Ο Γιούνκερ ίδρωσε… – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Τα κόκκινα χαλιά του μεγάρου Μαξίμου, του προεδρικού Μεγάρου  και της Βουλής στρώθηκαν σήμερα για τον φιλέλληνα Ζαν Κλωντ Γιούνκερ.
Πρόκειται γι αυτή την εξέχουσα μορφή της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής που έχουμε την μεγάλη τιμή να δηλώνει ότι θεωρεί την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα του.
Φυσικά η Ελλάδα και ο λαός της είναι εκπαιδευμένοι ανά τους αιώνες στον φιλελληνισμό. Δεν ξεχνάμε προηγούμενους μεγάλους φιλέλληνες από τον Τρούμαν μέχρι τον Λόρδο Ελγιν.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, ο φιλέλλην Γιουνκερ. Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που ήταν επι 18 χρόνια πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και επί της δικής του θητείας η χώρα του μετατράπηκε σε παράδεισο φοροδιαφυγής για όλες τις πολυεθνικές του κόσμου.
Ο κ.Γιούνκερ που μόλις προχτές εξέφρασε για λογαριασμό της  ΕΕ την κατανόηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού στον βομβαρδισμό της Συρίας από τον Τραμπ, τον Μακρόν και τη Μέι, μάζεψε ότι μέχρι τώρα το είχαμε ακούσει χύμα και μας το σέρβιρε και τσουβαλάτα.
Μας είπε κι αυτός το παραμύθι περί εξόδου από το Μνημόνιο, μας παρουσίασε κι αυτός όλα τα γνωστά ψέματα περί της δήθεν ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και από κει και πέρα ξεκίνησε να λέει και τις αλήθειες.
Γιατί είναι αλήθεια ότι ο Γιούνκερ είναι ενθουσιασμένος με την παρούσα κυβέρνηση και κάθε άλλο παρά τυπική είναι η αγάπη και ο θαυμασμός που εξέφρασε για τον Τσίπρα που έχει καταφέρει να κάνει ό,τι δεν κατάφεραν να κάνουν όλοι μαζί οι προκάτοχοί του.
Λέει αλήθεια ο Γιούνκερ ότι έρχεται η 4^η αξιολόγηση για την οποία ζήτησε να κλείσει ταχύτατα.
Και σίγουρα λέει αλήθεια ο Γιούνκερ όταν καλεί την  Ελλάδα να συνεχίσει το «πρόγραμμα εργασίας της», όπως είπε, όπου «πρόγραμμα εργασίας» τα καταναγκαστικά έργα των Μνημονίων από τα οποία δήθεν θα βγούμε.
Δίπλα στον Γιούνκερ, βέβαια, θαυμάσαμε και τον Έλληνα πρωθυπουργό. Είδαμε τον αριστερό Τσίπρα να καμαρώνει λέγοντας ότι «εμείς», η κυβέρνησή του δηλαδή, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις του Παπανδρέου, του Σαμαρά του Παπαδήμου, «ό,τι υποσχόμαστε το πετυχαίνουμε». Είδαμε τον αριστερό κ.Τσίπρα να μην μπορεί να κρύψει την περηφάνια του ότι αναδείχτηκε στον  καλύτερο τοποτηρητή των Μνημονίων και να δηλώνει ότι κατάφερε να επιδείξει στον Γιούνκερ πλεονάσματα ακόμα και 3 φορές πάνω από ό,τι του είχαν ζητήσει…
Η παράσταση Γιούνκερ – ο Γιούνκερ είναι το ίδιο πρόσωπο που όσοι σήμερα του έστρωσαν κόκκινο χαλί την περίοδο του δημοψηφίσματος τον αποκαλούσαν εκβιαστή – μια ακόμα παράσταση σε αυτό τον ατέλειωτο Γολγοθά έκλεισε με το σύνηθες θεατρικό κολπάκι: Οποιος έρχεται εδώ να μας πετάει και κουβεντούλα στα ελληνικά.
Όμως, όσα ταχύρυθμα μαθήματα εκμάθησης της ελληνικής κι αν κάνουν, η μόνη κουβεντούλα τους στα ελληνικά που θα καταγραφεί στην ιστορία, είναι μια και μόνο. Είναι εκείνο το αειθαλές, διαρκές και εκκωφαντικό «κουράγιο Έλληνες» του Ολι Ρεν.    
Υστερόγραφο: Η μόνη μελανή στιγμή της επίσκεψης Γιούνκερ προέκυψε από το γεγονός ότι μάλλον δεν είχαν ανοίξει τα κλιματιστικά στο Μαξίμου. Εξ αυτού του λόγου ο Ζαν Κλωντ υπήρξε σύντομος στις δηλώσεις του διότι όπως εξήγησε έκανε πολύ ζέστη και ίδρωνε πολύ… Το λάθος διορθώθηκε αργότερα στη Βουλή, ωστόσο το συμπέρασμα παραμένει: Ο,τι και να κάνουν κι αυτοί και οι εγχώριοι βαστάζοι τους,  σε τούτη τη χώρα, πράγματι, υπάρχει ένας ήλιος που αυτόν δεν μπορούν να μας τον πάρουν. Ενας ήλιος που, βέβαια, για να γυρίζει θέλει δουλειά πολύ.

Διαβάστε περισσότερα

P. Neruda, «Είμαστε Πολλοί»

Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι, από τα οποία είμαστε,

Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο.

