«Λιποθυμούν ρε οι ναζί;»

Ο κατηγορούμενος χρυσαυγίτης, Γ. Πατέλης, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «κατέρρευσε» και λιποθύμησε. Η δίκης της Χρυσής Αυγής διακόπηκε. Εκτός απροόπτου επρόκειτο να απολογηθεί αύριο. Κατηγορείται ότι ως πυρηνάρχης της Τοπικής Οργάνωσης Νίκαιας ενημέρωσε τον χρυσαυγίτη βουλευτή Λαγό και οργάνωσε το τάγμα εφόδου στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ο Κ. Κορκοβίλης, ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει να απολογείται, όπως και ο επόμενος στη σειρά Μιχάλαρος δήλωσαν, ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν «λόγω του περιστατικού». Η υπεράσπιση των ναζί μίλησαν για την «ψυχική αναταραχή που έχει προκληθεί». 
Πραγματικά, είναι πολύ ανθρώπινα και συγκινητικά όλα αυτά. Εμείς, όμως, που έχουμε τη «δογματική» άποψη ότι άλλο άνθρωπος κι άλλο ναζί, δεν μπορούμε να συγκινηθούμε. Μας έρχεται στο μυαλό κι εκείνο το «παλικαρίσιο» κλάμα του Μπούκουρα, αλλά κι εκείνη η ναζιστόκοτα, ο Μπαρμπαρούσης. Έτσι, δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε να επιστρέψει ο Πατέλης όταν πρέπει και να απολογηθεί κανονικά. 
 
Ο Πατέλης είναι

• αυτός αριστερά στην κεντρική φωτογραφία που σηκώνει το χεράκι του ναζιστικά (δεν ένιωθε καμία ταραχή τότε). Στη φωτογραφία διακρίνεται και ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, ο Ρουπακιάς,
•  είναι αυτός που θα δείτε (στο πρώτο βίντεο) να λέει «ό,τι κινείται, σφάζεται» (ούτε τότε ταράχτηκε), 
• είναι αυτός που μιλάει (στο δεύτερο βίντεο) με τον Λαγό και άλλους ναζισταράδες. Στον έναν, μάλιστα, λέει «δώσε μου δύναμη, θα λυγίσω, μαλάκα»,
• είναι αυτός που θα δείτε στο τρίτο βίντεο (το είχε δώσει στη δημοσιότητα η οικογένεια του Παύλου Φύσσα όταν αποφυλακίστηκε ο Ρουπακιάς) παρέα με τον Ρουπακιά,
• είναι αυτός στη φωτογραφία που «παίζει» με τα όπλα.

Με λίγα λόγια, είμαστε βέβαιοι πως ο αρχιναζισταράς Μιχαλολιάκος θα του έλεγε κάτι τέτοιο: «Λιποθυμούν ρε οι ναζί;». 

«Ό,τι κινείται σφάζεται»

 

 

«Δώσε μου δύναμη, θα λυγίσω μαλάκα»…

Με τον Ρουπακιά 

Διαβάστε περισσότερα

«Στο κάμπινγκ». Η θρυλική σειρά της ΕΡΤ 1 που προβλήθηκε το 1989...

Στις 7 Μαΐου 1989 προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Στο κάμπινγκ» από την ΕΡΤ1. Κεντρικοί χαρακτήρες ήταν οι εργαζόμενοι ενός κάμπινγκ στην Πελοπόννησο, ο ιδιοκτήτης Τάκης, τον οποίο υποδυόταν ο ηθοποιός Τάκης Μόσχος, ο Μήτσος, που φρόντιζε τα άλογα και τον υποδυόταν ο Νίκος Καλογερόπουλος, ο ναυαγοσώστης Τεό και η Γερμανίδα Σαμάνθα, που έπαιζε η ηθοποιός Τζούλια ντε Ρος.

Το σενάριο είχε υπογράψει ο Κώστας Γκάτζιος, ο οποίος εμπνεύστηκε την υπόθεση από τις καλοκαιρινές του διακοπές σε ένα κάμπινγκ. Τότε «γεννήθηκε» ο χαρακτήρας του Μήτσου, τον οποίο έγραψε έχοντας στο μυαλό του τον Νίκο Καλογερόπουλο. Αφού ολοκληρώθηκε το σενάριο και βρήκαν τους βασικούς συντελεστές, συμφώνησαν με την ΕΡΤ να γίνει σειρά. Ο Γκάτζιος προσάρμοσε το σενάριο, καθώς το προόριζε για ταινία και έκανε πρόταση στον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, ο οποίος δέχτηκε αμέσως μόλις το διάβασε, καθώς ήταν λάτρης των κάμπινγκ.

Λυδία Λένωση, Αντώνης Αλεξίου και Νίκος Καλογερόπουλος

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο Τολό, στο κάμπινγκ Τρίτων όπου το συνεργείο και οι ηθοποιοί έμεναν πράγματι σε σκηνές από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο. Οι κομπάρσοι ήταν όντως παραθεριστές, ενώ τα γυρίσματα ξεκινούσαν από νωρίς το πρωί και τελείωναν με τη δύση του ηλίου.
Ο Καλογερόπουλος ενσάρκωσε δύο χαρακτήρες, τον Μήτσο και τον Μάιμο, ο οποίος αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό για τις ξεκαρδιστικές του ατάκες. Η ερμηνεία του ήταν εξαιρετική και όπως είχε πει, ταξίδεψε στο χωριό του για να μελετήσει τον ρόλο, ενώ πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν οι προσωπικές του εμπειρίες και οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες που είχε δει.

