Covid-19: Οι περιοχές χωρών που μπαίνουν εκ νέου σε καραντίνα

Μπρο­στά στην αύ­ξη­ση των μο­λύν­σε­ων του νέου κο­ρο­νοϊ­ού και την ανα­ζω­πύ­ρω­ση της παν­δη­μί­ας, οι αρχές πολ­λών χωρών απο­φά­σι­σαν την εκ νέου επι­βο­λή μέ­τρων κα­ρα­ντί­νας.

Ευ­ρώ­πη

Ισπα­νία: Η πε­ρι­φε­ρεια­κή κυ­βέρ­νη­ση της Κα­τα­λο­νί­ας (βο­ρειο­α­να­το­λι­κά) διέ­τα­ξε τη 12η Ιου­λί­ου να πα­ρα­μεί­νουν σε κα­ρα­ντί­να στο σπίτι τους οι 200.000 κά­τοι­κοι της Λέ­ρι­δα και των γύρω κοι­νο­τή­των, προ­κα­λώ­ντας με την από­φα­ση αυτή ένα μπραντ ντε φερ με την ισπα­νι­κή δι­καιο­σύ­νη που έκρι­νε ότι η από­φα­ση «είναι αντί­θε­τη στον νόμο».

Πορ­το­γα­λία: Στην πε­ριο­χή της Λι­σα­βό­νας, από την 1η Ιου­λί­ου τέ­θη­καν εκ νέου σε κα­ρα­ντί­να στο σπίτι τους οι 700.000 κά­τοι­κοι κα­μιάς ει­κο­σα­ριάς συ­νοι­κιών, για του­λά­χι­στον 2 εβδο­μά­δες.

Βρε­τα­νία: Την 29η Ιου­νί­ου, η βρε­τα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση επα­νέ­φε­ρε την κα­ρα­ντί­να στην πόλη Λέ­στερ (κε­ντρι­κή Αγ­γλία), κλεί­νο­ντας τα μη ανα­γκαία κα­τα­στή­μα­τα. Η χρήση της μά­σκας θα είναι υπο­χρε­ω­τι­κή σε όλα τα κα­τα­στή­μα­τα στην Αγ­γλία από τις 24 Ιου­λί­ου.

Ασία

Ινδία: Στο κρα­τί­διο Μπι­χάρ (βό­ρεια) οι αρχές επι­βάλ­λουν κα­ρα­ντί­να στα 125 εκα­τομ­μύ­ρια των κα­τοί­κων του από τις 16 Ιου­λί­ου για ένα διά­στη­μα 2 εβδο­μά­δων. Στο νότο, 13 εκα­τομ­μύ­ρια κά­τοι­κοι της πόλης Μπαν­γκα­λόρ και της πε­ρι­φέ­ρειάς της ξα­να­μπαί­νουν σε κα­ρα­ντί­να από σή­με­ρα για 10 ημέ­ρες.

Φι­λιπ­πί­νες: Έξι εβδο­μά­δες μετά την άρση των πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων, πε­ρί­που 250.000 κά­τοι­κοι της Μα­νί­λας μπαί­νουν εκ νέου σε κα­ρα­ντί­να για δύο εβδο­μά­δες.

Αζερ­μπαϊ­τζάν: Αυ­στη­ρή κα­ρα­ντί­να από τις 22 Ιου­νί­ου έως την 1η Αυ­γού­στου.

Ουζ­μπε­κι­στάν: Νέα κα­ρα­ντί­να από τις 10 Ιου­λί­ου. Εστια­τό­ρια, αθλη­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις, πι­σί­νες και εμπο­ρι­κά κα­τα­στή­μα­τα, με εξαί­ρε­ση εκεί­να των τρο­φί­μων, θα πα­ρα­μεί­νουν κλει­στά έως την 1η Αυ­γού­στου.

Αμε­ρι­κή

ΗΠΑ: Η πο­λι­τεία της Κα­λι­φόρ­νια αυ­στη­ρο­ποί­η­σε χθες τους πε­ριο­ρι­σμούς για τα εμπο­ρι­κά κα­τα­στή­μα­τα, γε­νι­κεύ­ο­ντας το κλεί­σι­μο των μπαρ, των εσω­τε­ρι­κών χώρων των εστια­το­ρί­ων, των κι­νη­μα­το­γρά­φων, των ζω­ο­λο­γι­κών κήπων σε ολό­κλη­ρη την πο­λι­τεία.

Αρ­γε­ντι­νή: Αυ­στη­ρά μέτρα κα­ρα­ντί­νας στο Μπου­έ­νος Άιρες και την πε­ρι­φέ­ρειά του από την 1η έως τη 17η Ιου­λί­ου.

Κο­λομ­βία: Η Μπο­γκο­τά, η κυ­ριό­τε­ρη εστία της παν­δη­μί­ας στην Κο­λομ­βία, ενί­σχυ­σε από χθες τα μέτρα κα­ρα­ντί­νας, με «αυ­στη­ρές κα­ρα­ντί­νες» ανά ζώνες. 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι θα πα­ρα­μεί­νουν στα σπί­τια τους.

Γουιά­να: Στο γαλ­λι­κό αυτό έδα­φος των 300.000 κα­τοί­κων στη Νότια Αμε­ρι­κή έχουν τεθεί μέτρα κα­ρα­ντί­νας σε ορι­σμέ­νες συ­νοι­κί­ες και κοι­νό­τη­τες από τον Ιού­νιο, ενώ εφαρ­μό­ζε­ται και απα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας.

Αφρι­κή

Αλ­γε­ρία: Οι αρχές διέ­τα­ξαν την 9η Ιου­λί­ου την επα­να­φο­ρά της κα­ρα­ντί­νας σε δύο κοι­νό­τη­τες στα σύ­νο­ρα με την Τυ­νη­σία, σε 10 κοι­νό­τη­τες στην Τι­πα­ζά (βό­ρεια) και σε όλες τις κοι­νό­τη­τες της επαρ­χί­ας Ουάρ­γκλα (νότια). Τα μέτρα λαμ­βά­νουν χώρα έπει­τα από μια πα­ρό­μοια από­φα­ση που αφορά 18 κοι­νό­τη­τες του Σετίφ (ανα­το­λι­κά).

