Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

31 Μαΐ 2020

Ισραήλ-Παλαιστίνη, ένα σχέδιο πολέμου



Το σχέδιο του Ντόναλντ Τραμπ για την ειρήνη στη Μέση Ανατ  ολή, επεξεργασμένο από την Ουάσινγκτον χωρίς τη συμμετοχή των Παλαιστινίων, ικανοποιεί τις κύριες αξιώσεις του Ισραήλ. Η «συμφωνία του αιώνα», εκτός του ότι επικυρώνει την προσάρτηση όλων των κατεχομένων και της Κοιλάδας του Ιορδάνη –προβλέψεις αντίθετες με τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών– στερεί και από το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος οποιοδήποτε χαρακτ  ηριστικό εθνικής κυριαρχίας.

Στις 28 Ιανουαρίου 2020, στον Λευκό Οίκο, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου, μόνος στο βήμα δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο,  τον οποίο ακούει με θρησκευτική ευλάβεια, δεν κρύβει τη μεγάλη του χαρά. Ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοινώνει, επιτέλους, τη «συμφωνία του αιώνα» (1) μπροστά σε ένα προνομιούχο κοινό: ένα εκστατικό αμάλγαμα υπερεθνικιστών ή ορθόδοξων Εβραίων και ευαγγελιστών χριστιανών, που κοινωνούν με μυστικιστική έξαψη τις επικλήσεις στη Βίβλο, στους ιερούς τόπους του ιουδαϊσμού και στο θαύμα που αποτελεί η ύπαρξη του Ισραήλ. Η συγχώνευση είναι πλήρης: όταν ο Ντόναλντ Τραμπ προσφωνεί έναν από τους αρχιτέκτονες του σχεδίου, τον Ντέιβιντ Φρίντμαν, λέγοντας «ο πρέσβης σας», κανείς δεν είναι σίγουρος εάν πρόκειται για τον Αμερικανό πρέσβη στην Ιερουσαλήμ ή για τον Ισραηλινό πρέσβη στην Ουάσινγκτον.

Κατά τη διάρκεια της τελετής, πολύς λόγος γίνεται για τους Παλαιστινίους. Σε τελική ανάλυση, αφορά και το δικό τους μέλλον, καθώς και το μέλλον των εδαφών τους. Ωστόσο, όχι μόνον κανένας από τους εκπροσώπους τους δεν παρίσταται, αλλά και το σχέδιο έχει διαμορφωθεί χωρίς αυτούς. Έχει συνταχθεί από Αμερικανούς –όλοι τους πεπεισμένοι σιωνιστές– και από Ισραηλινούς, οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση, αγνοούν τις παλαιστινιακές διεκδικήσεις και, στη χειρότερη, τις περιφρονούν, όπως επιβεβαιώνει η πρόβλεψη για προσάρτηση του ενός τρίτου της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη στο Ισραήλ. Αυτού του είδους η κουστωδία μάς γυρνά έναν αιώνα πίσω, σε μια εποχή όπου διπλωμάτες με κοστούμια και ημίψηλα καπέλα τεμάχιζαν τη Μέση Ανατολή μεταξύ τυρού και αχλαδίου, χωρίς οι λαοί να έχουν λόγο στις εξελίξεις.

Έτσι συνέβη όταν, στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, προδιέγραφε το μέλλον της Παλαιστίνης, υπογράφοντας επιστολή όπου δήλωνε: «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος διάκειται ευνοϊκά [στη δημιουργία] μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό». Παρ’ ότι αναφέρεται λιγότερο συχνά, το δεύτερο σκέλος της υπόσχεσης προς το σιωνιστικό κίνημα διευκρινίζει: «Εννοείται ότι δεν θα συμβεί τίποτε που ενδεχομένως θα έβλαπτε (…) τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη εβραϊκών πληθυσμών που υπάρχουν στην Παλαιστίνη». Παρά τη ρήτρα αυτή, το 90% του πληθυσμού στερείται πολιτικών και εθνικών δικαιωμάτων. Σήμερα, όπως και παλαιότερα, δεν ζητείται η γνώμη του. Σήμερα, όπως και παλαιότερα, δεν αναγνωρίζεται η εθνική ταυτότητά του. Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων έχει όνομα: λέγεται αποικιοκρατία.

Ουαί τοις ηττημένοις

Το 1917, η αποικιοκρατία αποτελεί τον κανόνα. Η βρετανική και η γαλλική αυτοκρατορία μπορούν να θεωρούν ότι είναι αιώνιες και ότι έχουν το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να ορίζουν το πεπρωμένο των «κατώτερων» λαών της Ασίας ή της Αφρικής. Έναν αιώνα αργότερα, το αποικιοκρατικό σύστημα έχει καταρρεύσει και οι μόνοι που μετανιώνουν είναι κάποιοι νοσταλγοί «του καθήκοντος του εκπολιτισμού» του Ζιλ Φερί ή του «φορτίου του λευκού ανθρώπου» που εξυμνούσαν οι στίχοι του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.

