Αφρική: 45 εκ. άνθρωποι λιμοκτονούν για 284 εκ. δολάρια

Στον δίχως προηγούμενο αριθμό των 45 εκατομμυρίων έφτασαν οι άνθρωποι που έχουν επείγουσα ανάγκη βοήθειας σε τρόφιμα στη νότια Αφρική, εξαιτίας της ξηρασίας, των πλημμυρών και της οικονομικής δυσπραγίας, όπως  ανακοίνωσε την Πέμπτη το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WFP) του ΟΗΕ.

«Η κρίση πείνας βρίσκεται σε επίπεδο που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν και τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται να επιδεινωθεί», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η περιφερειακή διευθύντρια της οργάνωσης Λόλα Κάστρο.

Η υπηρεσία προειδοποίησε ότι έχει εξασφαλίσει μόνο 205 εκατομμύρια δολάρια (184 εκατ. ευρώ) από τα απαιτούμενα 489 εκατ. δολάρια.

«Αν δεν λάβουμε την απαραίτητη χρηματοδότηση, δεν θα έχουμε επιλογή άλλη από το να βοηθάμε λιγότερους ή εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, με λιγότερα χρήματα», πρόσθεσε η ίδια.

«Η ετήσια περίοδος των κυκλώνων έχει ξεκινήσει και απλά δεν έχουμε την πολυτέλεια για επανάληψη της καταστροφής που προκλήθηκε από τις χωρίς προηγούμενο καταιγίδες τον περασμένο χρόνο».

 Περισσότερο έχουν πληγεί το Λεσότο, η Μαδαγασκάρη, το Μαλάουι, η Μοζαμβίκη, η Ναμίμπια, η Ζάμπια, η Ζιμπάμπουε και το Εσουατίνι (πρώην Σουαζιλάνδη).

Σχεδόν ο μισός πληθυσμός από τα 15 εκατομμύρια κατοίκους της Ζιμπάμπουε ζει σε καθεστώς χρόνιας διατροφικής ανασφάλειας - περίπου 2,2 εκατ. στις αστικές περιοχές και πέντε εκατ. στην ύπαιθρο, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ.

Το 20% του πληθυσμού στο Λεσότο, που έχει πληγεί από την ξηρασία, και το 10% των κατοίκων της Ναμίμπιας έχουν διατροφική ανασφάλεια.

Περισσότερο πλήττονται οι γυναίκες και τα παιδιά.

Διαβάστε περισσότερα

Το καπιταλιστικό σώμα…

Το σκέφτομαι από προχθές που είδα μια εκπομπή για την εμμηνόπαυση πως αυτό το απάνθρωπο σύστημα έχει καταφέρει να σκλαβώσει τα σώματα μας και ιδιαίτερα το γυναικείο. Θεωρούμαστε παροπλισμένες γι’ αυτό όταν δεν μπορούμε να του δώσουμε εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Μας εκμεταλλεύεται ασύστολα, εκπαιδεύοντας μας σε έναν άμετρο καταναλωτισμό για να δείχνουμε “όμορφες” και μας ρίχνει σε ένα αγώνα δρόμου μέχρι τα 40 μας, να έχουμε καριέρα κ οικογένεια, αλλιώς δεν έχουμε περιθώρια.Τα επόμενα 40 χρόνια που θα ζήσουμε  πρέπει να υποστούμε τα βάρη που φορτωθήκαμε μέσα στο άγχος για να προλάβουμε καριέρα και οικογένεια.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει οι γυναίκες να φοβόμαστε τον φυσιολογικό κύκλο ζωής; Όλα τα πλάσματα γεννιούνται, μεγαλώνουν, περνούν όλα τα στάδια της ανάπτυξης, γερνούν και πεθαίνουν. Στην γυναίκα της στερούν αυτόν τον κύκλο. Μια γυναίκα πρέπει να παραμείνει άχρονη στο πέρασμα του χρόνου. Οι ρυτίδες είναι σημάδι πως βρίσκεται κοντά στην ηλικία που δεν θα μπορεί να φέρει στο κόσμο ένα παιδί και αυτό άμεσα την καθιστά στα μάτια του σκληρού οικονομικού συστήματος ”μη εκμεταλλεύσιμη”. Ένα περιττό ανθρώπινο ον που είναι φτιαγμένο στα μυαλά των καπιταλιστών μόνο για να ξοδεύει τα χρήματα των ανδρών.Την κριτικάρουν καθημερινά που δεν έχει το κατάλληλο βάρος, πρόσωπο, ύψος, μέγεθος στήθους, γυμνασμένο πωπό ή κοιλιακό.

Η εμμηνόπαυση είναι ένα φυσιολογικό στάδιο στην ζωή της γυναίκας.Δεν το θεωρώ το πιο ζόρικο όπως το περιγράφουν. Όλα τα στάδια της ζωής μας έχουν τις δυσκολίες τους.Δεν περάσαμε υπέροχα στην εφηβεία μας και αρκετοί από μας είχαμε τόσες ανασφάλειες στα νεανικά μας χρόνια, που οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως μετά τα 25 αποδεχόμαστε το ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε. Σαφέστατα οι ορμονικές διαταραχές προκαλούν συμπτώματα, τα οποία όμως με το καιρό σταματούν και μπορείς να ζήσεις μια ποιοτική ζωή και ναι να αισθάνεσαι καλά με σένα και την εξωτερική σου εμφάνιση και να κάνεις σεξ και να απολαμβάνεις το κορμί σου με τις όποιες αλλαγές του. Αυτή είναι η κανονική ζωή και ο κύκλος της.

Δε γίνεται γυναίκες με εμπειρίες ζωής, με πνευματικότητα και με χιούμορ να πρέπει μονίμως να κάνουν τις 30χρονες για να αισθανθεί καλά ο εγωισμός ενός άνδρα που επιθυμεί άγουρες σχέσεις, επειδή ο ίδιος δεν έχει προχωρήσει στα στάδια της εσωτερικής του ωριμότητας. Υπάρχουν ευτυχώς άνδρες που το κάνουν και πρέπει επιτέλους οι γυναίκες να εγκαταλείψουν όσους τις αξιολογούν με βάση το ύψος του μπούστου τους και να ασχολούνται με άνδρες που μπορούν να εκτιμήσουν όλο τους το είναι. Το αυτό ισχύει και για τους άνδρες φυσικά. Γιατί η ανωριμότητα δεν έχει φύλο, απλά τώρα μιλάμε για την εμμηνόπαυση. Αν ο άλλος δεν σας αγαπά σαν ολότητα, αλλά σας πήρε γιατί είστε ωραία ή ωραίος ποτέ δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε τι σημαίνει κάνω έρωτα με τον άνθρωπο που μ΄αγαπά αληθινά. Αυτός που σας αγαπά, θα σας ποθεί και νέα και γιαγιά και με κιλά και με μαύρους κύκλους και με κυτταρίτιδα και με όλα του. Συντρόφους να βρίσκετε, όχι τον Προσκρούστη που θέλει συγκεκριμένο μοντέλο.

Έβλεπα και  το θέμα με τις εκτρώσεις και φαίνεται ξεκάθαρα πως ο φόβος των καπιταλιστικών κρατών είναι να μην βρεθούν χωρίς εργάτες ή στρατιώτες.Ή χειρότερα να βρεθούν με εργατικό δυναμικό αλλοεθνές ή αλλόθρησκο πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν θα αντιδρούν στην προπαγάνδα του έθνους- κράτους που μας πουλούν τώρα. Γι’ αυτό οι γυναίκες χάνουν την δυνατότητα να ελέγχουν τα σώματα τους και πάλι.

Δεν είναι τυχαίο που η συζήτηση για το αγέννητο παιδί γίνεται τώρα, σε μια Ευρώπη και Αμερική όπου ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός έχει οδηγήσει τις σύγχρονες οικογένειες με δυσκολία να αποκτούν ένα παιδί. Από την άλλη άλλες κοινωνίες με διαφορετικές κοινωνικές και θρησκευτικές δομές, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το γυναικείο σώμα σαν μια ατελείωτη μηχανή παραγωγής ανθρώπων. Πλέον, το καπιταλιστικό κατασκεύασμα του έθνους-κράτους δεν μπορεί να σταματήσει την εισροή ανθρώπων από χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση ή κάτω από δικτατορικά καθεστώτα. Αντιλαμβανόμενοι πως οι νέοι πολίτες των κρατών -εθνών, δεν θα ανταποκρίνονται σε λίγες δεκαετίες  στα κούφια λόγια του εθνικισμού, η εγχώρια αστική τάξη σε κάθε χώρα προσπαθεί να κρατήσει την προνομιούχα θέσης έναντι των μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, χρησιμοποιώντας τον αντίστοιχο δικό της. Η γυναίκα πρέπει να επιστρέψει στον παραδοσιακό της ρόλο, με σκοπό να παράγει τον ανταγωνιστή εργάτη. Καλύτερα τον απεργοσπάστη εργάτη που πάει ενάντια στον εργάτη εκείνο που θα του πουν πως επειδή είναι αλλοεθνής και αλλόθρησκος θα κάνει ”κακό” στην χώρα του, ενώ ταυτόχρονα και τους δυο το σύστημα θα τον καθιστά φόβητρο για τον άλλον.

