Έναρξη διαδικασίας εγγραφών στα Δημόσια ΙΕΚ

Ξεκίνησε σήμερα με την Α' φάση και την υποβολή ηλεκτρονικής αίτησης, για την επιλογή καταρτιζομένων σε τμήματα ειδικοτήτων Α’ εξαμήνου στα Δημόσια ΙΕΚ.

Η υποβολή ηλεκτρονικής αίτησης γίνεται στην ιστοσελίδα: https://diek.it.minedu.gov.gr

Η διαδικασία υποβολής ηλεκτρονικών αιτήσεων θα ολοκληρωθεί την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020, ώρα 23:59, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που έχει τεθεί.

Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία υποβολής των ηλεκτρονικών αιτήσεων, θα ακολουθήσει η διαδικασία επιλογής καταρτιζομένων που προβλέπεται στον Κανονισμό λειτουργίας. Οι ειδικότητες που τελικά θα λειτουργήσουν στα ΔΙΕΚ κατά το χειμερινό εξάμηνο, θα λάβουν οριστική έγκριση λειτουργίας εφόσον συγκεντρωθεί ικανός αριθμός (τουλάχιστον 15) ηλεκτρονικών αιτήσεων – εγγραφών.

Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας επιλογής, οι ενδιαφερόμενοι θα κληθούν να προσέλθουν στο ΔΙΕΚ με τα απαραίτητα δικαιολογητικά, για να οριστικοποιήσουν την εγγραφή τους.

Διαβάστε περισσότερα

Και όμως, μπορείς να είσαι εξίσου σωστός, όσο και λάθος την ίδια στιγμή! «Εγώ εναντίον σου και εσύ εναντίον μου;»

Image credit: Andrea Piacquadio/ pexels.com

Τα περισσότερα προβλήματα στις σχέσεις και στον τρόπο επικοινωνίας έχουν να κάνουν συνήθως με αποτυχημένους τρόπους συνύπαρξης με τον άλλον, όπου δεν μπορούμε να δούμε καταστάσεις καθαρά και τον βάζουμε «απέναντι».

---

• «Εγώ έχω δίκιο!»
• «Όχι, εγώ έχω δίκιο!»

Και όμως, έχεις σκεφτεί πως μπορεί τελικά να έχετε και οι δύο δίκιο; Δημιουργείται μία παρεξήγηση, μία διαφωνία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είτε πρόκειται για φιλική, ερωτική, επαγγελματική ή συγγενική σχέση. Αν κάποιος είναι ουδέτερος και ακούσει και τις δύο πλευρές, θα διαπιστώσει πως η κάθε πλευρά έχει το δικό της δίκιο – εκτός εξαιρέσεων βέβαια! Τι συμβαίνει λοιπόν και τελικά εφόσον έχουμε δίκιο και οι δύο, φτάνουμε στο σημείο να καυγαδίζουμε αλλά και πολλές φορές να το χάνουμε στο τέλος της ημέρας;

• Πως τελικά φτάνουμε στην νοοτροπία του «Εγώ εναντίον σου και εσύ εναντίον μου;»
• Πως καταλήγουμε σε μία συνεχιζόμενη κατάσταση συγκρούσεων που μας δημιουργεί ψυχικό και συναισθηματικό άγχος, κυρίως όταν παίρνουμε ακραίες θέσεις, φτάνοντας σε έναν όλο και μεγαλύτερο διχασμό;
• Πως εν τέλει προκαλούμε ή και διαιωνίζουμε συγκρούσεις χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε ενώ στην ουσία έχουμε την πεποίθηση ότι προσπαθούμε να τις επιλύσουμε;

Η απάντηση έρχεται μέσα από την δυναμική της διαπροσωπικής σύγκρουσης και στον τρόπο που η αντίληψή μας μπορεί να αποκλίνει. Πιο απλά, αν δεν αντιληφθούμε το τι ακριβώς προκαλούμε εν αγνοία μας στην προσπάθεια να αποδείξουμε πως «είμαστε οι σωστοί», αν δεν κατανοήσουμε σε βάθος πως το μόνο που κάνουμε εκείνη τη στιγμή είναι να προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον πως έχουμε δίκιο, τότε η κατάληξη θα είναι πολλές φορές καταστροφική, καθώς θα μας αποξενώνει διαρκώς και θα μας απομακρύνει.

Δυστυχώς αυτές τις στιγμές, νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη να υπερασπίσουμε την άποψή μας, τον εαυτό μας, που ξεχνάμε πως και ο άλλος έχει επίσης τη δική του άποψη… και όσο προσπαθεί και εκείνος να μας την εξηγήσει, τόσο περισσότερο «κατεβάζουμε ρολά», δεν τον ακούμε, τον διακόπτουμε για να επιβάλλουμε την δική μας!

Ναι, δυστυχώς καταλήγει σε ένα παιχνίδι επιβολής, ένα παιχνίδι που ανάλογα το είδος της σχέσης, συχνά παίρνει και τη μορφή του «ποιος έχει το πάνω χέρι», τη μορφή του «εγώ είμαι σωστός και εσύ λάθος, εγώ έχω δίκιο-εσύ άδικο, εγώ ξέρω-εσύ δεν ξέρεις!»

---

Ο φαύλος κύκλος της ασυνεννοησίας!

Στην ουσία δεν κάνουμε άλλο τίποτα από το να καταπατάμε τους «κανόνες διαλόγου», όπου ο σεβασμός προς τον συνομιλητή μας χάνεται, δεν μας ενδιαφέρει να ακούσουμε τι θα πει – εφόσον εμείς είμαστε οι σωστοί και φυσικά η υποτίμηση των επιχειρημάτων του, κυριαρχεί. Μάλιστα, δεν ακούμε καν τι λέει ή πιο σωστά «τι θέλει και τι προσπαθεί να πει».

Ακόμα και αν τον αφήσουμε να μιλήσει, δεν ακούμε πραγματικά τι λέει αλλά εκείνη την ώρα οργανώνουμε στο μυαλό μας τη δική μας αντεπίθεση, παίρνοντας και πάλι τον έλεγχο στα χέρια μας! Ναι, είναι και παιχνίδι ελέγχου. Μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο ασυνεννοησίας με ότι συνεπάγεται αυτό!

Η αντίληψη του «ΤΙ» και «ΠΩΣ» φτάνουμε σε αδιέξοδο

Αν αντιληφθούμε «ΤΙ» κάνουμε και «ΠΩΣ» εκείνη τη στιγμή φτάνουμε σε αδιέξοδο, ίσως επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ευαισθητοποιηθεί γύρω από τον τρόπο που μας δημιουργεί προβλήματα και παρεξηγήσεις, αφήνοντας τον έλεγχο στην άκρη και βλέποντας πιο καθαρά την κατάσταση, ώστε να εργαστούμε πιο αποτελεσματικά και επικοινωνιακά μεταξύ μας, φτάνοντας στην επίλυση προβλημάτων μέσα από έναν εποικοδομητικό διάλογο.

«Σε βλέπω ως ισάξιο άνθρωπο… ή μήπως όχι;»

Σύμφωνα με τον Martin Buber, ο υγιής τρόπος αντίδρασης με τους άλλους, ξεκινά μέσα από μία διαδικασία όπου τους βλέπουμε ως ανθρώπους - ως ολότητα - και όχι ως αντικείμενα. Όταν λοιπόν Εγώ και Εσύ αρχίζουμε να μιλάμε, σημαίνει πως σου απευθύνομαι ως πρόσωπο, άμεσα, με σεβασμό και εκτίμηση και όχι για να ικανοποιήσω ή να πετύχω κάποιον άλλον στόχο.

Η επικοινωνία μας δηλαδή, η συνομιλία μας, γίνεται μέσα από μία σχεσιακή συνεύρεση, μία «συνάντηση» που επιτρέπει μέσα από την αλληλεπίδραση και την ανταπόκριση σε αυτήν, να «ολοκληρωθούμε» και να εξελιχθούμε.

Η τάση μας να αξιολογούμε τους άλλους σε σχέση με τη δική μας αντίληψη

Ασφαλώς και δεν σημαίνει πως ο ένας «πρέπει» να έχει δίκιο και ο άλλος άδικο. Και σίγουρα δεν θα συμφωνούμε με όλους και με όλα. Ωστόσο, σε κάθε διαφωνία, επειδή αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιώσουμε το θυμό, την ένταση ή το πείσμα μας, λειτουργούμε σαν να βρισκόμαστε σε …πόλεμο με αποτέλεσμα να χάνουμε την «αντικειμενικότητα» της κατάστασης.

Δεν μπορούμε να την δούμε αρκετά καθαρά ώστε να βρούμε έναν τρόπο επικοινωνίας που θα μας οδηγήσει στη πιθανή εκείνη λύση, η οποία θα διαρκέσει στο χρόνο με μικρές αναθεωρήσεις. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε τον εαυτό μας σωστό, ενώ δυστυχώς, εξακολουθούμε να κάνουμε λάθος. Έρχεται στην επιφάνεια λοιπόν η τάση μας να αξιολογούμε τους άλλους σε σχέση με τη δική μας αντίληψη, όπου δεν υπάρχει σεβασμός και μάλιστα να τους φερόμαστε ως εμπόδια ή αντικείμενα, σύμφωνα με τον Buber.

Δεν μπαίνουμε στη θέση του άλλου για να δούμε πως μπορεί να νιώθει όταν, για παράδειγμα, τον διακόπτω διαρκώς, του φωνάζω, δεν σκέφτομαι ή και δεν με ενδιαφέρει αν είχε μία δύσκολη μέρα στη δουλειά ή στην προσωπική του ζωή. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τα πραγματικά προβλήματα, πραγματικών ανθρώπων με πραγματικά συναισθήματα και πραγματικές σκέψεις…

O φιλόσοφος και Gestalt ψυχοθεραπευτής John Enright θεωρεί τη θεραπεία ως ένα μονοπάτι προς τη φώτιση, καθώς ο θεραπευόμενος αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως τα προβλήματα δεν είναι πραγματικά, αλλά ψευδαισθήσεις που προβάλλονται γύρω του και στο περιβάλλον, στον κόσμο.

Πιο συγκεκριμένα αναφέρει πως …ένα μεγάλο θέμα είναι η συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα – συμπτώματα, συνήθειες, αγωνίες, συγκρούσεις κλπ.- δεν υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο. Υπάρχουν ψευδαισθήσεις, κατασκευές του νου, πλάσματα της φαντασίας που εμφανίζονται στον πραγματικό κόσμο, όπως οι εικόνες σε μία οθόνη. Για να νιώσουμε καλύτερα, δεν χρειάζεται να αλλάξουμε την πραγματικότητα, απλά να αφήσουμε πίσω την ψευδαίσθηση. Δεν χρειάζεται να απορρίψουμε ή να πολεμήσουμε την πραγματικότητα αλλά να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να παίξουμε μαζί της. Και στο παιχνίδι με την πραγματικότητα ανακαλύπτουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της το έχουμε ήδη δημιουργήσει έτσι κι αλλιώς…

Πρόκειται λοιπόν για μία διαδικασία συνειδητοποίησης και μάθησης μέσα από την εμπειρία για τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους…

---

Τα προβλήματα και οι αποτυχημένοι τρόποι συνύπαρξης

Τα περισσότερα προβλήματα στις σχέσεις και στον τρόπο επικοινωνίας έχουν να κάνουν συνήθως με αποτυχημένους τρόπους συνύπαρξης με τον άλλον, όπου δεν μπορούμε να δούμε καταστάσεις καθαρά και τον βάζουμε «απέναντι».

Αποτέλεσμα, αντί να επιλύουμε προβλήματα, δημιουργούμε νέες συγκρούσεις και προκαλούμε ψυχικό πόνο και σε εκείνον άλλον αλλά και σε εμάς, που για μία ακόμη φορά δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Αυτή η απογοήτευση, στην πορεία του χρόνου, μπορεί να μετατραπεί σε αίσθηση δικής μας αποτυχίας, επηρεάζοντας αρνητικά την δική μας θεώρηση εαυτού….

Διαβάστε περισσότερα

Τα οφέλη της μουσικής στην άθληση

Image credit: Ivan Samkov/ pexels.com

Νέες μελέτες αποκαλύπτουν τους τρόπους με τους οποίους η μουσική θα μπορούσε να βελτιώσει την απόδοσή σας κατά τη διάρκεια της άσκησης.

---

Αν έχετε γυμναστεί, τότε σίγουρα έχετε ακούσει κάποιες φορές παράλληλα και μουσική. Έχετε νιώσει ότι κάποια τραγούδια σας βοήθησαν να συνεχίσετε με σημαντικό ρυθμό εκεί που νιώθατε ότι κουράζεστε;

Ένας από τους λόγους που τόσοι πολλοί άνθρωποι ακούνε μουσική κατά τη διάρκεια της άσκησης είναι ότι τους προσφέρει αρκετά οφέλη. Η έρευνα σχετικά με τις θετικές επιδράσεις της μουσικής κατά τη διάρκεια της άσκησης επανεξετάστηκε σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Psychological Bulletin.

Αυτοί οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια μετά-ανάλυση μελετών της επίδρασης της μουσικής κατά τη διάρκεια της άσκησης και της αθλητικής απόδοσης. Η μετά-ανάλυση εξετάζει πολλές διαφορετικές μελέτες για να αναζητήσει συνέπεια στα αποτελέσματα των προηγούμενων ερευνών.

Ίσως η μεγαλύτερη επιρροή της μουσικής στην άσκηση, βάσει αυτών των ευρημάτων, είναι ότι η ακρόαση μουσικής κατά τη διάρκεια της άσκησης, μπορεί να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα για αυτό που κάνετε.

