Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι...

Απόσπασμα από ένα γράμμα του Αντόν Τσέχωφ στον αδερφό του Νικολάι.

"Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι' αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.

Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.

Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στο δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερου τους.

Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει. Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια.

Δεν λένε "εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει", ούτε "πουλήθηκα για πέντε δεκάρες", γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα. Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.

Όταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο.

Αν έχουν ταλέντο, το σέβονται. Θυσιάζουν γι' αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά.

Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στο τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές. Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν. Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται "γερό μυαλό σε γερό κορμί".

 

 http://karaggelikyriakimaria.blogspot.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Η Ελλάδα τους τράβηξε την κουκούλα: «Αγέλες» οι λαοί της Ευρώπης για τους «σοβαρούς» Γερμανούς!

Άρθρο-σοκ της «σοβαρής» οικονομικής εφημεριδας Handelsblatt, αποκαλεί τους λαούς της Ευρώπης «αγέλες» και καλεί την Γερμανία να καταστρέψει την Ελλάδα για παραδειγματισμό! «Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει μία μαζική απόσυρση καταθέσεων από τις τράπεζές της», γράφει με νόημα η εφημεριδα στο ναζιστικό της παραλήρημα…

Μόλις η Ελλάδα σήκωσε κεφάλι, το κτήνος πέταξε το προσωπείο του!

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt στηλιτεύει τη στάση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, η οποία -όπως αναφέρει ο αρθρογράφος- λιγότερες από 48 ώρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της αιφνιδίασε τους εταίρους της με την απόφασή της να ματαιώσει «σημαντικά τμήματα» του συμφωνηθέντος προγράμματος λιτότητας και «εξασθένησε» με τη στάση της το «έως τώρα κοινό μέτωπο της ΕΕ κατά της ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία».

Όπως εκτιμά ο αρθρογράφος, «αν οι Έλληνες επιβάλουν αυτήν τη γραμμή, θα μπορούσε να μετατραπεί η ΕΕ από μία πολιτική κοινότητα σε μία αυτοκαταστροφική αγέλη εθνικών κρατών. Γι» αυτό οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να προσέξουν ώστε να μην επιτρέψουν να τους εμπλέξει ο Τσίπρας σε ένα σπιράλ εκατέρωθεν απειλών. Εν τέλει οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο έχουν καλύτερα ‘χαρτιά': Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει μία μαζική απόσυρση καταθέσεων από τις τράπεζές της, ούτε μπορεί ο Τσίπρας να δανειστεί χρήματα από τις κεφαλαιαγορές για τις ακριβές προεκλογικές του υποσχέσεις.

Ούτε οι έλληνες ψηφοφόροι του έδωσαν την εντολή να μετατρέψει τη γενέτειρα της δημοκρατίας σε υποτελή του αυταρχικού Πούτιν. Η προσπάθειά του να εκβιάσει, εφόσον την εννοεί πραγματικά, είναι επομένως μία μεγάλη μπλόφα».

Πηγή: olympia.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα κεφάλια τους θέλουν να σώσουν οι τραπεζίτες

Του Γιώργου Δελαστίκ *

Ξέσπασε η προσχεδιασμένη εκ μέρους των τραπεζών αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η περαιτέρω κατάρρευση των προ πολλού γελοίων τιμών των τραπεζικών μετοχών, οι οποίες όλες τους έχουν χάσει περίπου ή πάνω από το… 90% (!) των μέγιστων τιμών τους στο μακρινό παρελθόν εδώ και χρόνια, ήταν κάτι σαν το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του μίνι πολέμου με την προκαθορισμένη έκβαση.

Για να αντιληφθούμε περί ποιων τιμών μιλάμε, αρκεί να αναφέρουμε ότι προ δεκαήμερου, προεκλογικά -δηλαδή επί κυβέρνησης Σαμαρά και όχι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- την Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου, οι μετοχές των τραπεζών άξιζαν ούτε δύο… δεκάρες αυτή της Eurobank (0,159 ευρώ για να είμαστε ακριβείς), ούτε ένα πενηνταράκι της Alpha Bank (0,415 ευρώ), ούτε ένα ευρώ της Πειραιώς (0,877 ευρώ) και ούτε καν ενάμισι ευρώ της Εθνικής (για την ακρίβεια 1,320 ευρώ)! Προχθές άξιζαν μία δεκάρα η μετοχή της Eurobank, τρεις δεκάρες της Alpha Bank, ένα πενηνταράκι της Πειραιώς και κάτω από ένα ευρώ της Εθνικής. Από τότε που η Ελλάδα υπήχθη στο επαίσχυντο καθεστώς του Μνημονίου, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών εκμηδενίστηκαν για να αγοραστούν από ξένους έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου, για πενταροδεκάρες, μιλώντας συμβολικά.

Αυτό έχει ήδη γίνει. Παράλληλα, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), κύριος μέτοχος όλων των ελληνικών συστημικών τραπεζών είναι το ελληνικό κράτος, το οποίο όμως ενώ έχει δανειστεί για να βάλει αυτά τα λεφτά στις συστημικές τράπεζες, δεν ασκεί τα δικαιώματά του και έχει αφήσει τις τράπεζες στα χέρια των ιδιωτικών διοικήσεών τους.

Οι τραπεζίτες δηλαδή και δανείστηκαν κολοσσιαία ποσά από το κράτος (το οποίο δανείστηκε ως κράτος για να τους τα δώσει) και συνεχίζουν να διοικούν τις τράπεζές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Εννοείται φυσικά ότι όλοι οι εξέχοντες τραπεζικοί παράγοντες είναι κομματικοί φίλοι του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα φυσικά θέλει να αλλάξει αυτές τις τραπεζικές διοικήσεις των φίλων του Σαμαρά, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι αν δεν βάλει και δικούς της ανθρώπους στις διοικήσεις των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, θα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να ασκήσει οικονομική πολιτική. Θα την υπονομεύουν εκ των ένδον οι κομματικοί φίλοι του Σαμαρά. Οι τραπεζίτες ξέρουν λοιπόν ότι οι μέρες τους στις διοικήσεις είναι μετρημένες. Δίνουν λοιπόν την τελευταία μάχη τους. Η τακτική κάποιων από αυτούς συνίσταται στην πρόκληση έλλειψης ρευστότητας ώστε να πανικοβληθεί ο Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του, με στόχο να υποκύψει στους όρους των τραπεζιτών! Ποιοι είναι οι όροι αυτοί; Μόνο ένας: να παραμείνουν οι διοικήσεις στη θέση τους! Δεν είναι ότι θέλουν να συνεχίσουν να ασκούν την πραγματική διοίκηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος ώστε ως «εγκάθετοι» του Σαμαρά να υπονομεύουν συστηματικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Φυσικά και θα το κάνουν κι αυτό, ιδίως αν υπάρξει κάποια κρίσιμη συγκυρία.

Δεν είναι όμως αυτό το πρωτεύον για τους τραπεζίτες. Αλλο είναι που τους καίει. Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με γνώση στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα ισχυρίζονται ότι πολλοί μεγάλοι τραπεζίτες έχουν εκμεταλλευτεί τη μνημονιακή αναμπουμπούλα και προς ίδιον όφελος προσωπικού πλουτισμού. Αυτό είναι φυσιολογικό. Προσθέτουν όμως ότι κάποιες τραπεζικές πράξεις αυτού του είδους ενδέχεται να έρχονται σε αντίθεση με την υφιστάμενη νομοθεσία και αναφέρουν ιλιγγιώδη ποσά που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία – ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που συμποσούνται σε… δισεκατομμύρια!

Ενδεχομένως να πρόκειται για αστήρικτες κατηγορίες ή και συνειδητά ψεύδη, στο πλαίσιο του οικονομικοψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται μεταξύ κυβέρνησης – τραπεζιτών. Τι θα γίνει τελικά θα το δούμε στην πράξη.

Η εντύπωσή μας είναι πάντως ότι αν επισήμως ζητηθεί από κάποιες τραπεζικές διοικήσεις να παραιτηθούν, αυτές θα το πράξουν. Βάσει υφιστάμενου εν ισχύι νόμου βεβαίως οι μετοχές που έχει στα χέρια του το ελληνικό Δημόσιο έχουν περιορισμένα δικαιώματα, αλλά αυτός ο νόμος μπορεί πανεύκολα να αλλάξει εν ριπή οφθαλμού. Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλωστε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να κρίνουν οι διοικήσεις ότι θα απέβαινε προς όφελός τους μια άρνησή τους να εφαρμόσουν κυβερνητική απόφαση παραίτησής τους. Και μόνο το γεγονός ότι θα στρεφόταν εναντίον τους ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης και η προσοχή όλων των ΜΜΕ, αξιοποιώντας ενδεχόμενες παρατυπίες ή ατασθαλίες εάν υπάρχουν, είναι κάτι ικανό να συνετίσει ακόμη και τους πιο θερμοκέφαλους από αυτούς.

*Δημοσιεύθηκε στο »ΕΘΝΟΣ» την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

Γερμανικές τράπεζες δανειστές και τζογαδόροι στα ομόλογα

Πούλησαν και ξαναγόρασαν στις καλύτερες τιμές, Άγγλοι, Γερμανοί κι Αμερικανοί. Σε γερμανικά χέρια 10,2 δισ. ελληνικών ομολόγων. Ποιοι έχουν τα άλλα ομόλογα

Του Νίκου Κωτσικόπουλου
Με ελληνικά ομόλογα 10,2 δισ. ευρώ στα «αμπάρια» τους, οι γερμανικές τράπεζες είναι από τους μεγαλύτερους κατόχους ελληνικών ομολόγων και αυτές τις ημέρες υποφέρουν, μαζί με αγγλικές και αμερικανικές τράπεζες, από την πίεση που ασκούν οι αγορές στο ελληνικό χρέος. Οι αποδόσεις (επιτόκια) των ομολόγων ποικίλλουν ανάλογα με το ομόλογο από το 8,22% μέχρι και λίγο πάνω από 14%, ενώ η ονομαστική αξία τους είναι μεταξύ 50% και 72% της τιμής τους.

Τα ελληνικά ομόλογα δεν είναι πολλά. Φθάνουν συνολικά τα 68 δις ευρώ τώρα και οι γερμανικές τράπεζες, με τα 10,2 δισ. ευρώ, έχουν περίπου το 1/7 των ομολόγων. Είναι οι μεγαλύτεροι δανειστές στα ομόλογα λοιπόν… Πράγμα που κάνει τις ξένες τράπεζες, να χάνουν διπλά αυτή την περίοδο, πέρα δηλαδή από την πτώση της τιμής στα ομόλογα.

Γιατί διπλά; Επειδή οι κάτοχοι ομολόγων (κι όχι το δημόσιο), είναι αυτοί που χάνουν από την πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ και του Ντράγκι, ο οποίος δεν θα αγοράζει ομόλογα μέχρι τον Ιούνιο. Το δημόσιο δεν εκδίδει ομόλογα, αλλά κάποιοι έχουν ήδη, τα παλιά…

Μέχρι να επέλθει μία συμφωνία Ελλάδας και δανειστών, η τιμή αυτών των περιουσιακών στοιχείων τους, δύσκολα θα ανέβει, αφού δεν υπάρχει ο αγοραστής- καταφύγιο, δηλαδή η ΕΚΤ. Για να ανέβει η τιμή, πρέπει να υπάρχει αγοραστής και είναι δύσκολο να βρεθεί άλλος. Δύσκολο όμως είναι να βρεθεί και πωλητής. Όταν χάνεις, όπως οι γερμανικές τράπεζες αλλά έχεις ελπίδα να κερδίσεις (μετά από μια συμφωνία), κάνεις υπομονή έστω κι αν κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα…

Μαζί με τους Γερμανούς, στην ίδια μοίρα, είναι οι βρετανικές και αμερικανικές τράπεζες, σύμφωνα με στοιχεία που μόλις δημοσιοποίησε το Bruegel. Οι τράπεζες από το Ηνωμένο Βασίλειο, έχουν ελληνικά ομόλογα 10 δις ευρώ. Οι αμερικανικές έχουν άλλα 8 δις ευρώ. Συνολικά, οι τράπεζες αυτές, έχουν τα 28 δις ευρώ από τα 68 δισ. ευρώ του χρέους σε ομόλογα.

Οι άλλες ξένες τράπεζες πάντως μειώνουν την παρουσία τους στα ελληνικά ομόλογα. Με τα τελευταία διαθέσιμα δεδομένα (Σεπτεμβρίου 2014), το Bruegel δίνει τα εξής στοιχεία για τις ξένες τράπεζες με ελληνικά ομόλογα:

• Αυστρία 96.6 εκατ. ευρώ
• Βέλγιο έχει 29,4 εκατ. ευρώ (και μόλις προχθές και η Τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας Raiffeisen Bank έγινε γνωστό πως έχει προβλήματα λόγω μεγάλων δανείων σε ελβετικό φράγκο.
• Γαλλία μόλις 1,368 δισ. ευρώ, (από 60 δις ευρώ το 2009!!!)
• Ιρλανδία 55.9 εκατομμύρια ευρώ
• Ιταλία 800 εκατομμύρια ευρώ
• Ολλανδία 923 εκατομμύρια
• Πορτογαλία 263 εκατ. ευρώ
• Ισπανία 301 εκατ. ευρώ

Ποιοι πούλησαν και ξαναγόρασαν ομόλογα στις καλύτερες τιμές

Εν συντομία, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι, που όλοι τους έχουν τώρα το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων. Ειδικότερα, μια προσεκτική εξέταση των στοιχείων, δείχνει, πως οι γερμανικές και άλλες τράπεζες, πρόλαβαν και πούλησαν ελληνικά ομόλογα την καλύτερη περίοδο. Αυτό δεν το λέει μόνον το Bruegel. Το λένε όλοι.

Τώρα όμως, η τελευταία ανάλυση από αυτό, το σημαντικότερο think tank της Ευρωζώνης, δίνει στοιχεία χωρίς να σχολιάζει που δείχνουν και κάτι άλλο…

Γερμανοί, Αμερικανοί και Βρετανοί, δεν πούλησαν μόνο αλλά και αγόρασαν ξανά, στην καλύτερη περίοδο. Μετά, οι τιμές των ομολόγων ανέβηκαν. Τώρα βέβαια, πάλι πέφτουν…

Οι γερμανικές, όπως άλλωστε και οι αγγλικές και αμερικανικές τράπεζες, έχουν αγοράσει φθηνά τα ελληνικά ομόλογα, αν συγκρίνουμε τις ημερομηνίες που τα απέκτησαν σε σχέση με τα γεγονότα που έχουν συμβεί. Αρκεί να ξέρεις πότε οι τιμές ήταν πεσμένες και πότε αυξήθηκαν.

Οι τιμές λοιπόν έπεσαν με το κούρεμα του Φεβρουαρίου του 2012 και έμειναν χαμηλά, γιατί η Ελλάδα ήταν τεχνικά χρεοκοπημένη, αφού κούρεψε χρέος. Η εμπιστοσύνη χάθηκε και πολλοί από τους ραντιέρηδες ή θεσμικούς, πούλησαν είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης, είτε από ανάγκη για ρευστό, είτε τέλος, κάποιοι θεσμικοί, από ξένα Ταμεία, γιατί τους απαγορεύεται να επενδύουν σε χρεοκοπημένα ομόλογα από τα καταστατικά τους.

Αλλά οι γύπες των hedge funds καραδοκούσαν. Και αγόραζαν τότε, καθώς αναμενόταν η ενεργοποίηση της επαναγοράς ομολόγων, το δεύτερο PSI. Μαζί τους και οι γερμανικές, αμερικανικές και βρετανικές τράπεζες, άδραξαν την ευκαιρία…

Όπως αποδεικνύεται, όχι μόνον κατάφεραν να πουλήσουν ελληνικά ομόλογα την κατάλληλη περίοδο πριν το κούρεμα, αλλά και κατάφεραν και να ξαναγοράσουν την καλύτερη περίοδο δηλαδή σε φθηνές τιμές, ταυτόχρονα ή λίγο μετά, από το λεγόμενο και δεύτερο PSI, δηλαδή την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων που έκανε η Ελλάδα με μέρος του δανείου, μετά το κούρεμα.

Η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων που πολλοί λησμονούν, έγινε τον Δεκέμβριο του 2012. Είχε ως αποτέλεσμα να αποσύρει από την κυκλοφορία ομόλογα που σβήστηκαν, ανεβάζοντας έτσι με την αγορά τους τις τιμές για τα άλλα, αφού υπήρχε αγοραστής ενώ ταυτόχρονα όσα απέμεναν έγιναν σπανιότερα άρα και ευκολότερο θεωρητικά, να εξοφληθούν.

Τα στοιχεία που μόλις δημοσίευσε το Bruegel, είναι αποκαλυπτικά, για όλα τα παραπάνω. «Οι γερμανικές τράπεζες, είχαν ομόλογα αξίας 32 δις ευρώ το 2010 και η έκθεσή τους έπεσε χαμηλά στα 3,9 δις ευρώ μέχρι το τέλος του 2012. Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, ανέβηκε ξανά γύρω στα 10 δις ευρώ, αλλά παραμένει μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2014, χαμηλότερα από το ιστορικό τους επίπεδο».

Αλλά οι πιο γρήγοροι στις φθηνές αγορές ήταν άλλοι. Η ίδια ανάλυση αναφέρει: «Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, έχει αυξηθεί και πάλι η έκθεση σε ελληνικά ομόλογα από τράπεζες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου από το Μάρτιο του 2013, επανερχόμενες σε επίπεδα που δεν απέχουν πολύ από αυτά του 2009- 2010». Αυτές οι τράπεζες αγόρασαν ξανά πάλι, με καλύτερο συγχρονισμό. Στις φθηνότερες  τιμές…

«Η έκθεση των αμερικανικών τραπεζών στην Ελλάδα από τον Σεπτεμβρίου 2014 ήταν στην πραγματικότητα 8 δις ευρώ (κάτω από 13 δις ευρώ, τον Ιούνιο) και η έκθεση των τραπεζών του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν 10 δις ευρώ».

