So long Leonard.../ Πέθανε ο Λέοναρντ Κοέν

Πέθανε στα 82 του o βάρδος της μελαγχολίας, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς των τελευταίων 50 χρόνων. Ηταν ένας ποιητής, ένας γίγαντας των λέξεων και των εννοιών. Γεννήθηκε στον Καναδά, μάγεψε τη Νέα Υόρκη και λάτρεψε την Υδρα. Και μας κληροδότησε υπέροχα τραγούδια

Ηταν μια λιτή και κάπως παράταιρη ανακοίνωση στο facebook, στη σελίδα του τραγουδοποιού: «Με βαθιά λύπη αναφέρουμε ότι ο θρυλικός ποιητής, τραγουδοποιός και καλλιτέχνης Λέοναρντ Κοέν απεβίωσε. Χάσαμε έναν από τους πιο αξιοθαύμαστους και παραγωγικούς οραματιστές της μουσικής». Καμία άλλη λεπτομέρεια. Ούτε πότε πέθανε, ούτε από τι. Απλά ότι θα γίνει μνημόσυνο στο Λος Αντζελες κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον. Και ότι η οικογένεια ζητά από τον κόσμο να σεβαστεί τις ιδιωτικές της στιγμές κατά τη διάρκεια του πένθους της.
Ολοι συμφωνούν ότι ο Κοέν, που γεννήθηκε το 1934 στο Μόντρεαλ του Καναδά, ανδρώθηκε καλλιτεχνικά στη Νέα Υόρκη των 60s και λάτρεψε την Υδρα, ήταν ένας οραματιστής.

Ο Κόεν ήταν ήδη αναγνωρισμένος ποιητής και λογοτέχνης σε κάποιους κύκλους στο Κεμπέκ όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1966 στα 32 του χρόνια για να κάνει καριέρα στη μουσική βιομηχανία· η ποίηση δεν μπορούσε να του προσφέρει τα προς το ζην και από έφηβος γρατζουνούσε μια κιθάρα σε ένα συγκρότημα κάντρι, «οι κιθάρες εντυπωσιάζουν τα κορίτσια» έλεγε. Οι συγκρίσεις με τον Μπομπ Ντίλαν δεν άργησαν καθόλου να έρθουν για τη λυρική δύναμη των στίχων των τραγουδιών του. Πάνω απ’ όλα, όπως και ο Ντίλαν, ο Κοέν ήταν ένας άνθρωπος των λέξεων και των εννοιών· έγραψε 12 βιβλία άλλωστε.
Ηταν 33 ετών όταν ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ, το 1967. Η Τζόνι Μίτσελ, η οποία έχει ερμηνεύσει πολλά τραγούδια του, τον σύστησε στον παραγωγό του Ντίλαν, τον Τζον Χάμοντ.

Ωστόσο η καριέρα του στη μουσική υπήρξε άνιση. Παρότι επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες και του αποδόθηκαν πολλές τιμές, όπως μια θέση στο Rock & Roll Hall of Fame, η απονομή του μεταλλίου της Τάξεως του Καναδά -της δεύτερης υψηλότερης διάκρισης σε καναδό πολίτη- και το Grammy το 2010 για το σύνολο του έργου του, τα τραγούδια του Κοέν με τη μελαγχολική μουσική του και τα ενίοτε σκοτεινά συναισθήματα έμπαιναν στους καταλόγους των επιτυχιών σπάνια.

Ισως αυτό έχει να κάνει με τη φωνή του, αυτήν που τον έκανε υπέροχο, έναν βάρδο της μελαγχολίας, αλλά και τον περιόριζε ταυτόχρονα. Ο «βραχνός βαρύτονος» όπως τον είχε χαρακτηρίσει προ ετών ο βρετανικός Observer, είχε περιορισμένο εύρος. Και ο ίδιος ο Κοέν το ήξερε. «Μόνο στον Καναδά θα μπορούσε κάποιος με φωνή σαν τη δική μου να κερδίσει τον τίτλο του Τραγουδιστή της Χρονιάς», είχε αστειευτεί όταν παραλάμβανε το σχετικό βραβείο το 1992.
Ηταν λένε, ένας μάστορας των τραγουδιών. Αυτή η πρωτοτυπία του και το παιχνίδι με τον έρωτα και το θείο που τον βοήθησε να κρατήσει ζωντανή την καριέρα του όταν έσβησε η πρώτη έξαψη στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Τα τραγούδια του –το «Suzanne», το «So Long Marianne», το «Dance Me to the End of Love» και το «Bird on Wire», μεταξύ τόσων και τόσων άλλων –έχουν αποκτήσει εδώ και δεκαετίες θέση στη δισκοθήκη κάθε νέου και νέας σε όλον τον κόσμο. Και συνόδευσαν τις πιο βαθιές στιγμές μιας ολόκληρης γενιάς.
Ηταν ένας άνδρας του καιρού του. Εγραφε και ερμήνευε τραγούδια για τη θρησκεία και τις γυναίκες με την ίδια μοναδική ικανότητα, επιτυχία και γοητεία. Αλλωστε και οι γυναίκες είχαν τον ρόλο των θεοτήτων στη ζωή του. Πολύ συχνά ήταν οι μούσες του.

Με τη Μαριάνε να προηγείται στην Υδρα των 60s

Το «So Long Marianne» απευθυνόταν στη Μαριάνε Γιένσεν. Ηταν μια νορβηγίδα καλλονή, με την οποία ο Κοέν, έζησε όπως έχει πει, την καλύτερη και πιο παραγωγική περίοδο της ζωής του στη δεκαετία του 1960 στην Υδρα, όπου έγραψε βιβλία, ποιήματα και πολλά από τα τραγούδια που τον έκαναν διάσημο· ειρωνεία ή σημαδιακό: η Μαριάνε Γιένσεν έφυγε από τη ζωή μόλις πριν από λίγους μήνες, τον περασμένο Ιούλιο και ο Κοέν την είχε αποχαιρετήσει με ένα γράμμα. H Μαριάνε αναφερόταν και στο «Bird on Wire».

Από την άλλη το «Σουζάν» ήταν εμπνευσμένο από τη γυναίκα ενός γλύπτη φίλου του, τη Σουζάν Βερντάλ· ο Κοέν επέμενε ότι άγγιξε «το τέλειο σώμα της (μόνο) με το μυαλό μου». Το «Chelsea Hotel» αναφέρεται σε μια σύντομη και καθόλου ρομαντική επαφή του με την Τζάνις Τζόπλιν. Το «Sisters of Mercy» γράφτηκε έπειτα από την περιπέτειά του με δύο αδελφές, στις οποίες είχε προσφέρει καταφύγιο στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο.

Από την άλλη ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του, «Hallelujah» (1984) ανακαλεί τον βασιλιά Δαβίδ της Βίβλου και παραλληλίζει τη σωματική έλξη με την επιθυμία για πνευματική σύνδεση. Ετσι δεν είναι άλλωστε;

 http://www.protagon.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Κάνναβη: Μαριχουάνα (σ)τοπ;

Κάποιοι ορκίζονται στο όνομά της για την αντιμετώπιση σοβαρών παθήσεων. Αλλοι την αντιμετωπίζουν ως ψυχαγωγία και καταλήγουν να αρρωστήσουν σοβαρά. Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κάνναβη;

Η συχνή χρήση κάνναβης κυρίως από τους εφήβους, αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες εμφάνισης ψυχωτικών καταστάσεων αλλά και σχιζοφρενικής συμπεριφοράς

 

Εχει γράψει για αυτήν ο Ηρόδοτος. Οι Αραβες Ασασίνοι του 11ου αιώνα υποτίθεται βάδιζαν αδίστακτα κατά των αντιπάλων τους υπό την επιρροή μιας ουσίας που έβγαινε από το φυτό αυτό, οι εμπειρικοί γιατροί τη χρησιμοποίησαν για κάθε είδους ασθένεια. Στο «Κλαμπ των Χασισοποτών» το 1840 στο Παρίσι ανήκαν ο Δουμάς, ο Μποντλέρ, ο Ντελακρουά, ο Μπαλζάκ, ο Ουγκό, αλλά από τις αρχές του επόμενου αιώνα άρχισε το κυνηγητό και πέρασε στην παρανομία, από την Ελλάδα έως τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα ξαναγίνεται συζήτηση για να περάσει σε καθεστώς νομιμότητας γιατί τεκμηριώνονται πλέον οι θεραπευτικές της ικανότητες για σοβαρές ασθένειες, αν και Χίλαρι, Τραμπ αντιστέκονται, ενώ υπάρχει και ένα... μυστικό σε σχέση με την αμερικανική κυβέρνηση. Στις επόμενες σελίδες ο αναγνώστης θα βρει μια σε βάθος ανάλυση των ουσιών που κάνουν την κάνναβη μια τόσο ενδιαφέρουσα περίπτωση για την ιατρική αλλά και το γιατί θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν ακούμε αυτούς που ωρύονται με μεγάλη επιπολαιότητα «legalize it», ζητώντας έτσι απλά να γίνει προσιτή σε όλους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη σημαντικές παραμέτρους για τη δημόσια υγεία.

Με δύο λόγια
Η κάνναβη είναι ένα φυτό που συντροφεύει τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Χρήσιμο όχι μόνο για τις ίνες με τις οποίες επί αιώνες κατασκευάζονται σκοινιά και κλωστικές ίνες για υφάσματα, αλλά και για τις πολυάριθμες ουσίες, φαρμακευτικές και ψυχοδραστικές, οι οποίες περιέχονται στον κορμό, στα φύλλα και στα άνθη. Οι δύο από τις περίπου 430 ουσίες που συναντώνται στο φυτό και έχουν συγκεντρώσει πιο πολύ την προσοχή των ερευνητών είναι η τετρα-υδροκανναβινόλη (THC) και η κανναβιδιόλη (CBD). Η χρήση τους για τη θεραπεία σοβαρών ασθενειών απασχολεί αυτή τη στιγμή πολύ τους γιατρούς αλλά και τους πολιτικούς, όπως διαπιστώθηκε τις τελευταίες ημέρες και από όσους παρακολούθησαν προσεκτικά την προεκλογική εκστρατεία Κλίντον - Τραμπ!

Τα πολλά ονόματα ενός αμφιλεγόμενου προϊόντος

Τα ξεραμένα φύλλα και άνθη, που καπνίζονται και στην Ελλάδα, ήταν πιο γνωστά παλαιότερα ως «φούντα», ενώ τα αποκαλούμε πλέον όλο και πιο συχνά «χόρτο» ή και... «ρίγανη» (αντί για το λανθασμένο χασίς). Στις Ηνωμένες Πολιτείες το φυτό ονομαζόταν πριν από το 1930 κάνναβη και μετά μαριχουάνα. Οταν τα χρήσιμα τμήματα του φυτού συμπιεστούν, προκύπτει μια ελαιώδης παχύρρευστη ουσία, γνωστή ως χασισέλαιο. Ενώ χασίς είναι το αποξηραμένο, τριμμένο και συμπιεσμένο σε σχετικά σκληρές πλάκες προϊόν, γνωστό και ως «μαύρο» ή «μαυράκι».

Η λέξη κάνναβη αναφέρεται ήδη από τον Ηρόδοτο και θεωρείται ότι έχει σκυθική προέλευση. Αυτό κατά κάποιον τρόπο υποστηρίζεται και από μια πολύ ζωηρή περιγραφή του όπου κατά την ταφή ενός βασιλιά τους οι Σκύθες έμπαιναν κάτω από ένα μικρό αντίσκηνο. Στο κέντρο του υπήρχαν πυρωμένες πέτρες και επάνω τους φύλλα κάνναβης σκορπούσαν μεθυστικούς καπνούς. Αυτή η περιγραφή θεωρήθηκε επί αιώνες όχι πολύ ακριβής, αν όχι και υπερβολική, ώσπου βρέθηκε στη Σιβηρία, στα Αλτάια όρη, το 1940, στο λίκνο των Σκυθών, τάφος από το 400 π.Χ. όπου μέσα είχαν τοποθετήσει μαζί με τον νεκρό ένα αντίσκηνο, ένα χάλκινο δοχείο με σπόρους κάνναβης και μερικές πέτρες.

Η λέξη χασίς έρχεται από τα αραβικά και σημαίνει τουλάχιστον στα σημερινά λεξικά της Αραβικής κάνναβη.

Η λέξη μαριχουάνα, μεξικανικής καταγωγής, σήμαινε ακριβώς το... καπνιστικό υλικό που μερικοί από τους περίπου 890.000 μεξικανούς μετανάστες έφεραν μαζί τους όταν στις αρχές του 20ού αιώνα εισέβαλαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οφείλει τη διάδοσή της στον αρχηγό της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών Χάρι Ανσλινγκερ, ο οποίος τη χρησιμοποίησε το 1930, επίτηδες αντί για την έως τότε διαδεδομένη λέξη cannabis, θέλοντας να δείξει πως αιτία του κακού ήταν ακριβώς οι μεξικανοί μετανάστες. Σήμερα η λέξη μαριχουάνα θεωρείται πως έχει και μια ρατσιστική αιχμή και υπάρχει η τάση στις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιείται στην πολιτικά ορθή ομιλία η λέξη weed (= χόρτο - ζιζάνιο), μαζί βέβαια και με τη λέξη cannabis.

