Κορωνοϊός – ΕΟΔΥ: Ο ορισμός του κρούσματος – Τα κριτήρια για εργαστηριακό έλεγχο

Κάθε ασθενής με οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού (αιφνίδια έναρξη νόσου, με τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω συμπτώματα: βήχας, πυρετός, δύσπνοια) κατά την προσέλευσή του σε οποιαδήποτε δομή παροχής υπηρεσιών υγείας πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ενδεχόμενο κρούσμα COVID-19, δηλαδή  με τη λήψη των αναγκαίων μέτρων απομόνωσης από άλλους ασθενείς και επισκέπτες (π.χ. χωριστός χώρος αναμονής), καθώς και με τη λήψη του ενδεδειγμένου ατομικού εξοπλισμού προστασίας από το προσωπικό υπηρεσιών υγείας. Τα παραπάνω αναφέρει ο Εθνικός  Οργανισμός Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ), σε σημερινή του ανακοίνωση για τον ορισμό κρούσματος.

Τα κριτήρια για εργαστηριακό έλεγχο έχουν συνταχθεί με βάση τα τρέχοντα επιδημιολογικά δεδομένα και τονίζεται ότι, καθώς η επιδημία εξελίσσεται, ενδέχεται να τροποποιηθούν. Προσθέτει πως ασθενείς με ήπια συμπτώματα πρέπει να μην επισκέπτονται νοσοκομεία ή άλλες μονάδες υγείας και να παραμένουν στο σπίτι. 

Ύποπτο κρούσμα (κριτήρια για εργαστηριακό έλεγχο):

• Ασθενείς με σοβαρή οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού που χρειάζονται νοσηλεία ή που νοσηλεύονται
• Νοσηλευόμενοι ή φιλοξενούμενοι σε μονάδες ηλικιωμένων ή χρονίως πασχόντων με οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού
• Προσωπικό Υπηρεσιών Υγείας με οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού
• Ηλικιωμένοι ή άτομα με υποκείμενα χρόνια νοσήματα (π.χ. νοσήματα του αναπνευστικού, καρδιαγγεικά νοσήματα, σακχαρώδη διαβήτη, σοβαρή ανοσοκαταστολή) που εκδηλώνουν οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού. 

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Αλμπέρ Καμύ: «Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι..»

Έτσι οι αιχμάλωτοι της πανούκλας πάλεψαν όλη τη βδομάδα μ’ όποιον τρόπο μπορούσαν.

Και μερικοί ανάμεσά τους όπως ο Ραμπέρ, έφθασαν, όπως βλέπουμε, να φανταστούν ότι ενεργούσαν ακόμα σαν ελεύθεροι άνθρωποι, ότι μπορούσαν να διαλέξουν.

Όμως μπορούμε πράγματι να πούμε ότι αυτή τη στιγμή, στα μέσα του Αυγούστου, η πανούκλα είχε καλύψει τα πάντα.

Δεν υπήρχαν πια τότε προσωπικά πεπρωμένα, αλλά μια συλλογική υπόθεση που ήταν η πανούκλα και αισθήματα που τα μοιράζονταν όλοι.

Το σημαντικότερο ήταν ο χωρισμός και η εξορία, μ’ όλο το φόβο και την εξέγερση που περιέκλειαν.

Νά γιατί ο αφηγητής πιστεύει ότι ταιριάζει στο αποκορύφωμα της ζέστης και της αρρώστιας να περιγράψει τις βιαιότητες των επιζώντων συμπολιτών μας, την ταφή των νεκρών και την οδύνη των χωρισμένων εραστών.

Στα μέσα εκείνης της χρονιάς ήταν που έπιασε ένας δυνατός άνεμος, που φυσούσε για πολλές μέρες μέσα στη χτυπημένη από την πανούκλα πόλη.

Τον άνεμο τον φοβούνται ιδιαίτερα οι κάτοικοι του Οράν, γιατί δε συναντά κανένα φυσικό εμπόδιο πάνω στο οροπέδιο που είναι χτισμένη η πόλη, κι έτσι χιμάει μ’ όλη του τη μανία μέσα στους δρόμους.

Μετά απ’ αυτούς τους ατέλειωτους μήνες, που ούτε μια σταγόνα νερό δεν είχε δροσίσει την πόλη, το Οράν ήταν σκεπασμένο με μια γκρίζα σκόνη που ξεφλούδιζε στο φύσημα του ανέμου.

Κι ο άνεμος σήκωνε κύματα σκόνης και χαρτιών που τυλίγονταν στα πόδια των σπάνιων πια περαστικών.

Τους έβλεπες πια να διασχίζουν βιαστικοί τους δρόμους, γερμένοι μπροστά, φράζοντας μ’ ένα μαντίλι ή με το χέρι τους το στόμα.

Το βράδυ, αντί οι άνθρωποι να μαζεύονται πολλοί μαζί προσπαθώντας να παρατείνουν τη διάρκεια αυτών των ημερών που καθεμιά τους μπορούσε να είναι κι η τελευταία γι’ αυτούς, συναντούσες μικρές ομάδες ατόμων που βιάζονταν να γυρίσουν στο σπίτι τους ή να χωθούν στα καφενεία.

Έτσι, για μερικές μέρες, την ώρα του σούρουπου, που έπεφτε γρηγορότερα αυτή την εποχή, οι δρόμοι ήταν έρημοι και μόνος ο άνεμος θρηνολογούσε ανάμεσά τους ασταμάτητα.

Μια μυρωδιά από φύκια και αρμύρα αναδινόταν από την ταραγμένη και πάντα αόρατη θάλασσα.

Και τότε τούτη η έρημη πόλη, ασπρισμένη από τη σκόνη, πλημμυρισμένη από μυρωδιές θαλασσινές, αντηχούσε από το ουρλιαχτό του ανέμου και βογκούσε σαν ένα νησί που το χτύπησε η συμφορά.

[...]

Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι.

Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι.

Και παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους.

Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως και οι συμπολίτες μας και έτσι πρέπει να καταλάβουμε τους δισταγμούς τους.

Και μ’ αυτόν τον τρόπο επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι μοιράστηκε ανάμεσα στην ανησυχία και την εμπιστοσύνη.

Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: “Δεν θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο”. Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει.

Η ανοησία επιμένει πάντα και θα μπορούσε κανείς να το διακρίνει αν δεν σκέφτονταν μόνο τον εαυτό του.

Απ’ αυτή την άποψη οι συμπολίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο, σκέφτονταν τους εαυτούς τους και για να το πούμε κι αλλιώς ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις δυστυχίες.

Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει.

Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, είναι οι άνθρωποι που περνάνε και πρώτα πρώτα οι ανθρωπιστές, γιατί δεν πήραν τις προφυλάξεις τους.

Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν να είναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν ότι όλα είναι ακόμη δυνατά για αυτούς· πράγμα που σήμαινε ότι οι δυστυχίες είναι αδύναμες.

Συνέχιζαν να κάνουν επιχειρήσεις, να ετοιμάζουν ταξίδια, και να έχουν γνώμες.

Πως θα μπορούσαν να σκεφτούν τη πανούκλα, που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις;

Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ελεύθερους και κανένας δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες.

[...]

Κοιτώντας από το παράθυρο την πόλη που δεν είχε αλλάξει, μόλις τότε άρχισε ο γιατρός να αισθάνεται μέσα του τη γέννηση αυτής της ελαφριάς αηδίας μπροστά στο μέλλον, που ονομάζουμε ανησυχία.

 

Απόσπασμα από την Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μαρξ πέθανε;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων…» (1).

   Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος… τυφλωμένος από την «ιδεοληψία» του μαρξισμού. Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.

   Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 7 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Καρλ Μαρξ, στις 14 Μάρτη 1883.

