ΤΟ... ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ"

Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Η Χρυσή Αυγή ποτέ δεν έκρυψε ότι διεκδικεί την πολιτική εξουσία στην Ελλάδα. Από τα τέλη του 1980 που εμφανίστηκε στα ελληνικά πράγματα- μέσω του ομώνυμου περιοδικούς της ως ένας κύκλος ναζιστών γύρω από τον Ν. Μιχαλολιάκο- έδωσε με σαφήνεια το όραμα και ιδέες της για την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που επιδιώκει. Ιδέες και όραμα που ποτέ δεν άλλαξαν ως τα σήμερα σε ότι αφορά το περιεχόμενό τους. Μπορεί να υποχώρησαν οι ευθείες αναφορές στον Εθνικοσοσιαλισμό αλλά η ουσία διατηρήθηκε ατόφια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι οι χρυσαυγίτες δεν αυτοπροσδιορίζονται πλέον ως εθνικοσοσιαλιστές αλλά ως εθνικιστές. Αν όμως αναζητήσει κανείς να μάθει τι εννοούν με τον όρο «εθνικιστής» αμέσως θα αντιληφθεί  ότι εθνικιστής για την Χρυσή Αυγή είναι ο Εθνικοσοσιαλιστής.

ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ= ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ

Στο Περιοδικό «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» (τεύχος 130, Νοέμβριος 2006, σελ. 36) είναι δημοσιευμένο ένα κείμενο που φέρει τον τίτλο «Είμαι Εθνικιστής σημαίνει». Ανάμεσα στα άλλα, το άρθρο αυτό μας πληροφορεί ότι «είμαι εθνικιστής σημαίνει» πως:

«1. Δέχομαι την τρίτη μεγάλη ιδεολογία της Ιστορίας, την πιο εξελιγμένη και πιο φυσική, ριζωμένη στο ιστορικό παρελθόν, μέχρι τις καταβολές της Ζωής του Λαού μου. Το ίδιο ενάντια στον κομμουνισμό-διεθνισμό όσο και στον φιλελευθερισμό- οικουμενισμό.

2. Δέχομαι την ανάγκη ενός κράτους θεμελιωμένου και οικοδομημένου μ’ αυτήν την ιδεολογία που θρέφει και κατευθύνει συνεχώς την ατομική και συλλογική ζωή. Ενός κράτους που εξυπηρετεί αυτές τις αέναες επαναστατικές αρχές της Εθνικιστικής Κοσμοθεωρίας διαρκώς, με τελικό σκοπό την μορφοποίηση μιας νέας κοινωνίας κι’ ενός νέου τύπου ανθρώπου».

Οι τρεις κοσμοθεωρίες για τις οποίες κάνει λόγο το άρθρο αυτό- ομολογώντας με το πραγματικό τους όνομα τις δύο από αυτές- είναι: ο Φιλελευθερισμός, ο Κομμουνισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός- φασισμός. Την τρίτη αυτή ιδεολογία ομολογεί ότι αποδέχεται η Χρυσή Αυγή ως συνώνυμο του Εθνικισμού χωρίς να την αποκαλεί με το όνομά της για να ψαρέψει σε θολά νερά. Παρασύροντας δηλαδή απλό κόσμο που έχει άγνοια γύρω από αυτά τα ζητήματα και μια μερίδα οπαδών της δεξιάς και της άκρας δεξιάς που αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικιστές χωρίς όμως να φτάνουν στο σημείο αποδοχής της φασιστικής ιδεολογίας και πρακτικής.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Στο παραπάνω κείμενο, η Χρυσή Αυγή ομολογεί ότι επιδιώκει την ύπαρξη ενός κράτους θεμελιωμένου και οικοδομημένου στην βάση των εθνικοσοσιαλιστικών- φασιστικών αρχών. Τις ίδιες ιδεολογικές αρχές, σαφώς και απεριφράστως ομολογημένες, θα βρει κανείς και στα πρώτα κείμενα της Χρυσής Αυγής, τότε που λειτουργούσε ως ένα περιοδικό και ως ένας κύκλος ναζιστών γύρω από τον Ν. Μιχαλολιάκο.

Στο δεύτερο τεύχος του Περιοδικού ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (Ιανουάριος 1981, σελ.5). διαβάζουμε:

«Οι κομμουνισταί και οι συνοδοιπόροι τους αποκαλούν τους εθνικοσοσιαλιστας οπαδούς της άκρας δεξιάς. Είναι όμως εις την πραγματικότητα ο Εθνικός Σοσιαλισμός άκρα δεξιά; Ως γνωστόν δεξιά έχει επικρατήσει να αποκαλείται η πολιτική παράταξις η αντιπροσωπεύουσα το αστικόν δημοκρατικόν καθεστώς. Οποίαν σχέσιν δύναται όμως να έχη η δεξιά που υπερασπίζεται το αστικόν καθεστώς με τον Εθνικοσοσιαλισμόν πού αγωνίζεται δια την ανατροπήν του και την μέσω μιας επαναστατικής αλλαγής επιβολήν μιας Νέας Εθνικής Τάξεως Πραγμάτων; Δεν είναι, λοιπόν, ούτε δεξιά ούτε άκρα δεξιά ο Εθνικοσοσιαλισμός.

Το ότι δεν είναι δεξιά ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν σημαίνει βεβαίως ότι είναι αριστερά. Εάν δε υπάρχη ένας λόγος να μην είναι δεξιά υπάρχουν χίλιοι λόγοι να μην είναι αριστερά. Πρωταρχικός και βασικός λόγος της αντικομουνιστικής θέσε ως της ιδεολογίας μας είναι η πίστις μας εις τον ιδεαλισμόν και η απόρριψις κάθε μορφής υλιστικής θεωρήσεως των πραγμάτων. Η προσήλωσις εις τας εθνικάς παραδόσεις, η πίστις εις την Τιμή και το Καθήκον, όλα αυτά και προπαντός η ζωντανή πραγματικότης του Αίματος κάνουν τον Εθνικοσοσιαλιστή να απορρίπτη κάθε μορφή μαρξιστικής τυραννίας. Η θέσις της ιδεολογίας μας και η πρακτική της έναντι της αριστεράς είναι σαφής και σταθερά: αγών μέχρι θανάτου δια την διά παντός εξάλειψιν του κομμουνιστικού καρκινώματος που αποτελεί ντροπή δια τον πολιτισμό και φυσική συνέπειαν του βιολογικού εκφυλισμού.

Δεν διατείνεται ο εθνικοσοσιαλισμός ότι θα δημιουργήση καμμίαν ιδανική ‘‘Αταξική’’ κοινωνία. Η Δύναμις του Εθνικοσοσιαλισμού ευρίσκεται εις την αλήθεια και αλήθεια σημαίνει Τάξις, Πειθαρχεία και προπαντός Ιεραρχία. Δεν δύναται ούτε και επιθυμεί ο εθνικοσοσιαλισμός να καταργήση την φυσικήν ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, επιθυμεί όμως και επιδιώκει την ιεράρχησιν τής κοινωνίας βάσει δικαίων και φυσικών κριτηρίων»

Συμπυκνωμένα, το κείμενο αυτό μας λέει τέσσερα πράγματα ως αρχές του Εθνικοσοσιαλισμού και της Χρυσής Αυγής που τις αποδέχεται:

- Η Χρυσή Αυγή είναι εναντίον του αστικού δημοκρατικού καθεστώτος, δηλαδή του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού, και συνεπώς δεν έχει καμία σχέση με τη δεξιά και τις αποχρώσεις της.

- Η Χρυσή Αυγή είναι ενάντια σε κάθε μορφή μαρξισμού- δηλαδή στο σύνολο της Αριστεράς που αναφέρεται στο μαρξισμό- και θανάσιμος εχθρός του κομμουνισμού τον οποίο αντιμετωπίζει με ρατσιστικά κριτήρια αφού τον χαρακτηρίζει «φυσική συνέπειαν του βιολογικού εκφυλισμού».

- Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ενάντια στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας την οποία θεωρεί φυσική, αποδεχόμενη ότι υπάρχει «φυσικήν ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων». Ως εκ τούτου δεν σκοπεύει να καταργήσει τις τάξεις και να δημιουργήσει μια αταξική κοινωνία.

- Η Χρυσή Αυγή επιδιώκει μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί «Τάξις, Πειθαρχεία και προπαντός Ιεραρχία». Δηλαδή μια κοινωνία υπό το καθεστώς μιας στυγνής δικτατορίας όπου τα πάντα θα υποτάσσονται και θα πειθαρχούν στο πλαίσιο μιας ιεραρχίας με ανώτερους και κατώτερους, με αποφασίζοντες και πειθαρχημένους εκτελεστές. Στο πλαίσιο αυτό θα διασφαλίζεται και η τάξη.

EΘΝΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ= ΦΥΛΗ

Ιστορικά ο φασισμός, όπου πήρε την πολιτική εξουσία, κατήργησε την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τα κόμματά της, τσάκισε τις εργατικές οργανώσεις, έθεσε σε διωγμό την Αριστερά, πολέμησε μέχρι θανάτου τον κομμουνισμό. Στο πλαίσιο αυτό επιχείρησε να ομογενοποιήσει την κοινωνία επιβάλλοντας και προστατεύοντας την εξουσία του οικονομικά ισχυρού πάνω στον οικονομικά ανίσχυρο. Όπου ο φασισμός στράφηκε κατά μερίδας οικονομικά ισχυρών (κι αυτό έγινε κυρίως στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία) δεν το έκανε με οικονομικά αλλά με φυλετικά κριτήρια (π.χ. δίωξη και εκκαθάριση των εβραίων).

