Είναι ξετσίπωτοι

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Είναι πολιτικά αδίστακτοι! Την ώρα που ακόμα καπνίζουν τα αποκαΐδια στους τόπους της πύρινης τραγωδίας, εν μέσω εθνικού πένθους (!) (που οι ίδιοι κήρυξαν), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, επιχείρησε να περάσει στη Βουλή, με τροπολογία του υπουργείου Οικονομικών, ρύθμιση για αύξηση στους μισθούς των διοικητών των ΔΕΚΟ έως και 2850 ευρώ μηνιαίως!!!
Αυξήσεις έως και 60% στους μισθούς τους!!! Με την προωθούμενη ρύθμιση οι μισθοί και οι αποζημιώσεις των προέδρων, των διευθυνόντων και εντεταλμένων συμβούλων των συγκεκριμένων δημόσιων επιχειρήσεων δεν θα δεσμεύονται από το ανώτατο όριο των 4.631 ευρώ αλλά θα καθοριστούν με νέα υπουργική απόφαση και σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορούν να ξεπερνούν το 90% των μηνιαίων αποδοχών και επιδομάτων του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Να σημειωθεί ότι οι αποδοχές του προέδρου του ανώτατου δικαστηρίου ανέρχονται σε 8.314,56 ευρώ που σημαίνει ότι το 90% ισοδυναμεί με μισθό 7.483,10 ευρώ.
Θα τους έδιναν λοιπόν πάνω – κάτω 7.500 ευρώ μισθό!
Η ξετσιπωσιά σε όλη της το «μεγαλείο». Επιχείρησαν να «μπουκώσουν» με χρήμα  διοικητικά στελέχη ΔΕΚΟ που εποπτεύονται από το Υπερταμείο. Δηλαδή στελέχη που έχουν αναλάβει να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, αφού στο νέο υπερταμείο έχει συγκεντρωθεί το σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων, κινητής και ακίνητης περιουσίας, προκειμένου να εκποιηθεί!
Θα έδιναν λοιπόν σε αυτά τα στελέχη αυξήσεις περίπου 3.000 ευρώ το μήνα! Με τα ίδια χρήματα – μόνο των αυξήσεων – θα μπορούσαν να προσλάβουν τέσσερις ή και ακόμα πέντε εποχικούς πυροσβέστες. Μην τολμήσει να σκεφτεί κανείς ότι …λαϊκίζουμε.
Δεν θα τα έδιναν σε ανώτατα στελέχη που σχεδιάζουν το ξεπούλημα της περιουσίας και της χώρας, αλλά σε πυροσβέστες, όπως αυτούς που χωρίς μέσα και κεντρικό συντονισμό πάλεψαν και παλεύουν με τις φλόγες για να σώσουν ανθρώπινες ζωές! 
Μετά την κατακραυγή, η υφυπουργός Οικονομικών Κατερίνα Παπανάτσιου απέσυρε την τροπολογία!
Όμως όπως εξήγγειλε θα την επαναφέρει με «καλύτερη διατύπωση»!!!
Πόσο καλύτερη …διατύπωση μπορεί να έχει μια ρύθμιση για αυξήσεις έως και 60% στους μισθούς στελεχών, όταν σε λίγους μήνες θα κοπούν κατά 18% οι συντάξεις χιλιάδων συνταξιούχων που ήδη ζουν στη φτώχεια και την ανέχεια…
Βέβαια αν δεν έχεις τσίπα και τη …διατύπωση θα βρεις, αλλά και τη νύχτα που θα επιχειρήσεις να περάσεις την τροπολογία!

Διαβάστε περισσότερα

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΙΡΒΙΝ ΓΙΑΛΟΜ "Η θεραπευτική διαδικασία είναι ένα ταξίδι εσωτερικής ανακάλυψης που δεν έχει τέλος".

Ο διάσημος Ψυχίατρος, Ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Ίρβιν Γιάλομ, σε μία αποκλειστική συνέντευξη στον Ψυχολόγο Χάρη Πίσχο για το PsychologyNow.gr.

---

Ο Ίρβιν Γιάλομ δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις σε εμάς τους Έλληνες. Τον έχουμε γνωρίσει και τον έχουμε αγαπήσει μέσα από τα βιβλία του, στα οποία παρουσιάζει τη ψυχοθεραπευτική διαδικασία μέσα από ένα λογοτεχνικό, μυθιστορηματικό ύφος, που κερδίζει τους αναγνώστες του. Ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο Stanford University, με εξαιρετικά πλούσια εμπειρία στην ψυχοθεραπεία, συγγραφέας ακαδημαϊκών συγγραμάτων που διδάσκονται σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου και συγγραφέας πολλών bestseller βιβλίων.
Όσες φορές τον έχω ακούσει, είτε ζωντανά όταν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα πριν μερικά χρόνια, είτε μέσω Skype σε πρόσφατη εκδήλωση με αφορμή την ταινία για τη ζωή του, πάντα βρίσκει τον τρόπο να σμιλεύει τις ψυχές των ανθρώπων, με την υπαρξιακή του προσέγγιση, με το υπομονετικό του ύφος, με το εστιασμένο βλέμμα του και να δίνει ένα διαφορετικό νόημα στις σκέψεις και στα συναισθήματα των ανθρώπων. Ομολογουμένως, η χαρά μου όταν διάβασα την θετική του απάντηση για την παραχώρηση της συνέντευξης ήταν πολύ μεγάλη, όπως και η ευθύνη στη συνέχεια να προσπαθήσω να αποδώσω όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα, τη συζήτησή μας.
Η συνέντευξη κράτησε ακριβώς 30 λεπτά, στην οποία μίλησε για τη ζωή του, τις σχέσεις, την Ελλάδα, τον έρωτα και για το βαθύτερο υπαρξιακό νόημα στη ζωή και στην ψυχοθεραπεία. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ήταν πολύ ανοικτός, δεκτικός σε οποιοδήποτε ερώτημα τέθηκε, ευγενικός, προσιτός, ευθύς και αυτο-αποκαλυπτικός. Είναι μεγάλη προσωπική τιμή και μεγάλη αναγνώριση για το PsychologyNow.gr, η συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Καθηγητής Ίρβιν Γιάλομ.

Xάρης Πίσχος: Αρχικώς να σας ευχαριστήσω θερμά για την παραχώρηση της συνέντευξης. Γνωρίζω ότι είστε πολυάσχολος, όπως γνωρίζω φυσικά και τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα που έχετε στην Ελλάδα.

Ίρβιν Γιάλομ: Αυτήν την περίοδο γράφω μία αυτοβιογραφία, για την ακρίβεια βρίσκομαι σχεδόν στη μέση για την ολοκλήρωσή της και έχω γράψει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Γίνομαι Έλληνας», όπου και περιγράφω όλα τα ταξίδια που έχω κάνει στην Ελλάδα, καθώς και την φανταστική αποδοχή που έχω. Η Ελλάδα έχει διαβάσει περισσότερα βιβλία μου από άλλες χώρες με πληθυσμό 20 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα, οπότε νιώθω ότι υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ εμένα και της Ελλάδας.

ΧΠ: Τι είναι αυτό που σας δίνει νόημα και έμπνευση να συνεχίζετε καθημερινά το έργο σας;

ΙΓ:Δεν το σκέφτομαι ιδιαίτερα, γίνεται αυτόματα. Ίσως το βασικότερο σημείο είναι ότι δεν σκέφτομαι αυτό που κάνω, μου βγαίνει φυσικά και κάνω αυτό που αγαπάω. Πάντα με ευχαριστούσε να γράφω και ήταν διασκέδαση για εμένα. Στην αρχή έγραφα για το παιδί και την εφηβεία, αλλά στη συνέχεια ξεκίνησα να γράφω επιστημονικά άρθρα, γιατί πρέπει να το κάνεις αυτό αν εργάζεσαι σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο και θέλεις να προαχθείς σε αυτό. Αργότερα, άρχισα να βγάζω τη λογοτεχνική μου φωνή προς τα έξω που ήταν έκπληξη ακόμα και για μένα τον ίδιο, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι μπορούσα να γράψω για πράγματα και είχα την ικανότητα να το κάνω.
Από τότε αφιερώνω τη μισή μου ημέρα στη συγγραφή. Ακόμα και σήμερα, στα 80 μου, γράφω κάθε ημέρα, κάθε πρωί, συνήθως 7 ημέρες την εβδομάδα και τα απογεύματα βλέπω θεραπευόμενους. Μου αρέσει αυτό που κάνω, το αγαπάω και δεν το βλέπω σαν αγγαρεία. Αν το έβλεπα έτσι, θα το είχα σταματήσει καιρό πριν.

ΧΠ: Όταν η μόνη εγγύηση που έχουμε στη ζωή, όπως λέτε, είναι ο πόνος και η αντιμετώπιση των δυσκολιών, πώς μπορούμε να βρούμε τη χαρά και να τη διατηρήσουμε;

ΙΓ: Ίσως να μπορούμε να δώσουμε μία διαφορετική απάντηση σε αυτή την ερώτηση.  Γνωρίζοντας ότι υπάρχει αρκετός πόνος, πρέπει να απολαύσουμε τη ζωή με αυτά που μας δίνει, να απολαμβάνουμε τη ζωή μας ακόμα και στα γεράματα μας.
Μόλις τελείωσα να ξαναδιαβάζω, μάλλον να ακούω, την περιγραφή του βιβλίου μου «Η Μάνα και το νόημα της ζωής» και υπάρχει εκεί μία ιστορία «Η κατάρα της Ουγγαρέζικης γάτας». Σε αυτή την ιστορία ένας θεραπευτής προσπαθεί να προσφέρει θεραπευτική βοηθεια σε μία γάτα που μιλάει, είναι μια φανταστική ιστορία. Μία συμβουλή που της δίνει, καθώς ο γάτος είναι εκνευρισμένος γιατί φτάνει στο τέλος της 9^ης ζωής του και πλησιάζει το τέλος της, αλλά παρ΄όλα αυτά δεν κάνει τίποτα, κάθεται και περιμένει. Βασανίζει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και μεταξύ των μηνών που δεν βλέπει αυτό το πρόσωπο, απλά περιμένει.

---

---

Ο θεραπευτής λοιπόν συμπονεί το γάτο και λέγοντάς του: «Σου έχει απομείνει μόνο μία ζωή, όπως και εμείς οι άνθρωποι έχουμε μόνο μία ζωή» και ο γάτος μένει έκπληκτος που εμείς έχουμε μόνο μία ζωή ενώ αυτός έχει 9 και έτσι αρχίζει να νιώθει λύπη για εμάς και λιγότερο εχθρικά για αυτόν τον άνθρωπο γιατί έχει μόνο μία ζωή.
Ο θεραπευτής όμως του λέει: «Δεν ζεις τη ζωή σου, δεν κάνεις τίποτα απλά κάθεσαι και περιμένεις». Υπάρχει ένα μάθημα που μαθαίνουμε μέσα από αυτό και αυτό είναι ότι όσο περισσότερη αβίωτη ζωή έχουμε μέσα μας, όσο θα φτάνουμε προς το τέλος της, τόσο περισσότερο θα νιώθουμε λύπη και δυστυχία και περισσότερο φόβο.
Νομίζω ότι θα πρέπει να ζούμε τη ζωή μας χωρίς να νιώθουμε ότι δεν την έχουμε ζήσει. Αυτός είναι και είναι ο δικός μου στόχος, αυτή είναι η αλήθεια μου. Δε έχω ζωή που δεν έχω ζήσει. Κάνω αυτό που θέλω. Αγαπώ τη συγγραφή και είμαι αρκετά ευτυχισμένος που έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί και νιώθω τυχερός που έχω τα παιδιά μου.

Οι άνθρωποι που δεν προσπάθησαν να κάνουν πράγματα στη ζωή τους, είναι αυτοί που φοβούνται περισσότερο ότι θα πεθάνουν.

ΧΠ: Η χαρά είναι συνυφασμένη με την παιδικότητα. Υπάρχει άραγε τρόπος για έναν ενήλικο να βρει την ισορροπία μεταξύ της αίσθησης της παιδικότητας και της ωριμότητας, αναζητώντας τη χαρά;

ΙΓ: Φυσικά! Η παιδικότητα, όπως ξέρετε, δεν είναι απαραίτητα μόνο χαρά, περιέχει και λύπη. Υπάρχει όμως η ευχαρίστηση της αθωότητας στην παιδικότητα που όλοι αγαπάμε, όπως όταν παίζουμε παιχνίδια.
Όταν πηγαίνουμε ταξίδια με την οικογένειά μου παίζουμε διάφορα παιχνίδια όπως χαρτιά, σκάκι, πινγκ πονγκ, απολαμβάνουμε κάθε στιγμή χαράς. Έτσι πιστεύω ότι θα ήταν καλό να επανα-αιχμαλωτίσουμε εκ νέου τη χαρά που βρίσκεται στην παιδικότητα. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε καταστάσεις όπου έχω παιχνιδιάρικη διάθεση, παίζοντας σκάκι και άλλα παιχνίδια. Οπότε, ναι λοιπόν, η αθωότητα της παιδικότητας είναι υπέροχο να ξανα-αποκτηθεί.

ΧΠ: Ώστε λοιπόν θα μας συμβουλεύατε να διατηρήσουμε μέσα μας κάποια στοιχεία του συναισθήματος που κρύβει η παιδικότητα;

ΙΓ: Απολύτως! Σας συμβουλεύω να το κάνετε! Προσπαθώ να το κάνω και στη δική μου ζωή όσο περισσότερο μπορώ, όπως το ότι ακόμη παίρνω μεγάλη ευχαρίστηση με το να κάνω ποδήλατο, κάθε μέρα.
Μία φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα με τη γυναίκα μου και αφού προσγειωθήκαμε στην Αθήνα, κάναμε ένα ταξίδι δύο εβδομάδων στην Πελοπόννησο. Τότε κάτι παράξενο συνέβη σε εμάς και οι αποσκευές μας δεν έφτασαν ποτέ. Και έπρεπε να περάσουμε 15 ημέρες στην Πελοπόννησο χωρίς, σχεδόν, τίποτα! Σταματήσαμε σε κάποιο μαγαζί, πήρα ένα ζευγάρι κάλτσες και άλλα πράγματα, όμως δεν είχαμε τις αποσκευές μας. Κουβαλούσαμε μόνο τα βιβλία μας – Πέντε ημέρες ήταν το ταξίδι όπως μου κάνει σήμα η γυναίκα μου. Κι όμως, αυτό το 5ημερο ταξίδι, ήταν υπέροχο χωρίς να έχουμε καθόλου υπάρχοντα, σαν παιδιά!
Και στο τέλος του ταξιδιού δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να χαμογελάμε βλέποντας όλους τους άλλους ταξιδιώτες να κουβαλάνε τεράστιες βαλίτσες, να μπαίνουν με αυτές στα λεωφορεία, ενώ εμείς δεν είχαμε τίποτα, περπατούσαμε ανέμελοι όπως τα παιδιά. Ήταν πραγματικά 5 υπέροχες ημέρες για εμάς. Μάθαμε κάτι από αυτή την εμπειρία αλλά μάλλον δεν μάθαμε αρκετά αφού συνεχίσαμε να μεταφέρουμε βαλίτσες και στα επόμενα ταξίδια μας.

ΧΠ: Ο έρωτας που τόσο αναζητούμε στη ζωή μας και επενδύουμε σε εκείνον, είναι ένα συναίσθημα που διαρκεί; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να εξιδανικεύουμε τόσο πολύ αυτό το συναίσθημα στη ζωή μας;

ΙΓ: Η ιδέα της ρομαντικής αγάπης είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, σε διαπερνά και όλοι ξετρελαινόμαστε όταν μας συμβαίνει. Αλλά σε αυτή τη μορφή, που είναι ανάλαφρη σαν το φτερό και που πάντα έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε τον άλλον, τον βλέπουμε από μη πραγματικές απόψεις, κατά κάποιο τρόπο, και ξεχνάμε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό το πρόσωπο που λατρεύουμε.
Αυτό το είδος έρωτα δεν παραμένει, είναι ένα αρχικό στάδιο της αγάπης που δεν διατηρείται. Μπορούμε να το μεταβολίσουμε σε κάτι που είναι περισσότερο βιώσιμο και πιο πραγματικό, ώστε να βλέπουμε πραγματικά ποιο είναι το άλλο πρόσωπο και να νιώθουμε τα συναισθήματά του.
Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να είμαστε τυχεροί και να παραμείνουμε με αυτό το άτομο που κάποτε είχαμε μια μεγάλη ρομαντική αγάπη μαζί του και να διαμορφώσουμε μία πιο βαθιά και ώριμη αγάπη. Εγώ είμαι αρκετά τυχερός που το έχω βιώσει αυτό, γιατί γνώρισα τη γυναίκα μου όταν ήμουν 15 ετών και υπήρχε αρκετή ρομαντική αγάπη τότε. Κάθε ημέρα όμως το βλέπω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και κάθε μέρα της ζωής μου που περνώ μαζί της, βλέπω ποια πραγματικά είναι.
Το βιβλίο «Ο δήμιος του έρωτα» κατά κάποιο τρόπο αναφέρει ότι υπάρχουν αρκετά εμπόδια, που μπαίνουν στη μέση της ζωής σου αν συνεχίζεις να βλέπεις αυτό το άτομο με ένα φανταστικό, ρομαντικό τρόπο, γιατί δεν βλέπεις πραγματικά ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και έτσι δεν μπορείς να μείνεις καιρό μαζί του οπότε προχωράς στον επόμενο σύντροφο και στον επόμενο...

