Τι έγινε και τι δεν έγινε στην δεύτερη συνάντηση για το Σχέδιο Βιώσιμης Κινητικότητας

Ενημέρωση από τον Συνδυασμό "Για την Κοινότητα Μεσολογγίου"

Την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου, στη 1 το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε παρουσίαση των μέχρι τώρα πεπραγμένων για το Σχέδιο Βιώσιμης Κινητικότητας της πόλης μας. Στόχος της συνάντησης ήταν η παρουσίαση τριών σεναρίων κινητικότητας για την πόλη, η αξιολόγησή τους και η διαμόρφωσή τους μέσα από συνεργασία και συζήτηση ώστε να προχωρήσει το Σχέδιο προς την τελική του μορφή. 

Τι έγινε:

• Χαιρετισμοί από αντιδήμαρχο κ. Διαμαντόπουλο και Δήμαρχο.
• Παρουσίαση από τον εκπρόσωπο της εταιρείας (Lever Α.Ε.) που εκπονεί το σχέδιο των μέχρι τώρα πεπραγμένων.
• Τοποθέτηση-ερωτήσεις από τους λιγοστούς παρόντες (εκπροσώπους φορέων, συλλόγων και απλών πολιτών).
• Δεν έγινε η αξιολόγηση και η διαμόρφωση των τριών σεναρίων, ούτε η συνεργασία και συμφωνία για την τελική μορφή τους. (που υπήρχαν στο πρόγραμμα)

Παρατηρήσεις: 

• Εξαιρετικά μικρή συμμετοχή των πολιτών (ατυχής η επιλογή της ώρας).
• Ηχηρές απουσίες φορέων με βαρύνοντα ρόλο και λόγο πάνω στο θέμα της αστικής κινητικότητας (η τροχαία, η δημοτική αστυνομία, ταξί, αστικό ΚΤΕΛ).
• Προτάθηκαν σενάρια χωρίς να βγει τελικά κάποιο αποτέλεσμα.

Σημαντικά για το μέλλον: 

Τις επόμενες μέρες θα λειτουργήσει ένας ιστότοπος, στον οποίο θα περιλαμβάνονται ερωτηματολόγια  και θα ξεκινήσει η προετοιμασία και η συμμετοχή στην 3η και τελευταία διαβούλευση όπου θα προταθούν συγκεκριμένα μέτρα.

Με δηλώσεις τους, Δήμαρχος και Αντιδήμαρχος, μίλησαν για επιμέρους διαβουλεύσεις πριν την 3η και τελευταία της εταιρείας.  

Τα μέλη μας, Σταυρούλα Τσακμακλή, Νίκος Σταμάτης, Άντα Χαλαζιά, Χρήστος Φούντας, Γιώργος Λαμπρόπουλος, Ιάκωβος Παλαιολόγος, βρέθηκαν στην συνάντηση,  καταθέτοντας προτάσεις, τις οποίες θα δημοσιεύσουμε προς γνώση όλων. 

Συνδυασμός:

"Για την Κοινότητα Μεσολογγίου"

Email: koinotitamessolonghi@gmail.com

Web Site: https://koinotitamessolonghi.gr/

Facebook: https://www.facebook.com/koinotitamessolonghi/

 

Διαβάστε περισσότερα

Εκδήλωση για τον αυτισμό στο Θέρμο απο το ΕΨΥΠΕΑ και τον Λαογραφικό Πολιτιστικό Σύλλογο Ι.Π.Μεσολογγίου.

 «Αυτισμός, Διαταραχές Συμπεριφοράς, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) στην Παιδική ηλικία»

 

Ο Δήμος Θέρμου, ο Λαογραφικός Πολιτιστικός Σύλλογος Ι.Π.Μεσολογγίου και η Εταιρία Ψυχικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου Αιτωλοακαρνανίας-ΕΨΥΠΕΑ προσκαλούν σε ενημερωτική εκδήλωση με θέμα  «Αυτισμός, Διαταραχές Συμπεριφοράς, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) στην Παιδική ηλικία» που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019 και ώρα 19:00 στην Αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Θέρμου.

Διαβάστε περισσότερα

Αρχική/Ιστορία/Πρόσωπα/Η Ελλάς αγνωμονούσα Η Ελλάς αγνωμονούσα

Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς. Μια σπάνια προσωπικότητα του Εικοσιένα, άξιος οπλαρχηγός, ανιδιοτελής αγωνιστής. Έφυγε από τη ζωή πάμφτωχος και αγνοημένος, με μοναδική περιουσία την τιμή και την περηφάνεια του, την εκτίμηση και την αγάπη των απλών ανθρώπων, για τη λευτεριά και το δίκιο των οποίων πολέμησε.

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

«Η Ελλάς ευγνωμονούσα» είναι η ονομασία που έδωσε σε έναν πίνακά του ο ζωγράφος Θεόδωρος Βρυζάκης (1814-1878). Αν και το έργο του μονοπωλήθηκε από θέματα της επανάστασης του Εικοσιένα, αυτός ο πίνακας πρέπει να είναι ο περισσότερο γνωστός από άλλους του Βρυζάκη. Από το 1982 και για πολλά χρόνια δέσποζε στον τοίχο του πρωθυπουργικού γραφείου, στο Μέγαρο Μαξίμου και αποτέλεσε αφορμή αντιπαράθεσης, όταν κάποιος πρωθυπουργός τον αντικατέστησε με κάποιον άλλον πίνακα της αρεσκείας του, στη συνέχεια ένας άλλος πρωθυπουργός τον επανάφερε, για να τον αντικαταστήσει ξανά, αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός της «πρώτη φορά αριστερά»…

Ο πίνακας απεικονίζει την Ελλάδα με «τη μορφή νέας στεφανωμένης γυναίκας, ενδεδυμένης αρχαιοπρεπώς, εν μέσω αγωνιστών της Επανάστασης του 1821 να έχει σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς από τα πόδια της». Δεν γνωρίζω αν ανάμεσα στους αγωνιστές βρίσκεται ο Νικήτας Σταματελόπουλος, Νικηταράς, όπως έμεινε περισσότερο γνωστός, ή «Τουρκοφάγος», ανιψιός του Θ. Κολοκοτρώνη και από τους πιο άξιους ηγέτες της επανάστασης. Είναι όμως βέβαιο ότι η Ελλάδα, το επίσημο κράτος, η πολιτεία (όπως και να το πούμε, να το διαχωρίσουμε από το λαό), όχι μόνο δεν εξέφρασε ευγνωμοσύνη προς τον υπέροχο αυτό άνθρωπο, αλλά τον τιμώρησε εκδικητικά και με τρόπο ατιμωτικό, για την προσφορά του. Την ίδια ή παρόμοια τύχη είχαν κι άλλοι άξιοι αγωνιστές, του Εικοσιένα, και των αγώνων του λαού μας που ακολούθησαν…

«Η Ελλάς ευγνωμονούσα»

Ο Νικηταράς έφυγε από τη ζωή στις 25 του Σεπτέμβρη 1849, τυφλός και με τσακισμένη τη σωματική και ψυχική του υγεία, πάμφτωχος και αγνοημένος. Με μοναδική περιουσία την τιμή και την περηφάνεια του, την γενική παραδοχή, την εκτίμηση και την αγάπη των απλών ανθρώπων, για τη λευτεριά και το δίκιο των οποίων πολέμησε.