Πειράματα που έγιναν σε ανθρώπους που ακούνε μουσική ενώ ασκούνται, βρίσκουν ότι οι άνθρωποι αισθάνονται πιο θετικά για την άσκηση όταν έχουν ακούσει μουσική από ό, τι όταν δεν ακούν. Η επίδραση της μουσικής δεν εξαρτάται από την ένταση της άσκησης και το αποτέλεσμα εμφανίστηκε τόσο στους εκπαιδευμένους όσο και στους μη εκπαιδευμένους αθλητές.

Η μουσική φαίνεται επίσης να μειώνει την αίσθηση των ανθρώπων για την ένταση της προσπάθειας που καταβάλουν. Δηλαδή, στο ίδιο επίπεδο έντασης της δραστηριότητας, η ακρόαση μουσικής μπορεί να σας κάνει να νιώσετε σαν να ασκείτε λιγότερη προσπάθεια από ό,τι θα αισθανόσασταν χωρίς μουσική. Ορισμένες μελέτες έχουν δείξει επίσης ότι όταν οι αθλητές είναι ελεύθεροι να ορίσουν το δικό τους επίπεδο άσκησης, είναι πρόθυμοι να ασκηθούν πιο έντονα με τη μουσική παρά χωρίς αυτήν.

Υπάρχουν μερικοί πιθανοί λόγοι για αυτό. Για μερικούς ανθρώπους (ιδιαίτερα όταν βρίσκονται στο αρχικό στάδιο της προπόνησής τους), η μουσική τους βοηθά να εστιάσουν την προσοχή τους στη μουσική παρά στον πόνο ή σε άλλα συμπτώματα προσπάθειας.

Για άλλους ανθρώπους (ειδικά για εκπαιδευμένους αθλητές) το περιεχόμενο της μουσικής βοήθησε. Αυτοί είτε συγχρονίζουν την προσπάθειά τους με τη μουσική είτε αντλούν έμπνευση από το ίδιο το τραγούδι μέσω των στίχων του ή άλλων συσχετισμών μεταξύ του τραγουδιού και της αθλητικής παράστασης (σκεφτείτε «Eye of the Tiger»)

 

Η μουσική φαίνεται επίσης να έχει μικρή επίδραση στη συνολική απόδοση της άσκησης. Οι αθλητές αποδίδουν καλύτερα τόσο κατά τη διάρκεια της άσκησης όσο και όταν ασχολούνται με το άθλημά τους όταν υπάρχει στο περιβάλλον μουσική, αν και τα αποτελέσματα είναι ισχυρότερα για την άσκηση παρά για το ίδιο το άθλημα. Στις μελέτες που αναλύθηκαν η γρήγορη μουσική με ρυθμό μεγαλύτερο από 120 παλμούς ανά λεπτό ήταν πιο αποτελεσματική από την αργή μουσική.

Είναι ενδιαφέρον ότι δεν φαίνεται να έχει σημασία η επίδραση της μουσικής, αν ο αθλητής έχει επιλέξει ο ίδιος τη μουσική ή αν έχει επιλεγεί από κάποιον άλλο (όπως ο πειραματιστής). Έτσι, οι λίστες αναπαραγωγής που επιλέγονται από τους δασκάλους ενός τμήματος άσκησης που συμμετέχετε μπορεί να έχουν αποτελεσματικότητα ακόμη και αν δεν σας αρέσουν όλα τα τραγούδια.

Στο μοναδικό μέρος όπου η μουσική δεν φαίνεται να έχει μεγάλο αντίκτυπο είναι στη φυσιολογική λειτουργία. Ο καρδιακός ρυθμός ενός αθλητή δεν επηρεάζεται σταθερά από τη μουσική. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η μουσική μπορεί να ωφελήσει τη χρήση οξυγόνου του σώματος, αλλά αυτά τα αποτελέσματα είναι μικρά στην καλύτερη περίπτωση.

Όλα αυτά συνεπάγονται ότι η μουσική βοηθάει στη βελτίωσης της απόδοσης και δεν φαίνεται να έχει αρνητικές συνέπειες. Εάν η μουσική σας κάνει να νιώθετε καλύτερα για την άσκηση είναι πιο πιθανό να συνεχίσετε το πρόγραμμα άσκησής σας (το οποίο ωφελεί την υγεία και την απόδοση μελλοντικά). Η μουσική θα μπορούσε επίσης να σας βοηθήσει να μεγιστοποιήσετε τις αθλητικές σας δυνατότητες.

Ακόμα κι αν δεν θέλετε να ανταγωνιστείτε με άλλα άτομα, είναι φυσικό να θέλετε να βελτιώσετε τον εαυτό σας με την πάροδο του χρόνου. Η μουσική μπορεί να σας βοηθήσει να αυξήσει την αίσθηση ότι γίνεστε καλύτεροι με την εξάσκηση. 

Απόδοση: Αλκμήνη Καισαρίδου – Ψυχολόγος
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Κάθε εποχή έχει το ΠΑΣΟΚ που της αξίζει

 

 Κάθε εποχή έχει το ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές αυταπάτες που της αξίζουν. Το θέμα δεν είναι να ανακτήσουμε το “παλιό καλό ΠΑΣΟΚ” που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά να ανοίξουμε μέτωπο διαρκείας στις αυταπάτες για εύκολες κυβερνητικές λύσεις.

Σφυροδρέπανος

Πριν από μισό αιώνα οι κομμουνιστές εκτιμούσαν λανθασμένα πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει το έδαφος για την εμφάνιση και εδραίωση ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος -αν και ως ένα βαθμό, τέτοιες δυνάμεις υπήρχαν εντός της ΕΔΑ.

Αντιθέτως, το γενικό συμπέρασμα από την ιστορική πείρα των τελευταίων πενήντα χρόνια τείνει μεταξύ σοβαρού και αστείου προς τον αφορισμό ότι δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα χωρίς ΠΑΣΟΚ, σε διάφορες μορφές και συσκευασίες, και ότι όλη η χώρα είναι βασικά ΠΑΣΟΚ, Κεντροαριστερά και ναι μεν αλλά.

Στο πέρασμα του χρόνου, η διακυβέρνηση της Αλλαγής αντιμετωπίζεται περίπου ως θρύλος, ένας “χαμένος παράδεισος”, η απώλεια του οποίου τονίζεται από την άμεση σύγκριση με το παρόν και τις μίζερες προοπτικές του και τον επιθετικό δημόσιο λόγο των κυρίαρχων ΜΜΕ, που στοχοποιούν ευθέως τα χρόνια της “υπερβολής” και του “μεγάλου πάρτι”, όπου “ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας”. Αυτή η τάση εκφράζεται με ένα μαζικό κύμα διαδικτυακού χαβαλέ (ομάδες στο ΦΒ, διάφορα memes, χιούμορ με ΠΑΣΟΚ, χιούμορ με ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ), γιατί η “πλακίτσα” είναι ο καλύτερος και πλέον ανώδυνος τρόπος για να εμπεδωθούν τα στερεότυπα.