ΧΠ: Πώς μπορούν οι άνθρωποι που βιώνουν μία πολύ δύσκολη κοινωνικοοικονομική συνθήκη, όπως εμείς εδώ στην Ελλάδα, να βρουν ένα νέο νόημα στη ζωή τους και να μην παραιτηθούν;

ΙΓ: Δεν μπορώ να βασιστώ στην προσωπική μου εμπειρία για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω κάτι παρόμοιο. Βέβαια, τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν αρκετά δύσκολα ακόμα και ως έφηβος, αφού οι γονείς μου ήταν πολύ φτωχοί. Ήταν μετανάστες που δεν είχαν χρήματα και αναγκάζονταν να δουλέψουν πολύ σκληρά, αλλά στη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής μου δε χρειάστηκε να το αντιμετωπίσω.
Αισθάνομαι ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, όταν έχουμε ενσυναίσθηση για τους άλλους, όταν είναι εκεί για σένα και όταν είμαστε μέλη μίας κοινότητας είναι ιδιαίτερα σημαντικές σε τέτοιες κρίσιμες συνθήκες.
Το χειρότερο θα ήταν να βρίσκεται κάποιος σε μία τέτοια κατάσταση που να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο σαν να είναι απολύτως μόνος του. Να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι δίπλα του αλλά να μην είναι κανείς μαζί του.
Επομένως, θα δούλευα πολύ σκληρά να διατητηρήσω τους δεσμούς, τις σχέσεις μου, με όλους τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι. Η μεγαλύτερη τραγωδία είναι να είσαι μόνος και αδύναμος σε μία ομάδα, όπως οι πρόσφυγες, φαντάζομαι πόσο οδυνηρό θα είναι για αυτούς.

---

---

ΧΠ: Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε θεραπευτικά αυτούς τους ανθρώπους;

ΙΓ: Χρειάζεται να δουλέψουμε στη θεραπεία με αυτό το πρόσωπο για να φέρουμε στην επιφάνεια όλα εκείνα τα πράγματα που είναι σημαντικά για αυτόν. Όταν θρηνήσει για αυτά τα πράγματα που πλέον δεν θα έχει ξανά, αλλά στραφεί σε άλλα πιο σημαντικά πράγματα για αυτόν. Θα πρέπει να επανεξετάσει τους σημαντικούς δεσμούς που έχει με τα άτομα που αγαπά και που είναι κοντά του και αυτά είναι τα πιο σημαντικά πράγματα.

Ορισμένες φορές, το να κοιτάζουμε σε κάποια τραγωδία που συνέβη, μας κάνει να στραφούμε προς εκείνα τα πράγματα που αναδεικνύουν τις μεγαλύτερες αξίες για εμάς.

Και το έχω πει αρκετές φορές αυτό, ακόμα και σε ανθρώπους που πάσχουν από θανατηφόρες ασθένειες, οι οποίοι και υποκύπτουν στην απόλυτη απελπισία, επειδή χάνουν τα πάντα. Όμως, ένας τρόπος για να το δεις αυτό, είναι αυτό που συζητούσαμε προηγούμενως, πόση αβίωτη ζωή βρίσκεται μέσα τους.
Πολλές φορές στη θεραπεία κοιτάμε και κάποιο άλλο στοιχείο που μπορεί να υπάρχει, είναι όλα αυτά για τα οποία έχεις μετανιώσει στη ζωή σου και πώς μέσα στο επόμενο διάστημα, να ζεις τη ζωή σου χωρίς να μετανιώνεις. Αυτό είναι το δικό μου μονοπάτι στο να αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις.

ΧΠ: Τι έχετε κερδίσει στη ζωή σας από το θεραπευτικό σας έργο;

ΙΓ: Το θεραπευτικό έργο είναι ένα ταξίδι εσωτερικής ανακάλυψης που δεν έχει τέλος. Όταν δουλεύεις με άλλους ανθρώπους, δουλεύεις επίσης και με τον εαυτό σου. Τα τελευταία 25 χρόνια συμμετέχω σε μία θεραπευτική ομάδα, χωρίς αρχηγό, μαζί με άλλους 10 θεραπευτές. Συναντιόμαστε κάθε 2 εβδομάδες για 1,5 ώρα και μπορώ πάντα να μαθαίνω καινούρια πράγματα για τον εαυτό μου. Η ομάδα αποτελείται από τα ίδια άτομα, κάποιοι πέθαναν, κάποιοι νέοι προστέθηκαν, αλλά εγώ προσωπικά έχω κερδίσει πολλά από αυτή την θεραπεία.

Δεν υπάρχει τέλος στην προσωπική αλλαγή, στην προσωπική ανάπτυξη και σε όλα αυτά που μπορείς να μάθεις για τον εαυτό σου.

Έτσι αυτό που ισχύει για μένα όταν δουλεύω με άλλους ανθρώπους είναι ότι μαθαίνω πολλά για τον εαυτό μου και παίρνω μεγάλη ευχαρίστηση με το να προσφέρω χαρά και σε άλλους ανθρώπους. Είμαι πολύ τυχερός κάθε μέρα να μπορώ να κάνω κάτι για τον θεραπευόμενο, που κάνει καλύτερη τη ζωή του.

ΧΠ: Τί θα συμβουλεύατε τους ψυχοθεραπευτές, μέσα από την πλούσια εμπειρία σας;

ΙΓ: Μία συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω είναι να γνωρίζουν ότι ένα από τα μειονεκτήματα του να είσαι ψυχοθεραπευτής είναι κάποιο είδος απομόνωσης, δουλεύεις με θεραπευόμενους όλη μέρα και σου λείπει η επαφή με την κοινότητα. Δουλεύεις σε άλλα κλινικά πλαίσια με φοιτητές, νοσοκόμες και άλλους ανθρώπους, αλλά η δουλειά του ψυχοθεραπευτή μπορεί να είναι ιδιαίτερα μοναχική.
Άρα πιστεύω ότι, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για αυτούς να έχουν άλλους συναδέλφους με τους οποίους θα μπορούν να μιλήσουν, όπως εγώ συμμετέχω σε γκρουπ που σας είπα με άλλους θεραπευτές. Υπάρχουν επίσης γκρουπ εποπτείας θεραπευτών στα οποία παρουσιάζονται περιστατικά ασθενών τους, και αυτό είναι ιδιαίτερα συχνό, αλλά εγώ όμως μιλάω για γκρουπ υποστήριξης, όπως αυτό που συμμετέχω και μιλάμε για τους εαυτούς μας, υπάρχει εμπιστευτικότητα και δεν μπορείς να μιλήσεις σε κάνεναν άλλον για αυτά τα θέματα, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις δεξιότητές σου και να δουλέψεις σε δικά σου θέματα.
Κάτι ακόμη σημαντικό, είναι ότι ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις σε αυτό τον χώρο, μαθαίνεις πολλά μετά την ολοκλήρωση των σπουδών σου, συνεχίζεις και μαθαίνεις μέσα από την εποπτεία, που λαμβάνεις αργότερα από πιο έμπειρους ψυχοθεραπευτές.
Όμως, μη δίνεις τόση σημασία στο γνωσιακό συμπεριφοριστικό μοντέλο,  είναι πολύ επιφανειακή μέθοδος και πολύ άσχημος τρόπος να κάνεις θεραπεία. Δεν υπάρχει ουσιαστική τεκμηρίωση για αυτή τη θεραπευτική προσέγγιση, τα αποτελέσματά της είναι εντελώς αβάσιμα, δεν πάνε σε βάθος και δεν έχουν διάρκεια. Νομίζω ότι όλη η ιδέα πίσω από το γνωσιακό συμπεριφοριστικό μοντέλο και την τεκμηρίωσή του, είναι μία απάτη. Υπάρχουν πολλά άρθρα που το υποστηρίζουν και μπορώ να σας στείλω να τα διαβάσετε.

ΧΠ: Τι είναι η ψυχοθεραπεία για εσάς και πώς βοηθά τον θεραπευόμενο;

ΙΓ: Η ψυχοθεραπεία δουλεύει με τρόπους που μπορεί να μη μάθεις ποτέ. Έχω δει θεραπευόμενους να βελτιώνονται αρκετά, αλλά κάποιες από τις αλλαγές αυτές δεν τις μοιράζονται μαζί μου ή δεν μπορούν να τις μοιραστούν γιατί δεν τις έχουν καταλάβει. Μπορεί να προκύπτουν σαν αποτέλεσμα μίας εξομολόγησής τους, είτε επειδή βρέθηκαν με κάποιον που τους σέβεται να μοιραστούν τα βαθύτερα μυστικά τους, τα οποία σέβεται επίσης, είτε μπορεί να συμβαίνουν κάποιες αλλαγές για λόγους που δεν θα μάθουμε ποτέ...

ΧΠ: Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της υπαρξιακής θεραπείας;

ΙΓ: Δεν χρησιμοποιώ τον όρο υπαρξιακή θεραπεία, αν και ξέρω ότι έχω γράψει ένα βιβλίο με αυτό το όνομα, αλλά ποτέ δεν εννοούσα την ύπαρξη μίας ξεχωριστής θεραπευτικής σχολής. Αυτό που εννοώ είναι ότι όλοι οι θεραπευτές πρέπει να έχουν καλή επίγνώση όλων των υπαρξιακών θεμάτων που περιβάλλουν τους θεραπευόμενους τους. Αλλά μπορείς να ερευνήσεις αυτά τα θέματα με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ακόμη και επαγγελματικά προβλήματα, ακόμη και αν δεν είναι άμεσα υπαρξιακά.
Οπότε πιστεύω ότι, όλοι οι θεραπευτές πρέπει να γνωρίζουν τα υπαρξιακά θεματα τα οποία και δεν θα εξαλειφθούν ποτέ γιατί αφορούν στην ύπαρξη του ανθρώπινοου είδους. Πάντα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θάνατο και θέματα που αφορούν σε επιλογές που κάνουμε και να αντιμετωπίζουμε την απομόνωση σε αυτόν τον κόσμο, γιατί ήρθαμε μόνοι στον κόσμο και θα φύγουμε μόνοι.

