Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

29 Νοε 2014

ΠΑΡΑΓΟΥΑΝΟΣ ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ Χ. Λ. ΤΣΙΛΑΒΕΡΤ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΩΞΤΕ ΤΟ ΔΝΤ!



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΟΣΕ ΛΟΥΙΣ ΤΣΙΛΑΒΕΡΤ ΣΤΟ sport24.gr
Ο θρυλικός, Τσιλαβέρτ διηγείται ανέκδοτες πτυχές της καριέρας του. «Διώξτε το ΔΝΤ, διώξτε τους κλέφτες», λέει στους Έλληνες αδερφούς του.
Πριν 15 χρόνια, το ημερολόγιο έγραφε 28 Νοεμβρίου του 1999, όταν ένας εκκεντρικός τερματοφύλακας από την Παραγουάη ονόματι Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, σημείωνε χατ – τρικ με τη φανέλα της Βέλες Σάρσφιλντ απέναντι στη Φέρο Καρίλ Οέστε.
Ο Παραγουανός τερματοφύλακας είναι ο δεύτερος στην ιστορία γκολκίπερ με τα περισσότερα γκολ, πίσω από το θρυλικό επίσης, Ροζέριο Σένι.
Σύμβολο μίας γενιάς, ποδοσφαιρικής και μη, συνώνυμο της Παραγουάης στα Μουντιάλ αλλά και κοινωνικός αγωνιστής, ο παλαίμαχος , πλέον, Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, μίλησε στο Sport24.gr.
Αναδημοσιεύουμε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Παραγουανού τερματοφύλακα, στην οποία αναφέρεται σε άγνωστες πτυχές της πολυετούς και γεμάτης επιτυχίες καριέρας του ενώ κάνει εκτενή αναφορά στους …«πολεμιστές Έλληνες» που έχουν ψυχή γκουαρανί (φυλή ινδιάνικη της Παραγουάης) και πρέπει να διώξουν το ΔΝΤ και τη… Λαγκάρντ!Ολόκληρη η συνέντευξη του θρυλικού Παραγουανού τερματοφύλακα όπως την δημοσίευσε το sport24.gr έχει ως εξής:
Ο Τσιλαβέρτ, στις 28 Νοεμβρίου του 1999 κρίνει, εν πολλοίς, το «κλάσικο» του Οέστε στην Αργεντινή. Μπορεί η Βέλες να κερδίζει με 6-1 τη Φέρο Καρίλ, αλλά τα μισά από τα γκολ των νικητών δεν τα πέτυχε κάποιος επιθετικός, Ούτε κάποιος μέσος, ούτε κάποιος αμυντικός.
Τα πέτυχε ο τερματοφύλακας της ομάδας. Ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ από την Παραγουάη εκτελεί τρία πέναλτι, όλα εύστοχα. Κάτι πρωτόγνωρο, κάτι εξωπραγματικό. Ακόμη και ο Βραζιλιάνος πρώτος τερματοφύλακας -σκόρερ, Ροζέριο Σένι, δεν έχει πετύχει κάτι τέτοιο.

ΓΙΑ ΤΑ ΓΟΥΡΙΑ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Το Sport24.gr ζήτησε από τον Τσιλαβέρτ να πει, πως συνέβη αυτό και αν είχε κάποιου είδους προαίσθημα ότι θα συμβεί, ότι εκείνη επρόκειτο να ήταν η μέρα του.
«Μπορεί να σου φανεί εγωιστικό, αλλά εγωιστής ήμουν σε όλη μου τη ζωή, αλλιώς δεν θα πετύχαινα. Αυτό που έκανα δεν θα το κάνει κανείς. Γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι τερματοφύλακες πλέον. Όσον αφορά στο παιχνίδι, έτυχε και η ομάδα κέρδισε τρία πέναλτι. Δεν σκέφτηκα στιγμή ότι μπορούσε να τα εκτελέσει άλλος. Και πέντε να κέρδιζε, εγώ θα τα εκτελούσα, όλα. Προαίσθημα, αυτά είναι μαλ…. Δεν υπάρχει προαίσθημα όταν παίζεις μπάλα.»
  ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ ΜΕΧΡΙ 10 ΕΤΩΝ
Γεννήθηκε στο Λούκε, προάστιο της πρωτεύουσας της Παραγουάης, Ασουνσιόν, στις 27 Ιουλίου του 1965.  Η οικογένειά του πάμφτωχή, ο ίδιος ο Τσιλαβέρτ ανατράφηκε κατά τα ήθη και έθιμα των «γκουαρανί». Πόσο, όμως τον βοήθησε αυτό για να γίνει σκαπανέας των προκαταλήψεων μίας παραδοσιακής κοινωνίας και να χτίσει μία τόσο λαμπρή καριέρα;
«Οι γονείς μου ήταν φτωχοί και μέχρι 10 χρονών δεν είχα παπούτσια. Δεν μεγάλωσα εύκολα, αλλά μεγάλωσα σωστά. Φυσικά και είμαι περήφανος. Δεν άλλαξαν οι ιδέες μου, όταν γέμισαν οι τσέπες μου με πέσος. Κυκλοφορώ άνετος στη φτωχογειτονιά που μεγάλωσα. Γιατί όλοι ξέρουν ποιος είναι ο Τσιλαβέρτ και πόσο τους έχει βοηθήσει ο Τσιλαβέρτ και ότι δεν τους ξέχασε ο Τσιλαβέρτ, όταν έγινε γνωστός.»


ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΑΠΟ… ΣΠΟΝΤΑ
Με τη φανέλα των Σπορτίβο Λουκένιο, Βέλες Σάρσφιλντ, Γκουαρανί, Σαραγόσα και Πενιαρόλ σημείωσε 59 γκολ, με την εθνική Παραγουάης, άλλα οκτώ. Ένας τερματοφύλακας που πετυχαίνει 67 τέρματα. Από πέναλτι και από φάουλ. Πως ξεκίνησε όμως αυτή η «τρελα»; Ο ίδιος ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, αφηγείται στο Sport24.gr.
«Μην ξεχνάς ότι ξεκίνησα να παίζω με το «9» στην πλάτη. Όταν ήμουν στις μικρές ομάδες της Λουκένιο, τότε στην Παραγουάη δεν υπήρχαν υποδομές. Περισσότερο παίζαμε στο δρόμο μπάλα ξυπόλητοι και απλά μαζευόμασταν για να παίξουμε την Κυριακή αγώνες. Δηλαδή δεν κάναμε προπονήσεις, όπως κάνουν τα σημερινά παιδιά σε όλο τον κόσμο.
Έπαιζα λοιπόν επιθετικός, ώσπου με είδαν οι μεγαλύτεροι στην ομάδα και μου λένε. Μικρέ παίζουμε εμείς μπροστά που είμαστε μεγάλοι, εσύ θα κάτσεις τέρμα.
Δεν είπα τίποτα, κάθισα και από τότε ξεκίνησε το ταξίδι μου. Έτσι ξεκίνησε, μην ψάχνετε να βρείτε συγκινητικές ιστορίες.»
  ΜΑΡΣΕΛΟ ΜΠΙΕΛΣΑ: Ο ΤΡΕΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΟΥ
Μπορεί να πέτυχε στις 28 Νοεμβρίου του 1999, εκείνο το θρυλικό χατ-τρικ, αλλά ο πρώτος έρωτας δε ξεχνιέται. Διαβάστε τον Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ να θυμάται στο Sport24.gr το πρώτο γκολ στην καριέρα του, αλλά και να ευγνωμονεί δύο προπονητές που είχαν σημαντική συμβολή στην εξέλιξη της καριέρας του.
«Το πρώτο γκολ, ήταν κόντρα στην Ολίμπια Ασουνσιόν την καλύτερη ομάδα εκείνης της εποχής στην Παραγουάη. Το πρώτο γκολ με τη φανέλα της Λουκένιο, φυσικά και το θυμάμαι, αλλά η ζωή προχωρά, ποτέ μου δεν στάθηκα σε αυτό να το θυμάμαι και να αφήνομαι.
Έχω να το λέω, ότι όλοι οι προπονητές που δούλεψα, μηδενός εξαιρουμένου, δεν με απέτρεψαν από το να εκτελώ πέναλτι και φάουλ. Ειδικά δύο από αυτούς, με βοήθησαν πολύ και θα νιώσω τύψεις αν αποφύγω να σου φάω ένα λεπτό από τη συνομιλία μας για να μην κάνω αναφορά.
Αυτοί που με βοήθησαν, λοιπόν, ήταν οι Κάρλος Μπιάντσι και αυτός ο μεγάλος «προφεσόρ» και το ίδιο «λόκο» με εμένα, Μαρσέλο Μπιέλσα.»


80 ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, 80 ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ, 80 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ
Ταλέντο ή προπόνηση. Δουλειά ή έμπνευση; Τι ήταν αυτό που έκανε τον Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ να ξεχωρίσει, να γίνει ο δεύτερος τερματοφύλακας – σκόρερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, να κερδίσει τρία πρωταθλήματα σε τρεις διαφορετικές χώρες της Ν. Αμερικής, ένα Κόπα Λιμπερταδόρες, ένα Κόπα Σουδαμερικάνα, ένα Διηπειρωτικό και ένα Κύπελλο Γαλλίας; Δείτε τι απαντά στο Sport24.gr
«Είχα ένα ταλέντο μοναδικό, που δεν το είχε άλλος, και δύσκολα να το βρει και άλλος στο μέλλον, γιατί δε βγαίνουν πλέον τέτοιοι τερματοφύλακες.
Το ταλέντο, είναι η μισή δουλειά, γιατί η άλλη μισή και παραπάνω είναι η προπόνηση. Με ρώτησες, ακριβώς τι προπόνηση έκανα.
Θα σου πω λοιπόν ακριβώς τι έκανα. Κάθε μέρα, όταν σου λέω κάθε μέρα, εκτελούσα 80 φάουλ από τα δεξιά, 80 φάουλ από τα αριστερά και 80 φάουλ από το κέντρο. Δεν υπήρχε μέρα που να πω, άστο θα το κάνω αύριο. Αστοχούσα στην προπόνηση, για να ευστοχήσω στον αγώνα. Αλλά, κάθε μέρα.»
Δεν θα ήταν υπερβολή να πεις κανείς ότι το μισό που γνωρίζει η φίλαθλη ελληνική κοινή γνώμη για την εθνική Παραγουάης είναι από τον Κάρλος Γκαμάρα, και το άλλο μισό από τον Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ. Υπερασπίστηκε 74 φορές την εστία της «αλμπιρόχα» και πέτυχε οκτώ τέρματα. Το πρώτο, εξ” αυτών, απέναντι στην Κολομβία στις 27 Αυγούστου του 1989 από το σημείο του πέναλτι για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας, το 1990.
ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΕΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΜΠΛΑΝ
Πήρε μέρος στα Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998 και της Ιαπωνίας – Ν. Κορέας του 2002. Αλλά αυτό της Γαλλίας, έμελλε να μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη του, όχι μόνο επειδή βρέθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά, αλλά κυρίως για τον τρόπο που αποκλείστηκε η καλύτερη εθνική Παραγουάης εκείνων των εποχών. Ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ μοιράζεται τις αναμνήσεις του με τους αναγνώστες του Sport24.gr
«Εκείνη η ομάδα, ήταν να φτάσει στον τελικό. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το γκολ του Μπλαν και με πονάει πιο πολύ από όλα όσα έχω δεχθεί. Ήμασταν η μοναδική ομάδα που μπλοκάραμε εκείνη την ιδιοφυΐα που λέγεται Ζινεντίν Ζιντάν. Αποκλειστήκαμε από τη μετέπειτα κάτοχο του Μουντιάλ, Γαλλία. Εάν περνούσαμε σίγουρα θα πηγαίναμε τελικό.
Μετά το Μουντιάλ πήγα στο Στρασβούργο να παίξω μπάλα στην τοπική ομάδα. Μου είπαν οι κάτοικοι, απλοί άνθρωποι από τους οποίους ψώνιζα είδη καθημερινής ανάγκης: Πριν το Μουντιάλ δεν ξέραμε ότι υπήρχε Παραγουάη, την μπερδεύαμε με την Ουρουγουάη. Τώρα ξέρουμε, που πέφτετε στο χάρτη»
ΕΙΧΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
Μήπως τελικά είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον καλύτερο τερματοφύλακα για τις χρονιές 1995, 1997 και 1998 και στα ελληνικά γήπεδα, και αν ναι πότε;
«Είχα μία πραγματικά μεγάλη ευκαιρία να έρθω στην Ελλάδα. Τώρα είναι πολύ πίσω στο χρόνο και δεν μπορώ να σου πω με ακρίβεια, αλλά ήταν όταν έπαιζα στη Σαραγόσα. Η πρόταση ήταν καλή και δεν ήταν οικονομικοί οι λόγοι που δεν ήρθα, αλλά αγωνιστικοί. Η ισπανική ομάδα τα πήγαινε καλά στα Κύπελλα Ευρώπης και προτίμησα να μη ρισκάρω, ο καθένας το ίδιο θα έκανε στη θέση μου.»
ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΣΤΟΝ ΜΠΕΝΙΤΕΣ, ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ
Περί «αλμπιρόχα» η συζήτηση και δεν θα μπορούσε να μη στραφεί γύρω από το μοναδικό εκπρόσωπο της Παραγουάης που αγωνίζεται στην Ελλάδα. Ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ μπορεί να μένει, πλέον, μόνιμα στο Μπουένος Άιρες, αλλά  παρακολουθεί στενά τα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας του και καταθέτει στο Sport24.gr την άποψή του για τον Χόρχε  Μπενίτες.
«Τον γνωρίζω και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι είναι από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές της χώρας μου. Το μεγάλο κέρδος του είναι ότι έφυγε από την Παραγουάη και πήγε στην Ευρώπη. Αυτό είναι εφαλτήριο για την εξέλιξη της καριέρας του.
Μόνο αν βγεις έξω από τα σύνορα της χώρας σου, μπορείς να βελτιωθείς. Και αν πιστέψετε στον Χόρχε θα κερδίσετε και εσείς και εμείς.»


ΕΥΤΥΧΩΣ, ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑΪΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
Τίτλοι, αναγνωσιμότητα και πολλά πέσος στο πορτοφόλι ενός παιδιού που δεν είχε παπούτσια, μέχρι την ηλικία των 10 ετών. Τι κρατά ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, τώρα σε ηλικία 49 ετών, μετά από μία τόσο ένδοξη καριέρα;
«Δεν κρατάω μετάλλια και τέτοια. Αυτά τα κέρδισα, αλλά είναι καλά όταν πίνεις την μπύρα το βράδυ να τα θυμάσαι και να γελάς. Αυτό που κέρδισα είναι ότι μπορώ και δίνω στα παιδιά του, τα απαραίτητα.
Μακάρι να μπορούσαν να το πουν οι γονείς όλου του κόσμου, αυτό. Είμαι ο πιο περήφανος άνθρωπος του κόσμου που ξεκίνησα φτωχός, πάμφτωχος και μπόρεσα να δώσω στα παιδιά μου, αυτό που στερήθηκα. Μόνο αυτό κρατάω. Τα υπόλοιπα είναι καλά, αλλά δεν έχουν αξία καμία μπροστά σε αυτό.»
ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΛΕΩ «ΟΧΙ»
Μπουνιές με τον Αριστισάμπαλ και τον Ασπρίγια, φτύσιμο στο πρόσωπο στον Ρομπέρτο Κάρλος, διαπληκτισμοί με τον Μαραντόνα. Λατινοαμερικάνος που το «αίμα» του είναι σε «σημείο βρασμού» ή «γκουαρανί» που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του; Παρορμητικός ή μήπως εκκεντρικός; Παλαιότερα είχε αποδεχθεί το ρόλο του «κακού παιδιού» λέγοντας: «Είχα πολλές μάχες στο γήπεδο, αλλά τι περιμένουν; Με το πρόσωπο που έχω είναι ο μόνος τρόπος, ο πιο εύκολος. Δεν είμαι το καλό παιδί, μην το ψάχνετε σε εμένα»
Ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ επιβεβαιώνει τη ρήση του στο Sport24.gr, με συγκριτικές αναφορές σε Μέσι και Ρονάλντο.
«Το μοναδικό πράγμα που μαθαίνεις από μικρός είναι να συμβιβάζεσαι. Και μαζί το μεγαλύτερο λάθος. Ήμουν αντικονφορμιστής, αλλά στην πράξη. Έχασα, θεωρητικά, επειδή ήμουν ευθύς. Κάποτε επιτέθηκα σε μέλος του τεχνικού επιτελείου επειδή προσέβαλλε την ανατροφή μου και το δικαστήριο αποφάσισε φυλάκιση. Επειδή υπερασπίστηκα το αυτονόητα. Δηλαδή, εάν έλεγα ναι, δεν με μεγάλωσαν σωστά, θα ήμουν καλό παιδί.
Δεν μου αρέσει αυτό το καλό παιδί. Δεν είμαι τέτοιο. Με τον Μαραντόνα τα έχω βρει, αυτά που λένε είναι αηδίες. Είμαστε φίλοι.
Βλέπω το Ρονάλντο και το Μέσι, είναι οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Αλλά κανείς τους δεν είναι ασυμβίβαστος, μπορεί να τους έχουν πει ότι ο δρόμος για την κορυφή περνάει μέσα από συμβιβασμούς, αλλά κάνουν λάθος.
Να μοιάσουν τα παιδιά μου σε αυτούς, αλλά να μάθουν να λένε και όχι. Το όχι έχει πιο πολλή αξία από το ναι.
Λένε για πίεση. Εγώ θα πω αυτό που είπε ο καλός μου φίλος και καλύτερος πολεμιστής – προπονητής στον κόσμο, Τσόλο (Σιμεόνε) τις προάλλες σε συνέντευξη.
Πίεση δεν έχει ούτε ο Σιμεόνε, ούτε ο Μέσι, ούτε ο Ρονάλντο αν δεν πετύχει ένα γκολ, ή δεν σπάσει ένα ρεκόρ. Πίεση έχει ο πατέρας που γυρνά σπίτι μετά από μία ημέρα δουλειάς και του ζητούν τα παιδιά του φαγητό και κρύβεται από ντροπή γιατί δεν έχει να τους δώσει.»
ΔΙΩΞΤΕ ΔΝΤ ΚΑΙ ΛΑΝΓΚΑΡΝΤ!
Η επικοινωνία με το «Μπουλντόγκ» (όπως ήταν το ψευδώνυμό του όταν αγωνιζόταν) ήταν δύσκολη, κυρίως λόγω εντοπισμού του. Μετά από αλλεπάλληλα τηλέφωνα και μηνύματα στο κινητό του στην Παραγουάη, και έχοντας χάσει κάθε ελπίδα συνομιλίας μαζί του, ελήφθη ένα μήνυμα με αριθμό που είχε τον τηλεφωνικό κωδικό της Αργεντινής μπροστά.
Αφού ευχαρίστησε  για το ενδιαφέρον μας, ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, έγραψε το εξής: «Είναι μεγάλη μου χαρά, να μιλήσω σε ένα λαό που είναι γεμάτος πολεμιστές της κοινωνίας, όπως είστε εκεί στην Ελλάδα.»
Φυσικά, ρωτήσαμε τον Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ τι εννοούσε με αυτό το μήνυμα και κυρίως ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνά από το μυαλό του, όταν ακούει τη λέξη Ελλάδα.
«Μπορεί να νομίζετε ότι εμείς οι ποδοσφαιριστές είμαστε αμόρφωτοι, αλλά δεν είμαστε όλοι. Ελλάδα για μένα είναι ιστορία. Η ιστορία από εσάς ξεκίνησε και μετά την πήραν οι άλλοι. Όπως σας πήραν τα αγάλματα, σας πήραν και την ιστορία.
Και ένας λαός πολεμιστής. Είμαι περήφανος για τους Έλληνες. Διώξτε επιτέλους, αυτούς που σας ληστεύουν. Τι τους κρατάτε;
Στην Αργεντινή ξεκλήρισαν οικογένειες. Αυτή η… Λανγκάρντ. Διώξτε τους. Βγείτε όλοι μαζί στο δρόμο, και διώξτε τους όπως στην Αργεντινή.
Πρέπει να φύγουν. Μαθαίνω τι κάνει το ΔΝΤ στην Ελλάδα και ξέρω από πρώτο χέρι τι έγινε στην Αργεντινή.
Γι” αυτό σου είπα πριν, πρέπει στη ζωή σου να λες όχι. Όχι λοιπόν σε αυτούς που κλέβουν αυτό που δουλεύετε.»
ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑ
Ο Τσιλαβέρτ ασχολείται ενεργά με τα κοινά της χώρας του. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε η φήμη, ότι μπορούσε να είναι υποψήφιος για τις Προεδρικές εκλογές στην Παραγουάη. Τι λέει ο ίδιος γι” αυτό;
«Δεν το αποκλείω, είναι κάτι που το σκέφτομαι σοβαρά. Δεν μπορεί αυτή η ήπειρος που έχει βγάλει τον Σιμόν Μπολίβαρ και τον Τσε Γκεβάρα να είναι τόσο αποβλακωμένη.
Τους δίνουν ποδόσφαιρο στη Βραζιλία και πεινούν. Στην Κολομβία το ίδιο, στην Ουρουγουάη το ίδιο. Δεν μπορεί να μην έχουν διαβάσει ιστορία αυτοί οι άνθρωποι.
Στην Παραγουάη, δεν έχουν να φάνε – δεν είναι σχήμα λόγου – και δεν κάνουν τίποτα. Κλαίνε μοιρολατρικά, δεν ξέρουν να διαβάζουν, δεν ξέρουν να γράφουν και το αποδέχονται σαν κάτι φυσιολογικό.
Γι” αυτό είπα πριν για τον Μπενίτες και γι κάθε παιδί που φεύγει για το εξωτερικό, ότι λυτρώνεται που φεύγει. Βλέπουν τη διαφθορά μπροστά τους, και το περνούν για φυσιολογικό. Αυτό με εξοργίζει, αλλά και με πεισμώνει.
Το μήνυμα που στέλνω στους Έλληνες αδερφούς μου είναι να μείνουν ενωμένοι να διώξουν τους κλέφτες. Να συνεχίσουν να είναι ένας λαός ελεύθερος και πολεμιστής.»
Σαν τελευταία ερώτηση, αφήσαμε στον Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, ποιον αφήνει σαν διάδοχο και ποιον αντίπαλο θαύμασε πιο πολύ στην καριέρα του.
«Διάδοχο δεν αφήνω κανένα, γιατί δεν υπάρχουν πλέον τέτοιοι τερματοφύλακες και δεν μπορεί κανένας να κάνει σήμερα, αυτά που έκανα εγώ.
Αντιπάλους θαύμασα πολλούς. Αν πρέπει να ξεχωρίσω οπωσδήποτε θα το έκανα για τον Κούμαν και τον Ζιντάν. Λόγω εγκεφάλου»
Πηγή: sport24.gr

28 Νοε 2014

Ο βασιλιάς είναι τσιτσίδι…


    Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού συστήματος, που επί της δικής του κυριαρχίας η μίζα, η αρπαχτή, η λοβιτούρα και η «λαδιά» έχουν μετατραπεί καθημερινά σχεδόν στο αλατοπίπερο του δημόσιου πολιτικού λόγου, τώρα προστίθενται και καταγγελίες για επιχείρηση εξαγοράς βουλευτών ενόψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας…
Ο βασιλιάς είναι τσιτσίδι…     Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι μιλούν για την «εποχή των τεράτων». Ο Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης και διανοητής ήταν πολύ πιο γήινος στις διατυπώσεις του: «Η κρίση – έλεγε - συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...».
    Το θέμα είναι ότι αυτές οι ωδίνες κρατούν πολύ. Τούτο με τη σειρά του έχει ένα κακό και ένα καλό. Το κακό είναι ότι αυξάνεται ο κίνδυνος του μιθριδατισμού καθώς επιμηκύνεται επικίνδυνα ο χρόνος της συμβίωσής μας με την κόπρο του Αυγείου, ότι παραμένουμε επί μακρόν εγκλωβισμένοι σε ένα «σταύλο» που κάθε τρεις και λίγο ξεχειλίζει. Το καλό είναι ότι η χρονική αυτή επιμήκυνση μας έχει κάνει όλους αρκετά έμπειρους.
    Υπ’ αυτή την έννοια, και με δεδομένη τη μακρά συμβίωση με ένα πολιτικό καθεστώς που έχει την απόλυτη ευθύνη για το γεγονός ότι η διαπλοκή, ο παρασιτισμός, η διαφθορά, ο εκφυλισμός και τελικά η σαπίλα, έχουν εγκατασταθεί  περίπου σαν επίσημοι πολιτικοί όροι, τονίζουμε και επαναλαμβάνουμε:

