Τροφές σύμφωνα με την ομάδα αίματος

Κατά καιρούς, διάφορες ανατρεπτικές θεωρίες γύρω από τη διατροφή έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, αναζητώντας τους επίδοξους εφαρμοστές που μελλοντικά θα υποστηρίξουν και θα προωθήσουν συγκεκριμένες θέσεις, απόψεις και αντιλήψεις.

Μια από τις ευρύτατα διαδεδομένες θεωρίες, της οποίας βιβλία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, είναι αυτή του Peter D?Adamo, που πηγάζει από την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους και υποστηρίζει ότι οι διατροφικές μας απαιτήσεις, καθορίζονται σε σημαντικό βαθμό από την ομάδα αίματός μας.

Παράλληλα, η εν λόγω θεωρία, παρουσιάζεται από ορισμένους ένθερμους υποστηρικτές της ως ιδανικό πρόγραμμα διατροφής για 'αβίαστη' απώλεια βάρους… Ας δούμε λοιπόν από κοντά, κάποιες από τις θέσεις της θεωρίας του Peter D?Adamo, αποφοίτου ενός πραγματικά αξιόλογου κολεγίου της Αμερικής, του Bastyr College.

Ο D?adamo ισχυρίζεται πως τα άτομα που ανήκουν στην ομάδα αίματος Ο, πρέπει να σιτίζονται με βάση το κρέας και να αποφεύγουν τροφές όπως τα όσπρια. Η θέση όμως αυτή ανατρέπει δεδομένα χρόνιων επιστημονικών ερευνών, όπως και την έννοια του μοντέλου της μεσογειακής διατροφής.

Και το λέμε αυτό διότι σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το μεγαλύτερο ποσοστό του γενικού πληθυσμού (που είναι αυτό με ομάδα αίματος Ο) οδηγείται στην αντίληψη ότι το Μεσογειακό μοντέλο διατροφής, που προτείνει το κόκκινο κρέας λίγες φορές το μήνα, είναι ακατάλληλο διατροφικό σχήμα και πως στη διατροφή τους πρέπει να έχουν συχνά το κρέας, παρόλο που εκατοντάδες επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες υποδεικνύουν, πως η συχνή κατανάλωση κόκκινου κρέατος είναι άμεσα συνδεδεμένη με πολλές μορφές καρκίνου αλλά και με άλλα χρόνια εκφυλιστικά νοσήματα…

Σύμφωνα δε πάντα με τη θεωρία περί διατροφής και ομάδας αίματος, τα όσπρια μπορεί να προκαλέσουν δυσμενέστατες επιπτώσεις στο μυϊκό ιστό των ατόμων με ομάδα αίματος Ο, μέσω κάποιων πρωτεϊνικών μορίων που εμπεριέχουν και είναι γνωστά με το όνομα λεκτίνες.

Οι λεκτίνες πράγματι υφίστανται στην πλειονότητα των φυτικών τροφών (ιδιαίτερα στα όσπρια) και εμφανίζουν ισχυρή αλλεργιογόννο δράση που έχει πιστοποιηθεί μέσω ερευνών εδώ και χρόνια.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το μούλιασμα των οσπρίων (που όλοι κάνουν πριν τα μαγειρέψουν) καταστρέφει τα 2/3 των λεκτινών τους, ενώ η περαιτέρω μαγειρική τους παρασκευή με βρασμό, 'εξουδετερώνει' κάθε ίχνος λεκτίνης που έχει μείνει.

Από την άλλη μεριά, αν τα όσα ισχυρίζεται η θεωρία σχετικά με την κατανάλωση των οσπρίων και την ομάδα αίματος Ο είναι βάσιμα, γιατί δεν παρουσιάζεται ως στοιχείο τεκμηρίωσης μια μυϊκή βιοψία (μέθοδος που χρησιμοποιείται ευρύτατα σήμερα σε πολλές έρευνες) που να δείχνει τις πιθανές μυϊκές αλλοιώσεις που συνεπάγεται η κατανάλωση οσπρίων από άτομα ομάδας αίματος Ο; Σε άλλο σημείο η θεωρία και πάλι στέκεται στον αέρα, όταν υποστηρίζει πως τα άτομα με ομάδα αίματος Ο έχουν την τάση να μην παράγουν αρκετό ιώδιο.

Ως γνωστόν όμως, το ιώδιο (όπως και όλα τα υπόλοιπα ιχνοστοιχεία) δεν παράγεται από τον οργανισμό του ανθρώπου, αλλά το λαμβάνουμε κυρίως μέσω της διατροφής μας…

Η θεωρία υποστηρίζει ακόμα, πως τα γαλακτοκομικά δεν αποτελούν κατάλληλη επιλογή σίτισης για άτομα με ομάδα αίματος Α. Πώς μπορεί όμως κάτι τέτοιο να τεκμηριωθεί και να οφείλεται πράγματι στις λεκτίνες, όταν γνωρίζουμε πως ένα ποσοστό 10-12% των ατόμων της Καυκάσιας φυλής θα ανακουφιστεί ούτως ή άλλως από τη διακοπή των γαλακτοκομικών, ασχέτως ομάδας αίματος, μια και παρουσιάζει δυσανεξία στη λακτόζη; Και βέβαια να τονίσουμε εδώ ότι σε άλλες φυλές το ποσοστό εμφάνισης δυσανεξίας στη λακτόζη ξεπερνά το 80%!!
Η θεωρία περί λεκτινών Η βασικότερη λοιπόν αμφισβήτηση που εκφράζει το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας απέναντι σε αυτή τη θεωρία, δεν αφορά απλά τις λεκτίνες, που πράγματι υπάρχουν στην πλειονότητα των τροφών και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έχουν συσχετισθεί και με τη συχνότητα εμφάνισης ινσουλινοεξαρτώμενου διαβήτη και ρευματοειδούς αρθρίτιδας (μέσω συγκεκριμένων ανοσοβιολογικών μηχανισμών), αλλά το αν και κατά πόσο η δράση αυτών των ουσιών σχετίζεται και διαφοροποιείται ανάλογα με την ομάδα αίματός μας.

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι πάντα έρμαιο των λεκτινών, αλλά όταν χρειάζεται προβάλλει ισχυρότατη άμυνα δεσμεύοντας αυτές τις ουσίες, με τη βοήθεια συγκεκριμένων ολιγοσακχαριτών.

Ορισμένα σημεία της θεωρίας του Peter D?Adamo, αναφέρονται πάντως σε πραγματικά επιστημονικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι άτομα με ομάδα αίματος Α έχουν στατιστικά χαμηλή δραστικότητα του ενζύμου αλκαλική φωσφατάση (συγκεκριμένα του εντερικού ισοενζύμου), όμως και πάλι οι συσχετίσεις με διατροφικές οδηγίες δεν είναι τεκμηριωμένες…Η δε πολύπλευρη εμπορική εκμετάλλευση όλης αυτής της θεωρίας (δεκάδες συμπληρώματα διατροφής συγκεκριμένης φίρμας, ειδικά εγχειρίδια, κλπ) 'αδυνατίζει' ακόμα περισσότερο τις όποιες επιστημονικές βάσεις μπορεί να υπάρχουν σε κάποια σημεία της θεωρίας…

Ίσως όμως η ισχυρότερη απόδειξη, του ότι θεωρίες τέτοιου τύπου, πρέπει να φιλτράρονται καλύτερα πριν δουν το φως της δημοσιότητας, να έρχεται μέσα από την απλή σκέψη που πρώτος ο ιδρυτής του τμήματος Διατροφής της σχολής Δημόσιας υγείας του Χάρβαρντ Frederick Stare εξέφρασε, λέγοντας πως αν μια τέτοια θεωρία έκρυβε αλήθειες, η ανθρώπινη φυλή (από τη στιγμή που εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν ακολουθεί τις διατροφικές 'οδηγίες' αυτής της θεωρίας) θα έπρεπε να είχε εξαφανισθεί, μέσω ανεπανόρθωτων επιπλοκών που θα συνεπάγετο η οφειλόμενη στις λεκτίνες, συγκόλληση των ερυθρών αιμοσφαιρίων !

iatronet.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πιοτρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι 1840-1893

Γεννήθηκε στο Βότκινσκ της περιοχής της Ουντμουρτίας, το 1840 και πέθανε το 1893 στην Αγία Πετρούπολη.

Η οικογένειά του ανήκε στην ανώτερη κοινωνική τάξη της εποχής. O πατέρας του εργαζόταν ως διευθυντής των κρατικών μεταλλείων, η μητέρα του ήταν κατά το ήμισυ γαλλικής καταγωγής και ο ίδιος ανατράφηκε από Γαλλίδα γκουβερνάντα την οποία λάτρευε, αλλά αναγκάστηκε να την αποχωριστεί το 1848 όταν ο πατέρας του μετατέθηκε στη Μόσχα και στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη.

Από μικρός έδειξε πως διέθετε πρόωρο μουσικό ταλέντο, το οποίο οι γονείς του δεν ενθάρρυναν επειδή πίστευαν ότι θα έβλαπτε τον ήδη νευρωτικό και υπερευαίσθητο χαρακτήρα του. Αυτή η άποψη επαληθεύτηκε το 1854 όταν ο 14χρονος Πιότρ έχασε τη μητέρα του, την οποία αγαπούσε με τη θέρμη ενός έντονα εσωστρεφούς παιδιού, από χολέρα. Για να ανακουφιστεί από την οδύνη του θανάτου της, αλλά και από την αδιαφορία του ατάραχου πατέρα του απέναντι στο γεγονός, συνέθεσε ένα μικρό βάλς για πιάνο, ενώ σκεφτόταν να συνθέσει και μια όπερα. Σημαντικό είναι εδώ το γεγονός πως την περίοδο εκείνη η μουσική του εκπαίδευση περιοριζόταν σε κάποια ασυστηματοποίητα μαθήματα ωδικής, πιάνου και αρμονίας. Παρακολουθούσε όμως συχνά παραστάσεις όπερας η οποία συνέβαλλε σημαντικά στη διαμόρφωση των μουσικών του προτιμήσεων.


Εκπαίδευση

Το 1850 ο Τσαϊκόφσκι άρχισε να φοιτά στο προπαρασκευαστικό τμήμα της Σχολής του Δικαίου της Αγίας Πετρούπολης. Το 1862 εργαζόταν ως υπάλληλος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ενώ παράλληλα είχε ξεκινήσει σπουδές στο νεοσύστατο Ωδείο της πόλης. Το ενδιαφέρον του κέρδιζε η ενασχόλησή του με τη μουσική και σύντομα εγκατέλειψε τη θέση του και αφοσιώθηκε στις μουσικές σπουδές του.

Το 1864 εμφανίζεται η πρώτη ορχηστρική του παρτιτούρα, μια εισαγωγή εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο 'Η Θύελλα' του Οστρόφσκι. Εκεί εμφανίζονται πολλά από τα υφολογικά χαρακτηριστικά που κυριάρχησαν αργότερα στη μουσική του καθώς και η νεανική τραχύτητά του, ένα από τα στοιχεία που δεν ενέκρινε ο μεντελσονικός Αντόν Ρούμπινσταϊν που υπήρξε δάσκαλός του. Ωστόσο ο αδελφός του Ρούμπινσταϊν, ο Νικολάι, του πρότεινε να διδάξει αρμονία στο Ωδείο της Μόσχας. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής νοοτροπίας του Τσαϊκόφσκι έπαιξε η συμμετοχή του στην 'Ομάδα των Πέντε', που φαίνεται να αποτελούσαν αυτοδίδακτοι συνθέτες της εθνικής σχολής της Αγίας Πετρούπολης, με ηγέτη το Μίλυ Μπαλακίρεφ.
Σαν βασικό ιδίωμα της ομάδας αυτής παρουσιάζεται η πρωτοτυπία της σύνθεσης, κάτι σαν νέα 'μουσική πρόταση' όπως λέγεται σήμερα στον χώρο αυτό. Ίσως ήταν μια κίνηση στα πλαίσια του Ρομαντισμού, θέλοντας να "ταρακουνήσει" τα νερά του παγιωμένου ρώσικου μουσικού ύφους.


Το έργο του

Ο Πιότρ ή Πέτερ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι υπήρξε πολυγραφότατος συνθέτης και στο ενεργητικό του συναντά κανείς πληθώρα έργων. Τα σημαντικότερα και μόνο έργα του παρουσιάζουν ένα δραστήριο και ανήσυχο πνεύμα. Έγραψε μουσική για θέατρο όπου περιλαμβάνονται όπερες, όπως 'Ευγένιος Ονέγκιν', 'Ντάμα Πίκα', 'Η Παρθένος της Ορλεάνης' κ.α., τρία μπαλέτα : 'Η Λίμνη των κύκνων', "Η Ωραία Κοιμωμένη', καθώς και 'Ο Καρυοθραύστης' που χαίρουν της ιδιαίτερης εκτίμησης του κοινού, ενόργανη μουσική όπου περιλαμβάνονται συμφωνίες, σόλο και ορχήστρα για πιάνο, βιολί και τσέλο, καθώς και διάφορα ορχηστρικά έργα, μουσική δωματίου και φωνητική μουσική με 100 περίπου τραγούδια και έξι ντουέτα.


Προσωπικότητα και χαρακτήρας

Υπήρξε εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος με έντονα ρομαντικό χαρακτήρα που τον οδήγησε συχνά σε νευρωτικές καταπτώσεις και κλονισμούς, καθώς και σε μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.

Η ψυχική υγεία του κλονίστηκε για πρώτη φορά όταν έχασε τη μητέρα του (όπως αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο) και αντιμετώπισε την αδιαφορία του πατέρα του για το γεγονός. Η αντίδρασή του ήταν να στραφεί στη δημιουργική πλευρά του εαυτού του και αυτό φαίνεται να συμβάλλει αρκετά στην εσωτερική του ισορροπία. Καθώς λέγεται ότι η κλασσική μουσική εξημερώνει τα άγρια ένστικτα, επειδή η αντίληψή της και η έμπνευση εδράζει στον αγνό νου του ανθρώπου, που στην ανατολική φιλοσοφία περιγράφεται ως Μάνας, μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο συνθέτης γνώριζε υποσυνείδητα ίσως το "κρυφό μονοπάτι" που οδηγεί από την προσωπικότητα στον εσωτερικό Εαυτό ή Άνθρωπο, ο οποίος έχει την ικανότητα να επεμβαίνει με θεραπευτικά αποτελέσματα στα προβλήματα της φθαρτής πλευράς του ανθρώπου, όπως άλλωστε περιγράφουν οι ιστορικές αναφορές και παραδόσεις πως έκαναν οι ιερείς-θεραπευτές στα Ασκληπιεία.

Η δεύτερη κατάπτωση που υπέστη ο Τσαϊκόφσκι συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 1870 και ένα από τα συμπτώματα ήταν η σχεδόν υστερική ενασχόλησή του με τη σύνθεση, καρπός της οποίας ήταν η συμφωνία αριθ. 4 σε Φα Ελάσσονα και η όπερα 'Ευγένιος Ονέγκιν' εμπνευσμένη από το ομώνυμο έργο του Πούσκιν. Την περίοδο εκείνη συνέβη να τον ερωτευτεί παράφορα μια πρώην μαθήτριά του, Αντονίνα Μιλιούκοβα, απειλώντας να αυτοκτονήσει αν την απέκρουε.

Ο συνθέτης συνέπασχε τότε με την ηρωίδα του έργου Τατιάνα που ο Ονέγκιν απαρνήθηκε άσπλαχνα και δέχθηκε να την παντρευτεί. Ο γάμος αυτός όμως δε μπορούσε να έχει μέλλον επειδή αφ' ενός η Αντονίνα απεδείχθη νυμφομανής και αφ' ετέρου οι σεξουαλικές προτιμήσεις του Τσαϊκόφσκι έκλιναν προς την ομοφυλοφιλία. Το γεγονός αυτό τον καθιστούσε κοινωνικά απόβλητο και μοναδική διέξοδος αποτέλεσε περιστασιακά το ποτό και σε μόνιμη βάση η σύνθεση.

Στα τέλη του 1876 είχε αρχίσει μια εκπληκτική αλληλογραφία με μια θαυμάστριά του που προτίμησε να κρατήσει μυστική την παρουσία της, ονόματι Ναντιέζντα φον Μεκ, μια πλούσια χήρα η οποία του πρόσφερε μια ετήσια χορηγία που επέτρεψε στο συνθέτη να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο έργο του. Η μυστηριώδης αυτή σχέση διήρκεσε 14 χρόνια. Από το περιεχόμενο των επιστολών φαίνεται πως ο Τσαϊκόφσκι ένιωθε ιδιαίτερα υποχρεωμένος στην προστάτιδά του και προσπαθούσε να είναι αρεστός συντάσσοντας ένα λεπτομερές διάγραμμα της Τέταρτης Συμφωνίας του, αποκλειστικά γι` αυτήν. Στις προσπάθειές του να δικαιολογήσει τον εαυτό του απέναντι στη γενναιόδωρη προσφορά της οφείλεται η μεγάλη παραγωγικότητά του. Γενικότερα λέγεται, ότι διακατέχονταν από την ανάγκη αυτή και πως ήταν πάντα πρόθυμος να γράφει αυτά που ήθελαν να ακούσουν οι άλλοι και όχι αυτά που πραγματικά σκεπτόταν.

Όταν το 1890 διακόπηκε η αλληλογραφία τους και η ετήσια χορηγία απροειδοποίητα, επιδεινώθηκε η κατάρρευση της ψυχικής υγείας του, που είχε αρχίσει να κλονίζεται για τρίτη φορά λίγο καιρό πριν, προφανώς από την κούραση κάποιων συνεχόμενων περιοδειών στις ΗΠΑ και Αγγλία. Δεν είχε ανάγκη τα χρήματα, αλλά δε συγχώρησε ποτέ αυτή τη συμπεριφορά. Το γεγονός αυτό, καθώς και ο χειρισμός του στο θέμα με το γάμο του δείχνουν μια έντονη ανάγκη για κοινωνική αναγνώριση, σύμφωνα με την πυραμίδα αναγκών του Α. Maslow (Μάσλοου) και έναν άνθρωπο που βίωνε εσωτερική μοναξιά, ενισχυμένη από τη στάση της κοινωνίας απέναντι σε έναν ομοφυλόφιλο.

Ο Τσαϊκόφσκι, σύμφωνα με εκτιμήσεις, είναι ένας από τους πιο υποκειμενικούς συνθέτες και στην περίπτωσή του ο άνθρωπος δεν πρέπει να διαχωριστεί από τη μουσική του. Το έργο του άλλωστε αποτελεί εκδήλωση των καταπιεσμένων, όλο και πιο έντονα απελπισμένων συναισθημάτων του, με αποκορύφωμα την Έκτη Συμφωνία του, ένα από τα μεγαλύτερα έργα της εποχής.

Η μουσική του, με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ίσως περισσότερο συναισθηματική, (αστρική στην ανατολική φιλοσοφία) παρά νοητική. Άλλωστε ήταν επηρεασμένος από τους ρομαντικούς. Κανένας συνθέτης, λέγεται, δεν ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ ως προς τις εκτιμήσεις για το έργο του, οι οποίες ταλαντεύονταν ανάμεσα στην υποτίμηση και στην υπερεκτίμηση. Αναμφίβολα η παρουσία του δεν πέρασε απαρατήρητη και το έργο του προκάλεσε έντονες αντιθέσεις. Σε ένα κόσμο που ρέπει προς την παγιοποίηση, το συνηθισμένο και το βαλτώδες - πολύ πριν από την εποχή του συνθέτη, μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε - οτιδήποτε φέρνει αναταραχή και διάσταση απόψεων, ίσως αποτελεί γόνιμο έδαφος για όποιον κλίνει προς την παρατήρηση και την έρευνα., για όποιον πιστεύει ότι τα φαινόμενα κρύβουν μέσα τους αιτίες, που συχνά οδηγούν εκείνον που τις ανακαλύπτει να αναθεωρεί τις αντιλήψεις του και την εικόνα του κόσμου.

Μολονότι στα ύστερα έργα του είχε αποβάλει την ενσυνείδητη "ρωσικότητα", το υπόβαθρό των έργων του, ως προς το συναίσθημα και τον χαρακτήρα τους, είναι εξίσου διακεκριμένα ρωσικό όσο και των έργων των συνθετών της εθνικής σχολής. Ο Τσαϊκόφσκι πέτυχε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον μουσικό και στο ευρύ κοινό, γεγονός που εξηγεί εν μέρει την εξέχουσα θέση που κατείχε στην εκτίμηση του κοινού, καθώς και να επεξεργαστεί τα λαϊκά ακούσματα με το εθνικό ύφος της ρωσικής μουσικής. Ανεγνωρισμένος στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, φαίνεται να είχε πετύχει κατά κάποιο τρόπο ένα πάντρεμα ανάμεσα στο ευρωπαϊκό και το ρώσικο άκουσμα.

Ο θάνατός του υπήρξε άλλο ένα μυστήριο. Κάποιοι λένε ότι πέθανε από χολέρα, πίνοντας άβραστο νερό σε περίοδο επιδημίας. Άλλη εκδοχή τον θέλει να αυτοκτονεί για να αποφύγει το σκάνδαλο, όταν κατηγορήθηκε ότι διατηρούσε σχέσεις με ένα νέο της αυτοκρατορικής οικογένειας. Διαδόθηκε όμως πως αυτοκτόνησε λόγω της αποτυχίας της τελευταίας του συμφωνίας.

Έτσι κι αλλιώς, ο Τσαϊκόφσκι υπήρξε ένας συνθέτης. Η ικανότητα της "σύνθεσης" σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση και φιλοσοφία είναι χαρακτηριστικό του Αγνού Νου ή Μάνας, όπως έχει αναφερθεί πιο πάνω, αρμονικού συνδυασμού των φαινομενικά αντιθέτων πραγμάτων, εννοιών, ιδεών κτλ. Μια αντι-πρόταση δηλαδή στο διαζευκτικό "ή" που συνηθίζει να χρησιμοποιεί ο μέσος άνθρωπος σήμερα, με το συνδετικό "και".



Βιβλιογραφία :

Εγκυκλοπαίδεια Britannica
Άλλες πηγές : Internet

Διαβάστε περισσότερα

ΤΑ ΕΛΤΑ ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΤΟΥΣ ΣΕΙΡΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Ε όχι και… γραμματόσημο (!) της Ελληνικής Δημοκρατίας ο τηλεπαρουσιαστής στη Γαλλία Νίκος Αλιάγας, τον οποίον στη χώρα μας γνωρίζουν σχεδόν μόνο μερικοί δημοσιογράφοι και ασχολούμενοι με τα μέσα ενημέρωσης. Καλός, χρυσός ο άνθρωπος, αλλά γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλουέπρεπε να τον κάνει γραμματόσημο; Εν τοιαύτη περιπτώσει, αν η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ εκδίδει γραμματόσημο με τον σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα Νίκο Αλιάγα, τι θα έπρεπε να κάνει π.χ. για την Ελλη Στάη ή την Ολγα Τρέμη, που τις ξέρουν όλοι οι Ελληνες; Να… τυπώσει τις φωτογραφίες τους στα χαρτονομίσματα;
Αξιος συνθέτης ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, αλλά πώς είναι δυνατόν να τον βγάζει κι αυτόν η κυβέρνηση σε γραμματόσημο, την ώρα που κάτι ανάλογο δεν έχει κάνει ούτε για τον προ πολλού εκλιπόντα μεγάλο δημιουργό Μάνο Χατζιδάκι ούτε για τον εν ζωή Μίκη Θεοδωράκη - συνθέτες και οι δύο απείρως σημαντικότεροι και πασίγνωστοι ανά την υφήλιο; Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει στους φιλοτελικούς για την ώρα κύκλους η νέα σειρά γραμματοσήμων που τα ΕΛΤΑ θα θέσουν σε κυκλοφορία τη Δευτέρα, με τίτλο «Διακεκριμένες Ελληνικές προσωπικότητες», αποτελούμενη από έξι γραμματόσημα. Φιλοτελικό σκάνδαλο συνιστά η έκδοση αυτής της σειράς, η οποία μεθοδεύτηκε με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στο καλοκαίρι και παραβιάζει ακόμη και τον κανονισμό των ίδιων των ΕΛΤΑ που απαγορεύει -σωστά- την έκδοση γραμματοσήμων προσώπων που ζουν, εξαιρέσει Προέδρων της Δημοκρατίας.
Η υπόθεση είναι σκοτεινή και βρωμάει από μακριά πολιτική παρέμβαση. Πώς είναι δυνατόν χωρίς κυβερνητική εντολή η Διεύθυνση Φιλοτελισμού και το Διοικητικό Συμβούλιο των ΕΛΤΑ να αποδέχονται ακαριαία την εισήγηση ενός παντελώς άγνωστου «Ινστιτούτου για την Ελλάδα», του οποίου μάλιστα το λογότυπο IFG εμφανίζεται κατά εξωφρενικό και προκλητικό τρόπο και στα έξι γραμματόσημα της σειράς; Ποιος από το Μέγαρο Μαξίμου έδωσε την εντολή -άτυπα, φυσικά- για την έκδοση αυτής της σειράς; Γιατί εμείς μέχρι τώρα αναφερθήκαμε σε δύο «αβλαβή» πρόσωπα, έναν τηλεπαρουσιαστή και έναν συνθέτη.
Στην ίδια σειρά όμως εμφανίζονται και δύο… επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ και οι οποίοι είναι εν ενεργεία! Ο ένας μάλιστα από αυτούς, ονόματι Ανδρέας ή Αντριου Λιβέρης, είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος μιας πραγματικά μεγάλης αμερικανικής χημικής βιομηχανίας, η οποία όμως προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, καθώς συνδέεται με την παραγωγή παλαιότερα του «πορτοκαλί παράγοντα», αερίου χημικού πολέμου που χρησιμοποίησαν τα αμερικανικά στρατεύματα στο Βιετνάμ και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους, αναπηρίες και τερατογενέσεις μεταξύ τωνΒιετναμέζων! Η εταιρεία αυτή συνδέεται και με τις βόμβες ναπάλμ!
Οσο για τον άλλον επιχειρηματία, κάποιον Τζιμ Γιαννόπουλο, αυτός είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πασίγνωστης κινηματογραφικής εταιρείας 20th Century Fox. Το Ιδρυμα Νιάρχου και ένας καθηγητής – ερευνητής Βιολογίας ονόματι Αριστείδης Πατρινός συμπληρώνουν την εξάδα των γραμματοσήμων της νέας σειράς - ντροπής των ΕΛΤΑ. Ως και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια απευθύνθηκε με επιστολή της η Ελληνική Φιλοτελική Ομοσπονδία αμέσως μόλις γνωστοποιήθηκε η απόφαση έκδοσης της νέας σειράς, προσπαθώντας να πετύχει τη ματαίωση της κυκλοφορίας της. «Η Ελληνική Φιλοτελική Ομοσπονδία και σύσσωμος ο φιλοτελικός κόσμος τον οποίο αυτή εκπροσωπεί, είμαστε αντίθετοι με αυτή την έκδοση…
Πιστεύοντας ακράδαντα ότι ζώσες προσωπικότητες δεν πρέπει να τιμώνται με την έκδοση γραμματοσήμων εφόσον η τελική καταξίωση και αποτίμηση του έργου τους μπορεί να γίνει μόνο μετά θάνατον, επικαλούμεθα την επέμβασή σας για τη ματαίωση αυτής της έκδοσης» αναφέρει μεταξύ άλλων και συνεχίζει τονίζοντας: «Δεν πρέπει να λησμονείται ότι οποιαδήποτε τιμή δύναται να ανακληθεί (αφαίρεση μεταλλίου, απόσυρση αγάλματος) πλην των γραμματοσήμων… Διαφημίζονται επαγγελματίες σε πλήρη δραστηριότητα, κάτι που είναι ανεπίτρεπτο να γίνεται μέσω των γραμματοσήμων». Εχουν απόλυτο δίκιο οι φιλοτελιστές, αλλά προφανώς η εντολή είναι από πολύ ψηλά για την έκδοση της σειράς αυτής κι έτσι οι διαμαρτυρίες τους έπεσαν στο κενό. Το ότι η μνημονιακή πολιτική θα εξευτέλιζε και θα διέσυρε ακόμη και τα… γραμματόσημα (!) της Ελλάδας, ομολογούμε ότι ήταν πολύ δύσκολο να το φανταστούν και οι πιο φανατικοί εχθροί του Μνημονίου.

*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

«Πέντε χρόνια μετά, δεν έχουμε μάθει τίποτα από την οικονομική κρίση»

Άρθρο του James Kwak στο αμερικανικό περιοδικό “Atlantic” υποστηρίζει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα ελάχιστα έχει διδαχθεί από τις αιτίες που γέννησαν την κρίση του 2008.

Πριν από πέντε χρόνια, η Lehman Brothers, η AIG, και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν τινάχτηκαν στον αέρα εξαιτίας των κόκκινων δανείων, του ασφαλισμένου χρέους και της πώλησης των ασφαλίστρων κινδύνου. Δεν κατέρρευσαν εξαιτίας της απληστίας ή της διαφθοράς, μόνο. Η οικονομική κρίση που έχει αφήσει ακόμη εκτός της αγοράς εργασίας εκατομμύρια ανθρώπους προκλήθηκε από μία ιδέα: την ιδέα ότι οι αρρύθμιστες χρηματοπιστωτικές αγορές είναι καλές και ότι μπορούμε να στηριχτούμε στην ιδιοτέλεια των τραπεζιτών να βελτιώσουν τις ζωές όλων μας.