Έχουν χαθεί για μένα υπό την κάλυψη της ένδυσης

Έχουν αναχωρήσει για μια άλλη πόλη.

Όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν καθοριστεί

για να με αναδείξουν ως νοήμων άνθρωπο,

ο ανόητος που κρατώ μέσα μου κρυμμένο

αναλαμβάνει να μιλήσει για εμένα.

Σε άλλες περιπτώσεις, λαγοκοιμάμαι ανάμεσα

σε ανθρώπους με κάποια διάκριση,

και όταν καλώ τον θαρραλέο εαυτό μου,

ένας δειλός εντελώς άγνωστος σε μένα

τρέχει να καλύψει τον σκελετό μου

με χίλιες καλές δικαιολογίες.

Όταν ένα αξιοπρεπές σπίτι τυλιχτεί στις φλόγες,

αντί να καλέσω τον πυροσβέστη,

ένας εμπρηστής εμφανίζεται στη σκηνή,

και αυτός είναι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω.

Τι πρέπει να κάνω για να ξεχωρίσω τον εαυτό μου;

Πώς μπορώ να συμμαζέψω τον εαυτό μου;

Όλα τα βιβλία που διάβασα

είναι γεμάτα εκθαμβωτικές ηρωικές μορφές,

γεμάτες αυτοπεποίθηση.

Πεθάνω με φθόνο για αυτές·

και, σε ταινίες όπου σφαίρες πετούν στον άνεμο,

Ζηλεύω τους καουμπόηδες,

θαυμάζοντας ακόμη και τα άλογα.

Αλλά όταν καλώ το τολμηρό μου είναι,

έρχεται ο παλιός τεμπέλης εαυτός,

και έτσι ποτέ δεν ξέρω ποιος είμαι ακριβώς,

ούτε πόσοι είμαι, ούτε πόσοι θα είμαστε.

Θα ήθελα να είμαι σε θέση να αγγίξω ένα κουδούνι

και να προσκαλέσω τον πραγματικό εαυτό μου,

γιατί αν χρειάζομαι τον πραγματικό εαυτό μου,

δεν πρέπει να εξαφανιστώ.

Ενώ γράφω, βρίσκομαι μακριά·

και όταν γυρίσω, έχω ήδη φύγει.

Θα ήθελα να δω αν το ίδιο συμβαίνει και

σε άλλους ανθρώπους όσο και σε μένα,

για να δούμε αν υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι εγώ είμαι,

και αν μοιάζουν στον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο.

Και όταν σιγουρευτώ,

μαθαίνω τόσο ωραία πράγματα

που, όταν προσπαθώ να εξηγήσω τα προβλήματα μου,

θα μιλάω για γεωγραφία.

P. Neruda, Είμαστε Πολλοί

Διαβάστε περισσότερα

Γενοκτονία των Αρμενίων: Η ματωμένη «αυγή» των νεότουρκων

Η Γενοκτονία των Αρμενίων θεωρείται η πρώτη μαζική εθνοτική σφαγή, με ανάλογα χαρακτηριστικά, του 20ού αιώνα και, ως τέτοια, εκλαμβάνεται από τους ιστορικούς ως ένα είδος αιματηρού «προοίμιου» του Ολοκαυτώματος των Εβραίων και των άλλων ναζιστικών εθνοτικών εγκλημάτων των ναζί, όπως εκείνα εναντίον των Σλάβων και των Ρομά. Πολύ περισσότερο που η Γενοκτονία των Αρμενίων έχει, όπως θα τεκμηριωθεί στην συνέχεια, μια ιδιαίτερα μακρά γερμανική πτυχή.
Ο ματωμένος πρόλογος
Οι Αρμένιοι Χριστιανοί ήταν μία από τις σημαντικότερες εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ιδιαίτερα καλλιεργημένος λαός, με εμπορική δεινότητα και πλούσιες παραδόσεις, οι Αρμένιοι διακρίνονταν, επιπλέον και από ανυπότακτο πνεύμα. Αυτό τους στοίχισε πολλές χιλιάδες νεκρούς πριν την αυγή ακόμα του 20ού αιώνα.
Στα τέλη της 10ετίας του 1880, η αρμένικη πνευματική και πολιτική πρωτοπορία οργανώθηκε, διεκδικώντας αυτονομία, γεγονός που αύξησε τις αμφιβολίες των οθωμανικών αρχών για την αφοσίωση ευρέων στρωμάτων του αρμενικού πληθυσμού που ζούσαν στην αυτοκρατορία.
Στις 17 Οκτωβρίου του 1895, Αρμένιοι επαναστάτες κατέλαβαν την Εθνική Τράπεζα στην Κωνσταντινούπολη, έπιασαν ομήρους και απαίτησαν ευρεία γεωγραφική και πολιτική αυτονομία του αρμένικου πληθυσμού. Αν και με την μεσολάβηση της Γαλλίας το συμβάν αυτό τέλειωσε αναίμακτα και ειρηνικά, ωστόσο, οι Οθωμανοί προχώρησαν σε σειρά πογκρόμ εναντίον των Αρμενίων. Υπολογίζεται ότι μέχρι και το 1896, είχαν δολοφονηθεί όχι λιγότεροι από 80.000 Αρμένιοι.
Η Γενοκτονία
Συμβολική μέρα της Γενοκτονίας των Αρμενίων θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν ξεκίνησε πογκρόμ εναντίον της Αρμένικης κοινότητας της Κωνσταντινούπολης από τους Νεότουρκους, στο οποίο λιντσαρίστηκαν εκατοντάδες άνθρωποι.

