Δώρο Πάσχα: Μέχρι τη Μεγάλη Τετάρτη η καταβολή – Δείτε ΕΔΩ πόσα χρήματα θα πάρετε

 

Δώρο Πάσχα 2017: Το αργότερο μέχρι αύριο, Μεγάλη Τετάρτη (12/04/2017) θα πραγματοποιηθεί η καταβολή του δώρου του Πάσχα - Δείτε με ένα κλικ πόσα χρήματα δικαιούστε - Ποιοι θα λάβουν το δώρο - Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε

Ποιοι δικαιούνται Δώρο Πάσχα;

Όλοι οι μισθωτοί που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα με σχέση εξαρτημένης εργασίας αορίστου ή ορισμένου χρόνου δικαιούνται να λάβουν από τον εργοδότη τους Δώρο Πάσχα.

Πώς υπολογίζεται το Δώρο Πάσχα;

Για τον υπολογισμό του ποσού του Δώρου Πάσχα λαμβάνεται υπόψη ο τρόπος αμοιβής των μισθωτών, δηλαδή αν αμείβονται με ημερομίσθιο ή με μισθό. Η χρονική περίοδος που υπολογίζεται το Δώρο αρχίζει από την 1 Ιανουαρίου μέχρι 30 Απριλίου κάθε έτους.
Συνεπώς, αν κάποιος εργαστεί ολόκληρο το ανωτέρω χρονικό διάστημα δικαιούται να λάβει μισό μηνιαίο μισθό αν αμείβεται με μισθό και 15 ημερομίσθια αν αμείβεται με ημερομίσθιο.
Σε περίπτωση, όμως, που η σχέση εργασίας κάποιου μισθωτού με τον εργοδότη του δεν είχε διάρκεια ολόκληρο το προαναφερόμενο χρονικό διάστημα είτε γιατί αποχώρησε οικειοθελώς από την εργασία του, είτε γιατί απολύθηκε, δικαιούται να λάβει αναλογία Δώρου η οποία υπολογίζεται ως εξής: Προκειμένου για αμειβόμενο με μισθό, ποσό ίσο με 1/15 του μισού μηνιαίου μισθού ή ένα ημερομίσθιο ανάλογα με το συμφωνημένο τρόπο αμοιβής, για κάθε 8 (οκτώ) ημερολογιακές ημέρες. Σε περίπτωση που κάποιος εργαστεί λιγότερο από οκτώ ημέρες δικαιούται ανάλογο κλάσμα για Δώρο Πάσχα.

Πότε θα καταβληθεί το Δώρο Πάσχα;

Το Δώρο Πάσχα καταβάλεται το αργότερο τη Μεγάλη Τετάρτη. Για το Δώρο Πάσχα παρακρατούνται εισφορές υπέρ του ΙΚΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών. Το δώρο Πάσχα σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να καταβληθεί σε είδος, αλλά μόνο σε χρήμα.

Κάντε κλικ ΕΔΩ για να υπολογίσετε το δώρο Πάσχα 2017

Διαβάστε περισσότερα

Ο φόβος για την αγάπη και η ανάγκη μας να βλέπουμε τον Άλλον ως κτήμα μας

Όλοι μας δηλώνουμε -ευκαιρίας δοθείσης- την τεράστια σημασία της αγάπης στη ζωή του καθενός μας. Δεν είναι, όμως, καθόλου, μα καθόλου, βέβαιο πως όλοι μας, έστω η μειοψηφία, εννοούμε το ίδιο πράγμα για το τι σημαίνει αγάπη.

 

«Κατά βάθος, το ξέρω, πως με αγαπά» ισχυρίζονται πολλές γυναίκες που κακοποιούνται βάναυσα ή απατώνται εν γνώσει τους από τους συντρόφους τους. «Το κάνει από αγάπη ή για το καλό μου» μπορεί να σκέπτεται, να λέει ή να θέλει να πιστεύει ένα παιδί που κακοποιείται συστηματικά από κάποιον γονέα του. «Ο Θεός το κάνει για να μας δοκιμάσει» μπορεί να πιστεύει κάποιος ή να λέει μετά παρρησίας ένας ιερωμένος σε κάποιον που έχασε το παιδί του, την υγειά του ή τα υπάρχοντά του. Τα παραδείγματα ατέλειωτα.

Στη συνέχεια, θα αναφερθούμε στην ερωτική αγάπη και, πιο συγκεκριμένα, σε μία πλευρά της που έχει να κάνει με το αν και σε ποιο βαθμό βλέπουμε το ταίρι μας ως άτομο ξεχωριστό, με δικά του θέλω και ανάγκες, που μπορεί να μην συμπίπτουν με τις δικές μας, και αν ή μέχρι ποιου σημείου σεβόμαστε αυτή του τη διαφορετικότητα και μοναδικότητα.

Εάν, σε μια σχέση ερωτική, -και όχι μόνο- δεν υπάρχει αυτού του είδους η έγνοια, ο αλτρουισμός και η άρνηση χρησιμοποίησης του Άλλου και των αισθημάτων του προς ίδιον όφελος, τότε πρόκειται για οτιδήποτε άλλο, όχι όμως για αγάπη. Η αγάπη είναι σχεδόν πάντα συνυφασμένη με τόσα άλλα ταυτόχρονα συναισθήματα, προσδοκίες και ανάγκες -συνήθως υποσυνείδητες- που όλα μαζί δημιουργούν ένα απροσδιόριστο και αδιαίρετο Όλον, εντός του οποίου η αγάπη όχι μόνον δυσδιάκριτη είναι, αλλά προϋποθέτει πολύ μεγάλη συναισθηματική και γενικότερη ωριμότητα ώστε να μπορέσει κάποιος να τη βιώσει ατόφια και να τη διατηρήσει «αμόλυντη»...

Η σχέση φόβου και ανάγκης ελέγχου

Είναι αποδεδειγμένο πως όσο περισσότερο φοβόμαστε τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανάγκη μας για έλεγχο ώστε να μειωθεί το δυσβάσταχτο αίσθημα φόβου που μας διακατέχει, μια δεδομένη στιγμή ή μόνιμα. Ο φόβος αυτός μπορεί να αφορά σε διάφορες καταστάσεις, αντικείμενα, άτομα ή και όλα μαζί ταυτόχρονα. Κάποιος μπορεί να έχει την ανάγκη να ελέγχει δέκα ή και περισσότερες φορές αν τα «μάτια» της κουζίνας είναι κλειστά, αν η βρύση του νιπτήρα δεν στάζει, αν η πόρτα είναι κλειδωμένη, αν το παιδί του αναπνέει ενώ κοιμάται, αν ο Άλλος τον/την αγαπά κ.τ.λ.

Έτσι, λοιπόν, όταν -για δικούς μας προσωπικούς λόγους και βιώματα- νιώσουμε κάποιου είδους απειλή εγκατάλειψης, ζήλεια, ανταγωνισμό και άλλα ανάλογα επώδυνα αισθήματα, τότε η ανάγκη ελέγχου του Άλλου μπορεί να είναι το μόνο αντίδοτο, που νομίζουμε πως υπάρχει, απέναντι στο φόβο ή στην απειλή αυτή. Το μέγεθος της ανάγκης ελέγχου είναι πάντα ανάλογο του μεγέθους του φόβου μας. Σε ανάλογες καταστάσεις, μπορούμε να φθάσουμε μέχρι και του σημείου να μισούμε, στην κυριολεξία, το οτιδήποτε είναι σημαντικό για τον Άλλον, δηλαδή, πράγματα ή/και πρόσωπα στη ζωή του -εκτός από εμάς- που αγαπά και που αφιερώνει χρόνο για αυτά (π.χ. εργασία, χόμπι, φίλοι, συγγενικά πρόσωπα κ.ά.). Στην πραγματικότητα, όμως, μισούμε το ότι ο Άλλος είναι ένα άτομο αυτόνομο και ξέχωρο από εμάς.

Σε μια τέτοια περίπτωση, θέλουμε υποσυνείδητα να εξαφανίσουμε κάθε είδους απόσταση μεταξύ του Εαυτού μας και του Άλλου ως ξεχωριστού ατόμου. Αρχίζουμε, λοιπόν, να του φερόμαστε και να υιοθετούμε μια στάση απέναντί του σαν να πρόκειται, στην ουσία, για ένα «αντικείμενο» -όχι πρόσωπο- που μας ανήκει απόλυτα. Κάτι τέτοιο μπορεί να μας δίνει μια πρόσκαιρη ψευδαίσθηση κατάργησης αυτής της ανυπόφορης για εμάς απόστασης, στερεί, όμως, από την ίδια τη σχέση το απαραίτητο οξυγόνο για να μπορέσει να υπάρξει μακροπρόθεσμα ως σχέση μεταξύ δύο ισότιμων ενήλικων ατόμων που χαίρονται να συνυπάρχουν αβίαστα, χωρίς την παρεμβολή «εσωτερικών φαντασμάτων».

Η παιχνιδιάρικη έκφραση μιας μητέρας που αναφωνεί: «Θα σε φάω, παιδί μου», στην ουσία, μια ανάλογη ανάγκη εκφράζει, αλλά, στην περίπτωση αυτή, αυτό γίνεται προς χάριν του μητρικού της ρόλου και της ιδιαιτερότητας της σχέσης τους στη διάρκεια της βρεφικής, κυρίως, ηλικίας. Εδώ, δεν πρόκειται για μια σχέση μεταξύ δύο ισότιμων ενήλικων ατόμων. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως και ένας γονέας δεν μπορεί να βλέπει το παιδί του ως προέκταση του εαυτού του και να του φέρεται ανάλογα, στραγγαλίζοντας, με τον τρόπο αυτό, τη διαφορετικότητα και τον αληθινό εαυτό του παιδιού.

Ο φόβος της εγγύτητας

Μιλάμε, συνήθως, για το φόβο μας να χάσουμε το άτομο που αγαπάμε, πολύ σπανιότερα, όμως, για το φόβο πολλών από εμάς να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Ο φόβος της εγγύτητας -τόσο της σωματικής όσο, κυρίως, αυτής του μοιράσματος συναισθημάτων- οφείλεται, συνήθως, σε εμπειρίες που έχουν τις ρίζες τους στο ξεκίνημα της ζωής μας που, αν και υποσυνείδητες, αφήνουν το αποτύπωμά τους σε σώμα και ψυχή, επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας καθοριστικά όλες τις μετέπειτα στενές μας σχέσεις.

Όπως προαναφέραμε, ο φόβος -αλλά και το αίσθημα συνειδητής ή υποσυνείδητης εχθρότητας, σε μια ερωτική σχέση- προέρχεται, κατά κύριο λόγο, από το γεγονός πως ο Άλλος είναι, και θα παραμείνει στην ουσία για πάντα, ένα άτομο που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατέχουμε ή του οποίου τις σκέψεις και τα αισθήματα να γνωρίζουμε πλήρως.

Αυτή η αβεβαιότητα είναι για ορισμένους δυσβάσταχτη. Στην περίπτωση αυτή, ο φόβος της ουσιαστικής εγγύτητας εξωτερικεύεται και μετατρέπεται σε μια «αρρωστημένη» εγγύτητα στην οποία και οι δύο συμβάλλουν, αποκτώντας με τον τρόπο αυτό μια ψευδαίσθηση εγγύτητας και σύμπλευσης. Η εχθρότητα σεξουαλικοποιείται και αποκτά τελετουργικές διαστάσεις με σαδομαζοχιστική, συχνά, χροιά σε κάθε τομέα της σχέσης. Ο καθένας κάνει -με τον τρόπο του- δύσκολη τη ζωή του Άλλου, παραμένοντας όμως στη σχέση, ό,τι και αν συμβεί.

