Θεατρικές συναντήσεις «Θεάτρου Όψεις»

Το πρώτο βήμα έγινε πέρυσι. Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η 1η Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων "Θεάτρου Όψεις" στην πόλη μας. 

Ως πρώτο βήμα το εγχείρημα ήταν να μαζευτούν όλες οι ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες του νομού σε ένα χώρο, κάτι που δεν είχε γίνει μέχρι τώρα παρόλο που αρκετές θεατρικές ομάδες είχαν μεταξύ τους κάποια επικοινωνία. Βασικός στόχος να γίνει αυτή η συνάντηση θεσμός και να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πολιτιστικό προφίλ στη περιοχή του Δήμου μας έχοντας ως σημεία αναφοράς, το Φεστιβάλ φωτογραφίας που διοργάνωσε η ΦΩΤΟ.ΛΕ.ΜΕ για πρώτη φορά πέρυσι και για δεύτερη φορά φέτος με μεγάλη επιτυχία, τις θεατρικές συναντήσεις «Θεάτρου Όψεις» που εμείς ξεκινήσαμε και το Φεστιβάλ Οινιαδων με το πανελλήνιο κύρος που έχει. Έτσι λοιπόν πέρυσι στην περίοδο 29 Ιουλίου έως 6 Αυγούστου, καταφέραμε να φιλοξενήσουμε 5 ομάδες, οι οποίες μας παρουσίασαν τα θεατρικά τους έργα.

Η πρώτη διοργάνωση του "ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΨΕΙΣ" λοιπόν, άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις ως προς την οργάνωσή του, αλλά και ως προς το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα των παραστάσεων που πραγματοποιήθηκαν. Ήταν το αποτέλεσμα μιας σκληρής και επίμονης προσπάθειας, συλλογικής δράσης, συνεργασίας και ομαδικότητας. Η συμμετοχή του θεατρόφιλου κοινού από την ευρύτερη περιοχή μας ήταν ενθαρρυντική ώστε να προχωρήσουμε και φέτος στην υλοποίησή του από τις 17 εως 28 Ιουλίου.

Η Θεατρική αυτή συνάντηση αυτή δεν έχει το διαγωνιστικό χαρακτήρα που έχουν άλλα ερασιτεχνικά φεστιβάλ, αλλά έχει το χαρακτήρα της γιορτής και βασικό σκοπό να φέρει σε επικοινωνία τον κόσμο με το θέατρο, οπότε οποιοσδήποτε θέλει να συμμετάσχει είναι καλοδεχούμενος.

Ο Θεσμός της πλέον της Συνάντησης Ερασιτεχνικών Θεατρικών Ομάδων "ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΨΕΙΣ", έχει σκοπό την προώθηση της τέχνης του θεάτρου και ιδιαίτερα του Ερασιτεχνικού, όπου αποτελεί την πιο αγνή μορφή ένδειξης αγάπης για το θέατρο και που επιφυλάσσει για όλους ευχάριστες και χρήσιμες εμπειρίες. Το "ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΨΕΙΣ", προβάλει την ανταλλαγή, την ενοποίηση, την δημιουργία. Η υλοποίηση του Θεσμού αυτής της Θεατρικής Συνάντησης, από τον Πολιτιστικό & Μορφωτικό Σύλλογο "Το Αιτωλικό" και της δραστήριας Θεατρικής του Ομάδας, είναι ένας από τους τρόπους να έρθουν σε επαφή οι άνθρωποι που αγκαλιάζουν το θέατρο μαζί με τους θεατές.

Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι πηγή ζωής, είναι ο άξονας να εκφράζουμε σκέψεις και συναισθήματα, να ανακαλύπτουμε καινούργια, να συμμετέχουμε και να δημιουργούμε.

Πρόγραμμα 2ης Θεατρικής Συνάντησης Ερασιτεχνικών Ομάδων "Θεάτρου Όψεις" - Αιτωλικό 2013

17 Ιουλίου - 28 Ιουλίου
Ο Πολιτιστικός & Μορφωτικός Σύλλογος «Το Αιτωλικό» υπό την αιγίδα του Πνευματικού Κέντρου Ι.Π. Μεσολογγίου διοργανώνει την 2η Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων «Θεάτρου Όψεις» και παρουσιάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά ένα φεστιβάλ θεάτρου στο Αιτωλικό.

Τετάρτη 17 Ιουλίου: ώρα 9.00 μ.μ. - Τελετή Έναρξης "Θεάτρου Όψεις"
ώρα 9.30 μ.μ. "Φαύστα", κωμωδία του Μποστ, από το Πολιτιστικό Κέντρο Φωκίδας - Εικαστικό εργαστήρι ¶μφισσας- και το Μαγικό Θέατρο.
Ανοιχτό Θέατρο Αιτωλικού

Δευτέρα 22 Ιουλίου: «Η Τελετή», κωμωδία του Παύλου Μάτεση, από τη Θεατρική Ομάδα του Παραδοσιακού Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου Αγρινίου
ώρα 9.15 μ.μ. - Ανοιχτό Θέατρο Αιτωλικού

Τετάρτη 24 Ιουλίου: "Ο Καραγκιόζης και τα 82 εντάλματα'' (κωμική παράσταση με ηθοποιούς) από τη Θεατρική Ομάδα "Μπουλούκι" - Αθήνα
ώρα 9.15 μ.μ. - Ανοιχτό Θέατρο Αιτωλικού

Κυριακή 28 Ιουλίου: ώρα 9.00 μ.μ. - Τελετή Λήξης "Θεάτρου Όψεις"
ώρα 9.30 μ.μ. - "Στάχτη στα Μάτια" κωμωδία του Ευγένιου Λαμπίς, από τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου "Το Αιτωλικό"
Ανοιχτό Θέατρο Αιτωλικού

Στην τελετή λήξης του "Θεάτρου Όψεις" θα έχουμε φέτος την τιμή να φιλοξενούμε τον ηθοποιό Χρήστο Καλαβρούζο ως τιμώμενο πρόσωπο.


Γενική Είσοδος 3 ¤
Προπώληση Εισιτηρίων Διαρκείας:
Αιτωλικό: Ergogallery Γρ. & Μιχ. Κότσαρης, Περίπτερο ΚΤΕΛ Αιτωλικού
Μεσολόγγι: Avant Garde Summer, Κοχλίας Coffee Gallery

Διαβάστε περισσότερα

Μήπως τελικά φταίει η οπτική γωνία…..?

 Μήπως τελικά φταίει η οπτική γωνία…..?

Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στο Λιμενικό Ταμείο και γενικότερα στο χώρο του λιμανιού σας γράφω τα παρακάτω.

Οι περισσότεροι από εμάς  στο Μεσολόγγι  βλέπουμε τα πράγματα και τις εξελίξεις από συγκεκριμένη οπτική γωνία, δηλαδή από την στεριά προς την θάλασσα!!

Αν μπορούσαμε να το δούμε και αλλιώς , δηλαδή από την πλευρά της θάλασσας προς την στεριά, θα βλέπαμε ότι εκτός από εμάς τους μικροαστούς –καφετζήδες, υπάρχουν και άλλοι που έχουν σχέση με το υγρό στοιχείο. Αυτοί είναι:  οι  ψαράδες, οι λιμενεργάτες, οι τουρίστες ιστιοπλόοι, οι επαγγελματίες του γιώτινγκ κ.α

Πρέπει λοιπόν να σχεδιάσουμε ένα λιμάνι ιδανικό για όλες τις δραστηριότητες και να μην το κάνουμε σαν όλα τα άλλα , ένα μπάχαλο δηλαδή !!

Πιο συγκεκριμένα.

•   Πρέπει οι  λιμενεργάτες να μπορούν να δουλέψουν με ασφάλεια σε ελεγμένο περιβάλλον.
•   Πρέπει όμως και τα μαγαζιά να δουλέψουν ,χωρίς να ενοχλούνται από τη φασαρία και τη σκόνη του εμπορικού λιμένα,  κόσμος να βλέπει θάλασσα και όχι εκθέσεις αυτοκινήτων, να κάνει την βόλτα του ήσυχος και με ασφάλεια.
•   Πρέπει οι ψαράδες να έχουν χώρο ελλιμενισμού και χώρο οργανωμένο να μπορούν να πωλούν τα ψάρια τους.
•   Πρέπει τα ιστιοπλοϊκά να μπορούν να δέσουν στον προβλήτα, χωρίς να κινδυνεύουν από κλοπές και να μπορούν να κοιμηθούν.

Πρέπει λοιπόν στο λιμάνι Μεσολογγίου, επειδή μέχρι εχθές το επισκέπτονταν πολλοί λίγοι, τώρα να υπάρξει νέος σχεδιασμός από σχετικούς,  να υπολογισθούν όλες οι παράμετροι και να καταλάβουν όλοι οι μικροαστοί – καφετζήδες ότι αν φύγουν αυτοί που «βλέπουν από την θάλασσα στην στεριά», δεν θα σταυρώσουμε εισαγόμενο ευρώ, που είναι και το ζητούμενο !!

 Μάκης Κοτσίρης

Μικροαστός – Καφετζής

Διαβάστε περισσότερα

Η Αλεξία και η Αργυρώ: δύο συγκλονιστικές ιστορίες για τη «χαμένη γενιά» των μνημονίων

To Spiegel ζητωκραυγάζει για την «μετανάστευση» νέων Ελλήνων στη Γερμανία- Κραυγή αγωνίας νεαρής άνεργης μέσω Guardian.
«Η καλύτερη της χώρας της, το καμάρι της Ελλάδας, η Αλεξία Παπαϊωάννου, θα μπορούσε να φοιτήσει σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο στην πατρίδα της. Επέλεξε, ωστόσο, την Γερμανία». Οι Γερμανοί ασχολούνται και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν με την 17χρονη που αποφάσισε ήδη να μεταναστεύσει.

Το Spiegel φιλοξενεί δηλώσεις της πρώτης των πρώτων στις πανελλαδικές εξετάσεις και σε εκτενές δημοσίευμα αναλύει το γιατί οι νέοι, τα πιο λαμπρά μυαλά εγκαταλείπουν την Ελλάδα. Ο τίτλος μάλιστα κάνει λόγο για …διαρροή εγκεφάλων στην Γερμανία. Φιλοξενεί δηλώσεις της Αλεξίας Παπαϊωάννου, η οποία μεταξύ άλλων, λέει ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος.
«Οι φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν στην Ελλάδα, δεν μπορούν να χαλαρώσουν ούτε το καλοκαίρι. Οι αιτήσεις για τα πανεπιστήμια ενέχουν την προοπτική της απογοήτευσης, ο αριθμός των θέσεων είναι χαμηλός ή εξαιρετικά μικρός σε σχολές, όπως η Νομική και η Ιατρική. Κι όμως, οι μαθητές παλεύουν σαν λιοντάρια.
Η Αλεξία πέτυχε στη Νομική, με την μεγαλύτερη βαθμολογία σε όλη τη χώρα, αλλά θέλει να σπουδάσει στη Γερμανία, στη Χαϊδελβέργη και στο Μόναχο.
Η απόφαση της κατακρίθηκε. Φαίνεται πως στην ελληνική κοινή γνώμη δεν αρέσει ότι ένα από τα λαμπρότερα μυαλά της χώρας προτιμά την πανίσχυρη Γερμανία».
Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στα ελληνικά δημοσιεύματα για την 17χρονη. Η ίδια δηλώνει στο Spiegel ότι εξεπλάγη από την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. «Οι φίλοι μου αστειεύονται και με πολιορκούν με τηλεφωνήματα και e-mails», λέει.
Η Αλεξία δηλώνει ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος. Δηλώνει ότι αγαπά τη Γερμανία, κι έχει πολλούς φίλους εκεί. Μιλάει γερμανικά και δηλώνει ότι ανυπομονεί να σπουδάσει και να ζήσει στο εξωτερικό. «Μέχρι πέρυσι, πίστευα ότι θα παραμείνω στην Ελλάδα.. Ομως, κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους, άλλαξα την απόφασή μου. Οπως και οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας μου, ανησυχώ λόγω της κρίσης και για το μέλλον».
Η Αλεξία είναι μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της εργάζεται στον τραπεζικό τομέα, η μητέρα της είναι δασκάλα. Οι γονείς της την ενθάρρυναν να ακούσει τα συναισθήματά της και τις επιθυμίες της.
«Θα χάσω τους γονείς μου και την Ελλάδα. Και φυσικά θα μου λείπουν. Αλλά ας μην το δραματοποιούμε. Θα είναι σε θέση να έρχονται συχνά εδώ και υπάρχει πάντα και το Skype», λέει.
Συνεχίζει το δημοσίευμα: «Η Αλεξία θα ενταχθεί σύντομα στην ομάδα των χιλιάδων νέων Ελλήνων φοιτητών που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους. 50.000 Ελληνες, σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΟΣΑ είναι στο εξωτερικό και 7.000 από αυτούς είναι εγγεγραμμένοι σε γερμανικά πανεπιστήμια. Σύμφωνα πάντα με τον ΟΟΣΑ, 34.000 Ελληνες μετανάστευσαν στη Γερμανία το 2012, ποσοστό αυξημένο κατά 70% από πέρυσι.
Πριν από την κρίση, οι νέοι συνήθως πήγαιναν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν μόνον εφόσον δεν είχαν πετύχει την εισαγωγή τους σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Τώρα, πολλοί ψάχνουν το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή. Πολλοί γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, ακόμη και να εγκαταλείψουν τη χώρα συνολικά».
Αλλά η Αλεξία θέλει να γυρίσει πίσω. «Δεν είμαι σίγουρη πότε, αλλά θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου και να κάνω ό,τι μπορώ», λέει.

ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟ ΝΕΑΡΗ ΑΝΕΡΓΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΕΣΩ GUARDIAN
Tο πρόβλημα της ανεργίας στις τάξεις των νέων της Ευρώπης προσλαμβάνει καθημερινά τέτοιες τρομακτικές διαστάσεις, με αυξητικές πάντα τάσεις, ώστε τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αρκούνται πλέον να προσεγγίζουν το θέμα μέσα από ψυχρά νούμερα και άψυχα γραφήματα, αλλά μέσα από ζωντανά παραδείγματα-θύματα της κατάστασης.
Ένα τέτοιο παράδειγμα-θύμα είναι και η νεαρή Αργυρώ Παρασκευά από τη Θεσσαλονίκη, της οποίας την περίπτωση σκιαγραφεί σε δημοσίευμά της – πλάι σε άλλες όμοιες περιπτώσεις νέων άνεργων Ευρωπαίων – η βρετανική εφημερίδα Guardian.
«Όλη σου τη ζωή ακούς να σου λένε πως το μέλλον σου ανήκει, πως είναι λαμπρό και σε περιμένει, πως έχεις πτυχίο, πως θα βρεις μία καλή δουλειά και θα έχεις μία τέλεια ζωή. Και μετά ανακαλύπτεις πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια».
Η Αργυρώ Παρασκευά αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης πριν πέντε χρόνια με ένα μεταπτυχιακό τίτλο στη μοριακή βιολογία. Πέρα από μερικά «ιδιαίτερα», κάποιες επί πληρωμή αναθέσεις συγγραφής εργασιών και μία σύντομη, αλλά ατυχή άσκηση σε ιατρικό εργαστήριο, η Αργυρώ δεν έχει εργαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα βιογραφικά τα οποία έχει συντάξει είναι αμέτρητα, το ίδιο και οι αιτήσεις: κάθε λίγους μήνες και ένας νέος γύρος αναζήτησης εργασίας: σχολεία, εργαστήρια, νοσοκομεία, κλινικές, εταιρείες… Τα παραδίδει η ίδια στους παραλήπτες. Όλες αυτές οι προσπάθειες όμως δεν της απέφεραν παρά μόνο τρεις συνεντεύξεις:
«Είμαι έτοιμη να μεταφερθώ οπουδήποτε, πραγματικά όπου να ‘ναι. Δεν έχω πλέον την πολυτέλεια να πιστεύω πως έχω επιλογή. Εάν κάποιος χρειάζεται δασκάλα, θα πάω. Εάν θέλουν γραμματέα, θα πάω. Εάν θέλουν βοηθό εργαστηρίου, θα πάω».
Την ίδια άποψη καταθέτουν και άλλοι νεαροί Ευρωπαίοι. Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, περισσότεροι από 5.5 εκατομμύρια νέοι κάτω των 25 ετών είναι άνεργοι, με τα νούμερα να μεγαλώνουν κάθε μήνα.
Μία ατέλειωτη «λεγεώνα» σε μεγάλο ποσοστό υψηλού μορφωτικού επιπέδου ατόμων, τα οποία εισέρχονται σε μία αγορά που δεν έχει να προσφέρει καμία ελπίδα: εξ ου και ο χαρακτηρισμός που τους αποδίδεται: «χαμένη γενιά».
Αυτή την εβδομάδα, η Άγκελα Μέρκελ συγκαλεί συνάντηση κορυφής με αντικείμενο την εύρεση τρόπων αντιμετώπισης αυτού του ολοένα διογκούμενου προβλήματος.
Παρ’ όλα αυτά, τα νούμερα μεγαλώνουν: 59.2% στην Ελλάδα, 56.5% στην Ισπανία, 40% στην Ιταλία…

Πηγή: opinion24

Διαβάστε περισσότερα

ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ»

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Εκτός από την υποκρισία και τον καιροσκοπισμό του λεγόμενου«συνταγματικού τόξου», έχουμε και τη… συνέπεια των φασιστών.
Στην πρώτη κατηγορία βρίσκουμε τον κ. Σαμαρά, ο οποίος φρόντισε να φωτογραφηθεί με τον νεαρό μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος είχε την τύχη πριν από τη μετεγγραφή του στο ΝΒΑ να μην έχει συναντηθεί με τον υπουργό του κ. Σαμαρά, τον κ. Δένδια, σε κάποια από τις επιδρομές του «Ξένιου Διός» στις οποίες ο τελευταίος επιδίδεται.
Στην άλλη κατηγορία βρίσκονται, φυσικά, τα πιθηκοειδή του νεοναζισμού όπως ο «φυρερίσκος» της Χρυσής Αυγής. «Και στον ζωολογικό κήπο εάν δώσετε σε έναν χιμπατζή μια μπανάνα και μια σημαία, Ελληνας θα είναι», σχολίασε ο Μιχαλολιάκος, περιγράφοντας την αμφισβητούμενη κατά τον ίδιο ελληνικότητα τουΕλληνα εκ Νιγηρίας νεαρού Γιάννη και του δικαιώματος του Γιάννη και των οικείων του να ξεδιπλώνουν την ελληνική σημαία.
Θα ήταν σφάλμα να συναγωνιστεί κανείς τις γνώσεις του Μιχαλολιάκου γύρω από τους χιμπατζήδες, δεδομένης της συνάφειάς του με τα μουσκουλοειδή πιθήκια που τον περιστοιχίζουν.
Αν πάντως η ελληνικότητα του οποιουδήποτε ή το δικαίωμα κάποιου να σηκώνει την ελληνική σημαία καθοριζόταν με βάση τα κριτήρια του ναζισμού, τότε αλίμονο στον Ανδρούτσο που ήταν Αρβανίτης. Αλίμονο και στον Πούσκιν - που τραγούδησε με πάθος την «Επαναστάτισσα Ελλάδα» - που θα έπρεπε να πάρει την άδεια των νεοναζί «Ελληναράδων» για να σηκώσει την ελληνική σημαία, αφού ήταν Ρώσος. Αλίμονο και στον Ναζίμ Χικμέτ - που η καρδιά του τουφεκιζόταν κάθε πρωί στην Ελλάδα – που θα έπρεπε να πάρει άδεια από τα χιτλεροειδή για να σηκώσει την ελληνική σημαία, επειδή ήταν Τούρκος.
Σε αυτή την περίπτωση η «ελληνικότητα» θα καθοριζόταν από το ελληνικό έγγραφο εκείνων που στην Κατοχή υπηρέτησαν τη σβάστικα.
Η «ελληνικότητα» θα καθοριζόταν από το «ελληνικό αίμα» εκείνων που γίνανε γενίτσαροι.
Η «ελληνικότητα» θα ήταν ένα άθυρμα στα χέρια των καταχραστών των συμβόλων, όπως οι Παττακοί, οι Παπαδόπουλοι, οι Εφιάλτες, οι Τσολάκογλου και οι Αλκιβιάδηδες.
Η «ελληνικότητα» θα είχε πάνω της τη στάμπα από τις ερπύστριες του τανκ που μάτωσαν την ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου.
Αυτή είναι η «ελληνικότητα» του χρυσαυγίτικου «ζωολογικού κήπου», τέτοιες είναι και οι σημαίες του, όπως το πουλί της χούντας και ο αγκυλωτός των Ες-Ες. Ουδεμία σχέση, δηλαδή, με την ελληνικότητα των Ελλήνων εκ Νιγηρίας και όπου Γης.

ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΙΑ!
Το «μαύρο» στην ΕΡΤ προέκυψε γιατί οι εργαζόμενοι δεν πειθάρχησαν και εξέπεμψαν πειρατικό πρόγραμμα!
Αυτός είναι ο ισχυρισμός που διατύπωσε η ευρωβουλευτής της ΝΔ, η κυρία Κράτσα, προχτές στοΕυρωκοινοβούλιο. Αυτός είναι ο ισχυρισμός που είχε πρωτολανσάρει μια μέρα πριν σε τηλεοπτική εκπομπή ο βουλευτής της ΝΔ κ. Λαζαρίδης.
Πάνε, δηλαδή, να προσπεράσουν τις πομπές τους ενοχοποιώντας τους εργαζόμενους της ΕΡΤ διότι «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις»!
Τι τους «διαφεύγει»;
Οτι ο Κεδίκογλου, σε πανεθνικό μάλιστα διάγγελμα στις 11 του Ιούνη, είχε αναγγείλει το «μαύρο» στην ΕΡΤ ήδη από τις 6 η ώρα το απόγευμα. Την ώρα, δηλαδή, που οι εργαζόμενοι, πειθαρχημένοι, εξέπεμπαν και μετέδιδαν το επίσημο και καθ’ όλα… νόμιμο κυβερνητικό πρόγραμμα! Και το «μαύρο» έπεσε στις 12 τα μεσάνυχτα, όπως ακριβώς το είχε εξαγγείλει ο Κεδίκογλου, έξι ώρες πριν.
Αυτά τα είδε, τα άκουσε, τα ξέρει όλη η Ελλάδα! Αλλά, μετά τα όσα έκαναν, έχουν καταντήσει να λένε άλλ’ αντ’ άλλων για να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Τόσο είναι το θράσος τους, τόσο και το «θάρρος» τους. Και τα δυο μαζί: Θρασυδειλία!
Θυμίζουμε ότι τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κατά το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα, μετέδιδαν τα εξής:
«Στην ομιλία του (σ.σ.: ο κ. Σαμαράς) έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη μεγάλη ζημιά που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία λόγω της κρίσης, στη μείωση του ΑΕΠ περίπου κατά 25%, αλλά και στην ιδιαίτερα υψηλή ανεργία που αγγίζει το 27% και στους νέους το 60%. “Το σκέφτομαι κάθε πρωί που ξυπνάω”,τόνισε»…
Υπήρχε, λοιπόν, καλύτερος από τον κ. Σαμαρά, ώστε να επιλεγεί να συμμετάσχει στο προχτεσινό προεκλογικό ντεκόρ της καγκελαρίου, κατά τη Σύνοδο που συγκάλεσε η Μέρκελ για να διατρανώσει την έγνοια της για την… ανεργία των νέων;
*Δημοσιεύθηκε στο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” την Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Δημόσιες επενδύσεις και εγκληματική ηλιθιότητα

Σταύρος Χριστακόπουλος

Πόσες φορές το τελευταίο διάστημα τα εγχώρια γεράκια της ελεγχόμενης ενημέρωσης μάς βομβάρδισαν με θεωρίες περί «κακού» Δημοσίου και με την «ανάγκη» να παραδοθούν τα πάντα στον ιδιωτικό τομέα; Πόσες μπουρδολογίες ακούσαμε για την Ελλάδα ως «το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος στην Ευρώπη»; Απειράριθμες. Εκτός Ελλάδος, όμως, ακόμη και σε κλίμα πλήρους επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δοξασιών, ενίοτε λέγονται και γράφονται κείμενα που τοποθετούν την πράγματα στη θέση τους. Ένα τέτοιο διαβάσαμε χθες στην ιστοσελίδα Euro2day, το οποίο είναι γραμμένο από την οικονομολόγο MarianaMazzucato, καθηγήτρια επιστήμης και τεχνολογικών πολιτικών στο πανεπιστήμιο του Σάσεξ και συγγραφέα του ολοκαίνουργιου βιβλίου «The Entrepreneurial State: debunking private vs public sector myths».
Ας πάμε κατευθείαν στην αναφορά της στην Ελλάδα:
«Η Ελλάδα έχει προβλήματα επειδή ο δημόσιος τομέας της είναι πολύ μεγάλος ή επειδή ο τομέας αυτός δεν κάνει αρκετά;
● Είναι η Γερμανία και η Δανία από τις ισχυρότερες χώρες στην Ευρώπη επειδή έσφιξαν το ζωνάρι ή επειδή οι κυβερνήσεις τους έχουν ξοδέψειπερισσότερα από ό,τι οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σε τομείς όπως η έρευνα και η ανάπτυξη;
● Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η έλλειψη του risk capital ή ενός κύματοςκρατικής χρηματοδότησης ώστε με αυτήν τη βάση να απογειωθεί το ιδιωτικό κεφάλαιο;
Τα στοιχεία δείχνουν ως σωστότερη τη δεύτερη άποψη».
Η άποψη της Mariana Mazzucato συμπυκνώνεται στη θέση ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο σπανίως χρηματοδοτεί την επιχειρηματική και τεχνολογική καινοτομία, που αποτελεί την «ατμομηχανή» της ανάπτυξης. Το κράτος είναι αυτό που παίρνει το πραγματικό ρίσκο και εν συνεχεία έρχονται οι ιδιώτες να δρέψουν τα σίγουρα πλέον κέρδη.
Αρχικά επικαλείται το αμερικανικό μοντέλο, το οποίο, κατά την άποψη του συρμού, «είναι πιο “επιχειρηματικό” από ό,τι σε άλλα μέρη του κόσμου λόγω της κυριαρχίας των venture capitalists, που παρέχουν υψηλού ρίσκου χρηματοδότηση σε ιδιοφυείς “εφευρέτες του γκαράζ” βοηθώντας τους να καινοτομήσουν».
Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, την προσέγγισή της για το μοντέλο των ΗΠΑ:
«Εντός των ίδιων των ΗΠΑ οι μάχες που δίνονται στο Κογκρέσο συχνά σχετίζονται με πώς το μεγάλο κράτος απειλεί να εξαλείψει το πνεύμα καινοτομίας στην οικονομία. Φυσικά, οι οικονομολόγοι καταλαβαίνουν ότι η αγορά πολλές φορές αποτυγχάνει, αλλά τελικά το κράτος θεωρείται – ακόμα και από προοδευτικούς οικονομολόγους – ότι δίνει τις οδηγίες από το πίσω κάθισμα. Είναι λοιπόν σημαντικός ο ρόλος του για να διορθώνει τις αποτυχίες της αγοράς, αλλά όχι και για να διαμορφώνει ενεργά τις αγορές αυτές, καθοδηγώντας την καπιταλιστική μηχανή.
● Πόσο πιθανό είναι όμως η εικόνα με την οποία μας βομβάρδισαν – ενός δυναμικού ιδιωτικού τομέα που αντιδιαστέλλεται στην απαραίτητη, αλλά δυσκίνητη γραφειοκρατία και το συχνά παρεμβατικό κράτος – να είναι εντελώς λάθος;
● Είναι πιθανόν οι πιο ριζοσπαστικές και επαναστατικές αλλαγές στον καπιταλιστικό κόσμο να προέρχονται τελικά όχι από το αόρατο χέρι της αγοράς, αλλά από το πολύ απτό χέρι του κράτους;».
Ύστερα από τη διατύπωση των βασικών ερωτημάτων, περνά στις δικές τηςαπαντήσεις και μάλιστα αρχίζοντας από το κορυφαίο αμερικανικό παράδειγμα, αυτό που τόσοι και τόσοι ανόητοι και απατεώνες στην Ελλάδα επικαλούνται για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της κατεδάφισης του κράτους και της παράδοσης των πάντων στους ιδιώτες – κατά κανόνα αυτούς για τους οποίουςδουλεύουν οι συγκεκριμένοι «ειδικοί» της συμφοράς:
«Όντως. Η αληθινή ιστορία πίσω από τη Silicon Valley δεν είναι αυτή του κράτους που φεύγει από τη μέση ώστε οι ριψοκίνδυνοι venture capitalists – και οι “εφευρέτες των γκαράζ” – να μπορέσουν να κάνουν τα δικά τους. Από το Internet έως τη νανοτεχνολογία, οι περισσότερες δομικές πρόοδοι τόσο στη βασική έρευνα όσο και στην εμπορευματοποίησή της χρηματοδοτήθηκαν απόκρατικά κεφάλαια και οι επιχειρήσεις μπήκαν στο παιχνίδι μόνο όταν τα κέρδη ήταν σίγουρα.
Στην πραγματικότητα όλες οι ρηξικέλευθες τεχνολογίες, πίσω φερ’ ειπείν από το iPhone, χρηματοδοτήθηκαν από κρατικά κονδύλια: το Internet, το GPS, η τεχνολογία touchscreen, ακόμα και το Siri, το νέο σύστημα προσωπικής βοηθού που λειτουργεί με φωνητικές εντολές.
Το δημόσιο χρήμα μάλιστα δεν εξασφάλισε στις επενδύσεις αυτές μόνο τα βασικά, όπως π.χ. η έρευνα. Κρατικό χρήμα χρηματοδότησε τόσο την αρχική όσο και την εφαρμοσμένη έρευνα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις προχώρησε τόσο ώστε να παρέχει risk finance στο πρώτο στάδιο προς εταιρείες που είχαν χαρακτηριστεί υπερβολικά ριψοκίνδυνες για τα ιδιωτικά κεφάλαια. Η Apple αρχικά έλαβε 500.000 δολ. από το Small Business Investment Corporation, έναν κυβερνητικό βραχίονα χρηματοδοτήσεων. Παρομοίως, η Intel και η Compaq πήραν δάνεια όχι από venture capitals, αλλά από το κρατικό πρόγραμμα Small Business Innovation Research.
Αν και πολλά από τα παραδείγματα μοιάζουν να είναι στρατιωτικά projects, στην πραγματικότητα σχετίζονται με διάφορα αντικείμενα, όπως η υγεία και η ενέργεια. Πράγματι, το 75% των πιο καινοτόμων φαρμάκων οφείλουν τη χρηματοδότησή τους όχι στις μεγάλες φαρμακευτικές ή σε κάποιο venture capital, αλλά στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας, το οποίο έχει την τελευταία δεκαετία επενδύσει περισσότερα από 600 δισ. δολάρια στις ανακαλύψεις βιοτεχνολογίας και φαρμακευτικής. Από αυτά, τα 32 δισ. δολάρια επενδύθηκαν μόνο το 2012.
Αν και τα venture capitals μπήκαν στον χώρο της υγείας μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του 1990, όλες οι μεγάλες επενδύσεις στον κλάδο αυτό έγιναν στις δεκαετίες 1950, 1960 και 1970».
Όμως τα παραδείγματα της Mariana Mazzucato δεν εξαντλούνται στις ΗΠΑ, αλλά επεκτείνονται και στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο και, φυσικά, στην Ευρώπη:
«Βλέπουμε το ίδιο να ισχύει στην “καθαρή” τεχνολογία. Σε χώρες όπως οιΗΠΑ, η Κίνα, η Σιγκαπούρη, η Γερμανία, η Φινλανδία και η Δανία το κράτος χρηματοδοτεί τους απαιτητικούς τομείς που χαρακτηρίζονται από υψηλή ένταση κεφαλαίου, τεχνολογική και εμπορική αβεβαιότητα».
Στην Ελλάδα των μνημονίων όμως;
● Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι σε τομείς όπως η τηλεφωνία και η ενέργεια το κράτος είναι αυτό που επένδυσε και έφτιαξε όλες τις υποδομές και τα δίκτυαγια να έλθουν οι ιδιώτες εν συνεχεία να επενδύσουν εκ του ασφαλούς και να κερδίσουν, χωρίς μάλιστα, παρότι «πάτησαν» πάνω στις κρατικές επενδύσεις, να επιτύχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι;
● Χρειάζεται να επισημάνουμε ότι στις έτοιμες υποδομές και την τεχνογνωσία – ενέργεια, τζόγος, λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, εταιρείες ύδρευσης κ.λπ. – έρχονται σήμερα να επενδύσουν οι ιδιώτες όχι για να στήσουν τα δικά τους μαγαζιά και υποδομές, αλλά για να πάρουν κοψοχρονιά και εκ του ασφαλούς όσα έχουν πληρώσει με τα λεφτά τους οι Έλληνες φορολογούμενοι;
● Πού ακριβώς βρίσκεται η «ιδιωτική πρωτοβουλία», η οποία θα ρισκάρει χρήμα, θα πρωτοπορήσει και θα ανοίξει νέους δρόμους στην οικονομία και την ανάπτυξη;
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Το μέλλον είναι ήδη γνωστό και η παγκόσμια πείρα το υποδεικνύει. Όπου οι ιδιώτες στέρησαν από το κράτος τις υποδομές του και τη δυνατότητά του να επενδύει, ξεζούμισαν τη δυνατότητα κέρδους και ύστερα παρέδωσαν ξανά στους φορολογούμενους τα κουφάρια για να τα αναστήσουν με τα δικά τους λεφτά.
Αυτός είναι ο λόγος που επιχειρήσεις ηλεκτρισμού και υδάτων επιστρέφουν σε κράτη ή οι Ευρωπαίοι και άλλοι πολλοί, αν και «άνοιξαν» τις οικονομίες τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ουδέποτε παραχώρησαν στην κερδοσκοπία το δημόσιο μερτικό. Γι’ αυτό πολλές ξένες δημόσιες επιχειρήσεις περιλαμβάνονται στους σημαντικότερους και πιο ισχυρούς ενδιαφερόμενους για τις ελληνικές δημόσιες υποδομές και επιχειρήσεις. Διότι είναι άκρως επιτυχημένες στους τομείς δραστηριότητάς τους. Και «ατμομηχανές» της ανάπτυξης και παραγωγοί πλούτου.
Οι εν Ελλάδι καραγκιόζηδες του χυδαίου πολιτικαντισμού, λοιπόν, οι οποίοι διαλύουν ακόμη και την… ιδέα περί δημοσίων επενδύσεων, ας ξανασκεφτούν μήπως η εγκληματική ηλιθιότητά τους συμβάλει τελικά περισσότερο από την (οφειλόμενη στους ίδιους άλλωστε) «κρατική διαφθορά» στη διάλυση και της οικονομίας – δημόσιας και ιδιωτικής – και της ίδιας της χώρας.

Διαβάστε περισσότερα

ΔΗΛΩΣΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

 ΑΠΟΧΩΡΩ ΚΑΙ ΔΕ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΩ ΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΗ ΛΙΜΕΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ

Ολοκληρώθηκε σήμερα 4-7-2013 η θεσμική και πολιτική εκτροπή, που σκοπό είχε την εκπαραθύρωσή μου – ως νομίμου αιρετού Προέδρου – της Λιμενικής Επιτροπής Αιτωλ/νίας μέχρι 31-12-2014, μετά από “συντονισμένες” ενέργειες του Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Δυτικής Ελλάδας, Πελοποννήσου και Ιονίων Νήσων κ. Αγγελάκα και του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου, το οποίο μέσα σε ένα μήνα άλλαξε αναιτιολόγητα θέση, η οποία βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το νόμο που διέπει τη λειτουργία των Λιμενικών Ταμείων και απαγορεύει ρητά την αντικατάσταση Προέδρου – μεσούσης της τριετούς θητείας του – παρά μόνο όταν υπάρχει πλήρης ανασυγκρότηση της Λιμενικής Επιτροπής και το ζητήσουν τα 2/3 των μελών της, ήτοι έξι (6) μέλη. Σε κάθε περίπτωση η παραπάνω διαδικασία είναι κατά πάσα βεβαιότητα έωλη, πραξικοπηματική και νομικά διάτρητη. Παρά ταύτα έχω να επισημάνω τα εξής:

1)            Αποδεικνύεται περίτρανα οκτώ (8) μήνες και πλέον τώρα, ότι το πρόβλημα κάποιων δεν ήταν η δυσλειτουργία της Λιμενικής Επιτροπής Αιτωλ/νίας, αλλά η τοποθέτηση, ο ρόλος και ο τρόπος λειτουργίας του Προέδρου της (ανοικτές διαδικασίες, διαφάνεια παντού, ξεμπλοκάρισμα των πάσης φύσεως θεμάτων, ανάδειξη νέων κ.λπ.).

2)            Προξενεί εντύπωση και κατάπληξη η εμμονή ορισμένων για το ξήλωμα της Λιμενικής Επιτροπής Αιτωλ/νίας, τη στιγμή κατά την οποία σε πολλά ζητήματα της καθ’ ύλην δικής τους αρμοδιότητας, έχουν αποτύχει και είναι ανεπαρκείς. Το μέλλον και τα πραγματικά γεγονότα θα δείξουν την τελική τους στόχευση.

3)            Η συντελεσθείσα παρέμβαση καταργεί κάθε έννοια κράτους δικαίου και σεβασμού της συλλογικής λειτουργίας των θεσμικών οργάνων. Αν κάποιοι δεν σέβονται τους θεσμούς και τις νόμιμες διαδικασίες εκ της θέσεώς τους, αυτό θα κριθεί από τους πολίτες, την ιστορία και την δικαιοσύνη.

