Hasta la victoria siempre: Σαν σήμερα η εκτέλεση του Τσε Γκεβάρα (pics)

49 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκτέλεση του Τσε Γκεβάρα, στις 8 Οκτωβρίου 1967, στη Βολιβία. Σαν σήμερα «έφυγε» ο πιο θαυμαστός, ο πιο αγαπητός επαναστάτης, πολεμώντας για τις ιδέες του μέχρι την τελευταία του αναπνοή.

Μία ζωή γεμάτη προκλήσεις, μία προσωπικότητα που όμοιά της δεν υπάρχει, ένας συνεχής αγώνας για το δίκιο, την ελευθερία, τον άνθρωπο. Ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει το κείμενο αυτό είναι τα δικά του λόγια:

Τι σημασία έχει αν μας βρει ο θάνατος; Σημασία έχει ότι η κραυγή μας θα ακουστεί και ένα άλλο χέρι θα βρεθεί για να πάρει το όπλο μας, και άλλοι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για να ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της νίκης.

Μάριο Τεράν. Αυτό είναι το όνομα του εκτελεστή του Τσε Γκεβάρα. Αρχικά δίστασε αλλά τελικά τον πυροβόλησε πισώπλατα ρίχνοντάς του δύο σφαίρες στον σβέρκο. Ο Τσε ήταν αιχμάλωτος στο χωριό Λα Ιγκέρα της Βολιβίας.
«Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις», είπε ο Τσε στον εκτελεστή του που δεν είχε καν το θάρρος να τον κοιτάξει στα μάτια. Ναι, σκότωσε έναν άντρα. Ένα άντρα που έμελλε να γίνει το παγκόσμιο σύμβολο της επανάστασης γιατί οι ιδέες του δεν πέθαναν αντίθετα εμπνέουν μέχρι και σήμερα.
Πιο σωστά το είπε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο: «Οι άνθρωποι έχουν μία σχετική αξία στην Ιστορία. Η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δεν σταματά ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών».

Ο ασθματικός γιατρός από την Αργεντινή έγινε σύμβολο της επανάστασης στην Κούβα. Μπήκε νικητής στην Αβάνα, μαζί με τους συντρόφους του έπειτα από σκληρές μάχες και δύσκολες δοκιμασίες λόγω της ασθένειάς του. Οι υψηλόβαθμες θέσεις που κατείχε στην Κούβα και η αγάπη του κόσμου δεν τον άλλαξαν. Και αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ο Τσε αξίζει τον θαυμασμό μας. Ήταν υπουργός αλλά πήγαινε στο υπουργείο με τα πόδια, όχι με αυτοκίνητο. Αρνήθηκε κάθε άνεση που του παρείχε η θέση του και μετά την καθημερινή δουλειά πήγαινε στα χωράφια και μάζευε ζαχαροκάλαμο. Αρνήθηκε μία στρωμένη και άνετη ζωή και όταν είδε ότι η Κούβα είναι ελεύθερη, αναζήτησε άλλες περιπέτειες, με στόχο να διαδώσει σε όλη τη γη το μήνυμα της ελευθερίας και να πολεμήσει κατά της αδικίας.
«Δεν είμαι απελευθερωτής (libertador). Δεν υπάρχουν libertadores. Οι ίδιοι οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν μόνοι τους», έλεγε ο Τσε.

Όμως ο ίδιος ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους. Δεν το έβαλε κάτω, δεν αρκέστηκε σε αυτά που κέρδισε με τους αγώνες του, δεν ηρέμησε. Ήθελε να βοηθήσει όσο περισσότερο μπορούσε. Το άσθμα του δεν τον εμπόδισε να ζήσει πάλι στα βουνά.
Λίγο πριν την εκτέλεσή του είχε στείλει ένα γράμμα στα παιδιά του τα οποία παρέμειναν στην Κούβα:
«Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο,
Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δεν θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ' έχουν ξεχάσει.
Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του.
Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση. Να 'στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ' οποιονδήποτε, σ' οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.
Ένα μεγάλο και δυνατό φιλί απ' τον Μπαμπά».

Τι ήταν αυτό που έκανε τον κομαντάντε Τσε Γκεβάρα σύμβολο; Το πάθος του; Ο αγώνας του; Η οργή του για την αδικία, την καταπίεση, τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό; Η αγάπη του για τον συνάνθρωπό του; Η δύναμη να λέει τα πράγματα με το όνομά τους ακόμα και μπροστά στους «ισχυρότερους» εχθρούς του; Ή μήπως αυτό το διαπεραστικό και έντονο βλέμμα που κοιτάζει μακριά και ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για όλους;

Γιατί ο Τσε «συνεχίζει να ζει»; Γιατί τον Τσε δεν τον σκότωσαν. Ο άνθρωπος πεθαίνει μόνο όταν πεθάνουν οι ιδέες του. Αυτό είναι που κρατά τον κομαντάντε ακόμα «ζωντανό». Όλα όσα πίστευε, όλα όσα έλεγε παραμένουν τραγικά επίκαιρα και ζωντανά, 49χρόνια μετά. Και ας αποτελέσει έμπνευση για όλους ένας άνδρας που δεν φοβόταν, που έκανε αυτό που σκεφτόταν και παρέμεινε μέχρι το τέλος πιστός στις πεποιθήσεις του.

 

Διαβάστε περισσότερα

Ένα κοσμοείδωλο (κομμουνιστικό) πλανάται πάνω από τον Αρχιεπίσκοπο…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Παρατήρηση 1^η: Μετά τη συνάντηση Τσίπρα – Ιερώνυμου είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός το έχει πάρει το μάθημα. Έτσι αυτή τη φορά δεν χρειάστηκαν… 17 ώρες διαπραγμάτευσης. Ήταν αρκετές λιγότερες από δυο. Και το συμπέρασμα ασφαλές: Ο κ.Τσίπρας «σκίζει Μνημόνια». Και στο θέμα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας…
    Παρατήρηση 2^η: Είχαμε σημειώσει από την πρώτη στιγμή πως τα του Φίλη με τα θρησκευτικά είναι τριτεύουσας σημασίας. Όχι γιατί δεν πρέπει να επέλθει η αντικατάσταση του κατηχητικού μαθήματος των θρησκευτικών με το μάθημα της θρησκειολογίας, αλλά γιατί η κυβέρνηση του κ. Φίλη αν ενδιαφερόταν για την ουσία του θέματος – κι αυτό είναι οι σχέσεις μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας – θα το είχαμε καταλάβει. Θα το είχαμε καταλάβει και όταν η παρούσα κυβέρνηση υποδεχόταν με τιμές αρχηγού κράτους τα… λείψανα της αγίας Βαρβάρας και κυρίως θα το είχαμε αντιληφθεί με τις θέσεις του κ. Τσίπρα για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αλλά, όπως είδαμε, και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει το υφιστάμενο καθεστώς, που σημαίνει αναπαραγωγή της σύμφυσης Κράτους – Εκκλησίας. 
    Ως εκ τούτου η υπόθεση με το μάθημα των θρησκευτικών δεν αποτέλεσε τίποτα περισσότερο από μια μικρογραφία της προηγούμενης υπόθεσης με τις ταυτότητες. Για μια ακόμα φορά, τα «τζαρτζαρίσματα» μεταξύ κέντρων εξουσίας που πιστεύουν στον ίδιο κοσμικό θεό, εξελίχτηκαν σε ένα περιορισμένης διάρκειας  πινγκ – πονγκ του ψευδοεκσυγχρονισμού με τον σκοταδισμό. Πρόκειται για το γνωστό πινγκ – πονγκ με επίδικο τριτεύουσας σημασίας θέματα  που μεγεθύνονται για να συγκαλύπτονται τα ουσιώδη, μέσω της συνδαύλισης δευτερεύοντος χαρακτήρα αντιθέσεων που πλασάρονται ως δήθεν «κυρίαρχες» για να έχει να ασχολείται η κατά τα άλλα γονατισμένη και εξανδραποδιζόμενη κοινωνία.
    Παρατήρηση 3^η: Ας μην διαφεύγει της προσοχής ότι δεν είδαμε την Εκκλησία, σε μια χώρα που το ποίμνιό της σταυρώνεται καθημερινά επί χρόνια, να σηκώνει λάβαρα αντίστασης και να ζητά ραντεβού με τον πρωθυπουργό ούτε για τα Μνημόνια, ούτε για το 99ετές ξεπούλημα του τόπου, ούτε για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Για τα Θρησκευτικά ζήτησε…
    Παρατήρηση 4^η: Καθώς το να αντιπαρατίθεται κανείς με τον Τσίπρα ιδεολογικά και πολιτικά ισοδυναμεί με το να κλέβεις εκκλησία, είναι προτιμότερο να τοποθετηθούμε στον ιδεολογικό και πολιτικό λόγο που ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος διατύπωσε.
    Είπε:
«Τα κόμματα της Αριστεράς με τη γνωστή φιλοσοφικο-κοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν ο διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της νέας εποχής και της νέας τάξεως. Μιλούν γα χωρισμό εκκλησίας και Κράτους επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα. Οι αντιλήψεις, όμως, περί χωρισμού είναι του περασμένου αιώνα που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις».
    Σημείωση 1^η: Οι σκέψεις αυτές που διατυπώθηκαν στη σύνοδο της Ιεραρχίας δεν ανήκουν στον κ.Ιερώνυμο. Ανήκουν στον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Ο Αρχιεπίσκοπος απλώς τις εκφώνησε. Τι δανείστηκε, δηλαδή, ο Αρχιεπίσκοπος; Τις απόψεις ενός «Αγίου» που μεταξύ άλλων χριστιανικών έσπευδε μαζί με τους χρυσαυγίτες Παππά και Κασιδιάρη να καταθέτει από κοινού μηνύσεις εναντίον θεατρικών παραστάσεων («Corpus Christi») το 2012. Πολύ ενδιαφέρον…
    Σημείωση 2^η: Το να βλέπεις στον ΣΥΡΙΖΑ τον… κομμουνισμό, το να αποδίδεις  στον ΣΥΡΙΖΑ… σατανικό μαρξισμό, ε αυτό είναι θαύμα μεγαλύτερο κι από εκείνο στην Κανά.
    Σημείωση 3^η:  Το να χρεώνεις στους κομμουνιστές συμπόρευση με τον… νεοφιλελευθερισμό και υποταγή τους στις ντιρεκτίβες της νέας τάξης, ε, αυτό είναι σύγχυση μεγαλύτερη κι από εκείνη που προκύπτει στα μυαλά ορισμένων από την αιώνια περιπλάνησή τους γύρω από το ερώτημα «ποιο είναι το φύλλο των αγγέλων».
    Σημείωση 4^η: Αξιοσέβαστε Μακαριώτατε, το θέμα του χωρισμού Κράτους -Εκκλησίας δεν είναι του «περασμένου αιώνα», όπως είπατε. Είναι του προπερασμένου και του προ-προπερασμένου αιώνα. Τόσο παλιό είναι.
    Σημείωση 5^η:  Είναι πέρα για πέρα ανιστόρητο να επιχειρείται ό,τι έγινε μετά τη Γαλλική Επανάσταση στη Δύση – ανεξαρτήτως του πως εκφράστηκε – να αποδοθεί στο «μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα». Εκεί, αγαπητέ Αρχιεπίσκοπε, η Εκκλησία την εποχή της ανόδου της αστικής τάξης ήταν με βάναυσο τρόπο – και ως συνήθως – το «δεξί χέρι» της εξουσίας των φεουδαρχών. Αυτός ήταν ο καθόλα υλικός λόγος για τον οποίο επήλθε ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας όταν το πρώτο πέρασε στα χέρια της επαναστατικής (τότε) αστικής τάξης. Το γεγονός ότι στα καθ’ ημάς δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο δεν οφείλεται στον «ελληνοχριστιανικό» μύθο, αλλά στο ότι η ανερχόμενη αστική τάξη στην Ελλάδα, αφού καθυπόταξε το πληβειακό στοιχείο, έχτισε το νεοελληνικό κράτος μετά την Επανάσταση του ’21 πάνω στο έδαφος του «κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα»
(σσ: για το θέμα των σχέσεων μεταξύ του κράτους και της Εκκλησίας προτείνουμε το εκπληκτικό βιβλίο του συντρόφου Γιώργου Καραγιάννη «Εκκλησία και Κράτος», εκδόσεις «Το Ποντίκι»).      

***

    Ας έρθουμε τώρα στο σημείο των δηλώσεων που πιστοποιούν ότι ο κ.Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία εν συνόλω κατατρύχεται από το «κομμουνιστικό κοσμοείδωλο». Κι ας αφήσουμε το… κοσμοείδωλο να μιλήσει το ίδιο για τον εαυτό του και για τις απόψεις του.

 Θρησκεία – εργαλείο

    Κάθε φορά που η Εκκλησία καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση στο πεδίο της επικαιρότητας (εκκλησιαστική περιουσία, ταυτότητες, σύγκρουση Πατριάρχη – Αρχιεπισκόπου, σκάνδαλα, Βατοπέδια κοκ) λες και ένα αόρατο χέρι αποτρέπει κάθε συζήτηση για τη βάση επί της οποίας το εκάστοτε ιερατείο αναπτύσσει τις δραστηριότητές του. Και η βάση δεν είναι άλλη από τη «θρησκεία», αυτή καθαυτή.
    Οι εμπλεκόμενοι στις συζητήσεις, πρώτα και κύρια οι συνδεόμενοι με τα κέντρα της ιερατικής εξουσίας, ακόμα κι όταν αρχίζουν να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα (από Ρασπούτιν μέχρι Βαβύλη), υπάρχει κάτι που το φροντίζουν σαν τα μάτια τους: Να μην επιτρέπουν καμία νύξη για το μεταφυσικό τους «βασίλειο», καμία αναφορά σε κείνες τις εξόχως κοσμικές αναγκαιότητες που κατέστησαν τη θρησκεία «εργαλείο» και πλευρά των καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων ανά τους αιώνες.
    Ένα τέτοιο «εργαλείο» είναι φυσικά και ο χριστιανισμός, όπως και όλες οι θρησκείες, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Ακόμα κι αν ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, η δικαιοσύνη θα αποκατασταθεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σε μια …άλλη ζωή. Μια ζωή, που η «επαλήθευση» της ύπαρξής της ανάγεται στη σφαίρα των ιδεών και του ιησουίτικου «πίστευε και μη ερεύνα», αφού εκείνο το «ερευνάτε τας γραφάς» έχει περάσει στη λήθη.
(σσ: ο ανορθολογισμός – και όχι μόνο – της μεταφυσικής στην οποία αναφερόμαστε περιγράφονται με εξαιρετικό τρόπο στο βιβλίο του Στέλιου Κανάκη «Η Αγρία Γραφή», εκδόσεις ΚΨΜ).

Δεξιός βραχίονας

    Με λίγα λόγια, αυτό το στοιχείο της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που προβάλλεται από όλα τα θρησκευτικά δόγματα, γίνεται πολύ χρήσιμη και αξιοποιήσιμη δύναμη για την αποτροπή της αντίδρασης των καταπιεζομένων εναντίον των καταπιεστών τους σε τούτον τον «μάταιο» κόσμο.
    Κατ’ αυτό τον τρόπο η θρησκεία λειτουργεί αντικειμενικά ως ο «δεξιός βραχίονας» της κάθε καταπιεστικής εξουσίας, η οποία μόνο οφέλη έχει από ένα «εργαλείο» όπως η θρησκεία, που καλλιεργεί στον στερημένο αυτού του κόσμου την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα για όσα υφίσταται επί της Γης.
    Ειδικά σε ό,τι αφορά στον χριστιανισμό, που ο Ενγκελς αναγνώρισε ότι στην «πρωτόγονη» φάση του «υπάρχουν άξια προσοχής σημεία προσέγγισης με το σύγχρονο εργατικό κίνημα», η αξιοποίηση από τις κυρίαρχες τάξεις του «λυτρωτικού» του μηνύματος που ανάγεται στο «μεταθανάτιο υπερπέραν» (σε αντίθεση με το σοσιαλισμό, ο οποίος, όπως έλεγε ο Ενγκελς, «κηρύττει» τη λύτρωση στον επίγειο κόσμο, στο μετασχηματισμό της κοινωνίας), είναι πασίδηλη από την εποχή της αρχαίας Ρώμης.     

 Να είστε δούλοι του Θεού (αλλά όχι μόνο του Θεού)…

    Ο απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, ήταν ήταν πολύ σαφής:
«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθόν. ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν».
    Τι μας λέει, λοιπόν, αυτός ο Άγιος άνθρωπος; Με απλά – σημερινά – λόγια: Κάθε άνθρωπος, λέει, πρέπει να υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες της πολιτείας, δηλαδή στους άρχοντες αφού αυτοί είναι οι φορείς αυτής της εξουσίας. Και γιατί αυτό; Ο απόστολος το εξηγεί: Διότι, λέει, δεν υπάρχει εξουσία στην κοινωνία που να μη απορρέει από τον Θεό. Ως εκ τούτου, οι άρχοντες που ασκούν τις εξουσίες έχουν ταχθεί από τον Θεό με συνέπεια όποιος αντιτάσσεται στην εξουσία τους να αντιτίθεται στην διαταγή του Θεού. Το καθήκον του πιστού, λοιπόν, είναι η υποταγή στους άρχοντες. Σε άλλη περίπτωση δικαίως ο άρχοντας θα πάρει την μάχαιραν και ως «υπηρέτης Θεού» θα σου την φέρει κατακούτελα, θα σου «επιβάλλη την πρέπουσαν τιμωρίαν» και θα σε πάρει ο διάολος…
    Κάτι τέτοια αποσπάσματα από την Αγία Γραφή θα πρέπει να οδήγησαν τον μαρκ Τουέιν να λέει: «Δεν είναι τα εδάφια της Βίβλου που δεν καταλαβαίνω που με προβληματίζουν. Είναι τα κομμάτια που καταλαβαίνω»…
    Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ανάβουμε τακτικά λαμπάδες στον απόστολο Παύλο, καθώς δεν υπάρχει καλύτερος να περιγράψει ότι ο χριστιανισμός, από θρησκεία των δούλων και των μη εχόντων δικαιώματα, έγινε επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας του Καίσαρα, του Βυζαντίου και επίσημη ιδεολογία του Μεσαίωνα.
    Έγινε πολύτιμος στυλοβάτης των «Αρχών» ακολουθώντας «θαυματουργές» συμβουλές, όπως του Ναζιανζηνού προς τον Άγιο Ιερώνυμο:
«Έχουμε ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος τόσο πιο ενθουσιώδης γίνεται»…

Χριστιανισμός – Καπιταλισμός

    Ειδικά στις συνθήκες του καπιταλισμού, ο Μαρξ σημείωνε ότι «ο χριστιανισμός με τη λατρεία του αφηρημένου ανθρώπου (…) αποτελεί την πιο κατάλληλη μορφή θρησκείας για μια κοινωνία εμπορευματοπαραγωγών».
    Ένα κοινωνικό σύστημα που επικαλύπτει την εκμεταλλευτική του φύση με ένα πέπλο φετιχισμού (οι κοινωνικές σχέσεις στον καπιταλισμό παίρνουν τη φαντασμαγορική μορφή της σχέσης των ανθρώπων απέναντι στα πράγματα), χρειάζεται μια θρησκεία που να εξηγεί τα επίγεια δεινά με ανάλογο φετιχιστικό τρόπο.   
    Μια θρησκεία που – όπως όλες οι θρησκείες αλλά πιο εκλεπτυσμένα – θα αξιοποιεί το φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο, θα δαιμονοποιεί τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, θα «θεοποιεί» τις συμφορές της ανεργίας, της φτώχειας, της αρρώστιας και θα χρησιμοποιεί την άγνοια του ανθρώπου για να γεννήσει στη συνείδησή του το Θεό.
    Μια θρησκεία «βολική», που διακονεί την πίστη σε μια καλύτερη ζωή (αλλά μετά θάνατον), η οποία θα κατακτηθεί μέσω της εξατομικευμένης «νηστείας και προσευχής», με το άτομο να καλείται να απορρίψει την επίγεια συλλογική δράση και να μάθει ως ακίνδυνο ον να «γυρνά και το άλλο μάγουλο»…

 «Όπιο του λαού»

    Πώς αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο κήρυγμα; Προφανώς όχι με τον αντικληρικαλισμό της πλάκας που αποδίδουν στους κομμουνιστές οι άσχετοι με τις θέσεις των κομμουνιστών.
    Οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι δεν γίνονται άθεοι, δηλαδή δεν θα αποτάξουν την μεταφυσική, με… διαταγή του μουφτή! Σε αντίθεση, δε, με τους αγράμματους που τσαμπουνάνε τη ρήση του Μαρξ για το «όπιο του λαού», οι κομμουνιστές γνωρίζουν και τι ακριβώς είπε και τι ακριβώς εννοούσε ο Μαρξ σε μια εποχή που το όπιο ενείχε στη συνείδηση των λαών θέση καταπραϋντικού.
«Η θρησκευτική οδύνη – γράφει ο Μαρξ – είναι έκφραση της πραγματικής οδύνης και συνάμα διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική οδύνη. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία».
    Αυτή είναι η θέση του Μαρξ. Που σημαίνει ότι το ζητούμενο είναι η αλλαγή της κοινωνίας με μια άλλη χωρίς καταπίεση όπου οι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται καταπραϋντικά για να αντέξουν την οδύνη της πραγματικής ζωής.

Οι θεοί πεθαίνουν στη Γη,όχι στον ουρανό

    «Η πιο βαθιά πηγή των θρησκευτικών προλήψεων είναι η εξαθλίωση και η αμάθεια. Αυτά πρέπει να καταπολεμήσουμε», έλεγε ο Λένιν, αλλά σημείωνε πως η παραπάνω τοποθέτηση θα συνιστούσε μια ανώδυνη εξήγηση της θρησκείας για το σύστημα, αν δε συμπληρωθεί από τη θέση πως οι ρίζες της θρησκείας «στις σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες είναι κύρια κοινωνικές».
    Αυτή είναι η εξήγηση και στο γιατί η τεράστια πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας – που συντελείται σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια – δεν επιφέρει αυτόματα την απαλλαγή από τα δεσμά του θρησκευτικού μυστικισμού, ακόμα και σε αρκετούς από εκείνους που κατέχουν τα επιστημονικά εφόδια. Άλλωστε, πάλι ο Λένιν είχε διαγνώσει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί «αντιδραστικές προσπάθειες (να) γεννιούνται από την πρόοδο της επιστήμης».
    Ο Πάβελ Γκούρεβιτς στο βιβλίο του «Οι θεοί ξαναζούν», αναφερόμενος στη σκέψη του Λένιν, σημείωνε τη θέση του τελευταίου ότι η επίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων και οι νίκες τους στο ζιγκ – ζαγκ της Ιστορίας οδηγούν πάντα σε προσπάθειες εκ μέρους της άρχουσας τάξης «να αναβιώσει τη θρησκεία, να αυξήσει την απαίτηση για θρησκεία, να ανακαλύψει θρησκεία, να μπολιάσει τους ανθρώπους με θρησκεία , ή να δυναμώσει την επιρροή της θρησκείας με νέες μορφές».
    Επομένως, πώς αντιμετωπίζεται το φαινόμενο του θρησκευτικού ανορθολογισμού; Ο μαρξισμός – λενινισμός είναι σαφής: Η θρησκεία δεν πρέπει και δεν μπορεί να εξετάζεται ως υπό εξόντωση αντικείμενο. Και τούτο όχι μόνο για λόγους σεβασμού απέναντι στο θρησκευτικό δικαίωμα του καθενός. Μια τέτοια αντιμετώπιση θα ήταν άλλωστε, το λιγότερο, κουτή, με την έννοια ότι όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια που επηρεάζει τον άνθρωπο έχει γίνει μέρος της κληρονομιάς, των παραδόσεων και των αισθημάτων του, όπως σημειώνει ο Δ. Κασιούρας, στο βιβλίο του «Μαρξισμός και νεοορθόδοξοι».
     Η υπέρβαση των θρησκευτικών προκαταλήψεων δεν θα έρθει διά διαταγμάτων, αλλά μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, που γεννούν το έδαφος για μεταφυσική απόδραση από την πραγματικότητα.
«Τις θρησκευτικές προλήψεις – συνιστούσε ο ηγέτης των Μπολσεβίκων – πρέπει να τις καταπολεμάμε με πολύ μεγάλη σύνεση. Μεγάλη ζημιά προξενούν εκείνοι που προσδίνουν στην πάλη αυτή ένα τόνο προσβολής του θρησκευτικού αισθήματος. Η πάλη αυτή πρέπει να γίνεται με την προπαγάνδα, με τη διαφώτιση. Προσδίδοντας οξύ τόνο στην πάλη αυτή, μπορούμε να ερεθίζουμε τις μάζες. Μια τέτοια πάλη επιτείνει τη διαίρεση των μαζών με βάση τη θρησκεία, ενώ η δύναμή μας βρίσκεται στην ένωση».
    Η υπέρβαση της δοξασίας θα έρθει μέσα από την ανατροπή εκείνης της πραγματικότητας, που για τη διαιώνισή της οι άνθρωποι πρέπει να μένουν καθηλωμένοι σε ρόλο θεατή της ιστορίας, σε ρόλο θεατή εκείνων των άλλων που ορίζουν τη ζωή τους.
    Οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους και για να την πάρουν πρέπει να μάθουν ότι μπορούν και πρέπει να το κάνουν. Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει αξεπέραστη:
«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση… Οι πηγές της θρησκείας δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».

«Αποκρατικοποίηση» της θρησκείας – «αποθεοποίηση του κράτους»

    Όσοι φυσικά αναζητούν συγχωροχάρτια για τις «αμαρτίες» που επισωρεύουν στον πολιτικό και δημόσιο βίο της χώρας, δεν έχουν καμία τέτοια πρόθεση. Και δεν προτίθενται να πάψουν να διατηρούν αναλλοίωτη τη σκοταδιστική σύμφυση κράτους – Εκκλησίας. Και τούτο διότι ουδέποτε θα παραιτηθούν από το «δικαίωμα», ως κοσμικοί θεομπαίχτες, να συναλλάσσονται και να αξιοποιούν τους άλλους, τους θεομπαίχτες του ιερατείου, σαν δεξί βραχίονα της εξουσίας τους. Ειδάλλως θα είχαν προχωρήσει, από χρόνια, σε πολύ απλά μέτρα:
«Το κράτος δεν πρέπει να ‘χει καμιά δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμία θρησκεία , δηλαδή να είναι άθεος (…). Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμία επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμία επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών – ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία (…). Ολοκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος και το σχολείο. Πλήρης και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση».
    Το αίτημα για την «αποκρατικοποίηση» της θρησκείας και της συνακόλουθης «αποθεοποίησης» του κράτους, είναι υπερώριμο ήδη από την εποχή του… τσάρου και πιο πριν του Βολταίρου.
    Τα παραπάνω λόγια, δε, του Λένιν, δεν ειπώθηκαν μετά την επανάσταση του 1917. Ειπώθηκαν το 1905, δηλαδή μέσα στο καθεστώς της μισοφεουδαρχικής – μισοκαπιταλιστικής Ρωσίας των αρχών του αιώνα.
    Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό που αποτελούσε στοιχειώδες μέτρο αστικοδημοκρατικού «εκσυγχρονισμού», από την εποχή του τσάρου ακόμα, στην Ελλάδα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και – φυσικά – των ΑΝΕΛ αποτελεί «βλασφημία»…

Της μπουρδολογίας το καταπέτασμα

    Και μέσα σε αυτό το καθεστώς είναι που σπεύδουν ορισμένοι να μπουρδολογήσουν. Άλλοτε γιατί οι κομμουνιστές θέλουν «ντε και καλά» να τους κάνουν όλους άθεους (έτσι λένε οι μπουρδολόγοι), άλλοτε για να καυτηριάσουν το γεγονός ότι οι κομμουνιστές συμπορεύονται με θρησκευόμενους.
    Όμως, για μια ακόμα φορά, σημασία έχει τι λένε οι ίδιοι οι κομμουνιστές για το θέμα, και όχι τι ψευδολογούν οι άλλοι γι’ αυτούς.
    Όποιος, λοιπόν, θέλει να έχει μια άποψη για τι πιστεύουν οι κομμουνιστές γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, για το πώς στέκονται απέναντι στην πίστη των ανθρώπων και στα σύμβολα και στους εκπροσώπους αυτής της πίστης, δεν έχει παρά να δει τα αποσπάσματα από την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις 29 Οκτώβρη του 1944.
    Για τους άλλους, τώρα, αυτούς που ψέλνουν το ανάποδο τροπάρι, που κατηγορούν τους  κομμουνιστές ότι ισοδυναμεί με απώλεια της ιδεολογικής τους καθαρότητας (για την οποία αυτοί κόπτονται) το να συνεργάζονται και να συμπορεύονται οι κομμουνιστές με πρόσωπα που είναι και δηλώνουν χριστιανοί (τέτοια «αμαρτήματα» τα διαπράττουν οι κομμουνιστές ενίοτε) φανταστείτε πόσο «αμαρτωλός» ήταν ο ίδιος ο Λένιν που τόνιζε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα όχι μόνο με απλούς λαϊκούς χριστιανούς, αλλά ακόμα και με παπάδες μπορεί να συνεργάζεται. Και όχι μόνο να συνεργάζεται, αλλά ακόμα και να τους κάνει δεκτούς στις γραμμές του!
    «Αν ο παπάς έρχεται σε μας για μια από κοινού πολιτική δράση και εκπληρώνει ευσυνείδητα την κομματική δουλιά, χωρίς να δρα ενάντια στο πρόγραμμα του Κόμματος, μπορούμε να τον δεχτούμε στις γραμμές του», υπογράμμιζε ο ηγέτης του μπολσεβίκικου κόμματος (Λένιν, Απαντα – τόμος 17). Κάτι μας λέει πως οι «ψάλτες» της ολιγαρχίας θα έχουν ήδη αρχίσει να… σταυροκοπιούνται.
    Φυσικά για τους «φίλους» των κομμουνιστών δεν έχει και μεγάλη σημασία η λενινιστική αρχή πως εξ αντικειμένου – και δεδομένου ότι το πρόγραμμα του Κόμματος είναι θεμελιωμένο στην επιστημονική και υλιστική κοσμοθεωρία – «η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού», αλλά αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι απαγορεύουμε «και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλετάριους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν το κόμμα μας (…). Μας είναι απαραίτητο – συμπλήρωνε ο Λένιν – να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιονδήποτε «χριστιανών», αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του» και τούτο, κατέληγε, γιατί δεν πρέπει «να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες».
    Επομένως οι κομμουνιστές δεν πρόκειται να κάνουν τη χάρη σε κανένα «τρίτο», ούτε καν στον Αρχιεπίσκοπο.
    Προτιμούν να κάνουν… τη χάρη στο Λένιν, που έλεγε πως δεν πρόκειται ούτε «να πάψουμε να απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο με ιδεολογικά όπλα», αλλά ούτε και πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι της αστικής τάξης με τη «συνδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας» μέσα στην εργατική τάξη. Αντίθετα προτιμούμε να επιλέγουμε «το ήρεμο, το σταθερό, το υπομονετικό (…) κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας».

Διαβάστε περισσότερα

Όπως οι σκλάβοι: Νεκροί και ζωντανοί πρόσφυγες στην ίδια βάρκα

Οι φωτογραφίες του Άρη Μεσσήνη είναι αποκαλυπτικές
Τα πάντα ξεκίνησαν με την ειδοποίηση στα ραντάρ. Δώδεκα μίλια από τις λιβυκές ακτές. Οι διασώστες πλησίασαν στο σημείο που τους οδήγησε το σήμα κινδύνου για να βρουν υπερφορτωμένα ξύλινα σκάφη και σχεδίες που φέρνουν στο μυαλό σκηνές δουλεμπορίου.

Εκατοντάδες Αφρικανοί πρόσφυγες ήταν στριμωγμένοι στα σκάφη που κατευθύνονταν προς την Ιταλία. Στη μία μόνο βάρκα πάνω από 20 άνθρωποι ήταν νεκροί. Από ασφυξία. 

Το ίδιο και στις υπόλοιπες βάρκες. Όλες υπερφορτωμένες. Νεκροί από ασφυξία, στιβαγμένοι στο πάτωμα. Οι ζωντανοί για να φτάσουν στους διασώστες τους πρέπει να περάσουν πάνω από τα πτώματα των συμπολιτών τους, των συνταξιδιωτών τους και ίσως των δικών τους ανθρώπων. 
Ο Έλληνας φωτορεπόρτερ Άρης Μεσσήνης βρίσκεται πάνω στο διασωστικό Astral. Λέει, στους New York Times, ότι δεν έχει ποτέ τίποτα σαν κι αυτό. Οι φωτογραφίες του για το Γαλλικό Πρακτορείο πραγματικά συγκλονίζουν.

Οι πρόσφυγες – από την Ερυθραία, την Αιθιοπία, τη Σομαλία, τη Νιγηρία και άλλες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής – βρέθηκαν από τους διασώστες του Astral την Τρίτη. Ήταν λίγοι μόνο από τους 11.000 πρόσφυγες που διασώθηκαν στη Μεσόγειο από ομάδες διάσωσης και την ιταλική ακτοφυλακή αυτή την εβδομάδα.
Οι πρόσφυγες πάνω σε μια μεγάλη ξύλινη βάρκα μπορεί να ήταν ακόμη και 1.000, δηλαδή πέντε φορές περισσότεροι απ’ ότι κανονικά θα χωρούσαν. Περιμέναν γεμάτοι απελπισία για βοήθεια. Μερικοί πήδηξαν στο νερό.


Ακόμη και με τα σωσίβια δυσκολεύονταν να φτάσουν στα διασωστικά. Κατά την επιχείρηση διάσωσης επικρατούσε πανδαιμόνιο παρά τις προσπάθειες του πληρώματος του Astral να τους ηρεμίσουν. «Οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πανικό» λέει ο Άρης Μεσσήνης. «Μας είπαν ότι αρκετοί ήταν νεκροί πάνω στις βάρκες από το προηγούμενο βράδυ». 


Πάνω στις βάρκες βρίσκονταν και βρέφη που οι πρόσφυγες προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σώσουν. Στο αμπάρι της βάρκας στοιβάζονταν τόσοι πολλοί άνθρωποι που δυσκολεύονταν να κινηθούν για να βγουν. «Ακριβώς όπως στα δουλεμπορικά» λέει η Λάουρα Λανούζα από την ισπανική ομάδα διάσωσης του Astral.

Ο Άρης Μεσσήνης έχει καλύψει τις συγκρούσεις σε Λιβύη και Συρία και εδώ και χρόνια έχει καταγράψει με τον φακό του την προσφυγική κρίση στην Ευρώπη. Όμως αυτό που είδε στη Μεσόγειο, το περιέγραψε ως κάτι διαφορετικό.
«Δεν υπήρχε καμιά διαφορά με τα δουλεμπορικά που κάποτε διέσχιζαν τον Ατλαντικό εκτός από το ότι από τότε πέρασαν μερικές εκατοντάδες χρόνια. Έχω δει πολύ θάνατο. Αλλά ποτέ κάτι τέτοιο. «Είναι σοκαριστικό. Αισθάνεσαι ότι δεν ζεις σε έναν πολιτισμένο κόσμο».



tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τέλεια ομορφιά: Δολοφονώντας την αυτοπεποίθηση νεαρών κοριτσιών

Πρόσφατη έρευνα αποδεικνύει ότι ήδη από την ηλικία των 7 ετών οι γυναίκες πείθονται ότι εκείνο που μετράει - περισσότερο κι απ' τις ικανότητες τους - είναι η τέλεια εμφάνιση Πηγή: www.lifo.gr

Πρόσφατη έρευνα αποδεικνύει ότι ήδη από την ηλικία των 7 ετών οι γυναίκες πείθονται ότι εκείνο που μετράει - περισσότερο κι απ' τις ικανότητες τους - είναι η τέλεια εμφάνιση Πηγή: www.lifo.gr

 

Πρόσφατη έρευνα αποδεικνύει ότι ήδη από την ηλικία των 7 ετών οι γυναίκες πείθονται ότι εκείνο που μετράει - περισσότερο κι απ' τις ικανότητες τους - είναι η τέλεια εμφάνιση Πηγή: www.lifo.gr

Στα hashtags #youareamazing και #girlsattitudes πολύ συχνά καταφθάνουν προσωπικές ιστορίες κοριτσιών με ισοπεδωμένη αυτοπεποίθηση και υψηλά επίπεδα άγχους

Eπιμέλεια:THE LIFO TEAM

Δεν χρειαζόταν μία νέα έρευνα ούτε μερικές οργισμένες φεμινιστικές παρεμβάσεις για να γίνει σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλονται - μέσω των media, κυρίως - τα πρότυπα ομορφιάς, όχι απλώς αποσυντονίζουν τις νεαρές γυναίκες, αλλά ισοπεδώνουν την αυτοπεποίθηση τους για πάντα. 

Χρειάζονταν, όμως, μερικά συντριπτικά ποσοστά για το πώς αισθάνονται κορίτσια - απ' όλα τα ηλικιακά στρώματα - απέναντι στα μη ρεαλιστικά πρότυπα ομορφιάς, από τα οποία βάλλονται καθημερινά, για να γίνει αντιληπτός ο πόλεμος που οι βιομηχανίες μόδας και ομορφιάς έχουν ανοίξει εναντίον του γυναικείου ψυχισμού και εκατομμυρίων υπό διαμόρφωση ακόμη προσωπικοτήτων. 

Σύμφωνα με την έρευνα του "Girlguiding", οργανισμού για τα δικαιώματα των γυναικών και της πολιτικά ορθής καθοδήγησης των κοριτσιών - ήδη από τα σχολικά χρόνια - μόνο στη Βρετανία ένα 61% των νεαρών γυναικών, ηλικίας από 7 έως 21 ετών είναι ικανοποιημένο από την εξωτερική του εμφάνιση, ποσοστό που το 2011 βρισκόταν στο 73%... Το τρομακτικό, όπως αναφέρουν οι συντάκτες της έρευνας, είναι ότι απ' όλο και μικρότερη ηλικία τα κορίτσια τείνουν, όχι απλώς να ενδιαφέρονται, αλλά να ανησυχούν για θέματα βάρους, μικρο-ατέλειες στο πρόσωπο και οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όχι απλώς διαφορετικό, αλλά εκτός πλαισίου των σύγχρονων προτύπων ομορφιάς.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κορίτσια και νεαρές γυναίκες επηρεάζονται σε ανησυχητικό βαθμό από το επιθετικό marketing περί τέλειου σώματος, τέλειου προσώπου, τέλειου χαμόγελου, τέλειου look.

Σύμφωνα με την Becky Hewitt, διευθύντρια του "Girlguiding" το πιο σοκαριστικό που προέκυψε από τις απαντήσεις περισσότερων από 1600 κοριτσιών και νεαρών γυναικών ήταν το άγχος για την κριτική που μπορεί να επισύρει το ίδιο τους το σώμα - κυρίως μέσω των social media, καθώς και το ότι 10χρονα κορίτσια, σε ποσοστό 38% εμφανίζονταν πεπεισμένα ή ότι είναι άσχημα ή ότι δεν είναι αρκετά όμορφα, ώστε να αξίζουν αγάπης και προσοχής... 

Ακόμη χειρότερα, ένα 35% ήδη από αυτή την ηλικία εμφανιζόταν να ασπάζεται την άποψη ότι οι γυναίκες κρίνονται κυρίως από την εμφάνιση και όχι από τις ικανότητες τους, ενώ ένα 23% δήλωνε την ανάγκη του όχι να σπουδάσει ή να διακριθεί σε αυτό που αγαπά να κάνει, αλλά να είναι τέλειο σε ό,τι αφορά την εξωτερική του εμφάνιση. 

Αν αυτό πιστεύει ένα κορίτσι στα 10, μέχρι τα 21 τα ποσοστά σε αντίστοιχα ερωτήματα εκτοξεύονται. Για την ακρίβεια, ένα 80% γυναικών ηλικίας 14-21 ετών εμφανίστηκε βέβαιο ότι η εμφάνιση όχι απλώς μετράει, αλλά ισοπεδώνει τις υπόλοιπες ικανότητες, ένα 66% δεν αισθάνεται αρκετά όμορφο, ενώ συντριπτικό 93%, θεωρεί ότι σε προσωπικό επίπεδο θα κριθεί από το σέξι παρουσιαστικό και όχι από τις ικανότητες του...

Κατά την Hewitt, όμως, τα αποτελέσματα της φετινής έρευνας δεν αφορούν μόνο τις νεαρές Bρετανίδες, αλλά δείχνουν ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κορίτσια και νεαρές γυναίκες επηρεάζονται σε ανησυχητικό βαθμό από το επιθετικό marketing περί τέλειου σώματος, τέλειου προσώπου, τέλειου χαμόγελου, τέλειου look. Τα μηνύματα που έρχονται μέσω των social media από χώρες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, κ.α., είναι απογοητευτικά, καθώς στα hashtags #youareamazing και #girlsattitudes πολύ συχνά καταφθάνουν προσωπικές ιστορίες κοριτσιών με ισοπεδωμένη αυτοπεποίθηση και υψηλά επίπεδα άγχους: σε πολλές από αυτές τις ιστορίες, κορίτσια κάθε ηλικίας δηλώνουν απρόθυμα - κάποτε και φοβισμένα - να κοινωνικοποιηθούν, να φορέσουν τα αγαπημένα τους ρούχα ή ακόμη και να πάρουν τον λόγο μέσα στη σχολική τάξη... 

Σύμφωνα με την δρ Carole Easton, κλινική ψυχολόγο και επικεφαλής προγραμμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο που προάγουν την ψυχική υγεία και τη γυναικεία αυτοπεποίθηση όλο αυτό που αποτυπώνεται τόσο στην έρευνα όσο και μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των κοριτσιών είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί πανευρωπαϊκά. "Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίσουμε να βλέπουμε γυναίκες με χαμηλή ποιότητα ζωής, χαμηλή αυτοπεποίθηση και ανησυχίες που καταστρέφουν ένα υγιές μέλλον σε επαγγελματικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο", δηλώνει χαρακτηριστικά. 

Με στοιχεία από BBC, The Atlantic 

Πηγή: www.lifo.gr

Διαβάστε περισσότερα

To χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί, δεν θα πληρωθεί

του Martin Sandbu

Το ΔΝΤ δεν αφήνει περιθώρια δικαιολογίας για την μη λήψη άμεσων μέτρων μακροοικονομικής τόνωσης. Πως θα σπάσει ο φαύλος κύκλος υψηλού χρέους-χαμηλής ανάπτυξης. Ενισχύεται το επιχείρημα για διαγραφές χρέους και περνούν σε δεύτερη μοίρα οι εκκλήσεις για μεταρρυθμίσεις.

Aν υπάρχει έστω και ένας που αμφιβάλλει ακόμα για τις βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η παγκόσμια οικονομία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει κάνει ότι μπορεί για να τον βάλει στη θέση του.
Το Ταμείο δημοσίευσε τις επικαιροποιημένες προβλέψεις του και τα εναπομείναντα κεφάλαια των εκθέσεων του.
Το δυσάρεστο συμπέρασμα που προκύπτει από τις αναλύσεις του, είναι πως η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη συνεχίζει να περιορίζεται από την ανεπαρκή ζήτηση και το υπερβολικό χρέος, τα ίδια εμπόδια που αντιμετωπίζει από την αρχή της κρίσης.
Οι προβλέψεις του Ταμείου, για παγκόσμια ανάπτυξη 3,1% φέτος και 3,4% την επόμενη χρονιά, είναι απογοητευτικές. Είναι επίσης, χειρότερες από ότι μπορεί να ακούγονται.
Από την στιγμή που οι αναπτυσσόμενες οικονομίες αποτελούν πλέον ένα μεγαλύτερο κομμάτι της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό θα έπρεπε να είχε σπρώξει μηχανικά προς τα πάνω τη μέση ανάπτυξη, γιατί οι οικονομίες χαμηλότερου εισοδήματος μπορούν να αναπτυχθούν δυνητικά γρηγορότερα από τις πλούσιες.
Το γεγονός ότι ο παγκόσμιος μέσος όρος δεν έχει αυξηθεί, αντανακλά τις φτωχές επιδόσεις που συναντώνται παντού.
Ο Μορίς Όμπσφελντ, ο επικεφαλής οικονομολόγος του Ταμείου, συνοψίζει ως εξής τις προβλέψεις του World Economic Outlook: «Σε σχέση με το μέσο όρο της περιόδου 1998-2007, η μακροπρόθεσμη δυνητική ανάπτυξη προβλέπεται να είναι χαμηλότερη σε όλες τις περιοχές και οι τρέχοντες ρυθμοί ανάπτυξης παραμένουν χαμηλότεροι σε μεγάλο μέρος του κόσμου, κυρίως στις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες».

Ο Όμπσφελντ επισημαίνει την αυτό-τροφοδοτούμενη φύση του προβλήματος: το υπερβολικό χρέος ασκεί πιέσεις στη ζήτηση και αποδυναμώνει τις τράπεζες, δημιουργώντας αποπληθωριστικές πιέσεις και αποθαρρύνοντας τις επενδύσεις, δύο συνέπειες που παρατείνουν ή επιδεινώνουν το έλλειμμα ζήτησης και την τοξική κληρονομιά του χρέους.
«Έπειτα, είναι οι διογκούμενες πολιτικές επιπτώσεις από την παρατεταμένη χαμηλή ανάπτυξη», οι οποίες αυξάνουν την στήριξη σε πολιτικές που θα προκαλέσουν μεγαλύτερο οικονομικό πλήγμα.
Μια άλλη έκθεση του Ταμείου, το Fiscal Monitor, εξετάζει πιο αναλυτικά το υπερβολικό χρέος. Το παγκόσμιο ακαθάριστο χρέος δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλο: η ανθρωπότητα χρωστάει στον εαυτό της 152 τρισ. δολάρια ή 225% της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής.
Το τρομακτικό γράφημα του ΔΝΤ, το οποίο παρουσιάζεται πιο κάτω, αποτυπώνει το μέγεθος του προβλήματος: το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά την διάρκεια της κρίσης και δεν έχει υποχωρήσει. Μεγάλο μέρος του χρέους είναι ιδιωτικό, όχι δημόσιο. Όπως εξηγεί το Ταμείο, σε μια κρίση, το ιδιωτικό χρέος τείνει να γίνεται δημόσιο και σε κάθε περίπτωση το υψηλό ιδιωτικό χρέος κάνει μια κρίση πιο πιθανή και πιο επώδυνη όταν προκύψει.
Όλα τα παραπάνω, υποστηρίζουν τις συστάσεις που κάνει δημόσια το Ταμείο με όλο και πιο υψηλούς τόνους. Στο κέντρο αυτών των αμοιβαία ενισχυόμενων προβλημάτων βρίσκεται η συνολική ζήτηση. «Αυτοί οι αυτο-εκπληρούμενοι μηχανισμοί θα μπορούσαν να αντιστραφούν αν η παγκόσμια ζήτηση ήταν υψηλότερη» γράφει ο κ. Όμπστφελντ.
Ως εκ τούτου, έχει απόλυτη λογική ότι το ΔΝΤ τάσσεται με μεγαλύτερη θέρμη υπέρ της μακροοικονομικής τόνωσης. Είναι χρήσιμο για το Ταμείο να υπερασπιστεί τις κεντρικές τράπεζες που έχουν μειώσει τα επιτόκια σε αρνητικά επίπεδα και να δείξει πως οι πολιτικές αυτές έχουν αποδώσει. Αν και το Ταμείο κάνει αναφορές και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, φαίνεται πως αυτές έχουν αρχίσει να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Το Ταμείο έχει δίκιο όταν επισημαίνει πως οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να μπαίνουν σε προτεραιότητα ανάλογα με το πόσο στηρίζουν την ανάπτυξη.

Το υπερβολικό ιδιωτικό και δημόσιο χρέος θα ήταν επίσης πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν αν η ονομαστική ανάπτυξη ήταν υψηλότερη, από την στιγμή που κάτι τέτοιο θα ελάφρυνε το βάρος μιας δεδομένης ονομαστικής ποσότητας χρημάτων που οφείλονται.
Αλλά αυτό έχει διπλή όψη: το μικρότερο χρέος θα μείωνε το φρένο στην ανάπτυξη. Από την μια πλευρά, αυτός είναι ένας λόγος για να χρησιμοποιηθούν άλλες πολιτικές για να τονωθεί άμεσα η ανάπτυξη και να ξεκινήσει ένας ενάρετος κύκλος μείωσης των χρεών και επίτευξης μιας πιο ισχυρής και βιώσιμης ανάπτυξης, που θα συνέχιζε να οδηγεί από μόνος του το χρέος χαμηλότερα.
Από την άλλη πλευρά είναι ένα επιχείρημα για μια άμεση παρέμβαση για διαγραφή του χρέους.
Προς τιμήν του Ταμείου, κάνει ακριβώς αυτό. Το Fiscal Monitor τάσσεται υπέρ κυβερνητικών πολιτικών που ενθαρρύνουν την διαγραφή χρέους στον μη χρηματοοικονομικό τομέα, αλλά και στον τραπεζικό τομέα αν αυτό είναι απαραίτητο.
Το Ταμείο – κάλιο αργά παρά ποτέ – εκφράζει την παλιά αλήθεια πως το χρέος που δεν μπορεί να αποπληρωθεί δεν θα αποπληρωθεί. Οποιαδήποτε καθυστέρηση στη συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας κρατάει πίσω την ανάπτυξη. Και αντίστροφα, όσο πιο σύντομα διαγραφεί το χρέος, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η οικονομική δραστηριότητα.
Οι αλήθειες αυτές είναι γνωστές στην ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια, ορισμένα από τα πιο παλιά κείμενα του κόσμου και τις πιο παλιές θρησκευτικές παραδόσεις προβλέπουν κανόνες για τον δανεισμό και προϋποθέσεις για ελάφρυνση του χρέους. Αλλά τα μαθήματα αυτά περνούν στη λήθη σε κάθε οικονομική κάμψη.
Τα μαθαίνουμε πάλι με τον δύσκολο τρόπο.

Διαβάστε περισσότερα

Συλλογική αποχαύνωση…

 

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Μετά από εφτά χρόνια κρίσης, ούτε ένας Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως έχει άγνοια όλων όσων συμβαίνουν στην πατρίδα του – γνωρίζοντας απόλυτα πως οι ευθύνες δεν είναι πια της κυβέρνησης του, αλλά αποκλειστικά και μόνο δικές του.

.«Στο «Ακόμη και η βροχή», ένας σκηνοθέτης πηγαίνει στην Βολιβία για να γυρίσει μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο – ο οποίος δεν ήθελε απλά να εκχριστιανίσει τους ινδιάνους, αλλά είχε εμμονή με τον χρυσό μετατρέποντας σε σκλάβους τους ιθαγενείς που του αντιστάθηκαν. Όμως, στην πόλη όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα, τα αποθέματα νερού πωλούνται σε μια πολυεθνική και οι ιθαγενείς καλούνται 500 χρόνια μετά από την έλευση του Κολόμβου να αγωνιστούν – όχι για το χρυσάφι αυτή τη φορά, αλλά για το πιο απλό αλλά πολύτιμο αγαθό, για το νερό.

Η ταινία επικεντρώνεται σε δύο μοναχούς που αντιτάχθηκαν τότε στην εκμετάλλευση του πληθυσμού. Ο παραγωγός της ταινίας επέλεξε τη Βολιβία, επειδή το κόστος ήταν πολύ χαμηλό, οπότε οι ιθαγενείς κομπάρσοι θα πληρωνόντουσαν μόλις δυο δολάρια την ημέρα. Καθώς όμως ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του βρίσκονται στα γυρίσματα, ξεσπούν ταραχές στην πόλη. Πρόκειται για τον «πόλεμο του νερού», όπως τους εξηγούν οι ιθαγενείς κομπάρσοι – οι οποίοι εγκαταλείπουν τα γυρίσματα της ταινίας, πηγαίνοντας στα οδοφράγματα.

Ο σκηνοθέτης και το συνεργείο αντιδρούν, επειδή η ταινία κινδυνεύει να μην τελειώσει, λέγοντας πως οι κομπάρσοι δεν μπορούν να παρατήσουν τα γυρίσματα και να τρέχουν στις πορείες. Ο ιθαγενής πρωταγωνιστής της ταινίας πρωτοστατεί στην επανάσταση. Η αδικία και η καταπίεση της εποχής του Κολόμβου, στην οποία αναφέρεται το σενάριο του κινηματογραφικού συνεργείου, είναι διάχυτη γύρω του, αλλά οι συντελεστές του αργούν να τη διακρίνουν.

Στην πραγματική ιστορία, η βολιβιανή κυβέρνηση ιδιωτικοποίησε το 2000 την παροχή νερού, δημόσιου αγαθού ως τότε, με προτροπή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι πολυεθνικές εταιρίες που προσέλαβε να το διαχειρίζονται τριπλασίασαν την τιμή του, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην μπορεί να πληρώσει. Τα νότια προάστια της Κοτσαμπάμπα δεν είχαν καν εγκαταστάσεις ύδρευσης, οπότε οι κάτοικοι δημιούργησαν μόνοι τους δεξαμενές που μάζευαν το νερό της βροχής και το φίλτραραν. Το βολιβιανό κράτος απαγόρευσε όμως την «αυθαίρετη» συλλογή της βροχής, δημιουργώντας μια αστυνομία νερού, η οποία έλεγχε τα σπίτια και γκρέμιζε τις δεξαμενές – έως ότου οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και κατέστρεψαν τα γραφεία της πολυεθνικής, καθώς επίσης της νομαρχίας, ακυρώνοντας την ιδιωτικοποίηση του νερού«.

Άποψη

Όποιος θέλει να αποκτήσει μία πραγματική εικόνα της ιδιωτικοποίησης του νερού, η οποία δρομολογείται από την κυβέρνηση κατ’ εντολή των δανειστών (όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές, μετά το 2010 η Ελλάδα κυβερνάται απολυταρχικά από την Τρόικα –  κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο μέλλον, ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα θα βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία), δεν χρειάζεται να ανατρέξει σε αυτά που συνέβησαν στη Βολιβία – αφού αρκεί να ενημερωθεί για τις εμπειρίες της Μ. Βρετανίας, η οποία ιδιωτικοποίησε το νερό στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αμέσως μετά την επικράτηση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Ως αποτέλεσμα αυτής της ιδιωτικοποίησης, οι τιμές του νερού στη Βρετανία αυξήθηκαν καθαρά (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) κατά περίπου 46%, εντός των επομένων δέκα ετών – ενώ τα κέρδη των εταιρειών που εξαγόρασαν το σύστημα ύδρευσης εκτοξεύθηκαν την ίδια χρονική περίοδο κατά 142%. Ορισμένες δε από αυτές τις επιχειρήσεις πλήρωναν μερίσματα στους μετόχους τους, τα οποία έφταναν στο 25% των ετησίων εσόδων – μία επενδυτική απόδοση που πολύ σπάνια συναντάται στον πλανήτη.

Τα μερίσματα βέβαια αυτά δεν πληρωνόντουσαν μόνο επειδή τα κέρδη είχαν αυξηθεί, εξ αιτίας της ανόδου της τιμής του νερού – αλλά, κυρίως, λόγω του ότι οι επιχειρήσεις επένδυαν ελάχιστα στο δίκτυο ύδρευσης, εξοικονομώντας τεράστια ποσά. Έτσι όμως το δίκτυο σε πολλές περιοχές της Βρετανίας θύμιζε αντίστοιχα των χωρών του τρίτου κόσμου – ενώ στο Λονδίνο είχε φτάσει σε τέτοια εξαθλίωση, ώστε να υπάρχουν απώλειες νερού που υπερέβαιναν το 40%. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να εξασφαλισθεί η απαραίτητη πίεση – με αποτέλεσμα πολλές περιοχές του Λονδίνου να μένουν χωρίς νερό.

Στη συνέχεια, μετά από τις μαζικές διαμαρτυρίες των Βρετανών, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να ψηφίσει νέους νόμους, οι οποίοι επέβαλλαν τις επενδύσεις στο δίκτυο – οπότε οι ιδιώτες εγκατέλειψαν σε μεγάλο βαθμό το «παιχνίδι», με αποτέλεσμα να εθνικοποιηθεί ξανά η ύδρευση και να διενεργηθούν επενδύσεις πολλών δις, εις βάρος βέβαια των φορολογουμένων. Κάτι σχετικά ανάλογο συνέβη με το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, ενώ είναι σε όλους μας γνωστό το σκάνδαλο της Enron στην Καλιφόρνια, μετά την ιδιωτικοποίηση της παροχής ηλεκτρισμού.

Στο σημείο αυτό οφείλω να σημειώσω ότι, η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών εταιρειών του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένης της Παιδείας, της Υγείας κοκ., δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – ενώ η μυστική συμφωνία TiSA είναι αυτή που τις προωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη (ανάλυση). Επίσης πως δεν είμαι καθόλου εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων – αρκεί να μην πρόκειται για επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, μονοπωλιακές κερδοφόρες και στρατηγικές (ανάλυση).

Περαιτέρω τα παραδείγματα της Βολιβίας και της Βρετανίας τεκμηριώνουν ότι, η λεηλασία μίας χώρας δεν εμποδίζεται ποτέ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της – πόσο μάλλον όταν είναι εντελώς αδύναμες και εξαρτώνται απόλυτα από τους δανειστές, όπως στην περίπτωση της υπερχρεωμένης Ελλάδας.

Εμποδίζεται μόνο από τους Πολίτες της, εφόσον βέβαια δεν είναι δειλοί, αλλά θαρραλέοι και ώριμοι – μη αρνούμενοι να πληρώσουν για τα λάθη τους χρεοκοπώντας, καθώς επίσης μη διστάζοντας να αγωνισθούν ή/και να υποφέρουν για την πατρίδα τους, για το μέλλον τους, ιδίως δε για το μέλλον των παιδιών τους.

Στα πλαίσια αυτά το να θεωρεί κανείς ότι, κάνει το καθήκον του ως Πολίτης απλά και μόνο κατακρίνοντας τις υφιστάμενες κυβερνήσεις ή εκλέγοντας συνεχώς νέες, όταν γνωρίζει πολύ καλά πως δεν είναι αυτές που κυβερνούν, είναι το λιγότερο υποκριτικό – πόσο μάλλον όταν με την ανοχή που επιδεικνύει, παραμένοντας σιωπηλός όπως τα πρόβατα,δίνει την εντύπωση στους δανειστές πως αντέχει πολλές ακόμη επιβαρύνσεις, ενώ δεν έχει αντίρρηση να μετατραπεί σε εξαθλιωμένο δουλοπάροικο.Αυτό το συνειδητοποίησαν ακόμη και οι κάτοικοι της Βολιβίας, οι οποίοι πολέμησαν για τα δικαιώματα τους – οπότε είναι αδύνατον να μην το καταλαβαίνουμε εμείς οι Έλληνες, με μία ιστορία που υπερβαίνει τις τέσσερις χιλιετίες. Επομένως, κάτι άλλο συμβαίνει, το οποίο δεν μπορώ να υποθέσω – αρνούμενος να αποδεχτώ πως έχουμε σε τέτοιο βαθμό «εκφυλισθεί» ή/και αποχαυνωθεί, ώστε να μην κατανοούμε ούτε καν το συλλογικό και ατομικό μας συμφέρον.

Κλείνοντας, υπενθυμίζω και εγώ με τη σειρά μου ότι, «κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό» (άρθρο) – ενώ μετά από εφτά χρόνια κρίσης, ούτε ένας Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως έχει άγνοια όλων όσων συμβαίνουν στην πατρίδα του, γνωρίζοντας απόλυτα πως οι ευθύνες δεν είναι πια της κυβέρνησης του, αλλά αποκλειστικά και μόνο δικές του.

Πηγή:http://www.analyst.gr/2016/10/06/sillogiki-apoxavnosi

Διαβάστε περισσότερα

Μια εγκληματική οργάνωση ντυμένη ”πολιτικό κόμμα”

Από την Μαρία Παρέντη

Το 1980, ο Νίκος Μιχαλολιάκος- γνωστός ήδη για την εξτρεμιστική, ακροδεξιά στάση του-  ιδρύει τη Χρυσή Αυγή. Πρόκειται περί οργανώσεως με έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα, η οποία στην αρχή περιορίζεται στην έκδοση ενός ομώνυμου εντύπου και τη μύηση νέων μελών.
Ο ιστορικός χρόνος που επιλέγεται για την ίδρυσή της δεν είναι τυχαίος. Η προβολή του εθνικιστικού και πατριωτικού φρονήματος, πίσω από το οποίο κρύβεται η οργάνωση χαίρει κάποιας αποδοχής, λόγω φλεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος αλλά και του γεγονότος ότι η Ελλάδα θα μετατραπεί από χώρα εξόδου μεταναστών σε χώρα εισόδου από αυτή τη δεκαετία.
Το 1982 λοιπόν, ξεκινούν οι πρώτες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε μετανάστες, αλλά και κάποιες δράσεις που έχουν σκοπό τον εκφοβισμό των αριστερών και αναρχικών. Σε περιοχή του κέντρου, χαράσσεται σβάστικα στο μέτωπο έφηβης από χρυσαυγίτες προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων. Η γειτονιά τρομοκρατείται και η αστυνομία κωφεύει.
Τα χρόνια θα περάσουν στρατολογώντας νέα μέλη και δρώντας υπογείως, με μεγάλη προσοχή σε κινήσεις και μυήσεις, επαφές με αντίστοιχες οργανώσεις του εξωτερικού, τήρηση της ιεραρχίας και πίστη στο πρόσωπο του αρχηγού.
Το 1998 ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής, Αντώνης Ανδρουτσόπουλος γνωστός με το ψευδώνυμο ”Περίανδρος” , θα επιτεθεί με άλλους δέκα χρυσαυγίτες, σε τρία μέλη του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) στο φοιτητή του Πολυτεχνείου Ηλία Φωτιάδη, στον αδιόριστο φιλόλογο Γιάννη Καραμπατσόλη και στο Δημήτρη Κουσουρή μέλος τότε της συντονιστικής επιτροπής του συλλόγου φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και των κεντρικών συμβουλίων της ΕΦΕΕ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ). Σκοπός της επίθεσης είναι η θανατηφόρος σωματική βλάβη. Ο Φωτιάδης ξέφυγε από τύχη, ο Καραμπατσόλης διέφυγε και γύρισε να σώσει τον Κουσουρή, ο οποίος είναι σήμερα ζωντανός από θαύμα. Ο Περίανδρος και οι ”δικοί’ του εγκατέλειψαν το νεαρό φοιτητή αιμόφυρτο, σίγουροι πως είναι νεκρός.
Εφτά χρόνια θα μείνει ασύλληπτος ο Περίανδρος. Το γεγονός έχει σαν αποτέλεσμα την παύση κυκλοφορίας του εντύπου της οργάνωσης και την επίρριψη ευθυνών από πλευράς της στον ίδιο τον Ανδρουτσόπουλο. Ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας και της αστυνομίας αφήνει πολλά έρωτηματικά. Τα τρία θύματα καταθέτουν μήνυση. Η αστυνομία περιορίζεται στο να χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού του Περίανδρου, δίχως καμία έρευνα. Μάλιστα παραπλανά την κοινή γνώμη διαδίδοντας πως ο δράστης έχει διαφύγει στο εξωτερικό. Οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής ερευνούν και απευθύνονται στην πολιτική ηγεσία, η οποία απαντά μετά βεβαιότητος ότι η περίπτωση σχέσεων μεταξύ αστυνομίας και Χρυσής Αυγής είναι απίθανη.
Το 2005 ο Περίανδρος θα παραδοθεί και θα δικαστεί ένα χρόνο αργότερα. Τα πρωτοκλασάτα μέλη της οργάνωσης δε θα εμφανιστούν στο δικαστήριο. Συνήγοροι υπεράσπισης του «Περίανδρου» ήταν ο Γιάννης Ηρειώτης, ο Θανάσης Μαντάς και ο ο αδερφός του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Τάκης Μιχαλόλιας, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να απομονώσει την πράξη αποσυνδέοντας την οργάνωση από την υπόθεση. Αυτή θα είναι η πρακτική της Χρυσής Αυγής για κάθε εγκληματική της δράση.
Ο Ανδρουτσόπουλος καταδικάστηκε ομόφωνα για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας-χωρίς κανένα ελαφρυντικό σε 21 χρόνια κάθειρξης. Στο δεύτερο βαθμό η ποινή μειώθηκε σημαντικά (12ετία) καθώς το κατηγορητήριο άλλαξε και αναγνωρίστηκε μόνο η επίθεση κατά Κουσουρή ως απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο Περίανδρος δε δέχτηκε κανένα μάρτυρα υπεράσπισης από τη Χρυσή Αυγή, αφήνοντας να εννοηθεί πως ο ίδιος τιμωρήθηκε και χρεώθηκε πράξεις και εντολές άλλων. Έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής αποφυλακίστηκε και αποσύρθηκε.
Θα περάσουν μερικά χρόνια ύποπτης αλλά συνήθους σιγής και όταν οι συγκυρίες θα ευνοήσουν η οργάνωση θα κάνει την επανεμφάνισή της. Θα είναι το 2009 λοιπόν, όταν η  περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα θα γίνει ορμητήριο της Χρυσής Αυγής. Με προκάλυμμα την προστασία των κατοίκων από τους αλλοδαπούς και την διατήρηση της ελληνικότητας των εμπορικών καταστημάτων, οι χρυσαυγίτες θα συστήσουν ”επιτροπές κατοίκων”, τάγματα εφόδου και θα αρχίσουν τις δολοφονικές και ρατσιστικές επιθέσεις.
Το 2010 θα κερδίσουν μια έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων και αυτή θα είναι η αρχή μιας μεγάλης ντροπής. Στις εθνικές εκλογές του 2012 το ναζιστικό μόρφωμα ενδεδυμένο το μανδύα του πολιτικού κόμματος θα περάσει την πόρτα του ελληνικού Κοινοβουλίου με ποσοστό 6,97 %, το οποίο θα διατηρήσει και στις επόμενες τρεις εκλογικές διαδικασίες παρά το γεγονός ότι το Σεπτέμβριο του 2013 και μετά από σωρεία επιθέσεων και εγκληματικών πράξεων, που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, εισαγγελικές έρευνες στοιχειοθέτησαν την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και συνελήφθησαν από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία ο αρχηγός της οργάνωσης, βουλευτές και στελέχη της
Ετούτη την ώρα διεξάγεται η πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής που ξεκίνησε στις 20 Απριλίου του 2015. Ο ιστορικός αυτός δικαστικός αγώνας δυστυχώς δεν καλύπτεται από καμία κάμερα. Σε αυτήν εδώ τη στήλη χρέος μας είναι η δική σας ενημέρωση, αλλά και η καταγραφή της ιστορίας.
*Το σκίτσο είναι του Κάρλος Λατούφ

Διαβάστε περισσότερα

Wolf: Οι τράπεζες παραμένουν αδύναμος κρίκος

του Martin Wolf

Η Deutsche Bank είναι μια τράπεζα με υψηλή μόχλευση, αμφίβολες δραστηριότητες και ασαφή περιουσιακά στοιχεία. Λογικό να τιμωρούνται οι μέτοχοι για τις αδικοπραγίες της αλλά τι γίνεται όταν η ποινή απειλεί την επιβίωση ενός τόσο σημαντικού ιδρύματος;

Όλες οι τράπεζες είναι αδύναμες, αλλά κάποιες τράπεζες είναι πιο αδύναμες από τις άλλες. Αυτό είναι το κυριότερο μάθημα από την αναταραχή στην αγορά που περιβάλλει την Deutsche Bank.
Εκτός αυτού υπάρχει και μια πληθώρα άλλων μαθημάτων: η προσέγγιση που επελέχθη για την τιμωρία των τραπεζών για τις αποτυχίες τους έμοιαζε περισσότερο με τρομπόνι με πλατιά κάννη παρά με τουφέκι. Και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες χωρίς δημόσιο χρήμα. Κυρίως, πάνω από εννέα χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι ανησυχίες για την υγεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος παραμένουν μεγάλες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτό δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Αλλά θα έπρεπε να μας ανησυχεί.
Άμεση αιτία για την αδυναμία της Deutsche Bank έχει σταθεί η απαίτηση από το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης για το διακανονισμό των 14 δισ. δολαρίων, ώστε να διευθετηθεί η υπόθεση κατά της τράπεζας που σχετίζεται με υποτιθέμενες παράτυπες πωλήσεις ενυπόθηκων χρεογράφων στην Αμερική.
Αλλά η τράπεζα είναι δομικά αδύναμη. Επιπλέον, το όνομά της είναι παραπλανητικό: καθώς δεν έχει μια σταθερή βάση λιανικής στο εξαιρετικά κατακερματισμένο τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, είναι κατά βάση μια παγκόσμια επενδυτική τράπεζα και μοιάζει πάρα πολύ στην Goldman Sachs.
Σε μια προσπάθεια να διατηρήσει υψηλή κερδοφορία, η Deutsche Bank έχει μεγάλη μόχλευση σε σύγκριση με τις υπόλοιπες τράπεζες της κλίμακάς της. Περίπου τα μισά από τα περιουσιακά της στοιχεία, αξίας 1,8 τρισ. ευρώ, συνδέονται με τις συναλλακτικές τις δραστηριότητες, με ένα σημαντικό κομμάτι αυτών των περιουσιακών στοιχείων (28,8 δισ. δολάρια στο σύνολο) να είναι χωρίς αγοραία τιμή. Ακόμη και βάσει των προτύπων των υπόλοιπων τραπεζών, είναι μια τράπεζα με υψηλή μόχλευση, με αμφίβολες δραστηριότητες και ασαφή περιουσιακά στοιχεία.
Επομένως τι μας λέει όλη αυτή η αναταραχή;Ένα πρώτο μάθημα είναι ότι οι τράπεζες παραμένουν εξαιρετικά εύθραυστες επιχειρήσεις. Από την ίδια τη φύση τους, οι τράπεζες είναι οντότητες με μεγάλη μόχλευση, με υψηλά ρευστοποιήσιμες επισφάλειες και μακράν λιγότερο ρευστοποιήσιμα περιουσιακά στοιχεία.
Οι ισολογισμοί πολλών τραπεζών είναι επίσης τεράστιοι. Οι πελάτες βλέπουν τις ρευστοποιήσιμες επισφάλειες των τραπεζών ως απόλυτα αξιόπιστα αποθέματα αξίας και τρόπο πληρωμής.
Οι τράπεζες είναι, επιπλέον, εξαιρετικά διασυνδεδεμένες, άμεσα, μέσω των μεταξύ τους συναλλαγών και, έμμεσα, μέσω της ευφορίας και του πανικού. Οι υψηλές προ-κρίσης αποδόσεις ιδίων κεφαλαίων που υπόσχονταν οι τράπεζες εξαρτώνταν από την εξαιρετικά υψηλή τους μόχλευση και άρα από την στήριξη των φορολογουμένων που ακολούθησε την κατάρρευση. Ακόμη και οι ισχυρές τράπεζες ωφελούνται από τη μετά την κρίση στήριξη στις πιο αδύναμες τράπεζες, διότι αυτή βοηθά στο να κρατηθούν όρθια τα υπόλοιπα ιδρύματα και επομένως όλο το σύστημα. Καθώς οι κρατικοί θεσμοί παρασύρθηκαν στους κόλπους της βιομηχανίας ως ασφαλιστές της ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας, εξαναγκάστηκαν επίσης να επιβάλουν ακόμη σκληρότερους κανονισμούς. Η πρόσφατη αναταραχή στην αγορά μας θυμίζει όλα αυτά.
Ένα δεύτερο μάθημα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο όλες οι ρυθμιστικές αρχές έχουν κινηθεί τιμωρώντας τις τράπεζες για πολλές αδικοπραγίες τους, είναι απογοητευτικός. Είναι πράγματι εύλογο να τιμωρούνται οι μέτοχοι για τα αδικήματα των τραπεζών των οποίων κατέχουν μερίδια. Ωστόσο πρέπει να αμφισβητηθεί το αν είναι λογικό να επιβληθεί μια ποινή τόσο μεγάλη, που θέτει σε κίνδυνο την επιβίωση ενός ιδρύματος. Ακόμη πιο σημαντικό είναι πως, η ιδέα ότι οι μέτοχοι ελέγχουν τις τράπεζες είναι μύθος. Η διοίκηση είναι που έχει την ευθύνη. Αυτό που παραμένει αποκαρδιωτικό είναι ότι οι μέτοχοι και ένα μικρό τμήμα των εργαζομένων έχει τιμωρηθεί, αλλά εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις και διοικούν αυτά τα ιδρύματα έχουν βγει λίγο πολύ αλώβητοι. Πράγματι, αυτή είναι και μια εξήγηση για την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ. Και μόνο το μέγεθος του προβλεπόμενου προστίμου προς τους μετόχους της Deutsche Bank υπερτονίζει αυτή την ανωμαλία.
Ένα τρίτο μάθημα είναι ότι οι τράπεζες είναι ακόμη υποκεφαλαιοποιημένες, σε συσχέτιση με το μέγεθος των ισολογισμών τους, όπως έχουν σημειώσει οι Anat Admati και Martin Hellwig. Ακριβέστερα, δεν έχουμε τα μέσα για το διορθώσουμε αυτό. Άρα, παρότι οι κυβερνήσεις επιμένουν ότι αποκλείονται οι διασώσεις, λίγοι το πιστεύουν αυτό, ιδιαίτερα στην περίπτωση μιας τράπεζας τόσο σημαντικής όσο η Deutsche Bank. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει προτείνει την επιλογή προσωρινών διασώσεων. Αλλά είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τέτοιου είδους διασώσεις θα μπορούσαν ποτέ να αντιστραφούν. Στην πράξη, οι ιδιώτες πιστωτές θα αποχωρούσαν και η κυβέρνηση θα κατέληγε ιδιοκτήτρια της εν λόγω τράπεζας.
Ο Adam Lerrick του American Enterprise Institute έχει, αντ' αυτού, προτείνει το αντίστροφο: ένα προσωρινό bail-in από ιδιώτες πιστωτές. Το σχέδιό του ξεκινά από την ανάγκη να αποφευχθούν περαιτέρω διασώσεις από τις κυβερνήσεις. Ένα προσωρινό bail-in θα ενίσχυε τα κεφάλαια της τράπεζας σε επαρκή επίπεδα. Αν η τράπεζα υπέφερε μόνο από προσωρινό πανικό, θα συγκέντρωνε φρέσκα ίδια κεφάλαια όταν αυτές οι ανησυχίες θα είχαν υποχωρήσει. Οι αξιώσεις των πιστωτών θα μπορούσαν τότε να μετατραπούν σε χρέος, στην ονομαστική αξία. Αν αποδεικνυόταν αδύνατο να συγκεντρωθούν κεφάλαια στο μέλλον, γιατί η ανεπάρκεια κεφαλαίου είχε να κάνει με τη δομή, το bail-in θα ήταν νόμιμο. Για να προστατευτούν οι μικροί πιστωτές, μόνο τα επιπρόσθετα κεφάλαια κάθε επενδυτή που έχει πάνω από, για παράδειγμα, 200.000 ευρώ θα μετατρέπονταν σε ίδια κεφάλαια. Το ενδεχόμενο ενός τέτοιου bail-in και η πιθανότητα αυτό να γίνει μόνιμο, θα επηρέαζε την τιμή του χρέους, όπως και θα έπρεπε να κάνει.
Με δυο λόγια, το πρόβλημα των τραπεζών δεν έχει εξαφανιστεί. Ένα θεμελιώδες κομμάτι του κινδύνου είναι ότι οι τράπεζες είναι εγγενώς εύθραυστα ιδρύματα. Είναι επίσης πιθανό οι ισολογισμοί που κληρονόμησαν από τις υπερβολές της προ-κρίσης περιόδου να είναι ανεπαρκώς κερδοφόρα και άρα να χρειάζεται να συρρικνωθούν. Πιο σημαντικός από όλα θα ήταν ο αντίκτυπος των νέων τεχνολογιών της πληροφορίας και επιχειρηματικών μοντέλων, στην υγεία της ιστορικής τραπεζικής βιομηχανίας, ιδιαίτερα δεδομένης της ζημιάς που έχει υποστεί η φήμη της σε ό,τι αφορά την ικανότητα και την ακεραιότητά της. Πολλοί θα προσέθεταν σε όλα αυτά, τον αντίκτυπο των υπερβολικά χαλαρών νομισματικών πολιτικών των κεντρικών τραπεζών.
Και πάλι, σε αυτό το περιβάλλον, σημειώστε ότι αυτά αντανακλούν την μετά-κρίσης οικονομική ταλαιπωρία. Αν η νομισματική πολιτική ήταν πιο σφικτή και άρα οι οικονομίες ήταν πιο αδύναμες απ' ότι είναι σήμερα, ο τραπεζικός τομέας –εντέλει ένας τομέας με μεγάλη μόχλευση και πολλή μεταβλητότητα μέσα στην συνολική οικονομία- θα ήταν επίσης πιο αδύναμος.
Πριν λίγο καιρό, η προσοχή ήταν στραμμένη στις ιταλικές τράπεζες. Σήμερα είναι στραμμένη στην Deutsche Bank. Κατά πάσα πιθανότητα, ακόμη και αυτή η τελευταία δεν θα πυροδοτήσει μια μεγάλη κρίση. Αλλά οι κίνδυνοι στην τραπεζική παραμένουν.
Η λύση είναι να διασφαλίσουμε ότι πάντα θα υπάρχουν επαρκή κεφάλαια και, όταν δεν υπάρχουν, επαρκές χρέος «αυτοδιάσωσης». Αν δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο, ο τραπεζικός τομέας παραμένει μια βόμβα έτοιμη να σκάσει.

ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.

Διαβάστε περισσότερα

Πόσο ασφαλή είναι τα μελάνια που χρησιμοποιούνται στα τατουάζ;

Η μόδα των τατουάζ  εξαπλώνεται και κυριεύει  τον πλανήτη  καθώς μόνο στην Ευρώπη έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι που διακοσμούν την επιδερμίδα τους με δερματοστιξία.

Η παλιά συνήθεια των ναυτικών και των φυλακισμένων, φαίνεται να κερδίζει συνεχώς έδαφος κυρίως στη νεολαία, με τα ποσοστά να φτάνουν το 30-50%.
Ωστόσο, τα 2/3 των ανθρώπων που κάνουν τατουάζ εμφανίζουν επιπλοκές, όπως λοιμώξεις, αλλεργίες και τοξικές παρενέργειες. Ένας στους τέσσερις συνήθως το μετανιώνει μετά από καιρό.
Επίσημες αναφορές από την Ευρωπαϊκή Δερματολογική κοινότητα για ύπαρξη καρκινογόνων και τοξικών για την αναπαραγωγή συστατικών, μέσα στα μελάνια που χρησιμοποιούνται για τα τατουάζ.
Τα ενδιαφέροντα αυτά στοιχεία επισημάνθηκαν στο 25ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Δερματολογίας – Αφροδισιολογίας (European Academy of Dermatology and Venereology-ΕDVA 2016) στη Βιέννη που ολοκληρώθηκε στις 2 Οκτωβρίου.

Στο Συνέδριο αναπτύχθηκαν ακόμη, δύο σημαντικές πρωτοβουλίες που είναι αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για την υγιεινή και ασφάλεια των τατουάζ, ενώ τονίστηκε πόσο σημαντική είναι η σωστή ενημέρωση, ιδιαίτερα για τους νέους ηλικίας 18-25 ετών.
Ενιαίο Ευρωπαϊκό πρότυπο για την προστασία των καταναλωτών
Σύμφωνα με την Βελγίδα καθηγήτρια Δρ. Christa De Cuyper, η πιο σημαντική «παρενέργεια» είναι το να μετανιώνει κανείς μετά από καιρό για το τατουάζ που έκανε.
« Το 20% των ατόμων που έχουν τατουάζ κάποια στιγμή θέλουν να τα αφαιρέσουν και η αφαίρεση είναι επώδυνη, ακριβή, και όχι πάντα επιτυχής. Για να αποφύγουμε λοιπόν κάθε είδους επιπλοκή, επιμένουμε ότι τα τατουάζ πρέπει κατά αρχήν να γίνονται μετά από μία συνειδητοποιημένη απόφαση και μετά από πλήρη και σωστή ενημέρωση. Σημαντικό είναι, επίσης, να γίνονται από σωστά εκπαιδευμένους επαγγελματίες, σε σωστές συνθήκες υγιεινής και με ασφαλή υλικά.

Χρειαζόμαστε μία «θετική λίστα» των ασφαλών χρωστικών ουσιών. Tα μελάνια που χρησιμοποιούνται θα πρέπει να πληρούν τις ίδιες προδιαγραφές όπως και τα καλλυντικά προϊόντα. Χρειαζόμαστε περαιτέρω έρευνα, αλλά ως ένα πρώτο βήμα, χρειαζόμαστε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό πρότυπο για την προστασία των καταναλωτών».
Η Δρ. Christa De Cuyper, αναφέρθηκε ακόμη και στην επιτακτική ανάγκη να αναπτυχθεί μια στρατηγική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για τη μείωση των αρνητικών επιπτώσεων της τέχνης του σώματος στη δημόσια υγεία. Παρουσίασε, μάλιστα, δύο σημαντικές πρωτοβουλίες, που είναι αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη, σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την υγιεινή και την ασφάλεια των συγκεκριμένων μελανιών.
Η υγιεινή των τατουάζ στο επίκεντρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Τυποποίησης
Η πρώτη πρωτοβουλία έχει να κάνει με το έργο της επιτροπής CEN 435, και αφορά στην ανάπτυξη ενός ευρωπαϊκού προτύπου για την υγιεινή των τατουάζ.
H επιτροπή θα διαμορφώσει ένα ευρωπαϊκό πρότυπο για καθορισμό των κανόνων σχετικά με την υγιεινή εκτέλεση των τατουάζ. Σε αυτό το πρότυπο θα συμπεριλαμβάνονται ζητήματα που σχετίζονται με την κατάρτιση, την προσωπική υγιεινή, τη μετέπειτα παρακολούθηση, τις εγκαταστάσεις, καθώς και τις οδηγίες για τον καθαρισμό και την απολύμανση του εξοπλισμού.(Η Επιτροπή CEN είναι ένας από τους τρεις Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς Τυποποίησης-μαζί με τον CENELEC και τον ETSI- που έχουν αναγνωριστεί επισήμως από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών).

Πόσο ασφαλή είναι τα μελάνια που χρησιμοποιούνται;
Η δεύτερη πρωτοβουλία αφορά στις εργασίες της υποομάδας Δίκτυο για την Ασφάλεια των Καταναλωτών, σχετικά με τα τατουάζ και το μόνιμο μακιγιάζ (Κοινό Κέντρο Ερευνών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), η οποία δημοσίευσε πρόσφατα την τελική της έκθεση για την ασφάλεια του τατουάζ και του μόνιμου μακιγιάζ. Όπως τόνισε η Δρ De Cuyper, «η έκθεση υπογραμμίζει τη σημασία της ενημέρωσης στη νεολαία, ενώ παράλληλα επιβεβαιώνει ότι οι προδιαγραφές για τα μελάνια που χρησιμοποιούνται, όπως προτάθηκαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης το 2008, δεν επαρκούν για την εγγύηση της ασφάλειας τους. Με βάση αυτή τη δημοσίευση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Χημικών Προϊόντων (ECHA) να εκτιμήσει κατά πόσον υπάρχει ανάγκη για τον αποκλεισμό ορισμένων ουσιών που χρησιμοποιούνται στα μελάνια για τατουάζ και στο μόνιμο μακιγιάζ,στο πλαίσιο του κανονισμού REACH. Ως μέρος αυτής της διαδικασίας, ο ECHA έχει ξεκινήσει μια συλλογή πληροφοριών, σχετικά με τις ουσίες που χρησιμοποιούνται, και σε ένα χρόνο θα έχει ολοκληρώσει την τελική του έκθεση».
Μελάνια τατουάζ με καρκινογόνα και τοξικά για την αναπαραγωγή συστατικά
Όπως εξήγησε η Δρ De Cuyper, REACH (Καταχώριση, Αξιολόγηση, Αδειοδότηση και Περιορισμοί των χημικών ουσιών) είναι το σύστημα της ΕΕ για την καταγραφή της κατηγορίας των χημικών ουσιών που παράγονται σε ποσότητες άνω του ενός τόνου ανά έτος.
Το σύστημα εισήχθη το 2007 και από τότε έχουν καταχωρηθεί 120.000 χημικές ουσίες. Ωστόσο, όπως τόνισε, οι πληροφορίες που χρειάζεται ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Χημικών Προϊόντων για να λάβει μία απόφαση, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την συνεργασία που θα έχει με τους κατασκευαστές και τους εισαγωγείς μελανιών. «Τα μελάνια αυτά είναι πολύπλοκες συνθέσεις, συνήθως μίγματα διαφόρων ουσιών που περιέχουν χρωστικά στοιχεία, βαφές, συντηρητικά και πρόσθετα. Μερικά εισάγονται ως τελικά προϊόντα κυρίως από τις ΗΠΑ, άλλα κατασκευάζονται στην Ευρώπη, και άλλα προέρχονται από την Ασία. Κάτι που σημαίνει ότι η ποιότητα και η σύνθεση του τελικού προϊόντος δεν είναι πάντα ασφαλείς. Ορισμένα περιέχουν καρκινογόνα και τοξικά για την αναπαραγωγή συστατικά, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιθανό να απελευθερώσουν τοξικούς μεταβολίτες στο δέρμα, κάτω από την επίδραση του ηλιακού φωτός , ή κάτω από την επίδραση του φωτός λέιζερ».
Σύμφωνα με την Δρ De Cuyper, υπάρχει μία αγωνία από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη για την τελική απόφαση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Χημικών Προϊόντων (ECHA) σχετικά με το εάν τα χημικά προϊόντα που χρησιμοποιούνται σε μελάνια τατουάζ θα ενταχθούν στο πλαίσιο του κανονισμού REACH. Η δική μας γνώμη είναι να ξεκινήσουμε από ένα κατάλογο εγκεκριμένων συστατικών. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό θα είναι μια αργή και δύσκολη διαδικασία, με άσκηση πιέσεων από διάφορες πλευρές. Ελπίζουμε, όμως, στο μέλλον να παράγονται ασφαλή μελάνια για τατουάζ και να περιοριστεί ο κίνδυνος τοξικότητας».
Δεν σχετίζεται ο καρκίνος του δέρματος με τα τατουάζ
Όσον αφορά τη συσχέτιση του τατουάζ με τον καρκίνο του δέρματος η Δρ De Cuyper ανέφερε ότι έχουν γίνει διεθνώς περισσότερες από 50 μελέτες και μέχρι στιγμής δεν προκύπτουν στοιχεία προς αυτή την κατεύθυνση.

Διαβάστε περισσότερα

Γερνάμε, πεθαίνουμε, λιγοστεύουμε…

Συγκλονιστικά στοιχεία για τις γεννήσεις και τους θανάτους στους καιρούς των μνημονίων

 ΘΑΝΑΣΗΣ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΤΗΣ 

Λίαν προσφάτως γίναμε μάρτυρες της ‘’ιερής οργής’’ των ‘’άγιων πατέρων’’ κατά της απόπειρας του υπουργείου Παιδείας να κάνει αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών. Το ιερατείο στην επίθεσή του αυτή επιστράτευσε όλα τα ‘’βαρέα όπλα’’ που κατά καιρούς χρησιμοποίησαν οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας όχι μόνο για να διατηρηθεί η καταθλιπτική κηδεμονία της Εκκλησίας επί της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και για δικαιολογηθούν συνταγματικές εκτροπές, διώξεις αντιφρονούντων και ακραία φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού.
Λίγες μόλις ημέρες αργότερα η Ελληνική Στατιστική Αρχή δημοσιοποίησε τα δημογραφικά στοιχεία του 2015. Ουδεμία έκπληξη. Ακόμη λιγότερες γεννήσεις, ακόμη περισσότεροι θάνατοι σε σχέση με το 2014. Ουδείς όμως ‘’άγιος πατήρ’’ δεν εξανέστη για την επιτάχυνση της γήρανσης του ελληνικού πληθυσμού, για την ερημοποίηση κυριολεκτικά της ελληνικής υπαίθρου από νέους ανθρώπους και παιδιά. Η βόμβα του δημογραφικού δεν ανησυχεί την ελληνική Εκκλησία. Ανησυχεί όμως σφόδρα για την τύχη του μαθήματος των θρησκευτικών, χωρίς να παίρνει υπόψη την πιθανότητα σε λίγες δεκαετίες να μην υπάρχουν Ελληνόπουλα για να διδαχθούν τα θρησκευτικά!
Το 1931 στην φτωχή Ελλάδα του Μεσοπολέμου γεννήθηκαν 199.243 βρέφη, ενώ ‘’μετοίκησαν εις Κύριον’’ 114.369 άτομα. Το ισοζύγιο ήταν θετικό, καθώς προστέθηκαν στον πληθυσμό της χώρας 84.874 άτομα. Το 2015, δηλαδή μετά 84 έτη, οι γεννήσεις μόλις ξεπέρασαν τις 90.000, ενώ πέθαναν περισσότεροι συμπατριώτες μας από το 1931! Πέρσι ο πληθυσμός της χώρας μας, μόνο με βάση το ισοζύγιο γεννήσεων- θανάτων, μειώθηκε κατά 29.365 άτομα.
Σωρευτικά από την έναρξη της μνημονιακής εποχής, το 2011, πέθαναν στη χώρα μας 89.604 άτομα περισσότερα από αυτά που γεννήθηκαν. Δηλαδή, είναι σαν να σβήστηκε από το χάρτη μια πόλη μεγαλύτερη από το Βόλο, του μεγέθους της Καλαμαριάς ή της Νίκαιας.
Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τη ‘’δημογραφική βόμβα’’ που μας σερβίρισε η ΕΛΣΤΑΤ, χωρίς όμως να ταράξει τον ύπνο της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου της χώρας, ούτε βεβαίως να προκαλέσει κάποια αντίδραση, έστω και τυπική, του ιερατείου, του κατά τα άλλα σθεναρού υπερασπιστή της ‘’ελληνορθόδοξης παράδοσης’’ και της ελληνικής οικογένειας.

• Το 2015, λοιπόν, γεννήθηκαν 91.847 βρέφη, ενώ πέθαναν 121.212 συμπολίτες μας. Με εξαίρεση τα χρόνια της Κατοχής, για τα οποία η ΕΛΣΤΑΤ δεν διαθέτει στοιχεία, ο αριθμός των γεννήσεων αποτελεί αρνητικό ρεκόρ από το 1931 και μετά (πρώτη χρονιά δημοσιοποίησης των σχετικών στοιχείων από την Στατιστική Υπηρεσία). Αντίθετα, ο αριθμός των θανάτων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, με το 1932 να ακολουθεί με 117.593 θανάτους. Το 1932 θέριζαν η φυματίωση, η ελονοσία και πλήθος άλλων ασθενειών, ενώ ο προσδόκιμος χρόνος ζωής για τον άντρα ήταν τα 45 χρόνια και για τη γυναίκα τα 48…
• Ο δείκτης ολικής γονιμότητας έχει μειωθεί κάτω από το 1,30, ενώ ως όριο αντικατάστασης των γενεών θεωρείται το 2,10.
• Ο δείκτης βρεφικής θνησιμότητας (θάνατοι βρεφών κάτω του έτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων) από 3,76 το 2014 αυξήθηκε στο 3,96 το 2015.
• Ο δείκτης νεογνικής θνησιμότητας (θάνατοι βρεφών ηλικίας μικρότερης των 28 ημερών ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων) το 2015 αυξήθηκε στο 2,90, ενώ το 2014 ήταν 2,63.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το 54% των βρεφών γεννήθηκαν στις περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής Ελλάδας (34.265 και 15.399 αντίστοιχα), ενώ μόνο σε δύο από τις 13 ελληνικές περιφέρειες οι γεννήσεις είναι ελαφρά περισσότερες από τους θανάτους: 329 στο Νότιο Αιγαίο και 208 στην Κρήτη.
Από το 1931 των 200.000 γεννήσεων μέχρι το 2015 των 91.000 γεννήσεων, έχουν αλλάξει τα πάντα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Στην αγροτική Ελλάδα του Μεσοπολέμου τα πολλά παιδιά ήταν ‘’ευλογία θεού’’, καθώς εξασφάλιζαν φτηνά εργατικά χέρια για την οικογενειακή περιουσία. Μετά τον πόλεμο, η αστικοποίηση του πληθυσμού είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή μείωση των γεννήσεων. Και στη δεκαετία του ’80 ο δείκτης ολικής γονιμότητας έπεσε κάτω από τα όριο συναγερμού (2,10).
Στη μεταβιομηχανική πλέον Ελλάδα, όπου η ανάπτυξη των υπηρεσιών και της τεχνολογίας απαιτούσε όλο και μεγαλύτερη ειδίκευση, τα παιδιά έγιναν ‘’ακριβή υπόθεση’’, καθώς η έναρξη του εργασιακού βίου μετατέθηκε σταδιακά στη τρίτη δεκαετία της ζωής τους.
Ήρθαν μετά και τα μνημόνια και έδωσαν τη χαριστική βολή στο δημογραφικό πρόβλημα. Σε ένα από τα πρώτα νομοθετήματα της περιόδου αυτής καταργήθηκε το αφορολόγητο των παιδιών, τα οποία θεωρούνται πλέον φορολογητέα ύλη και ‘’τεκμαρτό οικογενειακό εισόδημα’’. Επιπλέον, θεσμοθετήθηκε κατώτατος μισθός για τους νέους εργαζόμενους χαμηλότερος από τον κατώτατο μισθό των υπόλοιπων εργαζομένων.
Η ανεργία των νέων εκτοξεύτηκε σε επίπεδα πάνω από το 50%- σε κάποιες περιόδους ξεπέρασε και το 60%. Η πλειονότητα των απόφοιτων των Πανεπιστημίων συνεχίζει μεταπτυχιακές σπουδές, σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν περισσότερα εργασιακά εφόδια αλλά ουσιαστικά για να μην παραμένουν άνεργοι στο σπίτι. Η έναρξη του εργασιακού βίου έχει μετατοπισθεί στην ηλικία των 30 ετών και πάνω, με συνέπεια να καθυστερεί ακόμη περισσότερο η ηλικία γάμου και τεκνοποίησης…
Την τελευταία εξαετία πάνω από 400.000 Έλληνες, στην συντριπτική πλειονότητά τους νέοι, μετανάστευσαν στο εξωτερικό για εξεύρεση δουλειάς, με αποτέλεσμα να οξύνεται ακόμη περισσότερο το δημογραφικό πρόβλημα.
Τα παιδιά έγιναν πλέον πολύ ακριβή υπόθεση για την ελληνική οικογένεια. Σπουδάζουν για περισσότερα από 20 χρόνια, συντηρούνται για μια πενταετία ακόμη από τους γονείς τους, ενώ η οικογενειακή αλληλεγγύη, που παραμένει ολοζώντανη στη χώρα μας, αποτρέπει ουσιαστικά τις κοινωνικές εκρήξεις. Το 34% των οικογενειακών δαπανών προέρχεται από τις συντάξεις, γεγονός που δείχνει ότι χιλιάδες οικογένειες νέων ανθρώπων επιβιώνουν κυριολεκτικά χάρη στις γλισχρες συντάξεις των γονιών τους.
Χαρακτηριστικό των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα νέα ζευγάρια είναι το γεγονός ότι το 2015 η μέση ηλικία της γυναίκας κατά τη γέννηση ήταν 31,3 έτη, ενώ το 2008 ήταν 30,16 έτη και το 1981 26,1 έτη.
Κάποιοι ίσως αμφισβητήσουν το συσχετισμό του δημογραφικού προβλήματος με την ύφεση και τα μνημόνια. Όμως, είναι τα ίδια τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που αποδεικνύουν αυτό τη σχέση.

• Το 2008 γεννήθηκαν 118.302 βρέφη και το ισοζύγιο γεννήσεων- θανάτων ήταν θετικό, με 10.323 περισσότερες γεννήσεις.
• Τη διετία 2009-2010 οι γεννήσεις μειώνονται, οι θάνατοι αυξάνουν και το θετικό ισοζύγιο περιορίζεται στον αριθμό των 5.682 το 2010.
• Το 2011, πρώτη μνημονιακή χρονιά, συντελείται η μεγάλη ανατροπή. Οι γεννήσεις είναι πλέον 4.671 λιγότερες από τους θανάτους.
• Το 2013 οι γεννήσεις για πρώτη φορά στα χρονικά μειώνονται κάτω από το όριο των 100.000. Περιορίζονται σε 94.134 βρέφη και οι θάνατοι φθάνουν να είναι κατά 17.660 περισσότερες από τις γεννήσεις.

Συνοπτικά, τη μνημονιακή πενταετία 2011-2015 καταγράφεται μια συνεχής μείωση των γεννήσεων, με παράλληλη αύξηση των θανάτων, ενώ το ισοζύγιο γεννήσεων- θανάτων όχι μόνο παραμένει σταθερά αρνητικό αλλά διευρύνεται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς (4.671 το 2011, 16.297 το 2012, 17.660 το 2013, 21.591 το 2014, 29.385 το 2015). Το διάστημα αυτό γεννιούνται συνολικά 484.929 βρέφη, αλλά πεθαίνουν 574.533 συμπατριώτες μας. Οι θάνατοι είναι 89.604 περισσότεροι από τις γεννήσεις.
Επιπλέον, το 2015 οι γεννήσεις ήταν κατά 22,4% λιγότερες σε σχέση με το 2008, ενώ οι θάνατοι αυξήθηκαν κατά 12,3%.
Και εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση συζητά νέα ακόμη μεγαλύτερη μείωση του κατώτατου μισθού των νέων εργαζόμενων, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με το μειωμένο ωράριο και μπλοκάκι κυριαρχούν στις μικρότερες ηλικίες των εργαζομένων, το ντελίβερι αποτελεί τη μοναδική εργασιακή διέξοδο για χιλιάδες νέους. Η αξιωματική αντιπολίτευση από την άλλη, αυτή που έβαλε τα θεμέλια της απαξίωσης της εργασίας των νέων, με ‘’πύρινες’’ μεν αλλά ‘’κούφιες’’ και ανέξοδες διακηρύξεις βεβαιώνει ότι το κύριο μέλημά της όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας θα είναι η παλιννόστηση των ξενιτεμένων και οι ‘’άγιοι πατέρες’’ δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για το μάθημα των θρησκευτικών.
Σε μια χώρα η οποία όχι απλώς γηράσκει, αλλά κυριολεκτικά πεθαίνει. Σε μια χώρα όπου τα θρησκευτικά είναι θέμα αιχμής, το ντελίβερι και η μετανάστευση οι μοναδικές θύρες εισόδου στον κόσμο της εργασίας, οι αμοιβές- χαρτζιλίκι ο κανόνας και τα παιδιά ‘’φορολογητέο εισόδημα’’, καμιά ‘’δημογραφική βόμβα’’ δεν πρόκειται να ξυπνήσει τους πολυπράγμονες και αερολογούντες ειδήμονες.
Καλό ύπνο κύριοι! Η Ελλάδα δεν χρειάζεται εχθρούς για να τη σκοτώσουν. Θα τα καταφέρει μια χαρά από μόνη της να πεθάνει…

Διαβάστε περισσότερα