ΟΤΑΝ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ξαναχτύπησε η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτήν τη φορά έστειλε τα ΜΑΤ να εισβάλουν και να καταλάβουν το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας στην Αγία Παρασκευή. Προφανώς ούτε που αντιλαμβάνονται ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το μέγεθος της πολιτικής ζημιάς που υφίστανται όταν χρησιμοποιούν τα ΜΑΤ εναντίον του κρατικού ραδιομεγάρου. Αδιαφορούν επίσης για το γεγονός ότι η αστυνομική επιχείρηση που διέταξαν στερείται νομικής βάσης, σε βαθμό που η εισαγγελική αρχή αρνήθηκε να διατάξει αυτήν την κατάληψη του ραδιομεγάρου, αναλαμβάνοντας δηλαδή αυτήν την ευθύνη.

Αρκέστηκε σε απλή παρουσία εισαγγελέα και μάλιστα μόνο κατόπιν γραπτού αιτήματος της ηγεσίας της Αστυνομίας - γι' αυτό και ο εισαγγελέας δήλωνε από το πρωί ότι αυτός μόνο παρίσταται και γι' αυτό δεν σχηματίστηκε δικογραφία. Πέντε μήνες μετά το ολέθριο πολιτικό σφάλμα του κλεισίματος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, πράξη πρωτοφανή στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο υπό συνθήκες δημοκρατίας, η κυβέρνηση ενδέχεται να υποστεί νέο κύμα πολιτικής φθοράς. Το να εμφανίζεται πύλη του περιβόλου της ΕΡΤ σφραγισμένη με... χειροπέδες (!!!) και να κάνει η εικόνα αυτή τον γύρο της Ευρώπης και του κόσμου μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, σίγουρα δεν αυξάνει το διεθνές κύρος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.

Το να έχουν τα ευρωπαϊκά και άλλα διεθνή τηλεοπτικά κανάλια συνεχή ροή εικόνων από το ραδιομέγαρο που καταλαμβάνουν τα ΜΑΤ, το ραδιομέγαρο στα χέρια των αστυνομικών δυνάμεων χωρίς κανέναν δημοσιογράφο, τους αστυνομικούς τα χαράματα να κάνουν χρήση χημικών εναντίον των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων της ΕΡΤ κ.λπ., σε καμιά περίπτωση δεν αυξάνει τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην κοινή γνώμη των ξένων χωρών. Στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών, κυβερνητικές πράξεις αυτού του είδους παραπέμπουν μάλλον σε πολιτικά ανώμαλες περιόδους εκτροπής από τη δημοκρατική αντιμετώπιση καταστάσεων. Η αντιπολίτευση δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία που της έδωσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος του ίδιου του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα ανακοίνωσε την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση, πράξη που υλοποίησε άμεσα. Η συζήτησή της θα αρχίσει σήμερα το μεσημέρι και θα ολοκληρωθεί με ονομαστική ψηφοφορία τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Τη «συρρίκνωση και απαξίωση της δημοκρατίας» και την «πορεία προς την οικονομική καταστροφή» επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την κατάθεση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. «Καταλύεται το Σύνταγμα» με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, ισχυρίστηκε ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος. «Ενταση του αυταρχισμού και της καταστολής» κατήγγειλε το ΚΚΕ, ενώ για τις συνέπειες που έχει το «αυταρχικό πρότυπο στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων» έκανε λόγο η ΔΗΜΑΡ.

Αντιθέτως, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου όσο και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα υποστήριξαν ότι, βάζοντας τα ΜΑΤ να καταλάβουν το ραδιομέγαρο, η κυβέρνηση αποκατέστησε τη συνταγματική νομιμότητα. Επιπροσθέτως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πρόβαλε την άποψη ότι στέλνοντας τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ η κυβέρνηση έκανε και... οικονομία (!), γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αγοράσει πανάκριβα μηχανήματα για να καλύψει η κρατική τηλεόραση την εξάμηνη προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ που αρχίζει την 1η Ιανουαρίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδης έδωσε σπαραξικάρδια παράσταση στη Βουλή εξηγώντας ότι όσο το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής τελούσε υπό κατάληψη, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πληρώσει τις αποζημιώσεις σε όλους τους εργαζομένους στην ΕΡΤ που απέλυσε τον Ιούνιο!

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία υπήρξε ομολογουμένως εξαιρετική στις δηλώσεις που έκανε ευρισκόμενη επί ώρες συνεχώς μπροστά στη φυλασσόμενη από ΜΑΤ πύλη της ΕΡΤ, κατηγόρησε την κυβέρνηση λόγω της αστυνομικής εισβολής για «πραξικόπημα εναντίον της νομιμότητας». Για «πράξη πολιτικής αποσταθεροποίησης» κατηγόρησε την κυβέρνηση και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κεφάλαιο της κατάληψης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή άνοιξε και ουσιαστικά έκλεισε χθες εξαιτίας της κατάθεσης εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα της πρότασης μομφής. Με την κίνηση αυτή η αντιπαράθεση φεύγει από το μαζικό κίνημα και μετατίθεται στη Βουλή, με σίγουρη φυσικά τη συσπείρωση των κυβερνητικών βουλευτών και τη νίκη της κυβέρνησης στην ψηφοφορία.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την 8 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

SuccEΡΤ story : Στη χώρα μου έχουμε Δημοκρατία

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Οι εποχές που χτυπούσαν την πόρτα σου στις 5 το πρωί - και δεν ήταν ο γαλατάς - έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου στις 5 το πρωί, είναι για να μάθεις από τους φίλους σου, από τους συναδέλφους σου, ότι τα ΜΑΤ με προτεταμένα τα οπλοπολυβόλα τους εισέβαλαν στην ΕΡΤ. Για να συλλάβουν το κτίριο…
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Ως εκ τούτου το «μαύρο» στην ΕΡΤ δεν ήταν ένα μέτρο αντιδημοκρατικό. Όχι. Αλλά τότε τι ήταν; Όπως είχε ισχυριστεί το καλοκαίρι ο υπουργός κ.Δένδιας, το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» στην ΕΡΤ, το πολύ – πολύ να ήταν ένα μέτρο λιγάκι... «αντιαισθητικό». Αλλά αντιδημοκρατικό, ποτέ! Το αντιαισθητικό του πράγματος αποκαταστάθηκε χτες. Το φρόντισε ο κ.Δένδιας. Η «αισθητική» της κυβέρνησης αποκαλύφθηκε διά του οργάνου της τάξης που έσπευσε να περάσει χειροπέδες… στην κεντρική πύλη του ραδιομεγάρου!
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Και ως εκ τούτου έχουμε και διαφάνεια. Έτσι ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου και νυν υφυπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, αρμόδιος για την ΕΡΤ (σ.σ.: πρόκειται για τον ακομμάτιστο, τον ακηδεμόνευτο, τον αντικειμενικό δημοσιογράφο Παντελή Καψή), είχε φροντίσει να μας προϊδεάσει. Μάλιστα μας είχε προϊδεάσει πριν ακόμα υπουργοποιηθεί από τον κ.Σαμαρά και ενώ ακόμα αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Εθνος», όπου και έγραφε ότι: «...κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως η τύχη της ΕΡΤ είναι σημαντικότερη από την τύχη της χώρας». Μετά τη σύλληψη των ντουβαριών της ΕΡΤ από 8 διμοιρίες ΜΑΤ, η τύχη της χώρας είναι πλέον εξασφαλισμένη…
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Απόδειξη πρώτη: Το «μαύρο» στη ζωή μας πέφτει με αλλεπάλληλες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Απόδειξη δεύτερη: Ακόμα και όταν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου έχουν καταπέσει, διότι ποτέ δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή ως είχε υποχρέωση η κυβέρνηση, εντούτοις, ακόμα και τότε, τα ΜΑΤ λαμβάνουν οδηγίες να προβούν σε καταδρομική επιχείρηση (!) για να καταλάβουν δημόσια περιουσία στο όνομα της εφαρμογής αυτών των - άκυρων και παράνομων - ΠΝΠ…
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Απόδειξη: Ο πρωθυπουργός της χώρας μου, αυτός που μαζί με τον συγκυβερνήτη του, τον Βενιζέλο, έδωσαν την εντολή για την έφοδο στην ΕΡΤ, δήλωσε πριν μερικές μέρες ότι – μέχρι τώρα - δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του φασίστα…
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Που πάει να πει ότι «βασιλεύει» η πολιτική ειλικρίνεια. Για παράδειγμα: Όταν η εφημερίδα «Real News» αποκάλυψε το επερχόμενο «μαύρο» στην ΕΡΤ, και το αποκάλυψε ένα μήνα πριν το διαπράξει η κυβέρνηση, οι ταγοί της ειλικρίνειας (και της δημοκρατίας) το διέψευδαν. Τι διέψευδαν δηλαδή; Μα αυτό που είχαν ήδη αποφασίσει να κάνουν (και το είχαν αποφασίσει ήδη από το πρώτο Μνημόνιο! Διέψευδαν αυτό που λίγο αργότερα από την αποκάλυψη της «Real» το διέπραξαν…

Μνημόνιο (δεύτερη επικαιροποίηση, σελ. 39, 57, 58): Όπως βλέπετε έχουν προδιαγράψει το κλείσιμο της ΕΡΤ και τη διάλυση μιας σειράς επιχειρήσεων από το Νοέμβρη του 2010

Επί της ουσίας τώρα:
Το «όχι» στο «μαύρο» στην ΕΡΤ, δεν σημαίνει «ναι» στην διαχρονικά «φαιά» ΕΡΤ - κι ας παριστάνουν μερικοί ότι δεν το καταλαβαίνουν. Δεν υπερασπιζόμαστε την κρατική και κομματοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπιζόμαστε ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάτσου, ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάρου. Δεν υπερασπιζόμαστε δηλαδή την «ΥΕΝΕΔ» του κ. Κεδίκογλου και της έκαστοτε τρικομματίλας, δικομματίλας ή μονοκομματίλας.
Το «όχι» στο «μαύρο» υπερασπίζεται αυτό που θα έπρεπε να είναι και που μπορεί να είναι η ΕΡΤ: Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα. Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης εκ μέρους των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών της αντιλαϊκής πολιτικής και προπαγάνδας.
Το «όχι» στο «μαύρο» και στις «μαύρες» διαδικασίες επιβολής του, υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δουλειά δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, αφού η ΕΡΤ, όπως περιγράφεται στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου της διάλυσης που έχει σχεδιαστεί για όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα Ταμεία κοκ.
Το «όχι» στο «μαύρο», που εκδηλώθηκε ως κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, είναι το «ναι» για μια άλλη, πραγματικά δημόσια ΕΡΤ, που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της. Που το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων σε αυτήν, δε θα αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά θα βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο, όπως το πάλεψαν οι επί 6 μήνες αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι – απολυμένοι της ΕΡΤ.
Το «όχι» στο «μαύρο» είναι έκφραση του τέλους της ανοχής στην υποκρισία. Ιδού ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας, ασύλληπτης, υποκρισίας:

Αυτά τα έλεγε ο Κεδίκογλου πριν γίνει υπουργός. Όταν έγινε υπουργός ήταν εκείνος, ο Κεδίκογλου, που εφάρμοσε όσα είχε καταγγείλει… ο Κεδίκογλου, ως αντιπολίτευση.

Εν κατακλείδι:
Λέμε «όχι» στο «μαύρο» και στις μαύρες μεθόδους επιβολής του «μαύρου» γιατί υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ που δεν υπάρχει και την ΕΡΤ που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε! Υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ που και πρέπει και που μπορεί να υπάρξει. Αλλά είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό μια τέτοια δημόσια ΕΡΤ να υπάρξει;
Ναι, είναι!
 Όπως ακριβώς είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά Δημόσια Υγεία και Δημόσια Παιδεία. Όπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας ενέργειας. Όπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας επίγειων, θαλάσσιων, εναέριων μεταφορών κοκ. Σύμμαχος για την επίτευξη αυτού του ευγενικού στόχου είναι τόσο το έμπειρο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα σε όλους τους τομείς, όσο και οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας που διαθέτει και μπορεί να αξιοποιήσει η χώρα.
Η παραπάνω αναγκαία συνθήκη, δηλαδή ότι διαθέτουμε ως χώρα και τα μέσα και τους ανθρώπους για να φτιάξουμε αυτό το Δημόσιο (σ.σ.: που καμία σχέση δεν έχει με το «Δημόσιο» της «Ζήμενς», των υποβρυχίων που γέρνουν, των ρουσφετιών των Κεδίκογλου κοκ), για να μετατραπεί ταυτόχρονα σε συνθήκη όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή για την επίτευξη του στόχου που περιγράφηκε, απαιτείται η κατανόηση και η συμφωνία πάνω σε μια κρίσιμη «λεπτομέρεια»: Η «λεπτομέρεια» είναι ότι
όπως η πληροφόρηση (μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ),
έτσι και το φαΐ,
έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά,
έτσι και η θέρμανση,
έτσι και η μόρφωση,
έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση,
έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,
έτσι και η στέγαση,
έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας. Δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Δεν μπορεί δηλαδή να βρίσκονται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκείνο που απαιτείται είναι η κατάθεση «μομφής» όχι απλώς απέναντι στο «μαύρο» διαχειριστικό μοντέλο της πολιτικής που εφαρμόζεται. Απαιτείται μομφή στην ουσία αυτής της πολιτικής, δηλαδή η απόρριψη των «μονοδρόμων» και η συνολική ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ, των ΔΝΤ, των εντός και εκτός των συνόρων «εργολάβων».
Ειδάλλως, και εφόσον συνεχιστεί η ενημέρωση, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, το νερό, τα πάντα, να ανήκουν στους κάθε λογής «εργολάβους»,
τότε,
η ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι σαν αυτή που επιβάλει τα χαράτσια. Ο ΟΤΕ θα είναι σαν αυτόν που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ». Τα ναυπηγεία θα συνεχίσουν να είναι σαν αυτά τα κουφάρια που έχει καταντήσει η «Κρουπ». Ο ορυκτός πλούτος θα συνεχίσει να χαρίζεται στους «επενδυτές». Και η ΕΡΤ (με ό,τι «ΔΤ» κι αν τη βαφτίσουν) θα είναι σαν αυτή που είχαν φτιάξει μέχρι σήμερα οι νυν και οι πρώην «Κεδίκογλου».

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έρωτας, Επανάσταση και ένα μικρό αστέρι στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη

Ο Τ. Λειβαδίτης με τον Γ. Ρίτσο στην εξορία

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι νεκρός και όμως 25 xρόνια μετά τον θάνατό του είναι στη μόδα ίσως περισσότερο από ποτέ. Ο νέος μπορεί να γυρίσει το βράδυ, να βγάλει την μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα που μόλις αγόρασε και να κοινοποιήσει στο facebook κάποιο στίχο του Τάσου Λειβαδίτη. Συνήθως έναν στίχο όμορφο, αλλά και γεμάτο μοναξιά. Στίχο Κατακερματισμένο και φοβισμένο που τον κλέψαμε από μια ηρωική εποχή και ένα ολόκληρο έργο για να τον αφήσουμε μόνο του στο χρονολόγιο του προφίλ μας.

 Του Χρήστου Αβραμίδη.

  Είναι πολλοί αυτοί που δημοσιεύουν Λειβαδίτη καθημερινά, και ακόμα περισσότεροι αυτοί που τον διαβάζουν. Οι κοινοποιήσεις τον κάνουν όλο και πιο γνωστό και αυτό συμβαίνει με έναν τρόπο που τα ερωτικά του ποιήματα γίνονται διαρκώς δημοφιλέστερα ενώ τα επαναστατικά του δείχνουν όλο και περισσότερο σαν δημιουργήματα μιας ξύλινης νεανικής τρέλας. Είναι όμως έτσι, το έργο του ποιητή, είναι τόσο μακρινός ο έρωτας και η επανάσταση στο έργο του;

Ας παρακολουθήσουμε όμως από κοντά την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, αναλύοντάς την βάσει των μεθοδολογικών εργαλείων που μας προσφέρουν πρωτοπόροι πολιτικοί φιλόσοφοι με την προειδοποίηση στον αναγνώστη ότι το κείμενο θα έχει κάποιες απαιτήσεις απέναντί του... Στην κουβέντα μας o Σεβαστάκης και ο Μπαλασόπουλος θα βρεθούν απέναντι στον Νίτσε και τον Λεφέβρ. Ο Σλαβόι Ζίζεκ θα μαλώσει για ακόμα μια φορά με τον Γιάννη Σταυρακάκη. Ενώ τις απόψεις τους θα καταθέσουν ο Μπαντιού και ο Φρέιρε που θα μας μιλήσουν για τους επαναστάτες της ιστορίας

Πεποίθησή μας είναι ότι ο Λειβαδίτης αποτελεί ένα μεγάλο σύμπτωμα. Σύμφωνα με την Λακανική Αριστερά το σύμπτωμα αναδύεται εκεί όπου έχει αποτύχει ο κόσμος. Το σύμπτωμα αποτελεί τρόπον τινά μια έκκληση να ερμηνεύσουμε αναδρομικά το κρυμμένο νόημά του. Το σύμπτωμα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς τα υποκείμενα επιλέγουμε κάτι, αντί για το τίποτα (Ζίζεκ, 2006: 133-134) . Με βάση την ζωή του Τάσου Λειβαδίτη και τις χαμένες ιστορικές μάχες που έδωσε στις "μεγάλες σελίδες της ιστορίας", θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον ποιητή ένα σύμπτωμα της ιστορίας του 20ου αιώνα. Έναν ποιητή που μέσα στην προσωπική του διαδρομή, ακόμα και πάνω στο ίδιο του το σώμα, συμπυκνώθηκαν πολλές από τις εξαρθρώσεις και τις συναρθρώσεις του ελληνικού λαού.

 

Το έργο του Λειβαδίτη όμως είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Επιλέγει συνειδητά το κάτι απέναντι στο Τίποτα. Αναζητάει εναγωνίως να περιγράψει το πραγματικό της άδικης τάξης πραγμάτων. Σκύβει αυτοκριτικά στον ίδιο του τον εαυτό και αλλάζει πολιτική και ατομική ταυτότητα, βαδίζοντας χέρι χέρι με την τρέλα. Η ζωή του Λειβαδίτη είναι ένα ταξίδι με πολλές απογοητεύσεις. Ηδονή, νεκροί φίλοι και ήττες συντρόφισσες παρελαύνουν στο έργο του. Οι απογοητεύσεις πολλές και μεγάλες, όμως αυτός απορρίπτει την τρέλα και επιστρέφει στην ζωή για να της πει πόσο ερωτευμένος είναι μαζί της και πόση δύναμη μπορεί να δείξει για να αλλάξει την πραγματικότητα.

 

 

Τελικά δεν προσφέρει απαντήσεις, παρά μόνο εφόδια για να ερμηνεύσει κανείς την ιστορία ενός αιώνα που γύρισε καπάκι η ζωή. Για να ερμηνεύσει δηλαδή κανείς τους λόγους που τα επαναστατικά οράματα του 20ου αιώνα ήταν απλά "μεγάλα όνειρα", που δεν χώρεσαν στα "μικρά βιβλία" της κοινωνικοσυμβολικής τάξης. Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ένα σύμπτωμα που αναδύθηκε εκεί που απέτυχε η κατεστημένη κοινωνική τάξη, και ένα σύμπτωμα εκεί που απέτυχε η αναδυόμενη επαναστατική τάξη-αταξία που θα αντικαθιστούσε την παλιά. Πολλές συζητήσεις έχουν υπάρξει για την περιοδολόγηση του έργου του Τάσου Λειβαδίτη.

