Εκτός μόνιμων θέσεων εργασίας οι εργαζόμενοι στα ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ των ΟΤΑ. «Καταδικασμένοι» στην ανασφάλεια και την εργασιακή «ομηρία».

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εκτός μόνιμων θέσεων εργασίας οι εργαζόμενοι στα ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ των ΟΤΑ. «Καταδικασμένοι» στην ανασφάλεια και την εργασιακή «ομηρία».

Την Παρασκευή 20/10/2017 αντιπροσωπεία του ΔΣ του ΠΑΣΕΚΔΑΠ πραγματοποίησε συνάντηση με την Υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης κα Όλγα Γεροβασίλη. Καταθέσαμε για ακόμα μία φορά στην κα Υπουργό τις προτάσεις μας για μόνιμες κρατικές κοινωνικές Δομές ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ στους Δήμους, με επαρκή – σταθερή - εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και μόνιμες θέσεις εργασίας για τους περίπου 1.400 εργαζόμενους καθώς μετά από 10-15 χρόνια συνεχών ανανεώσεων είναι προφανές ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες των ΟΤΑ.

Προτάσεις με τις οποίες τόσο προεκλογικά όσο και σε προηγούμενη συνάντησή μας μερικούς μήνες πριν, είχε συνταχθεί και η ίδια, εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση.

Η Υπουργός δεσμεύτηκε πως η συνέχιση της λειτουργίας των Δομών ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ των ΟΤΑ αποτελεί προτεραιότητα για την Κυβέρνηση και επανέλαβε πολλάκις πως εγγυάται προσωπικά για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας του προσωπικού ως έχουν, έως ότου βρεθεί και εφαρμοστεί μία μόνιμη λύση.

Με μεγάλη μας έκπληξη καθώς η Υπουργός παρουσίαζε τις προθέσεις της Κυβέρνησης για την επίλυση του εργασιακού μας ζητήματος, της πολυετούς ανασφάλειας και «ομηρίας», προέκυψαν κάποιες προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις οι οποίες αυτή τη στιγμή παρουσιάζονται ως ανυπέρβλητες με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στα ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ των ΟΤΑ να θεωρεί πως η Κυβέρνηση εμφανίζεται – τουλάχιστον - αναξιόπιστη, καθώς το προηγούμενο διάστημα οι δημόσιες τοποθετήσεις και οι δεσμεύσεις των αρμόδιων Υπουργών δημιούργησαν φρούδες ελπίδες στους εργαζόμενους για το θέμα των μόνιμων θέσεων εργασίας.  

Πιο συγκεκριμένα, απαραίτητη προϋπόθεση-εμπόδιο είναι οι Δομές μας να πάψουν να συγχρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκούς πόρους και η χρηματοδότηση να προέρχεται από αμιγώς εθνικούς πόρους, καθώς οι μισθοδοσίες προσωπικού σε μόνιμες θέσεις εργασίας δεν μπορούν να καλύπτονται από ευρωπαϊκούς πόρους. Δεδομένου ότι το νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ 2014-2020) λήγει το 2020 (και με μία πιθανή παράταση το 2022), η όποια λύση του εργασιακού μας προβλήματος αναβάλλεται για τότε, σύμφωνα με την Υπουργό. Αυτό σημαίνει πως πέρα από τις όποιες προφορικές κυβερνητικές διασφαλίσεις για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας μέχρι τότε, αν δεν αποτυπωθεί η «διασφάλιση» αυτή με νομοθετικές πρωτοβουλίες, οι συμβασιούχοι-εργαζόμενοι στα ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ των ΟΤΑ θα παραμένουν εκτεθειμένοι στον κίνδυνο της απόλυσης από τις εκάστοτε αιρετές διοικήσεις των Δήμων. Η Κυβέρνηση, αν θέλει να συμβαδίζουν οι δεσμεύσεις της με τις πράξεις της, θα πρέπει άμεσα να προστατεύσει νομοθετικά το προσωπικό των Δομών μας, που επί σειρά ετών προσφέρει ανελλιπώς τις υπηρεσίες του στα παιδιά και στα παιδιά Αμεα που εγγράφονται στις Δομές.

Για ακόμα μία φορά οι συμβασιούχοι-εργαζόμενοι στα ΚΔΑΠ & ΚΔΑΠ-ΜΕΑ «καταδικαζόμαστε» σε διαρκή εργασιακή «ομηρία» και την απόλυτη εργασιακή ανασφάλεια, χωρίς πλήρη δικαιώματα με μόνη δέσμευση από πλευράς της Κυβέρνησης πως τόσο οι Δομές όσο και οι θέσεις εργασίας μας θα στηριχθούν και θα διατηρηθούν με το ίδιο επισφαλές καθεστώς που υπάρχει σήμερα. Αυτές τις μέρες πραγματοποιούνται συνελεύσεις εργαζομένων πανελλαδικά για να δώσουμε άμεσα την απάντησή μας με δυναμικές κινητοποιήσεις πλάι με άλλους συναδέλφους συμβασιούχους.

Με  εκτίμηση

Για το Δ.Σ.

	Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ		Ο Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

Σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι για την 28η Οκτωβρίου (video)

«Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμα φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές, και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».

Ραδιοφωνικό σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι για την 28 Οκτωβρίου..

"Γιατί είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;

Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… Oι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κτλ.

Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Και αν λέγαμε ΝΑΙ;

Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε κι εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.

Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι.

Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας.

Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες.

Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου."

---

Διαβάστε περισσότερα

Ματθαίος Γιωσαφάτ: Η μητέρα, η κοινωνία, η οικογένεια, ο γάμος

Πολλοί άνθρωποι, ακόμα και μορφωμένοι, φοβούνται την ψυχανάλυση και την ψυχοθεραπεία. Φοβούνται να εκτεθούν σ’έναν ξένο, έναν επαγγελματία, έναν ιατρό της ψυχής.

Φοβούνται ν’αποκαλυφθούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν έχουν, διερωτώμαι, περιέργεια να μάθουν ποιους θησαυρούς κρύβει η ψυχή τους, ποιες πληγές κρατάει ακόμα που χρειάζονται γιατρειά; Πολλοί άνθρωποι διαθέτουν μαθηματική ευφυία αλλά τους λείπει η συναισθηματική.

Κάνω αυτές τις σκέψεις καθώς διαβάζω τα βιβλία του Ματθαίου Γιωσαφάτ, «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» και «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί».

Όσο κι αν φαίνονται απλά διατυπωμένα τα όσα γράφει ο Γιωσαφάτ στα βιβλία του και όσα λέει στις συνεντεύξεις του, χρειάζονται κότσια ή εξυπνάδα για να τα αντιληφθεί κανείς, να τα παρατηρήσει, να τα εντοπίσει στον εαυτό του, να τα δεχτεί και μετά να προχωρήσει στην βελτίωση και την θεραπεία.

Κρίμα, λέω μέσα μου καθώς συνεχίζω το διάβασμα, τώρα που υπάρχουν αυτές οι γνώσεις, να μην μπορώ ν’αρχίσω απ’την αρχή. Να γίνω ένα ασφαλές έμβρυο στη μήτρα μιας χαρούμενης και ατρόμητης μητέρας. Να πάρω όλη την στοργή και την φροντίδα στον πρώτο χρόνο της ζωής μου από το ίδιο σταθερό πρόσωπο.

Οι σημερινές μέλλουσες μητέρες είναι καλό, νομίζω, να γνωρίζουν το περιεχόμενο του βιβλίου «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια». Αλλά και για όλους εμάς που μεγαλώσαμε μέσα στην ελληνική οικογένεια έχουν ενδιαφέρον οι επισημάνσεις του κυρίου Γιωσαφάτ. Γιατί έχουν προεκτάσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

«Υπάρχουν φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι και αναλυτές», γράφει, «...που μελέτησαν ολόκληρους λαούς για να καταλάβουν τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα τους...»»Και απέδωσαν στο φάσκιωμα το ότι οι Ρώσοι ήταν πάντα υποταγμένοι σε έναν τσάρο. Οι Έλληνες επίσης, παρ’όλο που «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει», εξ ού και αφ’ότου υπάρχουμε με ζυγό ζούσαμε».

Και συνεχίζει: «τους Τούρκους, δικτατορίες εξ Ελλήνων, βασιλιάδες.»...» Η Ελλάδα είναι υποταγμένη ως προς πολλά. Γι’αυτό μιλάμε συνέχεια για δημοκρατία, γιατί δεν υπάρχει σε μας καμία σχέση με τις εκτός Ελλάδας ανεπτυγμένες δημοκρατίες. Μια αντίδραση σ’αυτό είναι η αναρχικότητα που καθορίζει ένα τμήμα του πληθυσμού».

Στο άλλο του βιβλίο με τίτλο «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί» αναφέρεται, όπως είναι προφανές από τον τίτλο, στον γάμο και στους λόγους που ωθούν τους ανθρώπους σήμερα να κάνουν αυτό το βήμα. Περιγράφει τους επτά τύπους ανθρώπων και μιλάει για το πώς αυτοί συνδυαζόμενοι μεταξύ τους δίνουν εικοσιοκτώ είδη γάμων. Στη συνέχεια αναλύει τις πιθανότητες επιτυχίας αυτών των γάμων. Έχει πολύ ενδιαφέρον ν’αναγνωρίσει ο αναγνώστης βάσει αυτών των χαρακτηριστικών σε ποιόν τύπο ανήκει ο ίδιος και ο/η σύντροφός του και τι είδους γάμου έχουν κάνει.

Γράφει εδώ ο Ματθαίος Γιωσαφάτ: «Αγάπη σημαίνει να νοιάζομαι για κάποιον πέρα από τον εαυτό μου. Όχι ότι δεν νοιάζομαι για μένα, αυτό είναι άλλο. Αυτοθυσίες και τα τοιαύτα είναι πολύ ύποπτες».

Σε άλλο σημείο του ίδιου βιβλίου λέει πως «η κοινωνία είναι η μητέρα». Και πράγματι, αν προεκτείνει κανείς αυτή την σκέψη μπορεί να πει πως μάνα είναι και η πατρίδα. Αυτήν που εμείς οι Έλληνες την μισούμε, την χτίζουμε με τσιμέντο ώς εκεί που δεν πάει άλλο, την καίμε γιατί την βλέπουμε ως κακιά μάνα. Εννοείται ότι δεν αντιλαμβανόμαστε καθαρά το χώμα, τα βουνά, την θάλασσα ως κακιά μητέρα, αλλά το σύνολο των συμπολιτών μας, κατά συνέπεια την κοινωνία για να επανέλθουμε στο αξίωμα του Γιωσαφάτ.

Αν ανήκετε στους ορκισμένους εχθρούς της ψυχανάλυσης ή στους φανατικούς υπερασπιστές της, μπορείτε να διαβάσετε τα βιβλία του Ματθαίου Γιωσαφάτ. Αν δεν είστε ούτε το ένα ούτε το άλλο, διαβάστε τα και πάλι. Μπορείτε επίσης να αναζητήσετε βίντεο στα οποία δίνει συνεντεύξεις. Είναι ένας πολύ συμπαθής, γλαφυρός και ενδιαφέρων άνθρωπος.

Η φωτογραφία είναι από το σάϊτ των εκδόσεων Αρμός

Λητώ Σεϊζάνη

Πηγή: peopleandideas.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κράτος – ΕΡΤ «ξεπλένουν» Ναζί ανήμερα 28ης Οκτωβρίου!

Του Νίκου Μπογιόπουλου
Σήμερα, το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, το κράτος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το κράτος του Ποταμιού και των Κεντρώων, το κράτος των πλουτοκρατών που αποτελεί συνέχεια εκείνου του κράτους που ποτέ δεν καταδίκασε δοσίλογους και μαυραγορίτες και έχτιζε τους «νέους Παρθενώνες» του με τα βόλια των χιτών και των ταγματασφαλι(η)τών, διέπραξε και τούτη την ύβρη:
Έδωσε βήμα για να «τιμήσουν» στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης την 28^η Οκτωβρίου στους ναζί της Χρυσής Αυγής! Έδωσε μικρόφωνα (η ΕΡΤ) για να βγάλει λόγο ο ναζί Κασιδιάρης υπέρ φασίστα Μεταξά και κατά… μεταναστών (σ.σ: ο μοναδικός λόγος που μεταφέρουμε σε βίντεο την δήλωση του ναζί – ζητώντας συγγνώμη για αυτό – είναι για να μπορέσει άμεσα ο αναγνώστης μας να την συγκρίνει με τις φωτογραφίες και τα βίντεο που ακολουθούν).
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Πoλύ περισσότερο που εδώ ισχύει στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «Μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις».
    Ιδού, λοιπόν, ποιοι ποζάρουν σαν «ιδιοκτήτες» της 28^ης Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.
    Ιδού ποιοι παριστάνουν τους «επιγόνους» (!) των ηρώων που πολέμησαν στην Πίνδο, στο Αλβανικό Μέτωπο και ενάντια στη γερμανική εισβολή -και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.
    Ιδού ποια είναι η (πραγματική) σχέση τους με την 28^η Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.
    Ιδού η (πραγματική) σχέση τους με εκείνους, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζί, που επιτέθηκαν και ρήμαξαν τότε την Ελλάδα – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα:

Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940…
 

Ο Παππάς, ο λάτρης του Μουσολίνι, ο χρυσαυγίτης που απευθύνει… γνήσιο «πατριωτικό» (άμα τε και… αρχαιοελληνικό) χαιρετισμό στον Ντούτσε του. Ο Παππάς και οι όμοιοί του. Αυτοί είναι που παριστάνουν τους «ιδιοκτήτες» της 28^ης Οκτωβρίου!