ΧΠ: Ποια είναι τα ουσιαστικά στοιχεία που χρειάζεται να κρατήσουμε για να δώσουμε νόημα στη ζωή μας;

ΙΓ: Το βασικότερο είναι να έχεις ένα καλό σύντροφο και ένα καλό υποστηρικτικό δίκτυο και προσπαθώ να είμαι πολύ ανοικτός απέναντι σε αυτά. Επιπλέον, συμμετέχω σε διάφορα γκρουπ. Σε ένα από αυτά συναντιόμαστε κάθε μήνα για λίγες ώρες και παρουσιάζουμε περιπτώσεις θεραπευόμενων ο ένας στον άλλον, και σε ένα άλλο είμαι επόπτης και συζητάμε περιστατικά με ειδικούς από τότε που ήταν ακόμα φοιτητές, εδώ και 25 χρόνια.
Υπάρχει και ένα άλλο γκρουπ που είμαστε γιατροί συγγραφείς και συναντιόμαστε μία φορά το μήνα. Πιστεύω ότι όλα αυτά τα γκρουπ είναι πολύ σημαντικά για μένα και ένας θεραπευτής πρέπει να συμμετέχει σε ένα γκρουπ για θεραπευτές. Αυτό θα ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει.

ΧΠ: Αγαπητέ καθηγητά, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και ελπίζω να σας ξαναδούμε σύντομα στην Ελλάδα.

ΙΓ: Σας ευχαριστώ πολύ.

Δείτε όλη τη συνέντευξη του Ίρβιν Γιάλομ που παραχώρησε στον ψυχολόγο Χάρη Πίσχο για το Psychologynow.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Ελλάδα του σεισμού, της βροχής και της φωτιάς… – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Στο κράτος μας όπου πάντα «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο» η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2006. Τραβήχτηκε στη Νέα Σκιώνη, ακριβώς την επόμενη μέρα από την καταστροφική πυρκαγιά που μετέτρεψε σε αποκαΐδια το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.
Εκεί, μέσα στα αποκαΐδια, δίπλα από τα καψαλισμένα δέντρα, όπως αποκάλυψε τότε ο «Ρ» (30/8/2006), διαφημίζονταν οι «Προσεχώς Μεζονέτες»…


Σύμφωνα, δε, με το ρεπορτάζ που είχαμε πραγματοποιήσει τότε, όποιος ενδιαφερόταν να καπαρώσει λίγο κομματάκι του (καμένου) δάσους, θα έπρεπε απλώς να έκανε λίγη υπομονή αφού ο κύριος που απαντούσε στο τηλέφωνο διευκρίνιζε ότι οι εργασίες δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα…

Η Ελλάδα της φωτιάς…

Ένα χρόνο αργότερα από τις «προσεχώς μεζονέτες» ήρθε η Ηλεία. Και η Πάρνηθα. Γιατί κάηκαν τότε η Ηλεία και η Πάρνηθα, γιατί η Ελλάδα έζησε την τραγωδία των δεκάδων νεκρών; Ας θυμηθούμε μερικά στοιχεία:
α) Το Πυροσβεστικό Σώμα, σύμφωνα με τις αναλύσεις των ίδιων των πυροσβεστών, για να μπορούσε να επιτελέσει στοιχειωδώς το καθήκον του χρειαζόταν 16.000 προσωπικό. Τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, με τις αποφάσεις τους, είχαν περιορίσει τις οργανικές θέσεις των πυροσβεστών στις 12.765. Αλλά μόνο στα χαρτιά. Γιατί ο πραγματικός αριθμός των πυροσβεστών ήταν ακόμα μικρότερος αφού στο Σώμα υπηρετούσαν μόλις 9.025 πυροσβέστες. Δηλαδή 3.500 λιγότεροι ακόμα κι από αυτόν τον περιορισμένο αριθμό που έχει εγκριθεί.
β) Το 1998 το έργο της δασοπυρόσβεσης ανατέθηκε στο (παντελώς απροετοίμαστο και ανεκπαίδευτο για μια τέτοια αποστολή) Πυροσβεστικό Σώμα. Υποτίθεται ότι οι προσλήψεις 65 δασολόγων και 150 δασοπόνων που πραγματοποιήθηκαν θα κάλυπτε αυτό το έλλειμμα γνώσης. Το αποτέλεσμα: Από εκείνες τις 215 προσλήψεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού, πάνω στο αντικείμενό τους δεν απασχολήθηκαν παρά μόλις 12 ειδικευμένοι επιστήμονες…
γ) Ειδικά σε ό, τι αφορά στη φωτιά στην Πάρνηθα, στις 28 Μάρτη 2003 και στις 6 Αυγούστου 2003, η «Ενωση Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας», με υπομνήματά της στον υπουργό Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ, τόνιζε ότι:

«Υπάρχει σημαντικό πρόβλημα για το κλιμάκιο Δερβενοχωρίων εξαιτίας της μη επάνδρωσής του με 14 κενά (…) πρέπει να γίνουν άμεσα οι απαραίτητες τροποποιήσεις επί του κανονισμού ώστε να γίνει επάνδρωση των υπηρεσιών που αντιμετωπίζουν άμεσο λειτουργικό πρόβλημα… όπως π.χ. κλιμάκιο ΕΜΑΚ, κλιμάκιο Δερβενοχωρίων (…)»

Τι έλεγαν, δηλαδή, οι πυροσβέστες από το 2003 (τουλάχιστον) στον Χρυσοχοΐδη και στους υπόλοιπους του ΠΑΣΟΚ; Οτι στα Δερβενοχώρια – εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η φωτιά που κατέκαψε την Πάρνηθα – αντί των 17 πυροσβεστών που προβλέπετο να υπήρχαν, εργάζονταν μόνο …τρεις!
Επίσης: Στις 22 Ιούνη 2005 και στις 27 Ιούλη 2006, οι πυροσβέστες με υπομνήματά τους στον υπουργό Δημόσιας Τάξης της ΝΔ, τόνιζαν ότι:

«… όταν η πυροσβεστική τακτική για λόγους ασφαλείας και αποτελεσματικότητας προβλέπει 8 άντρες για την πρώτη έξοδο για την αντιμετώπιση ενός μόνο αστικού συμβάντος», οι ελλείψεις προσωπικού είναι δραματικές, με αποκορύφωμα «το πυροσβεστικό κλιμάκιο Δερβενοχωρίων Βοιωτίας, με 14 κενά από τις 17 θέσεις» και «βάρδιες με 1 έναν πυροσβέστη»

Τι έλεγαν, δηλαδή, οι πυροσβέστες στον Βουλγαράκη, στον Μαρκογιαννάκη, τον Πολύδωρα και στους άλλους της ΝΔ; Ο,τι ακριβώς και στους προηγούμενους του ΠΑΣΟΚ: Οτι στα Δερβενοχώρια αντί για 17 πυροσβέστες εργάζονταν μόνο τρεις και ότι στη βάρδια υπάρχει όλος κι όλος ένας πυροσβέστης, που πρέπει από το να σηκώνει τα τηλέφωνα μέχρι να οδηγεί το όχημα κι από το να συντονίζει (ποιον;) μέχρι να κατασβήνει την πυρκαγιά!
Γίνεται τώρα κατανοητοί μερικοί από τους λόγους που δεν κατέστη κατορθωτό να σβηστεί τότε η φωτιά στα Δερβενοχώρια και γιατί κατακάηκε η Πάρνηθα;..
δ) Στις 28 Ιούλη 2005 η δασική περιοχή της Πεντέλης ζώθηκε από την πύρινη λαίλαπα. Δεν πέρασαν παρά μόνο 37 μέρες και με απόφαση του περιφερειάρχη που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (όπως αποκάλυψε ο «Ρ» στις 12/10/2005) εξαιρέθηκαν από την αναδάσωση μέχρι και αυτές οι δασικές εκτάσεις «που κατά τη μέρα της πυρκαγιάς δεν έφεραν δασική βλάστηση»! Δηλαδή αποχαρακτηρίστηκαν εκτάσεις που μπορεί να εκχερσώθηκαν ακόμα και την παραμονή της πυρκαγιάς!
Σημειωτέον, δε, ότι: Στις παραπάνω εκτάσεις θα πρέπει να προστεθούν όσες ήδη είχαν γεμίσει αυθαίρετα, όσες βαφτίστηκαν «αγροτικές» με τον τότε δασοκτόνο νόμο και όσες φυσικά αποχαρακτηρίστηκαν για λογαριασμό του Αερολιμένα Αθηνών και της «Χόχτιφ».
ε) Τα στοιχεία που δόθηκαν από το υπουργείο Γεωργίας το 2005 ήταν συγκλονιστικά καθώς το μέγεθος του προμελετημένου εγκλήματος αποτυπωνόταν σε αριθμούς που αποκάλυπταν όλο το έρεβος της εμπρηστικής πολιτικής. Συγκεκριμένα:

• Από το 1991 μέχρι το 2005, για κάθε 11 στρέμματα δάσους που είχαν καεί στην Αττική, είχε αναδασωθεί μόλις το 1 στρέμμα!
  
• Από το 1982 μέχρι το 1998, για κάθε 9 στρέμματα δάσους που κάηκαν σε ολόκληρη τη χώρα, είχε αναδασωθεί μόλις το 1 (ένα)!
  

