ECONOMIST: ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩ, ΚΑΘΩΣ ΜΠΑΖΕΙ ΝΕΡΑ

ΜΕΡΚΕΛ, ΟΛΑΝΤ, ΡΕΝΤΣΙ, ΝΤΡΑΓΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑ

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στην ευρωζώνη, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο όλη τη χρονιά είναι το πρωτοσέλιδο του βρετανικού περιοδικού "The Economist" με τίτλο "Η αίσθηση του ναυαγίου (πάλι)", με τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ντράγκι, τον Ρέντσι, στο καράβι του ευρώ το οποίο βυθίζεται καθώς μπάζει νερά.

Η κυβερνητική κρίση στη Γαλλία ανέδειξε αυτά τα προβλήματα καθώς το σύστημα στην ευρωζώνη ''χάνει λάδια'' αναφέρει το Economist, δυσχεραίνοντας την οικονομική κατάσταση διεθνώς από τις ΗΠΑ εώς την Κίνα που προβληματίζουν, σε περιβάλλον γεωπολιτικών εντάσεων.  

Η κρίση στη Γαλλία προκλήθηκε από στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν νωρίτερα αυτόν τον μήνα και έδειξαν ότι η γαλλική οικονομία παρουσίασε μηδενική ανάπτυξη το πρώτο εξάμηνο, ενώ η ανεργία συνέχισε να αυξάνει.

"Η ευρωζώνη απειλείται από μια μακροχρόνια ύφεση, που μπροστά της θα ωχριούν οι χαμένες δεκαετίες της Ιαπωνίας", υποστήριξε ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, μιλώντας στην 5η Συνάντηση των νομπελιστών, στο Λιντάου της Γερμανίας, όπως αναφέρει ρεπορτάζ στη Deutsche Welle.

"Η μία χώρα μετά την άλλη ολισθαίνει στην κρίση και αυτό αποδεικνύει ότι είμαστε αντιμέτωποι με συστημικά σφάλματα", αναφέρει, συμπληρώνοντας ότι υποτιμήθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι ανασταλτικές επιδράσεις της λιτότητας στην ανάπτυξη.  

Με λίγα λόγια, ούτε "έξω πάμε καλά".

Διολισθαίνουν οι οικονομίες των τριών ισχυρότερων χωρών της ζώνης του ευρώ (Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία). Αντί η κρίση να αναχαιτίζεται και να βελτιώνεται το κλίμα, απλώνεται η αστάθεια και η αβεβαιαότητα οικονομικά και πολιτικά, από την περιφέρεια στον πυρήνα του ευρώ.

*Πηγή: www.enet.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΟΥΝ ΒΙΑΙΑ ΣΑΜΑΡΑ - ΒΕΝΙΖΕΛΟ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα για την κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τέρμα τα όνειρα θερινής νυκτός. Χθες η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είχε μαζέψει στο Βερολίνο τους ηγέτες αυτών που οι Ευρωπαίοι αποκαλούν παραπλανητικά "Δυτικά Βαλκάνια". Εννοούν τα κρατίδια στα οποία τεμάχισαν την αλήστου μνήμης Γιουγκοσλαβία. Σκοπός αυτής της σύναξης κάτω από τις φτερούγες του γερμανικού αετού ήταν η προώθηση της ένταξης των χωρών αυτών στην ΕΕ. Πρέπει επιτέλους να ολοκληρωθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του Τέταρτου Ράιχ. Παρούσα φυσικά στο Βερολίνο και η ηγεσία των Σκοπίων. Οι Γερμανοί πολιτικοί και διπλωμάτες δεν κρύβουν άλλωστε στις ανεπίσημες συζητήσεις τους ότι έχει παρατραβήξει η ιστορία με το όνομα της ΠΓΔΜ και πρέπει οπωσδήποτε να ενταχθεί στην ΕΕ όσο το δυνατόν γρηγορότερα - δηλαδή όποτε το αποφασίσει το Βερολίνο. Μια εβδομάδα νωρίτερα είχε έρθει από την Κομισιόν το ισχυρότατο πλήγμα για την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου στην υπόθεση των ροδάκινων.

Οι Ελληνες ροδακινοπαραγωγοί, οι οποίοι πέρυσι εξήγαγαν στη Ρωσία ροδάκινα και νεκταρίνια συνολικής αξίας σχεδόν 35 εκατομμυρίων ευρώ -24,5 εκατ. για ροδάκινα και 10 εκατ. ευρώ για νεκταρίνια- υφίστανται φέτος σοβαρότατη οικονομική ζημιά δεκάδων εκατομμυρίων εξαιτίας των κυρώσεων που επέβαλε η ΕΕ εναντίον της Ρωσίας, στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου που της κήρυξε κατ' απαίτηση των ΗΠΑ και των δικαιολογημένων ρωσικών αντιμέτρων. Η Κομισιόν λοιπόν αποφάσισε την περασμένη Παρασκευή ότι θα διαθέσει 32,7 εκατομμύρια για τα ροδάκινα. Οχι όμως μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία! Το αποτέλεσμα είναι ότι ζήτημα αν θα πάρουν οι Ελληνες ροδακινοπαραγωγοί 4-5 εκατομμύρια ευρώ!

Καθώς από το ποσό αυτό τα 3 εκατομμύρια ευρώ προορίζονται για την προώθηση των ροδάκινων και των νεκταρινιών και μοιράζονται στις τέσσερις χώρες με βάση την παραγωγή τους, στην Ελλάδα αντιστοιχεί το ένα... δέκατο! Για την ακρίβεια... 317.215 ευρώ! Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ρώσος αρμόδιος Σεργκέι Ντάνκβερτ ανακοίνωσε στη Μόσχα σε αντιπροσωπεία της ελληνικής πρεσβείας ότι η Τουρκία επιθυμεί να αντικαταστήσει όλα τα προϊόντα που εξήγε η Ελλάδα στη Ρωσία! Κατέστρεψε κυριολεκτικά πολλούς Ελληνες αγρότες η απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου να συμμετάσχει στις αντιρωσικές κυρώσεις της ΕΕ, κάνοντας ταυτόχρονα δώρο στην Τουρκία τις ελληνικές εξαγωγές στη Ρωσία! Υπέροχη η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης! Το είπε όμως τόσο ωραία στο Mega η κυβερνητική εκπρόσωπος πριν από δύο εβδομάδες! "Μια υπεύθυνη πολιτεία δεν καθορίζει την εξωτερική της πολιτική με βάση κάποια φορτία ροδάκινου"! Εμείς συμφωνούμε απολύτως μαζί της, αλλά έχουμε κάποιες αμφιβολίες αν συμφωνούν και οι αγρότες που ψηφίζουν ΝΔ.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πάντως συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών Βαγγέλη Βενιζέλο ταξιδεύει την επόμενη Πέμπτη και Παρασκευή στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία για να υπερασπιστεί με κάθε μέσο την... Τουρκία! Oχι, δεν αστειευόμαστε, ούτε μιλάμε συμβολικά. Ο απερχόμενος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Αντερς Φογκ Ράσμουσεν ήταν σαφέστατος στις δηλώσεις που έκανε: "Εάν κάποιος από τους συμμάχους μας, και στην περίπτωση αυτή ιδίως η Τουρκία, απειληθεί από οποιονδήποτε, δεν θα διστάσουμε να κάνουμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να διασφαλίσουμε την άμυνά της" υπογράμμισε. Το διασκεδαστικό είναι ότι ο "εχθρός" που μπορεί να απειλήσει την Τουρκία κατά τον Ράσμουσεν είναι οι... τζιχαντιστές. Αυτοί δηλαδή οι κατσαπλιάδες που επί τρία χρόνια τώρα μεταφέρονται μυστικά από το Κατάρ με μεταγωγικά αεροπλάνα στην... Τουρκία! Από την Τουρκία ξεκινούσαν τις επιθέσεις τους, έχοντάς την ως ορμητήριο, για να ανατρέψουν τον Ασαντ στη Συρία!

Αυτοί οι μισθοφόροι που χρηματοδοτούνται από τη Σαουδαραβία και τα Εμιράτα του Κόλπου και καθοδηγούνται εμμέσως από τις ΗΠΑ! Είμαστε σοβαροί, αυτοί θα απειλήσουν την Τουρκία; Ποιον κοροϊδεύουν οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και τα φερέφωνά τους; Ο πρωθυπουργός της χώρας πάντως θα κάνει την παρθενική του εμφάνιση σε σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ αποφασισμένος να συμπλεύσει με τη γραμμή υπεράσπισης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ! Ωμά αντιρωσική θα είναι η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στην ουσία της, πέρα από τα παραμύθια περί τζιχαντιστών. Θα αποφασίσει τη χρηματοδότηση του νέου "ψυχρού πολέμου" εναντίον της Ρωσίας που προωθούν λυσσωδώς οι Αμερικανοί για να επαναβεβαιώσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Αγάπη και ανταγωνιστικότητα μόνο

Κώστας Βαξεβάνης

Τώρα που η Ελλάδα γέμισε με μπουκαλάκια και ακριβές συσκευασίες λαδιού που υπόσχονται όσο σχεδόν και ο Σαμαράς το ελληνικό οικονομικό θαύμα, είναι ίσως χρήσιμο να ρίξουμε και μια ματιά στο γερμανικό θαύμα. Για να ξεκαθαρίσουμε όμως πρώτα με το ελληνικό θαύμα, οι θεωρίες που εμφανίζουν τη χώρα να έχει ανάγκη από έξυπνες ιδιωτικές πρωτοβουλίες και απεριόριστη αγάπη που θα ανατρέψει την αρνητική ενέργεια του κακού κρατισμού, είναι ίσως καλές θεωρίες για διασκεδαστικό ράφτινγκ στο Ποτάμι της πολιτικής ανεμελιάς, αλλά δεν είναι αλήθεια.
Η χώρα δεν κατοικείται από τεμπέληδες που πρέπει να τιμωρηθούν ή να αποστομωθούν από εφευρετικούς νεοεπιχειρηματίες των social media και του διαδικτύου, αλλά από πολίτες που διαμορφώθηκαν σε συγκεκριμένες συνθήκες. Η χώρα, με την ένωσή της με την πάλαι ποτέ ΕΟΚ, αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως ευρωπαϊκό ιδεατό που δεν μπορεί όμως να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, γνώρισε την αποπαραγωγικοποίηση εξαιτίας της. Εργοστάσια έκλεισαν με επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση (τα εργοστάσια ζάχαρης είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση), αλιευτικοί στόλοι καταστράφηκαν πάλι με επιδότηση και η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία έχασαν κάθε ποιοτικό χαρακτηριστικό από την επιδότηση των στρεμμάτων. Προσέξτε: δεν επιδοτήθηκε το προϊόν, ούτε η ποιότητα αλλά τα στρέμματα. Έτσι για μεγάλο διάστημα, συνέφερε τον έλληνα αγρότη να πάρει επιδότηση και μάλιστα πολλές φορές με ψεύτικα στρέμματα, παρά να καλλιεργήσει τη γη. Έτσι δημιουργήθηκε μια παρασιτική Ελλάδα, στην οποία οι γεωπόνοι έγραφαν στα γραφεία επιδοτήσεις αντί να είναι στα χωράφια και να συμβουλεύουν τους αγρότες τι να καλλιεργήσουν.
Αυτό το «Ευρωπαϊκό» μόρφωμα που παρουσιάζει τον εαυτό του ως προφητεία σωτηρίας, άρχισε να μοιράζει φτηνό δανεικό χρήμα. Ο κύριος Παπαδήμος, αργότερα μνημονιακός πρωθυπουργός που καταλόγισε στους Έλληνες ότι ζούσαν με δανεικά, προέτρεψε δημόσια την κυβέρνηση Σημίτη να δώσει, το 2000, φτηνά δάνεια. Η τηλεόραση δημιουργούσε την ίδια ώρα τα καταναλωτικά πρότυπα στα οποία έπρεπε να αναλωθούν αυτά τα δάνεια. Η Ελλάδα μέσα στην αγκαλιά της ΕΕ, έγινε μια χώρα που ερωτοτροπούσε με τον παρασιτισμό, τα σύμβολα ευωχίας και αγόραζε με δανεικό χρήμα γερμανικά αυτοκίνητα, γερμανικά όπλα και γερμανική τεχνολογία SIEMENS. Σε πολλαπλάσιες τιμές φυσικά, αφού έπρεπε να πληρωθούν και οι μίζες που έδιναν οι διεφθαρμένοι Γερμανοί στους Έλληνες διεφθαρμένους συνεργάτες τους.
Είναι ίσως γοητευτικό σήμερα να ονειρεύεσαι όμορφα μπουκαλάκια λαδιού στα οποία συσκευάζεις εκτός από το λάδι και τα όνειρα μιας άλλης Ελλάδας, αλλά αυτό δεν είναι σωτηρία, ούτε οργανωμένη οικονομική πολιτική.
Ας πάμε λοιπόν τώρα στο γερμανικό θαύμα. Αυτό συνίσταται σύμφωνα με τη Μέρκελ, σε δύο συνταγές. Τη δημοσιονομική πειθαρχία και την ανταγωνιστικότητα. Όταν οι Γερμανοί και οι ευρωπαίοι νεοφιλελεύθεροι μιλούν για ανταγωνιστικότητα, εννοούν ένα πράγμα. Φτηνά μεροκάματα που θα οδηγήσουν σε φτηνά προϊόντα τα οποία έτσι θα είναι ανταγωνιστικά. Σε καμιά περίπτωση δεν εννοούν βεβαίως, τμήμα αυτής της ανταγωνιστικότητας να επωμισθεί ο εργοδότης κάνοντας σκόντο από τα κέρδη του. Αν η ανταγωνιστικότητα που ονειρεύονται ήταν σωτηρία, τότε ούτε στο Πακιστάν, ούτε στην Ινδία, ούτε στην Αφρική θα πέθαινε κόσμος απ την πείνα, αφού τα μεροκάματα εκεί εξασφαλίζουν την πλήρη ανταγωνιστικότητα. Η Καμπούλ έπρεπε να ζει το δικό της success story και το Ισλαμαμπάντ να είναι παράδεισος επενδύσεων.
Τι εννοούν όμως λέγοντας δημοσιονομικό νοικοκύρεμα; Εννοούν και το δείχνουν, πως το σύνολο των δαπανών που πρέπει να κάνει το κράτος υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας, πρέπει να ελαττωθεί. Αυτό το «νοικοκύρεμα» χτυπά δικαιώματα που η Ευρώπη είχε κατακτήσει πριν δεκαετίες, μετατρέποντας σε υπηρεσίες επί πληρωμή αυτό που ήταν υποχρέωση του κράτους. Η Ελλάδα είναι ένα καλό παράδειγμα στο τι εννοούν. Ο πρώην υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, πήρε εύσημα από τον Σαμαρά για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης. Το κόστος της δαπάνης δεν έπεσε, απλώς μετακύλησε μέσω της συμμετοχής στον ασθενή. Ταυτόχρονα, οι περικοπές στα νοσοκομεία στο όνομα φαινομένων που οι ίδιοι δημιούργησαν, σπρώχνουν τους πολίτες στην ιδιωτική υγεία. Τα ίδια συμβαίνουν και στην Παιδεία.
Αλλά ας πάρουμε την ίδια τη Γερμανία. Είναι ένα υπόδειγμα μερκελικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Σε αυτήν λοιπόν την πειθαρχημένη χώρα, το ένα τρίτο των πολιτών ζουν, σύμφωνα με τις γερμανικές στατιστικές, στα όρια της φτώχειας. Είναι υποαπασχολούμενοι, ωρομίσθιοι της πείνας που δουλεύουν μερικές ώρες εξασφαλίζοντας την επιβίωσή τους ενώ ταυτόχρονα δεν είναι δηλωμένοι ως άνεργοι ώστε να ανεβάζουν τους δείκτες ανεργίας. Το ποσοστό αυτών που ανασαίνουν για να μην πεθάνουν στη γερμανική κοινωνία αυξάνεται συνεχώς. Η άλλη Γερμανία, ωστόσο, των Τραπεζών και της οικονομικής ελίτ, αναπτύσσεται και πλουτίζει μέσα στην κρίση. Βέβαια οι Γερμανοί, ακόμη και αυτοί που είναι πλήρως απασχολούμενοι, έχουν 10 χρόνια να δουν αύξηση.
Αξίζει άραγε όλη αυτή η δημοσιονομική προτεσταντική πειθαρχία; Γιατί, για να γίνουμε Γερμανία και να λέμε ότι πεθαίνουμε σε ένα ισχυρό κράτος και όχι σε ένα ανίσχυρο; Και επειδή αυτή η πειθαρχία προωθείται με το λαϊκό παράδειγμα ενός νοικοκυρεμένου σπιτιού που ζει τακτοποιημένο, το παράδειγμα αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν θέλει πειθαρχία νοικοκυριού και ισότητας. Θέλει μια πειθαρχία στην οποία στο νοικοκυριό κάποιοι θα δουλεύουν για να εξασφαλίζουν έσοδα σε ένα πειθαρχημένο σπίτι, αλλά καλά θα περνάει μόνο αυτός που επιβάλει την πειθαρχία. Οι υπόλοιποι απλώς θα μπορούν να λένε πως ζουν και πεθαίνουν σε ένα πειθαρχημένο σπίτι.

Διαβάστε περισσότερα

Τζον Λοκ: Από το tabula rasa σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο ιδιοκτησίας

Σαν σήμερα, στις 29 Αυγούστου του 1632 γεννιέται στο χωριό Wrington στο Somerset της Αγγλίας ο Τζον Λοκ (John Locke), ο μεγάλος φιλόσοφος που θεωρήθηκε από προφήτης του καπιταλισμού και απολογητής της αστικής τάξης μέχρι υπερασπιστής της κοινωνικής αλληλεγγύης και από ιδρυτής του ατομικισμού μέχρι πρόδρομος της ρουσσωικής γενικής βούλησης. Τελικά έμεινε γνωστός ως πατέρας του κλασικού φιλελευθερισμού. Επιμέλεια: Κατρίν Αλαμάνου

Στο έργο του Δοκίμιο σχετικά με την ανθρώπινη αντίληψη παρομοίασε το ανθρώπινο μυαλό με ένα «άσπρο χαρτί», μια tabula rasa, πάνω στην οποία τίποτε δεν είναι γραμμένο. Πριν το νεογέννητο παιδί αρχίσει να έχει εμπειρίες, να αντιλαμβάνεται τον εξωτερικό κόσμο μέσα από τις αισθήσεις του, δεν καταγράφεται τίποτε στο μυαλό του. Οι απλές ιδέες που προκύπτουν άμεσα από τις αισθήσεις του είναι τα θεμέλια της γνώσης, οι οποίες συγχωνεύονται και γίνονται σύνθετες.

Ο Λοκ διατύπωσε μια πολιτική φιλοσοφία βασισμένη στο φυσικό δίκαιο, που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιώσει την «Ένδοξη Επανάσταση» του 1688 και αργότερα, την Αμερικάνικη και τη Γαλλική Επανάσταση του 18^ου αιώνα. Υπήρξε, ακόμη ο δημιουργός μιας εξαιρετικά δημοφιλούς θεωρίας της γνώσης. Απορρίπτοντας το καρτεσιανό δόγμα των έμφυτων ιδεών, υποστήριξε ότι η γνώση προέρχεται από τη λειτουργία των αισθήσεων. Η θεωρία αυτή είχε υποστηριχθεί από τον Τόμας Χομπς, ο Λοκ ωστόσο τη συστηματοποίησε και την επέκτεινε.

Η πολιτική θεωρία του Λοκ σχετίζεται άμεσα με την θεώρησή του ως προς την ανθρώπινη φύση. Για να κατανοηθεί αυτή θα πρέπει να προηγουμένως να γίνει αντιληπτό τι είναι ο «φυσικός άνθρωπος», ο άνθρωπος στη φυσική του κατάσταση. Σύμφωνα με τον Λοκ, «όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται εκ φύσεως στην εν λόγω κατάσταση και παραμένουν σε αυτήν έως ότου, με δική τους συγκατάθεση, γίνουν μέλη κάποιας πολιτικής κοινωνίας».

Η φυσική κατάσταση για τον Λοκ είναι κατάσταση απόλυτης ελευθερίας όλων των ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν να καθορίζουν μόνοι τους τις πράξεις και τις επιλογές τους, όπως ο καθένας θεωρεί σωστό, δίχως να ζητούν την άδεια ή να εξαρτώνται από τη βούληση οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Η φυσική κατάσταση είναι επίσης μια κατάσταση απόλυτης ισότητας. Στην πραγματικότητα, όμως, όλη αυτή η ελευθερία αυτοδιάθεσης, η αυτονομία δράσης και η αμοιβαία ισότητα λαμβάνουν πάντοτε χώρα μέσα στα όρια του νόμου της φύσης, που ορίζει τελικώς τη είναι επιτρεπτό και τι όχι.
Ελευθερία

Για τον εμπειριστή Λοκ η ελευθερία θα πρέπει να εκδηλώνεται κυρίως μέσα από εμπειρικά δεδομένα. Η ελευθερία εμφανίζεται με τη γέννηση καθώς, «όλοι οι άνθρωποι, όπως έχει δειχθεί, είναι εκ φύσεως ελεύθεροι», ή μάλλον γεννιούνται έχοντας τις ίδιες δυνατότητες να γίνουν ελεύθεροι:

«Γεννιόμαστε ελεύθεροι και έλλογοι, όχι όμως με την έννοια ότι εξαρχής ασκούμε αυτές τις δύο ιδιότητες: η ηλικία που φέρνει τη μία, φέρνει και την άλλη».

Με άλλα λόγια, «ο άνθρωπος γεννιέται, όπως αποδείχθηκε, με το δικαίωμα τέλειας ελευθερίας».

Πως ορίζεται όμως το περιεχόμενό της; Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της ελευθερίας του προσώπου του, επί του οποίου κανένας άλλος δεν έχει εξουσία. Κυρίως, είναι ελεύθερος να πραγματοποιεί τις επιλογές του, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τη βούλησή του.
Επομένως, η ελευθερία είναι η γενέθλια κατάσταση του ανθρώπου και η φυσική του κατάσταση, η οποία όμως με τον τρόπο που τη συλλαμβάνει ο Λοκ έχει ορισμένα κρίσιμα αντιφατικά στοιχεία. Παρόλο που κυριαρχεί η απόλυτη ελευθερία, δεν πρόκειται για κατάσταση ασυδοσίας. Ο φυσικός άνθρωπος δεν έχει την ελευθερία να καταστρέψει τον εαυτό του ή οποιοδήποτε άλλο πλάσμα βρίσκεται στην κατοχή του. Και αυτό εξαιτίας του φυσικού νόμου «που δεσμεύει τους πάντες» και ταυτίζεται «με τον λόγο, που διδάσκει ότι κανένας δεν πρέπει να προξενεί βλάβη στη ζωή, στην υγεία, στην ελευθερία και στα υπάρχοντα του άλλου».

Βεβαίως, εάν δεν προσέφευγε στον περιορισμό της φυσικής κατάστασης ο Λοκ θα κατέληγε σε μια γενικευμένη ασυδοσία παρόμοια με εκείνη του Χομπς (στη φυσική κατάσταση που περιγράφει) και κατά συνέπεια στον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Η αποφυγή του γενικευμένου πολέμου στη φυσική κατάσταση από τον Λοκ, βασίζεται σε επιχειρήματα καθαρά ηθικού χαρακτήρα που υποστηρίζονται από θρησκευτικού και θεολογικού τύπου αξιώματα. Ο νόμος της φύσης δηλαδή, προέρχεται από τον νόμο του Θεού, ο οποίος υποχρεώνει τους «φυσικούς» ανθρώπους να μην αλληλοεξοντώνονται  αλλά να συμβάλλουν στη συντήρηση των συνανθρώπων τους.
Η ιδιοκτησία
Στη λοκιανή φυσική κατάσταση όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα φυσικά δικαιώματα όμως υπάρχουν διαφορετικές δυνατότητες για την κτήση των φυσικών δικαιωμάτων. Όλοι οι άνθρωποι είναι έλλογοι, όμως υπάρχουν διαφορετικής τάξης ορθολογικότητες και κάποιοι άνθρωποι αποδεικνύονται πιο έλλογοι εν τέλει από τους άλλους. Επιπλέον, όλοι ξεκινούν από συνθήκες ελευθερίας και ισότητας, όμως σύντομα ξεχωρίζουν όσοι κατέχουν ιδιοκτησία από εκείνους που δεν κατέχουν.

Η «ιδιοκτησία» στον Λοκ σχετίζεται επίσης με την έννοια της «ιδιοκτησίας εαυτού», που συνδέεται με την πρωτότυπη θεωρία του σχετικά με την προσωπική ταυτότητα και την αυτοσυνειδησία.

Από την φυσική προ-πολιτική κατάσταση στην πολιτική κοινωνία
Παρόλο που η λοκιανή φυσική κατάσταση φαντάζει πολύ ιδανική ώστε να την εγκαταλείψουν οι άνθρωποι για να εισέλθουν στην πολιτική κοινωνία, ο φιλόσοφος παρεμβαίνει ισχυριζόμενος ότι δεν ήταν εξαρχής «πρωτόγονη» αλλά απλώς παρήκμασε. Η παρακμή της φυσικής κατάστασης οδήγεί τελικά σε συγκρούσεις, «αφού όλοι είναι βασιλιάδες όσο και αυτός και κάθε άνθρωπος είναι ίσος προς αυτόν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τηρούν αυστηρά τις αρχές της ευθυδικίας και της δικαιοσύνης, η απόλαυση της όποιας ιδιοκτησίας κατέχει σε αυτή την κατάσταση είναι πολύ επισφαλής, πολύ παρακινδυνευμένη».

Η αίτια της σύναψης ενός κοινωνικού συμβολαίου και της εισόδου στην πολιτική κοινωνία είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια. Το ζήτημα της «ιδιοκτησίας» είναι κι εδώ κυρίαρχο:

«Ο μέγας και κύριος σκοπός της συνένωσης των ανθρώπων σε πολιτικές κοινότητες και της υποταγής τους σε κυβερνήσεις είναι η διαφύλαξη της περιουσίας τους».

Το συμβόλαιο

Η συνένωση των ανθρώπων σε ένα σώμα έχει επίσης ως κύριο στόχο τη θέσπιση και την αποτελεσματική λειτουργία ενός συστήματος απονομής δικαιοσύνης.

«Οπουδήποτε ένας αριθμός ανθρώπων συνενώνονται με αυτό τον τρόπο σε μια κοινωνία, ούτως ώστε να εγκαταλείψουν όλοι την εξουσία εκτέλεσης του νόμου της φύσης και να την αναθέσουν στο κοινό, εκεί και μόνον υπάρχει πολιτική κοινωνία».

Ο Λοκ, θα σημειώσει εμφατικά ότι «ο καθένας, δίνοντας μαζί με άλλους τη συγκατάθεσή του για τη συγκρότηση ενός πολιτικού σώματος υπό ενιαία κυβέρνηση, αναλαμβάνει προς κάθε μέλος της εν λόγω κοινωνίας την υποχρέωση να υποτάσσεται στις αποφάσεις της πλειοψηφίας και να δεσμεύεται από αυτήν».
Η ίδρυση αυτής της νέας κοινωνίας, που θα μεταβάλλει την τύχη των ανθρώπων, στηρίζεται σε μια ειδική μορφή σύμβασης, το συμβόλαιο. Το λοκιανό συμβόλαιο πάντως δεν φαίνεται να συνιστά μια πραγματική πράξη που θα εξηγούσε την ιστορική γένεση του κράτους, αλλά μοιάζει να δηλώνει μια συμβολική ή θεωρησιακή σύλληψη.

