Ο Σαββόπουλος είναι ένας άρρωστος κλέφτης. Άρρωστος. Όλα αυτά που λέτε ότι παλιά έγραφε ωραία τραγούδια και τέτοια, είναι όλα κλεμμένα.....

Διαπίστωσα ότι όλο το προηγούμενο βράδυ, βρίζατε εδώ τον Σαββόπουλο. Αφορμή αν κατάλαβα, υπήρξε μια παπαριά του ΣΚΑΪ -και συγχωρέστε μου τον πλεονασμό. Δεν είδα ούτε μισό λεπτό από τη συναυλία, αλλά βρίσκω την ευκαιρία να εξαπολύσω έναν λίβελο κατά του Σαββόπουλου, τον οποίον κρατάω μέσα μου από καιρό. Δηλαδή όχι πολύ μέσα μου, τα χω πει όπου μπορούσα, αλλά σκρίπτα μάνεντ βέρμπα βόλεντ και τα λοιπά.

Ο Σαββόπουλος είναι ένας άρρωστος κλέφτης. Άρρωστος. Όλα αυτά που λέτε ότι παλιά έγραφε ωραία τραγούδια και τέτοια, είναι όλα κλεμμένα. Μετά από μελέτη, τείνω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στο έργο του που να είναι δική του.
Προσοχή! Η κλοπή και η λογοκλοπή είναι κάτι που εμφανίζεται στην τέχνη. Πολλά ωραία κείμενα, ποιήματα, ρεφρέν είναι κλεμμένα από κάτι άλλο. Στην αρχή σε σοκάρει, μετά το συνηθίζεις. Ας πούμε το ποίημα του Ουράνη «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι», που όλοι αγαπήσαμε με τη μουσική των Διάφανών Κρίνων, δεν είναι παρά μια σκαστή λογοκλοπή ενός ποιήματος του Σέζαρ Βαγιέχο:
«Θα πεθάνω στο Παρίσι με μια νεροποντή/ μια μέρα που την θυμάμαι κιόλας τώρα/ Θα πεθάνω στο Παρίσι -και δεν τρέχω να φύγω-/ ίσως, σαν σήμερα, μια Πέμπτη φθινοπώρου.

Ναι, Πέμπτη θα 'ναι, γιατί Πέμπτη σήμερα που γράφω/ αυτούς τους στίχους, φόρεσα τόσο άθελά μου/ τις ωμοπλάτες και ποτέ σαν σήμερα δεν είδα,/ μόλο το δρόμο μου, τον εαυτό μου τόσο μόνο.
Θα λένε, ο Καίσαρας Βαγιέχο είναι νεκρός/ τον χτυπούσαν
όλοι/ χωρίς εκείνος να τους έχει κάνει τίποτα/ τον χτυπούσαν σκληρά μ' ένα σκληρό ραβδί,
Επίσης και μ' ένα σκοινί, είναι μάρτυρές μου/ οι μέρες Πέμπτες / και τα κόκαλα της ράχης/ η μοναξιά, η βροχή, οι δρόμοι», γράφει ο Βαγιέχο, έρχεται μετά ο Ουράνης, το ξαναγράφει με τα δικά του λόγια, ωραίο είναι και του Ουράνη, πάμε παρακάτω.
Στην περίπτωση του Σαββόπουλου δεν πρόκειται περί αυτού. Ο Σαββόπουλος έχει στήσει μια ολόκληρη περσόνα πάνω στην κλοπή, η οποία είναι και το μόνο πράγμα στον κόσμο στο οποίο φαίνεται να έχει ταλέντο. Κλέβει τα πάντα. Το ντύσιμο, οι δηλώσεις, τα εξώφυλλα των δίσκων, τα σαρδάμ, οι αυτοσαρκασμοί, τίποτα επάνω του δεν είναι δικό του.
Πρωτάκουσα για αυτή του την τάση από τον ποιητή Νίκο Καρούζο, ο οποίος διαμαρτυρόταν ότι ο Σαββόπουλος του είχε κλέψει ένα ποίημα σχετικό με την εξέγερση στα Αμπελάκια. Ήμουν μικρός, δεν έδωσα σημασία, δεν κατάλαβα κιόλας. Αργότερα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος έχει θέμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, βρέθηκα στον Λυκαβηττό να παρακολουθήσω μια συναυλία κάποιου Λούτσιο Ντάλλα. Δεν τον γνώριζα. Ξαφνικά είδα στην σκηνή τον Σαββόπουλο να τραγουδάει ιταλικά. Δε μιλάμε για επιρροή. Όλη την παρουσία του ο Σαββόπουλος την έχει στήσει πάνω στον Ντάλλα. Το μούσι, τις τιράντες, τα σκουφιά, τα ταμπούρλα που βαράει στις συναυλίες, όλα μα όλα είναι από εκεί. Ως εδώ πρόκειται για μια απλή μίμηση. Όταν όμως ο Λούτσιο Ντάλλα απόφάσισε για λόγους προβοκάτσιας να κουρευτεί και να ξυριστεί, ο Σαββόπουλος έκανε το ίδιο ακριβώς: κουρεύτηκε και ξυρίστηκε. Κι όταν ο Ντάλλα επέστρεψε στο παλιό του στυλ, ο Σαββόπουλος έκανε το ίδιο.
Φυσικά του έκλεψε και 1-2 τραγούδια, κάνοντας το σύνηθες: στην αρχή τα παρουσίασε για δικά του και μετά από λίγα χρόνια, σα να μη συμβαίνει τίποτα είπε ότι πρόκειται για διασκευές.
To 1966 ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε στο προσκήνιο με τον δίσκο «Το Φορτηγό». Όπως έγραφε ο δίσκος, στίχοι - μουσική στα τραγούδια ήταν δικοί του. Για μουσική δεν το πολυσυζητάμε, ο Σαββόπουλος ομολογεί ότι δεν έχει ιδέα. Αλλά οι στίχοι είναι στιχάρες:
«Ο εργάτης βλαστημάει και τραβάει για τον σταθμό/ να ο ήλιος ανεβαίνει σαν σημαία στον ουρανό/ μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά/ όμορφη η μέρα γνέφει κι απ’ το ρούχο τον τραβά
Ε ε σύντροφέ μου αχ τι κακό/ μέρα μ᾿ ήλιο σαν κι αυτό/ να την τρώει τ’ αφεντικό», γράφει στο «Ήλιε ήλιε αρχηγέ», τσαλαβουτώντας στα νερά του βιωματικού ταξικού στίχου.
Το 2000 στη Γαλλία πια, προσπαθούσα να μάθω τους Γάλλους ποιητές και να εξοικειωθώ με τη γλώσσα. Μια μέρα έπεσα πάνω στο ακόλουθο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ (μετάφραση δική μου):
«Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου
ο εργάτης σταματά ξαφνικά
κι όπως γυρνά
κοιτάζει τον ήλιο
τόσο κόκκινο, τόσο στρογγυλό
τόσο χαμογελαστό στον μολυβδένιο ουρανό του
κλείνει το μάτι χαρούμενα
Πες λοιπόν σύντροφε ήλιε
δε βρίσκεις ότι είναι μαλακία
μια μέρα σαν αυτή
να τη δίνουμε στο αφεντικό;»
Στη Γαλλία, μπόρεσα να διαπιστώσω διάφορες ακόμα λογοκλοπές «του ταλαντούχου τροβαδούρου μας από τη Μακεδονία», που έλεγε και ο Τζίμης Πανούσης πριν πεθάνει, τόσες πολλές που έπαψε να μου κάνει εντύπωση και μερικές δεν τις θυμάμαι πια. Πχ ο στίχος για το «βρώμικο ψωμί» που «τρώνε όσοι αγαπάνε» είναι του Λεό Φερρέ, όπως και το «Μια θάλασσα μικρή».
Από όλους όσους έκλεψε ωστόσο ο Σαββόπουλος, την κορυφαία θέση κατέχει ο Μπομπ Ντίλαν. Το 1968 ο Σαββόπουλος έκλεψε το ''The Wicked Messenger'' (στίχους και μουσική) και το παρουσίασε για δικό του ως «Άγγελος Εξάγγελος» -λίγα χρόνια μετά, το παρουσίαζε κι αυτό ως διασκευή. Αυτό όμως είναι το έλασσον. Από τον Ντίλαν ο Σαββόπουλος έκλεβε και συνεχίζει να κλέβει ότι πετούσε κι ό,τι κολυμπούσε. Εβγαζε ο Ντίλαν το ''The lonesome death of Hattie Carol''; Απαντούσε ο Σαββόπουλος με την «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη». Έβγαζε ο Ντίλαν το ''The Hurricaine'', 9 λεπτά τραγούδι για τον ισοβίτη Ρούμπιν Κάρτερ; Τσακ, απαντούσε ο Σαββόπουλος με το «Μακρύ ζεϊμπέκικο» για τον Νίκο Κοεμτζή. Έγραφε ο Ντίλαν το ''My back pages''; Απαντούσε ο Σαββόπουλος με το «Οι πίσω μου σελίδες» (που δε σημαίνει κάτι στα ελληνικά). Σε αυτό το τραγούδι υπήρχε και ο ακατανόητος στίχος «ευαίσθητη αθλήτρια/ δεν ξέρει τι χρωστάει/ στον πάνσοφό της εραστή/ που απόψε παρατάει», που μας κάνει να πιστέψουμε ότι ο Σαββόπουλος τα 'χε και αυτός με τη Σιουζ Ροτόλο, όπως ο Ντίλαν, ή με κάποια άλλη γυμνάστρια, τον παράτησε κι αυτόν και της τα χώνει. Ή ότι βρήκε ωραίο τον στίχο, που είναι από άλλο τραγούδι, και τον κότσαρε. Αργότερα, όταν ο Ντίλαν χώρισε με τη γυναίκα του και έγραψε το ''Sara'', ο Σαββόπουλος δεν κάθησε να σκάσει και έγραψε το «Άσπα».
Το 1975, ο Σαββόπουλος έβγαλε τον δίσκο «Δέκα χρόνια κομμάτια». Ο δίσκος είχε ένα οπισθόφυλλο πολύ εμπνευσμένο. Για την ακρίβεια ήταν εμπνευσμένο από τον δίσκο ''Bringing it all back home'' του Ντίλαν, από τον οποίον το είχε κλέψει. Υπόψην ότι εκείνα τα χρόνια οι δίσκοι εισαγωγής ήταν πολύ σπάνιοι στην Ελλάδα και αυτοί που μπορούσαν να καταλάβουν την κλοπή ελάχιστοι.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70, ο Ντίλαν έφαγε μια φλασιά κι έγινε χριστιανός. Ήταν η χειρότερη φλασιά που μπορούσε να φάει, αλλά ο Σαββόπουλος είναι έντιμος, όταν κλέβει κάποιον τον κλέβει και στα καλά και στα άσχημα: έγινε κι αυτός χριστιανός. Γκαντ γκρέις τραγούδαγε ο Ντίλαν, του θεού η χάρη έκανε ηχώ ο Σαββόπουλος. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, συνεχίζοντας τον κατήφορο, ο Ντίλαν άρχισε να κάνει περιοδεία στις βάσεις του αμερικάνικου στρατού. Αμέσως ο Σαββόπουλος άρχισε περιοδεία στα ελληνικά στρατόπεδα, όπου μαζεύανε τους φαντάρους να τον ακούσουν με το ζόρι. Ο Ντίλαν δήλωσε ότι το έκανε αυτό όταν «κατάλαβε ότι ο στρατός απορροφά τα πιο λαϊκά κομμάτια της Αμερικής, στα οποία ήθελε να απευθυνθεί». Ο Σαββόπουλος επανέλαβε την ίδια δήλωση λέξη προς λέξη, αδιαφορώντας ότι στην Ελλάδα ο στρατός είναι υποχρεωτικός και η δήλωση αυτή δεν έχει καμία έννοια. Όταν το '90 ο Ντίλαν το γύρισε στην οικολογία, ο Σαββόπουλος έκανε και τις πρώτες του οικολογικές δηλώσεις. Και όταν ο Ντίλαν έδωσε τραγούδι του για διαφήμιση, προκαλώντας σκάνδαλο, ο Σαββόπουλος έκανε ακριβώς το ίδιο. Αργότερα, φόρεσε και το ίδιο κηπουρικό καπέλο. Πρόκειται περί ψύχωσης.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να παρουσιάζω περιπτώσεις λογοκλοπής του Σαββόπουλου. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν είναι ένας κοινός λογοκλόπος, έχει προσαρμόσει τη ζωή του όλη πάνω σε άλλους ανθρώπους, μια ιδέα που μου φαίνεται τρομακτική.
Μαθημένος να παπαγαλίζει αυτά που ήταν κοινοτοπίες ενός εναλλακτικού λόγου κάποτε, δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι γερνώντας άρχισε να παπαγαλίζει τις κοινοτοπίες της αντίδρασης. Οι νέοι δεν τον άκουγαν πια, αυτός είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίον γκρινιάζουν οι γέροι, οπότε ο Σαββοπουλος έστρεψε την ημιμάθειά του προς την δεκτική αγκαλιά της παράδοσης. Άρχισε να αντιδρά στους νεωτερισμούς, την απελευθέρωση των ενστίκτων και όλα αυτά τα οποία τον ξεπερνούσαν και δε μπορούσε να τα ακολουθήσει. Τα τελευταία 30 χρόνια, αναγκαζόμενος ολοένα και περισσότερο να μιλάει με δικά του λόγια, εκφέρει έναν λόγο που κινείται από τη βαθιά συντήρηση μέχρι το ρατσισμό. Τόσο μπορεί.
Υπό αυτή την έννοια δεν βρίσκω κανένα λόγο να νιώθει κανείς έκπληξη ή να κατηγορεί για κάποιου τύπου προδοσία τον Σαββόπουλο: ο τύπος έκανε πάντοτε μπίζνες μετατρέποντας τον λόγο των άλλων σε λουτρό κοινοτοπίας και αυτό συνεχίζει να κάνει. Το μόνο κίνητρο για να τον βρίσεις, είναι η αγνή πηχτή αντιπάθεια.
Κι αυτή όχι πάντα. Γιατί, «''δεν υπάρχει λόγος να ταράζεσαι'' ακούστηκαν τα λόγια του ληστή», όπως έλεγε κι ο Ντίλαν.
(Στη φωτογραφία ο Σαββόπουλος δείχνει πού να τους στείλουμε τους μετανάστες)