Α, ναι: Η φωτιά στην Πάρνηθα σταμάτησε, τότε, στο καζίνο, συμφερόντων μεγαλοεργολάβου. Η φωτιά στον Πόρο, πριν, είχε σταματήσει στο σπίτι μεγαλοεκδότη. Η φωτιά παλιότερα στο Μαίναλο σταμάτησε στην έπαυλη μεγαλοεπιχειρηματία. Και η φωτιά στους Αγίους Θεοδώρους σταμάτησε πριν μερικά χρόνια στο εξοχικό πολιτικού. Συμπτώσεις…

***

Ας έρθουμε στο σήμερα:
1) Παρά την μονιμοποίηση των 2.186 τριετών πυροσβεστών με την έκδοση της σχετικής Κοινής Υπουργικής Απόφασης, το μεγάλο πρόβλημα της πλήρους εργασιακής αποκατάστασης των υπολοίπων 1.800 πενταετών και 1.260 εποχικών πυροσβεστών, παραμένει. Το, δε, απαρχαιωμένο οργανόγραμμα με τη μειωμένη οργανική δύναμη των μονίμων υπαλλήλων στις πυροσβεστικές υπηρεσίες, σε αντίθεση με τις σύγχρονες ανάγκες και αρμοδιότητες, παραμένει άθικτο από το 1977 (νόμος 683 )!
2) Με έγγραφό της προς τον Νίκο Τόσκα, μόλις πριν από ένα μήνα, η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών, τόνιζε ότι “το Πυροσβεστικό Σώμα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη έλλειψη προσωπικού από όταν ανέλαβε τη δασοπυρόσβεση” και έκανε λόγο για 4.000 κενές θέσεις.
3) Παρά τα κενά στις οργανικές συνθέσεις, το κράτος έχει δεσμευτεί να ενοικιάζει 700 πυροσβεστες στα αεροδρόμια της «Fraport» και αντίστοιχα εκατοντάδες άλλους στην «Hochtief» (αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος») και στους ιδιωτικοποιημένους αυτοκινητόδρομους.
4) Το ποσοστό που διατίθεται από τον κρατικό προϋπολογισμό για την προστασία των δασών είναι της τάξης του 0,035%.
5) Η μείωση των δαπανών για το Πυροσβεστικό Σώμα το έτος 2018 συγκριτικά με το 2009 είναι ο μεγαλύτερος από τον μέσο όρο των μειώσεων της τελευταίας 10ετίας, καθώς ξεπερνά τα 121 εκ. ευρώ.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν

• η παντελής απουσία προληπτικών μέτρων στα δασικά οικοσυστήματα,
  
• ανυπαρξία δασικών δρόμων, αντιπυρικών ζωνών και υδατοδεξαμενών
  
• δυσχερής λειτουργικότητα του Πυροσβεστικού Σώματος με χαρακτηριστικό στοιχείο τον επιβαρυμένο στόλο πυροσβεστικών οχημάτων με το 55% περίπου να είναι πέραν της 20ετίας.
  

Παρόλα αυτά, μόλις 4 μέρες πριν από την ανείπωτη τραγωδία στην Αττική, ο γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας δήλωνε (ΕΡΤ1,19/7/2018) για λογαριασμό της κυβέρνησης ότι ο μηχανισμός βρισκόταν σε ένα «πολύ υψηλό επίπεδο ετοιμότητας και προετοιμασίας»…

Η Ελλάδα του σεισμού…

H Ελλάδα της… φωτιάς είναι μια, επίσης, αθωράκιστη χώρα από άποψη αντισεισμικής προστασίας. Η χώρα μας έχει αφεθεί διαχρονικά από τους ταγούς της στο έλεος των συνεπειών του φυσικού φαινομένου. Σε αντίθεση με τους σεισμούς, η ανεπάρκεια, η ανετοιμότητα και τελικά η αδιαφορία, δεν είναι «φυσικό» φαινόμενο.
Η Ελλάδα των εγκλημάτων της «Ρικομέξ» και της «Φαράν» δεν έχει προκύψει από κάποιο «φυσικό» φαινόμενο. Αυτή η Ελλάδα είναι προϊόν ενός κατεξοχήν πολιτικού φαινομένου. Για το οποίο υπάρχουν διαχρονικές πολιτικές ευθύνες.
Τι άλλο από απόδειξη αυτών των διαχρονικών πολιτικών ευθυνών είναι ότι (αν και στη χώρα μας εκλύεται το 50% της σεισμικής ενέργειας της Ευρώπης) η πολιτική του ελληνικού κράτους, και μάλιστα σε μια υπόθεση που τελικά τίθεται ως ζήτημα ζωής και θανάτου, μεταφράζεται ως εξής:

• Στην Αθήνα, μόνο από τον τελευταίο σεισμό της Πάρνηθας του 1999, ένας τεράστιος αριθμός οικογενειών, που υπολογίζονται σε πάνω από 50.000 και που προφανώς ανήκουν στις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις, ζουν σε κατοικίες που είχαν χαρακτηριστεί ακατάλληλες για χρήση. Σήμερα, κανείς δε γνωρίζει ποια κτίρια και πώς επισκευάστηκαν, μετά το σεισμό του ’99.
  
• Στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με έρευνα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου σε 167 σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το 80% βαθμολογήθηκαν κάτω από το μισό της κλίμακας βαθμολογίας όσον αφορά στην αντισεισμική τους θωράκιση. Μάλιστα, 48% από αυτά βαθμολογήθηκαν στην κλίμακα από 0 έως 5,5 με βαθμό κάτω από το 1 και το 18% με βαθμό κάτω από 0!
  
• Στην Πάτρα, σύμφωνα με έρευνα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, εκατοντάδες κτίρια σχολείων και δημόσιων υπηρεσιών είναι επικίνδυνα, αφού δεν έχουν αποκατασταθεί επαρκώς από τους σεισμούς του 1993 και του 1995.
  
• Το 2001 – δύο χρόνια μετά το σεισμό του 1999 – η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωσε πρόγραμμα για ταχύ προσεισμικό έλεγχο σε όλα τα δημόσια κτίρια της χώρας που υπολογίζονται σε 80.000 με 90.000. Μέχρι τις αρχές του 2012, όπως είχε ανακοινώσει ο Οργανισμός Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας έλεγχος είχε γίνει μόλις στο 13% των κτιρίων…
  
• Το 57,4% των σχολικών μονάδων της χώρας χαρακτηρίζονται «γερασμένες» αφού έχουν χτιστεί χωρίς ή με ελάχιστες αντισεισμικές προδιαγραφές.
  
• Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων της χώρας, δηλαδή κάπου 300 ανεξάρτητα από στατικής πλευράς κτίρια, χρειάζονται λεπτομερέστερο αντισεισμικό έλεγχο ή και παρέμβαση.
  
• Σε κάθε περίπτωση: το 80% των 4.000.000 κτιρίων της χώρας έχουν κτιστεί πριν το 1985. Δηλαδή πριν τεθεί σε εφαρμογή ο σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός, και επομένως χρίζουν ελέγχων και ενισχύσεων…
  

Ο σεισμός είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Οι συνέπειές του, όμως, δεν είναι. Οι συνέπειες ενός σεισμού είναι φαινόμενο πολιτικό και οικονομικό. Το «πώς» και το «αν» αντιμετωπίζει ένα κράτος τις συνέπειες ενός σεισμού, το «πώς» και το «αν» παίρνει μέτρα πρόληψης αυτών των συνεπειών, είναι ζήτημα πολιτικών προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων.

Η Ελλάδα της βροχής…

Νοέμβρης 1961: Η θεομηνία πλήττει την Αττική. Οι νεκροί φτάνουν τους 43, οι άστεγοι τους 4.000.
Νοέμβρης 1977: Η θεομηνία πλήττει την Αθήνα. Οι νεκροί ανέρχονται στους 37.
Νοέμβρης 2017: Οι νεκροί στη Μάνδρα ανέρχονται σε 24.
Παρατήρηση 1^η: Σαράντα, πενήντα και παραπάνω χρόνια από το 1961, μέσα σε αυτές τις δεκαετίες που πέρασαν και που η Αττική και η Ελλάδα βίωσε και βιώνει αναρίθμητες τέτοιες θεομηνίες, δεν είναι καθόλου υπερβολή να μιλήσουμε για θεομηνίες που η μετατροπή τους σε τραγωδίες δεν συνιστά φυσικό αλλά πολιτικό φαινόμενο.
Παρατήρηση 2^η:  Η αποστολή κάθε κυβέρνησης, κάθε Υπουργικού Συμβουλίου, ενός πολιτικού συστήματος εν συνόλω, δεν είναι να διεκπεραιώνει ρόλο περιοδεύοντα θιάσου παροχής συλλυπητηρίων. Δεν τελειώνει η αποστολή της ούτε με εξαγγελίες μιας μετά θάνατον παροχής αρωγής, ούτε με την κήρυξη εθνικού πένθους όταν έτσι κι αλλιώς το πένθος έχει καταπλακώσει ακόμα και τις λάσπες που προκάλεσαν το πένθος.
   Παρατήρηση 3^η: Η όποια ανθρώπινη συμπεριφορά, με την πλειάδα των πολιτικών παραγόντων να σπεύδουν (καλώς) στους τόπους της τραγωδίας, οι συσκέψεις και οι αποφάσεις σε πολιτικά γραφεία, οι διακηρύξεις για παροχή ανθρώπινης συνδρομής, δεν συνιστά το μέτρο με το οποίο κρίνονται η ευθύνη και οι υποχρεώσεις μιας (της κάθε) πολιτικής ηγεσίας.Το μέτρο της ευθύνης κάθε πολιτικής ηγεσίας καθορίζεται από το πώς αντιμετωπίζει το εκάστοτε πολιτικό πρόβλημα.
   Παρατήρηση 4^η: Μια θεομηνία, όπως συνέβη στην Μάνδρα το Νοέμβρη του 2017, ένα μετεωρολογικό φαινόμενο όπως αυτό που εκδηλώθηκε στο όρος Πατέρα, δεν είναι πολιτικό πρόβλημα. Μετατρέπεται, όμως, σε πολιτικό πρόβλημα, όταν η αιτία της πλημμύρας και της καταστροφής που επακολουθεί, και η οποία επαναλήφθηκε 8 μήνες αργότερα, δεν είναι – μόνο – η θεομηνία, αλλά οι εργολαβικές αυθαιρεσίες, το κράτος των φωτογραφικών αναθέσεων, το ατιμώρητο των παραλείψεων, η πολιτική της αντιπαροχής και της οικοπεδοποίησης.
   Παρατήρηση 5^η: Ένας σεισμός δεν είναι πολιτικό πρόβλημα. Μετατρέπεται, όμως, σε πολιτικό πρόβλημα, από την ανυπαρξία αντισεισμικής πολιτικής, από την ανοχή στη ρεμούλα, από την πολιτική της αδιαφορίας απέναντι στην ανθρωποκτόνα κερδοσκοπία.
   Παρατήρηση 6^η: Ένα αυτοκινητικό δυστύχημα δεν είναι πολιτικό θέμα. Είναι, όμως, πολιτικό θέμα – και μάλιστα πρώτου μεγέθους – όταν σ’ αυτήν τη χώρα, την ίδια ώρα που το πολιτικό της σύστημα διακινούσε την «μεγάλη ιδέα» των Ολυμπιακών Αγώνων, το 2004, υπήρχαν πάνω από …6.226 (!) τρόποι για να πεθάνεις στους ελληνικούς δρόμους. Σύμφωνα με την τότε μελέτη της Τροχαίας τόσες ήταν οι παγίδες θανάτου (6.226!) στο ελληνικό εθνικό οδικό δίκτυο.
   Παρατήρηση 7^η: Σ’ αυτόν τον τόπο, πίσω από κάθε σχεδόν δυστύχημα, πίσω από κάθε σχεδόν τραγωδία, πίσω από κάθε σχεδόν ανθρώπινη καταστροφή, πέρα από τον παράγοντα «φύση», πέρα από τον παράγοντα «τύχη», πέρα από τον παράγοντα «ανθρώπινο λάθος», υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: Η αδιαφορία μπολιασμένη με την ανικανότητα των ιθυνόντων για την προστασία, πόσω μάλλον, την καλυτέρευση της ζωής των πολλών.
   Παρατήρηση 8^η: Αυτή η αδιαφορία δεν μπορεί να λογίζεται σαν αβλεψία, ούτε καν να επικαλείται το «άλλοθι» της καρεκλοκένταυρης ανικανότητας των φορέων της. Πρόκειται, καθαρά, για πολιτική επιλογή. Πρόκειται για την πολιτική επιλογή όλων των κυβερνήσεων, με τις πολεοδομίες τους, με τους δημοτικούς τους άρχοντες, με τους εργολάβους τους, που ενώ έχουν στη διάθεσή τους και στα συρτάρια τους δεκάδες αναφορές τοπικών αρχών, δεκάδες μελέτες πανεπιστημιακών, δεκάδες παρεμβάσεις φορέων, δεκάδες καταγραφές που επισημαίνουν κινδύνους και προβλέπουν το μέλλον, εκείνες κωφεύουν.

• Η μαρτυρία του καθηγητή Γεωλογίας Δ.Παπανικολάου (στον RealFm) ότι επί 20 χρόνια (!) πηγαίνει τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του στη Μάνδρα και τους διδάσκει γιατί εκεί – λόγω της αυθαιρεσίας – η νεροποντή θα φέρει τραγωδία, μιλάει από μόνη της.
  
• Η μαρτυρία μιας πραγματικότητας που λέει ότι στην Αττική στα μέσα του 19^ου αιώνα υπήρχαν 700 ποτάμια και ρέματα, αλλά το 2000 είχαν απομείνει 70 και σήμερα λιγότερα από 50, πιστοποιεί ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι «φυσικό» φαινόμενο. Η τσιμεντοποίηση 550 χιλιομέτρων ρεμάτων στην Αθήνα δεν είναι «φυσικό» φαινόμενο.
  
• Οι καταγγελίες-σοκ που αποτυπώνουν τη «σαπίλα» ενός συστήματος το οποίο μετατρέποντας σε εμπόρευμα τη γη δεν διστάζει να απειλήσει, να «λαδώσει» και να εκβιάσει προκειμένου να «νομιμοποιήσει» και να γιγαντώσει τα κέρδη του, η μαρτυρία όσον αφορά την εκπόνηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Νέας Μάκρης στον οποίο ανήκει διοικητικά και η καμένη περιοχή στο Μάτι, στις οποίες προχώρησε η πρώην Ειδική Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη, μιλώντας στον ραδιοσταθμό Realfm 97,8 (http://www.imerodromos.gr/proin-epitheoritria-perivallontos-to-kratos-einai-ladomeno-sygklonistikes-kataggelies/), δεν περιγράφουν κάποιο «φυσικό» αλλά ένα ρυπαρό πολιτικό φαινόμενο.
  
• Ότι έπρεπε να περάσουν 90 μέρες (!) από τις φωτιές του Αυγούστου 2017 στον Κάλαμο για να αρχίσουν οι εργασίες κορμοδέτησης ώστε οι καμένοι να μην πνιγούν κιόλας από τις αναμενόμενες βροχές, ότι μετά από ένα ολόκληρο χρόνο οι πολυάσχολοι υπουργοί δεν έχουν εφαρμόσει τα μέτρα βοήθειας που εξαγγέλθηκαν, αυτά δεν είναι «φυσικά» φαινόμενα.  
  

    Παρατήρηση 9^η:

• Ναι, το μετεωρολογικό φαινόμενο που χτύπησε την Μάνδρα ήταν ακραίο, αλλά άλλο αυτό κι άλλο η πλημμελής αντιπλημμυρική προστασία (που δεν φέρνει κέρδη, «άρα» δεν συμφέρει).  
  
• Ναι, ο σεισμός δεν προβλέπεται, αλλά άλλο αυτό κι άλλο η ανύπαρκτη αντισεισμική θωράκιση (που δεν φέρνει κέρδη, «άρα» δεν συμφέρει).  
  
• Ναι, ήταν 9, 10 και 11 τα μποφόρ στη Ραφήνα και στο Μάτι την περασμένη Δευτέρα, αλλά άλλο αυτό κι άλλο η απουσία αντιπυρικής πρόβλεψης (που δεν φέρνει κέρδη, «άρα» δεν συμφέρει).  
  
• Ναι, η δυσκολία της αντιμετώπισης δεδομένη και μεγάλη, αλλά άλλο αυτό κι άλλο η αβελτηρία, η ανυπαρξία συντονισμού, οργανωμένου σχεδίου, προετοιμασίας, πρόβλεψης, που δεν μπορούν να υπερνικηθούν παρά την αυτοθυσία, την αυταπάρνηση, τον ηρωισμό των πυροσβεστών, των λιμενικών, των διασωστών και την αλληλεγγύη του λαού μας, που για μια ακόμα φορά έδειξε το μεγαλείο του.
  

   Αυτά δεν είναι «φυσικά» φαινόμενα. 
   Όπως καθόλου «φυσικό» δεν είναι να κρύβονται πίσω από την γραφειοκρατία, τις παθογένειες της πάσης φύσεως αυθαιρεσίας και την ψηφοθηρική διαιώνισή τους εκείνοι που τα δημιούργησαν και οι άλλοι που τα αναπαραγάγουν.
Και εδώ είναι που εντοπίζεται το πολιτικό πρόβλημα: Ότι πίσω από κάθε σχεδόν θεομηνία, πίσω από κάθε σχεδόν ακραίο φυσικό φαινόμενο, υπάρχει μια τόσο ακραία κρατική συμπεριφορά που, τελικά, αυτή μετατρέπει τις θεομηνίες σε τραγωδίες. Αλλά, τότε, σε αυτή την περίπτωση, δεν μιλάμε για θεομηνίες. Μιλάμε για εγκλήματα…

Διαβάστε περισσότερα

«Σκάσε επιτέλους»! Η αποστομωτική απάντηση νεαρού ιερέα από την Καλαμάτα στον Αμβρόσιο

Η Ιερά Σύνοδος αποστασιοποιήθηκε απ’ τις, για άλλη μια φορά, ακραίες δηλώσεις του Αμβρόσιου. «Ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τις προσωπικές του απόψεις», σχολίασε σήμερα ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου, Ενημερώσεως και Επικοινωνίας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Χάρης Κονιδάρης, για τις δηλώσεις του μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου.

Προσωπικά συμφωνώ με έναν αναγνώστη μας που σχολίασε: «Τι θα πει «προσωπικές απόψεις»; Εκκλησιαστικό δικαστήριο και καθαίρεση. Έλεος πια».

Αλλά επίσης συμφωνώ και με τον νέο ιερέα π. Νεόφυτο απ’ την Καλαμάτα, που, χωρίς να κατονομάσει τον Αμβρόσιο, έγραψε:
Σεβόμαστε τους πάντες ιδιαιτέρως δε τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας , όμως σε έναν συγκεκριμένο υπερήλικα πρέπει κάποιος να του πει ένα… «ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ» σταμάτα να πονάς και να σκανδαλίζεις τον ορθόδοξο και μη κόσμο δεν σου φταίει ο Χριστός και η Εκκλησία σε τίποτε σταμάτησε να τους βάζεις μπροστά για να βγάζεις την κακία σου . Είμαστε παπάδες και τα λόγια μας πρέπει να είναι ΑΜΒΡΟΣΙΑ και ΝΕΚΤΑΡ στις ψυχές των ανθρώπων όχι ΧΟΛΗ και ΞΥΔΙ.

Διαβάστε περισσότερα

«Αν το δάσος ήταν τράπεζα;»… – του Νίκου Μπογιόπουλου

Από τον «στρατηγό άνεμο», τότε, στο «ασύμμετρο φαινόμενο», σήμερα.
Από την τραγωδία του 2007, στον θρήνο του 2018. Ναι:
– το κράτος τους, το κράτος που οι τροικανοί ελεγκτές του είναι «μόνιμοι» αλλά οι πυροσβέστες του συμβασιούχοι,
– το κράτος τους, που τελεί σε πλήρη ετοιμότητα όταν κατάσχει εκατομμύρια λογαριασμούς μικροοφειλετών αλλά σε αδυναμία όταν πρέπει να διαφυλάξει την ανθρώπινη ζωή από φωτιά, βροχή, σεισμό ή δολιοφθορά,
– το κράτος τους, που επιδεικνύει παραδειγματική «συμμετρία» όταν έρχεται σταθερά πρώτο σε ΝΑΤΟικές δαπάνες δεκάδων δισεκατομμυρίων αλλά έχει μειώσει τα κονδύλια για δασοπυρόσβεση από τα 500 εκ. το 2009 σε κάτω από 400 εκ. σήμερα,
– το κράτος τους, που ψηφίζει στο άψε – σβήσε μνημόνια και ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζιτών αλλά ουδέποτε «πρόκανε» να ψηφίσει νόμο που να απαγορεύει το χτίσιμο στα καμένα,
– το κράτος τους, υπό όποια απόχρωση – μπλε, πράσινη, ροζ – έχει συνέχεια: Είναι η συνέχεια της στάχτης, της οδύνης, του σπαραγμού…

***

«Ερώτηση:

Το προ διετίας σκίτσο του Κύπριου σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη, που αφορούσε στην Κύπρο, μπορεί να αφορά και την Ελλάδα;

Απάντηση:

Ουδέν σχόλιον…»

***

Ερώτηση: Το προ διετίας σκίτσο του Κύπριου σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη, που αφορούσε στην Κύπρο, μπορεί να αφορά και την Ελλάδα;
Απάντηση: Ουδέν σχόλιον... pic.twitter.com/ctRIB8Mqmo

— Μπογιόπουλος Νίκος (@NMpogiopoulos) 23 Ιουλίου 2018

Από το twitter του Νίκου Μπογιόπουλου

Διαβάστε περισσότερα

Αμβρόσιος: Ένας φασίστας και μισός… -του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ξεστόμισε την πιο κτηνώδη σκέψη του. Λειτούργησε σαν υπάνθρωπος. Κανονικός φασίστας. Ο ρυπαρός λόγος του, δεν υπολόγισε ούτε νεκρούς, ούτε το πένθος μιας ολόκληρης χώρας.
Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, αυτός ο ρασοφόρος Γκεμπελίσκος απέδωσε την πυρκαγιά στην …«αθεΐα» του Αλέξη Τσίπρα, η οποία σύμφωνα με τα χυδαία λεγόμενα του προκάλεσε τη «θεϊκή αντίδραση».

Ξεπερνώντας κάθε όριο λογικής – σε τέτοιο βαθμό που θα τον ζήλευαν ακόμα και θρησκευτικοί Ταλιμπάν –  έγραψε (η ορθογραφία του πρότυπου κειμένου): «Σε καιρούς αποστασίας από τό δρόμο του Θεού θα εκδηλώνεται η οργή του Πανοικτίρμονος Θεού με διάφορα φυσικά καταστροφικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα σεισμοί, πείνα, επιδημίες και αρρώστεις λοιμικές, αιματοχυσίες, εγκληματικότης, καταστρο- φικές φωτιές, σύνεφα καπνού, που θα ανεβαίνουν μέχρι τόν ουρανό! Ποιός, άραγε, να είναι ο υπεύθυνος για την απομάκρυνση του Νεοέλληνα από τόν δρόμο του Θεού; Ποιός άλλος; Ο άθεος Πρωθυπουργός κ. Αλέξιος Τσίπρας».
Η «αθεΐα» Τσίπρα, είναι λοιπόν η αιτία της νεότερων καταστροφών, όμως και η «εν-θεϊα» άλλων πρωθυπουργών δεν τις εμπόδισε παλιότερα.
Σε αυτή την εκδοχή δεν υπάρχει απάντηση για τον «άγιο» Καλαβρύτων. Ως ένας από τους πιο γνήσιους εκφραστές του «σκοταδιού» και της μαύρης προπαγάνδας στη χώρα – που έχει δηλώσει ότι γουστάρει να το λένε φασίστα – δεν έχει ανάγκη να δίνει ορθολογικές εξηγήσεις.
Παίζει το βρώμικο ρόλο που κομμάτι του συστήματος του έχει αναθέσει, για να «διαιωνίζει» το σκοτάδι, το οποίο έχει κρυμμένο κάτω από τα ράσα του. Ο Αμβρόσιος δεν κατηγορεί ένα σύστημα εξουσίας που αφήνει ανοχύρωτη τη χώρα απέναντι σε φωτιές, πλημμύρες και καταστροφές. Που κλείνει τα μάτια στους καταπατητές και όσους κερδοσκοπούν με τη γη. Που έχει λεφτά για να πληρώνει μισθό στους παπάδες αλλά δεν έχει για να προσλάβει πυροσβέστες.
Αν το έπραττε, θα έπρεπε να αμφισβητήσει τους συστημικούς πυλώνες και τις δομές και τότε η θέση του, θα ήταν …δυσχερής. Η «αθεΐα» Τσίπρα, είναι πιο …βολική «εξήγηση» και κυρίως απόλυτα ανώδυνη για το σύστημα που και ο ίδιος υπηρετεί, ταγμένος στις πιο ακραίες παρυφές του. 
Οι απόψεις του, είναι δεδομένο ότι δεν απηχούν στο θρησκευτικό αίσθημα ανθρώπων που πενθούν με το δικό τους τρόπο τους νεκρούς της «πύρινης κόλασης».  Όμως οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν μέσα στις φλόγες για τον Αμβρόσιο είναι «παράπλευρες απώλειες» που έρχονται να εξυπηρετήσουν τους χυδαίους και φασιστικούς σκοπούς του, ενταγμένους σε μια «πολεμική» που εξυπηρετεί πολλαπλά συμφέροντα και κέντρα. 
Η Ιερά Σύνοδος και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχουν να πούνε κάτι για το «άξιο» μέλος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας; Μήπως νιώθουν την ανάγκη να αναφερθούν στην αξία της ανθρώπινης ζωής ή θα «αγκαλιάσουν» για πολλοστή φορά τον «άγιο» Καλαβρύτων;

Διαβάστε περισσότερα

Ο κ.Κοτζιάς δεν είναι κότα -του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Λεβεντιές.
Ο κ.Κοτζιάς, ο υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του κ.Τσίπρα δεν είναι κότα. Μας το κοινοποίησε ο ίδιος: «Η εποχή που θεωρούνταν διπλωματία το να κάνεις την κότα πέρασε», δήλωσε.
Συνεπώς, για το γεγονός ότι ο κ.Κοτζιάς δεν είναι κότα, διαθέτουμε την αψευδή μαρτυρία κάποιου υπεράνω υποψίας και πέραν κάθε ταπεινής ιδιοτέλειας. Ποιού; Μα του ίδιου του κ.Κοτζιά.
Πώς πιστοποιεί την μαρτυρία του ο κ.Κοτζιάς για τον εαυτό του; Οτι, δηλαδή, ο κ.Κοτζιάς δεν είναι κότα (όπως διαβεβαιώνει ο κ.Κοτζιάς); Μα από το θέμα που έχει ανακύψει με τη Ρωσία. Αλλά το θέμα που έχει ανακύψει με την Ρωσία ποιο είναι, τελικά; Ότι οι ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ και η ιμπεριαλιστική Ρωσία, με επίδικο την ΠΓΔΜ, τσακώνονται σαν τα βουβάλια για τις σφαίρες επιρροής τους στα Βαλκάνια.
Στο πλαίσιο αυτού του τσακωμού ένα βατραχάκι – που δεν είναι κότα – κουνάει τα χεράκια και τα ποδαράκια κατά πως του λέει το ένα από τα βουβάλια. Το βατραχάκι μάλιστα – που δεν είναι κότα αλλά ούτε και μαριονέτα – καμιά φορά βγάζει και τη γλωσσίτσα στο άλλο βουβάλι, το ρώσικο. Αλλά δεν το κάνει γιατί του το υποδεικνύει το αμερικάνικο βουβάλι. Όχι. Από μόνο του το κάνει, γιατί είναι αψύ και νταηλίδικο…
Αυτή την τακτική, που πάντα όλες οι πολιτικές κότες (μέχρι την εμφάνιση του κ.Κοτζιά) την βάφτιζαν «εθνικό συμφέρον», τοπροσκολλημένο στο αμερικανικό άρμα βατραχάκι – που δεν είναι κότα – την διαφημίζει, επίσης, σαν «εθνική» πολιτική, άμα τε και σαν «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική.
Τον δε βούρκο των ανταγωνισμών εντός του οποίου τσακώνονται τα βουβάλια και μέσα στον οποίο πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να πνιγούν ή να κονιορτοποιηθούν τα βατραχάκια, ο κ.Κοτζιάς – που δεν είναι κότα – τον διαφημίζει σαν «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική. Κι όσο πιο βαθιά μπαίνει η Ελλάδα σε αυτό τον βούρκο των ανταγωνισμών, τόσο πιο «πολυδιάστατα» και «εθνικοανεξαρτησιακά» κακαρίσματα εκπέμπει ο κ.Κοτζιάς.
Πέραν όμως της κότας, που δεν είναι, στο ερώτημα τι είναι ο κ.Κοτζιάς, έχουμε επίσης μαρτυρίες. Έχουμε, για παράδειγμα, μια συμφωνία με τα Σκόπια όπου, σε ένα ολόκληρο άρθρο της συμφωνίας, ο κ.Κοτζιάς και η ελληνική κυβέρνηση αναδέχονται το ρόλο της προξενήτρας για την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.
Σημείωση: Τι είναι το ΝΑΤΟ; Είναι ο οργανισμός για τον οποίο το κόμμα που κυβερνά, ο ΣΥΡΙΖΑ, στο ιδρυτικό του συνέδριο μάλιστα, μιλούσε για «απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ» («Πολιτική Απόφαση» Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – Ιούλιος 2013). Τώρα όχι μόνο την απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ δεν προωθεί, αλλά κορδώνεται κιόλας σαν κοκοράκι (προφανής η διαφορά από την κότα) ότι κανονίζει να μπουν κι άλλες χώρες, που; Στο ΝΑΤΟ…
Πολλά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Και για την στάση της κυβέρνησης στο θέμα της Ουκρανίας, και για την «σιαμαία» σχέση της με το Ισραήλ, και για τον Τσίπρα σε ρόλο ενθουσιώδη χειροκροτητή του Τραμπ στην τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, ας μείνουμε στη δήλωση Κοτζιά και ας κρατήσουμε ως φυλαχτό την τοποθέτηση του ότι δεν είναι κότα. Υπό την έννοια τέλος πάντων ότι η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας (και δη της… αριστερής κυβερνήσεως) δεν παίρνει χαμπάρι από πιέσεις, δεν αποτελεί βαποράκι κανενός, έχει δική της αυτόνομη, αυτόφωτη και πάντα «εθνική» γραμμή.
Κι ως εκ τούτου ας το γιορτάσουμε. Λόγω έλλειψης νταουλιών (τα βαράει ο Τσίπρας για να χορεύουν οι αγορές) ας πάμε να θυμηθούμε πως ο κ.Κοτζιάς είχε εκδηλώσει όλο αυτό το αδούλωτο, ανεξάρτητο και περήφανο πνεύμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, σε εκείνη την προ τριετίας μάζωξη των υπουργών του ΝΑΤΟ στην Τουρκία.
Λέμε για τότε που ο κ.Κοτζιάς, ΝΑΤΟκόκορας κανονικός, είχε αναδειχτεί «ψυχή» και «μαέστρος» της ΝΑΤΟικής χορωδίας, τότε που έλαμψε πάνω στην πίστα του ΝΑΤΟ, που ξεσήκωσε τους συναδέλφους του και τους θαμώνες της ΝΑΤΟσύναξης, που πάλευε απεγνωσμένα πάνω στο ΝΑΤΟικό του κρεσέντο να του απλώσει το χέρι ο (εξ ευωνύμων) Τούρκος συνάδελφός του, τότε που ο Κοτζιάς τραγουδούσε (για λογαριασμό του ΝΑΤΟ!!!) το «We are the world, we are the children»…
«Είμαστε ο κόσμος, είμαστε τα παιδιά/ Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε μια φωτεινότερη μέρα, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν/ Και είναι ώρα να προσφέρουμε μια χείρα βοηθείας για τη ζωή» λένε οι στίχοι του τραγουδιού που ο Κοτζιάς τραγουδούσε και ξεφάντωνε για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Μαζί με τους ομολόγους του και παρέα με μερικούς στρατηγούς από εκείνους που διατάζουν τους διαμελισμούς χωρών και τους βομβαρδισμούς αμάχων…
Ας κρατήσουμε την εικόνα του πρωτοπανηγυριώτη σε εκείνο το ΝΑΤΟγλέντι. Του Κοτζιά. Πρώτον διότι είναι… αριστερός. Και δεύτερον – και σημαντικότερο – διότι δεν είναι κότα.

Διαβάστε περισσότερα

Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος δημιουργός Μάνος Ελευθερίου

Σε ηλικία 80 ετών έφυγε σήμερα από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου.
«Έσβησε» τα ξημερώματα από ανακοπή καρδιάς.
Ο Μάνος Ελευθερίου είχε γράψει ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια, αρκετά από τα οποία διαμόρφωσαν το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Παράλληλα, είχε εργαστεί ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Η παρακαταθήκη που αφήνει είναι μεγάλη.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Σε ηλικία 14 ετών έρχεται με την οικογένειά του από την Σύρο στην Αθήνα και τα πρώτα επτά χρόνια κατοικούν στο Χαλάνδρι. Το 1960 μετακομίζουν οικογενειακώς στο Νέο Ψυχικό.
Το 1955 γνωρίζεται με τον Άγγελο Τερζάκη ο οποίος τον ωθεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής.
Το 1956 γράφεται στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου με καθηγητές τον Χρήστο Βαχλιώτη, Γιώργο Θεοδοσιάδη και Γρηγόρη Γρηγορίου. Το 1960 στα Ιωάννινα όπου βρέθηκε για να εκτελέσει την στρατιωτική του θητεία αρχίζει να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα.
Το 1962 σε ηλικία μόλις 24 ετών δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Συνοικισμός, με δικά του χρήματα αλλά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.
Την ίδια εποχή στα Ιωάννινα γράφει τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8:00» που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκινά να εργάζεται στο «Reader's Digest» όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια.
Στο μεταξύ κυκλοφορούν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, Το διευθυντήριο (1964) και Η σφαγή (1965) για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές.
Το 1964 παρουσιάζεται στην ελληνική δισκογραφία. Συνεργάζεται με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή καθώς και τον Μίκη Θεοδωράκη (1967) με τον οποίο η συνεργασία διακόπηκε λόγω της Δικτατορίας. Τα συγκεκριμένα τραγούδια πρωτοκυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι. Συνεργάστηκε με τον Δήμο Μούτση (Άγιος Φεβρουάριος, 1971) και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στον δίσκο Θητεία του οποίου η ηχογράφηση άρχισε το Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974 με την Μεταπολίτευση.
Κατά καιρούς συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους Έλληνες συνθέτες, όπως με τον συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή και τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα καθώς και με το Θανάση Γκαϊφύλλια στην Ατέλειωτη Εκδρομή (1975), τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Αντώνη Βαρδή και πολλούς άλλους.
Παράλληλα, έγραφε και εικονογραφούσε παραμύθια για παιδιά και επιμελείται την έκδοση λευκωμάτων με θέμα την Σύρο: Ενθύμιον Σύρας, Θέατρο στην Ερμούπολη κ.α.
Την δεκαετία του '90 αρθρογραφούσε και συγχρόνως έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Το 1994 εξέδωσε τη πρώτη του νουβέλα με τίτλο «Το άγγιγμα του χρόνου». Το 2004 δημοσιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Καιρός των Χρυσανθέμων» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2005.
Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου, βραβεύθηκε για τη συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών.

 Ο ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου ανοίγει την καρδιά του στην Έλενα Κατρίτση και στην εκπομπή «Προσωπικά». Σε μία εκ βαθέων συνέντευξη, που πλημμυρίζει από συναισθήματα και συγκίνηση, ο Μάνος Ελευθερίου αναπολεί «τα λόγια και τα χρόνια» της ζωής του. 

Ταξιδεύει στην αγαπημένη του Σύρο, στα παιδικά του χρόνια, μιλά για τις όμορφες και… τις «άγριες» εικόνες που έχουν εντυπωθεί στο μυαλό του, αλλά και για τις αγαπημένες του συλλογές.

Διαβάστε περισσότερα