Το κίνημα των Νεότουρκων, το οποίο είχε αρχικά χαρακτηριστικά προοδευτικής επανάστασης, ξεσπά το 1908, στα γεωπολιτικά και ιστορικά σπαράγματα  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ξεκίνησε ως κινηματική έκφραση αστικού εκσυγχρονισμού, προβάλλοντας μια σειρά αιτημάτων για μεταρρυθμίσεις και περιορισμό της απολυταρχίας, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών αγροτών. Αλλά το πραγματικό πρόσωπο του νέου καθεστώτος που εγκαθίδρυσαν δεν άργησε να φανεί. Ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, ξεκίνησαν με την άγρια καταστολή των εργατικών και αγροτικών κινητοποιήσεων που διεκδίκησαν την επέκταση των κοινωνικών αλλαγών και προς τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Μετά ήρθε η σειρά των εθνικών μειονοτήτων. «Ζυμώνοντας» τον «παντουρκισμό» ως κυρίαρχο μοτίβο της πολιτικής τους, οι Νεότουρκοι έδωσαν ειδικό βάρος στην καλλιέργεια και έμφαση μιας τουρκικής εθνικής ταυτότητας, κηρύσσοντας μεν επισήμως την τυπική ισότητα για όλους - ανεξαρτήτως εθνότητας - μπροστά στο νόμο, στην ουσία όμως αρνούμενοι πως υπάρχει εθνικό ζήτημα στην Τουρκία, επιδιώκοντας σε μια πορεία να αφομοιώσουν με τη βία τις μειονότητες. Ουσιαστικά, η τουρκική αστική τάξη διεκδικούσε το έθνος - κράτος της.
Και το διεκδικούσε με αίμα.
Ο βίαιος εκτουρκισμός των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατίας κλιμακώθηκε με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια προσπάθεια των Νεότουρκων να «τσιμεντάρουν» την εξουσία τους. ‘Ετσι, αν και η απόφαση για εκτοπισμό των Αρμενίων από την ανατολική Τουρκία (σσ. ή δυτική Αρμενία όπως θεωρείται σήμερα από το Ερεβάν) λήφθηκε ήδη από το 1911, ωστόσο, οι Νεότουρκοι χρησιμοποίησαν ως αφορμή τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως βολική δικαιολογία για την εφαρμογή της.

Υπολογίζεται ότι κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Αρμένιοι. Από αυτούς, δυτικές και αρμενικές πηγές υποστηρίζουν ότι σφαγιάστηκε το 1,5 εκατομμύριο. Τουρκικές πηγές κάνουν λόγο για 600.000 έως 800.000 νεκρούς.
Με εντολές της κεντρικής κυβέρνησης στην Κωνσταντινούπολη, οι περιφερειακές αρχές, με την συνενοχή και συμμετοχή παρακρατικών ένοπλων ομάδων, αλλά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, του τοπικού πληθυσμού, οι οθωμανικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί πραγματοποίησαν μαζικές εκτελέσεις και απελάσεις. Οι ένοπλοι των στρατιωτικών σωμάτων και των υπηρεσιών ασφαλείας, καθώς και οι υποστηρικτές τους, εξόντωσαν την πλειοψηφία των Αρμένιων ανδρών σε ηλικία εργασίας, καθώς και χιλιάδες γυναίκες και παιδιά.
Κατά τη διάρκεια του εκτοπισμού των επιζώντων μέσα από την έρημο, δίχως τροφή και νερό, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά έγιναν στόχοι επιθέσεων και λιντσαρίσματος από τις τοπικές αρχές, από συμμορίες νομάδων, αλλά και από ομάδες κατά τα άλλα «ευυπόληπτων πολιτών». Κατά τη διάρκεια αυτών των επιθέσεων και ληστειών των λιγοστών υπαρχόντων των εκτοπισμένων, έλαβαν χώρα και εξευτελισμοί, όπως για παράδειγμα το ξεγύμνωμα των θυμάτων, αδιακρίτως φύλου και η «εξέταση» των σωματικών κοιλοτήτων, βιασμοί, απαγωγή νέων γυναικών και των κοριτσιών, εκβιασμοί, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιοι πέθαναν χωρίς να φτάσουν ποτέ στα νεοτουρκικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκτός από τις δολοφονίες και τις απαγωγές, κάποιοι αυτοκτόνησαν, ενώ ένας τεράστιος αριθμός πέθαναν από την πείνα, την αφυδάτωση, την έκθεση στις σκληρές καιρικές συνθήκες και τις ασθένειες. Ελάχιστοι ήταν οι Τούρκοι από τον απλό λαό που τόλμησαν να αψηφήσουν τις διαταγές και να βοηθήσουν όπως μπορούσαν τα θύματα.
Ανεξάρτητα, πάντως, από τους αριθμούς - αν και κρίνοντας από αυτά που συνέβησαν η πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της τουρκικής ιστοριογραφίας - το βέβαιο είναι, πως, η σφαγή αυτή πληροί κάθε λέξη του ορισμού της Γενοκτονίας, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας: «Οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις με στόχο τον μερικό ή ολικό αφανισμό μιας φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, όπως:

• Θανάτωση των μελών της ομάδας
• Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας
• Σκόπιμη επιβολή συνθηκών ζωής με στόχο το φυσικό αφανισμό, ολικό ή μερικό, μελών της ομάδας
• Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων εντός της ομάδας
• Δια της βίας μεταφορά ανήλικων μελών της ομάδας σε κάποια άλλη».