Ωστόσο, κάθε παράγραφος του «οράματος» που παρουσιάστηκε στις 28 Ιανουαρίου από τον πρόεδρο Τραμπ προδίδει την ίδια νοοτροπία. Βέβαια, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν μπορεί να αγνοήσει πως δεν ζούμε πλέον στην περίοδο της αποικιοκρατίας, γι’ αυτό και ισχυρίζεται ότι η θέση του είναι ισορροπημένη, αφού περιλαμβάνει το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος. Τίποτε το πραγματικά καινούργιο δεν υπάρχει στην εξέλιξη αυτή: ο πρόεδρος Τζορτζ Γ. Μπους είχε ήδη αναγνωρίσει το σχετικό δικαίωμα στις 25 Ιουνίου 2002 (2) και ο ίδιος ο Νετανιάχου το 2009 είχε αποδεχθεί την ιδέα σε ομιλία του (3). Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός είχε μάλιστα προσδιορίσει και το περίγραμμα, το οποίο το σχέδιο Τραμπ ακολουθεί πιστά: όποια κι αν είναι η επιφάνεια και η εδαφική διαμόρφωσή του, το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος δεν θα διαθέτει κανένα από τα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν σε ένα κράτος, με πρώτη την εθνική κυριαρχία.

Για να δικαιολογηθούν, οι συντάκτες του σχεδίου εξηγούν, σε μια ακούσια επίδειξη χιούμορ, ότι «η εθνική κυριαρχία είναι μια εύπλαστη έννοια, η οποία εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου. Με την εντεινόμενη αλληλεξάρτηση, κάθε κράτος επιλέγει να αλληλεπιδράσει με άλλα κράτη, συνάπτοντας συμφωνίες που καθορίζουν ουσιώδεις παραμέτρους για το καθένα». Παράδοξη αντίληψη όταν μιλάμε για δύο κράτη που διεκδικούν το δικαίωμα να δρουν με γνώμονα αποκλειστικά τα δικά τους εθνικά συμφέροντα!

Το αποστρατιωτικοποιημένο παλαιστινιακό κράτος δεν θα ασκεί κανέναν έλεγχο στα σύνορά του, ούτε στον εναέριο χώρο ή στα χωρικά ύδατά του. Ακόμη και οι σήραγγες ή οι γέφυρες που θα συνδέουν τους διάφορους θύλακες και υποτίθεται ότι θα διασφαλίζουν την «εδαφική συνέχεια του παλαιστινιακού κράτους» θα βρίσκονται κάτω από ισραηλινή επίβλεψη. Και η παραμικρή απόφαση των Παλαιστινίων θα έχει ως προϋπόθεση την «ασφάλεια του Ισραήλ».

Ενώ η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει στο Ισραήλ το δικαίωμα προσάρτησης σημαντικού τμήματος των εδαφών που έχει καταλάβει μετά τον πόλεμο του Ιουνίου του 1967 –όλους ανεξαιρέτως τους οικισμούς και την Κοιλάδα του Ιορδάνη– το παλαιστινιακό κράτος θα εκτείνεται μόνο στα δύο τρίτα της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη, κάτι που, σύμφωνα με το «όραμα Τραμπ», ήδη θα αποτελέσει μια καταπληκτική παραχώρηση. «Η απόσυρση από εδάφη που έχουν καταληφθεί μετά από αμυντικό πόλεμο αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στην Ιστορία. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι το κράτος του Ισραήλ έχει ήδη αποσυρθεί τουλάχιστον από το 88% των εδαφών που είχε καταλάβει το 1967. Η συγκεκριμένη θεώρηση προβλέπει τη μεταβίβαση από το κράτος του Ισραήλ σημαντικών εδαφών –εδαφών στα οποία η χώρα έχει κατοχυρώσει θεμιτές νομικές και ιστορικές διεκδικήσεις και τα οποία αποτελούν μέρος των προγονικών εστιών του εβραϊκού λαού.» Στον κόσμο του Τραμπ και του Νετανιάχου, ένας κλέφτης που σας έχει αποσπάσει 300 ευρώ και υπόσχεται να σας επιστρέψει τα 200, επιδεικνύει τη μεγαλοψυχία του.

