Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

13 Μαρ 2015

Τεστ: Οι 10 ερωτήσεις που φανερώνουν αν είχατε τραυματική παιδική ηλικία


Ένα σύντομο τεστ που περιλαμβάνει μόλις 10 ερωτήσεις μπορεί να φανερώσει εάν οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τη μελλοντική σωματική υγεία.
Τεστ: Οι 10 ερωτήσεις που φανερώνουν αν είχατε τραυματική παιδική ηλικία
Κατά τη δεκαετία του '80, ο Δρ Vincent Felitti ξεκίνησε να μελετά πώς τα βιώματα της παιδικής ηλικίας μπορεί να επηρεάσουν ή να προβλέψουν την εκδήλωση ανεπιθύμητων επιπλοκών στην υγεία κατά την ενήλικη ζωή. Ο Felitti και ο συνεργάτης του Δρ Robert Anda σχεδίασαν το Τεστ Δυσμενών Εμπειριών της Παιδικής Ηλικίας (Adverse Childhood Experiences Test - ACE Test).
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, του οποίου τα αποτελέσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόγνωση διαφόρων προβλημάτων υγείας σε ενήλικες, από παχυσαρκία και διαταραχές του θυρεοειδούς έως καρκίνο.
Οι ερωτήσεις εστιάζουν κυρίως σε θέματα κακοποίησης και παραμέλησης. Ορισμένες από αυτές θίγουν εξαιρετικά ευαίσθητα ζητήματα.
Οι ερωτήσεις του ACE Test είναι οι εξής:
1. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, υπήρξαν περιστατικά όπου ο γονέας ή κάποιος άλλος ενήλικας εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος σας έβριζε, σας μείωνε ή σας ταπείνωνε συχνά ή πολύ συχνά; Ή μήπως η συμπεριφορά του εν λόγω ενήλικα σας δημιουργούσε ανησυχίες για πιθανή σωματική βλάβη προς εσάς;
2. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, υπήρξαν περιστατικά όπου ο γονέας ή κάποιος άλλος ενήλικας εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος σας έσπρωχνε, σας άρπαζε απότομα, σας χαστούκιζε ή σας πετούσε πράγματα συχνά ή πολύ συχνά; Ή μήπως ο εν λόγω ενήλικας σας χτύπησε κάποια στιγμή τόσο δυνατά ώστε να δημιουργηθούν στο σώμα σημάδια ή να προκύψει σοβαρός τραυματισμός;
3. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, υπήρξαν περιστατικά όπου ένας ενήλικας ή ένα άτομο τουλάχιστον κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερο σας άγγιξε ή σας χάιδεψε ή σας ζήτησε να τον/την αγγίξετε ερωτικά; Ή μήπως το εν λόγω άτομο επιχείρησε να εκκινήσει οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής επαφής;
4. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, νιώθατε συχνά ή πολύ συχνά ότι κανείς στην οικογένειά σας δεν σας αγαπά ή ότι δεν πιστεύει πως είστε σημαντικοί/ξεχωριστοί; Ή μήπως τα μέλη της οικογένειάς σας δεν προστάτευαν και υποστήριζαν το ένα το άλλο και δεν ένιωθαν κοντά το ένα στο άλλο;
5. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, νιώθατε συχνά ή πολύ συχνά ότι δεν είχατε αρκετό φαγητό, ότι αναγκαστήκατε να φοράτε βρώμικα ρούχα και ότι δεν υπάρχει κανείς να σας προστατεύσει; Ή μήπως οι γονείς είχαν υποπέσει σε καταχρήσεις (αλκοόλ, ναρκωτικές ουσίες) με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σας φροντίσουν ή να σας πάνε στο γιατρό όταν έπρεπε;
6. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, χάσατε την επαφή με έναν εκ των δύο βιολογικών γονέων λόγω διαζυγίου, εγκατάλειψης ή για κάποιο άλλο λόγο;
7. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, υπήρξαν περιστατικά όπου η μητέρα ή η μητριά ερχόταν συχνά ή πολύ συχνά αντιμέτωπη με σωματική βία (σπρώξιμο, χαστούκι, εκτόξευση αντικειμένων, γροθιές, κλωτσιές, δαγκωματιές, επίθεση με σκληρό αντικείμενο, απειλή με όπλο ή μαχαίρι);
8. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, ζούσατε κάτω από την ίδια στέγη με άτομο που αντιμετώπιζε πρόβλημα με το ποτό ή τα ναρκωτικά;
9. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, αντιμετώπισε κάποιο μέλος της οικογένειας κατάθλιψη ή άλλη ψυχική ασθένεια ή έκανε απόπειρα αυτοκτονίας;
10. Πριν συμπληρώσετε τα 18 έτη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση κάποιο μέλος της οικογένειας;
Σε κάθε θετική απόκριση στις παραπάνω δηλώσεις αντιστοιχεί 1 βαθμός. Όσο υψηλότερη είναι η βαθμολογία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για την υγεία κατά την ενήλικη ζωή.
Μελέτες δείχνουν ότι η βαθμολογία πάνω από 4 συνδέεται με διπλάσιο κίνδυνο εκδήλωσης καρδιοπάθειας σε σύγκριση με άτομα που πετυχαίνουν μηδενική βαθμολογία.
Οι γυναίκες που πετυχαίνουν βαθμολογία από 5 και πάνω αντιμετωπίζουν κατά 4 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να εκδηλώσουν κατάθλιψη σε σύγκριση με όσες πετυχαίνουν μηδενική βαθμολογία.
Οι υψηλές βαθμολογίες στην κλίμακα ACE συνδέονται επίσης με τον αυξημένο κίνδυνο αλκοολισμού, χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας, εμβρυϊκού θανάτου, χρήσης ναρκωτικών ουσιών, ηπατοπάθειας, σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων κ.α.
 http://www.onmed.gr

«Ποιoς σώζει ποιoν;»

«Ποιος σώζει ποιον;» είναι ο τίτλος του γερμανικού ντοκιμαντέρ 104 λεπτών που γύρισαν η Λέσλι Φράνκε και ο Χέρντολορ Λόρεντς. Θέμα του η οικονομική κρίση στην Ευρώπη με ιδιαίτερο βάρος στην Ελλάδα.
Μαρία Ρηγούτσου
Η Λέσλι Φράνκε και ο Χέρντολορ Λόρεντς είναι ιδρυτές της κινηματογραφικής εταιρείας Kern στο Αμβούργο. Εδώ και 30 χρόνια γυρίζουν ντομιμαντέρ με οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο και συνεργάζονται στενά με τα δημόσια γερμανικά κανάλια ZDF, WDR και στο γαλλογερμανικό ARTE.
H τελευταία τους ταινία «Ποιoς σώζει ποιoν;» προβάλλεται τις τελευταίες εβδομάδες κυριολεκτικά σε ολόκληρο τον κόσμο, σε περίπου 150 χώρες, αναμεσά τους στην Ελλάδα και φυσικά στη Γερμανία. Στο επίκεντρο βρίσκεται η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιρλανδία, ενώ στο τέλος παρουσιάζεται και το παράδειγμα της Ισλανδίας. Πριν από μερικές ημέρες η ταινία προβλήθηκε στην κινηματογραφική λέσχη της Καλλιτεχνικής Ένωσης της Κολωνίας. Η Λέσλι Φράνκε μιλώντας στην Deutsche Welle μας εξήγησε γιατί οι δύο κινηματογραφιστές θέλησαν να κάνουν αυτή την ταινία:
«Είχαμε ασχοληθεί για πολλά χρόνια, πάνω από δέκα χρόνια, με τις ιδιωτικοποιήσεις για παράδειγμα των σιδηροδρόμων ή του νερού και μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Οι ειδήσεις ήταν γεμάτες με λέξεις και ρεπορτάζ που κανείς δεν καταλάβαινε. Αυτό διαρκούσε για χρόνια και είπαμε πως κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο και πως θα πρέπει να κάνουμε μια ταινία που να διαφωτίζει τον κόσμο».
Η Ελλάδα της υψηλής ανεργίας και των αδιεξόδων
H Λέσλι Φράνκε και ο Χέρντολορ Λόρεντς H Λέσλι Φράνκε και ο Χέρντολορ Λόρεντς
Μέσα από την ταινία καταδεικνύεται ότι ο νεοφιλελευθερισμός, η αποκανονικοποίηση των αγορών και η εισαγωγή νέων οικονομικών προϊόντων ήταν οι βασικές αιτίες που οδήγησαν στην οικονομική κρίση. Παράλληλα επισημαίνεται πως το βάρος των τραπεζών μετακυλίεται στις πλάτες των φορολογουμένων.
«Τα χρέη είναι η περιουσία των πλουσίων και ο στόχος δεν είναι ο προσωπικός δανεισμός αλλά ο δανεισμός κρατών. Τα κράτη δηλαδή να είναι πάντοτε χρεωμένα ώστε οι τράπεζες να αποκομίζουν κέρδος» υπογραμμίζει η Λέσλι Φράνκε.
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την Ελλάδα της υψηλής ανεργίας και των αδιεξόδων, την Ισπανία των βάρβαρων εξώσεων μέσα από μια εντυπωσιακή ρεαλιστική κινηματογραφική καταγραφή και την Ισλανδία που επιχείρησε να αποκοπεί από τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες, έκανε έρευνες για το ποιος ευθύνεται για την υπερχρέωση της χώρας και έστειλε στη φυλακή ακόμα και το διοικητικό συμβούλιο μια ολόκληρης τράπεζας. Καταγράφονται απόψεις πανεπιστημιακών, πολιτικών αλλά και μετανοημένων golden boys που στόχο είχαν κάποτε να φτιάχνουν αμφιλεγόμενα, επικίνδυνα προϊόντα υψηλού ρίσκου. Οι φορολογούμενοι όλης της Ευρώπης έχουν επωμισθεί τα χρέη των τραπεζών, σύμφωνα με τους Γερμανούς κινηματογραφιστές. Τα πακέτα διάσωσης δεν έφθασαν στα χέρια των Έλληνων πολιτών αλλά δόθηκαν για να σωθούν οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες διατηρούσαν μεγάλο αριθμό ελληνικών ομολόγων στα χαρτοφυλάκιά τους όταν ξέσπασε η κρίση. Η άποψη αυτή κάθε άλλο όμως παρά η κυρίαρχη είναι στη Γερμανία. Πώς κρίνει αλήθεια η Λέσλι Φράνκε τον γερμανικό τύπο και τους πολιτικούς για τον τρόπο με τον οποίο αναφέρονται στην οικονομική κρίση στην Ελλάδα;
«Είναι καταστροφικός. Πρόκειται για μια απάτη εις βάρος όλων των ευρωπαϊκών λαών. Κανένας δεν λέει την αλήθεια, αυτό που πραγματικά συνέβη. Διερωτώνται για τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν στην Ελλάδα και γιατί αυτή δεν καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της. Η Ελλάδα όμως δεν πήρε ούτε ένα σεντ. Κι αυτό πρέπει να το λέμε και να το ξαναλέμε. Τα χρήματα πήγαν στις τράπεζες».
Μια ταινία που χρηματοδοτήθηκε από το κοινό
Άστεγος στην Αθήνα Άστεγος στην Αθήνα
Μια από τις πιο εντυπωσιακές συνεντεύξεις είναι του πρώην τραπεζίτη Σατιαγίτ Ντας, ο οποίος εξηγεί πως οι τράπεζες προκάλεσαν την κρίση μέσα από τον συνεχή και υπερβολικό δανεισμό και στη συνέχεια επωφελήθηκαν. Οι τράπεζες μπορούν να δίνουν δάνεια διότι τα ασφαλίζουν με παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα υψηλού κινδύνου. Ο ίδιος ο Σατιαγίτ Ντας, είχε εφεύρει πολλά από αυτά τα παράγωγα προϊοντα και όπως ο ίδιος λέει «τα προϊόντα αυτά είναι σε θέση να κρύβουν ζημίες, τα κέρδη μπορούν να διαφεύγουν της προσοχής της δικαιοσύνης αλλά και να κρύβονται ένα σωρό πράγματα στους ισολογισμούς. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να φοροδιαφεύγει, να παρακάμπτει τελικά κανονισμούς και νόμους περί περιορισμών στον ανταγωνισμό».
Η ταινία σύμφωνα με τους δύο δημιουργούς βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση στη Γερμανία και έχει προβληθεί από τα ΜΜΕ. Ο κόσμος δείχνει ενδιαφέρον να δει μια διαφορετική προσέγγιση. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από το κοινό. Το 2012 δημιουργήθηκε μια ιστοσελίδα που εξηγούσε ποιοι είναι οι δημιουργοί και οι προθέσεις τους, παρουσιάζοντας παράλληλα το περιεχόμενο της ταινίας. Με 20 ευρώ όποιος ήθελε μπορούσε να γίνει συμπαραγωγός και να πάρει ένα DVD που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μη εμπορικούς σκοπούς. Συγκεντρώθηκαν χρήματα από 4.000 ανθρώπους.