Η μετ' εμποδίων αναγνώριση
Το θέμα είναι ότι υπάρχει ένα «παραθυράκι», πίσω από ο οποίο κρύβεται η σύγχρονη Τουρκία για να εξακολουθεί να αρνείται την Γενοκτονία των Αρμενίων, κουνώντας μάλιστα και το δάχτυλο(!) στις χώρες που την αναγνωρίζουν επίσημα. Το «παραθυράκι» αυτό είναι ότι όρος «Γενοκτονία» χρησιμοποιείται μόνο όταν οι παραπάνω πράξεις αποτελούν πρωταρχικό στόχο και πυρήνα λήψης της πολιτικής απόφασης. Όταν ο πρωταρχικός στόχος είναι διαφορετικός τα παραπάνω προκύπτουν σαν αποτέλεσμα άσκησης πολιτικής και τότε ο όρος «Γενοκτονία» αμφισβητείται.

Μέχρι στιγμής, οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει επίσημα την γενοκτονία των Αρμενίων είναι: Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Χιλή, Κύπρος, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λιθουανία, Λίβανος, Ολλανδία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Ελβετία, Ουρουγουάη, Βατικανό, Βενεζουέλα, Αρμενία, Αυστρία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Βολιβία, Τσεχία, Συρία, Ιράν.
Τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχουν αναγνωρίσει, επίσης, οι 48 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκωνία, Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρα), η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρειος Ιρλανδία από τη Μεγάλη Βρετανία και δύο Πολιτείες της Αυστραλίας (Νέα Νότιος Ουαλία και Νότια Αυστραλία.
Η γερμανική πτυχή
‘Οπως αναφέρθηκε εισαγωγικά, η Γενοκτονία των Αρμενίων έχει μια ιδιαίτερα μακρά και ενδιαφέρουσα γερμανική πτυχή. Ήδη, τον Ιανουάριο του 1916, η ημερήσια διάταξη του γερμανικού κοινοβουλίου περιείχε μια ερώτηση σχετικά με τη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Ένα μήνα νωρίτερα, ο σοσιαλιστής βουλευτής - και μετέπειτα ιδρυτής του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και εκ των ηγετών της Γερμανικής Επανάστασης των Σπαρτακιστών του 1919 μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ - Καρλ Λίμπκνεχτ, υπέβαλε γραπτή ερώτηση προς τον Γερμανό καγκελάριο, στην οποία ανέφερε ότι οι Αρμένιοι είχαν «σφαγιασθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες»: Θα έκανε η Γερμανία κάτι για τους επιζώντες Αρμένιους τώρα;
Η ερώτηση του Λίμπκνεχτ ήταν η πρώτη πολιτική τοποθέτηση υπέρ των Αρμενίων σε κοινοβούλιο στην ιστορία. Παρόμοιο αίτημα είχε φτάσει στα χέρια του καγκελάριου από τις Καθολικές και Προτεσταντικές Εκκλησίες της Γερμανίας λίγες μέρες νωρίτερα. Ο καγκελάριος απάντησε ότι η Γερμανία «θα εξασφαλίσει ότι κανείς δεν θα υποστεί διώξεις για θρησκευτικούς λόγους». Φυσικά, τόσο η τότε πολιτική σκηνή της Γερμανίας, όσο οι Εκκλησίες και ο Λίμπκνεχτ γνώριζαν ότι αυτή η απάντηση ήταν μια επίφαση και μια απόλυτη απόρριψη του αιτήματος.
Όταν η ερώτηση του Λίμπκνεχτ τελικά απαντήθηκε στο κοινοβούλιο, μετατράπηκε σε μια μάλλον ντροπιαστική παράσταση των Γερμανών βουλευτών. Έχοντας λάβει ακόμη μια αόριστη απάντηση, ο Λίμπκνεχτ επέμεινε ότι οι μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα συνηγορούν στο ότι πρόκειται για «εξόντωση των Αρμενίων», εισπράττοντας ειρωνικά γέλια και χλευασμούς.
Και όμως, πίσω από τις κλειστές πόρτες, το κυρίαρχο γερμανικό πολιτικό σύστημα γνώριζε ότι ο Λίμπκνεχτ είχε δίκιο. Από το Μάϊο του 1915 οι Γερμανοί διπλωμάτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία βομβάρδισαν την Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και το Βερολίνο με αναφορές για γενοκτονία σε εξέλιξη. Πολλοί από αυτούς τους διπλωμάτες ζήτησαν από τους προϊσταμένους τους να παρέμβουν υπέρ των Αρμενίων για να σταματήσει η γενοκτονία. Μάταια.
Μετά το τέλος του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών δημοσίευσε ένα μέρος αυτής της διπλωματικής αλληλογραφίας σχετικά με τους Αρμένιους για να το χρησιμοποιήσει υπέρ της ηττημένης Γερμανίας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την ειρηνευτική συνθήκη του Παρισιού. Αυτή η απόπειρα απέτυχε, επειδή ακριβώς η ίδια η Γερμανία τεκμηρίωσε ότι ήξερε τι συνέβαινε αλλά δεν έκανε τίποτα για να το αποτρέψει, αντίθετα επέτρεψε στην οθωμανική ηγεσία να πραγματοποιήσει την Γενοκτονία.
Αν και η δημοσιοποίηση αυτής της αλληλογραφίας δεν βοήθησε την γερμανική επιχειρηματολογία, ωστόσο προκάλεσε μια έντονη συζήτηση στην γερμανική κοινωνία κατά τον μεσοπόλεμο περί του μαζικού φόνου ενός έθνους, με τους ναζί να δικαιολογούν απολύτως την σφαγή των Αρμενίων.

Όταν λοιπόν περίπου εκατό χρόνια αργότερα, το 2016, η Γερμανία αναγνώρισε την Γενοκτονία των Αρμενίων, ουσιαστικά, το γερμανικό κοινοβούλιο όχι μόνο συζήτησε και πήρε θέση για την ιστορία μιας άλλης χώρας, αλλά έκανε και μια δήλωση σχετικά με τη δική του «αρμενική» ιστορία.

Διαβάστε περισσότερα

Τα πρόσωπα του Άουσβιτς: Η φρίκη του Χίτλερ με χρώμα [ΦΩΤΟ]

Οι απίστευτες φρικαλεότητες που έγιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αδόλφου Χίτλερ είναι γνωστές, αλλά ένα νέο φωτογραφικό πρότζεκτ ρίχνει φως στους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες του Άουσβιτς.

Η φωτογράφος Marina Amaral έχει ξεκινήσει ένα έργο για να φέρει τις μνήμες του Ολοκαυτώματος στο παρόν. Τα «πρόσωπα του Άουσβιτς», όπως είναι ο τίτλος του πρότζεκτ της, βλέπουν τους φυλακισμένους του στρατοπέδου συγκέντρωσης να επιστρέφουν με εντυπωσιακά χρώματα. Το ασπρόμαυρο μένει πίσω και οι άνθρωποι «ζωντανεύουν» στο σήμερα.
«Η μεγαλύτερη πρόκληση αυτού του έργου είναι να προσθέσουμε χρώματα στις εικόνες που σέβονται την ιστορική τους αξία καθώς και τα θύματα. Για αυτό, το Μουσείο του Άουσβιτς με βοηθά στη διαδικασία, στέλνοντας μου όλες τις απαραίτητες πληροφορίες ώστε οι φωτογραφίες να αποκατασταθούν με ακρίβεια και τα κείμενα που τα συνοδεύουν να έχουν μόνο αληθινές και σωστές πληροφορίες», δήλωσε η Amaral στο RT.
Όλα ξεκίνησαν το 2016 όταν η Amaral χρησιμοποίησε τον ψηφιακό χρωματισμό για να χρωματίσει την εικόνα μιας 14χρονης κρατούμενης του Άουσβιτς. Η Czesława Kwoka πέθανε στο στρατόπεδο το 1943. «Κοιτάζοντας κατ’ ευθείαν στην κάμερα, τα μάτια της λένε μια ιστορία φόβου και φρίκης που λίγοι από εμάς, στη σύγχρονη εποχή, μπορούν να καταλάβουν ή να συσχετίσουν. Η έκφραση στο πρόσωπο της με ακολουθεί από την πρώτη φορά που την είδα», έγραψε η Amaral στην ιστοσελίδα της.


Ο πρώτος ψηφιακός χρωματισμός έγινε από την Amaral στο Μουσείο του Άουσβιτς τον Μάρτιο και από εκεί γεννήθηκε η ιδέα για τα «πρόσωπα του Άουσβιτς». Η Amaral απέκτησε πρόσβαση σε 40.000 παρόμοιες φωτογραφίες κρατουμένων για να τις χρωματίσει μαζί με μια ομάδα ερευνητών.
Τώρα, η Amaral θα εργαστεί για μια ευρύτερη συλλογή σχετικά με τα θυμάτων του Άουσβιτς. Στόχος του έργου είναι να ζωντανέψουν ξανά οι ιστορίες αυτών των βασανισμένων ανθρώπων και προσελκύσουν νέες και μελλοντικές γενιές.
Ο δημοσιογράφος Seamus Bellamy εργάζεται στο πρότζεκτ για να βοηθήσει στην καταγραφή των ιστοριών. «Οι δεξιότητες της Marina στον χρωματισμό των φωτογραφιών δίνουν νέα ζωή στις εικόνες των κρατουμένων του Άουσβιτς. Είναι καθήκον μου να αντλήσω πληροφορίες από τα λιγοστά αρχεία  που υπάρχουν σε κάθε έναν από τους φυλακισμένους, να πω την ιστορία τους. Η αφήγηση αυτών των ιστοριών είναι μια τεράστια ευθύνη», δήλωσε στην RT.


Ο Salomon Honig είναι ένας άλλος κρατούμενος που εμφανίζεται στα «πρόσωπα του Άουσβιτς». Ένας Πολωνός Εβραίος που στάλθηκε στο Άουσβιτς το 1942 και σκοτώθηκε 13 ημέρες αργότερα. Η Deliana Rademakers παρουσιάζεται επίσης στη συλλογή. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ήταν κρατούμενη στην Ολλανδία πριν αποσταλεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ravensbruck στη Γερμανία και στη συνέχεια στο Άουσβιτς.


Οι εικόνες των Kwoka, Honig και Rademakers έχουν ένα μελαγχολικό αέρα, δεδομένης της γνώσης μας για τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν είχαν όλα τα πρόσωπα που παρουσιάζονται στο πρότζεκτ άσχημο τέλος. Η Janina Nowak από την Πολωνία στάλθηκε στο Άουσβιτς τον Ιούνιο του 1942 και ήταν η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να δραπετεύσει.


Σημειώνεται, ότι οι φωτογραφίες λήφθηκαν στο Άουσβιτς μεταξύ 1941-1943 και αντιπροσωπεύουν μόνο το 10% των φυλακισμένων στα στρατόπεδα θανάτου. Τα «πρόσωπα του Άουσβιτς» σε έγχρωμες φωτογραφίες θα ολοκληρωθούν σύντομα και θα παρουσιαστούν σε μια νέα ιστοσελίδα. «Για μένα, είναι μια μεγάλη πρόκληση, αλλά είναι επίσης και μεγάλη μου τιμή να ρίξω φως στις θλιβερές ιστορίες όλων εκείνων των ανθρώπων μέσα από τη δουλειά μου», πρόσθεσε η Amaral.

Διαβάστε περισσότερα

Μνημόνια: Αν-έξοδος εμπαιγμός! (του Νίκου Μπογιόπουλου)

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Αυτοί μου μας έβαλαν και  μας κρατούν στα Μνημόνια τσακώνονται μεταξύ τους για το αν η «έξοδος» από αυτά θα είναι «καθαρή» ή όχι. Βέβαια γνωρίζουν ότι η «έξοδος» – για την οποία αυτοί μιλούν – δεν θα είναι ούτε «καθαρή», ούτε «βρώμικη». Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να υπάρξει.
    Εξηγούμαστε: Όπως κι αν βαφτίζουν την ακολουθούμενη πολιτική, ο όρος «Μνημόνιο» σημαίνει καθεστώς δημοσιονομικής λιτότητας, καθεστώς εκποίησης του δημόσιου πλούτου, καθεστώς εποπτείας της χώρας.
Παρά τα παχιά λόγια, λοιπόν, ισχύουν τα εξής:

    α) Οσον αφορά την λιτότητα, έχουν υπογράψει αυτή να διατηρηθεί μέχρι το 2060 (!) μέσω των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων,

    β) όσον αφορά την εκποίηση, έχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέχρι το 2114 (!) μέσω της ύπαρξης του «Υπερταμείου» ξεπουλήματος για 99 χρόνια,

    γ) όσον αφορά την επιτροπεία και την επιτήρηση, έχουν συμφωνήσει (Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013») να διατηρηθεί για πολλές δεκαετίες και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – δανειστές της.

    «Κατάργηση», δε, των Μνημονίων σημαίνει:
    Πρώτον, ακύρωση των εκατοντάδων νόμων και των 30.000 μνημονιακών εφαρμοστικών ρυθμίσεων που έχουν επιβληθεί. Μπορούν να μας πουν μια που – πραγματικά – θα καταργήσουν;
    Δεύτερον, σημαίνει επιστροφή όσων κλάπηκαν από το λαό αυτά τα χρόνια. Από πότε συνιστούν «επιστροφή» και «έξοδο» οι νέες μειώσεις σε συντάξεις και η νέα αύξηση φόρων μέσω του αφορολόγητου, που ήδη έχουν ψηφίσει να εφαρμόσουν αμέσως μετά την… «έξοδο» από το Μνημόνιο; 

 Πηγή: Εφημερίδα Realnews 22/4/2018

Διαβάστε περισσότερα

Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ: Το προφίλ του νέου προέδρου της Κούβας

Αναλαμβάνει η νέα φρουρά

Ο δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία της κυβέρνησης της Κούβας, ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, ορίστηκε την Τετάρτη μοναδικός υποψήφιος για τη διαδοχή του Ραούλ Κάστρο στην προεδρία. Η αποχώρηση του τελευταίου, από το ανώτατο αξίωμα, θα σηματοδοτήσει το προαναγγελθέν χρόνια πριν (από τον ίδιο τον Ραούλ) τέλος της διακυβέρνησης της χώρας από τους αδελφούς Κάστρο, η οποία κράτησε έξι δεκαετίες.
«Εξ ονόματος της Εθνικής Επιτροπής Υποψηφιοτήτων, έχω το καθήκον και την τιμή να σας προτείνω ως πρόεδρο του Συμβουλίου του κράτους και των υπουργών της Δημοκρατίας της Κούβας τον σύντροφο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ Μπερμούντες», δήλωσε ενώπιον της εθνοσυνέλευσης της Κούβας η Χισέλα Ντουάρτε, η πρόεδρος της Επιτροπής αυτής.
Ο επίσημος διορισμός του Ντίας-Κανέλ και των 31 μελών του Συμβουλίου του Κράτους αναμένεται να επικυρωθεί σήμερα, την ημέρα που συμπληρώνεται η 57η επέτειος από τη νίκη των κουβανικών δυνάμεων στον Κόλπο των Χοίρων, όπου είχαν εισβάλει αντικαστρικοί με την υποστήριξη της CIA το 1961.
Οι υποψηφιότητες τέθηκαν σε ψηφοφορία την Τετάρτη, για το αποτέλεσμα πάντως δεν υπάρχει κάποια αμφιβολία, καθώς η εθνοσυνέλευση ουδέποτε αμφισβήτησε τις προτάσεις της Επιτροπής.
Νωρίτερα την Τετάρτη, ο απερχόμενος πρόεδρος και ο διάδοχός του εμφανίστηκαν χαμογελαστοί στην έναρξη των εργασιών της Εθνοσυνέλευσης, που αναδείχθηκε με την ψηφοφορία του Μαρτίου. Ο Ραούλ Κάστρο αγκάλιασε τον διάδοχό του όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του, υπό τις παρατεταμένες επευφημίες των μελών του σώματος.

Αποκαθιστώντας τις σχέσεις με τις ΗΠΑ

Μετά την επανάσταση του 1959, η εξουσία στην Κούβα δεν μεταβιβάστηκε παρά μόνο μία φορά: το 2006, όταν ο Φιδέλ Κάστρο, αντιμέτωπος με σοβαρά προβλήματα υγείας, παρέδωσε τη σκυτάλη στον μικρότερο αδελφό του, έπειτα από 40 και πλέον χρόνια.
Αφού ανέλαβε την εξουσία, ο Ραούλ Κάστρο άρχισε μια διαδικασία μεταρρυθμίσεων που θεωρούνταν απαραίτητες από πολλούς, όπως το άνοιγμα της οικονομίας στις ιδιωτικές μικρές επιχειρήσεις, ενώ στο παρασκήνιο ενορχήστρωνε την επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ, τον ψυχροπολεμικό εχθρό υπ’ αριθμόν ένα για την Αβάνα.
Το 2015, η προσπάθεια καρποφόρησε, όταν οι δύο χώρες ανακοίνωσαν προς κατάπληξη αρκετών την αποκατάσταση των διπλωματικών τους σχέσεων. Την επόμενη χρονιά, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα έκανε μια ιστορική επίσκεψη στη νήσο. Αλλά με την έλευση του στον Λευκό Οίκο, ο ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ τράβηξε χειρόφρενο σε αυτή τη διαδικασία εξομάλυνσης.
Ο Φιδέλ Κάστρο απεβίωσε το 2016, στα 90 του χρόνια. Είναι η σειρά του Ραούλ, 86 ετών, να παραχωρήσει τη θέση του, αυτή τη φορά σε έναν εκπρόσωπο της νέας γενιάς των πολιτικών της Κούβας.

Το προφίλ του “νούμερο δύο” της κυβέρνησης

Νούμερο δύο της κυβέρνησης στην Αβάνα από το 2013, ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ είναι ένας άνθρωπος του κομματικού μηχανισμού που προετοιμάστηκε μεθοδικά για υψηλότερα αξιώματα. Εκπροσωπούσε τακτικά την κυβέρνησή του στο εξωτερικό, ενώ οι εμφανίσεις του στα μέσα ενημέρωσης σταδιακά γίνονταν συχνότερες.
Υποστηρικτής της ανάπτυξης του Διαδικτύου στην Κούβα, προβάλλει εικόνα εκσυγχρονιστή, μολονότι κάνει οικονομία στις δηλώσεις. Θεωρείται πάντως καθαρό πως είναι απόλυτα αδιάλλακτος απέναντι στους αντικαθεστωτικούς ή τους διπλωμάτες που επικρίνουν το πολιτικό σύστημα της Κούβας.
Αφού επιβεβαιωθεί ο διορισμός του, ο ηλεκτρολόγος μηχανικός που γεννήθηκε μετά την επανάσταση θα αποπειραθεί να εδραιώσει την εξουσία του και να συνεχίσει τον «εκσυγχρονισμό» του οικονομικού μοντέλου της κουβανικής οικονομίας, το έναυσμα του οποίου έδωσε ο μικρότερος Κάστρο.
Δύσκολα καθήκοντα για έναν πολιτικό με προφίλ διακριτικό, ο οποίος αναρριχήθηκε στον μηχανισμό αργά και στη σκιά.
Για πρώτη φορά, πρόεδρος της Κούβας θα αναλάβει κάποιος που δεν ήταν ανάμεσα στους ηγέτες της επανάστασης του 1959, δεν θα φοράει στρατιωτική στολή, ούτε θα είναι ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αλλά μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη του Ραούλ Κάστρο, ο οποίος θα παραμείνει επικεφαλής του μοναδικού κόμματος μέχρι το 2021. Από αυτή τη θέση, θα συνεχίσει να κινητοποιεί την παλιά φρουρά, τα στελέχη που αποκαλούνται μονολεκτικά οι «ιστορικοί», και στην πλειονότητά τους αντιμετωπίζουν με βαθιά επιφύλαξη τις πιο φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις.
Ο Ντίας-Κανέλ μπορεί ακόμη να υπολογίζει στην υποστήριξη του δικού του μελλοντικού υπ’ αριθμόν δύο, του Σαλβαδόρ Βαλντές Μέσα. Ο συνδικαλιστής, έμπειρο στέλεχος του κόμματος, 72 ετών, προτάθηκε για τη θέση του πρώτου αντιπροέδρου, το αξίωμα που κατείχε μέχρι την Τετάρτη ο διάδοχος του Ραούλ Κάστρο. Θα γίνει ο πρώτος Αφροκουβανός που θα καταλάβει τόσο υψηλό αξίωμα στη νήσο μετά την επανάσταση.
Απολύτως τίποτα σε αυτή τη διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας δεν είναι προϊόν «αυτοσχεδιασμού», αντιθέτως «τα πάντα είναι πολύ καλά μελετημένα» και βασίστηκαν στην «εμπειρία» της μεταβίβασής της από τον Φιδέλ στον Ραούλ, έκρινε ο Αρτούρο Λόπες-Λέβι, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τέξας, ειδικός για την Κούβα.
Ο Ραούλ Κάστρο θα είναι σε αυτή τη διαδικασία ο παράγοντας «που θα σταθεροποιεί», αυτός που θα επιλύει τις όποιες «δυνητικές τριβές ανάμεσα στις ηγετικές μορφές» του κομματικού μηχανισμού και της κυβέρνησης, συμπλήρωσε.
Άλλη μια ένδειξη πως η μετάβαση έχει τη σφραγίδα της συνέχειας: πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης εξελέγη ο Εστέμπαν Λάσο, 74 ετών.
Από την άλλη, δύο από τους «ιστορικούς», ο Ραμόν Ματσάδο Βεντούρα (87 ετών) και ο Άλβαρο Λόπες Μιέρα (76) αποχωρούν από το Συμβούλιο του Κράτους. Αντιθέτως, άλλα ιστορικά στελέχη, όπως ο Ραμίρο Βαλντές (85 ετών), ο Γκιγιέρμο Γκαρσία (90) ή ο Λεοπόλδο Σίντρα Φρίας (76) θα παραμείνουν στο κορυφαίο όργανο της εκτελεστικής εξουσίας στην Κούβα, μόλις 13 από τα συνολικά 31 μέλη του οποίου θα αλλάξουν.
Ο Ντίας-Κανέλ δεν έχει παρουσιάσει κάποιο πρόγραμμα, αφού απλά θα ακολουθήσει τις «κατευθυντήριες γραμμές» που ενέκρινε το κόμμα και το κοινοβούλιο και ορίζουν τις πολιτικές και οικονομικές κατευθύνσεις ως το 2030.
Για πολλούς παρατηρητές πάντως, ο νέος πρόεδρος της Κούβας θα βρεθεί αντιμέτωπος με μεγάλες προκλήσεις, πάνω από όλα στο πεδίο της οικονομίας, όπου καλείται να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις για να τονωθεί η ανάπτυξη, που συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια βρίσκεται σε τέλμα (+1,6% του ΑΕΠ το 2017) και να μειώσει την εξάρτηση από τις εισαγωγές πετρελαίου και τη βοήθεια της Βενεζουέλας, μιας χώρας που αποτελεί καίριας σημασίας σύμμαχο της Αβάνας, αλλά είναι εξασθενημένη από τη βαθιά οικονομική κρίση που την πλήττει.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Κώστας Γαβράς: Οι πρόσφυγες δεν είναι εισβολείς, είναι θαρραλέοι άνθρωποι

Πενήντα ένα χρόνια μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος στην Ελλάδα, ο Κώστας Γαβράς μιλά στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για τα γεγονότα της εποχής εκείνης: «Ήταν μία στρατιωτική δικτατορία υπερβολικά βίαιη, υπερβολικά ορατή», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Μιλά όμως και για το σήμερα και τη «δικτατορία των τραπεζών και του χρήματος. Τα τανκς είναι πλέον περιττά. Και πολύ πιο δύσκολο το να τα καταπολεμήσει κανείς», σημειώνει μιλώντας στο Πρακτορείο με τη χαρακτηριστική του «ματιά».

Ενώ για τις προσφυγικές ροές σημειώνει στη συνέντευξή του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων: «Δεν πρόκειται για εισβολείς, αλλά για θαρραλέους ανθρώπους που, με ρίσκο την ίδια τους τη ζωή, διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα θάλασσας και στεριάς για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδες μέλλον. Και αυτή η τάση θα συνεχίσει να κλιμακώνεται», εκτιμά.
Την ίδια ώρα αναφέρεται και στην την τύχη του κινηματογράφου στη χώρα μας και πώς οι προτάσεις που είχε καταθέσει παλαιότερα, στην τότε κυβέρνηση, θάφτηκαν, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά λέει.
Στο άλλο τρέχον θέμα, αυτό της αξιοποίησης αρχαιολογικών χώρων από τον κινηματογράφο, ο Κ. Γαβράς καταθέτει την άποψή του: «Η αρχαιολογική κληρονομιά ανήκει στην Ελλάδα, αλλά ανήκει επίσης στον κόσμο όλο. Νομίζω ότι επιβάλλεται μία ελεύθερη πρόσβαση όσον αφορά την προβολή τους με τον όρο ότι θα εγγυάται την ηθική τους υπόσταση και ότι θα έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα προς αποφυγήν φθορών των μνημείων».
Αφορμή για όλα τα παραπάνω ήταν η εκδήλωση την περασμένη Τετάρτη το απόγευμα στο βιβλιοπωλείο Librairie Kléber στο Στρασβούργο. Εκεί όπου σε μία αίθουσα πλημμυρισμένη από κόσμο, ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης κινηματογράφου παρουσίασε το βιβλίο-αυτοβιογραφία του «Va où il est impossible d'aller» (Πήγαινε εκεί όπου είναι αδύνατον να πας) που θα κυκλοφορήσει στη Ελλάδα από τις εκδόσεις Gutenberg το φθινόπωρο του 2018.
Μαζί του ήταν η γυναίκα του και παραγωγός του, Michelle Ray-Gavras, καθώς στα απομνημονεύματά του αναφέρεται τόσο στην καλλιτεχνική του πορεία από τον ερχομό του στη Γαλλία και μετά, αλλά και στη προσωπική του ζωή και την σχέση του με την σύντροφό του εδώ και 50 χρόνια.

Διαβάστε περισσότερα