξιούχους. Γνωστό το διάγγελμά του. Όπως και η πολιτική του αθλιότητα περί δήθεν καταβολής της «13ης σύνταξης».

Έτσι το είπε ο κ.Τσίπρας. Ότι κάνει πράξη την υπόσχεσή του για επιστροφή της 13ης σύνταξης! Θυμίζουμε: Ο Τσίπρας είναι ο ίδιος άνθρωπος που αντί να επιστρέψει την 13η σύνταξη, έκοψε κι ό,τι είχε απομείνει κι από την 12η και από την 11η κι από την 10η σύνταξη.

Πάμε τώρα να δούμε τι ακριβώς κάνει ο διάδοχος (σε όλα) του Σαμαρά:

α) Πουλάει «αριστεριλίκι» μοιράζοντας 617 εκατομμύρια. Αλλά θα τα δώσει;Γιατί και οι προηγούμενες υποσχέσεις, περί «παγώματος» των ασφαλιστικών εισφορών των επαγγελματοβιοτεχνών ή οι υποσχέσεις για το ασφαλιστικό των αγροτών, πήγαν υπέρ «τρόικας»…

β) Τι είναι το «επίδομα» του Τσίπρα; Είναι το 1/5 (!) από όσα βουτάει ο Τσίπρας με μια μόνο κίνηση: Τον προϋπολογισμό του 2017. Οι νέοι φόροι και οι νέες μειώσεις δαπανών που ψηφίζει ο Τσίπρας αυτές τις μέρες στη Βουλή μέσω του προϋπολογισμού ανέρχονται στα 3,3 δισ. ευρώ.

γ) Σύμφωνα με την Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, οι απώλειες από τις περικοπές σε συνταξιούχους, παλιούς και νέους, θα ανέλθουν το επόμενο χρονικό διάστημα, στα 6,016 δισ. ευρώ. Μόνο οι περικοπές στις επικουρικές συντάξεις στην τετραετία θα ξεπεράσουν το 1 δισ. ευρώ.

δ) Με το νόμο 4387 του 2016 η κυβέρνηση κατάργησε το ΕΚΑΣ για 176.000 συνταξιούχους ενώ μέχρι το τέλος του 2019 το καταργεί για τους υπόλοιπους 370.000 χαμηλοσυνταξιούχους. Το συνολικό τσεκούρι στους συνταξιούχους φτάνει τα 2,39 δις. ευρώ. Αν προστεθούν και οι απώλειες λόγω της αύξησης των εισφορών υγείας, τότε η αφαίμαξη αγγίζει 4 δις. ευρώ.

ε) Πριν από τον νόμο του «κομμουνιστή» Κατρούγκαλου ένας εργαζόμενος με 4.500 ένσημα και με συντάξιμο μισθό 600 ευρώ έπαιρνε σύνταξη 619 ευρώ. Μετά την ψήφιση του νόμου η σύνταξη κύρια και επικουρική είναι 455 ευρώ. Δηλαδή είναι μικρότερη κατά 164 ευρώ το μήνα. Η συνολική ετήσια απώλεια ανέρχεται στα 2.000 ευρώ, ποσό που ισοδυναμεί με 3 συντάξεις

Σημειώστε κάτι ακόμα: Ο πρόσφατος νόμος των Τσίπρα – Κατρούγκαλουαναφέρει ξεκάθαρα πως οι συντάξεις θα δίνονται 12 φορές το χρόνο. Μετά από αυτό, μόνο κάποιος ξεφτίλας σαν τον γυμνό βασιλιά στο παραμύθι του Αντερσεν θα μπορούσε να μιλά για «13ησύνταξη».

Κι επειδή οι αθλιότητες δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες, πάμε τώρα να απολαύσουμε (το εννοούμε) την απάντηση στην αθλιότητα του Τσίπρα:

• «Θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώραςαπό τη μια να του αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι και από την άλλη να του πετούν κάποια ψίχουλα, για να τον εξαγοράσουν όπως φαντάζονται ότι θα κάνουν. Να εξαγοράσουν τη στήριξη στην ίδια πολιτική που  έκλεψε το ψωμί από το τραπέζι κι έχει σκοπό αν τους αφήσουμε να κλέψει όχι μόνο το ψωμί αλλά και το ίδιο το τραπέζι και τις καρέκλες και το σπίτι να αρπάξει. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε νομίζω ότι οι λέξεις έχουν αρχίσει να χάνουν το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ταπεινωτική, ανήθικη (…)»
• «Πώς πετάει αυτό το ξεροκόμματο της άγνοιας και της περιφρόνησης στα μούτρα των Ελλήνων, επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να τους αφαιρέσει το τελευταίο όπλο που τους έχει απομείνει, την αξιοπρέπειά τους;».
• «(…) το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σ’ αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Σ’ αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία στα σχολειά, τα εκατομμύρια των ανέργων, η ζωή εν τάφω στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία και στα άσυλα ανιάτων, οι παγωμένες νύχτες και οι πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται όμως και για πλεόνασμα θράσους και απάτης. Ναι, καλά ακούσατε: Απάτης».
• Αυτές οι ωραίες κουβέντες ειπώθηκαν τον Μάρτη του 2014 στα Γιάννενα. Ειπώθηκαν από τον… Τσίπρα! Ειπώθηκαν με αφορμή ότι τότε ήταν ο Σαμαράς εκείνος που πετούσε ξεροκόμματα στους συνταξιούχους. Αφού πρώτα τους είχε λιανίσει. 

Έτσι ξεφτίλιζε ο Τσίπρας του τότε, τον Τσίπρα του σήμερα. Θα μπορούσε να την επαναλάβει εκείνη την ομιλία ο Τσίπρας. Μπροστά στον καθρέφτη του.

Διαβάστε περισσότερα

Εργασιακά….Να δεις τι σου ‘χω για μετά

Από την Μαρία Παρέντη

Μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως ο λαός έχει κοντή μνήμη ή είναι τόσο ευκολόπιστος, που δεν εννοεί πως πάνω στις πλάτες του υπογράφονται συμφωνίες που ισοπεδώνουν κεκτημένα ετών.Μετά την απαράδεκτη κατάληξη του Ασφαλιστικού τον προηγούμενο Μάιο, σειρά έχει ο τομέας των Εργασιακών.
Ένα από τα βασικά σημεία του Κυβερνητικού Προγράμματος του Σύριζα, προτού αναλάβει την εξουσία, ήταν η επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που καταπατήθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων. Αντ’ αυτού η κυβερνώσα αρχή , υπαναχωρεί στις επιταγές των θεσμών και παίρνει πίσω ακόμη και κάποια – ευνοϊκά τρόπον τινά-νομοθετήματα του 2015.
Το ΔΝΤ σύμφωνα με πηγές του Υπουργείου Εργασίας, ζητά πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Ομαδικές θεωρούνται οι απολύσεις που γίνονται από επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 20, για λόγους που δεν αφορούν το πρόσωπο των απολυομένων. Μέχρι σήμερα στην Ελλάδα είναι ελεύθερες οι απολύσεις σε επιχειρήσεις με λιγότερα από 20 άτομα, και δεν ελέγχονται οι απολύσεις μέχρι 6 εργαζομένων το μήνα για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν 20 έως 150 άτομα και 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενοι για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν πάνω από 150. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα λοιπόν, που είναι υπό διαπραγμάτευση , δηλαδή προ των πυλών, καθότι ξέρουμε έχουμε μάθει μετά από τόσα χρόνια στα μνημόνια πως ότι προτείνεται υπογράφεται, οι επιχειρήσεις θα έχουν το δικαίωμα να απολύουν ελευθέρως.
Γίνεται και εδώ φανερός ο εμπαιγμός σε βάρος των εργαζομένων, καθώς ενώ για να προωθηθεί η γενίκευση της δυνατότητας «ευελιξίας» και υποαπασχόλησης μέσα στις επιχειρήσεις επικαλούνται την αποτροπή ομαδικών απολύσεων, όταν εξετάζεται το ίδιο το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων μεθοδεύεται η αύξηση των ποσοστών και η κατάργηση της διοικητικής έγκρισης για τις περιπτώσεις απολύσεων που ξεπερνούν τα θεσμοθετημένα όρια.
Η κυβέρνηση για να ρίξει στάχτη στα μάτια των πολιτών ευαγγελίζεται παραπέρα «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, με την επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας και της μερικής απασχόλησης, με κρατική στήριξη και επιδότηση μάλιστα.Προτείνει την επιδότηση από τον ΟΑΕΔ σε εργαζόμενους που αναγκάζονται από την εργοδοσία σε μειωμένο ωράριο, λόγω «προσωρινών οικονομικών δυσχερειών» της επιχείρησης…
Οι συλλογικές συμβάσεις διαλύονται, υπερισχύουν οι επιχειρησιακές σε βάρος των κλαδικών για να επιβληθούν ουσιωδώς οι ατομικές. Αναφέρουμε ενδεικτικά πως οι ατομικές συμβάσεις κυριαρχούν καθώς 8/10 εργαζόμενους καταλήγουν να υπογράφουν τέτοιες, ενώ οι ελάχιστες κλαδικές δεσμεύουν μόνο τα μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων που τις υπογράφουν, δημιουργώντας συνθήκες άνισου ανταγωνισμού.
Η συμφωνία όχι μόνο δεν καταργεί, αλλά διατηρεί την ΠΥΣ αρ. 6 του 2012 και μαζί με αυτήν διατηρεί τον κατώτερο μισθό και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Στο προσκήνιο έρχεται κι ο περιβόητος «υπο-κατώτερος» μισθός, για τον οποίο η κυβέρνηση ενώ δημόσια υποστηρίζει πως είναι απαράδεκτος και συγκρουόμενος με τον κοινωνικό χάρτη της ΕΕ,μόλις την περασμένη Τετάρτη έφερε και ψήφισε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που εντάσσει στο ελληνικό Δίκαιο σχετικές οδηγίες της ΕΕ όσον αφορά την «ίση μεταχείριση», το οποίο αναφέρει ρητά: «Κατά παρέκκλιση του άρθρου 2 (σ.σ. περί ίσης μεταχείρισης), δεν συνιστά διάκριση η ειδικώς αιτιολογημένη διαφορετική μεταχείριση λόγω ηλικίας, εφόσον αυτή προβλέπεται στο νόμο προς εξυπηρέτηση σκοπών της πολιτικής της απασχόλησης, της αγοράς εργασίας και της επαγγελματικής κατάρτισης»…
Τα νέα μέτρα που θα θεσμοθετηθούν εκτός των άλλων επαναδιατυπώνουν τις διατάξεις σχετικά με τις απεργίες , αφήνοντάς τες στις περισσότερες περιπτώσεις στη διακριτική ευχέρεια του νομοθέτη, στο μέλλον λοιπόν δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι περισσότερες απεργίες θα κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές. Επαναδιατυπώνεται ο νόμος του λοκ άουτ , επίσης με τρόπο που ωφελεί τον εργοδότη, θέτουν εμπόδια στη δράση των συνδικαλιστών , αφήνουν απροστάτευτους τους συνδικαλιστές και κατ’επέκταση περιορίζουν την προστασία των εργατών από τους τελευταίους.
Τίθενται επίσης υπό συζήτηση τα επιδόματα γάμου, οι παγωμένες τριετίες και ενδεχομένως και η η καταβολή των μισθών σε 12μηνη βάση (αντί των 14 σήμερα μαζί με τα δώρα και το επίδομα αδείας).
Νέοι όροι που βολεύουν τη μνημονιακή πολιτική εισβάλλουν στον εργασιακό τομέα και ευνοούν αποκλειστικά τους έχοντες.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 26.11.2016