Οι καμπάνιες για τα αγέννητα μωρά, τα (πενιχρά) επιδόματα ως κίνητρο για την απόκτηση παιδιών δεν είναι τυχαίο πως βρίσκονται κάτω από την αιγίδα της  θρησκείας και των συντηρητικών δεξιών πολιτικών. Αυτά είναι που συντηρούν την αντιπαλότητα ανάμεσα στους εργάτες των διαφορετικών κρατών, οι οποίοι έχουν κοινά συμφέροντα έναντι της αστικής τάξης.

Τέλος, το έγκλημα Τοπαλούδη δείχνει πόσο η γνωριμία με τα σώματα μας έχει γίνει με λάθος τρόπο. Νέα παιδιά μαθαίνουν από την τσόντα κ από την ανώμαλη απεικόνιση της σεξουαλικής πράξης τι σημαίνει σεξ και της λειτουργίας ενός γυναικείου σώματος.

Όταν το γυναικείο σώμα σεξουαλικοποιείται ασύστολα με χυδαίο τρόπο, χάνει την ανθρώπινη διάσταση του. Γίνεται προϊόν μέσω της πορνείας και η κάθε φώτο δειγματισμός. Όταν νεαρά αγόρια μαθαίνουν μέχρι και σήμερα το σεξ πως μπορεί να γίνει επί πληρωμή αμέσως διαστρεβλώνεται η εικόνα του γυναικείου σώματος και του σεβασμού που έχουν απέναντι στην γυναίκα.

Το σεξ είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να κάνουν δυο κορμιά, αρκεί να κινείται από την αγνή επιθυμία κ συναίνεση των μερών ακόμα και αν δεν υπάρχει συναισθηματική επαφή (δεν το συζητάμε αν υπάρχει και έρωτας αγγίζεται το θείο χωρίς να υπάρχει Θεός) , μην αφήνετε γκρίζα μικρά γιάπικα ανθρωπάκια να μετατρέπουν τα σώματα σας σε κέρδος, σε αριθμούς.

http://www.katiousa.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Απολύσεις 4.100 εργαζομένων ανακοίνωσε η Opel

Μέχρι και 4.100 απολύσεις σχεδιάζει η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Opel λόγω των «τεχνολογικών προβλημάτων» που αντιμετωπίζει στην προσπάθεια να εναρμονιστεί με τους κανονισμούς για την εκπομπή καυσαερίων και λόγω των χαμηλών πωλήσεων.

Η περικοπή των μισών θέσεων, σύμφωνα με τα σχέδια της μητρικής εταιρίας PSA, αφορά τα εργοστάσια στο Ρουσελσχάιμ, το Άιζεναχ και το Καϊζερσλάουτερν και θα πραγματοποιηθεί μέσω προγράμματος «εθελουσίας εξόδου» έως το 2025. Οι άλλες μισές θέσεις θα περικοπούν σε δύο φάσεις, μέχρι το 2029.

«Η συμφωνία», δήλωσε ο επικεφαλής της Opel Μίχαελ Λοσέλερ, «θα βελτιώσει σημαντικά την ανταγωνιστικότητά μας». Πρόσθεσε δε ότι η εταιρία θα επενδύσει περισσότερα κεφάλαια στο εργοστάσιο του Ρουσελσχάιμ.

Η Opel απασχολεί σήμερα 30.000 εργαζόμενους, εκ των οποίων περισσότεροι από 16.000 στην Γερμανία.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Βουλιμία και υπερφαγία: Όταν το φαγητό γίνεται εμμονή

Iωάννα Μαυρίδου

Στους περισσότερους από εμάς συμβαίνει να φάμε περισσότερο από το κανονικό σε κάποια ειδική περίσταση, γιορτή, διακοπές κτλ, χωρίς αυτό να έχει κάποια μόνιμη παρουσία στην καθημερινότητα μας. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά όταν μιλάμε για διαταραχές πρόσληψης τροφής. Ας δούμε πρώτα κάποια στοιχεία σχετικά με την ψυχογενή βουλιμία και την υπερφαγία.

Σύμφωνα με το Διαγνωστικό Στατιστικό Εγχειρίδιο για τις Ψυχιατρικές Διαταραχές, 5η έκδοση (American Psychiatric Association, 2013), για τη διάγνωση της ψυχογενούς βουλιμίας απαιτούνται τα εξής:

Α. Επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας, που χαρακτηρίζονται από τα εξής:

• Κατανάλωση σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο ποσότητας τροφής εμφανώς μεγαλύτερης από αυτή που θα μπορούσαν να καταναλώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι στον ίδιο χρόνο και παρόμοιες περιστάσεις
• Αίσθηση έλλειψης ελέγχου στην κατανάλωση τροφής κατά τη διάρκεια του επεισοδίου

Β. Επανειλημμένη απρόσφορη αντισταθμιστική συμπεριφορά προκειμένου να αποτραπεί η αύξηση βάρους (αυτοπροκαλούμενοι εμετοί, κακή χρήση καθαρτικών, διουρητικών, υποκλυσμών, φαρμάκων, νηστεία, υπερβολική σωματική άσκηση)

Γ. Τόσο τα επεισόδια υπερφαγίας όσο και η απρόσφορη αντισταθμιστική συμπεριφορά να εμφανίζονται κατά μέσο όρο τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα για 3 μήνες

Δ. Η αυτοαξιολόγηση επηρεάζεται υπέρμετρα από το σχήμα και το βάρος του σώματος

Ε. Η διαταραχή δεν εμφανίζεται αποκλειστικά κατά τη διάρκεια επεισοδίων ψυχογενούς ανορεξίας

Ανάλογα με τη συχνότητα των επεισοδίων, η διαταραχή μπορεί να θεωρηθεί ήπια (1-3 επεισόδια αντισταθμιστικής συμπεριφοράς/ εβδομάδα, Μέτρια (4-7/ εβδομάδα), Βαριά (8-13/ εβδομάδα) και Εξαιρετικά βαριά (14+/ εβδομάδα).

Όσον αφορά στη διαταραχή υπερφαγίας, τα συμπτώματα που απαιτούνται για τη διάγνωση είναι τα εξής:

Α. Επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας

Β. Τα επεισόδια σχετίζονται με τουλάχιστον 3 από τα ακόλουθα:

• Τρώει πολύ πιο γρήγορα από το κανονικό
• Τρώει μέχρι να νιώσει δυσάρεστα υπερπλήρης
• Τρώει μεγάλες ποσότητες τροφής χωρίς να έχει το αίσθημα της σωματικής πείνας
• Τρώει μόνος του επειδή νιώθει ντροπή για το πόσο πολύ τρώει
• Μετά το επεισόδιο νιώθει απέχθεια για τον εαυτό του, είναι σε κατάθλιψη ή νιώθει ένοχος

Γ. Υπάρχει έκδηλη ενόχληση σχετικά με την υπερφαγία

Δ. Η υπερφαγία συμβαίνει κατά μέσο όρο τουλάχιστον 1 φορά/ εβδομάδα για 3 μήνες

Ε. Η υπερφαγία δεν σχετίζεται με την επανειλημμένη χρήση της απρόσφορης αντισταθμιστικής συμπεριφοράς όπως στην ψυχογενή βουλιμία και δεν συμβαίνει αποκλειστικά κατά την πορεία της ψυχογενούς ανορεξίας ή της ψυχογενούς βουλιμίας

Ξεφεύγοντας από την αυστηρά διαγνωστική ορολογία, διαπιστώνουμε πως η επιθυμία για φαγητό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τόσο έντονη, που συχνά παρομοιάζεται με τις εξαρτήσεις: το να αντισταθεί κάποιος στην υπερβολική κατανάλωση φαγητού μοιάζει με το να αντισταθεί ένας εξαρτημένος άνθρωπος απέναντι στη χρήση της ουσίας του. Σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει, μάλιστα, να είναι κάποιος εξαρτημένος και να έχει διαγνωστεί και με ψυχογενή βουλιμία.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες (Umberg et al., 2012; Wiss & Brewerton, 2017), οι δύο αυτοί άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο βίωμα όταν βρίσκονται σε χώρους και καταστάσεις που θυμίζουν την χρήση ή το φαγητό, έχουν συνδέσει συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα με την παρόρμηση για χρήση- φαγητό, έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες από αυτή την συμπεριφορά και μοιράζονται την αίσθηση ότι χάνουν τον έλεγχο όταν τελικά υποκύπτουν στην παρόρμηση τους.