Μια τελευταίας κοπής λέξη είναι και το «σκανκ» (skunk). Προσδιορίζει το προϊόν που προκύπτει από διασταυρωμένα στελέχη μεξικανικής, ταϊλανδικής και αφγανικής κάνναβης, ώστε αντί για το σύνηθες 3% ποσοστό σε ψυχοδραστική τετρα-υδροκανναβινόλη να προκύπτει ένα ποσοστό 20%, το οποίο φυσικά σε εκτοξεύει.

Face control

«Συστατικά» της κάνναβης μπορούν να έχουν παυσίπονη, αντιφλεγμονώδη και νευροπροστατευτική δράση

Σύμφωνα με το μικρό αλλά περιεκτικό βιβλίο του Πίτερ Στάφορντ για την κάνναβη, 8.500 χρόνια πριν, στην Κίνα, χρησιμοποιούσαν για τα σκοινιά και τους σάκους τους τις ίνες του φυτού το οποίο ο Λινναίος το 1753 καταχώρισε στον κατάλογό του ως Cannabis sativa. To 1783 ο Λαμάρκ κατέγραψε ένα δεύτερο μέλος της ίδιας οικογένειας, την Cannabis indica. Το 1942 ο ρώσος βοτανολόγος Γιανιτσέφσκι κατέγραψε στη Νότια Σιβηρία ένα τρίτο μέλος, την Cannabis ruderalis, η οποία όμως δεν έχει ιδιαίτερα εμπορικές χρήσεις. Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε κάτι σημαντικό: Η sativa φθάνει σε ύψος 4,20 - 6 μέτρων. Για να κρατιέται ο κορμός της τόσο ψηλά, διαθέτει πολύ ανθεκτικές ίνες και από αυτές παράγονται εδώ και αιώνες σκοινιά και νήματα για χοντρά υφάσματα. Η περιεκτικότητά της όμως στην ευφορική ουσία THC είναι πολύ μικρή. Αντίθετα, η indica είναι σχεδόν θάμνος, δεν δίνει πολλές και μακριές ίνες αλλά πολλή THC και περισσότερες ανθοφορίες μέσα στον χρόνο. Επιβιώνοντας για ένα χρονικό διάστημα αιώνων και με συνεχή καλλιέργεια από τον άνθρωπο, τελικά στη σημερινή εποχή υπάρχουν στελέχη φυτών κάνναβης που περιέχουν ελάχιστη ψυχοτρόπο ουσία όπως είναι η THC και άρα αυτά τα φυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για παραγωγή ινών, χωρίς οι καλλιεργητές τους να μπαίνουν στον πειρασμό να τα έχουν και για άλλη χρήση και χωρίς να καταδικάζονται από άσχετους δικαστές, όπως γινόταν ως πρόσφατα και εδώ στην Ελλάδα, όσοι θέλουν να τα καλλιεργούν και όσοι πουλούν ρούχα και υφάσματα κατασκευασμένα από αυτά.

Τα ενεργά συστατικά στην κάνναβη ονομάζονται κανναβινοειδή. Υπάρχουν πολλά κανναβινοειδή που συντίθενται από το φυτό. Μέσα σε αυτά πρωταγωνιστούν διάφορες μορφές τετρα-υδροκανναβινόλης, γνωστής πιο πολύ ως THC, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει και η κανναβιδιόλη, που συμβολίζεται για συντομία ως CBD. Η (Δέλτα-9)-τετρα-υδροκανναβινόλη θεωρείται υπεύθυνη για τις περισσότερες από τις ψυχοδραστικές επιδράσεις της κάνναβης και είναι το ενεργό συστατικό σε συνθετικά χάπια που πουλάνε τα φαρμακεία, όπως το marinol. Η κανναβιδιόλη, αντίθετα, δεν είναι ψυχοδραστική ουσία. Τις ουσίες αυτές το φυτό τις έχει βέβαια για δική του άμυνα ενάντια στους φυσικούς εχθρούς του, αλλά τυχαίνει τα μόριά τους να είναι τέλεια «αντικλείδια» των νευροδιαβιβαστών του κεντρικού νευρικού μας συστήματος και γίνονται δεκτά από τους υποδοχείς του οργανισμού.

Αεροπειρατεία στο μυαλό

Το σήμα από ένα εγκεφαλικό κύτταρο για να συμβεί κάτι στον οργανισμό μας διαδίδεται με τη βοήθεια των νευρικών κυττάρων. Αυτά όμως δεν πρέπει να τα φανταστούμε σαν ένα συμπαγές καλώδιο αλλά πιο πολύ σαν κρίκους μιας αλυσίδας, οι οποίοι όμως δεν ακουμπούν μεταξύ τους. Αρα για να περάσει το σήμα από κρίκο σε κρίκο χρειάζεται για το ενδιάμεσο κενό ένα μεταφορικό μέσο, και αυτός είναι η ουσία που ονομάζεται νευροδιαβιβαστής. Στην απέναντι όχθη περιμένει ο υποδοχέας, μια πρωτεΐνη αγκυροβολημένη στη μεμβράνη του επόμενου νευρικού κυττάρου, που κατασκευαστικά ταιριάζει με τον νευροδιαβιβαστή περίπου όπως η κλειδαριά στο κλειδί. Με τη διευκρίνιση όμως πως η έρευνα έδειξε ότι μπορεί να υπάρξουν διάφορα αντικλείδια για την ίδια κλειδαριά! Και πολλές ομάδες διαφορετικών κλειδαριών. Μια τέτοια ομάδα είναι και το «σύστημα των ενδοκανναβινοειδών». Δηλαδή ο οργανισμός μας παράγει τις δικές του ουσίες, οι οποίες δρουν όπως αυτές της κάνναβης επηρεάζοντας τον ύπνο, την όρεξη, το άγχος, την ικανότητα να μαθαίνουμε και το ανοσοποιητικό μας σύστημα! Οι ουσίες αυτές λέγονται ενδοκανναβινοειδή και γίνονται δεκτές ως κλειδιά στους υποδοχείς CB1 (οι οποίοι ανακαλύφθηκαν το 1990 και βρίσκονται πιο πολύ στον εγκέφαλο και στο νευρικό σύστημα) και CB2 (οι οποίοι βρέθηκαν το 1993 και είναι πιο πολλοί στο ανοσοποιητικό). Οταν ο οργανισμός δεν παράγει όσα ενδοκανναβινοειδή χρειάζεται, νοσεί. Φλεγμονές, πόνος, ναυτία μπορεί να παρουσιαστούν εξαιτίας ασθενειών ή και άλλων δυνατών φαρμάκων, όπως αυτά της χημειοθεραπείας.

Η ουσία THC «κλειδώνει» περισσότερο με τους υποδοχείς CB1. Πέρα όμως από αυτό, η κατανομή των CB1 - CB2 από άνθρωπο σε άνθρωπο και ανάλογα με την κατάσταση της υγείας του ποικίλλει. Είναι δηλαδή κάτι ξεχωριστό, όπως περίπου και το δακτυλικό του αποτύπωμα. Οταν λοιπόν εισάγουμε κάνναβη εντελώς τυχαία στον οργανισμό μας, αν έχει έλλειψη της ουσίας, μπορεί κατά τύχη να τον βοηθούμε· αν όχι, απλώς τον πλημμυρίζουμε και με τη συνεχή χρήση πραγματοποιείται ένα είδος αεροπειρατείας, διότι ο οργανισμός μειώνει τη δική του παραγωγή ενδοκανναβινοειδών. Αλλά και για την περίπτωση της έλλειψης δεν είναι απλά τα πράγματα. Πρέπει να κατανοήσουμε τη σχέση THC - CBD.

Η μονομαχία μεταξύ THC και CBD

Τα μπισκότα φαρμακευτικής κάνναβης είναι διαδεδομένα στο εξωτερικό βοηθώντας ασθενείς, ωστόσο έχουν συνδεθεί και με ατυχήματα όταν μικρά παιδιά αλλά και κατοικίδια τα κατανάλωσαν κατά λάθος

Η ουσία THC μαζί και με μια άλλη λιγότερο δραστική, την κανναβινόλη (CBN), δίνει τις ψυχοδραστικές ιδιότητες και στο πιο ταπεινό «τσιγάρο» με κάνναβη, φτιαγμένο έστω και για την πλάκα της παρέας. Είναι μια ουσία διαφανής, στερεά σε κανονική κατάσταση, η οποία όταν θερμανθεί γίνεται παχύρρευστη. Στο προσκήνιο όμως, ύστερα από τις έρευνες της προηγούμενης δεκαετίας, έχει έρθει και η κανναβιδιόλη ή CBD. Στην αρχή πίστευαν πως το μόνο που μπορεί να κάνει ήταν να μετριάζει τη δράση της THC. Η οποία, εκτός από το να σε κάνει να αισθάνεσαι πιο δημιουργικός, να έχεις ερευνητική διάθεση, αλλά σε μεγαλύτερες ποσότητες να αυξάνει το άγχος και τις παραισθήσεις σου, δρα ως παυσίπονο, μειώνει την πίεση στα μάτια επιβραδύνοντας το γλαύκωμα και προφυλάσσει τον εγκέφαλο από εκφυλιστικές ασθένειες. Επειδή όμως η THC δημιουργεί κενά μνήμης, κακή αίσθηση προσανατολισμού και άγχος, θεωρείται ότι οι ουσίες CBD και CBN, όταν συνυπάρχουν, απαλύνουν την κακή πλευρά της. Αλλά και μόνη της η ουσία είναι χρήσιμη στον οργανισμό διότι δρα παυσίπονα, αντικαταθλιπτικά, αντιοξειδωτικά, περιορίζει τις επιληπτικές κρίσεις και τις φλεγμονές, ορισμένες μορφές καρκίνου, τη γαστρεντερική πάθηση γνωστή ως νόσο του Κρον και την πολλαπλή σκλήρυνση. Για τον καθένα όμως πρέπει να διαγνωστεί τι ακριβώς του χρειάζεται και σε ποια αναλογία. Δεν είναι θεραπεία το «κάπνισε κανέναν μπάφο και θα γίνεις καλά».

Επειτα όμως από τα παραπάνω, όποιος αγοράζει έτσι στην τύχη μια ποσότητα για την απόλαυσή του θα αναρωτιέται τι ακριβώς αγοράζει. Αν έχει πολλή ή λίγη THC ή BCD, αν το προϊόν έχει μείνει πολύ καιρό εκτεθειμένο, διότι τότε οξειδώνεται η THC και πέφτει σημαντικά η δράση της, και βέβαια με τι άλλο μπορεί να έχει ανακατευθεί (σε ένα ενημερωτικό σουηδικό φυλλάδιο αναγράφεται ότι έχει βρεθεί νοθεία ακόμη και με ξηρά περιττώματα καμήλας και γαϊδούρας!).

Ο συνήγορος του διαβόλου

Legalize it? Οποιος διάβασε προσεκτικά τα προηγούμενα καταλαβαίνει το πόσο πρέπει να σκεφθεί προτού απαντήσει στο ερώτημα για τη νομιμοποίηση της χρήσης.

1. Ποια από όλες; Για την cannabis sativa η απάντηση θα έπρεπε να είναι «οπωσδήποτε ναι». Η Ελλάδα όφειλε, όπως το έκανε ως το 1936, να την καλλιεργεί για τις ίνες της, οι οποίες είναι πιο ανθεκτικές από το βαμβάκι και δεν σαπίζουν στο νερό, και για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες, οι οποίες αξίζει να ερευνηθούν ακόμη περισσότερο.

2.  Θα μπορούσαν με αυστηρά ελεγχόμενο τρόπο οι βαριά ασθενείς που ευεργετούνται από τη χρήση της να έχουν πρόσβαση σε ένα φθηνό, ντόπιο θεραπευτικό μέσο. Στις αμερικανικές Πολιτείες όπου έχει ήδη επιτραπεί η χρήση της έχουν δημιουργηθεί πολυάριθμες επιχειρήσεις που επιπλέον έχουν εξελίξει νέα στελέχη-ποικιλίες φυτών ώστε αυτά να περιέχουν λιγότερο ουσίες ψυχοδραστικές, όπως THC - BCN, και περισσότερο θεραπευτικές, όπως BDN. Και μια επιβλέπουσα Αρχή να έχει ρυθμισμένα τα ποσοστά τους ανά περίπτωση.

3. Είναι άδικο όταν μπορείς να έχεις ωφέλεια από όλες τις ουσίες του φυτού να σε παραπέμπουν σε σκευάσματα, τα οποία, για λόγους ευρεσιτεχνιών και άλλων συμφερόντων, είναι λιγότερο αποτελεσματικά έως και επώδυνα.

Ο κατήγορος του διαβόλου

1. Είναι πολύ επιπόλαιο να λες «αφήστε ελεύθερη τη χρήση της κάνναβης για όλους, έτσι για να γουστάρουμε». Πρώτα απ' όλα, σε ποια κάνναβη γίνεται αναφορά; Είδαμε πως η ινδική είναι ψυχοδραστική, ενώ η άλλη παράγει χρήσιμα προϊόντα. Και ενδιάμεσα υπάρχουν δεκάδες ποικιλίες.

2.  Η χρήση της ινδικής κάνναβης δεν είναι σαν τον καφέ με την καφεΐνη του. Είναι διαπιστωμένο ότι η ουσία THC που περιέχει, όταν γίνεται χρήση από τους εφήβους, και μάλιστα σε ηλικία μικρότερη των 16 ετών, αυξάνει τις πιθανότητες να παρουσιάσουν στη συνέχεια ψυχωτικές καταστάσεις και τετραπλασιάζει την πιθανότητα να εμφανίσουν σχιζοφρενική συμπεριφορά. Αλλά και οι ενήλικοι δεν βγαίνουν αλώβητοι από τη χρήση.

