Κατεβάστε χιλιάδες πίνακες σε υψηλή ανάλυση, εντελώς δωρεάν, από την Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσινγκτον

Δείτε το slideshow  3 Φωτογραφίες

Vincent van Gogh, Self-Portrait 1889

Δεν υπάρχει πιο άμεσος τρόπος να βιώσει κανείς ένα έργο τέχνης, όπως έναν πίνακα, από το να το έχει μπροστά του παρατηρώντας κάθε πινελιά, κάθε ίχνος που έχει αφήσει ο δημιουργός του με το πινέλο και τα χρώματα στον καμβά. Ιδίως όταν πρόκειται για τους δασκάλους της ζωγραφικής όπως ο Ρέμπραντ, ο Ρενουάρ, ο Βαν Γκόγκ ή ο Βερμέερ.

Το παραπάνω ισχύει για όσους τυχερούς έχουν καταφέρει να δούν από κοντά παρόμοιας αξίας αριστουργήματα. Όταν όμως δεν έχουμε την ευκαιρία για μια εκ του σύνεγγυς επαφή με την τέχνη, η τεχνολογία και δη το Internet, ιδανικά με την απίστευτα γρήγορη σύνδεση VDSL έως 50Mbps από την COSMOTE, μπορεί να καλύψει το "κενό" παρουσιάζοντάς μας έργα τέχνης από interactive γκαλερί μουσείων.

 

Η εθνική πινακοθήκη της Ουάσινγκτον, όμως, πηγαίνει την παραπάνω ιδέα ακόμα ένα βήμα πιο πέρα, διαθέτοντας για κατέβασμα 45.000 πίνακες της συλλογής της, φιλοτεχνημένους από ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ζωγραφικής, όπως αυτά που αναφέρονται παραπάνω, και σε απίστευτη ανάλυση που φτάνει τα 4Κ.

Κοντύτερα, δηλαδή, απ' όσο θα μπορούσαμε να τους δούμε ποτέ, ακόμα κι αν επισκεπτόμασταν τη National Gallery, δίνοντας μας την ευκαιρία να θαυμάσουμε αυτοπροσωπογραφίες, τοπία και πορτραίτα των Ολλανδών και Γάλλων μάστερς, των τελευταίων 500 ετών, μεταξύ πολλών άλλων έργων.

Paul Gauguin, Self-Portrait 1889

Για να δείτε τη συλλογή, αρκεί ένα κλικ σε αυτό το σύνδεσμο. Εάν δεν επιθυμείτε να δείτε ολόκληρη τη συλλογή, αλλά να φυλλομετρήσετε και να κατεβάσετε τα πιο δημοφιλή έργα της συλλογής, τα οποία φυσικά υπόκεινται σε άδειες χρήσης και δεν προσφέρονται για εμπορική χρήση, αρκεί να πατήσετε εδώ.

Διαβάστε περισσότερα

«Λάτρεψα το Μεσολόγγι» -Ενας Αθηναίος μας ξεναγεί στην επαρχία Πηγή: «Λάτρεψα το Μεσολόγγι» -Ενας Αθηναίος μας ξεναγεί στην επαρχία

Κωνσταντίνος Κουλαξής

Το λεωφορείο των ΚΤΕΛ έφτασε μετά από ένα τρίωρο ταξίδι υπό καταρρακτώδη βροχή στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων της «Ιερής Πόλης» του Μεσολογγίου. Έκτος από το τμήμα ενός παμπάλαιου τείχους που μπόρεσα να διακρίνω και έναν χαριτωμένο αναβάτη που πάνω στο άλογο διέσχιζε την περιφερειακή οδό της πόλης, τίποτα δεν φαινόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον έως εκείνη την στιγμή. Μέχρι που πέρασα την πύλη του τείχους που περιβάλει το ένδοξο Μεσολόγγι.
Είναι πραγματικά άδικο για κάποιες πόλεις της Ελλάδας που τις γνωρίζουμε μόνο από την ιστορική τους σημασία, όπως η πολιορκία του Μεσολογγίου για παράδειγμα, ή ακόμα πιο απογοητευτικά, αποκλειστικά και μόνο για τα τοπικά τους εδέσματα, όπως το ξακουστό αυγοτάραχο.

Το Μεσολόγγι έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει από απλά μια ιστορική αναδρομή ή ένα ταξίδι γευσιγνωσίας. Πρώτα απ όλα είναι οι άνθρωποι του. Ζεστοί, φιλόξενοι, απλοί χωρίς να είναι απλοϊκοί και με πολλή μεγάλη αγάπη για την τέχνη και τα γράμματα. Ένας από αυτούς ο Περίανδρος Παπανικολάου που ανέλαβε και την ξενάγηση μας στην γενέτειρα του.

Εποχιακός εργάτης στις Αλυκές, πηγή πλούτου για την περιοχή, ο Περίανδρος είναι στην πραγματικότητα ενας σπουδαίος ποιητής, που μόλις πρόσφατα εξέδωσε την τελευταία συλλογή του με τον τίτλο «Προβέντζα» απο τις εκδόσεις Οστρια. Όπως δηλαδή ονομάζουν οι ντοπιοι το καταστροφικό δυτικό μπουρίνι, δίνοντας μια πρώτη γεύση για το περιεχόμενο των στίχων του.

Πρώτη στάση η κεντρική πλατεία της πόλης, «Μάρκου Μπότσαρη», εκεί όπου αδειούχοι στρατιώτες του φημισμένου στρατοπέδου της πόλης «Σχης Καραχρήστος, 2/39 Ευζώνων», φοιτητές από το ΤΕΙ της περιοχής και ντόπιοι κάθε ηλικίας απολαμβάνουν τον καφέ τους. Λίγα μέτρα πιο κάτω σε έναν πεζόδρομο βρίσκεται το Avant Garde, ένα από τα πιο χιπ μέρη της πόλης, το οποίο λειτουργεί και ως καφέ/μπαρ.

Αφού ήπιαμε τον απαραίτητο καφέ για την συνέχεια που θα ακολουθούσε, ξεκινήσαμε να επισκεφθούμε κάποια από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της ένδοξης αυτής πόλης. Ο «Κήπος των Ηρώων», το ταφείο δηλαδή των ηρώων της ξακουστής πολιορκίας της πόλης από τους Τούρκους το 1826, η Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης με την ενδιαφέρουσα συλλογή της , ο δρόμος της Τουρλίδας που οι κάτοικοι του Μεσολογγίου ανεβοκατεβαίνουν με τα ποδήλατα τους και η περίφημη Ιερά Μονή Αγίου Συμεών, ήταν κάποια από τα σημεία που επισκεφθήκαμε προτού κατηφορίσουμε στο πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο της πόλης, την ίδια την λιμνοθάλασσα της.

Εκεί σου κόβεται πραγματικά η ανάσα. Η Λιμνοθάλασσα, η οποία αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους υγροβιότοπους της Ευρώπης σε καθηλώνει με την ομορφιά της. Τα ιβάρια, οι γαίτες, οι ψαροκαλύβες πάνω στους πασσάλους (πελάδες), το νησάκι του Άγιου Σώστη, τα φλαμίνγκο (ή κάποιο άλλο από τα 200 είδη πουλιών που ζουν στην περιοχή) και τα ήρεμα νερά της σε ταξιδεύουν σε ένα κινηματογραφικό τοπίο.

(φωτο: Περίανδρος Παπανικολάου)
Το Μεσολόγγι δεν είναι αυτό που θα περιγράφαμε ως τουριστική πόλη. Είναι σαν να μην νοιάζονται ούτε οι αρχές ούτε οι κάτοικοι για να προσελκύσουν τους ταξιδιώτες είτε από Ελλάδα, είτε από το εξωτερικό. Τα ξενοδοχεία είναι περιορισμένα, τα εστιατόρια διατηρούν την απογευματινή σιεστα και οι επενδύσεις σε αυτόν τον τομέα είναι ελάχιστες. Παρ όλα αυτά το ίδιο το Μεσολόγγι σε κρατά με έναν περίεργο τρόπο στα μέρη του, τα οποία και θες οπωσδήποτε να ανακαλύψεις.

(φωτο: Περίανδρος Παπανικολάου)
Η ξενάγηση είχε ήδη επιφέρει την κούραση στα πόδια που πια αναζητούσαν εναγωνίως ένα μέρος να ξεκουραστούν. Η ώρα είχε ήδη περάσει και η επιθυμία μας για φαγητό είχε πια κάνει την εμφάνιση της. Περιδιαβαίνοντας τα πανέμορφα στενά της πόλης φτάσαμε έξω από μια γωνιακή ταβέρνα. Το όνομα της είναι «Δημητρούκας», από το όνομα του ιδιοκτήτη της, όπως πολλές φορές συνηθίζεται στις επαρχιακές πόλεις. Εδώ όμως δεν θα βρείτε τίποτα το συνηθισμένο.

Το φαγητό είναι εξαιρετικό ακόμη και με τα δεδομένα πολύ καλών εστιατορίων της Αθήνας, με λιχουδιές που σπάνια θα συναντήσετε αλλού, όπως το τοπικής καλλιεργιας ψητό χέλι και το πετάλι στα κάρβουνα, το αυγοτάραχο, τα παστά του ψάρια (κυρίως γαύρος, αλλά αν πετύχετε μεξυναρι προτιμηστε το!), οι ζουμερές του γαρίδες, η υπέροχη ταραμοσαλάτα του και οι φρεσκοκομμένες τηγανίτες του πατάτες.  Τα φρέσκα ψάρια και θαλασσινά της ημέρας μυρίζουν ακόμη αλάτι και ιώδιο. Φιλικό σέρβις, πεντακάθαρο περιβάλλον και ανθρώπινη ατμόσφαιρα. Μπορεί να είναι λίγο πιο ακριβό από τα υπόλοιπα εστιατόρια της πόλης, αλλά σίγουρα αξίζει τα λεφτά του.

Άλλες επιλογές για φαγητό είναι το «Αρχοντικό» (της Περσεφόνης) που γεμίζει κάθε μέρα από δεκάδες παρέες φοιτητών και φαντάρων, η «Αγορά», ή για κάτι πιο απλό και γρήγορο, το πασίγνωστο σουβλατζίδικο «Πρώτων Βοηθειών», που οι ντελιβεράδες του συνωστίζονται τις βράδυνες ώρες στην πίσω μάντρα του στρατοπέδου για να ταΐσουν τους ένδοξους φαντάρους μας.

(φωτο: Περίανδρος Παπανικολάου)
Για την διασκέδαση σας, μην περιμένετε μεγάλα κλαμπ, με εκκωφαντική μουσική και δυνατά φωτορυθμικά. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Μικρά μπαράκια, κάποια με πραγματικά ξεχωριστή διακόσμηση, θα φροντίσουν για την ψυχαγωγία σας. Έκτος από το προαναφερθέν Avant Garde, δημοφιλή μέρη για ποτό είναι το «Σούσουρο», το «Μπιστρό» και το «Loft».

Το Μεσολόγγι (η ονομασία προέρχεται από τις ιταλικές λέξεις  «mezzo» και «laghi» (Λίμνη στην Μέση) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης τόσο για τον Λόρδο Βύρωνα όσο και για τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Είναι μια πόλη φιλική για οικογένειες, για φανατικούς του ποδηλάτου και για φυσιολάτρες κάθε είδους. Επίσης, μπορείτε να κάνετε καγιάκ ή ιππασία.

Για την διαμονή σας επιλέξτε το «Θεοξενία», το «Πέτρινο» ή γιατί όχι το ξακουστό μέρος όπου περνάνε την άδεια τους οι φαντάροι, το «Liberty».

Διαβάστε περισσότερα

Ο Στουρνάρας ομολογεί σχεδιασμό πραξικοπήματος (και η κυβέρνηση τον στηρίζει)

Η συνέντευξη του Γ. Στουρνάρα σχετικά με το “τείχος άμυνας” που μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και άλλους παράγοντες έστηναν εν αγνοία της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας,  απέναντι σε πιθανές ενέργειες της τελευταίας στο πλαίσιο του συνταγματικού της ρόλου - ασχέτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτές - αποτελούν ομολογία σχεδιασμού πραξικοπήματος με τη στήριξη και με τη συμμετοχή της προεδρίας της δημοκρατίας.
 

  Η συνέντευξη αυτή δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία, ούτε σε ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα, ούτε σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργούν διάφορες δημοκρατίες εντός ευρώ, με τα εισαγωγικά να γίνονται ολοένα καταλληλότερα. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας και γεφυροποιός Τσίπρα - Καραμανλή άλλωστε, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι αντιλαμβάνεται τις αρμοδιότητές του με τρόπο σχετικό, δηλαδή εν δυνάμει διευρυμένο στο πλαίσιο μιας σαφούς πολιτικής επιδίωξης, παράταξης και κοινωνικού μπλοκ, που ομνύει με κάθε κόστος στο όνομα του ευρώ. Η συνέντευξη του Στουρνάρα όμως έρχεται να αποκαλύψει μια υπόγεια και εν δυνάμει αντισυνταγματική λειτουργία εναντίον της εκλεγμένης τότε κυβέρνησης.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας υποχρεούται ως εκ του νόμου και της θέσης του να τηρεί το θεσμικό του ρόλο εντός του συνταγματικού πλαισίου της χώρας πρωτίστως Η δε επιλογή της παραμονής ή μη της χώρας στην ευρωζώνη, της έκδοσης ή μη διπλού νομίσματος αποτελεί ακόμα αρμοδιότητα της όποιας εκλεγμένης δημοκρατικά κυβέρνησης, όπως άλλωστε το καλοκαίρι, ο Σόιμπλε και όλοι οι παράγοντες της ευρωζώνης είχαν αναγνωρίσει. Αντιθέτως προς αυτούς,  ο διοικητής της ΤτΕ και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, μαζί με άλλους τα ονόματα των οποίων ακόμα δε γνωρίζουμε αποδείχτηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως, όπως πάντα έπρατταν οι ντόπιοι τοποτηρητές σε κάθε αποικία και αποφάσισαν ότι είχαν υποχρέωση και δικαίωμα να κάμψουν το σύνταγμα και να καταλύσουν το ρόλο της κυβέρνησης εφόσον χρειαζόταν, προκειμένου να διασφαλίσουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.
Πρόκειται αφενός για ομολογία σχεδιασμού πραξικοπήματος στον οποίο φέρεται εμπλεκόμενος και ο εκ του ρόλου του, υποτίθεται εγγυητής του συντάγματος και αφετέρου για κατάδειξη επιστροφής της αστικής δημοκρατίας από ένα ρόλο σχετικής ουδετερότητας σε ένα ρόλο με σαφέστατα ταξικά χαρακτηριστικά που επιβάλλει εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για να καταλάβουμε τη βαρύτητα της ομολογίας Στουρνάρα ας αναρωτηθούμε τι θα λέγαμε αν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ για παράδειγμα, ομολογούσε ότι είχε έρθει σε επαφή με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ορθώσει τείχος άμυνας απέναντι στην υποτιθέμενη χρήση νομισματικών αποθεμάτων που βρίσκονται στο νομισματοκοπείο ή σε σχεδιασμό της κυβέρνησης για έκδοση διπλού νομίσματος; Επιπλέον ας αναρωτηθούμε και κάτι ακόμα: πού βρίσκονται οι εισαγγελείς και ο πρόεδρος της Βουλής και τι πρόκειται να πράξουν δεδομένης αυτής της ομολογίας;
Αυτό όμως που είναι πιο εντυπωσιακό είναι οι αγαστές σχέσεις της κυβέρνησης με το Γ. Στουρνάρα, ιδίως μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και παρά το ρόλο του τελευταίου. Οι καταγγελίες Τσίπρα εναντίον του διοικητή της ΤτΕ μετατράπηκαν σε καταγγελίες εναντίον του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου, ενώ και η Βουλή «ευτυχώς» άρχισε να λειτουργεί όπως πριν, χωρίς να γίνεται ενοχλητική για Στουρνάρα και λοιπούς παράγοντες, εξ ου και ο Παυλόπουλος συνεχάρη την πρωτοχρονιά το Βούτση.

Θέμης Τζήμας

Καθίσταται προφανές έτσι, ότι η υπογραφή του τρίτου μνημονίου δεν ήταν μόνο μια πράξη με οικονομικό - κοινωνικές αλλά και με πολιτειακές συνέπειες. Σηματοδότησε τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης με μια στρεβλή και ταξικά μονομερή λειτουργία της Γ' ελληνικής δημοκρατίας που την ωθεί σε βαθιά και πλήρη απαξίωση με απρόβλεπτες συνέπειες. Όταν επίδοξοι πραξικοπηματίες δρουν ελεύθερα, φτάνοντας μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια του κράτους, τίποτα καλό δεν προμηνύεται.

Διαβάστε περισσότερα

Τα παιδιά της σοκολάτας [ντοκιμαντέρ] 0

Τα περισσότερα παιδιά λατρεύουν τις σοκολάτες. Κάποια παιδιά, όμως, τις απεχθάνονται. Ένα από αυτά είναι και ο Ντρίσα…
Ο Ντρίσα φέρει ακόμη τα σημάδια της περιόδου που πέρασε, δουλεύοντας σε κάποια φυτεία κακάο της Ακτής του Ελεφαντοστού.
Πολυάριθμα σημάδια από χτυπήματα. Ο Ντρίσα ήταν ένας «σκλάβος της σοκολάτας», ένας από τον άγνωστο αριθμό παιδιών της δυτικής Αφρικής που πωλούνται από τις οικογένειές τους ως σκλάβοι στην Ακτή του Ελεφαντοστού, τη μεγαλύτερη παραγωγό χώρα κακάο στον κόσμο.
Τα υποχρεώνουν να εργάζονται χωρίς να τα πληρώνουν, τα χτυπούν όταν αυτά εκδηλώνουν κάποιες αντιρρήσεις τους και τα εγκαταλείπουν, όταν αρρωσταίνουν.

Ο Ντρίσα εργαζόταν 18 ώρες την ημέρα, έτρωγε ελάχιστα και το βράδυ κοιμόταν κλειδωμένος σ΄ ένα μικρό δωμάτιο. Τα χτυπήματα που δεχόταν ήταν αρκετά για να τον «πείσουν» να συνεχίσει. Οι «σκλάβοι της σοκολάτας» που χρησιμοποιούνται στην Ακτή του Ελεφαντοστού προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από το Μάλι, το Μπενίν, το Τόγκο και την Κεντροαφρικάνικη Δημοκρατία. Οι πληροφορίες που υπάρχουν, ωστόσο, γι΄ αυτά είναι λιγοστές και συγκεχυμένες.

Η Ακτή Ελεφαντοστού αποτελεί την πρώτη σε παραγωγή κακάο χώρα του κόσμου αφού εξάγει το 40% του συνόλου της παγκόσμιας παραγωγής. Οι χαμηλές τιμές του κακάο οι οποίες συνεπάγονται φθηνά εργατικά χέρια ωθούν τους παραγωγούς στην εκδούλευση μικρών παιδιών ώστε να ανταπεξέλθουν στον εξοντωτικό ανταγωνισμό. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν πως περισσότερα από 109.000 παιδιά στην Ακτή Ελεφαντοστού δουλεύουν υπό τις χειρότερες συνθήκες παιδικής εργασίας ενώ περίπου 10.000 εξ αυτών είναι θύματα πορνείας και δουλεμπορίου.
Δεκαοκτώ με τριάντα μήνες μετά το φύτεμα, τα κακαόδεντρα, που μπορεί να ξεπεράσουν και τα επτά μέτρα σε ύψος, αρχίζουν να δίνουν τον πολύτιμο καρπό, καθιστώντας την Γκάνα την δεύτερη σε εξαγωγές στην δυτική Αφρική με πεντακόσιες εξήντα χιλιάδες μετρικούς τόνους παραγωγή (2005) και νούμερο δύο στις κακάο-παραγωγές χώρες στον κόσμο. Μαζί με την Ακτή του Ελεφαντοστού, το Καμερούν και την Νιγηρία καλύπτουν το 70% της παγκόσμιας ζήτησης. Πάνω από δύο εκατομμύρια αγρότες δουλεύουν στην παραγωγή κακάο στην χώρα.
Στην συγκομιδή και στην καλλιέργεια των κακαόδεντρων, όπως και στις υπόλοιπες αφρικάνικες χώρες, η παιδική εργασία είναι πολύ διαδεδομένη. Μικρά παιδιά με τις ματσέτες στα χέρια ξημεροβραδιάζονται κάτω από το καυτό ήλιο, αντιμετωπίζοντας την επίδραση των χημικών φυτοφαρμάκων, τα καθημερινά ατυχήματα και την βαναυσότητα των αφεντικών.
Υπολογίζονται σε πάνω από ογδόντα χιλιάδες τα παιδιά σχολικής ηλικίας, που εργάζονται στις φυτείες κακάο ο μέσος όρος ηλικίας δεν ξεπερνά τα 13,5 χρόνια. Τα περισσότερα είναι από τις φτωχές βόρειες επαρχίες της χώρας αλλά και από τις γειτονικές Μπουργκίνα Φάσο, Μάλι και την περιοχή της νότιας Σαχάρας και δουλεύουν για τριακόσιες χιλιάδες Cedi τον χρόνο που ισοδυναμούν μόνο με τριάντα δολάρια! Τους παρέχεται ένα άθλιο φαγητό και δωρεάν στέγη σε αποθήκες αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η εκμετάλλευση είναι εξοργιστική.
«Πήγαινα σχολείο», λέει ο Μαρκ Γιάο Κουάμε που μαζί με τον αδελφό του Φαμπρίς, δουλεύουν σε μια απομακρυσμένη φάρμα. «Αλλά ο πατέρας μου δεν είχε άλλον να δουλέψει στη φάρμα, έτσι με πήρε από το σχολείο. Η μητέρα μου είναι μακριά από εδώ, έχω να τη δω 10 χρόνια, από τότε που ήμουν 2 χρονών».
Με τρεις δυτικές πολυεθνικές να ελέγχουν το 83% του παγκόσμιου εμπορίου κακάο, είναι προφανές πως οι φτωχές χώρες παραγωγής της πρώτης ύλης είναι χειροπόδαρα δεμένες στις απαιτήσεις και τους εκβιασμούς των αγοραστών. Η δραματική καθίζηση των τιμών το 1998, που τις έριξε στο μισό, ανάγκασε τους μικρούς παραγωγούς να ψάξουν τρόπους μείωσης του κόστους για να επιβιώσουν. Ο κυριότερος ήταν η επέκταση της παιδικής εργασίας που στην Γκάνα αλλά και στην Ακτή του Ελεφαντοστού ιδιαίτερα, έχει πάρει την μορφή επιδημίας.
Το 2001, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν την κυβερνητική παρέμβαση και την κριτική του Τύπου, οι μεγάλες βιομηχανίες του κακάο υπέγραψαν μια εθελοντική σύμβαση (το Πρωτόκολλο της Βιομηχανίας του Κακάο) ώστε να εξαλειφθεί η παιδική εργασία έως το 2005. Όμως, η ημερομηνία πέρασε χωρίς να δοθεί μεγάλη σημασία ή να αλλάξει κάτι. Το όριο εξάλειψης πήρε τελικά παράταση έως τον Ιούλιο του 2008 ώστε μέχρι τότε τουλάχιστον στο 50% των παραγωγών κακάο να μη χρησιμοποιούν παιδιά στα χωράφια τους.
Οι εταιρείες κακάο δημοσιοποίησαν κάποια πιλοτικά προγράμματα χωρίς ωστόσο να έχει αλλάξει κάτι στην τακτική τους αποκόμισης κερδών από την παιδική εργασία. Την ίδια στιγμή στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η Herseys Company, κλείνει φέτος τα εκατό εφτά χρόνια από την κυκλοφορία του πιο αγαπημένου της προϊόντος.
Ήταν το 1907, που εμφανίστηκαν στα μαγαζιά τα Hersheys Κisses, οι μικρές σοκολατένιες καραμέλες που φέρνουν τεράστια κέρδη στα ταμεία της και έφτασαν πέρυσι τα ογδόντα εκατομμύρια κομμάτια καθημερινές πωλήσεις. Η Hersheys μαζί με της Μars ελέγχουν τα 2/3 από τα 13 δις δολάρια πωλήσεων σοκολάτας στις ΗΠΑ και προμηθεύονται κακάο κυρίως από την Δυτική Αφρική. Μαζί με την Nestle και μερικές ακόμη ευρωπαϊκές πολυεθνικές, πάρα τις δεσμεύσεις και την διεθνή κατακραυγή συνεχίζουν να αγοράζουν πρώτη ύλη που μαζεύεται από παιδικά χέρια, συμμετέχοντας ταυτόχρονα και σε εκστρατείες ενάντια στην παιδική εργασία! .
Οταν πριν από δύο χρόνια ο δανός δημοσιογράφος Μ.Mistrati θέλησε να φάει μια σοκολάτα, πήγε σε ένα σουπερμάρκετ και άρχισε να ψάχνει: «Παρατήρησα ότι από τις επτά διαφορετικές σοκολάτες που είχα στα χέρια μου, μόνον μία ακολουθούσε τις αρχές του fair trade. Αναρωτήθηκα τι να συμβαίνει με τις υπόλοιπες», περιγράφει ο ίδιος. Αυτό ήταν και η αφετηρία ενός επώδυνου χρονικού που με τον R. Romano οδήγησαν σε ένα συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ «τη σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας» στο οποίο αποκαλύπτεται είναι η πραγματικότητα που χρηματοδοτεί η πανίσχυρη βιομηχανία που γλυκαίνει τις αισθήσεις.
Το ντοκυμαντέρ περιγράφει την καλιέργεια κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού εκεί όπου πρόσφατα ο διεθνώς αμφισβητούμενος πρόεδρος Λόραν Γκμπάγκμπο εθνικοποίησε τις τοπικές αγορές και τις εξαγωγές του κακάο με στόχο την προστασία των εσόδων από φόρους και δασμούς. Εσοδα που μοιράζονται εκτός των άλλων και στη συντήρηση των μισθοφόρων Τα εργατικά χέρια όπου βασίζονται οι καλλιεργητές κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού κρύβουν το πλέον απροκάλυπτο δουλεμπόριο παιδιών 7 έως 14 ετών.
Γι’ αυτά τα παιδιά σοκολάτα σημαίνει αρπαγή από τις οικογένειές τους, σκληρή δουλειά, ξύλο, σεξουαλική κακοποίηση και επικίνδυνες χαντζάρες. Οι Mistrati και Romano ξεκινούν την έρευνα από την Ευρώπη με εκπροσώπους των μεγαλύτερων εταιρειών να δηλώνουν άγνοια για τις «φήμες», όπως τις χαρακτήρισαν.
Το ταξίδι τους στην Αφρική καλείται να επιβεβαιώσει τις… «φήμες». «Είχα πολλές δυσκολίες καθώς έπρεπε να δουλέψω με απόλυτη κάλυψη στην Ακτή Ελεφαντοστού, το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο. Οι κυβερνήσεις εκεί δεν επιθυμούν δημοσιογράφους που ερευνούν ζητήματα δουλεμπορίου παιδιών» λέει ο Mistrati και επισημαίνει: «Βεβαίως είχα κατά νου και την περίπτωση ένος άλλου συναδέλφου, του Guy-Andre Kieffer, ο οποίος σε ανάλογη έρευνα το 2004 είχε απαχθεί και δεν επέστρεψε ποτέ». Πρώτος σταθμός η φτωχή περιφέρεια του Μάλι.
Ο 50χρονος οδηγός των Δανών κατάγεται από εκεί και βιώνει την πραγματικότητα των «παιδιών του κακάο» καθημερινά. Τα παιδιά μεταφέρονται από διάφορα χωριά στους σταθμούς των λεωφορείων που φεύγουν για τα σύνορα. Για άλλα έχει προηγηθεί συμφωνία του δουλέμπορου με τους γονείς (ένα παιδί μπορεί να πουληθεί ακόμη και 230 ευρώ), για άλλα όμως όχι. Απλώς, τα απάγουν… «Φοβόμουν να δουλέψω χωρίς κρυφή κάμερα. Οι traffickers είναι αδίστακτοι εγκληματίες και κάνουν τα πάντα για το χρήμα. Κατάφερα όμως να ακολουθήσω όλη τη διαδρομή» περιγράφει ο Mistrati.

Σταθμός Sikasso: Ο Idrissa Kante, γενικός γραμματέας του σωματείου οδηγών, περιγράφει πώς οι traffickers μεταφέρουν κάθε φορά 10 με 15 παιδιά. Μόλις το λεωφορείο πλησιάζει στα σύνορα, ανεβαίνουν σε μοτοσικλέτες με τις οποίες μέλη του κυκλώματος ακολουθούν το λεωφορείο. Τα περνάνε από τα σύνορα. Στην άλλη πλευρά, οι ιδιοκτήτες φυτειών τα παραλαμβάνουν. Την ώρα που οι Δανοί βρίσκονται στο Sikasso, ένας άντρας φωνάζει: «Παίρνουν ένα κορίτσι»!

Πλησιάζουν το λεωφορείο, αλλά η «συνοδός» του έχει γίνει καπνός. Η 12χρονη Mariam Marico περιγράφει λίγο μετά: «Μου είπε ότι θα έβγαζα χρήματα». Τα γόνατά της, όμως, είναι ματωμένα. Είναι φανερό ότι το παιδί είχε συρθεί με τη βία. – Φύγε και μην ξαναγυρίσεις εδώ, να τους πεις ότι εδώ δεν υπάρχουν χρήματα, της φωνάζει ένας άντρας που ανήκει σε εθελοντική οργάνωση και λίγο αργότερα τη μεταφέρει πίσω στο χωριό της. Βλέποντάς την, ο οδηγός των δημοσιογράφων ξεσπά σε κλάματα γιατί είναι σίγουρος ότι θα την ξαναδεί να επιστρέφει: «Η καρδιά μου έχει τσακίσει, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο»… Επόμενος σταθμός το χωριό Zegua.
Ο αρχηγός των 500 κατοίκων, Diamoutenne Bakary, περιγράφει τις απαγωγές παιδιών. Ακολουθεί η SAF CACAO, ο μεγαλύτερος εξαγωγέας κακάο με κορυφαίους πελάτες ανά τον κόσμο. Ο γενικός διευθυντής Ali Lakiss δεν ξέρει τίποτα: «Γεννήθηκα στη βιομηχανία του κακάο και δεν έχω συναντήσει ποτέ παιδιά από 10 έως 16 ετών να δουλεύουν στις φυτείες».
Σπεύδει να υπενθυμίσει πως: «Είμαστε ο μεγαλύτερος παραγωγός κακάο παγκοσμίως. Φαντάζεστε τι είδους καταστροφή θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι έπαυαν να αγοράζουν κακάο;» Μάλλον ο Lakiss είχε πολλά χρόνια να… επισκεφθεί τις φυτείες. Το ‘καναν αντ’ αυτού οι Δανοί και φυσικά συνάντησαν αρκετά παιδιά την ώρα της δουλειάς. Για τον κυβερνητικό Tohe Adam Malick, το θέμα έχει πάρει υπερβολικές διαστάσεις. Αποδίδει τη μεταφορά παιδιών στην Ακτή Ελεφαντοστού σε τουρισμό: «Πώς είναι να πηγαίνεις στο Παρίσι»!

Και η έρευνα συνεχίζεται σε μία ακόμη φυτεία. Αυτή τη φορά ο οδηγός τους υποδύεται τον παραγωγό.
-Θα χρειαστούμε πολλά παιδιά να δουλέψουν για μας, μπορείς να βοηθήσεις; ρωτά τον ιδιοκτήτη της φυτείας. «Εδώ είναι ο μεγάλος μου αδελφός, πείτε του πόσα θέλετε και θα τα φέρει κατευθείαν σε σας», του απαντά. – Πόσο κοστίζει; «Υπολόγισε 230 ευρώ»… Στη χώρα μας καταναλώνονται κάθε χρόνο 22.000 τόνοι σοκολάτας, με τη μία στις τρεις να είναι εισαγόμενη.
Ομως η αγορά είναι κατακλυσμένη από προϊόντα που το ταξίδι τους έχει ξεκινήσει από την Ακτή Ελεφαντοστού. Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για το ντοκιμαντέρ.
Αναρωτιέται ο Mistrati σε συνεντευξή του στην Ελευθεροτυπία: «Δεν ενδιαφέρει τους Ελληνες να μάθουν πώς παράγεται η σοκολάτα που τρώνε;».
Ο δημοσιογράφος το άφησε αναπάντητο, όπως κι εκείνος μία από τις ερωτήσεις : – Μετά από τα όσα έζησες, απολαμβάνεις το ίδιο μία σοκολάτα;

Διαβάστε περισσότερα

Βρίζονται επειδή… συμφωνούν

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. ψήφισαν το ίδιο Mνημόνιο. Ψήφισαν την ίδια δανειακή σύμβαση. Συμφώνησαν στο ίδιο κείμενο της 13ης Ιουλίου, αφού προηγουμένως είχαν συμφωνήσει και σε αυτό της 20ής Φεβρουάριου.
    Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. (μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι) υπέγραψαν ότι η κυβέρνηση – η όποια μονοκομματική, δικομματική, οικουμενική κυβέρνηση:
α) Ελέγχεται σε «τριμηνιαία βάση» από τους εταίρους.
β) «Δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του μνημονίου».
γ) Θα εφαρμόζει την πολιτική του μνημονίου που θα είναι «συνεχής» και θα διαρκέσει «επί πολλά έτη».
δ) «Το ταμείο (σ.σ.: το λεγόμενο υπερ-ΤΑΙΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές Αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών θεσμών».
ε) «Η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους “θεσμούς” για όλα τα σχέδια νόμου»,.
στ) Η κυβέρνηση για κάθε νόμο θα ζητεί την έγκριση της τρόικας «πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».
ζ) Ότι «ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί».
η) Πως «οι ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως».
    Όσο για τα ζητήματα τρέχουσας διαχείρισης, ο ΣΥΡΙΖΑ σκάβει ακόμα βαθιά το λάκκο των συνταξιούχων πατώντας στους νόμους (Λοβέρδου) που… θα καταργούσε, εφαρμόζει για τα αεροδρόμια τις συμβάσεις εκποίησης της ΝΔ,  η ΝΔ «ζηλεύει» τον ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδικασίες ξεπουλήματος του ΟΛΠ κλπ.
    Είναι προφανές, βέβαια, ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης δεν είναι ίδιοι. Επίσης δεν είναι το ίδιο ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ.
    Υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία ότι είναι εντελώς ίδια τα Mνημόνια που υπηρετούν; Ότι στις ίδιες «Cosco» και στις ίδιες «Fraport» ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία; Ότι με τον ίδιο ΣΕΒ συμφωνούν όταν κόβουν συντάξεις; 
    Είναι ακριβώς αυτή η μεταξύ τους ομοιότητα, όσον αφορά τη συμφωνία στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ακολουθούμενης πολιτικής, που καθιστά αναγκαίο για το πολιτικό σύστημα να επιστρέψει στις πρακτικές του δικομματισμού. 
    To νέο δίπολο έχει αρχίσει να επαναλαμβάνει – σε φάρσα – εκείνα τα παλιά με το «φως» και το «σκότος». Επί 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον για το «χάος», για την «καμένη γη», για τα «άδεια ταμεία» που άφηναν πίσω τους. Και μετεκλογικά, έπειτα από την εκάστοτε τελετή παράδοσης του «χάους» στον έναν και παραλαβής της «καμένης γης» από τον άλλον, πότε ο ένας και πότε ο άλλος – ανάλογα με το ποιος κέρδιζε τις εκλογές – μας έστελναν το λογαριασμό.
    Αργότερα, το είδαμε κι αυτό στην απίθανη «δημοκρατία» τους: Το μεν «φως» και το δε «σκότος», η μεν «πρόοδος» και η δε «συντήρηση», οι μεν «Εφιάλτες» και οι δε «κλέφτες» (δικά τους τα λόγια), ήρθε η ώρα να μας στέλνουν το λογαριασμό και οι δυο μαζί.
    Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτοί που επί 40 χρόνια, πίσω από το δικομματικό τους χαρτοπόλεμο παρέδιδαν ο ένας στον άλλον τα εργαλεία κατεδάφισης της χώρας και αφαίμαξης του λαού, έφτασαν να μας «σώζουν» από κοινού.
    Αξίζει να θυμηθούμε την προηγούμενη εμπειρία: Όσο περισσότερο βρίζονταν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, τόσο περισσότερο συμφωνούσαν στην βασική κατεύθυνση της ακολουθούμενης πολιτικής, κι όσο περισσότερο συμφωνούσαν τόσο περισσότερο βρίζονταν.
    Αυτό ακριβώς το έργο επαναλαμβάνεται και σήμερα. Αφού εξαντλήθηκαν τα περί «μερκελιστών» και «αντιμερκελιστών», τα περί «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» τώρα θα ξαναρχίσουν τα περί «Αριστεράς – Δεξιάς».
    Και μαζί με αυτά τα κάλπικα, όλο και περισσότερο θα πληθαίνουν οι ανταλλαγές πυρών και κατηγοριών για διαπλοκές, διαφθορές, για θρασείες συμπεριφορές κι άλλα τέτοια ηχηρά και πολιτισμένα.
    Ο λόγος – επιμένουμε – είναι απλός: Βρίζονται γιατί… συμφωνούν! Και επειδή συμφωνούν πολύ, γι’ αυτό θα βρίζονται και πολύ.    

***
     Σαν σήμερα, στις 15 Γενάρη 1919, οι Γερμανοί κομμουνιστές ηγέτες, ηΡόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ, δολοφονούνταν.
    Δολοφονήθηκαν από την αστική τάξη της Γερμανίας και από τα σοσιαλδημοκρατικά εκτελεστικά της όργανα, από την «αριστερή» κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» Εμπερτ και Σάιντεμαν.
    Ένα τέτοιο έγκλημα μόνο οι διατεταγμένοι του εκφυλισμού και της προδοσίας θα μπορούσαν να διαπράξουν.
    Ιστορικά κάτι τέτοιοι είναι που έχουν αποδειχτεί οι ικανότεροι να διεκπεραιώνουν τις πιο βρώμικες δουλειές που τους ανατίθενται.

Διαβάστε περισσότερα

Στον Καμίλο… «La Guerra de Guerillas» γραμμένο από τον Γκεβάρα

Με αφορμή την 56^η επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης. Από το βιβλίο/ εγχειρίδιο Ανταρτοπόλεμος «La Guerra de Guerillas» γραμμένο από τον Γκεβάρα το 1960, παραθέτουμε μεταφρασμένο το κομμάτι που προσομοιάζει το βιβλίο με τον Καμίλο και του το αφιερώνει.

Αυτή η δουλειά φιλοδοξεί να μιλήσει με την φωνή του Καμίλο Σιενφουέγος, ο οποίος θα έπρεπε να την διαβάσει και να την διορθώσει, αλλά δυστυχώς η μοίρα δεν του επέτρεψε αυτό το έργο. Οι παρούσες γραμμές και αυτές που συνεχίζουν, μπορούν να θεωρηθούν ως φόρος τιμής του Αντάρτικου στρατού στον μεγάλο του Καπετάνιο, στον πιο μεγάλο Διοικητή Αντάρτικου που έδωσε αυτή η επανάσταση, στον τέλειο επαναστάτη και αδερφικό φίλο.

Ο Καμίλο ήταν ο σύντροφος των εκατό μαχών, ο άνθρωπος εμπιστοσύνης του Φιντέλ στις πιο δύσκολες στιγμές του πολέμου, ο αγωνιστής γεμάτος αυταπάρνηση που έφτιαξε πάντα μέσα από την αυτοθυσία, ένα εργαλείο για να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του και να σφυρηλατήσει αυτόν του στρατεύματος.

Νομίζω ότι  θα είχε εγκρίνει αυτό το εγχειρίδιο όπου συνθέτονται οι αντάρτικες εμπειρίες μας, γιατί είναι προϊόν της ίδιας της ζωής, αλλά αυτός έδωσε στο σκάρωμα αυτών των γραμμών  την ζωντάνια του ταμπεραμέντου του, της εξυπνάδας του και της τόλμης του που επιτυγχάνονται σε τόσο ακριβή βαθμό, σε συγκεκριμένες μόνο προσωπικότητες της ιστορίας.

Αλλά δεν πρέπει να δει κανείς το Καμίλο σαν ένα ήρωα αποκομμένο, που έκανε φοβερά κατορθώματα με την βοήθεια μόνο της ευφυΐας του,  αλλά σαν αναπόσπαστο κομμάτι του λαού που τον διαπαιδαγώγησε. Όπως φτιάχνει τους ήρωες του, τους μάρτυρες του ή τους ηγέτες που διακρίνονται μέσα από την συνεχή διαλογή του αγώνα, με την αυστηρότητα των συνθηκών κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε.

Δεν ξέρω αν ο Καμίλο γνώριζε τα λόγια του Δαντών για τα επαναστατικά κινήματα «τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη», παρόλα αυτά την εξάσκησε με την δράση του, εμπλουτίζοντας την με τα συστατικά των άλλων αναγκαίων συνθηκών για τον Αντάρτη: Την κατάλληλη και γρήγορη ανάλυση της κατάστασης και την μελέτη από τα πριν των προβλημάτων προς επίλυση στο μέλλον.

Αν και αυτές οι γραμμές βοηθάνε να αποδοθεί φόρος τιμής στον ήρωά μας και στον λαό, δεν έχουν σκοπό να φτιάξουν την βιογραφία του και να διηγηθούν τις ιστορίες του. Ο Καμίλο ήταν μέρος αυτών, χιλίων ιστοριών, τις δημιουργούσε στο πέρασμα του με φυσικότητα. Είναι γιατί συνέθετε στο δέσιμο και την εκτίμησή του για το λαό την προσωπικότητά του, αυτό που μερικές φορές ξεχνιέται και παραγνωρίζεται, αυτό που αποτύπωνε την σφραγίδα του Καμίλο σε αυτό που ήταν: Η ξεχωριστή αξία που μόνο λίγοι άνθρωποί καταφέρνουν να αφήσουν σαν σφραγίδα σε κάθε τους πράξη.

Το είπε ήδη ο Φιντέλ: Δεν είχε την κουλτούρα των βιβλίων, είχε την φυσική εξυπνάδα του λαού που τον είχε διαλέξει ανάμεσα σε χίλιους για να τον βάλει στην προνομιακή θέση που έφτασε, με απίθανη τόλμη, με επιμονή, με εξυπνάδα και αφοσίωση χωρίς προηγούμενο.

Ο Καμίλο αντιλαμβάνονταν την εμπιστοσύνη σαν θρησκεία, ήταν αφοσιωμένος σε αυτήν. Τόσο στην προσωπική πίστη του στον Φιντέλ, που ενσαρκώνει όπως κανείς άλλος την θέληση του λαού, όσο και στην πίστη στον ίδιο τον λαό. Λαός και Φιντέλ βαδίζουν ενωμένοι, έτσι βάδιζε και η αφοσίωση του αήττητου Αντάρτη.

Ποιος τον σκότωσε; Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε καλύτερα: Ποιος αποτελείωσε την φυσική του παρουσία; Γιατί η ζωή των ανθρώπων όπως αυτός, συνεχίζει παρούσα μέσα στον λαό, δεν τελειώνει από την στιγμή που αυτός δεν το αποφασίζει.

Τον σκότωσε ο εχθρός, τον σκότωσε επειδή ήθελε τον θάνατο του, τον σκότωσε γιατί δεν υπάρχουν σίγουρα αεροπλάνα, γιατί οι πιλότοι δεν μπορούν να αποκτήσουν όλη την απαραίτητη εμπειρία, γιατί παραφορτωμένος με δουλειά, ήθελε να είναι σε λίγες ώρες στην Αβάνα…και τον σκότωσε επίσης ο χαρακτήρας του.

Ο Καμίλο δεν υπολόγιζε τον κίνδυνο, τον χρησιμοποιούσε σαν διασκέδαση, έπαιζε μαζί του, τον προκαλούσε και τον διαχειριζόταν. Για την αντάρτικη νοημοσύνη του δεν ήταν δυνατόν ένα σύννεφο να καθυστερήσει ή να στρεβλώσει μια σχεδιασμένη πορεία.

Έγινε όταν όλος ο λαός τον γνώριζε, τον εκτιμούσε και τον αγαπούσε. Μπορούσε να είχε γίνει πριν και η ιστορία του να ήταν μια απλή ιστορία ενός Αντάρτη Αρχηγού. Θα υπάρξουν πολλοί Καμίλο, είπε ο Φιντέλ. Μπορώ να προσθέσω πως υπήρξαν πολλοί Καμίλο, Καμίλο που κόπηκε η ζωή τους πριν να κλείσουν τον μεγαλοπρεπή κύκλο που αυτός έκλεισε για να μπει στην ιστορία. Ο Καμίλο και οι άλλοι Καμίλο ( αυτοί που δεν τα κατάφεραν και αυτοί που θα έρθουν) είναι ο δείκτης των δυνάμεων του λαού, είναι η πιο υψηλή έκφραση αυτού που μπορεί να δώσει ένα έθνος που βρίσκεται επί ποδός πολέμου για την υπεράσπιση των πιο γνήσιων ιδανικών του και με βαθιά πίστη στην ευόδωση των πιο ευγενών σκοπών του.

Δεν θα τον τυποποιήσουμε για να τον κλείσουμε σε καλούπια, δηλαδή να τον σκοτώσουμε. Θα τον αφήσουμε έτσι, σε γενικές γραμμές, χωρίς να του βάλουμε ακριβή στίγματα στην κοινωνικοοικονομική του ιδεολογία που δεν ήταν ακριβώς καθορισμένη. Ας δώσουμε έμφαση στο εξής, ότι δεν υπήρξε σε αυτόν τον πόλεμο για την απελευθέρωση ένας στρατιώτης συγκρίσιμος με τον Καμίλο.

Πλήρης επαναστάτης, άνθρωπος του λαού, αρχιτέκτονας αυτής της επανάστασης που έκανε  ο Κουβανικός λαός, δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό του ή παραμικρή σκιά κούρασης και απογοήτευσης.

Ο Καμίλο, ο Αντάρτης, είναι ατέρμονο παράδειγμα καθημερινής επίκλησης, είναι αυτός που έκανε αυτό και εκείνο « ένα πράγμα του Καμίλο», αυτός που έβαλε το ακριβές και ανεξίτηλο σημάδι του στην Κουβανική Επανάσταση, αυτός που είναι παρών στους άλλους που δεν κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος και σε εκείνους που είναι για να έρθουν.

Στο διηνεκές και αθάνατο κατόρθωμά του, ο Καμίλο είναι η προσωποποίηση του λαού.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Διαβάστε περισσότερα

Αντικρατισμός Α.Ε.

Την τελευταία δεκαετία, την δεκαετία κατά την οποία άρχισε να εμφανίζει ρωγμές το σύστημα του καλπάζοντος δανεισμού κρατών και ιδιωτών, έπρεπε να δημουργηθεί ένας μύθος για να δικαιολογηθεί η κρίση του ίδιου του συστήματος. Και βρέθηκε.

Δημήτρης Σούλτας

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

Share 345
Tweet 0
+1

Αν όχι εσύ, ποιος;

Πάρε μέρος στο μεγαλύτερο εγχείρημα για ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις. Γιατί το δικαίωμα στην ενημέρωση είναι δικαίωμα στη δημοκρατία. Αν δεν το στηρίξεις εσύ ποιος θα το κάνει;

του Δημήτρη Σούλτα

Είναι αυτός που περιγράφει οποιαδήποτε άλλη άποψη απ’ αυτήν των νεοφιλελεύθερων ως ακραιφνή κρατισμό. Ακόμα και ήπιες σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, ακόμα και την κεϋνσιανή θεωρία παρουσιάζονται περίπου ως σκληροπηρυνικές επικίνδυνες απόψεις κρατιστών.

Είναι δεδομένο και προφανές ότι το Ελληνικό κράτος ήταν (και παραμένει) δυσλειτουργικό, με παγιωμένη μια γραφειοκρατία που φλερτάρει μονίμως με την παράνοια και τον σουρεαλισμό, ένα κράτος που ξοδεύει πολλά, σε σχέση μ’ αυτά που παρέχει στους πολίτες του. Ο κύριος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το πελατειακό κράτος που χτίστηκε από το ίδιο το κατεστημένο, ώστε να γίνεται το «νταλαβέρι», να είναι δηλαδή ενεργή η διαφθορά, η συναλλαγή μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Σήμερα, που η χώρα βρίσκεται εδώ και χρόνια στο σπιράλ της ύφεσης, η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων πρακτικών δεν αποδίδεται σ’ αυτές, αλλά στον «κρατισμό». Τον οποίο περιέργως πώς καταγγέλουν πολιτικοί όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης και οι λιβανιστές του, το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο που κυβέρνησε και έχτισε αυτό το κράτος.

Είναι τραγικό και αστείο ταυτόχρονα ότι αυτός ο εμμονικός αντικρατισμός εκφράζεται εν μέρει από το μέγα «έργο» του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Δημόσια Διοίκηση πού απέλυσε καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες και δημοτικούς αστυνομικούς., ενέργειες που τις διαφημίζει μάλιστα ως δείγμα πολιτικού σθένους.

Η αντιπαλότητα με το κράτος είναι φυσικά επιλεκτική. Όταν μέσω αυτού χρηματοδοτούνται ιδιωτικά συμφέροντα, τότε η σιγή των αντικρατιστών είναι εκκωφαντική.

Το κράτος όταν χρηματοδοτεί με πακτωλούς χρημάτων τις Τράπεζες, όταν επιδοτεί δηλαδή ιδιωτικές επιχειρήσεις, χωρίς καν να αναλαμβάνει το ίδιο τη διοίκηση τους, δεν είναι κρατισμός. Είναι «διάσωση».

Όταν το κράτος χρηματοδοτεί ιδιώτες, όπως η «Ελληνικός Χρυσός», και όταν καταδικάζεται γι αυτό το λόγο από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και μάλιστα προσφεύγει κατά του εαυτού του, δεν είναι κρατισμός. Είναι «ανάπτυξη».

Όταν το κράτος χρηματοδοτεί την κατασκευσή δρόμων που δεν ολοκληρώνονται ποτέ και συνεχίζει να εισφέρει στα ταμεία των εργολάβων, που με ληστρικές συμβάσεις γδέρνουν τους διερχόμενους οδηγούς με υψηλά διόδια, δεν είναι κρατισμός. Είναι «δημιουργία υποδομών».

Κρατισμός είναι η δουλειά της καθαρίστριας ή του σχολικού φύλακα.
Κρατισμός είναι η ανησυχία των πολιτών για το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, με αστεία τιμήματα. Κρατισμός είναι το κοινωνικό κράτος, το οποίο ταυτίζεται σκοπίμως με το άρρωστο πελατειακό κράτος, που δημιούργησαν αυτοί που σήμερα το καταγγέλλουν.

Ο «κακός δράκος του κρατισμού» είναι το βολικό παραμύθι του κατεστημένου για να επιβάλλει λύσεις (και πωλήσεις), που υπό άλλες συνθήκες και χωρίς αυτόν τον μύθο θα φαίνονταν εξωφρενικές.

Η καταγγελία του κρατισμού βασίστηκε εν πολλοίς σε ένα μύθευμα.
Το μύθευμα της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, που δεν έχει σκοπό να ανοίξει κανενός είδους ιδεολογική συζήτηση, αλλά σκοπεύει να λειτουργήσει ως πλυντήριο για τους  κυβερνώντες των τελευταίων 40 χρόνων, με την εξωφρενική λογική ότι «καλά δεν κυβέρνησε η Αριστερά, αλλά ηγεμόνευε ιδεολογικά, άρα ήταν σαν να κυβερνούσε».

Προφανώς η καταγγελία του κράτους δεν είναι ανάλογη μ’ αυτή των αντεξουσιαστών ή έστω κάποιων αναρχοφιλελεύθερων, υποστηρικτών του Ρόθμπαρντ. Είναι η οπτική που μετατοπίζει το βάρος της ευθύνης του κράτους από την κοινωνία στους ιδιώτες. Το κράτος που δεν υπηρετεί την κοινωνία, αλλά το ιδιωτικό συμφέρον, μέσω της οποίας στήριξης οι νεοφιλελεύθεροι εύχονται να ωφεληθεί και η κοινωνία. Είναι άλλωστε γνωστή μίας από τις πιο κυνικές φράσεις στην Ιστορία της ανθρωπότητας, της πνευματικής της μητέρας των νεοφιλελεύθερων, Μάργκαρετ Θάτσερ:  «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οικογένεια».

Η επιχείρηση «Αντικρατισμός Α.Ε.» θα συνεχίσει να ακολουθεί επιθετική πολιτική και θα αναζητήσει οπαδούς και συμμάχους. Και ενδεχομένως θα τους βρει, αφού το δυσλειτουργικό ελληνικό κράτος βοηθά σ’ αυτήν την επιχείρηση. Αλλά είναι μια «επιχείρηση» τα κέρδη της οποίας τα μοιράζονται λίγοι. Και όταν οι πολλοί το καταλάβουν αυτό είναι πολύ αργά και για τους ίδιους και για τη χώρα τους.