Τα σημερινά γενέθλια του ΠΑΣΟΚ και της ιδρυτικής του διακήρυξης είναι αφορμή για νοσταλγικές αναφορές στον Ανδρέα, το “παλιό, καλό ΠΑΣΟΚ -το ορθόδοξο-” και ανώδυνη νοσταλγία -που δεν είναι ακριβώς πολιτική συνείδηση, ούτε απαραίτητα προοδευτική, καθώς στη χώρα μας συχνά μπλέκει με κλισέ για την επταετία που κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά.

Οι νοσταλγικές αναφορές πασπαλίζονται με αρκετή δόση γραφικής προσωπολατρίας για τον Ανδρέα, γιατί… δε βγαίνουν πια τέτοιοι ηγέτες, όπως μας βεβαιώνουν όσοι βαφτίζουν γκόμενο τον Κυριάκο, νέο Ανδρέα τον Αλέξη κοκ. Και είναι έτοιμοι σε τρία δευτερόλεπτα να σου πουν “ναι αλλά ο Στάλιν” και να σου αναλύσουν το φαινόμενο της προσωπολατρίας στη Σοβιετική Ένωση.

Όσοι λένε πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει πολλή σχέση με τη διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου, με όσα έλεγε τότε για τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο κτλ, είναι σαν να κλέβουν εκκλησία -αυτή που θα διαχωριζόταν από το κράτος, με βάση όσα έλεγε η διακήρυξη.

Μπορείτε να την δείτε απλά ως ιστορικό ντοκουμέντο, χωρίς να την παίρνετε τοις μετρητοίς. Αλλιώς θα σκοντάφταμε σε παραγράφους, που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να καταπολεμά τα ρουσφέτια και το “πελατειακό κράτος”.

Έχει ο Λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος, που στηρίζονταν στη φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο.

Εξίσου αυτονόητο -άσχετα αν δεν το συνειδητοποιούν όλοι- είναι πως ο πολιτικός λόγος του ΠΑΣΟΚ της Μεταπολίτευσης είναι πολύ πιο προωθημένος και -σχηματικά- πιο “αριστερός” όχι μόνο για το σημερινό ΚΙΝΑΛ, αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλους επίδοξους επιγόνους της 3ης Σεπτέμβρη, που την μνημονεύουν ή την γιορτάζουν σήμερα. Η καταγγελία του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και των μονοπωλίων δεν ήταν ουσιαστικά ποτέ στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στο αποκορύφωμα της κούφιας αντι-μνημονιακής ρητορικής του και της… “σύγκρουσής” του με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Κάθε εποχή έχει το ΠΑΣΟΚ και τη σοσιαλδημοκρατία που της αξίζει. Το ΠΑΣΟΚ του “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ” ή το σύγχρονο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ (και το 3ο “αριστερό μνημόνιο”). Αλλά εδώ χρειάζεται και μια αντίστροφη ανάγνωση. Κάποτε η εξαγορά ψήφων και ο μαζικός εκμαυλισμός συνειδήσεων από το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ απαιτούσαν ως αντάλλαγμα ένα αυξημένο βιοτικό επίπεδο, μια θέση στο δημόσιο, με άλλα λόγια ένα σαφές υλικό αντάλλαγμα. Σήμερα οι συνειδήσεις παραμένουν συμβιβασμένες, με τη δύναμη της συνήθειας, μολονότι δεν υπάρχει καν άξιο λόγου δόλωμα, για να τσιμπήσουν…

Κάθε εποχή έχει το ΠΑΣΟΚ και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων που της αξίζει.

Το ηθικό δίδαγμα από την 3η Σεπτέμβρη δεν είναι η νοσταλγία προς ένα εξιδανικευμένο παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ -όχι με τη μορφή που μας παρουσιάζεται τουλάχιστον και όχι εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από το επίπεδο του μαζικού κινήματος και τη δύναμή του. Το ζητούμενο είναι να πάρουμε τα διδάγματα της ιστορίας και να έχουμε μέτωπο διαρκείας ενάντια στο διαχρονικό ΠΑΣΟΚ, όποια μορφή και αν παίρνει, για να μην πέφτουμε μόνοι μας στις ίδιες παγίδες -ακόμα και όταν δεν υπάρχει τυράκι στη φάκα.

Η σοσιαλδημοκρατία διέρχεται σήμερα μια κρίση ταυτότητας και είναι ζήτημα αν έχει λόγο ύπαρξης και έδαφος να σταθεί -όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκοσμίως. Η Πασοκιά όμως, νοούμενη ως δεξιά πολιτική με αριστερά συνθήματα, η (κεντρο)αριστερά που είναι πολιτικά πιο χρήσιμη στην άρχουσα τάξη από ό,τι η δεξιά (ακόμα και αν δεν το είπε έτσι ακριβώς ο Ανιέλι, είναι σωστό και εύστοχο), γιατί κάνει την μεγαλύτερη ζημιά στην υπόθεση του κινήματος.

Το ζητούμενο είναι να χτυπήσουμε τις αυταπάτες, σε μια χώρα που αρέσκεται να λέει πως είναι ΠΑΣΟΚ. Γιατί όπως λέει και ένα άλλο νεο-τσιτάτο, μπορείς εύκολα να βγάλεις έναν Πασόκο από το ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και το ΠΑΣΟΚ από έναν Πασόκο.

Διαβάστε περισσότερα

Ανησυχία από ευρήματα για νέες τοξικές ουσίες στα χημικά των ηλεκτρονικών τσιγάρων

Τα χημικά που προσδίνουν διάφορες γεύσεις στα ηλεκτρονικά τσιγάρα, συνδυάζονται με τους διαλύτες των υγρών που τα τελευταία περιέχουν, παράγοντας έτσι νέες τοξικές χημικές ουσίες, οι οποίες ερεθίζουν τους πνεύμονες, πυροδοτώντας βιολογικές αντιδράσεις με πιθανό τελικό αποτέλεσμα τα αναπνευστικά και καρδιαγγειακά προβλήματα. Αυτή είναι η διαπίστωση μιας νέας αμερικανικής επιστημονικής έρευνας, η οποία δημιουργεί νέες αμφιβολίες για την ασφάλεια των ηλεκτρονικών τσιγάρων, την οποία διαφημίζουν οι κατασκευαστές τους.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή φαρμακολογίας και βιολογίας του καρκίνου Σβεν-Έρικ Τζορντ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ντιουκ της Β.Καρολίνα, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ψηφιακό (λόγω κορονοϊού) διεθνές συνέδριο της Ευρωπαϊκής Πνευμονολογικής Εταιρείας, βρήκαν στα εργαστηριακά πειράματα τους για πρώτη φορά ότι ακόμη και μικρές συγκεντρώσεις των νεοδημιουργημένων χημικών προκαλούν θάνατο των κυττάρων στην επιφάνεια των βρόγχων των πνευμόνων.