Μα­ρό­κο: Η πόλη Ταγ­γέ­ρη, μη­τρό­πο­λη με πλη­θυ­σμό πε­ρί­που 1.000 κα­τοί­κων στο βό­ρειο Μα­ρό­κο, τέ­θη­κε εκ νέου σε κα­ρα­ντί­να από χθες.

Μα­δα­γα­σκά­ρη: Η πρω­τεύ­ου­σα Αντα­να­να­ρί­βο βρί­σκε­ται εκ νέου σε κα­ρα­ντί­να από την 5η Ιου­λί­ου. Στην πε­ριο­χή Ανα­λα­μάν­γκα έχει απα­γο­ρευ­τεί κάθε εί­δους κυ­κλο­φο­ρία έως τις 20 Ιου­λί­ου. Μο­νά­χα ένας άν­θρω­πος ανά νοι­κο­κυ­ριό έχει δι­καί­ω­μα να βγαί­νει έξω.

Νότια Αφρι­κή: Από χθες Δευ­τέ­ρα, έχει εκ νέου τεθεί σε ισχύ το μέτρο της απα­γό­ρευ­σης της κυ­κλο­φο­ρί­ας από τις 21.00 έως τις 04.00.

Μέση Ανα­το­λή

Δυ­τι­κή Όχθη: Η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή πα­ρέ­τει­νε την Κυ­ρια­κή τον απο­κλει­σμό της κα­τε­χό­με­νης Δυ­τι­κής Όχθης, που είχε απο­φα­σι­στεί την 3η Ιου­λί­ου, προ­σθέ­το­ντας την επι­βο­λή του μέ­τρου της απα­γό­ρευ­σης της κυ­κλο­φο­ρί­ας.

Ισ­ρα­ήλ: Νέα μέτρα τέ­θη­καν σε ισχύ την 7η Ιου­λί­ου, όπως το κλεί­σι­μο των μπαρ και των αθλη­τι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων ή ο πε­ριο­ρι­σμός του αριθ­μού των αν­θρώ­πων στους δη­μό­σιους χώ­ρους. Σε ορι­σμέ­νες πε­ριο­χές και συ­νοι­κί­ες που θε­ω­ρού­νται εστί­ες μό­λυν­σης επι­βλή­θη­καν αυ­στη­ρό­τε­ρα μέτρα.

Ωκε­α­νία

Αυ­στρα­λία: Πέντε εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι τέ­θη­καν εκ νέου σε κα­ρα­ντί­να από την 9η Ιου­λί­ου και για έξι εβδο­μά­δες στη Μελ­βούρ­νη, τη δεύ­τε­ρη με­γα­λύ­τε­ρη πόλη της Αυ­στρα­λί­ας.

Η πο­λι­τεία της Βι­κτό­ρια, όπου βρί­σκε­ται η Μελ­βούρ­νη, έκλει­σε τα σύ­νο­ρά της προ­κει­μέ­νου να προ­στα­τεύ­σει την υπό­λοι­πη Αυ­στρα­λία, η οποία έως σή­με­ρα κα­τά­φε­ρε να θέσει υπό έλεγ­χο την επι­δη­μία Covid-19.

Διαβάστε περισσότερα

Όταν ο ρατσισμός στηρίζει ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα

Αλέξανδρος Ζέρβας

Η έκρηξη οργής που ακολούθησε τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό στη Μινεάπολη επανέφερε στο προσκήνιο τα ζητήματα ρατσισμού αλλά και των διακρίσεων εις βάρος των μαύρων στις ΗΠΑ.

Σε όσους παρακολουθούν όμως τις εξελίξεις στην αμερικανική κοινωνία καμιά έκπληξη δεν προκλήθηκε. Άλλωστε, ακόμη και η επίκληση των σοβαρών ευθυνών της διακυβέρνησης Τραμπ για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των Αφροαμερικάνων (αλλά και των υπόλοιπων μειονοτήτων) είναι μάλλον υποκριτική, αν θελήσει κάποιος να σταθεί απλά και μόνο σε αυτή.

Κι αυτό γιατί, όπως προκύπτει και από σχετικές έρευνες, η θέση της συγκεκριμένης μειονότητας ήταν δεινή ακόμη και σε προοδευτικές -από πολιτικής άποψης- περιόδους, όπως αυτής της προεδρίας Ομπάμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στοιχεία αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αφροαμερικάνοι είχαν κι εξακολουθούν να έχουν πολύ λιγότερες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας, σαφώς χαμηλότερο εισόδημα, μικρότερη πρόσβαση στην αγορά κατοικίας, αλλά και πολύ χειρότερες προϋποθέσεις από πλευράς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Στην πραγματικότητα μοιάζει σαν ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα να φροντίζει να τους έχει στο περιθώριο.

Τα στοιχεία που αποδεικνύουν το χάσμα

Για να μπορέσει κάποιος να δει τη μεγάλη εικόνα, ίσως και να αρκεί ένα και μόνο στατιστικό δεδομένο. Σύμφωνα λοιπόν με έρευνα του 2016 ο διάμεσος πλούτος για μια μέση λευκή οικογένεια ανέρχεται σε 171.000 δολάρια, την ώρα που το αντίστοιχο νούμερο για μια μέση μαύρη οικογένεια είναι σχεδόν δέκα φορές μικρότερο φτάνοντας τα 17.150 δολάρια. Για να το θέσουμε με πιο απλά λόγια, ένα μέσο νοικοκυριό Αφρομερικάνων είναι φτωχότερο από το 80% των λευκών νοικοκυριών.

