Άρση lockdown: Τι αλλάζει με την απαγόρευση κυκλοφορίας - Επιστρέφει η μουσική στην εστίαση

 

Την περαιτέρω χαλάρωση ορισμένων περιοριστικών μέτρων ανακοίνωσε ο Νίκος Χαρδαλιάς, στην ενημέρωση της Τετάρτης. Σχετικά με την απαγόρευση κυκλοφορίας, γνωστοποίησε ότι από τις 12 Ιουνίου αυτή θα ξεκινήσει να ισχύει από τη 01:30 τα ξημερώματα, ενώ από την 1η Ιουλίου θα καταργηθεί. Επίσης, ανακοίνωσε ότι επιστρέφει η μουσική στην εστίαση. Όπως γνωστοποίησε, η μουσική θα επιτραπεί εκ νέου στα καταστήματα εστίασης από τις 12 Ιουνίου, μόνο στους εξωτερικούς χώρους, όπου φιλοξενούνται μόνο καθήμενοι πελάτες.

Αναλυτικά, όσα ανακοίνωσε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων:

1. Από τη Δευτέρα 14 Ιουνίου επανεκκινούν οι πρακτικές, εργαστηριακές και κλινικές ασκήσεις όλων των φοιτητών όλων των εξαμήνων καθώς και των Κέντρων Διά Βίου Μάθησης των ΑΕΙ.

2. Από το Σάββατο 12 Ιουνίου η κυκλοφορίας (curfew) επεκτείνεται κατά 1 ώρα. Θα ξεκινά, δηλαδή, στη 01.30 μετά τα μεσάνυχτα και θα διαρκεί -όπως και σήμερα- μέχρι τις 5 το πρωί, ενώ από την 1η Ιουλίου -και πάντα με την προϋπόθεση ότι τα επιδημιολογικά δεδομένα το επιτρέπουν- το μέτρο του περιορισμού της κυκλοφορίας σταματά να ισχύει.

3. Από το Σάββατο 12 Ιουνίου θα επιτρέπεται η μουσική μόνο σε εξωτερικούς χώρους εστίασης, στους οποίους φιλοξενούνται μόνο καθήμενοι πελάτες.

4. Επίσης, από το Σάββατο 12 Ιουνίου επανεκκινούν τη λειτουργία τους καταστήματα εστίασης που βρίσκονται σε αεριζόμενες στοές, και μόνο για εκείνες που έχουν δύο ελεύθερες διόδους, ώστε να διασφαλίζεται η διαφορετική είσοδος και έξοδος καθώς και ο φυσικός αερισμός.

5. Από την ίδια ημερομηνία -δηλαδή το Σάββατο 12 Ιουνίου, 6 το πρωί, αυξάνεται το ποσοστό πληρότητας σε δραστηριότητες ακροάματος-θεάματος από 50% σε 75%, όταν το θέατρο είναι χωρητικότητας έως 1.000 θέσεων. Σε 70% έως 5.000 θέσεων και 65% όταν είναι δυναμικότητας έως 15.000 θέσεων. Εάν είναι πλέον των 15.000 θέσεων, ο μέγιστος αριθμός οριστικοποιείται στα 10.000 άτομα, σε κάθε περίπτωση, με υποχρεωτική χρήση μάσκας για όλους.

6. Επίσης, για τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας επιτρέπεται πλέον η ταυτόχρονη παρουσία 4 πελατών σε καταστήματα εμβαδού έως 100τ.μ.

7. Επιπρόσθετα, από την 1η Ιουλίου το όριο για τις υπηρεσίες catering-δεξιώσεων αυξάνεται σε 300 άτομα από 100, που είναι αυτή τη στιγμή.

8. Τέλος, όσον αφορά τις εμποροπανηγύρεις, αποφασίστηκε η επανέναρξή τους μόνο σε περιφερειακές ενότητες που το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων θα ξεπερνά το 50%. Το σχετικό υγειονομικό πρωτόκολλο θα επικαιροποιηθεί τις επόμενες ημέρες.