Τη μουσική των τίτλων αρχής έγραψε ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Ήταν μια κωμική σειρά με φόντο την ελληνική θάλασσα και τα ευτράπελα που συμβαίνουν στα καλοκαιρινά κάμπινγκ. Αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο την ατμόσφαιρα της εποχής του ’80 η οποία έφτανε στο τέλος της, ενώ οι χαρακτήρες ήταν βγαλμένοι από την ελληνική καθημερινότητα.
Το κάθε επεισόδιο διαρκούσε 50 λεπτά και συνολικά κυκλοφόρησαν 13 επεισόδια. Όταν προβλήθηκε πρώτη φορά σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ενώ ακολούθησαν αρκετές επαναλήψεις τη δεκαετία του ’90. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, θεωρείται μια από τις καλύτερες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης.

Διαβάστε περισσότερα

Σαλβαδόρ Αγιέντε – Η ουτοπία ενός ηρωικού ιδεαλιστή

Η ηρωική θυσία του Αγιέντε έδειξε τα όρια του “ειρηνικού περάσματος”, αλλά και την ανοχή του ιμπεριαλισμού σε οτιδήποτε ξεφεύγει από το στενό του έλεγχο.

 

Σφυροδρέπανος

Ας μας πουν οι εραστές μιας τέτοιας κυβέρνησης, σε ποια χώρα έγινε μια τέτοια πολιτική εναλλαγή και αν αυτή κατάφερε τελικά να επιβιώσει και να μην έλθουν τα πράγματα ξανά προς τα πίσω. Έτσι δεν έγινε με την κυβέρνηση της “επανάστασης των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία”, με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών του ηρωικού ιδεαλιστή Αλιέντε, με την κυβέρνησης των “Σαντινίστας” στη Νικαράγουα;

Σε ποιον ανήκουν αυτά τα λόγια; Ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορεί να σας δώσει άμεσα την απάντηση. Μπορείτε να κάνετε όμως υπομονή ως το τέλος του κειμένου για να δείτε τη συνέχεια.

Ο Σαλβαδόρ (που σημαίνει Σωτήρης ή Σωτήρας) Αγιέντε γεννήθηκε σαν σήμερα το 1908 στο Βαλπαραΐσο της Χιλής. Καταγόταν από αστική οικογένεια και σπούδασε Ιατρική στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο. Ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος και συμμετείχε  ως Υπουργός Υγείας σε μια κυβέρνηση “Λαϊκού Μετώπου”, στα τέλη της δεκαετίας του 30′.
Το 1945 εκλέγεται για πρώτη φορά Γερουσιαστής. Διαγράφεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα γιατί είχε τη στήριξη του παράνομου ΚΚ Χιλής, όταν όμως το τελευταίο νομιμοποιείται, επιστρέφει ως υποψήφιος Πρόεδρος και χάνει μετά από σκληρή μάχη τις εκλογές του 1958. Το 1970 είναι εκ νέου υποψήφιος, με τη στήριξη σοσιαλιστών και κομμουνιστών και η συμμαχία της Λαϊκής Ενότητας βγαίνει πρώτη, έχοντας μικρό προβάδισμα από το δεξιό υποψήφιο.
Χάρη στην υποστήριξη των Χριστιανοδημοκρατών, καταφέρνει να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συμμετοχή τριών κομμουνιστών. Η Λαϊκή Ενότητα αυξάνει θεαματικά το ποσοστό της στις δημοτικές εκλογές της επόμενης χρονιάς, και βγαίνει ξανά πρώτη δύναμη, αλλά με σχετικά μειωμένες δυνάμεις, στις εκλογές του 1973.
Η πολιτική του περιλαμβάνει τη διακήρυξη μιας μορφής “λαϊκής δημοκρατίας” και “αναίμακτης επανάστασης”, που θα οδηγήσει σταδιακά τη Χιλή στο σοσιαλισμό, με μια σειρά δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Η οικονομική του πολιτική περιλαμβάνει ευρείες κρατικοποιήσεις, που θυμίζουν, τηρουμένων των αναλογιών, τη σημερινή μπολιβαριανή εξουσία στη Βενεζουέλα. Η πρόθεση της κυβέρνησης να κρατικοποιήσει τα ορυχεία χαλκού, βάζει τον Αγιέντε στο στόχαστρο των ΗΠΑ, και μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης με τη γνωστή “πετυχημένη” συνταγή.
Αφού αποτυγχάνουν οι τεχνητές κρίσεις και “λαϊκές εξεγέρσεις”, σειρά έχουν τα όπλα και το πραξικόπημα, με επικεφαλής τον Αουγκούστο Πινοτσέτ, τον επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Πινοτσέτ τοποθετήθηκε εκεί από τον ίδιο τον Αγιέντε, αντικαθιστώντας το στρατηγό Πρατς, μετά την απόκρουση μιας απόπειρας πραξικοπήματος ενάντια στη νόμιμη κυβέρνηση, η οποία έδωσε στους εχθρούς της τα όπλα με τα οποία θα την ανέτρεπαν πραξικοπηματικά.

Όταν εκδηλώνεται το πραξικόπημα του Σεπτέμβρη του 73′, ο Αγιέντε αποφασίζει να μείνει στο Προεδρικό Μέγαρο της Μονέδα και να πέσει ηρωικά μαχόμενος για τις ιδέες του, απευθύνοντας στο λαό της Χιλής ένα συγκινητικό διάγγελμα.

Έχουν τη δύναμη και θα είναι σε θέση να μας κυριαρχούν, αλλά οι κοινωνικές διεργασίες δεν μπορούν να αφανιστούν, ούτε από την εγκληματικότητα, ούτε από την βία. Η ιστορία είναι δική μας και οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία.
Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δε θα είναι μάταιη, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα ηθικό δίδαγμα που θα τιμωρήσει τα κακούργηματα, τη δειλία και την προδοσία.

Στη συνέχεια η Χιλή έγινε ένα από τα πρώτα πειραματόζωα του ΔΝΤ και της εφαρμογής σκληρών, αντιλαϊκών μέτρων, που τσάκιζαν τον εργαζόμενο λαό και τις κατακτήσεις του.
Ποια είναι όμως τα διδάγματα από την αντιφατική διαδρομή και το ηρωικό τέλος της κυβέρνησης του Αγιέντε; Μπορούν να συνοψιστούν στους στίχους του Βολφ Μπίρμαν -όταν ήταν ακόμα κομμουνιστής- που σημειώνει εύστοχα πως: “από στόμια βγαίνει η δύναμη και όχι από τα στόματα (…) Και αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular”.
Μολονότι η Χιλή έδειχνε τα όρια ενός ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό και μιας “αναίμακτης σύγκρουσης” με τον ιμπεριαλισμό, το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα δεν έβγαλε σωστά συμπεράσματα για τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης και τη στρατηγική του με στόχο την επανάσταση. Κι αυτή είναι μια βασική αντίφαση, που απασχολεί αυτοκριτικά πρωτίστως τους κομμουνιστές, πέρα από την όποια κριτική στον Αγιέντε και τον “ουτοπικό σοσιαλισμό” του, για τον οποίο θυσιάστηκε. Δεν είναι ο χώρος εδώ για να αναπτυχθεί περαιτέρω το ζήτημα, μπορούμε όμως να σημειώσουμε με απλή αναφορά τις αντιφάσεις που υπήρχαν μεταξύ των διάφορων τάσεων του Σοσιαλιστικού Κόμματος και στις γραμμές της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, που αρχικά είχε την υποστήριξη των Χριστιανοδημοκρατών και ενός τμήματος της αστικής τάξης.
Πολύ σύντομα ωστόσο βρέθηκε εκ των πραγμάτων αντιμέτωπη με τον ιμπεριαλισμό και την επέμβασή του, μολονότι είναι αντικειμενικό πως δεν υλοποιούσε κάποιο επαναστατικό πέρασμα στη σοσιαλιστική κοινωνία. Τα όρια ανοχής των ΗΠΑ είναι τόσο στενά που απαιτούν πλήρη ευθυγράμμιση με τα συμφέροντά τους, και οτιδήποτε διαφορετικό -ιδίως σε εκείνο το δοσμένο ιστορικό πλαίσιο- δε θα γινόταν αποδεκτό. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε να δεχτεί άλλη μία Κούβα -ή μια σύμμαχη χώρα- στο μαλακό υπογάστριο της Λατινικής Αμερικής που θα μπορούσε μάλιστα να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα εξελίξεων.

Δύο ενδιαφέρουσες αναλυτικές μελέτες για την πείρα και τα διδάγματα της Χιλής μπορεί να διαβάσει κανείς στο αρχείο της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης -με κάποιες διαφορετικές αποχρώσεις ως προς επιμέρους εκτιμήσεις, με βάση και τις προγραμματικές επεξεργασίες του ΚΚΕ.
Το πρώτο άρθρο είναι του Δημήτρη Καλτσώνη, από ένα τεύχος του 2000, με τίτλο “η κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή, 1970-1973“.
Και το δεύτερο είναι μια ανάλυση του Τάσου Τραβασάρου από το 2013, με τίτλο “Το ΚΚ Χιλής στην κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας. Διδάγματα για το σήμερα“, όπου το ενδιαφέρον είναι ότι εστιάζει στην κριτική της στρατηγικής και της πολιτικής του ΚΚ Χιλής.
Τα παραπάνω μας δίνουν την πάσα για την απάντηση στο κουίζ που βάλαμε στον πρόλογο. Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Αλέκα Παπαρήγα, το Σεπτέμβρη του 2011, σε μια εποχή που επικρατεί κλίμα αισιοδοξίας, με τις απεργίες και τους ταξικούς αγώνες να δίνουν τον τόνο. Και ενώ μπαίνει ήδη επί τάπητος ο στόχος μιας “αριστερής κυβέρνησης” ως εναλλακτική και ζητούμενο, η Αλέκα σημειώνει “προφητικά” (δεν είναι όμως προφητεία, αλλά καρπός σωστής πολιτικής ανάλυσης, με τα κατάλληλα εργαλεία) στην ομιλία της στο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στο Πάρκο Τρίτση.

Ας υποθέσουμε ότι πέφτει η κυβέρνηση, πράγμα που και εμείς το θέλουμε, και στη θέση της αναδειχτεί η κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων “προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων” που φαντασιώνεται ότι θα διαπραγματευθεί τη μείωση του χρέους και θα καταργήσει το Μνημόνιο. Καταργώντας το Μνημόνιο και χωρίς να πειράξει την μονοπωλιακή ιδιοκτησία, το μόνο που θα πετύχει είναι τα μονοπώλια να ανασυνταχθούν και να πάρουν εκδίκηση, ο λαός ανέτοιμος και αποπροσανατολισμένος θα απογοητευθεί. Θα φουντώσει το γνωστό κίνημα της “κατσαρόλας”.
Ας μας πουν οι εραστές μιας τέτοιας κυβέρνησης, σε ποια χώρα έγινε μια τέτοια πολιτική εναλλαγή και αν αυτή κατάφερε τελικά να επιβιώσει και να μην έλθουν τα πράγματα ξανά προς τα πίσω.
Έτσι δεν έγινε με την κυβέρνηση της “επανάστασης των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία”, με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών του ηρωικού ιδεαλιστή Αλιέντε, με την κυβέρνησης των “Σαντινίστας” στη Νικαράγουα; Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με το σημερινό και ο εσωτερικός συσχετισμός επίσης περιέκλειε δυναμική, που έμεινε αναξιοποίητη, αφού η εργατική τάξη δεν μπόρεσε ή δεν κλήθηκε να παίξει το ρόλο της.

Διαβάστε περισσότερα

Παρέμβαση κατά της Airbnb από δέκα μεγάλες πόλεις – Ζητάνε από την Ευρώπη βοήθεια

Δέκα πόλεις ζητάνε περισσότερη δύναμη για να περιορίσουν την Airbnb

Δέκα ευρωπαϊκές πόλεις ζήτησαν περισσότερη βοήθεια από την ΕΕ στη μάχη τους με την Airbnb και άλλες ιστοσελίδες παρόμοιων υπηρεσιών.
Οι πόλεις υποστηρίζουν ότι εξαιτίας της Airbnb οι ντόπιοι αποκλείονται από την εύρεση στέγασης και πως αλλάζει το πρόσωπο των γειτονιών. Σε μια κοινή επιστολή, το Άμστερνταμ, η Βαρκελώνη, το Βερολίνο, το Μπορντό, οι Βρυξέλλες, η Κρακοβία, το Μόναχο, το Παρίσι, η Βαλένθια και η Βιέννη ανέφεραν ότι η Airbnb πρέπει να είναι στην ατζέντα της επόμενης συνόδου των Επιτρόπων.

Τον Απρίλιο, ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έκρινε με μη δεσμευτική άποψη ότι, σύμφωνα με το δίκαιο της ΕΕ, η Airbnb θα πρέπει να θεωρείται ως ψηφιακός πάροχος πληροφοριών και όχι παραδοσιακός κτηματομεσίτης. Το καθεστώς αυτό, εάν επιβεβαιωθεί από το δικαστήριο, θα επέτρεπε στην Airbnb και σε παρόμοιες πλατφόρμες να λειτουργούν ελεύθερα σε ολόκληρο το μπλοκ και ουσιαστικά τις απαλλάσσει από κάθε ευθύνη συμμόρφωσης με τους τοπικούς κανόνες.
«Οι ευρωπαϊκές πόλεις πιστεύουν ότι τα σπίτια πρέπει να χρησιμοποιούνται κυρίως για να ζουν οι πολίτες», ανέφεραν οι πόλεις σε δήλωση που εξέδωσε το δημοτικό συμβούλιο του Άμστερνταμ. «Πολλοί υποφέρουν από τη σοβαρή έλλειψη στέγασης. Όπου τα σπίτια μπορούν να νοικιάζονται πιο προσοδοφόρα στους τουρίστες, εξαφανίζονται από την παραδοσιακή αγορά κατοικιών», αναφέρεται.
Οι πόλεις δήλωσαν ότι οι τοπικές αρχές πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις δυσμενείς επιπτώσεις της έκρηξης στις βραχυπρόθεσμες μισθώσεις για διακοπές, όπως τα αυξανόμενα ενοίκια για τους κατοίκους με τη θέσπιση των δικών τους κανονισμών ανάλογα με την τοπική κατάσταση.
«Πιστεύουμε ότι οι πόλεις είναι σε καλύτερη θέση για να κατανοήσουν τις ανάγκες των κατοίκων τους», δήλωσαν.
«Έχουν πάντοτε τη δυνατότητα να ρυθμίζουν την τοπική δραστηριότητα μέσω των κανόνων πολεοδομίας και στέγασης. Ο γενικός εισαγγελέας φαίνεται να υπονοεί ότι αυτό δεν θα είναι πλέον δυνατό για τους γίγαντες του Διαδικτύου».
Μετά από αρκετά χρόνια ισχυρής ανάπτυξης, η Airbnb έχει σήμερα περισσότερες από 18.000 εγγραφές στο Άμστερνταμ και τη Βαρκελώνη, 22.000 στο Βερολίνο και περίπου 60.000 στο Παρίσι. Τα στοιχεία από την ομάδα InsideAirbnb πέρυσι υποδεικνύουν ότι πάνω από το ήμισυ των αγγελιών ήταν για ολόκληρα διαμερίσματα ή σπίτια και ότι ακόμη και σε πόλεις όπου οι βραχυπρόθεσμες μισθώσεις περιορίζονταν από τις τοπικές αρχές, μέχρι και 30% των σπιτιών ήταν διαθέσιμα για τρεις ή περισσότερους μήνες το χρόνο.
Πολλές πόλεις λένε ότι η βραχυπρόθεσμη έκρηξη των μισθώσεων αυτού του είδους συμβάλλει στην άνοδο τιμών των ενοικίων και στην κερδοσκοπία. Οι αρχές των πόλεων φοβούνται ότι οι προσπάθειες της ΕΕ να προωθήσουν το ηλεκτρονικό εμπόριο και την «κοινή οικονομία» σε όλο το μπλοκ παρεμποδίζουν τις προσπάθειές τους να εξασφαλίσουν ότι οι γειτονιές θα παραμείνουν προσιτές και ζωντανές για τους κατοίκους.
Οι πόλεις δεν είναι ενάντια σε αυτό το είδος διακοπών, δήλωσαν, αλλά τονίζουν πως ο τουρισμός παρέχει σε μια πόλη με εισόδημα και θέσεις εργασίας που όμως θα πρέπει να είναι σε θέση να καθορίζεται με κανόνες. 
Η Airbnb δήλωσε τον Απρίλιο ότι εξέφρασε την ικανοποίησή της για τη γνώμη του γενικού εισαγγελέα, η οποία δήλωσε ότι έδωσε «σαφή εικόνα των κανόνων που ισχύουν για τις πλατφόρμες συνεργατικής οικονομίας και πώς αυτοί οι κανόνες συμβάλλουν στη δημιουργία ευκαιριών για τους καταναλωτές». Είπε ότι θέλει να συνεχίσει να συνεργάζεται με όλους για να φέρει τους ντόπιους στο επίκεντρο των βιώσιμων ταξιδιών του 21ου αιώνα.
Ο Ian Brossat, αναπληρωτής δήμαρχος του Παρισιού, δήλωσε ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε στα τέσσερα κεντρικά διαμερίσματα του Παρισιού, το ένα τέταρτο όλων των ακινήτων δεν είναι πλέον στέγες κατοίκων, αλλά σπίτια που ενοικιάζονται σε τουρίστες. Ο Brossat δήλωσε ότι η πόλη είχε θέσει νέους κανόνες και ότι ο αριθμός των ενοικιάσεων Airbnb είχε σταθεροποιηθεί, αλλά «τώρα η Airbnb στρέφεται προς την ευρωπαϊκή επιτροπή για το νόμο που είναι προφανώς εξαιρετικά ευνοϊκός για τις δραστηριότητές της. Οι τοπικοί μας κανόνες απειλούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή», αναφέρει προσθέτοντας πως δεν μπορούν να αφήσουν την Airbnb να γίνει πιο ισχυρή από την ίδια την πόλη.
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Φονιάδες …«την οργή των νεκρών να φοβάστε»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/theodoropan
• theodoropoulos@imerodromos.gr