Οι συγκρούσεις αυτές, όσο επώδυνες ή σκληρές και αν είναι, έχουν μια προβλεψιμότητα -δηλαδή μια γνώριμη αρχή και ένα γνώριμο τέλος (αρκετές φορές στο κρεβάτι με μεγάλη ερωτική ένταση) που, όμως, δίνουν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν δίνει -όπως τα άτομα αυτά την εννοούν και την επιδιώκουν- μια αυθεντική σχέση αγάπης, στην οποία ο καθένας αποδέχεται τη διαφορετικότητα και την αυτονομία του Άλλου ως ξεχωριστού ατόμου.

Το «παράδοξο» της αγάπης

Ποιος, αλήθεια, θα άντεχε να ζει σε μια συνεχή κατάσταση έντασης, πληρότητας και ευδαιμονίας, αν ήταν μόνον έτσι μια σχέση αγάπης; Αυτό θα ήταν παρόμοιο με μια μανιακή κατάσταση, δηλαδή με μια, στην ουσία, διεγερτική κατάσταση που, μετά από κάποιο διάστημα, θα εξουθένωνε πλήρως. Όταν, όμως, μια σχέση αγάπης έχει τη δυνατότητα να ενσωματώνει την αβεβαιότητα και το φόβο της απώλειας, τότε μόνο μπορεί να επιβιώσει και να διαρκέσει. Τη στιγμή που θα θεωρήσει πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος, κανενός είδους απειλητική σκιά, καμία αβεβαιότητα, πως έχει φθάσει σε έναν τελικό προορισμό, τότε, την ίδια στιγμή, είναι σαν να υπογράφει και το τέλος της...

Η σοφία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας περιγράφει αυτήν ακριβώς την κατάσταση μέσα από το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Όταν, λοιπόν, ο πρώτος θα επανέφερε την αγαπημένη του Ευρυδίκη από το βασίλειο των νεκρών στη γη, χρειάσθηκε να κάνει μια συμφωνία με τον Άδη και την Περσεφόνη πως θα προχωρούσε μπροστά χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του, για να διαπιστώσει αν αυτή τον ακολουθεί, μέχρι να φθάσουν στον επάνω κόσμο. Αυτός, από την αγωνία του, δεν άντεξε, γύρισε να δει αν πράγματι η Ευρυδίκη τον ακολουθεί με αποτέλεσμα, την ίδια στιγμή, να την ξαναχάσει, αυτήν τη φορά, για πάντα...

Επίλογος

Η πιο συχνή έκβαση μιας σχέσης, όπου οι εμπλεκόμενοι δεν αντέχουν την αβεβαιότητα και το ενδεχόμενο κάποιου είδους απώλειας, είναι η αποφυγή, η άρνηση ύπαρξης σοβαρών προβλημάτων στη σχέση, ο συμβιβασμός και, τελικά, η εξεζητημένη προσαρμογή, σε βάρος μιας ειλικρινούς και αυτόνομης συνύπαρξης. Σχεδόν πάντα, ο ένας από τους δύο συμβιβάζεται περισσότερο ή, καλύτερα, παραιτείται των προσωπικών του αναγκών. Αυτός είναι, συνήθως, ο άνδρας, χωρίς όμως να συνειδητοποιεί το συμβιβασμό και την άτακτη υποχώρησή του. Και η γυναίκα, φυσικά, μπορεί να παραιτείται ή να συμβιβάζεται, έχει όμως, συνήθως, μεγαλύτερη επίγνωση πως το κάνει...

Η μόνη πιθανότητα να διαρκέσει μία σχέση αγάπης είναι η αποδοχή του Άλλου ως αυτόνομου και ξεχωριστού ατόμου και άρα ενός ενδεχομένου απώλειάς του. Να τολμούμε να βλέπουμε τις όποιες δυσκολίες χωρίς να τις παραβλέπουμε, άλλοτε εξιδανικεύοντας, άλλοτε προσαρμοζόμενοι υπέρ του δέοντος και άλλοτε προβάλλοντας προσωπικές μας δυσκολίες στον Άλλον, μετατρέποντάς τες, με τον τρόπο αυτό, από προσωπικές σε διαπροσωπικές.

Στον έρωτα γινόμαστε ένα με τον Άλλον. Στην αγάπη ξαναγινόμαστε ζευγάρι που αποτελείται και πάλι από δύο άτομα που, όμως, μοιράζονται έναν κοινό χώρο με σεβασμό του καθενός προς τη διαφορετικότητα και αυτονομία του Άλλου.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως το μόνο αντίδοτο στο φόβο είναι η Αγάπη. Όμως, για να φθάσουμε εκεί, θέλει δουλειά πολλή.....

Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης

Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής

Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης

Πηγή: i-psyxologos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Sigmund Freud: «Κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε την πραγματικότητα»

«Έτσι όπως μας έχει δοθεί, η ζωή μας ταλαιπωρεί πολύ, μας προκαλεί πολύ πόνο, απογοητεύσεις και άλυτα προβλήματα. Για να την υποφέρουμε, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα καταπραϋντικά μέσα (δεν γίνεται χωρίς βοηθητικές κατασκευές, μας λέει ο Τέοντορ Φοντάνε).

Υπάρχουν ίσως τρία είδη τέτοιων μέσων:

Δραστικοί αντιπερισπαμοί που μας κάνουν να υποτιμούμε τη μιζέρια μας.

Υποκατάστατα ικανοποίησης που τη μειώνουν.

Ναρκωτικές ουσίες που μας κάνουν να μην την αισθανόμαστε.

Κάποιο από αυτά μας γίνεται απαραίτητο.

Αυτόν το αντιπερισπασμό έχει κατά νου ο Βολταίρος, όταν κλείνοντας τον Καντιντ μας δίνει τη συμβουλή να καλλιεργούμε το κήπο μας.

Ένας παρόμοιος αντιπερισπασμός είναι και η επιστημονική δραστηριότητα.

Τα υποκατάστατα ικανοποίησης, όπως αυτά που προσφέρει η Τέχνη, είναι ψευδαισθήσεις εναντίον της πραγματικότητας, και ως εκ τούτου ψυχικώς εξίσου δραστικά, χάρη στον ρόλο που διεκδικεί η φαντασία στην ψυχική ζωή.

Οι ναρκωτικές ουσίες επιδρούν στο σώμα μας, μεταβάλλουν τη χημεία του.

Δεν είναι απλό να ορίσουμε τη θέση της θρησκείας εντός αυτής της σειράς. Θέλει λίγη προσπάθεια ακόμα.»

Απόσπασμα από το βιβλίο Sigmund Freud «Η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό», εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ

Πηγή: freethinking.gr

Διαβάστε περισσότερα

Άλλος ένας ξεφτιλισμένος στο πλαίσιο της «documenta 14»

54 ζωντανά πρόβατα βαμμένα λουλακί εκτίθενται στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Το ναζιστικό πανηγύρι που στήθηκε στην αποικία το γνωρίζουν μέχρι και οι πέτρες. Όμως η αρρώστια των «καλλιτεχνών» δεν διαφέρει καθόλου από την αρρώστια όσων κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, μόνο και μόνο για τα λεφτά. 

Αν και η νομοθεσία στην Ελλάδα απαγορεύει από το 2012 την χρήση ζώων σε θεάματα πληροφορηθήκαμε ότι στην πολυδιαφημισμένη έκθεση «documenta 14» (που θα διαρκέσει από τις 8 Απριλίου έως 16 Ιουλίου) και στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών θα εκτεθούν 54 βαμμένα – λουλακί – πρόβατα ώστε ο καλλιτέχνης Aboubakar Fofana να εκφράσει έτσι την «Ευλογία Αφρικής». 

Στην ιστοσελίδα της έκθεση «documenta 14» δεν γίνεται αναφορά στις ημερομηνίες κατά τις οποίες θα είναι εκτεθειμένα τα ζώα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Το γεγονός αυτό – στο πλαίσιο μιας τόσο πολυδιαφημισμένης έκθεσης – αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι οι φορείς που διοργανώνουν κάθε είδους και ύφους θεάματα (με καλλιτέχνες προσκεκλημένους από το εξωτερικό) είτε δεν είναι ενημερωμένοι – πράγμα απαράδεκτο καθώς διαθέτουν νομικούς συμβούλους (αφού κάνουν συμβόλαια για πνευματικά δικαιώματα, εμπορικές χρήσεις έργων κ.ο.κ.) – ή αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως τριτοκοσμική χώρα στην οποία οι θεσμοθετημένες απαγορεύσεις ακόμα και για την προστασία των ζώων δεν έχουν καμιά αξία… τέτοιου είδους παραβάσεις έχουν κάνει πολλοί φορείς πολιτιστικών εκδηλώσεων (μουσεία κ.ά.) και χαρακτηριστική περίπτωση είναι θυμίζουμε το Φεστιβάλ Αθηνών που για να μην «κακοχαρακτηριστεί» ως λογοκριτής επέτρεψε σε παράσταση να κακοποιηθούν κόκορες κατά παράβαση της νομοθεσίας… 

Στην «documenta 14» ο καλλιτέχνης από το Μάλι συμμετέχει με δύο έργα του σύμφωνα με τους διοργανωτές εκείνο που εκτίθεται στον κήπο της Γεωπονικής Σχολής, στην Ιερά Οδό, είναι ένα κοπάδι από 54 πρόβατα, ένα για κάθε χώρα της Αφρικής, των οποίων το τρίχωμα έχει βάψει με φυτικό χρώμα… 

Στις φωτογραφίες βλέπετε τι δημοσίευσε ο ίδιος στο Instagram αναφορικά με την συμμετοχή του στην έκθεση τα εγκαίνια της οποίας έγιναν στις 8 Απριλίου… 

Ο καλλιτέχνης ευχαριστεί μέσω instagram τους εργαζόμενους στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών που τον βοηθούν στο στήσιμο της έκθεσης με τα ζωντανά πρόβατα... 

Ο «ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΗΣ» σε στιγμές έμπνευσης. 

Τι ορίζει η νομοθεσία για τη συμμετοχή ζώων σε θεάματα 

Το άρθρο 12 του νόμου 4039/2012 τονίζει: 

«Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση κάθε είδους ζώου σε κάθε είδους θεάματα και άλλες συναφείς δραστηριότητες. 

1. Απαγορεύεται η διατήρηση κάθε είδους ζώου σε τσίρκο ή σε θίασο με ποικίλο πρόγραμμα, εφόσον τα ζώα αυτά χρησιμοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε σκοπό στο πρόγραμμα τους, πραγματοποιούν παραστάσεις ή παρελαύνουν ή εμφανίζονται ενώπιον κοινού. 

Απαγορεύεται η διατήρηση κάθε είδους ζώου σε επιχειρήσεις ψυχαγωγικών παιχνιδιών, πίστας αυτοκινητιδίων, μουσικών συναυλιών, επιδείξεων, πανηγυριών ή άλλων καλλιτεχνικών ή ψυχαγωγικών εκδηλώσεων, εφ’ όσον τα ζώα χρησιμοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε σκοπό στο πρόγραμμα τους». 