   Ο «παλιωμένος» Μαρξ ήταν αυτός που έγραφε:

«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (2)

   Και πρόσθετε:

«…η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο – πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (3)

   Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα- σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo… «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.

   Διατυπώθηκε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, το 1867. Στη θέση της τότε «μητρόπολης» του καπιταλισμού, της Αγγλίας, σήμερα είναι τα κέντρα των ιμπεριαλιστών σε Βερολίνο και Νέα Υόρκη, που ακόμα και στους πιο αδυσώπητους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, όπως οι σημερινοί για το ποιος ιμπεριαλιστής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από την κρίση, δεν ξεχνούν το βασικό: Να είναι ενωμένοι, αδυσώπητοι και άτεγκτοι απέναντι στους μισθωτούς σκλάβους.

   Το «λίγο – πολύ κοντινό μέλλον» που προέβλεψε ο Μαρξ, η εποχή που οι ευρωπαϊκοί μισθοί (μαζί και του ελληνικού λαού), στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των κεφαλαιοκρατών, θα συμπιέζονταν από τους κεφαλαιοκράτες με βάση τα κινέζικα πρότυπα, έφτασε. Οι αναλύσεις του για τον «εφεδρικό στρατό» εργασίας που κατρακυλά στα Τάρταρα της απόγνωσης και της κατάθλιψης είναι όσο ποτέ επίκαιρες.

   Ο καπιταλισμός, αυτό το απάνθρωπο σύστημα, στερεί από τους εργαζόμενους τους κόπους τους. Σφετερίζεται για λογαριασμό μιας χούφτας εκμεταλλευτών τον αμύθητο πλούτο που παράγει το αίμα και ο μόχθος του εργάτη.

   Η κρίση του καπιταλισμού, το πιο σταθερό «προϊόν» της λειτουργίας του, έχει φτάσει σε κανιβαλικό παροξυσμό.

   Όπως επιβεβαιώθηκε η οικονομική «προφητεία» του Μαρξ για τη μετατροπή του βίου του εργαζόμενου λαού σε κόλαση – μια κόλαση που στην Ελλάδα τα «καζάνια» της αποκαλούνται Μνημόνια, προαπαιτούμενα, φαστ τρακ ξεπουλήματα, «αξιολογήσεις» – έτσι ακριβώς αναδεικνύεται ως ζήτημα ζωής και θανάτου η αναγκαιότητα για την εκπλήρωση και της πολιτικής του «προφητείας».

   Ο «πολιτικός» Μαρξ, ενιαίος και αδιαίρετος με τον «οικονομικό» Μαρξ, ο Μαρξ της ταξικής πάλης, απέδειξε ότι το υπερώριμο αίτημα της ανατροπής του σάπιου κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος είναι μια υπαρκτή, μια ρεαλιστική δυνατότητα και προοπτική, εφόσον οι «σκλάβοι» αποφασίσουν να την «περπατήσουν».

   Ο 21ος αιώνας, μόλις 25 χρόνια από τις ανατροπές που οδήγησαν τον κόσμο σε ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα, αποδεικνύεται πολύ νωρίς ότι θα είναι ο αιώνας που θα τεθεί με όρους υπαρξιακούς το πραγματικό δίλημμα:

«Ο Φρίντριχτ Ενγκελς – γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ – είπε κάποτε:

“Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα”.

Τι σήμαινε όμως “ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα” από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού;

Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους.

Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».

   Όλα αυτά – παρά τις δοξασίες ότι «ο Μαρξ πέθανε» – ο Μαρξ τα περιέγραψε, τα απέδειξε και τα προέβλεψε. Όχι φυσικά γιατί ήταν «προφήτης». Αλλά γιατί υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες και διανοητές της ανθρωπότητας.

   Η πιο πυκνή, ίσως, καταγραφή της προσφοράς του Μαρξ διατυπώθηκε την ημέρα της κηδείας του μεγάλου νεκρού από τον σύντροφό του και συνιδρυτή της νέας κοσμοθεωρίας που πήρε το όνομα της από τον Μαρξ, από τον επιστήθιο φίλο του, τον Φρίντριχτ Ένγκελς.

   Παραθέτουμε την επικήδεια ομιλία του Ένγκελς:

«Στις 14 Μαρτίου το απόγευμα, στις τρεις παρά τέταρτο έπαψε να σκέφτεται ο μεγαλύτερος σύγχρονος στοχαστής. Μόλις τον είχαμε αφήσει μονάχο του δύο λεπτά και τον βρήκαμε όταν ξαναμπήκαμε στο δωμάτιό του ήσυχα αποκοιμισμένο στην πολυθρόνα του – αλλά για πάντα.

Είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε τι έχασε το μαχητικό ευρωπαϊκό και αμερικάνικο προλεταριάτο, τι έχασε η ιστορική επιστήμη με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό που δημιούργησε ο θάνατος αυτού του γίγαντα.

Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: το σκεπασμένο ίσαμε τώρα με ιδεολογικά επιστρώματα απλό γεγονός, ότι οι άνθρωποι, πριν απ’ όλα, πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται προτού αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κλπ.

Ότι επομένως η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια η κάθε φορά βαθμίδα της οικονομικής ανάπτυξης ενός λαού, η μιας χρονικής περιόδου, αποτελεί τη βάση, απ’ όπου εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως πρέπει να εξηγηθούν και όχι αντίθετα – όπως συνέβαινε ίσαμε τώρα.

Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχονταν απ’ αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι.

Δυό τέτοιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές για μια ζωή, και θα ήταν ευτυχής εκείνος που θα αξιωνόταν να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Ο Μαρξ όμως έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις σε κάθε τομέα που ερεύνησε – ακόμα και στα μαθηματικά – και τέτοιοι τομείς υπήρξαν πάρα πολλοί και δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σ’ αυτούς που να τον ερεύνησε μόνον επιφανειακά. Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης.

Αυτό όμως δεν ήταν το βασικό στο έργο του. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορία κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όσο μεγάλη χαρά κι αν αισθανόταν για κάθε νέα ανακάλυψη σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη, που δε μπορούσε ίσως να προβλεφθεί ακόμα καθόλου η πρακτική της εφαρμογή – αισθανόταν μια εντελώς αλλιώτικη χαρά όταν επρόκειτο για μια ανακάλυψη που επιδρούσε αμέσως επαναστατικά στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. Έτσι παρακολούθησε επισταμένα την πορεία των ανακαλύψεων στον τομέα του ηλεκτρισμού και τελευταία τις ανακαλύψεις του Μαρκ Ντεπρέ.

Γιατί ο Μαρξ ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του.

Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι. Η πρώτη “Εφημερίδα του Ρήνου” 1842, το παρισινό “Φόρβερτς” 1844 (σ.σ. “Vorwarts” “Εμπρός” – ριζοσπαστική εφημερίδα που έβγαινε στα γερμανικά στο Παρίσι το 1844 από γερμανούς σοσιαλιστές φυγάδες, ένας από τους συνεργάτες της ήταν και ο Μαρξ), “Η Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών” 1847, “Η Νέα εφημερίδα του Ρήνου” 1848-49, “Το Βήμα της Νέας Υόρκης” από το 1852 έως το 1861 – και χώρια ένα πλήθος από μαχητικά βιβλιαράκια, δουλειά σε συλλόγους στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο, έως ότου ήρθε τελικά σαν στεφάνωμα του συνόλου, η μεγάλη “Διεθνής των Εργατών” – αληθινά ένα ακόμα αποτέλεσμα, που γι’ αυτό μπορούσε να περηφανεύεται ο δημιουργός του – κι αν ακόμα δεν είχε κάνει τίποτε άλλο.

Να γιατί είχαν μισήσει και συκοφαντήσει τον Μαρξ περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο της εποχής του. Τον απέλαυναν κυβερνήσεις απολυταρχικές και δημοκρατικές. Αστοί, συντηρητικοί και δημοκράτες των άκρων συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημήσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν να ήταν ιστός αράχνης, δεν τους έδινε σημασία και δεν απαντούσε παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη.

