Δάνεια με το στανιό, με ρήτρα… υποτέλειας!

 ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

danispapav@imerodromos.gr

Στις 19 Ιανουαρίου του 1928 η Ελλάδα υποχρεώνεται, ύστερα από συμφωνία, να αναγνωρίσει ότι όφειλε στις ΗΠΑ 18.127.000 δολάρια από τις πιστώσεις που είχαν παραχωρηθεί από αυτές και τους τόκους τους.
Ηταν μια ακόμη ληστρική συμφωνία, μια λεόντειος συμφωνία, που έδενε χειροπόδαρα τη χώρα και την παρέδιδε στους πιστωτές της. Το μέγεθος της ληστείας αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι το δάνειο που είχε πάρει από τις ΗΠΑ ήταν 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων και το τελικό ποσό που θα πλήρωνε ήταν κατά 330% μεγαλύτερο!
Πρόκειται για την πρώτη μεγάλης κλίμακας έφοδο του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού μέχρι τότε κυριαρχούσε το αγγλικό και το γαλλικό κεφάλαιο. Εξάλλου, όπως είναι γνωστό, από το 1898 είχε επιβληθεί στην Ελλάδα καθεστώς «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου», με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στους μεγάλους πιστωτές της (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ) να ελέγχουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, όπως και να καθορίζουν τον τρόπο πληρωμής των χρεών και των δανείων της.

Εφημερίδα «Πρωία» της 1ης Φεβρουαρίου 1928

Κατά σύμπτωση, στις 19 Γενάρη 1928, τη μέρα που υπογράφηκε η ληστρική συμφωνία με τους Αμερικανούς στο χωριό Μούρες του Ηρακλείου Κρήτης πάνω από 700 αγρότες κύκλωσαν τα γραφεία της Εφορίας και έκαψαν τα αρχεία της, ενώ στην πόλη οργανώθηκε παλλαϊκό συλλαλητήριο, στο οποίο 5 περίπου χιλιάδες αγρότες και εργαζόμενοι απαίτησαν μαχητικά την κατάργηση της βαριάς φορολογίας.

Το «δάνειο της σταθεροποίησης»…

Λίγες μέρες μετά, στις 29 Μαρτίου 1928, κυρώνεται το λεγόμενο τριμερές δάνειο ή «δάνειο σταθεροποίησης». Ενα από τα πολλά δάνεια που συνήψαν οι αστικές κυβερνήσεις της χώρας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο υπερδανεισμός από τις «μεγάλες δυνάμεις» υπήρξε, αφ’ ενός, ο σημαντικότερος παράγοντας για την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας, αφ’ ετέρου, η αιτία για μια άνευ προηγουμένου σκληρή πολιτική για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Η Ελλάδα μπήκε στο στάδιο της μερικής προσωρινής σταθεροποίησης καθυστερημένα, εξαιτίας των συνεπειών που είχε στην οικονομία της η Μικρασιατική Εκστρατεία. Η άρχουσα τάξη εφάρμοσε πολιτική σταθεροποίησης, δυναμώνοντας την εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο, εντείνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων και το χτύπημα των αγώνων τους, περιορίζοντας τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.
Η οικονομική εξάρτηση δυνάμωσε τα χρόνια αυτά με τη μεγάλη τοποθέτηση ξένων κεφαλαίων, κυρίως με τη μορφή δανείων προς το δημόσιο, που έφτασαν τα 907.800.000 χρυσά φράγκα, που προέρχονταν: από την Αγγλία τα 48%, από τις ΗΠΑ (προσφυγικό δάνειο) τα 31%, από το Βέλγιο (δάνειο ύδρευσης) τα 12%, από τη Σουηδία (δάνειο σιδηροδρόμων) τα 6%, από τη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ελβετία (παραγωγικό δάνειο) τα 3%.
Από τα εξωτερικά δάνεια η επιβάρυνση του κάθε Ελληνα έφθασε στα 80 δολάρια, πλησίασε δηλαδή στο ετήσιο εισόδημα που ήταν 90 δολάρια. Με τα δάνεια αυτά διείσδυσε ακόμη περισσότερο στην ελληνική οικονομία το ξένο κεφάλαιο, κυρίως το αγγλοαμερικανικό, με τις εταιρίες «Πάουερ», «Ούλεν», «Χάμπρο», «Φαουντέισιον» και «Σέλεκμαν».

Το «τριμερές δάνειο» αποτελούσε μέρος του «Πρωτοκόλλου της Γενεύης», το οποίο υπογράφηκε στις 15 Σεπτέμβρη 1927. Ηταν ύψους 206 εκατομμυρίων χρυσών γαλλικών φράγκων και εκδόθηκε με σκοπό «τη σταθεροποίηση του ελληνικού χρήματος, την εξόφληση ενός μέρους των κρατικών οφειλών και τη συνέχιση του έργου της αποκατάστασης των προσφύγων».
Οι κυβερνήσεις, εκείνης της εποχής, υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη έριξαν στις πλάτες των εργαζομένων καινούριους φόρους. Την οικονομική σταθεροποίηση την εννοούσαν σαν καθήλωση των ημερομισθίων και μισθών, σαν απόρριψη κάθε αιτήματος των εργατών και αγροτών για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους.

Διαβάστε περισσότερα

Αρχική Edito Θεματολογία Αφιερώματα Τελεία gr ΗΠΑ: Ο θρίαμβος του παρανοϊκού πολιτικού λόγου