3.  Το κάπνισμα κάνναβης εισάγει στους πνεύμονες 20 φορές περισσότερη πίσσα από ό,τι το τσιγάρο, προσβάλλει τα κύτταρα των βρόγχων, μειώνοντας έτσι την αντίσταση των πνευμόνων σε διάφορες μολύνσεις, και επιφέρει απώλεια μνήμης.

4. Ακόμη και η απλή κατανάλωση σπόρων κάνναβης μέσα σε ψωμάκια ή σε γλυκά μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα συγκέντρωσης και παραισθήσεων σε κάποιον που ύστερα από μία ώρα θα θελήσει να οδηγήσει. Και όσοι βρεθούν στον δρόμο του δεν του φταίνε βέβαια.

Και η ερώτηση του ενός εκατ. ευρώ

Τι σχέση έχουν οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες με την κάνναβη;

Και οι δύο υποψήφιοι έχουν ταχθεί εναντίον της νομιμοποίησης της χρήσης κάνναβης. Οπως μάλιστα έγινε γνωστό από τη διαρροή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της κυρίας Κλίντον, σε κλειστή συνάντηση με τραπεζίτες και παράγοντες της Wall Street τούς διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει στη νομιμοποίηση. Κάτι που ενδιαφέρει πολύ τους κολοσσούς της φαρμακοβιομηχανίας και πελάτες των τραπεζιτών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με την ευκαιρία, μπορούμε να λύσουμε και την απορία όποιου παρατηρητικού αναγνώστη αναρωτήθηκε γιατί δεν βγάζουν επιτέλους την ουσία BCD από την κάνναβη και να τη χρησιμοποιήσουν. Η απάντηση είναι ότι η αμερικανική κυβέρνηση και δι' αυτής βέβαια ο εκάστοτε πρόεδρος έχουν κατοχυρωμένη ευρεσιτεχνία (US Patent 6.630.507) σχετικά με τη χρήση της BCD, η οποία λήγει το 2021, και προς το παρόν μια άλλη υπηρεσία απαγορεύει την ελεύθερη διακίνησή της ακόμη, και παίζονται πολλά γύρω από αυτό!

Αριθμοί κυκλοφορίαs

480 διαφορετικές ουσίες βρίσκονται σε ένα φυτό κάνναβης

60 κανναβινοειδείς ενώσεις

30.000 ασθενείς αυτή τη στιγμή είναι σε θεραπεία με κάνναβη στο Ισραήλ, το οποίο είναι η πιο προχωρημένη χώρα στον κόσμο στις έρευνες γύρω από την ιατρική χρήση του φυτού αυτού.

Τι θέλει στη ζωή μας;
Εχει μπει στη ζωή του ανθρώπου εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά από το 1930 και τη γενικευμένη απαγόρευση στις περισσότερες χώρες άρχισε να αυξάνεται η εγκληματικότητα γύρω από αυτήν και να γίνεται πιο έντονη η κατάχρησή της για λόγους μόνο και μόνο απόλαυσης.

Γεγονός το οποίο δυσκόλεψε και δυσκολεύει ακόμη τηνεκτεταμένη έρευνα των θετικών πλευρών του φυτού (αλλά και των αρνητικών), αφού χρειάζονται ειδικές άδειες και μερικές φορές οι ερευνητές κινδυνεύουν από τον νόμο.

Στην Ελλάδα έχει απαγορευθεί η καλλιέργειά της αυστηρά από την εποχή του Μεταξά, κατόπιν πιέσεων από τους Αγγλους, οι οποίοι, όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες, ήθελαν να προωθήσουν την κάνναβη από την τότε αγγλικών συμφερόντων... Ινδία.

Τι θέλει στα ζώα μας;
Να τα βοηθήσει, και φαίνεται πως τα βοηθάει σημαντικά. Αλλωστε, για να πιάνει μισή σελίδα στους «New York Times» (8.10.2016), προφανώς είναι θέμα που απασχολεί κόσμο, και μάλιστα χωρίς καμία διάθεση για ειρωνείες. «Κάνναβη για τα ζώα του σπιτιού» είναι ο τίτλος, και όχι μόνο για αυτά, θα λέγαμε. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ήδη 23 από αυτές έχουν δώσει το δικαίωμα πρόσβασης σε σκευάσματα κάνναβης χορηγούμενα με ιατρική συνταγή, εκτός από τους ανθρώπους επωφελούνται και τα ζώα. Οχι φυσικά «για να κάνουν κεφάλι», αλλά όταν υποφέρουν από άγχος, κρίσεις επιληψίας, αρθρίτιδα, καρκίνο, δυνατούς πόνους. Εχουν δημιουργηθεί σκευάσματα ειδικά για ζώα και αν πιστέψουμε τους όχι και λίγους που μίλησαν στην εφημερίδα, όλοι διαπίστωσαν ότι το ζώο που είχαν υπό την προστασία τους υπέφερε λιγότερο. Η χορήγηση ήδη έχει επεκταθεί και σε χοίρους, άλογα, χελώνες.

Ιστορίες με ενδιαφέρον
Από τις πολυάριθμες ιστορίες με περιπέτειες ασθενών διαλέξαμε αυτήν του Αμερικανού Στιβ Κάμπι (Steve Kubby), η οποία είναι αρκετά ενδεικτική για το πώς κάποιες απόψεις πρέπει να αναθεωρηθούν. Σε ηλικία 23 ετών, το 1968, έμαθε πως υποφέρει από κακόηθες φαιοχρωμοκύτωμα, ένα είδος καρκίνου στα επινεφρίδια. Υστερα από αλλεπάλληλες εγχειρήσεις έφθασε το 1981 να έχει καρκίνο στο συκώτι και όχι περισσότερο από πέντε χρόνια ζωής. Ως το 1999 έκανε συνεχή χρήση κάνναβης και θεωρεί ότι επέζησε χάρη σε αυτήν.

Τότε η αστυνομία τον συνέλαβε διότι προσποριζόταν την απαραίτητη ποσότητα της ουσίας από φυτά του κήπου του, στην Καλιφόρνια. Επειτα από πολλές περιπέτειες και διώξεις ζήτησε άσυλο στον Καναδά, ύστερα από δυόμισι χρόνια εκδόθηκε ξανά πίσω στην πατρίδα του, όπου φυλακίστηκε και κόντεψε να πεθάνει, γιατί του έδιναν ένα από τα πιο γνωστά φάρμακα, υποκατάστατο της κάνναβης. Στο τέλος έπειτα από πιέσεις των γιατρών του αποφυλακίστηκε για να μην πεθάνει στα χέρια τους και από το 2006 έχει, όπως λέει, θεραπευθεί χάρη στην κάνναβη.

Διαβάστε περισσότερα

Η παγκοσμιοποίηση κι ο χλευασμός των τρομοκρατημένων.

… μην εκπλήσσεσαι για την άνοδο της ακροδεξιάς!
Αντί λοιπόν κάποιοι να προβληματίζονται, για Τραμπ και μελλοντικά για Λεπέν, ας σκεφτούν ότι υπάρχουν και απελπισμένοι, φοβικοί, δυστυχισμένοι, άνθρωποι που έχουν ματώσει και βλέπουν να χάνουν τα πάντα.
Ανθρωποι που για αυτούς η γη των πατεράδων τους είναι ιερή και αντί να τους αγκαλιάσουν, τους προγκάρουν, τους κακολογούν και τελικά τους παραδίδουν στην ακροδεξιά.
Δεν είναι οι ακραίες φωνές που κερδίζουν τους απελπισμένους, είναι οι ιδεοληψίες που τους απωθούν.
<<Το παλιό πεθαίνει, το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα, είναι η εποχή των τεράτων>>. Αντόνιο Γκράμσι…» 

του Περικλή Δανόπουλου

Ο κόσμος αλλάζει. Το παγκόσμιο εξουσιαστικό σύστημα,προσπαθεί ανακατεύοντας τα υλικά που κατασκευάζει,να βρει την κατάλληλη φόρμα, που θα φέρει την ολοκληρωτική επικράτηση της νέας τάξης.

Οι λαοί όμως,είτε λόγω αντίληψης, είτε με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αντιδρούν.

Χωρίς να σημαίνει ότι οι επιλογές είναι πάντα ορθές, η αντίδραση είναι πλέον γεγονός.

Ίσως χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία,με την μη κάθοδο του Σάντερς ως ανεξάρτητου υποψήφιου στις Αμερικανικές εκλογές, έχοντας πάντα στον νου ότι δύσκολα ο γκλομπαλισμός, θα κατέθετε τόσο εύκολα τα όπλα, παραδίδοντας την μητρόπολη στα χέρια »μη πολιτικά ορθού»προέδρου.

Από τις αντιδράσεις του κατεστημένου,σε Ευρώπη (και στην Ελλάδα φυσικά), είναι εύκολο να καταννοήσουμε ότι η ήττα της Κλίντον, δεν ήταν αναμενόμενη και αποδεκτή. Και μόνο που ένα ολόκληρο star system, της έδωσε καθολική στήριξη, λέει νομίζω πολλά.

Είναι πραγματικά παρακινδυνευμένη κάθε πρόβλεψη για την πορεία των πραγμάτων από εδώ και πέρα. Αν όμως σταθούμε στην ισοπεδωτική και υπεραπλουστευμένη κριτική, σχετικά με τα όσα εκπροσωπεί ο Τραμπ, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε καθαρά,το αναντίρρητο συμπέρασμα: o κόσμος υποφέρει,σε παγκόσμιο επίπεδο,ακόμα και σε αναπτυγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ.

Απαξιώνει τις υπάρχουσες πολιτικές δομές και στέφεται σε οτιδήποτε δείχνει ανατρεπτικό. Είναι επομένως αδόκιμη η κριτική για την στροφή στην ακροδεξιά η στον φασισμό. Είναι η αντίδραση του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλιά του.

Από την στιγμή που λαοί χάνουν κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων…

από την στιγμή που η επικοινωνία μέσα στην κοινωνία γίνεται μόνο διαδικτυακά και χωρίς προσωπική επαφή…

από την στιγμή που χάνεται σταδιακά η λαϊκή κυριαρχία και σε χώρες όπως η Ελλάδα η Εθνική κυριαρχία…

από την στιγμή που όλο και περισσότερο αυξάνεται η ψαλίδα φτωχών-πλουσίων…

από την στιγμή που στην επέλασή της η παγκοσμιοποίηση, διαλύει έθνη και κράτη, στην απόπειρά της να ομογενοποιήσει τον κόσμο…

αμα μιλάς για πολυπολιτισμικές κοινωνίες με χαρακτηριστικά Βαβέλ…

άμα δεν επιδιώκεις την συνάρθρωση εθνικού και ταξικού….

άμα δεν έχεις την διάθεση για το ρηξικέλευθο, το νέο, το αμόλυντο από δεξιές και αριστερές στρεβλώσεις…

ε τότε μην εκπλήσσεσαι για την άνοδο της ακροδεξιάς.

Αντί λοιπόν κάποιοι να προβληματίζονται, για Τραμπ και μελλοντικά για Λεπέν, ας σκεφτούν ότι υπάρχουν και απελπισμένοι, φοβικοί, δυστυχισμένοι, άνθρωποι που έχουν ματώσει και βλέπουν να χάνουν τα πάντα. Ανθρωποι που για αυτούς η γη των πατεράδων τους είναι ιερή και αντί να τους αγκαλιάσουν, τους προγκάρουν, τους κακολογούν και τελικά τους παραδίδουν στην ακροδεξιά.
Δεν είναι οι ακραίες φωνές που κερδίζουν τους απελπισμένους, είναι οι ιδεοληψίες που τους απωθούν.
<<Το παλιό πεθαίνει, το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα, είναι η εποχή των τεράτων>>. Αντόνιο Γκράμσι…

Διαβάστε περισσότερα

Πώς μια εταιρία μόλυνε το πόσιμο νερό στο Πίτσμπουργκ

Το περασμένο καλοκαίρι 81.000 οικιακοί καταναλωτές στο Pittsburgh έλαβαν μιαν ανησυχητική επιστολή από την τοπική επιχείρηση ύδρευσης: η ανάλυση του πόσιμου νερού, έτσι όπως βγαίνει από τη βρύση, είχε αναδείξει υψηλή περιεκτικότητα σε μόλυβδο σε ποσοστό 17% των ελεγχθέντων δειγμάτων. Η επιστολή κατέληγε πως αυτό μπορεί να επιφέρει σοβαρά προβλήματα rστην υγεία των χρηστών.