Και πέθανε τιμημένος, αγαπημένος, τον κλάψανε εκατομμύρια επαναστάτες συνεργάτες του, που κατοικούν σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, από τα ορυχεία της Σιβηρίας έως την Καλιφόρνια. Και τολμώ να πω: μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, όμως δύσκολο είναι να πούμε πως είχε έστω και έναν προσωπικό εχθρό.

Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες!»

                                                                                                             (Πηγή: Ομιλία στον τάφο του Καρλ Μαρξ,                                                                                                      «Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα» τόμος Α)

   Ήταν ο Ένγκελς, επίσης, που σε μια αξεπέραστη εκδήλωση έκφρασης του δικού του μεγαλείου, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δίνει την οριστική απάντηση στο «γιατί αποκαλείται “μαρξισμός”» μια θεωρία που φέρει και τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα.

   Μιλώντας για αυτό το θέμα και δίνοντας με ακρίβεια το περίγραμμα της ιδιαίτερης συνεισφοράς του Μαρξ σε ό,τι αποκαλείται «μαρξισμός», σημείωνε:

«Ας μου επιτραπεί εδώ μια προσωπική διασάφηση. Τελευταία μίλησαν πολλές φορές για τη συμβολή μου σ’ αυτήν τη θεωρία, κι έτσι δεν μπορώ να μην πω εδώ τα λίγα εκείνα λόγια που εξαντλούν το ζήτημα.

 Δεν μπορώ ούτε ο ίδιος ν’ αρνηθώ ότι, πριν και στο διάστημα της σαραντάχρονης συνεργασίας μου με το Μαρξ, έχω κι εγώ κάποιο ανεξάρτητο μερτικό στο θεμέλιωμα της θεωρίας, και ιδιαίτερα στην επεξεργασία της.

Όμως το μεγαλύτερο μέρος από τις κατευθυντήριες βασικές ιδέες, ιδιαίτερα στον οικονομικό και ιστορικό τομέα και ειδικά η τελική αυστηρή τους διατύπωση ανήκουν στο Μαρξ. Εκείνο που πρόσφερα εγώ- αν εξαιρέσουμε βέβαια μερικούς ειδικούς κλάδους- μπορούσε βέβαια να τόχε κάνει ο Μαρξ χωρίς εμένα. Ό,τι έδωσε ο Μαρξ, δεν θα τα κατάφερνα εγώ μοναχός.

Ο Μαρξ στεκόταν πιο ψηλά, έβλεπε πιο μακριά, και το βλέμμα του αγκάλιαζε περισσότερα και ταχύτερα απ’ όλους εμάς τους άλλους. Ο Μαρξ ήταν μεγαλοφυΐα, εμείς οι άλλοι το πολύ- πολύ νάμαστε ταλέντα. Χωρίς αυτόν η θεωρία δεν θάταν σήμερα καθόλου αυτή που είναι. Γι’ αυτό δίκαια φέρνει το όνομά του».

                         (Πηγή: Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας, «Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα», τόμος Β)

   Ο Καρλ Μαρξ τάραξε τα ύδατα επειδή ακριβώς έδειξε με το έργο του – και χωρίς ποτέ ο ίδιος να το ισχυριστεί για το εαυτό του – ότι πριν από αυτόν «οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε».

   Ο Μαρξ, παρά την εξόχως αντιμαρξιστική ανάγνωσή του από εχθρούς και «φίλους» ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι αυτή η «αλλαγή» είναι προδιαγεγραμμένη.

   Καταδεικνύοντας τον εγγενή χαρακτήρα των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισµού προσέφερε ταυτόχρονα όλα εκείνα τα εργαλεία της λογικής που µπορούν να µας κάνουν να δούµε πως ο καπιταλισµός έχει τη δυνατότητα να αναπαράγεται µέσα από την καταστροφική και απάνθρωπη λειτουργία του.

   Και είναι λόγω ακριβώς της αναπαραγωγής αυτής της «κανιβαλικής» φύσης του καπιταλισµού που ο Μαρξ μίλησε για την ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής αυτού του συστήµατος.

   Αυτή η ανατροπή εξηγούσε – με επιμονή – ο Μαρξ δεν θα επέλθει σαν απότοκο κάποιου τεχνοκρατικού ντετερµινισµού. Δεν θα αποτελέσει το επιστέγασμα μιας «χιλιαστικού» τύπου αναμονής. Θα επέλθει μόνο ως αποτέλεσµα της πολιτικής δράσης των καταπιεσμένων στο πλαίσιο της πάλης των τάξεων.

   Το συµπέρασµά του, δηλαδή, είναι κάπως πιο σύνθετο απ’ όσα αντιλαμβάνονται οι κατά καιρούς «προικισµένοι» επικριτές του. Ανάμεσά τους κι εκείνοι που προφανώς δεν συγκαταλέγονται σε όσους απευθυνόταν ο Μαρξ ήδη από τον πρόλογο του «Κεφαλαίου», όταν σηµείωνε ότι η κατανόηση του έργο του προϋπέθετε «φυσικά αναγνώστες που θέλουν να µάθουν κάτι το καινούριο και εποµένως να σκεφτούν και οι ίδιοι».

   Σε αντίθεση, λοιπόν, µε όσα ισχυρίζονται για τον Μαρξ όσοι του αποδίδουν µια «χιλιαστική» αντίληψη περί «αυτόµατης κατάρρευσης του καπιταλισµού», είναι ο Μαρξ που (στον Τρίτο τόµο του «Κεφαλαίου») δείχνει όλες τις µορφές για το πώς είναι δυνατό, µέσα από την καπιταλιστική κρίση, να ανατροφοδοτείται το ίδιο το σύστηµα.

   Εκεί είναι που καταγράφει το πώς αυτή η δοµική για τον καπιταλισµό ροπή προς την κρίση γεννά – λόγω ακριβώς της κρίσης και µέσα από αυτήν – µια σειρά από αντίρροπες κοινωνικές διεργασίες και οικονοµικές εξελίξεις.

   Εξελίξεις που αφενός καταδεικνύουν τη δυνατότητα του συστήµατος να επιβιώνει, αλλά αφετέρου αποδεικνύουν το γιατί είναι κοινωνικά επιβεβληµένο, και µ’ αυτή την έννοια είναι κατορθωτό – ότι υπάρχουν δηλαδή οι υλικές προϋποθέσεις – το σύστηµα αυτό να ανατραπεί.

   Ως εκ τούτου, ο Μαρξ δεν έχει καµία ευθύνη για το τι καταλαβαίνουν ορισµένοι από όσα διαβάζουν (αν τα διαβάζουν). Εκείνοι όµως που καταλαβαίνουν όσα διαβάζουν µπορούν να επιβεβαιώσουν ότι:

«(…) τον καπιταλισµό τον χαρακτηρίζει, από τη µια µεριά, η τάση απεριόριστης διεύρυνσης της παραγωγικής κατανάλωσης, απεριόριστης διεύρυνσης της συσσώρευσης και της παραγωγής, και από την άλλη η προλεταριοποίηση των λαϊκών µαζών, που βάζει αρκετά στενά όρια στη διεύρυνση της ατοµικής κατανάλωσης (…).

Είναι αυτονόητο ότι θα ήταν χοντροκοµµένο λάθος αν απ’ αυτή την αντίφαση του καπιταλισµού (ή από τις άλλες αντιφάσεις του) βγάζαµε το συµπέρασµα ότι ο καπιταλισµός δεν µπορεί να υπάρξει (…).

