Ο τίτλος του άρθρου είναι κλεμμένος από πρόσφατη ευρωπαϊκή ταινία, η οποία αποτελεί διασκευή του Ιούλιος Καίσαρας
του Σέξπιρ. Η ταινία πραγματεύεται το ανέβασμα του παραπάνω θεατρικού
έργου σε μια φυλακή, από τους κρατούμενους. Υπάρχει όμως κάποια επαφή
του έργου με την συγκυρία; Υπάρχει, σε δύο τουλάχιστον σημεία.
Καταρχήν, η διαδικασία εκπόνησης του
έργου τοποθετεί τους κρατούμενους σε μια διαδικασία πρωτοφανούς
απελευθέρωσης. Παρότι, βέβαια, αρχικά, φαινόταν ουτοπικό να φτάσουν
ακόμα και ως το κάστιγνκ για την επιλογή ηθοποιών, πόσο μάλλον να
ανεβάσουν το θεατρικό. Μέρα με τη μέρα, λάθος με το λάθος, με αμηχανία
οι κρατούμενοι αρχίζουν να βιώνουν το έργο μέχρι την στιγμή του
χειροκροτήματος στην αυλαία. Αντίστοιχα, και το μέτωπο της Λαϊκής
Ενότητας αρχικά φαινόταν αδύνατον να συγκροτηθεί για τις εκλογές. Όμως,
όχι μόνο συγκροτήθηκε, αλλά, από μια κοινοβουλευτική ομάδα με αναφορά
στην Αριστερή Πλατφόρμα, κατάφερε να γίνει ένα πολυφωνικό μέτωπο, με τη
συμμετοχή οργανώσεων και κινήσεων. Κατάφερε να δημιουργήσει τοπικές
επιτροπές, να καλύψει με μεγάλες προσπάθειες πολεις, πλατείες και χωριά
που οι περιοδείες τους άλλοτε χρειάζονταν ένα μήνα. Στην Πάτρα, όπως
και σε άλλες περιοχές κατάφερε, σε τρεις μέρες, να πραγματοποιήσει τρεις
εκδηλώσεις, εκ των οποίων η μία ένα φεστιβάλ νέων. Και μάλιστα να
είναι και οι τρεις μαζικότατες. Και στην περίπτωσή μας διαπιστώνουμε ότι
συντρόφισσες και σύντροφοι αλλάζουν μέρα με τη μέρα, απελευθερώνονται,
ξαναβιώνουν την αμηχανία, εμπλουτίζονται, προβληματίζονται, προχωρούν
όμως μέχρι την αυλαία. Γνωρίζουμε ότι προφανώς έγιναν και πολλά λάθη
αλλά, δεδομένης της πίεσης του χρόνου, το ότι από την αμφιβολία
δυνατότητας συγκρότησης φτάσαμε σε όλα τα παραπάνω , είναι μια κάποια
επιτυχία.
Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με την
ίδια την επιτυχία του έργου στον πυρήνα του νοήματός του. Αντίθετα από
την κλασσική, παραποιημένη ιστορία για το Βρούτο, την απόφαση για την
ανατροπή του Καίσαρα την παίρνουν ορισμένοι συγκλητικοί απελπισμένοι από
τον προσωποκεντρικό τρόπο με τον οποίο ο Ιουλιος Καίσαρας διαχειρίζεται
την εξουσία, ονειρευόμενοι μια πορεία προς ένα δημοκρατικό πολίτευμα.
Για να το πραγματοποιήσουν, όμως, χρειάζονται τον πιο κοντινό στον
Καίσαρα, τον Βρούτο. Ο Βρούτος σοκαρισμένος αναλαμβάνει την ευθύνη να
είναι αυτός που θα το πραγματώσει, συνειδητοποιώντας ότι ήταν και ο πιο
κοντινός που επέτρεψε να φτάσει η Ρώμη σε αυτό το σημείο. Στη δικιά μας
ιστορία, βέβαια, ο Καίσαρ ανατράπηκε μόνος του. Παρόλα αυτά η
Ριζοσπαστική Αριστερά έχει ευθύνη να δώσει η ίδια τη μάχη εναντίον του.
Όχι μόνο γιατί ένα τμήμα της δεν κατάφερε να τον αποτρέψει σε έγκαιρο
χρόνο (αν και αποχώρησε την πιο κρίσιμη στιγμή, αποδεικνύοντας ότι αυτό
το κομματι δεν αντιλαμβάνεται την εξουσία ως επάγγελμα –αναφορά στη
συντρόφισσα Ζωη Κωνσταντοπούλου, από την ομιλία της στην Πάτρα-) αλλά,
το κυριότερο, για να μη συνεχίσουν τα μνημόνια στο όνομα της Αριστεράς
(κατά τη φίλη μου Δήμητρα Σιαηλή). Γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να
καταστραφεί (τοποθέτηση Μπελαντή στην εκδήλωση του rproject: «ΣΥΡΙΖΑ
delenta est»), ώστε η Αριστερά να μη φορτωθεί, πέρα από την ήττα του
δημοψηφίσματος, τη συνέχιση της κατασταλτικής και καταπιεστικής
μνημονιακής πολιτικής. Η ριζοσπαστική αριστερά, η αντισυστημική,
αντικαπιταλιστική αντιμνημονιακή και ότι άλλο θέλετε σε αντί, χρειάζεται
να σταθεί όρθια και να αποδείξει στην σκήνη αυτή τη φορά και όχι στο
σενάριο ότι ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι, ότι αριστερά δεν είναι τα μνημόνια
αλλα η αντίσταση σε αυτά.
Και όσο δύσκολο και αν είναι, ήδη
διανύσαμε ένα κομμάτι που φαινόταν ακατόρθωτο, όσο δύσκολο κι αν είναι
πρέπει να φτάσουμε στην αυλαία.
Γιατι, όπως κλείνει το έργο
Αγαπούσα τον Καίσαρα άλλα αγαπούσα περισσότερο τη Ρώμη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου