Ζίγκμουντ Μπάουμαν – Μας ωφελεί όλους ο πλούτος των ολίγων;

Πρώτη Δημοσίευση: respublica

Μετάφραση της ομάδας Afterwords

Μια πρόσφατη μελέτη από το Παγκόσμιο Ινστιτούτο για την Έρευνα της Οικονομικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου των Ηνωμένων Εθνών παρουσιάζει ότι το 1% των πιο πλούσιων ενηλίκων κατείχε μόνο του το 40% των παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων το 2000, και ότι το 10% των πιο πλουσίων έλεγχε το 85% του παγκόσμιου συνολικού πλούτου. Το κατώτερο ήμισυ του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού κατείχε το 1% του παγκόσμιου πλούτου. [i] Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα στιγμιότυπο μιας συνεχούς διαδικασίας… Όλο και πιο δυσάρεστα και χειρότερα από ποτέ εμφανίζονται καθημερινά τα νέα για την ισότητα των ανθρώπων καθώς και για την ποιότητα της ζωής όλων μας.
«Οι κοινωνικές ανισότητες θα έκαναν τους δημιουργούς των σύγχρονων ερευνητικών προγραμμάτων να ντρέπονται» – σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι Μισέλ Ροκάρ, Ντομινίκ Μπουργκ και Φλοράν Ογκανιέρ στο άρθρο τους «Human species, endangered» («Το ανθρώπινο είδος υπό εξαφάνιση»), το οποίο συνέγραψαν και δημοσίευσαν στην εφημερίδα Λε Μοντ στις 3 Απριλίου του 2011. Στην εποχή του Διαφωτισμού, την περίοδο των Φράνσις Μπέικον, Ντεκάρτ ή ακόμα και του Χέγκελ, το βιοτικό επίπεδο σε κανένα μέρος της γης δεν ήταν ποτέ διπλάσιο σε σχέση με την πιο φτωχή της περιοχή. Σήμερα, η πιο πλούσια χώρα, το Κατάρ, καυχιέται ότι το κατά κεφαλήν εισόδημά της είναι 428 φορές υψηλότερο από την πιο φτωχή, την Ζιμπάμπουε. Και αυτές, ας μην ξεχνάμε, ότι είναι συγκρίσεις κατά μέσο όρο – και παρόμοιες με τη αστεία συνταγή για πατέ κρέας λαγού και αλόγου: πάρε ένα λαγό και ένα άλογο…
Η επίμονη διατήρηση της φτώχειας του πλανήτη μέσα στη δίνη της οικονομικής ανάπτυξης του φονταμενταλισμού είναι αρκετή, έτσι ώστε να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν τις άμεσες όσο και τις παράπλευρες απώλειες αυτής της κατανομής του πλούτου. Το όλο και πιο βαθύ χάσμα που χωρίζει τους φτωχούς και με λιγότερες προοπτικές ανθρώπους από εκείνους που είναι εύποροι, αισιόδοξοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και ζωηράδα – μια βαθειά άβυσσος που μόνο οι πιο μυώδη και σχεδόν ασυνείδητοι πεζοπόροι μπορούν να την ανεβούν – είναι ένας προφανής λόγος να το αναλογιστούμε σοβαρά. Όπως επέστησαν την προσοχή οι συγγραφείς του παρατεθειμένου άρθρου, το πρωτεύον θύμα της εντεινόμενης ανισότητας θα είναι η δημοκρατία –τα όλο και περισσότερο δυσεύρετα, σπάνια και δυσπρόσιτα εργαλεία της επιβίωσης και της αποδεκτής ζωής γίνονται αντικείμενο ενός αμείλικτου ανταγωνισμού (ίσως και πολέμων) ανάμεσα στους ενισχυμένους οικονομικά και στους εγκαταλελειμμένους και χωρίς βοήθεια άπορους.
Έτσι, μια από τις πιο βασικές ηθικές αιτιολογήσεις για την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, ότι δηλαδή η επιδίωξη του ατομικού κέρδους είναι επίσης ο καλύτερος μηχανισμός για την επιδίωξη του κοινού οφέλους, έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση και έχει διαψευσθεί. Τις δυο δεκαετίες πριν από την αρχή της τελευταίας οικονομικής κρίσης, στο μεγαλύτερο μέρος των κρατών του Ο.Ο.Σ.Α (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) το πραγματικό εισόδημα των νοικοκυριών για το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού αυξήθηκε πολύ πιο γρήγορα από ότι για το φτωχότερο 10%. Σε κάποιες χώρες, τα πραγματικά εισοδήματα εκείνων που βρίσκονται στο κατώτερο σημείο έχουν στην πραγματικότητα μειωθεί. Επομένως, οι εισοδηματικές διαφορές έχουν αυξηθεί σημαντικά.
«Στις ΗΠΑ το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 10% είναι πλέον 14 φορές του φτωχότερου 10%» – αισθάνεται υποχρεωμένος να παραδεχθεί ο Τζέρεμι Γουόρνερ, βοηθός αρχισυντάκτη της Ντέιλι Τέλεγκραφ, μία από τις εφημερίδες που εδώ και πολύ καιρό εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους για την επιδεξιότητα και πρόοδο του «αόρατου χεριού» της αγοράς, την οποία εμπιστεύονται εξίσου και οι συντάκτες και οι συνδρομητές για να δώσουν λύση σε όσα πιο πολλά (αν όχι στα περισσότερα) προβλήματα δημιουργούνται από τις αγορές. Και προσθέτει: «Η αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας, η οποία προφανώς είναι ανεπιθύμητη από κοινωνική άποψη, δεν έχει απαραίτητα μεγάλη σημασία, εάν όλοι γίνονται ταυτόχρονα πλουσιότεροι. Όταν όμως οι περισσότερες ανταμοιβές της οικονομικής προόδου πηγαίνουν σε ένα συγκριτικά μικρό αριθμό, που είναι ήδη υψηλόμισθος, πράγμα που συμβαίνει στην πράξη, σαφώς θα αποτελέσει πρόβλημα». [ii]
Αυτή η ομολογία, που διατυπώνεται προσεκτικά και απρόθυμα και που είναι εν μέρει αληθής, φτάνει στο αποκορύφωμα μιας πληθώρας από αποτελέσματα έρευνας και επίσημα στατιστικά στοιχεία καταγράφοντας την ολοένα αυξανόμενη απόσταση που χωρίζει αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή με αυτούς που βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής ιεραρχίας. Σε έντονη αντίθεση με τις δηλώσεις των πολιτικών, που αποσκοπούν στο να ανακυκλωθούν σε πεποιθήσεις του λαού – η οποίες δεν εξετάζονται πλέον, δεν διερωτώνται και ελέγχονται – ο πλούτος που συγκεντρώνεται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας έχει αποτύχει να «διαχυθεί προς τα κάτω» μέσω των μηχανισμών της αγοράς και να κάνει τους υπόλοιπους από εμάς πιο πλούσιους ή να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς και πιο αισιόδοξοι για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, ή πιο χαρούμενοι…
Στην ανθρώπινη ιστορία, η ανισότητα με την πασιφανή τάση της για εκτεταμένη και ταχεία αυτοαναπαραγωγή δεν είναι κάτι καινούργιο. Πρόσφατα το μακροχρόνιο πρόβλημα της ανισότητας, οι αιτίες και οι συνέπειές της έχουν επανέλθει στο επίκεντρο της δημοσιότητας και έχει γίνει αντικείμενο έντονων συζητήσεων και αποκαλυπτικών δεδομένων.
Το πιο σημαντικό σε αυτά τα δεδομένα είναι η ανακάλυψη, ή ακόμα καλύτερα η κάπως καθυστερημένη συνειδητοποίηση, ότι το «μεγάλο χάσμα» στις αμερικανικές, βρετανικές και σε πολλές άλλες κοινωνίες «είναι πλέον μικρότερο ανάμεσα στη ανώτερη, στη μεσαία και στην κατώτερη κοινωνική τάξη, από ό, τι ανάμεσα στη μικροσκοπική ομάδα της ελίτ της κοινωνίας και σχεδόν σε όλους τους υπόλοιπους. [iii] Για παράδειγμα, «ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων στις ΗΠΑ πολλαπλασιάστηκε 40 φορές 25 χρόνια μέχρι και το 2007 – ενώ ο συνολικός πλούτος των 400 πιο πλούσιων Αμερικανών αυξήθηκε από τα $169 στα $1500 δισεκατομμύρια».
Μετά το 2007, κατά τη διάρκεια της πιστωτικής κατάρρευσης, η οποία είχε ως επακόλουθα την οικονομική ύφεση και την αύξηση της ανεργίας, η τάση απέκτησε ένα πραγματικά αυξανόμενο ρυθμό: αντί να έχει τον ίδιο αντίκτυπο στον καθένα όπως ήταν αναμενόμενο και είχε περιγραφεί, η κοινωνική μάστιγα ήταν σκληρή και επιλεκτική όσον αφορά την κατανομή των πληγμάτων της: το 2011, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων στις ΗΠΑ έφτασε σε ιστορικό ρεκόρ μέχρι σήμερα στους 1210, ενώ το 2010, ο συνδυασμένος πλούτος αυξήθηκε από $3,500 το 2007 στα $4,500 δισεκατομμύρια.
«Το 1990, κάποιος χρειαζόταν περιουσία περίπου £50 εκατομμυρίων για να μπει στον κατάλογο με τους 200 πιο πλούσιους κατοίκους στην Βρετανία, ο οποίος δημοσιευόταν κάθε χρόνο στην Σάντεϊ Τάιμς. Από το 2008, αυτός ο αριθμός έχει εκτοξευθεί στα £430 εκατομμύρια. Πρόκειται για μια σχεδόν εννεαπλάσια αύξηση». [iv] Συνολικά, «ο συνδυασμένος πλούτος των 1000 πιο πλούσιων ανθρώπων παγκοσμίως είναι σχεδόν ο διπλάσιος από τα 2,5 εκατομμύρια πλούτου των πιο φτωχών». Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Οικονομικής Ανάπτυξης με έδρα το Ελσίνκι, το πιο πλούσιο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι σήμερα σχεδόν 2000 φορές πλουσιότερο από ότι το 50% της βάσης της κοινωνικής ιεραρχίας. [v] Συγκρίνοντας πρόσφατα διαθέσιμες εκτιμήσεις σχετικά με την παγκόσμια ανισότητα, ο Ντανίλο Ζόλο [vi] κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «με ελάχιστα στοιχεία μπορεί να επιβεβαιωθεί ότι ο ήλιος δύει προς την Εποχή των Δικαιωμάτων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας εκτιμά ότι τα τρία εκατομμύρια ανθρώπων ζουν στις μέρες μας κάτω από το όριο της φτώχειας, που καθορίζεται στο ποσό των δύο δολαρίων ημερησίως. Το 1998, ο Τζον Γκάλμπρεϊθ, στον πρόλογο της Έκθεσης για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών, τεκμηρίωσε ότι το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού είχε το μονοπώλιο του 86% όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονταν σε όλο τον κόσμο, ενώ το 20% των πιο φτωχών κατανάλωνε μόνο το 1,3%. Σήμερα, σχεδόν μετά από 15 χρόνια, αυτά τα ποσοστά οδεύουν από το κακό στο χειρότερο: το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού καταναλώνει το 90% των παραγόμενων προϊόντων, ενώ το φτωχότερο 20% καταναλώνει το 1%. Εκτιμάται επίσης ότι το 40% του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, εφόσον οι πόροι των 20 πιο πλούσιων ανθρώπων στον κόσμο ισοδυναμούν με εκείνους που έχουν δισεκατομμύρια άποροι.
Δέκα χρόνια πριν, ο Γκλεν Φάιρμπο [vii] επεσήμανε ότι η μακροχρόνια τάση της παγκόσμιας ανισότητας έδειχνε κάποια σημάδια αντιστροφής– από την αύξηση της ανισότητας στα κράτη και τη σταθερή ή μειωμένη ανισότητα μεταξύ των κρατών στην μείωση της ανισότητας στα κράτη και στην αύξηση της ανισότητας μέσα σε αυτά. Ενώ οι «αναπτυσσόμενες» ή «αναδυόμενες» εθνικές οικονομίες πέτυχαν μια μαζική εισροή κεφαλαίων από την αναζήτησή τους για νέο γρήγορο κέρδος υποσχόμενες «παρθένα εδάφη», κατοικημένα από φθηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό, το οποίο δεν είχε μολυνθεί από το μικρόβιο του καταναλωτισμού και ήταν έτοιμο να εργαστεί παίρνοντας το βασικό μισθό για την επιβίωσή του – οι χώροι εργασίας στις αναπτυγμένες οικονομίες εξαφανίζονταν με μεγάλη ταχύτητα αφήνοντας το τοπικό εργατικό δυναμικό σε μια υποβαθμισμένη διαπραγματευτική θέση. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Φρανσουά Μπουργκινιόν [viii] κατέληξε ότι εάν η παγκόσμια ανισότητα (ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες) συνεχίζει να μειώνεται υπολογίζοντας το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα, η απόσταση μεταξύ των πιο πλούσιων και πιο φτωχών εθνικών οικονομιών θα συνεχίσει να μεγαλώνει και οι εισοδηματικές διαφορές στο εσωτερικό των χωρών θα συνεχίσουν να αυξάνονται.
Στην συνέντευξη που έδωσε στους Μονίκ Αλτάν και Ρότζερ Πολ Ντρουά [ix] ο οικονομολόγος και βραβευμένος με το βραβείο Γκονκούρ νομπελίστας Ερίκ Ορσενά συνόψισε ότι όλα αυτά και πολλά άλλα παρόμοια στατιστικά στοιχεία αλλάζουν. Επιπλέον, υποστήριζε ότι οι καινούργιες μεταβολές ωφελούσαν μόνο μια μικρή μειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού. Η πραγματική κλίμακα δεν θα μας διευκόλυνε να περιορίσουμε την ανάλυσή μας, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε πριν από μια δεκαετία, στα κατά μέσο όρο κέρδη του πλουσιότερου 10%. Για να κατανοήσει κάποιος τον μηχανισμό της σημερινής συνεχούςμεταβολής (ανεξάρτητα από την «κυκλική φάση»), χρειάζεται να εστιάσει στο πλουσιότερο 1%, ίσως ακόμα και στο 0,1%. Εάν δεν μπορέσει να το κάνει, τότε θα χάσει τον πραγματικό αντίκτυπο της αλλαγής, η οποία περιλαμβάνει την αποδόμηση της μεσαίας τάξης στην νέα τάξη του «πρεκαριάτου».
Αυτή η πρόταση έχει επιβεβαιωθεί από κάθε μελέτη, είτε αυτή βασίζεται στη χώρα καταγωγής του ερευνητή είτε προέρχεται από οπουδήποτε αλλού. Ωστόσο, όλες οι μελέτες συμφωνούν σε ένα άλλο σημείο: σχεδόν παντού στο κόσμο της ανισότητας το οτιδήποτε μεγαλώνει πολύ γρήγορα και αυτό σημαίνει ότι οι πλούσιοι, οι πραγματικά πολύ πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί, οι πραγματικά πολύ φτωχοί γίνονται φτωχότεροι – πιο σίγουρα σε ένα σχετικό αλλά αυξανόμενο αριθμό περιπτώσεων με απόλυτους όρους. Επιπλέον: οι άνθρωποι που είναι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι μόνο και μόνο επειδή είναι πλούσιοι.
Οι άνθρωποι που είναι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι μόνο και μόνο επειδή είναι φτωχοί. Στις μέρες μας, η ανισότητα συνεχίζει να εντείνεται από τη δική της λογική και τη δική της ορμή. Δεν χρειάζεται κάποια βοήθεια ή κάποιο ώθηση από έξω – κανένα εξωτερικό ερέθισμα, καμία πίεση, καμία προτροπή. Σήμερα η κοινωνική ανισότητα φαίνεται να πλησιάζει όλο και περισσότερο στο να γίνει το πρώτο perpetuum mobile (αεικίνητο) στην ιστορία, το οποίο οι άνθρωποι, ύστερα από αμέτρητες αποτυχημένες προσπάθειες, έχουν εντέλει κατορθώσει να επινοήσουν και να θέσουν σε κίνηση. Αυτό είναι το δεύτερο από τα δεδομένα που μας υποχρεώνει να δούμε την κοινωνική ανισότητα από νέα διαφορετική σκοπιά.
Ήδη από το 1979, η μελέτη του Κάρνεγκι [x] έδειξε ξεκάθαρα ότι πολλά στοιχεία ήταν διαθέσιμα και προτείνονταν εκείνη την περίοδο, και ότι σύμφωνα με την κοινή πείρα ζωής επιβεβαιωνόταν καθημερινά: ότι το μέλλον κάθε παιδιού καθοριζόταν κατά κύριο λόγο από την κοινωνική κατάσταση του παιδιού, από το γεωγραφικό τόπο γέννησής του και από τη θέση των γονιών του στην κοινωνία που γεννήθηκε – και όχι από το μυαλό του, τα ταλέντα του, τα επιτεύγματα του ή την αφοσίωσή του.
Ο γιος ενός δικηγόρου μιας μεγάλης εταιρίας είχε 27 φορές περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από το γιο ενός μη σταθερού εργαζόμενου που δούλευε σε μια πιο δευτερεύουσα εταιρία (και οι δυο γιοι κάθονταν στο ίδιο θρανίο στην ίδια τάξη, ήταν εξίσου ικανοί, διάβαζαν με την ίδια αφοσίωση και περηφανεύονταν για την ίδια ιδιοφυία τους). Στην ηλικία των 40 χρονών, ο πρώτος θα έπαιρνε μισθό που θα τον τοποθετούσε στο 10% των πιο πλούσιων ανθρώπων της χώρας, σε αντίθεση με το συμμαθητή του που θα είχε μία στις οχτώ ευκαιρίες για να παίρνει έστω ένα μέσο εισόδημα. Περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα, το 2007, η κατάσταση επιδεινώθηκε περισσότερο – το χάσμα επεκτάθηκε και διευρύνθηκε και για πρώτη φορά δεν υπήρχε η δυνατότητα να γεφυρωθεί. Σύμφωνα με μια μελέτη του Γραφείου του Κονγκρέσου (Congressional Office Bureau), ο πλούτος του 1% των πιο πλούσιων Αμερικανών είναι συνολικά $16.8 τρισεκατομμύρια, δύο τρισεκατομμύρια παραπάνω από το συνδυασμένο πλούτο του 90% της κατώτερης τάξης του πληθυσμού. Σύμφωνα με το Center for American Progress (Κέντρο για την Αμερικανική Ανάπτυξη), κατά τη διάρκεια αυτών των τριών δεκαετιών το μέσο εισόδημα του 50% των Αμερικανών της κατώτερης τάξης αυξήθηκε κατά 6% – ενώ το εισόδημα του 1% της ανώτερης τάξης αυξήθηκε κατά 229%.
Το 1960, το μέσο εισόδημα κατόπιν φορολογίας για τα ανώτερα διοικητικά στελέχη στις μεγαλύτερες εταιρίες των ΗΠΑ ήταν 12 φορές μεγαλύτερο από ότι το μέσο εισόδημα των εργαζομένων. Από το 1974, οι μισθοί και τα προνόμια των διευθυνόντων συμβούλων αυξήθηκαν περίπου 35 φορές σε σχέση με τις απολαβές των εργαζομένων της εταιρίας. Το 1980 οι μισθοί των διευθυνόντων συμβούλων ήταν κατά μέσο όρο 42 φορές πιο υψηλοί από τους μισθούς που έπαιρνε ο μέσος εργαζόμενος και δέκα χρόνια αργότερα διπλασιάστηκε στις 84 φορές. Αλλά τότε, γύρω στο 1980, η ανισότητα άρχισε να επιταχύνεται ραγδαία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, σύμφωνα με το περιοδικό Μπίζνες Γουίκ (Business Week), ο συντελεστής ήταν ήδη 135 φορές μεγαλύτερος. Το 1999 είχε φτάσει στο τετρακοσιαπλάσιο επίπεδο και το 2000 αυξήθηκε ξανά στις 531 φορές. Και αυτοί είναι κάποιοι από τους ταχέως αυξανόμενους αριθμούς παρόμοιων πραγματικών περιστατικών (“facts of the matter”) και στατιστικών στοιχείων στην προσπάθεια τους να τους κατανοήσουν, να τους προσδιορίσουν σε ποσότητα και να τους καταμετρήσουν. Κάποιος μπορεί να συνεχίσει επ’ αόριστον να καθορίζει την τιμή τους, εφόσον εμφανίζονται συνεχώς νέα στατιστικά στοιχεία, τα οποία κάθε επιτυχημένη έρευνα προσθέτει στην ήδη συσσωρευμένη μάζα.
Ποιες είναι όμως οι κοινωνικές πραγματικότητες, στις οποίες αναφέρονται αυτά τα αριθμητικά στοιχεία;
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι αποκαλύψεις που έφεραν δραματικά αποτελέσματα των δύο ή τριών εύλογα πιο επιτυχημένων δεκαετιών στην σειρά στην ιστορία του καπιταλισμού, που προηγήθηκαν της πιστωτικής κατάρρευσης το 2007 και της κατάθλιψης που ακολούθησε: η ανισότητα πάντα δικαιολογούταν με βάση το γεγονός ότι αυτοί που βρίσκονταν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας συνέβαλλαν περισσότερο στην οικονομία, έχοντας το ρόλο «δημιουργών θέσεων απασχόλησης» – αλλά «έπειτα ήρθε το 2008 και 2009, και κάποιος μπορούσε να καταλάβει ότι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν οδηγήσει την οικονομία στο χείλος της καταστροφής αποχωρούσαν με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια».
Προφανώς, δεν μπορούσε να δικαιολογήσει εκείνη την περίοδο τις αμοιβές όσον αφορά τη συνεισφορά των δικαιούχων τους στην κοινωνία. Σε αυτό που συνέβαλλαν ουσιαστικά οι τελευταίοι δεν ήταν οι καινούργιες δουλειές, αλλά η προέκταση μιας σειράς από «περιττούς ανθρώπους» (όπως έχουν μετονομαστεί οι άνεργοι σήμερα – όχι χωρίς βάσιμους λόγους). Στο τελευταίο του βιβλίο The Price ofInequality (Το τίμημα της ανισότητας) (WW Norton & Company 2012), ο Στίγκλιτς συμπεραίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν γίνει η χώρα «στην οποία οι πλούσιοι μένουν σε γκέτα κλειστής κοινωνίας, στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά σχολεία και έχουν πρόσβαση σε πρώτης τάξεως ιατρική φροντίδα. Στο μεταξύ, οι υπόλοιποι ζουν σε ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια, από την καλύτερη προσπάθεια για μέτρια εκπαίδευση και από περιορισμένη ιατρική περίθαλψη».
Αυτή είναι η εικόνα των δύο κόσμων – με ελάχιστες επαφές ή κοινά σημεία μεταξύ τους και επίσης με την επικοινωνία μεταξύ τους να είναι ανύπαρκτη (στις ΗΠΑ όπως και στην Βρετανία, οι οικογένειες έχουν ξεκινήσει να αποταμιεύουν ένα μεγάλο μέρος από το μισθό τους για να καλύψουν το κόστος ζωής τους, και να μείνουν γεωγραφικά και κοινωνικά μακριά, “όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο, από τους «άλλους ανθρώπους» και πιο συγκεκριμένα από τους φτωχούς).

Στην έντονη και έξοχη ζωοτομία της ισχύουσας κατάστασης της ανισότητας, ο Ντάνιελ Ντόρλινγκ, καθηγητής της Ανθρώπινης Γεωγραφίας [xi] στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ, δίνει σάρκα στα οστά της σκελετικής σύνθεσης του Στίγκλιτς – ενώ μεταφέρει ταυτόχρονα τη γωνία προοπτικής από τη μία χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο: το φτωχότερο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού συνήθως πεινάει. Το πλουσιότερο 10% δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε μια στιγμή πείνας στην ιστορία της οικογένειάς του. Το φτωχότερο 10% μπορεί να εξασφαλίσει μόνο την πιο βασική εκπαίδευση για τα παιδιά του, ενώ το πλουσιότερο 10% ανησυχεί για το αν θα πληρώσει αρκετά δίδακτρα, έτσι ώστε τα παιδιά του να συναναστρέφονται μόνο με τους αποκαλούμενους «ισάξιους» και «καλύτερους» τους και έχει επιπλέον το φόβο της συναναστροφής των παιδιών του με «άλλα παιδιά».

Το φτωχότερο 10% μένει σχεδόν πάντα σε μέρη όπου δεν υπάρχει ούτε κοινωνική ασφάλιση ούτε επίδομα ανεργίας. Το πλουσιότερο 10% δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να προσπαθεί να ζήσει μόνο με αυτά τα οφέλη. Το φτωχότερο 10% μπορεί να εξασφαλίσει μόνο καθημερινή απασχόληση στην πόλη ή είναι χωριάτες σε αγροτικές περιοχές, ενώ το πλουσιότερο 10% δεν μπορεί να διανοηθεί να μην έχει εξασφαλισμένο μηνιαίο μισθό. Πέρα από αυτά, η ανώτερη κλάση, οι πλουσιότεροι όλων, δε μπορούν να διανοηθούν το να ζουν με μισθό και όχι με εισόδημα που προέρχεται από τους τόκους που παράγει ο πλούτος τους.

Και καταλήγει: «Καθώς οι άνθρωποι πολώνονται γεωγραφικά, αρχίζουν να γνωρίζουν όλο και λιγότερα ο ένας για τον άλλον και να φαντάζονται όλο και περισσότερα». . . Ενώ στην πιο πρόσφατη αναφορά του με τον τίτλο «Inequality: the real cause of our economic woes» [xii] (Ανισότητα: η πραγματική αιτία των οικονομικών μας συμφορών), ο Στιούαρτ Λάνσεϊ στρατεύεται με τις ετυμηγορίες των Στίγκλιτς και Ντόρλινγκ ότι το στηριζόμενο από την εξουσία δόγμα που αναγνωρίζει στους πλούσιους ότι προσφέρουν κοινωνικό έργο με το να γίνονται πλουσιότεροι δεν είναι παρά μια μίξη ενός εσκεμμένου ψέματος με μια ηθική εθελοτυφλία: σύμφωνα με την οικονομική ορθοδοξία, μια μεγάλη δόση ανισότητας οδηγεί σε πιο αποτελεσματικές και ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες. Αυτό συμβαίνει, διότι υψηλότερες αμοιβές και χαμηλότεροι φόροι στην κορυφή, όπως υποστηρίζεται, δίνουν ώθηση στην επιχειρηματικότητα και παράγουν μια μεγαλύτερη οικονομική πίτα.