    Πρώτο: Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν βουλευτές που «τα πιάνουν» για να ψηφίζουν Προέδρους της Δημοκρατίας, για να ψηφίζουν νόμους, για να ρίχνουν ή για να ανεβάζουν κυβερνήσεις. Δεν ξέρουμε επίσης αν κάποιοι «τα δίνουν» για να γίνονται τέτοιες δουλειές. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι οι καταγγέλλοντες φέρουν το βάρος της απόδειξης των καταγγελιών τους και ότι οι αρμόδιες αρχές έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να φέρουν σε πέρας την εις βάθος, την πραγματική και όχι προσχηματική διερεύνηση των καταγγελιών. 
    Δεύτερο: Ξέρουμε ότι σε αυτή τη χώρα παλιά υπήρξαν «Τσιριμώκοι». Παλιά υπήρξαν «αποστάτες». Παλιά υπήρξαν «Γαρουφαλιάδες». Παλιά υπήρξαν και καταγγελίες για«συνωμοσία», για «προδοσία» και για «συνασπισμό οικονομικών συμφερόντων». Αυτά έλεγε ο κ.Μητσοτάκης ότι έριξαν την κυβέρνησή του το 1993. Εκτοτε, βέβαια, πέρασαν τα χρόνια και τώρα πια ο κ.Μητσοτάκης γίνεται αποδέκτης των φιλοφρονήσεων του κ.Σαμαρά στα γενέθλια της ΝΔ και ο κ.Σαμαράς γίνεται αποδέκτης του χειροκροτήματος του κ.Μητσοτάκη.
    Τρίτο: Ξέρουμε ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που αναζητούν 180 βουλευτές για να εκλέξουν Πρόεδρο Δημοκρατίας και να παραμείνουν στην κυβέρνηση δυο ακόμα χρόνια, δεν διαθέτουν την αποδοχή ούτε του 30% του εκλογικού σώματος (αδιάψευστος μάρτυρας οι πρόσφατες ευρωεκλογές). Επομένως δεν διαθέτουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση να χρησιμοποιήσουν το κοινοβούλιο στην κατεύθυνση που επιδιώκουν.
    Τέταρτο: Ξέρουμε ότι όποτε δεν υπήρξε αντιστοίχηση της λαϊκής επιθυμίας με την ασκούμενη πολιτική, εκείνοι που θέλησαν να επιβάλλουν την διαιώνιση της αποδοκιμασμένης πολιτικής τους ενάντια στη λαϊκή θέληση, έφεραν και την κύρια ευθύνη για τις σκιές και τις ομιχλώδεις καταστάσεις στα πολιτικά πράγματα.
    Πέμπτο: Υπάρχει ομίχλη όσον αφορά την αναζήτηση 180 ψήφων για την εκλογή Προέδρου; Τι να σας πούμε και εμείς… Δεν ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε, πάντως, είναι ότι όταν και όποτε υπήρξε ομίχλη στην πολιτική, τότε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πίσω από την πολιτική ομίχλη, ενίοτε, κρυβόταν  δυσώδες παρασκήνιο, «αντίτιμα», παροχές, και αντιπαροχές…     
    Έκτο: Ξέρουμε ότι όλο και συχνότερα εκείνο που ακούγεται στις πολιτικές συζητήσεις στα σπίτια των φτωχοποιημένων Ελλήνων όταν κάθονται γύρω από την σόμπα υγραερίου (πού λεφτά για πετρέλαιο θέρμανσης), είναι και αυτό: «Εδώ “φάτσα κάρτα” είναι που με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου -επικυρωμένες από την Προεδρία της Δημοκρατίας- στερούν μισθούς και συντάξεις, στερούν το δικαίωμα στο φαί και στη δουλειά, στερούν από τη θέρμανση μέχρι τη στέγαση, απαγορεύουν το δικαίωμα στη διεκδίκηση αποκαλώντας “δημοκρατική” εκείνη τη δημοκρατία που τα όριά της είναι τόσο στενά κατασκευασμένα ώστε να προασπίζουν την ελευθερία και τα δικαιώματα του δυνατού, του ισχυρού. Εδώ “φάτσα κάρτα” είναι που παρέχουν στους πολιτικούς δυνάστες του λαού όλες τις δυνατές ελευθερίες και όλες τις αντίστοιχες σχετικές θεσμικές πρόνοιες για την καταδυνάστευση του λαού. Στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα κολλούσαν;».

    Τα παραπάνω να συνιστούν, άραγε, «λαϊκισμό» ή μήπως απόσταγμα λαϊκής σοφίας; Τι να σας πούμε και εμείς… Εν κατακλείδι:
    α) Ζούμε στη χώρα που ο Τσουκάτος, ο «στρατηγός» του Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ, ομολόγησε ότι υπήρξε διακίνηση πολιτικής μίζας από τα ταμεία της «Ζήμενς».
    β) Ζούμε στη χώρα του Χρηματιστηρίου και των «δομημένων ομολόγων», των «εθνικών εργολάβων» και των «κουμπάρων», των «Βατοπεδίων» και των «αναψυκτηρίων», των εξοπλιστικών και των υποβρυχίων που γέρνουν, της «λίστας Λαγκάρντ», των «οφ σόρ» εταιρειών και των πλαστών πινακίδων
    γ) Ζούμε σε μια χώρα που – μόλις πριν ένα μήνα - με πρόσχημα τον έλεγχο στα οικονομικά των κομμάτων,επιτρέπεται και επίσημα πλέον η χρηματοδότηση κομμάτων και βουλευτών από επιχειρήσεις ενώ θεσπίζονται μάλιστα και… εκπτώσεις από το φορολογητέο εισόδημα του χρηματοδότη – επιχειρηματία για να χρηματοδοτεί κόμματα και βουλευτές!Και αυτό αποκαλείται «διαφάνεια» και «χτύπημα της διαπλοκής»! 
    δ) Ζούμε σε μια χώρα με ένα πολιτικό σύστημα που από την εποχή με τις ράγες του τραμ μέχρι τον Κοσκωτά κι από τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του» μέχρι το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» υποδύεται τον διώκτη της διαφθοράς και τον ιεροκήρυκα της κάθαρσης.
    Ζούμε, δηλαδή και εν τέλει, σε μια χώρα που δεν ξέρουμε αν έχουν βάση οι καταγγελίες για χρηματισμό και εξαγορά βουλευτών. Εκείνο, όμως, που ξέρουμε είναι ότι ο βασιλιάς κυκλοφοράει στους δρόμους τσιτσίδι…

Ιατρική Σχολή στην Κούβα: ένα επαναστατικό όνειρο έγινε πραγματικότητα


Της Μυρσίνης Τσακίρη

Η Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή (ELAM) βρίσκεται στην Κούβα, στην περιοχή Santa Fe στη δυτική Αβάνα, και έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ιατρική σχολή στον κόσμο.

Είναι χτισμένη στη θέση μιας παλιάς ναυτικής ακαδημίας και έχει θέα τη θάλασσα. Αποτελείται από 28 κτίρια με 80 αίθουσες διδασκαλίας, 37 εργαστήρια, 5 αμφιθέατρα, κοιτώνες, θεραπευτήριο και ένα σωρό άλλες εγκαταστάσεις.
Ιδρύθηκε και εγκαινιάστηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1999 από τον ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο. Μέχρι σήμερα, ένα σύνολο 24.486 γιατρών από 33 άλλα έθνη έχουν αποφοιτήσει από αυτή, με τις εκπαιδευτικές τους δαπάνες να καλύπτονται από την Κουβανική Κυβέρνηση.
Οι φοιτητές της, πέρα του ότι λαμβάνουν εδώ υψηλή επιστημονική κατάρτιση, μαθαίνουν παράλληλα την σημασία των όρων 'δεοντολογία', 'ανθρωπισμός' και 'αλληλεγγύη'. Ταυτίζονται πλήρως με τις έννοιες αυτές και προετοιμάζονται έτσι με σκοπό να αντιμετωπίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις προκλήσεις του σήμερα στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
Συνήθως, όσοι από τις φτωχές χώρες έρχονται να σπουδάσουν εδώ με υποτροφίες, προέρχονται από μικρά κοινωνικά στρώματα και έχουν την πρόθεση μόλις αποφοιτήσουν να επιστρέψουν σε αυτές για να κάνουν την πρακτική τους και να εργαστούν στις φτωχές κοινότητες των χωρών τους.
Η δημιουργία της Σχολής συνελήφθη ως ιδέα από τον ίδιο τον Φιντέλ ως μέρος της ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας της Κούβας (γνωστή ως "Ολοκληρωμένο Σχέδιο Υγείας για την Κεντρική Αμερική και την Καραϊβική") με αφορμή την καταστροφή που είχε προκληθεί από τον τυφώνα Georges και τον τυφώνα Mitch το 1998, οι οποίοι επηρέασαν πολλές χώρες της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής στο πέρασμα τους, συμπεριλαμβανομένης της Κούβας.
Σε όλες αυτές τις χώρες, πάνω από 11.000 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους από τις προκύπτουσες πλημμύρες και κατολισθήσεις. Ως απάντηση, η Κουβανική Κυβέρνηση είχε προσφέρει 500 πλήρης ιατρικές υποτροφίες ετησίως για την επόμενη δεκαετία σε φοιτητές από τέσσερις χώρες - Δομινικανή Δημοκρατία, Αϊτή, Ονδούρα και Νικαράγουα - που είχαν πληγεί σοβαρά από αυτούς τους τυφώνες.
Παράλληλα, κατά την άφιξη των Κουβανών γιατρών σε διάφορες περιοχές και κυρίως σε αγροτικές, είχε διαπιστωθεί ότι πολλοί άνθρωποι πέρα από τους τραυματισμούς τους, υπέφεραν και από χρόνιες ασθένειες. Αντί για παράδειγμα να περιθάλπουν σπασμένα οστά, είχαν καταλήξει να θεραπεύουν ακόμα και τύφλωση ή περιπτώσεις καχεκτικής ανάπτυξης.
Σε διάφορα μέρη, οι Κουβανοί ήταν οι πρώτοι γιατροί που οι ασθενείς είχαν δει ποτέ στη ζωή τους. Προς υποστήριξη αυτού του σχεδίου λοιπόν, η σχολή άνοιξε τον Μάρτιο του 1999 και ξεκίνησε το πλήρες ιατρικό πρόγραμμα της το Σεπτέμβριο του 1999 με περίπου 1.929 φοιτητές από 18 χώρες στις αρχικές τάξεις της.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Λατινοαμερικανικής Σχολής Ιατρικής, υπάρχουν 52.000 άτομα Κουβανικού ιατρικού προσωπικού που προσφέρουν σήμερα τις υπηρεσίες τους σε 92 χώρες. Αυτό σημαίνει ότι η Κούβα έχει πιο πολλούς γιατρούς στο εξωτερικό και από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ή ακόμα και από τις συνδυασμένες προσπάθειες των G8 εθνών. Έτσι, μέχρι το 2008 μόνο, η Κούβα έχει φροντίσει πάνω από 70 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Το έργο που οι απόφοιτοι της Σχολής προσφέρουν σήμερα παγκοσμίως, αποτελεί παράδειγμα διεθνισμού και ανθρώπινης αλληλεγγύης. Είναι ένα σύμβολο αγάπης για την ίδια τη ζωή, την αξιοπρέπεια, τους ανθρώπους. Για την κοινωνική δικαιοσύνη, τα δικαιώματα και την ισότητα όλων.
Επιπλέον, η ύπαρξη και λειτουργία μόνο της Σχολής όλα αυτά τα χρόνια που το νησί βρίσκεται υπό καθεστώς εμπορικού και οικονομικού αποκλεισμού από τις ΗΠΑ, αποστέλλει ένα σημαντικό μήνυμα ότι η ακριβή τεχνολογία δεν είναι απαραίτητη για την εκπαίδευση αλλά ούτε και ο ακριβός ιατρικός εξοπλισμός είναι απαραίτητος για την αποτελεσματική προληπτική φροντίδα ανά τον κόσμο.
Η Κούβα λοιπόν, μαζί με όλους τους άλλους αγώνες της, δίνει και τον αγώνα για μια νέα ιατρική συνείδηση μέσω της εκπαίδευσης φοιτητών από όλο τον κόσμο σε αυτή την Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή για τη βελτίωση της παγκόσμιας υγείας και την καλυτέρευση του επιπέδου της καθημερινής ζωής αμέτρητων ασθενών ανά τον κόσμο, απ' ότι κι αν αυτοί υποφέρουν.
Πηγή: Sierra Maestra

Ερευνα-χαστούκι για το πολιτικό σύστημα

anergia-ellada-180_b
Ισχυρό μήνυμα στο πολιτικό σύστημα στέλνουν μέσω έρευνας της ΕΛΣΤΑΤ οι Έλληνες πολίτες. Το 45% του συνολικού πληθυσμού δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται καθόλου το πολιτικό σύστημα. Το ποσοστό ανεβαίνει στο 64,1% αν υπολογιστούν και αυτοί που αποδίδουν ελάχιστη εμπιστοσύνη. (Σε κλίμακα από το 1 -χειρότερο- έως το 9, εκτός από το 45% υπάρχει επιπλέον 19,1% που ανήκει στην κλίμακα 1 και 2. Απόλυτη εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα έχει μόλις το 0,6% του πληθυσμού)
Παράλληλα δύο ακόμα κρίσιμοι θεσμοί παίρνουν χαμηλή βαθμολογία. Το 19,2% και το 12,5% δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται καθόλου τη Δικαιοσύνη και την αστυνομία αντίστοιχα.
Να σημειωθεί ότι οι άνεργοι δηλώνουν σε ποσοστό 50,6% ότι δεν έχουν καθόλου εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, σε ποσοστό 24% ότι δεν έχουν καθόλου εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, και σε ποσοστό 16,6% ότι δεν έχουν καθόλου εμπιστοσύνη στην αστυνομία. Τα αντίστοιχα ποσοστά για τους εργαζόμενους είναι 46,2%, 18,1% και 12,5%.

