Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

3 Απρ 2015

Τα όρια της ασάφειας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Παντελής ΜπουκάλαςΟυδεμία κυβέρνηση γλίτωσε από τη διγλωσσία και την αέναη παραγωγή αντιφατικών δηλώσεων. Κι αυτό δεν χαρακτήριζε μόνο τα σχήματα συνεργασίας, αλλά και τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Ανάμεσά τους κι εκείνες στις οποίες δέσποζε ο Πατριάρχης-Ηγεμόνας (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου) και τη λειτουργία τους τη ρύθμιζε η ενός ανδρός αρχή. Δεν είναι όμως καλά και σώνει πρόβλημα οι διαφορετικές απόψεις. Η μονολιθικότητα, που μόνο με την ασφυκτική λογοκρισία επιβάλλεται και με τη λατρευτική υποταγή στον Εναν, ούτε με τα ανθρώπινα έχει αγαθές σχέσεις ούτε με τα δημοκρατικά. Πρόβλημα αρχίζει να υπάρχει όποτε η διγλωσσία αναβαθμίζεται σε μέθοδο άσκησης της εξουσίας, με στόχο την ταυτόχρονη ικανοποίηση αντιτιθέμενων ακροατηρίων. Οποτε δηλαδή η διγλωσσία γίνεται τυπική «διχαλωτή γλώσσα», ιδιοτελής και δόλια, σαν αυτή που μάθαμε από τα γουέστερν. Για τη σημερινή κυβέρνηση η πολυφωνία ήταν περίπου μοιραία. Την προoικονομούσε η συγκρότησή της, η συνεργασία δύο κομμάτων με εντελώς αντίθετα γνωρίσματα. Συνεργασία από την οποία το μεν μικρό κόμμα, οι ΑΝΕΛ, μόνο να ωφεληθεί έχει (αφού κερδίζει επισημότητα και μπορεί να διεμβολίσει αποτελεσματικότερα, και συγχρόνως, τη Ν.Δ. και τη Χ.Α.), το δε άλλο να χάσει. Να χάσει ιδεολογικά. Δηλαδή εκεί όπου όντως πονάνε τα πράγματα.

Αλλά οι υπουργοί δεν προέρχονται μόνον από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Ο κ. Πανούσης ήταν (είναι;) στέλεχος της ΔΗΜΑΡ. Ο κ. Τσιρώνης είναι των Οικολόγων Πράσινων. Ο κ. Μάρδας, πρώην ΠΑΣΟΚ και ολίγον Ποτάμι, έως και τα τέλη του 2014 εναντιωνόταν σφοδρά στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν επίσης ανέντακτοι, διαφορετικής ιδεολογικής καταγωγής, όπως ο κ. Νικολούδης ή ο κ. Ξυδάκης. Και υπάρχουν βέβαια οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, με τη φωνή της η καθεμιά αλλά και με το καθαρόμετρό της· και με ορισμένες εξ αυτών να δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι μετέχουν σε ενιαίο κόμμα. Μα πριν και από τις συνιστώσες υπάρχει η δηλωμένη διαφοροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Παράδοξο; Κάθε άλλο. Και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. όταν ανέβαιναν στην εξουσία έλεγαν ότι αυτά, ως κόμματα, θα διατηρήσουν την αυτονομία τους και θα ελέγχουν αυστηρά την κυβέρνηση. Δεν το έπραξαν ποτέ. Προτιμούσαν να επενδύσουν κυνικά στην εξίσωση κόμμα = κράτος.

Οι έκτακτες συνθήκες στις οποίες κλήθηκε να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η συναισθηματική υπερδιέγερση λόγω της πρωτιάς δεν δικαιολογούν πια τη διπλή ή τριπλή ρητορική, τις παλινωδίες, την ανά ζεύγη ασυμφωνία (Δραγασάκης / Δρίτσας, Βούτσης / Πανούσης, Κωνσταντοπούλου / Σακελλαρίδης κ.ά.). Στις δημοσκοπήσεις το ευμενές ποσοστό για την κυβέρνηση συνεχίζει να υπερβαίνει κατά πολύ το εκλογικό άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ. Αυτό όμως είναι λόγος εγρήγορσης. Οχι αφορμή για ραθυμία, για πολλαπλασιασμό των προσωπικών στρατηγικών ή για «βάθεμα και πλάτεμα» της συγχυτικής ασάφειας.

“Με ένα νόμο και σε ένα άρθρο…”

 
    «Η Ελληνική Δημοκρατία θεωρεί ότι είναι υπερήφανο αναπόσπαστο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αμετάκλητο μέλος της ευρωζώνης».
    Τα παραπάνω θεωρήθηκε σκόπιμο να καταγραφούν από τον κ.Βαρουφάκη στο προοίμιο της (νέας) λίστας που απέστειλε στους… «θεσμούς».
    Σε αυτή την Ελλάδα, λοιπόν, στο «υπερήφανο», «αναπόσπαστο» και «αμετάκλητο» μέλος της ΕΕ, εκείνο που θεωρείται «ρεαλιστικό» μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη είναι η «δημιουργική ασάφεια». Είναι να θεωρείται «καλό» και «σεβαστό» το 70% του Μνημονίου. Είναι να θεωρείται αναγκαίος ένας νέος δανεισμός για να πληρώνονται τα τοκογλυφικά στα ΔΝΤ, και τούτο παρότι αρχικά ακούγαμε ότι η νέα κυβέρνηση δεν θέλει νέα δανεικά.
    Το «ρεαλιστικό», το «αποδοτικό» και το «πρέπον» σε αυτή την Ελλάδα θεωρείται ότι είναι να συνεχίσει – και μετά τις εκλογές – να πληρώνεται «πατριωτικά» ο ΕΝΦΙΑ ακόμα κι από εκείνους που (όπως είπε η αρμόδια υπουργός)… δεν μπορούν να τον πληρώσουν. Είναι να παράγονται «πλεονάσματα» ακόμα και σχεδόν 4% (!) που όμως προεκλογικά θεωρούνταν από τον ΣΥΡΙΖΑ «εξωπραγματικά» και «εξοντωτικά» και μετεκλογικά λεγόταν, πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι «δεν θα εφαρμοστούν»…
    «Ρεαλιστικό» σε αυτή την Ελλάδα θεωρείται η «σταδιακή» και η «στο μέλλον» εφαρμογή ακόμα και εκείνων των (κουτσουρεμένων μετεκλογικά) μέτρων τύπου «Ερυθρός Σταυρός» που περιλάμβανε το «άμεσης εφαρμογής» - κατά τα προεκλογικώς λεχθέντα -  «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
    «Ρεαλιστικό» θεωρείται  να υπογράφεται παράταση των δανειακών και μνημονιακών συμβάσεων (που βαφτίζονται «γέφυρα»). Να επαναλαμβάνεται το έργο της προηγούμενης 5ετίας, το έργο των «δόσεων», αλλά αυτή τη φορά το έργο παίζεται με λίστες (πρώτη λίστα Βαρουφάκη, δεύτερη λίστα Βαρουφάκη, μετά λίστα Τσίπρα, τώρα νέα λίστα Βαρουφάκη κοκ).
    «Ρεαλιστικό» - για ένα «υπερήφανο» και «αμετάκλητο» μέλος της ΕΕ - θεωρείται να επαναλαμβάνεται  και το άλλο έργο: Μιας Ελλάδας που άγεται και φέρεται μεταξύ Μέρκελ, Ντάισελμπλουμ και Γιούνκερ. Μόνο που αυτή τη φορά το πήγαινε – έλα γίνεται «περήφανα». Απόδειξη: Τώρα την λιτότητα για τον ελληνικό λαό  δεν την συζητάει η τρόικα με τις ελληνικές κυβερνήσεις. Την συζητούν και την διαπραγματεύονται οι… «θεσμοί».   
    Όλα αυτά θεωρούνται «ρεαλιστικά». Και είτε επί Μνημονίων είτε επί «κατάργησης των Μνημονίων», καταθλιπτικά ίδια και ετσιθελικά απαράλλακτη, με ισχύ «σιδερένιας φτέρνας», επελαύνει και εμπεδώνεται – «πρώτη φορά (από) Αριστερά» - η γνωστή θεωρία: Αυτός είναι ο μόνος «ρεαλισμός» που υπάρχει!
    Αλλά αυτός είναι, πράγματι, ο μόνος «ρεαλισμός» που υπάρχει; Άλλος δρόμος δεν υπάρχει; Άλλη πορεία δεν υπάρχει; Ένας είναι ο δρόμος και το μόνο που αλλάζει είναι οι λωρίδες του, που όμως κινούνται στην ίδια πάντα κατεύθυνση;
    Τι να σας πούμε κι εμείς. Περιοριζόμαστε - αντί της προσωπικής μας άποψης περί «μονόδρομου» - να υπενθυμίσουμε την άποψη ενός άλλου. Όπως και τον τρόπο που την διατύπωνε:
    «Η μόνη ρεαλιστική και σωτηρία εναλλακτική πρόταση – έλεγε – είναι η κατάργηση με ένα νόμο και σε ένα άρθρο, όλων των μέτρων λιτότητας».

    Ναι, έτσι έλεγε ο κ.Τσίπρας. Ισχυριζόταν, δηλαδή, ότι θα κρατούσε στην ίδια μασχάλη τόσο το καρπούζι της ΕΕ, όσο και το καρπούζι του τέλους της λιτότητας.
    Βέβαια από τότε που τα έλεγε αυτά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παρά μόνο ένα. Ο κ.Τσίπρας είναι πρωθυπουργός. Γεγονός που καθιστά αδύνατο πλέον να πορεύεται με δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
    Τώρα ο κ.Τσίπρας είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης που κάθε σκέψη για κατάργηση «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» της λιτότητας την αποτάσσεται και την θάβει στον Καιάδα των «μονομερών ενεργειών».
    Τώρα ο κ.Τσίπρας είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης που ενώ διαπραγματεύεται με τους φορείς της λιτότητας μέσα στις αρένες της ευρωλιτότητας, φροντίζει, ταυτόχρονα, να τους συστήνεται ως «υπερήφανο αναπόσπαστο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αμετάκλητο μέλος της ευρωζώνης»...

email: mpog@enikos.gr 

2 Απρ 2015

Εξεταστική για τα Μνημόνια…

Εξεταστική για τα Μνημόνια…
    Η κυβέρνηση κατέθεσε πρόταση εξεταστικής επιτροπής για τα Μνημόνια. Ανάμεσα στα άλλα η επιτροπή θα εξετάσει το πώς μπήκε η Ελλάδα στα Μνημόνια, θα εξετάσει πόσο έγκυρα ή πειραγμένα ήταν τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν σαν δικαιολογητική βάση για την  υπαγωγή της χώρας στο βάρβαρο καθεστώς, θα διερευνήσει πιθανές ατασθαλίες που έχουν να κάνουν με τον τραπεζικό τομέα.
    Ορισμένες παρατηρήσεις:
    Πρώτο: Αυτή την ώρα - και επί νέας κυβερνήσεως - εκείνοι που ενδεχομένως «πείραξαν» τότε τα στοιχεία παραμένουν στις θέσεις τους. Γιατί η κυβέρνηση αργοπορεί όσον αφορά την αντικατάστασή τους; Και μη μας πουν ότι πρόκειται για «ανεξάρτητες αρχές». Διότι όποιοι επικαλεστούν αυτού του τύπου το επιχείρημα θα πρέπει να απαντήσουν σε ένα άλλο ερώτημα: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο»;
    Δεύτερο: Εφόσον υπήρξαν «μαγειρέματα» στα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας όπως πιστεύει η κυβέρνηση – και σύμφωνα με τα όσα έλεγαν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ που την απαρτίζουν – τότε αυτό το «μαγείρεμα» αν δεν έγινε υπό την καθοδήγηση, έγινε υπό την ανοχή (τουλάχιστον) της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Αλλά αν όλοι αυτοί έπαιξαν τέτοιο ρόλο εις βάρος της Ελλάδας πώς γίνεται η κυβέρνηση να έρχεται τώρα και να τους απαλλάσσει από την προβιά της τρόικας και τους αναγορεύει σε αξιοσέβαστους «θεσμούς»; 
    Τρίτο: Η εξεταστική θα διερευνήσει τι συνέβη με το PSI και με το «κούρεμα» την περίοδο του 2012. Αλλά: Κομβικό ρόλο σε εκείνο το έγκλημα έπαιξε η εταιρεία «Lazard», την οποία μάλιστα με δική του τοποθέτηση στη Βουλή είχε καταγγείλει ο κ.Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ερώτηση: Εφόσον το PSI ήταν έγκλημα – και ήταν – και εφόσον όσοι το διέπραξαν ζημίωσαν τον τόπο, γιατί η εταιρεία «Lazard» επαναπροσλήφθηκε, επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, στο υπουργείο Οικονομικών, αυτή τη φορά ως συνεργάτης του κ.Βαρουφάκη;
    Τέταρτο: Εφόσον και σύμφωνα με το σκεπτικό της σύστασης της εξεταστικής την περίοδο των Μνημονίων παίχτηκαν παιχνίδια με τις τιμές των μετοχών των τραπεζών, τότε - πέρα από την διερεύνηση πιθανών ποινικών ευθυνών - γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά (από τώρα) σε πολιτικά μέτρα; Γιατί διατηρεί ανέγγιχτο τον μηχανισμό διοίκησης του τραπεζικού τομέα; Και που είναι η μετουσίωση σε πολιτική πράξη εκείνων των προεκλογικών αναφορών του ΣΥΡΙΖΑ περί τραπεζικού τομέα, που τον έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός διά του Δημοσίου, και που συνεπώς το Δημόσιο, όπως έλεγε ο κ.Τσίπρας, «θα» έπραττε τα δέοντα;    
    Πέμπτο - και σημαντικότερο: Πώς γίνεται μια κυβέρνηση να θεωρεί ότι υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς των Μνημονίων, πώς γίνεται να επιθυμεί την αναζήτηση και τον καταλογισμό τους, αλλά την ίδια ώρα να υπογράφει την παράταση (για 4 μήνες λέει η ίδια) αυτού του καθεστώτος;
    Πώς γίνεται την συμφωνία παράτασης αυτού του καθεστώτος, την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, όπου η κυβέρνηση υπέγραψε την δανειακή σύμβαση με τις 41 αναφορές της στα Μνημόνια, ο κ.Τσίπρας να την αποκαλεί προχτές στη Βουλή σαν μια συμφωνία «ορόσημο»;
    Πώς γίνεται, το 70% του μνημονιακού εγκλήματος να αποκαλείται τώρα «καλό» και «αποδεκτό» ενώ σημαίνουσες πλευρές αυτού του μνημονιακού εγκλήματος άλλοτε να εξακολουθούν (τοκογλυφικός δανεισμός της χώρας), άλλοτε να βαφτίζεται «πατριωτισμός» η συνέχισή τους (πληρωμή ΕΝΦΙΑ), άλλοτε να λανσάρεται ως «ανάπτυξη» η διαιώνισή τους (ξεπούλημα λιμανιών και αεροδρομίων), άλλοτε να παραπέμπεται η απόκρουσή τους… στο μέλλον (από την «σταδιακή» ακύρωση των Μνημονίων μέχρι την μετάθεση του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης στο «κάποτε») κοκ. 
***
    Επιπλέον και δεδομένου ότι:
  • Τα Μνημόνια δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής βαρβαρότητας - που την κατέστησαν τρισβάρβαρη.
  • Τα Μνημόνια ήταν η επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης και του πολιτικού της συστήματος ώστε να φορτωθούν τα βάρη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – με τα ιδιαίτερα στοιχεία που η κρίση εκδηλώθηκε και συνεχίζεται στην Ελλάδα – πάνω στις πλάτες του λαού.
  • Τα Μνημόνια δεν επρόκειτο για κάποιο «λάθος» ούτε για κάποια «λαμογιά» - χωρίς να αποκλείεται να συνέβησαν και τέτοιες κατά την εφαρμογή αυτής της πολιτικής,
    τα συμπεράσματα που ανακύπτουν είναι:
    α) Μια εξεταστική επιτροπή που δεν έχει ούτε σκοπό ούτε αρμοδιότητα να φέρει στο προσκήνιο αυτές τις συστημικές πολιτικοοικονομικές αιτίες της κρίσης που οδήγησαν στα Μνημόνια, εξ αντικειμένου συγκαλύπτει τα πραγματικά αίτια και αφήνει στο απυρόβλητο ό,τι γεννάει τη βαρβαρότητα – εκτός αν υποθέσουμε ότι η εξεταστική θα καλέσει να εξετάσει ως μάρτυρα τον… καπιταλισμό καταλογίζοντάς του ευθύνες για τις οικονομικές κρίσεις του…
    β) Η κυβέρνηση που ενώ κάνει εξεταστικές για το Μνημόνιο την ίδια στιγμή έχει προσπεράσει τις προεκλογικές της διακηρύξεις για την κατάργηση «με ένα άρθρο σε ένα νόμο» των Μνημονίων, θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν αναζητά δια αυτού του τρόπου επικοινωνιακά άλλοθι και «θεάματα» για να καλύψει τις αθετήσεις της.
    γ) Μια διαδικασία που αντιμετωπίζει την πολιτική των Μνημονίων σαν ελληνική πολιτική ή «ποινική» ιδιαιτερότητα ξεχνώντας ότι αυτή η πολιτική, με ή χωρίς Μνημόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη, εξ αντικειμένου «βγάζει λάδι» την πολιτική της ΕΕ και αναπαράγει την λογική της παραμονής της χώρας στις ράγες που οδηγούν από την μια κρίση στην άλλη.
    δ) Αφήνοντας στο απυρόβλητο τα πραγματικά αίτια, εκείνο που συμβαίνει είναι ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις των φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο, των εξοπλιστικών, της Ολυμπιάδας, του Χρηματιστηρίου, των δομημένων ομολόγων, των «εθνικών εργολάβων», οι κυβερνήσεις που άδειαζαν τα Ταμεία και φόρτωναν τα χρέη στο λαό στην ουσία απαλλάσσονται από τις αδιαμφισβήτητες πολιτικές τους ευθύνες – και αυτές οι κυβερνήσεις δεν ξεκίνησαν μόλις από… το 2009.
     Κατά τη γνώμη μας, λοιπόν, και σύμφωνα με τα παραπάνω: Ναι να γίνει εξεταστική: Αλλά:
    Η συμμετοχή σε μια τέτοια εξεταστική έχει νόημα μόνο στο βαθμό που κινείται στην κατεύθυνση να σπάσει το κέλυφος ώστε να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα προηγούμενα.
    Έχει νόημα στο βαθμό που δεν χαρίζεται σε τίποτα και σε κανέναν όχι μόνο πολιτικά αλλά συμπεριλαμβανομένων - φυσικά - και κάθε άλλου είδους ευθυνών που μπορεί να υπάρχουν και που απαιτείται να διερευνηθούν σε βάθος και να αποδοθούν αμείλικτα. Και τούτο με ειλικρινή διάθεση απόδοσης δικαίου και όχι με πρόθεση ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής.
    Και κυρίως και σε ό,τι αφορά στην κοινωνία: Μια τέτοια εξεταστική (σύμφωνα με την εμπειρία όλων των προηγούμενων που δεν κατέληξαν ποτέ πουθενά) έχει νόημα στο βαθμό που θα συμβάλει ώστε να αποκαλυφθούν στο λαό αυτές οι αλήθειες.
    Έχει νόημα, τελικά, στο βαθμό που θα συμβάλει ώστε να φωτιστούν τα αίτια και να εξαχθούν τα πολιτικά συμπεράσματα που δεν κουκουλώνουν αλλά που ξεγυμνώνουν το σύστημα της πολιτικής ακαθαρσίας.
    Ένα σύστημα που αιώνες τώρα παριστάνει τον Ηρακλή της κάθαρσης για να ανακυκλώνει την Κόπρο του Αυγείου.

email: mpog@enikos.gr 

Μηλιός : Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα

για το άρθρο του Γιάννη Μηλιούhttps://panosz.files.wordpress.com/2015/03/milios-tsirpas.gif?w=473&h=265
Πρόκειται για απολειφάδι του ΚΚΕ εσ. που φαντασιώνεται ότι η ΕΕ θα μετασχηματισθεί εκ των έσω σε Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης (και πίσω από αυτή την εμμονή υποκρύπτονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα που ροκανίζει). Σε όλο το άρθρο του δεν εκστομίζει την παραμικρή λέξη για το ευρώ (αυτό έλλειπε να το έκανε…) ενώ παράλληλα κατηγορεί την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι «απομονωμένη στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
(Με ποιους να συμμαχήσει δηλαδή; Με το Γιούνκερ και τον Ντάισελμπλουμ ή με τις αντιδραστικές κυβερνήσεις σε Ισπανία, Ιρλανδία και Πορτογαλία, ή να περιμένει μήπως και κερδίσει το Ποντέμος την εξουσία στην Ισπανία για να ακούσει ένα μεγαλοπρεπές «πάρτε τα αρχίδια μου» όπως άκουσε πριν 2 χρόνια από το Die Linke για το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων;). Παράλληλα, πετάει τη μπάλα στην εξέδρα και ζητάει να εμμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του για «εκπολιτισμό της χώρας»…
Είναι με άλλα λόγια σε γραμμή Άγι Στίνα: του φταίει που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «εθνικοαπελευθερωτικό προσανατολισμό» (κάνοντας τις απαραίτητες συμμαχίες σε πολιτικό και ταξικό επίπεδο) και όχι μια μαξιμαλιστική ταξική στόχευση (πού τις είδε αλήθεια τις ταξικές επαναστατικές δυνάμεις να μας τις δείξει κι εμάς;).
Θέλει αναδιανομή του πλούτου (και την ίδια στιγμή δεν λέει λέξη που η ΕΕ βάζει βέτο σε οποιαδήποτε απόπειρα αύξησης μισθών και συντάξεων…) αλλά όχι παραγωγική ανασυγκρότηση για να παράγεται νέος πλούτος. Θέλει δηλαδή μια διαιώνιση του κομπραδόρικου-παρασιτικού ελληνικού καπιταλιστικού μοντέλου, αλλά να μοιράζεται δίκαια ο πλούτος που παράγεται σε αυτό το μοντέλο (ο οποίος παρεμπιπτόντως βρίσκεται σε offshore ή στις θυρίδες Ελβετικών τραπεζών και άντε να τον βρεις για να τον αναδιανέμεις…). Θέλει να είμαστε αιώνια εξαρτημένοι από τις επιδοτήσεις των Ευρωπαίων (γιατί κερδίζει μέσα από αυτές) και όχι να φτάσουμε κάποτε στο σημείο να μην τις έχουμε ανάγκη. Ένα αριστερό Ποτάμι δηλαδή…
Ο Μηλιός καλά θα κάνει να το βουλώσει και να μην προσπαθεί να μας κοροιδεύσει κρύβοντας τον έξαλλο (και καλοαμειβόμενο) ευρωφεντεραλισμό και ευρωλιγούρα του μέσα από δήθεν αριστερίστικη «ταξική» και τροτσκιστικού/ΣΕΚίτικου τύπου εθνομηδενιστική ρητορική… έχει βουτήξει κι ο ίδιος κι η κορούλα του (με τις ελβετικές «ευαισθησίες») τις «ταξικές» χερούκλες τους στο μέλι από το όργιο ξεπουλήματος (ιδιωτικοποιήσεων) του δημοσίου πλούτου από τις κυβερνήσεις των γαλαζιοπράσινων δοσιλόγων και γι’αυτό το λόγο απομακρύνθηκε (δίχως αντίσταση από μέρους του, επειδή δεν τον έπαιρνε) από τα ανώτατα κλιμάκια του κόμματός του που κατά τα άλλα ακολουθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό την αδιέξοδη, ευρωφεντεραλιστική, ευρωλαγνική κι αντισυγκρουσιακή κατεύθυνση που ο ίδιος χάραζε μέχρι πρόσφατα… 
Η απάτη του Αχλαδιού και η δόλια του προσπάθεια να πάρει τη ρεβάνς από τους κύκλους που υπηρετούσε για χρόνια φαίνεται όχι μόνο από το γεγονός ότι θυμήθηκε τώρα το χειμαζόμενο ελληνικό λαό (που μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζε περιφρονητικά ως το «λαό του ελληνικού κράτους») ως πολιτικό παράγοντα αλλά κι επειδή τονίζει πως οι ευρω-γερμανοί ιμπεριαληστές μπορεί να είναι τόσο ελεήμονες ώστε να δεχθούν κάποιο άλλο (δικό του) σχέδιο «ανθρωπιστικότερης» διαχείρισης του μνημονιακού χάους αλλά ακόμη κι «αν δεν», το Γιουνανιστάν δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να αποπειραθεί μία έστω και περιορισμένη γεω-οικονομική προσέγγιση της χώρας με την Κίνα & τη Ρωσία… δηλαδή ο Μηλιός έχει τη «σωστή συνταγή» (ευρω-υποτέλειας) ενώ ο Τσίπρας όχι… τελικά σαν πολλοί «ικανοί διαχειριστές» του μνημονιακού Γιουνανιστάν δεν έχουν μαζευτεί πάνω από την κασσίδα μας τα τελευταία χρόνια;
Από το ΓΑΠ, τον Παπαδήμο και το Σαχλαμαρά με τον Τσίπρα, τώρα μας προέκυψε κι ο Αχλαδιός… (να μην παραξενευτούμε έτσι και κάνει μία νέα πιο «αριστερή» νεοποταμίσια ΑΕΚΑ με γερμανική πάντα χρηματοδότηση)… θα προκύψει επιτέλους κάποιος ικανός ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ της μνημονιακής εφιαλτικής νεοελληνικής πραγματικότητας; 
Προτού μας προκύψει «εθνοσωτήριος» Μιχαλοβλάκος και ΣΙΑ συμμορία με λαική εντολή…

Τρεις λόγοι που δεν «στέκει» η αυτοκτονία του πιλότου της Germanwings

Παρίσι, Γαλλία
Νέα διάσταση  στο θρίλερ με την υπόθεση του Αντρέας Λούμπιτζ, του συγκυβερνήτη του Airbus της Germanwings, που το γαλλικό εισαγγελικό πόρισμα έδειξε αρχικά ως υπεύθυνο για την συντριβή του αεροσκάφους που στοίχισε τη ζωή σε 149 άτομα.

Όπως εξηγεί ο Ζεράρ Αρνού, o επί 18 έτη πιλότος της Air France αλλά και εκπρόσωπος της Γαλλικής Επιτροπής Παρακολούθησης Ασφάλειας Πτήσεων (Comité de Veille pour la Sécurité Αérienne), υπάρχουν τρεις μεγάλες ασάφειες σχετικά με το πόρισμα του εισαγγελέα της Μασσαλίας, Μπρις Ρομπέν, ο οποίος πολύ γρήγορα έσπευσε να αποδώσει το συμβάν σε «αυτοκτονία του Λούμπιτζ».
Μάλιστα, ο Αρνού υπονοεί πως ίσως να υπάρχει και μια απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών του δυστυχήματος, μια προσπάθεια που ίσως να άπτεται με το ζήτημα των οικονομικών αποζημιώσεων.
Τα τρία στοιχεία που δεν «κάθονται» καλά σύμφωνα με τον Αρνού είναι τα εξής:
1. Η καταγραφή της ανάσας του Λούμπιτζ: Ο Αρνού υποστηρίζει πως, μετά από 18 χρόνια ως πιλότος τέτοιου αεροσκάφους, είναι ρητά και κατηγορηματικά βέβαιος πως ο ισχυρισμός του Ρομπέν πως «στο μαύρο κουτί του αεροπλάνου ακουγόταν η ανάσα του Λούμπιτζ» δεν ευσταθεί. Ο λόγος είναι ότι ο περιβάλλοντας χώρος του πιλοτηρίου του συγκεκριμένου Airbus 320 είναι τόσο θορυβώδης κατά την ώρα της πτήσης, ώστε ακόμη και οι κυβερνήτες για να συνομιλήσουν μεταξύ τους χρησιμοποιούν τα ακουστικά με μικρόφωνο που φέρουν επάνω τους. «Σας διαβεβαιώνω πως η ανάσα του συγκυβερνήτη δεν θα μπορούσε να ακουστεί», λέει ο Αρνού.
2. Ο ήχος από το κουμπί πορείας καθόδου: Ο Ρομπέν ισχυρίζεται στο πόρισμα του πως ακούγεται το «μπιπ» που κάνει το κουμπί το οποίο πάτησε ο Λούμπιτζ προκειμένου να μπει το αεροσκάφος σε πορεία καθόδου και να συντριβεί στις πλαγιές των Άλπεων. «Σας διαβεβαιώνω πως το συγκεκριμένο κουμπί είναι άηχο όταν πατιέται, δεν κάνει κανέναν απολύτως θόρυβο», τονίζει ο Αρνού.
3. Ο ήχος από την πληκτρολόγηση του κωδικού ασφαλείας στη πόρτα του κόκπιτ: Η τρίτη «ανωμαλία» του εισαγγελικού πορίσματος έγκειται στον ήχο της πόρτας του πιλοτηρίου. Όταν κάποιος είναι έξω από το κόκπιτ και αναγκάζεται να πληκτρολογήσει χειροκίνητα τον κωδικό ασφαλείας για να εισέλθει (στην περίπτωση που δεν του ανοίγει ο άλλος συγκυβερνήτης μέσα από το πιλοτήριο), τότε ακούγεται κάθε τριάντα δευτερόλεπτα ένας πολύ δυνατός ήχος που είναι αδύνατο να μην καταγράφει από το μαύρο κουτί. Όμως ο εισαγγελέας Μπρις Ρομπέν δεν ανέφερε κανέναν απολύτως ήχο να ακούγεται από την απόπειρα του κυβερνήτη να εισέλθει στο πιλοτήριο, κάτι που από μόνο του θα αποτελούσε ικανό επιχείρημα για το ότι ο πιλότος όντως είχε κλειδωθεί απ’ έξω. Δηλαδή, ο Ρομπέν άκουσε την ανάσα του Λούμπιτζ, αλλά όχι τον συριστικό ήχο της πόρτας του πιλοτηρίου;
Ο Αρνού αφήνει αιχμές για τη σκοπιμότητα συγκάλυψης του δυστυχήματος και μιας απόπειρας να αποδοθεί σε αιτίες που είναι διαφορετικές από την πραγματικότητα.
Οπότε εδώ έγκειται το ερώτημα: γιατί άραγε ο Γάλλος εισαγγελέας βιάστηκε μέσα σε ένα 48ωρο από το δυστύχημα, να το αποδώσει σε αυτοκτονία του Λούμπιτζ; Ποιον βόλευε η υπαιτιότητα του πιλότου;
Τα Γαλλικά ΜΜΕ αναρωτιούνται μήπως η ίδια η Lufthansa και η ασφαλιστική της εταιρία πίεσαν τις γαλλικές εισαγγελικές αρχές να προλάβουν να ρίξουν την ευθύνη στον Λούμπιτζ, επειδή με τον τρόπο αυτό η ευθύνη θα έπεφτε αλλού και οι αποζημιώσεις σε συγγενείς θα ήταν μικρότερες;
Ο αερομεταφορέας θεωρείται πάντα ως ο πρώτος υπεύθυνος όταν υπάρχει δυστύχημα. Ωστόσο, αν ισχύσει η θεωρία ότι ο συγκυβερνήτης αυτοκτόνησε, τότε η Lufthansa έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί ότι είναι δική της ευθύνη, καθώς το δυστύχημα δεν προκλήθηκε από δική της αμέλεια αλλά οφείλεται αποκλειστικά σε κάποιον τρίτο που απλώς επέλεξε να αυτοκτονήσει.
Έτσι, οι ασφαλιστικές εταιρείες μπορεί να αθωώσουν την εταιρεία-πελάτη τους (τη Lufthansa) και να μειώσουν κατά πολύ τις αποζημιώσεις.

