“Mια χούντα μας χρειάζεται”…

Με αφορμή την 49η «επέτειο» από την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών, ο Ημεροδρόμος δημοσιεύει το κείμενο «Μια χούντα μας χρειάζεται….» που περιλαμβάνεται στο νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου με τίτλο «Την άλλη φορά… Αριστερά!».

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.
    Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.
    Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 48 χρόνια από την επιβολή της δικτατορία των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

***

    Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα  – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, τωνδολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.
    Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους

    Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουναυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου:Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και«Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι!Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

***

    Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος»της χούντας των συνταγματαρχών.
     1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε  στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε!Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
    2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…
    3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
    4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
    5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
    6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
    7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9%την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!),περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

    8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
    9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο  ξένο κεφάλαιο. Γράφει:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

    Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.
     Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
    Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

Διαβάστε περισσότερα

21 Απρίλη 1967: “Λαμόγια στο χακί”

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

    Το κράτος μας, με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.
    Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 49 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...

***

    Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα  - στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο - που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.
    Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου». Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον... διπλασιασμό των μισθών τους

    Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που - εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου - το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» - πάντα η... «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι... αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400...).

***

    Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ' αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών (σσ: Τα στοιχεία που ακολουθούν είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975, Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929 ενώ αναλυτικότερη ενημέρωση του εξεταζόμενου ζητήματος περιέχεται στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974)», «greekjunda.blogspot.com»):
     1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε  στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
    2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…
    3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
    4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
    5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
    6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 - 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 - 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
    7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

    8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 - 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
    9ο) Όσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο  ξένο κεφάλαιο. Γράφει:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

    Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.
     Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
    Αυτό ήταν το οικονομικό... «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

***

    Σημείωση: Τον τίτλο του σημερινού άρθρου τον δανειστήκαμε από το ομότιτλο βιβλίο («Λαμόγια στο χακί») που κυκλοφόρησε πέρσι (εκδόσεις «Τόπος»). Ένα εξαιρετικό βιβλίο, μια σπουδαία μελέτη του φίλου και συναδέλφου δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου που διαλύει με στοιχεία και ντοκουμέντα όλες τις αλχημείες και τις αθλιότητες της προπαγάνδας γύρω από τα… «καλά» της απριλιανής χούντας.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ρωσία, η μάχη των μαχών

Αλέξης Ζακυνθινός
Ο πρόεδρος Putin σχεδιάζει να εθνικοποιήσει την κεντρική του τράπεζα, η οποία ελέγχεται από τους Rothschild και τη Fed, αφού λήξει το συμβόλαιο της τέλη του 2016 – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα τις δυτικές επιθέσεις που δέχεται η χώρα

«Η κεντρική μας τράπεζα, η οποία είναι εχθρός μας, βρίσκεται στο δρόμο να καταστρέψει την οικονομία της χώρας μας – επειδή ακολουθεί εντολές από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Θα πρέπει να επιστρέψουμε σε μία κλασσική οικονομία, στην εθνικοποίηση του ρουβλίου και στο τέλος του καθεστώτος των συναλλαγματικών αποθεμάτων – στο «De-offshoring», όπως το αποκαλεί ο πρόεδρος Putin.
Όταν εθνικοποιηθούν το ρούβλι και η κεντρική τράπεζα, τότε οι ρωσικές εταιρείες θα έχουν όσα χρήματα χρειάζονται» (Jewgeni Fjodorow, πρόεδρος της επιτροπής οικονομικής πολιτικής του ρωσικού Κοινοβουλίου – πηγή).

Ανάλυση

Πριν από δύο περίπου χρόνια, μετά το δυτικό πραξικόπημα στην Ουκρανία (άρθρο), το οποίο στη συνέχεια, το 2015, οδήγησε στην επιβολή του δόγματος του σοκ από το ΔΝΤ στη δύστυχη χώρα (ανάλυση), η Ρωσία εισέβαλλε βίαια στην Κριμαία – ενώ κλιμακώθηκαν οι εχθροπραξίες στα ανατολικά της χώρας.
Αντιδρώντας τότε η Δύση στα γεγονότα αυτά, επέβαλλε αυστηρές οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στη Ρωσία, με στόχο την αποχώρηση της από την Κριμαία, καθώς επίσης τη στήριξη των αυτονομιστών της ανατολικής Ουκρανίας – ενώ παράλληλα δρομολόγησε έναν ανηλεή χρηματοπιστωτικό πόλεμο εναντίον του προέδρου Putin, σκοπεύοντας να τον ανατρέψει με την πρόκληση εσωτερικών αναταραχών και εξεγέρσεων, οι οποίες θα αποσταθεροποιούσαν τη Ρωσία.
Οι κυρώσεις αυτές έθεσαν στο στόχαστρο τους ολόκληρους κλάδους της ρωσικής οικονομίας, καθώς επίσης ορισμένα στελέχη του στενού κύκλου του Putin, τα οποία στηρίζουν την εξουσία του – πρόσφατα με το σκάνδαλο του Παναμά, μέσω του οποίου έγιναν προσπάθειες ενοχοποίησης του. Ο στόχος ήταν και είναι να χάσει την αξιοπιστία του απέναντι στους Ρώσους Πολίτες – την οποία έχει κερδίσει με την άνοδο της οικονομίας της χώρας, στα έτη της προεδρίας του (γράφημα).
.

.
Από την πλευρά της Δύσης, οι κυρώσεις αποσκοπούσαν στην αποδυνάμωση της ρωσικής οικονομίας, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να συνεχίσει τη νέα της πολιτική όσον αφορά την Ουκρανία, καθώς επίσης τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες – ενώ ο κ. Οικονόμου είχε αναφερθεί σε μία ήττα κατά κράτος του κ. Putin (άρθρο), κρίνοντας από τη ραγδαία τότε επιδείνωση των οικονομικών δεικτών της Ρωσίας.
Σε γενικές γραμμές οι κυρώσεις, καθώς επίσης οι χρηματοπιστωτικές επιθέσεις εναντίον της Ρωσίας, ειδικά η ισοπέδωση του ρουβλίου, σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές της ενέργειας και των πρώτων υλών, προκάλεσαν πολύ σοβαρές ζημίες στη ρωσική οικονομία. Το ΑΕΠ της σε αξίες αγοράς σε δολάρια (current US $) κατέρρευσε από τα 2,01 τρις $ το 2013 (πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα), στα 1,23 τρις $ το 2015, σύμφωνα με το ΔΝΤ (πηγή) – σχεδόν κατά 40% δηλαδή σε δύο μόλις χρόνια, όταν το αντίστοιχο της Ελλάδας μειώθηκε κατά 27% περίπου σε επτά χρόνια.
Όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα, με βάση τις παραπάνω πηγές και επίσης σε αξίες αγοράς σε δολάρια, μειώθηκε στο ίδιο χρονικό διάστημα από τα 14.487 $ στα 8.447 $ – γεγονότα που οφείλονται κυρίως στην κατάρρευση της ισοτιμίας του ρουβλίου σε σχέση με το δολάριο, αφού από 1:30 το 2013 κατά μέσον όρο, μειώθηκε στο 1:69 περίπου το 2015. Για σύγκριση, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα μειώθηκε από 24.307 $ το 2007 στα 18.377 $ το 2014 (κατά -24% έναντι -42% περίπου της Ρωσίας).
Ειδικά όσον αφορά την υποτίμηση του ρουβλίου, ελπίζουμε να μην πιστεύει κανείς πως η Ελλάδα είναι ισχυρότερη οικονομικά από τη Ρωσία – οπότε η δραχμή δεν θα είχε μία ανάλογη «τύχη» (ραγδαία υποτίμηση), εάν την υιοθετούσαμε. Ούτε στον καλοπροαίρετο φυσικά μύθο του εθνικού νομίσματος, με την έννοια πως δεν θα εκδιδόταν όπως η δραχμή από την Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά από το κράτος – το οποίο θα εθνικοποιούσε τόσο την ΤτΕ, όσο και τη δραχμή, όπως σχεδιάζει η Ρωσία, χωρίς να υποστεί κυρώσεις από τους διεθνείς τοκογλύφους!
Σε μία τέτοια περίπτωση, η οποία θα ήταν φυσικά ευχής έργο, παραμένοντας όμως ουτοπία, η Ελλάδα θα ήταν η πρώτη χώρα που θα ανεξαρτητοποιούταν από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – κάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμη η Ρωσία, η οποία το προσπαθεί με τη βοήθεια της Κίνας και των υπολοίπων BRICS.