Επιπλέον, η ανοχή που δημιουργείται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα χρήσης μιας ουσίας, ισχύει και την περίπτωση της βουλιμίας, καθώς πολύ συχνά έχει αναφερθεί ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες τροφής για να φτάσουν στο «επιθυμητό» αποτέλεσμα. Τέλος, με το πέρασμα του χρόνου και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την απογοήτευση και τελικά την απόσυρση του ατόμου, λόγω των επανειλημμένων προσπαθειών να ελέγξει την παρόρμηση του αλλά και συμπτώματα άγχους και διαταραχές στον ύπνο.

Συμπερασματικά, το να θεωρήσουμε την βουλιμία εξάρτηση μας βοηθά να κατανοήσουμε πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να ελέγξει την παρόρμηση του και να βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Χρειάζεται αφενός να γίνει εκτίμηση από κάποιον ειδικό και ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης να ακολουθηθεί συγκεκριμένη παρέμβαση, η οποία συνήθως είναι ψυχοθεραπευτική, προκειμένου να διερευνηθούν τα αίτια της συμπεριφοράς αλλά και λειτουργικοί τρόποι διαχείρισης των συναισθημάτων αλλά και διατροφολογική, προκειμένου να γίνει εκπαίδευση σχετικά με τις ανάγκες του σώματος σε διατροφικό επίπεδο, σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις της καθημερινότητας του ατόμου.

Πηγή: psychologynow.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ελεύ­θε­ρα στο Δια­δί­κτυο, αρι­στουρ­γή­μα­τα από μου­σεία του Πα­ρι­σιού

Εκατό χι­λιά­δες ψη­φια­κές ανα­πα­ρα­γω­γές αρι­στουρ­γη­μά­των τέ­χνης ελεύ­θε­ρες στο Δια­δί­κτυο. Δω­ρε­άν και χωρίς πε­ριο­ρι­σμούς. Αυτό ανα­κοί­νω­σε την Πέμ­πτη η Paris Musées, η οποία επι­βλέ­πει 14 δη­μο­τι­κά μου­σεία στο Πα­ρί­σι, με­τα­ξύ των οποί­ων τα Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris, Petit Palais και Catacombes de Paris. Οι χρή­στες μπο­ρούν να «κα­τε­βά­ζουν» έναν φά­κε­λο ο οποί­ος πε­ριέ­χει μια υψη­λής ανά­λυ­σης (300 DPI) φω­το­γρα­φία του έργου, ντο­κου­μέ­ντο με πλη­ρο­φο­ρί­ες για αυτό και έναν οδηγό για την κα­λύ­τε­ρη χρήση και ανα­φο­ρά των πηγών της φω­το­γρα­φί­ας.

Είναι πλέον ελεύ­θε­ρη η ψη­φια­κή πρό­σβα­ση σε αρι­στουρ­γή­μα­τα πα­σί­γνω­στων καλ­λι­τε­χνών, όπως οι Ρέ­μπραντ, Κουρ­μπέ, Ντε­λα­κρουά και βαν Ντάικ, αλλά και άλλων λι­γό­τε­ρο γνω­στών. Πλέον, μπο­ρεί κα­νείς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το γοη­τευ­τι­κό πορ­τρέ­το του εμπό­ρου έργων τέ­χνης Αμπρουάζ Βολάρ που είχε φι­λο­τε­χνή­σει το 1899 ο Σεζάν. Ή, το έργο του 1857 «Οι δε­σποι­νί­δες των οχθών του Ση­κουά­να (Κα­λο­καί­ρι)» του Κουρ­μπέ. Ή, πολ­λές φω­το­γρα­φί­ες του Eugène Atget, ο οποί­ος με τον φω­το­γρα­φι­κό φακό του κα­τέ­γρα­ψε και απα­θα­νά­τι­σε, παλιά, το Πα­ρί­σι.

«Το ότι κά­νου­με δια­θέ­σι­μα αυτά τα δε­δο­μέ­να εγ­γυά­ται το ότι οι ψη­φια­κοί φά­κε­λοί μας μπο­ρούν να είναι ελεύ­θε­ρα προ­σβά­σι­μοι και να επα­να­χρη­σι­μο­ποι­η­θούν από τον οποιον­δή­πο­τε και από όλους, χωρίς τε­χνι­κούς, νο­μι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς, είτε για εμπο­ρι­κό σκοπό είτε για άλλον» δια­βά­ζου­με στην ανα­κοί­νω­ση από τη Paris Musées. Επι­πλέ­ον, στον ιστό­το­πό της, τα έργα θα πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται σε ει­κο­νι­κές εκ­θέ­σεις για να υπο­γραμ­μι­στεί η προ­σβα­σι­μό­τη­τα σε αυτά και για να εν­θαρ­ρυν­θούν χρή­στες να τα «κα­τε­βά­σουν» και να τα επα­να­χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν.

Διαβάστε περισσότερα

Τζακ Λόντον

Jack Lon­don & The Iron Heel.

Τζακ Λό­ντον ο ‘μπο­έ­μ’ Αμε­ρι­κα­νός συγ­γρα­φέ­ας ο οποί­ος γεν­νή­θη­κε στις 12 Ια­νουα­ρί­ου του 1876 σε μια φτω­χο­γει­το­νιά του Σαν Φραν­σί­σκο που όμως υπήρ­ξε από τους πρώ­τους Αμε­ρι­κα­νούς συγ­γρα­φείς που μπό­ρε­σε να ζήσει μόνο από τη συγ­γρα­φή και να κάνει μια όχι ευ­κα­τα­φρό­νη­τη πε­ριου­σία .

 

Η ζωή του υπήρ­ξε σύ­ντο­μη αλλά γε­μά­τη πε­ρι­πέ­τειες και επαγ­γελ­μα­τι­κές επι­τυ­χί­ες. Ξε­κί­νη­σε να δου­λεύ­ει σε πολύ μικρή ηλι­κία σε ερ­γο­στά­σια της γε­νέ­τει­ρας του για να κάνει μετά σχε­δόν τα πάντα.Μπάρ­κα­ρε, μπήκε στη φυ­λα­κή, γνώ­ρι­σε το κυ­νή­γι του μαύ­ρου χρυ­σού, ερ­γά­στη­κε ως δη­μο­σιο­γρά­φος, πα­ντρεύ­τη­κε, χώ­ρι­σε και ξα­να­πα­ντρεύ­τη­κε, ξό­δε­ψε με­γά­λα ποσά για γη και σκάφη, υπήρ­ξε ενερ­γό μέλος του αμε­ρι­κα­νι­κού Ερ­γα­τι­κού Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Και, το κυ­ριό­τε­ρο;

Έγρα­ψε συ­ναρ­πα­στι­κά μυ­θι­στο­ρή­μα­τα και δι­η­γή­μα­τα, που βα­σι­σμέ­να στον πλού­το των εμπει­ριών του, αγα­πή­θη­καν γρή­γο­ρα από το με­γά­λο κοινό, προ­σφέ­ρο­ντάς του δόξα και χρήμα.  Ανά­με­σα στα δια­ση­μό­τε­ρα μυ­θι­στο­ρή­μα­τά του είναι ‘Το κά­λε­σμα της άγριας φύσης’ (1903), ‘Ο θα­λασ­σό­λυ­κος’ (1904) και ο ‘Ασπρο­δό­ντη­ς’(1906). Συ­νο­λι­κά έγρα­ψε πε­ρί­που 50 τί­τλους.

The iron Heel: ‘Το Σι­δε­ρέ­νιο Τα­κού­νι’ ή ‘Η Σι­δε­ρέ­νια Φτέρ­να’ ο τί­τλος του βι­βλί­ου του που δεν είναι από τα πιο γνω­στά του κι όμως είναι αυτό το βι­βλίο που ο συγ­γρα­φέ­ας ‘προ­λα­βαί­νει’ τους Τζορτζ Όρ­γου­ελ και τον Άλ­ντους Χάξ­λεϋ με τις δικές τους αρ­νη­τι­κές ου­το­πί­ες και στην δική του ου­το­πία ο Λό­ντον πα­ρου­σιά­ζει μια πο­λι­τεία ικανή να κα­τα­βρο­χθί­σει και την τε­λευ­ταία ικ­μά­δα των μελών της, εκ­μη­δε­νί­ζο­ντας όχι μόνο τα δι­καιώ­μα­τα, αλλά και την οποια­δή­πο­τε δυ­να­τό­τη­τα αντί­στα­σής τους. Το βι­βλίο κυ­κλο­φό­ρη­σε το 1908 κι έτσι μπο­ρού­με να πούμε ότι ‘πρό­λα­βε’ και …τον Λένιν εφό­σον γρά­φτη­κε πριν από τη δια­τύ­πω­ση της θε­ω­ρί­ας του Λένιν για τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Επί της ου­σί­ας προ­βλέ­πει μια κοι­νω­νία όπου επι­βε­βαιώ­νει τη φράση του Λένιν “ιμπε­ρια­λι­σμός ση­μαί­νει αντί­δρα­ση σε όλη τη γραμ­μή”.

Σύμ­φω­να με τον συγ­γρα­φέα η ιστο­ρία του κι­νεί­ται σε τρία χρο­νι­κά επί­πε­δα. 