Η συγκεκριμένη κατάσταση έχει επιπτώσεις αναφορικά με την κατοικία, καθώς ανάλογη είναι η αντιμετώπιση και από το τραπεζικό σύστημα. Σύμφωνα με στοιχεία του 2015, η άρνηση χορήγησης ενυπόθηκων δανείων σε μαύρους έφτανε το 27,4%, την ώρα που το αντίστοιχο ποσοστό για λευκούς ή για πολίτες ασιατικής καταγωγής περιοριζόταν στο 11%.

Είναι χαρακτηριστικό δε πως το ποσοστό των Αφροαμερικανών που έχουν ιδιόκτητη πρώτη κατοικία φτάνει το 41,3%, την ώρα που το αντίστοιχο νούμερο για τους λευκούς είναι πολύ ψηλότερο, καθώς ανέρχεται στο 71,9%.

Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο κομμάτι των Αφροαμερικανών να ζουν στο νοίκι και με τις εξώσεις από ιδιοκτήτες να  αποτελούν καθημερινότητα.

«Δύσκολα» είναι τα δεδομένα και αναφορικά με την εύρεση εργασίας, με το ποσοστό της  ανεργίας ή της υποαπασχόλησης να φτάνει -για τον Απρίλιο- στο 16,7% για τους μαύρους έναντι 14,2% για τους λευκούς. Την ίδια στιγμή, οι Αφροαμερικάνοι είναι σαφώς υποαμειβόμενοι  ακόμη και σε μόνιμες δουλειές σε σχέση με τους λευκούς.

Την ίδια ώρα, η ζοφερή κατάσταση καταγράφεται και σε ό,τι έχει να κάνει με τη διατροφική επισφάλεια, καθώς ένα 26,1% των μαύρων δεν έχει δεδομένα τα απαραίτητα γεύματα της ημέρας έναντι ποσοστού 10,6% για τους λευκούς. 

«Ο ρατσισμός είναι κερδοφόρος»

Σύμφωνα με ανάλυση του Marketwatch, πολλοί οικονομολόγοι Αφροαμερικάνικης καταγωγής υποστηρίζουν πως το χάσμα μεταξύ μαύρων και λευκών έχει τις ρίζες του στις εποχές της δουλείας.

«Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, και δεν θέλω να φανώ ακραίος, αλλά το χάσμα του πλούτου έχει τις ρίζες του στην αρχή της ιστορίας της Αμερικής», δηλώνει χαρακτηριστικά ο Σάμουελ Μάγιερς, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα.

Πολλοί υπενθυμίζουν το νόμο του Jim Crow, που θεσπίστηκε λίγο μετά τον εμφύλιο και προέβλεπε χαμηλότερους μισθούς για τους μαύρους. Άλλοι σημειώνουν πως μια ακόμη αιτία του χάσματος έχει να κάνει με τον  συστημικό αποκλεισμό των μαύρων από την αμερικανική αγορά κατοικιών που ξεκίνησε το 1920, με δεδομένο ότι η στέγαση υπήρξε μια από τις κύριες μηχανές συσσώρευσης πλούτου στην Αμερική.

 

«Ο ρατσισμός είναι κερδοφόρος. Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα άλλο σύστημα που παράγει τόση οικονομική δραστηριότητα εάν δεν είχαμε ρατσισμό; Αυτή η απάντηση εξαρτάται από το πλαίσιο. Το σύστημα σκλάβων βασίστηκε στην δουλεία για να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη οικονομική πίτα, ίσως, εκείνη την εποχή» σημειώνει από τη μεριά του, μιλώντας στον διαδικτυακό του Ινστιτούτου του New Economic Thinking, ο οικονομολόγος, ειδικός επί ζητημάτων φυλετικών διακρίσεων στο πανεπιστήμιο του Οχάιο, Ντάρικ Χάμιλτον. Παράλληλα, σημειώνει ότι  «όπως και η δουλεία, το αμερικανικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης παίζει ρόλο στη διαφύλαξη της οικονομικής ανάπτυξης χρησιμοποιώντας τη στρατηγική του ρατσισμού. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις της αστυνομικής εκπαίδευσης σχετικά με τη χρήση βίας και ούτω καθεξής δεν θα εξαλείψουν την πραγματική πηγή του προβλήματος».

Από την αστυνομική βιαιότητα στην προκατάληψη της δικαιοσύνης

Οι παραπάνω αναφορά έρχεται και «δένει» όχι μόνο με τις κατά καιρούς δολοφονίες αλλά και τις περιπτώσεις κακομεταχείρισης μαύρων από αστυνομικούς, αλλά και με την αντιμετώπισή τους από την αμερικανική δικαιοσύνη.

Και μόνο η αντίφαση που προκύπτει από επίσημα στοιχεία αποδεικνύει του λόγου το αληθές, καθώς οι μαύροι αποτελούν το 38% των έγκλειστων σε φυλακές, την ώρα που οι Αφροαμερικάνοι αναλογούν σε ένα 13% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ.

Σε αυτό το ζήτημα στέκεται και ο ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Ορλάντο Πάτερον, σημειώνοντας πως «πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα ποσοστά φυλάκισης». Ασκεί δε κριτική για το θέμα και στον Μπάρακ Ομπάμα, παρότι όπως λέει τον είχε υποστηρίξει σθεναρά. «Δεν έκανε αρκετά πράγματα για το πρόβλημα αυτό» σημειώνει με νόημα.

Πρέπει να σημειωθεί πως η εν λόγω μεταχείριση εις βάρος των Αφροαμερικάνων ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Είναι ενδεικτικό πως καταγράφονται υπερδιπλάσιες αποβολές μαύρων μαθητών (12,8%) στο γυμνάσιο σε σχέση με τις αντίστοιχες που αφορούν λευκούς μαθητές (6,1%), ενώ τα σχολεία σε πειροχές που διαμένουν μειονότητες παραμένουν σαφώς υποχρηματοδοτούμενα. 