“Brussels Group” και… βράστε όρυζα

“Brussels Group” και… βράστε όρυζα
    «Έχει παρατηρηθεί πως ένα από τα αποτελέσματα της υπερβολικής καταπίεσης της εξουσίας είναι ότι οι λέξεις παραμορφώνονται στη σωστή κι απλή τους έννοια και χρησιμοποιούνται για να εκφράζουν το αντίστροφο της βασικής σημασίας τους».
    Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Οσκαρ Ουάιλντ και καταγράφονται στο δοκίμιό του «Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό». Να ένα δείγμα που επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του:
  • Ο καπιταλισμός – σύμφωνα με τους κατόχους της εξουσίας - δεν είναι καπιταλισμός. Είναι η «οικονομία της ελεύθερης αγοράς»...
  • Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ιμπεριαλισμός. Είναι «παγκοσμιοποίηση»...
  • Οι βομβαρδισμοί λαών δεν είναι βομβαρδισμοί. Είναι «προληπτική δράση»...
  • Οι δολοφονίες αμάχων δεν είναι δολοφονίες. Είναι «παράπλευρες απώλειες»...
  • Ο πολιτικός, οικονομικός και στρατιωτικός στραγγαλισμός λαών και χωρών δεν είναι στραγγαλισμός. Είναι «εξαγωγή δημοκρατίας»…
    Είναι προφανές, λοιπόν, πως το «λεξικό» των στραπατσαρισμένων εννοιών μέσω της αποκολοκύνθωσης των λέξεων είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του πλανήτη.
***
    Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, μπορούμε να είμαστε περήφανοι: Εδώ είχαμε να μας κυβερνούν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Εδώ, δηλαδή, το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο στηρίχτηκε σε κόμματα με τόση προϋπηρεσία στο «άλλα λέω, άλλα πιστεύω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω», που δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αναγάγει σε επιστήμη το διασυρμό των εννοιών μέσα από την παραμόρφωση των λέξεων.
    Το «λεξικό» που επέβαλαν αφορά κάθε λογής ευφημισμό που χρησιμοποιείται ως περιτύλιγμα της βαρβαρότητας. Για παράδειγμα τα προηγούμενα χρόνια ακούσαμε ότι:
  • Η απόλυση και η ανεργία δεν είναι ούτε απόλυση ούτε ανεργία. Είναι «εργασιακή εφεδρεία», «διαθεσιμότητα» και «κινητικότητα»...
  • Η μισοανεργία δεν είναι μισοανεργία. Είναι «απασχολησιμότητα»...
  • Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν είναι εργασιακός μεσαίωνας. Είναι «εκ περιτροπής εργασία»...
  • Οι μίζες δεν είναι μίζες. Είναι «χορηγίες»...
  • Το κουκούλωμα της αρπαχτής, της λαμογιάς και της διαφθοράς, δεν είναι κουκούλωμα. Είναι «κάθαρση»...
  • Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι ξεπούλημα. Είναι «αξιοποίηση»
  • Η μετατροπή της χώρας σε ενέχυρο και σε υποθήκη δεν είναι ούτε ενέχυρο ούτε υποθήκη. Είναι «εμπράγματη εγγύηση»...
  • Οι ληστείες τύπου PSI δεν είναι ληστείες. Είναι «κούρεμα»...
  • Το «δεν πληρώνω», όταν το λέει το κράτος στον πολίτη, δεν είναι «δεν πληρώνω». Είναι «τακτοποίηση οφειλών εν αναστολή»...
  • Τα λουκέτα στα σχολεία, δεν είναι λουκέτα. Είναι «συγχωνεύσεις»...
  • Η αποδιοργάνωση των νοσοκομείων δεν είναι αποδιοργάνωση. Είναι «εξορθολογισμός»...
  • Η φτωχοποίηση του λαού δεν είναι φτωχοποίηση. Είναι «προσαρμογή»...
  • Η κινεζοποίηση των μισθών δεν είναι κινεζοποίηση. Είναι «ανταγωνισμός»...
  • Το χαράτσι δεν είναι χαράτσι. Είναι «τέλος ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών»...
  • Τα Μνημόνια δεν είναι Μνημόνια. Είναι «ευλογία»...

    Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το «λεξικό» του καθεστώτος της ημετέρας δημοκρατίας τα προηγούμενα χρόνια. Και φυσικά στην διακίνησή του και στην επικράτησή του δεν ήταν αμελητέος ο ρόλος των παρακεντέδων του Τύπου και των ΜΜΕ, η ενσωματωμένη δημοσιογραφία στο κλαμπ των τραπεζιτών και των εργολάβων. Εκείνων που από κοινού με το πολιτικό κατιναριό την χάβρα την έχουν βαφτίσει «διάλογο», την πλύση εγκεφάλου την έχουν βαφτίσει «ενημέρωση» και που στην ενσωματωμένη καθεστωτική δημοσιογραφία δίνουν τον ορισμό… «ελευθεροτυπία».
***
    Ίσως κάποιοι ισχυριστούν ότι μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη «αρκετά από όσα περιγράφηκαν έχουν αλλάξει». Ακόμα κι αν για την οικονομία της συζήτησης δεχτούμε αυτόν τον ισχυρισμό, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί: Το «αρκετά» ή ακόμα και το «πολλά» όσον αφορά στο θέμα που συζητάμε δεν λέει απολύτως τίποτα. Γιατί στη χρήση των λέξεων και στο ερώτημα αν αυτές χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τη σημασία τους δεν χωράει ως απάντηση το «ολίγον έγκυος».
    Και εκείνο που βλέπουμε είναι ότι αφενός το «λεξικό» όσον αφορά κάποιες σταθερές του παραμένει ακλόνητο. Που σημαίνει ότι όπως πριν έτσι και τώρα η ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, οι απειλές, οι εκβιασμοί και η ιταμότητα των Σόιμπλε δεν είναι λυκοσυμμαχία. Και οι πρώην και οι νυν συνεχίζουν να την αποκαλούν «εταιρική σχέση»...
    Αφετέρου εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι την ώρα που από το «λεξικό» αποσύρονται κάποιες από τις μεταλλαγμένες λέξεις και έννοιες της προηγούμενης περιόδου, άλλες - νέες - μεταλλάξεις εισάγονται.   
    Τα παραδείγματα πολλά: Η αποικιοκρατική Δανειακή Σύμβαση δεν είναι, πλέον, «αποικιοκρατία». Είναι «γέφυρα»… Ο ΟΟΣΑ του νεοφιλελευθερισμού με τις «εργαλειοθήκες» του δεν είναι, πλέον, όργανο του νεοφιλελευθερισμού. Έγινε… «πολύτιμος τεχνικός συνεργάτης». Η επικίνδυνη δέσμευση των αποθεματικών των Ταμείων στο όνομα της ικανοποίησης τοκογλύφων και πιστωτών έπαψε να είναι επικίνδυνη. Έγινε… «εγγυημένη διαχείριση». Όσο για την τρόικα έχει εδώ και καιρό πάψει να είναι τρόικα. Κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Παρασκευή είναι… «θεσμοί» και κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο είναι «Brussels Group»…
***   
    Το «λεξικό» των στραπατσαρισμένων εννοιών και της αποκολοκύνθωσης των λέξεων καλά κρατεί, λοιπόν. Φυσικά – κι αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε – το Μνημόνιο έπαψε να «ευλογία». Σύμφωνα με την νέα εκδοχή του (ίδιου) «λεξικού» το Μνημόνιο έγινε κατά… 70% «καλό» και κατά 30% «τοξικό».
    Μετά τις αξιολογήσεις και την εποπτεία (που κι αυτά έγιναν «συνεργασία») εκείνο συνεπώς που απομένει να δούμε είναι: Το Μνημόνιο θα συμπεριληφθεί κι αυτό (κατά 70%; κατά 30%; κατά τετραγωνική ρίζα του 1821%;) στο «λεξικό» που διαμορφώνεται; Κι αν ναι, πώς; Ως «Συμβόλαιο», ας πούμε;…          

email: mpog@enikos.gr 

12 Μαρ 2015

“Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα”

    Βαθύς γνώστης της σημασίας του λόγου. Αλλά και της σιωπής. Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του πριν από τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 2005, εξήγησε τη σχεδόν δεκαπεντάχρονη ποιητική «σιωπή» του«Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δε θα ξαναγράψω. Το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή».
    Προχτές συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την γέννησή του, στις 10 Μάρτη 1925. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο άνθρωπος που πορεύτηκε σύμφωνα με τον στίχο του – «όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα» - μια ξεχωριστή μορφή της ελληνικής ποίησης που με την Τέχνη του και τη στάση ζωής του συντηρούσε «φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», ένας από τους κορυφαίους ποιητές της γενιάς του, βγαλμένος από τα σπλάχνα του λαού και τους αγώνες του, το είχε διατυπώσει έτσι: «Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει»…
***
«Μιλῶ γιὰ τὰ τελευταῖα σαλπίσματα τῶν νικημένων στρατιωτῶν
Γιὰ τὰ κουρέλια ἀπὸ τὰ γιορτινά μας φορέματα
Γιὰ τὰ παιδιά μας ποὺ πουλᾶν τσιγάρα στοὺς διαβάτες
Μιλῶ γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ μαραθήκανε στοὺς τάφους καὶ τὰ σαπίζει ἡ βροχὴ
Γιὰ τὰ σπίτια ποὺ χάσκουνε δίχως παράθυρα σὰν κρανία ξεδοντιασμένα
Γιὰ τὰ κορίτσια ποὺ ζητιανεύουν δείχνοντας στὰ στήθια τὶς πληγές τους
Μιλῶ γιὰ τὶς ξυπόλυτες μάνες ποὺ σέρνονται στὰ χαλάσματα
Γιὰ τὶς φλεγόμενες πόλεις τὰ σωριασμένα κουφάρια σοὺς δρόμους
Τοὺς μαστρωποὺς ποιητὲς ποὺ τρέμουνε τὶς νύχτες στὰ κατώφλια
Μιλῶ γιὰ τὶς ἀτέλειωτες νύχτες ὅταν τὸ φῶς λιγοστεύει τὰ ξημερώματα
Γιὰ τὰ φορτωμένα καμιόνια καὶ τοὺς βηματισμοὺς στὶς ὑγρὲς πλάκες
Γιὰ τὰ προαύλια τῶν φυλακῶν καὶ γιὰ τὸ δάκρυ τῶν μελλοθανάτων.
Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει νὰ λυγίσει
Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους». (Μανώλης Αναγνωστάκης, «Μιλώ…»  


 
email: mpog@enikos.gr 

Δύο πράγματα που δεν καταλαβαίνω

Μέρκελ_Τσίπρας_100315
 Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Για τις πρόσφατες και παρθενικές διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους εταίρους/δανειστές μας έχουμε μάθει σχεδόν τα πάντα: ποιος είπε τι και πότε, τι εννοούσε, πώς αντέδρασαν οι άλλοι κ.ο.κ. Το ίδιο ισχύει και για τις αποτιμήσεις, οι οποίες κυμαίνονται από το «κερδίσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο» μέχρι το «βαφτίσαμε το κρέας ψάρι» (τόσο ευρεία είναι η γκάμα, ακόμα και μέσα στην Κουμουνδούρου). Παρ’ όλα αυτά, όμως, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω ορισμένες κινήσεις της κυβέρνησης, όχι για λόγους ιδεολογικούς -αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση- αλλά επειδή έχω την εντύπωση ότι παραβιάζουν τους στοιχειώδεις κανόνες της κοινής λογικής. Θα περιοριστώ στα δύο κυριότερα παραδείγματα.
Το πρώτο που δεν κατάλαβα ήταν το αίτημα να μας δοθεί ένα εξάμηνο δάνειο-γέφυρα. Για όλους όσοι έχουν δοσοληψίες με τράπεζες, η έννοια του bridging loan είναι οικεία. Οταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα ρευστότητας ζητάμε μια προσωρινή βοήθεια που θα μας φέρει στα ίσια· και μετά όλα θα πάνε καλά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχώς και επί χρόνια, διακηρύσσει ότι ο απώτερος στόχος του είναι η εκ βάθρων ανατροπή του συστήματος που επέβαλαν και επί δεκαετίες διαχειρίζονται με καταστρεπτικές συνέπειες οι απάνθρωποι νεοφιλελεύθεροι. Με αυτό κατά νου, το ελληνικό αίτημα θα μπορούσε ή μάλλον θα έπρεπε να διαβαστεί ως εξής: περιμένουμε από εσάς, τους ιδεολογικούς εχθρούς μας, να μας διευκολύνετε για να σας ανατρέψουμε. Ή, αλλιώς, ζητάμε από κάποιον που θέλουμε να κρεμάσουμε να μας δανείσει τα λεφτά για να αγοράσουμε το σχοινί. Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανάλγητους, ιδιοτελείς και άπληστους εκμεταλλευτές, μπορώ με απόλυτη ασφάλεια να σας διαβεβαιώσω ότι βλάκες δεν είναι.
Μέχρι εδώ δεν καταλαβαίνω σχεδόν τίποτε, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δυσεξήγητα. Διότι μετά την άρνηση των εταίρων να μας δώσουν το δάνειο-γέφυρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. είχε τις εξής δύο επιλογές: είτε να απειλήσει με στάση πληρωμών και εθελούσια έξοδο από το ευρώ, κάτι που σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη συζητήθηκε και απορρίφθηκε, είτε να μεταπείσει τους απηνείς νεοφιλελεύθερους δανειστές μας να αλλάξουν ρότα. Αυτή τη δεύτερη αποστολή ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Γ. Βαρουφάκης. Δεν ξέρω ποια ελαττώματα μπορεί να του καταλογιστούν, αλλά σίγουρα ένα απ’ αυτά δεν είναι ότι υποτιμά τον εαυτό του. Αντίθετα, όποτε τον ακούω, τον διαβάζω ή τον βλέπω (αναφέρομαι στις ενδυματολογικές επιδόσεις του), θυμάμαι τη γνωστή ατάκα του Γούντι Αλεν για τον Νόρμαν Μάιλερ: ότι αποφάσισε όταν πεθάνει να δωρήσει το εγώ του στην επιστήμη.
Το τι συνέβη το γνωρίζουμε: ο Γ. Βαρουφάκης, αντί να υποβάλει συγκεκριμένες και κοστολογημένες προτάσεις, επέλεξε να δώσει μια διάλεξη για να εξηγήσει στους αδαείς και εμβρόντητους συναδέλφους του τη δική του θεωρία και λύση για την κρίση. Πίσω απ’ αυτήν την επιλογή δεν μπορεί παρά να κρύβονται οι εξής δύο προσδοκίες: Είτε οι δανειστές μας -υπενθυμίζω ότι μιλάμε για τα τσιράκια του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού τομέα που διαχειρίζονται ιλιγγιώδη ποσά προς ίδιον όφελος- θα ανέκραζαν: «Για μισό λεπτό! Μήπως όλα αυτά τα χρόνια κάναμε λάθος;» Είτε, για να πάμε στο άλλο άκρο, σε ολόκληρη την Ευρώπη τα πλήθη θα ξεχύνονταν στους δρόμους για να παραταχθούν πίσω από τα οδοφράγματα. Δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Το δεύτερο που δεν καταλαβαίνω, και γι’ αυτό θα είμαι σύντομος επειδή το πράγμα βοά, είναι το επιχείρημα ότι οι ξένοι οφείλουν να σεβαστούν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Ομολογώ ότι μετά από πολλά χρόνια στο επάγγελμα, ίσως πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανοησία -προσπαθώ να αποφύγω μια άλλη ομοιοκατάληκτη λέξη- που έχω ακούσει. Με άλλα λόγια, η Μέρκελ π.χ. οφείλει να αλλάξει την πολιτική της (καλή ή κακή, δεν το εξετάζω) για να ευθυγραμμιστεί με τη βούληση του ελληνικού λαού, αγνοώντας τη βούληση των δικών της ψηφοφόρων. Αναφέρω ενδεικτικά ότι μια πρόσφατη δημοσκόπηση στη Γερμανία έδειξε ότι μόνο το 21% των Γερμανών εγκρίνουν την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα.
Πώς είναι δυνατό να διακινούνται τόσο πελώριες ανοησίες; Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, δεν ισχυρίζομαι ότι αν όλοι σεβαστούμε τους κανόνες της κοινής λογικής θα συμφωνήσουμε στα πάντα και θα ζήσουμε ευτυχισμένοι. Οι διαφορές μας είναι ιδεολογικές/πολιτικές και τέτοιες παραμένουν. Αρα οι συζητήσεις και οι κόντρες θα συνεχιστούν. Ευτυχώς. Μπορούμε όμως να ανεβάσουμε κάπως το επίπεδο της συζήτησης, περνώντας από ένα κόσκινο, έστω χοντρό, το τι λέμε. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα, επειδή οι πιέσεις που ασκούνται οδηγούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Και, φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης θα πρέπει να καταλογιστεί στους πολιτικούς. Θα μείνει όμως αρκετή που βαρύνει τον σοφό και μονίμως προδομένο λαό. Για να παραφράσω τη διαβόητη ρήση του Θ. Πάγκαλου, όλοι μαζί παραμυθιαζόμαστε.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Το γνωρίζετε αυτό; Ο Πούτιν υπέγραψε για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας

Ο Ρώσος πρόεδρος… Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε σήμερα την κύρωση της συμφωνίας για τη δημιουργία της νέας Τράπεζα Ανάπτυξης των χωρών του οργανισμού BRICS, δημιουργώντας έτσι έναν εναλλακτικό δρόμο χρηματοδότησης για την Ελλάδα λίγο πριν το Eurogroup στο οποίο οι Ευρωπαίοι θα προσπαθήσουν να επιβάλουν την ισοπέδωση της χώρας.
Του Αιμίλιου Δασύρα
Tο έγγραφο έχει αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα των νομικών  πληροφοριών της ρωσικής προεδρίας και αποτελεί πλέον νόμο του κράτους.
Η Ελλάδα έτσι διαθέτει ένα «όπλο» στη φαρέτρα της το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει, ακόμα και στη διαπραγμάτευση.
Το σίγουρο είναι ότι στην Ουάσιγκτον μόνο στο «άκουσμα» της είδησης έχουν εξοργισθεί με το Βερολίνο.
Tην ίδια στιγμή ο ΥΕΘΑ Π. Καμμένος ανακοίνωσε ότι ο ίδιος και ο  πρωθυπουργός Α. Τσίπρας θα μεταβούν στην Μόσχα στις 9 Μαΐου όπου και θα παρακολουθήσουν την «Παρέλαση της Νίκης» κατά του γερμανικού ναζισμού.
Εκεί θα συζητηθεί και το θέμα της χρηματοδότησης από τον νέο οργανισμό. Η Δούμα επικύρωσε τη συμφωνία για την ίδρυση της νέας Τράπεζας Ανάπτυξης στις 20 Φεβρουαρίου, και τώρα εγκρίθηκε οριστικά από τον Β. Πούτιν.
Από αυτή τη τράπεζα θα υπάρχουν χρηματοδοτήσεις χωρών όπως η Ελλάδα, οι οποίες θέλουν να μη βρίσκονται υπό τον θανατηφόρο εναγκαλισμό και τα «λάθη» του Ταμείου που εδρεύει στις ΗΠΑ.
Μετά από αυτή την απόφαση υπάρχει και τυπικά το νομικό πλαίσιο για την άμεση έναρξη δανειοδότησης της Ελλάδας και άλλων χωρών φυσικά.
Κύριος σκοπός της τράπεζας είναι η χρηματοδότηση έργων ανάπτυξης, τα οποία αρχικά θα αφορούν στις χώρες μέλη των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), στη συνέχεια όμως πρόκειται να επεκταθούν και σε χώρες που δεν είναι μέλη της συμφωνίας.
Σύμφωνα με το καταστατικό για την ίδρυση της τράπεζας, που υπεγράφη τον Ιούνιο του 2014 στην βραζιλιάνικη πόλη της Φορταλέζα, η Τράπεζα θα είναι ένα από τα σημαντικότερους πολυμερείς αναπτυξιακούς οργανισμούς, με δηλωμένο κεφάλαιο 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τα χρήματα αυτά θα διοχετευθούν για τη χρηματοδότηση έργων υποδομής στις χώρες του οργανισμού BRICS, «και τις αναπτυσσόμενες χώρες».
Ο επικεφαλής της ρωσικής Δούμας είπε νωρίτερα ότι η τράπεζα θα χρηματοδοτήσει μεγάλα έργα υποδομής «σε όλο τον κόσμο».
Το περασμένα καλοκαίρι στην πόλη Ούφα πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου των BRICS, η οποία αποφάσισε σχετικά με την υποψηφιότητα του προέδρου και του αντιπροέδρου της τράπεζας των χωρών του οργανισμού BRICS.
Το υπουργείο Οικονομικών της Ρωσίας αναμένει ότι η νέα Τράπεζα Ανάπτυξης θα τεθεί σε λειτουργία μέχρι το τέλος του 2015, και θα είναι πλήρως λειτουργική σε τέσσερα ή πέντε χρόνια.
Λόγω της Ελλάδος, η δημιουργία της τράπεζας των χωρών του Οργανισμού BRICS, έχει μεγάλη πιθανότητα να έχει ως πρώτου πελάτες τις χώρες Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία.
Η οικονομική κατάσταση και η συνεχιζόμενη γερμανική πολιτική λιτότητας και πιέσεων από το Βερολίνο, θα αναγκάσει τις χώρες του Νότου, να αποταθούν στην τράπεζα των χωρών του οργανισμού αυτού.
Η τράπεζα θα έχει τρεις βασικούς πυλώνες διοίκησης:
Το συμβούλιο των διοικητών, το διοικητικό συμβούλιο, ενώ μια χώρα από τις πέντε θα έχει την προεδρία εκ περιτροπής.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της τράπεζας πρόκειται να πραγματοποιήσει την\ πρώτη συνεδρίασή του τον ερχόμενο Απρίλιο στην πόλη Ufa της Ρωσίας, ενώ ο υπουργός Οικονομικών της Ρωσίας Anton Siluanov αναμένεται να γίνει ο πρώτος πρόεδρος του συμβουλίου των διοικητών, όπως ανέφερε ο Ρώσος  υφυπουργός Οικονομικών, Sergei Storchak, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Russia 24 TV.
Το κέντρο της διοίκησης της τράπεζας πρόκειται να είναι στην Σαγκάη.
Η Ινδία πρόκειται να προεδρεύσει για την πρώτη θητεία που θα είναι 5 έτη, ενώ ο πρώτος πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου θα προέρχεται από τη Βραζιλία.
Όπως είναι φυσικό, η έγκριση του ποσού των 100 δισ.$ από τη ρωσική Δούμα, (παρόμοιες εγκρίσεις θα ακολουθήσουν και από τις άλλες χώρες μέχρι το τέλος της άνοιξης), που βάζει σε τροχιά υλοποίησης το σημαντικότερο τραπεζικό και οικονομικό γεγονός στη δεκαετία που διανύουμε, πρόκειται να απολέσει την αφετηρία για σημαντικότατες εξελίξεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Εξελίξεις οι οποίες δεν αφήνουν σε καμία περίπτωση και τη χώρα μας.
Από το τέλος του 2015 και μετά θα είναι η πρώτη φορά στα οικονομικά χρονικά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά που μια αναπτυξιακή τράπεζα που δεν ανήκει στην σφαίρα επιρροής της Δύσης θα μπορεί να χρηματοδοτεί αναπτυσσόμενες και όχι μόνο χώρες που σε άλλη περίπτωση θα έπεφταν στην οικονομικού κυριαρχία του ΔΝΤ και επομένως της Δύσης.
Τη Ρωσία θα επισκεφθούν στις 9 Μαΐου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμμένο, όπως ανακοίνωσε ο δεύτερος.
Εκεί θα συζητηθεί και το θέμα μιας μελλοντικής χρηματοδότησης. Θα προηγηθεί επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας στη Μόσχα από 17 έως 21 Απριλίου.
Τη Μόσχα θα επισκεφθούν επίσης, ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Κώστας Ήσυχος μαζί με την αναπληρωτή υπουργό Τουρισμού κ. Ελένη Κουντουρά, από 18 έως 20 Μαρτίου.
Ο κ. Ήσυχος θα επισκεφθεί επίσης τη Βραζιλία από 14 έως 17 Απριλίου για τη διεθνή έκθεση αμυντικού υλικού.
Το πώς και εάν η Ελλάδα θα εκμεταλλευθεί το νέο αυτό σκηνικό στο πλαίσιο των σημαντικών επαφών που έχει τόσο με την Κίνα όσο και με τη Ρωσία είναι ένα θέμα που μένει να δούμε.
Η ευκαιρία όμως είναι εδώ, και για όσους τολμούν και ενδιαφέρονται πάνω απ’ όλα για το εθνικό συμφέρον υπάρχει μια επιπλέον λύση-όπλο στη «φαρέτρα» τους.

Το 2014 οι ναυτιλιακές πλήρωσαν φόρους 80 εκατ. έναντι 152 εκατ. που πλήρωσαν οι ναυτικοί

Yπάρχουν κλάδοι της οικονομίας οι οποίοι ενώ έμειναν ουσιαστικά αλώβητοι από την οικονομική κρίση, δεν συμβάλλουν στα έσοδα ανάλογα με την φοροδοτική τους δύναμη… Χαρακτηριστική περίπτωση ο εφοπλισμός.  Η έκτακτη εισφορά της ναυτιλιακής κοινότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης, παραμένει εθελοντική, όταν η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης για τους υπόλοιπους …ιθαγενείς όχι μόνο είναι υποχρεωτική, αλλά επιβάλλεται και φέτος με έκπτωση 30%, ενώ υποτίθεται ότι θα καταργούνταν από πέρυσι. Η μόνιμη παρουσία της στο βίο των φορολογουμένων με εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ το χρόνο, είναι σχεδόν δεδομένη, καθώς δεν προβλέπεται η κατάργησή της ούτε από το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης.

Η υπερφορολόγηση των συνήθων φορολογικών υποζυγίων θα συνεχίζεται στο …διηνεκές όσο δεν «αγγίζονται» η φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, η διαφθορά και ορισμένες «ιερές αγελάδες» του εγχώριου οικονομικού γίγνεσθαι.
Οι φοροαπαλλαγές και μόνο που απολαμβάνουν οι ναυτιλιακές εταιρίες είναι προκλητικές, όταν για τα φυσικά πρόσωπα αλλά και άλλες νομικές οντότητες, έχουν ουσιαστικά καταργηθεί.
Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί το εξής στοιχείο: όλες οι ναυτιλιακές εταιρείες με ελληνική σημαία κατέβαλλαν για το 2013 (οικονομικό έτος 2014) συνολικούς φόρους (εισοδήματος, υπεραξίας κλπ.) 80 εκατ. ευρώ, όταν τα ελάχιστα ελληνικά πληρώματα που έχουν απομείνει στα πλοία υπό ελληνική σημαία κατέβαλλαν για το ίδιο έτος 152 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από τις φορολογικές τους δηλώσεις!
Εθελοντική
Η ιστορία της έκτακτης εισφοράς των ναυτιλιακών εταιρειών, πέρασε από πολλά κύματα.
Ενώ στην αρχή ήταν υποχρεωτική, λόγω των ισχυρών πιέσεων που ασκήθηκαν από τους «θιγόμενους», προσωπικά στον πρώην πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, κατέστη εθελοντική με αποτέλεσμα η είσπραξή της να εναπόκειται στον …πατριωτισμό των εφοπλιστών.
Η διάταξη, για τον εθελοντικό της χαρακτήρα, είχε ενσωματωθεί στο νόμο για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, απόρροια της δυσαρέσκειας ηχηρών ονομάτων της ναυτιλιακής κοινότητας, τα οποία επικαλέστηκαν το προστατευόμενο από το Σύνταγμα φορολογικό καθεστώς της ναυτιλίας.
Η προαιρετική εισφορά των εφοπλιστών είναι τριετούς διάρκειας (2014-2016) και προβλέπεται να αποδώσει συνολικά γύρω στα 400 εκατ. ευρώ, ποσό μικρότερο δηλαδή και από το κοινωνικό μέρισμα που μοίρασε  προεκλογικά την περασμένη άνοιξη η κυβέρνηση Σαμαρά σε περίπου 1 εκατομμύριο εξαθλιωμένους πολίτες.
H παροχή βαρύνει τους πλοιοκτήτες ή πλοιοκτήτριες εταιρείες για τα πλοία υπό ελληνική σημαία, καθώς και τους αλλοδαπούς πλοιοκτήτες ή πλοιοκτήτριες εταιρείες για τα πλοία υπό ξένη σημαία, τα οποία έχουν τεθεί υπό τη διαχείριση ημεδαπών ή αλλοδαπών εταιρειών οι οποίες είναι εγκατεστημένες στην Ελλάδα.
Η αναπληρώτρια υπουργός κ. Νάντια Βαλαβάνη, η οποία ρωτήθηκε στην πρώτη της συνέντευξη για το τι απέδωσε κατά το πρώτο έτος η εθελοντική παροχή των ναυτιλιακών εταιρειών, δεν παρείχε στοιχεία ούτε ξεκαθάρισε αν προτίθεται η νέα κυβέρνηση να μετατρέψει σε υποχρεωτική την παροχή.
«Θα ήταν παράλογο να μην θελήσει η κυβέρνηση να εισπράξει την οικονομική παροχή της ναυτιλιακής κοινότητας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι εφοπλιστές αποφάσισαν οικειοθελώς να συμβάλουν στην ενίσχυση της πολιτείας στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες της πατρίδας μας »¸δήλωνε η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου όταν είχε αναδείξει το θέμα η «Εφ. Συν.»
 Οι φοροαπαλλαγές των ναυτιλιακών εταιρειών
Πληθώρα φοροαπαλλαγών απολαμβάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες, που αυξάνουν τους στόλους τους αλλά κατεβάζουν την ελληνική σημαία, προκειμένου να πετύχουν ακόμα μεγαλύτερες εκπτώσεις φόρου, που τους προσφέρουν άλλες πολιτείες, όπως για παράδειγμα τα νησιά Μάρσαλ.
Η ειρωνεία είναι ότι όλες αυτές οι φοροαπαλλαγές, απεριόριστης διάρκειας στην πλειονότητά τους, έχουν στόχο την ενίσχυση της ναυτιλίας, τη νηολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία, την ενίσχυση των ελληνικών ναυπηγείων και φυσικά την απονομή φορολογικής δικαιοσύνης!
Ενδεικτικά κάποιες από τις φοροαπαλλαγές.
1. Απαλλάσσονται από οποιοδήποτε φόρο εισοδήματος τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευση πλοίων υπό ελληνική σημαία.
2. Απαλλάσσεται από κάθε φορολογία η υπεραξία που μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε από την πώληση κάποιου πλοίου, υπό ελληνική σημαία, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης είτε από άλλη αιτία.
3. Μειώνεται ο φόρος στα πλοία της α’ κατηγορίας, αν αποδειχθεί ότι το πλοίο αργεί λόγω επισκευών, ελλείψεως εργασίας ή άλλης αιτίας. Οι ημέρες αργίας πρέπει να υπερβαίνουν τους δύο συνεχόμενους μήνες. Για τα πλοία β’ κατηγορίας, οι ημέρες αργίας πρέπει να υπερβαίνουν τις 20.
4. Απαλλάσσονται από τον φόρο πλοία α’ κατηγορίας, ναυπηγούμενα στην Ελλάδα, αρκεί να τίθενται κάτω από ελληνική σημαία για πρώτη φορά.
5. Απαλλάσσονται κατά 2/3 του φόρου πλοία β’ κατηγορίας, ηλικίας μικρότερης των 20 ετών, που υφίστανται επισκευές στην Ελλάδα, το κόστος των οποίων είναι διπλάσιο της αγοραίας αξίας τους.
6. Απαλλάσσονται από το φόρο πλοία β’ κατηγορίας που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα και βρίσκονται υπό ελληνική σημαία.
7. Μειώνεται η εισφορά προς το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ) για τα πλοία που αποδεδειγμένα αργούν λόγω επισκευών, ελλείψεως εργασίας ή άλλης αιτίας.
8. Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κράτηση το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές εταιρειών πλοιοκτητριών που βρίσκονται υπό ελληνική ή ξένη σημαία και τα πλοία είναι συμβεβλημένα με το ΝΑΤ.
9. Απαλλάσσονται από τη φορολογία πλοία α’ κατηγορίας, που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα και είναι μπαίνουν υπό ελληνική σημαία.
10. Απαλλάσσονται από τη φορολογία πλοία α’ κατηγορίας που υφίστανται ανακατασκευές ή αντικατάσταση των μηχανημάτων τους στην Ελλάδα.
11. Μείωση του φόρου κατά 50% σε πλοία και κρουαζιερόπλοια α’ κατηγορίας υπό ελληνική σημαία.
πηγή : bankingnews.gr

11 Μαρ 2015

Ξεκαλωδιωθείτε κ.Βαρουφάκη

Ξεκαλωδιωθείτε κ.Βαρουφάκη

    H εξαιρετικά… αντιφοροκλεπτική σκέψη του κ.Βαρουφάκη την οποία μετέφερε στους συναδέλφους του στο Eurogroup, να… καλωδιώνονται φοιτητές, οικιακές βοηθοί και τουρίστες, να μπαίνουν στα μαγαζιά και να λειτουργούν σαν φορολογικοί τουριστορουφιάνοι, φοιτητορουφιάνοι και νοικοκυρές-ρουφιάνοι του υπουργείου Οικονομικών, μας θύμισε μια παλιότερη παρεμφερή σκέψη. Είχε διατυπωθεί τον Γενάρη του 2013 στο δελτίο ειδήσεων του «Σκάι» από τον αξιότιμο κύριο Μπάμπη Παπαδημητρίου.
    Παραθέτουμε αυτούσιο το απόσπασμα από εκείνο το σχόλιο του εν λόγω περί της σπουδαιότητας της ύπαρξης καθώς και της ανάγκης παροχής προστασίας προς εκείνο το είδος ανθρώπου που ο ίδιος ο κύριος Μπάμπης το είχε αποκαλέσει... «φορολογικό καρφί»:
    «Καθυστερούμε συνεχώς στα πιο κρίσιμα πράγματα. Θα σου πω ένα. Πρέπει να γίνει το Μάρτη το τελευταίο μνημόνιο και είναι χαρακτηριστικό. Λέει ότι πρέπει να φτιαχτεί νομοθεσία που θα προστατεύει ποιον; Το καρφί. Το φορολογικό καρφί. Γιατί; Γιατί σε όλο τον κόσμο που έχουν προχωρήσει και λένε ότι κάτι καταφέρνουμε με τη φοροδιαφυγή, καλύτερο από εμάς. Τι γίνεται; Ο άνθρωπος που έχει να καταγγείλει είναι προστατευμένος. Και έτσι μπορεί να καταγγείλει τον συνεργάτη του (!), τον φίλο του (!!), τον αδερφό του (!!!) - τα θαυμαστικά, και λίγα είναι, είναι δικά μας - ακόμα και τον εξάδελφό του. Το λέω αυτό για τον Παπακωνσταντίνου. Άρα πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο».
    Αυτή ήταν η άποψη του κυρίου Μπάμπη που δυστυχώς η αποτύπωσή της «χάνει» στο ηλεκτρονικό «χαρτί». Και τούτο γιατί είναι δύσκολο στο γραπτό λόγο να αποδοθεί πάντα όλο το εύρος του πάθους με το οποίο εκφράζεται κανείς στον προφορικό λόγο. Με άλλα λόγια θέλουμε να σημειώσουμε ότι τη στιγμή που ο Παπαδημητρίου έλεγε όσα διαβάσατε είχε ένα απαράμιλλο πάθος. Μια έντονη έξαψη. Ένα ιδιαίτερο λίγωμα. Ειδικά, μάλιστα, όταν αναφερόταν στη λέξη «καρφί»...
    Εκεί δε που η διακύμανση στον τόνο της φωνής του δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την ιερή του πίστη ότι αν υπάρχει «άνθρωπος - σύμβολο» στην εποχή μας αυτός δεν είναι παρά ο «άνθρωπος - καρφί», ήταν όταν σημείωνε πως «πρέπει» ο «άνθρωπος - καρφί» να προστατεύεται (κάτι σαν την Καρέτα - Καρέτα, δηλαδή), για να επιτελεί, ακριβώς, το θεάρεστο, «πατριωτικό» και νομοταγές έργο του. Δηλαδή... να καρφώνει τον συνεργάτη, τον φίλο, τον αδερφό του...
    Τότε ήταν, λοιπόν, που είχαμε ακούσει στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου ότι το να καρφώνεις είναι ένα από τα βασικά ηθικά «προτερήματα - χαρίσματα» που πρέπει να διακρίνει κάποιον στο σύστημα που υπηρετεί ο κ. Παπαδημητρίου. Πράγμα που καμία – φυσικά - έκπληξη δε μας είχε προκαλέσει. Να όμως που τώρα η λογική του «φορορουφιάνου» επιστρέφει από τα… «Αριστερά».
    Ως εκ τούτου κι αφού ο φορολογικός ρουφιανοτουρισμός αποτελεί πλέον «αριστερή» πρόταση, ας την δώσουμε τη σημασία που της «αξίζει». Τουτέστιν, ας προσπεράσουμε το ιλαρόν και φαιδρόν της συνταγής Βαρουφάκη για την πάταξη της φοροδιαφυγής, κι ας αναρωτηθούμε: Αν αποδεχτούμε ότι μια τέτοια πρακτική είναι «καλή», τότε γιατί να μην την επεκτείνουμε ως ηθικό πρότυπο και πέραν των φορολογικών ζητημάτων. Για παράδειγμα:
    Γιατί να μη μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων τα παιδιά να καρφώνουν τον «κακό» συμμαθητή τους στον διευθυντή; Γιατί να μην εισαχθεί διάταξη στο εργατικό δίκαιο να καρφώνει ο εργαζόμενος τον «κακό» εργαζόμενο στον εργοδότη; Γιατί να μην μπολιάσουμε τη συνείδηση των ανθρώπων με τον κανόνα ο γείτονας να καρφώνει τον «κακό» γείτονα στη δημοτική αστυνομία κ.ο.κ.; Γιατί, δηλαδή, να μπορεί μόνο ο «καλός» φορολογούμενος ή το τσιράκι της φορολογικής Αρχής να καρφώνει τον «κακό» φορολογούμενο και να μην μπορούν όλοι να τους καρφώνουν όλους και για οποιοδήποτε λόγο;!
    Φυσικά, εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Ποιος είναι ο «καλός» και ποιος είναι ο «κακός»; Πώς ξέρουμε ότι σε ένα καθεστώς νομιμοποιημένης σπιουνιάς δεν θα έχουμε το φαινόμενο που έλεγε ο Ρασούλης: «Κακοί ντυθήκανε καλοί, κάνουν πως "μπεμπενίζουν"»...
    Σε αυτό το λεπτό ζήτημα, αγαπητοί συνέλληνες, ένας ήταν ανέκαθεν ο κριτής: Η Υπέρτατη Αρχή! Το διαχωρισμό μεταξύ «καλών καρφιών» και «κακών καρφωμένων και ρουφιανεμένων» τον διαφυλάσσει, τον εγγυάται και τον επιτελεί η Υπέρτατη Αρχή. Για παράδειγμα:
    Εφόσον η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Μακάρθι, τότε «καλός» είναι ο καταδότης, εκείνος δηλαδή που καταδίδει συναδέλφους ή συνανθρώπους του στα όργανα του Μακαρθισμού (σ.σ.: και μη μας πει κανείς ότι αυτά δεν γίνονται στη Δημοκρατία, διότι Δημοκρατία είχαν στις ΗΠΑ επί Μακάρθι, όπως δημοκρατία είχαμε και εδώ επί Μακρονήσου...).
    Παρομοίως, αν η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Παττακός και ο Μακαρέζος τότε «καλός» είναι ο χαφιές της χούντας. Αν η Υπέρτατη Αρχή είναι η Γκεστάπο, τότε «καλό» καρφί είναι ο δοσίλογος και ο κουκουλοφόρος κ.ο.κ.
    Και τώρα – βουνό το δίκιο σας - θα πείτε: Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Αριστερά; Που κολλάνε τα περί Μπάμπη, τα περί Μακάρθι, τα περί χούντας κλπ; Ε, λοιπόν, καμία σχέση δεν έχουν! Αυτό ακριβώς λέμε και μείς! Αυτό φωνάζουμε! Ότι δεν έχουν καμία σχέση! Αυτό ακριβώς!
    Κι αυτός είναι ο λόγος που το «χοντρύναμε». Μπας και συνεννοηθούμε ότι υπάρχουν και όρια. Που δεν επιτρέπουν να ακολουθείται παντού η τακτική του «κρέας – ψάρι». Μπας και συνεννοηθούμε ότι:
    Με τέτοιες σαχλαμάρες όχι μόνο δεν πατάσσεται η φοροδιαφυγή, όχι μόνο δεν επέρχεται φορολογική δικαιοσύνη (θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα), αλλά εκείνο που γίνεται είναι να περνάει υποδόρια η λογική πως το κρατικώς επιδοτούμενο ρουφιανιλίκι μπορεί να έχει και «αριστερό» (!) - τάχα - πρόσημο.
    Αλλά, τόσο ο κ.Βαρουφάκης όσο και οι υπόλοιποι με αντίστοιχες «έξυπνες ιδέες» ας φροντίσουν να «ξεκαλωδιωθούν» γρήγορα απ’ αυτές. Οι λόγοι είναι απλοί. Πρώτος λόγος: Το ρουφιανιλίκι δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ (ποτέ!) ουδεμία σχέση με ό,τι είναι καταγεγραμμένο στη συνείδηση του λαού και στην Ιστορία αυτού του τόπου ως Αριστερά. Ου- δε-μί –α! Δεύτερος λόγος: Ουδείς τους έχει επιτρέψει να φορτώσουν τις τέτοιες «έξυπνες ιδέες» τους στην Αριστερά.

