Δεν ντρέπεστε;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Πάμε να δούμε τα γεγονότα:
    Στις 11 Σεπτέμβρη η μεγάλη πλειοψηφία των μελών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη αποφάσισε την έπαρση της σημαίας της Παλαιστινιακής Αρχής στην έδρα του οργανισμού.
    Ανεξαρτήτως του χαρακτήρα που έχει προσλάβει το λεγόμενο «Διεθνές Δίκαιο» και ο ρόλος του ΟΗΕ μέσα σε αυτό, επρόκειτο για μια ιστορική απόφαση, καθόλου μικρής σημασίας για τον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό και τους αγώνες του για ζωή και ελευθερία.
    Υπέρ της συγκεκριμένης απόφασης ψήφισαν 119 χώρες ενώ 8 χώρες ψήφισαν κατά (ανάμεσά τους, φυσικά, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ).
    Όμως κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας υπήρξαν και 45 χώρες που αποφάσισαν να απέχουν από την διαδικασία.  Σε εκείνες τις χώρες που απείχαν από την ψηφοφορία, που δεν έδωσαν θετική ψήφο για την ανάρτηση της σημαίας της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ – η οποία πραγματοποιήθηκε προχτές – ήταν και η Ελλάδα!
    Ερώτηση:
    Που οφείλεται αυτή η ιταμή στάση του ελληνικού κράτους;    
    Πρόκειται, άραγε, για… ασυνεννοησία μεταξύ της υπηρεσιακής κυβέρνησης (καθώς εκείνες τις ημέρες βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο) με τις κατευθύνσεις που είχαν δοθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για το θέμα; Δεν ακούσαμε κάτι τέτοιο…
    Μήπως η υπηρεσιακή κυβέρνηση ενήργησε «αυτοβούλως» και κόντρα στις θέσεις του υπουργείου Εξωτερικών και του κ.Κοτζιά; Κάτι τέτοιο ισχυρίστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση σε μια ακόμα περίπτωση, και συγκεκριμένα στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ για το χρέος, όπου πάλι η Ελλάδα απείχε. Αλλά στην περίπτωση της Παλαιστίνης ούτε καν την ευθιξία να ψελλίσουν τέτοιου επιπέδου δικαιολογίες δεν είχαν…
    Ποιος ο λόγος, λοιπόν, γι’ αυτήν τη φαιά κηλίδα που έσταξε στην ποδιά της ελληνικής διπλωματίας κατά το μεσοδιάστημα του περάσματος από την «πρώτη φορά» στην «δεύτερη φορά… αριστερή» κυβέρνηση;
    Τι να υποθέσει κανείς;
    Ότι για το ελληνικό κράτος, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, το δικαίωμα ενός λαού να υπάρχει, είναι υποδεέστερης σημασίας από την σημασία που δίνει η Ελλάδα στα κοινά της στρατιωτικά γυμνάσια με τις δυνάμεις του Ισραήλ (που την τελευταία φορά πραγματοποιήθηκαν τη στιγμή που οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις είχαν για μια ακόμη φορά σφίξει την δολοφονική τους θηλιά γύρω από το λαιμό του παλαιστινιακού λαού);
    Ότι το ελληνικό κράτος έχει επιλέξει τον δρόμο των διευθετήσεων στο Αιγαίο μέσα από συμμαχίες με τους θύτες της περιοχής; Ότι απέναντι στην πολιτική των αρχών που στηρίζονται στο δίκιο, αναγορεύει σε «εθνική γραμμή» την κολεγιά με τους εκπροσώπους της πολιτικής της ισχύος;
    Ότι για το ελληνικό κράτος και παρά τις δεσμεύσεις της «αριστερής» κυβέρνησης ότι η αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης θα ήταν, υποτίθεται, από τις προτεραιότητες της εξωτερικής της πολιτικής, είναι μεγαλύτερης σημασίας οι αγορές ισραηλινών όπλων και χημικών δακρυγόνων που χρησιμοποιούνται για το χτύπημα των Ελλήνων διαδηλωτών;
    Ότι για το ελληνικό κράτος και την «αριστερή» του κυβέρνηση ο δίκαιος αγώνας του παλαιστινιακού λαού για μια ανεξάρτητη και βιώσιμη πατρίδα με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, χωρίς το τείχος της ντροπής, χωρίς τη βάρβαρη ισραηλινή κατοχή, είναι κουραφέξαλα, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που ζήσαμε και το εξής… «αριστερό»: Κατά την επίσκεψη του Πάνου Καμμένου στο Ισραήλ τον περασμένο Ιούλιο, να υπογραφεί συμφωνία μεταξύ Ελλάδας – Ισραήλ για τη διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων της μίας χώρας στο έδαφος της άλλης!
    Σημειώστε: Η Ελλάδα είναι μόλις η δεύτερη χώρα στον κόσμο που έχει υπογράψει συμφωνία με την οποία επιτρέπει διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων του Ισραήλ στο έδαφός της. Η άλλη είναι οι ΗΠΑ…
    Σε κάθε περίπτωση το γεγονός παραμένει: Η Ελλάδα στην ψηφοφορία για την ανύψωση της σημαίας της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ, δεν ψήφισε υπέρ. Απείχε!
    Και το τελικό ερώτημα που τίθεται προς όσους πήραν αυτή την απόφαση είναι απλό και μπορεί να διατυπωθεί με τρεις λέξεις: Κύριοι, δεν ντρέπεστε; 
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το κράτος, η ΕΕ, η ρήξη, των Γιάννου Γιαννόπουλου και Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Με το βάρος του χρέους να έχει μεταφερθεί απ' τις τράπεζες στα εθνικά κράτη ήδη από το 2012, με την Ευρωζώνη δηλαδή να έχει θωρακιστεί μέσω των εθνικών κρατών μπροστά σε μια ριζοσπαστική αλλαγή στην Ελλάδα και τους κινδύνους ενός πιθανού Grexit, το περασμένο καλοκαίρι η τρόικα απορρόφησε το «συστημικό κίνδυνο» που εκπροσωπούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακυρώνοντας τη ριζοσπαστική αλλαγή εν τη γενέσει της. Συμμετρικά, η ελληνική κυβέρνηση προτίμησε τα επίχειρα του χρηματοπιστωτικού πραξικοπήματος από τη διακινδύνευση μιας ρήξης με την Ευρωζώνη, διαβαίνοντας έτσι μέσα σε λίγες μέρες το Ρουβίκωνα, περνώντας δηλαδή από την καταγγελία του πραξικοπήματος στην υπεράσπισή του ως το μη χείρον βέλτιστον.

Το «βέλτιστον» ήταν οι «ρωγμές» που προκάλεσε, υποτίθεται, στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα η επτάμηνη διαπραγμάτευση. Όσο κι αν τις αναζητούσε όμως κανείς, τις ρωγμές αυτές δεν θα τις έβρισκε ούτε στο κείμενο του τρίτου Μνημονίου, ούτε σε κάποια χειροπιαστή μετατόπιση προς τα αριστερά – είτε συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είτε της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των «θεσμών» της. Αντίθετα, αν υπήρξε κάποια πραγματική «ρωγμή», αυτή ήταν η μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και η διαφαινόμενη προσέγγισή του με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Ρωγμές;

Ό,τι παρουσιάστηκε ως «ρωγμές», από την άλλη πλευρά, ήταν κατ’ αρχάς η επιβεβαίωση των εθνοκρατικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. η διαφοροποίηση Γαλλίας-Γερμανίας), ανταγωνισμών τόσο παλιών, όσο και το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένωση εθνικών καπιταλιστικών κρατών και πεδίο εκδίπλωσης των άνισων, ανταγωνιστικών στρατηγικών τους – με τον ανταγωνισμό τους να αναπαράγει τελικά την καπιταλιστική εξουσία σε όλους τους κρίκους της (ευρωπαϊκής) «αλυσίδας».

Ως «ρωγμές» παρουσιάστηκαν, επίσης, όσα πράγματι άλλαζαν στην ευρωπαϊκή «δημόσια σφαίρα», στο χώρο που, σύμφωνα με τον γερμανό διανοητή Γιούργκεν Χάμπερμας, βρίσκεται έξω από τον έλεγχο των κρατών. Όμως, μαζί με την υποστήριξη του Χάμπερμας, η ελληνική κυβέρνηση έδειξε να «αγοράζει» και την οπτική του: η επιχειρηματολογία ότι «η Ευρώπη αλλάζει» δεν αφορούσε όσα (δεν) συνέβαιναν στα κράτη και τους υπερεθνικούς θεσμούς, αλλά περισσότερο τα τεκταινόμενα στη «δημόσια σφαίρα». Αν υπήρξε, όμως, ένα επώδυνο δίδαγμα από τη 12η Ιουλίου, αυτό ήταν ακριβώς πόσο «μονωμένα» και στεγανά ήταν απέναντι στην ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα τα κράτη, όσο και οι «θεσμοί» της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντλούν την εξουσία τους από αυτά.

Δυστυχώς, η επιχειρηματολογία περί «ρωγμών» δεν επιστρατεύτηκε μόνο εργαλειακά, για την άμεση δηλαδή υπεράσπιση/δικαιολόγηση της πολιτικής της κυβέρνησης. Αντίθετα, συνδέεται με μια πιο σοβαρή, στρατηγική θα έλεγε κανείς, μετατόπιση. Μετά την ήττα του Ιουλίου, την άλλη όψη δηλαδή της πιο κραυγαλέας ακύρωσης της λαϊκής κυριαρχίας στα χρονικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μοιάζει να κερδίζει έδαφος μια τάση που αμφισβητεί την κεντρικότητα του πολιτικού επιπέδου και τη διπλή λειτουργία του κράτους, α) ως πεδίο συμπύκνωσης του ταξικού συσχετισμού δύναμης ανά κοινωνικό σχηματισμό (και άρα ως επίδικο αντικείμενο της ταξικής πάλης), και β) ως σχέση με όριο (δομική δεσπόζουσα), ως «όργανο» για τη διατήρηση και την εμβάθυνση αυτού του συσχετισμού δύναμης – αυτού που ο Αλτουσέρ αποκαλούσε «μηχανή παραγωγής νόμιμης [καπιταλιστικής] εξουσίας».

Κάθε θεωρητικό πρόβλημα είναι, σε τελική ανάλυση, πολιτικό, εξού και η αμφισβήτηση αυτή έχει μια σοβαρή πολιτική συνέπεια: την παρουσίαση του κράτους ως ενός «παίχτη» αδύναμου, χαμένου από χέρι μπροστά στις σαφώς υπέρτερες υπερεθνικές εξουσίες. Μόνο που, προσπερνώντας τον υποτιθέμενο αδύναμο παίχτη, σημαίνει να προσπερνάς το πρωταρχικό πεδίο όπου διεξάγεται η ταξική σύγκρουση: τι νόημα έχει άραγε να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε την εξουσία στην Ελλάδα (την Ιταλία, τη Γερμανία κλπ), αν το κράτος είναι «αδύναμο» και ο συσχετισμός στην Ε.Ε αρνητικός; Και τι είναι αυτή η αποδοχή της αδυναμίας, αν όχι εξιλέωση του κράτους-οργάνου για το ρόλο (του) στην έκθεση των εθνικών ατομικών κεφαλαίων στον διεθνή ανταγωνισμό, και ταυτόχρονα, την εξουσιοδότηση των υπερεθνικών θεσμών με ρόλους και ισχύ για την αποτελεσματικότερη πειθάρχηση της εργασίας;

Η εξ αριστερών «υπέρβαση» του κράτους

Για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι σωστότερο να πούμε ότι η αμφισβήτηση της κεντρικότητας του κράτους συναντιέται σήμερα σε δύο εκδοχές, μια «αριστερή» και μια δεξιά:

Στην «αριστερή» της εκδοχή, υποστηρίζει ότι με τη χρεοκοπία της αριστερής κυβέρνησης, χρεοκόπησε μαζί και κάθε στρατηγική που επιδιώκει την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας προκειμένου να ασκηθεί αριστερή πολιτική – ακόμα κι αν η κυβερνητική εξουσία δεν γίνεται αυτοσκοπός («κυβερνητισμός»), ακόμα δηλαδή κι αν θεωρείται κόμβος, και όχι κατάληξη, του αγώνα για την πολιτική εξουσία. Η «αριστερή» αμφισβήτηση δεν ασχολείται με το πώς θα φτάσουμε στην κατάκτηση της εξουσίας: ενώ πρακτικά αποκλείει μια εκλογική νίκη ως αφετηρία τομών και ρήξεων από καλύτερες θέσεις, την ίδια στιγμή δεν θεωρεί ως λύση ούτε …την ένοπλη σύγκρουση. Αλλά τότε πώς; Από τη στιγμή που το ενδεχόμενο της ρήξης τέθηκε τους προηγούμενους μήνες στην ημερήσια διάταξη, και στο βαθμό που η ρήξη αυτή δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά ζητούμενο για την ίδια την επιβίωση των λαϊκών τάξεων μέσα στην κρίση που παροξύνεται, το ποια θα είναι η διαδικασία και ποιο το υποκείμενο αυτής της ρήξης δεν μπορεί να παραπέμπεται στο βάθος του ιστορικού χρόνου (που ήδη συμπυκνώθηκε δραματικά), ούτε να αφήνεται στο απόλυτο αστάθμητο και, γενικώς, στην πρωτοβουλία των μαζών.

Η δεξιά «υπέρβαση» του κράτους ως απολογία της ήττας (και προοίμιο της σοσιαλδημοκρατικοποίησης…)

Στον αντίποδα της τάσης αυτής, εκδηλώνεται η «δεξιά» αμφισβήτηση της κεντρικότητας του κράτους, με τη σιωπηρή αποδοχή των θεωριών της «παγκοσμιοποίησης», σε αντικατάσταση των παρωχημένων, υποτίθεται, θεωριών του ιμπεριαλισμού.