«Οι βρόγχοι εκτίθενται στον ατμό των ηλεκτρονικών τσιγάρων, όταν ο χρήστης τον εισπνέει στους πνεύμονες του. Παρατηρήσαμε συστηματικά ότι τα νέα χημικά που σχηματίζονται από τα χημικά των γεύσεων και των διαλυτών, είναι πιο τοξικά από τις μητρικές ουσίες τους», δήλωσε ο δρ Τζορντ.

Παρατηρήθηκε, επίσης, ότι οι νέες ουσίες ενεργοποιούν τους υποδοχείς στις απολήξεις των νεύρων των βρόγχων (TRPV1 και TRPA1), οι οποίοι ευθύνονται για διάφορες φλεγμονώδεις αντιδράσεις. Σύμφωνα με τους ερευνητές, «η ενεργοποίηση αυτών των υποδοχέων μπορεί να αυξήσει τους παλμούς της καρδιάς και, σε ανθρώπους με προδιάθεση, να οδηγήσει σε καρδιακή αρρυθμία και υπέρταση. Ακόμη μπορεί να αυξήσει τις εκκρίσεις στη ρινική οδό και στους αεραγωγούς των πνευμόνων, οδηγώντας σε βήχα και αναπνευστικές δυσκολίες».

«Είναι η πρώτη φορά που δείχνεται ότι αυτά τα νέα χημικά που σχηματίζονται στα υγρά των ηλεκτρονικών τσιγάρων, μπορούν να κάνουν ζημιά και να καταστρέψουν τα κύτταρα των πνευμόνων. Παρόλο που σε ορισμένες περιπτώσεις πάνω από το 40% των χημικών που προσδίνουν γεύση, μετατρέπονται σε νέες χημικές ουσίες μέσα στα ηλεκτρονικά τσιγάρα, σχεδόν τίποτε δεν ήταν γνωστό για την τοξικότητα τους έως τώρα», τόνισε ο Τζορντ.

Οι ερευνητές επεσήμαναν την ανάγκη οι κατασκευαστές ηλεκτρονικών τσιγάρων να ανακοινώνουν όλες τις χημικές ουσίες πάνω στα προϊόντα τους - όχι μόνο τα αρχικά χημικά, αλλά και αυτά που παράγονται από την κατοπινή ανάμιξη τους.

«Τα ευρήματα μας», ανέφερε ο Τζορντ, «δείχνουν ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα απελευθερώνουν ασταθή χημικά μίγματα που περιέχουν μια μεγάλη ποικιλία χημικών προϊόντων με απρόσμενες τοξικολογικές ιδιότητες. Οι ρυθμιστικές αρχές πρέπει να ενημερωθούν ότι αυτές οι ουσίες μπορούν να σχηματιστούν, έτσι ώστε να ξεκινήσουν τοξικολογικές μελέτες για να αξιολογήσουν την ασφάλεια τους. Μόλις γίνουν γνωστά τα επίπεδα τοξικότητας, οι αρχές θα μπορούν πλέον να αξιολογήσουν το επίπεδο κινδύνου για την υγεία από τα ηλεκτρονικά τσιγάρα και να εκδώσουν συστάσεις προς τους κατασκευαστές, ώστε να μειώσουν τις συγκεντρώσεις, προκειμένου να μετριάσουν τους κινδύνους σε αποδεκτά επίπεδα».

https://tvxs.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Περί θεωριών συνωμοσίας

Οι θεωρίες συνωμοσίας, και στη συγκεκριμένη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, αποσπούν την προσοχή από την πραγματική πηγή των προβλημάτων, την καπιταλιστική διαχείριση της.  Ο διχαστικός χαρακτήρας τους μπορεί να αποβεί χρήσιμος για την άρχουσα τάξη, που δεν είναι αρνητική να χρησιμοποιεί ανασφάλειες και φόβους  προς όφελός της, εστιάζοντας την προσοχή  σε διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους…

 

Dies Brumalis

 

Κι όλο και πιο σπάνια, όλο και πιο δύσκολα μοιάζει να συναντά κανείς στα παντός είδους ΜΜΕ όχι μόνο ενημερωμένες και  αιτιολογημές απόψεις, αλλά ακόμα και έγκυρες ειδήσεις. Και ενώ επαίρεται  η αστική μας δημοκρατία ότι ο νόμος για τα μέσα ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να βασίζεται στο ατομικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και μοιάζει  τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να διευκολύνουν σχεδόν όλους να συνεισφέρουν με τις απόψεις τους, στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει πως λειτουργούν  χωρίς  φίλτρα που συνδέονται με οικονομικές ή και πολιτικές προϋποθέσεις. Γενικά, πιο συχνά φαίνεται να  αναδεικνύονται απόψεις και γεγονότα που αντανακλούν  την κυρίαρχη σκέψη, ενώ ακόμα και ψευδή δεδομένα ή πλασματικές δικαιολογίες, που δεν συγκρούονται ή ενισχύουν την κυρίαρχη άποψη, διαδίδονται επειδή στον πυρήνα τους δεν την αμφισβητούν. Εξάλλου η άρχουσα τάξη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσής της έχουν μακρά ιστορία παραπληροφόρησης και ατέρμονης προπαγάνδας, που αυξάνει τη δυσπιστία πολλών προς την καθεστηκυία τάξη. 

Σε καταστάσεις λοιπόν κρίσης, όπως τώρα με την πανδημία,  συχνά παρουσιάζονται ιδιαίτερες προκλήσεις σχετικά με την πληροφόρηση που μπορεί να επιδεινώσουν την αρχική κατάσταση. Προβλήματα μπορεί να προκληθούν από την αβεβαιότητα σχετικά με νέα επιστημονικά δεδομένα και αναλύσεις και από την ταχύτητα με την οποία αυτά αλλάζουν, και διαδίδονται οι σχετικές πληροφορίες, που μπορεί όμως να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη τόσο προς την επιστημονική κοινότητα όσο και προς τις κυβερνήσεις. Κι αυτό, γιατί υπάρχει κίνδυνος κάθε αβεβαιότητα ή κενό πληροφόρησης να καλυφτεί με φωνές διαφωνούντων που προσφέρουν λύσεις με σιγουριά, χωρίς να έχουν ιατρική εμπειρογνωμοσύνη. Σε ένα ήδη εύθραυστο πολιτικό περιβάλλον, η πόλωση στην οποία συνεισφέρουν αυτές οι συζητήσεις αυξάνει τις υπάρχουσες εντάσεις, συσκοτίζει πηγές ή προθέσεις που συνδέονται με ψεύδη για την επιδημία και κινητοποιεί την αντίσταση σε κυβερνητικές εντολές.  