1 Απρ 2015

Ο λεοντόκαρδος και ακατάβλητος οπλαρχηγός Μάρκος Μπότσαρης

Ο λεοντόκαρδος και ακατάβλητος οπλαρχηγός Μάρκος Μπότσαρης

Ο αγνός «Αετός του Σουλίου» που χαρακτηρίστηκε «Λεωνίδας της Νεότερης Ελλάδας»!

Όταν ο Λόρδος Βύρων έφτασε στο Μεσολόγγι την 5η Ιανουαρίου 1824, μέσα στην πανηγυρική ατμόσφαιρα που του επιφύλαξε ο λαός και η πολιτική ηγεσία, εκείνος κατευθύνθηκε πρώτα στο μνήμα του Μάρκου Μπότσαρη, όπου δακρυσμένος ορκίστηκε στη μνήμη του άδολου πολεμιστή να δώσει ακόμα και τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας.

Αυτός ήταν ο σουλιώτης ηγέτης Μάρκος Μπότσαρης που τόσο ενέπνευσε τις πρώτες στιγμές της εθνικής μας παλιγγενεσίας και σφράγισε με τον πρώιμο χαμό του τη μοίρα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. Κι αυτό γιατί τον θαύμαζαν όλοι, εντός και εκτός ελλαδικών τειχών, και όλοι ήθελαν ηρωικό χαμό σαν τον δικό του!

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, για παράδειγμα, συμπολεμιστής του Μπότσαρη σε πλειάδα μαχών, δεν έκρυβε τον σεβασμό του για τον στρατηγό των Σουλιωτών: «Ο Μάρκος ήταν τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος. Είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκαιη σαν του Χριστού. Εμείς όλοι ούτε στο δάχτυλό του δεν φθάνουμε». Ο Καραϊσκάκης θρήνησε αργότερα την άψυχη σορό του μεγάλου αγωνιστή στο Μοναστήρι του Προυσού με τη σπαρακτική οιμωγή του: «Ωρέ, σαν τον Μάρκο ήρωα γυιό, μάνα δεν ματαγεννάει».

Αλλά και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αγαπούσε και σεβόταν ιδιαίτερα τον νεότερό του Μπότσαρη, καθώς αυτός ήταν που εισηγήθηκε πρώτος στην Επαναστατική Κυβέρνηση να του αναθέσει τη στρατηγία των επιχειρήσεων της Δυτικής Ελλάδας. Και βέβαια όλοι ξέρουμε τι έκανε ο Μπότσαρης όταν ονομάστηκε στρατηγός του ελληνικού ξεσηκωμού: αφού ασπάστηκε το δίπλωμα της στρατηγίας, το έσκισε χίλια κομμάτια λέγοντας στους συμπολεμιστές του καπεταναίους: «Σας ορκίζομαι πως κανένα άλλο αξίωμα δεν θέλω από κείνο που είχανε οι πρόγονοί μας κι εσείς οι ίδιοι έχετε. Εμάς, αδέλφια, δεν μας απομένει τίποτα να μοιράσουμε ανάμεσά μας. Το μόνο κοινό που έχουμε είναι η τιμή και η δόξα. Να, ο εχθρός μάς περιμένει»!

Μια από τις αγνότερες και ηρωικότερες μορφές της εθνικής μας παλιγγενεσίας, που τα έξοχα στρατιωτικά του προσόντα ξεπερνιόνταν μόνο από το ήθος και τη μεγαλοψυχία του, έμελλε να πρωταγωνιστήσει στις μάχες των πρώτων κρίσιμων ετών της Ελληνικής Επανάστασης, από το 1821-1823 κοντολογίς, αν και η κληρονομιά του θα ήταν διαχρονική.

Το είχε πει εξάλλου προφητικά λες για κείνον ο πολύπειρος στρατιωτικά Αλή Πασάς των Ιωαννίνων: «Εκειός εκεί ο σιωπηλός θα φάει πολλή Τουρκιά». Αλλά και ο κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερός του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που τόση εκτίμηση και θαυμασμό έτρεφε για τον πολεμιστή του Σουλίου, έσπευσε να αδελφοποιηθεί μαζί του, γινόμενος «μπουραζέρης» του την 28η Μαΐου 1822.

Η καθολικά αναγνωρίσιμη μορφή του μαχητή της ελευθερίας ενσάρκωσε το πρόσωπο του σουλιώτη αγωνιστή και χάρισε στον ελληνικό ξεσηκωμό την ευρωπαϊκή αναγνώριση που τόσο αποζητούσε, παραμένοντας ως το ηρωικό τέλος αμερόληπτος και άδολος…

Πρώτα χρόνια




Ο Μάρκος Μπότσαρης γεννιέται το 1790 στο Σούλι ως ο δευτερότοκος γιος του αγωνιστή Κίτσου Μπότσαρη, ηγετικής μορφής της γνωστής φάρας των Μποτσαραίων. Μπαρουτοκαπνισμένος από τα γεννοφάσκια του, ο αγωνιστής έζησε την αυτοκτονία του πατριάρχη της φαμίλιας Γιώργη Μπότσαρη, ο οποίος μετάνιωσε πικρά την εσφαλμένη του απόφαση να αποσύρει τους Μποτσαραίους από το Σούλι λίγα χρόνια πριν από την τελική επίθεση του Αλή Πασά στο μαρτυρικό χωριό το 1803, κάτι που προσυπέγραψε την πτώση του Σουλίου.

Η οικογένεια περιπλανιέται στην Ήπειρο και σε ηλικία 14 ετών, ο Μάρκος θα βιώσει τραυματικά τον αποδεκατισμό της ευρύτερης οικογένειας, όταν τον Απρίλιο του 1804 στο βυζαντινό μοναστήρι του Σέλτσου της Άρτας οι διωκόμενοι Μποτσαραίοι έπεσαν έπειτα από ηρωική αντίσταση 4 μηνών στις δυνάμεις των Τουρκαλβανών που τους κυνηγούσαν λυσσαλέα. Πολύ λίγοι (περίπου 60 νοματαίοι) γλίτωσαν τη σφαγή στα απροσπέλαστα φαράγγια του Αχελώου και έπειτα από πολλές περιπέτειες κατέφυγαν στην Πάργα, μεταξύ αυτών ο πατέρας Κίτσος και ο Μάρκος.

Από κει πέρασαν οι διασωθέντες Σουλιώτες στην Κέρκυρα και τους Παξούς, προσπαθώντας να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους και να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους. Ο Μάρκος ενηλικιώνεται το 1808 και κατατάσσεται αμέσως στα γαλλικά στρατεύματα των Ιονίων Νήσων (το λεγόμενο «Αλβανικό Σύνταγμα»), αποδεικνύοντας από την πρώτη στιγμή τόσο τα ηγετικά του χαρίσματα όσο και τον απαράμιλλο ηρωισμό του. Διακρίνεται στις μάχες κατά των Άγγλων και σε ηλικία 22 ετών θα βρεθεί στον βαθμό του ταγματάρχη (εκατόνταρχος)!


Πέρα από στρατιωτική ευφυΐα, ο Μπότσαρης διακρινόταν και από πολιτικά χαρίσματα, προβλέποντας διορατικά σε σωζόμενη χειρόγραφη προκήρυξή του ότι «Όπου κυματίζει η Αγγλική σημαία, οι λαοί είναι δούλοι»…

Μετά την ήττα του Βοναπάρτη και την αποχώρηση των Γάλλων από τα Ιόνια Νησιά (1814), ο Μπότσαρης ιδιωτεύει στην Κέρκυρα και παντρεύεται τη Χρυσούλα, θυγατέρα του πρεβεζιάνου αρματολού Χριστάκη Καλόγερου. Το ζευγάρι απέκτησε έναν γιο και τρεις κόρες.

Παρά την περιορισμένη του μόρφωση (είχε μάθει γραφή και ανάγνωση στο Βουλγαρέλι της Άρτας κατά το διάστημα 1800-1803), ο Μπότσαρης έγραψε το 1809 ελληνο-αλβανικό λεξικό, προβλέποντας λες τα όσα θα ακολουθούσαν. Το «Λεξικό της Ρομαϊκοίς και Αρβανιτικοίς Απλής» (που σώζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων) συνέβαλε τα μέγιστα στη γλωσσική συνεννόηση των δύο λαών, κάτι που επέτρεψε τη στρατιωτική συνεργασία Ελλήνων και Αλβανών της Ηπείρου κατά του οθωμανικού ζυγού…

Σούλι και Αλή Πασάς


Έχοντας επιστρέψει από το 1813 στην Ήπειρο, έζησε να δει τη δολοφονία του πατέρα του από τον αρματολό Γώγο Μπακόλα τον Ιανουάριο του 1814 (αργότερα αδελφώθηκε μαζί του ιπποτικά για το καλό του ένοπλου αγώνα!). Πλέον οι Μποτσαραίοι ήταν εγκατεστημένοι στον Κακόλακκο Πωγωνίου και ο Μάρκος διορίστηκε κάποια στιγμή αρχηγός της περιοχής από τον Αλή Πασά. Επόμενος σταθμός το 1818-1819, όταν ο Μάρκος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και ήταν πια έτοιμος να αναλάβει δράση!

Κι έτσι τον Νοέμβριο του 1820, με τον θείο του Νότη και άλλους σουλιώτες αγωνιστές στο πλευρό του, πολέμησε στο πλευρό των σουλτανικών δυνάμεων που πολιορκούσαν τον ανυπότακτο Αλή Πασά στα Ιωάννινα, έχοντας λάβει τη διαβεβαίωση ότι μετά την πτώση του Αλή Πασά οι Σουλιώτες θα ξαναγυρνούσαν στην πατρίδα τους. Οι σουλιώτες μαχητές καταφτάνουν έξω από τα πολιορκημένα Γιάννενα ως σύμμαχοι των οθωμανικών στρατευμάτων κατά του άσπονδου εχθρού τους Αλή Πασά, έχοντας αξιώσει όπως είπαμε ως αντάλλαγμα την επιστροφή τους στο Σούλι, το οποίο έλεγχαν τα στρατεύματα του επικηρυγμένοι πια Πασά των Ιωαννίνων.

Και τότε ο Μπότσαρης έκανε την κίνηση-ματ! Καθώς οι τούρκοι πασάδες κωλυσιεργούσαν στην εκπλήρωση της δέσμευσής τους, ο Μάρκος εκμεταλλευόμενος την εμφύλια διαμάχη των Οθωμανών αλλάζει στρατόπεδο! Συνεννοείται μυστικά με τον απελπισμένο και πολιορκημένο στο κάστρο των Ιωαννίνων Αλή Πασά τον Δεκέμβριο του 1820 και συντάσσεται με τις δικές του πια δυνάμεις, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα τι άλλο, την άμεση επανεγκατάσταση των Σουλιωτών στα πάτρια εδάφη. Ήταν άλλη μια απόδειξη της διπλωματικής του οξυδέρκειας!


Οι πηγές της εποχής ιστορούν μάλιστα ότι η αποχώρηση του σουλιώτικου σώματος από το στρατόπεδο του σουλτάνου δεν έγινε κρυφά αλλά «μέρα μεσημέρι», με τα λάβαρα να κυματίζουν και τον Μάρκο Μπότσαρη επικεφαλής να προκαλεί με το σπαθί στο χέρι μεγαλόφωνα και ονομαστικά σε προσωπική μονομαχία τους αρχηγούς των οθωμανικών και αλβανικών δυνάμεων, οι οποίοι παρακολουθούσαν αμήχανα. Κανείς δεν τόλμησε να τα βάλει μαζί του και κάποιος από αυτούς, εκφράζοντας τη συνολική απροθυμία για μια τέτοια φονική μονομαχία, του αντιγύρισε: «Αν είσαι εσύ τρελλός, ωρέ Μάρκο, εμείς δεν τρελλαθήκαμε ακόμη»!

Όπως παρατηρούν πολλοί ιστορικοί, μεταξύ αυτών και ο Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, οι Σουλιώτες με την πράξη τους αυτή ήταν οι πρώτοι που έδωσαν ουσιαστικά το έναυσμα για τον αγώνα της εθνεγερσίας. Η επίσημη συμφωνία Μπότσαρη-Αλή Πασά υπογράφηκε στις 15 Ιανουαρίου 1821 και ο Μάρκος μέτρησε ξακουστές νίκες, όπως στους Καμψάδες και τα Πέντε Πηγάδια, και κατέλαβε πολλά φρούρια, όπως της Ρηγιάσας και της Ρινιάσσας.

Με την ολοκλήρωση του επαναπατρισμού των Σουλιωτών στα γνώριμα λημέρια τους, ο Μπότσαρης οργανώνει τους συμπατριώτες του για μακροχρόνιο πόλεμο, διαβλέποντας τις ανάγκες του καιρού. Πρώτη δουλειά, η σύσταση αντι-οθωμανικής συμμαχίας με επιφανείς μουσουλμάνους αλβανούς οπλαρχηγούς, παλιούς συμμάχους του Αλή Πασά. Η συμμαχία επισημοποιείται τον Σεπτέμβριο του 1821 με την προσχώρηση κορυφαίων αρτινών και ακαρνάνων οπλαρχηγών και προβλέπει τη συγκέντρωση των δυνάμεων του συνασπισμού στο Κομπότι και το Πέτα, με άμεσο στόχο την πολιορκία και κατάληψη της Άρτας. Τον Οκτώβριο του 1821 πραγματοποιείται στο κεφαλοχώρι Πέτα γενική συνέλευση οπλαρχηγών (Σουλιωτών, Αλβανών και Ελλήνων της Άρτας και της Ακαρνανίας), μεταξύ των οποίων και οι Καραϊσκάκης και Μακρυγιάννης, όπου επαναβεβαιώθηκε ο «ακατάλυτος δεσμός» τους στον κοινό αγώνα κατά του οθωμανού δυνάστη.


Η ελληνο-αλβανική συμμαχία προκαλεί ωστόσο τη δυσφορία της πολιτικής ηγεσίας του εθνικού μας ξεσηκωμού (και κυρίως του πανταχού παρόντα Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου), οι οποίοι σαμποτάρουν την ένωση και καταφέρνουν τελικά να τη διαλύσουν (με αιχμή του δόρατος τις σφαγές αλβανών αμάχων και τη σύληση των τζαμιών από κείνους τους Έλληνες που αντιτάσσονταν στην ελληνο-αλβανική σύμπραξη)…

Η Ελληνική Επανάσταση



Με το επίσημο ξέσπασμα του Αγώνα του 1821, ο Μάρκος Μπότσαρης πήρε μέρος στις νικηφόρες μάχες στο Κομπότι της Άρτας (Ιούλιος του 1821) και στην Πλάκα (Σεπτέμβριος του 1821) εναντίον του Τοπάλ Αλή Πασά, αλλά και στα Δερβιζανά εναντίον του Τουρκομακεδόνων του Καπλάν Μπέη (Οκτώβριος του 1822).

Και βέβαια πρωτοστάτησε στην άλωση της Άρτας (Νοέμβριος του 1821) επιδεικνύοντας όλες αυτές τις αρετές που θα τον έκαναν σύμβολο του ελληνικού αγώνα. Ο Κ. Βακαλόπουλος παρατηρεί στο ιστορικό σύγγραμμά του «Ήπειρος»: «Η πολιορκία της Άρτας ξεκίνησε στα μέσα Νοεμβρίου 1821. Υπήρξε ένας ανελέητος και φονικός αγώνας, μια τρομερή αντιπαράθεση μεταξύ 4.000 επιτιθεμένων Ελλήνων και Αλβανών απέναντι σε 12.000 αμυνόμενους Τούρκους, κατά την οποία οι Σουλιώτες έδειξαν για μια ακόμη φορά την απαράμιλλη αυτοθυσία τους και, αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση των Τούρκων, τους υποχρέωσαν να περιοριστούν στο κάστρο της Άρτας».

Όλες οι ιστορικές πηγές συμφωνούν ότι η στρατηγική δεινότητα και η αεικίνητη δράση του Μάρκου Μπότσαρη στον πολύμηνο αυτό πόλεμο (Δεκέμβριος 1820-Σεπτέμβριος 1822), ο αποκαλούμενος «τρελός ηρωισμός» του, η άφταστη πολεμική τακτική του, τα ιδιοφυή στρατιωτικά τεχνάσματα και οι τεράστιες απώλειες πού προκάλεσε στον εχθρό ήταν που εκτόξευσαν τη φήμη του ως στρατιωτικού ηγέτη. Η επαναστατημένη Ελλάδα είχε πια τον στρατιωτικό της ηγέτη! Παρά τις φρικαλεότητες κατά του μουσουλμανικού αλβανικού στοιχείου, οι αλβανοί σύμμαχοι του Μπότσαρη δεν σταμάτησαν να τον σέβονται και να τον εκτιμούν, μην αμφισβητώντας ποτέ την πρωτοκαθεδρία του στις κοινές πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Οθωμανών. Όταν μάλιστα διαλύθηκε η ελληνο-αλβανική συμμαχία, οι Αλβανοί τήρησαν την μπέσα που είχαν δώσει και ενημέρωσαν ιπποτικά τον Μάρκο Μπότσαρη ότι από κείνη τη στιγμή θα λογίζονταν αντίπαλοι.


Οι ηρωικοί Σουλιώτες, παρά την απρόοπτη και δυσάρεστη αυτή εξέλιξη, δεν δίστασαν να συνεχίσουν σχεδόν μόνοι τους το βαρύ επαναστατικό έργο που είχαν αναλάβει και οι μάχες εναντίον των σουλτανικών στρατευμάτων αλλά και των πρώην συμμάχων τους, των μουσουλμάνων αλβανών μισθοφόρων, συνεχίστηκαν ακατάπαυστες. Οι Οθωμανοί είχαν εντωμεταξύ αιχμαλωτίσει την οικογένειά του, που παρέμενε στον Κακκόλακο. Κι έτσι τον Μάρτιο του 1822 ο Μπότσαρης πήγε μαζί με άλλους σουλιώτες οπλαρχηγούς στην Πελοπόννησο για να ζητήσει βοήθεια από την προσωρινή κυβέρνηση, καταφέρνοντας να απελευθερώσει τελικά την οικογένειά του (την αντάλλαξε με τα χαρέμια που είχαν αιχμαλωτιστεί κατά την άλωση της Τριπολιτσάς στις 23 Σεπτεμβρίου 1821). Αφού φυγάδευσε τη φαμίλια του στην Ανκόνα της Ιταλίας, ο Μάρκος παρέμεινε στην Πελοπόννησο και ακολούθησε τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στην εκστρατεία του στη Δυτική Στερεά Ελλάδα.

Ο Μάρκος, ως μπροστάρης των Σουλιωτών, ήταν πια πολυπαινεμένος στις τέσσερις γωνιές της χώρας και οι ηχηρότατες νίκες του κατά των Οθωμανών έκαναν τον γύρο της επαναστατημένης Ελλάδας. Αναφέρουμε ενδεικτικά: στους Κουμτζιάδες αιφνιδίασε και διέλυσε μεγάλη τουρκική εφοδιοπομπή, στα Πέντε Πηγάδια με τετρακόσιους Σουλιώτες παρέσυρε σε ενέδρα και συνέτριψε δύναμη χιλιάδων Τούρκων, στη Ρηνιάσα κατέλαβε με αιφνιδιασμό και χωρίς απώλειες το ομώνυμο φρούριο, στο χωριό Βαργιάδες εκδίωξε τους Οθωμανούς που το είχαν μόλις καταλάβει, στους Δραμεσούς αντιμετώπισε 2.000 Γενίτσαρους και τους διέλυσε, στην Πλάκα έτρεψε σε φυγή μεγάλο τουρκικό στρατιωτικό σώμα και τα πολεμικά ανδραγαθήματά του δεν έχουν κυριολεκτικά τέλος! Για τη μάχη στο Κομπότι εναντίον ισχυρού τουρκικού σώματος ιππικού, ο Φ. Πουκεβίλ διηγείται στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»: «Ο Μάρκος Μπότσαρης εις την μάχην αυτήν ηνδραγάθησε τόσον, ώστε, όταν ηθέλησε μετά την μάχην να αποθέση την αιμοσταγή σπάθην του, παρετήρησαν ότι η παλάμη του είχε κολλήσει από το αίμα εις την λαβήν της»!

Επόμενος σταθμός ο Ιούνιος του 1822, όταν ο Μπότσαρης κατευθύνεται με 1.200 αγωνιστές από το Κομπότι στο Σούλι, αν και στη μάχη της Πλάκας στα τέλη του μήνα οι υπέρτερες δυνάμεις του Κιουταχή τους τρέπουν σε φυγή. Κι έτσι στις 4 Ιουλίου, ο Μπότσαρης με τα 32 παλικάρια του παίρνει μέρος στην τελική -και καταστροφική- Μάχη του Πέτα, που θα σημάνει την οριστική παράδοση του Σουλίου στους Οθωμανούς.


Παρά την ήττα, το όνομά του ήταν πια φόβητρο για τους Οθωμανούς, γι’ αυτό και στις 12 Οκτωβρίου 1822 η Επαναστατική Κυβέρνηση τον προήγαγε στη θέση του στρατηγού της Στερεάς, μια απόφαση που δεν ήρθε ωστόσο χωρίς αντιδράσεις. Τότε ήταν που έσκισε όπως είπαμε το χαρτί του διορισμού του, λέγοντας περίφημα: «Όποιος είναι άξιος, παίρνει το δίπλωμα μεθαύριο μπροστά στον εχθρό».

Η ανιδιοτέλεια και η προσήλωσή του στην ελευθερία της πατρίδας δεν είχαν ενδεχομένως όμοιό τους. Άλλη μια ξακουστή επίδειξη της ανδρείας του ήταν στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1822), όταν με το στρατιωτικό του δαιμόνιο παρέσυρε τον κατακτητή σε ψεύτικες συνομιλίες δίνοντας έτσι τον απαραίτητο χρόνο στους πολιορκημένους να ενισχύσουν τις οχυρώσεις τους! Το δημοτικό μας τραγούδι διέσωσε τα γεγονότα με πιστότητα: «Ο Bάλτος επροσκύνησε και όλο το Ξηρομέρος / το Μεσολόγγι το μικρό, αυτό δεν προσκυνάει / γιατί ’ναι ο Μάρκο Μπότσαρης, με τα Σουλιωτοπαίδια». Πολύ αργότερα πληροφορήθηκαν οι διασωθέντες Τουρκαλβανοί ότι εκείνα τα τρομερά Σουλιωτοπαίδια που είχε υπό τις διαταγές του ο δαιμόνιος Μάρκος και σκιάχτηκαν να τους επιτεθούν ήταν όλα κι όλα 35 παλικάρια! Έκτοτε η μορφή τού Μάρκου Μπότσαρη κυριαρχεί στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των επαναστατημένων Ελλήνων και η φήμη του ως ηγέτη αποκτά ευρωπαϊκές διαστάσεις…

Ένδοξος θάνατος



Παροιμιωδώς ολιγόλογος και σεμνός άντρας, λιτός στην εμφάνιση και ελάχιστα κοινωνικός, ο Μπότσαρης λατρεύονταν τόσο από τούς συμπολεμιστές του όσο και από τον απλό λαό, καθώς ενσάρκωνε όλες τις αρετές του αγνού πολεμιστή της ελευθερίας.

Η μεγαλοσύνη του Μπότσαρη ως στρατιωτικού ηγέτη επικυρώθηκε τις παραμονές του θανάτου του, ενόψει της επελαύνουσας προς το Καρπενήσι μεγάλης τουρκαλβανικής στρατιάς των 4.000 αντρών του Μουσταή Πασά της Σκόδρας, όταν συνέλαβε τη μεγαλοφυή στρατηγική έμπνευση να την προσβάλλει με νυχτερινό αιφνιδιασμό καθ’ οδόν για το Καρπενήσι. Καλοκαίρι του 1823, νύχτα 8ης προς 9η Αυγούστου, ο Μπότσαρης επιτέθηκε με τους 350 Σουλιώτες του κατά των αντρών του Μουσταή Πασά στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, πετυχαίνοντας τον στρατηγικό αιφνιδιασμό του.



Ο Μάρκος λαβώθηκε στην κοιλιά, αν και το τραύμα δεν τον σταμάτησε από το να κατευθυνθεί στη σκηνή του πασά για να τον αιχμαλωτίσει! Το βόλι όμως από τον αφρικανό υποτακτικό του Μουσταή τον βρήκε στο μάτι και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ο μεγάλος μας αγωνιστής άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα. Η είδηση του χαμού του ήταν τέτοια που οι αγωνιστές του, αν και νικούσαν, διέκοψαν τη μάχη για να παραλάβουν τη σορό του.

Μεταφέροντας τον νεκρό Μπότσαρη προς το Μεσολόγγι, η πομπή σταμάτησε στη Μονή Προυσού, όπου βρισκόταν ο Καραϊσκάκης κατάκοιτος, χτυπημένος από φυματίωση. Αυτός τον ασπάστηκε λέγοντας: «Άμποτε ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω». Ο νεκρός μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι στις 10 Αυγούστου 1823 με πάσα επισημότητα, καλυμμένος με κυανή χλαμύδα, και η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου.


Τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη ύμνησε η λαϊκή και η έντεχνη μούσα, τόσο εντός Ελλάδας όσο και στο εξωτερικό. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός τον έκλαψε στο ποίημα «Εις Μάρκο Μπότσαρη», όπως έκανε και ο Βίκτορ Ουγκό στα «Ανατολίτικά» του.



Ο επίλογος του χαμού του Μάρκου Μπότσαρη ήρθε την επομένη της άλωσης του Μεσολογγίου, τον Απρίλιο του 1826. Την ώρα που οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ και οι Τουρκαλβανοί του Κιουταχή διαγωνίζονταν άγρια για την λαφυραγωγία του Μεσολογγίου, οι αιγύπτιοι στρατιώτες εντόπισαν το μνήμα του Μάρκου και αποπειράθηκαν να το συλήσουν. Και τότε οι αλβανοί μαχητές προτείνοντας τα καρυοφύλλια και τα γιαταγάνια τους προστάτευσαν τον τάφο του αγωνιστή από τη βεβήλωση, δηλώνοντας ότι δεν θα επέτρεπαν τη μετά θάνατον προσβολή της μνήμης ενός τέτοιου άντρα-πολεμιστή! Θρυλείται ότι ο ακόμα και ο Μουσταής Πασάς αναφώνησε πως «Θα ήθελα να έχω την παλληκαριά του»…

Φρούτα και λαχανικά με φυτοφάρμακα καταστρέφουν το σπέρμα

Τα προϊόντα βιολογικής καλλιέργειας είναι πιθανός σύμμαχος… αναπαραγωγής
Φρούτα και λαχανικά με φυτοφάρμακα καταστρέφουν το σπέρμα
Η νέα μελέτη υποδεικνύει την κατανάλωση βιολογικών φρούτων και λαχανικών σε όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ποιότητα του σπέρματός τους


Οι άνδρες που συχνά τρώνε φρούτα και λαχανικά, τα οποία περιέχουν υψηλά επίπεδα ζιζανιοκτόνων, παρασιτοκτόνων και άλλων φυτοφαρμάκων, εμφανίζουν μικρότερη ποσότητα και χειρότερη ποιότητα σπέρματος και άρα πιθανώς (αλλά όχι σίγουρα) μειωμένη ικανότητα αναπαραγωγής, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Πρώτα ευρήματα
Η μελέτη, η οποία έχει σημαντικές επιπτώσεις από την άποψη της δημόσιας υγείας, είναι η πρώτη του είδους της που συσχετίζει άμεσα την περιεκτικότητα των φρέσκων τροφίμων σε φυτοφάρμακα με την ανδρική γονιμότητα. Προς το παρόν, πάντως, δεν έχει αποδειχτεί ότι αν κανείς τρώει μόνο βιολογικά φρούτα και λαχανικά, που έχουν λιγότερα φυτοφάρμακα, όντως θα βελτιώσει το σπέρμα του, αλλά είναι κάτι πιθανό.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Διαιτητικής και Επιδημιολογίας Χόρχε Τσαβάρο της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ανέλυσαν 338 δείγματα σπέρματος από 155 άνδρες ηλικίας 18 έως 55 ετών, που επισκέπονταν κλινικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Η ποιότητα του σπέρματος, στη συνέχεια, συσχετίστηκε με τη διατροφή.
Η ανάλυση έδειξε ότι όσοι άνδρες έτρωγαν περισσότερα φρούτα και λαχανικά (τουλάχιστον μιάμιση μερίδα ημερησίως), που περιείχαν υψηλές συγκεντρώσεις φυτοφαρμάκων, είχαν κατά μέσο όρο 49% λιγότερα σπερματοζωάρια ανά εκσπερμάτιση και 32% λιγότερα φυσιολογικά σπερματοζωάρια, σε σχέση με όσους κατανάλωναν λιγότερα τρόφιμα με φυτοφάρμακα (το πολύ μισή μερίδα την ημέρα).
Από την άλλη, η ποσότητα των φρούτων και λαχανικών (άσχετα με τα φυτοφάρμακα που περιείχαν) δεν σχετιζόταν με την ποιότητα του σπέρματος. Μάλιστα, όσοι έτρωγαν περισσότερα φρούτα και λαχανικά με λίγα φυτοφάρμακα, είχαν αυξημένα κατά 37% τα φυσιολογικά σπερματοζωάριά τους.
«Τα ευρήματά μας δεν πρέπει να αποθαρρύνουν την κατανάλωση φρούτων και λαχανικών γενικά. Στην πραγματικότητα, βρήκαμε ότι η συνολική ποσότητα που καταναλώνεται, είναι τελείως άσχετη με την ποιότητα του σπέρματος», δήλωσε ο Χόρχε Τσαβάρο και επεσήμανε ότι το πρόβλημα έγκειται στα τυχόν αυξημένα κατάλοιπα των φυτοφαρμάκων στα φρέσκα τρόφιμα. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Human Reproduction».
Οι μετρήσεις
Σύμφωνα με τις μετρήσεις του υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ, μικρές ποσότητες φυτοφαρμάκων περιέχουν τα φασόλια, τα όσπρια, τα κρεμμύδια και τα γκρέιπφρουτ. Αντίθετα, αυξημένα κατάλοιπα φυτοφαρμάκων ανιχνεύονται στο σπανάκι, στις φράουλες, στα μήλα και στα αχλάδια.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η έκθεση στα φυτοφάρμακα μέσω της διατροφής φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά τη διαδικασία της σπερματογένεσης στους άνδρες, πρόσθεσαν, όμως, ότι το ζήτημα πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω με μεγαλύτερη μελέτη. Επίσης, επεσήμαναν ότι επειδή η πρώτη αυτή έρευνα συμπεριέλαβε μόνο άνδρες με προϋπάρχοντα προβλήματα γονιμότητας, οι οποίοι επισκέπτονταν κλινικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, είναι ασαφές κατά πόσο τα ευρήματα μπορούν να γενικευθούν στο σύνολο του ανδρικού πληθυσμού και πόσο σοβαρή είναι η πιθανή επίπτωση για τον μέσο άνδρα.
Ακόμα, η έρευνα δεν διέκρινε μεταξύ συμβατικών και βιολογικών φρούτων και λαχανικών, κάτι που θα είχε ενδιαφέρον. Σημειωτέον, εξάλλου, ότι η χρήση φυτοφαρμάκων, τόσο από άποψη ποσότητας, όσο και ποιότητας, διαφέρει από χώρα σε χώρα. Η μελέτη πάντως δεν «ενοχοποιεί» κάποια συγκεκριμένα φυτοφάρμακα, αλλά όλα λίγο πολύ. Οι ερευνητές, επεσήμαναν ότι σε μερικές περιπτώσεις ένα καλό πλύσιμο πριν την κατανάλωση, απομακρύνει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων, αλλά όχι σπάνια οι χημικές αυτές ουσίες έχουν εισχωρήσει μέσα στο φρούτο ή στο λαχανικό, οπότε και το καλύτερο πλύσιμο είναι ανεπαρκές.
Η κακή ποιότητα σπέρματος είναι η κύρια αιτία για τις δυσκολίες ενός ζευγαριού να συλλάβει στην εποχή μας και συνιστά ένα από τα συχνότερα ιατρικά προβλήματα για τους νέους άνδρες. Επιπλέον, αποτελεί γενικότερο δείκτη για την υγεία και το προσδόκιμο ζωής ενός άνδρα.

Ε, και;

Ε, και;

    Προς τι η σχεδόν 5ωρη συνεδρίαση, με τον τόσο έκτακτο και επείγοντα χαρακτήρα, προχτές στη Βουλή;
    Σε τι γίναμε σοφότεροι βλέποντας τον κ.Τσίπρα να ξαναφορά το βολικό κοστούμι που φορούσε ως αντιπολίτευση, λες και δεν έγιναν εκλογές, λες και δεν άλλαξε ο ρόλος του; 
    Σε τι μας έκανε σοφότερους να ακούμε τον κ.Σαμαρά και τον κ.Βενιζέλο να συνεχίζουν να παριστάνουν τους «σωτήρες»;
    Που οφείλεται η ανάγκη του πρωθυπουργού να προβεί στη γνωστή από τους προκατόχους του παράσταση «παρέλαβα καμμένη γη» και ταυτόχρονα να καλεί τους αντιπάλους του από «εθνικοί ολετήρες» να μεταβληθούν σε σκαπανείς της «εθνικής συστράτευσης»;
    Γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να ανέβουν οι τόνοι την ώρα που υποτίθεται ότι ζητά συναίνεση;
    Μήπως επειδή αυτή η συναίνεση από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, επί της ουσίας, υπάρχει;
    Και μήπως γιατί η επίσημη από την πλευρά της κυβέρνησης αποδοχή της συναίνεσης των «μνημονιακών» αφενός θα έδειχνε τα πεπερασμένα όρια της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ περί «διαπραγμάτευσης», αφετέρου θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό του;
    Αν τα παραπάνω δεν ισχύουν, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η προχτεσινή διαδικασία στο Κοινοβούλιο έγινε για να ακούσουμε και να δούμε:
    α) Τον κύριο Τσίπρα να περνάει από τα πεντοζάλια στην έναρξη των βαλς και των «έντιμων συμβιβασμών» παρέα με τους τοκογλύφους που τους έχει βαφτίσει «θεσμούς»...
    β) Τον κύριο Σαμαρά να δηλώνει ότι είναι της «αντρικής σχολής»…
    γ) Την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου να διαπληκτίζεται με τον Σαμαρά (ανά δεκάλεπτο) και να τσακώνεται με τον Βενιζέλο (διαρκώς)…
    δ) Τον ναζί Μιχαλολιάκο να παριστάνει το «συναινετικό γατάκι»
    ε) Τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη να κορδακίζεται γιατί ο Σουλτς θέλει εκείνον για συγκυβερνήτη και όχι τον Καμμένο…
    Αλλά, τελικά, αν όλα αυτά τα «σπουδαία» συνέβησαν - μια μέρα πριν από την κατάθεση της πρότασης για σύσταση εξεταστικής για τα Μνημόνια – μόνο και μόνο για να προλειανθεί το έδαφος της όξυνσης και της έντασης για λόγους εσωτερικής (και εσωκομματικής) κατανάλωσης,
    τότε είναι προφανές τι εννοούν όσοι μιλούν για «επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο».
    Και στην περίπτωση αυτή τύφλα να έχουν οι «καλύτερες» κοκορομαχίες της εποχής του πάλαι ποτέ δικομματισμού…

email: mpog@enikos.gr 

To Facebook θα σε παρακολουθεί στον αιώνα τον άπαντα

To Facebook «παρακολουθεί τους πάντες πάντα»
Παρακολουθεί και χρήστες που έχουν αποσυνδεθεί από την υπηρεσία 
Το Facebook παρακολουθεί τη συμπεριφορά χρηστών που δεν έχουν καν λογαριασμό στο Facebook, χρηστών που έχουν αποσυνδεθεί από την υπηρεσία, ακόμα και χρηστών που έχουν ζητήσει επισήμως να μην παρακολουθούνται, αποκαλύπτει βελγική έκθεση.
Το Facebook, από την πλευρά του, απορρίπτει τις καταγγελίες και κάνει λόγο για «ανακρίβειες». H έκθεση, αναφέρει ο Guardian, συντάχθηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Λουβέν και του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών.
Σύμφωνα με εκπρόσωπο της Facebook, την έκθεση είχε παραγγείλει η βελγική Υπηρεσία Προστασίας Δεδομένων, η οποία διεξάγει τώρα έρευνα για τις πρακτικές της εταιρείας. Η υπόθεση αφορά τα «κοινωνικά plug-in» του Facebook, όπως το περίφημο κουμπί Like, τα οποία χρησιμοποιούνται σε 13 εκατομμύρια δικτυακούς τόπους σε όλο τον κόσμο.
Το Facebook εγκαθιστά αρχεία cookies στους υπολογιστές των χρηστών που επισκέπτονται οποιαδήποτε σελίδα στο Facebook.com, ακόμα και σελίδες που δεν απαιτούν σύνδεση (log-in). Όταν ο χρήστης επισκεφθεί ιστοσελίδες που περιέχουν κοινωνικά plug-in του Facebook, τα cookies μεταδίδουν πληροφορίες στην εταιρεία, ακόμα και αν ο χρήστης δεν χρησιμοποιήσει το κουμπί Like, το Facebook Login ή άλλα plug-in.
Τα cookies είναι μικρά αρχεία στα οποία αποθηκεύονται ρυθμίσεις του χρήστη, πληροφορίες για προηγούμενες δραστηριότητές του και άλλα δεδομένα που απαιτούνται για τη λειτουργία του δικτυακού τόπου που τα εκδίδει. Η Facebook χρησιμοποιεί cookies για να παρακολουθεί τη συμπεριφορά των χρηστών για διαφημιστικούς σκοπούς.
Η ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων προβλέπει ότι οι δικτυακοί τόποι μπορούν να εγκαθιστούν cookies μόνο με τη συγκατάθεση του χρήστη, εκτός αν τα cookies είναι απαραίτητο είτε για τη σύνδεση στην υπηρεσία (κριτήριο Α), είτε για την προσφορά υπηρεσιών που έχει ζητήσει ο ίδιος ο χρήστης (κριτήριο Β).
Οι πρακτικές του Facebook φέρονται να είναι παράνομες επειδή τα κοινωνικά plug-in της υπηρεσίας παρακολουθούν τους χρήστες χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Δεδομένου ότι αυτά τα plug-in απευθύνονται εξ ορισμού στους χρήστες του Facebook, χωρίς να είναι απαραίτητα για τη σύνδεση της υπηρεσίας, φέρονται να μην πληρούν ούτε το κριτήριο Α ούτε το κριτήριο Β.
Η εταιρεία προσφέρει στους χρήστες τη δυνατότητα να εξαιρούνται από την παρακολούθηση (opt-out), παραπέμποντάς τους στη σχετική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας Ψηφιακής Διαφήμισης (EDAA). Ωστόσο ακόμα και σε αυτή την περίπτωση φέρεται να εγκαθιστά cookies που επιτρέπουν την ταυτοποίηση και παρακολούθηση των χρηστών αυτών.
«Η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι σαφής σε αυτό το σημείο» λέει ο Μπρένταν Βαν Άλσενοϊ του Πανεπιστημίου της Λουβέν, μέλος της συντακτικής ομάδας της έκθεσης. «Για να είναι νομικά έγκυρη, η συγκατάθεση του χρήστη όσον αφορά τη συμπεριφορική διαφήμιση online πρέπει να είναι εθελοντική [opt-in]» εξηγεί στην εφημερίδα.
«Το Facebook δεν μπορεί να βασίζεται στην απραξία των χρηστών (δηλαδή τη μη υποβολή αιτήματος εξαίρεσης) για να συμπεράνει ότι δόθηκε συγκατάθεση. Όσον αφορά τους μη χρήστες, το Facebook δεν έχει απολύτως καμία νομική βάση για να δικαιολογήσει τις σημερινές πρακτικές της» επισημαίνει ο Βαν Άλσενοϊ. Αυτό θα σήμαινε ότι οι όροι χρήσης του Facebook, οι οποίες αναφέρουν ρητά ότι η εταιρεία χρησιμοποιεί cookies σε χρήστες που δεν διατηρούν λογαριασμό στην υπηρεσία, ή έχουν αποσυνδεθεί από αυτήν, είναι στην πραγματικότητα παράνομοι.
Εκπρόσωπος της εταιρείας δήλωσε πάντως ότι «η έκθεση αυτή περιέχει ανακρίβειες. Οι συντάκτες ουδέποτε ήρθαν σε επαφή μαζί μας, είτε προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν τις υποθέσεις στις οποίες βασίστηκε η έκθεση».
Guardian

Ανεφάρμοστο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εντός της ευρωζώνης


Το άρθρο αυτό μου στάλθηκε από την φίλη εκπαιδευτικό κ. Κική Χρονάκη-Αλεξάκη. Την Ευχαριστώ πολύ.Η κορύφωση της κρίσης, που για πολλοστή φορά βιώνει τις τελευταίες αυτές εβδομάδες ο ελληνικός λαός, επαναφέρει στο προσκήνιο το συνονθύλευμα των κοινών χαρακτηριστικών, που αποτυπώνονται σε όλες τις προηγούμενες κρίσεις.
Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Δηλαδή, εκβιασμοί, απειλές για GREXIT, επαναλαμβανόμενη απαίτηση για δήθεν μεταρρυθμίσεις που στην πραγματικότητα αποτελούν στυγνή αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου, μεμψίμοιρη αναγνώριση ότι επιτύχαμε «κάτι λίγα, αλλά ποτέ αρκετά γιατί είμαστε ανίκανοι», συντονισμένες ενέργειες εκφοβισμού μας, δηλώσεις ιθυνόντων της ευρωζώνης για την πρόκληση πανικού, που καταλήγει σε μαζική έξοδο κεφαλαίων από την Ελλάδα κ.ο.κ.
Παράλληλα, σε περιόδους κρίσης, παίρνει τη σκυτάλη και ο γερμανικός κυρίως Τύπος, που δήθεν αυθόρμητα προβαίνει, σε καθημερινής βάσης προσβλητικά σχόλια, σχετικά με τις δήθεν μειωμένες δυνατότητες του ελληνικού λαού, τις κακές του συνήθειες, την εγγενούς φύσης διαφθορά του, ενώ πρόσφατα οι απαράδεκτες αυτές κρίσεις περιλαμβάνουν και τη νέα ελληνική κυβέρνηση, που δεν τυγχάνει της έγκρισης των εταίρων μας.
Για παραπάνω από πέντε χρόνια, αυτό το μεθοδικά χαλκευμένο περίβλημα των ελληνικών κρίσεων αποδείχθηκε αρκετό για να πείσει τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις να αποδεχτούν την αδιάκοπη εφαρμογή βαρβαροτήτων, που μετέβαλαν σταδιακά την Ελλάδα σε περίπου τριτοκοσμική χώρα. Ωστόσο, ώ του θαύματος, όλες οι μέχρι σήμερα κρίσεις έχουν αίσιο τέλος. Η θηλιά στο λαιμό χαλαρώνει την ύστατη στιγμή χάρις στην «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη».
Γιατί, βέβαια, οι εταίροι μας δεν διακινδυνεύουν με τίποτε την έξοδό μας από την ευρωζώνη. Η Ελλάδα κερδίζει, έτσι χρόνο, μέχρι την επόμενη κρίση. Στο ενδιάμεσο διάστημα η κρίση βαθαίνει, τα άγρια μέτρα εντείνονται, ο βαθμός εξαθλίωσης του λαού επεκτείνεται, η οικονομία ρημάζεται. Μέχρι πότε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η διελκυστίνδα; Να θυμηθούμε, στο σημείο αυτό, ότι το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, σε πείσμα των απεγνωσμένων προσπαθειών, κυρίως της ΕΕ, να το βαπτίσει βιώσιμο, για να μην αποχωρήσει το ΔΝΤ από την τρόικα. Το χρέος μας, ωστόσο,, όταν συρθήκαμε στο ΔΝΤ, ήταν βιώσιμο με ποσοστό 120% στο τότε ΑΕΠ. Σε πείσμα των πενταετών ανθρωποθυσιών, για τη μείωσή του, το χρέος μας σήμερα είναι μη βιώσιμο έχοντας σκαρφαλώσει στο 176% του ΑΕΠ. Και, σίγουρα, δεν θα είναι βιώσιμο ούτε το 2020.
Η δουλεία χρέους μας, με επιτηρήσεις, προσβολές, στραγγαλιστική λιτότητα και ύφεση, προβλέπεται να περατωθεί μόνο μετά την αποπληρωμή του 75% του χρέους. Δηλαδή, σε χρόνο που δεν είναι ορατός. Ωστόσο, μέχρι το 2030 εκτιμάται ότι η Ελλάδα οφείλει να καταβάλλει 331 δισεκατομμύρια ευρώ, για την εξυπηρέτηση αυτού του μη βιώσιμου χρέους της.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλήρως ενήμερη, σχετικά με το απόλυτο αδιέξοδο που επικρατεί, στο ευρύτερο περιβάλλον του ελληνικού χρέους. Γι αυτό, και έδωσε ρητή προεκλογική υπόσχεση στον ελληνικό λαό, ότι θα τον απαλλάξει από τα μνημόνια, την τρόικα, τις εγκληματικές μεταρρυθμίσεις, τη στραγγαλιστική λιτότητα, το αλύπητο ξεπούλημα της χώρας, αλλά και ότι θα σπεύσει να γιατρέψει τις πληγές του που κακοφόρμισαν και αιμορραγούν. Και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε απλόχερα από τον μαρτυρικό ελληνικό λαό, και έτσι βλέπει τη δημοτικότητά του να ανέρχεται σε καθημερινή βάση.
Όμως, δυστυχώς, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του υποσχέθηκαν μια ημιτελή, και γι’ αυτό αναποτελεσματική ΡΗΞΗ με το μνημονιακό καθεστώς, καθώς δεν τόλμησαν να περιλάβουν σε αυτήν και την ευρωζώνη. Έτσι, με ισοδύναμα, που βαφτίζονται μη υφεσιακά, με το σταγονόμετρο των ευρώ, που όταν ευαρεστείται μας δανείζει η ΕΚΤ, με τις εμμονές των θεσμών για την επιτάχυνση των καταστρεπτικών μεταρρυθμίσεών της, με τον εκβιασμό να συνεχίσουμε το ξεπούλημα της Ελλάδας, δεν είναι δυνατόν να ανορθωθεί η ρημαγμένη ελληνική οικονομία . Για να σταθεί και πάλι στα πόδια της η οικονομία μας, ύστερα από πενταετή εξοντωτικό οικονομικό πόλεμο, χρειάζεται σταθερό ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της τάξης τουλάχιστον του 4-4.5%, και για περισσότερο από μια δεκαετία.
Αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να τολμήσετε να εξηγήσετε στον ελληνικό λαό, και μάλιστα γρήγορα κ. Πρωθυπουργέ. Μόνον εσείς το μπορείτε. Γιατί εσάς περιβάλλει με τόση εμπιστοσύνη, ο λαός μας, που ουδείς ομόλογός σας θα μπορούσε να την ονειρευτεί, αλλά ακόμη και γιατί το ποσοστό της συναίνεσής του στις επιλογές σας είναι εξαιρετικά υψηλό. Να υποθέσω ότι η πρόσφατη επιστολή σας προς την Γερμανίδα καγκελάριο αποτελεί προοίμιο μιας μελλοντικής ομολογίας σας;
Και τώρα, ακούστε, κ. Πρωθυπουργέ, ποιο ήταν το συμπέρασμα, για την Ελλάδα, με το οποίο περατώθηκε στο Παρίσι στις 6/3το συνέδριο του Ινστιτούτου POMONE και του MANIFESTO, που έλαβε χώρα με συμμετοχή πολλών γνωστών οικονομολόγων από ολόκληρη την Ευρώπη: «Η Ελλάδα είναι αδύνατον να σωθεί εντός της ευρωζώνης. Πρέπει να αποχωρήσει κατεπειγόντως από αυτήν. Αλλά, όμως, την κρατούν αλυσοδεμένη, για να μην κινδυνεύσει το ευρώ».
Σημείωση: Η κ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, πρώην Πρύτανις του και πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη. Άρθρα της κ. Δελιβάνη έχουν δημοσιευτεί κι άλλες φορές στον ΠΟΛΙΤΗ μου. Πατώντας στην ετικέτα Νεγρεπόντη-Δελιβάνη θα τα διαβάσετε.

ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ… «ΚΥΠΡΟ» ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Να κατασπαράξουν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό επιδιώκουν οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν πλέον ντοπαριστεί από την πολιτική ηγεσία τους και τα μέσα ενημέρωσης με ανθελληνικό μίσος στα όρια της υστερίας. Αυτό συνάγεται και από μια δήθεν «εμβριθή» ανάλυση που δημοσίευσε προχθές η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η εφημερίδα της γερμανικής ελίτ, δεξιά φυσικά, με τίτλο «Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα από την Κύπρο» και υπότιτλο «Η νησιωτική δημοκρατία εισήγαγε στην κρίση ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και σταθεροποίησε την οικονομία-μοντέλο για την Αθήνα;».
Και μόνο από την απλή ανάγνωση του υπότιτλου αντιλαμβάνεται αμέσως κανείς ότι σκοπός της δήθεν ανάλυσης είναι πρωτίστως να αποκρύψει τη ληστεία που διέπραξαν οι Γερμανοί στην Κύπρο και την εν μια νυκτί ολοκληρωτική εξόντωση της Κύπρου ως χρηματοοικονομικού κέντρου, με την ενεργό βοήθεια και του Κύπριου προέδρου Νίκου Αναστασιάδη.
Επιπροσθέτως, θέλουν ουσιαστικά οι Γερμανοί συντάκτες της ανάλυσης να απειλήσουν τους Ελληνες με αρπαγή των καταθέσεών τους ώστε να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες και έτσι αυτές να χρεοκοπήσουν όλες, με τελική επιδίωξη να συρθεί σαν σκουλήκι και να υποταχθεί στις εντολές του Βερολίνου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η «ανάλυση» δεν υπογράφεται από τον ανταποκριτή της εφημερίδας στην Ελλάδα -ο οποίος σημειωτέον είναι εγκατεστημένος στην Τουρκία (!) και από καιρό σε καιρό κάνει και καμιά βόλτα προς την Ελλάδα- αλλά από ανταποκριτές της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη.
Είναι φυσικά γελοίο να προτάσσει κανείς τους… ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων στην Κύπρο, όταν όλη η ουσία είναι ότι κατ’ απαίτηση των Γερμανών και με κύριο όπλο στραγγαλισμού την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι Κύπριοι έκλεψαν από όσους είχαν την αφέλεια να έχουν καταθέσει τα λεφτά τους στις τράπεζες του νησιού περίπου… 30 δισεκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς!!! Δεδομένου ότι τα χρήματα εκλάπησαν διά της αρπαγής όλων των ποσών καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ, δεν αισθανόμαστε φυσικά συμπόνια προς αυτούς τους καταθέτες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν σημειώθηκε ωμή ληστεία εις βάρος τους. Είναι επίσης πραγματικά καραγκιοζιλίκια τα περί «σταθεροποίησης» της κυπριακής οικονομίας μετά την αρπαγή των χρημάτων των καταθετών και τον εκμηδενισμό της ως χρηματοοικονομικού κέντρου. Για ποια «σταθεροποίηση» μιλούν οι Γερμανοί; Το 2008 το δημόσιο χρέος της Κύπρου ήταν μόλις 48,3% του ΑΕΠ, αλλά το 2013, τη χρονιά της ληστείας και της αρπαγής των καταθέσεων, το δημόσιο χρέος… απογειώθηκε στο 112% του ΑΕΠ!!! Εκτινάχθηκε δηλαδή τη χρονιά της «σωτηρίας» της Κύπρου κατά περίπου… 25 εκατοστιαίες μονάδες σε μία χρονιά -από 86,6% που ήταν το 2012! Να δούμε πού θα βρίσκεται το 2014, καθώς τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) αναμένονται στις 22-23 Απριλίου. Αυτά είναι τα «χαΐρια» της Κύπρου μετά τη «σωτηρία» της από τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους, με την ΕΚΤ να λειτουργεί ως σκοινί της θηλιάς που απαγχόνισε την Κύπρο ως οικονομικό κέντρο στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή καθαυτήν πάντως η σύγκριση της Ελλάδας με την Κύπρο είναι εντελώς φαιδρή.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί βεβαίως χρηματοοικονομικό κέντρο, το οποίο να θέλει το Βερολίνο να εξοντώσει, αφού έτσι κι αλλιώς τα λεφτά που έκλεψαν οι Γερμανοί και οι Κύπριοι ήταν λεφτά πρωτίστως Ανατολικοευρωπαίων ολιγαρχών, δευτερευόντως κάποιων Αράβων και τριτευόντως μερικών Ελλήνων -καθόλου δηλαδή Γερμανών ή άλλων Ευρωπαίων, οι οποίοι προτιμούν το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν, τα νησιά της Μάγχης και τους υπερπόντιους φορολογικούς παραδείσους, πέρα φυσικά από την «αθάνατη» Ελβετία.
Οπως προείπαμε, η ουσία είναι πως οι Γερμανοί θέλουν να απειλήσουν όλο τον ελληνικό πληθυσμό με κατάσχεση των καταθέσεών του, έτσι ώστε να υπονομεύσουν εντελώς και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και να το οδηγήσουν σε χρεοκοπία. Για να συγκαλύψει μάλιστα τον ρόλο της Γερμανίας στην υπόθεση αυτή και να θολώσει τα νερά, η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» έχει τη δήλωση κάποιου οικονομικού παράγοντα του τραπεζικού συστήματος ότι δήθεν «η ΕΚΤ έχει το κλειδί στο χέρι για το Grexit», την αποβολή δηλαδή της Ελλάδας από το ευρώ. Ακόμη και αυτός ο τύπος όμως σπεύδει να προσθέσει ότι «δεν ανήκει στις αρμοδιότητές της» να προκαλέσει η ΕΚΤ την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, χωρίς πολιτική εντολή. «Η εισαγωγή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων στην Ελλάδα παραμένει μια επιλογή σε διαρκή διαμάχη μεταξύ της Αθήνας και των δανειστών της, αν και μια επίθεση του αρχηγού της Ευρωομάδας Γερούν Ντάισελμπλουμ αρχικά συνάντησε περιορισμένη απήχηση», αναφέρει η αρχή του άρθρου, προς λύπη των Γερμανών.
*Δημοσιεύθηκε στο »ΕΘΝΟΣ» την Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

31 Μαρ 2015

“Πρώτη φορά Αριστερά” με “70-30” λιπαρά…

“Πρώτη φορά Αριστερά” με “70-30” λιπαρά…

    Στην αρχή είχαμε τον Βαρουφάκη. Που μας αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση - που θα καταργούσε με ένα νόμο σε ένα άρθρο το Μνημόνιο – τάσσεται σε ποσοστό 70% υπέρ του «καλού» Μνημονίου και σε ποσοστό 30% κατά του «κακού» Μνημονίου…
    Σε συνέχεια εκείνης της τοποθέτησης τί είδαμε; Την κυβέρνηση να βαφτίζει την Lazard ως μια - κατά 100% - σπουδαία εταιρεία (την ίδια εταιρεία που έκανε το PSI…). Να συντάσσεται – κατά 100% - με τον ΟΟΣΑ (τον ίδιο οργανισμό που συνεπικουρούσε τον Στουρνάρα…). Και να βάζει φαρδιά πλατιά – και κατά 100% - την υπογραφή της στην συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου (ανανεώνοντας την Δανειακή Σύμβαση με τα όλα της: και με το αγγλικό της δίκαιο και με τις 41 αναφορές της στα Μνημόνια…).
*
    Ακολούθως είχαμε τις επισκέψεις υπουργών στην Cosco όπως και τις δηλώσεις του κ.Τσίπρα στα… κινέζικα. Μετά, δε, την επίσκεψη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην Κίνα και τις δηλώσεις Δραγασάκη που κάλεσε τους Κινέζους να… επεκταθούν στο λιμάνι, εκείνο που ακούμε είναι ότι το περίπου 70% του λιμανιού του Πειραιά που παραμένει στο Δημόσιο οδεύει κι αυτό στην κινέζικη πολυεθνική.
    Όμως τι ακριβώς συμβαίνει; Αν το «70-30» της ιδιωτικοποίησης που επιβλήθηκε στο λιμάνι του Πειραιά για λογαριασμό της Cosco από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά ήταν - κατά 100% - «ξεπούλημα», ήταν  «εκποίηση», ήταν «φαγοπότι», όπως έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε πως γίνεται το 100% του ξεπουλήματος τώρα να βαφτίζεται – από τον ΣΥΡΙΖΑ - «στρατηγική της επένδυσης» και «αναπτυξιακή κοινοπραξία», κατά την ορολογία του κ.Τσίπρα στην προχτεσινή «Real News»;
*
    Προχτές αυτό το «70 – 30» ξανάπαιξε. Και μάλιστα σε αμερικάνικο έδαφος. Αυτή τη φορά ήταν ο υπουργός Άμυνας, ο κ.Καμμένος, που ανακοίνωσε με πλήρη επισημότητα ότι μετέφερε πρόταση στην αμερικανική κυβέρνηση για συνεκμετάλλευση μεταξύ Ελλάδας- ΗΠΑ των υδρογονανθράκων του Αιγαίου και με συγκεκριμένα, μάλιστα, ποσοστά! Ουδεμία έκπληξις: 70 – 30…
    Αλλά: Πότε η κυβέρνηση πήρε εντολή από τον ελληνικό λαό να «μοιράσει» το Αιγαίο και τον ορυκτό πλούτο της χώρας; Πότε ενημέρωσε τον ελληνικό λαό γι’ αυτές τις προθέσεις της; Ποιό κυβερνητικό ή άλλο όργανο πήρε τέτοια απόφαση; Κι αν δεν υπήρξε τέτοια απόφαση, από πότε ένας υπουργός δικαιούται να προχωρά σε τέτοιες «ιδιωτικές» κινήσεις;
    Και το σημαντικότερο: Η πολιτική που «μοιράζει» το Αιγαίο με τους Αμερικάνους. Που προσπαθεί να εμφανίσει τους «λύκους» σαν «προστάτες». Που βαφτίζει τον «διαμελισμό» των κυριαρχικών δικαιωμάτων σαν «σταθερότητα» και σαν «κερδοφόρα μπίζνα». Που «διαπραγματεύεται» αεροδρόμια με τους Γερμανούς. Που παζαρεύει ενεργειακά φιλέτα με τους Ρώσους. Που ξεπουλάει λιμάνια στους Κινέζους κοκ, στην πραγματικότητα πρόκειται για παλιά πολιτική. Πολύ παλιά. Εφαρμόζεται από το ελληνικό κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
    Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολιτική που μέχρι τώρα (από την Αριστερά τουλάχιστον) θεωρείτο και ήταν – κατά 100% - πολιτική της υποτέλειας. Θεωρείτο και ήταν μια πολιτική μετατροπής της Ελλάδας «σε πεδίο βολής ξένων φαντάρων». Θεωρείτο και ήταν μια πολιτική που στο όνομα της δήθεν «εθνικής ανάπτυξης» και των «ανταλλαγμάτων» διαμοίραζε τα ιμάτια του δημόσιου πλούτου σε ντόπιους και ξένους άρπαγες.
    Συνεπώς: Αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν έχει τίποτα το «αριστερό», όχι μόνο δεν έχει τίποτα το «σωτήριο», αλλά και το ότι κάποιοι προσπαθούν να μας την λανσάρουν σαν πολιτική «αναβάθμισης της γεωστρατηγικής δυναμικής» της χώρας δεν έχει και τίποτα το πρωτότυπο.
    Πρόκειται για μια επανάληψη της γνώριμης προπαγάνδας που μέχρι τώρα βάφτιζε το κρέας – ψάρι. Αν υπάρχει μια διαφορά είναι τούτη: Στο ακατάσχετο εμπόριο επικοινωνιακής ελπίδας που παρακολουθούμε, ό,τι προηγούμενα σερβιριζόταν σε περιτύλιγμα μιας «ολίγον έγκυος» ψευδεπίγραφης ελπίδας τώρα σερβίρεται σε συσκευασία «70-30» ανεμογκάστρι… 
*
    Υστερόγραφο: Οι προηγούμενες κυβερνήσεις κάθε που έκοβαν μισθούς και συντάξεις, κάθε που επέβαλαν νέους φόρους, έβαζαν τους «παπαγάλους» τους να λένε ότι ο λαός άντεχε τα μέτρα διότι η κοινωνία διέθετε… «εισοδηματικό λίπος». Τώρα η νέα κυβέρνηση, με τα όσα διακινήθηκαν περί επιβολής «φόρου λίπους» φαίνεται ότι ανακάλυψε τις αντοχές της κοινωνίας στο… λίπος αυτό καθ’ αυτό. Ανεξαρτήτως τελικής εφαρμογής του σχετικού μέτρου πρόκειται για σημαντική αλλαγή. Που θα μπορούσε να περιγραφεί με τρεις λέξεις: «Πρώτη φορά Αριστερά»…

email: mpog@enikos.gr 

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση: δυο μήνες πέρασαν


https://i2.wp.com/cdn1.bbend.net/media/com_news/story/2015/01/28/549726/main/ypourgeiaPLAIN.jpg

του Λευτέρη Ριζά

Ο Sigmund Freud έγραφε ,σχετικά με μια τρίτη πηγή της θεμιτής βελτίωσης της θεωρίας της λίμπιντο, ότι από «τις παρατηρήσεις και θεωρήσεις μας για τη φυσική ζωή των παιδιών και των πρωτόγονων λαών….βρίσκουμε χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να συγκαταλεχθούν στο παραλήρημα μεγαλείου, δηλαδή σε μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών και των ψυχικών τους πράξεων, την παντοδυναμία των λέξεων, μια τεχνική κατά του εξωτερικού κόσμου, τη «μαγεία», η οποία εμφανίζεται ως συνεπής εφαρμογή αυτών των προϋποθέσεων για παραλήρημα μεγαλείου»[1].

Διαβάζοντας ή ακούγοντας τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές, μπορεί να νομίσει κανείς ότι ο Φρόϋντ τα έγραφε γι αυτούς. Διακρίνει στην συμπεριφορά τους ένα «παραλήρημα μεγαλείου» – είμαστε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, ήρθαμε να σώσουμε την κοινωνία»[2] – συνοδευόμενο με μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών τους και μια παντοδυναμία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούν[3]. Πάντοτε δε συνοδευόμενα με το αποστομωτικό, όπως νομίζουν, επιχείρημα ότι τους «ψήφισε ο λαός» – λες και τους προηγούμενους τους ψήφισαν εξωγήινοι. Να θυμηθούμε ότι κάποτε ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ του είχαν ψηφιστεί από το 54% (1974), ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ από το 48% (1981), ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές του 2009 εξασφάλισε ένα 44%. Να μην πούμε βέβαια ότι και ο Ρήγκαν, κι ο Κλίντον, κι ο Ομπάμα, κι ο Σαρκοζί, κι ο Ολάντ, κι η Μέρκελ, όπως προηγούμενα και ο Μπερλουσκόνι, κλπ είχαν ψηφιστεί από τους λαούς τους και μάλιστα με υψηλά ποσοστά.
Αυτό, επίσης, που επικαλείται συχνά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ακόμα και στις επαφές της με άλλους ευρωπαίους ηγέτες – ότι δηλαδή έχει την στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, σύμφωνα πάντα με δημοσκοπήσεις, είναι ένα επιχείρημα που σηκώνει συζήτηση. Γιατί τέτοια λαϊκή αποδοχή, ομόθυμη και «μαχητική» πρέπει να θυμόμαστε πώς εξασφάλισε κάποτε και ο Χίτλερ στη ναζιστική Γερμανία, και η Θάτσερ μετά την επέμβαση της στα Φώκλαντ, κλπ. κλπ. Το ίδιο είχε συμβεί και με το ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο καιρό μετά τη νίκη του το 1981 (ιδιαίτερα μετά τη συνέντευξη του Ανδρέα στους δύο αμερικανούς δημοσιογράφους και σε άλλες περιπτώσεις). Πολλές φορές στην Ιστορία τα «Ωσαννά» τα διαδέχτηκαν το «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν».

Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την όλη πολιτική του ενάντια στις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά και συμμάχων τους, στην αντίθεση του στα Μνημόνια και τα εφαρμοστικά μέτρα – που βύθισαν τον λαό σε μεγάλη ανέχεια – αλλά και σε δύο ιδεοληπτικές εμμονές, που ως φαίνεται τώρα τον «τιμωρούν». Τις βρίσκει μπροστά του και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτές εύκολα.

Η πρώτη ήταν πως οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και λοιπών, δεν διαπραγματεύτηκαν με τους δανειστές μας. Και υποσχέθηκε πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, για να καταλήξει στην συνέχεια στην «σκληρή» επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Η δεύτερη ήταν μια εσφαλμένη αντίληψη που είχε για την Ε.Ε. – κληρονομιά βέβαια της στάσης του ΚΚΕ εσωτ. απέναντι στην ΕΟΚ-ΕΕ, και του μετέπειτα Συνασπισμού. Που έχοντας εγκαταλείψει οριστικά όλες τις παλιές θέσεις της αριστεράς [ΕΔΑ, ΚΚΕ] περί ΕΟΚ[4], στο όνομα πάντα της «ανανέωσης» και της κριτικής στον «Σταλινισμό» και την ΕΣΣΔ, είχε ουσιαστικά μετατοπιστεί στο έδαφος των αντιλήψεων της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Είναι γνωστό ότι όλο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού συνδέθηκε με την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης.[5]

Ως προς την πρώτη εμμονή του, έκανε ένα πρώτο σημαντικό λάθος. Πίστευε πώς οι Γ. Παπανδρέου, Αν. Σαμαράς κλπ. δεν ήθελαν να είναι κι αυτοί αρεστοί, δημοφιλείς στο λαό συνεχίζοντας την γνωστή πολιτική παροχών που είχαν ακολουθήσει τα προηγούμενα χρόνια. Ότι γι αυτό – επειδή ήταν «ξεπουλημένοι» ή «μερκελιστές» όπως τους αποκαλούσε ο κ. Τσίπρας – δεν διαπραγματεύτηκαν «σκληρά» όπως θα όφειλαν, αλλά υπέκυψαν αμαχητί. Δηλαδή όλο το ζήτημα ήταν θέμα προσώπων και ικανότητας διαπραγμάτευσης. Άρα άλλα πρόσωπα, πιο αποφασισμένα και ικανά για «σκληρές» διαπραγματεύσεις, θα έφερναν καλύτερα αποτελέσματα. Δεν ήθελε να πάρει υπόψη του το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγονται κάθε φορά οι διαπραγματεύσεις – άρα και αυτή που μας αφορά – όπως συσχετισμός ταξικών δυνάμεων, ισχύος οικονομικής και στρατιωτικής, κλπ. Δυστυχώς δεν αρκεί μόνο το δίκιο των λαών ή του εργάτη, για να επιβληθεί. Το δίκιο είναι απαραίτητος όρος για τη διεξαγωγή ενός αγώνα και βέβαια αν συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις, για την οριστική νίκη του. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός όρος, η μοναδική προϋπόθεση.

Οι κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό τους, που διαπραγματεύτηκαν και υπέγραψαν τα μνημόνια, ήταν βέβαια φορείς αστικών ιδεών και ως προς την οικονομία, την ανάπτυξη και ως προς τις διεθνείς σχέσεις (οικονομικές-πολιτικές κλπ)[6]. Συνεπώς δεν είχαν καμιά διάθεση να αντισταθούν στις απαιτήσεις του διεθνούς κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Όχι από προσωπική «δειλία» ή ανικανότητα (όχι πώς αποκλείεται να συμβαίνει κι αυτό σε οποιονδήποτε διαπραγματεύεται)[7], αλλά από ταξική θέση. Δεν μπορούσαν γι αυτό να τεθούν επικεφαλής ενός λαϊκού αντιμπεριαλιστικού αγώνα. Δεν το έκαναν άλλωστε οι «πρόγονοι» τους στην Κατοχή. Τώρα θα το κάνανε;

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κυβέρνηση και ανέλαβε την υποχρέωση να επαναδιαπραγματευθεί ο ίδιος με τους δανειστές και τους «θεσμούς» τους, ανακαλύπτει πώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πως απέναντι του βρίσκεται ο σκληρός και ανελέητος για τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους συνασπισμός όλων των εκπροσώπων του μεγάλου, μονοπωλιακού και κρατικο-χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: οι ιμπεριαλιστές. Που δεν κάνουν εύκολα πίσω, που δεν συγκινούνται όταν ακούνε για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, την ανεργία, τη μετανάστευση της σπουδασμένης νεολαίας της, τη δυστυχία του λαού της, τις αυτοκτονίες όσων έφτασαν στο όριο της ύπαρξης τους. Γιατί έχουν μάθει να αιματοκυλάνε τους λαούς. «Αν σύμφωνα με τον Ωζιέ, το χρήμα γεννιέται με φυσικές κηλίδες αίματος στο ένα μάγουλο, το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά και στάζοντας αίμα από όλους τους πόρους»[8]. Το Κεφάλαιο δεν έχει πάψει να αναπαράγεται έχοντας αποκαθάρει την ύπαρξη του από τις παλιές του συνήθειες και όρους παραγωγής του.
***
Εδώ, όμως, ανακύπτει ένα μεγάλο, καίριο, ερώτημα και πρόβλημα για την αριστερά. Μπορεί όποτε θέλει και όπου θέλει να συγκρουστεί με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού; Μπορεί να διεξάγει ένα αντι-καπιταλιστικό αγώνα όποτε αυτή το αποφασίσει; [καλή ώρα όπως διαβάζουμε σήμερα στο πανό των καταληψιών της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών που κηρύσσουν τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο!!] ‘Η να το πούμε διαφορετικά: μπορεί ο υποκειμενικός παράγοντας να μην πάρει υπόψη του τον «αντικειμενικό», την οικονομία; αρκεί η πολιτική βούληση για να επιβληθεί στην οικονομική βάση, όποτε αυτή το θελήσει; Σε αυτό το ερώτημα οι «θεωρητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν απαντήσει για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το έχουν θέσει[9].

Στην περίπτωση μας ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται – και ο διψασμένος για μια βελτίωση της άθλιας κατάστασης του λαός είναι πρόθυμος να πιστέψει μια κι αυτό επιθυμεί – πώς διαπραγματεύεται σκληρά και αποκαθιστά την «υπερηφάνεια» μας. Αυτά απομένουν βέβαια να αποδειχτούν. Αν ο ισχυρισμός αποδειχθεί «φρούδα ελπίδα» μπορεί από το ζενίθ να οδηγήσει στο ναδίρ λαό και ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό για τον λαό, τον τόπο και την δημοκρατία…
***

Η δεύτερη ιδεοληπτική εμμονή του αφορά την Ευρώπη – την Ευρωπαϊκή Ένωση – και τους «εταίρους» μας. Πίστευε και ακόμα πιστεύει και επικαλείται το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Στο όνομα αυτού του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος καλεί τους εταίρους να στηρίξουν την Ελλάδα, να εγκαταλείψουν τις πολιτικές λιτότητας και γενικότερα του νεοφιλελευθερισμού, να πάρουν μέτρα για την ανάπτυξη, την καταπολέμηση της ανεργίας κλπ κλπ. Με λίγα λόγια τους ζητάνε να πάψουν να συμπεριφέρονται ως καπιταλιστές / ιμπεριαλιστές. Γιατί όλα αυτά τα φαινόμενα: κρίση, ανεργία, δάνεια και χρέη κρατικά κλπ είναι εγγεγραμμένα στο DNA του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, τα οποία εντείνονται στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου και της δημιουργίας μιας παγκόσμιας   ιεραρχικής πυραμίδας στην οργάνωση των κρατών και των οικονομιών τους. Που στην κορυφή τους έχουν ξεχωρίσει μια χούφτα μεγάλες χώρες που κυριαρχούν πάνω στις άλλες, τις εκμεταλλεύονται, τις ελέγχουν κλπ κλπ. Όλα αυτά τα φαινόμενα και ιδιότητες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής – ή όπως το λέμε πια: του καπιταλισμού – και του σταδίου ανάπτυξης του, του ιμπεριαλισμού, είναι πασίγνωστα πια από το έργο των Μαρξ-Ένγκελς και των άλλων συνεχιστών του έργου και της σκέψης τους.

Αυτά όλα, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να τα αγνοεί. Νόμιζε πώς η ΕΕ – το διευθυντήριο των Βρυξελλών όπως πολύ επιτυχημένα το αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου – είναι μια παρέα καλών παιδιών, με ανοιχτό μυαλό και «έξω καρδιά», που μοναδική τους έγνοια είναι το καλό της ανθρωπότητας. Και που οφείλουν επίσης να αγαπάνε και να νοιάζονται την Ελλάδα και τον λαό της. Που επίσης ζούνε και αναπνέουν με τον αέρα της Δημοκρατίας και της εκφρασμένης λαϊκής βούλησης.
Να θυμηθούμε λοιπόν με πόση «προκλητική» αφέλεια συμπεριφερότανε και τι υποσχότανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός, προεκλογικά στα παραληρούντα πλήθη των οπαδών και ψηφοφόρων του κόμματος. Στο Ηράκλειο της Κρήτης κόμπαζε λέγοντας πώς μετά την, βέβαιη όπως θεωρούσε, νίκη στις εκλογές, η Ελλάδα [δηλαδή η κυβέρνηση της] θα έπαιζε τη λύρα και οι Ευρωπαίοι θα χόρευαν πεντοζάλη !![10] Αλλά γενικότερα υπήρχε – κι ακόμα διακρίνει τα κυβερνητικά και ανώτατα κομματικά στελέχη – μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών τους και μια πίστη στην παντοδυναμία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούν. Διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία την βούληση τους – μακάρι – να πετύχουν, εξακολουθούν να καλούν τους επικεφαλείς του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού συστήματος – κατ’ επέκταση και του παγκόσμιου – να αλλάξουν, για το κοινό καλό, τις πολιτικές που εφαρμόζουν.

Πίστευαν – και αυτό ακόμα πιστεύουν και επικαλούνται – ότι αρκούσε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, μια νωπή λαϊκή εντολή, για να γίνουν αποδεκτά τα δίκαια μεν για εμάς, αλλά ως φαίνεται όχι για τους «εταίρους» μας, αιτήματα μας για διαγραφή τους χρέους ή μέρους του χρέους, για διευκόλυνση μας κλπ κλπ. Πίστευαν πως τα περί «ανθρωπιστικής κρίσης» ή επίκληση του «κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος» κλπ, αρκούσαν για να τους πείσουν, ότι θα τους παρέλυαν από φόβο ή από συγκίνηση!!

Οι «άλλοι», όμως, είναι οι επικεφαλείς ή πολύ στενά συνδεδεμένοι με τα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά – και αμερικανο-ευρωπαϊκά – μονοπώλια και μεγάλα τράστ, με το κρατικο-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κλπ. Εκπροσωπούν μεγάλες και πολύ μεγάλες εταιρείες πολεμικές, φαρμάκων, οικοδομικών εργασιών, τροφίμων, κλπ. Διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για τη συντήρηση στρατών, μυστικών υπηρεσιών κλπ προκειμένου όχι μόνο να ελέγχουν και υπονομεύουν κυβερνήσεις – όταν έστω και υποψιάζονται πώς δεν κάνουν ό,τι αυτούς συμφέρει – αλλά δεν διστάζουν να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά για να τις ανατρέψουν χωρίς να ενδιαφέρονται για τις τεράστιες καταστροφές που προκύπτουν από αυτές τις επεμβάσεις τους. Οι ευρωπαίοι φίλοι μας ήτανε αυτοί που πριν μερικά χρόνια βομβάρδιζαν την γείτονα Γιουγκοσλαβία προκειμένου να επιβάλλουν τα δικά τους υπάκουα παιδιά[11]. Οι ίδιοι πάλι βομβάρδισαν και διέλυσαν την Λιβύη: δεν τους άρεσε ο Καντάφι, γιατί δεν ήταν «δημοκράτης» και «ανθρωπιστής» όπως αυτοί, και τώρα στη Λιβύη γίνεται χαμός από συμμορίες, μετανάστες που πνίγονται έξω από τις ακτές της Ιταλίας, κλπ. Οι ίδιοι βρίσκονται πίσω από τη διάλυση χωρών της Αφρικής – χρόνια τώρα βέβαια. Μας το υπενθυμίζει κάθε τόσο ο Πατρίς Λομούμπα [όταν τον δολοφόνησαν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός δεν είχε γεννηθεί, αλλά κανονικά πρέπει να το έχει μάθει]. Και βέβαια οι πρόγονοι τους ήτανε που έπεσαν με λύσσα να πνίξουν τη νεαρή τότε Ρωσική Επανάσταση – τη Σοβιετική Ένωση, στέλνοντας εναντίον της τους στρατούς τους. Σε αυτό το «πανηγύρι» των ιμπεριαλιστών συμμετείχε τότε και η Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου!!

Λέτε λοιπόν αυτοί οι αξιοσέβαστοι και αξιότιμοι κύριοι και κυρίες να χολοσκάνε για την ανθρωπιστική κρίση που σαρώνει την Ελλάδα; Εδώ δεν χολοσκάνε για τις άθλιες συνθήκες που ζούνε δικοί τους συμπατριώτες. Δημοσιεύονται και διαβάζουμε π.χ. για την φτώχεια που εξαπλώνεται μέσα στην ίδια τη Γερμανία – να μην μιλήσουμε για τον Ευρωπαϊκό Νότο, τη Γαλλία ή ακόμα και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Αυτές οι καταστάσεις είναι ενδημικά φαινόμενα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής που στην εποχή του ιμπεριαλισμού παίρνουν παγκόσμιες διαστάσεις. Δεν νοείται «μαρξιστές» ηγέτες – όπως μας διαβεβαίωσε ο υπουργός Εθνικής Παιδείας κ. Αρ. Μπαλτάς ότι είναι ο ίδιος και ο Γ. Μηλιός πώς είναι η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ [12] – να αγνοούν ή να παραβλέπουν αυτά τα γεγονότα, αυτές τις πασίγνωστες αλήθειες, όταν θέλουν να χαράξουν αξιόπιστη και «αριστερή» πολιτική (εσωτερική και εξωτερική).

Οι ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλιστικού / ιμπεριαλιστικού συστήματος και κόσμου δεν αλλάζουν πλεύση, γραμμή, επειδή κάποιος ή κάποιοι οικονομολόγοι ή κάποιοι άλλοι ηγέτες μικρών χωρών θα τους το ζητήσουν επιστρατεύοντας τα καλύτερα επιχειρήματα που υπάρχουν[13]. Δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνει η αριστερά, η κυβέρνηση και οι διαπραγματευτές της, ότι το πρόγραμμα που μας επέβαλαν «απέτυχε». Το πρόγραμμα, γι αυτούς που το επέβαλαν, πέτυχε απόλυτα: μας λεηλάτησαν. Η λεηλασία, όμως, όπως η κλοπή, το έγκλημα κλπ κλπ όλα όσα δηλαδή χαρακτηρίζουν την εποχή της «πρωταρχικής συσσώρευσης», δεν είναι κάτι που ο καπιταλισμός τα έχει βάλει μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του. Σαν πρακτικές συσσώρευσης έρχονται και επανέρχονται. Η συσσώρευση μέσω αφαίρεσης πόρων από άλλους, έχει επισημανθεί πολύ εμφαντικά από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ [«συσσώρευση του κεφαλαίου»]. Μας το υπενθύμισε ο Ντέϊβιντ Χάρβεϊ στο «Ο νέος ιμπεριαλισμός»[14].

Επί δύο μήνες η κυβέρνηση καθημερινά «ανακαλύπτει» με κάποια έκπληξη και ενίοτε δυσφορία, την πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, την πραγματική «υφή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζει λοιπόν πώς με «παραστάσεις» – ερωτήσεις κλπ – στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των κ.κ. Δ. Παπαδημούλη, Χρυσόγονου, Σ. Σακοράφα και Μανώλη Γλέζου, μπορεί να «εξημερωθεί» το θηρίο και ότι έτσι θα αλλάξει η «Ευρώπη». Πιστεύει επίσης πώς ένας υπουργός οικονομικών «καπάτσος», τύπου ροκ-σταρ, συνηθισμένος σε αστικά σαλόνια και σε μαθήματα σε φοιτητές, μπορεί να τους «τουμπάρει» σαγηνεύοντας τους με τη «γοητεία», την ευγλωττία, την εμφάνιση του; Ή πιστεύει πως αυτοί όλοι δεν θα κάνουν απόπειρες, αρχικά «ευγενικές» έως να δούνε τι άλλα μέσα θα χρησιμοποιήσουν, να την ευθυγραμμίσουν με τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα; Μήπως όλα αυτά δεν τα έχουν χρησιμοποιήσει ήδη παντού; Αυτή είναι η πραγματικότητα από τα αρχαιοτάτων χρόνων – την εποχή που οι Αθηναίοι «διαπραγματεύτηκαν» με τους πολίτες της Μήλου – μέχρι βέβαια την σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού.

Η θηλιά σφίγγει βέβαια γύρω από το λαιμό της Ελλάδας και του λαού της. Το 1940 ο λαός αντέδρασε με αγώνα, οργανωμένος στο ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Η αντίσταση του αυτή – άσχετα που και πώς κατέληξε – χάλασε τα σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού και γενικότερα έβαλε σε μπελάδες και τους υπόλοιπους: κύρια τον αγγλο-αμερικάνικο. Και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί οι εχθροί του ελληνικού λαού όμως, το «σύστημα», έβγαλε κάποια συμπεράσματα, κάποια «διδάγματα» από όλα αυτά. Και φρόντισε να αλλάξει, όχι στρατηγικούς στόχους αλλά τακτική ή τακτικές, για να επανέλθει με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Το περιβόητο «λαϊκό» κίνημα και οι πολιτικοί του εκφραστές και ηγέτες, δυστυχώς, μάλλον δεν κατάλαβαν τίποτα. Κανένα συμπέρασμα και δίδαγμα.

Μοιραία λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ – τέκνο αυτής της αριστεράς, κύρια της ευρωκομμουνιστικής και λοιπής «ρεβιζιονιστικής» – σήμερα αναπαράγει όλα τα λάθη και τις «αφέλειες» της.

Γι αυτά στο επόμενο άρθρο μας.



[1] Sigmund Freud «Ναρκισσισμός, μαζοχισμός, φετιχισμός» εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ Α.Ε. ΑΘΗΝΑ 2012, σελ. 11
[2]   Άλλωστε αποκαλούν την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» – παραπέμποντας έτσι σε σωτηριολογικές θεωρίες και πρακτικές, όπως οι προηγούμενες αυτό-αποκαλούνταν «εθνικής σωτηρίας».
[3] Τις αιτίες τέτοιων φαινομένων ο Ερνστ Φίσερ πολύ γλαφυρά εξηγεί στο «Η αναγκαιότητα της τέχνης», εκδ. ΘΕΜΕΛΙ0, ΑΘΗΝΑ 1984 (επανέκδοση).
[4] Να θυμίσουμε εδώ τη συλλογή άρθρων με την επιμέλεια του καθηγητή Νίκου Κιτσίκη, με τον τίτλο «Η ΘΥΕΛΛΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΓΟΡΆΣ», ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 1962.
[5] βλ. Λ. Ριζάς «Οι εκλογές» 25/1/2015 ΟΙΣΤΡΟΣ http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/01/1.html
[6] βλ. Keith Dixon «Οι ευαγγελιστές της αγοράς», εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ, στη σειρά ΛΟΓΟΙ ΔΡΑΣΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2001. Εκεί δείχνει πολύ πειστικά και γλαφυρά πώς επεκτάθηκε μέσα από διάφορα Ιδρύματα στα Πανεπιστήμια, τους διανοούμενους και τους πολιτικούς η όλη νέο-φιλελεύθερη θεωρία. Φυσικά η επιτυχία της δεν οφείλεται μόνο στην οργάνωση αυτής της ιδεολογικής εξόρμησης από τη μεριά του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου, των Ιδρυμάτων του και των Ευαγγελιστών του, αλλά και στις αποτυχίες του υπαρκτού σοσιαλισμού (όχι μόνο του σοβιετικού) και γενικότερα του εργατικού κινήματος.
[7] Αρκεί να θυμηθούμε αυτούς που διαπραγματεύτηκαν στο Λίβανο, την Καζέρτα και την Βάρκιζα, εκ μέρους της κυβέρνησης του Βουνού και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
[8] Κ Μαρξ «Το Κεφάλαιο», εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ, 1954, τ. 1ος κεφάλαιο 24ο, σελ. 784-5.
[9] Όπως έγραφε ο Σαμίρ Αμίν «δύο διαρκείς τάσεις … λειτουργούν μέσα στο μαρξισμό και, κατά τη γνώμη μας, αποτελούν παρεκκλίσεις του. Η πρώτη είναι η τάση του οικονομισμού…..Η τάση αυτή περικλείνει η ίδια την μηχανική της άρνηση: τον υποκειμενικό βολονταρισμό. Κατά την άποψη αυτουνού, το οικονομικό σύστημα καταργείται. Η πάλη των τάξεων τα μπορεί όλα. Αυτό εξαρτάται από την πολιτική θέληση. Αντίθετα από τον οικονομισμό, εδώ η ιδεολογία καθορίζει τη βάση. Η πάλη των τάξεων, κατά την άποψη αυτή, σχετίζεται μ ΄ ένα είδος θεωρίας των παιγνίων». «Ο νόμος της αξίας και ο ιστορικός υλισμός», εκδ. Καρανάση, ΑΘΗΝΑ 1978, σελ. 11.
[10] Αν βέβαια οι Ευρωπαίοι του ζητούσαν ο ίδιος να τους το μάθει αμφιβάλλω αν ξέρει ο ίδιος να τον χορεύει. Αλλά πέρα από αυτό οι τύποι εκεί στις Βρυξέλλες δεν ξεχνάνε εύκολα το θράσος και την «αναίδεια» αυτών που θεωρούν «μικρούς». Έτσι τώρα υποχρεώνουν την κυβέρνηση – και κατ’ επέκταση και τον λαό – να χορέψει «τσιφτετέλι» προκειμένου να ακουστεί ο ήχος του ευρώ.
[11] Ενδεικτικά βλ. Erich Schmidt – Eenboom «Πολεμιστές στη σκιά – Η προγραμματισμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Στα άδυτα της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών», εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1995.
[12] Ο κ. Αρ. Μπαλτάς μιλώντας στη Βουλή, κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης «πώς εγώ, που θεωρούμαι μαρξιστής βεβαίως –και το ξέρετε όλοι» (9-2-2015) και ο Γ. Μηλιός σε συνέντευξη του στον Guardian (7-1-2015)
[13] Όπως είπε ο Σαμίρ Αμιν: «Ο οικονομολόγος Keynes έλεγε ότι ήταν παράλογο και ότι ήταν απαραίτητο να κάνουμε το αντίθετο. Αλλά μόνο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να εισακουστεί. Όχι γιατί η αστική τάξη πείστηκε από τις ιδέες του, αλλά επειδή επιβλήθηκε από την εργατική τάξη. Με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού και τη συμπάθεια για την κομμουνιστική αντίσταση, ο φόβος για ενδεχόμενη νίκη του κομμουνισμού ήταν πολύ έντονος.
Σήμερα, ορισμένοι – όχι πάρα πολλοί – έξυπνοι αστοί οικονομολόγοι μπορεί να λένε ότι τα μέτρα λιτότητας είναι παράλογα. Και λοιπόν; Όσο το κεφάλαιο δεν υποχρεώνεται από τους αντιπάλους του να ρίξει νερό στο κρασί του, αυτό θα συνεχιστεί». [από συνέντευξη του στον Ruben Ramboer, 53 http://aristeroblog.gr/node/1170

[14] Ντέϊβιντ Χάρβεϊ «Ο νέος ιμπεριαλισμός», εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2006, [με πρόλογο Ν. Κοτζιά], σελ. 144 . Η Ναζιστική Γερμανία εφάρμοσε συστηματικά τη λεηλασία. Ξεκίνησε με αυτήν των περιουσιών των Εβραίων της Γερμανίας και συνέχισε με αυτή των κατακτημένων λαών της Ευρώπης. Βλ. Goetz Aly «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ» εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2009, και Wolfgang Michal «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλελμίνειος Ιμπεριαλισμός», ΑΘΗΝΑ 2013.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More