Tα social media διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, σύμφωνα με πρώην αντιπρόεδρο του Facebook

Κι ενώ το facebook συνεχίζει να κινείται ανοδικά και να διαδίδεται ολοένα και περισσότερο, καθημερινά πληθαίνουν οι καταγγελίες των επενδυτών και των εργαζομένων οι οποίοι δημόσια εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τον αντίκτυπο του μέσου στους χρήστες του.
Ο Chamath Palihapitiya, πρώην αντιπρόεδρος του Facebook, προκάλεσε τις εντυπώσεις με τις πρόσφατες δηλώσεις του με βάση τις οποίες τα social media «διαβρώνουν τα βασικά θεμέλια του τρόπου συμπεριφοράς των ανθρώπων» και εκείνος αισθάνεται ενοχές για τη δημιουργία εργαλείων που «διαλύουν τον κοινωνικό ιστό».
Κατά τη διάρκεια ομιλίας του το Νοέμβριο στο «Graduate School of Business» του Στάνφορντ, ο Palihapitiya επισήμανε μεταξύ άλλων: «Δεν το καταλαβαίνετε αλλά σας προγραμματίζουν… όμως τώρα πρέπει να αποφασίσετε πόσα είστε διατεθειμένοι να παραχωρήσετε, πόση από τη διανοητική σας ανεξαρτησία». Επίσης, υπογράμμισε πως ο ίδιος δεν θέλει να υφίσταται προγραμματισμό και για το λόγο αυτό δεν χρησιμοποιεί αυτή την «αηδία» και δεν επιτρέπει ούτε στα παιδιά του να το χρησιμοποιούν.
Ο Palihapitiya συμβούλεψε το κοινό να κάνει ένα διάλειμμα από τα social media.
Ο Palihapitiya μπήκε στην ομάδα του Facebook το 2007 και σήμερα είναι ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας κεφαλαίων επιχειρηματικών συμμετοχών Social Capital που ίδρυσε το 2011.

Κατά τη γνώμη του οι κακοί παράγοντες μπορούν να χειραγωγήσουν μεγάλες μάζες και οι χρήστες στην ουσία δημιουργούν μια εξιδανικευμένη εκδοχή του εαυτού τους. «Οργανώνουμε τις ζωές μας γύρω από μια λανθασμένη άποψη για την τελειότητα επειδή παίρνουμε ως ανταμοιβή τα likes τα οποία θεωρούμε πως έχουν αξία. Αντιθέτως, πρόκειται για μια ψεύτικη δημοφιλία που είναι βραχυπρόθεσμη και οδηγεί τον άνθρωπο σε έναν φαύλο κύκλο», είπε.
Ο Sean Parker, ιδρυτικός πρόεδρος του Facebook, είχε μιλήσει επίσης τον περασμένο μήνα για τον τρόπο με τον οποίο η πλατφόρμα εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη ψυχολογία, λέγοντας ότι οι ιδρυτές της εταιρίας «ήξεραν, συνειδητά» τι κάνουν. Ο Palihapitiya συμφώνησε ότι «στο πίσω, πίσω, πίσω μέρος του μυαλού μας» ήξεραν ότι κάτι κακό θα μπορούσε να συμβεί.
Πηγή: Quartz, huffingtonpost

Διαβάστε περισσότερα

Καλάβρυτα 1943: Μια σφαγή ανεξιλέωτη – του Ανδρέα Δενεζάκη

 ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ 

denezakis@imerodromos.gr

Καλάβρυτα, Δευτέρα, 13 Δεκέμβρη του 1943. Η καμπάνα της Μητρόπολης άρχισε να χτυπά από τα ξημερώματα. Σε λίγο ήρθε η διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι της πόλης στο Δημοτικό Σχολείο, έχοντας μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα για μια μέρα. Νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά συγκεντρώθηκαν, ανήσυχοι, στο σχολείο. Οι Γερμανοί και οι γερμανοντυμένοι συνεργάτες τους, «έλληνες» των Ταγμάτων Ασφαλείας, προσπάθησαν να καθησυχάσουν τον κόσμο. Ότι είχαν να κάνουν στα Καλάβρυτα, το είχαν κάνει τις προηγούμενες μέρες. Είχαν πάρει στα χέρια τους κατάλογους με τα ονόματα των ανταρτών και των οικογενειών τους, είχαν κάψει και γκρεμίσει τα σπίτια τους, μια και δεν τους βρήκαν εκεί. Το ξενοδοχείο «Χελμός», που το είχαν χρησιμοποιήσει σαν νοσοκομείο οι αντάρτες, καταστράφηκε ολοσχερώς με πυρκαγιά.
Ο Πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χρ. Παπανδρέου, ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ο γυμνασιάρχης Αντώνης Οικονόμου, ο καθηγητής γυμνασίου Α. Δημόπουλος, ο επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων Θ. Παπαβασιλείου, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας Μήτσος Σαμψαρέλος, και τόσοι άλλοι επιφανείς πολίτες, είχαν συνεργαστεί μαζί τους σε ότι τους ζήτησαν. Το μόνο που έμενε ήταν μια ομιλία σε όλους τους άνδρες, ξεχωριστά, από τους Γερμανούς ώστε να παραμείνουν φιλήσυχοι, νομοταγείς και να μην βοηθούν τους αντάρτες..

Το χρονικό

Γύρω στις 9 το πρωί χώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες πάνω των 14 και έως 65 ετών. Κλείδωσαν τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και οδήγησαν τον ανδρικό πληθυσμό λίγο έξω από την πόλη, σε έναν μικρό λόφο, στο χωράφι του δάσκαλου Καπή. Τους έβαλαν στη μέση και έστησαν γύρω – γύρω πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών και ταγματασφαλιτών άρχισαν να λεηλατούν και να καταστρέφουν την πόλη. Το μεσημέρι, στις 2.34 (το ιστορικό ρολόι της εκκλησίας της πόλης μένει σταματημένο μέχρι σήμερα), μια φωτοβολίδα που έπεσε από την πόλη έδωσε το σύνθημα. Η διαταγή δίνεται από επικεφαλής του αποσπάσματος Γερμανό λοχία Τένερ και οι τριανταπέντε Γερμανοί στρατιώτες που χειρίζονταν τα πολυβόλα άρχισαν να ξερνούν το θάνατο. Οι άτυχοι άντρες πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Εκατοντάδες νεκρά κορμιά σχηματίζουν έναν μεγάλο σωρό. Οι φονιάδες τελειώνουν το έργο τους με χαριστικές βολές σε ότι κινείται, ότι βογγάει ακόμα, στο ματωμένο κουβάρι. Πάνω από 650 οι νεκροί. Ορφάνεψε η πόλη. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα που σκεπάστηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί. Σώθηκαν επίσης όσοι άκουσαν το κάλεσμα του ΕΛΑΣ και έφυγαν από τα Καλάβρυτα όταν έφτασαν οι Γερμανοί καθώς και όσοι κατάφεραν να δραπετεύσουν κατά την περίοδο της παραμονής των Γερμανών στη πόλη τις προηγούμενες μέρες.

Καλάβρυτα σύνθεση Φέρτη

Η τραγωδία συνεχίστηκε για τις γυναίκες των Καλαβρύτων. Οι φασίστες έβαλαν φωτιά στο σχολείο που είχαν κλειδώσει τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες. Σε κατάσταση αλλοφροσύνης έριχναν τα παιδιά τους από τα παράθυρα, κατάφεραν να σπάσουν τις πόρτες και αντίκρισαν όλοι τη φρίκη που μπόρεσε να γεννήσει η αποκτήνωση του φασισμού. Χαροκαμένες μάνες και κόρες, χήρες και αδελφές έμειναν να κλάψουν και να θάψουν τους νεκρούς τους και αγωνίστηκαν να μαζέψουν όσο κουράγιο τους απόμενε να συνεχίσουν να ζουν για να κρατήσουν τα Καλάβρυτα ζωντανά.

«Οι Ούννοι κολυμπάν στο αίμα» 

Στις 24 Δεκέμβρη του 1943, σε μία έκτακτη έκδοσή του, ο «Ριζοσπάστης», κάτω από τον τίτλο: «Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ» και υπέρτιτλο – ΟΙ ΟΥΝΝΟΙ ΚΟΛΥΜΠΑΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ», έγραφε:
«Στα Καλάβρυτα ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη απ’ την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Ορδές των Ούννων έκαναν επιδρομή και μπήκαν στα Καλάβρυτα που ο πληθυσμός είχε αδειάσει και αποσύρθηκε ολόκληρος στα βουνά. Οι άνανδροι Ούννοι, βαρβαρότεροι και απ’ τις άγριες φυλές της ζούγκλας, κάλεσαν τον πληθυσμό να ξαναγυρίσει στα Καλάβρυτα με την υπόσχεση ότι δεν είχε να πειραχτεί κανένας. Ο πληθυσμός ξαναγύρισε και τότε οι Ούννοι, οι προστάτες των Ράλληδων Ντερτιλήδων, ρίχτηκαν στην εξόντωση των αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Εκλεισαν όλα τα γυναικόπαιδα σε ένα σχολείο και έβαλαν φωτιά. Τυλιγμένες απ’ τις φλόγες οι γυναίκες πάλεβαν να σπάσουν τις πόρτες, ενώ έριχναν τα παιδιά όξω απ’ τα παράθυρα για να σωθούν. Εσπασαν τις πόρτες και μισοκαμένος και ξετρελαμένος αυτός ο κόσμος ρίχτηκε στους δρόμους οπότε αντιμετώπισε άλλο φρικτό θέαμα. Οι Ούννοι είχαν συγκεντρώσει σε μια διπλανή πλαγιά τον άρρενα πληθυσμό από δεκάξι χρονών και πάνου και τον θέριζαν με πολυβόλα. Σκότωσαν πάνου από οχτακόσιους ανθρώπους και κάμποσες γυναίκες που με θρήνους και οδυρμούς έτρεξαν να περιμαζέψουν τα πτώματα που είταν βουτηγμένα σε βούρκο αίματος. Οι Ούννοι απόκλεισαν τα Καλάβρυτα και απαγόρεψαν και στον Ερυθρό Σταυρό να επικοινωνήσει και να στείλει οποιαδήποτε βοήθεια στα τραγικά θύματα.
ΡΗΜΑΞΑΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ
Οι Ούννοι, αυτές οι ύαινες που γρυλίζουν για πολιτισμό και για θρησκεία, έκαναν επιδρομή και στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Λεηλάτησαν αυτό το εθνικό μνημείο και σκότωσαν όλους τους καλόγερους γκρεμίζοντάς τους στους βράχους…».

Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» – (Unternehmen Kalawrita)

Γερμανοί στρατιώτες ξεκουράζονται, πίσω τα Καλάβρυτα καίγονται

Πριν από το φρικαλέο έγκλημα που έκαναν οι φασίστες στα Καλάβρυτα, είχαν προηγηθεί σημαντικά γεγονότα. Στις 8 Σεπτέμβρη του 1943 η ιταλική κυβέρνηση παρέδωσε άνευ όρων τις στρατιωτικές της δυνάμεις στους συμμάχους. Η ιταλική συνθηκολόγηση υποχρέωσε τη Γερμανία να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο των κατεχόμενων χωρών όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν και ιταλικά στρατεύματα. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα. Ειδικά για την Ελλάδα, πέρα από την αντικατάσταση των ιταλικών δυνάμεων κατοχής με γερμανικές, οι Ναζί πήραν επιπλέον μέτρα, τα οποία οφείλονταν στους φόβους τους ότι μετά τη συμμαχική απόβαση στην Ιταλία θα ακολουθούσε απόβαση και στην Ελλάδα κατά μήκος των ακτών προς το Ιόνιο, συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου.
Οι Βρετανοί ξεκινούν αμέσως επιχειρήσεις, ελπίζοντας και σε βοήθεια από τους Ιταλούς, για να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα. Στις 15 Σεπτέμβρη καταλαμβάνουν την Κω και στις 17 τη Λέρο. Ακολούθησαν σφοδρές μάχες με τους Γερμανούς να περνούν σε επίθεση. Στις 3 Οκτώβρη του 1943 οι Γερμανοί παίρνουν την Κω και στις 12 Νοέμβρη ανακαταλαμβάνουν τη Λέρο. Μέχρι τις 20 Νοέμβρη ελέγχουν όλο το Αιγαίο.
Ολοι περιμένουν απόβαση των Συμμάχων στη Πελοπόννησο. Μια διαταγή του Χίτλερ – που διαβίβασε, στις 6 Οκτώβρη του 1943, ο στρατάρχης Κάιτελ προς τον στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς, στρατιωτικό διοικητή της Νοτιανατολικής Ευρώπης – αναφέρει χωρίς περιστροφές πως σε περίπτωση απόβασης συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα τα γερμανικά στρατεύματα θα πρέπει να καταστρέψουν τα πάντα νότια της γραμμής Κερκύρας – Μετσόβου – Ολύμπου.

Στόχος η Εθνική Αντίσταση- Νίκη του ΕΛΑΣ  

Πριν όμως φτάσουν στο σημείο να καταστρέψουν κατ’ αυτό τον τρόπο, οι ναζί όφειλαν να ξεμπερδεύουν με την Εθνική Αντίσταση, χτυπώντας αλύπητα όχι μόνο τους αντάρτες, αλλά και όσους τους υπέθαλπαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή τα χωριά, τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, όπου υπήρχαν πολιτικές οργανώσεις Εθνικής Αντίστασης κι όπου συχνά οι αντάρτικες δυνάμεις έβρισκαν καταφύγιο, τροφή και κάθε είδους υποστήριξη.

Το ξενοδοχείο ΧΕΛΜΟΣ μετά από την πυρκαγιά

Μια έκθεση της 117ης γερμανικής Μεραρχίας Κυνηγών (καταδρομών), γραμμένη στα τέλη Νοέμβρη του 1943 αναφέρεται στην κατάσταση που ήδη έχει διαμορφωθεί στην Πελοπόννησο, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα: «Ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμορίτικη περιοχή. Οι διαρκείς επιθέσεις δείχνουν ότι κι εκεί όπου υπάρχουν συγκεντρωμένα γερμανικά στρατεύματα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ειρηνοποίηση της χώρας. Η ορεινή ενδοχώρα είναι υπό την πλήρη κυριαρχία των συμμοριών. Εκεί αυτές αποτελούν κράτος εν κράτει κι ασκούν απεριόριστα την κομμουνιστική κυβερνητική εξουσία τους…». Ακριβώς στο πλαίσιο αυτών των στρατιωτικών υπολογισμών σχεδιάζεται και η «επιχείρηση Καλάβρυτα», η οποία θεωρείται αναγκαία για τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής που υπολόγιζαν πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή αντάρτικη δύναμη σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο.
Στις 15 Οκτώβρη ένας λόχος μιας μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών με 105 άνδρες αναλαμβάνει αναγνωριστική επιχείρηση στην περιοχή. Το πρωί της 16^ης κινητοποιείται ο ΕΛΑΣ των χωριών και συγκεντρώνονται διάφορες ομάδες του Β΄ Τάγματος Αιγιαλείας – Καλαβρύτων του ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί είχαν παγιδευτεί. Οι δυνάμεις των ανταρτών τους κύκλωσαν στα υψώματα ανάμεσα στους Ρωγούς και την Κερπινή. Η μάχη κράτησε ως αργά το απόγευμα. Ο ΕΛΑΣ έπιασε 66 αιχμαλώτους τους οποίους οδήγησε στα Καλάβρυτα , 10 Γερμανοί διέφυγαν και οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν.

Εκστρατεία «αντιποίνων» 

Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalawrita») δόθηκε από τον Χίτλερ και τον στρατάρχη Κάιτελ στις 29/10/1943. Η εκτέλεση της επιχείρησης ανατέθηκε στον διοικητή της 117ης Μεραρχίας, αντιστράτηγο Καρλ φον Λε Σουίρ. Ο τελευταίος αφού συγκέντρωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις που του ήταν απαραίτητες, στις 25/11/1943, εξέδωσε την υπ’ αριθ. 1296 διαταγή προς τις μονάδες που θα έπαιρναν μέρος στην επιχείρηση.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 4 Δεκέμβρη 1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας.

«Καλάβρυτα 13 Δεκεμβρίου 1943» Γιάννης Στεφανίδης

Στο διάβα τους τα ναζιστικά στρατεύματα σκορπούσαν το θάνατο. Καίγανε και δολοφονούσαν, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή και την ερήμωση σε κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων από το οποίο έτυχε να περάσουν. Ο αριθμός των θυμάτων τους ξεπερνά τα 1.100 άτομα. Στο χωριό Αιγείρα εκτέλεσαν 5 πατριώτες, στην Ανω Ζαχλωρού 12, στα Κλειτωριά και Χανιού 19, στο Σκεπαστό 16, στη Βρώσταινα 7, στα Ζαχλωρίτικα 14, στην Κερπινή 45, στους Ρωγούς 63, στη Ροδοδάφνη 3, στην Ακράτα 14, στην Κροκόβη 4, στη Μαμουσιά 5, Βλασία 9, Βραχνί 8, Πλανητέρου 6, Ακράτα 14 κλπ. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 γερμανικές δυνάμεις έφτασαν στην ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Εκεί συνέλαβαν όλους του μοναχούς και μερικούς λαϊκούς, συνολικά 19 άτομα, κι αφού τους μετέφεραν σε μικρή απόσταση από τη Μονή, τους δολοφόνησαν πετώντας τους σε γκρεμό. Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψαν στη μονή και την καταλήστευσαν ενώ έβαλαν φωτιά στο ιερό και στον ξενώνα.
Την Πέμπτη 9 Δεκέμβρη του 1943 τα γερμανικά στρατεύματα, πλαισιωμένα από γερμανοντυμένους Ελληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας, μπήκαν πάνοπλα στα Καλάβρυτα.

«Είστε όλοι παρτιζάνοι!»

Οι κάτοικοι δημιουργούν βιαστικά μια επιτροπή επισήμων για την υποδοχή τους. Ο επιθεωρητής των Δημοτικών Σχολείων Θ. Παπαβασιλείου, που ήξερε γερμανικά, τους δήλωσε πως ο λαός των Καλαβρύτων ήταν φιλήσυχος, φιλειρηνικός και νομοταγής, αλλά και «ευτυχής», που δεχόταν ξανά στην πόλη του το γερμανικό στρατό.
Ο Γερμανός διοικητής θέλησε να καθησυχάσει τους φοβισμένους κατοίκους: «Οι κάτοικοι – είπε – δεν πρέπει να φοβούνται. Να ησυχάστε πρώτα εσείς και να βοηθήσετε κι εμάς να ησυχάσουμε. Να παραδώσετε, αν έχετε, όπλα και πολεμικό υλικό. Εμείς καταδιώκουμε μόνο αντάρτες. Εσείς, εφόσον είσθε φιλήσυχοι και φιλόνομοι, δεν πρέπει να φοβάσθε. Επειδή βγαίνουν περίπολα δεν πρέπει να κυκλοφορείτε πέραν της 16.00 ώρας. Από την πόλη επίσης δε θα βγείτε, διότι, όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο, θα θεωρηθεί ως αντάρτης και αμέσως θα θανατώνεται. Να μας υποδείξετε, πού κρύβονται οι αντάρτες να τους τιμωρήσουμε. Εμείς αθώους δεν τους πειράζουμε καθόλου». Ζήτησε ακόμη έναν κατάλογο με τα ονόματα των οικογενειών που είχαν μέλη τους αντάρτες. Οι Καλαβρυτινοί που θέλησαν να φανούν συνεργάσιμοι, με την ελπίδα πως θα γλίτωναν την πόλη τους, παρέδωσαν τον κατάλογο που τους ζήτησε. Πρώτο πρώτο φιγουράριζε το όνομα της οικογένειας του Χρ. Παπανδρέου, που είχε δυο γιους στην Αντίσταση, τον έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον άλλο στο Περιφερειακό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ. «Υπάρχουν κι άλλοι παρτιζάνοι», ήταν η απάντηση του διοικητή, που ο κατάλογος του φάνηκε μικρός. «Είσαστε όλοι παρτιζάνοι!».
Στη συνέχεια οι Γερμανοί πήγαν στο ξενοδοχείο «Χελμός», το οποίο οι αντάρτες είχαν χρησιμοποιήσει ως νοσοκομείο της Αντίστασης και το έκαψαν. Μετά κατάστρεψαν τα σπίτια των οικογενειών που είχαν μέλη τους στην Αντίσταση. Οι κάτοικοι έμειναν με την εντύπωση ότι οι Γερμανοί θα έμεναν ικανοποιημένοι τιμωρώντας μόνο τις οικογένειες όσων είχαν μέλη επίσημα αναμεμειγμένα στην Αντίσταση. Η υπόλοιπη πόλη δεν έπρεπε να ανησυχεί για τίποτα πια.

Ο Ράλλης «ανησυχεί»…

«Καλάβρυτα – Η εκτέλεση». Εργο του Τάσσου (1985)

Οι Καλαβρυτινοί ησύχασαν, ο Ιωάννης Ράλλης όμως, ο συνεργάτης και πρωθυπουργός της δωσίλογης κυβέρνησης των Γερμανών, ξέρει και στέλνει επιστολή στις 10 Δεκέμβρη 1943:
«Προς τον Στρατηγόν Σπάιντελ Στρ. Διοικητήν Ελλάδος
Στρατηγέ
Περιήλθον εις εμέ χθες πληροφορίαι περί ομαδικών εκτελέσεων διαταχθεισών υπό της Γερμανικής Διοικήσεως Πελοποννήσου εν Καλαβρύτοις, λόγω αντιποίνων δια τον φόνον γερμανών στρατιωτικών. Επίσης πληροφορούμαι ότι επίκειται η πυρπόλυσις του Αιγίου έχοντος ήδη κυκλωθεί υπό του Γερμανικού Στρατού.
Αι φήμαι αυταί, άς εισέτι δεν κατώρθωσα να εξακριβώσω, με αναγκάζουν να στραφώ προς υμάς και να σας γνωρίσω, ότι δεν είναι δυνατόν να θανατώνεται ο άμαχος πληθυσμός της ελληνικής υπαίθρου χωρίς ουδεμία να γίνεται διάκρισις μεταξύ αθώων και ενόχων…
Εκτός πάντων αυτών, η υπό μορφήν αντιποίνων καταστροφή της χώρας μας και η εκτέλεσις συμπατριωτών μας αδιακρίτως ενοχής ή αθωότητος, ηλικίας ή φύλου, αναρχικών ή μη, δεν επιτρέπει εις την Κυβέρνησίν μου να φέρη εις αίσιον πέρας το έργον ό έχη αναλάβη, την αυτοτελή και αυτοδύναμον δηλαδή αντίδρασιν κατά των αναρχικών…
Εν ονόματι της νομιμοφροσύνης, δικαιούμαι να απαιτήσω όπως δώσητε τας αναγκαίας διαταγάς δια να σταματήση η εφαρμογή αντιποίνων γενικώτερον, αλλά και ειδικώτερον δια την περίπτωσιν της υπό αμέσου καταστροφής απειλουμένης πόλεως του Αιγίου.
Ι.Δ.ΡΑΛΛΗΣ»

(Το έντονα γράμματα της παραγράφου είναι δική μας επιλογή —
Η επιστολή από το «Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», Αθήναι 1947, σελ. 131)

Την τύχη των Καλαβρύτων, την επόμενη μέρα 14.12.1943, είχαν τα Μαζέικα (Κλειτορία) που πυρπολήθηκαν, με 10 νεκρούς και η Άγια Λαύρα με 7 νεκρούς.

