Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

5 Οκτ 2013

Αίμα σε καλή τιμή, Χρυσή Αυγή

Του Κώστα Βαξεβάνη 
Ξεχάστε το αυγό του φιδιού. Δεν υπάρχει. Το αυγό έσπασε και το φίδι κυκλοφορεί ανάμεσα μας. Σκοτώνει, αλλά κυρίως δηλητηριάζει τα πάντα στην κοινωνία. Αυταπόδεικτες αλήθειες, κοινωνικές κατακτήσεις, η ίδια η ζωή, μπαίνουν σε διαπραγμάτευση με τον παραλογισμό του ναζισμού: Αν είναι ίσοι μεταξύ τους οι άνθρωποι, αν έκαψε 6 εκατομμύρια εβραίους ο Χίτλερ, αν η δημοκρατία πρέπει να αντικατασταθεί με τις θεωρίες του σκότους.
Τίποτα δεν συνέβη ξαφνικά. Οι νεοναζί δεν είναι τα δηλητηριώδη μανιτάρια που φύτρωσαν αναπάντεχα στην υγρασία του πολιτικού δάσους. Η αναβίωση του ναζισμού εξαρτάται σίγουρα από κοινωνικούς, πολιτικούς ακόμη και ψυχολογικούς όρους.
Αναρωτηθείτε, θα υπήρχε ναζισμός και Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα αν η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν της πρόσφεραν τον ρόλο του δίκαια διαμαρτυρόμενου; Θα υπήρχε, αν οι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια και αναβολικά Χρυσαυγίτες δεν φάνταζαν τιμωροί απέναντι σε ένα σύστημα ατιμωρισίας; Θα αναβίωνε ο ναζισμός, αν υπήρχε κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου που ικανοποιεί τους πολίτες για να μην ζητάνε ικανοποίηση τα ένστικτα; Θα γινόταν τρίτο κόμμα, αν οι κυβερνώντες εφάρμοζαν τον νόμο απέναντι σε μια εγκληματική ομάδα που σφάζει ανθρώπους, αντί να της κλείνουν το μάτι και πολλές φορές τα μάτια;
Η Χρυσή Αυγή δεν θα ήταν αυτό που έγινε, αν τα εγκλήματα της δεν αποκρύπτονταν γιατί αφορούσαν αλλοδαπούς, αν δεν είχε διεισδύσει στις κρατικές δομές και στην Αστυνομία, αν δεν αντιμετωπιζόταν από την παραδοσιακή δεξιά ως ένα άτακτο παιδί που έχασε τον σωστό δεξιό προσανατολισμό. Οι ναζί δεν θα έμπαιναν στα σπίτια, αν δεν τους απενοχοποιούσαν τα media, παρουσιάζοντας γλυκανάλατες συνεντεύξεις καλής θέλησης και θεαματικότητας αντί για ρεπορτάζ με τα εγκλήματα. Και σίγουρα αν δεν τους χρηματοδοτούσαν μεγάλοι επιχειρηματίες, οι οποίοι θέλουν τους πολιτικούς τους μπράβους, τα νταϊλίδικα τσιράκια τους στη Βουλή και ταυτόχρονα ένα φοβιστικό ανάχωμα σε μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.
Η GUARDIAN δημοσίευσε πρόσφατα ρεπορτάζ, στο οποίο υποστηρίζει πως έλληνες εφοπλιστές χρηματοδοτούν τη Χρυσή Αυγή. Η πληροφορία αυτή, που υπάρχει εδώ και καιρό, φαίνεται πως είναι αληθινή. Από τη γέννηση της η Χρυσή Αυγή έχει μια δραστηριότητα που είναι δυσανάλογη με τα έσοδα της. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο υπαρχηγός της οργάνωσης Χάρης Κουσουμβρής μετά την αποχώρηση του από τη Χρυσή Αυγή, «τα ταμεία δεν είχαν ούτε 300 ευρώ». Ο Μιχαλολιάκος κατέβαινε ωστόσο με μεγάλη άνεση στις εκλογές, αν και θεωρητικά τα μέλη του δεν είχαν να πληρώσουν ούτε τα παράβολα για να θέσουν υποψηφιότητα. Σύμφωνα με τον «μεγάλο αρχηγό» ως εκ θαύματος πάντα εμφανιζόταν κάποιος «δωρητής».
Ο Μιχαλολιάκος δεν μπορεί πια να κοροϊδέψει κανέναν με τις δωρεές. Η Χρυσή Αυγή ανοίγει παντού γραφεία, μοιράζει χρήμα, έχει μηχανοκίνητα τμήματα, μηχανισμούς που δεν συμπεριφέρονται μόνο σαν στρατός, αλλά έχουν και τις ανάγκες στρατού.
Σύμφωνα με πληροφορίες, εφοπλιστές είναι οι αιμοδότες της Χρυσής Αυγής για να μπορεί να χύνει αίμα. Επίσης υπάρχει ένας επιχειρηματίας στον τομέα του πετρελαίου, που πρόσφατα μάλιστα πλήρωσε τιμολόγια για τις ανάγκες της Χρυσής Αυγής στα νέα γραφεία στο Ν. Ηράκλειο. Ένας ακόμη επιχειρηματίας, που έχει μετοχές σε μεγάλη εφημερίδα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όπλα, ασφαλείς πηγές υποστηρίζουν ότι είναι από αυτούς που ενισχύουν τη ναζιστική οργάνωση, όχι μόνο οικονομικά. 
Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Κασιδιάρης είχε πει πως το πλεονέκτημα που έχουν ως βουλευτές είναι πως έχουν πια νόμιμα όπλα. Άρα παραδέχεται πως είχαν παράνομα.
Η Χρυσή Αυγή είναι ένα συστημικό κόμμα. Στη Βουλή ψήφισε υπέρ των τραπεζιτών, υπέρ των ΠΑΕ, υπέρ των εφοπλιστών όταν ζητήθηκε να δώσουν μια κάποια εθελοντική φορολογία. Είναι πολύ λογικό κάποιοι από τους ευεργετηθέντες από τους νόμους που ψήφισε να επιστρέψουν τη χάρη. Έτσι έκανε πάντα ο φασισμός. Ακόμη και ο Χίτλερ ανέβηκε με τη χρηματοδότηση των οικονομικών κολοσσών της Bayer και της Krupp.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα προφανώς έκανε την κοινή γνώμη να συνειδητοποιήσει ότι οι ναζί είναι αυτό που κάνουν στο σκοτάδι και όχι αυτό που δείχνουν μπροστά στα φώτα και τις κάμερες. Τα media, που αρέσκονταν να παρουσιάζουν το lifestyle των ναζί αντί για τα εγκλήματα τους, με πρωτεργάτη το Πρώτο Θέμα, ξαφνικά ανακάλυψαν το μαύρο πρόσωπο του ναζισμού. Γιατί το έκαναν; Μήπως από ενοχές και φόβο; Μήπως τρόμαξαν και οι ίδιοι; Κάθε άλλο. Ήρθε η ώρα οι Χρυσαυγίτες να πάψουν να παρουσιάζονται σαν πρόσκοποι που πάνε με ασφάλεια γιαγιάδες στα ΑΤΜ (θυμάστε το στημένο ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος πριν από τις εκλογές;) και να γίνουν το θηρίο. Έτσι η κοινωνία θα φοβηθεί και θα προτιμήσει να ψηφίσει «απατεώνες και κλέφτες» αντί για θηρία. 
Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η κυβέρνηση που καταλύει κάθε μέρα κάθε έννοια συνταγματικότητας θα φανούν εν μία νυκτί αρκετά δημοκράτες.
Ακόμη και ο συνταγματολόγος της ατιμωρησίας θα γίνει τιμητής του συνταγματικού τόξου.
Επίσης, μια χτυπημένη Χρυσή Αυγή με φοβισμένους ψηφοφόρους δεν θα ψηφίσει αριστερά, αλλά τη συγγενή δεξιά.
Η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νομικό πλαίσιο για την αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, ενώ εξετάζει ακόμη και το ενδεχόμενο να την θέσει εκτός νόμου. Η Χρυσή Αυγή χρειάζεται πρωτίστως να αντιμετωπίσει τον νόμο. Δεν τον αντιμετώπισε ποτέ.
Οι αριστεροί συλληφθέντες με όπλα βαφτίζονταν τρομοκράτες. Οι Χρυσαυγίτες, απλοί οπλοφόροι. Αφήνονται ελεύθεροι και αντιμετωπίζονται με την ανέχεια των παραστρατημένων (πολιτικά) παιδιών.
Εδώ και μερικές μέρες η Αστυνομία κάνει έρευνες σε Χρυσαυγίτες και βρίσκει ξαφνικά όπλα. Να υποθέσουμε πως μέχρι σήμερα έβρισκε Μπάρμπι και την «Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά», αντί για όπλα και ρατσιστικά έντυπα;
Η Χρυσή Αυγή είναι ένα συστημικό εργαλείο. Τα πιο αυταρχικά κομμάτια των κρατικών μηχανισμών το αντιλαμβάνονται ως κομμάτι του ίδιου του κράτους. Οι ναζί, ανεξάρτητα από τους λόγους που δυνάμωσαν, είναι εδώ για να τους χρησιμοποιούν. Τα πρωτοσέλιδα με τον νεκρό Παύλο είναι κομμάτι αυτής την χρήσης. Αν η οργή και ο θυμός στρέψουν κάποιους ενάντια στη Χρυσή Αυγή, θα αποδείξουν τη θεωρία των δύο άκρων. Αν δεν το κάνουν, τότε θα δημιουργήσουν την ένταση.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ομάδες ελλήνων φασιστών χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργήσουν κλίμα ανωμαλίας στη χώρα με βομβιστικές επιθέσεις. Ο κόσμος φοβήθηκε και, αντί να αντισταθεί, συντηρητικοποιήθηκε. Κάποιοι από τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν σχέση με την ΚΥΠ.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος την εποχή εκείνη ανήκε σε αυτές τις ομάδες, συνελήφθη, αλλά έμεινε μερικούς μήνες στη φυλακή. Τα περισσότερα αδικήματα του παραγράφηκαν μέσα από περίεργες νομικές διαδικασίες. Ο Κώστας Πλεύρης, ιδεολογικός μέντορας αυτών των ομάδων, όπως αποδείχθηκε, είχε καρφώσει τους συνεργάτες του, δημιουργώντας έτσι μια επιτυχία για τις αρχές.
Το ίδιο έκανε και ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Στη γειτονική Ιταλία την ίδια περίοδο οι φασίστες, οι οποίοι διατηρούσαν πολύ στενές σχέσεις με τους έλληνες φασίστες, έβαλαν χιλιάδες βόμβες σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Η διαβρωμένη Αστυνομία δεν τους απέδωσε ποτέ ευθύνη και προσπάθησε να εξαφανίσει τα ενοχοποιητικά στοιχεία. Δεκαετίες μετά αποκαλύφθηκε από μερικούς επίμονους ιταλούς δικαστικούς πως οι βόμβες είχαν μπει σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να ικανοποιήσουν τη στρατηγική της έντασης.
Δηλαδή να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και ανωμαλίας, το οποίο (μαντέψτε) θα χρεωνόταν στην αντιπαράθεση των άκρων δεξιάς-αριστεράς. Οι φοβισμένοι πολίτες θα επέλεγαν έτσι μια συντηρητική κυβέρνηση, η οποία θα έπαιρνε ακόμη και αντιδημοκρατικά μέτρα με το επιχείρημα της προστασίας τους. Απέτρεψαν έτσι την ισχυρή αριστερά από το να πάρει την εξουσία.
Η Χρυσή Αυγή είναι το σύγχρονο εργαλείο. Όσοι συμμετέχουν σε αυτή ή την ψηφίζουν προφανώς αγνοούν όχι μόνο την Ιστορία, αλλά κυρίως τον ρόλο που άθελα τους παίζουν. O  φασισμός, πέρα από θεωρία του σκότους, είναι πρακτική της εξουσίας.
Πηγή:  “Hot Doc”