email: mpog@enikos.gr 

Η Μεγάλη Μάχη που δίνει η Ρωσσία



του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Σήμερα, η ταυτόχρονη επίθεση του νεοταξικού αμερικανο-ευρωενωσιακού άξονα κατά της Ελλάδας και της Ρωσσίας, οικονομικά και στρατιωτικά, θυμίζει εν πολλοίς την γεωγραφία του «Πολέμου των Πολιτισμών» στην εκδοχή του Σάμιουελ Χάντιγκτον και την στοχοποίηση του «ορθόδοξου τόξου» κατ’ αυτήν.
Εχει γίνει αισθητό, λέει ο Paul Graig Roberts, o πρώην υφυπουργός Οικονομικών επί Ρήγκαν, ότι ισχυρά κέντρα στο Πεντάγωνο και στο Στέητ Ντηπάρτμεντ, ασπάζονται αυτή την θέση  και διακατέχονται από την ρεβανσιστική μανία να δώσουν ένα «σκληρό μάθημα» στην Ρωσσία που …είχε το θράσος να σηκώσει το ανάστημα απέναντι στην προέλαση του 4ου Ράιχ των Γκλομπαλιστών.
Η νέα αυτή τυχοδιωκτική στάση της Δύσης, από τον Λευκό Οίκο μέχρι το Βερολίνο, έγκειται στον φόβο της υπερεθνικής, νεοταξικής, ελίτ ότι το χρονοδιάγραμμα των σχεδιασμών της έχει ανατραπεί από την αντίσταση των λαών στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή και κινδυνεύει να εκτροχιαστεί εντελώς, αν ισχυροποιηθούν περαιτέρω τα αντιτιθέμενα σ’ αυτούς κέντρα ισχύος όπως η Ρωσσία, το Ιράν, ο ευρωπαϊκός Νότος κ.ά.
Στα πλαίσια αυτά, εξελίσσεται ένας σκληρός γύρος οικονομικών πιέσεων με τις απαιτήσεις της τρόϊκας στην Ελλάδα και τις κυρώσεις που πλήττουν το ρούβλι στην Ρωσσία, αλλά και στρατιωτικών απειλών στην Κριμαία και το Αιγαίο.
Τι θέλουν τα δυτικά αρπακτικά και οι στρατοκράτες του ΝΑΤΟ;
α) Να κρατήσουν υπόδουλη στον άξονά τους την Ελλάδα, μη αφήνοντάς της περιθώρια εναλλακτικής εθνικής και εξωτερικής πολιτικής με νέες συμμαχίες.
β) Να εμποδίσουν την Ρωσσία να αναδειχθεί στον ισχυρό, ανεξάρτητο πόλο που θα συσπειρώσει και θα οργανώσει την παγκόσμια αντίσταση των λαών απέναντι στον πλανητικό φασισμό και στην ερεβόφρονη, οργουελική εξουσία του.
Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι. Οι Ρώσσοι το γνωρίζουν αυτό και είναι φανερό από τις κινήσεις του τελευταίου τριμήνου ότι η ρωσσική πολεμική μηχανή έχει αναπτυχθεί και είναι σε ετοιμότητα για αποφασιστικό χτύπημα σε κάθε πρόκληση της Δύσης.
Πετρέλαια, ρούβλια και … ΣΥΡΙΖΑ
Η σημερινή κατάσταση μετά την ουκρανική σύγκρουση, η οποία κάθε άλλο παρά εκτονώνεται, συγκρίνεται με ένα νέο «τείχος του Βερολίνου» που οδήγησε στον διχασμό της Ευρώπης και του κόσμου, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατά την καθιερωμένη, ετήσια, συνέντευξη Τύπου που έδωσε στα μέσα Δεκεμβρίου στο Κρεμλίνο.
Επικρίνοντας την στάση της Δύσης, ο Ρώσσος πρόεδρος άσκησε δριμεία κριτική στην αμερικανο-γερμανική επιθετικότητα λέγοντας χαρακτηριστικά ότι φέρονται σαν «αυτοκρατορία» με έπαρση νικητών απέναντι σε «υποτελείς» που πρέπει να υπακούσουν.
Προς επίρρωση της διαπίστωσης του Πούτιν, λιγες ημέρες μετά,  ήρθε το γερμανικό Der Spiegel να προειδοποιήσει τους «υποτελείς» ότι, αν «το ρωσσικό πρόβλημα εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες» και «στην Ελλάδα έρθουν οι λάθος άνθρωποι στην εξουσία», εννοώντας βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ, θα υπάρξει αναταραχή και νέα παγκόσμια κρίση… Είχε προηγηθεί μια άλλη, τεράστιας σημασίας, πρόκληση των ΗΠΑ για την οποία υπήρξε απόλυτη αποσιώπηση από τα εταιρικά ΜΜΕ.
Πρόκειται για την υιοθέτηση ενός σημαντικού νομοθετικού πλαισίου από την Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ στις 4 Δεκεμβρίου (H. Res. 758)  που είναι ένα ντε φάκτο «πράσινο φως» για τη νέα παγκόσμια σύρραξη.
Δίνει στον Αμερικανό πρόεδρο και διοικητή των ενόπλων δυνάμεων την άδεια να ξεκινήσει, χωρίς την έγκριση του Κογκρέσσου, την διαδικασία στρατιωτικής σύγκρουσης με την Ρωσσία
Απαντώντας σε μια, σχετική με την πολεμική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ερώτηση του John Simpson από το BBC, ο Πούτιν είπε ότι το μόνο πράγμα που έκανε έως τώρα η Ρωσσία είναι να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της· δεν επιτίθεται σε κανένα, δεν έχει παρά μόνο δύο στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό, και έχει σταματήσει τις στρατηγικές πτήσεις βομβαρδιστικών από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Αντιθέτως, οι ΗΠΑ, κατά παραβίαση των διεθνών συμφωνιών, συνεχίζουν τις πτήσεις αεροσκαφών με πυρηνικές κεφαλές, έχουν στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και ο προϋπολογισμός του Πενταγώνου είναι δεκαπλάσιος από αυτόν της Ρωσσίας. «Ποιος είναι ο επιθετικός; Εμείς; Είναι αυτό λογικό;», τόνισε ο Πούτιν. «ΟΙ ΗΠΑ αναπτύσσουν τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους τους στην Ευρώπη γύρω στα σύνορά μας και εμείς είμαστε αυτοί που επιδιώκουμε επιθετική πολιτική;», κατέληξε ο Πούτιν χειροκροτούμενος.

Βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται, όπως παρατηρεί ο αναλυτήςJames Petras, καθηγητής στο Binghamton University της Νέας Υόρκης. Ο ιδεολογικός πυρήνας της αμερικανο-γερμανικής ιμπεριαλιστικής επέκτασης και κατάκτησης στην Ευρώπη και τον Καύκασο είναι η «Ρωσσική Απειλή», ακριβώς όπως ο ίδιος λόγος χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει, από την ναζιστική Γερμανία, την κατάκτηση και κατοχή της Ελλάδας, των Βαλκανίων, της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλτικών χωρών, με την βοήθεια των ντόπιων συνεργατών των Ναζί, πριν από 73 χρόνια, σημειώνει ο συγγραφέας. [James Petras, The Rise of German Imperialism and the Phony «Russian Threat», www.informationclearinghouse.info, 08/12/2014].
Το κεντρικό μιλιταριστικό κίνητρο των Ναζί, το οποίο ανέλαβαν να υλοποιήσουν τα δύο τρίτα από τα επίλεκτα στρατεύματά τους, έβλεπε ανατολικά με στόχο την κατάκτηση και την καταστροφή της Ρωσσίας.
Μεταπολεμικά, ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η Γερμανία επανέκτησε την οικονομική πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη, επωφελούμενη από την αμερικανονατοϊκή υπονόμευση και περικύκλωση της Ρωσσίας, της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανικών κρατών.
Μετά την πτώση του τείχους και την ένωση των δύο γερμανικών κρατών, η άνοδος της γερμανικής ισχύος  σε παγκόσμια κλίμακα δεν θα συνέβαινε ποτέ, αν το καθεστώς της Βόννης δεν είχε λεηλατήσει τα εργοστάσια, τις παραγωγικές φάρμες και, το πιο σημαντικό, τις ρωσσικές και ανατολικοευρωπαϊκές αγορές, μαζί με αρκετά εκατομμύρια εξειδικευμένους μηχανικούς, εργάτες και τεχνικούς.
Η γερμανική πολιτικο-οικονομική επέκταση μέσω των «λαϊκών εξεγέρσεων» συνοδεύτηκε σύντομα από την αμερικανική και νατοϊκή στρατιωτική επιθετικότητα –που πυροδοτήθηκε από αποσχιστικά κινήματα και στρατιωτικά πραξικοπήματα όπως στην Γιουγκοσλαβία και την Ουκρανία.
Καθένα από αυτά τα κέντρα εξουσίας, η Γερμανία και η ΗΠΑ, συμμερίζονταν την κοινή αναζήτηση μιας «νέας τάξης πραγμάτων», βασισμένης σε μια μονοπολική στρατιωτική υπεροχή και στην επιβολή της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής του «Σοκ και Δέος».
Η μετατροπή της Ρωσσίας σε «failed state», παραδομένο στους ολιγάρχες, τους γκάνγκστερς και τους δυτικο-δωσίλογους που ακολούθησε την πτώση της ΕΣΣΔ –κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα μετά το ΔΝΤ και την τρόϊκα-, δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την καταστροφή που επιδίωκαν γιατί τους σταμάτησε η «απρόοπτη άνοδος του Βλαντίμιρ Πούτιν» στην εξουσία.
Ο Πούτιν με την έμπιστη ομάδα του αποδυνάμωσε τους ολιγάρχες, ξαναζωντάνεψε και αποκατέστησε την κρατική εξουσία και την οικονομική, βιομηχανική, επιστημονική, πνευματική και στρατιωτική ισχύ της Ρωσσίας μακριά από τα δυτικά κέντρα αποφάσεων.
Στην αρχή, ο Πούτιν, εξηγεί ο James Petras, «θεώρησε με περισσή αισιοδοξία» ότι η σταθεροποίηση μιας Ρωσσίας με ελεύθερη αγορά «θα ήταν καλοδεχούμενη από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.», αποδεχόμενή την, μάλιστα, σαν ισότιμο εταίρο. Αλλά, γρήγορα, έγινε απολύτως σαφές ότι οι ΗΠΑ και η Γερμανία ήθελαν να στείλουν την Ρωσσία πίσω στο καθεστώς δουλοπαροικίας της δεκαετίας του ’90, «εξοντώνοντας τους συμμάχους της, τους εμπορικούς συνεταίρους της και τα ανεξάρτητα κράτη»…, αναζητώντας νέους κλώνους του άθλιου Γιέλτσιν.
«Το όνειρο του Χίτλερ για την κατάκτηση της Ανατολής μέσω μιας μονοπολικής στρατιωτικής δύναμης έχει τώρα, υπό την Γερμανίδα πρωθυπουργό Άγγελα Μέρκελ, πάρει την μορφή της κατάκτησης “αθέατα” της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, με οικονομικό εκβιασμό των Βαλκανίων, και με βίαια πραξικοπήματα στην Ουκρανία και την Γεωργία», τονίζει χαρακτηριστικά ο James Petras.
Είναι φανερό ότι «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη τ’ άλλαξε, μήτε την κεφαλή του», ότι τα δυτικά όρνεα, που έκαναν πάνω στις στάχτες του Βυζαντίου το «διδακτορικό» τους στην αποικιοκρατία για να κουρσέψουν αργότερα ολάκερο τον πλανήτη, ακολουθούν τα ίδια βήματα απέναντι στην «Ρωσσική Απειλή». Ζούμε μια επανάληψη του ίδιου δόγματος, που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ για να εξασφαλίσει την υποστήριξη από τους Γερμανούς καπιταλιστές, τους τραπεζίτες και τους φιλοναζί συνεργάτες πέραν του Ατλαντικού για να ανοίξει το ανατολικό μέτωπο, το 1941.
Η νεοταξική αμερικανική και γερμανική ελίτ και οι banksters πιστεύουν ότι, αν εξουδετερώσουν την Ρωσσία και τον Πούτιν, θα μπορέσουν να περικυκλώσουν την Κίνα και να εδραιώσουν την Νέα Τάξη τους στον πλανήτη.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, στις 18 Νοεμβρίου, η σημαντική απόφαση H.Res.758 που προσκομίστηκε στην Βουλή των Αντιπροσώπων περιγράφει την Ρωσσία ως «Επιθετικό Κράτος», ζητώντας στρατιωτική δράση εναντίον της.
Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με έναν «Ψυχρό Πόλεμο» αλλά με κάτι πολύ πιο επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο. Καμμιά από τις εγγυήσεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου δεν ισχύει.
Το Δόγμα του νέου Παγκόσμιου Πολέμου – Το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων
Είναι γεγονός ότι τελευταία έχει επέλθει μια ρήξη στις σχέσεις Ανατολής και Δύσης, η οποία συνοδεύεται από ακραία πολεμική προπαγάνδα και τα Ηνωμένα Έθνη κάνουν πως δεν βλέπουν τα εκτεταμένα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η αμερικανο-νατοϊκή στρατιωτική μηχανή.
Προειδοποίηση για το ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση της αμερικανορωσσικής σύγκρουσης είχε κάνει από πέρσι, μέσω των στηλών της εφημερίδας Financial Times, ο καθηγητής γεωπολιτικών συγκρούσεων Dennis Sandole του πανεπιστημίου George Mason των ΗΠΑ (www.ft.com, 16/8/2014).
Eίχε προηγηθεί ένα κυνικό δημοσίευμα των New York Times (13/6/2014, www.nytimes.com), με τίτλο «Τhe Lack of Major Wars May Be Hurting Economic Growth» το οποίο προσπαθεί να περάσει την αντίληψη ότι, αν η Δύση αποφασίσει να προχωρήσει σε μια νέα σύρραξη στο μοντέλο του β’ παγκ. πολέμου, τότε θα ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, θα διαγράψουν δυναμικά, έτσι, οι ΗΠΑ το Υπερ-χρέος των 3 τρις δολλαρίων που χρωστούν στην Κίνα και άλλες χώρες, θα έλθει οικονομική ανάπτυξη και στο τέλος θα επικρατήσει παγκόσμια ευημερία.
Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων που αποκάλυψε το Centre for Research on Globalization (05/12/2014), τον Μάϊο του 2014, ο Νόμος Αποτροπής της Ρωσσικής Επιθετικότητας (RAPA) που εισήχθη στην αμερικανική Γερουσία (S 2277) νομοθετεί την στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλτικών χωρών και:
Διατάσσει τον Πρόεδρο: (1) να εφαρμόσει ένα σχέδιο για την αύξηση της υποστήριξης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στις ένοπλες δυνάμεις της Πολωνίας, της Εσθονίας, της Λιθουανίας και της Λετονίας, και άλλων κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, και (2) διατάσσει τον Μόνιμο Αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ να ζητήσει την εξέταση μόνιμης στάθμευσης στρατευμάτων του ΝΑΤΟ σε αυτές τις χώρες.
Επίσης διατάσσει τον Πρόεδρο να υποβάλει ένα σχέδιο στο Κογκρέσο για την επιτάχυνση των προσπαθειών πυραυλικής άμυνας του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης.
Το ψήφισμα S 2277 εστάλη στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας για αναθεώρηση, αλλά οι βασικές προτάσεις του βρίσκονται ήδη στο στάδιο της εφαρμογής.
 