Γιατί, ακόμη και σε αυτό το μελλοντικό μπαντουστάν (4) (το οποίο θα αναγνωριστεί ως κράτος μόνο τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη ισχύος της συμφωνίας, με την προϋπόθεση ότι το Ισραήλ θα δώσει τότε το πράσινο φως), οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να υποτάσσονται στις απαιτήσεις των κυρίων τους. Ένα απλό παράδειγμα συμπυκνώνει τη λογική πλήρους υποταγής που βρίσκεται στον πυρήνα του σχεδίου. Από την ισραηλινή κατοχή του 1967 και μετά, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να χτίσουν ελεύθερα τα σπίτια τους. Οι κατοικίες τους καταστρέφονται κατά εκατοντάδες από τον ισραηλινό στρατό, με διάφορα προσχήματα. Μολονότι, στο μελλοντικό «κράτος» τους, οι παλαιστινιακές αρχές θα μπορούν να εκδίδουν άδειες δόμησης, οι κατοικίες που βρίσκονται «σε ζώνες προσκείμενες στη συνοριακή γραμμή μεταξύ του κράτους του Ισραήλ και του κράτους της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένης και της συνοριακής γραμμής μεταξύ Ιερουσαλήμ και Αλ-Κοντς (5), θα υπάγονται πρωταρχικά στην αρμοδιότητα του κράτους του Ισραήλ όσον αφορά ζητήματα ασφαλείας». Αρκεί όμως να συμβουλευτεί κάποιος τον χάρτη για να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν ζώνες που να μην είναι «προσκείμενες στο κράτος του Ισραήλ».

Οι περιορισμοί αυτοί επιβάλλονται, βέβαια, στο όνομα της «ασφάλειας» –λέξη που επανέρχεται 167 φορές μέσα στο κείμενο, δηλαδή 2 φορές σε κάθε σελίδα κατά μέσο όρο– αλλά μόνο της ασφάλειας του Ισραήλ. Η χώρα διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό στην περιοχή, διαθέτει πυρηνικά όπλα, ενώ η αεροπορία της μπορεί να βομβαρδίσει τον Λίβανο, τη Συρία, τώρα πια το Ιράκ και, φυσικά, τη Λωρίδα της Γάζας. Το 2019, σκοτώθηκαν 133 Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους και 28 ανήλικοι (6), έναντι 10 Ισραηλινών (1 ανήλικος) (7). Ωστόσο, το σχέδιο Τραμπ εξηγεί ότι «είναι εκτός πραγματικότητας να ζητείται από το κράτος του Ισραήλ να κάνει συμβιβασμούς σε ζητήματα ασφαλείας, οι οποίοι θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή των πολιτών του».

Ξαναγράφοντας την Ιστορία, το κείμενο δεν αναφέρει παρά τους «αμυντικούς πολέμους του Ισραήλ, ορισμένοι από τους οποίους είχαν υπαρξιακό χαρακτήρα για το κράτος». Αμυντική η μονομερής εισβολή στην Αίγυπτο το 1956; Ο πόλεμος του 1967, τον οποίο κατήγγειλε εκείνη την εποχή ο στρατηγός ντε Γκωλ, καθώς το Ισραήλ «ξεκίνησε τις εχθροπραξίες»; Η εισβολή στον Λίβανο το 1982;

Η έκφραση Vae victis! («Ουαί τοις ηττημένοις!») μπορεί να συνοψίσει το «όραμα Τραμπ». Οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι, εάν έχουν διαπράξει ανθρωποκτονία, ή ακόμη κι αν απλώς έχουν συνωμοτήσει με σκοπό να το κάνουν, δεν θα απελευθερωθούν, ούτε μετά τη σύναψη ειρήνης. Οι πρόσφυγες δεν θα έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν στις εστίες τους, δεν θα αποζημιωθούν και δεν θα μπορούν να εγκατασταθούν στο παλαιστινιακό κράτος, παρά μόνο μετά την έγκριση του Ισραήλ. Η παλαιστινιακή ηγεσία θα πρέπει, επιπλέον, να «εκπαιδεύσει» τον παλαιστινιακό λαό ώστε να τερματιστεί «η ρητορική του μίσους» (η οποία, προφανώς, δεν παρατηρείται στο Ισραήλ).

Τέλος, οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως «έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού», νομιμοποιώντας έτσι τη σιωνιστική θεώρηση της Ιστορίας, την άποψη ότι οι Παλαιστίνιοι είναι παρείσακτοι στη βιβλική αυτή γη –και καθιστώντας τελείως εύθραυστο το καθεστώς των περίπου 2 εκατομμυρίων «Παλαιστινίων του 1948», οι οποίοι συχνά αποκαλούνται «Ισραηλινοί Άραβες» και θα αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε ένα εβραϊκό κράτος. Η ανταλλαγή εδαφών προβλέπεται εξάλλου να απωθήσει 400.000 από τους ανθρώπους αυτούς εκτός συνόρων, ενισχύοντας το όραμα της «εθνικής καθαρότητας» που κερδίζει έδαφος στο Τελ Αβίβ (8).

Σε ένα ηχηρό άρθρο με τίτλο «Μην το αποκαλείτε “σχέδιο ειρήνης”», ο Ντάνιελ Λεβί, παλαιός Ισραηλινός διαπραγματευτής στις συμφωνίες του Όσλο, γράφει: «Υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας συνθηκολόγησης και ενός ειρηνευτικού σχεδίου. Ακόμη όμως και οι όροι μιας συνθηκολόγησης έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να διαρκέσουν εάν έχουν διαμορφωθεί με τρόπο που να διατηρούν μια επίφαση αξιοπρέπειας για την πλευρά των ηττημένων». Το «όραμα» που προωθεί η Ουάσινγκτον αποτελεί ένα «σχέδιο μίσους», συμπεραίνει ο Λεβί (9).

Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης Ιστορίας, οι Αμερικανοί πρόεδροι συχνά παρουσίασαν «ειρηνευτικά σχέδια» –από τον Ρόναλντ Ρήγκαν το 1982 μέχρι τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο το 1991. Όμως με τον Τραμπ, για πρώτη φορά, ένα τέτοιο σχέδιο ειρήνης απορρίπτει ανοικτά τα κείμενα που έχει υιοθετήσει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), και ιδιαίτερα το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας (Νοέμβριος 1967), με το οποίο χαρακτηρίζεται «απαράδεκτη η απόκτηση εδαφών μέσω πολέμου». Ίσως και αυτό το σχέδιο να αποσυρθεί μαζί με τον σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου. Όμως, εκτός του ότι αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως «παντοτινή και αδιαίρετη» πρωτεύουσα του Ισραήλ –απόφαση που ένας μελλοντικός Αμερικανός πρόεδρος θα δυσκολευτεί να αναιρέσει– προβλέπει επίσης, και μάλιστα πριν από τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, τη σύσταση αμερικανο-ισραηλινής επιτροπής, η οποία θα ορίσει επακριβώς τα εδάφη που το Ισραήλ θα μπορέσει να προσαρτήσει με την έγκριση της Ουάσινγκτον.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, τι μπορούν να κάνουν οι Παλαιστίνιοι; Οπωσδήποτε, πέτυχαν την ομόφωνη απόρριψη του σχεδίου από τον Αραβικό Σύνδεσμο, από τον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας και από την Αφρικανική Ένωση. Σε κάποιες χώρες, η κοινή γνώμη εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της, όπως συνέβη στο Μαρόκο, όπου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές χλεύασαν το σχέδιο. Όμως, λίγες αραβικές πρωτεύουσες τάσσονται ανοικτά κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και ορισμένες, ιδιαίτερα, σε χώρες του Αραβο-Περσικού Κόλπου, πολύ θα ήθελαν να υποστηρίξουν το σχέδιο, όπως δείχνει η παρουσία των πρεσβευτών τους στην παρουσίαση του σχεδίου. Αρκετές δυτικές κυβερνήσεις, μεταξύ τους και η γαλλική, χαιρέτισαν «τις προσπάθειες του προέδρου Τραμπ», υπακούοντας σε υποδείξεις που τους έγιναν… πριν καν προλάβουν να μελετήσουν το έγγραφο (10). Και οι Παλαιστίνιοι δεν συγκέντρωσαν επαρκή στήριξη στον ΟΗΕ ώστε να πείσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας να υιοθετήσει ψήφισμα, το οποίο, χωρίς καν να καταδικάζει το σχέδιο, θα υπενθύμιζε τις αρχές που χίλιες φορές έχουν επικυρωθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι πολιτικές διαιρέσεις των Παλαιστινίων και η απαξίωση των δύο κέντρων εξουσίας –της Παλαιστινιακής Αρχής, με έδρα τη Ραμάλα, και της Χαμάς, που ελέγχει τη Γάζα– περιπλέκουν τη διαμόρφωση της ανταπάντησης. Ο πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, αφού απείλησε να αναστείλει τον συντονισμό με το Ισραήλ σε θέματα ασφαλείας, υποχώρησε για ακόμη μία φορά. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης περιορίζεται σε ακινησία, γαρνιρισμένη με κάποιες διπλωματικές ενέργειες, ελπίζοντας ότι το σχέδιο θα καταρρεύσει από μόνο του, ελλείψει Παλαιστινίων συνομιλητών.

Διότι το κυριότερο εμπόδιο στο σχέδιο είναι η ομοψυχία των Παλαιστινίων, οι οποίοι υπερασπίζονται σθεναρά τα δικαιώματά τους, όπως υπερασπίζονται και τη γη τους, και αρνούνται να αναγνωρίσουν την ήττα τους (11). Την αντίστασή αυτή ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε το Ισραήλ μπορούν να την κάμψουν, πόσο μάλλον όταν οι μισοί κάτοικοι των ιστορικών εδαφών της Παλαιστίνης είναι Παλαιστίνιοι.