Στις ίδιες ακριβώς αρχές κινείται και το πολιτικό πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής, όπως το έχει διατυπώσει ο αρχηγός της στα βιβλία του. Συγκεκριμένα:

Το 1992 ο Ν. Μιχαλολιάκος εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη». Από τότε, το βιβλίο αυτό γνώρισε τέσσερις εκδόσεις όπου στις τελευταίες εξ αυτών αφαιρέθηκαν αρκετά πράγματα και κυρίως οι ευθείες υμνητικές αναφορές στη ναζιστική Γερμανία. Από την τελευταία τέταρτη έκδοση του 2012- που κυκλοφόρησε από την ίδια την Χρυσή Αυγή- διαβάζουμε:

«Η ΦΥΛΗ: Κυρίαρχη και Απόλυτη αξία είναι για την Ιδεολογία μας η Φυλή… Ο νόμος της ποικιλίας στην φύση επιβάλλει οι ανθρώπινες Φυ­λές να είναι μεταξύ τους διαφορετικές. Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί περί Ανωτέρων και Κατωτέρων Φυλών. Είτε το θέλουμε, είτε όχι ότι οι Φυλές είναι διαφορετικές και η απλή λογική λέει ότι ανάλογα με το κριτήριο που θα θέσουμε οι Φυλές έχουν μια ιεραρχία. Όλα αυτά τα περί ισότητας αποτελούν γενικούς ψευτοανθρωπιστικούς αφορισμούς χωρίς κανένα περιεχόμενο…

ΤΟ ΕΘΝΟΣ: Το Έθνος είναι η εν συνειδήσει Φυλή… Η Ιδέα του Έθνους για μας [είναι] πρώτα απ’ όλα φυλή και κατά δεύτερο λόγο γλώσσα και πολιτισμός…

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ: Για μας η Ιδέα του Κράτους είναι σεβαστή μόνο στην περίπτωση, όπου το Κράτος αυτό έχει ουσία και περιεχόμενο Εθνικό και Φυλετικό και είναι ακόμη Κράτος Δικαίου και Αλήθειας» (Ν. Μιχαλολιάκος: Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», Δ’ Έκδοση 2012, εκδότης Χρυσή Αυγή, σελ. 19- 22).

Όπως, Θα διαπιστώσει ο αναγνώστης τα πάντα στη λογική της Χρυσής Αυγής και του αρχηγού της κινούνται γύρω από την έννοια της φυλής. Η φυλή είναι η αρχή και το άπαν. Έτσι, έθνος= φυλή και κράτος= φυλή. Αλλά πώς προσδιορίζεται η φυλή; Από τι εξακριβώνεται ότι δύο άνθρωποι είναι της ίδιας φυλής; Ποιο είναι το βασικό κριτήριο; Σε παλιότερες εκδόσεις του ίδιου βιβλίου του ο Ν. Μιχαλολιάκος μας πληροφορούσε πως η έννοια της φυλής ταυτίζεται με την έννοια του αίματος. «Κυρίαρχη και Απόλυτη είναι για την Ιδεολογία μας η Ιδέα της Φυλής, ή αλλιώς η Ιδέα του Αίματος», έγραφε στην πρώτη έκδοση του 1992 (σελ. 9). Αλλά υπάρχει αίμα ελληνικό, γερμανικό, γαλλικό, ρωσικό ή κογκολέζικο; Τέτοια ανακάλυψη δεν έχει κάνει ακόμη η επιστήμη. Οπότε, ο μόνος τρόπος να διαπιστώσει κανείς ότι δύο άνθρωποι είναι της ίδιας φυλής, είναι η επίδειξη του Δελτίου Αστυνομικής Ταυτότητας. Ενδεχομένως- κι αυτό είναι το πιθανότερο- η Χρυσή Αυγή, όταν έρθει στην εξουσία, να προσθέσει μερικά ακόμη κριτήρια, πολιτικοϊδεολογικού ή άλλου χαρακτήρα. Για παράδειγμα δεν θα εντάξει στην ελληνική φυλή, στο έθνος και στο κράτος τους κομμουνιστές τους οποίους θεωρεί «συνέπειαν του βιολογικού εκφυλισμού».

Ας δούμε τί Πολιτεία και τί κοινωνία ονειρεύεται η Χρυσή Αυγή.

ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ - ΜΙΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Η Χρυσή Αυγή- όπως ήδη έχουμε σημειώσει είναι αντίθετη με τη την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και θανάσιμος εχθρός του κομμουνισμού. Στο πλαίσιο αυτό οραματίζεται να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα εάν καθεστώς στυγνής δικτατορίας, όπου κουμάντο θα κάνουν οι «άριστοι», τα κριτήρια για την επιλογή των οποίων θα καθορίσει, φυσικά, η ίδια. Τα γραφόμενα του αρχηγού της Νίκου Μιχαλολιάκου δεν αφήνουν παρανοήσεις. Διαβάζουμε:

«Ένα από τα σημαντικότερα συστατικά του Κράτους είναι το πολίτευμα του, ο τρόπος δηλαδή επιλογής της ηγεσίας του Έθνους. Η προβλεπόμενη και συγκεκριμένη εκείνη διαδικασία με την οποία ορίζονται τα πρόσωπα που κατευθύνουν την λειτουργία του Κράτους. Η επιλογή των αρχόντων της πολιτείας πρέπει να γίνεται ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ, με τρόπο τέτοιο ώστε οι ΑΡΙΣΤΟΙ να κυβερνούν και όχι ανάξιοι δημαγωγοί, κόλακες των πιο χυδαίων τάσεων ενός λαού. Άριστος σημαίνει ικανότητες και όχι «μέσα» και χρήμα, πνεύμα θυσίας και προσφοράς, ανιδιοτέλεια, Ήθος και Πνεύμα, Χαρακτήρας, Πίστη και θέληση.Αρνούμαστε την ψευτοδημοκρατία τους και πιστεύουμε ότι θα ήταν δυνατόν μια δημοκρατία να ήταν ταυτόχρονα και αριστοκρατία, εάν πρώτα απ’ όλα υπήρχε ένας σαφέστατος και όχι ισοπεδωτικός ορισμός στην έννοια «δήμος» και επιπλέον μια σκληρή και άτεγκτη επιλογή σε αυτούς, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι». Δήμος με σημασία και περιεχόμενο εθνικό και φυλετικό! Δικαίωμα ψήφου σε εκείνους, που αποδεδειγμένα έχουν την ικανότητα να κρίνουν και να σηκώσουν στους ωμούς τους την ευθύνη καθορισμού των Αρίστων της Πολιτείας. Κριτήριο επιλογής με γνώμονα την «Αξία» εκάστου και όχι την ικανότητα του στο ψέμα, στο δόλο, στην πλάνη και την άπατη. Δεν είναι δυνατόν να καθορίζεται η τύχη του Έθνους από υποσχέσεις ψεύτικες, λόγια παχιά και φτηνές «θεατρικές» παραστάσεις δημαγωγών. Η κοινωνία τους είναι μια δήθεν ελεύθερη κοινωνία, στην οποία μπορείς να αμφισβητήσεις τα πάντα, να αμφισβητήσεις Θεό, Πατρίδα, Ηθική, Οικογένεια. Ένα πράγμα μόνο δεν μπορείς να αμφισβητήσεις: το «μεγάλο μυστήριο» της καθολικής ψηφοφορίας, τον «Μωσαϊκό νόμο» των θλιβερών ημερών μας» (Ν. Μιχαλολιάκος: Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», Δ’ Έκδοση 2012, εκδότης Χρυσή Αυγή, σελ. 26- 27. Οι υπογραμμίσεις δικές μας- Γ.Π.).

Συνοψίζουμε:

- Η Χρυσή Αυγή, στη βάση ενός πολιτικού ρατσισμού, επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς στο οποίο θα κυβερνούν οι Άριστοι. Δηλαδή μια ομάδα ή τάξη ανθρώπων που θα φέρουν τον τίτλο του άριστου.

- Οι Άριστοι, κατά τη Χρυσή Αυγή, είναι αυτοί που έχουν ικανότητες, πνεύμα θυσίας και προσφοράς, ανιδιοτέλεια, Ήθος και Πνεύμα, Χαρακτήρα, Πίστη και θέληση. Αλλά ποιος θα ορίζει ποιοι μπορούν και ποιοι δεν μπορούν να έχουν τα χαρακτηριστικά του άριστου; Προφανώς κάποιοι πιο άριστοι από τους άριστους που θα έχουν όλη την εξουσία στα χέρια τους. Θα είναι η Χρυσή Αυγή που θα το κάνει αυτό μέσα από κάποια όργανά της; θα είναι ο Αρχηγός της; Μικρή σημασία έχει. Το βέβαιο είναι ότι τον τίτλο του αρίστου δεν θα τον δίνει ο λαός μέσα από κάποια διαδικασία. Τον τίτλο του αρίστου θα τον δίνει η Χρυσή Αυγή η οποία θα έχει ολόκληρη την εξουσία στα χέρια της.

- Τα χαρακτηριστικά του άριστου, όπως τα σημειώνει ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι πολύ γενικά αλλά αρκετά σαφή για να αντιληφθεί κάποιος για ποιο πράγμα γίνεται λόγος. Ο άριστος, λέει, πρέπει να έχει ικανότητες, πνεύμα θυσίας, ανιδιοτέλειας, ήθος, χαρακτήρα, πίστη και θέληση. Ασφαλώς δεν θα επιλέγεται ως άριστος ένας άνθρωπος που έχει τέτοια χαρακτηριστικά αλλά επιδιώκει την επιστροφή στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ή την κοινωνική επανάσταση για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ο άριστος του Ν. Μιχαλολιάκου και του κόμματός του χρειάζεται να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά για να υπηρετήσει το φασιστικό καθεστώς που θα εγκαθιδρυθεί.

