Γρηγόρης Λαμπράκης: Η «άλλη» 21η Απριλίου

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Σήμερα συμπληρώνονται 54 χρόνια από την «άλλη» 21η Απρίλη. Την 21^η Απριλίου του 1963, όταν πραγματοποιήθηκε η πρώτη πορεία Ειρήνης, με τον Γρηγόρη Λαμπράκη να ξεδιπλώνει το λάβαρο από τον Τύμβο του Μαραθώνα.

 

21 ΑΠΡΙΛΗ 1963, η ώρα είναι 8 το πρωί: Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο βουλευτής της Αριστεράς, ξεδιπλώνει το λάβαρο της ειρήνης και ξεκινά από τον Τύμβο του Μαραθώνα. Παντού η περιοχή είναι «σπαρμένη» με ασφαλίτες και χωροφύλακες για τη διαφύλαξη «του νόμου και της τάξης». Σύμφωνα με το «νόμο», όπως τον έχει υπαγορεύει η κυβέρνηση Καραμανλή, η μαραθώνια πορεία ειρήνης είναι «παράνομη» και η τέλεσή της έχει απαγορευτεί. Ρητά…
ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ και παρακρατικοί με πολιτικά έχουν φτάσει στη στροφή της Ραφήνας, για να προστεθούν στις τάξεις των χωροφυλάκων. Εκεί ακριβώς ο Λαμπράκης δέχεται το πρώτο χτύπημα. Τραμπούκοι και ένστολοι πέφτουν επάνω του με λύσσα. Ο Λαμπράκης συνεχίζει. Ξεδιπλώνει την αφίσα με το σύνθημα «42 χιλιόμετρα Μαραθώνας – Αθήνα». Και προχωρά…
ΣΤΟ ΠΙΚΕΡΜΙ, ο Λαμπράκης και οι μαραθωνοδρόμοι που τον συνοδεύουν, αποτίουν φόρο τιμής στον τάφο των πατριωτών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Οι χωροφύλακες επιτίθενται στους δημοσιογράφους που καλύπτουν την πορεία. Ο Λαμπράκης συνεχίζει…
ΩΡΑ 10 π.μ.: Οι χωροφύλακες συλλαμβάνουν τους μαραθωνοδρόμους που πορεύονται μαζί με τον Λαμπράκη. Ο βουλευτής συνεχίζει μόνος του. Στο 14ο χιλιόμετρο, 30 χωροφύλακες ορμούν επάνω του. Ο εισαγγελέας αποφαίνεται: «Η πορεία ειρήνης συνιστά αδίκημα εις βαθμόν πλημμελήματος, διωκόμενον επ’ αυτοφώρω»! Ο βουλευτής της ΕΔΑ, ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, πέφτει θύμα απαγωγής από ασφαλίτες!
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΩΡΕΣ περιπλάνησης οι απαγωγείς του Λαμπράκη τον αφήνουν κάπου στη Ν. Ιωνία. Το τηλεγράφημα που αποστέλλει ο βουλευτής προς τις εφημερίδες ξεκινά ως εξής: «Πόθος δημοκρατικού λαού μας διά πορείαν Ειρήνης «Μαραθών – Αθήναι» επραγματοποιήθη». Το τηλεγράφημα: «Δυστυχώς διεπίστωσα ότι δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα, όταν εκλεκτοί του λαού κυριολεκτικώς καταρρακώνονται».
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ, μετά και από εκείνη την ημέρα, είναι πια εξαιρετικά «ενοχλητικός» για το αμερικανόδουλο μετεμφυλιακό κράτος. Η συνέχεια θα δοθεί ένα μήνα αργότερα.

22 ΜΑΗ 1963: Η επιτροπή Θεσσαλονίκης για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη οργανώνει εκδήλωση στις 7.30 μ.μ. Ομιλητής ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Η τρομοκρατία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τραμπούκοι και αστυνομία προσπαθούν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
ΩΡΑ 8.20 μ.μ. Ο Λαμπράκης ξεκινά από το ξενοδοχείο που διαμένει για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης. Στη διαδρομή, σε μια απόσταση μόλις 80 μέτρων, δέχεται επίθεση από παρακρατικούς. Οι χωροφύλακες παρακολουθούν…
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ εισέρχεται στο χώρο της εκδήλωσης. Παρακρατικοί και τραμπούκοι λιθοβολούν το χώρο της συγκέντρωσης. Η αστυνομία παρακολουθεί…
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ διακόπτει την ομιλία του. Καταγγέλλει «σχέδιο δολοφονικής απόπειρας» εναντίον του. Καθιστά υπεύθυνη την κυβέρνηση και τις αρχές. Η Αστυνομία παρακολουθεί…
ΩΡΑ 10.15 μ.μ. Ο Λαμπράκης κατεβαίνει από την αίθουσα της συγκέντρωσης. Η κυκλοφορία στο δρόμο έχει απαγορευτεί. Παντού ασφαλίτες και χωροφύλακες. Κινείται προς το ξενοδοχείο. Απόσταση 80 μέτρα. Σε απόσταση 8 μέτρων από το βουλευτή ακούγεται το μαρσάρισμα μοτοσικλέτας. Ο οδηγός του τρίκυκλου με σκεπασμένο τον αριθμό, πέφτει πάνω στον Λαμπράκη. Ο συνεργός του στην καρότσα χτυπά το βουλευτή στο κεφάλι. Τον ρίχνουν στην άσφαλτο. Στο σημείο σχηματίζεται μια λίμνη αίματος…
27 ΜΑΗ 1963: Μετά από άνιση μάχη που κράτησε 5 μέρες στην εντατική, , στη 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.

Το κράτος που είχε δολοφονήσει τον Λαμπράκη, το κράτος που είχε στηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ, που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, που στις εκλογές του ψήφιζαν και τα «δέντρα», τέσσερα χρόνια αργότερα, ανήμερα της πρώτης πορείας Ειρήνης, θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων των προυχόντων του στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους και στους Μάλλιους…

Πηγή: enikos.gr (21/4/2014)

Διαβάστε περισσότερα

Έριχ Φρομ – Η ψυχολογία του ναζισμού

Εξετάζοντας την ψυχολογία του ναζισμού πρέπει πρώτα να θεωρήσουμε σαν εισαγωγή το θέμα της δυνατότητας εφαρμογής των ψυχολογικών παραγόντων στην κατανόηση του ναζισμού. Κατά την επιστήμη και ακόμη περισσότερο κατά την εκλαϊκευτική εξέταση του ναζισμού προβάλλονται συνήθως δυο αντίθετες απόψεις: σύμφωνα με την πρώτη, η ψυχολογία δεν είναι ικανή να εξηγήσει ένα οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο όπως ο φασισμός και σύμφωνα με τη δεύτερη, ο φασισμός αποτελεί πέρα για πέρα ψυχολογικό πρόβλημα.

Η πρώτη άποψη θεωρεί το ναζισμό είτε σαν αποτέλεσμα ενός αποκλειστικά οικονομικού δυναμισμού — των επεκτατικών τάσεων του γερμανικού ιμπεριαλισμού — είτε σαν ουσιαστικά πολιτικό φαινόμενο— της κατάκτησης του κρατικού μηχανισμού από ένα πολιτικό κόμμα υποστηριζόμενο από τούς βιομηχάνους και τούς Γιουνγκερς. Με δύο λόγια, η νίκη του ναζισμού θεωρείται σαν αποτέλεσμα της εξαπάτησης και του εκβιασμού της πλειοψηφίας του πληθυσμού από μια μειοψηφία.

Η δεύτερη άποψη, εξάλλου, υποστηρίζει πώς ο ναζισμός μπορεί να εξηγηθεί μόνο με βάση την ψυχολογία ή μάλλον με βάση την ψυχοπαθολογία. Θεωρούν το Χίτλερ σαν τρελό ή σα «νευρωτικό» και τούς οπαδούς του επίσης τρελούς και πνευματικά ανισόρροπους. Σύμφωνα με την εξήγηση αυτή, όπως την παρουσιάζει ο Λ. Μάμφορντ, οι αληθινές πηγές του φασισμού πρέπει να αναζητηθούν «στην ανθρώπινη ψυχή και όχι στην οικονομία». Και συνεχίζει:

«Στην ακαταμάχητη έπαρση, την ευχαρίστηση της ωμότητας, τη νευρωτική αποσύνθεση — σε όλα αυτά βρίσκεται η εξήγηση του φασισμού και όχι στη συνθήκη των Βερσαλλιών ή την ανικανότητα της γερμανικής δημοκρατίας.»

Κατά τη γνώμη μας, καμιά απ’ αυτές τις εξηγήσεις που τονίζουν τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες και αποκλείουν τούς ψυχολογικούς — ή αντίστροφα — είναι ορθή. Ο ναζισμός είναι ψυχολογικό πρόβλημα, άλλα οι ψυχολογικοί παράγοντες αυτοί καθ αυτοί θα πρέπει να θεωρείται πώς διαμορφώθηκαν από κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες. Ο ναζισμός είναι οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα, άλλα η εξάπλωση του σ’ έναν ολόκληρο λαό θα πρέπει να γίνει κατανοητή πάνω σε ψυχολογική βάση.

Αυτό πού μας ενδιαφέρει στο κεφάλαιο αυτό είναι η ψυχολογική αυτή άποψη του ναζισμού, η ανθρώπινη βάση του. Το θέμα αυτό προβάλλει δύο προβλήματα: τη διαμόρφωση χαρακτήρα των ανθρώπων εκείνων προς τούς όποιους απευθυνόταν και τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της ιδεολογίας πού τον κατέστησε ένα τόσο αποτελεσματικό όργανο σχετικά με τους ίδιους αυτούς ανθρώπους.

Θεωρώντας την ψυχολογική βάση της επιτυχίας του ναζισμού, θα πρέπει να κάνουμε, πριν ακόμη ξεκινήσουμε, τον εξής διαφορισμό: ένα μέρος του πληθυσμού υποτάχθηκε στο ναζιστικό καθεστώς χωρίς μεγάλη αντίσταση, αλλά και χωρίς να γίνουν οι άνθρωποι αυτοί θαυμαστές της ναζιστικής ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής. Ένα άλλο μέρος ένοιωσε να έλκεται ισχυρά από τη νέα ιδεολογία και αφοσιώθηκε με φανατισμό στους κήρυκές της.

Την πρώτη ομάδα αποτελούσε κατά κύριο λόγο η εργατική τάξη και η φιλελεύθερη και καθολική αστική τάξη. Παρά την εξαίρετη οργάνωση, Ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, οι ομάδες αυτές, μολονότι τηρούσαν συνέχεια εχθρική στάση απέναντι στο ναζισμό» από την εμφάνιση του μέχρι το 1933, δεν πρόβαλαν την εσωτερική αντίσταση πού θα ανέμενε κανείς σαν αποτέλεσμα των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Η θέλησή τους να αντισταθούν κατέρρευσε γρήγορα καί από τότε πολύ λίγο ενόχλησαν το καθεστώς (εκτός φυσικά μιας μικρής μειοψηφίας, πού αγωνίστηκε ηρωικά κατά του ναζισμού όλα αυτά τα χρόνια)·

Ψυχολογικά, αυτή η προθυμία υποταγής στό ναζιστικό καθεστώς φαίνεται πώς οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε μια κατάσταση εσωτερικής κόπωσης και μοιρολατρίας, ή οποία, όπως θα δείξουμε στο επόμενο κεφάλαιο, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής μας, ακόμη και στις δημοκρατικές χώρες. Στη Γερμανία υπήρχε μια ακόμη συνθήκη πού αφορούσε την εργατική τάξη αυτής της χώρας : ή ήττα πού είχε υποστεί μετά τις πρώτες νίκες της επανάστασης του 1918. Ή εργατική τάξη είχε εισέλθει στη μεταπολεμική περίοδο με πολλές ελπίδες πραγματοποίησης του σοσιαλισμού ή τουλάχιστο θετικής ανόδου της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής της θέσης. Όμως, ανεξάρτητα από τις αίτιες, δοκίμασε μια σειρά από συνεχείς ήττες, οι όποιες διέψευσαν όλες τις ελπίδες της. Στις αρχές του 1930 τα οφέλη των πρώτων επιτυχιών είχαν εκμηδενιστεί σχεδόν ολότελα, με αποτέλεσμα ένα βαθύ αίσθημα απογοήτευσης και παραίτησης, δυσπιστίας προς την ηγεσία της, αμφιβολίας σχετικά με την άξια κάθε μορφής πολιτικής οργάνωσης και πολιτικής δραστηριότητας. Οι εργάτες και εργαζόμενοι της Γερμανίας εξακολούθησαν να είναι μέλη των διαφόρων κομμάτων τους και συνέχισαν νά πιστεύουν στις πολιτικές θεωρίες τους. Όμως βαθιά μέσα τους πολλοί άπ αυτούς είχαν πάψει νά πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα τής πολιτικής δράσης.

Ένα ακόμη κίνητρο νομιμότητας της πλειονότητας τού πληθυσμού προς τη ναζιστική κυβέρνηση δημιουργήθηκε μετά την άνοδο του Χίτλερ στήν εξουσία. Για  εκατομμύρια ατόμων η κυβέρνηση του Χίτλερ έγινε ταυτόσημη με τη «Γερμανία». Από τη στιγμή πού κατέλαβε ο Χίτλερ την κρατική εξουσία, ο αγώνας εναντίον του σήμαινε πώς αυτοί που θα τον έκαναν αποκλείονταν μόνοι τους από τη γερμανική κοινότητα.

Μετά την κατάργηση των πολιτικών κομμάτων, οπότε το ναζιστικό κόμμα «έγινε» ή Γερμανία, η αντιπολίτευση προς το κόμμα αυτό σήμαινε αντιπολίτευση προς τη Γερμανία. Φαίνεται πώς τίποτε δεν ήταν πιο δύσκολο για το μέσο άνθρωπο από το να υποφέρει το αίσθημα πώς δεν ταυτιζόταν με ένα ευρύτερο σύνολο. Όσο κι αν ο Γερμανός πολίτης μπορεί να διαφωνούσε με τις αρχές του ναζισμού, από τη στιγμή που είχε να διαλέξει μεταξύ του να μείνει μόνος ή να ανήκει στη Γερμανία, τα περισσότερα άτομα θα διάλεγαν το δεύτερο. Και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις πού πρόσωπα τα όποια δεν ήταν ναζιστές υπεραμύνθηκαν το ναζισμό από την κριτική των ξένων, γιατί ένοιωθαν πώς ή επίθεση κατά του ναζισμού ήταν επίθεση κατά της Γερμανίας. Ο φόβος της απομόνωσης και ή σχετική αδυναμία των ηθικών αρχών, βοηθά κάθε κόμμα να κερδίσει τη νομιμοφροσύνη ενός μεγάλου τομέα του πληθυσμού, όταν το κόμμα αυτό καταλάβει την κρατική εξουσία.

Η άποψη αυτή οδηγεί σ’ ένα πολύ σπουδαίο για τα προβλήματα της πολιτικής προπαγάνδας αξίωμα: κάθε επίθεση κατά της Γερμανίας αυτής καθαυτής, κάθε προπαγάνδα δυσφήμισης σχετικά με τους Γερμανούς» (όπως ή προσωνυμία «Ούννοι» του τελευταίου πολέμου), απεναντίας βοηθούσε στο να γίνεται μεγαλύτερη ή νομιμοφροσύνη αυτών πού είχαν ολοκληρωτικά ταυτιστεί με το ναζιστικό σύστημα. Αλλά το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να λυθεί βασικά με την κατάλληλη προπαγάνδα, παρά μόνο με την επικράτηση σε όλες-τις χώρες μιας θεμελιώδους αλήθειας: ότι οι ηθικές αρχές πρέπει να τίθενται υπεράνω του έθνους και ότι με την προσήλωση στις αρχές αυτές ένα άτομο ανήκει στην κοινότητα όλων εκείνων πού ασπάζονται, ασπάστηκαν ή θα ασπάζονται τις αρχές αυτές.

Αντίθετα από την αρνητική ή παθητική στάση της εργατικής τάξης και της φιλελεύθερης και καθολικής αστικής τάξης, ή ναζιστική ιδεολογία έγινε με φλογερό ενθουσιασμό δεκτή από τα κατώτερα στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης, πού τα αποτελούσαν μικροεπαγγελματίες, βιοτέχνες και υπάλληλοι.

Τα μέλη της παλιάς γενιάς της τάξης αυτής αποτέλεσαν την πιο παθητική μαζική βάση. Οι γιοί τους και οι κόρες τους έγιναν πιο δραστήριοι μαχητές. Σ’ αυτούς η ναζιστική ιδεολογία — το πνεύμα τυφλής υπακοής σε έναν ηγέτη και το μίσος κατά των φυλετικών και πολιτικών μειονοτήτων, η δίψα για κατακτήσεις και κυριαρχία, ο εκθειασμός του γερμανικού λαού και της «βόρειας φυλής» — βρήκε τρομαχτική απήχηση στο συναισθηματικό τους κόσμο και ήταν ακριβώς η απήχηση αυτή που τους μετέτρεψε σε φλογερούς οπαδούς και μαχητές της ναζιστικής υπόθεσης απάντηση στο ερώτημα γιατί η ναζιστική ιδεολογία βρήκε τέτοια απήχηση στην κατώτερη μεσαία τάξη πρέπει να αναζητηθεί στον κοινωνικό χαρακτήρα της κατώτερης μεσαίας τάξης.Ο κοινωνικός χαρακτήρας της τάξης αυτής διαφέρει σημαντικά από τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργατικής τάξης, των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης και της προ του πολέμου του.

*****

Από το βιβλίο του Εριχ  Φρομ «Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία»
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα

Η κατάργηση των πανελληνίων και το νέο σύστημα που θυμίζει «δέσμες»

 Αντωνόπουλος Γιώργος Στη Βουλή οδεύει τις προσεχείς ημέρες η νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας για την κατάργηση των πανελληνίων και την αντικατάσταση τους με νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το οποίο θα εφαρμοστεί από το 2020

Τα βασικά σημεία του νέου συστήματος που θα αντικαταστήσει τις πανελλήνιες, όπως αναφέρει η «Καθημερινή» σε δημοσίευμα της, δεν απέχουν ιδιαίτερα από την πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) που συζητήθηκε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Βασικό κριτήριο για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα είναι το απολυτήριο λυκείου, το οποίο ωστόσο οι μαθητές θα αποκτούν με εξετάσεις πανελλαδικού τύπου σε τουλάχιστον τέσσερα μαθήματα. Πάντως, και στη νέα εκδοχή του σχεδίου διατηρούνται τα «αγκάθια» που προκαλούν αντιδράσεις.
Ειδικότερα, τις επόμενες ημέρες σχεδιάζεται να γίνει στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής η παρουσίαση των βασικών σημείων του νομοσχεδίου για το λύκειο και την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Ωστόσο, το αναλυτικό σχέδιο θα παρουσιαστεί μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις του Ιουνίου, για να μείνουν έως τότε ανεπηρέαστοι οι φετινοί υποψήφιοι, με δεδομένο ότι το θέμα του εξεταστικού συστήματος προκαλεί εντάσεις και πολεμική στο πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου.

Το νέο σύστημα θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου που θα διεκδικήσουν μία θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το 2020. Το υπουργείο διατηρεί τα βασικά σημεία της πρότασης του ΙΕΠ σχετικά με το πρόγραμμα σπουδών της Α΄ Λυκείου, το οποίο θα αντανακλά τα βασικά χαρακτηριστικά τόσο της αντίστοιχης τάξης του Γενικού Λυκείου όσο και αυτής του Τεχνικού-Επαγγελματικού, ώστε οι μαθητές να εξοικειωθούν με τα γνωστικά αντικείμενα και των δύο τύπων και να επιλέξουν τι τους ταιριάζει καλύτερα.
Στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου θα μειωθεί ο αριθμός των μαθημάτων (σήμερα 18 στη Β΄ και 15 στη Γ΄ Λυκείου), ενώ για εμβάθυνση και αποτελεσματική διδασκαλία τα μαθήματα θα διδάσκονται σε δύο συνεχόμενες διδακτικές ώρες (των 45 λεπτών). Επίσης, έχει προταθεί να μεταβληθεί ο τρόπος αξιολόγησης (π.χ. υιοθέτηση πρακτικών της περιγραφικής αξιολόγησης, έλεγχος πολλαπλών και σύνθετων ικανοτήτων).
Ο βαθμός της Β΄ Λυκείου δεν θα μετράει στην εισαγωγή στα ΑΕΙ, ενώ οι μαθητές θα εξετάζονται σε τουλάχιστον τέσσερα μαθήματα για την απόκτηση του απολυτηρίου.
Η πρόταση αυτή, βέβαια, συναντά αντιρρήσεις, κατ’ αρχήν από την πλευρά των καθηγητών επαγγελματικής εκπαίδευσης που μιλούν για υποβάθμισή της. Παράλληλα, γρίφο αποτελεί το μάθημα των Θρησκευτικών. Θέση της Εκκλησίας είναι ότι το μάθημα πρέπει να παραμείνει υποχρεωτικό έως και τη Γ΄ Λυκείου. Στην περίπτωση αυτή, ο βαθμός του θα πρέπει να μετράει για το απολυτήριο.
Το ίδιο ζήτημα φέρεται να έχει τεθεί και για το μάθημα της Ιστορίας. Προς το παρόν, το ΙΕΠ δεν έχει παρουσιάσει νέα προγράμματα σπουδών για το μάθημα σε Β΄ και Γ΄ Λυκείου, με αποτέλεσμα να εγείρονται ερωτήματα για τη θέση της Ιστορίας στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου.

Διαβάστε περισσότερα

Αστικός Κόσμος και Φασισμός

Του Κώστα Λουλουδάκη
[…]δεν έχω καμία διάθεση να ανοίξω διάλογο με τους φασίστες και τους ηλιθίους του ΚΚΕ.[…] το ΚΚΕ  παραμένει ανελέητο όπως ήταν όταν παρέσυρε τους Έλληνες σε μαξιμαλιστικά αιτήματα, σε αποχή από τις εκλογές, σε εμφύλιο πόλεμο, σε πεισματική στάση ηρωισμού, σε κατασκευή θυμάτων: επιτίθεται, με φονικά ένστικτα, σε οποιονδήποτε τολμάει να αρθρώσει κάτι που δεν έχει εγκρίνει η σταλινική ηγεσία. […]οι κομμουνιστές έχουν πολλά κοινά με τους φασίστες στο ήθος και στο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά επίσης γνώρισαν την καλύτερη στιγμή τους, το ζενίθ της δημοτικότητάς τους, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σώτη Τριανταφύλλου: «Λογική του Κατήφορου είναι ο Πάτος» athensvoice 17.04.2017 
Ήταν 20 τ’ Απρίλη του 1941 όταν ο αρχηγός της ελληνικής στρατιάς Ηπείρου Μακεδονίας, στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου μαζί με τον  Παναγιώτη Δεμέστιχα και τον Γεώργιο Μπάκο, αφού πρώτα ξήλωσαν τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ι. Πιτσίκα που διαφωνούσε, υπέγραψαν στον φασίστα στρατηγό Josef «Sepp» Dietrich την παράδοση της Ελλάδας και την διάλυση  του τακτικού στρατού της.
Πάντως τα σχέδια παράδοσης της χώρας είχανε μπει σε ενέργεια από τις 16 Μαρτίου του 1941, δηλαδή σχεδόν 20 μέρες πριν η ναζιστική Γερμανία εισβάλει στην Ελλάδα, και την στιγμή που ο Ιταλός επιδρομέας είχε αναχαιτιστεί από τους εφέδρους του ελληνικού στρατού στα βάθη της Αλβανίας.
Ο φασίστας Γεώργιος Μερκούρης, έμπιστος του βασιλιά  Γεωργίου Β΄ και του τραπεζίτη πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή, συναντήθηκε, την ημέρα εκείνη, με τον στρατιωτικό ακόλουθο της Γερμανικής Πρεσβείας Clemm Erbach. Αμέσως μετά την συνάντηση ο Erbach στέλνει στο Βερολίνο το ακόλουθο αποκαλυπτικό τηλεγράφημα: «Ο Μερκούρης συμφώνως προς δηλώσεις του είχεν εν τω μεταξύ ομιλήσει δις με τον Πρωθυπουργών, είπεν ότι η Ελληνική Κυβέρνησις δεν επιθυμεί τίποτα περισσότερων από μιαν ταχείαν ειρήνην εις την Αλβανίαν , ειρήνην η οποία θα διαφύλασσεν την Ελληνικήν τιμήν και  η οποία θα καθιστά δυνατήν την αποχώρησιν των Άγγλων[…](σ.σ Από τα ελληνικά εδάφη)
Άμεσα απάντησε ο φασίστας υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας  Joachim von Ribbentrop: «η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ότι τρέφει αυταπάτας εις ότι αφορά το τίμημα το οποίον θα πρέπει να καταβάλη δι΄ ένα τοιούτον τερματισμόν».    
Ωστόσο μια εβδομάδα μετά την συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, όταν ο χιτλερικός στρατός έμπαινε στην Αθήνα, επίλεκτα στελέχη του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον στρατηγό Χρήστο Καβράκο, πολιτικοί άνδρες των αστικών κομμάτων μα και πνευματικοί άρχοντες του τόπου, έσπευσαν με τεμενάδες να υποδεχτούν τους ναζιστές. Ο Ν. Πλαστήρας, θαυμαστής των καθεστώτων τόσο του Μουσολίνι όσο και του Χίτλερ αλλά πολιτικός αντίπαλος του Μεταξά, από την ηλιόλουστη Νίκαια της Γαλλίας όπου κατοικούσε,  καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)». Να σημειωθεί, ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν μόλις περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.
Λίγο μετά την είσοδο της φασιστικής μπότας στην Αθήνα ο δήμαρχος της, Αμβρόσιος Πλυτάς, αφού πρώτα προέτρεψε τους Αθηναίους «όπως επιδείξωσι τάξιν, αξιοπρέπειαν και ευγένειαν» απέναντι στη φασιστική μπότα και «Όπου υψούται ελληνική σημαία πρέπει δεξιά της να υψούται και η Γερμανική», έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη «όλων των Αθηναίων προς τον ενδόξων Φύρερ του Γερμανικού λαού».
Η εφημερίδα «Εστία» στις 29-4-1941 έγραψε: «Ο πόλεμος ετελείωσε διά την Ελλάδα. Θα νικήσει ο Άξων». Την ίδια μέρα ο Τσολάκογλου διοριζόταν Πρωθυπουργός και την επαύριο, 30-4-1941, μόλις τρεις μέρες δηλαδή μετά την είσοδο των φασιστών στην Αθήνα, ορκιζόταν πίστη στον Χίτλερ η κυβέρνηση των δωσίλογων, με εξέχοντα μέλη τον κοσμήτορα της θεολογικής σχολής Λούβαρι,-(μεταπολεμικά χρημάτισε πρόεδρος της “Εταιρείας Γερμανο-Ελληνικής Φιλίας”)- τους στρατηγούς Σπηλιωτόπουλο, Μπάκο, Κατσιμήτρο, Μουτούση, Δεμέστιχα κ.α. Ενώ, ο Γεώργιος Μερκούρης ιδρυτής του φασιστικού «Εθνοσοσιαλιστικού Κόμματος» στην Ελλάδα  διορίστηκε, από τους ναζιστές πάτρωνες του, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Μα να μην ξεχάσουμε κι εκείνη την περίφημη προκήρυξη του κατοχικού νομάρχη Πέλλας Γεώργιου Θεμελή που έγραφε το αμίμητο: «Πας πολεμών τους Γερμανούς δεν είναι Έλλην»! Διότι «Έλλην» ήταν αυτός και οι συν αυτώ. Επιβραβεύοντας τον, ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, το 1958 τον διόρισε υφυπουργό Εθνικής Αμύνης! Όλοι αυτοί ήταν στον εμφύλιο και μεταπολεμικά ηταν δεινοί κομμουνιστοφάγοι .
Ας ανοίξουμε όμως μια παρένθεση: Όταν συνελήφθει ο χασάπης των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μάξ Μέρτεν κατονόμασε σε Γερμανικό δικαστήριο ως συνεργάτες του στην σφαγή των Εβραίων, σύμφωνα με το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», τον υπουργό εσωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή Δημήτρη Μακρή, την γυναίκα του Δοξούλα Λεοντίδου τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γιώργο Θεμελή και τον ίδιο τον Καραμανλή παρουσιάζοντας φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα λεγόμενα του. Με ταχύτατες ενέργειες της Γερμανικής και Ελληνικής διπλωματίας οι φωτογραφίες εξαφανίζονται η δίκη διακόπτεται ταχύτατα και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών.http://www.spiegel.de/spiegel/print/d-43066854.html.Κλείνει η παρένθεση.
Όμως ένα αναπάντεχο γεγονός-ίσως η πρώτη πράξη αντίστασης-προκάλεσε μια αναταραχή στην ορκωμοσία. Ο βασιλόφρονας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος αρνήθηκε να ορκίσει την κυβέρνηση των δωσίλογων. Ο ίδιος έγραψε στο ημερολόγιο του:  […]  24 Απριλίου 1941. Έρχονται εις επίσκεψίν μου ο Νομάρχης Αττικοβοιωτίας κ. Πεζόπουλος και ο Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ εντολήν τού Υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη, δια να μοι είπουν ότι μετά των ανωτέρω δύο και τού Φρουράρχου Αθηνών Στρατηγού Καβράκου θα παραδώσωμεν την πόλιν εις τους Γερμανούς. Απήντησα ότι εις το έργον τούτο ουδεμίαν θέσιν έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Νομίζω, μάλι­στα, ότι και σεις οι άλλοι είσθε πολλοί, και ότι θα έφθανεν εις κατώτερος αξιω­ματι­κός…».
Μα η κρίση αυτή ξεπεράστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Χρύσανθος καθαιρέθηκε, η Ιερά Σύνοδος κρύφτηκε, και ο πρόθυμος Δαμασκηνός αναδείχτηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Όρκισε την «κυβέρνηση» και έγραψε σε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό: «Ουδέν έχομεν να ωφεληθώμεν εξ οιωνδήποτε αποπειρών και προκλήσεων εναντίον των Αρχών κατοχής. Διά τούτο πάντες οφείλομεν, αφιερωμένοι εις την παραγωγικήν εργασίαν, ν’ αναμείνουμε την ώρα της ειρήνης, εγκαρτερούντες και πιστεύοντες εις τον δικαιοκρίτην Θεόν»
Αμέσως μετά την ορκωμοσία, πρώτη-πρώτη η «σεβαστή» σύγκλητος του Πανεπιστημίου της Αθήνας έστελνε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στο οποίο ανέφερε: «Η Σύγκλητος του Εθνικού Πανεπιστημίου χαίρουσα επί τη συγκροτήσει της Εθνικής Κυβερνήσεως υποβάλλει τα θερμά αυτής συγχαρητήρια διά τήν είς τάς στιβαράς χείρας της Υμετέρας εξοχότητος ανάθεσιν την προεδρίας αυτής.» Και διαβεβαίωναν ότι εντασσόταν «παρά το πλευρόν είς το εξόχως Μέγα Πατριωτικόν αυτής έργον». 
Το «Ελεύθερον Βήμα» 2-5-1941 έκανε λόγο για «κοινότητα συμφερόντων Ελλάδας και δυνάμεων του Άξονα» και ότι « με τον τερματισμόν του πολέμου ήρθησαν πλέον οι φραγμοί οι οποίοι εχώριζαν τον Ελληνικόν λαόν με τους αντιπάλους του».
Στο ίδιο μήκος κύματος η γνωστή «Καθημερινή» συμπλήρωνε: «Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος… Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».
Στις 7-5-1941 ο Τσολάκογλου κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αρχηγούς των αστικών κομμάτων. Στην σύσκεψη αυτή πήραν μέρος: ο Πάγκαλος, ο Γονατάς, ο Οθωναίος, ο Μάξιμος, ο Τσαλδάρης, ο Παπανδρέου, ο Κανελλόπουλος, ο Μερκούρης, ο Πεσματζόγλου, ο Ράλλης, ο Δηλιγιάννης, ο Βελέντζας κ.α. Στην επίσημη ανακοίνωση που βρήκε μετά την σύσκεψη διαβάζουμε: «Ο κ. πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της κυβερνήσεως Πάντες αναγνώρισαν ότι η Κυβέρνησις Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς»[…] και διεκήρυξαν «το χάσμα, το οποίον χωρίζει την Ελλάδα από την κυβέρνησιν των εν Κρήτη εγκατασταθέντων φυγάδων. Πολλοί εξ αυτών εξεδήλωσαν τον ζωηρόν αποτροπιασμόν των, διότι οι φυγάδες ούτοι δε συνεταύτισαν τας τύχας των με τον ελληνικόν Λαόν, τον οποίον, εκτός της συμφοράς του πολέμου, απεγύμνωσαν διά της αφαιρέσεως του Δημοσίου Χρήματος».
Δηλαδή, οι παραπάνω πολιτικοί, αφού στήριξαν δημόσια τους δωσίλογους της Γερμανόδουλης κυβέρνησης, έκαναν δήθεν και τον τιμητή στους υπόλοιπους της αστικής τάξης, που έφυγαν απ’ τη χώρα κατακλέβοντας και το δημόσιο ταμείο.
Η «Ακρόπολις» 15-5-1941 ονόμαζε «το δεύτερον όχι», τον πρώτο νόμο των δωσίλογων δηλαδή την τιμωρία με θάνατο όσων έκαναν ή θα έκαναν αντίσταση στους Γερμανούς. Και η «Καθημερινή : «Καλώς συνετάγη» ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών. Και τα «Καθημερινά Νέα» στον τίτλο τους ονόμαζαν «Αίσχος» την αντίσταση των πατριωτών της Κρήτης στις ορδές του Χίτλερ.
Συμπερασματικά, το ουσιαστικό επιχείρημα, το άλλοθι του δωσιλογισμού δηλαδή, ήταν ότι πρόσφερε συνεργασία στους φασίστες κατακτητές στο όνομα ακριβώς του πατριωτισμού!
Ήταν επόμενο ένα μέρος του αστικού πολιτικού και επιστημονικού κόσμου, καθώς και διάφορα κατακάθια της κοινωνίας, αλλά και τεταρτοαυγουστιανοί, να αναλάβουν την επάνδρωση των τομέων του αστικού κράτους για να διαχειριστεί και να υπερασπιστεί άμεσα – και κυρίως μακροπρόθεσμα – την εξουσία της τάξης του.
Ο ίδιος ο Τσολάκογλου  έγραψε:«[…] τρανωτάτην απόδειξιν του ότι πάντες ήθελον την ύπαρξιν Κυβερνήσεως αποτελεί η γνώμη των αρχηγών πολιτικών κομμάτων της Χώρας […] κληθέντες παρ’ εμού εις το Πρωθυπουργικόν γραφείον […] Επέδειξαν κατανόησιν της σοβαρότητος της πατριωτικής χειρονομίας που έκαμα και με ενεθάρρυναν εις το πατριωτικόν έργον […]».
Αυτή λοιπόν τη «πατριωτική χειρονομία»  την αναγνώριζε ολόκληρος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Γι’ αυτό ακριβώς επικρότησε τη δημιουργία των κατοχικών κυβερνήσεων ως εθνική ανάγκη. Γι’ αυτό ακριβώς και ο αστικός τύπος τις στήριξε.
Ωστόσο, οι επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας μετά την εισβολή των Γερμανών δεν ήταν ενιαίες, πράγμα εντελώς φυσιολογικό και νομοτελειακό, αφού τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της διαφέρουν. Μη λησμονούμε ότι ο βασιλιάς είχε οργανικούς δεσμούς με τη Μ. Βρετανία. Και η Μ. Βρετανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Γερμανία.
Ο βασιλιάς Γεώργιος Β` κάλεσε τον Τσουδερό την 21 Απρίλη 1941 και τον διόρισε πρωθυπουργό. Γιατί διόρισε τον Τσουδερό, που ήταν βενιζελικός, και όχι κάποιον άλλον; Για τον απλούστατο λόγο, ότι ήταν έτοιμος να φύγει για την Κρήτη και σε συνέχεια για το Κάιρο και χρειαζόταν να έχει η κυβέρνησή του μια «δημοκρατική» βιτρίνα, μια βενιζελική πρόσοψη!
Διότι όλη η υπόλοιπη κυβέρνηση αποτελούνταν από τους στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος του Μεταξά, που και αυτό ο ίδιος ο βασιλιάς είχε «διορίσει». Στη σύνθεσή της περιλήφθηκαν τα πιο εκτεθειμένα στοιχεία του Μεταξά: Ο ναύαρχος Σακελλαρίου, ο Μανιαδάκης – υφυπουργός Ασφάλειας επί Μεταξά  (μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε βουλευτής με την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή), – ο Κοτζιάς, ο Νικολούδης, ο Δημητράτος!
Για την φυγή, ο υπουργός Ναυτικών και αντιπρόεδρος της βασιλικής κυβέρνησης κυβέρνησης, ναύαρχος Αλέξανδρος Σακελλαρίου αναφέρει  «[…]άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πενθερές, κουβερνάντες- και τας αποσκευάς των- μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξηρέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του «Βασίλισσα Ολγα», του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Ελληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς».
Το μέγα πρόβλημα, όμως, γι’ αυτήν την κυβέρνηση ήταν ότι δεν είχε ούτε έδαφος, ούτε λαό, ούτε εξουσία. Είχε, όμως, την υποστήριξη του Τσώρτσιλ και την ελέω θεού θεσμική «νομιμότητα» του βασιλιά, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το έδαφος, προσβλέποντας στις μεταπολεμικές εξελίξεις. Και αυτή η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι οι δυνατότητες της ήταν περιορισμένες με τρόπο οδυνηρό, και μάλιστα στην διάρκεια της βραχύβιας παρουσίας της στην Κρήτη, την ιδιαίτερη πατρίδα του Τσουδερού.
Στην Κρήτη υπήρχε μεγάλη εχθρότητα απέναντι στον Γεώργιο και το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά. Εκεί, είχε ξεσπάσει η ένοπλη εξέγερση ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά στις 28 Ιουλίου 1938 που πνίγηκε στο αίμα. Επιπρόσθετα, η Μεραρχία Κρήτης που πολέμησε στην Αλβανία και αποτελούνταν από 11.000 στρατιώτες,μετά τη συνθηκολόγηση είχε εγκαταλειφθεί από τους αξιωματικούς της στην Αθήνα και λιμοκτονούσε στοιβαγμένη από τους Ιταλούς στον Εθνικό κήπο και το Ζάππειο. Όμως ο διοικητής της Κρητικής Μεραρχίας υποστράτηγος Γεώργιος Παπαστεργίου, αλώνιζε με ασφάλεια στην Κρήτη ως μέλος της ακολουθίας του βασιλιά.Τα παραπάνω γεγονότα,έκαναν το κλίμα εκρηκτικό και εχθρικό, με αποτέλεσμα την καθολική αποδοκιμασία της κυβέρνησης.
Ο Παπαστεργίου δολοφονήθηκε σε ενέδρα μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής επιδοκιμασίας. Όμως και με αυτόν τον τρόπο, ο Παπαστεργίου έγινε ο μοναδικός ανώτερος αξιωματικός που έπεσε νεκρός στην διάρκεια του πολέμου.
Ο Τσουδερός, που έφερε ως ασπίδα την βενιζελικότητά του καθώς και την Κρητική καταγωγή του, γλίτωσε αυτήν την κυβέρνηση από τα χειρότερα, χωρίς όμως να πείσει, κάτι που έκανε τους Βρετανούς αργότερα να είναι φειδωλοί, όσον αφορά στον εξοπλισμό που διέθεσαν σε στρατιωτικά σχήματα μα και στις πολιτοφυλακές των κατοίκων για να αντιμετωπίσουν τη χιτλερική εισβολή.
Εντούτοις,αυτή η βασιλική κυβέρνηση χωρίς έδαφος και λαό κατέληξε στην Αίγυπτο. Και ο βαλλόμενος από την πείνα λαός, διαπίστωσε παρά την ύπαρξη αυτών των δυο κυβερνήσεων, Τσολάκογλου- Τσουδερού, το πολιτικό κενό και το συνεπακόλουθο κενό εξουσίας. Μα το κενό καλύφθηκε. Από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Το ΚΚΕ
 Από το 1936 η Ελλάδα ζούσε κάτω από ένα φασιστικό πολιτικό καθεστώς, που αναζητούσε την ομοίωση με τα καθεστώτα του ναζισμού και του φασισμού που κυριαρχούσαν στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Την «υγειονομική ζώνη» δηλαδή απέναντι στην ΕΣΣΔ σύμφωνα με τον Τσώρτσιλ. Και μοιραζόταν το βασικό επιχείρημα των καθεστώτων αυτών του μεσοπολέμου: Την αντιμετώπιση του κουμμουνιστικού κινδύνου.
Και μάλιστα, όταν επιβλήθηκε από το παλάτι ο φασισμός, τις ίδιες ακριβώς μέρες ξεκινούσε στην Ισπανία ο εμφύλιος πόλεμος. Κάτι που βοήθησε την κυβέρνηση Μεταξά να διακηρύξει ότι η Ελλάδα δεν έγινε Ισπανία και ότι σε αυτόν οφείλεται η σωτηρία της χώρας από παρόμοια δεινά. Η προπαγάνδα αυτή συνοδευόταν από καθημερινά άρθρα στις εφημερίδες με πλούσιο φωτογραφικό ρεπορτάζ από την τραγωδία της Ισπανίας.
Έτσι ξεκίνησαν σκληρές διώξεις εναντίων των κομμουνιστών, μα και όσων ο Μανιαδάκης  θεωρούσε ότι αλληθωρίζουν προς τα αριστερά, με σκοπό τον εξοβελισμό όλων αυτών των δαιμονικών και αντιχριστιανικών δυνάμεων από την πολιτική ζωή.
Ο Μανιαδάκης ήξερε ότι μόνο η φυσική εξόντωση των διωκόμενων δεν θα ήταν αρκετή. Ήξερε δηλαδή, ότι οι δολοφονίες, οι εξορίες, το ρετσινόλαδο, ο πάγος, το βγάλσιμο νυχιών, η φάλαγγα ήταν το ελάσσον. Το μείζων ήταν αλλού. Με μεγαλοφυΐα εμπνεύστηκε την «ηθική» εξόντωση για να εκμηδενίσει την πολιτική, την οργανωτική και την ιδεολογική παρουσία των κομμουνιστών που έπεφταν στα χέρια του. Η «δήλωση» μετανοίας αποτέλεσε το πιο ισχυρό όπλο του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» μαζί με τον θεσμοποιημένο χαφιεδισμό που προκάλεσε βαρύ πλήγμα στο ΚΚΕ.
Ο Μανιαδάκης στρατολόγησε χαφιέδες, φοιτητές, περιπτεράδες, κλητήρες, θυρωρούς, δικηγόρους, εργάτες και τους φύτεψε σε κάθε σωματείο, κάθε οργάνωση, σε κάθε υπηρεσία. Έθεσε στην υπηρεσία του δεκάδες δηλωσίες «ανανήψαντες» ακόμα και από την Κ.Ε. του ΚΚΕ και άρχισε να εκδίδει εφημερίδες, φυλλάδια, προκηρύξεις, ανακοινώσεις, σε βαθμό που κανείς δεν γνώριζε αν ο Ριζοσπάστης που διαβάζει ήταν πραγματικός ή δημιούργημα του Μανιαδάκη.
Ο κολοφώνας του ήταν η δημιουργία χαφιέδικης  Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, μια και τα μέλη της πραγματικής ήταν όλοι στις φυλακές. Η Κεντρική Επιτροπή του Μανιαδάκη έγινε  πιστευτή καθώς ήταν στελεχωμένη από ηχηρά ονόματα  κομμουνιστών. Ανάμεσα τους ο Μιχάλης Τυρίμος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο πρώην βουλευτής και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Γιάννης Μιχαηλίδης,  και ο Μανώλης Μανωλέας, πρώην βουλευτής. Γίνεται αντιληπτό, ότι το ΚΚΕ εκείνη την εποχή ουσιαστικά είχε διαλυθεί. Οι οργανώσεις βάσης δεν υπήρχαν ή όπου υπήρχαν τραβούσαν ξεχωριστή και ανεξάρτητη γραμμή.
Όμως, ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες όσοι κομμουνιστές δεν είχαν συλληφθεί από το καθεστώς, δημιούργησαν μια τρίτη Κεντρική Επιτροπή αποτελούμενη από τους Κτιστάκη, Παπαγιάννη, Κανάκη, Ελληνούδη, Σαντή και την Σταματίνα Βιτσαρά.
Και έτσι ο Μανιαδάκης έχασε το παιχνίδι, όχι γιατί οι παραπάνω ήταν θεριά και υπερφυσικοί ήρωες, μα γιατί τότε ο σοσιαλισμός  δεν ήταν κάτι αόριστο, ένα «φάντασμα πάνω από την Ευρώπη» ή μια ουτοπία. Ήταν μια πραγματικότητα, ήταν μια εφαρμόσιμη ιδέα, ήταν μια πολιτική παράμετρος, ήταν πέρα από το εθνικό. Ήταν παρών στο γενικό, στο Παγκόσμιο. Ήταν ο αιώνας της μεγαλύτερης επανάστασης που γνώρισε ο Κόσμος. Γι΄ αυτό, όλα τα καθεστώτα παντού στην Ευρώπη ακόμα και τα κοινοβουλευτικά, είχαν επιδοθεί σε έναν παρόμοιο αγώνα με αυτό του Μεταξά εναντίον των κομμουνιστών. Και ο φασισμός ή ο ναζισμός ήταν μέρος αυτής της αντισοσιαλιστής εκστρατείας.
Έτσι, το γεγονός ότι το καθεστώς της Αθήνας παρέδωσε τους 1.600 πολιτικούς κρατουμένους στους ναζιστές από τους οποίους οι 1.300 αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα του ΚΚΕ, λίγη σημασία είχε.
Από τα κατώτατα στελέχη του ΚΚΕ, ήδη από το Μάη – Ιούνη του ’41, είχαν δημιουργηθεί πλατιές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις: Στη Μακεδονία η οργάνωση «Ελευθερία», στην Ήπειρο το «Πατριωτικό Μέτωπο», στην Καλαμάτα η «Νέα Φιλική Εταιρεία», στον Πύργο το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο». Επίσης, δημιουργήθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ – 16 Αυγούστου 1941). Η πρώτη, όμως, πανελλαδική εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ήταν η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, που ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 28 του Μάη του 1941. Παράλληλα, τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941, ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβασαν την χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη.
Το ΕΑΜ
Στις 27 Σεπτέμβρη του 1941, σε ένα σπιτάκι στις ρίζες του Λυκαβηττού, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική σύσκεψη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΚΕ), του κόμματος της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ).
Την ιδρυτική διακήρυξη υπέγραψαν από το ΚΚΕ ο Λευτέρης Αποστόλου, ο Χρίστος Χωμενίδης από το ΣΚΕ ο Τσιριμώκος από τη ΕΛΔ και ο Βογιατζής από ΑΚΕ.
Η δράση του ΕΑΜ περιελάμβανε όλες τις μορφές πάλης: Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαβήματα, μα και ένοπλη οργάνωση. Την ένοπλη οργάνωση, τον ΕΛΑΣ, που ψυχή και δημιουργός του ήταν ο Άρης Βελουχιώτης.
Από αυτό το σημείο και μετά, το κεντρικό προσκήνιο της κοινωνικής ζωής της αντίστασης μα και της άσκησης εξουσίας, περνά στα χέρια του ΕΑΜ. Και η ιστορία της χώρας πορεύτηκε για πολλά χρόνια σε αντιστοιχία και άρρηκτα συνδεδεμένη με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η Ελλάδα έζησε τα επόμενα χρόνια την δική της επαναστατική εκδοχή.
Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
ΥΓ Όσο αφορά την κυρία Σώτη, εκείνο που προέχει δεν είναι να καταδειχθεί η ανεπάρκεια τής ηθικο-μανιχαϊστικής προσέγγισης του κομμουνισμού από συγκεκριμένους αναθεωρητές  αλλά,  σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τα πολιτικά κίνητρα στα οποία βασίζονται, κάθε θέση πρέπει να εξετάζεται σύμφωνα με την τρέχουσα ιστορικότητα.  Πέρα λοιπόν τής «κατανοητής» επιθυμίας να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό υπάρχει και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό πως η καπιταλιστική ιδεολογία τα οικονομικά συμφέροντα και  οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων, δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα ρόλο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα του καπιταλισμού που σκοπό έχει  να υπάρχει συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση. Όσο «πειστικότερα» λοιπόν εξισώνουν το κομμουνισμό με το φασισμό τόσο ευκολότερα μπορούσαν να επιβληθούν και τα απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση των αναγκών του κεφαλαίου. Ο κομμουνισμός, λοιπόν, το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανιέται είναι το ζωτικό πρόβλημα των εξιδανικευμένων ελεύθερων αγορών και των τιμητών τους!
Περισσότερα για το θέμα στο βιβλίο « Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις ΚΨΜ σε λίγες μέρες.  http://www.kapsimi.gr/apo-trito-raix-stin-eyropaiki-enosi
imerodromos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής (αποδεικτικό υλικό)

Ακολουθεί απόσπασμα του Υπομνήματος της Πολιτικής Αγωγής αναφορικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής Νίκαιας:

Η στυγερή δολοφονία του 34χρονου μουσικού, Παύλου Φύσσα, όπως προκύπτει από την περιγραφή των δραματικών γεγονότων το βράδυ της 17ης προς 18η Σεπτεμβρίου 2013, από τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων αλλά και των απολογιών των ίδιων των κατηγορουμένων, ήταν αποτέλεσμα της συλλογικής και συντεταγμένης δράσης του τάγματος εφόδου της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια. Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε στις 17 με 18/9/2013 από τον Γεώργιο Ρουπακιά, μέλος του Πενταμελούς Συμβουλίου της ΤΟ Νίκαιας καθώς και με άμεση συνέργεια υπολοίπων μελών του “τάγματος εφόδου”. Μέλη της τοπικής, αναγνώρισαν τον Φύσσα στη καφετέρια Κοράλλι, ενημέρωσαν υπόλοιπα μέλη της τοπικής να συγκεντρωθούν έξω από την καφετέρια και μετά την συγκροτημένη και πειθαρχημένη εντολή του πυρηνάρχη Γ. Πατέλη μετέβησαν άμεσα (μέσα σε 15 λεπτά) στην ΤΟ Νίκαιας, εξοπλίστηκαν με ρόπαλα, σιδηρογροθιές, στιλέτα, τους δόθηκαν σαφείς οδηγίες σχετικά με την αποστολή τους και το στοχοποιημένο θύμα και έφυγαν συντεταγμένα για το Κερατσίνι.

Με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας τα γεγονότα αναλυτικά έχουν ως εξής:

Στις 17-9-2013 ημέρα Τρίτη στην Καφετέρια Κοράλλι, στη συμβολή των οδών Παύλου Μελά και Κεφαλληνίας, στο Κερατσίνι, και κατά την παρακολούθηση του ποδοσφαιρικού αγώνα Ολυμπιακού – Παρι Σεν Ζερμέν, ο Ιωάννης ΑΓΓΟΣ, ένας εκ των υπευθύνων ασφαλείας της τοπικής οργάνωσης της «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» στη Νίκαια (όπως ο ίδιος δηλώνει στην από 5-10-2013 απολογία του ενώπιον των Ανακριτών του Πρωτοδικείου Αθηνών, την οποία επιβεβαίωσε, την 1-11-2013, απολογούμενος συμπληρωματικώς ενώπιον των Εφέτων-Ανακριτριών), προσήλθε στις 21:45 στην καφετέρια, ντυμένος με τη ‘στρατιωτική’ αμφίεση (παντελόνι παραλλαγής, άρβυλα και μαύρη μπλούζα, βλ. την από 18-9-2013 κατάθεση στη Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής του Ηλία Κοντονικόλα “κάθονταν 3 άτομα τα οποία φαινόντουσαν μέλη της Χ.Α. Γιατί φορούσαν άρβυλα, στρατιωτικής παραλλαγής για παντελόνι, ξυρισμένα στο κεφάλι, φορούσαν μαύρα ρούχα τα οποίο αν θυμάμαι καλά είχαν ένα κόκκινο σήμα”), για να παρακολουθήσει τον ποδοσφαιρικό αγώνα.

Εκεί διαπίστωσε ότι σε διπλανό του τραπέζι καθόταν ο Παύλος Φύσσας, μουσικός και γνωστός στην περιοχή για τις αντίθετες προς τη ‘Χρυσή Αυγή’ ιδεολογικές του απόψεις (όπως αναφέρουν: α) ο μάρτυρας Ξυπόλητος Μιχαήλ, φίλος του Παύλου Φύσσα ενώπιον των Εφέτων Ανακριτριών στις 19-3-2014, “είμαι σίγουρος ότι ο Παύλος που ήταν από την Αμφιάλη και έμενε πολύ κοντά από το σημείο που δολοφονήθηκε ήταν γνωστός στην περιοχή από τη μουσική του, ήταν αντιφασίστας και αποτελούσε στόχο τους”, β) ο μάρτυρας Χατζησταμάτης Δημήτριος ενώπιον της ΣΤ΄Ανακρίτριας (24-9-2013) “Από τις συνομιλίες τους τον τρόπο που απευθύνονται στην παρέα του Φύσσα, μου δόθηκε η εντύπωση ότι δεν τον έβλεπαν για πρώτη φορά, σαν να ήξεραν ποιός ήταν, σαν να είχαν προηγούμενα μαζί του…” και γ) επίσης αναφέρει και στην απολογία του ο Νικόλαος Τσορβάς ενώπιον των Εφετών Ανακριτριών την 27-3-2014: “όταν είδα αυτό το παλληκάρι τον ψηλό με τα μουσια, τον Φύσσα όπως έμαθα μετά, κάτι μου θύμισε το πρόσωπο του γιατί εγώ παλαιότερα έμενα Κερατσίνι, στην πλατεία Ευγένεια και ό,τι συναυλίες γινόντουσαν εγώ πήγαινα και κάπου τον θυμόμουν ως μουσικό από τις συναυλίες αυτές. Επίσης τον έβλεπα καμία φορά και στην πλατεία όταν πήγαινα και μάλιστα έλεγα “α! Αυτός είναι ο μουσικός που τραγουδούσε στις συναυλίες, μάλιστα, όταν ήμουν μαζί με κάποιο φίλο μου, του τον έδειχνα”), μαζί με την ολιγομελή παρέα του, τον Δούλβαρη Γεώργιο και την Τοσλούκου Χρυσούλα.

Μετά την έναρξη του β΄ ημιχρόνου (22:35 περίπου) εισήλθαν στη καφετέρια οι φίλοι του Παύλου Φύσσα, Ηλίας Κοντονικόλας, Νικόλαος Μαντάς, Παύλος Σειρλής, Νίκος, Μιχάλης Ξυπόλητος, Δημήτρης Μελαχροινόπουλος και Λίνα, προκειμένου να παρακολουθήσουν από κοινού τον αγώνα. Κατά την είσοδο τους στην καφετέρια ο Νικόλαος Μαντάς, αναφέρει στην από 26-9-2013 έκθεση ένορκης κατάθεσης ενώπιον της ΣΤ΄Ανακρίτριας “είδα να εξέρχεται από την καφετέρια ένα άτομο το οποίο το γνώριζα, ήξερα ότι ήταν χρυσαυγίτης και μάλιστα το είχα δε σε ανύποπτο χρόνο στο youtube” (επίσκεψη στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, εμφανίζεται στο 4.14-4.29 λεπτό του video “πούτσα φλέβα και εργατιά”, φοράει γυαλιά ηλίου, μαύρη μπλούζα και τατουάζ με μαίανδρο στο δεξί μπράτσο) και που μετά την επίδειξη φωτογραφιών και του video αναγνωρίστηκε με τα στοιχεία Μιχαλάρος Αναστάσιος. Ο ίδιος μάρτυρας επιβεβαιώνει στην ως άνω μαρτυρία του και την παρουσία του Ιωάννη Άγγου στην καφετέρια, καθώς και ότι μιλούσε συνέχεια στο κινητό και έστελνε sms.. Ο κατηγορούμενος Τσαλίκης Λέοντας, στην από 10-3-2014 απολογία του ενώπιον των Εφετών Ανακριτριών, παραδέχεται την παρουσία του μέσα στην καφετέρια Κοράλλι, επιβεβαιώνοντας και την ένορκη κατάθεση του Ξυπόλυτου Μιχαήλ, μάρτυρα και φίλου του Παύλου Φύσσα ενώπιον των Εφέτων Ανακριτριών στις 19-3-2014, στην οποία αναγνωρίζει τον Λέοντα Τσαλίκη ως το δεύτερο πρόσωπο που βρισκόταν μέσα στην καφετέρια Κοράλλι.

Η συνεχής επικοινωνία του Ιωάννη Άγγου με άλλους τηλεφωνικά και η σύνδεση με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα επιβεβαιώνεται από τις καταθέσεις μαρτύρων παρόντων και φίλων του Παύλου Φύσσα όπως π.χ η από 18-9-2013 έκθεση ένορκης κατάθεσης του Δούλβαρη Γεωργίου (ΔΑΑ): “Αυτό που πιστεύω είναι ότι καποιοι από τα δύο άτομα που ήταν στο μαγαζί και που έμοιαζαν με Χρυσαυγίτες, ειδοποίησαν με κάποιο τρόπο αυτόν τον άνθρωπο που μαχαίρωσε τον Παύλο”. Επίσης επιβεβαιώνεται και από το συγκεντρωτικό διάγραμμα κλήσεων από 21:00 τις 17/9/2-13 έως 03:00 της 18/9/2013, όπου καταγράφεται αναλυτικά η πληθώρα των κλήσεων του Ιωάννη Άγγου (όνομα συνδρομητή Κωνσταντίνα Μπαξεβανάκη, αρχείο 1374).

Περί τις 23:30 της 17ης Σεπτεμβρίου 2013 ο υπεύθυνος της Τοπικής Οργάνωσης Γιώργος Πατέλης στέλνει μήνυμα από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια σε όσα μέλη αποτελούσαν το “τμήμα ασφάλειας” της οργάνωσης. Το μήνυμα ήταν επιτακτικό και “διέτασσε” τα μέλη που το λάμβαναν να παραστούν αμέσως στα γραφεία της οργάνωσης: «Όλοι τώρα στην Τοπική. Όσοι είσαστε κοντά. Δεν θα περιμένουμε μακρινούς. Τώρα», όπως προκύπτει από το κινητό του Ι. Καζαντζόγλου (βλ. αρχείο του κατασχεθέντος κινητού τηλεφώνου του κατηγορουμένου Iωάννη Καζαντζόγλου, βλ. παράρτημα 1.1, εισερχόμενα SMS Messages αριθ. 702, καθώς και του Κωνσταντίνου Κορκοβίλη όπως φαίνεται και στην από 27-2-2014 απολογία του ενώπιον των Εφετών Ανακριτριών) (Βλ. επίσης και το από 14-10-2013 απολογητικό υπόμνημα του κατηγορουμένου Αθανάσιου Τσορβά το οποίο επιβεβαιώνεται στην από 14-10-2013 απολογία του ενώπιον των Ανακριτών του Πρωτοδικείου Αθηνών καθώς και το από 04-02-2014 απολογητικό του υπόμνημα ως και την από 04-02-2014 απολογία του ενώπιον των Εφέτων Ανακριτριών, σχετικά με την αποστολή του ως άνω μηνύματος. Επίσης από το από 04-10-2013 απολογητικό υπόμνημα του κατηγορουμένου Γεωργίου Δήμου το οποίο επιβεβαιώνεται στην από 04-10-2013 απολογία του ενώπιον των Ανακριτών τοι Πρωτοδικείου Αθηνών στο οποίο αναφέρει επί λέξει ότι: “το βράδυ εκείνης της ημέρας παρακολουθούσα τηλεόραση όταν έλαβα γραπτό μήνυμα περί τις 23.00 η ώρα, το οποίο μας καλούσε στην τοπική. Μου έκανε εντύπωση η ώρα και τηλεφώνησα στον Ρουπακιά, του ανέφερα το μήνυμα τον ρώτησα τι μας θέλουν και μου απάντησε: «δεν ξέρω, κλείσε, θα σε πάρω». Τηλεφωνώ ύστερα στον Πατέλη, του λέω «κύριε Πατέλη τι μας θέλετε στην τοπική τέτοια ώρα;» και μου ζήτησε επιτακτικά να πάω μέσα σε χρόνο δέκα λεπτών στην τοπική, χωρίς να απαντήσει σχετικά στην ερώτησή μου”).

Όσοι το έλαβαν, λειτουργώντας συγκροτημένα και πειθαρχώντας άμεσα στην εντολή που τους δόθηκε από τον “πυρηνάρχη” – γραμματέα της τοπικής οργάνωσης – έμμισθο της Χρυσής Αυγής Γεώργιο Πατέλη (βλ. την με αριθ. Ν0 0118761 κατάσταση εργαζομένων του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή), που έστειλε το μήνυμα, συμμορφούμενοι και υπακούοντας χωρίς καμία αντίδραση ή ερώτηση για το σκοπό της κινητοποίησης σε τόσο προχωρημένη ώρα και εργάσιμη ημέρα, συγκεντρώθηκαν μέσα σε 15 λεπτά της ώρας στα γραφεία της ως άνω τοπικής οι: Γεώργιος Πατέλης, Ιωάννης Καζαντζόγλου, Αθανάσιος Τσορβάς, Γεώργιος Δήμου, Γεώργιος Σταμπέλος – σύμφωνα με την από 15/10/2013 απολογία του Γεώργιου Ρουπακιά στους Ανακριτές του Πρωτοδικείου Αθηνών: “…Πράγματι πήγα στην τοπική και είδα 10-12 μηχανές στις οποίες επέβαιναν 17-18 άτομα, μεταξύ των οποίων αναγνώρισα τους Πατέλη, Καζαντζόγλου, Τσορβά Θανάση, Γιώργου Δήμου, Γιώργο Σταμπέλο…”) – καθώς επίσης και οι Ιωάννης Κομιανός, Νικόλαος Τσορβάς, Γεώργιος Σκάλκος – επίσης σύμφωνα με την από 14/04/2014 απολογία του Γεώργιου Ρουπακιά στις Ειδικές-Εφέτες Ανακρίτριες, καθώς και άλλα μέλη της τοπικής της ΧΑ Νίκαιας. Οι ανωτέρω, μετά από εντολή του “πυρηνάρχη” Γεωργίου Πατέλη, αρμόδιου για την ενεργοποίηση των “ταγμάτων εφόδου” – σε εκτέλεση προηγούμενης εντολής του Ιωάννη Λαγού, που, ως βουλευτής της Χρυσής Αυγής στη Β’ Περιφέρεια Πειραιώς, ήταν υπεύθυνος “περιφερειάρχης” για όλες τις συνοικίες του Πειραιά, όπως το επίδικο “τάγμα εφόδου” της Νίκαιας, να είναι ετοιμοπόλεμο και ικανό να πλήξει τους πολιτικούς του αντιπάλους και γενικότερα ανεπιθύμητα πρόσωπα με χρήση σωματικής ή ένοπλης βίας.

Στα γραφεία της ως άνω τοπικής συγκροτήθηκαν σε τάγμα και τούς δόθηκαν οδηγίες για την επίθεση και το στοχοποιημένο θύμα. Στα δύο ή τρία Ι.Χ αυτοκίνητα της πομπής επέβαιναν, στο πρώτο ο Γεώργιος Ρουπακιάς με τον Ιωάννη Καζαντζόγλου και άλλα δύο άτομα γυναίκες … και στο δεύτερο οι Αθανάσιος και Νικόλαος Τσορβάς, και μαζί με περίπου 10-12 δίκυκλες μηχανές όπου επέβαιναν τουλάχιστον 17 άτομα (βάσει της απολογίας του Γ. Ρουπακιά ενώπιον του Ανακριτή του Πρωτοδικείου Αθηνών 10-10-2013). Συγκροτώντας όλοι οι ανωτέρω το “τάγμα εφόδου” της Νίκαιας, κινήθηκαν συγκροτημένα σε πομπή, βάσει οργανωμένου σχεδίου κατέφθασαν εντός λίγων λεπτών (βλ. κατάθεση Δήμου στην οποία αναφέρει ότι η απόσταση από τα γραφεία της οργάνωσης στην οδό Καισαρείας 30 ως τον τόπο της δολοφονίας στην Παναγή Τσαλδάρη είναι περί τα 2-3 λεπτά με δίκυκλη μηχανή) έξω από την καφετέρια “Κοράλλι”, όπου τους ανέμεναν τα υπόλοιπα μέλη της Τ.Ο. της ΧΑ της Νίκαιας, ο Ιωάννης Άγγος, ο Λέοντας Τσαλίκης, ο Αναστάσιος Μιχάλαρος, καθώς και άλλα μέλη που είχαν στο μεταξύ συγκλίνει προς το σημείο ακολουθώντας τις εντολές που τους είχαν δοθεί (βλ. εργαστηριακή έκθεση ΕΛΑΣ, αρχείο 1376).