Η επιμονή του Λοκ στη διατύπωση της συμβολαιικής του θεωρίας με όρους συναίνεσης και συγκατάθεσης δείχνει ότι ήδη από τη στιγμή του συμβολαίου, προκρίνεται αξιολογικά κάποιου είδους κοινοβουλευτικό σύστημα. Εξάλλου ο Λοκ υπογραμμίζει και τη σημασία του κανόνα της πλειοψηφίας, βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ωστόσο η δημοκρατία που οραματιζόταν ο Λοκ είχε τους αποκλεισμούς της.

«Κάθε άνθρωπος που διαθέτει περιουσία ή με οποιονδήποτε τρόπο απολαμβάνει μέρος της επικράτειας κάποιας κυβέρνησης, παρέχει με τον τρόπο αυτό τη σιωπηρή συγκατάθεσή του και υποχρεώνεται στο εξής να υπακούει τους νόμους της εν λόγω κυβέρνησης, όπως κάθε άλλος υπήκοός της […] στην πράξη η υποχρέωση αυτή εκτείνεται σε όσους συμβαίνει να βρίσκονται εντός των εδαφών της εν λόγω κυβέρνησης».

Και για να γίνει κανείς μέλος μιας κοινωνίας θα πρέπει να έχει προηγηθεί «η έμπρακτη είσοδός του σε αυτή, με θετική δέσμευση και ρητή υπόσχεση σε συμφωνία». Όμως συμβαίνει, τελικά, οι μόνοι που ενσωματώνονται με αυτό τον τρόπο σε οποιαδήποτε πολιτεία μέσω ρητής συμφωνίας να είναι οι ιδιοκτήτες γης. Ο Λοκ, επομένως, καταλήγει σε μια ταξική διάκριση μεταξύ όσων έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή οι κάτοχοι έγγειας ιδιοκτησίας, και των ακτημόνων, οι οποίοι δεν δικαιούνται να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση.

^Πηγές:
Στυλιανού, Άρης, Θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου-Από τον Γκρότιους στον Ρουσσώ, Πόλις, Αθήνα 2006.
Burns, Edward M, Ευρωπαϊκή Ιστορία-Ο δυτικός πολιτσμός: Νεότεροι χρόνοι, Επίκεντρο, 4η εκδ, Θεσσαλονίκη 2006.

Διαβάστε περισσότερα

"Το καλάθι με τα σύκα" - Καζαντζάκης

Μια γριούλα πέρασε...

Στάθηκε, ανασήκωσε απ’ το καλάθι που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυο σύκα...

- Με γνωρίζεις κυρά μου; τη ρώτησα... 

- Όχι παιδί μου, είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω;

 - Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος είμαι και εγώ, δεν φτάνει;

Γέλασε... ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο...

Και τράβηξε το δρόμο της κούτσακούτσα κατά το κάστρο.

Έσταζαν τα δυο σύκα μέλι, ποτέ θαρρώ δεν γεύτηκα πιονόστιμα. Τα ‘τρωγα και με δρόσιζαν τα λόγια της γριάς...

«άνθρωπος είσαι,άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!»

_____

~ Απόσπασμα από το Αναφορά στον Γκρέκο  

  Πηγή: LENA Kolentsi

Διαβάστε περισσότερα

Ω, καλή μου τράπεζα, πόσο σ’ αγαπώ!

   Στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε η «Lehman Brothers». Επρόκειτο για ένα τραπεζικό «κραχ» στο έδαφος των ΗΠΑ το οποίο αποτέλεσε τη με βροντώδη τρόπο εκδήλωση της οικονομικής κρίσης που έκτοτε αγκαλιάζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.
   Πώς αντέδρασε το αμερικανικό πολιτικό σύστημα της πλουτοκρατίας στην κατάρρευση της «Lehman Brothers»; Ανοιξε τους κρουνούς των δημόσιων ταμείων και έκτοτε εφαρμόζει το... «σοσιαλισμό» των ιμπεριαλιστών: Εχει «κοινωνικοποιήσει» μέχρι σεντς τις ζημιές των τραπεζών και των μονοπωλίων και τις έχει φορτώσει στις πλάτες του αμερικανικού λαού. Το ενάρετο αυτό πολιτικό σχέδιο εφαρμόστηκε στην αρχή από τον επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, τον κύριο Πόλσον (επί Μπους). Συνεχίστηκε με αντίστοιχη ένταση, πάθος και ρυθμό από τον διάδοχό του στην ίδια θέση, τον κύριο Γκάιτνερ (επί Ομπάμα).
   Σημείωση: Τόσο ο Ρεπουμπλικανός υπουργός Οικονομικών Πόλσον, όσο και ο Δημοκρατικός υπουργός Οικονομικών Γκάιτνερ, που ανέλαβαν να σώσουν την Αμερική από την απληστία των τραπεζών, πριν γίνουν υπουργοί, ήταν τραπεζίτες... Ο πρώτος ήταν πρόεδρος της γνωστής και μη εξαιρετέας «Goldman Sachs». Ο δεύτερος ήταν επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης.

*

   Η κυβέρνηση της Ισπανίας υπό τον Ραχόι ήρθε στην εξουσία το Νοέμβρη του 2011. Κέρδισε τις εκλογές στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Τα αποτελέσματα για το λαό της Ισπανίας είναι γνωστά. Η χώρα βουλιάζει μετά από τη διαρκή τροφοδότηση των ζημιογόνων τραπεζών και των μονοπωλίων της Ισπανίας με δισεκατομμύρια ευρώ σε «πακέτα» και ενισχύσεις, που εκτινάσσουν το δημόσιο χρέος και τα δημόσια ελλείμματα.
   Σημείωση: 'Οπως παντού έτσι και στην Ισπανία, οι «αξίες» που συναπαρτίζουν το σινάφι του παγκόσμιου κατεστημένου, δεν πάνε χαμένες. Απόδειξη: Εκείνος που επελέγη να σώσει την Ισπανία από την απληστία των τραπεζών, εκείνος στον οποίο ανατέθηκε το υπουργείο Οικονομίας από τον Ραχόι ήταν ο κ. Λουίς ντε Γκίντος. Το απίθανο: Πρόκειται για τον κύριο που είχε διατελέσει πρόεδρος – τόσο για την Ισπανία όσο και την Πορτογαλία - της «Lehman Brothers»! Της τράπεζας, δηλαδή, που στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε στις ΗΠΑ, και ήταν ακριβώς η κατάρρευση της συγκεκριμένης τράπεζας, που λειτούργησε ως ντόμινο και αποτέλεσε την παγκόσμια «καμπάνα» εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης! Ενας τραπεζίτης, λοιπόν, και στην Ισπανία...

*

   Όταν η κρίση χτύπησε με ένταση την πόρτα της Ιταλίας, όλα λειτούργησαν «ρολόι». Στο όνομα - τι άλλο; - της «σωτηρίας» της χώρας κλήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ο Μάριο Μόντι.
   Σημείωση: Πριν γίνει πρωθυπουργός ο Μόντι δεν ήταν τραπεζίτης, με τη στενή τουλάχιστον έννοια. Ηταν, όμως, σύμβουλος διεθνών υποθέσεων - ποιας άλλης; - της τράπεζας «Goldman Sachs»...

*

   Στην Ελλάδα, κι ενώ οι τράπεζες (και μέσω των τραπεζών τα μονοπώλια) έχουν από το 2009 εισπράξει από το ελληνικό Δημόσιο και την Τράπεζα της Ελλάδας σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 300 δισ. ευρώ, το αποτέλεσμα είναι η νέα γιγάντωση του δημόσιου χρέους. Η «σωτηρία» όμως βρέθηκε – και συνεχίζεται αδιατάρακτα: Συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση που την είχαν βαφτίσει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», η οποία έφερε νέο μνημόνιο. Υπό ποιον επήλθε αυτή η νέα «εθνική σωτηρία» του δεύτερου μνημονίου; Υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο...
   Σημείωση: Σήμερα, η νέα ελληνική κυβέρνηση, της νέας «εθνικής σωτηρίας», έχει για υπουργό Οικονομίας τον κύριο Χαρδούβελη. Ο οποίος αντικατέστησε τον – επίσης - τραπεζίτη κύριο Στουρνάρα...

*

   Προχτές στη Γαλλία ο πρόεδρος Ολάντ, που ορισμένοι παραμύθιαζαν ευατούς και αλλήλους ότι με την εκλογή του θα φυσούσε – τάχα - «νέος άνεμος στην ΕΕ», εκπαραθύρωσε την προηγούμενη κυβέρνηση και στη θέση της όρκισε νέα.
   Σημείωση: Ο  Εμανουέλ Μακρόν, ο εκλεκτός του Ολάντ στη θέση του νέου υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας, εκτός από εκατομμυριούχος είναι – φυσικά – και πρώην τραπεζίτης. Για την ακρίβεια διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος σε έναν χρηματοπιστωτικό κολοσσό που το όνομά του τα λέει όλα: «Ρότσιλντ»...

*

    Τα συμπεράσματα από τα προηγούμενα – που φυσικά δεν αφορούν στα πρόσωπα, αλλά στον τρόπο λειτουργίας του συστήματος - είναι προφανή:
   Πρώτον: Ενθεν και κείθεν του Ατλαντικού, εκείνοι που έχουν αναλάβει να διαχειριστούν την κρίση, να «σώσουν» τους λαούς και να «τακτοποιήσουν» πολιτικά και τεχνοκρατικά την ηγέτιδα τάξη (την τάξη που κατέχει την εξουσία στον αγγελικό μας κόσμο και που στη γλώσσα της επιστήμης περιγράφεται με τον άχαρο όρο «χρηματιστική ολιγαρχία») είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που δημιούργησαν την κρίση!
   Δεύτερον:  Αν δεν θέλουν οι εργαζόμενοι να είναι οι τραπεζίτες που θα «τακτοποιούν» τις πολιτικές υποθέσεις της κοινωνίας προς όφελος της χρηματιστικής ολιγαρχίας, ο μόνος δρόμος που έχουν είναι να γίνουν εκείνοι ηγέτιδα δύναμη της κοινωνίας.
   Τρίτο: Μέχρι τότε θα ισχύει εκείνο που έλεγε ο «Χριστόφορος Κολόμβος», ο ήρωας της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ο οποίος το έθετε ως εξής: «Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία αλλά πιο σπουδαίο απ' όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»...

*

   Υστερόγραφο: Τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ κατακλύζονται από τη διαφήμιση ενός νέου τραπεζικού προϊόντος: Για όποιον, λένε, δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τον φόρο εισοδήματος, του βρήκαν λύση: Θα τον προμηθεύουν με ειδική πιστωτική κάρτα και έτσι θα πληρώσει... χαρούμενα και ευχάριστα τους φόρους δια μέσου της τραπέζης. Η μια εκδοχή είναι, γοητευμένοι από την... «εξυπηρέτηση», να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Ω, καλή μου τράπεζα, πόσο πολύ σε αγαπώ»!
   Η άλλη είναι να δούμε προσεκτικότερα τί συμβαίνει: Εσύ, λοιπόν, πληρώνεις φόρους «οθωμανικού» τύπου για να τους παίρνει το κράτος και μετά να δίνει ένα σκασμό λεφτά στις τράπεζες. Αλλά, αφού γονάτισες και δεν μπορείς άλλο να πληρώνεις, έρχονται  οι τράπεζες και σου «πουλάνε» πιστωτικές. Με τις οποίες θα γίνεται το εξής: Αφενός, θα συνεχίσεις να πληρώνεις φόρους (που γονάτισες να τους πληρώνεις) κι έτσι θα συνεχίσουν και οι τράπεζες να εισπράττουν επιδοτήσεις. Αφετέρου – και εδώ βρίσκεται το καταπληκτικότερο: Πάνω στους φόρους που αδυσώπητα σου επιβάλει το κράτος για να επιδοτεί απλόχερα τις τράπεζες (και που εσύ δεν μπορείς άλλο να τους πληρώνεις), οι τράπεζες θα εισπράττουν και... τόκο! Θα πληρώνεις, δηλαδή, και τον φόρο και τόκο πάνω στο φόρο! Τα έχουν αυτά οι τραπεζικές «διευκολύνσεις», βλέπεις. Πώς αλλιώς θέλεις να γίνει; Οι τράπεζες σου παρέχουν την ... «διευκόλυνση» να πληρώσεις εκείνους τους αβάσταχτους φόρους που οι ίδιες αρμέγουν! Ε, να μην εισπράξουν (με την άδεια του κράτους) και τον τόκο τους για την «βοήθεια» που σου προσφέρουν;
   «Μούρλια» δεν είναι;... 

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Χίτλερ δεν βγήκε με εκλογές

Toυ Νίκου Σαραντάκου 

Συχνά συμβαίνει όταν συζητάμε στα κοινωνικά μέσα, να σου πει ο συνομιλητής σου ότι “και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε”. Τη φράση αυτή, που έχει εξελιχτεί σε κλισέ, τη βρίσκουμε επίσης και σε τίτλους άρθρων, ενώ το επιχείρημα ακούγεται συχνά και σε σχέση με ηγέτες και κόμματα που έχουν μεν την εντολή του λαού της χώρας τους αλλά που μας είναι δυσάρεστα -θυμάμαι ότι είχε κατά κόρον ακουστεί την εποχή της ανατροπής του προέδρου Μόρσι στην Αίγυπτο…

Κατά τη γνώμη μου, η φράση αυτή αποτυπώνει μονάχα τη μισήν αλήθεια, και μάλιστα θα έλεγα πως βρίσκεται πιο κοντά στο ψέμα, στην άρνησή της, παρά στην αλήθεια -γι’ αυτό και ο τίτλος που έβαλα. Θα επιχειρήσω να εξηγήσω τη θέση μου.

Υποστηρίζω ότι ο Χίτλερ δεν βγήκε με εκλογές, εννοώντας ότι δεν συγκέντρωσε ποτέ την πλειοψηφία (του λαού ή των εδρών) σε δίκαιες και ελεύθερες εκλογές. Δεν αρνούμαι βέβαια ότι το ναζιστικό κόμμα παρουσίασε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 αλματώδη άνοδο της επιρροής του, αλλά ποτέ δεν έφτασε να αντιπροσωπεύει πλειοψηφικό μερίδιο -και μάλιστα, η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος ύστερα από εκλογική ήττα του κόμματός του ή τουλάχιστον αισθητή υποχώρηση της δύναμής του.

Πράγματι, το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, όπως θα αποδώσουμε το Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP τα αρχικά του) μέσα στην οικονομική κρίση της εποχής (διπλή σε ένταση στη Γερμανία) εκτινάχτηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1930 στη δεύτερη θέση, συγκεντρώνοντας το 18,3% των ψήφων, ενώ στις αμέσως προηγούμενες εκλογές, του 1928, δεν είχε παρά 2,6% (αν και το 1924 είχε φτάσει το 6%). Πρώτο ήταν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα με 24,5% και τρίτο το ΚΚΓερμανίας με 13,1% (πλήρη στοιχεία εδώ). Ωστόσο, δεν σχημάτισαν κυβέρνηση οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά οι Κεντρώοι, με πρωθυπουργό τον Μπρύνινγκ, μια κυβέρνηση που δεν είχε πλειοψηφία στη Βουλή και κυβερνούσε σε μεγάλο βαθμό μέσα από προεδρικά διατάγματα.

Τον Μάιο του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές, στις οποίες οι Σοσιαλδημοκράτες και τα κεντρώα κόμματα υποστήριξαν τον απερχόμενο πρόεδρο Χίντενμπουργκ ως αντίβαρο απέναντι στον Χίτλερ, ενώ οι κομμουνιστές κατέβασαν τον πρόεδρό τους, τον Τέλμαν. Ο Χίντενμπουργκ συγκέντρωσε ποσοστό 49,6% στον πρώτο γύρο, χάνοντας για λίγες ψήφους την άμεση εκλογή. Ο Χίτλερ πήρε 30% και ο Τέλμαν 13%. Στον δεύτερο γύρο, ο Χίντενμπουργκ εξελέγη με 53% αλλά μετά την εκλογή του ακολούθησε πολιτική ολοένα και πιο φιλική προς τους Ναζί.

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου 1932, οι Ναζί σχεδόν διπλασίασαν τη δύναμή τους, και πήραν την πρώτη θέση με 37% και 230 έδρες (η αύξηση της δύναμής τους έγινε κυρίως σε βάρος μικρών δεξιών κομμάτων). Δεύτεροι ήρθαν οι Σοσιαλδημοκράτες με 21,5% και τρίτοι οι κομμουνιστές με 14,3% (πλήρη στοιχεία εδώ). Οι εκλογές του Ιουλίου έγιναν μέσα σε συνθήκες βίας, καθώς ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ είχε άρει την απαγόρευση των SA, των παραστρατιωτικών ομάδων των Ναζί και είχε ορίσει πρωθυπουργό (Καγκελάριο) τον φον Πάπεν. Επίσης είχε μόλις απομακρυνθεί, με προεδρικό πραξικόπημα, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας, του μεγαλύτερου ομόσπονδου κράτους.

Ωστόσο, το 37% ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό που μπόρεσαν να συγκεντρώσουν οι Ναζί σε ελεύθερες εκλογές. Καθώς ο σχηματισμός κυβέρνησης ήταν αδύνατος, προκηρύχτηκαν νέες εκλογές για τον Νοέμβριο του 1932, στις οποίες το NSDAP πήρε πάλι την πρώτη θέση, αλλά με αρκετά μειωμένες τις δυνάμεις του: ποσοστό 33% και 196 έδρες. Μικρή μείωση υπέστησαν οι δεύτεροι σοσιαλδημοκράτες (20,4% και 121 έδρες), ενώ ενισχύθηκαν και πάλι οι κομμουνιστές (16,9% και 100 έδρες). Φαίνεται πως μια μερίδα ψηφοφόρων που είχαν δώσει ψήφο διαμαρτυρίας στον Χίτλερ τον Ιούλιο, φοβήθηκαν και δεν τον ψήφισαν τον Νοέμβριο (τα πλήρη αποτελέσματα εδώ).

Βλέποντας ότι το ναζιστικό κύμα έχει πιάσει οροφή και αρχίζει να πέφτει, οι ναζί και οι μεγαλοβιομήχανοι υποστηρικτές τους κατάλαβαν ότι έπρεπε να βιαστούν. Πάπεν παραιτήθηκε, ανέλαβε καγκελάριος προσωρινά ο στρατηγός Σλάιχερ, και ύστερα από δίμηνες διαπραγματεύσεις ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ έδωσε την καγκελαρία στον Χίτλερ, στις 30 Ιανουαρίου του 1933, σε μια κυβέρνηση που είχε αντικαγκελάριο τον Πάπεν και περιλάμβανε τρία μόνο μέλη του ναζιστικού κόμματος και αρκετούς συντηρητικούς πολιτικούς.

Προκηρύχτηκαν νέες εκλογές για τις 5 Μαρτίου. Έχοντας πια την εξουσία, οι ναζί εξαπέλυσαν εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών, αλλά και κεντρώων: χαρακτηριστικό είναι ότι απαγορεύτηκαν είκοσι εφημερίδες προσκείμενες στο Κεντρώο κόμμα, επειδή επέκριναν τη νέα κυβέρνηση. Έξι μέρες πριν από τις εκλογές, στις 27 Φεβρουαρίου, συνέβη η προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ. Ο βολικός πρόεδρος Χίντενμπουργκ εξέδωσε το “Διάταγμα περί εμπρησμού του Ράιχσταγκ” (Reichstagsbrandverordnung) που ανέστελλε πολλές από τις ελευθερίες του Συντάγματος. Ο πρόεδρος του ΚΚΓ, ο Τέλμαν, συνελήφθη καθώς και 4000 μέλη του κόμματος, ενώ και η ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών διέφυγε στην Πράγα.

Οι εκλογές που έγιναν κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν παρωδία. Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και τότε οι Ναζί δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν απόλυτη πλειοψηφία, είτε στο λαό είτε στο κοινοβούλιο. Απέσπασαν το 43,9% των ψήφων και 288 από τις 647 έδρες, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες ήρθαν δεύτεροι με 18.2% και, προφανώς εξασθενημένοι, οι κομμουνιστές τρίτοι με 12,3% (όλα τα αποτελέσματα εδώ).

Την επομένη των εκλογών το Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε και επίσημα εκτός νόμου και οι βουλευτές του συνελήφθησαν, και στις 24 Μαρτίου 1933 εκδόθηκε ο “Νόμος περί Εξουσιοδότησης” (Ermächtigungsgesetz), που έδινε στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να εκδίδει νόμους χωρίς την έγκριση της Βουλής και ουσιαστικά έδινε πλήρεις εξουσίες στον Καγκελάριο. Το ενέκριναν όλα τα κόμματα εκτός από τους Σοσιαλδημοκράτες (που μερικοί βουλευτές τους εμποδίστηκαν να προσέλθουν στην ψηφοφορία). Στις επόμενες εκλογές, τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, όλα τα κόμματα εκτός από το ναζιστικό είχαν τεθεί εκτός νόμου και το ενιαίο ψηψοδέλτιο των Ναζί πήρε 92%. Άρχιζε μια πορεία στην κόλαση, που θα τέλειωνε τον Μάη του 1945.

Για να επανέλθω στο θέμα μου, από τα στοιχεία που παρέθεσα προκύπτει καθαρά ότι ο Χίτλερ δεν βγήκε με εκλογές. Ακόμα και στις εκλογές-παρωδία του Μαρτίου 1933 δεν μπόρεσε να πάρει αυτοδύναμη πλειοψηφία. (Και για να κάνω μια παρένθεση, το ισχύον βιβλίο ιστορίας της Γ’ Λυκείου, που έχει κατηγορηθεί από πολλούς έγκριτους ιστορικούς, αναφέρει το 44% των εκλογών του 1933 σαν να πρόκειται για κανονικές εκλογές, ξεπλένοντας έτσι τη χιτλερική ανάρρηση στην εξουσία). Την εξουσία στον Χίτλερ δεν την έδωσαν οι ψηφοφόροι -αλλά οι μεγαλοβιομήχανοι και οι συντηρητικοί πολιτικοί.

Παρέθεσα τα γεγονότα κάπως ξερά και χωρίς σχολιασμό. Είναι σαφές ότι για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ευθύνες δεν έχουν μόνο οι μεγαλοβιομήχανοι και οι συντηρητικοί, αλλά και οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς και της αριστεράς που πολύ αργά βρήκαν διάθεση να συνεννοηθούν. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το συζητήσουμε και στα σχόλια, καθώς κάποιοι θα βρουν αναλογίες ανάμεσα στην κατάσταση της Γερμανίας το 1932 και της Ελλάδας σήμερα (δεν είμαι τόσο βέβαιος, αλλά θα σας ακούσω).

Δεν θέλω να κρύψω τις βαριές ευθύνες και της αριστεράς, πολύ περισσότερο που σήμερα από λίγους ευτυχώς ξανακούγονται ανιστόρητοι χαρακτηρισμοί -τότε έλεγαν σοσιαλφασίστες τους σοσιαλδημοκράτες, σήμερα κάποιοι μιλάνε για κεντροφασίστες- και πολύ ευχαρίστως να τις αναφέρετε στα σχόλια, αλλά ήθελα να μην ξεστρατίσω από το θέμα μου: Ο Χίτλερ δεν βγήκε με εκλογές.
 http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Θα χυθεί αίμα

Θα χυθεί αίμα και δεν θα είναι των πραγματικών ενόχων. Δεν θα στηθεί κανείς από τους φανερούς
υπαίτιους των καθημερινών τραγωδιών εκατομμυρίων Ελλήνων σε κανένα εδώλιο κατηγορουμένου και σε καμία γκιλοτίνα. Το αίμα θα είναι του γείτονα, του συγγενή, του άγνωστου καθημερινού ανθρώπου που μάς σπρώχνει αλαφιασμένος στον δρόμο λόγω του οικονομικού του αδιεξόδου. Η μη έγκαιρη αντίδραση του λαού και η μη απονομή δικαιοσύνης θα φέρει το μαχαίρι στο χέρι και από εκεί σε αυτόν που είναι η αφορμή, πολλές φορές η κατά φαντασία αφορμή, και όχι η αιτία.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην λαϊκή βάση της Ελλάδας ζουν πλέον δύο τάξεις και αυτές δημιουργήθηκαν από την συνειδητοποιημένη πολιτική γραμμή της άρχουσας τάξης. Η τάξη αυτών που ακόμη εισπράττουν δουλεύοντας ή έχοντας σίγουρο το μισθό ή την σύνταξη και η τάξη αυτών που τα έχουν χάσει όλα και περιμένουν την ολοκληρωτική καταστροφή τους. Δύο ταχύτητες οικογενειών σε σπίτια που μέχρι πριν 5 χρόνια δεν τους χώριζε τίποτε. Ακόμη και μέσα σε μια 2μελη οικογένεια έχουμε πλέον δύο κοινωνικές τάξεις: Ο φέρων το μεροκάματο και ο φέρων την απραξία.
Η μη ύπαρξη κοινωνικής συνοχής εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει καθημερινότητα στην συμβίωση σχέσεων, οικογενειών, πολυκατοικιών, γειτονιών, χωριών και πόλεων. Θα χυθεί αίμα και δεν θα είναι αίμα ούτε επανάστασης, ούτε εμφυλίου. Θα είναι αίμα προσωπικό από διένεξη που ξεκίνησε όταν μπήκε η διαχωριστική γραμμή του “θα πάρω καινούργιο αυτοκίνητο” και του “δεν έχω ούτε για τσιγάρα”.
Ο έχων απέναντι στον αναγκαστικά απεγνωσμένο. Ο εργαζόμενος απέναντι στο τεμπέλη που βρήκε αφορμή την κρίση να επιχειρηματολογήσει. Ο τεμπέλης κρατικοδίαιτος απέναντι στον κατεστραμμένο πρώην επαγγελματία ή εργάτη. Ο ηλίθιος απέναντι στον ρεαλιστή.

Τελειώνουν και οι τελευταίες οικονομίες, όπως τελειώνει και η περίοδος χάριτος των κυβερνώντων απέναντι στον λαό. Θα αρχίσουν οι κατασχέσεις κινητών και ακινήτων όπως και οι πλειστηριασμοί με ρυθμούς που δεν τους φανταζόμαστε. Θα αρχίσει το κατέβασμα του διακόπτη του ηλεκτρισμού και της ύδρευσης με ταχύτητα φωτός. Το ένα διαμέρισμα θα πλένει σε σκάφη την στιγμή που από το διπλανό διαμέρισμα θα ακούγεται το νερό να τρέχει, το πλυντήριο να πλένει και τον λέβητα να είναι σε συνεχή λειτουργία. Αυτές θα είναι οι αφορμές που θα χυθεί αίμα. Τόσο απίστευτες, μα τόσο πραγματικές.
Ο ένας με δανεικό ποδήλατο και ο άλλος με το οικογενειακό αυτοκίνητο με μόνο έναν επιβάτη. Ο ένας μαυρισμένος από τα καλοκαιρινά μπάνια του και ο άλλος κάτασπρος σαν το γάλα λες και πέρασε το καλοκαίρι στην Σιβηρία. Θα βγουν τα μαχαίρια για τόσο ασήμαντες αφορμές που όμως στην βάση είναι η αιτία διότι δεν έπεσε με τη μία αυτό το ανθρώπινο ντόμιμο αλλά σταδιακά και μελετημένα. Και όταν έπεσαν τα πρώτα ντόμινο, τα πιο απομακρυσμένα από τον κίνδυνο δεν έδωσαν καμία σημασία. Όσο όμως δεν αντιδρούσαν για την πτώση του διπλανού τόσο οι παίκτες του πολιτικού παιχνιδιού έσπρωχναν με το δάχτυλο και την διπλανή ανθρώπινη συστάδα. Και το παιχνίδι συνεχίζεται…..
Όσο όμως θα κρατιούνται κάποια πιόνια όρθια μόνο και μόνο για την στήριξη του συστήματος τα πεσμένα πιόνια έχουν μπει ήδη στην διαδικασία της ζωώδους επιβίωσης χωρίς όμως δυστυχώς τους αυστηρούς νόμους της ζούγκλας. Με τους νόμους του ανθρώπου, που πέρα από την επιβίωση, έχασε την εγωιστική περηφάνια.Του ανθρώπου που σταμάτησε να βλέπει τον διπλανό με την μάσκα του συνανθρώπου και τον αντιμετωπίζει ως εχθρό του είδους του.
Ως μονάδα ηττήθηκε, θύμωσε, πείνασε, αδικήθηκε, ζήλεψε και ως μονάδα ενστικτωδώς θα κάνει ο,τιδήποτε για να μείνει ζωντανή. Όσα τα ονόματα των ανέργων και των χρεωμένων τόσα και τα είδη προς εξαφάνιση που θεωρούν ότι ζουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό, το ίδιο που πριν λίγο καιρό από δική τους επιλογή το έβλεπαν ως το ιδανικό. Γνωρίζοντας ότι την αιτία της κατάστασής τους δεν μπορεί να την αντιμετωπίσουν θα πάρουν το αίμα τους πίσω από αυτόν που ακόμα με το παρόν σύστημα καταφέρνει να ζει μια ζωή ανάλογη με αυτή της προ “κρίσης” ή έχει την ψυχραιμία να αντιμετωπίζει τον καθημερινό θάνατό του αξιοπρεπώς.
Θα χυθεί αίμα και δεν θα είναι πάντα αυτό που κυλάει στις φλέβες αλλά και αυτό που κυλάει στην ψυχή. Θα σπάσουν δεσμοί αίματος, δεσμοί συναισθημάτων και ολόκληρων δεκαετιών σχέσεις ανθρώπων. Δεν θα είναι ο πιο δυνατός αυτός που θα κάνει την αρχή αλλά ο πιο αδύναμος που τελικά έβλεπε τις σχέσεις των ανθρώπων αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο ως δεκανίκι για την μέχρι σήμερα ζωή του. Το δεκανίκι πρέπει να πληρώσει το τίμημα αφού τώρα δεν μπορεί να τον στηρίξει.
Με τις σφουγγαρίστρες θα μαζεύουμε τα υπολείμματα της κάθε σφαγής έχοντας κιλά αποδεικτικών στοιχείων μέσα σε πλαστικούς κουβάδες ότι η αιτία της εθνικής μας κατάντιας ήταν πάντα προσωπική υπόθεση.

Από simplemangreek.blogspot

Άνεμος Αντίστασης

Διαβάστε περισσότερα

Ο μεγαλοφυής λογοτέχνης και διανοητής Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου 1749, ήρθε στη ζωή μία από τις κορυφαίες διάνοιες όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά ολόκληρου του κόσμου. Μεγαλοφυΐα της εποχής του, ο Γκαίτε διακρίθηκε ως ποιητής, συγγραφέας θεατρικών έργων, φιλόσοφος, ζωγράφος, αλλά και επιστήμονας και πολιτικός.

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε ήταν γιος μιας ιδιαίτερα εύπορης οικογένειας. Διδάχτηκε κατ’ οίκον πάνω σε μια ευρεία σειρά θέματα, με έμφαση στους κλασικούς συγγραφείς και τις γλώσσες (λατινικά, ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά). Από μικρός εκδηλώνει κλίση προς τη λογοτεχνία και το θέατρο, κάτι που ενθαρρύνει η μητέρα του, ενώ αγαπάει με πάθος τη ζωγραφική. Αντιπαθεί ιδιαίτερα την Εκκλησία, την ιστορία της οποίας χαρακτήρισε «συνονθύλευμα πλανών και βίας».

Σε ηλικία 16 ετών ξεκινά σπουδές Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, ενώ παράλληλα έκανε μαθήματα σχεδίου με τον Adam Oeser. Με αφορμή έναν άτυχο έρωτα, δημιουργεί το πρώτο του θεατρικό έργο το 1767. Ολοκληρώνει τις σπουδές της Νομικής το 1768 και από το 171 εξασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου. Σε ηλικία του 1774, σε ηλικία 25 ετών δημοσιεύει το έργο που του χάρισε την πανευρωπαϊκή αναγνώριση: Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, με το οποίο δημιουργεί το πρότυπο του ρομαντικού ήρωα.

Ο νεαρός Γκαίτε ήταν έρμαιο των συναισθημάτων του, όπως ανέφερε, σε τέτοιο βαθμό ώστε ανησυχούσε για την πνευματική ισορροπία του. Με το ποίημά του «Προμηθέας», όπου υποστήριξε ότι άνθρωπος πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του κι όχι στους θεούς, γίνεται ο εκπρόσωπος ενός ολόκληρου κινήματος. Το 1775 επισκέπτεται τον Δούκα της Βαϊμάρης, Karl August, και αναλαμβάνει διαδοχικά διάφορα κυβερνητικά αξιώματα. Στην πόλη αυτή έζησε ως το θάνατό του.

Παράλληλα με τη λογοτεχνία και τη δραματουργία, μελέτησε φυσική, χημεία και ανατομία – ήταν αυτός ο οποίος, 70 χρόνια πριν από τον Δαρβίνο, διατύπωσε την θεωρία της ενότητας και της συνέχειας στη φύση, παρατηρώντας τις μορφολογικές ομοιότητες μεταξύ ειδών. Το δε 1784 ανακάλυψε την ύπαρξη του μη διακρινόμενου (λόγω της απώθησής του στο πρόσθιο τμήμα των άνω γνάθων και της συνοστέωσής του με αυτά) μεσογνάθιου οστού στον άνθρωπο. Η μελέτη της συγκριτικής ανατομίας τον οδήγησε να εισηγηθεί το 1790 ένα νέο κλάδο των επιστημών της φύσης, τη Μορφολογία. Σε μια πραγματεία του, το 1795, ορίζει τη Μορφολογία, ως «αυτοτελή επιστήμη και βοηθητική της Φυσιολογίας που πρέπει να περιλαμβάνει τη διδασκαλία περί της μορφής, σχηματισμού και μετασχηματισμού των οργανικών σωμάτων».
Τα χρόνια 1791 - 1817 διεύθυνε το Αυλικό Θέατρο της Βαϊμάρης. Το 1795 γνωρίζεται με τον Friedrich Schiller κι αναπτύσσουν μεταξύ τους μια βαθιά φιλία, που κράτησε ως το θάνατο του δεύτερου, το 1805. Ο Γκαίτε, το 1806 παντρεύτηκε τη Christiane Vulpius, με την οποία είχε ήδη από το 1789 ένα γιο, χρονιά κατά την οποία ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, της οποίας υπήρξε θαυμαστής. Ο Φάουστ, το διασημότερο έργο του και το δημιούργημα μιας ολόκληρης ζωής, ολοκληρώθηκε ένα έτος πριν το θάνατο του, ενώ η αυτοβιογραφία του «Ποίηση και Αλήθεια», θεωρείται από τ' αριστουργήματα του γερμανικού πεζού λόγου.

Πέθανε στις 22 Μαρτίου του 1832, μετά από μια ζωή κορυφαίας δημιουργίας. Ο τάφος του βρίσκεται στο ιστορικό κοιμητήριο της Βαϊμάρης.

Διαβάστε περισσότερα

Ice bucket: Ευχή ή κατάρα τελικά;

Είναι μερικές φορές που μία παγκόσμια κίνηση, μια ενέργεια, μια φιλανθρωπία, μία ευκαιρία να δείξεις ποιος είσαι, μπορεί να σε αποθεώσει, αλλά μπορεί και να σε χαντακώσει. Θα συμπλεύσεις με το κύμα ; Θα γίνεις πρωτοπόρος ; Θα κάνεις ό,τι κάνουν και όλοι με τον κίνδυνο να σε πουν πρόβατο ; Θα το πας λίγο παραπέρα ή θα πας κόντρα, δίνοντας ουσιαστικά μια καινούργια διάσταση ;

Με αφορμή το ice bucket και τον ορυμαγδό του μπουγελώματος, πολύς κόσμος εκφράστηκε υπέρ ή κατά όλης αυτής της ενέργειας. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως όλοι μας μάθαμε τι είναι το ALS. Πόσοι, όμως, μπήκαν να κάνουν κάποια δωρεά και πόσοι -Έλληνες celebrities και μη- ήθελαν απλά να κάνουν το κομμάτι τους; Πόσοι πολίτες όλου του κόσμου, το κατέκριναν, βάζοντας τη γνωστή φωτό με το διψασμένο παιδάκι από την Αφρική ; Ήταν λάθος ;

3.000 πεθαίνουν κάθε χρόνο από το ALS, αλλά εκατομμύρια πεθαίνουν από δίψα και πείνα, επίσης. Το θέμα είναι να… συγκρίνουμε ποια αιτία θανάτου είναι πιο σημαντική ή μήπως η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στη ζυγαριά ; Η φιλανθρωπία δεν είναι μόδα αν και μπορεί με τη δύναμη της “μόδας” να πάρει σημαντικές διαστάσεις. Αλλά η “μόδα” είναι ευχή και κατάρα, γιατί όσο γρήγορα σε κάνει “in”, άλλο τόσο σε χώνει βαθιά στην κρεατομηχανή της και μετά σε πετάει σαν απόβλητο.

Δεν είδατε πόσος κόσμος -μέσω των social media- αποθέωσε, αλλά και έκραξε το ice bucket ; Είναι στην ανθρώπινη φύση να παίρνει κάτι έξυπνο και να το μετατρέπει σε γελοιότητα. Ο σκοπός, πάντως, εξυπηρετήθηκε, αφού όλος ο πλανήτης έμαθε τι είναι το ALS, ενώ συγκεντρώθηκαν και πάνω από 45 εκατομμύρια δολάρια για την έρευνα υπέρ της θεραπείας του. Χειροκρότησα την πρωτοβουλία προσωπικοτήτων όπως ο Zuckerberg, o Bill Gates, o Lebron James που έχουν τη δύναμη της παγκοσμιότητας και την δυνατότητα με μια τους “χαζομάρα” να κινητοποιήσουν χιλιάδες κόσμου.

Το είδαμε από τη JLO, τη Rihanna, τον Matt Damon (με νερό τουαλέτας), ήταν ανάγκη να το δούμε και από τους εγχώριους “star”; Θέλω να πω ότι τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων, δεν χρειάζονταν περισσότερη παρακίνηση. Τηλεόραση βλέπουν (και πολλή μάλιστα), στο ίντερνετ είναι όλη μέρα, συνεπώς το μήνυμα έφτασε από τον πομπό στον δέκτη. Το site του ALS είναι ανοικτό για όλους και ανάθεμα αν μπήκε κάποιος να κάνει μια δωρεά, επειδή κάπως χαζοειδώς -ή όχι- μπουγελώθηκε ο τάδε ή ο δείνα παρουσιαστής.

Το έκανε ο Bill Gates και δώρισε ένα σκασμό λεφτά. Εδώ εμείς τι κάναμε ; Απλά χαζομπουγελωθήκαμε μπας και μας παίξει κανένα κανάλι ή κανένα σάιτ ; Βεβαίως, για να μην είμαστε δογματικοί, ας μην τους κατηγορήσουμε όλους. Give them the benefit of the doubt, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, οι οποίοι το ξεκίνησαν κιόλας.

«Το μπουγέλωμα έχει πλάκα, το ALS όμως, δεν έχει…».

 _____

 ~  Λάμπρος Κωνσταντάρας, διευθυντής του peoplegreece.com

Διαβάστε περισσότερα

‘‘Σαλπίσατε σιτηρέσιο!’’

   Σύμφωνα με το ιστορικό αφήγημα, ήταν γύρω στα 1914, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν σε ένα οχηματαγωγό πλοίο της εποχής επιβιβάστηκε το ιππικό για να κατευθυνθεί από το μέτωπο στο ναύσταθμο. Μέσα στον πανικό υπήρξε μια παράλειψη: Ξέχασαν να φορτώσουν σανό για τα άλογα, για τα γαιδούρια και τα μουλάρια. Κάποια στιγμή τα ζώα πείνασαν και άρχισαν να διαμαρτύρονται. Μεγάλη η αναστάτωση στο πλοίο. Ο καπετάνιος ζήτησε να μάθει τι συμβαίνει. Τότε ο επικεφαλής αξιωματικός του ιππικού του εξήγησε ότι μέσα στον πυρετό των προετοιμασιών είχαν ξεχάσει να φροντίσουν για την τροφή των ζώων Ο καπετάνιος αφού σκέφτηκε για λίγο του απάντησε: «Μην ανησυχείς, άστο σε μένα. Το μόνο που θέλω από σένα είναι να μου φωνάξεις τον σαλπιγκτή σου».
   Καθώς η ώρα περνούσε, το ποδοβολητό των αλόγων, λόγω της πείνας, είχε αρχίσει να θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια του πλοίου. Τότε ο καπετάνιος έδωσε τη διαταγή στον σαλπιγκτή: «Σάλπισε σιτηρέσιο»!
   Στο άκουσμα των ήχων της σάλπιγγας άλογα, γαιδούρια και μουλάρια σταμάτησαν να διαμαρτύρονται. Ο ήχος τους ήταν γνώριμος. Είχαν μάθει ότι μετά από αυτόν τον ήχο έρχεται το φαγητό. Τα πράγματα στο πλοίο βελτιώθηκαν αφού τα ζώα είχαν ηρεμήσει με την προσμονή της έλευσης της τροφής. Μετά από κάποια ώρα, όμως, τα άλογα άρχισαν πάλι να διαμαρτύρονται. Νέος αναβρασμός στο πλοίο. Ο καπετάνιος έδωσε ξανά την εντολή: «Σάλπισε σιτηρέσιο»! Τα άλογα ηρέμησαν ξανά...
   Το ίδιο επαναλαμβανόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάθε φορά που τα άλογα θυμούνταν την πείνα τους, ο καπετάνιος σάλπιζε σιτηρέσιο. Και κάθε φορά τα άλογα, εξαπατημένα, ηρεμούσαν από την προσμονή ότι κάποια στιγμή θα τους δώσουν φαγητό.
   Εκατό χρόνια μετά η κυβέρνηση του κ.Σαμαρά κάνει ακριβώς αυτό: Κάθε τρεις και λίγο «σαλπίζει σιτηρέσιο». Εχει, φυσικά, και πρόθυμους σαλπιγκτές. Προχτές, για παράδειγμα, το «Mega» διαλαλούσε τι «ανάσα» είναι για το λαό οι ρυθμίσεις για τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια. Ως «ανάσα» και «ευεργέτημα» εν προκειμένω ορίζεται να σου πλειστηριάζουν το σπίτι ή να πληρώνεις... ενοίκιο στην τράπεζα για να μένεις στο σπίτι σου. Σπίτι για το οποίο δεν μπορείς να πληρώσεις επειδή πολύ απλά σε κατέστρεψαν, σε λήστεψαν για να μπουκώσουν με χρήμα την ίδια εκείνη τράπεζα που, μετά το μισθό και τη σύνταξη, έχει βάλει στο μάτι να σου βουτήξει και το σπίτι...
   Ενα από τα μεγαλύτερα «σουξέ» της κυβερνητικής «σάλπιγγας» είναι, επίσης, αυτό με τον ΕΝΦΙΑ. Σου φόρεσαν καπέλο το χαράτσι. Το μονιμοποίησαν. Το διεύρυναν. Ενώ υποτίθεται ότι θα το καταργούσαν, το μετέτρεψαν σε χαλκά και κατόπιν σε καπιστράνα. Και τώρα σου «σαλπίζουν» να κάτσεις ήσυχα διαφημίζοντας την καλοσύνη τους να μην σε κλέβουν σε πέντε, αλλά σε έξι δόσεις...
   Εξίσου αγαπημένο στην κυβερνητική ορχήστρα είναι και το «εμβατήριο» που αφορά στο λεγόμενο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα». Θαυμάστε τους: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (τα δικά τους στοιχεία) έριξαν 4 εκατομμύρια Ελληνες κάτω από το όριο της φτώχειας. Εχουν ρίξει στην ακραία φτώχεια πάνω από το 7% του πληθυσμού. Και τώρα τι κάνουν: «Σαλπίζουν» ότι φέρνουν τη «μέγιστη των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων» (σσ: αυτά έλεγε προχτές ο Βρούτσης). Που συνίσταται στα εξής:  Εφόσον μια πάμφτωχη 4μελής οικογένεια, με μηδενικό εισόδημα, καταφέρει να πληροί τα κριτήρια και να μην εξαιρείται (ως συνήθως συμβαίνει) από τις προϋποθέσεις που έχει θέσει η κυβέρνηση των «σωτήρων», θα της... παρέχουν 400 (ολόκληρα) ευρώ το μήνα. Τουτέστιν 13 ευρώ την ημέρα! Για 4 ανθρώπους! Για να φάνε, να πιούνε, να ντυθούν, να στεγαστούν και να ζεσταθούν!
   Επειδή, δε, είμαστε στη χώρα όπου οι 9 στους 10 ανέργους δεν παίρνουν ούτε καν το επίδομα ανεργίας, και επειδή τα ψίχουλα που αποκαλούν «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» δεν αξίζουν ούτε να τα φτύσεις, για να καλύψουν την απόσταση που χωρίζει την απανθρωπιά από το φιλότιμο δεν αρκούν τα σαλπίσματα. Για αυτό το λόγο, εδώ πια εκτός από τις σάλπιγγες έχουν αρχίσει να βαράνε και τα νταούλια...
    Για να επιστρέψουμε στα του 1914, με την τακτική «σαλπίσατε σιτηρέσιο» και ποντάροντας στην κατευναστική προσμονή των αλόγων που γεννιόταν από τον απατηλό ήχο της σάλπιγγας, ο καπετάνιος οδήγησε τελικά το καράβι στον προορισμό του...
   Αποδείχτηκε, πράγματι, ότι όταν πρόκειται για άλογα, αυτή είναι μια αποδοτική μεθόδευση εξαπάτησης. Τί γίνεται, όμως, όταν αυτή η τακτική εφαρμόζεται πάνω σε ανθρώπους; Και τί υπέροχα διαφορετική εξέλιξη θα μπορούσαν να έχουν τα πράγματα αν – εύλογα – υποθέσει κανείς ότι οι άνθρωποι, έλλογοι καθώς είναι, το αποφασίσουν να κλωτσήσουν. Και πάψουν να ανέχονται όσους τους συμπεριφέρονται σαν σε άλογα. Σαν σε μουλάρια. Και γαιδούρια...

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

…να δεις τι σου ’χω για μετά!

ΣΤΟΙΧΕΙΑ-ΣΟΚ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Χρήστου Κάτσικα
Εισάγονται σε σχολή που δεν τους ενδιαφέρει, δαπανούν 30.000-40.000 ευρώ για φοίτηση εκτός κατοικίας (εφόσον την ολοκληρώσουν), δεν κάνουν τις σπουδές τους επάγγελμα και επιλέγουν τη μετανάστευση!.
Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής την Πέμπτη 15/8 και των περίπου 70.000 εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κρατά «κρυφά» ορισμένα δεδομένα, τα οποία μένουν συνήθως στο περιθώριο των δημόσιων συζητήσεων, αν και απασχολούν -από την επομένη κιόλας της εισόδου στα Πανεπιστήμια- δεκάδες χιλιάδες οικογένειες.
Μιλάμε για το λεγόμενο «σύστημα επαγγελματικού αποπροσανατολισμού», το έλλειμμα στη φοιτητική μέριμνα που απογειώνει το ιδιωτικό κόστος του πτυχίου, την αυξανόμενη εγκατάλειψη των σπουδών και τη δυσαρμονία ανάμεσα στην παραγωγή πτυχιούχων και στην αγορά εργασίας (για την οποία, βεβαίως, αναντιστοιχία την κύρια και βασική ευθύνη χρεώνεται η πολιτική που έχει διαλύσει κάθε παραγωγικό ιστό της χώρας).
Θα «πέσουν» ή «θα ανέβουν» οι βάσεις; Σ’ αυτό το ερώτημα επικεντρώνεται κάθε χρόνο η αγωνία χιλιάδων υποψηφίων και των οικογενειών τους, στον άξονα αυτού του ερωτήματος περιστρέφονται μια ολόκληρη περίοδο όλες οι δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις για την εκπαίδευση. Η κίνηση των βάσεων ντύνεται με μια θαυματουργική δύναμη, άλλοτε θεία και άλλοτε διαβολική, και αναδεικνύεται άλλοτε ως φορέας σωτηρίας και άλλοτε ως φορέας ολοκληρωτικής καταστροφής. Κι όμως… Η κίνηση των βάσεων, η αναρρίχηση ή το βύθισμά τους, δεν φαίνεται να μπορεί να επηρεάσει ορισμένα «δεδομένα» της εισόδου, της φοίτησης και της αποφοίτησης εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών στα ελληνικά ΑΕΙ–ΤΕΙ.
*Μόνο 1 στους 8 πετυχαίνει στη σχολή που θέλει
Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι υποψήφιοι εισάγονται σε τμήματα και σχολές που -κάτω από άλλες συνθήκες- δεν θα επέλεγαν ποτέ, καθώς η δυνατότητα επιλογής σχολής είναι «πολυτέλεια» διαθέσιμη σ’ ένα μικρό τμήμα των υποψηφίων. Ετσι, τα τελευταία χρόνια μόνο ο ένας στους οκτώ ή εννιά που «καίγονταν» να σπουδάσουν, για παράδειγμα, στα Τμήματα Ψυχολογίας ή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών ή Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής ή Ναυτικών Δοκίμων ή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ή Νομικής ή στο Τμήμα Κινηματογράφου κ.λπ. πετυχαίνει την εισαγωγή του σ’ αυτά.
*3 στους 10 «πληρώνουν ακριβά» την εισαγωγή τους!
Το ακριβοπληρωμένο στον βωμό της παραπαιδείας «εισιτήριο» εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και η επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού δεν τελειώνουν με την είσοδο των υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και αν οι τρεις στους τέσσερις υποψηφίους έχουν ξοδέψει στην πορεία για τη διεκδίκηση μιας θέσης στον, «χλομό» πλέον, ήλιο των ΑΕΙ από 5.000 έως και 20.000 ευρώ, τα έξοδα συνεχίζονται καθώς για τρεις στους δέκα νέους η είσοδος στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας, συνοδεύεται από σημαντικές οικογενειακές δαπάνες.
Αυτό συνεπάγεται μείωση του οικογενειακού εισοδήματος που «ρίχνει» το νοικοκυριό κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι αδύνατη η συντήρηση του φοιτητή. Και, βεβαίως, το γεγονός αυτό γεμίζει τις δεξαμενές των αποκαλούμενων λεγόμενων -κατά το υπουργείο Παιδείας- «αιώνιων» φοιτητών, οι οποίοι με τις τελευταίες ρυθμίσεις εξοστρακίζονται.
*2 στους 3 φοιτητές των ΤΕΙ εγκαταλείπουν τις σπουδές τους, 40% των εισακτέων των ΑΕΙ καθυστερούν πολύ να πάρουν πτυχίο
Πάνω από το 40% των φοιτητών καθυστερούν σημαντικά τις σπουδές στις σχολές τους, για την είσοδο στις οποίες λίγο πριν ξόδεψαν πολλά σε κόπους και έξοδα. Το «φαινόμενο» αποκτά δραματικές διαστάσεις, εάν εξετάσει κανείς, στον χρονικό ορίζοντα των τελευταίων χρόνων, τη σχέση του αριθμού εισακτέων με τον αριθμό αποφοιτησάντων. Ετσι, από τους περίπου 100.000 εισακτέους την περίοδο 2005-2006 και 2007-2008 αποφοίτησαν έπειτα από τέσσερα χρόνια (2008-2009 και 2010-2011) λιγότεροι από 33.000.
*7 στους 10 πτυχιούχους δεν απασχολούνται στο αντικείμενο των σπουδών τους
Οπως είναι γνωστό, χιλιάδες πτυχιούχοι συνωστίζονται για χρόνια στις λίστες ανεργίας του ΟΑΕΔ. Για του λόγου το αληθές, μπορεί κάποιος να ρίξει μια ματιά στις στρατιές των αδιόριστων εκπαιδευτικών που κατέθεσαν φέτος αίτηση για τη διεκδίκηση μιας θέσης στη σχολική εκπαίδευση, για λίγους μήνες.
Στους πίνακες των αναπληρωτών εντάχθηκαν 78.576 εκπαιδευτικοί, εκ των οποίων οι φιλόλογοι είναι 18.681, οι δάσκαλοι 10.391, οι νηπιαγωγοί 9.945, οι γυμναστές 4.503 και οι μαθηματικοί 4.426. Κι αν η ανεργία είναι η θεατή και κύρια όψη του προβλήματος, η ετεροαπασχόληση, δηλαδή το να απασχολείται κάποιος σε εργασίες που είτε δεν έχουν καμιά συνάφεια με τις σπουδές του είτε έχουν πολύ μικρή, κυριαρχεί στις τάξεις των πτυχιούχων, καθώς υπολογίζεται ότι αφορά πλέον περίπου επτά στους δέκα.
*1 στους 4 φοιτητές δηλώνει ότι σκέπτεται να μεταναστεύσει
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, την περίοδο 2009-2014, το σύνολο του εργατικού δυναμικού έχασε σχεδόν 250.000 άτομα, τα οποία ως θύματα των μνημονιακών πολιτικών εγκατέλειψαν την Ελλάδα και αναζήτησαν την τύχη τους κάπου αλλού στο εξωτερικό. Ανάμεσά τους δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι από τις πιο «βαριές» σχολές του ελληνικού Πανεπιστημίου (μηχανικοί, γιατροί κ.λπ.). Σε πρόσφατη έρευνα σε 850 φοιτητές των ελληνικών Πανεπιστημίων αποδεικνύεται ότι ένας στους τέσσερις φοιτητές σκέπτεται να μεταναστεύσει όταν πάρει το πτυχίο του για εξεύρεση εργασίας σε άλλη χώρα.

http://www.efsyn.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Sodade, που θα πει Cesaria…

Σαν σήμερα, στις 27 Αυγούστου του 1941 γεννιέται η διεθνώς αναγνωρισμένη τραγουδίστρια Σεζάρια Εβόρα. Είχε το προσωνύμιο «ξυπόλητη ντίβα» εξαιτίας της προτίμησής της στο να τραγουδά χωρίς να φορά τα παπούτσια της ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φτώχεια που επικρατούσε στην πατρίδα της.

Γεννήθηκε στην πόλη Μιντέλο στο Πράσινο Ακρωτήριο. Σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανή από πατέρα. Μετά το θάνατό του, η μητέρα της αγωνίστηκε να την μεγαλώσει με τα πενιχρά της εισοδήματα που εξασφάλιζε από την εργασία της ως μαγείρισσα. Τελικά, την οδήγησε σε ορφανοτροφείο και στη χορωδία του ιδρύματος εκείνου η μικρή Σεζάρια έμαθε να τραγουδά.
Η Έβορα συνάντησε όταν ήταν 16 ετών έναν ναυτικό από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ονομαζόταν Εντουάρντο. Ήταν ο άνθρωπος που την δίδαξε τα παραδοσιακά μουσικά στιλ των coladeiras καιmornas. Τα τελευταία αποτελούν τραγούδια της λύπης, της μελαγχολίας και της νοσταλγίας. Η Σεζάρια ξεκίνησε να τραγουδά σε τοπικά μπαρ και ξενοδοχεία. Με τη βοήθεια τοπικών μουσικών, θα επεδείκνυε τις ικανότητές της και αργότερα θα ανακηρυσσόταν "Βασίλισσα των Μόρνας" από τους θαυμαστές της. Την εποχή εκείνη ήταν διάσημη στο νησί της, σχετικά άγνωστη όμως διεθνώς.
Η τραγουδίστρια είχε έναν θείο, ο οποίος ήταν ένας διάσημος μουσικός και τραγουδοποιός, χρησιμοποιώντας το όνομα B. Leza. Αυτός έγραψε πολλά τραγούδια για την Έβορα.
Η ξυπόλητη αοιδός παρέμεινε διάσημη, χωρίς όμως να έχει και επιτυχία στα οικονομικά. Η δυσχερής οικονομική και πολιτική κατάσταση στη νησιωτική της χώρα, σε συνδυασμό με τα προσωπικά και οικονομικά της προβλήματα, την οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσει το τραγούδι, ώστε να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένειά της. Επί δέκα χρόνια δεν τραγούδησε και η ίδια τα περιγράφει ως "σκοτεινά χρόνια." Την ίδια περίοδο πάλεψε με τον αλκοολισμό.
Έπειτα από ενθάρρυνση ενός εξόριστου μουσικού και προστάτη των τεχνών από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ζούσε στην Πορτογαλία, η Έβορα ξανάρχισε να τραγουδά. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μπάνα, ο οποίος προσκάλεσε τη Σεζάρια να τραγουδήσει σε συναυλίες σε πορτογαλικό έδαφος, με τη χρηματοδότηση μιας τοπικής οργάνωσης γυναικών.
Ο Ζοζέ ντα Σίλβα, ένας Γάλλος με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι, όπου ηχογράφησε το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα) το 1988. Το τραγούδι "Sodade" ήταν η πρώτη της διεθνής επιτυχία και η πρώτη της επιτυχία στη Γαλλία που δεν ήταν στα γαλλικά. Αυτό σηματοδότησε την απαρχή της παγκόσμιας φήμης για την τραγουδίστρια από την Αφρική. Ο πορτογαλικός όρος saudade έχει περίπλοκη σημασία, που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Σημαίνει γενικά νοσταλγία, πόθο, λύπη και μετάνοια. Η έκφραση της "sodade" αποτελεί εσωτερικό στοιχείο στη μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου. Το άλμπουμ εκείνο επαινέθηκε από τους κριτικούς και με αυτό ξεκίνησε την καριέρα της, συνεχίνοντας με το άλμπουμ του 1992, Miss Perfumado, το οποίο σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Έτσι, η τραγουδίστρια έγινε διεθνές αστέρι σε ηλικία 47 ετών.
Ο πρώην αρχηγός του συγκροτήματος Talking Heads Ντέιβιντ Μπέρν έχει τραγουδήσει συχνά το τραγούδι της Έβορα "Ausencia" σε δεύτερη εκτέλεση σε συναυλίες του.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ανακοίνωσε πως θέτει τέλος στη μουσική της καριέρα, ακυρώνοντας τις προγραμματισμένες συναυλίες της, καθώς βρισκόταν «σε κατάσταση μεγάλης εξάντλησης». Η Έβορα είχε υποβληθεί το 2010 σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, στο Παρίσι, έπειτα από σοβαρά προβλήματα που παρουσίασε στην στεφανιαία αορτή.
Έφυγε από τη ζωή στις 17 Δεκεμβρίου 2011, μετά από βραχεία νοσηλεία στην εντατική νοσοκομείου της πατρίδας της.

Διαβάστε περισσότερα

Ψύχωση: η σύγκρουση στο μυαλό μας

Η συναίσθηση είναι μια συνάρτηση των πέντε αισθήσεων: γεύση, όσφρηση, αφή, όραση και ακοή. Τα αισθητήρια όργανα μετατρέπουν τη διέγερση σε εμπειρίες που περιγράφονται ως νόημα μέσω των νευρικών υποδοχέων που στέλνουν αισθητηριακές πληροφορίες στον εγκέφαλο. Έτσι, ο εγκέφαλος ερμηνεύει τις αισθητηριακές πληροφορίες όπως είναι οι εμπειρίες ως νόημα. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος βιώνει την απορρόφηση της ενέργειας ως σημαντική από την άποψη των αισθήσεων που αφορούν γεύση, όσφρηση, αφή, όραση και ακοή.

Η αντίληψη είναι κάτι διαφορετικό. Είναι η διαδικασία με την οποία ο εγκέφαλος οργανώνει και ερμηνεύει αισθητηριακές πληροφορίες και διαμορφώνεται από τη μάθηση, την προσδοκία και την προσοχή. Η αντίληψη επηρεάζει επίσης το πώς αντιλαμβανόμαστε αισθητηριακές πληροφορίες και δίνει νόημα χρησιμοποιώντας τη μνήμη και το συναίσθημα. Παρά το γεγονός ότι η αίσθηση και η αντίληψη συνεργάζονται για να δημιουργήσουν χρήσιμες ανθρώπινες εμπειρίες, είναι ξεχωριστές διαδικασίες, στις οποίες εμπλέκονται διαφορετικές λειτουργίες.

Η αντίληψη καταλήγει στη συνειδητοποίηση του υλικού κόσμου. Αν και η αισθητηριακή αντίληψη μας επιτρέπει να διατηρούμε τις πληροφορίες για τον κόσμο, τις οποίες έχουμε συγκεντρώσει από τις πέντε μας αισθήσεις, η πνευματική αντίληψη μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις πληροφορίες. Αυτό διαφέρει από την συνηθισμένη αντίληψη. Η πνευματική αντίληψη μας επιτρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα που προκύπτουν από την αισθητηριακή εμπειρία και να επιχειρηματολογούμε γι?αυτά με αναλυτική σκέψη αλλά και αφηρημένα.

Η θεωρία για την αισθητηριακή εμπειρία περιλαμβάνει τις εννοιολογικές ικανότητες του Piaget για την αφομοίωση και τη συμμόρφωση. Η αφομοίωση περιλαμβάνει την τοποθέτηση αντικειμένων ή εννοιών σε κατηγορίες. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε ένα «μήλο» και ένα «πορτοκάλι» στην κατηγορία των «φρούτων». Ένα παράδειγμα της συμμόρφωσης περιλαμβάνει τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας που δεν μπορεί να εξοιμοιωθεί με την κατηγορία των «φρούτων», τη δημιουργία της κατηγορίας των «λαχανικών», όταν για πρώτη φορά πρέπει να κατατάξουμε ένα λαχανικό, όπως το «λάχανο». Οι έννοιες της αφομοίωσης και της συμμόρφωσης αποτελούν τα βασικά εργαλεία με τα οποία δημιουργείται η γνώση και γίνεται κατανοητή.

Είναι προφανές ότι οι διαδικασίες της σκέψης και της γνώσης για τον κόσμο είναι πολύ πιο περίπλοκες από ό,τι περιγράφεται σ?αυτά τα παραδείγματα. Αισθητηριακή διέγερση, αισθητηριακή εμπειρία, αισθητηριακή αντίληψη και κατηγοριοποίηση των εννοιών, πνευματική αντίληψη, και μετα-γνωστική ή σκέψη για τη σκέψη συγχωνεύονται, εκτός ίσως από τις προσπάθειες της φιλοσοφίας για τη διάδοση αυτών των γνώσεων με ορθολογικό τρόπο. Είναι προφανές με ένα διαισθητικό τρόπο ότι οι διαδικασίες της σκέψης βασίζονται σε διάφορους τρόπους σκέψης, συναίσθησης και αίσθησης.

Ένα μωρό γεννιέται με αισθητηριακή αντίληψη. Τα μωρά απαντούν με συναισθήματα στον πόνο ή την ευχαρίστηση. Το συναίσθημα αντιπροσωπεύει μια μορφή αντίληψης. Μερικά από τα συναισθήματά μας είναι σχεδόν ενστικτώδη και έμφυτα. Άλλα συναισθήματα εξαρτώνται από τη μνήμη και τη μάθηση, που συνδυάζονται με διανοητική και αισθητηριακή αντίληψη για τη δημιουργία των διαφόρων τρόπων που νιώθουμε και βιώνουμε τον κόσμο. Με λίγα λόγια, κατασκευάζουμε την κατανόησή μας για τον κόσμο.

Οι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, δεν δημιουργούν συνεπείς κοσμοθεωρίες, ενώ είναι απόλυτα σαφές ότι τα γνωστικά λάθη είναι ανεξέλεγκτα στο μυαλό σχεδόν όλων των ατόμων. Ακόμη και όταν μιλάμε για συνείδηση, μια κατάσταση που όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν από εμπειρία, ενδέχεται ορισμένοι να μπερδευτούν. Το γνωστικό σφάλμα μπορεί να θεωρηθεί ότι πλήττει όλα τα άτομα που δεν διαθέτουν συστήματα πεποιθήσεων τα οποία διασυνδέονται λογικά και με συνέπεια. Ενδέχεται να μην είναι δυνατόν να επιτευχθεί ένα σύστημα πεποιθήσεων που είναι λογικά συνεπές με την άποψη της κοσμοθεωρίας.

Η γνωστική παραφωνία - το ψυχολογικό στρες που βιώνει κάποιος που κατέχει περισσότερες από μία αντιφατικές, αντικρουόμενες ιδέες στο μυαλό του - προέρχεται από το γνωστικό σφάλμα που ενισχύεται από το συναίσθημα της δημιουργίας απόψεων ότι ένα άτομο, όταν λάβει γνώση αυτής της ασυμφωνίας και του αντίστοιχου σφάλματος, επιχειρεί να το τροποποιήσει αλλάζοντας τις απόψεις του ή ερμηνεύοντας εκ νέου την εμπειρία του.

Για παράδειγμα, η υπόθεση ότι όλες μας οι πράξεις αντικατοπτρίζονται στον κόσμο γύρω μας είναι μια γνωστική προκατάληψη που αποτελείται από την άποψη ότι οι ενέργειες ενός ατόμου οδηγούν πάντα σε ηθικά δίκαιες συνέπειες, έτσι ώστε όλες οι καλές πράξεις να ανταμείβονται και οι κακές πράξεις να τιμωρούνται. Αντίθετα με αυτή την άποψη, όταν οι πληροφορίες αποκαλύπτονται σε κάποιον, το άτομο αυτό μπορεί να αλλάξει τις απόψεις του, ώστε να είναι συμβατές με την υπόθεση που αναφέραμε παραπάνω, όπως για παράδειγμα όταν κάποιος τιμωρείται ενώ έκανε καλές πράξεις, στην πραγματικότητα του άξιζε αυτή η τιμωρία.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα παρανοϊκώς ψυχωσικά άτομα έχουν απόψεις που αντιπροσωπεύουν συνενώσεις των εμπειριών που αφορούν την αίσθηση, την αντίληψη, το συναίσθημα και τη σκέψη ή τη σκέψη για τη σκέψη. Τα ψυχωτικά άτομα έχουν την ατυχία να υπομένουν ψευδο-αισθητηριακή εμπειρία με τη μορφή των παραισθήσεων. Αυτή η εμπειρία είναι τόσο βιωματική και πραγματική γι? αυτούς, όπως και η εμπειρία των πέντε αισθήσεων που οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν. Η παραισθητική εμπειρία δεν μπορεί απλώς να απορριφθεί και να θεωρηθεί «απλό συμβάν», διότι θεωρείται εξωπραγματικό. Παραμένει με επιμονή στο μυαλό του σχιζοφρενή και ιδίως όσον αφορά ακουστικές ψευδαισθήσεις, όπου ο σχιζοφρενής «ακούει» λεκτικό υλικό εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκεται το «ασφαλές καταφύγιο» του μυαλού του.

Παρ 'όλα αυτά, γίνεται διάκριση μεταξύ των ψυχικά ασθενών και των μη-ψυχικά ασθενών με συγκεκριμένες νοοτροπίες, έτσι ώστε να θεωρείται ότι ένα άτομο είναι ή δεν είναι διανοητικά άρρωστο, όταν στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι κάνουν γνωστικά λάθη. Ενώ η γνωστική ασυμφωνία βιώνεται από όλους τους ανθρώπους που παρερμηνεύουν αισθητικές και αντιληπτικές εμπειρίες, οι ψυχικά ασθενείς τιμωρούνται για αυτή την παρερμηνεία. Αν υπάρχει κάποιος λόγος να αμφισβητηθούν οι αποδόσεις των ψυχικά ασθενών που συνεπιφέρει αυτό το στίγμα, αυτός θα πρέπει να είναι ο κυριότερος. Ο ιδεασμός του ψυχικά ασθενή είναι κατανοητός και, αν αντιμετωπίζεται ως τέτοιος, το στίγμα σχετικά με την ψυχική ασθένεια μπορεί να μειωθεί. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη του στιγματισμού των ψυχασθενών μπορεί να επιτρέψει, κατά παράδοξο τρόπο την απελευθέρωση των υπερτιμημένων ιδεών.

Η παράνοια του ψυχικά ασθενούς ατόμου είναι υπαίτια για τη δημιουργία μιας εγρήγορσης με την οποία το άτομο αντιδρά σε παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις, και η επαγρύπνηση δημιουργεί μια ευαισθησία στην ενίσχυση του παραληρήματος. Η παράνοια τροφοδοτεί τον ψυχωτικό ιδεασμό, διότι εμπλέκει μια μεροληψία για την ασάφεια που αντιστοιχεί στο φόβο. Αναμφισβήτητα, αν το ψυχωτικό άτομο αισθάνεται ασφαλές, μπορεί να εκφράζει λιγότερο την ανάγκη να προβαίνει σε εικασίες ασταμάτητα, σχετικά με την κοσμοθεωρία που το διακατέχει ενάντια στη δική του βούληση.



brainblogger.com

Διαβάστε περισσότερα

Αγάπη είναι..

Ακόμα και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μας μπορεί κάποια στιγμή να ξεχαστεί, όμως η αγάπη για τα παιδιά μας, μας ακολουθεί για πάντα. Μάθετε πώς αναπτύσσεται αυτή η σχέση στο πέρασμα του χρόνου.

Πολλές γυναίκες συνειδητοποιούν ότι είναι τρελά ερωτευμένες με το μωρό τους, όταν ακόμα η πιο σαφή εικόνα που έχουν γι' αυτό είναι κάτι ασπρόμαυρες «μουτζούρες» από έναν υπέρηχο. Είναι η φύση που έχει προνοήσει για να τεθούν οι βάσεις αυτής της πολύ ιδιαίτερης σχέσης. Οι ορμόνες της εγκυμοσύνης είναι υπεύθυνες, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα πράγματα, γι' αυτό το αίσθημα ευφορίας, αδημονίας και πελώριας λαχτάρας που νιώθουν οι μέλλουσες μαμάδες, αίσθημα που γίνεται όλο και πιο δυνατό καθώς η μέρα του τοκετού πλησιάζει και όλο και περισσότερη ωκυτοκίνη εκκρίνεται στον εγκέφαλό τους. Η ορμόνη αυτή είναι που ωθεί μια έγκυο λίγες μέρες πριν από τον τοκετό να νιώθει την ανάγκη να τακτοποιήσει το σπίτι, να φτιάξει το δωμάτιο του μωρού, να ανοίξει χώρο στη ζωή της για αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα - αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «σύνδρομο της φωλιάς». Η ωκυτοκίνη επίσης συμβάλλει ώστε ακόμα και οι γυναίκες που συνήθως λιποθυμούν μπροστά στη θέα μιας σύριγγας ή λίγου αίματος, να ετοιμάζουν το βαλιτσάκι για το μαιευτήριο όχι με φόβο και πανικό αλλά με χαρά και αδημονία. Έρευνες έχουν δείξει ότι η έλλειψή της σε κάποια είδη ζώων έχει σαν αποτέλεσμα τα νεογνά να εγκαταλείπονται από τους γονείς τους.

Όμως, και το ίδιο το μωρό μέσα στη μήτρα αρχίζει να δημιουργεί δεσμούς αγάπης μαζί σας και οι χτύποι της καρδιάς του γίνονται πιο γρήγοροι όταν ακούει τη φωνή σας. Η παρουσία σας είναι κάτι που το συναρπάζει ήδη - κάτι που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια στο μέλλον. Αντίθετα, οι μπαμπάδες χρειάζεται να περιμένουν μέχρι τη γέννα για να αρχίσουν να καλλιεργούν δεσμούς με το παιδί τους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η σχέση ανάμεσά τους δεν μπορεί να γίνει εξίσου δυνατή. Άλλωστε, σύμφωνα με την Εξελικτική Ψυχολογία, τα παιδιά δημιουργούν ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με τους ανθρώπους που τους προσφέρουν ασφάλεια και υποστήριξη - γεγονός που δίνει στην πορεία της ζωής τους το πλεονέκτημα σε μπαμπάδες, νταντάδες, γιαγιάδες κλπ.

Έρωτας πριν από την πρώτη ματιά

Όταν αρχίζει η διαδικασία του τοκετού, η ωκυτοκίνη εκκρίνεται σαν κύμα στον εγκέφαλο σε τεράστιες ποσότητες. Εκείνη την κρίσιμη ώρα έχει πολλά να κάνει. Μεταξύ άλλων, η ορμόνη αυτή είναι υπεύθυνη για την έναρξη των συσπάσεων και την παραγωγή γάλακτος από τους γαλακτοφόρους αδένες, αλλά και την αντιμετώπιση των ωδίνων, χάρη στην αίσθηση ευφορίας και απύθμενης αγάπης που προκαλεί. Μέχρι να φτάσει η ώρα που η νέα μαμά θα σφίξει στην αγκαλιά της το μωρό της, τα επίπεδα της ορμόνης έχουν φτάσει στο ζενίθ και παραμένουν εκεί για τουλάχιστον μία ώρα. Γι' αυτό και οι ειδικοί συνιστούν στις μητέρες να αγκαλιάσουν και να θηλάσουν τα βρέφη αμέσως μετά τον τοκετό - θα τις βοηθήσει να χτίσουν μια όσο το δυνατόν πιο ισχυρή σχέση αγάπης ανάμεσά τους. Στη συνέχεια αναλαμβάνει δράση μια άλλη ορμόνη, η ντοπαμίνη, γνωστή και ως «ορμόνη της ευτυχίας». Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που νιώθει μια νέα μαμά όταν νανουρίζει, κρατάει αγκαλιά ή θηλάζει το μωρό της. Αλλά κι εκείνο δεν μένει αδιάφορο. Πριν από μερικά χρόνια, έρευνες που έγιναν σε ποντίκια στην Ιταλία έδειξαν ότι, όταν απουσιάζει η ντοπαμίνη, τα βρέφη δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται για το εάν η μητέρα τους βρίσκεται κοντά. Αυτή είναι η ισχυρότερη απόδειξη που διαθέτει η επιστημονική κοινότητα για το ρόλο που παίζει η συγκεκριμένη ορμόνη στο χτίσιμο της σχέσης ανάμεσα στη μαμά και το μωρό της.

Η αγάπη άργησε μία μέρα

Τι συμβαίνει, όμως, στις περιπτώσεις που η χημεία του εγκεφάλου αποτυγχάνει να αντεπεξέλθει στο ρόλο της; Περίπου το 30% των μητέρων δεν ερωτεύονται από την πρώτη στιγμή τα παιδιά τους, συνήθως εξαιτίας της απογοήτευσης επειδή ενδεχομένως κάτι δεν πήγε καλά, του άγχους ή της εξάντλησης που καταστέλλουν την παραγωγή των ορμονών της αγάπης. Όμως, αυτό είναι προσωρινό και, στη συντριπτική πλειοψηφία, αρκούν μερικές εβδομάδες ή μήνες για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος στη σχέση τους. Σε πολλές περιπτώσεις, χρειάζεται χρόνος για να καλλιεργηθεί ισχυρός δεσμός ανάμεσα σε μαμά και μωρό, όπως όταν πρόκειται για υιοθεσία ή για πρόωρα βρέφη που αναγκαστικά στερούνται τη μητρική αγκαλιά για ένα διάστημα στο ξεκίνημα της ζωής τους. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι γονείς δεν πρέπει να απελπίζονται. Θα έχουν στη διάθεσή τους αρκετό χρόνο στο άμεσο μέλλον για να φουντώσουν ανάμεσά τους τη σπίθα της αγάπης. Άλλωστε, όπως συμβαίνει πολλές φορές, οι σχέσεις μπορούν να ξεκινούν περισσότερο ή λιγότερο δυνατά, χρειάζονται όμως χρόνο για να εξελιχθούν. Αυτό είναι κάτι που ξέρει πολύ καλά όποια μάνα ένιωσε ακόμα ένα σφίξιμο στην καρδιά της αντικρίζοντας το πρώτο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του μωρού της. Έρευνα που δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Παιδιατρικής το 2008 δείχνει ότι, ακόμα κι όταν κοιτούν σε φωτογραφία το μωρό τους να χαμογελά, οι μητέρες παράγουν έξτρα δόσεις ντοπαμίνης, που τις κάνουν να πέφτουν ακόμα πιο βαθιά στον έρωτά του. Στην ηλικία των 7-8 μηνών, το μωρό αρχίζει κι εκείνο να εκδηλώνει σημάδια αγάπης, προτίμησης και αδυναμίας. Συγκεκριμένα, αρχίζει να δένεται συναισθηματικά με όλους όσοι το παίρνουν συστηματικά αγκαλιά όταν κλαίει και του προσφέρουν φαγητό όταν πεινάει. Ίσως αρχίσει να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του όταν σας βλέπει να βγαίνετε από το δωμάτιο, και να χαίρεται όταν επιστρέφετε. Και μολονότι αυτό δεν ανταποκρίνεται ακριβώς σε εκείνο που εμείς οι ενήλικοι ονομάζουμε αγάπη, για το μωρό είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα που έχει βιώσει μέχρι τώρα.

Προσχολική ηλικία: Όταν η σχέση «δοκιμάζεται»

Μερικούς μήνες αργότερα, στην ηλικία των 2-3 ετών, πολλές μαμάδες αρχίζουν να πιστεύουν ότι η αγάπη για το παιδί τους δοκιμάζεται εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Εκείνο το γλυκό μωρό που δεν έφερνε ποτέ αντιρρήσεις (προφανώς επειδή δεν μπορούσε), εξελίσσεται σε ένα απαιτητικό νήπιο που διεκδικεί, θυμώνει και αρνείται τσιρίζοντας να φορέσει τα ρούχα που του ετοιμάσατε για να πάει στον παιδικό σταθμό. Είναι όλα αυτά αποδείξεις ότι δεν σας αγαπάει πια; Κι όμως. Όπως επισημαίνουν οι ψυχολόγοι, τέτοιου είδους καπρίτσια, που είναι τόσο συχνά στα αγοράκια και τα κοριτσάκια αυτή της ηλικίας, αποτελούν ένδειξη του πόσο ισχυρούς νιώθουν τους δεσμούς αγάπης μαζί σας. Ο λόγος που τα κάνει κάποιες φορές να γίνονται (σχεδόν κυριολεκτικά) ένα με το πάτωμα είναι ότι σας αγαπούν τόσο πολύ και σας θεωρούν τόσο σημαντική. Αυτό είναι που προκαλεί την απογοήτευση ή το θυμό τους όταν κάπου-κάπου αρνείστε να τους κάνετε το χατίρι. Όσο για τη δική σας αγάπη, πιστέψτε μας, είναι αδύνατον να κλονιστεί ακόμα κι όταν νιώθετε τόσο εκνευρισμένη που φοβάστε ότι θα αρχίσετε να ουρλιάζετε μαζί του! Ωστόσο, αν και ο συναισθηματικός κόσμος ενός παιδιού σ' αυτή την ηλικία είναι ιδιαίτερα πλούσιος, ακόμα δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την ιδέα της αγάπης όπως εσείς την εννοείτε. Όμως, το μόνο για το οποίο δεν χρειάζεται να αμφιβάλλετε είναι για το πόσο σημαντική είναι η δική σας θέση στον κόσμο του. Είστε ακόμα η πρωταγωνίστρια της ζωής του, εκείνη στην οποία θα στραφεί όταν χτυπήσει, όταν έχει ανάγκη από μια αγκαλιά ή θέλει να δείξει την «τέεεελεια ζωγραφιά» του.

Όσο το παιδί μεγαλώνει, αρχίζει να επιλέγει ποια από τα συναισθήματά του θα εκδηλώσει και ποια θα αφήσει επιμελώς κρυμμένα. Έτσι, είναι μάλλον απίθανο ένα αγόρι 6-7 ετών να επιτρέψει στη μαμά του να το φιλήσει έξω από το σχολείο μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι στιγμές τρυφερότητας ανάμεσά σας ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Ακόμα κι αν η κόρη σας δεν σας αγκαλιάζει πια με κάθε ευκαιρία, η αγάπη της για εσάς βρίσκει δεκάδες τρόπους να εκφραστεί κάθε μέρα, όπως όταν σας εμπιστεύεται τα μυστικά της ή αδειάζει τον κουμπαρά της για να σας αγοράσει λουλούδια στη γιορτή σας. Πλέον η σχέση σας περνάει σε ανώτερα πιο σύνθετα επίπεδα, κι όσο γλυκιά είναι η ανάμνηση του βρέφους που κάποτε κουνούσε τα χεράκια του σαν να ήθελε να πετάξει μόλις μπαίνατε στο δωμάτιο, άλλο τόσο συναρπαστική είναι η επικοινωνία με ένα παιδί που πλέον σας αγαπά σαν προσωπικότητα κι όχι μόνο επειδή είστε η μαμά του. Όσο για εσάς, ακόμα θα νιώθετε την επίδραση μιας μικρής δόσης ωκυτοκίνης που θα εκκρίνεται κάθε φορά που παίρνετε αγκαλιά τον οχτάχρονο γιο ή βλέπετε την εννιάχρονη κόρη σας να πρωταγωνιστεί στη σχολική παράσταση. Και τότε, για μια στιγμή, τα συναισθήματα εκείνα που σκίρτησαν μέσα σας όταν ανταλλάξατε το πρώτο βλέμμα στο μαιευτήριο, ζωντανεύουν ξανά και σας κάνουν να νιώσετε για άλλη μία φορά ερωτευμένη με τον απόλυτο, το μεγαλύτερο, τον πιο αληθινό έρωτα της ζωής σας.

_____________

 ~ Με τη συνεργασία της Κατερίνας Θεοδωρίδου (ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια)

     imommy.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα