Βρετανία: Εργαζόμενοι, άστεγοι και «αόρατοι»

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Tο κείμενο που ακολουθεί έχει τίτλο «Η ντροπή της Βρετανίας: Άστεγοι ακόμη κι αν δουλεύουν». Δημοσιεύθηκε στον Guardian, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, και είναι του Aditya Chakrabortty. H μετάφραση και επιμέλεια του κειμένου, στα ελληνικά, είναι από τον Μπάμπη Χατζηγιαννακό και την Ελίνα Σαουσοπούλου (attack.org.gr). Η φωτογραφία του θέματος είναι από το δημοσίευμα του Guardian και την έχει επιμεληθεί η Eva Bee. Μόνο οι υπογραμμίσεις δικές μας. 

«Οι άνθρωποι που θα γνωρίσετε είναι αόρατοι. Οι πολιτικοί δεν τους αναφέρουν. Τα μέσα ενημέρωσης στην πλειοψηφία τους, τους αγνοούν. Και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Το να αναγνωρίσεις την ύπαρξη αυτων των ανθρώπων ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι υπάρχουν περισσότερες αδικίες στην Βρετανία απο αυτές που επιτρέπουν οι «προστάτες της κοινής γνώμης». Σε κάνει να δεις καθαρά οτι οι περισπούδαστες αναλύσεις για την οικονομία ειναι σκουπίδια και να καταλάβεις, έστω επιφανειακά, πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα σε όλους εμάς και την απόλυτη καταστροφή.

Όλα αυτά τους καθιστούν τόσο πραγματικούς όσο εγώ ή εσύ – και πληθαίνουν με γρήγορο ρυθμό. Είναι άνθρωποι άστεγοι έστω κι αν δουλεύουν.

Την προηγουμένη εβδομάδα γνώρισα μερικούς από αυτούς, σε ένα ξενώνα διανυκτέρευσης στο κέντρο του Λονδίνου. Δουλεύουν σε μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες ή στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όταν τελειώσουν την εργασία τους, έρχονται σε αυτή την αποθήκη και κοιμούνται σε μεταλλικές κουκέτες μαζί με αλλα 42 άτομα. Οι άντρες χρησιμοποιούν τη μια τουαλέτα κι οι γυναίκες την άλλη. Στον κόσμο των άστεγων αυτό θεωρείται καλή ευκαιρία: το Shelter from the Storm όπως ονομάζεται, προσφέρει πρωινό και δείπνο.

Ένας στους τρεις που βρίσκουν κατάλυμμα εδώ είναι εργαζόμενος. Τη νύχτα που πήγα, η συνιδρυτής της πρωτοβουλίας αυτής, Sheila Scott κοίταξε την λίστα των επισκεπτών και μου υπέδειξε τους εργοδότες τους. Ειναι εργαζόμενοι στην καταναλωτική οικονομία της Βρετανίας: Starbucks, Eat, Preat, McDonald’s, pubs και κούριερ του Deliveroo.

Ο πρώην υπουργός των συντηρητικών, George Young, περιέγραψε τους άστεγους ως «αυτό στο οποίο σκοντάφτεις κατά την έξοδό σου απο την όπερα». Οχι κύριε George οι σημερινοί άστεγοι παραδίδουν το φαγητό σου και σου σερβίρουν μπίρα. Μετα κοιμούνται σε παγκάκια.

Ο Μάρτιν, που δουλεύει στον δήμο του Islington ως οδηγός σχολικού για παιδιά με ειδικές ανάγκες, μου είπε πως για ένα μήνα κοιμόταν είτε στο πάρκο Hampstead Heath είτε στο κανάλι κοντά στον ζωολογικό του Λονδίνου. «Ήμουν εξαντλημένος όλη την ώρα» είπε, «ενώ κάποια πρωινά κουβαλούσα στη δουλειά όλα μου τα υπάρχοντα».

Ο ξενώνας Shelter υπολόγισε πως περισσότεροι από 170.000 Λονδρέζοι ειναι άστεγοι. Σχεδόν οι μισοί (47%) υπολογίζεται ότι εργάζονται και ταυτόχρονα ζουν σε στέγες φιλοξενίας.

Αριθμοί όπως αυτοί και καταφύγια αστέγων όπως αύτο της Scott, διαλύουν τη δήθεν αψεγάδιαστη εικόνα της εργασίας στη Βρετανία της κρίσης. Οι υπουργοί καυχιούνται για το ποσοστό απασχόλησης. Αυτό το «οικονομικό θαύμα» περιλαμβάνει το ενα τρίτο των ανθρώπων που κοιμούνται στο καταφύγιο αστέγων Scott. 

Ο Κάμερον μιλάει μεν αυτάρεσκα για τις νέες τεχνολογίες και την sharing economy, ίσως όμως αυτός ο οδηγός του Uber στην κουκέτα εκει πέρα να τον φέρει στα συγκαλά του σε μερικά πράγματα. Όλες οι ανοησίες για το πως τα δυνατά σωματεία θα καταστρέψουν την οικονομία; Το εργατικό δυναμικό της επισφάλειας σε αυτούς τους αυτοσχέδιους κοιτώνες είναι ένα καλό επιχείρημα για την ανάγκη συντονισμού των εργατών.

Πάνω απ’ όλα, αποδεικνύεται ότι δύο από τις πιο σκληρές, «ορθόδοξες» πολιτικές στην Βρετανία είναι απάτη. Πρώτον, η παραδοχή οτι η δουλειά πληρώνει. Για αυτό ο Norman Tebbit είπε στου άντρες να ανέβουν στα ποδήλατα τους, για αυτό ο Gordon Brown έχει φοροελαφρύνσεις, για αυτό ο George Osborne την έβγαλε καθαρή μετα την τοποθέτηση του κατά των «τεμπέληδων».

Αλλά ο κατώτατος μισθός, τα συμβόλαια μηδενικών ωρών και οι διπλές βάρδιες από γραφεία προσωρινής απασχόλησης δεν πληρώνονται. Σίγουρα όχι αρκετά για να μπορείς να έχεις αξιοπρεπή στέγη στην πιο ακριβή αγορά σπιτιού στον πλανήτη.

Όταν αυτο το δόγμα πεθαίνει. Παίρνει μαζί του και τη βεβαιότητα ότι «οι άστεγοι είναι πάντοτε και άνεργοι». «Γιατί οι ζητιάνοι περιφρονούνται; γιατί περιφρονούνται γενικά» αναρωτιόταν ο Όργουελ στο «οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου». «Είναι για τον απλό λόγο οτι απέτυχαν να κερδίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση». Από αυτούς που γνώρισα κανένας δεν ζητιανεύει, αλλά ο καθένας τους ζει στην σκιά οτι όντας άστεγοι, πρέπει να γίνουν τιποτένιοι.

«Πάντα νόμιζα οτι μόνο οι αλκοολικοί κι οι εξαρτημένοι καταλήγουν άστεγοι», είπε ο Λίαμ. Ο είκοσι-κάτι ετών πρώην μηχανικός στο μετρό του Λονδίνου, έμεινε άνεργος κι αναγκάστηκε να ζει «φάει» αυτά που αποταμίευε. Τώρα κάνει βάρδιες σε pub, κερδίζοντας λίγο παραπάνω από το βασικό μισθό. Δεν ειναι αρκετά.

Μετα την βάρδια του και πριν έρθει στην στέγη αστέγων, περιπλανιέται στους δρόμους ώσπου να ανοίξει ο σταθμός του μετρό στις 3:30πμ, ανεβαίνει τις σκάλες και ξεκουράζεται για λίγες ώρες. Οχι οτι κοιμήθηκε αρκετά για όλο αυτό το τρέξιμο.

Την επόμενη μέρα θα την περάσει στο κέντρο νεότητας. Θα τηλεφωνήσει η μάνα του. «Νιώθω πως θα καταρρεύσω και θα της πω: μαμά τα έχασα όλα, δεν μου εχει απομείνει τίποτα απολύτως. Μα αν το ακούσει αυτό θα της ραγίσει την καρδια».

Όπως και για όλους τους άστεγους στο αρθρο, το Λιαμ είναι ψευδώνυμο. Το να μου μιλάει ισοδυναμεί με το να ξαναζει την ταπείνωση: το πρόσωπο του κοκκινίζει, τραυλίζει και με κοιτάει ελάχιστα στα μάτια. Αν και για όλη την ντροπή που περιβάλλει την ιστορία του, εκείνος δε φταίει σε τίποτε. Απλώς ξεκίνησε για τη δουλειά.

Η Βρετανία του σήμερα τιμωρεί τους εργάτες και φέρεται ιπποτικά στα αφεντικά που φοροδιαφεύγουν. Επικροτεί τις συμβάσεις μηδενικών ωρών ενώ διώκει την επαιτεία. Ωθεί στη λιμοκτονία τους ανθρώπους με αναπηρία που αναζητούν εργασία, ενώ καθιστά σαφές πως η δουλειά δεν θα φέρει φαγητό στο τραπέζι. Την ίδια στιγμή ζητοκραυγάζει οτι η απλήρωτη εργασία σε καιρό φτώχειας είναι ενα  οικονομικό θαύμα.

Το να είσαι φτωχός στην Βρετανία αντιμετωπίζεται από το δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα με φαιδρή περιφρόνηση. Μια άλλη φιλοξενούμενη του ξενώνα αστέγων, η Νίκολα,  μου είπε ότι όταν χρεοκόπησε η σπιτονοικοκυρά της τον προηγούμενο Μάιο την ώθησαν σε έξωση. Από το να κοιμάται στον δρόμο προτίμησε να κάθεται σε αστυνομικά τμήματα. Αμα έκλεινε τα μάτια της, οι αστυνομικοί έβαζαν στη διαπασών χιπ χοπ για να ξυπνήσει.

Όταν αναζήτησε επίδομα απο τον δήμο του Haringey, της είπαν πως δεν δείχνει καν για άστεγη! Ένας υπάλληλος της πρότεινε να παρει ένα μικρό κι ευέλικτο δάνειο (ο δήμος του Haringey αρνείται τους ισχυρισμούς). Σε μια συνέντευξη κατάλαβαν πως είναι άστεγη. Της είπαν οτι δεν έχουν ξανα δει άστεγο και της ζήτησαν να «κάνει μια στροφή».

Η Νικολά δουλεύει σε μια αποθήκη της αλυσίδα Greggs, φτιάχνοντας κέικ και κουλούρια. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια, δουλεύει ακόμη με προσωρινή σύμβαση μέσω εταιρείας ενοικίασης προσωπικού. Χωρίς σταθερό ωράριο, απλά με ένα μήνυμα οτι πρέπει να πάει αμέσως όποτε τη χρειάζονται, αλλιώς θα χάσει την δουλειά της.

Οι βάρδιες ξεκινούν στις 6 το πρωί, το οποίο σημαίνει ξυπνάει στις 3 και αλλάζει τρία λεωφορεία. Πριν λίγες εβδομάδες την έστειλαν στην άλλη άκρη του Λονδίνου για να πακετάρει προϊόντα. Πληρώθηκε μόνο για της 2,5 ώρες που δούλεψε.

Όταν η περιφρόνηση περιλαμβάνεται στο συμβόλαιο, περνάει και στο χώρο εργασίας. Την προηγούμενη εβδομάδα στο τέλος της βάρδιας, ο διευθυντής της υπέδειξε την δουλειά που είχε μείνει και της ούρλιαξε άσχημα «δεν θα πας πουθενά». Η αλυσίδα Greggs λεει οτι οι εργαζόμενοι απο τις εταιρείες ενοικίασης προσωπικού εξυπηρετούν για μικρό χρονικό διάστημα. Οι αποδείξεις μισθοδοσίας δείχνουν το αντίθετο. Έχω επίσης δει ανακοινώσεις της εταιρείας ότι οι μέτοχοι κέρδισαν 43,7 εκατομμύρια λίρες σε μερίσματα τον τελευταίο χρόνο.

Η Νίκολα, ο Λίαμ κι ο Μάρτιν θα περάσουν τα Χριστούγεννα άστεγοι. Ρώτησα τη Νίκολα ποια είναι τα σχέδια της για τη μέρα των Χριστουγέννων και μου απάντησε «θα κοιμηθώ όλη τη μέρα, έχω να κάνω καλό ύπνο από το Μάιο»».

Διαβάστε περισσότερα

Νεοφιλελευθερισμός: Μία Εισαγωγική Προσέγγιση

Ντούνης Ανδρέας – Ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί το καθοριστικό οικονομικό παράδειγμα των καιρών μας – αναφέρεται στις πολιτικές και τις διαδικασίες κατά τις οποίες μία μειονότητα ιδιωτικών συμφερόντων μπορεί να ελέγξει όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές της κοινωνικής ζωής ώστε να μεγιστοποιήσει το προσωπικό της κέρδος.

 Ο νεοφιλελευθερισμός συσχετίσθηκε πρωτίστως με τις πολιτικές που εφάρμοσαν οι Reagan και Thatcher. Όμως, τις τελευταίες τρείς δεκαετίες οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν αποτελέσει την κυρίαρχη παγκόσμια οικονομική τάση που υιοθετείται από πολιτικά κόμματα του κέντρου, μεγάλου τμήματος της παραδοσιακής αριστεράς, και φυσικά της δεξιάς. Τα συγκεκριμένα κόμματα και οι πολιτικές που εφαρμόζουν αντιπροσωπεύουν τα άμεσα συμφέροντα εξαιρετικά πλούσιων επενδυτών και λιγότερων από χιλίων σε αριθμό μεγάλων επιχειρήσεων.

 Στις Η.Π.Α, πέραν ορισμένων ακαδημαϊκών και μερικών μελών της επιχειρηματικής κοινότητας, ο όρος νεοφιλελευθερισμός δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει το νέο πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος. Αντιθέτως, οι νεοφιλελεύθερες πρωτοβουλίες χαρακτηρίζονται ως πολιτικές «της ελεύθερης αγοράς» που ενθαρρύνουν τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες και την επιλογή των καταναλωτών (consumer choice), ανταμείβουν την προσωπική υπευθυνότητα και την επιχειρηματική πρωτοβουλία, και υποβαθμίζουν το «νεκρό χέρι της ανίκανης, γραφειοκρατικής και παρασιτικής κυβέρνησης που δεν μπορεί ποτέ να προβεί σε ορθές πράξεις».

[1] Στα πλαίσια των μεταβαλλόμενων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών κατά την μετάβαση από τον 20ο στον 21 ο αιώνα, και της επικράτησης και θεσμοθέτησης μιάς παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, και υπό την σκέπη νέων μορφών ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων και δικαιωμάτων ο λόγος εμπέδωσης του νεοφιλελευθερισμού έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στον επικαθορισμό και την νομιμοποίηση του νέου κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι.

Ο νεοφιλελεύθερος λόγος δεν αποτελεί μία ενιαία ιδεολογικοπολιτική ρητορική, καθώς οι έτεροι φορείς τουεκφερόμενου λόγου εστίασαν σε διαφορετικά σημεία οργάνωσης του κράτους (π.χ. ο Hayek κυρίως κατά του κεντρικού σχεδιασμού και ο Milton Friedman στην φιλελευθεροποίηση της οικονομίας), και εκ του αποτελέσματος τα διαφορετικά κρατικά πολιτικά συστήματα τον έχουν «καθιερώσει» σε διαφορετικούς βαθμούς και τον έχουν προσαρμόσει αναλόγως κατά διαφορετικά χρονικά διαστήματα, στο κοινωνικοπολιτικό τους πεδίο. Η πολιτική μορφή του νεοφιλελευθερισμού είναι η διαδικαστική δημοκρατία (φορμαλιστική, φιλελεύθερη, καπιταλιστική ή αστική δημοκρατία (bourgeois), κυριαρχώντας στην πολιτική σκέψη και κρατική πρακτική των ημερών μας.

Αυτή η τροπικότητα της διαχείρισης των ταξικών σχέσεων τελεί πλέον υπό κρίση, που εκφράζεται μέσω της διάβρωσης των πολιτικών ελευθεριών και την ανάδυση της αυταρχικής διακυβέρνησης. Η Μαρξιστική κριτική της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ασύμβατος με την επέκταση της δημοκρατίας σε περιοχές­κλειδιά της κοινωνικής ζωής. Αντιστρόφως, η επέκταση της δημοκρατίας μπορεί να αποτελέσει ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την κατάργηση του νεοφιλελευθερισμού.

 Η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι υποσχόμενη για τρείς κύριους λόγους: (α) η επέκταση της δημοκρατίας είναι από μόνη της πολύτιμη, (β) οι αντιφάσεις μεταξύ οικονομικής και πολιτικής δημοκρατίας αναδεικνύουν τους περιορισμούς του σύγχρονου καπιταλισμού και (γ) οι μάχες για τον προσδιορισμό της φύσης και του περιεχομένου της δημοκρατίας μπορούν να εγείρουν ερωτηματικά για τους περιορισμούς του καπιταλισμού ως σχέση παραγωγής [2].