Το σημείο εκκίνησης, εδώ, είναι μια προφανής διαπίστωση: ότι μια σειρά πολιτικών εξουσιών και οικονομικών λειτουργιών ασκούνται πια από υπερεθνικούς μηχανισμούς (Κομισιόν, ΕΚΤ). Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι ότι η εξουσία δεν διακυβεύεται πια εντός των κρατικών σχηματισμών, αλλά σε επίπεδο Ευρωζώνης ή Ευρωπαϊκής Ένωσης (συνεπώς, κάθε απαίτηση για ρήξη σε εθνικό επίπεδο συνιστά «βολονταρισμό», αν όχι εθνικισμό…), η απόσταση είναι τεράστια: είναι η απόσταση που χωρίζει τη ριζοσπαστική Αριστερά και τα δημοκρατικά αρθρωμένα κόμματά της από τη σοσιαλδημοκρατία και τα αρχηγικά μετα-δημοκρατικά της μορφώματα.

Η απόλυτη σχετικοποίηση (με το επιχείρημα της διεθνοποίησης) του μόνου επιπέδου όπου οι λαϊκοί αγώνες μπορούν ακόμα να παράγουν αποτελέσματα, του επιπέδου δηλαδή του εθνικού κράτους, έχει μια σοβαρή συνέπεια: στα συμφραζόμενα αυτής της προσέγγισης, η Ευρώπη παύει να είναι πια το προνομιακό πεδίο για την υπέρβαση του καπιταλισμού και τον σοσιαλισμό (λόγω αντικειμενικών [έκταση, παραγωγή, πληθυσμός] και υποκειμενικών συνθηκών (ιστορία κοινωνικών σχηματισμών, παραδόσεων εργατικού κινήματος)]. Με βάση τη νέα (;) συλλογιστική, η Ευρώπη γίνεται το ελάχιστο πεδίο εφαρμογής για οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική, εφ'όσον ο δυσμενέστατος διεθνής συσχετισμός δεν επιτρέπει, υποτίθεται, κινήσεις στην κλίμακα του εθνικού κράτους.

Κάπως έτσι, ένας ορισμένος ευρωκομμουνισμός μοιάζει να επιχειρηματολογεί σαν την καρικατούρα του τροτσκισμού που κατασκεύαζαν οι σταλινικοί στον Μεσοπόλεμο. Φαίνεται δηλαδή να πιστεύει ότι η ταξική αναμέτρηση και η ρήξη, είτε θα εκδηλωθούν σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο ταυτόχρονα, είτε απλώς δεν θα υπάρξουν. Σε άλλους καιρούς, βεβαίως, ο Τρότσκι είχε διαφορετική άποψη: «Η σοσιαλιστική επανάσταση», έγραφε, «ξεκινάει στον εθνικό στίβο, ξεδιπλώνεται στο διεθνή στίβο και περατώνεται στον παγκόσμιο. Έτσι, γίνεται διαρκής, με τη νεότερη και πλατύτερη σημασία της λέξης».

Με πιο σύγχρονους όρους, αυτό που αγνοείται, στο όνομα πάντα της ...παγκοσμιοποίησης, είναι ο αναντικατάστατος διπλός ρόλος του κράτους που, οργανώνοντας την πολιτική ενότητα της αστικής τάξης, οργανώνει ταυτόχρονα την αστική τάξη ως κυρίαρχη τάξη. Γράφει επ' αυτού ο Νίκος Πουλαντζάς:

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μορφές συντονισμού της οικονομικής πολιτικής των διαφόρων κρατών αποδείχνονται σήμερα αναγκαίες (διάφοροι διεθνείς οργανισμοί, ΕΟΚ). Αλλά αυτές οι θεσμικές μορφές (αυτοί οι οργανισμοί) δεν αποτελούν, στην πραγματικότητα, μηχανισμούς που παραγκωνίζουν ή στέκονται πάνω από τα εθνικά κράτη. Και τούτο γιατί [οι] οικονομικές παρεμβάσεις του κράτους δεν είναι –όπως κάνει κάποιους να πιστεύουν μια γερά ριζωμένη παράδοση– τεχνικές και ουδέτερες λειτουργίες [...] Οι οικονομικές αυτές λειτουργίες του κράτους είναι στην πραγματικότητα εκφράσεις του συνολικού πολιτικού του ρόλου στην ταξική εκμετάλλευση και κυριαρχία ή συνάπτονται οργανικά με τον κατασταλτικό και ιδεολογικό ρόλο του στο πεδίο του ταξικού αγώνα ενός κοινωνικού σχηματισμού. [Δεν] μπορούμε να χωρίσουμε τις διάφορες παρεμβάσεις από το κράτος, με τη σκέψη ότι είναι δυνατή μια ουσιαστική μεταβίβαση των “οικονομικών λειτουργιών” σε υπερ-εθνικούς ή υπερ-κρατικούς μηχανισμούς, ενώ το εθνικό κράτος θα διατηρεί μόνο ένα ρόλο κατασταλτικό ή ιδεολογικό: το πολύ-πολύ πρόκειται, μερικές φορές, για εξουσιοδότηση στην άσκηση αυτών των λειτουργιών. [Αν] στραφούμε προς αυτή την κατεύθυνση, χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο τις πραγματικές τάσεις: δηλαδή τους εσωτερικοποιημένους μετασχηματισμούς του ίδιου του εθνικού κράτους, που αποσκοπούν στο να επωμιστεί αυτό τη διεθνοποίηση των δημόσιων λειτουργιών του απέναντι στο κεφάλαιο[1].

Στο ίδιο μήκος κύματος, οι Μηλιός και Σωτηρόπουλος σημειώνουν:

Η ενότητα των καπιταλιστών, η συμφιλίωση των αντικρουόμενων συμφερόντων τους και η συγκρότησή τους σε ενιαία πολιτική δύναμη, η διεκπεραίωση των κρίσιμων λειτουργιών για την οργάνωση της εκμετάλλευσης θα ήταν αδύνατες χωρίς τη διαρκή μεσολάβηση του κράτους. Παράλληλα, χωρίς την τελευταία, καμία στρατηγική εκμετάλλευσης δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί, γεγονός που μας επισημαίνει ότι το κράτος «είναι μέσα» και στην εργατική τάξη[2].

***

Έχοντας κάνει ορίζοντα της πολιτικής τους ό,τι επιτρέπει ο «ευρωπαϊσμός» της τρόικας, ασκώντας στην τρόικα κριτική αλλά, προς θεού, όχι πόλεμο (αν και εν μέσω πολέμου...)[3], τόσο ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ όσο και άλλες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς αδυνατούν να βγάλουν συμπεράσματα από την ελληνική εμπειρία που θα βοηθούσαν στην ανάταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Συγχέοντας έτσι την «Ευρώπη» με την αυταρχική γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και επιχειρώντας να αξιοποιήσουν τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό αυτής της τελευταίας, παραγνωρίζουν ότι, στο σύνολό της, η γραφειοκρατία αυτή είναι επιφορτισμένη με τη στεγανοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στα λαϊκά κινήματα, τις δημοκρατικές διαδικασίες και τους θεσμούς που αμφισβητούν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτοπεριοριζόμενοι στη διαχείριση, ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα και οι επίδοξοι μιμητές του αποτυγχάνουν να δουν την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της ως «μηχανή» θεσμοποίησης του νεοφιλελευθερισμού που στεγανοποιείται μέσα στην καπιταλιστική κρίση, και αντίστοιχα, τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης ως συνθήκη που εξασφαλίζει τη ζωτική για το ελληνικό κεφάλαιο έκθεσή του στον διεθνή ανταγωνισμό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται, στην πρακτική τους, ο χώρος για την αναβίωση ενός, στην καλύτερη περίπτωση, νέου δεξιού ευρωκομμουνισμού: για την πρόσδεση της Αριστεράς, όχι πια στο άρμα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ενάντια στον αμερικάνικο, αλλά στο άρμα των σοσιαλφιλελεύθερων Ρέντσι και Ολάντ, ενάντια στη γερμανοκρατία (sic).

Μολονότι λοιπόν το Grexit παρεμένει στην ημερήσια διάταξη (είτε ως μέσο πειθάρχησης της κυβέρνησης, είτε ως πιθανή κατάληξη ενός ανεφάρμοστου μνημονίου, είτε ως μέρος του γερμανικού σχεδίου, όπως υποστηρίζεται), κάθε άποψη που θεωρεί αναγκαίο ένα σχέδιο ρήξης με την Ευρωζώνη αντιμετωπίζεται ως απόπειρα απόδρασης από τις ευθύνες της πραγματικής πολιτικής, αν όχι ως απόπειρα ...εξ εφόδου απόδρασης από τον διεθνή συσχετισμό. Όσα διεθνιστικά προσχήματα κι αν ενδύεται, ωστόσο, η αδιαφορία για τη συγκρότηση ενός τέτοιου σχεδίου (και του αντίστοιχου υποκειμένου της ρήξης...), στην πραγματικότητα είναι η άλλη όψη της ειρηνικής συνύπαρξης με τον ελληνικό αστισμό και το αναπτυξιακό «όραμά» του, όπως αυτό συνοψίζεται στο τρίπτυχο «αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας – ΕΣΠΑ – πειθάρχηση της εργασίας μέσω της πρόσδεσης στο μηχανισμό του ευρώ».

Εν κατακλείδι: Από την «Ευρώπη-χώρο» στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια στρατηγική ρήξης με την Ευρωζώνη δεν θα είναι μια ευχάριστη βόλτα στον ήλιο, πολύ περισσότερο χωρίς ένα ευρωπαϊκό μέτωπο αντικαπιταλιστικών κινημάτων και αντινεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Είναι όμως άλλο αυτό, και κάτι τελείως διαφορετικό η θεωρητικοποίηση της αποφυγής της ρήξης με σχήματα που καθιστούν την ήττα και την ενσωμάτωση μη αναστρέψιμες. Παρά τη συνθηκολόγηση της πρώτης μεταπολεμικής αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη, αν όχι ακριβώς εξαιτίας της, η ταξική πάλη συνεχίζεται – και διεξάγεται πρωτίστως εντός των κοινωνικών σχηματισμών, όχι δηλαδή σε κάποια αφηρημένη διεθνή σφαίρα, πράγμα που αν ίσχυε, μεταξύ άλλων θα καθιστούσε άνευ αντικειμένου την ύπαρξη και τη λειτουργία κομμάτων της Αριστεράς. Οι κοινωνικοί σχηματισμοί ακόμα περιβάλλονται από σύνορα, που «τυγχάνει» να οριοθετούν κράτη, όπως μας θύμισε πρόσφατα η μονομερής άρση της Συνθήκης Σένγκεν από τη Γερμανία. «Δεν μπορεί κανείς να μετακινηθεί μέσα σε τούτο τον χώρο παρά διαβαίνοντας σύνορα: ο ιμπεριαλισμός είναι συνυπόστατος με το σύγχρονο έθνος καθότι δεν μπορεί παρά να είναι δι-, ή μάλλον υπερ-εθνικοποίηση των εργασιακών διαδικασιών και του κεφαλαίου», θυμίζει ο Νίκος Πουλαντζάς[4].

Η εξουσία, με άλλα λόγια, συνεχίζει κατά βάση να συγκροτείται στα κράτη, εκεί δηλαδή όπου εγγράφονται ακόμα, έστω εν μέρει ή αντιφατικά, τα ίχνη των λαϊκών αγώνων. Γι' αυτό και το ενδεχόμενο μιας ριζοσπαστικής αλλαγής στην Ελλάδα έβγαλε στους δρόμους εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως αντίστροφα, η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα συγκρατεί σήμερα τη δυναμική του Podemos στην Ισπανία.

Η ιμπεριαλιστική επιβολή που ακύρωσε τον συστημικό κίνδυνο στην Ελλάδα, μας υποχρεώνει, αντί της εξιδανίκευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως αποκλειστικού χώρου άσκησης μιας εναλλακτικής πολιτικής, να σώσουμε από τη σκόνη τις θεωρίες για την ιμπεριαλιστική αλυσίδα και τις εντάσεις της: να μη διαγράψουμε την μέχρι τώρα μαρξιστική θεωρία για το κράτος και την κεντρικότητά του, όπως και τη λενινιστική θεωρητική τομή: εκείνη δηλαδή τη «στιγμή» της θεωρίας που είδε τον ιμπεριαλισμό ως «αλυσίδα», οι κρίκοι της οποίας αναπτύσσονται άνισα, και ορισμένοι εξ αυτών συσσωρεύουν, λόγω ταξικών αγώνων, περισσότερες εντάσεις – εξού και θεωρούνται οι πλέον «ευάλωτοι» για την εκδήλωση ριζικών μετασχηματισμών/ανατροπών.

Η επιμονή στην κεντρικότητα του κράτους έχει, βεβαίως, τους γνωστούς κινδύνους που εγκυμονεί η «μονοκαλλιέργεια» της κεντρικής πολιτικής. Σε αντίθεση με τους βλοσυρούς κομμουνιστές της εποχής του, ο Πιέτρο Ινγκράο διέβλεπε τον κίνδυνο «να [βλέπουμε] μόνο όσα συμβαίνουν μέσα στον περίβολο του πολιτικού συστήματος [και να μην] αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό μέγεθος της κρίσης [καθώς] οι θεσμοί εκπροσώπησης έχουν αλλάξει σε σχέση με τους βίαιους μετασχηματισμούς που υπέστησαν οι χώροι κοινής διαβίωσης: τα εργοστάσια, τα γραφεία και τα σχολεία, οι μητροπόλεις και τα προάστιά τους, οι τρόποι μετακίνησης και επικοινωνίας»[5]. Έχουμε επίγνωση των κινδύνων αυτών. Έχουμε, όμως, και την πεποίθηση ότι η ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς οφείλει να αναμετρηθεί με τις θεωρητικές παραδόσεις για το κράτος και τον ιμπεριαλισμό, αντί να τις σνομπάρει χάριν των καθηκόντων της άμεσης πολιτικής.