Ο Νικηταράς ξεχώρισε για τις ηγετικές ικανότητες και την παλικαριά του και υπήρξε καθοριστική η συμβολή του ως οπλαρχηγού σε πολλές σημαντικές μάχες. «Μα ο Νικηταράς δεν κάθεται να τουφεκάει από ψηλά τους οχτρούς. Γυμνώνει το σπαθί του και γκαρδιώνει τα παλικάρια του. Σίφουνας ροβολάνε την πλαγιά και χύνουνται πάνω στ’ ανθρώπινο μπουλούκι. Βουή κι αντάρα συγκλονίζει τώρα το τούρκικο ασκέρι, θρήνος και πανικός. Στριμώχνονται στον γκρεμό και σωριάζονται από τα βράχια, ζώα πάνω σ’ ανθρώπους κι άνθρωποι πάνω σε ζα. Ο Νικηταράς είχε πια μεθύσει. Χτυπάει δεξά-ζερβά φωνάζοντας: «Κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σκοτώνεις!». Τρία σπαθιά σπάνε στα χέρια του», γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης, περιγράφοντας την πολεμική συμπλοκή στον Αη Σώστη, τον Ιούλη του 1822, αμέσως μετά τη νίλα του Δράμαλη στα Δερβενάκια. Λίγες μέρες μετά, στο Αγιονόρι θα ολοκληρώσει με τους λιγοστούς άντρες του την καταστροφή του πολυπληθούς ασκεριού του Δράμαλη, που θ’ αφήσει πίσω τόνους λάφυρα και χρυσάφι.

Δεν ήταν όμως η μεγάλη παλικαριά το μοναδικό του γνώρισμα. Η αγάπη του για την πατρίδα, το δόσιμό του με σώμα και ψυχή στον αγώνα και η ανιδιοτέλεια παίρνουν μορφή στο πρόσωπο του σπάνιου αυτού ανθρώπου. Ο Νικηταράς μπροστά στους εγκαταλειμένους στο πεδίο της μάχης θησαυρούς των Τούρκων, σε αντίθεση με τους άλλους πολεμιστές, αρνείται να κρατήσει κάτι για τον εαυτό του. Κι όταν τα παλικάρια του τού  δωρίζουν ένα πανάκριβο διαμαντοποίκιλτο σπαθί, δεν θα το κρατήσει, μα θα το στείλει στο ταμείο του αγώνα, για να ενισχυθούν οι ανάγκες της επανάστασης. «… Ην γαρ ο ανήρ αρειμάνιος, απλούς και άκακος, ειλικρινής και τίμιος, πιστός και φιλότιμος, δίκαιος και αμερόληπτος, πλούσιος και πένης. Διότι, ενώ είχε τρόπους να πλουτίσει καθώς άλλοι οπλαρχηγοί επλούτισαν ή από πλεονεξίας και αρπαγάς, αυτός κατεφρόνει και λάφυρα… Διά τούτο όμως θαυμαζόμενος απέκτησε πλούτον και θησαυρόν ανεξάντλητων, την υπόληψιν και το σέβας όλου του Πανελληνίου…», έγραφε για τον ήρωα ο Γεώργιος Γαζής.

Νικήτας Σταματελόπουλος, Νικηταράς (1781 ή 1782 – 25 Σεπτέμβρη 1849)

Ο αγώνας και πώς θα ολοκληρωθεί με επιτυχία ήταν η μοναδική του έγνοια. Αν και γρήγορα ξεχώρισε για τις ηγετικές του ικανότητες, δεν τον ένοιαζαν τα αξιώματα. «Χαρά του είχε ν’ αγωνίζεται κάτω από τους δυο μεγαλύτερους πολέμαρχους του Εικοσιένα, τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη», γράφει ο Δ. Φωτιάδης.

Αυτός ο αγνός και τίμιος πατριώτης, όταν ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους, βρέθηκε πιο φτωχός απ’ ότι ήταν όταν μπήκε στον πόλεμο. Αλλά κι έτσι, είναι αμφίβολο αν πέρασε ποτέ από τη σκέψη του τι έμελλε να περάσει ζωντανός, στην ελεύθερη πατρίδα, που με κίνδυνο της ζωής του πολέμησε για τη λευτεριά της. Μπαίνει στο μάτι των πολιτικάντηδων και των Βαυαρών, και με την κατηγορία της συνομωσίας κατά του βασιλιά Όθωνα, το 1839 δικάζεται για προδοσία και κλείνεται στη φυλακή.

Οι άθλιες συνθήκες της φυλακής και τα φριχτά βασανιστήρια που υφίσταται τσακίζουν την υγεία του. Επιπλέον πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη, χωρίς να το γνωρίζει. Οι αρχές αρνούνται να του παρασχεθεί ιατρική βοήθεια και τον εξορίζουν στην Αίγινα. Όταν επιστρέφει στην οικογένειά του δεν είναι πια ο αγέρωχος οπλαρχηγός που όλοι αναγνώριζαν, αλλά ένας αγνώριστος σχεδόν τυφλός, τσακισμένος σωματικά και ψυχικά γέρος. Λέγεται ότι μόλις τον αντίκρυσε η κόρη σε τέτοια κατάσταση, έχασε τα λογικά της…

Ανήμπορος να δουλέψει για να ζήσει, αιτείται στην πολιτεία να του δοθεί σύνταξη. Οι αιτήσεις του μία μετά την άλλη, απορρίπτονται. Η Ελλάς δεν έχει εξαντλήσει ακόμα την εκδικητικότητά της πάνω στον περήφανο αγωνιστή. Η «ευγνωμοσύνη» της βρίσκεται τυπωμένη πάνω στο χαρτί μιας άδειας επαίτη. Ο Νικηταράς, με το νόμο, «αποχτά» το «δικαίωμα» να ζητιανεύει ανενόχλητος από τους χωροφύλακες του Όθωνα, σε συγκεκριμένο πόστο, έξω από μια εκκλησία στον Πειραιά, συγκεκριμένη μέρα της βδομάδας. Όπως οι μικροπωλητές που απλώνουν την πραμάτεια τους… Όμως η εκδικητικότητα και η σκατοψυχία των ιθυνόντων δεν έχουν τελειωμό. Το πόστο όπου ο μπαρουροκαπνισμένος ήρωας έχει δικαίωμα ν’ απλώνει την παλάμη του, είναι από τα λιγότερο προσοδοφόρα…

Η Ελλάς αγνωμονούσα

Ο Νικηταράς γίνεται επαίτης, μα δεν δεν εξαγοράζει την αξιοπρέπεια και την τιμή του. Χωρίς όραση, μα με τις άλλες αισθήσεις του ζωντανές, κάθεται κατάχαμα στην άκρη του δρόμου, δίπλα στους περαστικούς, που τραβάνε το δρόμο τους, χωρίς οι περισσότεροι να τον αναγνωρίζουν. Με τους λιγοστούς οβολούς των φιλεύσπλαχνων καταφέρνει να μετράει ζωντανός τον καιρό, επιστρέφοντας με τη βοήθεια ενός ραβδιού στο φτωχόσπιτό του.