Διαβάστε περισσότερα

Η μετοχοποίηση του 5% των φωτοβολταϊκών της ΔΕΗ και ο Μίλαν Κούντερα

 

του Γιώργου Γεωργή*

Ο τίτλος έξοχος: «Η ΔΕΗ μετοχοποιεί το 5% των φωτοβολταϊκών έργων Δ. Μακεδονίας και Μεγαλόπολης προς όφελος των κατοίκων των λιγνιτικών περιοχών».

Το περιεχόμενο ακόμα καλύτερο:

Τι «αποκλειστικό δικαίωμα αγοράς μεριδίων», τι «ευκαιρία στους κατοίκους να αποκτήσουν μέρισμα από την προστιθέμενη αξία που θα δημιουργηθεί», τι «συμμετοχικότητα στα μεγάλα φωτοβολταϊκά της ΔΕΗ»… χάρμα οφθαλμών! Ιδιαίτερα εκείνο το υπογραμμισμένο: «Πρόκειται για μια ιδιαιτέρως καινοτόμα απόφαση που κάνει τους κατοίκους των λιγνιτικών περιοχών συνεπενδυτές στα μεγάλα έργα της επιχείρησης…» έξοχο! Υπόδειγμα αυτοθαυμασμού! Για το -από 31 Μαΐου- Δελτίο Τύπου της ΔΕΗ, ο λόγος.

Εκείνο δε το καταπληκτικό: «υλοποίηση της στρατηγικής της Δημιουργίας διαμοιραζόμενης αξίας (Creating Shared Value)», όλα τα λεφτά! Αυτό είναι επικοινωνιακή πολιτική «…όχι ποντικοκούραδα» που θά ΄λεγε η γιαγιά μου!

Τι, τσάμπα τους πληρώνουν τους επικοινωνιολόγους; Μόνο για να «καινοτομούν» στέλνοντας τον κεραυνό από το σήμα της ΔΕΗ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; Έχουν κι άλλες «καινοτομίες» στο μανίκι τους!

Αντιγράφω από τη περσυνή συνέντευξη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη γερμανική εφημερίδα Bild, στις 26 Μαΐου 2020, όπως δημοσιεύεται επίσημα στο Διαδίκτυο:

«…Με ρωτήσατε πού θα διοχετευτούν τα χρήματα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι κλείνουμε όλα τα ανθρακωρυχεία μας στη βόρεια Ελλάδα, νωρίτερα από τη Γερμανία. Συνεπώς, μέρος των χρημάτων θα διατεθεί για τη στήριξη της πράσινης μετάβασης σε μια ολόκληρη περιφέρεια της Ελλάδας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρακα και θα πρέπει πλέον οι κάτοικοί της να βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Και, βεβαίως, θα επωφεληθούν και γερμανικές εταιρείες. Η RWE σύναψε συμφωνία με τη ΔΕΗ για την εγκατάσταση ενός πολύ μεγάλου φωτοβολταϊκού πάρκου στη θέση όπου υπήρχε μια παλιά λιγνιτική μονάδα. Συνεπώς είναι και προς το συμφέρον γερμανικών εταιρειών, επειδή θέλω να αλλάξω το αφήγημα. Δεν είναι πλέον θέμα αποπληρωμής χρέους προς την ΕΕ, αλλά επενδυτικών ευκαιριών που θα είναι επωφελείς για ελληνικές εταιρείες, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, αλλά ταυτόχρονα θα ωφελήσουν και γερμανικές εταιρείες…» (οι υπογραμμίσεις δικές μου).

Επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός, τρείς φορές τουλάχιστον, το γεγονός πως από την πρόωρη και βιαστική απολιγνιτοποίηση, επωφελούνται γερμανικές εταιρείες, ενώ μια φορά μόνο, σημειώνει πως οι κάτοικοι θα βρουν κάτι άλλο να κάνουν!!! Αυτά, στη «Bild» και τους αναγνώστες της. Γνωρίζει το ποιόν τους! Δεν παρουσίασαν καμμιά βελτίωση από το 1974, όταν ο Χάινριχ Μπελ ξεμπρόστιαζε τον Τύπο της χώρας του και ιδιαίτερα τη «Bild», με το αριστούργημά του «η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ»… Άλλωστε, αυτοί -σε αντίθεση με τους κατοίκους- δεν σηκώνουν και πολλά!