Ο κοροναϊος ανέδειξε το χάσμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

Ταυτόχρονα, λίγο καιρό πριν τη δολοφονία Φλόιντ οι Αφρομερικάνοι βίωσαν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τις συνέπειες της έλλειψης επαρκούς προστασίας αναφορικά με την πανδημία του κοροναϊού. Είναι χαρακτηριστικό πως στη Νέα Υόρκη, η οποία υπήρξε επί πολλές εβδομάδες το επίκεντρο της πανδημίας τα περισσότερα θύματα προήλθαν από περιοχές, όπως το Μπρονξ ή το Χάρλεμ, όπου ζούν σχεδόν αποκλειστικά μαύροι.

Την ίδια στιγμή, έρευνες δείχνουν πως οι Αφροαμερικάνοι -λόγων των συνθηκών διαβίωσής του- έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνος, υψηλή πίεση, διαβήτη, καρδιοπάθειες ή ακόμη και να υποστούν εγκεφαλικό. Κι όλα αυτά την ώρα που η πρόσβασή τους στο αμερικάνικο ιατρικό σύστημα μόνο εξασφαλισμένη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Τα παραπάνω δεδομένα, αποτυπώνονται και στις έρευνες για το προσδόκιμο ζωής, το οποίο ανέρχεται στα 75,5 χρόνια για τους Αφρομερικάνους την ώρα που για τους λευκούς φτάνει τα 78,9 χρόνια.

«Υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες σε περιοχές, όπου μένουν Αφροαμερικάνοι, οι οποίες εκ των πραγμάτων θέτουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη υγεία» σημειωνει χαρακτηριστικά στο δίκτυο wbur η διευθύντρια του προγράμματος του προγράμματος για τις φυλετικές διακρίσεις και την οικονομία του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής, Βάλερι Γουίλσον, και προσθέτει: «Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να δούμε και να αντιμετωπίσουμε άμεσα, όπως τις δομές στέγασης αλλά και τον τρόπο πρόληψης των μολύνσεων του πληθυσμού στις συγκεκριμένες περιοχές».

Οι ΗΠΑ «ξυπνούν» με οδυνηρό τρόπο
   
Σύμφωνα με το περιοδικό Time, οι ΗΠΑ φαίνεται να «ξυπνούν» με τον πλέον επώδυνο τρόπο αναφορικά με την κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό τους.

Είναι ενδεικτικό πως το 2015, λίγο μετά τις ταραχές του Φέργκιουσον, μόνο οι μισοί Αμερικάνοι δήλωναν πως θεωρούν τις φυλετικές διακρίσεις «μεγάλο πρόβλημα», ενώ το 2016, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Μόνμαουθ, μόνο ένας στους τρεις εκτιμούσε πως οι μαύροι ήταν πιο πιθανό να υποστούν αστυνομική βαρβαρότητα.

Σήμερα αντίθετα, με βάση έρευνα του ίδιου πανεπιστημίου, πάνω 75% απαντάνε πως οι φυλετικές διακρίσεις είναι σοβαρό πρόβλημα, ενώ το 57% αντιλαμβάνεται πως οι Αφροαμερικάνοι είναι πιθανό να βρεθούν αντιμέτωποι με την αστυνομική βία πολύ συχνότερα από άλλες δημογραφικές ομάδες.

Γενικότερα, η έννοια του «συστημικού ρατσισμού», η οποία κάποτε χρησιμοποιείτο μόνο από αριστερούς ακαδημαϊκούς, σήμερα βρίκσεται τις πρώτες μεταξύ των αναζητήσεων στη Google, ενώ υιοθετείται ακόμη και από συντηρητικούς Ρεπουμπλικάνους, όπως ο πρώην Αμερικάνος πρόεδρος, Τζορτζ Μπους Τζούνιορ ,αλλά και μετριοπαθείς Δημοκρατικούς, όπως ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν.

Η υιοθέτηση του όρου πάντως από μόνη της δεν συνεπάγεται και την πραγματοποίηση αποφασιστικών βημάτων στην αντιμετώπιση της ρίζας των ρατσιστικών φαινομένων. Ας μην ξεχνάμε πως η αμερικάνικη κοινωνία συνεχίζει να είναι βαθιά διχασμένοι, με τους αρνητές του προβλήματος να βρίσκονται σήμερα ακόμη και μέσα στον Λευκό Οίκο.

Για πολλούς όμως στις ΗΠΑ κι όχι μόνο, οι οποίες έδωσαν αγώνες δεκαετιών για τη φυλετική δικαιοσύνη, ίσως έχει έρθει η ώρα να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα. 

Διαβάστε περισσότερα

Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, το «υπουργείο Αποικιών» των ΗΠΑ

• Guillaume Long
• Χάρης Λογοθέτης (μετάφραση)

Η πρόσφατη επανεκλογή του γενικού γραμματέα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (ΟΑK) Λουίς Αλμάγρο παρατείνει το ψυχροπολεμικό κλίμα που έχει επικρατήσει στη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια. Από την πρώτη εκλογή του ως επικεφαλής του οργανισμού, το 2015, ο Ουρουγουανός πρώην υπουργός Εξωτερικών επιδιώκει με κάθε τρόπο να αναβιώσει την αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή.

Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (OAK), ο οποίος ιδρύθηκε το 1948 στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, αποτελεί ένα από τα εργαλεία γεωπολιτικής προβολής της Ουάσιγκτον στην Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική, τα κράτη της οποίας εντάχθηκαν στον οργανισμό, το ένα μετά το άλλο, μόλις απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τη δεκαετία του 1980. Ο Καναδάς έγινε μέλος του OAK μόλις το 1990 και συνήθως περιορίζεται στην παρουσίαση μιας μετριοπαθούς εκδοχής της γραμμής που προωθεί ο Λευκός Οίκος.

Παρ’ όλο που η Αριστερά, στην γραμμή που χάραξε ο Φιδέλ Κάστρο, αντιμετωπίζει τον οργανισμό ως το «υπουργείο Αποικιών των Ηνωμένων Πολιτειών»¹, οι ελίτ της περιοχής τον σέβονται ως κάτι περίπου ιερό. Ο πρέσβης μιας χώρας της Λατινικής Αμερικής ή της Καραϊβικής στον OAK είναι από τους σημαντικότερους διπλωμάτες στη χώρα του. Όσο για τον Γενικό Γραμματέα του οργανισμού, ασκεί σημαντική επιρροή στον πολιτικό διάλογο στο εσωτερικό των κρατών-μελών –εκτός από τις ΗΠΑ, όπου είναι άγνωστος όσο και ο ίδιος ο οργανισμός, ακόμη και μεταξύ των πολιτικών ελίτ.