_______________________

Σημειώσεις

[1] Νίκος Πουλαντζάς, Οι κοινωνικές τάξεις στο σύγχρονο καπιταλισμό (μτφρ.: Ν. Μηλιόπουλος), Θεμέλιο, Αθήνα 2001

[2] Γ. Μηλιός, Δ. Σωτηρόπουλος, «Η έννοια του ιμπεριαλισμού και η μαρξική θεωρία του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου», Θέσεις, τ. 110, Ιανουάριος-Μάρτιος 2010

[3]   Μιλώντας πρόσφατα στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos θα πει: «Θεωρώ ανοησία κάθε συζήτηση για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Είναι άλλο να κάνουμε κριτική στο ευρώ και άλλο πόλεμο εναντίον του. Πώς λες σε κάποιον που έχει λίγα χρήματα σε τραπεζικές καταθέσεις, πως πλέον αυτά θα μετατραπούν σε εθνικό νόμισμα; Υπάρχουν τεράστια προβλήματα εντός ευρώ, αλλά εκτός θα είναι ακόμα μεγαλύτερα. Το ευρώ είναι το νόμισμά μας τώρα και αυτό συνιστά μια πραγματικότητα, στην οποία έχουμε συμφωνήσει και με την οποία θα πορευτούμε, διατηρώντας κριτική στάση απέναντί της». Συνέντευξη στη Νόρα Ράλλη, 26.9.2015

[4] Νίκος Πουλαντζάς, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, (κεφ. 4: Το έθνος. Ι. Η χωρική μήτρα: το έδαφος), Θεμέλιο, Αθήνα 1982

[5] Πιέτρο Ινγκράο, Η αγανάκτηση δεν αρκεί (μτφρ.: Τόνια Τσίτσοβιτς), Εύμαρος, Αθήνα 2011

Διαβάστε περισσότερα

Εκεί που κοιμούνται τα παιδιά..

Η Lamar, 5 ετών κοιμάται σε μια κουβέρτα στο δάσος κοντά στο Χοργκός, στη Σερβία. Αυτή και η οικογένειά της είχαν πάει στην αγορά για τρόφιμα, όταν μια βόμβα έπεσε κοντά στο σπίτι τους. Μετά από δύο προσπάθειες να διασχίσουν τη θάλασσα από την Τουρκία με ένα μικρό φουσκωτό, κατέληξαν στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας.

 Στο ένα λείπει το κρεβάτι του. Στο άλλο η κούκλα του, εκείνη με τα σκούρα μάτια. Ένα τρίτο ονειρεύεται τον εαυτό του πίσω στο χρόνο, τότε που το μαξιλάρι του δεν ήταν εχθρός.

Ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται σχεδόν πέντε χρόνια και περισσότερα από δύο εκατομμύρια παιδιά προσπαθούν να του  ξεφύγουν, εντός και εκτός των συνόρων της χώρας. Έχουν αφήσει πίσω τους φίλους, τα σπίτια, και τα κρεβάτια τους. Ακολουθούν στο παρακάτω  χρονικό μερικά μόνο από αυτά.

Ο Magnus Wennman, νικητής των δύο World Press Photo Awards και τετραπλά νικητής στη Σουηδία ως Φωτογράφος της Χρονιάς, φέτος συνάντησε  πρόσφυγες σε αμέτρητα στρατόπεδα αλλά και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους στην Ευρώπη. Η ιστορία του, είναι μια ζωντανή αφήγηση που δεν έχει τέλος.

Κάθε βράδυ εδώ και ένα χρόνο η Ralia και η Rahaf, ηλικίας επτά και 13 ετών αντίστοιχα κοιμούνται σε κομμάτια από χαρτόνι στους δρόμους της Βηρυτού με τον πατέρα τους. Πίσω στη Δαμασκό, μια χειροβομβίδα σκότωσε τη μητέρα και τον αδελφό τους.

Ο Ahmad είναι 7 ετών και κοιμάται στο πεζοδρόμιο, στα σύνορα της Ουγγαρίας και της Αυστρίας. Στο σπίτι σε Idlib, όταν μια βόμβα χτύπησε το σπίτι της οικογένειάς του, δραπέτευσε με τη ζωή του παρά το χτύπημα στο κεφάλι από θραύσματα, ενώ ο νεώτερος αδελφός του πέθανε. Αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του όταν μια βόμβα, σκότωσε τον αδερφό του. ΟAhmad και η οικογένειά του κοιμούνταν σε στάσεις λεωφορείων, στο δρόμο και στο δάσος, μετά την φυγή τους από τη Συρία

Η Walaa, 5 ετών φοβάται το μαξιλάρι της, επειδή οι επιθέσεις συνέβησαν στο σπίτι της στο Χαλέπι την ώρα που ξεκουραζόταν.

Η 9χρονη Shiraz ήταν τριών μηνών όταν ανέβασε υψηλό πυρετό και διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα. Τώρα κοιμάται σε μια ξύλινη κούνια σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Suruc, της Τουρκίας. Οι γονείς της δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά για τα φάρμακά της.

Ο 5χρονος Moyad και η μητέρα του περπατούσαν στην αγορά όταν πέρασαν δίπλα από ένα ταξί στο οποίο κάποιος είχε βάλει μια βόμβα η οποία εξερράγη σκοτώνοντας τη μητέρα του. Τώρα βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο στο Αμμάν της Ιορδανίας, όπου υποβάλλεται σε θεραπεία για τα τραύματα στην πλάτη, το κεφάλι και τη λεκάνη του.

Η ενός έτους Sham από τη Συρία, κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της στα σύνορα της Αυστρίας και της Σερβίας. Το ζευγάρι, που προσπαθεί απεγνωσμένα να φτάσει στην Ευρώπη, έφτασε στην περιοχή μόλις μια ημέρα μετά το κλείσιμο των συνόρων.

Η 7χρονη Shehd αγαπά τη ζωγραφική. Μεγαλώνοντας όμως στη Συρία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, αντλεί τις εικόνες μόνο από τις μάχες, ζωγραφίζοντας συνεχώς όπλα. Η οικογένειά της δυσκολεύεται να βρει τροφή κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους στην Ουγγαρία.

Η Tamam 5 ετών, θυμάται τις αεροπορικές επιδρομές στη γενέτειρά της Χομς, που συνήθως γίνονταν τη νύχτα. Παρά το γεγονός ότι κοιμάται μακριά από το σπίτι της για σχεδόν δύο χρόνια τώρα, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το μαξιλάρι της δεν είναι η πηγή του κινδύνου. Εδώ κοιμάται στο Άζρακ της Ιορδανίας.

Η 2χρονη Juliana τις δύο τελευταίες ημέρες περπατά στη Σερβία, σε μια προσπάθεια να διασχίσει τα σύνορα της Ευρώπης. Κοιμάται κατά τη διάρκεια της ημέρας, επειδή η οικογένεια κινείται το βράδυ.

Η Maram, 8 ετών κοιμάται σε ένα προσωρινό κρεβάτι στο Αμμάν της Ιορδανίας. Είχε μόλις επιστρέψει από το σχολείο όταν ένας πύραυλος έπληξε το σπίτι της οικογένειάς της και ένα κομμάτι της οροφής προσγειώθηκε πάνω της. Το τραύμα στο κεφάλι προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία. Τις πρώτες 11 ημέρες, ήταν σε κώμα. Παρά το γεγονός ότι έχει πλέον ξυπνήσει έχει σπασμένο σαγόνι και δεν μπορεί να μιλήσει.

Η Iman, 2 ετών, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στην Ιορδανία. Πάσχει από πνευμονία και λοίμωξη στο στήθος. Η 19χρονη μητέρα της Olah, είπε ότι της άρεσε να παίζει στην άμμο και ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί – αλλά τώρα μόνο κοιμάται.

Η 2χρονη Fara βρίσκεται κάτω από μια κουβέρτα σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι στο Άζρακ. Είναι φανατική φίλαθλος του ποδοσφαίρου, ο πατέρας της, την καληνυχτίζει κάθε βράδυ με την ελπίδα ότι θα βρουν ένα χώρο για να παίξουν ποδόσφαιρο την επόμενη μέρα.

Η 9χρονη Fatima είναι από τα λίγα τυχερά παιδιά που κατάφεραν να φτάσουν στη Σουηδία. Ωστόσο, τον ύπνο της στοιχειώνουν οι μνήμες των φρικαλεοτήτων που έζησε στο ταξίδι. Μετά την φυγή από την Idlib της Συρίας, πέρασε δύο χρόνια με τη μητέρα και τα αδέλφια της σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Λίβανο. Μετά επιβιβάστηκαν σε μια υπερπλήρη βάρκα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είδε μια μητέρα της να γεννά ένα νεκρό παιδί, το οποίο στη συνέχεια πέταξαν στη θάλασσα.

Παρά το γεγονός ότι είναι 20 μηνών, o Amir γελάει πολύ, αλλά ποτέ δεν έχει πει ούτε μια λέξη. Τώρα κοιμάται στο Λίβανο, και η μητέρα του πιστεύει ότι είχε τραυματιστεί όταν ήταν στη μήτρα.

Η Gulistan, 6 ετών, λέει ότι της λείπει το μαξιλάρι της στο παλιό σπίτι της στο Κομπάνι. Τώρα ζει στο Surucτης Τουρκίας και φοβάται να κοιμηθεί, αφού βλέπει συνεχώς εφιάλτες.

Ο 5χρονος Abdulah, κοιμάται σε ένα βρώμικο στρώμα έξω από τον κεντρικό σταθμό του Βελιγραδίου. Πάσχει από μια ασθένεια του αίματος και είδε τη δολοφονία της αδελφής του στο σπίτι τους στην Νταράα, της Συρίας. Η μητέρα του δεν έχει χρήματα για να πληρώσει για νοσοκομειακή περίθαλψη, είναι ακόμα σε κατάσταση σοκ και υποφέρει από εφιάλτες.

Η Esra 11 ετών, η Esma 8, and η Sidra 6, κοιμούνται με τη μητέρα τους στην πόλη Majdal Anjar στο Λίβανο. Πολλές φορές βλέπουν εφιάλτες με τον πατέρα τους που απήχθη.

Ο Abdul Karim είναι 17 χρονών και κοιμάται στους δρόμους της Αθήνας. Δεν έχει καθόλου χρήματα. Με τα τελευταία του ευρώ, ο έφηβος αγόρασε ένα εισιτήριο για το πλοίο προς Αθήνα.Τώρα περνά τη νύχτα στην πλατεία Ομονοίας, όπου εκατοντάδες προσφύγων φθάνουν κάθε μέρα. Εδώ, λαθρέμποροι με αντάλλαγμα χρήματα βγάζουν πλαστά διαβατήρια, καθώς και εισιτήρια λεωφορείων. Αλλά χωρίς χρήματα, ο Abdul δεν μπορεί να φύγει.Ο έφηβος επιθυμεί δύο πράγματα – να κοιμηθεί σε κρεβάτι και πάλι και να αγκαλιάσει μικρότερη αδελφή του.

Ο Ahmed, 6 ετών, κοιμάται στο γρασίδι στην περιοχή Χοργκός, στη Σερβία. Κουβαλάει τη δική του τσάντα στο μακρύ ταξίδι της Ευρώπης. Τον Ahmed φροντίζεται ο θείος του, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στη γενέτειρά τους Ντέιρ αλ-Ζορ στη βόρεια Συρία.

Ο 13χρονος Μοχάμεντ, ελπίζει ότι κάποια μέρα θα γίνει αρχιτέκτονας. Εδώ είναι στο το νέο κρεβάτι του στο Nizip, της Τουρκίας.

 

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

ΤΕΡΙ ΙΓΚΛΕΤΟΝ: «Ο πολιτισμός βρίσκεται σε κίνδυνο….»

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Βρετανού μαρξιστή κριτικού στην «Εφημερίδα των Συντακτών»

Αναδημοσιεύουμε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Βρετανός θεωρητικός στην Αφροδίτη Τζιαντζή.
Αν υπάρχει ένας ακαδημαϊκός διανοούμενος στον οποίο ταιριάζει ο όρος «αναγεννησιακή προσωπικότητα», αυτός είναι ο Βρετανός, ιρλανδικής καταγωγής, καθηγητής θεωρίας της λογοτεχνίας και πολιτισμικών σπουδών Τέρι Ιγκλετον, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα με αφορμή την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Τα επιδραστικά έργα του για τη λογοτεχνία, την αισθητική, την κουλτούρα, τον Μαρξ ταξιδεύουν πολύ πέρα από τις πανεπιστημιακές αίθουσες και στα παρεμβατικά άρθρα του δεν διστάζει να αποδομήσει κυρίαρχες αντιλήψεις, είτε αφορούν τα μανιφέστα τον κομμάτων είτε το ρεύμα του νέου αθεϊσμού.
Ενας από τους επιφανέστερους πανεπιστημιακούς κριτικούς παγκοσμίως και μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές της βρετανικής μαρξιστικής διανόησης, με πάνω από 40 βιβλία στο ενεργητικό του, ο Τέρι Ιγκλετον, στα 72 του χρόνια, διατηρεί κοφτερό όσο ποτέ το μαχαίρι της κριτικής του. Τον συναντήσαμε λίγες ώρες πριν από την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας για τον «Θάνατο των Πολιτισμικών Σπουδών», ξεκινώντας με αυτό ακριβώς το θέμα.