By Ibrahim Warde and Γιάννης Χρυσοβέργης (μετάφραση)
Χωρίς την υποστήριξη των συντηρητικών μέσων ενημέρωσης, αλλά υποστηριζόμενος από αυτά της επονομαζόμενης «εναλλακτικής Δεξιάς», ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας επιχειρηματίας χωρίς πολιτική εμπειρία που έγινε διάσημος χάρη στα ριάλιτι, κέρδισε τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Με δυο εκατομμύρια ψήφους λιγότερες από την αντίπαλό του στο σύνολο της χώρας οφείλει τη νίκη του στις Πολιτείες – κλειδιά της Rust Belt (της Ζώνης της Σκουριάς), για τις οποίες αδιαφόρησε η Χίλαρι Κλίντον, που θεωρήθηκε απόμακρη από τους εργάτες και απαξιωτική έναντι των χωρίς πανεπιστημιακούς τίτλους Αμερικανών. Εχθρικά διακείμενος έναντι των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και της Γουόλ Στριτ, και επικριτής της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος, ο σοσιαλιστής ελεύθερος σκοπευτής Μπένι Σάντερς, θα μπορούσε άραγε να γίνει φραγμός στο φαινόμενο Ντόναλντ Τραμπ; Οι μεγαλύτερες εφημερίδες έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εμποδίσουν την πραγματοποίηση αυτού του ενδεχομένου.
Οι προεδρικές φιλοδοξίες του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι χθεσινές. Ήδη από το 1988, ο επιχειρηματίας ακινήτων είχε προσπαθήσει να είναι ο αντιπρόεδρος που θα πρότεινε ο Μπους. Στη συνέχεια επιδίωξε, εν όψει των εκλογών του 2000, να πάρει το χρίσμα του Κόμματος της Μεταρρύθμισης, το οποίο ήταν το εφαλτήριο για την είσοδο στην πολιτική αρένα του Ρος Περό, του πρώτου «δισεκατομμυριούχου λαϊκιστή» (1). Το 1992, χάρη σε μια εκστρατεία με άξονα τους κινδύνους της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA), ο Περό είχε κερδίσει το 19% των ψήφων, εμποδίζοντας έτσι την επανεκλογή του προέδρου Μπους έναντι του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος Μπιλ Κλίντον. Σε κάθε μία από αυτές του τις προσπάθειες, ο Τραμπ δεσμευόταν να θέσει τα επιχειρηματικά ταλέντα του στη διάθεση μιας κυβέρνησης που δεν είχε πρόθεση να πραγματοποιήσει ριζοσπαστικές αλλαγές.
Εντούτοις, οι πεποιθήσεις του ανθρώπου που στις 20 Ιανουαρίου θα γίνει ο τεσσαρακοστός πέμπτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παρέμεναν ασαφείς. Εγγεγραμμένος για πολλά χρόνια στους εκλογικούς καταλόγους ως Δημοκρατικός, πέρασε στους Ρεπουμπλικανούς μόλις το 2009. Κατά την εφήμερη μάχη για το χρίσμα του κόμματος το 2012, επιβλήθηκε ως σημαιοφόρος εκείνων που αμφισβητούσαν τη νομιμότητα του πρώτου μαύρου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ισχυριζόμενοι ότι ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα δεν είχε γεννηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πρόεδρος έδωσε στη δημοσιότητα το πλήρες πιστοποιητικό της γέννησής του, όμως οι αποδείξεις αυτές δεν ήταν επαρκείς για να βάλουν τέλος σε μια πολεμική την οποία τροφοδοτούσε μια επιβλητική «βιομηχανία συνωμοσιολογίας».
Ο Ντινές Ντ’ Σόουζα, γεννημένος στην Ινδία και πολιτογραφημένος Αμερικανός, είναι ένας από τους ιδεολόγους αυτής της –εμμονικής με τους κινδύνους της μετανάστευσης– Δεξιάς. Παρήγαγε ακατάπαυστα βιβλία και ντοκιμαντέρ με σκοπό να δημιουργήσουν αμφιβολίες ως προς το πόσο Αμερικανός ή πόσο πατριώτης είναι ο Ομπάμα (2). Περιγράφοντας τον Ομπάμα ως κληρονόμο των αντι-αποικιακών φαντασιώσεων του πατέρα του που καταγόταν από την Κένυα, συμπεραίνει ότι «η Αμερική κυβερνάται στη βάση των φαντασιώσεων ενός μέλους της φυλής Λούο της Κένυα». Καθώς υποτίθεται ότι μισεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ομπάμα προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξασθενίσει τη χώρα, υπερχρεώνοντάς την και μειώνοντας τη διεθνή επιρροή της. Ένα κοινό κάθε άλλο παρά αμελητέο διψάει για τέτοιες κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις.
Πώς εξηγείται η ανθεκτικότητα τέτοιων πεποιθήσεων; Η στασιμότητα της αγοραστικής δύναμης, η αβεβαιότητα της απασχόλησης, η μετανάστευση και η πολυπολιτισμικότητα, η ατιμωρησία των υπαιτίων της οικονομικής κρίσης, χωρίς να αναφερθούμε στο πλήθος των δυσλειτουργιών του συστήματος, έχουν δημιουργήσει ένα διάχυτο αίσθημα ανησυχίας, το οποίο ευνοεί εκείνο που ο Ρίτσαρντ Χοφστάντερ αποκάλεσε το 1964 «παρανοϊκό στυλ στην πολιτική». Σύμφωνα με τον εν λόγω ιστορικό, «η αμερικανική πολιτική ζωή χρησίμευσε συχνά ως διέξοδος σε ψυχές που κινητοποιούνται από ένα έντονο συναίσθημα οργής, καθώς λειτουργεί και ως αντηχείο της ταυτότητας, των αξιών, των φόβων και των επιθυμιών του καθενός: είναι μια αρένα στην οποία προβάλλονται συναισθήματα και παρορμήσεις που μικρή σχέση έχουν με όσα κατ’ όνομα διακυβεύονται» (3). Πράγμα που εξηγεί τον καταγγελτικό λόγο, τις Κασσάνδρες και την εμμονή με τις συνωμοσίες.
Σε αυτά τα θολά νερά. τα οποία οι ελίτ αδυνατούν να κατανοήσουν. αποφάσισε να ψαρέψει ο Τραμπ. Και σε αυτό επωφελήθηκε από τη βαθιά μεταμόρφωση του τοπίου των μέσων ενημέρωσης και του πολιτικού λόγου. Άλλοτε, η πλειοψηφία των Αμερικανών λάμβανε την καθημερινή πληροφόρησή της από κάποιο από τα τρία μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα (ABC, CBS και NBC). Κυριαρχούσε μια καλώς νοούμενη μετριοπάθεια, κατά μείζονα λόγο αφού το «δόγμα της αμεροληψίας» (fairness doctrine) επέβαλλε, μέχρι την κατάργησή του το 1987, μια σειρά υποχρεώσεων. Σε αντάλλαγμα του δικαιώματος εκπομπής, οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί όφειλαν να επιδεικνύουν «εντιμότητα, ισηγορία και αμεροληψία» και ήταν υποχρεωμένοι να παρουσιάζουν διαφορετικές οπτικές. Το κίνημα της απορρύθμισης που αναπτύχθηκε επί Ρήγκαν, καθώς και οι τεχνολογικές εξελίξεις, άλλαξαν τα δεδομένα: η εξάπλωση της καλωδιακής και της δορυφορικής τηλεόρασης και, κυρίως, το Διαδίκτυο γκρέμισαν τα αναχώματα που για πολλά χρόνια έθεταν τα όρια στον πολιτικό διάλογο. Υπό το βάρος της υποβάθμισης του συνόλου των μέσων ενημέρωσης, τα όρια μεταξύ γεγονότος και γνώμης, πληροφόρησης και διασκέδασης δεν υπάρχουν πια.
Η ίδρυση του Fox News το 1996 αποτέλεσε σημείο καμπής. Το κανάλι 24ωρης ενημέρωσης επωφελήθηκε από τα σκάνδαλα της δεύτερης θητείας του Κλίντον, ιδίως δε από την υπόθεση Μόνικα Λεβίνσκι και τη μάχη για την καθαίρεση του Προέδρου. Η συνταγή που μετέτρεπε τον πολιτικό διάλογο σε πολεμική τέχνη γνώρισε θεαματική επιτυχία. Με τον εντυπωσιασμό, τους επιθετικούς σχολιαστές, την επίμονη προβολή αντιδραστικών θεματολογιών, το κανάλι σύντομα έγινε η γαλακτοφόρος αγελάδα της επικοινωνιακής αυτοκρατορίας του Ρούπερτ Μέρντοχ. Ο σχεδιαστής του εγχειρήματος, ο Ρότζερ Έιλς, δεν ήταν δημοσιογράφος αλλά ειδήμων σε θέματα πολιτικής στρατηγικής, ειδικευμένος στα χτυπήματα κάτω από τη μέση, που είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός δίπλα στον Ρίτσαρντ Νίξον το 1968. Το αγαπημένο του κοινό: οι «φτωχοποιημένοι λευκοί μικρομεσαίοι», με καύσιμό τους την οργή. Το Fox News συνέβαλε στην εκκαθάριση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από τους τελευταίους μετριοπαθείς και στη μετατόπιση του συνόλου των μέσων ενημέρωσης προς τα δεξιά.
Κι αν το κανάλι έδειξε το δρόμο, οι εκδόσεις της αποκαλούμενης alt–right ή alternative right (εναλλακτικής Δεξιάς) βυθίστηκαν ακόμη περισσότερο στην υπερβολή και στην αμετροέπεια (4). Δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι απόψεις του Τραμπ τα γοήτευσαν. Ακριβώς μία από τις εμβληματικές φυσιογνωμίες αυτών των «στρατευμένων μέσων ενημέρωσης», τον Στίβεν Μπάνον –πρώην επικεφαλής του Breitbart News, μιας ενημερωτικής ιστοσελίδας που προβάλλει ανενδοίαστα τον «λευκό εθνικισμό» της, με έντονες αποχρώσεις ρατσισμού, αλλά επίσης και ομοφοβίας, μισογυνισμού, αντισημιτισμού και ισλαμοφοβίας– επέλεξε ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος τον Αύγουστο του 2016 για να επανεκκινήσει την προεκλογική εκστρατεία του και, αφ’ ότου εξελέγη, τον όρισε επικεφαλής σύμβουλο στρατηγικής του Προέδρου. Ο ιδρυτής της ιστοσελίδας Άντριου Μπράιτμπαρτ, που πέθανε το 2012, είχε περιγράψει τον Μπάνον ως «Λένι Ρίφενσταλ (5) του Tea Party (6)». Ο άμεσα ενδιαφερόμενος προτιμά να τον συγκρίνουν με τον Λένιν: «Ήθελε να καταλύσει το Κράτος και τον ίδιο στόχο έχω κι εγώ. Θέλω να κατεδαφίσω το κατεστημένο, το Δημοκρατικό Κόμμα, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, τον παραδοσιακό συντηρητικό Τύπο (7)».
Ο λεγόμενος αξιόπιστος Τύπος παρακμάζει τη στιγμή που τα σκανδαλοθηρικά μέσα ενημέρωσης, προσαρμοσμένα πλήρως στο παρανοϊκό στυλ, κερδίζουν αδιάκοπα έδαφος. Ο Τραμπ οφείλει τη φήμη του, αν όχι και την ίδια τη σταδιοδρομία του, στα ταμπλόιντ. Όπως εξηγεί ο βιογράφος του Ντέιβιντ Κέι Τζόνστον, πάντοτε διάβαζε «με θρησκευτική ευλάβεια» αυτόν τον Τύπο, στον οποίο έχει παντού διασυνδέσεις (8). Τηλεφωνεί ο ίδιος στους δημοσιογράφους, εμφανιζόμενος ως εργαζόμενος στις επιχειρήσεις του με το όνομα Τζον Μπάρον ή Τζον Μίλερ και τους δίνει θέματα σχετικά με τις επαγγελματικές επιτυχίες του και τις κατακτήσεις του στις γυναίκες. Με αμοιβαίο όφελος: τα άρθρα για τον πολυεκατομμυριούχο αυξάνουν τις πωλήσεις, ενώ αυτός έχει δωρεάν διαφήμιση. Στις προεδρικές εκλογές του 2016, το «National Enquirer», περιοδική ταμπλόιντ έκδοση ειδικευμένη στα «καυτά κουτσομπολιά για τις διασημότητες», τον υποστήριξε ανοιχτά, σε σημείο που αρνήθηκε να δημοσιεύσει άρθρα που μπορεί να του έκαναν ζημιά (9).
Κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται καλύτερα αντιληπτό πώς ο Τραμπ μπόρεσε να συντηρήσει την εικόνα του Μίδα που πιάνει κάρβουνο και το κάνει χρυσάφι, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις του όδευαν προς τη χρεοκοπία. Κατάφερε να ξεγελάσει ακόμα και τις τράπεζες, από τις οποίες ζήτησε να μην εγγράφουν στα δημόσια μητρώα τα ενυπόθηκα δάνεια που του έδιναν. Και το 1990 αντιλήφθηκαν ότι η καθαρή αξία του Τραμπ ήταν αρνητική: τα χρέη του υπερέβαιναν το ενεργητικό του, αξίας 300 εκατομμυρίων δολαρίων (10).
Όμως η λάμψη που προσδίδουν τα ταμπλόιντ έχει το πλεονέκτημα να κρύβει τις λιγότερο απαστράπτουσες πτυχές της σταδιοδρομίας του. Εκείνος που οδήγησε τον Τραμπ στα πρώτα βήματά του στον όχι και πολύ καθαρό κόσμο της εκμετάλλευσης ακινήτων της Νέας Υόρκης ήταν ο διαβόητος Ρόι Κον, δεξί χέρι του γερουσιαστή Τζον Μακάρθι κατά τη διάρκεια του αντικομμουνιστικού «κυνηγιού μαγισσών» της δεκαετίας του 1950. Ο Τραμπ είχε γοητευτεί από τη βαναυσότητα του πανούργου συμβούλου, για τον οποίο ο σκοπός πάντα αγίαζε τα μέσα. Ο δικηγόρος αυτός, που πέθανε το 1986, περισσότερο και από μέντορας, ήταν για τον Τραμπ ένας δεύτερος πατέρας και η σκληρότητα των μεθόδων του τον σημάδεψε. Δικομανής, σχολαστικός και άπληστος, ο Τραμπ ακολούθησε μια πρωτοφανή διαδρομή στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εκτιμάται ότι κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια ενεπλάκη, ως ενάγων ή ως κατηγορούμενος, σε περισσότερες από 3.500 δίκες (11).
Δισεκατομμυριούχος ο Τραμπ έγινε τελικά όχι χάρη στο επιχειρηματικό του ένστικτο αλλά χάρη στα τηλεοπτικά ριάλιτι. Παραγωγός και πρωταγωνιστής της εκπομπής «The Apprentice» (κυριολεκτικά «Ο Μαθητευόμενος», με τη βραχύβια ελληνική εκδοχή του να τιτλοφορείται «Ο Υποψήφιος») και στη συνέχεια «The Celebrity Apprentice», παρουσιάζει συνεντεύξεις πρόσληψης και αναθέτει καθήκοντα στους υποψήφιους, ταπεινώνοντάς τους στο μεταξύ. Εξαιρετικός χειριστής της δραματουργίας των εκπομπών αυτής της μορφής, ξέρει να σκηνοθετεί τους φόβους και τις προσδοκίες του κοινού. Η κορύφωση είναι ενδεικτική της μεθόδου Τραμπ. Τον βλέπουμε να φωνάζει χωρίς λύπηση στον χαμένο: «You ’re fired!» («Απολύεσαι!»). Η εκπομπή έχει παγκόσμια επιτυχία. Ο επιχειρηματίας εισπράττει ποσοστά και το εμπορικό σήμα «Τραμπ», είτε τοποθετείται σε κτίριο είτε σε κάποιο προϊόν, συσσωρεύει κέρδη.
Ο Τόνι Σβαρτς, συγγραφέας της «αυτοβιογραφίας» του Τραμπ «The Art of the Deal» («Η τέχνη του επιχειρείν»), έχει δημιουργήσει ένα οξύμωρο σχήμα, «την αληθοφανή υπερβολή», που ο μελλοντικός πρόεδρος έχει πλήρως ενστερνιστεί. Οι παρεκβάσεις από την πραγματικότητα είναι μια «μορφή αθώας υπερβολής», που συνιστούν «ένα αποτελεσματικό μέσο αυτοπροβολής». Πρέπει να προκαλούνται αντιπαραθέσεις, «διότι φέρνουν πωλήσεις. Ακόμα κι ένα επικριτικό άρθρο, που μπορεί να είναι προσβλητικό για το πρόσωπό σας, μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικερδές για τις επιχειρήσεις σας» (12). Στα επόμενα χρόνια, μάλλον δεν θα μας λείψουν οι αντιπαραθέσεις.

1. Βλ. Serge Halimi, «Quand la Maison Blanche est à vendre», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 1992.
2. Βλ. για παράδειγμα Dinesh D’ Souza, «The roots of Obama’s rage», Regnery Publishing, Ουάσιγκτον, 2001, ή το ντοκιμαντέρ του «2016: Obama’s America» (2012).
3. Richard Hofstadter, «The Paranoid Style in American Politics, and Other Essays», Knopf, Νέα Υόρκη, 1965. Επίσης: Frédéric Lordon, «Συνωμοσιολογία: Το σύμπτωμα ενός σφετερισμού», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 8 Μαΐου 2016 (http://monde-diplomatique.gr/?p=1317), και Benoît Bréville, «Δέκα αρχές του μηχανισμού της συνωμοσιολογίας», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 8 Μαΐου 2016 (http://monde-diplomatique.gr/?p=1322).
4. Βλ. Rodney Benson, «Délire partisan dans les médias américains», «Le Monde diplomatique», Απρίλιος 2014.
5. Γερμανίδα σκηνοθέτις (1902-2003) με ενεργό ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα.
6. (Σ.τ.Μ.) Tea Party Movement (κίνημα του τσαγιού), όπου Tea είναι το αρκτικόλεξο του Taxed Enough Already («έχουμε ήδη πληρώσει πολλούς φόρους»). Αντιδραστικό πολιτικό κίνημα, συνδεδεμένο με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τα πιο συντηρητικά στοιχεία των Ευαγγελικών εκκλησιών των ΗΠΑ. Αξιώνει μείωση των κρατικών δαπανών και της φορολογίας και είναι εχθρικό σε κάθε μορφή κοινωνικής πολιτικής. Το 2008 επέβαλε το μέλος του Σάρα Πέιλιν ως υποψήφια αντιπρόεδρο τον Ρεπουμπλικάνου υποψήφιου Τζον ΜακΚαίην. Η αναφορά στο τσάι παραπέμπει στο επεισόδιο της 16^ης Δεκεμβρίου 1773, όταν ομάδα αποίκων πέταξε στα νερά του λιμανιού της Βοστώνης τρία φορτία τσαγιού, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη βαριά φορολογία που επέβαλλε στην αποικία η Αγγλία. Η πράξη αυτή θεωρείται πρόδρομος του αγώνα της αμερικανικής ανεξαρτησίας.
7. Αναφέρεται στο Daniel Victor και Liam Stack, «Stephen Bannon and Breitbart news in their words», «The New York Times», 14 Νοεμβρίου 2016.
8. David Cay Johnston, «The Making of Donald Trump», Melville Home, Νέα Υόρκη, 2016.
9. Joe Palazzolo, Michael Rothfeld και Lucas I. Alpert, «National Enquirer shielded Donald Trump from Playboy model’s allegations», «The Wall Street Journal», Νέα Υόρκη, 4 Νοεμβρίου 2016.
10. David Cay Johnston, «Bankers say Trump may be worth less than zero», «The Philadelphia Inquirer», 16 Αυγούστου 1990.
11. Nick Penzenstadler και Susan Page, «Trump’s 3.500 lawsuits unprecedented for a presidential nominee», «USA Today», ΜακΛιν (Βιρτζίνια), 1η Ιουνίου 2016.
12. Donald Trump και Tony Schwartz, «The Art of the Deal», Random House, Νέα Υόρκη, 1987.

Διαβάστε περισσότερα

Zygmunt Bauman: O μεγάλος φιλόσοφος και πολιτικός στοχαστής

Από τον Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Ποια ήταν η συμβολή του Zygmunt Bauman στη φιλοσοφία και την πολιτική σκέψη; Κεντρικό ρόλο στο έργο του Bauman παίζει η έννοια της νεωτερικότητας. Πάνω σε αυτή την έννοια βάσισε τις μελέτες του αναφορικά με το Ολοκαύτωμα. Όπως αναφέρει τόσο στο Holocaust and Modernity, όσο και στο Modernity and Ambivalence, ολόκληρο το μεταπολεμικό ιδεολογικό οικοδόμημα (κυρίως στη Γερμανία) προσπάθησε να ανάγει το Ολοκαύτωμα σε μια αφήγηση που θεωρεί πως όλα τα δεινά της ανθρωπότητας είναι προϊόν κάποιου προ-νεωρτερικού φαντασιακού. Ο Bauman, αντιθέτως, εντοπίζει τη σχέση μεταξύ ολοκληρωτισμού και μοντερνισμού (και κυρίως στη γραφειοκρατία και την τεχνοεπιστήμη).
Με άλλα λόγια, το Ολοκαύτωμα δεν ήταν, μονάχα, το φυσικό αποτέλεσμα ενός αιώνιου αντισημιτισμού· φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της «ρασιοναλιστικής» κυριαρχίας του νεωτερικού ανθρωπότυπου. Δεν μπορεί, με άλλα λόγια, να ερμηνευτεί ως η κυριαρχία των παρορμήσεων πάνω στον κοινό νου, μια αφήγηση που συχνά επικαλούνται οι φιλελεύθεροι στοχαστές, με έντονες αναφορές στην «ψυχολογία της μάζας». Όπως μάλιστα αναφέρει στο Holocaust and Modernity, ο συνήθης αριθμός των νεκρών ακόμα και έπειτα από συνεχόμενα πογκρόμ συνήθως δεν υπερβαίνει τους εκατό ημερησίως.
Αυτό σημαίνει ότι θα απαιτούνταν σχεδόν 200 χρόνια καθημερινών διώξεων προκειμένου ο αριθμός των νεκρών να αγγίξει τα οχτώ εκατομμύρια που εξόντωσαν οι ναζί μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια. Έτσι, μόνο με τη βοήθεια ενός σύγχρονου εξορθολογισμένου και τεχνολογικά εξοπλισμένου γραφειοκρατικού μηχανισμού θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα τόσο ευρείας κλίμακας σχέδιο αφανισμού πληθυσμών.
Ο Bauman, λοιπόν, μας εξηγεί ότι το ναζιστικό καθεστώς, στην ουσία, δεν είναι απλά και μόνο μια αντίδραση στον Διαφωτισμό, δεν βασίζεται με άλλα λόγια μονάχα στον Γερμανικό Ρομαντισμό (όπως συχνά παρερμηνεύουν οι φιλελεύθεροι ιστοριογράφοι). Ο ναζισμός ακόμα και όταν έρχεται σε ρήξη με τον ίδιο τον Διαφωτισμό και τη νεωτερική κοινωνική θέσμιση χρησιμοποιεί όλο το (επιστημονικό) οπλοστάσιο του νεωτερικού κόσμου (και μάλιστα την ιατρική και την ψυχολογία).
Αν και πρόκειται για μια απόρριψη της νεωτερικότητας, την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί τα εργαλεία της αυτούσια. Προκειμένου να αποδείξει την ορθότητα αυτού του επιχειρήματος, ο ίδιος χρησιμοποιεί την αλληγορία του κηπουρού: όπως, λοιπόν, ο κηπουρός καλείται να ξεχωρίσει τα αγριόχορτα από τα χρήσιμα φυτά, ξεριζώνοντας τα πρώτα με στόχο να προστατέψει τα δεύτερα, έτσι και οι γραφειοκρατίες, με στόχο να προστατέψουν την «έννομη τάξη» θα πρέπει να ξεριζώσουν τα «μιάσματα» από τη μια, τιμωρώντας τους ποινικούς παραβάτες, άλλοτε φυλακίζοντάς τους και άλλοτε εξολοθρεύοντάς τους.
Ο «επιστημονικός ρατσισμός», όπως πολύ σωστά αναλύει η Hannah Arendt στον δεύτερο τόμο του The Origins of Totalitarianism, που είχε χρησιμοποιηθεί στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες με στόχο την κυριαρχία των «κατώτερων» φυλών», αργότερα χρησιμοποιήθηκε ώστε να κατατάξει συλλήβδην τους Εβραίους της Ευρώπης στις «κατώτερες φυλές», στοχοποιώντας τους ως «τα αγριόχορτα του κήπου».
Όλα αυτά, ωστόσο, δεν καθιστούν τον Bauman έναν μεταμοντέρνο φιλόσοφο. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για έναν στοχαστή που ακολουθεί τη γραμμή του Michel Foucault, ή της Judith Batler, καθώς δεν εξιδανικεύει σε κανένα βαθμό την μετα-νεωτερική κοινωνική πραγματικότητα, θεωρώντας τις δομές και τις νόρμες ως κατεξοχήν έννοιες καταπιεστικές. Η στάση του απέναντι στο order-building δεν αφορά την έννοια αυτή καθ’ αυτή, όσο στο περιεχόμενο που της προσδίδει ο νεωτερικός άνθρωπος.
Επιπλέον, για τον Bauman η μετανεωτερική κοινωνία (τουτέστιν η κοινωνία των τελευταίων δεκαετιών), διαχωρίζεται από την καθαυτή νεωτερικότητα (Solid Modernity), καθώς αντί να δίνει έμφαση στις δομές, τις διαλύει και τις ανασυντάσσει όποτε η ίδια κρίνει. Πολύ περισσότερο, δημιουργεί χαλαρούς (και πολλές φορές πλασματικούς) δεσμούς, ώστε να μπορούν να καταστρέφονται γρήγορα και εύκολα όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Πρόκειται για το φαινόμενο της εκρίζωσης, που η Γαλλίδα φιλόσοφος Simone Weil μερικές δεκαετίες πριν είχε αναλύσει. Στη ρευστή νεωτερικότητα του Bauman οι άνθρωποι χωρίς μόνιμους δεσμούς και χωρίς σταθερές αξίες, οδηγούνται σε μια συνεχόμενη αναζήτηση ταυτότητας.
Αυτή η νέα ταυτότητα, ωστόσο, θα μπορούσε να είναι τοξική και επιθετική (αν κρίνουμε από την άνοδο της λαϊκιστικής δεξιάς και το κλίμα εσωστρέφειας που συνεχώς καλλιεργεί). Εν κατακλείδι, το δίδαγμα αυτής της σκέψης είναι πως ο μηδενισμός των ημερών μας (που αρκετές φορές επικαλείται η αριστερά ως δήθεν χειραφέτηση, ως αντίδοτο στον πουριτανικό και πατριαρχικό καπιταλισμό) δεν είναι κάτι που θα πρέπει να ενθαρρύνεται.
Αντιθέτως, το παρελθόν και οι παραδόσεις οφείλουν να αντιμετωπίζονται με κριτική ματιά, διότι η ρήξη με το παρελθόν πολλές φορές μπορεί να υποθάλπει έναν μηδενισμό (αντί για την αναδημιουργία νέων δομών και θεσμών), μια πολιτισμική tabula rasa. Αυτός ο μηδενισμός, η ρευστότητα, η εκρίζωση, πολλές φορές επιφέρει ένα κλίμα γενικευμένης νοσταλγίας, όπου και οι χαμένες κοινωνικές νόρμες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τοξικούς πολιτικούς χώρους.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 14.1.2017

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Ως αγελαίοι οδηγούνται στο «δημοψήφισμα» οι Κύπριοι: Προπαγάνδα ποδηγέτησης ανθρώπων

Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974.

Του Μάριου Ευρυβιάδη
Μοιρολατρικά ο κόσμος στην Κύπρο αναμένει στο ακουστικό την “εντολή” για να πάει για “δημοψήφισμα”. Έτσι, εν έτη 2017 και ενώ διεξάγονται αιματηροί πόλεμοι από τους Δυτικούς για τον εκδημοκρατισμό και για το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και όχι αυτής του Χόμπσον- τουλάχιστον έτσι διατείνονται- στην Κύπρο αναμένεται η συμμόρφωση προς τους εντολοδόχους. Αναμένεται διαταγή ώστε  να οδεύσει ο λαός, ως αγέλη, σε κάλπη.

Έτσι. Καταχρηστικά και αυθαίρετα. Και με προκλητικά απούσες τις όποιες νενομισμένες συνταγματικές διαδικασίες, η Κύπρος οδηγείται να ψηφίσει ένα “ναί” ή “ένα” όχι. Που θα τον αλυσοδέσει στο ισλαμοφασιστικό τουρκικό άρμα και το οποίο θα δεσμεύει εσαεί τις γενιές που έρχονται.

Γιατί καταχρηστικά και αυθαίρετα; Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974. Όπως και τότε, που στόχος των λαγόκαρδων πραξικοματιών του Ιουλίου ήταν η κατάλυση της συνταγματικής τάξης.

Είναι γεγονός πως η Βουλή έχει ψηφίσει τον “Περί Δημοψηφισμάτων Νόμο του 1989”. Ο συγκεκριμένος Νόμος επιτρέπει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, “για να ζητηθεί η γνώμη του λαού πάνω σε ιδιαίτερα σπουδαία, δημόσιου ενδιαφέροντος, ζητήματα, όπως ορίζεται στις … διατάξεις του Νόμου αυτού”.
Όποιο όμως και να είναι το θέμα αυτό, το μόνο που δεν μπορεί να έχει ως αντικείμενο είναι η αυτή καθ’ αυτή κατάλυση του κράτους. Που στο κυπριακό Σύνταγμα επιτρέπεται κάτι τέτοιο;

Το κράτος, όπως ακούραστα παρατηρεί ο Παναγιώτης Ήφαιστος, “είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας των πολιτών. Είναι η έσχατη λογική για τα μέλη της κάθε κοινωνίας. Και ως “θεσμός συλλογικής ελευθερίας” επιτρέπει στους πολίτες να διεξάγουν δημοκρατικό βίο, να έχουν ευνομία και ευταξία και τυγχάνουν προστασίας από ξένα κράτη που επιβουλεύονται την κυριαρχία τους.

Αλήθεια τί έχουν να μας πουν επί τούτου οι περινούστατοι θεματοφύλακες των θεσμών και των νόμων του κράτους και από το οποίο, παρεμπιπτόντως, βιοπορίζονται αυτοί και πολλά συγγενικά τους πρόσωπα; Ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, ο έντιμος κ. Κληρίδης, που ούκ ολίγες φορές συγκρούστηκε με την εκτελεστική εξουσία ακριβώς διότι ορκίσθηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων να τηρεί και να εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους, δεν θα έπρεπε ήδη να προβληματιστεί για ένα τέτοιο ζωτικό ζήτημα; Δεν πρέπει να είχε ήδη γνωματεύσει, χωρίς να του το έχει ζητήσει κανείς;

Έτσι με μια “μονοκοντιλιά”, με μια εξωθεσμική απόφαση, θα πάμε από την εδώ και έξι σχεδόν δεκαετίες υφιστάμενη συνταγματική κατάσταση, σε μια άλλη; Σε πανήγυρι θα πάμε και θα ανταλλάξουμε “πορικά”; Τόσο βάρος έχουν οι όρκοι τους και το Σύνταγμα του τόπου;

Προκαλώ, δικαιωματικά ως πολίτης, και τον κάθε νομικό επιστήμονα – πρώην Γενικούς Εσαγγελείς για παράδειγμα, όπως τον κ. Αλέκο Μαρκίδη, προκαλώ τους έντιμους δικαστές, (ενεργούς και μή) όπως τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον έντιμο κ. Νικολάτο να πάρουν θέση και να δώσουν σε εμάς τους πολλούς (τους “hoi polloi”, κατά του αρχαίους) μια τεκμηριωμένη απάντηση στο θεμελειώδες αυτό συνταγματικό ερώτημα. Πως νομιμοποιείται μια τέτοια πράξη κύριοι νομομαθείς; Και μη μας κουράζετε με υπεκφυγές περι δήθεν “εντολής” της λεγόμενης “Διεθνούς Κοινότητας”, που ούτε “διεθνής” είναι ούτε “κοινότητα” και της οποίας το έργο το βλέπουμε καθημερινά με εκατόμβες νεκρών και θυμάτων;

Απαντήστε στην ερώτηση.

Όσο για την κυβέρνηση Αναστασιάδη, αφού επεξεργάζεται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, γιατί δεν ζητά από τη Βουλή- τη μόνη που έχει δικαίωμα επί του θέματος- για σχετικό νομοσχέδιο ώστε, έστω για τα μάτια και του λαγού αλλά και της κουκουβάγιας, να δημιουργήσει κάποιο νομικό υπόβαθρο που να επιτρέπει την διεξαγωγή ενός, στη πράξη, κρατοκτόνου δημοψηφίσματος; Θα χρειαστούν, βέβαια, ευρηματικοί νομικιστικοί ακροβατισμοί απείρου κάλους. Πρωτάρηδες, όμως, δεν είναι. Θα βρούν την ζητούμενη διατύπωση. Αν όχι μόνοι τους, τότε με τη βοήθεια του επιτήδειου Άιντα.

Λέτε να φοβούνται πως η όποια εισήγησή τους προς τη Βουλή δεν θα γίνει αποδεκτή; Τους ψήφους, το ΔΗΣΑΚΕΛ τους έχει. Μήπως όμως να τους τρομοκρατεί η σκέψη πως θα υπάρξουν “διαρροές” από δημοκρατικούς πατριώτες; Το φάντασμα του 2004 πρέπει να πλανιέται από πάνω τους, ειδικά πάνω από το ΑΚΕΛ.

Στον όλο όμως προβληματισμό που καταθέτω, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Είναι αυτή με την οποία άρχισα το κείμενο. Είναι η απάθεια και η μοιρολατρία μερίδας του λαού και του πολιτικού κόσμου που αρθρώνει αντιπολιτευτικό λόγο. Δεν θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις του κέντρου, μαζί ή ξεχωριστά και με τη μερίδα εκείνη του κόσμου που θεωρούν εαυτούς ενεργούς και πατριωτικούς πολίτες, να οργανωθούν και να αντιδράσουν; Και για να είναι αποτελεματικοί να το πράξουν θεσμικά και μέσω των δικαστηρίων;

Έχουν όλοι αυτοί στα χέρια τους, ως οργανωμένες πολιτικές οντότητες, ως οργανώσεις ή ως πολίτες (και όχι ως “ιδιώτες- idiots”), το ισχυρότερο όπλο της πολιτείας, που είναι το Σύνταγμά της. Με αυτό υπό μάλης οφείλουν να συντονιστούν και να κινηθούν δικαστικά εναντίον αυτών που ενεργά επεξεργάζονται την κατάλυση της συνταγματικής τάξης. Και πρέπει ταυτόχρονα, να φέρουν προ των ιστορικών τους ευθυνών (και έναντι του προσωπικού τους όρκους) εκείνους τους αξιωματούχους του κράτους που με την παθητικότητα και αδράνειά τους- αλλά και την ανατολίτικη πονηριά τους- κάνουν δυνατό τον ετσιθελισμό και την αυθαιρεσία της εξουσιαστικής νομενκλατούρας.

Η δια προπαγάνδας ποδηγέτηση των ανθρώπων, υπογραμίζει ο αμερικανός στοχαστής Νόαμ Τσιόμσκι, γίνεται μέσω επιτηδευμένης πίεσης ώστε να απωλέσουν κάθε ικανότητα πρωτοβουλίας και να περιορίζονται μόνο στην επικύρωση αποφάσεων της εξουσίας, με ανταμοιβή τον καταναλωτισμό. Προς τα εκεί άγεται ο κυπριακός λαός.
Αυτά τα πολλαπλά νομικά και θεσμικά όπλα, που διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις έχουν συνειδητά και εγκληματικά εγκαταλείψει, είναι αυτά με τα οποία πρέπει τώρα να αρματωθούν οι δημοκρατικοι κύπριοι πατριώτες, αρχίζοντας από την υπεράσπιση του Συντάγματος. Δεν πάει άλλο. Aux armes, citoyens- Πολίτες, στα άρματα!

[Πηγή: Analysts for Change, 17/01/2017]

Διαβάστε περισσότερα

Τα παιδιά των εχθρών

Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης
Από τον Κώστα Κουσαρίδα
Η Μαντώ Δαλιάνη, κόρη μικρασιατών προσφύγων, αποφοιτά από την Ιατρική σχολή και συλλαμβάνεται για παράνομη πολιτική δράση. Στις 13 Απριλίου του 1949, περνά την πόρτα των φυλακών Αβέρωφ και κρατείται για 21 μήνες προτού δικαστεί και απαλλαχθεί από τις κατηγορίες.
Σ’ αυτό το διάστημα ήρθε σε στενή επαφή με τις συγκρατούμενες της οι οποίες σχεδόν όλες είχαν καταδικαστεί λόγω της αριστερής τους δράσης και δεν τους είχε επιτραπεί να κρατήσουν κοντά τους τα μικρά τους παιδιά.
Η Δαλιάνη παρακολούθησε και κράτησε επαφή με πολλά παιδιά φυλακισμένων τα επόμενα χρόνια και όλες τις εμπειρίες και τις ιστορίες της τις εξέδωσε από το 1994 μέχρι και το 1996 όπου και απεβίωσε.
Μέσα από την συγκλονιστική της πολυετή έρευνα, φωτίζεται μια ιδιαίτερα σκοτεινή πτυχή του εμφυλιακού και μεταεμφυλιακού κράτους και πως αυτό χρησιμοποίησε πολλές φορές τα παιδία των φυλακισμένων γυναικών της Αριστεράς.
Προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, το κράτος της Δεξιάς εκβίασε, απήγαγε, βασάνισε και πολλές φορές κατέστρεψε τις ζωές των παιδιών έτσι ώστε να μπορέσει να χαλιναγωγήσει τις φυλακισμένες μητέρες ή ακόμα και τους πατεράδες των παιδιών αυτών που πολεμούσαν στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού.
Μόνο στις φυλακές Αβέρωφ που βρέθηκε η Δαλιάνη, 119 παιδιά είχαν ζήσει κοντά στις μητέρες τους μέχρι και το 1950. Η φυλακή που είχε χτιστεί το 1889 σαν παράρτημα των μεγαλύτερων αντρικών φυλακών της χώρας, για να στεγάσει τον γυναικείο πληθυσμό της χώρας, φιλοξενούσε κατά μέσο όρο 100 με 120 γυναίκες.
Μετά την επαναλειτουργία των φυλακών τον Ιανουάριο του 1947, οι οποίες είχαν σχεδόν καταστραφεί κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών, οι φυλακές Αβέρωφ στέγαζαν δεκαπλάσιο αριθμό γυναικών από εκείνον που είχαν αρχικά κατασκευαστεί. Όλες σχεδόν οι κρατούμενες είχαν αριστερό παρελθόν και αντιμετώπιζαν ποινές πολυετούς φυλάκισης ή εκτέλεσης.
Τα παιδιά των φυλακισμένων δεν ήταν καταγεγραμμένα σαν κρατούμενοι και προφανώς δεν συμπεριλαμβάνονταν  στο συσσίτιο. Όπως και οι ενήλικες ήταν κλεισμένα δεκαέξι ώρες την μέρα μέσα στις πτέρυγες, μέσα σε άθλιες συνθήκες με παντελή έλλειψη επίπλων και εγκαταστάσεων υγιεινής. «Τα μόνα πράγματα που έβλεπαν τα παιδιά ήταν τα ράντζα, οι τοίχοι, το παρεκκλήσι και ο φοίνικας».
Παρόλες τις απάνθρωπες συνθήκες εντός των φυλακών, η διεύθυνση των φυλακών φρόντιζε πολλές φορές να κάνει ακόμα πιο άθλιες τις ζωές των κρατουμένων.
Το 1950  έδωσε εντολή για την απομάκρυνση όλων των παιδιών, τιμωρώντας τις γυναίκες επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τις εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων. Πενήντα τέσσερα παιδιά δόθηκαν σε θετούς γονείς καθώς οι μητέρες τους φοβούνταν ότι, σε διαφορετική περίπτωση, το κράτος θα τα έστρεφε εναντίον τους, και άλλα τριάντα εφτά στάλθηκαν σε κρατικά ιδρύματα όπου παρέμειναν μέχρι το 1960. Αφήνοντας την φυλακή πολλά παιδιά ήταν σαν να άφηναν το σπίτι τους και όταν τους επόμενους μήνες τα ρωτούσαν από πού ήταν, εκείνα απαντούσαν «από τις φυλακές Αβέρωφ».
Το κράτος πάντα παρόν στην πιο σκληρή και ανάλγητη μορφή του, έκανε τα πάντα προκειμένου να διαλύσει τις αντοχές των κρατουμένων.

Πρώτη διευθύντρια των φυλακών Αβέρωφ ήταν μια μορφωμένη δικηγόρος που ονομαζόταν Πετράντη. Από την καλοσύνη που έδειχνε στα παιδιά οι προϊστάμενοι της υποπτεύονταν ότι διατηρούσε σχέσεις με τις κρατούμενες και ότι είχε επηρεαστεί από ιδέες περί αναμόρφωσης των φυλακών. Έτσι αντικαταστήθηκε από μια σκληρή και συντηρητική γυναίκα, την πρώην αρχιδεσμοφύλακα που είχε σπουδάσει μαιευτική αλλά δεν είχε κανένα προσόν για την διεύθυνση των φυλακών. Οι δεσμοφύλακες ήταν όλες καλόγριες και υπερβολικά συντηρητικές. Προέτρεπαν τις γυναίκες να υπογράφουν δηλώσεις μετανοίας με υπόσχεση επιπλέον μερίδων γάλατος για τα παιδιά τους.
Το κράτος δεν αναμείχθηκε ιδιαίτερα στην διαδικασία ανάθεσης των παιδιών, που λειτούργησε κυρίως με πρωτοβουλία των γονέων. Οι μητέρες επέμεναν στην προσωπική επιλογή των θετών γονέων επειδή φοβόντουσαν ότι στα κρατικά ιδρύματα οι υπεύθυνοι θα έστρεφαν τα παιδιά εναντίον τους.
Οι φόβοι των μητέρων σίγουρα δεν ήταν αβάσιμοι. Στα περισσότερα ιδρύματα δυο φορές την εβδομάδα έκαναν «πολιτική εκπαίδευση» και τραγουδούσαν ύμνους για την «μητέρα» τους, την «γλυκιά βασίλισσα Φρειδερίκη» που τα είχε σώσει από τους «τρομοκράτες».
‘Ελεγαν στα παιδιά ότι οι γονείς τους ήταν εγκληματίες και προδότες και τα καθησύχαζαν ότι βρίσκονταν πλέον υπό την προστασία της βασιλικής οικογένειας. Το προσωπικό, το οποίο ήταν τελείως απαίδευτο, τόνιζε ότι τα παιδιά πρέπει να νιώθουν βαθιά ευγνωμοσύνη απέναντι στην βασιλική οικογένεια για την στοργή της και την οικονομική υποστήριξη στην διατροφή και στην εκπαίδευση τους. Στην Ρόδο, όπου τα παιδιά στεγάζονταν σε παλιούς στρατώνες του ιταλικού στρατού, οι τρόφιμοι είχαν ντυθεί στα μαύρα σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο του βασιλιά Παύλου.

Τα ιδρύματα στα οποία έμεναν τα παιδιά που δεν είχαν δοθεί σε θετούς γονείς, ήταν οι περίφημες Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης οι οποίες ιδρύθηκαν το 1947, κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου με πρωτοβουλία της τότε βασίλισσας Φρειδερίκης .Οι παιδουπόλεις υπήρξαν ένα μοναδικό και ιδιότυπο κοινωνικό μόρφωμα, τραγικό επακόλουθο του εμφυλίου πολέμου, και γι’ αυτό ακριβώς χωρίς ιστορικό προηγούμενο και χωρίς συνέχεια. Ήταν ένα δίκτυο 53 ιδρυμάτων σε όλη την έκταση της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας  . Το σχέδιο για το «παιδοφύλαγμα» εφαρμόστηκε με χρηματοδότηση του εράνου «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος». Ο αριθμός των παιδιών που πέρασαν από τις παιδουπόλεις εκτιμάται περίπου στις 25.000.
Οι συνθήκες διαβίωσης στις Παιδοπόλεις δεν διέφεραν από την διαβίωση στις φυλακές, καθώς ίσχυε η ίδια αυστηρή αίσθηση ενός διαχωρισμού του «έξω» και του «μέσα». Οι Παιδοπόλεις διοικούνταν σύμφωνα με ημιστρατιωτικούς κανονισμούς, από πρώην αξιωματικούς, οι οποίοι επέβαλαν σωματικές τιμωρίες και υποχρέωναν τα παιδιά να φορούν στολές. Δεν υπήρχαν ρολόγια ή ημερολόγια και η μέρα ρυθμιζόταν από το χτύπημα ενός κουδουνιού. Όπου κι αν πήγαιναν βάδιζαν σε παράταξη, ακόμα και σε επισκέψεις στον έξω κόσμο.
Τελικά η ιδεολογία του μοναρχικού πατερναλισμού δεν είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Εκτός από τις ελλείψεις των Παιδοπόλεων  και το ανεκπαίδευτο προσωπικό που αγνοούσε την τέχνη της πειθούς, ήταν αδύνατον τα παιδία να νιώσουν αφοσίωση απέναντι σε ιδρύματα που παρείχαν τόσο περιορισμένες εκπαιδευτικές δυνατότητες και όπου όσοι κατείχαν θέσεις εξουσίας εκδήλωναν τόσο εχθρικές διαθέσεις απέναντι στα παιδιά των «εχθρών της πατρίδας».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 14.1.2017

Διαβάστε περισσότερα

Υπάρχει τέτοια χώρα;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

 Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την εκπαίδευση των παιδιών της το 23% του προϋπολογισμού της και το 9% του ΑΕΠ της σε τρέχουσες τιμές, ώστε να εξασφαλίζεται

• η λειτουργία 9.433 σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,
• η δημόσια και δωρεάν παροχή εκπαίδευσης σε 1.771.800 μαθητές και σε 140.600 παιδιά στα νηπιαγωγεία της χώρας
• καθώς και  η δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε 145.770 φοιτητές;   

  Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την Δημόσια Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια ποσό που αντιπροσωπεύει το 28% του προϋπολογισμού της και το 11% του ΑΕΠ της ώστε να εξασφαλίζει στον πληθυσμό της, δημόσια και δωρεάν

• 12.400 μονάδες ιατρικής φροντίδας,
• 151 νοσοκομεία,
• 451 πολυϊατρεία,
• 10.782 εγκαταστάσεις οικογενειακών ιατρών,
• 110 οδοντιατρικές κλινικές,
• 147 οίκους ευγηρίας,
• 265 κέντρα ηλικιωμένων
• 30 κέντρα σωματικής αναπηρίας.
• 1.200.000 εισαγωγές σε νοσοκομείο σε περισσότερες από 45.000 κλίνες,
• 86 εκατομμύρια ιατρικές εξετάσεις
• και περίπου 28,5 εκατομμύρια οδοντιατρικές επισκέψεις;

  Υπάρχει χώρα που να παρέχει στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού ποσό που αντιστοιχεί στο 5% των τρεχουσών δαπανών του προϋπολογισμού της ώστε να λειτουργούν και να προσφέρονται στον λαό της

• 276 κινηματογράφοι,
• 285 μουσεία,
• 88 θέατρα και θεατρικές αίθουσες,
• 392 βιβλιοθήκες,
• 343 πολιτιστικά κέντρα,
• 19 κλαμπ παραδοσιακής μουσικής,
• 130 γκαλερί,
• 5.134 αθλητικές εγκαταστάσεις με 4.591.000 αθλούμενους;

   Υπάρχει χώρα που να παρέχει πάνω από το 16% του προϋπολογισμού της στον τομέα της κοινωνικής της ασφάλισης, ώστε να εξασφαλίζει

• καταβολή συντάξεων σε 1.672.000 συνταξιούχους όλων των κατηγοριών (συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου) συμπεριλαμβανομένων των παροχών μητρότητας;

    Εν κατακλείδι: Στον πλανήτη Γη, εδώ όπου 8 «Κροίσοι» διαθέτουν – σύμφωνα με τα στοιχεία της «Oxfam» – περιουσία η οποία ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (!), δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης, υπάρχει χώρα που ζει… στον κόσμο της και παρέχει το 72% του προϋπολογισμού της για να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες του πληθυσμού της;
    Υπάρχει. Και λέγεται «Κούβα».
    Πριν από λίγες μέρες συγκλήθηκε η κουβανική Εθνοσυνέλευση η οποία ενέκρινε τον νόμο του κρατικού προϋπολογισμού του 2017 με τον οποίο το 72% των τρεχουσών δαπανών διατίθεται σε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες που συνδέονται με την ποιότητα ζωής του πληθυσμού και τις παροχές κοινωνικής ασφάλισης.
    Ποιο είναι το ερώτημα, λοιπόν, που μας απευθύνει κάθε επιφανής εκπρόσωπος της δημοκρατίας που τελεί υπό την εποπτεία του ΣΕΒ, του Σόιμπλε, της τρόικας και που αφηνίασε με αφορμή τον θάνατο του Κάστρο; Αν «θέλουμε να γίνουμε Κούβα», είπατε;
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Θα πήγαιναν;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Σύμφωνα με περσινή έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, στο λεκανοπέδιο Αττικής:

α) Ο «αόρατος πληθυσμός» που βιώνει συνθήκες στεγαστικής επισφάλειας φτάνει έως και τις 514.000!

β) Οι άνθρωποι που κοιμούνται κυριολεκτικά στον δρόμο, οι άστεγοι, σχεδόν τετραπλασιάστηκαν μέσα σε δύο χρόνια. Από 630 που υπολογίζονταν το 2011, δύο χρόνια μετά, το 2013, έφθασαν τους 2.360. 

γ) Όσοι στερούνταν κατοικίας και διαβιούν σε προσωρινά καταλύματα ανέρχονταν το 2013 σε 15.436 άτομα…

  Τα παραπάνω πιστοποιούν ότι το «ενδιαφέρον» του κράτους απέναντι στην ανημποριά, δεν σταματάει στους πρόσφυγες της Μόριας, της Μαλακάσας, του Ελληνικού. Είναι προφανές: Η πολιτική, που μέτρο της αξιολόγησής της από εγχώριους και διεθνείς αξιολογητές είναι η ικανότητά της να σπέρνει τη φτώχεια, όσο «νοιάζεται» για τους ντόπιους τόσο «νοιάζεται» και για τους ξένους. Και το αντίστροφο. Ο λόγος απλός: Η απανθρωπιά που στοιβάζει ανθρώπους κάτω από χιονισμένες σκηνές ή τους πετάει στις στοές της Αθήνας και στις εισόδους των πολυκατοικιών δεν γνωρίζει φυλή, χρώμα, θρησκεία.

   Όσο τώρα για τις εικόνες ντροπής με τους θαμμένους στα χιόνια πρόσφυγες, τα όσα ακούστηκαν από τα χείλη των κυβερνώντων δεν αξίζουν καμίας αναφοράς.

   Μια πρόταση έχουμε, μόνο, ειδικά προς αυτούς που περιορίζουν το πρόβλημα στο χιόνι λες και τις υπόλοιπες μέρες όλα βαίνουν καλώς: Θα πήγαιναν αυτοί να ζήσουν, όχι σε συνθήκες χιονιού ή βροχής ή λάσπης, αλλά με ξαστεριά και θερμοκρασίες 5, 10 και 15 βαθμούς σε σκηνές και σε καταυλισμούς; Θα πήγαιναν;

 Πηγή: Εφημερίδα Real News 15/1/2017

Διαβάστε περισσότερα

Η ιατρική κάνναβη αποδεικνύεται θεραπευτική σε τρεις περιπτώσεις

Η ιατρική μαριχουάνα έχει θεραπευτική χρησιμότητα για τη χημειοθεραπεία, τους χρόνιους πόνους και την πολλαπλή σκλήρυνση, σύμφωνα με τις Ακαδημίες των ΗΠΑ.
Η ιατρική κάνναβη (μαριχουάνα) μπορεί αποδεδειγμένα να έχει θεραπευτική χρησιμότητα σε τρεις περιπτώσεις: σε ασθενείς που κάνουν αντικαρκινική χημειοθεραπεία, σε όσους έχουν χρόνιους πόνους και σε όσους πάσχουν από πολλαπλή σκλήρυνση. Για τις υπόλοιπες ασθένειες δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία μέχρι στιγμής, που να δικαιολογούν τη χρήση της κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς.
Αυτή είναι η «ετυμηγορία» μιας νέας μεγάλης επίσημης επιστημονικής μελέτης που έγινε για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης. Οι ερευνητές της 16μελούς επιτροπής γιατρών και άλλων ειδικών των Εθνικών Ακαδημιών Επιστημών, Μηχανικής και Ιατρικής, με επικεφαλής την παιδίατρο Μαρί ΜακΚόρμακ της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, μελέτησαν και αξιολόγησαν πάνω από 10.000 δημοσιευμένες έρευνες και άλλες αναφορές σχετικά με την ιατρική χρήση της κάνναβης, σύμφωνα με το «Science» και τη βρετανική «Guardian».
Αυτό που προκύπτει, είναι ότι, πέρα από τις τρεις προαναφερόμενες περιπτώσεις όπου υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να βεβαιωθεί η χρησιμότητα της κάνναβης, σε όλες τις άλλες ασθένειες η εικόνα παραμένει «γκρίζα» και γεμάτη αβεβαιότητες, συνεπώς δεν είναι δυνατό να υπάρξουν οριστικά συμπεράσματα μέχρι στιγμής. Η ίδια ασάφεια περιβάλλει και τους διάφορους πιθανούς κινδύνους που σχετίζονται με την ιατρική κάνναβη.
Στις περιπτώσεις που υπάρχουν ανεπαρκή στοιχεία, σύμφωνα με την έκθεση, περιλαμβάνονται η αύξηση της όρεξης και του βάρους σε ασθενείς με AIDS, η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), το μετατραυματικό στρες, η επιληψία κ.α.
Πιο σίγουρη –όπως έχουν δείξει αρκετές κλινικές δοκιμές- είναι η ωφέλεια της κάνναβης σε καρκινοπαθείς, καθώς μπορεί να μειώσει τις ναυτίες και τους εμετούς που προκαλεί η χημειοθεραπεία. Ήδη στις ΗΠΑ έχουν εγκριθεί δύο φάρμακα συνθετικής κάνναβης κατά της ναυτίας.
Η κάνναβη έχει επίσης βρεθεί ότι μειώνει τους διάφορους χρόνιους πόνους, καθώς και τους σπασμούς της πολλαπλής σκλήρυνσης. Υπάρχουν ακόμη «μέτριες» ενδείξεις ότι βοηθά ανθρώπους με ορισμένες διαταραχές αϋπνίας.
Από την άλλη, η 395 σελίδων έκθεση επισημαίνει ότι η οδήγηση υπό την επήρεια της κάνναβης αυξάνει τον κίνδυνο τροχαίου και τραυματισμού, ενώ μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την μόρφωση και την κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Η χρήση κάνναβης επίσης σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο σχιζοφρένειας, κοινωνικής αγχώδους διαταραχής και, σε μικρότερο βαθμό, κατάθλιψης, ενώ επιδεινώνει τα συμπτώματα όσων πάσχουν από διπολική διαταραχή.
Το κάπνισμα κάνναβης δεν φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του στόματος ή των πνευμόνων, αλλά αυξάνει την πιθανότητα χρόνιας βρογχίτιδας και παραγωγής φλεγμάτων. Όσο πιο νέος ξεκινά κανείς την κάνναβη, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να εθιστεί.
Η ιατρική μαριχουάνα είναι σήμερα νόμιμη σε 29 πολιτείες των ΗΠΑ, ενώ η μαριχουάνα γενικότερα είναι νόμιμη σε οκτώ πολιτείες, αλλά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση συνεχίζει να θεωρεί παράνομη την κατοχή και χρήση. Η κάνναβη παραμένει το πιο δημοφιλές ναρκωτικό στην Αμερική (και όχι μόνο), με πάνω από 22 εκατομμύρια χρήστες το μήνα.
Διάφορες ιατρικές οργανώσεις και ολοένα περισσότερες χώρες τάσσονται υπέρ της νομιμοποίησης της ιατρικής κάνναβης και άλλων ναρκωτικών ουσιών, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για θεραπευτικούς σκοπούς (π.χ. LSD).
Η νέα μελέτη αναμένεται να πυροδοτήσει περαιτέρω τη διαμάχη, δίνοντας επιχειρήματα και στις δύο πλευρές. Επισημαίνει πάντως ότι πρέπει να γίνουν περαιτέρω μελέτες πάνω στο ζήτημα και αναφέρει ότι μέχρι σήμερα οι ερευνητές που θέλουν να ασχοληθούν με την ιατρική κάνναβη, αντιμετωπίζουν θεσμικά και γραφειοκρατικά εμπόδια.
Πηγή: Πρακτορείο Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

«Ηθοποιός σημαίνει φως»

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Σαν σήμερα, 16 Ιανουαρίου 1998, έφυγε από τη ζωή ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, ο Δημήτρης Χορν (1921-1998). 

Ο Δημήτρης Χορν, πριν συγκροτήσει το δικό του θίασο μαζί με τη Μαίρη Αρώνη, εμφανίστηκε ως πρωταγωνιστής σε έργα όπως «Αλάτι και πιπέρι», «Η κυρία με τις καμέλιες» κ.ά.  Το 1945 συνεργάζεται με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη – Νίκου Χατζίσκου και στη συνέχεια επιστρέφει στο «Βασιλικό Θέατρο».

Το 1953 γνωρίζει την Έλλη Λαμπέτη και, για τα επόμενα χρόνια, ανεβάζουν έργα όπως «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι» και «Το παιχνίδι της Μοναξιάς»κ.α 

Ο Δημήτρης Χορν, παρόλο που πρωταγωνίστησε μόνο σε λίγες ταινίες στον κινηματογράφο, άφησε πίσω του εξαιρετικές ερμηνείες, που φτάνουν μέχρι σήμερα («Κάλπικη λίρα» – 1954, «Μια ζωή την έχουμε» – 1955 , «Το κορίτσι με τα μαύρα» -1956 κ.α).

Διαβάστε περισσότερα

Oxfam: Οι οκτώ πλουσιότεροι της υφηλίου έχουν όσα η μισή ανθρωπότητα

Έρευνα
Ο πλούτος οκτώ ατόμων -όλοι άνδρες- ισούται με τον πλούτο του φτωχότερου μισού του πληθυσμού της Γης, σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης Oxfam, που καλεί σε δράση ώστε να περιοριστούν οι αμοιβές όσων βρίσκονται στην κορυφή.
Καθώς ηγέτες και υπερπλούσιοι συγκεντρώνονται για το ετήσιο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας αυτή την εβδομάδα, η έκθεση της φιλανθρωπικής οργάνωσης αποκαλύπτει ότι το χάσμα πλούτου μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι το μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί ποτέ, με καινούργια στοιχεία από την Κίνα και την Ινδία να δείχνουν πως το φτωχότερο μισό του πλανήτη κατέχει λιγότερο από όσο υπολογίζονταν προηγουμένως.
Η Oxfam, η οποία περιγράφει το χάσμα ως «αισχρό», είπε ότι εάν τα νέα στοιχεία είχαν δοθεί στη δημοσιότητα νωρίτερα, θα έδειχναν ότι το 2016 εννέα άτομα κατείχαν όσο και τα 3,6 δισεκατομμύρια άτομα που απαρτίζουν το φτωχότερο ήμισυ της ανθρωπότητας, αντί για τα 62 άτομα που υπολογίζονταν τότε.
Συγκριτικά, το 2010, η περιουσία των 43 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου συνολικά αντιστοιχούσε στο φτωχότερο 50%, σύμφωνα με τους πιό πρόσφατους υπολογισμούς.
Η ανισότητα έχει αναδειχθεί σε κορυφαίο θέμα τα τελευταία χρόνια, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Πάπα να συμπεριλαμβάνονται στις προσωπικότητες ή οντότητες που έχουν προειδοποιήσει για τις καταστροφικές επιπτώσεις της, ενώ ο θυμός εναντίον των ελίτ έχει πυροδοτήσει την αύξηση του λαϊκισμού στην πολιτική.

Το ίδιο το Φόρουμ στο Νταβός τόνισε την ανησυχία για το θέμα σε μια έκθεση που δημοσίευσε την περασμένη εβδομάδα για τους παγκόσμιους κινδύνους.
«Βλέπουμε την έκφραση δήθεν αγωνίας -και σαφώς η νίκη του Τραμπ και το Brexit δίνουν νέα ώθηση στο θέμα φέτος- αλλά υπάρχει μια έλλειψη συγκεκριμένων εναλλακτικών στο κατεστημένο», είπε ο Μαξ Λόσον, επικεφαλής της πολιτικής στην Oxfam. «Μπορούμε να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό με διαφορετικούς τρόπους που θα μπορούσαν να αποβούν κατά πολύ πιό ωφέλιμοι για την πλειοψηφία των ανθρώπων», τονίζει.

Η Oxfam κάλεσε στην έκθεσή της για αυστηρότερες διώξεις όσον αφορά την αποφυγή φορολόγησης, και μια στροφή μακριά από τον καπιταλισμό των μερισμάτων που διαμοιράζει άνισα τις ανταμοιβές του στους ήδη πλούσιους.
Ενώ πολλοί εργαζόμενοι αγωνίζονται με μισθούς που παραμένουν στάσιμοι, ο πλούτος των υπερπλούσιων έχει αυξηθεί ετησίως κατά 11%, κατά μέσον όρο, από το 2009.
Ο Μπιλ Γκέιτς, πλουσιότερος άνδρας του κόσμου που συμμετέχει συχνά στο Νταβός, έχει δει την περιουσία του να εκτοξεύεται κατά 50% ή 25 δισ. δολάρια (23,5 δισ. ευρώ) από το 2006, που ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη Microsoft, παρά τις προσπάθειές του να δωρίσει το μεγαλύτερο μερίδιό της.
Ενώ ο Γκέιτς συμβολίζει το πώς ο υπερβολικός πλούτος μπορεί να ανακυκλωθεί για να βοηθήσει τους φτωχούς, η Oxfam πιστεύει πως αυτού του είδους η «μεγάλη φιλανθρωπία» δεν επιλύνει το ουσιαστικό πρόβλημα.

Η Oxfam βασίζει τις μετρήσεις της σε στοιχεία από την ελβετική τράπεζα Credit Suisse και το περιοδικό Forbes.
Οι οκτώ που κατονόμασε η έκθεση είναι ο Μπιλ Γκέιτς, ο ιδρυτής της βιομηχανίας ρούχων Inditex Αμάνθιο Ορτάγκα, ο βετεράνος επενδυτής Ουόρεν Μπάφετ, ο επιχειρηματίας τηλεπικοινωνιών του Μεξικού Κάρλος Σλιμ, ο διευθυντής της Amazon Τζεφ Μπέζος, ο διευθυντής του Facebook Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο συνιδρυτής της τεχνολογικής εταιρείας Oracle Λάρι Έλισον, και ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ.

«Αν οι δισεκατομμυριούχοι έχουν πάρει απόφαση να αποχωριστούν τα χρήματά τους, αυτό είναι καλό. Η ανισότητα όμως έχει σημασία, και δεν μπορείς να έχεις ένα σύστημα όπου οι δισεκατομμυριούχοι συστηματικά πληρώνουν χαμηλότερες κλίμακες φόρου από ό,τι η γραμματέας ή η καθαρίστριά τους», είπε ο Λόσον.
tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

«…τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο…»

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και η «Ρόζα» του ποιητή Άλκη Αλκαίου...

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

cholevas@imerodromos.gr

– Η «Ρόζα» του ομότιτλου τραγουδιού είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ;

– Δεν θέλησε ποτέ, μα ποτέ, όσες φορές και αν τον ρώτησα να μου πει, αλλά προσωπικά είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι ναι, είναι! Κάποιο πολύ κοντινό του πρόσωπο μου είχε πει ότι κάποτε υπήρχε στην ζωή του μία Ρόζα αλλά για εμένα αναμφίβολα το τραγούδι έχει γραφτεί για την Λούξεμπουργκ. Το αποδεικνύει νομίζω και ο συγκλονιστικός στίχος «πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία / πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή» ο οποίος συνοψίζει την συγκυρία καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στην ελληνική γλώσσα!

Είναι η απάντηση του Θάνου Μικρούτσικου, σε συνέντευξη του (1/2/2014 – εφημερίδα «Αυγή» – Θάνος Μαντζάνας), για την εμβληματική, πια, «Ρόζα» του ποιητή Άλκη Αλκαίου.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ δολοφονήθηκαν, σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου 1919. Ήρθε στο νου η «Ρόζα» του Άλκη Αλκαίου, του Θάνου Μικρούτσικου και του Δημήτρη Μητροπάνου.

Πολλοί, ακούγοντας, χρόνια τώρα, το τραγούδι έχουμε σκεφτεί: Μα, δεν μπορεί, σίγουρα στη «Ρόζα» των στίχων υπάρχει η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Κι όταν λέμε «υπάρχει» δεν εννοούμε «γραμμικά». (Συν)υπάρχει σε έναν υπαρξιακό κι έντονα ιδεολογικό «διάλογο». 

Έχει αξία η καταγραφή της επιθυμίας του ποιητή Άλκη Αλκαίου, ο οποίος δεν ήθελε να το επιβεβαιώσει, όπως μετέφερε ο Θάνος Μικρούτσικος. Ίσως, (κι ας μας συγχωρεθεί αυτή η προσωπική εκτίμηση) έτσι να γίνεται ακόμα μεγαλύτερο το ποίημα.

Δεν θα αναζητήσουμε, με μια τυπική φιλολογική ανάλυση, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στη «Ρόζα» του Αλκαίου. Δεν χρειάζεται να «αποδειχθεί» κάτι, νομίζουμε.

Αρκεί που αυτό το ποίημα γράφτηκε. 

Ρόζα 

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δεν θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία
πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ’ την ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία
πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Διαβάστε περισσότερα

Εκεί ήταν μια χώρα που λεγόταν «ΕΣΣΔ»…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Στα τέλη του Δεκέμβρη συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν 25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.
Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία. 
Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, όπως έχω σημειώσει, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη της δικής τους… «ΕΣΣΔ»: Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων».
Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»… Μιλάμε για τους θαμώνες στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού», για τα εκλεκτά δείγματα του υβριδίου της γελοιότητας που προκύπτει από τη σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση.
Ένας από τους τελάληδες του χυδαίου αναθεωρητισμού της Ιστορίας σε εγχώριο επίπεδο (σε σημείο δικαιολόγησης ακόμα και των δοσίλογων της Κατοχής που τι να κάνουν οι καημένοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ΕΑΜ και τους κομμουνιστές γι’ αυτό… αναγκάστηκαν να γίνουν δοσίλογοι) είναι ο Μαραντζίδης. Ο εν λόγω πριν λίγα χρόνια μας χάρισε τα φώτα του και στο θέμα της «απελευθέρωσης» που επέφεραν στον κόσμο και ειδικά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι ανατροπές του ’90.
Θαυμάστε:

«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (…) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (…) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»…(Μαραντζίδης,«Καθημερινή», 26/8/2012)

Αφού, λοιπόν, παρακάμψουμε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αφού κλείσουμε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης», αφού προσπεράσουμε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ουκρανία μέχρι Τσεχία κι από Ουγγαρία και Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες, ας έρθουμε να δούμε τώρα, στα 25 χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των καθεστωτικών σαλονιών.
Πάμε να δούμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής που συντελέστηκε το 1991, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν:

***

1ο) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ , ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, μειώθηκε (σύμφωνα με την επίσημη στατιστική υπηρεσία της χώρας – Rosstat) κατά 7 εκατομμύρια, από τα 149 εκατομμύρια το 1993 στα 142 εκατομμύρια σήμερα. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια.
Ήταν ο ίδιος ο Πούτιν που τον Μάρτη του 2012, σε άρθρο του στην «Komsomolskaya Pravda», ενόψει των προεδρικών εκλογών ομολογούσε ότι «σήμερα ζουν στη Ρωσία 143 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Αν οι παρούσες συνθήκες παραμείνουν ίδιες, το 2050 ο πληθυσμός θα είναι 107 εκατομμύρια».

Ήδη μια δεκαετία νωρίτερα η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο… «Αργός θάνατος». Όπως σημειωνόταν «οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας».

Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο χωρών της Αφρικής. Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία.

***

2ο) Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε στην «LeMonde» ο Ανατόλι Βισένσκι, διευθυντής του δημογραφικού ινστιτούτου της Μόσχας, στη Ρωσία «ο ένας στους τρεις άνδρες πεθαίνει μεταξύ 20 και 60 ετών. Οι Ρώσοι άνδρες έχουν σήμερα προσδόκιμο επιβίωσης τα 61,4 έτη. Ο μέσος όρος ζωής των Ρώσων είναι κάτω από πολύ φτωχότερες χώρες, όπως π.χ. το Μπαγκλαντές». Δηλαδή το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στη Ρωσία λίγο απέχει από τα επίπεδα που ίσχυαν την εποχή του τσάρου!
Ανάμεσα στα άλλα αίτια σημειώστε κι αυτά:

α) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας «οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 – 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».
β) Στη χώρα που επί ΕΣΣΔ υπήρχε το καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στον κόσμο, σήμερα έχουμε το φαινόμενο της κατάρρευσης του συστήματος Υγείας με τη Ρωσία να παρέχει για την υγεία το 4,2% του ΑΕΠ έναντι 8%-10% κατά μέσο όρο στη Δύση.
γ) Ακόμα ένας αριθμός «ελευθερίας» και «ευημερίας»: Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι! Σήμερα υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 500.000 Ρώσοι πεθαίνουν από το αλκοόλ! Ας κάνουμε μια σύγκριση: Στα 10 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πεθαίνουν κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία 40 φορές περισσότερα άτομα από όσα σκοτώθηκαν στις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την έκθεση της «Εστίας πολιτών της Ρωσίας» η επιδημία αλκοολισμού έχει οδηγήσει στο εκπληκτικό φαινόμενο η θνησιμότητα των ελευθέρων ανδρών να είναι τριπλάσια εκείνων που είναι κρατούμενοι στις φυλακές…
δ) Μόνο τη δεκαετία 1999 – 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%. Στη σημερινή Ρωσία (στοιχεία της ρώσικης ομοσπονδιακής υπηρεσίας – FSKN) υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύριο άνθρωποι εθισμένοι στα ναρκωτικά. Πάνω από 800.000 Ρώσοι έχουν πεθάνει από το 2001 λόγω της χρήσης ναρκωτικών. Τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών υπολογίζεται ότι ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της. Μόνο από το Αφγανιστάν εκτιμάται ότι διακινείται ετησίως στα εδάφη της Ρωσίας ηρωίνη αξίας 4,5 δισ. ευρώ…

***

3ο) Τρομακτικά διαμορφώθηκαν τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους έφτασε να είναι έως και 2 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, είχε μειωθεί τουλάχιστον κατά 12%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία καταγράφηκε έως και κατά τουλάχιστον 5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
Σημειώστε: Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι «η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά έφτασαν στην «μετακομμουνιστική» Ρωσία να ζει κάτω των ορίων της φτώχειας. Στις ρωσικές πόλεις να κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά να βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους.

Και κάτι ακόμα: Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων…

***

4ο) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες. Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.
Εν έτη 2015 μια ασθένεια που θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί, η φυματίωση, εμφάνισε 10,4 εκατομμύρια νέα κρούσματα παγκοσμίως. Όπως εξήγησε πριν από λίγο καιρό στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της ελληνικής Βουλής ο κ. Μιχάλης Κουμπής, (πρόεδρος της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας)

«ένα μεγάλο πρόβλημα επανεμφάνισης της φυματίωσης ήταν και η κατάρρευση υγειονομικών συστημάτων. Για παράδειγμα, η πρώην Σοβιετική Ένωση με τη διάλυσή της είχε και κατάρρευση του υγειονομικού της συστήματος και, εν συνέχεια, χιλιάδες κόσμου από τις χώρες αυτές όδευσε προς την Ευρώπη, κουβαλώντας μαζί και το πρόβλημα της φυματίωσης».  

Μια ματιά στα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πείθει ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες. Αυτές που αναβίωσαν στη Ρωσία ακριβώς την επόμενη μέρα από την… «απελευθέρωσή της».

***

5ο) Ας μιλήσουμε, τώρα, για την «ελευθερία» της.. φτώχειας: Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Rosstat», μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2015 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνούσαν το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκαν σε σχέση με το 2014 κατά 6,7 εκατομμύρια άτομα και ανήλθαν στα 23 εκατομμύρια! Πρόκειται το 16% του πληθυσμού.

Με άλλα λόγια 1 στους 6 Ρώσους «ζει» – επισήμως – σε συνθήκες φτώχειας, που σημαίνει ότι δεν διαθέτει ούτε καν τα 123 ευρώ μηνιαίως που έχουν ορίσει οι ρωσικές αρχές σαν όριο της φτώχειας στη χώρα…

Σύμφωνα, δε, με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Οικονομίας της ρωσικής Ακαδημίας Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ «μόνο το 20% του ρωσικού πληθυσμού ζει άνετα. Για το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού η ζωή είναι απλώς μια μάχη επιβίωσης»…

***

6ο) Πάμε τώρα στην άλλη όχθη της… «ελευθερίας»: Σύμφωνα με την έκθεση (GlobalWealthReport) της CreditSuisse για το 2014:

Το 10% των πλουσιότερων ανθρώπων στη Ρωσία κατέχει το 85% του πλούτου της χώρας και από αυτούς το 1% των πλουσίων της χώρας κατέχει το 74% του συνολικού πλούτου της Ρωσίας! Η «επίδοση» κατατάσσει τη Ρωσία στη χώρα με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη.

Επίσης: Σύμφωνα με την αξιολόγηση και κατάταξη των πλουσιότερων ανθρώπων της Ρωσίας, ο αριθμός των Ρώσων δισεκατομμυριούχων σε σχέση με το 2004 τριπλασιάστηκε και από τους 36 πήγε στους 111. Αυτοί οι 111 άνθρωποι – σε ένα πληθυσμό 143 εκατομμυρίων – κατέχουν το 20% σχεδόν του συνολικού πλούτου. Οι 20 πλουσιότεροι εξ αυτών διαθέτουν περιουσία άνω των 227 δισ. δολαρίων.
Επίσης: Το 2013 η αξία των περιουσιακών στοιχείων των 200 πλουσιότερων Ρώσων επιχειρηματιών είχε καταμετρηθεί στα 488,3 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά 42 δισ. δολάρια περισσότερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

***

Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Εντούτοις, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η «επιστημοσύνη», η «αντικειμενικότητα» και η σαχλαμάρα εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην… «ελευθερία» και στη… «δημοκρατία».
Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Φιλοσοφία στα σχολεία: Διαλύοντας δύο επικίνδυνους μύθους

Του Θωμά Γιούργα

To editorial του Νόστιμον Ήμαρ

Σε έναν κόσμο όπου η πληροφορία προσφέρεται σε κατακλυσμιαίες δόσεις. Σε έναν κόσμο που η εμπορευματοποίηση εισχωρεί παντού και διαφθείρει αξίες και αγαθά. Σε έναν κόσμου όπου ότι δεν αποφέρει μετρήσιμα αποτελέσματα απαξιώνεται. Σε αυτόν τον κόσμο, ένα μικρό αλλά αναγκαίο αντίδοτο είναι η Φιλοσοφική εκπαίδευση από τις μικρές σχολικές βαθμίδες. Ένα απαξιωμένο μάθημα και δύο μύθοι που πρέπει να αποδομηθούν.

1. Η Φιλοσοφία είναι κάτι τελείως θεωρητικό.

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι που αποκαλούν την Φιλοσοφία κάτι τελείως «θεωρητικό» ή «αμπελοφιλοσοφία» (και είναι δυστυχώς πάρα πολλοί στην Ελλάδα), υπονοούν ότι είναι κάτι πρακτικά άχρηστο. Ή πως είναι, πολύ απλά, ένα προσωπικό χόμπι χωρίς πρακτική εφαρμογή στην καθημερινότητα. Η προσέγγιση αυτή είναι τρομακτικά εσφαλμένη. Είναι άραγε χωρίς πρακτική εφαρμογή η ικανότητα να σκεφτόμαστε καθαρά και με σαφήνεια; Δεν έχει πρακτική αξία να προσφέρουμε στα παιδιά από μικρά την δυνατότητα να εξοικειωθούν με την διαδικασία της δομημένης επιχειρηματολογίας και της κριτικής σκέψης; Μα αυτά είναι ακριβώς τα μεταφερόμενα εργαλεία που χρησιμοποιούμε σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις τις ζωής μας. Από το ατομικό μέχρι το συλλογικό. Από τον τσακωμό με την/τον σύντροφό μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, την παρουσία μας στον εργασιακό χώρο, την κατανόηση πολιτικών επιχειρημάτων, την συνέπεια αλλά και τις συνέπειες θεωριών, πράξεων και ιδεών. Σε όλες αυτές τις καταστάσεις, η ικανότητα αναγνώρισης επιχειρημάτων, αρχών σκέψης, έμμεσων υποθέσεων, αλλά και η αποφυγή λογικών σφαλμάτων είναι ταλέντα ουσιώδη, τόσο στο διανοητικό όσο και στο ηθικό επίπεδο.
2. Η Φιλοσοφία είναι ένα θολό μάθημα το οποίο δεν προσφέρει μετρήσιμα αποτελέσματα.
Αυτός είναι ένας άλλος μύθος, ο οποίος μπορεί να αποδομηθεί από δύο πλευρές. Πρώτον, δεν σημαίνει ότι όλα τα πράγματα που είναι μετρήσιμα έχουν κάποια αξία. Δεύτερον, πολλά πράγματα που δεν μετρώνται έχουν τεράστια αξία. Ο αριθμός κόκκων άμμου σε μια παραλία, τα φύλλα γρασιδιού σε έναν κήπο είναι πράγματα μετρήσιμα. Η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας, η αλληλεγγύη είναι πράγματα μη μετρήσιμα, δεν ποσοτικοποιούνται σε αριθμούς και μονάδες. Ακόμα λοιπόν και αν η φιλοσοφική εκπαίδευση δεν προσφέρεται για μετρήσεις νουμερικών αποτελεσμάτων, το αποτέλεσμά της μπορεί να σταθεί καθοριστικό και διαχρονικό στη ζωή μας. Το ίδιο ισχύει και για άλλες ανθρωπιστικές επιστήμες, οι οποίες χάνουν δραματικά το κύρος τους σε έναν κόσμο αυξανόμενου, αφελούς και επικίνδυνου θετικισμού/υλισμού.
Επίσης, ένα μάθημα Φιλοσοφίας, δεν είναι κατ’ ανάγκην, και ειδικά σε μικρότερες ηλικίες, μια ατελείωτη ανάλυση ορισμών ή υπαρξιακών προβληματισμών. Το να βομβαρδίσουμε ένα δεκάχρονο με την ανάλυση του υπερβατικού ιδεαλισμού, του Βιτγκεντστάιν ή του Σαρτρ, θα ήταν προφανώς γελοίο. Η Φιλοσοφία δεν είναι μόνο διανοητική διαδικασία, αλλά προσφέρεται και για την εκπαίδευση ηθικών αρετών. Για παράδειγμα, η μείωση του δογματισμού, η αυτοκριτική, ο σεβασμός στην διαφορετική οπτική και στάση ζωής, η οριοθετημένη αποδόμηση μιας αντίθετης γνώμης. Η κατανόηση καταστάσεων προπαγάνδας και συναισθηματικής χειραγώγησης. Όλες αυτές οι ικανότητες και αρετές μπορούν κατ’εξοχήν να καλλιεργηθούν σε μία τάξη Φιλοσοφίας.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 14.1.2017

Διαβάστε περισσότερα