Γουόλτ Ντίσνεϊ: Ο «σκοτεινός βασιλιάς» ενός θαυμαστού κόσμου

Μαριάνθη Πελεβάνη

Μοιραστείτε στο twitter

Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Οκτωβρίου 1923. Σ’ ένα γκαράζ στην Καλιφόρνια, ο Walt Disney ιδρύει την κινηματογραφική εταιρεία «Disney» και ξεκινά το στούντιο Disney Brothers Cartoon. Έτσι, αρχίζει η θρυλική πορεία των κινουμένων σχεδίων που κυριαρχούν έως και σήμερα στον κόσμο της φαντασίας, του παραμυθιού και του θεάματος σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η Walt Disney Company από τότε είναι ο μεγαλύτερος όμιλος μέσων ενημέρωσης στον κόσμο από πλευράς εσόδων, που ξεπερνούν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια, και η Walt Disney Pictures είναι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά στούντιο ταινιών στο Χόλιγουντ. Η Disney κατέχει, επίσης, και λειτουργεί το ABC (πασίγνωστο και μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι στις ΗΠΑ) όπως επίσης και το καλωδιακό αθλητικό κανάλι ESPN. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από την μεγάλη της επέκταση και καταξίωση στον τηλεοπτικό χώρο η Disney κατέχει και άδειες σε 14 θεματικά πάρκα σε όλον τον κόσμο.
Ο δε Γουόλτ Ντίσνεϊ ως παραγωγός ταινιών, κατέχει ρεκόρ για τα περισσότερα Βραβεία Ακαδημίας που απέσπασε ποτέ ένα άτομο, έχοντας κερδίσει συνολικά 26 Όσκαρ από 59 υποψηφιότητες. Κέρδισε τρεις Χρυσές Σφαίρες, δύο εκ των οποίων στην κατηγορία Σπουδαίο Επίτευγμα και ένα Βραβείο Έμμυ, μεταξύ άλλων τιμών. Αρκετές από τις ταινίες του συμπεριλαμβάνονται στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου.
Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο κορυφαίος παραμυθάς
Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, το τελευταίο αγόρι μιας πολύτεκνης οικογένειας, γεννήθηκε στο Σικάγο στις 5 Δεκεμβρίου 1901. Στην παιδική του ηλικία πουλούσε εφημερίδες στο επαρχιακό πρακτορείο διανομής του πατέρα του, στο Κάνσας. Μεγαλώνοντας δοκιμάστηκε σε μια σειρά επαγγελμάτων. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως οδηγός ασθενοφόρου και το 1920 πήρε την απόφαση που θα άλλαζε ριζικά τη ζωή του γράφοντας τη δική του, γεμάτη επιτυχίες, ιστορία στον κινηματογράφο.
Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στον χώρο των κινουμένων σχεδίων κερδίζοντας 40 δολάρια την εβδομάδα. Έναν χρόνο αργότερα, δανειζόμενος ένα κεφάλαιο, ιδρύει την πρώτη δική του εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων, τη Laugh-Ο-gram. Το 1923 μετακομίζει στο Λος Άντζελες και στήνει το δικό του στούντιο σ’ ένα γκαράζ. Εκεί εμπνέεται και σχεδιάζει τους πρώτους ήρωές του. Ο Όσβαλντ, ο Τυχερός Λαγός, είναι ο πρώτος επιτυχημένος χαρακτήρας του. Έπειτα από 26 ταινίες, η τύχη φαίνεται να εγκατέλειψε τον λαγό και μαζί με αυτόν και τον δαιμόνιο και πάντα ανήσυχο Γουόλτ. Μπροστά στη διαφαινόμενη καταστροφή ο Ντίσνεϊ δεν δίστασε να παραχωρήσει τα δικαιώματα του λαγού στον Γουόλτερ Μιντζ και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη δημιουργία ενός νέου ήρωα. Ήξερε ήδη ότι ο χώρος της σόουμπιζ ήταν αδηφάγος και δεν συγχωρούσε καμία ολιγωρία. Έτσι ο Ντίσνεϊ επανήλθε στον κόσμο του θεάματος με έναν νέο ήρωα, αυτή τη φορά με έναν ανθρωπόμορφο ποντικό, που έμελλε να γίνει η πιο γνωστή και οικεία φιγούρα στον κόσμο σε μικρούς και μεγάλους. Ο θρυλικός Μίκυ Μάους. Η μεγάλη επιτυχία αυτή τη φορά θα είχε μακρύ δρόμο να διανύσει, έναν δρόμο που συνεχίζει ώς τις μέρες μας.

Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Γκούφι και οι άλλοι ήρωες
Ο Μίκυ αποδείχτηκε ο πιο διαχρονικός ήρωας του Ντίσνεϊ, αφού ακόμα και στις μέρες μας ενθουσιάζει μικρούς αλλά και μεγάλους. Γεννήθηκε το 1928 από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και τον Ουμπ Άιγουερκς. Λέγεται μάλιστα πως ο Ντίσνεϊ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή, ταξιδεύοντας από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν.
Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, πέντε από τις οποίες είναι μεγάλου μήκους. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Μίκυ Μάους έγινε το 1928 στην ταινία «Ατμόπλοιο Γουίλι», διάρκειας επτά λεπτών, που προβλήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 18 Νοεμβρίου του 1928 και ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου. Σ’ αυτήν την ταινία ο Μίκυ υποδυόταν τον καπετάνιο ενός πλοίου. Κέρδισε τρεις υποψηφιότητες και ένα ειδικό Όσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον δημιουργό του, τον Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Ο άλλος πολύ γνωστός και αγαπημένος χαρακτήρας της Ντίσνεϊ είναι ο περίφημος Ντόναλντ Ντακ, το πιο διάσημο παπί που υπήρξε ποτέ. Πρωτοεμφανίστηκε το 1934 και σχεδιάστηκε από τους Αρτ Μπάμπιτ και Ντικ Χουέμερ. Μέχρι το 1995 ο Ντόναλντ έπαιξε σε περισσότερες από 175 ταινίες, διατηρώντας το ρεκόρ συμμετοχών από όλους τους ήρωες του Ντίσνεϊ.
Στην αμερικανική ονομασία «Goofy» η ετυμολογία προέρχεται από το «goof», που σημαίνει ανόητος. Έτσι ο γνωστός σκύλος Γκούφι παρουσιάζεται ως γκαφατζής, χαζούλης και αδέξιος. Στις περισσότερες ταινίες ο Γκούφι είναι στο πλευρό του επιστήθιου φίλου του Μίκυ. Ο Γκούφι σχεδιάστηκε από τον Αρτ Μπάμπιτ.
Η περίφημη και διαχρονική, όπως αποδείχτηκε, Χιονάτη άρχισε να σχεδιάζεται το 1934 για να ολοκληρωθεί τρία χρόνια αργότερα. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία αποδείχτηκε αποφασιστικής σημασίας τόσο για τον ίδιο τον Ντίσνεϊ όσο και για την εταιρεία του. Παρά το γεγονός ότι δεν έλειψαν οι επικρίσεις από τον Τύπο, η «Χιονάτη» κέρδισε 8 Όσκαρ, τα οποία απένειμε στον Ντίσνεϊ η Σίρλεϊ Τεμπλ. Το Χόλιγουντ δεν μπορούσε να κρύψει τον θαυμασμό του για τον ταλαντούχο δημιουργό που έλαμπε με την παρουσία του.
Από τη μεριά του ο Ντίσνεϊ συνέχισε απτόητος. Ακολουθεί ο Πινόκιο, που για πολλούς είναι η καλύτερη ταινία του και μια άκρως φιλόδοξη παραγωγή με τίτλο «Φαντασία», όπου γίνεται μια προσπάθεια να εικονογραφηθούν με κινούμενα σχέδια μερικά από τα δημοφιλέστερα μοτίβα της κλασικής μουσικής. Το αποτέλεσμα υπήρξε εντυπωσιακό, ο Ντίσνεϊ με τη «Φαντασία» δημιούργησε το πρώτο βίντεο κλιπ στην ιστορία της μουσικής. Ωστόσο και εδώ δεν έλειψαν οι ισοπεδωτικές επικρίσεις. Ο Σαντούλ ισχυρίστηκε ότι ο Ντίσνεϊ με αυτό το εγχείρημα «ποδοπάτησε τη μουσική με την αλαζονική βαρύτητα και αυτάρκεια των ιπποποτάμων, που τους έντυνε σαν χορεύτριες για να διακωμωδήσουν ένα παλιό ιταλικό μπαλέτο του Πονκιέλι». Το ίδιο επικριτικός και οξύς υπήρξε ο θεωρητικός της μουσικής Ερνεστ Λίνγκρεν όταν έγραφε: «Η μεταχείριση της Ποιμενικής από τον Ντίσνεϊ ήταν τόσο καταστρεπτική για το μουσικό μου αίσθημα, ώστε για καιρό φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να σβήσω απ’ το μυαλό μου τις εικόνες του και ότι η χαρά που ώς τότε δοκίμαζα όταν άκουγα τον Μπετόβεν θα είχε καταστραφεί για πάντα». Ωστόσο αυτές οι επικρίσεις δεν μπόρεσαν να σκιάσουν την τεράστια επιτυχία που γνώριζε κάθε ταινία του Ντίσνεϊ, ο οποίος στη διάρκεια της ζωής του πρόλαβε να γυρίσει συνολικά 600 ταινίες και να κερδίσει 22 Όσκαρ. Επίσης σπουδαίες ταινίες υπήρξαν οι: «Μπάμπι», «Η Λαίδη και ο αλήτης», «Το βιβλίο της ζούγκλας» και η «Σταχτοπούτα».

Ο γίγαντας…Walt Disney Pictures
Η διάσημη ενεργή και κερδοφόρα Walt Disney Pictures, είναι πλέον ένας γίγαντας στον τομέα της ψυχαγωγίας με τζίρο δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Διατηρεί προσωπικό 133.000 υπαλλήλων και εξακολουθεί να καταγράφει σημαντικές επιτυχίες. Η δεκαετία από το 1989 μέχρι το 1999 θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία της εταιρείας. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου η Disney δημιούργησε μια σειρά ταινιών που γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία.
Οι ταινίες αυτές ήταν οι εξής: «Η Μικρή Γοργόνα» (1989), «Μπερνάρ και Μπιάνκα – Περιπέτειες στην Άκρη της Γης» (1990), «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1991), «Αλαντίν» (1992), «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (1994), «Ποκαχόντας» (1995), «Η Παναγία των Παρισίων» (1996), «Ηρακλής: Πέρα από τον μύθο» (1997), «Μουλάν» (1998) και «Ταρζάν» (1999). Ακολούθησαν το «Toy Story» και οι «Πειρατές της Καραϊβικής», η πρώτη ακατάλληλη ταινία (Κ-13) στην ιστορία της Disney. Η εταιρεία από την πρώτη μέρα της λειτουργίας της ώς και σήμερα έχει δημιουργήσει χιλιάδες κινούμενα σχέδια μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά πολύ λιγότερες έχουν προβληθεί αυτοτελείς στον κινηματογράφο, ενώ μόνο 44 ταινίες χαρακτηρίστηκαν ως κλασικές (Walt Disney Classics).
Το αμερικανικό όνειρο του Γουόλτ
Στη διάρκεια της μεγάλης του καριέρας στο Χόλιγουντ, που κράτησε 43 χρόνια, αναδείχτηκε κορυφαία φυσιογνωμία της σόουμπιζ. Υπήρξε ο δημιουργός της λαϊκής ψυχαγωγίας και της μαζικής κουλτούρας. Πειραματίστηκε με τις νέες τεχνολογίες, ασχολήθηκε με το κόμικς, που το θεωρούσε ως τον κινηματογράφο των φτωχών, οραματίστηκε και δημιούργησε το πρώτο τεράστιο πάρκο διασκέδασης, ένα μέρος όπου οι μικροί επισκέπτες που θα συνόδευαν οι μεγάλοι θα έβρισκαν αποκλειστικά αναφορές στο σύμπαν του κινηματογραφικού του κόσμου και του αντίστοιχου των κόμικς. Το πάρκο άνοιξε τις πύλες του το 1955 και θα ήταν το πρώτο από μια σειρά ομοειδών που θα ακολουθούσαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, τα οποία έγιναν γνωστά με την ονομασία «Ντίσνεϊλαντ».

 

Πρόκειται ίσως για τον ευφυέστερο εκφραστή του Αμερικανικού Ονείρου, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τις ταινίες που λάτρεψαν σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Ο Ντίσνεϊ πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1966 σε ηλικία 65 ετών από καρκίνο του πνεύμονα. Τα λεγόμενα περί παγώματος του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία είναι αστικός μύθος. Εκτός από αυτόν το μύθο όμως, υπήρξαν πολλές ακόμη φήμες που φαίνεται να είναι αληθινές.
Οι «σκοτεινές πλευρές» και οι «μαύρες αλήθειες»
Μια φήμη που επιμένει λέει πως ο Ντίσνεϊ απαγόρευε στις γυναίκες να προσλαμβάνονται στο στούντιό του, εκτός μόνο από το τμήμα χρωματισμού. Ενδεικτικά περί αυτού, έχει δημοσιοποιηθεί μια επιστολή που έλαβε μια καρτουνίστρια, η Μέρι Φορντ, το 1938, όπου αναφέρονται οι λόγοι απόρριψής της: «Οι γυναίκες δεν κάνουν καμία από τις δημιουργικές δουλειές αναφορικά με την προετοιμασία των κινούμενων σχεδίων για την οθόνη, καθώς αυτή η δουλειά εκτελείται αποκλειστικά από νεαρούς άντρες».
Ο Ντίσνεϊ μάλλον δεν ήθελε να επενδύσει χρόνο και χρήμα στην εκπαίδευση ενός νέου καρτουνίστα για να τον δει μετά να τον εγκαταλείπει για να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Έτσι, η γυναικεία εργασία δεν του έκανε.
Αν πάντως η γυναίκα ήταν εξαιρετικό ταλέντο στο σχέδιο, ο Γουόλτ ήταν πρόθυμος να κάνει μια εξαίρεση, όπως στην περίφημη Μέρι Μπλερ. Στο Τμήμα Μελανιών και Βαφών εξάλλου, εκεί που χρωματίζονταν τα καρτούν δηλαδή, δούλευαν εξάλλου πολλές γυναίκες κάνοντας την κοπιώδη λεπτοδουλειά του επιχρωματισμού των καρέ.
Μάλιστα, σκληρή κριτική στον Γουόλτ Ντίσνεϊ για αντισημιτισμό και σεξισμό άσκησε και η Μέριλ Στριπ σε εκδήλωση που έγινε το 2014 από την Εθνική Ένωση Κριτικών προς τιμήν της Έμα Τόμσον. Η Μέριλ Στριπ κατηγόρησε τον Γουόλτ Ντίσνεϊ για μισογυνισμό, αναφέροντας ότι υπήρξε και μέλος αντισημιτικού λόμπι.
Διάβασε στους προσκεκλημένους επιστολή του, στην οποία ο δημιουργός του Μίκι Μάους ανέφερε ότι «οι γυναίκες δεν κάνουν τη δημιουργική δουλειά που σχετίζεται με την προετοιμασία των καρτούν για τη μεγάλη οθόνη, καθώς αυτή είναι μια δουλειά που πραγματοποιείται εξ ολοκλήρου από νεαρούς άνδρες». Μάλιστα, αναφέρθηκε σε δήλωση του συνεργάτη του Ντίσνεϊ, Γουόλτερ Κίμπαλ, σύμφωνα με την οποία το αφεντικό του «δεν εμπιστευόταν τις γυναίκες και τις γάτες. Φαίνεται ότι ο Ντίσνεϊ δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τις γυναίκες».
Μια από τις «μαύρες» αλήθειες είναι ότι ο Ντίσνεϊ απεχθανόταν τους κομμουνιστές. Μάλιστα σύμφωνα με τα δημοσιεύματα έφτασε στο σημείο να καταδίδει ακόμα και τους έμπιστους υπαλλήλους του στις ομοσπονδιακές αρχές αν υποπτευόταν σχέσεις με τη μαρξιστική ιδεολογία. Ειδικά μετά τη γενικευμένη απεργία του 1941 που λίγο έλειψε να τον φαλιρίσει, κανείς δεν ήταν στο απυρόβλητο.
Ο Ντίσνεϊ υπήρξε από τους πιο πρόθυμους συνεργάτες της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Μακάρθι. Επίσης, κατηγορήθηκε για μισογυνισμό και αντισημιτισμό, όπως και για την πρόσκληση στη Λένι Ρίφενσταλ, σκηνοθέτιδα και κινηματογραφίστρια του Χίτλερ, να επισκεφθεί το στούντιό του λίγο μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων.
Στις 24 Οκτωβρίου 1947 καταθέτει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, καταδεικνύοντας ως κομμουνιστές καλλιτέχνες του Χόλλυγουντ για λογαριασμό του Edgar Hoover. Μυστικός πράκτορας και πληροφοριοδότης του FBI ήδη από το Νοέμβριο του 1940, ο Ντίσνεϊ αποδείχτηκε ακραίος αντισημίτης κι αντικομμουνιστής.
Με τη συνδρομή του αρκετοί καλλιτέχνες μπήκαν στη «μαύρη λίστα» της Επιτροπής και παρακολούθησαν την καριέρα τους να καταστρέφεται. Και μάλιστα το 1950 καταδικάστηκαν δέκα σεναριογράφοι και σκηνοθέτες για προσβολή προς το Κογκρέσο, επειδή τρία χρόνια νωρίτερα είχαν αρνηθεί να εμφανιστούν ενώπιον της Επιτροπής, επικαλούμενοι το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης.
Τέλος, βαριά είναι η σκιά στο «μαγικό βασίλειο», καθώς μια σειρά από απόπειρες αυτοκτονίας αλλά και περιστατικά αυτοχειρίας υπαλλήλων της Disneyland του Παρισιού, φανερώνουν μια σκοτεινή όψη, την οποία έχει καταγγείλει και η Εθνική Ένωση των Εργατικών Συνδικάτων στη Γαλλία.
Στη Disneyland του Παρισιού, έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Ευρώπης με συνολικά 49 αξιοθέατα και 16 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως, μόνο 2010 είχαν σημειωθεί δυο αυτοκτονίες μαγείρων, μάλιστα ο πρώτος, που είχε καταθέσει δύο προσφυγές εναντίον των προϊσταμένων του για προσβλητική μεταχείριση, έπεσε στις γραμμές του τρένου ενώ επέστρεφε στη δουλειά ύστερα από αναρρωτική άδεια ενώ ο δεύτερος απαγχονίστηκε την ημέρα που επρόκειτο να γυρίσει στην εργασία του, επίσης ύστερα από αναρρωτική άδεια.

Διαβάστε περισσότερα

Οι πιο φιλικές στο ποδήλατο πόλεις του κόσμου

Ακόμα και τις κρύες μέρες του χειμώνα, στους δρόμους πολλών πόλεων κυκλοφορούν με ποδήλατο άτομα όλων των ηλικιών, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι, ενώ οι περισσότερες οικογένειες διαθέτουν και ποδήλατα φορτίου, στα οποία μεταφέρουν είτε τα ψώνια τους, είτε τα μικρά μέλη της οικογένειας.
Στην πραγματικότητα το ποδήλατο δεν αποτελεί έναν τρόπο άσκησης, αλλά έχει ενσωματωθεί στον τρόπο ζωής τους και είναι ο πιο απλός τρόπος για να φτάσουν οπουδήποτε, ακόμα κι όταν οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Φυσικά υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που φροντίζει να εξυπηρετεί τους ποδηλάτες και να τους κάνει τη ζωή ευκολότερη. Σε αντίθεση με άλλους τρόπους μεταφοράς, το ποδήλατο επιτρέπει στους αναβάτες να βλέπουν την πόλη, να μυρίζουν τα αρώματα των φαγητών και της φύσης, να ακούν τους ήχους και να «νιώθουν» την πόλη, ενώ παράλληλα είναι εντελώς φιλικό προς το περιβάλλον. Από την Κοπεγχάγη μέχρι το Τοκίο και το Μπουένος Αίρες σας παρουσιάζουμε  τις πιο φιλικές στο ποδήλατο πόλεις του κόσμου, σύμφωνα με το BBC.
Άμστερνταμ

Αν το Άμστερνταμ είναι γνωστό γα τρία πράγματα τότε αυτά μάλλον θα είναι ο ναρκοτουρισμός, οι τουλίπες και τα ποδήλατα. Ο περισσότερος κόσμος εκεί κινείται με τα ποδήλατα όχι μόνο για τις βόλτες αλλά και γα να πάει στη δουλειά.  Και οι συνθήκες για κάνει κανείς ποδήλατο στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας θεωρούνται ιδανικές. Όσον αφορά στον πολεοδομικό της σχεδιασμό, η πόλη είναι ασυναγώνιστη, επενδύοντας συνεχώς στην ποδηλασία ως μέσο μεταφορά, ενώ για δεκαετίες κατείχε την πρώτη θέση στη λίστα με τις πιο φιλικές στο ποδήλατο πόλεις. Παρόλο που η κοντινή και γραφική Ουτρέχτη μπορεί να έχει καλύτερους ποδηλατόδρομους, δεν έχει το συνολικό πακέτο του Άμστερνταμ, που είναι επίπεδο και γεμάτο χώρους στάθμευσης για ποδήλατα.
Κοπεγχάγη

Όπως και η Ολλανδία, και η Σκανδιναβία είναι γνωστή για τις εξαιρετικές υποδομές που έχει στην ποδηλασία. Στους ποδηλατόδρομους υπάρχουν σε πολλά σημεία κάδοι, όπου οι ποδηλάτες μπορούν να πετούν τα σκουπίδια τους, ενώ στην άκρη της λωρίδας ποδηλάτου, όπου τα ποδήλατα πρέπει να σταματήσουν στο φανάρι, υπάρχει μια ανυψωμένη πλατφόρμα όπου οι αναβάτες μπορούν να ξεκουραστούν χωρίς να κατέβουν από τη σέλα. Επίσης στην Κοπεγχάγη όταν χιονίζει, ο δήμος καθαρίζει τους ποδηλατόδρομους πριν καθαρίσει τους αυτοκινητόδρομους και τα στενά της πόλης. Μάλιστα από το 2016, τα ποδήλατα ξεπερνούν τα αυτοκίνητα και πάνω από το 62% των κατοίκων χρησιμοποιούν το ποδήλατο για να πάνε στη δουλειά τους. Για να διατηρηθεί η ασφάλεια των ποδηλατών, υπάρχουν καθορισμένες λωρίδες και γέφυρες μόνο γι' αυτούς.
Βερολίνο
Η πρωτεύουσα της Γερμανίας μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή όσο οι παραπάνω πόλεις σχετικά με την ποδηλασία, αλλά είναι αναμφισβήτητα εξίσου καλή. Με περισσότερα από 700 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων (περίπου το ίδιο με το Άμστερνταμ), υπάρχουν πολλά να δείτε σε αυτή την εκπληκτική και ιστορική πόλη. Οι δρόμοι του Βερολίνου δίνουν προτεραιότητα στους ποδηλάτες, ενώ οι οδηγοί και οι πεζοί είναι εξίσου εξυπηρετικοί. Παράλληλα, οι δρόμοι εκεί είναι σχετικά επίπεδοι και υπάρχουν σχετικά λίγες ανηφόρες.
Μόντρεαλ

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Καναδά είναι μία από τις πιο ευρωπαϊκές πόλεις στη Βόρεια Αμερική, με γαλλικό σχεδιασμό και γλώσσα. Με περισσότερα από 1.600 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων και 5.000 μέρη για να νοικιάσετε ποδήλατο, είναι εύκολο να κάνετε βόλτες σε μια από τις πιο επίπεδες πόλεις. Στο Μόντρεαλ είναι βέβαιο ότι θα σας αρέσει ιδιαίτερα να κάνετε ποδήλατο στο κανάλι Lachine που προσφέρει υπέροχη θέα στον ορίζοντα.

Τοκίο
Όπως και η Αμερική, η Ασία δεν είναι γνωστή ως ιδιαίτερα φιλική ήπειρος για τους ποδηλάτες της πόλης. Ωστόσο, η μεγαλύτερη μητρόπολη στον κόσμο αποτελεί εξαίρεση. Εκτός από έναν εντυπωσιακό αριθμό ποδηλατοδρόμων, το Τόκιο διαθέτει ακόμη ξεχωριστά πεζοδρόμια τόσο για τους ποδηλάτες όσο και για τους πεζούς. Είναι όλοι τέλεια σχεδιασμένοι, καθαροί και «φιλόξενοι» για τους ποδηλάτες αλλά και για τους επισκέπτες.
Μπουένος Άιρες

Χάρη σε κάποιες αρκετές πρόσφατες εργασίες, η πρωτεύουσα της Αργεντινής (και η πιο δημοφιλής για τους τουρίστες πόλη στη Νότια Αμερική) διαθέτει σχεδόν σχεδόν 300 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων. Παρά το μεγάλο μέγεθος του, το Μπουένος Άιρες έχει πολλά πολύχρωμα μέρη για να ανακαλύψεις. Μάλιστα οι η πόλη προσφέρει δωρεάν ενοικιάσεις ποδηλάτων και οι δρόμοι είναι απολαυστικοί, καθώς έχουν φοίνικες σε όλο το κέντρο της πόλης.
Λουμπλιάνα
Η Λουμπλιάνα είναι η όμορφη αναγεννησιακή και επίπεδη πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Είναι επίσης μια από τις καλύτερες πόλεις για να κάνετε ποδήλατο. Όχι μόνο προσφέρει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων, αλλά στο γοητευτικό κέντρο της πόλης δεν επιτρέπονται αυτοκίνητα - είναι ανοικτό μόνο στους πεζούς, τους ποδηλάτες και μερικά ταξί. Επιπλέον, υπάρχουν περισσότεροι από 20 σταθμοί ενοικίασης ποδηλάτων και τα πρώτα 30 λεπτά είναι δωρεάν.
Σαν Φρανσίσκο
Αν και το Πόρτλαντ και το Σιάτλ είναι οι πιο δημοφιλείς πόλεις για τους ποδηλάτες, δεν μπορούν να συγκριθούν με το Σαν Φρανσίσκο όσον αφορά τη θέα, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους περίφημους δύσκολους αλλά πανέμορφους λόφους. Την τελευταία δεκαετία, η πόλη έχει επενδύσει περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια σε ποδηλατική υποδομή, δημιουργώντας από το 2010 περισσότερα από 300 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων. Και με ήπιες θερμοκρασίες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, σπάνια θα έχει κακό καιρό για να πάρετε το τελεφερίκ και να περιπλανηθείτε στους δρόμους και το όμορφο λιμάνι πάνω σε δύο τροχούς.
Παρίσι
Οι περισσότεροι θα προτιμούσαν το Μπορντό και το Στρασβούργο για να κάνουν βόλτες με το ποδήλατο αλλά το Παρίσι είναι εξίσου φιλικό για τα ποδήλατα. Εκτός από τα μουσεία και τα άπειρα αξιοθέατα, η πόλη έχεις τις κατάλληλες υποδομές και για βόλτες με τα ποδήλατα. Και σίγουρα θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δείτε την πόλη πάνω σε δύο τροχούς, παρά να πάρετε το μετρό.
Ρίο Ντε Τζανέιρο

Χάρη στο καταπληκτικό τοπίο του, το Ρίο Ντε Τζανέιρο είναι εύκολα μια από τις ομορφότερες πόλεις του πλανήτη. Με περισσότερα από 440 χιλιόμετρα καλά διατηρημένα δρομάκια ποδηλασίας, θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε τις ομορφιές τις πόλεις. Για λίγο περισσότερο από ένα δολάριο την ημέρα, μπορείτε να νοικιάσετε ένα από τα 4.000 ποδήλατα από το Bike Rio σε περισσότερους από 400 σταθμούς σε όλη την πόλη.

Διαβάστε περισσότερα

ΗΠΑ και ΙSIS συμπολεμιστές. Αδέρφια στα όπλα!

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της

Το πα­σί­γνω­στο υπέ­ρο­χο τρα­γου­δι των Dire Straits “Brothers in arms” θυ­μί­ζει  το άρθρο του Brandon Turbeville για τις ΗΠΑ και τον ISIS.
Ο Brandon Turbeville  συ­ντά­κτης του Activist Post δη­μο­σιο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας που ζει στην Ν. Κα­ρο­λί­να στις ΗΠΑ σε ένα εκτε­νές άρθρο του που το πα­ρα­θέ­του­με, έχει συλ­λέ­ξει ει­δή­σεις και πλη­ρο­φο­ρί­ες για την στενή συ­νερ­γα­σία των ΗΠΑ όπως και μιας σει­ράς άλλων χωρών με τον  ISIS. Μέσα από τις γραμ­μές φαί­νε­ται η συ­νερ­γα­σία, η εκ­παί­δευ­ση σε μυ­στι­κά στρα­τό­πε­δα, ο εξο­πλι­σμός με υπερ­σύγ­χρο­νο οπλι­σμό αλλά και η διά­σω­ση και με­τα­φο­ρά, όταν χρειά­ζε­ται, στε­λε­χών του ISIS. Οι πηγές που χρη­σι­μο­ποιεί σε με­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις είναι αδύ­να­τον να επι­βε­βαιω­θούν σε ένα πό­λε­μο σε μια τε­ρά­στια έκτα­ση με τό­σους πολ­λούς εμπλε­κό­με­νους και συμ­φέ­ρο­ντα. Φαί­νε­ται όμως η αλ­λη­λου­χία των γε­γο­νό­των και οι απο­κα­λύ­ψεις του Συ­ρια­κού στρα­τού. Φαί­νο­νται και οι εκ­βια­σμοί των Αμε­ρι­κα­νών που άφη­ναν τον ISIS να κάνει την βρώ­μι­κη δου­λειά για να εξα­σφα­λί­σουν τις βά­σεις τους στο Ιράκ. Όπως και η βο­ή­θεια στους Τα­λι­μπάν στο Αφ­γα­νι­στάν. Όλα αυτά έχουν κο­στί­σει εκα­τομ­μύ­ρια ζωές χωρίς κα­νείς να ξέρει πόσοι ακόμη θα έχουν την ίδια τύχη. Τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, το κυ­νή­γι του ιμπε­ρια­λι­στι­κού κέρ­δους κα­τα­σκευά­ζει τέ­ρα­τα διε­στραμ­μέ­να. Ολό­κλη­ρο το άρθρο:
«Παρά το γε­γο­νός ότι η κυ­βέρ­νη­ση των Ηνω­μέ­νων Πο­λι­τειών συ­στη­μα­τι­κά αρ­νεί­ται ότι συ­νερ­γά­ζε­ται με οποιον­δή­πο­τε τρόπο  με τον ISIS, οι εκ­θέ­σεις εξα­κο­λου­θούν να απο­δει­κνύ­ουν ακρι­βώς το αντί­θε­το, ιδιαί­τε­ρα στη Συρία.

Κατά τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου και μετά την εμ­φά­νι­ση της τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης στην πα­γκό­σμια σκηνή, υπήρ­ξαν μια σειρά επει­σό­δια  με «μυ­στη­ριώ­δη ελι­κό­πτε­ρα» που «εξά­γουν» στρα­τιώ­τες του ISIS από τα πεδία μαχών όταν αντι­με­τω­πί­ζουν επι­κεί­με­νη ήττα είτε από την νό­μι­μη κυ­βέρ­νη­ση των χωρών που αγω­νί­ζο­νται, ή από πο­λι­το­φύ­λα­κες υπέρ της κυ­βέρ­νη­σης, ή ακόμα και πριν από αντι-ISIS χτυ­πή­μα­τα «από τον υπο­τι­θέ­με­νο» αντι-ISIS συ­να­σπι­σμό»
Δεν χρειά­ζε­ται να ανα­φερ­θεί κα­νείς σε λε­πτο­με­ρή εξή­γη­ση ή ανά­λυ­ση του κάθε πε­ρι­στα­τι­κού, πα­ρα­κά­τω όμως είναι μια σειρά από εκ­θέ­σεις των «αε­ρο­γέ­φυ­ρων του κακού» που έχουν ανα­κύ­ψει τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Το Πε­ντά­γω­νο, όπως προ­α­να­φέρ­θη­κε, έχει επα­νει­λημ­μέ­να αρ­νη­θεί αυτές τις εκ­θέ­σεις.
Είναι επί­σης ευ­ρέ­ως γνω­στό ότι ο ISIS ήταν μια πα­ρα­γω­γή μα­ζι­κής τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης και στρα­τη­γι­κής κα­τάρ­τι­σης από τις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, Ιορ­δα­νία,Τουρ­κία και των “Συ­να­σπι­σμό” των χωρών του Κόλ­που Μπα­χρέιν, Κου­βέιτ, Ομάν, Κατάρ, Σ.Αρα­βία καθώς και τα ενω­μέ­να Εμι­ρά­τα (GCC) .
Ιού­νιος – 2014, ο Aaron Klein αντα­πο­κρι­τής στην Μέση Ανα­το­λή της εφη­με­ρί­δας The Jewish Press  γρά­φο­ντας για το WorldNetDaily, ανα­φέ­ρει ότι μέλη του ISIS είχαν εκ­παι­δευ­τεί το 2012 από τις ΗΠΑ σε  μυ­στι­κή βάση στην Ιορ­δα­νία, σύμ­φω­να με έκ­θε­ση αξιω­μα­τού­χων της Ιορ­δα­νί­ας.
Οκτώ­βρης 2014– Ο «Συ­να­σπι­σμός»  ρί­χνει πο­σό­τη­τες εφο­δί­ων και πυ­ρο­μα­χι­κών που υπο­τί­θε­ται ότι προ­ο­ρί­ζο­νται για τον ιρα­κι­νό λαό και τις αντι-Isis δυ­νά­μεις στο έδα­φος, σε πε­ριο­χή που ελέγ­χε­ται από το ISIS. Το «λάθος» επι­βε­βαιώ­νε­ται από Ιρα­κι­νούς αξιω­μα­τού­χους και κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς.
Οκτώ­βριος 2014 –αε­ρο­με­τα­φο­ρά όπλων, κατά «λάθος», βρέ­θη­κε άμεσα στα χέρια του ISIS στο Ayn al- Arab (Κο­μπά­νι).
Νο­έμ­βριος 2014 – πρά­κτο­ρες ιρα­κι­νών μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών απο­κα­λύ­πτουν ότι οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες προ­μη­θεύ­ουν τον ISIS με όπλα και τρό­φι­μα. Το ίδιο ανα­φέ­ρει δη­μο­σί­ευ­μα του ιρα­νι­κού πρα­κτο­ρεί­ου ει­δή­σε­ων FARS News.
Στα τέλη Δε­κεμ­βρί­ου, 2014, ο Ιρα­κι­νός νο­μο­μα­θής  Nahlah Αλ-Hababi, αμ­φι­σβη­τεί τα κί­νη­τρα και τη δέ­σμευ­ση των ΗΠΑ και του “Συ­να­σπι­σμού” ενά­ντια στον ISIS μετά τις απο­κα­λύ­ψεις  ότι οι τρο­μο­κρα­τι­κές ομά­δες στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα λαμ­βά­νουν ένα με­γά­λο αριθ­μό ενι­σχύ­σε­ων μετά από ρί­ψεις από αγνώ­στων στοι­χεί­ων αε­ρο­πλά­να.
Ια­νουά­ριος 2015 – πα­ρό­λο που η πλειο­ψη­φία αυτών των πλη­ρο­φο­ριών  επι­βε­βαιώ­θη­καν το 2018-2017, οι πρώ­τες εκ­θέ­σεις εμ­φα­νί­στη­καν νω­ρί­τε­ρα όπως αυτή τον Ια­νουά­ριο του 2015, όπου ο ιρα­κι­νός βου­λευ­τής Μα­τζίντ Αλ-Gharawi ανα­φέ­ρει ότι “σύμ­φω­να με όλες τις δια­θέ­σι­μες πλη­ρο­φο­ρί­ες» τα αε­ρο­πλά­να των ΗΠΑ προ­μη­θεύ­ουν εφό­δια στον ISIS, όχι μόνο στην επαρ­χία Salahuddin, αλλά και άλλες επαρ­χί­ες, σύμ­φω­να με δη­λώ­σεις του στο Ιράκ TradeLink.
Δή­λω­σε επί­σης ότι οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες «δεν ασχο­λού­νται στα σο­βα­ρά με την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ορ­γά­νω­σης ISIS, πα­ρό­λο που έχουν τη τε­χνο­λο­γι­κή δύ­να­μη να εντο­πί­σουν την ακρι­βή πα­ρου­σία των ενό­πλων του ISIS και να τους κα­τα­στρέ­ψουν μέσα σε ένα μήνα [αλλά δεν το έχουν κάνει].»
«Οι ΗΠΑ προ­σπα­θούν να πα­ρα­τεί­νουν τον πό­λε­μο κατά του ISIS μέχρι να  πά­ρουν εγ­γυ­ή­σεις από την ιρα­κι­νή κυ­βέρ­νη­ση για να πα­ρα­μεί­νουν οι βά­σεις τους στις επαρ­χί­ες της Μο­σού­λης και Anbar», το­νί­ζει, χωρίς να πάρει απά­ντη­ση.
Μάιος 2017 – Ο κυ­βερ­νή­της στην βό­ρεια επαρ­χία Σαρ-έ Πολ του Αφ­γα­νι­στάν, Μο­χά­μεντ Zaher Wahdat, απο­κα­λύ­πτει πως ελι­κό­πτε­ρα χωρίς δια­κρι­τι­κά είχαν προ­σγειω­θεί σε μια πε­ριο­χή γνω­στό προ­πύρ­γιο των αντι­πά­λων. Το πε­ρι­στα­τι­κό συ­νέ­βη τη νύχτα,  και οι αφ­γα­νι­κές δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας δεν ήταν σε θέση να πά­ρουν ει­κό­νες.
Μάιος 2017 – ανώ­νυ­μη το­πι­κή πηγή στην  Συρία αποκαλύπτει ότι στρα­τιω­τι­κά ελι­κό­πτε­ρα των ΗΠΑ με­τέ­φε­ραν  διοι­κη­τές του ISIS από το οχυρό τους στην Raqqa παίρ­νοντάς τους γιά «άγνω­στη το­πο­θε­σία.»
29 Δε­κεμ­βρί­ου 2017 –Το Συ­ρια­κό πρα­κτο­ρείο  SANA ανα­φέ­ρει ότι ελι­κό­πτε­ρα των ΗΠΑ πήραν διοι­κη­τές του ISIS από την επαρ­χία  Deir ez-Zour και τους με­τέ­φε­ραν στην επαρ­χία της al-Hasakah στη βο­ρειο­α­να­το­λι­κή Συρία.
Φε­βρουά­ριος, 2018– Κρα­τι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης της Συ­ρί­ας ανα­φέ­ρουν τη με­τα­φο­ρά διοι­κη­τών του ISIS και μελών της οι­κο­γέ­νειάς τους στο Sabah al-Khair από ελι­κό­πτε­ρα των ΗΠΑ. Το Sabah al-Khair είναι πε­ρί­που 20 χι­λιό­με­τρα νότια του al-Hasakah, όπου όλα τα ση­μά­δια δεί­χνουν ότι οι ΗΠΑ λει­τουρ­γούν εκεί μια βάση εκ­παί­δευ­σης τρο­μο­κρα­τών.
19 Μαρ­τί­ου 2018 – Το SANA ανα­φέ­ρε­ται σε ανώ­νυ­μη πηγή που δη­λώ­νει πως τρία στρα­τιω­τι­κά ελι­κό­πτε­ρα των ΗΠΑ με­τα­φέ­ρουν διοι­κη­τές του ISIS από πε­ριο­χές της βο­ρειο­α­να­το­λι­κής Συ­ρί­ας.  Ανα­φέ­ρει ότι τα ελι­κό­πτε­ρα προ­σγειώ­θη­καν με­τα­ξύ al-Jissi και Kalu, 2 χλμ νότια του Tal Hamis στην πε­ριο­χή Qamlishi της επαρ­χί­ας Αλ-Hasakah.
23 Αυ­γού­στου 2018– Το TASS ανα­φέ­ρει ότι η Ρωσία είχε κα­τα­γρά­ψει μυ­στη­ριώ­δεις πτή­σεις ελι­κο­πτέ­ρου προς μο­νά­δες του ISIS στο Αφ­γα­νι­στάν, που με­τέ­φε­ρε όπλα στους στρα­τιώ­τες του.
«Θα θέ­λα­με να επι­ση­μά­νου­με για μια ακόμη φορά τις πτή­σεις των αγνώ­στων ελι­κο­πτέ­ρων στο βό­ρειο Αφ­γα­νι­στάν, τα οποία πα­ρα­δί­δουν όπλα και πυ­ρο­μα­χι­κά στις το­πι­κές μο­νά­δες του ISIS και μέλη των Τα­λι­μπάν που συ­νερ­γά­ζο­νται με τον ISIS . Ει­δι­κό­τε­ρα, τα Αφ­γα­νι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης και οι κά­τοι­κοι δη­λώ­νουν ότι τα εν λόγω ελι­κό­πτε­ρα, πα­ρα­τη­ρή­θη­καν στην επαρ­χία Pol Sar-e” δη­λώ­νει η εκ­πρό­σω­πος τύπου του ρω­σι­κού Υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών Maria Zakharova.
22 Σε­πτεμ­βρί­ου 2018 – Το SANA ανα­φέ­ρει ότι ο Συ­να­σπι­σμός υπό την ηγε­σία των ΗΠΑ διε­νερ­γεί επι­χεί­ρη­ση, προ­σγεί­ω­σης, στα πε­ρί­χω­ρα του χω­ριού al-Mrashde  που βρί­σκε­ται σε πε­ριο­χή που έλεγ­χαν δυ­νά­μεις του ISIS. Αυτή η πε­ριο­χή είναι στην Νο­τιο­α­να­το­λι­κή ύπαι­θρο της Deir ez-Zor. Η εί­δη­ση ανα­φέ­ρει πως με­τα­φέρ­θη­καν διοι­κη­τές του ISIS από τα ελι­κό­πτε­ρα.
7 Οκτω­βρί­ου 2018 –  Πάλι το SANA πλη­ρο­φο­ρεί πως κά­τοι­κοι της πόλης της al-Shaafah, ήταν μάρ­τυ­ρες στην με­τα­φο­ρά από αμε­ρι­κα­νι­κά ελι­κό­πτε­ρα διοι­κη­τών του ISIS από την  Abu Kamal στην επαρ­χία Deir ez-Zour.
Νο­έμ­βριος 10-11 2018. Το SANA ανα­φέ­ρει ότι αμε­ρι­κά­νι­κο αε­ρο­πλά­νο προ­σγειώ­θη­κε στην επαρ­χία Deir ez-Zour, και πα­ρέ­λα­βε τρία μέλη του ISIS.
«Απο­θή­κη γε­μά­τη από Αμε­ρι­κα­νι­κά, Ευ­ρω­παϊ­κά και Ισ­ραη­λι­νά ” θα­να­τη­φό­ρα όπλα ” βρέ­θη­κε από τον Συ­ρια­κό στρα­τό, με­τα­δί­δει το Sputnik International τον Νο­έμ­βριο του 2017
-Τε­ρά­στιες πο­σό­τη­τες Αμε­ρι­κα­νι­κών όπλων βρέ­θη­καν σε απο­θή­κες ή κρύ­πτες στο έδα­φος του ISIS στην συ­νοι­κία Deir ez-Zor μετά την ανα­κα­τά­λη­ψη της από τον Συ­ρια­κό στρα­τό .
Σύμ­φω­να με τις Συριακές στρα­τιω­τικές πηγές υπήρ­χαν πολλά όπλα κα­τα­σκευ­ής ΗΠΑ αλλά  και στρα­τιω­τι­κός εξο­πλι­σμός της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης και ισ­ραη­λι­νής πα­ρα­γω­γής. Εκτός από Μ-16 αυ­τό­μα­τα του­φέ­κια, βρέ­θη­καν βλή­μα­τα TOW για κα­τα­στρο­φή τάνκς και πυ­ρο­βό­λα όπλα 155 χι­λιο­στών των ΗΠΑ.
“Υπήρχαν επί­σης κρυμ­μέ­να οχή­μα­τα Hummer!!  τα οποία είχαν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί είτε για τη με­τα­φο­ρά ατό­μων είτε ήταν γεμάτα εκρη­κτι­κά  στο εσω­τε­ρι­κό τους έτοιμα να εκραγούν. Βρέ­θη­καν ακόμη Ισ­ραη­λι­νά drowns ανα­γνώ­ρι­σης, σύγ­χρονα ισ­ραη­λινά προ­στα­τευ­τι­κά εν­δύ­μα­τα για τη διε­ξα­γω­γή βομ­βι­στι­κών εργασιών” ανα­φέ­ρει το Sputnik Arabic επι­κα­λού­με­νο στρα­τιω­τι­κή πηγή.
Η ίδια πηγή ανα­φέ­ρει ακόμη ότι βρέ­θη­κε τε­χνο­λογικός εξο­πλι­σμός συ­στη­μά­των  ανα­γνώ­ρι­σης αέρος και εδά­φους, δο­ρυ­φο­ρι­κές επι­κοι­νω­νί­ες και κι­βώ­τια με C-4 εκρη­κτι­κά. Υπήρ­χαν επί­σης κι­βώ­τια με πυ­ρο­μα­χι­κά και όπλα απο­θη­κευ­μέ­να σε υπό­γεια κα­τα­φύ­για, ακόμη και άρ­μα­τα μάχης και αυ­το­κί­νη­τα που ήταν κα­λυμ­μένα με αμε­ρι­κα­νι­κό δίχτυ κα­μου­φλάζ για την προ­στα­σία από βομ­βαρ­δι­σμούς ρω­σι­κών και συ­ρια­κών αε­ρο­πλά­νων.
Σε συ­νέ­ντευ­ξή του στην ιστο­σε­λί­δα Syria Media Center ο Σύ­ριος στρα­τη­γός  Ali al-Ali δη­λώ­νει ότι “οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες παρέ­δω­σαν πα­ρά­νο­μα  του­λά­χι­στον 1.500 φορ­τη­γά με όπλα και στρα­τιω­τι­κό εξο­πλι­σμό στους τρο­μο­κρά­τες στη Συρία με­τα­ξύ 5η Ιου­νί­ου και 15 Ιου­νί­ου του τρέ­χο­ντος έτους. Παρά το γε­γο­νός ότι η Ουά­σιγ­κτον δηλώ­νει ότι τα όπλα αυτά προ­ο­ρί­ζο­νταν για τους συμ­μά­χους των ΗΠΑ, αυτά πάντα πέ­φτουν στα χέρια των τρο­μο­κρα­τών”.
Σύμ­φω­να με την ιστο­σε­λί­δα, το πι­στό­λι αυ­στρια­κής κα­τα­σκευ­ής Glock 19 είναι το πιο δη­μο­φι­λές όπλο με­τα­ξύ των στρα­τιω­τών του Daesh συμ­μά­χων του ISIS. Μια ματιά πίσω στο 2014, δεί­χνει σε βί­ντεο εκτέ­λε­σης ότι οι τρο­μο­κρά­τες χρη­σι­μο­ποιού­σαν τα εν λόγω πι­στό­λια. Αρ­γό­τε­ρα απο­κα­λύ­φθη­κε ότι αυτά τα πι­στό­λια πα­ρα­δό­θη­καν στα όρ­γα­να επι­βο­λής του νόμου του Ιράκ το 2003-2004!!
Σύμ­φω­να με τον στρα­τη­γό, γε­νι­κά, τα αμε­ρι­κά­νι­κα Μ-16 όπλα εφό­δου έγιναν το σύμ­βο­λο της κρί­σης στη Συρία αφού βρί­σκο­νται πα­ντού. Ο συ­ρια­κός στρα­τός έχει επα­νει­λημ­μέ­να βρει κι­βώ­τια σε απο­θή­κες του ISIS όπου ανα­γρά­φε­ται « ιδιο­κτη­σία ΗΠΑ». Η φήμη πως είναι κι­νέ­ζι­κα αντί­γρα­φα είναι εσφαλ­μέ­νη συ­νε­χί­ζει ο στρα­τη­γός.
Επι­πλέ­ον, ο συ­ρια­κός στρα­τός σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις βρήκε στις απο­θή­κες των τρο­μο­κρα­τών  το ελα­φρύ αυ­τό­μα­το του­φέ­κι FN FAL, όπλο που χρη­σι­μο­ποιεί­ται από το ΝΑΤΟ. Αυτό το του­φέ­κι είναι εξο­πλι­σμέ­νο ει­δι­κά για ελεύ­θε­ρους σκο­πευτές και χρη­σι­μο­ποιεί­ται γε­νι­κά σε αστι­κές πε­ριο­χές.
Οι τρο­μο­κρά­τες του Daesh έχουν επί­σης χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το Heckler & Koch MP5 δη­μο­φιλές οπλο­πο­λυ­βό­λο, στις Αμε­ρι­κα­νι­κές και Ευρω­παϊ­κές υπη­ρε­σί­ες επι­βο­λής του νόμου” σύμ­φω­να με τον στρα­τη­γό”, τε­λειώ­νει το άρθρο.
Είναι δύ­σκο­λα και για τον πιο δύ­σπι­στο να αμ­φι­σβη­τη­θούν όλες αυτές οι “συμ­πτώ­σεις”. Αι­μα­το­κύ­λι­σαν τον μισό κόσμο οι Αμε­ρι­κά­νοι και οι σύμ­μα­χοί τους προ­ω­θώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, δεν λυ­πή­θη­καν άμα­χους, γυ­ναί­κες και παι­διά, κα­τέ­στρε­ψαν πό­λεις, χωριά, υπο­δο­μές, και μνη­μεία πο­λι­τι­σμού και μό­λυ­ναν την φύση. Οι λαοί πρέ­πει να δώ­σουν την δική τους απά­ντη­ση όσο το δυ­να­τόν γρη­γο­ρό­τε­ρα.

Διαβάστε περισσότερα

«Ετών 15…»

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πριν από 10 χρόνια (εδώ: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4852278). Τρεις μέρες μετά από την δολοφονία του Αλέξανδρου (Ριζοσπάστης, 9/12/2008). 
Φυσικά από τότε έχουν προστεθεί πολλά ακόμα στοιχεία. Και γεγονότα. Από την «ανεξιχνίαστη» Μαρφίν μέχρι τη Γλάδστωνος. Κι από τις “πλάτες” στους φασίστες μέχρι την επί 5ετία ατιμωρησία των δολοφόνων του Φύσσα.
Στοιχεία και γεγονότα που καταδεικνύουν ότι το κράτος που περιγράφεται στο άρθρο, παραμένει ίδιο
(απλώς έχουν εμπλουτιστεί τα χρώματα των διαχειριστών του). –

Νίκος Μπογιόπουλος 6/12/2018

Ετών 15…

«Αυτό που συνέβη είναι απίθανο». «Αυτό που συνέβη είναι απίστευτο». «Αυτό που συνέβη είναι πρωτοφανές». Πρόκειται για φράσεις που κατά κόρον επαναλαμβάνονται από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, όταν γνωστοποιήθηκε η δολοφονία του 15χρονου παιδιού στα Εξάρχεια.
Ευτυχώς, πάντως, τούτη τη φορά δεν ακούσαμε στι κάποιοι «έπεσαν από τα σύννεφα». Ισως, επειδή η απώλεια μιας τόσο νεανικής ζωής θέτει όρια ακόμα και στην επίδειξη υποκρισίας. Ισως, πάλι, γιατί αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, στο κέντρο της Αθήνας στις 6 Δεκέμβρη του 2008 – στην πραγματικότητα – ΔΕΝ είναι κάτι το πρωτοφανές. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί πριν από 23 χρόνια. Και τότε, στις 17 Νοέμβρη του 1985, ένας αστυνομικός πυροβόλησε. Και τότε ένας 15χρονος έπεσε νεκρός. Ηταν ο Καλτεζάς… 

*

Αυτό που συνέβη στις 6 Δεκέμβρη του 2008, δεν είναι ούτε κάτι το «απίστευτο», ούτε κάτι το «απίθανο», με την έννοια ότι πρόκειται για ένα συμβάν που δε θα μπορούσε να προβλεφτεί.
Η εκτέλεση στα Εξάρχεια αποτελεί ένα τραγικό γεγονός που θα έπρεπε να αναμένεται με μαθηματική βεβαιότητα. Είναι το αποτέλεσμα ενός εμπεδωμένου κλίματος αυθαιρεσίας και κατασταλτικής ατιμωρησίας. Είναι η κτηνώδης αποθέωση της δράσης ενός μηχανισμού που εκπαιδεύεται να αντιμετωπίζει τον πολίτη, δηλαδή τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον ναυτεργάτη, τον φοιτητή, τον μαθητή, δηλαδή το λαό, σαν «εχθρό».
Ο στυγερός φόνος του 15χρονου είναι γέννημα της πολιτικής.

• Ενός κράτους που εδώ και 28 χρόνια δεν ενδιαφέρεται καν να αναζητήσει ποιος δολοφόνησε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, το 1980.
• Ενός κράτους που το 1990 αθώωσε τον δολοφόνο του 15χρονου Καλτεζά.
• Ενός κράτους που ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τους 4 νεκρούς του πυρπολημένου από την Αστυνομία «Κάπα Μαρούση».
• Ενός κράτους που οι πολιτικοί του ταγοί ουδέποτε έκρυψαν τους δεσμούς πολιτικού αίματος που τους ένωναν με το δολοφόνο του Τεμπονέρα.
• Ενός κράτους που ο πρωθυπουργός του το 2000 έκανε υπουργό στην κυβέρνησή του εκείνον που ο ίδιος, το 1990, τον αποκαλούσε από το βήμα της Βουλής «ηθικό αυτουργό» του φόνου του καθηγητή στην Πάτρα.
• Ενός κράτους, που άλλος πρωθυπουργός του απευθυνόταν στους αστυφύλακες με τη γνωστή και ιστορική έκτοτε φράση «εσείς είστε το κράτος».
• Ενός κράτους, που το 2002 έστελνε χαφιέδες της Ασφάλειας εφοδιασμένους ακόμα και με το υπηρεσιακό τους περίστροφο στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Αθήνας για να προβοκάρει τους διαδηλωτές.
• Ενός κράτους που απαγάγει Πακιστανούς και θέτει την υπόθεση στο αρχείο.
• Ενός κράτους που επιβραβεύει με το βαθμό του διοικητή αστυνομικού τμήματος τον επικεφαλής των θρασύδειλων που τσάκισαν τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, επικαλούμενοι ότι έπεσε πάνω στη ζαρντινιέρα.
• Ενός κράτους που δίνει την άδεια να πετούν πάνω από τον εναέριο χώρο του και να προσγειώνονται στα αεροδρόμιά του τα αεροπλάνα της CIA που μεταφέρουν απαχθέντες από και προς το Γκουαντανάμο.
• Ενός κράτους που πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης βάφτισε «πραίτορες» της τάξης και της ευνομίας τους ένστολους αλήτες που βιαιοπραγούν κατά πολιτών.
• Ενός κράτους, που έχει στις υπηρεσίες του κτήνη σαν τον «κύριο» που βασάνιζε μετανάστες στο τμήμα Ομονοίας.
• Ενός κράτους, που τα περίστροφά του «εκπυρσοκροτούν» στους σβέρκους Τσιγγανόπουλων ή βρίσκουν κατάστηθα 17χρονα Σερβόπουλα, όπως το 1999 στη Θεσσαλονίκη.
• Ενός κράτους, που έχει στις τάξεις της Αστυνομίας του αυτούς που έστηναν χουντογλέντια το 1997 και βιντεοσκοπούσαν τους κυκλικούς χορούς τους, καθώς ζητωκραύγαζαν υπέρ Παττακού και Μακαρέζου.
• Ενός κράτους, που πριν ο ειδικός φρουρός πυροβολήσει κατά του 15χρονου στα Εξάρχεια είχε αποδώσει τιμές σε άλλον ειδικό φρουρό, όταν είχε πυροβολήσει κατά τη διάρκεια φοιτητικής διαδήλωσης έξω από το υπουργείο Αιγαίου.

Ο αναγνώστης διαπιστώνει από τον παραπάνω κατάλογο – που δεν είναι ολοκληρωμένος, είναι απλώς ενδεικτικός – ότι δεν αναφέρουμε ποιος κυβερνούσε στη μια ή στην άλλη περίπτωση, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Δεν το κάνουμε τυχαία. Πιστεύουμε ότι έχει ελάχιστη σημασία. Αυτούς τους συμψηφισμούς τους αφήνουμε στους άθλιους εκπροσώπους των δύο κομμάτων που διαγκωνίζονται στα τηλεπαράθυρα για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αθώος του αίματος. Σε ό,τι μας αφορά, εμμένουμε σε μια βασική διαπίστωση: Το κράτος στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω δεν είναι ούτε «γαλάζιο» ούτε «πράσινο». Είναι «γαλαζοπράσινο».

Πηγή: Ριζοσπάστης, 9/12/2008

Διαβάστε περισσότερα

Προς μαθητές: Αλήθειες και ψέμματα για το «Μακεδονικό»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

   Η πολιτική και κοινωνική ζωή ταλαιπωρείται για μια ακόμα φορά γύρω από το λεγόμενο «μακεδονικό»,το οποίο οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν υποβιβάσει σε πρόβλημα «ονοματολογίας».  
   Με τον τρόπο αυτό, οι αντιμαχόμενοι τόσο από την πλευρά της «προόδου» όσο και οι της πλευράς της «συντήρησης», τόσο οι εκπρόσωποι της «αριστερής» όσο και της δεξιάς ΝΑΤΟσύνης, με τον πολιτικαντισμό τους ποτίζουν την ίδια γλάστρα του εθνικισμού, παραδίδουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα βορά στον ανιστόρητο παροξυσμό, εμπλέκουν περαιτέρω τη χώρα σε επικίνδυνα γεωστρατηγικά παιχνίδια.  
   Σήμερα στις συμπληγάδες αυτής της αντιπαράθεσης απειλείται να βρεθεί ίσως το πιο ευαίσθητο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας: τα παιδιά μας. Οι ίδιοι που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην διδάσκονται οι μαθητές στα σχολεία την πραγματική Ιστορία εμφανίζονται σαν «προστάτες» εκείνης της «ιστορίας» που τους επιτρέπει να ψαρεύουν σε θολά νερά. 
   Το κείμενο που αναδημοσιεύουμε («Από την «Βαρντάσκα» στη ΝΑΤΟφροσύνη» – του Νίκου Μπογιόπουλου/δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στον «Ημεροδρόμο» στις 3 Φεβρουαρίου 2018) επιχειρεί να σταθεί σε όσο γίνεται περισσότερα ζητήματα που άπτονται του λεγόμενου «σκοπιανού» με αφορμή τις τρέχουσες διεργασίες και με φόντο τόσο το ιστορικό υπόβαθρο του ζητήματος όσο και τον προσδιορισμό των παραγόντων που θα συνιστούσαν τις παραμέτρους μιας πραγματικής λύσης. 
  (*Το σκίτσο στο σημερινό δημοσίευμα είναι από την ιστοσελίδα του σκιτσογράφου John Antóno [εδώ])

Εθνικισμός – κοσμοπολιτισμός

   Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην FYROM, από τη μια αντιμάχονται δυο εξίσου ΝΑΤΟφρονες εθνικισμοί και από την άλλη επιχειρούν να συμπορευθούν δυο εξίσου ΝΑΤΟφρονες κοσμοπολιτισμοί.
   Οι πρώτοι, οι εθνικιστές, ομοίως επικίνδυνοι και εκεί και εδώ, ανασκολοπίζουν την Ιστορία. Κονιορτοποιούν τον ορθολογισμό. Συναγωνίζονται σε ευφυΐα τον Βουκεφάλα. Ο «πατριωτισμός» τους δεν διαφέρει σε τίποτα από τον πατριωτισμό των αλόγων του ιππικού στις παρελάσεις. Και φυσικά ο σοβινισμός τους μασκαρεμένος στα «εθνικά» χρώματα ψαρεύει στα θολά νερά της πατριδοκαπηλίας και προσπαθεί να κρύψει την ακροξεξιίλα, τη ναζιστίλα, την χουντίλα και την κάθε λογής μαυρίλα του πίσω από την περικεφαλαία του Μεγαλέξανδρου.
   Οι άλλοι, οι δεύτεροι, οι εκπρόσωποι του δήθεν «ρεαλισμού», ως οι τρέχοντες διαχειριστές των υποθέσεων της άρχουσας τάξης των δυο χωρών, έχουν αναλάβει αυτοί να υλοποιήσουν την πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Να ευαρεστήσουν τον Τραμπ, Να λειτουργήσουν ως βαποράκια του ιμπεριαλισμού, κουκουλώνοντας τα προβλήματα και ανοίγοντας έτσι πόρτες και παράθυρα στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε» για λογαριασμό των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή (άλλωστε και όσον αφορά την ελληνική πλευρά τι «γεωπολιτικός μεντεσές» – κατά την ορολογία του Αμερικανού πρέσβη – θα ήταν η Ελλάδα;)…

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και οι «μακεδονομάχοι»

   Οι πάντες γνωρίζουν ότι στην παρούσα φάση το «Σκοπιανό» άνοιξε «άνωθεν» και η πρεμούρα σε Αθήνα και Σκόπια οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αμερικάνοι θέλουν να ενσωματώσουν στο ΝΑΤΟ την FYROM. Ο λόγος: Να εκμηδενιστεί η όποια επιρροή έχει απομείνει να ασκεί η Ρωσία στην περιοχή και να θωρακιστούν τα οικονομικά συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε αυτό τον κρίσιμο δρόμο της ενέργειας, στον οποίο φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει και η Κίνα.
   Η αιτία, δηλαδή, του «χαμού» είναι το ΝΑΤΟ. Πρόκειται δηλαδή για

• το ίδιο ΝΑΤΟ που παρέα με την ΕΕ, βομβάρδισε και διέλυσε την Γιουγκοσλαβία και με αυτό τον τρόπο δημιούργησε το πρόβλημα εδώ και 27 χρόνια.
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ που κανοναρχείται από τους ίδιους εκείνους Αμερικανούς οι οποίοι το 1995 ανακοίνωναν μια ενδιάμεση συμφωνία μεταξύ Αθήνας – Σκοπίων που περιείχε τον όρο «Μακεδονία».
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ που η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του έχει αναγνωρίσει την γειτονική χώρα με το όνομα «Μακεδονία».
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ των ίδιων Αμερικανών που από το 2004 έχουν αναγνωρίσει την γειτονική χώρα με το όνομα «Μακεδονία».
• Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ των ίδιων Αμερικανών που τον Μάρτη του 1949 – και ενώ ο Βαν Φλιτ έριχνε ναπάλμ στην Ελλάδα – υποδείκνυαν στους υποτακτικούς τους, τον Πιπινέλη και τον Τσαλδάρη, να προχωρήσουν σε πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας με την τότε Γιουγκοσλαβία – η οποία περιείχε μια δημοκρατία στο εσωτερικό της με το όνομα «Μακεδονία» – και εκείνοι, όπως και οι Πλαστήρας και Γεώργιος Παπανδρέου, υπάκουσαν.

   Ποια είναι η θέση, λοιπόν, τόσο των «ρεαλιστών» μας, όσο και των διαφόρων ρητών ή άρρητων εκπροσώπων του εθνικισμού στην Ελλάδα απέναντι στον βασικό υπαίτιο του προβλήματος με τα Σκόπια; Ποια είναι η θέση τους για το ΝΑΤΟ; Έχουν ψελλίσει μια λεξούλα για το ρόλο του όλο αυτό το διάστημα; «Κιχ»!
   Όλοι τους μπορεί να διαφωνούν για όλα με τους καθεστωτικούς πολιτικούς αντιπάλους τους. Μπορεί να έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια στο ίδιο το εσωτερικό τους για το Σκοπιανό. Υπάρχει ένα θέμα όμως, υπάρχει ένα ζήτημα, στο οποίο ομονοούν και δεν τολμούν ούτε κατά διάνοια να θίξουν: Το ΝΑΤΟ…

ΣΥΡΙΖΑ

   Οι μεν του ΣΥΡΙΖΑ (αυτοί που θα έδιωχναν τη Σούδα και τάσσονταν υπέρ διάλυσης του ΝΑΤΟ…) θέλουν να παρουσιάσουν σαν «λύση» του Σκοπιανού, τι; Την ένταξη της γειτονικής χώρας σε έναν οργανισμό θανάτου και εγκλήματος!
   Αντί σαν… «αριστεροί» που είναι, όχι μόνο να μη θέλουν την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ αλλά να επιδιώκουν την έξοδο και της Ελλάδας από αυτό, εκείνοι τι κάνουν; Θέλουν να μας παρουσιάσουν σαν «εγγυητή» μιας κάποιας «λύσης» στις σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας με την FYROM – ποιόν; – τον βασικό αίτιο γέννησης του προβλήματος. Το ΝΑΤΟ!
   Αφού δηλαδή «ξέπλυναν» τα Μνημόνια, τώρα, σε ρόλο εκλεκτού του «αγγελικού» Τραμπ ξεπλένουν και τον ιμπεριαλισμό, τρέχουν να ικανοποιήσουν την επιθυμία των ΗΠΑ και θέλουν να μας πείσουν ότι η εξομάλυνση της σχέσης με τη γειτονική χώρα περνά μέσα από το ΝΑΤΟ.
   Βεβαίως δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν γιατί αφού το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ είναι παράγοντες επίλυσης προβλημάτων δεν το έχουν δείξει στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, ή στις σχέσεις της Κύπρου με την Τουρκία κοκ. 

ΑΝΕΛ / Καμμένος

   Για τον εταίρο του κ. Τσίπρα, τον κ. Καμμένο, δεν χρειάζονται πολλά λόγια:

• Είναι ο μόνος υπουργός Άμυνας της μόνης κυβέρνησης μετά το 1974 που τόλμησε να μιλήσει για δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Ελλάδα!
• Είναι ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης που κάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα ότι παριστάνει τον… ναυαγοσώστη των προσφύγων!

    Έτσι, ο κ.Καμμένος- και για λόγους εκλογικής επιβίωσης μετά την μνημονιακή κωλοτούμπα – αλλάζει θέση για το «Μακεδονικό» όσον αφορά και τις αντίθετες θέσεις που επευφημούσε ως υπουργός του Κώστα Καραμανλή το 2008, αλλά και τη θέση του όσον αφορά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης που στηρίζει. Προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες ψήφισε και οι οποίες κάνουν λόγο για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό» (Τσίπρας, 8/2/2015, προγραμματικές δηλώσεις κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ).
   Ο κ. Καμμένος, όμως, σε ένα πράγμα δεν αλλάζει θέση: Στην αγάπη του για το ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό, για το ΝΑΤΟ – που δημιουργεί το πρόβλημα με τα Σκόπια – «κιχ».  

Η Νέα Δημοκρατία των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη

   Η ΝΔ, το κόμμα των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη, δέκα χρόνια μετά τη γνωστή θέση του Κώστα Καραμανλή το 2008, κρατάει σήμερα τη γνωστή στάση της στα συλλαλητήρια «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Η ΝΔ είναι αυτή που έλκει την καταγωγή της από την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
   Θυμίζουμε ότι:

• Ο Καραμανλής ήταν που υπέγραψε στο ΦΕΚ 238/5-11-1959 το νομοθετικό διάταγμα 4009, δηλαδή τη συμφωνία αμοιβαιότητας μεταξύ Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας, όπου στο άρθρο 7 (σελίδα 2.041) εγένετο λόγος για την «Λαϊκή Δημοκρατία Μακεδονίας» και δίπλα στην δική του υπογραφή – ως πρωθυπουργός – ήταν και εκείνες των υπουργών του Αβέρωφ, Κανελλόπουλου, Τσάτσου και Κεφαλογιάννη.
• Επί Καραμανλή ήταν όταν το 1977, στην διάσκεψη του ΟΗΕ στην Αθήνα μάλιστα, αναγνωρίστηκε στον ΟΗΕ η «Μακεδονική γλώσσα».

   Επιπλέον: Η ΝΔ των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη είναι αυτή που δεν έκρυψε την ικανοποίησή της για την εκλογή του (τόσο επίμονου όσον αφορά την είσοδο στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων) κυρίου Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
   Η ΝΔ είναι που νιώθει σαν απατημένη σύζυγος κάθε φορά που βλέπει η ΝΑΤΟφροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ να συναγωνίζεται την δική της. 
   Ευεξήγητο, λοιπόν, και το δικό της μεγαλοπρεπές, και το δικό της… στεντόρειο «κιχ» για το ρόλο του ΝΑΤΟ στο Σκοπιανό.

Τα ναζί της Χρυσής Αυγής

   Ποια είναι, όμως, η θέση των ναζί για το ΝΑΤΟ; Ποια είναι η θέση των μεγαλύτερων μαζί με την Κου Κλουξ Κλαν θαυμαστών του Τραμπ για την «Συμμαχία», η οποία επιδιώκει την ένταξη των Σκοπίων και παροξύνει το πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε διαλύοντας την Γιουγκοσλαβία;
   Εδώ ας αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια τα χιτλεροειδή, δια του πλέον προβεβλημένου ευρωβουλευτή τους. Το όνομά του Επιτήδειος. Η πρώην ιδιότητά του στρατηγός. Και τι στρατηγός: Διατελέσας και επιτελάρχης του ΝΑΤΟ!
   Αυτός, λοιπόν, ο Γ. Επιτήδειος, σε συνέντευξη (22/5/2014) παραμονές των ευρωεκλογών (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/apokleistikh-sunenteujh-tou-gewrgiou-epithdeiou-antistrathgou-kai-upopshfio#ixzz32rMtkGuC) και στη ερώτηση«πιστεύετε ότι η παραμονή μας στο ΝΑΤΟ εξυπηρετεί το έθνος;», έδωσε την ακόλουθη «αντισυστημική» απάντηση:

   «Βεβαίως. Άλλωστε εάν δεν το εξυπηρετούσε δε θα γινόμασταν μέλος του(…). Εφόσον είμαστε μέλος μια συμμαχίας οφείλουμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στα πλαίσια της συμμαχίας αυτής. Εάν αυτό δε συμβεί δεν εξυπηρετούνται τα εθνικά μας συμφέροντα». 

   Το «έθνος» και το ΝΑΤΟ αποτελούν ένα πράγμα, όπως βλέπετε, για τους… «μακεδονομάχους» χρυσαυγίτες. Παρακάτω, δε, στην ίδια συνέντευξη, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, προσθέτει: 

   «Είμαι υπέρ της Ε.Ε. Για την ευρωπαϊκή ένωση ισχύει αυτό που είχε πει ο Αμερικάνος Άρθουρ Κέσλερ: «Όσες κηλίδες και αν έχει ο ήλιος είναι προτιμότερος από το σκοτάδι»(…) Η χώρα μας (…) έχει ανάγκη να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε». 

   Τόσο… ηλιόλουστη η «αντισυστημικότητά τους» και ο «πατριωτισμός» τους…

Άλλο πατριωτισμός, άλλο πατριδεμπόριο

   Ως εκ τούτου επανερχόμαστε πάλι στα γνωστά.
   Η αγάπη για την πατρίδα, μια αγάπη που οικοδομείται πάνω στο σεβασμό για τις πατρίδες των άλλων, είναι ένα από τα πιο αγνά, ένα από τα πιο όμορφα, ένα από τα πιο βιωματικά και ανορθωτικά συναισθήματα που κυλά στις καρδιές των ανθρώπων.

• Η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να γεννήσει θρύλους όπως εκείνο το «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες» του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.
• Μπορεί να γεννήσει το θεμέλιο όλου του οικοδομήματος, όπως το γέννησε η Επανάσταση του ’21.
• Η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να γίνει οξυγόνο για να κρατηθεί όρθιος ο άνθρωπος απέναντι στο κτήνος, όπως έγινε στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο του Κόκκινου Στρατού απέναντι στον ναζισμό.
• Η αγάπη για την πατρίδα ανεβάζει ψηλότερα την έννοια αξιοπρέπεια, όπως γίνεται δεκαετίες τώρα στην Παλαιστίνη και στην Κούβα του «Πατρίδα ή θάνατος».

   Ένα τόσο όμορφο συναίσθημα,όμως, δεν θα μπορούσε να περνάει απαρατήρητο από κάπηλους, από σφετεριστές, από καθάρματα, από εγκληματίες, από πολιτικούς σαλτιμπάγκους, από καριερίστες και από προδότες που παριστάνουν τους πατριώτες.

• Πάνω σε αυτό το αγνό αίσθημα και στο «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες» βρήκε πάτημα το κτήνος του ναζισμού για να προκαλέσει το μεγαλύτερο έγκλημα που έζησε η ανθρωπότητα στον 20^ο αιώνα.
• Πάνω σε αυτό το αγνό αίσθημα ήρθαν να αποπατήσουν οι προδότες της Κύπρου, οι χουνταίοι του «Ελλάς – Ελλήνων» το 1967.
• Πάνω σε αυτό το αγνό αίσθημα και με πρόσχημα τη σωτηρία της πατρίδας έρχονται να λαϊκίσουν, να δημαγωγήσουν, να πλιατσικολογήσουν και να ποντάρουν στο θυμικό των ανθρώπων οι συνεταίροι του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, της τρόικας ή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

   Καθότι οι Τζουμπέδες και οι Δηλιγιάννηδες αποτελούν φρούτα που ευδοκιμούν σε όλες τις εποχές.

Συλλαλητήρια

   Ακούμε ότι μια μεγάλη παρουσία ανθρώπων, πόσο μάλλον ένα συλλαλητήριο, είναι κάτι το θετικό. Κατ’ αρχάς ποιοι άρχισαν οψίμως να το λένε αυτό; Εκείνοι που δεν κρύβουν την αλλεργία τους στα απεργιακά συλλαλητήρια. Εκείνοι που τα συλλαλητήρια των εκατοντάδων χιλιάδων το 2010,  το 2011, το 2012 τα έπνιξαν στα χημικά και στην προβοκάτσια.
   Όμως, να είμαστε ορθολογιστές. Ένα κριτήριο είναι το μεγάλο μάζεμα. Ένα άλλο κριτήριο είναι το προς τα πού κινιούνται αυτοί που μαζεύονται.

• Γιατί αυτοί που έκαναν συλλαλητήρια στα τέλη του 19^ου αιώνα οδήγησαν στη τραγωδία της ήττας του 1897.
• Γιατί αυτοί που μάζευαν εκατομμύρια για το Σκοπιανό το 1992 εκείνο που έκαναν, τελικά, είναι να έχει αναγνωρίσει η υφήλιος τους γείτονες με τον όνομα Μακεδονία.
• Γιατί αν κρίναμε τα πράγματα μόνο από τις μεγάλες μάζες των συναθροισμένων, τότε μεγαλύτερη μάζωξη από αυτή που παρατηρείται μεταξύ εμπόλεμων κρατών δεν υπάρχει. Να καταλήξουμε, μήπως, στο συμπέρασμα, εξ αυτού του λόγου ότι ο πόλεμος είναι καλό πράγμα;

Οι διοργανωτές 

   Μια από τις γνώριμες καραμέλες όσων ψαρεύουν μέσω των συλλαλητηρίων (και πριν πάμε στα συνθήματα αυτά καθ’ αυτά των συλλαλητηρίων) είναι πως πρόκειται για «ακομμάτιστα» και «αχρωμάτιστα», χρωματισμένα μόνο με «το χρώμα των εθνικών χρωμάτων». 
   Λοιπόν, τέρμα τα παραμύθια. Ούτε «αχρωμάτιστοι», ούτε «ακομμάτιστοι» οι διοργανωτές. Το αποδείξαμε με όλους τους τρόπους (Ιδού ποιοι διοργανώνουν το συλλαλητήριο (και μια κουβέντα για τον Μίκη) – των Νίκου Μπογιόπουλου/Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου). 
   Τα συνθήματα, οι θέσεις, οι απόψεις τους είναι τόσο «εθνικές» και τόσο «πατριωτικές» ώστε να χωράνε εκεί μέσα ναζί, χουντικοί, πατριδέμποροι και κάθε λογής πολέμιοι της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Η ταυτότητά τους, ο προσανατολισμός τους, ο «πατριωτικός» σοβινισμός τους, έχουν χρώμα. Και είναι το φαιό της ακροδεξιάς, του φασισμού και της πατριδοκαπηλίας. 
   Οσο για τη διαχρονική ΝΑΤΟφροσύνη τους; Ε, αυτή θα είναι πάντα το διαρκές και ανομολόγητο σημείο συνάντησης του εθνικισμού τους με τους «αριστερούς» ντελιβαράδες των ΗΠΑ (και στο Σκοπιανό), με τα βαποράκια του «αγγελικού» Τραμπ και με τον «κοσμοπολιτισμό» της «αριστερής» ευρωΝΑΤΟσύνης.
   Καραμέλα δεύτερη:  «Γιατί λέτε ακροδεξιούς όσους πάνε στα συλλαλητήρια;», μας λένε ορισμένοι που παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. «Και τι σημασία έχει ποιος το διοργανώνει το συλλαλητήριο, όποιος κι αν το διοργανώνει εμείς πάμε για την Μακεδονία», ρωτούν όλο αθωότητα κάποιοι άλλοι.
   Παρατήρηση 1^η: Πατριώτη, μάλλον πρέπει να σε απασχολήσει περισσότερο ποιος το διοργανώνει, ειδάλλως μπορεί εσύ να νομίζεις ότι πάς για τη Μακεδονία, αλλά τελικά να πηγαίνεις αλλού.
   Αν δεν δεις ποιος είναι ο διοργανωτής τότε μπορεί και να μην αντιληφθείς τι κρύβεται πίσω από όσα (ψέματα) σου λέει διότι ενδέχεται όσα σου λέει περί Μακεδονίας να έχουν τόση σχέση με την πατρίδα όση σχέση έχει για παράδειγμα το αρχαίο πνεύμα με τις φασιστοσυνάξεις της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες ή όση σχέση μπορεί να έχει η πατρίδα και ο χαμός των τριών παιδιών στα Ιμια με τις ετήσιες ναζιστοσυνάξεις – ύβρη στη μνήμη τους που πραγματοποιούν οι δολοφόνοι του Φύσσα στο όνομά τους.
   Παρατήρηση 2^η: Μπα! Ώστε πατριώτη δεν σε βάζει σε σκέψεις ότι εσύ ως πατριώτης πάς σε ένα συλλαλητήριο στο οποίο φωνάζεις το ίδιο σύνθημα με έναν χιτλερικό; Η’ μήπως δεν ξέρεις την σχέση του χιτλερικού με την πατρίδα σου;
   Αν δεν την ξέρεις να την μάθεις. Αλλά αν την ξέρεις, τότε δεν θα έπρεπε να σου περνάει στοιχειωδώς από το μυαλό ότι για να φωνάζεις το ίδιο σύνθημα με τον ναζί, τότε κάποιο λάκκο μπορεί να έχει η φάβα στο σύνθημα που φωνάζεις και που νομίζεις ότι είναι πατριωτικό;

Πατριώτη, άσε τα «σάπια»

   Επομένως, πατριώτη, ας αφήσουμε τα «σάπια». Το ποιοι κρύβονται πίσω από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό είναι πρόδηλο. Ότι χρησιμοποιούν τους χιλιάδες ανθρώπους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ότι αξιοποιούν σαν προκάλυμμα τους χιλιάδες ανθρώπους που δεν είναι φασίστες ή ακροδεξιοί για να προωθήσουν τα δικά τους φασιστικά και ακροδεξιά παιχνίδια, είναι ακόμα πιο πρόδηλο.
   Επομένως, πατριώτη, δεν είναι ώρα ούτε για υπεκφυγές, ούτε για δικολαβισμούς, ούτε για σοφιστείες. Δεν είναι η ώρα να παίζεις  κρυφτούλι εσύ πίσω από το δάκτυλό σου και οι φασίστες πίσω από εσένα. Τουτέστιν, καθαρές κουβέντες.
   Πρώτον: Εσύ που θέλεις να διαδηλώσεις την όποια άποψή σου για το Μακεδονικό – και επειδή δεν είσαι φασίστας – εσύ πρώτος θα έπρεπε να ζητάς τον διαχωρισμό των ναζί από τον υπόλοιπο κόσμο στα συλλαλητήρια. Εσύ πρώτος θα έπρεπε να μην αποδέχεσαι το ξέπλυμά τους με μάσκα τον δικό σου πατριωτισμό.
   Εσύ πρώτος θα έπρεπε να μην επιτρέπεις να σε χρησιμοποιούν σαν φερετζέ για να κρύβουν το ποιοί είναι. Εσύ πρώτος θα έπρεπε να επικροτείς οτιδήποτε βοηθά στην αποκάλυψη του ψευτοπατριωτισμού των ναζήδων και να μην αντιδράς λες και μιλάει κανείς για σένα όταν μιλάει για τους ναζί. Γιατί αυτό ακριβώς θέλουν οι ναζί, οι απόγονοι των γερμανοντυμένων και οι συνεργάτες των Βούλγαρων κομιτατζήδων επί κατοχής. Να σε χρησιμοποιήσουν σαν προκάλυμμα. Κι εσύ πρέπει να τους το απαγορεύσεις. Σαφές; Σαφές.  
   Δεύτερον: Διάφοροι το «γυρίζουν» λέγοντας «ας ήσασταν εσείς εκεί (σσ: οι κομμουνιστές), για να περιφρουρήσετε εσείς την διαδήλωση από τους ναζί, τους φασίστες, τους ακροδεξιούς κλπ».
   Απάντηση: Όχι, αδερφέ. Δεν θα είμαστε εμείς εκεί για να περιφρουρήσουμε τη δική σου διαδήλωση. Και δεν θα είμαστε γιατί έχουμε άλλη άποψη για την αντιμετώπιση του Μακεδονικού. Και την έχουμε εξηγήσει χίλιες φορές. Δεν σου αρέσει; Δεν συμφωνείς; Δικαίωμα σου. Και εμάς δικαίωμά μας να μην μας αρέσει και να μην συμφωνούμε με τη δική σου άποψη. Δικαίωμά μας να μην συμβαδίζουμε με ό,τι συνιστά αναποδογύρισμα της έννοιας πατριωτισμός σε εθνικισμό και σοβινισμό.
   Αλλά όπως εμείς δεν σε λέμε «προδότη» για την άποψή σου – με την οποία διαφωνούμε και δεν θα παραιτηθούμε από την προσπάθεια να σε πείσουμε γι’ αυτό – έτσι κι εσύ μην τολμήσεις να μιλήσεις με τέτοιους (χρυσαυγίτικους, τελικά) όρους απέναντί μας.
   Επομένως: Δικαίωμά σου να διαδηλώσεις για την (λαθεμένη όπως θα δεις παρακάτω) άποψή σου. Αλλά και υποχρέωσή σου – ταυτόχρονα – εσύ να περιφρουρήσεις την άποψή σου και τις εκδηλώσεις σου από τους φασίστες εφόσον δεν είσαι φασίστας. Το γεγονός, όμως, ότι δεν τα καταφέρνεις, μήπως πρέπει να σε προβληματίσει για την ορθότητα των απόψεών σου; Σαφές; Σαφές. 
   Τρίτο: Εσύ που ακόμα παριστάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Τι δεν καταλαβαίνεις; Λοιπόν, τέρμα τα ήξεις αφίξεις, τέρμα τα «σάπια». Πάρτε θέση στο συγκεκριμένο: Οι ναζί, οι εθνικιστές, οι ακροδεξιοί, καπελώνουν τον πατριωτισμό των ανθρώπων. Οι διοργανωτές είναι συγκεκριμένοι. Δεν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης του «Επιτάφιου» και των λαϊκών αγώνων. Είναι οι ακροδεξιοί που καθορίζουν το πλαίσιο, τα συνθήματα, το κλίμα, είναι οι Αμβρόσιοι που δίνουν τον τόνο των συλλαλητηρίων και στην Αθήνα.
   Όπως ακριβώς έγινε στη Θεσ/νικη με τους εκεί διοργανωτές, με τον καραβανά ομιλητή, με τις ιαχές κατά των «γυφτοσκοπιανών», με τα συνθήματα του σοβινισμού, με τους εμπρησμούς στο κτίριο της πόλης, με τον βανδαλισμό στο μνημείο του Ολοκαυτώματος.
   Και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Το «ποιόν» των διοργανωτών αυτών των συναθροίσεων αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα. Το «ποιόν» της συμμορίας, των φασιστικών ομάδων και της ακροδεξιίλας του κοινοβουλευτικού «συνταγματικού δημοκρατικού τόξου» που καθορίζουν τον χαρακτήρα τέτοιων εκδηλώσεωνκαι επιχειρούν να σερφάρουν πάνω στην ανησυχία χιλιάδων ανθρώπων είναι δεδομένο. Θα πάρετε, λοιπόν, θέση; Τους θέλετε αυτούς δίπλα σας; Θα γίνετε το υπόστρωμα για να πετύχουν το ξέπλυμά τους; Πάρτε θέση! Σαφές; Σαφές.

Η Μακεδονία είναι «μία»;

   «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» μας δίδαξε ο Διονύσιος Σολωμός.
   Και αληθές είναι ότι η Μακεδονία -ως ευρεία γεωγραφική περιφέρεια και όσον αφορά τον τρόπο που κατανεμήθηκε στα κράτη της περιοχής μετά την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού – δεν είναι όλη ελληνική.
   Αυτή η αλήθεια καταγράφεται στην Ιστορία από τον Σβορώνο μέχρι τον Καστελάν. Αυτή την αλήθεια έβαψαν με το αίμα τους οι πραγματικοί Μακεδονομάχοι. Πράγμα που δεν φαίνεται να σέβονται ιδιαίτερα όσοι παριστάνουν τους σύγχρονους «Μακεδονομάχους».
   Το τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου επικυρώνεται στη συνθήκη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913), όπου με βάση τον αποδεκτό στην διεθνή διπλωματία από τον 19^ο αιώνα ορισμό του γεωγραφικού χώρου «Μακεδονία» (από τον Όλυμπο και την Πίνδο μέχρι τον Αίμο κι από την Οχρίδα μέχρι τη Ροδόπη) τα εδάφη της Μακεδονίας περνούν στην Ελλάδα (κατά 51%), Σερβία (39%), Βουλγαρία (10%).
   Έτσι κατανεμήθηκε η Μακεδονία. Ο,τι κι αν λένε οι… «ψεκασμένοι» που σε λίγο θα φτάσουν στο σημείο να ζητούν και την Οχρίδα ανατρέχοντας στον μύθο του Φοίνικα και στον πρίγκιπα Κάδμο μνημονεύοντας τη Λύχνιδο και ξαναβλέποντας στην Οχρίδα την αρχαιοελληνική Λυχνίτιδα…
   Έτσι λύθηκε το «Μακεδονικό Ζήτημα». Ο,τι κι αν λένε οι επίδοξοι «νονοί» του γειτονικού κράτους που εδώ και 25 χρόνια αναμασούν εκείνο το «Βαρντάσκα». Τι δεν λένε; Ότι στο πλαίσιο του τότε κράτους που μέχρι να το διαλύσει το ΝΑΤΟ εμείς το γνωρίσαμε ως Γιουγκοσλαβία, μέχρι το 1941,

• όταν η σημερινή FYROM λεγόταν «Βαρντάσκα» (εκ του Βαρδάρη),
• η Σερβία λεγόταν… Μόραβσκα (εκ του Μόραβα ποταμού),
• η Βοιβοντίνα λεγόταν «Ντούναβσκα» (εκ του Δούναβη),
• η Κροατία λεγόταν «Σάβσκα» (εκ του ποταμού Σάββα),
• η Σλοβενία λεγόταν «Ντράβσκα» (εκ του ποταμού Ντραβα),
• η Βοσνία λεγόταν «Βρμπασκα» (εκ του ποταμού Βρμπας),
• oχώρος μεταξύ Σερβίας – Βοσνίας λεγόταν «Ντρίνσκα» (εκ του ποταμού Ντρίνα),
• το Μαυροβούνιο «Ζέτσκα» (εκ του ποταμού Ζέτσκα) και
• η νοτιοδυτική περιφέρεια «Πρίμορσκα» που σημαίνει «παραθαλάσσια» (γιατί ήταν δίπλα στη θάλασσα…).

   Με άλλα λόγια δεν ήταν μόνο η FYROM που είχε το όνομα ενός ποταμού, ήταν όλες οι διοικητικές περιφέρειες του κράτους που ανήκε η «Βαρντάσκα» που είχαν ονόματα ποταμών.
   Άραγε μήπως οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων, που θέλουν να λέγονται οι γείτονες «Βαρντάσκα», έχουν και την απαίτηση να λέγονται και οι Σέρβοι… «Μοραβσκανοί», ή οι Κροάτες… «Σαβσκανοί» ή οι Σλοβένοι… «Ντραβσκανοί»; 
   Εν ολίγοις: Για την πατρίδα μας – και ο νοών νοείτω – ο σεβασμός των συνθηκών, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στον σύγχρονο κόσμο και όχι με όρους Βουκεφάλα, ο σεβασμός όλων των συνθηκών που αντανακλούν στην εποχή του έθνους – κράτους και όχι στην εποχή της μάχης του Γρανικού, ο σεβασμός όλων των συνθηκών από τη Λωζάνη και το Βουκουρέστι μέχρι των Παρισίων, δεν μπορεί να γίνεται αλα καρτ.
   Συνεπώς: Μια και ελληνική είναι η ελληνική Μακεδονία. Και αλλοίμονο του σε όποιον απλώσει χέρι πάνω της. Κι αν ο αλυτρωτισμός όταν έρχεται από τα Σκόπια είναι κακός (και είναι) εξίσου κακός είναι ο αλυτρωτισμός των μέσα, ο αλυτρωτισμός που κρύβεται πίσω από το «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» ώστε να βγαίνει ο Ανθιμος και δηλώνει ότι θα ήθελε και ένα κομμάτι από την FYROMπου κάποιοι από τους φίλους των διοργανωτών των συλλαλητηρίων το προσδιορίζουν μάλιστα στο 20% του εδάφους της γειτονικής χώρας… 

Υπάρχει απειλή και από πού; 

   Τι γίνεται, όμως, με τους αλυτρωτισμούς και με τα παιχνίδια που θέτουν σε αμφισβήτηση τα σύνορα στην περιοχή; Τι γίνεται με τις δυνάμεις που ανακινούν ζητήματα μειονοτήτων για να αλλάζουν τον χάρτη κατά τα συμφέροντά τους, αλλά όλα αυτά μένουν έξω από την «οπτική» των θερμοκέφαλων της ονοματολογίας;
   Αυτά είναι τα καίρια ζητήματα και τούτο διότι

α) οι τάχα «εγγυητές» των συνόρων, όπως το ΝΑΤΟ, είναι αυτοί που τα έχουν ανατρέψει – ήδη – τα σύνορα, γεγονός για το οποίο οι «ονοματολόγοι» κάνουν γαργάρα,

β) το Κόσσοβο, πράγμα που διαφεύγει των «ονοματολόγων», δεν λεγόταν και δεν χρειάστηκε να λέγεται… «αλβάνοβο» για να γίνει ό,τι έγινε,

γ) τα Σκόπια με ΑΕΠ το 1/20 του ελληνικού, με στρατό 15.000 οπλιτών και με μηδέν (αριθμός: 0) αεροπορία έναντι 150.000 οπλιτών της διαθέτουσας σύγχρονης αεροπορίας Ελλάδας, προφανώς δεν συνιστούν απειλή, επομένως κάπου αλλού βρίσκεται η απειλή…

   Για να δούμε που πραγματικά βρίσκεται η απειλή ας πάμε (όχι πολύ) λίγο πίσω:

• Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…
• Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη» (!), που συντάχτηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια» – που με τη σειρά της δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Ασπεν» – η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Μια «λεπτομέρεια»: Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ…
• Στις 8/11/2006 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δηλώνει: «Υπάρχουν εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική ερμηνεία του όρου μειονότητα από αυτήν που έχει η Ελλάδα. Σεβόμεθα τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τη νομική βάση για την ελληνική ερμηνεία, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος της αμερικανικής ερμηνείας. Νομίζουμε ότι θα είναι σωστό γι’ αυτές τις μειονότητες να έχουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που δεν τους επιτρέπεται στην Ελλάδα…».
• Στις 17/4/2008 πραγματοποιείται στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, με τη στήριξη των «Πράσινων και της «Ομοσπονδιακής Ενωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» εκδήλωση με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες»…

   Αυτοί είναι οι «σύμμαχοί μας»! Αυτοί είναι οι «εταίροι μας»! Με αυτούς πορεύονται και συμπορεύονται και οι «μακεδονομάχοι» των συλλαλητηρίων και οι «ρεαλιστές» των ΝΑΤΟφρονων διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια.
   Να γιατί πραγματική παράμετρος λύσης του θέματος με τα Σκόπια είναι η μη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ, αφού μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί πρόσκληση στους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα, είναι παράγοντας ανασφάλειας που επιτείνει την αποσταθεροποίηση και τους κινδύνους των πολεμικών εμπλοκών.

Η απάντηση

   Με αφορμή την εκδήλωση στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες», η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ είχε προχωρήσει σε ανοιχτή επιστολή – καταγγελία προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τους προέδρους των Πολιτικών Ομάδων και όλους τους ευρωβουλευτές, όπου γίνονταν χρήσιμες επισημάνσεις για τότε αλλά και σήμερα:
   «Το έθνος – σημείωνε το ΚΚΕ –είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού. Με βάση αυτή μας την αντίληψη δεν υπάρχει γενικά μακεδονικό έθνος (και αντίστοιχα ύπαρξη μακεδονικής εθνικής μειονότητας, σαν κομμάτι αυτού του έθνους που έμεινε έξω από τα σύνορά του). Η Μακεδονία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, όπου ζούνε πολλά έθνη. Το κυρίαρχο έθνος που υπάρχει σήμερα στην ΠΓΔΜ δημιουργήθηκε ως τέτοιο μόνο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν συνέτρεξαν οι παραπάνω όροι στα πλαίσια της αυτόνομης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Από την άποψη αυτή δεν έχει καμία σχέση με τους σλαβόφωνους της Ελλάδας. Είναι ολοφάνερο πως το μόνο κοινό που έχουν οι Έλληνες σλαβόφωνοι πολίτες με το κυρίαρχο έθνος που κατοικεί στην ΠΓΔΜ είναι η γλώσσα. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό ώστε να τους χαρακτηρίζουμε μειονότητα του συγκεκριμένου έθνους στη χώρα μας. Η γλώσσα από μόνη της δεν προσδιορίζει το έθνος, αν λείπουν και τα άλλα στοιχεία που προαναφέραμε. Πολύ περισσότερο που οι σλαβόφωνοι δεν έχουν ταυτόσημη εθνική συνείδηση. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων άλλοι από αυτούς πολέμησαν στο πλευρό της Ελλάδας, κι άλλοι της Βουλγαρίας. Σήμερα πολλοί από αυτούς είναι πλέον δίγλωσσοι, στην πορεία σε μεγάλο βαθμό ζούνε διάσπαρτοι σ’ ολόκληρη τη χώρα λόγω εσωτερικής μετανάστευσης, των μεικτών γάμων, κτλ. (…).
    »Το ΚΚΕ – συνέχιζε η επιστολή – θεωρεί, λοιπόν, πως γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια από κάποιους «κύκλους» και στο όνομα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των σλαβόφωνων να δημιουργηθεί θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα. Πρόκειται για προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να προκαλέσει προβλήματα, στα πλαίσια της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» προς όφελος των σχεδιασμών που έχουν οι ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
    »Καταγγέλλουμε αυτές τις επιδιώξεις και την προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί και το Ευρωκοινοβούλιο σε αυτές τις μεθοδεύσεις!Καλούμε τους λαούς των Βαλκανίων , πρώτα απ’ όλα τον ελληνικό, σε επαγρύπνηση και σε πάλη για να ανατρέψουμε τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς, να εμποδίσουμε τις κυβερνήσεις να συμμετάσχουν στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να βάλουμε φραγμό σε αυτές τις μεθοδεύσεις και στη δημιουργία προτεκτοράτων, στην αλλαγή των συνόρων».

Η λύση

   Λύση, επομένως, του ζητήματος με τα Σκόπια δεν μπορεί να υπάρξει αν στη συμφωνία δεν γίνεται ξεκάθαρο ότι ο εθνοτικός, ο γλωσσικός ή άλλος αυτοπροσδιορισμός της γειτονικής χώρας δεν έχει καμία σχέση με δήθεν «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα στα πλαίσια κάποιου ανύπαρκτου έθνους που επεκτείνεται τάχα εντός των ελληνικών ή των βουλγαρικών συνόρων.
   Λύση σημαίνει εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού, του εθνικισμού, των διεκδικήσεων, εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων μέσα από καθαρές και ρητές προβλέψεις στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας και όλα αυτά τώρα και όχι ως έκφραση πρόθεσης που «θα» πραγματοποιηθεί κάποτε στο μέλλον.
   Εγγύηση λύσης είναι όχι η ένταξη, αλλά η μη ένταξη της FYROM σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Εγγύηση όσον αφορά το όνομα σημαίνει πως η όποια σύνθετη ονομασία θα πρέπει να ορίζεται με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό ώστε να αποκλείεται κάθε επεκτατική, αλυτρωτική σκέψη στο όνομα του έθνους ή της γλώσσας.
   Συνεπώς, σύνθετη ονομασία που θα περιέχει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγά του, με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό, προϋποθέτει: Προηγούμενη επίλυση όλων των προβλημάτων που αφορούν αλυτρωτισμούς. Ρητή και επικυρωμένη σε όλα τα διεθνή φόρα δέσμευση σεβασμού των συνόρων. Ρητή και επικυρωμένη σε όλα τα διεθνή φόρα δέσμευση μη ανακίνησης εθνικιστικών επιδιώξεων. Ξεκαθάρισμα πως θα πρόκειται για όνομα για όλες τις χρήσεις.
   Πριν από κάθε συζήτηση για το όνομα: Συμφωνία, εγγυήσεις και δεσμεύσεις για καμία αλλαγή και επαναχάραξη συνόρων. Συμφωνία, εγγυήσεις και δεσμεύσεις για το απαραβίαστο των συνόρων. Συμφωνία, εγγυήσεις και δεσμεύσεις σε όλα τα διεθνή φόρα για καταδίκη του αλυτρωτισμού και του εθνικισμού με έμπρακτη αναγνώριση από πλευράς FYROM ότι δεν διεκδικεί τίποτα από την ελληνική Μακεδονία (συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στο Σύνταγμά της, σε σύμβολα και της ρητής παραίτησής της από κάθε εθνολογικού τύπου ανιστόρητες αναφορές).
   Καμία υποχώρηση από όλα τα παραπάνω που συνιστούν θέσεις αρχών στην πίεση των ΗΠΑ για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
   Και αφού, λοιπόν, ΠΡΩΤΑ εξασφαλιστούν ΟΛΑ αυτά, τότε η έναρξη της όποιας συζήτησης για τυχόν χρήση του όρου Μακεδονία ή παραγώγου της θα γίνεται αποδεκτή μόνο εφόσον επικυρωθεί ρητά και κατηγορηματικά (με διακοίνωση και επικύρωση σε όλα και από όλα τα διεθνή φόρα) ότι εξετάζεται αποκλειστικά ως γεωγραφικός προσδιορισμός. 
   Είναι προφανές από τα προηγούμενα ότι φορείς μιας τέτοιας λύσης δεν μπορεί να είναι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ που δημιούργησαν το πρόβλημα διαλύοντας την Γιουγκοσλαβία, δεν μπορεί να είναι εκείνοι από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζουν τους παραπάνω σαν παράγοντες ή εγγυητές της «λύσης», που τους βαφτίζουν σαν «πυροσβέστες» όταν πρόκειται για τους εμπρηστές.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μπερτολούτσι και το «σκοτεινό» Τανγκό στο Παρίσι

Μάρθα Κίσκιλα

Οι ταινίες του σημάδεψαν ανεξίτηλα την έβδομη τέχνη και όχι άδικα. Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι, ένας σπουδαίος αλλά αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης του κινηματογράφου κι ένας σημαντικός διανοούμενος της εποχής μας, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών έπειτα από μακρά ασθένεια.
Κατάφερε να ξεχωρίσει από τους άλλους Ιταλούς σκηνοθέτες γιατί ήταν κινηματογραφικός ποιητής, που με τη φοβερή εικαστική του ματιά κατάφερνε να στήσει υπέροχες εικόνες. Ποιητής, παραγωγός, σκηνοθέτης βραβευμένων ταινιών και ντοκιμαντέρ, υπήρξε ένας άνθρωπος που επηρέασε, με την παρουσία και τη δημιουργικότητα του την ιταλική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Κυρίαρχα θέματα στο φιλμικό του σύμπαν ήταν η ευρωπαϊκή πολιτική, η κοινωνική πραγματικότητα, καθώς και η αποδοκιμασία του για τη στάση της ιταλικής κοινωνίας απέναντι στον φασισμό. Διακρίνεται για την αισθητική ολοκλήρωση των ταινιών του, την εικαστικότητα των πλάνων του, την αρμονία εικόνας και περιεχομένου και το υπαρξιακό βάθος των ταινιών του.
«Πιστεύω ότι μετά από κάθε ταινία υπάρχει ένα είδος τέλους, σχεδόν ένα είδος θανάτου, και μετά η επόμενη ταινία είναι μια ανάσταση. Λέω ότι πρόκειται για ένα είδος θανάτου με την έννοια ότι όταν δεν γυρίζω ταινίες αισθάνομαι να ανήκω στον κόσμο των φυτών μάλλον παρά στον κόσμο των ανθρώπων. Τα δύο στοιχεία που κατά τη γνώμη μου είναι τα πιο ποιητικά, συγκινητικά, ουσιαστικά για τον κινηματογράφο, είναι ο χρόνος και το φως [...] Κάθε ταινία έχει τη δική της ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο θεατής θυμάται πάντα την ατμόσφαιρα.», είχε αναφέρει σε παλιότερη συνέντευξη του.
Γεννήθηκε στην Πάρμα της τότε φασιστικής Ιταλίας στις 16 Μαρτίου 1940. Μεγαλωμένος σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, ο Μπερτολούτσι ξεκίνησε να γράφει σε ηλικία 15 ετών και σύντομα έλαβε αρκετά λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Premio Viareggio για το πρώτο του βιβλίο. Ο πατέρας του ήταν ποιητής και είχε βοηθήσει τον Ιταλό σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι να κυκλοφορήσει το πρώτο του μυθιστόρημα. Αυτή ήταν η αφορμή για την πρώτη του επαφή με τον κινηματογραφικό κόσμο, αφού ο Παζολίνι τον προσέλαβε ως βοηθό σκηνοθέτη για την ταινία Accattone το 1961. Στη συνέχεια άρχισε να σκηνοθετεί τις δικές του ταινίες, δημιουργώντας κάποια από τα αριστουργήματα του ιταλικού σινεμά, όπως το αμφιλεγόμενο «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι».

Ο Μπερτολούτσι υπήρξε άθεος και μαρξιστής, ενώ για μια περίοδο εντάχθηκε και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Όπως και ο Λουκίνο Βισκόντι έκανε αρκετές ταινίες για να εκφράσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ο «Κομφορμίστας» (1970) ήταν μία από αυτές που κατάφερε να ασκήσει κριτική στην φασιστική ιδεολογία και αναφερόταν στην σχέση ανάμεσα στην εθνότητα και στον εθνικισμό αλλά και σε θέματα λαϊκής και συλλογικής φύσεως. Μάλιστα η ταινία επηρέασε βαθύτατα και τη γενιά των Αμερικανών σκηνοθετών των αρχών της δεκαετίας του ’70, όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Μπράιαν Ντε Πάλμα και ο Πολ Σρέιντερ.
Το 1988 κέρδισε Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου για την ταινία «Ο τελευταίος αυτοκράτορας» και είχε τιμηθεί με τον κέρδισε τον Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα ως αναγνώριση του έργου του στο φεστιβάλ Καννών, το 2011. Από τις πιο διασημότερες ταινίες του ήταν το «Τσάι στη Σαχάρα» και «Io ballo da sola», ένας ύμνος στην αξία της ζωής. Το 2003 με το «Οι Ονειροπόλοι» ο Μπερτολούτσι «επιστρέφει» στο 1968, αλλά σε μια εντελώς ιδιωτική διάσταση με τρεις νέους, οι οποίοι, ενώ το Παρίσι φλέγεται, ανακαλύπτουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο του είναι το «Me and You» του 2012, ένα φιλμ προσαρμοσμένο από ένα μυθιστόρημα του Νικόλο Αμανίτι.

Το βούτυρο και το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι»
Ωστόσο, στη ζωή του διάσημου και ταλαντούχου σκηνοθέτη υπάρχει μια σκοτεινή στιγμή που θα «στοιχειώνει» για πάντα την ιστορία του. Το 2007 η Μαρία Σνάιντερ αποκάλυψε κάποιες ενοχλητικές λεπτομέρειες για μία από τις διασημότερες και πιο αμφιλεγόμενες ερωτικές σκηνές του σινεμά. Πρόκειται για την περίφημη σκηνή βιασμού στο δράμα του 1972 «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι», στο οποίο ο πρωταγωνιστής που υποδύεται ο Μάρλον Μπράντο χρησιμοποιεί το βούτυρο ως λιπαντικό πριν την βιάσει. Η ίδια υποστήριξε ότι δεν ήταν ποτέ ενήμερη για τις λεπτομέρειες της σκηνής και ο συμπρωταγωνιστής της την αιφνιδίασε και την έκανε να νιώσει σαν πραγματικά βιασμένη, σημαδεύοντας για πάντα την προσωπική της ζωής.

«Η σκηνή με το βούτυρο ήταν μια ιδέα που είχα με τον Μάρλον εκείνο το πρωί πριν από το γύρισμα», είχε δηλώσει ο Μπερτολούτσι σε μια συνέντευξή του στην Ταινιοθήκη της Γαλλίας από το 2013, δύο χρόνια μετά το θάνατο της Μαρία Σνάιντερ.

Το 2016 το θέμα επανήλθε στα μέσα ενημέρωσης, κάνοντας τον γύρω του διαδικτύου και προκαλώντας την οργή του Χόλιγουντ. Ο σκηνοθέτης παραδέχτηκε πως η πρωταγωνίστρια δεν είχε συναινέσει για τη σκηνή και επρόκειτο για ένα σχέδιο μεταξύ του ιδίου και του Μάρλον Μπράντο. Σε βίντεο που είχε παρουσιαστεί τότε, ο Μπερτολούτσι παραδέχτηκε ότι δεν φέρθηκε καλά στην Σνάιντερ. Σχετικά με το λόγο που πήρε την απόφαση να μην της πει τίποτα, ήταν επειδή ήθελε «την αντίδραση της σαν κορίτσι και όχι σαν ηθοποιό και πως ήθελε να την κάνει να νιώσει πραγματικά ταπεινωμένη. Και προσθέτει: «Νομίζω ότι μίσησε εμένα και τον Μπράντο που δεν της το είπαμε. Δεν ήθελα η Μαρία να ερμηνεύσει την ταπείνωση και την οργή της. Ήθελα να την νιώσει».
Παρόμοιες αντιδράσεις είχαν αναφερθεί και στο παρελθόν, αλλά δεν είχαν δημιουργήσει την ίδια κατακραυγή. Ο ισπανικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός El Mundo de Alycia δημοσίευσε το κλιπ συνέντευξης με τον Bertolucci, προσθέτοντας ισπανικούς υπότιτλους και δημοσιεύοντας το βίντεο στην ιστοσελίδα του την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Σημειώνεται ότι η Σνάιντερ τότε ήταν 19 ετών και ο Μπράντο 48. Η Σνάιντερ, η οποία πέθανε το 2011 μετά από μεγάλη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, δήλωσε στη Daily Mail το 2007 ότι η σκηνή δεν ήταν στο αρχικό σενάριο. Ο Μπράντο είχε καταλήξει στην ιδέα και της είπαν μόνο πριν να γυρίσουν τη σκηνή. «Ήμουν τόσο θυμωμένη», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Ο Μπράντο μου είχε πει Μαρία, μην κάνεις έτσι, μια ταινία είναι. Αλλά κατά τη διάρκεια της σκηνής, παρότι ο Μάρλον δεν το έκανε πραγματικά (ήταν μίμηση βιασμού), εγώ έκλαιγα με πραγματικά δάκρυα. Ένιωθα ταπεινωμένη και για να είμαι ειλικρινής, ένιωσα ότι βιάστηκα ταυτόχρονα από τον Μπερτολούτσι και από τον Μπράντο. Μετά τη σκηνή, ο Μάρλον δεν με παρηγόρησε ούτε μου ζήτησε συγγνώμη. Ευτυχώς ήταν μόνο μια λήψη…», είχε αναφέρει η Σνάιντερ.
Η λογοκρισία για το περιστατικό ανάγκασε τον σκηνοθέτη να επανατοποθετηθεί, δηλώνοντας στο Variety ότι πρόκειται για μια αστεία παρεξήγηση. «Αρκετά χρόνια πριν, ρωτήθηκα για λεπτομέρειες σχετικά με την περίφημη σκηνή με το βούτυρο. Εξήγησα, αλλά ίσως δεν ήμουν σαφής, ότι αποφάσισα με τον Μάρλον Μπράντο να μην ενημερώσουμε τη Μαρία Σνάιντερ πως θα χρησιμοποιηθεί βούτυρο. Θέλαμε την αυθόρμητη αντίδρασή της στην εν λόγω απρεπή χρήση του βουτύρου. Εκεί έγκειται η παρεξήγηση», είχε διευκρινίσει ο Μπερτολούτσι.
Πρόσθεσε μάλιστα ότι η Σνάιντερ γνώριζε για τη βία που θα ασκηθεί πάνω της στη συγκεκριμένη σκηνή. «Η Μαρία ήξερε τα πάντα, επειδή είχε διαβάσει το σενάριο, όπου όλα περιγράφονται. Η μόνη αλλαγή που δεν την είχαμε ενημερώσει είναι η ιδέα του βουτύρου. Και αυτό, όπως έμαθα πολλά χρόνια αργότερα, ήταν μια προσβολή για τη Μαρία. Δεν πρόκειται για τη βία στην οποία υποβάλλεται στη σκηνή, αυτή ήταν ξεκάθαρη στο  σενάριο» είχε πει ο σκηνοθέτης.
Όπως είναι λογικό η πράξη του Μπερτολούτσι προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο.  «Αδικαιολόγητος. Ως σκηνοθέτης, δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό », είπε η Ava DuVernay. «Ως γυναίκα, είμαι τρομοκρατημένη, αηδιασμένη και εξοργισμένη από αυτό». Αλλά και ο ηθοποιός Chris Evans έγραψε: «Ποτέ δεν θα δούμε αυτή την ταινία, τον Μπερτολούτσι ή τον Μπράντο με τον ίδιο τρόπο και πάλι, Αυτό είναι αηδιαστικό. Αισθάνομαι οργή».

Διαβάστε περισσότερα