Η κατάσταση είλκυσε την προσοχή του καθηγητή (Πολυτεχνείο της Βιρτζίνια) Marc Edwards, του ίδιου που είχε συμμετάσχει στην ανάδειξη της κρίσης ύδρευσης στο Flint του Michigan. Σε συνέντευξη που παρεχώρησε στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό WPXI, ανάφερε ότι τα επίπεδα είναι συγκρίσιμα προς τα ανιχνευθέντα στο Flint.
Μέχρι πρόσφατα τα επίπεδα μολύβδου στο Pittsburgh ήσαν απολύτως κανονικά. Τι έχει λοιπόν συμβεί;
Ας πάμε λίγο πίσω: Το 2012 η πόλη είχε το εξής πρόβλημα: αν και το νερό της ήταν καθαρό το δίκτυο (χτισμένο έως και έναν αιώνα πρωτύτερα) χρειαζόταν επειγόντως αποκατάσταση. Η αρμοδία, Pittsburgh Water and Sewer Authority, υπέφερε από σωρεία διοικητικών και διαχειριστικών προβλημάτων: οι κάτοικοι/χρήστες παραπονούνταν για κακή εξυπηρέτηση και υψηλές χρεώσεις ενώ, μετά από σειρά εσφαλμένων οικονομικών επιλογών κατά την διάρκεια της περασμένης δεκαετίας η επιχείρηση παρουσίαζε χρέη ύψους αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων.
Σ’ αυτό η επιχείρηση ύδρευσης του Pittsburgh δεν είναι μόνη: παντού στις ΗΠΑ τοπικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας προσπαθούν ν’ ανταπεξέλθουν στην ολοένα μειούμενη πολιτειακή χρηματοδότηση αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα προβλήματα λόγω απηρχαιωμένων δικτύων. Πολλές στρέφονται στην παραχώρηση της διαχείρισης σε ιδιώτες.
Αυτή του Pittsburgh στράφηκε στην Veolia: είναι γαλλική, εδρεύει στο Παρίσι και ασχολείται, μεταξύ άλλων, με την «παροχή τυποποιημένων, οικονομικά αποδοτικών λύσεων που οδηγούν στην βέλτιστη χρήση των δικτύων, συνδυασμένη με προστασία του περιβάλλοντος και μιαν καλύτερη ποιότητα ζωής». Η Veolia παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες ή αναλαμβάνει την διαχείριση υπηρεσιών ύδρευσης, αποχέτευσης και ενέργειας σε 530 πόλεις στην βόρεια Αμερική: προσφάτως υπεγράφησαν σχετικές συμβάσεις με τις υπηρεσίες στην Νέα  Υόρκη, την Νέα Ορλεάνη και την Ουάσιγκτον. Το περασμένο έτος η Veolia, που επιχειρεί σε 68 χώρες, κατέγραψε έσοδα της τάξης των $27 δις.
Το Pittsburgh προσέλαβε την Veolia που ανέλαβε την διαχείρισή της και παρέσχε μιαν ομάδα ειδικευμένων στελεχών, με σκοπό να συνδράμει την επιχείρηση σε θέματα αποτελεσματικότητας βοηθώντας την να εξοικονομήσει (δημόσιο) χρήμα. Η αμοιβή της Veolia ορίσθηκε στο 50% περίπου των ποσών που έτσι θα εξοικονομούνταν.
Υπό την διοίκηση του Jim Good, στελέχους της Veolia που ανέλαβε προσωρινός διευθυντής, η PWSA προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές οι οποίες φάνηκαν να λειτουργούν. Μέσα σ’ ένα έτος η αναμονή στην εξυπηρέτηση πελατών έπεσε στο μισό. Η τροποποίηση μισθωτηρίων για τις εγκαταστάσεις της επιχείρησης, η εύρεση νέων πελατών και άλλες ενέργειες οδήγησαν σε εξοικονόμηση περίπου $2 εκατομμυρίων.
Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε το 2013 στην Pittsburgh Post-Gazette, η Veolia άλλαξε και την νοοτροπία της PWSA: αντί μιας απομακρυσμένης διοίκησης ο  Good συνδιαλεγόταν με τους εργαζομένους σε πρόχειρα γεύματα (πίτσα και χάμπουργκερ) κάθε εβδομάδα. Κατά την διάρκεια ενός bbq το 2012 ο Good δήλωσε: «Βρισκόμαστε εδώ για να συνεργασθούμε με τους εργαζομένους σαν συνεταίρους μας». Πάλι σε δήλωσή του στην Post-Gazette είπε ότι παρέσχε διαβεβαιώσεις πως δεν θα προέβαινε σε απολύσεις διακηρύττοντας πως με την συνεργασία διοίκησης και εργαζομένων μπορούσαν να επιτευχθούν τα πάντα.
‘Όμως, μέχρι το τέλος του 2015, η επιχείρηση απέλυσε είκοσι τρείς εργαζομένους στους οποίους περιλαμβάνονταν το επιτελείο της διεύθυνσης ποιότητας και ασφάλειας και οι προϊστάμενοι των οικονομικών και τεχνικών υπηρεσιών (αυτά προκύπτουν από έγγραφα που αναζητήθηκαν βάσει αιτήματος Right-to-Know). Το προσωπικό των εργαστηρίων της PWSA, υπεύθυνο για τον έλεγχο της ποιότητας του παρεχομένου νερού σε περίπου 100.000 χρήστες μειώθηκε στο μισό. Ο Stanley States, διευθυντής ποιότητας με 36χρονη υπηρεσία στην επιχείρηση (προσονομαζόμενος από το προσωπικό ως Dr. Water) παραιτήθηκε, όταν τον μετέθεσαν σε δουλειά γραφείου με αντικείμενο την έρευνα.
Ο Good ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις για μείωση του προσωπικού δεν λήφθηκαν όλες από την Veolia, η οποία είχε μάλλον συμβουλευτικό παρά διοικητικό ρόλο την περίοδο εκείνη: οποιαδήποτε πρότασή της, είπε, έπρεπε να γίνει αποδεκτή από το Διοικητικό Συμβούλιο.
Εκτός της μείωσης του προσωπικού η PWSA προχώρησε σε μετατροπή του συστήματος καθαριότητας του νερού. Επί πολλές δεκαετίες στο νερό προστίθετο σκόνη σόδας, υλικό όμοιο περίπου προς την μαγειρική σόδα, που εμπόδιζε την διάβρωση των σωλήνων (μολύβδινων συνήθως) και την διάχυση του μολύβδου στο νερό. Εδώ αξίζει να θυμίσουμε ότι η διάχυση του μολύβδου στο νερό στο Flint υπήρξε αποτέλεσμα ακριβώς της παύσης χρησιμοποίησης αντιδιαβρωτικών ουσιών. Το 2014 η PWSA άρχισε να χρησιμοποιεί καυστική σόδα (αρκετά φθηνότερη) ως αντιδιαβρωτικό. Η αλλαγή αυτή απαιτούσε δοκιμές και άδεια (χρονοβόρες αναγκαστικά διαδικασίες) από την Πολιτειακή Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος, η οποία όμως ουδέποτε έλαβε γνώση. Μια διετία αργότερα, όταν έγινε γνωστή η καταστροφή στο Flint, η υπηρεσία επέστρεψε στην σκόνη σόδας.
Ο δήμαρχος του Pittsburgh, Bill Peduto, θεωρεί την Veolia αποκλειστικά υπεύθυνη για την αλλαγή της διαδικασίας αναφέροντας ότι αυτό ουδέποτε ανεφέρθη είτε στο Διοικητικό Συμβούλιο της PWSA είτε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Η Veolia αρνείται οποιανδήποτε ευθύνη ισχυριζόμενη πως ποτέ δεν θα έδινε στην μείωση του κόστους προτεραιότητα έναντι της ποιότητας του νερού ή της συντήρησης των δικτύων.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι την άνοιξη η Πολιτειακή Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος κατηγόρησε την PWSA για παραβίαση των πολιτειακών νόμων και διέταξε άμεσο έλεγχο των ποσοτήτων μολύβδου στο νερό. Οι δοκιμές (είχαν να γίνουν από το 2013) ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι και έδειξαν ότι τα επίπεδα μολύβδου όχι μόνον είχαν αυξηθεί αλλ’ είχαν ξεπεράσει και τα ομοσπονδιακά όρια. Στο 17% των χρηστών βρέθηκαν επίπεδα μολύβδου που ξεπερνούν το όριο κινδύνου της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (15 %). Δεν είναι λίγοι όσοι υποψιάζονται ότι η αλλαγή των χημικών-καθαριστικών οδήγησε στην αύξηση των ποσοστών μολύβδου. Ο Δήμος ήδη ξεκίνησε έρευνα πάνω στο θέμα.
Ο Stanley States, πρώην προϊστάμενος στην διεύθυνση ποιότητας θεωρεί ότι σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η μείωση του προσωπικού. Το ποσοστό μολύβδου αυξήθηκε το 2013, λόγω μιας τότε αλλαγής των καθαριστικών, αν και παρέμεινε εντός των ομοσπονδιακά επιτρεπομένων ορίων. Οι ελλείψεις όμως στο προσωπικό δεν επέτρεψαν μιαν σοβαρότερη ενασχόληση με το θέμα. «Το προσωπικό των εργαστηρίων έχει μειωθεί στο μισό» λέει ο States. «Δεν έχουμε την δυνατότητα ν’ ασχοληθούμε όσο χρειάζεται με την διάβρωση των σωλήνων ώστε να μπορέσουμε να διορθώσουμε όσο γίνεται.»
Οι πολίτες του Pittsburgh, όμως, δεν διαμαρτύρονται μόνο για την ποιότητα: θεωρούν ότι το νερό έγινε πολύ ακριβό. Το 2013, ένα έτος μετά την πρόσληψη της Veolia, το Συμβούλιο ενέκρινε αύξηση 20% σε διάστημα μιας τετραετίας: μέχρι το 2017 το μέσο μηνιαίο τίμημα ανά οικιακό μετρητή θα φτάσει στα $50, ποσό τριπλάσιο απ’ οπουδήποτε αλλού στις μεσοδυτικές πολιτείες (σύμφωνα με τον Guardian).
Οι κάτοικοι επίσης διαμαρτύρονται για την άτακτη αποστολή των λογαριασμών και για σφάλματα, ιδίως αφορώντα στην χρησιμοποιηθείσα ποσότητα: ο ιδιοκτήτης ακατοίκητου διαμερίσματος χρεώθηκε για 132.000 γαλόνια (πάνω από 500 μ3) μέσα σ’ έναν μήνα, ποσότητα που αντιστοιχεί σε μιαν τετραμελή οικογένεια στην διάρκεια ενός έτους. Ως προς τους λογαριασμούς άλλος κάτοικος της πόλης είπε στην Truthout : «Δεν ξέρουμε πότε θα έλθουν ούτε σε ποιαν περίοδο θ’ αφορούν, ούτε πόσο θα χρεώνουν. Κι όταν έρχονται το βλέπεις ότι είναι πολύ.»
Τον Μάϊο 2015 ομάδα χρηστών κατέθεσε μιαν ομαδική αγωγή κατά της επιχείρησης ύδρευσης, της Veolia NAW και της λογιστικής εταιρίας που τηρεί τους λογαριασμούς της PWSA. Οι ενάγοντες ισχυρίζονται ότι τα νέα υδρόμετρα, που εγκατεστάθηκαν το 2013, είναι προβληματικά με αποτέλεσμα οι χρήστες να χρεώνονται με εσφαλμένα και υπερβολικά υψηλά ποσά. Αυξήσεις έναντι προηγουμένων λογαριασμών της τάξης του 600% δεν είναι σπάνιες. «Η PWSA γνωρίζει πολύ καλά ότι οι χρεώσεις είναι εσφαλμένες» λένε, «δεν διστάζει όμως να στέλνει ειδοποιήσεις διακοπής και κατόπιν να προχωρεί σε τέτοιες». Η PWSA και η Veolia αρνήθηκαν να σχολιάσουν τους ισχυρισμούς.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, αντιμέτωπη με την ομαδική αγωγή, με πρόστιμο από την Πολιτεία για τα επίπεδα μολύβδου και με υπέρογκα χρέη η PWSA διέκοψε την συνεργασία με την Veolia. Από αυτήν η δεύτερη απεκόμισε περίπου $11 εκατομμύρια.
Πριν ένα μήνα περίπου η επιχείρηση ύδρευσης ανακοίνωσε ότι προτίθεται να κινηθεί δικαστικά κατά της Veolia. Σύμφωνα με δελτίο τύπου η δεύτερη «…επέδειξε κακοδιαχείριση στην διοίκηση της PWSA, καταχράσθηκε την θέση εμπιστοσύνης αλλά και παρεπλάνησε την PWSA με σκοπό να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της σε βάρος της επιχείρησης ύδρευσης και των πελατών της…»
Το Pittsburgh δεν είναι ο μόνος δήμος που στράφηκε κατά της Veolia εφέτος. Τον Απρίλιο η Πολιτεία της Μασσσαχουσέτης ενήγαγε την Veolia, ως διαχειρίστρια του συστήματος καθαρισμού αποβλήτων στο Plymouth για την διαρροή 10 εκ. γαλονιών ακατέργαστων αποβλήτων στο λιμάνι της πόλης πέρυσι τον χειμώνα.
Δυο μήνες αργότερα ο Γενικός Εισαγγελέας του Michigan, Bill Schuette, μήνυσε την Veolia για απάτη και αμέλεια: επειδή παρά το ότι είχε ειδικά γι’ αυτό προσληφθεί δεν βρήκε το πρόβλημα μόλυνσης με μόλυβδο στο Flint. «Η Veolia δήλωσε ότι το νερό είναι κατάλληλο», δήλωσε ο Schuette στο NPR. «Η Veolia, επίσης, επέδειξε αδιαφορία και εν γνώσει της κατάστασης απέρριψε τις ανησυχίες των κατοίκων δηλώνοντας ότι: «Κάποιοι έχουν πρόβλημα γενικώς με το νερό.»
Η αντίρρηση βρίσκεται στο ότι συνήθως η Veolia κάνει οικονομίες παραβλέποντας τις συνέπειες, που οδηγούν σε μεγαλύτερα προβλήματα. Σε τηλεφωνική συνέντευξη ο Kevin Acklin, προσωπάρχης στο Δημαρχείο του Pittsburgh, κατέδειξε ότι τα έσοδα της Veolia εξαρτώνται από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων: «Σύμφωνα με την σύμβαση, δεν είχαν καμιά ωφέλεια από μακροπρόθεσμες επενδύσεις σε υποδομές, σχεδιασμό και εξοπλισμό, ούτε από την συντήρηση των δικτύων ενώ κέρδιζαν από την επίρριψη του κόστους σε τρίτους, όπως ο Δήμος και οι ιδιώτες καταναλωτές. Αν και υποτίθεται ότι εργάζονταν για το όφελος του Δήμου στην πράξη εξυπηρέτησαν πρωτίστως τις ανάγκες μιας μεγάλης υπερεθνικής επιχείρησης.»
Η Veolia αρνείται οιανδήποτε ευθύνη για την κατάσταση στο Plymouth και στο Flint, ισχυριζόμενη ότι η διαρροή στο πρώτο οφείλεται στην παλαιότητα του δικτύου, για το οποίο δεν φέρει καμιάν ευθύνη, ενώ η σύμβασή της στο Flint περιοριζόταν στον έλεγχο ενός άλλου χημικού (του TTHM).
Όσον αφορά στο Pittsburgh, η Veolia ισχυρίζεται ότι το ΔΣ της PWSA είχε διατηρήσει τον έλεγχο της επιχείρησης καθ’ όλη την τριετή διάρκεια της σύμβασης: «Η Veolia κάλυψε πλήρως τις εκ της σύμβασης υποχρεώσεις της με απόλυτα διαφανή τρόπο», ανέφερε εκπρόσωπός της Veolia North America. «Θεωρούμε ορθά όλα όσα πράξαμε για λογαριασμό της PWSA.»
Όμως οι αρμόδιοι στο Pittsburgh επισημαίνουν ότι η επιχείρηση ύδρευσης της πόλης βρίσκεται σε χειρότερη θέση από αυτήν πριν την, προ τετραετίας, πρόσληψη της Veolia: τα τραπεζικά της αποθέματα έχουν μειωθεί, τα μισά της έσοδα χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή χρεών και το δίκτυό της εξακολουθεί να παραμένει το ίδιο. «Η επιχείρηση βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνη οικονομική κατάσταση κι εγώ, όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω κανένα θετικό αποτέλεσμα από την συνεργασία μας με την Veolia,» συμπληρώνει ο Acklin.
Ένας πρώην εργαζόμενος της PWSA το θέτει πιο ωμά: όταν ρωτήθηκε τι πρέπει να προσέχουν οι επιχειρήσεις που θέλουν να συνεργασθούν με την Veolia, είπε: «Θα έλθουν, θα διαλύσουν την επιχείρηση και θα φύγουν με τις τσέπες γεμάτες.»
Πηγή: Wired / savegreekwater.org

Διαβάστε περισσότερα

Για το Τείχος του Βερολίνου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

 Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…
    Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγούνται κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» λόγω της επετείου από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου στις 9/11/1989;
    Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 27ετίας επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν – οι… σοκαρισμένοι σήμερα από τη νίκη του κατασκευαστή Τείχους στα σύνορα ΗΠΑ με Μεξικό, του Τραμπ – τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…

    Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…».
    Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:
    «Λεπτομέρεια» 1^η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:
    α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).
    β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).
    γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.
Έτσι προέκυψε το Τείχος…

    «Λεπτομέρεια» 2^η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής: Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (DeutscheWelle). Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας:
    α) Το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.
    β) Στη σημερινή Γερμανία από τα 41 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν το 2011, μόνο τα 29 εκατομμύρια είχαν κανονική θέση εργασίας.
    γ) Οι πραγματικοί μισθοί έχουν παγώσει από την δεκαετία του ’90 και μάλιστα μειώθηκαν κατά 2,9% μεταξύ 2004 και 2011.
    δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW αναφέρει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.
    ε) Το ποσοστό φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων ανέρχεται σε 14%. Την ίδια στιγμή το μερίδιο των 5.000 υψηλότερων σε εισόδημα γερμανικών νοικοκυριών έχει αυξηθεί κατά 50% από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
    στ) Η εταιρία συμβούλων «TowersWatson» ανέφερε σε έκθεσή της ότι 24 επιχειρήσεις που ανήκουν στον βασικό χρηματιστηριακό δείκτη του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης πλήρωσαν κατά μέσο όρο στους διευθύνοντες συμβούλους 6,6 εκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 2,6 εκατομμυρίων ευρώ το 2003.
    ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012)

Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…

    «Λεπτομέρεια» 3^η: Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του ’90. Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους ΠέτερΟυίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:
α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.
β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.
γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.
δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.
    Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος.
    Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.
    Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «ElfAcquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…   

Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»

    Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20^ο αιώνα, συνεχίζεται.
     Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:

• Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
• Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνίαγεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό.  
• Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγήςαντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.  

    Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» – κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:
    α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατικήγεωστρατηγική σκακιέρα.
    β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ.
    γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
    Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20^ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…

Διαβάστε περισσότερα

Οι μπον βιβέρ της εξαθλίωσης

Ο γόνος επιχειρηματικής οικογένειας που συνελήφθη ως συνεργός της σπείρας των Ρομά, καταγράφηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως «bon viveur». Αυτό μαρτυρά την καταβύθιση του όρου σε έναν κόσμο με ρολόγια-μαϊμού, τσάμπα τραπέζια στα μπουζούκια και παρακμιακά μοντέλα

Συνελήφθη τις περασμένες μέρες η σπείρα των ληστών των επωνύμων. Και ανάμεσα στα, άγνωστα και αδιάφορα, ονόματα και αυτό του γόνου επιχειρηματικής οικογένειας, γνωστού για τους επεισοδιακούς δεσμούς του με μοντέλα, τα γρήγορα αυτοκίνητά του και το μόνιμο «στασίδι» του στα μπουζούκια της Αθήνας και τις ξαπλώστρες της Μυκόνου. Ως bon viveur καταγράφηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία και ως bon viveur πέρασε στα πρωτοσέλιδα των κουτσομπολίστικων εντύπων και στους τίτλους των αντίστοιχων σάιτ.
Με μόνο ως αφορμή αυτό όμως, για να δούμε τι σημαίνει bon viveur σε μια χώρα όπως η Ελλάδα του 2016 που, ενώ έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, μοιάζει να αναζητά – μήπως και το μυρίσει έστω κι από μακριά – το bien vivre. Και μόνο ως όρος μοιάζει να ξεπετιέται μέσα από τις ενθυμήσεις του Ζάχου Χατζηφωτίου, από διηγήσεις για «τότε που είχαν έρθει οι Ρότσιλντ στην Αθήνα» και περιγραφές των αστικών μυθιστορημάτων του Γιάννη Μαρή. Πώς να φτιάξεις όμως φρέσκο κέικ με τόσο μπαγιάτικα υλικά;

Γιατί, ακόμη και τότε που η χώρα ήταν πρώτη παγκοσμίως (αναλογικά με τον πληθυσμό της) σε κατανάλωση προϊόντων πολυτελείας, οι πρωταγωνιστές της κοσμικής ζωής δεν είχαν καμία σχέση με τους bon viveurs της δεκαετίας του 1950 και του 1960 ούτε, πολύ περισσότερο, με αυτούς που πρώτοι εκπροσώπησαν τον όρο στην αγγλική κοινωνία στα τέλη του 19ου αιώνα. Διότι η «καλή ζωή» στα χρόνια του μεγάλου πάρτι ήταν συνδεδεμένη με την επίδειξη, την σπατάλη χρημάτων, τον ανταγωνισμό του εντυπωσιασμού. Εμμονές τόσο εκκωφαντικές που ελάχιστο χώρο άφηναν στην πραγματική απόλαυση η οποία υποτίθεται ότι είναι το ζητούμενο του bon viveur.
Αλλά ακόμη και τότε υπήρχε έστω μια επίφαση καλής ζωής. Σήμερα; Οι περισσότεροι πλούσιοι, αν δεν έχουν μετοικήσει στο εξωτερικό, είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης αντανακλά πάνω τους ως ένα είδος αιδούς που τους κάνει πλέον να καυχιόνται για τις αγορές από φτηνά μαγαζιά, για τις βουκολικές του διακοπές ή τις επιδόσεις τους στον αγροτουρισμό. Αλλοι έχουν παταγωδώς φαλίρει ή περάσει από τη φυλακή. Τι έχει μείνει λοιπόν ως εμπροσθοφυλακή των bon viveurs; Αυτοί που δεν πρόλαβαν να ανέβουν στο lear jet μέχρι το 2009 όταν άρχισε η κάτω βόλτα. Και τρέχουν, αξιολύπητοι και θλιβεροί, προσπαθώντας να προλάβουν ένα αεροπλάνο που μάλλον δεν θα απογειωθεί ποτέ.
Τριγυρνούν στα στέκια των ακριβών συνοικιών, στα εναπομείναντα μπουζούκια, στα ελάχιστα πια high εστιατόρια αλλά κυρίως στις προσκλήσεις για πρεμιέρες και εγκαίνια όπου τρώνε και πίνουν τζάμπα. Νεαροί άντρες που το μόνο που έχουν να επιδείξουν ως τεκμήριο της ευζωίας τους είναι ένα πούρο σαν ρόπαλο – με το συμπάθιο. Απροσδιορίστου επαγγέλματος που μιλάνε για μεγάλες δουλειές (συνήθως με Αραβες ή Τούρκους) οι οποίες όμως δεν γίνονται ποτέ. Που αναφέρονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και αν τους τινάξεις ανάποδα, θα πέσουν μόνο κέρματα. Που φορούν εντυπωσιακά ρολόγια-μαϊμούδες. Ή κλεμμένα (η εν λόγω σπείρα είχε ένα κοινό σαν έτοιμο από καιρό για την πραμάτεια της). Που χαρίζουν τσάντες-μαϊμούδες σε εντυπωσιακά πλην παρακμιακά μοντέλα. Και που κάνουν deals με ιδιοκτήτες μπουζουξίδικων ή θέρετρων. Να μην πληρώνουν ή να έχουν μεγάλες εκπτώσεις με αντάλλαγμα πολλές φωτογραφίες τους στα social media. (Γιατί ο μύθος ενός χώρου δεν χτίζεται από παντελώς άγνωστους ρώσους μεγιστάνες). Η διακινούμενη, εξαθλιωμένη πολυτέλεια του μπιρ παρά.
Αντίστοιχα και οι νέες γυναίκες του κύκλου των χαμένων bon viveurs. Φτωχοκόριτσα των απομακρυσμένων συνοικιών ή της επαρχίας που επενδύουν ό,τι δεν έχουν στην εμφάνιση τους, προσβλέποντας σε μια καλή «αγορά» ενώ τριγύρω τους προσφέρονται μόνο «ενοικιαστές». Που προσκολλώνται και συνωστίζονται γύρω από σταρ της δημοσιότητας. Μεγαλοκοπέλες, πρώην μοντέλα, που ξέμειναν από άλλες εποχές και παρακαλούν κομπογιαννίτες για δωρεάν επεμβάσεις, υποσχόμενες ζωντανή διαφήμιση. Και νεαρές, φιλόδοξες επαγγελματίες που κάνουν δικά τους μπλογκ για να εξασφαλίσουν πρόσβαση εκεί όπου μπορούν να βγάλουν καλές φωτογραφίες για το Instagram. Που λένε ότι μένουν κάπου στην οδό Ρηγίλλης και όταν κατεβαίνουν εκεί από πολυτελή αυτοκίνητα πάνε τοίχο τοίχο και γωνιά γωνιά, τρικλίζοντας στα ψηλοτάκουνά τους, να βγουν κρυφά στη λεωφόρο, να μπούνε μουλωχτά στο ταξί που θα τις πάει σπίτι τους. Τζάμπα και ψέματα, ψέματα και τζάμπα.
Οι bon viveurs της εξαθλίωσης ζουν μέσα στον τρόμο και την αγωνία. Θα τους βγουν τα λεφτά για το ταξί; Θα τους καλέσουν κάπου την Παρασκευή; Πού θα προσκολληθούν για το Σαββατοκύριακο; Θα καταλάβουν ότι το ρολόι είναι μαϊμού; Θα αποκαλυφθούν τα ψέματά τους; Αλλά και αν υποψιάζονταν τι σημαίνει πραγματικά «καλή ζωή», νομίζω ότι και πάλι τα ίδια θα έκαναν.

 http://www.protagon.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Παιδιά και έφηβοι: Οι δύσκολες συζητήσεις με τους γονείς

Τα περισσότερα παιδιά στην προ-εφηβεία (10 -12 χρόνων) και εφηβεία δεν μπορούν να μοιραστούν κάποια πράγματα με τους γονείς τους, είτε επειδή αυτοί δεν τους ακούνε, δεν τους καταλαβαίνουν ή τις περισσότερες φορές αντιδρούν υπερβολικά.

Παρόλα αυτά υπάρχουν γονείς που έχουν καταφέρει αυτή την επικοινωνία και εμπιστοσύνη στη σχέση με τα παιδιά τους, κι ακόμη και οι έφηβοι ζητούν τη συμβουλή τους.
Η ικανότητα ενός γονιού εξαρτάται από τα πράγματα που γνωρίζει για τη ζωή του παιδιού του και την ικανότητά του να το επηρεάζει όπου χρειάζεται. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται βαθιά επικοινωνία. Βαθιά επικοινωνία σημαίνει να μπορούν οι γονείς να μιλήσουν για δύσκολα θέματα με τα παιδιά. Στην περίοδο της εφηβείας όμως, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση η βαθιά επικοινωνία. Εάν ελέγξετε τα συναισθήματά σας, αποφύγετε το κήρυγμα και κρατήσετε την κατάσταση ασφαλή, τότε το παιδί σας θα μπορεί να σας μιλήσει πιο εύκολα και θα σταματήσει να αντιδρά και να επιτίθεται.