Ο David Harvey στο διαφωτιστικό βιβλίο του «Νεοφιλελευθερισμός: Ιστορία και Παρόν» [3] (A Brief History of Neoliberalism) αποδεικνύει ότι οπουδήποτε έχει εφαρμοστεί το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, έχει προκαλέσει τη μαζική μετατόπιση πλούτου όχι μόνο στο ανώτερο ένα τοις εκατό, αλλά στο ανώτερο δεκατημόριο του ανώτερου ένα τοις εκατό. Για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ανώτερο 0,1% έχει ήδη ανακτήσει την θέση που κατείχε το 1918.

Οι προϋποθέσεις που απαιτεί ο νεοφιλελευθερισμός για την υποτιθέμενη απελευθέρωση των ανθρώπων από την υποδούλωση στο κράτος – οι ελάχιστοι φόροι, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και της πρόνοιας, η διάλυση των εργατικών συνδικάτων – αποτελούν ακριβώς τις προϋποθέσεις εκείνες που απαιτούνται για να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι οι ελίτ [4], σε ότι αποκαλεί απόλυτα ορθά και στοχευμένα ο Harvey ως «παλινόρθωση της ταξικής τους ισχύος».

 _______________

Πηγές: [1] Noam Chomsky and the Struggle Against Neoliberalism, Robert W. McChesney , Monthly Review, April 1, 1999, chomsky.info

 [2] Democracy Against Neoliberalism: Paradoxes, Limitations, Transcendence, Alfredo Saad Filho – SOAS, University of London, Alison J Ayers – Simon Fraser University, Critical Sociology, Sage Journals, February 3, 2014 (abstract), crs.sagepub.com

[3] Ντέιβιντ Χάρβει, Νεοφιλελευθερισμός – Ιστορία και Παρόν, Εκδόσεις Καστανιώτη

 [4] Enrico Tortolano, Economics and the Powerful: How to fight back against neoliberalism, The institute of employment rights, url: ier.org.uk

Διαβάστε περισσότερα

Αλμπέρ Καμύ: Η Τέχνη δεν αντέχει τη λογική

Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), o Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, Αλμπέρ Καμύ χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα», στα θεατρικά του έργα «Καλλιγούλας» και «Οι δίκαιοι» αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». Έγραψε για την αναζήτηση του νοήματος στη ζωή και για την ανάγκη της εξέγερσης και τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957.
Για τον βιογράφο του, Ολιβιέ Τοντ, ήταν ένας «επικίνδυνος συγγραφέας» αμφισβητώντας το ιδεολογικό δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο Καμύ δεν αποδέχεται τον σουρεαλισμό, χαρακτηρίζοντάς τον παρωχημένο πνευματικό κίνημα, αλλά, αντιθέτως, αντιλαμβάνεται το παράλογο με την έννοια του αντιφατικού, του μη λογικού. Δεν θεωρεί λογικό εκείνον που σκέφτεται, αλλά εκείνον που αισθάνεται λογικά, αναφέροντας σ' ένα από τα πρώτα του άρθρα ότι «η Τέχνη δεν αντέχει τη λογική».
Από τα 47 χρόνια της ζωής του τα 27 τα έζησε στην Αλγερία και τα 20 στη Γαλλία. Γεννήθηκε  7 Νοεμβρίου 1913 και συστηνόταν ως «γιος ενός οιναποθηκάριου και μιας παραδουλεύτρας, ανιψιός βαρελοποιού». Ο πατέρας του, Λουσιάν, τραυματίστηκε στη μάχη της Μαρν κατά τη διάρκεια του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο αργότερα πέθανε. Με τη μητέρα του είχε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση. Χαρακτηριστικό είναι ότι της αφιέρωνε τα βιβλία του με την επισήμανση «σ΄ αυτήν που δεν θα μπορέσει να το διαβάσει ποτέ», γιατί ήταν αγράμματη.
Ο Καμύ ξεκινάει να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα δημοσιεύονται στο περιοδικό Sud το 1932. Πήρε πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία αλλά εξαιτίας της φυματίωσης δεν κατάφερε να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation). Δύο χρόνια μετά την εγγραφή του στο κομουνιστικό κόμμα, το εγκαταλείπει, προσάπτοντάς του «ιδεολογικό απολυταρχισμό». Εκείνη την εποχή γράφει στα σημειωματάριά του: «Όσοι έχουν κάποιο μεγαλείο μέσα τους δεν κάνουν πολιτική». Εργάζεται στην εφημερίδα Front populaire (Το λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πια, όμως η έρευνά του με τίτλο «Μιζέρια της Καμπυλίας», συναντά αντιδράσεις και το 1940 η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ.
Τότε είναι που εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει και τον «Ξένο» (1942) και τον «μύθο του Σίσυφου» (1942). «Ο Ξένος», η ιστορία ενός άντρα που δεν δείχνει κανένα συναίσθημα για το θάνατο της μητέρας του, που στη συνέχεια σκοτώνει έναν Άραβα, έγινε παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Σύμφωνα με την δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου», ο οποίος θα συμπληρωθεί με τα θεατρικά έργα «Η παρεξήγηση» και ο «Καλλιγούλας».
Το 1943 προσλαμβάνεται ως αναγνώστης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard. Κατά την κατοχή της Γαλλίας από τους Ναζί, ο Καμύ υπήρξε ενεργός στην αντίσταση, γράφοντας και έχοντας την αρχισυνταξία για την παράνομη εφημερίδα Combat. Το λογοτεχνικό του έργο συνεχίζεται με τον «κύκλο της εξέγερσης», στον οποίο περιλαμβάνεται η «Πανούκλα» (1947) αλλά και άλλα έργα όπως «Οι δίκαιοι» (1949) και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (1951).
Ο βιογράφος του γράφει για τη σχέση του με τη δημοσιογραφία: «Πολλοί συγγραφείς γεννιούνται από τη δημοσιογραφία. Αλλοι τόσοι θάβονται απ΄ αυτήν. Ο Καμύ ξεκινάει μια αντίστροφη κίνηση. Ξέρει ήδη να στήνει το σκηνικό, να τοποθετεί τα πρόσωπα. Το δίπλωμα της φιλοσοφίας του είναι χρήσιμο: αναζητεί το νόημα κάτω από τα γεγονότα».
Πολιτική και δημοσιογραφία έχουν αξίες ασύμβατες κατά τον Καμύ, καθώς ο πολιτικός αποκρύπτει την αλήθεια, ενώ ο δημοσιογράφος οφείλει να την ξεσκεπάσει, χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο «ιστορικό τού άμεσου».
Επισκέφθηκε την Ελλάδα στις 28 Απριλίου 1955 και είχε δώσει διάλεξη στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Τη συζήτηση αποτύπωσε στο μαγνητόφωνο ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.
Εκείνη την εποχή, οι μνήμες του Εμφυλίου στη χώρα μας ήταν ακόμα νωπές, ενώ ο Καμύ είχε ήδη συνυπογράψει επιστολή συμπαράστασης στους αριστερούς που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο (1949), ενώ αργότερα κράτησε την ίδια στάση και για τους αγωνιστές της Κύπρου. «Πράγματι», παραδεχόταν, «υπήρξε μια γαλλική εθνική αλληλεγγύη και υπήρξε και μια ελληνική εθνική αλληλεγγύη: η αλληλλεγγύη της οδύνης. Αυτή την αλληλεγγύη μπορούμε να την ξαναβρούμε κάθε στιγμή και όχι μόνο με το ένδυμα της οδύνης».
Κατά τη συζήτηση αυτή, απάντησε και στην ερώτηση «πού είναι η ελευθερία την οποία διεκδικείτε;», που του έθεσε μια μαθήτρια: «Η άνευ όρων ελευθερία είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Την άνευ ορίων ελευθερία μόνον οι τύραννοι μπορούν να την ασκούν. Ο Χίτλερ ήταν ένας σχετικά ελεύθερος άνθρωπος, ο μόνος άλλωστε από όλη την Αυτοκρατορία του. Αλλά αν θέλουμε να ασκήσουμε μια αληθινή ελευθερία, αυτή δεν μπορεί να ασκηθεί μόνο προς το συμφέρον τού ατόμου που την ασκεί. Η ελευθερία είχε πάντα ως όριο την ελευθερία των άλλων».
Ο συγγραφέας έφυγε από τη ζωή στις 4 Ιανουαρίου 1960 σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν ο οδηγός, εκδότης Μισέλ Γκαλιμάρ, παρέκκλινε της πορείας του και χτύπησε σε ένα δέντρο. Ο Γκαλιμάρ τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε πέντε ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Ο Καμύ σκοτώθηκε επί τόπου. Ο ίδιος έλεγε στους φίλους του ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από τον θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα». Η σορός του ενταφιάστηκε στην Lourmarin, στη Νότια Γαλλία, όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Διαβάστε περισσότερα

Deutsche Welle: Aλβανία, η Κολομβία της Ευρώπης

Η Αλβανία έχει εξελιχθεί σε κέντρο παραγωγής και διακίνησης κάνναβης. Η αστυνομία είναι αδύναμη να διαχειριστεί την κατάσταση και η μάχη για την πάταξη της διακίνησης ναρκωτικών μοιάζει χαμένη. Το ρεπορτάζ είναι της DW.
Το τοπίο στη μικρή πόλη Ρέσεν της βόρειας Αλβανίας θυμίζει παρακμή. Χωμάτινοι δρόμοι, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, φτωχά σπίτια. Καθώς δύει ο ήλιος και πέφτει το σκοτάδι δυο γυναίκες λύνουν τη σιωπή τους παρά το φόβο τους.
Μέχρι πρότινος δούλευαν σε ένα παράνομο εργαστήριο καλλιέργειας ινδικής κάνναβης, πριν το διαλύσει η αλβανική αστυνομία. Ο χώρος που στεγαζόταν το εργαστήριο ήταν πρώην εκτροφείο πουλερικών. Στο μεταξύ εδώ έχουν καλλιεργηθεί, αποξηρανθεί και συσκευαστεί πάνω από 4 τόνοι κάνναβης.
Η Μίρα και η Ρίτα (δεν είναι τα πραγματικά τους ονόματα) ήταν άνεργες όταν βρήκαν εδώ δουλειά για 10 ευρώ τη μέρα. «Είτε το πιστεύετε είτε όχι δουλεύαμε εδώ για να εξασφαλίσουμε το ψωμί των παιδιών μας» λέει η Μίρα, 50 ετών. Είναι πολύ θυμωμένη με την αλβανική κυβέρνηση που αφήνει τον πληθυσμό να βυθίζεται στη φτώχεια. Είναι επίσης εξαγριωμένη με την αστυνομία που μένει άπραγη και τους βαρόνους των καρτέλ ναρκωτικών που κάνουν ό,τι θέλουν.
«Δεν ήξερα τίποτα»
Η Μίρα είπε στη DW ότι αρχικά δεν ήξερε ότι πρόκειται για κάνναβη. Και η Ρίτα αποκάλυψε ότι ο άνδρας της είναι στη φυλακή κι έτσι μεγαλώνει μόνη την πεντάχρονη κόρη της. «Δεν ήξερα απολύτως τίποτα μέχρι που είδα την αστυνομία» ανέφερε η Ρίτα. Μια ματιά στο επίμαχο παράπηγμα είναι αποκαλυπτική. Το νερό στάζει από το ταβάνι, δεν υπάρχει θέρμανση, παντού βλέπει κανείς βουνά σκουπιδιών.
Παρά τις εξαγγελίες η κυβέρνηση του Έντι Ράμα δεν έχει καταφέρει να μειώσει το ποσοστό φτώχειας στην Αλβανία. Η ανεργία είναι υψηλή, τα κοινωνικά επιδόματα χαμηλά. Μια οικογένεια ζει με 75 ευρώ το μήνα. Ίσως για αυτό πολλοί αγρότες αναγκάζονται να καλλιεργήσουν κάνναβη. «Χιλιάδες Αλβανοί δεν έχουν άλλη επιλογή επειδή δεν λαμβάνονται κοινωνικά και οικονομικά μέτρα για τη στήριξη της υπαίθρου», ανέφερε στη DW o επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Κόμματος, Λουζλίμ Μπάσα.
«Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα της ανεργίας ή της δουλειάς σε φυτείες κάνναβης. Πολλοί επιλέγουν το δεύτερο». Άλλωστε δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς στην Αλβανία εργατικά χέρια για τις φυτείες κάνναβης. Ένα «πετυχημένο» καρτέλ κάνναβης, που δεν έχει εξαρθρωθεί δηλαδή από την αστυνομία, κερδίζει έως και 200 ευρώ ανά κιλό κάνναβης.
Η κάνναβη καλλιεργείται σε άγριες, απροσπέλαστες περιοχές, ενώ πολλοί παραγωγοί έχουν καταφέρει να εξελίξουν ακόμη και ειδικά αρδευτικά συστήματα.
«Το έτος της κάνναβης»
Το 2016 ήταν το κατεξοχήν «έτος της κάνναβης». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία πάνω από 2,5 εκατομμύρια δενδρύλλια κάνναβης καταστράφηκαν από τις αρχές, ενώ εντοπίστηκαν περίπου 5.204 χωράφια. Το νέο δεδομένο είναι ότι πλέον οι παράνομες φυτείες είναι διάσπαρτες σε όλη την αλβανική επικράτεια.
Όπως επισημαίνει ο Αλβανός πολιτικός αναλυτής Αλεξάντερ Τσίπα, όσο η αστυνομία διαλύει φυτείες και εργαστήρια τόσο τα αλβανικά καρτέλ ενδυναμώνονται, ψάχνοντας εναλλακτικές οδούς.
Η αλβανική αντιπολίτευση κατηγορεί ευθέως την κυβέρνηση ότι η εξάπλωση του οργανωμένου εγκλήματος στη χώρα οφείλεται εν μέρει και στην ανοχή μερίδας κυβερνητικών στελεχών.
Από την άλλη πλευρά η αστυνομία εκτιμά ότι μόνο μεμονωμένα άτομα μέσα από τους κόλπους της ενδεχομένως να σχετίζονται με τον υπόκοσμο. «Το έργο της αστυνομίας είναι δύσκολο. Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε εμπλοκή της αστυνομίας αλλά δεν είναι αυτή η γενική τάση. Από τους 9.000 αστυνομικούς του χώρου, μόλις 40 εντοπίστηκαν να έχουν βοηθήσει στην καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών το 2016» εκτιμά ο αστυνομικός διευθυντής Άλτιν Κάτο.
Γεγονός είναι πάντως ότι όσο περνά ο καιρός τα αλβανικά ΜΜΕ μεταδίδουν όλο και λιγότερες πληροφορίες.
Από την άλλη, η περσινή «σοδειά» ήδη ακολουθεί παράνομες οδούς μέσω Ιταλίας ή Μαυροβουνίου. Η αλβανική αντιπολίτευση κρούει τον κώδωνα: Η Αλβανία τείνει να γίνει η Κολομβία της Ευρώπης.

Διαβάστε περισσότερα

Οι ανυπότακτοι Δρούζοι του Γκολάν

By Sophia Marchesin and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)
Η Συρία είναι μια χώρα κατατεμαχισμένη, στα χέρια πέντε ένοπλων ομάδων, που βομβαρδίζεται από τις μεγάλες δυνάμεις, ενώ επιπλέον, στα τέλη Αυγούστου, εισέβαλε στα βόρεια σύνορά της και ο τουρκικός στρατός, αποφασισμένος να εμποδίσει τη συνένωση των κουρδικών εδαφών. Ωστόσο, ο διαμελισμός της χώρας άρχισε πολύ νωρίτερα, όταν το Ισραήλ αποφάσισε να καταλάβει τα υψίπεδα του Γκολάν: σε αυτήν την περιοχή, μονάχα οι Δρούζοι έχουν κατορθώσει να παραμείνουν.
Στη βάση ενός στριφογυριστού δρόμου που χάνεται μέσα στο επιβλητικό καταπράσινο βουνό, η πινακίδα «Γκολάν» ορίζει τα παλιά σύνορα ανάμεσα στην Συρία και το Ισραήλ. Στο τοπίο κυριαρχούν οι συστάδες των πεύκων. Λίγο παραπάνω, σε μια στροφή, σωροί από πέτρες μας θυμίζουν ότι εδώ υπήρχαν κατοικίες που καταστράφηκαν. Τον Ιούνιο του 1967, με τη λήξη του Πολέμου των Έξι Ημερών, το Ισραήλ κατέλαβε αυτήν την περιοχή της Συρίας και εκδίωξε τους πληθυσμούς που δεν είχαν ήδη εγκαταλείψει τον τόπο τους, ισοπεδώνοντας στο μεταξύ γύρω στα εκατό χωριά.

Ένα οροπέδιο στρατηγικής σημασίας:
Τα υψίπεδα του Γκολάν, όπου το Ισραήλ εισέβαλε το 1967 και στη συνέχεια προσάρτησε το 1981, θεωρείται από τον ΟΗΕ κατεχόμενο έδαφος. Το οροπέδιο (με μέγιστο υψόμετρο 2.000 μέτρα) δεσπόζει πάνω από τη Γαλιλαία και τις πεδιάδες της Δαμασκού. Αποτελεί επίσης σημαντική πηγή υδροδότησης, της οποίας τους υδάτινους πόρους σφετερίζεται το Ισραήλ εις βάρος της Συρίας.

Κανείς δεν γλίτωσε την απέλαση, εκτός από κάποια μέλη της κοινότητας των Δρούζων, τους οποίους οι Ισραηλινές αρχές θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να τους «γοητεύσουν», όπως και τους ομοεθνείς τους της Γαλιλαίας (βλ. ένθετο). Σύμφωνα με εκτιμήσεις, την περίοδο 5-10 Ιουνίου του 1967, 115.000-120.000 Σύριοι του Γκολάν εγκαταστάθηκαν στη Δαμασκό ή στη Νότια Συρία. Μονάχα 6.400 άτομα με θρήσκευμα Δρούζων παρέμειναν στα χωριά τους. Το 1970 άρχισε ο εποικισμός αυτού του γεμάτου κοιλάδες οροπεδίου (έκτασης 1.200 τετρ. χλμ.), που προσαρτήθηκε τελικά στο Ισραήλ το 1981.
Το οροπέδιο, που τροφοδοτεί με υδάτινους πόρους μεγάλο μέρος του Ισραήλ, όπως και το όρος Χερμόν που δεσπόζει σε ολόκληρη την περιοχή (1) (βλ. χάρτη), αποτελούν στρατηγικά ατού για το εβραϊκό κράτος. Έτσι, τον Απρίλιο του 2016, ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε ότι το Γκολάν «θα παραμείνει για πάντα στα χέρια του Ισραήλ». Η δήλωση προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων, καθώς η «διεθνής κοινότητα» εκτιμάει ότι πρόκειται για κατεχόμενα εδάφη που οφείλουν να επιστραφούν. Με το ψήφισμα 242 της 27ης Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπενθύμισε ότι είναι απαράδεκτη η «απόκτηση εδαφών μέσω πολέμου», ενώ με το ψήφισμα 497 της 17ης Δεκεμβρίου 1981 καταδίκασε την προσάρτηση του Γκολάν.

Ένας πληθυσμός διαιρεμένος από τη σύγκρουση στη Συρία
Κανένας φραγμός, κανένα τείχος: τίποτε δεν χωρίζει το οροπέδιο από το Ισραήλ. Συνολικά, στα διάσπαρτα χωριά της περιοχής ζουν σχεδόν 50.000 άτομα: από τη μια μεριά οι 33 εβραϊκοί οικισμοί με 30.000 εποίκους και από την άλλη, πιο βόρεια, τα πέντε χωριά των Δρούζων που έχουν απομείνει. Ο δρόμος τερματίζει στο Μαζντάλ Σαμς, σε ελάχιστη απόσταση από τη Συρία. «Καλωσήλθατε στο τέρμα του κόσμου!» μας υποδέχεται ο Σαμίρ Σ., φοιτητής αρχιτεκτονικής στο Τελ-Αβίβ που επιστρέφει τα σαββατοκύριακα στο χωριό του. Λίγο πιο κάτω, ένα τείχος από συρματοπλέγματα ύψους τριών μέτρων φράζει το δρόμο προς τη Συρία. Τον επιτηρούν Ισραηλινοί στρατιώτες πάνω σε πύργους-παρατηρητήρια. Την τελευταία πενταετία, ο απόηχος του πολέμου φτάνει στους πρόποδες του Όρους Χερμόν, αναζωπυρώνοντας τις ανησυχίες των κατοίκων, που παραμένουν πιστοί στη συριακή ιστορία τους και στην ανάμνηση των οικογενειών Δρούζων που εγκαταστάθηκαν από την «άλλη πλευρά». Διότι στο Μαζντάλ Σαμς όλοι είναι Δρούζοι, εκτός από μια οικογένεια Χριστιανών. Οι Δρούζοι είναι μια ετερόδοξη θρησκευτική μειονότητα που προέκυψε από ένα σχίσμα του σιιτικού Ισλάμ τον 11^ο αιώνα και σήμερα κατοικεί στη Συρία, στο Λίβανο, στο Ισραήλ και στην Ιορδανία.
Αν και τα εθνικά σύνορα είναι σχεδόν αδιάβατα, οι Δρούζοι του Γκολάν εξακολουθούν να διατηρούν συνεχή επαφή με τη Σουέιντα, στη νότια Συρία. Ο Σαμίρ εξηγεί: «Στέλνουμε χρήματα στις οικογένειές μας που απειλούνται από τον πόλεμο. Η αλληλεγγύη μας υπερβαίνει τα σύνορα. Εδώ μιλάμε τα αραβικά εξίσου καλά με τα εβραϊκά. Τρώμε όπως στη Συρία και βλέπουμε τις ίδιες εκπομπές. Ξέρω ότι είμαι Σύριος. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις αφηγήσεις των γονιών μου και των παππούδων μου για τον πόλεμο».
Ένα μεγάφωνο αντηχεί στην κοιλάδα. Αυτήν την ημέρα, όπως και κάθε 17^η Απριλίου, οργανώνεται στην κεντρική πλατεία του χωριού μια φιλοσυριακή συγκέντρωση για τον εορτασμό της ανεξαρτησίας της Συρίας και το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας, το 1946. Για την περίσταση, ένα πανό μήκους δέκα μέτρων με τα χρώματα της συριακής σημαίας καλύπτει την πλατεία. Στο κέντρο της, ηλικιωμένα ζευγάρια φωτογραφίζονται μπροστά σε ένα πορτρέτο του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ. Τριακόσια περίπου άτομα αρχίζουν να τραγουδούν ύμνους προς τιμήν της «μητέρας πατρίδας» και του κόμματος Μπάαθ που κυβερνάει την Συρία.
Ο εξηνταπεντάχρονος Σαλμάν παρατηρεί από το μπαλκόνι του τη σκηνή. Οι διαδηλωτές τού θυμίζουν τον καιρό που συμμετείχε κι εκείνος στους εορτασμούς: «Πριν από τον εμφύλιο στη Συρία, όλος ο κόσμος ήταν ενωμένος, υπέρ της Συρίας και κατά της ισραηλινής κατοχής. Τώρα όμως έχει μετατραπεί σε εκδήλωση υπέρ του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να συμμετέχει ολοένα λιγότερος κόσμος». Μετά τις πρώτες λαϊκές διαμαρτυρίες στη Συρία το 2011, προέκυψαν δύο παρατάξεις στο Μαζντάλ Σαμς: υπέρ και κατά του Άσαντ. «Πριν από πέντε χρόνια, αρχίσαμε κι εμείς να οργανώνουμε διαδηλώσεις εναντίον του συριακού καθεστώτος, όπως και στη Δαμασκό», θυμάται ο Σαλμάν και διηγείται πώς ορισμένοι φιλοκαθεστωτικοί άρχισαν να απειλούν και να γίνονται βίαιοι. Σήμερα, μέσα στο γενικευμένο χάος που επικρατεί στην περιοχή, οι πολιτικές διαφωνίες έχουν παραμεριστεί. Οι Δρούζοι του Γκολάν επέλεξαν την ενότητα μέσα στη σιωπή.
Μέσα σε αυτό το κλίμα έντονης αστάθειας, από το 2013 δύο χιλιάδες Σύριοι πέρασαν τα σύνορα για να τους παρασχεθεί ιατρική περίθαλψη σε ισραηλινά νοσοκομεία. «Τους δεχόμαστε για ανθρωπιστικούς λόγους και μόνο. Πρόκειται για άμαχους που επιστρέφουν στη χώρα τους μόλις θεραπευθούν», διαβεβαιώνει ο Μότι Αλμόζ, εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού. Μόνο που το Ισραήλ κατηγορείται συχνά ότι προσφέρει νοσηλεία σε τζιχαντιστές του Μετώπου Αλ-Νόσρα, μιας θυγατρικής της Αλ-Κάιντα που συγκρούεται σφοδρά με τις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ για τον έλεγχο του συριακού τμήματος του Γκολάν. Η Δύναμη Παρατηρητών των Ηνωμένων Εθνών για την Απαγκίστρωση (UNDOF), αναπτυγμένη στην ουδέτερη ζώνη, έχει εντοπίσει πολλές περιπτώσεις όπου τζιχαντιστές ή οχήματά τους πέρασαν τα σύνορα, τυγχάνοντας καλής υποδοχής από τους ισραηλινούς στρατιώτες (2). Σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα, στις 15 Ιουνίου του 2015, ένα διερχόμενο από το Μαζντάλ Σαμς ασθενοφόρο του ισραηλινού στρατού δέχθηκε την επίθεση μιας δεκαπενταριάς κατοίκων. Οι δύο Σύριοι τραυματίες που μετέφερε λιθοβολήθηκαν και δέχτηκαν χτυπήματα από ραβδιά, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ένας από αυτούς.
Οι κάτοικοι του χωριού δεν ανησυχούν μονάχα για τις επιπτώσεις που έχει η σύγκρουση στη Συρία για τη συνοχή της κοινότητάς τους, αλλά και για τη γεωργία τους, αναπτυγμένη χάρη στο άφθονο νερό της περιοχής, που σήμερα αποτελεί τη δεξαμενή ύδατος του Ισραήλ. Μέχρι το 2014, το ένα τέταρτο της ετήσιας παραγωγής μήλων (80.000 τόνοι) των Δρούζων κατευθυνόταν στη Συρία. Εξάλλου, αυτό το εμπόριο αποτελούσε και μια από τις σπάνιες δυνατότητες επαφών ανάμεσα στις δύο χώρες, μαζί με τις πανεπιστημιακές σπουδές στη Δαμασκό και τους γάμους που οργανώνονταν με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού μεταξύ κατοίκων του οροπεδίου και Σύριων υπηκόων (3). Ωστόσο, οι σφοδρές μάχες στη συριακή πλευρά του οροπεδίου είχαν ως αποτέλεσμα την διακοπή των επαφών. Ο Βασίμ, επαγγελματίας φωτογράφος αλλά και καλλιεργητής μήλων, εκτιμά ότι έχασε τον μισό τζίρο του. Όπως παρατηρεί ο Άσαντ Σαφαντί, διευθυντής ενός από τους τέσσερις ψυκτικούς θαλάμους του χωριού, «σήμερα, στο οροπέδιο, οι Ισραηλινοί έποικοι είναι σκληροί ανταγωνιστές μας. Εμείς πληρώνουμε τριπλάσια τιμή για το νερό σε σχέση με αυτούς και, στις αραβικές αγορές, πολλοί πελάτες μποϋκοτάρουν τα προϊόντα που προέρχονται από το Ισραήλ. Σε τελική ανάλυση, είμαστε τα εντελώς απομονωμένα παράπλευρα θύματα αυτής της σύγκρουσης!» Αυτές οι οικονομικές συνέπειες αποκτούν και ένα άλλο, οδυνηρό νόημα: «Για μας, το πέρασμα των μήλων στην άλλη πλευρά συμβόλιζε την ελπίδα της επιστροφής στην πατρίδα. Σήμερα, είναι μπλοκαρισμένα εδώ, όπως κι εμείς».
Εκτός από τις πολιτικές εντάσεις και τις οικονομικές συνέπειές τους, οι 20.000 Δρούζοι του Γκολάν βρίσκονται αντιμέτωποι και με μια κρίση ταυτότητας, που εντείνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι η πλειονότητά τους δεν διαθέτει διαβατήριο και αρνείται να αποκτήσει την ισραηλινή υπηκοότητα. Στο πεδίο «εθνικότητα» της άδειας ελεύθερης κυκλοφορίας, που τους χρησιμεύει ως δελτίο ταυτότητας, υπάρχει η ένδειξη «απροσδιόριστη». Όσοι παίρνουν την ισραηλινή υπηκοότητα θεωρούνται προδότες και έχουν επί μακρόν υποστεί κοινωνικό αποκλεισμό. Οι αρχές δεν δημοσιεύουν κανέναν αριθμό σχετικά με αυτό το ζήτημα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον ισραηλινό δήμαρχο του Μαζντάλ Σαμς, πριν από τον πόλεμο στην Συρία, το 2011 είχαν ζητήσει κρυφά την ισραηλινή υπηκοότητα μονάχα πέντε άτομα. Το 2015, ήταν περίπου εκατό. Συνολικά, εκτιμάται ότι το 10% των Δρούζων του Γκολάν έχει ισραηλινή υπηκοότητα.

Η νεολαία ονειρεύεται μια περιοχή χωρίς σύνορα
Στην μπάρα του Green Apple, ενός πολυσύχναστου μπαρ που θυμίζει ιρλανδέζικη παμπ, ο τριανταδυάχρονος Ζαντ Σ. δεν φοβάται να εκφράσει την άποψή του: «Σπούδασα μουσική πέντε χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν τα ίδια προβλήματα με εμένα, επειδή δεν είχα διαβατήριο. Με τη γυναίκα μου σκεφτόμαστε να ζητήσουμε την υπηκοότητα, για πρακτικούς λόγους. Τι είμαι λοιπόν; Σύριος; Ισραηλινός; Δεν έχω ιδέα. Στο χωριό, κανένας δεν μιλάει ανοιχτά γι’ αυτό το πρόβλημα. Πραγματικός πονοκέφαλος: προτιμάω να μην το σκέφτομαι». Από την πλευρά του, ο Ταϊζίρ Μερεΐ, διευθυντής της τοπικής οργάνωσης Golan for Development, επιχειρεί να προσεγγίσει το ζήτημα με σχετικιστικό τρόπο: «Επιζήσαμε από την οθωμανική, τη γαλλική και, σήμερα, την ισραηλινή κατοχή. Για μένα, οι Ισραηλινοί δεν είναι εχθροί, αλλά ξένοι που κατέχουν τον τόπο μας. Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά με όλον τον κόσμο, μαχόμαστε όμως καθημερινά για να αποκτήσουμε περισσότερα δικαιώματα, για παράδειγμα το δικαίωμα να επεκτείνουμε την πόλη μας».
Ωστόσο, η αντίσταση σε οποιαδήποτε ενσωμάτωση στην ισραηλινή κοινωνία παραμένει έντονη. «Σήμερα, όλοι επικεντρώνονται στο αυτοκίνητό τους, τη δουλειά τους, την οικογένειά τους, την κοινότητα», επιμένει ο Γιουσέφ Ρ., τεχνικός πληροφορικής. «Όμως, από τη δική μου σκοπιά, δεν τίθεται θέμα να διαλέξω το ισραηλινό διαβατήριο. Και, εντέλει, μου κάνει αυτή η στάση. Όταν βλέπεις όλες αυτές τις συγκρούσεις στην περιοχή, δεν έχεις πια την παραμικρή όρεξη να πιστέψεις στην πολιτική!»
Πολλοί νέοι που συναντήσαμε αισθάνονται, όπως κι αυτός, υπερήφανοι που είναι «απροσδιόριστοι». Η νεολαία ονειρεύεται μια περιοχή χωρίς εθνικιστικές ιδεολογίες και σύνορα. «Φυσικά και είμαι Δρούζα στην κουλτούρα μου. Όμως, προσωπικά δεν θέλω να προσδιορίζομαι από το θρήσκευμά μου», δηλώνει η Νουρ Σ., φοιτήτρια ψυχολογίας στην Χάιφα. Δηλώνει «πριν απ’ όλα Σύρια και Αράβισσα» και θεωρεί λυπηρό το γεγονός ότι τα ισραηλινά εγχειρίδια ιστορίας αφήνουν να εννοηθεί ότι «οι Δρούζοι δεν είναι Άραβες»!
Το σαββατοκύριακο τελειώνει και ο Σαμίρ, ο νεαρός αρχιτέκτονας, πρέπει να ξαναπιάσει το τιμόνι για να φύγει από το Μαζντάλ Σαμς και να επιστρέψει στο Τελ-Αβίβ. «Αν ξεφύγεις από τον “ίσιο δρόμο” –για παράδειγμα αν δεν παντρευτείς Δρούζα– τότε δεν έχεις το δικαίωμα να ζεις μέσα στην κοινότητα. Όμως, σε τελική ανάλυση, το μόνο μέρος που νοιώθεις σπίτι σου είναι εδώ. Είμαστε μια μειονότητα και πρέπει να αλληλοπροστατευόμαστε», καταλήγει, συνεπής στη λογική της πλειοψηφίας των κατοίκων που συναντήσαμε: «Έτσι, είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι μας επιστρέφουμε για να μείνουμε σε αυτό το καταφύγιο, στον τόπο όπου βρίσκονται οι ρίζες μας». Αλλάζει συχνότητες στο ραδιόφωνο, περνώντας από συριακούς σε ισραηλινούς, λιβανέζικους και ιορδανικούς σταθμούς. «Η χώρα μου έχει μετατραπεί σε ερείπια», αναστενάζει. «Όμως, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, θα χρειαστούν κάμποσους αρχιτέκτονες για να ανοικοδομήσουν την Συρία, έτσι δεν είναι;» Δίπλα στον γεμάτο λακκούβες δρόμο, κάκτοι και σημύδες φυτρώνουν στο εσωτερικό ενός παμπάλαιου γκρεμισμένου σπιτιού. Λίγο παρακάτω, αγελάδες βόσκουν δίπλα από ένα καταπράσινο, περιφραγμένο με συρματόπλεγμα λιβάδι: ένα ναρκοπέδιο όπου απαγορεύεται η πρόσβαση στους περαστικούς.