Σε αυτούς, που μαθαίνουν παιδάκια να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ», δόθηκε το μικρόφωνο σήμερα από την ΕΡΤ για δηλώσεις υπέρ… 28^ης Οκτωβρίου.

Σε αυτούς, στους απογόνους των Ες – Ες, στην – καθ’ ομολογία τους – «σπορά των ηττημένων του ‘45», πρόσφερε στασίδι και μικρόφωνα το κράτος στην επέτειο του «Όχι».

Σε αυτόν τύπο, με τον αγκυλωτό του ναζισμού στο χέρι, έδωσε μικρόφωνα η ΕΡΤ για να παραστήσει τον «ιδιοκτήτη» της 28^ης Οκτωβρίου. Στον ίδιο τύπο, που ένα χρόνο πριν μπουν στη Βουλή, έγραφε: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού;(…). Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» (Ηλ.Κασιδιάρης, εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011).
Σε αυτούς έδωσε βήμα ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου το κράτος του «δημοκρατικού συνταγματικού τόξου» και μικρόφωνα η κρατική ΕΡΤ.
Έτσι παίζεται το παιχνίδι όσων αποπατούν πάνω στην Ιστορία και έτσι βρίσκει πλάτες μια ναζιστική δολοφονική συμμορία να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα».
Αιδώς Αργείοι!

Διαβάστε περισσότερα

Οι Άγιοι Ψαράδες της λιμνοθάλασσας

Στο μικρά πελάγη της λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, στο όμορφο νησί, το Αιτωλικό, ζει ο χαράκτης Μιχάλης Κότσαρης…

«Κι ερωτεύτηκες τη λίμνη την ήρεμη, και γίνεσαι ψαράς» παρατηρούμε τη φράση αποτυπωμένη πάνω σε ένα από τα χαρακτικά έργα του Μιχάλη. Ο τελευταίος, γεννήθηκε και ζει στο Αιτωλικό.


Μέσα από μια μεγάλη πορεία στη ζωγραφική και τη χαρακτική, με τέσσερις ατομικές εκθέσεις και πάνω από τριάντα συμμετοχές σε ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό ο Μιχάλης μας συστήνεται με τους «Άγιους Ψαράδες» του, οι οποίοι εντάσσονται στην εικαστική γαλήνη που νιώθει ένας καλλιτέχνης όταν δουλεύει στη μέση της λιμνοθάλασσας.



Η εικαστική του ταυτότητα αναφέρει την χαρακτική ως κύρια ενασχόληση του. Η βυζαντινή τέχνη με την αφαιρετική, σχηματοποιημένη και σουρεαλιστική οπτική της του έδωσε τα στοιχεία που μετασχηματίστηκαν αργότερα στο χαρακτικό του έργο.

Η απλότητα, ο μόχθος, η καλοσύνη, η μοναξιά, η ζωή με τα λίγα των ψαράδων του νησιού, χαράσσονται με ταπεινότητα πάνω στο ξύλο με έντονο το στοιχείο της θρησκευτικότητας, σαν να ένα κάλεσμα μνήμης στην Βάσω Κατράκη και τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο. 

Ονειρικές αποτυπώσεις της καθημερινής ζωής των ψαράδων μεταφέρονται σε μια άλλη κοσμική διάσταση θέλοντας να εντείνει την επαφή της πραγματικότητας με την εξώτερη Αγιότητα που καλύπτει κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή.

Τα ψάθινα καπέλα, η λεπιασμένη τρίαινα, τα πέτρινα γιοφύρια, είναι τα υλικά που χτίζουνε την Τρουλαία Βασιλική των έξι Ιερών Ναών του νησιού πάνω στο ξύλο και την πέτρα.

Η ξύλινη μήτρα, Γας Ομφαλός της ιερότητας που απαιτεί η διαδικασία για την δημιουργία του έργου. Τυπογραφική μελάνι, Γιαπωνέζικο χαρτί και ένα κοίλο εργαλείο για το τελικό πάτημα αποτυπώνουν την αφοσίωση και το σεβασμό στον Άγιο Ψαρά.



Ο Μιχάλης Κότσαρης σπούδασε Φιλολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1998, δημιούργησε τον πρώτο εικαστικό χώρο στην πόλη του, την αίθουσα τέχνης Έργω 1998. Είναι μέλος της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας. Το 2009 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην IX International Biennale, Aqui Prise-Aqui Therme, στην Γένοβα της Ιταλίας. Έργα του βρίσκονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, στο Art Center της Νέας Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας στη Αίγυπτο, στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης Διέξοδος στο Μεσολόγγι, στην Πινακοθήκη του Πανεπιστημίου της Τιμισοάρα στη Ρουμανία, στο Van Abee Museum στο Αιντχόβεν της Ολλανδίας, στην Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης Χ. & Σ. Μοσχανδρέου στο Μεσολόγγι, καθώς και σε πολλές συλλογές στη Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει συνεργαστεί με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου ως σκηνογράφος και έχει φιλοτεχνήσει το πρόγραμμα του Θεάτρου για την περίοδο 2017-2018 με τίτλο ο «Ο Άλλος ως Απειλή».

Διαβάστε περισσότερα

Τι συζητήθηκε στην συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών;

Τρίτη εβδομάδα του Οκτώβρη και βρεθήκαμε να ενημερωνόμαστε από τα τοπικά ΜΜΕ, κατόπιν εορτής και με τη σχετική πλέον έκπληξη, για τη συνάντηση που έλαβε χώρα στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση στην Πάτρα, στις 20/10. Παρόντες στην συνάντηση αυτή ήταν ο Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Σωκράτης Φάμελλος, ο νυν Συντονιστής της Αποκεντρωμένης Νικόλαος Παπαθεοδώρου, ο τέως Συντονιστής και νυν Γενικός Διευθυντής Χωροταξικής & Περιβαλλοντικής Πολιτικής Διονύσης Παναγιωτόπουλος, ο Αντιπεριφερειάρχης Περιβάλλοντος και Ενέργειας Νίκος Μπαλαμπάνης καθώς και άλλοι παράγοντες. Ένα από τα θέματα της συνάντησης εργασίας ήταν και οι μονάδες καύσης βιορευστών που κατασκευάζονται στην περιοχή μας. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα δημοσιεύματα, ο κ.Μπαλαμπάνης κατέθεσε υπόμνημα στον Υπουργό, ο οποίος του υποσχέθηκε νομοθετική ρύθμιση για το θέμα αυτό. Τόσο ο Συντονιστής της Αποκεντρωμένης όσο και ο κ.Μπαλαμπάνης, σε κάθε επικοινωνία που είχαμε μαζί τους (τηλεφωνική ή κατ’ ιδίαν), μας έδιναν την υπόσχεση ότι θα οργανώσουν την εν λόγω συνάντηση με τον Υπουργό και ότι μάλιστα θα μας καλούσαν να είμαστε παρόντες. Κάθε φορά που τους «ενοχλούσαμε» για το θέμα, σε κάθε μας παρέμβαση και σε κάθε μας δημόσια αναφορά, η μόνιμη απάντησή τους ήταν το ραντεβού που ετοιμάζουν με τον Υπουργό, στο οποίο και θα μας καλούσαν να παραστούμε.
Τελικά το ραντεβού αυτό έγινε κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς να το γνωρίζει κανείς και φυσικά χωρίς να προσκληθούμε. Ίσως ένας λόγος γι’ αυτό να είναι η παρουσία του πρώην Συντονιστή στην συνάντηση, η υπογραφή του οποίου φιγουράρει σε όλες τις αδειοδοτήσεις. Προφανώς, ήθελαν να αποφύγουν μια αντιπαράθεση που θα αποκάλυπτε, και πάλι, όλες τις παρανομίες καθώς και τις «περίεργες» διαδικασίες που ακολουθήθηκαν.
Όποιος, όμως, και να είναι ο λόγος που δεν προσκληθήκαμε, η τοπική κοινωνία που επι 8 μήνες αντιδρά απαιτεί να μάθει τι ακριβώς ειπώθηκε σε αυτή την συνάντηση από όλες τις πλευρές. Οι παράγοντες που παρευρέθησαν στη συζήτηση, πριν ενημερωθούν από εμάς είχαν άγνοια για το ζήτημα και την ουσία του και φυσικά δεν είχαν σκοπό να κάνουν οτιδήποτε για αυτό. Μετά την κατάθεση στοιχείων εκ μέρους μας συνέχιζαν στον δρόμο της απραξίας, προσπαθώντας με δικαιολογίες να μας πείσουν οτι όλα έγιναν καλά και νόμιμα και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είναι αναγκαίο να δημοσιοποιηθεί το τι ακριβώς είπαν άνθρωποι που μέχρι σήμερα αρνούνταν ουσιαστικά να αναλάβουν δράση για το θέμα. Θα θέλαμε επίσης να έχουμε την ευκαιρία να θέσουμε το εξής ερώτημα στον Υπουργό:  με ποια λογική σταμάτησε την κατασκευή αντίστοιχων μονάδων στην εκλογική του περιφέρεια, ενώ στην περιοχή μας και με σωρεία απροκάλυπτων παρανομιών, αρνείται να το κάνει για τελείως τυπικούς λόγους;
Το τι ακριβώς ειπώθηκε δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά τόσο από τα άρθρα των ΜΜΕ όσο και από τα λεγόμενα των παραγόντων, μπορούμε να κάνουμε βάσιμες υποθέσεις. Μιλούν για κάποια νομοθετική ρύθμιση που θα δυσκολέψει στο μέλλον τη δημιουργία τέτοιων μονάδων σε προστατευόμενες περιοχές, μέσω της αυστηροποίησης των όρων αδειοδότησης τους· μια μεσοβέζικη δηλαδή «λύση», μνημείο πολιτικαντισμού που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Το λέμε αυτό, γιατί έχουμε βάσιμες υποψίες (εξαιτίας παρελθοντικών τοποθετήσεων σε εμάς τους ίδιους) ότι σε αυτή την «λύση» δεν περιλαμβάνεται το σταμάτημα των εργασιών και τελικά η ακύρωση της λειτουργίας των 4 μονάδων που βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής.
Είναι πραγματικά απίστευτο: Αιρετή, Αποκεντρωμένη και Υπουργός να θεωρούν ότι όντως είναι προβληματικό να κατασκευάζονται τέτοιες μονάδες σε προστατευόμενες περιοχές και άρα να κινούνται προς μια ρύθμιση αυστηροποίησης του νόμου, αλλά, συγχρόνως, να επιτρέπουν σε 4 από αυτές να λειτουργήσουν! Με ποια λογική αυτές οι 4 μονάδες θα αφεθούν να λειτουργήσουν αλλά θα μπει φρένο στις επόμενες; Ο Συντονιστής της Αποκεντρωμένης έχει το δικαίωμα να σταματήσει τις εργασίες αλλά επιμένει να μην το κάνει! Η όποια νομική ενέργεια απο την πλευρά των επενδυτών δεν είναι δικαιολογία για την συνέχιστη της καταστροφής στον τόπο μας.  Επίσης αναρωτιόμαστε, ακόμα και αν γίνουν πιο αυστηροί οι όροι, από τι ακριβώς μας προστατεύει αυτό στο μέλλον; Οι τεχνικές υπηρεσίες που θα ελέγξουν αυτούς τους όρους έχουν αποδειχθεί ως ώρας ανίκανες και απρόθυμες να ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο. Συνεπώς, τι μας εξασφαλίζει ότι, στο μέλλον, αντίστοιχοι «επενδυτές» δεν θα παρακάμψουν τους αυστηρότερους πλέον όρους δια της πλαγίας οδού; Σε κάθε περίπτωση, περιμένουμε τη μόνιμη ακύρωση των αδειών των μονάδων αυτών ασχέτως της όποιας νομοθετικής ρύθμισης.