Πλήρως συγκροτημένο το τάγμα εφόδου δημιούργησε ευνοϊκές συνθήκες για την τέλεση του κακουργήματος της ανθρωποκτονίας και δη κλίμα γενικότερης σύγχυσης και οχλαγωγίας, έντασης και εκφοβισμού τού στο σημείο αυτό ευρισκόμενου Παύλου Φύσσα καθώς και της ολιγομελούς παρέας του, στην οποία συμμετείχαν και δύο γυναίκες, με τον προπηλακισμό αυτών, με ιαχές και ύβρεις καθώς και με τον ξυλοδαρμό τους εκ μέρους κάποιων από το ως άνω τάγμα εφόδου με συνέπεια αυτός (ο Παύλος Φύσσας) να εγκλωβιστεί και να καταστεί ευάλωτος.

Σε αυτό το σημείο έχει σημασία να αναφερθούν στοιχεία από τις ένορκες καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων που επιβεβαιώνουν τη δράση των παριστάμενων μελών της Τ.Ο. Νίκαιας ως “τάγματος εφόδου” :

• α) Ένορκη κατάθεση του Δούλβαρη Γεωργίου, φίλου Παύλου Φύσσα, ενώπιον των Ανακριτριών ΚΛΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ την 2-3-2014: “Είδαμε να είναι παρατεταγμένοι σαν τάγμα. Εκτός από το να φωνάζουν χτύπαγαν τα πόδια τους στο δρόμο ρυθμικά, ώστε να μας προκαλέσον φόβο […] Δεν ήθελαν να μας αφήσουν να διαφύγουμε. Ήταν εμφανές γιατί είχαν μαζευτεί όλοι σαν τάγμα, οπλισμένοι, φορώντας κράνη”.

• β) Ένορκη κατάθεση Ρώτα Γεωργίου, Αστυνομικού ΔΙΑΣ ενώπιον των Ανακριτριών ΚΛΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ την 23-4-2014: “Και μόνο η εικόνα 40-50 άτομα μαυροφορεμένοι με μαδέρια έδειχνε μια εικόνα έντασης ότι κάτι ενδεχομένως θα γινόταν ή κάτι είχε γίνει. Το γεγονός ότι ξεκίνησαν να τρέχουν και μάλιστα συντεταγμένα σαν ομάδα, έμοιαζε σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα”.

• γ) Ένορκη κατάθεση του Χατζησταμάτη Δημητρίου ενώπιον των Ανακριτριών ΚΛΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ την 3/12/2013: “Γαμήστε τους… Καταλάβαινα ότι τις φράσεις αυτές φώναζε αρχικά ένα συγκεκριμένο άτομο, που μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν ο επικεφαλής – καθοδηγητής και έδινε παράγγελμα και στη συνέχεια φώναζαν και οι υπόλοιποι της ομάδας τα ίδια”.

• δ) την υπ’ αριθ. πρωτ. 3022/8/834-6713-1-2014 έκθεση εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, στην οποία έκθεση αναφέρονται απομαγνητοφωνημένες οι συνομιλίες του κέντρου της Αστυνομίας και των οχημάτων (μοτοσικλετών και περιπολικών αυτοκινήτου) που προσέτρεξαν στο περιστατικό. Ενδεικτικά, αναφέρεται: «Εκφωνητής: «Άπαντες σε ακρόαση… Πενήντα (50) τα άτομα με ρόπαλα, κατευθύνονται προς το κατάστημα με την επωνυμία ‘Κοράλλι’. Το έχετε λάβει οι σταθμοί;» (πειστήριο αρχείου 297.wav).

• ε) Την υπ’ αριθ. πρωτ. 3022/8/834-β/26-11-2013 όμοια έκθεση εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης όπου αναφέρεται: «Πλήρωμα 1: «…επί της Παύλου Μελά και Κεφαλληνίας έχει γύρω στα είκοσι άτομα της Χρυσής Αυγής… Κέντρο να γνωρίζετε, απ’ ότι διακρίνουμε υπάρχουν και κάτι σιδερομπουνιές και κάτι ρόπαλα…» (πειστήριο αρχείου 450.wav). Πλήρωμα: «Κέντρο βλέπουμε κάτι άτομα της Χρυσής Αυγής, κυνηγάνε έτερα άτομα επί της Τσαλδάρη. Τους κυνηγάνε για να τους πιάσουν» (πειστήριο αρχείου 453.wav). Πλήρωμα: «Από Πέραμα, άτομα της Χρυσής Αυγής… Βλέπουμε άτομα να τρέχουν προς Κεφαλληνίας…» (πειστήριο αρχείου 461. Wav).

Παράλληλα ενδυνάμωσαν και ενθάρρυναν ψυχικά τον Γεώργιο ΡΟΥΠΑΚΙΑ, μέλος του πενταμελούς συμβουλίου της ίδιας τοπικής οργάνωσης και οικονομικό υπεύθυνο της ΤΟ Νίκαιας (βλ. «κατάλογο τοπικών οργανώσεων», αρχείο 2406, που είχε συντάξει η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», στον οποίο αναγράφονται ο υπεύθυνος της Κεντρικής Διοίκησης αυτής, Δημήτριος Βλαχόπουλος καθώς και οι υπεύθυνοι ανά τοπική οργάνωση, ο οποίος κατάλογος είχε παραδοθεί στη λογίστρια της οργάνωσης, Αγγελική Γεννατά, σύζυγο του ανωτέρω, βρέθηκε δε στην κατοχή της, κατά την έρευνα που διενήργησε το ΣΔΟΕ και κατασχέθηκε), ο οποίος αφού εισήλθε με το αυτοκίνητο που οδηγούσε επί της οδού Παναγή Τσαλδάρη κινούμενος αντίθετα προς το επιτρεπόμενο ρεύμα κυκλοφορίας, το “παράτησε” στο μέσον της οδού, στο ύψος του αριθμού 62, εξήλθε από αυτό βιαστικά και με ένα μαχαίρι που έφερε μαζί του, έχοντας πλέον αποκτήσει την αίσθηση της υπεροχής, έπληξε τον Παύλο Φύσσα αιφνιδιαστικά και απρόκλητα επανειλημμένως στο αριστερό ημιθωράκιο, στο ύψος της καρδιάς, με συνέπεια να επέλθει ο θάνατός του. Οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. δεν παρενέβησαν προκειμένου να παρεμποδίσουν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, παρά μόνο συνέλαβαν τον Γεώργιο Ρουπακιά, ο οποίος και ομολόγησε την πράξη του, μετά από υπόδειξη του ίδιου του θύματος, του Παύλου Φύσσα, ο οποίος σε λίγα λεπτά κατέληξε από το θανάσιμο τραύμα στην καρδιά.

Σημαντική κρίνεται και η κατάθεση του Χατζησταμάτη Δημήτριου ενώπιον των Εφετών Ανακριτριών 3/12/2013), που είδε τον Παύλο Φύσσα μετά το δολοφονικό μαχαίρωμα από τον Γεώργιο Ρουπακιά: “Η μαχαιριά ήταν σαν τριαντάφυλλο: αυτό σημαίνει ότι ο δράστης είχε στρίψει το μαχαίρι στο σώμα του Φύσσα. Αυτός που το έκανε σίγουρα εκπαιδευμένος. Ένας άνθρωπος που αμύνεται δεν χτυπάει τον άλλο κατά αυτόν τον τρόπο. […] Μου έδωσε την εντύπωση ότι ο Ρουπακιάς την έκανε αυτήν την πράξη δηλ. το μαχαίρωμα για να “αρέσει στα μάτια των άλλων”.

Στην πράξη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο Γ. Ρουπακιάς είχε συναυτουργούς, άμεσους και απλούς συνεργούς, όπως αποδεικνύεται από πολλές ένορκες καταθέσεις μαρτύρων και αστυνομικών αναφέρουν όπως: α) η Αγγελική Λεγάτου, της ομάδας ΔΙΑΣ, αναφέρει με την από 2/4/14 κατάθεση της στις Ειδικές – Εφέτες Ανακρίτριες, η οποία πρώτη έφτασε στο σημείο της δολοφονίας: “… δύο από τη δεξιά του πλευρά και ένας από την αριστερή και τον τραβούσαν και τον χτυπούσαν. Ο τέταρτος ήταν ο Ρουπακιάς, ο οποίος κρατώντας ένα αναδιπλούμενο μαχαίρι τύπου στιλέτο επιτέθηκε στον Π. Φύσσα μαχαιρώνοντάς τον αιφνιδιαστικά και απρόκλητα, επανειλλημένως στο αριστερό ημιθωράκιο, με συνέπεια να επέλθει ο θάνατός του […] Τα τρία άτομα που έφυγαν τρέχοντας και εξαφανίστηκαν τράβαγαν τον Φύσσα και ο Ρουπακιάς τον μαχαίρωσε. Στην ουσία βοήθησαν τον Ρουπακιά να τον μαχαιρώσει”, β) της Καραγιαννίδου Παρασκευής, αυτόπτου μάρτυρα, ενώπιον της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής την 18-9-2013: “Το παιδί το χτυπάγανε 2-3 άτομα μαζί, με κράνη με κλωτσιές με μπουνιές και μετά τον έπιασε αγκαλιά ένας εύσωμος άνδρας με λίγα γκρίζα μαλλιά και χτύπαγε” […] Τότε ήρθε η αστυνομία και αυτοί που τον χτυπάγανε με κράνη, άρχισαν να τρέχουν για να φύγουν και είδα ότι βγήκε ένας άνδρας με ξυρισμένο κεφάλι από τη θέση του συνοδηγού”, γ) του Μπιαγκή Ανδρέα της Ομάδας ΔΙΑΣ ενώπιον της ΣΤ΄Ανακρίτριας την 8-10-2013: “είδα τον Ρουπακιά να χτυπάει τον Φύσσα με τα χέρια του και τον Φύσσα να ανταποδίδει. Γύρω τους υπήρχαν 2-3 άτομα οι οποίοι απωθούσαν τον Φύσσα και συνέδραμαν τον Ρουπακιά”.

Όμως αμέσως μετά το μαχαίρωμα του Παύλου Φύσσα οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι εκμεταλλευόμενοι τη σύγχυση που προκλήθηκε διέφυγαν τη σύλληψη από τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ που προσέτρεξαν στο σημείο και που μόνο μετά από την υπόδειξη του Παύλου Φύσσα συνέλαβαν τον Γεώργιο Ρουπακιά.

Οι συμμετέχοντες σε αυτήν την πομπή λειτούργησαν βάσει των ασκήσεων επίθεσης και στρατιωτικών οδηγιών “κάνοντας τρομοκρατία” (βλ. αντίστοιχα το video 390 του σκληρού δίσκου του Γ. Πατέλη, ομιλία του ίδιου για μηχανοκίνητη πορεία κατά την οποία “κάναμε τρομοκρατία στην περιοχή του Αγ. Νικολάου”), ήταν δε οι περισσότεροι “ένστολοι”, ενδεδυμένοι με την στολή του τμήματος ασφάλειας της τοπικής οργάνωσης της Νίκαιας: μαύρη μπλούζα, παντελόνι παραλλαγής χρώματος άσπρου-γκρι-μαύρου και άρβυλα, σύμφωνα με την κατάθεση της Ζώρζου Δήμητρας ενώπιον των Εφέτων Ανακριτριών την 19-3-2014: “Αυτό που πρόσεξα ήταν όλοι ήταν μεγαλόσωμοι, οι περισσότεροι είχαν ξυρισμένα κεφάλια, φορούσαν μαύρα ρούχα, παντελόνια και μπλούζες παραλλαγής χρώματος άσπρο μαύρο γκρι. Κάποιοι κρατούσαν κράνη και είδα και ρόπαλο”. Eξάλλου και ο ίδιος ο Ιωάννης Άγγος στην απολογία του ενώπιον του Ανακριτή την 5-10-2013 περιγράφοντας την περιβολή του “τμήματος ασφαλείας” (“τάγματος εφόδου”) της ΤΟ Νίκαιας αναφέρει: “Σημειώνω ότι για την ασφάλεια του κτιρίου η οποία περιλαμβάνει 15 άτομα περίπου προβλέπεται στολή και συγκεκριμένα μαύρο t-shirt με λογότυπο χρυσή αυγή, φόρμα παραλλαγής χρώματος λευκού μαύρου γκρίζου, στρατιωτικές αρβύλες και προαιρετικά jokey”.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η κινητοποίηση του εν λόγω τάγματος έγινε ακολουθώντας πιστά την ιεραρχική δομή της οργάνωσης: το μέλος του τμήματος ασφαλείας Άγγος ενημέρωσε τον υπεύθυνο πολιτικής δράσης Καζαντζόγλου ο οποίος απευθύνθηκε στον γραμματέα – πυρηνάρχη της τοπικής Πατέλη και αυτός με τη σειρά του ενημέρωσε τον Ιωάννη Λαγό, βουλευτή Β’ Πειραιώς και υπεύθυνο όλης της Περιφέρειας Πειραιά προκειμένου να εγκρίνει την εκτέλεση της αποστολής, όπως προκύπτει από την 27-3-2013 εκτέλεση παραγγελίας της άρσης του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βιας (1ο Τμήμα Αντιμετώπισης Εσωτερικής Τρομοκρατίας) συμφωνα με την οποία έγιναν οι εξής τηλεφωνικές συνομιλίες :

• 23:25 – Καζαντζόγλου (2104928130) καλεί Πατέλη (6976740401) (διάρκεια κλήσης: 198 δευτερόλεπτα).
• 23:26 – Πατέλης (2110107875) καλεί Λαγό.
• 23:26 – Λαγός καλεί Πατέλη (διάρκεια κλήσης: 64 δευτερόλεπτα)
• 23:28 – Ο Πατέλης στέλνει το sms προς τους άντρες του τμήματος Ασφαλείας της τοπικής της Νίκαιας.
• 23:49 – Λαγός στέλνει sms στον Πατέλη (6976740401).
• 23:50 – Πατέλης στέλνει sms στον Λαγό.
• 00:12 – Σταμπέλος στέλνει sms στον Λαγό.
• 00:15 – Λαγός καλεί Πατέλη.
• 00:30 – Λαγός καλεί Πατέλη (διάρκεια κλήσης: 139 δευτερόλεπτα).
• 00:37 – Λαγός καλεί Μιχαλολιάκο (διάρκεια κλήσης: 45 δευτερόλεπτα).

Ο Γεώργιος Πατέλης ως “πυρηνάρχης” αποτελούσε τον επικεφαλής στις δράσεις της τοπικής στην περιοχή. Σύμφωνα με την από 27/03/2014 απολογία του Νικόλαου Τσορβά στις Εφέτες Ανακρίτριες: “έχω συμμετάσχει σε 2-3 μηχανοκίνητες πορείες της τοπικής στη Νίκαια και επικεφαλής αυτών των μηχανοκίνητων πορείων ήταν ο Γεώργιος Πατέλης και στις εντολές του Πατέλη έπρεπε να υπακούουν όλα τα μέλη της τοπικής αυστηρά”.

Η πειθαρχία όπως και από τα ανωτέρω μηνύματα στο κινητό του Κορκοβίλη αλλά και από την έκθεση ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα Ε’ ενώπιον του Ανακριτή του Ν.4022/2011: “η πειθαρχία είναι το παν και το μόνο που χρειάζεται για τη λειτουργία της ΧΑ. Κάθε παρέκκλιση από τις αρχές της οργάνωσης, τις επιθυμίες και διαταγές του αρχηγού και των ηγετικών στελεχών επέφερε αυτόματα σκληρότατη τιμωρία, άγριους ξυλοδαρμούς και δημόσιους εξευτελισμούς. Έχει τύχει να παρευρεθώ σε τέτοιες πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, ξέρω μάλιστα ότι σε κάποιες περιπτώσες βάζουν πολύ δυνατά μουσική για να μην ακούγονται οι φωνές αυτών που τρώνε ξύλο” (βλ. αρχείο 776).

Οι αλλεπάλληλες τηλεφωνικές επικοινωνίες μεταξύ των μελών και της ηγεσίας του τάγματος εφόδου διακόπτονται μεταξύ 23:50 – 00:06, κατά το διάστημα δηλαδή που εξελίσσεται η επίθεση και τελικά δολοφονία του Π. Φύσσα. Μετά την σύλληψη του Γ. Ρουπακιά επανέρχονται με καταιγιστικό ρυθμό οι μεταξύ τους επικοινωνίες με προεξάρχουσα την ενημέρωση του Ι.Λαγού στον Αρχηγό Γ. Μιχαλολιάκο.

Τέλος σημαντικό στοιχείο της συγκρότησης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης αποτελεί το απο 4/10/2013 απολογητικό υπόμνημα του Γεωργίου Δήμου που αναφέρει τα γεγονότα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις απειλές που δεχόταν από μέλη της οργάνωσης όπως τον Γεώργιο Τσακανίκα που δρούσε όπως ο ίδιος αναφέρει με εντολή Λαγού: “Άκου να δεις Δήμου, είσαι ο μόνος που πήρε τηλέφωνο τον Ρουπακιά και του είπες “έλα γίνεται φασαρία. Πιο καλά να πας εσύ φυλακή παρά να πιάσουν τον πυρήνα της Νίκαιας. Αν δεν πεις αυτά που σου λέω να ξέρει ότι θα σε κάνουμε να υποφέρεις μέχρι να σε σκοτώσουμε. Στο λέω να το ξέρεις, τους προδότες εμείς τους σκοτώνουμε, το κατάλαβες; μην τυχόν πας στην αστυνομία…”. Τα ίδια επιβεβαιώνει και στην από 4-10-2013 ένορκη βεβαίωση του ο Βασίλειος Χανδρινός.

Πηγή: jailgoldendawn.com

Διαβάστε περισσότερα

Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης

Η 19η Απριλίου, ημέρα θανάτου του Λόρδου Βύρωνα, καθιερώθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 130/2008 (ΦΕΚ 191/Α/19.9.2008) ως Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης.

Η απόφαση αυτή ελήφθη ύστερα από τη σχετική πρόταση του τότε Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, Δημήτρη Σιούφα, προς τον τότε Υπουργό Εσωτερικών και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Οι εκδηλώσεις διεξάγονται στις έδρες των νομών και των επαρχείων και περιλαμβάνουν τέλεση δοξολογίας, τέλεση δοξολογιών, εκφώνηση ομιλιών και κατάθεση στεφάνου.
Ο ποιητής και φιλέλληνας Λόρδος Βύρων (1788-1824) υπήρξε υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι ένας από τους πρώτους που ύψωσαν τη φωνή τους, κατά της κλοπής των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον Έλγιν.
Στην ποίησή του περιέχονται ισχυρά μηνύματα κατά των φυλετικών διακρίσεων, εναντίον κάθε τυραννίας και υπέρ της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο.
Η μνήμη του Λόρδου Βύρωνα παραμένει ζωντανή και το μήνυμά του διαχρονικό. Αγωνίσθηκε και θυσιάστηκε για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, και ταυτόχρονα απέδιδε στον εαυτό του τον τίτλο «πολίτης του κόσμου», συνδυάζοντας τον φιλελληνισμό με την υπεράσπιση οικουμενικών αξιών.
Ο Λόρδος Βύρων, όπως είναι γνωστός στη χώρα μας ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρώνος Μπάιρον (George Gordon Byron, 6th Baron Byron), γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1788 στο Λονδίνο και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Ήταν Άγγλος ποιητής, ηγετική μορφή του ρομαντισμού και ένας από τους πιο ένθερμους φιλέλληνες, που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας.
Από μικρός αγαπούσε τη μελέτη, διάβασε πολλά βιβλία, σπούδασε σε ανώτερα αγγλικά κολέγια, έμαθε να μιλά τα ελληνικά και τα λατινικά και ταξίδευε πολύ.
Σε ηλικία 21 χρόνων έγινε βουλευτής και πολλές φορές βρέθηκε αντίθετος με τους άλλους λόρδους, διότι έδειχνε ενδιαφέρον για τα ζητήματα της εργατικής τάξης.
Το 1809 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Επισκέφθηκε την Πάτρα, την Πρέβεζα, τη Νικόπολη, την Άρτα, τα Γιάννενα κι έφθασε ως το Τεπελένι, όπου τον φιλοξένησε ο Αλή Πασάς. Ξαναγύρισε στην Πάτρα, πήγε στο Αίγιο, στους Δελφούς, στη Λιβαδειά, στην Αθήνα, όπου έμεινε δυο μήνες και ύστερα στην αρχαία Τροία και την Κωνσταντινούπολη.
Ο Βύρων, με την ποιητική του ευαισθησία, μαγεύτηκε από τις ελληνικές φυσικές ομορφιές και τα αρχαία ερείπια. Ενώ ταξίδευε, έγραφε θαυμάσια ποιήματα, που καθρέφτιζαν την καλλιτεχνική του συγκίνηση.
Στο μεγάλο του ποιητικό έργο, που έχει τον τίτλο «Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ», δίνει ωραιότατες περιγραφές της Ηπείρου. Ξεχωριστή θέση έχει ένα ποίημα, όπου περιγράφει μία θύελλα, που τον βρήκε στη Ζίτσα της Ηπείρου.
Στο Σούνιο εμπνεύσθηκε το ποίημα «Νησιά της Ελλάδας», όπου περιγράφει τις εντυπώσεις του και από την αρχαία Τροία.
Ο ελληνολάτρης ποιητής αγανάχτησε από τα βάθη της ψυχής του από το ανοσιούργημα του Έλγιν, που έκλεψε από την Ακρόπολη τα μαρμάρινα καλλιτεχνήματα κι έγραψε το ποίημα «Η κατάρα της Αθήνας». Άλλα ποιήματά του ήταν η «Νύμφη της Αβύδου», τα «Τούρκικα παραμύθια» και ο «Δον Ζουάν», ίσως η κορυφαία ποιητική δημιουργία.
Ο Βύρων με τα ποιητικά του αυτά έργα έγινε διάσημος στην Αγγλία, ενώ η παγκόσμια φήμη του όλο και μεγάλωνε.
Ο Βύρων ήταν όμορφος άν

δρας με πυκνά πυρόξανθα σγουρά μαλλιά και ωραίο παράστημα, αν και λίγο κουτσός από το δεξί του πόδι. Οι ερωτικές του περιπέτειες άφησαν εποχή στο Λονδίνο και η περιφρόνησή του για τις κοινωνικές συμβάσεις δημιούργησαν μικρά και μεγάλα σκάνδαλα. Από τον σύντομο γάμο του με την Αναμπέλα Μίλμπανκ απέκτησε μία κόρη, την Άντα Λάβλεϊς, μετέπειτα διάσημη μαθηματικό, που θεωρείται από τους πρωτοπόρους της πληροφορικής. Από τη σχέση του με την Κλερ Κλέμοντ, απέκτησε και μία δεύτερη κόρη, την Κλάρα Αλέγκρα, η οποία πέθανε σε ηλικία πέντε χρονών.

Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, ο Βύρων, που με το ποίημά του «Προφητεία του Δάντη» είχε καταδικάσει τα τυραννικά καθεστώτα και είχε εκφράσει τη συμπάθειά του για τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, έδειξε αμέσως το ενδιαφέρον του.
Το 1823 έγινε μέλος του «Φιλελληνικού Κομιτάτου», ενός συλλόγου από Άγγλους φιλελευθέρους και φιλέλληνες, που είχαν σκοπό να ενισχύσουν τους έλληνες επαναστάτες. «Αποφάσισα να πάω στην Ελλάδα. Είναι το μοναδικό μέρος, όπου δοκίμασα πραγματική ευχαρίστηση. Αν είμαι ποιητής το χρωστώ στον αέρα της Ελλάδας» έγραφε σε κάποιον φίλο του.
Στις 3 Αυγούστου 1823 έφθασε στο Αργοστόλι. Οι Έλληνες τότε ήταν διχασμένοι κι αυτό πίκραινε τον ευαίσθητο και φλογερό νέο. Περίμενε μήπως πάψουν οι διχόνοιες, αλλά του κάκου. Έχοντας διορισθεί αντιπρόσωπος του «Φιλελληνικού Κομιτάτου», μοίρασε στους επαναστάτες τα εφόδια, που του έστειλαν από το Λονδίνο. Από δικά του χρήματα έστειλε στο Μαυροκορδάτο 4.000 λίρες για τη συντήρηση του στόλου.
Στις 5 Ιανουαρίου 1824 έφθασε στο Μεσολόγγι, όπου οι αγωνιζόμενοι Έλληνες τον υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό. Εκεί συνεργάσθηκε με άλλους ξένους εθελοντές και με δικά του έξοδα οργάνωσε το στρατό και φρόντισε για την οχύρωση του Μεσολογγίου.
Στις 25 Ιανουαρίου η κυβέρνηση τον αναγνώρισε αρχιστράτηγο. Οι κόποι του, όμως, για την οργάνωση του στρατού και για τη συμφιλίωση των οπλαρχηγών, καθώς και το κακό κλίμα, υπέσκαψαν την υγεία του.
Στις 9 Απριλίου έπεσε στο κρεβάτι με δυνατό πυρετό. Παραμιλούσε διαρκώς, αλλά και τότε ακόμα παρακινούσε τους Έλληνες να συμφιλιωθούν, για να πετύχουν την απελευθέρωσή τους.
Τα χαράματα της 19ης Απριλίου 1824, Δευτέρα του Πάσχα, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μεσολόγγι, σε ηλικία 36 χρονών.
Τα τελευταία του λόγια του ήταν για την Ελλάδα: «Της έδωσα τον καιρό, την υγεία μου, την περιουσία μου, και τώρα της δίνω τη ζωή μου. Τι μπορούσα να κάνω περισσότερο;»
Ο θάνατός του άπλωσε βαρύ πένθος σ’ όλους τους αγωνιζόμενους Έλληνες. Άνδρες και γυναίκες έκλαψαν σαν πραγματικό αδελφό και προστάτη τον Βύρωνα, που έγινε σύμβολο του πατριωτισμού και ανακηρύχθηκε εθνικός ήρωας.

Μετά την κηδεία του στο Μεσολόγγι η σορός του μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Τις μέρες εκείνες ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε ένα μεγάλο ποίημα («Εις το θάνατο του Λορδ Μπάιρον») χαρισμένο στο μεγάλο αυτό λάτρη της Ελλάδας, που αρχίζει μ’ αυτούς τους στίχους:
Λευθεριά, για λίγο πάψε
Νά χτυπάς με το σπαθί·
Τώρα σίμωσε καί κλάψε
Εις του Μπάιρον το κορμί·
Οι Έλληνες μετά την απελευθέρωση τίμησαν τον Βύρωνα και του έκαμαν άγαλμα, που υψώνεται στο Ζάππειο, στη γωνία που βλέπει προς την Ακρόπολη και παριστάνει τον φιλέλληνα κοντά σε μια γυναίκα –την Ελλάδα– που τον στεφανώνει.
Το όνομα του Βύρωνα δόθηκε και στο συνοικισμό προσφύγων, που ιδρύθηκε στην Αθήνα, πάνω από το Παγκράτι και σήμερα αποτελεί τον Δήμο Βύρωνα.
Πηγή: sansimera.gr

Διαβάστε περισσότερα

Albert Camus: «Η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παράσημο που το γιορτάζουν με σαμπάνια»

Το μεγάλο εμπόδιο για να ξεφύγουμε από την κρίση δεν είναι τάχα το γεγονός ότι πρώτοι εμείς καταδικάζουμε τον εαυτό μας;

Πρέπει λοιπόν να επεκτείνουμε την καταδίκη σε όλους, αδιακρίτως, ώστε να την κάνουμε κάπως πιο ήπια.

Καμιά δικαιολογία, ποτέ, και για κανέναν, αυτή είναι η αρχή μου, η αφετηρία μου.

Αρνούμαι την καλή πρόθεση, το έντιμο λάθος, το στραβοπάτημα, τα ελαφρυντικά.

Εγώ δεν συγχωρώ, δεν δίνω άφεση αμαρτιών.

Κάνω απλώς την πρόσθεση και ύστερα λέω: «Μας κάνουν τόσα.Είστε διεστραμμένος, σάτυρος, μυθομανής, παιδεραστής, καλλιτέχνης, κ.λπ.»

Έτσι. Νέτα σκέτα.

Στη φιλοσοφία, όπως και στην πολιτική, είμαι συνεπώς υπέρ της θεωρίας που αρνείται την αθωότητα για τον άνθρωπο και υπέρ της κάθε πρακτικής που τον αντιμετωπίζει ως ένοχο.

Βλέπετε στο πρόσωπό μου, φίλτατε, έναν φωτισμένο υπέρμαχο της δουλείας.

Δίχως αυτήν, για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει οριστική λύση.

Αυτό το κατάλαβα πολύ γρήγορα.

Άλλοτε, είχα μόνον την ελευθερία στο στόμα.

Στο πρόγευμα την άπλωνα πάνω στο ψωμί μου, τη μασούλαγα όλη μέρα, έφερνα στον κόσμο μια ολόδροση ανάσα ελευθερίας.

Βομβάρδιζα με τούτη την κυρίαρχη λέξη όποιον διαφωνούσε μαζί μου, την είχα βάλει στην υπηρεσία των πόθων και της δύναμής μου.

Την ψιθύριζα στο κρεβάτι, στο αυτί των αποκοιμισμένων φιλενάδων μου, και τούτη η λέξη με βοηθούσε να τις αφήνω στα κρύα του λουτρού.

Την τρύπωνα συχνά...

Μα τι κάνω, εξάπτομαι και χάνω το μέτρο.

Τέλος πάντων, μου έτυχε να κάνω και πιο αφιλοκερδή χρήση της ελευθερίας, και μάλιστα, δείτε κι εσείς ο ίδιος την αφέλειά μου, να την υπερασπιστώ κιόλας δυο τρεις φορές, δίχως να φτάσω ασφαλώς, ίσαμε το σημείο να πεθάνω γι’ αυτήν, διακινδυνεύοντας όμως για χάρη της.

Πρέπει να μου συγχωρήσετε αυτές τις απερισκεψίες, δεν ήξερα τι έκανα.

Δεν ήξερα πως η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παράσημο που το γιορτάζουν με σαμπάνια.

Ούτε και δώρο, άλλωστε, κουτί με λιχουδιές που σε κάνουν να γλείφεσαι.

Ω, όχι, κάθε άλλο, είναι αγγαρεία, ένας μαραθώνιος πολύ μοναχικός, πολύ εξαντλητικός.

Χωρίς σαμπάνια, χωρίς φίλους να σηκώνουν το ποτήρι τους και να σε κοιτάζουν με τρυφερότητα.

Μόνος σε μια θλιβερή αίθουσα, μόνος στο εδώλιο μπροστά στους δικαστές και μόνος για ν’ αποφασίσεις μπροστά στον εαυτό σου ή μπροστά στην κρίση των άλλων.

Μετά από κάθε ελευθερία υπάρχει μια δικαστική απόφαση.

Να γιατί η ελευθερία είναι πολύ βαριά να τη σηκώσεις, ιδιαίτερα όταν υποφέρεις από πυρετό ή όταν έχεις στεναχώριες ή όταν δεν αγαπάς κανέναν.

Albert Camus, «Η Πτώση»

Διαβάστε περισσότερα

«Ναι αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε έργα»

Του Χάρη Ζάβαλου
Τον τελευταίο καιρό, ο πρωθυπουργός της χώρας που τα μνημόνια δεν τελειώνουν ποτέ, Αλέξης Τσίπρας, εγκαινιάζει το ένα έργο μετά το άλλο.
Θυμίζοντας τα χρόνια του Κώστα του Λαλιώτη, που στεκόταν αγέρωχος μπροστά στον μετροπόντικα και ακόμα πιο χαμογελαστός από τον Στυλιανό Παττακό που με το μυστρί στο χέρι πέταγε μπετόν αρμέ σε ότι δεν κουνιόταν  («ότι κινείται το χαιρετάμε, ότι μένει ακίνητο το βάφουμε» που λέγαμε και στον στρατό), ο Έλληνας πρωθυπουργός κόβει πιο γρήγορα κορδέλες και από ζαχαροπλάστη τα Χριστούγεννα.
Έργα τα οποία έπρεπε χρόνια να έχουμε, τελειώνουν με τεράστια καθυστέρηση, έχοντας χρεωθεί 5 και 6 φορές πάνω από τον προβλεπόμενο προϋπολογισμό, πληρώνοντας την μια ρήτρα πάνω στην άλλη και κοστίζοντας ο κούκος αηδόνι.
Και μην μπορώντας ο ΣΥΡΙΖΑ να επιδείξει άλλο έργο, αφού υπογράφει το ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο, ακολουθεί την γνωστή πεπατημένη της οικοδομής.
Με όλους τους δρόμους δοσμένους από το 2008 από τον Γιώργο Σουφλιά, που έριχνε τις γυροβολιές του κάτω από το σήμα του Άκτωρ, προπληρώσαμε τα έργα που χαρίζονται σε μεγαλοεργολάβους οι οποίοι δεν σκοπεύουν να επενδύσουν ευρώ.
Γιατί όταν επενδύεις σημαίνει ότι παίρνεις ρίσκο. Όμως ρίσκα σε αυτή την ζωή παίρνουν οι κουτοί. Έτσι βάζουμε και άλλες ρήτρες οι οποίες εξασφαλίζουν το κέρδος.
Δεν περνάνε αυτοκίνητα γιατί ο κόσμος δεν έχει λεφτά να πάει ούτε μέχρι τα Οινόφυτα; Κανένα πρόβλημα! Την διαφορά του προβλεπόμενου τζίρου την καλύπτει το κράτος, δηλαδή όλοι εμείς.
Βάζεις τόσα πολλά διόδια που σκέφτεσαι τα πρώτα διόδια  στις Αφίδνες και σε πιάνει σύγκρυο; Κανένα πρόβλημα. Ανεβάζεις και άλλο τα διόδια προσπαθώντας να τα μασήσεις σε όποιον έκανε λάθος στο gps και τελικά δεν τολμάει ο οδηγός όχι να βγει στην εθνική άλλα το διπλοσκέφτεται να ξεπαρκάρει.
Ένα ταξίδι με αυτοκίνητο στην Θεσσαλονίκη από Αθήνα, μετά από 14 διόδια, συν τις βενζίνες συν κάνα καφέ, κοστίζει περισσότερο και από το να πας στην Νέα Υόρκη.
Αν δε πας από Θεσσαλονίκη – Πάτρα, χρειάζεσαι ένα μικρό καταναλωτικό δάνειο.
«Έχεις πιεί καφέ στο Εμπάϊαρ Στέητ Μπίλντινγκ», ρώταγε μια διαφήμιση της Αγροτικής Τράπεζας το 2000.
«Έχεις φάει ψαράκι στα Βραχναίικα Πατρών;», θα ρωτάει μια μελλοντική διαφήμιση τράπεζας.
Με λίγα λόγια αυτά τα έργα είναι εξαιρετικά αναγκαία, ώστε να τελειώσουν οι δρόμοι καρμανιόλες που τόσα χρόνια εγκληματικής αδιαφορίας, σκότωσαν τόσες χιλιάδες ανθρώπους.
Αλλά μετά από τόσα χρόνια ατελείωτων μνημονίων και φόρων πάνω στο φόρο, θα έχουμε δρόμους και δεν θα έχουμε λεφτά να τους διανύσουμε.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 14.4.2017

Διαβάστε περισσότερα

Προχωρούν οι εργασίες για την κατασκευή των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής (Βίντεο)

Επίσκεψη στα σημεία που θα δημιουργηθούν οι μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας απο βιορευστά πραγματοποιήσαμε την Μ.Πέμπτη. Αυτό που διαπιστώσαμε είναι πως οι εργασίες έχουν προχωρήσει, τόσο στο ίδιο το εργοστάσιο όσο και στις υποδομές (κολώνες ΔΕΗ). Επιπλέον είδαμε πως το σημείο που θα δημιουργηθούν βρίσκεται σε περιοχή με έντονη αγροτική δραστηριότητα και κοντά στην θάλασσα.
Όλα όσα γράφουμε μπορείτε να τα δείτε και μόνοι σας στο βίντεο που ακολουθεί:

 Διαβάστε εδώ για την προσφυγή πολιτών στον Υπουργό

https://limnothallaza.wordpress.com 

Διαβάστε περισσότερα

Έναρξη Σεμιναρίων Χαρακτικής Τέχνης από τον Πολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο "Το Αιτωλικό".

Σάββατο 22 Απριλίου 2017
ώρα 4-6 μμ.
στο Κτίριο του Πολ & Μορφ. Συλλόγου, Κεντρική Πλατεία Αιτωλικού.

Με την υποστήριξη της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών.
Τα σεμινάρια δεν έχουν οικονομική επιβάρυνση.
Ο Πολιτιστικός και Μορφωτικός Σύλλογος "Το Αιτωλικό", συμβάλλοντας στην Εικαστική Παιδεία της πόλης μας και ιδιαίτερα της Χαρακτικής Τέχνης, με χαρά σας ανακοινώνει την έναρξη Σεμιναρίων Χαρακτικής Τέχνης - Θεωρία και Πρακτική της χαρακτικής διαδικασίας παραγωγής του χαρακτικού έργου.
Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να έλθουν σε επαφή με τις αρχικές προσεγγίσεις στη Χαρακτική και να διδαχθούν τις τεχνικές της, να γνωρίσουν έργα σύγχρονων Ελλήνων και Ευρωπαίων καλλιτεχνών και να δημιουργήσουν δικά τους πρωτότυπα χαρακτικά έργα. Συγκεκριμένα θα γίνουν εισηγήσεις και πρακτική διδασκαλία: Εισαγωγή στη Χαρακτική, Υψιτυπία: Ξυλογραφία, Λινόλεουμ, Κολλαγραφία. Βαθυτυπία: ξηρή βελονογραφία, οξυγραφία, τονική οξυγραφία (acquatinta), μελάνι -ζάχαρη. Χαρακτική στην πέτρα.
Δήλωση συμμετοχής: Μιχάλης Κότσαρης 6972812941

Διαβάστε περισσότερα