«Φώναξε. Η ζωή μας χάνεται, πάει…»

Ένα παιδί ανά μία ώρα. Ένα νεκρό παιδί από ισραηλινά πυρά ανά μία ώρα. Αυτή είναι η στατιστική των τελευταίων 24ωρών, με βάση στοιχεία που δίνει ο ΟΗΕ, από τη Λωρίδα της Γάζας. Μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο βολής, όπου η φρίκη διαδέχεται τον αποτροπιασμό, την οργή, την απορία, την τρέλα, το μίσος, την απόγνωση.
Όσο και αν μοιάζει ακατόρθωτο, κάθε μέρα που ξημερώνει στη Γάζα, αυτά τα τελευταία 24ωρα, είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά ανηλεώς από αέρος , εδάφους και θαλάσσης αυτό το μικρό κομμάτι εδάφους καταφέρνοντας αυτό που ακόμη και οι άπιστοι παραδέχονται: να φέρει την κόλαση επί της γης. Γιατί δεν μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι η κόλαση αν δεν είναι να διαμελίζονται παιδικά κορμιά, να εξαφανίζονται από προσώπου γης οικογένειες που συγκεντρωμένες τρώνε πρωινό όλες μαζί για να ξορκίσουν το φόβο, να ισοπεδώνονται συνοικίες, να εκτελούνται εν ψυχρώ άμαχοι που ψάχνουν τους αγνοούμενους συγγενείς τους στα συντρίμμια (όπως φάνηκε στο συγκλονιστικό βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμου), να πυροβολούνται τραυματιοφορείς και σωστικά συνεργεία.
Το Παλαιστινιακό Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μέχρι τα ξημερώματα, της 23^ης Ιουλίου 2014 είχε καταμετρήσει 663 νεκρούς και 3.457 τραυματίες. Από τους νεκρούς οι 541 ήταν άμαχοι, δηλαδή το 81,5% του συνόλου, και μάλιστα τα 161 παιδιά (δηλαδή το 24% του συνόλου) και 91 γυναίκες (το 13,7% του συνόλου). Και από τους τραυματίες οι 991 είναι παιδιά, δηλαδή το 28,6% και οι 703 γυναίκες, το 20,3%.
Είναι προφανές από τις εικόνες που όλοι βλέπουμε και από τα νούμερα αυτά ότι ασχέτως των προσχημάτων περί επίτευξης πλήγματος κατά της «τρομοκρατίας» κλπ κλπ (όλα αυτά τα τόσο τετριμμένα για την ισραηλινή διπλωματία εδώ και χρόνια), η εξαφάνιση από το χάρτη ολόκληρων συνοικιών μαζί με τους κατοίκους τους δεν φέρνει διόλου πιο κοντά την «πάταξη» της «Χαμάς». Τουλάχιστον, μέχρι στιγμής, εκτός από ποτάμια αθώου αίματος, δεν έχει προκύψει τίποτε άλλο από την ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση. Και υποθέτουμε ότι αν είχε όντως επιτευχθεί κάποιο σοβαρό «βήμα» στην κατεύθυνση της επίτευξης του συγκεκριμένου στόχου, θα είχε «πανηγυριστεί» δεόντως.
Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς: πρόκειται για μια αιματηρή αποτυχία του ισραηλινού στρατού; Και μάλιστα, επιμένει σε αυτήν; Όχι, δεν πρόκειται για κανενός είδους αποτυχία. Όπως χαρακτηριστικά έγραφε σε άρθρο του στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, ο ZviBar’el«κάθε κράτος χρειάζεται μια Χαμάς» γιατί «είναι ο εχθρός εκείνος που είναι αρκετά αδύναμος έτσι ώστε να μην αποτελεί πραγματικά μεγάλη απειλή αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά κινητικός ώστε να αξιοποιείται εσωτερικώς για τη διατήρηση και της «εθνικής αλληλεγγύης»».

Η φετινή ισραηλινή επιχείρηση κατά της Λωρίδας της Γάζας δεν είναι απλώς η πλέον αιματηρή. Δεν είναι απλώς η πλέον βάρβαρη και σε καμία περίπτωση δεν είναι αποτυχημένη ως προς το μήνυμα που θέλει να στείλει. Είναι ένα σαφέστατο μήνυμα ισχύος προς πάσα κατεύθυνση. Είναι ένα μήνυμα που λέει: θα σκοτώνω παιδιά, θα ισοπεδώνω σπίτια, θα εξαφανίζω έναν λαό, θα καταπατώ τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο και επί της ουσίας δεν θα αντιδρά κανείς, δεν θα με σταματά κανείς γιατί έχω την ισχύ (στρατιωτική, οικονομική) στα χέρια μου. Θα τα παρακολουθείτε όλοι με τρόμο στις οθόνες σας, θα παραλύετε από αποτροπιασμό αλλά θα βγάζετε στη συνέχεια το σκασμό γιατί «έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει». Είναι ένα μήνυμα που λέει ότι θα ειρωνεύομαι τον ανείπωτο πόνο που προκαλώ λέγοντας, όπως ο Ισραηλινός πρέσβης στις ΗΠΑ Ρον Ντέρμερ, ότι «ο ισραηλινός στρατός επιδεικνύει τέτοια αυτοσυγκράτηση που θα έπρεπε να τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης»! Τέτοια ύβρις απέναντι σε εκατοντάδες νεκρούς…
Είναι ένα μήνυμα, που με πολλές παραλλαγές, ακούγεται ολοένα ηχηρότερα σε πολλές γωνιές τούτου του κόσμου. Ακούγεται στα αιματοκυλισμένα χωριά της ανατολικής Ουκρανίας, στις ρημαγμένες πόλεις του Ιράκ, στις φαβέλες της Βραζιλίας, στην ερημωμένη βορειοανατολική Συρία, στις διαδηλώσεις που γέμισαν τους δρόμους της Λισαβόνας, της Μαδρίτης, της Αθήνας και τόσων άλλων πόλεων: «μην τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι, θα σε λιώσω». Και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία:
«θα τολμήσω γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να ζήσω».
inprecor

Διαβάστε περισσότερα

Εμένα το παιδί μου θα γίνει σταρ, θέλει δεν θέλει

Του Γιώργου Τούλα

Κατά χιλιάδες έσπευσαν, για να προλάβουν, οι γονείς ανήλικων παιδιών, να καταθέσουν μια αίτηση μπας και πάρουν τα βλαστάρια τους στο νέο talent show του Antenna ‘’The voice kids’’.

Κάθε, ή σχεδόν κάθε, ελληνική οικογένεια έχει την εντύπωση προφανώς ότι στο σπίτι της κατοικοεδρεύει μια μικρή Μαντόνα ή ένας μικρός Μάικ Τζάκσον, που χάρη στον Άντεννα θα αναδείξει το ταλέντο του, θα γίνει πανελλήνια γνωστό και κυρίως θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας που είναι οξύ τώρα στην κρίση.

Η ευκολία με την οποία η ελληνική οικογένεια ‘’εκπορνεύει’’ τα τέκνα της είναι εντυπωσιακή. Πριν μερικά χρόνια ήταν σαφώς λίγοι οι γονείς που καμάρωναν στις κάμερες των επαρχιακών καλλιστείων για τις κόρες τους που περπατούσαν ημίγυμνες σε αυτοσχέδιες πασαρέλες μπροστά σε πεινασμένα μάτια θαμώνων.
Ο κόσμος εκείνος πολλαπλασιάστηκε και η τηλεόραση νίκησε όλες τις αντιστάσεις. Δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι κάθε σπίτι είναι ένα μικρό εν δυνάμει Χόλιγουντ, ότι στον ήλιο της δημοσιότητας μοίρα έχει ο καθένας. Και πως ο σίγουρος επαγγελματικός προσανατολισμός δεν έχει να κάνει πια με σπουδές, ιδανικά, γνώση, αλλά με το να λες καλά το τελευταίο σουξέ της Πάολα, να κουνάς το χέρι με χάρη σα τη Βανδή, να ντύνεσαι λίγο φτηνούτσικα και να πουλάς τσαχπινιά και ας είσαι μόλις δέκα.
Να μη σε νοιάζει τι θα υποστεί το παιδί μετά ή και κατά τη διάρκεια του talent show, από την ομήγυρη, το σχολικό περιβάλλον, τη γειτονιά. Η αδυναμία του να διαχειριστεί τη δόξα ή την απόρριψη, την υπερέκθεση και την αναγνωρισιμότητα, το πρόσκαιρο σουξέ και την πίκρα αργότερα της λησμονιάς.
Η ελπίδα του να ‘’ξελασπώσουμε’’ όλοι οδηγεί αυτούς τους χιλιάδες να τρέχουν σαν τρελοί να συμπληρώσουν την αίτηση. Το μετά δεν απασχολεί κανέναν. H απώλεια της κανονικότητα της παιδικής ηλικίας, το απότομο μεγάλωμα, η προβληματική συμπεριφορά που θα αναπτύξουν απέναντι σε συνομήλικους και φυσικά μεγαλύτερους, η βίαιη ένταξη τους σε ένα κόσμο ενηλίκων, τα εκατοντάδες παιδιά θαύματα του παγκόσμιου σινεμά που κατέληξαν προβληματικοί ενήλικες.
Αυτά είναι πταίσματα. Ας πάρει το δεκάρι στην επιτροπή και μετά θα σκεφτούμε, αν σκεφτούμε, τι κάνουμε. Οι παλιές μαϊμούδες και αρκούδες που χόρευαν με παραγγελιές στα πανηγύρια και με το καμιτσίκι του αφέντη τους βρήκαν τη μεταμοντέρνα τους συνέχεια. Και χωρίς να χρειαστεί να ψάξει κάνεις στο δάσος πρωταγωνιστή.

RAMNOUSIA
gregor der grieche
 http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

20 εκατομμύρια σκλάβοι !

Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ακόμα υπάρχουν σκλάβοι. Κι όμως, υπάρχουν τουλάχιστον 20,9 εκατομμύρια σκλάβοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνής Οργάνωσης Εργασίας.

Σκλάβοι θεωρούνται αυτοί που αναγκάζονται να εργάζονται παρά τη θέλησή τους, και επιπλέον  δεν αμείβονται για την εργασία που κάνουν.

Η Ευρώπη και η Αμερική έχουν περισσότερους από 1,000,000 σκλάβους, ενώ η Ινδία και η Κίνα έχουν περίπου 11,000,000 σκλάβους.

Διαβάστε περισσότερα

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΟΙΝΙΑΔΩΝ

Ο Θεατρικός Οργανισμός ΑΚΡΟΠΟΛ πιστός στην αλήθεια και με σεβασμό πρωτίστως προς τους θεατές που τιμούν την καλοκαιρινή επιτυχημένη παραγωγή του και δευτερευόντως στους συνεργάτες αλλά και τους κατά τόπους φορείς δηλώνει τα παρακάτω σχετικά με την αναβολή της παράστασης της 24^ης Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Οινιαδών:

Για λόγους ανωτέρας βίας, δηλαδή έκτακτων καιρικών φαινομένων, προχωρήσαμε σε αναβολή παραστάσεων, αναβολή που επέβαλε τον επαναπρογραμματισμό της καλοκαιρινής περιοδείας με κόστος πολλαπλάσιο για τον Θεατρικό Οργανισμό ΑΚΡΟΠΟΛ και με μόνο σκοπό να ικανοποιήσει τους χιλιάδες θεατές που ήθελαν και δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την επιτυχημένη παράσταση «Θεσμοφοριάζουσες» σε σκηνοθεσία Γ. Κιμούλη, έχοντας ως αξιακό πυρήνα τη σχέση του θεατή με το καλλιτεχνικό δρώμενο και όχι το κέρδος.