- Η τάξη των αρίστων θα είναι μια ευρύτερη ομάδα από την οποία ο λαός θα καλείται να εκλέξει ορισμένους για να τον κυβερνήσουν. Δηλαδή η Χρυσή Αυγή ως εξουσία θα προτείνει στον λαό έναν κατάλογο ανθρώπων που εκείνη θα έχει επιλέξει κι ο λαός θα εκφράζει την προτίμησή του σε ορισμένους από αυτούς. Ασφαλώς πρόκειται για μια παρωδία της όποιας εκλογικής διαδικασίας που ούτε ως φύλο συκής δεν μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο αυτού του στυγνού φασιστικού- δικτατορικού καθεστώτος.

- Η Χρυσή Αυγή είναι κατά του καθολικού εκλογικού δικαιώματος. Το δικαίωμα του εκλέγειν, κατά τη Χρυσή Αυγή και τον αρχηγό της, δεν θα το έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες αλλά όσοι κρίνονται ικανοί γι’ αυτό. «Δικαίωμα ψήφου σε εκείνους, που αποδεδειγμένα έχουν την ικανότητα να κρίνουν και να σηκώσουν στους ωμούς τους την ευθύνη καθορισμού των Αρίστων της Πολιτείας», γράφει ο Ν. Μιχαλολιάκος. Ποιος όμως θα κρίνει ποιοι αποδεδειγμένα έχουν την ικανότητα να ψηφίζουν. Ασφαλώς το φασιστικό καθεστώς.

Με δυο λόγια η Πολιτεία που ονειρεύεται η Χρυσή Αυγή θα είναι μια Πολιτεία που οι φασιστικοί μηχανισμοί του κ. Μιχαλολιάκου και του κόμματός του θα καθορίζει ποιοι μπορούν και πρέπει να εκλέγονται και ποιοι θα είναι αυτοί που θα τους εκλέξουν. Κι αυτό το ονομάζουν δημοκρατία που είναι ταυτόχρονα και αριστοκρατία!!! Όσο φρικιαστική κι αν φαντάζει αυτή η προοπτική θα είχε ενδιαφέρον η Χρυσή Αυγή και ο αρχηγός τους να  απαντήσουν σε ένα ερώτημα: Αφού αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το δικαίωμα, ως εξουσία, να καθορίζουν ποιοι θα εκλεγούν και ποιοι θα τους εκλέξουν, πώς θα έβλεπαν το ενδεχόμενο το σημερινό αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς, με την ίδια λογική, να τους αφαιρέσει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι γιατί δεν τους θεωρεί ούτε άριστους για να εκλεγούν ούτε ικανούς για να εκλέξουν;

Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το ερώτημα που προκύπτει από το όραμα της Χρυσής Αυγής για την κοινωνία.:«Η δική μας κοινωνία- γράφει ο αρχηγός της- θα είναι μια κοινωνία ανθρώπων με καθήκοντα πρώτα απ’ όλα και μετά με δικαιώματα. Μια κοινωνία όπου ο καθένας θα έχει την ευθύνη του, μια κοινωνία αυστηρά ιεραρχημένη και δομημένη» (Ν. Μιχαλολιάκος: Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», Δ’ Έκδοση 2012, εκδότης Χρυσή Αυγή, σελ. 29. Οι υπογραμμίσεις δικές μας- Γ.Π.). Από όσα έχουμε ήδη σημειώσει, ασφαλώς δεν τίθεται ερώτημα ποιος θα καθορίζει τα καθήκοντα, και ως συνέπεια αυτών τα δικαιώματα, στην ιδανική κοινωνία του κ. Μιχαλολιάκου. Ο ίδιος και το καθεστώς που ονειρεύεται θα τα καθορίζουν. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να μας έλεγε, πώς θα έβλεπε το ενδεχόμενο η ιδανική του κοινωνία να ξεκινήσει πειραματικά από σήμερα; Πως θα έβλεπε την περίπτωση που οι σημερινοί πολιτικοί του αντίπαλοι αποφάσιζαν να καθορίσουν στον ίδιο και στα μέλη της Χρυσής Αυγής μια σειρά καθηκόντων κι αφού τα εκτελέσουν να κρίνουν αν πρέπει να τους δώσουν και μερικά δικαιώματα;

Σε προηγούμενο σημείωμα είχαμε γράψει ότι ο φασισμός είναι σκέτος βολονταρισμός. Ένας βιασμός της πραγματικότητας ώστε αυτή να προσαρμοστεί σε εγκεφαλικά κατασκευάσματα, σε μία υπέρβαση των κοινωνικών αντιθέσεων, σε μια ομογενοποίηση και σε μια ομοιομορφία, χωρίς τίποτα ν’ αλλάξει στην κοινωνική δομή. Όπου και όποτε επιχειρήθηκε το φασιστικό πείραμα ήταν πάντοτε προσωρινό οδηγώντας τους λαούς και τις κοινωνίες σε τερατογενέσεις και σε τραγωδίες. Οι αποδείξεις γι’ αυτό έχουν, ήδη, παρατεθεί ώστε κανείς να μην μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ξέρει. Σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να προκαλούν γέλιο. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένας εφιάλτης που πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε όσο είναι καιρός.-

*Πηγή: imerodromos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΤΙΝΑΞΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟ ΔΝΤ ΟΛΑ ΟΣΑ ΛΕΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εκθεση-βόμβα ήταν αυτή του ΔΝΤ! Δεν άφησε τίποτα όρθιο από τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ! Μόλις είδαμε τι γράφει, καταλάβαμε αμέσως γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ικέτευσε και πέτυχε τελικά να αναβληθεί για τέσσερις ημέρες η δημοσιοποίησή της ώστε να προηγηθεί ο ανασχηματισμός της περασμένης Δευτέρας και να «θαφτεί» όσο το δυνατόν πιο βαθιά η έκθεση του ΔΝΤ από τα μέσα ενημέρωσης. Από πού να πρωτοαρχίσει κανείς. Πρώτο πρώτο είναι το «θανάσιμο» χρηματοδοτικό κενό που υπάρχει για τον επόμενο χρόνο, το 2015. Λείπουν 12,6 δισεκατομμύρια ευρώ, λέει το ΔΝΤ! Περίπου δηλαδή όσα λέει και η ΕΕ ότι λείπουν, η οποία τα υπολογίζει σε 12,3 δισεκατομμύρια. Πού θα βρεθούν;

Ο Σόιμπλε το λέει και το ξαναλέει με κάθε ευκαιρία, μήνες τώρα: η Ελλάδα πρέπει να πάρει νέο δάνειο από την ΕΕ, ύψους περίπου 10 δισεκατομμυρίων! Νέο δάνειο όμως σημαίνει και νέο Μνημόνιο, άρα νέα αντιλαϊκά μέτρα! Νέα μείωση των συντάξεων, νέα μείωση των μισθών, νέα περικοπή κοινωνικών παροχών, νέα αύξηση της φορολογίας, νέα χαράτσια. Δεν κάνει όμως μόνο διαπιστώσεις το ΔΝΤ. Κάνει και συστάσεις, έχει απαιτήσεις. Ποιες είναι οι σημαντικότερες από αυτές που αφορούν τους εργαζόμενους; Πρώτη, η απελευθέρωση των απολύσεων. Να απολύει δηλαδή ο εργοδότης όσους θέλει, όποια στιγμή θέλει, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν! Να απολύει ακόμη και όλους (!) τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του και να τους αντικαθιστά με άλλους που θα δέχονται να εργαστούν με τα μισά λεφτά.

Δεύτερη απαίτηση του ΔΝΤ, να καταργηθούν οι τριετίες στον κατώτατο μισθό. Να μην υπάρχει καμία αυτόματη αύξηση δηλαδή στον μισθό, έστω και κάθε τρία χρόνια! Τρίτη απαίτηση του ΔΝΤ είναι να ξαναγίνει νόμιμο το «λοκ άουτ», το δικαίωμα δηλαδή του εργοδότη να κλείνει όποτε θέλει την επιχείρησή του προσωρινά με στόχο να εκβιάζει τους εργαζόμενους, κατά τη διάρκεια π.χ. διαπραγματεύσεων για τις αμοιβές των εργαζομένων, κατά τη διάρκεια απεργίας κλπ. Νέοι ήμασταν εμείς οι παλαιότεροι όταν ίσχυε ακόμη αυτό το δικαίωμα που είχε δώσει η Δεξιά στους εργοδότες, αλλά το «λοκ άουτ» ήταν ένα από τα πράγματα που κατάργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου το... 1982! Πριν από 32 χρόνια! Και το ΔΝΤ απαιτεί να ξανάρθει αυτό το μέτρο σήμερα προκειμένου να... «εκσυγχρονιστεί» η ελληνική οικονομία γυρίζοντας στη δεκαετία του... 1970! Δεν είναι όμως μόνο οι εργαζόμενοι που θα την πληρώσουν. Θα την πληρώσουν και οι συνταξιούχοι, πιθανότατα με νέα μείωση της κύριας σύνταξής τους από την 1η Ιανουαρίου 2015, σε έξι μήνες! Μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, θυμίζει το ΔΝΤ, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έχει αναλάβει την υποχρέωση να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή η τεχνοκρατικά αποκαλούμενη «διαδικασία εναρμόνισης εισφορών - παροχών».