Κάποτε, ο πρέσβης της Ρωσίας, μαθαίνει για την τύχη του και αποφασίζει να πάει να τον συναντήσει. Μόλις ο Νικηταράς αντιλαμβάνεται την παρουσία του ξένου, μαζεύει το απλωμένο χέρι του. Η παράδοση θέλει να έχει διαμειφτεί μεταξύ τους ο παρακάτω διάλογος:

–Τι κάνετε εδώ στρατηγέ μου; ρωτάει ο ξένος.

–Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απαντάει περήφανα ο Νικηταράς.

–Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στην άκρη του δρόμου; ξαναρωταέι ο ξένος.

–Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος, είναι η απάντηση του περήφανου Νικηταρά.

Τότε ο ξένος, που κατάλαβε καλά τι συμβαίνει, κάνει να φύγει αφήνοντας όμως να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.

Ο τυφλός Νικηταράς καταλαβαίνει από τον ήχο, ψαχουλεύει, βρίσκει και πιάνει το πουγκί και φωνάζει στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου… Παρ’ το μην το πάρεις κανένας άλλος και το χάσεις»…

Η Ελένη Σαραντίτη έγραψε ότι ο λαός «διαθέτει αλάθητο κριτήριο, ξέρει να τιμά και να μην ξεχνά τους ήρωές του. Αλλά, η μνήμη χρειάζεται ενίσχυση».

Η μνήμη χρειάζεται ενίσχυση.

Διαβάστε περισσότερα

Έβο Μοράλες: Το πρόβλημα του πλανήτη είναι ο καπιταλισμός

«Ας το πούμε ξεκάθαρα: Η ρίζα του προβλήματος είναι ο καπιταλισμός». Αυτό ανέφερε στην τοποθέτησή του στο πλαίσιο της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για το κλίμα.

Ο πρόεδρος της Βολιβίας τόνισε συγκεκριμένα ότι τα πολλαπλά προβλήματα που επηρεάζουν τον πλανήτη έχουν τις ρίζες τους στο καπιταλιστικό σύστημα, που προωθεί την άνιση διανομή του πλούτου και την συσσώρευση αγαθών και πλούτου σε λίγους ανθρώπους.

«Το πρόβλημα βρίσκεται στο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης, στην ιδιοκτησία των φυσικών πηγών και την άνιση κατανομή του πλούτου», σημείωσε, ενώ αναφέρθηκε στα προβλήματα που επηρεάζουν τον πλανήτη όπως η ανισότητα, η πείνα, η φτώχεια, η μεταναστευτική κρίση και η ανεργία.

Ο Έβο Μοράλες κατέκρινε το ότι «τα πάντα δύνανται να εμπορευματοποιηθούν αν πρόκειται να αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη», την ίδια στιγμή που «ο πλανήτης ελέγχεται από μια παγκόσμια ολιγαρχία, μια χούφτα δισεκατομμυριούχους». Είναι «άδικο, ανήθικο και απαράδεκτο» ότι 26 άνθρωποι έχουν στα χέρια τους τόσο πλούτο όσο 3,8 δισεκατομμύρια, σημείωσε ο πρόεδρος της Βολιβίας.

Για την Βολιβία ανέφερε ότι παρουσιάζει την πιο δυναμική οικονομία στη Νότια Αμερική με μέσο ρυθμό ανάπτυξης 4,9% στα τελευταία έξι χρόνια, ενώ συμπλήρωσε ότι το ΑΕΠ εκτοξεύθηκε από τα 9.5 στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2005 έως το 2019. Παράλληλα ανέφερε ότι η ανεργία είναι η χαμηλότερη στην περιοχή αφού έπεσε από το 8,1% το 2005 στο 4,2% το 2018.

Διαβάστε περισσότερα

Και οι Έλληνες πρόσφυγες «μιάσματα» και «παράσιτα» ήταν

Χρίστος Καραγιαννίδης

«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξη ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα»
Αριστείδης Στεργιάδης
(ύπατος αρμοστής Σμύρνης), καλοκαίρι 1922

Η Αθηνά γεννήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην περιοχή της Σαμψούντας, ανάμεσα σε πολλά αδέρφια κι αδερφές. Μεγάλωσε κι έζησε μέχρι τα εφηβικά της χρόνια στην πατρίδα, όπως συνήθιζε να λέει, μέχρι που αναγκάστηκε με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει σπίτι και οικογένεια, καθώς οι εκκαθαριστικές και εξαιρετικά φονικές έφοδοι του τουρκικού στρατού δεν άφηναν άλλα περιθώρια για να ζήσει κάποιος σε κείνα τα μέρη. Έγινε προσφυγοπούλα ακριβώς στην ενηλικίωσή της. Χωρίς να γνωρίζει τις τύχες της υπόλοιπης οικογένειας, χωρίς να ξέρει πού θα καταλήξει.

Η πορεία της μέχρι να φτάσει στη Δράμα, που έμελε να είναι η μόνιμή της εγκατάσταση, ήταν βασανιστική και κράτησε μεγάλο χρονικό διάστημα.
«Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι διά τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων ή διά των εγγράφων των εκάστοτε οριζομένων διά Βασιλικών διαταγμάτων, εκδιδομένων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως υπουργών».

Νόμος 2870 Ιούλιος 1922

Μετά τις κακουχίες που πέρασε στη διαδρομή εξόδου από την Τουρκία, αλλά και κατά τη μεταφορά της προς την Ελλάδα, συνάντησε τις ίδιες ή και χειρότερες συνθήκες, όταν πάτησε το πόδι της στην ελληνική επικράτεια. Εκμετάλλευση και εξευτελιστική συμπεριφορά από τους ντόπιους, χυδαία αντιμετώπισή τους ως μιάσματα και φορείς βρωμιάς και διαφόρων ασθενειών.

«Εκεί ήτανε το μεγάλο δράμα των γονιών μου, γιατί με το μωρό στην αγκαλιά η μαμά μου [...] πηγαίνανε στα ξενοδοχεία και ρωτούσανε αν υπάρχει κρεβάτι, αν υπάρχει δωμάτιο και τους λέγανε “τσ!”, ούτε όχι δεν λέγανε, “τσ!” κάναν με τη γλώσσα τους και αυτό ήτανε. Εζήτησε λέει ένα ποτήρι γάλα για τη λεχώνα και του είπανε δεν έχουμε. Γιατί μας θεωρούσανε παράσιτα. Ηρθαν οι “πρόσφυγγες” να πάρουν το ψωμί μας, έτσι λέγανε».

Τασία Χρυσάφη Ακερμανίδου.

Η Σαΐα γεννήθηκε επίσης στην περιοχή της Σαμψούντας, στο Τοϊγάρ, και έζησε εκεί μέχρι την εφηβεία της, όταν και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει βίαια το χωριό.