Επιπλέον, επιδεινώνεται αυτή η κατάσταση από την αυξανόμενη δυσπιστία προς παρόχους φροντίδας υγείας και τις κυβερνήσεις, καθώς κατά καιρούς αποκαλύπτεται για αυτούς πως ενδιαφέρονται μόνο για τον πλουτισμό τους. Η διαφθορά, η κερδοσκοπία, οι δωροδοκίες εταιρειών που σχετίζονται με την υγεία έχουν σε πολλές περιπτώσεις αποδειχτεί αναμφισβήτητα, όπως τελευταία με την Novartis, με τις κυβερνητικές αρχές που έχουν το ρόλο του ρυθμιστικού παράγοντα πολλές φορές να είναι είτε εσκεμμένα αδαείς είτε ενεργά συνένοχοι. Αυτό αφήνει ένα επιστημολογικό κενό, γιατί δείχνει πως το σύστημα δεν είναι αξιόπιστο. Και αυτό είναι ακριβώς το βασικό πρόβλημα σύγχυσης της επιστήμης με την εφαρμογή της στον καπιταλισμό. 

Η διάβρωση της εμπιστοσύνη στην πολιτική εξουσία και την επιστήμη  σε μια τέτοιας έκτασης υγειονομική κρίση δημιουργεί ένα κενό που ένα πλήθος θεωριών συνωμοσίας, παραπληροφόρησης και προπαγάνδας έρχεται να το καλύψει, που με άλματα λογικής συνδέουν αυθαίρετα ένα φαινόμενο με ένα άλλο. Οι ισχυρισμοί ότι ο ιός είναι ένα ξένο βιολογικό όπλο, μια στοχευμένη εφεύρεση ή μέρος μιας συνωμοσίας για τον επανασχεδιασμό του πληθυσμού ή συνδέεται με ιστούς 5G εστιάζουν σε ένα μάλλον ασυνάρτητο σύνολο μηνυμάτων που συνδυάζει αφηγήσεις διαχεόμενες, όπως κατηγορίες εναντίον μεταναστών ή συγκεκριμένων εθνοτήτων, υποψίες για έλεγχο της αύξησης του πληθυσμού, καχυποψία για τη χρήση της τεχνολογίας κλπ. Οι φήμες των μυστικών θεραπειών ή της ανυπαρξίας του ιού υπόσχονται ελπίδα προστασίας από μια απειλή που ούτε καν παγκόσμιοι ηγέτες δεν μπορούν να αποφύγουν. Η πεποίθηση ότι κάποιος έχει πρόσβαση στην απαγορευμένη γνώση προσφέρει αισθήματα βεβαιότητας και ελέγχου, εν μέσω μιας κρίσης που έχει ανατρέψει δεδομένα, και μια αυξανόμενη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι πρέπει και μπορούν να βρουν την αλήθεια από μόνοι τους.  

Οι θεωρίες συνωμοσίας δημιουργούν πεποιθήσεις που κινούνται στα όρια ενός πραγματικού και ενός πλασματικού κόσμου. Και αν τα θέματα τους δεν είναι καινούργια, οι σύγχρονες όμως μορφές τους επηρεάζονται από την τάση της αστικής ιδεολογίας να γίνεται όλο και πιο ανοιχτά παράλογη. Μάλιστα πολλές νέες θεωρίες συνωμοσίας με ερπετόμορφα, εξωγήινους κλπ. συγκρούονται και με την απλή λογική, χωρίς  επιχειρηματολογία και αληθοφάνεια, που επιδιώκουν με τη διαρκή επανάληψη τη συναισθηματική απόκριση σ’ αυτές και γι’ αυτό τις υποθάλπουν ακροδεξιοί και φασίστες κινητοποιώντας ένστικτα και συναισθήματα. Και αν η διαφορά μεταξύ του πραγματικού κόσμου και ενός φανταστικού δεν μπορεί πλέον να αναγνωριστεί, λόγω ανεξέλεγκτων δυνάμεων που δρουν στη σκιά, τότε η πραγματικότητα γίνεται ξένη, ανεξέλεγκτη χωρίς δυνατότητα μετασχηματισμού της. Κι αυτός ο λανθασμένος συλλογισμός που προκύπτει από αυτές τις παραμορφωμένες πραγματικότητες  είναι που κάνει την πραγματική ζημιά. 

Το κοινό μήνυμα όλων των θεωριών συνωμοσίας είναι  η δυσπιστία προς την κυρίαρχη εξουσία, ότι η κατοχή των μυστικών της αλήθειας επιδιώκεται να αποκρυφτεί, ότι ο κόσμος ελέγχεται από μια μυστική ομάδα και όλα τα σημαντικά γεγονότα είναι στην πραγματικότητα το προϊόν των μηχανισμών αυτής της κλίκας  Κι αν τα συναισθήματα ασφάλειας και ελέγχου που προσφέρονται από τέτοιες φήμες μπορεί να είναι απατηλά, η  ζημιά όμως είναι πάρα πολύ πραγματική, γιατί αποτρέπει τους ανθρώπους από την προσπάθεια για επιστημονική και ορθολογική ερμηνεία της κοινωνίας και από οποιαδήποτε συζήτηση για τον τρόπο λειτουργίας των οικονομικοπολιτικών συστημάτων.. 

Η κατανόησή μας για το πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός απορρίπτει την ιδέα μιας μυστικής παγκόσμιας ελίτ αναπαράγοντας τις ψευδαισθήσεις που προσφέρει η αστική τάξη ότι κάποιος, κάπου, έχει τον έλεγχο. Φαίνεται πιο εύκολο να αποδίδεται η φρίκη και αποσύνθεση του καπιταλισμού στις συνέπειες μιας μεγάλης συνωμοσίας από ό, τι να κατανοηθεί αυτή η τραγωδία γι’  αυτό που πραγματικά είναι. Δηλαδή, μια κοινωνία όπου ακόμη και η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει τη δική της οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα ως κάτι ξένο και πέρα από τον έλεγχό της. Οι νόμοι του καπιταλισμού λειτουργούν ανεξάρτητα από τη βούληση των καπιταλιστών, ανεξάρτητα από το πόσο απεγνωσμένα προσπαθούν να τους ελέγξουν συνήθως μέσω του κράτους.

Η αληθοφάνειά τους και εν μέρει η λογική τους σχετίζεται και με  το γεγονός ότι πολλές πραγματικές επιχειρήσεις συνωμοσίας έχουν προγραμματιστεί και πραγματοποιηθεί καθ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, από μια  άρχουσα τάξη που είναι πλήρως ικανή να οργανώσει περίτεχνες συνωμοσίες προκειμένου να προωθήσει τους στόχους της. Το πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο της Στοάς Popaganda duo (P2) με την τράπεζα Ambrosiano στην Ιταλία, που αποκαλύφτηκε το 1982 και έχει συνδεθεί τόσο με τη μαφία όσο και με το Βατικανό και περιελάμβανε Ιταλούς πολιτικούς, επιχειρηματίες και κρατικούς λειτουργούς, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας και των υπηρεσιών ασφαλείας, με δράσεις  που απέβλεπαν σε αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων, θα έμοιαζε με θεωρία συνωμοσίας αν δεν αποδεικνυόταν απόλυτα πραγματική. Όπως το ίδιο πραγματική υπήρξε και η παρακρατική και παραστρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ Gladio, με παρακλάδι της και στην Ελλάδα την Κόκκινη Προβιά, με σκοπό αντικομμουνιστική δράση με ύποπτες τρομοκρατικές ενέργειες. Βέβαια και πολλοί τέτοιοι ψευδείς ισχυρισμοί ακόμα κι αν δεν προωθούνται, όπως με τα  διαβόητα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» που ήταν στην πραγματικότητα πλαστογραφία που δημιούργησε η τσαρική μυστική αστυνομία η Οκράνα, γίνονται όμως επίσης ανεκτοί από κυβερνήσεις όταν θέλουν να κρύψουν τις αποτυχίες τους στην αντιμετώπισή ιδιαίτερα έκτακτων καταστάσεων. 