Οι πραγματικοί στόχοι 

Στην Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη της 24 Δεκέμβρη 1943, ανάμεσα στα άλλα αναφέρονται:
«Τους τελευταίους μήνες οι Γερμανοί επιδρομείς εκτραχηλίζονται σε πρωτάκουστες θηριωδίες και βαρβαρότητες. Στους εμπρησμούς και εξανδραποδισμούς της υπαίθρου προσθέτουν εκατόμβες σφαγών στις πόλεις. Στη Σπάρτη, στην Τρίπολη, στην Καλαμάτα, στα Καλάβρυτα έσφαξαν χιλιάδες άοπλους Ελληνες πολίτες.
…

Μετά το ολοκαύτωμα της 13.12.1943

Οι Γερμανοί μη διαθέτοντας δικές τους δυνάμεις να αντιμετωπίσουν την ολοκληρωτική καταστροφή που τους περισφίγγει, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τον αντάρτικο στρατό του ΕΛΑΣ, επιζητούν να εξανδραποδίσουν τον Ελληνικό λαό και να τον μεταβάλλουν σε μισθοφόρους δούλους τους. Να οργανώσουν τους μισούς Ελληνες σε στρατό από φουστανελοφόρους Ες-Ες και μ’ αυτούς να χτυπήσουν τον Ελληνικό λαϊκό στρατό και να αποκρούσουν την αναμενόμενη συμμαχική απόβαση. Να στείλουν τους άλλους μισούς στα κάτεργα της Γερμανίας να δουλέψουν γι’ αυτούς τους εγκληματίες και να σκοτωθούν απ’ τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.
Γι’ αυτό οι Γερμανοί ξαπόλυσαν αυτή τη θηριώδη τρομοκρατία…»
Είναι απόλυτα φανερό ότι το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων δεν ήταν απλά μια πράξη αντεκδίκησης και αντιποίνων των κατακτητών. Η «επιχείρηση Καλάβρυτα» και το ολοκαύτωμα εξυπηρετούσε για τις δυνάμεις κατοχής στρατιωτικούς σκοπούς, ανεξάρτητους από την τύχη των αιχμαλώτων.
Τα Καλάβρυτα σήμερα, 73 χρόνια μετά, στέκουν αιώνια καταγγελία της αποκτήνωσης και της φρίκης που γεννά ο φασισμός, παγκόσμιο σύμβολο του αγώνα για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ειρήνης και της ελευθερίας.
Βασικές Πηγές: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9.12.2001, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 11.12.2005, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24.12.1943
Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης Ομιλεί εκ του Τάφου, Αθήναι 1947.

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ.

     Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΑΛΕΞΑΤΟ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ: ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.

     ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 20:30 ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ (ΚΟΝΤΟΝΗ) ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΛΑΪΚΗ - ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ.

Διαβάστε περισσότερα

Σπύρος Καλφόπουλος 1923 - 2006

Kalfopoulos Spiros

Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Σημαντικός μουσικός των μεταπολεμικών ηχογραφήσεων και παλκων. Στάθηκε πιστός στο γνήσιο λαϊκό μας τραγούδι και ταυτόχρονα τίμιος σ’όλες τις πλευρές της ζωής του...

Ο Σπύρος Καλφόπουλος από γονείς Μικρασιάτες, ο πατέρας του ήταν από την Πόλη και η μητέρα του απο το Αιδίνι, γεννήθηκε στον Πειραιά στις 27 Ιανουαρίου 1923. Μετά από λίγο καιρό η οικογένεια του εγκαθίσταται στη Νέα Ιωνία. Το 1926 γεννιέται η αδερφή του Χρυσούλα (Σούλα) που αργότερα τραγούδησε τα περισσότερα τραγούδια του, άλλα και σε άλλων συνθετών. Το 1935 πεθαίνει ο πατέρας του. Από τα μικρά του χρόνια στη βιοπάλη της ζωής.. Η πρώτη επαφή με το ρεμπέτικο γίνεται το 1939 όταν άκουσε, τον μετέπειτα επιστήθιο φίλο και συνεργάτης του, Στέλιο Κηρομύτη να παίζει μπουζούκι σε φιλικό γειτονικό σπίτι. Έτσι ο Σπύρος άρχισε να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει στο τέλος του 1939 στη Ν.Ιωνία, παρέα με τους φίλους του.. Εκεί στη Ν.Ιωνία, φαίνεται να πήρε μαθήματα στο μπουζούκι, από τον Σμυρναίο μουσικό, Κοσμά Κοσμαδόπουλο (1903-1973). Σύντομα γνωρίζετε με το Χρήστο Λουρετζή, κιθαρίστα και τραγουδιστή συνεργάτη του Γιάννη Παπαΐωάννου και με το Γιώργο Κεχαγιά επίσης κιθαρίστα. Τους πιάνει η κατοχή και παίζουν για την επιβίωση στην "Ταβέρνα του Γρηγόρη" για ένα πιάτο φαΐ και για τις λαχανίδες. Στη διάρκεια της κατοχής γνωρίζεται με το Σπύρο Αναγνώστου που έπαιζε βιολί και μπουζούκι και παίζουν σ’ένα εστιατόριο - καμπαρέ πίσω από το Δημαρχείο της Αθήνας.

Γ.Πατίδης (βιολί), Μήτσος Τζόρας (κλαρίνο), Τάσος Κόνιαλης (λαούτο), Αγγελος; (ούτι), Ευγένιος; (κανονάκι). Στο κέντρο με το μπουζούκι ο Κοσμάς Κοσμαδόπουλος. Χωρίς πάλκο, χωρίς μικρόφωνα (Ν.Ιωνία, 1934).

Η είσοδός του στο λαϊκό τραγούδι συνέπεσε με τα γεγονότα της Κατοχής - Εμφύλιος.
Νεαρός μπουζουξής και τραγουδιστής, εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση στον τομέα της διαφυγής και της παρακολούθησης. «.. Έρχεται ένας γείτονας και μου λέει: Πάρε αυτό το χαρτάκι, κοίταξε το και μετά να το σχίσεις. Είδα τρία γράμματα Ε.Α.Μ δεν μπορούσα να καταλάβω. Μετά τρεις μέρες βρίσκω το γείτονα και του λέω να μου εξηγήσει τη σημαίνουν αυτά τα γράμματα. Μου απαντά Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και με δυο λόγια μου εξηγεί περί τίνος επρόκειτο. Λέω: Καλώς, εντάσσομαι κι εγώ ..»
(Έτσι αφηγείται την ένταξη του στο Ε.Α.Μ στον Ηλία Βολιώτη Καπετανάκη).
* Σε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις το 1998 στην Ζετα Φλισκανοπουλου αναφέρει:
«.. Όταν έγινε ο πόλεμος, η επιστράτευση όλα σταμάτησαν. Κατοχή και εγώ μπλέχτηκα με την αντίσταση. Υπολοχαγός του ΕΛΑΣ. Πρόσφερα στην πατρίδα μισό τουβλάκι σε αυτό το κτίσμα που λέγεται Εθνική αντίσταση. Βέβαια, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι εννούσαν την αντίσταση..»
Μετά τον πόλεμο βέβαια τα προβλήματα για τον Σπύρο Καλφόπουλο συνεχίστηκαν..
«Κυνηγήθηκα πολύ μετά την κατοχή. Δυο χρόνια κρύφτηκα στην μητέρα μου στον Πειραιά, δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω».
Μετά την απελευθέρωση, στον εμφύλιο συλλαμβάνεται και εξορίζεται στον Αϊ - Στράτη.

Χριστούγεννα, στου «Θείου» (1945). «Αυτοσχεδιασμοί». Από τ’αριστερά ο Σπ. Καλφόπουλος, ο Απ. Καλδάρας, ο τραγουδιστής Νέδας και ο Σπυρος Αναγνώστου.

«Το 1947 έγινε μια αναγκαστική διακοπή. Με έπιασαν τα τζίνια της αστυνομίας τάχα για ανάκριση. Δυο μήνες μετά με έστειλαν στον Αϊ Στράτη. Δεν το έβαλα όμως κάτω, έκανα ορχήστρα εκ των ενόντων. Είχα αναλάβει το δύσκολο έργο να τους διασκεδάσω σε μια περίοδο που είχαμε 14 νεκρούς από κεραυνούς, Βλέπεις, κοιμόμαστε σε κουρελούδες κατάχαμα. Ευτυχώς η μητέρα μου εγκαίρως έκανε κάποιες ενέργειες και έφυγα σχετικά γρήγορα. Ένα μήνα μετά όσους τους είχαν πιάσει τους έστειλαν στην Μακρόνησο.»..

Το 1947 ελεύθερος πια ηχογραφεί την πρώτη δισκογραφική του επιτυχία «Δυο μάτια μάτια μου» σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη ή Τσάντα, με την αδερφή του Σούλα και τον Χρήστο Νάκο. Στα τραγούδια του τις περισσότερες φορές εμπιστευόταν στην αδελφή του Σούλα (Χρυσούλα) Καλφοπούλου, η οποία δεν ανέβηκε ποτέ στο πάλκο. Το 1947 θα συνθέσει ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του, το ζεϊμπέκικο, "Ξημέρωσε, ξημέρωσε", σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη "Τσάντα". Το ερμηνεύει η αδελφή του Σούλα Καλφοπούλου μαζί με τον Πάνο Σάμη.
Έκανε συνθέσεις και για τη Στέλλα Χασκήλ, ενώ τραγούδια του ερμήνευσαν και οι Μάρκος Βαμβακάρης, Στελλάκης Περπινιάδης, Τάκης Μπίνης, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Νίκος Καλλέργης, Νίκος Βούλγαρης, Πάνος Σάμης, Σπύρος Ζαγοραίος, Βουλα Γκίκα κ.ά. 
Υπήρξε μεγάλος δεξιοτέχνης, έπαιξε μπουζούκι ως εκτελεστής σε εκατοντάδες τραγούδια γνωστών συνθετών και τραγουδιστών, μεταξύ των οποίων με: Γρηγόρη Μπιθικώτση (το 1949, στο πρώτο του τραγούδι του Σερ, "Το καντήλι τρεμοσβύνει", παίζει μπουζούκι ο Σπύρος Καλφόπουλος), Καζαντζίδη, Πόλυς Πάνου, Καίτης Γκρέυ κ.α.

Την δεκαετία του ΄50 συμμετέχει με το συγκρότημα του, σε μουσική σκηνή, από κινηματογραφικες ταινίες!.
Το 1954 ο Σπύρος Καλφόπουλος με το συγκρότημα του, με τον τεράστιο Θανάση Ευγενικό "Σαμιώτη", εμφανίστηκε στην ταινία "Οι παπατζήδες" (Σενάρo: Πέτρος Γιαννακός "Κοκοβιός" / Σκηνοθεσία: Αλέκος Σακελλάριος), παίζονταν το γνωστό τραγούδι "Απ΄ τα κιτάπια μου θα σε ξεγράψω".

1954 από την Ελλ. ταινία "Οι παπατζήδες". Σπύρος Καλφόπουλος, Δέσποινα Μαρικιά, στην κιθάρα ο Θανάσης Ευγενικός κ.α.

*Το 1957 στην ταινία "Τα Μαναβάκια". Σκ. Πέτρος Γιαννακός. Μουσ. Γιώργος Μαλλίδης. Παίζει το συγκρότημα Σπύρου Καλφόπουλου!.

Από την ταινία "Τα Μαναβάκια" 1957

Το 1958 - '59 εμφανίστηκε και στην ταινία, "Άντρα θέλω με πυγμή", με το συγκρότημα του, να τραγουδάει με την Καίτη Πετράκη, δύο ωραία τραγούδια του (σε στίχους Αιμ. Σαββίδη), "Άντρα θέλω ντερμπεντέρη" και "Απ΄τη μύτη πιάνεται το έξυπνο πουλί".

1958 απο την Ελλ. ταινία "Άντρα θέλω με πυγμή". Σπύρος Καλφόπουλος, Καίτη Πετράκη κ.α.