Απέδωσε λοιπόν καρπούς το 30ετές πείραμα εκτίναξης της ανισότητας; Τα στοιχεία δείχνουν πως όχι. Το χάσμα πλούτου έχει διευρυνθεί, ωστόσο χωρίς την υποσχόμενη οικονομική πρόοδο. Από το 1980 τα ποσοστά ανάπτυξης και παραγωγικότητας του Η.Β. μειώθηκαν κατά το ένα τρίτο και η ανεργία είναι πέντε φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι στην πιο ισότιμη μεταπολεμική εποχή. Οι τρεις περίοδοι ύφεσης μετά το 1980 ήταν βαθύτερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια από αυτές των δεκαετιών του 1950 και 1960, με κορύφωση την κρίση των τελευταίων τεσσάρων ετών. Το κύριο αποτέλεσμα του πειράματος μετά το 1980 είναι μια οικονομία περισσότερο πολωμένη και επιρρεπής στην κρίση.

Σημειώνοντας ότι «οι μειωμένοι μισθοί στερούν τη ζήτηση από τις οικονομίες που εξαρτώνται άμεσα από τις δαπάνες του καταναλωτή» και πράγματι «οι καταναλωτικές κοινωνίες χάνουν την ικανότητά τους να καταναλώνουν» κι ότι «η συγκέντρωση των διαδικασιών ανάπτυξης στα χέρια μιας μικρής παγκόσμιας οικονομικής ελίτ οδηγεί σε επενδυτικές φούσκες», ο Λάνσεϊ οδηγείται στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: η σκληρή πραγματικότητα της κοινωνικής ανισότητας είναι κακή για όλους ή σχεδόν όλους μέσα σε μια κοινωνία. Και αρθρώνει μια πρόταση που θα έπρεπε, ωστόσο δεν το έχει κάνει ακόμα, να ακολουθεί μια τέτοια ετυμηγορία: «το κεντρικό δίδαγμα των 30 τελευταίων ετών είναι ότι το οικονομικό μοντέλο που επιτρέπει στα πλουσιότερα μέλη μια κοινωνίας να συσσωρεύουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα στο τέλος θα αυτοκαταστραφεί. Είναι ένα μάθημα που, όπως φαίνεται πρέπει να πάρουμε».

Χρειαζόμαστε και πρέπει να πάρουμε αυτό το μάθημα, μην τυχόν φτάσουμε στο σημείο από όπου δεν έχει γυρισμό: τη στιγμή όπου το τρέχον «οικονομικό μοντέλο», αφού μας έχει δώσει όλα τα σημάδια της επερχόμενης καταστροφής ενώ ταυτόχρονα αδυνατεί να ελκύσει την προσοχή μας και να μας παρακινήσει να λάβουμε δράση, εκπληρώσει την εν δυνάμει αυτοκαταστροφή του. Οι Ρίτσαρντ Γουίλκινσον και Κέιτ Πίκετ, συγγραφείς οι ίδιοι μιας κατατοπιστικής μελέτης The Spirit Level: Why More Equal Societies Almost Always Do Better (Το αλφάδι: Γιατί οι πιο ισότιμες κοινωνίες τα πηγαίνουν σχεδόν πάντα καλύτερα) (Allen Lane 2009), επισημαίνουν στο από κοινού τους έργο “Foreword” στο βιβλίο του Ντόρλινγκ ότι η πεποίθηση ότι «το να αμείβονται οι πλούσιοι με τεράστιους μισθούς και μπόνους» είναι δίκαιο λόγω των «σπάνιων ταλέντων τους» που «ωφελούν την υπόλοιπη κοινωνία» είναι ένα εξόφθαλμο ψέμα. Ένα ψέμα που μπορούμε να καταπιούμε με αυτοκυριαρχία μόνο με δική μας ευθύνη και, εν τέλει, εις βάρος της δικής μας αυτοκαταστροφής.

Από την εμφάνιση της έρευνας των Γουίλκινσον και Πίκετ, στοιχεία σχετικά με τις επιβλαβείς και συχνά ολέθριες επιπτώσεις των υψηλών και ολοένα αυξανόμενων επιπέδων ανισότητας πάνω στις παθογένειες της ανθρώπινης συνύπαρξης και η οξύτητα των κοινωνικών προβλημάτων προκύπτουν διαρκώς. Η συσχέτιση μεταξύ υψηλών επιπέδων οικονομικής ανισότητας και του αυξανόμενου όγκου κοινωνικών παθογενειών έχει μέχρι στιγμής γίνει ευρέως αποδεκτή. Ένας αυξανόμενος αριθμός ερευνητών κι αναλυτών επισημαίνουν, ωστόσο, ότι εκτός από τον αρνητικό αντίκτυπο που έχει στην ποιότητα ζωής, η ανισότητα έχει και δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομική απόδοση.

Αντί να την τονώσει, την κρατάει χαμηλά. Στην έρευνα που ήδη αναφέρθηκε ο Μπεργκινιόν συγκεντρώνει μερικές από τις αιτίες του τελευταίου αυτού φαινομένου, όπως για παράδειγμα τη στέρηση πρόσβασης από τους εν δυνάμει επιχειρηματίες στα τραπεζικά δάνεια λόγω της έλλειψης εγγυήσεων που απαιτούν οι πιστωτές ή το αυξανόμενο κόστος εκπαίδευσης που στερεί από τους ταλαντούχους νέους την ευκαιρία να αποκτήσουν τα προσόντα που πρέπει να αναπτύξουν και να εξασκήσουν τις ικανότητές τους. Προσθέτει σε αυτά τις αρνητικές επιπτώσεις της αύξησης της κοινωνικής έντασης και του κλίματος αβεβαιότητας: το ολοένα αυξανόμενο κόστος των υπηρεσιών ασφαλείας «τρώει» τους πόρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για καλύτερους οικονομικούς σκοπούς.

Για να συνοψίσουμε λοιπόν: δεν αληθεύει αυτό που τόσοι πολλοί από εμάς πιστεύουν και αυτό που μας έχουν πιέσει ή ωθήσει να πιστέψουμε, ενώ πολύ συχνά μπαίνουμε στον πειρασμό ή τείνουμε να πιστέψουμε; Αληθεύει ότι «ο πλούτος των πολλών μας ωφελεί όλους»; Για την ακρίβεια, δεν αληθεύει ότι όλη αυτή η παραποίηση της φυσικής ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων είναι βλαβερή για την υγεία και το σθένος, καθώς και για τις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, την οποία κάθε ανθρώπινο μέλος έχει επενδύσει το ενδιαφέρον του για να μεγαλώσει και να διατηρήσει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Και δεν αληθεύει ότι η διαφοροποίηση των κοινωνικών θέσεων, ικανοτήτων, δικαιωμάτων και αμοιβών αντανακλά τις διαφορές στα φυσικά ταλέντα και στη συνεισφορά του κάθε μέλους της κοινωνίας στην ευημερία της. Το ψέμα είναι ο πιο πιστός σύμμαχος (ή μήπως το θεμέλιο;) της κοινωνικής ανισότητας.

[i] The World Distribution of Household Wealth. James B. Davies, Susanna Sandstrom, Anthony Shorrocks, and Edward N. Wolff. 5 December 2006.

[ii] http://blogs.telegraph.co.uk/finance/jeremywarner/100010097/scourge-of-inequality-is-getting-worse-and-worse/
[iii] Stewart Lansey, The Cost of Inequality, Gibson Square 2012, p.7.
[iv] See above, p.16.
[v] See J.B. Davies et al., “The World Distribution of Household Wealth”, United Nations University 2008.
[vi] See www.atimes.com/atimes/Global_Economy/NI26Dj01.html.
[vii] See Glen Firebough, The New Geography of Global Income inequality, Harvard University Press 2003.
[viii] See François Bourguignon, La mondialisation de l’inégalité, Seuil 2012.
[ix] See Humain: Une enquête philosophique sur ces révolutions qui changent nos vies, Flammarion 2012, p.384.

Διαβάστε περισσότερα

Περισσότερο παιχνίδι κι ελευθερία... περισσότερο ευτυχισμένα παιδιά

Η έρευνα βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο, ωστόσο οι ερευνητές συνδέουν την εκτελεστική λειτουργικότητα στην παιδική ηλικία με τις επιδόσεις στο σχολείο με την καλύτερη ψυχολογία, αλλά και αργότερα με την κατάσταση της υγείας, την επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική επιτυχία.

Οι ερευνητές των Τμημάτων Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης του Πανεπιστημίου Boulder στο Κολοράντο έκαναν την υπόθεση ότι ο χρόνος που δαπανούν τα παιδιά σε λιγότερο δομημένες δραστηριότητες θα τους έδινε την ευκαιρία να αναλάβουν μόνα τους τον εαυτό τους σε ό,τι αφορά τη λήψη αποφάσεων.
Για να ερευνήσουν αυτή την υπόθεση συγκέντρωσαν από γονείς, στοιχεία σχετικά με το ημερήσιο και ετήσιο πρόγραμμα παιδιών 6 και 7 χρονών και κατηγοριοποίησαν αυτές τις δραστηριότητες σε δομημένες και λιγότερο δομημένες.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι τα παιδιά που στον ελεύθερο χρόνο τους έκαναν πράγματα χωρίς αυστηρό προγραμματισμό, οδηγίες και εντολές, όπως π.χ. πηγαίνοντας βόλτες, διαβάζοντας βιβλία ή απλώς παίζοντας, ήταν πιο αποτελεσματικά στο να θέτουν στόχους χωρίς να χρειάζονταν τη βοήθεια εξωτερικών παραγόντων όπως π.χ. συμβουλές ή παρότρυνση.
Σκεφτόντουσαν μόνα τους τι χρειάζεται να κάνουν και με ποια σειρά -για παράδειγμα να διαβάσουν ένα βιβλίο, μετά να ζωγραφίσουν κάτι σχετικό με ότι διάβασαν και στη συνέχεια να δείξουν σε όλους τη ζωγραφιά τους.
Το αντίθετο συνέβη με παιδιά που στον ελεύθερο χρόνο τους ασχολούνταν με αυστηρά δομημένες δραστηριότητες, όπως μαθήματα μουσικής ή προπόνηση σε κάποιο άθλημα, όπου υπάρχει μια σταθερή ρουτίνα και κάποιος άλλος δίνει οδηγίες για το τι πρέπει να γίνει.
Η ανάπτυξη των αυτόβουλων εκτελεστικών λειτουργιών είναι πολύ κρίσιμο κομμάτι της ωρίμανσης των παιδιών τονίζουν οι επιστήμονες. Το να είναι αυτόβουλα τα βοηθάει πολλαπλά: γίνονται πιο ψύχραιμα και πιο ευέλικτα.
Για παράδειγμα μπορούν στην καθημερινότητά τους να αλλάζουν δραστηριότητες με μεγαλύτερη ευκολία, δεν προσκολλώνται σε μία περιορίζοντας τη σκέψη τους, διατηρούν τον αυτοέλεγχό π.χ. να μη φωνάζουν όταν θυμώνουν ή να κάνουν υπομονή.
Πηγή: DocTv

Διαβάστε περισσότερα

Κρίση ταυτότητας φύλου και σχέσεις στην τρέχουσα κρίση

[...] Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος;
Και ποια η απόσταση απ’την βαρβαρότητα των τζιχαντιστών ισλαμοφασιστών στην άλλη άκρη της Γης; Φαίνεται δυστυχώς πως παγκοσμίως επαναμεσαιωνικοποιούμαστε (αν φυσικά κάποτε είχαμε κατά τι εκπολιτιστεί...) [...] Πάσχουμε από γενικευμένη, καθολική πολιτισμική κρίση με πλήθος συμπτωμάτων: πολλαπλή και πολυεπίπεδη διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας, σύγχυση ρόλων ή πλήρης απόσυρση, πάσης φύσεως εθισμοί, κοινωνική νεοπορνεία ή ατομική αποχή, κοινωνική και προσωπική περικοπή δικαιωμάτων στη ζωή, στην εργασία, στην χαρά και στη δημιουργική αυτοεκτίμηση. [...]
Άρθρο/ομιλία του Άλκη Τερτσέτη, Ψυχοθεραπευτή - Αντιπροέδρου Εθνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδας, στο πλαίσιο του 20ου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας, στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα «ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΦΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ».

Καμία Κρίση στην Ιστορία δεν ήταν ποτέ μόνο οικονομική, ούτε η παρούσα. Πάντα είναι κρίση συνολικού μοντέλου ζωής, με αξιακό κώδικα, θρησκευτικό υπόβραθρο και προσανατολισμό, νομικό καθεστώς, ιδιοκτησιακό, συγκεκριμένη σχέση με τη φύση και το περιβάλλον, εκπαίδευση και εντέλει οικονομικό στόχο. Είναι κρίση Πολιτισμού.
Δεν έχουμε όμως μια ενιαία Κρίση, αλλά πολλές. Άλλη η κρίση του Δυτικού Κόσμου κι άλλη της Ανατολής. Άλλη η κρίση στις παλαιότερες γενιές, αλλιώς βιώνεται στις μεσαίες ηλικίες κι αλλιώς στους νέους. Επίσης υπάρχει και κρίση των κρίσεων, ήδη ορατή κι εξελισσόμενη άρδην. Η κρίση του Δυτικού μοντέλου βρίσκεται σε σύγκρουση με την κρίση της Ανατολής.
Φυσικά λοιπόν οι επιδράσεις στο φύλο, στη σεξουαλικότητα δηλαδή, είναι ισχυρότατες και πιεστικές. Η σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι το σαφές, το μονοσήμαντο, το σταθερό. Ενίοτε δε, υπό ειδικές συνθήκες, υπερκαθορίζεται συντριπτικά. Τι σεξουαλικότητα δηλαδή περίμενε κανείς απ’τους σαρδελοποιημένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης τότε ή απ’τους Ινδονήσιους εργάτες σήμερα, αλλά κι ακόμα απ’τα ακριβοπληρωμένα και κατακαμένα στελέχη των πολυεθνικών;
Και τι σεξουαλικότητα να περιμένει κανείς από μια υπερπολύτεκνη μητέρα-μαγείρισσα που μπαλώνει πανικόβλητη δώδεκα ζευγάρια κάλτσες δίπλα στην τεράστια χύτρα που βράζει ο μπακαλιάρος, ενώ με το δεξί πόδι κουνά την κούνια του τελευταίου μωρού, επιμελής προς τα καθήκοντά της για την εξασφάλιση ενός εισιτηρίου για τον Άλλο Κόσμο, που σίγουρα Παράδεισος θά 'ναι μπροστά σ’Αυτόν;
Το περιβάλλον καθορίζει. Ο αέρας, η φωταύγεια, το πότισμα κάνουν ένα λουλούδι ν’ανθίζει ή να μαραίνεται. Σε συνθήκες Σαχάρας, ρόδο δε μοσχοβολά.
Για να δούμε λίγο το παγκόσμιο περιβάλλον και μάλιστα εν τάχει, ας επιβιβαστούμε (για βόλτες) στο Airbus της Psycho Travel για διηπειρωτικά ταξίδια. Πρώτη προσγείωση στη Ν.Υόρκη, τη μητρόπολη των αξιών του Δυτικού Κόσμου.
Το 2007, προς το τέλος της δεύτερης θητείας του, ο Τζορτζ Μπους ο Νεότερος, αυτός ο απείρου ήθους και νοημοσύνης Φάρος του Δυτικού Κόσμου, ο λατρευτός εκπρόσωπος του Tea Party, ιδεοψυχαναγκαστικού σχηματισμού θρησκευτικής σέχτας, σε ομιλία του σε σχολείο, παρουσία δημοσιογράφων και καμερών[1] εδήλωσε:
«γι’αυτό οι χρηστοί Αμερικανοί πολίτες δεν πρέπει να επιδίδονται στο σεξ παρά μόνο για την παραγωγή άξιων πολιτών που θα ανυψώσουν την κυριαρχία του Έθνους. Πρέπει να κρατάμε όλη την ενέργειά μας για την παραγωγικότητα, ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να επικρατήσουν στη μάχη ενάντια στις δυνάμεις του Κακού»!
Υποθέτω υπονοούσε τον Οσάμα. Ήταν η εποχή που οι δυο αγιοπρεπείς αιρεσιδιώκτες αλληλλοκυνηγιόντουσαν απ’τα συντρίμια των Δίδυμων Πύργων μέχρι τα τρόχαλα των βουνών του Βόρειου Αφγανιστάν αναζητώντας εκατέρωθεν συμμαχίες σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης προς επικράτηση του τίμιου θεόθεν Ηθοπολιτισμού τους.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη.

Τι μας λέει όμως μία τέτοια δήλωση;

• Πρώτον, πως το Αξιακό Ιδανικό οφείλει να είναι αντισεξουαλικό και αντιηδονικό σύμφωνα με τη θρησκευτική πεποίθηση των υπερσυντηρητικών φονταμενταλιστών των ΗΠΑ.
• Δεύτερον, πως οι ίδιοι είναι ένα νέο είδος επιούσιου Λαού επιφορτισμένου με τη Σωτηρία του Κόσμου.

Αυτά για ένα περίπλοκο Έθνος, γεμάτο αντιθέσεις και αντιφάσεις τύπου Λούκυ Λουκ. Αφενός ένα σαλούν γεμάτο χαρτοκλέφτες, ληστές και παράνομη παραγωγή φονικού ουίσκυ κι αφετέρου οι κυρίες του κατηχητικού που εισβάλλουν για να σώσουν τους άνδρες απ’τον κατήφορο της κόλασης τραβώντας τους στα φιλανθρωπικά τσάγια. Τα ίδια και σήμερα. Το σαλούν εξελίχθηκε σε καζίνο Λας Βέγκας κι οι κυρίες στο ηθικοπλαστικό Tea Party της Σάρα Πέιλιν...
Λεπτομέρεια που κάτι λέει. Στις ειδικές λίστες για τις πόρνες του Λας Βέγκας υπάρχει ειδική διατίμηση για χάι προτιμήσεις –μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα Kinky(π.χ. δηλώνεις και πληρώνεις κάτι παραπάνω για να σου λέει η πόρνη: Σ’αγαπώ»! Θεέ μου!). Εικονική πληρωμένη αγάπη. Σίγουρα δεν έχουν ακούσει Beatles ή δεν τους άρεσαν καθόλου.
Το Αμερικανικό σχίσμα είναι αντίστοιχο του Ιταλικού: Υπόκοσμος ή Κατηχητικό, Μαφία ή Βατικανό. Μού’ναι εξίσου απεχθή και τα δύο. Εξάλλου όλοι γνωρίζουν ότι στα υψηλά κλιμάκια συνεργάζονται.
Ας πάμε για λίγο απέναντι, στην Ιαπωνία. Προσγειωνόμενοι με την Psycho Travel στο Τόκιο, πρώτον πρέπει να προσέχουμε πώς περπατάμε στα πεζοδρόμια των Πολυεθνικών, καθότι βρέχει στελέχη. Ίσως πρέπει να δίνουν στο αεροδρόμιο ειδικές αλεξιστελέχιες ομπρέλες για την ασφάλεια των τουριστών. Πάντα είχαν μια αυτοκτονική έφεση τύπου Καμικάζι, τώρα όμως πέφτουν χωρίς τ’αεροπλάνα.
Είναι τόση η ασφυξία του μοντέλου ζωής «ο χρόνος είναι χρήμα» και σε τόσο απόλυτη αναγωγή ώστε ο Σκρουτζ Μακ Ντακ μοιάζει με χαλαρό χίππυ μπροστά τους. Και πάλι το μοντέλο τευτονικής Ηθικής –παραγωγικότητα, επίτευξη, η μονάδα δεν έχει αξία. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν σύμμαχοι των Γερμανών, συγγενικές αξίες τους συνδέουν, κυρίως η φυλετική ανωτερότητα λόγω άτεγκτης ομαδικόηττας και απόλυτου μηχανιστικού μοντέλου πολιτισμού.
Έτσι εδώ υπάρχει το εξής εκπληκτικό, το πολύ «προχώ»: η γιαπωνέζικη βιομηχανία πορνό ανάρτησε αγγελία στο διαδίκτυο[2] στην οποία ζητάει επιβήτορες, με 2.000 δολάρια την εβδομάδα (!) λόγω μεγάλης έλλειψης, καθότι οι θηλυκές πορνοστάρ είναι ήδη 30.000 (!) και περιμένουν ουρές ακόμα. Άξιος ο μισθός τους εφόσον πράγματι πηδιούνται στη δουλειά...

Το τρομερό όμως είν’άλλο: Δε βρίσκονται άνδρες, γιατί... δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν! Πού να το πιστέψει Έλληνας αυτό, ε; Κι όμως. Όποιος παρακολουθεί απλές, κοινές ειδήσεις γνωρίζει ότι έχουν ήδη ιδρυθεί στο Τόκιο και στην Οσάκα δύο Ακαδημίες (!) για να πηγαίνουν άνδρες για να μάθουν «τι είναι Γυναίκα»[3]. Πολύ θά’θελα να δω το πρόγραμμα της Σχολής. Ουδέν σχόλιο.

Για την Ιαπωνία θέλω να προσθέσω το εξής: ο Χαρούκι Μουρακάμι θεωρείται ο μεγαλύτερος σύγχρονος γιαπωνέζος συγγραφέας, υποψήφιος για Nobel κλπ. Όποιος Ευρωπαίος διάβασε το «Νορβηγικό Δάσος» το βρήκε από μέτριο έως αδιάφορο. Κι όμως έχει πουλήσει δέκα εκατομμύρια αντίτυπα, διότι το ελάχιστα και επιφανειακά συγκινησιακό του ύφος, καθώς κι η θεματολογία του επί των σχέσεων των δύο φύλων και την σεξουαλικόηττα έχει θεωρηθεί επαναστατικότερη κι από Τσε Γκεβάρα με Φρόυντ, Ράιχ και Μπητλς μαζί! Είναι τόσο μακρινό ή μήπως ήδη κι η Ευρώπη κάπου εκεί πίσω γυρνά- στην συντηρητικοποίηση, στην αφυσικότητα και στην αποξένωση;

Πίσω στο Air Bus για Μπουένος Άιρες.

Στις 3 του τρέχοντος μήνα (Ιούνιος 2015) είδαμε στους δέκτες μας την εικόνα της τεράστιας διαδήλωσης στην Αργεντινικη πρωτεύουσα με θέμα τη βία κατά των γυναικών[4]. Πώς ν’αντέξει κανείς το σοκ των αριθμών; Κάθε τριάντα ώρες μια γυναίκα νεκρή από τον «σύντροφό» της; Είτε βιασμένη στους δρόμους, είτε παντρεμένη στο σπίτι της... η νομοθεσία χαϊδεύει τους δράστες, υπονοώντας την σχεδόν σταθερή συνενοχή του θύματος!

Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος; Και ποια η απόσταση απ’την βαρβαρότητα των τζιχαντιστών ισλαμοφασιστών στην άλλη άκρη της Γης; Φαίνεται δυστυχώς πως παγκοσμίως επαναμεσαιωνικοποιούμαστε (αν φυσικά κάποτε είχαμε κατά τι εκπολιτιστεί..).

Επειδή δεν προφταίνουμε να γυρίσουμε και όλο τον πλανήτη πάμε με Psycho Travel για... Κομπάνι· Ειδική εκδρομή περιπέτειας.
Το πολύπαθο Κομπάνι, πρωτεύουσα του Δυτικού Κουρδιστάν, στο έδαφος της Συρίας και κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, έγινε ξάφνου διάσημο λόγω της κρισιμότητας της πολιορκίας που δέχτηκε (κι άντεξε) απ΄τους τζιχαντιστές του Ιsis.
Η αντίσταση αναλήφθηκε κυρίως (από τη) WPJ η οποία είναι μια μυστική γυναικεία οργάνωση ενάντια στην καταπίεση των γυναικών απ’το καθεστώς Άσαντ. Είν’οι άνδρες που πολεμούν πλάι στις γυναίκες κι όχι τ’αντίθετο.
(Πίσω απ’την θρησκευτικότατη σύγκρουση βρίσκεται και πάλι η ξεκάθαρα θεσμοθετημένη θρησκευτική βία κατά των γυναικών). Οποιοσδήποτε μπορεί να βρει στο διαδίκτυο[5] τις συνεντεύξεις των μαχητριών και τα βίντεο ανείπωτης φρικαλεότητας των ομαδικών βιασμών και των σφαγών γυναικών.
Κι όμως.. οι βιασμοί κι οι φόνοι των γυναικών δεν είναι μια παράπλευρη βαρβαρότητα πολέμου, αλλά ο κύριος στόχος και πρέπει να το καταλάβει καλά κανείς αυτό. Το Isis έχει κατ’επανάληψη διακηρύξει ότι ως πρώτο στόχο έχει το γυναικείο σώμα και δεύτερο οποιαδήποτε μορφή πολιτισμού και τέχνης.
Είναι συγκλονιστική κι οδυνηρή η εικόνα της κούρδισας γυναίκας μαχήτριας που πολεμά για τη ζωή και την τιμή της, πράγματα που το Ισλάμ θεωρεί ύψιστη αμαρτία- ακούς εκεί «γυναικεία αυτονομία»! Κι οι άνδρες που το αποδέχονται και πολεμούν πλάι τους είναι το ίδιο άπιστοι προδότες και πρέπει να το πληρώσουν υποχρεούμενοι να δουν τους βιασμούς των θυγατέρων και να κρατήσουν μετά το κομένο κεφάλι τους με τα ίδια τους τα χέρια πριν αποκεφαλιστούν κι οι ίδιοι προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά πόσο κοντά μας είν’όλ’αυτά και πόσο πλησιάζουν.  Όσον αφορά δε τη γυναικεία αυτονομία, το Tea Party ουδόλως διαφωνεί, γι’αυτό πολύ δυσκολεύεται να επέμβει η πολιτισμένη Δύση...

Φαίνεται πως η γυναίκα που διεκδικεί την ελευθερία της ισούται με γυναίκα που διεκδικεί σεξουαλική ελευθερία, οπότε είναι το ίδιο μισητή και απ’το Isis και απ’το Tea Party. Aυτές τις μέρες ηττήθηκε ο Ερντογάν στην Τουρκία, κρυφίως απ’τις θέσεις του περί γυναικών κι απ’το φιλοκουρδικό.

Psycho Travel, next station Βρυξέλλες. Η πολιτική πρωτεύουσα της Ευρώπης, της ηπείρου των αξιών, της δημοκρατίας, των ατομικών ελευθεριών, του πολιτισμού, του ανθρωπισμού και της τέχνης.
Η ήπειρός μας φαίνεται πολιορκούμενη αφενός έξωθεν από ένα σωρό αξιακά συστήματα αλλά και τραμπαλιζόμενη έσωθεν από ίδιες αντιφάσεις, νοσούσα συχνά με κοινές συμπτωματολογίες με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία κι έχοντας –τουλάχιστον προς το παρόν- πλήρως απολέσει των πρωταγωνιστικό της ρόλο τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Παρόλ’αυτά, κρατά θεσμικώς και ως παράδοση κάτι απ’την αξιοπρέπειά της ή έστω ένα μέρος αυτής, σε κατιούσα πορεία όμως. Δυστυχώς όλες οι νόσοι είναι μεταδοτικές, ενώ η υγεία όχι.
Αυτό είν’το περιβάλλον στο παγκόσμιο χωριό.

Πάσχουμε από γενικευμένη, καθολική πολιτισμική κρίση με πλήθος συμπτωμάτων: πολλαπλή και πολυεπίπεδη διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας, σύγχυση ρόλων ή πλήρης απόσυρση, πάσης φύσεως εθισμοί, κοινωνική νεοπορνεία ή ατομική αποχή, κοινωνική και προσωπική περικοπή δικαιωμάτων στη ζωή, στην εργασία, στην χαρά και στη δημιουργική αυτοεκτίμηση.

Καμία γενιά δε μένει έξω απ’αυτή την κατρακύλα άνευ αγωνίας και φόβου. Τρεφόμαστε πλέον με συναισθήματα που κυμαίνονται απ’την ανησυχία μέχρι την απόγνωση και την ψυχική κατάρρεση, ανάλογα με μια συστάδα παραγόντων που έχουν όλοι ημερμηνία λήξης. Είναι τέτοια η επίθεση ενάντια στη φυσικότητα, που θα πρέπει να επινοηθεί νέος όρος, όχι απλώς α-φυσικότητα αλλά οργανωμένη και μανιακή αντι-φυσικότητα. Ας τα δούμε κι αυτά ένα- ένα.

1. Διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας και ρόλων· Τι εστί άνδρας, τι γυναίκα; Ομοφυλοφιλία και αφυλία. Κυριαρχούν δύο ακραίες τάσεις· αφενός οι φανεροί και κρυφοί ομοφοβικοί που πολύ θά’θελαν να εξοντώσουμε ποινικά, θεσμικά, αξιακά- ακόμη και κυριολεκτικά κάθε διαφορετικότητα ως νοηρή κι αφύσικη κι αφετέρου οι άλλοι ακραίοι που αντιστεκόμενοι στην προφανή βαρβαρότητα των προηγουμένων, αρνούνται να παρατηρήσουν τη νοσηρότητα των φαινομένων κι έτσι προφανώς ποτέ δε θα βρούμε ούτε τον ιό που τα προκαλεί, ούτε τη θεραπεία τους. Μακριά από κάθε είδους ποινικοποίηση και απομονωτισμό αλλά...

Όχι, δεν είναι φυσικό φαινόμενο και υγιής η τεράστια έξαρση της ομοφυλοφιλίας του Δυτικού Κόσμου, ούτε πάντα συνέβαινε κι απλώς τώρα είναι πιο εμφανής κι αποδεκτή λόγω λιγότερης ενοχής. Χρειάζεται ερμηνεία· δεν ξέρω ποια είν’αυτή...
α/ίσως η ψυχή της Γυναίκας που τόσους αιώνες ποδοπατήθηκε στις πατριαρχικές κοινωνίες εκδικείται καταλαμβάνοντας τους άνδρες,
β/ ίσως η σεξουαλική δυστυχία των προηγούμενων γενεών αποτρέπει τις επόμενες απ’τη σύναψη σχέσεων με το άλλο φύλο θεωρώντας υποσυνείδητα ότι ένα τέτοιο λάθος θα οδηγήσει μαθηματικώς στην ανάλογη δυστυχία. Και ποια άραγε η ερμηνεία του νέου φρούτου της απολύτου α·φυλίας που ακμάζει στη φουρνιά μεταξύ 15-30 χρόνων;
Α) Μήπως αυτοί αδρανοποιήθηκαν σεξουαλικώς πλήρως βλέποντας πως οι προηγούμενοι ομοφυλόφιλοι, άνδρες και γυναίκες- ούτε αυτοί βρήκαν τη Σωτηρία τους, οπότε «άσε καλύτερα, τίποτα»;
Β) ή μήπως τα παιδιά του σωλήνα, των εξωσωματικών, παρένθετων κλπ παρουσιάζουν αργότερα διαταραχές σεξουαλικής φύσεως και βγαίνουν ασεξουαλικά αντίγραφα της ασεξουαλικής συλλήψεώς τους; Μου θυμίζουν τους υβριδικούς μεταλλαγμένους σπόρους ντομάτας που αφενός παράγουν ντομάτες που μόνο κατ’εικόνα προσομοιάζουν προς τις αυθεντικές, τις γνήσιες, τις φυσικές, ενώ στερούνται γεύσης, θρεπτικότητας, αρώματος και όλων των ευεργετικών ιδιοτήτων τους και παράλληλα..δεν αναπαράγονται! Είναι προφανώς μια εμπορική επιτυχία των πολυεθνικών-αλλά το κόστος των μεταλλαγμένων είναι τεράστιο διότι απ’τη μια σ’έχει πάντα πελάτη εξαρτημένο και με υποβαθμισμένο ποιοτικό προϊόν κι απ’την άλλη καταστρέφει το όλο Περιβάλλον το «κολλάει» αρρώστεια.
Ασφαλώς λοιπόν δε θα ρίξουμε στον Καιάδα όλους τους ιδιαίτερους, αλλά δεν πρέπει και να το δούμε κι ως φυσικότητα. Απ’το ένα άκρο στο άλλο...
Έτσι οι πάσης φύσεως διεθνείς φονταμενταλιστές βλέπουν τη διαρκή νοσηρότητά μας και τη χρησιμοποιούν ως το μέγιστο επιχείρημα εναντίον του πολιτισμού μας. Τι να αντιτάξεις όμως σ’αυτούς τους αφιονισμένους βάρβαρους όταν η διαφθορά της νέας Ρώμης έχει αγγίξει το Ζενίθ της αφυσικότητας· παράδειγμα των ημερών το τελευταίο εξώφυλλο του Vanity Fair, όπου ο reality celebrity Bruce Jenner, πατριός της Κιμ Καρντάσιαν ποζάρει με γυναικεια εσώρουχα στα 60φεύγα του με υπότιτλο «Call me Caitlyn” και με ύφος μοιραίας σέξι βαμπ[6].
Ακόμα κι αυτοί που παρακολουθούσαν στενά τη σταδιακή μεταφόρφωσή του από Μπρους σε Κέιτλιν σοκαρίστηκαν αφενός απ’τον τρόπο της προβολής σα να επρόκειτο απλώς για ενδυματολογική αλλαγή[7] κι αφετέρου απ’τους ρηχούς, νοσηρούς κι ασφαλώς γελοίους ισχυρισμούς του ιδίου (ιδίας;) και του ρεπόρτερ[8]. Πάμπολλοι έπευσαν να στηρίξουν ως ηρωική (!) την απόφασή του χαρακτηρίζοντας με θράσος χιλίων μπαμπουίνων κάθε άλλη άποψη ως αιρετική, προσβλητική και τουλάχιστον σεξιστική!
Το θράσος των οπαδών των μεταλλαγμένων και της φανατικής αντι-φυσικότητας σ’όλο του το μεγαλείο καθώς προσπαθεί να επιβληθεί ανοικτά ως προτυπικό ιδανικό.
Πήραν απάντηση απ΄το καυστικότατο άρθρο της Elinor Burkett στους New York Timesμε τίτλο «τι σε κάνει να είσαι γυναίκα» [9].
Νομίζω αξίζει να το διαβάσετε αυτούσιο και πλήρες· ανατρέπει φυσικά τον παντελώς αστήρικτο ισχυρισμό διαφοράς ανδρικού και θηλυκού εγκεφάλου που προορίζουν μεσω DNA την εκπλήρωση συγκεκριμένων σκοπών, ρόλων κλπ κι επιτίθεται στο θράσος του να καθορίζει αυτός τι είναι και πώς νοιώθει μια γυναίκα εφόσον ποτέ δεν το γνώρισε· μιλά για τον σεξιστικό, υποτιμητικό τρόπο που αντιμετωπίζονται σ’όλο τον κόσμο αλλά και στην Αμερική, μέσα στα meetings ισόβαθμων υποτίθεται στελεχών, με τους οποίους δεν απολαμβάνουν ούτε καν τον ίδιο μισθό αν και κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά με τα ίδια προσόντα. Καταλήγει απαντώντας στον Bruce Jenner που δήλωσε ότι αυτό που επιθυμεί περισσότερο είναι να βάψει τα νύχια του πως «το μανικιούρ δεν είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα».
Η σύγκριση της εικόνας της 65άρας «ηρωίδας» Κέιτλιν Μπρους Τζένερ και της έφηβης Κούρδισας του Κομπάνι είναι νομίζω σκέτο LSD. Φαντάζεται κανείς την Κέιτλιν Τζένερ με σατέν εσώρουχα και βαμένα νύχια, ζωσμένη εκρητικά, να μάχεται με καλάσνικοφ για τα δικαιώματα της γυναίκας; Ψυχεδέλεια!

2.Περί σύγκρουσης ρόλων στην κρίση των στερεοτύπων άνδρας-γυναίκα. Υποτίθεται πως άνδρας σημαίνει επιθετικός, ισχυρός, κυνηγός, κουβαλητής, ενώ γυναίκα συναισθηματική, χρήζουσα προστασίας, θήραμα και τέτοια.
Η γυναίκα -ιδιαιτέρως τα νέα κορίτσια της Ευρώπης- ουδόλως δέχονται την υποδεέστερη θέση τους, προσπαθούν να κερδίσουν την επαγγελματική, υπαρξιακή και σεξουαλική τους αυτονομία παντοιοτρόπως. Οι άνδρες... κοιτούν, αποδέχονται και μπερδεύονται δικαίως- διότι καλούνται αφενός να επιτρέψουν και να υποστηρίξουν αυτή την πορεία, χωρίς να αισθανθούν απειλούμενοι κι άχρηστοι, αφετέρου όμως δέχονται και την απαίτηση να πληρούν και τις προσδοκίες-απαιτήσεις του παρελθόντος.
Εδώ συντελείται η μέγιστη καταστροφή. Μακελειό παραλογισμού και ανηθικότητας μαζί.
Παραλογισμός: δεν μπορεί διεκδικώντας ίσα δικαιώματα (που σημαίνει κι ίσες υποχρεώσεις, ε;) να απαιτείς σεβασμό αυτονομίας κι ισότητας αλλά ταυτοχρόνως αν π.χ. το αρσενικό δεν πληρώνει πάντα και παντού νάναι λόγος ακραίας επίκρισης για γαϊδουριά αναδροπρεπή. Δεν μπορεί να ζητούνται δυο αλληλλοαναιρούμενα μαζί· ή σε πληρώνει και κυριαρχεί ή δεν κυριαρχεί και δεν υποχρεούται να σε πληρώνει. Δεν μπορεί, αφού έχουν κατατρομοκρατηθεί απ’τις παράλογες υπεραπαιτήσεις να κατηγορούνται και ως άτολμοι να προσεγγίσουν τα θηλυκά. Αν «δεν υπάρχουν πια άντρες» ας αναρωτηθούν τα θηλυκά: μήπως δεν υπάρχουν πια γιατί τους ευνουχίσατε όλους με παραλογισμό;
Ανηθικότητα: άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά. Υπάρχει και έλλειμμα νομικό, πολύ σωστά ο νομοθέτης του παρελθόντος στο οικογενειακό δίκαιο προέβλεψε την προστασία της γυναικός σε περίπτωση διαζυγίου με την καταβολή διατροφής απ’την πλευρά του ανδρός και την επιμέλεια των τέκνων οπωσδήποτε στη γυναίκα, η οποία δεν είχε κανένα περιουσιακό στοιχείο στ’όνομά της ούτε δική της εργασία.
Αυτό δυστυχώς κατέληξε πλέον στην αλαφροϊσκιωτη εκμετάλλευση μεγάλου μέρους νέων γυναικών που ακολουθούν το πρότυπο "sex and the city” στο «θέλω παιδί» (μόνο του) κι ό,τι κι αν γίνει θα το κρατήσω εγώ και θα το πληρώνει αυτός.
Μόλις πρόσφατα άρχισε να αλλάζει επιτέλους αυτή η καταστροφική δικαστική εμμονή, η οποία με την εγγύτατη συνδρομή των πεθερικών συνθέτουν μείγμα για εκρηκτικά διαζύγια. Γνωρίζω πάμπολλους νέους άνδρες –φαντάζομαι όλοι μας- για τους οποίους αυτή η συνθήκη παίζει κρίσιμο ανασταλτικό παράγοντα στη σύναψη «σοβαρής σχέσης με στόχο το γάμο».