Στον ποταμό Ρίο Γκράντε στο Μεξικό έδωσαν την τελευταία …«μάχη» με τη ζωή. Αγκαλιασμένοι… Πατέρας και κόρη. Μια από τις πιο δυνατές ανθρώπινες σχέσεις απέναντι στην απανθρωπιά ενός δολοφονικού συστήματος. Απέναντι στις κυβερνήσεις των πολιτικών εγκληματιών και των έμμισθων, ένστολων μπράβων τους που κρατούν τα σύνορα ερμητικά κλειστά. Για να μην μπουν οι …«παρείσακτοι». Για να μην …«μαγαρίσουν» την κοινωνία τους ένα δίχρονο μωρό και ο πατέρας του.  

Η εικόνα συγκλονίζει. Φέρνει δάκρυα. Προκαλεί εκείνο το κόμπο της οργής στο λαιμό. Το μικρό κορίτσι είχε χωθεί μέσα στην μπλούζα του μπαμπά της και με το δεξί της χέρι είχε αγκαλιάσει το σβέρκο του. Έσφιξε το λαιμό του ανθρώπου που την έφερε στη ζωή με την ελπίδα να …μείνει στη ζωή. Δεν κατάφεραν …να διασχίσουν το ποτάμι. Άλλος ένας υγρός τάφος. Άλλη μια διπλή δολοφονία που θα μείνει ατιμώρητη. 
Η κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ ταυτοποίησε τα δύο θύματα. Τα πρόσθεσε στους …αριθμούς της προσφυγικής κρίσης στην αμερικανική ήπειρο. Ο Όσκαρ Αλμπέρτο Μαρτίνεζ και η κόρη του Άντζι Βαλέρια Μ, μπήκαν στη μακάβρια λίστα.  Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της πρεσβείας του Ελ Σαλβαδόρ, ο πατέρας και η κόρη έχασαν τη ζωή τους την Κυριακή και εντοπίστηκαν τη Δευτέρα… Έμειναν 24 ώρες μαζί, νεκροί μέσα στο ποτάμι… 
H φωτογραφία του πατέρα από του Σαλβαδόρ, που έχει πέσει νεκρός στην άκρη του ποταμιού και ακριβώς δίπλα του βρίσκεται το άψυχο κορμάκι της κόρης του, στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό είναι άλλη μια σύγχρονη τραγωδία με θύτες και θύματα. Μια τραγωδία:
Σαν εκείνες με τα άψυχα κορμιά που ξεβράζει η θάλασσα στις ακτές της Μεσογείου…
Σαν εκείνες με τα νεκρά παιδιά από δίψα στα σύνορα του Μεξικό που πεθαίνουν δίπλα στους φράκτες του Τραμπ…
Σαν εκείνες στον Έβρο που μικρά παιδιά πνίγονται μαζί με τους γονείς τους…
Σαν εκείνες στα βομβαρδισμένα χαλάσματα της Συρίας, της Υεμένης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας, της, του… κάθε τόπου που τα ιμπεριαλιστικά γεράκια δολοφονούν αμάχους με τις βόμβες τους και στη συνέχει προκαλούν τα κύματα προσφύγων… 
Σαν εκείνες της Αφρικής, της Νότιας Αμερικής της Ασίας όπου η φτώχεια και η πείνα προκαλούν στρατιές μεταναστών που αναζητούν ένα κομμάτι ψωμί μια καλύτερη ζωή… 
Αυτά τα ανθρώπινα «κύματα», τις «στρατιές» που τις προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές όπου γης, έρχονται μετά να τις εμποδίσουν να μπουν στις χώρες και τις μητροπόλεις τους. Τους δολοφονούν μια, δύο, τρεις φορές, όσες χρειαστεί… Αρκεί να τους κρατήσουν μακριά. Να τους σκοτώσουν πριν περάσουν τα σύνορα… 
«Η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη Γη», έλεγε ο Τσε Γκεβάρα. Αυτή τη ζωή οφείλει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά να υπερασπίζεται… Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο. Να «τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία».  Βάζοντας πρώτα και κύρια στο στόχαστρο σου το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα που προκαλεί τέτοιες τραγωδίες. Που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές στο όνομα των κερδών και του μοιράσματος του κόσμου. 
Η Άντζι Βαλέρια και ο πατέρας της δεν θα είναι μαζί μας σε αυτό τον καθημερινό πόλεμο… Αλλά η οργή των νεκρών μας θα είναι μόνιμος «σύντροφος» μας…