1. Το υψηλότερο σημείο του (2.814 μέτρα) βρίσκεται στην κορυφογραμμή που σχηματίζεται μεταξύ Λιβάνου και Συρίας, στη ζώνη που ελέγχεται από τον ΟΗΕ.
2. «Έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για την δύναμη επιτήρησης και απεμπλοκής του οργανισμού, την περίοδο 20 Νοεμβρίου 2014 – 3 Μαρτίου 2015», Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, Νέα Υόρκη, 15 Μαρτίου 2015.
3. Βλέπε την ταινία του Ισραηλινού σκηνοθέτη Eran Riklis «Η Σύρια αρραβωνιαστικιά» (2004).

ΕΝΘΕΤΟ
Ένα ειδικό καθεστώς στο Ισραήλ
Από το 1948, στο Ισραήλ υπάρχει μια σημαντική μειονότητα Αράβων, Δρούζων στο θρήσκευμα: τα μέλη της –περίπου 110.000 σήμερα– έχουν ισραηλινή υπηκοότητα. Ενώ στο Λίβανο και στη Συρία οι ομόθρησκοί τους υποστήριξαν το παλαιστινιακό κίνημα και υπερασπίστηκαν τον αραβικό εθνικισμό, πολλοί από τους Δρούζους της Παλαιστίνης (κυρίως κάτοικοι Γαλιλαίας) αποδέχτηκαν τον σιωνισμό και πολέμησαν γι’ αυτόν, για παράδειγμα στο τάγμα Herev (1). Σήμερα, σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό, το 30% των Ισραηλινών Δρούζων ανδρών εργάζονται στην εθνική άμυνα, ενώ οι υπόλοιποι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ (1,7 εκατομμύρια, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί) είναι αποκλεισμένοι από αυτήν. Παρομοίως, για αυτή την πληθυσμιακή ομάδα προβλέπονται θέσεις εργασίας στην αστυνομία και στις σωφρονιστικές υπηρεσίες. Και, από τις 120 έδρες της Κνεσέτ (Βουλής), τέσσερις καταλαμβάνονται από Δρούζους. Τα μέσα ενημέρωσης τούς παρουσιάζουν συχνά ως «αδελφοποιητούς», σύμβολα της επιτυχημένης συγκατοίκησης ανάμεσα σε δύο μειονότητες της Μέσης Ανατολής. Οι Δρούζοι απολαμβάνουν επίσης ειδικού καθεστώτος: στο διαβατήριό τους, στο πεδίο της θρησκείας ή της «εθνότητας», δεν αναγράφονται ως «Εβραίοι» ή «Άραβες», αλλά ως «Δρούζοι». Αυτό όμως δεν ισχύει για τα ξαδέλφια τους στο Γκολάν, που διατηρούν την «απροσδιόριστη» εθνικότητα.

1. Βλ. Isabelle Rivoal, «Les maîtres du secret. Ordre mondain et ordre religieux dans la communauté druze en Israël», Editions de l’EHESS, Παρίσι, 2000, και Cyril Roussel, «Les Druzes de Syrie. Territoire et mobilité», Presses de l’IFPO, Βηρυτός, 2011.

Διαβάστε περισσότερα

Η διεθνής των παπουτσιών

 ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΡΙΚΟΣ*

Κάτω από τα συντρίμμια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, υπήρχε μια έντονη μυρωδιά εκρηκτικής ύλης. Ο John Rougas δεν μπορούσε να αισθανθεί το βάθος μέσα στο οποίο βρίσκονταν θαμμένος. Μονάχα αυτή η αποπνικτική οσμή, και ένα απέραντο σκοτάδι απλώνονταν μπροστά του. Ήθελε να φωνάξει, μα το έβρισκε ανώφελο. Και η γιγάντια τσιμεντένια  πλάκα, που κάλυπτε το σώμα του, έδινε  το ελάχιστο περιθώριο  στο θώρακά του να εκπτυχθεί. Έτσι άκουγε την ανάσα του και οι σκέψεις του επιβραδύνονταν. Ρυθμικά.

Όμως στον ορίζοντα του απόλυτου σκότους, κάπου στο ύψος των πελμάτων του, ένας ιριδισμός,  σαν  διαλείπουσα λάμψη, ενεργοποιούσε την όρασή του. Ζωντάνευε τη μνήμη του. Το ίδιο πρωί, πριν περάσει τη μοιραία είσοδο του πολυόροφου κτηρίου, είχε δέσει σφιχτά τα κορδόνια των αθλητικών του παπουτσιών. Ήταν τα ίδια  που φορούσε στις προπονήσεις, με την ομάδα κολεγίου, και που όλα τους τα χρώματα ανακατεύονταν με φώσφορο.  

Η ομάδα διάσωσης τον ανέσυρε ζωντανό, και σε καλή γενική κατάσταση. Ύστερα από  μερικές ημέρες, κατά τα τέλη του Σεπτέμβρη του 2001,  επέστρεψε στη σχολή του. Φαίνεται πως δεν του έμεινε κάποιο μετατραυματικό κουσούρι. Όμως τα αθλητικά παπούτσια εκείνης της μοιραίας ημέρας, δεν τα έβγαλε ποτέ από πάνω του. Και εκείνα άντεξαν, κατά ένα παράδοξο τρόπο,  μέχρι σήμερα.

Ο Ελληνοαμερικανός Γιάννης Ρούγκας, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, επέστρεψε στην  γενέθλια γη, τη Φιλιππιάδα. Εκεί  καθημερινά επισκέπτεται τους πρόσφυγες, δίνοντας σε αυτούς  ό,τι του περισσεύει. Ο εικοσάχρονος Χασάν – Ι – Σαμπάχ είναι  φίλος και συμπαίκτης  του. Στο στρατόπεδο, ο Χασάν,  κάθε που σκοράρει,  λέει σε άπταιστα αραβικά, πως ευθύνονται τα φρεσκοπλυμένα και ιριδίζοντα  παπούτσια, δώρο του φίλου του,  και πως αυτά  θα τον οδηγήσουν μέχρι τη γη της Επαγγελίας. Ίσως και ακόμα παραπέρα.

Μέχρις  εκεί που επιθυμεί η καρδιά του…

* O Σπύρος Μπρίκος είναι γιατρός και συγγραφέας

Διαβάστε περισσότερα

Όταν το πλεόνασμα συμφέρει την λιτότητα

  Θεοδοσία Μπατάλα

Από τις 22 Δεκεμβρίου 2016 πιστώθηκαν στους λογαριασμούς των συνταξιούχων τα αναλογούντα ποσά του εφάπαξ επιδόματος, όπως ενημέρωσε ο Υφυπουργός Εργασίας, αρμόδιος για θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης, Τάσος Πετρόπουλος, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Επιτροπής για τη διατύπωση γνώμης στον διορισμό του Αθανάσιου Μπακαλέξη ως Διοικητή του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης – ΕΦΚΑ.

Η Επιτροπή δημοσίων επιχειρήσεων, τραπεζών, οργανισμών κοινής ωφελείας και φορέων κοινωνικής ασφάλισης της Βουλής ενέκρινε το διορισμό του Αθανασίου Μπακαλέξη, ως πρώτος Διοικητής από 1η Ιανουαρίου 2017 του ΕΦΚΑ, μετά από πρόταση του Υφυπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Αναστάσιου Πετρόπουλου. Ο Αθανάσιος Μπακαλέξης, ο οποίος εργαζόταν στον ΟΓΑ από το 1979, ήταν Γενικός Διευθυντής του ΟΓΑ από το 2008 ως το 2011 και Διοικητής του ΟΓΑ από το 2015 ως τον τωρινό διορισμό του ως Διοικητής του ΕΦΚΑ, διαβεβαίωσε ότι τα 629,6 εκατομμύρια ευρώ πιστώθηκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των χαμηλοσυνταξιούχων, και ότι όσοι εξυπηρετούνται από τους ταχυδρομικούς διανομείς των ΕΛΤΑ, να μην ανησυχούν για την όποια καθυστέρηση λόγω κοσμοσυρροής, γιατί “το επίδομα έχει διανεμηθεί παντού και είναι ακριβώς το ποσό που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός ότι θα δοθεί”.

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας από την εξαγγελία του στις 9 Δεκεμβρίου 2016 διευκρίνισε ότι τα ποσά που θα χορηγηθούν θα είναι αντιστρόφως ανάλογα με το ύψος των συντάξεων που λαμβάνουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι οποίοι είναι περίπου 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι και το 60,32% από το σύνολο των 2,7 εκατομμυρίων συνταξιούχων.

Έτσι από 500 ως και 830 ευρώ έλαβε το 10% των συνταξιούχων, περίπου 270.000 δικαιούχοι, 300 ως 500 ευρώ έλαβε το 20% των συνταξιούχων, περίπου 570.000 δικαιούχοι, και από 300 ευρώ έλαβε το 30% των συνταξιούχων, περίπου 750.000 δικαιούχοι.

Αναμφισβήτητα όλοι οι χαμηλοσυνταξιούχοι που έλαβαν αυτό το έκτακτο επίδομα – αυτήν την 13η σύνταξη ως χριστουγεννιάτικο δώρο – αυτό το κοινωνικό μέρισμα από την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, προσωρινά ανακουφίστηκαν. Θα πάνε μερικές φορές να αγοράσουν τρόφιμα χωρίς άγχος ή θα αντικαταστήσουν τα φθαρμένα χειμωνιάτικα παπούτσια και θα χαροποιήσουν κάποια από τα άνεργα και αγέλαστα παιδιά και εγγόνια τους, θα πληρώσουν πριν την λήξη τους όλους τους λογαριασμούς, ενοικίου, ρεύματος, νερού και φυσικού αερίου, οι περισσότεροι θα φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης και θα σβηστούν από τα τεφτέρια των συνοικιακών μικροεπαγγελματιών, μπακάληδων, κρεοπωλών κλπ, γιατί, όπως γνωρίζουν όλοι αλλά δεν το παραδέχονται οι Έλληνες πλήρωναν πάντα τους λογαριασμούς, που αποστέλλονταν στο όνομά τους, όσο πολλαπλάσιοι κι αν ήταν σε σχέση με τις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Αναμφισβήτητο είναι και το γεγονός ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος στις 28 Ιουλίου του 2017 θα κλείσει τα 43 του χρόνια, έχει τις καλύτερες προθέσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας θα ήθελε να δώσει περισσότερα, ίσως να θέλει ακόμη να εφαρμόσει το “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ως σχέδιο Ελπίδας, Προοπτικής και Δικαιοσύνης για την έξοδο από την κρίση”, με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 36,34% και 149 έδρες στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Η συντριπτική απάντηση ΟΧΙ με ποσοστό 61,3% στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, την οποία υποστήριξε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, η ανακόλουθη υπογραφή του 3ου Μνημονίου Κατανόησης και η εποπτεία της Ελλάδας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας – ESM, οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, από τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε και πάλι πρώτο κόμμα με ποσοστό 35,46% και 145 έδρες, αποδεικνύει ότι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που στήριξαν και στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα είναι υπομονετικοί και σοφοί, αφού η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα τους δώσει ποτέ ούτε μαντήλι για να κλάψουν.

Οι χαμηλοσυνταξιούχοι γνωρίζουν ότι αν η τελική πράξη του Συνεδρίου της Βιέννης

χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο για την σύσταση της Κοινωνίας των Εθνών το 1919 και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1945, η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με τις κοινωνικές αξίες του χριστιανισμού και την παράδοση του μοναρχισμού και την κατάπνιξη των εθνικών επαναστάσεων προϋπήρχε της Γαλλικής Επανάστασης, απλά ανέλαβε να την υλοποιήσει ο Πρίγκηπας Κλέμενς φον Μέτερνιχ, ο “καταλληλότερος” υπουργός εξωτερικών και καγκελάριος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας για 39 χρόνια από το 1809 μέχρι το 1848, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κοντσέρτου και επιτηρητής της εφαρμογής του Συστήματος της Βιέννης, που βασιζόταν στην αυθεντία του μονάρχη και στην πανίσχυρη γραφειοκρατία των σφουγγοκωλάριών του.

Γι΄αυτό οι χαμηλοσυνταξιούχοι δεν παρεξηγήθηκαν που οι σφουγγοκωλάριοι – οι γερμανικές εφημερίδες του μονάρχη των εκτυπωτικών μηχανών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στην Φρανκφούρτη, διευθυντή της Ευρωζώνης και επιτηρητή της λιτότητας και του πρωτογενούς πλεονάσματος, Γερμανού Υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απαίτησαν “άδεια Σόιμπλε” προκειμένου οι Έλληνες χαμηλοσυνταξιούχοι να λάβουν το συγκεκριμένο επίδομα:

Welt: «Ο Τσίπρας θέλει να καταβάλει δώρο Χριστουγέννων στους φτωχούς συνταξιούχους. Η υπερχρεωμένη Ελλάδα πέτυχε υψηλότερο από το αναμενόμενο πρωτογενές πλεόνασμα. Ευθύς αμέσως ο πρωθυπουργός Τσίπρας μοιράζει δημοσίως χρηματικά δώρα.

Την ίδια ώρα όμως δεν προχωρούν οι συμπεφωνημένες μεταρρυθμίσεις».

RTL: «Οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα, οι οποίοι παίρνουν λιγότερα από 850 ευρώ το μήνα μπορούν να χαρούν: Θα πάρουν φέτος κάτι παραπάνω. Το συνολικό κόστος ανέρχεται σε 617 εκατομμύρια ευρώ και η κοινωνική πολιτική κατέστη δυνατή διότι η χώρα έχει κάνει κάποιες προόδους».

Frankfurter Rundschau: «H Αθήνα θέλει να υποστηρίξει τους συνταξιούχους πού έχουν ανάγκη. Ο πρωθυπουργός Τσίπρας μοιράζει χρήματα από το πλεόνασμα σε συνταξιούχους που το έχουν ανάγκη με μια εφάπαξ καταβολή κάτι το οποίο θα κοστίσει 617 εκ. ευρώ. Το έπραξε χωρίς να ρωτήσει του δανειστές τους οποίους εξέπληξε, πολλαπλασιάζονται οι ενδείξεις για νέες εκλογές».

Süddeutsche Zeitung: «Ο Τσίπρας δίνει μάχη με το χρόνο. Εάν δεν παρουσιάσει επιτέλους μια επιτυχία στους εξαντλημένους Έλληνες, τότε δεν θα μπορέσει να κρατηθεί για πολύ καιρό ακόμη στην εξουσία. Στην Αθήνα υπάρχουν ήδη εικοτολογίες για πρόωρες εκλογές.

Για τον πρωθυπουργό το σενάριο αυτό αποτελεί πρωτίστως ένα μέσο άσκησης πιέσεων. Διότι έτσι η Ελλάδα θα έμπαινε και πάλι στο κάδρο της κρίσης. Αυτό δεν το θέλει κανείς στην Ευρώπη. Και οι Ευρωπαίοι εταίροι θέλουν να παραμείνει ο Τσίπρας. Διότι τελευταία η οικονομία αναπτύχθηκε με καλύτερους ρυθμούς από ό,τι αναμενόταν ενώ φέτος επιτεύχθηκε και πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, κάτι το οποίο ο Τσίπρας θέλει να αξιοποιήσει ως δώρο για τους συνταξιούχους. Βάσει των συμφωνηθέντων με τους πιστωτές η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να δαπανά κατά τη διάρκεια του τρέχοντος δανειακού προγράμματος χρήματα για κοινωνικές παροχές.

Αλλά συγκαταλέγονται σε αυτές και οι συντάξεις; Ο ΦΠΑ ασφαλώς και όχι. Για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε η ελληνική κρίση συνιστά εσωπολιτική πυριτιδαποθήκη. Διότι εάν οι Ευρωπαίοι δεν διασφαλίσουν σύντομα τη συμμετοχή του ΔΝΤ, τότε η Ελλάδα ενδέχεται να απασχολήσει τον γερμανικό προεκλογικό αγώνα.

Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να έχει συνεννοηθεί προηγουμένως με τους πιστωτές, όπως προβλέπει η σχετική συμφωνία. Κομισιόν, ΕΚΤ και ESM εξέλαβαν την κίνησή του ως πρόκληση».

Handelsblatt:»Ο Τσίπρας προκαλεί σύγχυση στους πιστωτές με το δώρο στους συνταξιούχους. Πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες συνταξιούχοι καλούνται κάθε μήνα να τα βγάλουν πέρα με λιγότερα από 850 ευρώ. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ο πρωθυπουργός Τσίπρας θέλει να τους βοηθήσει. Στους πιστωτές επικρατεί σύγχυση».