Σύμφωνα με την έκθεση «οι τράπεζες της ζώνης του ευρώ, έχουν συμπεριφερθεί πολύ διαφορετικά και η συνολική έκθεση στην Ελλάδα στην πραγματικότητα συνεχίζει να μειώνεται από όλες σχεδόν τις χώρες. Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, η μόνη χώρα όπου τράπεζες συνεχώς αυξάνουν την έκθεσή τους στην Ελλάδα από το 2013, είναι η Γερμανία».

Πηγή: ThePressProject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έδιναν λεφτά στον Ερυθρό Σταυρό, κι αυτά πήγαιναν στην Μπακογιάννη!

Αμοιβή της τάξης των 320.000 ευρώ τον χρόνο εισέπραττε η κόρη της πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ν.Δ., κυρία Αλεξία Μπακογιάννη, από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, για τις υπηρεσίες της ως «σαμαρείτισσα» δημοσίων σχέσεων.Κόντρα στο πνεύμα της εθελοντικής προσφοράς που χαρακτηρίζει το έργο του ΕΕΣ, η εταιρεία της κυρίας Μπακογιάννη ανέπτυξε μονοπωλιακή επαγγελματική σχέση με τον …οργανισμό επί προεδρίας του κ. Ανδρέα Μαρτίνη, μέσω απευθείας αναθέσεων και υπογραφής συμβάσεων, χωρίς προηγούμενες αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων.

Πράξεις που ερευνώνται από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές. Αιχμή αυτής της σχέσης υπήρξε η διαφημιστική προβολή του ετήσιου Πανελληνίου Εράνου του Ερυθρού Σταυρού, έργο για το οποίο η επιχειρηματίας έλαβε μόνο κατά τη χρονιά του 2009 το 20% του συνολικού ποσού που συγκεντρώθηκε από το υστέρημα των πολιτών!

Τα παραπάνω περιλαμβάνονται σε πόρισμα-φωτιά του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, για το οποίο είναι ενήμερη η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας σε σχέση με τα πεπραγμένα της διοίκησης Μαρτίνη, αναφορικά με τη διενέργεια του Πανελληνίου Εράνου και τη διαχείριση των εσόδων.

Κεντρικό σημείο στην έκθεση αποτελεσμάτων ελέγχου για τον έρανο του 2009, ύστερα από εντολή του γενικού επιθεωρητή, κ. Μιχάλη Σαμπατακάκη, αποτελεί το καθεστώς συνεργασίας του οργανισμού με την εταιρεία, AIA RELATE Α.Ε. ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της οποίας είναι η κυρία Μπακογιάννη.
Ειδικότερα, το 2009 συγκεντρώθηκαν από προσφορές συμπατριωτών μας συνολικά 1.357.073,89 ευρώ, με το καθαρό ποσό να είναι τελικώς της τάξης του 1.045.038,62 ευρώ.

Αιτία, η μεγαλύτερη δαπάνη των εξόδων, αυτή της διαφημιστικής προβολής του εράνου που ανατέθηκε στη συγκεκριμένη εταιρεία αντί του ποσού των 235.476,69 ευρώ. Το έργο αυτό περιελάμβανε δημιουργία ραδιοφωνικού σποτ και μετάδοσή του σε επιλεγμένους σταθμούς της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Περιφέρειας.

Σύμφωνα με τους επιθεωρητές, «το ύψος της ανωτέρω δαπάνης κρίνεται αρκετά υψηλό και θα πρέπει ο ΕΕΣ να αξιολογήσει αν είναι αποδοτική σε σχέση με την αύξηση του προϊόντος του εράνου. Εφόσον διαπιστωθεί ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, η δαπάνη αυτή θα πρέπει να μειωθεί ή να εξαλειφθεί».

Το πλέον σημαντικό όμως είναι ότι διαπιστώθηκε πως «δεν τηρήθηκε οποιαδήποτε διαγωνιστική διαδικασία για την προβολή του εράνου έτους 2009, όπως περιγράφεται στην υπ’ αριθμ. Πρωτ. 11817/21.09.2005 απόφαση του ΚΔΣ/ΕΕΣ για “δαπάνες από 200.000 ευρώ και άνω, θα γίνεται ανοικτός διαγωνισμός με δημοσίευση στο Επιμελητήριο και στο δήμο Αθηναίων”».
Παράλληλα, η κυρία Μπακογιάννη εκτός της προβολής του εράνου την πενταετία 2006-2011 «έτρεχε» και τον γενικότερο σχεδιασμό επικοινωνιακής πολιτικής, την ανάπτυξη εταιρικής εικόνας και διαχείρισης φήμης, τη διαχείριση κρίσεων και την εκπόνηση προγραμμάτων ενεργοποίησης της εσωτερικής επικοινωνίας συνολικά του ΕΕΣ.

Η από 4/9/2006 σχετική σύμβαση παροχής υπηρεσιών μεταξύ του οργανισμού και της AIA RELATE A.E., ύψους 84.000 ευρώ ετησίως, υπογράφηκε λίγους μόνο μήνες μετά τη σύσταση της εταιρείας στην οποία συμμετείχε ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου και ο γιος της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, νυν δήμαρχος Καρπενησίου, κ. Κώστας Μπακογιάννης. Η σύμβαση αυτή, όπως αναφέρεται στο πόρισμα, «έχει ημερομηνία υπογραφής προγενέστερη της απόφασης του κεντρικού διοικητικού συμβουλίου του ΕΕΣ και παρατάθηκε για 4 έτη μέχρι 31.08.2011 έναντι ποσού 352.800 ευρώ». Μάλιστα, «στα συμφωνητικά παράτασης που μας χορηγήθηκαν δεν αναφέρεται εγκριτική απόφαση του κεντρικού διοικητικού συμβουλίου του ΕΕΣ». Αυτή η πλευρά των δραστηριοτήτων του ΕΕΣ έχει αποτελέσει, εκτός της δικαστικής διερεύνησης, και αφορμή διεθνούς διασυρμού της χώρας μας.

Ηδη από την αρχή του έτους ο πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς, έχει γίνει αποδέκτης επιστολής-καταπέλτη της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού στην οποία γίνεται αναφορά για την άρνηση της διοίκησης Μαρτίνη για παροχή των οικονομικών στοιχείων του ΕΕΣ στη διεθνή ομοσπονδία, βάσει των καταστατικών του υποχρεώσεων. Σε αυτό το κλίμα η Δικαιοσύνη καλείται να ορίσει το προσεχές διάστημα προσωρινή διοίκηση στον «ακέφαλο» οργανισμό, μετά την παραίτηση του διοικητικού συμβουλίου του, ώστε να αλλάξει σελίδα στην ιστορική του διαδρομή.

Έρανος για… μισθοδοσία και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ο έλεγχος για το αν τα απολογιστικά στοιχεία του εράνου ήταν σύμφωνα με τις διαδικασίες που περιγράφονται στο ισχύον νομικό-θεσμικό πλαίσιο έφερε στο φως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.

Σύμφωνα με την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΕΣ, το1877, οι βασικοί σκοποί και στόχοι του οργανισμού σε καιρό ειρήνης είναι η αρωγή και η συμπαράσταση στα θύματα θεομηνιών και επιδημιών, καθώς και η αυτόνομη ή σε συνεργασία με το κράτος και κοινωνικούς φορείς ανθρωπιστική δραστηριότητα. Επιπλέον, όπως ορίζεται στη σχετική υπουργική απόφαση χορήγησης άδειας για τη διενέργεια του εράνου, «το καθαρό προϊόν του εράνου θα διατεθεί αποκλειστικά για τους εθνικούς κοινωφελείς και ανθρωπιστικούς σκοπούς του ΕΕΣ».

Παρ’ όλα αυτά, οι επιθεωρητές διαπίστωσαν ότι «η διάθεση του προϊόντος του εράνου δεν αφορά αποκλειστικά εθνικούς κοινωφελείς και ανθρωπιστικούς σκοπούς όπως ορίζονται στη χορήγηση άδειας, αλλά σε δράσεις ευρύτερου αντικειμένου, όπως μισθοδοσία προσωπικού, χορηγίες σε ιδρύματα, συντήρηση κτιριακών εγκαταστάσεων ιεράς μονής, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ.ά.».

Μεταξύ αυτών και η αθλοθέτηση βραβείων φεστιβάλ ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ποσού 131.495,20 ευρώ.
Ο Ερυθρός Σταυρός δηλαδή με τα χρήματα που έδωσαν οι Ελληνες πολίτες για αναξιοπαθούντες πρόσφερε 26.000 ευρώ στην ελληνική ταινία άνω των 45΄ που απέσπασε το βραβείο κοινού και αντίστοιχα 18.000 ευρώ στην ταινία με διάρκεια μικρότερη των 45 λεπτών.

 http://verianews.blog-spot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αλεξάντρ Πούσκιν, ο εθνικός ποιητής της Ρωσίας

«Ο Πούσκιν ήταν για όλους τους ποιητές σαν μια ποιητική φλόγα που έπεσε απ’ τα ουράνια και από την οποία σαν κεράκια άναψαν άλλοι αυτοφυείς ποιητές. Γύρω του διαμορφώθηκε ολόκληρος αστερισμός» είπε ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας Nikolai Gogol για τον Αλεξάντρ Πούσκιν, τον ποιητή ο οποίος μέσα στη σύντομη ζωή του δημιούργησε έργα που άλλαξαν δραματικά την πορεία της ρωσικής λογοτεχνίας.

Ο Aleksandr Sergeyevich Pushkin, γόνος παλαιότατης αριστοκρατικής οικογένειας, γεννήθηκε στη Μόσχα στις 26 Μαΐου του 1799. Από μικρός επέδειξε ισχυρή κλίση προς τη λογοτεχνία, πιάνοντας την πένα από παιδί, ενώ γνωρίζεται με σπουδαίες προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων στο σπίτι του, το οποίο αποτελεί εστία συγκέντρωσης προσωπικοτήτων της εποχής.

Είναι μόλις 15 ετών όταν δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα, ενώ με την αποφοίτησή του από το Αυτοκρατορικό Λύκειο είναι ήδη ευρέως γνωστός για το ταλέντο του στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Η πρόσφατη Γαλλική Επανάσταση εμπνέει το νεαρό Πούσκιν, ο οποίος προσηλώνεται στα φιλελεύθερα ιδεώδη και τον ουμανισμό.
Σε ηλικία 20 περίπου ετών γνωρίζει το έργο του Λόρδου Βύρωνα ενώ σταδιακά αναδεικνύεται ως ο εκπρόσωπος των ριζοσπαστικών λογοτεχνών, κάτι που προκαλεί τη σύγκρουσή του με την κυβέρνηση. Ως αποτέλεσμα, εξορίζεται από την πρωτεύουσα και βρίσκεται στον Καύκασο, την Κριμαία, την Καμένκα και το Τσισνάου, όπου έγινε μέλος της μασονικής στοάς αλλά και της ελληνικής Φιλικής Εταιρίας, με σκοπό την απελευθέρωση της χώρας από τον τουρκικό ζυγό.
Όταν ξέσπασε η επανάσταση, ο Πούσκιν κρατούσε ημερολόγιο με τα σημαντικότερα γεγονότα του ελληνικού αγώνα, ενώ συνέθεσε και αρκετά ποιήματα. Τα χρόνια αυτά γράφει τον «Αιχμάλωτο του Καυκάσου», ενώ στη συνέχεια μετά από νέα σύγκρουση με το τσαρικό καθεστώς, εξορίζεται στο κτήμα της μητέρας του, όπου αναγκάζεται να παραμείνει για δυο χρόνια.
Στα χρόνια αυτά της εξορίας έγραψε το δράμα «Μπόρις Γκουντούνοφ», το όποιο όμως δεν θα κατορθώσει να δημοσιεύσει πριν από το 1830, λόγω της λογοκρισίας την οποία υφίσταται ακόμα και μετά την χάρη που λαμβάνει από τον τσάρο Νικόλαο τον Α’. Το πρωτότυπο του δράματος ωστόσο, χωρίς λογοκριτικές επεμβάσεις δεν δημοσιεύθηκε πριν από το 2007.
Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, θαυμαστής του «Γκουντούνοφ», έγραψε αργότερα: «Θα μπορούσαν να γραφούν ολόκληρα βιβλία πάνω στους χαρακτήρες του έργου αυτού, που ο Πούσκιν άντλησε από τη ρωσική γη, που πρώτος αυτός ανακάλυψε, λάξεψε και έθεσε μπροστά στα μάτια μας, για τώρα και για πάντα, μέσα στην αδιαφιλονίκητα σεμνή και μεγαλόπρεπη μαζί ψυχική ομορφιά τους».
Στις 18 Φλεβάρη 1831 παντρεύεται την διάσημη καλλονή της εποχής, Natalia Goncharova. Το 1833 δημοσιεύεται η έμμετρη του σύνθεσή του «Ευγένιος Ονέγκιν», έργο το οποίο αποδεικνύεται προφητικό αφού ο ποιητής θα έχει το ίδιο τέλος με αυτό του διάσημου ήρωά του. Ο κορυφαίος Ρώσος κριτικός της εποχής Vissarion Belinsky χαρακτηρίζει τον «Ευγένιο Ονέγκιν» «εγκυκλοπαίδεια της ρωσικής ζωής και καθρέφτη της εθνικής συνείδησης στην πρώτη της αφύπνιση». Ο ίδιος ο Πούσκιν αποκαλεί την αισθητική αντίληψή του που αποτυπώνεται στον «Ονέγκιν» ρομαντικό ρεαλισμό και τον εαυτό του «ποιητή της πραγματικότητας».
Στις 29 Γενάρη 1837, ο Πούσκιν τραυματίζεται θανάσιμα σε μονομαχία με τον Ζορζ ντ' Αντές και δυο μέρες αργότερα πεθαίνει, είδηση που προκαλεί μεγάλη συγκίνηση σε ολόκληρη τη χώρα. Ο ποιητής Mikhail Lermontov συνθέτει την ωδή «Ο θάνατος του ποιητή», η οποία, ειρωνικά, προφητεύει και τον δικό του θάνατο, επίσης σε μονομαχία.
Ο Αλεξάντρ Πούσκιν άφησε πίσω του περί τα 800 λυρικά και αφηγηματικά ποιήματα, πολιτικά κείμενα και δοκίμια, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύθηκαν μετά θάνατον εξαιτίας της τσαρικής λογοκρισίας. Χαρακτηρίζεται ο θεμελιωτής της νέας ρωσικής λογοτεχνίας και τιμάται ως ο εθνικός ποιητής της Ρωσίας. «Άδειος, είν' όποιος προσπαθεί να γεμίσει από τον εαυτό του» Αλεξάντρ Πούσκιν

Διαβάστε περισσότερα

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*  

Ξέσπασε η προσχεδιασμένη εκ μέρους των τραπεζών αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η περαιτέρω κατάρρευση των προ πολλού γελοίων τιμών των τραπεζικών μετοχών, οι οποίες όλες τους έχουν χάσει περίπου ή πάνω από το... 90% (!) των μέγιστων τιμών τους στο μακρινό παρελθόν εδώ και χρόνια, ήταν κάτι σαν το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του μίνι πολέμου με την προκαθορισμένη έκβαση.

Για να αντιληφθούμε περί ποιων τιμών μιλάμε, αρκεί να αναφέρουμε ότι προ δεκαήμερου, προεκλογικά -δηλαδή επί κυβέρνησης Σαμαρά και όχι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- την Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου, οι μετοχές των τραπεζών άξιζαν ούτε δύο... δεκάρες αυτή της Eurobank (0,159 ευρώ για να είμαστε ακριβείς), ούτε ένα πενηνταράκι της Alpha Bank (0,415 ευρώ), ούτε ένα ευρώ της Πειραιώς (0,877 ευρώ) και ούτε καν ενάμισι ευρώ της Εθνικής (για την ακρίβεια 1,320 ευρώ)! Προχθές άξιζαν μία δεκάρα η μετοχή της Eurobank, τρεις δεκάρες της Alpha Bank, ένα πενηνταράκι της Πειραιώς και κάτω από ένα ευρώ της Εθνικής. Από τότε που η Ελλάδα υπήχθη στο επαίσχυντο καθεστώς του Μνημονίου, οι τιμές των τραπεζικών μετοχώνεκμηδενίστηκαν για να αγοραστούν από ξένους έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου, για πενταροδεκάρες, μιλώντας συμβολικά.

Αυτό έχει ήδη γίνει. Παράλληλα, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), κύριος μέτοχος όλων των ελληνικών συστημικών τραπεζών είναι το ελληνικό κράτος, το οποίο όμως ενώ έχει δανειστεί για να βάλει αυτά τα λεφτά στις συστημικές τράπεζες, δεν ασκεί τα δικαιώματά του και έχει αφήσει τις τράπεζες στα χέρια των ιδιωτικών διοικήσεών τους.

Οι τραπεζίτες δηλαδή και δανείστηκαν κολοσσιαία ποσά από το κράτος (το οποίο δανείστηκε ως κράτος για να τους τα δώσει) και συνεχίζουν να διοικούν τις τράπεζές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Εννοείται φυσικά ότι όλοι οι εξέχοντες τραπεζικοί παράγοντες είναι κομματικοί φίλοι του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα φυσικά θέλει να αλλάξει αυτές τις τραπεζικές διοικήσεις των φίλων τουΣαμαρά, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι αν δεν βάλει και δικούς της ανθρώπους στις διοικήσεις των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, θα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να ασκήσει οικονομική πολιτική. Θα την υπονομεύουν εκ των ένδον οι κομματικοί φίλοι του Σαμαρά. Οι τραπεζίτες ξέρουν λοιπόν ότι οι μέρες τους στις διοικήσεις είναι μετρημένες. Δίνουν λοιπόν την τελευταία μάχη τους. Η τακτική κάποιων από αυτούς συνίσταται στην πρόκληση έλλειψης ρευστότητας ώστε να πανικοβληθεί ο Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του, με στόχο να υποκύψει στους όρους των τραπεζιτών! Ποιοι είναι οι όροι αυτοί; Μόνο ένας: να παραμείνουν οι διοικήσεις στη θέση τους! Δεν είναι ότι θέλουν να συνεχίσουν να ασκούν την πραγματική διοίκηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος ώστε ως «εγκάθετοι» του Σαμαρά να υπονομεύουν συστηματικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Φυσικά και θα το κάνουν κι αυτό, ιδίως αν υπάρξει κάποια κρίσιμη συγκυρία.