Μέτρησαν, λογάριασαν, ξαναμέτρησαν στα κυβερνητικά επιτελεία και είδαν πως με το πολυδιαφημισμένο «Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης» δε φαίνεται φως, ούτε φαίνεται να προκύπτει ικανός αριθμός νέων θέσεων εργασίας… και τό ΄ριξαν στις «καινοτομίες»! Εξ ου και το Δελτίο Τύπου της ΔΕΗ… Όπως ισχυρίζεται ο Μίλαν Κούντερα: «Η αισιοδοξία είναι το όπιο του λαού»!

Προσωπικά, δεν θεωρώ πως η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για τις τοπικές κοινωνίες και τις επενδύσεις που αυτές έχουν ανάγκη. Κι εξηγούμαι επί του συγκεκριμένου: Τα φωτοβολταϊκά ΔΕΝ είναι επένδυση, τουλάχιστον όχι τέτοια που την φαντάζεται ο κόσμος! Δεν είναι μόνο που επιδοτούμε την κατασκευή τους, είναι που τους εξασφαλίζουμε αεριτζίδικο κέρδος με επιδοτήσεις που δίνονται από το κράτος και αντλούνται από τον λογαριασμό ρεύματος και των τοπικών κοινωνιών (ΕΤΜΕΑΡ). Οι θέσεις εργασίας, που τόσο έχουν ανάγκη οι τοπικές κοινωνίες βρίσκονται στη χώρα κατασκευής, ενώ για να λειτουργήσει ένα φ/β δεν χρειάζεται μόνιμο προσωπικό -ούτε τους 1-2 που θα απαιτούσε ένα αντίστοιχο αιολικό! Επομένως, ζητάνε από τους κατοίκους να πληρώσουν το φωτοβολταϊκό της RWE, με μόνο αντίκρισμα την όποια απασχολησιμότητά τους στο στάδιο της κατασκευής του!

Η ουσία αυτού που θέλουν να πουν είναι: Αν θέλετε επενδύσεις, αυτές θα είναι τέτοιες που τις απαιτούν οι Εταίροι δανειστές και οι χρηματαγορές τους και όχι αυτές που έχουμε ανάγκη ως έθνος. Όσο για τη χρηματοδότηση αυτών των «επενδύσεων», επιδοτήσεις και δάνεια από τον ιδρώτα και το αίμα του λαού μας! Οι Γερμαναράδες και οι λοιποί «κουτόφραγκοι» έρχονται να εισπράξουν στα σίγουρα κι όχι να ρισκάρουν επενδύοντας. Έρχονται να μας δέσουν και με καινούργια δάνεια που εξυπηρετούν πρωτίστως τη δική τους κερδοσκοπία κι ουδόλως τη δική μας ανάπτυξη! Αυτά όμως δεν είναι επικοινωνιολογικώς ορθά. Οπότε, το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό, πουλάει στο πόπολο αισιοδοξία και μερτικό/«μέρισμα» από τις «μελλοντικές σημαντικές αποδόσεις»!

Ορισμένοι, κακοπροαίρετοι αντιευρωπαϊστές, το πάνε ακόμα παραπέρα: θεωρούν πως επειδή η συγκεκριμένη «επένδυση» εξαγγέλλεται, από το 2008, επί Αθανασόπουλου ακόμα, το Δελτίο Τύπου δεν είναι κάτι διαφορετικό από τα Δελτία Τύπου της τότε Διοίκησης, παπαγαλάκι για χρηματιστηριακό τζόγο! Δεν τους έχω για τέτοιους. Βέβαια, μπορεί και να πέφτω έξω…

«Επιφανειακά, ένα έξυπνο ψέμα. Κατά βάθος, η χαζή αλήθεια»! Κούντερα και πάλι.

Η χαζή αλήθεια: Η απολιγνιτοποίηση και αυτό που βάφτισαν βιώσιμη ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των αγορών εργασίας κι ενέργειας δεν προμηνύουν τίποτα καλό για τη χώρα και το λαό μας, ιδιαίτερα πλήττονται οι λιγνιτικές περιοχές. Η τιμή του ρεύματος, οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί, οι τοπικές αγορές, η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα ήδη μετρούν απώλειες… Κι ακόμα η απολιγνιτοποίηση και η λεγόμενη βιώσιμη ανάπτυξη δεν έχουν καν ξεκινήσει… Που νά ΄ρθει και η «μετά-COVID» εποχή με τους καινούργιους εργασιακούς, ασφαλιστικούς και φορολογικούς νόμους, τις καινούργιες ιδιωτικοποιήσεις…

Μπροστά σε τούτα η ΔΕΗ, χωρίς καμμιά τσίπα, την ίδια ώρα που με την αποεπένδυσή της στα λιγνιτικά «απανθρακώνει» τις τοπικές κοινωνίες σε Δ. Μακεδονία και Μεγαλόπολη, έρχεται και τους ζητάει να συμβάλουν στη χρηματοδότηση των κερδών των Γερμανών!

Τους το πουλάει μάλιστα, με το κλασικό, λειτουργικό και γι’ αυτό έξυπνο ψέμα της ευχάριστης στην ακοή γενικότητας: «Η προσφορά στις τοπικές κοινωνίες και η υλοποίηση πολιτικών Βιώσιμης ανάπτυξης είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την επιχειρηματική δραστηριότητα της ΔΕΗ. Για το σκοπό αυτό υλοποιεί σημαντικές δράσεις που έχουν ως κύριο αποδέκτη τόσο τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες δραστηριοποιείται, όσο και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο». Βέβαια, αν ρωτήσει κανείς ποιες είναι αυτές οι ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ δράσεις, δεν νομίζουμε να λάβει συγκεκριμένη απάντηση…

Καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς! Ή σωστότερα: «Να σε κάψω Γιάννη, να σ΄ αλείψω μέλι»!

* Ο Γιώργος Γεωργής είναι Γραμματέας του Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ/ΚΗΕ

Διαβάστε περισσότερα

Reinheitsgebot – Ο Νόμος περί Καθαρότητας της Μπύρας

 

Η Βαυαρική Νομοθεσία περί Καθαρότητας της μπύρας πρωτοεμφανίστηκε στις 23 Απριλίου του 1516 στο Ingolstadt, στην “Landständetag”, μια συνάντηση με εκπροσώπους των ευγενών, αντιπροσώπων της αγοράς της πόλης, και των ιεραρχών της εκκλησίας. Ο νόμος αυτός ήταν ο λόγος για την δημιουργία καλής φήμης της γερμανικής μπύρας.

Η σύγχρονη εκδοχή του “Reinheitsgebot” όμως δεν είναι η πρώτη προσπάθεια να καθοδηγηθεί η παραγωγή της μπύρας. Ωστόσο, θεωρείται ως το αποκορύφωμα για εκατοντάδες χρόνια της ανάπτυξης του θεσμικού πλαισίου, το οποίο είχε ως στόχο τον εφοδιασμό των πολιτών με ποιοτικά καλή μπύρα, μια βασική τροφή της εποχής, που παράλληλα ρύθμιζε τις τιμές.

Εισβολές στην δημιουργία νόμων για την μπύρα είχαν γίνει πολύ πριν από το «Bayrische Reinheitsgebot» του 1516. Το 1165 στο Άουγκσμπουργκ ορίστηκε επιβολή προστίμου για την προσφορά κατώτερης ποιότητας μπύρας, στη Νυρεμβέργη το 1293, στο Μόναχο το 1363 και τέλος στο Regensburg το 1447. Υπήρχαν επίσης και άλλες περιφερειακές νομοθεσίες για τις τιμές και την κατασκευή της μπύρας στο τελευταίο μισό του 15ου και στις αρχές του 16ου αιώνα.

 

Επίσης το 1493 όταν το Δουκάτο της Κάτω Βαυαρίας σε ένα διάταγμα γραμμένο από τον Δούκα Γεώργιο της Βαυαρίας, περιόριζε επίσης τα συστατικά για την μπύρα, σε βύνη, λυκίσκο και νερό. Ο νόμος είχε επίσης πολύ λεπτομερής παραγράφους που όριζαν την τιμή στην οποία η μπύρα θα μπορούσε να πωληθεί. Ψηφίστηκε για να βεβαιωθεί ότι οι πολίτες είχαν καλή μπύρα σε καλή τιμή, αλλά και για την προστασία των σιτηρών που ήταν τα καλύτερα στην χρησιμοποίηση του ψησίματος του ψωμιού.

Ένας συγκεκριμένος ορισμός ως προς τις πρώτες ύλες, δηλαδή το νερό την βύνη και το λυκίσκο για την παρασκευή μπύρας προσδιορίστηκε στο Μόναχο, στις 30 Νοέμβρη του 1487 από τον Δούκα Albrecht τον 4ο, ο οποίος προκήρυξε κανονισμό που θεμελίωνε την ενιαία τιμολόγησης της μπύρας, το οποίο έλεγε: “Ένα μέτρο χειμερινής μπύρας θα κοστίζει ένα πφέννιχ και ένα μέτρο καλοκαιρινής μπύρας θα κοστίζει δύο πφέννιχ.”

Κάθε ζυθοπαραγωγός από εκείνη την εποχή απαιτείτο να ορκίζεται (να παίρνει τον όρκο του ζύθου) ενώπιον του ταμία του Δουκάτου, με τον οποίο “θα χρησιμοποιεί για να φτιάξει μπύρα μόνο με κριθάρι, λυκίσκο και νερό, με γνώση να τα σιγοβράσει, να μην προσθέσει τίποτε άλλο ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος άλλος τρίτος” . Αυτό το διάταγμα αρχικά θεσπίστηκε στο Μόναχο.

Το 1987 αυτός ο 500 χρονών κανόνας ανανεώθηκε από τους ζυθοπαραγωγούς του Μονάχου.

Έτσι λοιπόν το 1493 ο Γεώργιος ο Εύπορος του Bayers-Landshut προκήρυξε έναν νόμο ο οποίος επεκτάθηκε σε όλη την Βαυαρία το 1516 από τον Δούκα Βίλχελμ τον 4ο. Αυτός ο νόμος έμεινε γνωστός στη ιστορία σαν τον νόμο για την καθαρότητα της μπύρας: πώς πρέπει να σερβίρεται και να παράγεται το καλοκαίρι και τον χειμώνα στην ηγεμονία.

“Με το παρόν κείμενο, νομοθετούμε, διατάσσουμε, εκφράζουμε και επιθυμούμε, μαζί με το Ιδιαίτερο Συμβούλιο, το οποίο από αυτή την ημέρα και στο εφεξής οπουδήποτε στην ηγεμονία της Βαυαρίας, στην ύπαιθρο χώρα, στις πόλεις και τις αγορές, οπουδήποτε δεν υφίσταται άλλο συγκεκριμένο διάταγμα, από την ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ έως την ημέρα του Αγίου Γεωργίου ένα μέτρο ή ένα κεφάλι μπύρας δεν θα πωλείται περισσότερο από ένα πφέννιχ σε χρήμα Μονάχου και από την ημέρα του Αγίου Γεωργίου έως την ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ένα μέτρο δεν θα πωλείται περισσότερο από δύο πφέννιχ του ιδίου χρήματος, μηδέ ένα κεφάλι μπύρας περισσότερο από τρία χάλλερ. Οι παραβάτες αυτού του διατάγματος θα τιμωρούνται ως ορίζεται παρακάτω. Όποιος παράγει μπύρα άλλη εκτός από Maerzen, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν μπορεί να πωλεί ή να σερβίρει το μέτρο ακριβότερα από ένα πφέννιχ. Ειδικότερα επιθυμούμε ότι από αυτή τη στιγμή και μετά, στην ύπαιθρο χώρα, στις πόλεις και τις αγορές, τίποτε δεν πρέπει να προστίθεται ή να χρησιμοποιείται στην μπύρα άλλο εκτός από κριθάρι, λυκίσκος και νερό. Όποιος εν γνώσει του παραβιάζει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρείται αυστηρά από το δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία σε αυτόν κατάσχοντας το βαρέλι του με την μπύρα, οποτεδήποτε κι αν συμβεί το παράπτωμα. Όταν ένας πανδοχέας αγοράζει μπύρα από ζυθοποιία στην ύπαιθρο χώρα, στις πόλεις και τις αγορές, στις προκαθορισθείσες πιο πάνω τιμές, του επιτρέπεται να την επαναπωλεί κατ’ ιδίαν στους ταπεινούς χωρικούς, κατά ένα χάλλερ επί πλέον επί της τιμής που καθορίστηκε πιο πάνω ανά μέτρο ή κεφάλι μπύρας.”

Η ουσία αυτού του νόμου πέρασε από γενιά σε γενιά στο παρόν και έχει ενσωματωθεί στον Γερμανικό Φορολογικό Νόμο περί μπύρας, ο οποίος πλέον των φορολογικών διατάξεων περιέχει επίσης κανονισμούς για τους ζυθοποιούς, που ανάγονται στον προαναφερθέντα νόμο. Το Reinheitsgebot αποτέλεσε τη βάση της νομοθεσίας που σιγά-σιγά εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Βαυαρία και τη Γερμανία. Η Βαυαρία επέμεινε στην εφαρμογή της σε όλη τη Γερμανία ως προϋπόθεση της γερμανικής ενοποίησης το 1871, για να εμποδίσουν τον ανταγωνισμό από μπύρες που παρασκευάζονται αλλού με ένα ευρύτερο φάσμα συστατικών. Η κίνηση αυτή συνάντησε ισχυρή αντίσταση από τις ζυθοποιίες εκτός Βαυαρίας.

Ούτε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στις 12 Μαρτίου 1987 μπόρεσε να τον αλλάξει:

“Για να διασφαλιστεί η ελεύθερη διακίνηση των αγαθών μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δύναται να πωλείται μπύρα εντός της Γερμανικής επικράτειας που δεν συμμορφώνεται με τον Γερμανικό νόμο για την καθαρότητα της μπύρας. Οι μη-Γερμανικές μπύρες μπορεί να περιέχουν άλλες πρώτες ύλες όπως άψητο κριθάρι, καλαμπόκι, ρύζι, ή ίσως προσθετικά, αλλά εάν συμβαίνει έτσι, πρέπει απαραίτητα και ευδιάκριτα να περιγράφονται στην ετικέτα”.

Καμία τέτοιου είδους μπύρα όμως δεν κατάφερε να κερδίσει την γερμανική αγορά, επειδή οι καταναλωτές δεν τις προτιμούν, έτσι μόνο μερικές εισαγόμενες στη Γερμανία μπύρες περιέχουν αραβόσιτο ή ρύζι. Μεγάλες διεθνείς εταιρείες ζύθου έχουν προσανατολιστεί στην παραγωγή μπύρας ανάλογα με τις επιθυμίες της γερμανικής αγοράς και παράγουν μπύρα βάσει του γερμανικού νόμου, τουλάχιστον για την συγκεκριμένη αγορά.

“Θα ήμασταν ευτυχείς εάν ο αέρας που αναπνέουμε ήταν καθαρός όσο και η μπύρα μας”
Ρίχαρντ φον Βάϊτσεκερ,
πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας

ΠΗΓΗ

Διαβάστε περισσότερα

Παλαιστίνη: Ένας λαός όρθιος

 

• Serge Halimi
• Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, η Γάζα έχει υποστεί πέντε τιμωρητικές επιχειρήσεις: την «Καλοκαιρινή Βροχή» το 2006, το «Συμπαγές Μολύβι» την περίοδο 2008-2009, τον «Πυλώνα Άμυνας» το 2012 , την «Προστατευτική Αιχμή» το 2014 και τους «Φύλακες του Τείχους» το 2021. Το Ισραήλ επέλεξε αυτά τα ονόματα για να συγκαλύψει καλύτερα τις επιθέσεις του στους πολιορκημένους. Και εδώ και δεκαπέντε χρόνια, τα ίδια άτομα χρησιμοποιούν τα ίδια συνθήματα για να νομιμοποιήσουν την ίδια τιμωρία. Γιατί η ανισορροπία των μέσων που χρησιμοποιούνται κάνει τον όρο «πόλεμος» ακατάλληλο προς χρήση. Από τη μία πλευρά, ένας από τους πιο ισχυρούς και καλύτερα εξοπλισμένους στρατούς του κόσμου, που διαθέτει την άνευ ορίων στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και που υποβάλλει σε μόνιμη βάση τους αντιπάλους του σε επίγειο και θαλάσσιο αποκλεισμό¹. Από την άλλη, ούτε ένα τανκ, ούτε ένα αεροπλάνο, ούτε μία φρεγάτα, ούτε στήριξη από κανέναν παρά τις προφορικές διαβεβαιώσεις. Θα χρειαζόταν, άρα, μεγάλη αλαζονεία εκ μέρους του Ισραηλινού πρέσβη στη Γαλλία για να χρεώσει στους Παλαιστίνιους «ένα από τα πιο απεχθή εγκλήματα πολέμου του 21ου αιώνα»². Ο αριθμός των θυμάτων της κάθε πλευράς που αντιστοιχεί στις πέντε συγκρούσεις αρκεί από μόνος του ως απάντηση.

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, όπως όλοι ξέρουμε, οι ισραηλινοί «ανταποδίδουν» ή «απαντούν» στις επιθέσεις που δέχονται. Γιατί το αφήγημα τους δεν ξεκινά ποτέ ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν την απαγωγή ενός από τους στρατιώτες τους ή την ρίψη μιας ρουκέτας που τους σημαδεύει. Η εξιστόρηση των συγκρούσεων παραλείπει έτσι τις καθημερινές οχλήσεις που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, τους μόνιμους ελέγχους, τη στρατιωτική κατοχή, τον αποκλεισμό μιας περιοχής στην οποία δεν προσγειώνεται κανένα αεροπλάνο, τον διαχωριστικό φράχτη, την ανατίναξη των σπιτιών τους, τον εποικισμό της γης τους.

Αν υποθέσουμε ότι αύριο η Χαμάς εξαφανιζόταν, όλα τα παραπάνω θα παρέμεναν. Το Ισραήλ, που βοήθησε τη συγκεκριμένη οργάνωση να αναπτυχθεί και που συμβάλλει στη χρηματοδότηση της, το γνωρίζει καλά αυτό. Αλλά το να προτάσσει έναν τέτοιο αντίπαλο το εξυπηρετεί και του επιτρέπει να παρουσιάζει τον αγώνα ενός λαού για να αποκτήσει ένα νόμιμο κράτος ως τρομοκρατικές επιθέσεις μιας μεσσιανικής θρησκευτικής οργάνωσης. Με τη βίαιη παρέμβαση τους ενάντια στους πιστούς στο Όρος του Ναού, οι ισραηλινές αρχές δεν μπορούσαν παρά να γνωρίζουν ότι έριχναν νερό στο μύλο του ισλαμιστικού κινήματος.

Όσο κυνική και ξεκάθαρη κι αν ήταν, η επιχείρηση του Πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου συνεχίστηκε χωρίς εμπόδια. Ούτε ψήφισμα του ΟΗΕ (που το Ισραήλ θα μπορούσε να αγνοήσει για μία ακόμη φορά), ούτε κυρώσεις, ούτε ανάκληση πρεσβευτών, ούτε αναστολή στις πωλήσεις όπλων. Όπως και η Ουάσιγκτον, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναπαρήγαγε τη γλώσσα της ισραηλινής δεξιάς. Η γαλλική κυβέρνηση – με τη στήριξη της Μαρίν Λεπέν, του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί και της σοσιαλίστριας δημάρχου του Παρισιού Αν Ινταλγκό – αντέδρασε μόνο για να απαγορεύσει μία εκδήλωση αλληλεγγύης με τους Παλαιστίνιους. Κάτι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όσο πιο ισχυρό και κυριαρχικό γίνεται το Ισραήλ, τόσο λιγότερο δημοκρατικό είναι και τόσο ο κόσμος ολόκληρος είναι στα πόδια του.

Ωστόσο, όπως αποδεικνύουν οι πέντε «πόλεμοι», η διπλωματική ασπίδα προστασίας του Ισραήλ δεν θα του εξασφαλίσει την ηρεμία. Η βία της αντίστασης απαντά πάντα στη βία της τυραννίας, εκτός εάν λαός έχει συνθλιβεί και υποταχθεί. Ο λαός της Παλαιστίνης, όμως, είναι ακόμα όρθιος.

---

1. Βλ. Olivier Pironet, «À Gaza, un peuple en cage», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2019.
2. Ο κ. Daniel Saada, στο ραδιόφωνο Europe 1, στις 12 Μαΐου 2021.

• Serge Halimi
  Διευθυντής της "Le Monde diplomatique"
• Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Διαβάστε περισσότερα