Ωστόσο, το Μόνιμο Συμβούλιο του ΟΑΚ εδρεύει σε ένα επιβλητικό κτίριο από μάρμαρο –δωρεά του Άντριου Κάρνεγκι, του μεγάλου βαρώνου της σιδηρουργίας, προς την τότε Παναμερικανική Ένωση (πρόγονο του ΟΑΚ)– λίγες εκατοντάδες μέτρα από τον Λευκό Οίκο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι Ηνωμένες Πολιτείες επανασχεδιάζουν το παγκόσμιο σύστημα πολυμερούς συνεργασίας: έτσι, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών θα έχει την έδρα του στη Νέα Υόρκη, ο ΟΑΚ στην Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ επιθυμούν να διαμορφώσουν μια αποκεντρωμένη ηγεμονία, αλλά όχι σε σημείο ώστε να παραχωρήσουν την έδρα του οργανισμού σε κάποια περιφερειακή χώρα.

«Μην είστε ανόητος»

Στην αρχή, ο ΟΑΚ παίζει δευτερεύοντα ρόλο, στο περιθώριο μηχανισμών που είναι επικεντρωμένοι στην ασφάλεια, όπως ο Διαμερικανικός Οργανισμός Άμυνας (OID), ο οποίος ιδρύθηκε το 1942, και η Διαμερικανική Συνθήκη Αμοιβαίας Βοήθειας (γνωστή και με το όνομα «Σύμφωνο του Ρίο») του 1947. Το σύμφωνο αποτελεί μήνυμα προς τη Σοβιετική Ένωση: προβλέπει ότι επίθεση εναντίον οποιασδήποτε χώρας της αμερικανικής ηπείρου θα θεωρηθεί επίθεση προς όλες τις χώρες που το υπογράφουν.

Σταδιακά, ωστόσο, προτεραιότητα αποκτά η ανάπτυξη της «πολυμερούς διαμερικανικής συνεργασίας». Είναι ώρα να γίνει γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο η συναίνεση μεταξύ της Ουάσιγκτον και των λατινοαμερικανικών ελίτ στην κοινή απόρριψη του κομμουνισμού. Η Κούβα αποβάλλεται από τον ΟΑΚ το 1962, με απόφαση που υπογραμμίζει ότι «η προσχώρηση οποιουδήποτε κράτους-μέλους του ΟΑΚ στον μαρξισμό-λενινισμό είναι ασύμβατη με το διαμερικανικό σύστημα»². Αντίθετα, καμία λατινοαμερικανική στρατιωτική δικτατορία δεν θα αποβληθεί από τον οργανισμό, παρά τις πολύ καλά τεκμηριωμένες καταγγελίες από τη Διαμερικανική Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CIDH) για φρικαλεότητες που διέπραξαν αρκετές κυβερνήσεις κατά τη δεκαετία του 1970.

Συμβαίνει, ωστόσο, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής να συγκροτούν πλειοψηφίες στο Μόνιμο Συμβούλιο του οργανισμού προκειμένου να αντιταχθούν στις θέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών –όπως κατά τις θαλάσσιες διενέξεις ΗΠΑ-Περού και ΗΠΑ-Ισημερινού στα τέλη της δεκαετίας του 1960, κατά τον πόλεμο στις Μαλβίνες (νησιά Φόκλαντς) το 1982 ή κατά την αμερικανική επέμβαση στον Παναμά, το 1989-1990. Αλλά, ακόμη και στις περιπτώσεις αυτές, η Ουάσιγκτον αγνοεί τις αποφάσεις των κρατών-μελών του οργανισμού και δρα μονομερώς.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου βυθίζει τον ΟΑΚ σε υπαρξιακή κρίση. Το κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 τον απελευθερώνει από την υποχρέωση σιωπής απέναντι στις δικτατορίες της περιοχής που του είχε επιβάλει η αμερικανική κηδεμονία. Όταν το σοβιετικό στρατόπεδο καταρρέει, ο οργανισμός επικεντρώνεται στην υπεράσπιση των κανόνων και των αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο ΟΑΚ αναβαπτίζεται, εστιάζοντας στον ρόλο του παρατηρητή εκλογικών διαδικασιών, με στόχο την εγγύηση της αξιοπιστίας τους. Η αποστολή αυτή, η οποία είχε ξεκινήσει στην Κόστα Ρίκα το 1962, θα αποτελέσει έναν από τους πυλώνες του οργανισμού στη νέα φάση. Ωστόσο, ένα τέτοιο φύλλο πορείας δεν αρκεί για να φέρει τον ΟΑΚ στο προσκήνιο. Εκείνη την εποχή, η Ουάσιγκτον επιδιώκει κυρίως να επιβάλει τη συναίνεσή της και τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Στο συγκεκριμένο πεδίο, την προσοχή των Λατινοαμερικανών συγκεντρώνουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Παγκόσμια Τράπεζα και η Διαμερικανική Τράπεζα Επενδύσεων (BID).

Ο ΟΑΚ δεν κατορθώνει να επιβληθεί ούτε ως επιδιαιτητής των διενέξεων ανάμεσα στις διάφορες χώρες της περιοχής, ιδιαίτερα όσον αφορά τα κατάλοιπα μετα-αποικιακών συνοριακών διαφορών. Η θέση του ΟΑΚ δεν μετρά το 1984 κατά την επίλυση της διένεξης του Μπιγκλ μεταξύ Χιλής και Αργεντινής ή το 1998 κατά τη διαπραγμάτευση της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ Ισημερινού και Περού.