Ακολούθησε, με τη βία, ένα τάγμα εξόντωσης (όπως ονομάζονταν οι ομάδες προσφύγων που περπατούσαν μέχρι τελικής πτώσης υπό την απειλή των Τούρκων στρατιωτών) φτάνοντας μέχρι τα σύνορα της Συρίας.

Στο Χαλέπι ως πρόσφυγα την περιέθαλψαν Σύριοι πολίτες και τη μετέφεραν στη Λαττάκεια, απ’ όπου πήρε το καράβι προς τον Πειραιά.
Αυτή η πορεία κράτησε πάνω από έναν χρόνο. Στην Ελλάδα ίδια αντιμετώπιση και ίδια εκμετάλλευση από τους ντόπιους.

Οι προσφυγοπούλες αυτές, όπως και όλοι οι πρόσφυγες εκείνων των σκοτεινών χρόνων που γλίτωσαν από την καταστροφή στον Πόντο και ήρθαν στην Ελλάδα, αντιμετωπίστηκαν βάναυσα και εξευτελιστικά από τους ντόπιους και την τότε κυβέρνηση. Τα αρχεία, οι εφημερίδες εκείνης της εποχής, οι αφηγήσεις, μιλούν για μια αντιμετώπιση που ίσως σ’ εμάς που ζούμε σήμερα να φαίνεται αρκετά οικεία.

Κακουχίες, φτώχεια και πείνα που οδηγούσε τις περισσότερες φορές στον θάνατο.
«Όλη η πόλις μας έχει μεταβληθεί εις μιαν απέραντον υπαίθριον κατασκήνωσιν. Από της ακτής Αλκίμων μέχρι και πέραν του λιμένος των Αλών χιλιάδες αδελφών μας παραμένουν άστεγοι και δυστυχούντες [...] τη δε κατάστασιν της πόλεως τραγικωτέραν. Ο Τινάνειος Κήπος, ο Αγ. Νικόλαος, η Ακτή Τζελέπη και παντού ένθα υπάρχουν κατασκηνώσεις προσφυγικαί παρουσιάζουσι μιαν απέραντον φρίκην».

Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου - Ιστορικό Αρχείο Δήμου Πειραιά

Όπως διαβάζουμε και στο πολύ αναλυτικό κείμενο του Σταύρου Μαλαγκονιάρη στην «Εφσυν», «ο δείκτης των θανάτων ως προς τις γεννήσεις για την περίοδο 1923-1925 ήταν 3 προς 1, ενώ, σύμφωνα με υπολογισμούς της Κοινωνίας των Εθνών, 6.000 άτομα απεβίωσαν κατά μέσο όρο κάθε μήνα, μόλις τους πρώτους 9 μήνες μετά την άφιξή τους σε ελληνικό έδαφος» (Ριζοσπάστης, 15/11/2015).

Τι έγραφαν τότε οι εφημερίδες, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι πρόγονοι του Σκάι;

Ποια ήταν η άποψη των συντηρητικών πολιτικών που έβλεπαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να καταφθάνουν στην Ελλάδα;
«...οι Ναοί γέμουν προσφύγων και εξακολουθούν να είναι αι συχαμερώτεραι εστίαι μιασμάτων...».

Εφημερίδα “Σφαίρα” Νοέμβριος 1922

Η εφημερίδα «Καθημερινή» του κυρίου Βλάχου, με προσωπικό του κείμενο το 1928, δηλαδή 6 χρόνια μετά την έλευση των προσφύγων, γράφει:
«Με έκπληξίν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το Λαϊκόν Κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί θα τους περιλάβη; [...]. Αλλά είναι Ελληνες και όμαιμοι και αδελφοί. Ας είναι και αδελφοί και εξάδελφοι. Οταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων -πράγμα το οποίον δεν θα συμβή ποτέ- τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνον ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι. Επί του παρόντος οι πρόσφυγες δεν έχουν καμμίαν θέσιν εις τους συνδυασμούς του Λαϊκού Κόμματος».
Καθημερινή, 19/7/1928

Είχαμε, δηλαδή, όσα ακριβώς διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε σήμερα. Η τραγική αντίφαση όμως είναι ότι πάρα πολλοί που σήμερα δεν μπορούν να «αντέξουν» την παρουσία των προσφύγων και των μεταναστών είναι δεύτερη ή και πρώτη γενιά απογόνων των προσφύγων του ‘22.
Η λήθη και η απουσία ιστορικής γνώσης οδηγούν πολλούς και πολλές να παίρνουν τη θέση των ανθρώπων που στο παρελθόν μεταχειρίστηκαν με σκαιό και εξευτελιστικό τρόπο τους παπούδες και τις γιαγιάδες τους.

Επιστρέφω, όμως, στην αρχή για να κλείσω με την Αθηνά και τη Σαΐα. Και οι δυο τους έμειναν, η μία στη Δράμα και ή άλλη στο Νικηφόρο, δημιουργώντας οικογένειες. Έζησαν πολλά χρόνια και βίωσαν όλη τη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, με την Κατοχή, τη φτώχια και τις δύσκολες στιγμές του ταραγμένου 20ού αιώνα.

Οι δύο νεαρές κοπέλες που τα πέρασαν όλα αυτά είναι οι γιαγιάδες μου, κάτι που σημαίνει πως είμαι η δεύτερη γενιά προσφύγων που ζει στην Ελλάδα.
Κάτι που, επίσης, σημαίνει πως δεν μπορώ να αδιαφορήσω για τους κατατρεγμένους, για τους ανθρώπους που φεύγουν νύχτα με τα παιδιά τους από χώρες που ο δυτικός «πολιτισμός» με τις επιδιώξεις του τις ερημώνει.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για τις μάνες που θαλασσοπνίγονται με τα παιδιά τους, γιατί οι ακροδεξιοί της Ευρώπης δεν θέλουν να «μολυνθούν» από τους ανθρώπους αυτούς.

Δεν μπορώ να μιλήσω για απόβαση προσφύγων, όπως κάνει η Καθημερινή σε δημοσίευμα της, γιατί και τότε, το 1922, όταν η Αθηνά και η Σαΐα περνούσαν απέναντι στην Ελλάδα, πάλι τα ίδια έγραφε αυτή η εφημερίδα.

Σαν να μη πέρασε μια μέρα.

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι, κι όσο κλείνουμε τα μάτια στις αιτίες ή, ακόμα χειρότερα, όσο δεν κάνουμε κάτι για την επίλυσή τους, τόσο θα πληθαίνουν οι κολασμένοι που θα ζητούν από εμάς τη σωτηρία τους.

Πηγή: avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα παιδιά-σκλάβοι που θεμελίωσαν τη βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη της Αγγλίας.

Δούλευαν 15 ώρες ημερησίως σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η σωματική και σεξουαλική κακοποίηση.

Το 1820, το 40% του πληθυσμού της Αγγλίας ήταν κάτω των 15 ετών, ενώ μεγάλο μέρος των αντρών είχε επιστρατευτεί. Έτσι, αφενός το εργατικό δυναμικό είχε μειωθεί δραματικά, αφετέρου κόστιζε ακριβότερα. Παράλληλα, η φτώχεια μάστιζε τα γυναικόπαιδα που είχαν μείνει πίσω. Στο πλαίσιο της βιομηχανικής επανάστασης και της επιτακτικής ανάγκης του βρετανικού κράτους να εκσυγχρονιστεί και να φτάσει σε ανάπτυξη τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, έπρεπε να θυσιαστεί το πιο ευάλωτο κομμάτι του πληθυσμού. Η αγγλική κυβέρνηση αποφάσισε να αρχίσει να στέλνει τα ορφανά, τα οποία κόστιζαν στο κράτος σημαντικούς πόρους, στα εργοστάσια και όχι σε ιδρύματα. Η θέση της κυβέρνησης ήταν ότι εκεί θα έμεναν σε ειδικούς κοιτώνες, θα είχαν εξασφαλισμένα γεύματα και παράλληλα θα μάθαιναν μία τέχνη.

Ωστόσο, η «τέχνη» αυτή ήταν εξαντλητική. Τα παιδιά δούλευαν από 14 έως 16 ώρες την ημέρα, σε επικίνδυνο εργασιακό περιβάλλον, έτρωγαν ελάχιστο και χαμηλής ποιότητας φαγητό και κοιμόντουσαν σχεδόν στοιβαγμένα σε μικροσκοπικούς κοιτώνες. Επιπλέον, τα εργατικά ατυχήματα είχαν μετατραπεί σε καθημερινότητα. Προς το τέλος της ημέρας, όταν τα σημάδια της κούρασης δεν μπορούσαν πια να κρυφτούν, οι μικροί εργάτες γίνονταν απρόσεκτοι και πολλές φορές τραυματίζονταν σοβαρά από τα πελώρια μηχανήματα.

Τα ορφανά στέλνονταν στα εργοστάσια από την ηλικία των 6 ετών και ήταν ελεύθερα να φύγουν μόλις έκλειναν τα 21. Σε πολλούς βιομηχανικούς κλάδους, όπως η υφαντουργία, τα λεπτά τους χέρια και το μικρό τους μέγεθος ήταν ιδανικά και πολλές φορές τα καθιστούσε αποτελεσματικότερα από τους ενήλικους «συναδέλφους» τους.

Σταδιακά, πέρα από τα ορφανά, στη βιοπάλη άρχισαν να βγαίνουν από πολύ νωρίς και τα παιδιά των φτωχών οικογενειών. Τα εργοστάσια πλέον διαφήμιζαν τις θέσεις εργασίας για ανήλικους εργάτες ως την ιδανική ευκαιρία για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την πείνα. Θα είχαν εξασφαλισμένη σίτιση και έναν υποτυπώδη μισθό. Οι συνθήκες βέβαια, στην πραγματικότητα παρέμεναν άθλιες. Τα παιδιά δούλευαν εξαντλητικά ωράρια, πληρώνονταν ελάχιστα και το φαγητό ήταν κακό. Παρόλα αυτά, το φαινόμενο άρχισε να εξαπλώνεται και εκτός του βιομηχανικού χώρου. Αφέντες και μικροί «σκλάβοι» Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, γαιοκτήμονες, επιχειρηματίες, τεχνίτες και όλων των ειδών οι επαγγελματίες είχαν μετατραπεί σε αφέντες που είχαν στη δούλεψή τους τουλάχιστον ένα μικρό παιδί. Οι συνθήκες ήταν ακόμα χειρότερες από την περίπτωση των εργοστασίων. Τα παιδιά έμεναν σε ειδικά δωμάτια του σπιτιού του αφέντη τους, είτε μόνα, είτε μαζί με άλλους ενήλικους εργάτες. Στην ουσία, δεν βρίσκονταν υπό την επίβλεψη κανενός με αποτέλεσμα πολλές φορές να κακοποιούνται.

Η κακοποίηση μπορεί να ήταν απλώς παραμέληση ή κακομεταχείριση.

Σε πολλές, όμως, περιπτώσεις σημειώνονταν περιστατικά σεξουαλικής εκμετάλλευσης και σωματικής βίας. Οι δουλειές ήταν εξίσου βαριές. Τα μικρότερα παιδιά συχνά κάθονταν από το ξημέρωμα έως αργά το βράδυ μόνα τους στα χωράφια για να διώχνουν τα κοράκια. Σε άλλες περιπτώσεις, η εργασία τους ήταν να σκαρφαλώνουν στις στενόμακρες καμινάδες από τα τζάκια για να τις καθαρίζουν.

Άλλες φορές διένυαν τεράστιες αποστάσεις κουβαλώντας αγροτικό εξοπλισμό, που συχνά ήταν αρκετά βαρύτερος από τα ίδια. Ιδιαίτερα σκληρές ήταν οι συνθήκες στα ορυχεία. Εκεί γυναίκες και παιδιά αλυσοδένονταν σαν ζώα από τα μεγάλα κάρα και έσερναν τα ορυκτά μέσα από τους στενούς υπόγειους διαδρόμους.

Τα ατυχήματα ήταν και πάλι καθημερινό φαινόμενο, ενώ η τύχη των παιδιών βρισκόταν αποκλειστικά στα χέρια του «αφέντη» τους. Ωστόσο, τα περισσότερα από αυτά είχαν προσαρμοστεί στις συνθήκες. Είχαν χάσει την παιδική ανεμελιά, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ώριμους και υπεύθυνους ενήλικες και φυσικά ό,τι χρήματα έβγαζαν, τα έστελναν στις οικογένειές τους που τα είχαν ανάγκη.

Η αρχή του τέλους της παιδικής εργασίας Τα παιδιά που επιβίωσαν από τις άθλιες εργασιακές συνθήκες σταδιακά μεγάλωσαν, οργανώθηκαν και αντέδρασαν.

Τα πρώτα εργατικά σωματεία άρχισαν να ιδρύονται και οι απεργίες εντάθηκαν.

Μεγάλες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών, πλέον έθιγαν το ζήτημα της παιδικής εργασίας στα έργα τους. Χαρακτηριστικά, ο Ντίκενς βάσισε τον Όλιβερ Τουίστ σε εμπειρίες που βίωσε ο ίδιος ως παιδί, καθώς στα 12 του αναγκάστηκε να δουλεύει 12ωρες βάρδιες σε εργοστάσιο.

Κάποια στιγμή, οι φωνές που διαμαρτύρονταν έφτασαν στο Κοινοβούλιο, που φυσικά είχε μέλη του αρκετούς εκμεταλλευτές της παιδικής εργασίας. Το πρώτο βήμα έγινε με τη θέσπιση του νόμου που απαγόρευε την εργασία σε παιδιά κάτω των 9 και περιόριζε τις ώρες εργασίας για τα υπόλοιπα στις 66 εβδομαδιαίως. Με τα χρόνια, η παιδική εργασία θεωρείτο όλο και περισσότερο κατακριτέα, όμως το φαινόμενο δεν είχε εξαλειφθεί πλήρως.

Αλματώδη βήματα προς την κατεύθυνση αυτή έγιναν με την ίδρυση του «Σωματείου Πρόληψης της Παιδικής Κακοποίησης» το 1891.

Η νέα χιλιετία και η έξοδος από τη βικτωριανή περίοδο σκοταδισμού, έφερε σταδιακά νέο αέρα και έθεσε τέλος στο απάνθρωπο φαινόμενο, που θεωρούσε τα φτωχά παιδιά αναλώσιμα και ανάξια φροντίδας.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Οι κατάσκοποι της Monsanto

Ήταν αρχές Μαρτίου όταν οι δημοσιογράφοι και ρεπόρτερ που κάλυπταν την τρίτη δίκη της Monsanto στην Καλιφόρνια - με την κατηγορία ότι η βασική ουσία γλυφοσάτη του εντομοκτόνου Round Up προκαλεί καρκίνο - είδαν για πρώτη φορά την Συλβί Μπαράκ. 

 

Αυτοσυστήθηκε ως freelancer ρεπόρτερ για το BBC. Οι άλλοι την περιέγραψαν ως πολύ φιλική με όλους, υποστηρικτική και καλή ακροάτρια, που άκουγε με προσοχή όταν οι υπόλοιποι συζητούσαν για προσωπικά τους θέματα. Μοιραζόταν επίσης τις σκέψεις της για τη δίκη και είχε πει στους συναδέλφους της ότι συμπλήρωνε το εισόδημά της κάνοντας δημόσιες σχέσεις. Μια νύχτα κάλεσε κάποιες συναδέλφους της για ποτά και επέμενε να συναντήσουν έναν εκπρόσωπο από έναν από τους πελάτες της, το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Καινοτομίας και Τεχνολογίας. 

Η Κέλι Ράιερσον, μια blogger που κάλυψε τη δίκη δήλωσε στην HuffPost, ότι η Μπαράκ ήθελε πραγματικά να συναντήσουν οι άλλες δημοσιογράφοι τον πελάτη της. Εκείνο το βράδυ τραβήχτηκε μια φωτογραφία που δείχνει την Ράιερσον δίπλα στην Μπαράκ κι ακόμη δυο δημοσιογράφος που ζήτησαν να μην κατονομαστούν για να μην έχουν επαγγελματικά προβλήματα στο μέλλον. 

Μία από αυτές τις ρεπόρτερ δήλωσε: «Η Μπαράκ παρουσίαζε διάφορα συμπεράσματα για ενδιαφέροντα σημεία της δίκης. Συνέχισε να επισημαίνει διάφορες μαρτυρίες που πάντα ήταν εις βάρος των εναγόντων». Όπως σημειώνει η Μπαράκ φαινόταν να προσπαθεί να ψαρέψει τη γνώμη των υπόλοιπων δημοσιογράφων για τη δίκη. 

Αυτό που επίσης θορύβησε τους άλλους δημοσιογράφους ήταν ότι μια τακτική ρεπόρτερ του BBC κάλυπτε επίσης τη δίκη. Γιατί το κανάλι να στείλει και μία freelancer; Ψάχνοντας στο ίντερνετ οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν ότι ο λογαριασμός της Μπαράκ στο LinkedIn έγραφε ότι εργάστηκε στην FTI Consulting, μια παγκόσμια επιχειρηματική συμβουλευτική εταιρεία που συνεργαζόταν τόσο με τη Monsanto, όσο και με τη Bayer. Όταν ένας από τους δημοσιογράφους έστειλε ερωτήσεις στην Bayer για την Μπαράκ, ο λογαριασμός στο LinkedIn άλλαξε και έγραφε μόνο ότι είναι ελεύθερη επαγγελματίας. Ένας άλλος δημοσιογράφος ρώτησε το BBC για την Μπαράκ, για να πάρει την απάντηση ότι ποτέ δεν δούλεψε γι’ αυτούς. 

Το AFP, δημοσίευσε δυο μήνες μετά, ένα ρεπορτάζ για την περίεργη αυτή υπόθεση χωρίς όμως να κατονομάσει την Μπαράκ. Η αυτοαποκαλούμενη δημοσιογράφος από τότε διέγραψε ή κλείδωσε για τους περισσότερους χρήστες τους λογαριασμούς της στα social media, Twitter, LinkedIn και Instagram. Επιπλέον, δεν απάντησε σε καμία από τις πάρα πολλές ερωτήσεις που τις έγιναν για την υπόθεση αυτή. 

Σύμφωνα με την HuffPost, το προσωπικό της FTI έχει προσπαθήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν να αποκτήσει πληροφορίες με το πρόσχημα της δημοσιογραφίας. Τον Ιανουάριο, δυο σύμβουλοι της FTI που εργάζονταν για το Western Wire, έναν ιστότοπο «ειδήσεων και αναλύσεων» τον οποίο υποστήριζε η εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου Western Energy Alliance, επιχείρησαν να αμφισβητήσουν έναν δικηγόρο που εκπροσωπεί κοινότητες που κατηγορούν την Exxon για την κλιματική αλλαγή. 

PR εταιρείες… κατασκοπείας

H Monsanto έχει πολλές φορές στο παρελθόν χρησιμοποιήσει σκιώδη δίκτυα συμβούλων και εταιρειών δημοσίων σχέσεων τόσο για να κατασκοπεύει, όσο και για να επηρεάζει δημοσιογράφους. Η εταιρεία χρησιμοποιούσε επίσης μια ποικιλία τακτικών για να εκφοβίσει και να δυσφημίσει ρεπόρτερ, οργανώσεις και γενικά όσους της ασκούσαν κριτική και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. 

Πίσω στην υπόθεση της Μπαράκ, η FTI υποστήριξε ότι η εν λόγω υπάλληλος παρακολούθησε τη δίκη για να κρατήσει σημειώσεις και ότι για τα υπόλοιπα «ξεκίνησε εσωτερική εξέταση και έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες». Η δε Bayer - που πλέον έχει εξαγοράσει την Monsanto - υποστήριξε ότι δεν ζήτησε την συνεργασία της FTI για τη δίκη και δεν γνώριζε ότι κάποιος από τη συμβουλευτική ήταν εκεί. Επίσης υποστήριξε ότι «η συμπεριφορά του συγκεκριμένου υπαλλήλου της FTI δεν είναι σύμφωνη με τις αρχές μας». 

Μετά τα όσα προηγήθηκαν η Μπαράκ εξαφανίστηκε αλλά οι δημοσιογράφοι που κάλυψαν τη δίκη, υποστήριξαν σε όσους μίλησαν ότι ένιωσαν να τους καταλαμβάνει μια παράνοια σχετικά με τον ποιον μπορούν να εμπιστευτούν. Αυτό δεν είναι περίεργο αν λάβει κανείς υπόψη τα έργα και τις ημέρες της Monsanto. 

Αληθινοί κατάσκοποι

Στις αρχές Μαΐου, ένα έγγραφο 18 σελίδων που δημοσιεύτηκε στη δίκη της Καλιφόρνια αποκάλυψε ότι η Monsanto είχε προσλάβει την Hakluyt, μια βρετανική ιδιωτική ερευνητική εταιρεία που συγκροτήθηκε από δύο βετεράνους κατασκόπους της MI6 στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η εταιρεία αυτή διατηρεί χαμηλό προφίλ αλλά θεωρείται μία από τις κορυφαίες εταιρείες κατασκόπων στον κόσμο. Μεταξύ άλλων έχει δουλέψει για την Enron και την BP. Η τελευταία, το 2001 χρησιμοποίησε ένα κατάσκοπο που υποδύθηκε έναν παραγωγό ντοκιμαντέρ προκειμένου να παρακολουθήσει την Greenpeace καθώς η οργάνωση σχεδίαζε μια εκστρατεία ενάντια στην κλιματική αλλαγή. 

Σε μια ένορκη κατάθεση για τη δίκη, ο πρώην δικηγόρος του Monsanto Τοντ Ραντς κατέθεσε ότι οι πράκτορες της Hakluyt έκρυβαν σκόπιμα τη σύνδεσή τους με την εταιρεία καθώς συγκέντρωσαν πληροφορίες από υψηλόβαθμους κυβερνητικούς αξιωματούχους το 2018. Μεταξύ αυτών ήταν ένας σύμβουλος του Τραμπ στο Λευκό Οίκο και ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Γεωργίας και Προστασίας του Περιβάλλοντος. Εκπρόσωπος της Hakluyt ερωτηθείς για τις μεθόδους της εταιρείας απάντησε ότι δεν έχει κανένα σχόλιο να κάνει ούτε για το πως συλλέγει πληροφορίες, ούτε για τους πελάτες της. 

Φακέλωμα

Στην ίδια λογική η Monsanto, είχε προσλάβει την εταιρεία δημοσίων σχέσεων Ketchum που είχε αναλάβει να συλλέγει στοιχεία δημοσιογράφων και off the record σημειώσεις από συναντήσεις αλλά και να «φυτεύει» εργαζόμενους μέσα σε οργανισμούς για λογαριασμό της εταιρείας. Επίσης προσέλαβε την εταιρεία δημοσίων σχέσεων FleishmanHillard  για να προστατεύσει την εικόνα της και παράλληλα να δημιουργεί φακέλους για τους επικριτές της. 

Σύμφωνα με το France 2 και τη Le Monde, δημιουργήθηκαν 200 φάκελοι για δημόσια πρόσωπα - δημοσιογράφους, πολιτικούς και επιστήμονες - τα οποία κατατάχθηκαν σύμφωνα με τις απόψεις τους για τη Γλυφοσάτη, τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, το επίπεδο υποστήριξής τους προς τη Monsanto και την αξιοπιστία τους στο κοινό. Φυσικά όλα αυτά τα φορτώθηκε η αγοράστρια εταιρεία Bayer, η οποία υποστήριξε ότι «αποφάσισε να αναστείλει τη συνεργασία με τους εμπλεκόμενους εξωτερικούς παρόχους υπηρεσιών προς το παρόν». 

Επιπλέον η Monsanto είχε στήσει ένα «Fusion Center», για να παρακολουθεί και να δυσφημεί τους δημοσιογράφους και ακτιβιστές που τολμούσαν να τα βάλουν μαζί της. Το «Fusion Center» είναι ένας όρος που χρησιμοποιούν το FBI και άλλες υπηρεσίες ασφαλείας για να περιγράψουν τα «κέντρα πληροφοριών» που λειτουργούν συλλέγοντας στοιχεία στους τομείς της επιτήρησης και της τρομοκρατίας. Η εταιρεία χρησιμοποιούσε λοιπόν, το δικό της «κέντρο πληροφοριών» για να υπερασπίζεται το διαβόητο ζιζανιοκτόνο της, Round Up που έχει κατηγορηθεί για την πρόκληση καρκίνου. 

Μεταξύ άλλων η Monsanto είχε στοχοποιήσει τη δημοσιογράφο Κάρι Γκίλαμ που έγραψε βιβλίο ασκώντας κριτική στην εταιρεία. Παρακολουθούσε επίσης τον τραγουδιστή Νιλ Γιανγκ και έγραψε ένα σημείωμα σχετικά με τη δραστηριότητα των κοινωνικών μέσων δικτύωσης του και της μουσική του. Παρακολουθούσε επίσης έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό έρευνας για τα τρόφιμα.

Σε μια κατάθεση τον Ιανουάριο, ένας εκπρόσωπος της Monsanto είπε ότι το 2016 η εταιρεία δαπάνησε «περίπου 16 ή 17 εκατομμύρια δολάρια» για τις δραστηριότητες για την υπεράσπιση της Γλυφοσάτης. Η εταιρεία έχει κατηγορηθεί μεταξύ άλλων ότι πλήρωνε επιστημονικές έρευνες για να αποκρύπτουν ότι η Γλυφοσάτη ήταν καρκινογόνα. Κι αυτά είναι μόλις μερικά από τα… έργα της Monsanto.

Διαβάστε περισσότερα

Είναι ο Αντικομμουνισμός, ηλίθιε

Με αφορμή το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

    Ο «αντικομμουνισμός» είναι εκείνη η πολιτική ιδεολογία που αποτελεί το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς.
    Είναι μια στείρα  υστερική και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.
    Στη χώρα μας, μάλιστα, έχουμε πολύτιμη εμπειρία. Γνωρίζουμε, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει λαϊκή διεκδίκηση που οι δυνάστες του λαού να μην έβλεπαν πάντα  «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους». 
    Ο αντικομμουνισμός από την εποχή του ιδιώνυμου είναι η βασική προμετωπίδα του καθεστώτος όταν αυτό επέλεγε την ολοκληρωτική, την δικτατορική, τη φασιστική του φορεσιά, όπως συνέβη το ‘36 με τον Μεταξά ή το ’67 με τους Μακαρέζους.
    Τίθεται το ερώτημα:

    «Μα καλά, όποιος δεν συμφωνεί με τον κομμουνισμό, όποιος δεν συμφωνεί με την Αριστερά, πρέπει να το κρύβει;».

    Απάντηση:  
    Όποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του ταξικής και πολιτικής ανάλυσης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και να το διαλαλεί. Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική.
    Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Γιατί, πολύ απλά, ο αντικομμουνισμός είναι άλλο πράγμα.
    Ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος, είναι η τακτική της συκοφαντίας, είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης. Είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων.
    Ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα. Δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού – λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο. Δεν βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων.
    Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει – και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει – την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση.
    Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επιλέγεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή. Δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
     Η Ιστορία διδάσκει: 
    Δεν υπήρξε ένταση του αυταρχισμού, δεν υπήρξε επίθεση σε δημοκρατικό δικαίωμα, δεν υπήρξε ποτέ ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, που να μη συνοδεύτηκε – πάντα – από ένταση του αντικομμουνισμού.
    Δεν υπήρξε ποτέ αντιλαϊκό μέτρο, που να μην χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι του την αντικομμουνιστική ρητορική. Να γιατί στην ΕΕ, στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο των Πάιατ, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
    Εν κατακλείδι:
    Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.
    Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.
    Όσο για το αν συνιστά «αμάρτημα» να είναι αντικομμουνιστές οι αντικομμουνιστές, επαναλαμβάνουμε:
    Φυσικά και δεν είναι αμάρτημα. Στην περίπτωσή τους, μάλιστα, το να είναι αντικομμουνιστές αποτελεί καθήκον. Και υποχρέωση!
    Ισως, μάλιστα, ο αντικομμουνισμός τους να είναι και η μόνη ενδιαφέρουσα πλευρά της ύπαρξής τους ως δημοσιολόγων. Και τούτο διότι, αν μη τι άλλο, βοηθούν «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» ότι ο αντικομμουνισμός εκτός από κατ’ εξοχήν επικίνδυνος φορέας και προπομπός των πιο αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, είναι και γελοίος.

ΕΕ: Κομμουνισμός και φασισμός είναι… “ίδιο πράγμα”!

   Παρατήρηση 1^η: Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.
    Παρατήρηση 2^η: Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλίονται τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Παρατήρηση 3^η: Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.
    Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.
   Παρατήρηση 4^η: Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Άουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που

    α) μόνο από το 2014 και μετά έχει χρηματοδοτήσει με περισσότερα από 2 εκ. ευρώ φασίστες και νεοναζί σε όλη την Ευρώπη (http://expo.se/2016/over-two-million-euros-in-eu-subsidies-granted-to-fascists_7074.html),

    β) έχει στηρίξει και στηρίζει τους νεοναζί της Ουκρανίας με τους οποίους έχει προωθήσει και συμφωνία σύνδεσης,

ω    γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δωσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,

    δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία, Ιταλία και Γερμανία.  

    Παρατήρηση 5^η: Πριν από το προχτεσινό ντελίριο ωμού αντικομμουνισμού και την νέα άθλια παραχάραξη της Ιστορίας (https://www.imerodromos.gr/h-kokkini-simaia-sto-raichstagk-einai-i-apantisi-ston-athlio-antikommoynismo/) είχε προηγηθεί το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του 2000 και το 2009 το προηγούμενο αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:
    Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ,  είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!
    Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.
    Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δεν γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,        

    α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,

    β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).

   Παρατήρηση 6^η:  Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.
  Παρατήρηση 7^η: Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι, προχτές, με αφορμή την επέτειο έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», φτάσαμε να εμφανίζεται η Σοβιετική Ενωση “σύμμαχος” της ναζιστικής Γερμανίας! Προ δεκαετίας είχαν αποφασίσει να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού. Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της… «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν! 

*** 

    Το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ», λοιπόν. Εκεί, όπως λένε τα βαποράκια της ευρωενωσιακής γλίτσας, βρίσκονται τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού.
    Ως εκ τούτου, από φέτος, η ημερομηνία έναρξής του Β.Π.Π  προστίθεται στην 23^η Αυγούστου που έτσι κι αλλιώς αποτελεί ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες (σσ: τώρα θα αναρωτηθείτε πως γίνεται στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23^η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες. Εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).   
    Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος.
    Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:
    Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (και όχι «φιλίας»), το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.
    Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.
    Τρίτον: Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
    Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:
    α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!)  για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά:

• «Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού.
• Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας.
• «Ξεχνούν»  την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης  5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή.
• «Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι.  
• «Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939).Και φυσικά
• «ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

    β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:

• «Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1^ηΣεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους –  είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
• «Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
• «Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως
• «ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

    γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939, http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).
    Τι δεν λένε, λοιπόν, οι «δημοκράτες» της ΕΕ, αυτοί οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;

• Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
• Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
• Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
• Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.

    Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.
Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
    Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
    Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη»– σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των Σαλβίνι, της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους ασπάλακες γραφιάδες της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!
      Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.

***

       Σημείωση 1η: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Τα θρασίμια του εγχώριου αντικομμουνισμού, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, προφανώς γνωρίζουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες.
    Σημείωση 2η: Για το τι συμβαίνει στις Βαλτικές χώρες (π.χ Εσθονία) αναφερθήκαμε ήδη.  Στην, δε, Ουκρανία,  ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία των φασιστών, σήμερα δεν επιτρέπονται. Αυτή την Ουκρανία, την λατρεμένη στη ΕΕ, μετά τον υπουργό του Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το 2014, την επισκέφθηκε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2017…      
    Σημείωση 3η: Η 23^η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23^η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14^ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγούστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη  μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.

Ο Τσώρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο… Στάλιν

    Τον Γενάρη του 1927 ο υψηλός καλεσμένος της Ρώμης απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:

«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.

Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…

Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.

Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο…» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

    Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας, ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.
    Τον Γενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το ευυπόληπτο ακροατήριο χειροκροτούσε με άφατο θαυμασμό το άκουσμα των παρακάτω λόγων:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο.

Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392).

     Ο λάτρης του ναζισμού, εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας…
    Κάπως έτσι, παρά τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
    Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής» υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
    Σήμερα, τα πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να παραποιηθούν.
    Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:

• Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
• Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
• Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
• Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».

    Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.

Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ.Μπρεχτ).

    Η ΕΣΣΔ στον πόλεμο

     Ο,τι και να κάνουν, όμως, η Ιστορία έχει γραφτεί με τρόπο που θα στοιχειώνει για πάντα. Και έχει γραφτεί με το κόκκινο του αίματος. Με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.
Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.  
Ήταν 9 Μάη του 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, που η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.
Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

    Έτσι γράφτηκε η Ιστορία. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!
    Η Ιστορία γράφτηκε:
    Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
    Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.
    Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.
    Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…
     Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που αυτή η αλήθεια δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:

• Από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Άρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
• Από την αδούλωτη Κοκκινιά και την Καλογρέζα, από τη Βιάννο, τον Χορτιάτη και το Κούρνοβο που έγιναν ένα με το Μανιάκι και το Μεσολόγγι.
• Από τα άπαρτα βουνά που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήσανε χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
• Από τα θυσιαστήρια του πατριωτισμού και της λευτεριάς που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνανε κραυγή στα χέρια του Πικάσο, του Φαρσακίδη και του Λουντέμη, γίνανε τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς.

     Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
    Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.
   Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.
    Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, που θέλουν να εμφανίζουν τους 200 της Καισαριανής «ίδιους» με τους εκτελεστές τους (!), η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.
    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, η 9^η Μάη, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας, με τον στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού να ανεμίζει στην κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, για να θυμίζει στους αιώνες: Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.
    Ας μην έχουν, λοιπόν, καμία αμφιβολία: Οι κουκουλοφόροι του δωσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.
    Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, θα ορθώνεται πάντα το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.
    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των Novartis, των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγισε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
   Υστερόγραφο : Τι νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία; Πρώτον, αν δεν έχει νόημα, τότε γιατί γυρνούν στα προ 80 χρόνων οι “δημοκράτες” του Ευρωκοινοβουλίου; Δεύτερον, μήπως διαστρεβλώνουν την Ιστορία γιατί τους ενδιαφέρει το σήμερα; Είναι απλό: Πράγματι, όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, και για το αν θα επιτραπεί στα θρασίμια της φαιάς προπαγάνδας να ξαναγράψουν την ιστορία παραποιημένη  πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.

Διαβάστε περισσότερα