Κι απ’την άλλη: δεν μπορεί η γυναίκα να σηκώσει το βάρος και της μητέρας και της εργαζόμενης ταυτοχρόνως και αβοήθητη. Εδώ οφείλουν κι οι άνδρες προσαρμογή κι οι Έλληνες σπανίως τη δείχνουν.

Σύνολον: οι σύγχρονες υπεραπαιτήσεις είναι αφύσικες για όλους, απάνθρωπες και καταστροφικές. Ίσως αυτό το γεγονός αποτελεί το ψυχικό υπόβαθρο της Ευρωπαϊκής υπογεννητικότητας που πλέον θεωρείται αριθμητικώς μη αναστρέψιμη και άρα σχέση της πολιτισμικής παρακμής.

3. Εθισμοί· (ο ύπουλος δηλητηριασμός των σχέσεων). Όλοι οι εθισμοί είναι αντιεπικοινωνιακοί, όλοι αυτοαπομονωτικοί. Δράμα μέγιστο, ίσως η πλέον επικίνδυνη κοινωνική απειλή στον ορίζοντα. Περί ναρκωτικών γνωρίζουν άπαντες, η εξάπλωση είναι διαστρωματική και ταξική (οι φτωχότεροι τα ήπια, κόκα τα στελέχη κλπ. Ο αλκοολισμός- γνωστά, συν ο καθημερινός ήπιος, για βραδινή χαλάρωση...
Θέλω να σταθώ στα νέα είδη τα οποία έχουν ήδη μολύνει ανεπανόρθωτα τις σχέσεις των φύλων:
Α) Νέες ουσίες και β) διαδίκτυο. Τα τρελαμένα στελέχη είναι ιδεώδεις πελάτες αφού διαθέτουν και τα δυο κύρια χαρακτηριστικά που απαιτούνται: χρήμα και άπειρο στρες. Μέχρι πρόσφατα η κόκα ήταν το Ιερό Γκράαλ της νύχτας τους κυρίως για την ένταση αλλά και για την κρυφή ιαματική της ιδιότητα στις ανδρικές σεξουαλικές δυσλειτουργίες (είναι φάρμακο για την στυτική δυσλειτουργία και βοηθητική για την πρόωρη εκσπερμάτιση).
Τώρα όμως προσθέσαμε κι άλλα: εργασιακές ντόπες ανώτερων κι ανώτατων στελεχών για καλύτερη απόδοση, ισχυρότατα σκευάσματα που κανονικά συνταγογραφούνται σε άτομα με σοβαρές διαταραχές υπερκινητικότητας, ελλειμματικής προσοχής, βαριάς κατάθλιψης κα. Πρακτική που είναι πλέον διεθνώς γνωστή ως brain doping. Ψυχοδιέγερση ιπποδρόμου στον ανταγωνισμό επιδόσεων με φοβερές παρενέργειες.
Ο δρ. Τζορτζ Φίλντμαν, Λονδρέζος ψυχίατρος του Σίτι, ανέλυσε τη μετάδοση μεταξύ συναδέλφων ώστε να μπορέσουν ν’ακολουθήσουν την κούρσα επιδόσεων, εφόσον μάλιστα η διοίκηση δεν αποθαρρύνει τέτοιες πρακτικές[10].
Στη Γερμανία το Υπουργείο Παιδείας ανησυχεί τόσο ώστε χρηματοδοτεί ακαδημαϊκό project μελέτης του θέματος[11]. Στη Σουηδία[12] το brain doping έχει τέτοιες διαστάσεις ώστε το Εθνικό Συβούλιο Ιατρικής Δεοντολογίας διαπιστώνει αφενός τον κίνδυνο της Εθνικής Υγείας (τα εγκεφαλικά και τα εμφράγματα κάνουν πάρτι στα στελέχη) όσο και τις συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και σκέφεται να ακολουθήσει νομοθετικά την παλαιότερη πρόταση των ΗΠΑ για ντόπινγκ κοντρόλ στις εταιρίες και τα Πανεπιστήμια κατά τα αθλητικά πρότυπα.
Ο ψυχίατρος και αθλίατρος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μάιντς στη Γερμανία δηλώνει πως η κατάχρηση[13] είναι πιο διαδεδομένη απ’τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά με μόνη εξαίρεση το χασίς.
Επίσης: το 20% φοιτητών και χειρουργών κάνει χρήση έξυπνων φαρμάκων τελευταίας γενιάς. Προ τριετίας η Barbara Sahakian, Καθηγήτρια Νευροψυχολογίας του Cambridge ανακοίνωσε[14] πως το 16% των φοιτητών στις ΗΠΑ και το 10% στη Βρετανία παραδέχεται χρήση τέτοιων σκευασμάτων-ποσοστό που σήμερα ξεπερνά το 20%. Εργασιακός και μαθησιακός πρωταθλητισμός υψηλών (αφύσικων) επιδόσεων.
Ας προσθέσουμε και τα αναβολικά μυικής μάζας που απαιτούνται γαι το γραμμωμένο ιδανικό νέο άνδρα που ήδη ντοπάρεται διανοητικά και το βράδυ κοκάρεται- έχουμε ήδη έτοιμα εγκεφαλικά και ψυχωσικά επεισόδια κυρίως παρανοϊκού χαρακτήρα. Άνδρες άλογα αφηνισαμένα στα ψυχιατρεία και στις Μ.Ε.Θ.
Στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του Allen Frances με τίτλο «Η διάσωση του φυσιολογικού»[15] η σκοτεινιά των αριθμών είναι πιο μουντή κι απ’των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.
Ο εν λόγω ψυχίατρος ήταν επικεφαλής της σύνταξης του περιώνυμου best seller που λέγεται DSM IV και τώρα γράφει το δριμύ κατηγορώ του για το παγκόσμιο ψυχοχαπάκωμα του κόσμου όλου (εκδόσεις Τραυλός).
Το 26% του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ έχει καταναλώσει τουλάχιστον ένα ψυχοχάπι «αντικάτι» τον τελευταίο χρόνο. Αν φανταστούμε και όσους δεν τό’παν, αυτούς που παίρνουν άλλα και όχι ψυχοφάρμακα και τους χρήστες ουσιών, μάλλον δε μας μένει κανένας αχαπάκωτος μεταξύ είκοσι και εξήντα χρόνων. Το μη αναμενόμενο είναι πως το ποσοστό στην Ευρώπη είναι περίπου ανάλογο, 19% με προπορευόμενους τους Βόρειους και διαρκώς αυξανόμενο.
Επίσης, για να μαυρίσουμε λίγο ακόμα, η παράνομη βιομηχανία πάσης φύσεως μη συνταγογραφούμενων και ανέλεγκτων αναβολικών (εγκεφάλου και σώματος) διακινούμενη διαδικτυακώς έχει ήδη ξεπεράσει σε κέρδη και την παγκόσμια αγορά ναρκωτικών και τη νόμιμη ψυχοφαρμακοβιομηχανία, διότι ακόμα κι αν συλληφθούν η νομοθεσία προβλέπει κατηγορίες και ποινές για πλημμέλημα κι όχι για κακούργημα, οπότε οι επενδυτές χώνουν χρήμα εκεί λόγω μικρότερης επικινδυνότητας και απείρως μεγαλύτερης ασφάλειας.

Μήπως τελικώς είν’ασφαλέστερο για την υγεία των παιδιών μας να ξενυχτάν στην Ομόνοια παρά σε γυμναστήρια και Πανεπιστήμια;

Στις φυλακές δεν τη βγάζεις χωρίς ουσίες. Επιτρέπονται ατύπως για το καλό όλων. Και προφανώς, για να χαπακωνόμαστε- τόσο φυλακισμένοι νοιώθουμε. Τι δουλειά έχουν όλ’αυτά με τις σχέσεις; Προφανώς από χαπακωμένους ανθρώπους, χαπακωμένη σχέση βγαίνει. Και τι να περιμένει κανείς; Ποιότητα; Ή επικοινωνία;
Β) Ο εθισμός των υπολογιστών. Κινητά, sms, facebook, διαδίκτυο. Τα στοιχεία και πάλι σοκάρουν· Η Ελλάδα μας είναι πρώτη (!) στον εθισμό εφήβων στο διαδίκτυο. Με την προϊούσα αφραγκιά η άμεση επαφή των νέων δυσκόλεψε περαιτέρω, οπότε κάθε επικοινωνία γίνεται απροσώπως- ούτε καν τηλεφωνικώς (εφόσον κοστίζει) οπότε εξοβελίσθηκε κι η τελευταία φυσική αίσθηση που μετείχε στην επαφή- η ακοή δηλαδή. Ας είν’καλά το skype - προσφέρει και τηλεσέξ..
Είναι απαραίτητο να δει κάθε άνθρωπος, γονέας και πολίτης αλλά επειγόντως κάθε ψυχοθεραπευτής, το φοβερό ντοκυμαντέρ της πρώτης νοσοκομειακής μονάδας απεξάρτησης στην Κίνα[16], η οποία πρώτη τον χαρακτήρισε επίσημα ως ειδική διαταραχή και κοινωνικό κίνδυνο. Η εικόνα των εισαγομένων βίαια σιδεροδέσμιων με χειροπέδες που αφρίζουν τα λέει όλα. Όλοι δε όσοι τα καταφέρνουν να γλυτώσουν αναφέρουν ακριβώς το ίδιο: το κενό της ανυπόφορης μοναξιάς.
Στις Ελληνικές παραλίες όλοι μας έχουμε δει παρέες πανέμορφων νέων αγοριών και κοριτσιών να κάθονται δίπλα κολλημένοι στο κινητό τους και να στέλνουν ο ένας στον διπλανό του sms. Δεν είν’τούτο αρρώστεια και των δύο φύλων;
Στο Βέλγιο όμως πρωτοπόρησαν.
Στους κεντρικούς δρόμους της Αμβέρσας χαράχτηκαν ειδικές λωρίδες/διάδρομοι (όπως οι ποδηλατόδρομοι) για τους χρήστες κινητών εν κινήσει[17]! Και γιατί αυτό; Αφενός στούκαραν μεταξύ τους διαρκώς όλοι μ’όλους, έπεφταν πάνω σ’αυτοκίνητα και τραμ, αρπάζονταν σαν αφιονισμένα γίδια και προκαλούσαν διαρκή επεισόδια με την Αστυνομία καθώς επίσης και κυκλοφοριακά μποτιλιαρίσματα. Το χειρότερο όμως είναι ότι το ζήτησαν οι ίδιοι μετ’επιτάσεως λόγω του ύψιστου δράματος ότι κατά τις συγκρούσεις έπεφταν κι έσπαγαν τα υπερπολύτιμα κινητά τους- ανείπωτη φρίκη δηλαδή- και φόρτωναν τα δικαστήρια με σωρεία αλληλλομυνήσεων απαιτώντας αποζημίωση όλοι απ’όλους- και από το Δήμο!
Ποιος μίλησε για επικοινωνία; Επαφή; Γίνεται σχέση διαπροσωπική μεταξύ τεχνοαυτιστικών;
Αυτό δεν είναι πλέον διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας αλλά απουσία ανθρώπινης οντότητας.
Διάλεξα να τονίσω το εξωατομικό, το υπερατομικό περιβάλλον, θεωρώντας την κρίση της σεξουαλικής ταυτότητας και επικοινωνίας ως υποσύνολο της παγκόσμιας κρίσης πολιτισμικού μοντέλου του οποίου υποσύνολο είναι και η Οικονομία. Όταν η κοινωνικοπολιτική libido έχει επενδυθεί στους αριθμούς των χρηματιστηρίων, τότε αποσύρεται απ’τον Πολιστισμό και τις Αξίες κι όλα τ’άλλα γίνονται ντεμοντέ και παλαιολιθικά, δεν είναι «in»... Το μοντέλο γαλέρα και καζίνο αποκλείει την ανθρωπιά.
Σ’αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση στην νεοβαρβαρότητα δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για ανθρώπινη επαφή και μοίρασμα. Έτσι το τευτονικό πρότυπο των αριθμητικών αποδόσεων πέρασε και στη σεξουαλικότητα, ιδίως στους νεότερους. Σ’αυτό το μοντέλο ποσοτικής επίτευξης ο νέος τύπος επιτυχούς εραστή/ερωμένης αντιστοιχεί στον ντεσπεράντο (πάλι Λούκυ-Λουκ) που σκάλιζε χαρακιές στο εξάσφαιρο Κολτ αριθμώντας πόσους έχει «φάει».

Έτσι στο καρνέ της σεξουαλικής αποδοτικότητας παίζει το «πόσες έχω πηδήξει, πόσους έχω πάρει», αρα πόσο επιθυμητός είμαι=αξίζω. Απερίγραπτη αμοραλιστική άνεση με ουδεμία ενδοψυχική ηθική σύγκρουση- οι άλλοι είναι άψυχα εικονικά όντα σε video game, μετράμε σκορ. Απέναντι οι άλλοι μισοί- έντρομοι καταφεύγουν στην ασφάλεια της φυλακής του εκκλησιαστικού ήθους.

Για τέλος- η ανεργία/φτώχεια..
Τελευταία στάση Psycho Travel, Athens, Greek summer. Δύο παραδείγματα, ένα κακό- κι ένα καλό, για τέλος με γέλιο.
Ο άνεργος άνδρας νοιώθει ευνούχος (καλώς ή κακώς) γι’αυτό οι αυτοκτονίες είναι κυρίως ανδρικές. Ας φανταστούμε λοιπόν ένα νέο ζευγάρι παντρεμένο, όπου η κυρία είναι καλοαμοιβόμενη στελεχάρα, σύζυγος και μητέρα (καμένη βέβαια). Ο νέος σύζυγος απολύεται. Ψάχνει τις τσέπες του και βρίσκει μόνο τα δάχτυλά του. Η ανεργία για τον άνδρα είναι σμίκρυνση πέους. Γίνεται απλά babysitter με αρχή φαγούρας στο στήθος-φυτρώνουν βυζιά. Το βράδυ πάνε μαζί σ’ένα απ’αυτά τα φρικτά πάρτυ κοινωνικοποίησης των συναδέλφων της εταιρίας, όπου τον αποκαλούν κατά λάθος με τ’όνομα της συζύγου. Ποιος μπορεί να φανταστεί το επόμενο σεξ; Απλά δεν μπορεί να υπάρξει. Ταπείνωση, ευνουχισμός, σμίκρυνση πέους και η κατάθλιψη προ των πυλών.
Τέλος: έχει και τα καλά της η Κρίση.
Δεδομένου ότι μόλις το 16% των Ελλήνων ανέργων είναι στο ταμείο ανεργίας, λόγω ανάγκης επιβίωσης οι οικογένειες προχώρησαν στην απόσυρση των παπουδερί πού’ταν παρκαρισμένα στα Γηροκομεία. Πίσω σπίτι τώρα, για μοίρασμα της σύνταξης.
Αποτέλεσμα: πίσω απ’την αγαθοεργία του εγγονού «βγάζω με το καρότσι τον παππού στο πάρκο» κρύβεται το παράνομο ραντεβουδάκι με την γκομενίτσα που βγάζει κι αυτή τη γιαγιά της – και τι χαρά· τους γνωρίζουμε μεταξύ τους και με διακριτικότητα τους αφήνουμε μόνους και τρέχουμε πίσω απ’τα δέντρα για φιλάκια...
Η φύση θα βρίσκει πάντα τον δρόμο της και μ’απίθανους τρόπους θ’ανακαλύπτει τις ρωγμές και τα λουλούδια θ’ανθίζουν..
Συμπέρασμα: Η Μέρκελ φέρνει τρεις γενιές Ελλήνων κοντά. Μιας κι η εν λόγω διπλή απόσυρση συμβαίνει στο Ν.Ψυχικό και τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικά τον πιτσιρικά (γιος φίλου) κι εφόσον συνεχίσουν ν’αγαπιούνται τα παιδιά- πρότεινα στο φίλο αν πάει μακριά αυτή η δουλειά, να ζητήσουν απ’τον Ντράγκι ή τον Ντάισελμπλουμ να τα παντρέψει κάποτε τα παιδιά!

Άλκης Τερτσέτης
Ψυχοθεραπευτής
Αντιπρόεδρος Εθνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδας

---
Παραπομπές:
[1] Το είδαμε κι εμείς στις ειδήσεις του Mega των 8.30!
[2]Ενδεικτικά:
http://www.timeslive.co.za/entertainment/2014/09/12/japanese-porn-industry-needs-men-actor,  http://www.ibtimes.co.in/japanese-porn-industry-faces-labour-crisis-seeks-male-actors-633888, http://www.muripo.com/2013/07/10/japanese-porn-industry-extremely-short-on-male-actors-as-many-as-10000-women-against-only-70-men/

[3] http://articles.latimes.com/1989-09-14/news/vw-440_1_japanese-school

[4] http://www.bbc.co.uk/news/world-latin-america-33196281 και http://www.theguardian.com/lifeandstyle/2015/jun/08/argentina-murder-women-gender-violence-protest
[5]Ενδεικτικά https://www.youtube.com/watch?v=uqI0a4VgEs8, https://www.youtube.com/watch?v=UvrHEpoedcU https://www.youtube.com/watch?v=q6CB5Qnc4kU, https://www.youtube.com/watch?v=SdwQxSBk7VM και http://www.foxnews.com/world/2014/10/26/women-fight-on-front-lines-battle-against-islamic-state-militants-in-syria-iraq/

[6] http://www.vanityfair.com/hollywood/2015/06/caitlyn-jenner-bruce-cover-annie-leibovitz
[7] http://www.nydailynews.com/entertainment/bruce-jenner-extreme-transformation-gallery-1.2033859
[8] ό.π.
[9] http://www.nytimes.com/2015/06/07/opinion/sunday/what-makes-a-woman.html

[10] http://www.newsweek.com/2015/05/08/bankers-are-taking-adhd-medicine-get-ahead-326679.html και http://www.rawstory.com/2015/04/brain-doping-bankers-are-taking-adhd-medication-to-get-ahead/
[11] http://www.uni-mainz.de/presse/16923_ENG_HTML.php
[12] http://sjp.sagepub.com/content/26/1/71.short και http://www.folkhalsomyndigheten.se/pagefiles/12497/R2010-21-Doping%20in%20Sweden-webb.pdf
[13] http://www.balboahorizons.com/smart-drugs/
[14] http://www.theguardian.com/society/2007/nov/08/health.lifeandhealth και http://www.newyorker.com/magazine/2009/04/27/brain-gain
[15] https://www.psychologytoday.com/blog/saving-normal και http://www.politeianet.gr/books/9789606640971-frances-allen-p-traulos-i-diasosi-tou-fusiologikou-235492
[16] http://www.dailymail.co.uk/news/article-2676733/Hundreds-military-style-boot-camps-set-China-bid-tackle-internet-addiction-teenagers.html, https://www.youtube.com/watch?v=jqctG3NnDa0 , http://www.liveleak.com/view?i=e74_1390342039, http://edition.cnn.com/videos/world/2014/08/19/pkg-mckenzie-china-internet-addiction.cnn
[17] http://www.greenflag.pk/china-and-belgium-specific-street-to-mobile-users/,http://www.digitaltrends.com/mobile/belgian-city-launches-text-walking-lanes-for-smartphone-addicts/   και http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/belgium/11674215/Antwerp-introduces-text-walking-lanes-for-pedestrians-using-mobile-phones.html

Διαβάστε περισσότερα

Tea είπατε; Αποδομώντας τη Ζωή

Με αφορμή την συνέντευξη που έδωσε προεκλογικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Τwitter τρεις ερευνήτριες αναλύουν τα χαρακτηριστικά της συζήτησης που ακολούθησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις επιθέσεις των τρολ.

Η εργασία με τίτλο «Tea είπατε; Τα τρολ και η αρνητική πολιτική επικοινωνία στα κοινωνικά δίκτυα», θα παρουσιαστεί στην Ημερίδα «Στρατηγική Επικοινωνία και Μέσα Ενημέρωσης στις προεκλογικές εκστρατείες και τις Διεθνείς Σχέσεις» στις 10 Νοεμβρίου του 2015. Το σχετικό πάνελ ξεκινά στις 17:30 στο «πορτοκαλί αμφιθέατρο» του Πανεπιστημίου Πειραιά και απαιτείται δήλωση συμμετοχής.

Την ημερίδα διοργανώνει τo Εργαστήρι Στρατηγικής Επικοινωνίας και Μέσων Ενημέρωσης (ΕΣΕΜΕ) του Πανεπιστημίου Πειραιά.

Οι ερευνήτριες Ιωάννα Ηλιάδη, Φωτεινή Εγγλέζου και Αγγελική Μαξούρη, εξόρυξαν τα twees με το hashtag #ask_Zoe, από την προεκλογική διαδικτυακή συνέντευξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου και με την μέθοδο ανάλυσης των κοινωνικών δικτύων (Social Network Analysis -SNA) εντόπισαν τα άτομα με την μεγαλύτερη επιρροή στο συγκεκριμένο δίκτυο (καθοδηγητές – influencers).

Στις πλέον υψηλές θέσεις των “καθοδηγητών” εντοπίστηκε πλήθος τρολ. Τα τρολ μελετήθηκαν για τον πιθανό ρόλο που διαδραματίζουν στην αποδόμηση πολιτικών προσώπων λόγω της εκτεταμένης χρήσης χιούμορ, προκλήσεων, ειρωνείας, σαρκασμού, επιθετικών ή/και κοροϊδευτικών σχολιασμών καθώς και σεξιστικών / φυλετικών μομφών.

Από γλωσσική πλευρά, εξετάσθηκαν βάσει της Ανάλυσης Λόγου τα κύρια λεξιλογικά, μορφο-συντακτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του γλωσσικού κώδικα των τρολ καθώς και των λειτουργιών και αποτελεσμάτων της χρήσης τους στην αποδυνάμωση του πολιτικού προσώπου της Ζωής Κωνσταντοπούλου μέσα στο πλαίσιο της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου.

Η ένταση του trolling που δέχτηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, συμπυκνώνει την πλειονότητα των επικοινωνιακών συμπεριφορών που εκφράζουν λεκτική επιθετικότητα.

Πηγή:

http://info-war.gr/

... η προπαγάνδα φαίνεται ότι αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, όταν επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο περνούσε ο καιρός, η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας επικεντρώνονταν, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ γενικά - καθώς γίνονταν φανερό ότι ο κόσμος δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει στο παλαιοκομματικό σύστημα - αλλά, σε συγκεκριμένους στόχους. Ανθρώπους όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης (αρκετά νωρίς λόγω της ιδιότητάς του) και ο Κώστας Λαπαβίτσας. Οι περισσότεροι εντάχθηκαν αργότερα στη ΛΑΕ. Σε γενικές γραμμές, τα μίντια επιχείρησαν να "αποδομήσουν" τους συγκεκριμένους ανθρώπους στα μάτια των ψηφοφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως εντελώς αναξιόπιστους, ή, ακόμα και ως άτομα με "προβληματική" προσωπικότητα και συμπεριφορά, σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι "παρελάσεις" των ανθρώπων αυτών στις εκπομπές των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών είχαν αυτόν ακριβώς το στόχο. [...] ... θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση απόπειρας "αποδόμησης", όσον αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την πρώτη στιγμή, ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πήρε ιδιαίτερα σημαντικές πρωτοβουλίες για την διερεύνηση μεγάλων σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους μέσω της Επιτροπής Αλήθειας. Όπως ήταν φυσικό, οι ολιγάρχες κήρυξαν πόλεμο, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ της διαπλοκής, κατασκευάζοντας γελοίες ιστορίες εναντίον της, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή της Ελληνικής κοινής γνώμης από τις εξαιρετικά σημαντικές πρωτοβουλίες της, για ευνόητους λόγους. fa.ev/2015/10/

Διαβάστε περισσότερα

Ο Hawking επιβεβαιώνει: Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα, όχι τα ρομπότ!

globinfo freexchange

Ο διάσημος Βρετανός θεωρητικός φυσικός και κοσμολόγος Stephen Hawking, σε μια πρόσφατη διαδικτυακή συζήτηση στο reddit, έθεσε και πάλι τον προβληματισμό του για την άνοδο των μηχανών. Σε παλαιότερο άρθρο του, είχε επισημάνει τον κίνδυνο ότι υπερφυείς μηχανές θα μπορούσαν στο μέλλον να παραγκωνίσουν τον ίδιο τον άνθρωπο και να κυριαρχήσουν στον πλανήτη αντικαθιστώντας τον.

Αυτή τη φορά ο Hawking ξεκίνησε τη συζήτηση λέγοντας ουσιαστικά ότι δεν είναι το πρόβλημα οι μηχανές, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούνται μέσα από μια κυρίαρχη κουλτούρα.

Συγκεκριμένα έγραψε ότι “αν οι μηχανές παράγουν ότι χρειαζόμαστε, το αποτέλεσμα θα εξαρτάται από το πως θα κατανέμονται τα αγαθά. Όλοι θα μπορούσαν να απολαύσουν μια ζωή με την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, αν ο παραγόμενος από τις μηχανές πλούτος μοιράζονταν, ή, οι άνθρωποι να καταλήξουν στην ακραία φτώχεια, αν οι ιδιοκτήτες των μηχανών συνασπιστούν κατά της διανομής του πλούτου. Ως τώρα, η τάση φαίνεται ότι γέρνει προς την δεύτερη επιλογή, με την τεχνολογία να οδηγεί σε πρωτοφανή αυξανόμενη ανισότητα.”

Ο καθηγητής έχει απόλυτο δίκιο. Το πρόβλημα δεν είναι η αυτοματοποίηση αυτή καθαυτή, αλλά το κυρίαρχο σύστημα κάτω από το οποίο εξελίσσεται. Ο απαρχαιωμένος, πλέον, καπιταλισμός, χρησιμοποιείται από τις οικονομικές ελίτ ως ένα ενδιάμεσο εργαλείο για την εγκαθίδρυση της νέας Φεουδαρχίας, που θα τις επιτρέψει να έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Σε ένα τέτοιο Δυστοπικό σκηνικό, η τεχνολογία θα χρησιμοποιηθεί για να εξασφαλίσει την κυριαρχία των λίγων, αντί να βελτιώνει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Το χειρότερο όλων, είναι ότι οι Δυτικές κοινωνίες έχουν "συμβιβαστεί" με μια κουλτούρα, η κεντρική φιλοσοφία της οποίας επιβάλλει την αντίληψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη κοινωνία έξω από τον καπιταλισμό. Είναι μια κουλτούρα που εκφράστηκε με τον Θατσερικό μύθο "There Is No Alternative" - δεν υπάρχει εναλλακτική, ή, από το "Τέλος της Ιστορίας" του Φουκουγιάμα. Αυτή η κουλτούρα έχει εμφυτευθεί βαθιά στη Δυτική σκέψη, κυρίως τα τελευταία εκατό χρόνια και αποτέλεσε βασικό δομικό στοιχείο του Δυτικού νεο-ορθολογισμού.

Αυτή η κουλτούρα γέννησε τον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό, μια εκτρωματική παραλλαγή του καπιταλισμού, που οι ελίτ χρησιμοποιούν ως ενδιάμεσο στάδιο, καταστρέφοντας ότι έχει κατακτηθεί από την πλειοψηφία, τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ελίτ σπάνε το "κοινωνικό συμβόλαιο" με την πλειοψηφία, ακριβώς επειδή δεν χρειάζονται πλέον το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Οι κοινωνίες ζουν ακόμα μέσα σε αυτό το 'Matrix' της συγκεκριμένης κουλτούρας. Φαίνεται, τουλάχιστον για την ώρα, ότι είναι ανήμπορες να ελευθερωθούν, να σπάσουν τα δεσμά τους και να αγωνιστούν.

Έχοντας εξασφαλίσει το νέο εργατικό δυναμικό μέσω πλήρως αυτοματοποιημένων μηχανών, αυτό που έμεινε τώρα για την κυρίαρχη ελίτ, είναι να καταλάβει όλους τους φυσικούς πόρους. Μεγάλες εταιρίες αρπάζουν τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ειδικότερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, με σκοπό να ελέγξουν την παραγωγή τροφής. Κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου σε πολλές περιοχές του πλανήτη ελέγχονται από μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες ... fa.ev/2014/08/

Διαβάστε περισσότερα

Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

  Πριν φτάσουμε στα ναζιστικά κατακάθια, πάμε πρώτα στη μήτρα που τα γεννά:
    Το πριν
    Έχουμε ένα κράτος που τότε, με τους μηχανισμούς του, τόσο τους Πόντιους όσο και τους Μικρασιάτες, τους αποκαλούσε «τουρκόσπορους». Και που για να επιβιώσουν τους πετούσε στα έλη και στις τρώγλες.
    Η συνέχεια αυτού του κράτους  (εκτός αν υπήρξε κάποιου είδους «ασυνέχεια» του κράτους και δεν την καταλάβαμε) τους ίδιους ανθρώπους τους αποκαλούσε «Ρωσοπόντιους». Και τους στοίβαζε στα γκέτο του Λεκανοπεδίου και στα… απόμερα της Θράκης.
   Οι εκπρόσωποι του «συνταγματικού τόξου» αυτού του κράτους είναι που τσακώνονται ποιοι σέβονται περισσότερο τον Ποντιακό Ελληνισμό και την ιστορική μνήμη της γενοκτονίας του.
    Αλλά – ω του θαύματος της «λαοκτονίας» – είναι και οι μεν, είναι  και οι δε, που τις συντάξεις στους υπερήλικες γέροντες από τον Πόντο, τις… έκοψαν. Το τελευταίο, όταν τους το υπενθυμίζεις, τονίζοντας την υποκρισία, την δημαγωγία, τον φαρισαϊσμό και τελικά τον πολιτικαντισμό τους, σπεύδουν να το παίξουν Πόντιοι. Πιλάτοι…
    Πέραν του πολιτικαντισμού, όμως, οι δίκαιες αντιδράσεις για τις δηλώσεις του υπουργού Φίλη που παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει ότι η «προσωπική άποψη» παύει να είναι προσωπική όταν εκτοξεύεται από υπουργικό θώκο, βλέπουμε να αξιοποιούνται για να στηθεί και ένας ορυμαγδός μεταξύ αντιμαχομένων που οι μεν λανσάρουν τον «φιλελευθερισμό» τους και οι άλλοι τον «πατριωτισμό» τους.
    Σε αυτό το άθλιο – όπως εξελίσσεται – έργο παρακολουθούμε να συμμετέχουν διάφοροι εκπρόσωποι του εθνομηδενισμού και εκείνης της δήθεν «Αριστεράς» που αντιλαμβάνεται σαν διεθνισμό τον αρχοντοχωριάτικο κοσμοπολιτισμό και που η σχέση της με την έννοια πατρίδα έχει περισσότερο τουριστικό παρά βιωματικό, ταξικό και ιστορικό υπόβαθρο.
    Όμως, το φλέγον τούτη την ώρα είναι ο ναζιστικός οχετός των πασίγνωστων εκπροσώπων της πατριδοκαπηλείας και της εθνοκαπηλείας που μαγαρίζουν την ιστορική μνήμη και σερφάρουν πάνω στο υπουργικό ατόπημα, για να παραστήσουν την εθνικοφροσύνη σαν «πατριωτισμό».
    Βλέπουμε μια χορωδία από ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους των φασιστών, ναζιστόμουτρα  σαν αυτά που έδρασαν χτες στο Σύνταγμα, παρέα με πρώην τσεκουροφόρους του «συνταγματικού τόξου» να αυτοαναγορεύονται σε αμύντορες της Ελλάδας, της Ιστορίας του ελληνικού έθνους, άμα τε και της δημοκρατίας!
    Αυτή η εικόνα που πάνε να στήσουν – και μάλιστα την ώρα της μνημονιακής «γενοκτονίας», «εθνοκάθαρσης» και «ολοκαυτώματος» του ελληνικού λαού – καμία σχέση δεν έχει με το ιστορικό δίκαιο των Ποντίων και όλων των Ελλήνων.
    Καμία σχέση δεν έχει με τον καθάριο αέρα που κουβαλάνε μαζί τους οι άνθρωποι του Πόντου και όλης της Ελλάδας. Τα χιτλεροειδή λερώνουν την Ιστορία που γράφτηκε τότε και υπονομεύουν την ιστορία που πρέπει να γραφτεί σήμερα.
    Η στήλη δεν έχει άλλο τρόπο να ξορκίσει το κακό. Παρά μόνο έτσι:
    Κι έτσι:
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μάθε Παιδί μου Γράμματα - (1981)

Έξι χρόνια στο δημοτικό. Έξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;

«Μάθε παιδί μου γράμματα» είναι ο τίτλος της κοινωνικής κωμωδίας του 1981 σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Μαραγκού και πρωταγωνιστές τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Νίκο Καλογερόπουλο, Κώστα Τσάκωνα και Άννα Μαντζουράνη. Αποτελεί κοινωνική κριτική της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας, με τις έντονες ιδεολογικές αγκυλώσεις και παράλληλα την αδυναμία και την έλλειψη βούλησης από το ελληνικό κράτος να αξιοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό. Παράλληλα εξετάζεται και η εξάρτηση της ελληνικής εκπαίδευσης τόσο από σχήματα και νοοτροπίες του παρελθόντος όσο και από την εξουσία, της οποίας καλείται να γίνει φερέφωνο.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας (η ταινία έχει γυριστεί στη Στεμνίτσα, τη Δημητσάνα, τη Λαγκάδια, την Καρύταινα χωριά της περιοχής) λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή αναστατώνουν την τοπική κοινωνία, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρίστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή. Ο Περικλής (Β. Διαμαντόπουλος), συντηρητικός διευθυντής του Γυμνάσιου, έρχεται σε σύγκρουση τόσο με τη γυναίκα του Ελπίδα (Α. Ματζουράνη) όσο και με τους δυο γιους του Σωκράτη (Ν. Καλογερόπουλος) και Δημοσθένη (Κ. Τσάκωνα) που υπερασπίζονται το δικαίωμα της Χρυσάνθης (Ειρήνη Καζάκου) και της οικογένειάς της να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη του Καναβού.

4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1981: α’ γυναικείου ρόλου (Άννα Μαντζουράνη), α’ ανδρικού ρόλου (Βασίλης Διαμαντόπουλος), σκηνογραφίας και ειδικό βραβείο ερμηνείας (Νίκος Καλογερόπουλος).
κουστούμια: Σταμάτης Τσαρουχας, Αγγελική Μαραγκού, Σταυρούλα Φασσέα
ηχολήπτες: Ηλίας Ιονέσκο, Ντίνος Κίττου
φροντιστήριο: Σταυρούλα Φασσέα
μακιγιάζ: Τζένη Αβοκατίδου
μιξάζ: Θανάσης Αρβανίτης
φωτογράφος: Κώστας Βλαχόπουλος

Ολόκληρη η ταινία. 

Διαβάστε περισσότερα

The EU’s role in supporting an unjust global tax system

The banking-corporate dominated EU exposed one more time

In the past year, scandal after scandal has exposed companies using loopholes in the tax system to avoid taxation. Now more than ever, it is becoming clear that citizens around the world are paying a high price for the crisis in the global tax system, and the discussion about multinational corporations and their tax tricks remains at the top of the agenda. There is also a growing awareness that the world’s poorest countries are even harder impacted than the richest countries. In effect, the poorest countries are paying the price for a global tax system they did not create.

A report by Eurodad

Key findings:

• A large number of the scandals that emerged over the past year have strong links to the EU and its Member States. Many eyes have therefore turned to the EU leaders, who claim that the problem is being solved and the public need not worry.

• Although tweaks have been made and some loopholes have been closed, the complex and dysfunctional EU system of corporate tax rulings, treaties, letterbox companies and special corporate tax regimes still remains in place. On some matters, such as the controversial patent boxes, the damaging policies seem to be spreading in Europe. Defence mechanisms against ‘harmful tax practices’ that have been introduced by governments, only seem partially effective and are not available to most developing countries. They are also undermined by a strong political commitment to continue so-called ‘tax competition’ between governments trying to attract multinational corporations with lucrative tax reduction opportunities – also known as the ‘race to the bottom on corporate taxation’. The result is an EU tax system that still allows a wide range of options for tax dodging by multinational corporations.

• On the question of what multinational corporations pay in taxes and where they do business, EU citizens, parliamentarians and journalists are still left in the dark, as are developing countries. The political promises to introduce ‘transparency’ turned out to mean that tax administrations in developed countries, through cumbersome and highly secretive processes, will exchange information about multinational corporations that the public is not allowed to see.


• On a more positive note, some light is now being shed on the question of who actually owns the companies operating in our societies, as more and more countries introduce public or partially public registers of beneficial owners. Unfortunately, this positive development is being somewhat challenged by the emergence of new types of mechanisms to conceal ownership, such as new types of trusts.

• Leaked information has become the key source of public information about tax dodging by multinational corporations. But it comes at a high price for the people involved, as whistleblowers and even a journalist who revealed tax dodging by multinational corporations are now being prosecuted and could face years in prison. The stories of these ‘Tax Justice Heroes’ are a harsh illustration of the wider social cost of the secretive and opaque corporate tax system that currently prevails.

• More than 100 developing countries still remain excluded from decision-making processes when global tax standards and rules are being decided. In 2015, developing countries made the fight for global tax democracy their key battle during the Financing for Development conference (FfD) in Addis Ababa. But the EU took a hard line against this demand and played a key role in blocking the proposal for a truly global tax body. Not one single EU Member State challenged this approach and, as a result, decision-making on global tax standards and rules remains within a closed ‘club of rich countries’.

• France, once a leader in the demand for public access to information about what multinational corporations pay in tax, is no longer pushing the demand for corporate transparency. Contrary to the promises of creating ‘transparency’, a growing number of EU countries are now proposing strict confidentiality to conceal what multinational corporations pay in taxes.

• Denmark and Slovenia are playing a leading role when it comes to transparency around the true owners of companies. They have not only announced that they are introducing public registers of company ownership, but have also decided to restrict, or in the case of Slovenia, avoided the temptation of introducing, opaque structures such as trusts, which can offer alternative options for hiding ownership.

• However, a number of EU countries, including in particular Luxembourg and Germany, still offer a diverse menu of options for concealing ownership and laundering money.

• Among the 15 countries covered in this report, Spain remains by far the most aggressive tax treaty negotiator, and has managed to lower developing country tax rates by an average 5.4 percentage points through its tax treaties with developing countries.

• The UK and France played the leading role in blocking developing countries’ demand for a seat at the table when global tax standards and rules are being decided.

• 50.4 per cent of the population in nine EU Member States surveyed consider taxing the rich and subsidising the poor to be an essential characteristic of democracy.

• 87.4 per cent of the population in eight EU Member States surveyed agree that cheating on taxes is never justifiable.

• 133 out of 488 protests (27%) in the world between 2006 and 2013 linked to ‘Economic Justice and Austerity’, had ‘Tax Justice’ as one of their main motivations.

• In November and December 2014, the LuxLeaks dossier exposed tax rulings with hundreds of multinational companies in Luxembourg.

• In February 2015, SwissLeaks laid bare the financial information of more than 100,000 bank clients in a Swiss bank.

• ... two separate studies on the mining industry published in 2015 showed that the Netherlands had been used to minimise tax payments in Malawi and Greece.

• 30% share of financial wealth in Africa held offshore, corresponding to €370 billion. 10% share of financial wealth held offshore in Europe corresponding to almost €2 trillion. €1.85 trillion funds held offshore originating from Asia, Latin America and Africa, corresponding to an estimated tax revenue loss of €52.6 billion.

• 78% of citizens in 18 EU Member States agree that their government should require companies to publish the real names of their shareholders and owners.

Full report:

http://www.eurodad.org/files/pdf/56378e84d0fac.pdf

Διαβάστε περισσότερα