• Εχετε γράψει ότι από τη Μάργκαρετ Θάτσερ και μετά ο ρόλος των ακαδημαϊκών ήταν να υπηρετούν την καθεστηκυία τάξη αντί να την αμφισβητούν. Πώς μπορούμε σήμερα να υπερασπιστούμε ανθρωπιστικές σπουδές; Ανθρωπιστικές σπουδές κριτικές  στο σύστημα και σε επαφή με την κοινωνία, όχι μόνο τις προνομιούχες τάξεις;
Αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται στη Βρετανία μετά τη Θάτσερ. Μιλάμε για ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει στη Νότια Αφρική, την Αυστραλία, τη Λατινική Αμερική….Πέρασα τη ζωή μου ταξιδεύοντας στην υδρόγειο και αντιμετωπίζω την ίδια κατάσταση παντού.
Δεν έχουμε αντιληφθεί την κοσμοϊστορική σημασία αυτού του φαινομένου. Είμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας αλλαγής που oδηγεί στο τέλος των πανεπιστημίων ως κέντρων κριτικής, στο τέλος μιας παράδοσης εκατοντάδων χρόνων, μέρους του ίδιου του raison d’etre, του λόγου ύπαρξης των πανεπιστημίων. Εκπλήσσομαι που ο κόσμος δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την κρίση αυτή με τη σοβαρότητα που έχει.
Και είναι εξαιρετικά σοβαρή, γιατί το κεφαλαιοκρατικό σύστημα έχει μέχρι τώρα αποικίσει πάρα πολλά πράγματα, χώρες, δραστηριότητες, θεσμούς, αλλά πλέον φαίνεται να αποικίζει εξ ολοκλήρου τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η ίδια η έννοια του πολιτισμού, των ανθρωπιστικών σπουδών ως κέντρα κριτικής, βρίσκεται σε κίνδυνο.
Στην Ελλάδα τα Πανεπιστήμια έχουν υποφέρει από την κρίση και τις περικοπές, οι ανθρωπιστικές σπουδές ιδιαιτέρως. Είναι κάτι που γνωρίζουμε, αλλά ίσως δεν του δίνουμε τη σημασία που του αναλογεί.
Φοβάμαι ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, ανθρωπιστικές σπουδές όπως τις ξέραμε να εξαφανιστούν. Ήδη στη Βρετανία τμήματα φιλολογικά, γλωσσών, φιλοσοφίας αντιμετωπίζουν τρομερά προβλήματα. Το περίεργο είναι ότι αυτό δε συμβαίνει στις ΗΠΑ.
• Πώς το ερμηνεύετε;
Τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, τουλάχιστον τα ιδιωτικά, έχουν τεράστιες περιουσίες. Οι Αμερικανοί λατρεύουν να είναι ευεργέτες, να είναι πάτρωνες. Δίδασκα για περίπου 5 χρόνια ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νοτρ Νταμ (σ.σ. ιδιωτικό καθολικό πανεπιστήμιο στην Ιντιάνα). Το πανεπιστήμιο αυτό είναι τόσο πλούσιο που θα μπορούσε να παρέχει υποτροφίες σχεδόν σε όλους τους φοιτητές του. Κυρίως είναι χρήματα που βγάζουν από το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι διαφορετική, όμως οπουδήποτε αλλού, όπου τα πανεπιστήμια είναι κυρίως κρατικά, όπως στον υπόλοιπο κόσμο, η κρίση είναι αναπόφευκτη.
Βέβαια το φαινόμενο να θυσιάζεται η δημόσια σφαίρα προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων ήταν πάντα μέρος της καπιταλιστικής συνθήκης, αλλά πλέον γίνεται όλο και πιο έντονα. Επίσης γίνεται πιο τολμηρά, πιο ξεδιάντροπα.
Μια νεο-υλιστική γλώσσα έχει καταλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου τη συζήτηση για τις ανθρωπιστικές σπουδές και τα πανεπιστήμια γενικότερα. Οι φοιτητές αναφέρονται ως «πελάτες» ή «αγοραστές», οι λέκτορες είναι ένα είδος «τζούνιορ μάνατζερ», η εκπαίδευση είναι καταναλωτικό αγαθό. Αυτή η αποξενωμένη οικονομίστικη γλώσσα έχει διεισδύσει  σε χώρους που υποτίθεται ότι της αντιστέκονταν  και αυτό είναι μέρος του προβλήματος.
• Το τελευταίο βιβλίο σας που μεταφράστηκε στα ελληνικά ήταν το «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο». Γιατί νιώσατε την ανάγκη να υπερασπιστείτε τον Μαρξ από τους επικριτές του;
Οταν έγραφα το βιβλίο παρατήρησα ότι η τρέχουσα κριτική γύρω από τον Μαρξ ήταν στην ουσία της λαθεμένη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να ασκεί κριτική στον Μαρξ. Εχει πάρα πολλά τρωτά. Οχι όμως αυτά που συνήθως του αποδίδονται.
Ετσι, αποφάσισα να πάρω ένα ένα όλα τα επιχειρήματα εναντίον του και να τα αντικρούσω. Το ενδιαφέρον με το βιβλίο αυτό είναι ότι σκαρφάλωσε για λίγο στη λίστα των μπεστ σέλερ της Αmazon για επιχειρηματικά βιβλία. Το αγόραζαν επιχειρηματίες, όχι για να μάθουν για τον Μαρξ, αλλά για να κατανοήσουν το κεφαλαιοκρατικό σύστημα.
• Συνέβαλε σε αυτό  το ότι το βιβλίο σας εκδόθηκε εν μέσω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης;
 Ναι, όταν ένα σύστημα βρίσκεται σε κρίση, τότε είναι που γίνεται ορατό, πιθανόν για πρώτη φορά. Όπως ακριβώς αποκτάς συνείδηση του σώματός σου όταν κάτι δεν πάει καλά, έτσι συμβαίνει και με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Οι επιχειρηματίες αγόραζαν το βιβλίο μου για να μάθουν τι ακριβώς δεν πάει καλά με αυτό.
• Η ανάδειξη του Τζέρεμι Κόρμπιν σε νέο ηγέτη του βρετανικού Eργατικού Κόμματος αναπτέρωσε τις ελπίδες σε πολλούς και πολλές στην ευρωπαϊκή Αριστερά ότι είναι δυνατή μια αλλαγή σε πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση. Συμμερίζεστε αυτή την αισιοδοξία;
Η εκλογή του Κόρμπιν είναι ένα εκπληκτικό γεγονός που δεν το περίμενε κανείς – ούτε καν ο ίδιος ο Κόρμπιν ούτε η Αριστερά. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, αν και αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσει προβλήματα.
Κάποιες από τις πολιτικές προτάσεις του, όπως η κατάργηση των πυρηνικών όπλων Trident και η κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων, έχουν μεγάλη απήχηση. Δεν έχουν γίνει, όμως, όλοι «κορμπινιστές», το αντίθετο. Αλλά, ακόμα και όσοι διαφωνούν με την πολιτική του, συμπαθούν τον ίδιο, επειδή δεν μοιάζει με πολιτικό, δεν μιλάει ούτε συμπεριφέρεται ως πολιτικός.
Ισως σε αυτό μοιάζει με τον Τσίπρα, δεν είμαι σίγουρος. Είναι πολύ ενδιαφέρον, ο κόσμος λέει «εντάξει, κέρδισε το εργατικό κόμμα, αλλά μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση;». Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί.
• Θεωρείτε δηλαδή ότι ο Κόρμπιν θα μπορούσε να παίξει ρόλο στην ανασυγκρότηση μιας ευρωπαϊκής μαρξιστικής αριστεράς;
Δεν νομίζω ότι αυτοπροσδιορίζεται ως Μαρξιστής. Είναι πιο κοντά στην παράδοση του βρετανικού σοσιαλισμού, όπως ο φίλος του ο Τόνι Μπεν. Όμως για μένα δεν είναι τόσο σημαντικό αν κάποιος είναι μαρξιστής. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι αν ασκεί κριτική στον καπιταλισμό και υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνει κανείς αυτό.
• Ο Κόρμπιν ασκεί σφοδρή κριτική στον καπιταλισμό;
Ω, ναι, σε αυτό είναι ένας γνήσιος σοσιαλιστής, κάτι μάλλον σπάνιο για την ηγεσία του Εργατικού κόμματος, που πάντα είχε σοσιαλιστές στις γραμμές του αλλά ποτέ δεν ήταν σοσιαλιστικό κόμμα, ήταν μάλλον σοσιαλδημοκρατικό. Μετά τον Μπλερ έπαψε να είναι καν έστω αυτό.
Γι’ αυτό και η ανάδειξη του Κόρμπιν είναι τόσο σημαντική. Γιατί υπήρχαν προσδοκίες από τον κόσμο, που ματαιώθηκαν και μετά όλη αυτή η συσσωρευμένη απογοήτευση ξέσπασε. Αυτό έφερε τον Κόρμπιν στην ηγεσία. Δεν ξέρω αν θα πετύχει. Αλλά η νίκη του αξίζει να γιορταστεί.
• Βρίσκεστε στην Ελλάδα ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές. Ισως προσέξατε αφού περπατάτε στους αθηναϊκούς δρόμους ότι το κλίμα είναι μάλλον υποτονικό, δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος ενθουσιασμός.
Πράγματι, δεν υπάρχει. Ίσως επειδή ο κόσμος δεν περιμένει και πολλά να αλλάξουν, ειδικά μετά τη διάψευση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα που μετατράπηκε σε ΝΑΙ.
• Τι πιστεύετε ότι διακυβεύεται σε εθνικές εκλογές σε μια χώρα της ΕΕ όπως η Ελλάδα, χτυπημένη από την κρίση;
Ισως ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα που αντλούμε από την ελληνική εμπειρία είναι η αλλαγή στην ίδια τη φύση της πολιτικής. Η πολιτική στην εποχή μας έχει γίνει ζήτημα που αφορά μια διοικητική ελίτ, μια γραφειοκρατία. Ομως αυτό που προσπάθησαν να κάνουν οι Έλληνες είναι να αλλάξουν το νόημα της πολιτικής, να την κάνουν μια δραστηριότητα που αφορά τις καθημερινές ζωές των ανθρώπων. Ο Κόρμπιν είναι ένα παρόμοιο παράδειγμα.
Η διαμάχη Αριστεράς – Δεξιάς είναι μια διαμάχη για το νόημα της πολιτικής. Πόσο η πολιτική είναι μέρος της καθημερινής ζωής ή πόσο είναι κάτι διαχωρισμένο, προνόμιο μιας κάστας διαχειριστών. Μόνο και μόνο που ο κόσμος στην Ελλάδα ακόμα συζητάει για πολιτική στα καφενεία, στους δρόμους, αυτό είναι εξαιρετικό. Δεν το κάνουν αυτό στη Βρετανία.
• Κανένας;
Σχεδόν κανείς. Και γιατί θα έπρεπε να το κάνουν. Τα κομματικό πολιτικό σύστημα είναι τόσο απομακρυσμένο από την καθημερινή ζωή, που δεν έχουν λόγο καν να συζητήσουν. Αυτό που αποδείχθηκε στην Ελλάδα, είναι ότι από τη στιγμή που η πολιτική μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων, τότε και οι απλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται και συμμετέχουν στην πολιτική. Η Ελλάδα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
• Υπήρξε όμως και αντιπαράδειγμα, του πώς η δημοκρατία εκβιάζεται ή όπως είπε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες».  Αυτό δεν απομακρύνει τον κόσμο από την πολιτική, αφού βλέπει ότι και να ψηφίσει, πάλι θα εφαρμοστούν τα ίδια μέτρα, στην περίπτωσή μας το Μνημόνιο 3;
Ναι έτσι είναι. Αλλά αυτή την απογοήτευση τη δημιουργεί, τη θρέφει η ίδια η Ευρώπη, η σκληρή βιαιότητα με την οποία αντιμετώπισε την Ελλάδα. Πάρα πολλοί στο εξωτερικό σοκαριστήκαμε από τη στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα, δεν περιμέναμε να είναι τόσο ωμή. Ως αντίδραση πολλοί απλώς κατέβασαν τους διακόπτες. Ομως μέχρι τότε πάρα πολύς κόσμος είχε εμπλακεί στη συζήτηση γύρω από τον Τσίπρα και την ελληνική περίπτωση, θεωρώντας ότι αφορά και τη δική του ζωή, και αυτό από μόνο του είναι πολύ σπάνιο στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.
• Εχετε ασκήσει έντονη κριτική στον αποκαλούμενο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.  Πιστεύετε ότι οι πολεμικες εκστρατείες της Δύσης στη Μέση Ανατολή ευθύνονται για την εξάπλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού όπως εκφράζεται από τις  βαρβαρότητες του Ισλαμικού Κράτους;
Αυτό που αποκαλούμε «ιστορία των υποθετικών ερωτημάτων», του τι θα μπορούσε να έχει συμβεί, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι χωρίς τον πόλεμο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν δεν θα είχαμε το Ισλαμικό Κράτος. Είναι ένας λογικός ισχυρισμός.
Οτι δηλαδή αν δεν είχαμε ταπεινώσει και εξοργίσει το μουσουλμανικό κόσμο, όπως κάναμε, δεν θα υπήρχε μια τέτοιας μορφής αντίδραση. Ισως να είχε πάρει κάποια άλλη μορφή, δεν ξέρουμε, αλλά το σίγουρο είναι ότι η Δύση υποτίμησε καταστροφικά τις επιπτώσεις των πολεμικών επεμβάσεων στη Μέσα Ανατολή. Δεν υπάρχουν «καθαρές» εισβολές, οι επιπτώσεις τους θα πολλαπλασιαστούν και θα εξαπλωθούν με απρόβλεπτους τρόπους, όπως και έγινε.
• Είναι και το τεράστιο προσφυγικό ρεύμα μια τέτοια περίπτωση;
Σαφώς, είναι μέρος του ίδιου πράγματος. Είναι αυτό που λέμε στα αγγλικά «τα κοτόπουλα επιστρέφουν πάντα σπίτι να τακτοποιηθούν», μια παροιμία που σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις τις επιπτώσεις των πράξεών σου. Αυτό συμβαίνει ακριβώς. Φανταστείτε, το Πεντάγωνο και το Λευκό Οίκο, την εποχή της εισβολής στο Ιράκ, να λένε «ok, μπαίνουμε μέσα, ρίχνουμε το Σαντάμ και αυτό ήτανε». Και τόσα χρόνια αργότερα, η κρίση όχι μόνο συνεχίζεται αλλά εξαπλώνεται.
Δεν ξέρουμε αν μάθανε το μάθημά τους. Ο φονταμενταλισμός, όπως αυτός του Ισλαμικού Κράτους, δε νομίζω ότι έχει ως πρωταρχική αιτία το μίσος. Σίγουρα περιλαμβάνει το μίσος αλλά γεννιέται από το άγχος και την ανασφάλεια. Ο κόσμος, όχι μόνο ο μουσουλμανικός κόσμος, είναι γεμάτος ανασφαλείς ανθρώπους.
Όσο κάνεις τους ανθρώπους ανασφαλείς, με το σύστημα στο οποίο λειτουργούν, τόσο αντιδρούν ανάλογα, είτε με την απόσυρση, διαφόρων ειδών παθολογίες, ναρκωτικά, είτε με την επιθετικότητα. Όταν κάποιος αγχώνεται, επιτίθεται. Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα. Ξεριζώνεις τους ανθρώπους, κάνεις τις συνθήκες ζωής τους όλο και πιο επισφαλείς, θα υπάρξει αρνητικό ξέσπασμα.

Η ευθύνη της Ευρώπης απέναντι στους πρόσφυγες

• Πιστεύετε ότι η Ευρώπη πρέπει να υποδεχτεί τους πρόσφυγες αντί να ορθώνει τείχη απέναντί τους, όπως κάνουν πολλές χώρες;
Ενας από τους λόγους που η Ευρώπη οφείλει να δεχτεί τους πρόσφυγες, είναι γιατί φέρει σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση αυτή. Αυτό δεν αναφέρεται ούτε στα ΜΜΕ ούτε φυσικά από τους πολιτικούς. Μιλάνε για φιλάνθρωπη στάση, αλλά δεν είναι είναι θέμα φιλανθρωπίας, είναι στοιχειώδης υποχρέωση μετά από όλα όσα έχουν κάνει.
Η Αριστερά οφείλει να μιλήσει γι’ αυτό. Είναι πολύ πιθανό να υπάρξει ακροδεξιά αντίδραση ενάντια στους πρόσφυγες, υπάρχει ήδη. Αλλά αυτό οφείλεται και στη φύση των κοινωνιών, που εκτρέφουν την ανασφάλεια, την ανεργία, αποψιλώνουν τον δημόσιο τομέα και τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Είναι ώριμες να θρέψουν και ακροδεξιές αντιδράσεις. Αν είχαν, όμως, κραταιές κοινωνικές υπηρεσίες, με χαμηλή ανεργία, ο κόσμος θα ήταν πιο πρόθυμος να δεχτεί μετανάστες και πρόσφυγες, δεν θα ένιωθαν ότι απειλούνται από αυτούς.

Διαβάστε περισσότερα

Αξιολύπητοι παλιάτσοι

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Να πανηγυρίζουν μετά τις εκλογές οι πολιτικοί εκπρόσωποι της καθεστωτικής μνημονιάδας, λογικό και αναμενόμενο.
    Να συνωθούνται δίπλα στους «Νταισελμπλουμ», σε ρόλο κλακαδόρου, οι εγχώριοι δευτεροκλασάτοι ομοϊδεάτες τους, προβλέψιμο και κοινότοπο.
    Να θριαμβολογούν οι μεταπολιτευτικοί φορείς της βαρβαρότητας, που με τη μορφή του «μονόδρομου» σαρώνει τα τελευταία 25 χρόνια έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία, διεθνές δίκαιο, δικαιώματα, προφανές και πρόδηλο.
    Καμία έκπληξη. Τίποτα το πρωτότυπο. Ουδέν το απροσδόκητο.
    Δεν μιλάμε για αυτούς.
    Μιλάμε για τους «ανανήψαντες».
    Και δεν εννοούμε, φυσικά, εκείνους που για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, διαφώνησαν ακόμα και με τον εαυτό τους. Που μετέβαλαν άποψη. Που αντιλήφθηκαν αλλιώς τα πράγματα και με τους οποίους θα μπορούσες ενδεχομένως να συζητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συγκρουστείς πολιτικά και έντιμα.
    Μιλάμε για τους άλλους.
    Για εκείνον τον – εξίσου προβλέψιμο – συρφετό των «μεταλλαγμένων» που ποτέ δεν θα αξιωθούν να τους θεωρήσουμε ταξικούς ή πολιτικούς μας αντίπαλους, αφού πολύ απλά είναι αξιολύπητα τσιράκια.
    Μιλάμε για τους επαναλαμβανόμενα ανά τους αιώνες και τις εποχές καταδικασμένους να εκπροσωπούν το είδος που σέρνεται κατά τα κελεύσματα των συγκυριών.
    Για εκείνους – λίγοι είμαστε και καλά γνωριζόμαστε – που με αφορμή την μετατροπή της αυταπάτης σε ξεγυρισμένη πολιτική απάτη σπεύδουν να προσκυνήσουν τα μεταλλαγμένα «αφεντικά» τους, διαλαλώντας τον «γενιτσαρισμό» τους.
    Που πρώτοι απ” όλους, «αναγεννημένοι» και «καθαροί» από τα «μικρόβια» του «αριστερού» αντιμνημονιακού τους αμαρτήματος, σέρνουν τώρα το χορό της θατσερικής «ΤΙΝΑ», τουτέστιν «δεν υπάρχει εναλλακτική»…
    Που με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο περιφέρουν τις «δηλώσεις μετανοίας» τους σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες.
    Που όσο μεγαλύτερος επιλέγουν να είναι και να φαίνεται ο προσωπικός τους εξευτελισμός, τόσο περισσότερο απαραίτητοι θεωρούν ότι γίνονται στους «νικητές».
    Που με ασίγαστο πάθος διαφημίζουν την «αναμόρφωσή τους» ώστε να κολλήσουν τα αναγκαία ένσημα για την εύνοια των ανωτέρων τους.
    Που παρά την ικανότητά τους να αλλάζουν κασέτα λέγοντας όμως πάντα το ίδιο ψέμα, εντούτοις τρέμουν μη και δεν «ξεχωρίσουν» μεταξύ όσων διαγκωνίζονται ποιός θα περιγράψει «πειστικότερα» σαν «ρεαλισμό» την συνέχιση της φτώχειας, της φοροληστείας, της λιτότητας, των μνημονίων και όλων αυτών που «θα καταργούσαν», με έναν και μοναδικό στόχο:
    Να κλέψουν μια ματιά, να αποσπάσουν έστω κι ένα δευτερόλεπτο από την προσοχή των «δυνατών», βάζοντας σαν ενέχυρο για το παντεσπάνι τους την «μεταμέλειά τους» και την ικανότητά τους να «γλείφουν» και να έρπουν.
***
    Το απόσπασμα που ακολουθεί, σε αυτούς (και σε αυτές) είναι αφιερωμένο.
    Αυτό το είδος των αξιολύπητων περιγράφει, που το μόνο «ακριβό» που έχουν επάνω τους είναι η φτήνια τους.
    Που μόλις ο καιρός αλλάζει, την ώρα που ο λαός προδίδεται, εκείνοι σηκώνουν την πρώτη σημαία ευκαιρίας που θα βρουν μπροστά τους και τρέχουν σαν τα ποντίκια στο απέναντι στρατόπεδο έχοντας για διαβατήριο την οβιδιακή μεταμόρφωση της – ίδιας πάντα – ρηχότητα τους..
    Το ποίημα γράφτηκε πέντε χρόνια μετά την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας, στις 30 του Νοέμβρη 1876, από τον κομμουνάρο Ζιλ Βαλέ .
    Τον φλογερό επαναστάτη, τον συγγραφέα και δημοσιογράφο, που συμμετείχε στην εξέγερση της Κομμούνας ως μέλος της Επιτροπής Παιδείας κι εξέδιδε την εφημερίδα «Ο Δρόμος».
   Οι στίχοι του Βαλέ είναι μια ακτινογραφία των ασπάλαγκων υποτακτικών του καιρού του. Και όλων των καιρών.
     «Ξεπουλημένα γουρούνια!
Δεν ανήκουν σε αυτόν το στάβλο, όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια σάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;/
    Εκείνοι, ακόμη πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν τη χαρά να μη δουλεύουν καθόλου ή να λάμπουν λίγο, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις αντικάμαρες των υπουργών ή τις τραπεζαρίες των πλούσιων;/
    Εκείνος ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει πιότερο, κείνος ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες και διηγείται πώς τις γυαλίζουν, ο προαγωγός γυναικών, ο πολυπράγμων, ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί ξεπουλημένα γουρούνια;/
    Ξεπουλημένο γουρούνι
εκείνος ο γελωτοποιός που διατηρεί το κύρος του και κερδίζει το ψωμί του κάνοντας τον παλιάτσο μπροστά στο πλήθος, ξεπουλημένο γουρούνι, εκείνος ο κλαψιάρης ποιητής που ζητιανεύει τι θα φάει – όχι τι θα πιει – στις επιτροπές και τα υπουργεία!/
    Ξεπουλημένα γουρούνια,
εκείνα τα ανθρωπάκια που κάποτε το έπαιζαν ενθουσιώδεις ή σκληροί και άκαμπτοι, που επιδείκνυαν την ανεξαρτησία και την εκκεντρικότητά τους, και ένα ωραίο πρωινό αδειασμένοι, τόσο φτωχό στομάχι είχαν, σβησμένοι, αποκαμωμένοι, τελειωμένοι, κρέμασαν σφιχτά ένα κόκκινο μεταξωτό φουλάρι στο λαιμό, έβαλαν στη μουσούδα τους ένα τετράγωνο καπελίνο, όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών, και που στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας, κατέληξαν με τη μουσούδα και τα πόδια τους στο ζωοτροφείο της μετριότητας./
    Ξεπουλημένο γουρούνι
οποιοσδήποτε ζει από τις κολακείες στην εξουσία ή τη συγκατάβαση στην αντιπολίτευση, κάνει τα θελήματα της μιας ή της άλλης και ζητάει σαν αντάλλαγμα για τα θελήματά του μια μικρή υποψηφιότητα σε κάποια περιοχή, που θα μπορούσε να αγοράσει αν ήταν πλούσιος./
    Ονομάζονται προστατευόμενοι κάποιου υπουργού, εθελοντές μιας σπουδαίας υπόθεσης! Εθελοντές όχι! Ξεπουλημένα γουρούνια! Δε διατρέχουν άλλο ρίσκο παρά να λιπανθούν από τη βροχή των φτυσιμάτων ή την ανουσιότητα του λιβανίσματος!».
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Σπεράντζα Βρανά: Μια ζωή με πόνο και πάθος

Η Σπεράντζα Βρανά, με πραγματικό όνομα Ελπίδα Χωματιανού, ήταν μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Χειραφετημένη, με ένα μοναδικό στυλ «γυναικείας μαγκιάς», βαθιά εκφραστικότητα, σύμβολο του σεξ για πολλά χρόνια, είδωλο της επιθεώρησης, μάγεψε τον αντρικό πληθυσμό και με τις ερμηνείες της, «κολάκεψε» τη γυναικεία υπόσταση.
Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, όπου ήταν και η αφετηρία της καριέρας της, καθώς μια μέρα ακολούθησε ένα από τα μπουλούκια της εποχής, εξαιτίας ενός έρωτα. Από μπουλούκι σε μπουλούκι και από ρόλο σε ρόλο και, έχοντας πάρει άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο, βρίσκεται το 1948 στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στην επιθεώρηση των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου «Άνθρωποι- Ανθρωποι», σε ένα θίασο με φερέλπιδες νέους ηθοποιούς όπως ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Σμαρούλα Γιούλη. Σε αυτή την παράσταση τραγούδησε το θρυλικό τραγούδι «Το Τραμ το Τελευταίο», και ερμήνευσε για πρώτη φορά τον ρόλο της «μόρτισσας», ένα ρόλο με τον οποίο συνδέθηκε σε όλη την καριέρα της, με πρώτο κινηματογραφικό δείγμα την αξέχαστη ερμηνεία της στην ταινία «To Σωφεράκι» (1954), δίπλα στον αρσενικό «μόρτη» Μίμη Φωτόπουλο. Ωστόσο, η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση είχε ξεκινήσει το 1950, με την ταινία της Φίνος Φιλμ «Έλα στο Θείο» δίπλα στον Νίκο Σταυρίδη. Στη συνέχεια γύρισε άλλες 30 ταινίες - δύο της Φίνος Φιλμ - με αξιοσημείωτη εμφάνιση στην ταινία «Η Ωραία των Αθηνών» (1954), όπου τραγούδησε και χόρεψε με μπρίο, θηλυκότητα και ταμπεραμέντο, το θρυλικό τραγούδι «Αυτό το μάμπο το Μπραζιλιέρο». Κλασική επίσης έχει μείνει και η ερμηνεία της στην ταινία το «Ο Σκληρός Άντρας» (1961).
Η μεγάλη αγάπη της Σπεράντζας Βρανά ήταν όμως η επιθεώρηση στο θέατρο, όπου αφοσιώθηκε, κατέθεσε το ταλέντο της και ξεδίπλωσε τα χαρίσματά της στην υποκριτική και το τραγούδι. Συνεργάστηκε με τον θίασο του Μπουρνέλη για 18 χρόνια με κάποια μικρά διαλείμματα (1948-1966), όπου και γνώρισε τις μεγαλύτερες επιθεωρησιακές επιτυχίες, με πιο χαρακτηριστικές τις «30 το Δολλάριο» με την οποία χρίστηκε πρωταγωνίστρια, «Το τραγούδι της Αθήνας, Ομόνοια Πλας», «Ραντεβού στο Καμπαρέ», «Σιγά και με το Μαλακό», «Αλήθειες και Ψευτιές» και πολλές άλλες. Το 1958 έκανε τουρνέ στην επαρχία και αποθεώθηκε από το κοινό που διψούσε να την απολαύσει από κοντά.
Τη δεκαετία του ’80 ασχολήθηκε με την συγγραφή βιβλίων, ξεκινώντας με την αυτοβιογραφία της, που είχε τον τίτλο «Τολμώ» και συνέχισε με τα βιβλία «Το Θέατρο, τα Μπουλούκια κι Εγώ» και «Επιθεώρηση, Καψούρα μου». Το 1985 αποφασίζει να εγκαταλείψει το θέατρο και ειδικά την μεγάλη της αγάπη, την επιθεώρηση, ενώ η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε το 1999 στην ταινία των Ρέππα-Παπαθανασίου «Safe Sex». Πέθανε από ανακοπή καρδιάς.

Διαβάστε περισσότερα

Άλλο ένα πλήγμα κατά της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης

Καταλονία: Ο συνασπισμός υπέρ της ανεξαρτησίας κερδίζει τις εκλογές

Την απόλυτη πλειοψηφία του καταλανικού κοινοβουλίου καταλαμβάνει ο συνασπισμός «Junts pel Si» (Μαζί για το Ναι) που τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, σύμφωνα με τα exit polls και τα πρώτα συγκεντρωτικά αποτελέσματα

Το exit poll που δόθηκε στη δημοσιότητα από το τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο TV3 και είναι το μεγαλύτερο που πραγματοποιήθηκε, δίνει στον κύριο συνασπισμό που υποστηρίζει την ανεξαρτησία, τον “Junts pel Si” 63 έως 66 έδρες στο 135μελές περιφερειακό κοινοβούλιο ενώ το μικρότερο αριστερό κόμμα CUP, που τάσσεται επίσης υπέρ της ανεξαρτησίας, θα εξασφαλίσει άλλες 11 έως 13 έδρες, γεγονός που τους δίνει απόλυτη πλειοψηφία στη τοπική Βουλή.

Οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί υπέρ της ανεξαρτησίας, συγκεντρώνουν μαζί το 49,8% των ψήφων. Στη προεκλογική περίοδο είχαν ξεκαθαρίσει πως αν κερδίσουν την πλειοψηφία, θα κηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία μέσα σε 18 μήνες, κάτι που η κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης λέει πως θα εμποδίσει δικαστικά επειδή το ισπανικό σύνταγμα δεν το επιτρέπει.

Η συμμετοχή φαίνεται ότι έφθασε σε επίπεδα ρεκόρ, κάτι που αναμένεται ότι θα δώσει μεγάλη ώθηση στην εκστρατεία για την απόσχιση της Καταλονίας, που τα δύο τελευταία χρόνια φαινόταν να χάνει έδαφος.

Ο συνασπισμός «Junts pel Si» και το CUP είχαν δηλώσει πριν από την ψηφοφορία ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα τους επέτρεπε να κηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία μέσα σε 18 μήνες. Το σχέδιό τους προβλέπει ότι οι νέες καταλανικές αρχές θα εγκρίνουν το δικό τους σύνταγμα και θα δημιουργήσουν θεσμούς όπως στρατό, κεντρική τράπεζα και δικαστικό σύστημα.

Η κεντροδεξιά ισπανική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι, η οποία έχει αντιταχθεί στις προσπάθειες για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος με θέμα την απόσχιση, έχει χαρακτηρίσει «ανοησία» το σχέδιο για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας και έχει δηλώσει πως θα το μπλοκάρει στο δικαστήριο. Το σύνταγμα της Ισπανίας δεν επιτρέπει την απόσχιση οποιασδήποτε περιφέρειας της χώρας.

Μια απόσχιση της Καταλονίας παραμένει υποθετική, όμως η επικράτηση των υποστηρικτών της ανεξαρτησίας είναι ένα πλήγμα για τον Ραχόι λιγότερο από τρεις μήνες πριν από τις πανεθνικές εκλογές.

Πηγή:

http://www.thepressproject.gr/article/81880/Katalonia-O-sunaspismos-uper-tis-aneksartisias-kerdizei-tis-ekloges

Διαβάστε περισσότερα

«Αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος»…

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Το σύνθημα «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος» είναι για το μεσοδιάστημα από κάλπη σε κάλπη. Για τις αμέσως μετεκλογικές μέρες η ρίμα αναζητεί άλλες λέξεις και ταιριάζει το σύνθημα «Λαός παρασυρμένος, πάντα νικημένος». Σ’ αυτό το μοτίβο συγκλίνουν μονότονα, νομοτελειακά μάλλον, οι αναγνώσεις του εκάστοτε εκλογικού αποτελέσματος από τους εκάστοτε ηττημένους. Σαν να αντιγράφει ο ένας τον άλλον, κι όλοι μαζί σαν να κοπιάρουν τα πατροπαράδοτα, χωρίς διάθεση για πρωτοτυπία. Για λίγη αυτοκριτική, που να μην εξαντλείται στο αδάπανο «κάναμε και κάποια λάθη».

Ενα δείγμα σύμπτωσης απόψεων εδώ. «Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ», κατά το ΚΚΕ, «εκφράζει την αναπαραγωγή της επιλογής του “μικρότερου κακού” σε σχέση με τη Ν.Δ., την παγίδευση στο δόλωμα “δεύτερη ευκαιρία, για να μη γίνει παρένθεση η Αριστερά”». Το ριζικά άλλης λογικής ΚΚΕ (μ-λ) αποδίδει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «στην επικράτηση της λογικής του “μικρότερου κακού” και της “δεύτερης ευκαιρίας”». Ποιος αντιγράφει ποιον; Κανείς κανέναν. Και όλοι όλους. Στις κοινοτοπίες δεν υπάρχει κοπιράιτ. Οι πάντες καταφεύγουμε σ’ αυτές, κόμματα ή άτομα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ακούγεται συχνά η προς τον λαό εντολή από την πλευρά «αδικημένων» κομμάτων «να διορθώσει την ψήφο του». Κατά την όρεξη πάντως κάθε ερμηνευτή της λαϊκής ετυμηγορίας, κατά τη διάθεσή του να φανεί ευγενικός ή επιθετικός, στη θέση του «παρασυρμένου» λαού μπορούμε να συναντήσουμε τον «εξαπατημένο», τον «αυτοπαγιδευμένο», τον «παραπλανημένο» κτλ. Ακόμα και «ζώα» αποκαλούσε επί δεκαετίες ο κ. Βασίλης Λεβέντης όσους δεν πίστευαν τις τηλεπροφητείες του. Και, επιτέλους, μια μερίδα «ζώων» τον αντάμειψε, συγκαταλέγοντάς τον στους «ποιμένες» του. Η ιστορία σαν παρωδία.

Δεν λείπουν, βέβαια, και όσοι σύρονται μετεκλογικά από την πικρία τους προς την περιοχή της ποίησης. Για να ανασύρουν από εκεί το επίγραμμα του Διονύσιου Σολωμού για τον «ευκολοπίστευτο λαό». Μόνο που αυτοί, ας το ξαναπώ, δίνουν στην κρίσιμη λέξη τον τόνο της χλευαστικής κατάκρισης. Τίποτε τέτοιο δεν είχε όμως στο μυαλό του ο ποιητής. Με βαθιά έγνοια μιλούσε. Με τρυφερότητα και πόνο. Οχι με οίηση.

Οι κομματικοί μηχανισμοί πολιτεύονται διαφημίζοντας τη μοναδικότητά τους: «Μόνο εμείς υπερασπίζουμε τα λαϊκά συμφέροντα»· «μόνο εμείς θα εξασφαλίσουμε τη σταθερότητα»· «μόνο εμείς είμαστε μεταρρυθμιστές»· «μόνο εμείς θα επιβάλουμε τη συνεργασία» κ.ο.κ. Λογικό είναι λοιπόν να προστίθενται στην πολυάριθμη ομάδα των συννεφοπιπτόντων όσοι εξ αυτών διαπιστώνουν την ώρα τού «έλαβον...» ότι ο δύσπιστος λαός δεν τίμησε επαρκώς τη «μοναδικότητά» τους. Συνερχόμενοι από την πτώση τους αρχίζουν να αναζητούν τους υπευθύνους της αποτυχίας τους. Και τους ψάχνουν «κάπου εκεί έξω». Πρωτίστως στην αγνωμοσύνη του λαού ή την ανωριμότητά του. Στη ροπή του να σκέφτεται με την καρδιά. Να παγιδεύεται από τα συναισθήματά του, αντί να ζυγίζει τα πράγματα με την πειραγμένη ζυγαριά που έχει να του προσφέρει κάθε ψηφοκυνηγός. Τι κι αν τον ίδιο λαό τον υμνολογούσαν πριν από δέκα ώρες; Ξέρουμε και από τις τοιχογραφίες της Κνωσού πως η κυβίστηση, η διάσημη κωλοτούμπα των ημερών μας, είναι αγαπημένη άθληση στα μέρη μας από τον καιρό των ταυροκαθαψίων στη μινωική Κρήτη.

Η λέξη που εμφανίζεται με αξιώσεις μαγικού ερμηνευτικού κλειδιού στις μετεκλογικές αποτιμήσεις είναι η «αυταπάτη». Στον πληθυντικό συνήθως και με ποικίλα κοσμητικά να εξειδικεύουν υποτίθεται το περιεχόμενό της: «αυτοκαταστροφικές λαϊκές αυταπάτες», «μικροαστικές αυταπάτες», «ρεφορμιστικές αυταπάτες», «βλακώδεις μαζικές αυταπάτες». Ας μη σταθούμε στο γεγονός ότι η αυταπάτη δεν είναι οπωσδήποτε παραλυτική, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και προωθητικά. Κι ας σκεφτούμε μήπως αυτό που ορίζουμε επιτιμητικά σαν αυταπάτη δεν είναι παρά μια ελπίδα ενσυνείδητα κατασκευασμένη και αυστηρά αυτοελεγχόμενη· μια προσδοκία που γνωρίζει καλά τα στενά όριά της και τις πολλές πιθανότητες να διαψευστεί, κι ωστόσο επιτρέπει στον εαυτό της να υπάρξει.

Μιλάω για έναν ψυχικό ή πνευματικό μηχανισμό ανάλογο με την εσκεμμένη επιλησμονή, τη συνειδητή συγχώρηση ή παραγνώριση των σφαλμάτων των άλλων (των κομμάτων λ.χ. και των ηγετών τους) ή της μετριότητάς τους. Ξέρουμε ότι κανένας, κόμμα ή «χαρισματικός ηγέτης», δεν μπορεί να μας «σώσει», ότι δεν πρέπει να αναθέτουμε σε κανέναν την ερήμην μας «σωτηρία» μας. Εν πλήρει επιγνώσει, ωστόσο, του ενδεχομένου της απογοήτευσης, και πιθανόν για να μην κατρακυλήσουμε στο νιχιλισμό και τον ενύπαρκτο ναρκισσισμό του ή στη μισανθρωπία, ξαναλέμε «ναι» σε μια ελπίδα που ήδη μας πλήγωσε· ποντάρουμε άλλη μια φορά σε ένα στοίχημα που το χάσαμε πολλάκις. Και, επί εκλογών, ψηφίζουμε με μισή καρδιά ή, αν είμαστε κοψοχέρηδες, με το εναπομείναν ακέραιο χέρι, έτοιμοι να το κόψουμε κι αυτό· περίπου σαν τον «άγουρο» του δημοτικού τραγουδιού, που του έκοψαν το ένα χέρι στον πόλεμο του φιλιού, μα λαχταράει να ξαναφιλήσει κι ας του κόψουν και το άλλο. Και λέω «περίπου» γιατί ο κοψοχέρης δεν επιμένει στην ψήφο του από λαχτάρα, αλλά από την ανάγκη του να πιστέψει σε κάτι που να αφορά και άλλους, όχι μόνο το άτομό του, να νιώσει ότι κάπου συνανήκει. Και ότι κάτι, ένα ελάχιστο, μπορεί ν’ αλλάξει στο καλύτερο. Γι’ αυτό και κατασκευάζει την ελπίδα του. Ή ανέχεται την αυταπάτη.

Το λέει ωραία αυτό σε προτρεπτικό επίγραμμά του (Παλατινή Ανθολογία, Ι΄ 70) ο Μακεδόνιος Υπατος, ποιητής του 6ου αιώνα μ.Χ., από τη Θεσσαλονίκη: «Ει βίον εν μερόπεσσι Τύχης παίζουσιν εταίραι / Ελπίδες αμβολάδην πάντα χαριζόμεναι, / παίζομαι, ει βροτός ειμι· βροτός δ’ ευ οίδα και αυτός / θνητός εών· δολιχαίς δ’ ελπίσι παιζόμενος / αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος ουδέ γενοίμην / ες κρίσιν ημετέρην πικρός Αριστοτέλης. / Την γαρ Ανακρείοντος ενί πραπίδεσσι φυλάσσω / παρφασίην, ότι δει φροντίδα μη κατέχειν». Ολη η ουσία στο «αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος». Μεταφράζω: «Αν οι συντρόφισσες της Τύχης, οι Ελπίδες, εμπαίζουν των ανθρώπων τη ζωή, / χαρίζοντας με αναβολή τα πάντα, / παιχνίδι τους κι εγώ, αν είμαι άνθρωπος· / και καλά το ξέρω βέβαια, άνθρωπος είμαι, όντας θνητός. / Αφού λοιπόν ελπίδες μακρινές με εμπαίζουν, / αυτοθέλητα την εξαπάτησή μου απολαμβάνω. / Και μακάρι, ποτέ μου να μη γίνω ξινός Αριστοτέλης. / Κρατάω στο νου μου του Ανακρέοντα την προτροπή: / για τίποτε δεν πρέπει να μας νοιάζει». Ευδιάκριτη πάντως η διαφορά: Αν έτσι σκέφτονται οι ύπατοι, οι πληβείοι απολαμβάνουμε την αυταπάτη επειδή μας νοιάζουν πολλά.

Διαβάστε περισσότερα

«Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα αριστερά»

Παρατήρηση 1^η: Ένας διαδικτυακός φίλος, ο Jo Di Graphics, έκανε την εξής επισήμανση: Ο Τσίπρας μετά την πρώτη ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός πήγε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής – και μετά έφερε Μνημόνιο. Τώρα, μετά την δεύτερη ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός, πήγε στο ίδρυμα του Κλίντον στις ΗΠΑ – «φαντάζεστε τι έρχεται;», αναρωτιόταν… Τον βρίσκετε υπερβολικό;   
    Παρατήρηση 2^η: Ο Σαμαράς όταν έκανε την κωλοτούμπα από τον «αντιμνημονιακό» στον μνημονιακό Σαμαρά, είχε δηλώσει εκείνο το ηρωικό«ουδείς αναμάρτητος». Από το στόμα του Τσίπρα τέτοια κουβέντα δεν έχει ακουστεί. Λένε ωστόσο ορισμένοι (κακόπιστοι, φυσικά) ότι το κενό αυτό το κάλυψε χτες η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, η μεγάλη χορηγός του ιδρύματος Κλίντον, η οποία ενώπιον του Κλίντον και του εκλεκτού ακροατηρίου του ιδρύματος επιδαψίλευσε δάφνες στον Έλληνα πρωθυπουργό, που ξεπέρασε το αμαρτωλό αντιμνημονιακό παρελθόν του. «Στην ελληνική πολιτική δεν είναι σύνηθες να παραδέχεται κανείς το λάθος του», ήταν τα λόγια της κυρίας Αγγελοπούλου.   
    Οι ίδιοι κακεντρεχείς προσθέτουν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι – ακόμα και δια αντιπροσώπου – για να δηλώσει κανείς την μετάνοιά του. Όπως στο σχολείο, για παράδειγμα, όταν ο σκανδαλιάρης μαθητής καλείται να προσέλθει για εξηγήσεις με τον κηδεμόνα του.
    Η στήλη, πάντως (το ξεκαθαρίζουμε), δεν πιστεύει ότι η κυρία Αγγελοπούλου λειτούργησε, εν προκειμένω, ως «κηδεμόνας του μικρού Αλέξη». Και πολύ περισσότερο ως εγγυήτρια της μνημονιακής του μετάνοιας. Αυτό δεν θα μπορούσε επουδενί να συμβεί. Δεν το επιτρέπει, άλλωστε, το γεγονός ότι ο κ.Τσίπρας είναι «αριστερός»…  
    Παρατήρηση 3^η: Στις 21/2/2015, την επομένη του περίφημου εκείνου Eurogroup της «δημιουργικής ασάφειας», η εφημερίδα «Αυγή» έλεγε – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:

    Στις 6/6/2015 η εφημερίδα «Αυγή» έλεγε – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:

    Στις 27/6/2015 η εφημερίδα Αυγή «έλεγε» – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:

    Τώρα, το Σάββατο που μας πέρασε, στις 26/9/2015, η εφημερίδα Αυγή έλεγε – για λογαριασμό της κυβέρνησης – αυτά:

    Εσείς τι πιστεύετε ότι θα συμβεί αυτή τη φορά;
    Παρατήρηση 4^η:  Σε προχτεσινή του συνέντευξη στους «Financial Times», ο υπουργός Οικονομικών κ.Τσακαλώτος, προχώρησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση. Είπε: «Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα αριστερά».
    Κάποιοι θα πουν ότι μετά την υπογραφή και την ψήφιση του «αριστερού» Μνημονίου αυτή η εξομολόγηση ήταν περιττή. Συμφωνούμε.
     Ωστόσο διατηρεί μια σχετική αξία στο πλαίσιο ενός πολύ πρόχειρου κουΐζ. Ιδού: Τι πιστεύετε; Η δήλωση του κυρίου Τσακαλώτου δικαιώνει, ναι ή όχι, τον μακαρίτη μεγαλομεγιστάνα Ανιέλι που, όπως έγραφαν τα «Νέα» σε μακρινότερες εποχές (23/7/1996), είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «το προσόν της Αριστεράς (σσ: της «Αριστεράς» των Τσακαλώτων) είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που δεν είχε πετύχει πριν απ’ αυτήν η Δεξιά»…
    Παρατήρηση 5^η: Δεν ξέρουμε αν – όπως λέει ο αγαπημένος φίλος Σπύρος Μπρίκος στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ιατρικό Παράδοξο» (εκδόσεις Μανδραγόρας) – όλα αυτά κριθούν «στο μεγάλο δικαστήριο της συνείδησης, κάποια μέρα, όταν όλοι οι μάρτυρες θα έχουν σωπάσει (…)».
    Ξέρουμε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να κρίνονται σε πραγματικό χρόνο στο μεγάλο δικαστήριο της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που δεν θα ανέχεται την υποκρισία, την δημαγωγία και τον αμοραλισμό. Ειδικά, μάλιστα, τον αμοραλισμό που φτάνει να πανηγυρίζει διότι οι φορείς του πρώτευσαν στην πολιτική εξαπάτηση. 
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Volkswagen: Είναι να μην πάρεις την κάτω βόλτα

Αποκαλύψεις για συνενοχή σε βασανιστήρια από τη χούντα της Βραζιλίας:
Πηγή: Νατάσσα Ακριβάκη,& Ερρίκου Φινάλη – «Δρόμος της Αριστεράς»
Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση προχθές ο Μάρτιν Γουίντερκορν, διευθυνων σύμβουλος της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, υπό το βάρος των αποκαλύψεων για την εξαπάτηση σχετικά με τις εκπομπές αερίων ρύπων των αυτοκινήτων της Volkswagen. Δήλωσε μάλιστα συγκλονισμένος από αυτήν την… «κακοδιαχείριση», για την οποία τόλμησε να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε τίποτα (στο τέλος θα πουν ότι ήταν πρωτοβουλία των εργατών της εταιρίας!). Κι αφού δεν ήξερε τίποτα ο ίδιος ο επικεφαλής της Volkswagen, πόσο μάλλον η κυβέρνηση της Γερμανίας – που μέσω του υπουργού Μεταφορών αλλά και της ίδιας της Μέρκελ διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι «αγνοούσε τις πρακτικές της Volkswagen» και την καλεί «να προβεί γρήγορα και με διαφάνεια σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να αποκατασταθεί το κύρος της εταιρίας». Στο μεταξύ, το διασκεδάζει όλη η υφήλιος με τους Γερμανούς που κουνάνε το δάχτυλο στους πάντες αλλά, για μια ακόμη φορά, πιάστηκαν στα πράσα.
Νέο γερό χτύπημα από τις ΗΠΑ
Η αποκάλυψη του σκανδάλου δεν είναι πάντως ένα αστείο. Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο των αντιθέσεων στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού στρατοπέδου, που μπορεί να ενώνεται σε κάποιους στόχους αλλά ταυτόχρονα διαπερνιέται από συνεχείς «ενδοοικογενειακές» συρράξεις. Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ ρίχνουν τέτοια χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στη «σύμμαχο» Γερμανία, ώστε να της υπενθυμίζουν ποιος (πρέπει να) έχει το πάνω χέρι. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, το 2006-2007, πάλι με πρωτοβουλία των αμερικανικών Αρχών ξεδιπλώθηκε το σκάνδαλο των μαύρων ταμείων της Siemens, η οποία είχε εισβάλει δυναμικά στην αγορά των ΗΠΑ. Σκάνδαλο με διεθνείς διαστάσεις, αφού ο γερμανικός κολοσσός απειλούσε την κυριαρχία των αμερικανικών πολυεθνικών σε δεκάδες ακόμη χώρες, εξαγοράζοντας τους πολίτικούς τους και αποσπώντας έτσι μια σειρά μεγα-συμβόλαια.
Σκάνδαλο που φυσικά έφτασε και στην Ελλάδα, η οποία είναι από τους… καλύτερους πελάτες – κι ακόμη δεν έχει καταφέρει το εγχώριο πολιτικό σύστημα να το κουκουλώσει αποτελεσματικά.
Πάντως το Βερολίνο παράστησε γρήγορα μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης Siemens ότι ξέχασε τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη διαφθορά κυβερνήσεων και πολιτικών σε διεθνές επίπεδο. Και συνέχισε απτόητο να παραδίδει μαθήματα… χρηστής διαχείρισης στους «τεμπέληδες και απείθαρχους» Νότιους, με τη βοήθεια των ντόπιων πολιτικών τάξεων που το ίδιο χρημάτιζε προκειμένου να αποσπά τις μεγάλες δουλειές. Θα επαναλάβει πιθανόν τα ίδια και αυτή τη φορά, μόλις περάσει η μεγάλη μπάρα . Άλλωστε η Μέρκελ δεν δίστασε, μόλις μια μέρα μετά την παραδοχή του σκανδάλου, να «απαντήσει» σε ένα φαινομενικά άσχετο θέμα, αυτό της Συρίας. Η Γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε προχτές ότι ο Σύριος πρόεδρος Ασαντ δεν μπορεί να αποκλειστεί από τις «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις», ευρισκόμενη σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Αμέσως μετά ήρθε η ανταπάντηση της… σκληρής Γαλλίας, και στα δύο ανοιχτά μέτωπα. Για τον Άσαντ το γαλλικό ΥΠΕΞ επανέλαβε ότι «είναι υπεύθυνος της αιματοχυσίας και άρα δεν μπορεί να είναι τμήμα της λύσης». Όσο για τη Volkswagen, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ προειδοποίησε ότι «οι επιπτώσεις θα είναι εξαιρετικά σοβαρές». Κι ακόμη είμαστε στην αρχή του νέου σίριαλ…

«Ξαφνικά» θυμήθηκαν και τη χούντα της Βραζιλίας!

Ο ρόλος των πολυεθνικών της «δημοκρατικής Δύσης» σε χώρες με δικτατορικά καθεστώτα είναι γνωστός. Η Volkswagen φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Με ολοένα και ισχυρότερη διείσδυση στη Βραζιλία ήδη από τη δεκαετία του ‘50, η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία ανέπτυξε στενές σχέσεις με την ντόπια πολιτική τάξη, όπως και με τους στρατιωτικούς, που ανέκαθεν είχαν καθοριστικό ρόλο στην «πολιτική» ζωή της χώρας. Οι δεσμοί αυτοί συσφίχθηκαν «φυσιολογικά» ακόμη περισσότερο στα χρόνια της βραζιλιάνικης χούντας (1964-1985). Επρόκειτο βέβαια για κοινό μυστικό. Ήταν ακριβώς στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας που η Volkswagen επένδυσε πολλά στη Βραζιλία, επεκτάθηκε εντυπωσιακά και εδραίωσε οριστικά την παρουσία της σε όλη τη Λατινική Αμερική. Το εντυπωσιακό είναι ότι μόλις τώρα, τριάντα χρόνια μετά τη «μετάβαση στη δημοκρατία», τα διεθνή ΜΜΕ ξαφνικά θυμήθηκαν τη συνενοχή της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στα εγκλήματα της χούντας.

Μηνύσεις και αποκαλύψεις

Αυτή την εβδομάδα, ενθαρρυμένοι από το αρνητικό κλίμα για τη Volkswagen, που ξαφνικά βρέθηκε σε ευάλωτη θέση, ομάδα πρώην εργατών της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στη Βραζιλία κατέθεσαν μήνυση εναντίον της. Την κατηγορούν άτι διευκόλυνε με τη στάση της το στρατιωτικό καθεστώς να προχωρήσει σε προσωποκρατήσεις και στο βασανισμό τους στο χρονικό διάστημα από το 1964 έως το 1985. Μπορεί τα διεθνή ΜΜΕ να το «ανακαλύπτουν» τώρα, αλλά πρόκειται για υπόθεση που είναι επίσημα γνωστή εδώ και χρόνια.
Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες από τη βραζιλιάνικη «μεταπολίτευση» (που άφησε ατιμώρητους τους πραξικοπηματίες και τους βασανιστές) ώστε, μόλις πέρυσι, η «Εθνική Επιτροπή Αλήθειας» να ανακοινώσει το πόρισμα των ερευνών της: ότι δηλαδή η βία που ασκήθηκε κατά των εργαζόμενων ήταν μία ευρέως διαδεδομένη πρακτική του στρατιωτικού καθεστώτος.
Μέλη των εργατικών ενώσεων και αριστεροί ακτιβιστές της Βραζιλίας συγκαταλέγονται στα άτομα που είχαν στοχοποιηθεί από το καθεστώς.
Μεταξύ των 50.000 συλληφθέντων, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν και εξαφανίστηκαν, και χιλιάδες βασανίστηκαν απάνθρωπα. Πράγματι, η βραζιλιάνικη χούντα «ειδικεύτηκε» στα πιο βάρβαρα βασανιστήρια, μεταξύ των οποίων ο βιασμός και ο ευνουχισμός των φυλακισμένων αντιστασιακών…

Φόρα-παρτίδα τα άπλυτα της Volkswagen

Συγκεκριμένα, δώδεκα πρώην εργάτες της Volkswagen στη Βραζιλία τη μήνυσαν για βασανιστήρια που υπέστησαν από στρατιωτικούς στο εργοστάσιο της εταιρίας στο Σάο Μπερνάρντο ντο Κάμπο, 25 χιλιόμετρα νότια του Σάο Πάουλο. Ανάμεσά τους και ο Αούτσιο Μπελεντάνι, η περίπτωση του οποίου περιλαμβάνεται στην έκθεση της «Εθνικής Επιτροπής Αλήθειας» της Βραζιλίας. Την επιτροπή αυτή δημιούργησε η πρόεδρος της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ, που βασανίστηκε και η ίδια λόγω της συμμετοχής της στην αντιδικτατορική αντίσταση.
Στο τελικό πόρισμά της, που αποτελείται από 1.000 σελίδες, η Επιτροπή στοιχειοθετεί την «εξαφάνιση» και δολοφονία 434 αγωνιστών και τα βασανιστήρια 6.000 φυλακισμένων. Αποκαλύπτει επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Volkswagen στη δημιουργία του «Κοινού Κέντρου Ασφάλειας» από τη χούντα και 25 ξένες εταιρίες, στη χρηματοδότηση παραστρατιωτικών συμμοριών και στην παράδοση εργατών που ήταν ύποπτοι για συμμετοχή στην αντίσταση, στο «τμήμα Πολιτικής και Κοινωνικής Τάξης» του χουντικού καθεστώτος. Κανένα μεγάλο ΜΜΕ δεν έκανε καν μνεία αυτού του πορίσματος – μέχρι προχθές!
Η μαρτυρία του πρώην εργάτη της Volkswagen και αντιστασιακού Αούτσιο Μπελεντάνι περιλαμβάνεται σ’ αυτό το πόρισμα: «Ημουν στη δουλειά όταν με πλησίασαν δύο άγνωστοι με όπλα. Μου έβαλαν τα χέρια πίσω από την πλάτη και μου πέρασαν χειροπέδες. Τα βασανιστήρια άρχισαν με το που φτάσαμε στην αίθουσα ασφαλείας του εργοστασίου: με χτυπούσαν για αρκετή ώρα με μπουνιές και χαστούκια» . Σύμφωνα με τη δικηγόρο Ρόζα Καρντόζο, δώδεκα εργαζόμενοι σε αυτό το εργοστάσιο, στο Σάο Μπερνάρντο ντο Κάμπο, καταδόθηκαν από τη Volkswagen, συνελήφθησαν και υπέστησαν βασανιστήρια. Δεκάδες ακόμη απολύθηκαν και μπήκαν σε μαύρη λίστα, ώστε να μην μπορούν να επαναπροσληφθούν ούτε από άλλες εταιρίες. Η αντίδραση της γερμανικής πολυεθνικής ήρθε με… χρονοκαθυστέρηση και ήταν μουδιασμένη: «Η εταιρία ερευνά κάθε ένδειξη πιθανής εμπλοκής υπαλλήλων της στη Βραζιλία όσον αφορά στην παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας». Αν πρόκειται για έρευνα σαν τις… ΕΔΕ που συνηθίζονται στον «τεμπέλη και απείθαρχο» Νότο, σωθήκαμε!

Παλιές αμαρτίες τη στοιχειώνουν μέχρι σήμερα

Θα μπορούσε να είναι απλά μια παλιά, μαυρόασπρη φωτογραφία, ενθύμιο της φιλικής συνεύρεσης κανονικών ανθρώπων. Δεν είναι. Τραβήχτηκε το 1942 στο Σόμπιμπορ, ένα από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης εβραίων και άλλων «υπανθρώπων». Ο γελαστός κύριος στο κέντρο είναι ο Αυστριακός Φραντς Πάουλ Στανγκλ, διοικητής τότε του συγκεκριμένου στρατοπέδου.

Πριν αναλάβει αυτή τη θέση, διατέλεσε μεταξύ άλλων πολιτικός προϊστάμενος του ναζιστικού «κέντρου Ευθανασίας» στο Σλοεχάρτχαϊμ της Αυστρίας, όπου εξοντώνονταν ανάπηροι και πολιτικοί κρατούμενοι. Τους τέσσερις μόλις μήνες που ο Στανγκλ διοίκησε το Σόμπιμπορ, εξοντώθηκαν 100.000 άνθρωποι, χάρη στην υψηλή «παραγωγικότητα» που πέτυχε, ο Στανγκλ επιβραβεύτηκε με μετάθεση σε μεγαλύτερο στρατόπεδο, στην Τρεμηλίνκα – όπου μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο οργάνωσε την εξόντωση 750.000 ανθρώπων. Έπειτα στάλθηκε στην Τεργέστη για να διοργανώσει τιε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων. Συνελήφθη το 1945 από τους Αμερικανούς, που το 1947 τον παρέδωσαν στους Αυστριακούς. Δραπέτευσε με τη Βοήθεια του Βατικανού και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που τον έστειλαν αρχικά στη Συρία και, το 1951, τον μετέφεραν στη Βραζιλία μαζί με την οικογένειά του.

Εδώ αρχίζει η σχέση του με τη Volkswagen, η οποία το 1959 τον προσέλαβε και επίσημα – αρχικά ως μηχανικό και έπειτα ως υπεύθυνο ασφαλείας. Στη Βραζιλία ο Στανγκλ δεν ένιωθε καν την ανάγκη να κρύψει την ταυτότητα του και ζούσε με το κανονικό του όνομα.
Το 1964, μόλις πήρε την εξουσία η στρατιωτική δικτατορία, η γερμανική πολυεθνική του ανέθεσε να δημιουργήσει την εσωτερική «Υπηρεσία Ασφάλεια; Volkswagen Βραζιλίας», η οποία από την πρώτη στιγμή συνεργάστηκε στενά με τις στρατιωτικές αστυνομικές και μυστικές υπηρεσίες της χούντας. Το 1967 ο Στανγκλ μπήκε στο στόχαστρο του Σίμον Βίζενταλ, του «κυνηγού των ναζί» και, μετά τη διεθνή κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, το καθεστώς της Βραζιλίας αναγκάστηκε να τον απελάσει στη Δυτική Γερμανία. Εκεί δικάστηκε και το 1970 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τα εγκλήματα του εναντίον της ανθρωπότητας. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα στη φυλακή.

 http://vathikokkino.gr/archives/98401

Διαβάστε περισσότερα

Η δημιουργικότητα και τα δώρα της αποτυχίας!

"Θα έπρεπε να εύχεστε την αποτυχία... εάν φοβάστε μην αποτύχετε, δε θα πάτε πολύ μακριά", μας προειδοποίησε ο Steve Jobs. «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία - αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση," συμβούλευσε η Oprah νέους απόφοιτους του Χάρβαρντ. Στην ενθαρρυντική επιστολή του με πατρικές συμβουλές, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ έδωσε στην κόρη του Scottie μια λίστα με πράγματα για τα οποία θα πρέπει να ανησυχεί και άλλη μία με εκείνα για τα οποία δε θα πρέπει να ανησυχεί καθόλου. Στα δεύτερα, συμπεριέλαβε την αποτυχία.

Κι ακόμα, όπως η Debbie Millman επισημαίνει στο δοκίμιό της με τίτλο FailSafe, οι περισσότεροι από εμάς «προτιμούν να κινούνται εντός των γνωστών δυνατοτήτων τους»- και οτιδήποτε έξω από αυτές  είναι ένα ρίσκο προς την αποτυχία, που μας κάνει να ανησυχούμε πολύ, και δε μας αρέσει. Πώς, λοιπόν, ξεπερνάμε αυτό το ψυχικό αδιέξοδο, αυτήν την υπαρξιακή ανησυχία, που δε μας αφήνει να ξεδιπλώσουμε το μέγιστο της δημιουργικότητάς μας, που κλέβει ενέργεια απ’ την εξέλιξη μας;!

Είναι αυτό ακριβώς που η artcurator Sarah Lewis, με πτυχία σε Χάρβαρντ και Οξφόρδη, και θέση επιμελήτριας στην TateModern και το MoMA, εξετάζει στο βιβλίο της The Rise: Η δημιουργικότητα, το δώρο της αποτυχίας, καθώς και η αναζήτηση της κυριαρχίας - μια εξερεύνηση του πώς «ανακαλύψεις, καινοτομίες και δημιουργικές προσπάθειες προέρχονται συχνά, κι ίσως αποκλειστικά, από άγνωστο έδαφος» και γιατί αυτό το «απίθανο έδαφος της δημιουργικής προσπάθειας» είναι μια τεράστια πηγή βοήθειας για την πορεία προς την αυτοπραγμάτωση. Η Lewis, με γνώμονα την «απύθμενη περιέργεια για το τί γινόμαστε μέρα με τη μέρα», δίνει τα επιχειρήματά της αργά, προσεκτικά, κι απομακρύνεται από αυτά ταυτόχρονα, σαν γλύπτης που αλλάζει προοπτική για να δει και να αξιολογήσει το ίδιο του το έργο.

Η Lewis αρχίζει με μια επίσκεψη στις γυναίκες της ομάδας τοξοβολίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, οι οποίες περνούν αμέτρητες ώρες ασκώντας ένα άθλημα που απαιτεί σε ίσα μέρη άψογη ακρίβεια του στόχου και ένα επίπεδο άνεσης με το ανεξέλεγκτο της φύσης - όλες τις περιβαλλοντικές παρεμβάσεις, ό, τι θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ της στιγμής που το βέλος αφήνει το τόξο κι εκείνης που προσγειώνεται στο στόχο. Από αυτό το ασυνήθιστο άθλημα η Lewis σχεδιάζει μια αλληγορία για τον πυρήνα του ανθρώπινου επιτεύγματος:

Υπάρχουν ελάχιστα πράγματα που συνεχίζουν να είναι «εξειδικευμένα» στη [σύγχρονη] κουλτούρα, γι 'αυτό είναι σπάνιο να βλέπουμε πώς μοιάζει το πείσμα, ντυμένο με τέτοια επίπεδα ακρίβειας. Το να ξοδέψεις τόσο χρόνο με ένα τόξο και ένα βέλος είναι ένα είδος περιθωριοποίησης μαζί με μία σπάνια σοβαρότητα σκοπού.

[...]

Υποστηρίζει επίσης, πως ακρογωνιαίος λίθος της δεξιοτεχνίας είναι η έννοια της αποτυχίας. Παραθέτει Edison, ο οποίος είναι γνωστός για τις περίφημες άκαρπες προσπάθειές του να δημιουργήσει έναν λαμπτήρα: «Δεν απέτυχα, απλά βρήκα 10.000 τρόπους που δε λειτούργησαν.»

Η αποτυχία σαν λέξη είναι ατελής. Μόλις αρχίζουμε να τη μετατρέπουμε, παύει να είναι. Ο όρος πάντα ολισθαίνει από το οπτικό μας πεδίο, όχι απλά επειδή είναι δύσκολο να τον δεις χωρίς να κάνεις γκριμάτσα, αλλά επειδή από τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε γι 'αυτό, συχνά του δίνουμε ένα άλλο όνομα - εμπειρία μάθησης, δοκιμή - δεν είναι πλέον η στατική έννοια της αποτυχίας.

Ένα βασικό στοιχείο για την κατανόηση της αξίας της αποτυχίας είναι η έννοια του «σκοπίμως ατελούς», κι όπως εξέφρασε η Μαρί Κιουρί σε γράμμα προς τον αδερφό της: «Ποτέ κανείς δεν επικεντρώνει στο τι έχει ήδη γίνει, ο άνθρωπος κοιτά μονάχα αυτό που απομένει να γίνει».

Εμείς ευδοκιμούμε, εν μέρει, όταν έχουμε σκοπό, όταν έχουμε ακόμα περισσότερα να κάνουμε. Το σκοπίμως ατελές είναι κεντρική ιδέα ακόμη και στους ίδιους τους μύθους για τη δημιουργία. Στους ινδιάνους Ναβάχο, κάποιοι τεχνίτες και οι γυναίκες τους, επιζητούσαν την ατέλεια, δίνοντας εσκεμμένα στα υφάσματα και τα κεραμικά τους ένα ελάττωμα που ονόμαζαν «γραμμή πνεύμα», ώστε να υπάρχει μια ώθηση προς τα εμπρός, ένας λόγος να συνεχίσουν να δουλεύουν και να γίνονται καλύτεροι.

Υπάρχει αναπόφευκτα ένα αίσθημα ανολοκλήρωσης που έρχεται μαζί με τη μαεστρία. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο μεγαλύτερη η ειδίκευσή μας, τόσο πιο ομαλή η τρέχουσα πορεία μας, οπότε και τόσο καθαρότερα μπορούμε να εντοπίσουμε το βουνό που έρχεται μπροστά μας. «Τι θα λέγατε ότι αυξάνει με τη γνώση;» ρώτησε κάποτε ο Jordan Elgrably τον James Baldwin. «Μαθαίνεις κάθε μέρα πόσα λίγα ξέρεις», είπε ο Baldwin.

[...]

Οι Δάσκαλοι δεν είναι ειδικοί, επειδή εξηγούν ένα θέμα έως το εννοιολογικό τέλος του. Είναι δάσκαλοι επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει τέλος. Σε απόλυτα ομαλό έδαφος, η διαδρομή από το στόχο στην επίτευξη βρίσκεται μόνιμα στο μέλλον.

Σε μία από τις πιο απεικονιστικές μελέτες της, η Lewis στρέφεται προς την κληρονομιά του πρωτοπόρου πολικού εξερευνητή, Robert Falcon Scott, του οποίου η αποστολή (1911) στο Νότιο Πόλο θεωρείται από πολλούς ως το μεγαλύτερο ημιτελές ταξίδι της Ηρωικής Εποχής εξερεύνησης της Ανταρκτικής και "η πιο τραγικά διάσημη αποτυχία "- αφού ο Scott και όλο το πλήρωμα του χάθηκαν πριν φτάσουν στο τέλος της αναζήτησής τους. Έναν αιώνα αργότερα, ο σύγχρονος πολικός εξερευνητής Ben Saunders, έθεσε ως στόχο να ολοκληρώσει το ταξίδι του Scott, με τα ίδια μέσα, στη μεγαλύτερη πολική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία - 1.800 μίλια. Έτσι η Lewis απορεί για το ποιο είναι το μυστικό στοιχείο της θέλησης που κατέχουν άνθρωποι σαν τον Saunders.

«Οι άνθρωποι που οδηγούνται από μια επιδίωξη που τείνει στα άκρα δεν είναι παρίες αλλά κεντρικοί ήρωες – είναι αυτοί που δοκιμάζουν τι είναι δυνατό ν’ αντέξουμε και να ανακαλύψουμε.»

[...]

Σε μια εποχή που πηδάμε συνεχώς από ιδέα σε ιδέα, με αμέτρητους περισπασμούς να μας εκτρέπουν, το να διαφύγει κανείς από άβολες θέσεις είναι εύκολο. Πώς όμως στεκόμαστε σε ένα μέρος όπου δε νιώθουμε και τόσο άνετα και με τρόπους που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε; Πώς εξασκούμε την αϊκίντο κίνηση της παράδοσης; Η αντίληψη της αποτυχίας, η αποδοχή του ελαττώματος, είναι συχνά το μέσο.

Και το αντίθετο της αποτυχίας και που θέλουμε να φτάσουμε δεν μπορεί να είναι η επιτυχία, αυτή η στιγμιαία ετικέτα που τοποθετείται σε μας από τους άλλους - αλλά η συμφιλίωση, ευθυγραμμίζοντας το παρελθόν μας με ένα διευρυμένο όραμα που έρχεται μπροστά μας τη στιγμή που παύουμε να αντιστεκόμαστε σε όσα από πεποίθηση θεωρούμε «κακά» ή ντροπιαστικά ή λανθασμένα.

 Η στιγμή που ορίζουμε το ήδη δοκιμασμένο, το δυσφημισμένο σαν ικανό παραγωγής νέου έργου, την ίδια εκείνη στιγμή έχει διευρυνθεί σε νέους ορίζοντες η αντίληψή μας. Ο Πρόεδρος JohnF. Kennedy ανέφερε κάποτε ένα παλιό ρητό που λέει ότι η επιτυχία έχει πολλούς πατέρες, αλλά η αποτυχία είναι ορφανή. Η αποτυχία είναι ορφανή μέχρι να δώσει μια αφήγηση. Στη συνέχεια, είναι εύγευστη, επειδή έρχεται μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας, όπως τα αστέρια μέσα σε έναν αγαπημένο αστερισμό.

Μόλις φτάσουμε σε ένα ορισμένο ύψος βλέπουμε πώς η πραγματική άνοδος συχνά ξεκινά από μια φαινομενικά ξεπερασμένη βάση...

Ας βρούμε λοιπόν πού κρύβεται αυτή η βάση μέσα στον καθένα από εμάς, κι ας δουλέψουμε επάνω στα στοιχεία του εαυτού μας με καινούργια θέληση, χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων τίποτα για μας. Μπορεί να ανακαλύψουμε πτυχές της δύναμής μας που ούτε καν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν.

Πηγή: brainpickings.org

Διαβάστε περισσότερα