Το 1962 έφυγε για την Αμερική.. Επιστρέφει λίγα χρόνια αργότερα και συνεχίζει και πάλι δισκογραφία και τις εμφανίσεις. Πρόλαβε μαζί με την παλιά φρουρά την "αναβίωση του ρεμπέτικου" παίρνοντας μέρος σε συναυλίες αφιερωμένες στο ρεμπέτικο. *Το 1998 και το 2000 τραγούδησε στο «Ρεμπέτικο Στέκι» της Ν. Φιλαδέλφειας. Συνέχισε μέχρι σε μεγάλη ηλικία να διδάσκει μπουζούκι στη νέα γενιά. Φεύγει από τη ζωή στης 29 Μαρτίου 2006.

Καλλιτεχνική φωτογραφία Αμερικής. Δεκ.: '60.

Σούλα Καλφόπουλου / Σπύρος Καλφόπουλος

Συνθέσεις του:

Αγάπη και μουρμούρα
Αγοροκόριτσο (Καπνίζω, πίνω και γυρνώ)
Αθήνα τα παιδιά σου
Αν δεν έχεις τέτοια μάτια
Αν σ΄ αρέσω και θελήσεις
Από σένα εξαρτάται
Απ΄ τα κιτάπια μου θα σε ξεγράψω (μουσική Γιάννης Βέλλας;)
Άντρα θέλω ντερμπεντέρη
Άσε τον όρκο τον βαρύ
Αύριο το πρωί
Βαγγελίτσα, Βαγγελίτσα
Γειά σου Ελλάδα μου γλυκιά
Γιαλέλι
Γιλντίζ (Πανσέληνος στο Βόσπορο)
Γύρισα χρόνια στους γιατρούς
Δεν χορταίνω να σε βλέπω
Δύο μάτια, μάτια μου

Έλα, Έλα
Ένα τηλεφώνημα έχω πάρει
Ζηλεύει όποιος αγαπά
Η κόρη του ψαρά
Η τσιγγάνα
Ή τώρα ή ποτέ
Κοντά σου βρήκα τη χαρά
Μάγκα μου σε θέλω κάου-μπόϋ
Μ΄ αν θα γυρίσεις
Μονάχα όποιος αγαπά μανίστα μου ζηλεύει (Η φοβερή η ζήλεια σου)
Ξημέρωσε, ξημέρωσε
Ξαναγυρνώ στο φτωχικό 

Όλα τα παιδιά μέσα στην πιάτσα
Ο ξένος (Θέλω να κλάψω μα δεν μπορώ)
Όταν περπατάς μαζί μου
Ο καουμπόι
Παναγιά μου ένα παιδί
Πες καρδιά μου τι φταίω

Σκέφτομαι τα χωρισμό μας
Σκοτείνιασε
Το δειλινό που έφευγες
Το έξυπνο πουλί
Το σμηνιτάκι
Φεύγω απ΄ τα χέρια σου
Φλόγα θα γίνω και φωτιά κ.α


Ο Καλφόπουλος δεν δίσταζε να εκφράζει τον θαυμασμό του για τους διάφορους μουσικούς συναδέλφους του. Έλεγε:
«Ο Περιστέρης, έπαιζε δέκα όργανα. Αρκούσε να πιάσει ένα όργανο στα χέρια του, και σε λίγες μέρες ήταν άφθαστος. Ήταν μουσικός μεγαλοφυΐα!. Το ίδιο και ο Μήτσος Σέμσης (Σαλονικιός) που έπαιζε βιολί.»
Το 1950 ο Καλφόπουλος βοήθησε τον αξέχαστο Στέλιο Καζαντζίδη να «σταθεί» πιο γερά στο τραγούδι.
Ο Καλφόπουλος, όπως πολλοί (αν όχι όλοι) μεγάλοι του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, εργάστηκε στη νύχτα κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Ο ίδιος είχε πει χαρακτηριστικά:
«Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε σε συνθήκες που τις σιχαινόμαστε. Αλλά τι να κάνουμε;.. Έτσι μια φορά πήγα να δουλέψω σε κάποιο μαγαζί. Εκεί συνάντησα ένα σπουδαίο παιδί, και φίλο μας, τον μπουζουξή Χρήστο Παλέντζα. Πέθανε δυστυχώς πολύ νέος. Είναι αυτός που έγραψε το «Δυο καρπούζια σ’ ένα χέρι»! Τον είδα στενοχωρημένο, και τον ρώτησα τι έχει. Άστα ρε Σπύρο, μου είπε.. Θα αρρωστήσω από το κακό μου.. Δεν είναι δουλειά αυτή. Εδώ μέσα πάει κι έρχεται το μαύρο. Καθίσαμε δυο τρεις μέρες, και σηκωθήκαμε και φύγαμε και οι δυο.. »
Ο Σπύρος Καλφόπουλος συνεργάστηκε με έναν άλλο μεγάλο του τραγουδιού, τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη, η' Τσάντα. Εκτός από συνεργάτες ήταν και φίλοι, και μάλιστα ο Τσάντας παρουσίασε τον Καλφόπουλο στην Νίνου!. Να πως περιέγραψε ο ίδιος τη γνωριμία του με την Νίνου:
«Μια μέρα ο Τσάντας μου σύστησε τη Νίνου. Αυτός την πρωτοανακάλυψε. Ήταν τότε που ο Ζέρβας έστειλε 17000 εξορία!. Δυστυχώς προσωπικές περιπέτειες δεν με άφησαν να τελειώσω τη δουλειά που είχα βάλει μπροστά μαζί της. Ετοιμάζαμε τραγούδια για δίσκο.. Έτσι ο Τσάντας που ήταν φίλος μου την πήγε στον Χιώτη».

* Μέρος αφιερώματος μέσα από: ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ -  ΖΕΤΑ ΦΛΙΣΚΑΝΟΠΟΥΛΟΥ - Παντάκης Γιώργος - petridisradio - pyxida.gr + Rebet Cafe - Ρεμπέτικα τραγούδια / Ηλίας Πετρόπουλος

https://mpouzoukimpouzouksides.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΕΕ: Παράταση πέντε χρόνια στο φυτοφάρμακο Roundup της Monsanto

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε σήμερα πως ανανέωσε για πέντε χρόνια την άδεια για το ζιζανιοκτόνο γλυφοσάτη, βασικό συσταστικό του φυτοφαρμάκου Roundup της Monsanto Co, έπειτα από μια έντονη συζήτηση για το αν προκαλεί καρκίνο.
Επαρκής πλειοψηφία χωρών της ΕΕ ψήφισε στα τέλη Νοεμβρίου υπέρ της έγκρισης της παράτασης της άδειας, όμως η αντίθεση στο ζιζανιοκτόνο εξακολούθησε να είναι έντονη, μεταξύ άλλων και από μια πρωτοβουλία πολιτών που θέλει την απαγόρευσή του και ζητεί μεγαλύτερη διαφάνεια στο μέλλον.
Η Επιτροπή αναφέρει σε δήλωσή της πως θα εισαγάγει μέτρα νωρίς το 2018 ώστε οι αποφάσεις για τα φυτοφάρμακα να γίνουν πιο διαφανείς και να αυξηθεί η ποιότητα και η ανεξαρτησία των επιστημονικών εκτιμήσεων.

Διαβάστε περισσότερα

Θησαυρίζει η πολεμική βιομηχανία από τις παγκόσμιες κρίσεις

Αύξηση του παγκόσμιου εμπορίου όπλων και των στρατιωτικών υπηρεσιών
O όγκος του παγκόσμιου εμπορίου όπλων και των στρατιωτικών υπηρεσιών αυξήθηκε το 2016 κατά 1,9% σε σχέση με το 2015 -για πρώτη φορά μέσα στα τελευταία 5 χρόνια καταγράφεται ένα τέτοιο ποσοστό-  και κατά 38% σε σχέση με πριν από 15 χρόνια.

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει το σουηδικό Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη SIPRI στη φετινή ετήσια έκθεσή του. Συνολικά οι 100 μεγαλύτερες εξοπλιστικές εταιρείες διεθνώς πούλησαν πέρυσι όπλα και οπλικά συστήματα αξίας 374,8 δις δολαρίων.
Στην πρώτη θέση οι ΗΠΑ
Την πρώτη θέση καταλαμβάνουν πάλι τα αμερικανικά μεγαθήρια στο τομέα των όπλων, τα οποία μέσα την περασμένη χρονιά αύξησαν τις πωλήσεις τους κατά 4%. Ο λόγος της αύξησης αυτής αποδίδεται στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Αμερικανών στο εξωτερικό, αλλά και στις αγορές μεγάλης κλίμακας αμερικανικών οπλικών συστημάτων από άλλες χώρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Lockheed Martin, που είναι ο μεγαλύτερος στο κόσμο προμηθευτής όπλων, ο οποίος πωλεί τα νέα στρατιωτικά τζετ F-35 σε χώρες όπως η Μ. Βρετανία, η Ιταλία ή η Νορβηγία.
Στην έκθεση του SIPRI γίνεται σαφές ότι τα περισσότερα όπλα που πωλούνται διεθνώς σε ποσοστό 57,9% προέρχονται από αμερικανικές εξοπλιστικές εταιρείες. Ο μεγαλύτερος «προμηθευτής» είναι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. «Είναι δύσκολο να εξαρτήσει κανείς άμεσα τις μεγάλες αγορές όπλων με τους εν εξελίξει πολέμους» υποστηρίζει η Οντ Φλεράν, διευθύντρια του προγράμματος για τις οπλικές και αμυντικές δαπάνες του SIPRI. «Ωστόσο, υπάρχει κάποιος συσχετισμός. Παρατηρούμε ορισμένους τύπους όπλων που ζητούνται περισσότερο από άλλους. Η πρόληψη επίσης του κινδύνου και των εντάσεων στην Εγγύς Ανατολή για παράδειγμα ή στην ανατολική Ασία είναι μεγαλύτερη».
Οι κρίσεις ωθούν το εμπόριο όπλων
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Νότια Κορέα. Το 2016 αυξήθηκαν οι αμυντικές δαπάνες της χώρας κατά 20,6%. Οι ηγέτες της χώρας αισθάνονται ιδιαίτερα μεγάλη απειλή από τη γειτονική Βόρεια Κορέα. Από την άλλη πλευρά οι συγγραφείς της έκθεσης SIPRI παρατήρησαν μείωση στις εισαγωγές όπλων για λόγους οικονομικούς. «Η μείωση των τιμών στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο έχει πλήξει σε τέτοιο βαθμό τα δημοσιονομικά περιθώρια ορισμένων χωρών στην Αφρική ή στη Ν. Αμερική, που αγοράζουν πλέον λιγότερα όπλα γιατί απλά δεν έχουν τα χρήματα» σημειώνει η Οντ Φλεράν.
Από τη φετινή έκθεση του SIPRI μπορεί να βγει σε κάθε περίπτωση ένα ασφαλές συμπέρασμα: ότι οι πόλεμοι ωθούν τις πωλήσεις όπλων στα ύψη. Ακόμη και οι επαπειλούμενοι πόλεμοι και οι κρίσεις οδηγούν πολλές χώρες στην αναγκαιότητα να διαθέτουν περισσότερα χρήματα για μοντέρνα εξοπλιστικά συστήματα. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι στη δεύτερη θέση μετά τις ΗΠΑ στις πωλήσεις όπλων έρχονται χώρες της δυτικής Ευρώπης, ακολουθούμενες από τη Ρωσία.
Deutsche Welle

