Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας).

Σαν σήμερα, το 1905, γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στη Λαμία.

Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα πέρασε στη Λαμία. Αν και δεν ολοκλήρωσε το γυμνάσιο, αγαπούσε τα γράμματα και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σε ηλικία 14 χρόνων, το 1919, έφυγε από την Λαμία και μπήκε οικότροφος στην "Αβερώφειο Μέση Γεωργική Σχολή Λάρισας" από όπου και αποφοίτησε επιτυχώς, παρουσιάζοντας ένα προφίλ επιμελούς και μελετηρού μαθητή. Εργάστηκε από τα 18 χρόνια του ως υπάλληλος της Γεωργικής Υπηρεσίας στη Δράμα. 
Το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1925 μέλος του ΚΚΕ. Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου.
Το 1928 έγινε συντάκτης του "Ριζοσπάστη" και όταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, Αριστοτέλης Τσουρτσούλης, συνελήφθη τότε ο ο Άρης τον αντικατέστησε.
Την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938).
Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα από όπου και αποφυλακίστηκε υπογράφοντας δήλωση μετάνοιας.
Στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλη του 1941 συνδέθηκε με την ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία τον αποκατέστησε στο Κόμμα. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, η ΚΕ του ανέθεσε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό. Αυτό το καθήκον ο Άρης το έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο.
Το Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ανέλαβε καπετάνιος του.
Στις 22 Οκτωβρίου του 1944 εκφώνησε στην Λαμία ένα ιστορικό-μνημειώδη λόγο, υπόδειγμα πατριωτισμού, ανδρείας, αυτοθυσίας και ήθους, τον οποίο σας παραθέτουμε αυτούσιο στο τέλος της αναδρομής.
Στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του '44: δήλωνε: "Αν ζήσει κανένας σας - τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει .". Ο Άρης αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας χαρακτηρίζοντάς την λαθεμένη: "... οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους.", και μετά τη υπογραφή της Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.
Με υπόμνημά του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, ο Άρης στις 14 Φεβρουαρίου 1945 από τα Τρίκαλα, μόλις δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας έλεγε: "Σ' όποια δουλειά κι αν με βάλετε δε θ' αποδώσω ποτέ όσα σε στρατό και πόλεμο. Άλλωστε, τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο".
Στις 3 Μαρτίου του 1945 του έγραφε ο Γιώργης Σιάντος (μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη αποτελούσε το ηγετικό δίδυμο του ΚΚΕ): "Σου συνιστούμε να ξανασκεφθείς καλά αυτό το ζήτημα". Τελικά με την αιτιολογία ότι αντιτάχθηκε στις κεντρικές αποφάσεις του κόμματος, διεγράφη την ημέρα που είχε κυκλωθεί από τους διώκτες του.
Στις 16 Ιούνη 1945, έξω από τη Μεσούντα του Αχελώου, επέλεξε να αυτοκτονήσει με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον ακολούθησε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας. Ακολούθησε η γνωστή κανιβαλιστική θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος όπου οι νεκροί αποκεφαλίστηκαν και τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ 'ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

Διαβάστε περισσότερα

ΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΕΕ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΠΕΡΙ ΜΗ ΕΚΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ

«Η λειτουργία του Φράγματος της Μεσοχώρας, χωρίς την Αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης των Υδατικών Διαμερισμάτων καθιστά την δέσμευση της Κυβέρνησης περί μη εκτροπής, επιταγή χωρίς αντίκρισμα»

Τον περασμένο Μάρτιο πραγματοποιήθη συνάντηση της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) με εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και φορέων της Αιτωλοακαρνανίας με θέμα την εκτροπή του Αχελώου.

Ο Υπουργός κ. Πάνος Σκουρλέτης δεσμεύτηκε με σαφήνεια ότι η εκτροπή του Αχελώου δεν θα πραγματοποιηθεί, επαναβεβαιώνοντας με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο την θέση της Κυβέρνησης κατά της εκτροπής,  και ενημέρωσε επιπροσθέτως για την πρόθεση του Υπουργείου να προβεί σε αποπεράτωση και λειτουργία του Υδροηλεκτρικού Σταθμού της ΔΕΗ στη Μεσοχώρα.

Στην συνάντηση ετέθη από μέρους του υπογράφοντα, η επισφάλεια της θέσης της Κυβέρνησης περί της μη εκτροπής, ως προς την εφαρμογή της, καθώς αυτή αποτελεί μια πολιτική δέσμευση, η οποία έχει εν δυνάμει, καταληκτική ημερομηνία, όσο βρίσκονται σε ισχύ τα Σχέδια Υδατικών Διαμερισμάτων Δυτικής Στερεάς Ελλάδας και Θεσσαλίας, τα οποία επιτρέπουν την μεταφορά υδάτων του Αχελώου προς την Θεσσαλία με ανώτατο όριο τα διακόσια πενήντα εκατομμύρια (250 εκ.) κυβικά μέτρα ετησίως.

Ο αναπληρωτής Υπουργός κ. Γιάννης Τσιρώνης, για τον λόγο αυτό, αναφέρθηκε στην πρόθεση του Υπουργείου να προβεί σε Αναθεώρηση των Σχεδίων Υδατικών Διαμερισμάτων ώστε να αποκλείεται η μεταφορά υδάτων μέσω εκτροπής,  από Υδατικό Διαμέρισμα σε άλλο όμορό του.

Την Τρίτη 23-08-2016, η κυβερνητική εκπρόσωπος κα Όλγα Γεροβασίλη με δήλωσή της, κατά τις εκδηλώσεις μνήμης για το ολοκαύτωμα των Σουλιωτών στην Ιερά Μονή Σέλτσου, επαναδιατύπωσε την πρόθεση της Κυβέρνησης για την αποπεράτωση και λειτουργία  του φράγματος της Μεσοχώρας, αλλά και την θέση της Κυβέρνησης για την μη πραγματοποίηση της εκτροπής.

Το έργο της Μεσοχώρας είναι υδροενεργειακό και μπορεί πράγματι να λειτουργήσει αυτόνομα και ανεξάρτητα από την εκτροπή ή όχι του Αχελώου και την μεταφορά υδάτων προς την Θεσσαλική πεδιάδα. Πρόκειται για έργο με μεγάλα οφέλη και πολλαπλής σκοπιμότητας, όπως βέβαια και όλα τα Υδροηλεκτρικά έργα, καθώς συνεισφέρει στην εξασφάλιση επάρκειας παροχής Ηλεκτρικής Ενέργειας στο Διασυνδεδεμένο Σύστημα (362 GWh ετησίως) και συμβάλλει στην παραγωγή ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές , στον περιορισμό της εκπομπής ρύπων με τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη και στην αντιπλημμυρική προστασία των κατάντη περιοχών.

Γίνεται όμως ολοφάνερο, ότι η κατασκευή του έργου της Μεσοχώρας , χωρίς να λάβει χώρα η αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης των Υδατικών Διαμερισμάτων, για την οποία ουδεμία αναφορά έγινε από την Κυβερνητική Εκπρόσωπο, αποτελεί βήμα, που απλά μας φέρνει πιο κοντά στην πραγματοποίηση της Εκτροπής του Αχελώου, καθώς ο ταμιευτήρας του εν λόγω φράγματος αποτελεί έργο κεφαλής για την εκτροπή.

Παρόλες λοιπόν τις δεσμεύσεις  της Κυβέρνησης, το ΤΕΕ Αιτωλοακαρνανίας οφείλει να βρίσκεται και θα βρίσκεται σε περαιτέρω εγρήγορση, με βασικό και στοχευμένο αίτημα-απαίτηση την αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης Υδατικών Διαμερισμάτων , η οποία αποτελεί την κομβική και καθοριστική κίνηση ώστε να εξασφαλιστεί η μη εκτροπή του Αχελώου , στην οποία αναθεώρηση (σύμφωνα και με τις εκφρασμένες προθέσεις) πρέπει άμεσα να προχωρήσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, διαφορετικά  η θέση της Κυβέρνησης περί της μη εκτροπής του Αχελώου καθίσταται αμφίσημη,  η δέσμευση της περί μη πραγματοποίησης αυτής, μετατρέπεται σε επιταγή χωρίς αντίκρισμα, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε εξαιρετικά αποδυναμωμένη και επισφαλή θέση ως Αιτωλοακαρνάνες. Επισφάλεια η οποία πηγάζει από το γεγονός ότι θα βρεθούμε απέναντι σε τετελεσμένα και ακόμη πιο δεσμευτικά δεδομένα, με το έργο της Μεσοχώρας να είναι αποπερατωμένο και σε λειτουργία, ενώ ταυτόχρονα η δυνατότητα για εκτροπή του Αχελώου θα υφίσταται, καθώς τα σημερινά Σχέδια Διαχείρισης Υδατικών Διαμερισμάτων την προβλέπουν και θα είναι σε ισχύ.

Τέλος θεωρώ ότι τα γεγονότα είναι αυτά που καλούν όλους τους Αιτωλοακαρνάνες (Αυτοδιοίκηση – Φορείς) με ένταση να απαιτήσουν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας να προβεί στην Αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης, άλλως η Κυβερνητική δέσμευση περί της μη εκτροπής, ουδεμία αξία έχει, τουναντίον δρα παρελκυστικά και παραπλανητικά επιφέροντας εφησυχασμό μέσω του οποίου, όπως προδήλως προκύπτει, μόνο επιβαρυντικά δεδομένα θα προστεθούν, τα οποία θα μας φέρουν πιο κοντά στην πραγματοποίηση της εκτροπής του Αχελώου και την μεταφορά υδάτων στην Θεσσαλική πεδιάδα.

Αγρίνιο 26/08/2016

Ο Πρόεδρος

Του ΤΕΕ Αιτωλοακαρνανίας

ΡΟΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Διαβάστε περισσότερα

Γεώργιος Σουρής: «Φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα»!

Σαν σήμερα, 26 Αυγούστου 1919, έφυγε από τη ζωή ο σατιρικός ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης Γεώργιος Σουρής (1853- 1919).

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

«…Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει / στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα / μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει /φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα / του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα / και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα…».

Σαν σήμερα, 26 Αυγούστου 1919, έφυγε από τη ζωή ο σατιρικός ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης Γεώργιος Σουρής (1853- 1919). Η εβδομαδιαία εφημερίδα «Ο Ρωμηός», που εξέδιδε, τον έκανε γνωστό και άφησε εποχή με τα σατιρικά του ποιήματα. 

Η εφημερίδα «Ρωμηός» για πολλά χρόνια (1883 -1918), με μια μικρή διακοπή το πρώτο διάστημα, διαβαζόταν ασταμάτητα και οι απολαυστικοί στίχοι του Σουρή, που έθιγαν κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ήταν είδηση, κάθε εβδομάδα.

O Σουρής έγραψε, επίσης, έμμετρες κωμωδίες και ημερολόγια. Ο Σουρής είχε συνεργαστεί με σατιρικές εφημερίδες της εποχής («Ασμοδαίος» του Εμμανουήλ Ροΐδη, «Μη χάνεσαι!» του Βλάσση Γαβριηλίδη, «Ραμπαγάς» του Κλεάνθη Τριανταφύλλου.  

Αξίζει να σημειωθεί πως  υπάρχει μετάφραση του Σουρή για τις Νεφέλες του Αριστοφάνη. Μάλιστα, ο Σουρής χαρακτηρίστηκε και ως ο «νέος Αριστοφάνης».

Ακολουθεί το σατιρικό ποίημα του Γεώργιου Σουρή, «Οι φόροι»: 

Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα
σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι
κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα
Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει.

Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει
στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα
μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει
φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα
του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Ο,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει
ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει
χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ’ εμάς το σκυλολόγι
κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι’ αυτό ευγνωμοσύνη.
Τέτοιοι χωριάτες που ‘μαστε αντέχουμε εις όλα
και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα.

Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι
Πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι
Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη
κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει.

Μ’ αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει
τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία
Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία
Φτώχεια και πλούτος – ζήτημα του καθενός αιώνος:
Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος

Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει
για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά
Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει
χωρίς ν’ αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά
Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος
Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος – μάρτυς – ήρως

Διαβάστε περισσότερα

Ποιοι ωφελήθηκαν από τα 440 δις δολάρια για τη διάσωση της Ελλάδας; Όχι οι Έλληνες!

του Jack Rasmus

Αυτή η εβδομάδα σηματοδοτεί την πρώτη επέτειο της κρίσης του ελληνικού χρέους το 2015, την τρίτη στην πρόσφατη ιστορία της χώρας από το 2010. Στις 20 – 21 του περασμένου Αυγούστου 2015, η «Τρόικα» -δηλαδή, τα πανευρωπαϊκά όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (EC), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ)- καθώς και το ΔΝΤ επέβαλαν μια τρίτη διαπραγμάτευση του χρέους της Ελλάδας. Στην Ελλάδα δόθηκαν 98 δισεκατομμύρια δολάρια (ΣτΜ: 86,43 δισεκατομμύρια ευρώ) σε δάνεια από την Τρόικα. Μια προηγούμενη διαπραγμάτευση του χρέους που επιβλήθηκε από την Τρόικα το 2012 είχε προσθέσει περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ (ΣτΜ: 176,38 δισεκατομμύρια ευρώ) στην αρχική διαπραγμάτευση του χρέους το 2010 (που ήταν) 140 δισεκατομμύρια δολάρια (ΣτΜ: 123,47 δισεκατομμύρια ευρώ).

Αυτά είναι περίπου 440 δισεκατομμύρια δολάρια (ΣτΜ: 388,04 δισεκατομμύρια ευρώ) σε δάνεια της τρόικας για μια περίοδο πέντε ετών, από το 2010 ως το 2015. Το ερώτημα είναι: ποιος ωφελείται από αυτά τα 440 δισεκατομμύρια δολάρια; Όχι η Ελλάδα. Εάν δεν είναι η ελληνική οικονομία και ο λαός της, τότε ποιος; Και έχουμε δει την τελευταία κρίση του ελληνικού χρέους;

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι 440 δισεκατομμύρια δολάρια σε δάνεια θα βοήθησαν την Ελλάδα να ανακάμψει από την παγκόσμια ύφεση του 2008-09, τη δεύτερη ευρωπαϊκή ύφεση του 2011-13 που ακολούθησε και την πανευρωπαϊκή χρόνια στασιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης από τότε. Αλλά όχι, τα 440 δις δολάρια χρέους που η Τρόικα φόρτωσε στην Ελλάδα έχουν πράγματι εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο την Ελλάδα, καταδικάζοντάς τη σε οκτώ χρόνια οικονομικής ύφεσης χωρίς ορατό τέλος.

