Γερμανία: Θύματα άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης οι πρόσφυγες

«Δεξαμενές» πάμφθηνου και «μαύρου» εργατικού δυναμικού οι προσφυγικοί καταυλισμοί

Θύματα άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης πέφτουν οι πρόσφυγες στην Γερμανία όπως προκύπτει από τα στοιχεία της δημοσιογραφικής έρευνας. Σύμφωνα με την Deutche Welle, «ενώ οι γερμανικές αρχές καταγράφουν δέκα σχετικές παραβιάσεις το μήνα, επιστημονικές και δημοσιογραφικές έρευνες παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα». Συγκεκριμένα, αναλύσεις των Πανεπιστημίων του Τίμπινγκεν και του Λιντς εκτιμούν, ότι «πιθανώς ως και το 30% του ενός εκατομμυρίου προσφύγων που έχουν έρθει στη Γερμανία τον περασμένο χρόνο εργάζονται παράνομα».
«Σύμφωνα με έρευνα της δημόσιας τηλεόρασης NDR που βασίζεται σε εκτιμήσεις εθελοντών και κοινωνικών λειτουργών σε προσφυγικά καταλύματα το ποσοστό κυμαίνεται μεταξύ 10% και 50%. Συνυπολογίζοντας όλα τα υπάρχοντα στοιχεία οι δημοσιογράφοι του NDR καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον 100.000 των νεοαφιχθέντων προσφύγων εργάζονται παράνομα».
Το δημοσίευμα περιγράφει την κατάσταση ως εξής: «Ως διαμεσολαβητές ενεργούν συνήθως επισκέπτες και συνεργάτες των προσφυγικών καταυλισμών. Σε ανταπόδοση οι πρόσφυγες τους πληρώνουν ως «προμήθεια» ένα μεγάλο μέρος του μισθού τους. Τα ωρομίσθια ως λαντζιέρηδες, καθαριστές και φορτοεκφορτωτές ανέρχονται σύμφωνα με τα συνδικάτα στα 80 σεντ. Ωστόσο οι πρόσφυγες βρίσκονται πολλές φορές σε μεγάλη οικονομική ανάγκη αφού στέλνουν χρήματα στις οικογένειες τους ή ακόμη πληρώσουν τα χρέη τους στους διακινητές».
Ουσιαστικά, τα αφεντικά αντιμετωπίζουν τους προσφυγικούς καταυλισμούς ως τεράστιες «δεξαμενές» πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και, φυσικά, το εκμεταλλεύονται όσο μπορούν.
Η DW επικαλείται «ειδικούς» σε θέματα ασύλου, οι οποίοι «εκτιμούν ότι η κατάσταση σταδιακά θα αλλάξει», διότι «η νέα νομοθεσία για την ένταξη των μεταναστών και προσφύγων που έχει τεθεί σε ισχύ αυτό το μήνα διευκολύνει αιτούντες ασύλου να βρουν με νόμιμο τρόπο μια θέση εργασίας.».
Ωστόσο, αν το γερμανικό κράτος ήθελε πραγματικά να προστατεύσει τους πρόσφυγες από την εκμετάλλευση θα είχε ήδη λάβει μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση και δεν θα άφηνε την «μαύρη» δουλειάς να κλιμακωθεί. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί, διότι η άλωση των εργασιακών σχέσεων έχει ξεκινήσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση πολύ πριν την προσφυγική κρίση, αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα στον μισθό και τα ασφαλιστικά δικαιώματα και η γιγάντωση της «ευέλικτης» «απασχόλησης» και της «μαύρης» δουλειάς εφαρμόστηκαν καταρχήν στις εργατικές τάξεις των κρατών – μελών, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.
Συνεπώς, η κρατική προπαγάνδα περί «επιστροφής» στην εργασιακή «νομιμότητα» χαρακτηρίζεται από απύθμενη υποκρισία, αφού, αυτό που το σύστημα εκλαμβάνει σήμερα ως «εργασιακή νομιμότητα» δεν διαφέρει ουσιαστικά από «παράνομη» εργασιακή κόλαση…


toperiodiko

Διαβάστε περισσότερα

ΕΡΕΥΝΑ: «Αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας» – Έγκλημα δίχως τιμωρία

Η υπόθεση αυτή είναι πραγματικά άκρως ενδιαφέρουσα, καθώς δείχνει πόσο πολύ μας «στήριξαν» οι Ευρωπαίοι από τη μια και οι εκάστοτε κυβερνώντες από την άλλη, αφού η Ελλάδα μπαίνοντας στην τότε ΕΟΚ είχε βιομηχανία και γρήγορα έμεινε να μην παράγει ούτε βίδα!

Κι όμως. Κάποτε βγάζαμε μέχρι και αυτοκίνητα, ακόμα και στο Ηράκλειο!

Του Χριστόφορου Παπαδάκη

Οι ευθύνες είναι διαχρονικές. Και κάνουν την αποβιομηχανοποίηση της χώρας μας να αποτελεί έγκλημα δίχως τιμωρία και τέλος. Είναι και οι σημερινές πολιτικές… «καρμπόν» των πολιτικών εκείνων, που πρέπει να αναδειχτούν και να καταδικαστούν. Να στείλουμε στην κεντρική εξουσία απόψεις και στοιχεία ανθρώπων από τις επιστήμες και τα γράμματα, αλλά και μέσα από την αγορά, που θα μπορούσαν να «μιλήσουν» σε αυτούς που μας κυβερνούν. Να αρχίσουν, αν το θέλουν, από το μηδέν, για μια νέα πορεία ανάπτυξης της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας στην Ελλάδα.

Μέσα από τη «Νέα Κρήτη» έχω πολλές φορές γράψει για την υπόθεση αυτή. Πέρυσι τέτοιο καιρό, σε μια κατεύθυνση ανάδειξης θεμάτων που θα… «βοηθούσαν» την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» να έκανε συγκεκριμένα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή, ασχοληθήκαμε ξανά. Ένα χρόνο μετά και η εφημερίδα επανέρχεται, για να καταγράψει τα συνεχιζόμενα εγκλήματα, αλλά και να επιμείνει στις κατευθύνσεις που προτείνουν γνωστοί παράγοντες της Κρήτης, για τη σταδιακή αναστροφή της κατάστασης.

Στις 13 Ιουνίου φέτος, στην εφημερίδα μας, άνθρωποι των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών, όπως ο μηχανολόγος-καθηγητής του ΤΕΙ Κρήτης και υπεύθυνος του Εργαστηρίου Αιολικής Ενέργειας Δημήτρης Χρηστάκης, απαντούσαν στην έρευνα αυτή, σε ερωτήματα όπως αν πιστεύουν ότι έστω και σήμερα, που έχουμε φτάσει τόσο χαμηλά, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή.

«Η Ελλάδα δεν είναι αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Αν παρατηρήσετε, τα περισσότερα ρούχα που φοράμε είναι κινέζικα, ινδικά, μπαγκλαντεσιανά κ.λπ. Άρα η παραγωγή στην Ελλάδα ρούχων θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς που έχουν σε αυτές τις χώρες. Και καταλαβαίνετε ότι, αν σηκωθούμε τώρα εμείς και αρχίσουν να ράβουμε υποκάμισα ή να φτιάχνουμε μπλουζάκια, δεν πρόκειται να πουλήσουμε ούτε μισό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε από μια τέτοια δουλειά»…

Επομένως, όπως συνεχίζει ο γνωστός επιστήμονας, «η βιομηχανική παραγωγή σήμερα στην Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί σε τέτοιες κατευθύνσεις, που να παράγει ανταγωνιστικά πράγματα. Όπως για παράδειγμα στην Ελβετία. Οι Ελβετοί δε σταμάτησαν ποτέ να φτιάχνουν ούτε ρολόγια, ούτε σοκολάτες, ούτε μηχανήματα ακριβείας, ούτε τίποτα. Άρα, εάν θέλουμε να κάνουμε μια παραγωγή στην Ελλάδα, η οποία να έχει ένα μέλλον και να μπορεί να στελιώσει έναν κοινωνικό ιστό που να είναι υγιής και να δημιουργεί ανθρώπινες αξίες, τότε οι επιλογές οι οποίες θα πρέπει να γίνουν θα πρέπει να είναι προς αυτήν την κατεύθυνση. Δηλαδή να είναι ανταγωνιστικές»…

Ως ανταγωνιστικές, ο Δημήτρης Χρηστάκης αναφέρει τις επιλογές εκείνες οι οποίες δεν είναι ενεργοβόρες, ούτε εργασιοβόρες. «Δηλαδή δεν είναι παραγωγές μεγάλης κλίμακας, που είναι αν φτιάχνεις, ας πούμε, εκατομμύρια μπλουζάκια ή εκατομμύρια λάμπες και τέτοια πράγματα. Αυτά σήμερα, αλλά και για την επόμενη πενταετία, δεκαετία κ.λπ. είναι πράγματα που κατασκευάζονται σε χώρες που τα εργατικά είναι φτηνά».

Αντιθέτως, όπως λέει ο καθηγητής του ΤΕΙ Κρήτης, «εδώ μπορούμε να φτιάχνουμε πράγματα που έχουν μεγάλο ποσοστό προστιθέμενης αξίας. Παράδειγμα, θα ξέρετε ότι τα «Βig» τα ξυραφάκια και τα διάφορα άλλα της «Βig» κατασκευάζονται με ρομποτάκια τα οποία φτιάχνονται στην Ελλάδα. Παλιότερα υπήρχαν εταιρείες που κατασκεύαζαν υπολογιστές και διάφορα άλλα. Σε αυτούς τους τομείς, δηλαδή στους τομείς προχωρημένες τεχνολογίας, μπορούμε στην Ελλάδα να είμαστε ανταγωνιστές. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο αν. Αν το θεσμικό πλαίσιο το οποίο υπάρχει στην Ελλάδα σταματήσει να είναι εχθρικό».

Και εξηγεί λέγοντας πως «αυτή τη στιγμή, αν ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε μικρές ανεμογεννήτριες, που με ενδιαφέρουν εμένα και έχω φάει τα χρόνια μου με αυτό, θα σπάσω τα μούτρα μου με την καλημέρα που θα πω παντού. Από την τράπεζα μέχρι τον ΕΛΟΤ που θα πάω να πάρω ένα πιστοποιητικό, μέχρι το ΚΑΤΕ, μέχρι το υπουργείο Βιομηχανίας, μέχρι παντού»…

Και συνεχίζει λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο ένας θα σου ζητάει φακελάκι γιατί θέλει να σπουδάσει το παιδί του. Ο άλλος θα σου ζητάει δεν ξέρω τι. Για να πάρεις μια άδεια εγκατάστασης μιας μικρής ανεμογεννήτριας, σου ζητάμε 10.500 ευρώ από τη ΔΕΗ. Έχω χαρτιά να σας δείξω»!

Ηρακλειώτικα… αυτοκίνητα 

Μπορεί να μην είναι γνωστό, προφανώς, στον περισσότερο σύγχρονο κόσμο της Κρήτης. Άλλωστε, μετά από κάποιες δεκαετίες, πόσοι μπορούν να θυμούνται ότι χαμηλά στο Γιόφυρο, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Ηρακλειώτης άρχισε να κατασκευάζει… αυτοκίνητα, με την επωνυμία Record; Πρόκειται για την εταιρεία Γιακουμή και Σφακιανάκη.

Όπως τονίζει ο μηχανολόγος Δημήτρης Χρηστάκης, «η εταιρεία αυτή έφτιαχνε δύο τύπους αυτοκινήτων μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ενώ συνέχισε να λειτουργεί κατασκευάζοντας και άλλα πράγματα. Τα Record ήταν αυτοκίνητα που έφεραν 1.600άρα μηχανή «Πεζό» και όλο το άλλο αυτοκίνητο, πλην του κινητήρα, ακόμα και το σασμάν του. Τα γρανάζια του και το κιβώτιο ταχυτήτων κατασκευάζονταν στη λεωφόρο 62 Μαρτύρων. Όλο αυτό το μέρος. Όλο. Καταλαβαίνετε ότι αυτά τα αυτοκίνητα είχαν πίσω τους κάποιες εκατοντάδες μηχανουργών, μηχανικών, μηχανολόγων και ηλεκτρολόγων, οι οποίοι δούλευαν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι εξειδικευμένοι τεχνίτες, είχαν πίσω τους μια τέχνη, μια επιστήμη, έναν πολιτισμό. Δεν είναι μόνο τα σίδερα. Είναι ο πολιτισμός. Είναι η επιστήμη. Είναι τα οράματα των παιδιών, που βλέπουν τους μηχανικούς να φτιάχνουν πράγματα και έχουν ένα όραμα μέσα τους. Τώρα τα παιδιά μας τι βλέπουν; Βλέπουν καταναλωτές»…

Αξιοσημείωτη είναι, εξάλλου, η επισήμανση του κ. Χρηστάκη: «Ένας λαός που δεν παράγει είναι νεκρός. Οπότε η μείωση της παραγωγής ενός λαού ισοδυναμεί με την καταδίκη του»!

Μια φορά… 

Ο Δημήτρης Χρηστάκης, στο ερώτημά μας «αν είναι υπερβολή να πούμε ότι στην Ελλάδα σήμερα δε βγάζουμε ούτε βίδα», απαντά ως εξής: «Όχι. Είναι μια πραγματικότητα. Ούτε βίδα δε φτιάχνουμε. Κι όμως κάποτε στην Ελλάδα είχε αναπτυχθεί και η τεχνολογία και η βιομηχανία, σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Δηλαδή τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα Ελληνικά Ναυπηγεία, όπου κατασκευάζονταν πλοία πάρα πολλά και με μεγάλη δυναμικότητα. Ήταν ο Σκαραμαγκάς. Η Ελευσίνα. Υπήρχαν τα μηχανουργεία στο Πέραμα και στον Πειραιά. Βιομηχανίες στο Βόλο. Στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν πάρα πολλές βιομηχανίες. Η Χαλυβουργική, χάρη στην οποία είχαμε μια πολύ μεγάλη πληρότητα σε χάλυβα… Τα λιπάσματα κι ένα σωρό άλλα προϊόντα»…

Υπάρχουν λύσεις, λένε οι επιχειρηματίες 

Δραματικά από τη μια (ως προς τη σημερινή κατάσταση), αλλά και αισιόδοξα από την άλλη, ως προς τα βήματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως χώρα, είναι τα στοιχεία των επιχειρηματιών, που μιλούν στη «Νέα Κρήτη» για τη σοβαρή αυτή υπόθεση.

Ο επιχειρηματίας και εξαγωγέας Μηνάς Μελισσίδης λέει στην εφημερίδα μας ότι σήμερα «η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα επενδυτικό σοκ. Η επαναφορά του επιπέδου των πάγιων κεφαλαίων της εθνικής οικονομίας, όπως ήταν το 2010, χρειάζεται σήμερα 100 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό πολλαπλάσιο των πόρων του ΕΣΠΑ, που είναι 35 δισεκατομμύρια ευρώ για την περίοδο 2016-2022. Και περισσότερο πολλαπλάσιο των πόρων του Αναπτυξιακού Νόμου, που είναι 4,5 δισ.»!

Στο σημείο αυτό, ο Μηνάς Μελισσίδης εξηγεί ότι «αυτό σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ένα φαινόμενο αρνητικό. Κι ενώ συμβαίνει και σε άλλες χώρες, όπως Ιταλία και Πορτογαλία, είναι σε περιορισμένη έκταση και μορφή, χωρίς σύγκριση με τη χώρα μας».

Εξάλλου, ο κ. Μελισσίδης κάνει λόγο και για ένα επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα, που είναι εχθρικό προς το «επιχειρείν»… «Ένα περιβάλλον εχθρικό προς τις ελληνικές μεταποιητικές επιχειρήσεις. Και θα πρέπει να καταγραφούν διεξοδικά τα προβλήματα που περιορίζουν την ανταγωνιστικότητα, τόσο των ελληνικών προϊόντων προς τις διεθνείς αγορές, όσο και τα προβλήματα γενικά των επιχειρήσεων. Και η πολιτική ηγεσία θα πρέπει να εφαρμόσει πολιτικές οι οποίες θα διευκολύνουν αυτές τις καταστάσεις και όχι να τις δυσκολεύουν».

Αντιθέτως, σύμφωνα με τον ίδιο, «δεν υπάρχει στήριξη των υγιών επιχειρήσεων»… Μάλιστα, εξηγεί ότι «το κράτος δικαίου, σε υποθέσεις που απασχολούν τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, λειτουργεί με μεγάλη καθυστέρηση. Και το θέμα είναι να δοθούν τα κίνητρα που παράγουν κέρδη, να επενδύσουν σε περαιτέρω εκσυγχρονισμό τους, κάτι που θα φέρει και καινούργιες θέσεις εργασίας».

Μετανάστευση επιχειρήσεων 

Όλα αυτά τα προβλήματα ωθούν τους επιχειρηματίες να μεταφέρουν την έδρα των επιχειρήσεών τους στο εξωτερικό και σε χώρες όπως τη Βουλγαρία. Σύμφωνα με τον Μηνά Μελισσίδη, «από το 2010 και μετά έχουμε μια μετανάστευση περίπου 3.000 επιχειρήσεων. Και η βιομηχανική παραγωγή σε σχέση με το 2010 έχει σήμερα μια πτώση της τάξης του 30%. Και βλέπουμε μεγάλες βιομηχανίες του παρελθόντος, όπως η «Ιζόλα», η «Χαλυβουργική» κ.λπ., να έχουν μεταφερθεί σε χώρες με καλύτερο φορολογικό καθεστώς, όπου δεν υπάρχουν τα βαρίδια που υπονομεύουν την ανάπτυξή τους».

Καταλήγοντας, ο Μηνάς Μελισσίδης αναφέρεται και σε στοιχεία και θέσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, που δε θεωρούν ως «βαρίδιο ανάπτυξης» το εργατικό κόστος στην Ελλάδα. Αντιθέτως, θεωρούν ως «αγκάθια» «ότι έχουμε τουλάχιστον 10% υψηλότερες εισφορές και φόρους από τις ανταγωνίστριες χώρες. Έχουμε 30% επιπλέον πραγματικό ενεργειακό κόστος. Διπλάσια επιτόκια επιχειρηματικών δανείων σε σχέση με την ευρωζώνη. 16% επιπλέον κόστος για κάθε επένδυση από τη χρονοβόρα δανειοδότηση. Είναι πολλά τα προβλήματα αυτά»…

«Χρειαζόμαστε… περισσότερους Έλληνες» 

Ο επιχειρηματίας, στέλεχος της διοίκησης του Επιμελητηρίου Ηρακλείου και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Νομού Ηρακλείου Γιώργος Φασουλάκης συνδέει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας με την αποβιομηχάνισή της.

«Για να υπάρξει χώρα, χρειάζονται τρεις παράγοντες. Πρώτον, γεωγραφικά σύνορα. Δεύτερον, πληθυσμός. Και τρίτον, μια οικονομική αυτάρκεια, ούτως ώστε να μπορεί να ζήσει ο πληθυσμός της. Σε ό,τι αφορά τον πρώτο τομέα, η χώρα μας είναι το ωραιότερο οικόπεδο στον κόσμο. Δυστυχώς, η χώρα μας μειονεκτεί στους δύο επόμενους τομείς. Δηλαδή στον πληθυσμό και στην οικονομική αυτάρκεια».

Ο κ. Φασουλάκης λέει ότι σε αυτούς τους τρεις τομείς θα πρέπει να δώσουν το κυριότερο βάρος οι κυβερνώντες. «Άλλωστε, είναι γνωστό ότι, όταν δεν έχεις πληθυσμό και οικονομική αυτάρκεια, εντέλει χάνεις και τα γεωγραφικά σου σύνορα».

Όμως ο Γιώργος Φασουλάκης δεν έχει αυταπάτες, όπως λέει, στη διαπίστωση ότι «η κυβέρνηση λειτουργεί εντελώς αντίθετα. Διότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα το 35% των πολιτών είναι αυτοαπασχολούμενοι. Μέσα σε αυτούς καταλαβαίνουμε ποιοι είναι. Οι εντολές που έχουν λάβει οι κυβερνώντες από τους δανειστές είναι το 35% αυτό να το κατεβάσουν στο 13%, χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα γίνει αυτό το άμοιρο το 22%. Δηλαδή, είτε αυτοκτονήσει, είτε ξενιτευτεί. Είτε τα παιδιά του ξενιτευτούν. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Η εντολή είναι αυτή, διότι αυτός, λέει, είναι ο μέσος όρος αυτοαπασχολούμενων και στην υπόλοιπη Ευρώπη».

«Τροχοπέδη η φορολογία» 

Στο ερώτημά μας αν μπορούμε να ξαναφέρουμε την παραγωγή στην Ελλάδα, ο Γιώργος Φασουλάκης υπενθυμίζει: «Είχαμε ακόμα και αυτοκίνητα. Είχαμε και παραγωγή σε πολλά προϊόντα. Και στην ένδυση και αλλού. Η Ελλάδα διαθέτει έξυπνους ανθρώπους. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Πολύ εύκολα λοιπόν μπορούν να ελιχθούν. Αλλά το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι, όχι μόνο η φορολόγηση, αλλά δυστυχώς το ότι το υπουργείο Οικονομικών έχει στοχοποιήσει το αποτέλεσμα της επιχειρηματικότητας. Γιατί η βιομηχανοποίηση της χώρας είναι πάσης μορφής επιχειρηματικότητα. Και τη στιγμή που έχει στοχοποιήσει το αποτέλεσμα της επιχειρηματικότητας, δεν υπάρχει το δέλεαρ του επιχειρηματία».

Στο σημείο αυτό, ο κ. Φασουλάκης διερωτάται: «Για ποιο λόγο να επιχειρήσεις, όταν σε φορολογεί από ένα νούμερο και πάνω με 50% και σου ζητάει και το 100% προκαταβολή του φόρου του επόμενου χρόνου, δηλαδή σαν να σου λέει «φέρ’ τα όλα». Δηλαδή, δε σου αφήνει για να ζήσεις».

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ακόμα και στην Α’ τάξη του δημοτικού να φέρει κάποιος αυτό το θέμα, ο μαθητής θα απαντήσει ότι δεν είναι δυνατόν να μπορέσει ο επιχειρηματίας να επιβιώσει.

«Την ίδια ώρα, έχει στοχοποιήσει και φορολογεί πάσης μορφής ακίνητο, που, όπως ξέρουμε, οι καλοί Έλληνες επένδυαν στην Ελλάδα και οι κακοί Έλληνες έβγαζαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό». Ο Γιώργος Φασουλάκης επανέρχεται αναφερόμενος στο ρόλο των πολύτεκνων οικογενειών για την ανάπτυξη της χώρας μας, και μάλιστα υπενθύμισε ότι «στη Βουλή ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης είπε ότι απεχθάνεται τους πολύτεκνους «γιατί θα έρθουν πάλι και θα ζητούν ρουσφέτι». Εξέφρασε ανθελληνικές θέσεις. Και θα έπρεπε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να προχωρήσει αμέσως στη διαγραφή του από το ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν είδαμε να κάνει»…

 

kivotosblog.blogspot.gr

Ανεμος Αντιστασης

Διαβάστε περισσότερα

O Νέος διαφωτισμός: «Πολυπολιτισμικότητα χωρίς κουλτούρα»

Από τον Αθανάσιο Γεωργιλά
«Προφήτη, παράγγειλε στις γυναίκες σου,
στις κόρες σου και στις γυναίκες των πιστών,
να αφήνουν την καλύπτρα τους να κρέμεται μέχρι τα πόδια.
Έτσι δεν θα τις γνωρίζουν εύκολα και δεν θα τις συκοφαντούν»
Το ιερό Κοράνιο
Αμφιβάλλουμε αν είναι πλέον εφικτό να υπάρξει αναφορά στην πολυπολιτισμικότητα ανεπηρέαστη από τον απόηχο των συγκρούσεων και των αντιθέσεων που ταλανίζουν έθνη και ανθρώπους σε Ευρώπη και Εγγύς Ανατολή. Αποτελεί πλέον σταθερό σημείο κάθε απόπειρας δημόσιας συζήτησης, και πιο πολύ των συζητήσεων που συναντά κανείς στη διεθνή βιβλιογραφία, να υπερβαίνει την αυστηρή θεωρητική κατασκευή κοινωνιών επί χάρτου και να σχηματίζει  κρίσεις για τα δικαιώματα, τη θρησκευτική ελευθερία και την αρμονική συνύπαρξη που διαμορφώνονται αναλόγως από το πώς συμπεριφέρεται και πράττει ένας πολύ σημαντικός αριθμός ανθρώπων. Ανέκαθεν εξάλλου θεωρία και πραγματικότητα δεν διατηρούσαν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους, επομένως η συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα καταλήγει αναγκαστικά να γίνεται αμιγώς πολιτική1.
Χαρτογραφώντας τις πολιτισμικές ανισότητες
Η  πολυπολιτισμικότητα αναμφισβήτητα βρίσκεται αυτή την στιγμή μπροστά στο κατώφλι του επαναπροσδιορισμού της προκειμένου να διατηρήσει το προβάδισμα της απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται από τους συντηρητικούς της πολέμιους και να εκτονώσει τις εντεινόμενες εσωτερικές της αντιφάσεις κάτω από το βάρος των γεωπολιτικών εξελίξεων (προσφυγικά κύματα & συντηρητικοποίηση των ευρωπαϊκών λαών, πολιτικός ισλαμισμός, πόλεμος στην Εγγύς Ανατολή κ.α.). Οι αντιπαραθέσεις για την πολυπολιτισμικότητα απαιτούν επανασχεδιασμό των κλασσικών οριοθετήσεων αριστεράς-δεξιάς θολώνοντας έτσι αρκετά το ιδεολογικό κάδρο, και μετατοπίζουν σε νέες περιοχές τα μέχρι πρότινος όρια του πολιτικού ορίζοντα, διαγράφοντάς τον από εδώ και μπρος αναφορικά με άτομα και όχι με εδάφη.
Η πολυπολιτισμικότητα δηλαδή ως ιδεώδες λαμβάνει μορφή μέσα στον πυρήνα των κοινωνικών σχέσεων και είναι αδύνατο να προσδιοριστεί πλέον με αυστηρούς γεωγραφικούς όρους και με την ίδια ευκολία όπως στο παρελθόν όταν το σιδηρούν παραπέτασμα χώριζε το ανατολικό μπλοκ από τον «ελεύθερο κόσμο» ξεδιαλέγοντας λαό από λαό. Πέρα από τη γεωγραφία, η επέμβασή της γίνεται ορατή και στη γεωμετρία του ταξικού διαχωρισμού προβάλλοντας ένα επιπλέον τρίτο σημείο στην παραδοσιακή σχεδίαση της ταξικής ευθείας με αποτέλεσμα εκεί όπου η οικονομία ενώνει η παράδοση να διασπά και το αντίθετο.
Η συρρίκνωση που έχει επιφέρει στην πολιτική χαρτογράφηση σημαίνει πως η πολυπολιτισμικότητα επεμβαίνει με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι έκαναν οι παραδοσιακοί εθνικοί και ταξικοί διαχωρισμοί και χωρίζει κάθετα και οριζόντια όχι μόνο τα κράτη στο εσωτερικό τους αλλά και υπερβαίνοντάς τα με αποτέλεσμα να χωρίζει ενοίκους γειτονικών διαμερισμάτων την ίδια στιγμή που ενώνει άτομα από εντελώς διαφορετικές ηπείρους φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο ένα νέο είδος «cultural civic» ( -πολιτισμικού πολίτη- ) σε αντιπαράθεση με τον απερχόμενο(;) «national civic» (-πολίτη του έθνους- )2. Έτσι, οι συζητήσεις εάν πρέπει να γίνουν νομικές εξαιρέσεις για την πολυγαμία ή να απαγορευτούν, δεχόμενοι το σκεπτικό πως η πολυγαμία θίγει τον εξισωτικό χαρακτήρα του δυτικού προτύπου, έρχονται σε αντιστοιχία με τις ολοένα και περισσότερο διευρυμένες οικογένειες του «ουράνιου τόξου»· είναι λογικό πως τα δύο είδη οικογενειακών προτύπων είναι δύσκολο να συγκατοικήσουν στην ίδια κοινωνία, πόσο μάλλον σε μεταξύ τους γειτονικά διαμερίσματα.
Γυναίκες, Ισλάμ και η λύση του «διαφωτισμού»
Μήλο της έριδας αποτελεί ασφαλώς η θέση της γυναίκας στις πατριαρχικές κουλτούρες, ενώ μια σειρά  ελευθερίες των θρησκευτικών πρακτικών έρχονται αντιμέτωπες με το γενικό αίτημα της ισότητας των φύλων, προκαλώντας διαρκή νομική πρόκληση για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ ). Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε το ζήτημα της πολυγαμίας και της μονομερούς λύσης γάμου που γίνεται με την επανάληψη τρεις φορές της λέξης talak από τον άντρα προς τη σύζυγό του ή της επικύρωσης του διαζυγίου από τον μουφτή, πρακτικής που εξακολουθεί να τελεί υπό την κυριαρχία του ιερού μουσουλμανικού δικαίου (sharia) και στην Ελλάδα.
Η αντίθεση ελευθερίας ( -θρησκευτικών πρακτικών- ) και ισότητας ( -φύλων- ) ώθησε τη Susan Moller-Okin να ισχυριστεί στο βιβλίο της “Is Multiculturalism Bad for Women?” (Είναι η πολυπολιτισμικότητα Κακή για τις Γυναίκες; 3) πως “some group rights can, in fact, endanger women” («κάποια συλλογικά δικαιώματα μπορεί να θέτουν σε κίνδυνο τις γυναίκες»), επικρίνει κατηγορηματικά τη νομική εξαίρεση που έχει κάνει η Γαλλική κυβέρνηση να δώσει άδεια σε χιλιάδες μετανάστες άνδρες να διατηρήσουν πολυγαμικές οικογένειες4, παρόλο που η γαλλική νομοθεσία απαγορεύει ρητά την πολυγαμία. Η διαπίστωση της Susan Okin “-most cultures are suffused with gendered practices and ideologies that disadvantage women relative to men-”, πως πολυπολιτισμικότητα και φεμινισμός δεν συμβιβάζονται εύκολα έρχεται σε αντίθεση με τη θέση της Madhavi Sunde η οποία στο δικό της βιβλίο “The New Enlightenment: How Muslim Women are Bringing Religion Out of the Dark Ages.” ( Ο Νέος Διαφωτισμός: Πώς οι μουσουλμάνες γυναίκες βγάζουν την θρησκεία από τον μεσαίωνα), ισχυρίζεται πως αποτελεί μύθο «ότι το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τον Δυτικό τρόπο ζωής». Η Sunde επικαλείται τη διεθνή στατιστική έρευνα της Gallup World Poll5 όπου το σύνολο των ερωτηθέντων δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να ασπαστούν τις Δυτικές αξίες διατηρώντας παράλληλα τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Το παραπάνω έυρημα ενισχύει τον ισχυρισμό της Madhavi Sunde πως δεν είναι αλήθεια η στερεότυπη εικόνα για ένα «Ισλάμ οπισθοδρομικό, αντι-μοντέρνο, αντι-δυτικό και ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία». Με άλλα λόγια, «η θρησκεία δεν είναι η σκοτεινή σφαίρα που η Δύση αντιλαμβάνεται ότι είναι. Οι Μουσουλμάνοι επιθυμούν να εντάξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες στο πλαίσιο της θρησκείας τους και του πολιτισμού τους · αυτή είναι η ουσία του σύγχρονου ισλαμικού Διαφωτισμού».
Κανείς εδώ δεν μπορεί να μην πει πως τόσο η Moller-Okin όσο και η Madhavi Sunde χρησιμοποιούν εξίσου φεμινιστική και προοδευτική προσέγγιση στο ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας, χωρίς αυτό να τους βοηθάει να μην εκφέρουν εντέλει κατηγορηματικά ασυμβίβαστα μεταξύ τους πολιτικά συμπεράσματα. Η παραδοξότητα αυτή δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ήρθε κάποια ιστορική στιγμή «χρεωκοπίας του φεμινισμού» αλλά αντίθετα πως είναι προβληματική η διατήρηση της θρησκευτικής ακεραιότητας μέσα σε ένα ασφυκτικό για τον μεταφυσικό της χαρακτήρα ιδεολογικό πλαίσιο που προσπαθεί να είναι κατά βάση κοσμικό.
Η ευρωβουλευτής Άννα Καραμάνου, με μεγάλη πείρα και έρευνα επάνω στα ζητήματα της πολυπολιτισμικότητας και των δικαιωμάτων των γυναικών, δεν φαίνεται να διατηρεί καμία αμφιβολία πως «η πραγματικότητα δείχνει ότι οι πιο χειραφετημένες γυναίκες στον κόσμο του Ισλάμ κέρδισαν δικαιώματα, όχι μέσω της θρησκείας, αλλά μέσω των αρχών της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου». Στην πράξη αυτό σημαίνει πως η εξασφάλιση της ισότητας μεταξύ των φύλων σε συνθήκες πολυπολιτισμικότητας μπορεί να επιτευχθεί μόνο διαμέσου της «ιδιωτικοποίησης της θρησκείας», δηλαδή μόνο αποκόπτοντας από την δημόσια σφαίρα το ίδιο το θρησκευτικό δικαίωμα δημόσιας εκδήλωσης που στα λόγια υποτίθεται πως προασπίζει.
Η ντρίμπλα του πλουραλισμού
Ήταν μόλις το 2011 που σύσσωμος ο προοδευτικός κόσμος θεωρούσε σκανδαλώδη την πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί να απαγορεύσει  με νόμο την ολόσωμη μπούργκα και το νικάμπ στους δημόσιους χώρους. Η αντίδραση αυτή δεν προκλήθηκε καθόλου από κάποιους περιθωριακούς υπερασπιστές των μειονοτήτων, αλλά έλαβε χώρα μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της γαλλικής κοινωνίας με χαρακτηριστικές περιπτώσεις προσωπικότητες όπως ο επιχειρηματίας Ρασίντ Νεκάζ  και θεσμούς όπως το γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας. Κι όμως ο νόμος αυτός πέρασε και στο Βέλγιο και στην Ελβετία, ενώ η πρόσφατη απόφαση έστω και προσωρινή των δήμων στη Γαλλία να απαγορεύσουν το μπουργκίνι στις παραλίες συνοδεύτηκε περισσότερο από αμηχανία και χαλαρή κατανόηση, καθώς στη Γαλλία όλοι εξακολουθούν να είναι  μουδιασμένοι από τον αντίκτυπο των επιθέσεων στην Νίκαια. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν προκάλεσε τις γενικευμένες αντιδράσεις που είχαμε παρακολουθήσει στην περίπτωση Σαρκοζί ·όποιες έγιναν περιορίστηκαν στην Ομοσπονδία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (LDH) και το Συλλογικό Όργανο κατά της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία (CCIF).
Η ποιοτική αυτή διαφορά που συνέβη μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα,  μετατρέποντας κάτι από κεντρικό ζήτημα σε περιθωριακό, αποτελεί σαφή ένδειξη πως η πολυπολιτισμικότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της και διανύει μια καθοριστική κρίση αυτοπροσδιορισμού.  Η ισότητα όλων ανεξαιρέτως απέναντι στον νόμο και τα προνόμια έρχεται αντιμέτωπη με το δικαίωμα της ετερότητας και του αυτοπροσδιορισμού ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας και εθιμικών συμπεριφορών. Δεν γνωρίζουμε ασφαλώς σε ποιο ακριβώς σημείο θα οριοθετηθούν τελικά αυτά τα όρια. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως από τη στιγμή που τέθηκε σε αμφισβήτηση το πλαίσιο των δικαιωμάτων χωρίς υποσημειώσεις και πλέον έχουμε ήδη περάσει να συζητάμε για πλουραλισμό με προϋποθέσεις αυτό που έχει υπονομευθεί είναι η ίδια η εγκυρότητα της πολυπολιτισμικότητας. Και η λύση του πλουραλισμού που προκρίνεται ως συμβιβασμός δέχεται την ετερότητα εφόσον  δηλώσει πρώτα τη νομιμοφροσύνη της στις Δυτικές αξίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν υποκριτικό συμβιβασμό, μια επιστροφή του βικτωριανού κανονιστικού πλαισίου με εύσχημο τρόπο6. Αυτού του είδους ο πλουραλισμός που απαιτεί συμμόρφωση με τις Δυτικές αξίες όχι μόνο ακυρώνει το ιδανικό της πολυπολιτισμικότητας αλλά και για την ώρα βρίσκει το νομικό του πρόσκομμα στην παράγραφο 1 του άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Όπως γράφει ο Νίκος Αλιβιζάτος7, αξιοποιώντας τις γνώσεις και την πείρα του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου, «η τήρηση των θρησκευτικών συνηθειών θα πρέπει να γίνεται σεβαστή. Διότι, όσο και αν ορισμένες από αυτές ξενίζουν, ενοχλούν, ακόμα και σοκάρουν όσους δεν τις συμμερίζονται, οι συνήθειες αυτές ανάγονται σε ενδόμυχες αξίες των πιστών της συγκεκριμένης θρησκείας. Γι’ αυτό και –πλην εντελώς οριακών εξαιρέσεων– δεν θα πρέπει να γίνεται ανεκτός κανένας περιορισμός τους». Όμως ο ίδιος συνοδεύοντας το δικαίωμα της θρησκευτικής πρακτικής με την υποσημείωση «πλην όμως» και  «θεμιτών απαγορεύσεων» υπομονεύει το πνεύμα των όλων όσα προηγουμένως έχει αναφέρει. Ποια είναι τελικά η αξία της ελευθερίας της θρησκευτικής πρακτικής αν αυτή ισχύει μόνο «πλην εντελώς ακραίων περιπτώσεων»; Αυτό που τελικά αποτελεί «εντελώς ακραία περίπτωση» γίνεται καθαρά θέμα ερμηνείας και επηρεάζεται αναμφισβήτητα εκ των επιβαλλόμενων συνθηκών, με τον ίδιο τρόπο που η συζήτηση για την μπούργκα και το νικάμπ δεν θα είχε ποτέ την ένταση που έχει εάν δεν επιδρούσε πάνω της η δράση του ISIS στην Ευρώπη.
Για να κάνει πιο συγκεκριμένο τι εννοεί «ακραίο», ο Αλιβιζάτος μάς παρουσιάζει δύο παραδείγματα: Το ένα προέρχεται από τη δικαστική απαγόρευση της χρήσης ενός «μαλακού» ναρκωτικού –του peyote– στην άσκηση παραδοσιακών (θρησκευτικών) τελετών μιας φυλής Ινδιάνων της πολιτείας του Όρεγκον· απόφαση που προκάλεσε σάλο στις Η.Π.Α. γιατί θεωρήθηκε ότι καταφέρει πλήγμα κατά της θρησκευτικής ελευθερίας. Και το δεύτερο είναι η απαγόρευση των γαλλικών δικαστηρίων σε ορθόδοξους Εβραίους να σφάζουν δημόσια  βόδια με τον παραδοσιακό τελετουργικό τρόπο, ο οποίος εγγυόταν την «καθαρότητα» του κρέατος των σφαγίων. Και τα δύο παραδείγματα χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ποιο είδος θρησκευτικών πρακτικών μπορεί να θεωρηθεί «ακραίο» αν και ο ίδιος ο Αλιβιζάτος σπεύδει να σημειώσει πως δεν θεωρεί τη χρήση peyote αρκετά ακραία ώστε να συμφωνεί ο ίδιος με την απαγόρευσή της.
Αν όμως εντέλει ο ορισμός του «ακραίου» υπόκειται σε υποκειμενική ερμηνεία που μπορεί να ποικίλει από δικαστή σε δικαστή, τότε το σίγουρο είναι πως από εδώ και πέρα κάθε θρησκευτική συμπεριφορά μπαίνει στο στόχαστρο αναλόγως εάν αντιβαίνει τον γενικό κανόνα συμπεριφοράς  ή τη φιλελεύθερη ηθική της μαζικής κοινωνίας. Αυτό που περισσεύει από τις θρησκευτικές συμπεριφορές και μένει στο απυρόβλητο είναι μονάχα μια άνευρη συμπεριφορά, ένα είδος «θρησκευτικού lifestyle» στο πλαίσιο του πολυπολιτισμικού φολκλόρ.
Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση στην οποία αποδομείται ήδη ο κυρίαρχος χαρακτήρας της πολυπολιτισμικότητας, αφήνοντας πίσω της τη σκιά του πλουραλισμού, γίνεται ακόμα πιο φανερό από την αμυντική θέση στην οποία έχει περιέλθει η Γερμανίδα καγκελάριος ως η πιο εξέχουσα εκπρόσωπος του μπλοκ της πολυπολιτισμικότητας. Η πρόσφατη τοποθέτηση της Άνγκελα Μέρκελ πως «ένα Ισλάμ που ασκείται με τρόπο ενάντιο  στο γερμανικό σύνταγμα δεν έχει θέση στη Γερμανία» ανοίγει σαφώς τον δρόμο για επιπλέον δημιουργικές ερμηνείες και κυρίως την απέλαση κάθε μετανάστη που δεν συμμερίζεται τις θεμελιώδεις αποφάσεις του ΟΗΕ για πλήρη ισότητα ανδρών και γυναικών. Επιπλέον, δείχνει την από εδώ και πέρα γενική στάση θα κρατήσει η Ευρώπη σε εκείνο το Ισλάμ ή οποιαδήποτε άλλη μεταφυσική που αντιβαίνει στην ιδεολογική επικυριαρχία του Δυτικού κόσμου. Η θεωρία των «ανοιχτών κοινωνιών» έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
Πολυπολιτισμικότητα χωρίς κουλτούρα
Ο «νέος Διαφωτισμός» ως λύση της Madhavi Sunde δεν είναι τίποτα άλλο από την τοποθέτηση κάθε μεταφυσικής λατρείας στο πλυντήριο του μεταμοντέρνου πλουραλισμού προκειμένου να βγει αποκαθαρμένη από τον απολυτό θεολογικό χαρακτήρα που τη διατηρεί διακριτή από τον υπόλοιπο κόσμο. Σε αυτό το σημείο η καθηγήτρια πολιτικής θεωρίας του φύλου Anne Phillips είναι πολύ πιο τολμηρή από την Sunde και προτείνει μια νέα ρηξικέλευθη έννοια της πολυπολιτισμικότητας. Στο βιβλίο της “Multiculturalism without Culture” (Πολυπολιτισμικότητα χωρίς κουλτούρα8 ) δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας όταν διακηρύττει: “The rights that matter in developing a case for multiculturalism are those of individuals, not groups9” («Τα δικαιώματα που έχουν σημασία κατά την υπεράσπιση της πολυπολιτισμικότητας είναι εκείνα των ατόμων, όχι των ομάδων»).
Είναι τα δικαιώματα των ομάδων λοιπόν που πρέπει να τεθούν στο περιθώριο προκειμένου στo πλαίσιο μιας «ορθής» προσέγγισης της πολυπολιτισμικότητας να αναπτυχθούν τα δικαιώματα των ατόμων τα οποία «είναι θεμελιωμένα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη και όχι των παραδόσεων και των πολυπολιτισμικών ομάδων». Και καταλήγει «None of what I have argued implies that cultures have rights—to respect, funding, or survival—only that individuals do». Οι κουλτούρες ως «αμετάβλητα και αυταρχικά» ριζώματα στον χρόνο βρίσκονται στον αντίποδα του πολιτισμού, ο οποίος ως άθροισμα ( -και όχι σύνολο- ) ισοδύναμων και τυχαία συνδεόμενων μεταξύ τους ατόμων είναι κατά βάση μια ρευστή και μεταβαλλόμενη συνθήκη10.
Από αυτήν τη διαπίστωση η Phillips συμπεραίνει πως οι κουλτούρες είναι «καταπιεστικές» και προτείνει τη θαρραλέα αντιμετώπισή τους: «Ήρθε η ώρα να επεξεργαστούμε μια εκδοχή  πολυπολιτισμικότητας απαλλαγμένη από τις πραγμοποιημένες έννοιες της κουλτούρας, που θα επεμβαίνει περισσότερο θαρραλέα στα πολιτιστικά στερεότυπα, και θα αρνείται να υποτάξει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των γυναικών στις δήθεν παραδόσεις της κουλτούρας τους». Μόνο ένας εκμοντερνισμός του Ισλάμ λοιπόν, αντίστοιχος με την προτεσταντική εκδοχή «ιδιωτικοποίησης της θρησκείας», μπορεί να συφμωνεί με τη σύγχρονη μαζική κοινωνία.
Μόνο έτσι θα διαμορφωθεί εκείνη η «εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας» που προκρίνει η Phillips απαλλαγμένη από τις «δήθεν» παραδόσεις της. Δηλαδή μόνο έτσι θα επιβληθεί η αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα της φιλελεύθερης αγοράς επί των πολιτισμικών ετεροτήτων και θα εξασφαλιστεί έτσι η μετατροπή των πάντων σε εμπορεύματα και όλων σε καταναλωτές10. Προκρίνοντας αυτήν τη λύση η Phillips υιοθετεί το επιχείρημα της Susan Okin πως το «Ισλάμ αποτελεί πρόβλημα για τις γυναίκες». Μόνο εάν «διαφωτιστεί» το Ισλάμ,  τότε σαφώς κατά τον ισχυρισμό της Sunde το πρόβλημα θα λυθεί.
Στο ίδιο μήκος κυμαίνεται και η «υποστασιοποιημένη» λύση του «πλουραλισμού» που προκρίνουν η Άννα Καραμάνου και Σώτη Τριανταφύλλου· η τελευταία μάλιστα επαναφέρει από το παράθυρο τη Βικτωριανή αντίληψη για τη σχέση μεταξύ του Δυτικού πολιτισμού και του κόσμου, και αναπόφευκτα μας παραπέμπει στην κριτική του John Grey11 στην αξίωση των Δυτικών να κυριαρχήσουν οικουμενικά επιβάλλοντας ως απόλυτο το ιδεολογικό μοντέλο «Ένας Κόσμος – Μία Ιδεολογία – Μια Οικονομία»·, αυτό το μότο θυμίζει περισσότερο το ρωμαϊκό imperium του πολυθεϊστικού συγκρητισμού κάτω από το άγρυπνο μάτι του θεϊκού Αυτοκράτορα παρά την «κοινωνία πλουραλισμού και ισότιμης συνύπαρξης διαφορετικών κουλτούρων και θρησκειών» που υποτίθεται πως πρεσβεύει η πολυπολιτισμικότητα.

Σε κάθε περίπτωση, αν οι ανεπίλυτες αντιφάσεις της πολυπολιτισμικότητας αντιμετωπιστούν με στρατηγικές τύπου «νέου Διαφωτισμού», «πολυπολιτισμικότητας χωρίς κουλτούρες» και «πλουραλισμού» αυτό που σηματοδοτείται είναι πως από τη θεωρία των «ανοιχτών κοινωνιών» περνάμε πλέον κατηγορηματικά στις «κοινωνίες των προϋποθέσεων». Μολονότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να παραδεχτούμε πως παρεκτός από το πεδίο των διακηρύξεων όχι μόνο ποτέ δεν τις αποχαιρετήσαμε αλλά και ποτέ δεν διανοηθήκαμε για αυτό.
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν μπορεί να υπάρξει κάτι που να αντιστοιχεί πραγματικά σε ένα είδος «ανοιχτής κοινωνίας». Αν η υιοθέτηση της θρησκευτικής ανεκτικότητας για τη διατήρηση της πολυπολιτισμικότητας προϋποθέτει τη βαλσαμοποίηση των θρησκευτικών συμπεριφορών, τότε ίσως ο μοναδικός τρόπος για τη πλήρη και ανόθευτη διατήρηση των Θρησκειών να είναι ο ολόσχερής και ειλικρινής εξοβελισμός τους από τον Δυτικό κόσμο.

1.Προτείνουμε η παρούσα ανάλυση να διαβαστεί ως συνέχεια του κειμένου για την laïcité «Προς υπεράσπιση της κοσμικότητας» των Μιχάλη Θεοδοσιάδη και Σοφία Ζήση καθώς συνομιλεί με τη θέση ότι «οι θρησκευτικές μειονότητες έχουν την υποχρέωση να εγκαταλείψουν μέρος της ταυτότητάς τους» ως αντάλλαγμα για «να ασκούν μια ορισμένη πίστη που να αποτελεί μια προσωπική (αλλά, φυσικά, αδιαμφισβήτητη) υπόθεση».
2. Για παράδειγμα οι Άγγλοι υποστηρικτές του Briemain που κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «I am European, not British».
3.Το “Is Multiculturalism Bad for Women?” της Susan Moller Okin,1997, το “The New Enlightenment: “How Muslim Women are Bringing Religion Out of the Dark Ages.” της Madhavi Sunde, 2006 αλλά και το “Multiculturalism without Culture” της Anne Phillips,2007 είναι ανέκδοτα στα ελληνικά.
4.Στην περίπτωση της Γαλλίας, το δικαίωμα στην πολυγαμία συνιστούσε μειονοτικό δικαίωμα, μη διαθέσιμο στον υπόλοιπο πληθυσμό. Υπολογίζεται ότι 150.000-400.000 πολυγαμικές οικογένειες ζουν στη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι η πολυγαμία έχει απαγορευτεί από το 1993. Καραμάνου Άννα, συλλογικός τόμος / «Διαπολιτισμικότητα και Θρησκεία στην Ευρώπη, μετά την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, εκδόσεις Ίνδικτος.
5.Τα ευρήματα της δημοσκόπησης αυτής δημοσιεύονται σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ποιος μιλάει για το Ισλάμ: Τι πραγματικά σκέπτονται ένα δισεκατομμύριο μουσουλμάνοι.” Το βιβλίο, γραμμένο από τη Dalia Mogahed και τον John L. Esposito συμπυκνώνει έξι χρόνια έρευνας και πάνω από 50.000 συνεντεύξεις που «επιστημονικά» αντιπροσωπεύουν το τι «σκέπτονται πραγματικά» 1,3 δισεκατομμύρια μουσουλμάνοι σε 35 έθνη, τα οποία είτε είναι κατά κύριο λόγο μουσουλμανικά ή έχουν σημαντικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
6.ΣώτηΤριανταφύλου«Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ενσωμάτωση, αφομοίωση»,2015, εκδ. Πατάκη.
7.Νίκος Αλιβιζάτος «Πολιτισμική ετερότητα και ανθρώπινα δικαιώματα» 2011, συλλογικός τόμος εκδ. Μεταίχμιο.
8.Multiculturalism without Culture /Anne Phillips, 2007.
9.Ολόκληρη η παράγραφος της Phillips: “Η πολυπολιτισμικότητα που θα υπερασπιστώ σε αυτό το βιβλίο θεμελιώνεται στα δικαιώματα των ατόμων και όχι στα δικαιώματα των ομάδων. Κανένα από τα επιχειρήματα που αναπτύσσω δεν συνεπάγεται ότι οι κουλτούρες έχουν δικαιώματα –στον σεβασμό, τη χρηματοδότηση ή την επιβίωση– μόνο τα άτομα έχουν δικαιώματα. Δεν θεωρώ τις κουλτούρες καθολικούς τρόπους ζωής που μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σύμφωνα με τις βασικές πεποιθήσεις ή παραδόσεις τους· συγχρόνως, δεν θεωρώ την πολυπολιτισμικότητα έναν τρόπο κατανομής δύναμης και εξουσίας μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων”.
“Η βιβλιογραφία σχετικά με την πολυπολιτισμικότητα έχει βραχυκυκλωθεί λόγω μιας υπερβολικά ολιστικής αντίληψης της κουλτούρας, η οποία εν μέρει αντανακλά το γεγονός ότι το αφετηριακό της σημείο ήταν μια βιβλιογραφία σχετικά τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των ιθαγενών πληθυσμών. Αυτό το γεγονός προήγαγε την ιδέα ότι το διακύβευμα αφορά μια διαπραγμάτευση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες διακριτές κουλτούρες, εκ των οποίων η καθεμία λειτουργεί ως ένα αυτοαναπαραγόμενο όλον”.
10.Παναγιώτης Κονδύλης «Παρακμή του αστικού πολιτισμού. Από την μοντέρνα στην μεταμοντέρνα εποχή και από το Φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία»/2007 εκδ. Θεμέλιο.
11. John Grey «Μαύρη λειτουργία. Η αποκαλυπτική θρησκεία και ο θάνατος της ουτοπίας»/2009, εκδ. Οκτώ.
Respublica

Διαβάστε περισσότερα

Μια σημαία από τη Σμύρνη

“…Οι αρχαίοι Έλληνες βάλανε στο τείχος της Ακρόπολης τα κομμάτια απ’ τους κατεστραμμένους ναούς που είχανε κάψει οι βάρβαροι, να τα βλέπουνε οι νέοι και να μην ξεχνάνε… Σηκώστε τα μάτια σας να δείτε εκεί στην Ακρόπολη αυτά τα κομμάτια τα μάρμαρα… Εκεί στο τείχος τα χτισμένα… Στην ξερολιθιά βαλμένα… Είναι οι πιο αρχαίες σημαίες του κόσμου… Οι σημαίες αυτή τη δουλειά κάνουνε. Δε μας αφήνουνε να ξεχνάμε… Άμα ξεχάσεις αυτά που ‘παθες, θα στα ξανακάνουνε χειρότερα… Να σηκώνεις τα μάτια σου και να βλέπεις τσι σημαίες και να μην ξεχνάς… να μην ξεχνάς…”.

Τέτοιες μέρες, πριν από 94 χρόνια, ο ελληνισμός ξεριζωνόταν από την πανάρχαια κοιτίδα της Ιωνίας. Αυτά που ακολούθησαν την μικρασιατική καταστροφή του ’22, όπως και την τραγωδία της Κύπρου, το 1974, δεν είναι άσχετα με την σημερινή παρακμή και την απουσία γεωστρατηγικής αντίληψης και εθνικής πολιτικής σε τόσο κρίσιμες, πάλι, στιγμές.

Έχει ειπωθεί από τους σχεδιαστές της Νέας Παγκόσμιας Τάξης ότι ο δυσκολοκυβέρνητος ελληνικός λαός για να πάψει να παρενοχλεί, πρέπει να πληγεί βαθειά στις πολιτιστικές του ρίζες. Η μικρασιάτισσα Ελληνίδα Αγγέλα Παπάζογλου “σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν” με έναν τρόπο αυτονόητο, πηγαίο, δυνατό, μυεί στο γοητευτικό βίωμα της ελληνικότητας.

“…Άμα ήρχαμε, είπανε πως θα μας δώκουνε από μια κουβέρτα στα παλιά ανάκτορα. Την πρώτη μέρα που ηπήγαμε και ηγραφτήκαμε, δεν είδαμε σημαία πουθενά. Σκάσαμε… στεναχωρηθήκαμε… Καλά… κι εδώναι τα πράματα προδομένα; Τι να συμβαίνει… Πού είναι οι σημαίες;… Πού είναι η Ελλάδα;… Πού είναι που τραγουδάγαμε “Αθήνα και Περαία μου και γαλανή σημαία μου” και ηπρηζούντουστε τα μάτια μας απ’ το δάκρυο… Αυτήναι το λοιπόν η Αθήνα, που ηβλέπαμε στα ονείρατά μας;

Αυτήναι η Αθήνα που νομίζαμε πως η Σμύρνη είναι χωριό μπροστά της; …Πού είναι μωρέ οι σημαίες; …μονάχα στα καπέλλα των χωροφυλάκων; Ε… Απ’ τα πολλά πια, κι αφού έγινε μαύρο το μάτι μας να ψάχνουμε για σημαίες, είδαμε αψηλά σ’ ένα μεγάλο κοντάρι στον ουρανό κοντά -στην Ακρόπολη μου φαίνεται ήτανε- μια σημαιίτσα μικρίτσα-μικρίτσα… καϊμίρικια… τσιγκούνικια… σα παντιερίτσα, σα λαβαράκι ήτανε… Και σκεφθήκαμε: “Δε θάχουν άλλη φαίνεται, και τήνε βάλανε ψηλά για να τη βλέπουνε όλοι, να πορεύονται, και νάναι ήσυχοι με το φιλότιμό τους… Και άνοιξε το πικραμένο της στοματάκι η μανούλα μου και είπε: “Κόρη μουουου… κακά πέσαμε… Από δω και ομπρός, …αυτά θάναι τα χαΐρια μας εδωπέρα… Εκείνη έλεγε και μένα το μυαλό μου πετάρισε στη Σμύρνη. Θυμήθηκα το σοκάκι μας πούχε σταυρωτά τις σημαίες και γινότανε στοά άμα πέρναγες από κάτω…”.

“…λευτερωθήκαμε και γέμισε η Σμύρνη σημαίες… Χιλιάδες πολλές σημαίες… Εμείς μόνο υψώσαμε πόσες… δύο που είχαμε απ’ τη γιαγιά μου, και μια προίκα τση μάνας μου, τρεις… Όλες είχανε μαλαματένιες κλωστές στα κρόσσια… νάναι βαριά, να μην την παίρνει και τη διπλώνει ο αέρας τη σημαία μόνο να τη φουσκώνει… να σιδερώνεται ο σταυρός… να φαίνεται από μακριά… σα καλοτάξιδο καράβι ν’ αρμενίζει στο γιαλό… Τ’ ήτανε κείνο το πράμα… Πολλές σημαίες… Θάλασσα κανονικιά… Βάλε με το νου σου πόσα σπίτια ήτανε… Κάθε σπίτι και δυό-τρεις. Οι Τούρκοι τρίβανε τα μάτια τους. Πού στο διάολο βρεθήκανε τόσες χιλιάδες σημαίες… Σατανάδες μας ανεβάζανε, διαολάνθρωποι μας κατεβάζανε…”

Σκηνή από την εξαιρετικά επιτυχημένη θεατρική παράσταση «Αγγέλα Παπάζογλου» με την Άννα Βαγενά στον ομώνυμο ρόλο.

“…Πήγαμε με τη μαμά μου και ηπήραμε κοντάρι… Το υψώσαμε μαζί με τη μαμά μου και καμαρώναμε. Καμαρώναμε γιατί εγώ ήμουνα ορφανό και η μαμά μου έραβε παντελόνια. Τραγουδούσα κιόλας, κι ήτανε και τα πράματα φτηνά… Ζούσαμε… Δεν περιμέναμε από κανέναν… με τα χεράκια μας τα κάναμε όλα… Καμαρώναμε με το κοντάρι… Τόχαμε αγοράσει με τα χέρια μας… τόχαμε κουβαλήσει με τα χέρια μας… τόχαμε βάψει με τα χέρια μας… και το καμαρώναμε με την καρδιά μας… Τι άλλο θέλαμε; Ήμαστε ευτυχισμένες… και τι ξύλο… Νάναι από δαδί ν’ αρπά. Να μην προλαβαίνει ο εχθρός να την πατήσει… Να καεί περήφανα …υψωμένη… όπως το αξίζει… Άμα καεί η σημαία διπλωμένη, είναι προδοσία στη μέση…”

“…Άμα λευτερωθήκαμε σκεπάζαμε το νεκρό με τη σημαία… Εδώ, μόνο άμα είσαι κάτι, άμα έχεις μεγάλη θέση και πεθάνεις, βάζουν σημαία. Λες και οι άλλοι δεν είμαστε Ρωμιοί. Εμείς άμα βλέπαμε καμμιά κηδεία ξένη, μονάχα με στεφάνια, τήνε λέγαμε ορφανή…”.

“…Οι αρχαίοι Έλληνες βάλανε στο τείχος της Ακρόπολης τα κομμάτια απ’ τους κατεστραμμένους ναούς που είχανε κάψει οι βάρβαροι, να τα βλέπουνε οι νέοι και να μην ξεχνάνε… Σηκώστε τα μάτια σας να δείτε εκεί στην Ακρόπολη αυτά τα κομμάτια τα μάρμαρα… Εκεί στο τείχος τα χτισμένα… Στην ξερολιθιά βαλμένα… Είναι οι πιο αρχαίες σημαίες του κόσμου… Οι σημαίες αυτή τη δουλειά κάνουνε. Δε μας αφήνουνε να ξεχνάμε… Άμα ξεχάσεις αυτά που ‘παθες, θα στα ξανακάνουνε χειρότερα… Να σηκώνεις τα μάτια σου και να βλέπεις τσι σημαίες και να μην ξεχνάς… να μην ξεχνάς…”.

[Από το βιβλίο του Γιώργη Παπάζογλου “Ονείρατα της άκαυτης και της καμμένης Σμύρνης. Αγγέλα Παπάζογλου. Τα χαΐρια μας εδώ”. Επιμέλεια: Ευθυμία Παπασπύρου-Καραδημητρίου]

pylitonfilon

Διαβάστε περισσότερα

Τι σημαίνει η τουρκική επέμβαση στη Συρία

του Julien Barnes-Dacey

Η τουρκική στρατιωτική παρέμβαση στη Βόρεια Συρία, βοηθώντας τους αντάρτες να καταλάβουν την πόλη Jarablus από την ISIS, αντιπροσωπεύει την πιο τολμηρή κίνηση της Άγκυρας στην μακροχρόνια σύγκρουση στην Συρία. Είναι σαφές ωστόσο ότι οι κουρδικές φιλοδοξίες θα συναντήσουν τώρα εμπόδια καθώς διάφοροι παράγοντες προσπαθούν να τις ανταλλάξουν με την στήριξη της Τουρκίας.

Η επίσημη αιτιολογία για το ότι οι τουρκικές δυνάμεις πέρασαν τα σύνορα, είναι η απειλή που συνιστά για την Τουρκία η ISIS. Αλλά η ISIS επιχειρεί στη νότια πλευρά της Τουρκίας και διεξάγει ακόμη και τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουρκία, για χρόνια. Στην πραγματικότητα, η κύρια αιτία είναι πιθανό να ήταν η ανάγκη να αποφευχθεί η προς τα δυτικά επέλαση των Κούρδων της Συρίας, που θέλουν να εδραιώσουν τον έλεγχό τους στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία.
Η Άγκυρα εδώ και καιρό έχει εκφράσει την αντίθεσή της σε αυτή την προσπάθεια και συχνά έχει απειλήσει με αντίποινα (χωρίς να διευκρινίζει) τους Κούρδους εάν μετακινηθούν δυτικά του ποταμού Ευφράτη. Το ίδιο το όνομα της επιχείρησης, Ασπίδα του Ευφράτη, υπογραμμίζει ότι αυτή είναι η κύρια πρόθεση της Άγκυρας.

Πράγματι, η παρέμβαση σηματοδοτεί μια απρόσμενη σύγκλιση μεγάλου αριθμού παραγόντων που έχουν βρει κοινή αιτία για να κινηθούν εναντίον των Κούρδων. Οι κουρδικές δυνάμεις ήταν κάποτε χρήσιμοι εταίροι για πολλούς παράγοντες στον συριακό πόλεμο, αλλά τώρα ίσως να στερεύουν από τύχη.

Η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία έχει στηριχθεί στις κυριαρχούμενες από τους Κούρδους Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) ως τις βασικές επίγειες δυνάμεις της στη Συρία κατά της ISIS, απάντησαν στην τουρκική επέμβαση επιβάλλοντας νέους περιορισμούς στους Κούρδους. Συγκεκριμένα, απείλησαν να δοθεί τέλος στην στρατιωτική στήριξη εάν οι Κούρδοι δεν συμμορφωθούν με τις τουρκικές ανησυχίες. Εν μέρει αυτό αντανακλά την αμερικανική αναγνώριση ότι οι κουρδικές δυνάμεις μπορούν να προχωρήσουν μόνο ως εδώ στην κατάληψη αραβικών (στην πλειονότητά τους) εδαφών από την ISIS. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι χρειάζονται τις αραβικές σουνιτικές δυνάμεις -πολλές εκ των οποίων υποστηρίζονται από την Τουρκία- να αναλάβουν την μάχη στην καρδιά της ISIS στη Συρία.

Αλλά η μετατόπιση της αμερικανικής στάσης μπορεί επίσης να υποδηλώνει μια βαθύτερη ανησυχία. Οι διπλωματικοί ελιγμοί μετά από την πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, υποδηλώνουν ότι η Άγκυρα ίσως εξετάζει μια στρατηγική επανευθυγράμμιση. Κρίνοντας από τα τελευταία δημοσιεύματα στις φιλοκυβερνητικές τουρκικές εφημερίδες, η τουρκική κυβέρνηση τώρα φαίνεται να πιστεύει ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να την ανατρέψουν ή ακόμη και να καταστρέψουν την Τουρκία, τόσο μέσω στήριξης στους Gulen-ιστές όσο και μέσο της στήριξης για τους Κούρδους στη Συρία και στο Ιράκ. Αυτό μπορεί να αυξάνει την αίσθηση στην Ουάσιγκτον ότι τώρα δεν είναι η ώρα να αποξενώσει τον σύμμαχό της στο ΝΑΤΟ, που είναι τελικά πολύ πιο σημαντικός εταίρος από τους ΚΟύρδους.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η Άγκυρα έχει εμπλακεί σε έναν έντονο γύρο υψηλής διπλωματίας με την Ρωσία, και το Ιράν και η Συρία είναι υψηλά στην ατζέντα. Αν και επισήμως δεν συμβιβάζεται στο ότι ο Assad πρέπει να φύγει, η Τουρκία έχει μετατοπιστεί προς την ιδέα ότι ο Assad δεν θα είναι μέρος της Συρίας στο «μακροπρόθεσμο” μέλλον. Αυτό αντιπροσωπεύει μια λεπτή αλλά σημαντική αντίθεση με την προηγούμενη, πιο αποφασιστική γραμμή, ότι πρέπει να φύγει στο τέλος μιας βραχυπρόθεσμης μελλοντικής μετάβασης.

Ο Assad και οι υποστηρικτές του έχουν κρατηθεί από αυτή την υπό εξέλιξη, αν και ακόμη ατελής, τουρκική θέση. Για χρόνια το καθεστώς του Assad είχε μία σιωπηρή συμφωνία μη επίθεσης με τους Κούρδους. Αλλά οι δυνάμεις της συριακής κυβέρνησης πρόσφατα άνοιξαν ενα νέο μέτωπο εναντίον τους, ξεκινώντας αεροπορικές επιδρομές στην υπό κρατικό έλεγχο πόλη Hassakeh. Η επίθεση είχε σίγουρα στόχο να στείλει μήνυμα στην Άγκυρα ότι η Δαμασκός θα μπορούσε να αποτελέσει έναν αποτελεσματικό εταίρο στο να συγκρατήσει την κουρδική πρόκληση -ίσως πιο αποτελεσματικά από ό,τι οι ΗΠΑ.

Στο μεταξύ, οι συνομιλίες μεταξύ της Τουρκίας και των βασικών υποστηρικτών του Assad, κατέληξαν σε μια ανανεωμένη κοινή δέσμευση για την εθνική ενότητα της Συρίας. Και παρά την αναπόφευκτη καταδίκη από την Δαμασκό της παράβασης της συριακής κυριαρχίας, οι αντιδράσεις της Ρωσίας και του Ιράν στην τουρκική εισβολή, ήταν απροσδόκητα σιωπηρές. Η Τεχεράνη, η οποία αντιμετωπίζει την δική της εσωτερική κουρδική πρόκληση, δεν είπε απολύτως τίποτα. Επιπλέον, είναι πιθανό να έχει υπάρξει ένας ελάχιστος συντονισμός μεταξύ της Άγκυρας και της Μόσχας, δεδομένης της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στη Συρία και της έγνοιας της Τουρκίας να διασφαλίσει ότι δεν προκάλεσε ένα περιστατικό παρόμοιο με εκείνο που κατέληξε στην κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους πριν από ένα χρόνο. Αυτή η αιφνίδια σύγκρουση διατάραξε τις ρωσό-τουρκικές σχέσεις, οι οποίες μόλις προσφάτως έχουν ανακάμψει.

Πού πάει η Τουρκία από εδώ;

Ακόμη κι αν ο ανταγωνισμός για την τουρκική στήριξη έχει σφυρηλατήσει μια σπάνια ενότητα γύρω από το κουρδικό ζήτημα, παραμένει αβέβαιο πόσο αυτό θα επηρεάσει τον ευρύτερο πόλεμο. Όπως συμβαίνει τόσο συχνά στην συριακή κρίση, ένα φαινομενικά αποφασιστικό βήμα, κρύβει ένα πλήθος διχασμών και πολύπλοκων καταστάσεων.

Η τουρκική επανατοποθέτηση πρέπει να τεθεί στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης ένοπλης στήριξης της Άγκυρας για τους Σύριους αντάρτες στο Χαλέπι, καθώς αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις του καθεστώτος που έχουν τη στήριξη του Ιράν και της Ρωσίας. Αν και φαίνεται να υπάρχει κάποια ευθυγράμμιση στο κουρδικό ζήτημα -το οποίο ο Assad και οι υποστηρικτές του ελπίζουν ότι τελικά θα σύρει την Τουρκία σε μια νέα θέση για τον εμφύλιο πόλεμο ευρύτερα- η μάχη στο Χαλέπι γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι Σύριοι αντάρτες είναι πιθανό να δουν την τουρκική εισβολή ως ένα γεγονός που είναι game changer προς όφελός τους και να πιέσουν ακόμη περισσότερο εναντίον των δυνάμεων του καθεστώτος.

Ένα βασικό ερώτημα είναι εάν η Άγκυρα βλέπει την στήριξή της για τις ομάδες των ανταρτών ως μέρος μιας ευρύτερης διαπραγματευτικής τακτικής με στόχο την ενίσχυση της θέσης της για μια ειλικρινή διαπραγμάτευση με τους υποστηρικτές του Assad. Ή στην πραγματικότητα η Άγκυρα προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή των υποστηρικτών του Assad με μια υπόνοια μιας νέας θέσης για την διασφάλιση των κουρδικών της συμφερόντων ενώ τελικά παραμένει προσηλωμένη σε μια πιο άμεση αλλαγή καθεστώτος στην Συρία; Στο τέλος, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι διαφορετικοί παράγοντες μπορούν να παραμείνουν ταυτόχρονα ευθυγραμμισμένοι με το κουρδικό ερώτημα, διατηρώντας παράλληλα μια βίαιη μάχη αλλού. Κάτι θα πρέπει να προκύψει.

Πολλά ασφαλώς, θα εξαρτηθούν από το πώς ακριβώς θα εξελιχθεί η επέμβαση της Τουρκίας. Πιο έντονα, μένει να δούμε εάν η Τουρκία θα συρθεί σε μια βαθύτερη σύγκρουση με τους Κούρδους στην Συρία. Ενώ οι ΗΠΑ ιδιαίτερα προσπαθούν να μεσολαβήσουν μεταξύ των δύο συμμάχων τους για να διατηρήσουν μια κοινή εστίαση στην μάχη κατά του ISIS, είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτό δεν θα γίνει χαοτικό. Για τους Κούρδους, όλη η σύγκρουση αφορά το πώς να εγκαταστήσουν μια κρατική υπόσταση εντός της Συρίας. Για την Τουρκία, αφορά το πώς θα αποτρέψει μια τέτοια έκβαση.

Αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το ποια είδους παρουσία σκοπεύει να αφήσει η Τουρκία στην Συρία. Πραγματικά, μπορεί τώρα να δεσμεύεται σε μια πιο δαπανηρή διαδικασία από ο,τι αρχικά πίστευε. Υπήρχαν σοβαροί λόγοι για την χρόνια επιμονή της Άγκυρας ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στην Συρία, θα μπορούσε να είναι διαχειρίσιμη μόνο σε διεθνές επίπεδο. Αλλά η Τουρκία βρίσκεται τώρα μόνη της στην Συρία, με μια μικρή μόνο στήριξη από τις ΗΠΑ, αντιμετωπίζοντας σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την φύση της στρατηγικής εξόδου της.

Τα τελευταία χρόνια έχουν επανειλημμένως αναδείξει την ανικανότητα των ανταρτών να κρατήσουν τα εδάφη που κατακτούν, με την ανακατάληψη από την ISIS της Al-Ral τον Απρίλιο μετά από την κατάληψη της πόλης από τους αντάρτες, υποστηριζόμενους από την Τουρκία, ένα παράδειγμα. Η Τουρκία μπορεί κάλλιστα να χρειαστεί να παραμείνει και να κλιμακώσει την παρουσία της για κάποιο καιρό εάν θέλει να παραμείνουν τα συμφέροντά της. Στο τέλος, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό θα μπορούσε να είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα διαμορφώσει την τοποθέτηση της Τουρκίας στον εμφύλιο πόλεμο ευρύτερα.

Αλλά για την ώρα, μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο. Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία μόλις έγινε πιο περίπλοκος.

[Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.ecfr.eu/article/commentary_turkey_joins_the_fray_what_the_turkish_invasion_means_7103]

[Πηγή: Capital.gr, 29/08/2016]

Διαβάστε περισσότερα

«ΦΕΤΟΣ Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΡΟ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ»

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Κατά του Δημάρχου Ι.Π. Μεσολογγίου
και Προέδρου της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Ν. Καραπάνου
Προς
Κάθε αρμοδία ελεγκτική αρχή
(επισυνάπτονται στο τέλος του κειμένου)
Για πρώτη φορά φέτος, από συστάσεως του Δήμου Οινιάδων και έως σήμερα, δεν πραγματοποιήθηκε η προβλεπόμενη δημοπρασία της παραλίας του Λούρου. Φρόντισαν με στημένα δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο στις αρχές του καλοκαιριού, να το αποδώσουν στις υπαρκτές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της κρατικής μηχανής. Γνωστές σε όλους μας και επαναλαμβανόμενες κάθε χρόνο.
Μόνο που φέτος θεσμικά δεν έγινε κάτι διαφορετικό. Απεναντίας εφαρμόστηκε η ΚΥΑ του 2015. Συγκεκριμένα οι δήμοι ενημερώθηκαν ότι: «…με τις διατάξεις του άρθρου 56 του ν. 4384/23-4-2016 (ΦΕΚ 78 Α), ορίσθηκε ότι: «Η ισχύς της αριθ. ΔΔΠ0005159/586Β ΕΞ2015/7-4-2015 κοινής απόφασης των Υπουργών Οικονομικών και Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, περί απευθείας παραχώρησης με αντάλλαγμα, του δικαιώματος απλής χρήσης αιγιαλού, παραλίας, όχθης και παρόχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και πλεύσιμων ποταμών, στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α) Α' Βαθμού (578Β), όπως ισχύει, παρατείνεται έως 30-4-2017. Συμβάσεις παραχώρησης του δικαιώματος χρήσης σε τρίτους που έληξαν ή λήγουν έως την 30-4-2016, δεν παρατείνονται». Επιπλέον οι προηγούμενοι εγκύκλιοι του ΥΠΕΣΔΑ που προέβλεπαν οδηγίες και διευκρινίσεις εξακολουθούν να ισχύουν, με εξαίρεση τα αναφερόμενα περί της τριμελούς επιτροπής, όπου είναι αυτονόητο σύμφωνα με το Υπουργείο, ότι έπαυσε να ισχύει. Επομένως οι δημοπρασίες που θα διενεργούνται από τους Δήμους μετά την 31 -5 - 2016, θα ακολουθούν την ήδη υπάρχουσα διαδικασία των δημοπρασιών Υπενθυμίζεται ότι σε κάθε περίπτωση αυθαίρετης χρήσης κοινόχρηστων χώρων αιγιαλού και παραλίας, οι δήμοι που είναι υπεύθυνοι για την λήψη μέτρων προστασίας, θα πρέπει να διενεργούν αυτοψίες, προς διασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου».
Σχεδόν όλοι οι δήμοι της χώρας πρόλαβαν και δημοπράτησαν (η Αμφιλοχία δίπλα μας είναι). Στο δήμο μας ο κ. Καραπάνος είχε προαποφασίσει να μην προλάβει…προκειμένου να ικανοποιήσει τις πολιτικάντικες και ύποπτες πελατειακές του σχέσεις με μερίδα των εκεί επιχειρηματιών. Έταξε «λαγούς με πετραχήλια» και αυτοαναγορευμένος για μια ακόμη φορά υπεράνω των νόμων, υποσχέθηκε να «καθαρίσει» με το στυλάκι του γνωστού «νεοελληνικού τσαμπουκά».
Τα αποτελέσματα γνωστά και τα είχαμε εγκαίρως επισημάνει με ανάρτηση μας στις αρχές Ιουλίου και αφού την προηγουμένη είχαμε επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με τον Προϊστάμενο της Κτηματικής Υπηρεσίας, στον οποίο αναφέραμε την κατάσταση που διαμορφώνονταν στο Λούρο, τις άμεσες συνέπειες της, καθώς και αν θεσμικά θα μπορούσε η Κτηματική να υλοποιήσει τη δημοπρασία, κάτι που τελικά δεν έγινε και για το οποίο υπάρχουν αντικρουόμενες νομικές ερμηνείες.
Ακολουθεί η σχετική ανάρτηση:
Pantelis Karatsolis
7 Ιουλίου ·
«Παραλία ΛΟΥΡΟΥ: Ώρα μηδέν!
Για πολλά χρόνια, τόσο στο Δήμο Οινιάδων όσο και στο διευρυμένο Δήμο Μεσολογγίου, έχω γνωρίσει από πρώτο χέρι το πολυπλόκαμο τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας και τους μανδαρίνους των υπουργείων που τα ξέρουν όλα και μόνο καθυστερήσεις κάνουν σε όλα, ειδικά στο θέμα της παραλίας του Λούρου.
Παρ’ όλα τα εμπόδια, κάθε χρόνο με πολύ κόπο και υπομονή φθάναμε σ’ ένα, έστω μικρό, αποτέλεσμα.
Φέτος η δημοτική αδράνεια και αβλεψία που δεν είναι τόσο «αθώα» όσο φαίνεται να
«αξιοποιεί» τις κρατικές δυσλειτουργίες…
Διαμορφώνουν στην παραλία του Λούρου μια κατάσταση απόλυτου χάους, όπου μαζί με «τα ξερά», δηλαδή τους διαχρονικά μόνιμους κακοπληρωτές της περιοχής, κινδυνεύουν να καούν και τα «χλωρά», δηλαδή εκείνους τους επιχειρηματίες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο δήμο και στην εφορία και κινδυνεύουν με πρόστιμα.
Η δημοπρασία δεν έγινε φέτος από το δήμο, παρ’ όλο που ισχύει η περσινή ΚΥΑ, την οποία εφάρμοσαν εγκαίρως πολλοί δήμοι σε όλη τη χώρα. Η απώλεια δημοτικών εσόδων θεωρείται δεδομένη και οι πελατειακές σχέσεις ανθούν!
Η Κτηματική προσπαθεί τώρα να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, να κάνει δηλαδή τη δημοπρασία εντός του Ιουλίου. Μέχρι να ολοκληρωθεί, ΑΝ ολοκληρωθεί, θα έχει τελειώσει η σεζόν.
Η «χρηστή και αποτελεσματική διοίκηση» στο απόγειο της!»
Τα αποτελέσματα γνωστά και τα αναφέρουμε τώρα που έληξε η σεζόν:
1. Ηθελημένη απώλεια εσόδων για το δήμο και το κράτος. Ειδικά για το δήμο μας που σήμερα εμφανίζει και επισήμως μείωση εσόδων της τάξης του 33,6 % το Α εξάμηνο του 2016 (Απόφαση Οικ. Επιτροπής 231, 11/8/2016), η μεθοδευμένη μη δημοπράτηση κρίνεται ως απαράδεκτη πολιτικά, ηθικά και διοικητικά, καθώς και ποινικά κολάσιμη.
2. Διαδοχικά πρόστιμα και ποινικές παραβάσεις σε βάρος του συνόλου των καταστηματαρχών. Επιχειρηματίες που μέχρι σήμερα ήταν συνεπέστατοι στις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο δήμο, βρίσκονται τώρα «με την πλάτη στον τοίχο». ΣΔΟΕ, τμήμα εμπορίου, ΙΚΑ, Κτηματική, τους φόρτωσαν με συνεχείς παραβάσεις, διαπομπεύτηκαν και θα σέρνονται στα δικαστήρια για καιρό, εξαιτίας της απαράδεκτης στάσης του κ. Καραπάνου.
3. Διαμόρφωση μιας χαοτικής κατάστασης γενικευμένης ανομίας και παρανομίας, δυσφημιστική για την περιοχή και το ιδιαίτερο κάλλος της. Φέτος και σε πανελλαδική εμβέλεια πια, η παραλία του Λούρου ήταν στην επικαιρότητα εξαιτίας αυτής της κατάστασης.
Οι ευθύνες γι αυτή την κατάσταση βαραίνουν αποκλειστικά το Δήμο και τον ανεκδιήγητο Δήμαρχό μας, ο οποίος έχει αποδείξει αυτά τα 2 χρόνια πως ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον, το συμφέρον των πολλών και όχι των λίγων και “κολλητών” του.
Η υπεράσπιση του είναι υπόθεση όλων μας και γι’ αυτό πέραν των ελεγκτικών αρχών του κράτους και της δικαιοσύνης, καλούμε κάθε δημοτικό σύμβουλο και ειδικά τους επικεφαλείς των δημοτικών συνδυασμών:
1. Να συναινέσουν ώστε το θέμα να έρθει προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, παρουσία των υπευθύνων της Κτηματικής Υπηρεσίας και των επιχειρηματιών, ώστε να λάμψει η αλήθεια.
2. Να καταδικάσουν αυτή την απαράδεκτη και αήθη ενέργεια του κ. Καραπάνου.
Η σιωπή συνιστά συνενοχή!
30 Αυγούστου 2016

Κατσούλης Παναγιώτης – Καρατσόλης Παντελής
Δημοτικοί Σύμβουλοι Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου
Η παρούσα καταγγελία κοινοποιείται:
ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ & ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ & ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΣΟΔΩΝ ΤΡΥΦΩΝΑ ΑΛΕΞΙΑΔΗ

Διαβάστε περισσότερα

Η νόμιμη Γενοκτονία των Ελλήνων

Θεοδοσία Μπατάλα

Η νομική έννοια της «Γενοκτονίας» εφαρμόστηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης κατά την οποία απαγγέλθηκαν κατηγορίες στους Ναζί για την συστηματική εξόντωση άμαχου πληθυσμού λόγω φυλής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων και σωματικής κατάστασης.

Ο Πολωνός Εβραίος δικηγόρος Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος σώθηκε καταφεύγοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που δεν κατόρθωσαν σαράντα εννέα συγγενικά του πρόσωπα τα οποία δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, έχοντας ασχοληθεί πριν από τον πόλεμο με τον αφανισμό των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μετά τον πόλεμο αφοσιώθηκε στην εκστρατεία για την νομική αναγνώριση του όρου Γενοκτονία, στα αγγλικά Genocide που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω ή από την ελληνική λέξη γένος (με την έννοια της οικογένειας, της φυλής, του έθνους, της θρησκείας) και την λατινική cide (δολοφονία).

Παρ’ όλες τις άκαρπες προσπάθειες του Ραφαήλ Λέμκιν για την θέσπιση Διεθνών Νόμων που ορίζουν και απαγορεύουν την Γενοκτονία στη Διάσκεψη της Μαδρίτης του 1933, για την απαγόρευση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1945, συμμετέχοντας και ως σύμβουλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στη Δίκη της Νυρεμβέργης όπου κατόρθωσε η λέξη «Genocide» να περιληφθεί στο κατηγορητήριο, αλλά ως περιγραφικός και όχι ως νομικός όρος, τελικά οι ακούραστες προσπάθειές του επιβραβεύθηκαν στις 9 Δεκεμβρίου 1948, την ημέρα που τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Σύμφωνα με τον Λέμκιν:

«Γενοκτονία δεν συνεπάγεται απαραίτητα την άμεση καταστροφή ενός έθνους, εκτός εάν επιτυγχάνεται με μαζικές δολοφονίες όλων των μελών ενός έθνους. Σκοπός είναι να επισημάνει ένα συντονισμένο σχέδιο των διαφόρων δράσεων που αποσκοπούν στην καταστροφή των βασικών θεμελίων της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να αφανίσει τις ίδιες τις ομάδες. 

Οι στόχοι ενός τέτοιου σχεδίου είναι η διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, του πολιτισμού, της γλώσσας, των εθνικών αισθημάτων, της θρησκείας, της οικονομικής ύπαρξης εθνικών ομάδων καθώς και η καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας, της ελευθερίας, της υγείας, της αξιοπρέπειας και της ζωής των ατόμων που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες. Η Γενοκτονία στρέφεται κατά της εθνικής ομάδας ως μία οντότητα, και οι ενέργειες που πραγματοποιούνται, στρέφονται κατά ιδιωτών, όχι με την ιδιότητά τους ως ιδιώτες, αλλά ως μέλη της εθνικής ομάδας.  

H Γενοκτονία έχει δύο φάσεις:

1) την καταστροφή του εθνικού προτύπου της καταπιεσμένης ομάδας και

2)την επιβολή του εθνικού προτύπου του καταπιεστή.

Μετά την επιβολή, ο καταπιεσμένος πληθυσμός αποφασίζει αν θα παραμείνει ή θα φύγει ενώ ταυτόχρονα με την απομάκρυνση του πληθυσμού πραγματοποιείται και ο Εποικισμός από τους πληθυσμούς του καταπιεστή».

Σύμφωνα με την Απόφαση 260-ΙΙΙ-Α της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ την 9η Δεκεμβρίου 1948 – τέθηκε σε ισχύ την 12η Ιανουαρίου 1951 – Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και οι ευθύνες του θύτη, «Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιούν ότι η Γενοκτονία, συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα Διεθνούς Δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλαμβάνουν και να τιμωρούν τούτο». (Άρθρο 1)

«Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας

α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας,

β) πρόκληση βαρειάς σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας

γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει,

δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας

ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». (Άρθρο 2). «Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται»:  α) Γενοκτονία,  β) συνωμοσία προς διάπραξη Γενοκτονίας,  γ) άμεσα ή έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης Γενοκτονίας,  δ) απόπειρα διάπραξης Γενοκτονίας,  ε) συμμετοχή σε Γενοκτονία».( Άρθρο 3).

«Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά». (Άρθρο 4).

«Τα άτομα που διέπραξαν Γενοκτονία ή μια οποιαδήποτε από τις άλλες πράξεις που απαριθμούνται στο άρθρο 3, θα τιμωρούνται ανεξάρτητα αν είναι μέλη κυβέρνησης, κρατικοί λειτουργοί ή ιδιώτες». (Άρθρο 5).

«Τα άτομα που ευθύνονται για πράξη Γενοκτονίας ή άλλη πράξη όπως αναφέρεται στο 3ο άρθρο, πρέπει να δικαστούν στη χώρα που έχει διαπραχθεί το αδίκημα ή σε κάποιο διεθνές ποινικό Δικαστήριο που θα γίνει αποδεκτό από τους συμβαλλόμενους…..». (Άρθρο 6).

Σύμφωνα με τη Σύμβαση η Γενοκτονία αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο διαφόρων ενεργειών που τείνουν να καταστρέψουν τα ουσιαστικά θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν αυτές οι ομάδες. Η Γενοκτονία αποτελεί το πιο βαρύ έγκλημα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Αυτός ο οποίος διαπράττει τη Γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.

Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2012, για πρώτη φορά μετά το 1941, είχαμε δέκα έξι χιλιάδες περισσότερους θανάτους από γεννήσεις στην Ελλάδα.

Η φυσική μεταβολή του πληθυσμού (δηλαδή η μεταβολή που οφείλεται μόνον στη διαφορά γεννήσεων και θανάτων χωρίς συνυπολογισμό της μετανάστευσης) παρουσίασε αρνητική εξέλιξη, με φυσική μείωση του πληθυσμού κατά 16.299 άτομα.

Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Θεσσαλίας, Υγιεινής και Επιδημιολογίας του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Γιώργου Ραχιώτη, το γεγονός μπορεί να αποδοθεί και στις σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές των τελευταίων ετών.

Ο καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας Χρήστος Χατζηχριστοδούλου, επεσήμανε ότι θα απαιτούνταν μακροχρόνιες μελέτες για να αποδείξουν πόσο επηρεάζουν τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας τα δημογραφικά δεδομένα, ωστόσο όλες οι ενδείξεις προκαλούν άμεση συσχέτιση.

Στη μελέτη του Αγγ. Χατζάκη, καθηγητή Επιδημιολογίας στην Αθήνα, διαπιστώνεται εκτίναξη των κρουσμάτων AIDS μεταξύ των χρηστών ουσιών ενδοφλεβίως, στη σύγκριση προ και μετά κρίσης.

Σήμερα το TFR (Total Fertility Rate, Συνολικό Ποσοστό Γονιμότητας) στην Ελλάδα βρίσκεται στο 1,33, αλλά για τους Έλληνες της απογραφής του 2001, υπολογίζεται πως είναι στο 1, ίσως και πιο κάτω! Γνωρίζοντας την σύνθεση του πληθυσμού ανά πενταετείς ηλικιακές ομάδες, ξέρουμε το μέσο όρο της ηλικίας τεκνοποίησης που είναι τα 29 έτη, το προσδόκιμο επιβίωσης, το δείκτη γεννητικότητας.

Τι συμβαίνει στους πληθυσμούς με TFR κοντά στο 1; Η Κατίνκα Μπάρις του «Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση» (CER) γράφει πως με δείκτη γεννητικότητας «κοντύτερα στο 1… κάθε γενιά θα φθάνει το 60% της προηγούμενης» ενώ σε άρθρο του ο Ράσελ Σόρτο των Νιου Γιορκ Τάιμς γράφει πως «για τους δημογράφους ο αριθμός αυτός(TRF κάτω του 1,3) έχει πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις: «Σημαίνει πως ο πληθυσμός μιας χώρας θα μειωθεί κατά 50% μέσα σε 45 χρόνια προκαλώντας ανεπανόρθωτη μείωση του πληθυσμού«.

Μείωση κατά 50% τα επόμενα 45 χρόνια. Εάν επαληθευτούν αυτές οι προβλέψεις το 2060 οι Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας θα αριθμούν κάτι λιγότερο από 5,000,000.

Διαβάστε περισσότερα

Η ταμπέλα πληγώνει την παιδική ψυχή…

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει όλη τους την ζωή και έχουν συναισθανθεί ολοκληρωτικά την ύπαρξη τους, πίσω από μια ή πολλές ταμπέλες...


Ταμπέλες που πνίγουν τα όμορφα ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να εξελιχθεί και να βρει την πραγματική του ταυτότητα.
Ταμπέλες όπως «νευρικό», «αντιδραστικό», «ευαίσθητο», «υπερκινητικό» που μας ακολουθούν στην ζωή μας και δεν μας αφήνουν απλά να Υπάρχουμε.
Το νευρικό- υπερκινητικό παιδί ,είναι το παιδί που αντιλαμβάνεται και εσωτερικεύει γρήγορα τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του με αποτέλεσμα να αγχώνεται από αυτά γιατί δεν μπορεί να τα Διαχειριστεί τόσο γρήγορα όσο τα αντιλαμβάνεται.
Το αντιδραστικό παιδί, είναι το παιδί που είναι σε επαφή με τα συναισθήματα του και η οξυδέρκεια του το οδηγεί σε πρόωρες γνωστικές συνειδητοποιήσεις.
Το ευαίσθητο παιδί , είναι το εν συναισθητικό παιδί, το παιδί που συναισθάνεται τον άλλο άνθρωπο.
Υπέροχα ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία, ένα ύμνος στην παιδική ψυχοσύνθεση, στην εξελικτική πορεία της ύπαρξη του μικρού ανθρώπου με εμάς τους ενήλικες να τα Μεταμορφώνουμε σε στερεοτυπικές ταμπέλες.
Είναι καταστροφικές οι ταμπέλες γιατί μπουκώνουν την Συναισθηματική Συνέχεια και Εξέλιξη του μικρού ανθρώπου και ταράζουν την εμπιστοσύνη σε Αυτό που Απλά γίνεται και βιώνει ότι Είναι.
Ο άνθρωπος χρειάζεται να μπορεί να αποδέχεται και να αγαπάει τον εαυτό του, να συνυπάρχει και να συμπορεύεται με την ύπαρξη του και όλο αυτό χτίζεται στην παιδική ηλικία, με τους γονείς να βάζουν τα θεμέλια. Κάθε βήμα που κάνουμε στην ζωή μας οδηγεί στην επίγνωση και δημιουργεί συνειδητοποιήσεις.
Οι ταμπέλες στην παιδική ηλικία, εμποδίζουν το παιδί να έρθει σε επαφή με την Πραγματική Εξέλιξη της ιδιοσυγκρασίας του. Η ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου είναι ένα πάντρεμα ανάμεσα στο ψυχικό του DNA και στον τρόπο που μεγαλώνει. Με την σειρά του ο τρόπος που μεγαλώνει, ορίζεται από την πιο βασική σχέση της ζωής τους, την σχέση με τους Γονείς του.
Το παιδί χρειάζεται πλήρη αποδοχή από τους βασικούς ανθρώπους του περιβάλλοντος του για να χρωματίσει την σχέση του με αυτούς , με εσωτερική ελευθερία που θα το οδηγήσει στην πορεία στην αποδοχή και αγάπη προς την ύπαρξη του.
Η αποδοχή από τους γονείς του θα του εκπληρώσει όλες τις ψυχό συναισθηματικές του ανάγκες και η εκπλήρωση φέρνει την πολυπόθητη Εμπιστοσύνη στον Εαυτό του. Aλλιώς πληγώνεται, θυμώνει και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί απορρίπτεται για αυτό που Είναι με αποτέλεσμα να νιώθει ότι ματαιώνεται.
Είναι πολύ δύσκολο να αφεθεί στα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα του, όταν νιώθει ότι οι ίδιοι του οι γονείς το Πληγώνουν, του δημιουργούν ένα αγκάθι στην ψυχή του, μια ψυχό συναισθηματική συνθήκη που του κόβει κάθε μορφή επικοινωνίας και ορίζεται από μια ανάγκη να αγαπιέται από αυτούς.
Και στην ενήλικη ζωή του, αντί να μεταμορφωθεί σε Δημιουργικό Απελευθερωμένο Ενήλικα, μεταμορφώνεται σε έναν άνθρωπο που πενθεί το μικρό παιδί μέσα του και παλεύει ακόμα με εσωτερικές συγκρούσεις, καταπιεσμένα συναισθήματα και τον φόβο που ορίζει την ύπαρξη του, την ανάγκη του για αλλαγή αλλά και τον φόβο της αλλαγής.
Είναι δύσκολη η εσωτερική αλλαγή γιατί περιέχει μέσα της και μια μορφή απώλειας, μια ανάδυση συναισθημάτων που νιώθουμε ότι δεν θα μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Αλλά πάντα μέσα μας κυριαρχεί η ανάγκη να εξελιχτούμε, να βγούμε από εσωτερικά ψυχικά τέλματα και να επαναπροσδιορίσουμε την ύπαρξη μας. Να αφεθούμε σε μια αρχή που μας εγκαθιδρύει την ανάγκη να είμαστε ελεύθεροι.
Κάθε αλλαγή είναι ένα τέλος και κάθε τέλος μια αρχή, μια Αρχή που που γεννιέται από απελευθέρωση και μια απελευθέρωση που δημιουργεί μια καινούργια αίσθηση του Εαυτού.
Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος - Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια
antigonisimeonidou.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Αποδεχτείτε το παιδί

«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός»


Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.
Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο.
Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.
Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, αδυνατούν να το δουν ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως πλάσμα με διαφορετική ταυτότητα, τη δική του ταυτότητα. Περιμένουν απ’ αυτό να γίνει ό,τι δεν έγιναν, να κάνει ό,τι δεν έκαναν, να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα απ’ τη ζωή του παιδιού τους, να “φτιάξουν” το τέλειο, το ιδανικό, το ατσαλάκωτο παιδί. Αντ’ αυτού όμως, το μόνο που καταφέρνουν να “φτιάξουν” είναι ένα φοβισμένο παιδί.
«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του. Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).
Και τότε οι γονείς κάνουν ένα από τα μεγαλύτερα τους λάθη. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, προσπαθούν να μεγαλώσουν ένα υπάκουο και πειθαρχημένο παιδί χρησιμοποιώντας ως όπλο τους και έχοντας ως σύμμαχο τους το φόβο. Και ο φόβος είναι παιδική κακοποίηση.
Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζει τη σφαίρα του ακραίου. Παιδική κακοποίηση είναι οι τιμωρίες, οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, οι απαιτήσεις, οι απειλές, η αδιαφορία, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία, τα λόγια που πονάνε, η αγάπη υπό όρους («Σ’ αγαπώ/ Είσαι καλός/ή, αν κάνεις αυτό που λέω/θέλω εγώ»).
«» (F. Engels). Δε μιλάμε πλέον για μια σχέση ισότιμη, αναφορικά με την αξιοπρέπεια και την Το παιδί δεν μπορεί να ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θα αποκτήσει αξιοπρέπειααξία του παιδιού ως ανθρώπου. Μιλάμε για μια σχέση ελέγχου, για ένα μόνιμο παιχνίδι εξουσίας, με τους γονείς να κατηγορούν το παιδί ξεχνώντας ότι αυτοί το ξεκίνησαν.
Κάθε φορά που ο γονιός επιδιώκει να επιβληθεί στο παιδί του, κατ’ ουσίαν επιχειρεί να επιβληθεί στα τραύματα του για να μην πονάει. Πίσω απ’ τη βία κρύβεται μια δική του ιστορία, είναι οι παλιές πληγές, που ξαναματώνουν, προβάλλει την οργή της παιδικής του ηλικίας στο παιδί του.
Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους, βλέπει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Το παιδί δεν έχει ανάγκη από τέλειους γονείς, έχει ανάγκη από γονείς που το αγαπούν και κυρίως το αποδέχονται άνευ όρων και όχι άνευ ορίων. Δε φτάνει μόνο η αγάπη, χρειάζεται και η αποδοχή. Ένα παιδί, που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει για μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου.
Έχει ανάγκη από γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους δεν είναι τέλειο, ότι δεν είναι ίσως αυτό που ονειρεύτηκαν, ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Αλήθεια, οι ίδιοι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι; Αποδέχτηκαν ποτέ τον εαυτό τους; Τον αγάπησαν; Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα παραδέχονται και προσπαθούν να τα διορθώσουν.
«Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι;». Μεγαλώσαμε μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό. Μάθαμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, να μην έχουμε πρόσωπο, αλλά προσωπείο, να φοράμε το κουστούμι μας και να παίζουμε το ρόλο μας. Μάθαμε να μην εκφράζουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας, να μην τα αναγνωρίζουμε, να θέλουμε τα «θέλω» των άλλων, να τα περνάμε για δικά μας, να τους ανήκουμε, να εξαρτιόμαστε.
Μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, άρα και τους άλλους, να μην τον αποδεχόμαστε, να τον σαμποτάρουμε, να ζητούμε το δυσλειτουργικό για να λειτουργήσουμε ή για να νομίζουμε ότι έτσι λειτουργούμε. Μάθαμε να βολευόμαστε, να μη ρισκάρουμε, να μην κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην ονειρευόμαστε, να μας τρομάζει η αλλαγή, δηλαδή η ίδια η ζωή, μάθαμε να μη ζούμε.
Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κι αν πάλι όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε είναι γιατί κυρίως μάθαμε να τα βάζουμε όλα «κάτω απ’ το χαλί»… Κι αφού δεν τα βλέπω, ή μάλλον δε θέλω να τα δω, τότε δεν υπάρχουν! Αυτό πάθαμε. Γίναμε έτσι…
Μας οφείλουμε λοιπόν να βγούμε στο φως, να δούμε τις σκιές μας, να τις αναγνωρίσουμε, να τις γνωρίσουμε κι αυτή τη φορά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. «Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung). Να βγάλουμε τη μάσκα! Να σπάσουμε τον κύκλο!

Κατερίνα Κοντογιαννάτου
Ψυχολόγος ΑΠΘ - Ειδ. στη Γνωστική - Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία
Πηγή: themamagers.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η συζήτηση για την ιατρική κάνναβη στην Ελλάδα

Από τον Κώστα Σκλιάμη

Ιατρική κάνναβη και κανναβινοειδή

Το φυτό της κάνναβης και τα κανναβινοειδή που περιέχει έχουν αποδειχθεί χρήσιμα για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες και πολλοί υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να είναι νόμιμα για ιατρικούς σκοπούς. Τα κανναβινοειδή, οι ενώσεις της κάνναβης, ενεργοποιούν τους ειδικούς υποδοχείς κανναβινοειδών που βρίσκονται σε όλο το σώμα, τον εγκέφαλο και το ανοσοποιητικό σύστημα και παράγουν φαρμακολογικές επιδράσεις. Τα πιο γνωστά κανναβινοειδή που έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον της επιστημονικής, ερευνητικής και ιατρικής κοινότητας είναι η  τετραϋδροκανναβινόλη, γνωστή ως THC και η κανναβιδιόλη, γνωστή ως CBD. Άλλα κανναβινοειδή που εξετάζονται για την ιατρική τους χρήση είναι η κανναβιγερόλη (CBG), καναβιδιβαρίνη (CBDV), κανναβινόλη (CBN), κανναβιχρωμίνη (CBC). Ορισμένοι ερευνητές έχουν τονίσει τη σημασία των τερπενίων (των αρωματικών συστατικών στη κάνναβη) καθώς θεωρούνται ρυθμιστές των τελικών επιδράσεων της κάνναβης, προσθέτοντας τα δικά τους θεραπευτικά οφέλη. Ο συνολικός αριθμός των κανναβινοειδών ξεπερνά τα 60 αυτή τη στιγμή και συνεχώς αυξάνονται όσο η έρευνα προχωρά. Ο συνδυασμός διαφορετικών ποσοστών σε συγκεντρώσεις κανναβινοειδών και τερπενίων σε κάθε ποικιλία, δημιουργούν ένα συγκεκριμένο προφίλ σε κάθε ποικιλία.
Για να φέρουμε κάποια παραδείγματα, η  τετραϋδροκανναβινόλη (THC) συνίσταται για την ασθένεια του Αλτσχάϊμερ, το νευροπαθητικό πόνο, την πολλαπλή σκλήρυνση, τη νόσο του Πάρκινσον, το μετατραυματικό στρες (PTSD), τον καρκίνο και τη νόσο του Κρον. Η κανναβιδιόλη (CBD) συνταγογραφείται για επιληψία, καρκίνο, κατάθλιψη, άγχος, ψυχωτικές διαταραχές, χρόνιο πόνο και διαβήτη. Η κανναβιχρωμίνη (CBC) έχει αντιφλεγμονώδη, αντικαρκινική, αντικαταθλιπτική και αντιμυκητιακή δράση. Η κανναβινόλη λειτουργεί ως διεγερτικό της όρεξης, αντιβιοτικό, παυσίπονο και καταπραϋντικό. Πρέπει επίσης να τονιστει η αντι-ασθματική της δράση καθώς και ότι αποτελεί δυνητικά φαρμακευτική αγωγή για ασθενείς με Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση (ALS) καθώς και φαρμακευτική αγωγή για γλάυκωμα. Η λίστα των κανναβινοειδών και των ιδιοτήτων τους συνεχίζεται και θα χρειαζόμασταν ένα ξεχωριστό κείμενο ειδικά για τα κανναβινοειδή. Η λίστα με τα τερπένια και τις ιδιότητες τους είναι και αυτή τεράστια και λειτουργούν συνεργατικά με τα κανναβινοειδή.
Αυτη τη στιγμή στις Η.Π.Α., 25 Πολιτείες επιτρέπουν την ιατρική χρήση κάνναβης για τις ακόλουθες ασθένεις και παθησεις: Καρκίνος, γλαύκωμα, HIV / AIDS, καχεξία (σύνδρομο ατροφίας), πόνος, ναυτία, επιληπτικες κρίσεις, μυϊκοί σπασμοί, σκλήρυνση κατά πλάκας, PTSD, ανορεξία, αρθρίτιδα, ημικρανίες, νόσο του Crohn, νόσο του Parkinson, Alzheimer, Ηπατίτιδα C, νόσο του Lou Gehrig (αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση ή ALS), δρεπανοκυτταρική αναιμία, ινομυαλγία (σοβαρή ), ινώδη δυσπλασία, σύνδρομο Sjogren, ασθένεια του νωτιαίου μυελού, κάκωση του νωτιαίου μυελού, παρεγκεφαλιδική αταξία (SCA), το σύνδρομο Tourette, τραυματική βλάβη του εγκεφάλου (ΤΒΙ), σπαστική τετραπληγία, κ.α.

Κάνναβη και έρευνα
Ένα από τα πολλά προβλήματα στο θέμα της ιατρικής κάνναβης, είναι η περιορισμένη μέχρί στιγμής έρευνα. Μιλόντας για τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ βάζει εμπόδια για την κατάλληλη έρευνα στην κάνναβη και οι επιστήμονες εξακολουθούν να στερούνται την πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας κάνναβη, γεγονός που καθιστά δύσκολο να ερευνήσουν σωστά τους κινδύνους και τα οφέλη αυτής. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι, ενώ έχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι η κάνναβη έχει θεραπευτικά οφέλη, πολλές από αυτές τις επιδράσεις δεν εχουν δοκιμαστεί ποτέ σε κλινικές μελέτες.
Αυτό συμβαίνει γιατί η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει να απαριθμεί την κάνναβη στο Παράρτημα 1 των ναρκωτικών – μια κατηγορία που περιορίζεται σε ναρκωτικα με «μη αποδεκτή ιατρική χρήση» και «υψηλό κίνδυνο για κατάχρηση» – παρά το γεγονός ότι πάνω από το 75 τοις εκατό των γιατρών στις ΗΠΑ πιστεύουν ότι η ιατρική κάνναβη είναι μια ασφαλής και αποτελεσματική θεραπεία. Λόγω της κατάταξης της, οι ερευνητές μπορούν να έχουν πρόσβαση μόνο σε κάνναβη, μέσω του Εθνικού Ινστιτούτου για την Κατάχρηση Ναρκωτικών (NIDA), και το NIDA προμηθεύει κάνναβη που είναι λιγότερο ισχυρή από ό, τι η κάνναβη που είναι διαθεσιμη στο εμπόριο. Το NIDA προμηθεύεται κάνναβη που καλλιεργείται στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή, με το υψηλότερο επίπεδο σε τετραϋδροκανναβινόλη (THC) – η κύρια ψυχοτρόπος ουσία στην κάνναβη –να είναι 12,4%. Πέρυσι, οι μόνες δύο κλινικές μελέτες που χρηματοδοτήθηκαν από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (NIH) χρησιμοποίησαν προϊόντα με επίπεδα δραστικότητας μεταξύ 3,5 και 7 % σε THC. Όμως, το πρόβλημα είναι ότι η ιατρική κάνναβη πωλείται σήμερα στο Κολοράντο με μ.ο. 18,7 % THC, με κάποιες ποικιλίες να φτάνουν στο 35% σε THC. Ορισμένες πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων του New Mexico, έχουν δώσει άδεια για φαγώσιμα και προϊόντα για vaping που  περιέχουν έως και 70% σε THC.
Σαφώς, τα αποτελέσματα από μελέτες που χρησιμοποιούν κάνναβη που λαμβάνεται από το Πανεπιστήμιο του Μισισιπή προσφέρουν λίγα σε σχέση με τις επιπτώσεις που στην πραγματικότητα βιώνουν οι ασθενείς ιατρικής κάνναβης όσον αφορά τόσο τα θεραπευτικά οφέλη και τις αρνητικές παρενέργειες, εάν υπάρχουν. Οι ερευνητές καλούν για μεταρρύθμιση στην έρευνα για την κάνναβη έτσι ώστε οι επιστήμονες να μπορουν να διαβεβαιώσουν ότι κάτι είναι πραγματικά ασφαλές και αποτελεσματικό.
Την περασμένη εβδομάδα υπήρχαν 3 σημαντικές εξελίξεις πάνω στο θέμα. Η πρώτη ήταν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα σχεδιάζει να αφαιρέσει ένα σημαντικό εμπόδιο για την έρευνα πάνω στην κάνναβη. Η νέα πολιτική αναμένεται να αυξήσει σημαντικά την προσφορά της κάνναβης στη διάθεση των ερευνητών. Η Drug Enforcement Administration θα επιτρέψει και σε άλλα πανεπιστήμια εκτός από αυτό του Μισισίπι να καλλιεργήσουν κάνναβη για έρευνα. Δεν είναι σαφές ακόμα πόσα άλλα πανεπιστήμια θα λάβουν τέτοιες άδειες αλλά κάθε ίδρυμα που θα έχει εγκεκριμένο ερευνητικό πρωτόκολλο και ανάλογα μέτρα ασφαλείας θα μπορεί να κάνει αίτηση. Η δεύτερη εξέλιξη ήταν αρνητική καθώς η Drug Enforcement Administration (D.E.A) αρνήθηκε να ανακατατάξει την κάνναβη απο το Παράρτημα 1 της λίστας των ναρκωτικών, άρα παραμένει για τον ομοσπονδιακό νόμο «χωρία καμία ιατρικη αξία» και «εμε αυξημένο κίνδυνο για κατάχρηση.» Αυτη η απόφαση εξόργισε τους επιστήμονες, τους ακτιβιστές και τους πολιτικούς που συμμετέχουν σε εκστρατείες νομιμοποίησης. Η τρίτη σημαντικη εξέλιξη της προηγούμενης εβδομάδας έρχεται να μετριάσει την απογοήτευση που προήλθε απο την απόφαση της D.E.A. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να δαπανά χρήματα για τη δίωξη ομοσπονδιακών περιπτώσεων κάνναβης, αν οι κατηγορούμενοι συμμορφώνονται με τις πολιτειακές κατευθυντήριες γραμμές που επιτρέπουν την πώληση κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς.

Η κάνναβη και τα άλλα φάρμακα
Σύμφωνα με νέες έρευνες που δημοσιεύονται, η νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης σε ένα όλο και αυξανόμενο αριθμό πολιτειών στις Η.Π.Α. συνδέεται με την μείωση του ποσοστού χρήσης άλλων συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Συγκεκριμένα, οι έρευνες δείχνουν ότι η κατάχρηση παυσίπονων και η υπερδοσολογία είναι χαμηλότερη σε πολιτείες με νόμιμη ιατρική κάνναβη. Οι μελέτες αυτές έχουν καταλήξει ότι όπου η ιατρική κάνναβη είναι διαθέσιμη, οι ασθενείς με πόνους επιλέγουν όλο και περισσότερο την κάνναβη σε σύγκριση με τα ισχυρά συνταγογραφημένα παυσίπονα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ειναι ότι στις συνταγγοραφήσεις του μέσου ιατρού παρατηρείται ετήσια μείωση σε 1.826 λιγότερες δόσεις παυσίπονων.
Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η σχέση κάνναβης με μείωση χρήσης οποιούχων παυσίπονων. Το 2010, υπήρχαν περίπου 16.000 θάνατοι στις ΗΠΑ που προκλήθηκαν από υπερβολική δόση συνταγογραφημένων οπιούχων φαρμάκων. Ωστόσο, τα στοιχεία μας λένε ότι υπάρχει μια πιθανή λύση για την μείωση του εθισμού από οπιοειδή και των θανάτων που προέρχονται από αυτά. Αυτή η λύση είναι η νομιμοποίηση της κάνναβης. Τοο 2014, ερευνητές από το Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health και το Philadelphia Veterans Affairs Medical Center διαπίστωσαν ότι θάνατοι από υπερβολική δόση οπιοειδών μειώθηκαν κατά σχεδόν 25% σε πολιτείες με νόμιμη ιατρική κάνναβη. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα από τη RAND Corporation βρήκε επίσης μια μείωση της εξάρτησης από οπιοειδή και υπερβολική δόση σε πολιτείες με ιατρική κάνναβη. Επίσης, οι ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Michigan δημοσίευσαν μια έρευνα 244 ασθενών που πάσχουν από χρόνιο πόνο και χρησιμοποιούν ιατρική κάνναβη και ανακάλυψαν ότι συχνά η ιατρκή κάνναβη αντικαθιστά τα οπιούχα, με πολλούς από αυτούς να κρίνουν την ιατρική κάνναβη ως πιο αποτελεσματική στη θεραπεία του χρόνιου πόνου. Η ιατρική χρήση κάνναβης συσχετίστηκε με 64% μείωση στην χρήση οπιοειδών, καθώς και με μια βελτιωμένη ποιότητα ζωής.

Οι μεγάλοι χαμένοι σε αυτό το παιχνίδι είναι οι φαρμακευτικές εταιρίες, οι οποίες βλέποντας τα στοιχεία, καταλαβαίνουν ότι η νομιμοποιηση της ιατρικής κάνναβης δεν θα τους οφελήσει. Από την αλλη, φαρμακευτικές εταιρίες έχουν αρχίσει και φτιάχνουν εμπορικά διαθέσιμα χάπια με φυτικά κανναβινοειδή τα οποία υπάρχουν νόμιμα σε πολιτείες και χώρες με νομιμοποιημένη ιατρική κάνναβη. Αυτά τα χάπια με φυτικά κανναβινοειδή έρχονται σε σύγκρουση με την ιδέα των ακτιβιστών ότι η κάνναβη θα πρέπει να νομιμοποιηθεί ως φυτό καταρχάς και όχι ως χάπι.

Η νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης στην Ελλάδα
Όπως είχα γράψει και τον περασμένο Φεβρουάριο μέσα από το Νόστιμον Ήμαρ, στη Ελλάδα η πίεση για τη νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης έχει αρχίσει να αυξάνεται. Το θέμα αποκτάει σταδιακά τη δημοσιότητα και την προσοχή που του αξίζει και αυτό το γεγονός αντικατοπτρίζεται και στο πολιτικό επίπεδο.
Μετά την ερώτηση 36 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγους μήνες για την ιατρική κάνναβη, στα μέσα Ιουλίου συγκροτήθηκε από το Υπουργείο Υγείας μια Ομάδα Εργασίας που θα διερευνήσει το πλαίσιο ιατρικής χρήσης της κάνναβης. Όπως διευκρινίστηκε, «ο ρόλος της Ομάδας Εργασίας είναι συμβουλευτικός και οι εργασίες της έχουν ως στόχο την αποτίμηση της σύγχρονης εμπειρίας σχετικά με τη χρήση της ιατρικής κάνναβης. Ακόμη, θα μελετήσει το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο, καθώς και τη διατύπωση και τεκμηρίωση προτάσεων σε ό,τι αφορά το κανονιστικό πλαίσιο και τις απαιτούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις προκειμένου να καταστεί δυνατή η ιατρική χρήση σκευασμάτων που περιέχουν κανναβινοειδή.» Η ανακοίνωση του Υπουργείου Υγείας κατέληγε στο ότι «για το Υπουργείο είναι πολιτική προτεραιότητα  η  κάλυψη των αναγκών και της επιστημονικά  αξιόπιστης και αποτελεσματικής φροντίδας των ασθενών, καθώς και η προστασία της Δημόσιας Υγείας. Στο ζήτημα της φαρμακευτικής χρήσης της κάνναβης υπάρχουν καινούργια επιστημονικά δεδομένα τα οποία πρέπει να αξιοποιηθούν για ανακουφιστικούς και θεραπευτικούς σκοπούς χωρίς τους σκοταδισμούς και τις φοβικότητες  του παρελθόντος, με έμφαση στην ποιότητα ζωής των ασθενών. Στόχος της διεπιστημονικής ομάδας εργασίας είναι η ολοκληρωμένη προσέγγιση του θέματος και η διαμόρφωση υλοποιήσιμων προτάσεων.» Η πρόταση της Ομάδας Εργασίας θα πρέπει να έχει παραδοθεί στον Υπουργό Υγείας έως την 30η Οκτωβρίου.
Εξετάζοντας αυτή τη συγκεκριμένη ανακοίνωση, εμφανίζονται κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα που πρέπει να απασχολήσουν την Ομάδα Εργασίας.
Για παράδειγμα, πόσες και ποιές θα είναι οι περιπτώσεις όπου ο ασθενής θα επιτρέπεται να συνταγογραφηθεί με ιατρική κάνναβη; Το παράδειγμα της Καλιφόρνια (η πρώτη πολιτεία που νομιμοποίησε την ιατρική κάνναβη το 1996) δείχνει έναν κατάλογο που περιλαμβάνει τον καρκίνο, την ανορεξία, το AIDS, τον χρόνιο πόνο, τη καχεξία, τους έντονους μυϊκούς σπασμούς (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με σκλήρυνση κατά πλάκας), επιληψία, σοβαρή ναυτία, γλαυκώμα, αρθρίτιδα, ημικρανίες και οποιοδήποτε άλλο χρόνιο ή μόνιμο ιατρικό σύμπτωμα που περιορίζει σημαντικά την ικανότητα του ατόμου να διεξάγει μία ή περισσότερες κύριες κύριες καθημερινές δραστηριότητες. Επιπλέον, στο Ιλινόις επιτρέπεται η ιατρική κάνναβη για πάνω από 30 ιατρικές περιπτώσεις. Αντίθετα, σε κάποιες άλλες πολιτείες όπως το Τέξας, η ιατρική κάνναβη επιτρέπεται μόνο για μία ασθένεια πχ. μόνο για επιληψία. Οπότε, θα υπάρχει κατάλογος συγκεκριμένων ασθενειών/παθήσεων; Ποιες περιπτώσεις θα περιλαμβάνει; Τι θα γίνει εάν οι περιπτώσεις που συμπεριληφθούν στη λίστα αφορούν μόνο μετρημένους ασθενείς στην Ελλάδα και μείνουν έξω από τη λίστα ασθένειες και παθήσεις με χιλιάδες ενδιαφερόμενους; Τα ασφαλιστικά ταμεία θα καλύπτουν αυτά τα έξοδα; Αν ναι, για ποιές ασθένεις και παθήσεις και για πόσους ενδιαφερόμενους;

Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι, σε τι μορφή θα διατίθεται στους ασθενείς και ποιες μέθοδοι χορήγησης θα επιτρέπονται για κατανάλωση κάνναβης; Υπάρχουν πολλοί τρόποι ώστε να καταναλωθεί η κάνναβη όπως κάπνισμα του άνθους της κάνναβης, ατμοποίηση του άνθους (χρησιμοποιώντας vaporizer), ως φαγώσιμο (brownie), ως συμπυκνώματα (wax, shatter, oil) που καταναλώνονται με vaping ή με dabbing, ως τοπικές αλοιφές, είτε ως χάπια με φυτικά κανναβινοειδή. Καθώς η βιομηχανία ιατρικής κάνναβης συνεχίζει να επεκτείνεται, οι ασθενείς και οι γιατροί αναζητούν όλο και περισσότερο αποτελεσματικούς τρόπους για να χρησιμοποιήσουν ιατρική κάνναβη σε θεραπεία. Σε περιπτώσεις ανά τον κόσμο έχουν νομιμοποιηθεί κάποια από αυτά είτε ολα τα προηγούμενα.  Για παράδειγμα στο Κολοράντο ο ασθενής μπορεί να βρεί κάνναβη σε όλες τις παράπανω μορφές, είτε ως άνθος είτε ως κάποιο συμπύκνωμα με εκχύλισμα κάνναβης. Απο την άλλη, στη Φλόριντα επιτρέπεται μόνο εκχύλισμα κάνναβης χαμηλό σε THC και υψηλό σε CBD, ενώ για παράδειγμα στο Μισσισίπι και στο Μισούρι επιτρέπεται μόνο το CBD oil για περιπτώσεις επιληψιας. Στην Αιόβα επιτρέπεται μόνο εκχύλισμα κάνναβης με λιγότερο από 3% THC και υψηλό σε CBD. Στην ίδια λογική του περιορισμού, στην Κροατία επιτρέπονται μόνο χάπια και αλοιφές (δηλαδή προιόντα με βάση την THC) τα οποία θα εισάγονται, ενώ δεν επιτρέπεται η χώρα να παράγει τίποτα με THC. Επιπλέον, στη Γερμανία για παράδειγμα ο ασθενής μπορεί να συνταγογραφηθεί με Δροναβινόλη (Μαρινόλη) η οποία περιέχει THC. Το πρόβλημα είναι η ακριβή τιμή του χαπιού. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να ζητήσει άνθη κάνναβης, μόνο εάν η δροναβινόλη κριθεί αναποτελεσματική ή μόνο εάν το ασφαλιστικό του ταμέιο αρνείται να του πληρώσει τα έξοδα. Αυτή η διαδικασία είναι χρονοβόρα και γραφειοκρατική και άρα γίνεται αποτρεπτική για τους ασθενείς. Πλεόν, η γερμανική βουλή συζητάει ώσε να διευκολύνει τους ασθενείς στο  να έχουν πρόσβαση σε άνθη κάνναβης. Ελάχιστοι μέχρι τώρα κάνουν αιτήσεις για χρήση άνθους κάνναβης. Η Γερμανία, εισάγει άνθη κάνναβης απο την Ολλανδική Bedrocan η οποία παράγει 5 ποικιλίες ιατρικής κάνναβης. Πρόσφατα, έκλεισε συμφωνία ώστε να εισάγει απο την καναδική Tweed 2 ακόμα ποικιλίες. Εισαγωγές ανθών κάνναβης κάνει και η Ιταλία και η Τσεχία.
Eδώ έρχεται και το τρίτο ερώτημα. Έστω ότι αποφασίζεται μόνο η διάθεση χαπιών με φυτικά κανναβινοειδή ή προιόντων με βάση την κάνναβη (πχ αλοιφές). Αυτό θα γίνεται με εγχώρια παραγωγή ή με εισαγωγές όπως στην Γερμανία και την Κροατία; Έστω ότι αποφασίζεται η διάθεση άνθων κάνναβης, θα υπάρχει εγχώρια παραγωγή, εισαγωγές ή ένας συνδυασμός; Σε περίπτωση συνδυασμού, θα έχουν οι ελληνικές εταιρίες την τεχνογνωσία και την εμπειρία να ανταγωνιστούν τους Ολλανδούς ή τους Καναδούς παραγωγούς ιατρικής κάνναβης; Θα είναι το ελληνικό προιόν ανταγωνιστικό σε ποιότητα και τιμή με τα εισαγόμενα; Η καναδική εταιρία Τweed με μητρική την Canopy Growth ήδη εισήλθε στην αγορά της ΕΕ μέσω Γερμανίας. Απο την άλλη, οι Ολλανδοί με την Bedrocan κυριαρχούν στην παραγωγή ιατρικής κάνναβης στην ΕΕ. Παρ’ότι τριπλασίασαν την παραγωγή τους το 2015 με το άνοιγμα μιας νέας μονάδας παραγωγής, πλεόν είναι δύσκολο να καλύψουν με εξαγωγές την αυξανόμενη ζήτηση για ιατρική κάνναβη μέσα στην ΕΕ. Απο την άλλη, η Τσεχία ενώ αρχικά άρχισε με εισαγωγές άνθων κάνναβης, πλέον η τσέχικη Elkoplast κατάφερε να διανείμει την πρώτη συγκομιδή το Φεβρουάριο μετά από δύο χρόνια προσπαθειών, χάρη στην τεχνογνωσία και τη γενετική που παρέχονται από την Ολλανδική Bedrocan. Η Ιταλία επίσης ενω εισήγαγε αρχικά μόνο απο την Bedrocan, πλεόν αποφάσισε ο στρατός να καλλιεργεί ιατρική κάνναβη ώστε να μειωθούν τα κόστη και να φτάνει φτηνότερη στον ασθενή. Οπότε εδώ μπαίνουν τα μεγάλα ερωτήματα κατά πόσο η ελληνική παραγωγή μπορεί να ανταπεξέλθει. Η έλλειψη τεχνογνωσίας είναι το σημαντικό εμπόδιο καθώς η ανάπτυξη μιας ποικιλίας ιατρικής κάνναβης παίρνει χρόνια. Αυτή είναι άλλωστε και η κριτική στο ιταλικό μοντέλο του να καλλιεργεί ο στρατός ιατρική κάνβη, το γεγονός τη έλλειψης τεχνογνωσίας και εμπειρίας.  Επιπλέον, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος βλέποντας τον Καναδά, την Καλιφόρνια, το Κολοράντο ή ακόμα και το Ισραήλ. Μόνο στον Καναδά, 26 επιχειρήσεις αυτή τη στιγμή εργάζονται για την ανάπτυξη νέων ποικιλιών. Στις ΗΠΑ υπάρχουν ακόμη περισσότερες με έμφαση στην ανάπτυξη ειδικών ποικιλιών. Το καλύτερο παράδειγμα είναι το «Web Charlotte», μια ποικιλία κάνναβης που αναπτύχθηκε στο Κολοράντο για τη θεραπεία συγκεκριμένης μορφής επιληψίας. Σε ανάπτυξη ισχυρών και μοναδικών ποικιλιών έχει προχωρήσει και το Ισραήλ.
Το ερώτημα που ακολουθεί είναι για τις ποικιλίες που θα επιτρέπονται βάσει των εγκεκριμένων ασθενειών. Θα είναι 1,2 ή 5 ποικιλίες κάνναβης όπως είναι στην Ολλανδία ή θα είναι 200 ποικιλίες κάνναβης όπως στο Κολοράντο; Θα μπορεί η ελληνική παραγωγή να καλύψει 200 ποικιλίες; Θα χρειαζόμαστε ουσιαστικά 200 ποικιλίες ή ίσως και 5, 10 ή 20 να είναι αρκετές για το εύρος των ασθενειών που θα εγκριθούν; Αν η ελληνική παραγωγή μπορεί να εγγυηθεί τεχνολογικά ότι θα παράγει έναν συγκεκριμένο ικανοποιητικό αριθμό ποικιλιών, εκει θα πρέπει να γίνει άνοιγμα για την εισαγωγή και άλλων ποικιλιων;
Στη συνέχεια, υπάρχει το ερώτημα του αν θα επιτρέπεται η καλλιέργεια φυτού κάνναβης από ασθενείς. Θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις δίνοντας σε κάποιους το δικαίωμα αυτό η θα το έχουν όλοι οι ασθενείς ιατρικής κάνναβης; Αν έστω ότι ένας ασθενής πάσχει από κάτι σοβαρό που η θεραπεία του κοστίζει πολύ και έτσι δεν μπορεί να αγοράζει αυτή την πόσότητα κάνναβης που χρειάζεται, θα έχει δικαίωμαα να την καλλιεργεί; Αν ναι, μέχρι πόσο έχει δικαίωμα να καλλιεργεί; Για παράδειγμα στο Κολοράντο, επιτρέπεται ο ασθενής να καλλιεργεί μέχρι 6 φυτά κάνναβης. Ο γιατρός μπορεί να προτείνει ο ασθενής να επεκτείνει το δικαίωμα του για καλλιέργεια και άλλων φυτών κάνναβης εξαιτίας δύσκολης ιατρικής κατάστασης. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα και οι ακτιβιστές στην Ελλάδα θεωρούν βασικό οι ασθενείς να αποκτήσουν αυτό το δικαίωμα, κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις παγκοσμίως, όπου επιτρέπεται η ιατρική χρήση κάνναβης. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ο Καναδάς, όπου η Καναδική Κυβέρνηση επέτρεψε στους ασθενείς να καλλιεργούν τη δική τους κάνναβη στο πλαίσιο των νέων κανονισμών που θα τεθεί σε ισχύ αργότερα αυτό το μήνα. Οι ασθενείς θα πρέπει να εγγραφούν στο Υπουργείο Υγείας του Καναδά για να καλλιεργήσουν μια ορισμένη ποσότητα κάνναβης για τις δικές τους ανάγκες.
Εδώ έρχεται και ένα άλλο ερώτημα. Αν ένας ασθενής δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του αγοράζοντας κάνναβη λόγω πχ οικονομικών δυσκολιών και την ίδια στιγμή λόγω τη κατάστασης του, δεν μπορεί ούτε να καλλιεργήσει μόνος του, τότε θα έχει το δικαίωμα να καλλιεργήσει τα φυτά του κάποιος άλλος; Θα έχει το δικαίωμα να ασκήσει το δικαιώμα του αυτό συμμετέχοντας σε μια Κοινωνική Λέσχη Κάνναβης; Θα επιτρέπονται Κοινωνικές Λέσχες Κάνναβης που θα είναι και επιφορτισμένες να καλλιεργούν με ασφάλεια συγκεκριμένες ιατρικές ποικιλίες; Ο ασθενής θα έχει το δικαίωμα να εξουσιοδοτήσει και να συνεργαστεί με έναν caregiver ο οποίος θα καλλιεργεί τα φυτά κάνναβης για αυτόν; Θα δοθεί η δυνατότητα ανάπτυξης ενός επαγγέλματος σαν του caregiver, ο οποίος θα είναι ελέυθερος επαγγελματίας με ορισμένο αριθμό πελατών ώστε να καλλιεργεί την ιατρική τους κάνναβη;

Τέλος, το μεγάλο ερώτημα που τίθεται στη συζήτηση είναι το ποιος θα ελέγχει όλο αυτό το σύστημα; Καταρχάς, ο ασθενής θα ελέγχεται;  Θα εγγραφεί σε μια λίστα; Σε μια λογική περιορισμών και απαγορεύσεων που θα οδηγήσει σε ένα περιορισμένο μοντέλο, τα πράματα γίνονται απλά για το κράτος. Στην χειρότερη περίπτωση, η θέσπιση ελάχιστων ασθενειών ως εγκεκριμένων για συνταγογράφηση ιατρικής κάνναβης με περιορισμούς όπως αποκλειστική διαθεσιμότητα χαπιών με φυτικά κανναβινοειδή μέσω εισαγωγών και κάτω από περιορισμούς (πχ.  ο ασθενής να έχει δοκιμάσει όλες τις άλλες πιθανές θεραπείες και να έχουν αποτύχει πριν καταλήξει σε κάνναβη, ή ο ασθενής να είναι άνω μιας ηλικίας κλπ) θα μειώσει τη δυσκολία για τους δημιουργούς του σχεδίου. Σε αντίθετη περίπτωση που αποφασιστεί ένα ανοιχτό μοντέλο, με διαθεσιμότητα όλων των ειδών κάνναβης (άνθη, εκχυλίσματα, συμπυκνώματα, χάπια, προιόντα κάνναβης), για μεγάλο αριθμό ασθενειών/παθησεων, με πολλές ποικιλίες να επιτρέπονται, με μεγάλη ελληνική εγχώρια αγορά σε συνδυασμό με εισαγωγές ειδικά στην αρχή και τέλος σε συνδυασμό φαρμακείων, Κοινωνικών Λεσχών Κάναβης και αυτοκαλλιέργειας, η ανάγκη για την δημιουργία ενός Εθνικού Οργανισμού Κάνναβης στα πρότυπα των πολιτειών των ΗΠΑ είναι αναγκαίος. Ένας Εθνικός Οργανισμός Κάνναβης θα είναι απαραίτητος για να ελέγχει τις καλλιέργειες μέσω σύγχρονων συστημάτων παρακολούθησης RFID Tags), την γενικότερη παραγωγή, τη διανομή, αλλά και να ρυθμίζει την αγορά, να βάζει τος κανόνες και να φορολογεί. Περισσότερα για τη δημιουργία ενός τέτοιου σχεδίου αναφέρω στο βιβλίο μου «Κάνναβη:νομιμοποίηση και ρύθμιση» που εκδόθηκε πρόσφατα.
Η Ομάδα Εργασίας που έχει συσταθεί ελπίζουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το θέμα να έχει τη γνώση, την κατάρτιση, την εμπειρία, την πλήρη ενημέρωση που χρειάζεται και το μεράκι ώστε να συνεισφέρει με τον τρόπο της στην βελτίωση της ζωής των ασθενών  με τη νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης. Η συζήτηση θα πρέπει να συνεχιστεί ακόμα και μετά τη δημοσιοποίηση των συμπερασμάτων της Ομάδας Εργασίας. Εκείνη θα είναι η στιγμή ωστε όλα τα παραπάνω ερωτήματα να τεθούν ανοιχτά και δημόσια ώστε να αρχίσει η μεγάλη συζήτηση για την ιατρική κάνναβη. Αρχικά να νομιμοποιηθεί και να απελευθερωθεί ηθικά η δημόσια συζήτηση για την κάνναβη και τα οφέλη της ιατρικής κάνναβης. Σε όλη αυτή τη συζήτηση, να μην αυτοστιγματιστούμε και να μην εσωτερικεύσουμε το δημόσιο στίγμα που το συντηρητικό τόξο προωθεί εναντίον της κάνναβης. 25 πολιτείες των ΗΠΑ και χώρες όπως η Ολλανδία, ο Καναδάς και η Γερμανία έχουν νομιμοποιήσει την ιατρική κάνναβη. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να κρυβόμαστε όταν τόσα άλλα κράτη έχουν πράξει το ίδιο. Ας υπερασπιστούμε την ανάγκη για δημόσιο διάλογο σχετικά με την ιατρική κάνναβη. Ας υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των ασθενών και ας πιέσουμε τη κυβέρνηση να προχωρήσει σε προοδευτικές αλλαγές με τη νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης.

 http://www.nostimonimar.gr

Διαβάστε περισσότερα