Ενώ όλοι οι υπεύθυνοι φαίνεται να παίζουν πολιτικάντικα παιχνίδια και να πατούν σε δύο βάρκες, οι πολίτες της περιοχής μας με την παρέμβαση τους και με προσωπικό κόστος σε χρήμα, χρόνο και κόπο, κατάφεραν να σταματήσουν προσωρινά, για δεύτερη φορά, την αποπεράτωση των μονάδων. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε μεσοβέζικες λύσεις, που το μόνο που εξυπηρετούν είναι οι πολιτικές καριέρες των «υπευθύνων», αλλά αποδεικνύονται καταστροφικές για τον τόπο μας. Ξεκαθαρίζουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Κάθε παράλειψη, κάθε «παραθυράκι» στις νομοθετικές ρυθμίσεις και κάθε ανοχή θα βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους «υπευθύνους» και θα είναι καθαρά δική τους ευθύνη. Εμείς από πλευράς μας το μόνο που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι δεν θα σταματήσουμε εδώ· οι μονάδες αυτές ΔΕΝ θα γίνουν και αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι «επενδυτές» καθώς και οι «υπεύθυνοι» της επαπειλούμενη καταστροφής του τόπου μας.
Ζητούμε, εν τέλει, αναλυτικό δελτίο τύπου, για την συνάντηση που έγινε με τον Υπουργό,  μέσω του οποίου να ενημερώνονται οι πολίτες λεπτομερώς για το τι ειπώθηκε για το θέμα των τεσσάρων μονάδων στο Εθνικό Πάρκο Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, καθώς και το υπόμνημα που κατατέθηκε απο τον κ. Μπαλαμπάνη. Από τη στιγμή που συναντήθηκαν οφείλουν να μας ενημερώνουν ανοιχτά για το περιεχόμενο της συνάντησης. Αυτό αρμόζει σε διαδικασίες χρηστής διοίκησης οπότε και αιτούμαστε πλήρη διαφάνεια ως απόδειξη αυτής. 

https://limnothallaza.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Σημέρα Τρίτη 24/10 η προκαταβολή της Βασικής Ενίσχυσης – Πότε θα είναι τα χρήματα στη διάθεση των παραγωγών

ypaithros.gr

Στους λογαριασμούς των παραγωγών πιστώνεται την Τρίτη 24/10 το 70% της Βασικής Ενίσχυσης, ύψους 701.027.961,21 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι 537.406
δικαιούχοι αγρότες της χώρας, θα μπορούν να πάρουν τα χρήματά τους από τα ATM της Τράπεζας ήδη από το απόγευμα της Τρίτης, διαφορετικά από την Τετάρτη 25/10  θα έχουν την δυνατότητα να προχωρήσουν κανονικά σε αναλήψεις από τα υποκαταστήματα της Τράπεζας.
Όπως πρώτη είχε αποκαλύψει η «ΥΧ», ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι απόλυτα συνεπής στο ραντεβού του με τους παραγωγούς για την προκαταβολή του τσεκ της Βασικής Ενίσχυσης, με το συνολικό ύψος της πληρωμής να είναι ενισχυμένο σε σχέση με τα προηγούμενα έτη καθώς έγινε δεκτό το αίτημα της χώρας μας για την πληρωμή προκαταβολής στο 70% αντί του 50% που προβλέπει ο κανονισμός.
Υπηρεσιακοί παράγοντες τονίζουν ότι η ολοκλήρωση των ελέγχων του Οργανισμού στις δηλώσεις των παραγωγών έδειξε πολύ μικρό ποσοστό σφαλμάτων με αποτέλεσμα το ποσοστό πληρωμής να φτάσει στο 99.6% της αξίας των δικαιωμάτων των παραγωγών για δεύτερη χρονιά, καταδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο το εξαιρετικό επίπεδο δουλειάς που γίνεται στο ΟΣΔΕ. Σε αυτούς που θα πληρωθούν συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι αποδέκτες μεταβίβασης δικαιωμάτων, καθώς ο σχετικός έλεγχος των 65.000 αιτημάτων έχει ολοκληρωθεί σε ποσοστό 97% και εκκρεμούν ουσιαστικά μόνο όσα παρουσίαζαν ελλείψεις δικαιολογητικών.
Όπως είχε προαναγγελθεί πάντως, δεν συμπεριλαμβάνεται στην πληρωμή τα νέα δικαιώματα που θα δοθούν από το Εθνικό Απόθεμα καθώς η εξέταση των 80.000 αιτήσεων θα ολοκληρωθεί πριν την εκκαθαριστική πληρωμή στο τέλος του έτους. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και 50.000 παραγωγοί με ποσό πληρωμής μικρότερο των 250 ευρώ, για τους οποίους θα πρέπει να συνυπολογισθούν και οι υπόλοιπες ενισχύσεις κατά την πληρωμή της εκκαθάρισης.

Διαβάστε περισσότερα

Το DNA των φτωχών και οι δημοκρατίες της Wall Street

Aπό τον Γελωτοποιό

“Όσοι πλουτίζουν πιθανότατα συγκαταλέγονται στους πλέον έντιμους ανθρώπους της κοινωνίας. Θα σας το πω ξεκάθαρα: Οι 98 στους 100 πλούσιους της Αμερικής είναι έντιμοι.

Γι’ αυτό είναι πλούσιοι. Γι’ αυτό τους εμπιστεύονται χρήματα. Γι’ αυτό δημιουργούν τεράστιες επιχειρήσεις και βρίσκουν πολλούς ανθρώπους πρόθυμους να εργαστούν γι’ αυτούς. Επειδή είναι έντιμοι.

Εκφράζω συμπάθεια για τους φτωχούς, όμως οι φτωχοί που αξίζουν τη συμπάθεια μας είναι ελάχιστοι. Είναι λάθος να συμπονούμε κάποιον που έχει τιμωρήσει ο θεός για τις αμαρτίες του. Ας θυμόμαστε ότι κάθε φτωχός στην Αμερική περιήλθε σ’ αυτή την κατάσταση εξαιτίας των ελαττωμάτων του.”

Αυτό το απόσπασμα ομιλίας θα μπορούσε να θεωρηθεί σύγχρονο, αν δεν περιείχε τη φράση “που έχει τιμωρήσει ο θεός για τις αμαρτίες του”. Ένας νεοφιλελεύθερος δεν θα μιλούσε για τον θεό, αλλά μόνο για την τεμπελιά και την ανικανότητα (και λοιπά ελαττώματα) κάποιων ατόμων -που συνήθως εκμεταλλεύονται το κοινωνικό κράτος και σπαταλάνε τα επιδόματα.

Ίσως κάποιοι να ανέφεραν και το DNA των τεμπέληδων μεσογειακών (σε αντίθεση με τους άρειους βόρειους) ή των κατώτερων μαύρων-λατίνων-ασιατών (σε αντίθεση με τους ανώτερους λευκούς).

~~

Αυτή η φράση “περί εντιμότητας των πλουσίων” ειπώθηκε απ’ τον νομικό, ιερέα και συγγραφέα Ράσελ Κόνγουελ, στα χρόνια που ακολούθησαν τον Αμερικανικό Εμφύλιο (μετά το 1865), στις διαλέξεις που έδινε σε όλη τη χώρα, μιλώντας σε εκατομμύρια ακροατές για το δίκιο των πλουσίων και την ανικανότητα των φτωχών.

Στον 19ο αιώνα ο καπιταλισμός αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά κινήματα, τις απεργίες, τις εξεγέρσεις, τη δυσαρέσκεια των φτωχών όπως οι προκάτοχοι βασιλιάδες και φεουδάρχες (το Κομμουνιστικό Μανιφέστο εκδόθηκε το 1848 κι ο αναρχισμός του Μπακούνιν “ιδρύθηκε” το 1870).

Γράφει ο Χάουαρντ Ζιν:
“Η επιβολή ελέγχου στη σύγχρονη εποχή απαιτούσε κάτι περισσότερο απ’ τη βία και τους νόμους.
Απαιτούσε να διδαχθεί ο πληθυσμός ότι όλα έβαιναν καλώς. Έτσι τα σχολεία, οι εκκλησίες και τα λαϊκά αναγνώσματα δίδασκαν ότι το να είναι κάποιος πλούσιος αποτελούσε σημάδι ανωτερότητας κι ότι η φτώχεια ήταν σημάδι προσωπικής αποτυχίας.”

Το δημοτικό σχολείο είχε ως σκοπό να “μεταμορφώσει το παιδί από μικρό αγριάνθρωπο σ’ έναν νομοταγή και υπάκουο άνθρωπο, ικανό να ζήσει σε μια πολιτισμένη κοινωνία” (Γουίλιαμ Μπάγκλι, Διαχείριση της Σχολικής Διδασκαλίας).

Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση είχε σχεδιαστεί ως αρωγός του βιομηχανικού συστήματος, ενώ το μάθημα της ιστορίας καλλιεργούσε τον πατριωτισμό (των φτωχών).

Ο Ροκφέλερ χρηματοδότησε την ίδρυση του πανεπιστημίου του Σικάγο, ο Κάρνεγκι χρηματοδότησε πολλά κολέγια και βιβλιοθήκες, κι άλλοι πολυεκατομμυριούχοι (Βάντερμπιλτ, Κορνέλ, Στάνφορντ) ίδρυσαν φερώνυμα πανεπιστήμια.

Γιατί συνέβαιναν αυτά; Το ανέφερε στην ομιλία της η Μαίρη Έλεν Λιζ, στο συνέδριο του Λαϊκού κόμματος το 1890:
“Η χώρα ανήκει στη Γουόλ Στριτ. Δεν υφίσταται πλέον κυβέρνηση του λαού, που να προέρχεται απ’ τον λαό και να τον εκπροσωπεί.
Υπάρχει μόνο μια κυβέρνηση της Γουόλ Στριτ, που προέρχεται απ’ τη Γουόλ Στριτ κι αυτήν εκπροσωπεί.
Οι νόμοι μας είναι προϊόν ενός συστήματος που ντύνει τα καθάρματα με τηβέννους [αναφορά στους διεφθαρμένους γερουσιαστές και δικαστές).”

~~

Ίσως να φαίνεται παράξενο σε κάποιους. Η κυριαρχία των τραπεζών και των πολυεκατομμυριούχων, η διαφθορά του πολιτικού συστήματος και της “δημοκρατίας” (που μόνο τον λαό δεν εκπροσωπεί), ήταν γνωστή πριν από 150 χρόνια.

Οι οικονομικές κρίσεις -που πλήττουν μόνο τους “μικρούς”- συνέβαιναν το ίδιο συχνά (ο Χάουαρντ Ζιν αναφέρει δέκα οικονομικές κρίσεις μόνο στον 19ο αιώνα).

Οι εκλογές λειτουργούσαν ως κατευναυστικό μέσο και οι εφημερίδες (τα media της εποχής) δεν ασχολούνταν με το πρόγραμμα του κάθε υποψήφιου, αλλά με κουτσομπολιά και “δολοφονίες χαρακτήρα” (βλέπε: ο Τσίπρας δεν έχει βαφτίσει τα παιδιά του, ο Μητσοτάκης είναι σαν τον Mister Bean, ο Παπανδρέου έπεσε απ’ το ποδήλατο).

Και το ύστατο καταφύγιο του κράτους, όταν αυξανόταν η δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων ήταν πάντα ο “εχθρός”, ο πατριωτισμός και ο πόλεμος.

Μήπως σας φαίνεται ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε; Λάθος! Έχει αλλάξει ο καπιταλισμός.

~~

Ο καπιταλισμός είναι ένα πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα που διαρκώς εξελίσσεται.

Εξελίσσεται όσον αφορά τα μέσα, γιατί ο σκοπός του είναι πάντα ο ίδιος: Η κυριαρχία του 1% πάνω στο 99% του πληθυσμού.

Φανταστείτε τον καπιταλισμό ως ένα υπερανθρώπινο κατασκεύασμα που μελετά τις δράσεις και τις αντιδράσεις, και ενσωματώνει στο ρεπερτόριο του ακόμα και τις αντιθέσεις.

Τα βιβλία του Ζιν και του Τσόμσκι, τις ιδέες του Μαρξ και του Κροπότκιν, τις φαντασίες του Όργουελ και της Λε Γκεν, την ιστορία των μεγάλων εξεγέρσεων και επαναστάσεων, ο καπιταλισμός τα έχει ενσωματώσει στη δράση του ή τα έχει διαφθείρει στο συλλογικό ασυνείδητο.

Ο καπιταλισμός μοιάζει με το απέθαντο Άλιεν (απ’ τη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ) που αναπαράγεται δημιουργώντας κακέκτυπα άλλων οργανισμών (ιδεών).

Σκεφτείτε τι σημαίνει η λέξη (ιδέα) σοσιαλισμός για τους Έλληνες, μετά το ΠΑΣΟΚ. Η ιδέα του σοσιαλισμού είναι πλέον μολυσμένη και ανθρωποφάγα. Μήπως το ίδιο κατάφερε ο καπιταλισμός με την Πρώτη Φορά Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;

Έτσι, καθώς οικειοποιείται τους ανταγωνιστές, ο καπιταλισμός μοιάζει να είναι η μόνη δυνατότητα. Στις ΗΠΑ αυτή η αποκλειστικότητα είναι κραυγαλέα. Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί, πάντα πρόκειται για κυβέρνηση της “Γουόλ Στριτ”, όπως έλεγε η Μαίρη Έλεν Λιζ, πριν 150 χρόνια.

Στην Ευρώπη υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Υπάρχουν ακόμα σοσιαλιστικά, αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα (καθώς και ακροδεξιά), που διεκδικούν την ψήφο του λαού.

Όλα υπόσχονται ότι μπορούν ν’ αλλάξουν το σύστημα, ότι θα εκπροσωπήσουν τον λαό. Όμως εμείς, οι άνθρωποι που πασχίζουν για να επιβιώσουν, για να ζήσουν, για να ευτυχήσουν, βρισκόμαστε κάθε μέρα αντιμέτωποι με πιο σκληρά μέτρα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό μαθαίνουμε ότι εμείς είμαστε υπαίτιοι για τη φτώχεια μας, για τα χρέη, για την ανεργία, για ό,τι κακό μας συμβαίνει.

Η κοινωνική ανισότητα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, αυτό μαθαίνουμε.

Δεν είναι ο Θεός (πλέον) που μας έκανε φτωχούς, αλλά η φύση μας. Κάποιοι γεννιούνται με την ικανότητα να γίνουν πλούσιοι, κάποιοι άλλοι για να υπομένουν -μέχρι που να τους βγει η ψυχή.

~~

Το χειρότερο απ’ τα κόλπα του καπιταλισμού, είναι ότι μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι εκλογές και μόνο μπορούν να μας βοηθήσουν ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας.

Όμως η δημοκρατία έχει αποτύχει να εκφράσει τον λαό. Τίποτα δεν θα μας δοθεί ψηφίζοντας -κυβερνήσεις της Γουόλ Στριτ. Η μόνη λύση είναι η αντίδραση, ο αγώνας.

Αλλά, καθώς διαβάζω τα χρονικά των εξεγέρσεων του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, με τους νεκρούς στο Σικάγο και στη Φιλαδέλφεια, καταλαβαίνω ότι δύσκολα θα ξαναρχίσει μια τέτοια εποχή, όπου οι άνθρωποι θα σκοτώνονται για να ζήσουν.

Τώρα πια μάθαμε να ζούμε όπως μπορούμε.

(Ή μήπως μπορεί να υπάρξει ένα σημείο, ένα κομβικό σημείο, που εμείς θα σταθούμε ενάντια σε κάθε κυβέρνηση και κράτος, όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος, απαιτώντας και παλεύοντας για όσα μας ανήκουν;)

~~~~~~~~~~~~~~~~

Υλικό άντλησα από το βιβλίο του Χάουαρντ Ζιν, Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, εκδόσεις Αιώρα

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μάρκος Βαμβακάρης γίνεται animated χαρακτήρας

 

Πρωταγωνιστής σε μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων από τα χέρια του filmmaker artist και stop motion ανιμέιτορ,Thomas Kunstler, θα γίνει στο προσεχές μέλλον ο Πατριάρχης του Ρεμπέτικου, Μάρκος Βαμβακάρης.

Η ζωή και το έργο του Συριανού συνθέτη θα «ζωντανέψουν» μέσα από το καινούριο animation του νεαρού Ιταλού καλλιτέχνη, που τα τελευταία χρόνια εστιάζει το ενδιαφέρον του στην Ελλάδα και τη μουσική της. Η μεγάλη αγάπη του για το ρεμπέτικο, το οποίο γνώρισε κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αγγλία, μέσω μιας παρέας Ελλήνων, του γέννησε την επιθυμία για τη δημιουργία ταινιών που αναδεικνύουν το συγκεκριμένο μουσικό είδος.

Oι ρεμπέτες, το κυνήγι τους από την αστυνομία, ο έρωτας και ο πόνος που εξέφραζαν μέσα από τις συνθέσεις και τους στίχους τους «έπλεξαν» το θεματικό άξονα της μίνι ταινίας του «Δε λες κουβέντα» - τίτλος, εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι που συνδέθηκε με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. Το φιλμ προβλήθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ + Αγοράς Κινουμένων Σχεδίων «Animasyros 10», αποτελώντας ένα κατατοπιστικό δείγμα της δουλειάς του Thomas Kunstler.

Οι μικρού μήκους ταινίες του για το ρεμπέτικο άφησαν άριστες εντυπώσεις στον Art Director του «Real Open Air Cinema», Γιώργο Καζιάνη, ο οποίος συναντήθηκε με τον καλλιτέχνη για να του προτείνει την παραγωγή μιας ταινίας - φόρο τιμής στον Μάρκο Βαμβακάρη. Το φιλόδοξο αυτό project θα είναι η πρώτη ελληνική βιογραφική ταινία σε stop motion, που θα κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας και όχι μόνο.

Το «Μαρκάκι» σεργιάνισε στο νησί του

Στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη Σύρο, ο Thomas Kunstler, μαζί με τον μουσικό Μίλτο Κουτρούμπα και τον φωτογράφο Δημήτρη Λαμπρίδη, που θα πλαισιώσουν το team της ομάδας, περιηγήθηκαν στη γειτονιά του Μάρκου, στην Άνω Σύρο και σε άλλα σημεία του νησιού, όπου συνέλεξαν πληροφορίες και φωτογράφησαν το «Μαρκάκι» με το μπουζούκι του, όπως ονομάζουν οι ίδιοι τον φτιαγμένο -από πλαστελίνη- χαρακτήρα του φιλμ.

Υλικό για τον εμπλουτισμό του σεναρίου, που θα αναλάβει ο κ. Καζιάνης, θα αντληθεί επίσης από την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη, σε επιμέλεια της Αγγελικής Βέλλου-Κάιλ, την οποία αγόρασαν και θα μελετήσουν οι συντελεστές.

Για τις ανάγκες της ταινίας, ο Μίλτος Κουτρούμπας, ο οποίος έγραψε τη μουσική και για το animation «Δε λες κουβέντα», θα ασχοληθεί με κάποιες καινούριες ενορχηστρώσεις στα ήδη υπάρχοντα κομμάτια του μεγάλου ρεμπέτη, συνθέτοντας παράλληλα και πρωτότυπη μουσικήμέσα από την οποία θα παντρεύεται το «παραδοσιακό» και το «κλασικό» με το μοντέρνο στοιχείο.

Σε δηλώσεις τους στην «Κοινή Γνώμη», οι συντελεστές υπογράμμισαν ότι πρόθεσή τους είναι να παρουσιάσουν το έργο του Μάρκου Βαμβακάρη με σεβασμό και ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το νέο. «Για να μπορέσεις να αξιολογήσεις τι θα κρατήσεις και τι θα αφήσεις πίσω, θα πρέπει να γνωρίζεις καλά τον καλλιτέχνη. Αυτό σου δίνει την ικανότητα να προσθέσεις ελαφρά μια ωραία πινελιά, η οποία θα ταιριάζει και θα υπογραμμίζει το πρωτότυπο, χωρίς να το αλλοιώσει», σημείωσε ο Δημήτρης Λαμπρίδης.

Η όλη προσπάθεια θα τύχει υποστήριξης και από τον πρόεδρο του Animasyros, Βασίλη Καραμητσάνη. Σημειώνεται ότι, όνειρο του Thomas Kunstler αποτελεί η δημιουργία ταινιών animation, αφιερωμένων και σε άλλους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Στράτος Διονυσίου.

Διαβάστε περισσότερα

Καλλιεργώντας στα παιδιά κίνητρα για μάθηση

Τα κίνητρα για μάθηση διακρίνονται σε εσωτερικά (επιθυμία για γνώση, εσωτερική ικανοποίηση, ενδιαφέρον, περιέργεια κτλ) και εξωτερικά (ανταμοιβή, έπαινος, υλικά αγαθά, γονική επιδοκιμασία κτλ). Τα εξωτερικά κίνητρα μπορεί κινητοποιούν άμεσα τα παιδιά αλλά από τη στιγμή που αποσυρθούν, το παιδί δεν δείχνει ενδιαφέρον για την δραστηριότητα. Ιδανικά θα πρέπει τα παιδιά να αναπτύξουν σταδιακά εσωτερικά κίνητρα μάθησης προκειμένου να κινητοποιούν μόνα τους τον εαυτό τους.
Σωστή Στοχοθεσία = Μικρές επιτυχίες
Για να βοηθήσουμε τα παιδιά να αγαπήσουν τη μάθηση είναι σημαντικό να θέτουμε από κοινού ρεαλιστικούς στόχους. Οι γονείς ίσως χρειαστεί να μετριάσουν τις προσδοκίες τους για πρωτιά προκειμένου να συμβαδίσουν με τις προσδοκίες των παιδιών αλλά και με την πραγματικότητα. Θέστε στόχους λίγο πιο πάνω από τις δυνατότητες των παιδιών, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες το παιδί να τους πετύχει. Είναι σημαντικό το παιδί να βιώσει μικρές επιτυχίες για να αρχίσει να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει ή έστω να τα καταφέρει καλύτερα από ότι στο παρελθόν. Η επιτυχία συνοδεύεται συνήθως από ευχάριστα συναισθήματα και αυτά μπορούν να λειτουργήσουν ως κίνητρο μελέτης
Δώστε του επιλογές
Συνήθως είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να ασχοληθούμε με πράγματα τα οποία έχουμε επιλέξει εμείς παρά με όσα επιλέγουν οι άλλοι για μας. Δώστε στο παιδί επιλογές τόσο αναφορικά με τη σχολική προετοιμασία (τι ώρα, που θα διαβάσει, με ποια σειρά τα μαθήματα) όσο και αναφορικά με τις πηγές και τους τρόπους μάθησης. Μην ξεχνάτε ότι κάθε παιδί έχει το προσωπικό του στυλ αφομοίωσης πληροφοριών το οποίο πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Γίνετε πρότυπο προς μίμηση
Αν θέλετε να κινητοποιήσετε τα παιδιά σας στο διάβασμα θα πρέπει πρωτίστως να αγαπήσουν τη μάθηση. Το παράδειγμα που θέτετε ως γονείς είναι σημαντικό. Προσπαθήστε να αφιερώνετε και εσείς χρόνο στη μελέτη, να διαβάζετε και εσείς κάποιο βιβλίο όσο μελετούν τα μαθήματα τους ή γενικώς να υπάρχει μια θετική ατμόσφαιρα στο σπίτι όσον αφορά τη μάθηση, τα βιβλία, τη γνώση. Τα παιδιά είναι πιθανότερο να μιμηθούν το παράδειγμα σας, παρά να ακολουθήσουν τις συμβουλές σας.
Επισημαίνετε επιτυχίες και όχι λάθη
Συχνά στην προσπάθεια να βελτιώσουμε την σχολική απόδοση των παιδιών μας, δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στα λάθη. Εξίσου σημαντική, αν όχι και σημαντικότερη, είναι ωστόσο η αναφορά σε ότι έχει κάνει σωστά και σε όποια μικρή βελτίωση έχει παρουσιάσει. Προσέξτε τις λεκτικές εκφράσεις που χρησιμοποιείτε γιατί συχνά αποκαλύπτουν την απογοήτευση και την αποδοκιμασία σας. Μεταδώστε το μήνυμα ότι πιστεύετε στις δυνατότητες του παιδιού μέσα σε μια ατμόσφαιρα αποδοχής και κατανόησης.
Χρησιμοποιείστε τη φαντασία σας
Τα παιδιά βαριούνται εύκολα. Ένας λόγος που δεν τους αρέσει η σχολική μελέτη είναι γιατί είναι μια μονότονη διαδικασία. Χρησιμοποιείστε τη φαντασία σας για να κάνετε την διαδικασία πιο ενδιαφέρουσα. Για παράδειγμα παίξτε στο τέλος ένα κουίζ γνώσεων με βάση την ύλη που έχει να διαβάσει ή χρησιμοποιήστε περισσότερο εικόνες. Ενθαρρύνετε τη χρήση διαφόρων υλικών που μπορεί να παρακινήσουν τη φαντασία του παιδιού σας και να κάνουν πιο πρακτική την όλη διαδικασία της μελέτης.
Βοηθήστε όταν το χρειάζεται
Μην κάθεστε μαζί με το παιδί για να διαβάσει τα μαθήματα του. Μια τέτοια πρακτική μεταδίδει στο παιδί το μήνυμα ότι χρειάζεται εξαρχής τη βοήθεια σας και ότι δεν το εμπιστεύεστε, με αποτέλεσμα να μεταθέτει τελικά σε σας την ευθύνη της διεκπεραίωσης των σχολικών του υποχρεώσεων. Είναι δύσκολο για το παιδί να ταυτιστεί με το όποιο αποτέλεσμα και να κάνει κτήμα του τη μάθηση, αν δεν αναλάβει και την ευθύνη της διαδικασίας. Βοηθήστε το παιδί μόνο αν σας το ζητήσει. Συμπεριφερθείτε με κατανόηση και υπομονή, ενώ αν δεν μπορείτε να είστε ήρεμοι καλύτερα να αναλάβει κάποιος άλλος.
Η μάθηση ως τρόπος ζωής
Μην ξεχνάτε ότι το ζητούμενο δεν είναι απλώς η αφομοίωση της σχολικής ύλης αλλά η μάθηση ως τρόπος ζωής. Αξιοποιήστε κάθε ευκαιρία για να ενισχύσετε τη διάθεση για μάθηση στα παιδιά σας: ένα ταξίδι, μια εκδρομή, διαδραστικά παιχνίδια, επίσκεψη σε ένα μουσείο, λογοτεχνικά αναγνώσματα, θέατρο. Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμες πηγές μάθησης μέσα από ευχάριστες για το παιδί δραστηριότητες αλλά και να το βοηθήσουν παράλληλα να ανακαλύψει τις κλίσεις και τα ταλέντα του.
Πηγή: thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ζωή και θάνατος στην απαγορευμένη πόλη της Apple

Μετάφραση για το Νόστιμον Ήμαρ: Afterwords
Σε ένα απόσπασμα από το νέο του βιβλίο, ο Brian Merchant αποκαλύπτει πώς απέκτησε πρόσβαση στη Longhua, το τεράστιο συγκρότημα όπου κατασκευάζονται iPhone και όπου το 2010 απελπισμένοι εργαζόμενοι άρχισαν να αυτοκτονούν

Ένας πάγκος συναρμολόγησης στο συγκρότημα Longhua της Foxconn στο Σεντζέν της Κίνας, όπου κατασκευάζονται τα iPhone. Φωτογραφία: Tony Law/Redux/eyevine
Το αχανές εργοστασιακό συγκρότημα, ολόγκριζοι κοιτώνες και ανεμοδαρμένες αποθήκες,  συγχωνεύεται αρμονικά με τα περίχωρα στη μεγαλόπολη Σεντζέν. Η τεράστια εργοστασιακή μονάδα της Foxconn, Longhua, είναι βασική μονάδα παραγωγής των προϊόντων της Apple. Ίσως να πρόκειται για το πιο γνωστό εργοστάσιο στον κόσμο. Επίσης, ενδεχομένως να συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο μυστικοπαθών και καλά σφραγισμένων. Άνδρες ασφαλείας φρουρούν κάθε ένα από τα σημεία εισόδου. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να εισέλθουν χωρίς να δείξουν ταυτότητα. Οι οδηγοί που εισέρχονται με φορτηγά διανομής υπόκεινται σε έλεγχο εξακρίβωσης δακτυλικών αποτυπωμάτων. Ένας δημοσιογράφος του Reuters κάποτε σύρθηκε έξω από ένα αυτοκίνητο και ξυλοκοπήθηκε επειδή έβγαζε φωτογραφίες από την έξω μεριά των τοίχων του εργοστασίου. Οι προειδοποιητικές επιγραφές απέξω – «Αυτή η εργοστασιακή μονάδα έχει ιδρυθεί νόμιμα με κρατική έγκριση. Απαγορεύεται η είσοδος χωρίς άδεια. Οι παραβάτες διώκονται από την αστυνομία!»- είναι πιο επιθετικές από τις αντίστοιχες που βρίσκονται έξω από πολλά κινεζικά στρατόπεδα.
Αλλά αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένας μυστικός τρόπος για να εισέλθει κανείς στην καρδιά της διαβόητης επιχείρησης: χρησιμοποιήστε το μπάνιο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Χάρη σε ένα απλό γύρισμα της τύχης και στην κάπως έξυπνη επιμονή του μεσάζοντός μου, βρέθηκα βαθιά μέσα στη λεγόμενη Foxconn City.
Τυπωμένο στο πίσω μέρος κάθε iPhone βλέπει κανείς: «Σχεδιάστηκε από την Apple στην Καλιφόρνια. Συναρμολογήθηκε στην Κίνα». Ο αμερικανικός νόμος υπαγορεύει ότι τα προϊόντα που κατασκευάζονται στην Κίνα πρέπει να φέρουν μια τέτοια ετικέτα  και η ύπαρξη της Apple στη φράση καθιστά τη δήλωση μοναδικά αντιπροσωπευτική ενός από αυστηρότερους οικονομικούς διαχωρισμούς του πλανήτη – η τελευταία λέξη της τεχνολογίας επινοείται και σχεδιάζεται στη Silicon Valley, αλλά συναρμολογείται με τα χέρια στην Κίνα.
Η μεγάλη πλειονότητα των εγκαταστάσεων που παράγουν τα εξαρτήματα του iPhone και πραγματοποιούν την τελική συναρμολόγηση της συσκευής εδρεύουν εδώ στη Λαϊκή Δημοκρατία, όπου το χαμηλό κόστος εργασίας και ένα τεράστιο, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό έχουν καταστήσει το έθνος ιδανικό μέρος για την κατασκευή iPhone (και σχεδόν κάθε άλλου gadget). Οι τεράστιες και άνευ προηγουμένου δυνατότητες παραγωγής της χώρας – το αμερικανικό Γραφείο των Στατιστικών Εργασίας εκτιμά ότι από το 2009 υπήρχαν 99 εκατομμύρια εργάτες σε εργοστάσια στην Κίνα – έχουν βοηθήσει το έθνος να γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Και από τότε που στάλθηκε το πρώτο iPhone, η εταιρεία που παίρνει τη μερίδα του λέοντος από την κατασκευή είναι η ταϊβανέζικη Hon Hai Precision Industry Co, Ltd, γνωστότερη με την εμπορική της ονομασία, Foxconn.
Η Foxconn είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στην ηπειρωτική Κίνα: 1,3 εκατομμύριo άνθρωποι πληρώνονται από αυτήν. Σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των εταιρειών, μόνο η Walmart και η McDonald’s απασχολούν περισσότερους εργαζομένους. Στη Foxconn εργάζονται τόσοι άνθρωποι όσοι ζουν στην Εσθονία.

Ένας υπάλληλος δίνει εντολή τους αιτούντες εργασία να περιμένουν στην ουρά στο κέντρο προσλήψεων της Foxconn στο Σεντζέν. Φωτογραφία: David Johnson/Reuters
Σήμερα το iPhone κατασκευάζεται σε πολλά διαφορετικά εργοστάσια ανά την Κίνα, αλλά για χρόνια, καθώς έγινε το κορυφαίο σε πωλήσεις προϊόν στον κόσμο, συναρμολογούταν κατά κόρον στο εργοστάσιο-ναυαρχίδα της Foxconn, έκτασης 1,4 τετραγωνικών μιλίων, λίγο έξω από τη Σεντζέν. Το απλωμένο εργοστάσιο κάποτε φιλοξενούσε περίπου 450.000 εργαζόμενους. Σήμερα, ο αριθμός αυτός πιστεύεται ότι είναι μικρότερος, αλλά παραμένει μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις αυτού του είδους στον κόσμο. Αν γνωρίζετε την ύπαρξη της Foxconn, το πιθανότερο είναι επειδή έχετε ακούσει για τις αυτοκτονίες. Το 2010 οι εργαζόμενοι στη γραμμή συναρμολόγησης στη Longhua άρχισαν να αυτοκτονούν. Ο ένας εργάτης μετά τον άλλο έπεφταν από τα πανύψηλα κτίρια των κοιτώνων, μερικές φορές μέσα στο φως της ημέρας, σε μια ταργική εκδήλωση απελπισίας – και σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες εργασίας στο εσωτερικό. Καταγράφηκαν 18 απόπειρες αυτοκτονίας το ίδιο έτος και 14 επιβεβαιωμένοι θάνατοι. Άλλοι είκοσι εργαζόμενοι μεταπείστηκαν από υπαλλήλους της Foxconn.
Η επιδημία προκάλεσε αίσθηση στα μέση μαζικής ενημέρωσης – αυτοκτονίες και συνθήκες ενός σύγχρονου κατέργου στον Ναό του iPhone. Τα σημειώματα αυτοκτονίας και οι επιζώντες έκαναν λόγο για τεράστιο άγχος, μεγάλες μέρες εργασίας και σκληρούς μανάτζερ, οι οποίοι είχαν την τάση να ταπεινώνουν τους εργαζόμενους σε περίπτωση λαθών, να επιβάλουν αδικαιολόγητα πρόστιμα και να μην τηρούν τις υποσχέσεις τους για παροχές.
Η ανταπόκριση της εταιρείας προκάλεσε περαιτέρω ανησυχία: ο Διευθύνων Σύμβουλος της Foxconn, Terry Gou, έδωσε εντολή να τοποθετηθούν τεράστια πλέγματα έξω από πολλά από τα κτίρια για να πιάνουν τα πτώματα που πέφτουν. Η εταιρεία προσέλαβε συμβούλους και οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ένορκες δηλώσεις ότι δεν θα προσπαθούσαν να αυτοκτονήσουν.
Ο Στηβ Τζομπς, από την πλευρά του, δήλωσε: «Το έχουμε αφήσει όλοι πίσω μας», όταν ρωτήθηκε για το κύμα θανάτων και επεσήμανε ότι το ποσοστό αυτοκτονιών στη Foxconn ήταν εντός του εθνικού μέσου όρου. Οι επικριτές έπεσαν πάνω του κατηγορώντας το σχόλιο ως άκαρδο, αν και τεχνικά δεν είχε άδικο. Η Foxconn Longhua ήταν τόσο τεράστια που θα μπορούσε να είναι κι από μόνη της ένα έθνος-κράτος, και το ποσοστό αυτοκτονίας ήταν συγκρίσιμο με αυτό της χώρας υποδοχής της. Η διαφορά είναι ότι η Foxconn City είναι ένα έθνος-κράτος που κυβερνάται εξ ολοκλήρου από μια εταιρία και τυχαίνει να παράγει ένα από τα πιο κερδοφόρα προϊόντα στον πλανήτη.
Ένας ταξιτζής μας αφήνει μπροστά από το εργοστάσιο. Πινακίδες με μπλε γράμματα γράφουν Foxconn δίπλα στην είσοδο. Οι φρουροί μας παρατηρούν, βαριεστημένοι και καχύποπτοι. Ο διαμεσολαβητής μου, μια δημοσιογράφος από τη Σαγκάη, που θα αποκαλέσουμε εδώ Wang Yang, και εγώ αποφασίζουμε πρώτα να περπατήσουμε στις εγκαταστάσεις και να μιλήσουμε με τους εργαζόμενους, για να δούμε αν υπάρχει τρόπος να μπούμε μέσα.
Οι πρώτοι άνθρωποι που σταματάμε είναι ένα ζευγάρι πρώην εργαζομένων της Foxconn.
«Δεν είναι καλό μέρος για ανθρώπους», λέει ο ένας από τους νεαρούς άνδρες, ο οποίος ονομάζεται Xu. Είχε εργαστεί στη Longhua για περίπου ένα χρόνο, μέχρι πριν από μερικούς μήνες, και λέει ότι οι συνθήκες στο εσωτερικό είναι τόσο κακές όσο ποτέ. «Δεν υπάρχει βελτίωση από τότε που έγιναν τα ρεπορτάζ από τα μέσα ενημέρωσης», λέει ο Xu. Η δουλειά έχει αυξημένη πίεση και ο ίδιος και οι συνεργάτες του διεκπεραιώνουν τακτικά 12-ωρες βάρδιες. Η διοίκηση είναι τόσο επιθετική όσο και διπρόσωπη, καθώς κατηγορεί δημοσίως τους εργαζόμενους ότι είναι υπερβολικά αργοί και τους δίνει υποσχέσεις που δεν τηρεί, λέει. Ο φίλος του, ο οποίος εργάστηκε στο εργοστάσιο για δύο χρόνια και επιλέγει να μείνει ανώνυμος, λέει ότι του είχαν υποσχεθεί διπλάσια αμοιβή για υπερωρίες, αλλά έλαβε μόνο τις τακτικές απολαβές. Σκιαγραφούν μια ζοφερή εικόνα ενός εργασιακού περιβάλλοντος υψηλής πίεσης, όπου η εκμετάλλευση είναι ρουτίνα και όπου η κατάθλιψη και η αυτοκτονία έχουν γίνει ο κανόνας.
«Δεν θα ήταν η Foxconn αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που πεθαίνουν», λέει ο Xu. «Κάθε χρόνο άνθρωποι αυτοκτονούν. Το θεωρούν φυσιολογικό».
Κατά τη διάρκεια αρκετών επισκέψεων σε διαφορετικά εργοστάσια συναρμολόγησης iPhone στη Σεντζέν και τη Σαγκάη, πήραμε συνεντεύξεις από δεκάδες εργαζόμενους σαν κι αυτούς. Ας είμαστε ειλικρινείς: για να λάβει κανείς ένα πραγματικά αντιπροσωπευτικό δείγμα ζωής σε ένα εργοστάσιο iPhone θα απαιτούνταν μια τεράστια προσπάθεια συζητήσεων και η συστηματική και κρυφή συνέντευξη χιλιάδων εργαζομένων. Πάρτε λοιπόν αυτό για αυτό που είναι: οι προσπάθειες να μιλήσουμε με άλλοτε τρομαγμένους, άλλοτε επιφυλακτικούς και άλλοτε βαριεστημένους εργαζόμενους που έβγαιναν από τις πύλες του εργοστασίου, που έκαναν μεσημεριανό διάλειμμα ή συγκεντρώνονταν μετά τις βάρδιές τους.

Ένας υπάλληλος της Foxconn σε έναν κοιτώνα στο Longhua. Στα δωμάτια λέγεται σήμερα ότι χωρούν να κοιμηθούν οκτώ. Φωτογραφία: Wang Yishu / Imaginechina/Camera Press
Η εικόνα για τη ζωή μέσα σε ένα εργοστάσιο iPhone που προέκυψε είχε ποικιλομορφία. Κάποιοι χαρακτήρισαν τη δουλειά υποφερτή. Άλλοι στηλίτευσαν με τις κριτικές τους. Μερικοί είχαν βιώσει την απελπισία για την οποία έχει φήμη η Foxconn. Μερικοί άλλοι είχαν δεχτεί τη δουλειά μόνο για να βρουν μια σύντροφο. Οι περισσότεροι γνώριζαν τις αναφορές για κακές συνθήκες πριν από την πρόσληψή τους, αλλά είτε είχαν ανάγκη τη δουλειά είτε δεν τους ενοχλούσε. Σχεδόν παντού, οι άνθρωποι δήλωσαν ότι το εργατικό δυναμικό ήταν νέο και η κινητικότητα των εργαζομένων ήταν υψηλή. «Οι περισσότεροι υπάλληλοι μένουν μόνο για έναν χρόνο», επαναλαμβανόταν συχνά ως φράση. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή είναι ευρέως παραδεκτό ότι ο ρυθμός της εργασίας είναι αμείλικτος και η συμπεριφορά της διοίκησης περιγράφεται συχνά ως σκληρή.
Δεδομένου ότι το iPhone είναι ένα τόσο συμπαγές, πολύπλοκο μηχάνημα, η σωστή τοπθέτηση απαιτεί εκτεταμένες γραμμές συναρμολόγησης εκατοντάδων ανθρώπων που κατασκευάζουν, επιθεωρούν, δοκιμάζουν και συσκευάζουν κάθε συσκευή. Μια εργαζόμενη είπε ότι περνούσαν από τα χέρια της κάθε μέρα 1.700 iPhone. Η ίδια ήταν υπεύθυνη να σκουπίζει την οθόνη με ένα ειδικό γυαλιστικό. Αυτό σημαίνει σκούπισμα τριών οθόνων το λεπτό για 12 ώρες την ημέρα.
Η πιο σχολαστική εργασία, όπως η τοποθέτηση τσιπ και η συναρμολόγηση του πίσω καλύμματος, ήταν πιο αργή. Οι εν λόγω εργαζόμενοι έχουν ένα λεπτό ανά κομμάτι για κάθε iPhone. Αυτό και πάλι σημαίνει 600 με 700 iPhone την ημέρα. Η μη τήρηση του ποσοστού ή η πρόκληση σφάλματος μπορεί να καταλήξει σε δημόσια καταδίκη από τους προϊσταμένους. Οι εργαζόμενοι συχνά πρέπει να παραμείνουν σιωπηλοί και μπορεί να δεχτούν επικρίσεις από τους προϊσταμένους τους αν ζητήσουν να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα.
Ο Xu και ο φίλος του ήταν και οι δύο νεοσύλλεκτοι, αν και όχι απαραίτητα πρόθυμοι. «Περιγράφουν την Foxconn ως μια παγίδα αλεπούς», λέει. «Γιατί παγιδεύει πολλούς ανθρώπους». Λέει ότι η Foxconn τους υποσχέθηκε δωρεάν στέγαση, αλλά στη συνέχεια τους υποχρέωσε να πληρώσουν υπερβολικά υψηλά ποσά για ηλεκτρικό ρεύμα και νερό. Οι σημερινοί κοιτώνες είναι σχεδιασμένοι για οκτώ σε κάθε δωμάτιο και λέει ότι κοιμούνταν 12 σε ένα δωμάτιο. Αλλά η Foxconn θα αποφύγει την κοινωνική ασφάλιση και θα καθυστερήσει ή θα αποφύγει να πληρώσει μπόνους. Και πολλοί εργαζόμενοι υπογράφουν συμβόλαια που επιβάλλουν βαριά ποινή  στην αμοιβή τους αν παραιτηθούν πριν από μια τρίμηνη προπαρασκευαστική περίοδο.
Εκτός από αυτό, η εργασία είναι εξαντλητική. «Πρέπει να κάνει κανείς σωστή πνευματική διαχείριση», λέει ο Xu, αλλιώς μπορεί να σας απαξιώσουν οι προϊστάμενοί σας μπροστά στους συναδέλφους σας. Αντί να συζητήσουν τις επιδόσεις κατ’ ιδίαν ή πρόσωπο με πρόσωπο στη γραμμή, οι προϊστάμενοι συγκεντρώνουν τα παράπονα για αργότερα. «Όταν το αφεντικό κατεβαίνει να επιθεωρήσει το έργο», λέει ο φίλος του Xu, «εάν βρουν κάποια προβλήματα, τότε δεν θα σας πειράξουν. Θα σας επιπλήξουν μπροστά σε όλους σε μια συνάντηση αργότερα».
«Είναι προσβλητικό και ταπεινωτικό για τους ανθρώπους όλη την ώρα», λέει ο φίλος του. «Η τιμωρία κάποιου προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Είναι συστηματικό», προσθέτει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, εάν ένας μάνατζερ αποφασίσει ότι ένας εργαζόμενος έχει κάνει ένα ιδιαίτερα δαπανηρό λάθος, ο εργαζόμενος πρέπει να προετοιμάσει μια επίσημη συγγνώμη. «Πρέπει να διαβάσουν φωναχτά μια σύντομη επιστολή υπόσχεσης -δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος-  μπροστά σε όλους».
Αυτή η κουλτούρα της εργασίας υψηλού στρες, άγχους και ταπείνωσης συμβάλλει στην εκτεταμένη κατάθλιψη. Ο Xu λέει ότι υπήρξε άλλη μια αυτοκτονία πριν από μερικούς μήνες. Το είδε ο ίδιος. Ο άνθρωπος ήταν φοιτητής που εργαζόταν στη γραμμή συναρμολόγησης iPhone. «Ήταν κάποιος που ήξερα, κάποιος που έβλεπα στην καφετέρια», λέει. Έπειτα από τη δημόσια επίπληξη που δέχτηκε από έναν μάνατζερ, ενεπλάκη σε καυγά. Οι υπεύθυνοι της εταιρείας κάλεσαν την αστυνομία, αν και ο εργαζόμενος δεν ήταν βίαιος, απλά θυμωμένος. «Το πήρε πολύ προσωπικά», λέει ο Xu, «και δεν μπορούσε να το ξεπεράσει». Τρεις μέρες αργότερα, πήδηξε από το παράθυρο του ένατου ορόφου.
Γιατί λοιπόν το περιστατικό δεν έλαβε καμία κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης; Ρωτάω. Ο Xu και ο φίλος του κοιτάνε ο ένας τον άλλον και σηκώνουν τους ώμους. «Εδώ πεθαίνει κανείς και μια μέρα αργότερα το όλο πράγμα έχει ξεχαστεί», λέει ο φίλος του. «Δεν υπάρχει πια’.

Οι εργαζόμενοι παίρνουν το μεσημεριανό τους γεύμα σε μια τεράστια τραπεζαρία στο εργοστάσιο της Foxconn στη Longhua. Φωτογραφία: Wang Yishu/Imaginechina/Camera Press
«Εξετάζουμε τα πάντα σε αυτές τις εταιρείες», δήλωσε ο Στηβ Τζομπς αφού ξέσπασαν οι ειδήσεις για τις αυτοκτονίες. «Η Foxconn δεν είναι κάτεργο. Είναι ένα εργοστάσιο – να φανταστείτε έχουν εστιατόρια και κινηματογραφικές αίθουσες … αλλά είναι εργοστάσιο. Αλλά είχαν μερικές αυτοκτονίες και απόπειρες αυτοκτονίας – και έχουν 400.000 ανθρώπους που εργάζοναι εκεί. Ο διευθυντής της Apple, Tim Cook, επισκέφθηκε τη Longhua το 2011 και σύμφωνα με πληροφορίες συναντήθηκε με εμπειρογνώμονες πρόληψης αυτοκτονίας και ανώτατα στελέχη για να συζητήσουν την επιδημία.
Το 2012, 150 εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν σε μια στέγη και απειλούσαν να πηδήξουν. Η διοίκηση τους υποσχέθηκε βελτιώσεις και τους έπεισε να μην αυτοκτονήσουν. Είχαν ουσιαστικά χρησιμοποιήσει την απειλή να αυτοκτονήσουν ως διαπραγματευτικό εργαλείο. Το 2016 μια μικρότερη ομάδα το έκανε και πάλι. Μόλις ένα μήνα προτού μιλήσουμε, λέει ο Xu, επτά ή οκτώ εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν σε μια ταράτσα και απειλούσαν να πηδήξουν αν δεν τους καταβάλονταν οι μισθοί που τους όφειλαν, οι οποίοι προφανώς είχαν παρακρατηθεί. Τελικά, λέει ο Xu, η Foxconn συμφώνησε να πληρώσει τους μισθούς και οι εργαζόμενοι μεταπείστηκαν.
Όταν ρωτώ τον Xu για την Apple και το iPhone, η απάντησή του είναι γρήγορη: «Δεν κατηγορούμε την Apple. Κατηγορούμε τη Foxconn». Όταν ρωτάω τους άνδρες αν θα σκέφτονταν να δουλέψουν εκ νέου στη Foxconn σε περίπτωση που βελτιωθούν οι συνθήκες, η απάντηση είναι εξίσου ευθεία. «Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα», λέει ο Xu. «Δεν θα αλλάξει ποτέ».
Η Wang και εγώ ξεκινάμε για την κύρια είσοδο των εργατών. Περνάμε γύρω από την περίμετρο, η οποία εκτείνεται συνεχώς – και δεν έχουμε ιδέα ότι αυτό είναι μόλις ένα τμήμα του εργοστασίου σε αυτό το σημείο.
Αφού περπατάμε κατά μήκος της περιμέτρου για περίπου 20 λεπτά, φτάνουμε σε μια άλλη είσοδο, ένα ακόμα σημείο ελέγχου ασφαλείας. Τότε μου σκάει ξαφνικά. Πρέπει να τρέξω στο μπάνιο. Απεγνωσμένα. Και αυτό μου δίνει μια ιδέα.
Υπάρχει ένα μπάνιο μέσα, σε κάτι σκαλιά μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο εισόδου. Βλέπω το παγκοσμίως αναγνωρίσιμο σινιάλο του τύπου και και του κάνω νόημα. Αυτό το σημείο ελέγχου είναι πολύ μικρότερο, πολύ πιο άτυπο. Υπάρχει μόνο ένας φύλακας, ένας νεαρός που φαίνεται να βαριέται. Η Wang του ζητάει κάτι κάπως παρακαλετά στα κινέζικα. Ο φρουρός κουνάει αργά το κεφάλι του, δεν με κοιτάζει. Η αγωνία στο πρόσωπό μου είναι πολύ, πολύ αληθινή. Ρωτά πάλι – τραυλίζει για ένα δευτερόλεπτο – κι ύστερα ένα ακόμα όχι.
Σε λιγάκι θα είμαστε πίσω, επιμένει, και τώρα τον κάνουμε να νιώθει άβολα. Κυρίως εγώ. Δεν θέλει να ασχοληθεί με αυτό. Ελάτε πάλι γρήγορα πίσω, λέει. Εμείς, φυσικά, δεν το κάνουμε.
Κατά τη γνώμη μου, κανένας Αμερικανός δημοσιογράφος δεν έχει βρεθεί μέσα σε ένα εργοστάσιο της Foxconn χωρίς άδεια και χωρίς ξεναγό, χωρίς μια προσεκτικά οργανωμένη επίσκεψη σε επιλεγμένα μέρη του εργοστασίου για να αποδείξει πόσο καλά είναι τα πράγματα.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό πράγμα, εκτός από το μέγεθός του – θα μας χρειαζόταν σχεδόν μια ώρα για να διασχίσουμε γρήγορα το Longhua – είναι πόσο ριζικά διαφορετικό είναι το ένα άκρο από το άλλο. Είναι σαν μια «αναβαθμισμένη» (gentrified) πόλη σε αυτό το θέμα. Στα περίχωρα, αν τα ονομάσουμε έτσι, υπάρχουν χυμένα χημικά, σκουριασμένες εγκαταστάσεις και κακή εποπτεία της βιομηχανικής εργασίας. Όσο πιο κοντά φτάνει κανείς στο κέντρο της πόλης – θυμηθείτε, πρόκειται για εργοστάσιο – τόσο βελτιώνεται η ποιότητα ζωής ή τουλάχιστον οι ανέσεις και η υποδομή.

«Ένα όχι και τόσο καλό μέρος για τους ανθρώπους»: Foxconn Longhua. Φωτογραφία: Brian Merchant
Καθώς πλησιάζουμε, περιβαλλόμενοι όλο και από περισσότερους ανθρώπους, αισθανόμαστε ότι μας παρατηρούν λιγότερο. Τα χιλιάδες επίμονα βλέμματα μετατρέπονται σε αδιάφορες ματιές. Η θεωρία μου: το εργοστάσιο είναι τόσο μεγάλο, η ασφάλεια τόσο αυστηρή, που θα μας επιτρεπόταν να βρισκόμαστε μέσα και να περπατάμε. Κανένας δεν δίνει πραγματικά σημασία. Αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε προς το εργοστάσιο G2, όπου κατασκευάζονται τα iPhone, όπως μας πληροφόρησαν. Αφού εγκαταλείψουμε το «κέντρο της πόλης», αρχίζουμε να βλέπουμε πανύψηλα, μονολιθικά εργοστασιακά συγκροτήματα – C16, E7 κ.ά., που πολλά εξ αυτών κατακλύζονται από πλήθος εργαζομένων.
Ανησυχώ ότι θα γίνω υπερόπτης και θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να πιέσω την κατάσταση. Είμαστε στη Foxconn εδώ και σχεδόν μια ώρα. Τα πλήθη αραιώνουν όσο απομακρυνόμαστε από το κέντρο. Και τότε ξεπροβάλλει το G2. Είναι πανομοιότυπο με τα εργοστασιακά κτήρια που συγκεντρώνονται γύρω από αυτό, που απειλούν να εξασθενίσουν στο φόντο του σκούρου στατικού ουρανού.
Το G2 φαίνεται εγκαταλελειμμένο. Μια σειρά από απίστευτα σκουριασμένα ερμάρια βρίσκονται έξω από το κτίριο. Κανείς δεν είναι τριγύρω. Η πόρτα είναι ανοιχτή, οπότε μπαίνουμε μέσα. Στα αριστερά υπάρχει μια είσοδος σε έναν τεράστιο, σκοτεινό χώρο. Κατευθυνόμαστε προς αυτόν, όταν κάποιος μας φωνάζει. Ένας φύλακας έχει μόλις κατεβεί τις σκάλες και μας ρωτά τι κάνουμε. Η μεταφράστρια μου ψελλίζει κάτι για μια συνάντηση και ο φύλακας φαίνεται μπερδεμένος. Τότε μας δείχνει το σύστημα παρακολούθησης του υπολογιστή που χρησιμοποιεί για να επιβλέπει την παραγωγή στον όροφο. Δεν υπάρχει καμία βάρδια αυτή τη στιγμή, μας εξηγεί, αλλά έτσι παρακολουθούν.
Όμως, κανένα ίχνος iPhone. Συνεχίζουμε να περπατάμε. Έξω από το G3, οι τεράστιες στοίβες των μαύρων συσκευών που τυλίγονται σε πλαστικό βρίσκονται μπροστά σε αυτό που μοιάζει με άλλη μία ζώνη φορτώσεων. Δύο εργαζόμενοι σε smartphone παρασύρονται από εμάς. Πλησιάζουμε αρκετά κοντά για να δούμε τα gadget μέσα από το πλαστικό και, όχι, ούτε εδώ υπάρχουν iPhone. Μοιάζουν με τηλεοράσεις Apple, χωρίς το λογότυπο της εταιρείας. Υπάρχουν πιθανώς χιλιάδες που στοιβάζονται εδώ μέχρι το επόμενο βήμα στη γραμμή συναρμολόγησης.
Εάν αυτό είναι πράγματι το μέρος όπου κατασκευάζονται τα iPhone και οι τηλεοράσεις της Apple, πρόκειται για ένα εξαιρετικά απαίσιο μέρος για να περάσει κανείς πολλές μέρες, εκτός και αν έχετε μια τάση για νωπό σκυρόδεμα και σκουριά. Τα κτίρια  συνεχίζουν και εμείς συνεχίζουμε να περπατάμε. Η Longhua αρχίζει να δίνει την αίσθηση ενός μουντού κέντρου ενός δυστοπικού μυθιστορήματος, όπου ο φόβος παραμένει.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά στα αριστερά μας βλέπουμε κάτι που μοιάζει με μεγάλα συγκροτήματα κατοικιών, πιθανώς κοιτώνες, γεμάτα με φράχτες που μοιάζουν με κλουβιά και με περίφραξη γύρω από τη στέγη και τα παράθυρα, και έτσι κατευθυνόμαστε προς τα εκεί. Όσο πιο κοντά φτάνουμε στους κοιτώνες, τόσο πιο πυκνά γίνονται τα πλήθη και τόσο περισσότερα κορδόνια λαιμού, μαύρα γυαλιά, ξεθωριασμένα τζιν και αθλητικά βλέπουμε. Τα μεγαλύτερα παιδιά μαζεύονται όλα μαζί, καπνίζουν τσιγάρα, συγκεντρώνονται γύρω από τραπέζια πικνίκ και κάθονται στο κράσπεδο.
Και, ναι, τα προστατευτικά δίχτυα είναι ακόμα εκεί. Χαλαρά και σακουλιασμένα, μοιάζουν με έναν μουσαμά που έχει ξεσκεπάσει όσα θα έπρεπε να καλύπτει. Σκέφτομαι τον Xu που είπε: «Τα δίχτυα είναι άχρηστα. Αν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει, θα το κάνει».
Τραβάμε ξανά τα επίμονα βλέμματα – μακριά από τα εργοστάσια, ίσως ο κόσμος να έχει περισσότερο χρόνο και λόγο να ικανοποιήσει την περιέργειά του. Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε μέσα στη Foxconn για μια ώρα. Δεν έχω ιδέα εάν ο φύλακας σήμανε συναγερμό όταν δεν επιστρέψαμε από το μπάνιο ή αν κάποιος μας ψάχνει. Υπερισχύει η αίσθηση ότι πιθανόν είναι καλύτερα να μην πιέσουμε την κατάσταση, παρότι δεν έχουμε φτάσει σε μια λειτουργική γραμμή συναρμολόγησης.

Ένας διαδηλωτής ντυμένος ως εργαζόμενος στο εργοστάσιο έξω από ένα κατάστημα λιανικής πώλησης της Apple στο Χονγκ Κονγκ, Μάιος 2011
Επιστρέφουμε με τον τρόπο που ήρθαμε. Σύντομα βρίσκουμε μια έξοδο. Είναι πλέον  βράδυ όταν μπαίνουμε σε ένα ποτάμι χιλιάδων ατόμων και, με τα κεφάλια κάτω, κατευθυνόμαστε αργά στο σημείο ελέγχου ασφάλειας. Κανείς δεν βγάζει λέξη. Η έξοδος από το στοιχειωμένο τεράστιο εργοστάσιο είναι μια ανακούφιση, αλλά η διάθεση παραμένει. Όχι, δεν υπήρχαν παιδιά εργάτες με αιματοβαμμένα χέρια να ικετεύουν στα παράθυρα. Υπήρχαν πολλά πράγματα που θα παραβίαζαν σίγουρα τον Κώδικα Διοίκησης για την Ασφάλεια και την Υγεία των Η.Π.Α. – απροστάτευτοι εργάτες, ανοιχτή χημική διαρροή, αποσύνθεση, σκουριασμένες δομές και ούτω καθεξής – αλλά υπάρχουν πιθανώς πολλά πράγματα στα εργοστάσια των ΗΠΑ που θα παραβίαζαν τον Κώδικα Διοίκησης για την Ασφάλεια και την Υγεία. Η Apple μπορεί να έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι οι εγκαταστάσεις αυτές είναι καλύτερες από κάποιες που υπάρχουν εκεί έξω. Η Foxconn δεν αποτελεί την στερεότυπη αντίληψή μας για ένα εργοστάσιο-κάτεργο. Αλλά υπήρχε μια διαφορετική ασχήμια. Για οποιονδήποτε λόγο – οι κανόνες που επιβάλλουν τη σιωπή στα εργοστάσια, η διάχυτη φήμη για τις τραγωδίες ή το γενικό αίσθημα δυσαρέσκειας που αποκαλύπτει το ίδιο το περιβάλλον – η Longhua ήταν ζοφερή, έως και αποπνικτικά υποτονική.
Όταν ξανακοιτάω τις φωτογραφίες, δεν βρίσκω ούτε μια με κάποιον να χαμογελά. Δεν φαίνεται να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι που υποβάλλονται σε υπερωρίες, σε επαναλαμβανόμενη εργασία και σκληρή διοίκηση ενδέχεται να αναπτύξουν ψυχολογικά προβλήματα. Το έντονο άγχος είναι αισθητό – συνυπάρχει με το περιβάλλον. Όπως δήλωσε ο Xu: «Δεν είναι καλό μέρος για ανθρώπους».
Πηγή: Guardian

Διαβάστε περισσότερα

Διαφήμιση: Το Ταμιευτήριο του Πλούτου

• 5
• 0
• 
  
• 
  

Του Κώστα Λουλουδάκη για το Νόστιμον Ήμαρ
Ο καπιταλισμός προστάζει και επιβάλει έναν ολοκληρωτισμό υποχρεωτικό για όλους: Καταναλώστε!
Και ενώ η εντολή είναι υποχρεωτική για όλους, ταυτόχρονα είναι και ανέφικτη για την πλειοψηφία των πολιτών λόγω της ένδειας και της σκληρής οικονομικής ανισότητας.
Όμως, όποιος δεν καταναλώνει, δεν υπάρχει.
Στο βασίλειο της αγοράς πρέπει να έχεις αυτοκίνητο μάρκας, παπούτσια μάρκας, αρώματα μάρκας, ρούχα μάρκας, τηλέφωνο iPhone Apple, να καταναλώνεις την βιομηχανία κουλτούρας της Lady Gaga και του φιλάνθρωπου Σάκη, να τρως fast food: Goody’s ή McDonald’s, να πίνεις Coca Cola και Fanta, καφέ από τα Starbucks (στην Ελλάδα  λειτουργούν υπό την ομπρέλα της Marinopoulos Holding SARL, που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου), και να καταναλώνεις χάπια- συμπληρώματα της Health Aid: για καλή «υγεία» και «σφριγηλό σώμα», Vitabiotics: για αιώνια «ομορφιά» και «νεότητα», Power Health: για καταπολέμηση των πόνων του σώματος και της κυτταρίτιδας, για «αδυνάτισμα»  χάπια της Lamberts, και για «ευεξία», για «ενέργεια» και «τόνωση» να προτιμήσεις ΤΟΝΟΤΙL με 4 αμινοξέα…
Και είναι τρομακτικό το γεγονός, πως πολλοί άνθρωποι σε κάθε μέρος του «πολιτισμένου» κόσμου έχουν τις ίδιες καταναλωτικές συνήθειες και τις ίδιες εμφυτευμένες επιθυμίες. Πρόκειται για μια διάχυτη και άκρως αποτελεσματική οικοδόμηση διεθνώς μιας ενιαίας και μονοδιάστατης σκέψης στην θεώρηση της κοινωνικής πραγματικότητας.
Πώς, όμως, φτάσαμε στις σημερινές κοινωνίες της «πληροφόρησης και της επικοινωνίας», όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των «επενδυτών» ασκούν ρόλο διαμεσολάβησης μεταξύ των ανθρώπων και της πραγματικότητας;

Η «κοινή γνώμη» διαμορφώνεται εύκολα γιατί έχει πλούσια άγνοια της πραγματικότητας. Η αντίληψη που έχει, σχεδόν, το σύνολο μιας κοινωνίας για τον ευρύτερο κόσμο κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο μόνο από τις πληροφορίες που διακινούνται από τα media των επιχειρηματικών συμφερόντων. Άρα, η καθημερινή γνωστική ικανότητα της κοινωνίας εξαρτάται κυρίως από την κατανάλωση εύπεπτης και χυδαίας «κοινωνικής», «ψυχαγωγικής» ή «ειδησεογραφικής» τηλεοπτικής τροφής.  Ενδιάμεσα των τηλεοπτικών προγραμμάτων έρχεται η διαφήμιση, αυτό το θρόισμα της αγοράς, που έχει καταλάβει κάθε γωνιά της γης, καλλιτεχνικά εκφρασμένη, με σκηνοθετική μαεστρία και με συναισθηματική ή ψυχολογική απόχρωση, με σκοπό να ασκήσει επίδραση στο συνειδητό, στην λογική, στο συναίσθημα  του ανθρώπου, ώστε εύκολα έπειτα να καθοδηγείται η συμπεριφορά του.
Συμφώνα με τον καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ: Michael Sandel: για τις δημόσιες τουαλέτες «όμιλοι όπως η Sony,  η Unilever  και η Nintendo, μαζί με μεγάλες εταιρείες αλκοολούχων ποτών και τηλεοπτικά δίκτυα, διαγκωνίζονται με τις πόρνες για να πλασάρουν τα δικά τους διαφημιστικά μηνύματα σε μια πληθυσμιακή ομάδα με κατεβασμένα το παντελόνι και ανοιγμένο το φερμουάρ» (Michael Sandel: «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» Εκδοσεις ΠΟΛΙΣ)
Να πώς έθεσε το θέμα  ο Πατρίκ Λε Λε, ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου ιδιωτικού τηλεοπτικού καναλιού της Γαλλίας TF1: «Η δουλειά του καναλιού μας είναι να βοηθάμε τους διαφημιστές να πουλήσουν το προϊόν τους. Πουλάμε στην Coca Cola διαθέσιμο τηλεοπτικό χρόνο στον ανθρώπινο εγκέφαλο».  (monde-diplomatique: Η αδράνεια στην ηθική των ΜΜΕ).
Αλήθεια…
Θυμάστε τις διαφημιστικές εκστρατείες της πολυεθνικής εταιρείας Benetton με τα 6.500 καταστήματα σε 120 χώρες; Μιλώ για τότε, που σε φωτογραφία έδειχνε τον αντιπρόσωπο του θεού των καθολικών, Πάπα Βενέδικτο να φιλά έναν ιμάμη.

Ή αυτήν την φωτογραφία με τον πρώην χωροφύλακα της υφηλίου Μπαράκ Ομπάμα να φιλάει στο στόμα τον  Ούγο Τσάβες.

Α ρε κέρδη…
Οπωσδήποτε ευφυής κίνηση εκ μέρους της πολυεθνικής. Παλαιότερα, θυμάστε πως το σοκ, που προκάλεσε η εικόνα ενός ετοιμοθάνατου από AIDS,  μεταφράστηκε σε πωλήσεις;
Α! Μήπως θυμάστε και τότε που η πολυεθνική προωθούσε τα δικαιώματα του ατόμου και διαφήμιζε την πραμάτεια της με την εικόνα  ενός λευκού μωρού να θηλάζει το στήθος μιας μαύρης γυναίκας; Ή μήπως θυμάστε την αντιρατσιστική εικόνα με τις τρεις όμοιες  καρδιές;
Αμ η άλλη; Αυτή λέω με τον γιάπη να τρώει δολάρια;

Τι μήνυμα κατά της καπιταλιστικής ματαιοδοξίας, αλήθεια;
Και μάλιστα από έναν κολοσσιαίο πολυεθνικό όμιλο, όπου ανήκουν επίσης η εταιρεία που διαχειρίζεται τα 2/3 των αυτοκινητόδρομων όλης της Ιταλίας, το 59% της αλυσίδας εστιατορίων Autogrill, μια κατασκευαστική εταιρεία, μια εταιρεία διαχείρισης αεροδρομίων και η Edizone Holding International. Αυτή η θυγατρική της Benetton έγινε ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας στην Αργεντινή το 1997, όταν αγόρασε, βάση των «προγραμμάτων δομικής προσαρμογής» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, 2,2 εκατομμύρια στρέμματα γης στην Παταγονία, με μόλις 80 εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια, εκτοπίζοντας ταυτόχρονα, με την βοήθεια παρακρατικών σωμάτων, χιλιάδες αυτόχθονες ινδιάνους  Mapuche από την γη τους. (independent: A united world? Benetton and native Indians of Patagonia clash over land http://www.independent.co.uk/news/world/americas/a-united-world-benetton-and-native-indians-of-patagonia-clash-over-land-552212.html)
Το τελευταίο θύμα των επενδυτών στην Αργεντινή είναι ο Santiago Maldonado, 28 ετών, ο οποίος εθεάθη για τελευταία φορά τον περασμένο Αύγουστο κατά τη διάρκεια σύγκρουσης μεταξύ αστυνομικών και ιθαγενών ακτιβιστών σε διαμαρτυρία στην Παταγονία, όταν συνελήφθη από την παραστρατιωτική αστυνομία. Η ιστορία αυτή, όμως, ξεπερνά την θεματολογία του κειμένου. Για περισσότερα σας παραπέμπω στο omniatv και στο άρθρο «Αργεντινή: Βρέθηκε σώμα που πιθανόν ανήκει Santiago Maldonado» https://omniatv.com/853436920)
Στα καθ’ ημάς, έφτασε η ώρα να περάσουμε στα μεγαλόπρεπα καταστήματα JUMBO, που εμφανίζουν κέρδη μετά τους φόρους ύψους 131 εκατ. ευρώ, τα οποία, σε μια λάμψη δόξας, ξεκίνησαν μια διαφημιστική εκστρατεία, παραπλήσια της Benetton, προβάλλοντας στις τηλεοπτικές οθόνες το διαφημιζόμενο προϊόν, πασπαλισμένο με αντιρατσιστικά μηνύματα και με σκηνοθετική μαεστρία την αφοσίωση της εταιρείας στα ατομικά δικαιώματα, όσον αφορά όμως, μόνο στο σώμα και τη σεξουαλικότητα. Όλα αυτά, μέσα σε μια εταιρική ατμόσφαιρα χαρούμενης και χαλαρής διάθεσης, καθώς στοχεύουν σε ένα κοινό νεαρής ηλικίας.

Στο σημείο αυτό, ας κάνουμε ένα διάλειμμα για να αφήσουμε, να εμφιλοχωρήσει στους προβληματισμούς μας ο επιστημονικός λόγος του προέδρου του ομίλου JUMBO Ευάγγελου- Απόστολου Βακάκη: «Είμαστε κακομαθημένος λαός, γι’ αυτό και οι πολιτικοί φοβούνται να μας πουν την αλήθεια. Είμαστε πάντα εκτός στόχων αλλά αν δει κανείς τι πολιτικές ακολουθούνται δεν είναι έκπληξη ότι είμαστε εκτός στόχων. Πάντα θα είμαστε αν δεν αλλάξουμε. Η Ελλάδα πτώχευσε γιατί υπηρετεί πτωχευμένες ιδέες. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό αλλά πολιτισμικό».
Ο Βακάκης, που απασχολεί εργαζόμενους ή καλύτερα απασχολήσιμους, σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας και μεσαίωνα, δεν είναι η πρώτη φορά που προχωρά σε τέτοιου είδους δηλώσεις.
Θα κάνω ένα απάνθισμα της αριστείας και της τελειότητας του λόγου του, που αφηγείται το νέο θαυμαστό φιλελεύθερο κόσμο και παρακαλώ την προσοχή σας:
«Για να μπορέσει η ανάπτυξη να ξεκινήσει πρέπει να θεσπιστεί και να ενεργοποιηθεί ένα εξειδικευμένο τμήμα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, στελεχωμένο με ικανούς, ταχύτατους και “ιδεολογικά προσκείμενους” στην ανάπτυξη δικαστές, το οποίο θα εκδικάζει εντός εβδομάδων τις προσφυγές».
*
«Αν σήμερα μιλάνε κάποιοι για ανεμογεννήτριες, δεν καταλαβαίνω γιατί να μη γίνει όλη η Μακρόνησος ένα πάρκο ανεμογεννητριών, αντί να αποτελεί το νησί των εγκαταλελειμμένων χαλασμάτων (…). Να δοθούν, λοιπόν, απεριόριστες χρήσεις γης χωρίς δυνατότητα του συστήματος να εκβιάσει και να πουληθούν άμεσα στους ξένους, να έρθουν να επενδύσουν (…) γιατί να μη νοικιαστούν – ή και να πουληθούν ακόμη – η Μακρόνησος και η Γυάρος;».
*
«Εχει καμία σημασία το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της Μακρονήσου; Σημασία έχει η Μακρόνησος να δίνει πλούτο στον ελληνικό λαό […] Αλλάζει η ζωή του ανθρώπου αν ο Ολυμπος ήταν στην ιδιοκτησία των Γερμανών […];».
*
«[…] αν δίναμε την Ακρόπολη στη διαχείριση των Ιαπώνων, να είστε σίγουροι ότι θα λειτουργούσε 24 ώρες το 24ωρο, επτά μέρες τη βδομάδα […]. Η Ακρόπολη είναι ένα προϊόν που θα έπρεπε να δουλεύει ακόμα και την Πρωτοχρονιά».
— Μια τέτοια κίνηση δεν θα σας έθιγε ως Έλληνα;
«Το αντίθετο. Θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα […]». («Πρώτο Θέμα» της 7-8/1/2012 στο «Οικονομικό Ενθετο Business Stories», σελ. 12 -13. και Νίκος Μπογιόπουλος «Το «Jumbo» … μίλησε»).
Ας μην παραξενευόμαστε, όμως, γιατί ο συγκεκριμένος ανήκει στην παλαιά κάστα των ιδιοκτητών των τότε μέσων παραγωγής, της γης και των συνανθρώπων τους, που με την βία τους εξανάγκαζαν να γίνουν δούλοι, που αργότερα ονομάστηκαν από τον οικονομικό φιλελευθερισμό, όχι παλιάνθρωποι, αλλά, επενδυτές.
Πίσω, λοιπόν, από την διαφημιστική εκστρατεία  που προβάλει το ατομικό δικαίωμα του να αγοράζεις και να καταναλώνεις, όπως κι αν είσαι ό,τι κι αν είσαι, ο αστέρας του μεγάλου κεφαλαίου και της αριστείας, κύριος Βακάκης, δημιούργησε μια περιοχή τρόμου, πατώντας πάνω στα προγράμματα δομικής προσαρμογής του ΔΝΤ και στις «διευκολύνσεις» των προηγούμενων κυβερνήσεων, μα και της σημερινής Πινοτσετικής κυβέρνησης, «για την ελαστικοποίηση μέχρις εξαφανίσεως των εργασιακών δικαιωμάτων,  προσλαμβάνει στην εταιρεία του τις περιόδους με αυξημένη δουλειά (όπως είναι ο Σεπτέμβριος που ξεκινάει η σχολική χρονιά, αλλά και κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα) άτομα κάτω των 25 ετών ακόμα και με μηνιαία (!) σύμβαση 4ωρης απασχόλησης με 180 ευρώ, ήτοι την ώρα – με μία απλή μαθηματική πράξης 2,25 ευρώ»! Πέραν της εποχικής απασχόλησης του ενός μήνα, η εργοδοσία του Jumbo έχει μία τάση να προσλαμβάνει εργαζομένους για τέσσερις μήνες πάλι με 180 ευρώ. Πηγές του «Π» αναφέρουν πως «όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, να διαμαρτυρηθεί για μία αυθαιρεσία ή να ζητήσει παραπάνω χρήματα, βλέπει την… έξοδο κατευθείαν και χωρίς να ενημερωθεί». Κάτι σαν εκδικητικές απολύσεις, δηλαδή. Πέραν των εκδικητικών απολύσεων και των συμβάσεων… πείνας, πληροφορίες αναφέρουν πως οι εργαζόμενοι, ειδικά τους μήνες αιχμής, εξαναγκάζονται να παραμένουν στον εργασιακό τους χώρο πολύ παραπάνω από ό,τι προβλέπεται στη σύμβασή τους. Η εργοδοσία δίνει την εντολή, οι διευθυντές την εκτελούν και οι… εργαζόμενοι δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά. Σε περίπτωση που το κάνουν, η απόλυσή τους θεωρείται δεδομένη. (topontiki.gr: Δουλεύουν για 2,25 ευρώ την ώρα http://www.topontiki.gr/article/60009/doyleyoyn-gia-225-eyro-tin-ora)
Ενώ: «τις απολύσεις εργαζομένων από τα JUMBO Αγρινίου, καταγγέλλει το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αγρινίου, σημειώνοντας ότι στόχος της εργοδοσίας είναι η αντικατάσταση παλιότερων εργαζομένων με νέους, ακόμα πιο φθηνούς, αλλά και η δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας. […]Στηριζόμενοι πάντα στο αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που εξασφαλίζει γι’ αυτούς η εκάστοτε κυβέρνηση, όπως και η σημερινή, έχουν εξαπολύσει επίθεση στους εργαζόμενους σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ.[…] Πίσω από τα “έξυπνα” διαφημιστικά της εταιρείας JUMBO, κρύβεται η πολιτική δημιουργίας κλίματος τρομοκρατίας ανάμεσα στους εργαζόμενους, το συνεχές βάθεμα της εκμετάλλευσης. Δε διστάζουν να πετάξουν εργαζόμενες στο δρόμο γιατί τις βρίσκουν “ακριβές”. Έχουν προχωρήσει ήδη σε μείωση μισθών, κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (τα 4ωρα με μισθό ψίχουλα), η εντατικοποίηση της εργασίας. Είναι αδίστακτοι!!!» ( Ριζοσπάστης: Απολύσεις εργαζομένων στα JUMBO – Καταγγελία του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων)
Ωστόσο, τα «Jumbo», για τα μεροκάματα που κυμαίνονται μεταξύ του τίποτα και του καθόλου, για την εκ περιτροπής εργασία, για τους υπαλλήλους πολλών ταχυτήτων, τα ωράρια-λάστιχο, και τις εξπρές απολύσεις, δεν φέρουν καμία ευθύνη.
Είναι γνωστό, πως η ουσία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έγκειται στην παραγωγή υπεραξίας από τον «απασχολήσιμο». Για να διαφυλαχτεί  αυτή η ευταξία, έχουμε τους νόμους που προστατεύουν τις υπάρχουσες κοινωνι­κές και παραγωγικές σχέσεις. Είναι νόμοι και θεσμοί των αστικών κυβερνήσεων, που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», και θωρακίζουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο χωρίς να αφήνουν ούτε ένα παράθυρο νόμιμου κοινωνικού αγώνα ενάντια στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής.
Για να επιβεβαιώσουμε τα παραπάνω, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά  στο αιτιολογικό των τελευταίων αντεργατικών αποφάσεων των δικαστών με τα γουνάκια στα πέτα: «τα νομοθετήματα αυτά αποσκοπούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και για αυτό έγινε και η μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, γιατί διαφορετικά στερεί την δυνατότητα εξυγίανσης των επιχειρήσεων μέσω της μείωσης του εργασιακού κόστους[…]οι ρυθμίσεις αυτές (του Μνημονίου) ισχύουν ««άμεσα ως κανόνες δικαίου της Ελληνικής έννομης τάξης, όπως προκύπτει και από την αιτιολογική έκθεση κατά την οποία, συνιστούν πλήρεις κανόνες δικαίου, άμεσης εφαρμογής δεδομένου ότι οι προβλέψεις του Μνημονίου  αποτελούν μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν πριν την εκταμίευση των ενισχύσεων και επιβάλλεται η άμεση ενσωμάτωσή τους στην εσωτερική έννομη τάξη». (enikos.gr: Άρειος Πάγος: Συνταγματικό το δεύτερο μνημόνιο)
Δημόσιο λειτούργημα είπαμε ότι είναι η δικαστική αρχή;
Αναρωτιέμαι: με αυτόν τον καταναγκαστικό χαρακτήρα αυτής της απόφασης και αρκετών άλλων, που αποβλέπουν στην ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και στο τσάκισμα κάθε οργανωμένης αντίστασης του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος, ποιος ευνοείται; Ας υπενθυμίσω πως με προσωρινή διαταγή του ο πρόεδρος του ΣτΕ Νικόλαος Σακελλαρίου «πάγωσε», γιατί έτσι γούσταρε, την απόφαση που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 19-10-2017 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, και υποχρέωνε τους δικαστές και τους εισαγγελείς  σε δηλώσεις  πόθεν έσχες!
Έτσι, γεννάται ένα νέο ερώτημα για τους απανταχού παλιανθρώπους: υπό συνθήκες οικονομικού φιλελευθερισμού, τα δικαιώματα του εργάτη: σταθερή εργασία, οκτάωρο, αξιοπρεπής μισθός συνδεδεμένος με το κόστος ζωής, είναι κι αυτά ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύονται από τους θεσμούς ενός κράτους δικαίου όπως αυτά (σ.σ σωστά προστατεύονται) της διάθεσης του σώματος, της σεξουαλικότητας, της ταυτότητας φύλου, της φυλομετάβασης ή της  χρήσης κάνναβης;
Τι λέτε;
Αν  επισημάνουμε στον κύριο Βακάκη, o οποίος ειρήσθω εν παρόδω μετακινείται με το ελικόπτερο του  στα καταστήματα-γαλέρες που διαθέτει, πως η οκτάωρη εργασία, ο σταθερός μισθός, συνδεδεμένος με το κόστος ζωής, είναι και αυτά ανθρώπινο και δημοκρατικό δικαίωμα, θα προχωρούσε σε μια ανάλογη διαφημιστική εκστρατεία;
Μια ευκαιρία θα ήταν τώρα, καθώς, αφενός σε λίγες μέρες ξεκινάει, όπως κάθε χρόνο, η πολυαναμενόμενη αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, αφετέρου θα πρόσφερε υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο, μιας και σύμφωνα με την Eurostat, στην Ελλάδα βρισκόταν αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού το 35,6% του πληθυσμού (3,8 εκατ. άνθρωποι). Κάποιοι από αυτούς είναι εργαζόμενοι στα «Jumbo», με 2,5 ευρώ την ώρα… Υπόσχομαι ότι δεν θα μας πειράξει καθόλου αν η διαφήμιση, η οποία θα είναι η αρμόζουσα στις περιστάσεις, να τελειώνει με την υπόμνηση του  brand JUMBO…
Ας σοβαρευτούμε…
Για να σταματήσουν τα δεινά για την εργατική τάξη, χρειάζεται πάλη του εργατικού κινήματος και κοινωνικοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα, άπαξ δια παντός, την οικονομική εξουσία και τους νόμους της κοινωνικής τάξης τους.
Τώρα!
Γιατί η διαδρομή  Μπουένος Άιρες – Αθήνα, είναι ένα τσιγάρο δρόμος…

Διαβάστε περισσότερα