Για να πληρώσει τα 440 δις δολάρια, σε τρεις διαδοχικές συμφωνίες για το χρέος (μνημόνια), η Τρόικα απαίτησε από την Ελλάδα να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες, να εξαλείψει εκατοντάδες χιλιάδες κυβερνητικών θέσεων εργασίας, να περικόψει τους μισθούς των εργαζόμενων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, να μειώσει τον κατώτατο μισθό, να περικόψει και να εξαλείψει τις συντάξεις, να αυξήσει το κόστος των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων και (να τους αναγκάσει) να πληρώνουν υψηλότερες τιμές και τοπικούς φόρους περιουσίας. Στο πλαίσιο της λιτότητας, η Τρόικα έχει ακόμα απαιτήσει από την Ελλάδα να πουλήσει την κρατική περιουσία της, τα λιμάνια και τα μέσα μεταφοράς «κοψοχρονιά»[1] δηλαδή κάτω από τις τιμές της αγοράς.

Οι ευρωπαίοι τραπεζίτες πήραν το 95% των πληρωμών του ελληνικού χρέους

Τα 440 δις δολάρια σε δάνεια της Τρόικας, δηλαδή το ελληνικό χρέος, δεν έχουν χρησιμοποιηθεί για να ωφελήσουν τον ελληνικό λαό ή για να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία να ανακάμψει μετά από οκτώ χρόνια ύφεσης. Έχουν χρησιμοποιηθεί για να πληρωθεί το αρχικό κεφάλαιο και οι τόκοι για τα προηγούμενα χρέη της Τρόικας. Έτσι, το χρέος έχει συσσωρευτεί από προηγούμενο χρέος προκειμένου να πληρωθούν προηγούμενα χρέη.

Μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 2016, έδειξε πειστικά πού έχουν πάει όλες οι πληρωμές τόκων και κεφαλαίου από το χρέος των 440 δις δολαρίων. Έχουν πάει απευθείας στους ευρωπαίους τραπεζίτες και επενδυτές, καθώς και στα όργανα της τρόικας της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, οι οποίοι έμμεσα με τη σειρά τους τα ανακυκλώνουν πίσω στους ιδιώτες τραπεζίτες και τους επενδυτές.

Σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο (WP-16-02), που δημοσιεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Σχολή Διοίκησης και Τεχνολογίας (ESMT) την άνοιξη του 2016, με τίτλο «Πού πήγαν τα χρήματα για τη διάσωση της Ελλάδας;», περισσότερο από το 95% των αρχικών δάνειων της Τρόικας στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε για την πληρωμή κεφαλαίου και τόκων για τα προηγούμενα δάνεια της Τρόικας, ή για τη διάσωση των ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών (που ανήκουν σε άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες ή είναι χρεωμένες σ’ αυτές), ή για την αποπληρωμή των ευρωπαίων ιδιωτών επενδυτών και κερδοσκόπων. Στην πραγματικότητα, λιγότερο από 10 δισεκατομμύρια ευρώ πέρασαν στην Ελλάδα.

Η μελέτη της ESMT εκτιμά ακόμα ότι η πιο πρόσφατη τρίτη διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους του περασμένου Αυγούστου 2015 θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα: Από τα 98 δισεκατομμύρια δολάρια του δανείου που πήρε η Ελλάδα το περασμένο έτος, η μελέτη εκτιμά ότι μόλις 8 δισεκατομμύρια δολάρια θα βρουν το δρόμο τους προς τα ελληνικά νοικοκυριά.

Το κόστος για την Ελλάδα οκτώ χρόνια αργότερα.

Σε αντάλλαγμα για το 95% που καταβάλλεται στην Τρόικα και τους φίλους της τους τραπεζίτες-επενδυτές, τα μέτρα λιτότητας που συνοδεύουν τα δάνεια της Τρόικας είχαν ως αποτέλεσμα τα εξής: το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα σήμερα, το 2016, μετά από οκτώ χρόνια εξακολουθεί να είναι 24%. Το ποσοστό ανεργίας των νέων εξακολουθεί να αιωρείται πάνω από το 50%. Οι μισθοί έχουν μειωθεί 24% για όσους είναι αρκετά τυχεροί να έχουν ακόμα δουλειά. Η κατάρρευση των μισθών δεν οφείλεται μόνο στις απολύσεις και τις περικοπές των μισθών στις δημόσιες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, που και τα δυο συμβαίνουν από το 2010, αλλά οφείλεται και στη μετατόπιση της πλήρους απασχόλησης σε μερική απασχόληση. Οι θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης έχουν καταρρεύσει στο 27%, στο χαμηλότερο ποσοστό ποτέ, ενώ οι θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης έχουν αυξηθεί στο 56%, στο υψηλότερο ποσοστό ποτέ. Οι φτωχότεροι και πιο ευάλωτοι Έλληνες εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά έχουν δει τον κατώτατο μισθό τους να μειώνεται κατά 22% από το 2012, με εντολές της Τρόικας. Και οι συντάξεις για τους φτωχότερους έχουν μειωθεί περίπου στα ίδια επίπεδα. Όλα αυτά για να συνθλίψουν τους Έλληνες εργαζόμενους, τα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, προκειμένου να εξοφλήσουν τους τόκους του χρέους στην τρόικα, στους ευρωπαίους τραπεζίτες και τους ιδιώτες επενδυτές.

Ούτε το χρέος, ούτε η λιτότητα, ούτε η ύφεση και η κατάρρευση των εισοδημάτων υπήρχαν πριν την παρέμβαση της Τρόικας στην Ελλάδα το 2010. Το ελληνικό χρέος προς το ΑΕΠ ήταν περίπου 100% το 2007, περίπου εκεί που ήταν κάθε χρόνο σε όλη την προηγούμενη δεκαετία 1997- 2007. Δεν ήταν χειρότερο από οποιαδήποτε άλλη οικονομία της Ευρωζώνης και καλύτερο από τις περισσότερες. Το ελληνικό χρέος αυξήθηκε το 2008 έως 109% λόγω της παγκόσμιας ύφεσης, επιταχύνοντας σε 146% του ΑΕΠ το 2010 με την πρώτη συμφωνία για το χρέος με την τρόικα των 140 δις δολαρίων. Στη συνέχεια εκτινάχθηκε πάνω από το 170% το 2011, όπου παρέμεινε μέχρι που άλλα 300 δισεκατομμύρια δολάρια προστέθηκαν στα δάνεια της Τρόικας το 2012 και το 2015.

Από το 2010, το χρέος στην Ελλάδα σίγουρα δεν οφείλεται στις κρατικές δαπάνες, οι οποίες έχουν μειωθεί από περίπου 14 δισεκατομμύρια ευρώ σε 9,5 δισεκατομμύρια ευρώ το 2015, γεγονός που αντανακλά τις βαθιές περικοπές λιτότητας στην Ελλάδα που απαίτησε η Τρόικα. Ούτε μπορεί να αποδοθεί στους υπερβολικούς μισθούς και τις πάρα πολλές δημόσιες θέσεις εργασίας, καθώς και οι δύο αυτές έχουν μειωθεί κατά ένα τέταρτο από τότε που το χρέος μεγάλωσε. Το χρέος είναι τα δάνεια της Τρόικας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, προκειμένου η Ελλάδα να πληρώσει το κεφαλαίο και τους τόκους προηγούμενων δανείων που της επιβλήθηκαν.

Κι ακόμα καμία ανακούφιση το 2015-16

Αυτό που συνέβη πριν από ένα χρόνο, στην τρίτη συμφωνία με την Τρόικα για το χρέος τον Αύγουστο του 2015, ήταν το ίδιο που συνέβη το 2012 και το 2010: κι άλλα 98 δις δολάρια περισσότερο προστέθηκαν στο ήδη μη βιώσιμο χρέος των περίπου 340 δις της Ελλάδας. Σε αντάλλαγμα, τον περασμένο Αύγουστο η Ελλάδα έπρεπε να εφαρμόσει τα ακόλουθα ακόμη πιο αυστηρά μέτρα λιτότητας:

• Να δημιουργήσει ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ, από το οποίο να αποπληρώσει το χρέος στην Τρόικα δηλαδή περίπου 8 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
• Να αυξήσει τους φόρους στα προϊόντα στο 24% , συν κάποιες άλλες αυξήσεις φόρων για «μια διεύρυνση της φορολογικής βάσης» (δηλαδή υψηλότερους φόρους για τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος).
• Να καθιερώσει αυτό που η Τρόικα αποκαλεί «ολιστική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος», δηλαδή να μειώσει τις συντάξεις έως 2,5% του ΑΕΠ, ή περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, και να καταργήσει τις ελάχιστες συντάξεις για τους χαμηλόμισθους και τις ετήσιες συμπληρωματικές επιχορηγήσεις συντάξεων.
• Να εισαγάγει ένα «ευρύ φάσμα» μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των «πιο ευέλικτων» μισθολογικών διαπραγματεύσεων, των ευκολότερων μαζικών απολύσεων, των νέων ορίων στις απεργίες των εργαζομένων, και τις απολύσεις πάνω από χιλίων δασκάλων, ως μέρος της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης».
• Να κόψει τις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης και να μετατρέψει άλλες 52.000 θέσεις εργασίας σε θέσεις μερικής απασχόλησης. Και
• Να εισαγάγει αυτό που η Τρόικα αποκαλεί περισσότερο «φιλόδοξο» πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.

Και αυτή είναι μόνο μια σύντομη λίστα.

Και πώς λειτούργησε η οικονομία στην Ελλάδα το προηγούμενο έτος;

Οι κρατικές δαπάνες της Ελλάδας από τον Αύγουστο του 2015 μειώθηκαν κατά 30% από τα μέσα του 2016, εκτός των στρατιωτικών δαπανών που έχουν αυξηθεί κατά 600 εκατομμύρια δολάρια. Από τον Αύγουστο του 2015, το τριμηνιαίο ελληνικό ΑΕΠ συνέχισε να συρρικνώνεται σε καθαρή βάση. Το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει αυξηθεί κι άλλο.

Υπάρχουν 83.000 λιγότερες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης (αλλά 28.000 περισσότερες θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης). Τα ποσοστά ανεργίας των νέων έχουν αυξηθεί 48,8% έως 50,3%. Οι καταναλωτικές δαπάνες μειώθηκαν κατά σχεδόν 10%, καθώς η εμπιστοσύνη των καταναλωτών συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα, οι τιμές των κατοικιών έχουν ξεφουσκώσει και οι επενδυτικές επιχειρήσεις, οι εξαγωγές και οι εισαγωγές επιβραδύνονται. Με άλλα λόγια, η ελληνική οικονομία συνεχίζει να επιδεινώνεται παρά τα επιπλέον 98 δισεκατομμύρια δολάρια τους χρέους της Τρόικας και τα πιο ακραία μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν πριν από ένα χρόνο.

Είναι αναπόφευκτη μια τέταρτη ελληνική κρίση χρέους;

Η απάντηση είναι «ναι». Η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει πλεόνασμα 3,5% από το οποίο να πληρώσει το βουνό του κεφαλαίου και των τόκων για το χρέος της. Οι δόσεις αποπληρωμής του χρέους για το 2016 προς την Τρόικα ήταν σχετικά ελάχιστες το 2016. Στο 2017-18, όμως, θα υπάρξουν μεγαλύτερες καθυστερήσεις στην αποπληρωμή του χρέους που θα οφείλονται στην αδυναμία της Ελλάδας να αποπληρώσει. Και θα επιδεινωθούν, όταν θα χτυπήσει η επόμενη πανευρωπαϊκή ύφεση, η οποία είναι πιθανό να συμβεί το 2017-18. Η επόμενη κρίση του ελληνικού χρέους μπορεί να ξεσπάσει ακόμα και πριν απ’ αυτό, ως συνέπεια της τρέχουσας επιδείνωσης του τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης στον απόηχο των Brexit και το βάθεμα των προβλημάτων στα τραπεζικά συστήματα της Ιταλίας και της Πορτογαλίας. Αυτή η μόλυνση θα μπορούσε γρήγορα να εξαπλωθεί στην Ελλάδα, επισπεύδοντας άλλη μία τέταρτη ελληνική κρίση χρέους όσο και τραπεζική κρίση.

Ένας αναδυόμενος νέος οικονομικός ιμπεριαλισμός;

Η επιβολή λιτότητας από το 2010 για την αποπληρωμή του χρέους της Τρόικα ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να αφαιρέσει εισοδήματα και πλούτο από τους εργαζόμενους και τις μικρές επιχειρήσεις, δηλαδή να εκμεταλλευθεί τους πολίτες της για λογαριασμό της Τρόικας και στη συνέχεια να μεταφέρει το εν λόγω εισόδημα στην Τρόικα και στους ευρωπαίους τραπεζίτες και επενδυτές. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός καθαρός και απλός, αν και πρόκειται για ένα νέο είδος του που τώρα διευθετείται με μεταβιβάσεις κεφαλαίων από κράτος σε κράτος (Τρόικα-Ελλάδα) αντί της εκμετάλλευσης από εταιρεία σε εταιρεία στο σημείο της παραγωγής. Το μέγεθος της εκμετάλλευσης είναι μεγαλύτερο και πολύ πιο αποτελεσματικό.

Αυτό που έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι η εμφάνιση μιας νέας μορφής οικονομικού ιμπεριαλισμού που τα μικρότερα κράτη και οι οικονομίες που σχεδιάζουν να ενταχθούν σε μεγαλύτερες ζώνες ελεύθερου εμπορίου και σε συνδικάτα «νομίσματος» ή να συνδέσουν τα νομίσματά τους με το δολάριο, το ευρώ ή κάτι άλλο οφείλουν να αποφύγουν με κάθε κόστος να γίνουν κι αυτά λιγότερο ή περισσότερο «όπως η Ελλάδα» και σταδιακά να γίνουν χρέους υποτελή στα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη με τα οποία αποφάσισαν να ενοποιηθούν οικονομικά.