Το άρθρο 46 του νόμου 4235/2014 [Τροποποίηση του ν. 4039/2012 (Α 15)] εξηγεί: «8. Μετά την παρ. 2 του άρθρου 12 του ν. 4039/2012 προστίθεται παράγραφος 2α ως εξής: 

2. α. Με την επιφύλαξη των διατάξεων του άρθρου 7, απαγορεύεται η χρησιμοποίηση ζώου σε υπαίθρια δημόσια έκθεση με σκοπό την αποκόμιση οικονομικού οφέλους. 

Η παράγραφος 1 του άρθρου 13 του ν. 4039/2012 αντικαθίσταται ως εξής: 

Από τις απαγορεύσεις που προβλέπονται στις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 12 εξαιρούνται, οι νομίμως λειτουργούντες ζωολογικοί κήποι, τα ενυδρεία, τα καταστήματα πώλησης ζώων, τα κέντρα περίθαλψης ειδών άγριας πανίδας, τα εκτροφεία θηραμάτων και οι εκθέσεις ανάπτυξης και προβολής του κτηνοτροφικού και γεωργικού τομέα, που διέπονται από ειδικές διατάξεις, υπό την προϋπόθεση ότι και στους παραπάνω χώρους δεν διεξάγονται παραστάσεις, κάθε είδους, με τη συμμετοχή ζώων, πλην παραστάσεων ιππικής δεξιοτεχνίας και διεξαγωγής αθλημάτων ιππασίας, που περιλαμβάνουν την υπερπήδηση εμποδίων, την ιππική δεξιοτεχνία και το ιππικό τρίαθλο». 

 Πληροφόρηση από zoosos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Υπερβατικός χαρακτήρας του ανθρωπίνου νου και η έκφρασή του στις τέχνες

Από τον Μιχάλη Χιωτίνη

Ταυτότητα

Η ανθρώπινη εμπειρία κινείται και υπόκειται στο χρόνο. Αλλάζει συνεχώς χωρικές και χρονικές συντεταγμένες, και δεν μπορεί να νοηθεί παρά ως γεγονός: το γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας.

Ο όρος «γεγονός», όμως, υποδεικνύει κάτι που αποκτά ύπαρξη, περιπλανάται για λίγο, και ύστερα χάνει την ύπαρξή του. Όπως κάθε πράγμα, κάθε αντικείμενο του αισθητού κόσμου, παίρνει μορφή, τη διατηρεί παλλόμενο για ένα χρονικό διάστημα, και μετά τη χάνει.
Εντούτοις, δεν θα είχε νόημα η ανθρώπινη εμπειρία εάν δεν μπορούσε το υποκείμενο της νόησης του κόσμου, το υποκείμενο της εμπειρίας, να διατηρήσει μία σταθερή ταυτότητα. Δεν μπορώ να έχω εμπειρία χωρίς το απείρως απλό αλλά ασάλευτο φαινόμενο του πρώτου προσώπου, χωρίς το «εγώ». Δεν υπάρχει, τελικά, ανθρώπινη εμπειρία χωρίς μία συνεχή και άχρονη αίσθηση ενός μοναδικού εαυτού. Έτσι, η ανθρώπινη εμπειρία δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ταυτότητα, και άρα από τη μνήμη, την άμεση αυτή σχέση με το παρελθόν, την ιδιότητα της συνειδητότητας να «αναδιπλώνει» το χρονικό συνεχές, να φέρνει με το νου για μερικές φευγαλέες στιγμές το χθες στο σήμερα.

Μνήμη

Παλαιότερα οι άνθρωποι χάραζαν την πέτρα ή σημάδευαν παπύρους με μελάνη για να καταγράψουν τον λόγο, ενώ αργότερα εφευρέθηκε η τυπογραφία που διέδωσε εντυπωσιακά την καταγραφή και ανάγνωση πληροφορίας. Ειδικά στη σημερινή εποχή, όμως, με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να βρίσκονται σε ευρεία χρήση και τα αποθηκευτικά τους μέσα – όπως ο σκληρός δίσκος – να είναι μέρος της καθημερινής γλώσσας, συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε την ανθρώπινη μνήμη με όρους υλικής αποθήκευσης.
Άλλωστε σήμερα είναι κοινός τόπος ότι όλα έχουν μία υλική αναγωγή και ότι η επιστήμη εξηγεί τα πάντα. Και ο εγκέφαλος, λοιπόν, δεν είναι παρά ένας βιολογικός υπολογιστής. Η σκέψη είναι λογισμικό, η ταυτότητα και οι αναμνήσεις είναι βιοχημικά ίχνη ή μοτίβα ηλεκτρικής δραστηριότητας μεταξύ νευρώνων. Έχει ταυτιστεί η έννοια της μνήμης με την υλική καταγραφή πληροφορίας. Είναι, όμως, η υλική καταγραφή μνήμη;

Qualia

Στη φιλοσοφία του νου, «qualia» ονομάζονται οι άρρητες υποκειμενικές ποιότητες της εμπειρίας, όπως η ερυθρότητα ενός κόκκινου αντικειμένου, η αλμυρότητα του αλατιού, το άκουσμα του φλάουτου, ακόμα και ο πόνος ή η χαρά.
Το σημαντικό, εδώ, είναι ότι το κόκκινο φως, δηλαδή το ηλεκτρομαγνητικό κύμα συχνότητας που αντιστοιχεί στο κόκκινο, είναι απλώς αυτό: ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα συγκεκριμένης συχνότητας. Ως υλικό αντικείμενο ή φυσικό γεγονός δε φέρει τίποτα από την ποιότητα του κόκκινου per se. Συνδέεται με αυτήν, αλλά το κόκκινο αυτό καθαυτό, όπως είναι αντιληπτό από το πρώτο πρόσωπο, είναι οντολογικά διαφορετικό από μία περιγραφή από το τρίτο πρόσωπο του γεγονότος του φωτός συγκεκριμένου μήκους κύματος.
Μπορούμε να αναλύσουμε ολόκληρη την υλική διαδικασία της όρασης του κόκκινου αντικειμένου (Εικόνα 1). Μπορούμε να πούμε ότι το φως εισέρχεται στην κόρη, περνάει την ίριδα, διαθλάται από το φακό, συγκεντρώνεται και ερεθίζει το οπτικό νεύρο, ηλεκτρικά σήματα καταφθάνουν στο κέντρο όρασης του εγκεφάλου κτλ. Μπορούμε να περιγράψουμε τη διαδικασία μόριο-μόριο, φωτόνιο-φωτόνιο, όμως, όπως και στο γνωστό νοητικό πείραμα της νευροεπιστήμονα που πάσχει από αχρωματοψία, δεν θα βρούμε ποτέ πώς είναι να βλέπει κανείς το χρώμα κόκκινο.

Εικόνα 1.Αναπαράσταση του φωτός να εισέρχεται στο μάτι
Το ίδιο μπορούμε να πούμε, αναλόγως, για όλες τις υποκειμενικές εμπειρίες. Όπως το χρώμα δεν είναι η συχνότητα του φωτός, έτσι και σχήμα δεν είναι παρατεταγμένα μόρια μελάνης σε χαρτί, μουσική δεν είναι παλλόμενος αέρας, οσμή δεν είναι οι χημικές ενώσεις που ίπτανται στον αέρα, πόνος δεν είναι ηλεκτρικά σήματα, και τελικά συνείδηση δεν είναι η «εξυπνάδα» ή υπολογιστική ικανότητα.
Ακόμα κι αν τα υλικά αυτά γεγονότα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις αντίστοιχες εμπειρίες, δεν ταυτίζονται οντολογικά. Καμία υλική διάταξη αλλά και κανένα νευροφυσιολογικό γεγονός, ως φυσική πραγματικότητα, δεν περιέχει εννοιολογικό περιεχόμενο, ή αυτό που ονομάζουμε νόημα. Και δεν τίθεται ζήτημα εξέλιξης της επιστήμης ώστε να ανακαλυφθεί η σχέση υλικού και νοητικού, γιατί ακόμα και η πιο θεμελιώδης φαινομενολογία της συνείδησης δείχνει ότι το πρόβλημα είναι μεθοδολογικό. Είναι τόσο αγεφύρωτο το ποιοτικό χάσμα μεταξύ των αντικειμενικών γεγονότων της νευροφυσιολογίας και του υποκειμενικού γεγονότος των qualia, που φαίνεται ότι η ανάπτυξη μίας θεωρίας για τη σχέση αιτιότητας μεταξύ των δύο είναι επιστημολογικά αδύνατη.
Συνεπώς, ακόμα και η μνήμη, μπορεί άραγε να ταυτιστεί οντολογικά με βιοχημικά ίχνη ή μοτίβα ηλεκτρικής δραστηριότητας; Ή τελικά δεν είναι παρά το υπερβατικό περιεχόμενό της, που αποτελείται μόνο από υποκειμενικές ποιότητες που αψηφούν κάθε απόπειρα υλικής ή χωροχρονικής περιγραφής; Μήπως τελικά η μνήμη δεν είναι παρά μία σχέση όχι στον χώρο αλλά στον χρόνο, και επομένως μία ένδειξη ότι η ίδια η συνειδητότητα τον υπερβαίνει;

Αποβλεπτικότητα

Αν, όμως, τα qualia συνδέονται απλώς και δεν παράγονται από τα υλικά αντικείμενα και τα φυσικά γεγονότα, τότε αναγκαστικά δεν έπονται αυτών αλλά προηγούνται αιτιολογικά. Αυτό σημαίνει ότι, κατά κάποιον τρόπο, το σημασιολογικό περιεχόμενο είναι ήδη μέρος του λεξιλογίου της συνειδητότητας, και απλά προβάλλεται πάνω στα φυσικά αντικείμενα με τα οποία συνδέεται. Το περιεχόμενο των αισθήσεων, λοιπόν, θα πρέπει να τίθεται προς το αντικείμενο των αισθήσεων. Να προ-τίθεται. Έχω την πρόθεση να δω το κόκκινο ως κόκκινο, και γι’ αυτό το βλέπω.
Ας πάρουμε το παράδειγμα μιας γευστικής δοκιμής. Αν έχουμε ένα ποτήρι κρασιού γεμάτο με βυσσινάδα, από το οποίο κάποιος μας προσφέρει να δοκιμάσουμε λέγοντάς μας ότι είναι κόκκινο κρασί, το άμεσο αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό της γευστικής αναγνώρισης, αλλά της γνωστικής σύγχυσης. Η εμπειρία της γεύσης του ποτού ήρθε σε ασυμφωνία με την προσδοκία της γεύσης. Ο νους θα πρέπει να αποσυρθεί και να προτάξει μία νέα «υπόθεση» ώστε να το αναγνωρίσει.
Αυτό το χαρακτηριστικό του νου να τείνει το γνωσιακό περιεχόμενο προς το αντικείμενο της εμπειρίας ονομάζεται προθετικότητα ή αποβλεπτικότητα, και την εισήγαγε στη σύγχρονη φιλοσοφία, αντλώντας από σχολαστικιστικά προηγούμενα, ο Φραντς Μπρεντάνο, ο οποίος την όρισε ως το κύριο χαρακτηριστικό των νοητικών φαινομένων, αυτό που ξεχωρίζει τα φυσικά από τα νοητικά φαινόμενα.
Στις εικόνες 2 και 3 βλέπουμε ασήμαντα αλλά πολύ ενδεικτικά για την κατανόηση του φαινομένου παραδείγματα για το πώς το σημασιολογικό περιεχόμενο των αισθήσεων εξαρτάται, και σε πιο θεμελιώδες επίπεδο, από την πρόθεση του νου προς το αντικείμενο των αισθήσεων. Αυτό που βλέπει κανείς εξαρτάται από αυτό που προτίθεται να δει ή από αυτό στο οποίο αποβλέπει.

Εικόνα 2. Κουνέλι ή πάπια                  

Εικόνα 3. Ένα βάζο ή δύο ανθρώπινα προφίλ
Συμπεράσματα

1. Οι αισθήσεις δεν είναι σαν το αποτύπωμα της σφραγίδας στο χαρτί
2. Τίποτα δεν «είναι» απλώς, χωρίς την έκταση του νου προς αυτό
3. Κάθε είδους γνώση του κόσμου προϋποθέτει αποβλεπτικότητα
4. Το περιεχόμενο των αισθήσεων είναι νόημα που υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο

Το υπερβατικό στην Αρχιτεκτονική και τις Τέχνες
Από τα ανωτέρω μπορούμε να ισχυριστούμε, πλέον, ότι η σχέση του ανθρώπου με το υπερβατικό δεν είναι μία σχέση περιττού ή πολυτέλειας, είναι μία σχέση ανάγκης και πραγματικής φύσης της ανθρώπινης νόησης. Ο νους δεν θα σταματήσει να αποβλέπει στον Λόγο και να αναζητά την άχρονη πηγή της ίδιας του της ύπαρξης. Δεν θα σταματήσει να προσπαθεί να ενταχθεί ή να επιστρέψει ή να ξεκουράζεται ανά διαστήματα στον Κόσμο από τον οποίο προέρχεται. Και η Αρχιτεκτονική είναι καθρέφτης του Κόσμου. Είναι το δοχείο της ζωής μέσα στο οποίο ο νους θα πρέπει να αναζητήσει την άχρονη φύση του. Είναι, η ίδια, μία ερμηνεία της ζωής και του σκοπού της.
Πώς, όμως, μπορεί να αποτυπωθεί το άχωρο στο χώρο; Πώς μπορεί να υπάρξει μία υλική απεικόνιση του άυλου, μία απεικόνιση του άχρονου στο χρόνο;
Στην ταινία Interstellar (2014) ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε μία τρισδιάστατη αναπαράσταση της τετραδιάστατης πραγματικότητας (εικόνα 4). Η 4η διάσταση, ο χρόνος, αναπαρίσταται σε χωρική διάσταση ώστε να μπορέσει μεταφέρει μία σημαντική πληροφορία σε μία στιγμή στο παρελθόν.
Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι ίσως αυτή η απεικόνιση είναι αντιπροσωπευτική του τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να φανταστεί την υπέρβαση του χρόνου ο σημερινός μας πολιτισμός της λατρείας της τεχνολογίας. Και αυτός είναι φυσικά η άφταστη πολυπλοκότητα. Θυμίζει, άλλωστε, και τον τρόπο που προσπαθεί το μηχανιστικό κοσμοθεωρητικό παράδειγμα να ανάγει τα νοητικά φαινόμενα σε υλικές διεργασίες στον εγκέφαλο, υποπίπτοντας στο λογικό σφάλμα να ελπίζει ότι μία ποιοτική διαφορά μπορεί να υπερκεραστεί από άγνωστο αριθμό σταδιακών ποσοτικών βημάτων.

Εικόνα 4. Interstellar, Christopher Nolan (2014)
Αντιθέτως, στις περισσότερες οντολογίες, το υπερβατικό χαρακτηρίζεται από άπειρη απλότητα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα υπερβατικής Αρχιτεκτονικής και Τέχνης είναι το παρεκκλήσι του Ρόθκο στο Πανεπιστήμιο Rice του Χιούστον (εικόνα 5), που είχε σχεδιαστεί από τον αρχιτέκτονα Philip Johnson και φιλοξενεί μονοχρωμίες του Μαρκ Ρόθκο. Η κεντρικότητα του χώρου, η μοναδική πηγή φωτός στο κέντρο και η μονολιθικότητα των σκούρων μπλε καμβάδων εισάγουν τον επισκέπτη στον κόσμο του υπερβατικού, της πνευματικότητας. Στο παρεκκλήσι έχουν λάβει χώρα θρησκευτικές τελετές από Χριστιανούς, Εβραίους, Μουσουλμάνους και Βουδιστές, κάτι που ίσως είναι ένδειξη ότι πίσω από τις μεγαλύτερες οντολογικές αφηγήσεις βρίσκεται η ίδια λογική και διανοητική ουσία, και ότι πιθανόν η χριστιανική προσευχή, ο βουδιστικός διαλογισμός και η αρχαία ελληνική … σκέψη να μην είναι τόσο διαφορετικά νοητικά γεγονότα όσο πιστεύαμε.

Εικόνα 5. Παρεκκλήσι του Ρόθκο, Πανεπιστήμιο Χιούστον

Επίλογος

Ακόμα κι αν η ανθρώπινη εμπειρία υπόκειται στο χρόνο, τα εγγενή περιεχόμενά της δεν είναι γεγονότα, είναι πραγματικότητες που υπερβαίνουν τις έννοιες τόσο του αντικειμένου όσο και του γεγονότος. Η νόηση είναι στον πυρήνα της, ήδη, κάτι το υπερβατικό. Οι τέχνες και η αρχιτεκτονική οφείλουν να «δείχνουν» προς αυτό το υπερβατικό, να το θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε εμπειρία του ανθρώπου στο χώρο.

Εικόνα 6. Capilla del Retiro, Cristian Undurraga
Όπως είπε και ο Cristian Undurraga σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Η αρχιτεκτονική των σημερινών πόλεων πρέπει να οδηγεί τον άνθρωπο σε μία βαθύτερη κατανόηση της ουσίας του, με τέτοιον τρόπο που το υπερβατικό να είναι παρόν στην καθημερινή ζωή και όχι μόνο προνόμιο της ιερής τέχνης αλλά πρόκληση για κάθε μέρα, για κάθε λεπτό».
Για το κείμενο άντλησα ιδέες και έμπνευση από τα εξής βιβλία:
Brentano, Fr. (2015). Psychology from an Empirical Standpoint. Routledge
Husserl, E. (2002). Καρτεσιανοί Στοχασμοί. Εκδόσεις Ροές
Ζαχάβη, Ντ. (2010). Χούσερλ, Εισαγωγή στη Φαινομενολογία του. Εκδόσεις Αρμός
Hart, D.B. (2013). The Experience of God: Being, Consciousness, Bliss. Yale University Press

Διαβάστε περισσότερα

Τσίπρας υπέρ Τραμπ για Συρία!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    O λογογράφος του Τσίπρα, με αφορμή την παρουσία του πρωθυπουργού στην Ισπανία, θυμήθηκε τον Θερβάντες και τη ρήση του πως παράλογο είναι να κοιτάς τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
    Ωραία ατάκα.
    Άστοχο, όμως, να εκφέρεται μια τέτοια αλήθεια από το στόμα του Τσίπρα. Διότι αμέσως αμέσως το πρώτο που σκέφτεται κανείς είναι ότι όσοι υπηρετούν – όπως ο Τσίπρας – τις δυνάμεις που κρατούν τον κόσμο όπως είναι, τότε αυτόματα βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από εκείνους που μάχονται για να κάνουν να ξημερώσει ένας κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι.
    Από την άλλη ο Θερβάντες, στον πρόσωπο του ήρωά του, του Δον Κιχώτη, μας άφησε κληρονομιά την ανιδιοτέλεια, τον ασυμβίβαστο ρομαντισμό και τελικά την αφοσίωση σε υψηλά ιδανικά που δίνουν νόημα και πραγματική υπόσταση στην «ουτοπία» επειδή ακριβώς δεν συνθηκολογούν μπροστά στην δυστοπία.
    Το ποια είναι η σχέση του Τσίπρα με όλα αυτά, φάνηκε λίγη ώρα αργότερα από την επίκληση του Θερβάντες, όταν μετά τη συνάντηση των χωρών του Νότου της ΕΕ εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν – η λεγόμενη Διακήρυξη της Μαδρίτης – που υπογράφεται από όλους τους προέδρους και πρωθυπουργούς που συμμετείχαν στη συνάντηση. Δηλαδή και από τον Αλέξη Τσίπρα.
Εκεί, στη Διακήρυξη της Μαδρίτης, στο σημείο 11, αναφέρονται σχετικά με τη Συρία τα εξής: 

«Οι χώρες του Νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταδικάζουν απερίφραστα τις αεροπορικές επιθέσεις με χημικά όπλα στις 4 Απριλίου το Ιντλίμπ (Συρία). Η επανειλημμένη χρήση χημικών όπλων στη Συρία, τόσο από το καθεστώς Άσαντ από το 2013, όσο και από το Daesh συνιστούν εγκλήματα πολέμου. Όλοι οι δράστες πρέπει να λογοδοτήσουν για αυτή την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και θα πρέπει να τους επιβληθούν κυρώσεις στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Η επίθεση που πραγματοποιήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη στρατιωτική αεροπορική βάση Ας Σαϊράτ στη Συρία είχε την κατανοητή πρόθεση να προλάβει και να αποτρέψει την εξάπλωση και χρήση χημικών όπλων και ήταν περιορισμένη και επικεντρωμένη σε αυτόν τον στόχο (…)».

Αυτή η τοποθέτηση έχει και την υπογραφή του Τσίπρα!  
Με άλλα λόγια:

    α) Ο Τσίπρας ό,τι δικαιολογία έχει επιστρατευτεί από τον Τραμπ και τη Δύση περί χρήσης χημικών από τον Ασαντ, ώστε να «νομιμοποιηθεί» η εκτόξευση πυραύλων κατά της Συρίας, την αποδέχεται, την επικροτεί και την υπογράφει!

    β) Ο Τσίπρας θεωρεί και υπογράφει πως το χτύπημα των Αμερικανών στη Συρία δεν είχε ιμπεριαλιστικό, δεν είχε δολοφονικό, δεν είχε εγκληματικό, δεν είχε γκανγκστερικό αλλά «προληπτικό» και «αποτρεπτικό» χαρακτήρα!

    γ) Ο Τσίπρας προσφέρει την… «κατανόησή του» (!) στον Τραμπ για την επίθεση που εξαπέλυσε στη Συρία, αφού – κατά τον Τσίπρα – η επίθεση του Τραμπ δεν είχε ιμπεριαλιστική πρόθεση, αλλά αντιθέτως, πέραν του ότι ήταν «περιορισμένη» και «επικεντρωμένη», είχε και την «κατανοητή πρόθεση» (ο Τραμπ) να αντιταχθεί στην εξάπλωση των χημικών όπλων!

    Αυτά τα υπέγραψε ο – και «αριστερός» – Τσίπρας!
    Ο Τσίπρας. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που η θάλασσά της γεμίζει κουφάρια από πνιγμένους πρόσφυγες λόγω του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος που διαπράττεται στη Συρία, δηλώνει «κατανόηση» προς τον Τραμπ όταν εκείνος βομβαρδίζει τη Συρία.
    Ο Τσίπρας. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που το έδαφός της έχει μετατραπεί σε γκέτο και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για 60.000 πρόσφυγες λόγω του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος που διαπράττεται και στη Συρία,  δηλώνει «κατανόηση» προς τον Τραμπ όταν εκείνος βομβαρδίζει τη Συρία.
    Μάλιστα, λοιπόν: Δυο βδομάδες μετά την περατζάδα του Τσίπρα στην Αμαλιάδα για το Μουσείο (του δολοφονημένου και από τους Αμερικανούς) Μπελογιάννη, το είδαμε κι αυτό:
    Ο Τσίπρας,

• μετά τα παζάρια με τους Αμερικάνους για δεκαετή ανανέωση λειτουργίας της βάσης της Σούδας,
• μετά τα παζάρια με τους Αμερικάνους για ίδρυση νέας ΝΑΤΟικής βάσης σε ελληνικό έδαφος,
• μετά την πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο για να… «σώζει» πρόσφυγες,
• μετά τα πανηγύρια για τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους Αμερικάνους (και το Ισραήλ) επί ελληνικού εδάφους,

τώρα δηλώνει και ότι τρέφει «κατανόηση» προς τον Τραμπ, όταν ο Τραμπ βομβαρδίζει τη Συρία!          
    Ακόμα και αν δεν είχαμε εκπαιδευτεί σε κάτι τέτοια με τα προ 20ετίας  «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γεγονός τόσο πρόδηλο και τόσο «στοιχειώδες Γουότσον» που ο ρεαλισμός και ο πραγματισμός του Σάντσο Πάντσα θα το περιέγραφε έτσι:   
    Τέτοιο «αριστερό» αμερικανάκι δεν ματαβγήκε! 

Διαβάστε περισσότερα

Νίτσε – Τι είναι ηθική; Γιατί υπάρχουν μη ηθικά φαινόμενα;

Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Οποιαδήποτε έννοια ενός «άλλου κόσμου» ή ενός «ανώτερου κόσμου» ή ενός «αληθινότερου κόσμου» ή ενός «άγνωστου κόσμου» αποτελεί ανάθεμα για τον Νίτσε

 

Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε αυτό τον κόσμο δεν μας δίνει το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι μπορούμε να γνωρίσουμε κάποιον άλλο, ανώτερο, πιο αληθινό κόσμο. Στο σημείο αυτό, ο Νίτσε κατακεραυνώνει τους απανταχού προφήτες, μάντες και μελλοντολόγους, οι οποίοι λαχταρούν ένα άλλο, «πραγματικό» βασίλειο της ύπαρξης. Αν δεν γνωρίσουμε αυτή τη ζωή, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα γνωρίσουμε το «άγνωστο»;

Ο Ηράκλειτος όμως έχει για πάντα δίκιο όταν λέει ότι το Είναι αποτελεί κενό αποκύημα της φαντασίας. Ο «φαινόμενος» κόσμος είναι ο μοναδικός: ο «αληθινός κόσμος» έχει απλώς μπει από πάνω…  (Το Λυκόφως των Ειδώλων, «Το «λογικό» στη φιλοσοφία»)

Επαναλαμβάνω: Ο αληθινός κόσμος, όπως κι αν έχει συλληφθεί ως τώρα – ήταν πάντα ο φαινομενικός κόσμος άλλη μια φορά. (Η Θέληση για Δύναμη)

Τρεις τύποι ανθρώπου ευθύνονται για την έλευση ενός «άλλου κόσμου» σ’ αυτόν εδώ:

Οι τόποι καταγωγής της έννοιας του «άλλου κόσμου»:

• Ο φιλόσοφος, που επινοεί έναν κόσμο του λογικού, όπου το λογικό και οι λογικές λειτουργίες είναι επαρκείς: αυτή είναι η καταγωγή του «αληθινού» κόσμου-
• ο άνθρωπος της θρησκείας, που επινοεί έναν «θεϊκό κόσμο»: αυτή είναι η καταγωγή του «αποφυσικοποιημένου, αντιφυσικού» κόσμου-
• ο ηθικός άνθρωπος, που επινοεί έναν «ελεύθερο κόσμο»: αυτή είναι η καταγωγή του «καλού, τέλειου, δίκαιου, άγιου» κόσμου. (Η Θέληση για Δύναμη)

Προκειμένου να γίνουν κατανοητά τα όσα λέγονται στο σημείο αυτό – όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα πράγματα που λέει ο Νίτσε – πρέπει κάποιος να γονατίσει, όχι για να προσευχηθεί, αλλά για να μυρίσει τη γη από κοντά και με πιο εξασκημένη μύτη απ’ ό,τι μέχρι τώρα, να φανταστεί – να νιώσει – ότι ο κόσμος κάτω, πάνω και οριζοντίως δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που του είχε μέχρι τώρα αποδώσει- δηλαδή, δεν είναι ούτε αληθής ούτε ψευδής, λογικός ή παράλογος, πραγματικός ή ψεύτικος, ελεύθερος ή ανελεύθερος. Καμιά από αυτές τις έννοιες δεν έχει εφαρμογή εδώ- τα πάντα είναι φυσικά, αδιάγνωστα, αναγκαία.

Η έννοια του «άγνωστου κόσμου» υπαινίσσεται ότι αυτός ο κόσμος είναι «γνωστός» σε μας (ως ανιαρός)- η έννοια του «άλλου κόσμου» υπαινίσσεται ότι ο κόσμος μπορεί να είναι αλλιώς – καταργεί την αναγκαιότητα και τη μοίρα (άχρηστο να υποτάσσεσαι, να προσαρμόζεσαι)- η έννοια του «αληθινού κόσμου» υπαινίσσεται ότι αυτός ο κόσμος είναι αναληθής, εξαπατητικός, ανέντιμος, μη αυθεντικός, μη ουσιαστικός – και κατά συνέπεια ένας κόσμος μη προσαρμοσμένος στις ανάγκες μας (δεν συνιστά-ται να προσαρμόζεσαι σ’ αυτόν καλύτερα να αντιστέκεσαι σ’ αυτόν). (Η Θέληση για Δύναμη)

Δεν υπάρχει «άγνωστος κόσμος», όπως ακριβώς δεν υπάρχει και «γνωστός κόσμος»· δεν υπάρχει «άλλος κόσμος» καθώς τίποτα δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που είναι- δεν υπάρχει «αληθινός κόσμος» αφού αυτός ο κόσμος δεν είναι ποτέ μη αληθινός, εφόσον ο ανθρώπινος νους είναι εκείνος που δημιουργεί το διαχωρισμό ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψεύδος. Μ άλλα λόγια, η ίδια η ζωή ουδέποτε μπορεί να είναι μη αληθινή.

Ποιο είδος ανθρώπου θα διακήρυττε ότι ύπαρχε ένας «άλλος», «καλύτερος», «ανώτερος» κόσμος που μας περιμένει ή που μπορούμε να κατακτήσουμε;

Η απάντηση είναι πολύ απλή: όσοι μισούν αυτό τον κόσμο.

Δεν το λένε αυτό βέβαια «μηδέν», αλλά «επέκεινα» ή «Θεό» ή «αληθινή ζωή» ή νιρβάνα, λύτρωση, μακαριότητα… Αυτή η αθώα ρητορική από την περιοχή της θρησκευτικής-ηθικής ιδιοσυγκρασίας εμφανίζεται αμέσως πολύ λιγότερο αθώα από τη στιγμή που θα αντιληφθεί κανείς ποια τάση φοράει εδώ τον μανδύα των εξαίσιων λέξεων: η εχθρική προς τη ζωή τάση. (Αντίχριστος)

Ο χαρακτήρας του Διονύσου στη φιλοσοφία του Νίτσε αποκαλύπτει με μεγάλη σαφήνεια – λόγω του ότι ο Διόνυσος αποτελεί το αντίθετο άκρο – το είδος του μεταφυσικού ή θρήσκου ανθρώπου. Στο τέλος του βιβλίου Ίδε ο Άνθρωπος ο Νίτσε λέει, «Έγινα κατανοητός; – Ο Διόνυσος εναντίον του Εσταυρωμένου…» Ο Εσταυρωμένος εδώ_δεν αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον Χριστό αλλά τον θρήσκο άνθρωπο (όρος που περιλαμβάνει τους μεταφυσικούς και όλους τους ηθικολόγους).

Ο θρήσκος άνθρωπος επιθυμεί έναν άλλο κόσμο- ο Διόνυσος επιθυμεί αποκλειστικά και μόνο αυτό τον κόσμο. Γιατί; Επειδή μόνο αυτός ο κόσμος υπάρχει. Ο θρήσκος βλέπει αυτό τον κόσμο και υπόσχεται ανακούφιση από τα βάσανα- ο Διόνυσος θέλει να υποφέρει επειδή τα βάσανα είναι κομμάτι αυτού του κόσμου. Ο θρήσκος διατείνεται ότι ο κόσμος «οφείλει» να είναι διαφορετικός από αυτό που είναι- ο Διόνυσος λέει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτό που είναι. Αποτέλεσμα: ο θρήσκος αποστρέφεται αυτό τον κόσμο και αποζητά έναν άλλο- ο Διόνυσος αγαπά αυτό τον κόσμο και δεν αποζητά τίποτε άλλο. Ο θρήσκος προσεύχεται για κάτι καλύτερο, ανώτερο, πιο αληθινό, πιο ηθικό, πιο όμορφο- ο Διόνυσος χορεύει και τραγουδά μέσα στο όργιο αυτού που είναι.

Αυτό που μας διαφοροποιεί δεν είναι το ότι δεν επανευρίσκουμε Θεό ούτε στην ιστορία ούτε στη φύση ούτε πίσω από τη φύση – αλλά το ότι αντιλαμβανόμαστε αυτό που τιμήθηκε ως Θεός όχι ως «θεϊκό», αλλά ως αξιολύπητο, ως παράλογο, ως επιζήμιο- όχι μόνον ως πλάνη, αλλά ως έγκλημα εναντίον της ζωής… (Αντίχριστος)

Το τελευταίο που υπόσχομαι είναι να «βελτιώσω» την ανθρωπότητα. Δεν θα στήσω καινούργια είδωλα- ας μάθουν τα παλιά τι σημαίνει να έχουν πήλινα πόδια. Το αναποδογύρισμα των ειδώλων (είδωλα είναι η λέξη μου για τα «ιδεώδη») – αυτή είναι μάλλον η δουλειά μου. Η πραγματικότητα έχασε την αξία της, το νόημά της, την αληθοφάνειά της ακριβώς στον βαθμό που χαλκεύτηκε με ψέματα ένας ιδεώδης κόσμος… Ο «αληθινός κόσμος» και ο «φαινόμενος κόσμος» – μ’ άλλα λόγια: ο χαλκευμένος με ψέματα κόσμος και η πραγματικότητα… (Ίδε ο Άνθρωπος, «Πρόλογος»)

Η κατάφαση στη ζωή, ακόμα και όσον αφορά στα πιο αλλόκοτα και σκληρά προβλήματά της, η θέληση για ζωή, που γιορτάζει τη δική της ανεξαντλητότητα στη θυσία των ανώτερων τόπων της – αυτό ονόμασα εγώ διονυσιακό… (Το Λυκόφως των Ειδώλων, «Τι οφείλω στους αρχαίους»)

…Ένα τέτοιο πνεύμα που έχει γίνει ελεύθερο στέκεται με χαρούμενη και γεμάτη εμπιστοσύνη μοιρολατρεία μέσα στο σύμπαν, με την πίστη πως μόνο το επιμέρους είναι απορριπτέο, πως μέσα στο όλον όλα σώζονται και επιβεβαιώνονται. Είναι ένα πνεύμα που δεν αρνείται πια… Αλλά μια τέτοια πίστη είναι η ύψιστη όλων των πίστεων που μπορούμε να διανοηθούμε: τη βάφτισα με το όνομα Διόνυσος. (Το Λυκόφως των Ειδώλων, «Ακροβολισμοί ενός παράκαιρου ανθρώπου»)

Ο θρήσκος έχει «πίστη» ότι αυτός ο κόσμος θα γνωρίσει τη λύτρωση, θα εξαγνιστεί, θα αλλάξει. Η πίστη του στηρίζεται σ’ αυτό που δεν είναι εις βάρος αυτού που είναι. Ο Διόνυσος, το αντίθετό του, έχει πίστη στη βεβαιότητα αυτού που είναι, στην αποδοχή αυτού που είναι επειδή αυτό το είναι δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ο θρήσκος θέλει κάτι άλλο. Ο Διόνυσος θέλει αυτό· ΑΥΤΟ και τίποτε άλλο.

Ο θεός εκφυλισμένος σε αντίφαση προς τη ζωή, αντί να είναι λάμπρυνσή της και αιώνιο Ναι της! Ο Θεός να εκφράζει την έχθρα προς τη ζωή, τη φύση, τη θέληση για ζωή! Ο Θεός να είναι η φόρμουλα για κάθε συκοφάντηση του «εντεύθεν», για κάθε ψέμα σχετικά με το «εκείθεν»! Ο Θεός ως θεοποίηση του μηδενός, ως θέληση για μηδέν που εκφράζεται με άγια λόγια!… (Αντίχριστος)

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Τζον Φέργκιουσον-  Νίτσε για πρωινό
πηγή: AntiChainLetter

Διαβάστε περισσότερα

Πόσο Τσίπρας είσαι;

του Γιάννη Λαζάρου

Τα συμπαθή τετράποδα δεν φταίνε σε τίποτε αν το δίποδο ανθρωποκεντρικά την υπομονή, την ευαισθησία και την αντοχή την μετέφρασε σε αναισθησία. Γι' αυτό ας μας συγχωρήσουν που χρησιμοποιούμε τον όρο γομάρι για όλους τους αναίσθητους εγκληματίες.

Αναρωτιέται κανείς αν τα δίποδα γομάρια έχουν μια στάλα τσίπα. Γιατί Τσίπρα έχουν σίγουρα. Το μοναδικό που έχουν τα γομάρια είναι Τσίπρα, τίποτε άλλο.

Είναι σίγουρο πως στο μέλλον όταν θα θέλουν να αποκαλέσουν κάποιον προδότη, πουλημένο, ψεύτη, απατεώνα, ανάλγητο, θα χρησιμοποιούν μια απλή λέξη. Θα λένε: "αυτός είναι Τσίπρας". Όπως λένε σήμερα αυτός είναι Εφιάλτης και εννοούν έναν προδότη.

Το να απαριθμήσεις τα δεινά που υφίσταται μερίδα του λαού, που δεν είναι στα κόλπα και δεν θέλει να μπει σε αυτά, θα είναι κουραστικό. Όμως πραγματικά εντύπωση προκαλεί η ανοχή και αντοχή όλων όσων με τον ένα ή άλλο τρόπο τους βολεύει αυτή η προσωρινά καλή κατάσταση γι' αυτούς, χωρίς να δίνουν καμία σημασία σε τίποτε άλλο.

Πραγματικά τον λόγο έχει η επιστήμη πια, διότι κανείς από εμάς δεν μπορεί να εξηγήσει την μετάλλαξη σε Τσιπρανθρώπους μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Τους φτύνει, τους λοιδορεί, τους το λέει κατάμουτρα πως είναι υπηρέτης των Βρυξελλών, στερεί ακόμη και την ανάσα και μια γομαροποίηση πλανιέται στην ατμόσφαιρα, λες και αυτά τα αεροπλάνα από πάνω ψεκάζουν μπάφο.

Τα τελευταία γεγονότα με το θέατρο της αξιολόγησης φαίνεται πως δεν είναι ικανά από μόνα τους να πείσουν μέχρι και τον τελευταίο πως θα είναι σκλάβος, έρχεται και ο ίδιος ως ανάλγητο γομάρι  να σου το επιβεβαιώσει.

Προσοχή- Προσοχή, δήλωση:

«Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παρακολουθούμε για πολύ ακόμα παιχνίδια σε βάρος του ελληνικού λαού και της προοπτικής της Ευρώπης». 

Βαστάτε Τούρκοι τ' άλογα. Ο εξ Αθαμανίου ορμώμενος σωτήρας της Ευρώπης δεν παίζει πια. Δεν μπορεί ο πάσα ένας να παίζει με την προοπτική της Ευρώπης. Θα τον κάνει νταντά ο Λαλάκης, θα του ορμήσει λέμε. 

Πρέπει να' σαι μεγάλο γομάρι για να μπλέκεις ταυτόχρονα τα παιχνίδια εις βάρος του Ελληνικού λαού με την προοπτική της Ευρώπης. Επίσης πρέπει να έχεις πεισθεί απόλυτα πως γομαροποιήθηκαν άπαντες και θα χαρούν που «έτριξες» τα δόντια στα αφεντικά σου. 

Μην αναρωτιέσαι ποια είναι η προοπτική της Ευρώπης. Ρώτα τον εαυτό σου.

Έχεις δουλειά; Παίρνεις την αμοιβή από την δουλειά σου; Έχεις ασφάλεια; Το παιδί σου κρυώνει; Έχεις ηλεκτρικό ρεύμα; Σπίτι θα έχεις πάντα; Φτάνει η σύνταξη των γονιών σου να ζήσουν; Νιώθεις αδιέξοδο; Εν κατακλείδι αναρωτήσου αν ζεις ή αν παράτησες και την προσπάθεια να επιβιώσεις. 

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά θα βρεις και την προοπτική της Ευρώπης για την οποία διαρρηγνύει τα ιμάτιά του το σαπάκι που πέθανε όταν γεννήθηκε και θα το θάψουν  με τιμές σε καμιά διακοσαριά χρόνια αν κρίνουμε από την μακροζωία κι άλλων τέτοιων αναίσθητων γομαριών, μπαμπάδες άλλων γομαριών που είναι έτοιμα κι αυτά να «κυβερνήσουν». 

Η ιστορία από την ίδρυση αυτού του κράτους είναι γεμάτη από ανάλγητα γομάρια, όλα υπηρέτες αφεντάδων ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Όμως η απίθανη περίπτωση Τσίπρα δεν υπήρξε στο παρελθόν. Όλοι οι προηγούμενοι ακόμη και οι δικτάτορες που πέρασαν κράταγαν και κάποια προσχήματα, για παράδειγμα έδειχναν έναν επίπλαστο σεβασμό στην χώρα. Τούτο το πράμα απ' όπου και να το σβερκώσεις βρομάει αγένεια και αμορφωσιά. Είναι σε μια κατάσταση γομαροποιημένης υπεροψίας που συναντούσες στις συνάξεις των ομογάλακτών του και γέλαγες. 

Η τσίπα όσο πάει και χάνεται, η κοινωνία αποκτά όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ Τσίπρα, περνάει από  την εύπεπτη ζωή στην αφασία. Κοινωνίες αφασικές δεν αναπτύσσονται, το ξέρουν αυτό πολύ καλά οι κουμανταδόροι των εγχώριων γομαριών. Γνωρίζουν άριστα πως άνθρωποι με τσίπα δεν θα τους ανέχονταν. Αντίθετα, γομάρια με Τσίπρα είναι έτοιμα για όλα. 

Γι' αυτό πριν κάνουμε επανάσταση ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του: «Πόσο Τσίπρας είσαι;».- 

Διαβάστε περισσότερα

Frontex,ΗΠΑ, Γερμανία και ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Αυτοί που στηρίζουν ενθουσιωδώς τα μνημόνια της ΕΕ, στηρίζουν ενθουσιωδώς και τις ΗΠΑ. Τα συμπεράσματα δικά σας ως προς το ποιοι μας δουλεύουν: οι ΗΠΑ, η ΕΕ ή και οι δύο. Αυτό να ρωτήσετε τον κ. Τράγκα την επόμενη φορά που θα μιλήσει για δήθεν σύγκρουση ΗΠΑ – Γερμανίας.

Μακριά λοιπόν από όλα αυτά. Έχουμε τελειώσει με την ανάθεση. Έχει έρθει η ώρα να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, ώστε καμία αργυρώνητη Frontex να μην τολμά να δικαιολογήσει τους αρχιλαθρέμπορους ανθρώπινων ψυχών και όσους προκαλούν το λαθρεμπόριο με τις βόμβες τους και μάλιστα στο όνομα μιας δημοκρατίας που ουδέποτε κατενόησαν, γιατί ουδέποτε συνέλαβαν πώς λειτουργεί. Δεν μπορούσαν άλλωστε, δεν είχαν βγει καλά καλά από τις σπηλιές τους.

Αναστάσιος Κώνστας

Η Frontex κινείται στο πλαίσιο που χαράσσει η ΕΕ δια του επιτρόπου μετανάστευσης (Έλληνα βάσει διαβατηρίου και κομματικής προέλευσης…) κ. Αβραμόπουλου. Μας προετοιμάζει (όπως και το γνωστό φιλοΕΕ, νεοφιλελέ συγκρότημα του Φαλήρου) για τις επόμενες κινήσεις της γείτονος, που «δεν θα φταίει» για την αύξηση των προσφυγικών – μεταναστευτικών ροών, επειδή με δική της πρωτοβουλία διέλυσε τις αντίστοιχες υποδομές.
Η υποκρισία περισσεύει από εκείνους που επικροτούν τα δολοφονικά πυραυλικά χτυπήματα εναντίον της Συρίας, που όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Αίγυπτος, ο Παναμάς παλαιότερα, η Σερβία αρνούνταν να αλλάξουν κυβέρνηση, επειδή το ζήτησαν οι δυτικοί «δημοκράτες». Έτσι «ως δια μαγείας» δημιουργήθηκαν αυξημένες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές… Μην ξεχνάμε ότι το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, όταν τόλμησε να ασκήσει βέτο κατά της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με την (όλως συμπτωματική;) πυρπόληση της μισής Πελοποννήσου… Α, ξέχασα. Είχαμε πει ουσιαστικά όχι και στο Σχέδιο Ανάν. Έτσι μετά μας έφεραν τον «λεφτά υπάρχουν» Παπανδρέου που αλλοίωσε τα στατιστικά και μας έβαλε στα μνημόνια με τις γνωστές συνέπειες.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι οι τότε κυβερνήσεις ήταν άμοιρες ευθυνών. Δείχνει, όμως, πώς οι δήθεν «αμέτοχοι» ευρωπαϊκοί (θ)εσμοί στήνουν το έδαφος για την περαιτέρω εκβίαση της πατρίδας μας. Το δε συγκρότημα του Φαλήρου ποτέ δεν είπε κακή κουβέντα για τους υπερατλαντικούς συμμάχους μας (ο Θεός να τους κάνει).
Ωστόσο ταΐζει κουτόχορτο όσους θέλουν να πιστεύουν ότι δήθεν υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, ωσάν η Γερμανία να είχε ποτέ δική της εξωτερική πολιτική. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το εξής: Η Μέρκελ έμαθε ότι την παρακολουθούσε η NSA και απλά διαμαρτυρήθηκε… Όπως ο Καραμανλής, όταν τον παρακολουθούσε η Vodafone. Αλήθεια, ξέρετε τι έχει γίνει εκείνος ο Διευθύνων Σύμβουλος της Vodafone,ο κ. Κοτρωνιάς; Σωστά θυμάμαι ότι πήρε προαγωγή εκτός Ελλάδος, ενώ κάποιοι άλλοι βρέθηκαν απαγχονισμένοι; Λέτε να συμβεί το ίδιο με την περίπτωση της Μέρκελ;
Μήπως ακούσατε αντιδράσεις από Γερμανία μεριά για τις παρακολουθήσεις της NSA; Μήπως τις κάλυψε το συγκρότημα του Φαλήρου;
Όχι βέβαια. Αυτοί που στηρίζουν ενθουσιωδώς τα μνημόνια της ΕΕ, στηρίζουν ενθουσιωδώς και τις ΗΠΑ. Τα συμπεράσματα δικά σας ως προς το ποιοι μας δουλεύουν: οι ΗΠΑ, η ΕΕ ή και οι δύο. Αυτό να ρωτήσετε τον κ. Τράγκα την επόμενη φορά που θα μιλήσει για δήθεν σύγκρουση ΗΠΑ – Γερμανίας.
Δυστυχώς η ουσία σε όλα αυτά είναι πως εκτός από υπόδουλοι είμαστε και μόνοι μας. Άρα οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε το σχέδιο διάλυσης της ΕΕ που ξεκίνησε, ώστε τουλάχιστον να αποδεσμευτούμε με πλήρη διαγραφή του υποτιθέμενου δημοσίου χρέους. Με δεδομένη τη συμφωνία ΗΠΑ Ρωσίας για ανεξάρτητο Κουρδιστάν η Τουρκία θα είναι επικεντρωμένη σε άλλα μέτωπα. Όσο ισχύει αυτό, έχουμε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να προωθήσουμε εκ του ασφαλούς τα εθνικά μας θέματα.
Για να γίνει, όμως, αυτό, χρειάζεται ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Αυτό είναι το ζητούμενο, το οποίο δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει καμία από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις. Είναι κάτι που θα πρέπει να κάνουμε μόνοι μας. Είναι σίγουρο ότι μπορούμε. Ρωτήστε τους γονείς σας ή τους παππούδες σας να σας πουν πώς ήταν οι τελευταίες ημέρες πριν την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών. Από τις περιγραφές θα καταλάβετε ότι, εάν το αποφασίσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν υπάρχει κρατική εξουσία σε κανέναν τομέα.
Κάντε το τώρα, είναι ευκαιρία! Με εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία είναι χρυσή ευκαιρία να πιέσουμε για λύση των προβλημάτων μας. Γιατί νομίζετε πως κλείνει η αξιολόγηση; Επειδή είναι καλοί διαπραγματευτές η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος ή επειδή έρχονται εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία;
Σε όποιο συμπέρασμα κι αν καταλήξετε, ένα να θυμάστε. Αντιδρώντας ενωμένοι βγαίνουμε κερδισμένοι.
Αντιθέτως, όσο χωριζόμαστε, όσο ακούτε θέσεις με έμφαση σε όσα μας χωρίζουν ως λαό και όχι σε όσα μας ενώνουν (ανεξαρτήτως αν εκφέρονται από μεγάλα ή μικρά, κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά κόμματα), να ξέρετε ότι οι επικεφαλής των κομμάτων αυτών παίζουν κατ’ ουσίαν αντιλαϊκό παιχνίδι εφαρμόζοντας συνειδητά το «διαίρει και βασίλευε». Από αυτούς να φυλάγεστε. Είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις: Δεν έχουν καλό λόγο για κανέναν άλλο, παρά μόνο για τον εαυτό τους και το κόμμα τους. Ωστόσο εμφανίζονται ως ηγέτες όλων των υπολοίπων κι ας μην έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Ένα ακόμα κριτήριο, για να τους ξεχωρίσετε: Πού και πότε εργάστηκαν και βεβαίως για ποιον. Αν αυτό είναι ομιχλώδες ή απλά αρνητικό (λόγω ακραιφνούς κομματικής προέλευσης), τότε ψωνίσατε από σβέρκο ένα ακόμα κομματόσκυλο.
Μακριά λοιπόν από όλα αυτά. Έχουμε τελειώσει με την ανάθεση. Έχει έρθει η ώρα να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, ώστε καμία αργυρώνητη Frontex να μην τολμά να δικαιολογήσει τους αρχιλαθρέμπορους ανθρώπινων ψυχών και όσους προκαλούν το λαθρεμπόριο με τις βόμβες τους και μάλιστα στο όνομα μιας δημοκρατίας που ουδέποτε κατενόησαν, γιατί ουδέποτε συνέλαβαν πώς λειτουργεί. Δεν μπορούσαν άλλωστε, δεν είχαν βγει καλά καλά από τις σπηλιές τους.

Διαβάστε περισσότερα

Την καμήλα δεν θα τη φορτώνανε αν δεν γονάτιζε

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Όλο αυτό το σίριαλ της λεγόμενης «αξιολόγησης» θα ήταν μια γελοία υπόθεση, αν δεν επρόκειτο για μια ιστορία που αφορά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια ιστορία που εξαϋλώνει ανθρώπους.
    Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που όσοι τη διαχειρίζονται, επενδύουν στην αστειότητα της επικοινωνιακής της διαχείρισης ώστε να αποκοιμίσουν τον κόσμο, να τον κάνουν να παραιτηθεί από κάθε σκέψη ενασχόλησης και τελικά αντίστασης σε όσα μεθοδεύονται εναντίον του.

    Τα πράγματα, όμως, είναι σοβαρά. Διότι εκείνο που έρχεται είναι ένα νέο τσουνάμι αντιλαϊκών μέτρων. Δύο στοιχεία αρκούν:
    Πρώτον, έπειτα από 14 συνεχείς μειώσεις στις συντάξεις που αποστέρησαν πάνω από 50 δισ ευρώ από τους συνταξιούχους, οι γέροντες θα πρέπει να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι το 2019, δίπλα στις υπόλοιπες περικοπές, θα προστεθούν νέες ύψους σχεδόν 2 δισ. ευρώ!
    Δεύτερον, στο ήδη υφιστάμενο καθεστώς της φορολεηλασίας έρχεται να προστεθεί νέο φοροχαράτσι, που επίσης υπολογίζεται στα σχεδόν 2 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι ακόμα και οι άνθρωποι που αμείβονται με 400 και 500 ευρώ τον μήνα θα πληρώνουν φόρο εισοδήματος!
    Αυτό που ζούμε θα ήταν «τρέλα», αν δεν ήταν η απολύτως λογική λειτουργία ενός συστήματος που -είτε με δεξιές είτε με «αριστερές» κυβερνήσεις- συνθλίβει τους ήδη αδύναμους και ανήμπορους.
    Και τίποτα πιο λογικό απέναντι σε ένα τέτοιο σύστημα τα θύματά του να αναλογιστούν εκείνη την παροιμία: «Την καμήλα δεν θα τη φορτώνανε αν δεν γονάτιζε».
Πηγή: Εφημερίδα Real News 9/4/2017

Διαβάστε περισσότερα

Είναι σφαγΕΕίο – Αποδέσμευση!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Το 4ο Μνημόνιο ήρθε. Και θα είναι ολίγον… «στενάχωρο», όπως μας είπε ο κ.Τσακαλώτος. Αλλά αυτή τη φορά δεν το λένε Μνημόνιο. Το λένε «αξιολόγηση». Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το λένε «πρόοδο».
Στο μεταξύ η εμπειρία του παρελθόντος αλλά και οι εξελίξεις του παρόντος «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές:
Το θέμα για την Ελλάδα όσον αφορά την ΕΕ δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα του εγχώριου «διαπραγματευτή», οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, οι χτεσινοί, οι νυν και οι αυριανοί Σόιμπλε της, δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι»,
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.
Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου».
Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού κατεστημένου αποτελεί ένα σφαγείο των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
Πρόκειται για την «ανταγωνιστικότητα» η οποία κινεζοποιεί μισθούς και «αυτοκτονεί» ανθρώπους στην Ελλάδα. Η Ελλάδα της «ανάπτυξης» που έφερε την κρίση και η Ελλάδα της κρίσης που ξεπουλιέται για 99 χρόνια ώστε να έρθει η «ανάπτυξη», η Ελλάδα των πάμπλουτων εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων και εργολάβων, από την μια και η Ελλάδα των Μνημονίων και των συσσιτίων, από την άλλη, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
Αυτό το κολαστήριο είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής με ιδιαίτερες επιδόσεις στις «κωλοτούμπες».
Είναι πρόδηλο: Στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.
Είναι ψευδαίσθηση ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις αλλά το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.
Τα 35 χρόνια της παραγωγικής αποσάθρωσης, του πλιάτσικου, της κοινωνικής οπισθοδρόμησης και της πολιτικής απάτης από την ένταξη στην ΕΟΚ – ΕΕ, βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ. Όχι με όρους αστικού εθνικισμού και ακροδεξιού «ευρωσκεπτικισμού», αλλά με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Όπως αποδεικνύει η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, όπως επιβεβαιώνουν οι επικλήσεις στο εθνικό νόμισμα από ναζί (τύπου Χρυσής Αυγής) και φασίστες (τύπου Λεπέν), τίποτα απ’ όσα ακολούθησαν την συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, τα Μνημόνια δεν θα αλλάξει για τον λαό, αν αλλάξει απλώς το νόμισμα ή αν το «μέσα –έξω» από την ΕΕ αποτελέσει ένα επεισόδιο στο πλαίσιο των ενδοιμπεριαλιστικών συσχετισμών και των ενδοαστικών ανταγωνισμών.
Το θέμα είναι να εκμηδενιστούν τα αίτια που προκαλούν φτώχεια και δυστυχία, σε όποιο νόμισμα κι αν μετριούνται. Το θέμα είναι να τσακιστούν οι δυνάμεις και οι μηχανισμοί της εκμετάλλευσης, σε όποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο συμμετέχει ή δεν συμμετέχει η Ελλάδα, σε όποιο νόμισμα κι αν τα «ντόπια θεριά» – όπως έλεγε ο Βάρναλης – σφετερίζονται την υπεραξία που παράγει το αίμα, το μυαλό και ο ιδρώτας του εργαζόμενου λαού.
Κι ο μόνος τρόπος για να μην μετρούν τα ευρώ ή οι δραχμές την φτώχεια και τη δυστυχία των πολλών, είναι να αλλάξουν οι κάτοχοι του παραγόμενου πλούτου.
Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό, στην Ελλάδα των 570 υπερδισεκατομμυριούχων που ελέγχουν το 50% σχεδόν του ΑΕΠ της χώρας, ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό σε ένα πλανήτη που 8 «Κροίσοι» κατέχουν τόσο πλούτο όσα τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού της Γης, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει αυτό σε μια ΕΕ των 100 εκατομμυρίων φτωχών και 30 εκατομμυρίων ανέργων, είναι ο παραγόμενος πλούτος να περάσει από τα χέρια αυτών που τον υπεξαιρούν στα χέρια αυτών που τον παράγουν.
Με μια κουβέντα: Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, εργατική εξουσία.
Αυτή είναι η ικανή συνθήκη για να ανατραπεί η μαυρίλα που έφεραν στην πατρίδα μας όσοι με την ΕΟΚ, με το Μάαστριχτ, με την ΟΝΕ, με το ευρώ, έταζαν «απάνεμα λιμάνια» και «χρυσά κουτάλια».
Η εμπειρία δεκαετιών από την παραμονή της χώρας σε αυτό τον «λάκκο των λεόντων», όπως από το 1957 αποκαλούσε το ΚΚΕ την τότε ΕΟΚ, επιβεβαιώνει περίτρανα τη θέση των κομμουνιστών: Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ – θα το επαναλάβουμε: όχι με όρους αστικού «ευρωσκεπτικισμού» και αστικού εθνικισμού, αλλά με όρους λαϊκής αφύπνισης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, με σχέδιο και πρόγραμμα ανατροπής της εξουσίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας – καθίσταται αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του λαού και την αναδημιουργία του τόπου.
Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ (και όχι μόνο από το νόμισμά της), η έξοδος της χώρας από τον λάκκο των ευρωμνημονίων ή των δραχμομνημονίων, η απεμπλοκή της Ελλάδας από την ΕΕ της «λιτότητας» (χτες), των μνημονίων (σήμερα), των «προγραμμάτων» (αύριο) καθίσταται αγώνας άμεσος και επιτακτικός.
Ενας τέτοιος αγώνας για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, αγώνας αλληλένδετος με την αποτίναξη του καπιταλιστικού ζυγού, ισοδυναμεί με αναγκαία παράμετρο για την υλοποίηση της ικανής συνθήκης: Για το πέρασμα, δηλαδή, της εξουσίας από τους κηφήνες στον εργαζόμενο λαό.
Φυσικά δεν αγνοούμε ότι μετά από δεκαετίες πλύσης εγκεφάλου οι προπαγανδιστές του «ευρωμονόδρομου» επικαλούνται τα ίδια τα αποτελέσματα της προπαγάνδας τους για να μας αντιτάξουν: «Η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει την ΕΕ». Μάλιστα. Γνωρίζουμε τους συσχετισμούς, τις πλειοψηφίες (και τους τρόπους αυτές δημιουργούνται). Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση εγχώριων και ξένων λύκων που του πίνουν το αίμα. Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός – πλειοψηφικά – επί 40 χρόνια τους ανεχόταν.
Ο ελληνικός λαός αξίζει να οικοδομήσει τις προς το συμφέρον του πλειοψηφίες – και να τις υπερασπιστεί απέναντι στους «δημοκράτες» που επικαλούνται τις πλειοψηφίες μόνο όταν τους βολεύουν.
Αξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς.
Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
Ο λαός μας αξίζει να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω.
Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των σύγχρονων «Μέττερνιχ» μιας και δεν οφείλει να διαπραγματεύεται μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
Η δυσκολία αυτού του δρόμου, ευθέως ανάλογη της αναγκαιότητάς του, υπογραμμίζει διπλά το χρέος όσων ποτέ δεν παραιτήθηκαν από το «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»: Να επιμείνουν και να εμπνεύσουν, να ηγηθούν και να ενώσουν το λαό σε αυτή την προσπάθεια.
Πηγή: enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

H δημοκρατία δεν είναι συνταγή

Του Χρήστου Γιανναρά
Π​​λειοψηφία σημαίνει μέγεθος ποσοτικό, εξ υπαρχής παράκαμψη της ποιότητας. Στο «αντιπροσωπευτικό» λεγόμενο σύστημα της νεωτερικής δημοκρατίας τη διαχείριση των κοινών αναγκών αναλαμβάνει όποιο κόμμα κερδίσει την εύνοια της πλειονότητας των πολιτών. Eίναι άραγε προϋπόθεση της νεωτερικής δημοκρατίας η αδιαφορία για την ποιότητα, η παγίδευση σε συντελεστές που ευνοούν το κολάκευμα της μάζας, τον συμβιβασμό με απαιτήσεις μειωμένης καλλιέργειας και ευφυΐας, τις παραχωρήσεις στη μετριότητα;

Σίγουρα όλοι συμφωνούμε ότι η ποιότητα δεν αντικειμενοποιείται – είναι παρακινδυνευμένο να εντοπίσουμε την ανθρώπινη ποιότητα οριστικά και μόνιμα σε κάποιους «άριστους» πολίτες και να οργανώσουμε τον κοινό μας βίο μόνο με ό,τι εγκρίνει η δική τους ψήφος. H πείρα βεβαιώνει ότι κάθε τέτοια απόπειρα καταλήγει συνήθως στην τυραννία.
Oργανώνουμε λοιπόν τον συλλογικό μας βίο με βάση την ποσοτική εκτίμηση των απαιτήσεων. Που θα πει: εμπιστευόμαστε τις κοινωνικές μας στοχεύσεις, τους όρους της κοινής επιβίωσης, την προσωπική μας δημιουργική καταξίωση σε μέτρα και κριτήρια ποσοτικά. Kαι ΑΝ μεν ο μέσος όρος κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην οργανωμένη συλλογικότητά μας είναι υψηλός, τότε η πλειοψηφία πιθανόν να εγγυάται ικανοποιητική ανταπόκριση σε ποσοτικές απαιτήσεις. Aν όμως η πλειονότητα είναι «λειτουργικώς αναλφάβητη», εμφανίζει γλωσσικό εκφυλισμό, μειωμένη ικανότητα σκέψης και κρίσης, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Δηλαδή:
Για να κερδίσει ένα κόμμα την εύνοια της άποιας πλειοψηφίας, πρέπει να παραιτηθεί από την ορθολογική επιχειρηματολογία, να εκφραστεί σε επίπεδο μειωμένης νοητικής ικανότητας. Nα αποφύγει τη γλώσσα της ειλικρίνειας, τη ρεαλιστική πολιτική ανάλυση. Nα παραβλέψει ή και να κολακέψει την έλλειψη καλλιέργειας, την ποδοσφαιρολαγνεία, την επιθεωρησιακή σαχλαμάρα, τις χυδαίες καταναλωτικές ενορμήσεις. Oφείλει (επαγγελματικά) να αγνοήσει την ποιότητα, αφού αφορά μόνο μειοψηφίες. Nα αδιαφορήσει για την κρίση των «επαϊόντων», για τους «γυμνασμένους νόες», για τις απροκατάληπτες και ανιδιοτελείς αξιολογήσεις.
Oμως, η μακροχρόνια προσαρμογή σε αυτή την αυτονόητη δεοντολογία δημιουργεί ανεπίγνωστους εθισμούς. Oι επαγγελματίες της πολιτικής στη μανιασμένη τους προσπάθεια να κερδίσουν τη μεγάλη μάζα των λιγότερο καλλιεργημένων και μειωμένης ευφυΐας ψηφοφόρων, παραιτούνται, προοδευτικά και ασυναίσθητα, από κάθε ποιότητα σκέψης και λόγου. Eίναι αυτή, ίσως, μια εξήγηση για το δραματικότερο μάλλον σύμπτωμα σήμερα του ελλαδικού πολιτικού βίου: άνθρωποι ευφυείς (κατά τεκμήριο), με εντυπωσιακές σπουδές, μακρά θητεία σε υψηλών απαιτήσεων διεθνή περιβάλλοντα, να μην αντιλαμβάνονται πότε ξεπέφτουν σε μικρονοϊκά ρητορεύματα, επιχειρηματολογικές παιδαριωδίες, βλακώδεις κομματικούς κομπασμούς, φτηνιάρικα τεχνάσματα για να εντυπωσιάσουν. Δεν καταλαβαίνουν ούτε καν πότε αυτοχειριάζονται πολιτικά, αυτοκαταδικάζονται σε ανυποληψία, καταντάνε περίγελως.
Xρυσοπληρωμένοι «επικοινωνιολόγοι» βομβαρδίζουν τους τάχα και πολιτικούς με «μελέτες αγοράς» που βεβαιώνουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα το καθορίζει μια «κρίσιμη μάζα» ψηφοφόρων διανοητικά υπολειπόμενων, δέσμιων στην ψυχολογική ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Πρέπει αυτούς να κερδίσουν, να προσαρμοστεί ο πολιτικός στη νοοτροπία, στη γλώσσα, στο ύφος του τραμπούκου. Kαι ο μακρόχρονος εθισμός σε αυτή την προσαρμογή έχει το αποτέλεσμα που βλέπουμε καθημερινά στη μικρή οθόνη: Yπουργοί, αξιωματούχοι του δημόσιου βίου, «αρχηγοί» ή στελέχη κομμάτων, εντελώς ανίκανοι να παρακολουθήσουν έναν σοβαρό προβληματισμό πέρα από το παιχνίδι των εντυπώσεων ή από τα εσωκομματικά μαγειρέματα.
Tους βλέπουμε να καβγαδίζουν με ανατριχιαστική μικρόνοια, σαν γλωσσούδες γειτόνισσες, να μιλάνε ακατάσχετα για να μην προλαβαίνει ο αντίπαλος να αρθρώσει αντίρρηση – κοκορευόμενοι εγωλάγνοι που γεννάνε ντροπή, πόνο και απελπισμό στον τηλεθεατή με το ανθρώπινο κατάντημά τους. Kαι επανέρχεται εφιαλτικό το ερώτημα: Eίναι άραγε προϋπόθεση της νεωτερικής δημοκρατίας η αυτοπαγίδευσή της σε μέτρα και κριτήρια μειωμένης ευφυΐας και καλλιέργειας, αποκλεισμού της ποιότητας, θριάμβου της ψευτομαγκιάς;

 

Tο ερώτημα επιδέχεται θεωρητική μόνο απάντηση: Σίγουρα, η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι κατόρθωμα, κοινωνική κατάκτηση. Eμείς πιθηκίζουμε την τυπολογία των θεσμών και βαυκαλιζόμαστε με τους πιθηκισμούς μας. Oμως σήμερα, το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν μπορεί να λογαριάζεται για δημοκρατία, ΑΝ δεν έχει κεντρικό λειτουργικό του άξονα το σχολειό, τους εκπαιδευτικούς θεσμούς, τον κοινωνικό έλεγχο της τηλεόρασης. Mόνο κοινωνίες με πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα (στην πράξη) τη συνεχή άνοδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας μπορούν να γεύονται τα αγαθά της δημοκρατίας. Aς μη γελιόμαστε.
Στη σημερινή Eλλάδα, τραγικά θύματα και μοιραίοι θύτες στην προσχηματική (θεάτρου των σκιών) δημοκρατία μας μοιάζει να είναι, πριν από κάθε άλλον, δυο νέοι άνθρωποι, στον ανθό των δημιουργικών τους δυνατοτήτων: O πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Eίναι το τρίτο ζευγάρι που προσφέρεται από το πολιτικό μας σύστημα βορά στον μινώταυρο της «κρίσης»: Πρώτα Kωστάκης – Γιωργάκης, ύστερα Σαμαράς – Bενιζέλος, τώρα Aλέξης – Kυριάκος. Eχουν όλοι διαδοχικά αποδείξει, με την πολιτική τους πράξη, πως είναι των αδυνάτων αδύνατο να υποψιαστούν την εξάρτηση του κοινοβουλίου από το σχολειό, της δημοκρατίας από την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, της επιτυχίας από τη δημόσια αυτοκριτική.
Tα σαγόνια του μινώταυρου άλεσαν ή αλέθουν και τους έξι. Kαι κορυφαία δυστυχία μοιάζει να είναι η άργητα της στερνής γνώσης. Tο πολιτικό σύστημα, σε όλο του το φάσμα, δείχνει ολοκληρωτικά ανυποψίαστο για τα αίτια και τους ενόχους της τραγωδίας (των προσώπων και συνολικά του Eλληνισμού). Ωστόσο, παρά τις συνταγματικές αλχημείες της πασοκικής λοιμικής, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει ύστατη δυνατότητα προστασίας της δημοκρατίας. Όσης μας επιτρέπει η επιτρόπευση των «δανειστών».
Πηγή: Χρήστος Γιανναράς

Διαβάστε περισσότερα