Δεν αποκλείεται μάλιστα να αυξηθούν και πάλι τα όρια, πότε βγαίνει κάποιος στη σύνταξη. Καλά, για τιςεπικουρικές συντάξεις δεν μιλάμε, αυτές πολύ σύντομα θα αποτελούν ανάμνηση του παρελθόντος. Σε δύο εβδομάδες, από την 1η Ιουλίου, καταργούνται όλοι οι πόροι που χρηματοδοτούν επικουρικές συντάξεις, απαγορεύεται στα επικουρικά ταμεία να έχουν οποιοδήποτε έλλειμμα, ούτε ένα ευρώ (!) και από την 1η Ιανουαρίου, σε έξι μήνες, καταργείται κάθε κρατική επιχορήγηση. Πόσο μπορεί να αντέξει οποιοδήποτε επικουρικό ταμείο υπ' αυτούς τους όρους, με την ανεργία μάλιστα να καλπάζει; Πολύ λίγα χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση. Το ΔΝΤ όμως αποδομεί και το παραμύθι των «πρωτογενών πλεονασμάτων».

Πέρα από τις λογιστικές λαθροχειρίες που έγιναν για να εμφανιστεί πρωτογενές πλεόνασμα το 2013ύψους 1,4 δισ. ευρώ, ποσοστό 0,8% του ΑΕΠ της χώρας μας, είδαμε τι αίμα έφτυσε ο ελληνικός λαός. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου όμως έχει αναλάβει τη μνημονιακή υποχρέωση, βάσει των υπολογισμών της, να... διπλασιάσει φέτος το πρωτογενές πλεόνασμα στα 2,75 δισ. ευρώ που θα αντιστοιχούν στο 1,5% του ελληνικού ΑΕΠ. Το 2015 πρέπει να... ξαναδιπλασιάσει (!!!) το πρωτογενές πλεόνασμα, ανεβάζοντάς το στα 5,65 δισ. ευρώ - στο 3% του ΑΕΠ. Το 2016 πρέπει να... εντεκαπλασιάσει (!!!) το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 -να το εκτοξεύσει δηλαδή στα 8,9 δισεκατομμύρια ευρώ- στο 4,5% του υποτιθέμενου ΑΕΠ που θα έχει τότε η Ελλάδα. Δεν φτάνει αυτό! Από εκεί και έπειτα και για πολλά χρόνια η χώρα μας πρέπει να έχει πρωτογενή πλεονάσματα που να υπερβαίνουν το 4% του ΑΕΠ της, παράλληλα με σοβαρή αύξηση του ΑΕΠ κάθε χρόνο! «Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο» γράφει σαρκαστικά στην έκθεσή του το ΔΝΤ, χλευάζοντας τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Μαριναλέντα: χωριό παράδεισος ή κομμουνιστικό θεματικό πάρκο;

Το όνομα του χωριού, είναι Μαριναλέντα. Βρίσκεται 100 χιλ. έξω από τη Σεβίλλη, σε μια τοποθεσία με πολύ πράσινο.

Έχει 2.700 κάτοικους οι οποίοι εργάζονται στα χωράφια και καλλιεργούν όσπρια, λαχανικά, κλπ. αλλά και στο τοπικό εργοστάσιο μεταποίησης προϊόντων.
Δεν υπάρχει αστυνομία, ούτε εγκληματικότητα.
«Εδώ δεν έχουµε χωροφύλακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας.
Το σπουδαιότερο όμως σε αυτό το χωριό, είναι το οικονομικό μοντέλο που ακολουθεί.

Δείτε κάποια στοιχεία: 
-Η ανεργία είναι μηδενική.
-Όλοι παίρνουν το ίδιο ημερομίσθιο 47€ την ημέρα.

-Για να νοικιάσεις ένα σπίτι, πληρώνεις 15€ το μήνα.
Βέβαια, δε σημαίνει ότι δε μπορείς να γίνεις και ιδιοκτήτης σπιτιού, αλλά αγοράζεις σπίτι χωρίς δάνεια και τόκους.

Όποιος θέλει να γίνει ιδιοκτήτης σπιτιού, πρέπει να δουλέψει εθελοντικά, τουλάχιστον 450 μέρες σε κατασκευή σπιτιών.
Ο δήμος παρέχει το οικόπεδο και αμείβει τον αρχιτέκτονα.
Τα υλικά τα προσφέρουν από κοινού ο δήμος, ο οποίος μπορεί να κάνει χρήση των δημοσίων κονδυλίων του Προγράμματος Αγροτικής Εργασίας και από την τοπική κυβέρνηση της Ανδαλουσίας.
Η διανομή γίνεται κατόπιν συνέλευσης στην οποία συνέρχονται όλοι οι πολίτες. Η κατοικία δε μπορεί να πουληθεί, μπορεί, ωστόσο, να μεταβιβαστεί στα παιδιά.
Μια προϋπόθεση είναι να είσαι για 3 χρόνια μόνιμος κάτοικος του χωριού.

 

Ο δήμαρχος του χωριού είναι ο 55χρονος Χουάν Μανουέλ Σάντσεθ Γκορντίγιο, ο οποίος πριν από χρόνια προχώρησε σε μια κατάληψη μαζί με κάποιους άλλους κατοίκους του χωριού, της έκτασης ενός μεγάλου γαιοκτήμονα που είχε πεθάνει.

Αυτό ήταν η αρχή.

Αναλυτικότερα:
Όλα ξεκινούν το 1977 με τη δημιουργία του Συνδικάτου εργατών της γης (Sindicato de obreros del campo, SOC).
Οι κάτοικοι συμμετέχουν σε αυτό μαζικά. Ένα χρόνο αργότερα, πραγματοποιείται η πρώτη κατάληψη μεγάλης ιδιοκτησίας, του αγροκτήματος της Μποκατινάχα, από όπου, αργότερα, θα εκδιωχθούν οι συνδικαλιστές.

Ακολουθεί η εκλογή νέου δημάρχου, του νεότερου στην Ισπανία, του Μανουέλ Σάντσεθ Γκορδίγιο, καθηγητή ιστορίας.
Οι αρχές του; Η πάλη ενάντια στην εξαθλίωση και σε όσους την προκαλούν: στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, στους γαιοκτήμονες και ενίοτε, στη δημόσια εξουσία.
Υπάρχει ανάγκη για καλλιεργήσιμη γη – γη που να ανήκει σε μια συλλογικότητα και όχι σε έναν άρχοντα. Γη που να προσφέρει δουλειά σε αυτή την κατά βάση αγροτική περιοχή.

Αρχίζει τότε ο μακρύς δρόμος προς την απαλλοτρίωση ιδιωτικών εκτάσεων με απεργίες πείνας και καταλήψεις ιδιοκτησιών, οι οποίες είχαν ως απάντηση τις βίαιες εκκενώσεις με την παρέμβαση της χωροφυλακής.
Τέλος, το 1991, η Junta de Andalucía, η κυβέρνηση της Αυτόνομης Κοινότητας της Ανδαλουσίας, προχωρεί στην απαλλοτρίωση 1.200 εκταρίων του αγροκτήματος του Ουμόσο, ιδιοκτησίας του δούκα Δελ Ινφαντάδο και παραχωρεί τη γη στη διάθεση του δήμου της Μαριναλέδα.
Έτσι, γίνεται πραγματικότητα το παλιό όνειρο «η γη, σε αυτόν που τη δουλεύει».

Παράλληλα, μπαίνει τέλος στην ενδημική ανεργία, ενώ η μετανάστευση περιορίζεται.
Ξεκινά η φύτευση ελαιόδεντρων και η καλλιέργεια πιπεριάς, αγκινάρας και φάβας.
Για να καλυφθούν οι ανάγκες του πληθυσμού, η παραγωγή εκβιομηχανίζεται από το 1999 και μετά με τη βοήθεια μιας κονσερβοποιίας, συνεταιρικής, εννοείται.
Ο κάθε εργάτης αμείβεται με τον ίδιο μισθό, όποια κι αν είναι η θέση του ή οι αρμοδιότητές του:  47 ευρώ την ημέρα, για έξι ώρες εργασίας, επί έξι μέρες την εβδομάδα, σύνολο 1.128 ευρώ το μήνα για πλήρη απασχόληση.



Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία.
Τα έσοδα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές.
Γι’ αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι.
Όµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία, θεωρούνται δικαίωµα.
Τα επιτεύγματα είναι εντυπωσιακά σε σχέση με το μέγεθος της κοινότητας.
Σε ό,τι αφορά στις υποδομές: το δημαρχείο, το αθλητικό κέντρο, το γυμναστήριο, το πολιτιστικό κέντρο, δύο γηροκομεία, ένα στάδιο.
Στις κοινωνικές υποδομές και υποδομές ψυχαγωγίας: ένας παιδικός σταθμός (μηνιαίο κόστος του πολίτη 12 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί, μαζί με τα γεύματα), μια σχολική καντίνα (20 ευρώ το μήνα), μια πισίνα (1 ευρώ το μήνα), ένα επαγγελματικό εργαστήρι, δυο φυσικά πάρκα, ένα πάρκο για παιδιά, ένας σκεπαστός πεζόδρομος, ένα δημοτικό πρόγραμμα βοήθειας στο σπίτι και διοργάνωση εορτών και πολιτιστικών εκδηλώσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Για να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα, ο δήμος χρησιμοποίησε τόσο επιδοτήσεις από το κράτος και την Αυτόνομη Κοινότητα, όσο και τοπικούς φόρους, ενώ παράλληλα δεν δίστασε να χρεωθεί.
Παρόλα αυτά, το ύψος του χρέους έφτασε από περίπου 600.000 ευρώ το 2009 στα 77.000 ευρώ το 2012.
Χωρίς αυτές τις επιλογές, ένα σπιτικό με τρία παιδιά θα έπρεπε να πληρώνει τουλάχιστον 800 επιπλέον ευρώ το μήνα για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του.



