Δεν υπάρχει μόνο Ουκρανία !!

 

 Για να μην ξεχνιώμαστε :

Υεμένη: Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μέχρι το τέλος του 2021, περίπου 377.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει στον πόλεμο στην Υεμένη, που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, εκ των οποίων το 7% ήταν παιδιά μικρότερα από πέντε ετών.

Στη Συρία περίπου 370.000. Στο Ιράκ πάνω από 900.000 χιλιάδες. Στο Αφγανιστάν πάνω από 46.000. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι είχαν την υποστήριξη του ΝΑΤΟ. Αυτό προκάλεσε την έκρηξη της Ιρλανδής 

 

Βουλευτίνας#Ireland MEP Claire Daly:

 

» Πράγματι, υπάρχει μια καταστροφική κρίση στην Ουκρανία, αλλά εν τω μεταξύ στο Αφγανιστάν… δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζητούν άσυλο, πέντε εκατομμύρια παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα, ο αριθμός των παιδικών γάμων αυξήθηκε κατά 500%, τα παιδιά πωλούνται για να θρέψουν τις οικογένειές τους… Ούτε λέξη γι’ αυτό. Θεέ μου, οι Αφγανοί πρέπει να αναρωτιούνται τι είναι αυτό που κάνει την ανθρωπιστική τους κρίση τόσο ασήμαντη.»

Στο μεταξύ, οι κίνδυνοι εμφανίζονται από παντού:

Ιράκ: Αρκετοί βαλλιστικοί πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς έπληξαν το προξενείο των ΗΠΑ στο Ερμπίλ του Ιράκ.

Ένας αξιωματούχος των ΗΠΑ δήλωσε ότι οι πύραυλοι εκτοξεύθηκαν από το γειτονικό Ιράν.

Αυτό θα πρέπει να συνδυσθεί με την εξής είδηση:

Οι ΗΠΑ έχουν σηκώσει στον αέρα «αεροπλάνα της ημέρας της κρίσης» –
15 Μαρ.

Οι ΗΠΑ έχουν θέσει στον αέρα τέσσερα «αεροπλάνα της ημέρας της κρίσης» προοριζόμενα για χρήση σε έναν πυρηνικό πόλεμο. Τα αεροπλάνα της «ημέρας της κρίσης» έχουν σχεδιαστεί για να έχουν επικοινωνία σε περίπτωση πυρηνικής σύγκρουσης. Μια πηγή ανέφερε δύο πιθανές χρήσεις για τα αεροπλάνα.
Οι ΗΠΑ έχουν ενεργοποιήσει το σύστημα TASAMO. Σύμφωνα με το Κανάλι 5, οι Αμερικανοί σήκωσαν στον αέρα τέσσερα αεροπλάνα, τα οποία κατασκευάστηκαν για την επικοινωνία σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου.

Το στρατιωτικό σύστημα TASAMO είναι μια γραμμή επικοινωνίας έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση πυρηνικής αντιπαράθεσης. Υποτίθεται ότι διασφαλίζουν την επικοινωνία μεταξύ όλων των υπευθύνων λήψης αποφάσεων και των συστημάτων μεταφοράς στρατηγικών πυρηνικών όπλων.

Δεν υπάρχει ακόμη κανένα επίσημο σχόλιο για την κατάσταση, που να εξηγεί γιατί τα αεροπλάνα τέθηκαν στον αέρα.

Μια πηγή του καναλιού Telegram «Oboronka» έδωσε δύο εκδοχές. Σύμφωνα με μία από αυτές, μπορεί να προετοιμάζεται ένα πυρηνικό χτύπημα της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στο Ιράν. Ή είναι απλώς μια εκπαιδευτική λειτουργία του συστήματος TASAMO.

Ενώ την ίδια ώρα στην Ιταλία:
Ιταλία: Τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης μιλούν μόνο για την COVID -19, τη Ρωσία και την Ουκρανία, αλλά ούτε λέξη για τα 10 εκατομμύρια Ιταλούς που αγωνίζονται να συντηρηθούν με ένα γεύμα την ημέρα. Δεν υπάρχουν λόγια ούτε για το 1,5 εκατομμύριο που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα επειδή δεν εμβολιάστηκαν και έμειναν χωρίς μισθούς.

 

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί ο John Mearsheimer κατηγορεί τις ΗΠΑ για την κρίση στην Ουκρανία

 

 Εδώ και χρόνια, ο πολιτικός επιστήμονας ισχυρίζεται ότι η επιθετικότητα του Πούτιν προς την Ουκρανία προκλήθηκε από τη δυτική παρέμβαση. Μήπως τα πρόσφατα γεγονότα άλλαξαν τη γνώμη του;

Του Ισαάκ Τσότινερ (Isaac Chotiner)

Συνέντευξη στο περιοδικό : The New Yorker

1η Μαρτίου 2022

Ο πολιτικός επιστήμονας Τζον Μερσχάιμερ (John Mearsheimer) είναι ένας από τους πλέον διάσημους επικριτές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ίσως είναι ευρύτερα γνωστός για το βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Στέφεν Γουόλτ (Stephen Walt), «Το λόμπι του Ισραήλ και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ». Ο Μέρσχαϊμερ είναι υπέρμαχος της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, μιας σχολής ρεαλιστικών διεθνών σχέσεων που υποθέτει ότι, σε μια ιδιοτελή προσπάθεια να διατηρήσουν την εθνική τους ασφάλεια, τα κράτη θα ενεργήσουν προληπτικά σε αναμονή των αντιπάλων. Εδώ και χρόνια, ο Μέρσχαϊμερ υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ, προωθώντας την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και εγκαθιδρύοντας φιλικές σχέσεις με την Ουκρανία, αύξησαν την πιθανότητα πολέμου μεταξύ πυρηνικά εξοπλισμένων δυνάμεων και έθεσαν τις βάσεις για την επιθετική στάση του Βλαντίμιρ Πούτιν απέναντι στην Ουκρανία. Πράγματι, το 2014, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, ο Μέρσχαϊμερ έγραψε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για αυτή την κρίση».Ολοκληρο το άρθρο  εδώ:Γιατί ο John Mearsheimer κατηγορεί τις ΗΠΑ για την κρίση στην Ουκρανία

Διαβάστε περισσότερα

Κόσμος Ουκρανία: Το «άδικο» και το «δίκαιο» αυτού του πολέμου

 

Κώστας Νάκος

Άλλος ένας πόλεμος. Στην Ευρώπη. Η τραγικότητα ενός πολέμου πολλές φορές ξεχνιέται με επίκληση διάφορων εθνικών ή γεωπολιτικών αναλύσεων. Ας είναι κι έτσι. Αφού είναι γνωστό ότι ο πόλεμος είναι πολιτική, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον οι απόψεις μας να διακρίνονται από κάποιες σταθερές αξίες και όχι από επιλεκτικές καιροσκοπικές στοχεύσεις. Δεν ζητάς σταθερές αξίες βέβαια από τους σύγχρονους βαρβάρους, δεν απευθύνεται σε αυτούς η προτροπή.

Έχουμε λοιπόν πόλεμο στην Ουκρανία. Τα σύννεφα υπήρχαν. Το 2014 και μετά από πολύμηνες ταραχές και το κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί, βρήκε την ευκαιρία και κατέλαβε την εξουσία ο πολυεκατομμυριούχος Πέτρο Ποροσένκο. Ένα σκουπίδι της πολιτικής που ενθάρρυνε, ενίσχυσε και δυνάμωσε τις ναζιστικές ομάδες, έτσι ώστε αυτές να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Ήταν τότε που δύο περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας, αποτελούμενες στην πλειοψηφία τους από Ρώσους, αποσχίστηκαν και δημιούργησαν τις αποκαλούμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ». Δύο περιοχές που είναι γνωστές συνολικά ως η περιοχή του Ντονμπάς.

Εδώ και 30 χρόνια ζούμε πλέον στον «αστερισμό» της αυτοδιάθεσης. Έχει μπει στη ζωή μας ως αιτούμενο, ως πρόβλημα, αλλά πολλές φορές και ως πολεμική διένεξη. Η αυτοδιάθεση όμως δεν έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά.  Έχει διαφορετικό περιεχόμενο και δυναμική, όταν γίνεται αναφορά σε ένα έθνος και διαφορετικό, όταν πρόκειται για εθνική μειονότητα μιας χώρας. Στην περίπτωση που μια εθνότητα αποτελεί τμήμα ενός ομόσπονδου κράτους, που δεν έχει δηλαδή δική της κρατική υπόσταση, έχει κάθε δίκαιο αν το επιθυμεί, να ζητήσει την αυτοδιάθεσή της. Να ζητήσει την ανεξαρτησία της. Σαφώς και ένα μεγάλο πολυεθνικό κράτος είναι και πιο ισχυρό αλλά και πιο δημοκρατικό με την έννοια της συνύπαρξης λαών. Σαφώς και θα ήταν πιο λογικό τα όποια προβλήματα να αντιμετωπίζονται και να λύνονται στα πλαίσια της ομοσπονδίας, με την ενιαία θέληση και δράση όλων των λαών του συγκεκριμένου κράτους. Αν όμως μια εθνότητα, ένας λαός αισθάνεται καταπιεσμένος και αδικημένος, αν καλώς ή κακώς θελήσει την ανεξαρτησία του, έχει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να τη ζητήσει και να τη διεκδικήσει.

Πράγμα όμως που δεν ισχύει για τις εθνικές μειονότητες. Αυτές εκπροσωπούνται ήδη από ένα ανεξάρτητο κράτος, άρα δεν μπορούν να ζητούν εθνική αυτοδιάθεση, αφού αυτή υπάρχει, αφού το έθνος τους έχει ανεξάρτητη εθνική υπόσταση. Οι όποιες διακρίσεις γίνονται εις βάρος τους αποτελούν ζητήματα προς διεκδίκηση από την πολιτική εξουσία του κράτους στο οποίο ανήκουν. Δεν ζητάς απόσχιση, επειδή αδικείσαι, αλλά παλεύεις για τα δικαιώματά σου, παλεύεις για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης μαζί με όλον τον δημοκρατικό πληθυσμό του συγκεκριμένου κράτους. Όσο αυταρχική και να είναι η πολιτική σου εξουσία, αυτό που προέχει είναι η ανατροπή της και όχι η «απόσχισή» σου από το πρόβλημα. Αυτό ισχύει βέβαια και για τους Ρώσους της περιοχή του Ντονμπάς και τις αυτοαποκαλούμενες  «Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ».

Με δύο όμως επισημάνσεις.

Οι σύγχρονοι βάρβαροι δεν έχουν ηθικές αξίες, δεν έχουν όμως έστω μία ενιαία βάρβαρη πολιτική. Στην περίπτωση του Κοσόβου βομβάρδισαν την Σερβία, βομβάρδισαν ένα λαό για την αυτοδιάθεση μιας μειονότητας, για την αυτοδιάθεση ενός τμήματος της σερβικής επικράτειας. Τώρα στην Ουκρανία στρέφονται κατά της αυτοδιάθεσης της ρωσικής μειονότητας και δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Ρωσίας να τους αναγνωρίσει ως τέτοιους.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που στρέφονταν κατά των αμερικάνικων βομβαρδισμών στην Σερβία και που τώρα είναι υπέρμαχοι των ρωσικών βομβαρδισμών στην Ουκρανία.

Και τώρα; Βομβαρδισμό εσείς για το Κόσοβο, βομβαρδισμό εμείς για το Ντονμπάς. Για να σφάζονται οι λαοί…

Κάτι ακόμη. Πώς αλήθεια θα αντιδρούσαν οι ΗΠΑ αν για παράδειγμα η Ρωσία τοποθετούσε πυραύλους στον Καναδά και στο Μεξικό; Αλλά ας αφήσουμε τα «θα». Πώς αντέδρασαν οι ΗΠΑ όταν η ΕΣΣΔ θέλησε να εγκαταστήσει πυραύλους στην Κούβα τον Οκτώβριο του 1962; Ήταν η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά, που οι δύο τότε υπερδυνάμεις είχαν έρθει τόσο κοντά σε έναν πυρηνικό πόλεμο.

Διαβάστε περισσότερα