Διαβάστε περισσότερα

Ένας τυφλός «αντι-καστρισμός»

 By Ignacio Ramonet

Το 2002, η «Le Monde diplomatique» συμμετάσχει στην Έκθεση Βιβλίου της Αβάνας, με επίσημη προσκεκλημένη τη Γαλλία. Βρίσκεται έτσι στη δίνη μιας πολεμικής για το ποιοι στηρίζουν το κουβανικό καθεστώς. Ο τότε διευθυντής της, Ιγνάσιο Ραμονέ, ο οποίος είχε συμμετάσχει στην Έκθεση, δημοσιεύει ένα άρθρο στην επιθεώρηση, αποσπάσματα του οποίου ανασύρουμε σήμερα από το αρχείο μας, για να απαντήσει στις κατηγορίες. Την συγκεκριμένη ιστορία την διηγείται σχεδόν πάντοτε στις παρουσιάσεις του βιβλίου του «Εκατό ώρες με τον Φιντέλ. Βιογραφία σε δύο φωνές», ένα βιβλίο-μαμούθ 670 σελίδων (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη). Το βιβλίο βασίστηκε σε μια σειρά από συνεντεύξεις, αρκετές από τις οποίες μπορούμε σήμερα να δούμε στο YouTube. «Ο Φιντέλ πέθανε αλλά είναι αθάνατος», έγραψε αμέσως μετά το θάνατο του Κουβανού ηγέτη.

Εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβάλλουν στην Κούβα ένα καταστροφικό εμπορικό εμπάργκο το οποίο εμποδίζει τη φυσιολογική οικονομική ανάπτυξη και επιφέρει τραγικές συνέπειες για τους κατοίκους του νησιού. Η Ουάσιγκτον διεξάγει επιπλέον έναν συνεχή ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στην Αβάνα, μέσα από τα ισχυρά κανάλια Radio Martί και TV Martί, που είναι εγκατεστημένα στη Φλόριδα και που κατακλύζουν την Κούβα με προπαγάνδα όπως στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου… Επιπλέον, πολλές τρομοκρατικές οργανώσεις, εχθρικές απέναντι στο κουβανέζικο καθεστώς, εδρεύουν στη Φλόριδα, όπου υπάρχουν στρατόπεδα εκπαίδευσης, και στέλνουν τακτικά στο νησί, με την παθητική συνενοχή των αμερικανικών αρχών, οπλισμένους κομάντο για να διαπράξουν τρομοκρατικές ενέργειες.
Έτσι, εδώ και σαράντα χρόνια, η Κούβα αντιμετωπίζει τις ποικίλες επιθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρά τον ύπουλο πόλεμο, η μικρή αυτή χώρα, προσκολλημένη στην εθνική κυριαρχία της, κατάφερε να πετύχει αποτελέσματα σε επίπεδο ανθρώπινης ανάπτυξης καθ’ όλα εντυπωσιακά: κατάργηση του ρατσισμού, χειραφέτηση της γυναίκας, εξάλειψη του αναλφαβητισμού, δραστική μείωση της παιδικής θνησιμότητας, άνοδος του γενικού πνευματικού επιπέδου… Σε επίπεδο εκπαίδευσης, υγείας και αθλητισμού, η χώρα είχε αποτελέσματα που την τοποθετούν ανάμεσα στις χώρες με τις καλύτερες επιδόσεις.
Βέβαια, σε επίπεδο ελευθεριών, τα πράγματα πόρρω απέχουν από το να είναι ικανοποιητικά, όπως σημειώνει και η «Le Monde diplomatique». Το καθεστώς άλλαξε ωστόσο πολύ, εγκαταλείποντας ολόκληρα κομμάτια της παλιάς «σοσιαλιστικής» ορθοδοξίας. Οι νόμοι για τη γεωργία τροποποιήθηκαν, αναγνωρίστηκε η ιδιωτική επιχείρηση, ενθαρρύνθηκε ο τουρισμός (με τις αρνητικές του συνέπειες, όπως η άνθηση της πορνείας…), οι επιχειρήσεις μεικτού κεφαλαίου πολλαπλασιάστηκαν, η πολιτιστική ζωή ενισχύθηκε… Η Κούβα είναι σήμερα μια χώρα απείρως πιο ανοιχτή, συγκριτικά με δέκα χρόνια πριν.
Η Αβάνα σταμάτησε, εδώ και πολύν καιρό, να εξάγει την επανάστασή της και όλες οι λατινοαμερικάνικες χώρες αναθέρμαναν τις διπλωματικές τους σχέσεις. Το ταξίδι του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β’, το 1998, σημείωσε από την άποψη αυτή μια αλλαγή. Ο πάπας είχε ζητήσει τότε: «Να ανοίξει η Κούβα στον κόσμο και ο κόσμος να ανοίξει στην Κούβα». Ο βασιλιάς της Ισπανίας επισκέφθηκε επίσης το νησί και συνάντησε τον Φιντέλ Κάστρο. Ακόμα και οι μανιώδεις αντίπαλοι της Κούβας παραδέχονται ότι «οι καιροί άλλαξαν: οι Κουβανοί κριτικάρουν τα πάντα, οι ξένοι είναι παντού. Μερικές φορές συναντάμε έναν αποστάτη από το εσωτερικό, και μιλάει…».
Δεκάδες αμερικανικές προσωπικότητες (γερουσιαστές, βουλευτές, πανεπιστημιακοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, μέλη του κλήρου) πηγαινοέρχονται αδιάκοπα στην Αβάνα. Οι Τζέσε Τζάκσον, Τεντ Τέρνερ, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τζέιν Φόντα πηγαίνουν στην Κούβα τακτικά. Τον Φεβρουάριο, ο σκηνοθέτης Ολιβερ Στόουν παρέμεινε για πολλές εβδομάδες, συνοδεύοντας παντού τον Φιντέλ Κάστρο, για τον οποίο γύριζε ένα ντοκιμαντέρ… Και θα μπορούσε κανείς να παραθέσει το πέρασμα από την Κούβα δεκάδων λατινοαμερικανικών και ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων (Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί και κυρίως Πορτογάλοι). Και κανένας δεν εκπλήσσεται από αυτό.
Εξαιρουμένης, καθώς φαίνεται, μιας ομάδας απαρηγόρητων νοσταλγών του πρωτύτερου αντικομμουνισμού. Αγνοώντας το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο, οι παλιοί αυτοί υπέρμαχοι του Ψυχρού Πολέμου κριτίκαραν, λοιπόν, τη συμμετοχή προσωπικοτήτων από τη Γαλλία (και κυρίως τη δική μου) στην Έκθεση Βιβλίου της Αβάνας. Βασιζόμενοι σε ένα άρθρο πασπαλισμένο με λάθη της «Liberation», χωρίς να διασταυρώσουν τις πληροφορίες, πολλοί τεμπέληδες ανακριτές κατέδειξαν, για μια ακόμη φορά ότι, σαν παπαγάλοι, τα μέσα ενημέρωσης επαναλαμβάνουν τα μέσα ενημέρωσης…
Στο πλαίσιο της καινούργιας του πολιτικής διάδοσης μη ορθόδοξων έργων, το κουβανέζικο Ινστιτούτο του Βιβλίου θέλησε να εκδώσει το βιβλίο μου «Σιωπηρή προπαγάνδα». Γιατί δεν έπρεπε να δεχθώ; Όσοι έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν ξέρουν ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιαδήποτε εξουσία. Σύμφωνο με το ανατρεπτικό πνεύμα των δασκάλων της Σχολής της Φραγκφούρτης (Αντόρνο, Μπένγιαμιν, Μαρκούζε), προτείνει εννοιολογικά εργαλεία που επιτρέπουν την άμυνα ενάντια σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης του πνεύματος απ’ όπου κι αν προέρχεται, τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά.
Την παρουσίαση του βιβλίου στην Αβάνα ακολούθησε μια ειλικρινής και ανοιχτή συζήτηση με διανοούμενους, δημοσιογράφους και φοιτητές, παρουσία όχι μόνο του Φιντέλ Κάστρο, αλλά και δύο σημαντικών Αμερικανών, των Ρόμπερτ Μάντελ και Τζόζεφ Στίγκλιτζ, που και οι δύο έχουν διακριθεί με το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας. Kατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης, υπενθύμισα, μεταξύ άλλων, ότι «η Σοβιετική Ένωση έχασε με νοκ άουτ τον Ψυχρό Πόλεμο» και ότι, από αυτή την ήττα, πρέπει να πάρουμε το εξής μάθημα: «Ένα καθεστώς χωρίς δημοκρατία και μια οικονομία χωρίς αγορά οδηγούν στην καταστροφή». Ο Φιντέλ Κάστρο επιβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πια «μοντέλο» στην πολιτική, και ότι κανείς δεν ξέρει καλά τι σημαίνει σήμερα «σοσιαλισμός». Πρόσθεσε εξάλλου ότι, αν και η αμφισβήτηση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι νόμιμη, πρέπει να καταδικάσουμε ριζικά κάθε προσφυγή στη βία…
Πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα επισκέφθηκαν την Έκθεση Βιβλίου της Αβάνας (η οποία κρατά το ρεκόρ της μεγαλύτερης συμμετοχής στον κόσμο…), πέντε εκατομμύρια έργα διαδόθηκαν με την ευκαιρία αυτή στη μικρή αυτή χώρα όπου η ανάγνωση είναι πάθος. Έγιναν εκατοντάδες συζητήσεις για τα πιο διαφορετικά θέματα. Οι Γάλλοι εκδότες μπόρεσαν να παρουσιάσουν ελεύθερα τα βιβλία των συγγραφέων που κριτικάρουν το καθεστώς (Καμπρέρα Ινφάντε, Ρεϊνάλντο Αρένας, Χεσούς Ντιάζ, Χοσέ Τριάνα, Ραούλ Ριβέρο κ.ά.). Κανένα έργο δεν λογοκρίθηκε από τις αρχές. Πράγμα που επιβεβαιώνει, για μια ακόμη φορά, ότι ο τυφλός αντικαστρισμός είναι ο φιλελευθερισμός των ηλιθίων…

