Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

22 Οκτ 2021

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Imagine»

 «Φαντάσου ότι δεν υπάρχει παράδεισος» γράφει ο Λένον στο «αντιθρησκευτικό και αντιαμερικανικό με κομμουνιστικές αποχρώσεις» τραγούδι του και μας καλεί σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα, θρησκείες, απληστία και πείνα, όπου οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά, ελεύθεροι από τα δεσμά της ιδιοκτησίας χωρίς να σπρώχνονται να σκοτώνουν αλλά να μοιράζονται… Δηλαδή σε μια «παραδεισένια» ζωή…

Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την κυκλοφορία του «Imagine» (11 Οκτώβρη 1971) και 71 από τη γέννησή του (9 Οκτώβρη 1940). Πρόκειται για το πιο γνωστό, πιο δημοφιλές και πιο πετυχημένο εμπορικά τραγούδι που έγραψε ο Λένον στη διάρκεια της σόλο καριέρας του.

«Φαντάσου ότι δεν υπάρχει παράδεισος» λέει ο Λένον στο «Imagine» και ταυτόχρονα μας καλεί σ’ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν σύνορα και θρησκείες, έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά κι αγαπημένοι, χωρίς να γνωρίζουν τι θα πει απληστία και πείνα, ελεύθεροι από τα δεσμά της ιδιοκτησίας, χωρίς να σπρώχνονται να σκοτώνουν αλλά να μοιράζονται… Ο Λένον που δεν πιστεύει στη μετά θάνατο ζωή περιγράφει με τους στίχους του μια «παραδεισένια» ζωή. Μια ζωή την οποία μας καλεί να φανταστούμε και να πιστέψουμε ότι είναι εφικτή.

Ένα χρόνο νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ «John Lennon / Plastic Ono Band», το πρώτο του Τζον Λένον μετά τη διάλυση των θρυλικών Beatles. Στο άλμπουμ εμπεριέχεται το «Working Class Hero» με το οποίο ο Λένον υμνεί την εργατική τάξη αναδεικνύοντας τη δύναμη της οργανωμένης πάλης που τρέμει η κυρίαρχη τάξη των κεφαλαιοκρατών. Της πάλης δηλαδή που μπορεί να γκρεμίσει τον σημερινό κόσμο, ανατρέποντας εκείνους τους λίγους που κάνουν «κόλαση» τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων…

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: “Working Class Hero”

Στον μισό αιώνα του «ταξιδιού» του, υπήρξαν φορές που το «Imagine» απαγορεύτηκε ως «επικίνδυνο» στις ΗΠΑ, την κατά τα άλλα… χώρα της ελευθερίας, που οι πρόεδροί της και οι κυβερνήσεις τους… παραδίδουν μαθήματα «δημοκρατίας» επιβάλλοντας διαχρονικά τα συμφέροντά της ακόμα και με την ισχύ των όπλων σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Στη χώρα όπου μετά τη διάσημη δήλωση του Λένον «οι Beatles είναι πιο δημοφιλείς από τον Ιησού», στις 4 του Μάρτη 1966, αποβράσματα της παντοδύναμης ρατσιστικής συμμορίας «Κου Κλουξ Κλαν» συγκεντρώθηκαν με απειλητικές διαθέσεις  έξω από τη συναυλία του συγκροτήματος στο Μέμφις την ίδια χρονιά, στην διάρκεια της τελευταίας περιοδεία τους στις ΗΠΑ.

Το 1972, ο διευθυντής του Λυκείο Ντένμαρκ (Denmark High School), στο Ουισκόνσιν, δεν δέχτηκε απόφαση των μαθητών που είχαν ανακηρύξει το «Imagine» τραγούδι της χρονιάς, ισχυριζόμενος ότι ήταν «αντιθρησκευτικό και αντιαμερικανικό με κομμουνιστικές αποχρώσεις». Οι μαθητές δεν υποχώρησαν κι έκαναν το «Imagine» επίσημο θέμα της επανένωσής τους 20 χρόνια αργότερα…

Το 1991, ένας μαθητής Λυκείου στο Riverside της Καλιφόρνια τιμωρήθηκε από τον διευθυντή για «βεβήλωση της σημαίας». Το «παράπτωμα» του μαθητή ήταν ότι με αφορμή τα γενέθλια του Λένον και ενώ ο Πόλεμος στον Περσικό Κόλπο ήταν σε εξέλιξη, έγραψε του στίχους του «Imagine» στις ρίγες μιας αμερικανικής σημαίας την οποία στη συνέχεια σήκωσε σε αντιπολεμική διαδήλωση…

Μετά τα γεγονότα της 11ης του Σεπτέμβρη 2001 και τις επιθέσεις με αεροπλάνα-βόμβες κατά του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου («δίδυμοι πύργοι») στη Νέα Υόρκη και το Πεντάγωνο, με χιλιάδες νεκρούς, το «Imagine» μπήκε στη μαύρη λίστα μαζί με δεκάδες άλλα τραγούδια που χαρακτηρίστηκαν «υπερβολικά επικριτικά για την Αμερική» και απαγορεύτηκε ν’ ακούγονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς στις ΗΠΑ. Λίγοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν υπέκυψαν στις πιέσεις…

Αλλά και στη Βρετανία, το 2006, το «Imagine» απαγορεύτηκε ν’ ακουστεί σε σχολική γιορτή του εκκλησιαστικού δημοτικού σχολείου St. Leonard, στην πόλη Devon. Πριν τη συναυλία και αφοί οι μαθητές έκαναν πρόβες που κράτησαν αρκετές βδομάδες, ο επικεφαλής δάσκαλος, πιθανότατα μετά από άνωθεν πιέσεις, έκρινε ότι το τραγούδι «δεν ήταν κατάλληλο για  να τραγουδηθεί από μαθητές ενός εκκλησιαστικού σχολείου»…

Μισός αιώνας «ταξίδι» λοιπόν και το ταξίδι  για το «Imagine» συνεχίζεται… Και θα συνεχίζεται τουλάχιστον όσο αυτό που ο Τζον Λένον περιγράφει με τους στίχους και «μοιράζεται» με τη μελωδία του, παραμένει ανάγκη για δισεκατομμύρια ανθρώπους που ονειρεύονται μια ζωή που δικαιούνται και αξίζουν…

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Imagine»

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Imagine» – Τζον Λένον

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… και από 26/10/2020 νέα ονομασία: Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να  συγκινούν, να συντροφεύουν τις μικρές και μεγάλες στιγμές των ανθρώπων, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.

Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», «παίζει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια γραμμένα από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.

Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, εμπνέουν και συγκινούν σήμερα.

Ενδιαφέρει η χρονική μας συνέχεια;

 

Την Κυριακή 17 Οκτωβρίου του 2021 και στις 8 το βράδυ (ώρα Ελλάδας), στο Pawtucket, της πολιτείας του Rhode Island, των ΗΠΑ, η εκεί ελληνική κοινότητα οργάνωσε μια διαδικτυακή συζήτηση, με αφορμή τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Θέμα της συζήτησης, όχι κενολόγοι κομπασμοί και συναισθηματικές πομφόλυγες, αλλά ένα ρεαλιστικό ερώτημα: «Εχει διαχρονική ενότητα ο Ελληνισμός;».

Είναι κυριολεκτικά παρήγορο και συνάμα εκπληκτικό, το πώς καταλαβαίνουν τον εορτασμό της «εθνεγερσίας» μια χούφτα Ελληνες, στην άλλη άκρη της γης και κυριολεκτικά στους αντίποδες της ελλαδικής παρακμιακής απερισκεψίας: Γιορτάζουν θέτοντας ερώτημα, όχι προβάλλοντας βιομηχανοποιημένο φολκλόρ.

Το ερώτημα αναλύεται σε υπότιτλους για την αποφυγή αοριστολογίας. Παραθέτω την προκήρυξη:

«Τι σήμαινε “κατ’ αλήθειαν βίος” για τους αρχαίους Ελληνες; Πώς σχηματίζεται το κατόρθωμα της “πόλεως” και της κοινωνίας των σχέσεων; Υπάρχουν δείγματα αυτής της προτεραιότητας σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους της πατρίδας μας;

Πώς κατέστη δυνατός ο πολιτιστικός εξελληνισμός, η «ένδοθεν άλωση» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας;

Πώς απάντησε ο Χριστιανισμός στις μεταφυσικές αναζητήσεις του Ελληνισμού;

Είναι η γλώσσα μας το πιο απτό τεκμήριο της διαχρονικής μας συνέχειας; Πώς η αρχαία ελληνική γλώσσα υπηρέτησε το άθλημα της πολιτικής τέχνης στην κλασική περίοδο, αλλά και το πρωταρχικό βιωματικό περιεχόμενο της χριστιανικής εκκλησιαστικής εμπειρίας;

Υπάρχει σύνδεση του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού λόγου με τον λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας;

Η βυζαντινή εκκλησία των πιστών έχει στοιχεία πολιτικού γεγονότος; Μπορεί να έχει η εκκλησιαστική κοινωνία σχέσεων και διοικητικές (στη διοίκηση) προεκτάσεις;
Υπάρχει ποιοτική συνέχεια μεταξύ βυζαντινής και αρχαιοελληνικής τέχνης;

Πώς μπορεί να εξηγηθεί η διατήρηση της ελληνικής συνείδησης και η αξιοθαύμαστη αντοχή της στα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας;

Ποια είναι τα δείγματα συνέχειας του ελληνικού κόσμου και πολιτισμού στην Τουρκοκρατία;

Για να ερμηνεύσει κανείς τα γραφόμενα του στρατηγού Μακρυγιάννη, χρειάζεται να έχει γνώση της εκκλησιαστικής εμπειρίας και γλώσσας. Πώς συνέβη να έχει ο Μακρυγιάννης αυτή την εμπειρία ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς, ενώ ο σύγχρονος Ελληνας να την έχει χάσει σε 200 μόλις χρόνια και σε συνθήκες ελευθερίας;

Ποιος ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας που οδήγησε τον Ελληνισμό στη σημερινή πολιτισμική αλλοτρίωσή του; Τι ήταν αυτό που έκανε τους Ελληνες να αδιαφορήσουν για το μεγαλείο και τη χαρά που τους έδινε η πατροπαράδοτη πολιτισμική τους πρόταση και να ζηλέψουν έναν πολιτισμό, που κολακεύει τον ατομοκεντρισμό των ενστίκτων;

Υπάρχει δυνατότητα να ζήσει ο σύγχρονος άνθρωπος τη χαρά του αθλήματος των σχέσεων κοινωνίας ελευθερωμένος από τη λοιμική της χρησιμοθηρίας;

Είναι δυνατό να διδαχθεί και μεταλαμπαδευθεί ο έρωτας για την ελευθερία, την αυθυπέρβαση, την κοινωνούμενη μεταφυσική ελπίδα;».

Σίγουρα είναι μια έκπληξη αυτά τα ερωτήματα, να έρχονται από το Rhode Island των ΗΠΑ. Τόσο ο στόχος όσο και η καταγωγή των ερωτημάτων δηλώνουν υποψία για «φλέβα χρυσού» στη γενέθλια ή μόνο πατρώα γη.

Από την απόσταση της αποδημίας, κάποιοι Ελληνες διερωτώνται, αν έχει διαχρονική ενότητα και συνέχεια ο πολιτισμός των προγόνων τους, αν υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες και ενεργός βούληση να επιβιώσει η ελληνική πόλις και εκκλησία των πολιτών στον εξ ορισμού ατομοκεντρικό και παγκοσμιοποιημένο τρόπο και πολιτισμό που πήραμε, «κάλπικον δάνειον», από τη Δύση.

Παίζει περίεργα παιχνίδια η Ιστορία: Από το μακρινό Rhode Island, μια χούφτα Ελληνες, στα πιο σημαντικά κέντρα της σύγχρονης έρευνας και τεχνολογίας, μπορούν να κατανοήσουν τον Παπαδιαμάντη, όταν προσδιόριζε: «αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους». Μπορούν και με τον Μανουήλ Γεδεών να συντονιστούν, που βεβαίωνε ότι «ερρίφθημεν εις τον ωκεανόν, πλέοντας άνευ έρματος, άνευ πυξίδος».

Είναι κυριολεκτικά δραματική η σύγχυση: Σε ποια ταυτότητα θα καταλήξει τελικά ο κρατικός Ελληνισμός: στη δάνεια συνείδηση του μεταπρατικού έθνους-κράτους, ή στην ταυτότητα που αναδείχνει η διαχρονική του συνέχεια; Θα είναι βραχυπρόθεσμα η Ελλάδα της κυρίας Γιάννας ή η ζωντανή μέσα στους αιώνες πρόταση πολιτισμού – «γιγαντομαχία περί της ουσίας»;

Η αυτοκρατορία δεν καταθέτει τα όπλα

 Η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ και η αύξηση της στην εποχή του κορωνοϊού - ΟΜΙΛΟΣ  ΔΙΕΘΝΩΝ & ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν μένουν για πολύ ταπεινωμένες. Έναν μήνα μετά την ήττα τους στο Αφγανιστάν, η αυτοκρατορική τάξη αποκαταστάθηκε. Το μαρτυρά το ράπισμα που δέχτηκε το Παρίσι από την Ουάσιγκτον.

Έναν μήνα; Ούτε καν. Δεν είχαν προλάβει οι Ταλιμπάν να καταλάβουν το αεροδρόμιο της Καμπούλ όταν οι νεοσυντηρητικοί ξανάβγαιναν από το λαγούμι τους. Η Δύση «έχασε το Αφγανιστάν»; Θα πρέπει τότε να κάνει αισθητή παντού αλλού την παρουσία της ώστε οι στρατηγικοί της αντίπαλοι, ιδίως η Κίνα και η Ρωσία, να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει μπροστά στην επόμενη μάχη. «Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει», συνόψισε ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ, παλαιός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για το προεδρικό αξίωμα. «Βρισκόμαστε σε μεγαλύτερο κίνδυνο σε σχέση με πριν. Και θα πρέπει να επενδύσουμε περαιτέρω προκειμένου να εγγυηθούμε την ασφάλειά μας»1. Αφού έσπειραν το χάος στη Μέση Ανατολή, οι ΗΠΑ στρέφουν τώρα το βλέμμα τους προς τον Ειρηνικό και κατευθύνουν τον στόλο τους εναντίον της Κίνας. Θα είναι, όπως όλοι μαντεύουμε, μια πολύ μικρή υπόθεση… 

Σε κάθε περίπτωση, εκεί βρίσκεται το κύριο διακύβευμα της σημερινής διπλωματικής κρίσης ανάμεσα στη Γαλλία και τις ΗΠΑ και όχι στον θυμό της Γαλλίας επειδή της στέρησαν ένα παχυλό συμβόλαιο ναυτικού εξοπλισμού. Σε αυτή την υπόθεση, πραγματική σημασία έχει να δούμε πώς πρέπει να αντιδράσει η Ευρώπη στην αντικινεζική στρατιωτική συμμαχία που ανακοίνωσε η Ουάσιγκτον μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία. Όσο για τα υπόλοιπα –την απίθανη δημόσια ταπείνωση, την απιστία των «συμμάχων», την απουσία διαβούλευσης για μια μείζονα γεωπολιτική απόφαση– το γαλλικό προεδρικό μέγαρο έχει συνηθίσει τις αμερικανικές προσβολές εδώ και μια δεκαπενταετία. Είτε πρόκειται για την παρακολούθηση των προέδρων της Δημοκρατίας που αποκάλυψαν τα WikiLeaks, είτε για τον διαμελισμό και την αφομοίωση της Alstom από την General Electric (χάρη σε δικαστικές μηχανορραφίες που θυμίζουν τη μεγάλη ληστεία του τρένου) ή για τα κολοσσιαία πρόστιμα που επιβλήθηκαν εκβιαστικά σε γαλλικές εταιρείες και τράπεζες οι οποίες δεν εφάρμοσαν τις –αντίθετες με το διεθνές δίκαιο– κυρώσεις των ΗΠΑ στην Κούβα και το Ιράν2. Για να απαντήσει στην αυστραλο-αμερικανική σφαλιάρα διαφορετικά από τη φαιδρή ανάκληση των Γάλλων πρεσβευτών στην Καμπέρα και την Ουάσιγκτον, ο Εμμανουέλ Μακρόν καλύτερα να είχε την έμπνευση να δώσει άμεσα πολιτικό άσυλο στον Τζούλιαν Ασάνζ και τον Έντουαρντ Σνόουντεν που έφεραν στο φως τα άπλυτα της αυτοκρατορίας. Ολόκληρος ο κόσμος θα είχε δώσει προσοχή σε ένα τέτοιο ξέσπασμα αξιοπρέπειας.

Ενόσω οι πρόεδροί της φλυαρούν, η Γαλλία υποβιβάζεται. Ενσωματώθηκε και πάλι στη στρατιωτική διοίκηση ενός ΝΑΤΟ κατευθυνόμενου από την Ουάσιγκτον, εγκαταλείπει όλο και περισσότερο τη διπλωματική αυτονομία της σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου αφθονούν οι υποτελείς των ΗΠΑ, διατηρεί απέναντι στη Ρωσία μια σειρά από κυρώσεις που απαγορεύουν κάθε συνεννόηση «από τον Ατλαντικό ώς τα Ουράλια», τη μόνη προοπτική που θα μπορούσε να κάνει τη Γηραιά Ήπειρο να ξεφύγει από την ασφυκτική λαβή της Αμερικής ή της Κίνας. Προκειμένου να μην βυθιστεί στην ασημαντότητα, η Γαλλία θα πρέπει επειγόντως να κάνει σαφές στην Ουάσινγκτον, αλλά και στο Πεκίνο, τη Μόσχα, το Τόκιο, το Ανόι, τη Σεούλ, το Νέο Δελχί, την Τζακάρτα ότι δεν θα συμφωνήσει ποτέ με τον πόλεμο του Ειρηνικού που ετοιμάζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες3.


  1. CNN, 29 Αυγούστου 2021.
  2. Βλ. Jean-Michel Quatrepoint, «Au nom de la loi… américaine», «Le Monde diplomatique», Ιανουάριος 2017.
  3. Βλ. Martine Bulard, «L’Alliance atlantique bat la campagne en Asie», «Le Monde diplomatique», Ιούνιος 2021.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More