Το σύστημα έχει και τους επικριτές του, αν όχι τους πολέμιούς του.
Όπως υποστηρίζουν, ο μισθός του δημάρχου είναι πολύ υψηλότερος από το μισθό των υπαλλήλων του.
Ορισμένοι κάνουν λόγο για 4.000 ευρώ το μήνα, ποσό που συμπεριλαμβάνει το μισθό του και τη βουλευτική του αποζημίωση ως μέλος της τοπικής βουλής της Ανδαλουσίας, τη στιγμή που κανένας δημοτικός σύμβουλος της Μαριναλέδα δεν αμείβεται στο ελάχιστο για τις υπηρεσίες του.
Η αντιπολίτευση καταγγέλλει ότι γίνεται χρήση επιδοτήσεων για προπαγανδιστικούς εκλογικούς σκοπούς και για τη διατήρηση ενός «κομμουνιστικού θεματικού πάρκου» στην καρδιά της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Άλλοι λένε ειρωνικά «Χωρίς τα λεφτά των άλλων, η Μαριναλέδα θα ήταν η ουτοπία της ανεργίας, της έλλειψης πρωτοβουλίας και της φτώχειας. Θα γινόταν κι εκεί ό,τι έγινε στην Κούβα, μόλις είπαν οι Ρώσοι δεν πάει άλλο», διαβάζουμε στη συμμετοχική ιστοσελίδα 4UPRESS (For You Press).

«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ως τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα».

Ωστόσο, η οργάνωση της Μαριναλέδα δεν αποτελεί ασπίδα απέναντι στην κρίση.
Η αγροτική και η βιομηχανική παραγωγή που έδιναν δουλειά μέχρι πριν από λίγα χρόνια, έχουν επιβραδυνθεί.
Σύμφωνα με τη Ντολόρες Τεχάδα, σύμβουλο αρμόδια σε θέματα εργασίας και εργάτρια στην κονσερβοποιία, πρέπει να παράγουν περισσότερο, διαφορετικά πράγματα, αναπτύσσοντας τη βιολογική καλλιέργεια και να βρουν νέες εμπορικές διεξόδους, χωρίς να μπουν στο εφιαλτικό σύστημα της μεγάλης διανομής, αλλά, αναζητώντας περισσότερο τα εναλλακτικά κυκλώματα.

Οι ετήσιες κρατικές ή περιφερειακές επιδοτήσεις έχουν περάσει από τη μέγγενη των περικοπών τις οποίες αποφάσισε η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, υπακούοντας στις εντολές της Τρόικας.
Το 2012, οι επιδοτήσεις μειώθηκαν κατά 40% περίπου.
Πολλά έργα που είχε υποσχεθεί ο δήμος, ματαιώθηκαν: το γηροκομείο, το ξενοδοχείο, η σκεπαστή πισίνα, ένα κονσερβοποιείο, ένα νέο επαγγελματικό εργαστήρι, η επένδυση στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, ένα κέντρο υγείας, ένα κανάλι, μια παρακαμπτήρια λεωφόρος.

«Παρά την κρίση», δηλώνει ένας νέος του χωριού, «εδώ, τουλάχιστον ανησυχούμε λιγότερο από ό,τι στην υπόλοιπη Ανδαλουσία».

Και η δημοτική ομάδα αναζητά άλλες λύσεις. Το φαλανστήριο της Ανδαλουσίας αντέχει.



φαλανστήριο* Τη λέξη επινόησε ο Σαρλ Φουριέ. Oνομασία σοσιαλιστικής αποικίας. Επρόκειτο για ένα κτίριο στο οποίο θα ζούσαν όλοι και οι δουλειές θα μοιράζονταν σύμφωνα με τις φυσικές τάσεις του κάθε μέλους.
Η ετυμολογία της σύμφωνα με το Βικιλεξικό: φαλανστήριο < phalanstère < phalange (<αρχαία ελληνική φάλαγξ) + monastère (<μοναστήριον).




via: antikleidi.com,TA NEA,Ramnousia.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μάνος Χατζιδάκις

   «Αδιαφορώ... για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
   Πιστεύω... στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.
   Περιφρονώ... αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
   Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ "λαχεία στον ουρανό" και προκαλώντας τον σεβασμό των νεοτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός».
   Την Κυριακή συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, στις 15 Ιουνίου του 1994.
   Ο Χατζιδάκις ανήκει στις σπάνιες περιπτώσεις που δίνουν απόλυτο νόημα σε εκείνο το στίχο του Σικελιανού για τον Παλαμά: «Επάνω σε τούτο το φέρετρο ακουμπά όλη η Ελλάδα»…
   Όλη; Όχι φυσικά. Γιατί Ελλάδα είναι και ο Γιακουμάτος. Είναι και ο Ντινόπουλος. Και ο Γεωργιάδης…
   «Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι/ Πότε θαρθούνε καινούργιοι ανθρώποι/ να συνοδεύσουνε τη βλακεία/ στην τελευταία της κατοικία;» ήταν ένα από τα σχόλια του Χατζιδάκι στο Τρίτο...

   Ο Χατζιδάκις συμβολίζει τη φωτεινή Ελλάδα. Την Ελλάδα που δεν χωράει στην αρένα της ευτέλειας.
   «Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ό,τι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία».
   Συμβολίζει την Ελλάδα που δε λερώνεται από την απρέπεια, από την αμάθεια, από την ευήθεια. Ο Χατζιδάκις είναι εκείνη η Ελλάδα που κάθε σύγκριση της εξουσίας μαζί της αποκαλύπτει πόσο «γυμνός είναι ο βασιλιάς».
   Η ευαισθησία και η αισθητική του Χατζιδάκι, η αυθεντική του λαϊκότητα που βρισκόταν σε αμείλικτο πόλεμο με τον λαϊκισμό («λαϊκό – έλεγε - είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο»), η διαδρομή μιας ζωής κόντρα στην εμπορευματοποίηση και στον εκχυδαϊσμό της τέχνης, έβρισκαν την απόλυτη αντανάκλασή τους στην οξεία κριτική του ματιά προς τους «από πάνω» και στη διαρκή του άρνηση σε συμβιβασμούς προκρούστιους για την σκέψη του. «Ποιοι θα μας κυβερνήσουνε μελλοντικά, στην Ενωμένη Ευρώπη;» τον ρώτησαν όταν η Ελλάδα έμπαινε στην τότε ΕΟΚ. Απάντησε: «Ελπίζω για τους επερχόμενους, μια δημογεροντία του πνεύματος κι όχι η άγια κι αποστολική οικογένεια του πρίγκηπος Φρανκενστάιν»…

   Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ο δημιουργός που έβαλε τη σφραγίδα του στον πολιτισμό μας. Κορυφαίος αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού, το δρομολόγησε σε νέους μουσικούς ορίζοντες. Πρωτοπόρος στην τέχνη του. Και ταυτόχρονα: Ασυμβίβαστος στη ζωή του. Ξένος απέναντι στην όποια κολακεία και στην τακτική της «αναρρίχησης». Εχθρός της σοβαροφάνειας και των παγιωμένων αντιλήψεων. Λάτρης του νέου και της συνεχούς αμφισβήτησης.
   Όλα αυτά μαζί εξηγούν το γιατί όσοι διοικούν και άρχουν, είτε από τη θέση του κυβερνήτη, είτε από τη θέση του «χωροφύλακα» των ιδεών, είτε από τη θέση του «νταβατζή» - διακινητή της εικονικής τηλεπραγματικότητας, έχουν «περιποιηθεί» για τα καλά τον Χατζιδάκι όλα αυτά χρόνια. Ρίχνοντάς τον – ουσιαστικά - στη σπηλιά του σιωπητηρίου. Εκεί, δηλαδή, που θέλουν να κρατούν έγκλειστη κάθε φωνή που σηματοδοτεί την ανάταση.
   Από μια άποψη, βέβαια, αυτό είναι ευτύχημα. Για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί με τη στάση τους ομολογούν - άθελά τους - πόσο αδύναμοι είναι να λερώσουν ό,τι δεν μπορούν να καταλάβουν. Ο,τι δεν μπορούν να εννοήσουν. Ο,τι δεν μπορούν να φτάσουν. Δεύτερον, γιατί έτσι μένει ανόθευτη η φωνή του Χατζιδάκι από την προσπάθεια εκείνων των επίδοξων αμόρφωτων λεχριτών που θα αποτολμούσαν, ενδεχομένως, να την αλλοιώσουν.

«Οι βρικόλακες επιστρέφουν...»