Πως μπορείτε να μάθετε την τέχνη της δύσκολης συζήτησης;
1. Μην τα παίρνετε όλα της μετρητοίς. Μην το πάρετε προσωπικά, εάν ο έφηβος σας κτυπήσει την πόρτα και κλειστεί στο δωμάτιο του ή σας φωνάξει «Μαμά ποτέ δεν με καταλαβαίνεις! ». Το «δεν με καταλαβαίνεις » απευθύνεται περισσότερο στα συναισθήματα του δικού σας παιδιού, γιατί το ίδιο δεν κατανοεί τα συναισθήματά του και δυσκολεύεται να τα εκφράσει. Ο έφηβος σας έχει μπερδεμένα συναισθήματα και δυσκολεύεται να ελέγξει τον εαυτό του.
2. Χειριστείτε τα δικά σας συναισθήματα και συμπεριφορά. Το μόνο που μπορείτε να ελέγξετε είναι τον εαυτό σας. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και μην αφήσετε τον εαυτό σας να πληγωθεί γιατί αυτό θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Υπενθυμίστε στον εαυτό σας πως το παιδί σας αγαπά. Χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας. Θυμηθείτε πως είναι να είσαι έφηβος και να ξεσπάς αντιδρώντας έντονα. Εάν το παιδί σας είπε ψέματα και σκέφτεστε συνέχεια «Μα μου είπε ψέματα!», σκεφτείτε καλύτερα τι είναι αυτό που το ανάγκασε να σας πει ψέματα και μην του κρατάτε κακία. Σκεφτείτε καλύτερα «Το παιδί μου φοβόταν τόσο πολύ την αντίδραση μου που αναγκάστηκε να μου πει ψέματα. Τι μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό και να μην φοβάται.». Προσέξτε την αντίδραση σας όταν το παιδί σας λέει κάτι «κακό» που συνέβηκε.
3. Αρχίστε τη συζήτηση αναγνωρίζοντας τη θέση του παιδιού σας. Αφήστε το να σας μιλήσει και μπείτε για λίγο στα δικά του παπούτσια για να δείτε τα πράγματα από τη δική του πλευρά. Έτσι, το παιδί σας θα ρίξει τις άμυνες του και μετά θα μπορεί να σας ακούσει.
4. Αγαπάτε και κατανοείτε το παιδί σας. Η στάση και συμπεριφορά σας να είναι γεμάτη αγάπη και όχι θυμό. Με αγάπη να θέσετε τα όρια εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Εάν αισθάνεστε πολύ θυμωμένοι, τότε δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας να ηρεμήσει μέχρι να μπορείτε με ηρεμία και αγάπη να θέσετε τα όρια στο παιδί σας.
5. Δεν είναι σωστή μόνο μια οπτική γωνία! Μπορεί να υπάρχουν περισσότερες οπτικές γωνίες που να είναι «σωστές» την ίδια στιγμή. Το παιδί σας έχει κάποιο λόγο για την άποψή του ή τη συμπεριφορά του. Μπορεί εσείς να μην το θεωρείτε αρκετά καλό λόγο όμως οφείλετε να το ακούσετε, να το σεβαστείτε και να το αναγνωρίσετε γιατί αυτός είναι ο λόγος για το παιδί σας. Δείτε τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία δείχνοντας σεβασμό προς αυτό.
6. Κρατήστε την κατάσταση ασφαλή και σε χαμηλούς τόνους. Όταν οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ασφαλείς, τότε είτε απομακρύνονται είτε επιτίθενται. Επίσης όταν οι άνθρωποι είναι αναστατωμένοι δεν μπορούν να ακούσουν. Εάν το παιδί ή ο έφηβος σας αρχίσει να θυμώνει, να φοβάται ή να πληγώνεται, κάντε ένα βήμα πίσω και επανασυνδεθείτε μαζί του. Υπενθυμίστε στο παιδί σας αλλά και σε σας, πόσο πολύ το αγαπάτε και πως θα κάνετε ότι μπορείτε για να βρείτε μαζί τη λύση που θα βοηθήσει όλους.
7. Προσπαθήστε να μην κατηγορήσετε το παιδί σας. Αντί για αυτό, περιγράψτε στο παιδί σας πως νιώθετε λέγοντας για παράδειγμα «Φοβάμαι όταν αργείς να έρθεις στο σπίτι και δεν τηλεφωνάς». Περιγράψτε την κατάσταση λέγοντας «Οι βαθμοί σου αυτή τη φορά είναι χειρότεροι από τους προηγούμενους» ή «Ο γείτονας μας ο κύριος Γιώργος σε είδε να καπνίζεις τσιγάρο στην αυλή».
8. Χρησιμοποιείστε το χιούμορ σας. Ακόμα και μια μικρή δόση χιούμορ διώχνει μακριά την ένταση.
9. Εκφράζοντας θυμό σας κάνει ακόμη πιο θυμωμένους. Αυτό συμβαίνει γιατί ενισχύετε την άποψη πως εσείς έχετε δίκιο και το παιδί σας άδικο. Σκεφτείτε το θυμό σας ως ένα σήμα για να αλλάξετε κάτι από την παρούσα κατάσταση.
10. Η σχέση που έχετε με το παιδί σας είναι το πιο σημαντικό για σας! Ότι κι αν συμβεί, προστατέψτε το δέσιμο και τη σχέση που έχετε με το παιδί σας, και προσπαθήστε να τη δυναμώσετε ακόμα πιο πολύ!

Μερικές ιδέες - συμβουλές για να αρχίσετε συζήτηση με τα παιδιά σας
Η βελτίωση της ικανότητας να συζητάτε με το παιδί σας θα εμβαθύνει και τη σχέση σας μαζί του. Μην ξεχνάτε να αποφεύγετε το κήρυγμα και να μην τρελαίνετε το παιδί στις ερωτήσεις. Μια ερώτηση κάθε φορά και αφήστε χρόνο να σας απαντήσει. Υπάρχουν πολλά πράγματα να ρωτήσετε τα παιδιά σας για να αρχίσετε μια συζήτηση μαζί τους. Όταν σας απαντήσει το παιδί, πείτε του αυτό που έχετε καταλάβει για να νιώσει πως το ακούσατε.
- Ποιος ήταν ή είναι ο αγαπημένος σου δάσκαλος και γιατί;
- Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι και γιατί;
- Υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω καλύτερα ως γονιός και δεν το κάνω τώρα;
- Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Γιατί;
- Πως διαλέγεις τους φίλους σου; Τι είναι αυτό που ψάχνεις σε αυτούς;
- Πιστεύεις πως οι άνθρωποι πρέπει να παντρεύονται και μετά να κάνουν σεξ; Εάν όχι, πως πιστεύεις πρέπει να αποφασίσουν για το πότε είναι έτοιμοι;
- Αν θα άλλαζες κάτι στην εμφάνισή σου τι θα ήταν αυτό;
- Πότε θέλεις να σε αγκαλιάζω; Πότε σε κάνει να ντρέπεσαι αυτό;
- Τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα για σένα που ψάχνεις σε έναν σύντροφο;
- Θέλεις να κάνεις παιδιά όταν μεγαλώσεις; Γιατί; Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου ως γονιό;
- Τι θα έκανες εάν ήσουν σε ένα πάρτι και κάποιος σου πρόσφερε να πιείς αλκοόλ;
- Πότε πιστεύεις πως τα παιδιά είναι έτοιμα να πιούν αλκοόλ;
- Γιατί πιστεύεις οι άνθρωποι χωρίζουν και παίρνουν διαζύγιο; Πως πιστεύεις επηρεάζει αυτό τα παιδιά;
Δείτε τη θετική πλευρά
Οι κρίσιμες και δύσκολες συζητήσεις είναι χρήσιμες. Είναι μια καλή ευκαιρία να συνδεθείτε βαθύτερα με το παιδί σας. Επίσης είναι μια ευκαιρία για σας να του διδάξετε πως λύνονται τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα, κάτι που θα χρειαστεί στη μετέπειτα ζωή του.
Της Αντωνίας Χατζηευτυχίου, Μουσικοθεραπευτή
ΠΗΓΗ: paidiatros.com

Διαβάστε περισσότερα

Το Ελληνικό χρέος, μια Ευρωπαϊκή τραγωδία [video]

Ένα συνοπτικό και ενημερωτικό βίντεο για την ελληνική κρίση χρέους

Διαβάστε περισσότερα

Κλίντον ή Τραμπ…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Η… «προσωπικότητα» του Τραμπ υπήρξε το δυνατό χαρτί του συστήματος ώστε να περιοριστεί κατά πολύ η ενασχόληση της αμερικάνικης αλλά και – κυρίως – της διεθνούς κοινής γνώμης όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ.
    Μια ομοιότητα που προκύπτει από την ομοιότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν και η Κλίντον και ο Τραμπ.
    Η πρώτη – ως εκπρόσωπος του συστήματος των δισεκατομμυριούχων, όπως ο μέχρι πρότινος χρηματοδότης των Κλίντον, ο Τραμπ –  εξασφαλίζει τα κέρδη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εγγυώμενη την διαιώνιση του πολέμου ανά τον κόσμο στο όνομα της… δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και του φιλελευθερισμού.
    Ο δεύτερος – ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που το δημιούργησε η τάξη του και ανέθεσε στους κάθε λογής «Κλίντον» να το διαχειρίζονται – εξασφαλίζει τα ίδια συμφέροντα, αλλά αυτή τη φορά «ο Θεός (θα) ευλογεί την Αμερική» διότι η «εξαγωγή της δημοκρατίας» της θα είναι και «ιδεολογικά» θωρακισμένη πάνω στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον… ανθρωπισμό της Κου Κλουξ Κλαν.
    Είναι ακριβώς αυτή η ομοιότητα που οδηγεί το 82% της αμερικανικής κοινής γνώμης να απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι θεωρεί αποκρουστικές τις παραπειστικές προεκλογικές εκστρατείες και των δυο.
    Βέβαια αυτό δεν αποτρέπει και στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο να αναπαράγεται το γνωστό δίλλημα: «Με τον Πλαστήρα ή με τον Παπάγο;»…
    Στην ημετέρα, δε, μπανανία, το αστικό πολιτικό σύστημα έχει τοποθετηθεί από καιρό «δημοκρατικά» – και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις.
    Θυμίζουμε: Στις αμερικανικές εκλογές του 2008

• ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κ. Παναγιωτόπουλος υπήρξε σαφής: Το κόμμα του, είχε πει, συμπορεύεται ιδεολογικά (μπα!) και πολιτικά (μπα!) με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ (τσάμπα, δηλαδή, τα εδέσματα της  Μαρίκας Μητσοτάκη προς τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο). Ως εκ τούτου, η ΝΔ είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

• «Ελπίζω να εκλεγεί ο Μπάρακ Ομπάμα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για τη διαμόρφωση πολιτικής με βάση τις προτάσεις των σοσιαλδημοκρατών», δήλωνε ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ως εκ τούτου, το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει: Ομπάμα .
• Η εφημερίδα «Αυγή», στο τότε πρωτοσέλιδό της, ισχυριζόταν ότι οι αμερικανικές εκλογές είχαν φέρει «αντιμέτωπους δυο υποψηφίους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους με εκ διαμέτρου αντίθετες «κοσμοθεωρίες» για την εξουσία και το ρόλο της Αμερικής στο σημερινό κόσμο»! Για την «Αυγή», η πιθανή εκλογή Ομπάμα σήμαινε «μεγάλη υπέρβαση» και «αλλαγή». Ως εκ τούτου, ο ΣΥΝ – κάτι που θα μπορούσε να υπενθυμίσει σε λίγες μέρες ο κ.Τσίπρας στον εκλεκτό επισκέπτη του – είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

(σ.σ.: Μάλιστα, η «Αυγή» έδινε μεγάλη σημασία στο ότι θα επρόκειτο για τον «πρώτο μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ». Η εφημερίδα μάλλον δε συνυπολόγιζε το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν ήταν περισσότερο …μαύρος ούτε από τον Πάουελ, ούτε από την Κοντολίζα Ράις, που το χρώμα της επιδερμίδας τους δεν είχε παίξει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε στην εξόντωση γυναικόπαιδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ούτε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε Αμπού Γκράιμπ και Γκουαντάναμο).

Η «Αυγή» ξεχείλιζε τότε από «προσδοκίες» καθώς έβλεπε στη νίκη Ομπάμα την προοπτική «να σταματήσουν οι πόλεμοι» (!) αλλά και «να μην πληρώσουν οι φτωχοί για την οικονομική κρίση»…

Το «έργο», που εν συντομία περιγράψαμε παραπάνω, το είχαμε ξαναδεί. Τη δεκαετία του ’70 υπήρχαν εφημερίδες στην Ελλάδα που έντυναν τον τότε υποψήφιο – και κατοπινό Πρόεδρο – των Δημοκρατικών, τον Τζίμι Κάρτερ, με …φουστανέλα, θέλοντας έτσι να τονίσουν τα «φιλελληνικά» αισθήματα του ανδρός…
    Με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, η ίδια παράσταση ξαναδόθηκε με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Ήταν τότε που:

• Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης διέβλεπε στην επικράτηση του Κλίντον την «προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας στον κόσμο».
• Ο Αντρέας Παπανδρέου πανηγύριζε για τη νίκη του Κλίντον, δηλώνοντας, την επομένη των αμερικανικών εκλογών , ότι επρόκειτο για «ειρηνικό επαναστάτη» (!) που «επανέφερε το μήνυμα της αλλαγής και της ελπίδας, όπως εμείς το ’81» (!).
• Ο Δημήτρης Ρέππας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα (στις 10/11/1999, και αφού είχε συντελεστεί, ήδη, η σφαγή στη Γιουγκοσλαβία) ότι «ο κ. Κλίντον, υπό την ευρεία έννοια, είναι κεντροαριστερός» (!)
• και η κ. Δαμανάκη, ως πρόεδρος τότε του ΣΥΝ, πανηγύριζε για την «καθαρή νίκη Κλίντον», που σηματοδοτούσε, όπως έλεγε, «μια πολύ σημαντική αλλαγή»…

    Για την αξία των παραπάνω εκτιμήσεων έχει αποφανθεί η ίδια η ζωή και ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας.
    Είναι επίσης η Ιστορία που, όσον αφορά τις διαφορές «Δημοκρατικών» και «Ρεπουμπλικάνων», υπενθυμίζει:

• Από τον Τρούμαν, που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, που δημιούργησε το μακελειό στην Κορέα, που με το γνωστό «δόγμα» του έσυρε τον πλανήτη στον «ψυχρό πόλεμο» και στις αμερικανικές επεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών,
• τον Κένεντι, που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ, και τον Τζόνσον, που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα,

• τον Κλίντον, που εισήγαγε την ανθρωπότητα στους «ανθρωπιστικούς πολέμους» τύπου Γιουγκοσλαβίας και την υπουργό των Εξωτερικών του, την Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα» (!),

όλοι αυτοί «Δημοκρατικοί» ήταν…
    Με τον Ομπάμα, λοιπόν, η βιτρίνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναπαλαιώθηκε στο πλαίσιο μιας παράστασης χολιγουντιανών προδιαγραφών, αλλά τα πράγματα εξελίχτηκαν  όπως ακριβώς μονολογούσε ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι:
«Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν».
    Αυτό που έμεινε μετά από το παιχνίδι με τις γιρλάντες και τα «καθρεφτάκια» που οι «σκηνοθέτες» και οι πρόθυμοι βοηθοί τους μοίρασαν ανά τον κόσμο για να θαμπώσουν τους «Ινδιάνους» του πλανήτη, είναι τούτο:
«Η αμερικανική πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει».
    Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί μετά και το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στις ΗΠΑ. Και τούτο όχι γιατί δεν έχουν σημασία τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ (πως θα μπορούσε άλλωστε;) ή της Κλίντον.
    Αλλά γιατί η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα

• πάνω από 47 εκατομμύρια – σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία – Αμερικανοί πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,

• πάνω από 15 εκατομμύρια παιδιά – σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία – να διαβιούν στις ΗΠΑ σε συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και εγκατάλειψης,
• ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων του πλανήτη να βιώνει τον πόλεμο είτε αυτός έχει ως εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες, είτε το χρηματιστικό καρτέλ, είτε συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ,

    είναι μια πολιτική κινείται πέρα από την προσωπικότητα του ενός ή του άλλου υποψηφίου και δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι στο καθεστώς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας «αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα τις είχαν καταργήσει»…
    Αυτός είναι ο λόγος που το 2004, πριν ανοίξουν οι κάλπες στις ΗΠΑ – σε μια αναμέτρηση που ψηφίζουν οι μισοί και εκλέγουν πρόεδρο οι μισοί των μισών – η ψήφος είχε μοιραστεί έτσι:

• Οι Morgan Stanley, UBS Americas, Goldman Sachs, Citigroup, USGovernment, Bankof America, Microsoft – πρόκειται για αμερικανικές πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες, εταιρείες πληροφορικής – αποτέλεσαν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες και των δυο υποψήφιων προέδρων. Τόσο του Μπους, όσο και του Κέρι.

    Αυτός είναι ο λόγος που στις εκλογές των ΗΠΑ, το 2008:

• Στη λίστα με τις πολυεθνικές που χρηματοδότησαν τον έναν υποψήφιο, τον Ομπάμα, στην 1η θέση βρισκόταν η Goldman Sachs. Η ίδια εταιρεία βρισκόταν στην 4η θέση των χρηματοδοτών και του άλλου υποψηφίου, του Μακέιν.
• Στη λίστα με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρηματοπιστωτικού καρτέλ που είχαν σπονσοράρει τον έναν υποψήφιο, η Citigroup βρισκόταν στην 3η θέση. Στη λίστα με τους ισχυρούς σπόνσορες του άλλου υποψήφιου, η ίδια εταιρεία, η Citigroup, βρισκόταν στη 2η θέση.
• Ο ένας είχε στη 4η θέση της λίστας των μεγάλων χρηματοδοτών του την JP Morgan. Ο άλλος την είχε στην 5η θέση.
• Ο ένας είχε στη λίστα με τους μεγάλους χορηγούς του τα πιράνχας της UBS AG στην 7η θέση. Ο άλλος την είχε στη 15η θέση.

«Πες μου τον χρηματοδότη σου, να σου πω ποιος είσαι…», λέγαμε τότε στο σχετικό γράφημα που είχαμε φτιάξει για τον «Ριζοσπάστη».

Αύριο, λοιπόν, θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των εκλογών στις ΗΠΑ. Θα ξέρουμε ποιο από τα δυο «άλογα» θα κόψει πρώτο το νήμα σε μια κούρσα, για την οποία – σε ανύποπτο χρόνο – έχουν επισημανθεί τα εξής:
«Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (…) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (…). Έχουμε δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».
    Η παραπάνω περιγραφή – για την ακρίβεια η παραπάνω «ακτινογραφία» – του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, που θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο ανάλυσης και του εκκωφαντικού διχασμού που παρατηρείται σήμερα στην αμερικανική κοινωνία – ενός διχασμού που εκδηλώθηκε καθαρά κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου – χρονολογείται εδώ και σχεδόν 140 χρόνια!
    Είναι τα λόγια του Ένγκελς για τον αμερικανικό δικομματισμό και περιέχονται στον πρόλογό του στο έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φρουτάκια και Φρούτα

του Προκόπη Μπίχτα

«Ένεση 200 εκατομμύρια στα έσοδα του προϋπολογισμού του 2017 θα φέρει η νέα ρύθμιση της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων που επιτρέπει να υλοποιηθεί η επένδυση του δικτύου των VLTs του ΟΠΑΠ», μας λέει η είδηση. 

Έτσι, η εξάπλωση του τζόγου, που είναι ένας από τους παραδοσιακούς τομείς δράσης του οργανωμένου εγκλήματος, η διάχυση και αναπαραγωγή της διαφθοράς των συνειδήσεων με έναν ακόμα τρόπο και η αύξηση και όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων συντελούνται και «με την άδεια της αστυνομίας», από μια κυβέρνηση στοιχηματζίδων.

 

Με την νόμιμη εξάπλωση των «κουλοχέρηδων» (φρουτάκια) και την διαδικτυακή μορφή του τζόγου, αυτός ξεφεύγει από τα όρια των «φραγκάτων» και τα παράνομα «άδυτα» στα οποία εισχωρούν μόνο οι «μυημένοι» και γίνεται εύκολα και ατιμωρητί προσβάσιμος στα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Είναι σαν να νομιμοποιείται ο φόνος, οπότε δεν αποτελεί πια «προνόμιο» των δολοφόνων.

 

Ο τζόγος καλύπτει βαθιές ψυχολογικές ανάγκες του ατόμου. Μπορεί να είναι η ανάγκη διαφυγής από δυσάρεστα συναισθήματα, όπως το κενό, η δυσαρέσκεια, η μοναξιά, η αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας κ.α.

Μελέτες έχουν δείξει ότι οι επιπτώσεις του τζόγου είναι σημαντικές, καθώς συνδέεται με κατάθλιψη, άγχος, χρόνιο στρες, αυτοκτονικό ιδεασμό, ψυχοσωματικά συμπτώματα, κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα στην επαγγελματική απασχόληση, την οικογένεια και τις διαπροσωπικές σχέσεις και παρανομία (Blaszczynski, 2003).

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότερο άνθρωποι των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων γεμάτοι από οικονομικά αδιέξοδα και κατάθλιψη στρέφονται προς τον τζόγο, βλέποντας εκεί ένα τρόπο να «ξεφύγουν» για λίγο από τα προβλήματά τους, να «ξεσκάσουν» και να κερδίσουν και «κάνα φραγκάκι», γινόμενοι, έτσι, τα ευκολότερα θύματα των νομιμοποιημένων εγκληματιών κάθε είδους.

Η «ελευθερία» του να στρέφεται κάποιος στον τζόγο για να βρει οικονομική και ψυχολογική διέξοδο είναι σαν την «ελευθερία» του να στρέφεται στον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά. Τέτοιες «ελευθερίες» προπαγανδίζονται πλατιά με πολλούς έμμεσους και άμεσους τρόπους.

Οι ολέθριες συνέπειες που έχει ο τζόγος στις φτωχές, κυρίως, οικογένειες δεν ενδιαφέρουν το καπιταλιστικό σύστημα, αντίθετα, το ευνοούν και το καθιστούν ισχυρότερο. Αυξάνουν τα κέρδη του και αποτρέπουν τις καταπιεζόμενες τάξεις από την ενασχόληση με τα κοινά.

 

Η αποδοχή, η εξάπλωση, η ενθάρρυνση και, πολύ συχνά η νομιμοποίηση του εγκλήματος κάθε είδους είναι συνυφασμένα με την ύπαρξη του συστήματος της μισθωτής εργασίας (καπιταλισμός) από την πρώτη στιγμή της γέννησής του.

Από το επίσημο, νόμιμο δουλεμπόριο Αφρικανών, Ιρλανδών και κάθε αδύναμου λαού ή ανυπεράσπιστων κοινωνικών ομάδων (παιδιών, γυναικών, αναπήρων, μεταναστών κ.ά.), μέχρι την «οικονομία του δυναμίτη» για την καταστροφή ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, την εξαγορά πολιτικών προσώπων, την φοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη εργασία, την πορνεία, το trafficking, την παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, το λαθρεμπόριο και ότι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου είναι φαινόμενα που συνέβαλλαν σημαντικά στην ανάπτυξη του καπιταλισμού κατά την περίοδο της ακμής του και συμβάλλουν καθοριστικά στην διατήρησή του σήμερα, που έχει σαπίσει.

Το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και κάθε είδους παρανομία και έγκλημα δημιουργούν προστιθέμενη αξία, παράγουν όλο και μεγαλύτερο πλούτο, δηλαδή συσσώρευση κεφαλαίου, που, με τη σειρά του, δημιουργεί συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Αν και αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να μετρηθεί ακριβώς και δεν προσμετράται στο επίσημο ΑΕΠ, μεγάλο μέρος του επενδύεται σε νόμιμες επιχειρήσεις, η παραγόμενη αξία των οποίων προσμετράται.

Η κάθε φύσης παρανομία δημιουργεί ένα δικό της, ανεπίσημο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν), το οποίο, στην Ελλάδα έχει υπολογιστεί ότι είναι ίσο με το 25% του επίσημου ΑΕΠ. Επίσημο ή ανεπίσημο είναι αποτέλεσμα παραγωγής αξιών και πλούτου και συνυπάρχει, όχι παράλληλα, αλλά συναντώμενο διαρκώς με το επίσημο ΑΕΠ. Δηλαδή, το έγκλημα ισχυροποιεί τον καπιταλισμό και η γενικευμένη διαφθορά μετατρέπεται σε συναλλαγή, σε θεσμό αναγκαίο για την αναπαραγωγή και διαιώνισή του.

Ακόμα περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, παράνομες δραστηριότητες όπως μαύρο χρήμα, ανασφάλιστη εργασία, φοροδιαφυγή, κρυφές δραστηριότητες κ.λ.π. είναι απαραίτητες για την επιβίωση των επιχειρήσεων.

Οποιαδήποτε στέρηση δημόσιων εσόδων αποτελεί ένα μικρό μέρος του ΑΕΠ που παράγεται από τις εγκληματικές δραστηριότητες. Το αστικό κράτος, ακολουθώντας την φύση του, δέχεται να αποστερηθεί 2-3 δεκάδες δις ευρώ για το συνολικό καλό του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλωστε τα 2-3 δεκάδες δις δεν είναι σοβαρό ποσόν συγκριτικά με τα πολλά δις που παράγονται από τις εγκληματικές δραστηριότητες. Στο κάτω – κάτω της γραφής οι αιώνιοι φορολογούμενοι τα πληρώνουν κι αυτά.

Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί, έστω για τους τύπους, κανένας μεγαλόσχημος επιχειρηματίας για οποιαδήποτε παρανομία. Αν κάποιος συμβεί να ταλαιπωρηθεί, ή ακόμα και να πληρώσει κάποιο πρόστιμο, ή ακόμα και να πάει στη φυλακή (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, αλλά μπορεί να συμβεί), οφείλεται σε σύγκρουση οικονομικών, ή πολιτικών μερίδων (famiglia) και σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Σε κάθε περίπτωση, οι κραυγές για «πάταξη της φοροδιαφυγής», «πάταξη της ανασφάλιστης εργασίας», «καταστολή του εγκλήματος», «κάθαρση», «τιμωρία των υπευθύνων» κ.λπ. δεν είναι παρά τραυλίσματα που νανουρίζουν τους «αιώνιους αθώους – αιώνια σφαχτάρια». Το σύστημα δεν θα χτυπήσει ποτέ ένα ζωτικό όργανο του. 