Ο νεοφιλελευθερισμός εξελίσσεται συνεχώς και δημιουργεί επίσης ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Ξεκινά ως ζώνη ελεύθερου εμπορίου ή «τελωνειακή» ένωση. Στη συνέχεια, προστίθεται ένα ενιαίο νόμισμα ή έρχεται να κυριαρχήσει, στο πλαίσιο του ελεύθερου εμπορίου, μέσω της τελωνειακής ένωσης. Μια νομισματική ένωση οδηγεί τελικά στην ανάγκη για μια ενιαία τραπεζική ένωση εντός της περιοχής. Η κεντρική τραπεζική νομισματική πολιτική καταλήγει να καθορίζεται από την κυρίαρχη οικονομία και το κυρίαρχο κράτος. Η μικρότερη οικονομία χάνει τον έλεγχο του νομίσματός της, τις τραπεζικές και νομισματικές πολιτικές της. Η ένωση των τραπεζών στην αναγκαιότητα μιας μορφής δημοσιονομικής ένωσης. Τα μικρότερα κράτη-μέλη χάνουν πλέον τον έλεγχο όχι μόνο των νομισματικών συστημάτων και των τραπεζών τους, αλλά τελικά και της φορολογίας καθώς και των δαπανών. Μπορούν στη συνέχεια να γίνουν «οικονομικά προτεκτοράτα» της κυρίαρχης οικονομίας και του κυρίαρχου κράτους, όπως έχει γίνει τώρα η Ελλάδα.

Ο Δρ Jack Rasmus είναι διδάκτορας Πολιτικής Οικονομίας. Διδάσκει οικονομία και πολιτική στο Κολέγιο της Αγίας Μαρίας στην Καλιφόρνια. Επί 18 χρόνια ήταν αναλυτής αγοράς για αρκετές πολυεθνικές εταιρείες. Διετέλεσε διαπραγματευτής, και διοργανωτής σε πολλά εργατικά συνδικάτα (UAW, CWA, SEIU).

Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων όπως «Η Οικονομία του Ομπάμα: Ανάκαμψη για τους λίγους», «Το Έπος της Ύφεσης: Πρελούδιο σε παγκόσμια ύφεση» και «Ο πόλεμος στο σπίτι μας: Η εταιρική επιθετικότητα από τον Ρόναλντ Ρίγκαν στον Τζωρτζ Μπους». Σύντομα κυκλοφορεί το βιβλίο του για την ανάλυση του ελληνικού χρέους και τον αναδυόμενο νέο οικονομικό ιμπεριαλισμό «Η λεηλασία της Ελλάδας: ένας αναδυόμενος νέος οικονομικός ιμπεριαλισμός».

Πηγή:  telesurtv.net

Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης

---

[1] Στα αγγλικά χρησιμοποιείται ο όρος «fire sale» («πώληση πυρκαγιάς») που χαρακτηρίζει την πώληση αγαθών σε εξαιρετικά μειωμένες τιμές, συνήθως όταν ο πωλητής αντιμετωπίζει την πτώχευση. Ο όρος προέρχεται από την πώληση αγαθών με μεγάλη έκπτωση λόγω ζημιών που έχουν υποστεί από πυρκαγιές. Στις χρηματοπιστωτικές αγορές «firesales» συμβαίνουν όταν οι πλειοδότες που εκτιμούν τα περιουσιακά στοιχεία σε υψηλή τιμή εμποδίζονται να κάνουν προσφορά γι’ αυτά. Έτσι πιέζεται η μέση τιμή πώλησης χαμηλότερα απ’ ό,τι θα ήταν κανονικά.

Διαβάστε περισσότερα

Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ: Κύλησαν οι γλίτσες και βρήκανε τους Γκαίμπελς

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

    Παρατήρηση 1^η: Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.
    Παρατήρηση 2^η: Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Παρατήρηση 3^η: Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.
    Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.
    Παρατήρηση 4^η: Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Αουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που
    α) μόνο από το 2014 και μετά έχει χρηματοδοτήσει με 2 εκ. ευρώ φασίστες και νεοναζί σε όλη την Ευρώπη (http://expo.se/2016/over-two-million-euros-in-eu-subsidies-granted-to-fascists_7074.html),
    β) έχει στηρίξει και στηρίζει τους νεοναζί της Ουκρανίας με τους οποίους έχει προωθήσει και συμφωνία σύνδεσης,
    γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δοσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,
    δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία.  
    Παρατήρηση 5^η: Μετά το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ήρθε το 2008 το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:
    Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ,  είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!
    Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.
    Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,       
    α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,
    β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).
    Παρατήρηση 6^η: Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.
    Παρατήρηση 7^η: Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι φτάσαμε στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», αποφασίστηκε «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού. Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν!

   ***

    Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας:
    Την Τρίτη που μας πέρασε το ημερολόγιο έδειχνε 23 Αυγούστου. Σημαδιακή ημερομηνία, όπως ήδη αναφέραμε, αφού η καλή μας Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να την ανακηρύξει ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού.
    Αυτά – κομμουνισμός και ναζισμός – στην προπαγάνδα της πολιτισμένης Ευρώπης πάνε μαζί. Είναι… ταυτόσημα. Μπορούν να σας το βεβαιώσουν από την κυρία υπουργό Υγείας της Λιθουανίας (χώρα της ΕΕ στην οποία στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες) η οποία πέρσι τάχθηκε δημόσια υπέρ της ευθανασίας… των φτωχών μέχρι τους εγχώριους «Πρετεντέρηδες»
    Το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ», λοιπόν. Εκεί, όπως λένε τα βαποράκια της ευρωενωσιακής γλίτσας, βρίσκονται τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού.
    Ως εκ τούτου, φέτος όπως κάθε χρόνο, η 23^η Αυγούστου αποτέλεσε ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, Μπαλτακοφασίστα να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες
    (σσ: Τώρα θα αναρωτηθείτε πως γίνεται στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23^η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες. Εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).  
    Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος.
    Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:
    Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.
    Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.
    Τρίτον: Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
    Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:
    α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!)  για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά: «Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού. «Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας. «Ξεχνούν»  την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης  5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή. «Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι.  «Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939).Και φυσικά «ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
    β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά: «Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1^η Σεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους –  είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής». «Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918. «Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως «ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
    γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939, http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).

***

    Τι δεν λένε, λοιπόν, οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;

• Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
• Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
• Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
• Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.

   Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.
    Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
    Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
    Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη» – σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους γραφιάδες σμπίρους της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!
      Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.

***

       Υστερόγραφο 1^ο: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Οι κ.κ. Ελληνες ευρωβουλευτές που το 2008 υπέγραφαν δηλώσεις «εξίσωσης» του κομμουνισμού με τον φασισμό, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία (με τα γνωστά αποτελέσματα για τους Έλληνες αγρότες) μήπως ξέρουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες;
     Υστερόγραφο 2^ο: Στη ναζιστοκρατούμενη, πλέον, Ουκρανία, ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία σήμερα δεν επιτρέπονται…      
    Υστερόγραφο 3^ο: Η 23^η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23^η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14^ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγουστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη  μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.
    Υστερόγραφο 4^ο: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία, θα ρωτήσει ο καλόπιστος φίλος. Είναι απλό: Όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία – φίλε μου καλέ – είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, αφού – άλλωστε – ήδη γράφεται πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.

Διαβάστε περισσότερα

Η φτώχεια μας, ο πλούτος τους…

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου!

 ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών οργανισμών. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η διαφορά εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι ο πλούτος και η φτώχεια είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Ιδού λοιπόν ορισμένα στοιχεία που αποδεικνύουν, εκτός των άλλων, το πως στην περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και (φυσικά) οι φτωχοί, φτωχότεροι:

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου

• Το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου του πλούτου(1).
  
• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό παγκόσμιο πλούτο.
  
• Οι κροίσοι αυτού του κόσμου αυξήθηκαν και έγιναν πλουσιότεροι το τελευταίο 12μηνο, καθώς σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X (2) οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανήλθαν στους 2.473 (+ 6,4%), ενώ η συνολική τους περιουσία διαμορφώθηκε στα 7,68 τρισ. Δολάρια (+5,4%).
  
• Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (3), 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζονται μόλις 7,4 τρισ. δολάρια, ποσό δηλαδή μικρότερο από την περιουσία των μόλις 2.473 δισεκατομμυριούχων.
  

Αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι εν μέσω κρίσης…

• Ο συνολικός αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 81% από το 2009, δηλαδή έναν χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, καθώς κυμαίνονταν τότε μόλις στα 1.360 άτομα, ενώ και η περιουσία τους επίσης από τα 3,1 τρισ. δολ. υπερδιπλασιάστηκε το ίδιο διάστημα.
  
• Σύμφωνα με στοιχεία των Wealth-X και UBS από τα 232 τρισ. δολάρια που εκτιμάται σήμερα η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου, τα 77 τρισ. δολάρια, δηλαδή σχεδόν όσο το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, ελέγχονται από 16,6 εκατομμύρια κατοίκους που αντιστοιχούν στο 0,334% του συνολικού ενήλικου πληθυσμού των 4,89 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη.
  
• Είναι χαρακτηριστικό πως 211.275 εκατομμυριούχοι με κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ (το 0,004% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού) ελέγχουν το 12,8% (29,7 τρις. δολάρια) του συνολικού πλούτου, την ώρα που 2.325 δισεκατομμυριούχοι διαθέτουν περιουσία 7,3 τρις. Δολαρίων.
  

Φτώχεια χωρίς ελπίδα

• Στην έρευνα του McKinsey Global Institute (4) αναφέρεται ότι τη δεκαετία μετά το 2005 τα πραγματικά εισοδήματα για το 65%-70% των νοικοκυριών στις ανεπτυγμένες οικονομίες σημείωσαν πτώση, ενώ, σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, αυξάνεται πλέον το φάντασμα μιας νέας γενιάς που θα μεγαλώνει φτωχότερη από τους γονείς της.
  
• Το Ινστιτούτο McKinsey εκτιμά πως, αν η ισχνή οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας συνεχιστεί, τότε και την ερχόμενη δεκαετία το 70%-80% των νοικοκυριών θα δει τα εισοδήματά του να παραμένουν σταθερά ή και να μειώνονται. Ακόμη όμως και αν η ανάπτυξη επιταχύνει το ποσοστό των νοικοκυριών που κινδυνεύει να δει πτώση στα εισοδήματά του, θα κυμανθεί στο 20%-40%.
  

Ανισότητες στην Ευρωζώνη

• Στο ίδιο μήκος κύματος και η Boston Consulting Group (BCG) (5) , η οποία εκτιμά πως οι εκατομμυριούχοι που αποτελούν μόνο το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως ελέγχουν σχεδόν τον μισό ιδιωτικό πλούτο του κόσμου. Η ανισότητα του πλούτου αυξάνεται και στην ευρωζώνη, σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου της εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Flossbach von Storch. Ο πλούτος π.χ. στη Γερμανία και στην Αυστρία αυξήθηκε κατά 7% στο τέλος του 2015.
  
• Ο συγκεκριμένος δείκτης ανάπτυξης είναι διπλάσιος από αυτόν της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενώ οι Ελληνες είδαν τον πλούτο τους να σημειώνει τη μεγαλύτερη μείωση.
  

Πόσα έχασαν οι Έλληνες

• Σύμφωνα με την Credit Suisse, εξάλλου, από το 2007 ως σήμερα περίπου 1,2 εκατομμύρια Ελληνες άλλαξαν κατηγορία εισοδηματικής διαστρωμάτωσης καθώς η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων απομειώθηκε κατά σχεδόν 522 δισ. δολάρια, ενώ κάθε Ελληνας έχασε 55.500 δολάρια, αφού η μέση αξία του πλούτου των Ελλήνων από τα 136.800 δολάρια το 2007 εκτιμάται ότι υποχώρησε στα 81.300 δολάρια το 2015.
  

Αντί επιλόγου, μεταφέρουμε το συμπέρασμα των ερευνητών του Ινστιτούτου McKinsey, οι οποίοι σημειώνουν: «Ένας σημαντικός αριθμός των ανθρώπων που βλέπουν τις προοπτικές εξέλιξης των εισοδημάτων να εξανεμίζονται χάνει την πίστη του στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Σχεδόν το ένα τρίτο των ατόμων που δεν τα καταφέρνουν στον νέο κόσμο που δημιουργείται εκτιμούν επίσης πως ούτε και τα παιδιά τους έχουν ελπίδες, ενώ εξέφρασαν αρνητικές απόψεις σχετικά με το ελεύθερο εμπόριο και τη μετανάστευση, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές του δυτικού κόσμου»…
(1) http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=822902
(2) http://www.billionairecensus.com/home.php
(3) http://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/index.cfm?fileid=C26E3824-E868-56E0-CCA04D4BB9B9ADD5
(4) http://www.mckinsey.com/global-themes/employment-and-growth/poorer-than-their-parents-a-new-perspective-on-income-inequality
(5) https://www.bcgperspectives.com/content/articles/strategy-globalization-saving-globalization-technology-from-themselves/

Διαβάστε περισσότερα

Η χειρότερη κυβέρνηση και αντιπολίτευση της ιστορίας

Από το Χάρη Ζάβαλο
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα χει κάνει ρόιδο. Μόνο κάποιος αμετανόητος συριζαίος, υποψήφιος για διορισμό δεν θα το έβλεπε αυτό.
Και τα ‘χει κάνει όλα χάλια από την στιγμή που συνθηκολόγησε στους εκβιασμούς της συμμορίας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.Από το «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», έχουν γίνει και αυτοί εξυπηρετητές και διαμεσολαβητές του ξεπουλήματος της χώρας.
Βασισμένοι στην απελπισία του κόσμου και στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων, υποσχέθηκαν κοπάδια λαγών με πετραχήλια σε όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές ομάδες.Η δράκα του Τσίπρα και του Δραγασάκη, εξαπάτησε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού που πίστευε ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική μέσω ευρωπαϊκών λύσεων και «σκληρής» διαπραγμάτευσης.
Οπότε μετά από μήνες κωλοτούμπας και αλητείας ότι «ποτέ δεν θέλαμε την ρήξη», υπέγραψαν και την χαριστική βολή με την μορφή του 3ου και χειρότερου μνημονίου.Δεν έχει νόημα να πούμε κάτι για αυτό.
Κάθε βδομάδα που το ΤΑΙΠΕΔ δρομολογεί άλλο ένα ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, κάθε μέρα που η σύνταξη όλο και μειώνεται, κάθε λεπτό που τα εργασιακά κεκτημένα και οι μισθοί ποδοπατούνται, είναι μια ακόμα απόδειξη της αδιέξοδης πολιτικής των «σωτήριων» μνημονίων που στο τέλος, δεν θα αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα.
Οι αυτοκριτικές του ίδιου του ΔΝΤ για τα λάθη και τις παραλείψεις αυτής της οικονομικής πολιτικής προκαλούν μόνο γέλιο, αν όχι και δάκρυα, που κάθε καλοκαίρι τέτοια εποχή μέχρι και ο τελευταίος ανίδεος αντιλαμβάνεται σε τι λούπα έχουμε πέσει.
‘Όταν οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Καρχηδόνα μετά την νίκη τους στον Γ’ Καρχηδονιακό πόλεμο, πριν φύγουν έσπειραν με αλάτι τη γη προκειμένου να μην μπορεί ξανά να καλλιεργηθεί και να μείνει για πάντα ακατοίκητη.