4)            Η περιπέτεια επανεκκίνησης που μπαίνει η Λιμενική Επιτροπή Αιτωλ/νίας θα έχει σοβαρές συνέπειες στην όλη αναπτυξιακή διαδικασία των λιμένων της περιοχής και των πάσης φύσεως εκκρεμοτήτων που πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα. Προφανώς όμως αυτό δεν τους ενδιαφέρει και δίνουν, ιδιαίτερα στο Μεσολόγγι, την χαριστική βολή και σ’ αυτό τον τομέα δραστηριότητας.

5)            Επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου που προκύπτει από τις ισχύουσες νομικές διατάξεις.

Στη βάση των παραπάνω δηλώνω ότι αποχωρώ και δε νομιμοποιώ με κανένα τρόπο την σημερινή διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου, διότι αυτή είναι αυθαίρετη και παράνομη.

Σε κάθε περίπτωση δηλώνω ότι παραμένω μέλος της Λιμενικής Επιτροπής Αιτωλ/νίας, ως εκπρόσωπος του Εργατικού Κέντρου Μεσολογγίου και ότι θα συμβάλλω, όταν και όποτε μου ζητηθεί, στην όποια επίλυση ή προώθηση των θεμάτων αρμοδιότητάς της.

Πάνος Παπαδόπουλος      

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ν.Ο. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Σχετικά με τις αλλαγές στην Λιμενική Επιτροπή Αιτωλ/νίας .

Επιτέλους το Λιμενικό Ταμείο απαλλάχτηκε από έναν μειωμένων ικανοτήτων  και επικίνδυνο για τα συμφέροντα του Λ. Ταμείου Αιτωλ/νίας και της ευρύτερης περιοχής , τον Πάνο Παπαδόπουλο τον πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ  εκ ΜΙΤυκα.  Ο κύριος αυτός κυριολεκτικώς διέλυσε το λιμάνι Μεσολογγίου και όχι μόνο…

Δεν προχώρησε το παραμικρό αναπτυξιακό ζήτημα στο λιμάνι, ενώ διευκόλυνε με διάφορα τερτίπια το COLPO GROSO (μαρίνα) για το οποίο σύντομα θα απολογηθεί…

Ερευνάμε  (δεν μας απάντησαν ακόμα!),   για το πώς εκπροσωπεί το Εργατικό Κέντρο στην Λιμενική Επιτροπή, δεν αποκλείεται να υπάρχουν μαιμουδιές.

Το ΚΚΕ Μεσολογγίου, έχει επανειλημμένως καταγγείλει διάφορες παρατυπίες στις εκλογικές διαδικασίες του Ε.Κ.Μ.

Πολύ καλά έκανε ο Γ. Γραμματέας  και έδιωξε αυτόν τον τύπο!! Θα πρέπει να τον ελέγξει και ο ΣΥΡΙΖΑ . (ο κ.Στρατούλης είναι  ήδη ενημερωμένος !)

Πιστεύουμε ότι η νέα Λιμενική Επιτροπή και ειδικά ο Πρόεδρος Βασίλης Λουκόπουλος , έχει την δυνατότητα να αποδείξει ότι αυτή η παρακμιακή Πόλη, έχει στελέχη, έστω και λίγα…

Υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια για το λιμάνι, είμαστε βέβαιοι ότι θα προχωρήσουμε!!

 

Το Δ.Σ του Ν.Ο.Μεσολογγίου

Διαβάστε περισσότερα

ΒΟΡΙΔΗΣ – ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΤΟ ΒΑΘΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΝΔ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μάκης Βορίδης είναι πολιτικά στιγματισμένος από το ακροδεξιό παρελθόν του. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ο Βύρων Πολύδωρας είναι στιγματισμένος από το γεγονός ότι κατά τη μία και μοναδική ημέρα (!) που υπήρξε πρόεδρος της Βουλής πέρυσι τον Μάιο κατόρθωσε να διορίσει την κόρη του. Αναμφίβολα και οι δύο είναι πικραμένοι προσωπικά από τον τρόπο που τους χειρίστηκε ο πρωθυπουργός και ομοϊδεάτης τους Αντώνης Σαμαράς - ο μεν Μ. Βορίδης επειδή δεν τον έκανε υπουργό, ο δε Β. Πολύδωρας επειδή δεν τον έκανε πρόεδρο της Βουλής ή έστω υπουργό.

Οποιος όμως περιορίσει την πολιτική βαρύτητα των πρόσφατων δηλώσεών τους απλά και μόνο στην προσωπική τους πικρία, πλανάται πλάνην οικτράν και ουσιαστικά δεν έχει καταλάβει το σοβαρότατο και βαθύτατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΝΔ.

Ενώ όλοι έχουν αντιληφθεί το υπαρξιακό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και ότι το τέλος αυτού του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος πλησιάζει, ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ανάλογο πρόβλημα επείγεται να λύσει και η ΝΔ. Η συνάθροιση της χειρότερης από πλευράς εκλογικής επιρροής ΝΔ που υπήρξε ποτέ (το ποσοστό της ΝΔ τον Ιούνιο του 2012 είναι χειρότερο μόνο εκείνου του Μαΐου του 2012, το οποίο όμως υπήρξε «στιγμιαίο» καθώς η Βουλή διαλύθηκε σε μία μέρα) και των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να σχηματιστεί όπως όπως κυβέρνηση δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Απλώς κερδήθηκε χρόνος για το κατεστημένο προκειμένου να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό.
Με άλλα λόγια, αν η ΝΔ παραμείνει ως έχει, αποκλείεται να κατορθώσει να σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές. Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι επαΐοντες και όσοι επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις, γι’ αυτό και πιέζουν τον Αντ. Σαμαρά να αλλάξει τη ΝΔ προκειμένου να υπάρξει διέξοδος για το σύστημα. Με το ΠΑΣΟΚ διαλυμένο και με μονοψήφιο ποσοστό και ένα ποσοστό της τάξης του 18% (!) των ψηφοφόρων της Δεξιάς να ψηφίζει άλλα κόμματα (Ανεξάρτητοι Ελληνες 7,5% και Χρυσή Αυγή 6,9% πέρυσι τον Ιούνιο συν 1,6% το καθένα για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα του ΛΑΟΣ και της Δράσης), η ΝΔ όπως είναι δεν μπορεί να αποτελέσει κυβερνητική λύση. Λύση μπορεί να βρεθεί με την αλλαγή της ΝΔ προς δύο κατευθύνσεις, οι οποίες όμως είναι σχεδόν ασυμβίβαστες μεταξύ τους.
Η πρώτη είναι να ενσωματώσει η ΝΔ τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνούν μαζί της, να αλλάξει πιθανότατα όνομα και να διεκδικήσει την εξουσία ως ένα μπλοκ, ενιαίο προσωρινά, των μνημονιακών δυνάμεων της Δεξιάς και του Κέντρου που θα συγκρουστούν μετωπικά με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Αυτήν τη λύση επιδιώκουν και προωθούν τόσο το ελληνικό κατεστημένο όσο και οι Γερμανοί και η ΕΕ. Αυτή η επιλογή έχει πιθανότητες δικαίωσης, αν οι επόμενες εκλογές διεξαχθούν σε κλίμα σχετικά ήπιο υπό το πρίσμα ότι δεν θα υπάρχουν αλλεπάλληλες μαχητικές εκδηλώσεις έκφρασης της λαϊκής οργής.
Η δεύτερη κατεύθυνση λύσης είναι να επιχειρήσει η ΝΔ να ενσωματώσει και να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της Ακροδεξιάς, οι οποίοι πέρυσι τον Ιούνιο ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, θεωρητικά μιλώντας, υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτα πρώτα με την αλλαγή ηγέτη του κόμματος της ΝΔ και κατόπιν με την αλλαγή εν μέρει της γραμμής ώστε να ενσωματώσει και κάποια φιλολαϊκά στοιχεία, έναν συνδυασμό κάποιων δημαγωγικών μέτρων και κάποιας εξίσου δημαγωγικής ρητορικής. Αυτήν τη δεύτερη επιλογή υποστήριξαν με τις δηλώσεις τους ο Μάκης Βορίδης, ο Βύρων Πολύδωρας, ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, αλλά και ο ακραιφνής σαμαρικός γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκος.
Ολοι αυτοί είναι σε θέση να απευθυνθούν με πειστικό τρόπο στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγήςκαι να τους προσελκύσουν, αν βρίσκονταν κατά κάποιον τρόπο ηγέτες της ΝΔ. Αυτό δεν σημαίνει ότι συνωμοτούν ή βυσσοδομούν για να ανατρέψουν τον Αντώνη Σαμαρά. Θα μπορούσαν όμως να αποτελέσουν στελέχη του ηγετικού πυρήνα μιας σκληρής, ενωμένης Δεξιάς και Ακροδεξιάς σε πολιτικό επίπεδο, αν οι συνθήκες που θα υπάρχουν στη χώρα εξωθήσουν τα πράγματα σε μια τέτοια επιλογή ακροδεξιάς μετάλλαξης της ΝΔ. Οταν ο Βύρων Πολύδωρας δηλώνει ότι «ο κίνδυνος δεν είναι η Χρυσή Αυγή, είναι η τρόικα» και ότι «υποχωρούμε διαρκώς, δεν βλέπω ότι νικάμε στη διαπραγμάτευση», δίνει το πολιτικό στίγμα της δεύτερης εκδοχής μετάλλαξης της ΝΔ. Εχουμε πολλά, πάρα πολλά να δούμε ακόμη.
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Ηθική και πολιτική *

 

 του Λευτέρη Ριζά

          Τελευταία έχουμε διαβάσει κατ΄ επανάληψη για τη σχέση ηθικής και πολιτικής. Ένα τελευταίο άρθρο με τον βαρύγδουπο  τίτλο«Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν μεγάλα προτάγματα» (1) , αποτέλεσε την αφορμή για τούτο το κείμενο. Λέω αφορμή γιατί για το ζήτημα αυτό ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει πολλές φορές, θεωρώντας μάλιστα ότι αυτά που υποστηρίζει και όπως τα υποστηρίζει, αποδίδουν τη σκέψη του Γκράμσι. Ότι ανήκουν στην Γκραμσιανή παρακαταθήκη ιδεών και πρακτικής δράσης, κι ότι είναι, επίσης, πιστές ή κοντά στη μαρξιστική κληρονομία.

          Γράφει λοιπόν σ’  αυτό το άρθρο του ο συγγραφέας ότι :

«Πρέπει να επαναφέρουμε στην κεντρική σκηνή την πολιτική και την ηθική. Γιατί η πολιτική, σε συνδυασμό με την ηθική αποτελούν μείζονα αυτοδύναμα στοιχεία, που, στον βαθμό που τα έχεις κατακτήσει, είναι σε θέση να λειτουργήσουν δραστικά, επιλύοντας πολλά δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η αδυναμία μας στην οικονομική σφαίρα, αντικειμενική και υποκειμενική, μπορεί να αντισταθμιστεί από τη δύναμη ενός ηθικοπολιτικού προτάγματος που είναι αυτό που ως όραμα εμπνέει τις μεγάλες μάζες να εισβάλουν στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους».

          Την  πρόταση του αυτή τη συνδέει με την κριτική που θέλει να ασκήσει στην πολιτική και πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (2) , που ακολούθησε μετά τις τελευταίες  εκλογές. Ενώ, λοιπόν, σωστά τονίζει ότι «η ζοφερή πραγματικότητα υποδηλώνει ότι η παρούσα κατάσταση έχει τέτοιο βάθος, τέτοια πολυπλοκότητα, τέτοιο βαθμό επιθετικής βούλησης από την πλευρά του εχθρού και τέτοια πόλωση αντίθετων συμφερόντων, που απαιτεί εξ ορισμού μιαν άλλη λογική και όχι τη λογική της ανακάλυψης της γοητείας του ελάσσονος και όχι, λ.χ., την ψευδοοικολογίζουσα λογική για την πεταλούδα που χάνεται, όταν βυθίζεται στα Τάρταρα μια ολόκληρη κοινωνία. Το τι κάνουμε μεταξύ μας, το τι κάνουν οι συνιστώσες, ποια η έκβαση της άγριας λιστομαχίας δεν ενδιαφέρει κανέναν πλην ημών. Μη χάνουμε το μεγάλο έχοντας την αυταπάτη ότι ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμάς», αποδίδοντας περιεκτικά  την κατάσταση που επικρατεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και φοβούμενος ότι «το πρόβλημα είναι τεράστιο, ότι σοβεί μια πανεθνική κρίση που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε εθνικό ακρωτηριασμό, φρονώ ότι απαιτείται και μια ανάλογη απάντηση», αισθάνεται υποχρεωμένος να καταθέσει τη δική του πρόταση, για το τι πρέπει να γίνει σήμερα ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να σταθεί στο ύψος των καθηκόντων που επιβάλλουν οι τόσο δύσκολες, πολύπλοκες και επικίνδυνες περιστάσεις.