Δεν είναι όμως αυτό το πρωτεύον για τους τραπεζίτες. Αλλο είναι που τους καίει. Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με γνώση στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα ισχυρίζονται ότι πολλοί μεγάλοι τραπεζίτες έχουν εκμεταλλευτεί τη μνημονιακή αναμπουμπούλα και προς ίδιον όφελος προσωπικού πλουτισμού. Αυτό είναι φυσιολογικό. Προσθέτουν όμως ότι κάποιες τραπεζικές πράξεις αυτού του είδους ενδέχεται να έρχονται σε αντίθεση με την υφιστάμενη νομοθεσία και αναφέρουν ιλιγγιώδη ποσά που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία - ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που συμποσούνται σε... δισεκατομμύρια!

Ενδεχομένως να πρόκειται για αστήρικτες κατηγορίες ή και συνειδητά ψεύδη, στο πλαίσιο του οικονομικοψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται μεταξύ κυβέρνησης - τραπεζιτών. Τι θα γίνει τελικά θα το δούμε στην πράξη.

Η εντύπωσή μας είναι πάντως ότι αν επισήμως ζητηθεί από κάποιες τραπεζικές διοικήσεις να παραιτηθούν, αυτές θα το πράξουν. Βάσει υφιστάμενου εν ισχύι νόμου βεβαίως οι μετοχές που έχει στα χέρια του το ελληνικό Δημόσιο έχουν περιορισμένα δικαιώματα, αλλά αυτός ο νόμος μπορεί πανεύκολα να αλλάξει εν ριπή οφθαλμού. Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλωστε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να κρίνουν οι διοικήσεις ότι θα απέβαινε προς όφελός τους μια άρνησή τους να εφαρμόσουν κυβερνητική απόφαση παραίτησής τους. Και μόνο το γεγονός ότι θα στρεφόταν εναντίον τους ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης και η προσοχή όλων των ΜΜΕ, αξιοποιώντας ενδεχόμενες παρατυπίες ή ατασθαλίες εάν υπάρχουν, είναι κάτι ικανό να συνετίσει ακόμη και τους πιο θερμοκέφαλους από αυτούς.  

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

“ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ”

   

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ* 

Παρότι η κυβέρνηση κράτησε χαμηλούς τόνους, η τηλεφωνική επικοινωνίαΟμπάμα – Τσίπρα αποτέλεσε την αφορμή για ορισμένους «παπαγάλους» παλαιάς κοπής (τους ίδιους που πανηγύριζαν είτε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ, είτε και οι δύο μαζί)  να… απελευθερώσουν τον εαυτό τους. Και να αρχίσουν να «πανηγυρίζουν» για το τέλος της λιτότητας που θα έρθει λόγω της «στήριξης του Ομπάμα», όπως παλιότερα «πανηγύριζαν» για τον «δημοκράτη» Κλίντον και πιο παλιά για τον «φιλέλληνα» Κάρτερ…

Οι άνθρωποι αυτοί  - ευαγγελιστές του Μνημονίου που πασχίζουν σε μια νύχτα να βαφτιστούν «αντιμνημονιακοί» - δεν έχουν καταλάβει τίποτα ούτε από Ιστορία, ούτε από τη διεθνή κατάσταση και τη θέση της Ελλάδας μέσα σ’ αυτήν, ούτε καν από τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν με τη ψήφο του λαού στις εκλογές της Κυριακής. Παραμένουν στο παρελθόν (τους) θυμίζοντας τους κομπάρσους εκείνης της παλιάς ελληνικής ταινίας  («Καλώς ήρθε το δολάριο») που έτρεχαν τα σάλια τους βλέποντας να κατεβαίνουν στο μόλο «τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα» του 6^ου Αμερικάνικού Στόλου.

Επί της ουσίας: Το αμερικάνικο («επεκτατικό») μοντέλο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που αντιπαρατίθεται με το γερμανικό («περιοριστικό») μοντέλο, έχει κι αυτό τα δικά του αποτελέσματα. Τα οποία δεν περιορίζονται στους άψυχους στατιστικούς δείκτες. Επεκτείνονται και στη ζωή των πραγματικών, των κανονικών ανθρώπων, στη ζωή του Αμερικανικού λαού.

Ας δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου μάλιστα πριν από λίγες μέρες ο Ομπάμα εξήγγειλε το… «τέλος της κρίσης». Ας δούμε πώς επήλθε αυτό το «τέλος της κρίσης»:

• Το 2008 κατά την έναρξη της κρίσης και της προεδρικής θητείας του Ομπάμα οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ (σύμφωνα με το περιοδικό Forbes) αριθµούσαν τους 359 και η περιουσία τους ανερχόταν στο 1,1 τρις δολάρια. Στα έξι χρόνια που πέρασαν, εν μέσω κρίσης, οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ… αυξήθηκαν και η περιουσία των 400 πλουσιότερων εξ αυτών  (σύμφωνα με τα στοιχεία του Forbes για το 2014) εκτινάχτηκε στα 2,29 τρις δολάρια. Ο πλούτος αυτός - αυξημένος κατά 270 δις δολάρια έναντι του 2013 - αντιστοιχεί στο ΑΕΠ ολόκληρης της Βραζιλίας…

Σημείωση 1η: Την ίδια περίοδο που στις ΗΠΑ οι δισεκατοµµυριούχοι διπλασίασαν τα τρισεκατομμυριά τους, οι Αμερικανοί εργαζόµενοι είδαν να χάνονται περισσότερες από 7 εκατοµµύρια θέσεις εργασίαςκαι να κατάσχονται πάνω από 5 εκατομμύρια κατοικίες από τις τράπεζες. Τις ίδιες τράπεζες που στο πλαίσιο της «επεκτατικής πολιτικής», μόνο μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, είχαν επιχορηγηθεί από το αμερικάνικο κράτος (δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων) με περισσότερα από 3,3 τρις δολάρια.

Σημείωση 2η: Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010 για κάθε έναν νέο Αµερικανό δισεκατοµµυριούχο που γεννούσε η πολιτική Ομπάμα αντιστοιχούσαν 130.000 απολυµένοι Αµερικανοί εργάτες…

Σημείωση 3η: Αν η μισή μόνο περιουσία των 400 δισεκατοµµυριούχων των ΗΠΑ που αυξάνεται µε ιλιγγιώδεις ρυθµούς φορολογούνταν με μόλις 10%, τότε (όπως υπολόγισε ο δηµοσιογράφος Πάτρικ Μάρτιν, «Νέα», 11/3/2011) θα εξαφανίζονταν αυτοµάτως τα ελλείµµατα όλων των αµερικανικών πολιτειών. Αλλά κάτι τέτοιο οι Αµερικανοί εργαζόµενοι δεν το είδαν. Ούτε επί Μπους, φυσικά, αλλά ούτε επί Οµπάµα…

• Μέσα στο 2009, κατά την έναρξη της κρίσης και στην πιο επώδυνη στιγμή της, σύµφωνα µε το αµερικανικό περιοδικό Fortune και την περίφηµη λίστα «Fortune 500», οι 500 µεγαλύτεροι µονοπωλιακοί όµιλοι των ΗΠΑ αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%. Οι συγκεκριµένοι όµιλοι είδαν την κερδοφορία τους να εκτινάσσεται στα 391 δισεκατοµµύρια δολάρια. Το γεγονός συνιστά πραγµατικό άθλο, αν συνυπολογιστεί ότι πρόκειται για τη δεύτερη µεγαλύτερη άνοδο κερδοφορίας που είχε καταγράψει η λίστα «Fortune 500» στην μέχρι τότε 56ετή ιστορία της.

Σηµείωση 1η: Τη χρονιά που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%, οι ίδιοι όµιλοι προχώρησαν στην απόλυση 821.000 εργαζοµένων.

Σηµείωση 2η: Σύµφωνα µε το Ίδρυµα Ροκφέλερ, ένας στους πέντε Αµερικανούς εργαζοµένους το 2009 είχε εισοδηµατικές απώλειες τουλάχιστον 25%.

• Το 2010 ο επικεφαλής της Bank of America εισέπραξε µπόνους 9 εκατοµµύρια δολάρια. Το µπόνους του προέδρου της Goldman Sachs ήταν 12,6 εκατ. δολάρια συν 2 εκατ. βασικός µισθός. Σύµφωνα µε έρευνα της εφηµερίδας Wall Street Journal, τα µπόνους και οι αποδοχές µε τα οποία οι 36 µεγαλύτεροι χρηµατοπιστωτικοί κολοσσοί της Γουόλ Στριτ αντάµειψαν τα στελέχη τους το 2010 ανήλθαν στα 144 δις δολάρια. Επρόκειτο για δεύτερο συνεχόµενο ρεκόρ, αφού την προηγούµενη χρονιά, το 2009, το ποσό που µοιράστηκαν τα golden boys ήταν 136 δις δολάρια. Στην ίδια έρευνα τονιζόταν ότι τα καθαρά κέρδη της Γουόλ Στριτ εκτιµήθηκαν στα τέλη του 2010 σε πάνω από 61 δις δολάρια.  Σύµφωνα, δε, µε τη Wall Street Journal, οι 25 µεγαλύτερες χρηµατοοικονοµικές εταιρείες των ΗΠΑ, από 350 δις δολάρια κέρδη που είχαν το 2007, προ κρίσης, είδαν τα κέρδη τους το 2010 να ανέρχονται σχεδόν στα 420 δις.

Σηµείωση 1η: Το ποσό-ρεκόρ των 144 δις δολαρίων σε µισθούς και µπόνους σηµειώθηκε σε µια περίοδο που υποτίθεται ότι ο Μπάρακ Οµπάµα έχει... κηρύξει πόλεµο κατά των golden boys.

Σημείωση 2^η: Στη χώρα µε τα 144 δις δολάρια που εισπράττουν ως αµοιβές και µπόνους τα στελέχη της Γουόλ Στριτ και τα 420 δις κέρδη των 25 βασικότερων χρηµατοοικονοµικών επιχειρήσεων, ο αριθµός των άστεγων παιδιών που κυριολεκτικά ζουν στους δρόμους ξεπερνά το 1 εκατοµµύριο…

Κάπως έτσι ήρθε το… «τέλος της κρίσης» στις ΗΠΑ. Ήρθε:

α) Με τον Στίγκλιτς να καταγράφει ότι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και με τον Κρούγκμαν να σημειώνει ότι από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες του πλούτου που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.

β) Με περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Δηλαδή με περίπου 100 εκατομμύρια, το 1/3 του αμερικανικού πληθυσμού, να αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.

γ) Με πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανούς να μην έχουν ασφάλεια υγείας και με 50 εκατομμύρια ανθρώπους να σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.

δ) Με το μέσο όρο των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ να είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.

Προς όσους, επομένως, θα επιμείνουν να εμφανίζουν το «μοντέλο Ομπάμα» και τη «στήριξη» του Αμερικανού Προέδρου σαν εχέγγυο για την αναστροφή της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, έχουμε να θυμίσουμε τα λόγια ενός σημαντικού διανοητή, του Ταρέκ Αλί, ο οποίος με αφορμή τον άλλο τύπου «ανθρωπισμό» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εκείνον που επέδειξε στο Ιράκ, έγραφε:

«Ανίκανες να παράσχουν σε σηµαντικά  τµήµατα των πληθυσµών τους τα βασικά αναγκαία της καθηµερινής ζωής, όπως είναι η αποτελεσµατική περίθαλψη και η εκπαίδευση, οι ΗΠΑ (…) είναι απίθανο να µπορούν να µετατρέψουν το Ιράκ σε κάποιο κεϊνσιανό παράδεισο»

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

Κυρία Λαγκάρντ, κύριε Γιούνκερ, εσείς δεν σέβεστε τις δεσμεύσεις σας!

Σκίτσο του Rodrigo

του Renaud Vivien*

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές στην Ελλάδα, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξαναχτύπησαν και υποτροπίασαν, εφιστώντας προσοχή ενάντια σε οποιοδήποτε απόπειρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, δήλωσε πως «ένα χρέος παραμένει ένα χρέος . Πρόκειται για μια σύμβαση», ενώ ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, διακήρυξε ότι «η Ευρώπη περιμένει από την Ελλάδα να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι των εταίρων της».
Για να πιέσουν λοιπόν την επερχόμενη κυβέρνηση να συνεχίσει να εφαρμόζει τα προγράμματα λιτότητας και να αποπληρώνει το χρέος της, ο κύριος Γιούνκερ και η κυρία Λαγκάρντ επικαλούνται την ηθική και τη νομιμότητα (το σεβασμό των δεσμεύσεων που ανέλαβαν τα κράτη και το δίκαιο των συμβάσεων). Ωστόσο, το Διεθνές Δίκαιο υπαγορεύει κάτι εντελώς διαφορετικό και επιτρέπει σε ένα κράτος να αποκηρύξει τα χρέη του.
Στην έκθεση για το «απεχθές χρέος» που συνέταξε για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών, ο νομικός σύμβουλος Ρόμπερτ Χόουζ (Robert Howse)** υπενθυμίζει ότι η υποχρέωση για ένα κράτος να αποπληρώσει τα χρέη του ουδέποτε έχει αναγνωριστεί στην ιστορία ως μια άνευ όρων και ασυνθηκολόγητη αρχή. Η υποχρέωση εξόφλησης ενός χρέους δεν είναι απόλυτη και υπόκειται σε δύο θεμελιώδεις περιορισμούς.
Κατ’αρχάς, όπως επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο, ένα κράτος δεσμεύεται καταρχήν ενώπιον του λαού του. Στην πραγματικότητα, η υποχρέωση να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα υπερισχύει οποιασδήποτε άλλης υποχρέωσης έχει αναλάβει, συμπεριλαμβανομένων εκείνων απέναντι στους πιστωτές του. Το άρθρο 103 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών το αναφέρει ξεκάθαρα. Το δε νομικό επιχείρημα της «κατάστασης ανάγκης» είναι ακόμα πιο σαφές αναφορικά με το χρέος: «Δεν μπορούμε να αναμένουμε από ένα κράτος να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήριά του, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες του, και να παραδώσει έτσι την κοινότητά του στο χάος και την αναρχία απλά και μόνο για να αντλήσει οικονομικούς πόρους για την αποπληρωμή των ξένων και εγχώριων πιστωτών του. Υπάρχουν όρια για το τι μπορούμε να αναμένουμε από ένα κράτος, όπως ακριβώς και από ένα άτομο». Επομένως, η κατάσταση ανάγκης και ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών επιτρέπουν σε ένα κράτος να θεμελιώσει νομικά μια μονομερή άρση πληρωμής του χρέους εφόσον ο προϋπολογισμός του δεν του επιτρέπει να ανταποκριθεί στις θεμελιώδεις ανάγκες του πληθυσμού του: κάτι που συμβαίνει αδιαμφισβήτητα στην περίπτωση της Ελλάδας.
Να προσθέσουμε επίσης ότι, σε οικονομικό επίπεδο, μια αναστολή της αποπληρωμής του χρέους έχει πολύ θετικά αποτελέσματα. Όπως επισήμαναν δύο πρώην οικονομολόγοι της Διαμερικανικής Τράπεζας Ανάπτυξης, ο Εντουάρδο Λέβι Γεγιάτι (Eduardo Levy Yeyati) και ο Ούγκο Πανίτσα (Ugo Panizza), στα αποτελέσματα των ερευνών τους για τις παύσεις πληρωμών σε σαράντα περίπου χώρες, «οι περίοδοι παύσης πληρωμών σηματοδοτούν την αρχή της οικονομικής ανάκαμψης». Ο βραβευμένος με το Νόμπελ οικονομικών, Τζόζεφ Στίγκλιτς (Joseph Stiglitz), συμμερίζεται τη διαπίστωση αυτή και δείχνει ότι οι δήθεν καταστροφικές συνέπειες από ένα μορατόριουμ του χρέους τις οποίες προαναγγέλουν οι πιστωτές προκειμένου να εκφοβίσουν τη χώρα οφειλέτη απέχουν πολύ από την πραγματικότητα: «Εμπειρικά, υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν και να καθιστούν αξιόπιστη την ιδέα πως μια παύση πληρωμών οδηγεί σε μια μακρά περίοδο αποκλεισμού από τις χρηματαγορές (…) Ως εκ τούτου, στην πράξη, η απειλή να δει κανείς να κλείνει η στρόφιγγα των πιστώσεων στερείται πραγματικότητας».
Κατά δεύτερον, η υποχρέωση εξόφλησης ενός χρέους δεν ισχύει παρά μόνο εφόσον πληρούνται οι όροι της εν λόγω δέσμευσης, σε συνάρτηση με τη χρηματοοικονομική ικανότητα του κράτους να πληρώσει το χρέος του. Όπως επισημαίνει ο Χόουζ, η αρχή της συνέχειας του κράτους και το δίκαιο των συμβάσεων εμπίπτουν σε περιορισμούς για λόγους ισότητας, δικαιοσύνης, απάτης, θεμελιώδους μεταβολής των περιστάσεων, κακής πίστης, αναρμοδιότητας του υπογράφοντος τη σύμβαση, κατάχρησης δικαιώματος, κ.λπ.
Η συγκρότηση από την επερχόμενη ελληνική κυβέρνηση μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους (με συμμετοχή των πολιτών) θα επέτρεπε να εντοπιστούν με ακρίβεια οι παρατυπίες στη διαδικασία σύναψης των χρεών, ξεκινώντας από το χρέος προς την ίδια την Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ), η οποία από μόνη της διακρατεί το 80% του συνολικού χρέους, μετά τα μέτρα διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών που λήφθησαν το 2010 και το 2012. Να θυμίσουμε δε ότι τα δάνεια που παρείχε η Τρόικα στην Ελλάδα από το 2010 και εξής χρησιμοποιήθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους για την αποπληρωμή των παλαιών πιστωτών, κυρίως γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, οι οποίοι, πριν την παρέμβαση της Τρόικας, κατείχαν περί το 50% επί του συνόλου των τίτλων του ελληνικού χρέους.
Η παρέμβαση αυτή συνοδεύτηκε από πλήθος παρατυπιών, οι οποίες θέτουν εκ των πραγμάτων υπό αμφισβήτηση την ισχύ των δεσμεύσεων στις οποίες τόσο αρέσκεται να αναφέρεται τόσο ο κύριος Γιούνκερ όσο και η κυρία Lagarde.
Η Τρόικα υπέπεσε ευθύς εξαρχής σε κατάχρηση δικαιώματος. Όπως επισημαίνει ο Εμπειρογνώμονας των Ηνωμένων Εθνών για το χρέος το 2012, «οι πιστωτές και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις υποχρεούνται να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να μην επωφελούνται από μια κρίση για να επιβάλουν στον οφειλέτη διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Η Τρόικα όμως έπραξε το ακριβώς αντίθετο, μιας και επωφελήθηκε της χρηματοοικονομικής δυσχέρειας της Ελλάδας για να της επιβάλει προγράμματα λιτότητας (Μνημόνια) έναντι δανείων.
Επιπλέον, τα συγκεκριμένα μέτρα λιτότητας είναι παράνομα σύμφωνα με το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο. Σε μια έκθεση που συνέταξε για λογαριασμό του Επιμελητηρίου Εργασίας της Βιέννης***, ο νομικός σύμβουλος Αντρεάς Φίσερ-Λεσκάνο (Andreas Fischer-Lescano) αποδεικνύει ότι τα Μνημόνια της Τρόικας παραβιάζουν μια σειρά από θεμελιώδη δικαιώματα όπως αυτά στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη στέγαση, στην κοινωνική ασφάλιση, σε έναν δίκαιο μισθό, στην ιδιοκτησία, καθώς και στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και στη συλλογική διαπραγμάτευση. Όλα αυτά τα δικαιώματα προστατεύονται από πολλά νομικά κείμενα τα οποία δεν δεσμεύουν μόνο τα κράτη αλλά και τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς και όργανα όπως ακριβώς αυτά που απαρτίζουν την Τρόικα.
Η ισχύς των Μνημονίων και των δανείων που τα συνοδεύουν είναι αντικανονική λόγω του γεγονότος ότι η Τρόικα, σύμφωνα πάντα με τις ευρωπαϊκές Συνθήκες, είναι αναρμόδια να νομοθετεί σχετικά με το δικαίωμα στην απεργία, την υγεία, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, την εκπαίδευση και τη ρύθμιση των μισθών. Τέλος, ο αποκλεισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τη διαδικασία εκπόνησης και υπογραφής των Μνημονίων παραβιάζει την αρχή διάκρισης των εξουσιών που προστατεύεται από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες.
Όλες αυτές οι παραβιάσεις επιτρέπουν πράγματι στην Ελλάδα να ακυρώσει τις δεσμεύσεις της ως προς την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας και αποπληρωμής του χρέους προς την Τρόικα.
Καταδεικνύουν επίσης το χάσμα ανάμεσα στις δεσμεύσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, από τη μια, και την ίδια την πραγματικότητα από την άλλη. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυρία Λαγκάρντ καλά θα έκανε να ξαναδιαβάσει το πρώτο άρθρο του καταστατικού της οργάνωσης που διευθύνει, άρθρο το οποίο αναγνωρίζει ως αποστολή του ΔΝΤ να «συμβάλει στην καθιέρωση και διατήρηση υψηλού επιπέδου απασχόλησης και πραγματικού εισοδήματος, και στην ανάπτυξη των παραγωγικών πόρων όλων των κρατών μελών του».
* Γενικός γραμματέας της CADTM Βελγίου (www.cadtm.org).
** Robert Howse, «The concept of odious debt in public international law», UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το εμπόριο και την ανάπτυξη), Ιούλιος 2007.
*** Έκθεση « Human Rights in Times of Austerity Policy », 17 Φεβρουαρίου 2014.
[Πηγή: Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο Χρέος, 27/01/2015]