Ο πατριωτισμός είναι το μετάλλιο της Αριστεράς

Δεν πρέπει να τον αφήνουμε βορά στον εθνικισμό και το φασισμό

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ, συγγραφέα
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο γέννημα θρέμμα της οικονομικής κρίσης και εξαιρετικά ενδιαφέρον free press «Η Πατησίων ζει», ο δημοσιογράφος και διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «105,5 Στο Κόκκινο», Κώστας Αρβανίτης, απαντά στη μονολεκτική ερώτηση της Λίνας Καμπούρογλου, «Πατριωτισμός;», τα εξής: «Το μετάλλιο της Αριστεράς! Δεν ξέρω γιατί η Αριστερά κατεβάζει το κεφάλι και δεν το συζητάει».
Λοιπόν, έχω ακριβώς την ίδια απορία. Για ποιο λόγο ένα κομμάτι (μεγάλο ή μικρό, δεν ξέρω) της Αριστεράς δείχνει τόση αμηχανία, τόση παγωμάρα, κάποτε ακόμη και απέχθεια, απέναντι στην έννοια του πατριωτισμού; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να προφέρουμε τη λέξη «πατρίδα»; Και επιπλέον, γιατί θα πρέπει να παραχωρήσουμε τις πολύτιμες αυτές έννοιες στη Δεξιά, και πολύ περισσότερο στην Ακροδεξιά, όπως η Χρυσή Αυγή;
Ας θυμηθούμε ότι στο παρελθόν, δηλαδή στη διάρκεια του Εμφυλίου και έως τη χούντα των συνταγματαρχών, η Δεξιά κατηγορούσε γι’ αυτό ακριβώς την κομμουνιστική Αριστερά, ότι δηλαδή επρόκειτο για απάτριδες που προσπαθούσαν να προσδέσουν τη χώρα μας στο άρμα των Σοβιετικών, και ότι η κρυφή και ανομολόγητη επιδίωξη και προσδοκία τους ήταν να γίνουμε τμήμα ή εξάρτημα στο λεγόμενο τότε Σιδηρούν Παραπέτασμα. Και η Αριστερά προσπαθούσε, με κάθε τρόπο, να το αρνηθεί και να αποδείξει το αντίθετο, εφ’ όσον ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία ήταν, και είναι, μετωπικός στόχος της.
Ηταν τα χρόνια εκείνα που στους κόλπους της Αριστεράς έκανε θραύση ο διεθνισμός, κι εκεί πατούσε η Δεξιά για να προσάψει στους κομμουνιστές την κατηγορία που προανέφερα. Σήμερα, όμως, με την παγκοσμιοποίηση, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο πατριωτισμός αποτελεί ίσως το ύστατο εμπόδιο, το ύστατο ανάχωμα, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση (κι αν όχι το ύστατο, τουλάχιστον ένα από τα πιο δραστικά). Και είναι σίγουρο ότι, σήμερα πια, ούτε και ο πιο επιδέξιος ακροβάτης δεν θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και υπέρ του πατριωτισμού και υπέρ της παγκοσμιοποίησης.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, το ερώτημα παραμένει. Γιατί θα πρέπει η Αριστερά να δίνει την έννοια του πατριωτισμού βορά στη Χρυσή Αυγή; Γιατί να αφήνει να εκμεταλλεύονται τη συγκεκριμένη έννοια οι εθνικιστές; Εθνικισμός είναι να πιστεύεις ότι η χώρα σου (να πάλι η επιφυλακτικότητα να πει κάποιος τη λέξη «πατρίδα») είναι ανώτερη από τις άλλες χώρες, ή ότι ο λαός σου είναι ανώτερος από τους άλλους λαούς, ή απλώς ότι έχει χαρακτηριστικά τέτοια που τον καθιστούν ανώτερο.
Να αγαπάς, όμως, τον τόπο που γεννήθηκες, είναι αυτονόητο, κατ’ αρχάς. Τι να αγαπάς δηλαδή, το πουθενά; Κανένας δεν έχει γεννηθεί στη μέση του πουθενά. Είναι ποτέ δυνατόν, όλα όσα έμαθες και συνήθισες, τη γλώσσα, την κουλτούρα και τα ήθη και τα έθιμα με τα οποία μεγάλωσες, να μην τα αγαπάς; Είναι σαν να απεχθάνεσαι, ή ακόμη και σαν να μισείς, τον εαυτό σου!
Οχι, αυτή την έννοια του πατριωτισμού, όπως την εξήγησα μόλις, δεν τη δίνω δώρο στους δεξιούς, τους εθνικιστές, τους φασίστες. Προτιμώ να την κρατήσω για μένα. Αρκετά παγκοσμιοποιημένοι είμαστε ήδη όλοι μας, με τα ξένα βιβλία, τις ταινίες, τη μουσική, τα έργα ζωγραφικής και τα υπόλοιπα που έχουν κάνει κατοχή στις ψυχές μας τα τελευταία χρόνια, εξαλείφοντας σχεδόν οτιδήποτε γηγενές. Δεν χρειάζεται να χάσουμε και τα ελάχιστα στοιχεία εθνικής ταυτότητας που μας έχουν απομείνει.
Αξιοπρόσεκτο είναι ότι, εάν συζητήσεις λίγο περισσότερο με όσους ενοχλούνται και αποδοκιμάζουν την έννοια του πατριωτισμού, νεοφιλελεύθερους ή Αριστερούς, ανακαλύπτεις ότι όλο και κάποια άλλη χώρα, όλο και κάποιον άλλο πολιτισμό θαυμάζουν και υπολήπτονται. Βρίσκονται δηλαδή σε μια σχιζοφρενική κατάσταση όπου θαυμάζουν και ασπάζονται στοιχεία ξένα, αλλά απεχθάνονται ή αποστρέφονται τα δικά μας.
Εάν δεν υπήρχε μια τόσο σαφής πολιτική διάσταση στο όλο θέμα, και το διαπραγματευόμασταν με όρους αποκλειστικά ψυχολογικούς ή ψυχιατρικούς, θα λέγαμε ότι οι προαναφερθέντες χρήζουν θεραπείας. Επειδή, όμως, ο πατριωτισμός είναι πρωτίστως ένα πολιτικό ζήτημα, και επειδή ακριβώς στις μέρες μας ένα αριστερό κόμμα έχει καταλάβει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σε λίγο ίσως κληθεί να κυβερνήσει, ας μείνουμε στην αναγκαιότητα να ξεσκονίσει επιτέλους η Αριστερά το μετάλλιό της, που με τόσους κόπους και θυσίες έχει κατακτήσει.

Στα χέρια των Κινέζων το αμερικανικό χρέος


Η Ουάσιγκτον ξαναζεί το δράμα του περασμένου Δεκεμβρίου που κατέληξε σε συμβιβασμό της τελευταίας στιγμής, παραμονή Πρωτοχρονιάς, με τον πρόεδρο Ομπάμα νικητή στα σημεία. Ενα απ’ αυτά ήταν και η αύξηση του ορίου χρέους από τα 16,394 τρισ. δολάρια στα 16,699 τρισ. δολάρια.
Κοιτώντας τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών διαπιστώνει κανείς ότι το συνολικό χρέος έχει ήδη υπερβεί αυτό το ποσό και ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 16,738 τρισ. δολαρίων. Η διαφορά των 39 δισ. είναι δημόσια χρεόγραφα που δεν προσμετρώνται στο πλαίσιο των έκτακτων μέτρων των τελευταίων μηνών για τη χρηματοδότηση του χρέους. Τώρα, όμως, τα πυρομαχικά τελειώνουν και οι αναλυτές αναρωτιούνται αν θα συμβεί το μοιραίο. Αυτή είναι η στιγμή που στο πλάνο μπαίνει η Κίνα, καθώς το μεγαλύτερο ποσό του χρέους βρίσκεται σε ξένα χέρια.
Μαζικές αποσύρσεις
Εως τον Ιούνιο, οι τοποθετήσεις της Κίνας σε αμερικανικά χρεόγραφα ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι τους -1,28 τρισ. δολάρια- ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου. Αντίστοιχα, η Ιαπωνία κρατούσε 1,1 τρισ. δολάρια. Τον μήνα αυτό, η είδηση ήταν πως οι κυβερνήσεις των δύο χωρών προχώρησαν σε πωλήσεις αυτών των τίτλων ύψους 40 δισ. δολαρίων μετά τις ενδείξεις (τότε) πως η Fed θα προχωρήσει σε πιο αυστηρή νομισματική πολιτική. Οι ξένοι επενδυτές ξεφορτώθηκαν για πέμπτο συνεχόμενο μήνα ομόλογα 66,9 δισ. δολαρίων, τα περισσότερα από τον Αύγουστο του 2007.
Αυτό που φοβίζει τους επιτελείς στην Ουάσιγκτον δεν είναι η απόσυρση, αλλά η μαζική απόσυρση των Κινέζων από τα αμερικανικά χρεόγραφα. Οι τελευταίοι θα είχαν κάθε λόγο να πουλήσουν ομόλογα των οποίων η αξία πέφτει λόγω της εκτύπωσης δολαρίων από τη Fed. Ομως, απ’ την άλλη, μια μαζική απόσυρση θα δημιουργούσε αναταραχή στις αγορές και, κυρίως, θα υπονόμευε τη δυνατότητα των Αμερικανών να αγοράζουν κινεζικά προϊόντα. Παρά τις σποραδικές δηλώσεις ανησυχίας των τελευταίων ετών από πλευράς Πεκίνου, κανείς δεν πιστεύει ότι η Κίνα θα προχωρούσε σε μια τέτοια κίνηση. Μέχρι νεωτέρας, καθώς το χρήμα έχει πολλά αφεντικά και ακόμη περισσότερα ονόματα.
Πηγή: Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»

4 Οκτ 2013

Η μεγάλη κυρία του πνεύματος Σιμόν ντε Μποβουάρ

Η μεγάλη κυρία του πνεύματος Σιμόν ντε Μποβουάρ
Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρίσκεσαι στο πλευρό του τρομερού παιδιού της γαλλικής διανόησης Ζαν-Πολ Σαρτρ και να μην κρυφτείς στη σκιά του.

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ τα κατάφερε ωστόσο μια χαρά: μια από τις διαπρεπέστερες μορφές του υπαρξισμού, θα πετύχαινε με την πένα της να αφήσει ένα πλούσιο corpus γραπτών πάνω στην ηθική, τον φεμινισμό και την πολιτική, την ίδια στιγμή που το μνημειώδες δοκίμιό της «Το Δεύτερο Φύλο» (1949) θα γινόταν η Βίβλος του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος, μια τομή στις συνθήκες καταπίεσης και απελευθέρωσης του ρόλου της γυναίκας.

Η έμφαση που έδωσε μάλιστα στην ελευθερία και την προσωπική ευθύνη, συνθήκη που διαπνέει το σύνολο του θεωρητικού της έργου, θα τη μετέτρεπαν σε επιφανή μορφή των πολιτικών διεκδικήσεων.

Το φαινόμενο Μποβουάρ δεν εξαντλείται ωστόσο στον φιλοσοφικό λόγο: η πένα της θα σημάδευε και τη λογοτεχνία, με το μυθιστόρημα «Μανδαρίνοι» να κερδίζει το σπουδαίο Βραβείο Γκονκούρ (1954), ενώ ταυτόχρονα η παθιασμένη ζωή της και η διαρκής αναζήτηση της σεξουαλικότητας θα την έκαναν αγαπημένη του σκανδαλοθηρικού Τύπου!

Η πολυγραφότατη συγγραφέας και σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος ήξερε καλά το παιχνίδι της πρόκλησης, μέσα από τους θυελλώδεις δεσμούς της και τις περιβόητες λεσβιακές της σχέσεις, με την ίδια να κάνει ακόμα και γυμνή φωτογράφιση, πράγμα αδιανόητο για άνθρωπο του πνεύματος!


«Ανικανοποίητη, ψυχρή, λάγνα, νυμφομανής, λεσβία, με εκατό εκτρώσεις, όλα αυτά ήμουν εγώ, ακόμη και άγαμη μητέρα», γράφει στα απομνημονεύματά της και σηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Αυτή ήταν η Σιμόν ντε Μποβουάρ, που έπαιζε τη διανόηση στα δάχτυλα ζώντας ταυτοχρόνως κάθε στιγμή της ζωής της...

Πρώτα χρόνια


Η Σιμόν ντε Μποβουάρ (Simone-Ernestine-Lucie-Marie Bertrand de Beauvoir) γεννιέται στις 9 Ιανουαρίου 1908 στο Παρίσι, με τον αριστοκρατικής καταγωγής πατέρα της να είναι ένας συντηρητικός δεξιός -αν και άθεος- δικηγόρος που δούλευε για το κράτος και τη μητέρα της γόνο ευκατάστατης αστικής οικογένειας και βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του ζευγαριού θα χαθεί ωστόσο στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι συντηρητικές απόψεις του πατέρα της, η αστική καταγωγή του και η θρησκευτική ανατροφή που επιδίωξε η μητέρα να δώσει στη νεαρή Σιμόν θα γίνουν αντικείμενο σφοδρών ενδο-οικογενειακών αντιπαραθέσεων ήδη από νωρίς, με την αντισυμβατική κόρη να εντρυφεί από μικρή στην τεράστια οικιακή βιβλιοθήκη.

Η Σιμόν, αντίθετα από τη μικρότερη αδελφή της, ήθελε να γίνει δασκάλα και συγγραφέας από μικρή, θεωρώντας πως ο ρόλος της συζύγου και της μητέρας δεν ήταν γι' αυτή: ασφυκτιεί λοιπόν στο συντηρητικό καθολικό πλαίσιο του ιδιωτικού σχολείου θηλέων που φοιτεί, στο οποίο θα παραμείνει μέχρι τα 17 της. Εκεί συνάπτει τον πρώτο της ερωτικό δεσμό με την Elizabeth Mabille (Zaza), ο αιφνίδιος θάνατος της οποίας το 1929 θα αφήσει ανοιχτό τραύμα στην ψυχή της για πάντα.

Παρά την καθολική ανατροφή, η Σιμόν συνειδητοποιεί ήδη από τα 14 την έμφυτη αθεΐα της και αποφασίζει να σπουδάσει φιλοσοφία για να ερευνήσει περαιτέρω το θέμα του θεού...

Σπουδές και γνωριμία με τον Σαρτρ


Η Μποβουάρ γίνεται δεκτή στο Τμήμα Φιλοσοφίας της Σορβόνης το 1927, αφού ολοκλήρωσε κύκλους σπουδών στα μαθηματικά, τη λογοτεχνία, τη λογική, αλλά και στα λατινικά και τα ελληνικά. Συμμαθητές της είναι ο Μερλο-Ποντί και ο Λεβι-Στρος, με τους οποίους θα παραμείνει σε φιλοσοφικό διάλογο για όλη της τη ζωή.