Η αντίθεση αυτή δεν σηµαίνει ότι δεν µπορεί να υπάρχει καπιταλισµός, σηµαίνει όµως ότι είναι ανάγκη να γίνει πέρασµα από τον καπιταλισµό σε µια ανώτερη µορφή (…) η ύπαρξη αντίθεσης ανάµεσα στην κατανάλωση και στην παραγωγή, ανάµεσα στην τάση του καπιταλισµού να αναπτύσσει απεριόριστα τις παραγωγικές δυνάµεις και στον περιορισµό αυτής της τάσης από την προλεταριακή κατάσταση, από την αθλιότητα και την ανεργία του λαού, είναι στην περίπτωση αυτή ολοφάνερη» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 4, σελ. 51, 164, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

   Ο Μαρξ έδωσε τα οικονομικά, φιλοσοφικά, ιστορικά και πολιτικά εργαλεία με τα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια κοινωνία όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός (θα) είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων», μια κοινωνία που «ο πραγµατικός πλούτος (θα) είναι η ανάπτυξη της κοινωνικής ατοµικότητας».

   Η μεγαλοφυΐα του Μαρξ δεν βρίσκεται μόνο στο ότι «είδε» τη δυνατότητα αυτής της «άλλης» κοινωνίας, αλλά και ότι την θεμελίωσε επιστημονικά. Μια κοινωνία που η σηµερινή ασύλληπτη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήµης την κάνει περισσότερο «ορατή» από ποτέ, όπως µεγαλοφυώς το είχε περιγράψει ο Αριστοτέλης:

«Αν κάθε όργανο», έλεγε, «µπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόµενο ή προαισθανόµενο από µόνο του όπως λέγεται για τα αγάλµατα του ∆αιδάλου ή τους τρίποδες του Ηφαίστου (…) αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν µόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν µόνα τους τις χορδές της κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους»(Αριστοτέλης, Πολιτικά I).

   Αυτό δηλαδή που ισχυρίζεται ο Μαρξ, και το οποίο επιβεβαιώνεται µέσα από τις διαρκείς καπιταλιστικές κρίσεις, είναι ότι τελικά µόνο σε αυτή την «άλλη κοινωνία», στην κοµµουνιστική κοινωνία, υπάρχει η ελπίδα της απελευθέρωσης από τον καταναγκασµό.

   Στην κοινωνία όπου

«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός (θα) είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων»(4)

   Σε µια τέτοια κοινωνία

«το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου» (5)

   Πώς, όμως, θα γίνει αυτό; Πώς ο ξεπερασµένος ιστορικά καπιταλισµός της κοινωνικής οπισθοδρόµησης, της κρίσης και της παρακµής, θα σταθεί δυνατό να ξεπεραστεί και πολιτικά, αφού ακριβώς αυτό είναι το ζήτηµα της πολιτικής πάλης στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και τη σκέψη του ο Μαρξ;

   Όχι, φυσικά, µε την προσµονή ότι ο καπιταλισμός θα «παραιτηθεί» ή ότι θα «αποχωρήσει» οικειοθελώς. Αλλά με την ταξική πάλη. Που ανώτερη μορφή της είναι ο πολιτικός αγώνας. Και που οι καταπιεσμένοι, για να έχουν την δυνατότητα να υπερισχύσουν των καταπιεστών τους σε αυτόν τον πολιτικό αγώνα, έχουν ένα και μόνο δρόμο, τον οποίο ο – «ολοζώντανος» – Μαρξ ανέλυε ήδη από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: Να τον διεξάγουν μέσα από το δικό τους κόμμα. Τόσο… «απλά».

1.Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς, υπουργός Οικονοµικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν, περιοδικό Counter Punch, Τα Νέα, 9.10.2010.

2.Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

3.Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

4.Μαρξ – Ένγκελς, Το Μανιφέστο του Κοµµουνιστικού Κόµµατος, σελ. 48, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

5.Από το «Νεανικά δοκίµια», Καρλ Μαρξ, Οικονοµικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα, σελ. 3, εκδόσεις Γλάρος.

Πηγή: Αναδημοσίευση από τον “Ημεροδρόμο”, 14/3/2017

Διαβάστε περισσότερα

Κοροναϊός χτυπά και την ψυχική υγεία: Ο «ιός» του φόβου...

Μάρθα Κίσκιλα

Η έξαρση του νέου κοροναϊού φαίνεται ότι εκτός από την σωματική μπορεί να επηρεάσει και την ψυχική υγεία, καθώς δημιουργεί μεγάλο άγχος στους ανθρώπους και τις κοινότητες. Ο φόβος μάλιστα για μια ασθένεια μπορεί να είναι πολύ μεγάλος και να προκαλέσει έντονα συναισθήματα τόσο σε ενήλικες και όσο και σε παιδιά.

Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά σε αγχωτικές καταστάσεις. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος μιας έκτακτης ανάγκης σε ένα άτομο μπορεί να εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά και τις εμπειρίες του ατόμου, τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες αλλά και τη διαθεσιμότητα τοπικών πόρων. Την ίδια στιγμή οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν περισσότερο στρες αν βλέπουν ή ακούν συνεχώς ειδήσεις για το ξέσπασμα του ιού στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα.

Αυτοί που ενδέχεται να έχουν περισσότερο άγχος όταν ξεσπά μια κρίση είναι:

• Άτομα που έχουν προϋπάρχοντα προβλήματα ψυχικής υγείας
• Όσοι κάνουν χρήση ουσιών
• Παιδιά
• Οι άνθρωποι που βοηθούν στην αντιμετώπιση του COVID-19, όπως οι γιατροί, νοσοκόμοι, όσοι εργάζονται στον τομέα της υγείας και όσοι παρέχουν πρώτες βοήθειες

Οι αντιδράσεις κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Έντονος φόβος και ανησυχία για την κατάσταση της υγείας σας αλλά και των αγαπημένων σας που μπορεί να έχουν εκτεθεί στο COVID-19
• Αλλαγές στον ύπνο ή στη διατροφή
• Δυσκολία στον ύπνο ή τη συγκέντρωση
• Επιδείνωση χρόνιων προβλημάτων υγείας
• Αυξημένη χρήση αλκοόλ, τσιγάρου ή άλλων ναρκωτικών ουσιών

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα άτομα με προϋπάρχουσες ψυχικές παθήσεις πρέπει να συνεχίσουν την φαρμακευτική αγωγή τους και να παρακολουθούν για τυχόν νέα συμπτώματα.

Το να αντιμετωπίσει κανείς αυτά τα συναισθήματα και να λάβει βοήθεια αν χρειαστεί, θα βοηθήσει τον ίδιο, την οικογένειά του και το γενικότερο περιβάλλον του. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φροντίζει κανείς τον εαυτό του και τους άλλους, αλλά και να ξέρει πότε και πώς να αναζητήσει βοήθεια.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι καλό είναι να υπάρχει επικοινωνία με κάποιον ειδικό, αν το στρες παρεμβαίνει στις καθημερινές σας δραστηριότητες για αρκετές ημέρες στη σειρά.

Πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να υποστηρίξετε τον εαυτό σας:

• Αποφύγετε την υπερβολική έκθεση σε ειδήσεις στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τον COVID-19
• Φροντίστε το σώμα σας. Πάρτε βαθιές αναπνοές και διαλογιστείτε. Προσπαθήστε να τρώτε υγιεινά, με ισορροπημένα γεύματα
• Ασκηθείτε τακτικά
• Κοιμηθείτε όσες ώρες χρειάζεται
• Αποφύγετε το αλκοόλ και τα ναρκωτικά
• Βρείτε χρόνο για να χαλαρώσετε και να θυμηθείτε ότι τα δυνατά συναισθήματα θα εξασθενίσουν
• Κάντε «διαλείμματα» από την παρακολούθηση ειδήσεων
• Προσπαθήστε να κάνετε κάποιες άλλες δραστηριότητες που σας αρέσει να επιστρέψετε στην κανονική σας ζωή
• Συνδεθείτε με άλλους. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και πώς αισθάνεστε με έναν φίλο ή μέλος της οικογένειάς σας. Διατηρήστε υγιείς σχέσεις.
• Διατηρήστε μια αίσθηση ελπίδας και θετικής σκέψης

Τι είναι η καραντίνα και η κοινωνική αποστασιοποίηση;

Η καραντίνα περιορίζει την κίνηση των ανθρώπων που εκτέθηκαν σε μεταδοτική ασθένεια, ενώ η κοινωνική απομάκρυνση σχετίζεται με την αποφυγή μερών όπου συναντιούνται ή συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι, (π.χ. λεωφορεία, μετρό, σινεμά, θέατρο) και την διατήρηση απόστασης από άλλα άτομα (περίπου 2 μέτρα). Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανταλλαγή ακριβών πληροφοριών μπορεί να βοηθήσει στην ηρεμία και να σας επιτρέψει να συνδεθείτε με άλλα άτομα.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς:

Τα παιδιά αντιδρούν, εν μέρει, σε αυτό που βλέπουν από τους ενήλικες γύρω τους. Όταν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τον COVID-19 ήρεμα και με αυτοπεποίθηση, μπορούν να παρέχουν την καλύτερη υποστήριξη στα παιδιά. Οι γονείς μπορούν να είναι πιο καθησυχαστικοί στους άλλους γύρω τους, ειδικά στα παιδιά, εάν είναι καλύτερα προετοιμασμένοι.

Όλα τα παιδιά δεν ανταποκρίνονται στο στρες με τον ίδιο τρόπο. Μερικές συνήθεις αλλαγές που πρέπει να προσέξετε στα παιδιά:

• Υπερβολικό κλάμα
• Επιστροφή σε συμπεριφορές που έχουν ξεπεράσει (π.χ., «ατυχήματα »στην τουαλέτα ή ούρηση στο κρεβάτι)
• Υπερβολική ανησυχία ή θλίψη
• Ανθυγιεινές συνήθειες φαγητού ή ύπνου
• Ευερεθιστότητα
• Κακή σχολική απόδοση ή αποφυγή σχολείου
• Δυσκολία στην προσοχή και την συγκέντρωση
• Αποφυγή δραστηριοτήτων που απολάμβαναν στο παρελθόν
• Ανεξήγητοι πονοκέφαλοι ή πόνος στο σώμα
• Χρήση αλκοόλ, τσιγάρου ή άλλων ναρκωτικών

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να στηρίξετε το παιδί σας:

• Πάρτε χρόνο για να μιλήσετε με το παιδί σας για το ξέσπασμα του νέου κοροναϊού
• Απαντήστε σε ερωτήσεις και μοιραστείτε στοιχεία σχετικά με τον COVID-19 με τρόπο που το παιδί σας θα μπορεί να καταλάβει
• Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας νιώθει ασφάλεια
• Αφήστε τα να γνωρίζουν ότι δεν είναι παράλογο εάν νιώθουν αναστατωμένα. Μοιραστείτε μαζί τους πώς αντιμετωπίζετε το δικό σας στρες, ώστε να μπορούν να μάθουν από εσάς
• Περιορίστε την έκθεση του παιδιού στα μέσα ενημέρωσης. Τα παιδιά μπορεί να παρερμηνεύσουν αυτό που ακούν και μπορούν να φοβούνται για κάτι που δεν καταλαβαίνουν
• Να είστε πρότυαο γι΄αυτά. Κοιμηθείτε αρκετά, ασκειθείτε και τρώτε καλά

Για όσους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες:

Το να βλέπει κανείς από πρώτο χέρι τι συμβαίνει με τον νέο κοροναϊό μπορεί να δημιουργήσει έντονο στρες. Υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε τις αντιδράσεις του δευτερογενούς τραυματικού στρες:

• Αναγνωρίστε ότι το δευτερογενές τραυματικό στρες μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε βοηθά τις οικογένειες μετά από ένα τραυματικό συμβάν
• Ενημερωθείτε σωστά για τα σωματικά συμπτώματα (πόνος, κόπωση) αλλά και τα ψυχικά (φόβος, απόσυρση, ενοχή)
• Εξοικονομήστε χρόνο για εσάς και την οικογένειά σας
• Μην ξεχνάτε τις δραστηριότητες που σας αρέσουν, όπως το να περνάτε χρόνο με τους φίλους και την οικογένειά σας, να ασκείστε ή να διαβάζετε ένα βιβλίο
• Περιορίστε την ενημέρωση σας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τον COVID-19.
• Ζητήστε βοήθεια εάν αισθάνεστε συγκλονισμένοι ή ανησυχείτε ότι ο COVID-19 επηρεάζει την ικανότητά σας να φροντίζετε τους ασθενείς σας όπως κάνατε πριν από την έξαρση

Για άτομα που έχουν μπει σε καραντίνα:

Το να διαχωρίζεστε από τους άλλους εάν πισευεται ότι μπορεί να έχετε εκτεθεί στον COVID-19 μπορεί να είναι αγχωτικό, ακόμα κι αν δεν νοσήσετε. Ορισμένες τυπικές αντιδράσεις μετά την καραντίνα μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Μικτά συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένης της ανακούφισης μετά την καραντίνα
• Φόβος και ανησυχία για τη δική σας κατάσταση υγείας και την κατάσταση των αγαπημένων σας που μπορεί να έχουν εκτεθεί στον COVID-19
• Θλίψη, θυμός ή απογοήτευση, επειδή οι φίλοι ή οι αγαπημένοι σας έχουν αβάσιμους φόβους ότι θα προσβληθούν από την ασθένεια από την επαφή μαζί σας, ακόμα κι αν είστε σίγουροι ότι δεν την μεταδίδετε
• Ενοχή ότι δεν είστε σε θέση να εκτελείτε κανονικές εργασίες ή γονικές υποχρεώσεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας
• Άλλες αλλαγές συναισθηματικής ή ψυχικής υγείας
• Τα παιδιά μπορεί επίσης να αισθάνονται αναστατωμένα ή να έχουν άλλα έντονα συναισθήματα

Διαβάστε περισσότερα

Κορονοϊός: Επιτακτική η ανάγκη για μέτρα προστασίας στα σούπερ μάρκετ και σε άλλους χώρους

Ουρές σχηματίστηκαν από το πρωί στα σούπερ μάρκετ, κάνοντας επιτακτική την ανάγκη να ληφθούν μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους και τους καταναλωτές λόγω του συνωστισμού. Ανάγκη υπάρχει και για την προστασία των λαϊκών νοικοκυριών από την αισχροκέρδεια και τις ελλείψεις.

Κατιούσα

Ουρές σχηματίστηκαν από το πρωί στα σούπερ μάρκετ, κάνοντας επιτακτική την ανάγκη να ληφθούν μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους και τους καταναλωτές λόγω του συνωστισμού. Ανάγκη υπάρχει και για την προστασία των λαϊκών νοικοκυριών από την αισχροκέρδεια και τις ελλείψεις.

Το μεσημέρι, ο υφυπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Ν. Παπαθανάσης επισκέφθηκε σούπερ μάρκετ και σχολίασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «η κατάσταση επανέρχεται σε φυσιολογικό επίπεδο», ενώ εμφανίστηκε καθησυχαστικός σχετικά με την επάρκεια προϊόντων. «Το λέμε από την πρώτη στιγμή, μην ανησυχείτε, υπάρχει επάρκεια και τα Σούπερ Μάρκετ θα είναι πάντα ανοιχτά», σημείωσε.

Αυξημένη προσέλευση παρατηρείται και στα πρατήρια υγρών καυσίμων. Με αφορμή αυτή την κατάσταση, το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας επισήμανε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για τον εφοδιασμό με καύσιμα. «Οι εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών εφοδιάζουν αδιάλειπτα τα πρατήρια χωρίς πρόβλημα, ενώ τα πρατήρια υγρών καυσίμων σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν κανονικά εντός των καθορισμένων ωραρίων. Δεν αναμένεται λοιπόν να υπάρξει κανένα πρόβλημα ως προς τα υγρά καύσιμα ούτε τώρα, ούτε αργότερα», σύμφωνα με το υπουργείο.

Για το ίδιο θέμα, η Ομοσπονδία Βενζινοπωλών Ελλάδος τόνισε ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας, διότι τα πρατήρια υγρών καυσίμων πανελλαδικά δεν πρόκειται να κλείσουν και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα επάρκειας καυσίμων στην Ελληνική Επικράτεια.

Νέα κυβερνητική σύσκεψη

Η εξέλιξη της εξάπλωσης του κορονοϊού και η υλοποίηση των μέτρων αντιμετώπισής του, βρέθηκαν στο επίκεντρο κυβερνητικής σύσκεψης που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη.

Στη διάρκεια της σύσκεψης έγινε εκτίμηση της εφαρμογής από τους πολίτες των μέτρων που έχουν ανακοινωθεί, και τονίστηκε η ανάγκη για περαιτέρω ενημέρωση τους, ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός και να τηρούνται οι αποστάσεις σε χώρους των οποίων δεν έχει διακοπεί η λειτουργία όπως τα σούπερ μάρκετ και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που πρέπει να λειτουργούν με το 50% των επιβατών. Αποφασίστηκε επίσης να σταματήσουν όσες πτήσεις λειτουργούν ακόμη, από και προς την Ιταλία, ενώ ζητήθηκε η αυστηροποίηση των ελέγχων για εκείνους που παραβιάζουν το νόμο.

Σε σχέση με τα πολυδιαφημισμένα αλλά τουλάχιστον ανεπαρκή μέτρα για την «ενίσχυση» του ΕΣΥ, ούτε καν αυτά δεν έχουν υλοποιηθεί. Συγκεκριμένα, μέχρι σήμερα έχουν προσληφθεί 248 γιατροί και νοσηλευτές και βρίσκονται «σε διαδικασία πρόσληψης» άλλοι 929, οι οποίοι θα βρίσκονται στις θέσεις τους εντός της ερχόμενης εβδομάδας.

Πάντως, οι 2.000 προσλήψεις που θα γίνουν λόγω του κορονοϊού, είχαν εξαγγελθεί από την κυβέρνηση από τον Ιούλη του 2019, για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες που υπήρχαν τότε. Μάλιστα, οι συγκεκριμένες εξαγγελίες αφορούσαν την πρόσληψη 2.500 εργαζομένων. Δηλαδή, σε συνθήκες πανδημίας, θα γίνουν λιγότερες προσλήψεις σε σχέση με αυτές που είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση όταν δεν υπήρχε ο κορονοϊός.

Καυχιούνται για τα αυτονόητο και τροφοδοτούν την εργοδοτική ασυδοσία

Την ίδια ώρα που οι εξελίξεις διαψεύδουν πανηγυρικά τους θιασώτες της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και της «ελεύθερης αγοράς», αφού ο κορονοϊός κάνει επιτακτική την ανάγκη κεντρικού σχεδιασμού και αυξημένης κρατικής παρέμβασης για την προστασία της υγείας του λαού, η κυβέρνηση επιμένει να καλλιεργεί την έννοια της ατομικής ευθύνης.

«Κλείνουμε την πόρτα στον κορωνοϊό και μένουμε μέσα όσο περισσότερο μπορούμε. Ειδικά αν είμαστε σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, προσέχουμε ακόμα περισσότερο. Προστατεύουμε τον εαυτό μας – προφυλάσσουμε την κοινωνία», ανέφερε ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης σε σχόλιο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε συνέντευξη του δε σε κυριακάτικη εφημερίδα («Πρώτο Θέμα»), δήλωσε πως για να περιοριστεί η διασπορά, και να μη γίνουμε Ιταλία και πέσουν όλα τα περιστατικά μαζί στις ΜΕΘ πρέπει όλοι να συμβάλουν, δεν φτάνει ο πρωθυπουργός.

Με αφορμή την έκδοση σχετικής εγκυκλίου, η οποία εξειδικεύει την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που «κλείνει το μάτι» στην εργοδοτική ασυδοσία, υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης ισχυρίστηκε προκλητικά ότι «οι πολίτες μπορούν να αισθάνονται πιο ασφαλείς και σίγουροι, γιατί δίπλα τους βρίσκεται μία κυβέρνηση που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και παίρνει αποφάσεις προς όφελος της κοινωνίας συνολικά».

Οι σχετικοί κομπασμοί διατυπώθηκαν με αφορμή το γεγονός ότι στην εγκύκλιο συμπεριλήφθηκαν αυτονόητα και άκρως στοιχειώδη πράγματα που δεν υπήρχαν στην ΠΝΠ, όπως η σύσταση να απέχουν από την εργασία οι έγκυες και τα άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

«Για τους εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, των οποίων η κατάσταση υγείας ενδέχεται να τεθεί σε κίνδυνο, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, εφαρμόζονται αναλογικά τα προβλεπόμενα για τους εργαζόμενους σε κατ’ οίκον παραμονή για προληπτικούς λόγους», αναφέρεται σχετικά.

Ωστόσο, το ζητούμενο είναι να αναγκαστούν οι εργοδότες να εφαρμόσουν τις σχετικές προβλέψεις. Αντιθέτως, η αναστολή της υποχρέωσης αναγραφής στην «Εργάνη» κάθε μεταβολής στο ωράριο, στέλνει σήμα για μεγαλύτερη ασυδοσία στους επιχειρηματικούς ομίλους.

902.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κούβα: Πολλές χώρες ζητούν το αντιιικό φάρμακο που χρησιμοποιείται στην Κίνα κατά του κορωνοϊού

«Η ιντερφερόνη είναι φαρμακευτικό προϊόν, όχι εμβόλιο», τόνισε ο Εντουάρντο Μαρτίνες, ο πρόεδρος της φαρμακοβιομηχανίας BioCubaFarma.

Το κουβανικό αντιιικό φάρμακο Ιντερφερόνη Άλφα 2Β χρησιμοποιείται στην Κίνα κατά του νέου κορωνοϊού και περίπου 15 χώρες έχουν εκφράσει την επιθυμία να το αγοράσουν, ανέφεραν σήμερα ειδικοί στην Κούβα, η οποία έχει αποδυθεί σε αγώνα δρόμου για να κατασκευάσει ένα εκατομμύριο προστατευτικές μάσκες.

«Η ιντερφερόνη είναι φαρμακευτικό προϊόν, όχι εμβόλιο», τόνισε ο Εντουάρντο Μαρτίνες, ο πρόεδρος της φαρμακοβιομηχανίας BioCubaFarma, διαψεύδοντας τις πληροφορίες που κυκλοφορούν σε πολλούς ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες ημέρες και κάνουν λόγο για ένα «κουβανικό εμβόλιο».

Το φάρμακα παρασκευάζονται στην Κούβα και στην Κίνα από μια κοινοπραξία. Ο Μαρτίνες είπε ότι σύμφωνα με τη Φαρμακευτική Ένωση Κίνας, «από τις επιλογές που υπάρχουν (για την καταπολέμηση του νέου κορωνοϊού, περίπου 30 σήμερα), η πρώτη που συνιστάται είναι η ιντερφερόνη».

Σύμφωνα με τον διευθυντή του Κουβανικού Κέντρου Γενετικής Μηχανικής και Βιοτεχνολογίας, Εουλόχιο Πιμεντέλ, 15 χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης, της Αφρικής και τη Ασίας, θέλουν να αγοράσουν το συγκεκριμένο φάρμακο.