Διαβάστε περισσότερα

Πλειστηριασμοί, η αλήθεια – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Στην Ελλάδα του 2017, τράπεζες, τρόικα και κυβέρνηση έχουν συμφωνήσει είσπραξη 40 δισ. ευρώ από τα «κόκκινα δάνεια» με πλειστηριασμούς 50.000 κατοικιών την επόμενη διετία.
   Περί τις 700.000 οικογένειες ζουν με «κόκκινα» στεγαστικά δάνειατα οποία προ κρίσης, το 2009, δεν εξυπηρετούντο κατά 6% ενώ σήμερα το ποσοστό μη εξυπηρέτησης λόγω των πολιτικών των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει ανέλθει στο 45%.
   Αν εξαιρέσει κανείς τις 140.000 αιτήσεις υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη (που αφενός θα επανεξεταστούν, αφετέρου λήγει το 2018) πάνω από 500.000 οικογένειες ήδη ζουν με την ανασφάλεια του πλειστηριασμού και της πρώτης κατοικίας τους καθώς ο νόμος Σταθάκη λήγει σε 20 μέρες και κανένας νόμος δεν υπάρχει που να απαγορεύει  σε τράπεζες και «κοράκια» – όπου περνούν πλέον και τα ενήμερα και τα «κόκκινα» δάνεια- να τους ξεσπιτώσουν.
 Δίπλα στα παραπάνω προσθέστε α) τα 4,267 εκ. ΑΦΜ που έχουν χρέη στην Εφορία, β) τα 1,724 εκατομμύρια Έλληνες που επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν βαφτίζονται «μπαταχτσήδες» και διατρέχουνάμεσα τον κίνδυνο κατάσχεσης των περιουσιακών τους στοιχείων (μεταξύ αυτών και των κατοικιών τους), γ) τους 990 χιλιάδες στους οποίους ήδη έχουν επιβληθεί μέτρα κατάσχεσης σε λογαριασμούς.
   Αυτή είναι η αλήθεια για την «προστασία της λαϊκής κατοικίας». Αλήθεια που καταγράφεται κάθε Τετάρτη στα Ειρηνοδικεία. Αλλά η κυβέρνηση βάζει μπροστά τις… βίλες – «δέντρο» για να κρύψει με την προπαγάνδα της το έγκλημα – «δάσος» κατά των σπιτιών του κοσμάκη και μιλά για «συμφωνίες κυρίων» (τι «αριστερό»!) με τους τραπεζίτες… 

Πηγή: Εφημερίδα Real News 10/12/2017

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί τα πολλά παιχνίδια καταπνίγουν τη δημιουργικότητα των παιδιών

Νέα μελέτη προτείνει να δίνουμε στα παιδιά λιγότερα παιχνίδια, καθώς με αυτόν τον τρόπο έχουν τη δυνατότητα να εστιάζουν καλύτερα και να γίνονται περισσότερο δημιουργικά. Επιβεβαιώνεται αυτό που κάθε γονιός υποψιάζεται, ότι δηλαδή, τα παιδιά διασκεδάζουν πιο εύκολα με τα πολλά παιχνίδια, αλλά δεν απολαμβάνουν την ποιότητα του παιχνιδιού;
Η μελέτη, που διεξήχθη από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τολέδο στο Οχάιο των ΗΠΑ, αφορούσε συνολικά 36 μικρά παιδιά τα οποία προσκλήθηκαν να παίξουν σε ένα δωμάτιο για 30 λεπτά, με 4 και 16 παιχνίδια.
Όπως γράφει το sputniknews.com, αναλύοντας  στη συνέχεια τη συμπεριφορά τους, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα παιδιά ήταν πολύ πιο δημιουργικά όταν τους έδιναν λιγότερα παιχνίδια.
Τα παιδιά με τα λιγότερα παιχνίδια έπαιξαν τουλάχιστον δύο φορές με κάθε παιχνίδι, βρίσκοντας περισσότερες χρήσεις και την ίδια στιγμή επεκτείνοντας την ώρα του παιχνιδιού. Στην αντίθετη περίπτωση, τα πολλά παιχνίδια ήταν σαν να «παρεμβαίνουν» στη διάρκεια και στο βάθος του παιχνιδιού.
«Όταν το περιβάλλον ενός παιδιού είναι εφοδιασμένο με λιγότερα παιχνίδια, τα παιδιά αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο σε ένα και μόνο παιχνίδι, γεγονός που επιτρέπει καλύτερη εστίαση στην εξερεύνηση και σε ένα περισσότερο δημιουργικό παιχνίδι», ανέφεραν οι ερευνητές.

Παρότι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα λιγότερα παιχνίδια «προωθούν την ανάπτυξη και το υγιές παιχνίδι», δεν προτείνουν στους γονείς και σε όσους αναλαμβάνουν για κάποιες ώρες της ημέρας τη φροντίδα των παιδιών (νηπιαγωγούς, γιαγιάδες, νταντάδες) να πετάξουν τα δεκάδες παιχνίδια -από τα πιο δημιουργικά μέχρι τα απλά gadgets- στα σκουπίδια.
«Μία σύσταση μπορεί να είναι η επιλογή λιγότερων παιχνιδιών στο περιβάλλον που βρίσκεται το παιδί», αναφέρει η μελέτη. «Όταν η πλειοψηφία των παιχνιδιών είναι κάπου αποθηκευμένη και το παιδί ασχολείται με λιγότερα παιχνίδια έχει την ευκαιρία να καινοτομήσει χωρίς να αποσπάται η προσοχή του».
Επιπλέον, η πρόταση για λιγότερα παιχνίδια αφορά στη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τα παιδιά στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης τους υψηλότερο επίπεδο συγκέντρωσης.

The Toy-free Nursery
Δεν είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται μία τέτοια άποψη.
Στη δεκαετία του 1990, δύο Γερμανοί ερευνητές, οι Elke Schubert και Rainer Strick -για την ακρίβεια, υπάλληλοι της διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας, που δούλευαν με ενήλικες οι οποίοι παρουσίαζαν διάφορες μορφές εθισμού- έκαναν το εξής πείραμα: Πήραν τα παιχνίδια από έναν παιδικό σταθμό του Μονάχου για τρεις μήνες -από μολύβια, χαρτιά, χρώματα, βιβλία, μέχρι τουβλάκια για κατασκευές- αφήνοντας μόνο τα τραπεζάκια, τις καρέκλες τους και μερικές κουβέρτες.
Μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, τα παιδιά αναπροσαρμόστηκαν και το παιχνίδι τους έγινε πολύ πιο δημιουργικό και κοινωνικό. Στη συνέχεια, δημοσίευσαν τα ευρήματά του πειράματος τους σε ένα βιβλίο με τίτλο «The Free-free Baby Nursery».
Σημείο εκκίνησης του πειράματος ήταν η ανησυχία για τις εθιστικές συνήθειες που αρχίζουν στην παιδική ηλικία. Οι δύο ερευνητές ήθελαν να δείξουν ότι τα παιδιά μπορούν να παίξουν χαρούμενα και δημιουργικά όταν δεν «πνίγονται» από τα παιχνίδια τους. Και το πέτυχαν.
Το πείραμα ενέπνευσε παιδικούς σταθμούς που ενέταξαν στο πρόγραμμα τους το τρίμηνο project. Όπως έλεγε εκπαιδευτικός σε παιδικό σταθμό του Μονάχου: «Στους τρεις αυτούς μήνες προσφέρουμε στο παιδί χώρο και χρόνο για να γνωρίσει τον εαυτό του και επειδή τα παιδιά δεν κατευθύνονται από δασκάλους ή παιχνίδια, βρίσκουν νέους τρόπους για να οργανώσουν την ημέρα τους με τον δικό τους τρόπο».
«Η μέρα των παιδιών είναι σκοπίμως αδόμητη καθώς μία από τις βασικές θέσεις του project είναι ότι τα παιδιά περνούν πάρα πολύ χρόνο πηγαίνοντας από τη μια δραστηριότητα στην άλλη και καταλήγουν με ‘μειωμένο ζωτικό χώρο’. Τα παιδιά ενθαρρύνονται να κάνουν ό, τι θέλουν, με τον δικό τους τρόπο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ενθαρρύνονται το 'θάρρος και η φαντασία', ποιότητες, που τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες, χρειαζόμαστε για την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης».

Ο ψυχολόγος Oliver James, συγγραφέας του βιβλίου «Love Bombing», πιστεύει ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται μια τεράστια «πανοπλία» παιχνιδιών. «Τα περισσότερα παιδιά χρειάζονται ένα μεταβατικό αντικείμενο», έλεγε στο BBC. «Το πρώτο τους αρκουδάκι που παίρνουν παντού. Όλα τα άλλα είναι μια ανάγκη που δημιουργεί η κοινωνία».
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και ο Joshua Becker, συγγραφέας του βιβλίου «ClutterFree with Kids», ο οποίος γράφει ότι τα παιδιά ευδοκιμούν περισσότερο όταν τους δίνουμε λιγότερα παιχνίδια.
«Σπανίως ένα παιδί εκτιμά πλήρως το παιχνίδι που είναι μπροστά του όταν κάπου εκεί γύρω ξέρει ότι υπάρχουν αμέτρητες επιλογές», γράφει ο Becker. «Τα λιγότερα παιχνίδια ‘αναγκάζουν’ τα παιδιά να γίνουν επινοητικά επιλύοντας προβλήματα μόνο με τα ‘υλικά’ που έχουν στα χέρια τους. Και η επινοητικότητα είναι ένα δώρο με απεριόριστες δυνατότητες».

Όπως γράφει η Telegraph, οι Βρετανοί ξοδεύουν περισσότερα από 3 δισ. λίρες τον χρόνο στα παιχνίδια.
Σύμφωνα ωστόσο, με έρευνες το παιδί μίας μέσης οικογένειας έχει συνολικά 238 παιχνίδια, αλλά οι γονείς πιστεύουν ότι σε καθημερινή βάση παίζει με τα μόλις 12 «αγαπημένα» του (τα οποία αποτελούν το 5% των παιχνιδιών του).
Στο Μουσείο Παιδικής Ηλικίας V & A του Λονδίνου, η Catherine Howell βρίσκεται μπροστά από μια συλλογή που περιλαμβάνει ένα 400 ετών κουνιστό αλογάκι και το γνωστό παιχνίδι Buzz Lightyear. Όπως λέει, τα παιδιά σήμερα έχουν πολύ περισσότερα παιχνίδια από οποιαδήποτε προηγούμενη γενιά.

Διαβάστε περισσότερα

Γεράσιμος Στεφανάτος: Στη θέση του Οιδίπποδα, βασιλεύει πλέον ο Νάρκισσος

 

Κρυσταλία Πατούλη

 Ποιος ο στόχος και το νόημα της ψυχανάλυσης σήμερα, σε μια εποχή κρίσης, ειδικά στην Ελλάδα, που η κατανάλωση ψυχότροπων φαρμάκων είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη;

Ο ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας, Γεράσιμος Στεφανάτος, μέλος της γαλλικής ψυχαναλυτικής εταιρείας Quatrieme Groupe O.P.L.F, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη και το Tvxs.gr, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, πως: «Τίποτα δεν εγγυάται ότι ο έλεγχος που επιτελείται στις ατομικές και συλλογικές ορμές, μπορεί να υποσχεθεί και την πρόοδο των κοινωνιών. Ο πολιτισμός, δεν είναι work in progress, γι’ αυτό οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να ανατραπεί»,

Όπως και ότι: «Η γενικότερη κατάσταση -κρίσης- που παρατηρούμε σε διεθνές επίπεδο, και όχι μόνο στη χώρα μας, οδηγεί σε νέες μορφές έκφρασης των διαφόρων ψυχοπαθολογιών του ανθρώπινου υποκειμένου. Δηλαδή, παρατηρούμε νέες μορφές παθολογίας που, αν αναφερθούμε στις κλασσικές φιγούρες της μυθολογίας μας, στη θέση του Οιδίπποδα, βασιλεύει πλέον ο Νάρκισσος».