Η ιδεολογία της ελεύθερης χρηματοπιστωτικής αγοράς κέρδισε έδαφος στα μέσα της δεκαετίας του 1990, με τον Alan Greenspan της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας και τον Robert Rubin του αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών, χωρίς να δεχτεί ιδιαίτερη αμφισβήτηση στην Ουάσινγκτον μέχρι και το 2008. Αποτέλεσε έκτοτε ένα κεντρικό σημείο συμφωνίας μεταξύ τραπεζιτών, συμβούλων, νομοθετών και υψηλόβαθμων στελεχών των κυβερνήσεων Κλίντον και Μπους. Οδήγησε, μεταξύ άλλων, σε μη ρυθμιζόμενα παράγωγα, έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο τους καταναλωτές, έφερε το τέλος του νόμου Glass- Steagall, αλλά και δεκάδες χιλιάδες άδεια σπίτια. Εν τέλει προκάλεσε ένα τεράστιο οικονομικό σοκ, από το οποίο ο κόσμος δεν έχει ακόμη ανακάμψει.

Για μια στιγμή, όταν φάνηκε πως η οικονομία μπορούσε να καταρρεύσει ολοκληρωτικά, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως οι επιχειρηματικές δραστηριότητες λίγο αργότερα θα συνεχίζονταν κανονικά. Για μια στιγμή, ακόμη και ο Greenspan παραδέχθηκε ότι είχε κάνει λάθος. Πέντε χρόνια μετά όμως, η ιδεολογία της απορρύθμισης της αγοράς έχει επιστρέψει. Και ενώ συνεχίζει να τίθεται σε μερική αμφισβήτηση, κυριαρχεί όπου αυτό απαιτείται.

Ένα μόνο παράδειγμα (από τα πολλά που παρουσιάζει το άρθρο), είναι η μηδαμινή αύξηση των κεφαλαιακών απαιτήσεων για τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα -εκείνα που μπορούν να οδηγήσουν σε ολική κατάρρευση το χρηματοπιστωτικό σύστημα – παρά τις ανησυχίες που εξέφρασε η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα. Η αντίδραση σε υψηλότερες κεφαλαιακές απαιτήσεις στηρίχθηκε στην (εσφαλμένη) άποψη ότι τα μεγαλύτερα κεφάλαια θα περιορίσουν το δανεισμό και έτσι θα βλάψουν την οικονομία.

Γιατί συνεχίζουμε να λειτουργούμε, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα τα περασμένα πέντε χρόνια; Οι ιδέες δεν επινοούνται και διαδίδονται μόνες τους. Προωθούνται από εκείνους, που έχουν τα αντίστοιχα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η οικονομική απορρύθμιση αποτέλεσε κεντρικό σημείο συμφωνίας εξαρχής, για ορισμένους βασικούς λόγους:

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ελέγχεται από ομάδες με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι Δημοκρατικοί, προκειμένου να διεκδικήσουν χρηματοδότηση για την εκστρατεία τους, έπρεπε να καλοπιάσουν την Wall Street. Οι μεσίτες ήθελαν να πουλήσουν σε όλους σπίτια. Οι ρυθμιστές της εξουσίας, βουτηγμένοι στην ιδιοτέλεια, συνειδητοποίησαν ότι μακροπρόθεσμα το χρήμα σωρεύεται, διατηρώντας αρμονικές σχέσεις με τη βιομηχανία. Και τέλος όλοι ενδιαφέρονται για τον πλούτο και τα χαμηλά επιτόκια.

Η οικονομική σταθερότητα δεν υποστηρίζεται από κανένα ισχυρό λόμπυ.

thepressproject

Διαβάστε περισσότερα

Καρέτα-καρέτα εναντίον Χρυσής Αυγής

Του Κώστα Βαξεβάνη
Εχω φίλους που ανησυχούν για την επιβίωση της καρέτα-καρέτα, αλλά δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται ούτε να ανησυχούν για το ότι αυτοκτονούν άνθρωποι.
Γνωρίζω ανθρώπους που τρέμουν για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την πιθανότητα να επικρατήσουν στην ελληνική κοινωνία φασιστικές απόψεις, αλλά αγνοούν πως στην Αμυγδαλέζα υπάρχουν γκετοποιημένοι και φυλακισμένοι άνθρωποι, γιατί, όπως οι Έλληνες κάποιων δεκαετιών πριν, έψαξαν τρόπο να επιβιώσουν.
«Μα», κομπάζουν, «άλλο το ένα και άλλο το άλλο». Αυτό ακριβώς το «άλλο», αυτή η συνήθης δικαιολογία και η βολική ή κατασκευασμένη εξήγηση, είναι που μετατρέπει τη δημοκρατική αντίληψη από σταθερό δρόμο μιας κοινωνίας σε ασταθή ισορροπία σχοινιού.
Αν αρχίσεις την προσπάθεια να ισορροπείς πάνω στο τεντωμένο σχοινί της επιλεκτικής δημοκρατίας, τότε πρέπει να αποδεχτείς πως στην πτώση σου δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας. 
Η Χρυσή Αυγή είναι μια κοινωνική απειλή και υπάρχουν πολλοί λόγοι που είναι σε έξαρση. Ο φασισμός δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, του αρκεί απλώς να κατηγορεί. Και σε μια κοινωνία κρίσης αυτό μπορεί να γίνει πολύ εύκολα. Το επιτελείο και η κοινοβουλευτική ομάδα του Σαμαρά είναι γεμάτα από ακροδεξιούς, που όχι μόνο δίνουν την εντύπωση, αλλά πιστεύουν κιόλας πως η Χρυσή Αυγή είναι οι παραστρατημένοι πατριώτες που πρέπει να βρουν τον σωστό δεξιό δρόμο.
Για πρώτη φορά η δεξιά στην Ελλάδα δεν κρυφοφυλάττει στο εσωτερικό της χουντοβασιλικούς για εκλογικούς λόγους, αλλά τους αποδέχεται ως την υγιή πατριωτική ομάδα που πρέπει να εκλεπτυστεί πολιτικά και να σώσει τη χώρα από τους νέους εαμοβούλγαρους.
Η «νέα» ΝΔ δεν φοβάται τη Χρυσή Αυγή. Φοβάται απλώς μην της πάρει ψήφους. Ο μπαμπούλας της Χρυσής Αυγής, όχι η πολιτική εξήγηση για την άνοδο της, γίνεται κάθε μέρα η σημαία του φόβου και ταυτόχρονα το κόκκινο πανί για την ίδια. Αυτός ο μπαμπούλας γίνεται ταυτόχρονα και η απενοχοποίηση του νεοφιλελευθερισμού.
Υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να τοποθετηθεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Χρυσής Αυγής και όσων δέχονται το μέτωπο εναντίον της. Μόνο που για να συμφωνήσουν σε αυτόν τον «κοινό αγώνα» πρέπει, όπως εννοείται, να αποδεχτούν ένα μορατόριουμ. Να συμφωνήσουν δηλαδή με τις κυβερνητικές επιλογές (που δεν είναι, εννοείται, η απειλή) και να στραφούν στην απειλή του φασισμού. 
Το ερώτημα όμως είναι: Μπορεί κάποιος να αντιλαμβάνεται ως εχθρό της κοινωνίας τις φασιστικές απόψεις, αλλά να αποδέχεται ή να θεωρεί φιλικό οτιδήποτε απειλεί τα δικαιώματα; 
Δηλαδή, οφείλω να φοβάμαι τον διαχωρισμό των ανθρώπων όπως σχηματικά και φασιστικά τον προωθούν οι φασίστες, αλλά να μη με φοβίζει ο διαχωρισμός σε ανθρώπους που έχουν δικαίωμα στην Παιδεία και σε αυτούς που δεν έχουν; 
Σε αυτούς που θα μπορούν να έχουν περίθαλψη και στους άλλους που θα πεθαίνουν χωρίς ασφάλιση; 
Μπορώ να τρέμω τον Κασιδιάρη, αλλά να μη με φοβίζει ο Στουρνάρας, που συστηματικά δημιουργεί μια οικονομική ελίτ πάνω και πέρα από τα στρώματα των ανέργων;
Έχω δικαίωμα να φοβάμαι τον Παναγιώταρο, αλλά να μη με πειράζει που ο Βενιζέλος, αυτός ο εκατομμυριούχος της Βουλής, ψηφίζει για να γίνω φτωχότερος; 

Τα 3 τελευταία χρόνια συστηματικά δημιουργείται η εντύπωση πως η ευθύνη, η στάση ευθύνης, είναι η πραότητα και η αποδοχή. Επιδοτημένοι ψευτοδιανοούμενοι, καθηγητές πανεπιστημίου που είναι δημιουργήματα των δημοσίων σχέσεων και του κομματισμού, ξεπεσμένοι λαϊφστιλάδες που αντικατέστησαν τις συνταγές ευωχίας και καλοπέρασης με τη μελλοντική διάσωση που ευελπιστούν ότι θα τους αποφέρει το προσκύνημα του νεοφιλελευθερισμού, προσπαθούν να πείσουν πως η κοινωνία που υπηρέτησαν και δημιούργησαν πρέπει να αλλάξει. Και θα αλλάξει, αν γίνουν αποδεκτοί οι όροι που θα θέσουν οι ίδιοι. 
Σε αυτό ακριβώς το πνεύμα, εχθρός όλων είναι η Χρυσή Αυγή, που θα μας σκοτώσει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που έφτιαξαν. Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή.
Όποιος δεν αντέξει, θα είναι επειδή του άξιζε και όχι επειδή τον σκότωσε ο Αδωνις. Μπορεί να μη διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους, αλλά σε αυτούς που έχουν το δικαίωμα και τη δύναμη να επιβιώσουν και σε αυτούς που δεν το αξίζουν ρε αδερφέ. Και το κάνουν με πλήρη φόβο για τη Χρυσή Αυγή και με αγωνία για την επιβίωση της καρέτα καρέτα.

“Hot Doc”

Διαβάστε περισσότερα

Αγαπητοί συμπολίτες, αγαπητοί γονείς και μαθητές μας

Από την Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου ξεκινάμε πενθήμερη απεργία. Την αποφασίσαμε μετά από γενικές συνελεύσεις των σωματείων μας σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες καθηγητές, με ποσοστό πάνω από 90% πήραν την απόφαση να μπουν στον αγώνα.

Θα κάνουμε απεργία γιατί δεν ανεχόμαστε τα σχολεία να ξεκινάνε διαλυμένα για άλλη μια φορά. Με τουλάχιστον δέκα χιλιάδες καθηγητές λιγότερους και τα παιδιά να στοιβάζονται σε τμήματα των 28 και 30 μαθητών

Με το νέο νόμο για το Λύκειο η δημόσια εκπαίδευση μετατρέπεται σε ένα διαρκές κυνηγητό εξετάσεων με στόχο όλο και περισσότερα παιδιά να εγκαταλείψουν το Λύκειο. Μέσα στο καλοκαίρι, συνεχίστηκε το καταστροφικό έργο της συγχώνευσης/κατάργησης σχολείων. Έκλεισαν αιφνιδιαστικά και μέσα σε μια νύχτα σχολεία και καταργήθηκαν ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ ,ΕΠΑΣ) σπρώχνοντάς τους 20.000 μαθητές του  στις «αγκαλιές» των ιδιωτικών σχολαρχών.

Σχεδιάζουν μια σχολική ζωή άχαρη και δυσάρεστη, με πιο πολλά παιδιά στα τμήματα και τα εργαστήρια, με λιγότερους καθηγητές.

Πολλά παιδιά, τα δικά μας και τα δικά σας παιδιά δεν θα έχουν ουσιαστικά, δικαίωμα στη μόρφωση. Ετοίμασαν   για  τα  παιδιά  σας   ένα  εκπαιδευτικό ΄΄Καιάδα΄΄ που οδηγεί  στην εκπαιδευτική διαδικασία  στην διάλυση.

Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής της δικιάς μας και των μαθητών μας. Απέναντί μας έχουμε τα στελέχη των υπουργείων, τους καλοπληρωμένους μάνατζερ, τα δελτία ειδήσεων, που δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνουν ότι είναι ο δικός μας ο αγώνας που θα βλάψει το Σχολείο και όχι η δική τους βάρβαρη πολιτική.

Σε αυτόν τον αγώνα θέλουμε δίπλα μας όλους τους εργαζόμενους τους γονείς και τους μαθητές μας. Όχι για να αναλάβουν τα δικά μας καθήκοντα. Το κόστος του αγώνα θα το αναλάβουμε εμείς. Αλλά γιατί σήμερα δεν «χτυπιέται» μόνο η εκπαίδευση των παιδιών μας, αλλά η ελληνική κοινωνία. Αν τους αφήσουμε να συνεχίσουν τίποτε δεν θα μείνει όρθιο.

Όλη η κοινωνία βάλλεται: κλείνουν επιχειρήσεις, νοσοκομεία, απολύονται εργαζόμενοι, χάνονται εργασιακά δικαιώματα χρόνων, μεταναστεύουν οι νέοι, αυτοκτονούν άνθρωποι από την ανέχεια, ξεπουλιέται η χώρα μας.                                                                ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!!!

Απεργούμε για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τους μαθητές μας.

Απεργούμε για την αξιοπρέπειά μας και για να πάρουμε την χώρα μας πίσω.

ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

Το Σάββατο 14/9, στις 10.00 το πρωί η  απεργιακή επιτροπή θα συναντηθεί στο Εργατικό κέντρο.

Oμάδα   καθηγητών  θα μοιράσουμε ενημερωτική ανακοίνωση σε όλη την πόλη, γιατί όλοι πρέπει να ξέρουν ότι η απεργία δεν γίνεται για το συμφέρον της συντεχνίας μας αλλά για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και την ανατροπή των πολιτικών που μας έφτασαν μέχρις εδώ.

Την Δευτέρα 16/9 από τις 7.30 το πρωί έξω από τα σχολεία,

για να υπερασπίσουμε το δικαίωμά μας στην ενημέρωση  και την  αξιοπρέπεια.

Την Δευτέρα 16/9 στις 9.30, Κεντρική πλατεία Μπότσαρη

Συγκέντρωση καθηγητών, γονιών και μαθητών και πορεία στην πόλη και  περιφερειακή αυτοδιοίκηση για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην μόρφωση των παιδιών μας.

Την Τρίτη 17/9   στις   10μμ θα  βρεθούμε  για στήριξη του απεργιακού αγώνα στο Νοσοκομείο  της πόλης  και  στην συνέχεια για  ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ στις  δημόσιες  υπηρεσίες, εν όψει της  πανδημ/κής απεργίας  της  ΑΔΕΔΥ  18 και  19/9.

 Απεργιακή επιτροπή  Μεσολογγίου της  Α΄  ΕΛΜΕ   Αιτωλοακαρνανίας

Διαβάστε περισσότερα

«Φόρος τιμής» στον Κάρολο Κουν

Η Google «τιμά» τον Κάρολο Κουν και αφιερώνει το σημερινό της doodle τα 105α γενέθλιά του, καθώς γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1908 γεννήθηκε στην Προύσα, ο κορυφαίος ίσως Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης.

Η ζωή του

Ο Κάρολος Κουν ενηλικιώθηκε στην Πόλη, ενώ η φοίτησή του στη Ροβέρτειο Σχολή με μαθητές από όλα τα Βαλκάνια υπήρξε η φυσική ακολουθία ενός πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος. Επειτα από μόλις ένα έτος σπουδών στη Σορβόνη, εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα (1929) και αναλαμβάνει χρέη καθηγητή Αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου και υπογράφει τις πρώτες σκηνοθεσίες του ομώνυμου ερασιτεχνικού θιάσου. Το 1934 θα ιδρύσει με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον δημοσιογράφο Διονύσιο Δεβάρη τη «Λαϊκή Σκηνή» (1934-1936), το σημαντικότερο πειραματικό θέατρο της εποχής και επίκεντρο καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Οι νεωτερισμοί του, δεν στόχευαν σε άμουσες προκλήσεις ή προσωπική αυτοπροβολή, αλλά στη διεύρυνση του φιλοθεάμονος κοινού και στην ανάδειξη της ρωμέικης ψυχής, σκοποί που επιτελούνταν, εκτός των άλλων, και από την επιλογή ηθοποιών από την «καρδιά» των λαϊκών στρωμάτων. Χαρακτηριστική είναι η αγγελία για το σχηματισμό του θιάσου της «Λαϊκής Σκηνής», όπου αναζητούνταν «200 νέοι και νέαι, κατά το πλείστον παιδιά του λαού που βιοπαλαίουν».

Η λαϊκή-νησιώτικη ζωή, οι βυζαντινές αγιογραφίες, οι αναπαραστάσεις των αρχαίων αγγείων και κυρίως η μακραίωνη παράδοση της δημοτικής ποίησης υπήρξαν για τον Κουν ο ομφάλιος λώρος που συνέδεε τα αρχαία δράματα με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ενας ενδιάμεσος κρίκος που μετρίαζε τη χρονική απόσταση και με ό,τι αυτή συνεπάγεται στην απόκλιση με τα σύγχρονα ήθη και έθιμα. Το ιδιαίτερο θεατρικό του ύφος προσδιορίστηκε από τον ίδιο τον δημιουργό ως «λαϊκός εξπρεσιονισμός», που αποδίδεται συνοπτικά σαν στυλιζάρισμα ορισμένων εκφραστικών μέσων προκειμένου να αποδοθεί το πριτιμίβ λαϊκό στοιχείο.

Γνωστός λάτρης του βωβού κινηματογράφου, προσέδιδε ιδιαίτερη σημασία στην έκφραση και κυρίως την κινησιολογία, την «ευγλωττία του σώματος», η οποία αποδόθηκε πρωτοφανώς στα χορικά μέρη της αρχαίας τραγωδίας. Ο Κουν επιχειρούσε να απομακρύνει από το αρχαίο δράμα τον σχολαστικισμό και τα ακαδημαϊκά πρότυπα, θεωρώντας τον ακαδημαϊσμό «θάνατο του θεάτρου» και «πηγή στερεότυπων». Η εκλαΐκευση των αρχαίων δραμάτων, χωρίς ωστόσο να αναιρείται η βαθύτερη ουσία τους, υπήρξε ενδεικτική της αγάπης του για το κοινό και της επιθυμίας του να το διευρύνει, καθώς δεν θεωρούσε το θέατρο υπόθεση μιας περιχαρακωμένης κάστας μυημένων.

Αντίθετα με την ιδιώνυμη αισθητική «λαϊκού εξπρεσιονισμού», που επέλεξε την τριετία που διηύθυνε τη «Λαϊκή Σκηνή», στο Θέατρο Τέχνης επικράτησαν το ψυχολογικό δράμα και η ανάλογη πλαστικότητα με την οποία είθισται να αποδίδεται στη θεατρική σκηνή. Το χρονικό διάστημα μεταξύ της βραχύβιας «Λαϊκής Σκηνής» και της ίδρυσης του Θεάτρου Τέχνης (1942) ξεχωρίζει η συνεργασία με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη (1939-1941), ενώ δεν πρέπει να λησμονείται και η μετέπειτα θητεία του Κουν στην Εθνική σκηνή (1950-1953), την περίοδο δηλαδή εκείνη κατά την οποία το Θέατρο Τέχνης ανέστειλε τη λειτουργία του λόγω οικονομικών προβλημάτων (1949-1954).

«Ας μη μας καταλογισθεί ούτε αυθάδεια μήτε αναίδεια», προλάμβανε ο Κουν τους θεατρόφιλους, καθώς γνωστοποιούσε ότι το Θέατρο Τέχνης όφειλε να ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο είχε μέχρι τότε επιχειρηθεί στο ελληνικό θεατρικό στερέωμα. Από τις βασικές αρχές του Θεάτρου Τέχνης ξεχώριζαν η καταπολέμηση του βεντετισμού και η ταυτόχρονη έμφαση σε ένα θέατρο συνόλου. Ο Κάρολος Κουν προσδοκούσε να αλλάξει ριζικά την ελληνική θεατρική πραγματικότητα, που υπήρξε εν πολλοίς μια συνισταμένη παρεμβατικότητας από πολιτικές δυνάμεις και μαικήνες του θεάτρου. Το θέατρο συνόλου προϋποθέτει στον σκηνοθετικό θώκο σπουδαίους δημιουργούς, καθώς ο σκηνοθέτης οφείλει να συνδυάζει καλλιτεχνική παιδεία, αντιληπτική και διαισθητική ικανότητα, προκειμένου να επιφέρει αρμονία και ώσμωση, την πολυπόθητη «χημεία». Από τη συγκεκριμένη ανάγκη ομοψυχίας και σταθερότητας προήλθε και η ίδρυση της ομώνυμης σχολής, ενώ η σχετική μονιμότητα στα μέλη του θιάσου οδήγησε ορισμένους σε άδικες επικρίσεις περί άβατου.

Η ασκητική αισθητική του Θεάτρου Τέχνης υπήρξε απότοκη της εσωτερικότητας των κειμένων και ερχόταν σε συστοιχία με τα πενιχρά μέσα και τον περιορισμένο σκηνικό χώρο. Τα αντικείμενα στη σκηνή δεν περιορίζονταν στην αναπαράσταση της εξωτερικής πραγματικότητας, αλλά αποκρυστάλλωναν τα αδιόρατα χαρακτηριστικά εκείνων που τα μετέρχονταν. Η οξυμμένη διαίσθηση του Κουν και η επιλογή συγκεκριμένου δραματολογίου τον ώθησαν σε μια ιδιότυπη επιλογή ηθοποιών, όπου, υποσκελίζοντας τα εξωτερικά γνωρίσματά τους, αναζητούσε «έναν υπόγειο ήχο, ένα αόρατο σημάδι». Ο Κάρολος Κουν υπήρξε από τους πρώτους στο ελληνικό θέατρο που ακολούθησε την -καθιερωμένη πλέον- μέθοδο Στανισλάφσκι, κατά την οποία «ο ηθοποιός οφείλει να φέρει εντός του και στην προσωπική του ζωή τον ρόλο που αναλαμβάνει».

Το Θέατρο Τέχνης παρουσίασε στο ελληνικό κοινό εκείνους τους συγγραφείς που τα επόμενα χρόνια θα ανακηρυχθούν ιερά τέρατα του παγκόσμιου θεάτρου. Μπέκετ, Μπρεχτ, Αραμπάλ, Φο και Λόρκα είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που πέρασαν τα ελληνικά σύνορα, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του Καρόλου Κουν, ενώ ως προς το εγχώριο δραματολόγιο έδωσε το βάπτισμα του πυρός ή πρόβαλε εκ νέου σπουδαίους έλληνες συγγραφείς, όπως τον προσφάτως εκλιπόντα Ιάκωβο Καμπανέλλη, τη Λούλα Αναγνωστάκη και τον Δημήτρη Κεχαΐδη.

Δάσκαλος, σκηνοθέτης, δραματουργός, ηθοποιός, σκηνογράφος και ενίοτε μεταφραστής, ο Κάρολος Κουν δεν δίστασε να αναδείξει στη θεατρική σκηνή τα ιδιαίτερα συνεκτικά στοιχεία του αρχαίου και του νεότερου δράματος, δημιουργώντας μια αμφίδρομη σχέση ως προς την ερμηνεία και την αναπαράστασή τους. Με την ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης ο Κάρολος Κουν πρόσφερε σκέπη και ελευθερία σε εν δυνάμει τεράστιες πνευματικές μορφές, ώστε να ξεδιπλώσουν κάθε πτυχή από το ιδιαίτερο ταλέντο τους. Γι' αυτό θα ήταν ολίσθημα αν υποστηρίζαμε ότι άλλαξε αποκλειστικά και μόνο τη θεατρική πραγματικότητα της χώρας.

ΠΗΓΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Διαβάστε περισσότερα

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Ζοφερό ήταν το μήνυμα των νορβηγικών βουλευτικών εκλογών της Δευτέρας. Το δυσάρεστο των αποτελεσμάτων δεν έγκειται φυσικά στο ότι η μείωση του ποσοστού και τωνεδρών του Εργατικού Κόμματος υποχρεώνει τον επί οκταετία πρωθυπουργό της Νορβηγίας Γενς Στόλτενμπεργκ να παραδώσει την ηγεσία αυτής της μακρινής και πλουσιότατης σκανδιναβικής χώρας στη δεξιά «σιδηρά κυρία» Ερνα Σόλμπεργκ.
Το ανησυχητικό στοιχείο συνίσταται στο γεγονός ότι ο συνασπισμός των δεξιών κομμάτων της Νορβηγίας δεν μπορεί να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αν η νέα κυβέρνηση δεν συμπεριλάβει στους κόλπους της και το ακροδεξιό, ρατσιστικό Κόμμα της Προόδου, μέλος του οποίου υπήρξε για κάποιο διάστημα ο παρανοϊκός εγκληματίας Αντερς Μπρέιβικπου το 2011 δολοφόνησε 77 (!) νέους σε κατασκήνωση τουΕργατικού Κόμματος.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η νέα πρωθυπουργός της Νορβηγίας (τυπικά θα αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά της στις 15 Οκτωβρίου) Ερνα Σόλμπεργκ δεν έχει κανένα δισταγμό ή αναστολή να βάλει την Ακροδεξιά στην κυβέρνηση. Αντιθέτως, έχει ήδη κάνει συμφωνία πριν από τις εκλογές με τους ακροδεξιούς. Η νορβηγική βουλή έχει 169 βουλευτές, πράγμα που σημαίνει ότι για τον σχηματισμό κυβέρνησης απαιτούνται τουλάχιστον 85 βουλευτές. Το συντηρητικό κόμμα Δεξιά της Σόλμπεργκ πήρε 48 έδρες (από 30 που είχε στο προηγούμενο κοινοβούλιο). Οι σύμμαχοί τους οι χριστιανοδημοκράτες πήραν 10 έδρες (όσες είχαν μέχρι τώρα) και οι επίσης δεξιοί φιλελεύθεροι πήραν 9 έδρες (στις προηγούμενες εκλογές του 2009 είχαν καταποντιστεί και είχαν πάρει μόνο 2). Μια απλή πρόσθεση μας δείχνει ότι 48+10+9 μας κάνει 67 έδρες - πολύ μακριά από τις απαιτούμενες 85. Ακόμη και αν η νορβηγική Δεξιά έπειθε το Κόμμα του Κέντρου που μέχρι τώρα συνεργαζόταν με τους Εργατικούς να συμμετάσχει σε κυβέρνηση της Δεξιάς, οι 10 έδρες που έχει το κόμμα αυτό θα έκαναν τις έδρες του δεξιού συνασπισμού 77, αριθμός που πάλι υπολείπεται του 85.
Αντιθέτως, το ακροδεξιό Κόμμα της Προόδου που έχει 29 έδρες φέρνει τον τετρακομματικό συνασπισμό της Δεξιάς (χωρίς τους κεντρώους, που ούτως ή άλλως είναι άκρως αμφίβολο αν θα δέχονταν να συμμετάσχουν σε δεξιά κυβέρνηση) στις 96 έδρες, δίνοντάς του άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με άλλα λόγια, η Ακροδεξιά θα μπει πανηγυρικά στην κυβέρνηση της Νορβηγίας!
Η επικράτηση του κεντροαριστερού Εργατικού Κόμματος και των συμμάχων του στις προηγούμενες εκλογές είχε σχεδόν αποκρύψει το γεγονός ότι σε εκείνες τις εκλογές του 2009 το ακροδεξιό Κόμμα της Προόδου είχε αναδειχθεί… δεύτερο (!) κόμμα στη Νορβηγία με το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό του 22,9%, παίρνοντας έτσι 41 (!) βουλευτές. Τότε το κόμμα Δεξιά, πάλι με επικεφαλής την αυριανή πρωθυπουργό Ερνα Σόλμπεργκ, είχε πάρει μόλις το 17,2% των ψήφων και 30 βουλευτές. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη στυγερή δολοφονία των 77 νέων από τον ακροδεξιό δολοφόνο Μπρέιβικ, αρκετοί ακροδεξιοί ψηφοφόροι εγκατέλειψαν το Κόμμα της Προόδου και μετακόμισαν σε άλλα δεξιά κόμματα. Το αποτέλεσμα ήταν το ποσοστό του να μειωθεί από το 22,9% το 2009 σε 16,4% και οι έδρες του να πέσουν από τις 41 στις 29. Παρ’ όλα αυτά όμως, την ώρα της εκλογικής του ήττας, τα υπόλοιπα αποτελέσματα των εκλογών υποχρεώνουν τα υπόλοιπα κόμματα της Δεξιάς να εκλιπαρούν τους ακροδεξιούς να δεχτούν να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, προκειμένου να μπορέσουν να κυβερνήσουν!
Ακόμη και στη Νορβηγία δηλαδή αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι οι όποιες διαφορές ανάμεσα στακόμματα της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς είναι δευτερεύουσες και η μεταξύ τους συνεργασία απολύτως εφικτή. Εμμέσως αυτό αποδεικνύει και πόσο καιροσκοπικές είναι οι θεωρίες περί «κομμάτων του συνταγματικού τόξου», περί των «δύο άκρων» και άλλα παρόμοια φληναφήματα που κυκλοφορούν από πολιτικούς και στη δική μας χώρα. Η δήθεν «εξοβελιστέα» Ακροδεξιά γίνεται τάχιστα κυβερνητικός εταίρος, αν το απαιτήσουν οι ανάγκες κάποιου κόμματος προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση. Τότε, εντελώς ξαφνικά και χωρίς καμιά δυσκολία ή ντροπή, οι ηγέτες της Δεξιάς (και ίσως όχι μόνο αυτοί) περνούν από τη θεωρία των «δύο άκρων» στα εγκώμια της… «υπευθυνότητας» της Ακροδεξιάς! Προκειμένου να αποκτήσουν την εξουσία ή να τη διατηρήσουν, οι περισσότεροι πολιτικοί δεν έχουν απολύτως καμία πολιτική, ιδεολογική ή ηθική αναστολή…
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Tετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Ο μύθος του πλεονάσματος

ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό του 2013 δεν είναι κεντρικός στόχος μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της τρόικας, μέσα από το οποίο επιδιώκει τον εξαγνισμό της πολιτικής που επέβαλε στη χώρα και στο πλαίσιο αυτό επιτρέπει την εφαρμογή πρωτότυπων δημοσιονομικών πρακτικών.

Πρόκειται για αυτοσκοπό και των ελεγκτών, προκειμένου να παρουσιάσουν μία «επιτυχία» του προγράμματος, το οποίο απέτυχε σε όλα τα υπόλοιπα, όπως η κατάρρευση του ΑΕΠ, η εκτίναξη της ανεργίας, η αύξηση του χρέους παρά τα δύο PSI και οι ατέλειωτες ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας. Θα το εμφανίσουν ως δημοσιονομική επιτυχία, επιδιώκοντας να πείσουν τις αγορές και τους πολίτες των χωρών της Ευρωζώνης ότι το ελληνικό πρόγραμμα οδηγεί σε διέξοδο, ύστερα από 3,5 χρόνια αστοχιών.

Η κυβέρνηση από την πλευρά της το θέλει για να εκκινήσει διαδικασίες μείωσης του χρέους, να υποστηρίξει πως «οι θυσίες πιάνουν τόπο» και να υποσχεθεί χαλάρωση. Μάλιστα, πριν προκύψει το πλεόνασμα, άρχισε η μοιρασιά του. Το 70%, λένε κυβερνητικά στελέχη, θα πάει για την ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών ομάδων. Λάθος. Για κοινωνικές παροχές θα διατεθεί το 70% της υπέρβασης του στόχου των 489 εκατ. ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, δύσκολα θα πείσουν τις αγορές, τη Eurostat, ακόμη και την ΕΛ.ΣΤΑΤ.
Το πλεόνασμα του επταμήνου ήταν 2,6 δισ. ευρώ, αλλά αφαιρείται 1,5 δισ. ευρώ από τα κέρδη των ομολόγων που επέστρεψαν οι κεντρικές τράπεζες και ένα κονδύλι ύψους 107 εκατ. ευρώ, που αφορά σε «ενδοκυβερνητικούς» τόκους. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες δημοσιονομικές γνώσεις για να ανακαλύψει κανείς αυτές τις παρεμβάσεις, αλλά μια απλή ανάγνωση των υποσημειώσεων του πίνακα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.
Ετσι, το πλεόνασμα υποχωρεί σε 1 δισ. ευρώ, αλλά και πάλι το ύψος του είναι αμφισβητήσιμο. Διαπιστώνεται πως δεν έχουν αποδοθεί κονδύλια ύψους 1,3 δισ. ευρώ για την υλοποίηση του ΠΔΕ, παρότι έχουν εισπραχθεί από τα κοινοτικά ταμεία.
Δεν έχουν επιστραφεί φόροι ύψους 700 εκατ. ευρώ, δεν έχουν δοθεί πολυτεκνικά επιδόματα ύψους 420 εκατ. ευρώ κ.λπ., που σημαίνει πως, εάν το Δημόσιο πλήρωνε στην ώρα του, το πρωτογενές πλεόνασμα θα μετατρεπόταν σε πρωτογενές έλλειμμα.
Μια άλλη παράμετρος είναι πως για τον υπολογισμό του πλεονάσματος δεν λαμβάνονται υπόψη οι πληρωμές για τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου προς ιδιώτες. Μέχρι τώρα φτάνουν σε 4,3 δισ. ευρώ, ποσό που δεν γράφεται στον επίσημο πίνακα του προϋπολογισμού αλλά «κάτω από τη γραμμή».
Τα συγκεκριμένα κονδύλια είτε εγγράφονται στο χρόνο γένεσης των υποχρεώσεων (προηγούμενα έτη) είτε στο έτος καταβολής.
Η μη αναγραφή τους πουθενά συνιστά παγκόσμια δημοσιονομική πρωτοτυπία και μετά τα Greek statistics θα έχουμε και το Greek surplus.
Πηγή: Ναυτεμπορική το είδαμε στο RAMNOUSIA

Διαβάστε περισσότερα

Κλείσιμο εδώ και τώρα όλων των εφοριών μέχρι να πέσει η χούντα

 Δη­μή­τρης Κα­ζά­κης

 
Θέ­λε­τε να μά­θε­τε την αλή­θεια για το που πη­γαί­νει η χώρα και πώς δη­μιουρ­γεί­ται το ει­κο­νι­κό πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα του Σταϊ­κού­ρα; Πη­γαί­νε­τε να κα­θί­σε­τε για 20 με 30 λεπτά στην ουρά του δι­κα­στι­κού τμή­μα­τος μιας ΔΟΥ και τότε θα αντι­λη­φθεί­τε πολλά. Από 1/9 έχει δοθεί η εντο­λή να κα­τά­σχο­νται μι­σθοί, συ­ντά­ξεις, ενοί­κια και οτι­δή­πο­τε άλλο κα­τα­τί­θε­ται σε τρα­πε­ζι­κό λο­γα­ρια­σμό οφει­λε­τών της εφο­ρί­ας.

Μά­λι­στα επει­δή υπο­τί­θε­ται ότι οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις είναι ανα­παλ­λο­τρί­ω­τοι με βάση το νόμο στην Ελ­λά­δα, η κυ­βέρ­νη­ση σε συ­νεν­νό­η­ση με τις τρά­πε­ζες έχει στή­σει την εξής κο­μπί­να. Την ημέρα κα­τά­θε­σης στο λο­γα­ρια­σμό της τρά­πε­ζα του ποσού του μι­σθού (15με­ρο, ή εξό­φλη­ση) ή της σύ­ντα­ξης, θε­ω­ρεί­ται ότι πρό­κει­ται για μισθό και σύ­ντα­ξη και δεν τις πει­ρά­ζουν. Μόλις πε­ρά­σει μια ημέρα θε­ω­ρού­νται απλή κα­τά­θε­ση και τώρα δε­σμεύ­ο­νται αυ­το­μά­τως από την τρά­πε­ζα για την εφο­ρία.

Η κο­μπί­να όμως έχει κι άλλη μια πτυχή. Αν το πά­ρουν χα­μπά­ρι οι δι­καιού­χοι και κά­νουν ανά­λη­ψη του μι­σθού ή της σύ­ντα­ξης ανή­με­ρα προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γουν τη δέ­σμευ­ση, τότε το υπουρ­γείο οι­κο­νο­μι­κών έχει συμ­φω­νή­σει άτυπα με τις τρά­πε­ζες να είναι στην δια­κρι­τι­κή τους ευ­χέ­ρεια η δή­μευ­ση του μι­σθού και της σύ­ντα­ξης από την πρώτη ημέρα. Είναι πα­ρά­νο­μη μια τέ­τοια πρα­κτι­κή; Και λοι­πόν; Τι μπο­ρεί να κάνει ο δι­καιού­χος; Να ζη­τή­σει ευ­θύ­νες από την τρά­πε­ζα; Θα τον πα­ρα­πέμ­ψει στην εντο­λή της εφο­ρί­ας για δή­μευ­ση. Να ζη­τή­σει ευ­θύ­νες από την εφο­ρία; Το πο­λύ-πο­λύ να του πουν ότι είναι λάθος της τρά­πε­ζας και επο­μέ­νως δεν έχουν ευ­θύ­νη οι ίδιοι.
Τι απο­μέ­νει για τον δι­καιού­χο μι­σθω­τό ή συ­ντα­ξιού­χο; Να ζη­τή­σει απο­κα­τά­στα­ση. Από ποιον; Η τρά­πε­ζα λέει ότι δεν τα έχει για να τα απο­δώ­σει γιατί τα απέ­δω­σε στο υπουρ­γείο. Η εφο­ρία μπο­ρεί μεν να απο­δε­χθεί το λάθος, αλλά χρή­μα­τα που δό­θη­καν ακόμη κι από λάθος τρί­του στην εφο­ρία δεν επι­στρέ­φο­νται. Τι άλλο μένει; Μην πείτε για δι­καιο­σύ­νη, διότι μόνο τα ανε­λα­στι­κά έξοδα προ­σφυ­γής την κά­νουν απρό­σι­τη για την με­γά­λη πλειο­ψη­φία των μι­σθω­τών και των συ­ντα­ξιού­χων.
Το απο­τέ­λε­σμα; Στη διάρ­κεια 20 λε­πτών στην ουρά του δι­κα­στι­κού τμή­μα­τος σε μια ΔΟΥ των Νο­τί­ων Προ­α­στί­ων προ­σέ­φε­ραν πολλά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Ένας ερ­γά­της βιο­μη­χα­νί­ας είχε έρθει για να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί γιατί του δή­μευ­σαν το 15με­ρο που του είχε κα­τα­θέ­σει ο ερ­γο­δό­της του στην τρά­πε­ζα. Ποσό; 350 ευρώ. Η προϊ­στα­μέ­νη του δι­κα­στι­κού τμή­μα­τος της ΔΟΥ απά­ντη­σε «λάθος της τρά­πε­ζας». «Ναι αλλά εγώ πώς θα ζήσω τώρα,» αντα­πά­ντη­σε ο ερ­γά­της. «Δεν εν­δια­φέ­ρει το Νόμο,» αντα­πά­ντη­σε αφο­πλι­στι­κά η προϊ­στα­μέ­νη. «Μήπως, αν μπο­ρού­σα­τε να μου τα επι­στρέ­ψε­τε;» αντι­πρό­τει­νε ο ερ­γά­της. «Μα τι λέτε; Χρή­μα­τα που δό­θη­καν στην εφο­ρία έστω κι από λάθος δεν επι­στρέ­φο­νται,» απά­ντη­σε η προϊ­στα­μέ­νη χωρίς να αφή­σει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο στον άμοι­ρο με­ρο­κα­μα­τιά­ρη.
Δεν είχε άδικο έτσι λει­τουρ­γεί το σύ­στη­μα.
Δεύ­τε­ρος ερ­γά­της. Αυτή τη φορά της οι­κο­δο­μής. Από τους τυ­χε­ρούς που έχουν ακόμη δου­λειά στην οι­κο­δο­μή. Το πρό­βλη­μα; Το ίδιο. Δέ­σμευ­ση 15με­ρου από την τρά­πε­ζα προς την εφο­ρία. Ποσό; 400 ευρώ. Ο συ­γκε­κρι­μέ­νος ερ­γά­της ήταν με μπα­στού­νι μιας και ήταν τραυ­μα­τί­ας ενώ η προ­φο­ρά του πα­ρέ­πε­μπε μάλ­λον στην αλ­βα­νι­κή κα­τα­γω­γή του. Ο άν­θρω­πος είχε πέσει θύμα ερ­γα­τι­κού ατυ­χή­μα­τος που φυ­σι­κά πα­ρέ­μει­νε αδή­λω­το γιατί δεν ήθελε να χάσει τη δου­λειά του. Τώρα του είχαν δη­μεύ­σει το 15με­ρο και σε από­γνω­ση ρω­τού­σε το γιατί.
Αυτή την φορά η κ. Προϊ­στα­μέ­νη δεν ήταν τόσο ομι­λη­τι­κή. Τον ξα­πό­στει­λε λες και μί­λα­γε σε σκύλο. Δεν επα­νέ­λα­βε καν αυτά που είχε πει στον προη­γού­με­νο. Φαί­νε­ται πώς η πι­θα­νο­λο­γού­με­νη αλ­βα­νι­κή του κα­τα­γω­γή τον είχε με­τα­τρέ­ψει από φο­ρο­λο­γού­με­νο πο­λί­τη με οφει­λές προς την εφο­ρία σε υπάν­θρω­πο του κλώ­τσου και του μπά­τσου. Κι επο­μέ­νως δεν είχε το ίδιο δι­καί­ω­μα με όλους τους άλ­λους να δια­μαρ­τύ­ρε­ται για τα δε­δου­λευ­μέ­να του που του κλέ­βει με τόσο κα­τά­φο­ρο τρόπο η εφο­ρία.
Μόλις έφυγε κι αυτός ο ερ­γά­της μέσα στην απελ­πι­σία, οι υπό­λοι­ποι που πε­ρι­μέ­να­με με ήπιο και ευ­γε­νι­κό τρόπο επι­ση­μά­να­με στην κυρία προϊ­στα­μέ­νη και στο υπό­λοι­πο προ­σω­πι­κό ότι πρέ­πει να προ­σέ­χουν ιδιαί­τε­ρα την συ­μπε­ρι­φο­ρά τους προς τον κόσμο. «Τον έχετε στρι­μώ­ξει άγρια και δεν ξέ­ρεις ποτέ πώς θα αντι­δρά­σει,» τους εί­πα­με. «Μα δεν φταί­με εμείς,» δή­λω­σαν. Κι έχουν δίκιο. Όντως δεν φταί­νε οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες για την κλε­πτο­κρα­τι­κή φο­ρο­λο­γία που θέλει να εξο­ντώ­σει τους Έλ­λη­νες. «Ναι, δίκιο έχετε, αλλά για σκε­φτεί­τε τι θα γι­νό­ταν αν ο άμοι­ρος με το μπα­στού­νι το σή­κω­νε και σας άνοι­γε το κε­φά­λι για τον τρόπο που του συ­μπε­ρι­φερ­θή­κα­τε; Ή αν μέσα στην απελ­πι­σία του αντί να αυ­το­κτο­νή­σει έρθει με ένα δί­καν­νο και πάρει δεν ξέρω κι εγώ πό­σους μαζί του;» Και μόνο η σκέψη νο­μί­ζω ότι συ­νέ­φε­ρε την κ. Προϊ­στα­μέ­νη και όσους άλ­λους από τους ερ­γα­ζό­με­νους του τμή­μα­τος είχαν μια κάπως μπλα­ζέ αντι­με­τώ­πι­ση των φο­ρο­λο­γου­μέ­νων που πε­ρί­με­ναν στη γραμ­μή.
Μπο­ρεί οι Έλ­λη­νες να έχουν ανα­δεί­ξει την αυ­το­χει­ρία σε νέο εθνι­κό σπορ, αλλά ποτέ δεν ξέ­ρεις πότε αλ­λά­ζουν τα πράγ­μα­τα. Ιδίως τώρα που οι πε­ρισ­σό­τε­ροι έχουν φτά­σει στο αμήν.
Στη σειρά ήταν και μια πο­λυ­με­λής οι­κο­γέ­νεια που κα­τόρ­θω­νε μέχρι σή­με­ρα να τα βγά­ζει πέρα με κά­ποια ενοί­κια από ακί­νη­τα. Χωρίς ει­σό­δη­μα από την δου­λειά τους οι δυο ελευ­θε­ρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ες γο­νείς εδώ και δυο χρό­νια προ­σπα­θού­σαν να τα βγά­λουν πέρα με τα ενοί­κια ως μο­να­δι­κό έσοδο. Η εφο­ρία απο­φά­σι­σε να τα δη­μεύ­σει. Το απο­τέ­λε­σμα να μεί­νει η οι­κο­γέ­νεια χωρίς κα­νέ­να έσοδο και σε αδυ­να­μία ακόμη και να που­λή­σει τα ακί­νη­τα, που έτσι κι αλ­λιώς είναι αδύ­να­το να που­λη­θεί. Στην εύ­λο­γη ερώ­τη­ση «μα καλά πώς θα ζή­σου­με με τέσ­σε­ρα παι­διά,» δό­θη­κε η εξί­σου εύ­λο­γη απά­ντη­ση: «Ο Νόμος κυρία μου προ­βλέ­πει πρώτα την εξό­φλη­ση της εφο­ρί­ας και όλα τα άλλα έπο­νται.»
Η ζωή δη­λα­δή της οι­κο­γέ­νειας και των παι­διών έπο­νται της εφο­ρί­ας. Μά­λι­στα. Κι εμείς θα πρέ­πει να το δε­χτού­με και να υπο­μεί­νου­με την μοίρα σας ως γνή­σιοι ρα­γιά­δες. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, αυτές οι λο­γι­κές φο­ρο­λο­γί­ας δεν ίσχυαν ούτε επί Σουλ­τά­νου, αλλά ποιος νοιά­ζε­ται.
Μια άλλη για­γιά, ζωή να ‘χει, ζούσε με μια σύ­ντα­ξη και είχε έρθει να ρω­τή­σει το εξής: «Ξέ­ρε­τε, βρί­σκο­μαι ήδη σε ρύθ­μι­ση για τις πα­λιό­τε­ρες οφει­λές και τώρα μου ήρθε ο νέος φόρος. Με­γα­λύ­τε­ρος από τον παλιό. Εγώ ζω με μια σύ­ντα­ξη που ίσα-ίσα φτά­νει να πλη­ρώ­νω τις δό­σεις της ρύθ­μι­σης, πώς θα μπο­ρέ­σω να πλη­ρώ­σω και τη νέα οφει­λή;» Η απά­ντη­ση ήταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή: «Είναι αδιά­φο­ρο για την εφο­ρία και το νόμο.»
Εκεί πε­τά­χτη­κε κά­ποιος και ρώ­τη­σε επι­τέ­λους φω­να­χτά αυτό που ανα­ρω­τιό­νταν όλοι: «Ε, ωραία κι αν δεν πλη­ρώ­σου­με τι θα γίνει;» Η απά­ντη­ση της προϊ­στα­μέ­νης ήταν αφο­πλι­στι­κή:
«Οι εντο­λές που έχου­με είναι πρώτα να κα­τά­σχου­με ότι δια­θέ­σι­μο ει­σό­δη­μα έχετε, μισθό, σύ­ντα­ξη, ενοί­κια, ή ότι άλλο έχετε στην τρά­πε­ζα ως κα­τά­θε­ση. Αν δεν επαρ­κεί, τότε θα προ­χω­ρή­σου­με σε πλει­στη­ρια­σμό των ακι­νή­των σας. Αν κι αυτό δεν επαρ­κεί, τότε θα κι­νή­σου­με ποι­νι­κή δια­δι­κα­σία, δη­λα­δή σύλ­λη­ψη και φυ­λά­κι­ση για χρέη προς το δη­μό­σιο.»
Αν όμως προ­λά­βει ο ένο­χος να κάνει ρύθ­μι­ση τότε γλυ­τώ­νει προ­σω­ρι­νά. Με τις ρυθ­μί­σεις δεν θα ασχο­λη­θού­με γιατί είναι σαν να κά­νεις ρύθ­μι­ση με τον Σάι­λοκ. Τρο­μα­κτι­κές χρε­ώ­σεις, δό­σεις που δεν μπο­ρείς να πλη­ρώ­σεις, τόκοι και πα­νω­τό­κια με χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα κρε­μά­λας. Το να κά­νεις ρύθ­μι­ση ισο­δυ­να­μεί με το να βά­λεις τη θηλιά εσύ ο ίδιος στο λαιμό σου και της οι­κο­γέ­νειάς σου.
Δεν χρειά­ζε­ται να δούμε τα στοι­χεία για να πει­στού­με ότι δεν πάει άλλο. Στο επτά­μη­νο Ια­νουά­ριος – Ιού­λιος του 2013 οι συ­νο­λι­κές οφει­λές προς την εφο­ρία ξε­πέ­ρα­σαν τα 57.963 εκατ. ευρώ. Στο οκτά­μη­νο εκτι­μά­ται ότι ξε­πέ­ρα­σαν το 60 δις ευρώ. Το 2011 σε ετή­σια βάση το σύ­νο­λο των οφει­λών προς την εφο­ρία έφτα­σε τα 44.891 εκατ. ευρώ. Το 2012 έφτα­σε τα 55.130 δις ευρώ. Το νέο χρέος που προ­στέ­θη­κε μέσα στο επτά­μη­νο του 2013 είναι 4,8 δις ευρώ. Αν εξαι­ρέ­σου­με τις πτω­χευ­μέ­νες επι­χει­ρή­σεις, το σύ­νο­λο των οφει­λών προς το δη­μό­σιο ανέρ­χε­ται σχε­δόν σε 48 δις. Δη­λα­δή αντι­στοι­χούν κατά μέσο πε­ρί­που 8 χι­λιά­δες ευρώ οφει­λές ανά φο­ρο­λο­γού­με­νο. Πώς είναι δυ­να­τόν να πλη­ρω­θούν αυτές οι οφει­λές; Από τη στιγ­μή μά­λι­στα που αυ­ξά­νουν διαρ­κώς τα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη και επο­μέ­νως οι οφει­λές.
Φα­ντά­ζε­στε να σπά­σει ο διά­ο­λος το πο­δά­ρι του και οι κυ­βερ­νώ­ντες να πε­τύ­χουν πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα; Φα­ντά­ζε­στε τι έχουν να κά­νουν προ­κει­μέ­νου να το δια­τη­ρή­σουν και να το αυ­ξή­σουν όπως απαι­τεί η τρόι­κα; Πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα σε συν­θή­κες ύφε­σης, συρ­ρί­κνω­σης της οι­κο­νο­μί­ας και των ει­σο­δη­μά­των μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μόνο με λε­η­λα­σία σε βάρος της κοι­νω­νί­ας και με ρα­γδαία υπο­βάθ­μι­ση υπο­δο­μών και υπη­ρε­σιών. Και πάλι το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα θα είναι ει­κο­νι­κό, προ­ϊ­όν δη­μο­σιο­νο­μι­κού μα­γει­ρέ­μα­τος, αλλά το κυ­νή­γι του κο­στί­ζει ήδη ζωές, δε­κά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πι­νες ζωές.
Κι αυτό πρέ­πει να στα­μα­τή­σει. Ο τρό­πος είναι ένας. Να κλεί­σου­με τις εφο­ρί­ες. Να κα­τε­βά­σου­με ρολά στον ει­σπρα­κτι­κό μη­χα­νι­σμό για ένα μήνα και θα δείτε πώς πέ­φτει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση. Τον πρώτο λόγο έχουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες. Τώρα που η κοι­νω­νία ξυπνά σι­γά-σι­γά από τον λή­θαρ­γο. Τώρα που την έχουν οδη­γή­σει στον αφα­νι­σμό οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες έχουν τρο­μα­κτι­κή ευ­θύ­νη. Οφεί­λουν να κά­νουν το βήμα. Να προ­χω­ρή­σουν σε κα­τά­λη­ψη των εφο­ριών και νέ­κρω­ση του ει­σπρα­κτι­κού συ­στή­μα­τος. Όχι μόνοι τους. Μαζί με την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία.
Δεν χρειά­ζε­ται να κά­νουν πολλά. Άλ­λω­στε στο ίδιο κα­ζά­νι βρά­ζου­με. Αφού τους χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ως ανά­χω­μα στο λυν­τσά­ρι­σμα της κοι­νω­νί­ας, μετά θα τους δεί­ξουν την πόρτα για να ανα­λά­βουν ιδιώ­τες σε συ­νερ­γα­σία με τις τρά­πε­ζες. Αυτός είναι κι ο λόγος που μειώ­νο­νται διαρ­κώς και οι ΔΟΥ. Το ξέ­ρουν καλά αυτό οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες. Γι” αυτό και δεν έχουν άλλη επι­λο­γή, αν το κα­λο­σκε­φτούν. Μόνο μία: κλεί­σι­μο των εφο­ριών μέχρι νε­ω­τέ­ρας μαζί με την συ­νε­πι­κου­ρία της υπό­λοι­πης κοι­νω­νί­ας. Κλεί­σι­μο μέχρι να πέσει το κα­θε­στώς. Στο χέρι μας είναι για γλυ­τώ­σου­με μια και καλή.

Διαβάστε περισσότερα

Η άσκηση «ασπίδα» ενάντια στον καρκίνο του ενδομητρίου

Συγχρόνως η διατήρηση φυσιολογικού βάρους και (πιθανώς) η κατανάλωση καφέ μειώνουν τον κίνδυνο της νόσου

H καθημερινή άσκηση επί τουλάχιστον μισή ώρα μπορεί να δράσει προληπτικά ενάντια στον καρκίνο του ενδομητρίου

Λονδίνο 

Ο κίνδυνος για καρκίνο του ενδομητρίου μπορεί να μειωθεί μέσω της άσκησης, της σωστής διατροφής και πιθανόν και μέσω της κατανάλωσης καφέ!
Αυτό δείχνει μια νέα μελέτη ειδικών από το Imperial College του Λονδίνου η οποία βασίστηκε σε ανασκόπηση προηγούμενων ερευνητικών στοιχείων. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι οι γυναίκες μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο για τη συγκεκριμένη μορφή καρκίνου κάνοντας τουλάχιστον 30 λεπτά άσκησης την ημέρα και διατηρώντας φυσιολογικό βάρος.
Δεν συστήνεται (ακόμη) η κατανάλωση καφέ
Από την έκθεση των ειδικών που δημοσιεύθηκε από το Παγκόσμιο Ταμείο Ερευνας για τον Καρκίνο (World Cancer Research Fund, WCRF) προέκυψε επίσης ότι και ο καφές μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρκίνου του ενδομητρίου. Ωστόσο οι ειδικοί σημειώνουν ότι δεν υπάρχουν ακόμη επαρκή στοιχεία ώστε να συστήσουν την κατανάλωση καφέ ως «ασπίδα» ενάντια στη νόσο.
Η συγκεκριμένη ανάλυση είναι η πρώτη παγκόσμια ανάλυση που λαμβάνει χώρα μετά το 2007. Βασίστηκε σε ανασκόπηση επιστημονικών στοιχείων σχετικά με τον καρκίνο του ενδομητρίου και τη σύνδεσή του με τη διατροφή, τη φυσική δραστηριότητα και το βάρος.

Πιθανώς και ο καφές προστατεύει από τον καρκίνο του ενδομητρίου - απαιτούνται όμως τώρα περαιτέρω μελέτες για το θέμα
Ασκηση για 38 λεπτά την ημέρα
Όπως προέκυψε μόνο στη Βρετανία περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις καρκίνου του ενδομητρίου – περί τις 3.700 ετησίως – θα μπορούσαν να αποτραπούν αν οι γυναίκες γυμνάζονταν επί 38 λεπτά την ημέρα και διατηρούσαν φυσιολογικό βάρος.
Η δρ Τερέζα Νόρατ, εκ των συγγραφέων της μελέτης από το Imperial College του Λονδίνου, ανέφερε στο βρετανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο BBC ότι «αν μια γυναίκα ασκείται και δεν έχει περιττό βάρος μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο για καρκίνο του ενδομητρίου αλλά και να βελτιώσει συνολικότερα την υγεία της».
Η Κάρεν Σάντλερ, εκτελεστική διευθύντρια του WCRF σημείωσε από την πλευρά της ότι τα μέχρι στιγμής στοιχεία σχετικά με την επίδραση του καφέ στη μείωση του κινδύνου για καρκίνο του ενδομητρίου δεν είναι επαρκή. «Η πιθανή σύνδεση είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για το θέμα. Υπάρχουν ενδείξεις και από άλλες έρευνες σχετικά με την ευεργετική επίδραση του καφέ ενάντια σε μορφές καρκίνου. Χρειάζεται τώρα να ελέγξουμε όλα αυτά τα στοιχεία και να διερευνήσουμε την επίδραση του καφέ και σε άλλες νόσους. Σχεδιάζουμε να διερευνήσουμε το συγκεκριμένο ζήτημα άμεσα».

Διαβάστε περισσότερα

Ετικέτας το ανάγνωσμα

Μάθετε τα μυστικά που κρύβουν οι - συχνά παραπλανητικές - πληροφορίες των συσκευασιών για να προστατεύσετε την υγεία και το πορτοφόλι σας

Μια μικρή επένδυση χρόνου για την ανάγνωση των «ψιλών γραμμάτων» στα προϊόντα των υπεραγορών θα έχει σίγουρα υψηλές αποδόσεις υγείας

Ενας άνθρωπος που έχει και άλλες υποχρεώσεις (οικογενειακές, επαγγελματικές), που πρέπει να περάσει από το φαρμακείο και ίσως χρειάστηκε να περιμένει προηγουμένως σε κάποια ουρά δημόσιας υπηρεσίας, πόση ώρα μπορεί να διαθέσει όχι απλά για να αγοράσει τα απαραίτητα τρόφιμα αλλά για να διαβάσει τι είναι γραμμένο επάνω στις συσκευασίες των προϊόντων, να κάνει συγκρίσεις με άλλα όμοια και στο τέλος να βάλει συνειδητά αυτό ή εκείνο το προϊόν στο καλάθι του γιατί κατέληξε ότι είναι καλό; Επειδή λοιπόν για τους περισσότερους ο χρόνος που (θέλουν να) διαθέτουν δεν είναι πολύς, έρχεται η συσκευασία να το εκμεταλλευθεί. Βλέπεις λοιπόν στην πιο περίοπτη θέση ένα λαχταριστό φρούτο, ένα καλοσχεδιασμένο αγριογούρουνο, ένα κλαδί με καλοσχηματισμένες ελιές ή διαβάζεις τη λέξη «καπνιστό» και απλώνεις το χέρι. Οποιος όμως αποφασίσει να διαθέσει λίγο περισσότερο χρόνο μερικές φορές μπορεί να ανταμειφθεί. Αν και τώρα που είναι υποχρεωτικό να αναγράφονται τα συστατικά των προϊόντων χρειάζεται πλέον να έχεις πρόχειρο (στο μυαλό σου) ένα ολόκληρο λεξικό διατροφικών όρων. Ας δούμε λοιπόν, με την άνεση που μας δίνει ένα κείμενο περιορισμένο σε μία σελίδα, πώς θα διαβάζουμε στη συνέχεια λίγο πιο καθαρά μερικές από τις ετικέτες στην οποιαδήποτε υπεραγορά τροφίμων.

Λάδι

Επειδή ήδη έχει δημοσιευθεί σε αυτές τις σελίδες ένα τρισέλιδο άρθρο για το ελαιόλαδο στις 23/6, δεν θα επεκταθούμε εδώ περισσότερο, κρατούμε όμως δύο βασικά στοιχεία. Το πιο αποδεκτό διατροφικά ελαιόλαδο είναι αυτό που δηλώνεται στη συσκευασία του ότι είναι «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο» και είναι και το καλύτερο για τηγάνισμα διότι αντέχει σε θερμοκρασίες υψηλότερες από ό,τι αντέχουν τα διάφορα σπορέλαια.

Στα ράφια υπάρχει και το λεγόμενο «πυρηνέλαιο». Στη συσκευασία του αναγράφεται: «Περιέχει αποκλειστικά έλαια που προέρχονται από επεξεργασία των πυρήνων της ελιάς και έλαια που ελήφθησαν από ελιές». Αυτό το τελευταίο αφήνει αδιευκρίνιστο σε τι αναλογία περιέχει τέτοια λάδια και επίσης με ποιον τρόπο έχουν ληφθεί αυτά. Σίγουρα είναι με θερμική επεξεργασία και ραφινάρισμα, σίγουρα δεν είναι ιδανικό για τηγάνισμα. Εκτός και αν μπερδεύεις το καντήλι με το τηγάνι. Πάντως το όλο σκηνικό φαίνεται πως δίνει το ελεύθερο να υπάρχει στην ετικέτα όχι ένα πολύ όμορφο… κουκούτσι αλλά ένα ολόκληρο κλαδί με μερικές λαχταριστές ελιές.

Λουκάνικα

Καθημερινά όλο και κάποιος ψήνει μέσα στο μαγαζί. Ακολουθείς τη μυρωδιά και φθάνεις εκεί που πρέπει. Κομματάκι στην οδοντογλυφίδα, πάντα σου φαίνεται ότι ήταν πολύ λίγο, κάνεις κύκλο για να ξαναπάρεις, προτού σε μάθει η κυρία που ψήνει και μερικές φορές ακολουθεί αγορά (κυριολεκτικά) εν θερμώ. Εν ψυχρώ όμως, όταν διαβάζεις τι είναι γραμμένο επάνω στις συσκευασίες, πρέπει να προσέξεις την περιεκτικότητα σε κρέας, τα υπόλοιπα συστατικά και τα σχετικά με το «κάπνισμα». Γενικά θα πρέπει η περιεκτικότητα σε κρέας να είναι μεγαλύτερη από 75%. Αλλιώς αναγκάζονται να συμπληρώνουν όχι μόνο με νερό, που είναι και το πιο ακίνδυνο, αλλά και με «άμυλο σίτου και γεωμήλων». Ποιος μερακλής θέλει αλεύρια και μάλιστα άγνωστης προέλευσης; Επίσης όταν υπάρχουν στη συσκευασία εικόνες-κράχτες, όπως ένα ολόκληρο αγριογούρουνο, όταν διαβάσεις ότι αυτά τα λουκάνικα αγριογούρουνου περιέχουν μόλις 30% από αυτό και το υπόλοιπο 50% είναι απλό χοιρινό, σου (κακο)φαίνεται κάπως. Βέβαια πιο πολύ θα έπρεπε να μας κακοφαίνεται η παρουσία νιτρωδών αλάτων, τα οποία όταν βάλουμε τα λουκάνικα να τα ψήσουμε ή να τα τηγανίσουμε δίνουν νιτροζαμίνες, ουσίες που έχουν κατηγορηθεί για καρκινογόνο δράση στον οργανισμό.

Τέλος, ακόμη μία χρήσιμη παρατήρηση έχει σχέση με τη λέξη «καπνιστό». Δεν σημαίνει πάντα ότι το προϊόν πέρασε τη δοκιμασία πάνω από ξύλο που το έχουν ανάψει και έχει βγάλει τον καπνό του. Υπάρχει μια περίτεχνη διατύπωση στα πολύ ψιλά γράμματα: «περιέχει αρτύματα καπνιστών τροφίμων», δηλαδή κάποιες ουσίες με τις οποίες διαβρέχουν το προϊόν (μπέικον, λουκάνικο κτλ.) και του δίνουν γεύση σαν να είναι καπνιστό. Αλλού (π.χ. σε καπνιστή γαλοπούλα) υπάρχει η σιβυλλική δήλωση «προϊόν θερμικής επεξεργασίας-καπνιστό», έτσι ξερά. Βέβαια υπάρχει και συσκευασία όπου αναγράφεται: «κάπνισμα σε ξύλα οξιάς».

Ρίγανη

Εδώ δεν πρόκειται για ανάγνωση συστατικών σε συσκευασία, αλλά απλά όποιος έχει τη δυνατότητα να πάρει ολόκληρα τα κλαδιά του φυτού μέσα σε ερμητικά κλειστή σακούλα και να τα τρίψει με τα χέρια του προτού την ανοίξει, ωφελημένος θα βγει. Θα πάρει ένα πιο καθαρό προϊόν και με λιγότερες ίσως ακαθαρσίες.

Κέτσαπ

Δημοφιλέστατο προϊόν και πολλοί ξεχνούν ότι περιέχει αρκετή ποσότητα ζάχαρης. Πόση; Χρειάζεσαι σχεδόν μικρό υπολογιστή για να βρεις την απάντηση. Διότι στην ετικέτα σημειώνεται η παρουσία της ζάχαρης αλλά δεν αναγράφεται κατ' ευθείαν το ποσό. Πρέπει να βρεις πού λέει «1 μερίδα = 15 γραμμάρια». Εκεί λοιπόν, είτε πρόκειται για βιολογικό είτε για συνηθισμένο προϊόν (και αυτό κάνει εντύπωση), οι αναλογίες είναι ίδιες και αναφέρεται ότι περιέχονται: 2,6 γραμμάρια σάκχαρα, 3,6 λιπαρά και 0,5 νάτριο (αλάτι ή κάτι άλλο;). Αρα έχουμε 17% ζάχαρη (όχι και λίγο), 24% λιπαρά και 3% νάτριο. Το υπόλοιπο μισό δεν μαθαίνουμε τι είναι.

Επιδόρπιο γιαουρτιού

Εχει αρκετή διαφορά από το κανονικό γιαούρτι, διότι επιτρέπεται στον κατασκευαστή να προσθέσει συστατικά τα οποία δεν μπορεί στο κανονικό γιαούρτι. Δηλαδή επιδόρπιο γιαουρτιού λέμε το γιαούρτι που μπορεί να περιέχει διάφορα πρόσθετα, όπως: Σιρόπι φρουκτόζης, γλυκόζη, ασπαρτάμη. Συνδυασμούς από παστεριωμένο γάλα, σκόνη γάλακτος ή πρωτεΐνη γάλακτος. Ανθόγαλα ή τυρόγαλα ή ό,τι απομένει από την παραγωγή τυριών. Τροποποιημένα άμυλα και καλλιέργειες γιαουρτιού. Μονογλυκερίδια, χρωστικές, ουσίες που είναι στην ουσία στον κατάλογο με τα Ε αλλά αποφεύγουν να θυμίζουν ότι είναι Ε, διότι οι καταναλωτές αντιδρούν πλέον άσχημα όταν βλέπουν αυτό το ελληνικότατο γράμμα. Και όλα αυτά για να θυμίζει το τελικό προϊόν κάτι πιο φυσικό. Επίσης ζελατίνη που βγαίνει από το βράσιμο υποπροϊόντων διαφόρων ζώων, όπως  τα βοοειδή και τα χοιρινά, και χρησιμοποιείται για την πήξη του γιαουρτιού. Υπήρξε μάλιστα και κάποια αμφισβήτηση για τη ζελατίνη αλλά τελικά όπου προστίθεται (για πιο βελούδινη υφή) το προϊόν δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται σαν σκέτο και πραγματικό γιαούρτι αλλά μόνο ως επιδόρπιο γιαουρτιού.

Γλυκαιμικός δείκτης

Ανάμεσα στα όσα πρέπει να έχει πρόχειρα στο μυαλό του ο καταναλωτής μπροστά στο ράφι είναι και το τι σημαίνει όταν για ένα προϊόν αναφέρεται ότι έχει «χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη» (όπου είναι υψηλός βέβαια δεν συμφέρει να αναφερθεί και δεν επιβάλλεται από τις αρμόδιες αρχές!).

Ο γλυκαιμικός δείκτης δείχνει πόσο αυξάνονται τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα μετά την κατανάλωση τροφής που περιέχει υδατάνθρακες.

Ο προσδιορισμός της τιμής του δείκτη γίνεται αναφορικά με την καθαρή γλυκόζη (της οποίας ο ΓΔ είναι 100). Τα τρόφιμα με υψηλό ΓΔ προκαλούν απότομη και μεγάλη αύξηση του σακχάρου στο αίμα. Αντίθετα, τα τρόφιμα χαμηλού ΓΔ, λόγω της αργής πέψης και απορρόφησής τους, αυξάνουν σταδιακά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, και έτσι συμβάλλουν σε καλύτερο γλυκαιμικό έλεγχο (κυρίως στους διαβητικούς).

HACCP

Αναφέρεται σε κάποιες από τις συσκευασίες. Δεν είναι κάτι κακό, προσδιορίζει ποιους παράγοντες πρέπει να προσέχει μια επιχείρηση τροφίμων.

Το HACCP είναι ένα σύστημα το οποίο προσδιορίζει τους υγειονομικούς κινδύνους που επηρεάζουν δυσμενώς την ασφάλεια των προϊόντων και προσδιορίζει με λεπτομέρεια τα μεγέθη για τον έλεγχό τους. Οι κίνδυνοι αυτοί όπως και για τα άλλα τρόφιμα έτσι και για τον οίνο ανήκουν σε τρεις κατηγορίες:

• Βιολογικοί (μυκοτοξίνες, όπως ωχρατοξίνη Α από τους μύκητες, παθογόνοι μικροοργανισμοί, κ.α.)

• Χημικοί (υπολείμματα φυτοφαρμάκων, υλικών συσκευασίας, καθαριστικών και απολυμαντικών, τοξικές ουσίες, βαρέα μέταλλα, θειώδες, μεθανόλη, αιθυλοκαρβαμίδιο, βιογενείς αμίνες, σιδηροκυανιούχο κάλιο, κυάνιο κ.ά.).

• Φυσικοί (υλικά ξένα ως προς τα τρόφιμα: μέταλλα, πέτρες, ξύλα, πλαστικά, έντομα κ.ά.).

Γεύση φράουλας

Σημαίνει ότι παρ' όλη την ωραία ζωγραφιά μπροστά ίσως μέσα να περιέχει ένα τεχνητό άρωμα που θα θυμίζει φράουλα ή όποιο άλλο φρούτο. Η λέξη «γεύση» οδηγεί μάλλον σε γευστικό... λάκκο.

Ψωμί ολικής αλέσεως

Προσοχή στις περιεκτικότητες. Συνήθως βλέπεις περίπου 33% σιτάρι ολικής και μετά είναι 12% σίκαλη (ολικής) ή απλό λευκό αλεύρι και σιρόπι φρουκτόζης, μελάσα κτλ. Υπάρχει σάντουιτς που λέγεται «ολικής» και περιέχει μόλις 17% σιτάρι ολικής αλέσεως!

Φυτικά έλαια

Εδώ είμαστε επιφυλακτικοί. Αν ήταν ελαιόλαδο, θα αναγραφόταν (αν και πάλι δεν αναφέρεται ακριβώς τι τύπος ελαιολάδου χρησιμοποιήθηκε), το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για λάδι κοκκοφοίνικα που καλό είναι να το αποφεύγουμε.

Μανιτάρια σε κονσέρβα

Εδώ υπάρχει πολύ ζουμί που αποπροσανατολίζει. Για να καταλάβεις την πραγματική τιμή, πρέπει να δεις πόσο είναι το στραγγισμένο προϊόν. Υπάρχει κονσέρβα 400 γραμμαρίων με 230 γραμμάρια στραγγισμένο προϊόν.

Αιγοπρόβειο γάλα και τυρί

Ποτέ δεν αναφέρεται πόσο από το καθένα. (Ακόμη χειρότερα με το χαλούμι, όπου υπάρχει και αγελαδινό γάλα και δεν αναφέρεται πουθενά η ακριβής αναλογία). Επίσης στο κατσικίσιο τυρί όταν αυτό προσφέρεται μέσα σε άλμη πληρώνεις για γάλα όλη την άλμη και αν προσέξεις στην ετικέτα δεν αναφέρει ρητά πόση είναι η άλμη. Ευτυχώς υπάρχουν και συσκευασίες χωρίς άλμη.

Τόνος με φασόλια, καλαμπόκια κτλ.

Το φαγητό του εργένη, αλλά ποιος είπε ότι ο εργένης τρώει καλά; Ο τόνος είναι μόλις 26% και τα υπόλοιπα είναι 32% καλαμπόκια ή φασόλια (σύνολο 58%) και μπόλικα λάδια.

2%

Θέλει λίγο προσοχή. Βλέπουμε ότι λέει 2%. Αυτό σημαίνει ότι αν φάμε 100 γραμμάρια από αυτό το γιαούρτι θα πάρουμε τουλάχιστον 2 γραμμάρια λίπος, εκτός και αν υπάρχουν και κάποια άλλα συστατικά, όπως τυχόν φρούτα ή ξηροί καρποί, που έχουν προστεθεί αλλά ποτέ δεν δηλώνεται το λίπος τους. Θεωρούμε λοιπόν πως πρόκειται για κάτι που σχεδόν δεν παχαίνει διότι δεν μπορούμε εντελώς πρόχειρα να υπολογίσουμε από το σύνολο των θερμίδων που αναγράφονται επίσης στη συσκευασία πόσες παίρνουμε εξαιτίας του λίπους. Το 1 γραμμάριο λίπους δίνει στον οργανισμό 9 θερμίδες ενέργειας, τα 2 λοιπόν 18. Αν οι συνολικές θερμίδες που δίνει όλο το περιεχόμενο της συσκευασίας είναι 72, σημαίνει ότι διαιρώντας 18 διά 72 και πολλαπλασιάζοντας με 100 βρίσκουμε 25%. Αρα από αυτό το φαινομενικά αθώο 2% παίρνουμε το ένα τέταρτο των θερμίδων του από το λίπος που περιέχει. Δεν έχουν κάνει κάποια λαθροχειρία οι άνθρωποι, αλλά οι αριθμοί όταν διαβαστούν σωστά μπορεί να μας βάλουν σε σκέψεις.

Δυστυχώς ο χώρος δεν επιτρέπει να διατρέξουμε όλα τα ράφια ενός υπερκαταστήματος τροφίμων, διότι περιέχουν αναρίθμητα προϊόντα που οι ετικέτες τους χρειάζονται προσεκτικό διάβασμα. Ωστόσο όπως φαίνεται η γνώση σε αυτό το θέμα έρχεται αργά αλλά σταθερά όταν κάθε φορά γινόμαστε πιο παρατηρητικοί με κάποιες κατηγορίες προϊόντων.

Διαβάστε περισσότερα

To Facebook κακός «σύμβουλος» για την υγεία των εφήβων

Τα παιδιά επηρεάζονται από τις online φωτογραφίες φίλων τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που προάγουν το κάπνισμα και την κατανάλωση αλκοόλ

  To Facebook αποτελεί πολύ κακό «σύντροφο» για τους εφήβους, σύμφωνα με νέα μελέτη η οποία δείχνει ότι τους... σπρώχνει προς το αλκοόλ και το κάπνισμα. Ερευνητές από το Τμήμα Προληπτικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας ανακάλυψαν ότι έφηβοι οι οποίοι βλέπουν φίλους τους να πίνουν και να καπνίζουν στις φωτογραφίες που ανεβάζουν στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι σοβαρές πιθανότητες να ξεκινήσουν τις κακές αυτές συνήθειες.

Η online κακή επίδραση

«Η μελέτη μάς δείχνει ότι οι έφηβοι μπορούν να επηρεαστούν από τις online φωτογραφίες των φίλων τους και να ξεκινήσουν την κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα» ανέφερε ο Τόμας Βαλέντε, καθηγητής Προληπτικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας που ήταν ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, και προσέθεσε: «Εξ όσων γνωρίζουμε είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζονται μέθοδοι ανάλυσης των κοινωνικών δικτύων προκειμένου να εξεταστεί πώς οι δραστηριότητες των εφήβων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους σε ό,τι αφορά την κατανάλωση αλκοόλ και καπνού».

Ο δρ Βαλέντε και οι συνεργάτες του μελέτησαν 1.563 15χρονους και 16χρονους μαθητές. Τους έθεσαν ερωτήματα σε σχέση με τους πραγματικούς και τους εικονικούς φίλους τους, τη συχνότητα χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έκαναν, καθώς και σχετικά με το κάπνισμα και την κατανάλωση αλκοόλ που έκαναν.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το μέγεθος του online δικτύου φίλων του κάθε παιδιού δεν φάνηκε να συνδέεται με τις επικίνδυνες συμπεριφορές. Ωστόσο η έκθεση των εφήβων σε φωτογραφίες εικονικών φίλων τους που διασκέδαζαν πίνοντας και καπνίζοντας φάνηκε να συνδέεται άμεσα με τη χρήση αλκοόλ και καπνού. Μάλιστα έφηβοι των οποίων οι κοντινοί φίλοι στην πραγματική ζωή δεν έπιναν αλκοόλ είχαν περισσότερες πιθανότητες να επηρεαστούν από την αυξανόμενη έκθεση σε «επικίνδυνες» online φωτογραφίες.

Καθοριστικός παράγοντας η online συμπεριφορά των εικονικών φίλων

«Τα στοιχεία μαρτυρούν ότι η online συμπεριφορά των εικονικών φίλων ενός εφήβου αποτελεί σημαντικό παράγοντα επηρεασμού του» σημείωσε η δρ Γκρέις Χουάνγκ, πρώτη συγγραφέας της νέας μελέτης, μεταδιδακτορική φοιτήτρια στο Εθνικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο των ΗΠΑ και συμπλήρωσε: «Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο με δεδομένο ότι το 95% των 12χρονων ως 17χρονων στις ΗΠΑ ασχολείται με το Ιnternet κάθε ημέρα, καθώς και ότι το 80% εξ αυτών χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για επικοινωνία».

Σύμφωνα με τα ευρήματα, περίπου το 30% των ερωτηθέντων στο πλαίσιο της μελέτης απάντησε ότι είχε καπνίσει και περισσότεροι από τους μισούς εφήβους είχαν πιει τουλάχιστον ένα ποτήρι αλκοόλ. Περίπου το ένα τρίτο των μαθητών ανέφερε ότι είχε τουλάχιστον έναν φίλο που κάπνιζε και/ή έπινε αλκοόλ. Συγχρόνως περίπου οι μισοί έφηβοι της μελέτης δήλωσαν ότι «σέρφαραν» τακτικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το 34% των μαθητών είχε τουλάχιστον έναν φίλο που «ανέβαζε» online τις... επιδόσεις του στα πάρτι και το 20% ανέφερε ότι οι εικονικοί φίλοι του ανέβαζαν φωτογραφίες στις οποίες έπιναν αλκοόλ.

«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι ίσως θα έπρεπε να διδάξουμε τους εφήβους σχετικά με την επιβλαβή επίδραση που έχει στους φίλους τους το να "ποστάρουν" εικόνες που επιδεικνύουν επικίνδυνες συμπεριφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης» κατέληξε η δρ Χουάνγκ.

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 9 Σεπτεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Τα νεοφιλελεύθερα ρούχα ενός πραξικοπήματος

 ΑΔΑΜ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ  και ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΡΡΗΣ
Η συμπλήρωση στις 11 Σεπτεμβρίου των 40 χρόνων από το στρατιωτικό πραξικόπημα που έριξε τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή είναι η πιο σκληρή υπενθύμιση πως η νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση είναι ασύμβατη με κάθε έννοια δημοκρατίας.
 Η συντονισμένη επίθεση στρατού και αεροπορίας στο προεδρικό μέγαρο «Λα Μονέδα» το πρωινό της Τρίτης 11 Σεπτεμβρίου 1973 κατέληξε στη δολοφονία του προέδρου Αλιέντε και στην εγκαθίδρυση μιας από τις σκληρότερες δικτατορίες που είδε ο 20ός αιώνας.
Το πραξικόπημα της Χιλής δεν ήταν απλώς ένα περιφερειακό επεισόδιο στην εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου. Ηταν το ξεκάθαρο μήνυμα πως το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο που προσπάθησε να ξορκίσει τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη δημιουργία του κοινωνικού κράτους και τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων στο πλαίσιο μιας παρεμβατικής οικονομικής πολιτικής δεν ήταν πλέον ανεκτό από τις διεθνείς οικονομικές ελίτ.
Ηταν επίσης η αφετηρία μιας εποχής που εδραίωσε τρεις «μονοδρόμους»:
1. Την προτεραιότητα του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, ως μονοδρόμου προς την ανάπτυξη,
2. Την απελεύθερωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εις βάρος των παραγωγικών δυνάμεων, ως μονοδρόμου προς την παραγωγή πλούτου,
3. Την επιβολή του δικαίου της ισχύος ως μονοδρόμου για την προστασία του διεθνούς Δικαίου.
Τα όρια
Αυτή η εποχή βαδίζει σήμερα προς το τέλος της με τον πιο τραγικό τρόπο, όπως αυτός απεικονίζεται στη μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων δεκαετιών. Η συρρίκνωση της ανάπτυξης, η ανισοκατανομή του πλούτου και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου στις μέρες μας δεν δείχνουν μόνο τα όρια του νεοφιλελεύθερου/νεοσυντηρητικού συστήματος, αλλά και πόσο παραπάνω είναι ικανό να τα ξεχειλώσει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει στη ροή της ιστορίας, της οποίας το τέλος κήρυξε τη δεκαετία του ’90.
Μπορεί οι βασικές αρχές του συστήματος της κρίσης να έχουν τις ρίζες τους στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και στους θεωρητικούς της μονεταριστικής σχολής, αλλά πρόσφορο έδαφος βρήκαν στα πιο συντηρητικά ένστικτα του μεταπολεμικού κόσμου. Στη Χιλή, τα διδάγματα των Φρίντριχ φον Χάγιεκ και Μίλτον Φρίντμαν έγιναν ευαγγέλιο για τον ισχυρό άντρα της χούντας, Αουγκούστο Πινοσέτ, και των Χιλιανών οικονομολόγων του, που απέκτησαν το προσωνύμιο Chicago boys.
Αν αναζητήσουμε τη γενεαλογία των σημερινών παρεμβάσεων του ΔΝΤ, τη σταθεροποίηση ελλειμματικών οικονομιών με άξονα πάντα τη διασφάλιση των συμφερόντων του εγχώριου κεφαλαίου, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, των ξένων επενδυτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων στην αστική κλίμακα, περνάμε αναμφίβολα από το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του Πινοσέτ που επιβλήθηκε με σιδηρά πυγμή και βρήκε ισχυρούς συμμάχους στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.
Το πάτημα
Η εξάλειψη του κράτους πρόνοιας και η προώθηση του ιδιωτικού τομέα στις υπηρεσίες Υγείας και Εκπαίδευσης, η σύνδεση του συνταξιοδοτικού συστήματος με τη χρηματιστική αγορά, η κατάργηση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και όλων εκείνων των θεσμών που διασφάλιζαν κάποια από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στον κεϊνσιανό καπιταλισμό, αποθεώθηκε στη Λατινική Αμερική τις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
Οι επισκέψεις των ακαδημαϊκών ηγετών τής αποκαλούμενης από τους αντιπάλους της νεοφιλελεύθερης σχολής στη Χιλή τα επόμενα χρόνια έδωσαν στο ακροδεξιό κατεστημένο, που ξέπλενε τον εθνικισμό του στις αρχές της ατομικής ελευθερίας, την απαραίτητη νομιμοποίηση στα μάτια του δυτικού κόσμου. Η δημοκρατική παράδοση της Δύσης δεν άφηνε περιθώρια για αντίστοιχης κλίμακας βία και αυταρχισμό. Ομως το παράδειγμα της Χιλής έδινε ένα διακριτό ασφαλές όριο, όπου κάθε νεοφιλελεύθερος ηγέτης μπορούσε να διανύσει υπολογίζοντας κατ’ αναλογίαν τις αντοχές της κοινωνίας.
Στα πρώτα χρόνια του πειράματος της Χιλής, η οικονομία γνώρισε αντίστοιχη ύφεση με αυτήν που αντιμετώπισαν τα επόμενα χρόνια όλοι οι ασθενείς της περιφέρειας που συνταγογραφούσε το ΔΝΤ και πλέον οι πρώτοι ασθενείς από το νοσοκομείο των αναπτυγμένων οικονομιών.
Οταν ήρθαν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, αποκαλύφθηκε μια ανάπηρη παραγωγική βάση, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι των κατώτερων στρωμάτων εξωθήθηκε εκτός αγοράς εργασίας και εντός εξαθλίωσης. Το 1988, μετά 15 χρόνια πειραμάτων, το 45% των Χιλιανών ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η ανατροπή ήρθε μέσα από τη νεολαία της χώρας, που στήριξε το κίνημα της Concertacion.
Δύο δεκαετίες μετά, η νεολαία της χώρας ξαναβγαίνει στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, ζητώντας αλλαγές στην Παιδεία και στα πανεπιστήμια…

Η πραγματικότητα διέψευσε τα οράματα

Η Χιλή του Αλιέντε προσφέρει ένα καλό παράδειγμα για τα διλήμματα, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που έχει να αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Τι σημαίνει φυγή κεφαλαίων, κερδοσκοπία, πραξικοπήματα;

Η Αριστερά μπορεί να φτάνει στην κυβέρνηση, αλλά δεν ελέγχει μια σειρά από σημαντικούς θεσμούς εξουσίας (στρατό, αστυνομία, δικαστήρια, ΜΜΕ). Και πάνω απ’ όλα υπάρχει η οικονομική εξουσία, η οποία είναι ανεξέλεγκτη, όσους υπουργούς κι αν έχει η Αριστερά.
Η κυβέρνηση Αλιέντε βρέθηκε αντιμέτωπη με αυτούς τους εκβιασμούς, τα οικονομικά σαμποτάζ, τις «απεργίες των αφεντικών». Ομως έδειξε ότι υποχωρεί σε αυτές τις πιέσεις, αντί να στηριχθεί στις τεράστιες κινητοποιήσεις για αυξήσεις, συλλογικές συμβάσεις, δημοκρατία, που γέννησαν νέες μορφές ελέγχου στην παραγωγή από τους ίδιους τους εργαζομένους.
Η άνοδος του εργατικού κινήματος δημιούργησε τα cordones. Ηταν συντονιστικά των εργοστασίων που συνέδεαν τους εργάτες μεταξύ τους, αλλά και με άλλες επιτροπές που είχαν συγκροτηθεί σε επίπεδο κοινότητας για τον έλεγχο της διακίνησης των τροφίμων, των τιμών, για τις κοινωνικές υπηρεσίες, με επίκεντρο το Σαντιάγο και άλλες πόλεις.
Πριν αναλάβει ακόμα την προεδρία, ο Αλιέντε είχε υπογράψει το μυστικό Σύμφωνο Εγγυήσεων, σύμφωνα με το οποίο δεν θα ακουμπούσε τους κυρίαρχους θεσμούς.
Ο στρατός
Ενα από τα σπάνια κείμενα της εποχής, «Χιλή – Εργατικοί Αγώνες επί Αλιέντε» του Luis Angel Fernandez Hermana (1974), αναφέρει:
«Στο μέσο της κρίσης η κυβέρνηση έβαλε στο παιχνίδι τις Ενοπλες Δυνάμεις παρουσιάζοντας το στρατό να «υποστηρίζει τους σκοπούς του λαού». Ομως, αυτό που συνέβη πραγματικά ήταν ότι ο στρατός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε να ελέγξει τη δράση των μαζικών οργανώσεων και να διασφαλίσει ότι οι κυρίαρχοι θεσμοί θα παραμείνουν ανεπηρέαστοι».
Η Λαϊκή Ενότητα, ο συνασπισμός των κομμάτων της Αριστεράς που στήριζε τον Αλιέντε, δίστασε να προχωρήσει σε ριζικές ανατροπές (μένοντας σε επιφανειακές μεταρρυθμίσεις), με αποτέλεσμα η κυρίαρχη ελίτ να σπεύσει να εξασφαλίσει -με το άγριο- μια έκβαση προς όφελός της.
«Η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας θεώρησε το πραξικόπημα μια πράξη τρέλας ενός μεμονωμένου λοχαγού, με την υποστήριξη της Ακροδεξιάς, και κάλεσε το λαό να δείξει εμπιστοσύνη στα πατριωτικά αισθήματα των στρατιωτών. Το μόνο που έκανε όταν τα τεθωρακισμένα εμφανίστηκαν στους δρόμους ήταν να συστήσει ηρεμία και γαλήνη στους εργάτες στα εργοστάσια και να τους ζητήσει να συνεχίσουν την παραγωγή ό,τι και να συμβεί».
Πηγή: Εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»

Διαβάστε περισσότερα