Η φιγούρα του Dr Strangelove (Πήτερ Σέλλερς), πρώην Ναζί επιστημόνα και συμβούλου του Αμερικανού προέδρου, σε αναπηρική καρέκλα [όπως ο σημερινός Οικονομικός Φύρερ της Ευρώπης Δρ Σόϊμπλε] στην  αξεπέραστη αντι-ψυχροπολεμική κωμωδία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ «S.O.S. Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» με πολλούς συμβολισμούς από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Στα μέσα Ιουλίου, ο διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη στρατηγός Philip Breedlove [σ.σ.: το όνομα του οποίου θυμίζει συμπτωματικά τον Dr Strangelove (Πήτερ Σέλλερς), πρωταγωνιστή της γνωστής ταινίας του Κιούμπρικ, της οποίας το σενάριο σατίριζε τους πολεμοκάπηλους του Πενταγώνου που ήθελαν να ρίξουν ατομικές βόμβες στην Μόσχα], σε συνεννόηση με το Πεντάγωνο και το υπουργείο Άμυνας της Βρετανίας, ζήτησε:
«Την δημιουργία μιας βάσης στην Πολωνία με αρκετά όπλα, πυρομαχικά και άλλα εφόδια για να στηριχθεί η ταχεία ανάπτυξη χιλιάδων στρατευμάτων εναντίον της Ρωσίας». (Russia Today, 24 Ιουλίου 2014).
Σύμφωνα με τον στρατηγό Breedlove, το ΝΑΤΟ χρειάζεται «βάση με εφόδια και δυνατότητες, έτοιμη να δεχθεί ταχέως αναπτυσσόμενες δυνάμεις» και « να συστήσει την αποθήκευση προμηθειών – όπλων, πυρομαχικών και τροφίμων – στο αρχηγείο που θα στηρίξουν μια ξαφνική εισροή χιλιάδων νατοϊκών στρατευμάτων» (Times, 22 Αυγ 2014).
Το «Σενάριο Blitzkrieg» του Breedlove -που θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε στρατιωτική κλιμάκωση- επαναβεβαιώθηκε κατά τη διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο στην Ουαλία. Εκεί αποφασίστηκε το αποκαλούμενο σχέδιο δράσης του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η Σύνοδος Κορυφής της Ουαλίας είχε δώσει το «πράσινο φως».
Μόλις ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο, στις χώρες της Βαλτικής πραγματοποιήθηκαν αμερικανο-νατοϊκές στρατιωτικές ασκήσεις. Στις αρχές Νοεμβρίου, έγινε και δεύτερος γύρος  ασκήσεων τόσο στα κράτη της Βαλτικής, όσο και της Ανατολικής Ευρώπης.
Ως μέρος αυτής της ευρύτερης προσπάθειας, οι νατοϊκές στρατιωτικές ασκήσεις Iron Sword 2014 –στις οποίες συμμετείχαν εννέα χώρες-μέλη της Ατλαντικής Συμμαχία- ξεκίνησαν στη Λιθουανία στις αρχές Νοεμβρίου:
«Αμερικανικά τάνκς αντήχησαν στην Λιθουανία ως επίδειξη δύναμης προς τη Ρωσία ότι δεν είναι καλοδεχούμενη στην περιοχή».
Οι στρατιωτικές ασκήσεις στρέφονται ρητά κατά της Ρωσίας. Σύμφωνα με τη Μόσχα, αυτές συνίσταντο στην «αυξανόμενη ετοιμότητα λειτουργίας» καθώς και τη μεταφορά νατοϊκής «στρατιωτικής υποδομής στα ρωσικά σύνορα».
Σε απάντηση στις κινήσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, η Ρωσική Ομοσπονδία πραγματοποίησε επίσης στις αρχές Νοεμβρίου εκτεταμένα παίγνια πολέμου στη θάλασσα του Barent. Οι ρωσικές ασκήσεις συνίσταντο σε δοκιμή «ολόκληρης της πυρηνικής τριάδας της, που αποτελείται από στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, υποβρύχια» και τον «διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο Topol-M, που εκτοξεύθηκε από το Plesetsk στην περιοχή του Aρχαγκέλσκ» την 1η Νοεμβρίου.
Αλλά, από τον περασμένο Δεκέμβριο, η Αμερική είναι πραγματικά επί ποδός πολέμου. Με βάση το σενάριο του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου που έχει στο συρτάρι του το Πεντάγωνο εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, η στρατιωτική δράση εναντίον της Ρωσίας εξετάζεται πλέον σε «επιχειρησιακό επίπεδο». Επίσης, τόσο η Γερουσία, όσο και η Βουλή έχουν θεσπίσει νομοθεσία που κατοχυρώνει την διασφάλιση της νομιμότητας για την διεξαγωγή ενός πολέμου εναντίον της Ρωσίας.
Η υιοθέτηση ενός μεγάλου τμήματος της νομοθεσίας από την αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων στις 4 Δεκεμβρίου (House Resolution 758) δίνει (εν αναμονή της ψηφοφορίας στη Γερουσία) ντε φάκτο το «πράσινο φως» στον πρόεδρο των ΗΠΑ και αρχιστράτηγο να ξεκινήσει -χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου – την διαδικασία στρατιωτικής σύγκρουσης με τη Ρωσία.
Η παγκόσμια ασφάλεια βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτή η ιστορική ψηφοφορία -που μπορεί να επηρεάσει τις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως- δεν έχει προβληθεί καθόλου σχεδόν από τα ΜΜΕ. Υπάρχει απόλυτη σιωπή των μέσων ενημέρωσης.
Όποια και νάναι τα πιθανά οικονομικά πλεονεκτήματα μιας τέτοιας σύγκρουσης, με βάση την εμπειρία του παρελθόντος, σήμερα οι υπολογισμοί πρέπει να γίνονται με διαφορετικό τρόπο γιατί οι τεχνολογίες του πολέμου έχουν γίνει απείρως πιο καταστροφικές και, έτσι, μια μεγάλης κλίμακας παγκόσμια σύγκρουση μπορεί να είναι το τέλος του πολιτισμού.
Ο κόσμος βρίσκεται σε επικίνδυνο σταυροδρόμι. Η Μόσχα έχει ήδη δείξει ότι θα απαντήσει δυναμικά στις απειλές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αφού τα σύνορά της απειλούνται.
Στις 3 Δεκεμβρίου, το Υπουργείο Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανακοίνωσε την έναρξη της λειτουργίας της νέας στρατιωτικο-πολιτικής δομής που θα αναλάβει δράση στην περίπτωση του πολέμου.
Η Ρωσία εγκαινίασε το νέο κέντρο εθνικής άμυνας, με ισχύ πολλαπλάσια του αμερικανικού Πενταγώνου, που σκοπό έχει την παρακολούθηση των απειλών κατά της εθνικής ασφάλειας σε καιρό ειρήνης, αλλά θα αναλάβει τον έλεγχο ολόκληρης της χώρας σε περίπτωση πολέμου. (RT, 3η Δεκεμβρίου 2014).
Χωρίς αμφιβολία, σε κατάσταση πολιορκίας σήμερα, η Ρωσσία θα υποχρεωθεί να κάνει ξανά θυσίες αλλά στο τέλος ελπίζουμε όλοι ότι θα νικήσει, ακριβώς όπως στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο ρωσσικός λαός ανέτρεψε την πολεμική καταιγίδα μετά το Στάλινγκραντ. Το ίδιο και τώρα, θα επιβιώσει, θα μεγαλουργήσει και θα γίνει ξανά φάρος ζωής και ελπίδας για όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται να αποκρούσουν την επιβολή της νατοϊκής και γερμανο-ευρωενωσιακής, στρατιωτικής και οικονομικής, τυραννίας σε όλο τον κόσμο.
*Δημοσιεύθηκε στο  Hellenic Nexus τ.93, Φεβρουάριος 2015

Και τώρα το απόλυτο ελληνικό αδιέξοδο


Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Συμφωνώ απόλυτα ότι η παρούσα κυβέρνηση, που όπως το έχω ήδη πει και γράψει, είναι κατά τη γνώμη μου η τελευταία εφεδρεία ελπίδας, πρέπει να αντιμετωπιστεί με υπομονή. Το πρόβλημα, όμως, είναι δυστυχώς ότι για λόγους για τους οποίους ουδόλως ευθύνεται η ίδια, αλλά μόνον και ολοκληρωτικά οι προκάτοχοί της, δεν υπάρχει πια για αυτήν, διαθέσιμος χρόνος. Βρίσκεται, λοιπόν, η νέα κυβέρνηση σε πραγματικό αδιέξοδο, επειδή από την μία πλευρά οι αγαπητοί μας «εταίροι» της έχουν βάλει στην κυριολεξία το μαχαίρι στο λαιμό, εφόσον με τίποτε δεν θέλουν να δεχθούν μια, έστω και ήπια σοσιαλιστική κυβέρνηση στους κόλπους τους, ενώ από την άλλη πλευρά η ίδια η νέα κυβέρνηση έχει φράξει τη μόνη διέξοδο που διέθετε και που ήταν η ΡΗΞΗ με τους δανειστές. Συνεπώς, η συμπαράσταση, εκ μέρους του ελληνικού λαού, που ακόμη υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνον δεν αρκεί για την άρση του αδιέξοδου, αλλά επιπλέον είναι βέβαιο ότι θα υποστεί κάθετη πτώση μόλις συνειδητοποιηθεί η αδυναμία της παρούσας κυβέρνησης να υλοποιήσει αυτά που προεκλογικά έχει υποσχεθεί-έστω και το ήμισυ αυτών!


Βεβαίως, υπάρχει εξήγηση του πως και του γιατί η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως παγιδευμένη και ανήμπορη να ακολουθήσει οδό διαφορετική από αυτήν των προκατόχων της: της επαιτείας, της υποταγής, των σταγόνων ρευστότητας, της συνέχισης της εξαθλίωσης. Δυστυχώς, επί 5 συναπτά έτη, κυβερνητικοί και ΜΜΕ «κατατόπιζαν» το λαό για την κόλαση που τον περιμένει αν η χώρα γύριζε στο εθνικό της νόμισμα. Δεν ήταν απαραίτητη η όποια σοβαρή συζήτηση, που άλλωστε ουδέποτε επιχειρήθηκε στο παρελθόν, αλλά αντιθέτως το θέμα «δραχμή» έγινε απαγορευμένο, σκοτεινό, ανήκε δήθεν σε κάθε μορφής μαφίες και κακοποιούς, που είχαν ειδικά συμφέροντα, που ήθελαν την καταστροφή της Ελλάδας, και για αυτό υποστήριζαν τη δραχμή. Ουδέποτε, στα 5 αυτά χρόνια, οι αρμόδιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να εξηγήσουν στον ταλαίπωρο ελληνικό λαό πως συμβαίνει διεθνούς φήμης οικονομολόγοι να δηλώνουν ανενδοίαστα ότι η μοναδική σωτηρία της Ελλάδας είναι η επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα και οι ίδιοι-από κοινού φυσικά με τους δανειστές- να δηλώνουν ότι θα πρόκειται για καταστροφή. Ουδέποτε στα 5 αυτά χρόνια επιχειρήθηκε μια έστω εισαγωγική σύγκριση ανάμεσα στα καθημερινά οικονομικά εγκλήματα που υπέμενε ο ελληνικός λαός, με την υποτιθέμενη «κόλαση της νέας δραχμής».
Ουδέποτε στα 5 αυτά χρόνια, έγινε η παραμικρή προσπάθεια να δοθεί κάποιο περιεχόμενο στην υποτιθέμενη πάντοτε «κόλαση» του GREXIT. Ουδέποτε στα 5 αυτά χρόνια διερωτήθηκαν οι αρμόδιοι για το πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η χρήση του GREXITαπό τους δανειστές μας, ως εκβιαστικό φόβητρο εναντίον μας, κάθε φορά που προσπαθούσαν να επιβάλλουν ένα νέο εγκληματικό και πάντοτε φευ αναποτελεσματικό μέτρο, και πως συνέβαινε η μόνιμα επαναλαμβανόμενη αυτή απειλή να έρχεται σε σαφή αντίθεση με τις προτάσεις, τις αναλύσεις και τις προτροπές των γνωστότερων οικονομολόγων και κατόχων Nobel της υφηλίου, που επέμεναν- και επιμένουν- ότι η Ελλάδα είναι αδυνατον να σωθεί εντός της ευρωζώνης.
Την εβδομάδα που πέρασε ήμουν ομιλήτρια για την Ελλάδα σε συνέδριο στο Παρίσι, με θέμα την εξεύρεση ενός νέου νομισματικού συστήματος για ολόκληρη την Ευρώπη. Την Ευρώπη, που βρίσκεται σε διαρκή ύφεση και σε διψήφιο αριθμό ανεργίας, εξαιτίας ακριβώς του άρρωστου ευρώ. Γνωστότατα ονόματα οικονομολόγων από ολόκληρο το φάσμα της ευρωζώνης, που δεν μου έδωσαν την εντύπωση να έχουν ειδικά συμφέροντα πλουτισμού ή άλλα, σε περίπτωση που η Ελλάδα θα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα ήταν παρόντα με παρεμβάσεις στο συνέδριο.
Στο συνέδριο έγιναν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, και θα έλεγα ότι η συζήτηση γύρω από το ελληνικό δράμα συγκέντρωσε το 40-50% των συζητήσεων, με σαφή προσπάθεια εξεύρεσης λύσης και όχι καταδίκης της. Θα προσπαθήσω στο προσεχές μέλλον-κάτι που δεν είναι εύκολο, καθώς οι περισσότερες εισηγήσεις δεν ήταν γραπτές- να κάνω μια περίληψη των σημείων που ενδιαφέρουν την Ελλάδα. Μεταξύ, ωστόσο, των τελικών συμπερασμάτων, αυτό που αναφέρθηκε για την Ελλάδα ήταν ως εξής: «Η Ελλάδα, για να σωθεί, πρέπει να εξέλθει κατεπειγόντως από την ευρωζώνη. Αλλά, η έξοδός της εμποδίζεται από τους ιθύνοντες της Ευρώπης, για να μην τεθεί σε κίνδυνο το ευρώ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση ότι θα διατηρήσει την Ελλάδα στο ευρώ. Δεν γνωρίζω σε τι ποσοστό πίστευε ότι «η Ελλάδα σώζεται παραμένοντας στο ευρώ», αλλά αυτό που αναγνωρίζω είναι ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει κυβέρνηση, αν αποφάσιζε να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Δηλαδή, ότι η σωτηρία του δεν είναι εντός αλλά εκτός της ευρωζώνης. Και, ακόμη, ότι η κόλαση που έζησε για 5 χρόνια, και που θα εντείνεται χωρίς τελειωμό, μέχρις ότου να αποπληρωθεί κατά το 75% το ελληνικό χρέος, είναι πολύ πιο αβάσταχτη από τη διαδικασία της επιστροφής στη δραχμή. Φθάνει αυτή να ετοιμαστεί με προσοχή. Φθάνει να ληφθούν άμεσα μέτρα υπέρ των απορότερων, και εδώ βέβαια το σοσιαλιστικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο.
Ουδείς ζήτησε τη γνώμη μου, αλλά την καταθέτω ωστόσο, ως απλή Ελληνίδα. Άλλωστε, την ίδια αυτή γνώμη υποστηρίζω συνεχώς από το 2010, παρότι ακούω κατά καιρούς πληθώρα οικονομικών ασυναρτησιών και ανοησιών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λύση. Έστω και αν οι δανειστές υποχωρούν κατά 1/100 κάθε φορά, μετά από κάθε εκβιασμό, αυτό θα γίνεται απλώς, ακριβώς όπως και στο παρελθόν, για να επιτυγχάνουν αυτά που θέλουν, και αυτά που δεν πρέπει να θέλει η Ελλάδα, επειδή την σκοτώνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, δεν έχει άλλη λύση, αλλά ούτε θα έπρεπε να αναζητήσει άλλη λύση. Να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, που τον τιμά με την αγάπη και την εμπιστοσύνη του, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Να του υποσχεθεί, ότι στους δύσκολους μήνες που θα έρθουν, η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα με Σοβαρότητα με αυταπάρνηση, με συνέπεια και ύστερα από ενδελεχή μελέτη των δεδομένων, ώστε το κόστος της μετάβασης-που φυσικά υπάρχει, και φυσικά πρέπει να αναλυθεί- να είναι όσο γίνεται μικρότερο. Να δηλώσει, επιτέλους, ανοικτά, την αλήθεια: ότι, δηλαδή, υπέκυψε και ο ΣΥΡΙΖΑ στον ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ, που με τόσο τραυματικό και επιπόλαιο τρόπο φοβέριζαν το λαό επί 5 ολόκληρα χρόνια οι προκάτοχοί του.
Από σήμερα, από τώρα……πρέπει να κατατοπιστεί ο ελληνικός λαός, για το τι τον περιμένει αν παραμείνει στο ευρώ με τις πολύ γνωστές άθλιες συνθήκες, και σε τι μπορεί να ελπίζει αν αποφασίσει το «μεγάλο πήδημα». Πρέπει ο κάθε Έλληνας να αποβάλλει τον τρόμο, που τόσο μεθοδικά του εμφύσησαν επί 5 χρόνια, και να συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις στην επιτυχία αυτού του εγχειρήματος.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΝΕΤΑΙ, και φυσικά δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για αυτό. Δεν υπήρχε ούτε ανάπτυξη, ούτε success stories, ούτε έξοδος από μνημόνια και τα τοιαύτα πριν από αυτόν…..Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα ευθύνεται εφεξής αν δεν χρησιμοποιήσει την τόσο πολύτιμη συμπαράσταση του ελληνικού λαού, για να προσπαθήσει να τον σώσει.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 9.3.2015
Επίτιμη διδάκτωρ 5 Πανεπιστημίων και επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας
πηγή: pentapostagma.gr

Το Δίστομο ξεπλένει την ελληνική ξεφτίλα

Το Δίστομο βάζει η κυβέρνηση σαν ασπίδα για να ανταποδώσει το «χαστούκι» που έφαγε ο Βαρουφάκης από τον Σόιμπλε στο Γιουρογκρούπ
Μετά από το φιάσκο της διαπραγμάτευσης του τελευταίου Γιουρογκρούπ, ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής ξεκίνησε πόλεμο αποκλειστικά στην Γερμανία εγείροντας ξαφνικά ως πρώτο θέμα τις γερμανικές αποζημιώσεις. Η πρώτη απειλή εναντίον των Γερμανών αφορά  στις αποζημιώσεις 28 εκατ. ευρώ σε συγγενείς θυμάτων του Γ’ Ράιχ που έχουν επιδικαστεί το 1998 από την Ολομέλεια του Άρειου Πάγου. Η κυβέρνηση απειλεί με κατάσχεση του κτιρίου του  Ινστιτούτου Γκαίτε  Αθηνών το οποίο ανήκει στο γερμανικό δημόσιο.
Ο Σημίτης «πούλησε» το Δίστομο 
Το 2000 και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν έτοιμη να στείλει κλητήρα για να κατάσχει το εν λόγω κτίριο ως αποζημίωση για τους συγγενείς των δολοφονηθέντων του Διστόμου. Όμως, το Δίστομο έγινε και εκείνη την εποχή από μαρτυρικός τόπος, μέσω διπλωματικών διενέξεων. Ο πρώην πρωθυπουργός Σημίτης, σταμάτησε την κατάσχεση για να εγκρίνει η Γερμανία την είσοδο της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Βέβαια, ο Σημίτης δεν το έπραξε αυτό μόνος του διότι για να αναιρεθεί ή να εκτελεστεί τέτοια απόφαση μόνο ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να παρέμβει. Ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης υπέγραψε την απόφαση κατάσχεσης το 2000 και ο κλητήρας παρέδωσε στο Ινστιτούτο Γκαίτε το κατασχετήριο, λίγες ημέρες μετά την έγκριση της Γερμανίας να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ, ο υπουργός Δικαιοσύνης πρόδωσε τους Διστομήτες παίρνοντας πίσω την εντολή κατάσχεσης.
Η Δικαιοσύνη έγινε διπλωματία 
Πρέπει όμως οι υπουργεί Δικαιοσύνης που έπραξαν το άδικο εναντίον του Διστόμου να κατανομαστούν, διότι ήταν και οι μοναδικοί, που χωρίς την έγκριση του εκάστοτε πρωθυπουργού, να πράξουν το καθήκον υπέρ των αδικούμενων. Από το 1998 που ο Άρειος Πάγος αμετάκλητα αποφάσισε ότι οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου πρέπει να αποζημιωθούν, οι υπουργοί που δεν σιώπησαν υπέρ διπλωματικών και οικονομικών συμφερόντων ήταν:
Ευάγγελος Γιαννόπουλος, Δημήτριος Γουργουράκης, Μιχάλης Σταθόπουλος, Φίλιππος Πελτσάνικος, Αναστάσιος Παπαληγούρας, Σωτήρης Χατζηγάκης, Νίκος Δένδιας, Χάρης Καστανίδης, Μιλτιάδης Παπαϊωάνου, Χρίστος Γεραρής, Αντώνης Ρουπακιώτης, Χαράλαμπος Αθανασίου.
Στα χέρια του την υπόθεση για την κατάσχεση ή όχι της ακίνητης δημόσιας περιουσίας της Γερμανίας μέσα στην Ελλάδα έχει αυτή την στιγμή ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος και αναμένουμε αν θα πράξει το δίκαιο ή θα βάλει την υπόθεση στο αρχείο αν και πάλι η Γερμανία κάνει το χατήρι να δώσει ευκολίες δανείων στην κυβέρνηση, πάντα με το αζημίωτο.
 
Απειλές για τα μάτια του κόσμου
Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ απειλεί ότι θα κατάσχει γερμανική δημόσια περιουσία εντός της Ελλάδας (που θα έπρεπε ήδη να το κάνει και να μην συγχέει την Δικαιοσύνη με την διπλωματία) και από την άλλη έχει αφήσει την γερμανική ημιδημόσια εταιρεία Fraport να ετοιμάζει να κάνει δικά της τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας μέγιστης γεωπολιτικής και οικονομικής αξίας.
Την στιγμή που ο κύριος Τσίπρας απειλεί μέσω τετελεσμένης απόφασης της Δικαιοσύνης υπέρ του Διστόμου ότι θα τιμωρήσει την Γερμανία για την συμπεριφορά της στις διαπραγματεύσεις για νέο δάνειο, είναι σε ισχύ το «Ελληνογερμανικό Ίδρυμα για τη Νεολαία» το οποίο ίδρυσαν από κοινού Παπούλιας και Γκάουκ.  Μέσω αυτού του Ιδρύματος η Γερμανία προσπαθεί να κλείσει το θέμα των θηριωδιών που έπραξε στα μαρτυρικά χωριά όλης της Ελλάδας δίνοντας ψίχουλα επιδοτήσεων για έργα Πολιτισμού!

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ COCA-COLA

Οι εργαζόμενοι στην Coca Cola Θεσσαλονίκης δίνουμε έναν μεγάλο απεργιακό αγώνα εδώ και 17 μήνες – από την 1η Οκτωβρίου 2013 – με αίτημα την ακύρωση όλων των απολύσεων και την επαναλειτουργία του εργοστασίου.
Η συνέχιση του αγώνα μας γίνεται τώρα και υπόθεση οικονομικής αντοχής.
Το Σωματείο μας εκφράζοντας τη βούληση όλων των απεργών – μελών του δίνει στη δημοσιότητα τους Τραπεζικούς Λογαριασμούς μας.
Πάρτε μέρος στον αγώνα μας ενισχύοντας το απεργιακό μας ταμείο και συνεχίζοντας το ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ των προϊόντων της COCA COLA: AMITA – FANTA – ZERO κ.λ.π. μέχρι να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο.
ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΤΤΙΚΗΣ – ΙΒΑΝ: GR2201608750000000084799149
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ – ΙΒΑΝ: GR9201102110000021148008697

10 Μαρ 2015

Σαπίλα!


    Τα πέντε χρόνια που πέρασαν είχαμε:
    α)  Έναν πρωθυπουργό που πήγε στις Κάννες, του είπαν εκεί η Μέρκελ, οι «εταίροι» και οι εγχώριοι «σωτήρες» ότι η θητεία του έληξε πριν την ώρα της, εκείνος το δέχτηκε, παρέδωσε την κυβέρνηση και όλα αυτά …  θυμήθηκε να τα «καταγγείλει» μετά από 4 χρόνια μόνο και μόνο για να πάρει μερικά ψηφαλάκια και να μπει στη Βουλή…
Σαπίλα!    β) Έναν δεύτερο πρωθυπουργό, δοτό, που διορίστηκε από τους εγχώριους «σωτήρες» με μόνη του ιδιότητα ότι ήταν τραπεζίτης, εκλεκτός της ΕΚΤ, που συγκρότησε κυβέρνηση με κοινοβουλευτικό μανδύα τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, μόνο και μόνο για να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα που αφαιρούσαν το αίμα του λαού για να ποτίζονται οι γερμανικές, οι γαλλικές, οι ελληνικές και κάθε «εθνικότητας» τράπεζες…
    γ) Έναν τρίτον πρωθυπουργό που έχτισε το αντιπολιτευτικό προφίλ του στην «αντιμνημονιακή» ρητορική, αλλά όταν έγινε πρωθυπουργός υπέγραψε επιστολές ότι τα Μνημόνια ήταν δικής του… «ιδιοκτησίας» και έφτασε να απολογηθεί ενώπιον της Μέρκελ για την προηγούμενη «αντιμνημονιακή» ρητορική του λέγοντας εκείνο το απίθανο «ουδείς αναμάρτητος»…
    δ) Τώρα μαθαίνουμε ότι είχαμε κι έναν υπουργό Οικονομικών, ο οποίος το διάστημα 2012 – 2014, όταν έξι εκατομμύρια Έλληνες βούλιαζαν στα Τάρταρα της φτώχειας και της ανέχειας, όταν το πολιτικό σύστημα μιλούσε στους Έλληνες για τον «πατριωτισμό των θυσιών», εκείνος φυγάδευε τα λεφτά του στο εξωτερικό, διότι φοβόταν ο καημένος μην τα χάσει λόγω της πολιτικής που εφαρμοζόταν στην Ελλάδα την οποία, όμως, οι υπόλοιποι Έλληνες έπρεπε να την υφίστανται σαν «πατριωτική»!  
    Αλήθεια – και χωρίς περιστροφές – αν όλα αυτά δεν αποτελούν αλάνθαστο μέτρο και αδιαφιλονίκητη απόδειξη για την «ποιότητα» της τάξης που κυβερνά αυτό τον τόπο, την ευτέλεια και ενίοτε την σαπίλα εκείνου που αποκαλείται αστικό πολιτικό σύστημα αυτής της χώρας, τότε τι είναι;
    Υστερόγραφο: Και μη μας πει κανείς ότι όλα αυτά άλλαξαν μετά τις 25 Γενάρη. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν θα αλλάξει όσο την πολιτική εξουσία (που είναι κάτι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο από την κυβερνητική εξουσία) θα συνεχίζει να την έχει εκείνη η τάξη που προκαλεί και στηρίζεται στην ευτέλεια και την σαπίλα.

email: mpog@enikos.gr 

Η Ελλάδα, η Ρωσία και η πολιτική της ταπείνωσης

Η επίλυση διεθνών συγκρούσεων εκτός από τη λογική και τα συμφέροντα έχει να κάνει και με συναισθήματα. Η πληγωμένη εθνική περηφάνια των Ελλήνων και η υπόσχεση Τσίπρα. Ο ρόλος των συμβόλων στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Του Gideon Rachman
Αμέσως πριν εκλεγεί πρωθυπουργός της Ελλάδας τον Ιανουάριο, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια υπόσχεση στους ψηφοφόρους: «Τη Δευτέρα θα σταματήσει η εθνική ταπείνωση. Θα τελειώσουμε με τις διαταγές από το εξωτερικό».
Όσοι μπαίνουν στον πειρασμό να αντιμετωπίσουν αυτήν την έμφαση στην εθνική ταπείνωση ως μια ελληνική ιδιαιτερότητα καλά θα κάνουν να δουν τι γίνεται και σε άλλα σημεία του πλανήτη. Όταν σκέφτομαι τα τέσσερα διεθνή θέματα για τα οποία έχω γράψει περισσότερο την τελευταία χρονιά -τη Ρωσία, την ευρωζώνη, τη Μέση Ανατολή και την ανατολική Ασία-, ένα στοιχείο που τα συνδέει όλα είναι η ρητορική της εθνικής ή της πολιτιστικής ταπείνωσης.
Μία από τις πρώτες κινήσεις του Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν να επισκεφτεί μνημείο Ελλήνων ανταρτών που εκτελέστηκαν από τους ναζί το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κίνηση αυτή είχε να κάνει με την εθνική περηφάνια: να υπενθυμίσει στους ψηφοφόρους τον ηρωισμό του παρελθόντος και ταυτόχρονα να επιστρέψει ένα μέρος της ταπείνωσης στους Γερμανούς, τους ηγέτες των πιστωτών της ευωζώνης.
Η ελληνική κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία υποσχόμενη να μειώσει ριζικά το χρέος της χώρας και να εγκαταλείψει τη λιτότητα. Αλλά παρά το γεγονός ότι η συγκρουσιακή προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ελάχιστα στην επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων, αυτή η επίδειξη ανυπακοής ικανοποίησε τους Έλληνες ψηφοφόρους. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις ανέβηκαν, ακόμα και καθώς συρρικνώνονταν οι καταθέσεις των ελληνικών τραπεζών.
Η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση, όπως και η σύγκρουση της ελληνικής κυβέρνησης με τους πιστωτές, θρέφεται από ένα αίσθημα πληγωμένης εθνικής υπερηφάνειας. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και οι Ρώσοι αξιωματούχοι της γενιάς του υπηρετούσαν κάποτε ένα πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο έθνος, τη Σοβιετική Ένωση.
Τώρα ο κ. Πούτιν επιμένει πως η σύγχρονη Ρωσία πρέπει να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται σαν μια μεγάλη δύναμη. Αν και οι φαινομενικοί λόγοι για την επέμβαση στην Ουκρανία έχουν να κάνουν με την υπεράσπιση πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων -ναυτικών βάσεων, αγορών και συνόρων-, η ρητορική της Μόσχας κρύβει ένα αίσθημα εθνικής ταπείνωσης. Η Ρωσία, επιμένει, δεν μπορεί να παραμερίζεται και να αγνοείται.
Οι Ρώσοι θα δείξουν πως δεν μπορούν να άγονται και να φέρονται από τους υπερόπτες Αμερικανούς. Ο κ. Πούτιν βουτά πολύ πίσω στο παρελθόν για να επικαλεστεί το πνεύμα των πιο ιστορικών στιγμών του έθνους: τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο του 1940. Και αξιωματούχοι θριαμβολογούν για το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας ως ένα «τοτέμ» του κύρους της υπερδύναμης και έναν λόγο για να τους φοβούνται οι υπόλοιποι.
Ένα αίσθημα εθνικής ταπείνωσης είναι κομβικό και στην προσέγγιση της Κίνας με τον έξω κόσμο. Τα ιστορικά εγχειρίδια και το εθνικό μουσείο στο Πεκίνο είναι επικεντρωμένα στον «αιώνα της ταπείνωσης», που διήρκεσε από την πρώτη επαφή με τον δυτικό ιμπεριαλισμό το 1840 ως την ήττα της Ιαπωνίας το 1945. Το μήνυμα που μεταφέρεται στους νέους είναι πως μια αδύναμη Κίνα ταπεινώθηκε και λεηλατήθηκε από τις ξένες δυνάμεις. Η σύγχρονη Κίνα, τους λένε, δεν θα στριμωχθεί ποτέ στη γωνία.
Ο πρόεδρος Ξι Τζινπίνγκ ζητά ένα «νέο τύπο σχέσεων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων». Είναι ένα αίτημα η Κίνα να αντιμετωπίζεται ως ίση απέναντι στις ΗΠΑ.
Την ιδέα ότι η Δύση καταπίεσε και ταπείνωσε τους μουσουλμάνους την έχουν εκμεταλλευτεί και οι ισλαμιστές τζιχαντιστές. Το 2003, ο Τομ Φρίντμαν, αρθρογράφος των New York Times, επισήμανε μια ομιλία με το στοιχείο αυτό από τον τότε πρωθυπουργό της Μαλαισίας, Μαχαδίρ Μοχάμαντ, και υποστήριξε πως «η πιο υποτιμημένη δύναμη στις διεθνείς σχέσεις είναι η ταπείνωση». Σύμφωνα με τον κ. Φρίντμαν το αίσθημα ταπείνωσης βρισκόταν πίσω τόσο από την παλαιστινιακή αντίσταση κατά του Ισραήλ όσο και από το ένοπλο αντάρτικο κατά της αμερικάνικης κατοχής στο Ιράκ.
Όταν ξέσπασαν οι επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή το 2011, φάνηκε πως πολλοί Άραβες είχαν αποφασίσει ότι οι δικές τους κυβερνήσεις ήταν η πραγματική αιτία για τη δυστυχία και την ταπείνωσή τους. Από τότε ωστόσο, έγινε και πάλι της μόδας να κατηγορούν τους ξένους και τη Δύση. Η κυβέρνηση του Ιράν και οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και του Λεβάντε μισούν θανάσιμα η μια πλευρά την άλλη, αλλά μοιράζονται μια ρητορική που υπόσχεται να απορρίψει την ταπείνωση από τη Δύση, είτε είναι το Ιράν που επιμένει στο δικαίωμά του να έχει ένα πυρηνικό πρόγραμμα ή το ΙΚΙΛ που κάνει κήρυγμα κατά των δυτικών αξιών.
Στο πέρασμα των χρόνων, διάφοροι θεωρητικοί και φιλόσοφοι έχουν γράψει για το ρόλο της περηφάνιας και της ταπείνωσης στα ανθρώπινα πράγματα. Ο Ζαν Ζακ Ρουσό, ο φιλόσοφος του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, υποστήριξε ότι η πηγή της διαφθοράς του ανθρώπου βρίσκεται στην ανθρώπινη επιθυμία να αναγνωριστεί ως ανώτερος των άλλων. Η ανησυχία για το κύρος (που δεν την αποκαλούσε έτσι ο Ρουσό) ήταν η ρίζα πολλών δεινών.
Αιώνες αργότερα, οι «ρεαλιστές» θεωρητικοί των διεθνών σχέσεων, υποστήριξαν ότι τα κράτη κινητοποιούνται από πολλά από τα ίδια συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Οι ρεαλιστές τόνισαν τη δίψα του κράτους για ισχύ. Η άλλη πλευρά του συναισθήματος αυτού είναι η απόγνωση να αποφευχθεί η έλλειψη ισχύος και η ταπείνωση που την ακολουθεί.
Η σημασία όλων των παρά πάνω είναι πως η επίλυση διεθνών συρράξεων έχει να κάνει εκτός από τη λογική και τα συμφέροντα και με συναισθήματα.
Πολλές φορές η απαιτούμενη παραχώρηση για την αντιμετώπιση ενός συναισθήματος εθνικής ή πολιτιστικής ταπείνωσης μπορεί να είναι αδύνατη. Κανείς δεν θα συναινέσει σε ένα χαλιφάτο για να φροντίσει τα πληγωμένα συναισθήματα του ΙΚΙΛ. Αλλά κάποιες φορές οι κινήσεις που απαιτούνται για την αποκατάσταση της εθνικής περηφάνιας μπορεί να είναι αρκετά μικρότερες. Η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει κερδίσει σημαντικές παραχωρήσεις από τους δανειστές της.
Σε κάθε περίπτωση, μια επίδειξη εθνικής ανυπακοής φαίνεται να ηρεμεί τους Έλληνες για την ώρα. Ενώ η Δύση αναλογίζεται μια επικίνδυνη σύγκρουση με τη Ρωσία και τη φιλόδοξη Κίνα, μπορεί να έχει κατά νου πως μερικές φορές τα σύμβολα έχουν τόσο μεγάλη σημασία όσο και η ουσία.
Πηγή Financial Times

Πώς το ευρώ συνέτριψε την ελληνική οικονομία




1.  «200 εταιρείες συγκεντρώνουν το 68% των εξαγωγών»
https://i2.wp.com/www.crashonline.gr/wp-content/uploads/2014/04/euro-ellada.jpg
«Συνεχώς διευρύνεται ο αριθμός των επιχειρήσεων που στρέφονται από τις εξαγωγές στις εισαγωγές προκειμένου να αυξήσουν το περιθώριο κέρδους. Ήδη, οι τέσσερις στις πέντε «εξωστρεφείς» εταιρείες έχουν περιορίσει το μερίδιο των εξαγωγών στον συνολικό τους τζίρο σε επίπεδα αρκετά κάτω του 50%. Γιατί συμβαίνει αυτό; Από τους ισολογισμούς προκύπτει ότι στην Ελλάδα σε πολλούς τομείς, τα περιθώρια κέρδους του εμπορίου είναι πολύ υψηλότερα από αυτά της βιομηχανίας.
Έτσι, οι εταιρείες είτε διακόπτουν την παραγωγική δραστηριότητα και το ρίχνουν στο εμπόριο είτε μεταφέρουν την παραγωγική διαδικασία εκτός των ελληνικών συνόρων προκειμένου να συγκρατήσουν το κόστος. Αυτές οι δύο κινήσεις εξηγούν και το γιατί διευρύνεται συνεχώς το εμπορικό έλλειμμα στην Ελλάδα (σ.σ.: στο τέλος του 2003 ξεπέρασε τα 22,6 δισ. ευρώ): εισάγουμε τα πάντα και εξάγουμε μόλις 180 προϊόντα εκ των οποίων ελάχιστα διατηρούν την ανταγωνιστικότητά τους.
[…]
Οι χιλιάδες μικρομεσαίοι που έχουν «πάρε-δώσε» με το εξωτερικό αδυνατούν -λόγω έλλειψης πόρων- είτε να βελτιώσουν την ποιότητα του προϊόντος τους είτε να ρίξουν την τιμή του, με αποτέλεσμα να χάνουν συνεχώς έδαφος στον διεθνή στίβο. Από τις 4.500 εξαγωγικές εταιρείες που εμφανίζονται στα μητρώα της ICAP, οι 3.500 -δηλαδή περίπου οι 8 στις 10- παρουσιάζουν έσοδα κάτω των δύο εκατομμυρίων ευρώ από πωλήσεις αγαθών εκτός συνόρων. Μάλιστα στην πλειονότητα τους (σε αναλογία άνω του 80%) οι μικρομεσαίοι εξαγωγείς λειτουργούν με μονοψήφια ποσοστά κέρδους ή ακόμη και με ζημιές.
[…]
Ο κλάδος των τροφίμων – ο μεγαλύτερος εξαγωγέας της χώρας καθώς συγκεντρώνει μερίδιο 10,5% επί των συνολικών εξαγωγών – είχε να αντιμετωπίσει το σκληρό ευρώ. Η διολίσθηση των περισσότερων άλλων νομισμάτων έναντι του ευρώ, μείωσε τα έξοδα για τους εισαγωγείς τροφίμων καθώς τα προϊόντα τους παράγονταν σε ευρώ και πωλούνταν στα νομίσματα των χωρών εισαγωγής τους. Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία κατέγραψε σημαντικές ανατιμήσεις στα προς εξαγωγή προϊόντα τροφίμων καθώς οι εταιρείες προσπάθησαν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος αυξάνοντας τις τιμές. Το αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί ακόμα περισσότερο η ανταγωνιστικότητα»
Ελευθεροτυπία, 25/7/2004:
Link: http://pastebin.com/Zpb3tUwL
2. «Με το ένα χέρι μάς δίνουν κονδύλια και με το άλλο μάς τα παίρνουν πίσω»
«Η Ε.Ε. έφερε στην Ελλάδα νομισματική σταθερότητα και ονομαστική σύγκλιση. Δεν κατάφερε όμως να φέρει και την πραγματική σύγκλιση μισθών και εισοδημάτων, καθώς η χαμηλή ανταγωνιστικότητα έδιωξε την παραγωγή, έφερε εισαγωγές και άφησε πίσω της υψηλή ανεργία και προβλήματα. Τελευταία φορά η δραχμή υποτιμήθηκε το Μάρτιο του 1998 κατά 14%. Τόσο υπολογίσθηκε τότε ότι έπρεπε να περιοριστεί η αξία του νομίσματός μας για να γίνουν τα ελληνικά προϊόντα και οι υπηρεσίες πιο «φθηνές» και να είναι έτσι ανταγωνιστικές με τις ευρωπαϊκές. Από τότε συνδέθηκε οριστικά η ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ. Ωστόσο, από το 2001 έως το 2009 χάσαμε το 26,6% της ανταγωνιστικότητας μας έναντι των ξένων αγορών (εκτιμήσεις της ΤτΕ). Οι εξαγωγές της Ελλάδας έφταναν τότε στο 22,9% του ΑΕΠ και σήμερα έχουν περιοριστεί στο 18,8%. Η χώρα εισάγει προϊόντα στο ύψος του 28,5% του ΑΕΠ (στοιχεία Κομισιόν). Εντός της Ε.Ε. η Ελλάδα εξάγει προϊόντα αξίας ίσης με το 3,7% του ΑΕΠ (έναντι 23,3% που είναι η επίδοση της Γερμανίας). Το 1980 η Ελλάδα έστελνε στις αγορές της Δυτικής Ευρώπης προϊόντα στο ύψος του 4,7% του ΑΕΠ της και η Γερμανία στο ύψος του 13,7%. Εμείς συνεχίζουμε να στέλνουμε έξω λίγα και συνήθως «φθηνά» προϊόντα, μη τυποποιημένα, χάνοντας ακόμη και την εγχώρια αγορά των οπωροκηπευτικών, τα οποία έρχονται σε πιο ανταγωνιστικές τιμές από «έξω». Αντίθετα, οι εισαγωγές από κράτη της Ε.Ε. θέριεψαν, φτάνοντας το 2009 στο 11,6% του ΑΕΠ. Βασικός προμηθευτής, σύμφωνα με στοιχεία των εμπορικών ακολούθων, είναι η Γερμανία, έπεται η Ιταλία και άλλα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, ενώ στην πρώτη πεντάδα περιλαμβάνεται και η Γαλλία. Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (ροές προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίων) έφτασε το 2009 στο 13,1% του ΑΕΠ, όταν το 1980 είχαμε πλεόνασμα 1,9% του ΑΕΠ.
[…]
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αδυναμίας να προωθηθεί με επιτυχία ένα ανταγωνιστικό ελληνικό προϊόν είναι η ιστορία του ελαιόλαδου. Η Ελλάδα είναι η τρίτη παραγωγός χώρα ελαιολάδου παγκοσμίως, το λάδι μας έχει την καλύτερη ποιότητα διεθνώς, αλλά καλύπτει μόλις το 3% της «πίτας» των ανεπτυγμένων αγορών της Δύσης, αφού συνεχίζεται η πώληση «χύμα» λαδιού σε ιταλικές εταιρείες, οι οποίες στη συνέχεια το συσκευάζουν και το εμπορεύονται για λογαριασμό τους κερδίζοντας πολύ περισσότερα.
[…]
Τεράστιο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας στην ελληνική βιομηχανία αλλά και τη γεωργία κατέγραφε προ τετραετίας και το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Μελετών (ΚΕΠΕ) του υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης. Ζητούσε την άμεση ανάληψη δράσης, καθώς η κατάσταση γινόταν ασφυκτική. Υπολόγιζε ότι μόνο 26 από τα 260 προϊόντα που παράγει η Ελλάδα είναι ανταγωνιστικά στις ξένες αγορές, έστω και των αναπτυσσόμενων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ελάχιστα προϊόντα έχουν κάποια τύχη, τα έλαια, ο καπνός, τα ποτά»
Ελευθεροτυπία, 17/10/2010:
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=214251

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More