          Το τι πρέπει να γίνει, ποια είναι η πρόταση, το παραθέσαμε στην αρχή: «Πρέπει να επαναφέρουμε στην κεντρική σκηνή την πολιτική και την ηθική….. ». Η πολιτική βρίσκεται ήδη στην κεντρική σκηνή. Το ζήτημα είναι αν είναι σωστή ή όχι η πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Γι αυτό, όμως, δεν μας λέει τίποτα. Δεν ασκεί κριτική – συγκεκριμένη – στην πολιτική (χειρισμούς, τακτική κλπ) του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως κάνουν άλλα μέλη και συνιστώσες του. Αδιάφορο αν έχουν δίκιο ή όχι. Τα φαινόμενα που αναφέρει ως χαρακτηριστικά της «κομματικής ζωής» του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι όλα σωστά. Τα έχουν καταγράψει και καυτηριάσει και πολλοί άλλοι, μέλη και συνιστώσες του. Ως διαπιστώσεις αποτελούν πια κοινό τόπο. Εκεί που το πράγμα σκοντάφτει και κολλάει είναι οι ερμηνείες για αυτά που συμβαίνουν και οι προτεινόμενες «θεραπείες».

          Στους ιστοτόπους πολλών συνιστωσών, αλλά και σε πολλές παρεμβάσεις στον «διάλογο» για το συνέδριο, διαβάζει κανείς πολύ καλές αναλύσεις και ενδιαφέρουσες προτάσεις. Η λιγότερο ενδιαφέρουσα και περισσότερο άστοχή, είναι κατά τη γνώμη μου, η δική του. Μπορεί να φαντάζει η πιο βαρύγδουπη. Από την άποψη αυτή να εντυπωσιάζει ένα κοινό που δεν είναι συνηθισμένο σε αυστηρές κρίσεις. Ακριβώς γιατί το έχουν μαθημένο – από την εκκλησία, το σχολείο, τους πολιτικούς και την αριστερά – να εντυπωσιάζεται από τις λέξεις. Όπως έγραφε ο Σορέλ  (3)

“ Ο φετιχισμός των λέξεων, παίζει ένα μεγάλο ρόλο στην ιστορία όλων των ιδεολογιών’ η διατήρηση μιας μαρξιστικής γλώσσας απο ανθ΄ρωπους που έγειναν ολότελα ξένοι προς την σκέψη του Μάρξ, είνα ένα μεγάλο ατυ΄χημα γιατον σοσιαλισμό“.

          Γ’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή και από αυτούς που γράφουν και από αυτούς που διαβάζουν σε αυτό ακριβώς το σημείο.

          Αφού η πολιτική είναι στην κεντρική σκηνή – όχι μόνο της χώρας αλλά και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – τι προτείνει ο συγγραφέας ουσιαστικά να πάρει θέση δίπλα της;  Η Ηθική!!!  Μάλιστα θέλει να το δικαιολογήσει γράφοντας ότι «η πολιτική, σε συνδυασμό με την ηθική αποτελούν μείζονα αυτοδύναμα στοιχεία. Ώστε η πολιτική αποτελεί αυτοδύναμο στοιχείο, σε συνδυασμό με την  ηθική. Δηλαδή μπορούν να υπάρχουν μόνο τους έξω από το χώρο και το χρόνο. Ώστε η πολιτική – και το τι κάθε φορά επιδιώκεται με αυτήν ή από αυτήν – δεν εξαρτάται από το σύνολο, τη δυναμική  της κοινωνίας – του κοινωνικού σχηματισμού – και φυσικά από τις σχέσεις του με τους διπλανούς, μακρινούς κλπ. Η «Ηθική» δεν είναι μια και αδιαίρετη για όλες τις τάξεις, για όλα τα επαγγέλματα, τις θρησκείες, τις ιδεολογίες, τους πολιτισμούς και υπο-πολιτισμούς. Δεν υπάρχει δηλαδή η ηθική των κυρίαρχων και εκμεταλλευτών και η ηθική των υποτελών και εκμεταλλευόμενων. Κι ακόμα δεν διαπιστώνουμε πώς κυρίαρχη ηθική είναι η ηθική της κυρίαρχης τάξης κλπ κλπ. Δηλαδή η ηθική δεν είναι οργανικό κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας. Αλλά μπορεί να αυτονομηθεί και ως τέτοια να εγκατασταθεί στη κεντρική σκηνή, για να παίξει τον δικό της ρόλο: απελευθερωτικό ή χειραγωγικό / καταπιεστικό.

          Με λίγα λόγια πρέπει να ορίσουμε τι είναι ή τι εννοούμε «Ηθική», φιλοσοφικά και ιστορικά. Δεν μπορούμε να την τραβολογάμε κατά πως μας βολεύει. Υπάρχει βέβαια μεγάλη και μακρά παράδοση στο τι εννοούσανε κάθε φορά οι άνθρωποι – οι πολιτισμοί τους – μιλώντας για Ηθική. Από τους αρχαίους μας – μην ξεχνάμε τα Ηθικά Νικομάχεια – μέχρι το Χριστιανισμό και το Μεσαίωνα, την άνοδο του αστισμού (4), τους μεγάλους φιλοσόφους του (Καντ, Χέγκελ, κλπ), ως βέβαια τους σοσιαλιστές και το μαρξισμό.

          Να θυμίσουμε εδώ πως με το ζήτημα της ηθικής ασχολήθηκε ο Ζωρζ Σορέλ και μάλιστα έκανε εντύπωση και επηρέασε τον ίδιο τον Γκράμσι. Όλοι οι σοβαροί μελετητές του έχουν επισημάνει αυτή την επιρροή που άσκησε στη σκέψη του ο Σορέλ.

          Η ηθική απασχόλησε και τον Χέγκελ. Δικαιολογημένα μάλιστα. Γιατί η ανικανότητα λόγω ανωριμότητας της αστικής τάξης στη Γερμανία να ασχοληθεί και επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα της την έστρεψε στην «εσωτερική» της καλλιέργεια, στο «πνεύμα», την τέχνη κλπ. (5)

          Ο Κάρελ Κόζικ έχει πραγματευτεί εξαιρετικά πυκνά τη σχέση διαλεκτικής και ηθικής (6). Γράφει λοιπόν «Η ηθική συμπεριφορά συνίσταται στη διάκριση του καλού από το κακό. Αλλά αυτή η συμπεριφορά προϋποθέτει ήδη γνώση του καλού και του κακού. Φτάνει λοιπόν κανείς σε αυτή τη διάκριση μόνο με την πράξη και τη συμπεριφορά; Δεν αρχίζει ίσως η ηθικότητα ήδη με τις προθέσεις, με τη συνείδηση ή υπάρχει μόνο στα αποτελέσματα και τις συνέπειες της συμπεριφοράς;» και διαχωρίζοντας την συμπεριφορά της «καλής ψυχής» από του «κομισάριου» μιλάει για την «αντίθεση ανάμεσα στην ηθική και τον ωφελιμισμό». «Η αποφασιστική αρχή για την ηθική είναι η «φωνή της συνείδησης», για τον ωφελιμιστικό ρεαλισμό η «κρίση της ιστορίας». Σε αυτή την αμοιβαία απομόνωση γίνονται και οι δύο αρχές προβληματικές». Και συνεχίζοντας επισημαίνει «η κρίση της ιστορίας δεν είναι ποτέ οριστική κρίση. Κάθε φάση της ιστορίας έχει το δικαστήριο της, οι αποφάσεις του οποίου γίνονται αντικείμενα αναθεωρήσεων που ασκούν οι επόμενες εποχές». Όταν κριτής είναι ο Θεός κάποιες ηθικές συμπεριφορές μπορεί να τηρούνται. Όταν όμως ο θεός έχει πεθάνει – και τη θέση του έχει πάρει το κέρδος, το χρήμα – «καταρρέουν οι δομές που στηρίζουν την απόλυτη ηθική συνείδηση».

          Τη θέση του Θεού, στο σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα, ποιος την πήρε έτσι ώστε μια νέα ηθική να προβάλλει και να ελέγχεται; Το επαναστατικό κίνημα, η επαναστατική πράξη. Το μέλλον σαν «μυθολογικό διάταγμα της αλήθειας και του καλού, στο οποίο ζητούσε  κανείς καταφύγιο  μπρος στον απειλητικό σκεπτικισμό» που όμως τώρα «καταλήγει το ίδιο σε σκεπτικισμό. Σε έναν κόσμο, στον οποίο έχουν εξαφανιστεί οι αξίες ή υπάρχουν μόνο σαν απραγματοποίητα ιδανικά, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους γίνονται εντελώς αδιάφορες · σε έναν κόσμο, στον οποίο οι ενέργειες του ατόμου έχουν χάσει την πιθανότητα να πραγματοποιήσουν το σωστό και το δίκαιο, οι ηθικοί κανόνες συμπυκνώνονται σε υποκρισία.»

          Το ζήτημα λοιπόν της ηθικής και της πολιτικής [η ηθική της πολιτικής και η πολιτική της ηθικής]  είναι κι αυτό πιο πολύπλοκο από όσα το νομίζει ο συγγραφέας του άρθρου. Μάλιστα σε μια εποχή που δεν υπάρχει μόνο πόλωση της φτώχειας και του πλούτου, αλλά κυριαρχείται από τη μεταμοντέρνα αντίληψη της ζωής, της πολιτικής, της ίδιας της ηθικής κλπ. Που σχηματικά θα λέγαμε ότι ο Κάρλ Πόππερ προηγείται στο σκορ του Καρλ Μαρξ.

          Η «ηθική» ηγεμονία της αριστεράς στην περίοδο της Κατοχής και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στηριζότανε και πρόκυπτε από τον κοινό αγώνα, την κοινή προσπάθεια για το συλλογικό καλό. Αυτή η προσπάθεια ήταν που μετασχημάτισε τις ηθικές αξίες και συμπεριφορές πλατειών στρωμάτων του λαού. Κατόπιν κυριάρχησε το ατομικό συμφέρον. Η εξατομίκευση. Που συνοδεύτηκε βέβαια από άλλα «προτάγματα» – πολλά από το παλιό οπλοστάσιο της αριστεράς κατάλληλα επεξεργασμένα και «τροποποιημένα» από τη σύγχρονη μεταμοντέρνα ιμπεριαλιστική ιδεολογία, όπως τα «ατομικά δικαιώματα», τα δικαιώματα των κάθε λογής και επινόησης «μειονοτήτων» κλπ – που σήμερα ανθίζουν άνετα και στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

          Σήμερα δημιουργούνται συνθήκες για μια νέα ηθική – αυτή του αγώνα απέναντι σε κοινούς εχθρούς και για κοινό μέλλον . Όμως, η ηγεμονία και οι συνήθειες μιας μεταμοντέρνας αριστεράς που σήμερα κυριαρχεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν το επιτρέπει. Λειτουργεί ως επιβραδυντικό. Σε αυτή την ηγεμονία πρέπει να ψάξει ο συγγραφέας και όσοι έχουν τις ίδιες ανησυχίες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  να βρει τις αιτίες των «νοσηρών» καταστάσεων που διαπιστώνει. Αγώνας, όμως, για μια νέα ηθική, στήριγμα και παρακολούθημα της πολιτικής όπως την φαντάζεται, χωρίς ακατάπαυστο ιδεολογικό αγώνα δεν γίνεται.

          Όποιος μάλιστα εμπνέεται από τον Γκράμσι ακολουθεί αυτά που πολύ πρακτικά πρότεινε όταν έγραφε το «Πρέπει να μιλάμε καθαρά» και το «Ένα  κόμμα μαζών» (7). Προ παντός πρέπει να μιλάμε καθαρά και όχι να κρύβουμε τα λόγια μας και τις απόψεις μας προκειμένου να είμαστε αρεστοί στους ηγετικούς κύκλους της οργάνωσης. Ο Γκράμσι πέρασε τη ζωή του στις φυλακές  γιατί μίλαγε καθαρά και το απαιτούσε και από τους άλλους – τουλάχιστον τους μαθητές του.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

* Το άρθρο αυτό μπορεί να ξαφνιάσει πολλούς, δεδομένου ότι ασκώ κριτική, πιστεύω όχι άδικη, σε άρθρο πολύ «κλειστού» φίλου, συνεργάτη και συντρόφου για χρόνια. Εδώ η κριτική δεν έχει να κάνει με προσωπική αντίθεση. Αλλά με ιδεολογικο-πολιτική. Οι διαφωνίες σε ιδέες, θέσεις και πρακτικές πρέπει να διατυπώνεται. Ο πρόεδρος Μάο έγραφε πριν χρόνια – και είχε απόλυτα δίκιο – ότι «Ο φιλελευθερισμός εκδηλώνεται με διάφορες μορφές: παρά το γεγονός ότι ξέρεις ότι κάποιος δεν ενεργεί σωστά, αλλά επειδή τον έχεις γνωστό, συμπατριώτη, συμμαθητή, στενό φίλο, αγαπητό, παλιό συνάδελφο ή παλιό υφιστάμενο, δεν διεξάγεις με αυτόν πολεμική αρχής, αλλά του επιτρέπεις να συνεχίσει, μόνο και μόνο για να διατηρήσεις την ειρήνη και τη  φιλία με αυτόν, ή τον επιπλήττεις  ελαφρά και μαλακά, αλλά δεν λύνεις πλέρια την υπόθεση, για να πάνε όλα ήσυχα και ομαλά» [«Ενάντια στο φιλελευθερισμό», 7/9/1937]. Αυτού του τύπου ο φιλελευθερισμός είναι κυρίαρχος στην ελληνική αριστερά. Αφήνουμε πολλά να περάσουν, δεν τα συζητάμε, δεν «φιλονικούμε» γι αυτά. Ακόμα και στα πλαίσια του ίδιου κόμματος ή οργάνωσης. Εδώ φοβόμαστε πάρα πολύ την κριτική για να μην «χαλάσουμε τις καρδιές μας». Μια λογική που π.χ. δεν είχε ο Λένιν όταν ασκούσε δριμύτατη κριτική στον Μπογντάνωφ το βράδυ, γράφοντας τον «Υλισμό και εμπειριοκριτικισμό» και το πρωί έπαιζε μαζί του σκάκι, χωρίς η φιλία τους να διαταράσσεται. Κάποια στιγμή πρέπει και να ωριμάσουμε κι εμείς και να απαλλαγούμε από στενές «χωριάτικες» λογικές και πρακτικές.

1- Βλ Αξελός Λουκάς  ΑΥΓΗ 30.06.2013 -- Στηριγμένο στην ομιλία που εκφωνήθηκε στις 23 Ιουνίου 2013 στο Φεστιβάλ Resistance, με θέμα “Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο Συνέδριό του”.. Το ίδιο δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα o ΔΡΟΜΟΣ

2 –  του οποίου είναι μέλος στην ΚΕ και την Εκτελεστική Γραμματεία

3-  Σορέλ «Σκέψεις πάνω στη βία» – εκδ. ΓΕΡ.. ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ, μετάφραση Αχιλλέα Βαγενά, χχ.

4 – βλ. Μαξ Βέμπερ «Η προτεσταντική ηθική και η άνοδος του καπιταλισμού», R. Tawney  «Η Χριστιανική θρησκεία και η άνοδος του καπιταλισμού» και Maxim Rodinson «Ισλάμ και καπιταλισμός» –  και τα τρία Εκδόσεις ΚΑΛΒΟΣ.

5- βλ. σχετικά και Χέρμπερτ Μαρκούζε «Λόγοςκαι επανάσταση», εκδ. Ύψιλον, ΑΘΗΝΑ 1985, μετάφραση Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος.

6- βλ. Κάρελ Κόζικ «Η διαλεκτική της ηθικής και η ηθική της διαλεκτικής» – στο «ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ», Μιχαήλο Μάρκοβιτς, Χέρμπερτ Μαρκούζε, Κάρελ Κόζικ, εκδ. ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ , ΑΘΗΝΑ 1971, μετάφραση Γιώργου Βαμβαλή

7-  Αντόνιο Γκράμσι «Για την αλήθεια ή για το να λέμε την αλήθεια στην πολιτική», τ. Η’ Εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ , ΑΘΗΝΑ 2012. Πρόκειται για μια ανθολόγηση κειμένων του που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, στην οποία περιλαμβάνονται τα δύο κείμενα του που αναφέρονται πάρα πάνω, μεταφρασμένα στα ελληνικά για πρώτη φορά. Εισαγωγή-Ανθολόγηση-Επιμέλεια  Λουκάς Αξελός.

Διαβάστε περισσότερα

Διασωστική Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών Μεσολογγίου - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Δ.ΟΜ.Α.Κ στα πλαίσια της συνεχούς εκπαίδευσης και ενημέρωσης των μελών της, παρακολούθησε επιτυχώς την ημερίδα Αεροπορικών Ατυχημάτων που πραγματοποιήθηκε στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα, την Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013, σε συνεργασία με την Πολεμική Αεροπορία, την Κεντρική Διοίκηση της Ελληνικής Ομάδα Διάσωσης (Ε.Ο.Δ) και του παραρτήματος Ε.Ο.Δ Λάρισας. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές και ιδιαίτερα τον διοικητή της 110 Π.Μ. κ. Θεόδωρο Σύρμο.

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;

Ένα ισπανικό βίντεο,  το οποίο μιλά για την προσφορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Εκφωνήθηκε από τον γνωστό ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση, στην οποία πρόταση φυσικά και εναντιώνεται. Ενώ η υποστήριξη του ελληνισμού στο βίντεο είναι συγκινητική, ταυτόχρονα η ανάγνωσή του αποκλείει κάθε εθνικισμό και μάλιστα προτρέπει τον θεατή σε μια στάση ουμανιστική. Πηγή: http://www.lifo.gr

Διαβάστε περισσότερα

Χρυσή Νέα Ελλάδα

πιτσιρικος

Σάλο έχει προκαλέσει η δήλωση του Βύρωνα Πολύδωρα για συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με την Χρυσή Αυγή. Ο Βύρων Πολύδωρας πήρε τοις μετρητοίς την προχτεσινή δήλωση του Αντώνη Σαμαρά πως η Νέα Δημοκρατία τους χωράει όλους και άρχισε τα καλέσματα.
Βέβαια, η Νέα Δημοκρατία συνεργάζεται εδώ και πολλά χρόνια με την Χρυσή Αυγή, οπότε η δήλωση Πολύδωρα για συνεργασία έγινε μάλλον για το ξεκάρφωμα· ότι δηλαδή οι ακροδεξιοί που έχουν κυριαρχήσει μέσα στη Νέα Δημοκρατία δεν έχουν σχέση με την Χρυσή Αυγή.
Το πιο ωραίο είναι όλοι αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή επειδή την θεωρούν αντισυστημική. Πιο μαλάκας πεθαίνεις.
Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι δηλώσεις του, ο Βύρων Πολύδωρας προσπάθησε να τις διασκεδάσει, λέγοντας πως είναι Κολοκοτρώνης αλλά δεν τον έχω δει ποτέ χωρίς φουστανέλα, οπότε δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκονται τα κωλομέρια του.
Είδαμε μέσα σε δυο μέρες τον Μάκη Βορίδη της ΕΠΕΝ να επιτίθεται στον Ανδρέα Παπανδρέου -από την θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας-, και τον Βύρωνα Πολύδωρα να κάνει καλέσματα στην Χρυσή Αυγή.
Και τα καλύτερα έρχονται.
Η Δεξιά δεν έχει κανένα πρόβλημα να πετάξει όλες τις μάσκες και να ενωθεί. Κεντροδεξιοί, δεξιοί, νεοφιλελεύθεροι, φασίστες και νεοναζί, όλοι μαζί αγαπημένοι.
Μόνο η Αριστερά δεν ενώνεται με τίποτα. Οι «αριστεροί» της ΔΗΜΑΡ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συγκυβερνήσουν με την ακροδεξιά του Σαμαρά. Ούτε με την Χρυσή Αυγή θα τους πείραζε να κάνουν μια συνεργασιούλα. Με τα άλλα αριστερά κόμματα, όμως, το απέκλεισαν από την αρχή.
Ωραία φάση η Αριστερά. Θα τους μαζεύουν νύχτα από τα σπίτια τους οι φασίστες, και αυτοί ακόμα θα κατηγορούν ο ένας τον άλλον για ρεφορμισμό.
Δεν πειράζει, παιδιά. Θα ενωθούμε στα ξερονήσια.
Αν κι ακόμα και τότε, δεν είναι και τόσο σίγουρο.
(Εν τω μεταξύ κοίτα τον Πολύδωρα -και τους άλλους Πολύδωρες-, σκέψου ότι κάποιοι τον ψήφισαν αυτόν τον άνθρωπο, και θα καταλάβεις πως, για να μιλάμε για ελπίδα, θα πρέπει να εξολοθρευθούν όλοι οι Έλληνες άνω των 5 ετών.)

Διαβάστε περισσότερα

Το μεγάλο κόλπο με τα mini-jobs και τα 1euro jobs

Βάλια Μπαζού

Είναι απλό. Η Γερμανία έφτασε στο ιστορικό χαμηλό ποσοστό ανεργίας του 6,8%, κάνοντας αόρατους τους ανέργους και πραγματοποιώντας στα μουγκά τη μεγαλύτερη αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν το έκανε τώρα, το κάνει συστηματικά τα τελευταία 10 χρόνια. Απλώς τότε ήταν παχιές οι μύγες και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν ασχολούνταν με το γερμανικό «θαύμα». Τώρα, όμως, που έσφιξαν τα γάλατα, άλλοι διαμαρτύρονται για αθέμιτο ανταγωνισμό όπως το Βέλγιο που πρόσφατα  προέβη σε καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τις γερμανικές «μίνι θέσεις εργασίας», υποστηρίζοντας ότι υπονομεύουν τους κοινοτικούς κανόνες ανταγωνισμού και άλλοι, καλή ώρα εμείς, θα το εφαρμόσουμε για τη «σωτηρία» της πατρίδας.
Η πιο διαδεδομένος θεσμός στη Γερμανία είναι η λεγόμενη «μικροεργασία» (mini job) στην οποία απασχολούνται 7,8 εκατομμύρια στη Γερμανία και η «εργασία του 1 ευρώ την ώρα» (1 euro job).
Τα αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι τα εξής:
-πέφτουν διαρκώς τα ποσοστά ανεργίας αφού πλέον ακόμα και όσοι εργάζονται για 1 ευρώ την ώρα δεν θεωρούνται άνεργοι
-τα κονδύλια μεταφέρονται από το ταμείο ανεργίας στο ταμείο επιδότησης νεόπτωχων
-δημιουργούνται θέσεις εργασίας προσωρινής απασχόλησης με εργαζομένους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας
-καθιερώνεται μισθός 400 ευρώ το μήνα χωρίς φορολογία και χωρίς παράλληλα την καθιέρωση ανώτατου ορίου ωρών εργασίας την εβδομάδα
-οι κανονικές δουλειές «σπάνε» σε δουλειές μερικής απασχόλησης αφού οι εργοδότες συν τοις άλλος για τα mini-jobs πληρώνουν αισθητά λιγότερες εισφορές 1euro jobs
Πρόκειται για «καλοπληρωμένη» εργασία που προσφέρεται σε ανέργους και ιδίως μακροχρόνια ανέργους κάτω από τον μανδύα της παροχής «κοινωνικών υπηρεσιών». Οι άνεργοι πληρώνονται με 1 ευρώ την ώρα για εργασία έως 30 ώρες την εβδομάδα για διάστημα 6 μηνών. Το σχέδιο περνά μέσα από εταιρείες εργολάβους που προωθούν τους εργαζόμενους σε θέσεις εργασίας κοινωφελούς σημασίας που δεν καλύπτουν κανονικά αμοιβόμενες θέσεις. Ο άνεργος δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τη θέση «εργασίας» αφού κινδυνεύει να χάσει μέρος του επιδόματος ανεργίας ή άλλα προνομιακά επιδόματα.
Στην Ελλάδα υπάρχει μια παραλλαγή του συστήματος με προσλήψεις μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας, που υλοποιούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Οι μισθοί δεν είναι του ενός ευρώ την ώρα αλλά το 80% της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για διάστημα 5 μηνών χωρίς δυνατότητα κατοχύρωσης εργασιακού δικαιώματος.
0 ευρώ την ώρα
Ναι, υπάρχει και αυτός ο «θεσμός» διαδομένος ευρέως στις ΗΠΑ . Με 0 ευρώ την ώρα εργάζονται οι λεγόμενοι baggers, νέοι και νέες που στέκονται στα ταμεία των σούπερ μάρκετ και βάζουν τα προϊόντα των πελατών στις σακούλες. Η συμφωνία είναι ότι δεν πληρώνονται από το σούπερ μάρκετ αλλά από τα φιλοδωρήματα των πελατών. Η τελευταία εξέλιξη λένε ότι είναι γερμανικής εμπνεύσεως. Επειδή στην Ευρώπη οι  baggers  είναι μια κατηγορία «εργαζομένων» που δεν υπάρχει αφού βοήθεια στους πελάτες προσφέρουν εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, κάποιοι ευφάνταστοι επιχειρηματίες σκέφτηκαν το εξής. Νοικιάζουν στα σούπερ μάρκετ baggers προς 3 ευρώ την ώρα και οι νέοι και οι νέες που δουλεύουν πληρώνονται μόνον από τα φιλοδωρήματα. Με τον τρόπο αυτό τα σούπερ μάρκετ δεν «χαραμίζουν» εργαζομένους σε αυτό το πόστο αλλά μπορούν να χρησιμοποιούν μόνον τις ώρες αιχμής τους baggers χωρίς να πληρώνουν μισθό, εισφορές κλπ.

Διαβάστε περισσότερα

Δεν είμαι ρινόκερος!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Υπάρχει κάτι χειρότερο και πιο επικίνδυνο από τη δυστυχία. Να συνηθίσεις τη δυστυχία. Υπάρχει κάτι χειρότερο, έγραψε ο Καμύ στην Πανούκλα, από την πανούκλα. Να συνηθίσεις την πανούκλα. Υπάρχει απειλή μεγαλύτερη ακόμα κι από την τραγωδία που βιώνουμε. Η απειλή, ο ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος, είναι ό,τι ζούμε να μας κάνουν να το συνηθίσουμε. Να μας μάθουν να ζούμε υποκύπτοντας και αποδεχόμενοι πως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι «κανονικά»…
Ότι είναι «κανονικό» να πετάνε «μαύρο» στην ΕΡΤ. Ότι είναι «κανονικό» να έχουν γεμίσει τα πάρκα και οι πλατείες με άστεγους. Ότι είναι «κανονικό» να ψάχνεις δουλειά για 300 και 500 ευρώ το μήνα. Ότι είναι «κανονικό» να ψάχνουν άνθρωποι φαγητό στα σκουπίδια και στα σισίτια. Ότι είναι «κανονικό» να ξεπουλιούνται τα πάντα, ακόμα και ο τοίχος της Καισαριανής! Ότι είναι «κανονικό» να κυκλοφορούν ανάμεσα μας παριστάνοντας τους «σωτήρες» αυτοί που γέμισαν με πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά τις στατιστικές της ασιτίας.
Αν καταφέρουν όλα αυτά να τα συνηθίσουμε, αν καταφέρουν να μας κάνουν να αποδεχτούμε ότι όλα αυτά είναι «κανονικά», ότι κάπως έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε, τότε δεν θα έχουν απλά νικήσει. Θα μας έχουν κατατροπώσει. Απ’ έξω κι από μέσα μας.
Όχι! Ο κόσμος τους δεν είναι «κανονικός». Ότι πριν από μισόν αιώνα ο άνθρωπος πάτησε στη Σελήνη, αλλά μισόν αιώνα μετά, σε συνθήκες πρωτόγνωρων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, αποτελεί ζητούμενο, για τη μισή ανθρωπότητα, το να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ, δεν είναι «κανονικό».
Ότι πριν από 70 χρόνια, η κρίση του καπιταλισμού πληρώθηκε από την ανθρωπότητα με τον πιο βαρύ φόρο αίματος κατά τη διάρκεια ενός Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το φρικτό τέρας παραλίγο να καταλάβει «ανεπαισθήτως» τον κόσμο και ότι παρ’ όλα αυτά στις μέρες μας, στην ίδια καπιταλιστική μήτρα, παράγεται και επωάζεται το ίδιο αυγό του ίδιου φιδιού, δεν είναι «κανονικό».
Πριν από δύο αιώνες και παραπάνω, η ανθρωπότητα δονήθηκε από το όραμα ενός κόσμου «ελευθερίας, ισότητας, αδελφότητας». Ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα και η Επανάσταση του 17 που έδειξαν πώς πρέπει αλλά και πώς μπορεί να είναι ο κόσμος. Που έδειξαν ότι είναι κατορθωτό ο άνθρωπος, από την προϊστορία της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης, να περάσει στο «βασίλειο» της ικανοποίησης όλων των αναγκών του και της αξιοποίησης όλων των ικανοτήτων του.
Σήμερα, κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι ανισότητες, η ανελευθερία, ο καταναγκασμός, η μετατροπή του ανθρώπου σε «λύκο για τον άνθρωπο» αποτελούν παγκοσμιοποιημένο δόγμα. Ένα δόγμα που διεκδικεί να επιβάλλεται ως «λογικός μονόδρομος» μέσα από τη διαστρέβλωση, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, την καταστολή, τον εκβιασμό, την τρομοκρατία. Αυτό δεν είναι «κανονικό».
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε ξανά τον «ρινόκερο».
Όπως ο ήρωας του Ιονέσκο. Όπως ο Μπερανζέ, που έμεινε όρθιος όσο κι αν έβλεπε τους γύρω του να συνθηκολογούν με τη δυστυχία. Να μετατρέπονται σε δούλους υποτασσόμενοι στους νόμους της ζούγκλας. Να ενσωματώνονται, να προσαρμόζονται στη φρίκη και να μεταλλάσσονται. Να γίνονται ο ένας μετά τον άλλον ρινόκεροι. Να ενστερνίζονται την ασχήμια και να παραιτούνται από κάθε διάθεση αντίστασης. Να αποδέχονται ότι θα ζήσουν με τα λίγα χωρίς να διεκδικούν ό,τι τους ανήκει. Να υποτάσσονται στο φόβο και στη «μοίρα». Να αρνούνται τη δυνατότητα να σηκώσουν ανάστημα απέναντι στο «ζωώδες», στο παράλογο, στο απεχθές, στο ψεύτικο, στο βάρβαρο.
Ο Ιονέσκο στον Ρινόκερο βάζει τον ήρωα του να αρνείται να σκύψει το κεφάλι στους κυρίαρχους και σε μια πόλη που ο ένας μετά τον άλλο μεταλλάσσονται σε ρινόκερους, ο Μπερανζέ κραυγάζει:
«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο, δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να ‘ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω! Δεν θα γίνω σαν και σας!»
Ο Μπερανζέ -ο καθένας από εμάς δηλαδή- πρέπει να ξαναβρεί τη φωνή του. Να σηκώσει ξανά το ανάστημα του. Είναι καθήκον. Είναι υποχρέωση. Όχι στο όνομα μιας στενά ατομικής αξιοπρέπειας απέναντι στην κυρίαρχη «ρινοκεριάδα». Όχι μόνο ως υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας. Όχι για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο.
Πρέπει να παραμείνουμε όρθιοι, να μη συνθηκολογήσουμε -αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος- γιατί πρέπει να σμίξουμε τον κόσμο. Πρέπει να μείνουμε όρθιοι και ανυποχώρητοι, γιατί μόνο έτσι -όρθιοι- δεν θα αφήσουμε, δεν θα επιτρέψουμε να υποταχθεί ο κόσμος σε εκείνους που θέλουν να τον μετατρέψουν σε «ρινόκερο».
Θα μείνουμε όρθιοι.
Γιατί αρνούμαστε -για εμάς, για τα παιδιά μας, για τους συντρόφους μας στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στη γειτονιά, στο σχολείο- να γίνουμε σκλάβοι, συμβιβασμένοι με την «κανονικότητα» της κτηνωδίας τους. 

 ”Unfollow”

Βαθύ Κόκκινο

Διαβάστε περισσότερα

Θαλάσσιο Ταξί απο την Παρασκευή 5 Ιουλίου στην Τουρλίδα Μεσολογγίου.

Θαλάσσιο Ταξί απο την Παρασκευή 5 Ιουλίου στην Τουρλίδα Μεσολογγίου.

Διαβάστε περισσότερα

Δημοκρατία της Βαϊμάρης: Όταν το «δημοκρατικό» τόξο, εκτοξεύει το φασιστικό βέλος.

«Το πιο σημαντικό άμεσο καθήκον είναι η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου όλων των εργαζομένων, προκειμένου να γυρίσει πίσω ο φασισμός, προκειμένου να προφυλαχτούν από την υποδούλωση και την εκμετάλλευση τους, καθώς και να διατηρήσουν τη δική τους φυσική ύπαρξη με την ισχύ και τη δύναμη της οργάνωσής τους. Πριν από αυτή την επιτακτική ιστορική αναγκαιότητα, όλοι οι λόγοι που μας αναστέλλουν και μας διαιρούν, όπως πολιτικές, συνδικαλιστικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές απόψεις,  πρέπει να κατέχουν υποδεέστερη θέση».
Κλάρα (Άισνερ) Τσέτκιν, εναρκτήρια ομιλία στην τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ, 30 Αυγούστου 1932.

Γράφει ο askordoulakos

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για τα έργα και τις ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ιδίως με αφορμή την παρουσία και τη δράση των «σουμπεριτών» της Χ.Α. Για την εποχή εκείνη έχουν κάνει λόγο άπαντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων μας φέρνουν τη Βαιμάρη ως παράδειγμα, για να μας πείσουν ότι πρέπει να κάτσουμε φρόνιμα, διότι οι πολλές αντιδράσεις οδηγούν στα…άκρα (η περίφημη θεωρία των 2 άκρων, των ανιστόρητων ηλιθίων της ομάδας «αληθείας») και στο φασισμό. Τι πραγματικά σημαίνει όμως η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και κυρίως, ποιες ουσιαστικές αναλογίες υφίστανται μεταξύ του τότε και του σήμερα; Ποιος και τι πραγματικά οδηγεί στο φασισμό;Το κομβικό σημείο είναι ο Αύγουστος του 1914, όταν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας(SPD), το οποίο τότε είναι το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας με δύναμη, περί τα 1.000.000 μέλη, λέει ΝΑΙ στον πόλεμο, με την αιτιολογία ότι η Γερμανία είναι… αμυνόμενη κι όχι επιτιθέμενη καιυπερψηφίζει στο Ράιχσταντ τις πολεμικές δαπάνες! Τιμητική εξαίρεση, ο κομμουνιστής βουλευτής, νεαρός δικηγόρος τότε, Καρλ Λίμπνεχτ (Ομάδα Σπάρτακος). Η εν λόγω στάση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ωστόσο, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.  Γραμματέας του SPD ήταν οΈμπερτ, ο οποίος από το 1904 έως το 1909 είχε φροντίσει να «επαγγελματοποιήσει» το κόμμα (135.000 επαγγελματικά στελέχη!), ερχόμενος σε πλήρη ρήξη με τις αρχές του ιδρυτή του, Κ. Μαρξ, ο οποίος απεχθανόταν την ιδέα ενός κόμματος «επαγγελματικών στελεχών». Το 1918 ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος λαμβάνει τέλος, αφού η Γερμανία ηττάται στα πεδία των στρατιωτικών επιχειρήσεων κι ο…Πρίγκηψ Μαξ του Μπάαντεν τοποθετείται από τους νικητές Αγγλογάλλους επικεφαλής του γερμανικού Ράιχ, αντικαθιστώντας τον Κάιζερ Γουλιέλμο, ο οποίοςκαταρρέει κάτω από την οργή του λαού και των στρατιωτών στο μέτωπο. Σε ποιο κόμμα θα στηριχθεί ο…Πρίγκηψ Μαξ, ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει; Μα στο μεταλλαγμένο SPD φυσικά!
Καταλυτικό ρόλο σ’ όλα τα  παραπάνω θα παίξει το 1919 η Συνθήκη των Βερσαλλιών, βάσει της οποίας -εκτός της απόσπασης εδαφών και της αρπαγής του ορυκτού πλούτου (σας θυμίζει κάτι;)- ο Γερμανικός λαός υποχρεωνόταν να καταβάλλει –ως προκαταβολή- το ποσό των 12 δις χρυσών μάρκων (!), καθώς και να καταβάλλει ετησίως στους Αγγλογάλλους, ποσοστό 26% επί των…προπολεμικών γερμανικών εξαγωγών! Η εφαρμογή της Συνθήκης σήμαινε για τους Γερμανούς τότε, ό,τι σημαίνουν τα μνημόνια για τους Έλληνες σήμερα: Φτώχεια, εξαθλίωση και δουλοποίηση.
Το SPD καλείται να συμβάλλει στη δημιουργία νέου Συντάγματος και νέου κράτους εν μέσω Συνθήκης Βερσαλλιών,  εξεγερτικής διάθεσης και  πλήρους διάλυσης της κοινωνίας, της οικονομίας, του κρατικού μηχανισμού και του στρατού, ο οποίος επιστρέφει από το μέτωπο σε τραγική κατάσταση. Παράλληλα, στη γερμανική κοινωνία αρχίζουν να δημιουργούνται και να λειτουργούν Λαϊκά Συμβούλια (εργατικά, αγροτικά, στρατιωτικά κλπ), τα οποία αποτελούν de facto τοπικές εξουσίες διαχείρισης καθημερινών υποθέσεων.
Το SPD, κατά τη συγκρότηση του νέου κράτους και του νέου Συντάγματος (Βαιμάρη) έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους:
Να στηριχθεί στα επαναστατημένα λαϊκά συμβούλια και με μοχλό πίεσης τη λαϊκή εξέγερση ναανατρέψει το δολοφονικό καθεστώς των Βερσαλλιών, ή να συνταχθεί πλήρως με τους κυρίαρχους αντιδραστικούς κύκλους και να τηρήσει κατά γράμμα τις υποχρεώσεις, που απορρέουν απ’ τη Συνθήκη, ισοπεδώνοντας τη γερμανική κοινωνία; Το SPD καταλαμβάνεται από…το φόβο του λαού κι αποφασίζει να τηρήσει τις…διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας (σας θυμίζει κάτι;) και να ισοπεδώσει το γερμανικό λαό, στέλνοντας τους παρακρατικούς και τους παραστρατιωτικούς θύλακες να τσακίσουν τα Λαϊκά Συμβούλια (τα σημαντικά πολιτικά και τακτικά λάθη των ηρωικών Σπαρτακιστών είναι ένα ζήτημα για άλλη συζήτηση). Για το λόγο αυτό, άλλωστε, η Συντακτική Συνέλευση για την ανάδειξη του νέου Ράιχ έγινε στη μικρή πόλη της Βαϊμάρης (Γενάρης 1919) κι όχι στο Βερολίνο, όπως ήταν το κανονικό, διότι στην πρωτεύουσα της Γερμανίας και σ’ όλη τη Βαυαρία μαίνονταν οι αιματηρές μάχες μεταξύ των Φράικορπς και των Σπαρτακιστών…
Το Συνταγμα της Βαιμάρης, ήταν σχετικά προωθημένο για την εποχή του αφού αναγνώρισε ορισμένα ατομικά δικαιώματα (ψήφος στις γυναίκες κλπ), ωστόσο έστρωσε το πολιτικό, θεσμικό καιιδεολογικό χαλί, πάνω στο οποίο πάτησαν οι Ναζί για να φτάσουν στην εξουσία. Δύο είναι οι βασικά σημεία της Βαϊμάρης:
1. Ο Καγκελάριος, σε περιόδους εθνικής ανάγκης (σας θυμίζει κάτι αυτό;), μπορεί ανά πάσα στιγμή νακαταλύει το Σύνταγμα και να ασκεί ο ίδιος έκτακτες εξουσίες, ή να σχηματίζει κυβερνήσεις, όπωςαυτός κρίνει!
Αν θυμάμαι καλά, εκεί πάτησε ο Χιντερμπουργκ για να φέρει το Χίτλερ στην εξουσία, εκεί πάτησε κι ο Χίτλερ για να διαλύσει τη Βουλή και να συλλάβει τους αντιφρονούντες.
2. Το κράτος οφείλει να παραμένει και θα παραμένει ουδέτερο στην ταξική σύγκρουση (!). Οι εργάτες οφείλουν να συνεργάζονται με τους εργοδότες, επ’ ωφελεία της εθνικής οικονομίας (σας θυμίζει κάτι αυτό;)… Αυτό αποτέλεσε την πρωταρχική βάση της δημιουργίας των μετέπειτα μεγάλων  γερμανικώνκαρτέλ (βλέπε Άιγκεφάρμπεν), που στήριξαν τους Ναζί.
Είναι φανερό, ότι η Βαϊμάρη, αποτελεί ουσιαστικά την τυπική επικύρωση της επιλογής του SPD, να δεχθεί τις επιλογές, που επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, η οποία είχε ως φυσική εξέλιξη τη ναζιστική λαίλαπα. Δεν αποφάσισε -στηριζόμενο στο λαό- ν’ ανατρέψει το καθεστώς των Βερσαλλιών, να εθνικοποιήσει τη Ράιχσμπανκ (Τράπεζα της Γερμανίας) και να διαγράψει τα επαχθή χρέη, με τα οποία φορτώθηκαν οι Γερμανοί, όπως πρότειναν τότε οι μπολσεβίκοι αλλά…και ο Κέινς («Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης» εκδ. Παπαζήση).
Ας μη μας διαφεύγει, ότι την πρόσκαιρη λαοφιλία του, ο Χίτλερ την όφειλε στην άρνηση του ναζιστικού καθεστώτος να καταβάλλει τις πολεμικές αποζημιώσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η λογική του SPD (είμαστε σε μειονεκτική θέση και δεν πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με τους συμμάχους μας) οδήγησε σημαντικό μέρος των εξαθλιωμένων κι εξοργισμένων μαζών  στην αγκαλιά των ναζιστικών τεράτων, που με τις πλάτες των πιο αντιδραστικών κύκλων, αξιοποίησαν τη λαϊκή οργή (σας θυμίζει κάτι;) και τη διοχέτευσαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ίδια λογική φαίνεται ότι διέπει και τη σημερινή, καθ’ ημάς…κυβερνώσα και…υπεύθυνη Αριστερά, η οποία ομνύει στο ευρώ και την τήρηση των διεθνών μας «υποχρεώσεων», ενώ επιπλέοννομιμοποιεί με την παρουσία της και το χρεοκοπημένο Κοινοβούλιο των επιτετραμμένων της τρόικα.
Όπως τότε το SPD, έτσι σήμερα κι η κυβερνώσα και…υπεύθυνη Αριστερά αποφεύγει, όπως ο δράκουλας το σκόρδο, να οργανώσει και να κινητοποιήσει το λαό, πέρα από πολιτικές, ιδεολογικές, ή άλλες διαφορές, με ΠΡΩΤΟ και ΑΜΕΣΟ στόχο την ανατροπή του αποικιακού καθεστώτος, τη συντριβή του φασισμού μέσω της πλήρους και ουσιαστικής αποκατάστασης της Δημοκρατίας, τηνπαραδειγματική τιμωρία των ενόχων και την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού στις κεντρικές αποφάσεις και τη διαμορφούμενη πολιτική. Δεν αντιλαμβάνεται. πως η Ελλάδα (και κατ’ επέκταση η Ευρώπη) έχει ανάγκη από μια νέα επανάσταση, που θα είναι μείξη της Γαλλικής και τηςΟκτωβριανής! Δεν αντιλαμβάνεται, ότι το επίσημο πολιτικό σύστημα ήταν αυτό, που έφερε και στήριξε το Χίτλερ στη Γερμανία και τη Χ.Α. στην Ελλάδα.
Αντ’ αυτού, συζητάει και χαριεντίζεται στα κανάλια με την ξεπουλημένη δημοσιογραφική αλητεία, επιλέγει να ενταχθεί στο…δημοκρατικό τόξο, ενσωματώνεται στο επίσημο πολιτικό σύστημα και αντιτίθεται στο φασισμό, όχι με κοινωνικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους, αλλά με όρους…Χόλλυγουντ, με αποτέλεσμα το… δημοκρατικό τόξο να εκτοξεύει το φασιστικό βέλος, όπως έγινε και στη Γερμανία του μεσοπολέμου.
Για να το πούμε πιο απλά: Η Βαϊμάρη μας διδάσκει, ότι στο φασισμό δεν οδηγεί η ρήξη, αλλά ο συμβιβασμός.
ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

Βαθύ Κόκκινο

Διαβάστε περισσότερα

Στο μυαλό του Αντώνη Σαμαρά

 Του Κώστα Βαξεβάνη

Τελικά ο Σαμαράς είναι αφελής, σε απόγνωση, ή απλώς Σαμαράς; Ο καθένας μπορεί να απαντήσει ανάλογα με την εκτίμηση του ή, αν θέλετε, έστω με βάση το τι νιώθει.
Τι είναι ένας πολιτικός που δίνει εξουσία σε κάποιον από τον οποίο την αφαίρεσαν οι πάντες; Πόσο ώριμος είναι πολιτικά ένας πρωθυπουργός που μπαίνει οικειοθελώς σε ομηρία και βάζει το κόμμα και την υστεροφημία του ενέχυρο της βουλιμικής διάθεσης του Βενιζέλου; Δεν χρειάζονται ούτε πολιτικές αναλύσεις ούτε γκάλοπ για να καταλάβεις πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος βγάζει τον πολιτικό επιθανάτιο ρόγχο του, με τη μορφή των τελευταίων ζωντανών συνδέσεων που του επιτρέπει τοσύστημα της μιντιακής διαπλοκής και μια κυβέρνηση που έκανε τα τρία δύο. Πως ο Βενιζέλος στις επόμενες εκλογές δεν θα μπει στη Βουλή με το ΠΑΣΟΚ ή, ακόμη χειρότερα, θα μπει για να ζήσει όλο τον εξευτελισμό να καλείται στο βήμα μετά τη Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και ενδεχομένως και τη ΔΗΜΑΡ.
Στις εκλογές αυτές ο Βενιζέλος δεν αναμετριέται με την πολιτική ή τη λαϊκή αποδοχή, αλλά με τον Βασίλη Λεβέντη και το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών.
Ο Σαμαράς γνωρίζει πως είναι ένας Ζίγδης, χωρίς ούτε την ευπρέπεια ούτε το πολιτικό ανάστημα του Γιάννη Ζίγδη.
Τότε γιατί επέλεξε τον Βενιζέλο ως «εταίρο πλήρους εμπιστοσύνης», δημιουργώντας μειδίαμα και οργή στο κόμμα του;
Πρέπει ίσως κάποιος να δει τον Σαμαρά από τη δική του σκοπιά. Στο γραφείο του Μαξίμου, περιστοιχισμένο από τον Μουρούτη που τον έριξε στην περιπέτεια της ΕΡΤ από κομματικό γινάτι, τονΧρύσανθο που ψυχανεμίζεται παλιές μαοϊκές τακτικές στο κόμμα του Βορίδη και άλλους γνώστες του πολιτικού μασάζ.
Είναι δεδομένο πως με αυτούς ή με άλλους συνεργάτες ο Σαμαράς αισθάνεται την αγωνία του ανασφαλούς που συναντά τον κόλακα και πρέπει να τον πιστέψει μήπως και εξαφανίσει μαγικά την ανασφάλεια. Όσο ο Σαμαράς παραθέριζε στο μεγάλο καλοκαίρι της Πολιτικής Ανοιξης, είχε αυτοπροσδιοριστεί ως ο νέος ακόμα, που θα βρει την ευκαιρία να επανέλθει στο πολιτικό σύστημα το οποίο γνώριζε.
Αναθρεμμένος στα «μυστικά του Βάλτου» των μυστικών κονδυλίων που χειρίστηκε, στα πολιτικά μυστικά που καθόρισαν την πορεία της χώρας τη δεκαετία του ’90, με μια επιτυχή ανατροπή αυτού ακόμα του Μητσοτάκη, είχε όσα θα χρειαζόταν το σύστημα στο μέλλον. Η εκλογή του στη ΝΔ ήταν μια λύση. Αλλά ταυτόχρονα και ένας αναχρονισμός. Για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση η ακροδεξιά έπαψε να είναι εκλογικός πελάτης και έγινε η επίσημη γραμμή του κόμματος. Ο«Γράμμος και το Βίτσι» έγιναν συνθήματα της νέας Νέας Δημοκρατίας. Ο ρατσισμός μετατράπηκε σε επιβεβαίωση του «πατριώτη».
Την ίδια ώρα, βέβαια, ο πατριωτισμός του δεν αφήνει όρθιο τίποτα ελληνικό, ούτε τις εθνικές υποδομές ενέργειας και επικοινωνιών, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία. Ο Σαμαράς έχει το όραμα πως η μάχη του, όπως και να την βαφτίζει, ποντάρει στο στοίχημα να αποσπάσει από τη Χρυσή Αυγή τους ψηφοφόρους που θεωρεί ότι δικαιούται.
Έχει επίσης την ελπίδα πως θα καταφέρει να αντέξει μέχρι τις γερμανικές εκλογές, μετά τις οποίες, αν νικήσει η Μέρκελ, αφού τον έχει επιδείξει ως πειραματόζωο επιτυχίας στην Ελλάδα, μπορεί και να του κάνει κάποιο κούρεμα χρέους δώρο για να πάει στις δικές του.
Ο Σαμαράς δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε πατριωτικά ούτε πολιτικά. Μόνο μικροπολιτικά. Ζει το μεροδούλι μεροφάι της επιβίωσης, θεωρώντας πως η επιβίωση του είναι μεσσιακός ρόλος. Εθνικιστής,άκομψος πολιτικά, θρησκόληπτος, αναπαράγει τα σχήματα με τα οποία μπορεί να υπάρχει και να μην κινδυνεύει. Η πολιτική του κουλτούρα δεν του επιτρέπει πειράματα δημοκρατίας, γιατί η πίστη του λέει πως είναι απαραίτητος πέρα από διαδικασίες δημοκρατίας για την επίτευξη ενός μεταφυσικού στόχου. Για τον οποίο, ναι, συνομιλεί ακόμη και με τον Θεό.
Αναρωτιέστε ακόμη γιατί θεωρεί τον Βενιζέλο απαραίτητο και δεν καταλαβαίνει τι θα πάθει απ’ αυτόν;

 ”Hot Doc”

Διαβάστε περισσότερα