Στο πρώτο επί­πε­δο υπάρ­χει ένα κεί­με­νο που γρά­φε­ται το 1932. Πρό­κει­ται για τη μαρ­τυ­ρία της Άβις Έβερ­χαρντ, που αφη­γεί­ται την επα­να­στα­τι­κή δράση του συ­ζύ­γου της Ερ­νέ­στου με­τα­ξύ 1912 και 1917 (το δεύ­τε­ρο χρο­νι­κό επί­πε­δο) ενα­ντί­ον ενός εξω­φρε­νι­κού κα­θε­στώ­τος κα­τα­στο­λής. 

Το κεί­με­νο της Άβις, που δια­κό­πτε­ται από­το­μα, σχο­λιά­ζει ο Άντο­νυ Μέ­ρε­ντιθ αρ­κε­τούς αιώ­νες μετά (τρίτο χρο­νι­κό επί­πε­δο), όταν το κακό έχει υπο­χω­ρή­σει ολο­κλη­ρω­τι­κάκαι η ελευ­θε­ρία και η ισο­νο­μία απο­τε­λούν τον κα­νό­να της κα­θη­με­ρι­νής συμ­βί­ω­σης. 

Το “Σι­δε­ρέ­νιο Τα­κού­νι”, που ανή­κει στα λι­γό­τε­ρο γνω­στά έργα του Λό­ντον και δεί­χνει αμέ­σως την εξοι­κεί­ω­σή του με τις έν­νοιες και τα ανα­λυ­τι­κά σχή­μα­τα του μαρ­ξι­σμού, έχει δε­χτεί πολ­λές ερ­μη­νεί­ες. 

Πολ­λοί το έχουν δει σαν μια αλ­λη­γο­ρία για την πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κή βία του κα­πι­τα­λι­σμού, άλλοι ως μια διο­ρα­τι­κή προει­δο­ποί­η­ση για την επι­κρά­τη­ση του φα­σι­σμού κι άλλοι ως ένα πύ­ρι­νο όραμα για την τε­λι­κή νίκη του σο­σια­λι­σμού. 

Ένα από τα πιο ζω­τι­κά στοι­χεία, ωστό­σο, του έργου είναι η έγνοια του Λό­ντον για τη μοίρα της με­σαί­ας τάξης, που σφη­νω­μέ­νη ανά­με­σα στην ακαμ­ψία από τη μια των εκ­προ­σώ­πων της κα­πι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας (εφη­με­ρί­δες, δι­κα­στι­κό σώμα, μορ­φω­τι­κοί σύλ­λο­γοι, εκ­κλη­σια­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις) και από την άλλη των ηγε­τών της επα­νά­στα­σης, οι οποί­οι μοιά­ζουν έτοι­μοι να πε­θά­νουν πάση θυσία για τους σκο­πούς τους, χάνει σι­γά-σι­γά όλα τα προ­νό­μια και τα αγαθά της, για να κα­τα­λή­ξει με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια στον αφα­νι­σμό. 

Ο Λό­ντον μπο­ρεί να μην τάσ­σε­ται με το μέρος της με­σαί­ας τάξης (η καρ­διά του συ­ντο­νί­ζε­ται με την καρ­διά των επα­να­στα­τών), αλλά το “Σι­δε­ρέ­νιο Τα­κού­νι”ει­κο­νο­γρα­φεί με έναν σχε­δόν σπα­ρα­κτι­κό τρόπο το δράμα της, το οποίο είναι το δράμα όσων πλη­ρώ­νουν χωρίς να έχουν φταί­ξει στο πα­ρα­μι­κρό την πλε­ο­νε­ξία, τη σκλη­ρό­τη­τα και την επι­θε­τι­κό­τη­τα εκεί­νων που έχουν απο­φα­σί­σει να τους βγά­λουν ούτως ή άλλως εκτός μάχης. 

Ωστό­σο το βι­βλίο γί­νε­ται με ένα μο­να­δι­κό τρόπο …αι­σιό­δο­ξο για την τε­λι­κή νίκη του σο­σια­λι­σμού και κλεί­νει με την απο­κά­λυ­ψη πως όλα αυτά που πε­ρι­γρά­φει ανή­κουν στο μα­κρι­νό πα­ρελ­θόν, ότι ο σο­σια­λι­σμός έχει επι­κρα­τή­σει πα­γκό­σμια και απο­τε­λούν αντι­κεί­με­νο έρευ­νας ενός χει­ρό­γρα­φου που δεν πρό­λα­βε να ολο­κλη­ρω­θεί, αφού δια­κό­πη­κε από­το­μα από κά­ποια πι­θα­νή σύλ­λη­ψη και εκτέ­λε­ση.

 

Το βι­βλίο αυτό -μπο­ρού­με να πού­με- ότι έχει δυο σχε­τι­κά πρό­σφα­τες εκ­δό­σεις στην Ελλ­λη­νι­κή : 1)μτφ.Άρης Αλε­ξάν­δρου («Το σι­δε­ρέ­νιο τα­κού­νι» – εκδ. “Γκο­βό­στη”, 2011. Ανέκ­δο­τη με­τά­φρα­ση του 1946 και πρό­λο­γο Ανα­τόλ Φράνς.

2) μτφ.Ντίνα Πε­ρα­τι­κού («Η σι­δε­ρέ­νια φτέρ­να» – εκδ. De AGOSTINI, 2000).

2020: Η φτώ­χεια, η ανι­σό­τη­τα και η συ­ντρι­βή των οι­κο­νο­μι­κά αδύ­να­μων παίρ­νουν όλο και με­γα­λύ­τε­ρες δια­στά­σεις στην Ευ­ρώ­πη και την Αμε­ρι­κή  εγεί­ρο­ντας συχνά πλή­θος ερω­τή­μα­τα και για τη λει­τουρ­γία της δη­μο­κρα­τί­ας…

113 χρό­νια πριν, το 1907, ένα μυ­θι­στό­ρη­μα γραμ­μέ­νο από κά­ποιον που αφιε­ρώ­θη­κε με όλες του τις δυ­νά­μεις στα ιδα­νι­κά του σο­σια­λι­σμού, χωρίς όμως να απο­βά­λει ποτέ την ατο­μι­κό­τη­τά του, μι­λού­σε ήδη για έναν κόσμο ο οποί­ος ήταν έτοι­μος να οδη­γή­σει μέσα από τις τε­ρά­στιες τα­ξι­κές του συ­γκρού­σεις στην πλήρη κα­τα­στρο­φή.

Ο Τζακ Λό­ντον ένας από τους δη­μο­φι­λέ­στε­ρους Αμε­ρι­κα­νούς συγ­γρα­φείς απε­βί­ω­σε στις 22 Νο­εμ­βρί­ου 1916 και σε ηλι­κία μόλις 40 ετών, στο ράν­τσο του κοντά στη Σό­νο­μα, λόγω πολ­λα­πλών ασθε­νειών και υπερ­βο­λι­κής δόσης φαρ­μά­κων. 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ .

Διαβάστε περισσότερα

«Κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο»;

500 Κροίσοι, το 0,000066% του παγκόσμιου πληθυσμού, με πλούτη τρεις φορές περισσότερα από το ΑΕΠ των 65 χωρών της Αφρικής και των 1,3 δις κατοίκων…   

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών συνέχιζαν να πεθαίνουν κάθε μέρα (κάθε μέρα…) λόγω της φτώχειας και έλλειψης στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας.

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συνέχιζαν να  εκτοπίζονται κάθε μέρα από τον τόπο τους εξαιτίας του πολέμου, των διώξεων και της ανέχειας, με τους μετανάστες να ξεπερνούν πλέον παγκοσμίως τα 270 εκατομμύρια.

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που στις ουρές της ανεργίας πετάχτηκαν  εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Πάνω από 200 εκατομμύρια υπολογίζονταν στην αρχή του έτους οι ολοκληρωτικά άνεργοι στον κόσμο.

Το 2019 ήταν μια ακόμα χρονιά που η ακραία φτώχεια (την υπολογίζουν στο 1,9 δολάρια την ημέρα….) «κατάπιε» 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα το Bloomberg αυτή την ίδια χρονιά, το 2019, οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είδαν τα πλούτη τους να αυξάνουν με ρυθμό 25% και σε απόλυτα μεγέθη κατά 1,2 τρισεκατομμύρια δολάρια (ολογράφως: 1.200.000.000.000…).

Αυτοί οι 500, δηλαδή το 0,00000666% του παγκόσμιου πληθυσμού των 7,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, έφτασαν την περασμένη χρονιά να κατέχουν συνολικά 5,9 τρισεκατομμύρια δολάρια (ολογράφως: 5.900.000.000.000…).

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος κατά την δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα είναι έτσι κατασκευασμένος ώστε μια παρέα 500 «εκλεκτών» έφτασαν να

• κατέχουν πλούτη τρεις φορές περίπου περισσότερα από το ΑΕΠ των 65 χωρών που συγκροτούν μια ολόκληρη Ηπειρο, την Αφρική, των 1,3 δισεκατομμυρίων κατοίκων,
• κατέχουν πλούτη τόσα όσα «μοιράζονται» τα 600 εκατομμύρια των κατοίκων της Λατινικής Αμερικής,
• κατέχουν πλούτη δυόμιση φορές περισσότερα από το ΑΕΠ της Ινδίας των 1,4 δισεκατομμυρίων κατοίκων,
• κατέχουν πλούτη περισσότερα από ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,
• κατέχουν πλούτη κατά 50% περισσότερα από ολόκληρο το ΑΕΠ της Γερμανίας και τρεις φορές περισσότερα από το ΑΕΠ του Καναδά,
• κατέχουν πλούτη τόσα όσα τα ΑΕΠ της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας, μαζί.

Όσο για τους 10 μόνο κορυφαίους της λίστας

(Μπέζος – Amazon, περιουσία 115 δις, Μπιλ Γκέιτς – Microsoft , περιουσία  113 δις, Αρνό – Louis Vuitton, περιουσία 106 δις, Μπάφετ, περιουσία 89 δις,  Ζάκερμπεγκ – facebook, περιουσία 78 δις, Ορτέγκα – ZARA, περιουσία 76 δις,  Λάρι Πέιτζ  και Σεργκέι Μπριν  – Google Λάρι, περιουσίες 64,6 δις και  62,7 δις, Κοχ – περιουσία 61,9 δις)

τα πλούτη τους άνω των 760 δις ισούνται με τον μισό πλούτο που παρήχθη το 2019 σε μια ολόκληρη Ηπειρο, την Ωκεανία.

Οι κυρίαρχοι του κόσμου και προφανώς τα άτομα που συναπαρτίζουν το κλαμπ της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, μετά από κάθε τους φιλανθρωπία παίρνουν κουράγιο ώστε στα παραπάνω «στεγνά» νούμερα να αντέχουν το… θαύμα του επιχειρηματικού πνεύματος και της καπατσοσύνης.

Θεωρούν πολύ «προβλέψιμη» κάθε σκέψη που συνδέει την υλική αποστέρηση από την μια και την προκλητική χλιδή από την άλλη, με τον αγριανθρωπισμό ενός συστήματος που οι δισεκατομμυριούχοι του (επαναλαμβάνουμε: το 0,00000666% του παγκόσμιου πληθυσμού) και τα πλούτη τους (επαναλαμβάνουμε: αυξημένος κατά 1,2 τρις το 2019) γεννιούνται και πολλαπλασιάζεται ακριβώς πάνω στο έδαφος της φτώχειας, της ανέχειας και της εκμετάλλευσης.

Οι δε οι πολιτικοί τους υπάλληλοι και οι κάθε λογής προπαγανδιστικοί τους σμπίροι θεωρούν πολύ μπανάλ να γίνεται λόγος για ανισότητες, εκμετάλλευση, απληστία.

Άλλωστε το να μιλούν για τις θαυμάσιες πρακτικές που χρησιμοποιούνται πάνω στο έδαφος του καθεστώτος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής για την επιτέλεση αυτού του (καπιταλιστικού) θαύματος,

πρακτικές, μάλιστα, όπως αυτές γνωστοποιούνται από τις καταγγελίες, για παράδειγμα, ότι οι εργαζόμενοι στην Amazon υποχρεώνονται να  «Ουρούν σε πλαστικά μπουκάλια» για να μη χάνεται χρόνος στη βάρδια (imerodromos.gr/kataggelies-gia-amazon-oyroyn-se-plastika-mpoykalia-oi-ergazomenoi-gia-na-mi-chanetai-chronos-sti-vardia/) μέχρι την φορολογική ασυλία των google, facebook κτλ και από τις εργασιακές γαλέρες ανά τον πλανήτη μέχρι την χρηματιστηριακή ασυδοσία, ενέχει έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο:

Να αντιληφθούν οι πολλοί, ακόμα κι αν δεν τους άκουσαν ποτέ στη ζωή τους, εκείνους τους στίχους που μελοποίησε ο Μικρούτσικος: «Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη/ Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο».  

Διαβάστε περισσότερα

Προβλέποντας τους πολέμους για το νερό

Μάρθα Κίσκιλα

Ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για την πρόβλεψη πιθανών συγκρούσεων και βίας που σχετίζονται με το νερό παγκοσμίως, έχουν αναπτύξει ερευνητές από έξι οργανισμούς. Το παγκόσμιο εργαλείο έγκαιρης προειδοποίησης για το νερό, την ειρήνη και την ασφάλεια (WPS) που χρηματοδοτήθηκε από την ολλανδική κυβέρνηση και παρουσιάστηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, συνδυάζει περιβαλλοντικές μεταβλητές όπως οι βροχοπτώσεις και οι κατεστραμμένες καλλιέργειες με πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Στόχος είναι να υπάρχει η δυνατότητα να προβλέπουν τον κίνδυνο βίαιων συγκρούσεων που σχετίζονται με το νερό μέχρι και ένα χρόνο πριν.
Πρόκειται για το πρώτο εργαλείο του είδους του, που εξετάζει τα περιβαλλοντικά δεδομένα, όπως οι βροχοπτώσεις και η ξηρασία, παράλληλα με τις κοινωνικοοικονομικές μεταβλητές, έναν συνδυασμό που δεν είχαν προηγούμενα εργαλεία  που αποσκοπούσαν στην πρόβλεψη συγκρούσεων για το νερό. Διατίθεται ηλεκτρονικά για χρήση από το κοινό, αλλά αποσκοπεί περισσότερο στην ευαισθητοποίηση των πολιτικών, των πολιτών και των κομμάτων σε περιοχές που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το νερό.
Το εργαλείο έχει προβλέψει ήδη συγκρούσεις που ενδέχεται να συμβούν το 2020 στο Ιράκ, το Ιράν, το Μάλι, τη Νιγηρία, την Ινδία και στο Πακιστάν. Οι προγραμματιστές ισχυρίζονται ότι έχει ποσοστό επιτυχίας 86% στον εντοπισμό ζωνών σύγκρουσης στις οποίες θα μπορούσαν να υπάρχουν τουλάχιστον 10 θάνατοι. Το εργαλείο επικεντρώνεται επί του παρόντος στα hotspots σε όλη την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη νοτιοανατολική Ασία.
Η αυξανόμενη παγκόσμια ζήτηση για νερό δημιουργεί ήδη εντάσεις - μεταξύ των κοινοτήτων, μεταξύ των γεωργών και των κατοίκων των πόλεων, μεταξύ των ανθρώπων και των κυβερνήσεων. Οι εντάσεις αναμένεται να αυξηθούν καθώς η έλλειψη νερού γίνεται πραγματικότητα για περισσότερους ανθρώπους. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μέχρι το 2050, πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι πιθανό να βιώσουν την έλλειψη νερού.
Πρόσφατα στατιστικά στοιχεία από το Pacific Institute thinktank στην Καλιφόρνια δείχνουν ότι η βία που συνδέεται με το νερό έχει αυξηθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. Ειδικότερα, τα καταγεγραμμένα περιστατικά έχουν υπερδιπλασιαστεί τα τελευταία 10 χρόνια, σε σύγκριση με τις προηγούμενες δεκαετίες.
«Το μοντέλο μηχανικής μάθησης είναι εκπαιδευμένο να εντοπίζει τα μοντέλα που χρησιμοποιούν ιστορικά δεδομένα σχετικά με τις βίαιες συγκρούσεις και τον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, δημογραφικό και υδάτινο κίνδυνο», δήλωσε στον Guardian ο Charles Iceland. «Αναλύει πάνω από 80 δείκτες, πηγαίνοντας πίσω μέχρι και 20 χρόνια. Στη συνέχεια, είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει όσα έχει “μάθει” για τις συσχετίσεις μεταξύ αυτών των μεταβλητών για να προβλέψει συγκρούσεις τους επόμενους 12 μήνες, δεδομένων των σημερινών συνθηκών», πρόσθεσε.
Η Jessica Hartog, εμπειρογνώμονας στον τομέα της κλιματικής αλλαγής υπογράμμισε ότι το Ιράκ και το Μάλι είναι δύο χώρες που βρίσκονται σε κίνδυνο. Ειδικότερα, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι αγελάδων και οι ψαράδες στο Μάλι έχουν «παγιδευτεί» καθώς τα επίπεδα νερού του ποταμού Νίγηρα έχουν μειωθεί. Την ίδια στιγμή, οι διαδηλωτές στο Ιράκ - ήδη εξοργισμένοι λόγω έλλειψης βασικών αναγκών - βγήκαν στους δρόμους πέρυσι, αφού περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι νοσηλεύονταν επειδή ήπιαν μολυσμένο πόσιμο νερό.

«Η έλλειψη νερού έχει επηρεάσει τόσο το Ιράκ όσο και το Μάλι, κυρίως λόγω των έργων οικονομικής ανάπτυξης που μειώνουν τα επίπεδα και τη ροή των υδάτων στα ποτάμια - μια κατάσταση που χειροτέρεψε η κλιματική αλλαγή και η αυξημένη ζήτηση λόγω της αύξησης του πληθυσμού», υπογράμμισε η Hartog.
«Στο Μάλι ανησυχούμε για τα σχέδια της κυβέρνησης και των γειτονικών χωρών για την κατασκευή φραγμάτων, την επέκταση του Office du Niger [ που επιβλέπει έργα διαχείρισης υδάτων] και σχετικών καναλιών άρδευσης, που θα επηρεάσουν περαιτέρω τη διαθεσιμότητα ύδατος στο εσωτερικό Δέλτα του Νίγηρα. Αυτό θα επηρεάσει πάνω από ένα εκατομμύριο αγρότες, κτηνοτρόφους και ψαράδες που εξαρτώνται πλήρως από το εσωτερικό Δέλτα του Νίγηρα», πρόσθεσε.
Στο Ιράκ από την άλλη, η αποτυχία αντιμετώπισης των ανησυχιών για το νερό και βελτίωσης των υδάτινων υπηρεσιών απειλεί άμεσα την εύθραυστη ειρήνη της χώρας. Αλλά και στη Συρία, η έλλειψη νερού και οι κατεστραμμένες καλλιέργειες έχουν αναγκάσει πολλούς να εγκαταλείψουν τις αγροτικές περιοχές για τις πόλεις, επιδεινώνοντας τον εμφύλιο πόλεμο, ενώ στο Ιράν, οι κάτοικοι του Khorramshahr και του Abadan διαδήλωσαν για το μολυσμένο πόσιμο νερό.
Η Susanne Schmeier, ανώτερος λέκτορας για το δίκαιο των υδάτων και τη διπλωματία στο IHE Delft, η οποία συμμετείχε επίσης στο έργο WPS, δήλωσε ότι τα προβλήματα ύδατος από μόνα τους δεν δημιουργούν σύγκρουση ή πόλεμο «αλλά μπορούν να επηρεάσουν αν συνδυαστούν με άλλους παράγοντες όπως η φτώχεια και η ανισότητα». «Όταν οι συγκρούσεις κλιμακωθούν, είναι δύσκολο να επιλυθούν και μπορεί να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ασφάλεια των υδάτων, δημιουργώντας φαύλους κύκλους συγκρούσεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η έγκαιρη δράση είναι κρίσιμη», είπε.
Η Schmeier δήλωσε ότι υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις σε σχέση με τους υδάτινους πόρους μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων και μεταξύ των επαρχιών εντός των ίδιων χωρών. «Στη συνέχεια, η βία ασκείται από μη κρατικούς φορείς, ενδεχομένως παράνομες ομάδες ή από εκπροσώπους ορισμένων τομέων. Τέτοιες τοπικές συγκρούσεις είναι πολύ πιο δύσκολο να ελέγχονται και τείνουν να κλιμακώνονται γρήγορα».
Σημειώνεται, ότι το εργαλείο WPS αναπτύχθηκε σε συνεργασία μεταξύ του Υπουργείου Εξωτερικών της Ολλανδίας και του Deltares, της IHE Delft, της International Alert, του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών της Χάγης, του Διεθνούς Ινστιτούτου Υγροτόπων και του Παγκόσμιου Ινστιτούτου Πόρων.

Διαβάστε περισσότερα

Πρώτο κριτήριο η ποιότητα

Christos Yiannaras
 

Ανιαρό και πικρό να καθηλώνεται ένας λαός στα ελαττώματά του. Να εθίζεται στη βραδυπορία, στην ιστορική καθυστέρηση, εξαιτίας όχι των συγκυριών, αλλά της στρεβλής νοοτροπίας που τον δυναστεύει. Να ξέρει τις αδυναμίες του, να τις ξορκίζει ομόφωνα (έστω και προσχηματικά), να υποφέρει από τις συνέπειές τους. Αλλά να υπερισχύει ο εθισμός, να πρωτεύει ο μαζοχισμός, να ατονεί ή να εκλείπει το ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Παράδειγμα στην Ελλάδα εμφατικό και αειθαλές: το ρουσφέτι. Φτάσαμε να ψυχορραγεί κυριολεκτικά η χώρα, να ζει η πλειονότητα του λαού τον πανικό της ανασφάλειας και της στέρησης – όλα τα κοινωνικά τιμαλφή ενεχυριασμένα και ο διεθνής περίγυρος επιθετικά ανάλγητος, συχνά χλευαστικός. Ομως, οι «διακομματικές» κυβερνήσεις στην Ελλάδα να αλληλομαχούν, πόσες «προσλήψεις» στο Δημόσιο δικαιούται κάθε κυβερνητικός εταίρος! Και οι μονοκομματικές να οργιάζουν. Θρίαμβος αμοραλισμού και μικρόνοιας.

Πόσο και γιατί ανίατος ο εθισμός στο ρουσφέτι; Επειδή το ρουσφέτι το γεννάει η φύση του ανθρώπου, η ορμέμφυτη ιδιοτέλεια, η πανίσχυρη αλογία του ενστίκτου. Συνοδεύει το ρουσφέτι τους θεσμούς εξουσίας, όπως συνοδεύει η πορνεία, από τα πανάρχαια χρόνια, τον θεσμό του γάμου. Σωζόταν, μέσα από το πέρασμα των αιώνων, η αξιολογική υπεροχή του γάμου έναντι της (εμπορευματικής εξ ορισμού) πορνείας – υπεροχή υπαρκτικής εμπειρίας, όχι ηθικολογικών αξιολογήσεων. Σωζόταν και η συνείδηση του δημόσιου λειτουργήματος ασυγκρίτως υπέρτερη της παρασιτικής (ατομοκεντρικών συμφερόντων) δημοσιοϋπαλληλίας.

Σήμερα, η πλανητικών πια διαστάσεων απόλυτη κυριαρχία του ατομοκεντρισμού, της εγωτικής θωράκισης και της ανέραστης ηδονολαγνείας, τείνει να εξαλείψει, όχι απλώς την πραγμάτωση, αλλά και το ενδεχόμενο πραγμάτωσης τόσο του έρωτα όσο και της πολιτικής. Αξίζει να μελετήσει κανείς τις ιστορικές ρίζες αυτού του πανανθρώπινου εφιάλτη: Ο «πολιτισμός» της στεγανής μοναξιάς θωρακισμένων «ατομικών δικαιωμάτων» ριζώνει στον εφιάλτη της σύμπτωσης (adaequatio) της «αλήθειας» με τη συμβατική «συν-εννόηση» – η αυθεντία της χρηστικής (εργαλειακής) σύμβασης γεννήθηκε από την αποτυχία της ελπίδας για ελευθερία αυθυπέρβασης, για κοινωνία σχέσεων.

Μοιάζει περίεργο για τους ανιστόρητους (που στις μέρες μας πληθαίνουν): Ομως, τόσο η απανθρωπία του ατομοκεντρισμού όσο και η θωράκιση της ακοινωνησίας με ατομικά δικαιώματα έχουν καταγωγή θρησκευτική. Τον ατομοκεντρισμό τον γέννησε η «ατομική σωτηρία» ως αποκλειστικό ζητούμενο και μοναδικός στόχος της θρησκευτικότητας, η αλλοτρίωση της Εκκλησίας σε θρησκεία. Η ακοινωνησία, οργανικό αποκύημα του εγωκεντρισμού, στοχεύει μόνο σε ατομικά ρεκόρ «καλών πράξεων» στον έλεγχο που ασκεί το υπερεγώ σε φυσικές ορμές και ορέξεις.

Αυτά τα πολύ γενικά φωτίζουν (ενδεχομένως) κάτι πολύ συγκεκριμένο: Οτι, για να απαλλαγούμε από το ρουσφέτι, που είναι πρωτογονισμός και ξεφτίλα, δεν χρειαζόμαστε διοικητικές μεταρρυθμίσεις (κάποιον καλύτερο «νόμο Πεπονή»). Χρειαζόμαστε «μετάβασιν εις άλλο γένος»: να παίξουμε σε άλλο γήπεδο, να αλλάξουμε ριζικά τους όρους του παιχνιδιού. Που σημαίνει:

Να πάψει το σχολείο να είναι χρηστικό και η Εκκλησία «επικρατούσα θρησκεία». Να ξαναγίνει το σχολείο η πρώτη είσοδος και μύηση του παιδιού στη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων: στη μουσική, στο χορό, στη συντονισμένη γυμνασία, στην έκπληξη πρόσβασης στη γνώση, στην ευγενική άμιλλα. Να ξαναγίνει η Εκκλησία σώμα (ενορία και επισκοπή), όχι σωματείο, ο επίσκοπος «πατέρας» και όχι «παιδαγωγός», το κήρυγμα πατρική προσλαλιά, όχι ιδεολογική παρλαπίπα, όχι χωροφυλακίστικος ηθικισμός.

Αυτά τα επειγόντως ζητούμενα είναι ρεαλιστικά και εφικτά, αλλά και συνάρτηση προσώπων, συγκεκριμένων ηγητόρων. Τα πρόσωπα υπάρχουν μέσα στην ελληνική κοινωνία, όμως, όπως σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή, η ανθρώπινη ποιότητα είναι πάντοτε κρυμμένη. Δεν βγάζει λόγους, δεν αρθρογραφεί σε εφημερίδες, δεν ακκίζεται στη «μικρή οθόνη», δεν κηρύττει «αναγεννήσεις» και «μεταρρυθμίσεις».

Μην περιμένουμε λοιπόν να εμφανιστεί, ουρανοκατέβατο, ένα σωτήριο καινούργιο κόμμα, ένας «μεγάλος» ηγέτης ή μια πανίσχυρα πειστική ιδεολογία, για να μεταπεισθεί ο Ελληνισμός της έσχατης παρακμής, σήψης και διάλυσης να αλλάξει ρότα. Μην περιμένουμε κάποιος να μας χαρίσει νεκραναστημένη την Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα, ετοιμοπαράδοτο το μη χρηστικό σχολείο, απαρτισμένο το κοινωνικό κύτταρο της ενορίας, οριστικά παγιωμένη την επισκοπική πατρότητα – η ποιότητα δεν κυκλοφορεί σε έτοιμες συσκευασίες.

Το περισσότερο που μπορούμε, είναι να εμπιστευόμαστε τη λογική της σποράς - βλάστησης - καρποφορίας. Χωρίς εγγυήσεις. Ποντάρουμε στη ζωή και συνεχώς κερδίζει ο θάνατος: Μικρασία, Πόντος, Ανατολική Θράκη, Βόρεια Ηπειρος, Βόρεια Κύπρος, Βόρεια Μακεδονία. Ολες οι σπαραχτικές απώλειες, με αίτιους πολιτικούς, ασφαλώς ευφυείς, αλλά δραματικά ανυποψίαστους για τη διαφορά του ελληνικού, από το μετα-ρωμαϊκό, δυτικο-ευρωπαϊκό «παράδειγμα». Ανδρέας Παπανδρέου, Αντώνης Τρίτσης, Ευάγγελος Βενιζέλος: εκπληκτικά ηγετικά χαρίσματα (και άλλοι ήσσονες, αλλά σπουδαίοι) – κανένας δεν μπόρεσε να αντιπαλαίψει το ρουσφέτι, την υπανάπτυξη, την επαρχιωτίλα. Ηταν πολιτικοί με ταλέντο, αλλά η Ελλάδα χρειαζόταν (και χρειάζεται) κοινωνικό μεταρρυθμιστή.

Πριν και από το ταλέντο, η ποιότητα.

Διαβάστε περισσότερα

Το ρεμπέτιτκο στο πρόγραμμα σπουδών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης

Το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) ανακοίνωσε την εισαγωγή ενός νέου μαθήματος στο πρόγραμμα σπουδών του, για τις απαρχές του ελληνικού ρεμπέτικου τραγουδιού και των αμερικανικών μπλουζ.   

 

Στον κύκλο μαθημάτων με τίτλο «Τραγούδια των περιθωριακών: Τα αμερικανικά μπλουζ συναντούν το ελληνικό ρεμπέτικο», θα εξετάζεται η ιστορία και η σχέση μεταξύ των δύο ειδών. Το μάθημα θα ξεκινήσει για πρώτη φορά στο εαρινό εξάμηνο του 2020, υπό την αιγίδα του γενικού προξενείου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη.    Ο συνθέτης Περικλής Κανάρης θα διδάσκει το μάθημα, σε συνεργασία με το πρόγραμμα ελληνικών σπουδών Αλέξανδρος Σ.Ωνάσης του NYU και τη Μουσική Σχολή Steinhardt School of Music. «Είναι ένα ταξίδι στις ρίζες τραγουδιών των λαών, των δύο χωρών μου. Είναι μεγάλη τιμή και εξίσου μεγάλη ευθύνη», σχολίασε ο κ. Κανάρης στο Facebook. «Ανυπομονώ».   

Το μάθημα θα είναι διαθέσιμο για τους φοιτητές των ανθρωπιστικών σπουδών και των κοινωνικών επιστημών.   

Αναλυτικά η περιγραφή του μαθήματος στο New York University  

Τα τραγούδια είναι τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας που σπάνια κάνουμε «ένα βήμα πίσω» για να τα παρατηρήσουμε ως κάτι άλλο από μουσική και στίχους. Κι όμως, μπορούν να περικλείσουν σπουδαίο πλούτο πληροφορίας για την εποχή που γράφτηκαν. Στην αρχή του 20ου αιώνα, δύο ανθολογίες τραγουδιών γεννήθηκαν παράλληλα και εξελίχθηκαν σε θρυλικά μουσικά είδη, καθένα από αυτά στο πλαίσιο της κουλτούρας του.   

Τα αμερικανικά μπλουζ, γεννήθηκαν από Αφρικάνους σκλάβους και τους απογόνους τους, στις νότιες φυτείες των Ηνωμένων Πολιτειών και το ελληνικό ρεμπέτικο, γεννήθηκε όταν μεγάλοι αριθμοί προσφύγων εγκαταστάθηκαν σε πόλεις - λιμάνια της Ελλάδας, στο ξεκίνημα της μικρασιατικής καταστροφής του 1922.    Παρά τις ευδιάκριτες διαφορές τους σε εθνικές και μουσικές καταβολές, το ρεμπέτικο αργότερα έγινε γνωστό στους φανατικούς του παγκοσμίως ως τα «ελληνικά μπλουζ», επειδή και τα δύο είδη αντικατόπτριζαν την σκληρότερη πραγματικότητα των περιθωριακών που τα δημιούργησαν.

Μία συγκριτική ανάλυση των δύο ειδών μέσα από τον φακό πολλαπλών σχολών, θα αποκαλύψει έκδηλες ομοιότητες και διαφορές στους τρόπους που δημιουργούσαν και υποδέχονταν αυτά τα κομμάτια. Επιλεγμένα κείμενα, ηχογραφήσεις, φιλμ και εμβόλιμες παρουσιάσεις από προσκεκλημένους, θα καθοδηγήσουν τους φοιτητές στα διαφορετικά επίπεδα αυτής της σύγκρισης».

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Καββαδίας, ο ποιητής των θαλασσών

«Όλα τα πράγματα έχουν τη δική τους μυρωδιά. Οι άνθρωποι δεν έχουν. Την κλέβουν από τα πράγματα.»

 

Είναι ο ποιητής που ύμνησε, με απαράμιλλο τρόπο και με άψογη χρήση της ιδιωματικής ναυτικής γλώσσας, τη γοητεία της θάλασσας και του ταξιδιού. 

Ο Νίκος Καββαδίας (11 Ιανουαρίου του 1910 - 10 Φεβρουαρίου του 1975) γεννήθηκε στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας στην Κίνα. Αμφότεροι οι γονείς του Νίκου Καββαδία ήταν Κεφαλλονίτες, ενώ ο πατέρας του, Χαρίλαος, είχε και τη ρωσική υπηκοότητα. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια εγκαταλείπει την Άπω Ανατολή και επιστρέφει στην Ελλάδα – εκτός από τον Χαρίλαο Καββαδία ο οποίος επιστρέφει στην Ρωσία, όπου διατηρεί επιχειρήσεις γενικού εμπορίου με κύριο πελάτη το τσαρικό στρατό. Με το ξέσπασμα την Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Χαρίλαος Καββαδίας φυλακίζεται ενώ οι επιχειρήσεις του έχουν καταστραφεί.

Το 1921 ο πατέρας της οικογένειας επιστρέφει στην Ελλάδα τσακισμένος. Η οικογένεια αρχικά διαμένει στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς αλλά στην συνέχεια μετακομίζει στον Πειραιά. Ο μικρός Νίκος πηγαίνει στο δημοτικό εκεί, συμμαθητής με τον Γιάννη Τσαρούχη ενώ στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο γνωρίζεται και με τον λογοτέχνη Παύλο Νιρβάνα. Από μικρός αγαπά την ανάγνωση και διαβάζει κυρίως Ιούλιο Βερν και περιπέτειες ενώ ήδη από το δημοτικό διαφαίνεται το συγγραφικό του ταλέντο, όπου εκδίδει ένα σχολικό περιοδικό.

Διαβάστε τα βιβλία του:

• Γράμματα στην αδελφή του Τζένια και στην Έλγκα
• Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη
• Θα σας τηλεφωνώ
• Η πρώτη μέρα
• Πτήση στο λευκό
• Βάρδια
• Λι
• Του πολέμου στο άλογο μου
• Μαραμπού

Σε ηλικία 18 ετών δημοσιεύονται τα πρώτα ποιήματά του, υπό το ψευδώνυμο «Παύλος Βαλχάλας» στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας. Μετά το Γυμνάσιο δίνει εξετάσεις για την Ιατρική σχολή αλλά ο θάνατος του πατέρα του τον αναγκάζει να εγκαταλείψει τα θρανία για να εργαστεί πλέον για την επιβίωση. Εξακολουθεί ωστόσο να γράφει και έργα του εμφανίζονται σε διάφορα φιλολογικά περιοδικά της εποχής.

Ήταν Νοέμβριος του 1928 όταν εκδίδεται το πρώτο του ναυτικό φυλλάδιο ως «ναυτοπαίς» και τον επόμενο χρόνο μπαρκάρει για πρώτη φορά, ως ναύτης, στο φορτηγό πλοίο «Άγιος Νικόλαος». Το 1933 κάνει την επίσημη είσοδό του στα ελληνικά γράμματα με τη δημοσίευση της ποιητικής συλλογής του «Μαραμπού», το οποίο γίνεται δεκτό από τη λογοτεχνική κοινότητα με σκληρά σχόλια – μόνοι ενθουσιώδεις υποστηρικτές του εμφανίζονται οι Φώτος Πολίτης και Κώστας Βάρναλης.

Η οικογένεια Καββαδία μετακομίζει από τον Πειραιά στην Αθήνα, το 1934, και η οικεία της γίνεται εστία συγκέντρωσης λογοτεχνών, ποιητών και ζωγράφων της εποχής. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ασυρματιστή αλλά με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύεται στο αλβανικό μέτωπο. Τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, παραμένει στην Αθήνα, ενώ μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου ( με τη «ρετσινιά» του «κομμουνιστή άνευ δράσεως») μπαρκάρει ξανά, ως ασυρματιστής, και ταξιδεύει συνεχώς για τα επόμενα τριάντα χρόνια, απαθανατίζοντας στο χαρτί τους ξένους τόπους και τις εμπειρίες του.

Το 1947 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του «Πούσι» και επανακυκλοφορεί το «Μαραμπού» με την προσθήκη τριών ανέκδοτων ποιήματα και με αυτή τη συλλογή, ο Καββαδίας ξεφεύγει από τα πρότυπά του. Το 1954 εκδίδει τη «Βάρδια», την οποία οι φιλόλογοι, όπως και με το Μαραμπού, δυσκολεύονται να κατατάξουν τόσο λόγω της άψογης δημοτικής και της ιδιωματικής ναυτικής γλώσσας όσο και του γεγονότος ότι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν επρόκειτο για μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό διήγημα, νουβέλα φαντασίας ή οτιδήποτε άλλο.

Όσοι τον γνώριζαν, έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο ήπιο και γλυκομίλητο που αγαπούσε τα αστεία, τα μπορντέλα και τα κορίτσια τους, όπως και την ζωγραφική - στην καμπίνα του είχε κρεμασμένους τρεις πίνακες του Henri de Toulouse-Lautrec. Διάβαζε πάντα πολύ και του άρεσε ιδιαίτερα να απαγγέλλει ποίηση άλλων - άλλωστε γνώριζε πολλούς από τους μεγαλύτερους ποιητές της εποχής, όπως τους Βάρναλη, Σεφέρη, Ελύτη, Σικελιανό.

Ο «Κόλιας» όπως ήταν το παρατσούκλι του μεταξύ των συντρόφων του ναυτικών, οι περισσότεροι από τους οποίους αγνοούσαν ότι ήταν ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της χώρας, εγκαταλείπει τη θάλασσα μονάχα όταν το επιβάλλει η υγεία του και με τη συμπλήρωση τριών μηνών διαμονής του στη στεριά, στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, πεθαίνει ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Λίγο καιρό μετά το θάνατό του εκδίδεται η τρίτη ποιητική συλλογή του «Τραβέρσο», με 14 ποιήματα και 3 νανουρίσματα, και χαρακτηρίζεται από πολλούς ως το ωριμότερο έργο του, ενώ τρία χρόνια αργότερα ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε με εξαιρετική επιτυχία 11 ποιήματα του, τα οποία κυκλοφόρησαν σε δίσκο με τίτλο «Ο Σταυρός του Νότου».

Το 1992, ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποιεί και άλλα ποιήματα του Καββαδία, με ερμηνευτές όπως οι Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας.Το έργο του: Ποίηση: Μαραμπού (1933) Πούσι (1947) Τραβέρσο (1975) Πεζά: Βάρδια (1954) Λι (1987): γυρίστηκε σε ταινία το 1995 με τίτλο «Between the Devil and the Deep Blue Sea» από την Marion Hansen σε μουσική Wim Mertens Του πολέμου (1987) Στο άλογό μου (1987)

Ο Σταυρός του Νότου (Ολόκληρος ο δίσκος)

 

Οι Προσευχές των Ναυτικών
Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού κοιμηθούν,
βρίσκουν στην πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι
κι ώρα πολλή προσεύχονται βουβοί, γονατιστοί
μπρος σ ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.
Κάτι μακριά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά,
μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί Κινέζοι ρύζι,
προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές
κοιτώντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει.
Οι Κούληδες με την βαριά βλακώδη τους μορφή
βαστούν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,
κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά,
κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.
Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά,
εκστατικά προσεύχονται γιομάτοι από ικεσία
και ψάλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά,
που έμαθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.
Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική,
από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν,
το σταυρό τους κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή « Πάτερ ημών...»
το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους.

 

Οι επτά νάνοι στο S/S CYRENIA
Στην Έλγκα
Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μη το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις. Οπιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.
Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.
Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγας γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι.
Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια, κ
ατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι σωρός να πέσει,
να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.
Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι;
Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με από τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιε μου, που πας; - Μάνα, θα πάω με τα καράβια.
Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ’ ένα αυλό με νανουρίζει.
Colombo 1951

Διαβάστε περισσότερα

Τόσα κερδίζουν οι μεγαλύτερες εταιρείες και τράπεζες κάθε δευτερόλεπτο!

Τι προκύπτει αν γίνει αναγωγή τω κερδών των μεγάλων εταιρειών και τραπεζών στον κόσμο με βάση όσα εισπράττουν ανά δευτερόλεπτο; Τα στοιχεία – τα οποία αναδημοσιεύουμε από το newmoney.gr που έκανε τις απαραίτητες πράξεις σύμφωνα την κερδοφορία του 2019 – «σοκάρουν», αν σκεφτεί κανείς και πόσα βγάζει ένας εργαζόμενος (π.χ στην Ελλάδα) κάθε μήνα και όχι κάθε δευτερόλεπτο. Και μην μιλήσει κανείς για εκμετάλλευση των εργαζομένων, διότι μπορεί να χαρακτηριστεί και κομμουνιστής… 

1.  Saudi Aramco:Η σαουδαραβική πετρελαϊκή εταιρεία κερδίζει την ημέρα 304.039.726 $, άρα 3.519 δολάρια το δευτερόλεπτο.

 

2. Apple: Η Apple κερδίζει την ημέρα 163.098.630 $, άρα 1.888 δολάρια το δευτερόλεπτο. 

 

3. Industrial & Commercial Bank of China: Η κινεζική τράπεζα κερδίζει την ημέρα 123.293.973 $, άρα 1.427 δολάρια το δευτερόλεπτο. 

 

4. Samsung Electronics: Η Samsung κερδίζει την ημέρα 109.301.918 $, άρα 1.265 δολάρια το δευτερόλεπτο. 

 

5. China Construction Bank: Η κινεζική τράπεζα κερδίζει την ημέρα 105.475.068 $, άρα 1.221 δολάρια το δευτερόλεπτο. 

 

6. JPMorgan Chase & Co: Η αμερικανική τράπεζα κερδίζει την ημέρα 88.969.863 $, άρα 1.030 δολάρια.

 

7. Alphabet:Η μητρική εταιρεία της Google κερδίζει την ημέρα 84.208.219 $, άρα 975 δολάρια το δευτερόλεπτο. 

 

8. Agricultural Bank of China:Η ABC έχει κερδίζει την ημέρα 83.990.411 $, άρα 972 δολάρια το δευτερόλεπτο.

 

9. Bank of America Corp: Η τράπεζα κερδίζει την ημέρα 77.115.068 $, άρα 893 δολάρια το δευτερόλεπτο.

 

10. Bank of China:Η κινεζική τράπεζα κερδίζει 74.589.589 την ημέρα, άρα 863 δολάρια το δευτερόλεπτο.

 

Όπως συμπληρώνει το newmoney.gr με βάση την κερδοφορία του 2019 – στην οποία βασίστηκαν οι παραπάνω υπολογισμοί – μένουν εκτός δεκάδας η Facebook με κέρδη 706 δολάρια το δευτερόλεπτο, η Ιntel με 671 δολάρια το δευτερόλεπτο και η Toyota (η μόνη αυτοκινητοβιομηχανία εντός της εικοσάδας) με 544 δολάρια ανά δευτερόλεπτο.

Διαβάστε περισσότερα