To σακίδιο του μακαρθισμού

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ - ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

   Ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης, δημοσιογράφος στο επάγγελμα μέχρι να γίνει επικεφαλής του Ποταμιού, αποφάσισε να γράψει ένα από τα πολλά «τιτιβίσματα» της ημέρας του. Έτσι, λοιπόν, δήλωσε, προχθές, στο twitter:

   Στη συνέχεια επανήλθε με νέο «τιτίβισμα»: 

«Στο κρατικό κανάλι ισοπεδώνουν την υποψηφιότητα του Μακρόν και την παρουσιάζουν περίπου σαν την υποψηφιότητα της Λεπέν».

   Επίσης, σε συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ, την ίδια μέρα, υποστήριξε:

«Πριν έρθω σε εσάς έκανα ζάπινγκ στο γραφείο μου κι έπεσα πάνω στην ΕΡΤ. Ντράπηκα για τα σχόλια του δημοσιογράφου. Προσέξτε, είμαι δημοσιογράφος και τα έχω ξεχωρίσει στο μυαλό μου τα πράγματα. Ένα σχολιαστής μπορεί λέει ό, τι θέλει (…) Ένας που παρουσιάζει ένα δελτίο ειδήσεων πρέπει να είναι μετρημένος, ειδικά όταν παρουσιάζει ένα κρατικό δελτίο ειδήσεων.

 Άκουγα, λοιπόν, στην έκτακτη εκπομπή της ΕΡΤ, πριν από λίγο, ότι στη Γαλλία είχαμε δύο πολύ κακούς υποψηφίους και τελικά – τι να κάνει ο κόσμος – επέλεξε τον εκπρόσωπο των τραπεζών (…)

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που πληρώνεται από το ελληνικό δημόσιο, την ημέρα που η Ευρώπη, ο κόσμος όλος, πανηγυρίζει την επιτυχία του Μακρόν να λέει την επιχειρηματολογία των φασιστών. Γιατί αυτή είναι η επιχειρηματολογία των φασιστών, ότι η Λεπέν και ο Μακρόν είναι περίπου το ίδιο και επιλέξανε τον Μακρόν επειδή είχε περισσότερα λεφτά από τις τράπεζες». (βίντεο με το απόσπασμα εδώ)

   Η παρουσιάστρια της εκπομπής του ΣΚΑΪ, Άννα Μπουσδούκου, είπε ότι δεν γνώριζε το περιστατικό και πρόσθεσε πως δεν γνώριζε, καν, σε ποιον δημοσιογράφο της ΕΡΤ αναφερόταν ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης. Τι σχολίασε ο πρόεδρος του Ποταμιού; Θαυμάστε:

«Ούτε εγώ γνωρίζω σε ποιον αναφέρομαι, γιατί έβλεπα την εικόνα του Μακρόν, δεν έβλεπα το πρόσωπό του».

   Ανακοίνωση (εδώ) για το θέμα (;), την ίδια μέρα, έβγαλε και η Νέα Δημοκρατία, η οποία επαναλάμβανε το σενάριο και την επιχειρηματολογία του κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη:

«Οι πολιτικές αθλιότητες της Ε.Ρ.Τ. συνεχίζονται.  Σήμερα, προσπάθησαν να εξισώσουν το νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας κ. Μακρόν με την επικεφαλής των ακραίων εθνικιστών και πολέμια της Ε.Ε. κυρία Λεπέν.

Το έκανε δημοσιογράφος της Δημόσιας Τηλεόρασης στην εκπομπή “10 στην ενημέρωση” λέγοντας ότι “μεταξύ των δύο πολύ κακών υποψηφίων, επικράτησε ο λίγο χειρότερος, ο εκπρόσωπος των τραπεζών και του συστήματος”. Εάν ακολουθούν το παράδειγμα του κ. Μελανσόν, ας καταλάβουν επιτέλους ότι πλανώνται».

   Το πρώτο – που αποδεικνύεται εύκολα – είναι πως ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και η Νέα Δημοκρατία είπαν ψέματα. Το απόσπασμα που επικαλούνται μπορεί να το βρει κανείς. Το παραθέτει και ο ίδιος ο δημοσιογράφος, ο συνάδελφος Νίκος Αγγελίδης, για τον οποίον «ντράπηκε» ο επικεφαλής του Ποταμιού.

   Συγκεκριμένα στο βίντεο (εδώ) και στο χρόνο 25.20 ο Νίκος Αγγελίδης είπε:

«Είναι πολλοί που λένε ότι μεταξύ δυο πολύ κακών υποψηφίων, επικράτησε ο λίγο χειρότερος πάντως… Ο εκπρόσωπος των τραπεζών και του συστήματος, απέναντι στην ακροδεξιά και νεοφασίζουσα υποψήφια».

   Ολόκληρη την απάντηση του, όπου παραθέτει και τις σχετικές ανακοινώσεις της διοίκησης της ΕΡΤ και της ΠΟΣΠΕΡΤ, μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

  Από εδώ και πέρα, αφού παρουσιάσαμε τα κατορθώματα του κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη και της Νέας Δημοκρατίας, θα σημειώσουμε ορισμένα απλά πράγματα που προκύπτουν από την κοινή λογική, τη στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας και τη μνήμη:

α) Ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης, παρότι δημοσιογράφος, δεν τήρησε ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες της δημοσιογραφίας πριν εξαπολύσει την επίθεση του. Δεν διασταύρωσε τίποτα κι έμεινε στο «ζάπινγκ» που έκανε πριν πάει στην εκπομπή του ΣΚΑΪ. Δεν μπήκε, καν, στη διαδικασία να μάθει σε ποιον δημοσιογράφο αναφέρεται. Το άκουσε «στο περίπου» και εμφανίστηκε σαν αντιφασίστας υπερασπιστής του Μακρόν. Τα ίδια ισχύουν και για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία, παρόλο που προσδιόρισε και την εκπομπή της ΕΡΤ, δεν φρόντισε να μάθει κάτι παραπάνω. Πρόκειται για τυπική και κραυγαλέα έκφραση τόσο της δημοσιογραφίας του «περίπου» όσο και της πολιτικής του «περίπου» από τον κύριο Θεοδωράκη.

β) Ξεκαθαρίζουμε, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, ότι καμία διάθεση δεν έχουμε να παρουσιάσουμε την ΕΡΤ ως «αγία» της ενημέρωσης. Τέτοιες εξυπναδίτσες επάνω μας δεν κολλάνε. Η άποψη που έχουμε για την ΕΡΤ – στην οποία είχε ρίξει «μαύρο» ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς (για να μην ξεχνιόμαστε) – είναι πως μπορεί κανείς να βρει παραδείγματα εξόφθαλμης υπεράσπισης και στήριξης των κυβερνητικών επιλογών, πριν με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σήμερα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ωστόσο, μπορούμε ακόμα να ξεχωρίζουμε πότε μια εκπομπή είναι έκτακτο δελτίο, όπως ψευδώς ισχυρίστηκε ο κύριος Θεοδωράκης, και πότε δεν είναι… Σε μια εκπομπή ο κάθε δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα (ή θα έπρεπε να το έχει) να διατυπώνει την άποψη του – αρέσει δεν αρέσει στον κύριο Θεοδωράκη.

γ) Ας ασχοληθούμε με τους λάτρεις της δημοσιογραφικής ελευθερίας. Αυτούς που τρεις φορές την ήμερα κάνουν γαργάρες με αντιμυκητιοκτόνα της γνωστής μάρκας «απεταξάμην» την Βόρεια  Κορέα, τις παραφυάδες του σταλινισμού κ.ο.κ. Κάτι τέτοιοι φαίνεται πως κρατούν τις υψηλές τους αξίες μόνο για τους «πρωταγωνιστές». Θυμίζουμε ότι στους  «Πρωταγωνιστές» (στο Mega, στην εκπομπή του κυρίου Θεοδωράκη πριν γίνει επικεφαλής του Ποταμιού και πολιτευθεί) είδαμε τον ελεύθερο δημοσιογράφο να παίρνει συνέντευξη από τον αρχιναζί Νίκο Μιχαλολιάκο (Μάιος 2012, ενόψει των εκλογών του Ιουνίου).

Μάλιστα, μέσα στη φιλαλήθεια των δηλώσεων Μιχαλολιάκου, ο οποίος έλεγε ότι δεν είναι ναζιστής, ότι δεν είναι φασίστας και άλλα τέτοια ωραία, για να είναι πιο ατμοσφαιρικό το σκηνικό, παρακολουθούσαμε τον κύριο Θεοδωράκη να πίνει κι αυτός το …τσαγάκι του, όπως και ο ναζί συνομιλητής του, από την κούπα που έγραφε πάνω «Μέχρι τη νίκη». Πρόκειται για παράφραση του γνωστού ναζιστικού συνθήματος «Sieg Heil!». Εδώ είναι αυτό που λέγαμε για τη στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας. Το ποτηράκι αυτό, που έγραφε «Μέχρι τη νίκη» δεν ήταν από κάποια καφετέρια  ή κάποιον φιλοτελικό όμιλο… Κι αυτό ήταν το λιγότερο που συνέβη σε εκείνη τη συνέντευξη (ολόκληρη μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας).  

Το σκεπτικό του Θεοδωράκη – ότι είναι διακινητής του φασισμού όποιος δημοσιογράφος κάνει κριτική στον Μακρόν – νομιμοποιεί ή όχι κάποιον να ισχυριστεί ότι εκείνη η συνέντευξη του Μιχαλολιάκου ήταν ξέπλυμα του ναζισμού; Ρωτάμε… 

δ) Ο ίδιος δημοσιογράφος και νυν επικεφαλής κόμματος που τώρα γίνεται πυρ και μανία με όποιον δημοσιογράφο εκφράζει άποψη – την οποία επειδή δεν του αρέσει τη βαφτίζει «φασιστική» (!) – κατείχε  ιστοσελίδα. Ήταν εκεί στο protagon.gr που στις 28/4/2010 και ώρα 10:20:31 π.μ (πέντε μέρες πριν ψηφιστεί το μνημόνιο) δημοσιεύθηκε το παρακάτω κείμενο:

«Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν «εκτός» ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (…). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μια τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα (…)»

Αλήθεια, ο αλλεργικός στο φασισμό και ιδιοκτήτης τότε του protagon.gr, κύριος Θεοδωράκης, θυμάται κάτι;  Τότε ο δημοκράτης δεν «ντράπηκε», όπως «ντράπηκε» – σύμφωνα με τη δήλωση του – για τα σχόλια του δημοσιογράφου στην ΕΡΤ;

***

   Όλα αυτά τα θυμηθήκαμε συγκινημένοι και από τον «εξαγριωμένο» αντιφασισμό και από τις «ευαίσθητες» δημοκρατικές χορδές του Σταύρου Θεοδωράκη. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, μαζί με τις ομορφιές που περιγράψαμε παραπάνω, εξέφρασε και μια πολιτική επιχειρηματολογία. Ισχυρίστηκε, μεταξύ άλλων, πως «δεν μπορεί ένας άνθρωπος που πληρώνεται από το ελληνικό δημόσιο, την ημέρα που η Ευρώπη, ο κόσμος όλος, πανηγυρίζει την επιτυχία του Μακρόν να λέει την επιχειρηματολογία των φασιστών». Μωρέ, τι μας λες;

Πρώτον: Δηλαδή όποιος δεν είναι με τον Μακρόν είναι φασίστας; Δεν κουνάς λίγο το κεφάλι σου, παιδάκι μου!

Δεύτερον: Επειδή πανηγυρίζει «όλη η Ευρώπη» με τη νίκη του Μακρόν εμείς θα πρέπει να χαιρόμαστε ή να σκεφτόμαστε (τουλάχιστον) για το τι είδους Ευρώπη είναι αυτή για την οποία πανηγυρίζουν κάποιοι σαν τον Θεοδωράκη;

Τρίτον: Την ώρα που πανηγυρίζει η Ευρώπη των Θεοδωράκηδων σημαίνει ότι απαγορεύεται το δικαίωμα – στον οποιονδήποτε και όπου και αν δουλεύει, σε δημόσια και ιδιωτικό τομέα – να μην συμμετέχει κάποιος στα πανηγύρια;

Τέταρτον: Την άποψη ότι ο Μακρόν και η Λεπέν εκπροσωπούν τα δύο κακά της μοίρας μας ποιον φασίστα άκουσε ο Θεοδωράκης να τη διατυπώνει; Οι φασίστες αυτό που λέγανε ήταν πως η Λεπέν είναι «καλύτερη» και όχι «ίδια» με τον Μακρόν. Μόνο κάποιοι «αντιφασίστες» της πλάκας θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι φασίστας (!!!) όποιος στέκεται απέναντι στην Λεπέν αλλά και δεν χειροκροτάει, παράλληλα, τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό των Μακρόν που ανοίγουν το δρόμο στις Λεπέν!

Πέμπτον: Ο κύριος Θεοδωράκης και τα παρακολουθήματα του στη Νέα Δημοκρατία είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να κλείνουν σε όλες τις πτώσεις κατάρες εναντίον του σταλινισμού, του αυταρχισμού κλπ κλπ, την ώρα ακριβώς που θα ποζάρουν σαν αντιφασίστες, ενώ θα εκτοξεύουν τη φασίζουσα  λογική τους κρυμμένη πίσω από την μπούργκα του δημοκράτη. Αυτά είναι παλιά κόλπα από την εποχή του μακαρθισμού, που τώρα κυκλοφορεί και σε (πολιτικά) σακίδια.

Διαβάστε περισσότερα

Είναι το τέλος της βιομηχανικής επανάστασης ηλίθιε

Με τον Μακρόν το πιο περίεργο γεγονός απ’ όλα το κατάπιαμε αμάσητο. Ενας πολιτικός δίχως κόμμα, δίχως να προέλθει απο ζυμώσεις και διαδικασίες μιας εκλογικής βάσης, μιας κατηγορίας πολιτών, βρέθηκε όχι μόνο υποψήφιος αλλά να κερδίζει τις εκλογές.
Οι μόνοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πίσω τους κάποιο κόμμα και ενα κομμάτι του λαού να τους στηρίζει ήταν μέχρι τώρα οι βασιλείς και οι δικτάτορες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

 

του Μιχάλη Χαιρετάκη

Στα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε την απαξίωση της ανθρώπινης εργασίας, την βίαιη φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, την κατάργηση εκατοντάδων επαγγελμάτων, την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης.
Ηδη δεν χρειάζονται πλέον στρατιές μηχανικών, επιστημόνων, παρά μόνο εξειδικευμένοι εργάτες. Πολλοί απο αυτούς τους εξειδικευμένους εργάτες δε θα είναι τόσο τυχεροί ωστε να πάρουν σύνταξη γιατι πρίν περάσουν λίγα χρόνια και οι δικές τους θέσεις θα αντικατασταθούν.
Πέρα απο την τεχνολογία που οδηγεί στην ανεργία καταργείται η έννοια του κράτους, έθνους, ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την εφαρμογή της «πολιτικά ορθής» λογικής της Νέας Τάξης, λογικής που πολλές φορές κινείται στα όρια της παράνοιας.
Aνεργοι και βίαια φτωχοποιημένοι ιθαγενείς ανακατεμένοι με οικονομικούς μετανάστες θα συνθέτουν το μίγμα των υποτακτικών των νέων αφεντικών. Είναι απαραίτητη η σταδιακή αλλοίωση του πληθυσμού, πάντα με πιο εξαθλιωμένους νέους κατοίκους, μετανάστες, ώστε να μην αποκτά ποτέ συνείδηση ο λαός και να αντιδράει στα όσα εφαρμόζουν.
Η παρτίδα της Monopoly φθάνει στο τέλος της με ελάχιστους νικητές και αβέβαιο μέλλον. Πρίν όμως τελειώσει, θα υπάρξουν πολλά σπιράλ θανάτου και σε άλλες χώρες, ανάλογα με αυτά που βιώνει η χώρα μας. …

Η δική μας χώρα είναι ιδανική ως πειραματόζωο γιατί ο μικρός σχετικά συμπαγής πληθυσμός της αλλοιώθηκε και συνεχίζει να αλλοιώνεται σταδιακά απο το 1981 και μετά, ενώ έγινε αρπαγή και
αναδιανομή του πλούτου της με τις ληστείες του χρηματιστηρίου, των ταμείων και των καταθέσεων.
Τα δάνεια που πάρθηκαν για το συμπλήρωμα των πακέτων σύγκλισης, τα γιγάντια εξοπλισιτικά προγράμματα, τα μεγάλα έργα και οι Ολυμπιακοί αγώνες μαζί με κρυφά swaps της εποχής της δημιουργικής λογιστικής των «εκσυγχρονιστών» δημιούργησαν ένα τεράστιο χρέος κυρίως προς γαλλογερμανικές τράπεζες, το οποίο ανακυκλώνεται στα χρόνια των μνημονίων.
Σήμερα το μόνο που απομένει είναι η αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας για να ολοκληρωθεί η κλοπή και τα προαπαιτούμενα των μνημονίων για τον δανεισμό ή καλύτερα την ανακύκλωση των αρχικών δανείων, αυτό τον στόχο έχουν και όχι την ανάκαμψη της οικονομίας.
Το άλλοθι της λιτότητας, ως αντίβαρο στη σπατάλη που οι ιδιοι οι πολιτικοί την υποστήριζαν είναι απαραίτητο για την υπερφορολόγηση και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις δε βοηθούν στην ανάκαμψη της οικονομίας αλλά στο χτίσιμο της νέας πραγματικότητας.
Η επόμενη μέρα θα είναι μια κοινωνία με «απασχολήσιμους» και όχι πλέον εργαζόμενους πολίτες, όπου το κοινωνικό κράτος θα περιορίζεται πλέον στο ελάχιστο, μια κοινωνία άβουλη, εύκολα χειραγωγήσιμη με ΜΜΕ, δημοσκοπήσεις και με χρήματα απο μη φανερές πηγές που προορίζονται για την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων και οργάνωση κομμάτων.
Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας και της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα απο την ψήφο, γίνεται γιγαντώνοντας τεχνητά τον πιό αδύναμο απο τους αντίπαλους ωστε στην τελική μάχη να κερδίζει εύκολα ο εκλεκτός του συστήματος, αν και σπάνια όπως στην περίπτωση του Τράμπ γίνονται και ατυχήματα.
Με τον Μακρόν το πιο περίεργο γεγονός απ’ όλα το κατάπιαμε αμάσητο. Ενας πολιτικός δίχως κόμμα, δίχως να προέλθει απο ζυμώσεις και διαδικασίες μιας εκλογικής βάσης, μιας κατηγορίας πολιτών, βρέθηκε όχι μόνο υποψήφιος αλλά να κερδίζει τις εκλογές.
Οι μόνοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πίσω τους κάποιο κόμμα και ενα κομμάτι του λαού να τους στηρίζει ήταν μέχρι τώρα οι βασιλείς και οι δικτάτορες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

https://www.facebook.com/mheretakis/posts/1487218941330022

από το «Στοχασμός- Πολιτική«

Κοινοποίηση:

Διαβάστε περισσότερα

Bγαλμένο κατευθείαν από το εγχειρίδιο των ΝΑΖΙ

Ινδουιστές εθνικιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν «μεγαλοφυή» μωρά στην Ινδία

Τα μέλη μιας ινδουιστικής ακροδεξιάς οργάνωσης που ονομάζεται Arogya Bharati λένε ότι συνεργάζονται στη χώρα με ζευγάρια που θα γίνουν γονείς για να παράγουν «προσαρμοσμένα» μωρά, τα οποία, ελπίζουν, ότι θα είναι ψηλότερα, πιο δίκαια και εξυπνότερα από άλλα μωρά, σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας Indian Express.  

Οι υπάλληλοι στον τομέα υγείας της οργάνωσης δήλωσαν ότι το πρόγραμμά τους - ένας συνδυασμός διατροφής, ιατρικής Ayurvedic και άλλες πρακτικές - οδήγησε σε 450 από αυτά τα μωρά, ενώ η έκθεσή τους αναφέρει ότι ευελπιστούν για «χιλιάδες» περισσότερα μέχρι το 2020. 

«Οι γονείς μπορεί να έχουν χαμηλότερο IQ, κακή εκπαίδευση, αλλά το μωρό τους μπορεί να είναι εξαιρετικά έξυπνο. Αν ακολουθηθεί η σωστή διαδικασία, τα μωρά των σκουρόχρωμων γονέων με μικρότερο ύψος μπορούν να έχουν ανοιχτότερη επιδερμίδα και να γίνονται ψηλότερα», δήλωσε στην εφημερίδα ο εκπρόσωπος της οργάνωσης, Hitesh Jani. 

Ο Jani εξήγησε ότι το πρόγραμμα αποτελείται από ένα «καθαρισμό ενεργειακών διαύλων» και σώματος πριν από την εγκυμοσύνη, τη μάντρα-ψαλμωδία και το «σωστό φαγητό», όπως γεύματα πλούσια σε ασβέστιο και βιταμίνη Α, μετά τη γέννηση του μωρού. Η εφημερίδα χαρακτήρισε την ομάδα ως την «πτέρυγα για την υγεία» του συντηρητικού ομίλου Hindu Rashtriya Swayamsevak Sangh, αλλά ο γενικός γραμματέας του κόμματος Arogya Bharati, Ramesh Gautam, δήλωσε ότι η ομάδα απλώς «εμπνεύστηκε» από τη συντηρητική ιδεολογία του R.S.S. αντί να υποστηρίζεται επίσημα από αυτό. 

Η ιστοσελίδα του Arogya Bharati λέει ότι είναι μια «εθελοντική οργάνωση ανθρώπων που ενδιαφέρονται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την υγεία της κοινωνίας». Το Σάββατο, η πρόεδρος μιας κρατικής επιτροπής για τα δικαιώματα του παιδιού προσπάθησε να παρακολουθήσει ένα από τα εργαστήρια συμβουλευτικής για τα ζευγάρια που θέλουν να παράγουν αυτά τα «μεγαλοφυή» μωρά - όπως τα ονόμασαν οι Economic Times της Ινδίας - αλλά η είσοδός της απαγορεύτηκε από τους διοργανωτές, αναφέρει η εφημερίδα. 

«Αυτό το πράγμα που συμβαίνει εδώ είναι αντιεπιστημονικό. Δε μπορεί να συνεχιστεί», δήλωσε η Ananya Chatterjee, πρόεδρος της Επιτροπής Δυτικής Βεγγάλης για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Η οργάνωση απάντησε ότι οι κατηγορίες της ήταν «πολιτικά υποκινούμενες». 

Ανταποκρινόμενο σε μια αναφορά της επιτροπής, το ανώτατο δικαστήριο της Δυτικής Βεγγάλης κάλεσε αργότερα τους διοργανωτές να υποβάλουν ένορκη δήλωση και βίντεο της διαδικασίας, η οποία ξεκίνησε όπως είχε προγραμματιστεί. 

Το πρόγραμμα ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία και έχει εξαπλωθεί σε πολλές ινδικές πολιτείες. Οι διοργανωτές δήλωσαν ότι εμπνεύστηκαν από έναν ηγέτη του RSS που είχε συναντηθεί με μια γυναίκα στη Γερμανία περισσότερα από 40 χρόνια πριν. 

Ένας υπάλληλος δήλωσε ότι η γυναίκα ηγήθηκε μιας προσπάθειας, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία, για «προσαρμοσμένα παιδιά» με βάση τις ίδιες αρχές, σύμφωνα με την έκθεση της Indian Express. 

Αυτό το σχόλιο - και η παραπομπή του στην κληρονομιά της ευγονικής εποχής του Τρίτου Ράιχ - παρακίνησε την άμεση αντίδραση στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, με έναν κριτικό να γράφει στην ιστοσελίδα Daily O ότι αυτή η «δυστοπία στη μήτρα» ήταν «βγαλμένη κατευθείαν από το ναζιστικό εγχειρίδιο». 

Το RSS ιδρύθηκε το 1925 ως εθελοντική οργάνωση για να προωθήσει τα δικαιώματα των Ινδουιστών. Με τα χρόνια, έχει αναδείξει πολλούς από τους πιο επιτυχημένους συντηρητικούς πολιτικούς της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της πρωθυπουργού Narendra Modi. 

Μερικοί από τους ιδρυτές της επαίνεσαν σε δοκίμια και βιβλία τα ολοκληρωτικά κινήματα του ναζισμού και του φασισμού που σάρωσαν την Ευρώπη τότε, σημειώνουν οι μελετητές. «Οι πρωτότυπες σταθερές του RSS βρήκαν μια πολιτική εγκυρότητα στη φυλετική ανάσταση που υπερασπίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ και το Τρίτο Ράιχ», γράφει ο Angshukanta Chakraborty , ένας αρθρογράφος στην στήλη των απόψεων της εφημερίδας Daily O, προσθέτοντας: «Ακόμα και τώρα, μια καθαρά ρατσιστική αναζήτηση για πατρίδα ή η δημιουργία μιας βάσει ρατσιστικών - κοινοτικών γραμμών είναι ελκυστική για το RSS και αποτελεί την καρδιά της ιδεολογίας του.» 

Μετάφραση: Τρύφων Λιώτας

Washington Post (Annie Gowen)

Διαβάστε περισσότερα

Αλμπέρ Καμί - Έρχεται πάντα ή στιγμή πού πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στη σκέψη και στη δράση

«Όχι, λέει ο καταχτητής, μην πιστεύετε πώς για ν’ αγαπήσω τη δράση, χρειάστηκε να πάψω να σκέφτομαι. Αντίθετα, μπορώ κάλλιστα να εξηγήσω ό,τι πιστεύω. Γιατί το πιστεύω δυνατά και το αντικρίζω σταθερά και καθαρά. Δυσπιστείτε σ’ αυτούς πού λένε: «Αυτό το ξέρω πολύ καλά για να μπορέσω να το εκφράσω». Γιατί εάν δεν μπορούν σημαίνει πώς δεν το ξέρουν ή το εξέτασαν επιφανειακά.

Δεν έχω πολλές γνώμες. Στο τέλος μιας ζωής o άνθρωπος βλέπει πώς πέρασαν χρόνια για να βεβαιωθεί για μια αλήθεια. Αλλά φτάνει αυτή, αν είναι σαφής, για να καθοδηγήσει μια ύπαρξη. Όσο για τον εαυτό μου, οπωσδήποτε έχω κάτι να πω για τον άνθρωπο. ’Οφείλω να μιλήσω με σκληρότητα γι’ αυτόν και, αν χρειαστεί, με την περιφρόνηση που του πρέπει.

Ένας άντρας είναι περισσότερο άντρας με τα πράγματα πού αποσιωπά παρά με τα πράγματα που λέει. Υπάρχουν πολλά που θα  αποσιωπήσω. Αλλά πιστεύω έντονα πώς όλοι εκείνοι πού έκριναν τον άνθρωπο το έκαναν, έχοντας λιγότερη εμπειρία από μας, για να επιβάλλουν την κρίση τους. Η διανόηση, η προοδευτική διανόηση, προαισθάνθηκε ίσως εκείνο που έπρεπε να δικαιολογήσει. Μα η εποχή, τα ερείπια και το αίμα της, μας γεμίζουν αποδείξεις. Στους αρχαίους λαούς, ακόμα και στους νεώτερους έως την τεχνολογική εποχή μας, ήταν δυνατό να μπουν στην πλάστιγγα τα προτερήματα της κοινωνίας και τού ατόμου και να αναζητηθεί ποιο από τα δυο όφειλε να εξυπηρετεί το άλλο. Αρχικά, αυτό γινόταν εν ονόματι της πλάνης πού ήταν βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του ανθρώπου, και πού σύμφωνα με αυτή τα όντα ήλθαν στον κόσμο για να εξυπηρετήσουν ή να εξυπηρετηθούν. Επίσης αυτό γινόταν γιατί ούτε η κοινωνία ούτε το άτομο είχαν δείξει ακόμα τις ικανότητες τους.

Είδα μεγάλα πνεύματα να εκστασιάζονται με τα αριστουργήματα 'Ολλανδών ζωγράφων που φτιάχτηκαν στη μέση των αιματηρών πολέμων της Φλάνδρας, να συγκινούνται με τις προσευχές των μυστικοπαθών σιλεσιανών που ανυψώθηκαν την εποχή του φοβερού Τριακονταετούς πολέμου. Οι αιώνιες αξίες καθρεφτίζονται στα έκπληκτα μάτια τους παραμερίζοντας τις λαϊκές ταραχές. Από τότε όμως, ο χρόνος προχώρησε. Οι σύγχρονοι ζωγράφοι στερήθηκαν αυτήν τη γαλήνη. Ακόμα κι αν, κατά βάθος, έχουν την καρδιά πού χρειάζεται στο δημιουργό, θέλω να πω μια σκληρή καρδιά, δε χρησιμεύει σε τίποτα, γιατί όλος ο κόσμος και ο ίδιος ο άγιος έχει αλλάξει. Να ότι, ίσως, έχω αισθανθεί πιο βαθιά. Σε κάθε αποτυχημένη μέσα στις αντιθέσεις μορφή, σε κάθε γραμμή, Αλληγορία ή προσευχή, ή αιωνιότητα χάνει μια παρτίδα τσακισμένη κάτω από το σίδερο.

Έχοντας συνείδηση του ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από την εποχή μου, αποφάσισα να συμμαχήσω μαζί της. Γι’ αυτό δεν υπολογίζω τόσο τον άνθρωπο, επειδή μου φαίνεται γελοίος και ταπεινός. Γνωρίζοντας πώς δεν υπάρχουν προϋποθέσεις νίκης, προτιμώ τις χαμένες υποθέσεις: ζητάνε ολόκληρη την ψυχή, ίδια στην ήττα και στις εφήμερες νίκες της. Για κείνον πού αισθάνεται τον εαυτό του συνυφασμένο με τη μοίρα του κόσμου, η φθορά των πολιτισμών έχει κάτι το αγωνιακό. Έκανα δική μου αυτή την αγωνία από τη  στιγμή που θέλησα να πάρω μέρος στο παιχνίδι. ’Ανάμεσα στην Ιστορία και στην αιωνιότητα διάλεξα την ιστορία γιατί μου αρέσει η βεβαιότητα. Γι αυτήν τουλάχιστον είμαι σίγουρος και πώς να αρνηθώ μια δύναμη πού με συνθλίβει;

Έρχεται πάντα ή στιγμή πού πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στη σκέψη και στη δράση. Αυτό σημαίνει πώς γίνεσαι ένας άνθρωπος. Αυτός ο κατακερματισμός είναι φοβερός. ’Αλλά μια περήφανη καρδιά δεν μπορεί να μείνει στη μέση. Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος, αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί.Ο κόσμος ή έχει ένα νόημα βαθύτερο, ανώτερο από τις κινήσεις του, ή τίποτα πιο αληθινό από αυτές τις κινήσεις.

Πρέπει να ζεις με το χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς από αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής. Ξέρω πώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί, να ζει στην εποχή του πιστεύοντας στην αιωνιότητα. Αυτό σημαίνει παραδοχή. Μα απεχθάνομαι αυτή τη λύση και θέλω τα πάντα ή τίποτα. Ή εκλογή της δράσης δεν αποκλείει τη σκέψη. Δεν μπορεί όμως να μου δώσει τα πάντα και στερημένος από την αιωνιότητα, θέλω να συμμαχήσω με το χρόνο. Δε θέλω να υπάρχει στον υπολογισμό μου ούτε νοσταλγία, ούτε λύπη, θέλω μονάχα να βλέπω σωστά. Σας το τονίζω, αύριο θα έχετε αλλάξει. Για σάς και για μένα αυτό είναι μια λύτρωση. 'Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και μπορεί να κάνει τα πάντα. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί τον εξυμνώ και τον συντρίβω συγχρόνως. Ό κόσμος τον αφανίζει κι εγώ τον ελευθερώνω. Του δίνω όλα τα δικαιώματά του.

Οι κατακτητές ξέρουν πώς η ίδια η δράση είναι ανώφελη. Μια μονάχα ωφέλιμη πράξη υπάρχει, εκείνη πού θα ξαναδημιουργούσε τον άνθρωπο και τη γη. Δε θα ξαναδημιουργούσα ποτέ τους ανθρώπους. Αλλά πρέπει να γίνει «έτσι». Γιατί ο δρόμος του αγώνα με υποχρεώνει να συναντήσω τη σάρκα. Αν και ταπεινωμένη, ή σάρκα είναι ή μοναδική μου βεβαιότητα. Δεν μπορώ να ζω χωρίς αυτή. Η πραγματικότητα είναι η πατρίδα μου. Να γιατί διάλεξα αυτό τον παράλογο και ακατανόητο αγώνα. Να γιατί είμαι με το μέρος των αγωνιστών. Η εποχή, το έχω πει, ανοίγεται σ’ αυτούς. Μέχρι σήμερα το μεγαλείο ενός κατακτητή ήταν γεωγραφικό. Μετριόταν με την έκταση των νικημένων εδαφών. ’Έχει σημασία το ότι η λέξη άλλαξε νόημα και δε χαρακτηρίζει πια γενικά το νικητή.

Το μεγαλείο έχει αλλάξει χώρο. Βρίσκεται στην καταγγελία και στη χωρίς κέρδος θυσία. Εκεί ακόμα, δεν υπάρχει καθόλου ή προοπτική της ήττας, θα ήταν ποθητή η νίκη. ’Αλλά μια μονάχα νίκη υπάρχει και είναι αιώνια. Είναι ή νίκη πού δε θα-χω ποτέ. Να που αποβλέπω και που στηρίζομαι. Μια επανάσταση πάντα στρέφεται εναντίον των θεών, Αρχίζοντας από την επανάσταση του Προμηθέα, του πρώτου απο τους σύγχρονους κατακτητές. Είναι η επανάσταση του ανθρώπου ενάντια στο πεπρωμένο του: οι διεκδικήσεις της μάζας είναι μια πρόφαση. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω αυτό το πνεύμα παρά μονάχα στην ιστορική του πορεία και εκεί το συναντώ. ’Αλλά δεν επαναπαύομαι: αντιμέτωπος στην ουσιαστική αντίφαση, διατηρώ την ανθρώπινη αντίφαση μου. Τοποθετώ τη σκέψη μου στο κέντρο αυτού πού την αρνείται. Εξυμνώ τον άνθρωπο μπροστά σ’ εκείνο πού τον συντρίβει και ή ελευθερία μου, ή επανάσταση μου και το πάθος μου συγκεντρώνονται τότε σ’ αυτή την ένταση, σ’ αυτήν τη σκέψη και σ’ αυτή την αμέτρητη επανάληψη.

Ναι, ο άνθρωπος είναι το ίδιο του το τέλος. Κι αυτό είναι το μοναδικό του τέλος. "Αν θέλει να είναι κάτι, είναι σ’ αυτήν τη ζωή. Τώρα, το ξέρω καλύτερα. Μερικές φορές οι κατακτητές μιλάνε για νίκη και υπεροχή. ’Αλλά αυτό πού θέλουν είναι να «ξεπεράσουν τον εαυτό τους». Ξέρετε καλά τι θέλει να πει αυτό. Ο κάθε άνθρωπος, για μερικές στιγμές, έχει νοιώσει πώς μοιάζει με τον Θεό. Μα αυτό προέρχεται από το ότι σε μια φωτεινή στιγμή ένοιωσε το καταπληκτικό μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος. Οι κατακτητές είναι οι μόνοι ανάμεσα τους ανθρώπους που αισθάνονται αρκετά τη δύναμή τους ώστε να είναι σίγουροι πώς πάντα ζουν στα ύψη έχοντας πλήρη συνείδηση αυτού του μεγαλείου. Είναι ένα πρόβλημα αριθμητικής πρόσθεσης ή αφαίρεσης. Οι κατακτητές μπορούν να προσθέτουν. Δεν μπορούν όμως να προσθέσουν τίποτα περισσότερο από τον ίδιο τον άνθρωπο, δεν το θέλει. Γι’ αυτό ποτέ δεν εγκαταλείπουν το ανθρώπινο χωνευτήρι, ρίχνοντας περισσότερη φωτιά στην ψυχή των επαναστάσεων.

Εκεί βρίσκουν ακρωτηριασμένη τη δημιουργία αλλά κι εκεί συναντούν τις μόνες άξιες πού αγαπούν και θαυμάζουν, τον άνθρωπο και τη σιωπή του. Αυτό αποτελεί τη φτώχεια και τον πλούτο τους μαζί. Γι αυτούς μια μονάχα πολυτέλεια υπάρχει, η ανθρώπινη επαφή. Πώς να μην καταλάβουν ότι σ’ αυτό τον πληγωμένο κόσμο, το κάθε τί που είναι ανθρώπινο (κι αυτό είναι μονάχα ή ανθρώπινη επαφή) έχει ένα νόημα πιο φωτεινό. Τρυφερά πρόσωπα, δειλή αδελφοσύνη, δυνατή και αγνή φιλία ανάμεσα τούς ανθρώπους είναι τα πραγματικά πλούτη αφού είναι περαστικοί. ’Ανάμεσα σ’ αυτά το πνεύμα αισθάνεται καλύτερα τις δυνατότητές του και τα όρια του. Δηλαδή τη δύναμή του. Μερικοί μίλησαν για μεγαλοφυΐα. Προτιμώ όμως τη σκέψη. Πρέπει να παραδεχτούμε πώς μπορεί να κάνει θαύματα. Φωτίζει και κατακτά αυτή την έρημο. Γνωρίζει τις ανάγκες της και τις περιγράφει. Θα πεθάνει μαζί με το κορμί. Το ξέρει όμως κι αυτό είναι η ελευθερία της.

Δεν το αγνοούμε ,όλες οι εκκλησίες είναι εναντίον μας. Αυτή η τόσο τρυφερή καρδιά δε δέχεται την αιωνιότητα και όλες οι εκκλησίες, θεϊκές ή κοσμικές, την επικαλούνται. Η ευτυχία και το θάρρος, η αδικία  η δικαιοσύνη, είναι γι αυτές κατώτεροι σκοποί. Εκπροσωπούν μια θεωρία και τους χρειάζεται να την υπογράψουμε. Αλλά οι ιδέες ή η αιωνιότητα δε με απασχολούν. Τις αλήθειες πού είναι στα μέτρα μου, μπορεί να τις αγγίξει το χέρι. Δεν μπορώ νά χωριστώ άπ’ αύτές. Να γιατί δεν μπορείτε να βασίσετε τίποτα επάνω μου: ούτε από τον κατακτητή ούτε από τις θεωρίες του μένει τίποτα.

Παρ όλα αυτά, στο τέλος δόλων υπάρχει ο θάνατος. Το γνωρίζουμε. Ξέρουμε ακόμα πώς μ’ αυτόν τελειώνουν όλα. Γι’ αυτό τα κοιμητήρια πού σκεπάζουν την Ευρώπη, κι ενοχλούν μερικούς ανάμεσα μας, είναι αποτρόπαια. Στολίζουμε ότι αγαπάμε και ο θάνατος μας δυσανασχετεί και μας φοβίζει. Κι αυτός επίσης είναι κατακτητής. Ο τελευταίος Καρράρα, αποκλεισμένος στην άδεια από πανούκλα και πολιορκημένη από τους Βενετσιάνους Πάδουα, διέσχιζε ουρλιάζοντας τις αίθουσες του έρημου παλατιού του: φώναζε το διάβολο και του ζητούσε το θάνατο. Ήταν ένας τρόπος για να τον ξεπεράσει. Και είναι ακόμα ένα τιμητικό δείγμα θάρρους για τη Δύση πού είχε γνωρίσει τόσο τρομερούς τόπους που ο θάνατος θεωρείται τιμή. Στον κόσμο του επαναστατημένου ο  θάνατος αποθεώνει την αδικία. Είναι η τέλεια άπατη.

“Άλλοι, χωρίς να συμβιβάζονται πια, διάλεξαν την αιωνιότητα και υποστήριξαν πώς αυτός ο κόσμος είναι φαντασία. Τα κοιμητήριά τους, γεμάτα λουλούδια και πουλιά, χαμογελάνε. Αυτό δικαιώνει τον κατακτητή και του προσφέρει τη σωστή εικόνα του εχθρού του. Ό δικός του τάφος είναι ένα μαύρο καγκελόφραχτο περίβλημα ή ανώνυμος. Οι καλύτεροι  από τους ανθρώπους της αιωνιότητας νοιώθουν καμιά φορά να κυριεύονται από έναν πανικό, γεμάτο σκέψη και θλίψη, μπροστά σε πνεύματα που μπορούν και ζουν με μια παρόμοια εικόνα του θανάτου τους. Αυτή η εικόνα όμως δυναμώνει και δικαιώνει αυτά τα πνεύματα. Το πεπρωμένο βρίσκεται απέναντι μας καί τό προκαλοΰμε. Λιγότερο από άλαζονεία καί περισσότερο έχοντας συνείδηση της ανίκανης ύπαρξής μας. Εμείς, επίσης, νοιώθουμε, μερικές φορές, λύπη γιά τόν έαυτό μας. Είναι ό μόνος οίκτος πού δεχόμαστε: είναι Ινα συναίσθημα πού, ίσως, δεν το καταλαβαίνετε καθόλου και νομίζετε πώς δεν είναι αντρικό. Εν τούτοις, εκείνοι πού το δοκιμάζουν είναι οι πιο τολμηροί ανάμεσα μας. Μα τολμηροί είναι αυτοί πού σκέφτονται κι εμείς το μόνο πού δεχόμαστε είναι ή σκέψη.

'Όλες αυτές οι εικόνες δεν προτείνουν καμιά ηθική, ούτε κρίνουν: είναι πίνακες. Περιγράφουν μονάχα έναν τρόπο ζωής. Ό εραστής, ο ηθοποιός ή ο τυχοδιώκτης ζουν το παράλογο. Αλλά, αν θέλουν, μπορούν να κάνουν το ίδιο κι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ο εργάτης ή ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Φτάνει να ξέρουν και να μην κρύβουν τίποτα. Στα ιταλικά μουσεία, βρίσκουμε καμιά φορά ζωγραφισμένα μικρά παραπετάσματα πού κρατούσαν οι ιερείς μπροστά στα πρόσωπα των καταδικασμένων για να μη βλέπουν το ικρίωμα. Το βύθισμα σε όλες του τις μορφές — δόσιμο στον Θεό ή στην αιωνιότητα, εγκατάλειψη στις καθημερινές φαντασίες και στις ψευδαισθήσεις της ιδέας — όλα αυτά τα παραπετάσματα δεν αφήνουν να φανεί το παράλογο. Υπάρχουν όμως εργάτες χωρίς παρωπίδες και γι’ αυτούς θέλω να μιλήσω.

Διάλεξα τούς πιο αντιπροσωπευτικούς. Από αυτήν τη σκοπιά το παράλογο τους δίνει μια βασιλική δύναμη. Είναι αλήθεια πώς αυτοί οι πρίγκιπες δεν έχουν βασίλειο. Άλλα πλεονεκτούν μπροστά σε άλλους γιατί ξέρουν πώς  όλα τα βασίλεια είναι ψευδαισθήσεις. Ξέρουν, αυτό αποτελεί όλο τους το μεγαλείο, και είναι κουτό το ότι θέλουν να δουν στην περίπτωσή τους κρυμμένη δυστυχία και διάψευση ελπίδων. Το ότι είσαι στερημένος από την ελπίδα δε σημαίνει πώς είσαι απελπισμένος. Οι φλόγες της γης αξίζουν τα ουράνια αρώματα. Ούτε εγώ ούτε κανείς μπορεί εδώ να τούς κρίνει. Δε θέλουν να είναι οι καλύτεροι, επιδιώκουν να είναι συνεπείς. ’Αν η λέξη σοφός ταιριάζει στον άνθρωπο πού ζει μ’ αυτό πού έχει, χωρίς ν’ αποβλέπει σ’ αυτό πού δεν έχει, τότε αυτοί είναι σοφοί. "Ένας από αυτούς, κατακτητής, μα σε σχέση με το πνεύμα, Δον Ζουάν σε σχέση με τη γνώση, ηθοποιός σε σχέση με τη σκέψη, το ξέρει καλύτερα από τον καθένα:

«Όποιος οδήγησε την αθώα του ύπαρξη ως την τελειότητα δεν αξίζει ούτε ένα προνόμιο, είτε στη γη είτε στον ουρανό: ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση θα συνεχίσει να είναι ένα γελοίο προβατάκι με κέρατα και τίποτα περισσότερο — έστω και αν δεχτούμε πώς δεν ενόχλησε κανένα με την κενοδοξία του ούτε σκανδάλισε με τις κρίσεις του».

Σε κάθε περίπτωση έπρεπε να σταθούμε στην παράλογη σκέψη των πιο ενδιαφερόντων προσώπων. H φαντασία μπορεί να προσθέσει και άλλα — πού κι αυτά ξέρουν να ζουν στα πλαίσια ενός κόσμου χωρίς μέλλον κι επιείκεια. Τότε,αυτός ο παράλογος και χωρίς Θεό κόσμος γεμίζει από ανθρώπους πού σκέφτονται σωστά και δεν ελπίζουν πια. Και δε μίλησα ακόμα για τον πιο παράλογο ήρωα: το δημιουργό.

****

Από το βιβλίο του  Αλμπέρ Καμύ «Ο μύθος του Σίσυφου»

Διαβάστε περισσότερα

Συνέντευξη με τον Στάθη Μιλάνο

«Η μουσική κατέχει σημαντική θέση στη ζωή μας»

Πόσο πίσω στο χρόνο μας πάει το όνομα Μιλάνος; Πόσο παλιά είναι η μουσική παράδοση στην οικογένεια των Μιλάνων;
Γύρω στο 1880 ο παππούς Μιλάνος (παρατσούκλι Κολατσής) είχε μπακαλοταβέρνα στην Πορταριά Πηλίου και έπαιζε μπουζούκι. Μάλιστα σώζονται και 3-4 φωτογραφίες, σε μια είναι μια παρέα παλιοί με ψαθάκια κι ο πατέρας μου κι ο αδερφός του Σπύρος είναι μικρά παιδιά.
Τι είδους μπουζούκι ήταν αυτό που έπαιζε;
Μπουζούκι, ακριβώς μπουζούκι. Είχε πέντε χορδές. Σαν τρίχορδο αλλά με μονή τη μεσαία χορδή. Κούρδισμα Ρε-Λα-Ρε.
Για ποιο λόγο μία Λα;
Ποιος ξέρει; Τεχνικές και γνώσεις της εποχής. Αργότερα έβαλαν τη δεύτερη Λα.

Όργανα υπάρχουν από κείνη την εποχή;
Σώθηκαν δυο μπουζούκια, απ' τα οποία το ένα το ήθελε ο συγχωρεμένος ο μπαρμπα-Στέφανος να το θάψουν μαζί του σαν τελευταία του επιθυμία και το άλλο το κράτησε ο Κάρολος. Το ένα ήταν του παππού του Κολατσή. Το άλλο νομίζω το είχε φτιάξει ο πατέρας μου σε έναν μάστορα τότε του Βόλου, τον Γεωργίτση. Το βάρος τους ήταν γύρω στα εκατόν εβδομήντα δράμια. Και ήταν φτιαγμένα με το μεράκι των μαστόρων, ενώ σήμερα έχει γίνει εμπόριο. Οι γνώσεις βέβαια και οι τεχνικές στην οργανοποιία σήμερα έχουν εξελιχθεί αρκετά. Απ' το μπακαλικάκι ο πατέρας μου έφυγε γύρω στο 1908 για την Αίγυπτο και ξέρω ότι είχε πάρει και το μπουζούκι μαζί του. Το 1913 γυρίζει πίσω. Για εννιά χρόνια πηγαινοερχόταν ως φαντάρος. Και το 1919 μαζί με το γαμπρό του ανοίγει τη «Σκάλα». Στην αρχή δεν είχε κάποιο όνομα. Απλά «καφεοινομαγειρείον» ή κάπως έτσι. Το όνομα δόθηκε απ' το διευθυντή της εφημερίδας «Θεσσαλία» Τάκη Οικονομάκη, ο οποίος ύστερα από μια βραδιά που πέρασε στο μαγαζί, την άλλη μέρα έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα του, όπου έλεγε ότι οι Βολιώτες για να ακούσουν τους ήχους της «Σκάλας του Μιλάνου», δε χρειάζεται να πάνε στην Ιταλία. Γιατί «Σκάλα του Μιλάνου» υπάρχει και στο Βόλο. Κι έτσι βάφτισε το μαγαζί. Ο Κάρολος γεννιέται το 1932, ένα κορίτσι που το χάσαμε το 1935, ο Νίκος το 1938 κι εγώ το 1941. Στη συνέχεια πόλεμος, Κατοχή. Μέναμε Φιλελλήνων 33. Έρχεται η απελευθέρωση κι ο πατέρας μου ξανανοίγει το ταβερνάκι που είχε κλείσει προσωρινά, γιατί τα χρόνια ήταν δύσκολα και είχε φύγει για λίγο στο βουνό, στα χωριά του Πηλίου. Ξανανοίγει λοιπόν η ταβέρνα και μεγαλώνουμε εκεί μέσα. Ο πατέρας μου μου δείχνει τα πρώτα τραγούδια στο μπουζούκι. «Μικρό μου Μαρικάκι μου άναψες φωτιά» ήταν το πρώτο, μετά τον «Μπουφετζή» και κάποια άλλα. Έφτασα λοιπόν σε ηλικία έξι ετών να παίζω δειλά-δειλά. Εν τω μεταξύ ο πατέρας μου είχε υποσχεθεί σε κάποιον να με βαφτίσει, όμως εκείνος ήταν εξορία. Για να πάω σχολείο όμως έπρεπε να βαφτιστώ. Αναγκαστικά λοιπόν με βάφτισαν έξι ετών στον Άγιο Νικόλα απέναντι απ' το ταβερνάκι και στο γλέντι που ακολούθησε ήμουν ο πρώτος που έπαιξα. Πρωτοφανές νομίζω για την εποχή. Σήμερα υπάρχουν κάποια παιδιά πέντε ή έξι χρόνων που μπορεί να παίζουν, αλλά τότε ήταν άλλα χρόνια. Πόλεμος, Κατοχή, πείνα κλπ. Το κάνουν να μοιάζει με θαύμα. Πάνω απ' όλα ήταν το μεράκι του συγχωρεμένου του μπαρμπα-Στέφανου για το μπουζούκι. Μεγάλη υπόθεση. Αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι δε θα υπήρχαμε κι εμείς.
Μόνο ο πατέρας σας σας μάθαινε;
Ναι, και όσοι ερχόντουσαν στο ταβερνάκι κι έπαιζαν, λίγο απ' τον έναν λίγο απ' τον άλλον, βλέπαμε και έτσι μπήκαμε στο δρόμο αυτό, της λαϊκής μουσικής.
Ποιοι ήταν αυτοί, θυμάσαι ονόματα; Ήταν ερασιτέχνες ή επαγγελματίες;
Κάποιες φυσιογνωμίες θυμάμαι. Ονόματα απ' το '50 και μετά θυμάμαι τον Αχιλλέα το Ματζίρη, τον Κώστα Στεργίου που ήταν πολύ δυνατό όργανο και επαγγελματίας. Ένας Λαδόπουλος που τραγουδούσε κι όλας, κάποιος Κελεμπέκης, ένας πολύ καλός κιθαρίστας ο Λιθαδιώτης, ο Σούλης Αντωνίου, ο Δημήτρης Μωρέας, ο Κεραμάρης κι άλλοι που δε θυμάμαι. Εν πάση περιπτώσει όποιοι παίζαν μπουζούκι τότε λίγο ή πολύ πέρασαν απ' το μαγαζί. Έτσι λοιπόν έφτασα κάποια στιγμή που ίσως κι εγώ δεν τό 'χα καταλάβει 14-15 χρονών και έπαιζα καλύτερα από κάποιους επαγγελματίες. Κι αφού το συνειδητοποίησα άρχισα να επιδίδομαι περισσότερο σ' αυτό.
Το μαγαζί ήταν ανοιχτό απ' το πρωί;
Το πρωί είχε πατσά, κάποιοι μουσικοί που σχολούσαν έρχονταν για πατσά και σέρβιρε ακόμη και καφέδες στα γύρω μαγαζιά. Κάποιοι μερακλήδες θα έπιναν καμιά κούπα το μεσημέρι. Καμιά φορά μπορεί να τύχαινε να μην έχει κόσμο, αλλά μεταξύ τρεις και πέντε. Μετά μαζευόντουσαν πάλι.
Τα τραγούδια που παίζατε και τραγουδούσατε τι είδους ήταν;
Τα τραγούδια της εποχής, λαϊκά τραγούδια.
Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Μητσάκης, Καλδάρας δηλαδή;
Όλοι αυτοί κι άλλοι πολλοί. Αν πούμε ονόματα σίγουρα θα αδικήσουμε κάποιους που μπορεί να ξεχάσουμε. Εκτός απ' τα λαϊκά ακουγόντουσαν και κάποια κανταδόρικα που έπαιζε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Η μόνη διαφορά στο άκουσμα ήταν αυτή. Κατά τα άλλα λαϊκά της εποχής τότε και παλιότερα.
Πέρασαν συνθέτες και μπουζουξήδες απ' το μαγαζί;
Όποιος μεγάλος πέρασε απ' το Βόλο πέρασε κι απ' το ταβερνάκι. Γαβαλάς, Λεμονόπουλος, ένας Πολίτης μπουζουξής, ο Δασκαλάκης, ο Τσιτσάνης ο Χρήστος. Δούλευε τότε εδώ στο Βόλο στο «Μποέμ» στην παραλία. Ήταν φίλοι με τον μπαρμπα-Στέφανο ο Χρήστος. Ο Γιαννάκης ο Αγγέλου. Όσοι πέρασαν απ' το Βόλο πέρασαν κι απ' το μαγαζί. Εκτός από τον Καζαντζίδη.
Μού 'λεγες ότι είχατε γραμμόφωνο. Απο κει μαθαίνατε τα τραγούδια;
Υπήρχαν κάποιοι φίλοι μου που αγόραζαν δίσκους και τους φέρναν στο μαγαζί και τους ακούγαμε. Κούρδισε, άλλαξε βελόνα... Σήμερα βέβαια υπάρχουν τα κομπιούτερ και τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα και πιο άψυχα όμως. Ήταν ένα δισκάδικο στη Δημητριάδος, ο Παλούκας κι όποιο καινούριο δισκάκι έβγαινε τό 'βαζε κι έπαιζε κι ακουγόταν από ένα μεγαφωνάκι στο πεζοδρόμιο. Μαζεύονταν λοιπόν οι επαγγελματίες μουσικοί στο πεζοδρόμιο και άκουγαν. Έλεγαν στον Παλούκα και το ξανάβαζε και ό,τι συγκρατούσαν πήγαιναν στο σπίτι και το έπαιζαν.

Αυτό σας έκανε και καλό, με την έννοια ότι εξασκούσε το αφτί και το μυαλό του μουσικού;
Ναι, κάπως έτσι ήταν. Αλλά αυτό που ανέφερα ίσχυε για τους άλλους επαγγελματίες. Εγώ άκουγα στο μαγαζί δίσκους που έφερνε κάποιος Βασίλης, φίλος και ό,τι άκουγα από άλλους μπουζουξήδες στο μαγαζί. Μού 'χεις πει ότι το «Τρένο» του Χιώτη ήταν ένα απ' τα τραγούδια που σε δυσκόλεψαν περισσότερο.
Το τραγούδι που έκανα περισσότερη ώρα να μάθω. Με τις συνθήκες εκείνες τότε, με το γραμμόφωνο, άλλαξε βελόνα, κούρδισε, ώσπου να πιάσεις μια φρασούλα άντε πάλι κούρδισμα κλπ. Δύσκολο τραγούδι, γι' αυτό και δεν έπιασε. Και τώρα αν το παίξεις σε κάποιον κιθαρίστα και δεν το ξέρει, αποκλείεται να σε συνοδεύσει.

---

Το ταβερνάκι μέχρι πότε ήταν στην παλιά διεύθυνση, στην Ερμού;
Εγώ στο ταβερνάκι έμεινα μέχρι το 1966. Το '66 απολύθηκα από φαντάρος, παντρεύτηκα και πλέον είχαμε μαζευτεί εκεί μέσα τέσσερις οικογένειες και δε γινόταν, κάποιος έπρεπε να φύγει. Και αφού είχα αρχίσει και δούλευα με το μπουζούκι, έφυγα εγώ. Στην Ερμού, στον Άγιο Νικόλαο, έμεινε μέχρι το 1979 και μετά μεταφέρθηκε Ιωλκού και Αναλήψεως, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα.
Από το 1966 και μετά είσαι επαγγελματίας μουσικός;
Ναι. Από το '66 μέχρι το '80 δούλευα περίπου κάθε βράδυ. Και μετά το '80 μέχρι τώρα συνεχίζω να δουλεύω αλλά όχι καθημερινά, τριήμερα πλέον και διήμερα.
Σε ποια μαγαζιά έχεις δουλέψει, θυμάσαι;
Ξεκίνησα στην «Εξωραϊστική» πέντε με έξι χρόνια. Μετά άλλα τέσσερα με πέντε στη «Μαγιόρκα». Στη συνέχεια έκλεισε η «Μαγιόρκα» και πήγα για δύο μήνες στην Κατερίνη και μετά στη Λάρισα στον Αρίστο, καλή του ώρα αν ζει. Πολύ καλός και σαν αφεντικό και σαν άνθρωπος. Κύριος. Λίγο διάστημα λοιπόν στη Λάρισα, το καλοκαίρι στη Σκιάθο. Μια χρονιά στα «Αστέρια» και το καλοκαίρι πάλι στη Σκιάθο. Το '73-'74 στο «Κάστρο» που άνοιξε για πρώτη χρονιά και φορούσαμε διπλά παντελόνια! Είχε τέσσερις σόμπες για θέρμανση και καλά δούλευε μόνο μία. Πού να ζεστάνει όλο το μαγαζί; Το '67 το καλοκαίρι, ξέχασα να πω, δούλεψα στο «Αλκαζάρ» στη Λάρισα και μάλλον το '69, αν θυμάμαι καλά, πάλι στη Λάρισα, στο «Βράχο». Εκεί γνώρισα και τον Τζανετή, ο οποίος μετά με πήρε τηλέφωνο να κατέβω στην Αθήνα για δουλειά. Στην «Εξωραϊστική» θυμάμαι γνώρισα τον Καρανικόλα. Έλεγε ο Καρανικόλας στον Τενόπουλο, τραγουδιστή και κιθαρίστα: «Ρε συ, τι είναι αυτός ο Στάθης; Εγώ παίζω με δικό μου τρόπο κι αυτός κολλάει. Πώς με κολλάει;», εννοώντας ότι παρόλο που είχε δικό του παίξιμο, εγώ κατάφερνα και κολλούσα τα σιγόντα. Αφού είχε φύγει από την «Εξωραϊστική», μετά από κάποιους μήνες, μου 'στειλε γράμμα απ' την Αθήνα να πάω να δουλέψω μαζί του στου «Κεφάλα».
Και γιατί δεν πήγες;
Γιατί ο λόγος είναι λόγος. Και δε σήκωνε να αφήσω στη μέση της σεζόν το μαγαζί που για κάποια χρόνια έφαγα ψωμί. Και του απάντησα «όταν τελειώσει η σεζόν... ίσως».
Δε σου δόθηκαν άλλες ευκαιρίες να κατέβεις στην Αθήνα;
Ο Τζανετής επίσης μου ζήτησε να πάω, αλλά ούτε τότε πήγα. Καλώς ή κακώς, δεν ξέρω, δεν πήγα στην Αθήνα.
Ο Κάρολος κι ο Νίκος έχουν δουλέψει επαγγελματικά;
Ο Νίκος δε δούλεψε ποτέ εκτός ταβέρνας. Ο Κάρολος ήταν μια περίπτωση όμοια με τη δική μου. Δηλαδή αν κατέβαινε στην Αθήνα στην εποχή του θα ήταν σίγουρα απ' τα καλά μπουζούκια. Δούλεψε εδώ στο Βόλο σε καλοκαιρινό μαγαζί, στου «Πέτρου» ήταν ή στου «Σαρίκα», δε θυμάμαι, ήμουν μικρότερος εγώ τότε. Και χειμώνα είχε δουλέψει στα Τρίκαλα και μετά ένα ή δυο χρόνια εδώ στα «Αστέρια» και στη «Μαγιόρκα» το 1972 με 1975 περίπου.
Ο Κάρολος ήταν φίλος με το Χρήστο τον Τσιτσάνη;
Ο μπαρμπα-Στέφανος αρχικά και μετά γνωρίστηκε και με τον Κάρολο και γίναν φίλοι. Του ζήτησε να κατέβει στην Αθήνα μάλιστα σε μια εποχή που σπανίζαν τα καλά μπουζούκια.
Του Κάρολου το παίξιμο θυμίζει σαφέστατα Τσιτσάνη, ενώ ο δικός σου ήχος νομίζω είναι διαφορετικός.
Ναι έτσι είναι. Απ' όλους έχω πάρει στοιχεία που θεωρώ καλά, αλλά έχω νομίζω δικό μου ήχο. Ο μουσικός οφείλει να έχει δικό του παίξιμο και να βγάζει τον προσωπικό του χαρακτήρα στο όργανο. Πόσοι τραγουδιστές στο ξεκίνημά τους δε μιμούνται κάποιον γνωστό τραγουδιστή; Αν στην πορεία συνεχίσουν και δε βρουν το δικό τους χαρακτήρα μοιραία χάνονται. Πόσα αντίγραφα του Καζαντζίδη έχουμε ακούσει; Ή πόσοι μιμήθηκαν το παίξιμο του Χιώτη;
Τη δεκαετία '70 δούλεψε στο Βόλο η Στανίση;
Η Στανίση ήταν το '73 στα «Αστέρια». Ήταν πιτσιρίκα, τότε ξεκινούσε τη δουλειά. Και μάλιστα σε κάποιο περιοδικό πριν λίγα χρόνια, σε συνέντευξή της, ανέφερε και το όνομά μου ανάμεσα στους ανθρώπους που τη βοήθησαν στο ξεκίνημά της. Να 'ναι καλά. Κάποιοι παλιοί θυμούνται και αναγνωρίζουν πράγματα.
Έχω ακούσει για μία περιπέτειά σου, όταν κατέβηκες στην Αθήνα σε τηλεοπτική εκπομπή. Μπορείς να μας την αφηγηθείς;
Δούλευα στο «Διόνυσο», πρέπει να ήταν 1977, ΥΕΝΕΔ ακόμα. Σε μια εκπομπή που έκανε ο Χαρδαβέλας με την Πιπιλή, αφιερωμένη σε ρεμπέτικα.
Πώς σε βρήκαν;
Μία δημοσιογράφος πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάω, γιατί από κάπου μάθαν για το όνομα, την ιστορία κλπ. Ο τρόπος που συναντηθήκαμε ήταν λίγο περιπετειώδης. Τέλος πάντων, δώσαμε κάπου ραντεβού και για να με γνωρίσει είχα το μπουζούκι πάνω απ' το αυτοκίνητο. Αυτή είχε ένα μίνι κούπερ. Βρεθήκαμε και πήγαμε στο στούντιο. Εκεί να δεις πλάκα. Εγώ κοιτούσα σαν χαμένος, επαρχία... Έβλεπα κινήσεις από δω, κινήσεις από κει, φώτα, κάμερες. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και η Αλεξάνδρα και μια άλλη, δε θυμάμαι το όνομά της, που έκανε ένα δίσκο με το Χατζιδάκι με λαϊκά και ρεμπέτικα. Και κάποιοι άλλοι τραγουδιστές, δε θυμάμαι δυστυχώς. Ξεκινάει η μαγνητοσκόπηση, σε κάποια στιγμή ο Χαρδαβέλας ανακοινώνει ότι στο τέλος της εκπομπής υπάρχει και κάποια έκπληξη. Γίνεται ένα διάλλειμα και μετά απ' αυτό η θέση της Αλεξάνδρας έμεινε κενή. Θύμωσε γιατί θα βγάζαν σαν έκπληξη μία άλλη τραγουδίστρια. Μια παλιά καλή τραγουδίστρια. Δε σεβάστηκε όμως τα χρόνια της κι έφυγε. Μίλησαν και σε μένα λοιπόν κάποια στιγμή. Είχα πάρει μαζί ένα μπουζούκι κι έναν μπαγλαμά. Με ρωτάνε: «Τι είναι αυτό το μπουζούκι;» Λέω, είναι από το 1800 τόσο, έχει αυτή την ιστορία κλπ. «Εκείνο τι είναι;» Είναι μπαγλαμάς, αλλά έχει κάποια ιστορία. Τον πήρε ο πατέρας μου απ' τον Μπάτη, τότε που ο κόσμος πέθαινε απ' την πείνα στους δρόμους, για ένα τενεκέ λάδι. Άντε και δυο κουβέντες ακόμα. Προσπάθησα να πω κάποια πράγματα όμως πήγαιναν τη συζήτηση εκεί που ήθελαν. Δε μου δόθηκε δηλαδή καθόλου χρόνος. Έπαιξα και ένα τραγούδι κάποια στιγμή που εγώ ήξερα ότι ήταν κάποιου βολιώτη. Όχι, λέει κάποιος άλλος είναι του Κερομύτη. Μπερδεύτηκαν λίγο τα πράγματα. Με λίγα λόγια απογοητεύτηκα από τότε. Κατάλαβα ότι όλα ήταν στημένα. Πας να συζητήσεις ένα θέμα και σε κάποια στιγμή σε φέρνει εκεί που θέλει αυτός, δε σ' αφήνει να πεις αυτό που θες εσύ. Γι' αυτό λέω τα κυκλώματα των Αθηνών...
Ήταν η μοναδική φορά που βρέθηκες στην Αθήνα για δουλειά;
Ναι, πρώτη και τελευταία. Μακριά. Κι ένα άλλο περιστατικό. Κατέβηκα στην Αθήνα για να αγοράσω ένα μηχάνημα για το μπουζούκι, ενισχυτή. Είχα ραντεβού με έναν βολιώτη κιθαρίστα για να με πάει, στο καφενείο των μουσικών της Αθήνας. Πηγαίνω στο μαγαζί, όπου είναι μέσα ένας μεγάλος τραγουδιστής, ας μην πούμε ονόματα. Περνάει ένας άλλος τραγουδιστής, επίσης φίρμα, με το αυτοκίνητο και σταματάει. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, χαιρετιούνται. Εγώ απόρησα, αλλά σκέφτηκα μπράβο τους. Είναι συνάδελφοι, ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, αλλά αγαπιούνται. Τα λένε για λίγο και φεύγει. Μόλις έστριψε στη γωνία το αυτοκίνητο, ο πρώτος του 'ριξε δυο ξεγυρισμένα φάσκελα... «Να ρε μαλάκα»! Έπεσα απ' τα σύννεφα. Αυτά στο μπαράκι που αντάμωναν οι μουσικοί, στου Μάριου. Ο χαρακτήρας ο δικός μου δεν ήταν για τέτοια.
Μια και ανέφερες τους ενισχυτές, με τι ενισχυτές παίζατε τότε;
Μηχανήματα υπήρχαν, τα "Τζελόζο". Ένα μηχάνημα τόσο δα, με λάμπες, ιδιοκατασκευή. Δούλεψα με αυτό τρία χρόνια. Μετά πήρα αυτό που ανέφερα πριν από την Αθήνα. Fender ελληνικό το λέγαμε, ωραίο, γλυκό. Και μετά ένα Fender. Τώρα ακόμα έχω ένα απ' το '86. Άμα το δεις είναι σαν καινούργιο.
Έπαιζες πάντα με τετράχορδο στη δουλειά ή και τρίχορδο;
Τρίχορδο σαν επαγγελματίας δεν έπαιξα. Με τρίχορδο ξεκίνησα. Στην ταβέρνα τρίχορδα παίζαμε, αλλά όταν βγήκα στη δουλειά το '59 είχε καθιερωθεί το τετράχορδο. Είχαμε ένα μπουζούκι τρίχορδο στο μαγαζί με χοντρό μανίκι και τού 'βαλα οχτώ χορδές και έπαιζα τότε. Αυτό δε θυμάμαι ποιου κατασκευή ήταν ούτε είχα προσέξει. Μετά έφτιαχνα στον Αντώνη στη Λάρισα, ο οποίος, μέχρι σήμερα λέω και να το ακούσει αυτό ο κόσμος, είναι από τους λίγους τίμιους ανθρώπους. Αυτό ξέρω, αυτό φτιάχνω, τόσο κάνει. Δε θα κοιτάξει να σε κοροϊδέψει ή να σε εκμεταλλευτεί.
Άλλοι κατασκευαστές που ήρθες σε επαφή και έπαιξες όργανά τους;
Όταν άνοιξα τη σχολή, ήθελα κάποια όργανα και ο Αντώνης δεν μπορούσε να μ' εξυπηρετήσει. Βρήκα λοιπόν στη Θεσσαλονίκη τον Παλάβρατζη απ' τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος. Όργανα του Ζοζέφ ή του Παναγή ή άλλου μεγάλου μάστορα της εποχής έτυχε να παίξεις ή να ακούσεις; Δυο φορές έτυχε να ακούσω όργανα του Ζοζέφ. Τεράστια όργανα. Στα «Αστέρια» μια φορά ήταν ένα ντουέτο, άντρας-γυναίκα. Κι αυτός έπαιζε μ' ένα τρίχορδο του Ζοζέφ. Τέλειωνε τη δουλειά και το πετούσε στην κουζίνα. Την άλλη μέρα ζητούσε ένα ΡΕ απ' το πιάνο για να κουρδίσει και ήταν καρφί. Και σκεφτόμουν: τι κρίμα τόσο ωραίο όργανο σε τι χέρια είχε πέσει. Το πετούσε εδώ και κει. Κι άλλο ένα του Ζοζέφ που έτυχε ν' ακούσω, τετράχορδο, ήταν άλλο πράγμα.
Ποιους θεωρείς καλούς μπουζουξήδες;
Όλοι καλοί είναι. Αν πεις κάποιους, θα αδικήσεις κάποιους που μπορεί να ξεχάσεις. Βέβαια υπάρχουν κατηγορίες, δεν είναι όλοι το ίδιο.
Ζωντανά άκουσες τότε κανέναν; Ζαμπέτα, Χιώτη, Λεμονόπουλο, Τσιμπίδη, Σταματίου;
Άκουσα έναν μόνο, τον Μπέμπη. Δούλευα στη Λάρισα τότε. Σχολάσαμε ένα βράδυ και πήγαμε σε άλλο μαγαζί που έπαιζε ο Μπέμπης. Είχε ένα τρίχορδο, απορώ πως έπαιζε αυτός ο άνθρωπος. Ήταν τόσο σκεβρωμένο που χωρούσε το δάχτυλό σου κάτω απ' τις χορδές. Ανέβηκα κι έπαιξα και το θυμάμαι. Μέχρι ένα σημείο, στο Σολ, Σολ#, στα ψιλά έπαιζες. Από κει και πάνω ήθελε πολύ δύναμη. Ε, σ' αυτό το όργανο ο Μπέμπης έπαιζε από πάνω μέχρι κάτω και άκουγες καρύδια. Άλλον δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά.
Το όνομα των Μιλάνων αναφέρθηκε στη δισκογραφία για πρώτη φορά το 1984 σε ένα δίσκο της Βάσως Κυριαζή. Θες να μας θυμήσεις πώς έγινε;
Η Βάσω πρωτοδούλεψε εδώ στο Βόλο μαζί μου για 2 χρόνια. Στη συνέχεια κατέβηκε στην Αθήνα και μετά από χρόνια με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να τη βοηθήσω να βρει παλιά τραγούδια για να κάνει δίσκο. Ε, τη βοήθησα όσο μπορούσα.

---

Ήταν να παίξεις εσύ στο δίσκο;
Α, ναι βέβαια. Με πήρε κάποιος απ' την εταιρία -δεν ξέρω ποια και δε θέλω να μάθω- και μου ζήτησε να κατέβω να παίξω μπαγλαμά. Του λέω:
- Λάθος πόρτα χτύπησες. Εγώ παίζω μπουζούκι. Να κατέβω στην Αθήνα να παίξω μπαγλαμά, γιατί;
- Να... γιατί...
- Άστο, ψάξε βρες κανέναν άλλον.
Άλλη μια ευκαιρία να κατέβω στην Αθήνα. Μ' αυτά που έβλεπα όμως που ήταν αντίθετα με το χαρακτήρα μου την απέφευγα. Κάποιος μπορεί να πει ότι τη φοβήθηκα την Αθήνα, μπορεί να ήταν κι αυτό ακόμη. Ένας άλλος λόγος μπορεί να ήταν το ότι δεν έμεινα ποτέ χωρίς δουλειά. Ξεκινούσε η χειμερινή σεζόν μέσα Σεπτεμβρίου και τελείωνε μέσα Μαΐου. Και αρχές Ιουνίου ξεκινούσε η καλοκαιρινή. Ποτέ δε με απασχόλησε που θα βρω δουλειά. Πάντα είχα.

Πράγμα που δεν ισχύει σήμερα.
Σήμερα είναι πολύ διαφορετικά. Στην Αθήνα ίσως υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες. Στην επαρχία όμως δεν μπορεί να ζήσει αποκλειστικά κάποιος απ' το επάγγελμα του μουσικού, με 2 ή 3 μεροκάματα τη βδομάδα. Αναγκαστικά κάνει και δεύτερη δουλειά. Πόσο ήταν τότε το μεροκάματο;
Όταν σταμάτησα την καθημερινή δουλειά, το '80 περίπου, ήταν 2.500 δραχμές. Καλά λεφτά για την εποχή. Αλλά είχαμε και χαρτούρα τότε. Τώρα αν τύχει να ρίξουν λεφτά σε μουσικό μέχρι που ντρέπεται να τα πάρει. Δεν ξέρω πώς το βλέπουν.
Υπήρχε μια τάση θυμάμαι και στην ταβέρνα αλλά και στη σχολή να αποστρέφεις -κι εσύ αλλά και τ' αδέρφια σου- τον κόσμο και τους μαθητές της σχολής από τραγούδια χασικλήδικα. Όταν κάποιος ζητούσε να μάθει την «Προύσα» ή το «Βαπόρι απ' τη Περσία» με κάποια δικαιολογία πάντα το απέφευγες.
Αυτό είναι γεγονός και στην αρχή έκανα λάθος και πέρασαν 2-3 χρόνια για να το συνειδητοποιήσω. Και σκέφτηκα για ποιο λόγο το παιδί να μάθει αυτό το τραγούδι; Για να αρχίσει να ψάχνεται; Δεν υπήρχε κανένας λόγος. Ένας ενήλικας ξέρει τι του γίνεται, αλλά το παιδί έχει περιέργεια και προβληματίζεται. Και κάτι μπορεί να πάει στραβά.
Με τη διδασκαλία πότε ξεκινάς;
Το 1979. Από μικρό παιδί στο ταβερνάκι μου ζητούσαν φίλοι να τους δείχνω και πάντα έδειχνα. Κι όταν κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά στη νυχτερινή δουλειά, έκανα τη σκέψη να ανοίξω σχολή μπουζουκιού. Στην αρχή στο σπίτι και μετά κανονική σχολή δική μου. Και τα τελευταία χρόνια στον καλλιτεχνικό οργανισμό του δήμου Βόλου με έναν μέσο όρο 40 μαθητές. Υπήρξαν και χρονιές με 70 ακόμη μαθητές.
Δηλαδή απ' το 1979 μέχρι σήμερα μπορούμε να μιλάμε για 26 χρόνια συνεχούς προσφοράς στο μπουζούκι και τη διδασκαλία του. Να υπάρχει άραγε αλλού τέτοια προσφορά;
Κοίταξε, δεν ξέρω τι έχουν δώσει άλλες σχολές. Αλλά σίγουρα αν μπορούσε να γίνει μια αξιολόγηση θα ήταν μέσα στις πρώτες. Είμαι ευχαριστημένος απ' αυτό. Με την έννοια ότι όλος ο κόσμος κάνει μια δουλειά για να ζήσει, να βγάλει το μεροκάματο, αλλά εκτός απ' αυτό πρέπει να υπάρχει η συνείδηση ότι κάνεις μια σωστή δουλειά, ότι προσφέρεις κάτι.
Οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο ρόλος του οργάνου στη δισκογραφία είναι διαφορετικός πλέον. Ο ήχος του έχει αλλάξει. Την εξέλιξη και την πορεία του μπουζουκιού στο μέλλον πώς την βλέπεις;
Ο ήχος σίγουρα έχει αλλάξει. Υπάρχουν άλλες τεχνολογίες σήμερα, μηχανήματα κλπ. Δεν μπορείς να μείνεις στα παλιά. Είναι φυσιολογικό. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το σημαντικό είναι το αίσθημα πάνω στο όργανο, πόσο το αγαπάς, γιατί παίζεις αυτό που παίζεις κλπ. Δεν ξέρω... Κάτι πρέπει να γίνει για να κρατηθεί αυτό το όργανο που είναι η παράδοσή μας. Είναι η μουσική μας. Εκτός βέβαια απ' το δημοτικό τραγούδι που είναι οι ρίζες μας, το λαϊκό τραγούδι είναι η ελληνική μουσική παράδοση. Και πρέπει να κρατηθεί. Θεωρώ ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να κρατήσουν κάποιες αρχές και στη μουσική και στο όργανο.
Στη διδασκαλία δε θα έπρεπε να συστηματοποιηθούν κάπως τα πράγματα;
Τα έχω πει πολλές φορές αυτά. Τα επίσημα ωδεία δεν έχουν το όργανο που λέγεται μπουζούκι, που είναι το ελληνικό όργανο. Στα μουσικά γυμνάσια έχουν τον ταμπουρά. Ποιος είναι ο ταμπουράς; Μπουζούκι δεν είναι; Και το πιάνο όταν ανακαλύφθηκε κάπως αλλιώς ήταν και στην πορεία εξελίχθηκε. Κι όλα τα όργανα έχουν εξελιχθεί. Τώρα το μπουζούκι που υπάρχει είναι αυτό που όλοι ξέρουμε, τρίχορδο και τετράχορδο. Ξεκίνησε με δυο-τρεις χορδές και τώρα έχει έξι και οκτώ. Γιατί δεν μπορούν να το δεχτούν κάποιοι; Τι θα πει ταμπουράς; Το μπουζούκι πρέπει να μπει επίσημα στα ωδεία της χώρας μας.
Ο τρόπος διδασκαλίας ο δικός σου περιλαμβάνει και θεωρία;
Θεωρία όχι, μόνο τραγούδια. Πρακτικά δηλαδή. Το κάθε τραγούδι αποτελεί και μια άσκηση γι' αυτόν που μαθαίνει. Μέσα απ' τα τραγούδια μαθαίνεις και δρόμους και ακόρντα κλπ. Βέβαια το να ξέρει κανείς και θεωρία της μουσικής καλό κάνει κι όχι κακό.
Τους δρόμους τους κατέχεις, τους ξέρεις;
Ξέρω κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι οι δρόμοι το βασικό στη μουσική. Ή καλύτερα, αν μάθεις πέντε-έξι δρόμους δε σημαίνει πως έμαθες και μπουζούκι. Κακώς κάποιοι επικεντρώνονται σ' αυτό. Αν δώσεις βάση και καταλάβεις τις μελωδίες που έχουν μέσα τους τα τραγούδια, αυτομάτως αρχίζεις και μαθαίνεις και τους δρόμους και το όργανο γενικότερα. Κάποιοι εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του κόσμου βγάλαν και βιβλία με δρόμους ή κάνουν το δάσκαλο και μπουζούκι δεν παίζουν.
Η ταχύτητα παίζει σημαντικό ρόλο;
Είναι ένα μέσο για να πας παραπέρα. Πρώτα απ' όλα μάς ενδιαφέρει το ύφος που θα δώσεις στο παίξιμο. Υπάρχουν μπουζουξήδες σήμερα ταχύτατοι που υστερούν όμως σε άλλους τομείς και κυρίως στην καλαισθησία. Η καλαισθησία είναι αυτό που λείπει από αρκετούς. Είναι αξιοθαύμαστος αυτός που τρέχει βέβαια, αλλά να τρέχει σωστά.
Πόσο μελέτησες πάνω στο όργανο; Πολύ ή λίγο;
Μάλλον λίγο. Εν ώρα δουλειάς μόνο. Ποτέ δε φοβήθηκα το όργανο. Και πάνω στη δουλειά έλεγα τώρα να δοκιμάσω αυτό, μετά το άλλο. Το πρώτο στιχάκι το έπαιξα εδώ, το δεύτερο θα το παίξω εκεί κι αυτό ήταν μελέτη για μένα. Δεν κάθισα σπίτι να ασχοληθώ με ασκήσεις κλπ. Εξαίρεση εδώ είναι ένα διάστημα που μελέτησα κιθάρα. Πρέπει να ήταν γύρω στο 1958-60 περίπου και κάναμε κάποιες εκπομπές για τον ραδιοφωνικό σταθμό του Βόλου. Και ήρθε μια απόφαση που έλεγε ότι απαγορεύονται τα μπουζούκια. Μόνο κιθάρες. Εγώ έπαιζα λίγο κιθάρα τότε, αλλά όχι πολλά πράγματα. Κάποιος καλός κιθαρίστας τότε που έπαιζε είπε, για άλλον όχι για μένα «μην πατήσει κανένας στο σταθμό θα του κόψω τα πόδια». Το άκουσα εγώ αυτό, ε, πώς μου μπήκε μέσα μου, κάθισα έξι μήνες κι έπαιζα κιθάρα. Μπουζούκι δεν έπιασα στα χέρια μου, μόνο κιθάρα και πήγα κι έπαιξα στο σταθμό. Κι έκανα λάθος που δε συνέχισα.
Ένα βράδυ πριν αρκετά χρόνια στη «Σκάλα», ο Κάρολος κι ο Νίκος παίξαν ένα απ' τα γνωστά σόλο, ρώσικο, για να κλείσουν τη βραδιά. Και ο Νίκος έκανε κάποια φοβερά πράματα από πίσω με την κιθάρα κι εγώ είχα μείνει μ' ανοιχτό το στόμα. Κι όταν τέλειωσαν μου είπε «μην κοιτάς εμένα, το Στάθη ν' ακούσεις πώς τα παίζει αυτά».
Δε μ' αρέσει να περιαυτολογώ αλλά, κάποιοι μουσικοί τότε το λέγαν: «δεν υπάρχει καλύτερη κιθάρα απ' το Στάθη».
Με σύνθεση ασχολήθηκες καθόλου; Έχεις γράψει μελωδίες, τραγούδια;
Δυστυχώς, πολλά χρόνια πριν το 'χω σκεφτεί και κυρίως για μένα, για να μείνουν κάποια πράγματα κι όχι για εμπόριο, αλλά είτε δεν το πήρα ζεστά είτε δε μου δόθηκε η ευκαιρία, δε βρήκα χρόνο, δεν έκανα τίποτα. Τώρα τελευταία κάποιοι με παρακίνησαν και ξεκίνησα κάτι να κάνω. Θα δούμε.
Τι είναι η μουσική για σένα;
Το πρώτο πράγμα που κάνω αφού ξυπνήσω συνήθως, είναι να ανοίξω το ραδιόφωνο. Είναι δύσκολο να το εκφράσω με λόγια. Είναι το παν. Θεωρώ πως είναι απ' τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή. Μετά από πολύ σημαντικά ζητήματα όπως το να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην, συνθήκες διαβίωσης, παιδεία, ανεργία, πόλεμοι κλπ. η μουσική κατέχει σημαντική θέση στη ζωή μας.
Τι ρόλο παίζει το ταξίμι;
Καταρχήν το ταξίμι είναι πότε θα σου έρθει να το κάνεις. Κάτι που σε επηρέασε και πάντα σε σχέση με το τραγούδι που πρόκειται να παίξεις, με σκοπό να δώσεις σ' αυτόν που σ' ακούει να καταλάβει ότι μ' αυτό το τραγούδι που θα παίξουμε πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις ή να λυπηθείς κλπ. Στα προγράμματα σήμερα στα μαγαζιά σπάνια ακούς ταξίμι πριν από ένα τραγούδι. Τότε μπορεί να άκουγες και πέντε λεπτά. Το ταξίμι είναι επίσης η τζαζ της ελληνικής μουσικής, γιατί είναι αυτοσχεδιασμός.
Κάποιος φίλος μού 'χει πει πως όταν ρώτησε τον Κάρολο ποιος μπουζουξής κάνει τα καλύτερα ταξίμια, εκείνος απάντησε «ο Στάθης».
Ε, καλά, άμα έχω όρεξη. Ερχόντουσαν κάποιοι τότε στο ταβερνάκι που γρατζουνούσαν ίσα-ίσα μερικά τραγούδια και κάναν ταξιμάκι και ακουγόταν ωραίο. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 13. Προσπαθούσα κι εγώ να κάνω κάτι και ακούγονταν νερόβραστα κολοκύθια. Και σκεφτόμουν εγώ παίζω καλύτερα, γιατί να μην μπορώ. Και πάλι κάπως εγωιστικά, σιγά-σιγά κατάλαβα το σκεπτικό και μπήκα στο νόημα και ίσως αυτό το περιστατικό μού έκανε καλό.
Είναι πάντως κάτι που δε διδάσκεται...
Όχι δε διδάσκεται. Στα παιδιά που ζητάνε δείχνω κάποιες νότες, κάποιες φράσεις σαν βάση και τους εξηγώ πως αυτό το πράμα τώρα πρέπει να το κάνετε δικό σας και να το εξελίξετε. Και προϋπόθεση στο ταξίμι είναι να είσαι μέσα στο θέμα και στο ύφος του τραγουδιού. Δεν μ' αρέσει που μερικοί ξεκινούν από ένα δρόμο κι αφού αλλάξουν τρεις και τέσσερις δρόμους πολλές φορές επιδεικτικά ξαναγυρνούν στον αρχικό. Ο μάστορας πιστεύω θα επιδιώξει να παίξει στην κλίμακα του τραγουδιού, χωρίς να ξεφύγει πολύ από αυτή. Αν θες για παράδειγμα να πειράξεις κάποιον μπουζουξή, ζήτησέ του να σου κάνει ένα ταξίμι «ραστ». Καθαρό όμως, όχι χουζάμ. Έχει κάποια δυσκολία γιατί είναι εύκολο να ξεφύγεις και να παίξεις χουζάμ. Έτυχε μια φορά και άκουσα το Μόσχο στην τηλεόραση κι έπαιξε το «Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία» και έκανε και ταξίμι με το σαντούρι. Αν έπαιζε ας πούμε από Ρε, δεν έπαιξε νότα Σολ#. Σολ και μετά Λα, όχι Σολ#. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει γιατί έτσι ταίριαζε στο τραγούδι. Κι από κει ακόμη κάτι πήρα. Κι όσο ακούς τόσο μαθαίνεις. Ο Σεγκόβια, μεγάλος κλασσικός κιθαρίστας σε συνέντευξή του όταν ήταν 86 ετών τον ρώτησαν: «Δάσκαλε τι κάνεις τις ελεύθερες ώρες σου»; Απάντηση: «Μαθαίνω κιθάρα».
Κάτι που να υποθέσω ισχύει και για σένα;
Για όλο τον κόσμο πρέπει να ισχύει. Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις. Δεν τελειώνει ποτέ. Μπορείς να πεις ότι έφτασα σε ένα επίπεδο και μπορώ να ανταπεξέλθω σε κάποια πράγματα. Αλλά αν σταματήσεις εκεί τελείωσες. Ο σωστός ο μουσικός πρέπει να λέει μαθαίνω και θα μαθαίνω.

Διαβάστε περισσότερα

Αυτή είναι η σημαία μας!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

  Ήταν Γενάρης του 1927 όταν ο υψηλός προσκεκλημένος έφτανε στη Ρώμη και απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:

«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.

Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…

Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.

Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο...» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

   Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, αυτός ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας. Ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.
   Ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, τον Γενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το καλοζωισμένο  ακροατήριο χειροκροτούσε με ανυπόκριτο ενθουσιασμό τα παρακάτω λόγια:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο.

Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392)

   Ο λάτρης του ναζισμού, εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας…
   Κάπως έτσι, παρά τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
   Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής» υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
   Σήμερα, τα πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να παραποιηθούν.
   Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:

• Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
• Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
• Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
• Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».

   Αλλά τι γνήσιοι «ευρωπαϊστές» θα ήταν όλοι αυτοί αν δεν λάνσαραν τα από δεκαετίας αντικομμουνιστικά «μνημόνια» της ΕΕ, η οποία συναγελάζεται με ναζί στην Ουκρανία και μόνο από το 2014 έχει χρηματοδοτήσει με τουλάχιστον 2,3 εκατομμύρια ευρώ τις φασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις της Ευρώπης…
   Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.

Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ.Μπρεχτ).

   Σήμερα, όμως, ξημέρωσε ξανά η μέρα που θα τους στοιχειώνει πάντα. Σήμερα είναι η μέρα που η Ιστορία σφραγίστηκε από το κόκκινο του αίματος. Από το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας.
   Σαν σήμερα ήταν που η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.
   Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.
   Πριν από 72 χρόνια, σαν σήμερα, στις 9 Μάη 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
   Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ήταν γεγονός.
   Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.
   Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

   Έτσι γράφτηκε η Ιστορία μέχρι τις 9 Μάη. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!
   Η Ιστορία γράφτηκε:
   Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
   Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.
   Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.
   Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…
   Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που η 9^η Μαΐου δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:

• Από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Αρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
• Από την αδούλωτη Κοκκινιά και την Καλογρέζα, από τη Βιάννο, τον Χορτιάτη και το Κούρνοβο που έγιναν ένα με το Μανιάκι και το Μεσσολόγγι.
• Από τα άπαρτα βουνά που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήσανε χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
• Από τα θυσιαστήρια του πατριωτισμού και της λευτεριάς που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνανε κραυγή στα χέρια του Πικάσο, του Φαρσακίδη και του Λουντέμη, γίνανε τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς.

   Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
   Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.
   Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.
   Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, που θέλουν να εμφανίζουν τους 200 της Καισαριανής «ίδιους» με τους εκτελεστές τους (!), η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.
   Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυμίζει στους αιώνες:
   Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.
   Ας μην έχουν καμία αμφιβολία: Η 9η Μάη 1945 είναι η ημερομηνία που – όσο υπάρχουν άνθρωποι – θα αποτελεί την διαρκή υπόμνηση:
   Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.
   Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, θα ορθώνεται πάντα το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.
   Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», υπάρχει αυτή η ημερομηνία, υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγισε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία. Και που θα το θυμίζει στους αιώνες:
   Η Ιστορία γράφεται κάθε μέρα. Και γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» ανακυβιστήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις», χωρίς «επαναδιαπραγματεύσεις» και χωρίς «αξιολογήσεις» από όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους.

Διαβάστε περισσότερα