Στην Κούβα έχουν καταγραφεί τέσσερα κρούσματα του Covid-19, τρεις Ιταλοί τουρίστες και ένας Κουβανός. Πολλές κρατικές βιομηχανίες έχουν επίσης ξεκινήσει να ράβουν προστατευτικές μάσκες και ήδη έχουν ετοιμαστεί περίπου 196.000 – σε ορισμένες χρησιμοποιείται ύφασμα με το οποίο ράβονται συνήθως οι σχολικές ποδιές. Ο στόχος είναι να ραφτούν 1 εκατομμύριο μάσκες. Σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες του κόσμου, η Αβάνα δεν σκοπεύει προς το παρόν να κλείσει τα σύνορά της για να αποτρέψει την εξάπλωση της επιδημίας.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Η «πανδημία» του κόστους

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ

Ο COVID-19 θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κανείς κάνοντας ένα προσεκτικό πέρασμα απ’ τα μεγάλα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Αβεβαιότητα και φόβος. Θάνατος. Fake news, ψευδοεπιστήμη και συνωμοσιολογία… Ένα κράμα πρωτόγνωρων για τα δεδομένα της εποχής κοινωνικών και οικονομικών παραμέτρων, κρατικών παρεμβάσεων για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού και όξυνσης των ήδη υφιστάμενων γεωπολιτικών εντάσεων, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, ξετυλίγεται μπροστά μας με τα δεδομένα να αλλάζουν καθημερινά.

Μέχρι τώρα, 135.000 άνθρωποι έχουν προσβληθεί από τον εν λόγω κοροναϊό, με τα θύματά του να φτάνουν τα 5000. Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τη Unesco, το 20% των μαθητών και φοιτητών παγκοσμίως χάνουν τα μαθήματά τους, ενώ στο επίπεδο της οικονομίας- εκτός του ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπολόγισε πως οι ζημίες μόνο σε έναν τομέα, αυτόν του τουρισμού, άγγιξαν το 12% του ΑΕΠ της ΕΕ και την κατάρρευση της Wall Street- τα πράγματα στράβωσαν τόσο που ανάγκασαν μέχρι και τη σιδηρά κυρία της ΕΚΤ, κ. Λαγκάρντ, να παραδεχθεί πως αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αναλάβουν σύντομα πρωτοβουλίες, είναι πολύ πιθανή η επανάληψη «ενός σεναρίου που θα θυμίζει 2008». Κι όλα αυτά, ενώ ο Τραμπ στοχοποίησε την ευρωπαϊκή ήπειρο στο σύνολό της-πλην της Μ. Βρετανίας-απαγορεύοντας τις πτήσεις από χώρες της ΕΕ.

Παράλληλα, με αμείωτη ένταση συνεχιζόταν ο «επιθετικός πόλεμος» τιμών του πετρελαίου μεταξύ Ρωσίας και Σ. Αραβίας, με τους αναλυτές να δηλώνουν απαισιόδοξοι για τη σταθεροποίηση της κατάστασης, λαμβάνοντας ίσως υπόψη και την ετήσια πρόβλεψη του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας, ο οποίος αναθεώρησε προς τα κάτω την εκτίμησή του για τη ζήτηση πετρελαίου κατά 365 χιλ. βαρέλια ημερησίως.

Άραγε, μέσα σ’ όλο αυτό το χάος, με ρωτούσε πρόσφατα ο καλός φίλος και αρθρογράφος, εδώ, στον «Ημεροδρόμο», Κώστας Λουλουδάκης, εκείνα τα “ομόλογα πανδημίας” πρόλαβαν να τα ξεφορτωθούν οι τζογαδόροι με τα χοντρά πορτοφόλια ή θα τους βρει η χασούρα στις 23 του μήνα; Αναφερόταν, φυσικά στα αξίας 425 εκατ. δολαρίων ομόλογα που είχε εκδώσει το 2017 η Παγκόσμια Τράπεζα για να χρηματοδοτήσει αναπτυσσόμενες χώρες σε περίπτωση πανδημίας. Πρόκειται για ομόλογα που πρόσφεραν μεγάλες αποδόσεις στους κατόχους τους, όσο δεν εμφανιζόταν ένας συνδυασμός γεγονότων που πρόβλεπε τη μετάδοση μιας θανατηφόρας ασθένειας πέραν των συνόρων της χώρας στην οποία πρωτοεκδηλώθηκε, την ύπαρξη τουλάχιστον 20 νεκρών στη δεύτερη χώρα, το πέρας δώδεκα εβδομάδων από τη στιγμή της πρώτης εκδήλωσης της επιδημίας και την καταγραφή 250 θανάτων στη χώρα προέλευσης. Στην περίπτωση του COVID-19, το χρονικό διάστημα αυτό θα έχει παρέλθει στις 23 Μαρτίου και δεδομένου ότι συντρέχουν όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες, οι κουρσάροι του κέρδους θα χάσουν τα λεφτά τους. Εκτός αν συνεχίσουν να πουλούν μαζικά, όπως κάνουν ήδη από τα τέλη Φλεβάρη, και στραφούν σε άλλες κατηγορίες «ομολόγων πανδημίας» που προϋποθέτουν 2.500 θανάτους σε αναπτυσσόμενες χώρες για να καταγραφούν επενδυτικές απώλειες και να καταλήξουν τα χρήματα εκεί όπου τα χρειάζονται. Όσο να πεις, είναι για την ώρα «safe» επιλογή…

Δίχως άλλο η υγεία (πρέπει να) αποτελεί προτεραιότητα και οποιαδήποτε κουβέντα περί της οικονομίας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο, η Ιστορία έχει δείξει ότι οι δυο τους αποτελούν έννοιες αλληλένδετες. Κι όχι τόσο επί τη βάσει της λέπρας του αγοραίου πονταρίσματος των αγορών, όσο του αντίκτυπου της δεύτερης επί της πρώτης στην πραγματική ζωή.

Αν κάτι κατάφερε, μεταξύ άλλων, ο COVID-19, είναι να αναδείξει τα δύο κυρίαρχα ρεύματα του καιρού μας: Από τη μια, οι πολλαπλές υπηρεσίες μέσω συσκευών και από την άλλη η περικοπή των δαπανών και η απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών.

Το μάθημα της Ιταλίας, της χώρας στην οποία οι γιατροί δηλώνουν ότι βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, επιλέγοντας σε ποιον θα δώσουν προτεραιότητα, έδειξε ότι εκτός της αρχικής ελαφρότητας του πληθυσμού στην ορθή χρήση ατομικών μέτρων προστασίας, υπήρχε και κάτι ακόμη: Το δράμα του ιταλικού ΕΣΥ από το 2010 και μετά. Με τον γηρασμένο και ανεπαρκή εξοπλισμό, τις μειωμένες κλίνες νοσηλείας, το γερασμένο και ανεπαρκές προσωπικό…

Είναι τα απόνερα μιας πολιτικής που χρέωσε την άνοδο του κόστους νοσηλείας όχι στην ιδιαίτερη φύση των υπηρεσιών περίθαλψης, αλλά αποκλειστικά στην κακή διαχείριση ή τη χαμηλή παραγωγικότητα, προχωρώντας σε μείωση του προσωπικού, μείωση των διαθέσιμων κονδυλίων, μείωση μισθών κ.λπ.

Όπως όμως έγραφε παλιότερα η γαλλική Monde, υπάρχει έστω ένας διευθυντής ορχήστρας που θα περικόψει ένα βιολί προκειμένου να αυξήσει την παραγωγικότητα ενός κουαρτέτου εγχόρδων; Όχι. Τότε, γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Υγεία;

Αναμφίβολα, πρόκειται για ταξική επιλογή, τολμούμε να ισχυριστούμε, καθώς οι φτωχοί, άρα και πιο εξαρτημένοι απ’ τις συλλογικές υπηρεσίες, πλήττονται πάντα περισσότερο από τις συνέπειες που φέρνει ο μαρασμός τους.

Ερχόμενοι στα καθ’ ημάς, με οδηγό μάλιστα τη γνωστή ρήση που μας συνδέει εμφανισιακά (και πολιτισμικά) με τη γειτονική χώρα, ακούμε τον υπουργό Υγείας, κ. Κικίλια να καλεί γιατρούς και νοσηλευτές να ενταχθούν στο ΕΣΥ. Θετικό μέτρο, σίγουρα, καθώς φαίνεται να δίνει μεγάλη βαρύτητα στην προειδοποίηση της ΕΙΝΑΠ κι άλλων φορέων, σύμφωνα με τους οποίους η αύξηση των κρουσμάτων «θα οδηγήσει σε κατάρρευση του ήδη αποδυναμωμένου δημόσιου συστήματος υγείας».

Όμως, αλήθεια σε ποιους γιατρούς και νοσηλευτές απευθύνεται, όταν από το 2011- 2016, κάθε χρόνο 1.000 εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας υπέβαλλαν αίτηση άσκησης επαγγέλματος σ’ άλλες χώρες της ΕΕ;

Άραγε, για ποια υγειονομική θωράκιση μιλούσε ο κ. υπουργός, όταν, βάσει των στοιχείων της Κομισιόν, στην Ελλάδα μόνο το 61% των δαπανών υγείας προέρχεται από δημόσιες πηγές, ενώ το 35% (τέταρτο μεγαλύτερο στην ΕΕ) χρηματοδοτείται απευθείας από τα νοικοκυριά;

Άραγε, όταν σήμερα μιλά ο κ. υπουργός για την ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ, λησμονεί ότι ήταν ο ίδιος πριν μερικούς μήνες που πρότεινε ως γιατρικό για κάθε νόσον και μαλακίαν περί του κεντρικού συστήματος περίθαλψης της χώρας την επέκταση των ΣΔΙΤ;

Το κόμμα του και οι κατά καιρούς κυβερνητικοί του εταίροι δεν βρίσκονταν στα σαλόνια της εξουσίας, όταν η Ελλάδα εμφάνιζε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μείωσης της μέσης ετήσιας δαπάνης υγείας (6,6%) και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά δημόσιας δαπάνης υγείας: 5% έναντι 7,8% που ήταν ο μέσος όρος της ΕΕ;

Εκείνοι δεν ήταν στο πηδάλιο της χώρας, δηλώνοντας μάλιστα πως δεν θα τους πάρει ο Τόμσεν τη δόξα για τις απολύσεις στον ΕΟΠΥΥ, όταν μειωνόταν ο αριθμός των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία από 114.471 το 2009, σε 94.659 το 2015, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη χειρότερη θέση στην ευρωένωση μετά τη Ρουμανία, ως προς την αναλογία εργαζομένων σε νοσοκομεία ανά 100 χιλ. κατοίκους (Εurostat);

Εκείνοι δεν επευφημούσαν τον διοικητή της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρα, όταν τον περασμένο Μάιο από το βήμα του «12th Insurance Conference», όπου παραβρέθηκαν οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων  πολυεθνικών ασφαλιστικών εταιρειών (MetLife, SQLearn, Affidea, Ιnsurance & Actuarial Services, Interamerican κ.ά), ανέφερε πως: μπορεί «ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας – να- ορίζει ως Yγεία την κατάσταση της πλήρους φυσικής, πνευματικής και κοινωνικής ευημερίας, και όχι απλώς την απουσία κάποιας ασθένειας ή αναπηρίας- όμως- ο ευρύς αυτός ορισμός, που ξεπερνά αυτόν που συνήθως δίνεται από τις εθνικές πολιτικές Yγείας, – ενδέχεται- να αυξήσει τις ατομικές προσδοκίες σε επίπεδο που να σημαίνει όση περίθαλψη χρειαζόμαστε και θέλουμε, στον χρόνο που τη θέλουμε. Οι προσδοκίες (…)αυτές», συνέχιζε ο εν Ελλάδι τοποτηρητής της ΕΚΤ, «θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μάλλον ως ιδανικές, παρά ως ρεαλιστικές- καθώς- το σημείο εκκίνησης του προβληματισμού για την εγκαθίδρυση ενός αποτελεσματικού συστήματος υγείας είναι ο βαθμός που το σύστημα υγείας καθορίζει την απόσταση μεταξύ του επιθυμητού και του αναγκαίου, με ηθικά και πολιτικά κριτήρια, βάσει ιατρικών επιχειρημάτων»;

Τέλος, όσοι από την κυβέρνηση αναγνωρίζουν αυτές τις μέρες (και καλά κάνουν) τον καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική ζωή ενός ισχυρού δημόσιου συστήματος Υγείας, δεν είναι οι ίδιοι που πριν μερικούς μήνες χειροκροτούσαν τον Άρη Πορτοσάλτε, όταν στη ραδιοφωνική εκπομπή που έκανε με τον νυν βουλευτή της ΝΔ Μπάμπη Παπαδημητρίου, πρότεινε το κλείσιμο και το γκρέμισμα των μισών δημόσιων νοσοκομείων;

Αφήστε. Ρητορικά είναι τα ερωτήματα.

Όσο για τους σημερινούς αντιπολιτευόμενους, ματαιοπονούν αν πιστεύουν ότι ο λωτός είναι μία απ’ τις αγαπημένες διατροφικές μας συνήθειες.

Η ίδια η Κομισιόν στην Έκθεσή της με τίτλο «Η κατάσταση της υγείας στην ΕΕ, Ελλάδα, προφίλ υγείας 2019» έρχεται να θυμίσει ότι το 2017, η χώρα δαπάνησε 1.623 ευρώ κατ’ άτομο για υγειονομική περίθαλψη, ποσό πολύ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ (2.884), ενώ «ακόμη κι όταν το 2016 θεσπίστηκε με νόμο η καθολική κάλυψη υγείας για όλους τους Έλληνες πολίτες, εξακολούθησε να υπάρχει διαφορά ως προς τα επίπεδα πρόσβασης (στην περίθαλψη)», αφού «όσοι καλύπτονταν απ’ τη νομοθεσία μπορούσαν να έχουν πρόσβαση μόνο στις δημόσιες δομές, ενώ υπηρεσίες όπως οι διαγνωστικές εξετάσεις παρέχονταν σε μεγάλο βαθμό από ιδιωτικούς παρόχους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ» και ήταν «διαθέσιμες για τον ασφαλισμένο πληθυσμό σε βάση επιμερισμού του κόστους».

Θα ήταν λάθος όμως να αντιμετωπίσουμε το ξήλωμα των δομών περίθαλψης ως αποκλειστικό χαρακτηριστικό αυτού του γαλανού οικονομικού άμα τε και γεωπολιτικού προτεκτοράτου της Μεσογείου, αφού η αντιμετώπιση των κοινωνικών υπηρεσιών ως λογιστικής συμφοράς αποτελεί διεθνή «ασθένεια» μεταδιδόμενη μεταξύ των μελών μιας κλειστής ομάδας που κανοναρχεί τους όρους του κοινωνικού παιχνιδιού επί τη βάσει της οικονομικής και πολιτικής της ισχύος.

Αυτή την «ασθένεια» εξέθεσε απροκάλυπτα ο COVID-19 και για αυτό τίποτα μετά από το πέρασμά του δεν θα θυμίζει την οπτική που είχαμε για τον κόσμο μας πριν απ’ την εμφάνισή του. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε. Μέχρι να ξεδιαλύνει όμως το τοπίο ακούμε τους επιστήμονες και πορευόμαστε με όπλα τη λογική και την αλληλεγγύη.

Πάντα αποτελούσαν πυξίδα για τους ευάλωτους στην «πανούκλα» των καιρών.

Διαβάστε περισσότερα