Η ικανοποίηση

Η έρευνα αφορά το 2013 και έγινε με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το έτος 2012. Από τα στοιχεία προέκυψε ότι, στο σύνολο του πληθυσμού, πλήρως ικανοποιημένο από τη ζωή του συνολικά δηλώνει το 5,1% του πληθυσμού, και πλήρως ικανοποιημένο από την εργασία του δηλώνει το 5% των εργαζομένων. Αντίθετα, το 3,3% του πληθυσμού δηλώνει ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο από τη ζωή του και το 2,9% των εργαζομένων δηλώνει ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο από την εργασία του. Πολύ ικανοποιημένο από την εργασία του (βαθμοί 7 έως 9 της κλίμακας) δηλώνει το 43,2% του συνολικού αριθμού των εργαζομένων.
* Το ποσοστό των ατόμων που δηλώνει ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο από την οικονομική του κατάσταση ανέρχεται σε 11,7%, ενώ πλήρως ικανοποιημένο δηλώνει μόνο το 1,4% του πληθυσμού.
* Πλήρως ικανοποιημένο από τη στέγασή του δηλώνει το 8,6% του πληθυσμού, ενώ ανάλογα είναι και τα ποσοστά του πληθυσμού που δηλώνουν πλήρως ικανοποιημένα από τους χώρους αναψυχής και πρασίνου και από το περιβάλλον διαβίωσης στην περιοχή τους (8% και 8,3% αντίστοιχα). Πολύ ικανοποιημένο από τη στέγασή του (βαθμοί 7-9 της κλίμακας) δηλώνει πάνω από το 48% του πληθυσμού, ενώ λίγο ικανοποιημένο (βαθμοί 1-3 της κλίμακας) δηλώνει το 8,9%.
* Λαμβάνοντας υπόψη το πόσο ικανοποιημένοι αισθάνονται από τη ζωή, την οικονομική κατάσταση, την εργασία, τη στέγαση και το περιβάλλον διαβίωσής τους, αλλά και από τις προσωπικές τους σχέσεις, 6 στα 10 άτομα (60%), στο σύνολο του πληθυσμού, δηλώνουν ότι ο τρόπος ζωής τους έχει περιεχόμενο σε μεγάλο βαθμό (βαθμοί ίσοι ή μεγαλύτεροι του 7 στην κλίμακα). Για τον φτωχό πληθυσμό η αναλογία είναι 5 στα 10 άτομα (περίπου 51%) και για το μη φτωχό πληθυσμό 6 στα 10 άτομα (περίπου 61%).
* Βάσει των στοιχείων, σε ποσοστό 38,3% οι άνδρες και 24,8% οι γυναίκες αισθάνονται πολύ ασφαλείς όταν περπατούν στην περιοχή τους στο σκοτάδι, ενώ το 10,5% των ανδρών και το 21,4% των γυναικών δηλώνουν ότι αισθάνονται πολύ ανασφαλείς.
* Στις αστικές περιοχές, οι ερωτώμενοι δηλώνουν πολύ ασφαλείς, όταν περπατούν στην περιοχή τους στο σκοτάδι, σε ποσοστό 29%, ενώ στις αγροτικές περιοχές το ποσοστό ανέρχεται σε 40,3%.
* Δείτε αναλυτικά στοιχεία στη στήλη Συνοδευτικό Υλικό.

Συνοδευτικό Υλικό

Και πάλι το Ελληνικό Αδιέξοδο – Υπάρχει Διέξοδος;

Απόηχοι και συμπεράσματα από την ημερίδα του Ιδρύματος Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη, που πραγματοποιήθηκε  στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στις 12.11.2014, με θέμα: «ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ – ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ»;
Ο προβληματισμός, τα συμπεράσματα και κυρίως οι λύσεις που προτάθηκαν σε αυτή την  ημερίδα, και συνοψίζονται αμέσως παρακάτω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία ύστερα από τη δημοσιοποίηση της δραματικής συντριβής – αναμενόμενης οπωσδήποτε- των ονείρων θερινής νυκτός της Κυβέρνησης.