Ποιο το νόημα της ψυχανάλυσης στη σημερινή εποχή της κρίσης;

Στο κοινωνικό πεδίο αντιλαμβανόμαστε μια δυσφορία στον πολιτισμό, όπως είναι ο τίτλος του περίφημου βιβλίου του Φρόυντ, «Ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας», που παίρνει πλέον νέες μορφές, μέσα από:
·         στην καταστρεπτικότητα και το μίσος που βλέπουμε να κυριαρχούν στις σύγχρονες κοινωνίες,
·         στα διάφορα γεγονότα της καθημερινής ζωής που διαβάζουμε στις εφημερίδες,
·         στην άνοδο του ρατσισμού,
·         στους περίεργους πολέμους που δεν είναι όπως παλιά, όπως π.χ. ο οικονομικός πόλεμος,
·         στις μορφές περιθωριοποίησης, φτωχοποίησης των ανθρώπων, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (και μη μιλήσουμε για τις χώρες του Τρίτου κόσμου που είναι τραγικά τα πράγματα),
·         στην έλλειψη στόχων – ιδανικών που συναντάμε στους νέους,
·         ή σε συγκεχυμένες, ακόμη, καταστάσεις που δεν μπορούμε να «διαβάσουμε» άμεσα, μας φαίνονται ανεξήγητες. Δηλαδή, κάποιες νέες μορφές δυσφορίας στον πολιτισμό που ο Φρόυντ δεν περιέγραψε, γιατί δεν υπήρχαν στην εποχή του.

Βεβαίως, ο Φρόυντ, γράφει ότι κάθε άνθρωπος είναι δυνητικά εχθρός του πολιτισμού. Θέλοντας να πει ότι, το τίμημα που οφείλει ο άνθρωπος να καταβάλλει για να ελέγξει τις ατομικές και συλλογικές ορμές, είναι τεράστιο, και κατά συνέπεια, ενώ θα ήθελε τον πολιτισμό, συγχρόνως τον αντιπαλεύει. Είναι σαν να λέει «ναι» στον πολιτισμό εξωτερικά και εσωτερικά να λέει «όχι».

Οπότε, τίποτα δεν εγγυάται ότι ο έλεγχος που επιτελείται στις ατομικές και συλλογικές ορμές, μπορεί να υποσχεθεί και την πρόοδο των κοινωνιών. Ο πολιτισμός, δεν είναι work in progress, γι’ αυτό οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να ανατραπεί.


Τώρα, αυτή η γενικότερη κατάσταση -κρίσης- που παρατηρούμε σε διεθνές επίπεδο, και όχι μόνο στη χώρα μας, οδηγεί σε νέες μορφές έκφρασης των διαφόρων ψυχοπαθολογιών του ανθρώπινου υποκειμένου. Δηλαδή, παρατηρούμε νέες μορφές παθολογίας που, αν αναφερθούμε στις κλασσικές φιγούρες της μυθολογίας μας, στη θέση του Οιδίπποδα, βασιλεύει πλέον ο Νάρκισσος.

Εννοώ, ότι το Οιδιππόδειο σύμπλεγμα είναι ένα πλέγμα επιθυμιών αλλά και απαγορεύσεων που δομεί το υποκείμενο. Ενώ, ο ναρκισσισμός, είναι το κλείσιμο του υποκειμένου στον εαυτό του, και η αδυναμία να δεχτεί τους αυτοπεριορισμούς που δημιουργούν την επιθυμία. Στο κοινωνικό επίπεδο εκφράζεται με ένα κλείσιμο σε πεποιθήσεις οι οποίες μπορεί να γίνουν και νοσηρές.

Εκεί, βλέπουμε κάποιες νέες μορφές ψυχοπαθολογίας που εκφράζονται κυρίως στο σώμα, με εξαρτήσεις, είτε από ουσίες, είτε από το σεξ, είτε από τις παθολογικές ανθρώπινες σχέσεις, αντί της δυνατότητας να συνευρεθεί κανείς αποδεχόμενος την ετερότητα του άλλου.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται κατ’ επέκταση, θα ήταν: Πώς μπορεί ο σύγχρονος ψυχαναλυτής να υποδεχτεί αυτές τις νέες μορφές αιτημάτων; Τροποποιούν τη βασική δομή της ψυχαναλυτικής θεωρίας, ή όχι;

Υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Η άποψή μου είναι, ότι η φροϋδική θεωρία πρέπει να διατηρηθεί στη βάση της, διότι μόνο με αυτήν ως κεντρική αναφορά μπορούμε να κατανοήσουμε και τις νέες μορφές παθολογιών. Έχοντας, δηλαδή, κάτι σταθερό, μπορούμε να αναγνωρίσουμε το καινούργιο και να προσαρμοστούμε ως προς τις απαντήσεις που δίνει.

Μια δεύτερη σειρά σκέψεων θα ήταν ότι ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει, πάλι σε αναφορά με τους περιορισμούς και τις επιθυμίες του οιδιπποδείου, να ξεφεύγει από αυτό το σχήμα:

·         να μη δέχεται το άγχος (το άγχος είναι συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης),
·         να μη δέχεται τους αυτοπεριορισμούς,
·         να θέλει την ικανοποίηση της επιθυμίας του με κάθε κόστος,
·         και στις πιο απλές εκδοχές, για να κατανικήσει το άγχος, να καταφεύγει στην αλόγιστη χρήση ψυχοφαρμάκων. Το άγχος μπορεί να είναι, είτε δημιουργικό, είτε παθολογικό, αλλά εν πάση περιπτώσει το άγχος είναι κάτι προς εξέταση.

Τα φάρμακα, είναι αδιαμφισβήτητα πολλές φορές απαραίτητα, αλλά η αλόγιστη χρήση τους είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και δυστυχώς η χρήση αυτή ευνοείται και από τους ασθενείς και από τους ψυχιάτρους.

Δηλαδή, αντί το άγχος να γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας, με προσπάθεια μετατροπής του «κατακλυσμιαίου» –παθολογικού- άγχους, σε άγχος εντασσόμενο στην ανθρώπινη συνθήκη με δυνατότητες δημιουργικών διεξόδων, αντ’ αυτού το φάρμακο «βουλώνει», κατά κάποιον τρόπο, κλείνει το ρήγμα που θα μας πήγαινε ενδεχομένως σε κάτι άλλο, σε μια σημασία, σε ένα συναίσθημα, και σε τελευταία ανάλυση, σε ένα τραύμα που προϋπήρχε, αλλά μπορούμε εκ νέου να το επεξεργαστούμε.

Αντί να αφεθεί ελεύθερη αυτή η δίοδος προς το εσωτερικό της ψυχής, έρχονται τα ηρεμιστικά –που στη χώρα μας, έχουμε τις μεγαλύτερες καταναλώσεις στην Ευρώπη- να «ηρεμήσουν» -ειρωνικά το λέω, προφανώς- να κλείσουν, δηλαδή, τη δυνατότητα αναζήτησης της αλήθειας για τον άνθρωπο.

Ασχολούνται, μόνο με την καταστολή του συμπτώματος, δηλαδή, χωρίς να φτάνουν σε αυτό που το προκαλεί; (όπως συμβαίνει, συνήθως, και για τα κοινωνικά προβλήματα)

Ο Φρόυντ, λέει, ότι το σύμπτωμα τη στιγμή που εκδηλώνεται, αποτελεί πολλές φορές, το πιο ζωντανό σημείο του ψυχισμού. Δηλαδή, πολλές φορές ο άνθρωπος κατά βάθος εκφράζεται από το σύμπτωμά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τον αφήσουμε να υποφέρει, αλλά δε θα του στερήσουμε, πάση θυσία, το νόημα που εμπεριέχει το σύμπτωμά του, όπως ακριβώς είπατε.

Και ποιος είναι, λοιπόν, ο στόχος της ψυχανάλυσης, σήμερα;

Ο στόχος της ψυχανάλυσης για τον Φρόυντ, είναι η περίφημη φράση του: «Εκεί που ήταν Αυτό, εγώ πρέπει να γίνω». Όπου, το Αυτό, είναι εν ολίγοις το ασυνείδητο, το ενορμητικό στοιχείο, που σημαίνει ότι το Εγώ του ανθρώπου, οφείλει να το λάβει σοβαρά υπόψη.

Κάτι που προφανώς δε σημαίνει ότι θα εξαφανιστούν οι ορμές, γιατί τότε το ανθρώπινο υποκείμενο θα γινόταν ρομπότ. Σημαίνει οτι το υποκείμενο μέσω της ψυχανάλυσης, θα αποκτήσει γνώση του ενορμητικού του κόσμου -του ασυνειδήτου του , το οποίο ποτέ δεν εξαντλείται- και αυτή η γνώση(που είναι συγχρόνως αποδοχή μιας αδυναμίας, ικανοποίησης επιθυμιών, κυριαρχίας επί του εαυτού), συνιστά συγχρόνως, μια δύναμη.

Σε αυτό το σημείο, γίνεται μία μετατροπή της σχέσης μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου, μια βαθύτερη αλλαγή της προσωπικότητας, που οδηγεί σε θεραπευτικά αποτελέσματα.

Και ποια τα αποτελέσματα της ψυχανάλυσης;

Κατ’ αρχάς, τα θεραπευτικά αποτελέσματα στην ψυχανάλυση δεν μετριούνται, (όπως μας προτείνουν οι διάφορες τεχνοκρατικές μέθοδοι στατιστικού τύπου, που έχουν ισχύ σε άλλους τομείς). Η ψυχανάλυση έχει δικούς της κώδικες, τους οποίους αναγνωρίζει και ο άνθρωπος που είναι σε ψυχανάλυση και ο αναλυτής.

Τώρα, η αποτελεσματικότητα των θεραπειών είναι ένα μεγάλο ζήτημα, γιατί βοηθούντος του συντηρητισμού των σύγχρονων κοινωνιών, ζητάμε όλα να γίνονται γρήγορα και αποτελεσματικά.

Κατά το περίφημο, time is money (ο χρόνος είναι χρήμα), μοιάζει να ζητούνται πλέον απτά και γρήγορα αποτελέσματα, που σίγουρα δεν προσφέρει η ψυχανάλυση.

Απ’ την άλλη, μια τέτοια αποτελεσματικότητα, είναι ψευδής, υπό την έννοια ότι έχουμε επανεμφάνιση του συμπτώματος με άλλη μορφή, και όχι μία βαθύτερη αλλαγή της προσωπικότητας.

Πόσο σημαντικό είναι το γνωστικό πεδίο της ψυχανάλυσης, για τον άνθρωπο;

Η γνώση είναι κάτι το οποίο πάντα ανοίγει ορίζοντες, ωστόσο, σε σχέση με τη διεξαγωγή μιας ψυχανάλυσης η ακαδημαϊκή ή εκλαϊκευμένη ψυχολογική γνώση δεν βοηθά ιδιαιτέρως. Αντιστρόφως μπορεί να αποτελέσει και μια άμυνα. Για παράδειγμα όλοι μιλάνε γενικώς για το «οιδιπόδειο σύμπλεγμα», όταν όμως πρόκειται για  την προσωπική ασυνείδητη οιδιπόδεια προβληματική τους, στο πλαίσιο μιας ψυχανάλυσης , τότε τα πράγματα αλλάζουν και εμφανίζονται συχνά αξεπέραστες άμυνες.

Όσον αφορά βέβαια το επιστημονικό γνωστικό πεδίο της ψυχανάλυσης, ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση, και για τους άλλους κλάδους. Δηλαδή, κατά πόσο η έννοια του ασυνειδήτου μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο έρευνας για τις άλλες επιστήμες του ανθρώπου. Πράγμα το οποίο συνήθως δεν το βλέπουμε να συμβαίνει.

Μιλάτε για τη διεπιστημονικότητα, και για το πώς οι διάφορες επιστήμες συνθέτουν γνώση και εμπειρία και από τις άλλες επιστήμες;

Ναι, ακριβώς. Και εκεί τίθεται περισσότερο το ζήτημα της γνώσης, που μου θέσατε, και βεβαίως και στον άνθρωπο με την έννοια ότι του δίνει ιδέες, του ανοίγει ορίζοντες.

Επανερχόμενος στο ζήτημα των αντιστάσεων απέναντι στον εσωτερικό – ενορμητικό κόσμο και στο ασυνείδητο, οφείλουμε θα έλεγα μια στάση ταπεινότητας που πρώτος υπέδειξε, και επωμίστηκε, ο Φρόυντ ως επιστήμονας, ως ψυχαναλυτής και ως άνθρωπος, μιλώντας ο ίδιος για τα όνειρά του. Ένα μεγάλο μέρος των ονείρων, που αναφέρονται στην «Ερμηνεία των Ονείρων», είναι όνειρα του ίδιου του Φρόυντ, στο πλαίσιο της αυτό-ανάλυσής του.

Η ψυχανάλυση, βασίζεται στην αφήγηση των αναλυόμενων. Πόσο σημαντικό είναι το να αφηγούνται τη ζωή τους οι άνθρωποι, στο πλαίσιο μιας ανάλυσης, αλλά και γενικά;

Για τη δυνατότητα του ανθρώπου να μιλήσει για την ιστορία του, για το παρελθόν του, και σε τελευταία ανάλυση να κατασκευάσει ένα παρελθόν για τον εαυτό του. Εδώ ανοίγει μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Συμφωνώ ότι είναι αναγκαίες αυτές οι αφηγήσεις, στο τέλος-τέλος μάς το επαληθεύει η ανάγνωση των μεγάλων κλασσικών μυθιστορημάτων, όπως του Μπαλζάκ ή του Ντοστογιέφσκι, που τώρα πια δεν υπάρχουν γιατί οι τρόποι αφήγησης έχουν αλλάξει, αλλά αυτό είναι και θέμα που αφορά την λογοτεχνία.

Το ζήτημα όμως της αφήγησης στο ατομικό, στο προσωπικό πεδίο που κυρίως μας ενδιαφέρει αποκτά μια διπλή σημασία: Από τη μία απαιτείται για τη συγκρότηση του υποκειμένου να κατασκευάσει ένα παρελθόν και μία ιστορία, από την άλλη θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τη συνειδητή ιστορία των γεγονότων της ζωής, από την ψυχική τους εγγραφή.

Ένας που συνέδεσε και τα δύο ήταν ο Προυστ, στο «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», αυτό το κλασσικό μυθιστόρημα που σημάδεψε την ιστορία της  λογοτεχνικής και ψυχικής έκφρασης ενός αυτο-βιογραφούμενου υποκειμένου.

Εν κατακλείδι, σε μία ψυχανάλυση, έχουμε ανάγκη τη συμβαντολογική αφήγηση(την αφήγηση δηλαδή των συμβάντων, των γεγονότων), η οποία θα χρησιμεύσει σα βάση για να κατασκευαστεί η ασυνείδητη εκδοχή της ιστορίας του υποκειμένου..

Και πόσο σημαντικά είναι τα όνειρα στην ψυχανάλυση;

Αυτή η ερώτηση ανοίγει άλλο ζήτημα, που δεν περίμενε, βέβαια, εμάς για να συζητηθεί. Ο διάλογος έχει αρχίσει από την αρχαιότητα. Ο Φρόυντ στο πρώτο μέρος από την «Ερμηνεία των ονείρων», αναφέρεται στους αρχαίους πως ερμήνευαν τα όνειρα, στη συνέχεια τι έγινε με τους ονειροκρίτες. Θέλω να πώ ότι ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να αναζητήσει νόημα μέσα από διάφορα ψυχικά μορφώματα που εμφανίζονται, όπως είναι κατεξοχήν τα όνειρα.

Είναι γνωστό αυτό που έλεγε ο Φρόυντ, ότι τα όνειρα αποτελούν τη βασιλική οδός προς το ασυνείδητο. Σ’ αυτό μπορούμε να προσθέσουμε ότι τα όνειρα μάς φέρνουν σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και μας εμπλουτίζουν. Πολλές φορές σε διάφορες θεραπείες, όταν εμφανίζονται όνειρα –ανεξαρτήτως του περιεχομένου τους- είναι ένα καλό σημάδι, γιατί δείχνουν ότι το υποκείμενο τρόπον τινά αυτό-θεραπεύεται. Στρέφει δηλαδή την προσοχή του στον εσωτερικό του κόσμο, στρέφει το βλέμμα του, στο εσωτερικό της ψυχής, γεγονός που αποτελεί φροντίδα εαυτού.

Τι θα λέγατε για τη δεοντολογία, ή αλλιώς για την ηθική της ψυχανάλυσης, και για όσους ασκούν το επάγγελμα του ψυχαναλυτή, σε ότι αφορά την συνεχή εποπτεία τους, κλπ;

Με την έννοια της ηθικής βέβαια και όχι της ηθικολογίας. Με την έννοια της ηθικής της ψυχανάλυσης που επιβάλλει διάφορους κανόνες και τόσο για τον αναλυόμενο, όσο και για τον αναλυτή. Ο Φρόυντ έθεσε την προϋπόθεση του ελεύθερου συνειρμού για την διεξαγωγή μιας ψυχανάλυσης, αλλά κυρίως έθεσε για τον αναλυτή την απαίτηση της αποχής και της ουδετερότητας. Δηλαδή, σε μια ψυχανάλυση, να μη δοθεί η δυνατότητα άμεσης ενορμητικής ικανοποίησης, ούτε για το αναλυτή ούτε όμως και για τον αναλυόμενο.

Η ψυχανάλυση είναι μια δραστηριότητα μετουσιωτική η οποία στο πλαίσιο της επιτρέπει, ακριβώς, να έχουμε πρόσβαση στον ενορμητικό κόσμο, μόνον υπό όρους και προυποθέσεις. Που σημαίνει, ότι ο ψυχαναλυτής χρειάζεται-απαιτείται για την άσκηση του επαγγέλματός του, μία διαρκής αυτοανάλυση του ίδιου, σαν προέκταση της ατομικής του ψυχανάλυσης . Αυτό  του επιτρέπει να συνεχίζει να βρίσκεται στην ψυχαναλυτική πολυθρόνα, το υπογραμμίζω, ως ψυχαναλυτής.
*Ο Γεράσιμος Στεφανάτος είναι ψυχίατρος, ψυχαναλυτής, μέλος της γαλλικής ψυχαναλυτικής εταιρείας Quatrieme Groupe O.P.L.F. Σπούδασε και εργάστηκε στο Παρίσι· Ancient Attache des Hopitaux  Psychiatriques, ασχολήθηκε με τη θεσμική και την ατομική ψυχοθεραπεία των ψυχώσεων και ήταν υπεύθυνος κλινικής διδασκαλίας στην Ιατρική Σχολή Lariboisiere-Saint Louis του Πανεπιστημίου Paris VIΙ . Από το 1989 ασκεί ιδιωτικά την ψυχανάλυση στην Αθήνα. Διετέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Ψυχιατρικής Εφήβων και Νέων του ΠΝΑ Γ. Γεννηματάς και ίδρυσε την Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Μελέτης της Εφηβείας Ένηβος. Συνεργάστηκε με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης, Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου (ΕΚΕΜΕΛ) και δίδαξε στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της ΑΣΚΤ. Συνιδρυτής του περιοδικού Εκ των υστέρων,  μέλος του  comite de lecture του ψυχαναλυτικού περιοδικού Topique  και της Revue française  de psychanalyse , διευθύνει στις εκδόσεις της Εστίας τη σειρά Ψυχαναλυτικά.  Τελευταίο  βιβλίο του Κατασκευές της ψυχανάλυσης, κατασκευή του ψυχαναλυτή,  Εστία-2016.

Διαβάστε περισσότερα

Ελληνικά νοσοκομεία ΑΕ: Μετά την υποχρηματοδότηση, το σύστημα DRG’s

Γράφει ο Γιώργος Βήχας
Στις 14 Νοεμβρίου έγινε μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση στο Αμβούργο, στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο UKE, με πρωτοβουλία του συλλόγου φοιτητών της Ιατρικής. Για πρώτη φορά συζητήσαμε με Γερμανούς συναδέλφους για τα συστήματα υγείας σε Ελλάδα και Γερμανία περιγράφοντας τα προβλήματα των δύο συστημάτων, που σε πολλές περιπτώσεις είναι κοινά, εστιάζοντας στις επιπτώσεις τόσο στους ασθενείς όσο και στους εργαζομένους στο σύστημα υγείας και των δύο χωρών.
Την εκδήλωση που διήρκεσε τρείς ώρες την παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον φοιτητές της Ιατρικής αλλά και άλλων σχολών, καθώς και πολλοί γιατροί. Το ενδιαφέρον και κυρίως η αγωνία για τις πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, σε ότι αφορά το σύστημα υγείας, εκφράστηκε από το ακροατήριο στην πολύωρη και ενδιαφέρουσα συζήτηση που ακολούθησε μετά τις ομιλίες.
Για μας ήταν μια ακόμη ευκαιρία να αναφερθούμε στα νέα στατιστικά στοιχεία καθώς και στη φθίνουσα πορεία των προϋπολογισμών σε ό,τι αφορά την υγεία. Πιο συγκεκριμένα αναφερθήκαμε στη συνεχιζόμενη αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας, από 4,0 το 2015 στο 4,2 το 2016 ( στις 1000 γεννήσεις), στη συνεχιζόμενη αύξηση των θανάτων στο γενικό πληθυσμό, στην αύξηση της νοσηρότητας κτλ. Όλα αυτά βέβαια εξαιτίας της συνεχιζόμενης υποχρηματοδότησης, καθώς και της συνεχιζόμενης λιτότητας, που δυστυχώς όπως είδαμε και στο νέο προϋπολογισμό για το 2018 θα συνεχιστεί. Μείον 373 εκατομ. για τα νοσοκομεία, μείον 214 εκατ για τον ΕΟΠΥΥ σε σχέση με το 2016.
Το ενδιαφέρον όμως αυτή τη φορά εστιάστηκε στην ενημέρωση μας από τους Γερμανούς συναδέλφους σχετικά με το σύστημα αξιολόγησης και χρηματοδότησης των νοσοκομείων το σύστημα DRG’s. Ένα σύστημα που θα εφαρμοστεί πλήρως και στη χώρα μας από τις αρχές του 2018.
Για να δούμε τι είναι αυτό το σύστημα και πότε πρωτοψηφίστηκε.
Το 2014 επί κυβερνήσεως Σαμαρά μετά από απαίτηση των δανειστών δημιουργείται η εταιρεία ΕΣΑΝ Α.Ε. ο ρόλος της οποίας ήταν να αναλάβει τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων μέσω ενός συστήματος αξιολόγησης του  DRG. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν εκλεγεί στην κυβέρνηση, είχε δεσμευτεί ότι θα την καταργήσει, δεδομένου ότι είχε προκαλέσει και πολλές αντιδράσεις στους εργαζόμενους των νοσοκομείων αφού ήταν μία ιδιωτική εταιρεία που θα ήλεγχε τα δεδομένα των δημοσίων νοσοκομείων. Τελικώς η σημερινή κυβέρνηση απλά της άλλαξε όνομα και την έκανε ΚΕ.ΤΕ.Κ.Ν.Υ. Α.Ε. (ΚΕντρο ΤΕκμηρίωσης και Κοστολόγησης Νοσοκομειακών Υπηρεσιών). Η ΚΕ.ΤΕ.Κ.Ν.Υ. Α.Ε αναλαμβάνει την καταγραφή όλων των δεδομένων των ασθενών που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητοι φάκελοι με τα ιστορικά τους. Έτσι θα είναι δυνατή η ταξινόμηση των ασθενών σε διαγνωστικές ομάδες της Ελληνικής έκδοσης Gr-DRG, που αποτελεί έναν συντελεστή κóστους για διαγνωστικές κατηγορίες ώστε αντίστοιχα να προκύπτουν και τα νοσήλια στα νοσοκομεία.
Ο Γερμανός καθηγητής Όστεντορφ αναφέρθηκε εκτενώς σε αυτό το σύστημα και στις επιπτώσεις του στο Γερμανικό σύστημα υγείας. Πριν τις ομιλίες τον ρώτησα ποια είναι η άποψη του για αυτό το σύστημα εξηγώντας του πως σε λίγους μήνες αρχίζει η εφαρμογή του και στην Ελλάδα. Με κοίταξε και μου απάντησε με μία λέξη: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! Την ίδια λέξη χρησιμοποίησε τόσο αυτός όσο και άλλοι Γερμανοί συνάδελφοι κατά τη διάρκεια των ομιλιών τους για το DRG, και αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένες επιπτώσεις.

• Αύξηση των μετεγχειρητικών επιπλοκών ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ σε ασθενείς που εξήλθαν πρόωρα από το νοσοκομείο μετά την χειρουργική επέμβαση. Για αυτό αυτά τα εξιτήρια τα ονομάζουν «αιματηρά εξιτήρια». Ο λόγος της πρόωρης εξόδου των ασθενών είναι προφανής. Αύξηση των κερδών από τη μείωση του χρόνου νοσηλείας και την εισαγωγή νέων περιστατικών. Αυτό καταγράφηκε σε μεγάλη έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στη Γερμανία.
• Όλοι οι Γερμανοί συνάδελφοι αναφέρθηκαν σε αύξηση τα τελευταία χρόνια των συγκεκριμένων ιατρικών πράξεων που γίνονται χωρίς να υπάρχει αντικειμενικά ιατρικός λόγος. Πράξεις όπως αγγειοπλαστικές με stend, εμφύτευση μόνιμου βηματοδότη, χειρουργεία με υλικά που κοστίζουν. Ο λόγος και πάλι προφανής. Αύξηση των κερδών των νοσοκομείων.
• Επιδείνωση στις συνθήκες εργασίας ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Όπως χαρακτηριστικά ανάφεραν οι συνάδελφοι Γερμανοί, «έχουμε μετατραπεί σε μηχανές που δουλεύουν ασταμάτητα και η ιατρική μας σκέψη έχει αντικατασταθεί από την οικονομική. Δεν σκεπτόμαστε ως γιατροί αλλά ως επιχειρηματίες». Αυτές οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας έχουν αναγκάσει πολλούς Γερμανούς γιατρούς τα τελευταία χρόνια να μεταναστεύσουν στις Σκανδιναβικές χώρες !

Δυστυχώς αυτό το σύστημα θα αρχίζει να εφαρμόζεται και στην Ελλάδα από τις αρχές του 2018.

Θα αρχίσει να εφαρμόζεται μετά από απαίτηση των δανειστών σε ένα σύστημα υγείας που είναι υπό κατάρρευση, σε μία χώρα που βιώνει τα τελευταία επτά χρόνια δραματικές επιπτώσεις από τη συνεχή λιτότητα.
Η εφαρμογή αυτού του συστήματος θα σηματοδοτήσει τη μετατροπή των νοσοκομείων σε επιχειρήσεις, θα μειώσει ακόμη περισσότερο τη ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών και θα διώξει στο εξωτερικό και όσους γιατρούς έχουν απομείνει στη χώρα μας.
Δυστυχώς σε όλη την Ευρώπη βλέπουμε σήμερα να εφαρμόζονται πολιτικές, είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, που στόχο έχουν να μετατρέψουν την Υγεία από ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη, σε αγαθό πολυτελείας για τους λίγους που κατέχουν το πλούτο. Είναι χρέος μας να αντισταθούμε σε αυτές τις πολιτικές, και να  αφυπνίσουμε τη κοινωνία για τις επιπτώσεις αυτών των πολιτικών. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη.

Διαβάστε περισσότερα

Και το ρεμπέτικο στην άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Unesco!

Στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO συμπεριλαμβάνεται πλέον και το ρεμπέτικο τραγούδι, μετά την σχετική απόφαση της Διακυβερνητικής Επιτροπή της Σύμβασης για τη Διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς στην 12η ετήσια συνεδρίασή της, που πραγματοποιήθηκε στην Ν. Κορέα από τις 4 έως τις 9 Δεκέμβρη.
Το Ρεμπέτικο είναι το 5ο στοιχείο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς που εγγράφει η Ελλάδα στον σχετικό Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο. Έχουν προηγηθεί η Μεσογειακή Δίαιτα (από κοινού με την Ιταλία, Ισπανία, Μαρόκο, Πορτογαλία, Κύπρο, Κροατία), η Παραδοσιακή Μαστιχοκαλλιέργεια στη Χίο, η Τηνιακή Μαρμαροτεχνία, καθώς και το εθιμικό δρώμενο των Μωμόγερων. Φάκελο υποψηφιότητας για εγγραφή στον ίδιο κατάλογο της UNESCO έχει υποβάλει η Ελλάδα (από κοινού με τις Γαλλία, Ελβετία, Ισπανία, Ιταλία, Κροατία, Κύπρο, Σλοβενία) για την Τέχνη της Ξερολιθιάς. Ο φάκελος υποψηφιότητας πρόκειται να αξιολογηθεί από τις αρμόδιες επιτροπές της UNESCO το φθινόπωρο του 2018.

«Γεια σας παίδες!»

Με αφορμή την απόφαση της UNESCO, ο Γιώργος Μηλιώνης έγραψε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ για το ρεμπέτικο:
Γεννήθηκε στις πολιτείες της ασφάλτου και στα λασπωμένα σοκάκια των λαϊκών συνοικιών από λείψανα θρύλων, από θραύσματα λέξεων που πλάστηκαν στις αμμουδιές του Ομήρου και σε χιονισμένες βουνοκορφές, ισορρόπησε χωρίς δίχτυ με το στόμα της αβύσσου ανοιχτό κάτωθέ του περπατώντας πάνω στην τρίχα ενός πινέλου που κράτησαν ο Θεόφιλος και ο Εγγονόπουλος, «ιστορήθηκε» ψηλά στον Μυστρά από τον Κόντογλου στα μάτια της στρατιάς των αλαφροΐσκιωτων που ήταν οι τελευταίοι στρατιώτες του Κωνσταντίνου Παλαιολογου, επικεφαλής εκείνης της στρατιάς των ανωνύμων αγίων του λαού που αγιάζουν στα πάθη και στη μάχη...
Κουβαλώντας, χωρίς να το υποψιάζεται καν, την γλωσσική «μνήμη» από τον «Χιώτη τον τυφλό τραγουδιστή» ως τις Ωδές του Κάλβου, αποτύπωσε τον κόσμο σχεδόν αποκλειστικά με εικόνες, αγκαλιάζοντας τον όπως είναι και μεταπλάθοντάς τον με τα όνειρα και τις πίκρες του, τις προσδοκίες του και τις διαψεύσεις του...
Έφτασε ως εδώ με την ψυχή στο στόμα, στα μάτια αντιφέγγιζε η φωτιά που έκαψε τα πάντα, πάνω στο στήθος ένα μαντήλι με λίγο χώμα από την Αιολική Γη του Βενέζη για να φυτέψει με το χέρι σημαδεμένο για πάντα με το νούμερο 31328 ένα βασιλικό, ένα γεράνι, λίγη μυρωδιά και λίγο χρώμα σε ένα γκαζοτενεκέ, μην αλλιωτέψει η ψυχή του μέσα στη μαυρίλα...
Με το σαντούρι και το βιολί του έμενε το κερί της ελπίδας αναμμένο και γινόταν τα βράδια καράβι η παράγκα ναυπηγημένο με νότες από τους ευφυείς μάστορες της προσφυγιάς...
Και όταν όλοι οι δρόμοι έκλεισαν έβαλε τα μαύρα στιβάλια τα «βαριά» και τα μαύρα ρούχα του Μάρκου και με το τρίχορδο στο χέρι αντίκριζε κάθε μέρα τον κόσμο των ξεριζωμένων, των κατατρεγμένων, των κολασμένων, των δυνατών, αλλά και των άβουλων και μοιραίων.
Μέσα σε εκείνο το καλούπι πλάστηκε κι όλα ετούτα τα 'κανε τραγούδι, ανάγλυφο μιας τέχνης ταπεινής μέσα στην μεγαλοσύνη της γιατί ήταν όσο ακριβώς χρειαζόταν. Ήταν και οι καιροί που δεν σήκωναν φτιασιδώματα, ούτε και υπεκφυγές, οι άνθρωποι έπρεπε να ζήσουν και για να γίνει αυτό χρειάζονταν και το τραγούδι, το δικό τους τραγούδι...
Με τις νότες και τους στίχους του, από το «τη Υπερμάχω» ως τα «μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια...» έφτιαξε ανθοδέσμες και τις πρόσφερε στα κορίτσια, με τις νότες και τους στίχους του ένωσε τον κόσμο της δουλειάς γιατί «ξεκλείδωσε» την ψυχή του, «σιδερωμένο» από πάθη και παθήματα, έβγαλε τη γλώσσα στους «ατσαλάκωτους», σαν χορός σε αρχαία τραγωδία υπενθύμισε άγραφους νόμους αξιοπρέπειας, απέναντι στην μικροαστική περιέργεια καθιέρωσε την δική του μυστική «γλώσσα» τις δικές του αυστηρές τελετουργίες, απλόχερο με τους σεμνούς και αγνούς, σκληρό απέναντι στους ασεβείς...
Λοιδορήθηκε, περιφρονήθηκε, κυνηγήθηκε, κάηκε στη φωτιά των παθών, αναβάτης που προσπάθησε να καβαλικέψει το αδάμαστο άτι του Ίμερου...
Πρόλαβε όμως να σπείρει την απέθαντη γενιά του παρότι ήξερε πως θα το «αρωματίσουν», θα το μεταλλάξουν, θα το στύψουν, όπως ήξερε και ότι θα το σεβαστούν. Εξακολουθεί να επιβάλλει και να απαιτεί σεβασμό, όπως του ταιριάζει, γιατί συντρόφεψε ανθρώπους που μόχθησαν, που χόρεψαν, που έκαναν όνειρα.
Κι όχι μόνο. Επιβάλλει και απαιτεί σεβασμό γιατί εξακολουθεί κυρίως να είναι εκείνη η μυστική και μυστηριώδης σπίθα, αυτός ο πειρατής όλων των καιρών, η υπενθύμιση μιας αρχέγονης μνήμης, ο εντός μας ποταμός που αναπάντεχα βγαίνει στην επιφάνεια και ύστερα πάλι χάνεται, για μια στιγμή ίσως, αλλά αρκετή για να μαγέψει έναν Σκαλκώτα, για να το σιγοτραγουδά μια Κάλλας τόσο μόνη μες την φοβερή ερημία του πλήθους που την αποθέωνε...
Είναι αυτό που πάντα θα ξεφεύγει από τα ημερολόγια και τις μελέτες, αυτό που δεν χωράει πουθενά, που δεν αντέχει τις τσιρίδες και τα «σόου», είναι ο μάγκας που απεχθάνεται τη «μαγκιά» το τραγούδι που προτιμά να μην ακούγεται από το να ποδοπατιέται...
Μας βρίσκει εκεί που δεν το περιμένουμε, είναι η σκιά των πριν από μας, η σκιά που αφήνουμε εμείς στο πέρασμά μας και που πάνω της χωρίς να το ξέρουν ακόμα θα ακουμπήσουν οι επόμενοι...
Είναι αυτή η μυστική και μυστηριώδης σπίθα που μπορεί να «πειράξει», να αγγίξει την πιο βαθιά κρυμμένη χορδή της ψυχής, εκείνη την χορδή που ο ήχος της ακούστηκε σαν παράπονο παιδιού από τον Μάρκο: «Δεν εγεννήθηκα κακός...».
Την ήξερε καλά αυτή την χορδή, και ο ίδιος και όλοι εκείνοι οι «παίδες εν καμίνω».
Και σήμερα που θα μάθαιναν ότι αποτελούν τμήμα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας τι θα έκαναν;
Θα έδιναν τον λόγο στον Μάρκο με τα μαύρα ρούχα του, τα μαύρα στιβάλια του και το μπουζούκι του κι ενώ θα κούρδιζαν, εκείνος θα χαιρετούσε την ανθρωπότητα με τρεις λέξεις: «Γεια σας παίδες!». Γι΄ αυτό ήταν πατριάρχης του Ρεμπέτικου...

Διαβάστε περισσότερα