Για τον επαναπρογραμματισμό ενημερώθηκαν εγκαίρως όλες οι κατά τόπους αρχές και δη αυτές της Ιεράς Πόλης του Μεσολογγίου- σύμφωνα με τη μεταξύ μας υπογεγραμμένη σύμβαση. Επικοινωνήσαμε εγκαίρως με τους υπεύθυνους στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου για να βρεθεί άλλη κατάλληλη ημερομηνία για την πραγματοποίηση της παράστασης και δεν λάβαμε καμία απάντηση. Μας απάντησαν μόνο προφορικώς ότι η δημοτική αρχή είναι «θυμωμένη» μαζί μας και αρνείται να μας δώσει νέα ημερομηνία (στη δική μας θέση πέρυσι ήταν η παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης: Ποιος τη ζωή μου…» σε σκηνοθεσία Θ. Μουμουλίδη, δείτε σχετικό link: http://www.agrinioculture.gr/2013/08/18/νέα-επικρίσεις-από-μουμουλίδη-για-τον/ ).

Η οποιαδήποτε ανάμειξη του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της παράστασης, Γιώργου Κιμούλη, και οι διάφορες ιστορίες φαντασίας ουδεμία σχέση έχουν με την αιτία της αναβολής, είναι ατυχείς έως και βλακώδεις και η διερεύνηση της προέλευσης τους έχει ενδιαφέρον για περαιτέρω νομική αξιοποίηση.

Τέλος, όχι με το ρόλο μου ως Προέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου του Θεατρικού Οργανισμού ΑΚΡΟΠΟΛ, αλλά ως ανθρώπου υπερήφανου για την καταγωγή του από την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, θέλω να απευθυνθώ στον αντιδήμαρχο που εκδίδει δελτία τύπου και απειλεί, και να του επισημάνω πως έμπρακτη πράξη σεβασμού προς τον Πολιτισμό θα ήταν να πληρώσει τους καθηγητές μουσικής του Ωδείου της πόλης, το οποίο καταρρέει.

Όσο για τα υπόλοιπα, οι Μεσολογγίτες και οι Μεσολογγίτισσες στις τελευταίες εκλογές , όπως όλοι γνωρίζουμε, «επιβράβευσαν» το έργο της δημοτικής αρχής με την ψήφο τους.

Με εκτίμηση για τον Θεατρικό Οργανισμό ΑΚΡΟΠΟΛ,

Θεοφάνης Γ. Κιρκινέζος

Διαβάστε περισσότερα

Πίσω από το «success story» του τουρισμού

Οι αθέατες πλευρές και οι παράπλευρες απώλειες της «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας, που θα μας οδηγήσει σε… ανάπτυξη.




Του Χρήστου Κάτσικα
Ο τουρισμός στη χώρα μας, όσον αφορά την έκταση και την έντασή του, είναι φαινόμενο ουσιαστικά της μεταπολεμικής περιόδου. Εδώ και πολλά χρόνια, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, προβάλλεται ως η «βαριά βιομηχανία» της χώρας, το όχημα για ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτό, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και το ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών) προχώρησαν στην υπογραφή συμφώνου συνεργασίας με σκοπό την υλοποίηση ερευνών σχετικά με τη συμβολή του τουριστικού τομέα στην ελληνική οικονομία, ενώ χθες ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), Ανδρέας Ανδρεάδης, εκτίμησε «νέο ρεκόρ σε αφίξεις και έσοδα» το φετινό καλοκαίρι, «καθώς οι κύριες αγορές-δεξαμενές για τον ελληνικό τουρισμό, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, κινούνται με διψήφια νούμερα ανόδου».

Οι αντιφάσεις

Η έρευνα που ακολουθεί χαρτογραφεί μια σειρά από -εκ πρώτης όψεως- «περιφερειακά» χαρακτηριστικά της «τουριστικής τάξης πραγμάτων», μια σειρά «επεισοδίων», που συνθέτουν όμως, με έναν αντιφατικό ίσως τρόπο, ορισμένες αθέατες πλευρές του παζλ των διακοπών και της τουριστικής ανάπτυξης στη χώρα μας.

Ποιους αφορά ο τουρισμός; Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις απαντήσεις που έδωσαν μαθητές από διάφορες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά, θα καταλάβει ότι οι διακοπές δεν είναι για όλους καθώς η κοινωνική θέση και το εισόδημα καθορίζουν τις ευκαιρίες και τις επιλογές του χρόνου.

Ετσι, οι μαθητές ημερήσιων και εσπερινών σχολείων από δήμους του Λεκανοπεδίου με υψηλούς δείκτες ανεργίας και φτώχειας, νέοι και νέες αποκλειστικά από οικογένειες εργατών, μικροϋπαλλήλων και μεταναστών, δηλώνουν σε ποσοστό 82% ότι δεν έκαναν διακοπές πέρσι (2013) για οικονομικούς λόγους. Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, σε ευνοημένους –από την άποψη της κοινωνικοοικονομικής σύνθεσης του πληθυσμού- δήμους, το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνάει το 17%.

Μια ματιά στους δείκτες εισοδήματος είναι αρκετή για να αποκαλύψει ότι στις πρώτες θέσεις, αν εξαιρέσουμε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, βρίσκονται οι νομοί που αποτελούν σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς όπως είναι οι Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα κ.λπ. Σύμφωνα με τους πανεπιστημιακούς Γιώργο Πετράκο και Γιάννη Ψυχάρη, η τουριστική ταυτότητα των νησιωτικών νομών τόσο του Αιγαίου όσο και του Ιονίου συμβάλλει στις υψηλές αποταμιεύσεις ανά κάτοικο.

Μάλιστα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα των δύο συγγραφέων (Περιφερειακή Ανάπτυξη στην Ελλάδα), το Νότιο Αιγαίο έρχεται δεύτερο σε κατάταξη στους δείκτες εισοδήματος ευημερίας (τόσο στις κατά κεφαλήν συνολικές καταθέσεις όσο και στη μέση μηνιαία καταναλωτική δαπάνη κατά νοικοκυριό), αφήνοντας πίσω όλες τις άλλες περιφέρειες της χώρας εκτός από την Αττική. Ωστόσο, η τουριστική ανάπτυξη των νησιών μας έφερε «καλοκαίρι» μόνο στο εισόδημα των κατοίκων τους.

Π.χ. για τα νησιά των Κυκλάδων η έρευνα του Πάρι Τσάρτα (ΕΚΚΕ) για τις «Κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της τουριστικής ανάπτυξης στον Νομό Κυκλάδων» έρχεται να αποκαλύψει ότι η αύξηση των εισοδημάτων μέρους των κατοίκων που επωφελήθηκαν από τον τουρισμό δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να φωτίσει το μαύρο φόντο της ανύπαρκτης υποδομής στην υγεία και την περίθαλψη, στις συγκοινωνίες, τις υπηρεσίες, το δίκτυο αποχέτευσης, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες στην εκπαίδευση, στην πολιτιστική ζωή, τον μαρασμό της γεωργίας.

Τα «καλοκαίρια» του τουρισμού είναι μικρά, οι «χειμώνες» της εγκατάλειψης ατελείωτοι. Τι άλλο άραγε φανερώνουν οι χαμηλοί, χαμηλότατοι αναπτυξιακοί δείκτες που φέρνουν τις Κυκλάδες στις τελευταίες θέσεις, σε επίπεδο νομών, όσον αφορά την περίθαλψη, την αντιμετώπιση έκτακτων ιατρικών περιστατικών, την εκπαίδευση, την πολιτιστική ζωή, τους δρόμους καλής βατότητας, την ύδρευση και τις μεταφορές;

Στο Ρέθυμνο οι τουρίστες είναι αποκλειστικά αλλοδαποί. Στην Ευρυτανία, στην Καρδίτσα, στα Γρεβενά και στην Αιτωλοακαρνανία, «αλλοδαπού τουρίστα πόδι» δεν πατά. Ημεδαποί και αλλοδαποί τουρίστες σε διαφορετικές πορείες.

Οι Ελληνες είναι η εθνότητα που σε περισσότερο από τα 2/3 των νομών της χώρας κάνει τις περισσότερες διανυκτερεύσεις από οποιαδήποτε άλλη και αυτό βέβαια έχει μεγάλη σημασία για εκείνους ακριβώς τους νομούς που δεν δέχονται επισκέψεις ξένων τουριστών.

Ετσι, ενώ στην Κρήτη, στις Κυκλάδες και στα Ιόνια νησιά οι διανυκτερεύσεις αλλοδαπών τουριστών σε ξενοδοχεία και ομοειδή καταλύματα είναι μέχρι και 12 φορές περισσότερες από τις διανυκτερεύσεις ημεδαπών, στην Ηπειρο π.χ. και στη Δυτική Μακεδονία ο αριθμός των διανυκτερεύσεων Ελλήνων τουριστών είναι από 4πλάσιος μέχρι και εξαπλάσιος σε σχέση με τον αριθμό των διανυκτερεύσεων των αλλοδαπών.

Πού είναι οι τουρίστες

«Εδώ τουρίστες, εκεί τουρίστες, πού είναι οι τουρίστες;» αναρωτιούνται κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι μικρομαγαζάτορες σε πολλές τουριστικές περιοχές, καθώς τα «τουριστικά πακέτα» των tour-operators δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια «διαφυγής κερδών». «Τα βασικά τα έχουν προπληρώσει στην πατρίδα τους, τα υπόλοιπα τα αγοράζουν συνήθως στα ξενοδοχεία-πόλεις όπου διαμένουν ή σε συγκεκριμένα καταστήματα στα οποία οδηγούνται από τους συνοδούς-ξεναγούς» λένε με παράπονο Κερκυραίοι και Ροδίτες καταστηματάρχες.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του οργανωμένου τουρισμού είναι και η τεράστια συγκέντρωση δραστηριοτήτων που παρουσιάζεται σε ορισμένους κλάδους επιχειρήσεων που ασχολούνται με αυτόν. Συνήθως ο υποψήφιος τουρίστας, πριν έρθει στη χώρα μας, καλείται να αγοράσει ένα πακέτο τουριστικών υπηρεσιών (σύστημα allinclusive) που περιλαμβάνει τη μεταφορά, τη διαμονή, τη διατροφή, ξεναγήσεις, εκδρομές, συμμετοχή σε εκδηλώσεις, ενοικίαση αυτοκινήτου κ.ά.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι, ενώ ο τουρίστας πληρώνει για ένα ταξίδι στην Ελλάδα ένα άλφα ποσόν, η είσπραξη της χώρας μας καταλήγει να απομένει μόνο το 40% έως 50% αυτού του ποσού.

Την περίοδο Ιανουαρίου-Μαΐου 2014, το ταξιδιωτικό ισοζύγιο παρουσίασε πλεόνασμα 1.133 εκατ. ευρώ έναντι πλεονάσματος 1.061 εκατ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2013. Παράλληλα, οι επιχειρηματίες του τουρισμού εκτιμούν νέο ρεκόρ σε αφίξεις και έσοδα για την περίοδο Ιουνίου–Αυγούστου.

Ωστόσο, αν στα μεγάλα ξενοδοχεία η πληρότητα αυξάνεται, αν οι αφίξεις αυξάνονται, το τουριστικό εισόδημα διανέμεται όλο και πιο άνισα, οι τουριστικές περιοχές γίνονται όλο και πιο κορεσμένες, η τουριστική κατανάλωση αποφέρει όλο και λιγότερα κέρδη στην πραγματική οικονομία και οι εργαζόμενοι συνθλίβονται όλο και πιο πολύ από την εργοδοτική ασυδοσία.

Ελαστικές σχέσεις εργασίας, όργιο μαύρης εργασίας, περικοπές μισθών και επιδομάτων, καταστρατήγηση θεμελιωδών εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων, υποβάθμιση της αξίας της εργασίας και κυρίως μια κυβέρνηση που ούτε θέλει ούτε μπορεί να καταπολεμήσει την εργοδοτική αυθαιρεσία – αυτή είναι η πραγματικότητα στις επιχειρήσεις τουρισμού και εστίασης.

Την ίδια ώρα μικρές «Μανωλάδες» εντοπίζουν στους αστραφτερούς τουριστικούς προορισμούς οι εκπρόσωποι της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων, συνοδεύοντας τους ελεγκτές του ΣΕΠΕ και του ΙΚΑ που διενεργούν ελέγχους. Στην κορυφαία θέση της εργασιακής… ζούγκλας βρίσκονται η Μύκονος και η Σαντορίνη, ενώ κατά πόδας ακολουθούν η Εύβοια, η Αχαΐα, η Ηπειρος και η Θεσσαλονίκη.

Ταυτόχρονα, απαράδεκτες είναι οι αξιώσεις της εργοδοσίας σε διάφορες μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, γεγονός που φανερώνει τη θέση που έχουν στο «success story» του τουρισμού οι εργαζόμενοι. Στις παραπάνω επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι εκβιάζονται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας αλλά και ότι δεν συμμετέχουν σε κάποιο εργατικό σωματείο!

Η μεθοδευμένη παράλυση των ελεγκτικών μηχανισμών, σε συνδυασμό με την πρόσφατη διάταξη περί μη υποχρεωτικής εγγραφής σε επιμελητήρια, επιτρέπει στους μεγαλοξενοδόχους να κάνουν κουρελόχαρτο την προσφάτως υπογραφείσα κλαδική σύμβαση.
*Οι διακοπές δεν είναι για όλους. Οι μαθητές ημερησίων και εσπερινών σχολείων από δήμους του Λεκανοπεδίου με υψηλούς δείκτες ανεργίας και φτώχειας δηλώνουν σε ποσοστό 82% ότι δεν έκαναν διακοπές πέρυσι (2013) για οικονομικούς λόγους

*Οι Κυκλάδες μπορεί να βρίσκονται στις πρώτες θέσεις στους δείκτες εισοδήματος, αλλά είναι στις τελευταίες θέσεις στους αναπτυξιακούς δείκτες όσον αφορά την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την πολιτιστική ζωή, τους δρόμους καλής βατότητας, την ύδρευση και τις μεταφορές

*Στο Ρέθυμνο οι τουρίστες είναι αποκλειστικά αλλοδαποί. Στην Ευρυτανία, στην Καρδίτσα, στα Γρεβενά και στην Αιτωλοακαρνανία «αλλοδαπού τουρίστα πόδι» δεν πατά. Οι Ελληνες είναι η εθνότητα που σε περισσότερο από τα 2/3 των νομών της χώρας κάνει τις περισσότερες διανυκτερεύσεις από οποιαδήποτε άλλη