Εν πολλοίς, με βάση το παραπάνω σχήμα, θα λέγαμε ότι ο Λειβαδίτης μέχρι τα μέσα του 1950 αποτελεί το σύμπτωμα της υπάρχουσας τάξης, και έως τον θάνατό του κάνει μία έκκληση να ερμηνεύσουμε το κρυμμένο νόημά της αποτυχίας, της επανάστασης που χάθηκε. Πεποίθησή μας είναι ότι οποιοδήποτε επαναστατικό εγχείρημα θέλει να εγκαθιδρύσει μια άλλη τάξη πραγμάτων θα πρέπει να σκύψει αυτοκριτικά στην συσσωρευμένη πείρα του 20ου αιώνα. Να υπερασπιστεί την πείρα από τους δυνάστες μας αλλά και να της επιτεθεί με βία για να την βάλει σε νέα θεμέλια. Αυτήν την πείρα μας προσφέρει ο Λειβαδίτης.

 

Εξάρθρωση και Αποεπένδυση
 

Στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη μπορεί κανείς να διακρίνει μια διαδικασία διαφυγής από τον κόσμο. Πολλές φορές αυτό εκφράζεται με μια συναισθηματική αποεπένδυση της κοινωνικοσυμβολικής τάξης. Μια άλλη διαφυγή θα ήταν η απώλεια κάθε ταυτότητας και ταύτισης και κατά συνέπεια η τρέλα, όμως κάτι τέτοιο αποφεύγεται με αυτόν τον δημιουργικό τρόπο. Είναι όμως η αποεπένδυση που περιγράψαμε κάτι που συμβαίνει μονάχα στον Λειβαδίτη;

 

Όπως θα δούμε, με βάση τον Μπαντιού, το πάθος για το πραγματικό που χαρακτηρίζει τους Λενινιστές (πιθανότατα εννοώντας γενικά τους επαναστάτες) , συνοδεύεται από τον πολλαπλασιασμό της ομοιότητας. Για έναν επαναστάτη, ο κόσμος είναι ο παλαιός κόσμος, είναι κορεσμένος από διαφθορά και προδοσία (Μπαντιού, 1999). Η κάθαρση, η αποεπένδυση του πραγματικού πρέπει πάντα να ξαναρχίζει. Αυτό είναι τελικά και ένα από τα στοιχεία που ανάγκασαν τον Νίτσε να ασκήσει κριτική στην μνησικακία, εννοώντας κατά βάση τη διαλεκτική και τον τρόπο σκέψης και διαβίωσης που απορρέει από αυτήν. Η μνησικακία βλέπει στο κάθε πράγμα μια παγίδα, μια αντίθεση (Λεφέβρ, 1996: 56) . Έτσι, ο άνθρωπος που αμφισβητεί το Είναι και θέλει έναν άλλον κόσμο, μια άλλη ζωή, θέλει κάτι πιο βαθύ, να διορθώσει τη φαινομενικότητα, επομένως απαρνείται την υπάρχουσα ζωή και στρέφεται εναντίον της (Σεβαστάκης, 2008: 78).

 

Μέσω αυτού του τρόπου, τελικά, η κατάφαση της ζωής, φαίνεται ως κάτι κακό, κάτι καταδικαστέο. Έτσι ο Νίτσε καταγγέλλει την ψεύτικη γοητεία του αρνητικού που μετατρέπει το πολλαπλό, το γίγνεσθαι, το τυχαίο σε ισάριθμες δυστυχίες της συνείδησης και τις δυστυχίες της συνείδησης σε ισάριθμες στιγμές διαμόρφωσης αναστοχασμού ή ανάπτυξης (Λεφέβρ, 1996: 66).

Αυτό θα μπορούσε να συνδεθεί άλλωστε και με τον συλλογισμό που αναπτύσσει ο Λειβαδίτης στο παρακάτω απόσπασμα: “Κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε το δρόμο με τα ρολόγια μας σταματημένα στην μόνη ώρα, την ώρα που αργήσαμε” (Λειβαδίτης, 1997: 94)

 

Με βάση τον Νίτσε σε αυτό το σημείο, ίσως δεν θα έπρεπε να δουν τα υποκείμενα την ήττα σαν μία δυστοκία της συνείδησης, με σκοπό τον εκ νέου αναστοχασμό , αλλά θα έπρεπε να αποδεχτούν την μοίρα τους και να την αγαπήσουν Διονυσιακά (Σεβαστάκης, 2008: 67). Ασφαλώς κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 1950, ιδιαίτερα εάν κάποιος είχε αντιστασιακό παρελθόν, μάλλον είναι αδύνατο, όπως είναι αδύνατο να συμβιβαστεί και η σκέψη του Νίτσε για την μνησικακία με τις μεγάλες αφηγήσεις και πολιτικά σχέδια. Εν πάσει περιπτώσει, ο Νίτσε θέτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που πιάνει και ο Λειβαδίτης. Το ζήτημα της αποεπένδυσης της πραγματικότητας, της άρνησης της ζωής, είναι κάτι που θα θέσει ο ποιητής με αντιφατικό τρόπο και θα τον απασχολεί όλο και περισσότερο όσο φτάνει προς το τέλος της δημιουργίας και της ζωής του. Ας δούμε όμως με ποιον τρόπο διαγράφεται η αντίληψη του ποιητή μέσα από αποσπάσματα δύο διαφορετικών ποιημάτων στα οποία κεντρικό ρόλο παίζει ένα αστέρι.

Έτσι λοιπόν, ο ποιητής θα γράψει:
 

“Ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μού ’παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος” (Λειβαδίτης, 1997: 65)

Άρα, στην εναγώνια προσπάθεια του επαναστάτη να στηρίξει τις θυσίες του ότι η υπάρχουσα τάξη είναι πλήρης αντιφάσεων και φαινομενικοτήτων και δεν έχει καμία ομορφιά και ουσία, αυτό το αστέρι, δρα σαν ανασχετικός παράγοντας στην αποεπένυδη που θα επιχειρούσε ο ποιητής. 

Ενώ όμως θα περίμενε κανείς ότι η συνέχεια του παραπάνω συλλογισμού θα οδηγούσε σε κάποια απόσυρση από την επαναστατική πάλη ο ποιητής μας διηγείται ότι:
 

“Αυτό το άστρο στον ουρανό είναι η πέτρα που είχαμε στο στόμα , μην και ξεφύγει ο στεναγμός μας” (Λειβαδίτης, 1997: 71)

Συνεπώς, η ομορφιά αυτού του κόσμου, ακόμα και της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, είναι κάτι τελικά που όχι μόνο δεν δρα ανασχετικά στην στράτευση του επαναστάτη, αλλά αντίθετα εντάσσεται στην ιδεολογία του σαν ένα σημείο εμπλουτισμού, ένα κομμάτι του πραγματικού που πρέπει να διατηρηθεί και να μπορούν να το βιώνουν όλοι οι άνθρωποι. Και φυσικά ο τρόπος διατήρησης δεν είναι άλλος από την επιτυχία της επανάστασης και την εγκαθίδρυση μιας άλλης τάξης.

 

Ο Θεός πέθανε, ο έρωτας γεννήθηκε
 

Ποιος ήταν όμως ο λόγος που ο ποιητής όπως και χιλιάδες σύντροφοί του κατάφεραν να φέρνουν σε πέρας τις δυσκολίες. Όπως είδαμε και προηγουμένως, είναι η ομορφιά αυτού του κόσμου που ωθεί τον επαναστάτη να συνεχίζει να αγωνίζεται προκειμένου να φτιάξει μια κοινωνία όπου θα υπάρχει η πληρότητα και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα πάντα. Μέσα σε αυτή την διαδικασία, ο επαναστάτης καλείται συνεχώς να ανακαλύπτει με δυναμικούς ρυθμούς όλο και περισσότερα στοιχεία του πραγματικού*. Έτσι, γράφει ο ποιητής:

 

“Ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο ανεξάντλητο και απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, για αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική και ανεπανάληπτη στιγμή του” (Λειβαδίτης, 1997: 35)

 

Βλέπουμε λοιπόν, ότι ταυτόχρονα με την τάση για αποεπένδυση της πραγματικότητας υπάρχει μία αντίθετη διαρκής τάση συναισθηματικής επένδυσης που βασίζεται στο ανεξάντλητο και το απρόβλεπτο. Επιπλέον με την ρήση για τον θεό που δεν είναι αθάνατος, το μυαλό μας πηγαίνει στην διάσημη ρήση του Νίτσε “Ο Θεός πέθανε”. Ας δούμε όμως μια συνοπτική ανάλυση για τον παραπάνω στίχο.

 

Είναι ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου, ο αιώνιος, παντογνώστης, παντοδύναμος, πανταχού παρόντας ; Mια θετική απάντηση θα ήταν ανεπαρκής, καθώς αν ο "Θεός" του Νίτσε (και του παραπάνω ποιήματος) ήταν παντοδύναμος, δεν θα μπορούσαμε να τον σκοτώσουμε. Αν ήταν αιώνιος, δεν θα ήταν νεκρός. Αν ήταν πανταχού παρών, δεν θα ήταν τώρα απών. Αν ήταν παντογνώστης, θα γνώριζε τον κίνδυνο που διατρέχει από εμάς. Αν ήταν ο δημιουργός του κόσμου, ο κόσμος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς αυτόν εφόσον αυτή η δημιουργία ήταν η αφετηρία και πηγή κάθε δημιουργίας, η μοναδική, κατ' εξαίρεση πράξη ενός μοναδικού και κατ' εξαίρεση όντος, κάτι εξ ορισμού αδύνατο να επαναληφθεί, κάτι που δεν έχει νόημα χωρίς την ύπαρξη του όντος αυτού.

 

Συνεπώς, το Είναι φαίνεται να εκπροσωπεί την αρχή διαμεσολάβησης της ύπαρξης. Η ύπαρξη δεν είναι τυχαία, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πλασμάτων δεν είναι χαώδεις και χωρίς σχέδιο, επειδή διαμεσολαβούνται από μια ανώτερη αρχή. Χωρίς αυτό το τρίτο όρο, το έδαφος μιας σχέσης δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, καθώς η σχέση δεν θα είχε καμία συγκροτητική αρχή, καμία δυνατότητα επιδιαιτησίας, και κανένα σημείο από το οποίο να μπορεί να αναπαρασταθεί ως σχέση. Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός που "είναι νεκρός" και "παραμένει νεκρός" γιατί ήταν πάντα θνητός -- και ήταν τέτοιος επειδή ήταν, φυσικά, δημιούργημα του νου, λογικό εύρημα. Ο Θεός ήταν --αυτό είναι κρίσιμο-- λογικό εύρημα, αποτύπωση μιας λογικής αναγκαιότητας (Balasopoulos, 2009).

