Πώς η τεχνολογία έχει αλλάξει την ερωτική ζωή των εφήβων

O ψηφιακός κόσμος τα τελευταία χρόνια, φαίνεται να έχει επιφέρει σοβαρές αλλαγές σε κάποιες από τις διαχρονικές προκλήσεις των εφηβικών αναζητήσεων. Κι αν και κάποιοι γονείς διαθέτουν ευκολία στο να επικοινωνούν ανοιχτά με τους εφήβους γύρω από ερωτικά θέματα, κάποιοι άλλοι έχουν πραγματική δυσκολία, καθώς βρίσκουν τα θέματα αυτά αμήχανα για συζήτηση και τα αποφεύγουν.

Ανεξάρτητα από το πού βρίσκεστε στην επικοινωνία σας με τον έφηβο ή την έφηβη που έχετε στο σπίτι σας, όταν θα είστε έτοιμοι να μοιραστείτε κάποια πράγματα με το παιδί σας, θα πρέπει να γνωρίζετε ορισμένα από τα παρακάτω στοιχεία.

Η περιέργεια - για τα καλύτερα ή τα χειρότερα - ικανοποιείται πάντα στο διαδίκτυο

Οι νέοι ήταν πάντα περίεργοι γύρω από το σεξ. Όταν οι έφηβοι έχουν ερωτήσεις, το διαδίκτυο είναι συνήθως η πρώτη τους επιλογή για πληροφόρηση και μπορούν πραγματικά να την έχουν όποτε θέλουν, είτε είναι καλής ποιότητας, είτε κακής. Στο διαδίκτυο οι έφηβοι μπορούν να βρουν on line, πολύ ωμό σεξουαλικό περιεχόμενο - την πορνογραφία – η οποία αποτελεί «πεδίο έρευνας», το οποίο μπορεί να αποδειχθεί ανησυχητικό για την εφηβική ζωή. Για παράδειγμα, μια νέα επιστημονική μελέτη συνδέει την έκθεση στη σεξουαλική ωμότητα,  με αυξημένη τάση εμφάνισης και αποδοχής τόσο της ύπαρξης βίας, όσο και της σεξουαλικής βίας.

Σε μια θετική έκφανση αυτού του φαινομένου, οι έφηβοι μπορούν να απευθυνθούν στο διαδίκτυο για να πάρουν πληροφορίες σχετικά με τις σχέσεις των δύο φύλων και τη σεξουαλική τους υγεία. Πράγματι, άλλη πρόσφατη έρευνα, διαπίστωσε ότι τα ποσοστά γεννήσεων στην εφηβεία και των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων μειώθηκαν σημαντικά στην Αμερική, καθώς βελτιώθηκε η πρόσβαση στο internet υψηλών ταχυτήτων.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μείωση των γεννήσεων ανάμεσα σε έφηβους δεν συνδεόταν με αύξηση των αμβλώσεων κι αυτό φαίνεται ότι εξηγεί εν μέρει, όπως υποστηρίζουν, τη μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση των νέων στην αντισύλληψη, εξαιτίας της αυξημένης πρόσβασης στην πληροφορία.

Οι γονείς μπορούν να συζητήσουν με τα παιδιά τους για τα παραπάνω θέματα, τόσο για την πορνογραφία, όσο και για τις σοβαρές και αξιόπιστες πληροφορίες που μπορεί να βρει κάποιος στο διαδίκτυο.

Ενώ τα βιβλία για την υγιή σεξουαλικότητα μπορούν να χρησιμεύσουν ως άριστοι οδηγοί για τα παιδιά και τους προέφηβους, οι μεγαλύτεροι έφηβοι μπορούν να εκτιμήσουν (ή, έστω να ανεχθούν) από τους γονείς τους να προτείνουν online επιλογές, όπως το efiveia.gr,  το youth-health.gr και άλλα.

Το ραντεβού με τη βία μπορεί να είναι ψηφιακό

Οι γονείς θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο να μιλήσουν ευθέως με τους εφήβους για τις καταχρηστικές σχέσεις. Μια συζήτηση σχετικά με την ψηφιακή έκφανση της βίας, θα ήταν ένα χρήσιμο πεδίο έναρξης της συζήτησης. Σε μια πρόσφατη έρευνα, περισσότεροι από τους μισούς εφήβους (κορίτσια και αγόρια) είχαν εμπλακεί σε σχέση με κάποιον-α, που προσπάθησε να τους παρακολουθήσει ή να τους ελέγξει μέσω γραπτών μηνυμάτων, τόσο συχνά ή πιεστικά που έφερναν τον παραλήπτη σε δύσκολη θέση μέσω πίεσης για άμεσες απαντήσεις, ή απαιτώντας κωδικούς πρόσβασης, ή μέσω παρακολούθησης της κοινωνικής του δραστηριότητας.

Η ίδια έκθεση διαπίστωσε, επίσης, ότι σχεδόν οι μισοί έφηβοι είχαν συνάψει σχέση με κάποιον που χρησιμοποιούσε την τεχνολογία εναντίον τους, είτε για να διαδώσει φήμες, ή με σκοπό να στείλει ενοχλητικά ή αδιάκριτα μηνύματα, ή ακόμα και απειλητικά. Επίσης, το 1/3 από αυτούς, βίωσαν σεξουαλικό εξαναγκασμό μέσω των ψηφιακών μέσων: πιέστηκαν να κάνουν σεξ, έγιναν αποδέκτες ανεπιθύμητων σεξουαλικών φωτογραφιών ή κλήθηκαν να αποστείλουν δικές τους φωτογραφίες γυμνού περιεχομένου, ενώ κάποιοι έστειλαν φωτογραφίες τους σε άλλους, χωρίς την έγκρισή τους.

Μιλώντας με τους εφήβους σχετικά με αυτού του είδους τις καταναγκαστικές σχέσεις, θα πρέπει να τους εξηγήσουμε, ότι «το να θέλει κάποιος να ξέρει τι κάνεις όλη την ώρα, μπορεί σε κάνει να αισθάνεσαι καταπίεση», ενώ στην πραγματικότητα, οι υγιείς ρομαντικές σχέσεις βασίζονται στην εμπιστοσύνη και την υποστήριξη και όχι στον εκφοβισμό. Επιπλέον, μπορούμε να πούμε στον έφηβο, ότι είμαστε εδώ να τον βοηθήσουμε, αν αισθάνεται πίεση από κάποιον φίλο ή φίλη, τόσο online, όσο και σε προσωπική επαφή.

Οι έφηβοι ηρεμούν και αισθάνονται ασφάλεια όταν ένας ενήλικας τούς υπενθυμίζει ότι μπορεί να τούς βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημά τους, που έχει να κάνει με την υγεία ή την ασφάλειά τους. Το «ηλεκτρονικό ραντεβού με τη βία» ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία και δεν προκαλεί έκπληξη στους επιστήμονες το γεγονός ότι έχει συνδεθεί ευθέως σε ορισμένες μελέτες με τη σωματική και σεξουαλική θυματοποίηση, ιδιαίτερα κατά των νέων κοριτσιών.

Οι σχέσεις μπορούν να γίνουν, σχέσεις 24ωρης διάρκειας

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να αυξήσει την ένταση της πρώτης αγάπης σε κάποιον έφηβο, αλλά η τεχνολογία φαίνεται ότι έχει τη δύναμη να το κάνει. Όταν οι έφηβοι βιώνουν το πρώτο τους ρομάντζο, είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσο με τη «βοήθεια» της τεχνολογίας, η ζωή τους μπορεί να καταληφθεί ολοκληρωτικά από αυτό.

Τα ζευγάρια των εφήβων ξυπνούν μαζί με ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα, επικοινωνούν στο δρόμο για το σχολείο, ανταλλάσσουν ερωτικά μηνύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, κάνουν live συνδέσεις μεταξύ τους κι αυτό μπορεί να συμβαίνει όλο το 24ωρο, ακόμη και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ίσως ποτέ μέχρι σήμερα, τα νέα ζευγάρια δεν ήταν τόσο πολύ «ενωμένα».

Οι περισσότεροι έφηβοι γενικά διατηρούν τις φιλίες και τις δραστηριότητές τους, ακόμη και όταν βιώνουν ένα “ψηφιακό» ειδύλλιο. Όμως, δεν το κάνουν όλοι. Επίσης, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, τι μπορεί να σημαίνει για έναν έφηβο όταν τελειώσει μια τέτοια – πανταχού παρούσα - σχέση. Εκτός από την ερωτική απογοήτευση, θα κληθεί ξαφνικά να ανακαλύψει νέους τρόπους για να γεμίσει ένα τεράστιο χρονικό κενό, κατά τη διάρκεια της ημέρας του. Κάποιοι έφηβοι μπορεί να ανακάμψουν γρήγορα, όμως, οι γονείς θα πρέπει να είναι ενήμεροι για το μέγεθος της απώλειας που μπορεί να βιώνουν βραχυπρόθεσμα.

Η τεχνολογία προσθέτει νέα στοιχεία και δεδομένα, στο παλιό και παραδοσιακό ερωτικό εφηβικό παιχνίδι. Οι έφηβοι μας μπορεί να γνωρίζουν περισσότερα από εμάς για την τεχνολογία, αλλά εμείς γνωρίζουμε περισσότερα για τις σχέσεις. Ακόμη κι αν οι αγάπες τους δεν μοιάζουν με εκείνες που θυμόμαστε εμείς από την δική μας εφηβική ηλικία, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να προσφέρουμε στους εφήβους μας, τη βοήθεια και την καθοδήγησή μας.

Πηγή: liberal.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οι Γάλλοι μαζεύουν υπογραφές για να επιστρέψει στην Ελλάδα το κέρδος της ΕΚΤ από το χρέος της

JacobH via Getty Images

«Επιστρέψτε τα χρήματα στους Έλληνες» είναι ο τίτλος αιτήματος του Πατρίκ Λε Γιαρίκ (Patrick le Hyaric), διευθυντή της εφημερίδας του Κομουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Humanite (Ουμανιτέ), για συλλογή υπογραφών μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας διαμεσολάβησης change.org.

Το αίτημα αφορά το κέρδος 7,8 δισ. ευρώ της ΕΚΤ περίοδο 2012-2016 από τις αγορές ελληνικών ομολόγων, όπως γνωστοποίησε ο Μάριο Ντράγκι, σε απαντητική επιστολή του στον ευρωβουλευτή της ΛΑΕ Νίκο Χουντή, που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 10 Οκτωβρίου.

Με το σύνθημα «ας χτίσουμε μαζί ένα κίνημα για να απαιτήσουμε δικαιοσύνη», ο Πατρίκ Λε Γιαρίκ εξηγεί:

«Εδώ και χρόνια, ο ελληνικός λαός υφίσταται ανυπολόγιστες ταλαιπωρίες, προκειμένου να εξοφλήσει ένα χρέος για το οποίο δεν είναι κατ' ουδένα τρόπο υπεύθυνος. Την ίδια χρονική περίοδο, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ γεμίζουν τα ταμεία τους με τα χρήματα που συγκεντρώνονται από αυτό το χρέος.

Πράγματι, η ΕΚΤ κέρδισε 7,8 δισεκατομμύρια ευρώ χάρη στα επιτόκια των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ενώ και το ΔΝΤ έχει συσσωρεύσει έναν πακτωλό χρημάτων ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, χάρη στα δάνεια που έχει χορηγήσει στην Αθήνα.

Οι δύο παραπάνω θεσμοί συμφώνησαν, το 2013, σε ένα σύστημα αναδιανομής, ώστε τα χρήματα αυτά να επιστρέψουν στο ελληνικό κράτος.

Τούτο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το 2015, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε κατάφερε με πολλαπλούς συνεργούς να σπάσει τη συμφωνία και μη ικανοποιημένος από την επιβολή της χειρίστης αιμορραγίας στους Έλληνες, αποφάσισε να κρατήσει το μερίδιό του από τα οικονομικά κέρδη που δημιουργήθηκαν από το χρέος, ως αντίποινα για την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα, του οποίου εντολή ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του ποσού του χρέους. Δυστυχώς, οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες -ανάμεσα στις οποίες και η Γαλλία- έχουν κάνει το ίδιο».

Και ο Πατρίκ Γιαρίκ κλείνει το αίτημά του καλώντας τη Γαλλία «να δώσει το παράδειγμα επιστρέφοντας όπως είχε δεσμευτεί», τα χρήματα στην Ελλάδα.

«Δεν μπορούμε να πλουτίζουμε σε βάρος των εταίρων μας που βρίσκονται σε δυσκολία» υπογραμμίζει. «Ζητάω από όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να αποφασίσουν υπέρ της επιστροφής αυτού του ποσού στην Ελλάδα. Οι πολίτες δεν μπορούν να δεχτούν αυτόν το σφετερισμό που δεν ευνοεί παρά τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ας χτίσουμε μαζί ένα κίνημα για να απαιτήσουμε τη δικαιοσύνη».
Το υπογεγραμμένο αίτημα θα παραδώσει ο Πατρίκ Λε Γιαρίκ στον Εμανουέλ Μακρόν, στον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ, στην Γερμανίδα καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ και στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Δείτε το αίτημα του Πατρίκ Λε Γιαρίκ στο change.org 

Διαβάστε περισσότερα

Στα χέρια, πλέον, του Δημάρχου Ι.Π.Μεσολογγίου η αποτροπή του εγκλήματος!

Τη Δευτέρα, 9/10, επιδόθηκε στις υπηρεσίες του Δήμου Ι.Π.Μεσολογγίου αίτηση ακύρωσης της απόφασης της πολεοδομίας του Δήμου για την επανεκκίνηση των εργασιών στις 4 μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύση βιορευστών.
Σήμερα, Πέμπτη 12/10, τρεις μέρες μετά, σε παρέμβασή μας στο Δημαρχείο της πόλης επιβεβαιώσαμε την προκλητική αδιαφορία του Δήμου, η οποία θέτει άμεσα τον κίνδυνο να χαθεί η δυνατότητα παύσης εκ νέου των εργασιών. Η αίτηση αυτή αποτελεί μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για το Δήμαρχο να παύσει τις εργασίες κατασκευής των μονάδων, υλοποιώντας έμπρακτα τις δύο ομόφωνες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.

Απ’ όλα τα παραπάνω ανακύπτει ένα αμείλικτο ερώτημα:
Θέλει πραγματικά ο δήμαρχος να σταματήσει το έγκλημα που συντελείται στο Εθνικό Πάρκο Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου-Αιτωλικού;
Πρωτοβουλία Πολιτών Λιμνοθάλλαζα
limnothallaza.wordpress.com
limnothallaza@hotmail.com
facebook.com/limnothallaza

Διαβάστε περισσότερα

Πωλούνται παιδιά

Επιμέλεια: Μαρία Τσολακίδη

Όταν δημοσιεύτηκε η φωτογραφία στο "The Vidette Messenger" του Valparaiso της Ιντιάνα ήταν 5 Αυγούστου 1948. Τα άλλα μέλη της οικογένειας των Chalifoux κατηγόρησαν τον Ray και την Lucille Chalifoux πως έγιναν δημοσιογραφικό θέμα απλά για τα χρήματα, αλλά οι μαρτυρίες των παιδιών που ανέμελα ποζάρουν στον φωτογραφικό φακό μαρτυρούν την αλήθεια. 

Το θέμα δημοσιεύτηκε αμέσως και σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες της εποχής αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό να σταματήσει την πώληση των παιδιών. Τα επόμενα δυο χρόνια πουλήθηκαν όλα ακόμη και το αγέννητο που κυοφορούσε την συγκεκριμένη στιγμή η Lucille. Η φωτογραφία στο περιοδικό δεν ήταν ένα τρικ για να πουλήσει φύλλα.  

Η αλήθεια της τραγικής φωτογραφίας επιβεβαιώθηκε όταν πριν λίγα χρόνια τα αδέρφια που πουλήθηκαν προσπάθησαν να βρουν το ένα το άλλο. Στη φωτογραφία εκτός από την κυοφορούσα μητέρα που αποστρέφει το πρόσωπο από την κάμερα διακρίνονται, η Lana 6 ετών, η Rae 5 ετών στην επάνω σειρά, ενώ μπροστά τους είναι ο Milton, 4 ετών, και η Sue Ellen 2 ετών. 

Το 2013, η 70χρονη πλέον RaeAnn Mills συναντήθηκε για πρώτη φορά με την 67χρονη αδελφή Sue Ellen Chalifoux. Η τελευταία έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα και συναντήθηκε με την αδερφή της λίγο πριν πεθάνει. Η RaeAnn Mills ταξίδεψε με τον γιο της και συνάντησε την αδερφή της η οποία δεν μπορούσε πια να μιλήσει. Μόνο έγραφε. 

«Είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου» είπε στην αδερφή της ενώ εκείνη απάντησε γράφοντας «είναι υπέροχο. Σε αγαπώ». Όταν η RaeAnn τη ρώτησε για την βιολογική μητέρα τους, έγραψε: «Πρέπει να καεί στην κόλαση». 

Ο David McDaniel, ο οποίος ήταν στη μήτρα της μητέρας του τη στιγμή της φωτογραφίας, δεν γνώρισε ποτέ τη Sue Ellen, ούτε την μεγαλύτερη αδελφή τους Lana, που πέθανε πριν αρχίσουν να επανασυνδέονται τα αδέλφια. 

Σύμφωνα με την RaeAnn, ο David, πωλήθηκε για 2 δολάρια στους αγρότες John και Ruth Zoeteman στις 27 Αυγούστου 1950. Η RaeAnn θυμάται ότι ο αδελφός της Milton φώναζε κατά την διάρκεια της "συναλλαγής" που θα την αποχωριζόταν, οπότε το ζευγάρι τον πήρε κι αυτόν. Τα ονόματά τους άλλαξαν σε Beverly και Kenneth. Η νέα τους ζωή δεν έφερε τη σωτηρία αλλά μεγάλα βάσανα καθώς οι ώρες εργασίας ήταν ατελείωτες και το κρεβάτι τους ήταν στον αχυρώνα. Ο Μίλτον θυμάται ότι ο νέος πατέρας του τον φώναζε «σκλάβο» και ομολογεί πως δεν καταλάβαινε λόγω ηλικίας γιατί τον φωνάζει έτσι. 

Παρόλο που οι RaeAnn και Milton δεν υιοθετήθηκαν επίσημα από τους τυράννους θετούς γονείς τους, ο αδελφός τους David (γεννημένος ως Bedford Chalifoux) υιοθετήθηκε νόμιμα από τον Harry και την Luella McDaniel, που ζούσαν λίγα μίλια μακριά. Ο David, θυμάται να πηγαίνει με το ποδήλατό του για να δει τα αδέλφια του και να τα βοηθάει πριν γυρίσουν στο σπίτι. 

Η RaeAnn έφυγε από το σπίτι της στα 17, λίγο μετά από μια βίαια τραυματική εμπειρία. Ως νεαρή έφηβος απήχθη και βιάστηκε, με αποτέλεσμα να μείνει έγκυος. Την έκλεισαν σε σπίτι για έγκυες κοπέλες και πήρε πίσω το μωρό της όταν την βγήκε από το ίδρυμα. 

Ο Μίλτον μεγαλώνοντας άρχισε να αντιδρά στους ξυλοδαρμούς, στην πείνα και σε άλλες κακουχίες με βίαια οργή. Ένας δικαστής τον θεώρησε ως απειλή για την κοινωνία και τον έκλεισε πολλά χρόνια σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. 

Η μητέρα τους, Lucille Chalifoux, αφού απαλλάχτηκε από τα παιδιά χώρισε, ξαναπαντρεύτηκε και γέννησε άλλες τέσσερις κόρες. Όταν τα πουλημένα της παιδιά τελικά ήρθαν να την δουν, περιέγραψε ότι αγνοούσε απόλυτα τα παιδιά που πούλησε και δεν εξέφρασε καμία λύπη για την πράξη της. 

Ο μόνος που την υπερασπίστηκε ήταν ο Μίλτον ο οποίος είπε: «Μόλις με είδε η μητέρα μου είπε "μοιάζεις με τον πατέρα σου". Δεν ζήτησε συγγνώμη. Ποιοι είμαστε να κρίνουμε; Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα. Όλοι κάνουμε λάθη. Μπορεί να σκεφτόταν εμάς τα παιδιά. Δεν ήθελε να πεθάνουμε». 

Διαβάστε περισσότερα

Μουσική παράδοση και «κουλτούρα»: ο Δημήτρης Μυστακίδης

Του Μιχάλη Καλούπη
Αυτό το κείμενο έχει αρχίσει να γράφεται εδώ και πολύ καιρό και είναι από αυτά που δε μπορούν να τελειώσουν εύκολα. Αφενός επειδή προσπαθώ να συγκροτήσω όλα αυτά που περιφέρονται μέσα στο μυαλό μου ώστε να αποδώσω σωστά το νόημά τους χωρίς να παρεξηγηθώ, κι αφετέρου επειδή μιλώντας -από θαυμασμό πάντα- για έναν άλλον άνθρωπο αυθαίρετα και χωρίς την επίσημη άδειά του, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ευαίσθητος και δίκαιος μαζί του, περιγράφοντάς τον από τη δική μου οπτική.
Ο Δημήτρης Μυστακίδης είναι ένας βιρτουόζος της λαϊκής κιθάρας, κι αν ίσως ο όρος βιρτουόζος πέφτει βαρύς, ας χρησιμοποιήσω τον όρο λάτρης, γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα -πώς θα υπηρετήσεις την τέχνη σου αν δεν είσαι παθιασμένος γι’αυτήν άλλωστε.
Αγαπάει τη μουσική, τη λαϊκή κιθάρα, την μελέτη και την ιστορία της, κι αυτό φαίνεται σε κάθε του έκφραση για αυτήν. Μιλάει με σεβασμό,τρυφερότητα και την υπηρετεί γεμάτος μεράκι.
Η τελευταία του ενέργεια είναι η προσπάθεια καθιέρωσης και  αναγνώρισης των λαϊκών οργάνων, πιο ειδικά η αναγνώριση της λαϊκής κιθάρας αρχικά, σαν άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Unesco, εγχείρημα κολοσσιαίο αν σκεφτεί κανείς πως το ίδιο μας το κράτος ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει επισήμως την πολιτισμική αξία της λαϊκής μουσικής και των οργάνων της, κάτι που θα έμοιαζε αυτονόητο για μία χώρα με μία τόσο ιδιαίτερη μουσική ιστορία,η οποία όμως απαξιώνεται από το πολιτικό σκηνικό και την ανάδειξή της επωμίζονται οι πραγματικοί πιστοί εραστές της.
Πέρα από αυτό το καλλιτεχνικό προφίλ του όμως, από τη δική μου ματιά θεωρώ πως είναι κι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και θα επικεντρωθώ εκεί, αφού αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος του κειμένου.
Η συμβίωση του καλλιτέχνη και του ανθρώπου στο ίδιο σώμα.
Όσο καλός κι αν είναι κάποιος σε αυτό που κάνει, η υγιής αναγνώριση θα προκύψει από την ανθρώπινη πλευρά του, από την σεμνότητα και την δοτικότητα που χαρακτηρίζει τον κάθε καλλιτέχνη, από την αλληλεπίδραση και την όρεξη, κι ο Δημήτρης στα δικά μου μάτια τα εκπέμπει όλα αυτά.
Ξοδεύει από όσο γνωρίζω πολύ από τον χρόνο του σε σεμινάρια, σε στούντιο με κάθε λογής καλλιτέχνη, σε συναυλίες κυρίως με τους λεγόμενους «κουλτουριάρηδες» μουσικούς, όπως τους έχει χαρακτηρίσει η μάζα, μη μπορώντας να τους παρακολουθήσει.
Παράλληλα, τον έχω μαρτυρήσει να συμμετέχει σε δεκάδες συναυλίες αλληλεγγύης, να στέλνει μηνύματα ενότητας, έχω δει τους μαθητές του να μιλάνε γι’αυτόν και να στάζουν μέλι.
Σήμερα στο facebook λοιπόν, έπεσα πάνω σε μία φωτογραφία του από ένα σπίτι, πλάι πλάι με τη Ματούλα Ζαμάνη -μία ακόμα λεγόμενη «κουλτουριάρα»-, να παίζουν και να τραγουδούν σε έναν ξενώνα γεμάτο προσφυγόπουλα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν εδώ και αρκετή ώρα, γιατί να μην ευσταθεί ο όρος της κουλτούρας στη μουσική και να κατακεραυνώνεται όποιος τον ασπάζεται.
Αναρωτιέμαι πού είναι όλος ο υπόλοιπος εμπορικός καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας και ποιες είναι οι ανησυχίες τους.
Αναρωτιέμαι αν ζουν αυτοί οι υπόλοιποι «λαϊκοί» μουσικοί σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου τα καθημερινά προβλήματα και ανησυχίες του «λαού» είναι κάτι που δεν τους αφορά, αφού εκείνοι είναι κάτι άλλο, αναρωτιέμαι αν η μουσική που παλαιότερα έδινε φυσική υπόσταση στην ανθρώπινη αγωνία, τον πόνο, την χαρά, τον έρωτα, η μουσική που αισθητοποιούσε αυτά τα ακατανόητα συναισθήματα λειτουργώντας σαν πύλη που συνδέει τον εσωτερικό κόσμο με τον εξωτερικό έχει πεθάνει και έχουν απομείνει μόνο νότες αναίσθητες, ποτά, τσιγάρα και μεθύσια.
Πώς να μην διαχωρίζονται αυτές οι μουσικές σαν εκφράσεις τέχνης, όταν βλέπεις τους όρους να μπερδεύονται, όταν οι Μυστακίδηδες του κόσμου, οι οποίοι εκπροσωπούν κατά κύριο λόγο αυτό που -όντας διαφορετικό από το πλέον συνηθισμένο- βαφτίστηκε λανθασμένα ως η απόμακρη «έντεχνη κουλτούρα» ενώ στην πραγματικότητα είναι διατήρηση της παράδοσης που όλοι καμαρώνουν μα λίγοι σέβονται, όταν εκείνοι οι μουσικοί λοιπόν συμμετέχουν με μικρά λιθαράκια για ένα δικαιότερο και πιο τρυφερό κόσμο προσφέροντας ακόμα και μικρά πραγματάκια, έστω στιγμές διασκέδασης στους κατατρεγμένους, υψώνοντας ανάστημα, παίρνοντας θέση,
ενώ πολλοί βαφτισμένοι πλέον «λαϊκοί» τραγουδιάρηδες που καπιλεύονται τον όρο, έχουν αποκτήσει δημόσιο βήμα και επιρροή στη μάζα, καθισμένοι στους χλιδάτους καναπέδες τους, και κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα προκαλείται μαζικός εμετός ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, αμάθειας, υπεροψίας και ανεπαρκούς αντίληψης του κόσμου που κατοικούν, άνθρωποι αποκομμένοι από την καθημερινότητα, βολεμένοι σε μία δική τους φούσκα που προσπαθούν να απομυζήσουν όσα περισσότερα μπορούν μέχρι εκείνη να σκάσει και να τους επιστρέψει στην «απλή καθημερινή ζωή τους», αφού άξαφνα έχουν χρήσει τους εαυτούς τους για κάποιο απροσδιόριστο λόγο σαν κάτι διαφορετικό από το σύνολο, από τον «απλό άνθρωπο».
Πότε η μουσική έγινε μονάχα τρόπος ψυχαγωγίας και απομακρύνθηκε από τις ρίζες της, από την Τέχνη;
Πολλοί διαφωνούν για το τι ακριβώς είναι τέχνη και έτσι ο ακριβής ορισμός της είναι δύσκολος. Πόσο μάλλον για μία έκφραση της τέχνης όπως είναι η μουσική, η οποία είναι τόσο διαδεδομένη και κρίνεται σε τόσο υποκειμενική βάση. Ας μιλήσουμε όμως για την κουλτούρα της μουσικής.
Για να εξηγηθούμε, η «κουλτούρα» είναι δάνεια λέξη και προέρχεται από το γερμανικό kultur που εκφράζει την καλλιέργεια του πνεύματος, την παιδεία και δεν αναφέρομαι στο εκάστοτε είδος της μουσικής. Ποιο ανώτερο δείγμα παιδείας από ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη, από μία κιθάρα περιτριγυρισμένη πιτσιρίκια, από δυο στίχους που μιλάνε για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο, ή ακόμα περισσότερο που αναβιώνουν άλλες εποχές. Πόσο πιο ανθρώπινη είναι αυτή η πλευρά της μουσικής, πόσο πιο χρήσιμη, σε αντιδιαστολή με όλους εκείνους που μέσω της μουσικής δεν πήραν ποτέ θέση για μία ανθρώπινη αγωνία. Δεν μπαίνω στις φιλοσοφίες «πολέμου» του ενός είδους με το άλλο, έννοιες «ποιότητας» της ίδιας της μουσικής, γνωρίζοντας μάλιστα πως ο εν λόγω καλλιτέχνης έχει συνεργαστεί με μουσικούς από όλα τα στρατόπεδα, όμως νιώθω πως θα έπρεπε όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή κάθε καλλιτέχνης , η αύρα του χαρακτήρα του θα έπρεπε να μην είναι κάτι το ανούσιο και το προαιρετικό, αλλά μέρος της παράστασης.
Ο χαρακτήρας και το ήθος του καλλιτέχνη έχει τον τρόπο να χρωματίζει το έργο του. Πότε πάψαμε να κοιτάμε πίσω από τον «οργανοπαίχτη» ή τον «τραγουδιστή» για να διακρίνουμε τις αξίες του ανθρώπου, πότε ο βίος του καλλιτέχνη διαχωρίστηκε από το έργο του;
Κοινό χαρακτηριστικό όλων των εκπροσώπων αυτής της «εναλλακτικής» μουσικής σκηνής, όπως λανθασμένα βαφτίστηκε και πάλι, νομίζω πως είναι η σεμνότητα και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με την υπόλοιπη καλλιτεχνική κομπανία. Είναι φυσικά τραγικό και ακατανόητο το να θεωρείται πλέον μία ρεμπέτικη βραδιά ή ένα παραδοσιακό γλέντι «εναλλακτική» μουσική διασκέδαση, μιας και θα πίστευε κανείς πως η μουσική παράδοση θα ήταν ένα κοινό σημείο αναφοράς για όλους, αλλά αυτό δε συμβαίνει.  Αυτό είναι και το σημείο που η μουσική μέσω τέτοιων καλλιτεχνών επανέρχεται στη λαϊκή της βάση, στη βάση του ότι μπορώ να καθίσω να πιω ένα τσίπουρο με τον καλλιτέχνη και να μιλήσουμε για αυτό σαν φιλαράκια, να μου μεταδώσει το πάθος του, να είμαστε και οι δύο σε διαφορετικό βαθμό κάτω από την ομπρέλα της μουσικής και να αναγνωρίζουμε πως αυτή είναι πάνω από εμάς και μας φέρνει πιο κοντά. Αυτό το μικρό σκηνικό είναι και το αγκάθι της εμπορικής μουσικής. Επειδή σου δίδεται η εντύπωση πως δε μπορείς να επιτύχεις αυτή την ένωση με τον κυρίως κορμό αυτών που έχουν αρπάξει τον όρο «μουσική» στη σύγχρονη Ελλάδα και τον χρησιμοποιούν όπως θέλουν, που έχουν βρεθεί στην στρατόσφαιρα και η προσφορά τους μετράται σε selfies, προτεινόμενες δίαιτες και ρούχα που προμοτάρουν. Αυτή η ευτέλεια του όρου «μουσική» με εξοργίζει. Πώς δεν αντιλαμβάνεσαι πια την λαχτάρα για συνένωση και επικοινωνία απέναντι στην απόμακρη στάση του star system των πρωινάδικων, όλων αυτών που κλείνουν τα μάτια στις καθημερινές τοπικές και παγκόσμιες αγωνίες για να μας μιλήσουν περί ανέμων και υδάτων κι αν τους αρέσει να τρώνε φρυγανιές το πρωί ή γιαούρτι.
Πώς ταυτίζεται κανείς περισσότερο με αυτούς που ζουν τόσο διαφορετικά από τον ίδιο από ότι με εκείνους που κάθονται στο διπλανό τραπέζι μαζί του, όπως κάθισα κι εγώ με τον Δημήτρη και τον Φώτη και τον Μανώλη στην Ικαρία, σε ένα όμορφο γλέντι, αναρωτιέμαι.
Πώς να μην εκτιμήσει και να διαχωρίσει κανείς τους καλλιτέχνες εκείνους που σε τέτοιες εποχές δε μένουν αμέτοχοι αλλά παίρνουν θέση και στηρίζουν τον απλό άνθρωπο, που δεν διαχωρίζονται από αυτόν αλλά αποπνέουν μία συλλογικότητα, όπως έκανε η τέχνη σε όλη τη πορεία μας έως εδώ.
Μακρυά από τη μουσική, σε κάθε έκφραση τέχνης, καιρός να διαχωρίσουμε την ποιότητα της κάθε δήλωσης και κάθε πράξης του δημιουργού.
projectblackfish

Διαβάστε περισσότερα

12 Οκτώβρη: Η (ανολοκλήρωτη) Απελευθέρωση – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

«Ώρα έντεκα π.μ. – Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ – Οι Γερμανοί εκκενώνουν οριστικά την πρωτεύουσα – Ο γερμανός διοικητής και όλο το στρατηγείο του Λυκαβηττού ανεχώρησαν – Η Αθήνα κηρύχτηκε ανοχύρωτη.

Πριν φύγουν και οι τελευταίοι Ούννοι ο λαός ξεχύθηκε με σημαίες και ζητωκραυγές στους δρόμους. Απ’ το Πανεπιστήμιο, απ’ τις Τράπεζες, απ’ όλα τα κέντρα οι τηλεβόες του ΕΛΑΣ σαλπίζουν το χαρμόσυνο μήνυμα. Οι συνοικίες σε παραλήρημα ενθουσιασμού ετοιμάζονται για το μεγάλο γιορτασμό. Στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη αντιπροσωπείες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατέθεσαν στεφάνι. Έξαλλος από τον ενθουσιασμό ο συγκεντρωμένος κατά χιλιάδες λαός ζητωκραύγαζε. Δακρύζοντας οι πολίτες αγκάλιαζε ο ένας τον άλλο (…). Η γερμανική σημαία κατέβηκε απ’ την Ακρόπολη και τα τελευταία γερμανικά τμήματα έφυγαν το πρωί απ’ την Αθήνα» (Ριζοσπάστης, 12/10/1944).

Ήταν σαν σήμερα, ημέρα Πέμπτη και τότε, πριν από 73 χρόνια, όταν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ απελευθέρωναν την Αθήνα από την μπότα του ναζί κατακτητή.
Ηταν  μια συγκλονιστική μέρα.
Την επομένη της  λαοπλημμύρας στην πρωτεύουσα το κλίμα της γιορτής της Απελευθέρωσης μεταφέρεται από τον Τύπο σε όλη την Ελλάδα. Υπό τον τίτλο «ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Η ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ», ο «Ριζοσπάστης» γράφει:

«Χάθηκε το βρωμερό κουρέλι του φασισμού απ’ την Ακρόπολη. Τούτο το σύνθημα περίμενε η Αθήνα. Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη, η αδάμαστη Αθήνα, που τρία χρόνια πάλεψε, ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη, να γιορτάσει τη Λευτεριά της. Πέντε λεφτά φτάσανε για να κολυμπήσει όλη η πόλη στο γαλάζιο. Για ν’ ανέβουν οι ΕΠΟΝίτες στα καμπαναριά και ν’ αντηχήσουν χαρούμενα οι καμπάνες. Διαδηλώσεις, που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα, ξεχύνονται από παντού. Από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια ένα ρεύμα είναι ο κόσμος. Γελούν, δακρύζουν, αγκαλιάζονται. Λευ-τε-ρω-θή-κα-με ! Νι-κή-σα-με !

Και πάνω απ’ όλα, μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα, που κλείνει όλους τους σκληρούς τρίχρονους αγώνες, όλη την πίστη στη λευτεριά, όλη τη χαρά της Νίκης:

Ε-Α-Μ ! Ε-Α-Μ ! (…). Ανεβασμένοι στ’ αυτοκίνητα, ρίχνουν οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα, που τ’ αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά – Λαοκρατία!(…) ΕΛΑΣίτες περνούν σ’ αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Ακράτητος ο κόσμος τους κυκλώνει: Ζήτω ο Λαϊκός Στρατός! Ζήτω ο Στρατός της Λευτεριάς μας! Το δίκοχο του ΕΛΑΣίτη, όπου εμφανιστεί, ξεσηκώνει θύελλα ενθουσιασμού. (…) το πένθιμο εμβατήριο αντηχεί από χιλιάδες στόματα που υπόσχονται πίστη στον αγώνα, το τελικό τσάκισμα του Φασισμού και τη Λαοκρατία (…)».

«Η Απελευθέρωση της Αθήνας», ξυλογραφία της Βάσως Κατράκη

     Ανάμεσα στα εκατομμύρια των πατριωτών που ξεχύθηκαν στους δρόμους και ζητωκραύγαζαν το θάνατο του αγκυλωτού του φασισμού, κάποιοι ισχυρίζονται ότι «ήταν και αυτοί εκεί». Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να κρύψουν την απουσία των προγόνων τους και τη δική τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Τότε όλοι οι Έλληνες ήταν μαζί»…. Όμως:
    1) Άλλο πράγμα ο ελληνικός λαός που πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, κι άλλο πράγμα εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους – μαζί με το χρυσό της χώρας – και τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου. 
    2) Άλλο πράγμα ο ελληνικός λαός που μαχόταν το ναζισμό διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, κι άλλο πράγμα εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη «εξόριστη» βασιλική κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».
    3) Άλλο πράγμα το ΕΑΜ κι άλλο εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα…
    4) Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες»που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
    5) Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο εκείνοι που για να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής:«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν» (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).
     6) Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο οι μαυραγορίτες, τα κόμματά τους και οι εφημερίδες που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Ελληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών» («Καθημερινή», 1/6/1941).
    7) Άλλο πράγμα οι εκτελεσμένοι στον τοίχο της Καισαριανής κι άλλο πράγμα οι «Τσολάκογλου» και οι «Ραλληδες». Άλλο πράγμα ο Έκτωρ Τσιρονίκος, ο  δοσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Ο αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη, της κυβέρνησης δηλαδή των γερμανοτσολιάδων που ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Κάτι τέτοιοι σαν τον Τσιρονίκο, με τέτοια «πατριωτική» προϋπηρεσία, είναι που απαρτίζουν τους «ήρωες» της Χρυσής Αυγής. Έτσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής, στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα ο ναζισμός τους, δημοσιεύτηκε κείμενο (τεύχος Δεκέμβρη 1983) υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής: «Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, της ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ».
Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».
Να λοιπόν που η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, «μαζί» και «ενωμένος» στον αγώνα για την Απελευθέρωση και στη γιορτή για την Απελευθέρωση ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι ήταν – και θα είναι πάντα – στην άλλη μπάντα.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στην Ελλάδα η 12η Οκτωβρίου, η ημέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας και της Ελλάδας – που έμελλε να μείνει μια ανολοκλήρωτη απελευθέρωση για τον λαό και τον τόπο – είναι μια «ξεχασμένη» επέτειος για την άρχουσα τάξη και το κράτος της.
Και έχουν απόλυτο δίκιο. Για ποιο πράγμα να γιορτάσουν αυτοί, άλλωστε; Τι να γιορτάσουν; Την απουσία τους από τον αγώνα του ελληνικού λαού για την λευτεριά του; Την προδοσία τους και τη συνεργασία τους με τον κατακτητή; Ή την κατοπινή τους πρόσδεση με τον ευρωατλαντισμό;

Διαβάστε περισσότερα

Θεός, Χριστός και… χρυσαυγίτικος οχετός – του Νίκου Μπογιόπουλου

 Τι εκπροσωπούν οι χρυσαυγίτες στη Βουλή; Τι ενσαρκώνουν στην ελληνική κοινωνία; Κρατηθείτε: Την «του Χριστού την πίστη την αγία»! Έτσι είπαν τα ναζιστόμουτρα κατά τη διάρκεια της συζήτησης στο κοινοβούλιο για το νομοσχέδιο σχετικά με την διόρθωση φύλου.
    Αυτά τα… αγγελούδια, λοιπόν, πιάνοντας το νήμα των χουνταίων προπατόρων τους και παίζοντας το χαρτί του «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», μας δήλωσαν ότι εκείνο που έχουν αναλάβει να διαφυλάξουν και να διακονήσουν στον τόπο (στα διαλλείματα προφανώς των δολοφονιών, των πογκρόμ και των λιντσαρισμάτων που διαπράττουν), είναι την «του Χριστού την πίστη την αγία»…  Πάμε, τώρα, να δούμε την πραγματική πίστη αυτού του ναζιστικού οχετού:

    Στοιχείο πρώτο: Το χέβυ μέταλ συγκρότημα με το όνομα «Naer Mataron» είναι αυτό στο οποίο «τραγουδά» (για την ακρίβεια: ουρλιάζει) ο «καλλιτέχνης» με το όνομα «Καιάδας». Πρόκειται, φυσικά, για τον νυν βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Γιώργο Γερμενή. Προσέξτε τώρα στίχους:

• «Έστειλες τον μπάσταρδο τον γιο σου, τον γαμημένο Ιησού Χριστό»…
• «Η χριστιανική εκκλησία βρομάει τη σαπίλα του Ιεχωβά»…
• «Η φτήνια του υπανθρώπου του σταυρού»…
• «Φλόγες που καίνε τον υιό του Θεού και τους Αγίους του»…

    Αυτά «τραγουδούσε» μεταξύ άλλων ο υπόδικος ναζί πριν αρχίσει να «κοσμεί» το κοινοβούλιο μαζί με τους ομοίους του.
    Αυτοί οι τύποι είναι που αγωνιούν για την… χριστιανοσύνη λόγω της έλευσης των προσφύγων στη χώρα μας, που θέλουν να καούν στα επίγεια καζάνια οι «αμαρτωλοί» ομοφυλόφιλοι και που λατρεύουν τον «αρχαιοελληνικό» (αυτό πως συμβιβάζεται με το «χριστιανικό» τους πνεύμα;) ναζιστικό χαιρετισμό.
    Στις τάξεις αυτών ανήκει ο «Καιάδας» που στο «άσμα» του ως άνω συγκροτήματος, με τίτλο «extremeunction» (σσ: είναι το ευχέλαιο που χορηγεί η Καθολική Εκκλησία στους ψυχορραγούντες) «έψελνε» τα εξής:

«(….) Για μισό εκατομμύριο χρόνια ο Θεός καθότανε και έβλεπε τον έναν να βγάζει το μάτι του αλλουνού

Και μόνο τότε είχε τη λαμπρή ιδέα να στείλει τον μπάσταρδο γιο του, τον γαμημένο Ιησού Χριστό

Αλλά τώρα θριαμβεύει ο Διάβολος

Θ’ αφήσουμε την εκκλησία να σαπίσει και θα σφάξουμε στην αγία τράπεζα τους ηλιθίους (…)

Θα εκδικηθούμε… διψάμε για αίμα!»…

     Ε, αυτοί οι θεομπαίχτες είναι, αυτά τα ναζιστικά αποβράσματα είναι, που ομιλούν περί «πατρίδας», «οικογένειας» και, φυσικά, περί «θρησκείας».
    Στοιχείο δεύτερο: Πέραν του «Καιάδα», έτερος «χριστιανός» στο ναζιστικό γκρουπ της Χρυσής Αυγής είναι ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος. Ο πρώην βουλευτής χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος Pogrom (τι όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, το εμπνευσμένο από το Αουσβιτς:

«Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/ Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»…

    Αυτός ο ευγενής νέος «δεν είναι ναζιστής, δεν είναι εθνικοσοσιαλιστής». Τι είναι; «Χριστιανός»! Και που βρίσκει την «του Χριστού την πίστη την αγία»; Στο Αουσβιτς…

    Στοιχείο τρίτο: Ας επιστρέψουμε στον πρώτο «καλλιτέχνη» της παρέας. Στον «Καιάδα» (κατά κόσμον Γεώργιο Γερμενή). Αυτός ο τροβαδούρος της «του Χριστού της πίστης την αγία» εξέδωσε με το ναζιστοσυγκρότημά του νέο άλμπουμ τον Απρίλη του 2017. Το αποκάλυψε η «Realnews» (24/9/2017). Προσέξτε τώρα:

• Ο τίτλος του άλμπουμ είναι «Lucitherion». Τουτέστιν: «Ύμνος στον Εωσφόρο».
• Ανάμεσα στα «τραγούδια» του άλμπουμ βρίσκουμε εκείνο με τίτλο: «Σατανάς Προμηθέας».
• Βρίσκουμε το άλλο με τίτλο «Άγιος ο Δράκοντας».
• Το τρίτο που είναι αφιερωμένο στον Ρα (τον θεό των αρχαίων Αιγυπτίων).
• Το επόμενο που εξυμνεί τον Σέραπις (υποχθόνιος θεός της αρχαιότητας στα πόδια του οποίου αποικονίζετο ο Κέρβερος και το φίδι)…

    Ως συνέχεια πάρτε μια βαθιά ανάσα. Ορίστε μια γεύση από την «του Χριστού την πίστη την αγία», όπως προκύπτει από την νέα δισκογραφική «δουλειά» του Γερμενή που αποκάλυψε η Realnews, για να έχετε μια ασφαλή εικόνα τι σημαίνει ναζιστική «χριστιανοσύνη», διανθισμένη με πεντάλφες και φλεγόμενους σταυρούς της Κου Κλουξ Κλαν:    

     Πριν κλείσουμε αυτή την αναφορά στην «χριστιανική» φύση των ναζιστών της Χρυσής Αυγής, ας μας επιτραπούν δυο επισημάνσεις.
    Επισήμανση 1^η: Εμείς ούτε είμαστε ούτε παριστάνουμε τους θεοσεβούμενους. Είμαστε, όμως, ορκισμένοι εχθροί των θεομπαιχτών.
    Επισήμανση 2^η: Ζητάμε συγγνώμη από τον αναγνώστη. Είτε πιστεύει, είτε δεν πιστεύει και σε όποιον Θεό πιστεύει. Το γνωρίζουμε ότι η φτήνια, η σαπίλα, η προστυχιά που προηγήθηκε προκαλεί εμετό. Αλλά είναι μια ακόμα αναγκαία δοκιμασία που πρέπει να υποστούμε ώστε να γνωστοποιηθεί όσο πιο πλατιά γίνεται το μέγεθος της μαυρίλας, του φαρισαϊσμού και της βρωμιάς αυτής της συμμορίας.

Διαβάστε περισσότερα

Ναρκωτικά, όπλα, βιασμοί και 1550 συλλήψεις σε Λαγανά, Κάβο και Χερσόνησο Ηρακλείου

Σε συνολικά 1.550 συλλήψεις για διάφορα αδικήματα και 3.103 προσαγωγές ατόμων προχώρησε η αστυνομία κατά τη διάρκεια της θερινής τουριστικής περιόδου στον Λαγανά Ζακύνθου, στον Κάβο Κέρκυρας και στη Χερσόνησο του Ηρακλείου Κρήτης.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η αστυνομία, συνελήφθησαν (179) για παρεμπόριο, (91) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά, (33) για νοθεία τροφίμων, (20) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα όπλα, (9) για συμμετοχή σε ανθρωποκτονία, (6) για βιασμό, (6) για παράβαση της νομοθεσίας για τους αλλοδαπούς και (1206) για παραβάσεις Κ.Ο.Κ., εγκλήσεις κλπ αδικήματα.

 

Επιπλέον, στο πλαίσιο των ειδικότερων δράσεων πραγματοποιήθηκαν συνολικά (3.103) έλεγχοι καταστημάτων, (31.537) ατόμων και (25.912) οχημάτων και βεβαιώθηκαν (6.604) τροχονομικές παραβάσεις και (934) παραβάσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος.

Συνολικά κατασχέθηκαν -μεταξύ άλλων-, περισσότερες από (23.300) αμπούλες και μπαλόνια αερίου (υποξειδίου του αζώτου- laughing gas ), περισσότερα από (30.650) είδη παρεμπορίου, περισσότερα από (1.275) γραμμάρια ηρωίνης, (1.231) ναρκωτικά δισκία, περίπου (2,5) κιλά κάνναβης και περίπου (50) γραμμάρια κοκαΐνης.

 

Αναλυτικότερα:

Στο Λαγανά Ζακύνθου

Πραγματοποιήθηκαν (10.317) έλεγχοι ατόμων, (1.453) προσαγωγές και συνελήφθησαν συνολικά (731) άτομα (526 ημεδαποί και 205 αλλοδαποί).

Πιο συγκεκριμένα:

(132) για παρεμπόριο,

(28) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά,

(24) για νοθεία τροφίμων,

(9) για συμμετοχή σε ανθρωποκτονία,

(7) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα όπλα,

(6) για βιασμό,

(3) για κλοπές και

(522) για παραβάσεις Κ.Ο.Κ., εγκλήσεις κλπ αδικήματα.

 

Ακόμη πραγματοποιήθηκαν (8.885) έλεγχοι οχημάτων και βεβαιώθηκαν (2.010) τροχονομικές παραβάσεις καθώς και (559) έλεγχοι καταστημάτων, όπου βεβαιώθηκαν (190) παραβάσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος, ενώ εκδόθηκαν και (32) αποφάσεις σφράγισης καταστημάτων.

Κατασχέθηκαν -μεταξύ άλλων- (8.624) αμπούλες αερίου (υποξειδίου του αζώτου- laughing gas), (8.446) μπαλόνια και (48) συσκευές απελευθέρωσης αερίου, (23.600) προϊόντα παρεμπορίου, (1.275) γραμμάρια ηρωίνης, (820) περίπου γραμμάρια κάνναβης, (991) ναρκωτικά δισκία, (143) αναβολικά χάπια καθώς και μικροποσότητες κοκαΐνης και MDMA.

Στον Κάβο Κέρκυρας

Πραγματοποιήθηκαν (2.282) έλεγχοι ατόμων, (689) προσαγωγές και συνελήφθησαν συνολικά (235) άτομα (157 ημεδαποί και 78 αλλοδαποί).

Ειδικότερα:

(44) για παρεμπόριο,

(28) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά,

(9) για νοθεία τροφίμων,

(6) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα όπλα,

(6) για παράβαση της νομοθεσίας για τους αλλοδαπούς και

(142) για παραβάσεις Κ.Ο.Κ., εγκλήσεις κλπ αδικήματα.

 

Ακόμη, πραγματοποιήθηκαν συνολικά (1.608) έλεγχοι οχημάτων και βεβαιώθηκαν (262) τροχονομικές παραβάσεις καθώς και (1.180) έλεγχοι καταστημάτων όπου βεβαιώθηκαν (277) παραβάσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος, ενώ εκδόθηκαν (29) αποφάσεις σφράγισης καταστημάτων.

Κατασχέθηκαν -μεταξύ άλλων- (3.077) αμπούλες αερίου (υποξειδίου του αζώτου- laughing gas ) και (3) προωθητήρες, (5.126) προϊόντα παρεμπορίου, (281) φιάλες αλκοολούχων ποτών, ποσότητες κοκαΐνης, άλλων ναρκωτικών ουσιών και χρηματικά ποσά.

Στη Χερσόνησο Ηρακλείου

Πραγματοποιήθηκαν (18.938) έλεγχοι ατόμων, (961) προσαγωγές και συνελήφθησαν συνολικά (584) άτομα (300 ημεδαποί και 284 αλλοδαποί).

Συγκεκριμένα:

(35) για ναρκωτικά,

(19) για μέθη,

(16) για καταδιωκτικά έγγραφα,

(7) για παραβάσεις της νομοθεσίας για τα όπλα,

(3) για παρεμπόριο,

(136) για στέρηση άδειας ικανότητας οδηγήσεως και

(368) για παραβάσεις Κ.Ο.Κ., εγκλήσεις κλπ αδικήματα.

 

Επίσης πραγματοποιήθηκαν συνολικά (15.419) έλεγχοι οχημάτων και βεβαιώθηκαν (4.332) τροχονομικές παραβάσεις καθώς και (1.885) έλεγχοι καταστημάτων όπου βεβαιώθηκαν (467) παραβάσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος.

Κατασχέθηκαν -μεταξύ άλλων- (3.166) αμπούλες και μπαλόνια αερίου (υποξειδίου του αζώτου- laughing gas), (1.946) προϊόντα παρεμπορίου, περισσότερα από (1.580) γραμμάρια κάνναβης, περισσότερα από (26) γραμμάρια κοκαΐνης, (240) ναρκωτικά δισκία, (3) πιστόλια, (301) φυσίγγια, δενδρύλλια κάνναβης καθώς και ποσότητα ηρωίνης.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι για όλη την τουριστική περίοδο στις συγκεκριμένες περιοχές διατέθηκαν συνολικά 5.463 αστυνομικοί και 2.446 οχήματα.

Διαβάστε περισσότερα

Τελική λύση: Θάνατος στους συνταξιούχους

Γιάννης Λαζάρου 

Το σύστημα ελέγχου της οικονομοπολιτικής κατάστασης παγκοσμίως αλλάζει άρδην και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που γνωρίσαμε τον τελευταίο αιώνα. Ο χρόνος που θα χρειαστεί για την εγκαθίδρυση των νέων δεδομένων είναι άγνωστος αν λάβουμε υπ΄ όψιν πως η μετάβαση από  την φεουδαρχία στον καπιταλισμό υπερέβη τον αιώνα. Οι αλλαγές πάντα έχουν θύματα και αυτά είναι οι λαοί που πρέπει να εναρμονιστούν με τα νέα δεδομένα. Τα θύματα της βιομηχανικής επανάστασης που οδήγησαν στην επικράτηση του καπιταλισμού ήταν πολλά και όλων των ηλικιών. 

Με τον θάνατο της μεσαίας τάξης, που με την κατανάλωση έθρεψε και γιγάντωσε τον καπιταλισμό, αναζητούνται μέθοδοι που θα ελέγχουν οικονομοπολιτικοστρατιωτικά την υφήλιο όπως η φεουδαρχία και ο καπιταλισμός. Οι ενέργειες της μετάβασης στο νέο σύστημα δείχνουν τα πρώτα θύματα παγκοσμίως. Αυτά είναι οι συνταξιούχοι. 

Το νέο σύστημα δεν έχει ακόμη όνομα, διότι οι διαφορές με τον καπιταλισμό είναι τεράστιες. Δυο ονόματα μπορούν να μας δώσουν την απόλυτη διαφορά. Henry Ford ο εκφραστής του καπιταλισμού με ό,τι συνεπάγεται σε παραγωγή, εργασία, κατανάλωση, συνταξιοδότηση. Mark Zuckerber εκφραστής του απόλυτου τίποτε σε παραγωγή, κατανάλωση, σύνταξη. Μπορεί να έχουν κοινό την συσσώρευση πλούτου αλλά η απόλυτη διαφορά είναι στην παραγωγή και εκτροφή της μεσαίας τάξης. 

Το νέο σύστημα που εκπροσωπεί ο δεύτερος φαίνεται πως καταρχάς δεν έχει ανάγκη από παραγωγή και για να εξοικονομήσει χρήμα,  θεωρεί πως τσάμπα πληρώνει όλους όσους συμμετείχαν μέχρι σήμερα παραγωγικά στις κοινωνίες και δεν είναι σε θέση να εργαστούν λόγω ηλικίας προσπαθώντας να έχουν ένα αξιοπρεπές τέλος στον βίο τους. 

Η διάλυση της παραγωγής διεθνώς και τα οικονομοπολιτκά παιχνίδια ΗΠΑ, ΕΕ, γιγαντώνοντας την φούσκα του «καπιταλισμού» της Κίνας αφαιρεί θέσεις εργασίας παγκοσμίως καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την πορεία προς την συνταξιοδότηση των ανθρώπων. 

Οι πρώτες δοκιμές για τον αφανισμό της σύνταξης που έγιναν στην Ελλάδα μάλλον κρίθηκαν επιτυχείς γι' αυτό και πληθαίνουν οι φωνές και οι αναλύσεις διεθνώς πως το μεγάλο «πρόβλημα» της ανθρωπότητας είναι οι συνταξιούχοι. 

Μετά την διασπορά φόβου για την κατάρρευση της οικονομίας στις ΗΠΑ λόγω επερχόμενης χρεωκοπίας πολλών πολιτειών με αφορμή το συνταξιοδοτικό, έρχεται η σειρά της Ευρώπης που σύμφωνα με τις αναλύσεις των «οικονομικών» εγκεφάλων του νέου συστήματος, θα διαλυθεί και θα φταίνε οι συνταξιούχοι. 

Πριν καταλήξουν στην απόφαση να οδηγούν στα κρεματόρια ανθρώπους όποιας ηλικίας αποφασίσουν, τα νούμερα που παρουσιάζουν έχουν την αληθοφάνειά τους αλλά πουθενά  δεν αναφέρεται η πηγή του κακού, δηλαδή ο θάνατος της παραγωγής. 

Το Ηνωμένο Βασίλειο των μελλοθάνατων

Η πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία του Ηνωμένου Βασιλείου «κινδυνεύει» άμεσα και θα πρέπει οι Βρετανοί να σφίξουν το ζωνάρι διότι έχουν σήμερα έλλειμμα συνταξιοδότησης ύψους 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο αναμένεται να αυξηθεί κατά 4% ετησίως και να φτάσει τα 33 τρισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2050.  Αυτό σε μια χώρα της οποίας το συνολικό ΑΕΠ είναι 3 τρισεκατομμύρια δολάρια, όπερ σημαίνει ότι το έλλειμμα είναι ήδη μεγαλύτερο από το σύνολο της οικονομίας -ακόμη και αν ο πληθωρισμός είναι μέτριος- η κατάσταση θα επιδεινωθεί. 

Οι υπολογισμοί έγιναν πριν το Brexit, πράγμα που σημαίνει πως η κατάσταση μάλλον θα γίνει χειρότερη, διότι τα πρώτα μηνύματα από το International Longevity Centre, είναι ζοφερά αφού προτρέπει τους νέους εργαζόμενους από τώρα να αποταμιεύουν το 18% των ετήσιων αποδοχών  τους με την ελπίδα όταν συνταξιοδοτηθούν να «επιβιώσουν». 

Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ιρλανδία όπου το 80% πιστεύουν πως δεν θα μπορούν να ζήσουν με την σύνταξή τους και το 47% δεν έχει καθόλου σύνταξη. 

 

Όποιος πιστεύει πως τα φερόμενα ως  δημοσιονομικά πειθαρχημένα κράτη είναι σε καλύτερη μοίρα, κάνει λάθος. Για παράδειγμα ο παράδεισος της «πειθαρχίας», η Ελβετία φαίνεται να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα καθώς το εθνικό συνταξιοδοτικό σχέδιο παρουσιάζει ελλείμματα όσο ο πληθυσμός μεγαλώνει. Οι Ελβετοί ψηφοφόροι απέρριψαν πρόσφατα σχέδιο μεταρρύθμισης των συντάξεων που θα ενίσχυε το σύστημα αυξάνοντας την ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 64 σε 65 έτη, αυξάνοντας τους φόρους και τις απαιτούμενες εργοδοτικές εισφορές. 

Η λογική των ψηφοφόρων δεν αλλάζει σε κανένα κράτος όσον αφορά την αξιοπρέπεια της ζωής των απόμαχων της εργασίας αφού εξαρτώνται από το χρήμα. 

Η πανευρωπαϊκή κρίση των συντάξεων

Πριν συνεχίσουμε με τα προβλήματα άλλων Ευρωπαϊκών χωρών να θυμηθούμε πως ο καπιταλισμός ήθελε παραγωγή και κατανάλωση εξασφαλίζοντας ακόμη και στον απόμαχο της εργασίας την συνέχεια της κατανάλωσης μέσω της σύνταξης. Το νέο σύστημα τα θέλει όλα χωρίς να δώσει τίποτε. Ούτε καν εργασία δεν προσφέρει και ειδικά παραγωγή για να αποκομίσει κέρδος με σκοπό να διαχειριστεί και την ζωή των συνταξιούχων. 

 

Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Αυστρία, η Ισπανία δεν βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, κι αυτό γιατί πληρώνουν συντάξεις κάθε χρόνο από τον από τον γενικό προϋπολογισμό τους, πράγμα που σημαίνει αφαίρεση από τα έσοδα των δημόσιων ταμείων τους. 

Η «κρίση» για τις χώρες αυτές είναι αρκετά προβλέψιμη, καθώς ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνεται ενώ ο αριθμός των εργαζομένων που πληρώνουν φόρους μειώνεται σταθερά. Όσο κι αν φαίνεται πως η Ελλάδα βούλιαξε και η Ισπανία ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις, αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί το μεγάλο κόλπο της Ισπανίας για το εθνικό συνταξιοδοτικό σχέδιο με την επιλογή να «δανείσει πλεονάσματα» με σκοπό το κέρδος για την ενίσχυση του συνταξιοδοτικού θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα έχει τεράστια ελλείμματα. 

Αυτό θα συμβεί διότι όπως και στις ΗΠΑ, το πρόγραμμα της Ισπανίας ονομάζεται "Κοινωνική Ασφάλιση", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε κοινωνική ούτε ασφαλής. Τόσο οι αμερικανικές όσο και οι ισπανικές κυβερνήσεις επέβαλαν υποτιθέμενα προγράμματα συνταξιοδότησης για να συγκεντρώνουν χρήματα και να τα διαθέτουν σε άλλους σκοπούς. 

Το ισπανικό ταμείο αποθεματικών είχε κάποτε 66 δις ευρώ και η εκτίμηση είναι πως θα εξαντληθούν πλήρως μέχρι το τέλος αυτού του έτους ή στις αρχές του 2018. 

Γιατί θα εξαντληθούν; Μα γιατί φταίνε οι «εγκληματίες» και παρείσακτοι συνταξιούχοι. 

Υπάρχουν 1,1 εκατομμύρια περισσότεροι συνταξιούχοι από ό, τι πριν από μόλις 10 χρόνια. Και καθώς όλο και αυξάνονται οι συνταξιούχοι, το πρόβλημα θα μεγαλώνει αφού θα υπάρχουν λιγότεροι εργαζόμενοι για να τους υποστηρίξουν. Με ποσοστό ανεργίας 25% μεταξύ των νέων εργαζομένων το σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί.  

Με πιλοτικό πρόγραμμα την Ελλάδα οι «ειδικοί» φωνάζουν πως υπάρχουν «πολλές» χώρες που έχουν συνταξιούχους σε ηλικία κάτω των 60 ετών. Για την εργασία και την παραγωγή δεν μιλάει κανένας ειδικός. 

Μάλιστα οι «αναλύσεις» δείχνουν πως σ' αυτές τις «πολλές» χώρες λιγότερο από το 25% των εργαζομένων συνεισφέρουν στα συνταξιοδοτικά προγράμματα. Το ποσοστό αυτό θα πρέπει να διπλασιαστεί τα επόμενα 30 χρόνια για να καταστούν τα προγράμματα βιώσιμα. Το αν θα υπάρχει εργασία για αυτούς που πρέπει να συνεισφέρουν δεν απασχολεί τους «ειδικούς».

 Χωρίς παραγωγή σκοτώνεις τα άλογα πριν γεράσουν

Η Wall Street Journal στης οποίας το πρωτοσέλιδο θα δούμε κάποτε και την final solution για τους συνταξιούχους, πρόσφατα παρουσίασε μια ζοφερή έκθεση σχετικά με τα δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία στην Ευρώπη. Δεν το λέει από τώρα άμεσα αλλά το αφήνει να εννοηθεί: Θάνατος στους συνταξιούχους. 

Διασπείροντας φόβο και τρόμο η εφημερίδα ενημερώνει πως ο πληθυσμός των συνταξιούχων στην Ευρώπη, που είναι ήδη ο μεγαλύτερος στον κόσμο, συνεχίζει να αυξάνεται. Όσον αφορά στους Ευρωπαίους ηλικίας 65 ετών και άνω που δεν εργάζονται, υπάρχουν 42 για κάθε 100 εργαζόμενους και αυτοί θα αυξηθούν σε 65 ανά 100 έως το 2060, σύμφωνα με το γραφείο δεδομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Η Πολωνία έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη που σημαίνει ότι δεν είναι ζήτημα βορρά-νότου. Η Αυστρία, η Γερμανία, η Σλοβενία και άλλες χώρες ​​αντιμετωπίζουν τις πιο δύσκολες δημογραφικές προκλήσεις μαζί με την Ελλάδα. 

Η μετανάστευση, όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και την Πολωνία, δεν λύνει το πρόβλημα. Η γερασμένη Ευρώπη έχει τραγικούς αριθμούς σε ηλικίες που είναι 65 ετών και άνω έναντι άλλων περιοχών. 

Οι σειρήνες έχουν ηχήσει εδώ και καιρό για τους συνταξιούχους της Ευρώπης οι οποίοι ένιωθαν μακρυά από το πρόβλημα των συνταξιούχων της Ελλάδας. Το νέο σύστημα μπορεί να αναφωνήσει γεμάτο υπερηφάνεια: «Ο Henry Ford πέθανε, ζήτω ο Mark Zuckerberg». Και στις δυο περιπτώσεις τα θύματα ήταν και θα είναι οι λαοί. Μόνο που στην δεύτερη ετοιμάζεσαι από την παραγωγική ηλικία να πεθάνεις αναξιοπρεπώς.

Διαβάστε περισσότερα

«Γιατί είμαστε τόσο διαβολεμένα σκληροί με τους πρόσφυγες;»

Της Λήδας Γαλανού
Ο Ακι Καουρισμάκι είναι ένας γίγαντας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι πολύ ψηλός, πολύ μεγαλόσωμος, με μια παρουσία άκρως υπαρκτή, μια γενναιόδωρη αίσθηση του χιούμορ, μια μεγάλη καρδιά και μια τεράστια αίσθηση του στιλ.
Εκτός από αυτά, είναι ένας σπουδαίος Φινλανδός σκηνοθέτης που στα 60 του χρόνια και στην περίπου εικοστή ταινία του καταφέρνει όχι μόνο να ανανεώνεται, όχι μόνο να ενσωματώνει στις ταινίες του την κερδισμένη ωριμότητα, αλλά και να μιλά για το σήμερα, για το προσφυγικό και τον ανθρωπισμό, με τον πιο καίριο, ζεστό και καμουφλαρισμένα μαχητικό λόγο.
Ο Φινλανδός μετρ του αποστασιοποιημένου χιούμορ, του αφαιρετικού πολιτικού λόγου και του πεισματικού ροκ εν ρολ παρουσίασε τη νέα του ταινία «Η άλλη όψη της ελπίδας» στη φετινή Berlinale, έφυγε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας και μας άφησε με την ανάμνηση μιας από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Η «Αλλη όψη της ελπίδας», που βγαίνει στις αίθουσες μεθαύριο, είναι το δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας των λιμανιών του Καουρισμάκι, έξι χρόνια μετά το «Λιμάνι της Χάβρης», και εκτυλίσσεται στο Ελσίνκι. Εκεί φτάνει ο Καλέντ, ένας πρόσφυγας από τη Συρία, έχοντας διανύσει την τραγικά γνώριμη διαδρομή Τουρκία – Ελλάδα – Ουγγαρία. Στο Ελσίνκι ζητά άσυλο, αλλά η χώρα μοιάζει ανέτοιμη να τον δεχτεί.
Αντίθετα, τον ρόλο τού οικοδεσπότη αναλαμβάνει ο Βίκστρομ, ένας μεσήλικας, παλαιάς κοπής άντρας, που προσπαθεί να κάνει το εστιατόριό του να πιάσει την καλή. Μπορεί ο Καουρισμάκι να κάνει μια ταινία για το προσφυγικό, αλλά χωρίς να το φωνάζει: απλώς επειδή, στο δικό του σύμπαν, έτσι κι αλλιώς, ανέκαθεν κέρδιζαν οι καλοί κι οι αδύναμοι, ο ανθρωπισμός κι η αγάπη.

Σκηνή από την ταινία «Η άλλη όψη της Ελπίδας» | 

Μιλήσαμε με τον Ακι Καουρισμάκι συνοδεία κρασιού (το να πεις ότι ο σκηνοθέτης είναι γερό ποτήρι είναι ευφημισμός) και, παραδόξως, ηλεκτρονικού τσιγάρου: «Κρίμα. 56 χρόνια καπνιστής για το τίποτα», είπε. «Οι ήρωες στις ταινίες μου καπνίζουν ακόμα, γιατί εγώ πιστεύω στην ελευθερία». Γιατί όσες ταινίες κι αν περάσουν, το χιούμορ του Καουρισμάκι και ο κομψός αυτοσαρκασμός του θα είναι ολοζώντανα. «Το κρασί βοηθά στο hangover», θα μας συμβουλέψει, «αλλά στο τέλος καταλήγεις αλκοολικός».

Ταξίδια με καράβι

Πέρα, όμως, από τις καταχρήσεις και τις απολαύσεις, ο Ακι Καουρισμάκι είναι ένας ομιλητής που δεν χορταίνεις να ακούς. Ενας δημιουργός φτιαγμένος από ταξίδια: «Διάβασα τα απομνημονεύματα του Μάικλ Πάουελ», λέει μιλώντας για… τη θάλασσα, «του μεγαλύτερου σκηνοθέτη που υπήρξε ποτέ στην Αγγλία, σπουδαιότερου κι από τον Χίτσκοκ, αν και δεν μπορείς να συγκρίνεις τέτοιες διάνοιες.
»Τα διάβασα καθισμένος στο λιμάνι του Ελσίνκι, λάτρευα να βλέπω τα καράβια να πηγαινοέρχονται. Μ’ αρέσει πολύ να ταξιδεύω με καράβι. Επειδή η Φινλανδία είναι ένα νησί. Πώς διάολο να φύγεις από εκεί χωρίς καράβι;».
Αν και τα τελευταία δώδεκα χρόνια ο Καουρισμάκι έχει εγκατασταθεί στην Πορτογαλία, που είναι «de facto όσο μακριά μπορείς να φύγεις από τη Φινλανδία». Το φευγιό είναι μέσα στη ζωή και στο μυαλό του, όπως και μέσα στην «Αλλη όψη της ελπίδας»: «Οταν ήμουν νέος, όλοι έφευγαν από τη Φινλανδία. Ενα εκατομμύριο πήγε στη Σουηδία, πεντακόσιες χιλιάδες στις ΗΠΑ, άλλες πεντακόσιες στην Αυστραλία.
»Κι ήταν οικονομικοί μετανάστες, δεν έφευγαν από κάποιον πόλεμο. Κι έτσι αναρωτιέμαι, αν τότε τόσοι από εμάς έγιναν μετανάστες, πώς μπορούμε τώρα να είμαστε τόσο αγενείς προς τους πρόσφυγες; Τόσο διαβολεμένα σκληροί;».
Ο Καουρισμάκι θεωρεί ότι είχε προβλέψει την ανθρωπιστική και οικονομική κρίση κι ότι, βαθιά μέσα του, ξέρει και τη λύση: «Ο κόσμος, από τη “Χάβρη” μέχρι τώρα, έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Θυμάμαι πολύ καλά το Μιλένιουμ, όλοι χαμογελούσαν κι έσφιγγαν τα χέρια. Το δικό μου χαμόγελο ήταν στραβό. Σκεφτόμουν, τα πράγματα θα χειροτερέψουν, θα χειροτερέψουν πολύ. Κι έτσι κι έγινε. Είμαι ένας μεγάλος άντρας. Μεγαλούτσικος, ας πούμε.
Οπότε εγώ πια δεν έχω σημασία για κανέναν. Ποτέ δεν είχα, παρεμπιπτόντως. Αλλά αν οι άνθρωποι είχαν τα λογικά τους, κάθε μητέρα θα έπρεπε να πάει στα χαρακώματα και να τους κάνει μποϊκοτάζ. Να σταματήσει να ψωνίζει, να καθίσει κάτω και να απαιτήσει να αλλάξουν τα πράγματα. Κι όχι μεθαύριο, σήμερα. Κάθε μητέρα, κάθε γυναίκα, είτε έχει παιδιά είτε όχι. Και γιατί λέω γυναίκα; Γιατί οι άντρες έτσι κι αλλιώς είναι καθάρματα, έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια ότι είναι τελείως ηλίθιοι».

«Mόνο ηλίθιοι αποκτούν την εξουσία»

Ο Καουρισμάκι θεωρεί προσωπικό ζήτημα την προσφορά προς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, εν προκειμένω τους πρόσφυγες: «Για την “Αλλη όψη της ελπίδας” με βοήθησαν πολλοί πρόσφυγες στη Φινλανδία, αλλά δεν μπορούσα καν να βάλω τα ονόματά τους στους τίτλους, γιατί θα φαινόταν ότι ήταν στη χώρα. Ντρέπομαι τόσο για την Ευρώπη. Το χρήμα κατακτά τα πάντα. Το χρήμα δεν έχει ηθική, είναι ξεκάθαρο ότι χάνουμε.
»Νικητής θα είναι η τεχνολογία και ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πνευματική κρίση. Κι αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα, οι μόνοι που θέλουν κι αποκτούν την εξουσία είναι ηλίθιοι. Ποιος θέλεις την εξουσία σήμερα; Κανείς και γι’ αυτό την παίρνουν οι ηλίθιοι. Μετρήστε. Το 80% των πρωθυπουργών ή προέδρων χωρών είναι αγράμματοι ηλίθιοι. Το 10% και κάτι είναι δικτάτορες. Τι άλλο να προσθέσω; Καλή σας μέρα».
Η ταινία «Η άλλη όψη της ελπίδας» του Ακι Καουρισμάκι βγαίνει στις αίθουσες μεθαύριο Πέμπτη, από την Ama Films
efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κοντά ποδάρια – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Η κυβέρνηση μιλάει για «τελευταίο μνημονιακό προϋπολογισμό». Ο πρώτος λόγος που το κάνει είναι γατί δεν θέλει να μιλήσει για αυτό το συγκεκριμένο προσχέδιο προϋπολογισμού που κατέθεσε.
Δεν θέλει, δηλαδή, να αναφερθεί στην αύξηση κατά 1 δισ. ευρώ των φόρων, στην περικοπή 240 εκ. ευρώ του ΕΚΑΣ, στη μείωση κατά 350 εκ. ευρώ της χρηματοδότησης των νοσοκομείων, στην περικοπή κατά 226 εκ. ευρώ της χρηματοδότησης του ΕΟΠΠΥ, στην περικοπή ακόμα και του επιδόματος θέρμανσης κατά 50%! 
Κι αφού, λοιπόν, δεν θέλει και δεν μπορεί να μιλήσει για το τώρα, παραπέμπει στις… ολάνθιστες αμυγδαλιές του μέλλοντος. Μόνο που φαίνεται να έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες των επικοινωνιακών της επιτελείων να βαφτίζουν το μαύρο –άσπρο.
Διότι ούτε με λοβοτομή δεν καταπίνεται, σε μια χώρα που προβλέπονται πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2023 και 2% κατά μέσο όρο μέχρι το 2060 (!), ότι οι επόμενοι προϋπολογισμοί θα είναι… αντιμνημονιακοί.  
Φυσικά, η κυβέρνηση και με αυτό τον τρόπο, σε συνδυασμό με τα περί «ανάπτυξης», «επενδύσεων» και «πλεονασμάτων»  χτίζει από τώρα το προεκλογικό της αφήγημα. Αλλά κι εδώ δεν τα έχει υπολογίσει καλά.
Γιατί ενώ ομιλεί περί «εξόδου από τα Μνημόνια», καλλιεργώντας το έδαφος για προσφυγή στις κάλπες ίσως και εντός του 2018, ξεχνάει πως η εικονική πραγματικότητα έχει πάντα κοντά ποδάρια όταν συγκρίνεται με την ζώσα πραγματικότητα.
Όπως, για παράδειγμα, την πραγματικότητα χιλιάδες άνθρωποι να σχηματίζουν ουρά στο συσσίτιο για ένα σακί με δέκα πατάτες, προχτές, στο κέντρο της Αθήνας. 

Πηγή: Εφημερίδα Real News 9/10/2017

Διαβάστε περισσότερα