«Ξετσιπωσιά»; Όχι, καλέ, μια απλή δερματίτιδα…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Πριν από 25 τόσα χρόνια, επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η μαθηματική αποτύπωση της κοροϊδίας ήταν εκείνο το απίθανο 0+0 ίσον… 14%!

Σήμερα, σε συνθήκες… «Αριστεράς», ο πασοκισμός, αυτό το αειθαλές μοντέλο παραποίησης της αλήθειας – είτε κυβερνούν οι μεν, είτε κυβερνούν οι δε – εκφράζεται έτσι: Σας αυξάνουμε τους φόρους (κι άλλο), σας μειώνουμε τις συντάξεις (κι άλλο), αλλά το αποτέλεσμα θα είναι… «δημοσιονομικά ουδέτερο»!
Οι κύριοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, αυτοί που έκαναν τις «κόκκινες γραμμές» τους ροζ κομφετί κορδελίτσες για το καρναβάλι, έβαλαν την κατ΄αρχήν υπογραφή τους σε ένα ακόμα πακέτο κοινωνικής ανθρωποφαγίας και πάνε να το περάσουν κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις την λέξη «αντισταθμίσματα».
Αλήθεια, ποιο είναι το «αντιστάθμισμα» στη βαρβαρότητα; Τι λέει το «αριστερό» εγχειρίδιο του Τσακαλώτου; Τι λέει ο καθρέφτης του κ.Τσίπρα; Ο ίδιος καθρέφτης μέσα από το οποίο μας ζήτησε ο υπουργός του, ο κ.Νίκος Παππάς, να δούμε τα πράγματα;…
Κι αφού ό,τι κάνουν θα είναι «δημοσιονομικά ουδέτερο», αφού όπως λένε «για κάθε ένα ευρώ που θα παίρνουν, ένα ευρώ θα δίνουν», τότε γιατί το κάνουν; Για να κινείται το χρήμα;
Οι πάντες αντιλαμβάνονται. Όντως. Ένα θα παίρνουν κι ένα θα δίνουν. Το ερώτημα είναι από ποιους θα παίρνουν και σε ποιους θα δίνουν. Αλλά αυτό το ερώτημα έχει απαντηθεί. Εφτά χρόνια τώρα.
Για μια ακόμα φορά βαφτίζουν το κρέας – ψάρι. Και τον δεσπότη – Παναγιώτη. Ωστόσο, και παρότι ακολουθούν την πεπατημένη όλων των προηγούμενων, θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι έχουν προσθέσει νέα «ποιοτικά» στοιχεία στο σπορ της πολιτικής απάτης και στην ορολογία της πολιτικής εξαπάτησης. Θυμίζουμε:
«Πρόγραμμα γέφυρα»: Έτσι αποκάλεσαν από την έναρξη της διακυβέρνησής τους, την πρώτη τους υπογραφή κάτω από τα προηγούμενα Μνημόνια (που θα τα «έσκιζαν) με την οποία άνοιγαν τον δρόμο για το τρίτο.
«Δημιουργική ασάφεια»: Έτσι αποκάλεσαν την πορεία της καταστροφικής σαφήνειας, όταν πια μας ξεφούρνισαν πόσο καλό ήταν το «70% του Μνημονίου» (που θα το «έσκιζαν») και ξεκίνησαν να διακηρύττουν την αξία του «λιτού βίου». Έπειτα ήρθαν τα… γεμιστά της κυρίας Φωτίου.
«Έντιμος συμβιβασμός»: Έτσι αποκάλεσαν την διαδικασία των περίφημων «17 ωρών» της «αριστερής» τους διαπραγμάτευσης, αφού είχαν πια ξεπουλήσει και το δημοψήφισμα, αποδεικνύοντας πως όταν η πολιτική αναισχυντία φτάσει στον κατήφορο τότε δεν υπάρχει πάτος.
«Πρόγραμμα»: Έτσι βάφτισαν την τρίτη Μνημονιάρα. Ένα Μνημόνια «να», με το συμπάθιο. Αλλά γι΄ αυτούς δεν ήταν Μνημόνιο. Ήταν «πρόγραμμα»…
«Αντίμετρα»: Είναι η νέα τους εφεύρεση. Ναι, λένε, θα επιβάλουμε νέα μέτρα (αυτά που δεν θα επέβαλαν), αλλά θα τα αντισταθμίσουμε με… «αντίμετρα»! Σαν τους κονκισταδόρες. Έκλεβαν, αλλά έδιναν «αντίμετρα». Μοίραζαν καθρεφτάκια.
Φυσικά ενδιάμεσα στις παραπάνω κεντρικές «ομορφιές», είχαμε και έχουμε πλήθος ορεκτικών:
Κάνανε την τρόικα (που θα την έδιωχναν) «θεσμούς». Κάνανε το 99ετές (!) ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας «αξιοποίηση». Κάνανε το φιλοδώρημα των 300 ευρώ στους συνταξιούχους «13η σύνταξη»! Την κωλοτούμπα την κάνανε «ρεαλισμό». Και «αντίσταση»!
Είναι προφανές ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από την πάγια τακτική των προηγούμενων που επί 40 χρόνια την λιτότητα την βάφτιζαν… «σταθεροποίηση». Την αποστέρηση του λαού από εισοδήματα… «διόρθωση». Την ισοπέδωση… «ανάπτυξη». Την καταστροφή… «σωτηρία».
Το μόνο που απομένει πια στο πλαίσιο της χυδαίας προπαγάνδας τους είναι να εμφανιστούν ενώπιον των «ιθαγενών» και να ορίσουν με νέο τρόπο το νόημα και της λέξης «ξετσιπωσιά».
Διότι αν το να μειώνεις το αφορολόγητο (κι άλλο), το να μειώνεις τις συντάξεις (κι άλλο), το να σακατεύεις τις εργασιακές σχέσεις (κι άλλο) είναι κατιτίς το «δημοσιονομικά ουδέτερο», ε τότε και η «ξετσιπωσιά» δεν είναι έλλειψη φιλότιμου, ντροπής και συστολής. Μια απλή δερματίτιδα θα είναι…
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μια παρέα παιδιών ενώνει όλη την Ελλάδα! Let’s do it Greece!

 

Το Μεγάλο μας όνειρο, στις 2 Απριλίου όλη η Ελλάδα μια μεγάλη εθελοντική οικογένεια!
Το 2012, μια παρέα φίλων οραματίστηκε να ενώσει ολόκληρη τη χώρα με ένα φιλόδοξο όραμα για το περιβάλλον. Στο πέρασμα των τελευταίων 5 χρόνων, χιλιάδες εθελοντές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, ενώνοντας τις δυνάμεις τους σε ένα ετήσιο ραντεβού με το σεβασμό και την προστασία του περιβάλλοντος στο επίκεντρο.

Κάπως έτσι γεννήθηκε η εθελοντική εκστρατεία Let’s Do It Greece, που φέτος έχει προγραμματιστεί για την Κυριακή 2 Απριλίου 2017.
Στόχος, οι χιλιάδες πολίτες που μοιράζονται το όραμα μιας καθαρής Ελλάδας, να συντονιστούμε σε ολόκληρη τη χώρα, ομορφαίνοντας 1.500 σημεία μέσα σε 1 μέρα!

Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε από νέα παιδιά προερχόμενα από περιβαλλοντικές ομάδες σχολείων. Νέους που ονειρεύονται να ενώσουν όλη την Ελλάδα για έναν κοινό σκοπό, αναδεικνύοντας το καλό πρόσωπο της πατρίδας μας. Στα μάτια αυτών των νέων, το Let’s do it Greece είναι μια ευκαιρία να ενώσουμε την ελληνική κοινωνία εμπνέοντας χιλιάδες πολίτες και ενισχύοντας την κουλτούρα του εθελοντισμού στην Ελλάδα. Όπως μας λένε: «Μέσα από την κοινή μας προσπάθεια επιθυμούμε να χτίζουμε δυνατές σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα σε όλους μας, ως ενεργοί πολίτες που βοηθάμε ο ένας τον άλλο και όλη την κοινωνία ταυτόχρονα, και αυτό να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά σε όλη την Ελλάδα».

Για την Κυριακή 2 Απριλίου, έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή και υποστήριξη εκατοντάδες φορείς σε όλη την Ελλάδα. Ανάμεσά τους, εθελοντικές ομάδες, σύλλογοι πολιτιστικοί, εξωραϊστικοί, περιβαλλοντικοί, ποδηλατικοί, σπηλαιολογικοί, καταδυτικοί, αθλητικά σωματεία, φορείς πολιτικής προστασίας, το σύνολο των μεγάλων περιβαλλοντικών οργανώσεων, Περιφέρειες και Περιφερειακές Ενότητες, Δήμοι σε όλη τη χώρα, φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών, τουριστικοί φορείς, εταιρείες, ιδιώτες, μουσεία, πανεπιστήμια, σχολεία, το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού, ενώ με έγκριση από το Υπουργείο Παιδείας, θα υλοποιηθεί και φέτος η «Σχολική Εβδομάδα Εθελοντισμού Let’s do it Greece 2017» σε όλα τα σχολεία της χώρας, με κορύφωση την ημέρα της πανελλήνιας δράσης.

Ο μεγάλος στόχος για τις 2 Απριλίου είναι να ενωθούμε με 3.000 φορείς Πανελλαδικά, πραγματοποιώντας εθελοντικές δράσεις καθαρισμού, εξωραϊσμού και αισθητικής αναβάθμισης σε κάθε γωνιά της χώρας. Όλοι εμείς, στις 2 Απριλίου, θα φωνάξουμε δυνατά σε όλη την Ελλάδα “Let’s do it Greece”!
Μπες στο www.letsdoitgreece.org, δήλωσε κι εσύ συμμετοχή στη Μεγάλη Εθελοντική Οικογένεια του Let’s do it Greece, και γίνε η αλλαγή που περιμένεις!

Διαβάστε περισσότερα

Σχεδόν 1,4 εκατομμύρια παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα σε 4 χώρες, σύμφωνα με την Unicef

Σχεδόν 1,4 εκατομμύρια παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν φέτος από την πείνα στην Νιγηρία, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στην Υεμένη, σύμφωνα με την Unicef.
Στην Υεμένη, όπου μαίνεται εμφύλιος πόλεμος εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, 462.000 παιδιά υποφέρουν από σοβαρό υποσιτισμό, όπως 450.000 άλλα στο βορειοανατολικό τμήμα της Νιγηρίας όπου δραστηριοποιείται η ισλαμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ.
Το Fews Net, το δίκτυο συστημάτων πρόωρου συναγερμού κατά της πείνας, επισημαίνει εξάλλου ότι οι πιο απομακρυσμένες περιοχές της πολιτείας Μπόρνο στη Νιγηρία έχουν ήδη πληγεί από λιμό από τις αρχές του περασμένου έτους.
Η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί, υπογραμμίζει την ίδια ώρα η Unicef, καθώς είναι αδύνατο οι οργανώσεις αρωγής να αποκτήσουν πρόσβαση στα θύματα.
Παράλληλα 185.000 παιδιά βρίσκονται στα πρόθυρα της πείνας στην Σομαλία λόγω της ξηρασίας, ενώ αναμένεται ότι ο αριθμός τους θα ανέλθει σε περίπου 270.000 σε μερικούς μήνες, προειδοποιεί επίσης η Unicef.
Την ίδια ώρα στο Νότιο Σουδάν, περισσότερα από 270.000 παιδιά υποφέρουν από υποσιτισμό, ενώ ήδη πλήττονται από λιμό ορισμένες περιοχές της πολιτείας Γιούνιτι, όπου ζουν 20.000 παιδιά, στο βόρειο τμήμα της χώρας.
Ο διευθυντής της Unicef Άντονι Λέικ απηύθυνε έκκληση να υπάρξει γρήγορα κάποια κινητοποίηση. "Μπορούμε ακόμη να σώσουμε πολλές ζωές", είπε.

Διαβάστε περισσότερα

Μπορεί το ψυχικό τραύμα να μεταβιβαστεί από το γονέα στο παιδί;

Πρόσφατες μελέτες σχετικά με την επιστήμη των διαγενεακών τραυμάτων – για παράδειγμα μεταξύ επιζώντων του Ολοκαυτώματος και των παιδιών τους – έχουν ως εύρημα ότι το τραύμα μπορεί να μεταβιβαστεί μεταξύ των γενεών. Η θεωρία της επιγενετικής κληρονομικότητας υποστηρίζει ότι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να επηρεάσουν τα γονίδια των μελλοντικών γενεών. Χημικά στοιχεία προσκολλώνται στο DNA μας, ενεργοποιώντας και απενεργοποιώντας τα γονίδιά μας. Μια ερευνητική ομάδα του νοσοκομείου Mount Sinai της Νέας Υόρκης με επικεφαλής την Rachel Yehuda,  κορυφαίας ειδικού στο πεδίο του μετα-τραυματικού στρες και της επιγενετικής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ορισμένα από αυτά τα χημικά στοιχεία θα μπορούσαν να μεταβιβαστούν από γενιά σε γενιά. Όταν η Yehuda μελέτησε μητέρες που ήταν έγκυες και παρούσες στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου κατά τη διάρκεια της 11ης Σεμπτεμβρίου, ανακάλυψε ότι οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις θα μπορούσαν να αφήσουν ακόμη και «αποτύπωμα» στη μήτρα.

Ωστόσο υπάρχει ένα πλεονέκτημα. «Η ιδέα ότι μπορούμε να μεταμορφωθούμε από το περιβάλλον, μας δίνει ισχυρά εργαλεία για την ανάπτυξη ανθεκτικότητας», σημειώνει η Yehuda. Η πλαστικότητα των γονιδίων στρέφεται προς τη δυνατότητα μελλοντικού μετασχηματισμού – αν και πώς γίνεται αυτό ακριβώς, δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Εν τω μεταξύ, η ΜΚΟ Canadian Roots Exchange, προωθεί τις πολιτιστικές ανταλλαγές και τον διάλογο μεταξύ των αυτοχθόνων νέων και μαθητών του γυμνασίου για την προώθηση της κατανόησης και της συμφιλίωσης. Η Khmer Girls in Action, μια γυναικεία ομάδα στο Long Beach της Καλιφόρνια, καταπολεμά την «ιστορική λήθη» της γενοκτονίας της Καμπότζης τη δεκαετία του 1980. Με τη δημιουργία ασφαλών χώρων για τις γυναίκες να θρηνούν και να παρηγορούνται μεταξύ τους, οργανώνοντας δημόσιες ομιλίες για την αντιμετώπιση της τραγωδίας, η συλλογική θεραπεία τίθεται σε ισχύ.

Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι επιζώντες των οικιστικών σχολείων του Καναδά (στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτόχθονων του Καναδά) δεν μπορούν απλά να «ξεπεράσουν» την εμπειρία – επειδή είναι στα γονίδιά τους. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έως και το 1970, περίπου το ένα τρίτο όλων των αυτοχθόνων παιδιών (πάνω από 150.000 παιδιά) απομακρύνθηκαν από τις οικογένειές τους και υποβλήθηκαν σε συνθήκες καταπίεσης, καταναγκαστικής εργασίας και απομόνωσης. Πολλοί επιζώντες ανέφεραν σεξουαλική και σωματική κακοποίηση. Τουλάχιστον 4.000 παιδιά έχασαν τη ζωή τους. Το πρόγραμμα, που υπολόγιζε να εξοντώσει την ταυτότητα του γηγενούς πληθυσμού, θεωρείται πλέον ευρέως ως πολιτιστική γενοκτονία. Οι επιζώντες από τα σχολεία φέρουν τραύματα που μπορεί να χρειαστούν ακόμη και ολόκληρες γενεές για να θεραπευτούν, έχοντας την τάση να εκδηλώνουν μετα-τραυματικό στρες, κατάχρηση ουσιών και βία. «Δεν είμαστε στατικοί, είμαστε δυναμικοί», αναφέρει η Yehuda. «Αντιδρούμε με τρόπους που δημιουργούν κληροδοτήματα που ζουν πέρα από τη δική μας ζωή.»

Η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης του Καναδά τεκμηριώνει την εμπειρία των οικιστικών σχολείων για πάνω από  6.000 αυτόχθονες γυναίκες και άνδρες. Για τον Ry Moran, διευθυντή του Εθνικού Κέντρου για την Αλήθεια και τη Συμφιλίωση, η έκθεση της TRC (The Truth and Reconciliation Commission) επαναπροσδιορίζει τη διαδρομή για βήματα μπροστά, αρχίζοντας με την εκ νέου ιθαγενοποίηση των προγραμμάτων σπουδών. Το Πανεπιστήμιο του Winnipeg έχει καταστήσει υποχρεωτική για τους μαθητές την παρακολούθηση τριών ωρών σχετικά με τον αυτόχθονα πολιτισμό, ενώ το Lakehead University, στο Θάντερ Μπέι του Οντάριο, απαιτεί από τους μαθητές να εγγραφούν σε τουλάχιστον ένα μάθημα με 50% περιεχόμενο σχετικό με τους αυτόχθονες.  Το Brock University, στο St. Catharines του Οντάριο, έχει διορίσει έναν αυτόχθονα ως καγκελάριο, και το Πανεπιστήμιο της Regina τροποποίησε το στρατηγικό του σχέδιο ώστε να ενσωματώσει την ιθαγενοποίηση και να καθιερώσει ένα  γνωμοδοτικό συμβούλιο αυτοχθόνων.
Επηρεασμένη από την απόφαση της μεταπολεμικής Γερμανίας να μην ισοπεδώσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η έκθεση TRC συνιστά τη διατήρηση των οικιστικών σχολείων, προκειμένου να διατηρήσει τη γενοκτονία στη μνήμη. Η χρηματοδότηση για προγράμματα συλλογικής θεραπείας, κέντρα νεότητας της κοινότητας και παροχές για την ψυχική υγεία των αυτοχθόνων σφράγισαν τα επίσημα αιτήματα.

«Μια συγγνώμη για το τραύμα»: Ο πρώην πρωθυπουργός του Καναδά Stephen Harper παρουσιάζει μια Δήλωση Συγγνώμης  προς την Crystal Merasty, μια επιζούσα οικιστικού σχολείου. Πηγή φωτογραφίας: Mike Carroccetto / Getty Images

Άλλες χώρες με ιστορικό καταπίεσης μπορούν να μάθουν από τις προσπάθειες του Καναδά για την ανοικοδόμηση στον απόηχο των τραυματικών γεγονότων, λένε οι ειδικοί. «Έχουμε δει διάφορες ομάδες σε διαφορετικές συνθήκες να δουλεύουν καλά. Μπρορούν να γίνουν πράγματα για να επέλθει αλλαγή», δήλωσε ο Hymie Anisman, Καναδός πρόεδρος της έρευνας της συμπεριφοράς των νευροεπιστημών. Στην Καμπότζη, υπάρχουν μνημεία, κέντρα τεκμηρίωσης και δικαστήρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μια επιτροπή αλήθειας και ένας διεθνής εορτασμός μπορεί να είναι αναγκαία ως επόμενα βήματα για τη συμφιλίωση.

Οι Αφρο-Αμερικανοί συνεχίζουν να υποφέρουν από υπολειμματικό τραύμα από την τρομακτική κληρονομιά της δουλείας, τις πληγές από την εποχή των νόμων του Jim Crow (πολιτειακοί και τοπικοί νόμοι επιβολής του φυλετικού διαχωρισμού στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες), τα λιντσαρίσματα και τις μαζικές φυλακίσεις, που επηρεάζουν βιολογικά την ψυχική και συναισθηματική τους ευημερία. Για να σπάσει ο κύκλος, ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί και να υπάρξει πλήρης συμφιλίωση – ίσως μέσω αποζημιώσεων στους Μαύρους Αμερικανούς –  για να αρχίσει η διαδικασία επούλωσης.

Ανθεκτικές, χωρίς αποκλεισμούς πολιτικές είναι ζωτικής σημασίας για αυτή την τεράστια και πολύπλοκη πρόκληση – μόνο καλές προθέσεις υπάρχουν  μέχρι τώρα. Ένας εκπρόσωπος του Indigenous and Northern Affairs του Καναδά δήλωσε ότι «εργάζονται, σε συνεργασία με τις αυτόχθονες κοινότητες, για την πλήρη εφαρμογή των συστάσεων της Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης». Αλλά αν η ιστορία αποτελεί ένδειξη, οι αυτόχθονες λαοί δικαιούνται να είναι επιφυλακτικοί. Η προσέγγιση της Αυστραλίας για τη συμφιλίωση με τις «Κλεμμένες Γενιές» των αυτόχθονων είναι ένα σαφές παράδειγμα αποτυχίας, που χρησιμεύει ως υπενθύμιση ότι οι πολιτικές υποσχέσεις συχνά δεν κρατιούνται. Και, τον Απρίλιο, κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η απομακρυσμένη βόρεια περιοχή του Οντάριο, Attawapiskat. Έντεκα άνθρωποι είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν μέσα σε μια νύχτα, μετά από περισσότερες από 100 απόπειρες αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια των προηγούμενων οκτώ μηνών.



Μέσα στο σκοτάδι, η ακτιβίστρια του Attawapiskat, Jackie Hookimaw «διαβλέπει» ανθεκτικότητα και αντοχή: «Βλέπω την ελπίδα. Η νεολαία μας είπε «ως εδώ!!,  δεν θέλουμε να πεθαίνουμε πια.» Σε δύο ημέρες και 31 μίλια, η νεολαία της περιοχής πραγματοποίησε μία θεραπευτική βόλτα κατά μήκος του ποταμού, όπου οι πρόγονοί τους κάποτε κατέβαιναν με κανό. Μετασχηματίζονταν εγκαινιάζοντας μια εποχή μετα-τραυματικής ανάπτυξης.
Πηγή: ozy.com
Απόδοση στα ελληνικά: Τομπέα Ελένη
socialpolicy.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η τέχνη της ηδονής | Louis Aragon, 1921

Louis Aragon, manuscrit d’Anicet ou le panorama 

''Η αίσθηση που σε ζωντανεύει, που σε συνεπαίρνει, που σε κυριεύει, χωρίς να μπορείς να την καθορίσεις, λέγεται desir στα γαλλικά, μια λέξη που η λατινική της μετάφραση είναι ακριβώς η λέξη έρωτας. Με τον πολυμήχανο αυτόν τρόπο, οι Αρχαίοι υπογράμμιζαν ότι η κίνηση εκείνη είναι που κάνει την ομορφιά τούτου του πάθους. Ο πόθος δεν είναι παρά η προσμονή της ηδονής, συνοδευόμενη απο την προκαταβολική αναπαράσταση του αντικείμενου της παραφοράς μας. Μόνο η δική του δύναμη είναι απεριόριστη, και όχι η δύναμη του έρωτα.

Μεταμορφώνει, κατά το κέφι του, τις ατέλειες σε ομορφιές, ερμηνεύει τα δεδομένα των αισθήσεων σύμφωνα με την ιδανική εικόνα που έχουμε σχηματίσει, έτσι που την πετυχαίνουμε πάντα χωρίς να αστοχούμε, σβήνει μέσα μας όσες έγνοιες είναι ξένες προς την ιδέα που μας κατέχει, και απλοποιεί την υπερβολικά περίπλοκη εκείνη ψυχολογία, που στέκεται εμπόδιο στο μεγαλείο των πράξεων μας. Έτσι, με μια διπλή ενέργεια, που το αποτέλεσμα της άφευκτα αναβλύζει, ο πόθος μεταμορφώνει τον κόσμο κι εμάς τους ίδιους, ομορφαίνοντας τους με την ίδια ορμή χωρίς να επεκταθώ ιδιαίτερα σε λεπτομέρειες που δύσκολα μπορούν να έρθουν στο φως.''

 Ανισέ ή το Πανόραμα, Louis Aragon, 1921

μτφ Γιώργος Σπανός

http://monsieurcocosse.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το ΔΝΤ έκανε «λάθος»!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Θα ήταν από τα διασκεδαστικά παραμύθια της μνημονιακής εφταετίας, αν δεν ήταν εξοργιστικό: Το ΔΝΤ έκανε «λάθος», τάχα, στις εκτιμήσεις του για την Ελλάδα. Ε, τότε θα έκανε… «λάθος» και όταν ισοπέδωσε τις Φιλιππίνες. Όταν κατέστρεψε τη Χιλή. Όταν λεηλάτησε Αργεντινή και Βενεζουέλα. Όταν καταβαράθρωσε την Βραζιλία. Όταν σάρωσε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Η τελευταία αποκαλυπτική ψηφίδα για το ρόλο του ΔΝΤ ήρθε με την δημοσιοποίηση της επιστολής Μπλανσάρ προς τους υπεύθυνους του ΔΝΤ, όπου (στις 4/5/2010) παραδεχόταν ότι το πρώτο κιόλας Μνημόνιο συνιστούσε καταστροφή για την Ελλάδα. Δηλαδή: Μια μέρα  μετά την ψήφιση του Μνημονίου στην Αθήνα (3/5/2010) ο τότε επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ ομολογούσε (εμπιστευτικά…) αυτό που όλοι γνωρίζαμε: Ότι αυτό το πράγμα δεν βγαίνει.
Ερώτηση: Κι αφού το ήξεραν ότι «δεν έβγαινε» γιατί το επέβαλαν; Απάντηση: Κανένα «λάθος» δεν έκανε ποτέ το ΔΝΤ. Αντιθέτως κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Για λογαριασμό των αφεντικών του. Και των συνεργατών του. Όπως η ΕΕ. Διότι το ΔΝΤ δεν είναι ο ταπεινός «οικονομικοτεχνικός σύμβουλος», ούτε ο «ακριβοδίκαιος» δανειστής. Ένα πολιτικό εργαλείο είναι. Με το οποίο οι ισχυροί, εντός και εκτός των χωρών στις οποίες αποβιβάζεται, μετακυλύουν τα βάρη της κρίσης που οι ίδιοι προκαλούν στις πλάτες των ανίσχυρων και πίνουν το αίμα των αδυνάμων. Γι’ αυτό έχει «τακιμιάσει» με το ομοούσιων συμφερόντων έτερο πολιτικό εργαλείο. Αυτό που ακούει στο όνομα  Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πηγή:Εφημερίδα Real News 19/2/2017

Διαβάστε περισσότερα

Η αληθινή πατρίδα των Ναζί

Γράφει ο Ανανίας Ραφτόπουλος – Καπουρκατσίδης

Θα παρατηρήσει κανείς ότι το άρθρο αυτό έχει (σχεδόν) τον ίδιο τίτλο με την «άποψη» στο οπισθόφυλλο της Εφ. Συν. της 13ης Φεβρουαρίου. Το γεγονός δεν αποτελεί έλλειψη έμπνευσης ή φαντασίας αλλά εκούσια ενέργεια, μιας και το παρόν κείμενο στοχεύει στην ανάδειξη της αληθινής πατρίδας των νέο-ναζί χρυσαυγιτών αλλά και του πολιτικού αυτού φαινομένου εν γένει.
Στην Εφ. Συν. δηλώνεται ότι η πατρίδα των ναζί είναι η Γερμανία του Γ’ Ράιχ και όχι η αρχαία Ελλάδα, όπως ευαγγελίζονται. Η άποψη αυτή στηρίζεται σε οπτικό υλικό το οποίο καταγράφει τα μέλη της ΧΑ να τραγουδούν ύμνους, συνθήματα και τραγούδια της Βέρμαχτ και των Ες Ες. Αυτοί οι αληθινοί πατριώτες, οι υμνητές των αρετών της αρχαίας Σπάρτης, οι φύλακες της καθαρότητας της εδώ και δύο χιλιετίες αμόλυντης φυλής, που μας λένε τόσο καιρό ψέματα, σήμερα ξεγυμνώνονται και δείχνουν τις πραγματικές τους ρίζες.
Σαφώς, η αγάπη των νέο-ναζί για το Γ’ Ράιχ ήταν και είναι γνωστή. Οι συμπάθειες στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο άκρατος αντισημιτισμός, ο εθνικισμός και ο συνεπαγόμενος ρατσισμός προς κάθε τι διαφορετικό μας φέρνουν στο μυαλό πολύ πιο έντονα την ναζιστική Γερμανία, παρά κάποια αρχαιοελληνική εικόνα (όπως θα ήταν ίσως καλύτερο σύμφωνα με την αριστερή εφημερίδα;). Η ΧΑ δεν τείνει απλώς προς την ναζιστική ιδεολογία αλλά ταυτίζεται με αυτήν εξ ολοκλήρου. Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα, συνεπώς, από τις οπτικοακουστικές «αποκαλύψεις» της Εφ. Συν.
Βέβαια, η αντίληψη ότι η αληθινή πατρίδα των ναζί δεν είναι η Ελλάδα αλλά η ναζιστική Γερμανία, όσο προφανής κι αν είναι, δημιουργεί και πάλι προβλήματα.
Το πρώτο πρόβλημα είναι το εξής: αν πατρίδα τους ήταν όντως η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα; Πράγματι, η παραπάνω απορία δημιουργείται εύκολα καθώς, από την διατύπωση και της Εφ. Συν. και ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας, η ΧΑ με αυτές τις πρακτικές συμπεριφέρεται προσβλητικά στο ελληνικό έθνος και στα σύμβολά του, τη σημαία για παράδειγμα, που τραγουδώντας την χαρακτηρίζουν «κουρέλι που πρέπει να καεί» στον βωμό του Γ’ Ράιχ. Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, καταδικάζεται, πρώτα-πρώτα, η νέο-ναζιστική οργάνωση όχι για την βία και την ρητορική μίσους, αλλά για την ασέβειά της προς το ελληνικό έθνος που θα έπρεπε να είναι η πατρίδα των μελών της.
Το δεύτερο πρόβλημα βρίσκεται στο άλλο σκέλος της αντίληψης, στην ίδια την αναζήτηση μιας πατρίδας με τους όρους που αυτή πραγματοποιείται. Η προσπάθεια αυτή πιθανώς να έχει στόχο την αιτιολόγηση των συμπεριφορών, των λόγων ή και της ίδιας της ύπαρξης του νέο-ναζιστικού κόμματος και της ιδεολογίας του. Με την τοποθέτηση όμως της ΧΑ στη ναζιστική Γερμανία δεν μπορεί να εξηγηθούν παρά μόνο κάποιες συμβολικές ενέργειες των ατόμων που την απαρτίζουν αλλά και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται ώστε να πετύχουν τους στόχους τους. Οι στόχοι αυτοί, η προέλευσή τους αλλά και η ουσία της ύπαρξής του ίδιου του κόμματος δεν μπορούν να προκύψουν όμως από εθνικιστικές ταυτίσεις, οι οποίες μάλιστα αποτελούν, στην προκειμένη, ναζιστική πρακτική.
Για να λυθούν τα παραπάνω προβλήματα είναι απαραίτητη μία συνολική αλλαγή της αντίληψης περί προέλευσης και πατρίδας. Η προσπάθεια οφείλει να εμβαθύνει σε κοινωνικές και οικονομικές αιτίες του φαινομένου, που δεν περιορίζονται στα στενά χωρικά όρια ενός έθνους ή κράτους, αλλά βρίσκονται ριζωμένες στην ίδια την πραγματικότητα, ως αντικειμενικές και δεδομένες συνθήκες.  Η ίδια η φύση του εγχειρήματος το καθιστά δύσκολο και χρονοβόρο, αδύνατο να περιγραφεί επαρκώς σε μία στήλη εφημερίδας ή ένα διαδικτυακό άρθρο. Εάν θα μπορούσε να συνοψισθεί σε δύο παραγράφους τότε αυτές θα προσπαθούσαν να ρίξουν φως σε δύο επιμέρους πτυχές του, μια κοινωνικο-πολιτική και μία οικονομική, με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά η τελευταία.
Στην πρώτη τοποθετείται ο εθνικισμός. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μία στενή και κλειστή αντίληψη του έθνους, του οποίου το σκληρό περίβλημα εμποδίζει την εισχώρηση σε αυτό άλλων, «ξένων» στοιχείων. Η αναγωγή των εθνών σε μία διαχρονικά αναπόδραστη πραγματικότητα, η παγίωση των εθνών-κρατών, η προσήλωση στα οποία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνη, αποτελεί μία βαθιά ρίζα, η οποία στηρίζει το δέντρο του νέο-ναζισμού. Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός αποτελούν τριχίδια της ρίζας αυτής. Από την μία, είναι θέσφατο ότι σε ένα ομοιογενές, κλειστό έθνος, ο διαφορετικός, ο ξένος, ο άλλος θα αποτελεί πηγή φόβου, θα αντιμετωπίζεται ως εισβολέας, παρείσακτος, ως απειλή. Από την άλλη, η μόνη προσήλωση των εβραίων για τους νέο-ναζί είναι στο χρήμα, δεν είναι πατριώτες, δεν ανήκουν στο έθνος. Όλα αυτά είναι διάχυτα στην ιστορική αλλά και την σύγχρονη εμπειρία, στον πολιτικό λόγο αλλά και στις πρακτικές των νέο-ναζί της ΧΑ. Η εναντίωση τους σε κάθε άνθρωπο, διαφορετικό από ένα φαντασιακό ελληνικό πρότυπο, στους πρόσφυγες πολέμου και στους μετανάστες από την Μέση Ανατολή, αλλά και η αντισημιτική ρητορική τους συνηγορούν στην αλήθεια των παραπάνω.
Η δεύτερη, οικονομική πηγή του φαινομένου είναι ο καπιταλισμός και οι κρίσεις τις οποίες αναπόφευκτα εμφανίζει κατά καιρούς. Όπως και κατά την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, έτσι και στην σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση ο φασισμός και ο ναζισμός κάνουν την εμφάνισή τους ως εναλλακτικές διαχείρισης και ενίσχυσης της παρακμάζουσας κρατικής δομής, κάτω από μία «χαρισματική» ηγεσία και για να επιτευχθεί ευημερία. Η ιστορική πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς αυτή. Ο ναζισμός γεννιέται για να χρησιμοποιηθεί από τις παραδοσιακές ελίτ και το πολύ μεγάλο κεφάλαιο ως σωματοφύλακας στην υπηρεσία τους απέναντι στην απειλή της αριστεράς. Μελετώντας κανείς την πορεία και τα χαρακτηριστικά των ακροδεξιών κινημάτων του 20ου αιώνα, τα φασιστικά και ναζιστικά κινήματα της Ιταλίας και της Γερμανίας, την δικτατορία του Ι. Μεταξά, την χούντα των συνταγματαρχών, την άνοδο της ΧΑ, τον Ντόναλντ Τραμπ παρατηρεί αρκετές ομοιότητες. Κυριότερη όλων είναι η προσήλωση των καθεστώτων στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Το τελευταίο, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έμεινε είτε αλώβητο είτε και ευνοημένο ενώ ταυτόχρονα τα χαμηλότερα στρώματα γνώρισαν πρωτογενείς καταστάσεις καταναγκαστικής εργασία, πενιχρών μισθοδοσιών και καταστολής των κινητοποιήσεων τους.
Καταλήγοντας, στη θέση της αναζήτησης μιας πατρίδας για τους ναζί θα ήταν σκόπιμο να τοποθετηθεί η ανάδειξη της ρίζας του φαινομένου διαχρονικά. Οι επιμέρους πτυχές, τα τριχίδια των ριζών και οι συνέπειές τους μπορούν να εξηγήσουν σε πολύ μεγαλύτερο βάθος την ύπαρξή και τους στόχους του ναζισμού και του νέου ναζισμού, σε αντίθεση με την ανάδειξη της Γερμανικής πατρίδας που περιορίζεται σε πιο συμβολικές ενέργειες. Έτσι, η αληθινή πατρίδα των ναζί δεν προσδιορίζεται χωρικά, ούτε χρονικά, αλλά τοποθετείται σε δύο περίπλοκες πραγματικότητες που ξεπερνούν τον χώρο και τον χρόνο: στο έθνος και στον καπιταλισμό.
Πρώτη δημοσίευση: tetartopress.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της κρίσης

Της δρος Πηνελόπης Λουκά

Όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχικά κοστίζει η συνεχομένη οικονομική ύφεση στην χώρα μας, καθώς όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας κατευθύνονται στο ντιβάνι του ψυχολόγου. Πως ξεπερνάμε την κρίση πανικού και γενικότερα, όλες τις ψυχολογικές επιπτώσεις της κρίσης;

Οι επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης μπορεί να χωριστούν σε δυο επίπεδα: μακρο-κοινωνικά, που αφορούν την οικονομική κατάσταση της χώρας, και μικρο-κοινωνικά, που αφορούν τον πολίτη.

Τα πρώτα σημάδια του ψυχολογικού αντίκτυπου της ύφεσης για πολλούς έχουν ήδη γίνει εμφανή. Αρχικά, στο άκουσμα της πιθανότητας της οικονομικής ύφεσης στη χώρα μας, γνωρίζοντας και την πορεία άλλων χωρών σε παρόμοια θέση, τα πρώιμα συναισθήματα άρνησης, άγχους και ανασφάλειας, έδωσαν τη θέση τους σε συναισθήματα θυμού και φόβου. Θυμού ως προς αυτούς που συντελέσαν στην τωρινή κατάσταση και φόβου καθώς αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την επερχομένη αλλαγή του τρόπου ζωής μας.

Μειώσεις μισθών/συντάξεων, απώλεια εργασίας, αυξήσεις τιμών κάποιων αγαθών πρώτης ανάγκης, είναι όλα αποτελέσματα του οικονομικού και κατά συνεπεία ψυχικού και ψυχολογικού κόστους της ύφεσης. Η οικονομική αστάθεια σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να επιφέρει προβλήματα στις σχέσεις, δυσλειτουργικό χειρισμό καταστάσεων και συναισθημάτων και άλλες διαταραχές, όπως κρίσεις πανικού και κατάθλιψη.

Σαν κατάθλιψη

Η οικονομική κρίση αναμφίβολα, επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων και όχι άδικα καθώς φαίνεται να υπάρχουν επιπτώσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης υπόστασης.

Πολλές φορές τον τελευταίο χρόνο συχνά ακούγεται από ειδικούς και μη, ότι οι Έλληνες βιώνουν ένα είδος κατάθλιψης. Παρ’ ότι με τον όρο κατάθλιψη κλινικά εννοούμε κάτι πολύ διαφορετικό, στον ελληνικό πληθυσμό στοιχεία της συναισθηματικής διαταραχής καθρεπτίζονται στην ελληνική πραγματικότητα.

Στενάχωρα συναισθήματα λύπης, αλλά και σκέψεις απόγνωσης για το μέλλον είναι αυτά που βιώνουν άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να σημειωθεί με ποιον συγκεκριμένα τρόπο βιώνουν οι άνθρωποι την οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση ως γεγονός που μας απασχολεί ιδιαίτερα πυροδοτεί- ενεργοποιεί αυτόματα αρνητικές σκέψεις τύπου: θα καταστραφούμε (καταστροφοποίηση των πάντων, μεγιστοποίηση αρνητικών γεγονότων, ελαχιστοποίηση θετικών) που έχουν άμεσα αντίκτυπο στο συναίσθημά μας (λύπη, άγχος, κατάθλιψη), στη συμπεριφορά μας (κοινωνική απόσυρση, διενέξεις στο οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον) και πληθώρα σωματικών συνεπειών (καρδιαγγειακά, εφύδρωση, ένταση σωματική, αυπνίες).

Φαύλος κύκλος

Αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί είναι ότι εάν με κάποιον τρόπο επέμβουμε στον δυσλειτουργικό τρόπο σκέψης, θα έσπαγε και ο φαύλος κύκλος που μας κάνει δυσλειτουργικούς στην καθημερινότητά μας.

Σε όλη την ζωή του το άτομο μπορεί να βιώσει πολλά αρνητικά ή άσχημα γεγονότα. Είναι δεδομένο λοιπόν ότι είτε αυτό ονομάζεται οικονομική κρίση είτε κατάθλιψη είτε οτιδήποτε άλλο μας στεναχωρεί ή μας αγχώνει θα υπάρχει πάντα στην ζωή μας. Άρα όπως έλεγε και ο Αρχαίος Στωικός φιλόσοφος Επίκτητος δεν είναι τα πράγματα που μας ταράζουν αλλά το πώς εμείς τα ερμηνεύουμε ή τα μεταφράζουμε.

Σύμφωνα με το σκεπτικό που διατυπώθηκε οριοθετήθηκε η διαπίστωση ότι εάν σκεφτούμε λειτουργικά ή διαφορετικά απ ότι συνήθως πράττουμε (εναλλακτικά) και βρούμε μικρές καθημερινές λύσεις τότε ως επακόλουθο, θα μετατραπούν τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά και οι συμπεριφορές που μας κάνουν δυσλειτουργικούς σε ευέλικτα σχήματα και τρόπους αντιμετώπισης της καθημερινότητας.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, αν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας καταφεύγουν στον ψυχολόγο, για λόγους τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω (αρνητική διάθεση συμπτώματα κατάθλιψης, αρνητική σκέψη με προκαταλήψεις, μειωμένη γνωστική ικανότητα και επίλυση προβλημάτων, ανεβασμένα επίπεδα άγχους με προεκτάσεις στην ποιότητα των σχέσεων και στην υγεία).

Ο ψυχολόγος δεν μπορεί να μας δώσει τη λύση, αλλά μπορεί να μας βοηθήσει να χειριζόμαστε τις καταστάσεις και τα προβλήματα που μας απασχολούν ώστε να γίνουμε περισσότερο λειτουργικοί. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα γύρω μας, μπορούμε όμως να βασιστούμε στις δεξιότητες και στις δυνάμεις μας.

Η Πηνελόπη Λουκά είναι διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας & Ψυχολογίας της Υγείας από το Πανεπιστήμιο του Westeminster (UK) και επικεφαλής της Σχολής Κοινωνικών & Ανθρωπιστικών Επιστημών του Mediterranean College

Διαβάστε περισσότερα

Παλιά και νέα βιομηχανία αιτήσεων ΟΣΔΕ

Ένας πραγματικός επικοινωνιακός βομβαρδισμός συντελείται το τελευταίο διάστημα με συνεχείς καταγγελίες, ανακοινώσεις, άρθρα και συνεντεύξεις, που αφορούν τη διαδικασία συλλογής των αιτήσεων ΟΣΔΕ των παραγωγών από πλευράς της «Νέας ΠΑΣΕΓΕΣ».

Από την Παλιά στη Νέα ΠΑΣΕΓΕΣ και οι σκοπιμότητες μιας ένωσης

Η ένταση και η συχνότητα των δημόσιων παρεμβάσεων από μόνη της προδίδει ότι κάτι σημαντικό διακυβεύεται  στο χώρο των αγροτο-συνεταιριστών, προφανώς και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων στον αγροτικό χώρο για να το αντιληφθεί.
Εκ πρώτης όψεως, όμως, δεν είναι καθόλου προφανές για ποιο λόγο η διαδικασία υποβολής των αιτήσεων ενίσχυσης των παραγωγών αποτελεί το σημαντικότερο, αν όχι το μοναδικό μέχρι στιγμής, πεδίο παρέμβασης της νεοσύστατης οργάνωσης. Από όλα τα θέματα που ταλανίζουν τον αγροτικό χώρο, γιατί προτεραιότητα μίας συνεταιριστικής οργάνωσης αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο οι παραγωγοί υποβάλουν τις αιτήσεις τους;
Η απάντηση σε αυτό το εύλογο ερώτημα προκύπτει αβίαστα από την αναδρομή των πρακτικών της υπό εκκαθάριση Παλαιάς ΠΑΣΕΓΕΣ και τη σύνδεσή της με τη Νέα.

Η συνεταιριστική διάσταση του ΟΣΔΕ

Η υποβολή της Ενιαίας Αίτησης Ενίσχυσης (ΕΑΕ) γίνεται κάθε έτος και αποτελεί προϋπόθεση για όλους τους αγρότες που επιδοτούνται από τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το λεγόμενο «ΟΣΔΕ» αποτελεί ακρωνύμιο του Ολοκληρωμένου Συστήματος Διαχείρισης & Ελέγχου, το οποίο ελέγχει όλη τη διαδικασία υποβολής. Η διαδικασία υποβολής και το αντίστοιχο σύστημα ελέγχου μετεξελίχθηκαν σημαντικά με τα χρόνια, ακολουθώντας τόσο τις αλλαγές πολιτικής της ΕΕ στον χώρο των επιδοτήσεων όσο και τις εξελίξεις της τεχνολογίας.
Σταδιακά, μέσα στα τελευταία είκοσι και πλέον έτη, το βάρος της αγροτικής πολιτικής μετατοπίστηκε από την ενίσχυση με βάση τις παραγόμενες ποσότητες σε αυτές με βάση τις καλλιεργούμενες εκτάσεις. Η μεταβολή αυτή στην πολιτική των ενισχύσεων, γιγάντωσε την ανάγκη εισαγωγής τεχνολογιών αιχμής στο σύστημα ελέγχου (ΟΣΔΕ), ώστε να διασφαλίζεται ότι τα χρήματα των Ευρωπαίων πολιτών θα δίνονται σύμφωνα με τους κανονισμούς και θα ελαχιστοποιούνται οι πρακτικές παρανομίας και απάτης που ταλάνισαν τον χώρο για δεκαετίες.
Σταδιακά, λοιπόν, οι αιτήσεις των παραγωγών έγιναν πιο περίπλοκες, καθώς απαιτείται η ακριβής ψηφιοποίηση των καλλιεργούμενων εκτάσεών τους και η υποβολή σειράς δικαιολογητικών εγγράφων στο σύστημα του ΟΣΔΕ.
Με δεδομένη τη δυσκολία των παραγωγών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της συμπλήρωσης και υποβολής των αιτήσεών τους, οι τοπικοί αγροτικοί συνεταιρισμοί αποτέλεσαν, από τα πρώτα χρόνια, την προφανή επιλογή για την υποβοήθηση των αγροτών.
Η ΠΑΣΕΓΕΣ, λοιπόν, ως φορέας-ομπρέλα των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνεταιριστικών οργανώσεων, ανέλαβε εξ’ αρχής τον συντονιστικό ρόλο στη διαδικασία και –με διαδοχικές συμφωνίες με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου αρχικά και με τη διοίκηση του ΟΠΕΚΕΠΕ στη συνέχεια– εξασφάλισε για είκοσι, σχεδόν, χρόνια την αποκλειστικότητα στην παροχή αυτής της υπηρεσίας προς τους παραγωγούς-δικαιούχους των ενισχύσεων. Με αυτόν τον τρόπο, οι Συνεταιρισμοί εξασφάλισαν ένα πολύτιμο ετήσιο εισόδημα, που βοήθησε πολλούς από αυτούς στην προσπάθειά τους να εκσυγχρονιστούν και να επιζήσουν.
Η παρακμή της ΠΑΣΕΓΕΣ και συνολικά του συνεταιριστικού κινήματος προφανώς και δεν μπορούν να εξηγηθούν στο πλαίσιο του ΟΣΔΕ, είναι, όμως, αδιαμφισβήτητο ότι η ηγεσία της επένδυε την ύπαρξή της όλο και περισσότερο σε αυτό, καθώς έφθινε η παραγωγική δυναμική των μελών της. Καθώς έχανε τα ερείσματά της στους υγιείς και δυναμικούς συνεταιρισμούς, γαντζωνόταν από τη διαχείριση του ΟΣΔΕ για να εξασφαλίσει τη δική της ύπαρξη. Πρακτικές διανομής περιοχών ευθύνης ΟΣΔΕ σε ημετέρους και λογικές ανοχής απέναντι σε φαινόμενα ανομίας και εκμετάλλευσης των παραγωγών άνοιξαν την όρεξη και ενίσχυσαν συνεταιρισμούς-αρπακτικά, που είδαν στο ΟΣΔΕ την ευκαιρία τους.
Η αναθεώρηση του πλαισίου το 2014, με την υιοθέτηση του μοντέλου πιστοποίησης των φορέων και την εισαγωγή του ανταγωνισμού των ιδιωτών, φάνηκε να δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον τόσο στη συλλογή των αιτήσεων όσο και στην οργανωτική δομή των συνεταιρισμών που παρέχουν υπηρεσίες ΟΣΔΕ, οι περισσότεροι εκ των οποίων εντάχθηκαν στο εταιρικό σχήμα της GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, η οποία και ανέλαβε συντονιστικό ρόλο.
Ούτε τρία χρόνια δεν κράτησε όμως η κοινή πορεία, και η πρόσφατη δημιουργία της Νέας ΠΑΣΕΓΕΣ φέρεται να πυροδότησε τη διαμάχη. Προφανώς και η υπό σύσταση οργάνωση, απαλλαγμένη από τα χρέη της υπό εκκαθάριση ΠΑΣΕΓΕΣ, διεκδικεί θεσμικό ρόλο στο έργο και εγκαλεί, πρακτικά, την ηγεσία του ΥΠΑΑΤ και τη διοίκηση του ΟΠΕΚΕΠΕ για «εκχώρηση του έργου» σε ιδιώτες, και συγκεκριμένα στην εταιρεία GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ και καλεί τους 90 συνεταιρισμούς που συμμετέχουν στο σχήμα της σε «επανάσταση».

Επιχείρηση «Θυγατρικές»

Ο βαθμός αλήθειας των καταγγελιών μένει να φανεί, ο βαθμός αξιοπιστίας, όμως, των καταγγελλόντων στον συνεταιριστικό χώρο είναι εξαιρετικά χαμηλός. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιφατικών πρακτικών φαίνεται να αποτελεί η διοίκηση της Ένωσης Αγρινίου. Την ίδια ώρα, που ο πρόεδρός της υπερασπίζεται με σθένος τον «συνεταιριστικό χαρακτήρα» και το «κοινωνικό πρόσημο» της Οργάνωσής του, η Ένωση Αγρινίου αποτελεί μία πραγματική βιομηχανία παραγωγής ΟΣΔΕ σε όλη την Ελλάδα.
Από μία απλή έρευνα, φαίνεται ότι η Ένωση Αγρινίου δημιούργησε έξι (6) νέες θυγατρικές εταιρείες, μέσα σε διάστημα δεκαπέντε ημερών, σε έξι διαφορετικούς νομούς, με στόχο να πιστοποιηθεί για το έργο του ΟΣΔΕ. Αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο, πάντως, καθώς ο συγκεκριμένος φορέας έχει μακρά ιστορία «επιθετικών ενεργειών» απέναντι σε άλλους συνεταιρισμούς, από την εποχή που τις περιοχές μοίραζε η ΠΑΣΕΓΕΣ, ενώ κάποιες από αυτές προσπάθησε να τις «κληροδοτήσει» και στο νέο καθεστώς.
Προφανώς και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό, σε μία ελεύθερη αγορά η κάθε επιχείρηση να επιλέγει τους επιχειρηματικούς της στόχους. Είναι, όμως, από τη συνεταιριστική σκοπιά, εξαιρετικά αντιφατικό (πιθανότατα και φαιδρό) ένας συνεταιρισμός από το Αγρίνιο να προσπαθεί να «κανιβαλίσει» έναν άλλον στην Ευρυτανία ή να προσπαθεί να φτάσει από την Κρήτη έως τη Ροδόπη και από την Κορινθία έως την Κοζάνη για να υποβάλει αιτήσεις ΟΣΔΕ.

Το στοίχημα

Για τους συνεταιριστές, το ΟΣΔΕ μοιάζει να αποτελεί ευχή και κατάρα. Η επιστροφή στο παρελθόν δεν φαίνεται να είναι, πάντως, στις προθέσεις ούτε της πολιτικής ηγεσίας ούτε, όμως, και στο μυαλό της πλειοψηφίας των συνεταιριστών. Οι εποχές του προστατευτισμού και των κομματικών παραγόντων έχει περάσει ανεπιστρεπτί και όποιος δεν θέλει να το αντιληφθεί απλώς δίνει μάχες οπισθοφυλακής.
Πιθανώς η συζήτηση για την αναγκαιότητα να διατηρηθεί η «συνεταιριστική» λογική στο ΟΣΔΕ ως μία ενίσχυση των εσόδων των συνεταιρισμών να συνεχιστεί, πιθανότατα η λογική της «αγοράς» να επικρατήσει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η επιβίωση και επιτυχία των συνεταιρισμών δεν θα κριθεί από το ΟΣΔΕ, αλλά από την ικανότητά τους να αναπτύξουν υγιείς παραγωγικές δραστηριότητες. Η βιομηχανία του ΟΣΔΕ πέθανε…

 http://www.ypaithros.gr

Διαβάστε περισσότερα