H διαφθορά των συνειδήσεων των καταπιεζομένων τάξεων τις καθιστά ανίκανες να συμμετέχουν στις κοινωνικές διεργασίες, τις διασπά ακόμα περισσότερο και τις καθιστά, σε απόλυτο βαθμό, ένα απλό άθροισμα ατόμων ανίκανο να διεκδικήσει οποιοδήποτε δικαίωμά του. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι το έγκλημα υποχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς μόνο όταν οι μάζες στρέφονται προς τους δημοκρατικούς αγώνες. Εκλείπει εντελώς σε επαναστατικές περιόδους.

Διαβάστε περισσότερα

«Ιδρυματοποιημένος» Πολιτισμός

 ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

dmyrilla@imerodromos.gr

Την εβδομάδα που πέρασε, μεταξύ πολλών άλλων, συνέβησαν και τα ακόλουθα: ο μέχρι χθες υπουργός Πολιτισμού Αρ. Μπαλτάς εξεδήλωσε την πρόθεσή του να συστήσει  Γενική Γραμματεία Σύγχρονου Πολιτισμού στο Υπουργείο Πολιτισμού καθώς και να συγκροτήσει ένα Συμβούλιο Τεχνών. Λίγες ημέρες αργότερα το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος παρουσίασε το «ευεργετικό» του έργο στην κοινωνία και τον πολιτισμό. Σύσσωμος ο αστικός τύπος παραλήρησε, από σοκ και δέος, από ξέφρενη χαρά και ευγνωμοσύνη για το θεάρεστο έργο του Ιδρύματος.

Ποια είναι όμως η σχέση των δύο παραπάνω γεγονότων; Το πρώτο, δηλαδή οι προθέσεις του Αρ. Μπαλτά, δεν είναι παρά ένας βαρύγδουπος φερετζές που ακόμα και αν φορεθεί, θα φορεθεί σε μία ασώματο κεφαλή. Αν το σώμα είναι ο πολιτισμός και δη ο σύγχρονος, τότε αυτό το σώμα έχει σχεδόν πλήρως εκχωρηθεί στο δεύτερο… δηλαδή στο Ιδρυμα και για να είμαστε ακριβέστεροι στα ιδρύματα. Επομένως, στην πραγματικότητα πολύ λίγο ενδιαφέρει αν αυτός ή τώρα πια η επόμενη  υπουργός συστήσει γενικές γραμματείες για το σύγχρονο πολιτισμό, συμβούλια τεχνών και άλλες εύηχες κενότητες άνευ ουσιαστικού αντικειμένου.  

Ο Αρ. Μπαλτάς όταν κοινοποιούσε ενώπιον ανθρώπων του πολιτισμού τις προθέσεις του προφανώς δεν θα έκρινε σκόπιμο και να τους ενημερώσει ότι οι πραγματικές προθέσεις κρύβονται αλλού.

Για παράδειγμα κρύβονται σε εκείνη την απόφαση του  Υπουργείου Οικονομικών σύμφωνα με την οποία τα υπουργεία Οικονομίας-Ανάπτυξης-Τουρισμού, Οικονομικών και Πολιτισμού-Αθλητισμού θα ελεγχθούν για τις δαπάνες τους από ειδική Επιτροπή Συντονισμού που συγκροτήθηκε στη Γενική Γραμματεία Δημοσιονομικής Πολιτικής. Για το σκοπό αυτό δημιουργήθηκε στο ΥΠΠΟΑ ομάδα εργασίας που ζήτησε από τις υπηρεσίες να υποβάλουν σε μόλις 5 ημέρες τα στοιχεία δαπάνης του τακτικού προϋπολογισμού για το 2015, αλλά και τις προβλέψεις για το 2016 προκειμένου να τα επεξεργαστεί με την Επιτροπή Συντονισμού εντός του μηνός. Το έργο αυτής της Επιτροπής θα είναι  «η συγκέντρωση και αποτίμηση των προτεινόμενων πολιτικών εξοικονόμησης πόρων με στόχο τη δημιουργία δημοσιονομικού περιθωρίου ώστε να ενισχυθούν οι δαπάνες σε τομείς με υψηλή κοινωνική αποτελεσματικότητα και να μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων»! Δηλαδή κόφτης στους προϋλογισμούς. Δηλαδή, κόφτης στις ήδη πετσοκομμένες δαπάνες για τον πολιτισμό, την υποτιθέμενη «βαριά βιομηχανία», τη «βιομηχανία» που σύμφωνα με τη δική τους ορολογία μπορεί να φέρνει έσοδα. Σε αυτό, όμως, δε λένε ψέματα. Και  έσοδα μπορεί να φέρει και φοροαπαλλαγές…

Και κάπου εδώ βρίσκουμε τα Ιδρύματα. Τα ιδρύματα που με τη φορεσιά του ευπατρίδη και  ευεργέτη έχουν καταλάβει ένα πολύ μεγάλο μέρος του πολιτιστικού τοπίου, χαράσσουν και εφαρμόζουν πολιτιστική πολιτική, «αγοράζουν» πολιτιστικές δομές και θεσμούς και οπωσδήποτε διαμορφώνουν το πλαίσιο για να «αγοράζουν» και αυτή καθ’ αυτή τη δημιουργία, να ελέγχουν και να διαμορφώνουν συνειδήσεις. Βέβαια μέσα στον αδηφάγο μεταξύ τους ανταγωνισμό, ανταγωνισμό μεγαλείου, ηγεμονίας και πάνω απ’ όλα προσδοκώμενου κέρδους φροντίζουν να έχουν έναν καταμερισμό … αρμοδιοτήτων.

Το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος ανέλαβε, λοιπόν, τις υποδομές. Η υποτιθέμενη δωρεά του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος στο κράτος είναι μόνο μια μάσκα που την περιφέρουν σε ιθαγενείς. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική Σκηνή θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, θα πληρώνουν ενοίκιο στον Οργανισμό που θα διαχειρίζεται το Κέντρο Πολιτισμού, ο οποίος Οργανισμός θα απολαμβάνει πλήθος απαλλαγών από φόρους και άλλες εισφορές προς το Δημόσιο, το Ιδρυμα θα έχει πρόσβαση σε όλα τα οικονομικά στοιχεία του Κέντρου Πολιτισμού (αναλυτικά στον Ημεροδρόμο όσα προβλέπονται από την σύμβαση http://www.imerodromos.gr/kentro-politismou-stayros-niarxos-dwrea/)   και βέβαια το Ιδρυμα φρόντισε να εξασφαλίσει για τον εαυτό του και ένα ακόμα κομμάτι της πίττας που «κόβει» χρήμα. Στον «πανηγυρικό» απολογισμό των «ευεργεσιών» του Ιδρύματος που έγινε προ ολίγων ημερών, ο πρόεδρος του Ιδρύματος  ανακοίνωσε ότι και μετά την παράδοση του Κέντρου στο ελληνικό δημόσιο στις αρχές του 2017, το Ιδρυμα θα συνεχίσει να οργανώνει και να χρηματοδοτεί με αποκλειστικά δικό του budget όλες τις δράσεις που πραγματοποιούνται στο χώρο. Στον ίδιο «φιλανθρωπικό» και «φιλότεχνο» απολογισμό ανακοινώθηκε ότι ο Ιδρυμα θα χρηματοδοτήσει την αποκατάσταση των κινηματογράφων Απόλλων και Αττικόν, οι οποίοι κάηκαν στην προβοκάτσια που στήθηκε κατά του μεγάλου συλλαλητηρίου που έγινε το Φεβρουάριο του 2012. Φυσικά, απαριθμήθηκαν και τα εκατομμύρια που κατευθύνθηκαν σε άλλες αγαθοεργίες, στην παιδεία, την υγεία, τους πρόσφυγες. Εκεί απ’ όπου αποχωρεί το κράτος και παραχωρεί πεδίον δόξης λαμπρόν για να απολιμνάσουν τα κεφάλαιά τους και να τα ξεπλύνουν αφορολόγητα ως δωρεές (για το «πόθεν» των εκατομμυρίων τους  και αν ο πλούτος αυτός είναι δικός τους ή ο πλούτος που απομυζήθηκε από το λαό αναλυτικότερα στον Ημεροδρόμο http://www.imerodromos.gr/to-idryma-o-niarchos-ta-liberties-ke-i-ithagenis/).

Ο έτερος των Ιδρυμάτων, το Ιδρυμα Ωνάση, κινείται σε δύο άξονες. Μέσω της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών συγκροτεί έναν πόλο θεαμάτων παραστατικών τεχνών. Αρχικά ήταν ο ανταγωνιστής  του Μεγάρου Μουσικής , το οποίο ενώ αποθεώθηκε ως υπόδειγμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας τελικά υποτίθεται διασώζεται από το κράτος, αφού άλλωστε με λεφτά του κράτους έγινε και λειτουργούσε, ενώ στην πραγματικότητα οδηγείται σε πλήρη εκφυλισμό. Απόντος του Μεγάρου Μουσικής ως ισχυρού ανταγωνιστή, η Στέγη ουσιαστικά θέτει εαυτόν ως αντίπαλον δέος ιστορικών θεσμών όπως το Εθνικό Θέατρο. Ετσι φιλοξενεί ποικίλες παραστάσεις θεάτρου, χορού, περφόρμανς, πειραματικές παραγωγές εγχώριες και του εξωτερικού, συνέδρια, ομιλίες, δίνοντας περισσότερο την εικόνα ενός πολιτιστικού «σούπερ μάρκετ» που όλα τα εντάσσει κάτω από την αναγνωρίσιμη  φίρμα του και ορισμένα, ό,που κρίνει αναγκαίο, φροντίζει να τα απονευρώνει από την ουσία και το νόημά τους όταν αυτό το νόημα κρίνεται ολίγον επικίνδυνο για τα χρηστά ήθη της κοινωνικής ειρήνης.  Επειδή, όμως, το Ιδρυμα Ωνάση δεν επιθυμεί να παραιτηθεί από την έξωθεν καλή μαρτυρία του «ευεργέτη» του Πολιτισμού και επί της ουσίας δεν θέλει να παραιτηθεί από τη δυνατότητα να εμπλακεί και γιατί όχι κάποτε στο μέλλον να ελέγχει πολιτιστικούς θεσμούς με βαθιά ιστορία, οι οποίοι προσδίδουν κύρος και έσοδα, φροντίζει να «στρώνει» το προφίλ του με χορηγίες προς το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης. Εκεί δηλαδή που το κράτος είτε μειώνει την χρηματοδότησή του είτε την αποσύρει εντελώς, αφού οι επιχορηγήσεις προς το ελεύθερο θέατρο έχουν σταματήσει από το 2010 και μετά.

Βεβαίως υπάρχει πάντα και η μεγάλη πίττα της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, η οποία λανσάρεται με διάφορους τρόπους ως κερδοφόρο «κελεπούρι» για κάθε είδους εκδηλώσεις ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Τις μέρες που πέρασαν είδαμε το πρωτοφανές να δίνεται από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η άδεια να εκτεθούν στους χώρους ιδιωτικού ιδρύματος ευρήματα ανασκαφής που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί. Τα νέα ευρήματα από το Ναυάγιο των Αντικυθήρων της ανασκαφικής περιόδου 2015 και 2016 θα εκτεθούν για πρώτη φορά, όχι σε κάποιο κρατικό μουσείο (πρώτο απ’ όλα το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), αλλά  στο Ιδρυμα Λασκαρίδη, το οποίο είναι ο χορηγός της ανασκαφής.  Κατ’ αρχήν αποτελεί καινοφανή πρακτική πρόσφατα ευρήματα ανασκαφών να παρουσιάζονται πριν ακόμα συντηρηθούν, αφού κάτι τέτοιο δεν ικανοποιεί κανέναν αρχαιολογικό, επιστημονικό και οπωσδήποτε παιδευτικό σκοπό, πολύ περισσότερο να παρουσιάζονται σε ιδιωτικό χώρο.  Φαίνεται, λοιπόν, πώς εκθεσιακή πολιτική σχεδιάζουν και τα ιδρύματα – χορηγοί όταν αυτό πρόκειται να εδραιώσει το κύρος τους και να διαφημίσει την ευεργεσία τους ή για να το πούμε με καθαρές κουβέντες: η λειτουργία των μνημείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια βρίσκει διάφορους τρόπους να γίνεται καθεστώς.  

Υ.Γ. Οι υπουργοί καλούνται να εξυπηρετήσουν το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης, στην προκειμένη περίπτωση μιας κυβέρνησης που υποκλίνεται στην Ε.Ε., παραχωρεί βάσεις για το ΝΑΤΟ, ξεπουλάει τη δημόσια και λαϊκή περιουσία σε Λάτσηδες, Κινέζους, Αραβες, Ρώσους, Γάλλους, κόβει – κι άλλο – τις συντάξεις των γερόντων αφού τους ρίχνει δακρυγόνα, συμφωνεί η εργασία να μετατραπεί  – κι άλλο – σε μεσαιωνικό εργασιακό κολαστήριο, βγάζει στο σφυρί τα σπίτια των φτωχών.  Ο καθείς που δέχεται να υπουργοποιηθεί – ανεξάρτητα από το από πού προέρχεται – αυτή την πολιτική καλείται να υλοποιήσει από το πόστο του και όχι κάποια άλλη…

Διαβάστε περισσότερα