Διαβάστε περισσότερα

Οι ισχυροί ξανασχεδιάζουν τον κόσμο

του Halimi Serge

[Παπακριβόπουλος Βασίλης (μτφ)]
Ο αμερικανικός αετός τής απόλυτης ελευθερίας των οικονομικών ανταλλαγών διασχίζει τον Ατλαντικό για να επιτεθεί στο κοπάδι με τα απροστάτευτα ευρωπαϊκά αρνάκια. Αυτή η εικόνα εισέβαλε στον δημόσιο διάλογο που προηγήθηκε των ευρωπαϊκών εκλογών. Όσο κι αν η παρομοίωση είναι εντυπωσιακή, είναι πολιτικά επικίνδυνη.
Από τη μια πλευρά, δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι, και στις Ηνωμένες Πολιτείες επίσης, οι τοπικές συλλογικότητες μπορεί να βρεθούν αύριο αντιμέτωπες με τον εξής κίνδυνο : οι νέες νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές ενδέχεται να τους απαγορεύσουν τη λήψη μέτρων για την προστασία τής απασχόλησης, του περιβάλλοντος ή της υγείας. Από την άλλη πλευρά, έχει ως αποτέλεσμα να διαφεύγουν της προσοχής μας οι περιπτώσεις ευρωπαϊκών εταιρειών –γαλλικών, όπως η Veolia, γερμανικών, όπως η Siemens- οι οποίες ανυπομονούν εξίσου με τις αμερικανικές πολυεθνικές να σύρουν ενώπιον της Δικαιοσύνης τα κράτη που θα τολμούσαν να κάνουν την απερισκεψία να απειλήσουν τα κέρδη τους. Τέλος, παραγνωρίζει τον ρόλο των θεσμών και των κυβερνήσεων της Γηραιάς Ηπείρου στη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων ανταλλαγών στη δική της επικράτεια.
Συνεπώς, η κινητοποίηση ενάντια στη Μεγάλη Διατλαντική Αγορά (ΜΔΑ) δεν πρέπει να στρέφεται ενάντια σε μια συγκεκριμένη χώρα, ούτε καν ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το διακύβευμα του αγώνα είναι ταυτόχρονα πολύ ευρύτερο και πολύ πιο φιλόδοξο, αφορά τα νέα προνόμια που απαιτούν οι επενδυτές από όλες τις χώρες, ίσως για να αντισταθμίσουν τις επιπτώσεις τής κρίσης που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν. Εάν η μάχη ενάντια στη συνθήκη δοθεί σε πλανητικό επίπεδο με επιτυχία, θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή την ενίσχυση και την εδραίωση όλων των μορφών διεθνούς δημοκρατικής αλληλεγγύης, οι οποίες σήμερα υστερούν σε σχέση με την αλληλεγγύη που παρατηρείται ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καλό θα ήταν να δυσπιστούμε απέναντι στα ζευγάρια τα οποία κάποιοι μας παρουσιάζουν ως αιώνια και αδιάρρηκτα ενωμένα. Αυτό ισχύει, τόσο για το ζευγάρι τού προστατευτισμού και του προοδευτισμού, όσο και για εκείνο τής δημοκρατίας και του ανοίγματος των συνόρων. Πράγματι, η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι εμπορικές πολιτικές δεν είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένες με ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο [1]. Στα μέσα τού 19ου αιώνα, ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων Γ’ πάντρεψε ωραιότατα το αυταρχικό κράτος με την ελευθερία των εμπορικών ανταλλαγών. Περίπου την ίδια εποχή, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ισχυριζόταν ότι ενδιαφέρεται για τους Αμερικανούς εργάτες, τη στιγμή που υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των αμερικανικών τραστ των « ληστών βαρόνων » [2] που εκλιπαρούσαν για τη λήψη τελωνειακών προστατευτικών μέτρων [3]. Όπως ανέφεραν οι εκλογικές θέσεις τού κόμματος το 1884, « δεδομένου ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα γεννήθηκε από το μίσος που μας προκαλεί η προσφυγή στην εργασία των δούλων, και από την επιθυμία να είναι όλοι οι άνθρωποι ελεύθεροι και ίσοι, αντιτίθεται απόλυτα στην ιδέα να βρεθούν οι Αμερικανοί εργαζόμενοι αντιμέτωποι με τον ανταγωνισμό οποιασδήποτε μορφής εργασίας που στηρίζεται στη δουλεία, τόσο στο εσωτερικό της Αμερικής, όσο και στο εξωτερικό [4]. » Ήδη από εκείνη την εποχή, η σκέψη όλων ήταν στραμμένη στους Κινέζους. Και πιο συγκεκριμένα, στις χιλιάδες Κινέζων εργατών που είχαν φέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εταιρείες σιδηροδρόμων της Καλιφόρνιας, για να κατασκευάσουν τις γραμμές κάτω από συνθήκες που θύμιζαν κάτεργο και με μισθούς πείνας.
Έναν αιώνα αργότερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες οι απόψεις έχουν αλλάξει, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι συναγωνίζονται σε κορώνες για την προώθηση της ελευθερίας των ανταλλαγών. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1993, έναν μήνα μετά την άφιξή του στον Λευκό Οίκο, ο Ουίλιαμ Κλίντον παίρνει κεφάλι στην κούρσα, εκφωνώντας έναν εντυπωσιακό λόγο-πρόγραμμα που αποσκοπεί στην προώθηση της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερων Ανταλλαγών (Alena), η οποία και θα ψηφιστεί μερικούς μήνες αργότερα. Παραδέχεται μεν ότι το « παγκόσμιο χωριό » συνέβαλε στην αύξηση της ανεργίας και στην καθήλωση των μισθών των Αμερικανών, αλλά συνιστά, ωστόσο, να συνεχιστεί αυτή η πορεία με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς : « Η αλήθεια τής εποχής μας είναι, και οφείλει να είναι, η εξής : το άνοιγμα και το εμπόριο θα συμβάλλουν στον πλουτισμό τού έθνους. Αυτή η εξέλιξη μας παρακινεί να καινοτομήσουμε. Μας υποχρεώνει να αντιμετωπίσουμε τον ανταγωνισμό. Μας εξασφαλίζει νέους πελάτες. Ευνοεί την παγκόσμια οικονομική μεγέθυνση. Έτσι, εγγυάται την ευημερία των παραγωγών μας, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και καταναλωτές υπηρεσιών και πρώτων υλών ».
Ήδη από εκείνη την εποχή, οι διάφοροι « γύροι » φιλελευθεροποίησης των εμπορικών ανταλλαγών είχαν οδηγήσει στη μείωση των μέσων τελωνειακών δασμών, από το 45% το 1947, στο 3,7% το 1993. Βέβαια, τι σημασία έχουν όλα αυτά ; Η ειρήνη, η ευημερία και η δημοκρατία απαιτούν από εμάς να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο. Έτσι, ο Κλίντον επιμένει ότι, « όπως παρατήρησαν οι φιλόσοφοι, από τον Θουκυδίδη έως τον Άνταμ Σμιθ, οι συνήθειες του εμπορίου είναι αντίθετες με εκείνες του πολέμου. Όπως οι γείτονες που βοήθησαν ο ένας τον άλλο να κατασκευάσει τον στάβλο του, υποκύπτουν πολύ λιγότερο στον πειρασμό να βάλουν φωτιά στον στάβλο τού γείτονα, οι λαοί που έχουν ανεβάσει με αμοιβαίο τρόπο το επίπεδο της ζωής τους, ρέπουν λιγότερο προς την ένοπλη σύγκρουση. Συνεπώς, εάν πιστεύουμε στη δημοκρατία, οφείλουμε να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να ενισχύσουμε τους δεσμούς που δημιουργεί το εμπόριο ». Ωστόσο, ο κανόνας δεν ίσχυε για όλες ακριβώς τις χώρες : το 1996, ο ίδιος δημοκρατικός πρόεδρος υπέγραψε έναν νόμο που προέβλεπε αυστηρότερες εμπορικές κυρώσεις εναντίον της Κούβας.
Δέκα χρόνια μετά τον Κλίντον, ο Ευρωπαίος επίτροπος Πασκάλ Λαμί -ένας Γάλλος σοσιαλιστής ο οποίος έγινε γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ)- υιοθέτησε πλήρως την ανάλυσή του : «Πιστεύω ότι για ιστορικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, το άνοιγμα των εμπορικών ανταλλαγών οδηγεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Νομίζω ότι προκαλούνται λιγότερες συγκρούσεις και δυστυχία όταν ανοίγουμε τις εμπορικές ανταλλαγές σε σχέση με όταν τις περιορίζουμε. Ο Μοντεσκιέ το περιέγραψε καλύτερα από εμένα [5]». Βέβαια, τον 18ο αιώνα, ο Μοντεσκιέ δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι, έναν αιώνα αργότερα, η κινεζική αγορά θα άνοιγε, όχι χάρη στην πειστικότητα των επιχειρημάτων των Εγκυκλοπαιδιστών του Διαφωτισμού, αλλά χάρη στις κανονιοφόρους, στους Πολέμους του Οπίου και στη λεηλασία των Θερινών Ανακτόρων τού Κινέζου αυτοκράτορα [6]. Όμως, ο κύριος Λαμί δεν πρέπει να αγνοεί αυτά τα γεγονότα.
Αν και λιγότερο πληθωρικός σε σχέση με τον Δημοκρατικό προκάτοχό του –λόγω του διαφορετικού ταμπεραμέντου του- ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα παίρνει τη σκυτάλη στην προώθηση του δόγματος που προωθούν οι αμερικανικές πολυεθνικές (αλλά και οι ευρωπαϊκές επίσης και, για την ακρίβεια, οι πολυεθνικές όλων των χωρών) για να προωθήσουν τη ΜΔΑ : « Μια συμφωνία θα μπορούσε να αυξήσει τις εξαγωγές μας κατά δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, να δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και να τονώσει την οικονομική μεγέθυνση και στις δύο όχθες τού Ατλαντικού [7] ». Ωστόσο, παρόλο που η γεωπολιτική διάσταση κατέχει ελάχιστη θέση στον λόγο του, στην πραγματικότητα έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από τα υποθετικά κέρδη στο επίπεδο της οικονομικής μεγέθυνσης, της απασχόλησης και της ευημερίας. Δεδομένου δε, ότι η Ουάσιγκτον κινείται στηριζόμενη σε μακροπρόθεσμες πολιτικές, δεν σκοπεύει να στηριχθεί στη ΜΔΑ για να κατακτήσει τη Γηραιά Ήπειρο, αλλά για να αποτρέψει την τελευταία από οποιαδήποτε προσέγγιση με τη Ρωσία. Και, κυρίως, για να επιτύχει την ανάσχεση της ανόδου… τής Κίνας.
Όμως, και σε αυτό το σημείο, παρατηρείται απόλυτη σύγκλιση ανάμεσα στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς ιθύνοντες. Σύμφωνα με τον (δεξιό) Γάλλο πρώην πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν, «παρατηρούμε την άνοδο της ισχύος των αναδυόμενων χωρών, οι οποίες αποτελούν κίνδυνο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κι από την πλευρά μας, η μόνη μας απάντηση απέναντι σε αυτήν την εξέλιξη θα είναι η διαίρεση ; Κάτι τέτοιο θα ήταν τρέλα [8]». Ο ευρωβουλευτής Αλέν Λαμασούρ [9] προσθέτει ότι, πράγματι, η ΜΔΑ θα μπορούσε να επιτρέψει στους νατοϊκούς συμμάχους «να έρθουν σε συμφωνία στο ζήτημα των κοινών προδιαγραφών και, στη συνέχεια, να τις επιβάλλουν στους Κινέζους [10]». Το σχέδιο Συνεργασίας του Ειρηνικού, το οποίο έχει καταρτίσει η Ουάσιγκτον και από το οποίο έχει αποκλειστεί το Πεκίνο, αποσκοπεί σε αυτόν ακριβώς τον στόχο.
Χωρίς αμφιβολία, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο πλέον ένθερμος διανοούμενος οπαδός της ΜΔΑ είναι ο Ρίτσαρντ Ρόζεκρανς, ο οποίος διευθύνει στο Χάρβαρντ ένα κέντρο ερευνών για τις αμερικανοκινεζικές σχέσεις. Η θεωρία του, η οποία δημοσιεύτηκε πέρυσι, υποστηρίζει με ιδιαίτερη έμφαση την ιδέα ότι η ταυτόχρονη εξασθένιση των δύο μεγάλων ατλαντικών συνόλων οφείλει να τα οδηγήσει στη σύσφιξη των σχέσεών τους, για να αντιμετωπίσουν τις ανερχόμενες δυνάμεις της Ασίας: «Αν δεν ενωθούν αυτά τα δύο μέρη που αποτελούν τον δυτικό κόσμο, και δεν δημιουργήσουν ένα ενιαίο σύνολο στους τομείς τής έρευνας, της ανάπτυξης, της κατανάλωσης και του χρηματοοικονομικού τομέα, τότε και το ένα και το άλλο θα χάσουν έδαφος. Τα έθνη τής Ανατολής, καθοδηγούμενα από την Κίνα και από την Ινδία, θα ξεπεράσουν τότε τη Δύση στους τομείς τής οικονομικής μεγέθυνσης, της καινοτομίας, του εισοδήματος και, τελικά, στον τομέα τής ανάπτυξης της στρατιωτικής ισχύος [11]».
Η συλλογιστική τού Ρόζεκρανς θυμίζει τη διάσημη ανάλυση του οικονομολόγου Γουόλτ Γουίτμαν Ροστόβ, για τα στάδια της οικονομικής μεγέθυνσης μιας χώρας : μετά την απογείωση της οικονομίας μιας χώρας, ο ρυθμός τής οικονομικής μεγέθυνσής της επιβραδύνεται, καθώς έχει ήδη πραγματοποιήσει τα πλέον γρήγορα κέρδη παραγωγικότητας (άνοδος του επιπέδου τής εκπαίδευσης, αστικοποίηση κ.λπ.). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ρυθμοί μεγέθυνσης των δυτικών οικονομιών, οι οποίες έχουν εισέλθει σε στάδιο ωριμότητας εδώ και αρκετές δεκαετίες, δεν είναι πλέον δυνατόν να συγκριθούν με εκείνους της Κίνας και της Ινδίας. Συνεπώς, η ολοένα μεγαλύτερη προσέγγιση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης αποτελεί, κατά τη γνώμη του, το σημαντικότερο χαρτί που τους έχει απομείνει να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι. Θεωρεί δε, ότι κάτι τέτοιο θα τους επέτρεπε να επιβάλλουν τους κανόνες τους στους νεοφερμένους, οι οποίοι, παρά την ορμητική τους είσοδο στο πεδίο τής παγκόσμιας οικονομίας, είναι βαθιά διχασμένοι. Έτσι, όπως συνέβη και την επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η επίκληση μιας εξωτερικής απειλής -χτες της πολιτικής και ιδεολογικής απειλής που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση, σήμερα της εμπορικής και οικονομικής απειλής της καπιταλιστικής Ασίας- βοηθάει στο να μαντρωθεί στη στάνη τού (Αμερικανού) βοσκού το ποίμνιο που φοβάται ότι το κέντρο της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων δεν θα βρίσκεται πλέον στην Ουάσιγκτον, αλλά στο Πεκίνο.
Σύμφωνα με τον Ρόζεκρανς, αυτός ο φόβος καθίσταται ακόμα πιο σημαντικός από το γεγονός ότι «στην παγκόσμια ιστορία, η διαδοχή στον ρόλο τής παγκόσμιας ηγεμονικής υπερδύναμης συνέπιπτε συνήθως με μια σύγκρουση μεγάλων διαστάσεων». Όμως, κατά τη γνώμη του, υπάρχει ένα μέσο το οποίο θα μπορούσε να εμποδίσει το ενδεχόμενο «να οδηγήσει ο υποσκελισμός των Ηνωμένων Πολιτειών στην παγκόσμια ηγεμονία από μια άλλη υπερδύναμη, σε έναν πόλεμο ανάμεσα στην Κίνα και στη Δύση». Καθώς δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα υπάρξει κάποια προσέγγιση ανάμεσα στα δύο μεγάλα ασιατικά έθνη και στους δύο ατλαντικούς εταίρους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω της παρακμής τους, οι Δυτικοί θα έπρεπε να εκμεταλλευθούν την αντιπαλότητα που υπάρχει ανάμεσα στους Ασιάτες ανταγωνιστές τους και να συγκρατήσουν την άνοδο της ισχύος τους στην περιοχή, επωφελούμενοι από την υποστήριξη της Ιαπωνίας. Μιας χώρας που αναγκάζεται, από τον φόβο της Κίνας, να προσεγγίσει το δυτικό στρατόπεδο, σε σημείο ώστε να μετατρέπεται στον «ανατολικό τερματικό σταθμό» του.
Αν και αυτό το μεγάλο γεωπολιτικό σχέδιο επικαλείται τον πολιτισμό, την πρόοδο και τη δημοκρατία, η επιλογή ορισμένων παρομοιώσεων προδίδει την ύπαρξη πολύ λιγότερο υψηλόφρονων κινήτρων. Όπως εξηγεί ο Ρόζεκρανς, «ο παραγωγός που δυσκολεύεται να πουλήσει τα προϊόντα που παράγει, αναγκάζεται συχνά να συγχωνευθεί με μια ξένη εταιρεία, για να διευρύνει την γκάμα των προϊόντων του και να αυξήσει το μερίδιό του στην αγορά. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Prokter & Gamble που εξαγόρασε τη Gillette. Και τα κράτη αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις».
Χωρίς αμφιβολία, ακριβώς επειδή κανένας λαός δεν αντιμετωπίζει, για την ώρα, το έθνος του και την επικράτειά του σαν καταναλωτικά είδη πρώτης ανάγκης, ο αγώνας ενάντια στη ΜΔΑ τώρα μόλις αρχίζει.
Notes
[1] Βλέπε «Le Protectionnisme et ses ennemis», Le Monde doplomatique-Les Liens qui libèrent, Παρίσι, 2012.
[2] (ΣτΜ) Η περίοδος της μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης που ακολούθησε τον Εμφύλιο Πόλεμο, σημαδεύτηκε από την τεράστια άνοδο της ισχύος επιχειρηματιών, όπως ο Ροκφέλερ, ο Καρνέγκι και ο Τζ. Π. Μόργκαν, οι οποίοι επιδίδονταν σε απίστευτες παράνομες επιχειρηματικές πρακτικές και καταχρήσεις της μονοπωλιακής τους θέσης, με αποτέλεσμα να αποκληθούν «ληστές βαρόνοι». Καθώς δε, τα τραστ που συγκρότησαν έφτασαν στο σημείο να θεωρηθούν κίνδυνος για τη Δημοκρατία, ψηφίστηκε, το 1890, ο Sherman Antitrust Act, ο οποίος θεωρείται πρόδρομος της σημερινής νομοθεσίας περί ανταγωνισμού.
[3] Βλέπε Howard Zinn, «Au temps des “barons voleurs”», Le Monde diplomatique, Σεπτέμβριος 2002.
[4] Αναφέρεται από τον John Gerring, «Party Ideologies in America, 1828-1996», Cambridge University Press, 2011, σελ. 59.
[5] Le Nouvel Observateur, Παρίσι, 4 Σεπτεμβρίου 2003.
[6] (ΣτΜ) Όταν η Κίνα αρνήθηκε να ανοίξει την αγορά της στο όπιο που παρήγε η Βρετανική Εταιρεία των Ινδιών, η Μεγάλη Βρετανία τής κήρυξε τον πόλεμο (1839-1842) και πέτυχε ένα περιορισμένο «άνοιγμα» των κινεζικών λιμανιών και την απρόσκοπτη διάθεση του «προϊόντος» της (χάρη στο οποίο έλπιζε ότι θα αποκαταστήσει κάπως το ελλειμματικό εμπορικό της ισοζύγιο με την Κίνα). Στον δεύτερο πόλεμο του οπίου (1856-1860) που αποσκοπούσε στην αποδυνάμωση της Κίνας και σε ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα των λιμανιών της, συμμετείχαν επίσης η Γαλλία, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πόλεμος έληξε με τη λεηλασία και τον εμπρησμό των θερινών ανακτόρων και την υπογραφή των ταπεινωτικών «άνισων συνθηκών».
[7] Κοινή συνέντευξη τύπου με τον Φρανσουά Ολάντ, Λευκός Οίκος, Ουάσιγκτον, 12 Φεβρουαρίου 2014.
[8] RTL, 14 Μαΐου 2014.
[9] (ΣτΜ) Εβδομηντάχρονος Γάλλος δεξιός πολιτικός, ένθερμος «ευρωπαϊστής», ο οποίος, ανάμεσα στα πολλά αξιώματα που ανέλαβε, διετέλεσε και υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
[10] France Inter, 15 Μαΐου 2014.
[11] Richard Rosecrance, «The Resurgence of the West: How a Transatlantic Union Can Prevent War and Restore the United States and Europe», Yale University Press, Νιού Χέιβεν, 2013. Από το ίδιο έργο προέρχονται και οι υπόλοιπες παραπομπές.
[Πηγή: Le MondeDiplomatique, 12/07/2014]