——————————————————————————————————————————–
Η επιτυχία αυτής της ημερίδας θα έλεγα, χωρίς ενδοιασμό, ότι  οφείλεται στις  πολύ ουσιαστικές συζητήσεις, που  τροφοδότησαν  επί τέσσερις ολόκληρες ώρες, οι   προσκεκλημένοι του Ιδρύματος Δελιβάνη,  οικονομολόγοι και ερευνητές, αλλοδαποί και Έλληνες. Οι προβληματισμοί, που κυριάρχησαν στην εκδήλωση, αγνόησαν, παντελώς, τις βραχυχρόνιες και επιπόλαιες λύσεις, στις οποίες, ωστόσο, επικεντρώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά οι Έλληνες και λοιποί ευρωπαίοι αξιωματούχοι, τα πέντε τελευταία χρόνια.  Αντιθέτως, οι εισηγητές, όσο και οι παρεμβαίνοντες στο στρογγυλό τραπέζι της ημερίδας,  ξεπέρασαν τις, χωρίς περιεχόμενο, συνήθεις  αγωνίες που περιστρέφονται  γύρω από τις «δόσεις», τις  «επισκέψεις της τρόικας», τις «διαθέσεις της τρόικας», τις «ουτοπίες για νέο κούρεμα του χρέους», τη δήθεν μαγική «βιωσιμότητα του χρέους», τα όνειρα θερινής νυκτός περί «εξόδου στις αγορές», της «χλωμής  και χωρίς προοπτική, ανάπτυξης», των μύθων γύρω από «την έξοδο από τα μνημόνια» κλπ., κλπ., και  επικεντρώθηκαν στους όρους της μακροχρόνιας επιβίωσης της Ελλάδας.
Κατά την αναζήτηση μακροχρόνιων λύσεων, στο ελληνικό αδιέξοδο, δόθηκε αρχικά η εντύπωση ότι υπήρχαν διαφορές μεταξύ των οικονομολόγων, γενικά, καθώς  και μεταξύ Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων. Φάνηκε από την αρχή  ότι  το κυρίαρχο στοιχείο διαφωνιών ήταν η πρόταση για  ριζική λύση, χάρη στην  επιστροφή στη δραχμή, σε μια νέα δραχμή,  στο εθνικό μας νόμισμα. Ή άλλως, η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη. Σε πολλές φάσεις της συζήτησης, ανάμεσα στους  παρεμβαίνοντες,  ορισμένοι:
- Υποστήριξαν  την έξοδο  από το ευρώ, αλλά με όσο γίνεται μικρότερο ρίσκο. Έτσι, διατυπώθηκε το επιχείρημα ότι «θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα, να μην έκανε μόνη τη μοιραία κίνηση εξόδου, αλλά ταυτόχρονα με τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης» (Gérard Lafay). Ή, ακόμη, και στην ίδια γραμμή της προσπάθειας αποφυγής των δυσμενών συνεπειών, που θα είχε η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, διατυπώθηκε η άποψη ότι θα  έπρεπε, προηγουμένως, να εξασφαλιστεί η συναίνεση της ΕΕ (Χρήστος Νίκας). Συγκεκριμένα ο  Χρήστος  Νίκας προχώρησε  στη διαπίστωση  ότι αν η Ελλάδα αποχωρήσει, χωρίς συναίνεση, από την ευρωζώνη, θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη και η έξοδός της από την ΕΕ. Η άποψη αυτή, που δεν συζητήθηκε περισσότερο στην ημερίδα,  μπορεί, ενδεχομένως, να συγκεντρώσει κάποια επιχειρήματα υπέρ, αλλά  σε καμιά περίπτωση-κατά την κρίση μου-  δεν εμφανίζεται ως μονόδρομος.  Οι, κατά τα άλλα, απολύτως συνετές αυτές απόψεις, φάνηκε να είναι ασυμβίβαστες με τη δαμόκλειο σπάθη της έλλειψης χρονικών περιθωρίων, για την όποια αποτελεσματική ελληνική αντίδραση, εφόσον με συνοπτικές διαδικασίες, και  με ελαχιστοποίηση της αντικειμενικής της αξίας ξεπουλιέται ολόκληρη η Ελλάδα (Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη). Με τη λήψη υπόψη αυτής  της διάστασης ο καθηγητής Gérard Lafay παραδέχθηκε, σε δευτερολογία του, ότι «εφόσον χρειασθεί μπορεί και μόνη η Ελλάδα να εξέλθει από την ευρωζώνη».
- Θεώρησαν νομοτελειακή τη διάλυση της ευρωζώνης, εξαιτίας των δυσμενών συνεπειών που επέφερε σε ολόκληρη την Ευρώπη η όλη δομή της (ύφεση, ανεργία, διεύρυνση των αρχικών αναπτυξιακών διαφορών, ανισότητες ). Η διάλυση, κατ’ αυτούς,  θα συμβεί οπωσδήποτε (Lafay, Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, Νίκας), αλλά ο ακριβής χρόνος είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ο GérardLafay επικαλείται, για την υποστήριξη αυτής της άποψής του την έλευση μιας νέας κρίσης, που είναι καθοδόν και που κρίνει αναπόφευκτη, ενώ ο Χρήστος Νίκας επιλέγει ως κύριο διαλυτικό στοιχείο, το αναπτυξιακό και λειτουργικό χάσμα, ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και στον ευρωπαϊκό Νότο. Αλλά, δεδομένου ότι  οι 28 οικονομίες της ΕΕ χρειάζονται, απαραίτητα, κάποια μορφή νομισματικής ρύθμισης των ισοτιμιών τους, αυτή  οφείλει έγκαιρα να προβλεφθεί (Lafay από ένα νέο νομισματικό σύστημα μέσω της κίνησης POMONE, Νίκας από ένα νέοBretton Woods, Μάρδας  χάρη στη λήψη μέτρων για την αποφυγή χαώδους   κερδοσκοπίας).
- Προσπάθησαν να διαχωρίσουν τις συνέπειες του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος από αυτές της γενικευμένης εφαρμογής, στην Ευρώπη, μιας φανατικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, προκειμένου να διασώσουν το  ευρώ και να στιγματίσουν   το νεοφιλελευθερισμό ως το «μαύρο πρόβάτο» της ΕΕ-ευρωζώνης. (Dominique Plihon,  σε κοινή πορεία με την ATTAC, αλλά και με τον ΣΥΡΙΖΑ).  Στο σημείο αυτό υπήρξε αντίδραση από την αίθουσα (Φούλη Δημητρακοπούλου), με τη διατύπωση της άποψης ότι ευρώ και νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι  οι δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος. Η άποψη αυτή βρίσκεται στην ίδια περίπου πορεία πλεύσης με τη θέση της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  που υποστηρίζει ότι  το ευρώ δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει χωρίς πολιτική λιτότητας. Αλλά και  ο Gέrard Lafay  συγκλίνει προς αυτή την παραδοχή.  Οι απαντήσεις του Dominique Plihon στις παραπάνω αυτές κριτικές απόψεις, περί ταυτότητας προβλήματος του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος και  του φανατικού φιλελευθερισμού, τείνουν στο να δεχθούν, ως δεδομένο, ότι ακριβώς οι καταστρεπτικές επιλογές της λιτότητας  επιδεινώνουν τη λειτουργία του ευρώ, η οποία θα ομαλοποιηθεί με την κατάργηση αυτής της πολιτικής.
- Έδωσαν την εντύπωση ότι είναι προσκολλημένοι  στο ευρώ, ότι παρά τις δυσμενείς του συνέπειες,  θεωρούν προφανώς  ότι οι κίνδυνοι της εγκατάλειψής του υπερβαίνουν αυτούς της παραμονής του, και γι αυτό υποστηρίζουν ότι  θα πρέπει να παραμείνουμε  στην ευρωζώνη, προσπαθώντας ταυτόχρονα  να βελτιώσουμε εκ των έσω  την κατάσταση (Μάρδας, Plihon, Χατζηκωνσταντίνου). Ακόμη,  δέχονται  πιθανότατα ότι το  κυριότερο πρόβλημα της ευρωζώνης  δεν είναι αυτό καθαυτό το ευρώ, αλλά οι ιδρυτικές  αδυναμίες  του,  καθώς η ομαλή λειτουργία του θα απαιτούσε τη δυνατότητα μεταφοράς κεφαλαίων από τις πλουσιότερες προς τις φτωχότερες οικονομίες της ευρωζώνης (Lafay, Νίκας,), ή ακόμη η απουσία συνοχής και συναίνεσης εντός της ευρωζώνης (Ζαρωτιάδης).  Ωστόσο,  και πρόκειται για πολύ σημαντική επισήμανση, προέκυψε  αβίαστα από τη συζήτηση,  ότι οι θιασώτες της παραμονής στην ευρωζώνη οραματίζονται   ένα άλλο ευρώ, που θα  λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό ευρωπαϊκό περιβάλλον-κατά προτίμηση στην Ευρώπη των λαών και όχι στην Ευρώπη του κεφαλαίου- και που αυτό το νέο ευρώ  θα έχει  αποβάλει  το σύνολο των σημερινών καταστρεπτικών χαρακτηριστικών του. Αυτή η αισιοδοξία εκπέμπεται, καταρχήν, με τρόπο απολύτως σαφή,  από τον  Dominique Plihon, που καλεί τους λαούς  της Ευρώπης  σε υπέρ πάντων αγώνα για την κατάργηση του φιλελευθερισμού στους κόλπους της Ευρώπης -και είναι η γνωστή θέση Αttac και Συριζα-, αλλά περιλαμβάνει και τον Δημήτρη Μάρδα, και τον Γιώργο Χατζηκωνσταντίνου, που πιστεύουν ότι το ευρώ πρέπει ή μπορεί να διατηρηθεί, με την προϋπόθεση  ότι θα λάβουν χώρα ποικίλες -και όχι πάντοτε σαφώς προσδιοριζόμενες – βελτιώσεις στο περιβάλλον και στη λειτουργία του.  Με την εις άτοπον, απαγωγή, πιστεύω ότι είναι εύκολο να υποστηριχθεί ότι  οι  παραπάνω υπερασπιστές του ευρώ, δεν επιθυμούν τελικά την παραμονή της Ελλάδας στο  ευρώ που τώρα υπάρχει, αλλά  σ’ ένα άλλο ευρώ ιδεατό,  του οποίου  η δημιουργία είναι επιθυμητή, αλλά διόλου βέβαιη.
- Και, τέλος, ορισμένοι από τους εισηγητές και τους παρεμβαίνοντες στο στρογγυλό τραπέζι τέθηκαν, χωρίς ενδοιασμούς, υπέρ της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Πρόκειται για τους οικονομολόγους, καθηγητές και/ή ερευνητές Νίκο Ιγγλέση, Gérard Lafay, Κώστα Λαπαβίτσα,  Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη και Γρηγόρη Ζαρωτιάδη –ο τελευταίος, αν εξαντληθούν όλες οι άλλες εναλλακτικές  λύσεις.  Αλλά, κατά κάποιο τρόπο,- άποψη που ήδη επικαλέστηκα παραπάνω-,  θα μπορούσαν εδώ να προστεθούν με ελάχιστες  αμφιβολίες, και οι Δημήτρης Μάρδας, Χρήστος Νίκας, Γιώργος  Χατζηκωνσταντίνου, ακόμη και  ο Dominique Plihon. Γιατί, είναι ξεκάθαρο, ότι και  αυτοί οι επιστήμονες, ουδόλως εμφανίζονται ικανοποιημένοι  από τα αποτελέσματα του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, αλλά αντιθέτως  προσδοκούν μεταβολή τους. Αντιστρέφοντας την ευλογοφανή αυτή υπόθεση είναι εύκολο να υποστηρίξουμε ότι και όλοι όσοι, τώρα, δηλώνουν υπέρ  της επιστροφής στο εθνικό μας  νόμισμα, θα παρέμεναν ευχαρίστως σε μια ευρωζώνη, ριζικά διαφορετική της σημερινής, απαλλαγμένης δηλαδή από τα βαρίδια της  παρούσας.
Στη συνέχεια είναι ενδιαφέρον να επισημανθεί ότι οι οπαδοί της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα  δεν συμφωνούν, πλήρως, χωρίς όμως και να διαφωνούν απολύτως, ως προς τα διάφορα αναμενόμενα αποτελέσματα από αυτήν. ΟΔημήτρης Μάρδας, παραμένοντας πάντοτε αρνητικός στην υπόθεση επιστροφής στη δραχμή,  αρνείται επιπλέον την ωφέλεια, που ενδέχεται να προέλθει από αυτήν, σε επίπεδο αυξημένης ανταγωνιστικότητας,  υπογραμμίζοντας την πολύ χαμηλή ελαστικότητα των ελληνικών εξαγωγών, σε αντίθεση με το Νίκο Ιγγλέση που αναμένει αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Συμφωνώντας, καταρχήν, με την παρατήρηση του Δημήτρη Μάρδα, η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  δικαιολογεί την πρότασή της για επιστροφή στη δραχμή, όχι με βάση την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, αλλά με βάση τη δυνατότητα επίτευξης ταχύρρυθμης ανάπτυξης, απολύτως αδύνατης στο παρόν καθεστώς της  ευρώ-λιτότητας. Και με τη σειρά του ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης  αποδίδει σημασία στην ανάγκη ενότητας, άφοβης και δημόσιας συζήτησης για την επάνοδο στη δραχμή, αλλά επανέρχεται και στην ανάγκη-που έχει σθεναρά υποστηριχθεί από την πρώτη στιγμή της κρίσης, από τη Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη- να δείξουμε δηλαδή ότι είμαστε αποφασισμένοι για όλα και ότι δεν κατεχόμαστε από φοβικά σύνδρομα.
Κρίνω εξαιρετικά εποικοδομητική την επισήμανση ορισμένων ποιοτικών στοιχείων, στην παρούσα ημερίδα, που εμφανίζονται σπάνια ή και καθόλου σε ημερίδες με ανάλογο θέμα. Το γεγονός, ωστόσο, της διοργάνωσης αυτής της ημερίδας από το Ίδρυμα Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη,  αποτελεί αναμφισβήτητα  περιοριστικό παράγοντα  ενθουσιώδους και λεπτομερούς ανάλυσης της επιτυχίας της, από την υπογράφουσα. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, στο μέτρο του δυνατού, να  ελαχιστοποιήσω αυτή τη δυσκολία εξαιρώντας, έστω και θεωρητικά, τη συμβολή του Ιδρύματος Δελιβάνη,   από τις ακόλουθες διαπιστώσεις.
Θεωρώ, λοιπόν και πάνω από όλα, πολύ σημαντικό  γεγονός, για τις ημέρες μας, μέσα στις οποίες αποτελεί τον κανόνα η εμφάνιση του μαύρου ως άσπρου, της καταστροφικής αποτυχίας ως επιτυχίας, της συστηματικής απόκρυψης της πραγματικότητας και προβολής μιας  πλασματικής, της ανακοίνωσης ανυπόστατων εξελίξεων ως θριάμβων κ.ο.κ.,  το ότι, στην περί ης ημερίδα των τεσσάρων ωρών η συζήτηση ήταν, από την αρχή ως το τέλος,  ουσιαστική, αντικειμενική, χωρίς φανατισμούς και χωρίς προσκόλληση σε παλαιολιθικές κομματικές προσκολλήσεις.
Έτσι, στη διάρκεια της εκδήλωσης, δεν παρατηρήθηκε  ούτε η ελάχιστη προσπάθεια, από τους εισηγητές, από τουsπαρεμβαίνοντες στο στρογγυλό τραπέζι και από τους παρισταμένους/ακροατές, να εμφανιστεί το  ελληνικό δράμα, ως «success story”. Αντιθέτως, το φάσμα του ελληνικού αδιέξοδου αναγνωρίστηκε   ως, απολύτως, πραγματικό και χωρίς τη δυνατότητα μετάλλαξης ή ωραιοποίησης. Ακόμη, έγινε σιωπηρά  αποδεκτό-εφόσον δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση-ότι τα μνημόνια κατέστρεψαν την Ελλάδα, και ότι η χώρα μας το 2014 βρίσκεται σε  δεινότερη θέση, σε σύγκριση με αυτήν του  2009. Στο κέντρο του προβληματισμού ήταν, από την αρχή ως το τέλος της ημερίδας, η  θλιβερή διαπίστωση της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, γι αυτό και κρίθηκε περιττή και επιπόλαιη η ενασχόληση με τα όποιας μορφής βραχυχρόνια προβλήματά του. Το στοιχείο, ωστόσο, που πιστεύω ότι αξίζει να τονιστεί, ιδιαίτερα, είναι  η ποιότητα της συζήτησης, σχετικά με  την πιθανή επιστροφή της Ελλάδας σε μια νέα δραχμή. Ήταν, δηλαδή, όπως θα όφειλε από την αρχή να είναι, για ένα θέμα τόσο πρωταρχικής σημασίας, για την ελληνική επιβίωση όπως αυτό: ήπια και  απαλλαγμένη από τη συνήθη της φόρτιση του πανικού, της τρομοκρατίας και της σύνδεσής της με την  έλευση τεράτων της αποκάλυψης. Επιπλέον, τουλάχιστον όσοι παρέστησαν στην ημερίδα, έδωσαν την εντύπωση ότι είχαν εξοικειωθεί με το μέγα αυτό θέμα, ότι είχαν πλήρως αποστασιοποιηθεί από τη μονολιθική κυβερνητική του εμφάνιση, και ότι δεν το αντιμετώπιζαν   ως  καταστροφή ή και ως έξωθεν απειλή, αλλά  αντιθέτως  ως δυνατότητα  εθνικής μας επιλογής, αλλά και ως οριστική  λύση στο πρόβλημα του χρέους.
Στην ημερίδα παρουσιάστηκαν τέσσερις κύριες εισηγήσεις. Οι εισηγητές, με αλφαβητική σειρά ήταν οι:
*Καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας (μέσω SKYPE)
*Καθηγητής  Gérard Lafay
*Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
*Καθηγητής Dominique Plihon
Συντονιστής ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης
Στρογγυλό τραπέζι. Με αλφαβητική σειρά  έλαβαν μέρος οι:
*Επ. Καθηγητής Γρηγόρης Ζαρωτιάδης
*Δημοσιογράφος Νίκος Ιγγλέσης
*Καθηγητής Δημήτρης Μάρδας
*Καθηγητής Χρήστος  Νίκας
*Καθηγητής Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου και
*Για το συντονισμό, το συγκερασμό απόψεων  και την εξαγωγή γενικών συμπερασμάτων η πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη.
Οι εισηγήσεις της ημερίδας και περιληπτικά η συζήτηση της στρογγυλής τράπεζας θα δημοσιευθούν σε ειδικό τεύχος, για την Ελλάδα, των Cahiers CEDIMES, στα γαλλικά. Την επιμέλεια αυτού του τεύχους έχει αποδεχθεί ο καθηγητήςGérard Lafay.

ΗΠΑ: «Αράπης είναι! Ρίχτε του στο ψαχνό κι ας είναι παιδί!»

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ξέσπασαν για μια ακόμη φορά οι μαύροι των ΗΠΑ εναντίον του ρατσισμού που μαίνεται στη χώρα τους. Με αφορμή την προκλητική απόφαση δικαστηρίου στο Φέργκιουσον της πολιτείας του Μιζούρι να μην παραπέμψει καν σε δίκη τον λευκό αστυνομικό Ντάρεν Ουίλσον που σκότωσε τον 18χρονο άοπλο μαύρο έφηβο Μάικλ Μπράουν τον Αύγουστο, ξέσπασαν βίαιες ταραχές στο Φέργκιουσον και διαδηλώσεις σε 170 και πλέον πόλεις των ΗΠΑ. Από την Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο ως το Λος Αντζελες και το Σιάτλ στη Δυτική Ακτή της αχανούς χώρας. Για μια ακόμη φορά έγινε σαφές ότι αν κάποιος είναι αστυνομικός στις ΗΠΑ, δρα στη βάση του δόγματος... «Αράπης είναι, ρίχτου στο ψαχνό κι ας είναι και παιδί! Ετσι κι αλλιώς μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη να έχεις αποκλείεται!». Την περασμένη εβδομάδα, άλλωστε, αστυνομικός δολοφόνησε... 12χρονο (ναι, δωδεκάχρονο!) παιδί, μαύρο φυσικά κι αυτό, επειδή κρατούσε ένα ψεύτικο πιστόλι που πετούσε μπίλιες πλαστικές και έπαιζε με αυτό σε ένα πάρκο!
Οταν ένας Αμερικανός αστυνομικός σκοτώνει ένα 12χρονο παιδί, οι πιθανότητες είναι εξαιρετικά περισσότερες ότι το κάνει για να διασκεδάσει αφαιρώντας τη ζωή ενός «αράπη» παρά επειδή... «φοβήθηκε». Η Γαλλίδα υπουργός Δικαιοσύνης Κριστιάν Τομπιρά σχολίασε ως εξής το γεγονός: «Τι ηλικία είχε ο Μάικλ Μπράουν; 18 ετών. Ο Τρέιβορ Μάρτιν; 17 (σ.σ.: πρόκειται για έναν μαύρο έφηβο που δολοφονήθηκε από πυρά αστυνομικών στο Σάνφορντ της Φλόριντα το 2012, άοπλος κι αυτός). Ο Ταμίρ Ράις; 12. Τι ηλικία θα έχει ο επόμενος - 12... μηνών;». Στο Φέργκιουσον το 67% του τοπικού πληθυσμού της πόλης είναι μαύροι και μόνο το 29% είναι λευκοί. Παρ' όλα αυτά, όμως, ο δήμαρχος της πόλης είναι φυσικά λευκός. Λευκός βεβαίως είναι και ο αρχηγός της αστυνομίας στην πόλη. Μαύρος είναι ένα και μόνο ένα από τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου του Φέργκιουσον. Αλλά και από τους 53 αστυνομικούς που έχει η πόλη, οι 50 είναι λευκοί και μόνο 3 είναι μαύροι. Αλλωστε και από τους 12 ενόρκους που αποφάσισαν για την υπόθεση της δολοφονίας του 18χρονου Μάικλ Μπράουν, οι 9 ήταν λευκοί. Αυτά τα στοιχεία, επαναλαμβάνουμε, αφορούν μια πόλη όπου το 67% των κατοίκων της είναι μαύροι! Ολες οι αρχές όμως βρίσκονται στα χέρια των λευκών! Ολες οι θέσεις εξουσίας. Το πρόβλημα του ρατσισμού εναντίον των μαύρων αφορά όλες τις ΗΠΑ και όχι φυσικά μόνο το Φέργκιουσον ή το Μιζούρι. Πριν από έναν μήνα στο αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ» είχε δώσει συνέντευξη ο μαύρος δικηγόρος Μπράιαν Στίβενσον, ο οποίος είναι και ο ιδρυτής της Πρωτοβουλίας για Ιση Δικαιοσύνη, μιας αντιρατσιστικής νομικής οργάνωσης που προσπαθεί να σώσει μαύρους καταδίκους από τα νύχια της αμερικανικής Δικαιοσύνης.
Σε πανεθνικό επίπεδο στις ΗΠΑ, λοιπόν, όπως είπε ο Στίβενσον, το 18% αυτών που συλλαμβάνονται με κατηγορίες κατοχής ναρκωτικών είναι μαύροι έφηβοι και παιδιά. Από το 18% των συλλήψεων όμως το ποσοστό των παιδιών που καταδικάζονται και είναι μαύρα πηδάει απότομα στο... 36% και απογειώνεται στο 55% το ποσοστό των μαύρων νεαρών που φυλακίζονται! Συλλήψεις 18%, καταδίκες 36%, φυλακίσεις 55%!!! Τα νούμερα είναι εκπληκτικά και ταυτόχρονα αποκαλυπτικά. Ενας στους 3 μαύρους άντρες κάτω των 30 χρόνων στις ΗΠΑ βρίσκεται φυλακή, είναι υπό αστυνομική επιτήρηση ή είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους! Υπάρχουν όμως και ακόμη χειρότερες καταστάσεις στις ΗΠΑ. «Εχουμε 14 (σ.σ.: από τις 50) πολιτείες που δεν έχουν ελάχιστη ηλικία για να δικάσουν ένα παιδί ως ενήλικο. Εχω εκπροσωπήσει 10χρονα παιδιά που δικάζονταν σαν ενήλικοι!» λέει ο Στίβενσον. «Τα βάζουν σε φυλακές για ενηλίκους! Γίνονται στόχος για κακομεταχείριση, βιασμό και επιθέσεις... Εχουμε 10.000 παιδιά σε φυλακές για ενηλίκους!» προσθέτει και έχει απόλυτο δίκιο. Ως και ο γερουσιαστής των Ρεπουμπλικανών από το Κεντάκι Πολ Ραντ, ο μοναδικός προεδρικός υποψήφιος στις εκλογές του 2016 για τον διάδοχο του Ομπάμα που τόλμησε να ταξιδέψει στο Φέργκιουσον στα μέσα του Οκτώβρη, έκανε μια άκρως αποκαλυπτική δήλωση: «Αν σας έλεγα ότι 1 από τους 3 Αφροαμερικανούς απαγορεύεται από τον νόμο να ψηφίσει, μπορεί να νομίσετε ότι μιλούσα για την εποχή των φυλετικών διακρίσεων!».
Το στοιχείο είναι συγκλονιστικό. Ενας στους τρεις μαύρους πολίτες των ΗΠΑ απαγορεύεται να ψηφίσει, έχει στερηθεί δηλαδή τα πολιτικά του δικαιώματα, εξαιτίας καταδικαστικών αποφάσεων δικαστηρίων εναντίον του! Ενας στους τρεις μαύρους των ΗΠΑ απαγορεύεται να ψηφίσει! Ενας στους τρεις μαύρους κάτω των 30 χρόνων βρίσκεται στη φυλακή ή είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και υπό αστυνομική επιτήρηση! «Μαυράκια» έως και 10 χρόνων κλείνονται σε ορισμένες αμερικανικές πολιτείες σε φυλακές ενηλίκων και όχι σε αναμορφωτήρια! Κι έπειτα μας λένε ότι δεν υπάρχει ρατσισμός στις ΗΠΑ γιατί τους μαύρους τους λένε τώρα... «έγχρωμους» ή «Αφροαμερικανούς» και όχι νέγρους!

27 Νοε 2014

Η ανθρωποσφαγή του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα»

Η απελπισία του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα». Στρατιωτικό νεκροταφείο των χιλιάδων Αμερικανών θυμάτων των πολέμων της τελευταίας 15ετίας.
«Πολλαί μορφαί των δαιμονίων, πολλά δ’ αέλπτως κραίνουσι θεοί· και τα δοκηθέντ’ ουκ ετελέσθη, των δ’ αδοκήτων πόρον ηύρε θεός· τοιόνδ’ απέβη τόδε πράγμα» (Με διάφορους τρόπους παρεμβαίνουν οι άνωθεν δυνάμεις, και κατ’ ανέλπιστο τρόπο ρυθμίζουν τα πράγματα οι θεοί. Αυτά που αναμένονταν εξώκειλαν, ενώ τα απίθανα έκανε ο θεός πράξη. Έτσι, λοιπόν, τελείωσε κι αυτή η ιστορία)
[Ευρυπίδη, Βάκχαι]
Η ζωή είναι κωμωδία για εκείνους που σκέπτονται, τραγωδία για εκείνους που αισθάνονται και ανοικτό βιβλίο γι’ αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τα γεγονότα.
Αυτό το τελευταίο εννοούσε, πάνω κάτω, κι ένα πολύ ενοχλητικό παράδοξο του Γκαίτε, που είχε πει: «Τι είναι πιο δύσκολο απ’ όλα; Αυτό που μοιάζει να είναι το ευκολότερο: το να δεις με τα μάτια σου αυτό, που βρίσκεται μπρος στα μάτια σου».
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος μας σήμερα είναι διαφορετικός απ’ ό,τι ήταν πριν από δέκα ή και πέντε ακόμα χρόνια. Η κατάσταση στον πλανήτη είναι εξαιρετική ασταθής και ομιχλώδης.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε έναν κόσμο που φλέγεται. Από την Ουκρανία μέχρι την Συρία, από την Αίγυπτο μέχρι την Ταϊλάνδη, από τη Λιβύη μέχρι την Βοσνία, από την Τουρκία μέχρι το Χόνγκ Κόνγκ, οι διαμαρτυρίες των πολιτών (δεξιών και αριστερών), ο εμφύλιος πόλεμος, η βία, και οι εσωτερικές διαμάχες πυροδοτούν όχι μόνο την αποδιοργάνωση, αλλά την διάλυση σε παγκόσμιο επίπεδο. Ολοένα και περισσότερο, η ενιαία δομή  των κρατών, μικρών και μεγάλων, παλαιών και νέων, τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Ο Γάλλος συγγραφέας Thierry Wolton, για χρόνια συντάκτης του περιοδικού LE POINT, στο βιβλίο του «Ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος» υπογραμμίζει ότι αυτός έχει ήδη αρχίσει και θα κορυφωθεί την προσεχή δεκαετία.
Όλα τρέχουν τόσο γρήγορα μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, λέει, γι’ αυτό έχουμε την αίσθηση πως χάνουμε το νήμα και την λογική της ιστορίας. Το βιβλίο αυτό αναδεικνύει ρεαλιστικά τα όσα έχουν συμβεί εδώ και πάνω από μια δεκαετία και δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστη καμμιά ήπειρο. Είκοσι εννέα χώρες έχουν ήδη υποστεί τρομοκρατικές επιθέσεις. Χώρες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όπως η Ρωσσία και το Ισραήλ, η Ινδονησία, η Αυστραλία και η Σαουδική Αραβία, η Ιαπωνία και το Πακιστάν, η Ιταλία και το Μαρόκο, και δεκάδες άλλες, είναι με το ένα πόδι μέσα στον πόλεμο. Έχουν ήδη προκληθεί δύο εκατομμύρια θάνατοι και το ενδεχόμενο μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης, της τέταρτης μέσα σε έναν αιώνα, αν θεωρήσουμε τον «Ψυχρό Πόλεμο» ως τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι κάτι παραπάνω από ορατό.
Σε ένα άλλο απαισιόδοξο βιβλίο με τίτλο «Ο Κόσμος της Βίας, η παγκόσμια οικονομία 2015-2030», δύο Γάλλοι οικονομολόγοι, ο Jean-Hervé Lorenzi και ο Mickaël Berrebi, ισχυρίζονται ότι η σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας κάνει τις συνθήκες ώριμες όχι απλώς για περιφερειακές συρράξεις, αλλά για έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο Lorenzi, που αυτοσυστήνεται ως πρώην αισιόδοξος, τώρα γίνεται μάντης τρομερών κακών για τον 21ο αιώνα.
Το Χάος ξεσπά ταυτόχρονα σε πολλές περιοχές και οι κυβερνήσεις είναι λιγότερο ικανές να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις απ’ ό,τι στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ένας ακαδημαϊκός όρισε ως… «εποχή της εντροπίας», ένας ακυβέρνητος κόσμος χωρίς τάξη.
 
Επεισόδια στο Ferguson του Μιζούρι των ΗΠΑ. Η στρατιωτικοποιημένη αστυνομία με πυρά απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές.
Βλέπουμε μια συνεχή και ανησυχητική κλιμάκωση της βίας και του πολέμου σε ολόκληρο τον κόσμο. Και, πάνω απ’ όλα, όλα πάνε ΛΑΘΟΣ για τα αλαζονικά σχέδια του διακηρυχθέντος προ 20ετίας … «Αμερικανικού Αιώνα». Την πρώτη δεκαετία της αμερικανικής αλαζονείας, από το 1991 που διακηρύχθηκε η Νέα Τάξη, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, μέχρι την στιγμή που τα ιμπεριαλιστικά μισθοφορικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Ιράκ, το Απρίλιο του 2003, η Ουάσιγκτων φιλοδοξούσε καθαρά να επιβάλει μια γενικευμένη Pax Americana σε ολόκληρο τον κόσμο. Τελικά η ιστορία έδειξε, όπως καυστικά σχολίασε πρόσφατα ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν, πως «ό,τι αγγίξανε οι ΗΠΑ μετατρέπεται σε Ιράκ και Λιβύη»!
Όταν ο Κόλιν Πάουελ ανακοίνωνε το 2002 ότι «θα φέρουμε την δημοκρατία και την Οικονομία της Ελεύθερης Αγοράς στον Αραβικό Κόσμο – ακόμη και με πυρηνικά όπλα, αν χρειασθεί», πρόσθετε άλλο ένα σημαδεμένο χαρτί στην παγκόσμια τράπουλα.
Η «Συνθήκη» της Ουάσιγκτων (ή αλλιώς «νεοφιλελευθερισμός»), που επιβλήθηκε στους χαμένους του «Ψυχρού Πολέμου», απ’ ό,τι φαίνεται θα έχει το ίδιο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα με την «Συνθήκη των Βερσαλλιών» μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα οδηγήσει σε άλλη μια παγκόσμια σύρραξη, αν και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει πώς ακριβώς θα εξελιχθούν όλα αυτά. Τα σημάδια είναι σαφώς δυσοίωνα.
Ο καθηγητής Φαίδων Μαλιγκούδης έγραφε σε ένα του σχόλιο ότι, στα τόσα χρόνια που διδάσκει ιστορία, δεν θυμάται κανέναν να διδάσκεται από αυτήν. Ο καθένας κοιτάει να βρει αυτά που τον βολεύουν για να ερμηνεύσει αυτά που σκέφτεται.
Ο Χέγκελ συχνά έλεγε ότι «το μόνο πράγμα που μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία είναι ότι η ανθρωπότητα δεν μαθαίνει από αυτήν». Ο Χέγκελ είχε ένα λάθος: την ιστορία δεν την «δημιουργεί» μόνο η ανθρωπότητα αλλά και η χειραγώγηση – μυστική ή φανερή – της ελίτ, και συχνά μόνο αυτή…
Η αποτυχία των υποσχέσεων του «American Century»
Όπως ξεκινούσε ο νέος αιώνας, μια ομάδα με επικεφαλής τον Τζωρτζ Μπους και τον Ντικ Τσένυ ανέβαιναν στην εξουσία στην Ουάσιγκτον. Ήταν η πρώτη κυβέρνηση στην ιστορία που προέκυψε από ένα think-tank [με το φιλόδοξο όνομα «Πρόγραμμα για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα» [Project for a New American Century] γνωστό ως PNAC. Πολύ πριν η 11/9 τους δώσει την ευκαιρία να ξαμολήσουν τον αμερικανικό στρατό στον πλανήτη, ονειρευόντουσαν ήδη ένα παναμερικανικό imperium που θα επισκίαζε την βρετανική ή την ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Όλοι ξέρουμε τι συνέβη στη συνέχεια. Αν και προπαγάνδιζαν την επιβολή της Pax Americana στη Μέση Ανατολή και μετά σε παγκόσμια κλίμακα, αποδείχθηκε ότι δεν είχαν κανένα τέτοιο όραμα. Λειτούργησαν χωρίς όραμα με μόνη την απλοϊκή λογική «ή μαζί μας ή εναντίον μας». Τελμάτωσαν στο Αφγανιστάν, αποσταθεροποιώντας και το γειτονικό Πακιστάν. Κόλλησαν παρομοίως στο Ιράκ, αφού άνοιξαν ένα χαίνον τραύμα στην μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγό χώρα του πλανήτη και πυροδότησαν έναν τοπικό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ σουνιτών και σιιτών, με λίστες θυμάτων που αυξάνονται πέραν κάθε φαντασίας. Κατά τη διαδικασία αυτή, δεν κατάφεραν ποτέ να πραγματοποιήσουν το βαθύτερο όνειρό τους, δηλ. να γονατίσουν την Τεχεράνη, ούτε, βέβαια, να εφαρμόσουν και την πιο στοιχειώδη εκδοχή της Pax Americana.
 
Φωτογραφία θυμάτων από την εισβολή στο Ιράκ, το 2003, που μετέδωσε σε όλο τον κόσμο το BBC.
Εισέβαλαν στο Ιράκ για να φέρουν δήθεν την δημοκρατία, με αποτέλεσμα εκατομμύρια ανθρώπων να έχουν σκοτωθεί, τραυματισθεί ή εκπατρισθεί από τα κατοχικά στρατεύματα. Το τέρας της ISIS, το οποίο σήμερα καταπατά τα δικαιώματα εκατομμυρίων Ιρακινών και Σύρων πολιτών και δεν έχει κανέναν σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, είναι καθαυτό δημιούργημά τους. Αλλωστε τα τέρατα  της ιστορίας, στο τέλος, πάντα  στρέφονται εναντίον των Φρανκενστάϊν που τα δημιούργησαν.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η τρομακτική και απάνθρωπα βάρβαρη τακτική της ISIS έχει αρχίσει να μολύνει όλο τον κόσμο. Διάφορα περιστατικά ακραίας συμπεριφοράς έχουν σημειωθεί σε χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, χτυπώντας το καμπανάκι για το σκοτεινό μέλλον που φαίνεται πως μας περιμένει. Χαρακτηριστικά: Ένας 35χρονος Ιταλός, ντυμένος με στολή παραλλαγής, αποκεφάλισε στις 25 Αυγούστου με τσεκούρι μια τριανταοκτάχρονη σε μεγαλοαστικό προάστιο της Ρώμης. Την ίδια ημέρα (25 Αυγούστου), σε εξέγερση που ξέσπασε σε φυλακή της πολιτείας Παρανά στη νότια Βραζιλία, κρατούμενοι αποκεφάλισαν τρεις φυλακισμένους, σύμφωνα με δήλωση της αστυνομίας. Στις αρχές Σεπτέμβρη, στο Βόρειο Λονδίνο βρέθηκε σε αυλή σπιτιού αποκεφαλισμένη μια νεαρή κοπέλλα. Στα τέλη Σεπτέμβρη, ένας Αμερικανός ισλαμιστής στην Οκλαχόμα σκότωσε και αποκεφάλισε μια γυναίκα συνάδελφό του γιατί απολύθηκε από την δουλειά του.
Αν αποτιμήσουμε τα χαρακτηριστικά αυτών των πρώτων 15 ετών του νέου αιώνα για τις ΗΠΑ, θα δούμε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έληξε ατιμωτικά το 2011 και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν φαίνεται να φθάνει κουτσά-στραβά στο τέλος του με την αργή απόσυρση των Αμερικανών μέσα στο 2014.
Στο Αφγανιστάν, η παραγωγή ναρκωτικών έχει πολλαπλασιασθεί από τότε που εγκαταστάθηκαν τα νατοϊκά στρατεύματα. Η τρομοκρατία εξαπλώνεται και καθημερινά βομβαρδίζονται αθώοι άνθρωποι από αεροπλάνα-ρομπότ, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους. Στην Παλαιστίνη συνεχίζεται το απαρτχάϊντ και η ανθρωποσφαγή. Η Λιβύη διαλύθηκε και αιμορραγεί καθημερινά. Η Συρία, ένα από τα πιο οργανωμένα κράτη της Μέσης Ανατολής, έγινε σωρός ερειπίων και οιμωγών, με ανθρώπους ξεριζωμένους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, ο οποίος μαίνεται επί 3,5 και πλέον χρόνια, παρ’ ολίγο να οδηγήσει σε παγκόσμιο το καλοκαίρι του 2013.
 
Οι Donald Rumsfeld, Jamie Dimon και David Koch, από τους βασικούς εμπνευστές της μονομερούς άσκησης πολιτικής παγκόσμιας αστυνόμευσης από την αμερικανική υπερδύναμη, που πήγε κατά διαβόλου φέρνοντας την καταστροφή σε κάθε χώρα στην οποία εφαρμόστηκε.
Παράλληλα, το Ισραήλ, συνδιαχειριστής του PNAC αφού οι περισσότεροι εμπνευστές του ήταν Αμερικανοεβραίοι συνομιλητές του Νετανυάχου, εξαπέλυσε έναν 34ήμερο πόλεμο εναντίον της Χεζμπολάχ στο Λίβανο το 2006, μια σημαντική στρατιωτική εισβολή τριών εβδομάδων στη Λωρίδα της Γάζας κατά την περίοδο 2008-2009 και άλλη μια το φετινό καλοκαίρι με αρνητικά αποτελέσματα.
Στην Αφρική καθιερώνονται ξανά σχέσεις αποικιοκρατίας, προωθούνται εμφύλιοι πόλεμοι και διαμελισμός χωρών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των διεφθαρμένων δυτικών εταιρειών και υπηρεσιών. Όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, ή είναι το επόμενο θύμα των μισθοφόρων εκτελεστών ή διώκεται μέχρις εξοντώσεως από «νόμιμους» μηχανισμούς που δημιούργησαν οι ίδιες οι δυτικές δυνάμεις.
Η «τουρκική άνοιξη» με τις εξεγέρσεις στην Πόλη και η ουκρανική χούντα με το αιματοκύλισμα στην Ανατολική Ουκρανία είναι τα πρόσφατα τραγικά επεισόδια του Νέου «Αμερικανικού Αιώνα», μαζί με το αδίστακτο από αέρος σφυροκόπημα των εγκλωβισμένων στην Γάζα.
Όσο για την κατάσταση στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάθε μέρα αυτή επιδεινώνεται, με την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και τα δικαιώματα των πολιτών να εκμαυλίζονται και να ελέγχονται από έναν μικρό αριθμό ανθρώπων, μια ελάχιστη μειοψηφία κακεντρεχών υπηρετών των γκλομπαλιστών και του χρηματοπιστωτικού τερατουργήματος.
Ο «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» έχει τελειώσει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια τριπλή κρίση: στην εξωτερική πολιτική, την οικονομία και την δημοκρατία τους. Ήδη η οικονομική πολιτική των neocons έχει εξοντώσει την μεσαία τάξη της Αμερικής. Το 2014 κατέρρευσε οριστικά η αμερικανική μεταψυχροπολεμική μεγα-στρατηγική.
Ο «τουρμποκαπιταλισμός», ο οποίος συνταυτίστηκε με τα σχέδια για τον Νέο «Αμερικανικό Αιώνα», κατέληξε σε μια νέα μαύρη περίοδο για την ανθρωπότητα, για τους πολλούς που πλήττονται από την ανελέητη λιτότητα και τον βιασμό των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στις δυτικές χώρες.
Με τις ΗΠΑ να έχουν μετασχηματισθεί σε ένα στρατιωτικό τερατούργημα, το «αμερικανικό όνειρο» έχει μετατραπεί σε εφιάλτη για ολόκληρο τον κόσμο. Τον θάνατο των ΗΠΑ ως λειτουργικού πολιτεύματος θα ακολουθήσει κατά πόδας η οικονομική τους κατάρρευση, την οποία ο κόσμος παρακολουθεί με δυσπιστία.
Το αν οι ΗΠΑ διαλυθούν τελικά σε ένα σύνολο μικρότερων πολιτειών ή αποτελέσουν απλώς «παρελθόν» είναι ζήτημα που δεν πρέπει να απασχολεί μόνο τους Αμερικανούς.
Το μυστήριο του αμερικανικού μέλλοντος προσπαθεί να το εξιχνιάσει ο Jonathan Cahn, ο συγγραφέας που εξέπληξε εκατομμύρια αναγνωστών στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο με τα μυστικά που αποκάλυψε στο μπεστ σέλλερ των NewYork Times, το «The Harbinger», για την σύγχρονη ιστορία της Αμερικής και την χρηματοπιστωτική κατάρρευση. Ο συγγραφέας που προέβλεψε την ακριβή ώρα της 11/9, τώρα στο νέο βιβλίο του «The Mystery of the Shemitah» προβλέπει ότι η ώρα της μεγάλης κρίσης για τις ΗΠΑ είναι κοντά, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.
*[Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι τ.224, Οκτώβριος 2014]
http://seisaxthia.wordpress.com/

Στα χέρια πολυεθνικών τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

Σοκ από τις συνθήκες κράτησης της αγγλικής Αμυγδαλέζας – Το κράτος έδωσε 85 εκατ. λίρες στην μεγάλη ιδιωτική εταιρία Serco για την διαχείριση του κέντρου κράτησης μεταναστών – Καταγγελίες για βιασμούς και βασανισμούς, απάνθρωπες οι συνθήκες – Συγκλονίζουν οι φωνές κρατουμένων: «Για την εταιρία έχουμε συγκεκριμένη τιμή, είμαστε κομμάτι μπίζνας εκατομμυρίων και ο πόνος μας είναι το κέρδος της εταιρίας» – Μουγκό το κράτος