Διαβάστε περισσότερα

Ορολογία από πλαστελίνη

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Η ομοφωνία δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε καν για όλους τους όρους των επιστημών, όπου θέλουμε να πιστεύουμε ότι κυριαρχούν η άδολη αντικειμενικότητα και η αμεροληψία. Εύκολα φανταζόμαστε λοιπόν πόσο περισσότερο ακανθώδη είναι τα πράγματα σε τομείς που υπάγονται στην απέραντη ήπειρο της υποκειμενικότητας. Το κιτς, π.χ., δεν είναι ποτέ ίδιο για όλους. Ακόμα και με κραυγαλέες εκδοχές του αν έχουμε να κάνουμε, λ.χ. μ’ ένα σπίτι τίγκα στην εορταστική χρυσόσκονη, θα βρεθούν και κάποιοι που θα τις υπερασπίσουν, αν όχι σαν ταυτόσημες του καλού γούστου, έστω σαν απόπειρες αντισυμβατικής αισθητικής και σαν πλήγματα κατά της σοβαροφάνειας.

Με την ορολογία της πολιτικής τα πράγματα είναι πολύ πιο δύστροπα και μπερδεμένα, για τον απλό λόγο ότι ουδέποτε χρησιμοποιείται για να περιγράψει εξ αποστάσεως κα μετά ψυχραιμίας τα πολιτικά πράγματα. Συνηθέστατα, αν όχι πάντα, οι όροι –και το νόημα που τους αποδίδεται– αποτελούν συστατικό της πολιτικής διαμάχης, της ιδεολογικής διένεξης. Ακόμα και στην αλφαβήτα δύσκολα θα συναντήσουμε γενική συμφωνία στο τι είναι η πλειοψηφία, ας πούμε, και πώς την ορίζουμε. Ή στο τι είναι η ίδια η δημοκρατία, δηλαδή πόση και ποια δημοκρατία διασώζεται στα πολιτεύματα που ωστόσο χαρακτηρίζονται δημοκρατικά.

Με τους όρους λαϊκισμός/αντιλαϊκισμός διαπιστώνει κανείς ότι όσο περισσότερο τους χρησιμοποιούμε στις κομματικές και πολιτικές μας έριδες τόσο λιγότερο απτό καταντάει το περιεχόμενό τους. Μοιάζει σαν να είναι η πλαστελίνη η πρώτη ύλη τους. Ωστε να μπορεί ο καθένας να τους προσαρμόζει κουτοπόνηρα στις επιδιώξεις του, όσο υποκρίνεται τον επιστημονικά νηφάλιο χρήστη τους. Τυπικά λοιπόν, λεξικογραφικά, λαϊκισμός είναι να κολακεύεις τον λαό (και μάλιστα τα αρνητικά γνωρίσματά του). Να του λες ψέματα για να μην τον κακοκαρδίσεις. Να του αποκρύπτεις την αλήθεια, με στόχο να τον «παραπλανήσεις», τον «νήπιο».

Θαρρείς και υπάρχει μία και μόνη αλήθεια για τα πάντα, θρησκευτικού ή μεταφυσικού τύπου, και όχι απόψεις που συγκρούονται και υποθέσεις που μάχονται η μία την άλλη με πάθος. Θαρρείς επίσης και αρκεί να δηλώσεις αντιλαϊκιστής σε μια-δυο συνεντεύξεις σου για να είσαι κιόλας. Μήπως δεν δηλώνει σφοδρός πολέμιος του λαϊκισμού ο κ. Αδωνης Γεωργιάδης, ο ίδιος που κοπιάζει να πείσει τους Ελληνες πως είναι ο περιούσιος λαός της Ιστορίας, πως η γλώσσα τους είναι η γλώσσα των θεών, κ.ο.κ.; Μια χαρά λοιπόν μπορείς να κηρύσσεις ανένδοτο αντιλαϊκιστικό αγώνα, με τον κ. Γεωργιάδη πρωτοκορυφαίο σύμμαχό σου.

Στην τρέχουσα χρήση ο λαϊκισμός, γενικώς και αορίστως, αντιμετωπίζεται στρεψόδικα σαν μία από τις μορφές του Πονηρού, του σατανά. Ταυτόχρονα, ο αντιλαϊκισμός ανακηρύσσεται πανάκεια, με το περιεχόμενό του ηθελημένα ασαφές στις κρίσιμες πτυχές του, ώστε να μην ενοχλείται κανένας και ο καθείς να ακούει ό,τι τον βολεύει. Τι λαϊκιστικότερο. Αλλά πάντοτε αντιλαϊκιστικά.

Διαβάστε περισσότερα

Οι banksters ανυπομονούν να προκαλέσουν άλλη μια μεγάλη κρίση

Η διεθνής χρηματοπιστωτική μαφία σπέρνει τον πανικό, επιχειρώντας να κατασκευάσει άλλη μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή, ουσιαστικά μια νέα παγκόσμια κρίση.

Από το άρθρο του Μιχάλη Γιαννεσκή στο tvxs.gr :

Οι προειδοποιήσεις ότι ένα μεγάλο κραχ των χρηματιστηρίων είναι πολύ πιθανό μέσα στο 2016 πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Τον κώδωνα του κινδύνου έκρουσε πρώτη η αμερικανική τράπεζα J.P. Morgan, η οποία συμβούλευσε τους πελάτες της να πουλήσουν τις μετοχές τους. Στη συνέχεια, η βρετανική Royal Bank of Scotland (RBS) δημοσίευσε στις 8 Ιανουαρίου συμβουλές προς τους πελάτες της να πουλήσουν σχεδόν όλες τις επενδύσεις τους (επί λέξει, «Sell (mostly) everything»), δηλαδή τα πάντα εκτός από όσα ομόλογα θεωρούνται ασφαλή. Οι οικονομολόγοι της RBS προειδοποιούν ότι οι επενδυτές βρίσκονται αντιμέτωποι με μια «κατακλυσμική» χρονιά, κατά την οποία τα διεθνή χρηματιστήρια μπορεί να πέσουν μέχρι και 20%. Εκτιμούν ότι η τιμή του πετρελαίου μπορεί να πέσει στα 11 δολάρια το βαρέλι και ότι η κατάσταση στην Κίνα θα είναι μάλλον η κύρια αιτία για την προβλεπόμενη κρίση των διεθνών αγορών. Ο Andrew Roberts της RBS σχολίασε σχετικά ότι “Η Κίνα έχει ξεκινήσει μια μεγάλη διόρθωση (των αγορών), η οποία θα γίνει χιονόμπαλα”, εννοώντας ότι θα παρασύρει την υπόλοιπη παγκόσμια οικονομία. Οι προειδοποιήσεις των δύο τραπεζών ενισχύουν τις πολύ απαισιόδοξες εκτιμήσεις για τη διεθνή οικονομία που εξέφρασαν πρόσφατα ο μεγάλο-επενδυτής George Soros (στο Οικονομικό Φόρουμ στη Σρι Λάνκα, στις 7 Ιανουαρίου 2016), ο οικονομικός αρχισυντάκτης του Guardian, Larry Elliott, (27 Δεκεμβρίου 2015) και η ετήσια έκθεση της Διεθνούς Τράπεζας για τις προοπτικές της διεθνούς οικονομίας κατά το 2016. Η έκθεση της Διεθνούς Τράπεζας ανέφερε ότι μία «τέλεια καταιγίδα» πλησιάζει τις διεθνείς αγορές.

Οι διεθνείς τραπεζίτες και μεγαλοεπενδυτές "ρίχνουν το φταίξιμο" στην Κίνα, ενώ στην πραγματικότητα, η Κίνα άρχισε ήδη να βιώνει τις συνέπειες της ένταξης του γουάν στο κλαμπ των σκληρών νομισμάτων του Δυτικού νομισματικού μονοπωλίου.

Εκτός από την Κίνα που έχει μπει στο στόχαστρο, ως ο πιο επικίνδυνος ανταγωνιστής απέναντι στην επιβολή των νέων συνθηκών, οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου δυναμιτίζουν το έτσι και αλλιώς εύθραυστο οικονομικό τοπίο, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν και να αποκομίσουν οφέλη, όπως έγινε μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2008.

Διαβάστε περισσότερα

Γιάννης Ρίτσος (Τέσσερις στιχουργοί μιλούν για τον αγαπημένο τους ποιητή)

Όταν δέχτηκα την πρόταση από τον Σπύρο Αραβανή, προκειμένου να μιλήσω για τον αγαπημένο μου ποιητή, θόλωσα, μπλοκάρισα.
Ποιος, μέσα σ’ αυτό τον ανεκτίμητο θησαυρό στο πέλαγος της ελληνικής ποίησης, θα μπορούσε να είναι ο ένας;
Πως μπορώ να το ξέρω; Αφού κάθε μέρα, απ’ τον καθένα ανακαλύπτω κάτι καινούργιο, κάτι σπουδαίο..
Απάντησα ναι, θα μιλήσω για το Ρίτσο.
Κι αμέσως μετά άρχισε ο εφιάλτης: τι πήγα κι έκανα; Γιατί δέχτηκα; Ποια είμαι εγώ να μιλήσω για το Ρίτσο; Και το κυριότερο: ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΙΤΣΟ;;;
Ακολούθησαν αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού, διάρκειας δύο εβδομάδων και τελικά αποφάσισα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να μιλήσω και το πώς για τον Ρίτσο, μόλις προχτές, Παρασκευή.
Αποφάσισα να μιλήσω γι’ αυτόν που μου «πρωτομίλησε» με τον ποιητικό του λόγο και τον κατάλαβα.
Θα επικεντρωθώ σε τρία έργα- ύμνους στον αέναο ανθρώπινο αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη, επειδή εξακολουθεί «και τούτες τις μέρες ο άνεμος να μας κυνηγάει» και η αίσθηση πως πρέπει να πάρεις θέση, όπως επέμενε και ο ίδιος, είναι αναγκαία πια και θα κρατήσω μιαν ακρούλα στο χρόνο που έχω, για τον ερωτικό Ρίτσο, επειδή η αγάπη που βιώνει η ποίηση του είναι τέτοια, σαν αυτή που δικαιούται να λάβει ο καθένας, ούτε σταγόνα λιγότερο.
Θα ψελλίσω δυο λόγια για την Προσωπικότητα που ένιωσα στο χρόνο, πως επηρέασε τη ζωή και το αξιακό μου σύστημα, αλλά και τη θεματική της γραφής μου, μιας και για τα δυο αναλώθηκα στα εξής δίπολα σχήματα που μου υπέδειξε παιδιόθεν ο Ρίτσος:
Ζωή- Θάνατος
Σκοτάδι- Φως
Δικαίωμα- Υποχρέωση.
Και γιατί πάντα με καταδιώκουν οι στίχοι από  «Το χρέος των ποιητών»
«…Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρη ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
- ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, - ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του, ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.»
Γεννήθηκα το ’62.
Σ’ ένα σπίτι που ως το ’74 είχαμε παρανομία, φυλακίσεις, ψιθύρους και αγωνιώδεις σιωπές.
Κι ενώ στο σχολείο υποχρεωνόμουν να μαθαίνω «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά» και «ζήτω η επανάστασις της 21ης Απριλίου», στο σπίτι κυκλοφορούσαν χειρόγραφα ή πολυγραφημένα κείμενα είτε με πολιτικό, είτε με λογοτεχνικό περιεχόμενο, καθώς και αντίστοιχες κασέτες ή δίσκοι, με επικίνδυνα «δια την διασάλευσιν της τάξεως»,  άρα απαγορευμένα, τραγούδια.
Έτσι ένα κοριτσάκι 8 ετών, γύρω στο 1970 προσέλαβε ή πιο σωστά μετάλαβε από τον παράνομο Επιτάφιο:
Το αίσθημα  της ανυπέρβλητης, της μητρικής αγάπης,
Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου
………………………………………………………………………..
Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη
………………………………………………………………………….
Ὅλα μοῦ τἄδειχνες ἐσύ, παιδί μου κι ἄρχοντά μου
………………………………………………………………………..
Χείλι μου μοσκομύριστο που ὡς λάλαγες ἀνθίζαν
λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν
………………………………………………………………………………
Στήθεια πλατειά σὰν τὰ στρωτά φτερούγια τῆς τρυγόνας
ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας
Το αίσθημα της αξεπέραστης απώλειας
Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε η πλάση.
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κ’ εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω
Την οδύνη του σπαρακτικού θρήνου
Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω
……………………………………………………………….
Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω
τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.
Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα
κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.
Το μετασχηματισμό του σπαραγμού σε ανάγκη για αγώνα
Γιέ μου, δέν ξέρω ἂν πρέπει μου νὰ σκύβω, νὰ σπαράζω,
γιά πρέπει μου ὄρθια νὰ σταθῶ, νὰ σέ χιλιοδοξάζω.
Γιὰ τὸ αἷμα ποὔβαψε τὴ γῆς ἀντριεύτηκαν τὰ πλήθια,
– δάσα οἱ γροθιές, πέλαα οἱ κραυγές, βουνά οἱ καρδιές, τὰ στήθεια
………………………………………………………………………………………
Τώρα οἱ σημαῖες σὲ ντύσανε. Παιδί μου, ἐσύ, κοιμήσου,
καὶ γώ τραβάω στ' ἀδέρφια σου καὶ παίρνω τὴ φωνή σου
……………………………………………………………………………………………
Γιέ μου, στ’ ἀδέλφια σου τραβῶ καὶ σμίγω τὴν ὀργή μου,
σοὺ πῆρα τὸ ντουφέκι σου – κοιμήσου, ἐσύ, πουλί μου.
Ο Επιτάφιος είναι το πρώτο έργο του Ρίτσου με ευρεία αναγνώριση, μα θα έλεγα πως ήταν κι αυτό που σφράγισε θεματικά και δομικά τον συντριπτικά μεγαλύτερο όγκο του έργου του.
Στο Ρίτσο είδα τη ζωή να περιγράφεται σαν ένα έμβρυο που αναπτύσσεται σ’ ένα σκοτεινό σάκο, με μοναδικό σκοπό να κατακτήσει το φως, ο άνθρωπος αγαπάει, τυραννιέται, νοσεί, συντρίβεται και ανασυντίθεται γιατί πρέπει να νικήσει τους υπαρκτούς και μη δαίμονες του, το Κακό που εποφθαλμιά το Δίκιο και να κερδίσει την Αθανασία μέσω της ηρωικής πράξης, μέσω της προσφοράς ακόμα και της ίδιας της ζωής του ως θυσία,  για το μεγάλο και το ιδανικό.
Ζητά οπωσδήποτε: να θριαμβεύσει η ζωή πάνω στο Θάνατο.
Η ποίηση του Ρίτσου στην ουσία ήταν το απόσταγμα της προσωπικής του ζωής /τραγωδίας, που ταυτίστηκε, από τα παιδικά του χρόνια, με την απώλεια και το θάνατο.
Ήταν όμως ο Ρίτσος ένας από εκείνους τους σπάνιους και τους μοναδικούς, που το πάθημα το μετέτρεπε με λυρισμό σε πάθος και ο ίδιος θεωρούσε ύπατο καθήκον, η ποίηση να είναι οδηγία για Ζωή, η Ζωή δύναμη για αγώνα κι ο αγώνας,  αγώνας για όλο τον κόσμο.
Γράφει στις «Γειτονιές του κόσμου»:
Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα
που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα
μέσα σ' όλο τον κόσμο.
Ο Ρίτσος δεν έγραψε μόνο έτσι, έζησε κι έτσι. Φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε, εξορίστηκε, βασανίστηκε ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, αρνούμενος την οποιαδήποτε συνθηκολόγηση με τους δέσμιους του και παραμένοντας αμετακίνητος στα πιστεύω του, ως το τέλος της ζωής του.
Περιγράφει απ’ τη Μακρόνησο:
«Σηκώθηκα κι έκανα τα τρία βήματα που απομένανε. Με περιμένανε όλοι, όλοι. Δεν έλειπε κανείς, ούτε και η άδεια μου καρέκλα, ούτε η πένα που θα υπόγραφα. Όλοι και όλα ήταν εκεί.
-Δεν θα σας απασχολήσω πολύ κύριοι, είπα.
-Καθίστε.
-Όχι, ευχαριστώ. Ήρθα μόνο να σας πω ότι δεν θα υπογράψω.
-Πως; Μα το πρωί…
-Έχετε δίκιο. Όμως, πριν μπω εδώ, σταμάτησα και κουβέντιασα με τη συνείδησή μου.
-Έκανες σε κανένα κακό; Τη ρώτησα. Μου είπε: Όχι. Αγαπάς όλο τον κόσμο; Μου απάντησε, ναι. Αγαπάς πολύ την Ελλάδα; Μου είπε: Απέραντα. Βλέπετε κύριοι αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι τα ζουν, δεν τα υπογράφουν. Και έφυγα.»
Ο Ρίτσος δε φοβήθηκε τις λέξεις, βία, αίμα, πόνος, φασισμός, θάνατος, αδέλφια, Επανάσταση, σύντροφοι, τις χρησιμοποίησε με όση φρίκη ή μεγαλείο περιείχαν, επιβεβαιώνει διαρκώς αυτό που είχα διαβάσει δεν θυμάμαι που, να χαρακτηρίζεται η ποίηση του, ως ποιητικό ρεπορτάζ κι ακόμα πως πρόκειται για μια αποστολή, που σκοπό έχει να συμπονέσει και να συνδράμει στο σμίξιμο των ανθρώπων, στην κοινή συνείδηση, στον κοινό  αγώνα, για το όραμα της Επανάστασης.
«Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος
για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
και τότε είναι μια λέξη αληθινή,
σαν επιμένει στη συνάντηση»
Γράφει στο Καπνισμένο τσουκάλι:
Λοιπόν παιδιά μου συλλογιέμαι τώρα
να βρω μια λέξη
να ταιριάζει στο μπόι της λευτεριάς
…………………………………………………….
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.
…………………………………………………………….
..βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης,
χαμογελάμε.
………………………………………………………………..
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
………………………………………………………..
Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις πως από τούτα τα απλά λόγια, από τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε...
Ο Ρίτσος αγωνίζεται και προσδοκά, προσδοκά και αγωνίζεται κι όλο γράφει, ανοίγοντας με κάθε αράδα πλατείς δρόμους προς την εξύψωση του ανθρώπου.
Κι ο έρωτας, αντίρροπη δύναμη του θανάτου, δεν μπορεί να λείπει από τον ποιητή που ύμνησε τ’ ανθρώπινα, υπερβατικός στα μεγέθη του αισθήματος, ειλικρινής στη διεκδίκηση, ικετευτικός στην κτητική αποκλειστικότητα, παραδομένος στην τρυφερότητα , υποταγμένος στο πάθος, αρχέγονα, βαθύτατα ερωτικός, στην Εαρινή συμφωνία, στο Γυμνό σώμα:
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.
Και στον αγαπημένο μου  Σάρκινο λόγο:
Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ’ εμένα.
Καλυμμένη απ’ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ’ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ’ την πράξη του έρωτα.
Επιστρέφοντας και για να κλείσω, στην πολύ νεαρή ηλικία μου, το δεύτερο έργο που συναντώ τον Ρίτσο, αρχικά αμιγώς απ’ τη μελοποιημένη του εκδοχή, είναι η Ρωμιοσύνη, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί το άσμα ασμάτων, προς τιμήν των ανθρώπων που έχουν θυσιαστεί στους κοινωνικούς αγώνες.
….αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
……………………………………………………………..
Φέρναν τη ζωή
στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι
Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μια οργιά ουρανό
για να τον δώσουν.
………………………………………………………….
Mπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά,
κουβέντιασαν με τα λιθάρια,
κεράσανε ρακί το θάνατο
στο καύκαλο του παππουλή τους
……………………………………………………….
Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι,
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους,
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους.
…………………………………………………..
Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
«Η ποίηση είναι η μνήμη του μέλλοντος», είπε ο Ρίτσος κι αλήθεια μπορούμε στο έργο του να αναγνώσουμε ζωντανή όλη την ιστορία του τόπου μας, κατά τον προηγούμενο αιώνα, όπως ζωντανούς μπορούμε ακόμα να συναντάμε συντρόφους του στις πορείες, να συνεχίζουν όσα μας κοινοποίησε ως μήνυμα για της ζωής την αιτία.
Κ᾿ ὕστερα πιὰ θὰ κάτσουμε στὴν πέτρα νὰ διαβάσουμε ὅλη τὴν καρδιά τους
σὰ νὰ διαβάζουμε πρώτη φορὰ τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου.
Οι ήρωες που χάθηκαν σ’ αυτό το σκοπό και η ποίηση του θρήνησε, ζουν καρφωμένοι βαθειά στην ψυχή μας με ευγνωμοσύνη, κι ακόμα δεν έχουν τελειώσει μαζί μας:
Κάτου ἀπ᾿ τὸ χῶμα, μὲς στὰ σταυρωμένα χέρια τους
κρατᾶνε τῆς καμπάνας τὸ σκοινὶ - περμένουνε τὴν ὥρα, δὲν κοιμοῦνται,
περμένουν νὰ σημάνουν τὴν ἀνάσταση. Τοῦτο τὸ χῶμα
εἶναι δικό τους καὶ δικό μας - δὲ μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς τὸ πάρει.

Λίνα Δημοπούλου

Το tvxs.gr δημοσιεύει τις ομιλίες από την εκδήλωση της Επιθεώρησης Ποιητικής Τέχνης, Ποιείν, www.poiein.gr και του περιοδικού και εκδόσεων Μετρονόμος στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη, "Τεσσερις στιχουργοί μιλούν για τον αγαπημένο τους ποιητή " που πραγματοποιήθηκε στις  20 Δεκεμβρίου 2015.

Διαβάστε περισσότερα

Μπογιόπουλος- Μητσοτάκης Μια συζήτηση πριν ένα χρόνο, επίκαιρη όσο ποτέ

Με αφορμή την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας ανασύραμε ένα παλιότερο βίντεο. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από την εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «Ενικός», λίγο πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, με καλεσμένους τον Αλέξη Μητρόπουλο, τότε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, βουλευτή της ΝΔ. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, έχουμε την παρέμβαση του Νίκου Μπογιόπουλου και τις ερωτήσεις του προς τους δυο καλεσμένους. 

Διαβάστε περισσότερα

Έτοιμη η εφεδρεία των γραφειοφασιστών ...

globinfo freexchange

Τα αποτελέσματα των εκλογών στη ΝΔ λύνουν τα χέρια του άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου. Οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το διευθυντήριο του Βερολίνου έχουν τώρα μια πρώτης τάξεως εφεδρεία σε περίπτωση που τα πράγματα "στραβώσουν" με την σημερινή κυβέρνηση.

Παρόλο που ο Τσίπρας παραδόθηκε άνευ όρων μετά το οικονομικό πραξικόπημα της Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Δικτατορίας το περασμένο καλοκαίρι, είναι αλήθεια ότι τα μεγαλοστελέχη της (Μέρκελ, Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ντράγκι κ.λ.π.), δεν αισθάνονται και πολύ άνετα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ειδικά μετά τις πολιτικές εξελίξεις σε Πορτογαλία και Ισπανία και την κατάρρευση εκεί του δικομματισμού και του πολιτικού κατεστημένου που υπηρετεί πιστά την νεοφιλελεύθερη ατζέντα.

Είναι σίγουρο ότι φοβούνται τώρα μήπως ο Τσίπρας καταφέρει να σχηματίσει ενιαίο μέτωπο με άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις, κάτι που θα τους χαλάσει τα σχέδια για επιτυχή ολοκλήρωση του πειράματος στην Ελλάδα και επέκτασή του στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Έτσι, ο νέος αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, αποτελεί την καλύτερη λύση προκειμένου να εφαρμόσει πιστά τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές προκειμένου να ολοκληρωθεί το πείραμα με κάθε λεπτομέρεια.

Ο Μητσοτάκης ανήκει στην ομάδα των γαλάζιων στελεχών (Χατζηδάκης, Γεωργιάδης κ.λ.π.), που έχουν γαλουχηθεί με το νεοφιλελεύθερο δόγμα και είναι απόλυτα αφοσιωμένα σ'αυτό. Με το πρόσχημα της "εξυγίανσης" και των "μεταρρυθμίσεων", θα αποτελειώσει ότι απέμεινε από το κοινωνικό κράτος και θα προχωρήσει χωρίς δυσκολία και αποκλίσεις από το χρονοδιάγραμμα του νεοφιλελεύθερου πειράματος στην Ελλάδα.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Κώστας Μητσοτάκης είναι αυτός που στις αρχές της δεκαετίας του 90 άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, κάτι που συνεχίστηκε αργότερα από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος ακολούθησε πιστά την κυρίαρχη αντίληψη, μετά και την υποταγή του Δημοκρατικού Μπιλ Κλίντον στο τραπεζικό κεφάλαιο και την πλήρη απορρύθμιση της Αμερικανικής οικονομίας. Ο δρόμος για την καταστροφή της χώρας άνοιξε διάπλατα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στη ΝΔ, το μιντιακό κατεστημένο έκανε εκτενείς αναφορές στον νικητή (σαν να πρόκειται για κάποιον σωτήρα που θα σώσει τη χώρα), ενώ τα διαδικτυακά τρολ έπιασαν δουλειά διατυμπανίζοντας την "νέα ελπίδα", ή, "νέα εποχή" που έρχεται για τη χώρα. Είναι τουλάχιστον γελοίο, αν σκεφτεί κανείς ότι έχει να κάνει με έναν από τους πιο γνήσιους εκπροσώπους της οικογενειοκρατίας και των πολιτικών τζακιών στην Ελλάδα. Έναν εκπρόσωπο του παλαιοκοματικού κατεστημένου το οποίο έφερε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση.

Τίποτα λοιπόν το καινούργιο και τίποτα το ελπιδοφόρο. Απλά η εγχώρια πλουτοκρατία σε συνεργασία με την ευρωδικτατορία θέλουν μια σίγουρη εφεδρεία για παν ενδεχόμενο ...

Διαβάστε περισσότερα

Η μοναδικότητα της οικογένειας

 Η οικογένεια είναι ένα ολόκληρο σύστημα ανθρώπινων σχέσεων, συναισθηματικών διεργασιών καθώς και πολλών ασυνείδητων ψυχικών λειτουργιών. Ας μην ξεχνάμε πως κάθε μέλος της οικογένειας αποτελείται από το δικό του οικογενειακό υποσύστημα. Συνεπώς η οικογένεια δεν αποτελείται από τον πατέρα την μητέρα και το παιδί αλλά από τα υποσυστήματα κάθε μέλους της ξεχωριστά.
Πολλές μελέτες έχουν γίνει γύρω από αυτό το μοναδικό δεσμό καθώς και τον τύπο της επικοινωνίας. Το σημαντικότερο βάρος δίδεται στο περιεχόμενο αλλά και την σχέση στην επικοινωνία.
Στην επικοινωνία υπάρχουν δύο επίπεδα. Το επίπεδο του περιεχομένου και το επίπεδο της σχέσης.
Το πρώτο επίπεδο αναφέρεται στο περιεχόμενο του μηνύματος που μεταφέρεται και αφορά την πληροφορία. Με απλά λόγια το περιεχόμενο σχετίζεται με οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείται, ανεξάρτητα από το αν είναι αληθής ή εσφαλμένη, έγκυρη ή μη.
Το δεύτερο επίπεδο αναφέρεται στο είδος της σχέσης που υπάρχει μεταξύ των επικοινωνούντων. Εδώ ακριβώς είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο.


Η απαρχή των συγκρούσεων. Για παράδειγμα: ένα ζευγάρι έχει συμφωνήσει πως θα πρέπει να ανακαινιστεί το σπίτι του σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μία μέρα λοιπόν ο σύζυγος καθώς περνάει έξω από ένα μαγαζί με είδη επίπλων, σταματά μπαίνει μέσα και κάνει παραγγελία για δύο καναπέδες. Φτάνοντας στο σπίτι γεμάτος χαρά λέει το γεγονός στην γυναίκα του. Εκείνη όμως αντιδρά αρνητικά και σύντομα ξεσπά καυγάς.
Τι μας λέει λοιπόν αυτό για το είδος της επικοινωνίας; Στο επίπεδο του περιεχομένου (ανακαίνιση στο χώρο του σπιτιού) συμφωνούν και οι δυο. Αλλά στο επίπεδο της σχέσης διαφωνούν. Δηλαδή στο ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για αλλαγή στην διαρρύθμιση του σπιτιού.
Αν η σχέση του ζευγαριού είναι συμμετρική και ώριμη είναι σίγουρο πως ο σύζυγος θα ζητήσει συγνώμη για την πρωτοβουλία που ανέλαβε και θα συμφωνήσει πως την επόμενη φορά θα πρέπει να πάνε μαζί με την γυναίκα του να επιλέξουν έπιπλα που ταιριάζουν τόσο στην δική του όσο και την δική της αισθητική.
Μίλησα λοιπόν για Συμμετρική και συμπληρωματική σχέση. Ας τις βάλουμε στο μικροσκόπιο. Ο συμπληρωματικός τρόπος επικοινωνίας βασίζεται στη διαφορά ενώ ο συμμετρικός στην ισότητα. Στις συμμετρικές σχέσεις υπάρχει ισότητα μεταξύ των μελών που επικοινωνούν. Οι σύντροφοι έχουν ισότιμους ρόλους οι οποίοι μπορεί να εναλλάσσονται. Αντίθετα οι συμπληρωματικές σχέσεις βασίζονται στην διαφορά. Δηλαδή σε κομμάτια που ο ένας δεν έχει και κατέχει ο άλλος. Εδώ είναι ένα λεπτό σημείο που αν δεν υπάρχει προσαρμοστικότητα και ευελιξία τότε τα όρια είναι άκαμπτα και ο ένας φαίνεται ανώτερος έναντι του άλλου συντρόφου. Οι συμπληρωματικές σχέσεις μπορούν να οριστούν είτε από το κοινωνικό ή πολιτισμικό πλαίσιο είτε από τους επικοινωνούντες.


Για παράδειγμα οι σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, σε καθηγητές και μαθητές σε γιατρό και ασθενή. Ο ένας λοιπόν κατέχει περισσότερη γνώση σε ένα τομέα που ο άλλος αγνοεί. Για αυτό το λόγο, η ευελιξία του ενός μέλους μίας τέτοιας σχεσιακής σχέσης είναι απαραίτητη για να αποφευχθεί κάποιου είδους σύγχυση.
Τέλος ας δούμε τον σκοπό του συστήματος της οικογένειας. Ο κυρίαρχος σκοπός είναι η αυτό-οργάνωση. Σύμφωνα λοιπόν με την αρχή της αυτό-οργάνωσης, όταν ένα οικογενειακό ή μη σύστημα αποκλίνει από την εκπλήρωση του σκοπού, αυτομάτως αναπτύσσεται συγκεκριμένος μηχανισμός για την διόρθωση της πορείας του συστήματος.
Ο βασικός μηχανισμός αυτό-οργάνωσης σύμφωνα με την γενική θεωρία συστημάτων είναι η ομοιόσταση. Ένα πολύ απλό παράδειγμα πριν πάμε στο οικογενειακό θερμοστάτη. Είναι όταν η θερμοκρασία σε ένα χώρο με αυτόματη θέρμανση αλλάζει αυτόματα ενεργοποιείται ο θερμοστάτης και η θερμοκρασία επανέρχεται στο βαθμό στον οποίο έχει ρυθμιστεί. Βέβαια σε οικογενειακά συστήματα ο συγκεκριμένη διεργασία είναι πολυπλοκότερη.
Πολλές έρευνες δείχνουν πως ο σκοπός για τον οποίο ένα ζευγάρι είναι μαζί αλλάζει από εποχή σε εποχή και από γενιά σε γενιά. Καθώς και από την μία εξελικτική περίοδο στην άλλη. Ένα απλό παράδειγμα θα μας κάνει να αντιληφθούμε την διαφορετικότητα του σκοπού της οικογένειας.
Στην Ερώτηση « Γιατί κάνουν οικογένεια οι άνθρωποι;» οι απαντήσεις ήταν τελείως διαφορετικές από γενιά σε γενιά. Η γενιά των παππούδων απαντά ότι αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Η γενιά των παιδιών απαντά για να κάνουν παιδιά και παραγωγικούς ανθρώπους στην κοινωνία. Τέλος η Τρίτη γενιά απαντά ότι σημαντικό για την δημιουργία οικογένειας είναι η σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι.
Τα συμπεράσματα δικά σας……

Επιμέλεια άρθρου:
Μαριάννα Μηττά
Συστημική- οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια

iFeelKidwww.ifeelkid.grkids internet radio

Διαβάστε περισσότερα