by
 

Διαβάστε περισσότερα

Χρυσή Αυγή: Και δολοφόνοι και προδότες (καθ’ ομολογίαν τους)

Ο Μιχαλολιάκος, ο αρχιΕΠΕΝίτης, o αρχηγός της νεολαίας του κόμματος που έφτιαξε ο Παπαδόπουλος από τον Κορυδαλλό, «ξαφνικά» μίλησε για προδοσία της Κύπρου από τη δικτατορία! Μετά, βέβαια,  για να  τα μπαλώσει, ισχυρίστηκε πως δεν έφταιγε μόνο η χούντα αλλά και οι πολιτικοί…

Στη συνέχεια, μάλιστα, υποστήριξε πως το κόμμα του, η Χρυσή Αυγή, δεν εκπροσωπεί τη χούντα!

Πάμε τώρα να δούμε τα γεγονότα: 

• Δείτε το βίντεο με τον αρχιναζί Μιχαλολιάκο να λέει για «προδοσία» της χούντας στην Κύπρο.
• Αμέσως μετά δείτε το βίντεο με τον υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής, τον Χρήστο Παππά, για να καταλάβετε πόσο δεν εκπροσωπούν τη χούντα αυτοί οι τύποι, να κρατάει περήφανα τη σημαία με το πουλί της χούντας. 
• Στη συνέχεια καμαρώστε τη φωτογραφία του Μιχαλολιάκου με τον Ντερτιλή. Ακολούθως, δείτε τον Ντερτιλή σε χουντική – δολοφονική δράση με ολίγα λόγια για το «έργο» του.
• Και για το τέλος τα «καλύτερα»: Ύμνοι για τον Παττακό από την ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής και από τα στελέχη της. 

Με δύο λόγια: Ξέραμε ότι είναι δολοφόνοι και μάλιστα καθ’ ομολογίαν τους. Το γιατί είναι δολοφόνοι οι ναζί της Χρυσής Αυγής (καθ’ ομολογίαν τους) το γνωρίζουμε, όπως το έμαθε και όλη η Ελλάδα, ακούγοντας τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο να το παραδέχεται: (Nίκος Μιχαλολιάκος: «Σε ό,τι αφορά την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία Φύσσα στο Κερατσίνι, την αναλαμβάνουμε» – ηχητικό εδώ).

Τώρα προχώρησαν και σε δεύτερη ομολογία: Ότι ως γνήσιοι εκπρόσωποι και θαυμαστές της χούντας είναι και προδότες. Αλλά κι αυτό το ξέραμε, από την εποχή των ταγματασφαλιτών. 

Θαυμάστε τους:  

Αυτοί που κρατάνε περήφανα το πουλί της χούντας μιλάνε για την Κύπρο! 

Ντερτιλής – Μιχαλολιάκος, Δεκέμβριος 2012

Ο Ντερτιλής επί τω έργω

 
«To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής (αυτός με τον οποίο φωτογραφιζόταν ο Μιχαλολιάκος κρατώντας του σεβάσμια το χέρι) βρισκόταν με το υπηρεσιακό του τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξέφυγε. Όχι όμως κι από τον Ντερτιλή. Ο Ντερτιλής έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. 

«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!»»…» (από το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου  «Οι “ανύπαρκτοι” νεκροί του Πολυτεχνείου…»).

Δεξιά στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε παλιότερα τρικάκια των ναζί για τους «ανύπαρκτους» νεκρούς του Πολυτεχνείου. Διαβάστε περισσότερα για τους «ανύπαρκτους» νεκρούς του Πολυτεχνείου και τη Χρυσή Αυγή στο άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου εδώ.

Στη φωτογραφία ακριβώς από κάτω ο Ντερτιλής επί τω έργω.

‘Υμνοι για τον Παττακό 

Ποιος ήταν ο Παττακός ξέρουν πολλοί. Για τους λίγους που δεν ξέρουν αρκεί το βίντεο που ακολουθεί.

Στην αρχή του βίντεο λέει για τα βασανιστήρια επί χούντας: «Όλα αυτά είναι ψέματα. Κανένας δεν τους άγγιξε ποτέ». Χρόνια αργότερα απαντάει για τα βασανιστήρια στον αξιωματικό, με αντιδικτατορική δράση,  Σπύρο Μουστακλή. Η απάντηση του Παττακού αναφέρεται σε όλους αυτούς που βασάνισε η χούντα (στο 0.43 του βίντεο): «Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε.  Η δύναμη επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό, τι δεν λύνεται, κόβεται. Σπαθί».

http://www.imerodromos.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Ryan Air, ο νεοφιλελευθερισμός έρχεται!

  Η Ryan Air είναι μια «δυναμική» αεροπορική εταιρεία που σχεδιάζει να οργανώσει αεροπορικά ταξίδια με επιβάτες… όρθιους! Μη γελάτε, είναι αλήθεια. Και μην το θεωρήσουμε αστείο, δείχνει τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός και τι κόσμο μας ετοιμάζει.

Ποιο είναι το επιχείρημα του ιδιοκτήτη της εταιρείας: «σήμερα ο κόσμος δεν νοιάζεται να ταξιδέψει όρθιος προκειμένου να πληρώσει λιγότερα». Το θέμα της ασφάλειας το ξεπετάει με μια αληθοφανή μπούρδα: αν πέσει το αεροπλάνο, όλοι σκοτώνονται. Ψέμα βέβαια, πάμπολλα τα παραδείγματα (βλ. Γιάννο Κρανιδιώτη, από τα γνωστά θύματα θανάσιμου τραυματισμού, επειδή το ατύχημα τον βρήκε όρθιο, ενώ σώθηκαν οι καθιστοί επιβάτες).
Αλλά ας πάρουμε το θέμα από την αρχή. Σε τι χρησιμεύει η «πρόοδος». Αυτονόητη απάντηση: στο να ζούμε καλύτερα και ασφαλέστερα. Παραδείγματος χάρη, στα αυτοκίνητα μπήκαν ζώνες ασφάλειας, airbag κοκ. Παρά τον ταξικό του χαρακτήρα, αυτό ίσχυε και στο καπιταλιστικό σύστημα. Μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Δηλαδή μέχρι την έλευση του νεοφιλελευθερισμού.
Αν ο βιομηχανικός καπιταλισμός του περασμένου αιώνα, δημιούργησε μια μεσαία τάξη, σχετικά ευημερούσα, ο νεοφιλελευθερισμός του δικού μας αιώνα πλέον την προλεταριοποιεί. Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε αυτό το φαινόμενο,  το ζούμε καθημερινά σχεδόν όλοι μας. Το επιχείρημα του μέχρι τώρα καπιταλισμού ήταν ότι με το καθεστώς αυτό, τα 2/3 του κόσμου ευημερεί (άλλοι λιγότερο και άλλοι πολύ περισσότερο, αλλά ας προσπεράσουμε τώρα αυτή την λεπτομέρεια). Στον νεοφιλελευθερισμό η συσσώρευση του πλούτου επιταχύνεται ακραία. Δεν υπάρχει πλέον «κοινωνία των 2/3», αλλά μια νέο-ελίτ του 5% (και πολλά λέω). Το υπόλοιπο 95% βαδίζει ολοταχώς προς το βυθό.
Αυτοί οι νεόπτωχοι αποτελούν όμως ακόμα μια μη αμελητέα εκμεταλλεύσιμη μάζα. Αυτούς λοιπόν στοχεύει η Ryan Air, λέγοντάς τους: «ξεχάστε την πολυτέλεια του καθίσματος, αν θέλετε ακόμα αεροπλάνο, όρθιοι κύριοί μου και το ρίσκο δικό σας!». Αλλά η δολιότητα δεν σταματάει εδώ, και η εξαπάτηση προστίθεται στον κυνισμό. Φτηνότερα τα εισιτήρια της  Ryan Air είναι μόνο… στην πρώτη όψη. Διότι η παμπόνηρη εταιρεία έκανε το εξής εξυπνότατο: τεμάχισε τις υπηρεσίες της, μεταφέροντας το κόστος από ένα «πακέτο» σε πλήθος μικρά κομματάκια.
Έτσι, αν θέλετε πχ να αλλάξετε θέση, ακόμα και αν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις, χρεώνεστε 10 € επιπρόσθετα. Αν δεν προλάβετε να κάνετε ιντερνετικό τσεκίν, ακόμα και αν φτάσετε στο αεροδρόμιο 2 ώρες πριν την αναχώρηση, ακόμα και αν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις, ακυρώνεται το εισιτήριό σας και πρέπει να πληρώσετε, επί τόπου, καινούργιο εισιτήριο! Αν, πχ εσείς και το παιδί σας, διψάσετε στη διαδρομή,  θα πληρώσετε 6 ευρώ για λίγο νερό (το οποίο παρεμπιπτόντως απαγορεύεται να φέρετε απ’ έξω).
Επικαλούμενη πάντα τη δήθεν εξυπηρέτηση του κοινού, η λογική της Ryan Air είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους της, πάση θυσία. Αντιστρέφοντας τη λογική της προόδου. «Πρόοδος» πλέον σημαίνει στην πράξη επιδείνωση των συνθηκών ζωής.
Αν η Ryan Air μπορούσε να μας στοιβάζει οριζοντίως, σαν τις σαρδέλες, δεν θα δίσταζε να το κάνει. Για το καλό μας βέβαια, για να πληρώνουμε λιγότερο (ας λογικευτούμε και ας μάθουμε να ζούμε με όσα λεφτά μας μένουν). Βλέπω ότι σύντομα θα καταργηθούν και οι τουαλέτες, στο χώρο των οποίων σίγουρα θα χωράνε 2 ή 3 όρθιοι. Με την «λογική Ryan Air», αξίζει το κόπο να κρατηθείς λίγες ώρες, αν είναι να πληρώσεις λιγότερο. Και όσοι δεν μπορούν, ας φροντίσουν να έχουν ένα μπουκαλάκι άδειο μαζί τους. Εξάλλου, αν το ξεχάσουν, σίγουρα η Ryan Air θα έχει προβλέψει να τους προσφέρει ένα, στη συμβολική τιμή, ας πούμε των 15 €.
Ίσως αυτή η κριτική σας φανεί υπερβολική. Μάθετε λοιπόν ότι η Ryan Air πράγματι προσπάθησε πρόσφατα να επιβάλει ταρίφα για την χρήση της τουαλέτας και να ζυγίζει τους επιβάτες για να τους χρεώνει… με το κιλό. Σαν οι άνθρωποι να ήταν κατσίκες ή καρπούζια προς μεταφορά.
Γιατί όμως αυτό μας εκπλήσσει;  Αυτή τη φθορά της καθημερινής  ζωής δεν βιώνουμε σήμερα; Η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας κάνει αλματώδη βήματα. Ζούμε όμως καλύτερα; Η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες. Ταυτόχρονα οι ανισότητες μεγαλώνουν (σήμερα 8 «Κροίσοι» κατέχουν όσο πλούτο κατέχουν οι 3,6 δισεκατομμύρια φτωχότεροι άνθρωποι). Πλούτος παράγεται, αλλά τον απορροφάνε όλο και λιγότεροι, όλο και περισσότερο, μέχρι σκασμού.

Νίκος Σταθόπουλος

Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε σήμερα. Και η Ryan Air είναι μόνο ένα γλαφυρό μικρό παράδειγμα.

* O Νίκος Σταθόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας και έχει σπουδάσει στον Καναδά

Διαβάστε περισσότερα

Να γιατί ο Έλληνας μίσησε το διάβασμα, να γιατί τα ξέρουμε όλα...

Η σχολική μάθηση είναι μια σκόπιμη ενέργεια και αποβλέπει στο να παράγει ανθρώπους που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της δοσμένης κοινωνικής οργάνωσης, μα πρώτα από όλα να εξυπηρετεί το συμφέρον των ανθρώπων που έχουν το επάνω χέρι σε αυτή την κοινωνία.

Το σχολείο μπορεί να προσφέρει γνώσεις που να έχουν σχέση με την παραγωγή υλικών αγαθών, γνώσεις που να αυξάνουν την αποτελεσματικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας, να παράγει στελέχη για να διοικούν την δοσμένη κοινωνία, ποιητές να την υμνούν, παπάδες να την ευλογούν. Αλλά πουθενά και ποτέ σχολείο δεν έθεσε ως στόχο του να παράγει νεκροθάφτες της κοινωνίας που το συντηρεί και θα αποτελούσε παραλογισμό να ισχυριστούμε πως το σχολείο δεν είναι πιστός υπηρέτης αυτής της κοινωνίας.

Παίρνοντας αυτό ως δοσμένο, γίνεται φανερό πως τίποτα δε μπορεί να ειπωθεί για το σχολείο, χωρίς να γίνει πρώτα ανάλυση των οικονομικών αναγκών της κοινωνίας μέσα στην οποία αυτό λειτουργεί. Και αντιστρόφως, μελετώντας το σχολείο και τον άνθρωπο που αυτό θέλει να φτιάξει, πολλά μπορούμε να καταλάβουμε για την κοινωνία όπου λειτουργεί το σχολείο. Για όλα αυτά, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τούτη την περίοδο και τον κάτοικο του τόπου μας, είμαστε υποχρεωμένοι να αναλύσουμε παράλληλα την οικονομία, την κοινωνία και το σχολείο της.

Η μορφολογία του ελληνικού εδάφους ευνοεί την ανάπτυξη θαλάσσιων μεταφορών και ανέκαθεν οι Έλληνες ήταν επιδέξιοι ναυτικοί και έμποροι. Επί τουρκοκρατίας ενα μεγάλο μέρος του εμπορίου που γινόταν στη Μεσόγειο πέρασε στα χέρια των Ελλήνων και τα μικρά μας ξερονήσια γίνανε Μικρές Αγγλίες. Το ελληνικό εμπορικό κεφάλαιο αναπτύχθηκε συγχρόνως με το διεθνές εμπορικό κεφάλαιο, γι ’ αυτό και ήταν εξίσου ανταγωνιστικό με αυτό και μεγάλωνε τουλάχιστον με τον ίδιο ρυθμό που αυξανόταν το διεθνές εμπόριο.

Όμως, εδώ θα πρέπει να κάνουμε τρεις παρατηρήσεις σχετικά με τούτο το εμπορικό κεφάλαιο.

• α) Όλοι τούτοι οι πάμπλουτοι έμποροι δεν βρίσκονταν μέσα στον ελληνικό χώρο, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την Επανάσταση. Στην πραγματικότητα μόνον ένα μικρό μέρος από αυτούς βρισκόταν μέσα στην Ελλάδα, ενώ η μεγάλη τους πλειοψηφία βρισκόταν στα παράλια της Μικράς Ασίας, της Μαύρης θάλασσας, στην Αίγυπτο και αλλού.
• β) Το ελληνικό εμπορικό κεφάλαιο είχε δέσει την προκοπή του με τις οικονομικές δραστηριότητες άλλων λαών και έτσι κάθε οικονομική κρίση στη διεθνή οικονομία είχε άμεσο αντίκτυπο σε αυτό.
• γ) Το εμπορικό κεφάλαιο, από τη φύση του, δεν επηρεάζει αποφασιστικά την κοινωνία μέσα στην οποία λειτουργεί, δε δένεται μαζί της, συμβιώνει σχεδόν παράλληλα με αυτή χωρίς να της επιφέρει ριζικές αλλαγές.

Εκείνο που φέρνει ριζικές αλλαγές μέσα σε μια κοινωνία είναι το βιομηχανικό κεφάλαιο. Μα αυτό, αν και έπιασε μαγιά σχετικά νωρίς, άργησε απελπιστικά να κυριαρχήσει στην Ελλάδα, διότι, όταν στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ξεφύτρωναν οι πρώτες βιοτεχνίες, η Αγγλία είχε ήδη γίνει «το εργαστήρι του κόσμου» και με τις φθηνές τιμές της έκλεινε κάθε βιοτεχνία ανά τον κόσμο πριν προλάβει να ριζώσει. Επίσης σ’ αυτή την περίοδο κυβερνούν την Ελλάδα πότε το γαλλικό και πότε το αγγλικό κόμα, άρα είναι φυσικό να ανακόπτουν με κάθε τρόπο τη βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας. Έτσι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως εκατό χρόνια μετά την Απελευθέρωση, μέχρι το 1920, η Ελλάδα δεν είχε αποκτήσει αξιόλογη βιομηχανία, πως η ελληνική κοινωνία του 1920 δε διέφερε και τόσο από αυτή του 1830.

Η κατάσταση της αγροτικής οικονομίας ήταν περίπου η εξής: Τα κτήματα που πριν από την απελευθέρωση τα είχαν οι Τούρκοι, τώρα τα πήρε το ελληνικό κράτος, ονομάστηκαν «εθνικαί γαίαι» και αποτελούσαν περίπου το 50% της καλλιεργήσιμης έκτασης, ενώ συμπεριλάμβαναν αναγκαστικά τις πιο εύπορες περιοχές διότι αυτές κατείχαν οι Τούρκοι(1). Τα υπόλοιπα 50% ήταν τσιφλίκια, κύρια μοναστηριακά, αλλά και λίγα ιδιωτικά. Οι ανεξάρτητοι μικροκαλλιεργητές ήταν λίγοι και σίγουρα δεν είχαν καμιά οικονομική και κατά συνέπεια πολιτική δύναμη. Εργάτες και τεχνίτες σχεδόν δεν υπήρχαν, αφού δεν υπήρχε βιομηχανία και βιοτεχνία.

Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε τεράστιες διαφορές από τα τότε ευρωπαϊκά κράτη. Στην Ευρώπη η αστική τάξη αναπτύχθηκε, μπήκε μπροστά, πάλεψε ενάντια στη φεουδαρχία, ενάντια στο εκκλησιαστικό κράτος και νίκησε. Μετά τη νίκη της, για να εξασφαλίσει όσο γινόταν καλύτερα τα συμφέροντά της, έφτιαξε το κράτος της έτσι ώστε να βοηθηθεί από αυτό να απλωθεί στην εθνική και στην παγκόσμια αγορά. Έφτιαξε το σχολείο της, νομοθέτησε. Εδώ στην Ελλάδα η ιστορία κινήθηκε τελείως διαφορετικά. Ποτέ οι Έλληνες αστοί δεν ωρίμασαν, δεν μπήκαν επικεφαλείς του ελληνικού λαού για να πολεμήσουν ενάντια στη φεουδαρχική, εκκλησιαστική εξουσία. Εδώ ο αγώνας ενάντια στους Τούρκους ήταν εθνικοαπελευθερωτικός. Σίγουρα οι Έλληνες αστοί, έμποροι και εφοπλιστές πολέμησαν τον Τούρκο, αλλά, αφού έφυγε ο Τούρκος, αυτοί δεν ήταν έτοιμοι να αναλάβουν την εξουσία. Γι ’ αυτό και εδώ δε φτιάξαμε κράτος αστικό και μοντέρνο.

Η μόνη οργανωμένη δύναμη που μπορούσε να επηρεάσει αποφασιστικά την Παιδεία των Ελλήνων ήταν η Εκκλησία της Ελλάδας, διότι αυτή διέθετε:

• α) οικονομική δύναμη σχετικά μεγάλη χάρη στα απέραντα τσιφλίκια της και,
• β) τεράστια διοικητική εμπειρία που είχε αποκτήσει στα χρόνια της σκλαβιάς, κυρίως, χάρη στα προνόμια που της παραχώρησε ο Μωάμεθ ο Πορθητής (2 3 4), τρεις μέρες, μετά την πτώση της Πόλης* *.

Έτσι η Εκκλησία έκανε κουμάντο στο ελληνικό σχολείο από την απελευθέρωση και δώθε και «κατόρθωσε να έχει αυτή το βέτο (veto) σε όλες τις πνευματικές επιδιώξεις της αστικής τάξης»(5). Το αρμόδιο υπουργείο για τα σχολεία ονομάστηκε μετά την απελευθέρωση Υπουργείο των Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Παιδείας, αργότερα ονομάστηκε Υπουργείο των Εκκλησιαστικών και της Παιδείας, τώρα ονομάζεται Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Μα ο ρόλος της Εκκλησίας στην εκπαίδευση των Ελλήνων, για την εποχή που μιλάμε φαίνεται ακόμα πιο καθαρά από τούτα τα δυο παραδείγματα:

• α) Όποιος ήθελε να γίνει δάσκαλος θα έπρεπε, σύμφωνα με το ψήφισμα στις 25-11-1864, να πάρει «... απόδειξιν της οικίας εκκλησιαστικής και δημοτικής αρχής ότι είναι θρησκευτικώς άξιος του επαγγέλματος του δημοδιδασκάλου»6·
• β) Το 1874 η Ιερά Σύνοδος έστειλε γράμμα στον ελληνικό Διδασκαλικό Σύλλογο, που μόλις είχε ιδρυθεί, με τον τίτλο: «Το έργον της εκπαιδεύσεως ουδενί άλλω αρμόζει ή τοις ιερεύσι» (7).

Μελετώντας το ελληνικό σχολείο από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα το πρωί, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως αυτό είχε τρία χαρακτηριστικά:

• α) Την περιφρόνηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης,
• β) Την επιμονή να μη μιλάμε στο σχολείο τη γλώσσα που μιλάμε στο σπίτι και
• γ) Τη συστηματική σιωπή του απέναντι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ή τις μισές αλήθειες και τα κούφια λόγια σχετικά με αυτόν.

Η πρακτική και επαγγελματική εκπαίδευση στην Ελλάδα έμεινε περιθωριακή, τουλάχιστον, μέχρι το 1930. Ενώ στη Δύση τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε πρακτικά και θεωρητικά, στην Ελλάδα αυτός ο χωρισμός ήρθε με καθυστέρηση πάνω από εκατό χρόνια και μάλιστα διαστρεβλωμένος. Στην Ελλάδα το δημοτικό ετοιμάζει, το παιδί για το γυμνάσιο, το γυμνάσιο το ετοιμάζει για το πανεπιστήμιο και κανένα για τη ζωή. Ο Έλληνας ποτέ μα ποτέ δεν έμαθε στο σχολείο να φτιάχνει κάτι με τα χέρια του. Και δεν έμαθε γιατί ποτέ δεν έφτιαξε τεχνική εκπαίδευση. Και δεν έφτιαξε επαγγελματική εκπαίδευση, διότι εξ αιτίας διεθνών συγκυριών αλλά και λόγω εθνικών πολιτικών χειρισμών, ο καπιταλισμός στην Ελλάδα, αν και έπιασε μαγιά πάρα πολύ γρήγορα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, δεν μπόρεσε να ριζώσει.

Οι μόνες σχεδόν «τεχνικές» σχολές που οργανώθηκαν στην Ελλάδα ήταν: Με το διάταγμα στις 26-1-1837 «... αποφασίζομεν και διατάττομεν τα ακόλουθα. Συσταίνεται εις Αθήνας σχολείον ψαλτικής εις το οποίον εμπορούν να διδάσκονται ανεξόδως όσοι έχουν κλίσιν εις την ψαλτικήν» (8).

Δεύτερον, με το διάταγμα στις 8-4-1867 συσταίνονται ναυτικές σχολές εις Ερμούπολιν, εις Ύδρα, εις Σπέτσες, εις Γαλαξείδιον εις Αργοστόλιον(9).

Επίσης, με το διάταγμα 22-2-1882 ιδρύονται ναυτικές σχολές όπου θα εκπαιδεύονται οι νέοι για το επάγγελμα του εμποροπλοιάρχου(10). Όπως βλέπουμε, τα μόνα σχολεία που φτιάχνονται είναι αυτά που εξυπηρετούν την Εκκλησία και το εμπορικό κεφάλαιο. Κανένα σχολείο για το βιομηχανικό κεφάλαιο.

Φτάνουμε στα 1857 και η Ελλάδα δεν μπορεί ακόμη να φτιάξει ούτε ένα σουγιά (11). Και όμως στην Αγγλία κυκλοφορούν τρένα από το 1823. Η παραγωγή του κάρβουνου στην Αγγλία, ενώ το 1825 ήταν 20 εκατομμύρια τόνοι, το 1850 ήταν 65 εκατομμύρια (12). Η βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας εξαπλασιάστηκε από το 1820 μέχρι το 1880. Και η παραγωγή κάρβουνου στην Γαλλία από το 1815 μέχρι το 1845·εφταπλα-σιάστηκε, ενώ οι εισαγωγές της σε κάρβουνο την ίδια εποχή δεκαπλασιάστηκαν13. Την εποχή που μιλάμε το εργοστάσιο στη Δύση ήταν ό,τι ήταν τα μοναστήρια το μεσαίω-να: Κέντρα οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής εξουσίας(14). Στη Δύση υπάρχουν στρατιές εργατών και είναι σε τούτες τις στρατιές ακριβώς που απευθύνεται ο Μαρξ το 1848 με το Κουμουνιστικό Μανιφέστο και τους καλεί να πάρουν την εξουσία(15), ενώ εμείς εδώ στην Ελλάδα είχαμε και δεν είχαμε έναν εργάτη σε κάθε εκατό κατοίκους και το κράτος το επίσημο, το 1854 κυνηγούσε το λήσταρχο Νταβέλη στον Παρνασσό.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του ελληνικού σχολείου τούτης της περιόδου, όπως είπαμε, ήταν η επιμονή του στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Έχει ειπωθεί και είναι πέρα για πέρα αλήθεια, πως το όνειρο της ζωής του κάθε γονιού ήταν να ακούσει μια φορά το γιο του να μιλά και να μην καταλαβαίνει ούτε λέξη16, και τούτο γιατί εδώ στην Ελλάδα ποτέ δε μιλήσαμε για να συνεννοηθούμε. Πάντα μιλούσαμε για να ξεχωρίσουμε, για να δείξουμε την κοινωνική μας θέση. Την ίδια εποχή που άλλοι λαοί έδιναν κοινωνικούς αγώνες για να αποφασίσουν τι θα διδάξουν τα παιδιά τους και με ποια μέθοδο, εμείς εδώ τσακωνόμασταν για 150 χρόνια για να αποφασίσουμε σε ποια γλώσσα θα μιλάμε στα δικά μας παιδιά. Έτσι δε βρήκαμε την ευκαιρία να τα διδάξουμε το παραμικρό.

Ακούστε τι λέει ο Βιζυηνός στα 1860:

Βρισκόμαστε σε κάποια επαρχιακή πόλη που είχε πολλές μηλιές. Κάποιος πιτσιρικάς που του άρεσαν πολύ τα μήλα, κάθονταν ώρες και παρατηρούσε τις μηλιές. Ειδικά την εποχή της ανθοφορίας τις θαύμαζε περισσότερο και αναρωτιόταν: Τι πράγμα είναι αυτή η μηλιά; Πώς φυτρώνει; Πώς πολλαπλασιάζεται, κ.τλ., κ.τ.λ... Κάποτε ήρθε στο σχολείο ένας δάσκαλος καινούριος και αφού πήγε τα παιδιά για αγγαρεία στον κήπο της μητρόπολης, που κι εκεί είχε πολλές μηλιές, ο πιτσιρικάς πλησιάζει το δάσκαλο και το ρωτά: Τι πράγμα είναι τούτη η μηλιά, δάσκαλε; Και ο δάσκαλος απαντά: Δεν είναι μηλιά, είναι μηλέα. Μηλέα τη λένε, όχι μηλιά. Και συνεχίζει ο Βιζυηνός: Δεν είναι καθόλου τιμητικό για το γένος των δασκάλων, να σας διηγηθώ πόσες φορές τιμωρήθηκα για να πω σώνει και καλά πως η μηλιά είναι μηλέα. Και προσθέτεμο Βιζυηνός: Πάντως η μηλιά δεν έγινε μηλέα και εγώ με όλους εκείνους τους δαρμούς και τα μαλώματα έμεινα χωρίς να μάθω στο σχολείο τι πράγμα είναι η μηλιά(17).

Και φθάνουμε στα 1864 και βλέπουμε πως στην πρώτη δημοτικού οι 16 από τις 24 ώρες του σχολείου αφιερώνονται στα αρχαία ελληνικά και στα θρησκευτικά(18). Από το 1867 μέχρι το 1884 τα 55% του χρόνου τα αφιέρωναν στα αρχαία και στα λατινικά, ενώ η καθαρεύουσα, η επίσημη γλώσσα του κράτους, δε διδασκόταν καθόλου μέχρι το 1884 (19).

Και μη νομίσουμε πως οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν. Ήδη στα 1823 διαβάζουμε: Ποια είναι το όντι τα καλά μαθήματα; Τις η καλή μέθοδος; «... πρώτον δίδουν εις τας χείρας των παιδιών βιβλία γραμμένα εις την αρχαίαν ελληνικήν γλώσσαν, τα οποία δεν καταλαβαίνουν ουδ’ οι παλαιότεροι παιδαγωγοί. Και τούτα τα βιβλία είναι Οκτάηχος, Ψαλτήριον, Απόστολος, βιβλία λέγω υψηλά και θεολογικά τα οποία, αν και καθ’ υπόθεσιν τα εννοεί ο δάσκαλος, εις τα πνεύματα, όμως των παιδιών είναι ακατάληπτα. Εξοδεύουν τα δυστυχή παιδία δυο και τρεις χρόνους, χωρίς να μάθωσι άλλω παρά μηχανικώς ν’ αναγιγνώσκουσι και τούτο στραβά και διεστραμμένα. Δεν αποκτούν σε όλον τούτον τον καιρόν καμίαν αλήθειαν ούτε ηθικήν ούτε φυσικήν και από τοιούτους πολυχρονίους και άκαρπους κόπους ταπεινώνεται ο νους, συνηθίζει εις την ακρισίαν και το φοβερότερον ακόμα, λαμβάνει μίσος και απέχθεια εις την μάθησιν (20).

Τα Ελληνόπουλα, λοιπόν, μάθαιναν «μηχανικώς να αναγιγνώσκουσι». Και για να καταλάβουμε τι ακριβώς θα πει αυτό θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, που είναι παρμένο από το βιβλίο του Παπαδιαμάντη. «Η ΔΑΣΚΑΛΟΜΑΝΑ»:

Ο δάσκαλος εξετάζει εις την γεωγραφίαν και ερωτά έναν μαθητήν: Εκ πόσων νήσων αποτελείται η Επτάνησος; Και ο μαθητής του απαντά: Επτά. Ειπέ μου κι ονόματα των επτάν νήσων. Και ο μαθητής του απαντά με μιαν ανάσα: Κέρκυρα Κορφοί Λεύκάς Αγία Μαΰρα Παξοί Ιθάκη Κεφαλληνία Ζάκυνθος και Κύθηρα Τσερίγιον. Πολύ καλά, του λέγει ο δάσκαλος. Τότε, ένας μαθητής σηκώνει το χέρι και ρωτάει το δάσκαλο: Αφού είπαμε πως τα Εφτάνησα είναι εφτά γιατί βγαίνουν δέκα; Και άρχισε να μετράει: Κέρκυρα, Κορφοί, Κύθηρα, Τσερίγιον...

Και όλοι οι μαθητές γελούσαν με την πολυμάθειαν του συμμαθητή τους. Και παρατηρεί ο Παπαδιαμάντης: «Το βέβαιον είναι πως οι μαθητές ουδέποτε είχαν υποπτευθεί ότι είχαν οιανδήποτε έννοια αι λέξεις, όσαι ήταν τυπωμένοι εντός των βιβλίων των»(21). (Η υπογράμμιση είναι δική μου). «Οι μαθηταί, ουδόλως εγίγνωσκον νά ανεγίγνωσκον» (22). Με άλλα λόγια θα μπορούσαν οι μαθητές να διαβάσουν πως μέσα σε μια αίθουσα υπάρχουν είκοσι μαθητές και μετά να τους ρωτήσεις να σου πούνε πόσοι μαθητές λέει το βιβλίο πως υπάρχουν μέσα στην αίθουσα και να μην ξέρει κανείς να απαντήσει. Αυτό θα πει να αναγιγνώσει κανείς μηχανικώς και έτσι μάθαιναν τα Ελληνόπουλα για 150 χρόνια μετά την απελευθέρωση.

Να γιατί ο Έλληνας μίσησε το διάβασμα, να γιατί τα ξέρουμε όλα, να γιατί η νοικοκυρά αντί να διαβάσει τις οδηγίες χρήσης για το καινούριο της πλυντήριο τηλεφωνεί στην κουμπάρα της να της τα εξηγήσει. Να γιατί ο αγρότης, αν και τέλειωσε κάποτε το γυμνάσιο, αντί να διαβάσει τις οδηγίες χρήσης για το καινούριο μηχάνημα που αγόρασε προσπαθεί να το βάλει αμέσως μπρος και, επειδή αυτό δεν υπακούει, αρχίζει και βρίζει θεούς και δαίμονες.

*** 

1.            Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Εξάρτηση και Αναπαραγωγή, ε’ έκδοση. Μετάφραση Ιωάννα Πετροπούλου (Αθήνα: Θεμέλιο, 1987), σελίδα 72.

2.            Γ. Κορδάτος, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας (Αθήναι: 20ος Αιώνας, 1960), Τόμος VIII, σελίδα 546.

* Η Εκκλησία μετά το 1453 απόχτησε μεγαλύτερη ισχύ από εκείνη που είχε πριν παραδοθεί η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, διότι «Της δόθηκαν πολυάριθμες αρμοδιότητες και υπευθυνότητες που ξεπερ-νούσαν κατά πολύ τις προηγούμενες δικαιοδοσίες της...»2, «... θέλοντας (ο Μωάμεθ) μέσω της θρησκείας να έχει τους Έλληνες περισσότερο υποταγμένους»^.

3.            Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Εξάρτηση και αναπαραγωγή, σελίδα 33.

4.            Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Στα Νεότερα Χρόνια (Οργανισμός Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων, Έκδοση Ε' 1993), σελίδα 34.

5.            Γιάννης Κορδάτος, Εισαγωγή εις την Ιστορίαν της Ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (Αθήνα: Εκδόσεις Επικαιρότητα, 1977), σελίδα 37.

6.            Αλέξης Δημαράς, Η Μεταρρύθμιση που δεν Έγινε (Αθήνα: Εκδοτική Ερμής, Τόμος πρώτος, 1973), σελίδα 183.

7.            Στο ίδιο σελίδα 218.

8.            Στο ίδιο σελίδα 90.

9.            Στο ίδιο σελίδα 205.

10.          Στο ίδιο σελίδα 245.

11.          Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Εξάρτηση και αναπαραγωγή, σελίδα

12.          Maurice Dobb, Studies in the Development of Capitalism (New York: International Publishers, Co., Inc., 1976), page 295.

13.          Robert Heibroner, The Economic Problem, Ibid., page 81.

14.          Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, Στροφή προς τους Ταξικούς Εχθρούς, Οικονομικός Ταχυδρόμος, 13-1-83, σελίδα 4.

15.          Karl Marx, Frederick Engels, Manifesto of the Communist Party. (Peking: Foreign Language press. 1968) p. 76.

16.          Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, σελίδα 541.

17.          Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Η Γλώσσα μου, για την Ε’ Δημοτικού (Αθήναι: 'Εκδοση ΙΒ’ 1995) Τεύχος Β’, σελίδα 31.

18.          Δημαράς, Τόμος I, σελίδα 191.

19.          Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, σελίδα 556.

20.          Δημαράς, Τόμος I, σελίδα 8.

21.          Ιστορία της ΣΤ’, Στα Νεότερα Χρόνια, που έχει γίνει αναφορά παραπάνω, σελίδα 241.

22.          Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία του Γλωσσικού μας Ζητήματος (Αθήνα: Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Ε’ έκδοση, 1973), σελίδα 48. 

 "Πορεία προς τον άνθρωπο" - Πούλος Παν. Πούλος

Διαβάστε περισσότερα

Μεταπολιτική κουλτούρα & μετα-ιδεολογία

Του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη
Το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και η πρακτική του εφαρμογή έχουν διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα χτίζοντας μια νέα κοινωνία βασισμένη στο κέρδος, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Τα παραπάνω έχουν φέρει στο προσκήνιο την κατασκευή εννοιών από πολλούς που αντιτίθενται σε αυτήν την λαίλαπα. Προσθέτουμε ένα “μετά-…” για να διασώσουμε τη σημασία της λέξης και να τη διαφοροποιήσουμε από την υπάρχουσα μορφή της. Μεταδημοκρατία, Μεταπολιτική & Μετα-ιδεολογία.
Αστείοι, σε ένα βαθμό, νεολογισμοί, καθώς τη στιγμή που το 22% στην Ελλάδα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, εμείς προσπαθούμε να σώσουμε τις λέξεις.
Είναι κρίσιμο όμως, να μιλήσουμε για την κυριαρχία της μετα-ιδεολογίας στην πολιτική. Γιατί η κατασκευή του κόσμου σύμφωνα με τα συμφέροντα των ολίγων και η ιδεολογική ηγεμονία, έχουν ορισμένα εργαλεία μέσω των οποίων συντηρούνται και αναπαράγονται, και αυτά είναι που φέρνουν τον λαό στα πρόθυρα της ανέχειας.
Η μετα-ιδεολογία κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή και τούτο δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς.
Ο Μακρόν στην Γαλλία αποτελεί ίσως το σύγχρονο πρότυπο του ηγέτη της μεταπολιτικής και της μετα-ιδεολογίας. “Ούτε Αριστερά, ούτε Δεξιά” διακηρύττει, χωρίς κόμμα από πίσω του και χωρίς να έχει εκλεγεί από την πλειοψηφία του γαλλικού εκλογικού σώματος, καθώς το 50% αυτού δεν προσήλθε στις κάλπες, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο εκλεκτός των ελίτ και της Ε.Ε., “της σταθερότητας & της προόδου”. Κρατήστε αυτές τις δυο λέξεις οι οποίες θα μας απασχολήσουν αργότερα.
Χαρακτηριστικό της μετα-ιδεολογίας που τη συνδέει άμεσα με τον νεοφιλελευθερισμό είναι ότι αφήνει στην άκρη το πρόσημο και τα πολιτικά χρώματα και κάνει σημαία της την οικονομία.
Ο Μακρόν και ο Τραμπ  προβάλλονταν από τα ΜΜΕ ως ικανοί, λόγω της σύνδεσης τους με τον χώρο της ιδιωτικής οικονομίας και της επιχειρηματικότητας. Φυσικά όσο πετυχημένος υπήρξε ο Τραμπ σ᾽ αυτόν τον χώρο, άλλο τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εμπειρία από την ιδιωτική οικονομία και την επιχειρηματικότητα, για να επιστρέψουμε και στους δικούς μας ανερχόμενους ηγέτες.
Η μετα-ιδεολογία είναι η μετενσάρκωση της αποπολιτικοποίησης του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας.
Επιδιώκεται ο συμβιβασμός με κάθε αίτημα των κυρίαρχων ελίτ. Τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του κόμματος (αν υπάρχει αυτό) δεν διαδραματίζουν κανένα ρόλο στη διαμόρφωση πολιτικής. Το μοντέλο που επικρατεί είναι αυτό της διαχείρισης, όχι της πολιτικής με όραμα και ιδεολογία. Οι κυβερνώντες είναι πιόνια συμφερόντων, ο στόχος τους είναι : “η σταθερότητα & η πρόοδος”.
Η πρόοδος υπήρξε ανέκαθεν σημαία της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικογένειας που επεδίωκε εκ γενετής τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, αμβλύνοντας τις ανισότητες με στόχο τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Όλα αυτά μέχρι ο καπιταλισμός να φέρει άλλη μια κρίση που άλλωστε είναι συστατικό στοιχείου του DNA του, στην οποία θα καταρρεύσει για άλλη μια φορά το παραμύθι της κυρίαρχης ιδεολογίας και τότε η σοσιαλδημοκρατία δεν θα είναι αρκετή να κατευνάσει τα πλήθη.
Τον προηγούμενο αιώνα, όταν η σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν σε θέσει να κατευνάσει τα πλήθη, αναλάμβανε ο στρατός ή ακόμη και ηγέτες φασιστικών κομμάτων (βλ. Χίτλερ & Μουσολίνι). Όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη του πλέγματος εξουσίας που κυριαρχούσε στην εκάστοτε χώρα (παλάτι και βιομήχανοι) και με τη σύμφωνη γνώμη αλλά και την παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων-προστατίδων.
Σήμερα, όμως τι να σου προφέρει ο στρατός όταν έχεις παντοδύναμες τράπεζες
Είναι πολύ πιο εύκολο σήμερα να ‘’πείσεις” έναν λαό, παρά να του επιβληθείς άμεσα και στρατιωτικά. Μέσω της οικονομικής ασφυξίας και των δεσμών που δημιουργεί το χρέος. Μέσω του φασισμού και των λοιπών σκυλιών του συστήματος που καλλιεργούν τον “δημοκρατικό φόβο” και το μίσος. Μέσω των ΜΜΕ και της κυρίαρχης ιδεολογίας που παρουσιάζουν το υπάρχον σύστημα ως ανθρώπινη  φύση. Όλο αυτό το ανομοιογενές μείγμα, μπορεί να το διαχειριστεί μόνο η μεταπολιτική κουλτούρα.

Οργανωθείτε και αντισταθείτε στην επιβολή της απάθειας, του “φυσικού” και της κανονικοποίησης της βίαιης κουλτούρας του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος.

Διαβάστε περισσότερα

Τι δεν μάθαμε για την Κύπρο

Οι περιπέτειες του «Φακέλου της Κύπρου», που παραμένει κλειστός

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Με αφορμή τη συζήτηση για το Κυπριακό επαναφέρουμε το άρθρο του Γιώργου Καραγιάννη για τις «περιπέτειες του «Φακέλου της Κύπρου», που παραμένει κλειστός».  

Σαράντα τρία  χρόνια μετά την προδοσία της Κύπρου,  κι ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι  συζητήσεις που, όπως όλα δείχνουν, θα ανοίξουν το δρόμο για την οριστικοποίηση της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου, με τη μορφή ενός προτεκτοράτου- μαριονέτα στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, αξίζει να ανοίξουμε πάλι ένα κεφάλαιο αυτής της τραγωδίας του σύγχρονου Ελληνισμού. Το κεφάλαιο του φακέλου της Κύπρου που  παραμένει  κλειστός.
Και αυτό όχι απλά για λόγους  ιστορικούς, αλλά γιατί αν ο φάκελος είχε ανοίξει στην ώρα του, εάν δημοσιεύονταν όλα τα άκρως απόρρητα έγγραφα για τα γεγονότα πριν από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, αλλά και κατά τη διάρκεια της εισβολής  του Αττίλα, είναι σίγουρο πως το Κυπριακό θα είχε άλλη εξέλιξη. Κι ακόμη, πρέπει να ανοίξει, γιατί παρά τα χρόνια που πέρασαν, ο λαός έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα όσα έγιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες των επιτελείων, των υπουργείων και των μυστικών υπηρεσιών, από πρόσωπα που ενεργούσαν για λογαριασμό ξένων συμφερόντων.

Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία

 Ο φάκελος της Κύπρου άνοιξε και έκλεισε αστραπιαία στη δεκαετία του ΄80, χωρίς κανείς να διωχθεί , για την μεγάλη προδοσία. Έτσι, στις αποθήκες της Βουλής αραχνιάζουν από το 1988 χιλιάδες ντοκουμέντα της προδοσίας. Επίσης, σημαντικές εκθέσεις, με «καυτά» στοιχεία, αραχνιάζουν στο Πεντάγωνο. Όλα αυτά έπρεπε να «θαφτούν» για να μην αποκαλυφθεί για μια ακόμη φορά πως, όπως και  στην περίπτωση του χουντικού πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου 1967, έτσι και στην προδοσία της Κύπρου, πίσω από τους πραξικοπηματίες βρίσκονταν οι Αμερικανοί που δεν έπρεπε να θιγούν.

Τανκ της Εθνοφρουράς περιπολεί στους δρόμους της Λευκωσίας τη μέρα του πραξικοπήματος

Και υπεύθυνα γι’ αυτό το θάψιμο, ήταν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Ο  φάκελος της Κύπρου , άνοιξε για λίγο  το 1986, με σημαντική καθυστέρηση και μετά από πολλές αναβολές (12 ολόκληρα χρόνια μετά την τραγωδία) κι έκλεισε χωρίς κανείς να διωχθεί και να τιμωρηθεί. Είχε φροντίσει γι αυτό η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή- με τη σύμφωνη γνώμη των άλλων κομμάτων πλην του ΚΚΕ- ήδη  από το Μάρτιο του 1975, όταν με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου ( αριθμός 45/ 7-3-75) αποκλείστηκε η δικαστική έρευνα και δίωξη των υπευθύνων της τραγωδίας. Και αυτή η  Πράξη εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει  αφήνοντας το έγκλημα χωρίς τιμωρία.

 Τα αραχνιασμένα κιβώτια

Σήμερα στις αποθήκες της Βουλής αραχνιάζουν δεκάδες σκονισμένα κιβώτια που περιέχουν:
-Τα πορίσματα  της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής που άρχισε τις εργασίες της στις 3 Μαρτίου του 1986 και τις ολοκλήρωσε δυόμισι χρόνια μετά, τον Οκτώβριο του 1988, καθώς και τις αποκαλυπτικές καταθέσεις των δεκάδων μαρτύρων.  
– Τα αρχεία των επιτελείων των Ενόπλων Δυνάμεων, που συγκεντρώθηκαν το 1975, με εντολή του τότε υπουργού Άμυνας, Ευάγγελου Αβέρωφ, με όλα τα έγγραφα, τις πληροφορίες, σήματα κ.λπ. του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας, στη διάρκεια της κρίσης του 1974. Αυτό το υλικό σφραγίσθηκε και παραδόθηκε στη Βουλή.
Ανάλογος φάκελος υπάρχει και στην κυπριακή Βουλή που άνοιξε κι αυτή το θέμα για να το κλείσει και εκεί  βιαστικά .
 Μέσα απ’ αυτά τα στοιχεία αναδεικνύεται όχι μόνο ο προδοτικός ρόλος των πραξικοπηματιών αξιωματικών, αλλά και το άθλιο παιχνίδι των Αμερικανών και των Βρετανών στην ανατροπή του Μακαρίου, που άνοιξε το δρόμο στην τουρκική εισβολή.

 Το «πόρισμα» του 1986

 Στο πόρισμα που ενέκρινε η πλειοψηφία των μελών της επιτροπής (ΠΑΣΟΚ), τον Οκτώβριο 1986, αναφέρονται  και τα εξής για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στο πραξικόπημα για την ανατροπή του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου:

Η είδηση για το πραξικόπημα στην Κύπρο από την πρώτη σελίδα των «Νέων» στις 16 Ιουλίου 1974

 « Σαφώς τεκμαίρεται ότι οι ΗΠΑ συμμετείχαν ενεργά στη λήψη της απόφασης για ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, διαβεβαιώνοντας τον Ιωαννίδη ότι δεν θα επενέβαινε η Τουρκία και ότι γι’ αυτές θα ήταν επιθυμητή η απομάκρυνση του Μακαρίου από την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, γιατί ήταν επικίνδυνος για την ασφάλεια της Δύσης, αφού ο ίδιος ο Κίσινγκερ ( σ.σ. τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ),  τον είχε αποκαλέσει “Κάστρο της Μεσογείου”. Πέρα όμως από την ενεργό συμμετοχή τους, συμμετείχαν και με την επίμονη άρνησή τους  να αποτρέψουν την εκδήλωση του πραξικοπήματος, όπως αντίστοιχα είχαν κάνει άλλη φορά, όταν απέτρεψαν το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 1972. Άρνηση η οποία εδραίωσε στον Ιωαννίδη την πεποίθηση ότι έχει το πράσινο φως των ΗΠΑ για την ανατροπή του Μακαρίου. Γι’ αυτό άλλωστε και όταν εκδηλώθηκε η Τουρκική εισβολή ο Ιωαννίδης απευθυνόμενος προς τον Σίσκο (σ.σ. Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών) του είπε: “… μας εξαπατήσατε…”, φράση που δεν ήταν προσχηματική (…) αλλά αληθινή έκρηξή του…».
 Στο συμπέρασμα αυτό αντέδρασαν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, που συμμετείχαν στην επιτροπή, αθωώνοντας ουσιαστικά τους αμερικανούς αφού υποστήριξαν  ότι: «… οι ΗΠΑ, δε είναι δυνατόν με τα υπάρχοντα στοιχεία, να γίνει δεκτό ότι συμμετείχαν θετικά στη διαμόρφωση της απόφασης για την ανατροπή του Μακαρίου. Το μόνο που είναι δυνατόν να υποστηριχθεί βάσιμα είναι ότι συνέβαλαν με κάποια αδράνειά τους στο να μην αποθαρρύνουν τους πραξικοπηματίες από το να προβούν στην υλοποίηση της απόφασής τους».

Μακάριος- Κίσινγκερ

 Ευθύνες καταλογίζονται στις ΗΠΑ, την Αγγλία και το ΝΑΤΟ και στο κεφάλαιο για τη δεύτερη φάση  της τουρκικής εισβολής (Αττίλας 2) τον Αύγουστο του 1974: « Το σημαντικότερο ίσως ρόλο στην εξέλιξη της φάσης αυτής της Κυπριακής Τραγωδίας διαδραμάτισαν οι ενέργειες ( πράξεις- παραλείψεις) των Κυβερνήσεων ΗΠΑ- Αγγλίας και επίσης της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Η στάση των τριών αυτών σημαντικών παραγόντων όχι μόνο δεν ήταν αποτρεπτική των παράνομων τουρκικών ενεργειών, αλλά αντιθέτως με τις πράξεις και παραλείψεις τους ανέχθηκαν και τους ενθάρρυναν. Είναι χαρακτηριστική και η αναφορά του αρχηγού ΓΕΕΦ (σ.σ. της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου)  Καραγιάννη, στην έκθεση προς ΑΕΔ (σ.σ. Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) του Σεπτεμβρίου 1974 (…), ότι  ο ναυτικός αποκλεισμός του νησιού από τους Τούρκους έγινε τη συγκαταθέσει, ή τη ανοχή τουλάχιστον, των εγγύς περιπλεόντων Βρετανικών και Αμερικανικών Στόλων. Και έτσι υποβοήθησαν την τουρκική αδιαλλαξία και επιθετικότητα. Περιορίσθηκαν δε σε συστάσεις, (πάντοτε και προς τις δυο πλευρές ισομερώς) παραγνωρίζοντας επιδεικτικά το γεγονός ότι επιτιθέμενη ήταν η Τουρκία».
 Η πλειοψηφία της επιτροπής, αφού σημείωνε τα αδικήματα των χουντικών , κατέληγε ότι το πόρισμα πρέπει να σταλεί στη Δικαιοσύνη για περαιτέρω έρευνα , αφού προηγουμένως αρθεί η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου του 1975 για αναστολή της ποινικής δίωξης. Όμως ούτε το ένα, ούτε το άλλο έγιναν. Κι έτσι έμειναν ατιμώρητοι ακόμη και αυτοί που παραδέχθηκαν ότι οργάνωσαν το πραξικόπημα μαζί με τον Ιωαννίδη , όπως οι στρατηγοί Γκιζίκης και Μπονάνος και ο πρωθυπουργός της δικτατορίας Ιωαννίδη, Ανδρουτσόπουλος.

 Το πόρισμα του ΚΚΕ

Στο ξεχωριστό πόρισμα του ΚΚΕ, που συνέταξε ο τότε βουλευτής του Κώστας Κάππος, υπήρχε εκτενής και συγκεκριμένη αναφορά στις ευθύνες των ΗΠΑ ,της Μεγάλης Βρετανίας και του ΝΑΤΟ:
« α) Οι ΗΠΑ γιατί οργάνωσαν το πραξικόπημα της χούντας στην Ελλάδα στις 21/4/1967 και την κίνηση Ιωαννίδη στις 25/11/1973, με σκοπό να δημιουργήσουν τους αναγκαίους πρακτικούς μηχανισμούς και προϋποθέσεις για την εισβολή στην Κύπρο, κατάσταση σύμφωνη με τα πάγια σχέδιά τους . Μ’ αυτούς δε τους μηχανισμούς δημιούργησαν κρίσιμες καταστάσεις στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, κατηύθυναν την οργάνωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο στις 15-7-74 και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Ακόμη γιατί αναμείχθηκαν άμεσα στη δυσμενή για την Κύπρο εξέλιξη της εμπλοκής, με διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα. Τέλος εμποδίσανε την ενίσχυση των κυπριακών ενόπλων δυνάμεων.

Απόβαση τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο

β) Η Μεγάλη Βρετανία , γιατί ενώ άφησε ανενόχλητα τα τουρκικά αεροπλάνα να πετούν πάνω από την Κύπρο και να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές ή να βομβαρδίζουν στόχους παρενέβαλαν κάθε είδους εμπόδια  για ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Ελλάδα. Το ΝΑΤΟ γιατί την επιχείρηση απόβασης  στο κυπριακό έδαφος την ένταξε στις προγραμματισμένες ασκήσεις και επέτρεψε στη Βρετανική αεροπορία (ΡΑΦ), που είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, να παρεμποδίζει την ελληνική αεροπορία» .
Στο ίδιο πόρισμα καταλογίζονταν ευθύνες και στην  κυβέρνηση Καραμανλή  γιατί «παρά το γεγονός ότι οι Τούρκοι παραβίαζαν την εκεχειρία (σ.σ. αναφέρονταν  στο δεύτερο Αττίλα), δεν κινήθηκε στην κατεύθυνση της καταγγελίας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την Κυπριακή τραγωδία».
Ακόμη σημείωνε τις ιδιαίτερες  ευθύνες που είχε ο  Ευάγγελος Αβέρωφ «γιατί ενώ εγνώριζε  την προετοιμασία του πραξικοπήματος στην Κύπρο δεν ενημέρωσε τον Μακάριο», αλλά και για όλες τις κυβερνήσεις από το 1974 -1986 «γιατί δεν άνοιξαν το φάκελο της Κύπρου και ανέστειλαν, ή διατήρησαν την αναστολή, της δίωξης των υπευθύνων για την κυπριακή τραγωδία».
Τέλος σημείωνε πως ποινική ευθύνη είχαν και έπρεπε να απαγγελθούν σε βάρος τους κατηγορίες για εσχάτη προδοσία στους  Δ. Ιωαννίδη, Γ. Παπαδόπουλο, Φ. Γκιζίκης, Γρ. Μπονάνο,  Αδ. Ανδρουτσόπουλο και άλλα χουντικά στελέχη καθώς και αξιωματικούς που πήραν μέρος στο πραξικόπημα στην Μεγαλόνησο.

 Οι «θαμμένες» εκθέσεις των 378 αξιωματικών 

 Σε όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από την Κυπριακή τραγωδία έως σήμερα έγιναν συστηματικές προσπάθειες από την πλευρά των κυβερνώντων στην Αθήνα αλά και στην Λευκωσία να κρατηθούν στο σκοτάδι τα στοιχεία που τεκμηρίωναν την προδοσία και αποκάλυπταν  το ρόλο του  ΝΑΤΟ, των Αμερικανών και των Εγγλέζων.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγινε το 1976. Τότε στη δημοσιότητα είχαν έρθει μέσα από την έρευνα δημοσιογράφων  ορισμένα στοιχεία από εκθέσεις για το πραξικόπημα και την εισβολή, που είχαν υποβάλει αξιωματικοί του Στρατού, οι οποίοι υπηρέτησαν στην Κύπρο εκείνες τις τραγικές μέρες . Η κυβέρνηση Καραμανλή και ο τότε υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ, ο πολιτικός με τη σκοτεινή δράση στο Κυπριακό, θορυβήθηκαν. Έτσι, έδωσαν εντολή στον τότε αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγό Αρμπούζη, να διατάξει όλους τους αξιωματικούς που είχαν υποβάλει εκθέσεις, να καταστρέψουν κάθε αντίγραφο που τυχόν κρατούσαν, απειλώντας τους με βαρύτατες ποινές.

 Μια απλή … «σύμπτωση»

 Η διαταγή, που ουσιαστικά θωράκιζε τους υπεύθυνους της προδοσίας και απέκλειε κάθε δυνατότητα των Ελλήνων να μάθουν έστω κάποιες λεπτομέρειες από τα όσα έγιναν στην Κύπρο, εκδόθηκε ( μια απλή σύμπτωση κι αυτή μέσα στις τόσες άλλες) τις μέρες που επρόκειτο να κατατεθούν μηνύσεις στην κυπριακή Δικαιοσύνη εναντίον 150 αξιωματικών για συμμετοχή στο χουντικό πραξικόπημα, αλλά και για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου  (κλοπές, βαριές σωματικές βλάβες, υπεξαιρέσεις , ανθρωποκτονίες κ.λπ.). Από αυτούς τους 150 αξιωματικούς, οι 108 περιλαμβάνονταν στον κατάλογο αυτών που αφορούσε η διαταγή του Αρμπούζη!
Το κείμενο της διαταγής ( με θέμα … «εκθέσεις επί της Κυπριακής κρίσεως», όπως χαρακτήριζε την προδοσία η τότε κυβέρνηση) αποκάλυψε στο περιοδικό «Αντί» τον Ιούλιο του 1976 ο μακαρίτης πια δημοσιογράφος, Νίκος Κακαουνάκης.
 «Να καταστραφούν δια πυράς»
 «ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ ( ΕΧ)
ΕΠΕΙΓΟΝ
ΠΡΟΣ: ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΔΝ/ΣΙΣ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ
ΚΟΙΝ: Τηλεφ (εσωτ.) 38-72
Φ.204/3/710800
Σ. 157
Αθήναι 29 Μαρ. 1976
Συνημμένα (1) Κατάστασις ήτοι φύλλα (12)
ΘΕΜΑ:Εκθέσεις επί της Κυπριακής Κρίσεως 1974
ΣΧΕΤ: α. ΑΑΠ (ΕΧ) Φ. 204/3/15-11-74 ΥΕΘΑ/ΑΕΔ/ΔΙΚ
β. ΑΑΠ (ΕΧ) Φ.204/15-11-74 ΥΕΘΑ/ΑΕΔ/ΔΙΚ
 1. Γνωρίζεται ότι, ως προέκυψεν, Αξ/κοί, εκ των διαταχθέντων να υποβάλουν Εκθέσεις περί της Κυπριακής  Κρίσεως, κατόπιν ύπερθεν σχετικών, ετήρησαν εις το προσωπικόν των αρχείον ακριβές αντίγραφον της υποβληθείσης υπ’ αυτών Εκθέσεώς των, παρά την υψηλήν διαβάθμισιν ΑΑΠ (ΕΧ) του περιεχομένου αυτών και παρά το ότι εις την διαταγήν συντάξεως των Εκθέσεων καθωρίζετο ο αποκλειστικός παραλήπτης αυτών.
2. Ούτω εσημειώθησαν διαρροαί Εκθέσεων εις την δημοσιότητα ή εδημιουργήθησαν ευκαιρίαι διαρροής αυτών – και εξακολουθούν να υφίστανται τοιαύται ευκαιρίαι διαρροής αυτών-, εφ’ όσον εις χείρας των Αξ/κών υπάρχουν τοιαύτα αντίγραφα.
3.Κατόπιν των ανωτέρω , να διαταχθούν οι Αξ/κοί ( οι εν ενεργεία μόνον ) οι υποβαλλόντες Εκθέσεις να υποβάλουν τυχόν τηρηθέν υπ’ αυτών αντίγραφον της εκθέσεώς των απ’ ευθείας εις ΑΕΔ/ΔΙΚ μέσω των Μονάδων των το ταχύτερον, ή να καταστρέψουν τούτο δια πυράς υπό ιδίαν αυτών ευθύνην.
4. Να γνωσθούν δε εις αυτούς τα κάτωθι:
α. Το περιεχόμενον της Εκθέσεως των είναι υψηλής διαβαθμίσεως- ΑΑΠ ( ΕΧ) – και ως εκ τούτου υπέχουν κατά τον Νόμον, ακεραίαν την ποινικήν ευθύνην, εν περιπτώσει απωλείας, ή διαρροής τούτου εις τρίτους.
β. Δια τον λόγον αυτόν Αξ/κοί ετιμωρήθησαν αυστηρώς.
γ. Τούτο γίνεται και προς το συμφέρον και την κατοχύρωσίν των.
5. Συνημμένως διαβιβάζονται καταστάσεις κατά κλάδον ΕΔ και Δ/νσεων ΑΣ, Αξ/κών υποβαλλόντων Εκθέσεις και παρακαλούμεν δια τα καθ’ υμάς.
Στρατηγός
Διον. Αρμπούζης
Αρχηγός
Ακριβές αντίγραφον
Τ.Υ.».
Αθανάσιος Τζούβελης
Ανπχος (Ο).
 Θα πήγαινε πολύ να πιστέψουμε ότι έστω και σήμερα, με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛΛ και υπουργό Άμυνας τον, κατά δήλωσή του, φίλο του Τραμπ, θα ανοίξουν επιτέλους το φάκελο της Κύπρου, ή τουλάχιστον θα δώσουν κάποια στοιχεία από αυτόν  στη δημοσιότητα. Όμως, ιδιαίτερα τούτες τις ώρες, που βρίσκονται σε εξέλιξη οι συνομιλίες για το κυπριακό, όπως γράφουμε και στην αρχή, η γνώση για το πώς έγινε η προδοσία θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα και τα σημερινά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες του λαού της Μεγαλονήσου, από τους ενδιαφερόμενους «εταίρους»- «συμμάχους», όλα αυτά τα κοράκια που έχουν πέσει πάνω στο μαρτυρικό νησί για ν’ αρπάξουν τον πλούτο του.

 Τα ονόματα των αξιωματικών

 

Όπως προκύπτει από τον κατάλογο που  συνόδευε την διαταγή του Αρμπούζη εκθέσεις υπέβαλαν 378 αξιωματικοί ( ένας υποστράτηγος, τέσσερις ταξίαρχοι, 19 συνταγματάρχες, 75 αντισυνταγματάρχες , 100 ταγματάρχες, 64 λοχαγοί, 88 υπολοχαγοί, 16 ανθυπολοχαγοί και 11 ανθυπασπιστές). Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και δημοκρατικοί αξιωματικοί που δεν πήραν μέρος στο πραξικόπημα και αντιστάθηκαν ηρωικά στον Αττίλα. Και οι εκθέσεις τους είναι σίγουρο πως θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες για το πώς οργανώθηκε  η  προδοσία και ουσιαστικά παραδόθηκε το νησί ανυπεράσπιστο στον Αττίλα.

Διαβάστε περισσότερα

Κατεβάστε ‘Το Κεφάλαιο’ του Μαρξ σε διασκευή manga (pdf)

Κατεβάστε ‘Το Κεφάλαιο’ του Μαρξ σε διασκευή manga (pdf)

Στο τέλος του άρθρου μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο των εκδόσεων ΚΨΜ, Καρλ Μαρξ – Το Κεφάλαιο, σε εικονογραφημένη διασκευή σε μάνγκα. Τα αρχεία pdf που μπορείτε να κατεβάσετε στο τέλος αυτού του άρθρου βρέθηκαν εδώ. (Λόγω μεγάλου μεγέθους, το βιβλίο χωρίστηκε σε πολλά αρχεία pdf ώστε να γίνει εύκολη η λήψη από τους αναγνώστες.) Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το βιβλίο σε ένα αρχείο pdf εδώ (Scribd).

Εξώφυλλο

Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ξέρεις από τί γίνεται το χρήμα που χρησιμοποιούμε;

Γνωρίζεις τους μηχανισμούς του καπιταλισμού;

Πίστευες ότι Το Κεφάλαιο του Μαρξ ήταν τόσο δύσκολο όσο και τα… κινέζικα; Ε, λοιπόν, ορίστε η διασκευή αυτού του κλασικού έργου σε γιαπωνέζικο manga. Με βάση μια ιστορία απλή –ένας μικροτυροκόμος δημιουργεί το εργοστάσιό του– το κόμικς περιγράφει τί είναι ο καπιταλισμός.

Αυτό το βιβλίο-manga χωρίζεται σε δύο μέρη, απολύτως συμπληρωματικά –το πρώτο πραγματεύεται το χρήμα και το δεύτερο τους μηχανισμούς του κεφαλαίου– είναι ένα έξυπνο, διασκεδαστικό και απαιτητικό κάλεσμα να ανακαλύψουμε το σπουδαιότερο έργο του Μαρξ.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η βιομηχανική επανάσταση ξεκινάει στην Ευρώπη αλλάζοντας εκ βάθρων τις αντιλήψεις και τους τρόπους κατανάλωσης και ζωής των ανθρώπων. Η μαζική παραγωγή είναι, εφεξής, δυνατή, αλλά οι ανισότητες που απορρέουν από τις νέες οικονομικές και κοινωνικές πρακτικές ανοίγουν ένα τεράστιο χάσμα. Από τη νέα κατάσταση ωφελείται μια μειοψηφία επιχειρηματιών, ενώ η μεγάλη μάζα των εργαζομένων μετατρέπονται σε «εργατική δύναμη» από την οποία πλουτίζουν οι πρώτοι.

Σήμερα, κατακλυζόμαστε από αντικείμενα και προϊόντα, σκοτωνόμαστε στη δουλειά, καταναλώνουμε ολοένα και περισσότερο. Και παρότι γνωρίζουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο και θα καταλήξει σε μια κρίση που θα προκαλέσει αμέτρητα θύματα, εξακολουθούμε να κλείνουμε τα μάτια.

Πώς γεννιούνται οι οικονομικές κρίσεις; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ανεργία; Γιατί όλες αυτές οι κοινωνικές ανισότητες; Γιατί χρειάζεται η αμφισβήτηση και η ανατροπή αυτού του συστήματος;

Ανακαλύψτε σε αυτό το μάνγκα μια εισαγωγή στο μείζον έργο του Καρλ Μαρξ, που αφορά το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα: τον καπιταλισμό….

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΛΙΒΙΕ ΜΠΕΖΑΝΣΕΝΟ[1]

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

Πίστευες μήπως ότι το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ είναι τόσο δύσκολο όσο και τα… κινέζικα: Ε λοιπόν, ορίστε η διασκευή αυτού του πασίγνωστου κειμένου σε γιαπω­νέζικο μάνγκα. Με βάση μια ιστορία απλή -ένας μικροτυροκόμος δημιουργεί το εργοστάσιό του- το κόμικς περιγράφει τι είναι ο καπιταλισμός, χωρίς μανιχαϊσμό που θα αντιπαρέθετε τους καλούς στους κακούς. Εκθέ­τει και καταγγέλλει τη λογική του συστήματος με τον τρόπο που ο σκηνοθέτης Κεν Λόουτς συνοψίζει το πραγματικό πρόβλημα του καπιταλισμού: «Δείτε ένα ποντίκι που βρίσκεται πάνω σε έναν τροχό που γυρίζει ασταμά­τητα και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν. Το πρόβλημα δεν είναι το ποντίκι, είναι ο τροχός». Σε τούτη την εργα­σία αποσυναρμολογείται ο τροχός στα στοιχεία ακριβώς που τον συνθέτουν.

Αυτό το μάνγκα χωρίζεται σε δύο μέρη, απολύτως συμπληρωματικά μεταξύ τους: Το πρώτο πραγματεύεται το χρήμα και το δεύτερο τους μηχανισμούς του κεφαλαίου. Πρόκειται για ένα έξυπνο, διασκεδαστικό και απαιτητικό κάλεσμα να ανακαλύψουμε το σπουδαιότερο έργο του Μαρξ. Ενώ το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (1848) διαβάστηκε και εξακολουθεί να διαβάζεται ευρύ­τατα, το Κεφάλαιο, αντίθετα, κουβαλάει-μαζί με την επι­τυχία του- τη φήμη ότι πρόκειται για έργο απρόσιτο. Ας φυλαγόμαστε ωστόσο από τις φήμες. Ασφαλώς, το Κεφά­λαιο αποτελείται από τέσσερις τόμους, δηλαδή από τρεις χιλιάδες σελίδες περίπου, που γράφτηκαν μέσα σε είκοσι χρόνια. Αυτό μπορεί να αποθαρρύνει πολλούς επίδοξους αναγνώστες. Ωστόσο, αν περάσουμε τα πρώτα, δύσκολα από θεωρητική άποψη, κεφάλαια, το έργο είναι προσιτό σε όλους και αποκωδικοποιεί με σαφήνεια τα απόκρυφα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

0 Μαρξ ολοκλήρωσε μόνο ένα μέρος του έργου του, τον τόμο Ι, που αναλύει την καπιταλιστική παραγωγή όπου δημιουργείται και αναπαράγεται το κεφάλαιο, όπου δια­δραματίζεται, μακριά από τα βλέμματα, η σκηνή τού εγκλήματος, δηλαδή η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εκδόθηκε το 1867 και η γαλλική μετάφρασή του μετά την Κομμούνα του Παρισιού του 1871.0 τόμος ΙΙ πραγματεύεται τη διαδικασία της κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Ο τόμος ΙΙΙ τη συνολική αναπαραγωγή – το DNA του καπιταλισμού. Εκδόθηκαν μετά θάνατον, το 1885 και το 1894 αντίστοιχα, συνταγμένα από τον παλιό­φιλο του Μαρξ, τον Φρίντριχ Ένγκελς, με βάση τις ση­μειώσεις που είχε αφήσει. Το 1910 εκδόθηκε μάλιστα κι ένας τέταρτος τόμος, άμεσο προϊόν των πρόχειρων ση­μειώσεων του Μαρξ σχετικά με τις οικονομικές θεω­ρίες, τις οποίες ξαναδούλεψε ο Γερμανός σοσιαλιστής Καρλ Κάουτσκι ανάμεσα στο 1905 και το 1910.

Πηγή έμπνευσης για τον Μαρξ στάθηκαν οι Άγγλοι «κλασικοί» οικονομολόγοι, όπως ο Άνταμ Σμιθ και, κυ­ρίως. ο Ντέιβιντ Ρικάρντο. Αλλά υπέβαλε τις θέσεις τους σε ριζοσπαστική κριτική, καθώς δεν παρείχαν τα κλειδιά για την κατανόηση των βαθύτερων αιτίων των οικονομικών κρίσεων. Με βάση μια σχολαστική και επίμονη, όπως έγραψε ο ίδιος, μελέτη της μεγάλης κρί­σης του 1857, ο Μαρξ επεξεργάστηκε τη δική του θεω­ρία για την υπεραξία. Απέδειξε ότι η μισθωτή εκμετάλ­λευση (που αποκόπτει τον εργαζόμενο που πουλάει τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία από τα μέσα παραγωγής του) είναι η πηγή της αύξησης του κεφαλαί­ου. Γιατί; Το κεφάλαιο είναι το χρήμα που τίθεται σε κί­νηση για να παράγει περισσότερο χρήμα. Το χρήμα, που υπήρχε πριν από την καπιταλιστική εποχή, δεν χρησι­μεύει πλέον μόνο ως μέσο για την αγοραπωλησία των εμπορευμάτων. Τα εμπορεύματα τα ίδια γίνονται για το χρήμα το μέσο για να πολλαπλασιαστεί αυτό στη διάρ­κεια της διαδικασίας: το χρήμα του χρηματιστή που ο βιομηχανικός καπιταλιστής επενδύει αγοράζοντας μη­χανήματα, κτίρια, πρώτες ύλες καθώς και εργατική δύ­ναμη· το χρήμα που μαζεύει μετά την κατασκευή και την πώληση του εμπορεύματος στο οποίο ποντάρισε. Το χρήμα έχει γίνει αυτοσκοπός.

Ο Μαρξ κατόρθωσε να προσδιορίσει επακριβώς τη στιγμή που η υπεραξία παράγεται. Δεν παράγεται από τα μηχανήματα ή από τις πρώτες ύλες, αλλά από την εργατική δύναμη. Χάρη στην εργασία των μισθωτών, οι πρώτες ύλες μετατρέπονται σε εμπορεύματα των οποίων η αξία αυξάνεται. Αυτή η προστιθέμενη από τη διαδικασία παρα­γωγής αξία είναι πολύ περισσότερη από το μισθό που παίρνει ο εργαζόμενος για το χρόνο εργασίας που παρέχει. Αυτή είναι η μεγάλη ανακάλυψη του Μαρξ: Η διαφορά ανάμεσα στο μισθό και το χρόνο εργασίας, η απλήρωτη εργασία, είναι η υπεραξία, το μελλοντικό κέρδος. Η υπε­ραξία είναι η αξία της απλήρωτης υπερεργασίας. Ενώ μισή μέρα εργασίας αρκεί αντικειμενικά για την αμοιβή του εργαζομένου, ο τελευταίος είναι υποχρεωμένος ωστόσο να παρατείνει τον εργάσιμο χρόνο του, δουλεύοντας μια μέρα ολόκληρη όπως επιβάλλει η σύμβαση με τον εργο­δότη του. Για να το πούμε καθαρά, ο μισθωτός αναγκάζεται να χαρίσει μισή μέρα εργασίας στο αφεντικό του· αυτό ισχύει, γενικώς, και στις μέρες μας. Αυτό το δώρο είναι η μόνη πραγματική πηγή των κερδών, από τα οποία ένα μέ­ρος χρησιμεύει τώρα για την αύξηση των εισοδημάτων των χρηματιστών καπιταλιστών, των μετόχων που μα­ζεύουν πολύ χρήμα χωρίς να κουνούν ούτε το μικρό τους δάχτυλο.

Η απάτη είναι τεράστια, τόσο χοντρή που περνάει σχε­δόν απαρατήρητη, καθώς τα φαινόμενα μας πείθουν συχνά ότι αμειβόμαστε ανάλογα με την αξία αυτού που παράγου­με. Εδώ ακριβώς έγκειται το πραγματικό σκάνδαλο σχετι­κά με τους μισθούς μας. Τα εισοδήματά μας είναι υπερβο­λικά χαμηλά, όχι μόνο επειδή δεν μας επιτρέπουν να ζούμε ανθρώπινα^– είναι υπερβολικά χαμηλά επειδή δεν αντιπρο­σωπεύουν παρά ένα μικρό μέρος από αυτό που παράγουμε με την εργασία μας. Ο καπιταλισμός δεν είναι λοιπόν ένα ει­κονικό σύστημα όπου, υποτίθεται, το χρήμα αυτοαναπαράγεται ως διά μαγείας. Όχι. είναι ένα σύστημα πραγματικό που παράγει χρήμα κλέβοντας το προϊόν της εργασίας όλων των μισθωτών.

Ενώ η φιλελεύθερη οικονομία φαντασιώνεται μια «σχεδόν έμφυτη» ισορροπία χάρη στους νόμους της αγο­ράς ανάμεσα στην προσφορά και τη ζήτηση, ο Μαρξ ανα­λύει τη χρόνια σχιζοφρένεια από την οποία πάσχει εκ γε­νετής ο καπιταλισμός. Για να αυξήσει τα κέρδη, ο καπιταλι­σμός είναι αναγκασμένος να παράγει και να πουλάει από τη μια ολοένα και περισσότερα εμπορεύματα κι από την άλλη να εκμεταλλεύεται ολοένα και περισσότερο τους εργαζο­μένους για να καρπώνεται ολοένα και περισσότερα κέρδη. Για να το πετύχει. απολύει εργαζομένους, προσκαιροποιεί την απασχόληση ή παγώνει τους μισθούς, πράγμα που αφαιρεί αντίστοιχα από τον πληθυσμό τα μέσα για να κατα­ναλώσει ό,τι παράγεται. Έτσι, το καπιταλιστικό σύστημα παράγει περισσότερα, χωρίς να μπορεί πλέον να πουλήσει τα προϊόντα του. Είναι το χαρακτηριστικό των κρίσεων υπερπαραγωγής, όπως τις βιώνουμε σήμερα. Υπό την επίδραση της επιδίωξης του μέγιστου κέρδους, το σύστη­μα διχάζεται και απειλείται δυνητικά με ρήξη. Στο επίπεδο της αγοράς, πρόκειται για τη ρήξη ανάμεσα στην αγορά και την πώληση στην οικονομία, πρόκειται για τη ρήξη ανάμε­σα στην παραγωγή και τη χρηματιστική σφαίρα, για τη ρή­ξη ανάμεσα στην αξία χρήσης των εμπορευμάτων και την αξία ανταλλαγής τους που μεταφράζεται στο χρήμα· ανά­μεσα στην ωφέλιμη και συγκεκριμένη εργασία που παρά­γει αξίες χρήσης και την αφηρημένη εργασία (το χρόνο ερ­γασίας που κλέβεται από τον μισθωτό) που παράγει την ανταλλακτική αξία για τη ρήξη ανάμεσα στο σταθερό κε­φάλαιο (που χρησιμεύει για την αγορά μηχανημάτων και πρώτων υλών) και το μεταβλητό κεφάλαιο (που χρησι­μεύει για την αγορά της εργατικής δύναμης).

Το Κεφάλαιο είναι ο πυρήνας των ανακαλύψεων και των στοχασμών του Μαρξ. Αυτό το έργο δεν αναδύθηκε από πειράματα σε κλειστό εργαστήριο, μακριά από την πραγματικότητα, μέσα από τις εξισώσεις ενός νεφελοπαρμένου κόκκινου καθηγητή. Ο Μαρξ είναι ο ιδρυτής της πρώτης Διεθνούς Ένωσης Εργατών που είχε σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Το Κεφάλαιο οικοδομήθηκε με βάση την παρατήρηση του κόσμου -ο οποίος δεν άλλαξε ουσιαστι­κά έκτοτε- του οποίου οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις εξακολουθούν, εκατόν σαράντα χρόνια μετά την έκδοσή του. να αποδιοργανώνουν την κοινωνία.

Λέγεται μάλιστα ότι ορισμένοι καπιταλιστές διαβάζουν τον Μαρξ κρυφά προσπαθώντας να καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Φύλαξε λοιπόν επιμελώς αυτό το μάνγκα, διότι ο εργοδότης σου θα μπορούσε κάλλιστα να θελήσει να σου το κλέψει. Είναι ένα καλό GPS στο δρόμο για την απε­λευθέρωση.

Ολιβιέ Μπεζανσενό 2010

Τα αρχεία από το athens.indymedia.org:

Αρχείο 1

Αρχείο 2

Αρχείο 3

Αρχείο 4

Αρχείο 5

Αρχείο 6

Αρχείο 7

Αρχείο 8

Αρχείο 9

Αρχείο 10

Αρχείο 11

Αρχείο 12

Αρχείο 13

Διαβάστε περισσότερα