 

Άρα ο "Θεός" του Νίτσε, επικύρωνε μια αρχή εδραίωσης ή θεμελίωσης των κοινωνικών σχέσεων -- εξισωτικών ή άνισων, αυτό ήταν ιστορικά αδιάφορο για τον Θεό ή τους θεούς που προηγήθηκαν αυτού, και που δεν έτυχε ποτέ στην διάρκεια της ζωής τους να κάνουν άλλο από το να συντηρούν τη μορφή των σχέσεων που υποτίθεται πως δημιούργησαν. «Αν ο κόσμος είχε έναν σκοπό, θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί. Αν υπήρχε γι’ αυτόν μια απροσχεδίαστη έσχατη κατάσταση, θα έπρεπε επίσης να είχε επιτευχθεί. Αν ήταν ικανός καθ’ οποιονδήποτε τρόπο για μια παύση και ακινητοποίηση, για Είναι , αν σε όλη την πορεία του γίγνεσθαι του διέθετε έστω και για μια στιγμή την ικανότητα αυτού του Είναι, τότε κάθε γίγνεσθαι θα είχε λάβει προ πολλού τέλος, μαζί με κάθε σκέπτεσθαι και πνεύμα. Το γεγονός του πνεύματος ως μορφής του γίγνεσθαι αποδεικνύει ότι ο κόσμος δεν έχει σκοπό, τελική κατάσταση και είναι ανίκανος για κάποιο Είναι.» (Σεβαστάκης, 2008: 274). Έτσι, απορρίπτεται η παλιά συνήθεια να συνδέεται το κάθε συμβάν με ένα σκοπό, μια πρόθεση ή μια θέληση.

 

Από τι αντικαταστάθηκε ο Θεός; Αντικαταστάθηκε από τις σχέσεις που απορέουν από τις κοινωνικές συμβάσεις οι οποίες αποτελούν αποκρυστάλλωση των παραγωγικών σχέσεων εντός του καπιταλισμού. Οι σχέσεις αυτές καθορίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, επιβάλλουν συνέπειες, ενσαρκώνουν μια νέα εξουσία της μοίρας χωρίς να είναι απαραίτητη η προσφυγή σε μια υποκειμενική μορφή της απόφασης. Μόνο με αυτή την έννοια είναι η "τεχνολογία" το αίτιο του θανάτου του Θεού: μόνο στο βαθμό που "τεχνολογία" σημαίνει "αυτοματισμός", και μόνο στον βαθμό που ο "αυτοματισμός" είναι συνώνυμος με την α-νόητη, απάνθρωπη αλλά και υπεράνθρωπη (Übermensch!) λειτουργικότητα του κόσμου. Αυτή λειτουργικότητα είναι μια λειτουργικότητα χωρίς προσφυγή --και χωρίς καν τη δυνατότητα προσφυγής-- στην απόφαση, στην ηθική, στη σφαίρα του καλού και του κακού . Επομένως η συγκεκριμένη φράση, συνδέεται με αυτό που περιγράψαμε πως νιώθει ο Λειβαδίτης, δηλαδή μια αναρχία της κοινωνίας, ένα ακατανόητο του τι συμβαίνει τελικά. Αυτό το ακατανόητο έγκειται στην αδυναμία μας να παγιδεύσουμε την ολότητα του πραγματικού η οποία τελικά από την μία προκαλεί οδύνη και συναισθηματική αποεπένδυση του υπαρκτού και από την άλλη προκαλεί έναν έρωτα για την ζωή.
 

Να λοιπόν τι είναι ο έρωτας στο έργο του Λειβαδίτη:

κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσουμε τον άλλον.”(Λειβαδίτης, 1997: 106)

 

Άπιστη πίστη και αδύνατη πληρότητα
 

Μπροστά σε αυτόν τον έρωτα λοιπόν ο Λειβαδίτης οικοδομεί φαντασιακές καταστάσεις πληρότητας για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί η διαδικασία της ανθρώπινης ιστορίας. Με αυτόν τον μηχανισμό ερωτεύεται τις γυναίκες, αλλά ακόμα και την ίδια την βίαιη επαναστατική αλλαγή του status quo.

 

Αυτήν την τάση της επαναστατικής σκέψης έχει σχολιάσει ο Φρέιρε αναφερόμενος στο γνωστό απόσπασμα του Τσε Γκεβάρα: “Να μου επιτρέψεις να πω, κινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από δυνατά αισθήματα αγάπης [...] αυτό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δράματα ενός ηγέτη. Πρέπει να συνδυάσει ένα παθιασμένο πνεύμα με ένα ψυχρό μυαλό και να πάρει οδυνηρές αποφάσεις χωρίς να διασπάται ούτε ένας μυς του προσώπου του.”

 

Έτσι λοιπόν ο Βραζιλιάνος παιδαγωγός, γράφει σχετικά:

«Σε μιαν ορισμένη στιγμή της υπαρξιακής εμπειρίας τους, κάτω από ορισμένες ιστορικές συνθήκες, αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την τάξη στην οποία ανήκουν και προσχωρούν στους καταπιεζόμενους, με μια πράξη αληθινής αλληλεγγύης. Άσχετα από το αν αυτή ή προσχώρηση προκύπτει ή όχι από μιαν επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας, αποτελεί (όταν είναι γνήσια) μία πράξη αγάπης και αληθινής στράτευσης (Φρέιρε ,1977: 38)

 

Ο Φρέιρε μάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «Η επανάσταση αγαπά και δημιουργεί ζωή, και για να δημιουργήσει ζωή μπορεί να υποχρεωθεί να εμποδίσει μερικούς ανθρώπους να βάλουν φραγμούς στη ζωή. Πέρα από τον κύκλο ζωής και θανάτου, που είναι βασικός στη φύση, υπάρχει επίσης ένας αφύσικος ζωντανός θάνατος : ή ζωή πού στερήθηκε την πληρότητα της» (Φρέηρε ,1977: 46)
 

Επομένως σε αυτό το ζήτημα βλέπουμε ότι ο επαναστάτης (και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο επαναστάτης ποιητής) αναζητεί μια πληρότητα η οποία όπως είδαμε είναι αδύνατη, μόνο που είναι διατεθειμένος να προβεί σε τρομερές πράξεις, στην προσπάθειά του να κυκλώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του Πραγματικού αναζητώντας αυτήν την χαμένη πληρότητα, μέσα από την εξερεύνηση του ανεξερεύνητου.

 

Πιστεύουμε ότι αυτός ο τρόπος σκέψης και ζωής είναι τελικά η πρακτική υλοποίηση αυτού που ο Σταυρακάκης, χαρακτήρισε άπιστη πίστη (Σταυρακάκης, 2012: 157-158). Ο Ζίζεκ καταφάσκει σε μία πιστότητα στο συμβάν, ως ηθική πίστης στις ρωγμές της εκάστοτε επικρατούσας οντολογίας. Βεβαίως, αυτή η πιστότητα θα πρέπει να συνδυάζεται και με μία πίστη στη συμβαντικότητα κάτι που αναγκαστικά σημαίνει ότι θα πρέπει να κρατάει μία απόσταση από το εκάστοτε συμβάν.
 

Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια πίστη στο πραγματικό ως αδύνατο. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο, θα σημειώσει ο Σταυρακάκης, δημιουργείται ταυτόχρονα μία πίστη για άρνηση αυτού που ήδη πιστέψαμε, δηλαδή του μεμονωμένου συμβάντος. Έχουμε επομένως μια άπιστη πίστη, μια προδοσία με την έννοια του ότι μια μορφή, μια παρουσίαση της πράξης ξεφεύγει από την απόλυτη θετικότητα και εμπεριέχει τα σπέρματα της άρνησής της. Έτσι, η άπιστη πίστη προϋποθέτει ότι διατηρούμε μια πίστη στην ανοικτότητα του πολιτικού πεδίου (Σταυρακάκης, 2012: 157-158 και Σταυρακάκης, 2010:

Σε ένα απόσπασμα ο Λειβαδίτης γράφει χαρακτηριστικά:

 «ο έρωτας μοιάζει με το φεγγάρι, αναβάλει την προδοσία» (Λειβαδίτης, 1997: 16).

Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να προσεγγίσουμε το απόσπασμα του Λειβαδίτη ως εξής: Ο έρωτας, κινητήριος μοχλός στην ποίηση και την ζωή του Λειβαδίτη, συνοδεύεται από μία πιστότητα στα συμβάντα και στην εξερεύνηση του αδύνατου, την ίδια στιγμή όμως αυτή η πίστη τείνει να προδίδεται από την ίδια την κοινωνικοσυμβολική τάξη με αποτέλεσμα να έχουμε συναισθηματική αποεπένδυση του της πραγματικότητας, εξαρθρώσεις και εκ νέου συναρθρώσεις, με πιστότητα σε νέα συμβάντα.

 

Αντί επιλόγου

Τάσος Λειβαδίτης λοιπόν. Ο ποιητής της επανάστασης και της ήττας. Ο ποιητής της συλλογικής έκφρασης, και του ατομικού υπαρξισμού . Δεν ήταν ένας σέξι νικητής σαν τον Τσε Γκεβάρα ίσως δεν είχε ούτε την γοητεία του Φιντέλ. Άλλωστε τα βασανιστήρια άφησαν στην όψη του μια εμφανή σφραγίδα. Παρέμεινε όμως ένας ποιητής ερωτικός και επαναστάτης.  Όπως είχε γράψει κάποτε: «ίσως θα πρέπει να 'χεις περάσει πολλά και να τα 'χεις υπομείνει όλα, για ν' απαντήσεις κάποτε σωστά, όταν σε ρωτήσουν την ώρα.» (Λειβαδίτης, 1997: 75)

Και ο Τάσος Λειβαδίτης έκανε ακριβώς αυτό, και 35 χρόνια μετά μπορεί ακόμα να μας δείχνει ότι για να σπάσουμε τα ρολόγια της υπάρχουσας τάξης και να ρυθμίσουμε την ώρα της ανθρωπότητας, πρέπει πρώτα να την ερωτευτούμε, όπως έκανε και αυτός.