   Αν ο μουσικός Μάνος Χατζιδάκις αποτελεί κορυφαίο πολιτιστικό κειμήλιο για τον τόπο, ο «πολιτικός» Χατζιδάκις είναι ένας σκαπανέας και σηματωρός της ουσίας των προβλημάτων του καιρού μας.
   Η τελευταία φορά που ο Χατζιδάκις ανέβηκε στη σκηνή ήταν στις 22 Φεβρουαρίου 1993. Και ήταν για να διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωμάτων, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μια συναυλία αφιερωμένη σε ένα… «ανεπίκαιρο» θέμα: Στον αγώνα ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό. Αυτό συνέβη 20 και πλέον χρόνια πριν…
   Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας με τον υπότιτλο «Οι βρικόλακες επιστρέφουν» κατέθετε και τις δικές του «σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του Νεοναζισμού». Μεταξύ άλλων σημείωνε ο Μάνος Χατζιδάκις:
 «Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δύο μορφές. 'Η προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα, που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους, ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερος ο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού κι ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα ΜΜΕ ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία των ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία με τεράστια και αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέροντα. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακριά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από την συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας. Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας - που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος "αρχηγός" που θα ηγηθεί αυτού του κατάπτυστου περιεχομένου μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν' αντιδράσουμε».

   «Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει, λέει ο Χατζιδάκις. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά (...) Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε (…)».
   «Αυτό το “τέρας”! Άλλοτε καμουφλαρισμένο και άλλοτε ξεδιάντροπα προκλητικό έχει γιγαντωθεί, έχει αποκτήσει πολλές μορφές. Τα πλοκάμια του απειλούν θεούς και δαίμονες».

   «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση -εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
   Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική “παράδοση” η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.(…). Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή “λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων” σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες».

   «Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός», λέει ο Χατζιδάκις.
   Αξεπέραστη η παρομοίωσή του: «Ο πατριωτισμός των φασιστών έχει τόση σχέση με την πατρίδα, όση σχέση μπορεί να έχουν με τον πατριωτισμό τα άλογα επειδή συμμετέχουν στις παρελάσεις»...
   «Ταξίδεψα πολύ – γράφει - και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πως η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σοβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές».
   «Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (…) Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (…)».
   «Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».


email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Εμείς κι Εμείς

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί ο κ. Προβόπουλος. Γιατί; είχε άνεργο γιο; άνεργη κόρη;
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, διότι δεν ήξερε αν θα ξημερωθεί σε ευρώ ή σε δραχμή. Καλή η πρωθύστερη κινδυνολογία, δικαιολογεί 1.800.000 ανέργους, 3.000.000 ανασφάλιστους, 4.000.000 φτωχούς, εκατοντάδες χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, άλλα τόσα υποσιτισμένα παιδιά και 5-6.000 αυτόχειρες.

Δικαιολογεί μια χώρα δίχως Σύνταγμα κι αυτεξούσιο, δικαιολογεί και τον μισθό, 250.000 € ετησίως, της κυρίας Αναστασίας Σακελλαρίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η οποία
τώρα προαλείφεται για υποδιοικητής του κ. Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδος – όσον το στεγαστικό δάνειο ενός φουκαρά που το πλήρωνε δέκα-δεκαπέντε χρόνια για να του πάρει στο τέλος το σπίτι η τράπεζα, ο ετήσιος μισθός (250.000 €) της κυρίας Σακελλαρίου!
Τέτοιοι είναι -τα δικά μας παιδιά- εμείς κι εμείς και τα ’χουν καλά μοιρασμένα! 20.000 € μισθό απ’ τη Γιούρομπανκ έπαιρνε ο κ. Χαρδούβελης, που τώρα τον απαρνήθηκε για να εκστρατεύσει στο Βερολίνο και να βουτήξει τον κ. Σόιμπλε απ’ τον γιακά – «έλα δω,ρε! Κάτσε κάτω να
διορθώσεις αδικίες, μη σου στείλω τον Γιακουμάτο και σε στείλει για τυρί!» (φθηνό)
«Εμείς κι εμείς», κυρίες και κύριοι, οι σοβαροφανείς, οι ευπρεπείς, με το μαγουλάκι φράπα απ’ την καλοφαγία, εμείς οι ήρωες της σωτηρίας σας -κι ας είσθε και λαϊκιστές- που νυχθημερόν εργαζόμαστε
όπως ο κ. Στουρνάρας, ώρες ατελείωτες στο Υπουργείο, να σας κόβουμε μισθούς, να σας κόβουμε συντάξεις, να σας επιβάλλουμε χαράτσια,
όχι πως δεν «περνάγαμε καλά»,
όχι πως δεν «διασκεδάζαμε»,
και τα σούσι μας τρώγαμε και τα φιλέτα της χώρας ξεπουλάγαμε, αν όχι εμείς, άλλοι σαν κι εμάς,
Εμείς κι εμείς, είπαμε.
Πόσο πάει η σύνταξη του μπαρμπα-Μήτσου; Τετρακόσια ευρώ. Τρεις μερίδες σούσι. Μπορεί να ζήσει και με δύο. Κόψ’ του άλλα πενήντα ευρώ απ’ τη σύνταξη! Χαράάά ο μπαρμπα-Μήτσος, χαρά και ο κ. Στουρνάρας, το αγαπημένο πουλέν του Σόιμπλε,
ωραία πέρναγε στο υπουργείο Οικονομικών, έσφαζε ζωές και χαχάνιζε.
Καλά! Καμμία συναίσθηση; καμμία ντροπή; καμμία τσίπα; Στον περίκλειστο κόσμο των «εμείς κι εμείς» και πέραν τούτου ου; Μια μέρα θα σας πάρει ο διάολος και καλά θα κάνει. Και μαζί σας θα πάρει τους υπηρέτες σας απ’ τη λαϊκή δεξιά, κάτι Γιακουμάτους, κάτι κυρίες Βούλτεψη – την ίδια τύχη με τον κ. Κεδίκογλου και τον Αδώνιδα θα έχετε.
Ο έρμος ο Αδωνις, έλεγε ότι ήταν αστός (!!!) κι εκόπτετο υπέρ των Δυνατών σαν τον τελευταίο βλάκα πραιτωριανό – όμως, ας μη θλίβεται. Οταν ανασυνθέσουν τα τάγματα εφόδου, θα τον ξαναφωνάξουν. Το ίδιο και η κυρία Βούλτεψη (καμμιά σχέση με τη Σοφία, αρκετά χρόνια πριν, συνάδελφο και φίλη) σε
σύντομη τροχιά μπαίνει να καεί. Με την αμετροέπεια της πανελίστριας που «ό,τι να ’ναι» έλεγε κι όποιον ήθελε διέκοπτε, ανέλαβε τη θέση της κυβερνητικής εκπροσώπου δίνοντας απ’ την αρχή δείγματα γραφής χείριστα. Για τη μονιμοποίηση των έκτακτων εισφορών τη ρωτούσε η κυρία Τσαπανίδου στο STAR, για τη Βραζιλία (πρότυπο τάχα του ΣΥΡΙΖΑ) και τη μπάλα στις εξέδρες απαντούσε η Σοφία.
Τα ίδια και με την επιστολή Σαμαρά (συνημμένη στην Εκθεση του ΔΝΤ). Στην αρχή δεν υπήρχε επιστολή, μετά υπήρχαν δύο, μετά παραχάραξη στο περιεχόμενο και τέλος: περί το αυτονόητο ο σαματάς – και τι έγινε;
Τίποτα δεν έγινε! Διότι όταν λέει κανείς, όπως πάλι η κυρία Βούλτεψη, ότι «οι ομαδικές απολύσεις είναι ένας τρόπος για να μην κλείνουν οι επιχειρήσεις», τότε την έχουμε βάψει. Καθ’ ότι μπροστά στα μάτια μας το ανάλγητο, το παράλογο και το ανήθικο οπλίζονται με το έτσι γουστάρω, τον κυνισμό και το τρία πουλάκια κάθονταν,
με αποτέλεσμα ένα μείγμα μιθριδατισμού, πονηρίας κι άγνοιας κινδύνου, άκρως επικίνδυνο.

Ο κ. Σαμαράς στήνει ένα προεκλογικό σκηνικό με φρου-φρου κι αρώματα, όμως η παράσταση που θ’ ανέβει μέσα σ’ αυτό το σκηνικό θα είναι άκρως τοξική, κάτι σαν επιδρομή του Τζακ ΤόμσενΑντεροβγάλτη σε παρθεναγωγείο, κάτι σαν τον «εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες».
Διότι, όταν ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που πιστεύει ότι «το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο», ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, διατείνεται ότι «δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα», ο Φρέντυ Κρούγκερ (ο σχιζοφρενής με το πριόνι) παίρνει τ’ όπλο του.
Θα μας ξεκοιλιάζει η Τρόικα (πάντα διά των ανδρεικέλων της) και η κυρία Βούλτεψη θα μας λέει ότι δεν θα είναι σωστό να έχουμε στομαχόπονο…
Στον κόσμο τους, στον κόσμο των «εμείς κι εμείς», εμείς δεν χωράμε. Παρά μόνον ως σφάγια και θύματα.

Ως την ημέρα που θα τους πάρει ο διάολος…

ΥΓ. 1: Επί του πιεστηρίου και πριν να στεγνώσει το μελάνι: εκλήθη και πάλι υπό τα βρώμικα όπλα ο Αδωνις κι έσπευσε για κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Μιαν ημέρα κράτησαν οι μαγκιές, οι τσιριμόνιες και τα καμώματα.
ΥΓ. 2: Καθαρίστριες, φωτορεπόρτερ κι όποιον άλλον γούσταραν πλάκωσαν πάλι στο ξύλο τα ΜΑΤ των ανδρεικέλων. Μισό σούσι ο μισθός της καθαρίστριας και τριάκοντα αργύρια του σκατόκαρδου ματατζή που βαράει τη μάνα του. Αλλά καυτός θα είναι και ο μισθός των ανδρεικέλων, όταν τους πάρει ο διάολος – αν δεν τους έχει σιχαθεί κι αυτός…

Διαβάστε περισσότερα

Οι συμμαχίες ενός αντισυμβατικού πολέμου

Καρολίνα Μπέννετ

Εισαγωγή

Όπως σε όλους τους πολέμους, έτσι και στη περίπτωση της Ουκρανίας (και ας μην αποτελεί συμβατικό πόλεμο, μα οικονομικό-γεωπολιτικό), η όλη αναστάτωση προκλήθηκε από τον παράγοντα οικονομία.
Σπάνια δίνουμε σημασία στο κομμάτι αυτό, που όμως σχεδόν πάντα αποτελεί όχι μονάχα το φιτίλι, μα και τον λόγο διάβρωσης μιας κοινωνίας – σε περιόδους κρίσης, η παιδεία και η εκπαίδευση πλήττονται πιο πολύ από όλα τα κοινωνικά μέρη και η ανέχεια των ανθρώπων τους καθιστά πιο «εύφλεκτους».
Κατ’επέκτασιν και για την Ουκρανία, που ακόμη και υπό το καθεστώς Yanukovich (πολιτικά «φιλικός» απέναντι στη Ρωσία), πλήρωνε 50% ακριβότερα το φυσικό αέριο, η οικονομία ήταν η πραγματικά υπεύθυνη για την αναστάτωση στη χώρα.
Με μέσο μισθό μόλις τα 250 ευρώ (άρθρο) και με κίνδυνο τη διακοπή των κρατικών επιχορηγήσεων θέρμανσης (η χώρα πλήττεται από εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες), η «επανάσταση» ήταν απλά θέμα χρόνου.
Αξίζει στο σημείο αυτό να συγκρίνουμε το ΑΕΠ της χώρας μας (με πληθυσμό 10 εκ.) με αυτό της Ουκρανίας (με πληθυσμό 50 εκ.), για να κατανοήσουμε σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα, που μαστίζεται από πολιτική διαπλοκή και χαμηλό βιοτικό επίπεδο (σε παρόμοια κατάσταση κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε και εμείς):

.

Σύγκριση του ΑΕΠ της Ελλάδας με αυτό της Ουκρανίας (με πληθυσμό 1:5), 2012

.

Έτσι ακολούθησε η πτώση του μέχρι τότε προέδρου Viktor Yanukovich, με όλα τα φυσικά επακόλουθα: τραυματισμοί, θάνατοι και… πυροβολισμοί ελεύθερων σκοπευτών στο πλήθος (δεν έγινε ποτέ γνωστό σε ποιά «μονάδα» ήταν υπόλογοι αυτοί οι μισθοφόροι).
Εν τέλει, ο πρόεδρος αναγκάστηκε να δραπετεύσει (;) στη γειτονική χώρα, που τον δέχθηκε με εγκαρδιότητα, όπως ο Βασιλιάς το γιο του. Σχεδόν αμέσως ακολούθησε η «κατάληψη» και προσάρτηση της Κριμαίας με την υποστήριξη «φιλορώσων» αποσχιστών (αργότερα ο κ. Πούτιν παραδέχθηκε πως οι υποστηρικτές ήταν Ρώσοι στρατιωτικοί, κάτι το οποίο όμως δεν λειτούργησε ακυρωτικά στο αποτέλεσμα του σχετικού δημοψηφίσματος).
Με τα προβλήματα να αναπτύσσονται ραγδαία για τη Ρωσία (οικονομικές κυρώσεις, εκμετάλλευση συγκυριών εκ μέρους των ΗΠΑ για να μπορέσουν να στείλουν στρατεύματα του ΝΑΤΟ) και με την Κριμαία να εξαρτάται ακόμη από την Ουκρανία σε θέματα ηλεκτροδότησης κα., ο Ρώσος πρόεδρος προχώρησε ένα ακόμη βήμα παρακάτω.
Ακολουθώντας όμοια στρατηγική με αυτήν που εφαρμόστηκε στη περίπτωση της Κριμαίας, προκάλεσε αποσχιστικές τάσεις (με πιθανές αποστολές στρατευμάτων στις περιοχές αυτές, αφού δεν είναι δυνατόν ένας ανοργάνωτος όχλος να καταρρίπτει ελικόπτερα) σε περιοχές περισσότερο προσφιλείς στη Ρωσία (Donetsk, Luhansk και Mariupol), κερδίζοντας έτσι χρόνο για να δρομολογήσει τα πραγματικά του σχέδια.
.
Το σχέδιο αυτό συμπεριελάμβανε δύο μέτωπα:
α) την ταχύτατη ψήφιση νομοσχεδίων, που θα περιόριζαν τις διαδηλώσεις, καθιστώντας τες στις περισσότερες περιπτώσεις παράνομες – μια προληπτική κίνηση ιδιαίτερα σημαντική για τη περίπτωση της Κριμαίας, που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να εξαρτάται από την Ουρκανία (το Τραπεζικό της σύστημα έχει παγώσει) – και
β) την άμεση σύναψη συμφωνίας παροχής φυσικού αερίου με την Κίνα. Κατά αυτόν τον τρόπο, θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί με την Ε.Ε. έχοντας με το μέρος της το απόλυτο πλεονέκτημα (πρωτύτερα δεν το είχε, καθώς η διακοπή παροχής, θα σήμαινε και έλλειψη εσόδων για την ίδια, καθώς και αποδοχή κακών επενδύσεων όσων αφορά την κατασκευή του δικτύου παροχής).

Το ονομαστικό ΑΕΠ της Ρωσίας το έτος 2013 ήταν λίγο πάνω από τα $2 τρις. Στα διαγράμματα που ακολουθούν φαίνεται πως το 25% του ΑΕΠ της χώρας το αποτελούν οι εξαγωγές (Β), από τις οποίες το 50% έχουν αποδέκτη την Ευρώπη (Α) (κατά κύριο λόγο ενεργειακής φύσεως και πρώτων υλών – 78%).

.

Ρωσία – κατανομή των εξαγωγών ανά περιοχή του κόσμου

.

Είδος εξαγωγών της Ρωσίας προς την Ε.Ε.

.

Το παραπάνω σχέδιο στέφθηκε με επιτυχία, αν και δεν είναι σίγουρο πόσο συμφέρουσα ήταν η συμφωνία Ρωσίας-Κίνας – ας μην ξεχνάμε πως αυτή η συμφωνία είχε «τραβήξει» χρόνια ολόκληρα, με την Κίνα προφανώς να ζητούσε εξωφρενικές υποχωρήσεις. Τώρα όμως, η συμφωνία έκλεισε μέσα σε μόλις 1-2 εβδομάδες, οπότε κάποιος θα πρέπει να έκανε σημαντικές υποχωρήσεις.
Τελικά, τα πράγματα έφθασαν μέχρι την ημέρα των ουκρανικών εκλογών στις 25 Μαΐου, με την εκλογή του Petro Poroshenko (άρθρο), ενός μεγαλο-επιχειρηματία (η ολιγάρχη, όπως αρέσκονται να αποκαλούν τους Σλάβους μεγαλο-επιχειρηματίες οι Αμερικανοί – θεωρώντας τους δικούς τους ως «κανονικούς» επιχειρηματίες).
Η κίνηση της επιλογής ενός επιχειρηματία ως προέδρου μιας χώρας, από τη μια μεριά φανερώνει πως ο κόσμος έχει κατανοήσει πως το κράτος συμπεριλαβάνει όμοιες λειτουργίες με αυτές μιας επιχείρησης (ανταγωνιστικότητα, ισολογισμός, χρέη κλπ.). Επί πλέον, πως έχει γίνει κατανοητό ότι η οικονομία είναι τελικά εκείνη που καθορίζει την ειρήνη και τον πόλεμο.
Η επιλογή αυτή έγινε γοργά και σχετικά αυθόρμητα, με τους ψηφοφόρους να εκφράζουν την ανάγκη τους για μια νέα καθαρή αρχή (μαυρίζοντας την Tymochenko). Δεν σημαίνει όμως πως ήταν και σωστή αυτή η επιλογή, καθώς οι επιχειρηματίες διακατέχονται από άλλες προτεραιότητες, που πολλές φορές είναι αντίθετες από αυτές των (πραγματικών) πολιτικών.
.

Οι κινήσεις Poroshenko

Την Παρασκευή (6/6), ο πρόεδρος της Ουκαρνίας Petro Poroshenko, έκανε την εμφάνισή του στη Γαλλία, ως επίτιμος καλεσμένος του κ. Hollande, για την εκδήλωση που αφορούσε τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο (D-Day).
Σε κάποια στιγμή οι φωτογράφοι κατάφεραν και τράβηξαν μια φωτογραφία, που απεικόνιζε την κ. Μέρκελ, τον κ. Poroshenko και τον κ. Πούτιν να κουβεντιάζουν, ανεπίσημα.
Μεγάλη προσοχή είχε δοθεί για τη μαρτυρία μιας χειραψίας μεταξύ του προέδρου της Ουκρανίας και του κ. Πούτιν, που θα φανέρωνε την αποδοχή του κ. Poroshenko ως νόμιμα εκλεγμένου προέδρου.
Και μολονότι ο κ. Poroshenko θεωρείται πως δεν βλέπει εχθρικά τη Ρωσία (ξένα ρωσικά και ουκρανικά αγγλόφωνα δίκτυα τον χαρακτηρίζουν ως «ουδέτερο» παίχτη), μια τέτοια χειραψία δεν έγινε πραγματικότητα.
Παρατηρείται βέβαια το τελευταίο διάστημα μια σχετική σιγή εκ μέρους του κ. Lavrov (σημάδι θετικό), υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας από το 2004, που μέχρι πρόσφατα εξαπέλυε απειλητικά μηνύματα προς την κυβέρνηση της Ουκρανίας.
Ο Ουκρανός πρόεδρος πάντως αύξησε τους τόνους σε ομιλία του το Σάββατο, αναφέροντας μεταξύ άλλων πως δεν θα επιτρέψει τον περαιτέρω διαμελισμό της Ουκρανίας και πως δεν αναγνωρίζει το δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στη Κριμαία (θεωρεί την περιοχή ουκρανικό έδαφος).
Φυσικά οι ελπίδες «επιστροφής» της Κριμαίας στην Ουκρανία είναι ελάχιστες, καθώς θα μείωνε σημαντικά το γόητρο του προέδρου Πούτιν και θα έδινε στις ΗΠΑ το απαραίτητο έναυσμα επέκτασης των θέσεων του ΝΑΤΟ.

Τα σχέδια επιβίωσης των ΗΠΑ

Ο πρόεδρος Ομπάμα, όντας υποχρεωμένος να σηκώσει το βάρος της προβληματικής οικονομίας των ΗΠΑ, δίνει μεγάλη βάση στη σύναψη συνεργασιών εμπορίου (Trans Pacific Partnership).
Παράλληλα, καλλιεργεί κλίμα πολέμου σε διάφορες περιοχές, με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη του εμπορίου πολεμικού εξοπλισμού. Για παράδειγμα η αποστολή στρατευμάτων στην Πολωνία, ενδέχεται να έχει ως σκοπό την δημιουργία ενός ασταθούς κλίματος στην περιοχή – μια κατάσταση που θα προτρέψει εν τέλει την Πολωνία, να αυξήσει τις δαπάνες σε πολεμικό εξοπλισμό και στρατιωτική εκπαίδευση.
Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό, πως η Ρωσία και το ΝΑΤΟ είχαν το 1994 συνάψει το Partnership and Peace Programme, μια συμφωνία συνεργασίας και ειρήνης.

.

.

Την 1^η Μαΐου του 2014 αυτή η συμφωνία ακυρώθηκε (!), με τη Ρωσία (υπό το φόβο επέκτασης του ΝΑΤΟ και των αντιπυραυλικών του σχεδίων) να κατηγορεί το συμμαχικό σχήμα πως παραβιάζει το σημείο του Partnership and Peace Programme, που αναφέρεται στον μέγιστο επιτρεπτό αριθμό ΝΑΤΟ-ικών στρατευμάτων στις γειτονικές με τη Ρωσία περιοχές.
Αλλά και η αποχώρηση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, είναι δυνατόν να αναζωπυρώσει ένα πολεμικό κλίμα στη περιοχή, με τον πρόεδρο της χώρας Hamid Karzai, να ζητάει στήριξη σε πολεμικό εξοπλισμό.

Οι χαμένοι και οι κερδισμένοι του πρώτου γύρου

Μέχρι ενός σημείου, οι ΗΠΑ είχαν εφησυχάσει βάσει των προοπτικών που διαγράφονταν για αυτές, στη περίπτωση που κατάφερναν να προσηλυτίσουν την Ουκρανία και να προχωρήσουν  ως διαμεσολαβητές της παροχής φυσικού αερίου στην Ε.Ε.
Όμως, η Ρωσία διαθέτει έναν αρκετά ικανό ηγέτη, που αντιλήφθηκε εγκαίρως πως ο τύπος του πολέμου έχει αλλάξει και πως θα πρέπει να συνάψει συμμαχίες – κατά κύριο λόγω εμπορικές, αφού ο πόλεμος είναι οικονομικός.
Έτσι προχώρησε σε συμμαχία εμπορική ουσιαστικά με την Κίνα, με μια συμφωνία που θα τροφοδοτήσει με τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου την αχόρταγη σε ενεργειακές ανάγκες ήπειρο.
Παράλληλα, η Ρωσία κατάφερε να αναπτύξει νέα διαπραγματευτικά προτερήματα, απομακρυνόμενη μεν από την (κουτή δυστυχώς) Ευρώπη, εξασφαλίζοντας όμως την μελλοντική επιβίωση της (κάτι που δεν προδιαγράφεται ως δεδομένο για την Ευρώπη).
Οι χαμένοι της συμφωνίας είναι η Ευρώπη και η Ρωσία, που αλληλο-καταστρέφονται, ενώ θα έπρεπε να ενωθούν. Η Ευρώπη γιατί προκαλεί ακόμη πιο πολύ την οικονομική της μοίρα και η Ρωσία, γιατί σίγουρα θα κατέληξε σε μια όχι και τόσο συμφέρουσα συμφωνία με την Κίνα (όσων αφορά την τιμή παροχής του φυσικού αερίου).
Οι κερδισμένοι είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Η Κίνα για ευνόητους λόγους (άλλωστε έχει ευθέως τοποθετηθεί εναντίον της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, έχοντας και εκείνη απομονωθεί με όλες σχεδόν τις γύρω ασιατικές χώρες με τις οποίες έχει εδαφικές διαφορές)  και οι ΗΠΑ, που ξεπέρασαν κάθε όριο επιρροής στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
.

Η Ινδία σε αναζήτηση συμμαχιών

Η Ινδία, με την πρόσφατη εκλογή του νέου πρωθυπουργού της Narendra Modi, δεν έχει ακόμη ταχθεί καθαρά υπέρ κάποιας συμμαχίας (ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ιαπωνία & Ρωσία-Κίνα).
Προς το παρόν (και σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού), βρίσκεται σε αναζήτηση εμπορικών σχέσεων, καθώς ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια (και ιδίως μετά το 2010, όπου είχε πλησιάσει τον απίστευτο ρυθμό ανάπτυξης, της τάξης του 8-11,40%).

.

Ινδία – επίπεδα ανάπτυξης ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας

.

Ο κ.Modi έχει προγραμματίσει να ταξιδέψει στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο (μετά από πρόσκληση του κ. Ομπάμα), θα επισκεφθεί όμως πρώτα την Ιαπωνία και τον πρωθυπουργό και φίλο του Shinzo Abe (ξένα δίκτυα σημειώνουν χαρακτηριστικά, πως ο κ. Abe ακολουθεί όλα και όλα 3 άτομα στον προσωπικό του twitter λογαριασμό και ένα από αυτά είναι ο κ. Modi).
Στην Ινδία κρύβεται ίσως το κλειδί για το ποια συμμαχία θα καταλήξει να αποτελέσει την πιο ισχυρή. Και μολονότι οι ΗΠΑ διαθέτουν το πλεονέκτημα, λόγω της σχέσης των Modi-Abe, η Ινδία έχει ήδη προχωρήσει (πριν την εκλογή του Modi) σε στρατιωτική εμπορική συμφωνία με Ρωσία και Κίνα.
Πιο συγκεκριμένα, μετά την ανακοίνωση της πλήρους αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, η Ινδία προσφέρθηκε να παρέχει στρατιωτικό εξοπλισμό και εκπαίδευση στους Αφγανούς – με σκοπό την αποφυγή τυχόν αποσταθεροποίησης της περιοχής και την επιστροφή των Taliban.
Η Ινδία επιπλέον επιθυμεί την αποδυνάμωση του Πακιστάν, που μέχρι το 2001 περίπου διατηρούσε καλές σχέσεις με την Kabul – μια κατάσταση που όμως αντεστράφη, με την καθιέρωση του προέδρου Hamid Karzai.
(*Σημειώνουμε εδώ πως η επίθεση στο αεροδρόμιο του Πακιστάν εχθές, δεν έχει καμία σχέση με τους Αφγανούς Ταλιμπάν. Η επίθεση προκλήθηκε από τους Pakistani Taliban, που μολονότι είναι ίδιο γένος, δεν υποστηρίζουν όμοιο σκοπό).
Για την στρατιωτική στήριξη του Αφγανιστάν, η Ινδία προχώρησε σε σύναψη εμπορικής συνεργασίας με τη Ρωσία και τη Κίνα, με τη πρώτη να αποτελεί ουσιαστικά τον κύριο κατασκευαστή του πολεμικού υλικού.
Η Ινδία ενδέχεται να επιλέξει τελικά την ουδέτερη ζώνη, χωρίς όμως να μπούμε να αποκλείσουμε την προσχώρησή της σε κάποια συμμαχία.
Μένει να δούμε πως θα εξελιχθούν οι συναντήσεις τον Ιούλιο (Ιαπωνία μα και Βραζιλία, μέλη του εμπορικού σχήματος των ΗΠΑ Trans Pacific Partnership) και τον Σεπτέμβριο (ΗΠΑ).
Ενδιαφέρον θα παρουσιάσει και η εξέλιξη της συμφωνίας παροχής φυσικού αερίου Ρωσία-Κίνας, μια συμφωνία που ενδέχεται να προκαλέσει ενδιαφέρον και στην Ιαπωνία, που θα μπορεί να προμηθεύεται φθηνότερο φυσικό αέριο από ότι τώρα (οι ενεργειακές τις ανάγκες με την παύση ορισμένων πυρηνικών εργοστασίων έχουν αυξηθεί και μεγάλο μέρος των ενεργειακών της αναγκών το λαμβάνει μέσω θαλάσσης και πανάκριβα).

Πηγή: Analyst.gr

Διαβάστε περισσότερα