Το 1929 καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση σε διαπρεπή σπουδαστικό διαγωνισμό φιλοσοφίας, κερδίζοντας μια σειρά από μεγάλα -κατοπινά- πνεύματα της Γαλλίας και χάνοντας μόνο από έναν ιδιαίτερο νεαρό, τον Ζαν-Πολ Σαρτρ! Σε ηλικία μάλιστα 21 ετών, η Μποβουάρ θα γινόταν η νεότερη καθηγήτρια φιλοσοφίας της Γαλλίας, με το πνεύμα της να λογίζεται ασύγκριτο.

Λαχταρώντας να γίνει μέλος του ελιτίστικου κύκλου σπουδαστών φιλοσοφίας που είχε ιδρύσει ο Σαρτρ, η Σιμόν γνωρίζεται με το τρομερό παιδί των γαλλικών γραμμάτων, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά κάποιον αντάξιό της στο πνεύμα. Για το υπόλοιπο της ζωής τους οι δυο τους θα παραμείνουν «ουσιώδεις εραστές», όπως το έθεταν κομψά, με την ελεύθερη σεξουαλική τους σχέση να επιτρέπει «απρόοπτα» ερωτικά ειδύλλια, όποτε αυτά προέκυπταν.

Παρά το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκαν ποτέ (παρά την πρόταση γάμου που της έκανε ο Σαρτρ το 1931), δεν έκαναν παιδιά και δεν έμεναν καν κάτω από την ίδια στέγη, οι δυο τους θα παραμείνουν ερωτικοί και πνευματικοί σύντροφοι μέχρι τον θάνατο του Σαρτρ το 1980, με την ελεύθερη ερωτική τους διευθέτηση ωστόσο να σοκάρει τα χρηστά ήθη της εποχής και να φέρνει στην Μποβουάρ τη φήμη της έκλυτης γυναίκας.

Προσθέτοντας μάλιστα κι άλλο αλατοπίπερο στην ήδη πιπεράτη σχέση της με τον Σαρτρ, η Σιμόν θα διατηρήσει πολυάριθμους ερωτικούς δεσμούς με άντρες και γυναίκες καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, αποκτώντας διαβόητη φήμη και απασχολώντας συχνά τα σκανδαλοθηρικά έντυπα της εποχής!

Περιπέτειες με τη ζωή της

Το 1931, η Μποβουάρ διορίζεται σε λύκειο της Μασσαλίας, με τον Σαρτρ να περνά τον καιρό του στη Χάβρη. Το 1932 θα βρει τη Σιμόν σε λύκειο της Ρουέν, στο οποίο και θα δεχθεί επίσημη επίπληξη για τη δριμεία κριτική που ασκούσε στον περιορισμένο ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, αλλά και για τα πασιφιστικά της κηρύγματα. Το 1940, με τη ναζιστική κατοχή της Γαλλίας, οι απόψεις της θα τεθούν στο στόχαστρο του γερμανού κατακτητή και η ίδια θα απαλλαχθεί από τα διδακτικά της καθήκοντα τον επόμενο χρόνο από τη φιλοναζιστική κυβέρνηση.

Θα καταφέρει πάντως λίγο αργότερα να διοριστεί εκ νέου σε σχολείο, αυτή τη φορά όμως θα είναι γονική καταγγελία για σεξουαλική διαφθορά μαθήτριά της που θα της στερήσει μια για πάντα τη θέση της εκπαιδευτικού (1943): δεν θα επέστρεφε ποτέ στη διδασκαλία, παρά το γεγονός ότι λάτρευε το σχολικό περιβάλλον...

Συγγραφική καριέρα

Ήταν λοιπόν ώρα να ακολουθήσει τη συγγραφική καριέρα που πάντα ονειρευόταν: γράφει μια σειρά διηγημάτων με θέμα τον ρόλο της γυναίκας, τα οποία ωστόσο δεν θα εκδοθούν παρά πολύ αργότερα, το 1979. Το ερωτικό τρίγωνο βέβαια ανάμεσα στην ίδια, τον Σαρτρ και την πρώην μαθήτριά της Olga Kosakievicz θα αποτυπωθεί στο χαρτί και θα εκδοθεί το 1943, εγκαθιδρύοντάς τη στη λογοτεχνική κοινότητα της Γαλλίας.

Η γερμανική κατοχή της Γαλλίας θα εγκαινίαζε αυτό που η ίδια αποκαλούσε την «ηθική περίοδο» της λογοτεχνικής της καριέρας: γράφει (από το 1941 ως το 1943) το μυθιστόρημα «Το Αίμα των Άλλων» (1945), το οποίο θα χαιρετιστεί ως το σημαντικότερο υπαρξιστικό λογοτεχνικό έργο στα χρόνια της γαλλικής αντίστασης. Την ίδια εποχή γράφει και το πρώτο της φιλοσοφικό δοκίμιο, το «Πύρρος και Κινέας», ενώ συνεχίζει τη συγγραφή με καταιγιστικό ρυθμό, με ένα ακόμη μυθιστόρημα και το μόνο θεατρικό που έγραψε ποτέ.

Ταυτόχρονα, ο αντιστασιακός πυρετός της γαλλικής διανόησης θα ωθήσει την ίδια, τον Σαρτρ, τον Μερλο-Ποντί και μια σειρά ακόμα από διανοητές να ιδρύσουν την προοδευτική αριστερή εφημερίδα «Les Temps Modernes» (1945), στην οποία συνεισφέρει με πολυάριθμα άρθρα περί ηθικής φιλοσοφίας, φεμινιστικών επιδιώξεων και πολιτικών διεκδικήσεων. Η ίδρυση του εντύπου και η αριστερή τοποθέτησή της θα σκιαγραφούσαν την ταραγμένη σχέση της με τον κομμουνισμό, η οποία θα αποτυπωθεί αργότερα στο περίφημο μυθιστόρημά της «Οι Μανδαρίνοι» (1954).


Η πολυγραφότατη Μποβουάρ θα γράψει το 1947 την ηθική πραγματεία «Για μια ηθική της αμφισβήτησης», η οποία παραμένει χαρακτηριστικότατο έργο της υπαρξιστικής ηθικής, όπως προσεγγίζεται από την προοπτική των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων που εκπορεύονται από τις κοινωνικές επιταγές.

Το 1949 ήταν ωστόσο η καθοριστική στιγμή της: εκδίδεται το μνημειώδες και επαναστατικό δίτομο έργο «Το Δεύτερο Φύλο», μελέτη που θα την καθιερώσει στη συνείδηση του κοινού ως φεμινίστρια και θα τη μετατρέψει σε ζωντανό σύμβολο του γυναικείου κινήματος σε παγκόσμια κλίμακα! Παρά την ευρύτατη αποδοχή από το φεμινιστικό κίνημα και τη διανόηση, το έργο θα προκαλέσει λυσσαλέες αντιδράσεις τόσο από τη Δεξιά όσο και την Αριστερά...

Κατοπινά χρόνια


Η δεκαετία του '70, η μεγάλη στιγμή του φεμινιστικού κινήματος, θα βρει την Μποβουάρ να είναι πλέον ενεργό μέλος του γυναικείου αγώνα: συμμετέχει σε διαδηλώσεις και συγκρούσεις, εκφωνεί πύρινους λόγους για τη θέση της γυναίκας και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες δράσης για την ανατροπή των καταπιεστικών συνθηκών του γυναικείου ρόλου, όπως ο εγκαινιασμός φεμινιστικής στήλης στην εφημερίδα της «Les Temps Modernes» και πολλά ακόμα.

Η Σιμόν είναι πλέον διεθνής διασημότητα, απολαμβάνοντας τη λογοτεχνική, φιλοσοφική και μαχητική της φήμη. Είναι όμως και η σχέση της με τον -ακόμα γνωστότερο- Ζαν-Πολ Σαρτρ που θα εκτόξευε το δαιμόνιο δίδυμο σε μια περίβλεπτη θέση που σπάνια επιφυλάσσεται σε στοχαστές: η κοινή τους θυελλώδης ζωή τίθεται στο στόχαστρο του σκανδαλοθηρικού Τύπου, με τους ίδιους να μετατρέπονται στα πρώτα ίσως celebrities του πνεύματος! Για το υπόλοιπο της ζωής της, θα ζει συνεχώς κάτω από το άγρυπνο μάτι των media, με τους δύο συντρόφους να αποσύρονται διακριτικά από τη δημόσια ζωή.


Εδώ και τρεις δεκαετίες, από το '40 ως το '70, αυτή και ο Σαρτρ ήταν λαμπρά μέλη της κοινωνικής, πνευματικής αλλά και κοσμικής ζωής του Παρισιού, με τη φήμη που απέκτησαν ωστόσο να τους αναγκάζει πλέον να αποσυρθούν στην ασφάλεια ενός στενού κύκλου οικείων και φίλων, που θα ονομάσουν στοργικά «Οικογένεια». Αυτό δεν σήμαινε βέβαια ότι θα έπαιρνε τέλος και το περίφημο πάθος του ζευγαριού με τα ταξίδια, με τους δυο τους να οργώνουν κυριολεκτικά τον κόσμο, δίνοντας διαλέξεις ή απολαμβάνοντας απλώς τις χαρές ξένων τόπων.


Τα τελευταία της έργα περιλαμβάνουν λογοτεχνικές προσπάθειες, φιλοσοφικά δοκίμια και αναρίθμητες συνεντεύξεις, με το ασίγαστο του πνεύματός της να μην κοπάζει ποτέ: εκδίδει την αυτοβιογραφία της σε 4 τόμους, ενώ παράλληλα δεν σταματά να αποτελεί μάχιμη πολιτική φιγούρα: καταφέρεται ακόμα και κατά του πολέμου που κήρυξε η Γαλλία στην Αλγερία και τον βασανισμό των Αλγερινών από τα γαλλικά στρατεύματα...

Θάνατος και κληρονομιά


Η Μποβουάρ έζησε το 1980 τον θάνατο του ισόβιου συντρόφου της Ζαν-Πολ Σαρτρ: συντετριμμένη και απαρηγόρητη, τον αποχαιρετά επισήμως στο βιβλίο-φόρο τιμής που γράφει το 1981.

Μετά την απώλεια του Σαρτρ, η ίδια υιοθετεί την εδώ και χρόνια σύντροφό της Sylvie le Bon και περνά το υπόλοιπο της ζωής της αποτραβηγμένη από τη δημόσια ζωή. Πεθαίνει από πνευμονικό οίδημα στις 14 Απριλίου 1986.


Η συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια με την αντισυμβατική ζωή, που τόσο σημάδεψε τη σύγχρονη εποχή, δεν ήταν πια στη ζωή. Η κληρονομιά της ωστόσο δεν θα χανόταν: το φεμινιστικό κίνημα πέτυχε και η ίδια τιμήθηκε με πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις, ζώντας παράλληλα μια γεμάτη ζωή σφαλιστή στις επικρίσεις και την κοινωνική κατακραυγή.

Η πολύπτυχη προσωπικότητα της γυναίκας-θρύλου θα μείνει φάρος στο πώς το ιδιωτικό μετατρέπεται σε δημόσιο και τανάπαλιν: πρόκειται στην ουσία για μια γυναίκα δυναμική, κυριευμένη από πόθο για γνώση και ελευθερία, η οποία πάλεψε ενάντια σε κάθε σύμβαση και έζησε με μεγάλη ένταση, καθώς ήξερε ότι «ο θάνατος καταδικάζει την επίγεια ύπαρξη, τη μία και μοναδική, να είναι πλούσια και μεστή»...

Ο κορυφαίος δραματουργός Ουίλιαμ Σέξπιρ

Ο κορυφαίος δραματουργός Ουίλιαμ Σέξπιρ

Το διαπρεπέστερο αίνιγμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας!

Περίφημα στα πέρατα της οικουμένης, τα έργα του βρετανού θεατρικού συγγραφέα Ουίλιαμ Σέξπιρ συνεχίζουν να ανεβαίνουν στις 4 γωνιές του κόσμου για περισσότερα από 400 χρόνια.

Παρά το εκπληκτικό αυτό γεγονός, η προσωπική ιστορία του κορυφαίου θεατράνθρωπου παραμένει μυστήριο, με τους ακαδημαϊκούς και τους μελετητές του έργου του να ερίζουν σχεδόν για τα πάντα: για το πώς ήταν η εξωτερική του εμφάνιση, ποια ήταν η σεξουαλικότητά του, τι θρησκευτικές πεποιθήσεις είχε αλλά και κατά πόσο τα έργα που του αποδίδονται είναι γραμμένα πράγματι από αυτόν!

Κι αυτό γιατί η μόνη πληροφόρηση που έχουν οι ιστορικοί στη διάθεσή τους για τον βίο του προέρχεται είτε από τα ίδια του τα έργα (θεατρικά, ποιήματα και σονέτα) είτε από μια σειρά επίσημων ντοκουμέντων (εκκλησιαστικά και δικαστικά μητρώα, δημοτολόγια κ.λπ.).

Η ιστορία που ανασυγκροτούν οι επίσημες αυτές καταγραφές παραείναι ωστόσο φτωχή για να χωρέσει μια πραγματική βιογραφία, με τους ερευνητές να είναι υποχρεωμένοι να προβούν σε εικασίες για τη συνέχεια.

Ένα είναι όμως σίγουρο: σε μια περίοδο 20 ετών, ο Σέξπιρ θα έγραφε μνημειώδη θεατρικά έργα που θα απαθανάτιζαν την πλήρη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, δίνοντάς μας έναν ολοκληρωμένο «κατάλογο» του ανθρώπινου ψυχισμού: 37 θεατρικά έργα, 150 σονέτα και αναρίθμητα ακόμα ποιήματα αποκαλύπτουν ένα ασίγαστο λογοτεχνικό πνεύμα.

Ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς παγκοσμίως και αναμφίβολα ο πλέον πολυπαιγμένος και πολυμεταφρασμένος της θεατρικής ιστορίας κατάφερε να χειριστεί με απόλυτη δεξιοτεχνία τα θεατρικά είδη, με τα θέματα που έθιξε στο έργο του να παραμένουν ανατριχιαστικά επίκαιρα ακόμα και σήμερα. Κι αυτό γιατί μίλησε για τα διαχρονικά και οικουμενικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά...

Πρώτα χρόνια


Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει επίσημο πιστοποιητικό γέννησης, τα εκκλησιαστικά μητρώα υποδεικνύουν ότι ο Ουίλιαμ Σέξπιρ βαφτίστηκε στην εκκλησία Holy Trinity Church στις 26 Απριλίου 1564. Από το γεγονός αυτό συνάγεται ότι πρέπει να γεννήθηκε γύρω στις 23 Απριλίου 1564, ημερομηνία που οι ακαδημαϊκοί κύκλοι θεωρούν ευρέως ως τη γενέθλια μέρα του Σέξπιρ.

Η πόλη που γεννήθηκε ήταν το εμπορικό κέντρο της εποχής Στράτφορντ (δυτικά του Λονδίνου), με τον Ουίλιαμ να είναι το τρίτο παιδί (από τα οχτώ) του Τζον Σέξπιρ, εμπόρου δερμάτινων ειδών, και της Μέρι Άρντεν, κόρη του γαιοκτήμονα της περιοχής. Ο πατέρας του έγινε μάλιστα αξιωματούχος της πόλης και υπηρέτησε κάποια στιγμή ως δήμαρχος, με τα εμπορικά μητρώα να υποδεικνύουν ωστόσο ότι αργότερα η περιουσία του συρρικνώθηκε (δεκαετία 1570).

Για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι σχεδόν τίποτα γνωστό, ως γιος όμως τοπικού προύχοντα πρέπει να πέρασε εύκολη παιδική ηλικία. Η έλλειψη μάλιστα σχολικών μητρώων έχει ωθήσει πολλούς ιστορικούς να αμφισβητήσουν ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη ή έστω την πατρότητα των έργων που υπογράφει...

Έγγαμος βίος


Ο 18χρονος Σέξπιρ παντρεύεται την 26χρονη Αν Χάθαγουεϊ στις 28 Νοεμβρίου 1582, η οποία ενδέχεται να κυοφορούσε ήδη το πρώτο τους παιδί. Αν τα μητρώα είναι σωστά, η κόρη τους γεννιέται στις 26 Μαΐου 1583, ενώ δύο χρόνια αργότερα (2 Φεβρουαρίου 1585) έρχεται η γέννηση των διδύμων τους, αν και το αγοράκι θα πεθάνει αργότερα σε ηλικία 11 ετών.

Μετά τον ερχομό στη ζωή των διδύμων ακολουθεί μια περίοδος 7 ετών για την οποία δεν γνωρίζουμε κυριολεκτικά τίποτα. Οι μελετητές αναφέρονται στην περίοδο αυτή ως «χαμένα χρόνια», με αναρίθμητες πραγματικά υποθέσεις να έχουν υποστηριχθεί για τη ζωή του αυτό το διάστημα.

Συναίνεση υπάρχει ωστόσο για το γεγονός ότι κατά τα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1580 ο Σέξπιρ βρίσκεται στο Λονδίνο, όπου ενδέχεται να έπιασε δουλειά ως ιπποκόμος σε μια σειρά από λονδρέζικα θέατρα...

Θεατρικό ξεκίνημα


Μέχρι το 1952 υπάρχουν αποδεικτικά που δείχνουν ότι ο Σέξπιρ κέρδιζε το ψωμί του ως ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας στο Λονδίνο, ενώ πιθανότατα υπέγραψε και την παραγωγή σε μπόλικες παραστάσεις. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1592 έχουμε το άρθρο που φιλοξενείται στη θεατρική επιθεώρηση «Stationers' Register» από τον θεατρικό συγγραφέα Robert Greene που αφιερώνει δυο-τρεις πικρόχολες γραμμές στον συνάδελφό του Σέξπιρ.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1590, αρχεία δείχνουν ότι ο Σέξπιρ ήταν διευθύνων σύμβουλος στον λονδρέζικο θίασο Lord Chamberlain's Men, ο οποίος θα μετονομαστεί σε King's Men μετά τη στέψη του βασιλιά James I το 1603. Άρθρα της εποχής και μητρώα αποδεικνύουν ότι ο θεατρικός οργανισμός του Σέξπιρ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, με τον συγγραφέα να δημοσιεύει θεατρικά έργα που είχαν γίνει δημοφιλή λογοτεχνικά αναγνώσματα!

Ας μην ξεχνάμε ότι η -λαϊκή- θεατρική κουλτούρα της Βρετανίας του 16ου αιώνα δεν είχε βρει τη θέση της στην άρχουσα τάξη της χώρας, παρά το γεγονός ότι πλήθος ευγενών ήταν πάτρονες της θεατρικής τέχνης και προσωπικοί φίλοι των ηθοποιών. Νωρίτερα στην καριέρα του, ο Σέξπιρ ήταν προστατευόμενος του αριστοκράτη Henry Wriothesley, κόμη του Southampton, στον οποίο εξάλλου αφιέρωσε τα πρώτα δημοσιευμένα ποιήματά του το 1593 και το 1594...

Άνοδος στο θεατρικό στερέωμα



Μέχρι το 1597, τα 15 από τα 37 συνολικά θεατρικά έργα που έγραψε ο Σέξπιρ είχαν εκδοθεί και ανεβεί σε παράσταση. Από τα δημοτικά μητρώα πληροφορούμαστε ότι ο Σέξπιρ αγόρασε το δεύτερο μεγαλύτερο σπίτι στη γενέτειρά του, το Στράτφορντ, για να στεγάσει την οικογένειά του. Το γεγονός ότι η απόσταση από το Στράτφορντ ως τη θεατρούπολη του Λονδίνου καλυπτόταν σε 4 μέρες με άλογο υποδεικνύει ότι ο Σέξπιρ πρέπει να περνούσε τον καιρό του στην πρωτεύουσα, γράφοντας έργα και ερμηνεύοντας ρόλους, επιστρέφοντας στη φαμίλια του μια-δυο φορές τον χρόνο, όταν τα θέατρα έκλειναν για τις διακοπές.

Το 1599, ο Ουίλιαμ Σέξπιρ και οι συνεργάτες του έστησαν τη δική τους θεατρική επιχείρηση στη νότια όχθη του Τάμεση, την οποία αποκαλούσαν Globe (το θέατρο σώζεται μέχρι σήμερα, ανακατασκευασμένο φυσικά).


Το 1605, ο Σέξπιρ αποκτά τα δικαιώματα χρήσης μιας μεγάλης έκτασης στο Στράτφορντ, τα οποία θα του εξασφαλίσουν πλουσιοπάροχο ετήσιο εισόδημα. Η κίνηση αυτή θα τον έκανε και δαιμόνιο επιχειρηματία -πέρα από κορυφαίο καλλιτέχνη-, με τους μελετητές να θεωρούν ότι η επενδυτική αυτή τοποθέτηση έγινε για να εξασφαλίσει ο δραματουργός τα απαιτούμενα μέσα και τον πολύτιμο χρόνο για να γράφει ανενόχλητος...

Λογοτεχνικό ύφος


Τα πρώτα θεατρικά του Σέξπιρ είναι γραμμένα στο παραδοσιακό στιλ της εποχής, με περίτεχνες μεταφορές και ρητορικά σχήματα. Σύντομα ωστόσο ο δραματουργός θα κατέληγε στο δικό του πρωτοποριακό στιλ γραφής, προσαρμόζοντας τη συμβατική θεατρική γραφή στους σκοπούς του, δημιουργώντας έτσι μια ελεύθερη -και καινοφανή- ροή λέξεων. Το έμμετρο μοτίβο του ιαμβικού πεντάμετρου μπολιάστηκε με ποιητικές φόρμες και απλή πρόζα, αποκλίνοντας από την παραδεδομένη συγγραφική νόρμα των καιρών...

Πρώτα έργα: ιστορικά και κωμωδίες


Με εξαίρεση την τραγωδία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», τα πρώτα θεατρικά έργα του Σέξπιρ ήταν κυρίως ιστορικά και γράφτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1590: ο «Ριχάρδος» και ο «Ερρίκος» του, για παράδειγμα, δραματοποιούν τις καταστροφικές περιπέτειες αδύναμων ή διεφθαρμένων ηγεμόνων. Στην πρώτη αυτή περίοδο ο Σέξπιρ συγγράφει και μπόλικες κωμωδίες: το πνευματώδες κωμειδύλλιο «Όνειρο Θερινής Νυχτός», το ρομαντικό «Ο Έμπορος της Βενετίας», το γεμάτο λογοπαίγνια «Πολύ Κακό για το Τίποτα» και τα γοητευτικά «Όπως Αγαπάτε», «Δωδέκατη Νύχτα», και «Αγάπης Αγώνας Άγονος».

Η εργογραφία του πριν από το 1600 περιλαμβάνει πιθανότατα και τις τραγωδίες «Τίτος Ανδρόνικος» και «Ιούλιος Καίσαρας», αλλά και τις κωμωδίες «Το Ημέρωμα της Στρίγκλας», «Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» και τους «Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα»...

Κατοπινά έργα: τραγωδίες


Ήταν ωστόσο ο ύστερος Ουίλιαμ Σέξπιρ, μετά το 1600 δηλαδή, που θα προίκιζε την οικουμένη με τα αριστουργήματα του «Άμλετ», του «Βασιλιά Λιρ», του «Οθέλου», του «Μάκβεθ» και τόσων ακόμα. Στα έργα αυτά είναι που θα μετατραπεί ο δραματουργός σε μέγα ανατόμο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, παρουσιάζοντάς μας μια σειρά από ανθρώπινα διαχρονικά και οικουμενικά χαρακτηριστικά.

Όσο για το κορυφαίο των κορυφαίων αριστουργημάτων του, τον «Άμλετ», εδώ ο Σέξπιρ εξερευνά την προδοσία, την εκδίκηση, την αιμομιξία αλλά και την ηθική κατάπτωση με καινοφανή τρόπο, λειτουργώντας εκτός από δραματουργός και ως σύγχρονος ψυχολόγος! Η τελευταία περίοδος του θεατρικού του έργου περιλαμβάνει τα «Τέλος Καλό Όλα Καλά», το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι», την «Τρικυμία», αλλά και τα «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», «Κοριολανός» και «Κυμβελίνος». Πιο σοβαρά σε τόνο από τις κωμωδίες του, τα δράματα αυτά δεν φτάνουν σε επίπεδο τραγωδίας τον «Βασιλιά Λιρ» ή τον «Μάκβεθ», καθώς τελειώνουν με συμφιλίωση των χαρακτήρων ή συγχώρεση...

Θάνατος


Η παράδοση θέλει τον Ουίλιαμ Σέξπιρ να πεθαίνει την ημέρα των γενεθλίων του, στις 23 Απριλίου 1616, παρά το γεγονός ότι οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται απλώς για μύθο. Τα εκκλησιαστικά μητρώα υποδεικνύουν ωστόσο ότι ενταφιάστηκε στην Trinity Church στις 5 Απριλίου 1616.


Στη διαθήκη του άφησε τη μερίδα του λέοντος στην κόρη του Susanna, ενώ στη γυναίκα του κληροδότησε «ψίχουλα», παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τον νόμο δικαιούταν το 1/3 της περιουσίας του. Της άφησε βέβαια το «δεύτερο καλύτερο κρεβάτι του», δήλωση που θα ερμηνευόταν από τους μελετητές του έργου του ότι το ζευγάρι είχε απομακρυνθεί με τα χρόνια, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο...

Κριτικές και εκτεταμένη αμφισβήτηση


Το λογοτεχνικό φαινόμενο Σέξπιρ και η ενοχλητική έλλειψη βιογραφικών στοιχείων δεν θα αργούσαν να πυροδοτήσουν κριτικές και αμφισβητήσεις για την πατρότητα των συγκλονιστικών θεατρικών: περίπου 150 χρόνια μετά τον θάνατό του, ακαδημαϊκοί και θεωρητικοί της λογοτεχνίας θα άρχιζαν να παρατάσσουν εναλλακτικά ονόματα ως συγγραφείς των έργων.

Άνθρωποι κύρους και εγνωσμένης λογοτεχνικής αξίας φιγούραραν πλέον στους ακαδημαϊκούς κύκλους ως συγγραφείς του «Άμλετ» και του «Οθέλου»: οι Christopher Marlowe, Edward de Vere ακόμα και ο Φράνσις Μπέικον! Γιατί τα μπορεί τα επίσημα μητρώα να αποδεικνύουν ότι ο Ουίλιαμ Σέξπιρ πράγματι υπήρξε, αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ήταν και ο δραματουργός των περίφημων τραγωδιών!

Οι σκεπτικοί έχουν ένα ακόμα επιχείρημα: πώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος μέτριας μόρφωσης να αγγίξει την πνευματική αντιληπτικότητα και την ποιητική δυναμική των έργων του Σέξπιρ; Να γράψει σε τέτοια γλώσσα και να δημιουργήσει τόσο πλούσιους χαρακτήρες χωρίς καμία συγγραφική εκπαίδευση; Το κίνημα αμφισβήτησης της πατρότητας των έργων του βρετανού δραματουργού θα ξεκινούσε μάλιστα τον 19ο αιώνα, στο απόγειο του παγκόσμιου θαυμασμού για το έργο του Σέξπιρ.

Σήμερα ωστόσο τα πράγματα έχουν καταλαγιάσει στον ακαδημαϊκό κόσμο, με τους περισσότερους μελετητές να αποδέχονται το γεγονός ότι ο Σέξπιρ έγραψε όλα όσα του αποδίδονται, χωρίς ευρύτατη συναίνεση ωστόσο. Οι πηγές που τον θέλουν πέρα από δημοφιλή ηθοποιό της εποχής και δραματουργό έχουν επίσης αμφισβητηθεί, κάνοντας τον Ουίλιαμ Σέξπιρ το διαπρεπέστερο λογοτεχνικό μυστήριο της οικουμένης!

Λογοτεχνική κληρονομιά


Αυτό που φαίνεται να είναι αλήθεια είναι ότι ο Σέξπιρ ήταν ένας αξιοσέβαστος θεατράνθρωπος που έγραφε θεατρικά έργα και πρωταγωνιστούσε σε μερικά κατά τα τέλη του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα. Η φήμη του εξάλλου ως δραματουργική μεγαλοφυΐα δεν θα αναγνωριζόταν παρά στον 19ο αιώνα: ξεκινώντας από τη ρομαντική περίοδο των αρχών του 1800 και συνεχίζοντας στη βικτοριανή εποχή, η αναγνώριση και ο σεβασμός στο έργο του Σέξπιρ θα άγγιζε πρωτοφανή επίπεδα!

Όσο για τον 20ό αιώνα, νέες ακαδημαϊκές τάσεις έχουν αναβιώσει τη θεωρητική πραγμάτευση των έργων του, ανασυγκροτώντας πλέον έναν εννοιολογικό πλούτο που δεν έχει όμοιό του σε άλλα θεατρικά έργα. Το ανέβασμα των σεξπιρικών παραστάσεων δεν έχει ωστόσο σταματήσει ποτέ: ακόμα και με τους μελετητές να μαλλιοτραβιούνται, το παγκόσμιο κοινό απολαμβάνει απαλλαγμένο από θεωρητικές έριδες τη μεγαλειότητα των σεξπιρικών χαρακτήρων και της πλοκής, που το φέρνουν αντιμέτωπο με τον συναισθηματικό του κόσμο, δίνοντας στη θεατρική τέχνη το πλήρες νόημά της...

Το τέρας και οι ανίκανοι




Δημήτρης Μηλάκας
Ο Σαµαράς και το επιτελείο του είχαν να αντιμετωπίσουν μια ιδιαίτερα πιεστική κατάσταση: Το οικονομικό πρόγραμμα καταρρέει και ένα νέο μνημόνιο εμφανίζεται σχεδόν αναπόφευκτο. Η Χρυσή Αυγή δημοσκοπικά εμφανίζεται μέχρι τις ηλικίες των 59 ετών ισόπαλη με τη Ν.Δ. Ταυτόχρονα οι ναζί εμφανίζονται στην «κοιτίδα» τους, τον Μελιγαλά, να διεκδικούν τα πρωτεία στον χώρο της λαϊκής Δεξιάς.
Το σχέδιο διαφυγής που εκπονείται από τον Σαμαρά και τους επιτελείς του δρομολογείται προς υλοποίηση στα γρήγορα (και στο πόδι) προκειμένου να αξιοποιηθεί η συγκυρία της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Πρόκειται – όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται – για έναν απλοϊκό και ακραία καιροσκοπικό σχεδιασμό, ο οποίος περιλαμβάνει: ♦ Την εµφάνιση του κράτους που κινητοποιείται και τη βούληση της κυβέρνησης να πατάξει τον εξτρεμισμό όχι μόνο των ναζί, αλλά και όσων αμφισβητούν στρατηγικές επιλογές (ΝΑΤΟ, Ε.Ε., μνημόνια).
♦ Την επίδοση διαπιστευτηρίων και διαβεβαιώσεων στο αμερικανικό – εβραϊκό οικονομικό σύστημα. Και ως εκ τούτου τη δημιουργία στο εσωτερικό της σιδηράς κυβερνητικής τάξης, στην οποία οφείλει η κοινωνία να συνταχθεί βαδίζοντας τον μονόδρομο που έχουν σχεδιάσει οι δανειστές.
Το σχέδιο στη σύλληψή του δεν ήταν κακό και η επικοινωνιακή του οργάνωση ήταν άψογη. Ωστόσο δεν πέτυχε, καθώς, λίγες ώρες μετά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού προς τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες των ΗΠΑ ότι η Χρυσή Αυγή εξαρθρώθηκε, τα πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου αφέθηκαν ελεύθερα να κλοτσούν, να χτυπούν, να φτύνουν και να βρίζουν.
Προφανώς, η ηγετική οµάδα της Ν.Δ. έχει πλέον να αντιμετωπίσει πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που προσπάθησε να αγνοήσει όταν υιοθετούσε την καιροσκοπική αντίληψη της θεωρίας των δύο άκρων.
Εκτεθειµένη στο εξωτερικό, αναξιόπιστη στο εσωτερικό και αντιμέτωπη με ένα οικονομικό χάος, το οποίο δεν είναι δυνατόν να υπερβεί χωρίς να φορτώσει στις πλάτες της κοινωνίας επιπλέον βάρη, η κυβέρνηση (για την ακρίβεια: το «σύστημα») Σαμαρά φαίνεται ότι είναι αντιμέτωπο με το τέρας που αυτό δημιούργησε. Ένα τέρας που δεν μπορεί να νικηθεί από ανίκανους…

Η δράκα των δράκων, δηλαδή ο κ. Σαμαράς

Η δράκα των δράκων, δηλαδή ο κ. Σαμαράς


Κλέφτες κι αστυνόμοι.
Απ’ όσα λένε συνδικαλιστές αστυνομικοί, κι εξ όσων άλλων πλείστων πηγών προκύπτει, οι μισοί Ελληνες αστυνομικοί ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Ο ένας στους δύο!
Δηλαδή, ο ένας στους δύο Ελληνες αστυνομικούς ψήφισε αληταρά, μαχαιροβγάλτη, τραμπούκο, κτήνος, δολοφόνο, χασισέμπορα, σωματέμπορα, μπράβο της νύχτας,
προστάτη, νταβατζή, φουσκωτό, ντηλερόνι, βρωμόστομο, και ό, τι άλλο σχετικό με τη λάσπη των υπονόμων του υποκόσμου.
Διότι οι αστυνομικοί, ως καθ’ ύλην αρμόδιοι, δεν μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν γνώριζαν, μάλιστα από χρόνια τώρα, τι κουμάσια ήταν και είναι οι οργανωμένοι χρυσαυγίτες.
Πέραν ενός εύλογου αριθμού ηλιθίων που -ευάριθμοι ελπίζω- υπηρετούν στην Ελληνική Αστυνομία, οι υπόλοιποι γνώριζαν πολύ καλά,
μα πάρα πολύ καλά τι είναι οι χρυσαυγίτες! Και παρά ταύτα, ο ένας στους δύο, εν πλήρει συνειδήσει, ψήφισε παράνομους, ληστές και δολοφόνους, εμπόρους λευκής σαρκός, νταήδες και ύπουλα φίδια.
Καθόλου καλά μαντάτα για τη Δημοκρατία.
Κλέφτες κι αστυνόμοι σκυλιά και δολοφόνοι, ένα ματωμένο χρυσοφόρο κουβάρι στον κόρφο της Δημοκρατίας, κύριε Δένδια! Αριστα!
Επίσης, ο ένας στους δύο αστυνομικούς που ψήφισε Χρυσή Αυγή έχει δώσει όρκο στη Δημοκρατία, τον λαό και την πατρίδα ότι θα τηρεί το Σύνταγμα. Κι όμως ψήφισε φασίστες!
Οι εν λόγω πολίτες εκ της αστυνομικής τους ιδιότητας γνωρίζουν ή όφειλαν να γνωρίζουν τι είναι ο φασισμός.
Κι όμως, εν πλήρει συνειδήσει ψήφισαν «υπεράνθρωπους» που βαράνε, βιάζουν, σκοτώνουν «υπάνθρωπους», ψήφισαν «Αίμα και τιμή», δηλαδή «blut und ehre», ψήφισαν τους προδότες της πατρίδας, τους επιγόνους των δωσιλόγων, ψήφισαν τους υμνητές του Χίτλερ
και ταυτοχρόνως τους δειλούς που όταν χαιρετούν ναζιστικά δηλώνουν ότι απλώνουν ρούχα στην ταράτσα.
Γνώριζαν οι αστυνομικοί αυτοί, συγγνώμην, οι υπό δοράν αστυνομικού αρνησιπάτριδες ότι ψηφίζουν φασιστικά γουρούνια, κι όμως τα ψήφισαν!
Κακά μαντάτα για τη Δημοκρατία.
Και ντροπή για την Αστυνομία.
Διότι, αν στις τάξεις της υπηρετούν αμόρφωτοι που δεν ξέρουν ότι ο «Ελληνάρας» είναι ο ορισμός του ανελλήνιστου, ανεκπαίδευτοι που δεν ξέρουν ότι ο πατριωτισμός αντιστέκεται στον φασισμό, ότι ο εθνικισμός σκοτώνει το έθνος και ότι το ρατσιστικό μίσος σταυρώνει τον κάθε Χριστό, τότε τα μαντάτα είναι πολύ άσχημα
για τη Δημοκρατία, την κοινωνία, τις γειτονιές μας και τα σπίτια μας.

Φοβούμαι ότι έχουμε εθιστεί, ότι έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι θεωρούμε κάτι φυσιολογικό το γεγονός ότι η μισή Αστυνομία μπορεί να ψηφίζει, ή να ανέχεται ή να σχετίζεται είτε με τον υπόκοσμο είτε με τους «υπεράνθρωπους» - απάνθρωπους.
Σε μια πιο σοβαρή χώρα αυτοί οι αστυνομικοί θα είχαν αποταχθεί ως επίορκοι. Ατιμωτικά. Εδώ θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό το γεγονός οι μισοί αστυνομικοί να ταυτίζονται με όσα θα έπρεπε ποινικώς να διώκουν και πολιτικώς να απεχθάνονται. Που έχουν καθήκον να διώκουν και να απεχθάνονται.

Καθόλου καλή κατάσταση για τη Δημοκρατία - μια νάρκη στον κόρφο της. Νάρκη η φασιστική παθολογία, νάρκη και η δική μας ανοχή προς εκείνους που την έχουν φυτέψει. Και την κρατούν σε λειτουργία.
Πλην όμως, αν ο ένας στους δύο αστυνομικούς ατιμάζει τους όρκους του, ο άλλος ένας στους δύο γιατί το ανέχεται; - κι εδώ μιλώ για τους ανώτατους αξιωματικούς. Πώς ανέχονται οι ανώτατοι αξιωματικοί να είναι το μισό αστυνομικό σώμα υπέρ εγκληματιών και φασιστών;
Καθόλου καλά τα πράγματα, κύριε Δένδια. Και τα ωραία λόγια δεν εξωραΐζουν σαπισμένες καταστάσεις. Καθόλου δεν χρειάζεται η Δημοκρατία μια φρουρά Πραιτωριανών.
Τα γράφω όλα αυτά χωρίς να περιμένω τίποτα.
Παρά να αλλάξουν. Οχι, βεβαίως, απ’ αυτούς που τα δημιούργησαν. Δεν έγιναν σε μία νύχτα ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής οι μισοί αστυνομικοί. Εγιναν στα έξι χρόνια της ύφεσης και στα τρία των μνημονίων. Και φυσικά προετοιμάζονταν να γίνουν από τα προγενέστερα χρόνια της ψευδούς ευμάρειας.
Αλλά, αν η διακυβέρνηση του τόπου απ’ τις δικομματικές και στη συνέχεια μνημονιακές κυβερνήσεις έχει δημιουργήσει τέτοια βαθειά δομικά προβλήματα, η τρέχουσα κυβέρνηση και προσωπικώς ο κ. Σαμαράς τα βαθαίνουν.
Δεν συγχωρείται ο κ. Πρωθυπουργός να επιμένει στη θεωρία των δύο άκρων. Ομως, ως φαίνεται, «επιβάλλεται», διότι ο κ. Σαμαράς δεν διαθέτει άλλη πολιτική,
ή μάλλον άλλη τακτική για να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Κι έτσι πρέπει να ενοχοποιεί κάθε αντίσταση σ’ αυτήν την πολιτική! Πώς; ως ακραία.

Ηδη εδώ και δύο χρόνια, ο κ. Σαμαράς ο ίδιος, κι όχι το επιτελείο του, «ενεργοποίησε» στα καθ’ ημάς τη θεωρία των δύο άκρων. Και λέω «ενεργοποίησε» διότι αυτή η ιστορία είναι πολύ παλιότερη.
Με γεννήτορα κατ’ αρχήν τον Τσώρτσιλ, η ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού άρχισε να ευδοκιμεί τη δεκαετία του ’90 στη Δύση με σκοπό, μετά και την πτώση της ΕΣΣΔ, την απάλειψη και των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων, καθώς και τον τελειωτικό αφοπλισμό των λαών, εφ’ όσον η καταφυγή στις αριστερές ιδέες θα φάνταζε πλέον όχι μόνον ατελέσφορη αλλά και ενοχική.
Ολη η σύγχρονη ρητορική της εξουσιαστικής προπαγάνδας περί λαϊκισμού, εθνικολαϊκισμού και φαιοκόκκινων εδράζεται στη θεωρία των δύο άκρων στην ενοχοποίηση του κομμουνισμού ως μορφής του φασισμού και στην απαξίωση των προσδοκιών του λαού προς εναλλακτικές ως προς τον καπιταλισμό λύσεις. Ολη η ρητορική
του «εκσυγχρονισμού» και του «νεοφιλελευθερισμού», όλα τους τα εργαλεία, ο μεταμοντερνισμός, ο πολυπολιτισμός, η εθνική αποδόμηση και ο κοσμοπολιτισμός πατάνε στην ταύτιση «των άκρων» και σκοπό έχουν να παραλύσουν την ταξική πάλη και
να απελπίσουν τους λαούς.
Τα δύο αντίθετα παρουσιάζονται όμοια, διότι όσο πιο παράλογη είναι η προπαγάνδα, τόσο πιο πιστευτή γίνεται.
Δεν πρόκειται λοιπόν σήμερα, μόνον για κάποια γεράκια της Ν.Δ., Λαζαρίδη, Βορίδη κι άλλους, που πάνε να παίξουν με τα όρνια της ακροδεξιάς
αλλά για μια ταύτιση της ακροδεξιάς τακτικής με τη δεξιά πολιτική που επιχειρεί ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός. Διότι δεν έχει άλλη λύση. Τα ακροδεξιά νεοφιλελεύθερα μέτρα που παίρνει και που θα πάρει είναι τόσον ανυπόφορα
που μόνον αν εκ των προτέρων ενοχοποιήσει την αντίδραση εναντίον τους ως ακραία, θα μπορέσει να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο.
Ετσι όμως ο κ. Σαμαράς παίζει με τη φωτιά. Ή μάλλον βάζει ο ίδιος φωτιά στο πολίτευμα. Χρίζει ακραία την αντιπολίτευση μετατρέποντας τις θεμιτές πολιτικές αντιθέσεις σε πολιτειακό διχασμό.

Με έναν λόγο, ο κ. Πρωθυπουργός αφορίζει ως ακραία την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ακρωτηριάζοντας το πολίτευμα και ταυτοχρόνως «κλείνει το μάτι» στην πρώην εκλογική του πελατεία να επιστρέψει στο «μαγαζί». Διότι το τέρας, που η πολιτική του κ. Σαμαρά και των προκατόχων του εξέθρεψε, κατάφερε να μείνει μόνον τέρας, χωρίς να «σοβαρέψει» ποτέ.
Δεν πρόκειται λοιπόν για μια ακροδεξιά δράκα δράκων στην ηγεσία του κόμματος της κεντροδεξιάς, αλλά πρόκειται για τον ίδιον τον αρχηγό της, που δεν δέχεται μόνον, αλλά εμπνέει τις εισηγήσεις που του γίνονται.
Το 2016 η ανεργία θα φθάσει το 34%!
Είμαστε στο 2013 και η ανεργία που έχουμε είναι η μεγαλύτερη στην Ιστορία, όσον αφορά σε ανεπτυγμένο κράτος, εδώ και 30 χρόνια. Ηδη η κατάσταση είναι ακραία και δεν ξέρω πώς θα μπορούμε να την ονομάζουμε το 2016, αν στο μεταξύ δεν πέσει αυτή η κυβέρνηση. Διότι, αν δεν πέσει, η πορεία προς το 34% ανεργία το 2016 είναι εξασφαλισμένη.
Οταν ήδη σήμερα η ανεργία στους νέους έχει φθάσει στο 61% και τρεις στους πέντε δεν έχουν δουλειά, τότε η κατάσταση είναι ακραία
και η θεωρία των άκρων μπαρμπούτσαλα, που δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε ως φύλλα συκής για την πολιτική που ακολουθείται. Συνεπαγόμενη νέα μέτρα, νέες αγριάδες.
Η πολιτική που μας ξεβρακώνει έχει ξεβρακωθεί.
Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος αν αυτό το ξεβράκωμα την ντροπιάζει ή την ερεθίζει...


email: stathis@enikos.gr

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More