Spiegel: «Η Ελλάδα καταβάλει δώρο Χριστουγέννων σε συνταξιούχους χωρίς άδεια των πιστωτών. Η ελληνική κυβέρνηση καταβάλει άπαξ 617 εκατομμύρια ευρώ σε συνταξιούχους που λαμβάνουν λιγότερα από 850 ευρώ το μήνα. Οι πιστωτές δεν ρωτήθηκαν και αποδοκιμάζουν τη μονομερή ενέργεια. H ελληνική κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα δεν ζήτησε την άδεια των πιστωτών για την εν λόγω απόφαση να δώσει φέτος ένα πρόσθετο δώρο Χριστουγέννων σε περίπου 1,6 εκατομμύρια Έλληνες συνταξιούχους. O επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ σε ομιλία του σε εκδήλωση στο Ελσίνκι επέκρινε την αναγγελία του Έλληνα πρωθυπουργού χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τους πιστωτές, ως κίνηση που εγείρει μια σειρά ερωτημάτων».

Wirtschaftswoche – Wiwo: «O Τσίπρας αιφνιδίασε τους πάντες. Ο Τσίπρας μοιράζει δώρα Χριστουγέννων σε συνταξιούχους. Η ενέργεια αυτή αιφνιδίασε τους Ευρωπαίους εταίρους. Κριτική στην ελληνική γενναιοδωρία και από τον επικεφαλής του ESM».

Rheinische Post του Ντίσελντορφ: «Με ένα δώρο Χριστουγέννων ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αιφνιδίασε τους συνταξιούχους στη χώρα του. Η κίνηση αυτή όμως αιφνιδίασε και τους Ευρωπαίους εταίρους. Το μέτρο αναμένεται να εξεταστεί τώρα από τους δανειστές».

Οι χαμηλοσυνταξιούχοι παίρνουν χαμηλή σύνταξη, σε σχέση με τις κρατήσεις τους, ως εργαζόμενοι, και σε σχέση με το κόστος διαβίωσης από το πλήθος των άμεσων και έμμεσων φόρων, και σε καμιά περίπτωση δεν είναι χαμηλής νοημοσύνης άνθρωποι.

Γι αυτό δεν καταπίνουν παραμύθια με δράκους και νεράιδες, όπως αυτό με τον καλό Τσίπρα, τον κακό Σόιμπλε και τον άσχημο Ρέγκλινγκ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Μηχανή και το μηχανοστάσιό της είναι η Ευρωζώνη. Από τις 8 Οκτωβρίου 2012 ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας – ESM είναι το μόνιμο και αποτελεσματικό τείχος προστασίας, που διασφαλίζει την χρηματοπιστωτική σταθερότητα στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα, αφού δεν έχει δικό της νόμισμα και χρησιμοποιεί το νόμισμα που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στην Φρανκφούρτη, το ευρώ, είναι υποχρεωτικά μέλος του ESM, όπως όλα τα 19 κράτη της Ευρωζώνης, και από το βράδυ της 19ης Αυγούστου 2015, με την συμφωνία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, η Ελλάδα δεν μπορεί να ασκήσει κανενός είδους οικονομική πολιτική, χωρίς την έγκριση του ESM.

Οι χαμηλοσυνταξιούχοι είναι αδύνατο να καταπιούν και το παραμύθι με την κακή πεθερά και την καλή νύφη, γιατί ο ESM συνεργάζεται πολύ στενά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – ΔΝΤ, σε τεχνικό και χρηματοοικονομικό επίπεδο. Το ΔΝΤ έχει καθεστώς προτιμησιακού – προνομιακού πιστωτή, που υπερισχύει έναντι αυτού του ESM, και μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της Φρανκφούρτης επιφορτίζεται με την παρακολούθηση της συμμόρφωσης προς τους όρους που συνοδεύουν το Μνημόνιο Κατανόησης, σύμφωνα πάντα με την ίδια την Συνθήκη του ESM.

Αυτό που αξίζει να γνωρίζουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι είναι ότι η Μηχανή – Ευρωπαϊκή Ένωση ξοδεύει ασύστολα δισεκατομμύρια χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Το 2016 ξόδεψε 219 δισεκατομμύρια δολάρια για αμυντικές δαπάνες ενώ μέχρι το 2020 ο αμυντικός προϋπολογισμός θα ξεπεράσει τα 230,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Επειδή κανείς δεν επιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε από την ξηρά ούτε από την θάλασσα ούτε από τα πέρατα του διαστήματος, όλοι καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια δολάρια χρησιμοποιούνται για την προστασία της Μηχανής και ενάντια στους πολίτες που εξεγείρονται καθώς χάνουν όλα τα δικαιώματά τους, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπινων, και εξυπηρετούν την ιμπεριαλιστική πολιτική των αποικιοκρατών της Μηχανής, κυρίως στη Μέση Ανατολή και στην Αφρικανική Ήπειρο.

Την καραμέλα του κακού λύκου Πούτιν την χρησιμοποίησαν περισσότερο από οποιονδήποτε τα αντιδραστικά και φιλοναζιστικά κράτη της Βαλτικής – Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία.

Από την στιγμή που έπεσαν στις αγκαλιές του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξοδεύουν σε αμυντικές δαπάνες περισσότερο από οποιαδήποτε περιοχή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το 2005 οι συνολικές δαπάνες για την άμυνα της περιοχής ήταν 930 εκατομμύρια δολάρια, το 2016 αυξήθηκαν σε 1,45 δισεκατομμύρια δολάρια και ετήσιο ρυθμό αύξησης 27%, ενώ το 2020 θα ξεπεράσουν τα 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια.

“Η επιτιθέμενη Ρωσία, η αποφασισμένη να εισβάλλει και να καταλάβει την Ευρώπη”, το 2015 με 51,844 δισεκατομμύρια δολάρια έφτασε στο ζενίθ των αμυντικών της δαπανών και κατείχε την 4η θέση. Το 2016 μείωσε τις αμυντικές δαπάνες στα 48,446 δισεκατομμύρια δολάρια και έπεσε στην 6η θέση. Το 2017 θα περικόψει ακόμη 30% και θα δαπανήσει 44,69 δισεκατομμύρια δολάρια ή το 3,3 του ονομαστικού ΑΕΠ, με στόχο το 2019 οι αμυντικές δαπάνες να πέσουν στο 2,8 του ΑΕΠ και στα 41,4 δισεκατομμύρια δολάρια, ώστε να υλοποιηθούν τα προγράμματα βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των Ρώσων πολιτών – η Ρωσία πριμοδοτεί την γεννητικότητα και προστατεύει την οικογένεια τα τελευταία 15 χρόνια.

Το 2016 οι αμυντικές δαπάνες σε παγκόσμιο επίπεδο αυξήθηκαν σε 1,570 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτή η αύξηση και οι τάσεις θα χαρακτηρίσουν την δεκαετία ως την ισχυρότερη σε πολεμικούς εξοπλισμούς. Οι 10 πρώτες χώρες δαπάνησαν το 75%, δηλαδή 1 τρισεκατομμύριο 170 δισεκατομμύρια 674 εκατομμύρια δολάρια.

Αναλυτικά σε δισεκατομμύρια δολάρια είναι οι εξής:

1. ΗΠΑ                    622,035
2. Κίνα                    191,752
3. Μ. Βρετανία         53,811
4. Ινδία                    50,678
5. Σαουδική Αραβία  48,686
6. Ρωσία                   48,446
7. Γαλλία                  44,349
8. Ιαπωνία                41,686
9. Γερμανία               35,754
10. Νότια Κορέα       33,477

Σύνολο                1,170,674

Αξιοπρόσεκτο είναι ότι ούτε το άθροισμα των δαπανών των χωρών από την 2η ως την 10η θέση δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δαπάνες σε πολεμικούς εξοπλισμούς της πρωταθλήτριας ΗΠΑ.

Το 2017 θα είναι ο 8ος χρόνος της επιβεβλημένης “Austericide” από τους “Ευρωπαίους εταίρους”, της νόμιμης γενοκτονίας των Ελλήνων μέσω της λιτότητας. Αυτό το έκτακτο επίδομα – αυτή την 13η σύνταξη ως χριστουγεννιάτικο δώρο – αυτό το κοινωνικό μέρισμα από την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, οι Έλληνες χαμηλοσυνταξιούχοι δεν θα το καταθέσουν στις ελβετικές τράπεζες, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα το επιστρέψουν εκεί από όπου τους το κατέθεσαν.

Ας ευχηθούμε η Μηχανή να έχει συχνότερα παρόμοιους λόγους και πολλά προβλήματα, να κατασκευάζει πλεονάσματα και να νομίζει ότι θα γίνει συμπαθητική, πετώντας στα μούτρα μας ψίχουλα ενώ δημιουργεί συνεχείς αφορμές να μας υπενθυμίζει την θέση μας, όσο αναγκαστικά συμμετέχουμε σε αυτό το ευρωπαϊκό τσίρκο.

στον Τοιχο

Διαβάστε περισσότερα

Η Ακτινοβολία της Φουκουσίμα έχει μολύνει ολόκληρο το Ειρηνικό Ωκεανό – και πρόκειται να γίνει χειρότερα

Κανείς δεν ασχολείται. Η Ιαπωνία πέφτει μακρυά.
Κάποιοι νομίζουν ότι ένα πυρηνικό ατύχημα ή «επεισόδιο» αφορά μόνο την χώρα που συμβαίνει. Ιδιαίτερα κάποιοι Αμερικάνοι που απειλούν και με πυρηνικό χτύπημα.
«…
Οι επιστήμονες λένε τώρα ότι ο Ειρηνικός Ωκεανός είναι ήδη ραδιενεργός και είναι προς το παρόν τουλάχιστον 5-10 φορές πιο ραδιενεργός από ότι όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ έριξε πολλές πυρηνικές βόμβες στην περιοχή του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν αρχίσουμε να μιλάμε για την Φουκουσίμα σύντομα, θα μπορούσαμε όλοι να βρεθούμε μπροστά σε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. …»

της Whitney Webb

Η πυρηνική καταστροφή έχει μολύνει τον μεγαλύτερο ωκεανό του κόσμου σε μόλις πέντε χρόνια και ακόμα υπάρχει διαρροή 300 τόνων ραδιενεργών αποβλήτων κάθε μέρα.
Ποια ήταν η πιο επικίνδυνη πυρηνική καταστροφή στην ιστορία του κόσμου;
Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγαν την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία, αλλά θα ήταν λάθος.
Το 2011, ένας σεισμός, που πιστεύεται ότι είναι ένας μετασεισμός του σεισμού του 2010 στη Χιλή, δημιούργησε ένα τσουνάμι που προκάλεσε την κατάρρευση του εργοστάσιου πυρηνικής ενέργειας TEPCO στη Φουκουσίμα, στην Ιαπωνία.
Τρεις πυρηνικοί αντιδραστήρες έλιωσαν και ότι συνέβη στη συνέχεια ήταν η μεγαλύτερη απελευθέρωση ραδιενέργειας μέσα στο νερό στην ιστορία του κόσμου.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών μηνών, ραδιενεργά χημικά προϊόντα, σε ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες από ότι το Τσερνομπίλ, διέρρευσαν στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Ωστόσο, οι αριθμοί μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ υψηλότεροι, καθώς οι ιαπωνικές επίσημες εκτιμήσεις έχουν αποδειχθεί από πολλούς επιστήμονες ότι έχουν παραποιηθεί τα τελευταία χρόνια.
Ραδιενεργά συντρίμμια από την Φουκουσίμα πλησιάζουν την δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής

Σαν αυτό να μην ήταν αρκετά κακό, η Φουκουσίμα συνεχίζει να διαρρέει μια εκπληκτική ποσότητα 300 τόνων ραδιενεργών αποβλήτων στον Ειρηνικό Ωκεανό κάθε μέρα, και θα συνεχίσει το πράττει επ ‘αόριστον καθώς η πηγή της διαρροής δεν μπορούν να σφραγιστούν, καθώς είναι απρόσιτες στους ανθρώπους και τα ρομπότ λόγο των εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών.
Δεν θα πρέπει να αποτελέσει καμία έκπληξη, λοιπόν, ότι η Φουκουσίμα έχει μολύνει ολόκληρο τον Ειρηνικό Ωκεανό σε μόλις πέντε χρόνια.
Αυτό που θα μπορούσε εύκολα να είναι η χειρότερη περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας, σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται από πολιτικούς, διορισμένους επιστήμονες , ή τις ειδήσεις.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η TEPCO είναι θυγατρική της General Electric (επίσης γνωστή ως GE), μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, η οποία έχει σημαντικό έλεγχο πάνω από πολλές εταιρείες μέσων ενημέρωσης και πολιτικούς. Θα μπορούσε αυτό ενδεχομένως να εξηγεί την έλλειψη κάλυψης ειδήσεων που η Φουκουσίμα έχει δεχθεί κατά τα τελευταία πέντε χρόνια;
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι η GE γνώριζε για την κακή κατάσταση των αντιδραστήρων της Φουκουσίμα για δεκαετίες και δεν έκανε τίποτα.
Αυτό οδήγησε 1.400 Ιάπωνες πολίτες να μηνύσουν την GE για το ρόλο της στην πυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα.
Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να δούμε την ίδια την ραδιενέργεια, ορισμένα τμήματα της δυτικής ακτής της Βόρειας Αμερικής έχουν αρχίσει να αισθάνονται τις επιπτώσεις για χρόνια τωρα.
Δεν έχει πολύ καιρό μετά τη Φουκουσίμα, που τα ψάρια στον Καναδά άρχισαν να αιμορραγούν από τα βράγχια τους, το στόμα του και τα μάτια.
Αυτή η «ασθένεια» αγνοήθηκε από την κυβέρνηση και έχει αποδεκατίσει τους αυτόχθονες πληθυσμούς των ψαριών, συμπεριλαμβανομένης και της ρέγγας στο Βόρειο Ειρηνικό. Αλλού στον Δυτικό Καναδά, ανεξάρτητοι επιστήμονες έχουν μετρήσει μια αύξηση 300% στο επίπεδο της ακτινοβολίας.
Σύμφωνα με αυτούς, το ποσό της ακτινοβολίας στον Ειρηνικό Ωκεανό αυξάνεται κάθε χρόνο.
Γιατί αυτό αγνοείται από τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης; Θα μπορούσε να έχει κάτι να κάνει με το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Καναδά έχουν απαγορεύσει τους πολίτες από το να μιλάμε για την Φουκουσίμα, ώστε «οι άνθρωποι να μην πανικοβληθούν.»

Νοτιότερα στο Όρεγκον, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι αστερίες άρχισαν να χάνουν τα πόδια και στη συνέχεια αποσυντέθηκαν εντελώς όταν η ραδιενέργεια της Fukushima έφτασε εκεί το 2013. Τώρα, πεθαίνουν σε ποσότητες ρεκόρ, βάζοντας όλο το ωκεάνιο οικοσύστημα στην περιοχή σε κίνδυνο.
Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι λένε ότι η Φουκουσίμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ακόμα και αν η ραδιενέργεια στους τόνους στο Όρεγκον τριπλασιάστηκε μετά τη Φουκουσίμα.
Το 2014, η ακτινοβολία στις παραλίες της Καλιφόρνιας αυξήθηκε κατά 500 τοις εκατό.
Σε απάντηση, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είπαν ότι η ακτινοβολία προέρχεται από μια μυστηριώδη «άγνωστη» πηγή και δεν ήταν τίποτα το ανησυχητικό.
Ωστόσο, η Φουκουσίμα έχει δεχθεί μεγαλύτερο αντίκτυπο από ότι η δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής.
Οι επιστήμονες λένε τώρα ότι ο Ειρηνικός Ωκεανός είναι ήδη ραδιενεργός και είναι προς το παρόν τουλάχιστον 5-10 φορές πιο ραδιενεργός από ότι όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ έριξε πολλές πυρηνικές βόμβες στην περιοχή του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν αρχίσουμε να μιλάμε για την Φουκουσίμα σύντομα, θα μπορούσαμε όλοι να βρεθούμε μπροστά σε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη.
πηγή: trueactivist.com και countercurrentnews.com

Διαβάστε περισσότερα

Δημήτρης Μυστακίδης | «Όταν έχεις γνώση για ένα πράγμα, αυτό φέρνει συνείδηση.»

Κείμενο: Χάρις Γεωργίου, Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης

Οι καλύτερες συνεντεύξεις είναι εκείνες που ο συνομιλητής σου ανοίγεται χωρίς να σε αντιμετωπίζει σαν δημοσιογράφο. Είναι εκείνες που γίνονται με ανθρώπους που έχουν μείνει πιστοί σε αυτό που πρεσβεύουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες δυσκολίες και να συναντήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι πάντοτε έχουν να πουν τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Σε μια από αυτές τις ακανόνιστες βραδιές σε μουσικές σκηνές συναντήσαμε τον Δημήτρη Μυστακίδη και συζητήσαμε εφ’ όλης της ύλης.
Δημήτρης Μυστακίδης, λοιπόν. Δάσκαλος της λαϊκής κιθάρας. Ρεμπέτης. Αυθεντικός μουσικός και άνθρωπος. Από τις ταβέρνες της Θεσσαλονικής, στο πλευρό του Νίκου Παπάζογλου και από εκεί στις μουσικές σκηνές της Αθήνας. Μαέστρος του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο «Johnny Cash» της ελληνικής σκηνής. Ένας δίσκος, με τίτλο «Εσπεράντο», που μετρά ένα χρόνο κυκλοφορίας και κατέλαβε επίσημα την 11^η θέση στο Top 200 των «World Music Charts Europe». Μια πορεία γεμάτη πάθος για τη μουσική και το ρεμπέτικο. Μια πορεία, γεμάτη καρέ που είδαμε μαζί, μέσα από την συζήτηση που ακολούθησε.

ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ…
Πώς ξεκίνησες με τη μουσική;
Ξεκίνησα από την έκτη δημοτικού, από το σχολείο έπαιζα.
Επαγγελματικά;
Τρίτη γυμνασίου ή Πρώτη λυκείου, σε ένα ταβερνάκι στον Εύοσμο.
Με λαϊκή κιθάρα;
Εγώ πάντα έπαιζα ότι όργανο δεν υπήρχε. Είχα φοβερή ευκολία με τα όργανα. Εμένα με ενδιέφερε να παίζω. Πήγαινα σε παρέες, έβλεπα τι όργανο δεν υπήρχε και το έπαιζα. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω τι είναι η λαϊκή κιθάρα.
Με τον Παπάζογλου;
Ξεκίνησα να παίζω στα 22.
Πώς προέκυψε;
Ήρθε σε ένα μαγαζί που έπαιζα. Γενικά γυρνούσε σε μαγαζιά ο Παπάζογλου. Μόλις είχε φύγει ο Μάλαμας, τότε και για ένα χρόνο έπαιζε ακουστική ο Μπάμπης ο Παπαδόπουλος. Επειδή όμως τον ήθελε για ηλεκτρική, έψαχνε για έναν ακουστικό κιθαρίστα. Του είπαν για μένα, ήρθε και με βρήκε.
Με τον Μπάμπη ήμασταν ούτως ή άλλως παράλληλες ιστορίες. Από τα «Μπλε Παράθυρα» που ξεκίνησα να παίζω, παίζαμε μαζί.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε ένα μαγαζί που παίζαμε στη Θάσο. Έφτιαχναν το γκρουπ τότε, τις Τρύπες. Καλοκαιρινό μαγαζί με δέντρα, δύσκολα βρίσκεις τέτοια μαγαζιά σήμερα. Και καθόμασταν τότε με τον ιδιοκτήτη και του ‘λεγε, και τι θα λες άμα παντρευτείς στον πεθερό; Ότι παίζω στις Τρύπες; Πού να φανταζόντουσαν τότε τι θα γινόντουσαν οι Τρύπες μετά!
Τι ρόλο έχει παίξει ο Παπάζογλου με εσένα;
Σε εμένα το πιο σημαντικό που έκανε είναι ότι απενοχοποίησε μέσα μου το λαϊκό. Τα παιδιά της γενιάς μου ένιωθαν ένοχες που άκουγαν ρεμπέτικο και λαϊκό.
Συνάντησες εμπόδια;
Πολλά. Έμαθα να παίζω με δανεικά όργανα. Οι δικοί μου δε μου έπαιρναν. Δεν ήθελαν να γίνω μουσικός. Ο πατέρας μου, έκανε και σκληρή δουλειά. Δούλευε σε χαλυβουργείο, οπότε και είχε ένα παραπάνω άγχος.
Ήθελαν να κάνουν το καλύτερο για σένα…
Αυτό με εκνευρίζει. Πώς είναι δυνατόν να ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο για ένα παιδί;
Τέλος πάντων, τα λεφτά για να πάρω την πρώτη μου κιθάρα τα βρήκα.
Τι εννοείς τα βρήκες;
Τα βρήκα! Σε μια σακούλα μέσα. Ήμασταν πιτσιρικάδες. Πρώτη λυκείου πρέπει να ‘μουνα ή δευτέρα. Και πάμε διακοπές, στις παραλίες της Λάρισας. Μας αφήνει το λεωφορείο στη Ραψάνη. Και περιμέναμε ως τις 6 το πρωί να περάσει το ΚΤΕΛ. Και είναι 2 το πρωί, κι ούτε ΚΤΕΛ υπήρχε ούτε τίποτα. Και καθόμαστε εκεί κανένα δίωρο, σε ένα κουβούκλιο, τέσσερα άτομα. Και περπατούσα.
Και βρίσκω μια σακούλα και την ανοίγω. Και είχε 20.000 δραχμές, μέσα. Εν τω μεταξύ τότε φεύγαμε χωρίς φράγκο.
Οπότε, μόλις βρήκα τα λεφτά, μου λένε οι άλλοι «θα περάσουμε σούπερ». Τους λέω μάγκες, ξεχάστε το. Αυτά τα λεφτά πάνε για κιθάρα.
Οπότε είσαι επαγγελματίας, από πεποίθηση μουσικός…
Το τι δουλειά θα κάνω το ήξερα από την έκτη δημοτικού. Βέβαια, στην πορεία μετάνιωσα που δε σπούδασα. Για να αφοσιωθείς σε ένα πράγμα, γίνεσαι ατροφικός σε άλλα πράγματα. Και δεν είναι το πτυχίο που μου λείπει. Μου λείπει ειδικά, το Πανεπιστήμιο. Με τη λογική του βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς, από άλλα μέρη. Ας πούμε εγώ για να το ζήσω αυτό, έπρεπε να πάω στρατό.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ…
Τι μουσικές έχουν στην Τουρκία;
Οι Τούρκοι έχουν πάρα πολλά είδη. Το δικό τους αντίστοιχο του ρεμπέτικου είναι η μουσική των Ασίκηδων, Ασικ Βεϊσέλ είναι ο  αντίστοιχος εκπρόσωπος που έπαιζε σάζι. Εθνικό τους όργανο είναι το σάζι.  Η κλασική τους μουσική δε παίζεται.
Οι ορχήστρες είναι πολύ καλύτερες. Η μουσική που παίζουν είναι πολλά επίπεδα πάνω από εδώ. Δε τους φτάνουμε ούτε στο ένα δέκατο στη μουσική.
Οι Τούρκοι έχουν τη μουσική τους στα πανεπιστήμια εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ αντίθετα, η πολιτεία είναι άφαντη. Κανένα λαϊκό όργανο δεν είναι αναγνωρισμένο από το κράτος. Ούτε το μπουζούκι. Μόνο τα ευρωπαϊκά όργανα. Παρότι διδάσκουμε στο Μεταπτυχιακό στο ΠΑΜΑΚ και στην Άρτα στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής. Μας πληρώνει το κράτος για να διδάσκουμε όργανο που δεν έχει αναγνωρίσει.

ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ….
Είναι σημαντικότερο μία δουλειά να έχει βάθος και όχι πλάτος.
Όταν αγαπάς κάτι, είναι δύσκολο να ξεφεύγεις από τις αξίες που αυτό πρεσβεύει.
Η μουσική είναι κάτι πολύ εύκολο. Υπάρχει παντού. Σε μια γειτονιά 100 ανθρώπων οι 50 παίζουν μουσική. Σωστά; Τι γίνεται όμως; Είναι κάτι πολύ εύκολο. Μπορείς να το κάνεις ότι θες. Εξωστρεφές, εσωστρεφές… Όταν όμως έχεις γνώση για ένα πράγμα, αυτό φέρνει συνείδηση. Όταν κάνεις κάτι με συνείδηση είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσεις τις μάζες. Πρέπει να γίνεις ασυνείδητος για να το αλλάξεις. Αν ασχοληθείς με κάτι, το οποίο δεν έχεις μελετήσει είναι πολύ εύκολο να προσαρμοστείς σε ένα συγκεκριμένο είδος, απλά και μόνο επειδή αρέσει.
Υπέρ ή κατά των διασκευών;
Υπέρ, εννοείται υπερ. Σε ότι γίνεται με ειλικρίνεια, είμαι υπέρ. Κάποια μου αρέσουν. Δε με πειράζει να έχουν διασκευαστεί κομμάτια. Ένας βασικός λόγος ύπαρξης της διασκευής, άλλωστε, είναι να σε φέρνει σε επαφή με το πρώτο υλικό. Αν το φτιάξεις έτσι, ένα τραγούδι, ώστε να το προσαρμόσεις σε κάποιο είδος, μπορεί να το συμπαθήσει περισσότερος κόσμος.
Η επικαιροποίηση της μουσικής δεν είναι κακή, εάν πιστεύεις στην αξία της και θες να την περάσεις και σε άλλο κόσμο.
Η διασκευή επομένως φέρνει τον κόσμο κοντύτερα;
Ναι. Μετά, βέβαια, έχεις να ξεπεράσεις άλλα προβλήματα με το ρεμπέτικο. Το ρεμπέτικο είναι ένας είδος που έχει χρησιμοποιηθεί ας πούμε ως μουσικό χαλί στην ταβέρνα…
Έχει να κάνει νομίζω και με το πώς ξεκίνησε αυτό. Ξεκίνησε από την εργατική τάξη. Το χρησιμοποιούσαν για την τέρψη τους.
Ναι, αλλά ξέρεις τι εξέλιξη έχει αυτή η μουσική; Από τα τέλη του 1800 μέχρι το 1956 είχε καταφέρει να γίνει διαταξική, όχι αταξική. Πάντα θα είναι ταξική. Είχε καταφέρει να εισχωρήσει παντού τότε.
Υπάρχουν ρεμπέτες που έπαιξαν ρόλο σε αυτό;
Ναι, ο Τσιτσάνης και ο Χιώτης. Ο Τσιτσάνης κυρίως. Και όχι μόνο με τη μουσική του, αλλά και με τη στάση ζωής του.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ένας τύπος ήρθε από την Κύπρο την περασμένη εβδομάδα. Γράφει σε ακούω και μου αρέσει πολύ η μουσική σου, αλλά είμαι τυφλός και δε μπορώ να καταλάβω κάποια πράγματα. Και σκέφτομαι εγώ τώρα, δε γίνεται να μην υπάρχει ένας τρόπος να μπορεί να μελετήσει τις παρτιτούρες.
Υπάρχει το…
…Το Μπράιγ, το Μπράιγ είναι για τα γράμματα. Αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει και για τις παρτιτούρες. Και βρήκα μία κοπέλα τώρα που πάει στο μουσικό του Αλίμου και διδάσκει σε τυφλά παιδάκια. Θα της στείλω 2-3 κομμάτια θα της πω να τα κάνει Μπράιγ.
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ
Έχω concept ολόκληρο. Θα ήθελα να πάρω τις μουσικές παραδόσεις τις κιθάρας στην Ευρώπη. Και θα ήθελα να είναι έτσι με τη μηχανή, βόλτα. Παρίσι, βρίσκεις τους Μανουσάδες, μετά Ανδαλουσία, φλαμένγκο και μετά Πορτογαλλία, φάντο. Και όχι μόνο το παίξιμο. Θα ήθελα να κάτσω τέσσερις-πέντε μέρες σε αυτούς τους τόπους και να δω πως μαθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι τη μουσική στα παιδιά τους.
Info: Η επόμενη προγραμματισμένη εμφάνιση του Δημήτρη Μυστακίδη είναι στο Tolhuistuin, στο Αmsterdam Noord, στις 29 Ιανουαρίου2017.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 23.12.2016

Διαβάστε περισσότερα

Η ΛΑΊ΄ΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΔΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ

  

ΔΗΜΟΥ ΙΕΡΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΔΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ

Παραμονή πρωτοχρονιάς 2017 και το χρονίζον πρόβλημα της ακαταληλλότητας του πόσιμου νερού στο Αιτωλικό έρχεται στην επιφάνεια μέσω μιας έντονης δυσοσμίας που το καθιστά ακατάλληλο ακόμα και για απλή οικιακή χρήση.

Πολύς χρόνος πέρασε, σχεδόν δεκαετία. Δοκιμάστηκαν αρκετές δημοτικές αρχές, οι υποσχέσεις μετέωρες. Η τωρινή δημοτική αρχή, πριν αναλάβει (στις 29/5/2014 σε κοινή συνέντευξη με τον τότε δήμαρχο) δεσμεύτηκε για την άμεση προτεραιότητα της εύρεσης κονδυλίων για την ύδρευση του Αιτωλικού. Δοκιμάστηκαν όμως και μορφές πίεσης για λύση (δικαστικές  αγωγές, κινητοποιήσεις χωρίς μαζικότητα).

Αυτές οι προσπάθειες- ημίμετρα δεν έφεραν λύση.

Επιτακτική είναι η ανάγκη εδώ και τώρα με κινητοποιήσεις δυναμικές να απαιτηθεί ριζική λύση του προβλήματος από τη ΔΕΥΑΜ και το δήμο με άμεση χρηματοδότηση από την κεντρική κυβέρνηση με βασικό αίτημα:

Παροχή πόσιμου νερού δωρεάν τώρα.

Στις κινητοποιήσεις πρέπει να συμμετέχουμε όλοι ανεξαιρέτως όχι μόνο συμπαραστεκόμενοι στους κατοίκους του Αιτωλικού, αλλά και απαιτώντας συνολική λύση της ύδρευσης όλου του δήμου, νέα δίκτυα, αποπληρωμή χρέους της ΔΕΥΑΜ προς τη ΔΕΗ κ.λ.π.

Δυστυχώς θα βρεθούμε χωρίς νερό,  γιατί η ΔΕΗ απειλεί από το νέο έτος να προχωρήσει σε διακοπές ρεύματος προς τη ΔΕΥΑΜ λόγω του χρέους που υπάρχει.

Η ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ καλεί όλους τους δημότες σε διαρκή αγώνα  για να αναλάβει το κράτος  τις ευθύνες που του αναλογούν και να παρέχει πόσιμο νερό καθαρό και υγιεινό. Ας αναλογιστούμε που καταλήγουν όλα αυτά τα χρήματα της άνισης, άδικης και υπερβολικής φορολόγησης αφού από παντού υπάρχουν δραματικές περικοπές  στα ήδη χαμηλά μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, στις ήδη κουτσουρεμένες και ελλιπείς παροχές υγείας, παιδείας, πρόνοιας.

καλεί όλους σε συναπόφαση, σχεδιασμό δράσης συγκεκριμένης, οργανωμένου αγώνα πίεσης προς την κυβέρνηση να αναλάβει:

• την χρηματοδότηση της ύδρευσης του Αιτωλικού από Εύηνο,
• την εξόφληση όλου του χρέους της ΔΕΥΑΜ, 
• τη χρηματοδότηση στο σύνολό τους των έργων υποδομής (νέα δίκτυα, αποχέτευση, βιολογικούς καθαρισμούς, κ.λ.π), 
• τη χρηματοδότηση της λειτουργίας της ΔΕΥΑΜ για να μπορεί να παρέχει δωρεάν ποιοτικό  νερό στις αδύνατες ομάδες και φτηνό στους υπόλοιπους και να υποχρεώσει τη ΔΕΗ για φτηνό τιμολόγιο. 
• Ακόμη χρειάζεται άμεση πίεση προς τις «Ελληνικές Αλυκές Α.Ε» να καταβάλλουν στο ακέραιο όλες τις οφειλές όλων των χρόνων για τη ρευματοδότηση των αντλιοστασίων που τους αναλογούν.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ (ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ, ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ) ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΘΕΣΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΡΓΑ.

ΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΖΩΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ «ΥΔΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ»

ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΑΠΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ, ΔΗΜΟ.

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΝΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΤΕΣ

Μεσολόγγι 31/12/2016

Διαβάστε περισσότερα

«Λεβεντιές»

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

«…Τα χρήματα που πλεονάζουν δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για να τα δώσουμε σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη». Αυτή η λεβέντικη δήλωση είναι του πρωθυπουργού, του κ. Αλέξη Τσίπρα. Ειπώθηκε στις 13 Δεκέμβρη κατά την επίσκεψή του στη Νίσυρο και -υποτίθεται ότι- απευθυνόταν στον Σόιμπλε, στην τρόικα, στους θεσμούς.

Γιατί υποτίθεται; Διότι, τελικά, όπως όλες οι αντίστοιχες κι αυτή η δήλωση ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Σαν εκείνες τις παλιότερες. Με τα πεντοζάλια. Τις θυμάστε; Είκοσι μέρες μετά τα περήφανα «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν», η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δια του κ. Τσακαλώτου αυτή τη φορά, έστειλε την περίφημη επιστολή στους καλούς μας εταίρους. Εκεί να δείτε «λεβεντιά»! Εκεί να δείτε πεντοζάλι. Πάνω στα κάρβουνα! Αναστενάρικο…

«Επί της διαδικασίας-γράφει ο κ. Τσακαλώτος- αναγνωρίζω ότι μέτρα με δημοσιονομικές επιπτώσεις πρέπει να συζητούνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς, στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας από το μνημόνιο». Για όσους δεν κατάλαβαν, εκείνο το «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν» πάει καλιά του…

Γιατί όχι μόνο θα ρωτάνε, αλλά και δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Και όχι μόνο δεν πρόκειται να το ξανακάνουν, αλλά δηλώνουν κιόλας την «απόλυτη δέσμευσή μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας». Και επίσης: «Οι ελληνικές Αρχές (…) βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του μνημονίου».
Αυτά ανέκαθεν στην Ελλάδα περιγράφονταν έτσι: Ξεφτίλα. Σήμερα, κάποιοι τα αποκαλούν «αριστερά»…

Πηγή: Εφημερίδα Real News 31/12/2016

Διαβάστε περισσότερα

Οι Ναζί στην C.I.A

Από τον Κώστα Λουλουδάκη
Η χειραγώγηση της μεταπολεμικής πολιτικής σκηνής από την ακροδεξιά και τους φασίστες έλκει την καταγωγή της στην περίοδο πριν από το τέλος του Β¨ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το Αμερικανικό OSS (Office of Strategic Service) που ήταν προκάτοχος της CIA, λειτουργώντας υπό την καθοδήγηση του Allen Dulles (μετέπειτα διευθυντή της CIA) και του James Angleton (μετέπειτα διευθυντή του τμήματος αντικατασκοπείας της CIA), εργαζόταν για να εξουδετερώσει τη μεταπολεμική πολιτική επιρροή των κομμουνιστών που έλεγχαν τις αντιστασιακές οργανώσεις σε βασικές χώρες όπως Γαλλία, Ιταλία, και Ελλάδα.
Για πολλούς φασίστες η Ιταλία και το Βατικανό αποτελούσε τον πιο δημοφιλή προορισμό τους όπου αν έφταναν μπορούσαν με άνεση και την βοήθεια των ταξιδιωτικών εγγράφων, που αφειδώς τους χορηγούσε ο Ερυθρός Σταυρός να κρύψουν τα ίχνη τους και να εξαφανιστούν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής – χώρες στις οποίες η καθολική Εκκλησία έχει μεγάλη εξουσία- μα και στην Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία και βέβαια τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το Βατικανό προσφέροντας αυτήν την ειδική μεταχείριση φιλοδοξούσε, με την βοήθεια των φασιστών, να εξουδετερώσει τους «άθεους κομμουνιστές», ο Ερυθρός Σταυρός βοηθούσε όποιον φορούσε φαιά στολή αρκεί να ήταν αντικομουνιστής, και ο Allen Dulles όποιον πίστευε- έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στους αξιωματικούς των SS – πως θα τον βοηθούσε να αντιμετωπίσει το νέο αντίπαλο, τους Σοβιετικούς!
Δεκάδες χιλιάδες φασίστες Γερμανοί, Αυστριακοί, Ρουμάνοι, Λιθουανοί, Ουκρανοί, Ιταλοί χρησιμοποίησαν  την οδό διαφυγής και απόδρασης από την Ευρώπη η οποία έμεινε γνωστή ως «Rat Line» (Η φυγή των αρουραίων).
Ο άνθρωπος κλειδί του Βατικανού για τη δημιουργία των «Ratlines» ήταν ο φασίστας Κροάτης και ρωμαιοκαθολικός ιερέας Krunoslav Draganovic με την βοήθεια του θαμαστή του Αδόλφου Χίτλερ, επίσκοπο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, πρύτανη στο «Pontificio Istituto Teutonico Santa Maria dell’Anima» του Βατικανού ως το 1952 και συγγραφέα του βιβλίου του «Τα Θεμέλια του εθνικοσοσιαλισμού», Alois Hudal !
Όμως αυτός που συνέβαλε καθοριστικά και εποικοδομητικά στην προφύλαξη της οδού διαφυγής των φασιστών, στο ξέπλυμα τους και στην στρατολόγηση τους υπέρ του «αντικομουνιστικού αγώνα»  ήταν ο Allen Dulles.

Την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Dulles εργάζονταν στις μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες:  OSS, με έδρα την Βέρνη της Ελβετίας. Η επίσημη δουλειά του ήταν να έρχεται σε επαφές με τους Γερμανούς αντι-ναζιστές αξιωματικούς ώστε να συλλέγει πληροφορίες που θα βοηθούσαν τους συμμάχους. Η δεξιοτεχνία στην κατασκοπία του Dulles αναδείχθηκε στο περιθώριο της μεγάλης ανθρωποσφαγής σε μια χώρα που αποπνέει ήρεμη ασφάλεια και που ήδη στήριζε την ευημερία ή την ύβρην της –διαλέγετε και αγοράζετε- στις λεπτές τραπεζικές τεχνικές της, έστω και αν αυτές απαιτούν την λίβρα της σάρκας και τα λί(υ)τρα του αίματος που δικαιούνται!
Άλλωστε ο Dulles διατηρούσε τις καλύτερες σχέσεις με τους ιδιοκτήτες των ελβετικών τραπεζών, με τους διεθνείς επιχειρηματίες που αγόραζαν πρώτες ύλες για τον Χίτλερ και χρησιμοποιούσαν γι αυτές τις συναλλαγές τους τις Ελβετικές τράπεζες, μα και με τους νομικούς συμβούλους διαφόρων ελβετικών επιχειρήσεων που συναλλάσσονταν στα παζάρια του κόσμου ως αχυράνθρωποι των Γερμανών φασιστών!
Στο σημείο αυτό όμως ας σκιαγραφήσουμε το πορτρέτο ένας άνδρα των SS που διαχειρίστηκε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, διάφορες διαδικασίες εξόντωσης των «περιττών ανθρώπων» κυρίως στην Πολωνία και Ιταλία στην προσπάθεια του να υπηρετήσει σωστά τον Φίρερ του. Ήταν ο τιμημένος με το μετάλλιο «German Cross in Gold», Στρατηγός των SS,  Karl Wolff.
Ο φασίστας δολοφόνος χιλιάδων ανθρώπων Karl Wolff, που ανάμεσα σε άλλα ήταν ο σύνδεσμος του Heinrich Himmler με τον Χίτλερ, ήταν ο πρώτος φασίστας που άνοιξε την πόρτα διαφυγής των συναδέλφων του στα SS, πολύ πριν το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου!
Ας φανταστούμε την σκηνή:
Τριγύρω παραμυθένιο βουκολικό τοπίο με πολλές αγελάδες και στην μέση  ένα όμορφο σαλέ. Μέσα στο σαλέ, μπροστά στο τζάκι παρέα με ένα μπουκάλι ουίσκι, δυο άντρες συνομιλούν μακριά από το επίκεντρο των φριχτών καταστάσεων και των απερίγραπτων ωμοτήτων και της φρίκης που έχει ζώσει την Ευρώπη.
Σίγουρα δεν προσεύχονται υπέρ της σωτηρίας της ανθρωπότητας αλλά αυτά που ύφαιναν προκαθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του μεταπολεμικού κόσμου αλλά και την μορφή της μεγαλύτερης κρατικής μυστικής υπηρεσίας: της CIA.
Ο Allen Dulles και το φιλαράκι του, ο αγαπημένος του Στρατηγός των SS  Karl Wolff, ή καλλίτερα ο «μετριοπαθής Βόλφι» όπως άρεσε στον εντυπωσιασμένο Dulles να τον αποκαλεί, είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά στις αρχές του 1945 σε ένα διαμέρισμα στην Ζυρίχη, όταν ακόμα η έναρξη της μάχης του Βερολίνου ήταν δυο μήνες μακριά, στο πλαίσιο των μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ και φασιστών που έφεραν την κωδική ονομασία «Operation Sunrise».
Ο μελλοντικός διευθυντής της CIA από τότε πίστευε πως μπορεί να εκμεταλλευτεί τους αξιωματικούς των SS προς όφελος των μεταπολεμικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του «διαρκούς πολέμου» που ήθελε να εξαπολύσει  εναντίον των κομμουνιστών!
Η οριστική συμφωνία μεταξύ του Dulles και του Στρατηγού των Waffen-SS έγινε στο σαλέ που προαναφέρθηκε τον Μάρτιο του 1945, όπου πια ο «μετριοπαθής Βόλφι» είχε πείσει τα SS  που δρούσαν στην Ιταλία να παραδοθούν για να αποκτήσουν πρώτα ασυλία από τις κατηγορίες για εγκλήματα που σίγουρα θα έπεφταν στο κεφάλι τους και μετά, προφυλαμένοι, αφενός να χρησιμοποιηθούν στον σχηματισμό της μεταπολεμικής Γερμανίας αφετέρου να στελεχώσουν αντικομουνιστικές υπηρεσίες και την  υπηρεσία «ψυχολογικού πολέμου»  ως κατάσκοποι στο πλευρό της Αμερικής!
Γιατί;
Η ροή της ιστορίας θα συνεχιζόταν και μετά το πόλεμο, τα προβλήματα θα ήταν τα ίδια άρα ο πόλεμος δεν θα τελειώσει! Η απειλή της κοινωνικής εργατικής επανάστασης που παρουσιάστηκε για το καπιταλιστικό σύστημα πριν το πόλεμο θα παρέμενε και μετά και μάλιστα σε μια Ευρώπη χωρισμένη σε κομμουνιστική και καπιταλιστική!
Άρα οι Αμερικανοί είχαν ήδη στο μυαλό τους τρόπους αντιμετώπισης του νέου αντιπάλου. Και οι τρόποι περιλάμβαναν απαραιτήτως  τους  Ναζί, που είχαν στήσει ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση μα και σε πολλές κατακτημένες χώρες με σκοπό το κυνήγι των κομμουνιστών.

Εφόσον ξεπλένονταν με απορρυπαντικά μπλε και πράσινων κόκκων, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις αμερικανικές υπηρεσίες για την ανάσχεση και την υπονόμευση της ισχύος της Σοβιετικής Ένωσης!
Αυτή η συμφωνία με τον χασάπη Στρατηγό των SS  Karl Wolff όπως και μια άλλη στο τέλος του πολέμου που αφορά την απορρόφηση από το OSS της εγκληματικής κατασκοπευτικής οργάνωσης, γνωστή με την ονομασία «Gehlen Organization» του φασίστα Συνταγματάρχη Reinhard Gehlen, ο οποίος είχε στήσει ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση στην Ουκρανία στον Καύκασο και στην Βαλτική, αποτελούν την κορωνίδα της καριέρας του  Allen Dulles.
Παρένθεση: Επιτρέψατε μου να παραθέσω τον τρόπο που εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του ο φασίστας Karl Wolff στον ευεργέτη του: «Αν μετά τον θάνατο μου επιχειρήσουν να αμαυρώσουν την μνήμη μου ζητώ από τον κύριο Ντάλες να αποκαταστήσει το όνομα μου δημοσιοποιώντας τις αληθινές και ανθρωπιστικές προθέσεις μου».
Κλείνει η παρένθεση.

Ωστόσο αυτό το πήγαινε-έλα φασιστών και Αμερικανών στην Ελβετία δεν πέρασε απαρατήρητο από τους Σοβιετικούς: ο Στάλιν σε επιστολή που έστειλε στον Ρούσβελτ τόνισε πως οι συνομιλίες αυτές όπως και η παράδοση των Waffen-SS στην Ιταλία θα επέτρεπαν και θα διευκόλυναν  την Γερμανική μηχανή να αντεπιτεθεί με μεγαλύτερη σφοδρότητα στα Σοβιετικά στρατεύματα. Είναι φανερό το γεγονός πως οι σοβιετικοί δεν είχαν αντιληφθεί την συμπαιγνία που εξυφαίνονταν στις μυστικές διαπραγματεύσεις!
Πάντως ο Ρούσβελτ υποκριτικά απάντησε στον Στάλιν: «τέτοια δυσπιστία τέτοια έλλειψη εμπιστοσύνης κινδυνεύει να υπονομεύσει την φιλία των δυο χωρών (…)»
Όμως η υποδομή για τη διεκπεραίωση της φυγάδευσης των ναζί και των φασιστών  εκ μέρους των ΗΠΑ είναι έτοιμη από καιρό. Ενεργό ρόλο στην υποδομή διαφυγής εκτός της «θεϊκής πρόνοιας» του Βατικανό και τον Ερυθρό Σταύρο είχε και η «Gehlen Organization», που με αμερικανική χρηματοδότηση προσέφερε άσυλο και ασφαλή καταφύγια σε εγκληματίες φασίστες και φρόντιζε να τους προωθεί στο «κανάλι των ποντικιών» ή να τους διαγράφει το παρελθόν και να τους στρατολογεί ως πράκτορες.
Η χρηματοδότηση αυτή από την αμερικανική κυβέρνηση στην οργάνωση Γκέλεν ήταν μέρος του άκρως απόρρητου προγράμματος με την κωδική ονομασία «Operation Rusty». Το πρόγραμμα αυτό ελεγχόταν από τον γιο του προέδρου Ρούσβελτ,  Elliott Roosevelt τον αρχηγό του Αμερικανικού  Επιτελείου Στρατού George Marshall , και τον διοικητή της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας Henry Arnold.
Σκοπός του προγράμματος ήταν οι περίπου τέσσερις χιλιάδες πράκτορες του δικτύου Γκέλεν να απλώσουν τα δίχτυα τους σε περιοχές της Ευρώπης της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής και να κατασκοπεύουν για λογαριασμό των Αμερικάνων που διψούσαν για πληροφορίες σχετικά με τους κομμουνιστές.
Χαρακτηριστική περίπτωση κατασκόπου είναι αυτή του Χασάπη της Λυών, κατά κόσμον Nikolaus Klaus Barbie. Ο Barbie στρατολογήθηκε απ’ τη στρατιωτική μυστική υπηρεσία του Dulles, του παραχωρήθηκε ένα πολυτελές διαμέρισμα και ένας αξιοπρεπής μισθός γιατί αξιολόγησαν ότι ως κατάσκοπος εναντίων των Σοβιετικών ήταν πολύ σημαντικός. Έτσι όταν οι Γαλλικές αρχές τον ανακάλυψαν και ζήτησαν από τον  Dulles την σύλληψη του και την έκδοση του στην Γαλλία, Αμερικανοί πράκτορες τον φυγάδεψαν μέσω του γνωστού μας καναλιού στη Βολιβία με το όνομα  Klaus Altmann. Εκεί, με την βοήθεια της αμερικανοκίνητης κυβέρνησης, έγινε συνταγματάρχης του στρατού της Βολιβίας και αργότερα συμμετείχε στην δολοφονία του Che Guevara.
Στην οργάνωση Gehlen θα βρει καταφύγιο και ο επιφανής φασίστας  και ο αγαπημένος του Χίτλερ, αντισυνταγματάρχης των Waffen-SS, Otto Skorzeny. Ο φασίστας Skorzeny εκτός από κατάσκοπος των Αμερικανών επιφορτισμένος με το καθήκον να προμηθεύει με πλαστά διαβατήρια εξέχουσες φασιστικές προσωπικότητες που ενδιέφεραν τους νέους προστάτες του, στάλθηκε από την CIA να εργαστεί ως  στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου της Αιγύπτου Mohammed Naguib, αργότερα ως  σύμβουλος του φασίστα  Προέδρου της Αργεντινής Juan Perón  και στο τέλος κατέληξε συνεργάτης της μυστικής στρατιωτικής υπηρεσίας του εβραϊκού κράτους, την Mossad όπου κατέδιδε πρώην ομοϊδεάτες του με αντάλλαγμα την ζωή του.
Ο Otto Skorzeny ήταν ο δημιουργός της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Paladin Group» που εκτός του ότι αποτέλεσε έναν αντικομουνιστικό στρατιωτικό βραχίονα στην Ισπανία του Φράνκο και στην δυτική Ευρώπη, προμήθευε με μισθοφόρους το ρατσιστικό κράτος της Νοτίου Αφρικής  εργάστηκε για την Χούντα στη Ελλάδα, μετείχε στα λατινοαμερικανικά «τάγματα θανάτου».
Όταν πέθανε ο φασίστας Φράνκο το 1975 η ομάδα αυτή μετακόμισε στην Χιλή και στην Αργεντινή και αποτέλεσε έναν βραχίονα  της αντικομουνιστικής επιχείρησης της CIA στην λατινική Αμερική που έφερε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Κόνδωρ».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωναν κάθε χρόνο με 500.000 δολάρια τον Γκέλεν και αυτός τους προσέφερε σχεδόν θεατρικά σενάρια, δυσάρεστες φλυαρίες και τρομοκρατικές υποθέσεις παρά υπαρκτές πληροφορίες για τους κομμουνιστές. Όταν συστάθηκε η CIA, το 1947, και μέχρι τα μέσα του 1953, οι υπηρεσίες «ψυχολογικού πολέμου» και τα απόρρητα προγράμματα απορροφούσαν σχεδόν το 75% του συνολικού προϋπολογισμού της.
Ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα «ψυχολογικού πολέμου» της CIA  ήταν το «Hot War cadre», που σκοπό είχε να χρησιμοποιεί φασίστες πρόσφυγες των ανατολικών Ευρωπαϊκών κρατών, πρώην  συνεργάτες των ναζί δηλαδή,  να τους εκπαιδεύει και να τους ξαναστέλνει στις παλιές τους χώρες ώστε να συλλέγουν πληροφορίες να σπείρουν διχόνοια ή να υποκινούν ταραχές που θα βοηθούσαν την αντικομουνιστική προπαγάνδα.
Επιπροσθέτως οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο, με τη συμμετοχή παραστρατιωτικών οργανώσεων και παρακρατικών κυκλωμάτων, απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες.
Στην Ιταλία το συναντάμε με την κωδική ονομασία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Gruppo di Informazione e Sicurezza», στο Βέλγιο «Sdra-8».
Την πιο εντυπωσιακή εξέλιξη όμως την παρουσίασε η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με φασιστικά, ή «ακροαριστερά» χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος στις 17 Δεκέμβρη του 1970. Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.
Ωστόσο είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν τον δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της συγκεκριμένης  επιχείρησης!
Η CIA και το τεράστιο δίκτυο φασιστών με διαγραμμένο το εγκληματικό του παρελθόν βάδιζε πλέον σε ένα δρόμο δίχως επιστροφή. Ήταν μια δέσμευση τόσο  απόλυτη που κατάντησε μάστιγα μεταπολεμικά για την Αριστερά κυρίως σε Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα.
Χαράς ευαγγέλια όμως για την Γερμανία που ανοικοδομήθηκε, ανασυγκροτήθηκε, επανεξοπλίσθηκε και είδε το χρέος της, και το φασιστικό της παρελθόν να διαγράφονται πριν καν κλείσουν δέκα χρόνια από την ήττα της, σε έναν πόλεμο που η ίδια προκάλεσε!
Μα και οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένες. Εκπόνησαν ένα, εννοείται, άκρως απόρρητο πρόγραμμα που το ονόμασαν «Operation Paperclip», μέσω του οποίου πραγματοποιήθηκε η μεταφορά, χρησιμοποιώντας το γνωστό μας δίκτυο, φασιστών επιστημόνων κάθε ειδικότητας που τους χρησιμοποίησαν κυρίως στην παραγωγή εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, αεροσκαφών και πυραύλων, στην  έρευνά σχετικά με την ανάπτυξη βιολογικών και χημικών όπλων (τα οποία αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ όπως το «Agent Orange»)  μα και στην ερευνητική ιατρική και στην γενετική! Με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι που ευθύνονταν για μαζικούς σκοτωμούς μαζικά ιατρικά και βιοϊατρικά πειράματα σε κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έβρισκαν  άσυλο στη χώρα της Δημοκρατίας…
Θεωρούμε ότι όλοι έχουμε πλήρη επίγνωση του ηθικού πλαισίου των παραπάνω, και ότι  καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος των μυστικών  υπηρεσιών  επί της ουσίας δεν είναι πιο αμαρτωλός ή ανήθικος σε σχέση με τους υπόλοιπους μηχανισμούς εξουσίας!
Όμως ίσως να μην μπορούσε να συλλάβουμε το μέγεθός του προγράμματος «Paperclip». Γιατί δεν ήταν μόνο ο γνωστός Wernher von Braun ο φασίστας επιστήμονας εκ των δημιουργών του πυραύλους V-2,  μα ούτε λίγο ούτε πολύ οι φασίστες επιστήμονες που μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ ξεπερνούν τους 1.600 !!
Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Arthur Louis Hugo Rudolph, μηχανικός πυραύλων ο οποίος έπαιξε πιο  καθοριστικό ρόλο από τον von Braun στην ανάπτυξη του πυραύλου V-2 και κατάφερε να είναι ο πρωτοπόρος του διαστημικού προγράμματος των Ηνωμένων Πολιτειών μα και ο δημιουργός του πυραύλου «Pershing».
Ο Rudolph ως Διευθυντής της γραμμής παραγωγής των πυραύλων V-2   ήταν αυτός που ζήτησε από τα SS να τον προμηθεύσουν με κρατούμενους, εργάτες-δούλους δηλαδή, οι οποίοι λιμοκτονούσαν, βασανίζονταν και εργάζονταν μέχρι θανάτου. Το σκοτεινό του παρελθόν «αποκαλύφθηκε» τελικά μόλις το 1984, οπότε και για να μην διωχτεί συμφώνησε να αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και να παραιτηθεί από την αμερικανική υπηκοότητα. Βρήκε καταφύγιο και άσυλο στη Δυτική Γερμανία.
Ενώ ο φασίστας  στρατηγός Walter Robert Dornberger ο οποίος διατηρούσε στενούς δεσμούς με την εταιρεία «General Electric» ήταν ο προϊστάμενος όλων των επιστημόνων που εργάζονταν στην ανάπτυξη των πυραύλων στην περιοχή Πενεμούντε. Για την κατασκευή αυτού του θαύματος της τεχνολογίας μετέφερε δεκάδες χιλιάδες αιχμαλώτους κυρίως Ρώσους, Πολωνούς, Τσιγγάνους και Εβραίους  τους στοίβαξε σε τεράστιες υγρές σήραγγες και τους υποχρέωσε να δουλεύουν ως τελικής πτώσεως.
Η εμπειρία του στην διοίκηση ενός τέτοιου στρατοπέδου όπως του Πενεμούντε εξασφάλισε στον Dornberger ένα εισιτήριο για το «Αμερικανικό όνειρο» και την εταιρεία «Bell Aircraft Corporation» με την χορηγία του αμερικανού αντισημίτη Στρατηγού George Smith Patton ο οποίος θαύμαζε τις ικανότητες του φασίστα Στρατηγού.
Καθόλου περίεργο, διότι ο  Patton στο ημερολόγιο του επισημαίνει με περιφρόνηση για τους εκτοπισμένους όπως  αποκαλεί τους αιχμαλώτους στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης :«(…) πιστεύουν πως ένα εκτοπισμένο άτομο είναι ένα ανθρώπινο ον. Δεν είναι όμως, κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τους Εβραίους που είναι κατώτεροι κι από τα ζώα»!
Αλήθεια πόσες βιογραφίες έχουν γραφεί για τον σκληροτράχηλο, ατρόμητο  με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος αμερικανό ηρώα που έδωσε την μάχη υπέρ της ελευθερίας της Ευρώπη από τον ναζιστικό ζυγό, (εννοείται χωρίς ενοχλητικές λεπτομέρειες),  και πόσες, ας πούμε, για τον Γκεόργκι Ζούκοφ;
Σε τερατώδεις ωμότητες είχαν προβεί και οι γιατροί του Τρίτου Ράιχ. Σχεδόν οι μισοί επαγγελματίες γιατροί προσχώρησαν στους κόλπους των φασιστών, ελπίζοντας σε κοινωνική ανέλιξη. Έβαλαν δηλαδή τις προσωπικές φιλοδοξίες τους στην  υπηρεσία των δολοφονικών επιδιώξεων του φασιστικού  κράτους και εφάρμοσαν κατά γράμμα την ρήση του Ρούντολφ Ες: «Ο Εθνοσοσιαλισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά Εφαρμοσμένη Βιολογία»
Αυτό που τράβηξε την προσοχή των αμερικανικών αρχών σε αυτούς τους γιατρούς ήταν ότι έκαναν τις «επιστημονικές» τους έρευνες στα  στρατόπεδα συγκέντρωσης -χρησιμοποιώντας ως «πειραματόζωά» αναλώσιμους Τσιγγάνους, Εβραίους  ή κομμουνιστές, ακόμα και παιδιά,- με γνώμονα πάντα τη στρατιωτική τους εφαρμογή.
Πραγματοποιήθηκαν από γιατρούς πειράματα για να διαπιστωθεί ο ακριβής χρόνος που μπορούσε να επιζήσει ένας αεροπόρος, που θα πετούσε πάνω από τον παγωμένο Βόρειο Ατλαντικό το μήνα Φεβρουάριο. Χρησιμοποιούσαν τεράστιες δεξαμενές παγωμένου νερού, που ήταν εφοδιασμένες με χρονόμετρα, για να καταγράψουν το χρόνο που απαιτούνταν μέχρι να πεθάνουν μέσα τους οι κρατούμενοι. Πολλές φορές, μάλιστα, οι γιατροί άνοιγαν το κρανίο ή το θώρακα των θυμάτων, όσο ήταν ακόμη ζωντανοί, με σκοπό να παρατηρήσουν αν η έλλειψη οξυγόνου προκαλεί το σχηματισμό φυσαλίδων.
«Σε άλλα πειράματα «αεροπορικής ιατρικής» οι τρόφιμοι του στρατοπέδου συνθλίβονταν μέχρι θανάτου μέσα σε θαλάμους υψηλής πίεσης (σαν να έπεσε ξαφνικά κάποιος από ύψος 13.000 μέτρων), προκειμένου να μάθουν οι γιατροί πόσο ψηλά θα μπορούσαν να πετάξουν με ασφάλεια οι Γερμανοί πιλότοι. Σε κάποιους έδιναν υποχρεωτικά να πιούν θαλασσινό νερό, για να δουν αν οι Γερμανοί πιλότοι που καταρρίπτονταν στη θάλασσα μπορούσαν να επιζήσουν πίνωντας θαλασσινό νερό. Κάποιοι άλλοι πυροβολούνταν σκόπιμα και κατόπιν χορηγούνταν ενέσιμα σ’ αυτούς μια ειδική θρομβωτική ουσία, για να δοκιμαστεί κατά πόσο μπορούσαν οι πληγές τους να κλείσουν. (Ναζί στην υπηρεσία των ΗΠΑ Γιώργος Στάμκος)
Και η παρέλαση των πειραμάτων της φρίκης δεν έχει τέλος:
Πραγματοποιούσαν γεννητικά πειράματα σε παιδιά  με απίστευτη αγριότητα, κυρίως σε διδύμους, που στόχο  είχαν τη μελέτη των γενετικών γνωρισμάτων, στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τις φυλετικές διαφορές, την ευγονική, και τη γενετική ταυτότητα του ανθρώπου. 
Οι γιατροί των στρατοπέδων  προχωρούσαν σε διαδοχικές μεταμοσχεύσεις, ακρωτηριασμούς, αφαιρούσαν κομμάτια, έκαναν πειράματα σε καθένα από τα όργανά των κρατουμένων και επινόησαν μεθόδους μαζικής στείρωσης  εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ώστε να μην μπορούν να τεκνοποιήσουν και να επιμολύνουν, όπως πίστευαν οι φασιστείς, την «αρία φυλή».
Αλήθεια τι είδους άνθρωπος έπρεπε να είναι κανείς ώστε να δολοφονεί με αυτή τη κτηνώδη διαδικασία στο όνομα της επιστήμης χιλιάδες παιδιά;
Ή μήπως από ένα σημείο και πέρα το κόστος σε ανθρώπινες ζωές δεν παίζει κανένα ρόλο διότι αυτό που έχει σημασία είναι να παράγουμε αποτέλεσμα; Ιδίως στον τομέα της επιστήμης και μάλιστα κατά την διάρκεια του πολέμου;
Ένας από αυτούς τους σαδιστές γιατρούς των SS που πολύ αγάπησαν οι αμερικανικές υπηρεσίες, ανάμεσα σε άλλους, όπως οι: Hans Antmann, Kurt Blome , Erich Traub , Walter Schreiber, Richard Lindenberg  ήταν και ο Hubertus Strughold.
Ο Strughold ήταν ο υπεύθυνος της «αεροπορικής ιατρικής» και διενεργούσε τα πειράματα του υπό την αιγίδα του Hermann Göring!
Τα απορρυπαντικά της CIA ξέπλυναν τον φασίστα γιατρό των SS και καθαρό από φρικαλεότητες και ιατρικές θηριωδίες τον εγκατέστησαν σε μια αεροπορική στρατιωτική βάση στο Σαν Αντόνιο. Το φασιστικό κελεπούρι που άκουγε στο όνομα Hubertus Strughold  ήταν ο επικεφαλής του Κέντρου Αεροπορικής Ιατρικής της «National Aeronautics and Space Administration» της γνωστής μας NASA!
Μάλιστα οι Αμερικανοί, ευγνώμονες στον φασίστα γιατρό των SS, καθιέρωσαν το βραβείο «Hubertus Strughold» που δίδεται από την «Αεροδιαστημική Ιατρική Ένωση» σε επιστήμονες που συνέβαλαν στην έρευνα στον τομέα του διαστήματος που σχετίζεται με την ιατρική.
Η αμερικανικές υπηρεσίες έκαναν τα πάντα ώστε να τον παρουσιάσουν σαν έναν άνθρωπο που υποστήριζε την πρόοδο της επιστήμης και μάλιστα, υπέρ της ανθρωπότητας!
Το βιογραφικό του στην NASA αναφέρει: «Ο Hubertus Strughold M.D, επέζησε από την καταστροφή της πατρίδας του στον πόλεμο, μετοίκησε σε νέα γή, έφτιαξε καινούργια καριέρα σε ένα πεδίο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων φρέσκο σαν το αύριο κι έγινε διεθνώς γνωστός ως η ζωντανή αυθεντία της διαστημικής ιατρικής»!
Ο αμετανόητος φασίστας γιατρός των SS κάτω από την προστασία της CIA έφτασε στο σημείο να γράψει βιβλίο με τίτλο «Η Γερμανική Αεροπορική Ιατρική στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» όπου εξηγούσε πως έκανε μελέτες και  έφτασε σε συμπεράσματα αφαιρώντας όμως κάθε αναφορά στα βάρβαρα πειράματα του. Αυτό που μετρούσε ήταν το αποτέλεσμα των ανακαλύψεων του και όχι πως έφτασε εκεί!
Έχοντας επίγνωση των ορίων ενός σημειώματος που γράφεται προς ανάγνωση στον ιστό, ας έχουμε κατά νου πως οι απουσίες από αυτό πρωτοκλασάτων φασιστών είναι πιο ενδεικτικές από τις παρουσίες!
Χρησιμοποιήσαμε μονάχα μερικά παραδείγματα και σύντομες ιστορίες για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε πως το τέλος το Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξε η απαρχή μιας πολύ σκοτεινής περιόδου που ωθούσε αναπότρεπτα την ιστορία σε ένα πεδίο που έμοιαζε στην κινούμενη άμμο. Στα μάτια τουλάχιστον ενός οξυδερκούς παρατηρητή, ο μεταπολεμικός κόσμος χαρακτηρίζεται από κρίσιμα διακυβεύματα τόσο από υλικής όσο και από γεωπολιτικής πλευράς!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι μαύροι ή οι ινδιάνοι, τους «πιθηκάνθρωπους» ή «υπάνθρωπους» όπως τους αποκαλούσαν, όχι μόνο στερούνταν κάθε πολιτικού δικαιώματος αλλά υπόκειντο σε ένα λεπτομερέστατο καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού και σε αυστηρές νομοθετικές απαγορεύσεις, ανέλαβαν την ηθική «ευθύνη» να εγκαθιδρύσουν την «δημοκρατία»!
Ουσιαστικά η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε τι ήταν η δημοκρατία και πόση από δαύτη αναλογούσε στους λαούς που μόλις είχαν βγει, κουρέλια, από έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Το μοτίβο της δημοκρατικής σταυροφορίας» των ΗΠΑ δηλαδή έκρυβε την βαρβαρότητα της γεωπολιτικής κοσμοθεώρησης της. Επειδή θέλανε να κυριαρχήσουν στον νέο μεταπολεμικό κόσμο συνεργάστηκαν με τα διάφορα φασιστοειδή κατάλοιπα, με τους πρωτεργάτες δηλαδή της μαζικής εξόντωσης  των «ιθαγενών» της ανατολικής Ευρώπης, των Εβραίων, των Τσιγγανών, των ανάπηρων, των ομοφυλόφιλων, των κομμουνιστών!
Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ την έκταση της ερεβώδους μηχανογραφίας αλλά ας  δικαιολογήσουμε την ανίερη συμμαχία του «ελεύθερου κόσμου» και των παράφρονων  φασιστών δολοφόνων!
Διότι είχαν την ίδια ιδεολογική προγραμματική αφετηρία: το μισός απέναντι στον κομμουνισμό!
Για αυτό και συναρθρώθηκαν σε ένα κορμό!
Πηγές:
Eric Lichtblau: «Οι Ναζί της Διπλανής Πόρτας» (εκδόσεις Ποταμός)
The New York Times: Nazis Were Given ‘Safe Haven’ in U.S., Report Says http://www.nytimes.com/2010/11/14/us/14nazis.html
The New York Times «Operation Paperclip» https://www.nytimes.com/2014/03/02/books/review/operation-paperclip-by-annie-jacobsen.html?_r=0
Έγγραφο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Έκθεση: Πώς οι ΗΠΑ βοήθησαν τους  Ναζί:http://documents.nytimes.com/confidential-report-provides-new-evidence-of-notorious-nazi-cases?action=click&contentCollection=U.S.&module=RelatedCoverage&region=EndOfArticle&pgtype=article#p=1
«Γκλάντιο» – «Κόκκινη Προβιά» / Δάνης Παπαβασιλείου – http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1377652
 Οι γιατροί του Τρίτου Ράιχ (ντοκιμαντέρ) – https://www.youtube.com/watch?v=Q9iemw6_GSg
Die Waffen SS (ντοκιμαντέρ) – https://www.youtube.com/watch?v=fQSp0LIRugo
imerodromos

Διαβάστε περισσότερα