Στη φωτογραφία: “Να μάχεσαι ενάντια στο ακατόρθωτο και να νικάς”: πινακίδα σε δρόμο της Κούβας (φωτ.: jim / Wikimedia Commons).

Διαβάστε περισσότερα

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ EUROGROUP Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο γι αυτήν…

 ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

danispapav@imerodromos.gr

Πιστή στο «όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», η κυβέρνηση προσπαθεί από χθες το βράδυ να παρουσιάσει την απόφαση του Eurogroup ως «σημαντική επιτυχία» και «αποφασιστικό βήμα για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας». Βεβαίως, η πραγματικότητα είναι άλλη. Όμως, όπως είπαμε, τόσο το χειρότερο γι΄ αυτήν…
Μια απόφαση που περιγράφει με απόλυτη σαφήνεια τα συμφωνημένα (από τους δανειστές και την κυβέρνηση) βήματα για το 4ο μνημόνιο, παρουσιάστηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ως αποφασιστικό βήμα για την έξοδο από την κρίση!

Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως επιτυχία τα λεγόμενα «μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους», τα οποία σύμφωνα με τους δικούς της υπολογισμούς θα αποφέρουν μείωση του χρέους, μέχρι το 2060 (!), κατά 45 δισ ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 22% του ΑΕΠ.

Ωστόσο, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όσο και άλλα στελέχη της κυβέρνησης, αποσιωπούν μια σειρά άλλων αποφάσεων του Eurogroup, οι οποίες όχι μόνο αναιρούν την όποια ρύθμιση του χρέους, αλλά ορίζουν με κατηγορηματικό τρόπο, ένα νέο γύρο μνημονιακών μέτρων, που αρχίζουν από το σήμερα και εκτείνονται στο μέλλον, με ένα νέο μνημόνιο, χωρίς (ουσιαστικά) ημερομηνία λήξης.

Συγκεκριμένα, για την επίτευξη του στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% το 2018, απαιτεί μέτρα, καθώς και μεταρρυθμίσεις «που ενισχύουν την ανάπτυξη και βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα κόστους, περιλαμβανομένων περαιτέρω ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και την άρση των εμποδίων στις επενδύσεις».

Όσον αφορά το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα, για τον οποίο κυβέρνηση ευελπιστούσε ότι θα μειωθεί, το Eurogroup αποφάσισε ότι τα πλεονάσματα 3,5% θα πρέπει να διατηρηθούν, μεσοπρόθεσμα και μετά το 2018, χρονιά που θεωρητικά λήγει το 3ο μνημόνιο. Επ’ αυτού, ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ανέφερε ότι το «μεσοπρόθεσμα» μπορεί να είναι από πέντε, ως δέκα χρόνια…

Για να μην υπάρχει αμφιβολία για το τι θα γίνει μετά την ολοκλήρωση του 3ου μνημονίου (το 2018), στην απόφαση αναφέρεται ότι «προκειμένου να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τους δημοσιονομικούς στόχους σε μια βιώσιμη βάση μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να συμφωνήσουν με τα θεσμικά όργανα στον μηχανισμό και τα διαρθρωτικά μέτρα που θα διασφαλίσουν αυτόν τον στόχο».
Η παραπάνω παράγραφος απαντά στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι με την ολοκλήρωση του προγράμματος (δηλαδή του μνημονίου) τερματίζεται και το καθεστώς επιτροπείας της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές. Είναι μια ξεκάθαρη απόφαση που ορίζει ότι θα απαιτηθούν νέα μέτρα και μηχανισμός ελέγχου για την εφαρμογή τους για πολλά ακόμη χρόνια.

Το χρέος

Όσον αφορά το χρέος, το Eurogroup αποφάσισε την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων από 28 σε 32,5 χρόνια και τη μετατροπή των κυμαινομένων επιτοκίων αποπληρωμής σε σταθερά.

Σημειώνουμε ότι η μετατροπή των επιτοκίων θα οδηγήσει σε άμεση επιβάρυνση της Ελλάδας, αφού το μέσο επιτόκιο του 0,2% θα πάει στο 1,5%. Κατά τα άλλα, η ελάφρυνση στην οποία αναφέρεται η κυβέρνηση θα γίνει αισθητή το… 2060, αν και υπάρχουν σοβαροί λόγοι να αμφιβάλει κανείς, αφού η ελάφρυνση θα είναι συνάρτηση της πορείας τόσο της ευρωπαϊκής, όσο και της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα 43 χρόνια.

Μπορείτε να διαβασετε εδώ την πλήρη απόφαση του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου 

Αντί επιλόγου

Ας το δούμε με όρους ποδοσφαιρικούς. Αν, πριν από τον αγώνα δηλώσεις ότι «στόχος μας είναι να μην χάσουμε με 20- 0» και το τελικό σκορ είναι 19- 0 εναντίον σου, μπορείς να βγεις και να δηλώσεις: Πετύχαμε!
Το κόλπο της κυβερνητικής προπαγάνδας συνίσταται στην εκ των προτέρων ελαχιστοποίηση των προσδοκιών, ώστε το αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ως … επιτυχία.
Πήγε λοιπόν ο κ. Τσακαλώτος στο Eurogroup, δηλώνοντας ότι μια απόφαση για τα «μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους» θα ήταν θετική. Έτσι, μετά τη συνεδρίαση όπου αποφασίστηκαν τα «μεσοπρόθεσμα», η κυβέρνηση πανηγύρισε γιατί επιτέλους απέσπασε από τους εταίρους και δανειστές μια απόφαση για μείωση του χρέους.
Η ιστορία μοιάζει με την γνωστή ιστορία του Χότζα, κατά την οποία ένας πάμφτωχος χωρικός ζήτησε τη βοήθεια του σοφού γέροντα. Αυτός τον συμβούλευσε να βάλει μέσα στο φτωχόσπιτο του, όλα τα κατοικίδια ζώα, αγελάδες, γαϊδούρια, κότες, σκυλιά, γάτες, πράγμα που προκάλεσε ασφυξία στο χωρικό και την οικογένεια του. Στη συνέχεια, ο Χότζας του συνέστησε να βγάλει από το σπίτι τη γάτα. Και όταν την επόμενη μέρα τον ρώτησε για την κατάσταση, ο φτωχός αναφώνησε: «Σωθήκαμε»!