Τη δεκαετία του 2000, με τον ερχομό της Αριστεράς στην εξουσία σε αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής, περιορίζεται κάπως ο έλεγχος που ασκούν οι ΗΠΑ στο διαμερικανικό σύστημα. Το 2005, για πρώτη φορά στην ιστορία του ΟΑΚ, εκλέγεται –και, το 2010, επανεκλέγεται– Γενικός Γραμματέας χωρίς την υποστήριξη της Ουάσιγκτον. Το 2009, με απόφαση της γενικής συνέλευσης των υπουργών Εξωτερικών, κηρύσσεται άκυρη η αποβολή της Κούβας από τον οργανισμό. Η Αβάνα αναγνωρίζει τη χειρονομία, ταυτόχρονα όμως αποκλείει οποιοδήποτε ενδεχόμενο επιστροφής της στον οργανισμό.

Την ίδια χρονιά, το πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Ονδούρας Μανουέλ Σελάγια προκαλεί την αναστολή της συμμετοχής της χώρας στον ΟΑΚ –κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί. Μόνο η συμφωνία του 2011 που προβλέπει την επιστροφή του Σελάγια στην Τεγουσιγάλπα θα επιτρέψει στην Ονδούρα να συμμετάσχει ξανά στον οργανισμό. Οι προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής επωφελούνται από τη σχετικά συμπαγή παρουσία τους για να χειραφετηθούν από ορισμένες πτυχές του διαμερικανικού συστήματος. Έτσι, μετά την καταγγελία του συμφώνου του Ρίο από το Μεξικό το 2001, ακολουθούν, μεταξύ 2012 και 2014, η Νικαράγουα, η Βολιβία, η Βενεζουέλα και ο Ισημερινός.

Η λατινοαμερικανική Αριστερά, επιδιώκοντας να πάψει ο ΟΑΚ να αποτελεί εργαλείο της Ουάσιγκτον στη μάχη της κατά των κυβερνήσεων με αντι-ιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, ποντάρει στη σύνδεση με την Καραϊβική. Κυρίως μέσω της υποστήριξης που παρέχει η Βενεζουέλα στο σύνολο των μικρών αυτών χωρών, τροφοδοτώντας τις με φθηνό πετρέλαιο κατά την περίοδο της μεγάλης ανόδου της τιμής του. Μια πλειοψηφία 14 ψήφων από τις χώρες της Κοινότητας της Καραϊβικής (CARICOM) στον ΟΑΚ συμβάλει στην απόκρουση των επιθέσεων των ΗΠΑ σε βάρος της Βενεζουέλας και των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής.

Ωστόσο, παρά τα θετικά βήματα, η καχυποψία απέναντι στον ΟΑΚ συνεχίζει να υποβόσκει στο στρατόπεδο των προοδευτικών της Λατινικής Αμερικής, που γνωρίζουν ότι οι μεταβολές του συσχετισμού δυνάμεων στο Μόνιμο Συμβούλιο του ΟΑΚ δεν αλλάζουν τα δομικά χαρακτηριστικά του και την υποταγή του στην Ουάσιγκτον. Ο ΟΑΚ, με κύριο χρηματοδότη τις Ηνωμένες Πολιτείες (καλύπτουν το 60% του ετήσιου προϋπολογισμού και το 100% του προϋπολογισμού ορισμένων οργάνων), διαθέτει μια γραφειοκρατία κυρίως λατινοαμερικανικής προέλευσης, η οποία όμως εδρεύει στην Ουάσιγκτον και επιδεικνύει τυφλή αφοσίωση στον οργανισμό. Ο οργανισμός, με τη σειρά του, ανταμείβει τους υπαλλήλους του, προσδίδοντάς τους επαγγελματικό κύρος.

Έτσι, οι αριστερές κυβερνήσεις αποφασίζουν να προωθήσουν ένα νέο περιφερειακό εγχείρημα. Η μοναδική πολιτική συγκυρία το 2008 ευνοεί την ίδρυση της Ένωσης Κρατών της Νότιας Αμερικής (UNASUR). Η UNASUR αποτελεί ένα φιλόδοξο στοίχημα. Προβλέπει, μεταξύ άλλων, πολιτική, οικονομική και αμυντική ολοκλήρωση, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τόσο τους στόχους άλλων μηχανισμών περιφερειακής ολοκλήρωσης όσο και το πεδίο δράσης του ΟΑΚ, ιδιαίτερα –αλλά όχι μόνο– στους τομείς της οικονομίας και της ανάπτυξης. Η UNASUR θα παρέμβει ιδιαίτερα σε εσωτερικές πολιτικές κρίσεις, όπως το 2008 στη Βολιβία, το 2010 στον Ισημερινό και, αργότερα, το 2012 στην Παραγουάη, αλλά και σε διεθνείς διενέξεις, όπως το 2010 μεταξύ Βενεζουέλας και Κολομβίας. Ο ΟΑΚ θα αποκλειστεί από όλες αυτές τις διαδικασίες μεσολάβησης και παρέμβασης.

Στη συνέχεια, γεννιέται η Κοινότητα Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), δηλαδή οι χώρες του δυτικού ημισφαιρίου, αλλά με την προσθήκη της Κούβας και χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Το μόρφωμα αυτό παγιώνεται και έτσι δημιουργείται ένα φόρουμ, οπωσδήποτε λιγότερο θεσμοποιημένο από την UNASUR και χωρίς ιδρυτική συνθήκη, αλλά προσανατολισμένο στον πολιτικό συντονισμό μεταξύ των χωρών της περιοχής και στις διεθνείς συνομιλίες. Θα υπάρξουν, άλλωστε, πολλές συνδιασκέψεις CELAC-Ευρωπαϊκής Ένωσης, CELAC-Κίνας, CELAC-Ρωσίας, CELAC-Ινδίας.