Το 1989, ο Αμερικανός ιστορικός Ντέιβιντ Φρόμκιν εξέδιδε ένα βιβλίο με τίτλο «Μια ειρήνη για να τελειώνουμε με την ιδέα της ειρήνης» (12). Στο βιβλίο, ο Φρόμκιν μελετούσε τον τρόπο με τον οποίο οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ακρωτηριάσει τη Μέση Ανατολή και είχαν παραδώσει την Παλαιστίνη στην εβραϊκή κατοχή, σε πείσμα των διεκδικήσεων των λαών της. Ο Φρόμκιν σημείωνε ότι «η κύρια βρετανική φαντασίωση για τη Μέση Ανατολή –ότι η περιοχή επιθυμεί να την κυβερνά η Μεγάλη Βρετανία– προσέκρουσε στο πέτρινο τείχος της πραγματικότητας». Η «φαντασίωση» αυτή προκάλεσε εκατομμύρια νεκρούς. Έναν αιώνα αργότερα, το «όραμα Τραμπ» διαπνέεται από τις ίδιες ψευδαισθήσεις και υπόσχεται τις ίδιες συνέπειες.

  1. «Peace to prosperity: A vision to improve the lives of the Palestinian and Israeli people», Λευκός Οίκος, Ουάσιγκτον, Ιανουάριος 2020.
  2. «Full text of George Bush’s speech», «The Guardian», Λονδίνο, 25 Ιουνίου 2002.
  3. Μπενιαμίν Νετανιάχου, ομιλία στο Begin-Sadat Center for Strategic Studies, πανεπιστήμιο Bar-Ilan, Ραμάτ Γκαν (Τελ Αβίβ), 14 Ιουνίου 2009.
  4. (Σ.τ.Μ.) Οι γνωστές «νησίδες γης», στις οποίες το καθεστώς απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική είχε περιορίσει τους μη λευκούς κατοίκους της χώρας.
  5. Αλ-Κοντς: το αραβικό όνομα της Ιερουσαλήμ υποδηλώνει εδώ τη μελλοντική παλαιστινιακή πρωτεύουσα, η οποία δεν θα είναι ούτε η Ιερή Πόλη ούτε το ανατολικό τμήμα της, αλλά τα σημερινά της προάστια.
  6. «The year in review: Israeli forces killed 133 Palestinians, 28 of them minors», «B’Tselem», Ιερουσαλήμ, 1η Ιανουαρίου 2020.
  7. Israel-Palestine Timeline
  8. Βλ. Sylvain Cypel, «En quête du “gène juif”», Orient XXI, 5 Φεβρουαρίου 2020.
  9. Daniel Levy, «Don’t call it a peace plan», The American Prospect, 30 Ιανουαρίου 2020.
  10. Georges Malbrunot, «Comment les États-Unis ont demandé à la communauté internationale de soutenir leur plan israélo-palestinien», «Le Figaro», Παρίσι, 1η Φεβρουαρίου 2020.
  11. Βλ. «La Palestine, toujours recommencée», «Le Monde diplomatique», Ιούνιος 2017
  12. David Fromkin, «A Peace to End All Peace: The Fall of the Ottoman Empire and the Creation of the Modern Middle East»,Henry Holt, Νέα Υόρκη, 1989.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί η "ταβέρνα" δεν θεωρείται μνημείο πολιτισμού!

"Εκεί που οι άνθρωποι πίνουν με την γλώσσα της ψυχής κι όχι της λογικής".

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί η

Επειδή σου έχω μια συμπάθεια παραπάνω, θα προσπαθήσω να τα γράψω όπως σκέφτομαι! Μερικές φορές με εκνευρίζει αφάνταστα το ύφος χιλίων καρδιναλίων που παίρνουν κάποιοι όταν τους μιλάς για τις ταβέρνες, τα κουρεία, τα μπακάλικα, τις κινηματογραφικές λέσχες και τα δισκάδικα ως μνημεία πολιτισμού. Στο μυαλό των περισσοτέρων όντως, ο πολιτισμός συνδέεται με κάποιο καλλιτεχνικό έργο, σύγχρονο ή χιλιάδων ετών. Στην Ελλάδα μάλιστα βάζουμε συχνά στο περιθώριο, όλα αυτά τα στέκια αγοραίου πολιτισμού (όπως πολύ εύστοχα τιτλοφόρησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης την καλύτερη σειρά ντοκιμαντέρ, που κυκλοφορεί ελεύθερη στη δημόσια τηλεόραση εδώ και χρόνια). Ευτυχώς που υπήρξε στη ζωή μας κι ο Ηλίας Πετρόπουλος να διασώσει "περιθωριακούς" λαογραφικούς θησαυρούς γνώσης για όλες τις "υποκουλτούρες" της χώρας μας, σε ένα σπουδαίο ερευνητικό έργο, που δεν έχει εκτιμηθεί στο ελάχιστο. Μετά το lockdown, όταν άνοιξαν τα bars, τοποθετηθήκαμε ευθαρσώς! Τώρα, ήρθε η ώρα της ταβέρνας, που είναι πολλά περισσότερα από πιατέλες με κοψίδια στη μέση και τσακωμούς για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Για την ακρίβεια, είναι αυτά και πολλά άλλα. 

H ιστορία 

Λοιπόν φίλε κι αναγνώστη μας. Σκέψου την ταβέρνα ηλικιακά, σαν έναν Μαθουσάλα, που έχει στην καμπούρα του, πάνω από 2500 χιλιάδες χρόνια. Άλλωστε, μιλάμε για μια μετεξέλιξη των καπηλειών που υπήρχαν στην Αρχαία Ελλάδα! Κάποιες εκατοντάδες χρόνια μετά από τα καπηλειά, περάσαμε στα μαγέρικα του Βυζαντίου, στις οθωμανικής προέλευσης λοκάντες, μέχρι τα ρεμπετοστέκια στη Μικρά Ασία. Τα χρόνια πέρασαν κι οι ταβέρνες έμειναν όρθιες σε πολέμους, Χούντες, μεταπολίτευση και φτάσανε μέχρι τη σημερινή εποχή. Μετά από αρκετά χρόνια οικονομικής κρίσης μάλιστα, αυτή τη φορά θα έρθουν αντιμέτωπες με τον κορονοϊό και μη γελιέσαι! Εύκολα θα τον νικήσουν κι αυτόν. Oι Αθηνέζοι αναγνώστες μπορείτε να αναζητήσετε την βίβλο της "Αθηναϊκής Ταβέρνας" από τον Γιώργου Πίττα.  

Αντιγράφοντας από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, συνυπογράφουμε και με τα δύο χέρια. "Η κεντρική ιδέα της έρευνας ήταν μια ρομαντική προσπάθεια να αποτυπωθούν με λόγο και με εικόνα ο χώρος και ο κόσμος της ταβέρνας που σιγά-σιγά έσβηνε. Στην πορεία, καθώς συγκεντρωνόταν το υλικό και διαμορφωνόταν το περιεχόμενο του βιβλίου, προέκυπταν συνεχώς νέες ανάγκες και νέα δεδομένα στα οποία βέβαια δεν θα μπορούσα να αντισταθώ. Συνειδητοποιούσα ότι η ταβέρνα λειτούργησε ως ο πυκνωτής της ελληνικής λαϊκής διασκέδασης". 

Στην ταβέρνα οι άνθρωποι πίνουν με τη γλώσσα της ψυχής κι όχι της λογικής. 

Συνεχίζοντας από το βιβλίο του Πίττα, έχουμε το λεκτικό απόσταγμα που νοηματοδοτεί την ταβέρνα ως χώρο. Εκεί δηλαδή που οι άνθρωποι "πίνουν, μιλούν, τραγουδούν, γλεντούν, αδελφώνονται, αγαπούν, πονούν, υποφέρουν, θυμούνται, λυτρώνονται". Σκέψου κι εσύ όσο διαβάζεις, τις στιγμές που μοιράστηκες με κάποιον μέσα σε μια ταβέρνα! Κι αν το φαΐ δεν ήταν για αστέρι Michelin κι αν το σέρβις δεν ήταν και το πιο γρήγορο κι αν τώρα οι Millenials αναζητούν ταβέρνες γκουρμέ, τα γέλια, τα κλάματα, τα τραγούδια που παράφωνα τραγουδήσαμε μεθυσμένοι!  

Μια αλυσίδα από συνταγές και γεύσεις μιας άλλης εποχής που πέρασαν από γενιά σε γενιά. Μια σειρά από τραπέζια που έχουν στηρίξει χιλιάδες ποτήρια και πιάτα και ψάθινες καρεκλίτσες σχετικά άβολες για το καθισιό μας. Τεφτέρια, ποδιές, κουζινικά, μαστοριά στο ψήσιμο, κατρούτσα με κρασί από το χωριό, ρακές και ούζο παραγωγής του καταστήματος και δεντρίσια φρουτάκια για το κέρασμα.

Τα τραγούδια της ταβέρνας, σε μια ασπρόμαυρη ταινία!

Όλες αυτές οι θυμήσες δεν γινόταν να μην περάσουν και στα τραγούδια, γιατί κάθε γενιά που σέβεται τον εαυτό της, έχει μάθει να τραγουδάει τον καημό της και τον αναστεναγμό της, που έχει φωλιάσει σε μπόλικα ταβερνάκια. Έτσι λοιπόν από το "Τελευταίο Ποτηράκι" του Χιώτη και της Λίντα, στο "Χθες το βράδυ στην Ταβέρνα" του Στράτου Διονυσίου, μέχρι στις τραγουδάρες του Παγιουμτζή ("Το Μινόρε της Ταβέρνας", "Σε μια γωνιά της Ταβέρνας"), μέχρι το ομώνυμο τραγούδι του Αντώνη Καλογιάννη όλα σε θυμίζουν ταβέρνα αγαπημένη! 

Έτσι και στον κινηματογράφο! Από τον Ζήκο που εκτελούσε χρέη υποδιεθυντή της μπακαλοταβέρνας και τον Βέγγο να δίνει ρέστα σαν γκαρσόνι, μέχρι την ομώνυμη ταινία του Αλκίνοου Τσιλιμιδού, που κυκλοφόρησε το 2019, ο κινηματογραφικός φακός, έχει εστιάσει πάμπολλες φορές σε ταβερνάκια, όπου οι ήρωες καταστρώνουν τα σχέδια τους. Όχι δεν ήταν όλοι "Μεθύστακες" σαν τον Ορέστη Μακρή. Άλλες φορές οργάνωναν ληστείες όπως στον "Ηλία του 16ου" κι άλλες φορές δροσίζονταν με πορτοκαλάδες από πορτοκάλια στα "Κίτρινα Γάντια" ή χορεύανε το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας". Σταματάμε εδώ, γιατί θα χρειαστούμε 15 τόμους και δεν μας φτάνει ο χρόνος. 

Στους στίχους του Βάρναλη, είναι που κρύβεται η σημασία της ταβέρνας στην καθημερινότητα, του εργάτη, του ανέργου, του μάστορα, των φοιτητών, των κοριτσιών και των αγοριών, των παππούδων και των παιδιών. Όλοι οι παραπάνω κι ακόμη τόσοι που ξεχάσαμε να αναφέρουμε, είναι η ζωντανή απόδειξη πως η ταβέρνα ήταν, είναι και θα είναι ένα ζωντανό μνημείο πολιτισμού για όλους μας!  

"Μες στην υπόγεια την ταβέρνα/ μες σε καπνούς και σε βρισές/ απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα/ όλη η παρέα πίναμε εψές..."

Μητσοτάκης: Είμαστε ωφέλιμοι για τις γερμανικές εταιρείες

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο όνομα της …«πράσινης ανάπτυξης» και της «εξυγίανσης» της ΔΕΗ έχει αποφασίσει να κλείσει – με εντολή και της ΕΕ – όλες τις λιγνιτικές μονάδες της χώρας μέχρι το 2023. Το κλείσιμο των 14 λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και μάλιστα νωρίτερα κατά πέντε χρόνια αντί για το 2028 (που είναι η προθεσμία που δίνει ΕΕ), έχει ανακοινωθεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό!

Το κλείσιμο των εργοστασίων θα οδηγήσει σε απολύσεις 4.000 – 5.000 εργαζομένων της εταιρείας και σε ολόκληρες περιοχές της χώρας ειδικά στη Δυτική Μακεδονία θα εκτιναχθούν τα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας!!!

Από το σβήσιμο των λιγνιτικών μονάδων στην πρώτη φάση θα υπάρξει και αύξηση της τιμής του ρεύματος, αφού ο λιγνίτης που θεωρείται φθηνό καύσιμο, θα πρέπει να αντικατασταθεί από άλλες ακριβότερες μορφές ενέργειας μέσω των περιβόητων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).

Όμως το λουκέτο των λιγνιτικών εργοστασίων της χώρας δεν θα έχει μόνο χαμένους (Έλληνες εργαζόμενους και καταναλωτές) αλλά και κερδισμένους! Ποιοι θα είναι αυτοί; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με συνέντευξη του στη Γερμανική Εφημερίδα «Bild».

Συγκεκριμένα δήλωσε ο πρωθυπουργός: «Κλείνουμε όλα τα ανθρακωρυχεία μας στη βόρεια Ελλάδα, νωρίτερα από τη Γερμανία. (…) Και, βεβαίως, θα επωφεληθούν και γερμανικές εταιρείες. Η RWE σύναψε συμφωνία με τη ΔΕΗ για την εγκατάσταση ενός πολύ μεγάλου φωτοβολταϊκού πάρκου στη θέση όπου υπήρχε μια παλιά λιγνιτική μονάδα (…) Είναι και προς το συμφέρον γερμανικών εταιρειών, επειδή θέλω να αλλάξω το αφήγημα»!!!

Τα παραπάνω τα παρουσίασε ο Κ. Μητσοτάκης ως παράδειγμα σχετικά με το πώς θα διατεθούν τα χρήματα που θα δοθούν από την ΕΕ για την αντιμετώπιση των συνεπειών του κορωνοϊού!!!  «Το υφιστάμενο πρόγραμμα SURE, το οποίο αφορά την στήριξη της προσωρινής απασχόλησης, θα διατεθεί για την στήριξη νέων ανθρώπων», ανέφερε και πρόσθεσε:  «Συνεπώς, μέρος των χρημάτων θα διατεθεί για τη στήριξη της πράσινης μετάβασης»… Όσο για τους εργαζόμενους της ΔΕΗ και τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας, ο πρωθυπουργός έστειλε το παρακάτω κυνικό μήνυμα: «Σε μια ολόκληρη περιφέρεια της Ελλάδας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρακα, θα πρέπει πλέον οι κάτοικοί της να βρουν κάτι άλλο να κάνουν»… 

Τι μας είπε δηλαδή;

  Πρώτον:  Πως, μέρος των χρημάτων τα οποία θα μπουν στα κρατικά ταμεία από την ΕΕ θα διοχετευθούν στην περίφημη «πράσινη ανάπτυξη» από την οποία όπως μας ξεκαθάρισε ο ίδιος θα επωφεληθούν οι Γερμανικές εταιρείες!!!

  Δεύτερον: Ότι η αλλαγή του «αφηγήματος» του κ. Μητσοτάκη δεν συμπεριλαμβάνει τους εργαζόμενους της ΔΕΗ και τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας (θύματα της βίαιης μετάβασης στην «πράσινη ανάπτυξη») από τα μαζικά λουκέτα στις μονάδες λιγνίτη. Αυτοί πρέπει  να βρουν μόνοι τους «κάτι άλλο να κάνουν». Καπιταλισμό έχουμε εξάλλου…

Από την εφαρμογή του «Green deal» (για να μιλήσουμε και στη γλώσσα του Μητσοτάκη) στην ηλεκτροπαραγωγή, με την ανάδειξη των ΑΠΕ ως τη νέα κυρίαρχη τεχνολογία παραγωγής ενέργειας, θα ωφεληθούν οι Γερμανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη του αναφέρθηκε στη συμφωνία που σύναψε η γερμανική RWE με τη ΔΕΗ .

Η RWE, έχει βάλει στο μάτι το μεγαλεπήβολο project της απολιγνιτοποίησης σε Δυτική Μακεδονία και Μεγαλόπολη. Ο κ. Μητσοτάκης μάλιστα ξέρει από πρώτο χέρι τους σχεδιασμούς του Γερμανικού ομίλου.

Τον περασμένο Οκτώβριο ο Κ. Μητσοτάκη, είχε συνάντηση με το μάνατζερ της RWE, Ρολφ Μάρτιν Σμιτς.

Σε εκείνη την συνάντηση, σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, ο διευθύνων σύμβουλος του γερμανικού κολοσσού είχε ενημερώσει τονΈλληνα πρωθυπουργό ότι η RWE ενδιαφέρεται να παράσχει στην ΔΕΗ την τεχνογνωσία που η ίδια έχει αποκτήσει κατά το αντίστοιχο εγχείρημα απανθρακοποίησης στη Γερμανία, μέσα από καθαρές τεχνολογίες.

Τι πούλησε ο μάνατζερ; Την παροχή τεχνογνωσίας για την απολιγνιτοποιήση και το πέρασμα στην «πράσινη» ενέργεια, με τα κέρδη που προσδοκά το Γερμανικό μονοπώλιο σύμφωνα με την αγορά να ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ!!!

Η απολιγνιτοποίηση και η μετάβαση σε καθαρότερες μορφές ενέργειας θα οδηγήσουν τη ΔΕΗ σε δημιουργία έργων ΑΠΕ. Σήμερα η εταιρεία έχει μερίδιο στην αγορά των ΑΠΕ μόλις 3%. Στόχος όμως είναι μέχρι το 2030 να έχει το 35% της αγοράς!

Μπορεί λοιπόν εύκολα κανείς να αναλογιστεί για πόσο μεγάλη «μπίζνα» μιλάμε, στην οποία όπως ξεκαθάρισε ο πρωθυπουργός στην ίδια συνέντευξη θα ωφεληθούν και ελληνικές εταιρείες. Δηλαδή επιχειρηματικοί όμιλοι ελλήνων κεφαλαιοκρατών!

Συμπέρασμα: Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ασχολούνται για να γίνουν ωφέλιμοι στις Γερμανικές εταιρείες!!!  

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More