«Carthago delenda est » Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί, είπε ο Κάτων ο Πρεσβύτερος.

Το 3ο μνημόνιο, συνέπεια των αποτυχημένων προηγούμενων δύο, είναι το αλάτι που ρίχνει ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από της διαταγές της Κομισιόν και των Eurogroup στην χώρα και τίποτα δεν πρόκειται να φυτρώσει ξανά γιατί προσπαθεί να ξεριζώσει την ελπίδα, μια λέξη που τόσο οικειοποιήθηκε.
Έχοντας απορροφήσει ένα ομολογουμένως μεγάλο αντιμνημονιακό κομμάτι της κοινωνίας, το κινηματικό σκέλος αυτής έχει αποδιοργανωθεί κάτω από το βάρος της μεταστροφής στον ρεαλισμό που σίγουρα θα πάρει χρόνο να συσπειρωθεί.
Και η αντιπολίτευση;Η χειρότερη από καταβολής κόσμου.Δεν μιλάμε καν για τις αντιμνημονιακές κορώνες του δεινόσαυρου Λαφαζάνη και της λίγης Κωνσταντοπούλου που αδυνατεί να κατανοήσει τους συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, μνημονιακότερη και από τον ίδιο τον Σόιμπλε, μην μπορώντας να αντιπολιτευτεί με εργαλεία την κατάργηση των δολοφονικών μνημονίων, προσπαθεί να ξεχωρίσει από τον ultra- μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, με γελοία και ανήκουστα επιχειρήματα.
Ηοax και κατασκευασμένες ειδήσεις κατακλύζουν τα φίλα προσκείμενα στην Νέα Δημοκρατία και στους κολαούζους της, sites.Mισές αλήθειες και ανήκουστα ψέματα, πέφτουν βροχή στο διαδίκτυο.Στυλιστικές απόψεις και γραβάτες χτίζουν μια εξωφρενικά αστεία αντιπολίτευση.«Ο Συριζα τα πουλάει όλα, ψηφίστε εμάς για να τα πουλήσουμε τουλάχιστον καλοντυμένοι.» Αυτή είναι η κατακλείδα.
Τραγελαφική υιοθέτηση της αριστείας από καραμπινάτα λαμόγια, ανίκανους και απαίδευτους ανθρώπους που δεν έχουν ούτε μισή εργατοώρα στο βιογραφικό τους με απώτερο στόχο την επιστροφή των ίδιων και των τσιρακιών τους, στην αγαπημένη τους ενασχόληση. Στο αδιάκοπο ξεκοκάλισμα των ΕΣΠΑ και των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Ο ευρωπαϊκός μαστός του ρευστού είναι ο στόχος και όλοι οι εξουσιομανείς κρατικοδίαιτοι γόνοι, στοχεύουν με λύσσα σε αυτό.Πανηγύρια της Αγίας Παρασκευής με λούμπεν που γαυγίζουν «Παραιτηθείτε» αλλά από Σεπτέμβρη γιατί τώρα πρέπει να μαυρίσουμε.
Ούτε μια αλήθεια.Κατασκευασμένοι εχθροί από παράσιτα που ξυπνάνε με περίσσια μανία τον κοινωνικό αυτοματισμό μέχρι να φάει ο ένας τον άλλον όσο ο Ντράγκι πληρώνει κάθε σπατάλη τους που ξεχρεώνουμε εμείς από τα 350 ευρώ της αξιοπρέπειας του Κατρούγκαλου, του Μαρδά, του Μητσοτάκη, του Βαρβιτσιώτη.
Η καταστροφή έρχεται μέσα από το μοντέλο της μνημονιακής ευρωπαϊκής διακυβέρνησης που οικειοποιείται μέχρι και τα ολυμπιακά μετάλλια των χωρών που απομυζά, παρουσιάζοντας τα ως μετάλλια μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας που καταστρέφει τον εγχώριο αθλητισμό μέσα από την εξοντωτική λιτότητα.
Ο εχθρός δεν είναι ο ελεύθερος επαγγελματίας ή ο ζαμπονοτυροπιτάς που δεν έκοψε απόδειξη.Εχθρός είναι τα ευρωπαϊκά τεχνοκρατικά τσιράκια των Βρυξελλών και οι πρόθυμοι.Και μόνο αν το κατανοήσουμε αυτό, θα μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
Αλλά την κανονική, όχι του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε περισσότερα

Είμαστε στα πρόθυρα μεγάλου πολέμου;

Δείκτες (indicators) προετοιμασίας για μακροχρόνιες πολεμικές συγκρούσεις

Σύμφωνα με πληροφορίες και εκτιμήσεις του αναλυτή Ιωάννη Μιχαλέτου που αναρτήθηκαν στο blog του RIMSE (Radical Islam Monitor in Southeast Europe), ένα ισχυρό κράτος “με παγκόσμιο ρόλο” φαίνεται να προετοιμάζεται εντατικά για “μακροχρόνιο πόλεμο” (ακόμα και παγκόσμιο). Κατά τον ίδιο, “η πολιτική ηγεσία αυτού του κράτους έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δέχεται σταδιακή επίθεση” και προβαίνει σε όλες εκείνες τις προπαρασκευαστικές κινήσεις (indicators), οι οποίες, όταν συμβαίνουν ταυτόχρονα, εντατικά και σε βάθος χρόνου, δείχνουν “σαφέστατη προετοιμασία” για εμπλοκή σε πολεμική σύγκρουση μεγάλης κλίμακας.

Στο κείμενο δεν προσδιορίζεται ποιο είναι το εν λόγω κράτος αλλά, εξ όσων αναφέρονται, φωτογραφίζεται η Ρωσσία, η πολιτική ηγεσία της οποίας έχει επανειλημμένα καταγγείλει την ασφυκτική και προκλητική περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ.

Παράλληλα με τα παραπάνω, ανησυχίες έχει προκαλέσει η είδηση που είδε το φως σήμερα, ότι η Γερμανία εξετάζει το ενδεχόμενο επιβολής γενικής επιστράτευσης, αν χρειαστεί, για να υπερασπιστεί τα εξωτερικά σύνορα του ΝΑΤΟ (πηγή: news.it, 23/08/2016) με πληροφορίες από τα RT.com και DW. Μεταξύ άλλων, προβλέπεται η ετοιμότητα των πολιτών και ο εφοδιασμός τους με τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης.

Το εν λόγω Σχέδιο Πολιτικής Προστασίας εξετάζει και άλλες προτάσεις, που μοιάζουν με μέτρα σε καιρό πολέμου, όπως η “διατροφική ετοιμότητα έκτακτης ανάγκης” κ.ά…

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του RIMSE:

“Δείκτες προετοιμασίας πολέμου”, του Ιωάννη Μιχαλέτου*

• Επιδίωξη με κρατική εντολή και υποστήριξη, αγροτικής αυτάρκειας με ταχείς ρυθμούς και υψηλότατο κρατικό επίπεδο ανάμειξης στην υλοποίηση του προγράμματος
• Ομοίως σε σχέση με τη παραγωγή φαρμακευτικών υλικών
• Στρατιωτικές ασκήσεις, συνεχείς σε όλα τα κλιμάκια, αιφνιδιαστικές, με ρεαλιστικά και πολύπλοκα σενάρια διακλαδικής δράσης
• Συνεχείς και αιφνιδιαστικές επιθεωρήσεις όλων των κλιμακίων στις Ε.Δ. και τα σώματα ασφαλείας
• Προετοιμασία ηθικού του πληθυσμού, «διαφώτιση»-προπαγάνδα
• Πληροφοριακές καμπάνιες εντός και εκτός της χώρας
• Συνεχής παραγωγή πολεμικού υλικού και ειδικότερα δημιουργία αποθεμάτων αναλωσίμων
• Δημιουργία αποθεμάτων καυσίμων εμφανώς περισσοτέρων από τις τρέχουσες ανάγκες ακόμα και από τις έκτακτες καταστάσεις
• Συνεχείς καμπάνιες για αιμοδοσία και δημιουργία τραπεζών αίματος σε σχεδιασμένη βάση, εκπορευόμενη από οδηγίες της ανώτατης ηγεσίας
• Ευμεγέθης συγκέντρωση αποθεμάτων χρυσού και πολύτιμων μετάλλων υπό κρατική καθοδήγηση
• Ασκήσεις σε σχέση με σενάρια επιστράτευσης – δημιουργία νέων παραστρατιωτικών ομάδων από το γενικότερο πληθυσμό
• Αυξημένη παρακολούθηση σε συνεχή βάση αλλοδαπών στη χώρα και όχι μόνο όσων κατέχουν σημαντικές θέσεις
• Εκτεταμένες πληροφοριακές καμπάνιες εντός-εκτός της χώρας
• Συνεχείς εκστρατείες αποπληροφόρησης, παραπληροφόρησης και εκτεταμένες κινήσεις παραπλάνησης που φαίνονται να εκπορεύονται από την ανώτατη ηγεσία και σε συνεχή βάση
• Συνεχείς μετακινήσεις Ε.Δ. σε προκεχωρημένα σημεία με συνεχή εναλλαγή (rotation) όλου του προσωπικού συμπεριλαμβανομένου και εφέδρων που σε τυχόν περίπτωση πολέμου θα επιστρατεύονταν εκεί -«εγκλιματισμός» των Ε.Δ. σε όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερες συνθήκες κινητοποίησης
• Απηνής καταδίωξη εγκληματικών στοιχείων που δεν «συνδράμουν» ή κατά οποιοδήποτε τρόπο αποτελούν πιθανόν τροχοπέδη σε συνθήκες έντασης-σε συνδυασμό με ένταση ελέγχου  των λεγόμενων περιθωριακών στοιχείων της κοινωνίας
• Συνεχή δημιουργία μηχανισμών παραγωγής σκέψης (Ινστιτούτα, Think Tank, κέντρα ερευνών) με κρατική κατεύθυνση, που ασχολούνται με θέματα ασφάλειας, πληροφοριών και Ε.Δ.
• Συνεχείς και ρεαλιστικές ασκήσεις Ε.Δ. και σωμάτων ασφαλείας σε συνεργασία με εταιρείες που εμπλέκονται σε «κρίσιμες υποδομές» (ενέργεια, λιμένες, αεροδρόμια, κτλ)
• Αύξηση χρήσεως ιστορικών Αρχετύπων που αγγίζουν τον συναισθηματικό κόσμο των πολιτών και επένδυση στη δημιουργία «αρραγούς εσωτερικού μετώπου»
  

  
• Συνεχείς διαβουλεύσεις-συναντήσεις ανώτερων στελεχών των Ε.Δ και δυνάμεων ασφαλείας πέραν του κανονικού δίχως φαινομενικά κάποια τρέχουσα ατζέντα
• Συνεχής προσπάθεια δημιουργίας αυτάρκειας σε σχέση με διεθνείς δυνάμεις στο τομέα των τηλεπικοινωνιών, μεταφορών, χρηματοικονομικών υπηρεσιών
• Συνεχείς ασκήσεις για την ικανότητα επιστράτευσης πλέον του έμψυχου υλικού, αλλά και των μέσων παραγωγής, μεταφορών κ.ο.κ. του ιδιωτικού τομέα
• Έλεγχος με πάσης φύσεως τρόπους ιδιωτικών ισχυρών συμφερόντων
• Άυξηση μέτρων ασφαλείας των ληπτών αποφάσεων, περιορισμός μετακινήσεων στο εξωτερικό ή/και ευρύτερη επιτήρηση των στελεχών του κρατικού τομέα που απασχολούνται σε ευαίσθητες θέσεις
• Μείωση με ανώτατη κρατική καθοδήγηση της χρήσεως, ακόμα και για επουσιώδη θέματα, «ανοικτών καναλιών επικοινωνίας» – δημιουργία κλειστών κυκλωμάτων επικοινωνίας εντός της χώρας με σχεδόν αδύνατη πρόσβαση από το εξωτερικό
• Δημιουργία ενώσεων πολιτών, συλλόγων που ενώ παρουσιάζονται ως αυθόρμητες μαζικές κινήσεις (grassroot mobilization) στην πραγματικότητα είναι κεντρικά κατευθυνόμενες με έμφαση τα θέματα ασφάλειας
• Συνεχείς και εις βάθος στατιστικές έρευνες σε κρατικού οργανισμούς και υπηρεσίες για έλεγχο αποθεμάτων, ζητήματα παραγωγικότητας, ελέγχους ασφαλείας και ετοιμότητας

Τα ανωτέρω όταν συνδυαστικά και εις βάθος χρόνου επιτελούνται σε ένα κράτος, δείχνουν σαφέστατη προετοιμασία αυτού του κράτους να εισέλθει σε μακροχρόνιο πόλεμο.

Την παρούσα ιστορική περίοδο ένα κράτος με παγκόσμιο ρόλο βρίσκεται σε αυτή τη φάση εκπληρώνοντας όλους τους παραπάνω δείκτες. 

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η πολιτική ηγεσία αυτού του κράτους έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δέχεται σταδιακή επίθεση η οποία θα τείνει να κλιμακώνεται και ως εκ τούτου λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ούτως ώστε να είναι έτοιμη να εμπλακεί ακόμα και σε (παγκόσμια) πολεμική σύγκρουση.

*O Ιωάννης Μιχαλέτος είναι σύμβουλος και αναλυτής για θέματα ασφάλειας με εξειδίκευση στην έρευνα των εξελισσόμενων ασύμμετρων απειλών στην Ν.Α Ευρώπη (Δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος, Ισλαμική τρομοκρατία, Πολιτικός εξτρεμισμός, Παράνομη μετανάστευση, Ομάδες πολιτικής αποσταθεροποίησης) και τις εξελίξεις στον ενεργειακό τομέα της περιοχής (Ενεργειακά έργα υποδομής, επενδύσεις, ασφάλεια υποδομών, περιφερειακές ενεργειακές πολιτικές). Έχει συνεργασθεί, μεταξύ άλλων, με το περιοδικό Hellenic Nexus σε θέματα στρατηγικής.

pylitonfilon

Διαβάστε περισσότερα