Το 2015, ο Λουίς Αλμάγρο, πολιτικός φίλος του πρόεδρου της Ουρουγουάης Χοσέ «Πέπε» Μουχίκα, μιας μορφής της λατινοαμερικανικής Αριστεράς, εκλέγεται στη θέση του γενικού γραμματέα του ΟΑΚ. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ουρουγουάης, ο οποίος θα προταθεί από τον Μουχίκα και θα υποστηριχθεί από τις αριστερές κυβερνήσεις της περιοχής, υπόσχεται να συνεχίσει την ανεξάρτητη πορεία του προκατόχου του Χοσέ Μιγέλ Ινσούλσα. Όμως, το προοδευτικό κύμα εξαντλείται. Και ο Αλμάγρο προσαρμόζεται: αναδεικνύεται ταχύτατα σε καθοδηγητή μιας Δεξιάς που βρίσκεται σε ανασύνθεση και ενορχηστρώνει την επιστροφή του ΟΑΚ κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών… και, σύντομα, κάποιου Ντόναλντ Τραμπ.

Πολύ γρήγορα, το ενδιαφέρον του Αλμάγρο στρέφεται στη Βενεζουέλα. Παρέχοντας μαχητική υποστήριξη στην αντιπολίτευση, αντιτίθεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια διαπραγμάτευσης. Στον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Ροδρίγεθ Θαπατέρο, ο οποίος για τη Βενεζουέλα υποστηρίζει μια πολιτική λύση κατόπιν διαπραγματεύσεων, ο Αλμάγρο απαντά: «Μην είστε ανόητος»³. Ο Ουρουγουανός –όπως και η Ουάσιγκτον– έχει αποφασίσει ότι η μόνη δυνατή λύση συνδέεται με την αλλαγή καθεστώτος. Χαιρετίζει τις οικονομικές κυρώσεις που επιβάλλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν η προεδρία Τραμπ διευκρινίζει ότι «όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι», υπονοώντας ότι υπάρχει ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης, ο Αλμάγρο εγκρίνει την απειλή και προβάλλει το επιχείρημα μιας ανθρωπιστικής επέμβασης, γεγονός που τρομάζει ακόμα και λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις της ομάδας της Λίμα, μιας συμμαχίας που είχε συγκροτηθεί με στόχο ακριβώς την απομόνωση της κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο.

Ωστόσο, ο ενθουσιασμός του γενικού γραμματέα του ΟΑΚ για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας» δεν φθάνει μέχρι τη Βραζιλία. Δεν τον συγκινεί ούτε η καθαίρεση της προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ, αλλά ούτε και η φυλάκιση, χωρίς αποδείξεις, του Λουίς Ινάσιο «Λούλα» ντα Σίλβα, λόγω της οποίας ο πρώην πρόεδρος αποκλείεται από τις προεδρικές εκλογές του 2018. Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κυβέρνηση του Ζοβενέλ Μοΐζ στην Αϊτή, κατά τις διαδηλώσεις του 2018-2019, δεν προκαλούν την αντίδραση του Αλμάγρο. Όταν ο Αλμάγρο επισκέπτεται τον Ισημερινό, στα τέλη Οκτωβρίου του 2019, μετά τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στη σύγχρονη ιστορία της χώρας και ένα πρωτόγνωρο κύμα καταστολής, συγχαίρει τον πρόεδρο Λενίν Μορένο για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την κρίση, χωρίς να αναφέρει ότι η καταστολή προκάλεσε σημαντικό αριθμό θυμάτων. Κατά τον Αλμάγρο, ο Χιλιανός πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα –υπεύθυνος και αυτός ενός κύματος βίαιης καταστολής σε βάρος των κοινωνικών κινημάτων– «υπερασπίστηκε αποτελεσματικά τη δημόσια τάξη, λαμβάνοντας ταυτόχρονα και ειδικά μέτρα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»⁴. Όσο για την Κολομβία, ο Αλμάγρο δεν λέει ούτε λέξη για τις καθημερινές εξαφανίσεις συνδικαλιστών ή για την εγκατάλειψη της ειρηνευτικής διαδικασίας από την πλευρά της κυβέρνησης: ανησυχεί για τη βία των διαδηλωτών που απορρίπτουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του προέδρου Ιβάν Ντούκε.

Επιστροφή στη δεκαετία του 1950

Στη Βολιβία όμως είναι που ο Αλμάγρο καταφέρνει το καίριο χτύπημά του. Τον Οκτώβριο του 2019, διεξάγονται προεδρικές εκλογές. Ο απερχόμενος πρόεδρος Έβο Μοράλες κερδίζει τις εκλογές από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 47,08% έναντι του κύριου αντιπάλου του Κάρλος Μέσα, ο οποίος υπολείπεται κατά περισσότερες από 10 ποσοστιαίες μονάδες (36,51%). Σύμφωνα με το σύνταγμα της Βολιβίας, όταν ένας υποψήφιος αποσπά ποσοστό μεγαλύτερο του 40% και η διαφορά του με τον δεύτερο υποψήφιο υπερβαίνει τις 10 ποσοστιαίες μονάδες, τότε εκλέγεται πρόεδρος από τον πρώτο γύρο. Όμως, το κλιμάκιο εκλογικών παρατηρητών του ΟΑΚ δυναμιτίζει τη διαδικασία με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων, κάνοντας λόγο για «ανεξήγητη αλλαγή τάσης» (ανακοινωθέν της 21ης Οκτωβρίου 2019) κατά την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Στην πραγματικότητα, όπως έχουν δείξει από τότε αρκετές στατιστικές μελέτες, η «αλλαγή τάσης» οφείλεται στην καθυστέρηση ενσωμάτωσης των αποτελεσμάτων από ορισμένες γεωγραφικές ζώνες που υποστηρίζουν συντριπτικά τον Μοράλες.

Τι σημασία έχει; Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν τις κραυγές περί νοθείας, η αντιπολίτευση ριζοσπαστικοποιείται, ο Μοράλες υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη χώρα κάτω από τις απειλές του στρατού. Ο ΟΑΚ δεν θα καταφέρει ποτέ να στοιχειοθετήσει τις κατηγορίες περί νοθείας, γεγονός που αποκαλύπτεται, μεταξύ άλλων, από ογκώδη έκθεση του Center for Economic and Policy Research (CEPR), με έδρα την Ουάσιγκτον⁵. Μερικές εβδομάδες μετά τα γεγονότα, η ντε φάκτο κυβέρνηση της Γιανίν Άνιες ανακοινώνει την υποστήριξή της στην προοπτική επανεκλογής του Αλμάγρο, ενός ανθρώπου που, σύμφωνα με τη νέα υπουργό Εξωτερικών της Βολιβίας Κάρεν Λόνγκαρικ, «έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υπεράσπιση της δημοκρατίας στην περιοχή»⁶.

Η επανεκλογή Αλμάγρο σηματοδοτεί την οριστική επιστροφή σε έναν ΟΑΚ στην υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Εάν ο οργανισμός επεδίωκε να αναβαπτιστεί και να αντλήσει νομιμοποίηση ως εγγυητής της δημοκρατίας, το στοίχημά του απέτυχε. Με επικεφαλής τον Αλμάγρο, ο οργανισμός έχει γίνει ξανά συνώνυμο του «μονροϊσμού» –ο όρος παραπέμπει στο δόγμα του Αμερικανού προέδρου Τζέιμς Μόνροε, στα τέλη του 19ου αιώνα, σύμφωνα με το οποίο η Λατινική Αμερική αποτελεί την «πίσω αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου η Ουάσιγκτον δεν θα ανεχθεί καμία εξωτερική ανάμειξη. Τον Ιανουάριο του 2020, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο θα χαιρετίσει την εξέλιξη ως «επιστροφή του ΟΑΚ στο πνεύμα των δεκαετιών του 1950 και του 1960».

1. Ομιλία στις 4 Φεβρουαρίου 1962.
2. 6η απόφαση της 8ης Διάσκεψης των υπουργών Εξωτερικών του ΟΑΚ στην Πούντα ντελ Έστε (Ουρουγουάη), 22-31 Ιανουαρίου 1962.
3. EFE, Ουάσινγκτον, 21 Σεπτεμβρίου 2018.
4. EFE, Σαντιάγο, Χιλή, 9 Ιανουαρίου 2020.
5. Jake Johnston και David Rosnick, «Observing the observers: The OAS in the 2019 Bolivian elections», Center for Economic and Policy Research, Ουάσιγκτον, 10 Μαρτίου 2020.
6. Alejandra Arredondo, «Bolivia apoya reelección de Almagro en la OEA», 23 Ιανουαρίου 2020.

• Guillaume Long

Διαβάστε περισσότερα

Οι Έλληνες μένουν σπίτι το καλοκαίρι, όχι λόγω κοροναϊού αλλά επειδή λεφτά δεν υπάρχουν

Το 53% αγγίζει το ποσοστό των Ελλήνων που δεν θα πάνε διακοπές φέτος το καλοκαίρι, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Αυτό δεν συμβαίνει λόγω φόβου για την πανδημία του κοροναϊού αλλά λόγο έλλειψης χρημάτων.

Κι αυτό γιατί το 66% δηλώνει έτοιμο να κάνει τελικά διακοπές αν λάβει τα vouchers, είτε μέσω του προγράμματος κοινωνικού τουρισμού του ΟΑΕΔ, είτε μέσω του «Τουρισμού Για Ολους». Ωστόσο, και πάλι ο ένας στους τέσσερις δεν είναι σίγουρος ότι θα καταφέρει να πάει διακοπές ακόμη και αν λάβει την επιδότηση. Όσοι δηλώνουν ότι δεν θα κάνουν διακοπές επικαλούνται πάντως ως βασική αιτία την έλλειψη χρημάτων κι όχι την πανδημία.

Πιο αισιόδοξη είναι η πιο πρόσφατη σφυγμομέτρηση της εταιρείας Pulse, μειώνοντας το ποσοστό όσων δεν θα πάνε καθόλου διακοπές στο 28%, ή 35% αν προσθέσουμε τους αναποφάσιστους. Πάντως ένα υψηλό ποσοστό των Ελλήνων που κυμαίνεται από το 44% ώς το 75% την τελευταία δεκαπενταετία, δεν κάνει καθόλου διακοπές το καλοκαίρι. Κοινός τόπος είναι η άσχημη οικονομική κατάσταση.

Χαρακτηριστικά:

2006

• Το 44% των Ελλήνων δεν πάει διακοπές κυρίως λόγω οικονομικών

2014

• Μόνο το 25% των Ελλήνων έχει δυνατότητα να κάνει διακοπές

2016

• Πολυτέλεια είναι οι διακοπές για έναν στους τρεις Ευρωπαίους
• Το 33% των νοικοκυριών σε κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυσκολεύονται να πληρώσουν ένα επταήμερο ταξίδι
• Το ποσοστό των Ελλήνων που αδυνατούν να πληρώσουν μία εβδομάδα διακοπών αυξάνεται από 51,2% το 2011 σε 53,6%

 

2018

• Το 28,3% του ευρωπαϊκού πληθυσμού αδυνατεί να αντέξει οικονομικά μία εβδομάδα διακοπών ετησίως
• Ο αντίστοιχος ελληνικός μέσος όρος είναι 51%, αυξημένος κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες από το 2013

2020

• Πάνω από τους μισούς Έλληνες είτε δεν θα πάνε καθόλου διακοπές (19%), είτε δεν γνωρίζουν αν θα πάνε (34%). Όσοι δεν πάνε διακοπές είναι λόγω έλλειψης χρημάτων κατά 36%
• Λόγω κορονοϊού κατά 32% και λόγω φόρτου εργασίας κατά 22%
• Ένας στους τέσσερις Έλληνες αδυνατεί να αντεπεξέλθει στο κόστος διακοπών, με το 23% να σχεδιάζει μικρότερης διάρκειας διακοπές από τις περσινές

* Πηγές: Παν/μιο Μακεδονίας, Ιnterview, Eurostat, INKA

Διαβάστε περισσότερα