Οι θεωρίες συνωμοσίας, και στη συγκεκριμένη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, αποσπούν την προσοχή από την πραγματική πηγή των προβλημάτων, την καπιταλιστική διαχείριση της.  Ο διχαστικός χαρακτήρας τους μπορεί να αποβεί χρήσιμος για την άρχουσα τάξη, που δεν είναι αρνητική να χρησιμοποιεί ανασφάλειες και φόβους  προς όφελός της, εστιάζοντας την προσοχή  σε διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους και να θεωρηθεί υπεύθυνος οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε άλλο εκτός από την ίδια. 

Και αν αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας φαίνεται να αμφισβητούν τη μυθολογία του αστικού κράτους, όμως, στην πραγματικότητα, συμβάλλουν στη διατήρηση αυτής της ίδιας της μυθολογίας, γιατί δεν είναι σε θέση να προσφέρουν μια πραγματική εναλλακτική λύση στην αστική δημοκρατία. Αντίθετα, περιορίζονται στο εντελώς ουτοπικό αίτημα να ζητούν από το αστικό κράτος να είναι αυτό που προσποιείται ότι είναι, η δημοκρατική έκφραση του λαού. Εν μέρει μάλιστα αποτελούν μια απάντηση στο αυξανόμενο χάος του καπιταλισμού στην καθημερινή, υλική του πραγματικότητα, και δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν στενοί δεσμοί με την άνοδο της ακροδεξιάς και τον θρησκευτικό φανατισμό. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσπιστούν στις δημοκρατίες, οι φασίστες παρουσιάζονται ως υπερασπιστές του παραδοσιακού πολιτισμού, υποσχόμενοι σταθερότητα και έλεγχο.  Η νοοτροπία συνωμοσίας προωθεί τη δημοκρατική αποξένωση, η οποία με τη σειρά της ανοίγει το δρόμο, μέσα από τη συκοφάντηση του κομμουνισμού, για φασιστικές αντιλήψεις.  

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με ό,τι έχουμε και ζητάμε συνεχώς περισσότερα;

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος συμβούλευε: «Μην καταστρέφεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις, θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, κάποτε ήταν ένα από τα πράγματα που επιθυμούσες».

Ωστόσο για κάποιους, το κυνήγι της ευτυχίας μπορεί να είναι μία ατέρμονη αναζήτηση. Το πρόβλημα είναι γνωστό ως ηδονική προσαρμογή.

Η ιστορία πηγαίνει κάπως έτσι: Αγοράζεις καινούρια ρούχα και βιώνεις μία ευτυχή τόνωση. Στη συνέχεια όμως, αυτό το μικρό "ανέβασμα" ξεθωριάζει και θέλεις να αγοράσεις ένα καινούριο ρολόι. Όμως, μετά το καινούριο ρολόι, συμβαίνει το ίδιο πράγμα και γρήγορα προσαρμόζεσαι στην καινούρια αγορά, με τα επίπεδα της ευτυχίας σου να επιστρέφουν εκεί που ήταν.

Για ορισμένους ανθρώπους, οι αγορές μπορεί να είναι μεγαλύτερες ή μικρότερες αλλά το συμπέρασμα είναι το ίδιο: βρίσκονται πάνω σε έναν "ηδονικό τροχό" όπου αυτά που έχουν, δεν είναι ποτέ αρκετά για να τους κάνουν ευτυχισμένους. Απλά πρέπει να συνεχίζουν να αγοράζουν περισσότερα.

Όταν ο Kennon Sheldon, καθηγητής ψυχολογικών επιστημών στο College of Arts and Sciences, μαζί με με την Sonja Lyobomirsky από το Πανεπιστήμιο της California, πραγματοποίησαν μία έρευνα σε 481 άτομα σχετικά με την ευτυχία, ανακάλυψαν ότι οι πρόσφατες θετικές αλλαγές που βίωσαν οι συμμετέχοντες, τους έκαναν πράγματι αρχικά πιο ευτυχισμένους, παρ' όλα αυτά, αυτές οι τονώσεις ευτυχίας δεν διαρκούσαν [1].

Όπως εξηγεί ο Sheldon: Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων συνήθισε στην αλλαγή που τους είχε κάνει αρχικά ευτυχισμένους. Σταμάτησαν να είναι ευτυχισμένοι επειδή συνέχισαν να θέλουν περισσότερα και να ανεβάζουν τα πρότυπά τους ή επειδή σταμάτησαν να έχουν νέες θετικές εμπειρίες της αλλαγής που βίωσαν, για παράδειγμα σταμάτησαν να κάνουν διασκεδαστικά πράγματα με τον νέο τους σύντροφο και άρχισαν να εύχονται να ήταν πιο όμορφος. Λίγοι μπορούσαν να εκτιμήσουν τι είχαν και να συνεχίσουν να έχουν νέες εμπειρίες. Μακροπρόθεσμα, αυτοί οι άνθρωποι έτειναν να συντηρούν την τόνωσή τους, παρά να επιστρέφουν ξανά στο σημείο που είχαν ξεκινήσει [1].

Το πρόβλημα με τις πολλές αγορές, όπως σημειώνει ο Sheldon, είναι ότι απλά να είναι στάσιμες: δεν συνεχίζουν να προσφέρουν ποικίλες θετικές εμπειρίες. Επιπρόσθετα, όσο περισσότερο βασιζόμαστε σε υλικές αγορές για να μας κάνουν χαρούμενους, τόσο γρηγορότερα αυξάνονται οι προσδοκίες μας, σαν ένας εθισμός. Οι νέες αγορές τότε δεν γίνονται τίποτε παραπάνω από «πρόχειρες διορθώσεις».

Και όπως στην περίπτωση του εθισμού, έτσι και στην περίπτωση των αγορών υπάρχει μία «απογοήτευση» μετά από αυτές, ειδικά αν υπάρχουν τύψεις για το τι αγοράσαμε. Ο Sheldon επίσης σημείωσε ότι οι καλύτερες αλλαγές στη ζωή δεν αντιστοιχούν απαραίτητα σε νέες αγορές. Παρ' όλο που ένα λαμπερό νέο απόκτημα μπορεί να τονώσει την ευτυχία, αυτή η αγορά πρέπει να βιώνεται εκ νέου κάθε μέρα και να εκτιμάται για αυτό που φέρνει ώστε να έχει διάρκεια το αντίκτυπο στην ευτυχία.

Αυτό μπορεί επίσης να εξηγήσει την αντίστροφη σχέση μεταξύ του υλισμού και της ευγνωμοσύνης.

Μία ερευνητική ομάδα από το πανεπιστήμιο Baylor University εξέτασε 246 φοιτητές χρησιμοποιώντας μία κλίμακα υλισμού 15 στοιχείων για να δείξει ότι αυτοί που ήταν περισσότερο εστιασμένοι στον υλισμό, βίωναν επίσης και τα χαμηλότερα επίπεδα ευγνωμοσύνης [2]

Όπως σημειώνουν οι επικεφαλείς της μελέτης, η ευγνωμοσύνη και ο υλισμός είναι διαμετρικά αντίθετες έννοιες. Εξηγούν: Η ευγνωμοσύνη είναι μία θετική διάθεση. Αφορά στη σχέση με άλλους ανθρώπους. Προηγούμενες έρευνες που έγιναν, έδειξαν ότι οι άνθρωποι επιθυμούν να βοηθούν ανθρώπους που τους βοηθούν, καθώς και άλλους. Είμαστε κοινωνικά όντα, οπότε το να εστιάζουμε στους άλλους με θετικό τρόπο, είναι καλό για την υγεία μας [2]. Ο υλισμός, από την άλλη, τείνει να «επικεντρώνεται στο εγώ» και εστιάζει σε αυτό που δεν έχουμε, βλάπτοντας την ικανότητα μας να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε ήδη.

Η ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε σε νέες καταστάσεις μπορεί να βοηθήσει να εξηγήσουμε γιατί τα 'πιο πολλά υλικά αγαθά' δεν μας κάνουν περισσότερο ευτυχισμένους. Καθώς συγκεντρώνουμε όλο και περισσότερα αποκτήματα, δεν γινόμαστε πιο χαρούμενοι, απλά ανεβάζουμε το σημείο αναφοράς μας. Ένα μεγάλο σπίτι γίνεται η βάση για τις επιθυμίες σας για ένα ακόμη μεγαλύτερο σπίτι. Αυτό ονομάζετα 'Τροχός της Κατανάλωσης'. Συνεχίζουμε να προμηθευόμαστε όλο και πιο πολλά πράγματα αλλά δεν πλησιάζουμε καθόλου την ευτυχία, απλά επιταχύνουμε τον τροχό [2].

Ενώ προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι οι υλιστές είναι λιγότερο ικανοποιημένοι συνολικά με τη ζωή τους και ότι είναι περισσότερο πιθανό να είναι δυστυχισμένοι και να έχουν χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, το εύρημα της έρευνας, ότι βιώνουν δηλαδή λιγότερη ευγνωμοσύνη, βοηθάει να εξηγήσουμε γιατί επίσης έχουν μειωμένη συμμετοχή σε κοινωνικές εκδηλώσεις και είναι λιγότερο πιθανό να βρουν νόημα και ικανοποίηση στη ζωή.

Ωστόσο, με το παραπάνω, δεν εννοούμε ότι προσαρμοζόμαστε σε όλα τα πράγματα στη ζωή. Μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, όπως ένας γάμος, ένα διαζύγιο, ή μία σοβαρή ασθένεια, μπορούν πραγματικά να έχουν ένα μακροπρόθεσμο αντίκτυπο στα επίπεδα ευτυχίας, υποστηρίζει ένας ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο Michigan State University.

Εξετάζοντας δύο μεγάλες εθνικές μελέτες, μία στην Γερμανία και μία άλλη στην Μεγάλη Βρετανία που διήρκησαν 24 και 15 χρόνια αντίστοιχα, ο Richard Lucas και οι συνεργάτες του, κατέγραψαν τα επίπεδα ικανοποίησης στη ζωή πριν και μετά από σημαντικά γεγονότα όπως ο γάμος, το διαζύγιο, η ανεργία και η ασθένεια ή η αναπηρία.

Ενώ κατά μέσο όρο οι περισσότεροι άνθρωποι προσαρμόζονταν στις μεγάλες αλλαγές της ζωής, όπως ο γάμος ή η απώλεια συζύγου, μέσα σε δύο χρόνια, όλες οι αλλαγές δεν αντιμετωπίζονταν ισοδύναμα. Για παράδειγμα, το διαζύγιο και η ανεργία ταυτόχρονα ή η εμπειρία μίας σωματικής ασθένειας, μίας σοβαρής ασθένειας ή ενός ατυχήματος, οδηγούσαν σε μεγαλύτερη μείωση της διάρκειας της ευτυχίας [3].

Ενώ ο Lucas δεν αρνείται τον ρόλο της ηδονικής προσαρμογής, εισηγείται ότι οι ατομικές διαφορές στην ικανότητα μας να ανακάμπτουμε από δύσκολες συνθήκες στη ζωή μας, μπορεί να έχουν σχέση αντί για την παρουσία θετικών συναισθημάτων. Το ηθικό δίδαγμα φαίνεται να είναι ότι ενώ η ευτυχία δεν μπορεί να επιτευχθεί υλιστικά, καθώς απλά προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον μας, μπορεί επίσης να κλονιστεί από τα γεγονότα της ζωής μας. Ωστόσο πάλι, η ευτυχία και τα θετικά συναισθήματα είναι αυτά που μας βοηθούν να ανταπεξέλθουμε στις δύσκολες εποχές.

---

Πηγή: psychcentral.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

Έρευνα: [1] Why are materialists less happy? The role of gratitude and need satisfaction in the relationship between materialism and life satisfaction
[2] The Challenge of Staying Happier. Testing the Hedonic Adaptation Prevention Model
[3] Pursuit Of Happiness Is Not A Straight Path

Διαβάστε περισσότερα

Ανοικτή επιστολή προς Υπουργό Παιδείας - Οι Βιολόγοι εξηγούν και εκπαιδεύουν

Αγαπητοί/ες συνάδελφοι,

Σας κοινοποιούμε την ανοικτή επιστολή που απέστειλε το Δ.Σ. της Π.Ε.Β. σε συνεργασία με την Επιτροπή Παιδείας στην Υπουργό Παιδείας κα. Νίκη Κεραμέως για τις δυνατότητες συνεισφοράς των Βιολόγων εκπαιδευτικών στην αντιμετώπιση της επιδημίας COVID19.

"Οι (Βιολόγοι) εκπαιδευτικοί (όπως και οι εκπαιδευτικοί του Τομέα Υγείας των ΕΠΑΛ) έχουν διδαχθεί και γνωρίζουν τις έννοιες των μικροοργανισμών, των λοιμωδών νοσημάτων, των μέτρων ατομικής και δημόσιας υγιεινής, των αμυντικών μηχανισμών του ανθρώπινου σώματος, της ανοσίας, των εμβολίων κλπ. Τα παραπάνω γνωστικά αντικείμενα, άλλωστε, αποτελούν μέρος της ύλης του μαθήματος της Βιολογίας σε διάφορες τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου. "

Η πλήρης επιστολή ΕΔΩ

Διαβάστε περισσότερα