Διαβάστε περισσότερα

Ο Τσε Γκεβάρα για τον μεγάλο ποιητή και επαναστάτη της Κούβας Χοσέ Μαρτί

Εκτός από τη συμβολή του στην εξέλιξη της ιστορίας της Κούβας, με τη συμμετοχή του στον αγώνα ως εξέχουσα μορφή της Επανάστασης, Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ξεχώριζε για τη σημασία που έδινε στην ανάλυση των πιο σημαντικών γεγονότων και προσωπικοτήτων της ιστορίας.

Για παράδειγμα ο Τσε Γκεβάρα μίλησε σχετικά για τη σημασία και το κύρος της ζωής και του έργου του Χοσέ Μαρτί, τόσο στα συνέδρια που συμμετείχε όσο και στις ομιλίες του και στα δημοσιογραφικά του έργα. Με ένα τρόπο πολύ συγκεκριμένο ο Τσε τόνισε τη σημασία του Χοσέ Μαρτί σε μία συνάντηση που έλαβε χώρα στην Αβάνα, με μαθητές δημοτικού σχολείου, με αφορμή την επέτειο 55 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή. H συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1960, στο Εθνικό Καπιτώλιο της κουβανικής πρωτεύουσας.

Με αυτήν την ευκαιρία ο Τσε εξήγησε στους μαθητές ότι ο Μαρτί υπήρξε ο άμεσος μέντορας της Επανάστασης και πρόσθεσε ότι ήταν ο άνθρωπος που η κάθε του λέξη έδινε μία ακριβή ανάλυση στα ιστορικά φαινόμενα που βίωναν,  ήταν επίσης εκείνος που τη κάθε του λέξη, τα παραδείγματά του, όφειλαν να μνημονεύουν κάθε φορά που θα έλεγαν ή θα έκαναν κάτι σημαντικό για τη Κούβα.

Ο Τσε υποστήριζε ότι ο Χοσέ Μαρτί ήταν κάτι περισσότερο από Κουβανός, πρόσθετε ότι η δυναμική του έπρεπε να διατρέχει όλες τις χώρες της ηπείρου τους, καθώς “η φωνή του είναι σεβαστή όχι μόνο στη Κούβα αλλά και σε όλη την Αμερική”. Για τον Τσε το γεγονός ότι τιμούσε τον Χοσέ Μαρτί ήταν κάτι το εξαιρετικά σημαντικό, όχι μόνο επειδή παρέθετε τα λόγια του, τα οποία χαρακτήριζε ως όμορφα, τέλεια και δίκαια, αλλά γιατί ουσιαστικά ενεργούσε με τέτοιο τρόπο που ανταποκρινόταν σε αυτά που εκείνος διακήρυττε.

Συνόψιζε δηλαδή ότι έκανε η νέα γενιά των Κουβανών Επαναστατών, μέρος της οποίας αποτελούσε ο ίδιος, αξίωμα που δίκαια του αποδόθηκε από τους συμπολίτες του. “ Για αυτό τιμούμε τον Χοσέ Μαρτί , προσπαθώντας να κάνουμε πράξη αυτό που εκείνος ήθελε να κάνουμε, αυτό που του στέρησαν οι πολιτικές και οι σφαίρες της αποικίας”.

Για τον Τσε ήταν επιτακτική η εξέταση του έργου του Μαρτί όπως και η συνέχεια της διαδρομής του, πάντα διανθισμένη με τις ικανότητες του κάθε αγωνιστή. Ήταν επίσης απαραίτητη η προσπάθεια κατανόησης και αναβίωσης του μέσω της δράσης και των τρόπων της.

Ο Τσε απαίτησε από τους ακροατές του, στην περίπτωσή μας τα μικρά παιδιά, να σκεφτούν το Μαρτί σαν να είναι ζωντανός, σαν να είναι παρών σε κάθε μορφή διαδήλωσης για τη ζωή της Κούβας, "γιατί τους ήρωες δεν πρέπει να τους ξεχωρίζουμε από το λαό, δεν μπορούμε να τους μετατρέπουμε σε αγάλματα, σε κάτι δηλαδή που είναι πέρα από τη ζωή, πέρα από το λαό." Τόνισε, επίσης, ότι έπρεπε να θυμούνται τον Μαρτί σαν να μιλά και να σκέφτεται σήμερα, με τη γλώσσα του σήμερα, γιατί αυτό κάνουν όλοι οι μεγάλοι, οι πιο μεγάλοι, οι διανοητές και οι επαναστάτες: η γλώσσα τους δεν γερνά. “Οι λέξεις του Μαρτί, του σήμερα, δεν ανήκουν σε κανένα μουσείο, είναι ενσωματωμένες στη δική μας πάλη, στο δικό μας έμβλημα, είναι η δική μας σημαία της μάχης”

Σε άλλες συναντήσεις ο Τσε έδινε έμφαση στην σημασία της ζωής και του έργου του Χοσέ Μαρτί, αναφερόμενος σε κάποιες από τις πιο σημαντικές του αρχές. Στις 27 Νοεμβρίου του 1961, μιλώντας προς τιμή των οκτώ φοιτητών ιατρικής που αδίκως εκτελέστηκαν από τις ισπανικές αρχές το 1871, μετέφερε τα λόγια του μεγάλου ποιητή και επαναστάτη: “Πρόκειται για μία από τις πολλές φορές που ο Χοσέ Μαρτί αναφέρθηκε σε αυτό το θλιβερό γεγονός, με λόγια που ταιριάζουν στη σημερινή επέτειο του θανάτου των συντρόφων μας. Ο Μαρτί είπε ένα πράγμα απλό και όμορφο, όπως όλα τα πράγματα που εκείνος μπορούσε να πει: “ Εμείς αγαπάμε τη κάθε μέρα που τα αδέρφια μας πεθαίνουν. Δεν ευχόμαστε την ειρηνική τους ανάπαυση, γιατί εκείνοι ζουν μέσα στη φωτιά της δόξας. Προσθέτουμε άλλο ένα δάκρυ στη θύμησή τους, εμπνεόμαστε από εκείνους και θρηνούμε για τη δύναμή και την αξία τους...”

Ο Μαρτί ήταν επίσης παρών στο λόγο του Τσε στις 8 Αυγούστου του 1961, όταν μίλησε για λογαριασμό της Κούβας στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συνέδριο του Λατινοαμερικάνικου Συμβουλίου, που έλαβε χώρα στη Punta del Este, στη Ουρουγουάη, όπως επίσης και στην συγγραφή του προλόγου του βιβλίου, “ Το μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα”, που εκδόθηκε το 1963 από τη Γενική Διεύθυνση του Ενωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας.

Ο Τσε ανέφερε στο συγκεκριμένο του έργο : Εμείς, οι αγωνιστές ενός νέου κόμματος, σε μία νέα, απελευθερωμένη περιοχή του κόσμου, μέσα σε νέες καταστάσεις, πρέπει να διατηρήσουμε στο πιο ψηλό σημείο, την ίδια σημαία, αυτή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που σήκωσε και ο δικός μας Μαρτί, οδηγός πολλών γενεών, που είναι παρών σήμερα και πάντα επίκαιρος για την πραγματικότητα της Κούβας: “ Όλοι οι αληθινοί άνθρωποι οφείλουμε να αισθανόμαστε το χτύπημα στο μάγουλο των άλλων ανθρώπων σαν να ήταν στο δικό μας.” 

πηγή: http://www.radiorebelde.cu/especiales/che/el-che-guevara-sus-apreciaciones-sobre-jose-marti-20150128/

μετάφραση/ απόδοση στα ελληνικά:Pasión Nuestra

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ» ΣΤΟ... ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ* 

Ρεζίλι έγινε ο Γιώργος Παπανδρέου! Πρωθυπουργός με 44% το 2009, δεν κατάφερε να πιάσει ούτε... 3% (!!!) για να μπει στη Βουλή στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Το ΚΙΔΗΣΟ που έφτιαξε για να αποκτήσει βουλευτική ασυλία πήρε μόνο... 2,46%! Πραγματικός προσωπικός διασυρμός από πολιτική σκοπιά! Απερίγραπτο το «πολιτικό φτύσιμο» εκ μέρους του ελληνικού λαού! Απολύτως δικαιολογημένο, ταυτόχρονα, αφού ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός υπήγαγε την Ελλάδα στο επονείδιστο Μνημόνιο. Κατέστρεψε τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων ο Γιώργος Παπανδρέου, φτωχαίνοντας ολόκληρο τον ελληνικό λαό, πλούσιους και φτωχούς. Είχε παρ' όλα αυτά το θράσος να φτιάξει και δικό του κόμμα και να ζητήσει την ψήφο του ελληνικού λαού, αποδεικνύοντας έτσι ότι ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι πόσο απύθμενο μίσος των Ελλήνων εναντίον του προσώπου του έχει προκαλέσει η πολιτική που άσκησε ως πρωθυπουργός της παντοδύναμης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 2010... Ούτε που κατάλαβε ο και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου ότι πλέον αντίπαλοί του δεν είναι ο Τσίπρας, ο Θεοδωράκης, έστω ο Βενιζέλος, αλλά ο... Βασίλης Λεβέντης! Δεν ξέρουμε αν ο Γ. Παπανδρέου έχει συνειδητοποιήσει πλήρως πως το ΚΙΔΗΣΟ δεν ανήκει στα κόμματα της Βουλής, αλλά στον θαυμαστό καινούργιο (για τον Γιώργο) κόσμο του... εξωκοινοβουλίου! Στα κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε ότι το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου κατέκτησε με χαρακτηριστική άνεση την πρώτη θέση με 2,46%! Κονταροχτυπήθηκε είναι η αλήθεια με τον Βασίλη Λεβέντη, αλλά τελικά αυτός πήρε 0,6 εκατοστιαίες μονάδες λιγότερο - μόλις 1,79%. Είναι προφανές ότι ο Βασίλης Λεβέντης είναι του χεριού του Γιώργου Παπανδρέου!

Με ακόμη μεγαλύτερη άνεση, ο Γιώργος άφησε στην τρίτη θέση το κόμμα της Τελείας του Απόστολου Γκλέτσου, ο οποίος όμως ασκεί σαγηνευτική επιρροή στον γυναικείο πληθυσμό της χώρας, πράγμα που εξηγεί γιατί ο Γκλέτσος κατόρθωσε να πάρει 1,77%. Μετά τα αποτελέσματα αυτά, πάντως, επικρατεί μεγάλος προβληματισμός στο επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου. Πυρετωδώς καταρτίζονταισχέδια υπονόμευσης ενδεχόμενης εκλογικής συνεργασίας Λεβέντη - Γκλέτσου στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, καθότι μια τέτοια συνεργασία βάσει των τωρινών αποτελεσμάτων θα έφερνε και τους δύο κύριους αντιπάλους του Γιώργου μέσα στη Βουλή, με ποσοστό πάνω από 3,5%! Το μόνο που παρηγορεί πάντως τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι δεν υποβιβάστηκε μόνος του στην κατηγορία του εξωκοινοβουλίου. Συνάντησε εκεί τον Γιώργο Καρατζαφέρη με τον ΛΑΟΣ του, που είδε με θλίψη τις πλάτες του Λεβέντη και του Γκλέτσου, αφού ο ΛΑΟΣ πήρε ένα γλίσχρο 1,03%. Συνάντησε επίσης στο εξωκοινοβούλιο και τον Φώτη Κουβέλη, εξέχοντα μνημονιακό παράγοντα κι αυτόν. Αυτός προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τους Πράσινους - για την ακρίβεια την «πράσινη φράξια Χρυσόγελου». Αποδείχτηκε όμως μάταιος κόπος, αφού το 6,26% που είχε πάρει μόνη της η ΔΗΜΑΡστις βουλευτικές εκλογές του 2012 (τον Ιούνιο), παρά τη συμμαχία της με τους Πράσινους, έγινε τώρα μόνο... 0,49%!!!

Εξατμίστηκε στο πολιτικό υπερπέραν η ΔΗΜΑΡ! Καρατζαφέρης και Κουβέλης μπορεί να απώλεσαν τα περασμένα κοινοβουλευτικά μεγαλεία της κυβερνητικής συμμετοχής τους, αλλά τουλάχιστον μπορούν να καυχώνται ότι ακόμη και ως εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις έκαναν «σάντουιτς» ανάμεσά τους την ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παίρνοντας 0,64% και διπλασιάζοντας το ποσοστό και τις ψήφους της από τον Ιούνιο του 2012 (τώρα πήρε 39.455 ψήφους ενώ είχε πάρει ποσοστό 0,33% και 20.416 ψήφους τότε), υστέρησε βέβαια του ΛΑΟΣ, αλλά πέρασε τους Πράσινους - ΔΗΜΑΡ.

Χώρια που ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Φώτης Κουβέλης παρείχαν από την εκτός Βουλής θέση τους κι άλλη σοβαρή υπηρεσία στο σύστημα. Συνέτριψαν κυριολεκτικά τουςμαοϊκούς της εκλογικής συνεργασίας του ΚΚΕ (μ-λ) με το ΜΛ - ΚΚΕ, η οποία συνεργασία πήρε 0,13% και 8.033 ψήφους, αλλά και τους τροτσκιστές του ΕΕΚ (Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος) με τις 2.441 ψήφους και το ποσοστό του 0,04% καθώς και τους ιδιόρρυθμους της ΟΚΔΕ με τις 2.206 ψήφους και ποσοστό επίσης 0,04%! Εντάξει, πρωθυπουργός δεν είναι πια ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά τιμητικός «πρωθυπουργός» του εξωκοινοβουλίου σίγουρα είναι! Αφήστε δε τη χαρά του εξωκοινοβουλίου, που στις τάξεις του περιλαμβάνει πλέον και έναν ηγέτη που πριν από τριάμισι μόλις χρόνια ήταν πρωθυπουργός με 44%!    

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Διαβάστε περισσότερα