 

 

Βιβλιογραφία

Λειβαδίτης Τ. (1997). Απάνθισμα. Αθήνα: Κέδρος

Λεφέβρ, Α. (1976). Χέγκελ Μαρξ Νίτσε: ή το βασίλειο των σκιών. Αθήνα: Ράππα

Σεβαστάκης, N. (2008) . Φιλόξενος μηδενισμός: Mια σπουδή στον Homo Democraticus. Αθήνα: Εστία

 

Σταυρακάκης, Γ. (2008). Ο Λακάν και το πολιτικό. Αθήνα: Εκδόσεις Ψυχογιός

Σταυρακάκης, Γ.  (2012). Η Λακανική Αριστερά. Αθήνα: Εκδόσεις Σαββάλας
Φρέιρε Π. (1977). Η αγωγή του καταπιεζόμενου. Αθήνα: Κέδρος

Stavrakakis, Y. (2010). On Acts pure and impure. Internation Journal of Zizek studies 4:2

Badiou, A. Το ένα διαιρείται σε δύο. Σεμινάρια στο Διεθνές κολέγιο φιλοσοφίας. http://bestimmung.blogspot.gr/2013/07/alain-badiou.html 

Balasopoulos, Α. (2009). Ο Pascal και τα ουσιώδη διλήμματα της αριστεράς.  http://radicaldesire.blogspot.gr/2009/11/pascal.htm

Ζίζεκ. Σ. (2006). Το Υψηλό Αντικείμενο της ιδεολογίας. Αθήνα: Εκδόσεις Scripta

*Το Πραγματικό δεν είναι πραγματικότητα, αλλά το στοιχείο εκείνο που καταστρέφει την πραγματικότητα, που μας αποκαλύπτει ότι η πραγματικότητα είναι ελλιπής. Έτσι, ενώ η πραγματικότητα είναι το μέρος της αντικειμενικότητας που έχει κατασκευαστεί συμβολικά και στηρίζεται στη φαντασίωση, το πραγματικό που ανήκει και αυτό στο αντικειμενικό πεδίο, είναι το στοιχείο εκείνο που υπερβαίνει την εξημερωμένη διάσταση του αντικειμενικού. Είναι αυτό που εξηγεί την αποτυχία της ουδέτερης αντικειμενικής αναπαράστασης. Το πραγματικό δεν μπορεί να συμβολοποιηθεί ως τέτοιο αλλά φανερώνεται με την αποτυχία κάθε προσπάθειας συμβολοποίησής του. Η κατασκευή καθιστά δυνατή την παγίωση της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά η πραγματικότητα αυτή απειλείται πάντοτε από μια ενδεχόμενη επαφή με εκείνο το κομμάτι του πραγματικού που ξεφεύγει από τα όρια της κατασκευής (Σταυρακάκης, 2008: 118-119)

Πηγή: Κοίτα τον Ουρανό

Διαβάστε περισσότερα

ΕΡΤ: ΜΑΤ εναντίον αξιοπρέπειας. Του Στέλιου Κούλογλου

Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας / FosPhotos

Ήταν αναπόφευκτο. Επί 150 μέρες, οι “τεμπέληδες” και “ανάξιοι” υπάλληλοι της “διεφθαρμένης ΕΡΤ”, με την συμπαράσταση των πολιτών να μειώνεται με το καλοκαίρι και την πάροδο του χρόνου, χωρίς τους “παχυλούς” τους μισθούς των 1200 ευρώ, απλήρωτοι για μήνες, συνέχιζαν να κάνουν κάτι που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια ραδιοτηλεοπτικά χρονικά: να εκπέμπουν πρόγραμμα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, πιο άρτιο και και πιο ποιοτικό από το κακέκτυπο της ΕΡΤ που ονομαζόταν ΔΤ αλλά και από τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.

Όχι μόνο δεν έφτανε αυτό, αλλά απειλούσαν ότι θα συνέχιζαν να εκπέμπουν και δήλωναν έτοιμοι να αναλάβουν αυτοί, μια δράκα άξεστων και αλογόκριτων δημοσίων υπαλλήλων που δεν υπακούουν πια σε εντολές, να καλύψουν ραδιοτηλεοπτικά την ελληνική προεδρία στην ΕΕ, το πρώτο εξάμηνο του 2014. Πως μπορούσε αλλιώς η συντεταγμένη πολιτεία,η δικαιοσύνη των ήξεις-αφηξεις και η κυβέρνηση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, να αντιμετωπίσει αυτή την ασύμμετρη απειλή, εκτός από το να στείλει τα ΜΑΤ;

Η περίπτωση της ΕΡΤ είναι μια μικρογραφία αυτών που συμβαίνουν σε όλη την χώρα, του εκρηκτικού μίγματος μιας κυβέρνησης ανίκανων και μιας τρόικας ιδεολογικά φανατισμένης. Ανήμπορο να προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που και η ΕΡΤ πραγματικά χρειαζόταν, το πρώτο συνθετικό του μείγματος έδειξε τον Ιούνιο το πραγματικό του πρόσωπο: μια ακροδεξιά ομάδα που κυβερνά στο Μαξίμου, τόσο άσχετη που δεν μπορεί να προβλέψει ότι όταν ρίχνεις μαύρο στις οθόνες θα έχεις αντιδράσεις. Μια ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, για να ξέρουν ότι στην Ελλάδα θέλεις 6 μήνες για να ανοίξεις και 12 μήνες για να κλείσεις μια ατομική επιχείρηση. Όχι μια εταιρεία με 2500 υπαλλήλους, τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία, μηχανήματα, αρχεία, λογιστήρια, διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώσεις. Πως να τα σκεφτείς όλα αυτά, όταν δεν ξέρεις τι είναι τιμολόγιo;

Το δεύτερο συνθετικό του εκρηκτικού μείγματος είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών, που απαιτούν σώνει και καλά τα κεφάλια χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, απλώς επειδή μισούν οτιδήποτε δημόσιο. Έστω και αν με τις συνταξιοδοτήσεις και το πάγωμα των προσλήψεων ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα έχει βρεθεί κάτω από το ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η καταστροφή που συνεχώς προκαλεί το μείγμα είναι συνεχής: από αθέτηση διεθνών υποχρεώσεων, εσόδων από την εισφορά και τις διαφημίσεις το δημόσιο έχασε δεκάδες εκατομμύρια στους πέντε μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν μόνο το πρώτο εξάμηνο η εταιρεία είχε κέρδος πάνω από 50 εκατ.

Το ίδιο συμβαίνει στους δήμους που χάνουν τις κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας που καταργήθηκε, στις εφορίες που λόγω έλλειψης προσωπικού και διάλυσης δεν μπορούν να ελέγξουν την φοροδιαφυγή, στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Σε όλη την χώρα, με την ζημιά που προκαλεί αντί για την μεταρρύθμιση η καταστροφή όλου του δημόσιου τομέα, χώρια οι δεκάδες χιλιάδων των ανέργων και των απολυμένων, στους οποίους προστέθηκαν οι 2000 της ΕΡΤ, με τις επιπτώσεις που έχει η ανεργία στην οικονομία, στα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική συνοχή.

Το λουκέτο στην αρχή και τα ΜΑΤ στο τέλος της ΕΡΤ δείχνουν για μια ακόμη φορά ότι η χώρα που υφίσταται μια τέτοια θεραπεία-σοκ δεν μπορεί να κυβερνηθεί με κανονικό τρόπο: είναι αναπόφευκτη η μόνιμη παραβίαση των κοινοβουλευτικών κανόνων, οι επιστρατεύσεις, οι αντισυνταγματικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,η πολιτική ανωμαλία, το συνεχές φλερτ με την αντιδημοκρατική εκτροπή και τέλος ο διεθνής διασυρμός.

Όμως αυτές οι 150 μέρες προσφέρουν και ένα άλλο δίδαγμα. Παρ΄ ότι με την πλάτη στον τοίχο, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συνέχισαν να κάνουν την δουλειά τους και δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Για την ακρίβεια, κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη της αξιοπρέπειας.Τα πειραματόζωα αντιστέκονται ακόμη.

Διαβάστε περισσότερα

ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ 'Η ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ;

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Ένας συνταξιούχος, όταν τους πήρε το μάτι του να μπαίνουν στο υπουργείο, τους πέταξε κέρματα -κάτι πεντάλεπτα και δίλεπτα έριξε ο άνθρωπος, προφανώς δεν τους είχε για παραπάνω. Ύστερα οι υπάλληλοι που με απαίτησή τους έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και οι καθαρίστριες που επίσης με απαίτησή τους απολύθηκαν, έκαναν κλοιό και τους υποχρέωσαν να βγουν από το υπουργείο οικονομικών σαν ποντίκια -στο υπόγειο κι από κει στο διπλανό κτίριο κι από κει διαφυγή με πολυάριθμη συνοδεία. Ενώ τους αποκαλούσαν εν χορώ δολοφόνους και τους καλούσαν να πάρουν τα μνημόνια και να φύγουν από δω.

Είχαμε δει δηλαδή μέχρι τώρα τη σκληρή τρόικα, την ανάλγητη τρόικα, την απαιτητική τρόικα, Χτες είδαμε και την κυνηγημένη τρόικα. Είδαν εν ολίγοις λίγο το Χριστό φαντάρο οι επίλεκτοι των δανειστών. Απεδείχθη μάλιστα ότι δεν είναι μόνο τρόικα καταδρομέων, εναντίον καθαριστριών και υπαλλήλων, αλλά και τρόικα δρομέων όταν τους παίρνουν στο κυνήγι καθαρίστριες και υπάλληλοι. Και με το θεαματικό τους σπριντ έδειξαν επίσης ότι δεν επιλέχτηκαν τυχαία από τους δανειστές και τους οργανισμούς ανθρωποφάγων του ωραίου μας κόσμου, αλλά με κριτήρια τη σκληρότητα αφ' ενός, και την ταχύτητα και την ευελιξία αφ' ετέρου.