Διαβάστε περισσότερα

Φιλοσοφικοί Περίπατοι: Που βρίσκεται η Ηθική αξία; Αριστοτέλης εναντίον Καντ

Με τον Θωμά Γιούργα

Δύο από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους και διανοητές όλων των εποχών, Ο Αριστοτέλης και ο Καντ, βρίσκονται απέναντι σε ένα πολυσχιδές και δύσκολο ερώτημα: Που έγκειται η αξία της Ηθικής;
Η ηθική σκέψη του Αριστοτέλη περιστρέφεται γύρω από την έννοια της ευδαιμονίας, της πραγματικά ευτυχισμένης ζωής. Η επιθυμία κάθε ανθρώπου, θα μας έλεγε ο Αριστοτέλης, είναι να είναι ευτυχισμένος και αυτός είναι ο τελικός, μη εργαλειακός σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης. Η επίτευξη της ευδαιμονίας, όμως, απαιτεί την κατάκτηση της αρετής (διανοητικής αλλά και ηθικής). Η κατάκτηση της αρετής είναι μια πολύχρονη και επίπονη διαδικασία σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.

Σκεφτείτε το παράδειγμα ενός σολίστα στο πιάνο. Εκτός από το φυσικό ταλέντο και το κατάλληλο περιβάλλον που επιτρέπει και προωθεί την μουσική καλλιέργεια, ένας επίδοξος σολίστας πρέπει να έχει πολύ καλούς καθηγητές, να παίζει πολλές ώρες πιάνο, να μαθαίνει από τα λάθη του αλλά και παίρνει παράδειγμα από άλλους σπουδαίους πιανίστες. Έτσι και στο ηθικό επίπεδο, το περιβάλλον που μεγαλώνουμε, η εκπαίδευση που λαμβάνουμε, η αυξανόμενη εμπειρία μας στο να ισορροπούμε μεταξύ ακραίων συναισθημάτων, τα ηθικά πρότυπα που έχουμε, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην καλλιέργεια της ηθικής αρετής. Άρα όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στην αρετή, τόσο μεγαλύτερη ηθική αξία έχει ο χαρακτήρας και η πράξεις μας.
Στον Καντ, από την άλλη, η κεντρική ηθική ιδέα είναι αυτή του καθήκοντος. Μέσα από ιδιοφυείς φιλοσοφικούς συλλογισμούς, ο Εμάνουελ Καντ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υπέρτατη ηθική αξία έγκειται στις πράξεις που επιλέγουμε θέλοντας να δράσουμε με αίσθηση ηθικού καθήκοντος. Η Καντιανή δεοντολογία είναι ένα σύστημα κανόνων που στην τελική του μορφή θυμίζει ένα πολύ αυστηρό οδηγό χρήσης. «Ποτέ μην πεις ψέματα», «ποτέ μην σπάσεις μια υπόσχεση», «ποτέ μην χρησιμοποιήσεις έναν άλλο άνθρωπο μονάχα ως μέσο στις επιδιώξεις σου, ανεξάρτητα από το πιθανό όφελος για σένα ή την κοινωνία», κλπ.
Στην Καντιανή σκέψη, η ηθική αξία της αρετής και της διαμόρφωσης καλού χαρακτήρα αποκτά διαφορετικό περιεχόμενο από ότι στην Αριστοτελική εκδοχή της. Ο Καντ προσφέρει μια πιο απαισιόδοξη ψυχολογική ανάλυση για τον άνθρωπο, πιστεύοντας ότι η φυσική κλίση να παραβούμε ηθικά καθήκοντα είναι σχεδόν αδύνατον να σβηστεί τελείως. Επομένως, όσο μεγαλύτερη μάχη δίνουμε για να κάνουμε το ηθικά σωστό, έχοντας καλές προθέσεις τόσο μεγαλύτερη ηθική αξία λαμβάνει η πράξη μας. Αυτό μπορεί να ακούγεται διαισθητικό σε κάποιες περιπτώσεις, για παράδειγμα, όταν αποφασίζω να συγχωρέσω έναν άνθρωπο που με έβλαψε, όταν υπερνικώ έναν μεγάλο μου φόβο και δείχνω γενναιότητα, ή όταν επιστρέφω ένα γεμάτο πορτοφόλι που βρήκα στον δρόμο. Έχει μεγαλύτερη αξία, θα έλεγε ο Καντ, να δράσεις σύμφωνα με το ηθικό καθήκον σου και για τους σωστούς λόγους όταν νιώθεις αντίρροπα συναισθήματα. Όταν θα ήθελες να κάνεις το αντίθετο αλλά τελικά έδρασες με γνώμονα το ηθικό σου καθήκον. Βεβαίως, υπάρχουν και παραδείγματα που κάνουν την Καντιανή σκέψη να φαίνεται πολύ αντιδιαισθητική. Για παράδειγμα, αν έχω ηθικό χρέος να βοηθήσω την γιαγιά μου να πάει στο νοσοκομείο, έχει μεγαλύτερη αξία αυτή η πράξη εάν μισώ την γιαγιά μου; (Αυτή είναι μια καρικατούρα κριτικής στην Καντιανή σκέψη και σίγουρα απαιτεί μεγαλύτερη εμβάθυνση και επεξήγηση).
Αντιθέτως, στον Αριστοτέλη η ηθική πράξη λαμβάνει μεγαλύτερη αξία όσο περισσότερο ευθυγραμμίζεται με την επιθυμία. Η συγχώρεση, μια γενναία πράξη, η επιστροφή του γεμάτου πορτοφολιού, η βοήθεια στην γιαγιά, λαμβάνουν μεγαλύτερη αξία όσο μειώνεται η εσωτερική διαμάχη για το εάν πρέπει να συντελεστούν. Όσο περισσότερο φυσικά και σε μεγαλύτερη αρμονία με τα συναισθήματά μου επιτελώ την ηθική πράξη, τόσο μεγαλύτερη αξία προσδίδω στην συμπεριφορά μου.
Είναι ακριβώς σαν τον σολίστα στο πιάνο, θα μπορούσε να μας πει σήμερα ο Αριστοτέλης. Όσο καλύτερος γίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτεται ποια είναι η επόμενη νότα που πρέπει να πατήσει…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 3.12.2016

Διαβάστε περισσότερα

Αποπολιτικοποίηση: Το χάι-τεκ όπλο του συστήματος

Στέλιος Ελληνιάδης
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ φέρνει σε πέρας τη σημαντικότερη αποστολή για να περάσουν ακέραια τα μνημονιακά προαπαιτούμενα: να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή των επαχθέστερων μέτρων αφαιρώντας από την κοινωνία τη δυνατότητα να αντιδράσει. Με βασικότερη όλων την προϋπόθεση που λέγεται αποπολιτικοποίηση. Δηλαδή, να εξασφαλίζει τη μεγάλη πολιτική απονεύρωση της κοινωνίας, που καμία Δεξιά δεν θα μπορούσε να πετύχει σε συνθήκες φτωχοποίησης και λεηλασίας. Γιατί η Δεξιά κατάφερνε να χειραγωγεί τον κόσμο είτε ασκώντας απροκάλυπτη βία, όπως επί χούντας, είτε, σε περίοδο ευημερίας, με πιο παχιές αγελάδες, να δημιουργεί εφησυχασμό, ανοχή και απάθεια, αλλά σε περίοδο κρίσης γινόταν ευάλωτη και έχανε τον έλεγχο.
Στη φάση που η Δεξιά φράκαρε, άρχισαν να δημιουργούνται πρόσφορες συνθήκες για πολιτικοποίηση. Πολιτικοποίηση που αποτελεί την κυριότερη προϋπόθεση για τη δημιουργία σθεναρής και αποτελεσματικής αντίστασης στην επίθεση των οργανωμένων συμφερόντων εσωτερικού και εξωτερικού που αποσκοπούν στη μετατροπή της χώρας σε ανοιχτό πεδίο λεηλασίας και σε χωματερή προϊόντων και ανθρώπων.
Ο κίνδυνος για τα συμφέροντα των τοκογλύφων, των μεταπρατών και των αρπαχτικών επενδυτών ήταν πλέον ορατός και άμεσος. Η υποδούλωση και η λεηλασία, που είχαν μπει σε καλό δρόμο με τη συμβολή των υποτελών πολιτικών τάξεων, κομμάτων, ομάδων και ατόμων, κινδύνευαν να παρεμποδιστούν, ακόμα και να ανατραπούν, από την αυξανόμενη πολιτικοποίηση και ανάμιξη της κοινωνίας στα «κοινά». Πολιτικοποίηση που ανέβαινε συνεχώς, με κορύφωση το δημοψήφισμα και την άνοδο του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ στα ύψη. Τα κοράκια των μητροπόλεων έβλεπαν καθαρά την απειλή για τα συμφέροντα και την κυριαρχία τους. Το καταμαρτυρά η υπερένταση των αντιδράσεών τους στη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων, κατά την περίοδο 2012-2015. Η πιο λυσσασμένη επίθεση εναντίον χώρας και λαού που έχει καταγραφεί στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, μετά το βιασμό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οφειλόταν στην απειλή από την δυναμική αύξηση της πολιτικοποίησης της κοινωνίας.

Εξωπραγματική συσπείρωση

Το ποσοστό των πολιτών που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα είναι για κάθε δυτικό κράτος αδιανόητο. Σε οποιοδήποτε καθεστώς της Δύσης θα προκαλούσε σεισμό, θα θεωρείτο εκτός ορίων, σχεδόν μη δημοκρατικό. Αλλά και στην Ελλάδα δεν ήταν συνηθισμένο. Το μοναδικό προηγούμενο, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για τη βασιλεία το 1974, ήταν επίσης «ακραίο», 70%-30%, αλλά δεν προκαλούσε τριγμούς αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, από τη Δεξιά ως την κομμουνιστική Αριστερά, πλην μερίδας της άκρας Δεξιάς, είχαν συνταχθεί κατά της βασιλείας και δεν υπήρχε καμία σοβαρή αντίθεση σ’ αυτήν την επιλογή ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Εξάλλου, ο εμπνευστής του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν ο πιο διακεκριμένος δεξιός που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και αποδοχής στη Δύση και στον οποίο είχε ανατεθεί η ανάταξη του αστικού κράτους, η διαφύλαξη του φιλοδυτικού πνεύματος στο σώμα των αξιωματικών, η απορρόφηση όλων των κραδασμών από την εθνική προδοσία και την επακόλουθη κυπριακή καταστροφή και η επίταση της πρόσδεσης της Ελλάδας στο δυτικό μπλοκ.
Στις μέρες μας, οι Βρετανοί αποφάσισαν την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση με 51%, δηλαδή ένα οριακό ποσοστό για ένα ζήτημα πολύ μεγάλης σημασίας για τη Μ. Βρετανία και την Ευρώπη, και αμέσως η νέα πρωθυπουργός της χώρας, αντίθετη η ίδια στην αποχώρηση, ενώπιον δημοσιογράφων απ’ όλο τον κόσμο, χωρίς κόμπιασμα, χωρίς θα το ξαναδούμε και ναι μεν αλλά, δήλωσε απερίφραστα ότι «Brexit σημαίνει Brexit» (έξοδος σημαίνει έξοδος), τελεία και παύλα. Οι Βρετανοί ιθύνοντες, χωρίς να κρατούν τα σκήπτρα της πραγματικής δημοκρατίας, προστατεύουν τους θεσμούς και τηρούν τα προσχήματα για να αποφύγουν ή να μετριάσουν την απαξίωσή τους. Αλλά αυτά δεν ισχύουν στις αποικίες, στους «μαύρους».
Ποσοστά της τάξης του 62% παραπέμπουν σε αυταρχικά καθεστώτα, όπου η βούληση των πολιτών βιάζεται και παραβιάζεται καθ’ έξιν και κατά συρροή. Αλλά εδώ το κωμικοτραγικό είναι ότι η βία που ασκήθηκε, μεγάλη, πρωτοφανής και προφανής, είχε το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Βία που επειδή ασκήθηκε από τους «καλούς» για «ιερό σκοπό», δηλαδή από τους θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τους «θεσμούς», δεν θεωρείται βία, αλλά εταιρικό «αλληλέγγυο» δικαίωμα. Το ίδιο βράδυ, οι «θεσμοί» γνώριζαν ότι αυτό το 62% ήταν πηγαίο και γνήσιο και έκφραζε την πραγματική βούληση των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αγωνιστεί μόνος εναντίον των πάντων. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, κόμματα, κοινοβούλια, τραπεζίτες, βιομήχανοι, διανοούμενοι, κοινή γνώμη, μέσα μαζικής ενημέρωσης, όλο το βαρύ πυροβολικό της Ευρώπης ήταν αντίθετο στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΟΧΙ. Το ίδιο και στο εσωτερικό. Είχε διαμορφωθεί ένα σπάνια τόσο αρραγές μέτωπο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι το ΚΚΕ.
62%! Πολύ μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις, το οποίο, μάλιστα, όλοι ήξεραν, γιατί είναι εύκολο να το συμπεράνεις, ότι θα ήταν αισθητά μεγαλύτερο, μπορεί και 72%, ίσως και 82%, εάν στη μαζική επίθεση με όλα τα μέσα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του ΟΧΙ, δεν έριχναν τη μεγάλη βόμβα: το κλείσιμο των τραπεζών και τη δέσμευση των καταθέσεων. Ένα έσχατο μέτρο που εφαρμόστηκε μόνο σε χώρες που προκύψανε σε μία νύχτα όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία. Ποτέ άλλοτε επί ευρωπαϊκού εδάφους!
Και μ’ αυτό το βαρύ πυροβολικό εναντίον της, η κοινωνία είπε ΟΧΙ με ποσοστό 62%! Επρόκειτο ουσιαστικά για επαναστατική πράξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσήλκυε με τη στάση και την επιλογή του την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Με τη μειοψηφία των αριστερών συντάσσονταν οι πλειοψηφίες όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες υφίσταντο κυριολεκτικά πανωλεθρία. Μέλη, ψηφοφόροι και οπαδοί του ΚΚΕ, παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Δεξιάς, οι περισσότεροι από τους πρώην Πασοκτζήδες που είχαν παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ ή κρατούσαν στάση αναμονής, ακροδεξιοί και απολίτικοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και εθνικιστές διαφόρων αποχρώσεων, θρησκευόμενοι και άθεοι, εργάτες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες και, κυρίως, οι νέοι, οι νέοι εργαζόμενοι, οι νέοι επιστήμονες, οι φοιτητές και οι άνεργοι, συντάχθηκαν στην πλειονότητά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΟΧΙ. Μια παλλαϊκή κινητοποίηση για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, με απόλυτα αποσαφηνισμένο το περιεχόμενο και τις συνέπειες της ψήφου. Μια συμπαράταξη που μόνο σε καιρό πολέμου επιτυγχάνεται.

Η πιο συνειδητή ψήφος ever!

Ήταν τέτοια η επίθεση του κατεστημένου εναντίον της επιλογής του ΟΧΙ, με τόση ένταση και σε ρυθμό πολυβόλου, χρησιμοποιώντας όλα τα βομβαρδιστικά της εντόπιας και διεθνούς μηχανής παραγωγής προπαγάνδας, εκφοβισμού και χειραγώγησης, που ακόμα κι ο χειρότερα ενημερωμένος πολίτης, θέλοντας και μη, αποκτούσε συναίσθηση των συνεπειών της επιλογής του. Το μπαράζ παραπληροφόρησης, απειλών και εκφοβισμών, με τις καταστροφικές συνέπειες που θα προκαλούνταν στην περίπτωση που υπερίσχυε το ΟΧΙ, είχε φτάσει στον «έσχατο πολίτη» της χώρας, τον πιο άσχετο, αδιάφορο και απολίτικο. Θα μας διώξουν 100% από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο και τρόφιμα, θα χαθούν όλες οι καταθέσεις, δεν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και ένα σωρό άλλα εκβιαστικά επιχειρήματα που υποστηρίζονταν από εκατοντάδες στόματα που περιβάλλονται από ισχύ, ειδίκευση και κύρος. Αναλύσεις, άρθρα, στατιστικές, προβλέψεις, όλα συνέτειναν στο ίδιο συμπέρασμα. Το ΟΧΙ οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο.
Με αυτό, όμως, το «μπαράζ ενημέρωσης», κανένας δεν μπορεί να επικαλεσθεί την άγνοια των πολιτών για τις συνέπειες της επιλογής τους. Το αντίθετο. Η ενημέρωση, θετική και αρνητική, είχε φτάσει στον κάθε Έλληνα πολίτη. Κι αυτό έθετε τον καθένα ενώπιον των ευθυνών του, χωρίς αμφιβολίες.
Το ΟΧΙ, σύμφωνα με τους υποστηρικτές του ΝΑΙ, οδηγούσε κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Γι’ αυτό, αυτή ήταν η πιο συνειδητή ψήφος που έχει ρίξει ποτέ ο Έλληνας πολίτης στην κάλπη, ίσως από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Παίρνοντας το ρίσκο ακόμα και μιας εξόδου από το ευρώ και την Ευρώπη, συν όλα τα προαναγγελθέντα από το πελώριο yes-μπλοκ εσωτερικού-εξωτερικού για τα δεινά που θα επέφερε μια τέτοια εξέλιξη.
Αυτή η ψήφος σήμαινε ότι η πολιτικοποίηση της κοινωνίας είχε ανέβει σε ένα επίπεδο πρωτόγνωρο σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Οι ψηφοφόροι σκέφτονταν, συμπεριφέρονταν και τολμούσαν σαν αληθινοί πολίτες, με όλη τη σημασία της λέξης, κάτι που ήταν σε μεγάλη υποχώρηση σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Αριστερά ξανά

Και το πιο απρόσμενο και ανεπιθύμητο για την καθεστηκυία τάξη: η στροφή της κοινωνίας έδινε ξανά νόημα στο «αριστερός» και «Αριστερά», διαχώριζε τη Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία από την Αριστερά, επανέφερε την Αριστερά στο πολιτικό προσκήνιο μετά από χρόνια κατάπτωσης και εκφυλισμού της και συσπείρωνε για πρώτη φορά από το 1990 πολύ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας πάνω σε μια αριστερή πλατφόρμα. Επίσης, χιλιάδες αριστεροί που ήταν παροπλισμένοι ξεπέρασαν τις αναστολές τους και μπήκαν στον αγώνα δημιουργώντας μια αξιόμαχη εμπροσθοφυλακή μαζί με τους νέους που συστρατεύθηκαν. Όλες οι προσπάθειες δεκαετιών των μητροπολιτικών κέντρων εξουσίας για τη δυσφήμιση των αριστερών ιδεών και την εξάλειψη κάθε αριστερού στοιχείου από τα κόμματα και τις κοινωνίες στραπατσαρίζονταν και αναιρούνταν καθώς η Αριστερά στην Ελλάδα ανακτούσε ένα μεγάλο μέρος από τον χαμένο της εαυτό και την υποτιμημένη της αξία, κλόνιζε το στάτους κβο και νομιμοποιούσε την ύπαρξή της μέσα στις συνειδήσεις των πολιτών ολόκληρης της Ευρώπης.
Κι αυτό, καθώς γινόταν αντιληπτό από τους μηχανισμούς εξουσίας και χειραγώγησης, την άρχουσα νομενκλατούρα και τις δεξαμενές σκέψης της, έκανε τα συστήματα ασφαλείας να βρυχώνται και να βραχυκυκλώνουν. Όχι μόνο ένας μικρός λαός σήκωνε κεφάλι, αλλά μπορούσε να πυροδοτήσει παρόμοια φαινόμενα στις ικανοποιητικά χειραγωγημένες κοινωνίες της Ευρώπης, που στο βάθος-βάθος τους ελλοχεύει καταπιεσμένη η γενικευμένη δυσαρέσκεια και οργή, αλλά καταπνίγεται με διάφορες μορφές ανοιχτής και συγκαλυμμένης βίας ή τεχνηέντως εκτρέπεται σε συντηρητικές επιλογές.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το ΟΧΙ δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να νικήσει, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ να νομιμοποιηθεί ως έχει, γιατί αυτή η εξέλιξη θα έθετε το σύστημα στο σύνολό του σε άμεση αμφισβήτηση και θα έβαζε σε κίνηση ανεξέλεγκτες κοινωνικές δυναμικές σε πολλές χώρες.

Κοκτέιλ χειραγώγησης

Το δυτικό σύστημα εξουσίας, όπως κάθε γραφειοκρατικό σύστημα, βασίζεται στην επιτυχή αποπολιτικοποίηση των μαζών και, σε κάθε περίπτωση, στην «απόσυρση» της κοινωνίας από τα κοινά και στην ανάθεση όλων των δικαιωμάτων της στους «θεσμικούς». Οι γραφειοκρατίες, μέσα στις δεκαετίες, με την αρωγή ενός πολυπλόκαμου δικτύου μηχανισμών ελέγχου συνειδήσεων, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα σύστημα χειραγώγησης των κοινωνιών εξαιρετικά σύνθετο και πολυδιάστατο, που περιλαμβάνει το φόβο, την ανασφάλεια, την τρομοκρατία και την καταστολή, αλλά και την εξαγορά, την εξάρτηση, τον προσηλυτισμό, τη νάρκωση, την παραπληροφόρηση, ακόμα και τη μεθόδευση των απογοητεύσεων. Χωρίς την αποπολιτικοποίηση και την παθητικότητα, το σύστημα εκμετάλλευσης, λεηλασίας, ανισότητας, πολέμων, ανελευθερίας και ψευτοδημοκρατίας, δεν μπορεί να διαιωνίζει αβλαβώς την κυριαρχία του.
Εάν μελετήσει κανείς την κάθε χώρα ξεχωριστά, θα καταλάβει πώς εξειδικεύεται ανά λαό αυτή η χειραγώγηση. Αλλού χρησιμοποιείται ο εθνικισμός και η θρησκεία, αλλού η μετανάστευση και ο ρατσισμός, αλλού η αστυνομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα, αλλού ο πόλεμος και ο φασισμός, αλλού η πλύση εγκεφάλου και ο εκμαυλισμός και σε όλα ο αντικομμουνισμός. Κατά κανόνα, χρησιμοποιούνται συνδυασμοί των παραπάνω σε κοκτέιλ κατάλληλα για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Γι’ αυτό και οι στημένες «επαναστάσεις» που υποκινούνται και υποθάλπονται από τα ίδια κέντρα εξουσίας βαφτίζονται με χρωματικές ονομασίες, πορτοκαλί, γαλάζια, πράσινη κ.λπ., που μοιάζουν με τοπικά κοκτέιλ.
Με κίνδυνο η κατάσταση να τεθεί εκτός ελέγχου, στην Ελλάδα, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο, το απολύτως ανεπιθύμητο για την εξουσία: πολιτικοποιούνταν σοβαρά οι μάζες και συμμετείχαν σε επικίνδυνο βαθμό, ο κόσμος, οι πολίτες, η κοινωνία, ο λαός, εναντίον του συστήματος και όχι για την αποκατάστασή του όπως συνέβη σε άλλες χώρες. Και κυρίως οι νέοι! Μαζικά, δυναμικά, αποφασιστικά και με επίγνωση!
Τα κέντρα εξουσίας δεν νοιάζονταν τόσο πολύ ούτε για να πάρουν πίσω τα «δανεικά» ούτε για να περισώσουν τη φθαρμένη Δεξιά. Νοιάζονταν, όμως, υπερβολικά πολύ για τον κίνδυνο που συνιστά η πολιτικοποίηση και η συμμετοχή των πολιτών, πέρα από την ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια και, μάλιστα, με την επάνοδο μιας «αριστερής Αριστεράς»! Για το σύστημα εξουσίας αυτή είναι η μέγιστη απειλή. Να βγει η κοινωνία μπροστά και να διεκδικήσει την εξουσία, να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας σε σημείο αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος. Να μην αρκείται στην κατευθυνόμενη ψήφο και την ανάθεση, αλλά να διεκδικεί ενεργό ρόλο, να συμμετέχει, να αποφασίζει και να εισακούεται. Να εμποδίζει ό,τι είναι σε βάρος της. Και το σημαντικότερο: να προσπαθεί να λύσει πρακτικά και άμεσα το πρόβλημα της σύγχρονης «δημοκρατίας» που έχει να κάνει με τη διάσταση, η οποία εξελίσσεται σε χάος, ανάμεσα στην πραγματική βούληση και τις ανάγκες των πολιτών από τη μια και την εφαρμοζόμενη πολιτική από τους εκλεγμένους πολιτικούς εκπροσώπους από την άλλη.

Για παραδειγματισμό

Αυτός ο μέγιστος κίνδυνος, του «δεν θα σας αφήσω άλλο να με αγνοείτε», εκδηλωνόταν, στα σπάργανα μεν, αλλά πολύ δυναμικά στην Ελλάδα, με πρώτα εμφανή κιόλας δείγματα εξάπλωσης της απειθαρχίας στις υπόλοιπες χώρες, σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Το σύστημα σήμανε συναγερμό στο ανώτατο όριο, πάνω κι από την κόκκινη ζώνη. Ένας ανατρεπτικός ιός, made in Greece, αναπτυσσόταν και εύκολα μπορούσε να μεταδοθεί παντού, με κίνδυνο όλες οι εύθραυστες κοινωνικές αρθρώσεις να μολυνθούν και να παραφρονήσουν.
Στα εμπιστευτικά «μέμο» και τις εκθέσεις των κυβερνητικών παραγόντων, των μυστικών υπηρεσιών και των δεξαμενών σκέψης, αλλά και σε εμπιστευτικά κείμενα πανεπιστημιακών και πολιτειολόγων, ο κίνδυνος επισημαινόταν με υπογραμμισμένες λέξεις και φράσεις. Εκφραζόταν με διπλωματικό λόγο (όχι πάντα) από τους εκπροσώπους της Κομισιόν, των τραπεζών, των κυβερνήσεων κ.λπ. και εκλαϊκευόταν από τα δημοσιογραφικά φερέφωνα των διεθνών και τοπικών ΜΜΕ.
Και σ’ αυτό το κρισιμότατο σημείο, που η ελληνική κοινωνία μέσα από μια βασανιστική πορεία από το 2009, με δισταγμούς και πισωγυρίσματα, πολιτικοποιείται και αρχίζει να σηκώνεται από την πολυθρόνα της απάθειας και να υψώνει το ανάστημά της, το ανάστημα του συνειδητοποιημένου ή σε φάση συνειδητοποίησης πολίτη ο οποίος ξεσπάει τολμηρά με το ΟΧΙ, το ευρωπαϊκό κατεστημένο βρίσκει στο μανίκι του έναν απρόβλεπτο άσσο: μια πολιτική ομάδα η οποία, με το πλεονέκτημα να βγαίνει μέσα από το ογκώδες κίνημα αντίστασης, «δίνει το παιχνίδι», αιφνιδιάζει και αδειάζει τους πολίτες, εκποιεί τον εθνικό πλούτο, απαξιώνει εκ νέου την Αριστερά, τσαλαπατάει την ελπίδα, αφήνει στα κρύα του λουτρού τους ευρωπαϊκούς λαούς, καταπατάει ό,τι ιερό και όσιο∙ με μία καθολική χειρουργική αναστροφή ακινητοποιεί την κοινωνία και την αποκεφαλίζει.
Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη. Η σοβαρότερη περίπτωση πολιτικοποίησης των πολιτών και αναγέννησης της Αριστεράς καρατομείται εκ των έσω. Και το κεφάλι του ευαισθητοποιημένου πολίτη πέφτει από τους ώμους και κυλάει στο χώμα. Για να το βάλουν οι νικητές, κυβερνήτες, τραπεζίτες, επενδυτές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, στην άκρη των παλουκιών τους και να το περιφέρουν θριαμβευτικά σε όλη την Ευρώπη, για παραδειγματισμό. Έτσι, κατασχέθηκαν τα όνειρα που είχαν αρχίσει να υλοποιούνται και έσβησαν οι ελπίδες που ενεργοποιούσαν την κοινωνία και αποτελούσαν κινητήρια δύναμη για οποιαδήποτε αλλαγή. Άλλη μία ελληνική τραγωδία χωρίς ορατό τέλος…

Το επαναστατικό κόμμα και οι συμμαχίες

Κρατώντας σταθερά την στρατηγική και την τακτική μιας εθνικής δημοκρατικής επανάστασης, το Κόμμα έδειξε στο λαό τους στόχους του αγώνα: ανεξαρτησία και δημοκρατία. Δεν ήταν, ωστόσο, αρκετό να έχεις αιτήματα απολύτως σε αρμονία με τις θεμελιώδεις φιλοδοξίες του λαού. Ήταν απαραίτητο να φέρεις τα πάντα στο παιχνίδι για να διαφωτίζεις τις μάζες του λαού, να τις διαπαιδαγωγήσεις και να τους δώσεις κουράγιο, να τις οργανώσεις στον αγώνα για την εθνική σωτηρία. Το κόμμα αφιέρωσε τον εαυτό του ολοκληρωτικά σε αυτόν τον αγώνα, στην ανασύνταξη όλων των εθνικών δυνάμεων, στην διεύρυνση και την ενδυνάμωση του Εθνικού Ενιαίου Μετώπου, του Βιετμίνχ, και αργότερα του Λιέν Βιέτ που ήταν ένα εκπληκτικό μοντέλο ενότητας των διαφόρων στρωμάτων του λαού στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε μια αποικιακή χώρα. Στην πραγματικότητα, αυτό το μέτωπο συνένωσε όλες τις πατριωτικές δυνάμεις από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, ακόμα και τους προοδευτικούς ιδιοκτήτες γης∙ όλες τις εθνότητες της χώρας – από τις πλειοψηφικές ως τις μειονοτικές∙ πατριώτες πιστούς κάθε θρησκείας.
«Ενότητα, μεγάλη ενότητα, για την νίκη, την μεγάλη νίκη». Αυτό το ρητό από το στόμα του πρωθυπουργού Χο Τσι Μινχ έγινε πραγματικότητα, μια σπουδαία πραγματικότητα μέσα στην μακροχρόνια και σκληρή αντίσταση.
(«Λαϊκός Πόλεμος, Λαϊκός Στρατός» του στρατηγού Βο Νγκουγιέν Γκιαπ, Εκδόσεις Προμαχώνας, 2016)
Πηγή: e-dromos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Στο Τρικούπειο προβολή της ταινίας THIS IS NOT A COUP (ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ)

Πρόσκληση

Σάββατο 10/12/2016 στις 7μ.μ. στο Τρικούπειο προβολή της ταινίας THIS IS NOT A COUP  (ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ) από τους δημιουργούς του DEBTOCRACY, CATASTROIKA & FASCISM INC
και συζήτηση με τον δημιουργό της - δημοσιογράφο Άρη Χατζηστεφάνου.
Η 4η ταινία της ομάδας INFOWAR πραγματεύεται το πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή ένωση, ποιος την κυβερνά κι αναρωτιέται αν οι λεγόμενες "εκτροπές" είναι όντως εκτροπές ή είναι απλώς η λειτουργία του συστήματος. Αποκαλύπτει τους αρχιτέκτονες του Ευρώ και το ρόλο της Ε.Κ.Τ. / Ε.Ε. σε χώρες όπως Ιρλανδία, Ιταλία, Κύπρος και Ελλάδα (ελληνικό δημοψήφισμα - 3ο μνημόνιο)

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ: Πρωτοβουλία πολιτών Ι.Π.Μεσολογγίου "Ζωή με Αξιοπρέπεια"

Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου

Ά ΕΛΜΕ Αιτ/νιας

Νομαρχιακό Τμήμα ΑΔΕΔΥ

Σύλλογος Εκπ/κών Άθμιας Εκπ/σης Περιοχής Μεσολογγίου

Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου Μεσολογγίου

ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Ραδιοφωνικός Σταθμός Μεσολογγίου 92FM

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί ρε είσαι τόσο αδιάφορος για την πολιτική;

Του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη*
«Δεν ασχολούμαι με την πολιτική, γιατί όλα τα κόμματα είναι σάπια», είπε κάποιος αγνοώντας ότι  δεν αποτελούν (μόνο) τα κόμματα την πολιτική, αλλά τα οχήματα διαμεσολάβησης των αιτημάτων του. Τουλάχιστον αυτός είναι ο θεσμικός τους ρόλος στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Τα κόμματα και οι βουλευτές υποθηκεύουν το μέλλον του. Αυτός τα σιχαίνεται, δικαίως, αλλά υιοθετεί μια απολιτίκ στάση που διαιωνίζει το πρόβλημα.
Αν δεν ασχοληθείς με τα κοινά, δεν ενημερωθείς για τις διεθνείς και εγχώριες εξελίξεις, πως διεκδικείς τον τίτλο του πολίτη;
Εν τέλει γιατί είσαι τόσο αδιάφορος για την πολιτική, όταν πνίγονται παιδάκια στο Αιγαίο, πεθαίνουν άστεγοι στους δρόμους από το κρύο, αυτοκτονούν οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι πληρώνονται με 2€/ώρα και καρκινοπαθείς αργοπεθαίνουν επειδή το σύστημα τους αναγκάζει να πληρώσουν, όχι για βιταμίνες, αλλά για φάρμακα που θα τους κρατήσουν στη ζωή;
Γιατί ρε είσαι τόσο αδιάφορος για την πολιτική, όταν το 45% των συνταξιούχων λαμβάνει σύνταξη κάτω από το όριο της σχετικής φτώχειας (655€), το 90% των ανέργων δεν λαμβάνει επίδομα ανεργίας, η μαμά σου δουλεύει υπερωρίες και έχει να πληρωθεί 3 μήνες, ενώ ο μεγάλος σου αδερφός είναι μετανάστης στην Αυστραλία και το φίδι του ναζισμού “σπάει” ξανά το αυγό στη Γηραιά Ήπειρο ;
Γιατί ρε είσαι τόσο αδιάφορος για την πολιτική, όταν 7 χρόνια σου επιβάλλουν φόρους και σου μαυρίζουν τη ζωή με 3 Μνημόνια που δεν οδηγούν πουθενά, σου κάνουν το ΟΧΙ ΝΑΙ, ευτελίζουν το Σύνταγμα, την ιστορία, την κοινωνία και τον άνθρωπο;
Γιατί ρε είσαι τόσο απαθής και αδιάφορος για την πολιτική ;
Ο Μανόλης, όμως, θα στα πει καλύτερα :
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω. ¹
Εσύ που δεν συγκινείσαι βέβαια μπορείς να κάνεις παρέα με τον κυρ Παντελή του Τζαβέλλα ώστε να :
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος. ²
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες. ³
Εγώ λαέ μου :
Εσένα πάλι σκέφτομαι που δεν πρόλαβες να γίνεις σοφός, να συζητήσεις, να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων, να μάθεις να σιωπάς· Δε σου ’μελλε να πιθανολογείς, να βγάζεις συμπεράσματα.
Δε σου ’μελλε να διδαχτείς κι εσύ την αριθμητική των ιδεών.
Βέβαια τι να σου πει ο ποιητής…
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς ₄
Υ.Γ. Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις· να μην τις παίρνει ο άνεμος· να μην τις παίρνει
{ Τα ποιητικά αποσπάσματα προέρχονται από τις ποιητικές συλλογές του Μανόλη Αναγνωστάκη και συγκεκριμένα, κατά σειρά παράθεσης : “Η απόφαση¹ – Επιτύμβιον² – Ποιητική³ – Επίλογος₄ ” }
*Ο Αλέξανδρος Λιτσαρδάκης είναι φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ.

Διαβάστε περισσότερα

Προς ΣΥΡΙΖΑ: Υπάρχει πάτος; – Θα γίνετε και «πλυντήριο» των ναζί;;;!!!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Κανονικά το ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί εισαγωγικά είναι «αν υπάρχει φιλότιμο». Αλλά το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί («δεν υπάρχει»). Αφήστε που ζούμε και σε εποχές που να μιλάς για φιλότιμο θεωρείται «πασέ». Εκτός αν ακούγεται από το στόμα του Ομπάμα. Τότε μόνο η λέξη «φιλότιμο» αποκτά περιεχόμενο και όσοι τους τρέχουν τα σάλια από δουλοπρέπεια, σπεύδουν γεμάτοι συγκίνηση να χειροκροτήσουν. Κατά τα λοιπά η χρήση της από οποιονδήποτε άλλον θεωρείται… λαϊκισμός.
    Ας αφήσουμε, λοιπόν, το φιλότιμο κι ας έρθουμε στα καθέκαστα. Ο Καμμένος είναι ο υπουργός Άμυνας.
    Εδώ να θυμίσουμε ότι ο Τσίπρας που βγάζει επικήδειους για τον Κάστρο είναι ο ίδιος που γλύφει την Μέρκελ. Που λατρεύει τον Ομπάμα. Που ψηφίζει Μνημόνια με τον Μητσοτάκη. Και που συγκυβερνάει με τον Καμμένο.
    Ο Καμμένος πήγε στο Καστελόριζο, στη Στρογγύλη, στη Ρω για να δώσει μια συμβολική, λέει, απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις.
    Βέβαια, αντί για βόλτες στα νησιά και φωτογραφίες με αμπέχωνα, μια ωραία απάντηση θα ήταν ο Καμμένος να ορίσει την ΑΟΖ του Καστελόριζου. Αλλά αυτά για να τα κάνεις πρέπει να είσαι λεβέντης. Και όχι λεβεντο… καμμένος. Τέλος πάντων.
    Πήγε, λοιπόν, για να πει συμβολικώς και σημειολογικώς ότι η Ελλάδα θα προασπίσει την ακεραιότητά της από κάθε επιβουλή. Λαμπρά. Μόνο που πήρε μαζί του και βουλευτές. Και ανάμεσα στους βουλευτές που πήρε μαζί του, ήταν και τα μέλη μιας συμμορίας που δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση. Που έχει αναγνωρίσει την πολιτική ευθύνη για μια δολοφονία. Στην «πατριωτική» συντροφιά του Καμμένου ήταν ο Κασιδιάρης. Αυτός που έχει κάνει τατουάζ τον αγκυλωτό σταυρό. Και ο Παππάς. Αυτός που αντί να μαθαίνει στα παιδάκια τον εθνικό ύμνο τους μαθαίνει να φωνάζουν «χάιλ Χίτλερ».
    Κι έτσι είχαμε την εξής «θαυμάσια» εικόνα «εθνικής ομοψυχίας»: Τον υπουργό της κυβέρνησης (Καμμένος – ΑΝΕΛ) με τον αναπληρωτή υπουργό της κυβέρνησης και υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (Βίτσας), με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσά τους κι αυτήν την ανεκδιήγητη που δεν ξέρει ότι το νησί λέγεται Ρω και το έγραφε «Τω»!!!), βουλευτές των ΑΝΕΛ και του Λεβέντη, αντάμα με τους φασίστες, με τους ναζί της Χρυσής Αυγής, να ποζάρουν σε κλίμα «εθνικής ενότητας»!
    Μόνο που ξέρετε:

• Την τελευταία φορά που θυμόμαστε τους ναζί να σχετίζονται με θέματα εθνικής ανεξαρτησίας αυτής της χώρας, ήταν τότε – επί Κατοχής – που είχαν συγκροτήσει τα Τάγματα Ασφαλείας. Και τελούσαν υπό τις διαταγές του Χίτλερ. Για να βρίσκονται όχι μόνο τα νησιά, αλλά όλη η χώρα κάτω από την γερμανική μπότα.
• Την τελευταία φορά που θυμόμαστε φασίστες να σχετίζονται με ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ήταν τότε – επί χούντας – που άνοιξαν τις πόρτες του Αττίλα για να μπουν οι Τούρκοι στην Κύπρο.
• Η σχέση των ναζί και των φασιστών με την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι να παραδίδουν Έλληνες στην Γκεστάπο για να τους στέλνει στο Νταχάου. Έτσι έκανε το λατρεμένο στους χρυσαυγίτες καθεστώς Μεταξά με τους έγκλειστους Έλληνες κομμουνιστές.
• Οι ναζί, οι φασίστες που πήρε μαζί του ο Καμμένος, παρέα με τον Βίτσα, τον αναπληρωτή του, είναι αυτοί που πανηγυρίζουν για την νίκη του Τραμπ. Αλλά ο Τραμπ, όπως μας λένε οι συνεργάτες του, βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της Τουρκίας…

    Το ακατάβλητο του εθνικού του φρονήματος, ο Καμμένος, μαζί με τον Βίτσα και τους υπολοίπους βουλευτές του «δημοκρατικού τόξου», μηδέ των ΣΥΡΙΖΑίων εξαιρουμένων, με αυτούς πήγε – με τους ναζί! – να το διατρανώσει.
    Και τώρα, μιας και οι συμβολισμοί και η σημειολογία  δεν είναι μονής κατεύθυνσης, τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σιδερωσε για λογαριασμό των ναζιστόμουτρων το «πατριωτικό» κοστούμι που τόσο επιθυμούν να παριστάνουν ότι φορούν για να κρύβουν από μέσα τις στολές των «SS», το αμέσως επόμενο ερώτημα που τίθεται, μετά το αν «υπάρχει φιλότιμο» – δεν υπάρχει – είναι το εξής:
    Οι κύριοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ (προεξαρχόντων των «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ)

• με τα μνημόνια «ξεπλύνανε» τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
• με το προσφυγικό «ξεπλύνανε» το ΝΑΤΟ,
• με τον Ομπάμα «ξεπλύνανε» τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,
• με τα υπερταμεία «ξεπλύνανε» το ξεπούλημα.

    Τώρα με τα τουρκικά πως την έχουν δει τη δουλειά; Θα γίνουνε «πλυντήριο» ακόμα και για τους ναζί;  Η’ για να θέσουμε διαφορετικά: Υπάρχει πάτος; Υπάρχει ένα όριο ξεφτίλας και πολιτικής αθλιότητας κάτω από το οποίο δεν είναι διατεθειμένοι να κατέβουν;

Διαβάστε περισσότερα

Νίκησαν οι Ινδιάνοι στην Β.Ντακότα – Μεταφέρεται ο αγωγός DAPL

Πανηγυρισμοί για την μεγάλη νίκη

Την Κυριακή έληγε το τελεσίγραφο που είχε δώσει ο κυβερνήτης της Βόρειας Ντακότα στους Ινδιάνους και τους αλληλέγγυους που μάχονταν ενάντια στον αγωγό DALP που θα περνούσε από την περιοχή.

Όπως έχουμε αναφέρει στα προηγούμενα ρεπορτάζ, “όλα τα έθνη” των Ινδιάνων είχαν κινητοποιηθεί ενάντια στον αγωγό. Το αίτημά τους εξαρχής ήταν ο επανασχεδιασμός της διαδρομής του αγωγού ώστε να μην περάσει από τα εδάφη τους.

Ο Αμερικάνικος Στρατός μέσω του επίσημου site του,αναφέρει πως δεν εγκρίνει την πρόταση για να περάσει ο αγωγός από την Βόρεια Ντακότα κάτω από την λίμνη Oahe. Εδώ να τονίσουμε πως ο αγωγός έχει κατά μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί εκτός από το κομμάτι που θα περνούσε από το Standing Rock όπου χιλιάδες είχαν κατασκηνώσει για να εμποδίσουν τον DAPL

Η Jo-Ellen Darcy ανέφερε πως η παραπάνω επιλογή σχετίζεται με την ανάγκη αναζήτησης εναλλακτικών οδών για τον DAPL

“Η εξέταση εναλλακτικών διαδρομών για τον DAPL θα μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα με μια αναφορά για τις περιβαντολλογικές επιπτώσεις” αναφέρει ο στρατός

Η είδηση όπως αναφέρουν τα Διεθνή Μέσα είναι μια τεράστια νίκη για την φυλή Σιού στο Standing Rock που από τον Απρίλιο κινητοποιούνται.

Θυμίζουμε πως 26 ακτιβιστές τραυματίστηκαν σε πρόσφατη σύγκρουση με την αστυνομία η οποία χτυπούσε τους διαδηλωτές με κανόνια νερού. Περίπου 564 άτομα έχουν συλληφθεί κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων.

Διαβάστε περισσότερα