ΒΑΣΙΚΗ
 Οι μετανάστες που αιτούνται άσυλο σε μια χώρα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Για τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες, όμως, κάποιες φορές η… διαχείρισή τους σημαίνει απλώς μεγάλα κέρδη!
Η Βρετανία βρίσκεται εν μέσω αντιγνωμιών και πανικού λόγω της αθρόας εισροής μεταναστών στη χώρα. Υπό το βάρος των πιέσεων ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε προχθές στους Sunday Times ότι «Θα απαγορεύσω τα επιδόματα για τους μετανάστες της ΕΕ». Αυτή, όμως, μάλλον δεν θα είναι η χειρότερη εξέλιξη.
Η Αμυγδαλέζα της Αγγλίας
1Στη μέση της χώρας, σε μια τεράστια έκταση στην εξοχή του Bedfordshire, βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της Αμυγδαλέζας της Αγγλίας. Το «κέντρο απομάκρυνσης μεταναστών Yarl’s Wood» έχει γίνει το πιο διαβόητο από τα 13 κέντρα κράτησης που διαθέτει αυτή την στιγμή η χώρα.
Το Yarl’s Wood διοικείται από την Serco, μια ιδιωτική εταιρία που πληρώνεται από τους φορολογούμενους, αλλά που δεν λογοδοτεί άμεσα στο δημόσιο. Στην εταιρία έχει ανατεθεί η λειτουργία του κέντρου από το Βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών.
Εξωτερικά, οι εγκαταστάσεις θυμίζουν βιομηχανικά κτίρια. Στην είσοδο υπάρχουν αναρτημένες πινακίδες που γράφουν «καλώς ήλθατε» σε διαφορετικές γλώσσες. Ακριβώς πίσω από την πρόσοψη είναι οι ψηλοί μεταλλικοί φράχτες, το αγκαθωτό σύρμα και οι… αμέτρητες κάμερες παρακολούθησης.
Φυλακές υψίστης ασφαλείας, αλλά γιατί;
Το να μπει κανείς στο κέντρο οικειοθελώς, ως π.χ. δημοσιογράφος ή μέλος ανεξάρτητων οργανώσεων, δεν είναι εύκολο:
- Πρώτα πρέπει να δώσεις ικανοποιητικές εξηγήσεις για την επίσκεψη.
- Μετά να καταθέσεις ταυτότητα ή διαβατήριο.
- Ύστερα να φωτογραφηθείς και να δώσεις τα βιομετρικά σου στοιχεία μέσω ενόςscanner.3
- Κατόπιν να περάσεις από έναν ανιχνευτή μετάλλων.
- Και, τέλος, να υποστείς σωματική έρευνα.
Η όλη διαδικασία θυμίζει φυλακές υψίστης ασφαλείας, μόνο που το συγκεκριμένο κέντρο δεν είναι, τυπικά τουλάχιστον, φυλακή. Οι άνθρωποι που κρατούνται εκεί δεν έχουν κατηγορηθεί για κάποιο έγκλημα στη Βρετανία, ούτε ασφαλώς έχουν καταδικαστεί για κάτι.
Κρατούνται, όμως, ακριβώς στις ίδιες συνθήκες με όσους έχουν καταδικαστεί για τα βαρύτερα εγκλήματα. Όπως οι ίδιοι οι κρατούμενοι επισημαίνουν, αν ήταν πραγματικοί κατάδικοι η κατάστασή τους θα ήταν καλύτερη από μια άποψη, καθώς ο κατάδικος γνωρίζει πότε η ποινή του λήγει. Αντίθετα, αυτοί κρατούνται επ’ αόριστον, σύμφωνα με τους βρετανικούς νόμους περί μεταναστών.
Τέσσερα χρόνια χωρίς κατηγορία
2Από τους 405 τροφίμους του κέντρου, η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες. Αρχικά υποτίθεται ότι οι αιτούντες άσυλο θα έμεναν στο κέντρο για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να απομακρυνθούν από την χώρα. Πρακτικά, είναι πολύ συνηθισμένο να μένει κάποιος πάνω από έναν χρόνο. Σε μια περίπτωση, γυναίκα κρατείτο για τέσσερα χρόνια, χωρίς να της έχει απαγγελθεί καμία απολύτως κατηγορία.
Ο βιασμός των βασανισμένων
Η Serco, η ιδιωτική εταιρία που διαχειρίζεται αυτό το κέντρο, αποφεύγει να δώσει χρονικό μέσο όρο κράτησης των ανθρώπων. Πώς, όμως, μπήκε στο παιχνίδι η συγκεκριμένη εταιρία; Το 2002 ξέσπασε μεγάλη φωτιά στις εγκαταστάσεις. Ακολούθησαν επαναλαμβανόμενες απεργίες πείνας των μεταναστών και καταγγελίες για ρατσιστική και βίαιη συμπεριφορά των φυλάκων.
A Serco prison van leaving Wormwood Scrubs prison in west LondonΜετά τον σάλο που προκλήθηκε, η Serco ανέλαβε το 2007 και προσπάθησε να εξανθρωπίσει το προφίλ του κέντρου. Πάρα ταύτα, συνεχίζει να θεωρείται από πολλούς ένα σύγχρονο κολαστήριο:
- Πέρσι, δύο υπάλληλοι απολύθηκαν για τον βιασμό μιας κρατούμενης.
- Το 1/3 των τροφίμων αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας όπως ψύχωση, κατάθλιψη, μετατραυματικό στρες, σύμφωνα με την φιλανθρωπική οργάνωση Women for Refugee Women. Εξακολουθεί, όμως, να κρατείται στις συγκεκριμένες εγκαταστάσεις ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται σε ειδικά νοσοκομεία.
- Το 41% των τροφίμων έχει δηλώσει ότι υπήρξε θύμα βασανιστηρίων και το 72% θύμα βιασμού στις χώρες απ” όπου ξέφυγαν.
Πρώην εργαζόμενος έχει δηλώσει στον Τύπο ότι οι ζωές των κρατουμένων γυναικών βρίσκονται σε μόνιμο κίνδυνο!
Ιδιωτική πρωτοβουλία απάνθρωπης κονόμας…
5Η ανάθεση της διαχείρισης τέτοιων κέντρων σε ιδιωτικές εταιρίες βολεύει το κράτος καθώς το διαχωρίζει από την ευθύνη. Η Serco, στην συγκεκριμένη περίπτωση, απασχολεί περί τους 125.000 υπαλλήλους που δουλεύουν για κυβερνήσεις και ιδιώτες σε 30 χώρες. Στην Βρετανία έχει συμβόλαια για διάφορες δουλειές, από την αποκομιδή σκουπιδιών μέχρι την διεύθυνση πέντε φυλακών και δύο κέντρων κράτησης.
Η Serco ανέλαβε το Yarl’s Wood στην τιμή των 85 εκατομμυρίων λιρών! Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Rupert Soames – που μάλιστα τυγχάνει να είναι και εγγονός του Τσώρτσιλ – έχει δηλώσει ότι τελικά η διαχείριση του κέντρου είναι ασύμφορη. Όσοι γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα λένε ότι η εταιρία προχώρησε σε ενέργειες που θα αυξήσουν το κέρδος ελαχιστοποιώντας το κόστος, κάτι που έχει συνέπειες στους κρατουμένους από την καθημερινότητά τους μέχρι την ιατρική τους περίθαλψη. Υπάρχουν καταγγελίες που κάνουν λόγο για επιμονή της διοίκησης να στελεχώνει τις υπηρεσίες με το ελάχιστο προσωπικό.
Αξίζει να αναφερθεί ότι γυναίκα που κρατείται στο κέντρο έχει καταγγείλει ότι υπέστη εγκεφαλικό που την άφησε παράλυτη από τη μια πλευρά, όμως της αρνήθηκαν να μεταφερθεί με ασθενοφόρο εκτός εγκαταστάσεων και την έβαλαν στο κρεβάτι δίνοντάς της μόνο ένα παυσίπονο.
Μουγκό και υπάκουο κράτος
Το να βρεθεί άκρη και να κατηγορηθούν συγκεκριμένοι ως υπεύθυνοι για τις πάμπολλες ανατριχιαστικές καταγγελίες αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Το Υπουργείο Εσωτερικών, που ουσιαστικά είναι ο εργοδότης της εταιρίας, δεν απαντά σε ερωτήσεις εκτός αν τεθούν ξεχωριστά και στα πλαίσια του νόμου «περί ελευθερίας της πληροφορίας». Ακόμη κι έτσι, η όποια κυβερνητική αντίδραση έρχεται σε μεταγενέστερο χρόνο. Ενδέχεται να μην υπάρξει απάντηση ποτέ για διάφορους λόγους, ακόμη κι επειδή μια τυχόν δήλωση «μπορεί να βλάψει τα εμπορικά συμφέροντα όσων εμπλέκονται»!
Η εταιρία έχει δηλώσει στον Τύπο ότι «όλοι οι τρόφιμοι αντιμετωπίζονται με σεβασμό και το προσωπικό κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει ότι λαμβάνουν την απαιτούμενη φροντίδα και στήριξη». Το μότο της είναι «φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να φέρονται σε εμάς»…
Με συμβόλαια 2,5 δισ. λιρών στην Ευρώπη
Να σημειωθεί ότι για τις δουλειές της και την δραστηριότητά της σε πολλούς τομείς σε Ευρώπη και Βρετανία η Serco έχει πληρωθεί με συνολικά συμβόλαια 2,5 δισ. λιρών!
Το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας έκανε τελευταία σοβαρά παράπονα σχετικά με τα κέντρα κράτησης μεταναστών και τον τρόπο και τις συνθήκες που αυτά λειτουργούν. Παρόμοιες καταγγελίες είχε κάνει και πριν το 1997 για τις ιδιωτικές φυλακές. Μετά ήρθε στην εξουσία και ανακάλυψε ότι τα συμβόλαια ήταν υπερβολικά δαπανηρά για να «σπάσουν». Έτσι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται αλλά οι ιδιωτικές εταιρίες που αναλαμβάνουν με το αζημίωτο την «βρώμικη» δουλειά, παραμένουν.
6Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι ενώ η Serco πλήρωσε βαρύτατο πρόστιμο 68 εκατ. λιρών για σκάνδαλο με υπερτιμολογήσεις σε ηλεκτρονικά βραχιόλια κρατουμένων, κάτι που προκάλεσε την πτώση της μετοχής της στο χρηματιστήριο, ωστόσο μόλις χθες 24 Νοεμβρίου το βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών ανανέωσε το συμβόλαιο ανάθεσης για το κέντρο κρατουμένων για οκτώ ακόμα χρόνια με 70 εκατ. λίρες. Κάτι που έχει ξεσηκώσει την βρετανική κοινή γνώμη.
«Ο πόνος μας είναι το κέρδος τους»
Στην Βρετανία, στην καρδιά του υποτίθεται πολιτισμένου κόσμου, και όχι σε κάποια ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη, θύματα βασανισμών και βιασμών στις χώρες τους που ζητούν άσυλο φυλακίζονται και κακοποιούνται στερούμενα ακόμη και την στοιχειώδη ιατρική φροντίδα, χωρίς να έχουν ποτέ διαπράξει κάποιο έγκλημα.
Όπως δηλώνει κρατούμενη στο Yarl’s Wood «δεν νιώθουμε ότι είμαστε στην διάθεση του βρετανικού νομικού συστήματος, αλλά αισθανόμαστε φυλακισμένοι μιας πολυεθνικής εταιρίας! Για την εταιρία έχουμε συγκεκριμένη τιμή, είμαστε κομμάτι μιας μπίζνας εκατομμυρίων και ο πόνος μας είναι το κέρδος της εταιρίας.
Και για όσο βρισκόμαστε σε αυτές τις εγκαταστάσεις μπορούν να μας κάνουν ό,τι θέλουν, διότι στο κάτω – κάτω είμαστε απλώς πακέτα που πρέπει να σταλούν σε διάφορες διευθύνσεις πάση θυσία»….
ΥΓ. Από την Δευτέρα 17 Νοεμβρίου οι κρατούμενοι στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας ξεκίνησαν μαζική απεργία πείνας με αιτία τον θάνατο του κρατούμενου Μοχάμεντ Ασφάκ, λόγω της αδιάφορης στάσης των ανθρωποφυλάκων που αγνοούσαν τα επανειλημμένα αιτήματά του για μεταφορά σε νοσοκομείο και αφορμή την συμμετοχή στις κινηματικές διαδικασίες της επετείου του Πολυτεχνείου. Την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου αποφασίστηκε πενθήμερη αναστολή της απεργίας πείνας μετά από συνάντηση μεταναστών με αντιπροσωπεία της Ελληνικής Αστυνομίας και υποσχέσεις για πιο ανθρώπινη συμπεριφορά. Κάποιες πτέρυγες κρατουμένων αποφάσισαν την συνέχιση της απεργίας πείνας, δηλώνοντας ότι δεν εμπιστεύονται τις υποσχέσεις αν δεν δούνε πράξεις.
ΥΓ2. Στις 13 Νοεμβρίου το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε για πολλοστή φορά την Ελλάδα για υποθέσεις που αφορούν τις συνθήκες κράτησης μεταναστών στην χώρα μας. Η τωρινή καταδίκη ήταν για τέσσερις υποθέσεις. Δύο για απάνθρωπη μεταχείριση αλλοδαπών κρατουμένων και δύο για την παραβίαση του δικαιώματος της περιουσίας.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More