Διαβάστε περισσότερα

Μωρίες, αλλά εύθυμες.

Εκτός απ’ τις μπαρούφες της ημέρας, υπάρχουν και οι εύθυμες σκέψεις – μιαν τέτοια διατύπωσε και ο σεβαστός κ. Ρουπακιώτης σε συνέντευξή του στην «Εφ. των Συντακτών» (22•VII•2014) ομιλώντας για πιθανή σύγκλιση ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι για πιθανή επιστροφή στελεχών του ενός κόμματος στο άλλο. Χαρακτήρισε λοιπόν ο πάντα σεβαστός κ. Ρουπακιώτης «ιστορικό» το σημερινό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, ικανό να τον φέρει στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας, και πάντως διαφορετικό «από το 4% της εποχής που η Ανανεωτική Πτέρυγα (νυν ΔΗΜΑΡ) αποχώρησε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ». Σωστός, όπως λέει και ο φίλος μου ο Νικολά, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το ΛΟΤΤΟ, γιατί να μην επιστρέψουν και αι μωραί παρθέναι;

Ντροπή, Νικολά! Διότι τον ίδιο νόστο για τον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει και η πολυθρύλητη κυρία Ρεπούση. Αφού περιπλανήθηκε στις άγονες τούνδρες της Κεντροαριστεράς, αφού συγκυβέρνησε με τα ανδρείκελα της φράου Μέρκελ και τον κυρ Μπαλτάκο (κατά κόσμον Σαμαρά άμα τε και Βενιζέλο), τώρα
βλέπει φως στον ΣΥΡΙΖΑ και λέει να ανέβει. Πλάκα θα ’χει! Να προσπαθεί στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει το 80% των μελών του και το 97-98% των ψηφοφόρων του για την «ασυνέχεια» του ελληνικού έθνους κι άλλα σοβαρά θέματα του μεταντεριντά «φαντασιακού» της θειας μου της Φωτούλας. Θα είναι
ένα νέο ωραίο «αφήγημα» (ω γιέα) επιστροφής όλων μαζί στο 4%, με αποτέλεσμα να αναγκασθεί να ξανα-αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, «περιπλανώμενη δυστυχισμένη» καθώς λέει και το άσμα, «σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη» καθώς λέει άλλο μετα-άσμα, τζάμπα το ΛΟΤΤΟ, τζάμπα τα δαχτυλίδια, μου ’φαγες και τα σανίδια…
Καλημέρα σας! Σας έχω κι άλλα εύθυμα νέα! Δεν είμαστε πλέον Βαλκάνιοι. Η Κομαντατούρ Μέρκελ διοργανώνει Βαλκανικό Συνέδριο – τη εξαιρέσει ημών, άρα επιτέλους γίναμε Ευρωπαίοι. Στο συνέδριο αυτό ή μίτινγκ ή γκαλά ή βεγγέρα για τέιον ή date, θα λάβουν μέρος όλα τα απομεινάρια της πρώην Γιουγκοσλαβίας συν η Αλβανία. Ανάμεσά τους η Σλοβενία (που η Γερμανία έχει κατασπαράξει περισσότερο απ’ όλες, διότι ήταν και η πιο γερμανόφιλη απ’ όλες) και η FYROM, την οποίαν η Καγκελάριος über alles Μέρκελ τρέφει τη φιλοδοξία να βαφτίσει. Αυτόκλητη μεν, αλλά με καλό σκοπό – να μπάσει το βαφτιστήρι της στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, ώστε η pax Germanika (γνωστή και ως Δ’ Ράιχ) να αποκτήσει ένα ακόμα προτεκτοράτο στην περιοχή – όχι πως δεν είναι και τώρα, αλλά άλλο είναι να ’σαι σμπίρος για τα θελήματα κι άλλο λακές με λιβρέα (όπως έγινε η Ελλάδα). Συνεπώς η μοίρα των δύο όμορων αλλά ανάδελφων μεταξύ τους χωρών αρχίζει να συγκλίνει. Ακόμα κι αν δεν καταφέρει η φράου Μέρκελ να ονομάσει τη FYROM Μακεδονία με Περικεφαλαία, έχει ήδη ονομάσει την Ελλάδα Κάτω Παλατινάτο.
Για αυτό και δεν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος ο κ. Βενιζέλος και μαίνεται. Του ξέφυγε το έγγραφο της Τουρκίας προς την Ε.Ε. που χαρακτήριζε την Κυπριακή Δημοκρατία «εκλιπούσα», δηλαδή πεθαμένη, dead, νεκρή. Του ξέφυγε η Αλβανία, όταν προσφάτως έλαβε πράσινη κάρτα ένταξης στην Ενωση χωρίς να ικανοποιήσει έστω μία από τις εκκρεμότητές της με την Ελλάδα. Μην του ξεφύγει τώρα και η FYROM, και δικαιωθούν όσοι κατηγορούν τον κ. Βενιζέλο για αδράνεια, ανεπάρκεια και δολιότητα. Κατηγορίες βαρύτατες και κυρίως αναπόδεικτες. Αδράνεια! Ουδεμία αδράνεια έδειξε ο κ. Βενιζέλος απέναντι στην αγκυρα, όταν η τελευταία «πέθανε» την Κυπριακή Δημοκρατία. Αντιθέτως. Επετέθη με «ρηματική διακοίνωση» εναντίον της… Λευκωσίας και βομβάρδισε με ύβρεις των Κυπρία ευρωβουλευτή κυρία Θεοχάρους. Ανεπάρκεια! Ποια ανεπάρκεια; ο κ. Βενιζέλος δεν ήταν που έτρεξε πρώτος να αναγνωρίσει τους φασίστες του συνταγματικού τόξου Κιέβου; Αυτός δεν ζήτησε να μπουκάρει το ΝΑΤΟ στη Συρία; Οσο για τη δολιότητα, πού την είδατε; στη σιωπή του για τα εγκλήματα πολέμου – ειρήνης στη Γάζα; Ή στη συμπαράταξή του, στην ουσία, με τις ναζιστικές πολιτικές άμα τε και μεθόδους του Ισραήλ; Και
μη μου πείτε ότι ο προσδιορισμός ως ναζιστικής αυτής της πολιτικής του Ισραήλ είναι υπερβολή, όταν ο ίδιος ο Αμος Οζ (καθώς και πλήθος άλλων Ισραηλινών διανοουμένων) χαρακτηρίζει «Εβραίους – νεοναζί» όσους την ασκούν και τη μετέρχονται. Αλλά
και για τα χημικά της Συρίας που με το έτσι θέλω υδρολύουν στη Μεσόγειο οι Αμερικανοί (με κίνδυνο, εκτός από κροκόδειλους, να αποκτήσουν και γκοντζίλες η Κρήτη, η Πελοπόννησος, οι Κυκλάδες κι όλα τα πέριξ), την ίδια μέριμνα, την ίδια επάρκεια και την ίδια ικανότητα δείχνει ο δόλιος (με την έννοια του πού να πρωτοτρέξει) κ. Βενιζέλος.
Πού να πρωτοτρέξει και πού να πρωτοπρολάβει σε όλους αυτούς τους σκυλοκαβγάδες που σπαράσσουν τη λυκοσυμμαχία ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.! Για τις απολύσεις να τρέξει; Για τους γιαλούς να προλάβει; Μόνον ένα πράγμα έμεινε να ενώνει την κυβερνώσα Ακροδεξιά των νεοφιλελεύθερων δεξιών και των νεοφιλελεύθερων κεντροαριστερών. Οι διορισμοί! Ναι! δεν σας κάνω πλάκα! Η κυρία Αρια Αγάτσα (πρώην πολιτευτής και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., καθώς και πρώην βουλευτής, δεν θυμάμαι ποιου εκ των δυο) διορίσθηκε αριστίνδην στη ΝΕΡΙΤ, ΥΕΝΕΔ ή όπως αλλιώς τη λένε τώρα. Ετσι είναι! Ο λύκος αλλάζει την τρίχα του, αλλά όχι το χούι του. Μπορεί να αλληλοδαγκώνονται σαν λυσσασμένα σκυλιά τα ανδρείκελα της συγκυβέρνησης, αλλά στη μάσα (ας μου επιτραπεί αυτή η λαϊκίστικη έκφραση) μέλι γάλα.
Και καλά το είπε ο
Γίγας Γκίκας Γκέκας Βεληγκέκας Χαρδούβελης ότι «η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να ασκεί δημοσιονομική πολιτική», αν ήθελε να πει ότι στη δημοσιονομική πολιτική που ασκούν δεν μπορεί να υπάρχει καμία δικαιοσύνη…

Διαβάστε περισσότερα

Ανακοίνωση Ναυτικού Ομίλου Ι.Π Μεσολογγίου

Όπως ήδη γνωρίζετε, η Διοίκηση του Ναυτικού Ομίλου αισθανόμενη την υποχρέωση και την ιστορική ευθύνη απέναντι στην υδατοσφαίριση ( water polo ) του ομίλου, προτείναμε στον συντοπίτη μας και φίλο Γιάννη Δελαπόρτα να αναλάβει την ευθύνη της ανασυγκρότησης του water polo. O Γιάννης Δελαπόρτας χωρίς υπερβολές, είναι η ζωντανή ιστορία του Μεσολογγίτικου polo και το ότι απεδέχθη την πρόταση μας, μας κάνει να πιστεύουμε ότι η επιδιωκόμενη ανασυγκρότηση θα είναι επιτυχής.

Παραθέτουμε αυτούσια την δήλωσή του: <<… Μετά από πολύ σκέψη και αντιμετωπίζοντας ίσως και για πρώτη φορά τόσο σοβαρά   μια πρόταση  όσον αφορά την προπονητική μου καριέρα και όχι μόνο και μιλάω για την πρόταση του Ναυτικού Ομίλου να αναλάβω και  να <<αναστήσω >> το Μεσολογγίτικο Polo, με μια βαριά ιστορία  στην οποία είχα μια μεγάλη συμμετοχή, ίσως και αποκλειστική από το 1980 και μετέπειτα , απαντώ θετικά ελπίζοντας σε μια συνεργασία η οποία θα ξαναφέρει το Μεσολόγγι στα σαλόνια της Ελληνικής υδατοσφαίρισης, όπου και ήταν πάντα.  Πάνω από όλα με ενδιαφέρει μια συνεργασία η οποία θα συμβάλλει στην πρόοδο και την ανάπτυξη αυτής της πόλης η οποία βρίσκετε σε τέλμα πια και για να βγει χρειάζεται χωρίς να υπερβάλλω, συνεργασίες αληθινών και αδιάφθορων ανθρώπων οι οποίοι μέσα από τους συλλόγους και τα σωματεία α θα φροντίσουν εκτός από το αθλητικό κομμάτι και το ανθρώπινο κομμάτι  της ψυχής, των ιδανικών και της δημιουργίας.   Ευχαριστώ Γιάννης Δελαπόρτας. >>

Το Δ.Σ του Ν.Ο.Μεσολογγίου

Διαβάστε περισσότερα

Ανταπόκριση: «Όλη η Γάζα μυρίζει θάνατο»

 Boštjan Videmšek, DELO 

Η Γάζα είναι η κόλαση επί της Γης και γίνεται χειρότερη ημέρα με την ημέρα. Ο κατεστραμμένος παλαιστινιακός θύλακας στις ακτές της Μεσογείου δεν έχει δεχτεί ξανά τόσο βαρύ βομβαρδισμό στην ιστορία του.

Από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων την προηγούμενη Πέμπτη, ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα σημεία της πιο πυκνοκατοικημένης περιοχής του κόσμου έχουν μετατραπεί σε πολεμική ζώνη.Πάνω από 600 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού μέχρι σήμερα ενώ 4.000 ακόμα έχουν τραυματιστεί. Το 80% των θυμάτων ήταν άμαχος πληθυσμός.
Τα νούμερα μεγαλώνουν με ταχύτατους ρυθμούς. Τα Ηνωμένα Έθνη λένε ότι στο 43% της Λωρίδας της Γάζας έχουν ριφθεί προειδοποιητικά φυλλάδια που ζητούν εκκένωση από τους κατοίκους δημιουργώντας έτσι μια ζώνη μη-διαφυγής. Τις τελευταίες τέσσερις ημέρες, ο αριθμός των ατόμων που ζητούν κατάλυμα στα σχολεία των Ηνωμένων Εθνών έχει αυξηθεί κατά 400%. Αλλά ακόμα και τα ΗΕ αντιμετωπίζουν πλέον έλλειψη προμηθειών. Τα νοσοκομεία είναι πλήρη και η κατάστασή τους είναι χαοτική. Γιατροί και νοσοκόμοι βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εργαζόμενοι σε εικοσιτετράωρη βάση για δύο εβδομάδες σε άθλιες συνθήκες. Δεν υπάρχουν πλέον φάρμακα. Τα παλιά ιατρικά μηχανήματα αρχίζουν να δυσλειτουργούν το ένα μετά το άλλο ενώ ταυτόχρονα υπάρχει πρόβλημα από τις διακοπές της ηλεκτροδότησης και τις ελλείψεις ακόμα και σε πόσιμο νερό. Τα νεκροτομεία έχουν γεμίσει. Ακόμα και τα πτώματα βρίσκονται πλέον σε λίστα αναμονής και μπορείς να τα δεις παντού να σαπίζουν κάτω από ήλιο. Όπως μου είπε χθες ένας φίλος «όλη η Γάζα πλέον μυρίζει θάνατο».Ο κόσμος τρέχει πανικόβλητος προς όλες τις κατευθύνσεις. Παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι. Ο ήλιος καίει. Οι ρουκέτες και οι βόμβες πέφτουν συνεχώς στους ανθρώπους που έχουν ζήσει κάτω από τον ασφυκτικό αποκλεισμό εδώ και επτά χρόνια. Αυτή είναι η τρίτη φορά που γίνονται βομβαρδισμοί τα τελευταία έξι χρόνια. Πίστευαν ότι είχαν δει τα χειρότερα αλλά αυτό βρίσκεται ακόμα μπροστά τους.
Οι περισσότεροι που αναγκάστηκαν να φύγουν δεν έχουν τώρα κάπου να επιστρέψουν. Τα σπίτια τους καταστράφηκαν (ή θα καταστραφούν) από την ισραηλινή αεροπορία, τα τανκς, τα πυρά του ναυτικού και τις μπουλντόζες του πεζικού. Το ίδιο και τα χωράφια τους, τα μαγαζιά και τα μικρά εργοστάσια. Ολόκληρο το έργο της ζωής τους έχει εξαλειφτεί.
Οι γιατροί, ντόπιοι και ξένοι, φωνάζουν… ουρλιάζουν για ανθρωπιστική βοήθεια αλλά δεν παίρνουν καμία απάντηση. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της καλούμενης «ανθρωπιστικής κατάπαυσης» δεν υπήρξε καμία αποστολή βοήθειας. Τα αποθέματα φαγητού, πετρελαίου, βενζίνης και εμφιαλωμένων νερών τελειώνουν γρήγορα. Ακόμα και εν καιρώ «ειρήνης» η Λωρίδα της Γάζας βρισκόταν σε μιαν καταστροφική ανθρωπιστική κρίση. Τώρα θα πρέπει να βρεθεί μια νέα λέξη που να περιγράφει την παρούσα κατάσταση, που γίνεται χειρότερη όσο περνάει η ώρα.
Πάνω από 100.000 άνθρωποι έχουν μετακινηθεί εντός της Γάζας ψάχνοντας απεγνωσμένα κάπου να πάνε. Οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν τα πάντα και τους πάντες. Τη Δευτέρα τα ισραηλινά τανκς χτύπησαν το Νοσοκομείο Al-Aqsa στο κέντρο της Λωρίδας της Γάζας. Οι γιατροί λένε ότι πολλά τανκς μαζί χτύπησαν εσκεμμένα τη ρεσεψιόν του Νοσοκομείου, τη μονάδα εντατικής θεραπείας και την πτέρυγα των χειρουργείων. Οι περισσότεροι τραυματίες ήταν γιατροί, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Παλαιστινίων. «Αυτοί που υποφέρουν περισσότερο είναι τα παιδιά, τα οποία χρειάζονται επείγουσα ψυχολογική υποστήριξη» λέει ο Chris Guness, εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών στην Λωρίδα της Γάζας.
Οι χερσαίες επιχειρήσεις εντείνονται ώρα με την ώρα. Αμέσως μετά την έναρξή τους, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι θα διαρκέσουν τουλάχιστον κάποιες εβδομάδες και ότι η ανθρωπιστική τραγωδία ήταν αναπόφευκτη. Αλλά τώρα στο έδαφος οι απώλειες δεν θα είναι «μονόπλευρες». Η μαχητές της Χαμάς και των άλλων παλαιστινιακών στρατιωτικών ομάδων μάχονται σθεναρά στο έδαφός τους. Αυτός είναι ο πόλεμος που προτιμούν: αντάρτικο πόλεων χωρίς σχέδιο Β. Όσο οι Ισραηλινοί σκότωναν τους Παλαιστίνιους από τον αέρα και την θάλασσα, κυριαρχούσαν απόλυτα χωρίς καμία απώλεια. Όταν όμως ο πόλεμος μεταφέρθηκε στο έδαφος, όλα άλλαξαν. Μόνο την Κυριακή 13 ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν σε μία από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μάχες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων εδώ και 20 χρόνια. Η μάχη έγινε στην περιοχή Shejaiya της Ανατολικής Γάζας και κατά τη σφαγή που ακολούθησε πάνω από 60 Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους ενώ ένα μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε εντελώς.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό παραμένει γιατί οι επικεφαλής του ισραηλινού στρατού επέλεξαν τελικά να κινηθούν με τις μονάδες πεζικού εναντίον μιας περιοχής των πιο έμπειρων και πιο αποφασισμένων Παλαιστινίων, οι οποίοι κυριολεκτικά μάχονται για την ίδια την επιβίωσή τους – φυσικά και πολιτικά. Αυτό ήταν ένα και από τα μεγαλύτερα λάθη τους και στον Νότιο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006, όπου αναγκάστηκαν να αποσύρουν τις δυνάμεις τους έχοντας ηττηθεί σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Το ίδιο συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008 / Ιανουάριο του 2009, όταν μετά τις επιθέσεις τους ισχυροποίησαν τη Χαμάς ενώ το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας έγινε ακόμα πιο αφόρητο.
Παρά την αύξηση των απωλειών μεταξύ των Ισραηλινών, που δεν περνούν αψήφιστα στην ευαίσθητη ισραηλινή κοινωνία, ο πρωθυπουργός Benjamn Netanyahu εντείνει τις επιθέσεις σε καθημερινή βάση, ανακοινώνοντας ότι «οι επιχειρήσεις θα συνεχιστούν μέχρι οι στόχοι μας να επιτευχθούν». Αλλά ποιοι είναι στα αλήθεια οι στόχοι του Ισραήλ στη Γάζα; Να καταστρέψει τη Χαμάς; Αυτό δεν είναι πολύ πιθανό.
Το Ισραήλ χρειάζεται τη Χαμάς για να παρατείνει την πολιορκία και να διατηρεί τη λειτουργία της στρατιωτικής βιομηχανίας. Πάνω απ” όλα όμως το Ισραήλ χρειάζεται τη Χαμάς για να αποτρέψει την πολιτική και κοινωνική ένωση των Παλαιστινίων. Είναι αρκετά πιθανό η καταστροφή της Χαμάς να προκαλέσει τη δημιουργία πολύ πιο ριζοσπαστικών ισλαμιστικών ομάδων. Αυτό θα αποτελούσε μιαν οικονομική αυτοκτονία για το Ισραήλ. Θέλουν να δείξουν τη δύναμή τους στο κοινό του Ισραήλ; Δεν τα καταφέρνουν αποτελεσματικά. Το κοινό θέλει αποτελέσματα και όχι μόνο σε καταμέτρηση πτωμάτων.
Δεν είναι μόνο η αιμοδιψής παράλογη Χαμάς (ως αποτέλεσμα και όχι ως αιτία) που είναι ένοχη για την τρομερή ανθρωπιστική τραγωδία της οποίας είμαστε μάρτυρες αυτές τις ημέρες στη Γάζα. Εξίσου υπεύθυνη είναι και επονομαζόμενη διεθνής κοινότητα, η οποία είναι πιο αδύναμη από ποτέ. Σε μιαν εποχή που το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής (και όχι μόνο το Ιράκ και η Συρία) είναι στα πρόθυρα ενός θρησκευτικού πολέμου, η διεθνής προσοχή είναι διασπαρμένη χωρίς να εστιάζει πουθενά. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους το Ισραήλ κινείται τόσο εύκολα χωρίς σοβαρές διεθνείς πιέσεις ή ακόμα και κυρώσεις. Για να μην αναφερθώ στον «γεωστρατηγικό» πόλεμο που έχει ξεσπάσει στην Ουκρανία μετά την πτώση του μαλαισιανού αεροσκάφους, που «έκλεψε» την περισσότερη κάλυψη των διεθνών ΜΜΕ από τη Γάζα. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σχεδόν αδύνατο να πάρουμε στα σοβαρά τις εκκλήσεις του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός ιδιαίτερα όσο σε αυτές μιλάει για τις «δύο όψεις της σύγκρουσης» με τους ίδιους όρους.
Από την άλλη πλευρά ποτέ δεν υπήρχε λιγότερη εμπάθεια κατά και συμπάθεια υπέρ του παλαιστινιακού ζητήματος από το 1947. Οι Παλαιστίνιοι έχουν ξεχαστεί. Ποτέ δεν ήταν τόσο στριμωγμένοι στη γωνία. Τα βάσανά τους είναι πλέον συνηθισμένα. Ο αριθμός των θυμάτων τους είναι απλά στατιστικά στοιχεία. Δεν υπάρχουν πλέον, όχι μόνο για τη Δύση αλλά και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για τον αραβικό κόσμο, που μετά τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» έχει γίνει εξαιρετικά χαοτικός. Οι αραβικές εξεγέρσεις, που έλαβαν χώρα στην περιοχή, έχουν πληγώσει τη Χαμάς που έχασε τη στήριξη του καθεστώτος της Συρίας και της Χεζμπολάχ στα πλαίσια του (όχι και τόσο) ψυχρού πολέμου μεταξύ σουνιτών και σιιτών, αλλά και της Αιγύπτου μετά την πτώση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που υπήρξαν ο ιδεολογικός και υλικοτεχνικός πάτρωνας του ισλαμικού κινήματος της Γάζας.
Αλλά και πάλι, η κυριαρχία της Χαμάς είναι συνέπεια της naqba («Μέρα της Καταστροφής» αναφέρεται στην ήττα της Παλαιστίνης το 1948), τις πολιορκίας, της ταπείνωσης, της φτώχειας, της έλλειψης οποιασδήποτε προοπτικής, της τρομερής πίεσης και του συστήματος Απαρχάιντ, το οποίο ιδρύθηκε από το ισραηλινό κράτος στα παλαιστινιακά εδάφη. Και αυτό θα είναι δύσκολο να σταματήσει.
Ποιά είναι η λύση; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, λέει η γενναία ακτιβίστρια και συγγραφέας Amira Hass: «Έχω ήδη σηκώσει τη λευκή σημαία. Σταμάτησα να ψάχνω στο λεξικό για τη λέξη που περιγράφει τη σκηνή όπου ο πατέρας κρατάει στην αγκαλιά του το παιδί που του λείπει το μισό κεφάλι και του φωνάζει «Ξύπνα, Ξύπνα σου πήρα ένα παιχνίδι!»». Πώς το είπε η Angela Merkel, η καγκελάριος της Μεγάλης Γερμανίας; «Το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύσει τον εαυτό του.»;
Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φονιάδες των λαών Ισραηλινοί

 Πέτρος Αργυρίου

Το κοντέρ του θανάτου σπάει ρεκόρ στη Λωρίδα της Γάζας: Πάνω από 600 Παλαιστίνιοι νεκροί και σήμερα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολλά τα δολοφονημένα γυναικόπαιδα.

Καθίσταται προφανές ότι η επιχείρηση “Προστατευτική Αιχμή” που εξαπέλυσε το Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης από τις αρχές του μήνα δεν έχει πρωτίστως στρατιωτικό στόχο.

Είναι μια επιχείρηση παραδειγματικών αντιποίνων, του τύπου που γνώρισαν τα ελληνικά χωριά κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

Είχε δηλωθεί άλλωστε επίσημα από την ισραηλινή πλευρά πως η επιχείρηση δεν είχε στόχο την εξουδετέρωση της Χαμάς, της υποτιθέμενης τρομοκρατικής ισλαμιστικής οργάνωσης.

Γιατί να θέλουν οι ισραηλινοί κάτι τέτοιο άλλωστε; Η Χαμάς είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για αυτούς.

Συντελεί στην κλιμάκωση, δίνει άλλοθι στη μηχανή του κιμά του Ισραήλ να λιανίζει Παλαιστίνιους, να δολοφονεί εκατοντάδες, να τραυματίζει χιλιάδες και να ξεσπιτώνει εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς. Κυρίως τους αθώους. Πρωτίστως τους αθώους.

Κάποιοι περιγράφουν την κατάσταση ως γενοκτονία. Υπερβάλλουν: είναι μια μίνι γενοκτονία σε δόσεις, ναζιστικά μεθοδική, ναζιστικά κυνική: Ισραηλινοί πολίτες βλέπουν το θέαμα των ισραηλινών πυραύλων και χειροκροτούν. Ο πρέσβης του Ισραήλ στις ΗΠΑ Ron Dermer δηλώνει πως στους ισραηλινούς στρατιώτες πρέπει να δοθεί Nobel ειρήνης για την αυτοσυγκράτησή τους. Γιατί όχι; Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Εδώ το Nobel ειρήνης έχει δοθεί στον καταστροφέα της Λιβύης και τον υπονομευτή της Συρίας Barrack Obama, να μη δοθεί και ένα ακόμη στους μακελάρηδες του Ισραήλ;

Οι Ισραηλινοί δεν κάνουν κάτι κακό: ξεχορταριάζουν τον κήπο τους.

Δεν υπάρχει καμία παλαιστινοϊσραηλινή σύρραξη. Δεν υπάρχει κανένας πόλεμος στην Γάζα. Υπάρχει μια τρομοκρατική οργάνωση, το κράτος του Ισραήλ, που απεντομώνει την περιοχή της από τους Παλαιστίνιους.

Άλλωστε, το μόρφωμα που λέγεται Ισραήλ παίζει το ρόλο στρατιωτικής βάσης, προκεχωρημένου φυλακίου, αρχικά για το Βρετανικό ιμπεριαλισμό και το διεθνή σιωνισμό που παρέδωσε τη σκυτάλη στη διάδοχη αυτοκρατορική δύναμη, τις ΗΠΑ. Έτσι σχεδιάστηκε το Ισραήλ και μένει πιστό στον αρχικό σχεδιασμό του.

Η επιχείρηση “Προστατευτική Αιχμή” σπάει τα ρεκόρ δολοφονιών των τελευταίων ετών. Το επιτρέπουν οι διεθνείς συγκυρίες.

Το Ιράν που χρησιμοποιούσε τη Χαμάς ως μπαχαλάκια του, κατεβάζει τους τόνους με τις ΗΠΑ.Τα περισσότερα καινούρια εθνικιστικά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα είναι φιλικά προς το Ισραήλ λόγω της ισλαμοφοβίας τους που φούντωσε μετά το 2001 και τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” ο οποίος εξέθρεψε τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Στη συνέχεια ο Ισλαμικός εξτρεμισμός φούντωσε ακόμη περισσότερο με το άλλοθι της “Αραβικής Άνοιξης” και χρησιμοποιήθηκε για μια ακόμη φορά από τους Αμερικάνους για να διαλύσουν την Λιβύη και να επιχειρήσουν να κάνουν το ίδιο και στη Συρία.

Ας μη ξεγελιόμαστε. Ο ισλαμικός εξτρεμισμός είναι χρήσιμο αποσταθεροποιητικό εργαλείο για τους Αμερικάνους. Τον χρησιμοποίησαν στο Αφγανιστάν κατά των Σοβιετικών, τον χρησιμοποίησαν για να διαλύσουν τη Γιουγκοσλαβία, τον ξαναχρησιμοποιήσαν και πρόσφατα για να διαλύσουν τη Λιβύη και να επιχειρήσουν να διαλύσουν τη Συρία.

Ο ισλαμικός εξτρεμισμός είναι εξαιρετικά χρήσιμος και για το Ισραήλ. Το κάνει να εμφανίζεται ως κυματοθραύστης του ισλαμικού εξτρεμισμού όταν στην ουσία ΗΠΑ, Ισραήλ, και οι βασιλικές οικογένειες της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, είναι οι τροφοί και οι χρηματοδότες του Ισλαμικού Εξτρεμισμού.

Γιατί τώρα;

Όπως είδαμε οι διεθνείς συγκυρίες ευνοούν την ανεμπόδιστη επίδειξη δολοφονικής ισχύος του Ισραήλ. Ακόμη και η Ελλάδα, πάλαι πότε φιλική προς τον αραβικό κόσμο, είναι πλέον ανδρείκελο του Δυτικού ιμπεριαλισμού και οι μνημονιακές κυβερνήσεις της είναι τόσο εθελόδουλες που προσφέρθηκαν να συμβάλλουν σε πόλεμοκατά της Συρίας. Η επίσημη Ελλάδα που έτεινε κάποτε να παρομοιάζει το παλαιστινιακό με το κυπριακό, σήμερα, έχοντας πουλήσει ολοκληρωτικά την Κύπρο και έχοντας την παραδώσει όσον αφορά τα ενεργειακά ανάμεσα σε άλλους πρωτίστως σε ΗΠΑ και Ισραήλ, δε δίνει δεκάρα για την Παλαιστίνη.

Παρότι οι Αμερικανοισραηλινές σχέσεις έχουν κάπως διαταραχτεί, η Παλαιστίνη σήμερα φαντάζει πιο μόνη από ποτέ.

Ο δεύτερος λόγος που το Ισραήλ επιλέγει να εξαπολύσει τώρα την πιο ματοβαμένη επιχείρησή του είναι γιατί μετά από τον μικρό Παλαιστινιακό εμφύλιο των τελευταίων ετών στον οποίο η ισλαμική Χαμάς κέρδισε σημαντικό έδαφος έναντι του “κοσμικού” και περισσότερο διαλλακτικού προς το Ισραήλ αντιπάλου της Φατάχ, κάνοντας τις διαπραγματεύσεις ανέφικτες καθώς ο διακηρυγμένος στόχος της Χαμάς είναι να εκδιώξει πλήρως τους ισραηλινούς από τους ιερούς τόπους, τον Ιούνιο του 2014 ανακηρύσσεται κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Παλαιστίνης. Η Χαμάς βάζει νερό στο κρασί της και συμμαχεί με την μετριοπαθή πλέον Φατάχ την οποία τα τελευταία χρόνια κατηγορούσε για προδοσία, κάτι που στο μέλλον θα μπορούσε να σηματοδοτήσει διαπραγματευτική προθυμία από την παλαιστινιακή πλευρά.

Και αυτό είναι κάτι που δεν επιθυμεί το Ισραήλ. Δεν θέλει καμία ειρηνευτική διαδικασία. Δε θέλει κανένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Θέλει τους Παλαιστίνιους στα κλουβιά τους, να τους εξολοθρεύει σιγά σιγά.

Η διακήρυξη κυβέρνησης εθνικής ενότητας της Παλαιστίνης ήταν καρφί στα πλευρά της Ισραηλινής πολιτικής. Απειλούσε να διαταράξει το διαίρει και βασίλευε των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη. Απειλούσε τον πόλεμο.

Για αυτό και ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου στην ανακοίνωση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας από τους Παλαιστίνιους, απείλησε τη Φατάχ πως μπορούσε να έχει ειρήνη είτε μόνο με το Ισραήλ, είτε μόνο με τη Φατάχ και προχώρησε ευθύς αμέσως σε προειδοποιητική επίθεση τον Ιούνιο του 2014. Ένα μήνα μετά προχωρά στην επιχείρηση μακελέματος και οργανωμένης κρατικής τρομοκρατίας που ονομάστηκε “Προστατευτική Αιχμή”, δείχνοντας μας για μια ακόμη φορά το πως Αμερικανοί και Ισραηλινοί μιλάν την ίδια γλώσσα, το Newspeak, σπρώχνοντας ακόμη περισσότερους Παλαιστίνιους στο δίλημμα “έρμαια ή εξτρεμιστές” και ενισχύοντας τα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία της Χαμάς.

Το Ισραήλ χρειάζεται τη Χαμάς όσο πιο εξτρεμιστική γίνεται. Και αν η Χαμάς αρχίζει να τσινάει, το Ισραήλ θα την ξαναφέρει στο σωστό δρόμο όπως κάνει ο κάθε σωστός γονέας με το παιδί του.

Η Χαμάς παιδί του Ισραήλ

Σε σειρά προηγούμενων άρθρων έχουμε τονίσει ξανά και ξανά πως ο ισλαμικός εξτρεμισμός των τελευταίων ετών είναι νόθο παιδί των ΗΠΑ που τον χρησιμοποιούν για να διαλύουν χώρες, να διατηρούν το ρόλο τους του παγκόσμιου μπάτσου και να δημιουργούν πιθανές εστίες και αιτιάσεις πολεμικών επεμβάσεων.

Το ίδιο ισχύει για το Ισραήλ: ο ισλαμικός εξτρεμισμός “νομιμοποιεί” τη στρατοκρατία του Ισραήλ, το αναβαθμίζει ως εμπροσθοφυλακή πλέον και της Ευρώπης και λειτουργεί ως άλλοθι για τη μεθοδική καταστροφή των Παλαιστινίων.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η ίδια η Χαμάς, ο “ορκισμένος εχθρός του Ισραήλ” είναι παιδί του. Και δεν πάσχει από Οιδιπόδειο σύμπλεγμα.

Ούτε είναι τυχαίο το ότι η Χαμάς χρηματοδοτείται και από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, σπόνσορες του Ισλαμικού εξτρεμισμού και σύμμαχοι των ΗΠΑ και κατ ανάγκη και του Ισραήλ.

“Η Χαμάς … είναι δημιούργημα του Ισραήλ” δήλωνε το 2009 στο Wall Street Journal ο Avner Cohen, επί δύο δεκαετίες αξιωματούχος του Ισραήλ στη Γάζα.

Πράγματι: Αξιωματούχοι του Ισραήλ, ακόμη οι πιο υψηλά ιστάμενοι, συνομιλούσαν τακτικά με τους υψηλόβαθμους της Χαμάς την οποία θεωρούσαν τότε σύμμαχο τους στην προσπάθεια τους να αποδυναμώσουν την πατριωτική Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Ο ιδρυτής της Χαμάς, Sheikh Ahmed Yassin, τετραπληγικός και ημίτυφλος, σχετιζόταν με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Η ίδια η Μουσουλμανική Αδελφότητα που αποδέχεται τον ισλαμικό Νόμο ως τον μόνο νόμο, τη δεκαετία του 1960 και κατά το τελικό στάδιο της μετάβασης της Μέσης Ανατολής από τη βρετανική στην αμερικανική σφαίρα επιρροής, θα αγωνιστεί κυρίως στην Αίγυπτο μαζί με τους Εθνικιστές για να αποτινάξει τα απομεινάρια των καθεστώτων της αποικιοκρατίας και θα τιμωρηθεί από τους εθνικιστές για την ισλαμική μονομανία της με βασανιστήρια που έγιναν με τη συμβολή της CIA, βασανιστήρια που σίγουρα την ώθησαν σε ακόμη πιο ακραίες θέσεις και που ενθάρρυναν για μια ακόμη φορά τον ισλαμικό εξτρεμισμό -πάλι χάρη στους Αμερικάνους (ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε σήμερα στην Αίγυπτο είναι το ρημέηκ της τραγωδίας της δεκαετίας του 1960).

Με την ήττα της Αιγύπτου στον πόλεμο των έξι ημερών, η Γάζα και η Δυτική Όχθη θα βρεθούν υπό Ισραηλινή Κατοχή. Οι ισραηλινοί θα κυνηγήσουν τους εθνικιστές της Φατάχ και άλλων κλάδων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και για αυτό το λόγο θα ενθαρρύνουν τους ισλαμιστές της μετέπειτα Χαμάς, δίνοντας τους ελευθερίες ακόμη και στο να ιδρύσουν δικό τους Πανεπιστήμιο και δίκτυα αλληλεγγύης που σταδιακά αύξησαν την επιρροή τους στους δοκιμαζόμενους Παλαιστίνιους.

Με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικάνοι χρησιμοποίησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν για να χτίσουν ένοπλα δίκτυα ισλαμιστών στο Αφγανιστάν και να αποδυναμώσουν τους Σοβιετικούς για να τον ανακηρύξουν μετά το πέρας της χρησιμότητάς του ως Νο1 εχθρό των ΗΠΑ και να αρχίσουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που εξέθρεψε ξανά τον ισλαμικό εξτρεμισμό, οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν τον Yassin για να στηθούν αρχικά άοπλα ισλαμικα δίκτυα που θα αποδυνάμωναν την εθνική αντίσταση των Παλαιστινίων και στη συνέχεια, μετά τη στροφή του προς τον εξτρεμισμό, τον ανακήρυξαν ως εχθρό του Ισραήλ και άρχισαν το δικό τους πόλεμο κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας της Χαμάς που θα εξέτρεφε ακόμη περισσότερο τον ισλαμικό εξτρεμισμό.

Οι συνθήκες όμως γύρω από τη ζωή, τη δράση και το θάνατο του Γιασίν είναι ακόμη πιο περίεργες από αυτές του Λάντεν.

Το 1984 είναι η πρώτη σύλληψη του Γιασίν από τους Ισραηλινούς για αποθήκευση όπλων. ¨Ενα χρόνο μετά αφήνεται ελεύθερος μετά από συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων και συνεχίζει να ωθεί τη Χαμάς στην ένοπλη δράση

Το 1989 ο Γιασίν ξανασυλλαμβάνεται από τους Ισραηλινούς,. Καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη μα απελευθερώνεται το 1997, πάλι με συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων, επιστρέφει ως ήρωας στην Παλαιστίνη όπου και συνεχίζει την καθοδήγηση της ένοπλης ισλαμικής δράσης.

Το 2004 και μετά από παρόμοια ισραηλινή απόπειρα το προηγούμενο έτος, ο Γιασίν δολοφονείται από ισραηλινούς πυραύλους και ηρωποιείται ακόμη περισσότερο. Το 2006 η Χαμάς κερδίζει τις εκλογές στην Παλαιστίνη…

Το Ισραήλ δεν θέλει ειρήνη. Το ίδιο και οι εξτρεμιστές της Χαμάς. Για αυτό και το Ισραήλ έχει κάθε όφελος να κρατά την Χαμάς όσο πιο εξτρεμιστική γίνεται. Και χύνει άφθονα αίμα Παλαιστινίων για να το πετύχει αυτό.

Επίλογος

Είδαμε λοιπόν ότι η κύρια αιτία της επιχείρησης “Προστατευτική Αιχμή” είναι τυχούσα στροφή της Χαμάς προς τη μετριοπάθεια. Η μπότα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη φρόντισε οι Παλαιστίνιοι να έχουν κάθε λόγο να καταφεύγουν στον εξτρεμισμό και να μην αναγκαστεί να καθίσει σε διαπραγματευτικό τραπέζι ποτέ ξανά.

Οι Ισραηλινοί έχουν λύση για το Παλαιστινιακό: Το παλαιστινιακό θα έχει λυθεί όταν δεν θα έχει μείνει ούτε μισός Παλαιστίνιος στην Παλαιστίνη.

Δεν είναι επιτρεπτό να εξοικειωθούμε με αυτές τις πότε χαφιέδικες και συχνότερα ναζιστικές λογικές και πρακτικές του Ισραήλ, δεν γίνεται να συζούμε με τη θηριωδία, δε γίνεται να λέμε έλα μωρέ, κάθε λίγο και λιγάκι αυτά θα γίνονται.

Δε γίνεται να είμαστε απαθείς θεατές στο δράμα μιας χώρας που την έχουν κάνει Κολοσσαίο.

Ο μόνος σύμμαχος πλέον των Παλαιστινίων είναι η διεθνής κοινή γνώμη. Ας μην τους τον στερήσουμε και αυτόν αν θέλουμε να συνεχίσουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Διαβάστε περισσότερα