Διαβάστε περισσότερα

Λειτουργία Ακαδημίας Κολύμβησης του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΝΟΜ

Λειτουργία Ακαδημίας Κολύμβησης του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου 

Ο Ν.Ο.Μ θα λειτουργήσει Ακαδημία Κολύμβησης στην παραλία Τουρλίδας, από αρχές Ιουλίου έως μέσα Αυγούστου. Θα δημιουργηθούν τμήματα αρχαρίων και προχωρημένων για όσους θέλουν να βελτιώσουν την κολυμβητική τους ικανότητα. Ο Ν.Ο.Μεσολογγίου θα συνεργαστεί με έμπειρους προπονητές και τεχνικό σύμβουλο τον κ. Κριτάκη Νικολόπουλο.

Τα τμήματα θα είναι ολιγομελή, πρωινά και θα διαρκέσουν ως τα μέσα Αυγούστου. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ιατρική βεβαίωση και η συμπλήρωση της σχετικής αίτησης. Αιτήσεις οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προμηθευτούν από το Φαρμακείο Π.Πετρόπουλου στην Πλατεία Πέντε Πρωθυπουργών και στο κατάστημα Ειδών Εστίασης Γ.Κοτσίρη Ν.βαρνακιώτου 18 από την Τρίτη 25 Ιουνίου έως την Δευτέρα 1 Ιουλίου.

Οι μικροί κολυμβητές θα πρέπει να διαθέτουν γυαλιά κολύμβησης, σανίδα εκμάθησης, σωσίβιο, πετσέτα, καπέλο και μπλουζάκι. Τα παραπάνω υλικά μπορούν να τα προμηθευτούν από τα καταστήματα αθλητικών ειδών της πόλης μας. (Ο ΝΟΜ διαθέτει σχετικό εξοπλισμό για περιορισμένο αριθμό παιδιών).

Στόχος του ΝΟΜεσολογγίου είναι οι μικροί κολυμβητές να μάθουν να κολυμπούν σωστά και να περνούν ευχάριστα και δημιουργικά την ώρα τους.

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να επικοινωνήσουν άμεσα στα τηλ : 6978444888, 6974271607, 6970491207, 6948044731 nommes@live.com

Το ΔΣ του ΝΟΜεσολογγίου

Διαβάστε περισσότερα

Μανόλης Αναγνωστάκης: «Υπάρχει πάντα μια αναχώρηση» έτσι είχα κάποτε πει...

Μανόλης Αναγνωστάκης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποιητές και δοκιμιογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ χαρακτηρίστηκε ο «ποιητής της ήττας» αφού οι στίχοι του αποτύπωσαν τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς. «Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή», έλεγε ο ίδιος.

«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας' και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει». Μανόλης Αναγνωστάκης
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 10 Μαρτίου του 1925. Εκεί σπούδασε Ιατρική ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Την διετία 1943-1944 διατέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ξεκίνημα», του εκπολιτιστικού ομίλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και την ίδια περίοδο εμφανίστηκαν τα πρώτα του γραπτά στο περιοδικό «ΠειραΪκά Γράμματα». Σημείωσε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, κάτι για το οποίο φυλακίστηκε το 1948.
Το επόμενο έτος καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο, αλλά δυο χρόνια αργότερα, το 1951, απελευθερώθηκε με την γενική αμνηστία. Τα χρόνια 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και στη συνέχεια, στη Θεσσαλονίκη, άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου. Την περίοδο 1959 - 1961 εξέδωσε το περιοδικό Κριτική ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των Δεκαοκτώ κειμένων (1970), των Νέων Κειμένων και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973). Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Τα ποιήματα που ο Μανόλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του, και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουνίου του 2005, στην Αθήνα. «Ο Αναγνωστάκης υπήρξε φίλος μου από το ‘50 μέχρι που πέθανε. Είχαμε συνδεθεί πριν το ‘50 και όταν φυλακίστηκε είχα τολμήσει να αλληλογραφώ μαζί του. Από τότε η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε και όταν αποφυλακίστηκε και αργότερα όταν έβγαλα το περιοδικό «Διαγώνιος» δημοσίευσα μελέτη για το έργο του. Τότε πολλοί δεν τον ήξεραν ή δεν τον χώνευαν επειδή δεν ήταν ορθόδοξος κομμουνιστής. Καθιερώθηκε όμως στη γενική εκτίμηση ως ο μοναδικός αριστερός ποιητής ο οποίος δεν αναμασούσε τα άρθρα του «Ριζοσπάστη». Αξίζει όχι μόνο γιατί είχε μεγάλο ταλέντο αλλά και τα μάτια του ανοιχτά ώστε να μην αναμασά κομματικές ρετσέτες που είχαν υποδείξει οι κομματικοί του φίλοι», είπε για τον Αναγνωστάκη ο φίλος του και επίσης ποιητής, Ντίνος Χριστιανόπουλος Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ενώ μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1986) και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας (2002), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
«Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσω μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια. Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν. Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε, παραποιήθηκε. Το θέμα είναι να μην ξαναγράψουμε μια ιστορία πάλι με αποσιωπήσεις, εν ονόματι σκοπιμοτήτων δικών μας αυτή τη φορά. Αυτό μας ρίχνει σε έναν φαύλο κύκλο λειψής ενημέρωσης και κακής πληροφόρησης των νεώτερων γενιών». Μανόλης Αναγνωστάκης.

Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ 
Δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Έβλεπα τώρα 

Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. 

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους 

 

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία 

Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα  Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Μιλώ
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε σους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια σους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει.
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Ποιητική
-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Διαβάστε περισσότερα

Ό,τι είναι πραγματικό είναι λογικό…

 Όλα εξελίσσονται κι όλα χάνουν στην εξέλιξη την αναγκαιότητά τους και από λογικά γίνονται παράλογα, και δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Έτσι, στη θέση της καπιταλιστικής πραγματικότητας που ζούμε, θα έρθει αναγκαία μια άλλη πραγματικότητα, που θα καταργήσει το καπιταλιστικό σύστημα.

Δημήτρης Καντ.

Διάφοροι διανοούμενοι της αστικής αριστεράς αρέσκονται να εκφέρουν και να επαναλαμβάνουν κατά καιρούς την απόφανση «Ό,τι είναι πραγματικό είναι λογικό…». Αυτό που θέλουν να πουν είναι πως το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα είναι λογικό και άρα η επιδίωξη της ανατροπής του είναι παράλογη. Κι έτσι βολεύονται μέσα στον καπιταλισμό, επιδιώκοντας το πολύ κάποιες μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις αυτού του ιστορικά σαπισμένου συστήματος, που μέσα του μοιάζουν να κινούνται και να ελίσσονται σαν τα ψάρια μες στο νερό, κι ας είναι μολυσμένο. Κάτι ανάλογο έκαναν και κάποιοι θεωρητικοί και πολιτικοί τους πρόγονοι το 19^ο αιώνα, παρερμηνεύοντας με τον ίδιο τρόπο την παραπάνω εγελιανή απόφανση και «καθαγιάζοντας», όπως γράφει ο Ένγκελς, «το δεσποτισμό, το αστυνομικό κράτος και την λογοκρισία».

Η παραπάνω απόφανση προέρχεται από τη μελέτη «Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας» [1], όπου ο Ένγκελς  αναφέρει «Ό,τι είναι πραγματικό είναι λογικό – και ό,τι είναι λογικό είναι πραγματικό», επικαλούμενος μια σχετική θέση του Χέγκελ [2].
Τι θεωρούσε, όμως, ως «πραγματικό» ο Χέγκελ;
Σύμφωνα με την θεώρησή του, ό,τι υπάρχει δεν είναι αναγκαία και «πραγματικό». Για να θεωρηθεί πραγματικό πρέπει να είναι οπωσδήποτε και αναγκαίο. Έτσι, μπορεί ένας νόμος ή ένας θεσμός να υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει, κατά τον Χέγκελ, πως είναι «πραγματικοί», αν δεν είναι αναγκαίοι. Κι αν είναι αναγκαίοι, είναι τελικά και λογικοί. Δυστυχώς, ο Χέγκελ εκφραζόταν συχνά με στρυφνό τρόπο, κι αυτό το διαπιστώνει γρήγορα όποιος προσπαθήσει να καταπιαστεί με τη «Λογική» του. Έτσι, είναι καλύτερα να ακολουθήσει κανείς τις σχετικές και σαφείς ερμηνείες των κλασικών του μαρξισμού, στις περιπτώσεις εκείνες που χρειάστηκε να παραθέσουν κάποιες θέσεις του Χέγκελ.
Πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, ο Ένγκελς παραθέτει ένα παράδειγμα: «Αν τώρα, η εγελιανή πρόταση εφαρμοστεί στο πρωσικό κράτος εκείνης της εποχής, σημαίνει απλά: αυτό το κράτος είναι λογικό, ανταποκρίνεται στη λογική, όσο είναι αναγκαίο». Κι αυτή την τελευταία πρόταση του Ένγκελς, πρέπει, κατά την άποψή μου, να τη θυμόμαστε όταν κρίνουμε ένα οποιοδήποτε φαινόμενο που υπάρχει, γιατί συμπυκνώνει το διαλεκτικό υλιστικό τρόπο προσέγγισής του. Εξετάζει ένα φαινόμενο όχι στατικά, αλλά στην εξέλιξή του. Κι αν κάποτε ήταν λογικό ως αναγκαίο να υπάρχει, στην  εξέλιξή του έρχεται μια στιγμή που αξίζει να πεθάνει. Να, όμως, που παρά ταύτα υπάρχουν φαινόμενα όπως το πρωσικό κράτος της εποχής του Χέγκελ, που «ενώ μας φαίνεται κακό», λέει ο Ένγκελς, «εκείνο συνεχίζει να υπάρχει, σε πείσμα του κακού χαρακτήρα του». Αυτό, κατά την άποψη του συμβαίνει «γιατί αυτός ο κακός χαρακτήρας [του πρωσικού κράτους] βρίσκει τη δικαίωση και την ερμηνεία του στον κακό χαρακτήρα των υπηκόων του. Οι Πρώσοι εκείνης της εποχής είχαν την κυβέρνηση που τους άξιζε» [3]. Αν δεχτούμε αυτή την άποψη του Ένγκελς, αυτό σημαίνει πως οι έλληνες υπήκοοι στην πλειονότητά τους (άλλωστε για την πλειονότητα των Πρώσων μιλούσε και ο Ένγκελς) έχουν το αστικό κράτος που τους αξίζει και που αντιστοιχεί στον κακό χαρακτήρα τους. Κι αν μιλούσαμε γενικότερα για το αστικό κράτος, θα λέγαμε πως στην επαναστατική του εποχή, όταν η αστική τάξη πολεμούσε για να καταλύσει τα μοναρχικά κράτη και τις φεουδαρχίες, αυτό ήταν λογικό να υπάρχει, γιατί ήταν αναγκαίο να καταλυθούν τα φεουδαρχικά κράτη και οι παλαιοί θεσμοί. Στη εξέλιξή του, όμως, το αστικό κράτος κατέληξε αντιδραστικό και του αξίζει να εξαφανιστεί από την Ιστορία, μαζί με όλους τους σάπιους πια θεσμούς του.
«Το 1789», γράφει ο Ένγκελς, «η γαλλική μοναρχία είχε καταντήσει τόσο εξωπραγματική, σαν να λέμε τόσο στερημένη από κάθε ίχνος αναγκαιότητας, τόσο παράλογη, ώστε δεν της απέμενε παρά να καταστραφεί από την μεγάλη επανάσταση, για την οποία ο Χέγκελ μιλούσε πάντα με ενθουσιασμό. Σ’ αυτή την περίπτωση, το εξωπραγματικό ήταν η μοναρχία και το πραγματικό η επανάσταση»[4]. Νομίζω πως αυτή η παράγραφος και ο εγελιανός τρόπος έκφρασης που χρησιμοποιεί ο Ένγκελς, εξηγούν με σαφήνεια τι σημαίνει η απόφανση «Ότι είναι πραγματικό είναι λογικό…». Όλα εξελίσσονται κι όλα χάνουν στην εξέλιξη την αναγκαιότητά τους και από λογικά γίνονται παράλογα, και δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Έτσι, στη θέση της καπιταλιστικής πραγματικότητας που ζούμε, θα έρθει αναγκαία μια άλλη πραγματικότητα, που θα καταργήσει το καπιταλιστικό σύστημα. Κι όλοι οι θιασώτες της αστικής αριστεράς μαζί με τους διανοούμενούς τους, που θεωρούν πως ό,τι υπάρχει τώρα είναι λογικό, θα πετάξουν τα προσχήματα και θα περάσουν στην αντίδραση, για να βεβαιώσουν το παράλογο της ύπαρξής τους.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ & ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.α) Φρίντριχ Ένγκελς, «Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας», Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2007,σελ. 10
β) Βλ. επίσης, την έκδοση της ίδιας μελέτης του Ένγκελς, στις εκδόσεις Ερατώ, μετάφραση και σχόλια Γιώργος Μπλάνας, Αθήνα 2004, σελ. 150
2.Όπως σημειώνεται στην πρώτη από τις παραπάνω εκδόσεις (σελ. 10, σημ.2), το απόσπασμα είναι παρμένο από τον πρόλογο του Χέγκελ στο βιβλίο του Βασικές γραμμές της φιλοσοφίας του δικαίου ή φυσικό δίκαιο και πολιτικές επιστήμες… Η διατύπωση του Χέγκελ αναφέρει πως «Ό,τι είναι λογικό είναι πραγματικό κι ό,τι είναι πραγματικό είναι λογικό».
3.Βλ. στην παραπάνω έκδοση 1β, σελ. 151-152
4.Στο ίδιο, σελ. 152

Διαβάστε περισσότερα

Σκέψου στις 7 Ιουλίου…

 

Μέρες που δια­νύ­ου­με και με δε­δο­μέ­να ότι ένα ζη­τού­με­νο των εκλο­γών είναι και η απο­μό­νω­ση της εγκλη­μα­τι­κής να­ζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής, μια επί­και­ρη αφίσα:

Εκλο­γές 31.7.1932 αφίσα του SPD (Ο ερ­γα­ζό­με­νος στο βα­σί­λειο της σβά­στι­κας!) σκέ­ψου στις 31 Ιου­λί­ου

Απλά την ημε­ρο­μη­νία να αλ­λά­ξου­με, σκέ­ψου στις 7 Ιου­λί­ου, η προει­δο­ποί­η­ση τότε επι­βε­βαιώ­θη­κε με τον πιο τρα­γι­κό τρόπο, όχι μόνο για τους Γερ­μα­νούς, μα για την αν­θρω­πό­τη­τα.

Οι χρυ­σαυ­γί­τες, υπό­δι­κοι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι για τη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσσα, με­ρο­κα­μα­τιά­ρη­δων με­τα­να­στών και τις δε­κά­δες δο­λο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις τους, σύμ­βο­λό τους έχουν τη σβά­στι­κα.

Διαβάστε περισσότερα