Η οικονομική επιδείνωση

Επιστρέφοντας στη Ρωσία, η επιδείνωση της οικονομίας της τεκμηριώνεται και από άλλους δείκτες, για τα έτη 2013 έως 2015 (πηγή) – όπως είναι η αύξηση του πληθωρισμού από το 6,5% στο 12,9%, η μείωση των εξαγωγών από τα 523 δις $ στα 340 δις $, η πτώση των εισαγωγών από τα 341 δις $ στα 194 δις $, ο περιορισμός των συναλλαγματικών αποθεμάτων από τα 510 δις $ στα 368 δις $ κοκ.
Ως εκ τούτου, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε σημαντικά, ενώ η οικονομική στασιμότητα είχε ήδη ξεκινήσει το 2013 (πηγή) – πριν από τις κυρώσεις και όλα τα υπόλοιπα δηλαδή, γεγονός που σημαίνει πως η Ρωσία πλήττεται επί πλέον από σοβαρά διαρθρωτικά και δομικά προβλήματα, όσον αφορά την οικονομία της. Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της δε είναι η εξάρτηση της από τη δυτική τεχνολογία – ειδικά όσον αφορά τον κλάδο της παραγωγής πετρελαίου.
Παρά το ότι όμως η Ρωσία έχει αποδυναμωθεί οικονομικά, παραμένει μία πολύ ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με μεγάλες οργανωτικές δυνατότητες – η οποία δεν πρόκειται να διστάσει να χρησιμοποιήσει την πολεμική της ισχύ, για την προστασία των συμφερόντων της. Το γεγονός αυτό τεκμηριώθηκε από τους πολέμους της Ουκρανίας και της Συρίας, όπου εντυπωσίασε τους αναλυτές της Δύσης, όσον αφορά τα σύγχρονα όπλα που διαθέτει.
Εν τούτοις, η οικονομική της αδυναμία δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τη στρατιωτική της ισχύ – όπως ήδη διαπιστώνεται από τις ετήσιες αμυντικές της δαπάνες, οι οποίες μειώθηκαν κατά 25% το 2015, σε σχέση με το 2013 (από τα 88,4 δις $ στα 66,4 δις $ – πηγή). Πόσο μάλλον όταν ενισχύει οικονομικά επαρχίες της Ουκρανίας που κατοικούνται από Ρώσους, την Κριμαία, καθώς επίσης ορισμένες άλλες περιοχές – με ένα ποσόν που υπολογίζεται συνολικά στα 5 δις $ (πηγή), με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ανάλογα ο προϋπολογισμός της (έλλειμμα 3%).
Συνεχίζοντας, όλες αυτές οι δυσκολίες δεν έχουν τοποθετήσει τους Ρώσους εναντίον του προέδρου τους, όπως ήλπιζαν οι Η.Π.Α. και η Γερμανία – αφού φαίνεται πως οι Πολίτες ενοχοποιούν τη Δύση για την άσχημη οικονομική τους κατάσταση, γεγονός που  συμπεραίνεται από τις δημοσκοπήσεις (πηγή). Για τους περισσότερους δε είναι σημαντικότερη η εθνικά υπερήφανη θέση τους (υψηλό Status) απέναντι στις Η.Π.Α., από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη – ενώ στηρίζουν την ανεξάρτητη και εθνικά υπερήφανη πολιτική του προέδρου Putin, σε ποσοστά που φτάνουν ακόμη και στο 90% (πηγή).
Παρ’ όλα αυτά ο Putin λαμβάνει συνεχώς μέτρα ενίσχυσης του καθεστώτος του, καθώς επίσης όσον αφορά την προσωπική του προστασία – όπως πρόσφατα η δημιουργία της νέας εθνοφρουράς, στελεχωμένης με τα πλέον έμπιστα άτομα που διαθέτει. Το ίδιο συμβαίνει με τους στενούς συνεργάτες του, τους οποίους επιλέγει με πολύ μεγάλη προσοχή. Ως εκ τούτου, δεν προβλέπεται η αποδυνάμωση του τα επόμενα χρόνια – ειδικά αφού η αντιπολίτευση είναι σε πολύ αδύναμη θέση.
Στην πραγματικότητα λοιπόν δεν υπάρχει καμία εναλλακτική δυνατότητα διακυβέρνησης στη Ρωσία – ενώ δεν διαπιστώνεται η ύπαρξη ισχυρών δημοκρατικών ηγετών και δομών, ικανών να στηριχθούν από τη ρωσική κοινωνία. Εκτός αυτού, έχουν απαξιωθεί εντελώς οι ιδεολογίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας κατά τα δυτικά πρότυπα (πηγή), ως αποτέλεσμα των αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του 1990 – καθώς επίσης της στρατηγικής «σοκ και δέους» που επέβαλλε τότε το ΔΝΤ (άρθρο). Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τις απόψεις που έχουν οι Ρώσοι για ορισμένες δυτικές χώρες, καθώς επίσης για το ΝΑΤΟ – όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις (πηγή).
.

Η δεύτερη Αχίλλειος πτέρνα της Ρωσίας

Περαιτέρω, εκτός από τη μεγάλη εξάρτηση της από την ενέργεια, σε συνδυασμό με την τεχνολογία εξόρυξης της Δύσης, η δεύτερη Αχίλλειος πτέρνα της Ρωσίας είναι η κεντρική της τράπεζα – θέμα στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί, μαζί με τα τότε σχέδια απεξάρτησης του προέδρου Putin (ανάλυση). Το γεγονός αυτό δεν αφορά φυσικά μόνο τη Ρωσία, αλλά όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, οι κεντρικές τράπεζες των οποίων έχουν το αποκλειστικό προνόμιο της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά – αντί να ανήκει απ’ ευθείας στα κράτη, όπως θα ήταν σωστό.
Σε κάθε περίπτωση, είτε οι κεντρικές τράπεζες ανήκουν στα κράτη, όπως για παράδειγμα η γερμανική, είτε όχι, είναι κάτω από την κυριαρχία του συστήματος της τράπεζας διεθνών διακανονισμών (BIS), το οποίο ελέγχεται από ιδιώτες – μεταξύ των οποίων οι μεγάλες τράπεζες που κατέχουν τη Fed, καθώς επίσης μία σειρά κεντρικών τραπεζών, στις οποίες συμμετέχει η δυναστεία των Rothschild.
Η σημερινή κεντρική τράπεζα της Ρωσίας τώρα (Bank Rossii), είναι ουσιαστικά απόγονος της κεντρικής τράπεζας της ρωσικής αυτοκρατορίας, η οποία ιδρύθηκε το 1860, ενώ σταμάτησε τη λειτουργία της το Νοέμβρη του 1917 – έχοντας αντικατασταθεί έως το 1922 από την λαϊκή τράπεζα της RSFSR, η οποία ιδρύθηκε μέσω του Λένιν από τους Rothschild. Μετά το 1922 και έως το 1991 αντικαταστάθηκε από την Gosbank της Σοβιετικής Ένωσης – η οποία, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έδωσε τη θέση της στη σημερινή (Bank Rossii), την οποία ίδρυσε το 1990 ο Γκορμπατσόφ.
Η πρώτη απορία εν προκειμένω είναι γιατί σταμάτησε τη λειτουργία της το 1917 – όπου οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, έως το τέλος του 17ου αιώνα η τσαρική αυτοκρατορία ήταν η μοναδική μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων, η οποία δεν διέθετε κεντρική τράπεζα. Ο τσάρος αποφάσιζε λοιπόν για την εκτύπωση των νομισμάτων στη χώρα του, τα χρήματα ανήκαν σε αυτόν, άρα στο κράτος, ενώ ο ίδιος έλεγχε την ποσότητα τους.
Μετά την πτώση του τσαρικού καθεστώτος τώρα, μία από τις πρώτες ενέργειες του Λένιν ήταν η ίδρυση της κεντρικής τράπεζας – σημειώνοντας πως η ρωσική επανάσταση συγχρηματοδοτήθηκε από γερμανούς τραπεζίτες, με ποσά που υπολογίζονται στα 50 εκ. μάρκα εκείνης της εποχής. Είναι δε γνωστή η φράση της μητέρας των πέντε αδελφών Rothschild, σύμφωνα με την οποία «Εάν δεν το θέλουν οι γιοί μου, δεν γίνεται κανένας πόλεμος».
Ίσως φανεί περίεργο σήμερα, αλλά εκείνη την εποχή όποιος ήθελε να διεξάγει πόλεμο ή επανάσταση, χρειαζόταν χρήματα – τα οποία διέθεταν μόνο οι Rothschild. Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία της ρωσικής επανάστασης εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη χρηματοδότηση της – την οποία εξασφάλισε ο Trotsky, κυρίως μέσω της Warburg, ένας εκ των ιδιοκτητών της οποίας ήταν μέτοχος της Fed, ενώ ο αδελφός του ήταν σύμβουλος του γερμανού αυτοκράτορα και αρχηγός της μυστικής του υπηρεσίας.
Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες υπάρχουν στα ιστορικά βιβλία, ο Λένιν δανείσθηκε ένα πολύ μεγάλο ποσόν μέσω της Warburg από τους Rothschild, οι οποίοι έλεγχαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, για να διεξάγει την επανάσταση – με αποτέλεσμα να αυξήσουν οι Rothschild την επιρροή τους, εξαργυρώνοντας την με τον έλεγχο της κεντρικής τράπεζας της κομμουνιστικής πλέον χώρας. Το συμβόλαιο δε που σύναψαν το 1917 οι Rothschild με το κράτος είχε διάρκεια 99 έτη – οπότε λήγει το 2016, εάν η ενημέρωση μας είναι σωστή.
Εάν τώρα σκεφθεί κανείς τι έχει συμβεί με τη Ρωσία το τελευταίο χρονικό διάστημα, κυρίως δε το μέγεθος της υποτίμησης του ρουβλίου, η οποία (υποτίμηση) είναι πολλαπλάσια της πτώσης της οικονομίας της χώρας, εύλογα θα υποψιαστεί τη διεξαγωγή μίας ακόμη μάχης στο παρασκήνιο – αυτήν της οικογένειας Rothschild, σε συνεργασία με τη Fed, εναντίον της Ρωσίας και του νομίσματος της.
Η συγκεκριμένη μάχη των μαχών, θεωρώντας πως ο πρόεδρος Putin δεν θα ανανεώσει τη συμφωνία με την κεντρική του τράπεζα (Bank Rossii, μέλος της BIS που ελέγχεται από τους Rothschild και τη Fed), έχει στόχο να μην επιτρέψει την ανεξαρτησία της Ρωσίας από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα – οπότε τον περιορισμό της επιρροής του σε ολόκληρη την Ευρασία.
Όπως φαίνεται πάντως, ο πρόεδρος Putin μάλλον σχεδιάζει να εθνικοποιήσει την κεντρική τράπεζα, αφού λήξει το συμβόλαιο της – γεγονός που σημαίνει πως θα μπορούσε μετά να ασκήσει μία δική του νομισματική πολιτική, εντελώς ανεξάρτητη από τη δυτική. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από όλες τις υπόλοιπες ενέργειες του όπως, για παράδειγμα, από την κατασκευή ενός δικού του συστήματος διακανονισμού πληρωμών σαν το «Swift», το οποίο έχει μεν έδρα τις Βρυξέλες, αλλά ελέγχεται από τις Η.Π.Α. (άρθρο).
Στο ίδιο «μήκος κύματος» ήταν ασφαλώς η ίδρυση του εναλλακτικού ΔΝΤ, καθώς επίσης της Παγκόσμιας Τράπεζας από τις χώρες των BRICS (ανάλυση) – επί πλέον του χρηματιστηρίου ενέργειας στην Αγία Πετρούπολη, έτσι ώστε ο κ. Putin να ανεξαρτητοποιηθεί από το σύστημα του πετροδολαρίου, πριν ακόμη τον στραγγαλίσει. Εκτός αυτού συζητείται ένα ακόμη εγχείρημα: το χρυσό ρούβλι, το οποίο θα μπορεί πολύ πιο εύκολα να αντέχει στις νομισματικές επιθέσεις της Δύσης.
.

Επίλογος

Σύμφωνα με το σύνταγμα της Ρωσίας, το οποίο δεν έχει το δικαίωμα να παραβεί ο Putin, η κεντρική τράπεζα της χώρας του είναι μέλος της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών – της BIS με έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας. Επειδή τώρα η BIS, η οποία θεωρείται κράτος εν κράτει, όπως επίσης η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας και η Fed, ελέγχονται από τους Rothschild, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας λειτουργεί εκ των πραγμάτων (de facto) προς όφελος μίας ξένης δύναμης.
Περαιτέρω, όπως όλες οι ελεγχόμενες από την BIS κεντρικές τράπεζες, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας δεν μπορεί να εκδώσει περισσότερα ρούβλια, από όσα της επιτρέπουν τα συναλλαγματικά της αποθέματα. Εκτός αυτού, η Ρωσία πουλάει πετρέλαιο έναντι δολαρίων (κάτι που αλλάζει σταδιακά στις συναλλαγές της με την Κίνα), ενώ με τα δολάρια που εισπράττει αγοράζει ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου – δηλαδή, υποσχετικές πληρωμής των Η.Π.Α., μέσω των οποίων τα δολάρια επιστρέφουν στη Fed.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, η Ρωσία κατανοεί πως πουλάει πετρέλαιο έναντι των ηλεκτρονικών χρημάτων που εκδίδει ένας υπολογιστής στις Η.Π.Α. – ενώ με τον τρόπο αυτό δίνει τη δυνατότητα στη Fed να επιτίθεται στην οικονομία της χώρας της. Για να μπορέσει όμως ο πρόεδρος Putin να εθνικοποιήσει την κεντρική τράπεζα της χώρας του ή/και να μην ανανεώσει τη σύμβαση της, χρειάζεται μία εξουσιοδότηση, την οποία του απαγορεύει το ρωσικό σύνταγμα.
Θα μπορούσε βέβαια να το αλλάξει, είτε με έναν νόμο που θα ψηφιζόταν από τη Δουμά, είτε μέσω ενός δημοψηφίσματος – ενώ θεωρείται πως έχει την εκλογική δύναμη για να το πετύχει. Εν τούτοις, φοβάται πως θα κατηγορηθεί για πραξικόπημα, αφού ήδη παρουσιάζεται από τα δυτικά ΜΜΕ ως δικτάτορας – πόσο μάλλον όταν μία τέτοια ενέργεια του θα σήμαινε την αρχή του τέλους για το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο ακρογωνιαίος λίθος του οποίου είναι το δολάριο.
Εάν δε οι Η.Π.Α. έχαναν το προνόμιο να τυπώνουν κατά το δοκούν δολάρια, εξοφλώντας με το απλό πάτημα ενός ηλεκτρονικού κουμπιού όλες τους τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει από το 1971 και μετά, θα χρεοκοπούσαν ακαριαία – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν θα το επιτρέψουν ποτέ, προτιμώντας να διεξάγουν ακόμη και πυρηνικό πόλεμο, φυσικά με πεδίο μάχης την Ευρώπη.
Ολοκληρώνοντας, ο Ρώσος πρόεδρος το γνωρίζει καλύτερα από όλους μας, οπότε πολύ δύσκολα θα αποφασίσει να διεξάγει τη μάχη των μαχών, εθνικοποιώντας την κεντρική τράπεζα της χώρας του – εάν δεν το τολμήσει όμως, είναι αδύνατον να μην υποκύψει τελικά στις αμερικανικές επιθέσεις.

Διαβάστε περισσότερα

Το Αιτωλικό αργοσβήνει!

Χωρίς νερό

Χωρίς θάλασσα

Χωρίς ζωή

Το Αιτωλικό αργοσβήνει

Αγαπητοί συμπολίτες, το πανέμορφο μέρος που γεννηθήκαμε και ζούμε ερημώνει μέρα με την ημέρα, υποφέροντας από την καταστροφή της θάλασσας που υπήρξε πάντα πηγή πλούτου και ανάπτυξης.
Στην υποβάθμιση της ζωής μας συμβάλλει σημαντικά και η απαράδεκτη κατάσταση με το πόσιμο νερό.

Πιστεύουμε ότι πλέον πρέπει να βγούμε από την αδράνεια και να διεκδικήσουμε μια πόλη όπως πρέπει να είναι.
Σου ζητάμε να είσαι και εσύ εκεί, στην διαμαρτυρία που οργανώνουμε(Παρασκευή 22 Απριλίου,11:00,Σταθμός ΚΤΕΛ), να δώσεις την δύναμη να προχωρήσουμε τον αγώνα στο επόμενο στάδιο, που θα πρέπει πλέον να είναι ο δικαστικός αγώνας.
Και για να θυμηθούμε τις υποσχέσεις, πηγαίνοντας προς τον τρίτο Φεβρουάριο, από τότε που “θα πίναμε νερό με το λάστιχο στην πλατεία”,

Ζητάμε:

1) Υδροφόρα που θα δίνει δωρεάν νερό στο Αιτωλικό ή διανομή εμφιαλωμένων.

2) Άμεση δημιουργία διαγνωστικής μελέτης για το νερό.

3) Άμεση διερεύνηση των εναλλακτικών, με προτεραιότητα στην λύση του διυλιστηρίου.

4) Άμεση σωστή λειτουργία βιολογικού καθαρισμού.

5) Άμεση απομάκρυνση του καταυλισμού της ανατολικής όχθης.

6) 90% έκπτωση στα τέλη αποχέτευσης μέχρι να λειτουργήσει σωστά ο βιολογικός.

7) Να πάψουν να τοκίζονται οι ληξιπρόθεσμοι λογαριασμοί. Το Αιτωλικό έχει μετατραπεί σε τράπεζα όπου τοκίζει η Δευαμ τα χρήματά της.

8) Ξεχωριστό τιμολόγιο και αναλυτική λογιστική αιτιολόγηση του κόστους ύδρευσης.

Η επιτροπή για το νερό.

Διαβάστε περισσότερα

Α, αυτό είναι δύσκολο “θαύμα”…

Ουδείς αμφιβάλλει για τον υψηλό συμβολισμό της επίσκεψης του Πάπα στη Λέσβο αλλά και για την ακόμα υψηλότερη επικοινωνιακή προβολή της.
    Οι συμβολισμοί, όμως, δεν είναι πάντα μονής κατεύθυνσης. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι όταν κάποιος – όπως ο Πάπας – συναντά και ευλογεί τους ηγέτες των κρατών που βομβαρδίζουν τη Μέση Ανατολή και μετά συναντά και τα θύματά τους, τα οποία ευλογεί επίσης, αυτό συνιστά μια πολύ βολική εκδοχή του «αγαπάτε αλλήλους» για όσους βομβαρδίζουν…
    Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να ερμηνευτεί και η σκηνή με τις ελιές και το ψωμί στα κοντέινερς. Όσο χριστιανικού συμβολισμού θα μπορούσε να εκληφθεί αυτή η εικόνα, άλλο τόσο έχουν δικαίωμα να ακουστούν και οι άλλοι. Εκείνοι που λένε ότι το να χρησιμοποιείς τους πρόσφυγες που πέρασαν το χειμώνα στις λάσπες ως φόντο μιας ταπεινότητας που όταν σβήσουν οι κάμερες επιστρέφει στα μέγαρά της για να αποτελέσει την «δεξιά του Κυρίου» ιμπεριαλιστικών και φασιστικών καθεστώτων, αυτό δεν συνιστά χριστιανισμό, αλλά φαρισαϊσμό…
    Σε κάθε περίπτωση, οι πρόσφυγες στη Λέσβο, την Ειδομένη, το Ελληνικό, αλλά και η εικόνα του 22% των Ελλήνων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, δεν είναι παρά εικόνες ενός σάπιου κόσμου. Του κόσμου που δεν αρμόζει στον άνθρωπο. Ενός κόσμου που οι αρμοί οικοδόμησης του καθόλου άσχετοι δεν είναι με την Εκκλησία ως σύστημα εξουσίας.
    Επειδή, μάλιστα, με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα, δεν έλειψε ούτε το υμνολόγιο, ούτε η απίθανη υποκρισία για την «ωραιοποίηση» του ρόλου της Καθολικής Εκκλησίας ως βασικού πυλώνα του συστήματος εξουσίας που έχει εγκαθιδρυθεί στον κόσμο, και παρά το γεγονός ότι έχει πέσει  τόση στάχτη στα μάτια με συνέπεια να χρειαστεί πολλή προσπάθεια και αρκετός χρόνος για να κατακαθίσει η αχλή του διαχρονικού ψεύδους και για να ερμηνευτούν σωστά τα λόγια του Ντοστογιέφσκι, εντούτοις ας τα θυμηθούμε:
    Στο έργο του «Αδελφοί Καραμαζόφ», περιγράφοντας με μαεστρία το ρόλο της Εκκλησίας, βάζει τον ιεροεξεταστή να απευθύνεται στον Χριστό και να του λέει: «Αυτό κάναμε. Διορθώσαμε το έργο Σου...».
    Σε αυτό το «έργο», της… «διόρθωσης» του ανθρωπιστικού μηνύματος του χριστιανισμού, ο Πάπας (κάθε Πάπας, πέρα από το πρόσωπο) έχει διαχρονικά τη δική του «συμβολή». Για παράδειγμα:

• Ήταν ο προκάτοχος του σημερινού Πάπα, ο Ράτσινγκερ, για τον οποίο τα διεθνή ΜΜΕ έγραφαν: «Ο Πάπας κήρυξε πόλεμο στο χρήμα». Αλλά στο πλαίσιο εκείνου του… ανένδοτου, ουδέποτε μπήκε λουκέτο στην περίφημη «Τράπεζα του Βατικανού». Την ιδρυθείσα επί Μουσολίνι . Την εμφανιζόμενη να εμπλέκεται με χίλια νήματα με τη διαφθορά και τη μαφία. Την κατέχουσα δισεκατομμύρια σε ακίνητη περιουσία ανά τον κόσμο, σε χρυσό, σε αρχαιολογικούς θησαυρούς κλπ.

    Τέτοια «θαύματα», προφανώς, δεν γίνονται. Είναι μάλλον πιο… οικονομικό να οργανώνεται κατά καιρούς μια... καλή «εξομολόγηση» των ιθυνόντων της Τράπεζας, ώστε να τηρείται πλήρως και το τελετουργικό για την «άφεση των αμαρτιών» τους...

• Ήταν ο προηγούμενος από τον Ράτσινγκερ, ο περίφημος Βοϊτίλα, που ουδείς αμφέβαλε ποτέ ότι ανάμεσα στους λόγους της ανάδειξής του στον παπικό θρόνο – λίγες βδομάδες αφότου είχε ηττηθεί από τον προκάτοχό του που πέθανε αιφνιδίως και έμεινε στον θρόνο μόνο για μερικές μέρες… - δέσποζε ο εξής: Ο αντικομμουνισμός του. Επρόκειτο για «θεϊκό» λόγο αν σκεφτεί κανείς ότι ο Βοϊτίλα ήταν (όλως τυχαίως) Πολωνός, ο πρώτος μη Ιταλός Πάπας μετά από 455 χρόνια, σε μια περίοδο έξαρσης του ψυχρού πολέμου και με την Πολωνία να θεωρείται ο αδύναμος κρίκος του τότε σοσιαλιστικού στρατοπέδου.

    Ο Βοϊτίλα τίμησε τις προσδοκίες των υποστηρικτών του, προσανατόλισε το Βατικανό σε ρόλο «δεξιού βραχίονα» της Δύσης στη μάχη της ενάντια στον «άθεο κομμουνισμό». Μέχρι που πήρε και τα εύσημα του Γκορμπατσόφ που δήλωνε το 2005 ότι «χωρίς αυτόν δε θα είχε υπάρξει το τέλος του κομμουνισμού». ..
    Στο πλαίσιο της «διόρθωσης» του κόσμου και της συμβολής της παπικής εξουσίας σε αυτό, αξίζει να θυμηθούμε ότι ήταν ο πάπας Ιωάννης - Παύλος ο Β΄ που είχε τη δική του συμβολή στις εξελίξεις και στη γειτονιά μας καθώς :

• ήταν από τους πρώτους που έθεσε το θέμα της «Μεγάλης Αλβανίας» (Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλι, «Ο αρχιεπίσκοπος της γενοκτονίας», εκδόσεις Προσκήνιο),
• το 1991 έθεσε το ...Θεό στην υπηρεσία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίζοντας την Κροατία πριν ακόμα κι από την ΕΕ (ο.π.),
• το 1995 προσκαλούσε το ΝΑΤΟ να πράξει το «αναγκαίο» (σ.σ.: βομβαρδισμούς) και
• το 1998, από το Ζάγκρεμπ όπου και ανακήρυξε «Άγιο» τον καρδινάλιο Στέπινατς, τον τιποτένιο συνεργάτη των χιτλερικών και γνωστό στην ιστορία ως «Αρχιεπίσκοπο της γενοκτονίας», ζητούσε την «επίλυση» (ο.π) του προβλήματος στο Κόσσοβο.

    Η «επίλυση» ήρθε ένα χρόνο αργότερα με τον ανελέητο ΝΑΤΟϊκό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας...
    Θα πει κανείς ότι «αυτά είναι παλιά». Ότι από την εποχή που

• ο «Άγιος» Καρλομάγνος διακήρυττε ότι «αποστολή μου είναι να υπερασπιστώ με τα όπλα και με τη βοήθεια του Θεού την Αγία Εκκλησία, προς τα έξω για τη συντριβή των απίστων, στο εσωτερικό για τη διάδοση της Καθολικής πίστης»,
• από τις θηριωδίες των «πιστών σταυροφόρων», από το κάψιμο των «απαγορευμένων βιβλίων» και την Ιερά Εξέταση που στην πυρά της έγιναν παρανάλωμα από το 1542 δεκάδες εκατομμύρια «αιρετικοί» (Σωτήρης Οικονόμου, «Θρησκευτικός Λόγος», εκδόσεις ΔΙΟΝ).
• από την εκδοθείσα στα 1900 εγκύκλιο του πάπα Λέοντα ΙΓ΄ που έλεγε: «Είναι εντελώς απαράδεκτο να ενισχύσουμε, να υπερασπιζόμαστε ή να επιτρέψουμε την ελευθερία της σκέψης, του λόγου, των γραφομένων (...) σαν να ήταν δικαιώματα δοσμένα στους ανθρώπους απ' τη φύση» (Λιλή Ζωγράφου, «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού», εκδόσεις Αλεξάνδρεια )
• από την περίοδο που ο πάπας θα ξεκαθαρίσει απευθυνόμενος προς όλο τον κόσμο: «Ο Μουσολίνι είναι απεσταλμένος της Θείας Πρόνοιας» (ο.π.) ενώ αργότερα ο πάπας Πίος ο ΙΒ΄ εξηγούσε ως εξής τη φιλοναζιστική στάση του Βατικανού: «Πού ξέρεις, μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο η Γερμανία»...
• από την μετά τον πόλεμο περίοδο που «το Βατικανό προστάτεψε τους παλιούς ναζιστές και ανάμεσά τους πολλούς δολοφόνους και κατάφερε με εκκλησιαστική βοήθεια να τους φυγαδεύσει κρυφά στη Νότιο Αμερική» ενώ επίσης στήριξε κάθε αιμοσταγή και αμερικανοκίνητη δικτατορία στην περιοχή («Θρησκευτικός Λόγος», εκδόσεις ΔΙΟΝ, ο.π.), και
• από την εποχή που η Αγία Έδρα, το 1949, προέβη σε επίσημο αφορισμό όλων των κομμουνιστών ανά την υφήλιο,

    ότι το διάστημα που μεσολάβησε οδήγησε στην «συγχώρεση» ή έστω την… παραγραφή των «αμαρτιών».
    Ακόμα κι αν είναι έτσι – που δεν είναι - υπάρχουν γεγονότα τόσο πρόσφατα που δεν εμπίπτουν σε καμία διαδικασία παραγραφής. Για παράδειγμα:

• Ο Ράτσινγκερ, ο προκάτοχος του επισκέπτη μας Φραγκίσκου, ήταν ό,τι πιο «μαύρο» θα μπορούσε να εκλέξει το κονκλάβιο. Ήταν ο άνθρωπος στον οποίο ο Βοϊτίλα ανέθεσε - μεταξύ άλλων - να τσακίσει το κίνημα της «θεολογίας της απελευθέρωσης », δηλαδή το κίνημα για μια Εκκλησία κοντά στο λαό και τους αγώνες του στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και του Τρίτου Κόσμου. Για να το πετύχει αυτό ο Βοϊτίλα άνοιξε τις πόρτες της ιεραρχίας στην παραεκκλησιαστική οργάνωση «Opus Dei» και αναβάθμισε τη λεγόμενη «Ιερά Σύνοδο για τη διδασκαλία της πίστης», υπηρεσία του Βατικανού που θεωρείται ο «κληρονόμος» της Ιεράς Εξέτασης. Επικεφαλής αυτής της σύγχρονης Ιεράς Εξέτασης, ο πάπας Παύλος ο Β' διόρισε τον διάδοχό του, τον Γιόζεφ Ράτσινγκερ.

    Η αποστολή του Ράτσινγκερ από το 1983 ήταν πολύ «λεπτή»: Να «εξοντώσει» όχι μόνο τους επισκόπους που είχαν ταχθεί με τις λαϊκές επαναστάσεις και τα λαϊκά κινήματα στη Λατινική Αμερική («έργο» που έφερε σε πέρας σε Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Χιλή κ.ά.), αλλά και τον «ιδρυτή» της «θεολογίας της απελευθέρωσης », τον θεολόγο και κοινωνικό επιστήμονα Γκουστάβο Γκουτιέρες, από το Περού.
    Στον Γκουτιέρες ανακοινώθηκε το 1998 ότι η Ιερά Σύνοδος υπό τον Ράτσινγκερ συνέχιζε να διατηρεί το έργο του για τη «θεολογία της απελευθέρωσης» σε καθεστώς (ιεράς) «εξέτασης».
    Από το χέρι του Ράτσινγκερ, επίσης, είναι γραμμένο και το κείμενο του Βατικανού, από το 1984, με το οποίο το κίνημα της «θεολογίας της απελευθέρωσης », δηλαδή το κίνημα υπέρ των φτωχών και καταπιεσμένων, καταδικάζεται από τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία σαν «μαρξιστική αίρεση»...

• Εξίσου πρόσφατη, μόλις το 2010, είναι η κατάθεση που έδωσε ενώπιον του δικαστηρίου ο σημερινός Πάπας, απαντώντας στις κατηγορίες για τη σχέση του με τη δικτατορία στην Αργεντινή και για τα χιλιάδες θύματα, εκείνου του «βρόμικου πολέμου» των δολοφονιών και των απαγωγών – μεταξύ των οποίων και ιερωμένοι - που πραγματοποίησε το αιμοσταγές καθεστώς του στρατηγού Βιντέλα.

    Ο Πάπας, κατά κόσμον Μπεργκόλιο, προκαθήμενος τότε της Καθολικής Εκκλησίας στην Αργεντινή,  δήλωσε ότι είχε άγνοια για όλα όσα του απέδιδαν, ισχυριζόμενος ότιπληροφορήθηκε για τα βασανιστήρια «πολύ αργότερα». Πάλι καλά που δεν είπε ότι «τότε διάβαζε»…
    Ωστόσο οι ηρωικές μανάδες της Αργεντινής, οι μανάδες της Πλατείας του Μάη (Plaza del Mayo), που διαδηλώνουν για τις δολοφονίες των παιδιών τους για δεκαετίες, έχουν άλλη άποψη.    
    Ήδη από το 2007, οι μανάδες καταγγέλλουν τον Φραγκίσκο για τη στάση του επί χούντας. Το ίδιο και ο αντάρτης παπάς Don Vitaliano della Sala που έχει δημοσιοποιήσει  στοιχεία, μιλώντας για συνεργασία του Φραγκίσκου, τότε αρχιεπισκόπου  Αργεντινής, με την χούντα του Βιντέλα (Νίκος Κλειτσίκας, http://www.press-gr.com/2016/04/blog-post_5590.html).

    Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα πως βλέπει κανείς τα πράγματα, αν δηλαδή τέτοιες επισκέψεις έχουν ειλικρινή χαρακτήρα ή αποτελούν ένα επικοινωνιακό εργαλείο στην υπηρεσία της βιτρίνας πασών των εξουσιών και των Εκκλησιών, θα το επαναλάβουμε:
    Πάνω και πέρα από τους συμβολισμούς, υπάρχει η ουσία.
    Και η ουσία είναι ότι στην Ελλάδα παραμένουν εγκλωβισμένοι πάνω από 50.000 άνθρωποι.
    Η ουσία είναι ότι τελεί εν ισχύ μια εμετική, ρατσιστική απόφαση της ΕΕ ,τόσο στο εσωτερικό της όσο και με την Τουρκία, που αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες με όρους «τόσα γρόσια το κεφάλι».
    Η ουσία είναι ότι την ίδια μέρα που ο Πάπας πήρε μαζί του 12 ανθρώπους από τη Λέσβο με κατεύθυνση το Βατικανό, πάνω από 30.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν το Χαλέπι παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς λόγω της συνέχισης του πολέμου στη Συρία.
    Η ουσία είναι αυτή που αναδύεται από το εξαιρετικό σκίτσο:  
    «Θαύματα», όπως το τέλος του πολέμου, δεν γίνονται ούτε με ευχές, ούτε με παρακάλια.


email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Εδώ και 7 μήνες η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους εκπροσώπους του Κουαρτέτου για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης του νέου προγράμματος «σωτηρίας» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Η διαπραγμάτευση αυτή γίνεται στο όνομα του ελληνικού λαού πίσω από τις κλειστές πόρτες των χώρων συνεδριάσεων του ξενοδοχείου Hilton. Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί ότι η κυβέρνηση της αριστεράς δεν θα διαπραγματεύεται με κλειστά χαρτιά και διαρροές.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός υποστήριξε ότι στις 12 Ιουλίου του 2015, έπειτα από 17 ώρες σκληρής διαπραγμάτευσης αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις προκειμένου να γλιτώσει τη χώρα από την καταστροφή. Κι όμως ο Αλέξης Τσίπρας είχε προσέλθει στις Βρυξέλλες έχοντας στις αποσκευές του ένα ξεκάθαρο μήνυμα από το 61,3% των Ελλήνων πολιτών για πολύ συγκεκριμένα μέτρα τα οποία απαιτούσαν οι πιστωτές της χώρας. Η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης εκείνο το βράδυ μετέτρεψε το #thisisacoup σε παγκόσμιο trend ακριβώς επειδή η διαδικασία του δημοψηφίσματος έδινε δημοκρατικά στους πολίτες το δικαίωμα να γνωρίζουν τις απαιτήσεις αυτές και να τοποθετηθούν με την ψήφο τους.

Πριν από 2 εβδομάδες μια διαρροή από τα Wikileaks άλλαξε τους όρους της διαπραγμάτευσης. Το ντόμινο των αντιδράσεων στη διαρροή απέδειξε ότι η κοινή γνώμη μπορεί να παίξει ρόλο στην εξέλιξη της διαπραγμάτευσης. Και κατά τη γνώμη μας οφείλει να το πράξει.

Ας αναλογιστούμε ποιον συμφέρει η διαπραγμάτευση για το μέλλον μας να γίνεται στο σκοτάδι; Ποιανού οι κόκκινες γραμμές θα ενισχύονταν αν γνωρίζαμε τι ζητάνε οι δανειστές και τι είναι διατεθειμένη να δώσει η ελληνική κυβέρνηση; Ακόμα και στην περίπτωση που οι Έλληνες αποφάσιζαν μετά από μια ανοιχτή και δημόσια διαδικασία ότι οι απαιτήσεις του Κουαρτέτου είναι εκβιαστικές αλλά αναπόφευκτα πρέπει να υιοθετηθούν η απόφαση τούτη σε περίπτωση που θα γινόταν συλλογικά θα μπορούσε να φέρει και πραγματικούς καρπούς.

Κι όμως, 7 μήνες τώρα τα ΜΜΕ συνεχίζουν να κάνουν υποθέσεις βασισμένα σε στοιχεία που συχνά αποδεικνύονται παραπλανητικά. Ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτό.

Το ThePressProject σε συνεργασία με το Forbes δημοσιεύει σήμερα την διαρροή του προσχέδιου της «συμφωνίας» (κατά άλλους «διαφωνίας») σε μια ειδική πλατφόρμα που περιλαμβάνει επίσης όλα τα στοιχεία που γνωρίζουμε τεκμηριωμένα ή ατεκμηρίωτα με στόχο να συμβάλει στο άνοιγμα του διαλόγου. Μεταφράσαμε με προσοχή το πλήρες κείμενο που εδώ και μέρες εμφανίζεται στα ΜΜΕ τμηματικά και αποκομμένο από την πραγματική του ουσία που μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο στη συνολική του θεώρηση. Σας παρουσιάζουμε μια εφαρμογή που σας δίνει τη δυνατότητα να συγκρίνετε το προσχέδιο της νέας συμφωνίας με το μνημόνιο που βρίσκεται σε ισχύ, να το διαβάσετε ολόκληρο στα ελληνικά ή τα αγγλικά ενώ επιπλέον εσείς θα αποφασίσετε αν θέλετε να το εξετάσετε μόνοι σας ή να δείτε τον σχολιασμό της συντακτικής ομάδας του ThePressProject.

Καλούμε τις ελληνικές αρχές να σταματήσουν την διαπραγμάτευση πίσω από κλειστές πόρτες και να δημοσιεύσει όλη τη πρόοδο, τα αιτήματα και τις κόκκινες γραμμές στο κρατικό σύστημα διαφάνειας OpenGov. Μόνο έτσι η κυβέρνηση θα είναι συνεπής με τις εξαγγελίες της και με το δημοκρατικό πνεύμα που οφείλει να διαποτίζει τουλάχιστον την Αριστερά.

Η συντακτική ομάδα του ThePressProject

Διαβάστε περισσότερα

Τσίπρας εξομολογεί Τσίπρα

    Ήταν θέμα ημερών το παραμύθι να λάβει τέλος.  Ένα ακόμα παραμύθι του κ.Τσίπρα.
    Η αποκάλυψη δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Είναι ακριβώς η συνέχεια του «σκίζω Μνημόνια – ψηφίζω Μνημόνια».
    Είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς από μια κυβέρνηση που αποκαλούσε «πραξικόπημα» το τρίτο Μνημόνιο, αλλά από την επόμενη της ψήφισής του οδηγεί το «τανκ», πανηγυρίζοντας!
    Είναι πλέον ομολογημένο:
    Η κυβέρνηση της πολιτικής απάτης και του «αριστερού» μακιαβελισμού έχει αποδεχτεί ό,τι ακριβώς ζητούσαν το ΔΝΤ και η ευρωενωσιακή τρόικα.
    Αφού εξάντλησε τα «τσαλίμια», αφού για μια ακόμα φορά έκλισε σε όλες τις πτώσεις τη φράση «κόκκινες γραμμές», αφού επιδόθηκε στις αναγκαίες αντιΔΝΤ» πόζες, η κυβέρνηση τώρα προχωρά στην επιβολή «ρήτρας δυστυχίας» (!), «ρήτρας φρίκης»(!), «ρήτρας αέναης λεηλασίας» του ελληνικού λαού!
    Η κυβέρνηση που θα καταργούσε «σε ένα νόμο με ένα άρθρο» τη λιτότητα, είναι έτοιμη να προχωρήσει σε πολιτική δέσμευση ή ακόμα και σε ψήφιση επιβολής μέτρων που θα ξεπερνούν τα 9 δισ. ευρώ  - ό,τι δηλαδή ζητούσε ο Τόμσεν!
    Το έργο επαναλαμβάνεται: Για μια ακόμα φορά, το τάχα μου «καλό σενάριο», που αρχικά προέβλεπε  5,4 δισ. ευρώ νέων μέτρων, δεν ήταν παρά το προπέτασμα καπνού για τα χειρότερα που κάθε φορά έρχονται.
    Πώς θα περιέγραφε κανείς την τακτική του κ.Τσίπρα;  Τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση; Πώς συμπεριφέρεται στον λαό; Τι κρύβεται πίσω από την επικοινωνιακή τακτική της και πόσο τα λόγια της σχετίζονται με τα έργα της; Τι είδους παιχνιδάκια είναι αυτά στα οποία επιδίδεται με τους δανειστές; Ποιο το νόημα αυτών των περίφημων «διαπραγματεύσεων»;
    Ε, λοιπόν, ας δώσουμε τον λόγο σε κάποιον υπεράνω πάσης «αντικυβερνητικής» υποψίας.
    Σπάνια θα βρεθεί τόσο παραστατική περιγραφή των κυβερνητικών μεθοδεύσεων.
    Ο,τι θα ακούσετε και ό,τι θα δείτε, αυτό το απαράμιλλο μαστίγωμα  του ψεύδους, της σκηνοθεσίας, της υποκρισίας και – κυρίως – της αυτογελοιοποίησης των δημαγωγών, είναι απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 29 Νοέμβρη 2014.
    Ήταν μόλις δυο μήνες πριν ο κ,Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός. Αν μη τι άλλο, απ΄ όσα θα δείτε και θα ακούσετε, προκύπτει ένα:
    Καλύτερος μαθητής του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Βενιζέλου από τον Τσίπρα είναι απίθανο να βρεθεί. Αλλά ένας τόσο καλός μαθητής, το λιγότερο που του αξίζει, είναι να έχει την ίδια πολιτική κατάληξη με τους δασκάλους του.




 email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ανοιχτή επιστολή για Τ.Ε.Ι. Μεσολογγίου

Προς

Αξιότιμο κ. Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων

 

ΑΘΗΝΑ

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

 

Το 1977 η τότε πολιτική ηγεσία αποφάσισε και ίδρυσε στην Ι.Π. Μεσολογγίου, το πρώτο σε περιφερειακή πόλη Ανώτερο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (ΚΑΤΕΕ), το οποίο συμπεριλάμβανε τέσσερις (4) σχολές με εννέα (9) τμήματα.

Με αυτή τη πράξη της, σεβόμενη την ιστορία, τα σύμβολα και τους θεσμούς, τίμησε την πόλη σύμβολο της Ελευθερίας, που με τη θυσία της συνέβαλε καθοριστικά στην απελευθέρωση της πατρίδος μας.

Είχε δε στόχο και όραμα να καταστήσει την πόλη του πνεύματος και της παιδείας, της δικαιοσύνης, του πολιτισμού και της πολίτικής, Κέντρο Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Αυτό το ιστορικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, που αργότερα μετονομάστηκε Τ.Ε.Ι. Μεσολογγίου, στα 35 χρόνια λειτουργία του έχει τεράστιο εκπαιδευτικό – ερευνητικό – επιστημονικό και πολιτιστικό έργο και μεγάλη προσφορά στην ανάπτυξη της χώρας και ιδιαίτερα του αλιευτικού κλάδου, με τους χιλιάδες ιχθυολόγους που αποφοίτησαν από αυτό.

Αυτό το ιστορικό Τ.Ε.Ι. διαθέτει:

• Μεγάλες οικοπεδικές εκτάσεις, περίπου 1.000 στρεμμάτων.
• Ιδιωτικές κτιριακές εγκαταστάσεις – πολιτιστικά κέντρα – θέατρα – κλειστά γυμναστήρια κ.λπ.
• Σύγχρονο εργαστηριακό εξοπλισμό και σημαντική υλικοτεχνική υποδομή μεγάλης αξίας.
• Το 2013 στην ετήσια αξιολόγηση από τον παγκόσμιο οργανισμό RANGING WEB OF UNIVERSITIES κατέλαβε την 2η θέση μεταξύ όλων των Τ.Ε.Ι. της χώρας.

Δυστυχώς, το έργο του διακόπηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση το 2014, όταν του αφαίρεσε την αυτονομία, το έκανε παράρτημα του Τ.Ε.Ι. Πάτρας και το υποβάθμισε, αφού έχασε σχολές, εξοπλισμό, φοιτητές και καθηγητές με το μέλλον του να είναι αβέβαιο.

Ό,τι σεβάστηκαν οι κατακτητές στα χρόνια της σκλαβιάς και δεν κατήργησαν τα Ανώτατα Πνευματικά Ιδρύματα που λειτουργούσαν με επιτυχία στο Μεσολόγγι, δυστυχώς, δεν το σεβάστηκε η πολιτεία το 2013.

Και ενώ το αρχικό σχέδιο του Υπουργείου Παιδείας ήταν το ιδρυόμενο Τ.Ε.Ι. Δυτικής Ελλάδας να έχει έδρα την Ι.Π. Μεσολογγίου, ισχυροί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες ανέτρεψαν αυτό το σχεδιασμό.

Δυστυχώς επικράτησε η αντίληψη του «Κομματάρχη», επιβλήθηκε η ρουσφετολογική και πελατειακή νοοτροπία που θέλει να επικρατεί το «δίκαιο του ισχυρότερου».

Αυτή η πληγή που είναι κύρια αιτία της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας κτύπησε το ιστορικό Τ.Ε.Ι. της πόλης μας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι είναι το μόνο Τ.Ε.Ι. που σχεδόν καταργήθηκε, ενώ άλλα νεότερα Τ.Ε.Ι. χωρίς ιστορία – υποδομές και σημαντικό εκπαιδευτικό έργο διατηρήθηκαν και ενισχύθηκαν.

Κύριε Υπουργέ,

Στα πλαίσια της προσπάθειας που καταβάλλετε ώστε να αλλάξουν προηγούμενες κατεστημένες αντιλήψεις και πελατειακές νοοτροπίες και να αποκατασταθούν αδικίες,

Ζητούμε και Παρακαλούμε

με την παρέμβασή Σας να ξαναλειτουργήσει το παλαιότερο περιφερειακό Τ.Ε.Ι. της χώρας, να αποκτήσει την αυτονομία του στις μεγάλες και σύγχρονες εγκαταστάσεις του ώστε να συνεχίσει τη σημαντική προσφορά του στην παραγωγική οικονομία της πατρίδας μας.

Πιστεύουμε ότι έφθασε η ώρα να ξεριζωθούν παλιές καθεστωτικές νοοτροπίες και να αισθανθούμε όλοι οι Έλληνες ότι κυριαρχεί η αξιοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο σεβασμός στις αξίες, την ιστορία, τα σύμβολα και στους θεσμούς.

Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι δεν θα υπάρξει καμία οικονομική επιβάρυνση αφού τα ιδιόκτητα κτίρια και οι σύγχρονες υποδομές είναι έτοιμες και περιμένουν.

Όσον αφορά τη διαμονή των φοιτητών αυτή είναι ιδανική αφού διαμένουν στην πόλη της Ιστορίας, του Πολιτισμού και εμπνέονται από τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η πόλη μας δε έχει ένα μοναδικό περιβάλλον. Πρέπει να τονιστεί ακόμη ότι το κόστος ζωής είναι πολύ χαμηλό αφού έχουν κατασκευασθεί χιλιάδες σύγχρονες κατοικίες με πολύ χαμηλά μισθώματα.   

Με την ελπίδα ότι θα εξετάσετε θετικά το δίκαιο αίτημά μας

Σας ευχαριστούμε

Και ευχόμαστε καλή δύναμη στο δύσκολο έργο σας.    

Συντονιστική Επιτροπή αυτονόμησης Τ.Ε.Ι. Μεσολογγίου	Κάτοικοι Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου Υπογραφές
Λάμπρος Φλώρος Σταμάτης Κατσαβός Σωκράτης Στέλιος Γιώργος Κουτσοσπύρος	Επισυνάπτουμε αντιπροσωπευτικές καταστάσεις με υπογραφές 4.678 κατοίκων εκπροσώπων οικογενειών

Διαβάστε περισσότερα

Άτομα που θέλουν να τραβάνε την προσοχή όλων

H δραματική προσωπικότητα
Από τη Δρ. Μυρσίνη Κωστοπούλου Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια. 

Τη δραματικότητα δεν τη συναντάμε μόνο στο χώρο του θεάτρου αλλά και στην επιστήμη της ψυχιατρικής. Όπως ο ηθοποιός σε ένα θεατρικό δράμα λειτουργεί μέσα από μια καταλυτική συναισθηματική έκφρασηέτσι και στην πραγματική ζωή συναντάμε ανθρώπους με δραματική προσωπικότητα ανθρώπους που νοσηρά επιζητούν την προσοχή των άλλων μέσα από μια υπερβολική έκφραση συναισθημάτων που και αυτή θυμίζει θεατρική παράσταση.

Η δραματική διαταραχή προσωπικότητας παλαιότερα γνωστή και ως ιστριονική προσωπικότητα περιγράφει τα άτομα που λειτουργούν με άκαμπτα σχήματα συμπεριφοράς και εκφράζονται μέσα από την ανάγκη για έντονο ιμπρεσιονισμό και υπερεμπλοκή στις σχέσεις τους με τους άλλους. Οι σχέσεις τους είναι συνήθως ρηχές, ασταθείς επιπόλαιες και υπερβολικές.

Λέξεις κλειδιά στην κλινική εικόνα των ασθενών είναι ο εγωκεντρισμός η ανωριμότητα και η επιζήτηση προσοχής που διαχέεται μέσα από μια έντονα εκφρασμένη σεξουαλικότητα και σαγήνη. Οι δραματικοί ασθενείς είναι συνήθως αντιδραστικοί έχουν έντονησυναισθηματική συμμετοχή στις διαπροσωπικές τους σχέσεις στις οποίες συχνά φαντασιώνονται ότι είναι ηθοποιοί κλασσικών ρόλων όπως είναι ο ρόλος μιας πριγκίπισσας ή ενός θύματος ρόλοι μέσα από τους οποίους εκφράζονται απόλυτα.

Η ιδέα και μόνο να σταματήσουν να είναι το κέντρο της προσοχής των άλλων είναι ένας έντονος φόβων των ατόμων με δραματική προσωπικότητα και κάτι που προσπαθούν διαρκώς να αποφύγουν με το να δίνουνμε το να δίνουν υπερβολική σημασίαστην εξωτερική τους εμφάνιση και να μιλούν αποκαλυπτικά και εντυπωσιακά στους άλλους. Συχνά παρουσιάζονται στον κοινωνικό τους περίγυρο σαν να έχουν περισσότερες γνώσεις από ότι έχουν στην πραγματικότητα ενώ χρησιμοποιούν παραπλανητικές συμπεριφορές, φλερτάρουν και αποπλανούν.

Έχουν χαρακτηριστικά έντονη τάση να επιζητούν άμεση ικανοποίηση και διψούν διαρκώς για νέα ερεθίσματα και ενθουσιασμό. Η ανοχή τους στην καθυστέρηση της όποιας ικανοποίησης είναι χαμηλή ενώ βυθίζονται σε αισθήματα πλήξης και νωχελικότητας τα οποία αδυνατούν να χειριστούν ξεσπώντας εύκολα σε εκρήξεις θυμού.

Αντικείμενο του πόθου τους μπορεί να είναι ένας σύντροφος ον οποίος ερωτεύονται σφοδρά και ποθούν να τον κατακτήσουν. Αποφεύγουν τις μακροχρόνιες σχέσεις προκειμένου να νιώθουν καλά κάθε φορά με τον ερωτικό ενθουσιασμό με τον εκάστοτε ερωτικό σύντροφο στη ζωή τους.

Ο συναισθηματικός κόσμος του ατόμου με δραματική προσωπικότητα είναι ευμετάβλητος ρηχός και παραπαίειαπό την ευφορία στη μελαγχολία ή στο θυμό. Κοινά ερεθίσματα που προκαλούν τις συναισθηματικές αυτές μεταβολές είναι τα αρνητικά σχόλια για την εμφάνισή τουη απόρριψη από κάποιον που προσπαθεί να σαγηνεύσει ή η αποτυχία να είναι το επίκεντρο της προσοχής σε μια παρέα.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για εύθραυστα και αδύναμα άτομα που τους λείπει μια δομημένη ταυτότητα με αποτέλεσμα να επηρεάζονται και να πλάθονται μέσα από άλλους ανθρώπους. Συχνά μάλιστα επιλέγουν άτομα σωτήρες με υψηλό στάτους δύναμη και εξουσία από τα οποία προσδοκούν μια μαγική διέξοδο από τις δυσκολίες τους. Η δραματική διαταραχή προσωπικότητας είναι συχνότερη στις γυναίκες. Η ψυχοθεραπεία παροτρύνει το άτομο να ζήσει μια πιο αληθινή ζωή να χτίσει λειτουργικότερες σχέσεις και να βγει από το φαντασιακό και αμυντικό κόσμο του θεατρινισμού. 

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο της Δρ. Μυρσίνης Κωστοπούλου "Μιλώντας για εμάς και τα προβλήματά μας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Διαβάστε περισσότερα

Οι ανήσυχες νύχτες των γαλλικών πόλεων

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Η Γαλλία ήταν ο μεγάλος απών από το παλιρροϊκό κύμα των διαδηλώσεων εναντίον της λιτότητας που έπληξε και τις δύο πλευρές του Ατλαντικού την περίοδο 2011-2012, από τους Αγανακτισμένους της Μαδρίτης μέχρι το Occupy Wall Street της Νέας Υόρκης. Παραδόξως, η χώρα που έχει αποδειχθεί πολλές φορές τους τελευταίους δύο αιώνες ενεργό κοινωνικό ηφαίστειο μεγάλης ιδεολογικής ακτινοβολίας, εμφανίστηκε εντυπωσιακά σταθερή στη δοκιμασία της τελευταίας διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Εδώ και τρεις εβδομάδες, η εικόνα τείνει να αλλάξει. Υστερα από σειρά μεγάλων διαδηλώσεων, απεργιών και καταλήψεων εναντίον του «νόμου Κομρί» (που έλκει την ονομασία του από την υπουργό Εργασίας Μιριάμ ελ Κομρί) για τη μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η Γαλλία αναστατώνεται από το κίνημα «Nuit Debout» (Ολονυκτία). Αρχής γενομένης από την 31η Μαρτίου, χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι, καταλαμβάνουν κάθε βράδυ την Πλατεία της Δημοκρατίας, στο κέντρο του Παρισιού. Γύρω από το άγαλμα της θρυλικής Μαριάν, σε ατμόσφαιρα που θυμίζει αντικαπιταλιστικό καρναβάλι, παθιάζονται σε «γενικές συνελεύσεις», οργανώνουν λαϊκό πανεπιστήμιο και διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Η καθυστερημένη εμφάνιση των Γάλλων «Αγανακτισμένων» υποδηλώνει τα αδιέξοδα της προεδρίας Ολάντ στη διαχείριση του μεγάλου οικονομικού προβλήματος της χώρας του – μαζική ανεργία, απώλεια ανταγωνιστικότητας, αναιμική ανάπτυξη. Τον περασμένο Ιανουάριο, ο Γάλλος πρόεδρος φάνηκε έτοιμος να εγκαινιάσει μια νέα πορεία, στο πρότυπο του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος εφάρμοσε πρόγραμμα δραστικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς και ο υπουργός Οικονομικών Εμανουέλ Μακρόν (πρώτην στέλεχος του ομίλου Ρότσιλντ, ένας υπουργός της Αριστεράς δημοφιλής στους ψηφοφόρους της… Δεξιάς) προώθησαν σειρά φιλελεύθερων μέτρων, όπως μείωση προσωπικού στον δημόσιο τομέα, άνοιγμα επιχειρήσεων τις Κυριακές, ελάφρυνση της φορολογίας του κεφαλαίου. Υιοθετώντας τις βασικές προτάσεις των εργοδοτικών οργανώσεων για διευκόλυνση των απολύσεων και καταστρατήγηση του 35ώρου, ο νόμος Κομρί λειτούργησε σαν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας.
Ολα δείχνουν ότι η κυβέρνηση Ολάντ – Βαλς υποτίμησε την έκταση και την ένταση αυτής της δυσαρέσκειας. Το κύμα των «Ολονυκτιών» έχει ήδη επεκταθεί σε περισσότερες από 60 γαλλικές πόλεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται όχι μόνον ιστορικά προπύργια της Αριστεράς, όπως η Λυών και η Νάντη, αλλά και εύπορες, παραδοσιακά συντηρητικές πόλεις, όπως η Νίκαια. Είναι βέβαια πολύ νωρίς για να προδικάσει κανείς πώς θα εξελιχθεί το νεοπαγές κίνημα, σίγουρα όμως αποτελεί αγκάθι στα πλευρά των Σοσιαλιστών, καθώς απηχεί μεγάλο μέρος των απογοητευμένων ψηφοφόρων τους. Μεταξύ εκείνων που από την πρώτη στιγμή κατέβηκαν στην Πλατεία της Δημοκρατίας ήταν στελέχη του Αριστερού Κόμματος του Ζαν-Λικ Μλενασόν και των Πρασίνων, γνωστοί διανοούμενοι και ακτιβιστές, όπως ο οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν και ο αρθρογράφος της Le Monde Diplomatique, Φρανσουά Ρουφέν.
Ανευ «κηδεμόνος»
Είναι αλήθεια ότι το ριζοσπαστικό αυτό ρεύμα εμφανίζεται εντελώς ακηδεμόνευτο, καχύποπτο απέναντι στο σύνολο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών που θα ήθελαν να σερφάρουν πάνω του. Ωστόσο, ο Φρανσουά Ολάντ έχει ισχυρούς λόγους να ανησυχεί πως το «Nuit Debout» θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για εμφάνιση νέων, ριζοσπαστικών σχηματισμών –όπως έγινε με την ανάδυση του Podemos από τους κόλπους των Αγανακτισμένων στην Ισπανία–, κάτι που θα αποτελούσε τη χαριστική βολή στις ελπίδες του για επανεκλογή στις προεδρικές εκλογές του επόμενου χρόνου.
Στο μεταξύ, η δημοτικότητα του Ολάντ –ύστερα από μια πολύ σύντομη αναλαμπή, στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων του Νοεμβρίου– έχει βυθιστεί και πάλι στα Τάρταρα: το 76% των πολιτών και το 66% όσων τον ψήφισαν το 2012 δεν επιθυμούν να κατέβει εκ νέου στις εκλογές. Αντίστοιχη είναι η εικόνα στην Κεντροδεξιά, όπου ο Νικολά Σαρκοζί κατρακυλά στην… τέταρτη θέση μεταξύ των προεδρικών υποψηφίων, πίσω από τους Αλέν Ζιπέ, Φρανσουά Φιγιόν και Μπρινό Λε Μερ. Μια εικόνα «βαλκανοποίησης» και γενικής απαξίωσης του κατεστημένου πολιτικού τοπίου, σε μια κοινωνία που αναζητεί νέα κατεύθυνση.
Κυβερνητικές κινήσεις με σκοπό την εκτόνωση
Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, η ατμόσφαιρα «Γούντστοκ» στην Πλατεία της Δημοκρατίας έδωσε τη θέση της σε πιο δυναμικές διαθέσεις, καθώς ομάδες ακτιβιστών έριξαν την ιδέα για πορεία προς την κατοικία του Γάλλου πρωθυπουργού. Παράλληλα, εκδηλώθηκαν συγκρούσεις με ομάδες γαλλικών ΜΑΤ και μικρής έκτασης καταστροφές.
Για τα επεισόδια ενοχοποιήθηκε, από μερίδα του Τύπου, η μαχητική ομάδα MILI (Αυτόνομο Κίνημα για τη Διασύνδεση των Αγώνων). Δημιουργήθηκε το 2013, ως αντίδραση στις αποβολές μαθητών «χωρίς χαρτιά», και συσπειρώνει μαθητές, φοιτητές, ανέργους και νέους επισφαλούς απασχόλησης, κινούμενη στον χώρο της αυτονομίας.
Το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν ζήτησε από την κυβέρνηση να διαλύσει το κίνημα των «Ολονυκτιών» και να συλλάβει τους ακτιβιστές. Επί του παρόντος, ο Μανουέλ Βαλς φαίνεται να επιλέγει την παραδοσιακή συνταγή του μαστίγιου και του καρότου. Χαράματα Δευτέρας, η αστυνομία διέλυσε τις κατασκηνώσεις των διαδηλωτών στην Πλατεία της Δημοκρατίας. Λίγες ώρες αργότερα, ο Βαλς κάλεσε τους εκπροσώπους των φοιτητικών ενώσεων για να τους ανακοινώσει μέτρα που ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτιά τους: επιδότηση στους νέους που ψάχνουν δουλειά, επέκταση φοιτητικών δανείων, αύξηση της φορολογίας για τις συμβάσεις προσωρινής απασχόλησης, προκειμένου να ενισχυθεί η απασχόληση αορίστου χρόνου. Ωστόσο, αυτή η στροφή της κυβέρνησης εξόργισε τις εργοδοτικές οργανώσεις, οι οποίες μίλησαν για «πισώπλατο χτύπημα», χωρίς να εκτονώσει το κίνημα των «Ολονυκτιών», ενισχύοντας την αίσθηση μιας κυβέρνησης σε γενική σύγχυση, που άγεται και φέρεται από τις περιστάσεις, χωρίς πυξίδα.
kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα