Μήπως πεινάει, μήπως πονάει; Οι γονείς δεν καταλαβαίνουν τι τους... λέει το μωρό τους

Μελέτη δείχνει ότι οι γονείς δεν μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν τα συναισθήματα των βρεφών όπως εκείνα εκφράζονται μέσα από τη μωρουδίστικη γλώσσα, με μία εξαίρεση: τις φωνούλες που μαρτυρούν όρεξη για παιχνίδι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τι να θέλει άραγε και κλαίει; αναρωτιούνται συνεχώς οι γονείς...

Ουάαααα, ουάαααααα, ουάααααα! Το κλάμα του μωρού σας αποτελεί ένα εμφανέστατο σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά με το μικρό σας. Ωστόσο, όπως αποκαλύπτει μια νέα μελέτη, οι περισσότεροι γονείς δεν μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τους λυγμούς, τις κραυγούλες και τα μπα, μπα, μπα του βρέφους τους - εκτός από μία περίπτωση: όταν το μωράκι τους θέλει να παίξει.

Η αποκρυπτογράφηση της μωρουδίστικης γλώσσας

Η προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθούν οι φαινομενικά... ακατάληπτες μωρουδίστικες φωνές αποτελεί για τους γονείς μια πρόκληση σε καθημερινή βάση. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα μωρά απλώς εξασκούνται στο να μάθουν να μιλούν, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι όλοι αυτοί οι ήχοι έχουν κάποιο υποβόσκον νόημα.

«Τα μωρά πιθανότατα δεν συνειδητοποιούν ότι θέλουν κάτι να μας πουν» αναφέρει η Τζίτκα Λιντοβά, εξελικτική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Charles στην Πράγα της Δημοκρατίας της Τσεχίας. Αντιθέτως, όπως λέει η ειδικός, τα βρέφη προσπαθούν να επικοινωνήσουν τα συναισθήματά τους. Ωστόσο μπορούν οι ενήλικοι να καταλάβουν αυτά τα συναισθήματα;

Το πείραμα των… φωνών

Προκειμένου να το ανακαλύψουν η Λιντοβά και οι συνεργάτες της υπέβαλαν σε τεστ 333 ενηλίκους. Αρχικώς κατέγραψαν επί 20 δευτερόλεπτα μωρά πέντε ως δέκα μηνών ενόσω εκείνα βίωναν διαφορετικά συναισθήματα. Για παράδειγμα, οι ειδικοί κατέγραψαν ήχους που μαρτυρούσαν ότι το μωρό βίωνε πόνο ενώ υποβαλλόταν σε εμβολιασμό. Η ερευνητική ομάδα συνέλεξε επίσης ήχους που έκαναν τα μωρά όταν πεινούσαν, όταν αποχωρίζονταν τον γονιό τους, τη στιγμή που τον ξαναέβλεπαν, όταν ταΐζονταν και όταν έπαιζαν. Οι εθελοντές έπρεπε να ακούσουν μια επιλογή των ηχητικών καταγραφών και στη συνέχεια να μαντέψουν με ποια κατάσταση συνδεόταν ο κάθε ήχος.

Οπως φάνηκε, οι ενήλικοι εθελοντές ήταν σχεδόν πάντα σε θέση να καταλάβουν αν ένα μωρό δεν ένιωθε καλά με βάση τους ήχους που παρήγαγε. Και αυτό είναι λογικό - η επιβίωση ενός βρέφους εξαρτάται από το αν οι ενήλικοι που βρίσκονται γύρω του είναι σε θέση να καταλάβουν ότι δεν είναι καλά, ότι πονά ή ότι βρίσκεται σε κίνδυνο.

Οι αρνητικοί ήχοι τραβούν την προσοχή

«Υπάρχει μια υπόθεση σύμφωνα με την οποία οι ήχοι με αρνητική χροιά έχουν άμεση επίδραση στον ακροατή έλκοντας την προσοχή του» σημειώνει η Τζούλι Γκρος-Λούις, αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Αυτού του είδους οι εκκλήσεις για βοήθεια φαίνεται ότι αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό όλων των θηλαστικών: πέρυσι μια άλλη ερευνητική ομάδα ανακάλυψε ότι μητέρες ελαφίνες αποκρίνονταν στο κλάμα μωρών... φώκιας, μαρμότας αλλά και ανθρώπων.

Εκτός όμως από το να αναγνωρίζουν αν ο ήχος των μωρών ήταν θετικός ή αρνητικός, οι εθελοντές της Λιντοβά απέτυχαν παταγωδώς στο να καταλάβουν συγκεκριμένα συναισθήματα. Συχνά, για παράδειγμα, μπέρδευαν το κλάμα του πόνου με εκείνο της μοναξιάς ή το κλάμα της μοναξιάς με το κλάμα της πείνας.

Αναγνώριση των… παιχνιδιάρικων ήχων

Υπήρχε ωστόσο μία εξαίρεση. Κατά μέσον όρο οι ενήλικοι εθελοντές ήταν σε θέση να αναγνωρίζουν σωστά ήχους που συνδέονταν με το παιχνίδι (στο 65% των φορών) - το ποσοστό επιτυχίας ήταν 24% υψηλότερο σε σύγκριση με εκείνο που πετύχαιναν όταν άκουγαν τις υπόλοιπες ηχητικές καταγραφές, σύμφωνα με δημοσίευση στην επιθεώρηση «PLoS One».

Η δρ Λιντοβά θεωρεί ότι οι... παιχνιδιάρικοι ήχοι αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια του μωρού να αλληλεπιδράσει με τους γύρω του και για αυτόν τον λόγο πιθανότατα είναι πιο εύκολο να γίνουν κατανοητοί. Παρότι και άλλοι ήχοι μπορεί να επικοινωνούν κίνδυνο ή και ευχαρίστηση, οι ήχοι που αφορούν το παιχνίδι εμπεριέχουν σε μεγαλύτερο βαθμό εκείνο το συναισθηματικό «δούναι και λαβείν» ανάμεσα στο μωρό και στον άνθρωπο που το φροντίζει. Στα μωρά ηλικίας πέντε ως 10 μηνών αυτό μπορεί να αφορά το να ανταλλάσσουν χαμόγελα με τους ενηλίκους ή το να αποκρίνονται σε κάτι αστείο. «Το παιχνίδι είναι σημαντικό» σημειώνει η δρ Λιντοβά. «Είναι ένας τρόπος εξάσκησης της επικοινωνίας».

Οι συλλαβές και τα φωνήεντα

Η ερευνητική ομάδα ελπίζει ότι θα καταφέρει να καταγράψει τις «υπογραφές» των διαφορετικών ήχων των μωρών και να κατανοήσει τι είναι αυτό που κάνει τους ήχους του παιχνιδιού τόσο αναγνωρίσιμους. Η δρ Γκρος-Λούις αναρωτιέται αν τα παιχνιδιάρικα μωρά χρησιμοποιούν περισσότερους ήχους που μοιάζουν με συλλαβές παρά ήχους που μοιάζουν με φωνήεντα. «Αυτού του τύπου οι ήχοι έχει φανεί ότι έλκουν περισσότερο την προσοχή των γονέων και προκαλούν διαφορετική απόκριση σε σύγκριση με τους ήχους φωνηέντων» καταλήγει η ειδικός.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ

  
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αντε πάλι τα ίδια ο πρωθυπουργός: «Εγώ θέλω να πω μόνο ότι έχουμε κάνει πάρα πολλά βήματα και ότι είμαστε στην τελική ευθεία, είμαστε κοντά σε μια συμφωνία» δήλωσε για μια ακόμη φορά την Τετάρτη, μετά το τέλος της σύσκεψης της ομάδας διαπραγμάτευσης χωρίς τον… επικεφαλής (!) της, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, που βρισκόταν στις Βρυξέλλες. «Χρειάζεται όμως να κλείσουμε όλοι τα αφτιά στις Κασσάνδρες, στους κινδυνολόγους» πρόσθεσε ο Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας έξαλλους τους Γερμαναράδες. «Δεν είμαστε Κασσάνδρες. Είμαστε ρεαλιστές» δήλωσε οργισμένος ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μ. Γέγκερ.

Ο Β. Σόιμπλε πήρε τον Τσίπρα στο ψιλό: «Είναι ωραίο να ακούει κανείς όλα αυτά τα θετικά σχόλια από την Ελλάδα. Επί της ουσίας όμως δεν έχουμε προχωρήσει πολύ πιο πέρα στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους τρεις θεσμούς και την ελληνική κυβέρνηση – γι’ αυτό το λόγο εκπλήσσομαι από όσα λέγονται όλη την ώρα από την Αθήνα, και συγκεκριμένα ότι είμαστε πολύ κοντά σε συμφωνία» δήλωσε στο μεγάλο τηλεοπτικό γερμανικό κανάλι ARD. Μόλις επίσης η ελληνική κυβέρνηση έδωσε ανεπίσημα την πληροφορία ότι η συμφωνία… «καθαρογράφεται», έσπευσε να τη διαψεύσει ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις, δηλώνοντας στο αγγλικό πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς: «Εργαζόμαστε εντατικά προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο, αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί […] Δεν βάζουμε προθεσμίες ότι θα τελειώσουμε τη Δευτέρα ή την Τρίτη. Γιατί η πρώτη προθεσμία ήταν το τέλος Απριλίου. Όσο το συντομότερο τόσο καλύτερα» υπογράμμισε ο Ντομπρόβσκις. Στο μεταξύ, ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου πήρε τηλέφωνο τον έλληνα πρωθυπουργό για… τρίτη φορά μέσα σε μόλις δέκα μέρες! Είχαν προηγηθεί τηλεφωνήματά του σε σημαντικούς ευρωπαίους ομολόγους του. «Βρείτε λύση τώρα!» ήταν το πνεύμα του Αμερικανού στην επικοινωνία του με τον Τσίπρα, εννοώντας να δεχθεί ο έλληνα πρωθυπουργός κι άλλες υποχωρήσεις, πέρα από αυτές που έχει ήδη κάνει.

Στο μεταξύ, κλιμακώνονται οι εκβιασμοί και από την πλευρά της ΕΚΤ. Ο κεντρικός ευρωπαίος τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι, για πρώτη φορά από τα μέσα Ιανουαρίου, δεν αύξησε ούτε κατά ένα ευρώ το περιθώριο χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών μέσω του μηχανισμού παροχής έκτακτης ρευστότητας (ELA), αφήνοντας το πλαφόν στα 80,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, η ελληνική κυβέρνηση υποκρίθηκε ότι το όριο δεν αυξήθηκε επειδή δεν το ζήτησε η ίδια! «O ELA δεν αυξήθηκε επειδή δεν ζητήσαμε εμείς την αύξησή του» ισχυρίστηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Ναι, αλλά την περασμένη Τετάρτη 20 Μαΐου η κυβέρνηση Τσίπρα είχε ζητήσει αύξηση του ELA για την Ελλάδα κατά 1 δισεκατομμύριο ευρώ και ο Ντράγκι είχε δώσει μόλις το ένα… πέμπτο, εν ολίγοις μόνο 200 εκατομμύρια ευρώ. Τα λεφτά αυτά της λείπουν προφανώς, χώρια από τις νέες ανάγκες που δημιούργησε η απόσυρση περίπου 300 εκατομμυρίων ευρώ από τις τραπεζικές καταθέσεις. Το νέο πλήγμα που αναμένεται από την ΕΚΤ θα είναι η μείωση της αξίας των ομολόγων που προσφέρουν οι ελληνικές τράπεζες ως εγγυήσεις για την παροχή ρευστότητας, πράγμα που ισοδυναμεί με μείωση του πλαφόν παροχής ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, αν αυτό δεν αυξηθεί, ή με αύξηση ουσιαστικά του επιτοκίου χρηματοδότησης της ρευστότητας, αν αυτό το πλαφόν αυξηθεί, αφού θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να δίνουν περισσότερα ομόλογα για να πάρουν το ίδιο ποσό χρημάτων. Έτσι προωθείται μεθοδικά το σχέδιο του Σόιμπλε για κορύφωση της κρίσης και υπογραφή νέου Μνημονίου από τον Τσίπρα στο τέλος Ιουνίου, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έχει «στεγνώσει» κυριολεκτικά από ρευστότητα, ίσως μη έχοντας καν να πληρώσει τις συντάξεις Ιουλίου που πρέπει να καταβληθούν περί τα τέλη Ιουνίου.

«Κανείς δεν θέλει να αφήσει τους Έλληνες να καταρρεύσουν εντελώς. Ένα κράτος σε αποσύνθεση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει μια εικόνα που προκαλεί τρόμο» έγραφε το περασμένο Σάββατο η εφημερίδα της γερμανικής ελίτ Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. Την ίδια μέρα σε μακροσκελές κύριο άρθρο της με τίτλο «Το Grexit ως εκδοχή» τόνιζε στον υπότιτλο: «Όποιος ανακηρύσσει σε ταμπού μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, καθιστά τον εαυτό του εκβιάσιμο»! Προσπαθώντας δε να αυξήσει την ψυχολογική πίεση στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, η εφημερίδα της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ γράφει ότι, αν υποχρεωνόταν η Ελλάδα να φύγει από την Ευρωζώνη, «η Νομισματική Ένωση συνολικά θα μπορούσε να ενισχυθεί μέσω της αποχώρησης ενός πασίγνωστα αναξιόπιστου μέλους»! Δεν πρόκειται δηλαδή να πάθει απολύτως καμιά ζημιά η ευρωζώνη αν εκδιωχθεί η Ελλάδα, ίσα ίσα που θα ενισχυθεί! Τι θα συμβεί σε εμάς σε μια τέτοια περίπτωση πάντα κατά τη Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε; «Μια αποχώρηση από το ευρώ θα ήταν κραυγή αφύπνισης για τους Έλληνες ότι πρέπει να αλλάξουν βαθιά το οικονομικό και το πολιτικό τους μοντέλο. Θα έπρεπε να σταθούν ενώπιον των δικών τους ευθυνών» γράφει χαιρέκακα η γερμανική εφημερίδα.

Στη συνέχεια έρχεται στο «ζουμί» της υπόθεσης, αποκαλύπτοντας την ουσία της γερμανικής πολιτικής απέναντι στη χώρα μας. «Θα ήταν ένα σήμα προς άλλες χώρες που βρίσκονται σε κρίση, να μην πέφτουν στην παγίδα αριστερών λαϊκίστικων υποσχέσεων» γράφει η εφημερίδα της γερμανικής ελίτ. Εδώ βρίσκεται η αλήθεια: πώς δηλαδή θα εξουδετερωθεί η αριστερή αντίθεση στην οικοδόμηση του Δ΄ Ράιχ της Γερμανίας.

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΠΡΙΝ'' το Σάββατο 30 Μαίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟΥ ΑΝΗΣΥΧΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Του ΣΤΑΘΗ*

Ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Και ο κύβος θα ριφθεί. Ή θα έχουμε συμφωνία αυτό το τριήμερο, του Αγίου Πνεύματος, καθώς προεξήγγειλε ο κ. Τσίπας (δίχως όμως τα έως τώρα πράγματα να τον επιβεβαιώνουν), ή θα έχουμε συμφωνία λίγο αργότερα, και πάντως ως το τέλος Ιουνίου. Αλλοιώς θα έχουμε ρήξη.

Ο κ. Τσακαλώτος δήλωσε («Αγορά» 29/5/2015) ότι «για μας η ρήξη δεν είναι φετίχ» - ταμπού ήθελε να πει (διότι το φετίχ είναι κάτι με το οποίο συνδέεσαι και απαραιτήτως το θέλεις). Όμως λανθάνουσα η γλώσσα ενίοτε τα αληθή λέγει, καθότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και τα τρία: και εκείνοι που θεωρούν τη συμφωνία φετίχ (θεωρώντας ταυτόχρονα τη ρήξη ταμπού) και εκείνοι που δεν θεωρούν τη ρήξη ταμπού, και εκείνοι που μετεωρίζονται ανάμεσα και στα δύο.Αν επέλθη η συμφωνία, το ερώτημα θα είναι το είδος της. Απ’ ό,τι φαίνεται έως τώρα, οι δανειστές μάς «πάνε πέργκολα», ζητώντας «τη μάνα τους και τον πατέρα τους». Αν γίνει συμφωνία υπό τέτοιους όρους, θα πρόκειται περί ήττας, είτε αυτή συμβεί τώρα είτε αργότερα. Η ημερομηνία μιας ήττας δεν έχει καμία σημασία,

η μόνη σημασία που έχει η μεταβλητή του χρόνου σ’ αυτήν τη διαδικασία, είναι το εύρος που η χρήση της μπορεί να δώσει στην ήττα εκείνων που ήδη πιέζονται, εκείνων που ήδη χάνουν. Οι δανειστές μας χρησιμοποιούν αυτόν τον παράγοντα (του χρόνου) για να μας πιέσουν τόσο,

ώστε να γίνουμε πρόθυμοι για όλα προκειμένου να πάρουμε μιαν ανάσα.

Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να έχει βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Βρέθηκε.

Τώρα, οι επιλογές της συμφωνίας ή της ρήξης, συγκλίνουν ως προς το αποτέλεσμά τους. Αν η συμφωνία, θα είναι μια συμφωνία υποταγής θα μας οδηγήσει στο ίδιο άγριο τοπίο που θα μας οδηγούσε (ή θα μας οδηγήσει) μια ανοργάνωτη και χωρίς προετοιμασία ρήξη.

Και το άγριο αυτό τοπίο είναι η Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη. Με τον κατώτατο μισθό στα 300 Ευρώ καθώς ζητούσε ο κ. Τόμσεν (κι εξακολουθούν να επιδιώκουν οι θεσμοί), την ίδια ώρα που στην Κίνα ο κατώτατος μισθός εκτινάσσεται στα 1000 Ευρώ (ώστε να δημιουργηθεί εσωτερική αγορά – μάλιστα σφύζουσα για τα δεδομένα της χώρας).

Αλλά, αν η Ελλάδα γίνεται το ίδιο Ειδική Οικονομική Ζώνη είτε δια της συμφωνίας, είτε δια της ρήξης

μήπως συμφέρει πλέον τους δανειστές μας (οχυρωμένους πλέον απέναντι σε πλήθος παρενεργειών) η ρήξη; Κι αν δεν τους συμφέρει ακριβώς, μήπως

τους αφήνει απλώς αδιάφορους η οδός (συμφωνία ή ρήξη) μέσα απ’ την οποία θα φθάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό του προτεκτοράτου;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται. Πάντα ήταν μια Ένωση δύο ταχυτήτων, διαφορετικών όχι μόνον για τα έθνη, αλλά κυρίως για τις τάξεις. Δύο ταχύτητες για δύο τάξεις, την αστική τάξη και την εργατική τάξη. Και οι δύο ταχύτητες το ίδιο γρήγορες. Η μία να σπρώχνει γρήγορα την αστική τάξη προς τον πλούτο και η άλλη να σπρώχνει γρήγορα την εργατική τάξη προς την εξαθλίωση.

Όσον το φαινόμενο αυτό θα οξύνεται, τόσο, η φτώχεια θα απλώνεται στους εργαζόμενους και άλλο τόσον οι δημοκρατίες θα φθείρονται. Αυτή η Ένωση μετατρέπεται σε ένα τέρας με όλο και πιο αυταρχικές δομές, τυραννικά χαρακτηριστικά και νεοφασιστική προοπτική.

Δεν ξέρω πια, αν την Ένωση μπορούν να τη «διορθώσουν» οι λαοί της, ή αν θα πρέπει να τη διαλύσουν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, αν οι Podemos δεν τα καταφέρουν, αν δεν δημιουργηθεί εγκαίρως στην Ευρώπη ένα πανίσχυρο ρεύμα της Αριστεράς, που θα μπορέσει να ανατρέψει τον ευρωπαϊκό σχεδιασμό (ο οποίος ήδη δουλεύει σαν αδηφάγα κρεατομηχανή) τότε το τέρας θα έχει παλινορθωθεί φέρνοντας την Ήπειρο πίσω σε πολύ σκοτεινές εποχές.

Αν έτσι συνεχίσουν να εξελίσσονται τα πράγματα το επόμενο ιστορικό καθήκον της Αριστεράς, θα πρέπει να είναι η προετοιμασία της εξόδου της χώρας από μια Ένωση Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Μιας Αριστεράς όμως ικανής να καταφέρει έναν τέτοιο άθλο. Ως τώρα κάτι τέτοιο δεν είναι μέσα στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι στρατηγικός στόχος μόνον του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δύο δυνάμεων όμως που η ταύτιση του στρατηγικού τους στόχου με την τακτική τους, δυσχεραίνει την διεύρυνση της επιρροής τους στον λαό, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν ελάχιστα τις εξελίξεις (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, όσο ήταν ακόμα στο 5%).

Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Η συμφωνία (ή η ρήξη) είναι ante portas. Αν η συμφωνία συνιστά υποταγή, η Αριστερά που θα πάρει την ευθύνη για κάτι τέτοιο, θα έχει τρωθεί στην ψυχή της. Άλλα σχήματα θα την υποκαταστήσουν στη διακυβέρνηση (αδιάφορο αν προέρχονται απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, αδιάφορο και με ποιούς θα ωσμωθούν). Αν αντιθέτως

η συμφωνία αποτελέσει έναν «έντιμο συμβιβασμό» που θα κρατά ζωντανές τις τελευταίες μας άμυνες, τότε η προσπάθεια θα πρέπει να συνεχισθεί, αλλά με νέα στρατηγική. Που η επίγνωση όσων συνέβησαν τους τελευταίους τέσσερις μήνες καθιστά αναγκαία. Διότι

αν η πείρα των διαπραγματεύσεων (με δεδομένο το ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύονταν) δεν μας έχει διδάξει όλους ότι έχουμε να κάνουμε με θηρία, τότε αυτά τα θηρία θα μας φάνε...

*Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Μεσολογγίου!

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου καταγγέλλουν τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Μεσολογγίου για «αδιαφανείς και τις αντισυνδικαλιστικές διαδικασίες και πρακτικές» με τις οποίες, σύμφωνα με την ανακοίνωση προχώρησαν στην κάλυψη της θέσης του Γραμματέα.Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, η διαδικασία έγινε χωρίς να προκηρύξουν τη θέση, να ζητήσουν αιτήσεις-βιογραφικά και να ανακοινώσουν κριτήρια, προσέλαβαν την κόρη, μέλους της Διοίκησης. Δεν είναι μάλιστα το μόνο παράδειγμα που φέρνει το ΠΑΜΕ ως παρατυπία από πλευράς του Ε.Κ.Μεσολογγίου. «Αυτό είναι το νέο ήθος και ύφος της «αριστερής κυβέρνησης», της οποίας ένθερμοι οπαδοί και υποστηρικτές δηλώνουν οι διοικούντες του Ε.Κ.Μ. Είναι ότι παλιό, σάπιο, διεφθαρμένο και αντεργατικό που νοθεύει τη βούληση των εργαζομένων, χτυπάει στην καρδιά την εργατική τάξη της περιοχής, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργοδοσίας», αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση.

Καταγγέλλουμε τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Μεσολογγίου για τις αδιαφανείς και τις αντισυνδικαλιστικές διαδικασίες και πρακτικές με τις οποίες προχώρησαν στην κάλυψη της θέσης του Γραμματέα. Χωρίς να προκηρύξουν τη θέση, να ζητήσουν αιτήσεις-βιογραφικά και να ανακοινώσουν κριτήρια, προσέλαβαν την κόρη, μέλους της Διοίκησης.

Αυτή τους η ενέργεια είναι συνέχεια της τακτικής τους, σε συνδικαλιστικό επίπεδο, να μην ανακοινώνουν πότε κάνουν εκλογές τα σωματεία, πόσα μέλη έχουν, να μην εκλέγεται εφορευτική επιτροπή από Γενική Συνέλευση και να κάνουν τις εκλογές μεταξύ τους. Αποτέλεσμα αυτών να παρουσιάζονται οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού να διαθέτουν της συντριπτική πλειοψηφία των αντιπροσώπων στα συνέδρια του Ε.Κ. Μεσολογγίου σε μεγάλη και απόλυτη αναντιστοιχία με τους εργαζόμενους που είναι συνδικαλισμένοι.

Τελευταίο παράδειγμα το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων που παρουσίαζε 8 έως 10 αντιπροσώπους που εκλέγονταν από 300 εργαζόμενους περίπου μέσα σε μία μέρα. Ύστερα από παρέμβαση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ διαπιστώθηκαν του κόσμου οι ατασθαλίες. Δεν είχε πραγματοποιηθεί συνέλευση, δεν εκλέχθηκε εφορευτική επιτροπή, δεν παραδόθηκαν πρακτικά στη Δικαστικό και όπως ήταν αναμενόμενο η υπόθεση οδηγήθηκε στα δικαστήρια όπου αναμένεται η τελική απόφαση. Οι δε εργαζόμενοι που έλαβαν μέρος στην ψηφοφορία υπολείπονταν κατά τα 5/6 (!!!???) της δύναμης που παρουσίαζαν οι εργατοπατέρες όταν έκαναν τις εκλογές μόνοι τους.

Αυτό είναι το νέο ήθος και ύφος της «αριστερής κυβέρνησης», της οποίας ένθερμοι οπαδοί και υποστηρικτές δηλώνουν οι διοικούντες του Ε.Κ.Μ. Είναι ότι παλιό, σάπιο, διεφθαρμένο και αντεργατικό που νοθεύει τη βούληση των εργαζομένων, χτυπάει στην καρδιά την εργατική τάξη της περιοχής, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Θυμίζει τις αλήστου μνήμης εποχές των Καρακίτσων, Λυκιαρδόπουλων, Ραυτόπουλων και λοιπών εργατοπατέρων παλιών και σύγχρονων.

Καλούμε τους εργαζόμενους να απομονώσουν όλους αυτούς που τους χειραγωγούν, που παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι ερήμην τους, να τους γυρίσουν την πλάτη και να συστρατευτούν με τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, τις μόνες τίμιες και σίγουρες να εκπροσωπήσουν πραγματικά τα συμφέροντά τους.

Δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Ε.Κ Μεσολογγίου

Διαβάστε περισσότερα

Θυμάστε τον Πολέτι;…

 Η στήλη, προς χάρη της καλής διάθεσης και της ανάγκης να χαμογελάσει λιγουλάκι το χειλάκι μας, παραχωρεί σήμερα τη θέση της στον Διονύση Χαριτόπουλο.
    Ο συγγραφέας ρωτήθηκε πριν από λίγες μέρες πως βλέπει την κυβέρνηση. Η απάντησή του μπορεί να μην τονώνει το ηθικό εκείνων που προσδοκούν από την διαπραγματευτική δεινότητα των κυβερνώντων, ωστόσο υπήρξε απροσδόκητη και η περιγραφή σπαρταριστή:

 email: mpog@enikos.gr    

Διαβάστε περισσότερα

Η ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ ΣΟΙΜΠΛΕ (ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ)

Του ΣΤΑΘΗ*

  Παρ’ ότι στον ελληνικό Τύπο δεν αρθρογραφούν ο Μαρκ Τουαίην κι ο Εντγκαρ Αλαν Πόε, ούτε ο Αρθουρ Κόναν Ντόυλ ή ο Στίβεν Κινγκ, αφθονεί το παράδοξο. Επί παραδείγματι, ο ΔΟΛ καλεί καθημερινώς τον κ. Τσίπρα να ξεριζώσει από μέσα του τον κ. Λαφαζάνη και να γίνει άνθρωπος - δηλαδή κεντροαριστερός.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, νομίζω ότι ένας εξορκισμός θα ήταν πιο αποδοτικός. Εξελθε πνεύμα μιαρόν και σοσιαλιστικόν, έξελθε πνεύμα ακάθαρτον και λαϊκίστικον, έξελθε - για να βρει την υγειά του και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης,

τον οποίον η σκληρότης του κόσμου τούτου καταδίκασε στην ανάγκη να κάνει ο έρμος κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή ανασχηματισμό στην κυβέρνηση και κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο αναδόμηση στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εχετε ξαναδεί ποτέ αρχηγό κόμματος να υπαγορεύει (με τη συνέπεια και την επιμονή που ένας καντηλανάφτης ανάβει τα καντήλια μιας εκκλησίας) σε άλλον πρόεδρο κόμματος με ποιους να πάει (απ’ το κόμμα του) και ποιους ν’ αφήσει; Ισως να πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία η οποία θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Καλό θα ήταν λοιπόν ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης να υπαγορεύει κάθε μέρα στον κ. Πρετεντέρη τι να γράφει, στη θεία μου τη Φωτούλα τι να μου μαγειρεύει, και στον κ. Σαμαρά τι να κάνει με την κυρία Μπακογιάννη.

Φοβάμαι ότι το ταλέντο του Σταύρου να λέει στους άλλους τι θα έκανε αν ήταν στη θέση τους πάει χαμένο, όσον το περιορίζει στην ενασχόλησή του με τον κ. Τσίπρα, καταντάει μονότονο. Σαν το κοριτσάκι με τα λουλούδια που επαναλαμβάνει έτσι στο ξεκούδουνο στις περιπέτειες του Λούκυ Λουκ «αυτά τα ωραία λουλούδια» ή σαν τον Ραν Ταν Πλαν που όποιον κι αν βλέπει μονολογεί (αν και με κάποια χρονοκαθυστέρηση) «κάπου τον ξέρω αυτόν τον κύριο».

Είναι εντυπωσιακό ότι η συνιστώσα Σταύρος (έτσι που το πάει, έχει γίνει δικός μας άνθρωπος) ουδέποτε έχει κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την όποια υποχώρηση από την όποια θέση του (όπως, λόγου χάριν, για την προστασία της πρώτης κατοικίας), ενώ του κάνει μονίμως κριτική για την όποια αντίστασή του στις απαιτήσεις και τις υπαγορεύσεις των δανειστών. Οπερ έδει δείξαι.

Θα συνεχίζαμε να κάνουμε πλάκα (διότι ούτε καν περί σάτιρας πρόκειται) αν τα πράγματα δεν ήταν πολύ σοβαρά. Οι διαπραγματεύσεις όλο προοδεύουν κι όλο στάσιμες μένουν. Σήμερα, 27 Μαΐου, τα μόνα θέματα που έχουν κλείσει είναι αυτά στα οποία έχει υποχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση, όπως ο ΕΝΦΙΑ, το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ κι άλλα. Για κάθε άλλο επίδικο ζήτημα οι συνομιλητές μας υπαναχωρούν, κι αν έχουν πάρει το λάδι, ζητάνε και το ξίδι. Αν μας έχουν πάρει την ψυχή, μας ζητάνε και τον οβολό για ναύλα. Οταν εμείς κάνουμε ένα βήμα πίσω, αυτοί κάνουν δυο βήματα μπρος και μας χορεύουν στο ταψί.

Αλλά, αν έτσι (κακήν κακώς) έχουν τα πράγματα περί τις διαπραγματεύσεις, συνεχίζονται επίσης κακήν κακώς και πολλά απ’ τα πράγματα περί τη διακυβέρνηση. Χθες (και κάποιος να τον μαζέψει) ο κ. Βαρουφάκης ξαναχτύπησε! Εξήγγειλε την είσπραξη ενός «μικρού τέλους» από τις αναλήψεις. Αυτό μαζί με την εξώθηση των πολιτών στο πλαστικό χρήμα συναπαρτίζουν ένα επίτευγμα του κ. Υπουργού, που θα ήταν δύσκολο να μην πάρει Οσκαρ ηχοληψίας (βόγγων και στεναγμών, γελώτων και γελώτων).

Καταλαβαίνω ότι ο κ. Βαρουφάκης είναι ένας χομπίστας της πολιτικής, αλλά ούτε και στον πλανήτη που ζει όλοι οι πολίτες είναι καλωδιωμένοι με τις τράπεζες, τους τόκους που παίρνουν για τις πιστωτικές κάρτες, τις συνδρομές που τσιμπάνε για τις χρεωστικές και τον Μεγάλο Αδελφό που τα παρακολουθεί όλα αυτά.

Οχι μόνον ο μισός πληθυσμός της χώρας δεν έχει ιδέα από ταμπλέτες και κομπιούτερ (θα αναστενάξουν τα γκισέ), αλλά ούτε οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται την παραβίαση του Συντάγματος ή να αναγκάζονται να το παραβιάζουν οι ίδιοι. Διότι η αναγκαστική χρήση του πλαστικού χρήματος παραβιάζει την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων, όταν τους υποχρεώνει να αφήνουν πίσω τους ένα ηλεκτρονικό ίχνος ανιχνεύσιμο από πάντα ενδιαφερόμενον.

Αν αυτό συνιστά αριστερή αντίληψη για τη δημοκρατία, το Σύνταγμα και τη διακυβέρνηση, τότε αριστερό είναι και ένα κατσαβίδι όταν ξεβιδώνει.

Και μη μου πει κανείς ότι επιστρατεύω το «αριστερόμετρο», διότι υπάρχουν και τα βλακόμετρα...  

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Τετάρτη 27 Μαίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

Τα καινούργια ρούχα στο πλυντήριο!

Τα χημικά που χρησιμοποιούν οι εταιρείες για να τους χαρίζουν την «ατσαλάκωτη» εμφάνισή τους προκαλούν αλλεργίες

«Πνίξτε» τις χημικές ουσίες, τα βακτήρια, τα ακάρεα και τις ψείρες που μπορεί να κουβαλούν τα καινούργια ρούχα στο πλυντήριο, συστήνει αμερικανός δερματολόγος

Μια βόλτα από το… πλυντήριο θα πρέπει να κάνουν τα καινούργια ρούχα πριν φορεθούν για πρώτη φορά, καθώς, σύμφωνα με αμερικανό επιστήμονα, οι χημικές ουσίες που τους χαρίζουν την κολλαριστή τους εμφάνιση κρύβουν τον κίνδυνο αλλεργικής αντίδρασης.

Σύμφωνα με τον δρα Ντόναλτ Μπελσίτο, δερματολόγο από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, τα καινούργια ρούχα καλό θα είναι να μπαίνουν στο πλυντήριο μόλις φτάσουν στο σπίτι από το κατάστημα. Και αυτό, διότι πέρα από τις χημικές ουσίες πολλές φορές τα υφάσματα κρύβουν ζωύφια ή βακτήρια που προέρχονται από άτομα που είχαν δοκιμάσει προηγουμένως τα ρούχα.
Αόρατοι κίνδυνοι στις ίνες…
Σε πολλές χώρες, σύμφωνα με τον ειδικό, η νομοθεσία δεν υποχρεώνει τις εταιρείες να αναγράφουν στην ετικέτα του ρούχου αν έχουν χρησιμοποιήσει χημικά για «σιδερωμένη» όψη. Δοκιμές παρόλα αυτά που πραγματοποιήθηκαν στη Νέα Ζηλανδία, έδειξαν ότι ρούχα με προέλευση από την Ασία «κουβαλούσαν» συχνά τέτοιου είδους χημικές ουσίες και μάλιστα σε επίπεδο κατά 900 φορές υψηλότερο από τα επιτρεπόμενα όρια.
Ο δρ Μπελσίτο αναφέρει ότι ένας από τους συχνότερους «ενόχους» για την πρόκληση αλλεργίας από καινούργια ρούχα είναι η ρητίνη φορμαλδεΰδης. Το «αόρατο» χημικό ψεκάζεται στα υφάσματα με στόχο την ατσαλάκωτη εμφάνιση και την προστασία από τη μούχλα. Έχει ωστόσο συνδεθεί με δερματικούς ερεθισμούς και άλλες αλλεργικές αντιδράσεις.
Ο ειδικός παρόλα αυτά θεωρεί ότι και αρκετές βαφές μπορούν να προκαλέσουν αλλεργίες. Για παράδειγμα, πολλά συνθετικά  υφάσματα επιδέχονται χρωματική επεξεργασία με βαφές αζω-ανιλίνης, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές δερματικές αντιδράσεις σε αλλεργικά άτομα.
Τα βασικά σημεία του σώματος, σύμφωνα με τον δρα Μπελσίτο, στα οποία ενδεχομένως να εντοπίσουν οι καταναλωτές κάποια αλλεργική αντίδραση  (κνησμό, εξανθήματα, κοκκινίλες κ.ά.) είναι εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη τριβή με τα υφάσματα όπως π.χ. στη μέση, στους μηρούς, στον λαιμό και γύρω από τις μασχάλες.

«Εχω δει περιπτώσεις στις οποίες οι καταναλωτές κόλλησαν ψείρες ή ακόμα και ψώρα δοκιμάζοντας ρούχα σε καταστήματα. Οι ψείρες προτιμούν τις φυσικές από τις συνθετικές ίνες, ενώ εκεί βρίσκουν πολλές φορές καταφύγιο και τα ακάρεα της ψώρας» αναφέρει ο δρ Μπελσίτο. Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι καλό θα ήταν τα ρούχα να πλένονται τουλάχιστον μια φορά προτού φορεθούν από τους νέους ιδιοκτήτες τους.

Διαβάστε περισσότερα

Για την ΕΡΤ

   
    Ο αγώνας που δόθηκε μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ μέσα και έξω από το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής μάλλον δεν δόθηκε ούτε για να (ξανα)γίνει διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ ο κ.Ταγματάρχης, ούτε ο αγώνας εκείνος «δικαιώθηκε» επειδή ο κ.Ταγματάρχης «ανακρίθηκε» επί 10ωρο από την κυρία Κωνσταντοπούλου, ούτε δόθηκε για να πληροφορηθούμε ποιός βάφτισε τον κ.Ταγματάρχη ή ποιάν βάφτισε ο κ.Ταγματάρχης (σύμφωνα με τις ερωτήσεις που τέθηκαν στην προχτεσινή συνεδρίαση της επιτροπής της Βουλής)…
    Όταν ο ελληνικός λαός, η πλειοψηφία του, στάθηκε απέναντι στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Σαμαρά – Βενιζέλου δεν το έκανε γιατί σε σύγκριση με την «μαύρη» ΕΡΤ είχε επιλέξει και λατρέψει την «φαιά» ΕΡΤ όλου του προηγούμενου διαστήματος.
    Δεν υπερασπίστηκε την κρατική και κομματοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική ΕΡΤ. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπίστηκε ούτε την «ΥΕΝΕΔ» του δικομματισμού της παλαιάς κοπής, ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της όποιας διπολικής αρχιτεκτονικής μπορεί να εξυφαίνεται.
    Η διαμαρτυρία μέσα και έξω από το προαύλιο της ΕΡΤ ήταν ένα μήνυμα υπεράσπισης εκείνου που θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι η ΕΡΤ: Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα.
    Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης, δεν θα κόβεται και δεν θα ράβεται στα μέτρα των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.
    Το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους της ΕΡΤ, αφορούσε σε εκείνη, την άλλη, την ανύπαρκτη (με όλη τη σημασία της λέξης) ΕΡΤ. Στην ΕΡΤ που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το αν, το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της.
    Το «όχι» στο «μαύρο» ήταν ταυτόχρονα ένα καθαρό «ναι» ώστε το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στην ΕΡΤ να μην αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά να βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο.
    Με δυο λόγια: Το κίνημα υπεράσπισης της ΕΡΤ ήταν ένα κίνημα υπεράσπισης μιας ΕΡΤ που ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρξε. Ήταν ένα κίνημα που ξεδιπλώθηκε έχοντας την πεποίθηση ότι τέτοια ΕΡΤ αξίζει να υπάρξει.
    Και σίγουρα: Τέτοια ΕΡΤ αξίζει να υπάρξει. Πέρα, όμως, από το αν αξίζει, το ερώτημα είναι άλλο: Μπορεί, είναι δυνατόν, είναι κατορθωτό, να φτιαχτεί μια τέτοια ΕΡΤ;
    Η απάντηση είναι καθαρή: «Ναι», τέτοια ΕΡΤ μπορεί να υπάρξει. Υπό μια, όμως, προϋπόθεση. Και η προϋπόθεση δεν είναι η αλλαγή κυβερνήσεων, ή η αλλαγή των προέδρων ή η επιστροφή των προηγούμενων διευθυνόντων συμβούλων της. Χρειάζεται κάτι… ελαφρώς περισσότερο.
    Η προϋπόθεση είναι ότι όπως η πληροφόρηση(μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ), έτσι και το φαΐ, έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά, έτσι και η θέρμανση, έτσι και η μόρφωση, έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση, έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έτσι και ηστέγαση,
    έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν θα είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας. Δεν θα είναι εμπόρευμα. Δεν θα επιτρέπεται δηλαδή να βρίσκεται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη που εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις τηλεοπτικές συχνότητες ως πολιορκητικό κριό για τις μπίζνες του.
    Σε αντίθετη περίπτωση και για όσο συνεχίζεται το ίδιο καθεστώς, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, η στέγαση, τα φάρμακα να ανήκουν στους κάθε λογής «εργολάβους», έτσι και η ενημέρωση που ελέγχεται από το κράτος (από το ίδιο κράτος που όλα τα υπόλοιπα τα έχει παραδώσει στους «εργολάβους») θα ήταν ασύγγνωστη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε να γίνει «δημόσια» ή να πορεύεται αλώβητη από τα συμφέροντα που ελέγχουν τα πάντα γύρω της.
    Καμία ουσιαστική «ανατροπή» δεν μπορεί να υπάρξει στο γνωστό μοντέλο της «ενημέρωσης – χειραγώγηση» ή στο «πολιτιστικό» πρόσημο ενός πλαισίου που έχει σαν σήμα κατατεθέν την «Γιουροβίζιον» όταν όλα όσα καθορίζουν την «ελεύθερη» ύπαρξη και την «ελεύθερη» βούληση των ανθρώπων (άρα και την «ελεύθερη» ενημέρωση τους) μένουν στην ουσία τους απαράλλαχτα.
    Συνεπώς και εφόσον οι «αλλαγές» είναι από εκείνες που γίνονται στο έδαφος του «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», τότε όπως – για παράδειγμα - η αυριανή ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι όπως η σημερινή που επιβάλλει τα χαράτσια, όπως ο αυριανός ΟΤΕ θα είναι όπως ο σημερινός που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ», όπως ο αυριανός ΟΛΠ, ο ΟΣΕ και τα αεροδρόμια θα είναι σαν τα σημερινά που πάνε για (ξε)πούλημα,
    έτσι και η αυριανή ΕΡΤ πολύ φοβόμαστε ότι (όπως κι αν τη βαφτίσουν, όποιοι κι αν κυβερνούν, όποιοι κι αν τη διοικούν) θα αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης.
    Κι αυτό δεν είναι δίκη προθέσεων. Είναι καταγραφή της – πάντα ξεροκέφαλης - πραγματικότητας στη βάση μιας ανάλυσης που επιμένει να μην αγνοεί την παρατήρηση του Δάντη ότι «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις».

email: mpog@enikos.gr  

Διαβάστε περισσότερα

BANK OF AMERICA: Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα δεν πληρώσει το ΔΝΤ

Εδώ και δυο μήνες έχει κυκλοφορήσει από την Bank of America το σενάριο της επόμενης ημέρας να η Ελλάδα δεν ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και δεν πληρώσει τις δόσεις στο ΔΝΤ.H αμερικανική τράπεζα αναφέρει πως η Ελλάδα θα λάβει έναν μήνα ως περίοδο χάριτος και στη συνέχεια, αν και πάλι δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, θα βρεθεί αντιμέτωπη με το χειρότερο δυνατό σενάριο.
Η αλληλουχία των γεγονότων θα έχει ως εξής:
1) Αποστέλλεται άμεσα προσωπικό του ΔΝΤ, καλώντας το μέλος του να κάνει την πληρωμή αμέσως. Στο μέλος δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε χρήση των πόρων του Ταμείου, ούτε να υποβάλει κάποιο αίτημα για τη χρήση των πόρων του Ταμείου προτού τακτοποιηθούν οι καθυστερούμενες οφειλές.
2) Μετά από δύο εβδομάδες, η διοίκηση στέλνει μια ανακοίνωση προς τον επικεφαλής του κράτους-μέλους, τονίζοντας τη σοβαρότητα τού να μην τηρηθούν οι υποχρεώσεις, ζητώντας την πλήρη και ταχεία διευθέτηση.
3) Μετά από έναν μήνα, η επικεφαλής του ΔΝΤ ενημερώνει το εκτελεστικό συμβούλιο ότι υπάρχει υποχρέωση που δεν έχει διευθετηθεί.
Αν το ΔΝΤ και ο ISDA (ο οργανισμός που αποφασίζει για την ενεργοποίηση των ρητρών στα ομόλογα) αποφασίσουν ότι η μη πληρωμή της δόσης θεωρείται πιστωτικό γεγονός, τότε έχουμε επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας. Επειδή το νέο χρέος εκδόθηκε σε Βρετανικό Δίκαιο, η μη πληρωμή προς ένα μέρος «πυροδοτεί» τη χρεοκοπία για όλο το χρέος (cross default).
Ωστόσο ενδέχεται οι μεγαλύτεροι οίκοι αξιολόγησης δεν πρόκειται να κατεβάσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε σημείο χρεοκοπίας, εάν η χώρα χάσει μια πληρωμή προς το ΔΝΤ ή την ΕΚΤ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Reuters, αυτή η στάση θα μπορούσε να κρατήσει τη ζωτικής σημασίας χρηματοδότηση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω της Φρανκφούρτης.
Εφόσον αυτή η πρωτοφανής αδυναμία επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε να θέσει το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη υπό αμφιβολιών και να εγείρει διάφορα ερωτήματα σχετικά με το αν θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, που θα περιλαμβάνει πληρωμές σε άλλους επίσημους πιστωτές ή σε ιδιώτες δανειστές- κάτι που θα επιδείνωνε τα προβλήματά της.
Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, οι περισσότεροι οίκοι αξιολόγησης, οι απόψεις των οποίων καθορίζουν αν η ΕΚΤ μπορεί να συνεχίσει να δέχεται τα ελληνικά χρεόγραφα ως ενέχυρο για τη χορήγηση δανείων στις τράπεζες της, σημειώνουν πως μια χαμένη πληρωμή προς το ΔΝΤ δεν θα στιγματίσει τη χώρα σε σημείο χρεοκοπίας.

Διαβάστε περισσότερα

H στροφή Τσίπρα και οι νέες ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ

της Kerin Hope

 

To πράσινο φως για μια συμφωνία που θα σέβεται τις κόκκινες γραμμές έλαβε από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας. Η στροφή στον πραγματισμό και οι καταγγελίες της Αριστερής Πλατφόρμας για παράδοση στον εκβιασμό των δανειστών. Η κρίσιμη ημερομηνία της 5ης Ιουνίου.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Έλληνας πρωθυπουργός, κέρδισε τη στήριξη του κόμματός του για να ολοκληρώσει τη συμφωνία διάσωσης, παρά την αντιπαράθεση από την Αριστερή Πλατφόρμα, η οποία προειδοποίησε κατά της υποχώρησης στον εκβιασμό των δανειστών της χώρας.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων και θα αποδεχόταν μια βιώσιμη «αλλά όχι ταπεινωτική συμφωνία», διεμήνυσε ο πρωθυπουργός στη συνάντηση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκαλύψει λεπτομέρειες για τις συνομιλίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι στην Αθήνα υποστηρίζουν ότι μια συμφωνία μπορεί να επιτευχθεί στο τέλος αυτής της εβδομάδας. Όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι λένε ότι οι δύο πλευρές είναι ακόμα μακριά σε αυτά που ο κ. Τσίπρας αποκαλεί «κόκκινες γραμμές που δεν μπορούμε να περάσουμε», συμπεριλαμβανομένων των μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό και τις αυξήσεις στον ΦΠΑ, ανέφεραν πηγές με γνώση των διαβουλεύσεων.
Η Κεντρική Επιτροπή, η οποία εξέτασε τις 100 πρώτες ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, στήριξε τη στάση της ηγεσίας να δώσει προτεραιότητα στην καταβολή μισθών και συντάξεων έναντι της αποπληρωμής δόσεων των δανείων διάσωσης, σε περίπτωση που οι συνθήκες ασφυξίας στη ρευστότητα έφταναν σε ακραίο σημείο.
«Η δέσμευσή μας είναι πάνω από όλα η προστασία των εργαζομένων και των συνταξιούχων που υπήρξαν τα θύματα της λιτότητας» ανέφερε ένας από τους συμμετέχοντες.
Η Ελλάδα έχει απειλήσει να αθετήσει την πληρωμή 1,6 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ τον Ιούνιο αν δεν καταφέρει να έρθει σε συμφωνία με τους πιστωτές, υποστηρίζοντας πως μετά από ένα χρόνο χωρίς χρηματοδότηση είναι πολύ κοντά στο να στερέψει από ρευστό.
«Ο Τσίπρας κάνει στροφή προς τον πραγματισμό, έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από τις εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά αυτό δεν είναι μπλόφα» δήλωσε ο Γιώργος Παγουλάτος, καθηγητής στην ΑΣΣΟΕ.
Πολιτικός του συντηρητικού χώρου κατήγγειλε τη Δευτέρα την απειλή της χρεοκοπίας, λέγοντας πως είναι πιθανό να οδηγήσει στην επιβολή κεφαλαιακών έλεγχων αν δεν υπάρξει συμφωνία ως το Σαββατοκύριακο. «Μπορεί να δούμε να επαναλαμβάνεται ό,τι συνέβη στην Κύπρο αν δεν υπάρξει συμφωνία» είπε η Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην υπουργός Εξωτερικών, αναφερομένη στην κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών το 2013 και στο bail-in των καταθέσεων.
Η Αριστερή Πλατφόρμα, η επίσημη εσωτερική αντιπολίτευση, ζήτησε πιο σκληρές δράσεις «σε περίπτωση που οι πιστωτές συνεχίσουν τον εκβιασμό», αναφερόμενη στην άρνηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αφήσει την Αθήνα να συνεχίσει την έκδοση βραχυπρόθεσμων εντόκων χωρίς συμφωνία.
«Η μάχη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ανάμεσα στους πραγματιστές και σε όσους θέλουν να αναλάβουν το ρόλο του πολέμιου της λιτότητας, τον οποίο αναμένεται να χάσει ο κ. Τσίπρας» είπε ο Mujtaba Rahman, επικεφαλής ευρωπαϊκής ανάλυσης στην Eurasia group.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ηγέτης της Αριστερής Πλατφόρμας και υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, επέκρινε τα σχέδια της κυβέρνησης να συνεχίσει τις ιδιωτικοποιήσεις, παρά τις αντίθετες προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος άφησε να εννοηθεί πως η Ελλάδα θα έπρεπε να εξετάσει μια αποχώρηση από το ευρώ αν οι πιστωτές συνέχιζαν την πολιτική τρομοκρατίας

Διαβάστε περισσότερα

Οι χορτάτοι της… Ζιμπάμπουε

    Οι μεν, οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τον ελληνικό λαό στα Τάρταρα της χρεοκοπίας, διατείνονται ότι αν δεν συνεχίσουμε να πληρώνουμε το ΔΝΤ και τα κάθε λογής αρπακτικά των «αγορών», τότε – όπως είπε η κυρία Μιράντα Ξαφά - θα γίνουμε «Ζιμπάμπουε»…
    Οι δε, της κυβέρνησης, διατείνονται ότι συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» αναζητώντας έναν «έντιμο συμβιβασμό», όπου σαν «έντιμη» ορίζεται μια συμφωνία βάσει της οποίας θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ΔΝΤ και τα ίδια αρπακτικά…
    Γιατί, όμως, «πρέπει» να πληρώνουμε; Ποιους «πρέπει» να πληρώνουμε; Μέχρι πότε και πόσα «πρέπει» να πληρώσουμε;
    Ως προς το τελευταίο, το μέχρι πότε και πόσα πρέπει να τους πληρώνουμε, τα τελευταία στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους είναι αποκαλυπτικά:  Η αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους που ξεπερνά τα 312,5 δισ. ευρώ, με τα έως σήμερα δεδομένα, χωρίς δηλαδή να υπολογίζεται ένας νέος δανεισμός ή κάποια νέου τύπου «αναδιάρθρωση», εκτείνεται μέχρι το 2057!
    Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, η Ελλάδα έχει υποθηκευτεί για τα επόμενα 40 και πλέον χρόνια.
    Σύμφωνα με τα στοιχεία:

• Από τώρα και μέχρι το τέλος του 2015 η Ελλάδα καλείται να πληρώσει σε τόκους και χρεολύσια  το τρομακτικό ποσό των 16,2 δισ. ευρώ.   
• Μέχρι το 2020 το ποσό φτάνει τα 56,383 δισ. ευρώ.
• Και το διάστημα από το 2021 μέχρι το 2030 τα ποσό εκτινάσσεται στα 75 δισ. ευρώ!

    Συμπέρασμα πρώτο, λοιπόν: Μόνο όποιος αντιμετωπίζει τους Έλληνες σαν «ιθαγενείς» μπορεί να τους απειλεί κάνοντας αναγωγές στη Ζιμπάμπουε. Και μάλιστα τη στιγμή που ο δρόμος που τους προτείνει ένα πράγμα εγγυάται: Ότι το μαύρο παρόν οδηγεί κατευθείαν στο πιο μαύρο, στο κατάμαυρο μέλλον, ένα μέλλον που η μαυρίλα του εκτείνεται πέραν ακόμα και του δεύτερου μισού του 21^ου αιώνα!

***

    Ας δούμε τώρα ποιοι είναι αυτοί που «πρέπει» να πληρώνουμε. Θα μας τους συστήσει ο κύριος Σόρος.
    Ο κ. Σόρος είναι ο επιφανής «επενδυτής» που το Σεπτέμβρη του 1992 επιτέθηκε ως γνήσιο αρπακτικό στη στερλίνα της Αγγλίας, εξοικονομώντας» για τον εαυτό του και τους κεφαλαιούχους πελάτες του μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία βεβαίως φορτώθηκαν - με τη μορφή του χρέους - πάνω στις πλάτες των Βρετανών εργαζομένων.
    Στη δουλειά του κ. Σόρος βασικό προτέρημα είναι ο κυνισμός. Όταν οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου δήλωναν ότι η πρωταγωνιστική εμπλοκή του ΔΝΤ στην «αντιμετώπιση της κρίσης» στοχεύει στην οικοδόμηση ενός «καλού», «δημοκρατικού», «δικαιότερου» καπιταλισμού, ο κυνισμός του Σόρος έβαζε τα πράγματα στη θέση τους: 
    «Στην περίπτωση κρίσης - έγραφε ο Σόρος στο βιβλίο του με τίτλο «Για την Παγκοσμιοποίηση» - οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει».
    Όπως βλέπουμε, τύποι σαν τον Σόρος δεν μασάνε τις κουβέντες τους. Δεν χαραμίζουν τον χρόνο τους για να λένε κουραφέξαλα περί «σωτηρίας» των λαών. Το όλο θέμα, μας διαβεβαιώνει, έχει να κάνει με τη διάσωση των δανειστών και όχι των δανειζομένων.
    Η απόδειξη της αλήθειας αυτής ήρθε στο φως το 2013. Ήταν τότε που η εφημερίδα «Wall Street Journal» αποκάλυψε τις συζητήσεις στο εσωτερικό του ΔΝΤ, όπου ήδη από το 2010 ήταν δεδομένο ότι η εμπλοκή του στην υπόθεση της Ελλάδας και τα δάνεια προς τη χώρα μας θα έπρεπε να εκληφθούν «όχι  ως διάσωση της Ελλάδας (…) αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».
    Πέντε χρόνια αργότερα τα πράματα είναι ξεκάθαρα: Στην έκθεση που συνέταξε προς μηνός η βρετανική οργάνωση «Jubilee Debt Campaign» (Λεωνίδας Βατικιώτης, «Επίκαιρα») τονίζεται ότι:

• Από τα 252 δισ. ευρώ των μνημονιακών δανείων, τα 231,9 δισ. ευρώ (δηλαδή το 92% των δανείων) επέστρεψαν στους δανειστές είτε για την αποπληρωμή παλιότερων δανείων (149,2 δισ. ευρώ), είτε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (48,2 δισ. ευρώ), είτε για την αποζημίωση των ιδιωτών κατόχων ομολόγων (34,5 δισ. ευρώ).

    Συμπέρασμα δεύτερο: Μας λένε ότι πληρώνουμε τους «σωτήρες» και τους «διασώστες» μας. Η αλήθεια, όμως, όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία, είναι αυτή που τονίζεται στην έκθεση: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»… Αυτούς πληρώνουμε.

***

    Κατόπιν αυτών το ερώτημα «γιατί πρέπει» να τους πληρώνουμε επιβάλλεται να αντικατασταθεί με το πραγματικό ερώτημα. Και το πραγματικό ερώτημα είναι το «γιατί ΔΕΝ πρέπει» να τους πληρώνουμε. Έναν από τους απολύτως προφανείς λόγος τον περιγράψαμε στη «Real News» της Κυριακής και είναι ο εξής:
    Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη, η Ελλάδα το τελευταίο τετράμηνο έχει καταβάλει στο ΔΝΤ πάνω από 6,5 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, το ποσό -για το ίδιο διάστημα- ανέρχεται στα 8 δισ. ευρώ. Όσο για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Φίλη, τα χρήματα που έχει πληρώσει η χώρα σε δανειστές και τοκογλύφους από πέρυσι ανέρχονται στα 17 δισ. ευρώ.
    Τον περασμένο Οκτώβρη το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση νόμου στη Βουλή για την επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης. Όπως απάντησε το Γενικό Λογιστήριο, η ετήσια οικονομική δαπάνη για την επιστροφή της 13ης και της 14ης σύνταξης, όπως πρότεινε το ΚΚΕ, ανέρχεται στα 3 δισ. ευρώ.
    Με άλλα λόγια: Αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε το ΔΝΤ, θα είχε εξασφαλίσει την επιστροφή στους γέροντες της 13ης και της 14ης σύνταξης για 2 χρόνια (σύμφωνα με τα λεγόμενα Βαρουφάκη), για σχεδόν 3 χρόνια (σύμφωνα με τα λεγόμενα Τσίπρα), για σχεδόν 6 χρόνια (σύμφωνα με τα λεγόμενα Φίλη).
    Συμπέρασμα τρίτο: Κυκλοφορούν ανάμεσά μας εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αν οι κυβερνήσεις επέλεγαν να επιστρέφουν τα κλεμμένα στους γέροντες και όχι να πληρώνουν το ΔΝΤ, τότε η Ελλάδα θα είχε υποστεί πιστωτικό γεγονός και θα γινόταν… Ζιμπάμπουε. Οι συγκεκριμένοι, βουτηγμένοι καθώς είναι μέσα στον ευρωλιγουρισμό τους και χορτασμένοι καθώς είναι από το παντεσπάνι τους, προφανώς δεν έχουν ακούσει τίποτα για το πιστωτικό γεγονός που βιώνουν τα 6,5 εκατομμύρια του λαού της Ελλάδας (και όχι της Ζιμπάμπουε) που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και ανέχειας.


email: mpog@enikos.gr   

Διαβάστε περισσότερα

Αγάπη είναι ό,τι έχεις μάθει απ” τους γονείς σου!

Ας υποθέσουμε πως η ζωή μας είναι βασισμένη σε μία σειρά μοτίβων, κινήσεων και αντιδράσεων που έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία. Ας υποθέσουμε ότι αν η παιδική μας ηλικία έχει υπάρξει, με οποιονδήποτε τρόπο, δυσλειτουργική, αυτή την οικεία δυσλειτουργία θα βαλθούμε να ψάχνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας. Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι όλες αυτές οι διεργασίες είναι υποσυνείδητες και ότι, ως εκ τούτου, βρισκόμαστε πάντα να αναρωτιόμαστε γιατί μας τυχαίνουν όλοι οι τεμπέληδες/εγωιστές/αγενείς ή όλες οι κακομαθημένες/άπιστες/ακοινώνητες. Αυτή λοιπόν είναι η περίληψη στο βιβλίο της ζωής όλων μας. Ας προχωρήσουμε τώρα στην εισαγωγή. Όπως συνήθως, όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία.
Σύμφωνα με όλες τις θεωρίες, ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται ένα βρέφος και αργότερα ένα παιδί με τους γονείς του και οι τρόποι με τους οποίους αυτοί ανταποκρίνονται, θα γίνουν αργότερα οι τρόποι με τους οποίους σχετίζεται με τον κόσμο που τον περιβάλλει. Για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής τους τα μωρά εξαρτώνται αποκλειστικά από τους γονείς για όλες τους τις ανάγκες. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν κάποιοι γονείς είναι ότι πιστεύουν πως με το να αφήσουν ένα μωρό 3, 4 μηνών να κλαίει, αυτό θα μάθει κάποια στιγμή να είναι αυτάρκες και θα σταματήσει να ενοχλεί. Ένα μωρό αυτής της ηλικίας, αν αφεθεί να κλαίει, πράγματι κάποια στιγμή θα σταματήσει, όχι όμως επειδή ξαφνικά δεν επιθυμεί ή δεν έχει την ανάγκη που είχε όταν ξεκίνησε. Θα σταματήσει επειδή έχει λάβει ένα μήνυμα που του λέει ότι κανένας δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του. Όταν ολόκληρος ο κόσμος του δε, είναι οι γονείς του, αυτό μεταφράζεται σε μία απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης, το μωρό θα αποτραβηχτεί, θα σωπάσει και οι γονείς θα το μεταφράσουν ως επιτυχημένη μέθοδο πειθαρχίας για να μη γίνει το μωρό κακομαθημένο.
Όμως, ένα παραμελημένο παιδί, θα γίνει ένας εξαρτητικός ενήλικας, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με ένα σκεπτικό που λέει ‘Αφού δεν ενδιαφέρονται για μένα, μάλλον είμαι/κάνω κάτι λάθος’, και χωρίς εμπιστοσύνη προς τους άλλους, με μία αντίστοιχη πεποίθηση που λέει ‘Η εμπιστοσύνη μου θα προδοθεί, η ανάγκη μου δε θα καλυφθεί.’ Στην ηλικία μεταξύ 12 και 18 μηνών, ένα ασφαλές παιδί, που νιώθει πως οι περισσότερες ανάγκες του καλύπτονται και υπάρχει μία σταθερή και ασφαλής βάση, θα αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο, κάνοντας όλο και περισσότερα βήματα προς το άγνωστο, πριν επιστρέψει στην ασφάλεια της μαμάς ή/και του μπαμπά. Ένα παιδί όμως που δεν έχει νιώσει αυτή τη σιγουριά, θα παραμένει πάντα κοντά στους γονείς, θα φοβάται να κοινωνικοποιηθεί και γενικά θα αποφεύγει οποιαδήποτε εξερεύνηση μπορεί να διακινδυνεύσει την παρουσία των γονιών του. Και κάπως έτσι δημιουργούμε σχέσεις που είναι λάθος για τον ψυχισμό μας, εφ’όσον οι άνθρωποι ακολουθούμε μοτίβα που έχουμε βιώσει στη διάρκεια της ζωής μας και τα αναπαράγουμε με συνέπεια ώστε να μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτό που γνωρίζουμε πώς να το διαχειριστούμε, στο οικείο.
Έτσι, μία γυναίκα που ως παιδί κακοποιείτο σωματικά ή σεξουαλικά ή που παρατηρούσε τους γονείς να παίζουν ξύλο, θα επιλέξει να είναι σε μία σχέση με κάποιον με τον οποίο μπορεί να επαναλάβει αυτό το σενάριο. Και ενώ γνωρίζω πως η λέξη ‘επιλέξει’ ίσως σας ακούγεται παράδοξη, γιατί ποιος θα επέλεγε να είναι σε σχέση με κάποιον που τον χτυπάει ή τον προσβάλλει, τη χρησιμοποιώ γιατί ο μηχανισμός επιλογής λειτουργεί ασυνείδητα και έτσι γίνεται σχεδόν μία ανάγκη. Οι ανάγκες είναι, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, συνήθως δύο: Αφ’ενός, πρέπει να επιλέξω να είμαι σε μία κατάσταση που γνωρίζω και άρα μπορώ να τη διαχειριστώ. Δεύτερον, είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζω, γιατί αν άξιζα δε θα με έδερναν οι γονείς μου. Εφ’όσον δεν αξίζω, σίγουρα δε θα μπορέσω να κάνω μία όμορφη, υγιή σχέση οπότε δε χρειάζεται καν να το προσπαθήσω. Είναι μία ακριβής αναπαραγωγή του οικογενειακού περιβάλλοντος και των δυσλειτουργιών του και χωρίς κάποια βοήθεια, είναι δύσκολο να απεμπλακεί κάποιος.
Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μάθει να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και ο τρόπος με τον οποίο αυτοί ανταποκρίνονται, επίσης θα μας κυνηγάει για πάντα – ή τουλάχιστον για όσο καιρό αρνούμαστε να μπούμε σε θεραπεία! Αν οι γονείς μας, μας έμαθαν ότι ο θυμός μας δεν είναι αποδεκτός, με το να μας αγνοούν ή να μας τιμωρούν για αυτόν, εμείς θα περάσουμε τη ζωή μας, όχι χωρίς να βιώνουμε θυμό (κάτι τέτοιο είναι αδύνατο) αλλά βιώνοντας τον παθητικά-επιθετικά. Αυτό θα μεταφραστεί σε αντιδράσεις λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας, δηλαδή παρακράτηση σεξουαλικών επαφών (η αγαπημένη τιμωρία των γυναικών) ή ανεπάρκεια σε δουλειές του σπιτιού ή λοιπές υποχρεώσεις (η αγαπημένη  τιμωρία των ανδρών) μέχρι να γίνει μία έκρηξη από τη μία ή και τις 2 πλευρές. Δυστυχώς όμως, όταν φτάσει το ζευγάρι στο σημείο της έκρηξης, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούν να διασωθούν. Χρήσιμο είναι λοιπόν να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, είτε με συζητήσεις με το/τη σύντροφό μας, είτε, αν αυτές φαίνονται αδιέξοδες, με τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας.
Αντωνία Αντωνά
Σύμβουλος Ψυχικής υγείας και Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Ομήρου 2, Κηφισιά
Τηλέφωνο: 6944-757122
*Πηγή εικόνας: Buzzfeed.com

Διαβάστε περισσότερα

Οι Ελληνες και οι σύνοικοί τους λαοί

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

«Μεγάλωσα σε μια πόλη / με κατοίκους Ελληνες 100%. / Χρειάστηκε καιρός να καταλάβω / τι σήμαινε ακριβώς / πως ο συμμαθητής μου Κάννερ / ήταν Εβραίος / κι ο συναγωνιστής Γρηγόρης στου Ψυρρή / ήταν Αρμένης». Ποια η πόλη, το λέει ο τίτλος του ποιήματος: «Αθήνα προς τα τέλη της Κατοχής». Απεικονίζοντας με λίγες γυμνές λέξεις την πρωτεύουσα σε μια βαριά εποχή, ο Τίτος Πατρίκιος, στη συλλογή «Αντικριστοί καθρέφτες» του 1988, θυμάται κάποιους ανθρώπους της· αφού αυτό είναι οι πόλεις: οι άνθρωποί τους, όχι τα κτίσματα.

Σ’ αυτήν την πόλη του ποιήματος και της Ιστορίας, που αποτελείται 100% από Ελληνες, ο Κάννερ, Εβραίος που, φανταζόμαστε, γεννήθηκε εδώ κι εδώ πάει σχολείο, χαρακτηρίζεται από τον Πατρίκιο (ευθύς εξαρχής και απολύτως δίκαια) Ελληνας. Το ίδιο και ο συμπολεμιστής της ελευθερίας, ο Αρμένης με το ελληνικό όνομα. Αυτό είναι το αυτονόητο για τον ποιητή. Και δεν του χρειάζεται κανένα επιχείρημα για να πείσει ότι δεν είναι λιγότερο Ελληνες οι μη χριστιανοί Ελληνες, ούτε οι Ελληνες με αρμενική –ή όποια άλλη– καταγωγή.

Τα αυτονόητα της ποίησης όμως σπανιότατα είναι και αυτονόητα της κοινωνίας ή της επίσημης πολιτείας, που πορεύονται με βάση το «δίκαιο του αίματος». Και οι «καθαρόαιμοι» Ελληνες –όχι όλοι, πάντως πολλοί, μάλλον οι περισσότεροι– δεν έβλεπαν πάντα με καλό μάτι τους συνοίκους τους λαούς. Ετσι, συνοίκους, τους χαρακτηρίζει ο Νικόλαος Κοντοσόπουλος στο δοκίμιο «Οι Ελληνες και οι άλλοι», δημοσιευμένο στην «Επετηρίδα του Κέντρου Ερεύνης του Ελληνικού Λαογραφικού Αρχείου» της Ακαδημίας Αθηνών (τόμ. ΚΘ΄-Λ΄, 2004). Γράφει: «Σύνοικοι των Ελλήνων λαοί ή εθνικές / γλωσσικές ομάδες ήσαν και σε πολύ μικρότερα αριθμητικά ποσοστά εξακολουθούν να είναι οι Βλάχοι (Ελληνες “λατινόφωνοι”), οι Αθίγγανοι, οι Εβραίοι, οι Αρβανίτες, οι Αρμένιοι και οι σλαβόφωνοι (Ελληνες εκσλαβισθέντες γλωσσικά). [...] Οι Εβραίοι ήσαν και αυτοί [όπως οι Αθίγγανοι] σχεδόν παντού (το μεγαλύτερο ποσοστό στην πόλη της Θεσσαλονίκης). Οι Αρμένιοι, κυρίως πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, εγκατεστάθησαν σε αστικά κέντρα της χώρας».

Οσον αφορά τους Αθίγγανους, και πλέον Ρομά (αλλά πάντα Γύφτους, με την πιο υβριστική χροιά της λέξης), τα βαθύτερα αισθήματα αποκαλύπτει η κυρίαρχη τηλεοπτική εικόνα τους: εκ φύσεως παραβατικοί, απαγωγείς παιδιών, χασισοπότες και εσχάτως δολιοφθορείς της αλυσίδας της ανακύκλωσης, μια και σπεύδουν να μαζέψουν πρώτοι τα αλουμινόκουτα. Για τους Εβραίους, το επεισόδιο της Καβάλας έδειξε πολλά για τη χρόνια δυσανεξία μας απέναντί τους, τάχα επειδή απειλούν να μας «υποκλέψουν» τον τίτλο του «περιούσιου λαού». Η αναβολή την ύστατη στιγμή των αποκαλυπτηρίων του μνημείου για τους 1.484 Εβραίους Ελληνες της πόλης που στάλθηκαν στους θαλάμους αερίων, προσέβαλε τη μνήμη και των θυμάτων και των πολλών χριστιανών που κινδύνεψαν στην Κατοχή προσπαθώντας να σώσουν Εβραίους συμπατριώτες τους. Και φανέρωσε ότι και τους νόμους του αίματος, μεροληπτικά τους εφαρμόζουμε. Για την Ελλάδα και την ελευθερία έδωσαν το αίμα τους, στα βουνά του πολέμου και της Αντίστασης ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χιλιάδες Ελληνοεβραίοι, αυτό όμως δεν πείθει τους εθνικούς μας μικροβιολόγους, όσους πολιτεύονται διακινώντας το μύθο ότι «οι Εβραίοι συνωμοτούν μονίμως εναντίον μας».

Για τη μοίρα των εν Ελλάδι Αρμενίων αντλώ από το δοκίμιο «Ο “επαναπατρισμός” των Αρμενίων προσφύγων της Ελλάδας την περίοδο 1920-1948» του Αρμενουί Στεπανιάν, το οποίο αποτελεί τμήμα ενός εξαιρετικού τόμου που εκδόθηκε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη από το Ινστιτούτο Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Δημοκρατίας της Αρμενίας και τον εκδοτικό οίκο Κ. & Μ. Αντ. Σταμούλη. Τίτλος του συγγράμματος «Από το Αραράτ στον Ολυμπο: θέματα αρμενικής λαογραφίας». Επιμελητές του ο Μ.Γ. Σέργης, ο Ελ. Κ. Χαρατσίδης και η Γαρυφαλλιά Γ. Θεοδωρίδου.

Γράφει ο Στεπανιάν: «Μεταξύ των ετών 1921-1923 υπολογίζεται ότι μετανάστευσαν στην Ελλάδα από τη Μ. Ασία περίπου 120 χιλιάδες Αρμένιοι. Μαζί τους μεταφέρθηκαν και χιλιάδες ορφανά Αρμενόπουλα (περίπου 17.520). [...] Οι εγκατασταθέντες (όπως όλοι οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής) αντιμετώπισαν προβληματικές συνθήκες διαβίωσης σε παραπήγματα και φτωχικές συνοικίες της περιφέρειας των μεγάλων πόλεων, γι’ αυτόν τον λόγο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, το 40% εξ αυτών εγκατέλειψε την Ελλάδα με προορισμό άλλες χώρες (Ρουμανία, Βουλγαρία κ.ά.). [...] Διάφοροι νόμοι που θέσπισε η ελληνική κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 1923 όριζαν ότι όλοι οι ξένοι πρόσφυγες, ανάμεσά τους και οι Αρμένιοι, έπρεπε να εγκαταλείψουν την επαγγελματική τους στέγη. Με λίγα λόγια, έπρεπε να αφήσουν τις εργασίες τους και να μείνουν άνεργοι. Ετσι, πολλοί Αρμένιοι εργάτες σε εργοστάσια, έμποροι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι παρέδωσαν την επαγγελματική τους ιδιότητα στους Ελληνες ομότυχούς τους πρόσφυγες, που είχαν εκπατρισθεί μαζί από τη Μ. Ασία».

Αν δεχτούμε ότι οι παροιμίες, ακόμα κι αν δεν αποτελούν αναμφίλεκτη επιτομή των αντιλήψεων κάθε λαού για τους άλλους και τον εαυτό του, κάτι δείχνουν για τη νοοτροπία του, θα διαπιστώσουμε, βλέποντας όσες έπλασαν οι Ελληνες για τους τρεις «συνοίκους» του, πόσο παλιό και ριζωμένο είναι το πρόβλημα. «Αρμένην έχεις φίλον; κάλλιον εχθρόν ου θέλεις» αποθησαυρίζει στις «Παροιμίες» του ο Ν.Γ. Πολίτης, δίνοντας μάλιστα μια αμφισβητήσιμη απαλλακτική εξήγηση: «Το γένος των Αρμενίων εδυσφημείτο υπό των Βυζαντινών ως ύπουλον και κακόηθες, τα αίτια δε των κατηγοριών τούτων ουδεμία χρεία παρίσταται ν’ αναζητηθώσιν εις φυλετικόν ανταγωνισμόν, ως φρονεί ο Κρουμβάχερ, αλλ’ ίσως μάλλον εις ακριβείς μακροχρονίους παρατηρήσεις του ήθους και του χαρακτήρος των Αρμενίων». Στο λήμμα «Γύφτος», πάμπολλα τα ευρήματα, όλα τους απαξιωτικά. Ενα μόνο εδώ: «Ο γύφτος κι άγιος να γινεί, πάλι γυφτιάς μυρίζει». Το ίδιο και για τους Εβραίους: «Αλάργα από Βριό κι από σκυλί» («διότι αμφότεροι είναι ακάθαρτοι»).

Ευτυχώς, το λαϊκό πνεύμα, όπως φαίνεται και στα δημοτικά τραγούδια, διασώζει την αυτοκριτική του τιμιότητα και δεν καταντάει φανατικά μονόπλευρο. Δείγμα μια παροιμία του 17ου αιώνα: «Ο Θεός να μας φυλάγει από Σαλονικό Εβραίο, από Αθηναίο Ρωμιό κι από Εγριπιώτη Τούρκο». Δεν θα ’ταν άσχημο να μας διδάξει η αυτοσαρκαστική προθυμία του.

Διαβάστε περισσότερα

ΣΟΚ στους απανταχού αντικομμουνιστές: Σοβιετία κατάντησε την Πάτρα ο δήμαρχος Κ.Πελετίδης!

Πηγή: 902.gr |

Ε όχι και δωρεάν θερινό πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά ρε μάστορα, τώρα που και ο τελευταίος βλαχοδήμαρχος έχει στήσει το μαγαζάκι του κερδοσκοπώντας πάνω στην ανάγκη της οικογένειας για απασχόληση των παιδιών, τους καλοκαιρινούς μήνες. 

Και δωρεάν μετακίνηση και πλήρη διατροφή και θαλάσσια σπορ και προβολή ταινιών… εσύ δεν είσαι δήμαρχος ρε Πελετίδη, εσύ είσαι «δολοφόνος» της επιχειρηματικότητας!

Δωρεάν θερινό πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά 9-14 ετών  θα λειτουργήσει ο Δήμος Πατρέων στο χώρο της πλαζ στην Αγυιά από τις 22 Ιουνίου, έως 14 Αυγούστου, 6 μέρες την εβδομάδα (Δευτέρα έως Σάββατο), σε τέσσερις περιόδους.

Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του προγράμματος στηρίζεται στον κατασκηνωτικό πνεύμα και περιλαμβάνει:

1. Μετακίνηση με πούλμαν του Δήμου.

2. Πλήρη διατροφή (πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό).

3. Πρόγραμμα εκγύμνασης, αθλοπαιδιών και θαλάσσιων σπορ.

4. Πρόγραμμα θεατρικού, μουσικοκινητικού παιχνιδιού και παραδοσιακών χορών.

5. Καραγκιόζη, κουκλοθέατρο, επιτραπέζια.

6. Προβολή ταινιών.

7. Ενημέρωση σε θέματα πρόληψης, διατροφής και προστασίας περιβάλλοντος.

Σε ένα ασφαλές και φιλικό για τα παιδιά περιβάλλον παιδαγωγοί και έμπειροι εμψυχωτές, θα είναι κοντά στα παιδιά καθοδηγώντας και ψυχαγωγώντας τα.

Οι αιτήσεις συμμετοχής, θα διατίθενται και θα κατατίθενται μαζί με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά στα γραφεία του ΚΟΔΗΠ Γούναρη 76 στο τμήμα Παιδικών Σταθμών & ΚΔΑΠ τηλ. 2610 390971, έως 5 Ιουνίου 2015. 

Διαβάστε περισσότερα

Γρηγόρης Λαμπράκης: Πριν από 52 χρόνια

    Το κράτος που είχε στηθεί κατά τα πρότυπα της εγχώριας πλουτοκρατίας και είχε οικοδομηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ της αμερικανοκρατίας,
    το κράτος  που δήλωνε ότι οι «Νέοι Παρθενώνες» του χτίζονταν στη Μακρόνησο, που η δημοκρατία του ήταν τόσο απαράμιλλη ώστε στις εκλογές του ψήφιζαν ακόμα και τα «δέντρα»,
    το κράτος που τέσσερα χρόνια αργότερα θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων της ολιγαρχίας στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους, στους Ντερτιλήδες και στους Μάλλιους,
    το κράτος που ο πολιτικός του υπόκοσμος είχε πάντα δοσοληψίες με τον κανονικό υπόκοσμο των Γκοτζαμάνηδων, πριν από 52 χρόνια θα χρησιμοποιούσε ένα ακόμα εργαλείο «εκδημοκρατισμού» και «σωφρονισμού»: Τα τρίκυκλα…

    22 ΜΑΗ 1963: Την Παρασκευή που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 52 χρόνια. Εκείνη την ημέρα – ένα μήνα μετά την πρώτη Μαραθώνια πορεία Ειρήνης που η κυβέρνηση Καραμανλή την έχει απαγορεύσει και κατά την διάρκειά της ο Λαμπράκης είχε χτυπηθεί από χωροφύλακες και είχε απαχθεί από ασφαλίτες - η επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη οργανώνει στη Θεσσαλονίκη εκδήλωση.
    ΟΜΙΛΗΤΗΣ ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Η εκδήλωση έχει οριστεί για τις 7.30 μ.μ. Γύρω από το χώρο της εκδήλωσης η τρομοκρατία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τραμπούκοι και Αστυνομία προσπαθούν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
    ΩΡΑ 8.20 μ.μ. Ο Λαμπράκης ξεκινά από το ξενοδοχείο που διαμένει για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης. Στη διαδρομή, σε μια απόσταση μόλις 80 μέτρων, δέχεται την πρώτη επίθεση από παρακρατικούς. Οι χωροφύλακες απλώς παρακολουθούν...
    Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ εισέρχεται στο χώρο της εκδήλωσης. Παρακρατικοί και τραμπούκοι λιθοβολούν το χώρο της συγκέντρωσης. Η Αστυνομία παρακολουθεί...
    Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ διακόπτει την ομιλία του. Καταγγέλλει ευθέως «σχέδιο δολοφονικής απόπειρας» εναντίον του. Καθιστά υπεύθυνη την κυβέρνηση και τις αρχές. Η Αστυνομία απλώς παρακολουθεί...
    ΩΡΑ 10.15 μ.μ. Ο Λαμπράκης κατεβαίνει από την αίθουσα της συγκέντρωσης. Η κυκλοφορία στο δρόμο έχει απαγορευτεί. Παντού βρίσκονται ασφαλίτες και χωροφύλακες. Κινείται προς το ξενοδοχείο. Απόσταση 80 μέτρα. Σε απόσταση 8 μέτρων από το βουλευτή ακούγεται το μαρσάρισμα μοτοσικλέτας. Ο οδηγός του τρίκυκλου, με σκεπασμένο τον αριθμό, πέφτει πάνω του. Ο συνεργός του στην καρότσα χτυπά το βουλευτή στο κεφάλι. Τον ρίχνουν στην άσφαλτο. Στο σημείο σχηματίζεται μια λίμνη αίματος ανάμεικτη με εγκεφαλικά υγρά...

    Η μάχη που έδωσε ο Λαμπράκης στην εντατική κράτησε 5 μέρες. Ήταν άνιση. Τα ξημερώματα της 27 Μάη του 1963, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.
    Οι πολιτικοί αυτουργοί του ειδεχθούς εγκλήματος ουδέποτε τιμωρήθηκαν. Όσο για τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας αποφυλακίστηκαν επί χούντας…

email: mpog@enikos.gr    

Διαβάστε περισσότερα

Τι σημαίνει τύπωμα χρήματος

Του Βασίλη Παζόπουλου

Το χρήμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά χαραγμένη εμπιστοσύνη σε χαρτί ή σε μέταλλο. Η άυλη μορφή του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για την πραγματική του φύση. Στις ημέρες μας μικρό ποσοστό των χρημάτων παγκοσμίως βρίσκεται υπό την μορφή χαρτονομισμάτων. 

Αρκετοί έχουν την απλοϊκή εντύπωση πως η ποσοτική χαλάρωση σημαίνει πως οι Κεντρικές Τράπεζες τυπώνουν συνέχεια χαρτονομίσματα. Η αλήθεια είναι αρκετά πιο πολύπλοκη. Στην ουσία αγοράζουν ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά. Οι τράπεζες δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα υποβαθμισμένα ομόλογα πιστώνοντας τον λογαριασμό τους με τα ανάλογα ποσά. 

Η Κεντρική Τράπεζα δημιουργεί χρήμα κυριολεκτικά από το τίποτα. Απλά πληκτρολογεί την εντολή. Τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα που πωλούν τα χρεόγραφα στη Κεντρική Τράπεζα λαμβάνουν το μαγικά δημιουργημένο χρήμα, αποκτώντας ρευστότητα, ώστε να χρηματοδοτήσουν τις εταιρίες και τους καταναλωτές.

Η ποσοτική χαλάρωση αποτελεί δημιουργία χρήματος, αλλά δεν δημιουργεί πλούτο. Αγοράζονται ομόλογα που ήδη υπάρχουν. Το λεγόμενο "τύπωμα" χρήματος δικαιολογείται όταν υπάρχει τραπεζικός πανικός ή αποπληθωρισμός. Αν μια χώρα τυπώνει χρήματα που δεν αντιστοιχούν στις παραγωγικές της ικανότητες, τότε δημιουργείται υψηλός πληθωρισμός.

Η κατάσταση σήμερα

Τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων σε όλο τον κόσμο είναι εξαιρετικά χαμηλά. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να δανειστεί για δέκα χρόνια με επιτόκιο λίγο χαμηλότερο του 2%, ενώ για τριάντα χρόνια σε περίπου 2,5%. Οι αποδόσεις που προσφέρει η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ δεν είναι ένα τυχαίο νούμερο. Ο στόχος της είναι να υπάρχει 2% πληθωρισμός. 

Ο μικρός πληθωρισμός θεωρείται παράγοντας ανάπτυξης, καθώς οι καταναλωτές σπεύδουν να αγοράζουν αγαθά πριν ακριβύνουν. Επίσης βοηθάει τις επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί να αποπληρώνουν σε ευνοϊκότερες συνθήκες.

Σε άλλες αναπτυγμένες οικονομίες τα επιτόκια είναι ακόμη χαμηλότερα: Για παράδειγμα η Γερμανία και η Ελβετία δημοπρατούν ομόλογα με ετήσια απόδοση κάτω από 0%. Αυτό σημαίνει ότι εάν το αγοράσει κανείς και το κρατήσει έως τη λήξη, γνωρίζει πως θα πάρει πίσω λιγότερο από το αρχικό του κεφάλαιο. Οι δανειστές θα πρέπει να πληρώσουν την ελβετική και την γερμανική κυβέρνηση για να κρατήσουν τα χρήματά τους!

Παρά το προφανές μειονέκτημα της αρνητικής απόδοσης, βρέθηκαν εύκολα επενδυτές που την αποδέχτηκαν, δίνοντας μια σαφή ένδειξη ότι οι ασφαλείς επιλογές σπανίζουν. Μετά από την άνοδο στις μεγάλες διεθνείς αγορές που κρατάει χρόνια, έφτασε η ώρα να μετριάσουμε τις προσδοκίες μας για σημαντικές αποδόσεις. Πρέπει να υπολογίζουμε αυτό το δεδομένο, όταν αναζητάμε διεξόδους για να τοποθετήσουμε τις οικονομίες μας. Είτε πρόκειται για μετοχές ή ομόλογα, είτε για έργα τέχνης ή οικόπεδα. Κάθε επενδυτική ευκαιρία συγκρίνεται και αξιολογείται σε σχέση με άλλες τοποθετήσεις. 

Βέβαια οι ιδιώτες έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τους μεγάλους θεσμικούς επενδυτές. Δεν χρειάζεται να επιλέξουν αρνητικά επιτόκια, μια που δεν κατέχουν δισεκατομμύρια προς φύλαξη. Επίσης δεν έχουν την πίεση της ανακοίνωσης οικονομικών στοιχείων κάθε τρίμηνο, οπότε μπορούν να εστιάσουν σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα. 

Ο αντίκτυπος στο χρηματιστήριο

Πολλοί αναλυτές ανησυχούν ότι οι προοπτικές της ανάπτυξης θα βλάψουν τις μετοχές βραχυπρόθεσμα, καθώς θα ενθαρρύνουν την FED να αυξήσει τα επιτόκιά της. Αντίθετα άλλοι πιστεύουν ότι η υγιής οικονομική ανάπτυξη, που δεν θα οφείλεται στις επιδράσεις της πιστωτικής επέκτασης, θα οδηγήσει σε περισσότερες θέσεις εργασίας και σε υψηλότερα εταιρικά κέρδη. 

Έχει παρατηρηθεί ιστορικά, πως η άνοδος των επιτοκίων δεν οδηγεί πάντα σε ύφεση και ακόμα κι όταν το κάνει, οι μετοχές συνήθως αυξάνονται αρκετούς μήνες μετά την αλλαγή της πολιτικής. 

Οι πιο ευάλωτες μετοχές είναι αυτές που ήδη έχουν ανέβει αρκετά, βασιζόμενες κυρίως στις προσδοκίες της αγοράς, όχι λόγω αυξήσεων των μεγεθών τους, όπως κάποιων τεχνολογικών εταιρειών. Επίσης αναμένεται να χάσουν σε ελκυστικότητα οι εταιρείες κοινής ωφελείας και οι εταιρείες επενδύσεων ακινήτων, μια που αρκετοί επενδυτές αυτής της κατηγορίας θα στραφούν προς τα ομόλογα. Οι τομείς που επωφελούνται από την ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη, είναι τα καταναλωτικά αγαθά και ο χρηματοοικονομικός κλάδος. 

Γιατί ο αποπληθωρισμός είναι κακός

Οι λόγοι που πρέπει να αποφεύγεται ο αποπληθωρισμός είναι πολλοί, αλλά οι βασικότεροι είναι τρεις: οδηγεί τις επιχειρήσεις σε ζημιές και αποεπένδυση, ενώ τους καταναλωτές σε μείωση της αγοραστικής δύναμης τους. 

Στις επιχειρήσεις αν πέσει ο τζίρος κατά 10%, δεν σημαίνει πως τα κέρδη πέφτουν 10%, αλλά πολύ παραπάνω. Αν υποχωρήσει ο κύκλος εργασιών 25%-30% συνήθως αρχίζουν να λειτουργούν με ζημιές. Αποδεικνύεται από την ανάλυση του νεκρού σημείου (break even point).

Ο άλλος λόγος είναι πως δημιουργεί οικονομικές και ψυχολογικές προϋποθέσεις που δεν ευνοούν την ανάπτυξη. Όταν για παράδειγμα θέλεις να αγοράσεις ένα κτήριο ή ακόμα και ένα μηχάνημα και ξέρεις πως όσο περνάει ο καιρός θα μπορείς να το αποκτήσεις φτηνότερα, αναβάλλεις την επένδυση σου. 

Ο τρίτος λόγος είναι πως σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπως η σημερινή, η τιμή των αγαθών είναι διεθνής. Δεν πρόκειται να αλλάξει την τιμή πώλησης εύκολα ο παραγωγός, ανάλογα με την οικονομική πολιτική της χώρας που θέλει να πουλήσει τα προϊόντα του. Συνεπώς πέφτουν οι μισθοί, αλλά οι τιμές των εμπορευμάτων δεν υποχωρούν. 

Όλα αυτά τα προβλήματα δεν είναι μόνο θεωρητικά. Τα ζήσαμε στην πράξη στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, με την εφαρμογή της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης.  

* Ο Βασίλης Παζόπουλος είναι οικονομολόγος, χρηματιστηριακός αναλυτής της Guardian Trust ΑΧΕΠΕΥ, συγγραφέας του βιβλίου Επενδυτές χωρίς Σύνορα.
 

** Οι Επενδυτές χωρίς Σύνορα θα βρίσκονται στην Βόρεια Ελλάδα από το Σάββατο 23 Μαΐου. Πληροφορίες στο www.ependytes.com
 

vpazopoulos@gmail.com

Διαβάστε περισσότερα