Ωραία όλα αυτά και συμβολικώς απολαυστικά. Και φυσικά στην αναμέτρηση ανάμεσα στις απολυμένες καθαρίστριες και στην εργαζόμενη και παχυλά αμειβόμενη τρόικα είμαστε με τις καθαρίστριες. Να απολυθεί η τρόικα και να προσληφθούν οι καθαρίστριες -δεν είναι απολύτως ηθικό; Αυτό όμως σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να απολύσει τους υπαλλήλους των δανειστών -η ελληνική κυβέρνηση. Κι επειδή η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δέχεται, καλοδέχεται, υποδέχεται, αποδέχεται την τρόικα και την εξουσία της, αλλά απολύει καθαρίστριες και θέτει υπαλλήλους σε διαθεσιμότητα όπως αυτή εντέλλεται, ανάγκη πάσα να απολυθεί η ελληνική κυβέρνηση. Λογικό δεν είναι;

Συνεπώς αγαπητές καθαρίστριες και αγαπητοί απολυμένοι, άνεργοι, συνταξιούχοι και χρεοκοπημένοι, μην τα βάζετε με την τρόικα. Το ορθόν είναι τόσο τα κέρματα -συμβολικώς εννοείται, μην κατηγορηθούμε και ως άκρο- όσο και τα συνθήματα να πάρουν τα μνημόνια και να φύγουν από δω να στραφούν εναντίον της δικής μας τρόικας. Σαμαρά-Βενιζέλου-Στουρνάρα. Αυτοί να απολυθούν πάραυτα. Και μάλιστα χωρίς αποζημίωση. Και τότε θα πάει στο σπίτι του και ο Τόμσεν με την παρέα του...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΗΝ ΕΕ

Του ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ

Η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης να σχεδιάσει το πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης και να διεκδικήσει αλλαγές στον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας που έχει επιβάλλει το Βερολίνο, σηματοδοτεί μιά πορεία «καθόδου προς την κόλαση της πολιτικής αβεβαιότητας», σύμφωνα με διπλωματικές πηγές που γνωρίζουν τις συζητήσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και εκφράζουν έντονη ανησυχία για περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης το επόμενο διάστημα.

Μέχρι στιγμής η τακτική της Γερμανίας εδράζεται στη θέση της Μέρκελ να μην συζητήσει τίποτα πέραν της πλήρους εφαρμογής του Μνημονίου και προς το παρόν αυτή η θέση δεν έχει αλλάξει, αντίθετα εδραιώνεται και τουλάχιστον μέχρι τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο, αλλά και στη συνέχεια δεν προβλέπονται ούτε καν στοιχειώδεις αλλαγές. Τη στάση αυτή υποβοηθεί η ελληνική κυβέρνηση με την ασυνάρτητη ευρωπαική της πολιτική, την εξάρτησή της από το Βερολίνο που τώρα πληρώνει ακριβά και την απουσία σχεδίου διαπραγμάτευσης που έγινε ορατό στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου .

Επιπροσθέτως, ο λόγος για τον οποίο διατυπώνονται έντονες ανησυχίες είναι και το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση στη Γερμανία θα σχηματιστεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αυτό σημαίνει ότι η θεσμική λειτουργία της ΕΕ έχει εν πολλοίς παραλύσει , όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και μήνες και μάλιστα από το καλοκαίρι . Πριν, είχαμε την γερμανική προεκλογική εκστρατεία, τώρα έχουμε την μετεκλογική διαπραγμάτευση για τον σχηματισμό κυβέρνησης . Η παραλυσία αυτή , έχει οδηγήσει στην τυπική διαχείριση της ευρωπαικής πολιτικής και έναντι της χώρας μας.

Ωστόσο τα πράγματα αναμένεται να επιδεινωθούν, δεδομένου ότι από τις αρχές του νέου έτους, ενώ πιθανότατα θα έχουμε εν δράσει τη νέα γερμανική κυβέρνηση, δεν θα έχουμε ενεργητική Ευρωπαική Ενωση δεδομένου ότι οι ευρωπαικές χώρες θα εισέλθουν σε προεκλογική περίοδο. Τον Απρίλιο η Ευρωπαική Ενωση θα σταματήσει την λειτουργία της λόγω των ευρωεκλογών. Κατά συνέπεια, με την επίκληση των νέων εκλογών η Γερμανία και άλλες χώρες δεν θα θέλουν με τίποτα να πάρουν ευνοικές αποφάσεις για την Ελλάδα , όπως κούρεμα χρέους, ή οτιδήποτε άλλο με την επίκληση των αντιδράσεων που θα προκληθούν στο εκλογικό σώμα των χωρών τους. Πρόκειται για μιά καλοστημένη θεατρική παράσταση που έχει ως κύριο στόχο την σκλήρυνση έναντι της Αθήνας και την αύξηση των πιέσεων για πιστή εφαρμογή του Μνημονίου και την λήψη πρόσθετων μέτρων, προκειμένου να αποφευχθεί η συζήτηση για τα αίτια της αποτυχίας που φυσικά δεν θέλει ούτε να ακούει το Βερολίνο.

Ιδιαίτερη εξέλιξη στην ελληνική υπόθεση αποτελεί η απόφαση του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου να συγκροτήσει εξεταστικη επιτροπή που θα διερευνήσει την αποτυχία των προγραμμάτων στις χώρες του ευρωπαικού νότου και την Ιρλανδία. Επειδή πρόκειται να κληθούν κορυφαίοι παράγοντες της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Επιτροπής είναι πιθανό να γίνουν αποκαλύψεις. Αγνωστο αν θα κληθούν Ελληνες πολιτικοί. Η έρευνα αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός των επομένων τριών μηνών , σίγουρα πριν από τον Απρίλιο οπότε θα κλείσει το ευρωκοινοβούλιο ενόψει των ευρωεκλογών και τα συμπεράσματά του ίσως επηρρεάσουν και τις πολιτικές εξελίξεις, υπό την προυπόθεση ότι θα γίνει μιά σοβαρή έρευνα για να αποκαλύψει την αλήθεια.

ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Η αυταρχική στάση της κ. Μέρκελ έναντι του Ελληνα πρωθυπουργού και μάλιστα η δημόσια ταπείνωση του κ. Σαμαρά δεν είναι άσχετη με το διαπραγματευτικό πλαίσιο μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, αλλά και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το ελληνικό πρόγραμμα. Οι πληροφορίες επιμένουν ότι ένα από τα βασικά ζητήματα των δύο κομμάτων είναι η στάση που θα τηρήσουν έναντι της Ελλάδας στο θέμα αλλαγής του προγράμματος λιτότητας, του χρέους και της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη. Το γεγονός ότι δεν έχουν καταλήξει ακόμη στο πολιτικό πλαίσιο και οι ενδείξεις που υπάρχουν ότι οι σοσιαλδημοκράτες δεν απέχουν και πολύ από την κ. Μέρκελ προκαλούν περαιτέρω ανησυχίες ότι δηλαδή, η νέα και πανίσχυρη γερμανική κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού θα έχει τεράστιες εξουσίες και θα υπηρετήσει πιό δυναμικά την πολιτική της γερμανικής κυριαρχίας. Για πολλούς αξιωματουχους της ΕΕ, θα ήταν καλύτερα να αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις και να ξαναγίνουν εκλογές στη Γερμανία.

Η εικόνα που έχει αποκομίσει , όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και το διπλωματικό προσωπικό της Ελλάδας που υπηρετεί σε ξένες χώρες, στις πρεσβείες και σε διεθνείς οργανισμούς, είναι ότι η Γερμανία και οι συμμαχοί της , μαζί και οι τεχνοκράτες της Τρόικας , θα επιρρίψουν επίσημα ευθύνες στην Ελλάδα για την αποτυχία του προγράμματος. Εντύπωση ωστόσο προκαλεί στους ίδιους παράγοντες , ο κυνισμός με τον οποίο οι Ευρωπαίοι, πολιτικοί και τεχνοκράτες αντιμετωπίζουν την ανθρωπιστική , πολιτική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αλλά και τις προειδοποιήσεις του κ. Σαμαρά για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Με απλά λόγια δείχνουν να αδιαφορούν για τις συνέπειες που έχουν προκληθεί στη χώρα μας και έχουν επικεντρωθεί στον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούν τις εξελίξεις το επομενο διάστημα .

Κανένας στο Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες δεν δείχνει να επείγεται προκειμένου να ληφθούν αποφάσεις για αλλαγές στο ελληνικό πρόβλημα. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να έχει λάβει κάποιες αόριστες υποσχέσεις για το μέλλον που θα διατυπωθούν στα Συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ τον Μάρτιο του 2014 επί ελληνικής προεδρίας και αφού θα έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα που προβλέπονται από το Μνημόνιο , αλλά και μέτρα για την κάλυψη των κενών μέχρι το 2016. Σύμφωνα με Ελληνες αξιωματούχους στη Σύνοδο αυτή, η Επιτροπή και η Γερμανία ειδικότερα, θα επιδιώξουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα αισιοδοξίας και προοπτικής, για ένα νέο σκηνικό που θα έχει κυρίως επικοινωνιακό χαρακτήρα ενόψει των ευρωεκλογών του Μαίου .

Διπλωματικοί παράγοντες με μεγάλη εμπειρία στις ευρωπαικές υποθέσεις εκφράζουν τη βεβαιότητα, αλλά και την ανησυχία τους ότι τους επόμενους μήνες η Ευρωπαική Ενωση θα βιώσει μιά κατάσταση άτακτης διαχείρισης που κυρίως για τη χώρα μας θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη. Ολα τα προαναφερθέντα στοιχεία , έχουν ως κοινό παρανομαστή τον έλεγχο της ευρωπαικής πολιτικής από τη Γερμανία, αλλά και την αδυναμία συνολικά της ΕΕ να αναζητήσει πολιτικές λύσεις που θα βοηθήσουν την ίδια την Ένωση να αναπτυχθεί σε ένα νέο πολιτικό και οινομικό πλαίσιο. Αντίθετα η κατάσταση δείχνει να παγιώνεται και ενώ όλοι επικαλούνται τις ευρωεκλογές και τους ευρωσκεπτικιστές για να μην λάβουν αποφάσεις, όλα δείχνουν ότι οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν έδαφος σε όλη την Ευρώπη. Η ελληνική κυβέρνηση , υπό το πρίσμα αυτό, βρίσκεται πραγματικά σε αδιέξοδο και πλέον το ζήτημα είναι ποιές θα είναι οι πολιτικές αποφάσεις της, γιατί τις αποφάσεις στο οικονομικό πεδίο τις ξέρουμε ήδη.

Διαβάστε περισσότερα

Πυρ! (όπως στα εκτελεστικά αποσπάσματα)

Oταν καιγόταν το σπίτι του διπλανού σου, δεν πίστευες ότι η φωτιά θα φθάσει και στο δικό σου. Ισως επειδή δεν επρόκειτο για το σπίτι του, αλλά για τη δουλειά του. Τι δουλειά έχω εγώ με τη δουλειά του αλλουνού, έλεγες. Και κοίταζες τη δουλειά σου.

Στο μεταξύ η φωτιά τη δουλειά της.

Κάθε μέρα το πρωί, η χώρα ξημερωνόταν χωρισμένη στα δύο. Τη μια μέρα έσφαζαν δημόσιους υπαλλήλους, την άλλη εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Καλά να πάθουν έλεγαν ο ένας για τον άλλον οι πιο ολιγοφρενείς. Κουνούσε την μπαγκέτα του

απ’ τον ΣΚΑΪ, φέρ’ ειπείν, o δημοσιογράφος υπηρεσίας και μηρύκαζε ο βλαξ εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα: «ξέρετε τι τραβάω εγώ απ’ τ’ αφεντικό; Μια στραβή να κάνω, με απέλυσε! γιατί αυτοί στον δημόσιο τομέα να ’ναι ασφαλείς;» Κολοσσός ο νουνεχής! Δουλεύει αυτός στην κόλαση; γιατί να μη δουλεύουνε και οι άλλοι;

Διαρκής εξίσωση προς τα κάτω.

Και στο μεταξύ η φωτιά έκαιγε, αγρίευε.

Με πρόσχημα τους επίορκους (230 εν τέλει) μπούκαραν τα τροϊκανά ανδρείκελα στο Δημόσιο. «Δεν θα πάρουν το δικό μου κεφάλι οι δικοί μου», σκεφτόταν ο πελάτης του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο σκεφτόταν και ο πελάτης της Ν.Δ. Τους πήραν τα κεφάλια και των δύο και οι δύο, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (με την ευγενική επικουρία της ΔΗΜΑΡ), και τα

παλούκωσαν στη Μέση Οδό! να βλέπουν τα άλλα κεφάλια και να σκύβουν. Να σκύβουν και να σκέφτονται σωστά: «κοίτα τη δουλειά σου, δικέ μου! με πετσοκομμένο μισθό, με την ασφάλισή σου σκατά, κοίτα τη δουλειά σου, μη μείνεις άνεργος». Και στο μεταξύ

η φωτιά γύρω σου, θηρίο! Εφθασε τους άνεργους στα 2.000.000, έκαψε - έκλεισε χιλιάδες μαγαζιά, πετσόκοψε συντάξεις κι επιδόματα, οδήγησε χιλιάδες στην αυτοκτονία.

Συνεχίζεις εσύ! Γιατί να παίρνω εγώ 500 κι αυτός 800; Να πάρει κι αυτός λιγότερα! Αντί για μένος εναντίον εκείνων που σε δολοφονούσαν, φθόνος εναντίον εκείνων που δεν έφταιγαν. Και η διαρκής εξίσωση προς τα κάτω τον χαβά της.

Η φωτιά που στην αρχή σιγόκαιγε στου διπλανού το σπίτι, τώρα μαίνεται μέσα σε όλη την Πόλη, ό,τι δεν καίει τη μια μέρα, το καίει την επομένη. Και το καίει με τον νόμο - έτσι λέει το Μνημόνιο. Πήραν τους δαυλούς στα χέρια οι εμπρηστές

και βάλανε φωτιά στα τοπία.

Πήραν τους δαυλούς στα χέρια τα κομματόσκυλα, ύψωσαν τις σημαίες της Μέρκελ στα μπαλκόνια κι άρχισαν να μοιράζουν άδικο: τόσο φόρο θα πληρώνεις εσύ! Αυτά τα νοσοκομεία θα κλείσουν. Εσύ θα κρυώνεις τον χειμώνα. Εσύ θα πεινάς. Πήραν τους

δαυλούς στα χέρια οι εμπρηστές κι έστησαν μπλόκα στις γειτονιές. Αυτά τα παιδιά θα υποσιτίζονται, αυτά τα ύδατα θα πουληθούν, αυτές οι  διμοιρίες των ΜΑΤ να ξεπατώσουν στο ξύλο τους πατεράδες μας, όποιος

συνταξιούχος κουνηθεί, όποιος βετεράνος διαμαρτυρηθεί να του σπάτε το κεφάλι. Ημερήσιες Διαταγές

και Προεδρικά Διατάγματα αναρτήθηκαν στα δημόσια κτίρια και στις οθόνες των τηλεοράσεων! «Από σήμερον, 8ης Πρωινής και κάθε μέρα, επιβάλλεται καθ’ άπασαν την Επικράτεια ο Νόμος της Κατάθλιψης. Οι παραβάτες θα τιμωρούνται αυστηρά,

προσφέροντας καταναγκαστική εργασία σε mini jobs και καταβάλλοντας έξτρα φόρους για να συνεχίζουν να παίρνουν τις μίζες τους τα λαμόγια, καθώς και να αυξάνουν τον πλούτο τους οι φοροφυγάδες και οι τοκογλύφοι. Οποιος αρνηθεί να υπακούσει στις διαταγές που δίνει η Κομαντατούρ στον κ. Σαμαροστουρνάρα θα θεωρείται ακραίος. Θα εξορίζεται απ’ το ευρώ. Θα εκτελείται στα Γουναράδικα».

Και αμολήθηκαν στη γύρα οι αληταράδες με τους δαυλούς στα χέρια. Πυρπολούν τα άρθρα του Συντάγματος το ένα μετά το άλλο και ταυτοχρόνως τα ρωτούν αν «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Ανδρες ιταμοί και σκούληκες - ταγματαλήτες με τις πλάτες αλλωνών,

τώρα μπαίνουν στα σπίτια σας.

Οχι πολύ καιρό μετά τη φωτιά στην αυλή του διπλανού, τώρα η φωτιά χορεύει μέσα στην εστία μας  τον χορό της κατάσχεσης, της έξωσης, του πλειστηριασμού!

«Πώς φθάσαμε ως εδώ;», λες. «Πρόσφυγας ξανά. Να πάρω του παππού τα οστά, τρεις οικογενειακές φωτογραφίες, ένα εικόνισμα και να πάω πού; Στους πέντε δρόμους; στα παγκάκια;».

Ξεσπιτωμένη για άλλη μια φορά απ’ το σπίτι της η Εστία. Πικραμένη θεά. Δεν έχει εδώ και καιρό κεράκι αναμμένο στη χάρη της, παρά μόνον φλόγες από λογαριασμούς, παραστατικά, εντολές πληρωμών, μικρά χαρτάκια γεμάτα τόκους, δόσεις, τρέλα, προσάναμμα της φωτιάς

που σου καίει τα σωθικά, τη δουλειά, το σπίτι, τους βωμούς, τα ιερά και τα όσια...

...μαύρη φωτιά.

Φωτιά που την τρέφει αίμα και ιδρώτας είναι μαύρη φωτιά. Δεν είναι η γλυκειά ζεστή φωτιά που κλείνουν τα σπίτια μέσα τους, η φωτιά της Εστίας που ταΐζει και ζεσταίνει, ούτε η παρήγορη φλόγισα απ’ το καντηλάκι που διώχνει τις σκιές το βραδάκι, πλην όμως απαλά κι ευγενικά, αφήνοντας να τρεμοπαίζουν στο ημίφως τα βλέφαρα της Παναγίας και των ονείρων, είναι

η άγρια μαύρη φωτιά των ναπάλμ. Της κόλασης. Φωτιά από πίσσα κι ανθρώπινη χολή. Χολή των αχόρταγων, των αρπακτικών, των αφρόνων και  των ήδη νεκρών.

Αυτή η φωτιά των νεκρών, θα κατακάψει τη ζωή μας;

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΓΚΑΙΡΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΝΟΣΟΥ ALZHEIMER ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ Ι. Π. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ.

Δωρεάν εξετάσεις μνήμης για τον εντοπισμό ασθενών που πάσχουν από άνοια, θα πραγματοποιηθούν στο Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, από 18 έως και 22 Νοεμβρίου 2013 και ώρα  από 9.00 π.μ  έως 2.00μ.μ.

        Οι ημέρες μνήμης διοργανώνονται από το Πανελλήνιο Ινστιτούτο Νευροεκφυλιστικών Νοσημάτων και υποστηρίζονται από τον Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου μέσω του Κοινωνικού Ιατρείου  και απευθύνεται σε άτομα άνω των 60 ετών.

        Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καλέσουν στον αριθμό 2631363427 για να κλείσουν ραντεβού. Οι εξετάσεις πραγματοποιούνται με τη χρήση τεστ, με εικόνες και απλές ασκήσεις μνήμης και διενεργούνται από εξειδικευμένους ψυχολόγους στο Κοινωνικό Ιατρείο του Δήμου μας. Η εξέταση διαρκεί μόλις 15 με 20 λεπτά.

        Σε περίπτωση που η αρχική εξέταση είναι θετική ,τότε ο εξεταζόμενος παραπέμπεται για περαιτέρω  ιατρικές εξετάσεις, ώστε να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια της πάθησής του και να του χορηγηθεί η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή.

        Η εμφάνιση της άνοιας εκδηλώνεται κυρίως με την απώλεια μνήμης και συνδυάζεται με άλλα φαινόμενα, όπως προβλήματα στην ομιλία, δυσκολία στην εκτέλεση απλών καθημερινών δραστηριοτήτων, δυσκολία αναγνώρισης προσώπων και αποπροσανατολισμό. Ακόμα και αλλαγές στη διάθεση ή την προσωπικότητα μπορούν να αποτελούν συμπτώματα εκδήλωσης της πάθησης. Συνήθως εμφανίζεται μετά την ηλικία των 60 ετών, ενώ η συχνότητα εμφάνισης αυξάνεται ανάλογα  με την ηλικία. Υπολογίζεται ότι αυτή τη στιγμή σχεδόν 160.000 άνθρωποι πάσχουν από άνοια στην Ελλάδα, ενώ μόνο 75.000 από αυτούς είναι διαγνωσμένοι. Η συχνότητα εμφάνισης είναι περίπου 10% στις ηλικίες ενώ των 70 ετών, ενώ  μπορεί να φθάσει και στο 35-40% στις ηλικίες άνω των 85 ετών.

        Κάποιες από τις μορφές άνοιας  είναι αναστρέψιμες και οφείλονται σε παθολογικά ή περιβαλλοντικά αίτια, ενώ πολλές φορές έχουν να κάνουν με τον τρόπο ζωής του πάσχοντα(υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ).Με την έγκαιρη διάγνωση και εφόσον αποκλεισθούν παθολογικά αίτια (όπως όγκοι, αγγειακές   ή ορμονικές διαταραχές),τα συμπτώματα μπορούν να αναστραφούν  με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Έτσι, ο πάσχοντας θα κερδίσει και πάλι τον έλεγχο της σκέψης του και της μνήμης του, βελτιώνοντας τόσο την ποιότητα της ζωής όσο και των οικείων του.

        Τις ημέρες  Δευτέρα 18/11/2013, Τρίτη 19/11/2013 και Τετάρτη 2011/2013 , η εξέταση θα γίνει στο Κοινωνικό Ιατρείο του Δήμου μας στο Μεσολόγγι.

        Την Πέμπτη 21/11/2013 και ώρα 9.00π.μ έως 2.00μ.μ η εξέταση θα γίνει στο Δημοτικό κατάστημα Αιτωλικού.

           Την Παρασκευή 22/11/2013 και ώρα 9.00π.μ έως 2.00μ.μ η εξέταση θα γίνει στο Δημοτικό κατάστημα Νεοχωρίου.

Διαβάστε περισσότερα

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ Α. ΤΣΙΠΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΞΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ.

Του ΑΚΗ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ*

Δεν ξέρω πόσο εξέπληξαν τα όσα είπε ο Α. Τσίπρας στο Ώστιν του Τέξας. Το βέβαιο είναι ότι ξαναθέτουν το ερώτημα, που γίνεται όλο και πιο επίκαιρο.

Μπορεί η Ελλάδα να ακυρώσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους και να ακολουθήσει μια ριζοσπαστική προοδευτική πολιτική εντός της ευρωζώνης;

Ας μην έχουμε αυταπάτες.

Η ακύρωση μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων δεν μπορεί να γίνει με διαπραγμάτευση με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Θα είναι αποτέλεσμα μονομερούς, όπως λέγεται, ενέργειας.

Η κίνηση αυτή, που οδηγεί από τα πράγματα και σε ταυτόχρονη καταγγελία και αθέτηση των δανειακών συμβάσεων, θα έχει ως βέβαιο, σχεδόν, αποτέλεσμα τη διακοπή της τροϊκανής χρηματοδότησης στη χώρα αλλά και τη διακοπή της χορήγησης ρευστότητας από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες.

Οι συνέπειες θα είναι αναμενόμενες. Η Ελλάδα θα καταφύγει σε στάση πληρωμών, αφού δεν θα μπορεί να αποπληρώσει τα ομόλογα που λήγουν, ενώ οι τράπεζες θα οδηγηθούν σε κατάρρευση.

Τι θα κάνει τότε η ελληνική κυβέρνηση; Ό,τι έκανε και η Κύπρος; Άτακτη αναδίπλωση; Ή η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη;

Πέραν αυτών.

Η Ελλάδα για να βγει από την κρίση χρειάζεται να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει γενναία χρηματοδότηση και με ευνοϊκούς όρους στην οικονομία της αλλά και να ανακουφίσει στοιχειωδώς την τελευταία ή τουλάχιστον βασικούς κλάδους της, από τον άγριο ανταγωνισμό, ιδιαίτερα της ενιαίας αγοράς της ΕΕ.

Αυτά και αρκετά άλλα, που δεν είναι της ώρας και του χώρου, σημαίνουν την ανάγκη να ανακτήσει η χώρα με νέους όρους την άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής.

Με δύο λόγια εθνικό νόμισμα.

Φοβούμαι ότι όλα αυτά παραμερίζονται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν η έξοδος από την ευρωζώνη αλλά και η σύγκρουση με την ΕΕ ξορκίζονται. Αν δεν υπάρχει γι' αυτήν την έξοδο σοβαρή και καλή πολιτική και οικονομική προετοιμασία και ταυτόχρονα καλή και ανοικτή ενημέρωση του ελληνικού λαού για τις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες. Αν δεν υπάρχουν όλα τούτα, τότε φοβούμαι ότι μπορεί η χώρα να περιέλθει σε μια τέτοια δυσχερή κατάσταση μετά την απομάκρυνση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που ούτε καν διαπραγμάτευση να μπορεί να διεξάγει. Ίσως και κάτι χειρότερο...

*Ο Άκης Μπαδογιάννης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε περισσότερα

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΞΕΛΘΕΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ»

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Κατηγορηματικός και απόλυτος ήταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας της θέσης του: «Η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη»! Οριστική αυλαία στην περυσινή προεκλογική θέση του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ» και αντικατάστασή της από την καινούργια θεμελιακή τοποθέτηση του αρχηγού του κόμματος «η Ελλάδα δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη».

Πλήρης ανατροπή. Ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρηματολογεί: «Σήμερα η Ευρωζώνη υπάρχει... Εχουμε μια οικονομική ένωση και ένα κοινό νόμισμα. Και οι άμεσες εναλλακτικές είναι χειρότερες. Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα - διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run (σ.σ. μαζική απόσυρση των καταθέσεων από τις τράπεζες), πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων» τόνισε.

Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε την πλήρη αφοσίωσή του στο ευρώ μιλώντας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Οστιν, σημαίνει έμμεσα ότι οι Αμερικανοί ναι μεν συγκρούονται ανοιχτά πλέον με τους Γερμανούς για την πολιτική ηγεμονία στην Ευρώπη, αλλά εξακολουθούν να υποστηρίζουν την ύπαρξη του ευρώ - τουλάχιστον για την ώρα. Είναι επίσης γεγονός με ιδιαίτερη σημασία ότι το συνέδριο στο οποίο μίλησε ο Αλ. Τσίπρας και το οποίο είχε τίτλο «Μπορεί να σωθεί η Ευρωζώνη;» οργανώθηκε από την έδρα όπου διδάσκει ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, ο οποίος είναι γιος του πασίγνωστου προοδευτικού Αμερικανού οικονομολόγου Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, οι απόψεις του οποίου σφράγισαν τις οικονομικές θέσεις των Δημοκρατικών το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Μεγαλύτερη πολιτική βαρύτητα όμως και ιδιαίτερο συμβολισμό έχει το γεγονός ότι ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ υπήρξε άτυπος σύμβουλος του... Γιώργου Παπανδρέου!

Ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζοντάς τον «φιλοευρωπαϊκό κόμμα», που βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας. Υπάρχει βεβαίως ένα ουσιώδες ζήτημα που ανακύπτει από την ένθερμη υποστήριξη του ευρώ εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα: σε τι θα διαφέρει η βάση της διακυβέρνησής του από εκείνη των Σαμαρά και Βενιζέλου; Την απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα ανέλαβε να δώσει σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Αθήνα 9,84 ο Γιάννης Δραγασάκης, υπεύθυνος του τομέα Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμενος στο πώς θα διαπραγματευθεί με την τρόικα μια υποτιθέμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Δραγασάκης είπε μεταξύ άλλων: «Η μία εκδοχή είναι η διαπραγμάτευση με συναίνεση. Αυτό που κάνουν έως τώρα οι κυβερνήσεις και επειδή υπάρχει τέτοια ασυμμετρία δύναμης, αυτό καταλήγει σε υποταγή. Η δεύτερη εκδοχή είναι ''όλα ή τίποτα''. Πάμε σε ρήξη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχει αυτή η ρήξη. Αυτό το έχουμε απορρίψει.

Πάμε λοιπόν σε μια διαπραγματευτική λογική, διεκδικητική θα έλεγα, που λέει ότι εμείς λέμε ότι με αυτή την πολιτική οδηγούμαστε σε καταστροφή, ενώ με μια άλλη πολιτική μπορούμε να διασώσουμε ό,τι μπορούμε και να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία. Διεκδικούμε κατ' αρχάς να γίνει δεκτή αυτή η θέση. Εφόσον δεν γίνει δεκτή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, αλλά εντός της Ευρωζώνης πάντα» υπογράμμισε ο Γ. Δραγασάκης. Αναφορικά δε με το αίτημα που θα προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο αυτής της «διεκδικητικής διαπραγματευτικής λογικής» ο Γιάννης Δραγασάκης το προσδιόρισε με τη φράση «μέχρι να μπει η ελληνική οικονομία σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης, δεν μπορούμε να πληρώσουμε κανένα ευρώ».

Πρόσθεσε δε πως «δεν μπορεί η οικονομία, στην κατάσταση που έχει περιέλθει, να βγει από την ύφεση χωρίς μια χρηματοδοτική ώθηση». Σε απλά ελληνικά δηλαδή η γραμμή μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι, είπε ο Γ. Δραγασάκης, αφενός άρνηση πληρωμής των δόσεων των δανείων μέχρι να επιτευχθεί «διατηρήσιμη ανάπτυξη» και αφετέρου έκκληση προς τους Ευρωπαίους να δώσουν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λεφτά για να υπάρξει «χρηματοδοτική ώθηση». Δύο εντελώς αντιφατικά πράγματα και μάλιστα μέσα στο διαμορφωμένο πλέον στρατηγικό πλαίσιο που διακήρυξαν με σαφήνεια ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάννης Δραγασάκης «η Ελλάδα δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη» και «πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, αλλά εντός της Ευρωζώνης πάντα». Θεωρητικά, από όλα αυτά το σοβαρότερο είναι «εντός της Ευρωζώνης πάντα», το οποίο εκμηδενίζει κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα με τη λέξη «πάντα». Πρακτικά, θα δούμε τι θα γίνει.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα